6. Adrian Mole i bron masowego razenia - Sue Townsend

Przełożył Tomasz Tesznar Tytuł oryginału: Adrian Mole and the Weapons of Mass Destruction

Skan, OCR, Edycja, Korekta noPasaran i maLINKA Wolne Książki 2011

Dedykacja Poświęcam tę książkę pamięci Johna Jamesa Alana Balia, Maureen Pameli Broadway i Gilesa Gordona. Dedykuję ją również cudownym dziewczętom, Finley Townsend, Issabelli Carter, Jessice Stafford oraz Mali Townsend, z wyrazami mojej miłości.

2002 Wisteria Walk Ashby de la Zouch 29 września 2002 Do rąk własnych Wielce Szanowny Pan Tony Blair Członek Parlamentu i Doradca Królowej Hrabstwo Leicester Downing Street 10 Whitehall Londyn SW1A Drogi Panie Blair! Nie wiem, czy Pan mnie pamięta - spotkaliśmy się w roku 1999 na przyjęciu wydanym w Izbie Gmin przez norweski przemysł garbarski. Zapoznała nas Pandora Braithwaite, obecna wiceminister do spraw odnowy terenów miejskich, a potem przeprowadziliśmy krótką rozmowę na temat BBC, podczas której wyraziłem opinię, iż stosunek tej instytucji do scenarzystów z prowincji jest wręcz haniebny. Niestety, niebawem odwołano Pana w jakiejś pilnej sprawie na drugi koniec sali. Piszę do Pana, aby podziękować, że mnie Pan ostrzegł przed niebezpieczeństwem, jakie grozi Cyprowi ze strony Saddama Husajna, będącego w posiadaniu broni masowego rażenia. Zarezerwowałem już dla siebie i mojego starszego syna tygodniowy pobyt w hotelu Atena w Pafos na Cyprze na początku listopada, za łączną kwotę 571 funtów plus opłaty lotniskowe. Mój osobisty doradca do spraw turystyki, Johnny Bond z biura podróży Latesun Ltd, zażądał zaliczki w wysokości 57 funtów i 10 pensów, którą to zaliczkę wpłaciłem mu 23 września. Proszę sobie zatem wyobrazić moje przerażenie, kiedy następnego dnia włączyłem telewizor i usłyszałem, jak oznajmia Pan Izbie Gmin, że Saddam Husajn może zaatakować Cypr bronią masowego rażenia w ciągu 45 minut! Natychmiast zatelefonowałem do Johnny'ego Bonda i odwołałem wyjazd (skoro atak może nastąpić w ciągu 45 minut, nie mogłem ryzykować, że będę akurat na plaży i nie usłyszę stosownego komunikatu Ministerstwa Spraw Zagranicznych). Oto, na czym polega mój problem, Panie Blair: biuro podróży Latesun Ltd odmawia zwrotu mojej zaliczki, o ile nie dostarczę dowodów na to, że: a) Saddam Husajn dysponuje arsenałem broni masowego rażenia; b) jest w stanie rozmieścić ją na stanowiskach bojowych w ciągu 45 minut; c) Cypr znajduje się w zasięgu jego rakiet. Johnny Bond, którego wczoraj, jak mi powiedzieli jego koledzy, „nie było w biurze" (podejrzewam, że brał udział w jakiejś antywojennej demonstracji), ośmielił się zakwestionować prawdziwość Pańskiego oświadczenia wygłoszonego w Izbie Gmin! Czy wobec tego zechciałby Pan uprzejmie przesłać mi odręczną notkę z potwierdzeniem, iż rzeczywiście istnieje zagrożenie dla Cypru, abym mógł przekazać ją Johnny'emu Bondowi i odzyskać swoją zaliczkę? Nie mogę sobie pozwolić na utratę 57 funtów i 10 pensów. Szczerze oddany Adrian Mole

PS Ciekaw jestem, czy mógłby Pan zapytać swą małżonkę, Cherie, czy zgodziłaby się gościnnie zabrać głos na uroczystym obiedzie Koła Literackiego hrabstwa Leicester i Rutland w dniu 23 grudnia bieżącego roku. Will Self nam odmówił, i to dosyć kategorycznie. Nie płacimy honorariów ani nie zwracamy kosztów podróży, ale i tak sądzę, że przekonałaby się, iż stanowimy bardzo energiczną i inspirującą grupę. W każdym razie, Panie Blair, dobra robota. Tak trzymać! sobota 5 października Oglądałem dziś mieszkanie na poddaszu starej fabryki akumulatorów na Nabrzeżu Szczurów. Mark B'astard, agent od nieruchomości, powiedział mi, że ci dranie od kupna i wynajmu teraz wręcz sobie wyrywają budynki nad kanałem. Mieszkanie jest w świetnym punkcie. To ledwie pięć minut spaceru ścieżką nad kanałem od księgarni, w której pracuję. Na poddaszu jest jeden przestronny pokój i łazienka ze ścianami z luksferów. Kiedy Mark B'astard poszedł się odlać, widziałem jego zamazaną sylwetkę. Jeśli kupię to mieszkanie, poproszę matkę, żeby uszyła mi jakieś zasłonki. Wyszedłem na balkon ze stalowej siatki, żeby podziwiać widoki. Przede mną, połyskując w jesiennym słońcu, rozciągał się kanał. Po niebie szybowało stado łabędzi, nieopodal przeleciał jakiś szary ptaszek, a spod mostu wyłoniła się barka. Kiedy przepływała pod moim balkonem, brodaty facet z rachitycznym, siwym kucykiem pomachał do mnie i powiedział: „Ładny mamy dzionek!". Widziałem, jak na dnie barki jego żona zmywała po obiedzie. Ona też mnie spostrzegła, ale mi nie pomachała. Mark B'astard taktownie zostawił mnie samego, kiedy chłonąłem atmosferę tego miejsca. Teraz jednak znowu do mnie dołączył i zwrócił mi uwagę na kilka niezwykle oryginalnych cech tego mieszkania, takich jak autentyczne zacieki z kwasu na podłodze i haki, na których w czasie wojny wisiały kotary służące do zaciemniania. Spytałem go, co będzie w obstawionym rusztowaniami sąsiednim budynku. „Zdaje się, że hotel" - odparł. Potem powiedział, że Eric Shift, ten multimilioner od żelastwa i złomu, który będzie właścicielem działki, na której znajduje się mój lokal, wykupił całe Nabrzeże Szczurów i liczy, że przemieni je w lokalny odpowiednik paryskiego lewego brzegu Sekwany. Przyznałem się Markowi, że zawsze chciałem spróbować swych sił w akwarelach. Pokiwał głową i powiedział: „To fajnie", ale zdawało mi się, że nie ma pojęcia, o czym mówię. Mark tymczasem wodził tęsknym spojrzeniem po bieluteńkiej, gołej ścianie, aż wreszcie rzekł: - To takie miejsce, w którym sam chciałbym zamieszkać, ale mam trójkę dzieci. Najstarsze ma dopiero pięć lat, i żona chce mieć ogród. Wyraziłem współczucie i powiedziałem, że jeszcze do niedawna sam wychowywałem dwóch synów, tylko że teraz tym starszym - siedemnastoletnim Glennem - zajmuje się armia brytyjska, a młodszy - dziewięcioletni William - wyjechał na stałe do matki do Nigerii. B'astard spojrzał na mnie z zazdrością i rzekł: - Jest pan bardzo młody jak na kogoś, kto już pozbył się dzieci z domu. Powiedziałem mu, że mam już trzydzieści cztery i pół roku, i że to chyba najwyższa pora, by dla odmiany zadbać o siebie. Kiedy B'astard pokazał mi wbudowaną w kuchenny blat granitową tacę na ser,

powiedziałem, że kupuję to mieszkanie. Zanim sobie poszliśmy, wyszedłem na balkon, żeby raz jeszcze spojrzeć na kanał. Słońce zachodziło właśnie za stojący w oddali wielopoziomowy parking. Ścieżką po drugiej stronie kanału szedł lis z reklamówką Tesco w pysku. Jakieś bure stworzenie (chyba szczur wodny) wśliznęło się do kanału i popłynęło w dal. Pod moim oknem przepływały majestatycznie łabędzie. Największy z nich spojrzał mi prosto w oczy, jakby chciał powiedzieć: „Witaj w nowym domu, Adrianie". 22.00 Poszedłem do kuchni, ściszyłem radio i oznajmiłem rodzicom, że przy najbliższej okazji wyprowadzam się z ich pokoju gościnnego i przenoszę do mieszkania na poddaszu starej fabryki akumulatorów na Nabrzeżu Szczurów w Leicester. Matka nie potrafiła wprost ukryć zachwytu. Ojciec uśmiechnął się szyderczo. - Stara fabryka akumulatorów? Twój dziadek kiedyś tam pracował, ale musiał odejść, jak go ugryzł szczur i dostał zakażenia. Już myśleliśmy, że będą mu musieli uciąć nogę. - Nabrzeże Szczurów? - spytała matka. - Czy to nie tam mają w przyszłym roku otworzyć schronisko dla bezdomnych? - Ktoś cię wprowadził w błąd - odparłem. - Całe osiedle nad kanałem mają przekształcić w centrum kulturalne miasta Leicester. Kiedy spytałem matkę, czy ześciuboli mi jakieś zasłonki do łazienki z luksferów, odparła złośliwie: - Przepraszam, ale sądzę, że mylisz mnie z kimś, kto trzyma w domu igłę i nici. Dokładnie o siódmej ojciec podkręcił radio i wysłuchaliśmy wiadomości. Brytyjscy przywódcy wojskowi chcieli wiedzieć, jaka będzie ich rola, jeśli Wielka Brytania przystąpi do wojny z Irakiem. Ceny akcji znowu spadły. Ojciec walnął głową w stół i wrzasnął: - Zatłukę tego drania doradcę finansowego, który mnie namówił, żebym założył konto emerytalne w funduszu „Godne Życie"! Kiedy z radia popłynęła czołówka serialu Archerowie, rodzice sięgnęli po papierosy, zapalili i siedzieli tak, z lekko rozchylonymi ustami, słuchając rolniczej opery mydlanej. Są jednak rzeczy, które robią razem, raz jeszcze usiłując uratować swoje małżeństwo. Moi rodzice są dziećmi wyżu demograficznego. Teraz jednak mają, odpowiednio, pięćdziesiąt dziewięć i sześćdziesiąt dwa lata. Ciągle czekam, kiedy pogodzą się z faktami i zaczną się ubierać tak samo jak inni staruszkowie. Chciałbym zobaczyć, jak noszą przykrótkie, beżowe płaszczyki, luźne, elastyczne spodnie i - w przypadku matki oczywiście - siwą trwałą w kształcie kalafiora, ale żadne z nich najwyraźniej nie ma zamiaru się poddać. Wciąż uparcie wbijają się w marmurkowe dżinsy i obcisłe skórzane kurtki. Ojciec myśli, że jeśli zapuści długie siwe włosy, to ludzie będą go brali za faceta, który przez całe lata pracował w przemyśle muzycznym. Oszukuje się, biedaczysko. Zawsze będzie wyglądał jak emerytowany sprzedawca piecyków akumulacyjnych. Teraz jeszcze musi przez cały czas nosić czapkę z daszkiem, bo prawie całkiem wyłysiał na czubku głowy, przez co światu ukazał się jego młodzieńczy wybryk: otóż na swoim wieczorze kawalerskim, kiedy już wlał w siebie z dziesięć kufli piwa marki

Everards Bitter, pozwolił się ostrzyc na łyso i wytatuować sobie na czaszce na zielono „Jestem świrem". Na szczęście wieczór kawalerski odbył się na tydzień przed weselem, ale i tak ta historia wyjaśnia, dlaczego na jedynym ślubnym zdjęciu moich rodziców ojciec wygląda jak skazaniec Abel Magwitch z Wielkich nadziei. Pozostałe tatuaże usunęli ojcu w państwowym ośrodku zdrowia, ale jakoś nie chcą mu sfinansować zabiegu z tym zielonym napisem. Musiałby usunąć go sobie laserem w prywatnej klinice na Harley Street i zapłacić ponad tysiąc funtów. Matka namawia go, żeby wziął pożyczkę z banku, ale ojciec mówi, że łatwiej i taniej jest chodzić w czapce. Matka twierdzi, że ma już dosyć czytania „Jestem świrem", kiedy w łóżku ojciec odwraca się do niej plecami. Widocznie najczęściej właśnie tak się kładzie. 23.00 Zrobiłem sobie kąpiel z aromatycznym olejkiem mojej matki. Na etykietce przeczytałem, że olejek jest z pigwy i moreli. Unosiło się toto na wodzie i wyglądało jak ta plama ropy, która zabiła niemal całą faunę i florę w Nowej Szkocji. Spędziłem kwadrans pod prysznicem, zanim udało mi się zmyć z siebie to świństwo. Wziąłem dwa lusterka i zmierzyłem sobie łysinkę. Jest teraz wielkości dużego dropsa. Sprawdziłem pocztę. Dostałem wiadomość od mojej siostry Rosie, która informowała mnie, że zastanawia się, czy nie rzucić uniwerku w Hull, bo ma już dosyć mikrobiologii. Pisała, że Simon, jej chłopak, potrzebuje ciągłej opieki i pomocy z jej strony, żeby zerwać z nałogiem. Prosiła, żebym nie mówił rodzicom o tym dylemacie, bo oboje są straszliwie „uprzedzeni" do narkomanów. Były jeszcze, jak zwykle, reklamy różnych firm, które proponowały, że wydłużą mi penis. niedziela 6 października, nów Matka przez cały dzień snuła się po domu w szlafroku. O trzeciej po południu spytałem ją, czy ma zamiar się ubrać i uczesać. - A po co? Twój tatuś niczego by nie zauważył, nawet gdybym łaziła po domu nago i z różą w zębach. Ojciec przez cały dzień siedział przy wieży i słuchał w kółko swoich ulubionych nagrań Roya Orbisona. Widać jak na dłoni, że ich małżeństwo to już zimny trup. Jakby się żyło w filmie Bergmana. Może powinienem im powiedzieć, że ich ukochana córeczka raczej nie dostanie Nagrody Nobla, gdyż zamierza porzucić laboratorium i zająć się leczeniem uzależnień. To by ich trochę ożywiło i sprawiło, że zaczęliby ze sobą rozmawiać. Ha, ha, ha. Całe popołudnie pisałem listy. Kiedy już miałem wyjść z domu, żeby wrzucić je do skrzynki, matka rzekła: - Jesteś jedyną znaną mi osobą, która ciągle korzysta z usług tej ślimaczej poczty. - Jesteś jedyną znaną mi osobą, która ciągle wierzy, że palenie jest dobre na płuca - odparłem. - Do kogo piszesz? - spytała. Nie chciałem jej powiedzieć, że napisałem do Jordan i do Davida Beckhama, więc wybiegłem z domu, zanim zdążyła przeczytać nazwiska i adresy na kopertach. Wisteria Walk

Ashby de la Zouch 6 października 2002 Jordan „Daily Star " Grupa Express Newspaper Hrabstwo Leicester Lower Thames Street 10 Londyn EC3 Droga Jordan! Piszę obecnie książkę o sławie i popularności oraz o tym, jak rujnują one ludziom życie. Dobrze wiem, co mówię. Sam byłem popularny w latach dziewięćdziesiątych i miałem nawet w telewizji kablowej własny magazyn kulinarnypt. „Podróbki bez podróbki". Potem machina sławy przemieliła mnie i wypluła, tak jak kiedyś wypluje i Panią. Chciałbym przeprowadzić z Panią wywiad w jakimś dogodnym dla obu stron terminie. Musiałaby Pani przyjechać do mnie, do Leicester, ponieważ pracuję na pełnym etacie. Najbardziej odpowiadałoby mi któreś niedzielne popołudnie. Tak przy okazji, rozmawiałem ostatnio z ojcem o Pani piersiach. Obaj stwierdziliśmy zgodnie, że są wprost przytłaczające. Ojciec nawet powiedział, że człowiek mógłby wpaść w tę przepaść pomiędzy nimi i można by go szukać całymi dniami. Mój przyjaciel Parvez oświadczył, że Pani piersi są jak broń masowego rażenia, a mój kręgarz orzekł, że z uwagi na ciężar, jaki dźwiga Pani na klatce piersiowej, będzie Pani miała kiedyś problemy z kręgosłupem lędźwiowym. Chodzą słuchy, że zamierza Pani jeszcze bardziej powiększyć sobie piersi. Niech się Pani nad tym raz jeszcze zastanowi. Proszę napisać do mnie na podany powyżej adres. Obawiam się, że nie mogę zaoferować Pani honorarium ani zwrotu kosztów podróży, ale otrzyma Pani oczywiście darmowy egzemplarz mojej książki (tytuł roboczy: Sława i obłęd/ Pozostaję pokornym i uniżonym sługą, A. A. Mole Wisteria Walk Ashby de la Zouch 6 października 2002 David Beckham Klub Piłkarski Manchester United Hrabstwo Leicester Old Trafford Manchester M16 Drogi Davidzie! Proszę, by poświęcił mi Pan chwilę i przeczytał ten list do końca. Nie jestem kolejnym bezmyślnym fanem futbolu, który domaga się zdjęcia z autografem. Piszę obecnie książkę o sławie i popularności oraz o tym, jak rujnują one ludziom życie. Dobrze wiem, co mówię. Sam byłem popularny w latach dziewięćdziesiątych i miałem nawet w telewizji kablowej własny magazyn kulinarnypt. „Podróbki bez podróbki". Potem machina sławy przemieliła mnie i wypluła, tak jak kiedyś wypluje i Pana. Chciałbym przeprowadzić z Panem wywiad w jakimś dogodnym dla obu stron terminie. Musiałby Pan przyjechać do mnie, do Leicester, ponieważ pracuję na pełnym etacie. Najbardziej odpowiadałoby mi któreś niedzielne popołudnie. Proszę się nie obrażać o to, co za chwilę powiem - być może akurat nie było Pana w szkole, kiedy przerabiano gramatykę - ale wydaje mi się, że nie ma Pan pojęcia o podstawach poprawnej konstrukcji zdania, nie mówiąc o frazeologii czy stylistyce. Na

przykład wczoraj wieczorem powiedział Pan w telewizji: „Widzę Victorię na teledysku jak była w Spice Girls, no i kumasz, nawinąłem kolowi, żem właśnie widział laskę, z którą się chajtnę". Powinno być tak: „Zobaczyłem Victorię w jakimś teledysku, kiedy śpiewała jeszcze ze Spice Girls, no i wiecie, powiedziałem do kolegi, że właśnie widziałem dziewczynę, z którą się ożenię". Proszę napisać do mnie na podany powyżej adres. Obawiam się, że nie mogę zaoferować Panu honorarium ani zwrotu kosztów podróży, ale otrzyma Pan oczywiście darmowy egzemplarz mojej książki (tytuł roboczy: Sława i obłędj. Pozostaję Pańskim pokornym i uniżonym sługą, A. A. Mole poniedziałek 7 października Po drodze do pracy zadzwoniłem do mojego doradcy prawnego Davida Barwella. Telefon odebrała jego sekretarka Angela. - Pan Barwell jest teraz bardzo zajęty atakiem astmy, wywołanym przez nową wykładzinę, którą w weekend założono nam w biurze - powiedziała. Uprzedziłem ją, że może się spodziewać jakiegoś listu od Marka B'astarda w sprawie wynajęcia lokalu nr 4 w starej fabryce akumulatorów na Nabrzeżu Szczurów, nad kanałem Grand Union w Leicester. - Nie będę nawet zawracała głowy panu Barwellowi - odrzekła z goryczą w głosie. - I tak to ja odwalam za niego całą robotę. On tylko sobie siedzi przy biurku i majstruje coś przy swoim inhalatorze. Kiedy już dotarłem na miejsce, musiałem czekać dziesięć minut pod sklepem, gdyż pan Carlton-Hayes miał kłopot ze znalezieniem miejsca do parkowania. Patrzyłem, jak idzie High Street w moją stronę. Wyglądał, jakby gonił resztkami sił. Nie wiem, jak długo jeszcze będzie w stanie prowadzić ten sklep. Cóż, takie już mam szczęście. - Strasznie cię przepraszam, mój drogi, że musiałeś na mnie czekać - powiedział. Wziąłem od niego klucze i otworzyłem drzwi. Kiedy już wszedł do środka, oparł się o najnowsze biografie, żeby złapać oddech. - Gdybyśmy tu mieli parę krzeseł i ze dwie kanapy, tak jak proponowałem, mógłby pan teraz wygodnie usiąść i dojść do siebie - powiedziałem. - Ależ Adrianie, mój drogi, nie jesteśmy jakimś tam sklepem meblowym. My tylko sprzedajemy książki - odparł. - W dzisiejszych czasach klienci nawet w księgarni oczekują, że będą mogli sobie usiąść, wypić filiżankę kawy i skorzystać z toalety - rzuciłem. - Człowiek dobrze wychowany załatwia swoje potrzeby fizjologiczne, a także wypija filiżankę kawy, zanim wyjdzie z domu - odrzekł pan Carlton-Hayes. Jak zwykle mieliśmy w sklepie w ciągu dnia tłum różnych nawiedzonych indywiduów. Jakiś miłośnik parowozów, z ryżą bródką i sklejonymi taśmą okularami, spytał mnie, czy mamy egzemplarz rozkładu jazdy kolei transsyberyjskiej z roku 1954, w dodatku po rosyjsku. Pokazałem mu nasz dział poświęcony kolejnictwu i zaproponowałem, żeby sam poszperał w zbutwiałych ulotkach na ten temat, które pan Carlton-Hayes uparcie trzyma w sklepie. Jakaś kobieta, ostrzyżona na rekruta, z długimi, dyndającymi kolczykami, spytała, czy jesteśmy zainteresowani kupnem pierwszego wydania książki Kobiecy eunuch. Ja tam bym jej pewnie nie kupił. Była w bardzo kiepskim stanie: brakowało obwoluty, a strony pokryte były notatkami i wykrzyknikami, w dodatku w kolorze czerwonym. Pan

Carlton-Hayes wtrącił się jednak do naszej rozmowy i zaoferował kobiecie piętnaście funtów. Czasami czuję się tak, jakbym pracował w jakimś sklepie ze starzyzną, a nie w najstarszej księgarni i antykwariacie miasta Leicester. Kiedy już mieliśmy zamykać, do sklepu weszła młoda kobieta i spytała, czy mamy książkę Ozdoby i wyposażenie do domków dla lalek w stylu regencji. Na ile zdążyłem się jej przyjrzeć, miała całkiem znośną figurę i niebrzydką twarz. Miała też bardzo wąskie nadgarstki i smukłe palce - dokładnie takie, jakie lubię u kobiet. Przez jakiś czas udawałem więc, że szukam tej książki na półkach. - Jest pani pewna, że istnieje książka pod takim tytułem? - spytałem w końcu. Odparła, że sama nawet miała kiedyś jeden egzemplarz, ale pożyczyła go koleżance-hobbystce, która wyemigrowała do Australii i zabrała go ze sobą. Wyraziłem współczucie i zacząłem wyliczać wszystkie książki, które przez ostatnie lata pożyczyłem, i których już nigdy więcej nie widziałem. Powiedziała na to, że ma kolekcję osiemnastu domków dla lalek i że własnoręcznie wykonała większość ozdób, włącznie z obiciami malutkich krzesełek i zasłonami w maleńkich oknach. Napomknąłem, że też będę potrzebował, by ktoś uszył mi zasłony, kiedy już wprowadzę się do mojego nowego apartamentu na poddaszu, i spytałem, czy byłaby tym zainteresowana. Odparła, że najdłuższe zasłony, jakie w życiu zrobiła, miały zaledwie piętnaście centymetrów długości. Jej włosom przydałoby się trochę farby, żeby je nieco rozjaśnić, ale za to za okularami kryją się śliczne, niebieskie oczy. Powiedziałem, że wieczorem, kiedy już wrócę do domu, poszukam tej książki w Internecie, i poprosiłem, żeby zajrzała do nas następnego dnia. Potem poprosiłem ją o nazwisko i numer telefonu. - Nazywam się M. Flowers - powiedziała. - Komórki nie mam, bo to niebezpieczne dla zdrowia, ale może pan do mnie zadzwonić na numer stacjonarny moich rodziców - dodała i podała mi ten numer. - Ona pracuje w Country Organics, tym sklepie ze zdrową żywnością na rynku powiedział mi później pan Carlton-Hayes. Weszliśmy na zaplecze. Ja obliczałem dzisiejszy utarg, a pan Carlton-Hayes siedział za biurkiem, paląc fajkę i czytając książkę pod tytułem Persja - kolebka cywilizacji. Spytałem go, co właściwie stało się z Persją. - Została Irakiem, mój drogi - odparł. Kiedy już dotarłem do domu na Ashby de la Zouch, popędziłem do swojego pokoju, włączyłem laptop i wpisałem Ozdoby i wyposażenie do domków dla lalek w stylu regencji w wyszukiwarkę Google. Wyświetliły mi się adresy 281 stron internetowych. Kliknąłem na WoodBooks.com i okazało się, że oferta wydawnictwa obejmuje również pozycję pt. Stylowe meble do domku dla lalek, autorstwa Dereka i Sheili Rowbottomów. Ponieważ jednak nie było ani słowa o stylu regencji, otworzyłem z kolei stronę wydawnictwa McMurray's Books, gdzie znalazłem dwa tytuły, które mogłyby pasować, a mianowicie: Ozdoby i wyposażenie do domku dla lalek, za 14 dolarów i 95 centów, i Miniaturowe ozdoby do domku dla lalek z epoki króla Jerzego. Styl królowej Anny, wczesny i późny styl z epoki króla Jerzego oraz regencji, za 21 dolarów i 95 centów. Natychmiast zadzwoniłem pod numer telefonu, który podała mi pani M. Flowers. Odebrał jakiś mężczyzna.

- Michael Flowers przy telefonie. Z kim mam przyjemność? - huknął do słuchawki. Powiedziałem, że jestem Adrian Mole z księgarni i chciałbym rozmawiać z panną Flowers. - Marigold! Jakiś gość z księgarni! - krzyknął. A więc ona nazywa się Marigold Flowers! Nic dziwnego, że nie powiedziała mi w sklepie, jak ma na imię. Trochę trwało, nim podeszła do telefonu. Kiedy na nią czekałem, słyszałem, jak w tle Rolf Harris śpiewa piosenkę Jake the Peg. Potem poleciał kawałek Two Little Boys. Czy to możliwe, by ktoś w rodzinie Marigold miał winylową płytę, kasetę, kompakt czy wideo z nagraniami Rolfa Harrisa, i co gorsza ich słuchał? W końcu w słuchawce dał się słyszeć cichutki głos Marigold: - Witam! Przepraszam, że tak długo to trwało. Byłam właśnie w kluczowym momencie zapiekanki. - Robienia czy jedzenia? - zażartowałem. - Och, w trakcie robienia oczywiście. Jeśli się nie rozłoży równomiernie plasterków marchewki, można bardzo łatwo wszystko zepsuć - odparła ze śmiertelną powagą. Przyznałem jej rację i dodałem, że najwyraźniej jest perfekcjonistką, tak jak ja. Potem wspomniałem o książkach, które udało mi się znaleźć. Powiedziała, że ma już Ozdoby i wyposażenie do domku dla lalek, ale wpadła w zachwyt na wieść o Miniaturowych ozdobach... i poprosiła, żebym zamówił dla niej jeden egzemplarz. Żeby jeszcze chwilę z nią porozmawiać, zapytałem, czy lalki lubią domy na poddaszu. Powiedziała, że skontaktuje się w tej sprawie z Krajowym Stowarzyszeniem Miłośników Domków dla Lalek, którego jest członkiem, i że może będzie to jej kolejny projekt. Odkładałem słuchawkę z owym prawie zapomnianym uczuciem radości i niepokoju, które ogarnia mnie zawsze wtedy, kiedy mam się zakochać. wtorek 8 października Wczoraj wieczorem wydarzył się niewiarygodny wprost zbieg okoliczności. Otóż moja matka rozmroziła sobie zapiekankę, którą zrobiła parę tygodni temu. Kawałki marchewki rozłożone były byle jak. To na pewno jakiś znak. Zapytałem matkę, co ją skłoniło do tego, by wyjąć zapiekankę z zamrażarki. - Głód - odrzekła. środa 9 października Przyszedł list od Glenna. Królewski Korpus Logistyczny Koszary w Deepcut Hrabstwo Surrey Drogi Tato! Mam nadzieję, że u Ciebie wszystko w porządku, bo u mnie tak. Przepraszam, że wcześniej żem nie pisał. Byłem strasznie zajęty, bo przechodziłem podstawowe przeszkolenie. Gonią nas tu przez cały tydzień, 24 godziny na dobę. Cały czas na nas wrzeszczą i nam dogryzają. Niektóre chłopaki płaczą po nocach w salach. Ja też czasem mam ochotę stąd wyjść i wrócić do domu, Tato. Liczę, że jakoś wytrzymam. Przyjedziesz na moją przysięgę w piątek 1 listopada? Chciałbym, żeby Mama, Babcia i Dziadek też przyjechali. Wiem, że William nie będzie mógł przyjechać, bo jest w Afryce. Myślę, Tato, że źle zrobiłeś, że się zgodziłeś, żeby zamieszkał z matką. Przecież to Ty go wychowałeś.

Powinieneś go zatrzymać przy sobie, w Anglii. Wiem, że Jo Jo jest fajna, ale William nie mówi po nigeryjsku i nie lubi nigeryjskiego jedzenia. Kiedyś widziałem w telewizji Pandorę. Powiedziałem paru chłopakom, że była kiedyś dziewczyną mojego ojca, ale nikt mi nie uwierzył, bo ona jest taka elegancka. Teraz robią sobie ze mnie jaja, Tato, i nazywają mnie „baron Bott". To tyle nowości. Pozdrawiam serdecznie, Twój syn Glenn Właśnie żem sobie coś przypomniał: powiedz Babci Paulinie, że na przysięgę musi przyjść w czapce. Takie są przepisy. Po cholerę napisał: „Twój syn"? Iluż ja niby znam Glennów, którzy są teraz w wojsku? Pokazałem list matce. - Włożę tę czapkę z norek, którą od trzydziestu lat trzymam w szafie. Na placu apelowym nikt nie będzie chyba urządzał żadnych protestów przeciwko okryciom z prawdziwego futra, co? - powiedziała. czwartek 10 października Dziś rano wszedł do sklepu jakiś grubas w średnim wieku i poprosił o „czysty egzemplarz" książki Couples Johna Updike'a. Odparłem - dosyć dowcipnie, jak mi się zdawało - że „czysty egzemplarz" tej książki to z pewnością oksymoron. - Ma pan tę książkę czy nie? - rzekł podenerwowany grubas. Pan Carlton-Hayes słyszał naszą rozmowę i zaczął już szukać na półkach z prozą amerykańską. Wreszcie znalazł Couples i wetknął książkę w tłuste łapska grubasa, mówiąc: - To fascynujący dokument obyczajowy, poświęcony obyczajom seksualnym ludzi, którzy moim zdaniem mają zbyt wiele wolnego czasu. Grubas mruknął, że bierze tę książkę. Kiedy wychodził ze sklepu, widziałem, jak na mnie spojrzał, i wyraźnie słyszałem, jak coś mamrocze pod nosem. W pierwszej chwili wydawało mi się, że powiedział: „A to baran!". Później jednak pomyślałem, że równie dobrze mógł utrwalać sobie poznane właśnie nowe słowo: „oksymoron". Nigel wpadł do sklepu dzisiejszego popołudnia po wizycie w klinice okulistycznej w Royal Hospital. Podobno jest moim najlepszym przyjacielem, a minęło już ponad pół roku, odkąd widziałem go na oczy. Kiedy ostatnim razem rozmawiałem z nim przez telefon, powiedział, że ma już dosyć gejowskich klubów na prowincji, do których faceci przychodzą głównie dla towarzystwa i samopotwierdzenia, zamiast, tak jak w Londynie, dla „muzyki i seksu". Powiedziałem mu wtedy, że życie to nie tylko muzyka i seks. - I tu się właśnie różnimy, Molek - odparł. Byłem wstrząśnięty, widząc, jak bardzo się zmienił. Ciągle jest przystojny, ale jego twarz wydaje się nieco zaniedbana, i najwyraźniej minęło sporo czasu, odkąd ostatni raz odwiedził swojego fryzjera i stylistę. Wciąż był zaszokowany tym, co przed chwilą usłyszał. - Lekarz zbadał mi wzrok, a potem strasznie długo milczał. W końcu powiedział: „Panie Hetherington, czy pan sam przyjechał tutaj samochodem?" Powiedziałem mu, że przyjechałem sam, i to aż z Londynu. A on na to: „Obawiam się, że nie mogę panu pozwolić prowadzić w drodze powrotnej. Wzrok tak bardzo się panu pogorszył, że zamierzam wpisać pana do rejestru osób niedowidzących".

Rozpaczliwie szukałem w głowie czegoś optymistycznego; czegoś, co mogłoby go pocieszyć. Udało mi się wymyślić tylko tyle: - Zawsze lubiłeś chodzić w ciemnych okularach, Nigel. Teraz będziesz mógł je nosić przez cały rok, we dnie i w nocy, i nikt nie będzie mówił, że to jakiś durny szpan. Nigel oparł się o stół z przecenionymi książkami, spychając przy tym na bok cały stos nietkniętych egzemplarzy Finnegans Wake. Pewnie podsunąłbym mu krzesło, gdybyśmy mieli w sklepie chociaż jedno. - Jak mam żyć bez samochodu, Molek? - jęknął Nigel. - Jak się dostanę z powrotem do Londynu? I jak mogę pracować jako analityk mediów, kiedy nie będę w stanie czytać tych wszystkich pieprzonych gazet? Odparłem, że jeśli rzeczywiście niedowidzi, to może i dobrze, że nie jedzie teraz autostradą M1 i nie ma do czynienia z ruchem ulicznym w Londynie. - Ostatnio popełniam w pracy mnóstwo błędów. I już od miesięcy nie jestem w stanie czytać normalnego druku bez szkła powiększającego - przyznał. Zadzwoniłem do sieci Computa Cabs i zamówiłem taksówkę, żeby odwiozła Nigela do domu jego rodziców. Operator powiedział, że większość kierowców jest teraz w meczecie, gdzie modlą się o pokój, ale postara się jak najszybciej podesłać jakąś taryfę. Kiedy już czekaliśmy na taksówkę, zaproponowałem Nigelowi, żeby nauczył się alfabetu Braille'a. - Nigdy nie miałem zdolności manualnych, Molek - odparł. Spytałem go, czy jeszcze rozróżnia kolory. - Już w ogóle mało co rozróżniam - odrzekł. Byłem głęboko wstrząśnięty. Miałem nadzieję, że Nigel pomoże mi urządzić mieszkanie na poddaszu. Kiedyś miał całkiem niezłe oko do kolorów. Pomogłem mu wsiąść do taksówki i powiedziałem kierowcy, dokąd ma go zawieźć. - Ale mówić to ja jeszcze potrafię, Molek! - wrzasnął rozwścieczony Nigel. Mam nadzieję, że nie stanie się jednym z tych zgorzkniałych ślepców, takich jak pan Rochester z Jane Eyre. piątek 11 października Dziś rano zadzwoniłem do Johnny'ego Bonda z Latesun Ltd i znów awanturowaliśmy się o te 57 funtów i 10 pensów. - Czy pański kumpel, pan premier, wydusił już z siebie coś na temat tych dowodów? - zakpił Bond. Odparłem mu na to, że pan Blair przebywa właśnie w domku myśliwskim pana Putina, usiłując go namówić, by wraz z Wielką Brytanią i Ameryką stanął do walki z Saddamem Husajnem. - Nigdy w życiu nie uda mu się skłonić Rosji, Niemiec i Francji, żeby poparły tę jego nielegalną awanturę - powiedział Bond. sobota 12 października Firma kurierska FedEx dostarczyła egzemplarz Miniaturowych ozdób do domku dla lalek epoki króla Jerzego dzisiaj rano, co zrobiło ogromne wrażenie na panu Carltonie-Hayesie. - Gdybyśmy mieli w sklepie komputer, proszę pana, moglibyśmy zamawiać książki przez Internet i podwoić obroty - powiedziałem.

- Ależ, mój drogi Adrianie, przecież i tak całkiem nieźle sobie radzimy, nieprawdaż? - odparł. - Obaj mamy z czego żyć, pokrywamy na bieżąco koszty i spędzamy czas wśród naszych ukochanych książek. Czyż nie jest nam dobrze tak, jak jest? Nie było to pytanie retoryczne. On naprawdę chciał znać odpowiedź. Bąknąłem coś o tym, jak bardzo lubię pracę w księgarni; ale tak naprawdę, drogi dzienniku, bardzo chciałbym zmodernizować to miejsce. Przecież nie mamy nawet kasy z prawdziwego zdarzenia. W porze lunchu poszedłem na rynek. Marigold była w sklepie ze zdrową żywnością i polecała właśnie fasolkę meksykańską jakiejś mizernie wyglądającej kobiecie z pierwszymi objawami depresji. Kiedy klientka sobie poszła, ściskając w rękach torbę z papieru z odzysku, powiedziałem do Marigold: - Pomyślałem, że dostarczę ją osobiście. Marigold wyjęła książkę z firmowej koperty i zawołała: - Mamo! Już przysłali! Do lady podeszła kobieta, która z twarzy przypominała śliczną, pulchniutką świnkę. Nigdy nie widziałem, żeby ktoś miał aż tak różowe oblicze. Albo ma jakieś uczulenie, albo przydarzył jej się niedawno nieszczęśliwy wypadek w solarium. - Miło mi panią poznać, pani Flowers - powiedziałem i wyciągnąłem rękę na powitanie. - Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, nie podam panu ręki - rzekła. Marigold poczuła się niezręcznie i wyjaśniła: - Mamusia uważa, że to przestarzała forma powitania. Pani Flowers wzięła książkę i przekartkowała ją pobieżnie, jeszcze bardziej zwężając przy tym swoje zezowate oczka. Marigold obserwowała ją z niepokojem, jakby w oczekiwaniu na werdykt. Nawet ja zacząłem się trochę denerwować. Zawsze czuję się nieswojo w obecności kobiet, które są ode mnie wyższe. - Nie wiedziałem, że ta książka jest dla pani, pani Flowers - odezwałem się. - Nie, nie dla mnie - odparła. - Ale Marigold łatwo można naciągnąć. Ile zamierza jej pan za to policzyć? Powiedziałem, że książka kosztuje 21 dolarów i 95 centów, a koszty wysyłki to kolejne 25 dolarów. - A ileż to będzie w porządnej angielskiej walucie? - spytała pani Flowers. Wręczyłem jej fakturę. - Co?! Prawie trzydzieści funtów?! Za taką malutką książeczkę, która ma ledwie 168 stron? - Ale w ciągu trzech dni dostarczono ją tutaj z Ameryki pocztą lotniczą, proszę pani - wyjaśniłem. Cisnęła książkę na ladę i rzekła do Marigold: - Jeśli chcesz roztrwonić wszystkie swoje pieniądze, to proszę bardzo, ale w takim razie wychodzimy z ojcem na głupców, oszczędzając, na czym się tylko da, i usiłując utrzymać ten interes. - Może powinienem zabrać książkę z powrotem - powiedziałem do Marigold. - Może rzeczywiście powinien pan ją zabrać. Bardzo mi przykro - odparła cichutko. Po powrocie do sklepu powiedziałem panu Carltonowi-Hayesowi, że klientka nie

jest już zainteresowana Miniaturowymi ozdobami do domku dla lalek w stylu epoki króla Jerzego. - Nie martw się, Adrianie - odparł. - Jestem pewien, że w Leicester znajdzie się przynajmniej jeszcze jedna osoba, która interesuje się miniaturowymi ozdobami w tym stylu. niedziela 13 października, księżyc w pierwszej kwadrze Przyszedł e-mail od Rosie: Aidy, widziałeś w wiadomościach zamach bombowy na Bali? Moja przyjaciółka Emma leci właśnie do Australii przez Bali. Proszę, czy mógłbyś za mnie zadzwonić pod ten numer, który podali w telewizji? Ja już nie mam nic na karcie. Dziewczyna nazywa się Emma Lexton i ma dwadzieścia lat. Oto, co jej odpisałem: Informacji udziela się tylko najbliższej rodzinie i krewnym. Wysyłam Ci dziesięć funtów przesyłką priorytetową. Nie dawaj ich czasem Simonowi. I proszę Cię, zadzwoń do Mamy. Martwi się o Ciebie. poniedziałek 14 października Nie dostałem jak dotąd żadnej odpowiedzi od wielce szanownego Tony'ego Blaira, Jordan ani Beckhama. Drogi Panie Blair! Być może mój list z 29 września gdzieś się zapodział lub po prostu został przeoczony w panującym w ostatnich dniach zamieszaniu. Załączam jego kopię i byłbym wdzięczny za rychłą odpowiedź. Moje biuro podróży, Latesun Ltd, nadal odmawia zwrotu kaucji w wysokości 57 funtów i 10 pensów. Pozostaję Pańskim pokornym i uniżonym sługą, A. A. Mole Na dzisiejszym wieczornym spotkaniu Koła Literackiego hrabstwa Leicester i Rutland pojawiła się nas zaledwie czwórka: ja, Gary Milksop, Gladys Fordingbridge i Ken Blunt. Siedzieliśmy jak zwykle w saloniku Gladys, otoczeni różnymi ozdobami w kształcie kotów i w kocie wzorki oraz zdjęciami jej bardzo licznej rodziny. Rozpocząłem zebranie, czytając fragmenty mojego monologu dramatycznego pt. Moby Dick ma głos, z którego czytelnik dowiaduje się, jak wygląda polowanie przy użyciu harpuna z punktu widzenia wieloryba. Po pewnym czasie lekturę przerwała mi Gladys, mówiąc: - Nic a nic z tego nie rozumiem. O co tu chodzi? To niby ta ryba ma mówić, czy co? Ken Blunt zgasił papierosa w popielniczce w kształcie kota i rzekł: - Gladys, wieloryb nie jest rybą, tylko ssakiem. Czytałem dalej, choć już wiedziałem, że nikt mnie nie słucha. Kiedy skończyłem, Gary Milksop wybełkotał nerwowo: - Podobał mi się ten kawałek o tym, że kapitan Ahab wyglądał jak człowiek, który urodził się bez duszy. Gladys przeczytała swój najnowszy grafomański wierszyk o kotach - coś w rodzaju „Kocham moją małą kotkę, tę kokietkę i ślicznotkę...". Ponieważ Gladys ma osiemdziesiąt sześć lat, wiersz nagrodzono oczywiście burzą oklasków. Potem Milksop przeczytał najnowszy rozdział tej swojej powieści w stylu Prousta, którą pisze i poprawia od piętnastu lat. Potrzebował aż dwóch tysięcy słów, żeby opisać wrażenie, jakie wywarł na nim pierwszy czekoladowy batonik, który zjadł w

swym życiu. Niestety, Milksop płacze, gdy się go skrytykuje. Ken Blunt powiedział więc: - Dobra robota, Gary. Podobał mi się fragment o tym, jak batonik rozpuszczał się w herbacie. Poinformowałem członków koła, że nie udało mi się jeszcze załatwić specjalnego prelegenta na naszą świąteczną kolację, zaplanowaną na 23 grudnia. Dodałem, że mam oczywiście kilka opcji i sprawy są w toku. Ken powiedział, że nie napisał niczego na dzisiejsze spotkanie, bo pracował na dwie zmiany w wytwórni chrupek. Wprowadzają właśnie nową linię produkcyjną. - Jaki to będzie smak? - spytała Gladys. - Podpisałem deklarację poufności - odparł Ken. - Chyba się naoglądałeś za dużo sensacyjnych seriali o szpiegach. Tu chodzi tylko o parę żałosnych chipsów - powiedziała Gladys. Aby zmienić temat, zawiadomiłem ich, że już niedługo przeprowadzam się do apartamentu na poddaszu starej fabryki akumulatorów na Nabrzeżu Szczurów, i że w przyszłości tam właśnie będą mogły się odbywać nasze spotkania. - Mój mąż kiedyś tam pracował - rzekła na to Gladys. - Biedak, wylał na siebie jakiś kwas. Mało brakowało, a nie byłby już mężczyzną. Doprawdy, drogi dzienniku, to nie osoby pokroju Gladys miałem na myśli, kiedy zakładałem Koło Literackie hrabstwa Leicester i Rutland. wtorek 15 października W porze lunchu przyszła Marigold i kupiła Miniaturowe ozdoby do domku dla lalek w stylu epoki króla Jerzego. Poprosiła mnie, żebym nie mówił o tym jej matce. Powiedziała, że będzie trzymać książkę na strychu, tam, gdzie stoi większość jej domków dla lalek. Wyjaśniła, że żadne z rodziców nie jest w stanie wspiąć się po drabinie. Odparłem, że bardzo chciałbym obejrzeć jej kolekcję domków dla lalek, i że ja z pewnością będę w stanie wspiąć się po drabinie. Wyjaśniła, że jej rodzice mają „dziwne zapatrywania" na sprawę odwiedzin w ich domu. - Nigdy nie wychodzą z domu? - spytałem. Odparła, że wychodzą w piątki na spotkania Towarzystwa Miłośników Madrygałów. - No proszę, cóż za zbieg okoliczności! - odrzekłem. - Piątek to mój jedyny wolny wieczór w tygodniu - dodałem, uśmiechając się przy tym, żeby jej pokazać, że to taki żarcik, i spróbować nieco ją rozluźnić. Domki dla lalek nie interesują mnie ani trochę. Ostatni, który widziałem, należał do Rosie. Było to ohydne, plastikowe niby-rancho, na którym mieszkała Barbie i jej chłopak Ken. Spytałem Marigold, czy po pracy nie zechciałaby pójść ze mną na drinka. Powiedziała, że ma raczej kiepską głowę do alkoholu. - To może na kawę? - zapytałem. - Kawę?! - krzyknęła, jakbym zaproponował co najmniej krew świeżo zaszlachtowanego prosięcia. Powiedziałem, że podobno czerwone wino jest dobre na układ krążenia. - Dobrze, w takim razie wypiję z panem lampkę czerwonego wina, ale nie dzisiaj.

Muszę uprzedzić rodziców. - A jutro? - W porządku - odparła - ale będzie mnie pan musiał odwieźć do domu. Mieszkamy w Beeby nad rzeką Wold, a ostatni autobus odjeżdża o wpół do siódmej. Nie wiedzieć czemu przez cały czas rozmawialiśmy niemal szeptem. Marigold sprawia takie wrażenie, jakby była szpiegiem zrzuconym na terytorium wroga. Ma piękną cerę. Chciałem pogłaskać ją po twarzy. Kiedy dotarłem do domu na Ashby de la Zouch, rodzice poinformowali mnie, że postanowili go sprzedać. Jakiś idiota zaproponował im 180 tysięcy funtów za ich bliźniak razem z ohydnymi dywanami i zasłonami. Zwróciłem im tylko uwagę, że niczego taniej nie kupią. - I tu cię mam! - zawołał tryumfalnie mój ojciec. - Wcale nie chcemy żadnego domu. Zamierzamy kupić jakąś ruderę i ją wyremontować. Zostawiłem ich pogrążonych w lekturze lokalnego dodatku z ogłoszeniami o nieruchomościach na sprzedaż. Co jakiś czas odrywali się od gazety tylko po to, by dzwonić do właścicieli co bardziej zdewastowanych chałup w najgorszych i najbardziej niebezpiecznych dzielnicach miasta. Ich stare, zmęczone twarze jaśniały radością. Nie miałem serca wybijać im z głowy tych szalonych planów. Zresztą byli tak zaaferowani, że żadne z nich nawet by nie zauważyło, gdyby nagle klepka z parkietu podskoczyła w górę i dała im w nos. środa 16 października Dziś rano starałem się włożyć wyłącznie ubrania w jak najbardziej naturalnych kolorach. Pan Carlton-Hayes pochwalił moją wodę po goleniu. Powiedziałem mu, że cztery lata temu dostałem ją na gwiazdkę od Pandory i odtąd używam jej wyłącznie na specjalne okazje. Pan Carlton-Hayes oznajmił, iż wyczytał w jakimś branżowym czasopiśmie, że Pandora napisała książkę pod tytułem Prosto z puszki, która ma ukazać się w lipcu 2003 r. Spytałem go zatem, czy zamówi kilka egzemplarzy, dodając, że Pandora jest parlamentarzystką z naszego okręgu wyborczego i bez przerwy pokazuje się w wiadomościach, robiąc słodkie miny do Jeremy'ego Paxmana. Pan Carlton-Hayes zapytał, czy to możliwe, by ktoś napisał Pandorze tę książkę. Odparłem, że to doprawdy mało prawdopodobne: Pandora ma fioła na punkcie panowania nad sytuacją; kiedyś nawet wpadła w istny szał, gdy zmieniłem stację w radiu w jej samochodzie. Tak jak było umówione, spotkałem się z Marigold w winiarni Euro - dawnym banku Barclaya - i siedzieliśmy dokładnie tam, gdzie zwykle stała kolejka z wpłatami. Poprosiłem o kartę win. Kelner, przekrzykując rytmy salsy, oświadczył, że karty win nie ma, i że do wyboru jest tylko czerwone lub białe, w wersji słodkiej lub wytrawnej. Marigold oznajmiła, że chce czerwone słodkie, ponieważ ma niską zawartość cukru we krwi; ja zamówiłem białe wytrawne. W lokalu panował taki hałas, że trudno było rozmawiać. Tuż nad naszymi głowami wisiał głośnik. Patrzyłem na pozostałych klientów tego przybytku. Byli w większości bardzo młodzi i wydawali się czytać z ruchu warg. Może należeli do jakiejś wycieczki zorganizowanej przez Królewski Instytut Pomocy Ludziom Głuchym i Niedosłyszącym.

Po pewnym czasie Marigold i ja daliśmy sobie spokój z rozmową, a ona siedziała i wpatrywała się w dziesiątki srebrnych detali na swojej bransoletce-talizmanie. Przy sąsiednim stoliku usiadła grupka kobiet, które urządzały wieczór panieński. Wszystkie były przebrane za pielęgniarki w minispódniczkach i kabaretkach. Jedna wyjęła nakręcanego penisa, który zaczął krążyć między nimi, aż wreszcie zdołał im się wyrwać, spadł i uderzył Marigold w nogę. Zapłaciłem rachunek i wyszliśmy stamtąd pospiesznie. Spytałem Marigold, czy lubi kuchnię chińską. - Owszem, o ile nie przesadzą z glutaminianem sodu - odparła. Kiedy mijaliśmy wieżę ratuszową, spojrzałem na tłumy zebranych pod nią młodych ludzi i zdałem sobie sprawę, że mając swoje trzydzieści cztery i pół roku, jestem prawdopodobnie najstarszym człowiekiem w najbliższej okolicy. Nawet policjanci w furgonetce na parkingu wyglądali na szczeniaków. czwartek 17 października Minęły całe wieki, zanim udało mi się zasnąć zeszłej nocy. Leżałem sobie w ciemnościach i rozmyślałem o Marigold. To takie delikatne i wrażliwe stworzenie! Potrzebuje kogoś, kto doda jej pewności siebie i uwolni od apodyktycznych rodziców. Zabrałem ją do chińskiej restauracji Cesarski Smok i zamówiłem zestaw C. Jedliśmy krewetki, rosół won-ton, chrupiącą kaczkę z naleśnikami, kurczaka z cytryną na miodzie i słodko-kwaśne zrazy wieprzowe z ryżem na jajku sadzonym. Poprosiłem kelnera Wayne'a Wonga, którego znam jeszcze ze szkoły, by zabrał sztućce i przyniósł nam pałeczki. Dodałem, żeby przekazał kucharzowi, aby nie przesadzał z glutaminianem sodu. Marigold była chyba pod wrażeniem moich kosmopolitycznych zwyczajów i swobodnego zachowania w restauracji. Wayne posadził nas przy najlepszym stoliku w całej restauracji, tuż obok wielkiego akwarium, w którym pływały sobie japońskie karpie koi (bagatela - pięćset funtów szterlingów za sztukę). - Chyba troszkę mnie peszą - wyznała Marigold. Delikatnie wziąłem ją za rękę i powiedziałem: - Nie bój się, nie wyjdą z tego akwarium. Spytałem, czy chce, żebyśmy zmienili stolik. - Nie, nie trzeba. Tylko że one są takie wielkie... Wolę małe rzeczy. Pierwszy raz, odkąd osiągnąłem dojrzałość płciową, zdarzyło mi się martwić, że jakaś kobieta uzna, iż mam zbyt duże genitalia. Nie mogę się doczekać naszego kolejnego spotkania, choć to już jutro. piątek 18 października Rosie przysłała mi wiadomość następującej treści: M. bezpieczna w Woolgoolga. Dopiero w połowie drogi do Leicester uświadomiłem sobie, czego dotyczył ten gryps. Powiedziałem panu Carlton-Hayesowi, że wybieram się dziś wieczorem do Marigold, obejrzeć jej kolekcję domków dla lalek. - Idziesz do domu Michaela Flowersa? - spytał zdumiony. - Uważaj na siebie, mój drogi. To okropny facet. Spytałem go, skąd zna ojca Marigold.

- Flowers był kiedyś wiceprezesem Towarzystwa Miłośników Literatury i Filozofii w mieście. Raz doszło między nami do gwałtownej sprzeczki na temat Tolkiena. Oświadczyłem wtedy, że już pierwsze akapity Drużyny Pierścienia wystarczą, żeby twardemu mężczyźnie zebrało się na wymioty. Obawiam się, mój drogi, że nawet daliśmy sobie po razie na parkingu przed Biblioteką Miejską. - Mam nadzieję, że był pan górą - powiedziałem. - Byłem, byłem; jakżeby inaczej - odparł z rozmarzeniem. Wyjaśniłem mu, że Michaela Flowersa i jego żony nie będzie w domu podczas mojej wizyty, gdyż wybierają się na spotkanie Towarzystwa Miłośników Madrygałów. Kiedy poszedł na zaplecze, wziąłem do ręki egzemplarz Drużyny Pierścienia i przeczytałem kilka pierwszych akapitów. Zupełnie nie rozumiem, o co była ta cała awantura. A już na pewno nie było się o co bić, choć może wyrażenie „trójjedynkowe urodziny" to rzeczywiście lekka przesada. Spojrzałem znad książki na pana Carlton-Hayesa w jego luźnej, wełnianej kamizelce. Trudno sobie wyobrazić, że ten człowiek urządzał bijatyki na parkingu w centrum miasta. Marigold kazała mi zaparkować na głównej ulicy Beeby nad rzeką Wold. Potem ruszyliśmy na przełaj przez pola ku domostwu w gotyckim stylu, w którym spędziła całe swe życie. Do środka weszliśmy tylnymi drzwiami. Powiedziała, że nie chce, żeby sąsiedzi widzieli, jak wchodzę do domu. Rozejrzałem się dokoła: jak okiem sięgnąć, nie było widać żadnych sąsiadów. W środku było ciemno i przeraźliwie zimno. Najwyraźniej Michael Flowers nie wierzy w centralne ogrzewanie. Widocznie woli nosić kilka warstw wełnianych ciuchów i być cały czas w ruchu. Marigold była wyraźnie zdenerwowana. - Może to nie jest dobry pomysł - powiedziałem. - O nie. Jestem trzydziestoletnią kobietą. Czemuż nie miałabym pokazać przyjacielowi moich domków dla lalek? - odparła. Przeszliśmy przez ponury i mroczny hol. Na stole leżał stos wypożyczonych książek i kaset, oczekujących na zwrot do głównej Biblioteki Miejskiej. Był pośród nich także koncert Rolfa Harrisa. - Rolf Harris i madrygały? - spytałem. - Mój ojciec ma eklektyczny gust - odrzekła Marigold. Weszliśmy na piętro, skradając się jak jacyś włamywacze. Musiałem pierwszy wyjść po drabinie na strych, bo Marigold była w spódnicy. Potem Marigold zrobiła rundkę po strychu, zapalając kolejno światła w swoich domkach dla lalek. Kilkoma pierwszymi byłem wprost oczarowany. Delikatność maleńkich szwów na ozdobach i wykończeniach naprawdę zapierała dech, a kiedy Marigold zademonstrowała mi działanie toalety ze spłuczką w jednym z domków, po prostu opadła mi szczęka. Kilka następnych domków zrobiło na mnie jeszcze całkiem spore wrażenie, ale szczerze mówiąc, drogi dzienniku, zanim obejrzałem osiemnasty z kolei, byłem już porządnie znudzony. Rzecz jasna, udawałem ożywione zainteresowanie. Odetchnąłem z ulgą, kiedy szliśmy przez pola do samochodu. Trzymałem delikatną dłoń Marigold. Chciałem się jej oświadczyć, ale pokonałem ten impuls. Dotarliśmy z powrotem do wioski, usiedliśmy w samochodzie i rozmawialiśmy o naszych rodzinach. Oboje wiele wycierpieliśmy. Marigold powiedziała, że najbardziej

boi się tego, że nigdy nie wyrwie się z domu swoich rodziców. Jej starsze siostry, Poppy i Daisy, dały drapaka lata temu. O dziesiątej uznała, że lepiej będzie, jak już pójdzie do domu, przygotować rodzicom późną kolację. Pogładziłem ją po twarzy. Jej skóra była tak miękka w dotyku, jak jedwabna koszula, którą kiedyś miałem. Kiedy Marigold się uśmiecha, jest niemal piękna. Ma bardzo zadbane zęby. Gdy wróciłem do domu, opowiedziałem matce co nieco o Marigold. - Wygląda mi to na jakiś koszmar. Posłuchaj mojej rady i trzymaj się z daleka od takich udręczonych istot. Wciągają cię tylko w swój żałosny świat - poradziła mi, kiedy skończyłem. No cóż, powinna wiedzieć, co mówi: w końcu wyszła za mojego ojca. sobota 19 października Dziś w porze lunchu wszedłem do Country Organics, żeby dać Marigold książkę Czego nie należy nosić. Nie wspomniałem o tym wcześniej, drogi dzienniku, ale Marigold nie ma kompletnie wyczucia w kwestii ubioru. Jakimś cudem jeszcze do niej nie dotarło, że nie wkłada się nylonowych skarpetek do spódnicy do pół łydki. Albo że seledynowe buty to dość kiepski pomysł. Kiedy spojrzała na tytuł, dolna warga zaczęła jej drżeć, a do oczu napłynęły łzy. Najwyraźniej poczuła się dotknięta. Za ladą stał wielki, napuszony facet, ubrany w długi, mechaty sweter z rękawami i wzorkiem w drzewka, ewidentnie zrobiony na drutach przez przyjaciela, a raczej wroga. Grzmiącym głosem uświadamiał jakiejś podstarzałej parze zagrożenia związane z roślinami uprawnymi modyfikowanymi genetycznie. - Powiedzmy sobie szczerze - i zapamiętajcie państwo moje słowa - za pięćdziesiąt lat nie pozostanie w tym kraju ani jedno drzewo. Jeśli będzie się uprawiać rośliny modyfikowane genetycznie, możemy się pożegnać z naszym ptactwem i motylami. Czy tego właśnie państwo chcecie? - grzmiał zza lady. Starsi państwo zgodnie pokręcili głowami. Jego kompletnie łysa łepetyna połyskiwała we fluorescencyjnym świetle. Ryża broda aż się prosiła o przystrzyżenie. Był to Michael Flowers. Znienawidziłem go od pierwszego wejrzenia. Miałem ochotę wrzasnąć: „Tak, Flowers, już wprost nie mogę się doczekać, aż drzewa, ptaki i motyle przejdą do historii". Oczywiście, drogi dzienniku, nie zrobiłem tego. Marigold musiała wyczuć, w jakim jestem nastroju. Nie przedstawiła mnie ojcu. Wyszedłem ze sklepu z ciężkim sercem. niedziela 20 października Ponieważ moi rodzice są akurat bez samochodu, poprosili mnie, żebym ich podrzucił na Harrow Street w dzielnicy Grimshaw, by mogli obejrzeć to, co ojciec nieco górnolotnie nazwał nieruchomością. Na zdjęciu, które dostali od pośrednika, widać było zabitą deskami ruderę z płaskim dachem i jakąś roślinnością wyrastającą z komina. Zwróciłem im uwagę, że, zdaniem policji, okolice Harrow Street to rejony zakazane. Usłyszałem tylko, że po obejrzeniu „nieruchomości" obiecali wpaść na kawę do Tani Braithwaite. Miała być też Pandora, która przyjechała w odwiedziny do matki w drugą rocznicę śmierci ojca. Ciągle na dźwięk jej imienia robi mi się miękko w kolanach, więc byłem w ich rękach jak wosk. Wizyta na Harrow Street 5 okazała się kompletną stratą czasu. Ojciec był zbyt

przerażony, żeby w ogóle wysiąść z samochodu. Matce starczyło odwagi tylko na tyle, by zajrzeć do wnętrza przez skrzynkę na listy. Powiedziała potem, że stadko gołębi włamało się do środka i rozgościło na dobre. Mówiła o tym tak, jakby ptaki siedziały na fotelach, popijając herbatę, i oglądając telewizję. Kiedy matka wracała do samochodu, podszedł do niej jakiś nastolatek w bluzie z kapturem naciągniętym na twarz i zapytał: - Te, laska, chcesz trochę dobrego towaru? - Dziękuję, nie skorzystam - odparła matka, takim tonem, jakby odmawiała przyjęcia katalogu z hipermarketu. Potem odwróciła się do ojca, który siedział z tyłu, i spytała: - Pamiętasz jeszcze tamte sobotnie wieczory, kiedy paliliśmy trawkę, George? - Cii! - syknął ojciec. - Tylko nie przy Adrianie, Paulino! - Kiedy to było? Byłem już na świecie? - zapytałem zaintrygowany. - Ależ skąd, Adrianie. To były lata sześćdziesiąte. Wszyscy wtedy palili - rzekła matka tonem usprawiedliwienia. - Wszyscy? Babcia Mole i Winston Churchill też? - spytałem zdegustowany. Nie odzywałem się do nich aż do chwili, kiedy dotarliśmy do domu Tani. Pandora wyglądała wprost oszołamiająco w kremowym żakiecie i spodniach. Nigdy nie przestanę jej kochać. Na kredensie stało wielkie zdjęcie Iwana, a przy nim płonąca świeca i wazon z czerwonymi kwiatami. Zdjęcie pochodziło jeszcze z czasów, kiedy Iwan był mężem Tani. Nikt nie wspominał o tym, że przebywał właśnie w podróży poślubnej z moją matką, kiedy się utopił. Ani o tym, że mój ojciec mieszkał z Tanią, kiedy wydarzyła się ta tragedia. Kiedy Pandora wyszła do ogrodu, żeby sobie zapalić, poszedłem za nią i spytałem, czy jako gwiazda zgodzi się udzielić wywiadu do mojej książki Sława i obłęd. Odrzuciła w tył włosy w kolorze melasy i warknęła: - Jak śmiesz nazywać mnie gwiazdą!? Jestem poważnym politykiem i mam tyle obowiązków, że już nie wyrabiam. Powiedziałem, że wiele razy widywałem ją na stronach czasopisma „Hello!", uwieszoną u ramion różnych podstarzałych typów. Odparła, że jest bezsilna wobec paparazzich. Paliła w milczeniu, a ja wpatrywałem się w jej śliczną twarzyczkę. Potem westchnęła głęboko. Spytałem ją, o co chodzi. Powiedziała, że brak jej ojca, i dodała: - Czy twoja matka kiedykolwiek rozmawiała z tobą o jego śmierci? Powiedziałem, że wiem tylko tyle, co napisali w gazetach, i że ta tragedia wywołała u mojej matki głęboki uraz, który każe jej milczeć. - Tak głęboki, że nie minął nawet tydzień od jego pogrzebu, jak odbiła mojej matce twojego ojca - rzekła z goryczą Pandora. - Takie zachowanie jest typowe dla dzieci wyżu demograficznego, Pandoro. Całe to pokolenie jest moralnie zepsute. Wyznałem jej, że w latach sześćdziesiątych moi rodzice byli uzależnieni od trawki. Roześmiała się i powiedziała, że kilka skrętów w sobotni wieczór to jeszcze nie nałóg. Wspomniałem o biednym, ślepnącym Nigelu, a ona odparła, że już o wszystkim

wie, i skontaktowała go nawet z szefem Królewskiego Instytutu Pomocy Ludziom Ślepym i Niedowidzącym. - Żeby mu pomógł? - spytałem. - Nie, żeby Nigel pomógł im zbierać fundusze - odparła. - Nigel ma dobre układy ze środowiskami gejów. Przez niego łatwo będzie dotrzeć do funtów z różowego źródła. Tania zawołała nas na herbatę i spędziliśmy krępującą godzinę, jedząc, pijąc i wspominając biednego Iwana. Oczywiście wszyscy byliśmy na tyle ostrożni, by nie mówić o okolicznościach jego tragicznej śmierci w morskich odmętach. Żeby jakoś rozładować napiętą atmosferę, powiedziałem Pandorze, że napisałem do Tony'ego Blaira, prosząc go o nadesłanie jakichś dokumentów, potwierdzających jego oświadczenie o broni masowego rażenia i istnieniu realnego zagrożenia dla Cypru w ciągu czterdziestu pięciu minut od decyzji o jej użyciu. - Ten głupi sknera trzęsie się ze strachu, że może stracić swoją zaliczkę skomentowała to moja matka. Pandora powiedziała, że teraz bardzo rzadko widuje pana Blaira, ponieważ premier ciągle jest za granicą. Spytałem ją, czy wojna z Irakiem jest nieunikniona. - Słyszałam plotkę, że Ministerstwo Obrony ma zmobilizować rezerwistów ze służb medycznych - odrzekła. - Czyli w szpitalach będzie jeszcze mniej lekarzy i pielęgniarek - orzekła moja matka. Matka najwyraźniej mnie oplotkowała, kiedy wyszedłem z Pandorą do ogródka, ponieważ teraz Tania zagadnęła: - Słyszałam, Adrianie, że masz nową przyjaciółkę. - Jak się nazywa? - wtrąciła Pandora. Wziąłem głęboki oddech i wyrzuciłem z siebie: - Marigold Flowers. Pandora roześmiała się, ukazując przy tym na wpół przeżutą kanapkę z żurawiną i serem brie, a potem rzekła: - Jezu, cóż za komiczne nazwisko! Musisz ją do mnie przyprowadzić. Wydam na jej cześć bankiet w parlamencie. Owszem, przyprowadzę ją, drogi dzienniku, ale dopiero wtedy, kiedy Marigold zdąży przeczytać, przyswoić sobie i zastosować rady zawarte w książce Czego nie należy nosić. poniedziałek 21 października, pełnia Zadzwonił mój doradca prawny David Barwell, żeby mi powiedzieć, iż otrzymał dokumenty od Marka B'astarda i mojej firmy hipotecznej. Ostrzegł mnie przy tym, że nadal brakuje mi ośmiu tysięcy funtów. Zapytał też, jak zamierzam pokryć ten deficyt. - Ale ja obliczyłem sobie na moim kalkulatorze, że potrzeba mi tylko trzech tysięcy funtów w gotówce - odparłem. - Może kończyły się panu baterie - odparł na to Barwell. - Ależ on działa na energię słoneczną! - Ale nie mieliśmy ostatnio zbyt dużo słońca, prawda, panie Mole? Najwyraźniej pomylił się pan w rachunkach - dodał, po czym spytał ponownie, jak zamierzam zdobyć brakujące pieniądze. Powiedziałem mu, że posiadam cztery tysiące ciężko zapracowanych oszczędności w towarzystwie budowlanym Alliance and Leicester, a resztę mam nadzieję

skądś pożyczyć. - Prawo nie opiera się na nadziejach, panie Mole, tylko na pewnikach. Przed końcem tygodnia będzie pan musiał dostarczyć do mojego biura całą kwotę albo lokal znajdzie się z powrotem na rynku - stwierdził Barwell. Potem spytał, czy chcę, żeby mnie skontaktował z niezależnym doradcą finansowym. Powiedziałem mu, że to właśnie za radą takiego niezależnego doradcy mój ojciec założył konto emerytalne w funduszu „Godne Życie". Barwell milczał przez długi czas, po czym rzucił: - Trafiony - zatopiony. Niezwłocznie zadzwoniłem do mojego banku w Kalkucie i przedstawiłem swoją sytuację kobiecie, która odebrała telefon. Powiedziała, że wyśle mi formularz wniosku o pożyczkę bankową. Spytałem, czy wniosek będzie szedł pocztą z Kalkuty. - Ależ nie - odparła. - Z Watford. wtorek 22 października Ani śladu formularza. Po pracy widziałem się z Marigold. Miała we włosach plastikową opaskę w szkocką kratę. środa 23 października Jeszcze raz zadzwoniłem do Kalkuty. Jakiś gość powiedział mi, że formularz wniosku o pożyczkę został wysłany w poniedziałek 21 października do niejakiego A. Vole'a, do Leicester w stanie Karolina Północna, w USA. Zażądałem, żeby wysłano go powtórnie, i podałem właściwe nazwisko i adres. Dodałem, że sprawa jest pilna. Dziś wieczorem Życie Pi dostało nagrodę Bookera. Matka spytała mnie, o czym jest ta książka. Powiedziałem jej, że o hinduskim chłopcu, na poły chrześcijaninie, na poły muzułmaninie, który spędza rok na tratwie na Pacyfiku z tygrysem bengalskim. - Dlaczego ten tygrys nie pożarł chłopca? - spytała. - Gdyby tygrys pożarł chłopca, nie byłoby powieści - odparłem. - Ale to przecież nie trzyma się kupy - upierała się matka. Tu wtrącił się mój ojciec, powszechnie znany krytyk literacki, mówiąc: - Dzieciak nie przeżyłby nawet pięciu minut z wygłodniałym tygrysem. - To tylko taka alegoria - powiedziałem i wyszedłem z kuchni, nie czekając, aż zaczną mi zadawać szczegółowe pytania dotyczące stanu technicznego tratwy. czwartek 24 października Zaniosłem mój garnitur od Hugo Bossa do pralni chemicznej i zwróciłem kobiecie za ladą uwagę na białe plamy na spodniach. Oczywiście wytłumaczyłem jej przy tym, że wykipiało mi mleko, i że stało się to w ostatnie Boże Narodzenie. Matka zadzwoniła do mnie do pracy i powiedziała, że przyszedł list z banku Barclaya. Poprosiłem, by go otwarła i przeczytała mi przez telefon. Po potwornie długiej chwili oczekiwania (na miłość boską, ile czasu można otwierać kopertę!?) matka powiedziała mi, że był to stan karty Visa. Jednakże do sprawozdania dołączony był czek in blanco i list następującej treści: „Szanowny Panie Mole! Załączony czek można wykorzystać tam, gdzie mogą być kłopoty z respektowaniem Pańskiej karty bankowej, np. przy płaceniu rachunków za media, zakupach w małych sklepach, remontach w domu lub opłatach szkolnych. Obowiązują odsetki jak przy operacjach gotówkowych. Prosimy

zapoznać się z warunkami zamieszczonymi na odwrocie sprawozdania". Spytałem matkę, jakie to warunki. Pospiesznie przeczytała tekst na odwrocie sprawozdania i powiedziała: - Jest tu coś o tym, że „...na dowolną kwotę, o ile zmieści się Pan w limicie kredytowym...". Zapytałem, jakie będą odsetki od czeku. - Dwa procent od przekazów gotówkowych - powiedziała, po czym dodała: - Jest tu jeszcze napisane, że twój limit kredytowy wynosi dziesięć tysięcy funtów. Jak ci się udało ich na to naciągnąć? Powiedziałem jej, że bank Barclaya był dla mnie niezwykle uprzejmy w latach dziewięćdziesiątych, kiedy miałem w telewizji kablowej swój show Podróbki bez podróbki. - Ale przecież nie zarobiłeś na tym programie ani grosza! - powiedziała zdumiona. - To prawda, nie zarobiłem, ale liczy się zaufanie. A w banku Barclaya we mnie wierzą - odparłem z dumą. Poprosiłem matkę, by wyświadczyła mi wielką przysługę i przywiozła czek do księgarni, żebym mógł go natychmiast wypisać i dostarczyć do biura Barwella. Zgodziła się - i to niechętnie - dopiero wtedy, kiedy powiedziałem, że inaczej stracę szansę na własne mieszkanie na poddaszu. - I tak muszę kupić sobie buty na przysięgę Glenna - powiedziała zrezygnowana. O co chodzi kobietom z tymi butami? Dlaczego muszą mieć nowe obuwie na każdą okazję? Ja tam mam trzy pary butów: jedne czarne, jedne brązowe i jeszcze klapki, na wakacje. I w zupełności zaspokaja to moje potrzeby. 22.00 Barwell kazał zdjąć ten dywan, który wywoływał ataki astmy, i zastąpić go laminowanymi panelami. Czek na kwotę ośmiu tysięcy funtów, wypisany dla Davida Barwella i podpisany „A. Mole", spoczywa już bezpiecznie w systemie komputerowym. Angela kazała mi podpisać cały stos prawniczych dokumentów. Spytała, czy chcę je przedtem przeczytać. Pospiesznie rzuciłem na nie okiem i powiedziałem: - To dla mnie i tak czarna magia. - Dla pana Barwella to również czarna magia - odparła, po czym spojrzała w stronę jego gabinetu i dodała z goryczą: - Teraz narzeka na panele. Zdaje się, że są za śliskie. Jeśli wierzyć Angeli, już za tydzień będę mógł się wprowadzić do mojego apartamentu na poddaszu! piątek 25 października 21.45, Wisteria Walk Chowając wszystkie te papiery dotyczące moich finansów do swojego ognioodpornego schowka, przeczytałem sobie dla pewności list z banku Barclaya, w którym tak gorąco namawiano mnie, bym wykorzystał czek. Z krańcowym zdumieniem, niepokojem i wreszcie zgrozą przeczytałem, że stopa procentowa wynosi 21,4 procent, a nie, jak omyłkowo podała mi matka przez telefon, dwa procent. Te dwa procent to opłata, jaką pobierają za wprowadzenie czeku do systemu komputerowego. Bagatela - 160 funtów.

Od dobrych paru dni nie było słońca, więc zamiast zdawać się na swój kalkulator, zadzwoniłem do mojego przyjaciela Parveza, który właśnie zdał egzaminy na księgowego. Powiedział mi, że bierze 25 funtów za pierwsze dziesięć minut rozmowy, w czasie której udziela porad finansowych, a potem po dwa funty za każdą kolejną minutę. Co prędzej podałem mu liczby i spytałem, ile tak naprawdę przyjdzie mi zapłacić za moje osiem tysięcy funtów kredytu. Po upływie jedenastu minut, w czasie których Parvez zadawał mi mnóstwo czasochłonnych i zupełnie niepotrzebnych pytań, usłyszałem wreszcie: - Zrobili cię na szaro, bracie. Będziesz im płacił co najmniej 162 funty i 34 pensy miesięcznie. W tej sytuacji spłata kredytu zajmie ci trzynaście lat i trzy kwartały, i wyniesie w sumie 26 680 funtów i 88 pensów, oczywiście pod warunkiem, że stopy procentowe się nie podniosą. Wpadłeś w pułapkę, która się nazywa procent składany. Niezły bigos, co, Molek? Po chwili rzekł: - Słuchaj, przyjmuję właśnie nowych klientów. Chcesz się umówić na spotkanie? - Nie moglibyśmy po prostu pójść razem na drinka i przy okazji trochę o tym pogadać? - zaproponowałem. - Księgowość i finanse to nie jest moje hobby, Molek - odparł Parvez. Zgodziłem się przyjść do niego na spotkanie robocze i spróbować poukładać moje sprawy finansowe. sobota 26 października Odwiozłem samochód do warsztatu. Lesowi, mechanikowi, powiedziałem, że od czasu do czasu słyszę jakieś stukanie dochodzące gdzieś z silnika. - Jakiego typu stukanie? - zapytał rzeczowo. - To tak, jakby mały uwięziony człowieczek usiłował zwrócić na siebie moją uwagę - odparłem. Les mruknął tylko, że to raczej nawala czop korbowy. Powiedziałem, że w piątek jadę autem na przysięgę do syna, do Deepcut w hrabstwie Surrey. - To się jeszcze okaże - odrzekł złowieszczo. niedziela 27 października Pandora miała rację: mobilizują lekarzy i pielęgniarki rezerwistki. Wielka Brytania jest teraz w stanie wojny. Wieczorem zadzwoniłem do Marigold. Odebrała jej matka, mówiąc: „Tu Netta Flowers". Spytałem, czy mogę rozmawiać z Marigold, ale Netta odparła: - Jest teraz na strychu. Nie śmiem jej przeszkadzać. Brzmiało to tak, jakby Marigold była kimś w rodzaju obłąkanej żony pana Rochestera. Zacząłem pakować swój skromny dobytek. Nie będę potrzebował ciężarówki i firmy od przeprowadzek. To, co stanowi treść mojego życia, w tym książki i ubrania, zmieści się w samochodzie kombi. poniedziałek 28 października Wstałem o 6.30 i złapałem autobus z Ashby de la Zouch do Leicester. Całkiem przyjemnie było siedzieć sobie z przodu i podziwiać krajobrazy za oknem. W czasie

jazdy miałem okazję zastanowić się nad moim życiem. Co chcę osiągnąć za dziesięć lat? Czy naprawdę chcę przerabiać raz jeszcze wszystkie te kłopoty związane z żeniaczką i zakładaniem kolejnej rodziny? Czy też może raczej powinienem się skupić na tym, by wreszcie coś opublikować? W końcu nagrałem sobie na kieszonkowy dyktafon Philipsa list do Clare Short. Droga Clare! Przepraszam, że zwracam się do Pani po imieniu, ale jest Pani taka przyjacielska i bezpośrednia, że byłem pewien, iż nie będzie Pani miała nic przeciwko temu. Ciekaw jestem, czy zgodziłaby się Pani przybyć do Leicester i udzielić wywiadu do mojej nowej książki Sława i obłęd. Jej główna teza głosi, że wszystkie gwiazdy i znane osobistości z czasem popadają w obłęd i zaczynają myśleć, że są nadludźmi. Nie stać mnie na honorarium czy pokrycie kosztów podróży, ale jestem pewien, że jest Pani odpowiednio wynagradzana za wypełnianie swych ministerialnych obowiązków. Odpowiadałoby mi jakieś niedzielne popołudnie. Mam nadzieję, iż jako osoba znana ze swej szczerości i otwartości, nie obrazi się Pani na mnie za kilka równie szczerych słów pod Pani adresem. W tych apaszkach, które ostatnio zaczęła Pani nosić, wcale nie jest Pani aż tak bardzo do twarzy. Moim zdaniem jedynie Francuzki wiedzą, jak się nosi apaszki. Może będąc następnym razem w jakimś ekskluzywnym kiosku, powinna Pani kupić sobie francuskie wydanie „Vogue"? Z utęsknieniem oczekuję rychłej odpowiedzi. Pozostaję Pani pokornym i uniżonym sługą, A. A. Mole Kiedy wysiadałem z autobusu, jakaś pani powiedziała: - A z tymi apaszkami, to masz pan rację. wtorek 29 października, ostatnia kwadra księżyca Dziś po południu weszła do sklepu Sharon Bott. Była akurat w sklepie dla puszystych sieci Evans, gdzie szukała ciuchów na przysięgę Glenna. Zaczęła wyjmować te obszerne stroje i przykładać je do siebie. Była wśród nich różowa kurtka, która mogłaby być ozdobą niejednego hipopotama, i para spodni z szerokimi nogawkami, w które całkiem swobodnie wśliznąłby się nawet i słoń. Przedstawiłem Sharon panu Carlton-Hayesowi. Tak oto zderzyły się moje dwa światy. Sharon Bott, matka Glenna - mojego pierworodnego syna z nieprawego łoża reprezentuje zepsucie, upadek i słabość mojego ciała, podczas gdy pan Carlton-Hayes uosabia moją intelektualną naturę i szlachetnego ducha. Sharon rozejrzała się wokoło i rzekła: „Ile tu książek!". Zaśmiała się przy tym w taki sposób, jakbyśmy obaj z panem Carlton-Hayesem trwonili dzień pracy na jakichś błahych i kompletnie pozbawionych znaczenia czynnościach. Powiedziałem jej, że Glenn zaprasza nas w piątkowy wieczór na imprezę z okazji swojej przysięgi. - To będziesz musiał jechać późną nocą - zmartwiła się. Odparłem, że nie mam najmniejszego zamiaru wracać samochodem z Surrey nad ranem, ponieważ kiepsko widzę w nocy, i zaproponowałem, żebyśmy zatrzymali się w jakimś hotelu. Sharon omal nie zemdlała z zachwytu. - W hotelu! - zawołała. - Ale fajnie! Po chwili jej oblicze nieco się zachmurzyło. - Tylko wiesz, Aidy, mnie nie stać na hotel. A poza tym boję się spać sama w

pokoju. Zanim wyszła, wcisnąłem jej cały stos romansów Barbary Cartland, których pan Carlton-Hayes od dłuższego czasu chciał się pozbyć. Zadzwoniłem do Lesa, żeby zapytać, co z moim wozem. - Ten mały człowieczek ciągle jeszcze siedzi w silniku - odparł. środa 30 października Znowu jazda autobusem. Skoro świt zadzwoniłem do Lesa. Powiedział, że mały człowieczek nie żyje albo uciekł. W tle słychać było grubiańskie śmiechy mechaników. - Czy to znaczy, że mój wóz jest naprawiony i mogę go odebrać? - spytałem. - W tej chwili nie ma go w warsztacie. Jest na jeździe próbnej. Może wpadnie pan po niego, powiedzmy, koło piątej? O piętnastej pan Carlton-Hayes i ja zmienialiśmy wystrój wystawy sklepu. Hasłem przewodnim nowej ekspozycji był Bliski Wschód. Nagle, podniósłszy głowę, spostrzegłem, jak na miejscu przeznaczonym dla inwalidów parkuje mój samochód, po czym wysiada zeń pospiesznie jakiś młody człowiek w utytłanych ogrodniczkach i pędzi do obuwniczego naprzeciwko. Natychmiast zadzwoniłem do Lesa, który powiedział mi, iż jeden z jego praktykantów dostał cynk, że w Leicester pokazały się nowe buty Adidasa, ale w niewielkich ilościach. Zatem kto pierwszy, ten lepszy. Potem dodał: - Miej pan serce, panie Mole. Pan kiedyś też był młody. Oświadczyłem lodowatym tonem, że mam dopiero trzydzieści cztery lata. - O, przepraszam. Wziąłem pana za znacznie starszego dżentelmena - odparł na to Les. Najwyraźniej praca w antykwariacie sprawiła, że przedwcześnie się zestarzałem. Po drodze z pracy do domu odebrałem samochód z warsztatu. Les policzył mi za naprawę 339 funtów minus paliwo na wyprawę do obuwniczego. Zapłaciłem mu kartą Visa. - Dałem panu gratis jodłowy odświeżacz powietrza - oświadczył Les. Nie przyszło mi to łatwo, ale mu podziękowałem. Cały wieczór usiłowałem zarezerwować trzy tanie pokoje hotelowe w okolicy Deepcut, ale wszystkie wolne miejsca były nieprzyzwoicie drogie. Musiałem w końcu wziąć dwie dwójki, jedną dla moich rodziców, a drugą dla siebie i Sharon Bott. W razie czego mogę spać na podłodze. Zatrzymamy się w hotelu Lendore Spa. Zadzwoniłem do Pandory i złapałem ją w momencie, kiedy miała właśnie iść do sali obrad i głosować nad przedłożoną przez członków parlamentu ustawą dotyczącą godzin pracy. - Czego chcesz? - warknęła do słuchawki. Powiedziałem, że gdyby trafiła jakoś na Tony'ego Blaira, to byłbym wdzięczny, gdyby mogła mu przypomnieć, że nie odpowiedział jeszcze na moje listy. - Słuchaj, ja naprawdę muszę już iść - powiedziała. Zapytałem ją, czy popiera nową ustawę, czy też jest przeciw. - No jasne, że jestem przeciw. Zmiany godzin pracy chcą tylko mamusie i tatusiowie, którzy muszą ukołysać do snu swoje maleństwa - powiedziała, po czym dodała opryskliwie: - Wszystkie kobiety w parlamencie powinny usunąć sobie swoje

cholerne macice, zanim wygłoszą pierwsze przemówienie. piątek 1 listopada, Wszystkich Świętych Dziś jest przysięga Glenna. sobota 2 listopada Wczoraj wstałem bladym świtem, wziąłem prysznic, zrobiłem herbatę i zaniosłem ją rodzicom do pokoju. Na stoliku przy łóżku, po stronie ojca, stała butelka po winie i dwa kieliszki. Telewizor był ciągle włączony - pewnie chodził od wczoraj. Długo trwało, zanim udało mi się ich dobudzić. Już zaczynałem się bać, że oboje, skutkiem jakiegoś zdumiewającego zbiegu okoliczności, równocześnie zapadli w śpiączkę. Powiedziałem, że mają się pospieszyć i przygotować do wyjazdu o 8.30, bo muszę jeszcze odebrać garnitur z pralni, a potem pojechać po Sharon na drugi koniec miasta. Kiedy zamykałem drzwi ich pokoju, usłyszałem jeszcze, jak ojciec powiedział: - Dzisiaj ja siedzę z przodu, koło Adriana. Kiedy zatrzymaliśmy się pod domem Sharon, jej nowy życiowy partner, dwudziestosiedmioletni młodzian imieniem Ryan, podszedł do frontowych drzwi i gapił się na mój samochód i jego pasażerów. Na rękach trzymał najnowszego dzieciaka Sharon. Wreszcie w drzwiach pokazała się Sharon. W rękach miała sporą walizkę, papierosa, torebkę, czarny aksamitny kapelusz, parasolkę, kosmetyczkę i parę rękawiczek. - Chryste! - jęknął mój ojciec. - Wygląda jak z jakiegoś teleturnieju! Wysiadłem z samochodu i otworzyłem bagażnik. Ryan wyszedł z domu i podszedł do mnie. - O której ją jutro przywieziesz? - spytał. Odparłem, że będzie to zależało od warunków atmosferycznych i natężenia ruchu na autostradach. - Chcę, żeby była z powrotem o 12.30 - rzekł Ryan. - Mam występ w Cooper House. Powiedział to takim tonem, jakby był jakimś gwiazdorem estrady i dawał koncert na stadionie Wembley. Tymczasem ja wiedziałem doskonale, że zarabia cztery funty tygodniowo, puszczając w kółko kilka płyt Very Lynn w Cooper House - pobliskim domu starców. Z uwagi na liczne przerwy na papierosa, których domagali się moi pasażerowie, droga do koszar w Deepcut zajęła mi więcej czasu niż przewidywałem. W rezultacie musiałem wkładać garnitur, koszulę i krawat na parkingu przy koszarach, na tylnym siedzeniu samochodu. Kiedy już wyszedłem z wozu, moja matka wydała okrzyk zgrozy i spytała: - Co to jest to białe na twoich spodniach? Pośliniła chusteczkę do nosa i próbowała usunąć plamy, ale w pralni chemicznej najwyraźniej solidnie się zapiekły. Przez większość dnia, jeśli tylko o tym pamiętałem, trzymałem dłonie na udach, jak ktoś, kto ma za chwilę przykucnąć i pogłaskać po głowie jakiegoś malca. Niezwykle wysoki i wielce oczytany człowiek, generał Frobisher-Nairn, odziany w paradny mundur obwieszony medalami, powiedział licznie zgromadzonym na placu defilad krewnym i przyjaciołom młodych rekrutów, że powinni być dumni ze swoich

synów i córek, którym przyjdzie niebawem służyć ojczyźnie i królowej. Potem żołnierze przemaszerowali tam i z powrotem przy dźwiękach pułkowej orkiestry. Na początku nie mogliśmy znaleźć Glenna, ale potem Sharon go wypatrzyła i wybuchnęła płaczem. Objąłem ją ramieniem. Ojciec sfilmował całą ceremonię swoją minikamerą. Byłem bardzo dumny, kiedy podczas przeglądu generał Frobisher-Nairn rozmawiał z Glennem przez całą minutę. Kiedy Glenn wreszcie dołączył do nas w restauracji, gdzie podano popołudniową herbatkę, spytałem go, o czym rozmawiał z nim generał. - Zapytał mnie, skąd jestem. Powiedziałem: „Z Leicester, panie generale" - zaczął Glenn. - „Z Leicester? Czy to nie tam robią chipsy Walkera?" „Tak jest, sir" „A ty lubisz chipsy, Bott?" „Tak jest, sir". „A jakie lubisz najbardziej?" „Serowo-cebulowe, panie generale". „Doskonale, Bott" - powiedział generał, a ja odpowiedziałem: „Dziękuję, sir". Nie powiedziałem o tym ani słowa Glennowi, ale szczerze mówiąc, drogi dzienniku, byłem rozczarowany faktem, że ich konwersacja, prowadzona w chwili, kiedy wszędzie mówi się o wojnie, była aż tak przyziemna i banalna. Na przyjęciu, które odbywało się w wynajętej sali jakiegoś pubu, nie zabawiliśmy długo. Moi rodzice zrobili z siebie durniów, tańcząc leciwy przebój Let 's Twist Again, i myślę, że Glenn odetchnął z ulgą, kiedy oświadczyliśmy, że wracamy do hotelu. Zanim wyszliśmy, powiedział: - Chcę mieć fotkę z mamą i tatą. Jeden z jego kumpli, nieśmiały żołnierzyk imieniem Robbie, zrobił nam zdjęcie. Glenn stanął pomiędzy nami, a Sharon i ja objęliśmy go. Chłopak wydawał się wprost wniebowzięty. Posmutniałem nagle na myśl o tym, że Glenn nie miał szansy dorastać w domu kochających się rodziców. Wcześnie rano z całą gromadą żołnierzy wylatuje z Gatwick na Wyspy Kanaryjskie na tygodniowy urlop. Dałem mu pięćdziesiąt funtów, choć wiedziałem, że nie mogę sobie na to pozwolić. Właścicielami hotelu Lendore Spa jest małżeństwo - Len i Doreen Legg. Ponieważ nikt z nas nie miał ważnej karty kredytowej, Len Legg wziął moją. Ojciec zapytał, czy bar jest jeszcze czynny. Len Legg przez chwilę powzdychał i powywracał oczami, a potem wyjął z kieszeni wielki pęk kluczy i otworzył kratę nad barem. - Dziękuję, gospodarzu - rzekł ojciec i spytał, czy znajdzie się butelka zmrożonego szampana. - Zmrożonego raczej nie - odparł Len - ale mógłbym go wsadzić do zamrażalnika na pół godzinki. - Ależ nie, proszę sobie nie robić kłopotu - odrzekł ojciec. - Za te pół godziny dotarłoby do mnie, że płacę trzysta procent marży, i pewnie bym zrezygnował. Szampan teraz albo nigdy. Kiedy już podano nam zamówione drinki, w drzwiach baru stanęła Doreen Legg i płaczliwym głosem rzekła: - Myślałam, że idziesz spać, Len. - Sama widzisz, co się dzieje, Dore - odparł jej mąż. Doreen Legg spojrzała na nas z wyrzutem i powiedziała:

- Jest dziś na nogach od piątej trzydzieści. - Zgodnie z przepisami unijnymi, jako goście tego hotelu mamy prawo korzystać z baru przez dwadzieścia cztery godziny, gdyby przyszła nam na to ochota - wtrąciła moja matka. Spytałem Doreen Legg, czy podają jakieś przekąski. - Tylko do wpół do jedenastej - poinformowała. Sharon kręciła się niespokojnie na ławie obok mnie. Było już piętnaście po jedenastej, a ona musi jadać co dwie godziny. Ojciec na ochotnika zaproponował, że pójdzie i poszuka w okolicy czegoś do jedzenia. Doreen Legg uprzedziła nas, że wszystko jest już zamknięte, i dodała, że za to w barkach w pokojach znajdziemy mnóstwo czekolady i orzeszków. Matka zaczęła głośno wspominać zagraniczne hotele, w których bywała, podkreślając przy tym, jak uprzejmy był w nich personel i jak wspaniałe podawano posiłki. Len Legg stał za barem, słuchając tego wszystkiego i czyszcząc sobie paznokcie przeżutą i sfatygowaną zapałką. Kiedy jechaliśmy na górę rozedrganą windą, przypomniałem rodzicom, tak na wszelki wypadek, że zawartość barków w pokojach nie jest wliczona w cenę pobytu. Przez cały czas miałem nadzieję, że w pokoju, który miałem dzielić z Sharon, będą dwa łóżka. Nic z tego. Głównym elementem wystroju było przestronne, kryte różowym pluszem łoże. Sharon przechadzała się po niewielkim pomieszczeniu jak turystka. Była zachwycona przyrządem do prasowania spodni i oczarowana telewizorem, wiszącym na ścianie. Podziwiała misterne wzorki brudnych firanek, otwierała wszystkie szafki i szuflady, a kiedy znalazła Biblię Gideona, powiedziała: - Zobacz! Ktoś zostawił książkę. Udałem się do łazienki i przebrałem w piżamę. Kiedy stamtąd wyszedłem, Sharon wcinała batonik Nestle. Zagarniając językiem zabłąkany kawałeczek czekolady z kącika do ust, powiedziała: - Aidy, nie obraź się, ale ja już nie szaleję tak jak dawniej, więc nie oczekuj niczego dziś w nocy. Potem wyszła do łazienki i wróciła po pięciu minutach, ubrana w coś, co przypominało biblijne szaty, po czym położyła się do łóżka. - To najładniejsza łazienka, jaką w życiu widziałam. Nie sądzisz, że to miło z ich strony, że szykują dla gości wszystkie te mydełka i buteleczki szamponu? - rzekła jeszcze sennym głosem. Ja leżałem jeszcze przez jakiś czas i zastanawiałem się, co powiedziałaby Marigold, gdyby mogła mnie teraz zobaczyć, leżącego w jednym łóżku z Sharon. Ciekawe, czy by to zrozumiała; a może jest z tych zazdrosnych? Kiedy rano wchodziliśmy z Sharon do jadalni, z daleka słychać było głos mojej matki. - Zamówiłam kompletne angielskie śniadanie z tostem. Przyniosła mi pani śniadanie, ale tost dotarł piętnaście minut później. A kiedy już dotarł, był zimny i niedopieczony. Ten tak zwany tost, który mi pani przyniosła, tak naprawdę w ogóle nie był upieczony. Spędził w tosterze może ze trzydzieści sekund. Uważam w związku z

tym, że miałam pełne prawo kazać pani zabrać ten tak zwany tost z powrotem do kuchni i raz jeszcze wsadzić do tostera. - Nikt inny dotąd się nie skarżył, proszę pani - powiedziała Doreen Legg i rozejrzała się po jadalni, w której pozostali goście w zakłopotaniu przeżuwali niedopieczone tosty. - Ja tam nie mam nic przeciwko niedopieczonym tostom - wtrącił przymilnie ojciec - ale moja żona zawsze na nie narzeka. - George, to nie jest tost - powiedziała matka, machając mu przed nosem mięciutką kromką bielutkiego chleba. Uznałem, że pora interweniować. - Pani Legg, płacimy za pokoje 95 funtów od osoby. Czy w związku z tym możemy dostać parę kromek białego chleba, przypieczonych z obu stron, bez tych melodramatycznych scen? - zapytałem. Pokazałem Sharon bufet śniadaniowy i wyjaśniłem, że może częstować się do woli płatkami, sokiem owocowym i sałatką, fermentującą w wielkiej misce. Muszę przyznać, że w pewnym sensie byłem bardzo dumny z Sharon. Pewnie pobiła swego rodzaju rekord spożycia przy szwedzkim stole, a i tak dała radę solidnemu śniadaniu z zapiekanką i dodatkowym tostem. Kiedy wróciliśmy do pokoju, żeby się spakować, wsypałem Sharon do walizki wszystkie przybory toaletowe dla gości; dorzuciłem jeszcze zapasową rolkę papieru i białą flanelową ściereczkę. W dziennym świetle pokój wyglądał niechlujnie. Zauważyłem też, że dywan nosi ślady wielu poprzednich lokatorów. Na autostradzie M25 wlekliśmy się za wielkim tirem. Tkwiliśmy w korku przez dwie i pół godziny, aż ojciec był zmuszony nasikać do butelki po dietetycznej coli. Sharon zadzwoniła do Ryana z mojej komórki, żeby mu powiedzieć, że się spóźni. Zaczęła mu z podnieceniem opowiadać o hotelu, ale się rozłączył. Przez resztę drogi powrotnej siedziała w milczeniu ze smutnym wyrazem twarzy. Kiedy już miała wysiąść z samochodu, powiedziałem: - Chyba najlepiej będzie nie mówić Ryanowi, że spaliśmy w jednym pokoju, i to w jednym łóżku. Może tego nie zrozumieć. - Nic się nie martw, Aidy. Obiecaliśmy sobie z Ryanem mówić zawsze całą prawdę - odparła. Zaniosłem jej walizkę do drzwi. Z frontowego okna groźnie spoglądał na mnie Ryan. Dziecko, które trzymał na rękach, darło się wniebogłosy. Błagałem Sharon, żeby skłamała i powiedziała Ryanowi, że spała w jednoosobowym pokoju, na jednoosobowym łóżku. Teraz, kończąc dzisiejsze zapiski, czuję narastający niepokój. niedziela 3 listopada Skoro Cherie Blair raczyła zignorować moje zaproszenie do zabrania głosu na spotkaniu Koła Literackiego hrabstwa Leicester i Rutland w dniu 23 grudnia, napisałem do Ruth Rendell. Droga Pani Rendell! Proszę mi powiedzieć, między nami pisarzami, skąd Pani czerpie pomysły? Czy pisze Pani na papierze, czy też może używa komputerowego edytora tekstu? Ile czasu zajmuje Pani napisanie jednej powieści? Czy pisze Pani z własnego doświadczenia, czy

też Pani fabuły i postaci są całkowicie fikcyjne? Pozwoli Pani, że przejdę do rzeczy. Jestem członkiem-sekretarzem Koła Literackiego hrabstwa Leicester i Rutland. Ostatnio wielki zawód sprawiła nam Cherie Blair. Nie odpowiedziała mianowicie na zaproszenie do udziału w charakterze prelegentki w naszej świątecznej kolacji, która ma się odbyć 23 grudnia bieżącego roku (miejsce do ustalenia). Zdaję sobie sprawę, że to już niedługo, ale czy mogłaby Pani czynić honory? Nie stać nas na honorarium lub pokrycie kosztów podróży, ale sądzę, iż przekona się Pani, iż jesteśmy niezwykle żywiołową i inspirującą grupą. Mam nadzieję, że przyjmie Pani nasze zaproszenie. Jednakże, gdyby pani Blair w ostatniej chwili zdecydowała się przyjechać, liczę, że zrozumie Pani, jeśli będę zmuszony podziękować Pani tuż przed planowaną kolacją. Pani Blair jest bądź co bądź pierwszą damą naszego kraju. Pozostaję Pani pokornym i uniżonym sługą, A. A. Mole poniedziałek 4 listopada, nów Był spokojny poranek w naszej księgarni. Pan Carlton-Hayes palił fajkę na zapleczu, czytając opublikowane w zeszłym tygodniu Dzienniki Tony'ego Benna. Byłem zajęty katalogowaniem roczników „Ruperta", kiedy nagle do sklepu wpadł partner Sharon, Ryan, i obrzucił mnie stekiem plugawych wyzwisk, twierdząc przy tym, że „przeleciałem" Sharon podczas naszego pobytu w hotelu Lendore Spa. Powiedziałem mu, zgodnie z prawdą - o czym możesz zaświadczyć, drogi dzienniku - że Sharon i ja całą tamtą noc trwaliśmy w czystości. Zazwyczaj jestem gotów zrobić wszystko, aby uniknąć przemocy fizycznej, ale jeśli ktoś walnie mnie w ramię, to mu oddam. Po chwili bezładnej szarpaniny z zaplecza wyłonił się pan Carlton-Hayes i donośnym, władczym głosem kazał Ryanowi opuścić sklep. Kiedy Ryan powiedział na to: „Odpieprz się, durny staruchu, zanim ci wsadzę tę fajkę w tyłek", pan Carlton-Hayes podał mi fajkę i bez ceregieli przywalił Ryanowi prosto w szczękę. Ryan wyszedł, grożąc, że wróci z bratem. Kiedy już sobie poszedł, pan Carlton-Hayes odebrał ode mnie swoją fajkę i powiedział: - Zdaje się, że prowadzisz życie pełne romantycznych przygód, Adrianie. Naprawdę ci zazdroszczę. wtorek 5 listopada Wczoraj wieczorem zadzwoniłem do Marigold i zapytałem, czy zechce mi towarzyszyć na organizowanym przez straż pożarną festynie, z którego cały dochód ma zostać przeznaczony na strażacki fundusz strajkowy. Powiedziała, że boi się fajerwerków i pewnie zabarykaduje się wtedy w domu wraz z ulubionymi zwierzakami domowymi. Jej wrażliwość i kruchość podniecają mnie, a zarazem irytują. Moi rodzice znaleźli dwa chlewy na przedmieściach Mangold Parva. Stoją one na niezbyt zachęcającej działce wielkości jednej ósmej akra, na którą trzeba jechać prawie kilometr bitą wiejską drogą. Wydano już stosowne pozwolenie budowlane na adaptację chlewów na budynki mieszkalne. Na działce nie ma jednak wody, elektryczności, gazu ani kanalizacji. Rodzice pokazali mi zdjęcie, a matka, podekscytowana, powiedziała, gdzie

zamierzają wprawić francuskie drzwi. Odradzałem im ten zakup, ale to szaleństwo owładnęło już obojgiem. Cierpią na typowe folie a deux, jak ci seryjni mordercy, Myra Hindley i Ian Brady. Mają zamiar mieszkać w namiocie i we własnym zakresie przerabiać te chlewy na dom. - W namiocie? - spytałem z niedowierzaniem. - Tak, kupiliśmy go dzisiaj w sklepie sportowym Millets. Ma trzy sypialnie, aneks kuchenny i patio z tropikiem na wypadek deszczu - rzekła matka. - Zapomniałaś o warstwie izolacyjnej całości - dodał ojciec. - Ależ zima w namiocie na przedmieściach was zabije! - zaprotestowałem. - Zapominasz o jednym, mój chłopcze - zaczął ojciec. - Ja i twoja matka jesteśmy z wyżu demograficznego. Urodziliśmy się w latach czterdziestych. Dorastaliśmy bez centralnego ogrzewania, papieru śniadaniowego, witamin i umywalek z ciepłą wodą. Do szkoły maszerowaliśmy sześć kilometrów w jedną stronę w krótkich spodenkach, nawet jak był śnieg. Trzeba czegoś więcej niż kilku przeciągów, żeby nas pozabijać. Spytałem, co w takim razie zamierzają zrobić z meblami. Powiedzieli, że pozbywają się wszystkiego. Matka zagadnęła, czy nie chciałbym zabrać co lepszych mebli do mojego nowego apartamentu na poddaszu. Omal nie roześmiałem się jej w twarz. środa 6 listopada Zadzwoniłem do Davida Barwella i spytałem, czy już wyznaczono ostateczną datę dokonania transakcji. Angela powiedziała, że już dawno przekazała panu Barwellowi wszystkie niezbędne papiery, ale klej do laminowanych paneli najwyraźniej niekorzystnie na niego podziałał, gdyż musiał wyjść z biura. W południe pan Carlton-Hayes nastawił swoje małe przenośne radio firmy Roberts na kanał Five Live, żeby posłuchać rozmowy z premierem. Usłyszeliśmy, jak pan Blair oświadcza parlamentowi, iż właśnie rozmawiał telefonicznie z prezydentem Bushem, który powiedział mu, że o 15.30 wydana zostanie rezolucja Narodów Zjednoczonych, orzekająca, że można w majestacie prawa przystąpić do wojny z Irakiem. Pan Carlton-Hayes zapytał mnie, co sądzę o naszym premierze. Powiedziałem, że go podziwiam i popieram, a także ufam mu bezgranicznie. Zadzwoniłem do Marigold i spytałem, czy możemy spotkać się po pracy. Wydawała się zmęczona i powiedziała, że zeszłej nocy źle spała z uwagi na „straszliwy huk" fajerwerków na festynie strażackim. Dodała, że już najwyższa pora, by Wielka Brytania, jako kraj cywilizowany, zakazała wszelkich pokazów i imprez z fajerwerkami. Nie przyznałem się, że wczorajszej nocy sztucznym ogniem napisałem jej imię w ciemnościach. czwartek 7 listopada Zadzwoniłem do moich prawników. Angela powiedziała, że w biurze panuje nieopisany chaos. Zrywano właśnie laminowane panele. Jeszcze raz podkreśliłem, że chcę znać datę zakończenia transakcji. Poszedłem do Parveza. Założył biuro w wolnej sypialni. Kupił w sklepie IKEA meble biurowe i czarny skórzany fotel obrotowy, ale jedną ścianę i tak nadal pokrywa tapeta z listonoszem Patem. Zdziwiłem się, że Parvez ma na sobie tradycyjny strój muzułmański. Powiedział,

że znowu zaczął chodzić do meczetu. Uznałem, że pasuje do niego nowa hiszpańska bródka, która w dodatku sprawia, że jego twarz wydaje się szczuplejsza. Kazał mi usiąść i zaczął szczegółowo wypytywać o moją sytuację finansową. Powiedziałem, że mój miesięczny dochód wynosi 1083 funty i 33 pensy. Potem wypełniliśmy drobiazgowy kwestionariusz dotyczący moich comiesięcznych wydatków, a Parvez wstukiwał odpowiedzi do pamięci laptopa. Powiedziałem mu, ile wydaję tygodniowo na gazety (osiem funtów), ile kosztuje mnie utrzymanie samochodu (sto funtów miesięcznie), napoje na mieście (zdumiewająca kwota piętnastu funtów za dwie kawy cappuccino dziennie, i to tylko przez pięć dni w tygodniu), stałe łącze internetowe (35 funtów miesięcznie). Wprost nie posiadałem się ze zdumienia. Jeszcze zanim skończyliśmy, okazało się, że w skali roku moje wydatki przekraczają dochody o blisko pięć tysięcy funtów. Kiedy kwestionariusz był już wypełniony, Parvez powiedział z dezaprobatą: - Nie pamiętasz już, Molek, jak przerabialiśmy w szkole Davida Copperfielda ? Odparłem, że to jedna z moich ulubionych książek. - A pamiętasz radę pana Micawbera? „Roczny dochód dwadzieścia funtów, roczne wydatki dziewiętnaście czy dziewiętnaście i pół, rezultat: szczęście. Roczny dochód dwadzieścia funtów, a roczne wydatki dwadzieścia i pół, rezultat: nędza".1 Wizyty w Biurze Porad dla Ludności, doradztwo w zakresie długów, bankructwo i bezdomność. Wpatrywaliśmy się w ekran laptopa Parveza, na którym widniała naga prawda, wypisana drobnymi cyferkami. - Co mam teraz zrobić? - spytałem w końcu. - Na pewno nie możesz się przeprowadzić do tego apartamentu na poddaszu, Molek. Z twojej pensji nie stać cię na taki luksus. Powiedziałem Parvezowi, że już za późno: podpisałem wszystkie dokumenty, a przelew poszedł. - Chcesz, żebym udzielił ci porady finansowej? - zapytał Parvez. - Nie chcę. Nie stać mnie na to - odrzekłem i poszedłem do domu. piątek 8 listopada Wielki tryumf pana Blaira! Po wielu tygodniach przekonywania przywódców innych państw o tym, że broń masowego rażenia w ręku Saddama Husajna stanowi poważne zagrożenie dla naszego świata, rezolucja nr 1441 została przyjęta jednogłośnie. Nawet Syria zagłosowała „za", wraz z czternastoma innymi krajami. Matka usiłowała wyrwać ojca z jego porannego odrętwienia, dyskutując na temat tej rezolucji. - 1441? Czy nie tak nazywały się perfumy, których używała moja matka? - spytał ojciec. Matka westchnęła i zrobiła smutną minę. W końcu rzekła: - Nie, George. Perfumy nazywały się „4711" - a kiedy ojciec wyszedł z kuchni, dodała: - Żałuję, że nie jestem żoną kogoś takiego jak Roy Hattersley; kogoś, kto interesuje się polityką. Zapaliła pierwszego w tym dniu papierosa i oglądaliśmy wiadomości w telewizorze w kuchni. Pan Blair robił wyśmienite wrażenie. Spoglądał surowo z ekranu i mówił do Saddama Husajna: „Rozbrojenie albo wojna". Jego głos aż drżał z emocji.

- Wygląda, jakby miał się rozpłakać - rzekła matka, po czym krzyknęła do telewizora: - Zepnij zwieracze, Tony! 16.00 Dziś rano do księgarni przyszła Marigold. Nie miała wiele czasu, gdyż spieszyła się właśnie do centrum zdrowia Karma na indyjski masaż głowy. Przez całe życie cierpiała na migreny. Byłem zdumiony, kiedy usłyszałem, że półgodzinny masaż głowy miał kosztować 25 funtów. Poradziłem jej, żeby lepiej kupiła sobie pudełko nurofenu forte, który zawsze mi pomaga. Migreny to jedyna rzecz, która nas łączy. Spytała, czy chciałbym pójść z nią na koncert, jaki Towarzystwo Miłośników Madrygałów urządza w katedrze w Leicester. Powiedziała, że jej ojciec wystąpi solo. Podobno śpiewa altem. 17.30 Pan Carlton-Hayes poszedł do domu. Ja siedzę w sklepie, czekając na Marigold. Nie mam pojęcia, dokąd zmierza ta znajomość. Nie potrafię sobie wyobrazić straszniejszego pomysłu na spędzenie piątkowego wieczoru niż siedzenie w zimnej katedrze i słuchanie, jak Michael Flowers kobiecym głosem wyśpiewuje madrygały. północ Do katedry szliśmy z Marigold pod rękę. Miała czerwony beret i spodnium w kolorze khaki. Nic jej nie powiedziałem, ale wyglądała jak spadochroniarz na przepustce. Być może podświadomie szykuje się do wojny. Myślałby kto, że Michael Flowers ubierze się stosownie do okoliczności! Nic z tych rzeczy. O ile mi wiadomo, już od trzech tygodni nosi bez przerwy ten sweter w drzewka. Kiedy wspomniałem o tym Marigold, powiedziała, że detergenty strasznie zanieczyszczają nasze rzeki i jeziora. Koncert rozpoczął Michael Flowers, wygłaszając coś, co, jak powiedział, miało być krótkim wstępem poświęconym historii madrygału. Przemawiał jednak przez dwadzieścia pięć minut jednostajnym głosem, nie zwracając najmniejszej uwagi na to, że jego słuchacze kręcą się nerwowo i śmiertelnie nudzą. Kiedy nareszcie skończył, zaczęły się te okropne wycia. Netta Flowers górowała wzrostem nad pozostałymi chórzystkami. Jej głos również zdecydowanie dominował. Głęboki kontralt zdawał się trząść ławą, w której siedzieliśmy razem z Marigold. Potem, kiedy już wmieszaliśmy się w tłum w zakrystii, dobre wychowanie nakazało mi pogratulować państwu Flowers ich popisów. - Czy wy, młodzi, idziecie później do jakiegoś klubu rockowego? - zapytał pan Flowers. Omal się nie roześmiałem na głos. Pan Flowers cuchnie przepoconą wełną. Później, u Wonga, spytałem Marigold, czy zastanawiała się kiedykolwiek nad przeprowadzką na swoje. Popychając pałeczką kupkę kiełków fasoli dookoła talerza, powiedziała, że liczyła, iż w tym wieku już od dawna będzie mężatką. sobota 9 listopada Marigold zadzwoniła wcześnie rano, żeby mi powiedzieć, że jej rodzice uznali, iż jestem niezwykle sympatycznym młodym człowiekiem. Wydawała się wielce uszczęśliwiona. Nie miałem serca jej powiedzieć, że przez pół nocy nie zmrużyłem oka, zastanawiając się, jakby tu zerwać tę znajomość. niedziela 10 listopada

Oglądałem w telewizji, jak starcy i staruszki maszerują pod londyńskim pomnikiem ku czci poległych na frontach pierwszej wojny światowej. Niektórzy naprawdę wyglądali tak, jakby byli na ostatnich nogach. Inni nie mieli nóg i jechali na wózkach. Ojciec zapytał mnie, czemu pociągam nosem. Powiedziałem, że jestem uczulony na maki. - Twój dziadek Artur walczył w drugiej wojnie światowej - powiedział. Spytałem go, gdzie dokładnie walczył dziadek. - Nie chciał mówić o wojnie, ale jak tylko widział programy albo filmy wojenne w telewizji, lub słyszał Lili Marleen, płakał jak dziecko. Babcia Mole kazała mu wtedy wychodzić do ogródka z chusteczką, dopóki się nie uspokoi. Twarda była z niej kobieta. Matka zmieniła adres na elektronicznych pocztówkach w swoim komputerze Apple Mac. Nowy adres moich rodziców będzie brzmiał „Posesja Chlewiki, Bottom Field, Lower Lane, osiedle Mangold Parva, hrabstwo Leicester". - Czy to trochę nie za wcześnie? - spytałem. - Nie, wczoraj po południu kupiliśmy te chlewy na aukcji - odparła matka. W tym domu zawsze dowiaduję się wszystkiego ostatni. Z przyjemnością się stąd wyprowadzę. Zadzwoniłem do Nigela. Odkąd wystawił na sprzedaż swoje mieszkanie w Londynie, mieszka w dawnej oficynie babci w domu swoich rodziców. Wzrok pogorszył mu się jeszcze bardziej. Spytałem go, czy chce iść ze mną do kina na Władcę pierścieni. - Nie - odparł. - Cała akcja toczy się w półmroku Śródziemia, a te elfy i hobbity są naprawdę do chrzanu. Zapytałem, czy, odkąd pogorszył mu się wzrok, wyostrzył mu się słuch. - O tak! - odrzekł ze złością. - Teraz słyszę nawet, jak ktoś przewraca strony rozkładu jazdy na pieprzonym dworcu w zapadłej dziurze. Ale ze mnie szczęściarz, co? poniedziałek 11 listopada, księżyc w ostatniej kwadrze Wygląda na to, że tylko pan Carlton-Hayes i ja, jako jedyni na głównej ulicy, zachowaliśmy minutę ciszy punktualnie o jedenastej (jeśli nie liczyć kilkorga emerytów i czarnego kierowcy autobusu, który wysiadł z wozu i stał z pochyloną głową). Zadzwoniłem do Barwella. Angela powiedziała, że papiery czekają tylko na mój podpis. Żeby podtrzymać rozmowę, spytałem ją, jaką tym razem podłogę zamierza zamówić do biura pan Barwell. Odparła, że pan Barwell jest umówiony o 16.00 ze swoim alergologiem. Zapytałem pana Carlton-Hayesa, czy mógłbym wyjść na godzinę. Powiedział, że mogę wyjść na jak długo zechcę. Powinna to być szczęśliwa chwila, lecz podpisując dokumenty, które zobowiązywały mnie do płacenia 723 funtów i 48 pensów miesięcznie, przez cały czas miałem w pamięci przestrogę Parveza: „Biuro Porad dla Ludności, doradztwo w zakresie długów, bankructwo, bezdomność i nędza". Przez cały czas trwania tej małej papierkowej ceremonii Barwell chrząkał i kaszlał. Powiedziałem mu, że w jego biurze powietrze jest nieco zatęchłe, i zaproponowałem mu nawet, że otworzę okno. - To okno się nie otwiera. Nie mogę wpuszczać tutaj pyłków - wycharczał w odpowiedzi. Zwróciłem mu uwagę, że okna w jego biurze zrobione są z ultrafioletowego

polichlorku winylu, i poradziłem, żeby wymienił ramy na tradycyjne, drewniane. Opowiedziałem mu ze szczegółami o reportażu na temat syndromu budynków chorobotwórczych, który słyszałem w Czwórce wczoraj wieczorem. Początkowo wydawał się zainteresowany, ale potem przestał mnie słuchać i tylko co chwilę spoglądał na zegarek. W piątek odbieram klucze do mojego nowego apartamentu na Nabrzeżu Szczurów! wtorek 12 listopada Wczoraj wieczorem, na zebraniu Koła Literackiego hrabstwa Leicester i Rutland, Ken Blunt zapytał mnie, czy załatwiłem już prelegenta na naszą kolację bożonarodzeniową w dniu 23 grudnia i czy znalazłem stosowne miejsce. Odparłem, że ani pani Blair, ani Ruth Rendell jeszcze nie odpowiedziały na moje zaproszenie. Gary Milksop powiedział, że ubiega się o posadę nauczyciela prowadzącego warsztaty literackie dla dorosłych na uniwersytecie trzeciego wieku. - Ależ, Gary, nie masz odpowiednich kwalifikacji, żeby prowadzić takie zajęcia zaoponowałem. Gary oświadczył, że ma licencjat z pedagogiki i prawie skończył pisać powieść. Dodał, że to posada na pół etatu, warta dziesięć tysięcy funtów rocznie. Potem pokazał mi ogłoszenie. U dołu kartki, drobnymi literami, napisane było: „Preferowani będą publikujący pisarze z dorobkiem". Najdelikatniej jak tylko umiałem, zwróciłem Milksopowi uwagę, że nie zarobił jeszcze ani pensa na pisaniu, i przypomniałem mu, że okleił całą ścianę swego jedynego pokoju odmowami publikacji od różnych wydawców. Gladys przeczytała nam swój najnowszy wierszyk o kotkach: Biedna Czarnulka jest uszczęśliwiona, Bóg tak powiedział jej: Mam ja nad morzem pensjonat Co zwie się Holiday. Pojedziesz tam na wczasy Z duchami przodków swych Będzie Filemon i Bonifacy Złapiecie parę mych. Potem powiedziała, że w zeszły czwartek jej Czarnulkę przejechała ciężarówka. Ken Blunt stwierdził, że wiersz Gladys jest nieudany, ponieważ jest zmyślony. Powiedział, że oczywiście wybrała jakąś „Łebę" tylko dlatego, że rymuje się z „niebem", a pomysł z duchami kotów uganiającymi się za myszami po deptakach nadmorskiego kurortu orzekł za zupełnie absurdalny. Ten wiersz jest nieprawdziwy Ten wiersz jest absurdalny Ten wiersz to czyste zmyślenie I rym też ma banalny. Zwróciłem Kenowi uwagę, że „czyste zmyślenie" łamie rytm wiersza. Gary Milksop powiedział, że Gladys powinna zebrać swoje kocie wierszyki i wysłać do jakiegoś wydawcy. - A po cholerę? Dla małych kotków? - spytał Ken Blunt. Gladys oświadczyła, że nabijamy się ze śmierci biednej Czarnulki i w związku z tym powinniśmy już sobie pójść. Z radością stamtąd wyszedłem. Już i tak od stóp do głów pokryty byłem kocią sierścią. Ken Blunt zapytał mnie i Gary'ego, czy nie mamy ochoty na drinka. Poszliśmy do Czerwonej Krowy, obok uniwersytetu. Lokal był pełen studentów śpiewających do wtóru piosenek Rolfa Harrisa. Gary Milksop uświadomił mi, że Rolf Harris jest obecnie kultową postacią w środowiskach studenckich. Jak to możliwe, że o tym nie wiedziałem?

Rozprawialiśmy o przyszłości Koła Literackiego hrabstwa Leicester i Rutland i, chcąc nie chcąc, doszliśmy do wniosku, że to przez Gladys ciągle tkwimy w miejscu. To jej kocie wierszyki stanowiły główny punkt programu podczas ostatnich spotkań. Ken powiedział, że jest tylko jedno rozwiązanie: wykluczyć ją z naszego grona. Oczywiście to właśnie ja zostałem oddelegowany, żeby powiedzieć Gladys Fordingbridge, że nie należy już do Koła Literackiego hrabstwa Leicester i Rutland. Spytałem Kena, nad jakim tekstem aktualnie pracuje. - Nad żadnym - odparł. Dzwoniła Marigold i zostawiła mi na komórce wiadomość, że jest „...zaniepokojona, bo się nie odzywasz. Jesteś chory?" Nie miałem ochoty z nią rozmawiać, więc napisałem krótki liścik: Droga Marigold! Wybacz, że się nie odzywałem. Cały czas o Tobie pamiętam. Nadal przyspiesza mi oddech, kiedy myślę o Twoich delikatnych nadgarstkach i o tym, jak okulary spadają ci na czubek nosa. Gdybyś miała telefon komórkowy, regularnie wysyłałbym Ci SMS-y. W tym tygodniu jestem strasznie zajęty. W piątek przeprowadzam się na Nabrzeże Szczurów, a potem pewnie jeszcze przez jakiś czas będę pochłonięty urządzaniem mieszkania. Ale skontaktuję się z Tobą, kiedy będę miał trochę wolnego czasu. Pozdrawiam serdecznie, Twój Adrian PS Twój ojciec pewnie wścieka się na Geoffa Hoona za to, że pozwolił prezydentowi Bushowi zainstalować pociski rodem z gwiezdnych wojen na naszej pięknej angielskiej ziemi. Ja jednak jestem zdania, że to cena, którą musimy zapłacić za naszą wolność. środa 13 listopada Przypomniałem moim rodzicom, że dziś o 18.00 rozpoczyna się strajk straży pożarnej. Błagałem ich, żeby w związku z tym nie palili w łóżku i nie zostawiali w popielniczkach niedopałków, kiedy będą sobie obcinać paznokcie u nóg itp. Byłaby to prawdziwa katastrofa, gdyby ich dom się spalił, zanim ja wyprowadzę się na Nabrzeże Szczurów, a oni przeniosą się do tego, co nazywają teraz szumnie Posesją Chlewiki. czwartek 14 listopada Pan Carlton-Hayes dał mi trzy dni wolnego na przeprowadzkę. Nie mogę wlec za sobą do mojego nowego, odlotowego apartamentu na poddaszu tego marnego łóżka z sosnowego drewna, w którym spałem od dzieciństwa. To tak, jakby przykrywać narzutą szpanerską sofę z salonu meblowego Terence'a Conrana. Muszę sobie kupić futon, nową pościel, proste, lecz stylowe meble kuchenne, stół i dwa krzesła na balkon, regały na książki, telewizor i jakieś zasłony do mojej przeszklonej łazienki. Problem w tym, że nie mam na to ani grosza. Kiedy powiedziałem matce, w jakiej jestem sytuacji, spojrzała na mnie znad książki (Renowacja nieruchomości. Podręcznik dla początkujących) i powiedziała: - Nikt już nie kupuje takich rzeczy za gotówkę. Pieniądze jako takie po prostu nie istnieją. Wszyscy ludzie, których znam, żyją na kredyt. Załatw sobie kartę kredytową jakiejś sieci handlowej. Znalazłem małą firmę, która pomoże mi w jutrzejszej przeprowadzce. Nazywa się „Dwie dziewczyny z furgonetką". Całe popołudnie spędziłem przy telefonie, zmieszany i przygnębiony, słuchając

Vivaldiego i różnych automatów. Wygląda na to, że gaz na Nabrzeże Szczurów dostarczają wodociągi, elektryczność - spółka gazowa, a wodę jakieś francuskie przedsiębiorstwo, którego nazwy nie jestem w stanie wymówić. Za mój telefon odpowiada sieć kablowa NTL. Jutro o drugiej po południu podłączają mi ponad dwieście kanałów telewizyjnych. Te „dwie dziewczyny" z firmy od przeprowadzek to wcale nie dziewczyny, tylko dwie solidnie zbudowane kobiety w średnim wieku - Sian i Helen. Wpadły dziś do nas, żeby ocenić, ile razy będą musiały jutro obracać furgonetką z Ashby de la Zouch do Leicester. Odpowiedź brzmiała: raz. Dały mi trochę kartonowych pudeł i zostawiły mnie na górze, przy pakowaniu książek. Matka zaprosiła je na dół, na filiżankę herbaty. Wkrótce potem ojciec przyszedł do mnie na górę. Z kuchni dobiegał kobiecy śmiech. Spytałem ojca, o czym panie tak wesoło rozmawiają. - Normalnie: głupie babskie gadanie - odparł ojciec. - Po ile kapusta, czy księżnę Dianę zamordowano, czy Hans Blix znajdzie broń masowego rażenia. I jeszcze coś o kotach, o tym, jak zmienić coś w tym cholernym życiu, ostatni odcinek Seksu w wielkim mieście i paplanina o tym, że mężczyźni nie są im już potrzebni. - Po czym dodał, zniżając głos - Helena usiłuje zajść w ciążę. Sian jej w tym pomaga, używając narzędzia do faszerowania indyka i butelki spermy, którą podarował im zaprzyjaźniony gej. Pokiwał głową ze smutkiem. - Gdzie popełniliśmy błąd, Adrianie? Pozwoliliśmy im pójść do pracy, a nawet, cholera, zostać pastorami; rozbijają się samochodami, a jedna, wyobraź sobie, jest kapitanem marynarki! Kupiliśmy im maszyny, żeby było im łatwiej odwalać robotę w domu, a one wciąż nas nienawidzą, i wolą uprawiać seks z kuchennym narzędziem niż kochać się z facetem. - Trącił nogą jedno z moich kartonowych pudeł i dodał: - Nie bardzo masz się czym pochwalić, jak na trzydzieści cztery lata życia, co? Kiedy już wyszedł, położyłem się na łóżku, na którym spałem od dzieciństwa, i płakałem przez dobre półtorej minuty. piątek 15 listopada Dziś rano Sian i Helen pomogły mi się przeprowadzić na Nabrzeże Szczurów. Mój obecny adres brzmi teraz doprawdy prestiżowo: Lokal nr 4, Stara Fabryka Akumulatorów, Nabrzeże Szczurów nad Kanałem Grand Union, Leicester. Taki adres całkowicie mi odpowiada - jest bardzo lakoniczny i bardzo męski. Kiedy „dziewczyny" wnosiły na górę ciężkie pudła z książkami, ja otworzyłem suwane drzwi, wyszedłem na balkon ze stalowej siatki i, wsparty o poręcz, spoglądałem sobie na kanał. Natychmiast podpłynęło do mnie stadko łabędzi, które zaczęły agresywnie sykać. Najbardziej zacietrzewiony był największy, który, nie wiedzieć czemu, przypominał mi sir Johna Gielguda, wielkiego aktora od ról klasycznych. Jakiś tramp w starym stylu, ze sznurkiem zamiast paska, przechodził chwiejnym krokiem obok fabryki barwników, pociągając co chwila z puszki piwa marki Kestrel. Z mojego punktu obserwacyjnego ponad lustrem wody widziałem wyraźnie kilka wózków z supermarketów, kartonów po mleku i setki puszek po piwie leżących na dnie kanału. Woda dziwnie fosforyzowała i roztaczała niezdrową woń, której z pewnością jeszcze nie było, kiedy w październiku oglądałem swoje przyszłe mieszkanie. Chciałem postać sobie jeszcze chwilę na balkonie, ale - zupełnie serio, drogi dzienniku - wrogie spojrzenie Gielguda, największego z łabędzi, zapędziło mnie z powrotem do środka.

Spytałem Sian, co sądzi o moim apartamencie na poddaszu. - Będzie tu przyjemnie, jak pomaluje pan ściany na jakiś żywy kolor i doda trochę drobiazgów, żeby zrobiło się przytulniej - powiedziała. Odparłem, że nie chcę niczego dodawać, i wyjaśniłem, że zamierzam wieść życie skromne i proste, trochę w stylu Mahatmy Gandhiego. Helen wskazała pudło z moimi ubraniami i spytała: - To co pan tutaj ma? Przepaski biodrowe? Zwróciłem jej uwagę, że to Tarzan nosił przepaski biodrowe, Gandhi zaś nosił dhoti, a to zupełnie co innego. Zanim wyszły, Helen powiedziała mi, że kiedy na parkingu wyjmowały pudła z samochodu, widziały „stado agresywnych łabędzi". Ostrzegła mnie, żebym na nie uważał, i dodała: - Wie pan, taki łabędź może człowiekowi złamać rękę. Zapłaciłem im osiemdziesiąt funtów, na co też nie bardzo mogłem sobie pozwolić. Byłem rad, że już sobie poszły. Chciałem pochodzić trochę po moim własnym, przestronnym apartamencie, słuchając odgłosu swoich kroków na parkiecie z prawdziwego drewna. Czekając na wizytę technika z NTL, rozpakowałem książki i ułożyłem je w stosy na podłodze w porządku alfabetycznym. Na dole przez cały czas awanturowały się łabędzie. Od czasu do czasu Gielgud przelatywał za moim oknem balkonowym. Dziwne: zapomniałem, że łabędzie umieją latać. Miałem jakieś niepokojące uczucie, że Gielgud mnie podgląda i nabija się ze mnie, ponieważ mam tak niewiele dobytku. O czwartej popołudniu zadzwoniłem do NTL, by zapytać, dlaczego ich człowiek nie zjawił się zgodnie z umową. Kobieta przy telefonie powiedziała, że zadzwoni do mnie na komórkę, kiedy uda jej się skontaktować z ich „technikiem rejonowym". Zatelefonowała Marigold, żeby zapytać, jak się czuję w moim nowym mieszkaniu. Powiedziałem jej o łabędziach, a ona rzekła: - Uważaj, Adrianie. Wiesz, taki łabędź może człowiekowi złamać rękę. Odparłem - być może nieco zbyt nerwowo - że wiem o tym doskonale, odkąd skończyłem cztery lata. Podziękowała mi za ostatni list i dodała, śmiejąc się niepewnie: - Jest troszkę niejednoznaczny. Kiedy interpretuję go na jeden z możliwych sposobów, brzmi tak, jakbyś dawał mi kosza; kiedy interpretuję inaczej, brzmi tak samo. - Znów się zaśmiała. - Chyba nie chcesz mnie spławić, co, Adrianie? Dlaczegóż, drogi dzienniku, nie powiedziałem jej prawdy? Czemuż nie powiedziałem jej, że kiedy spędzam z nią czas, świat wydaje mi się bardziej mroczny i posępny, pozbawiony nadziei i radości? Przyjdzie do mnie jutro po pracy. O 17.30 rozdzwonił się mój telefon i ktoś z NTL poinformował mnie, że ich „technik rejonowy" próbował do mnie dotrzeć, ale jakieś łabędzie przepędziły go z parkingu. - Wie pan, taki łabędź może człowiekowi złamać rękę - dodał mój rozmówca. Umówiłem się więc, że jutro o dziesiątej rano będę czekał na dole, żeby eskortować speca z NTL z parkingu do mojego mieszkania. Ponieważ nie mam jeszcze łóżka, rozłożyłem na podłodze książki i położyłem się na nich w śpiworze. Nie było to jednak zbyt wygodne posłanie: Frankenstein wpił mi się w mostek i nie pozwolił zmrużyć oka.

sobota 16 listopada Nadal nie jestem podłączony do sieci NTL. Ich spec odmówił wyjścia z furgonetki, ponieważ Gielgud i pozostałe łabędzie przechadzały się po parkingu z takimi minami, jakby parking wraz z całym otoczeniem należał tylko do nich. Monter przed odjazdem powiedział mi jeszcze: - Wie pan, taki łabędź może człowiekowi złamać rękę. Spotkałem na schodach właściciela mieszkania nr 2. Nazywa się Frank Green i jest profesorem zarządzania polami golfowymi na Uniwersytecie De Montfort. Powiedział, że te łabędzie to jakaś cholerna plaga, i zastanawia się, czy nie sprzedać mieszkania i nie przenieść się na któreś zamknięte i strzeżone osiedle. Pojechałem do hipermarketu Debenhams i wyznałem uprzejmej pani za ladą w dziale meblowym, że nie mam pieniędzy. Przyznała rację mojej matce i oznajmiła, że karta kredytowa ich sieci handlowej rozwiąże moje problemy. Zwróciła mi również uwagę, że jeśli skorzystam z niej już dzisiaj, dostanę dziesięć procent zniżki na każdy zakup. Po kwadransie, w czasie którego musiałem strasznie nakłamać o moich zarobkach oraz okazać paszport i kartę Visa, udzielono mi kredytu na zakupy w Debenhams w wysokości dziesięciu tysięcy funtów. Ech, drogi dzienniku, ktoś powinien wtedy być tam ze mną. I to ktoś rozsądny. Czy naprawdę potrzebny był mi biały płaszcz kąpielowy? Czy biała sofa była mądrym wyborem? I czy naprawdę niezbędny był mi multimedialny zestaw rozrywkowy z kinem domowym i systemem Dolby Surround? Nigdy dotąd nie spałem na futonie, ale wstydziłem się go wypróbować w sklepie. Zresztą, i tak bym go kupił. Kupiłem też półki na książki i aluminiowy stolik barowy, oraz krzesła do kompletu na balkon, toster firmy Dualit i ekspres do kawy (bez tych ostatnich dwóch rzeczy po prostu nie można się obejść, mieszkając w luksusowym apartamencie na poddaszu). Zadzwoniłem do Sian i Helen i spytałem, czy nie mają chwili czasu, żeby odebrać to wszystko spod sklepowego magazynu. Umówiły się ze mną na czwartą po południu. Ponieważ była trzecia, przez godzinę buszowałem po sklepie. Zdążyłem jeszcze kupić sześciokątny czarny serwis obiadowy, stojak na wino i butelkę oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia, którą sieć Debenhams importuje z gaju oliwnego, należącego do serdecznego przyjaciela Gore'a Vidala. Kiedy zjawiły się wreszcie Sian i Helen, siedziałem otoczony swoimi nowymi nabytkami jak współczesny Howard Hughes, ofiara konsumpcyjnego stylu życia. - Myślałam, że cienko u pana z kasą - rzekła Sian. Powiedziałem jej o karcie kredytowej Debenhams, a Helen zapytała, jak wysokie odsetki będę płacił. Kiedy oznajmiłem, że 29 procent, poradziła: - Zostaw pan to wszystko tutaj, skasuj kartę kredytową i wskakuj do wozu, a ja wcisnę gaz do dechy. Ale, drogi dzienniku, jakoś nie mogłem tego zrobić. Jakiż sens ma mieszkanie na poddaszu, jeśli nie można spacerować po drewnianych podłogach w białym płaszczu kąpielowym, siedzieć na białej sofie, czekając, aż zaparzy się kawa w ekspresie, a potem zabrać kubka na galwanizowany stolik na balkonie i zjeść rożka z czarnego sześciokątnego talerzyka? Marigold udało się roznieść łabędzie łajno po moim lśniącym do niedawna parkiecie. Zaproponowała, że umyje podłogę, a kiedy poinformowałem ją, rozdrażniony,

że nie kupiłem jeszcze tak przyziemnych rzeczy jak mop, powiedziała: - Wiesz, Adrianie, życie nie składa się tylko z białych sof i oliwy z oliwek. Dała mi prezent, który ma ocieplić atmosferę w moim nowym mieszkaniu: pęk piór do powieszenia obok łóżka. Nazwała go „łowcą snów". Podobno ma łapać moje sny i sprawiać, że będą się spełniać. Nie powiedziałem Marigold, że od dawien dawna powraca do mnie sen, w którym Pandora Braithwaite pada przede mną na kolana i błaga, żebym się z nią kochał. Przez chwilę siedzieliśmy na balkonie, pijąc kawę. Marigold miała na sobie tęczową wersję swetra, który jej ojciec nosił przez cały miesiąc, ale po krótkiej chwili zaczęła drżeć z zimna i powiedziała: - Łatwo się przeziębiam. Wolałabym już wrócić do środka. Kiedy spytała, czy może skorzystać z toalety, poczułem się zobowiązany ją uprzedzić, że przez luksfery będzie widać zarys jej postaci, więc postanowiła, że poczeka z tym, aż wróci do domu. Miałem nadzieję, że nastąpi to już niedługo. Patrzyła, jak rozpakowuję zestaw rozrywkowy, i była przerażona ilością różnych materiałów do pakowania, które wyłaniały się stopniowo z pudeł. Kiedy zaczęła grzmieć o szkodliwości polistyrenu, ze zdumieniem odkryłem, że zaczynam go bronić. Powiedziałem, że to piękny, praktyczny i lekki materiał. Już niebawem wdaliśmy się w gorącą dyskusję na temat zasobów naturalnych naszego globu. Dziwnym trafem doprowadziło to potem do rozmowy o liście, który wysłałem jej 12 listopada, a który zacytowała mi teraz z pamięci słowo w słowo. - Prędzej czy później wszyscy moi faceci piszą do mnie podobne listy powiedziała Marigold. Złapała kawałek polistyrenu i zgniotła go w palcach. Nikły powiew wiatru od niechcenia rozwiał go po podłodze. Powinienem był jej wtedy powiedzieć wprost, że nie chcę się już z nią spotykać. W końcu był to pierwszy dzień mojego nowego życia. Ale zabrakło mi odwagi i usłyszałem, jak przyjmuję zaproszenie na niedzielną herbatkę z jej rodzicami w ich domu w Beeby nad rzeką Wold. Zadzwoniła Rosie i błagała, żebym przysłał jej przynajmniej z dwieście funtów. Powiedziała, że dealer Simona grozi, że inaczej połamie mu nogi. Powiedziałem jej prawdę: że jestem zadłużony, i to na grube tysiące funtów. Spytałem, czy zaczęła już pisać pracę magisterską. - Odpieprz się - powiedziała. Uznałem, że to znaczy „nie". Poradziłem jej, żeby definitywnie zerwała znajomość z tym Simonem. - Nie mogę, on mnie potrzebuje - powiedziała. - Nikt z naszych przyjaciół nie chce już z nim nawet rozmawiać. Ostatnią noc spędził w areszcie policyjnym, bo ukradł z baru na uniwerku puszkę z pieniędzmi dla Krajowego Stowarzyszenia Zapobiegania Przemocy wobec Dzieci. niedziela 17 listopada Jakoś niespokojnie spałem na swoim nowym futonie. Nie jestem przyzwyczajony do spania tak nisko przy podłodze. Obudziłem się o piątej i zamartwiałem się przez godzinę na myśl o herbatce z rodziną Flowersów. Potem przeczytałem pół rozdziału autobiografii Johna Majora. Nigdy mnie nie zawiodła: zawsze nad nią zasypiam. Następnym razem obudził mnie dobiegający z dołu głos mojego ojca: - Z drogi, dranie! Poszły!

Potem dobiegły mnie jeszcze piski matki: - Nie drażnij ich, George! Wiesz, taki łabędź może człowiekowi złamać rękę! Włożyłem biały płaszcz kąpielowy, wyszedłem na balkon i spojrzałem w dół. Łabędzie otaczały moich rodziców na ścieżce nad kanałem. Ojciec wymachiwał przed sobą gazetą „News of the World", niczym hrabia Monte Christo rapierem. Kiedy jeszcze stałem na balkonie, łabędzie wycofały się na z góry upatrzone pozycje i dokonały przegrupowania na środku kanału. Gielgud ponownie spojrzał mi w oczy. Przysięgam na Boga, że na jego dziobie malował się szyderczy grymas. Dlaczego on się mnie czepia? Buty moich rodziców uwalane były łabędzim łajnem, więc kazałem im je zdjąć przy drzwiach. Przez chwilę przechadzali się w milczeniu po mieszkaniu. Wreszcie ojciec rzekł: - I za to dałeś 190 tysięcy funtów? Przecież to tylko jeden wielki pokój z przeszklonym sraczem! - Będzie w porządku, jak położysz jakiś dywan - orzekła matka. Zapalili papierosy, ale poinformowałem, że na moim poddaszu się nie pali, i zaprowadziłem ich na balkon. Silny wiatr rozwiewał pióra łabędziom. Matka wręczyła mi pocztówkę przedstawiającą jakiś księżycowy krajobraz. Nie wiedziałem, o co chodzi, dopóki jej nie odwróciłem. Była od Glenna, z Teneryfy. Drogi Tato! Świetnie się tu bawimy z chłopakami. Jest piekielnie gorąco i opaliłem się już na brąz. Mama dzwoniła. Powiedziała, że biłeś się z Ryanem w sklepie. Mam nadzieję, że mu nieźle dołożyłeś. Nie martw się, że ominęły mnie wspólne wakacje, które planowałeś. Już niedługo pojadę na Cypr z naszą armią. He, he, he. Pozdrawiam serdecznie, Twój syn Glenn Zaparzyłem kawę i wynosząc ją na balkon, usłyszałem, jak ojciec mówi: - Paulino, widzisz ten garbaty most, tam daleko? To właśnie pod nim straciłem cnotę z Jean Arbuthnot. Miałem siedemnaście lat i czułem się tak, jakbym wygrał los na loterii. - Założyłeś chociaż gumkę? - spytała go matka. - Gumkę? - zdziwił się. - W latach pięćdziesiątych nikt nie zakładał gumek. - W takim razie to cud, że biedna dziewczyna nie zaszła w ciążę - rzekła karcącym tonem moja matka. - Ależ Paulino, zrobiliśmy to na stojąco - wyjaśnił ojciec, takim tonem, jakby mówił do idiotki. - Przecież nie można zajść w ciążę, jeśli robi się to na stojąco. Przynajmniej nie za pierwszym razem. Kiedy już skończyli palić, zaczęli rozglądać się za popielniczką. Ponieważ żadnej nie było pod ręką, cisnęli niedopałki do kanału. Matka pomagała mi poskładać i podłączyć zestaw rozrywkowy, podczas gdy ojciec czytał swoją gazetę, od czasu do czasu narzekając na seksualne rozpasanie dzisiejszej młodzieży. Kiedy wstał, żeby pójść do łazienki, ostrzegłem go, jak każdego, że będzie widać zarys jego postaci, ale odparł: - Nie mam niczego takiego, czego ty i twoja matka jeszcze nie widzieliście. Ja jednakże uznałem za stosowne się odwrócić; i tak nie mogłem nie usłyszeć, jak sika z hukiem. Zawsze załatwia swoje potrzeby, kaszle, kicha i beka najgłośniej ze wszystkich znanych mi ludzi. Nie mam pojęcia, jak matka to znosi.

Kiedy mój multimedialny zestaw rozrywkowy był już podłączony, a kolumny stały na swoich miejscach, wyszukałem płytę z Upiorem w operze. Przez przypadek głośność była ustawiona na maksimum, i już pierwsze krzyki Sary Brightman prawie zwaliły nas z nóg. Rzuciłem się przyciszyć dźwięk, ale nawet przy minimalnym ustawieniu głośności podłoga drżała i trzęsły się luksfery w łazience. Profesor Green z mieszkania pode mną zaczął tłuc w podłogę. Ktoś inny w mieszkaniu nade mną zaczął walić w sufit. Tak oto z niepokojem uświadomiłem sobie, że mam sąsiadów. Matka powiedziała mi, że dzwoniła wczoraj do Rosie. - I w jakiej była formie? - spytałem. Matka uśmiechnęła się od ucha do ucha i oznajmiła: - Och, w wyśmienitej. Wspaniale sobie radzi na uczelni. Prawie skończyła już pisać pracę i potrzebowała tylko dwustu funtów na nową drukarkę do komputera, żeby móc ją sobie wydrukować. Chodzi z jakimś sympatycznym chłopcem imieniem Simon. Jak mało o nas wiedzą nasi rodzice! Czy to znaczy, że moje dzieci też mnie okłamują? Kiedy już mieli wychodzić, ojciec powiedział mi, że postawił zakład u bukmacherów, iż Hans Blix, szef inspektorów rozbrojeniowych ONZ, nie znajdzie po powrocie do Iraku broni masowego rażenia. - No to już możesz się pożegnać ze swoimi pieniędzmi - zakpiła matka i dodała: George, Tony Blair najwyraźniej wie coś, o czym my nie mamy pojęcia. Ma wgląd w tajne dokumenty, czyta wszystkie raporty wywiadu. Jest w stałym kontakcie z MI5, MI6, CIA, FBI, Mossadem i tym magnatem mediów, Rupertem Murdochem. - Pamiętasz, Paulino, jak okłamywaliśmy Adriana, opowiadając mu o tej wróżce od zębów? Dopiero kiedy miał jedenaście lat, odkrył, że to ja za każdym razem wkładałem mu funta pod poduszkę, a nie jakaś żałosna Tinkerbell. - A co to ma niby wspólnego z tym, co powiedziałam? - spytała matka. - A to mianowicie, że ludzie, którym ufamy, często nas okłamują! - wykrzyczał ojciec. - Na przykład taki Jeffrey Archer. Ojciec był wielkim fanem słuchowiska Archerowie i poczuł się oszukany, kiedy okazało się, że Archer skłamał na swoim pierwszym procesie. Kiedy zatrzymałem się pod domem państwa Flowersów w Beeby nad rzeką Wold, Marigold wybiegła mi naprzeciw. - Jeszcze tylko parę wskazówek - rzekła, najwidoczniej podenerwowana. - Nie opowiadaj, że mieszkasz w apartamencie na poddaszu ani że twój ojciec był kiedyś sprzedawcą piecyków akumulacyjnych. Nie mów też o tym, że twoi rodzice palą, że masz syna w wojsku ani że byłeś kiedyś kucharzem od podróbek w Soho. I proszę, błagam, nie wspominaj ani słowem o Meksyku. Odparłem, że w Meksyku nigdy nie byłem, nie znam żadnych Meksykanów i nie mówię po meksykańsku, więc jest raczej mało prawdopodobne, abym mógł „wyskoczyć z Meksykiem". Dodałem też, że wszystkie te „wskazówki" najprawdopodobniej sprawią, że będę milczał przez cały czas wizyty. - Postaraj się mówić dużo o książkach i o tym, jaka jestem wspaniała powiedziała Marigold. Wchodziłem do domu Flowersów z ciężkim sercem i z Marigold uwieszoną na moim ramieniu. Kupiłem jej matce bukiet kwiatów na stacji BP. Kiedy go jej wręczyłem,

powiedziała: - Cudowne! Bukiet z domowego ogródka! Jestem pewna, że uda mi się go uratować, jeśli natychmiast wsadzę go do wody. Proszę mi wybaczyć. Pognała gdzieś z kwiatami, jakby spieszyła się na oddział intensywnej terapii, żeby podłączyć je do tych wszystkich skomplikowanych urządzeń kontrolujących pracę serca i płuc. Michael Flowers był w swoim gabinecie. Udawał, iż jest zbyt pogrążony w lekturze wielkiej, oprawnej w skórę księgi, by zwrócić uwagę, że Marigold zapukała do uchylonych drzwi i weszła do środka, prowadząc mnie za sobą. Straszliwie znoszony sweterek w drzewka wyglądał jeszcze gorzej niż zwykle. Flowers odsunął okulary na czoło i wstał. - Wytropił mnie pan w mojej norze, młodzieńcze - powiedział. - Właśnie sprawdzałem znaczenie słowa „mole" w języku angielskim. Otóż, Adrianie, może ono oznaczać pewne zwierzę z owłosionymi łapkami, ryjące korytarze w ziemi, pieprzyk lub skazę, mięsistą narośl na woreczku żółciowym, jedną z wielkości fizycznych, port z falochronem lub szpiega, który przeniknął do jakiejś organizacji i z czasem stał się jej zaufanym członkiem. Które z tych znaczeń odnosi się do ciebie? Przez okno gabinetu zobaczyłem właśnie, jak Netta wyrzuca połowę kwiatów, które przed momentem ode mnie dostała, na wielki stos kompostu przy końcu ogrodu. Marigold uratowała sytuację. - Myślę, że Adrian to raczej ten szpieg - rzekła. - Jest straszliwie tajemniczy. - Ależ przeciwnie, Marigold - zaoponowałem. - Moje życie jest jak otwarta księga. - O tak, książki - wtrącił Flowers. - Marigold mówi, że pracuje pan dla tego okropnego starego piewcy wolnej woli, Hugh Carlton-Hayesa. Natychmiast ujrzałem oczyma wyobraźni uprzejme oblicze pana Carlton-Hayesa, jego kamizelki i miękkie, siwe włosy, i poczułem się zobowiązany stanąć w jego obronie. - Pan Carlton-Hayes to najporządniejszy człowiek, jakiego znam - oznajmiłem. - Na razie pozwolę ci zachować złudzenia, Adrianie - odrzekł Flowers. Nadąsana młoda dziewczyna z niezwykle długimi włosami, w podkoszulku z napisem „Suka", wpadła nagle do gabinetu i burknęła: - Kazali mi wam powiedzieć, że podobno podano już herbatę. Była to Poppy, starsza siostra Marigold, która na jakiś czas wróciła do domu, żeby się pozbierać po nieszczęśliwym romansie z kolegą - nauczycielem matematyki. Zaprowadzono mnie do salonu, kazano usiąść i zapoznano z kotami, Szafranem i Kwiatkiem. Poppy miała najdłuższe włosy, jakie w życiu widziałem. Podobno zapuszcza je od dwunastego roku życia. Bawiła się nimi, zarzucała je na plecy, przekładała z powrotem do przodu, siadała na nich, skręcała je na czubku głowy i opuszczała swobodnie w dół. Wiedziałem, że powinienem teraz coś powiedzieć na temat jej włosów, gdyż ta bujna czupryna stanowi oś całej jej osobowości, ale jakoś nie mogłem się do tego zmusić. - Poppy musi suszyć włosy aż cztery i pół godziny - zauważyła od niechcenia Marigold. Nie byłem w stanie zareagować na to inaczej, jak tylko lekkim skinieniem głowy. Zaproponowano mi wybór pomiędzy herbatą z jabłek i jeżyn, pokrzywy, mięty i bazylii z ogórecznikiem.

Netta rzekła na zachętę: - Sami uprawiamy i suszymy zioła. Nie ma w nich żadnych dodatków ani substancji konserwujących. Wszystko jest absolutnie naturalne. Postawiono mi przed nosem talerz jakichś ciężkich, zwęglonych trójkącików. Okazało się, że to placki, które Netta wypieka z mielonej w żarnach mąki, sprowadzanej specjalnie pocztą z jakiegoś młyna w Somerset. - Staramy się jadać z grubsza tak, jak jadano w średniowieczu, zanim nasze pożywienie zostało skażone - wyjaśnił Michael Flowers. Byłem bardzo głodny i oddałbym wszystko za lukrowaną fantazję firmy Mr Kipling. Z grzeczności wziąłem sobie jednak jeden placek i skubałem go od czasu do czasu. Smakował tak, jakby upieczono go w Roku Pańskim 1307, nad ogniem rozpalonym z gałązek i wysuszonego krowiego łajna. Rozmowa zeszła po chwili na nieobecną Daisy, najstarszą siostrę Marigold, która w zeszłym tygodniu napisała do rodziców, że się ich wyrzeka i obwinia za swoje nieszczęśliwe dzieciństwo. - Biedna Daisy! Zawsze była trochę dziwnym dzieckiem - rzekł Michael Flowers. Netta, Marigold i Poppy zaczęły jak na komendę wieszać psy na Daisy, która, jak wynikało z rozmowy, zajmowała się public relations w Londynie. Im bardziej na nią naskakiwały, tym bardziej podobało mi się to, co o niej słyszałem. Dowiedziałem się, że Daisy rujnuje sobie zdrowie i stopy, biegając w butach na wysokim obcasie z premiery na premierę i z jednej promocji książki na drugą. Na dodatek jest zazwyczaj dosyć skąpo odziana. Michael Flowers pokręcił głową i rzekł: - Cóż za płytkie, powierzchowne życie! Potem zaczęło się przesłuchanie. - Tak mało o panu wiemy, Adrianie. Proszę mi opowiedzieć o swojej rodzinie. Zacząłem od tego, że Sudgenowie, rodzice mojej matki, uprawiali ziemniaki w Norfolk. - O tak, masz w sobie coś z moczarów nad rzeką Wash - skomentował to Flowers. Powiedziałem, że ojciec wywodzi się z rodziny niewykwalifikowanych robotników fabrycznych z Leicester. - Nie ma się czego wstydzić - orzekł Flowers. Odparłem, że ani trochę się tego nie wstydzę. - Nasze drzewo genealogiczne sięga czasów Wielkiej Karty Swobód. A jak jest w przypadku pana rodziny? Nie wiem, drogi dzienniku, co we mnie wstąpiło i kazało mi powiedzieć to, co powiedziałem. Kiedy tylko usłyszałem własne słowa, już tego żałowałem, zwłaszcza gdy dostrzegłem wyraz udręki na twarzy Marigold. Na swoje usprawiedliwienie mogę jedynie oświadczyć, że zostałem wyprowadzony z równowagi i perfidnie sprowokowany. Chciałem zobaczyć, jak Michael Flowers traci kontenans. - Sudgenowie byli wolnymi chłopami i ich nazwisko pojawia się już w Domesday Book*, a co do Mole'ów, to uważa się, iż uciekli z Meksyku przed prześladowaniami religijnymi i przybyli do Anglii na pokładzie „Mayflower", w drodze powrotnej. Flowers zaczął szarpać brodę i mruknął: „Meksykanie". Potem wyszedł z pokoju, mówiąc: - Mam coś pilnego do zrobienia.

Marigold w milczeniu odprowadziła mnie do samochodu. Zanim odjechałem, powiedziała jeszcze: - To było okrutne z twojej strony. „Mayflower" nigdy nie wróciła do Anglii. Wsunęła swoje kruche dłonie za okulary i wytarła oczy. Przeprosiłem ją i raz jeszcze usłyszałem, jak umawiam się z nią na randkę. Jadąc pośród łagodnie falującego krajobrazu hrabstwa Leicester, rozmyślałem o panu Carlton-Hayesie. W gruncie rzeczy nic nie wiem o jego prywatnym życiu. Czasem tylko wspomina, że Leslie to, Leslie tamto. Nie mam zielonego pojęcia, czy Leslie to mężczyzna, czy kobieta. * Księga katastralna, zawierająca spis wszelkiej własności w Anglii za Wilhelma Zdobywcy (przyp. red.). Było już ciemno, kiedy zajechałem na parking przy Nabrzeżu Szczurów, ale widziałem wyraźnie białą postać Gielguda, obserwującego zza kępki trzciny, jak wysiadam z samochodu i biegnę do wejścia starej fabryki akumulatorów. Ten łabędź wydaje się przejawiać niezdrowe zainteresowanie tym, kiedy wychodzę i wracam do domu. poniedziałek 18 listopada Poszedłem do pracy ścieżką nad kanałem. Łabędzi na szczęście nie spotkałem, za to widziałem niepokojące ilości szczurów. W pewnej chwili czułem się wręcz jak szczurołap z Hameln. wtorek 19 listopada Kiedy reorganizowaliśmy dział podróżniczy, spytałem pana Carlton-Hayesa, czy ma dzieci. Powiedział, że ma syna imieniem Mariusz, który przebywa w zamkniętym szpitalu psychiatrycznym, oraz córkę Klaudię, która pracuje w Etiopii, rozdzielając żywność z ramienia UNICEF-u. - Leslie i ja jesteśmy z nich bardzo dumni - rzekł, a potem dodał ciszej: - Z nich obojga. Nadal nie wiem, czy Leslie jest matką jego dzieci, czy też sercowym przyjacielem płci męskiej. Dziś wieczorem nieoczekiwaną wizytę złożył mi Parvez. Kiedy otworzyłem mu drzwi, był zdyszany i spocony, gdyż musiał uciekać przez cały parking przed „jakąś cholerną białą bestią". Powiedziałem mu, że był to prawie na pewno łabędź Gielgud. - A to sukinsyn! - odrzekł Parvez. Rozejrzał się po moim apartamencie i pochwalił nowe meble, a potem zaczął mi zadawać niewygodne pytania, jakie mają zwyczaj zadawać księgowi. W końcu pękłem i przyznałem, że załatwiłem sobie kartę kredytową sieci Debenhams. Dramatycznym gestem złapał się za głowę i spytał: - Gdzie ją masz? Wyjąłem kartę z portfela i podałem mu ją. Parvez pogrzebał w kieszeni, znalazł mały szwajcarski scyzoryk, otworzył nożyczki i przeciął moją kartę na pół. - Kiedyś mi jeszcze za to podziękujesz - rzekł. Nie powiedziałem mu, że zostało mi na niej tylko 89 funtów, ani tego, że jestem winien sieci Debenhams 9911. Parvez zapytał, czy wybieram się w sobotę wieczorem na zlot absolwentów szkoły imienia Neila Armstronga.

Odparłem, iż na taką imprezę nie zaciągnie mnie nawet wołami, i że sama myśl o ujrzeniu takich nudziarzy, jak Bystrzak Henderson i reszta moich kumpli z klasy, napełnia mnie trwogą. Potrzebny mi teraz każdy grosz, jaki tylko mogę zdobyć, więc wystosowałem list do Latesun Ltd, grożąc wszczęciem postępowania sądowego, jeśli natychmiast nie przyślą mi czeku na 57 funtów i dziesięć pensów. Napisałem, iż Wielka Brytania przygotowuje się do wojny z Irakiem z uwagi na to, że Saddam Husajn jest w posiadaniu broni masowego rażenia. Jakiegoż jeszcze dowodu potrzeba kierownictwu biura podróży? środa 20 listopada, pełnia Po pracy zabrałem Marigold do Wonga. Miała na sobie coś, co wyglądało jak gigantyczny kombinezon z różowej wełny. Wayne Wong zapytał mnie, czy idę na zlot absolwentów. Odparłem, że mam inne plany na sobotni wieczór, a Marigold uśmiechnęła się i wzięła mnie za rękę. - Pandora specjalnie przyjeżdża z Londynu - dodał Wong. - Będzie wręczać pannie Fossington-Gore medal za wieloletnie zasługi dla szkolnictwa. Po tym semestrze staruszka przechodzi na emeryturę. Przyjeżdża Barry Kent i chłopaki. Barry kupił szkole minibusa. - Chyba nie ten Barry Kent, poeta i powieściopisarz, co? - spytała zaintrygowana Marigold. - Ten właśnie - odparł Wong. - Adrian był nawet w bandzie Barry'ego w szkolnych czasach - dodał. - Tylko przez tydzień - sprostowałem co prędzej. - Och, uwielbiam jego teksty - westchnęła Marigold. - Wiersze Kenta znam na pamięć. Myślisz, że mógłbyś go poprosić, żeby wpisał mi dedykacje w swoich książkach? Bąknąłem tylko, że może, jeśli przypadkiem na niego trafię. - Może byśmy poszli tam w sobotę - zaproponowała Marigold. Nie podobało mi się wcale, że używa słowa „my". Nie miałem ochoty popisywać się Marigold przed moimi znajomymi, a zwłaszcza przed Pandorą. Powiedziałem więc, że w sobotni wieczór będę pracował nad moją książką. Było to jednak kłamstwo. Za nic w świecie nie przepuściłbym okazji, żeby zobaczyć Pandorę, nawet jeśli będę musiał się nią dzielić z moimi starzejącymi się kumplami ze szkoły. Odwiozłem Marigold do domu. Przez cały czas odwracała głowę i gapiła się przez szybę samochodu, chociaż nic nie było widać. Od czasu do czasu pociągała nosem i wycierała go chusteczką. W pewnej chwili zapytałem ją, czy płacze. - Nie poznałam jeszcze żadnych twoich przyjaciół - rzekła. - Wstydzisz się ze mną pokazać? - Poznałaś Wonga - odparłem. - Tylko dlatego, że lubisz chińską kuchnię, a on daje ci dziesięć procent zniżki odparowała, i dodała: - A kiedy przedstawisz mnie swoim rodzicom? - To mogłoby ci zaszkodzić, Marigold - odparłem. - Oboje są nałogowymi palaczami. - Mogłabym przedtem zrobić sobie inhalację. Tym razem byłem na tyle ostrożny, że nie umówiłem się z nią na kolejne

spotkanie. czwartek 21 listopada Dziś rano obudził mnie huk wrzucanych na ciężarówkę części rusztowania. Budynek obok już niebawem ma zostać oddany do użytku. Kiedy mijałem go w drodze do pracy, nad drzwiami montowano właśnie tabliczkę „Casablanca" - najwyraźniej na parterze będzie restauracja. Spytałem jednego z robotników uwijających się przy demontażu rusztowania, kiedy ma zostać otwarta. - Dwa miesiące temu - odparł. Uważam, że cynizm brytyjskiego robotnika jest doprawdy dobijający. piątek 22 listopada Wysłałem wiadomość Bystrzakowi Hendersonowi, który zajmuje się organizacją zlotu absolwentów. Napisałem, że pojawię się w sobotni wieczór, i potwierdziłem, iż jestem gotów zapłacić dziesięć funtów składki na poczęstunek i pożegnalny prezent dla przechodzącej na emeryturę panny Fossington-Gore. Zadzwonił Glenn, żeby mi powiedzieć, że ulokowano go w otoczonym tajemnicą wojskową miejscu, gdzie ma niebawem zacząć szkolenie w warunkach pustynnych. Kiedy go spytałem, czy jest w Anglii, odpowiedział: - Tak. Ale nic więcej nie mogę ci powiedzieć. Ostrzegł mnie, iż Ryan nadal grozi, że mi dołoży. - Dzięki, że mi powiedziałeś, Glenn - burknąłem z nutką sarkazmu w głosie. - W porządku, tato. Uznałem, że powinieneś o tym wiedzieć - odparł, po czym dodał: - Dobrej nocy, tato. Bóg z tobą - i odłożył słuchawkę. Z ciekawości zadzwoniłem do biura identyfikacji numerów i automat podał mi numer, który z kolei wykręciłem. Po kilku sygnałach usłyszałem w słuchawce czyjś głos, mówiący: „Koszary Aldershot". Ot, i cała tajemnica wojskowa! Mieliśmy dzisiaj spory ruch w sklepie. Niektórzy zaczęli już robić świąteczne zakupy. Udało mi się sprzedać egzemplarz Opowieści wigilijnej za 25 funtów, a pan Carlton-Hayes zakupił egzemplarz Scoopa za trzydzieści funtów od staruszka, który sprzedawał swoją kolekcję powieści Evelyn Waugh, żeby zapłacić rachunek za gaz. Zapytałem pana Carlton-Hayesa o powód awersji Michaela Flowersa do Meksyku. Zaśmiał się łagodnie, po swojemu, i powiedział, że pierwsza żona Flowersa, Conchita, była Meksykanką, ale nie zagrzała miejsca w hrabstwie Leicester i w końcu uciekła z powrotem do ojczyzny z jakimś rzeźnikiem z Melton Mowbray. sobota 23 listopada Nie miałem pojęcia, w czym pójść na zlot absolwentów. Zadzwoniłem do Nigela, żeby się go poradzić. - Molek, załóż coś, w czym się dobrze czujesz - powiedział. To nie był najlepszy moment na to, żeby mu powiedzieć, że nigdy nie czuję się dobrze w żadnym z moich ubrań. Nie chodzi tu nawet o rozmiar czy tkaninę; to raczej sprawa stylu. Kim jestem? Co pragnę wyrazić poprzez mój strój? Co chcę powiedzieć o sobie? Spytałem Nigela, w czym się wybiera na zlot, a on odparł: „W garniturze od Paula Smitha". Myślę, że Nigel ma sporo racji. Powinienem znaleźć sobie projektanta, którego wzory i fasony pasują do mojej osobowości, i trzymać się jednej marki.

Po długim wahaniu założyłem granatowy garnitur firmy Next, białą koszulę i czerwony jedwabny krawat. Przystrzygłem sobie grzywkę nożyczkami do paznokci i skropiłem się obficie wodą po goleniu marki Boss. Po drodze podjechałem po Nigela. Musiałem, sfrustrowany, czekać w nieskończoność, podczas gdy on chodził po omacku po dawnej oficynie swojej babci, „rozglądając się" za kluczami, płaszczem i białą laską, której zaczął używać, odkąd omal nie wpadł, jak pan Magoo z kreskówki, do rowu wykopanego przy robotach drogowych. Nie próbowałem mu pomagać, ponieważ często słyszałem, jak w radiu ludzie ociemniali rozwodzili się nad tym, jak to czują się dotknięci, kiedy ktoś usiłuje ich wyręczać. Po wielu minutach bezowocnych poszukiwań, Nigel zawołał: - Na litość boską, pomóżże mi, Molek! W samochodzie powiedziałem Nigelowi, że już najwyższa pora, żeby lepiej się zorganizował. Musi się nauczyć kłaść różne rzeczy zawsze w tym samym miejscu, tak żeby za każdym razem wiedział, gdzie ich szukać. Spytałem go, jak sobie teraz radzi finansowo, skoro, jak się zdaje, nie ma żadnych dochodów. Powiedział, że żyje z renty inwalidzkiej. Żeby go trochę rozweselić, zażartowałem sobie: - No, to teraz trzeba się będzie rozstać z Paulem Smithem z Covent Garden i przeprosić z Mietkiem ze szmateksu, co? Nigel nawet się nie uśmiechnął. Zdaje się, że wraz ze wzrokiem utracił całe poczucie humoru. Pomogłem mu wysiąść z samochodu i prowadziłem go przez parking aż do szkolnego holu. Przez cały czas powłóczył nogami i potykał się o własną laskę, aż w końcu warknął: - Zwolnij, na litość boską! Wleczesz mnie za sobą, jakbym był workiem ze śmieciami. W drzwiach holu powitał nas starszy, łysy facet w sztywniackich okularach i garniturze w stylu Norman Wisdom. Był to Bystrzak Henderson, który w wieku trzydziestu pięciu lat jest już starym ramolem. Zapłaciliśmy po dziesięć funtów, a Henderson dał nam w zamian nasze losy na loterię. Pierwszą nagrodą było zwiedzanie Izby Gmin oraz herbatka na tarasie parlamentu z Pandorą. Drugą nagrodę stanowił egzemplarz pierwszego wydania powieści Barry'ego Kenta Aden Vole, z dedykacją autora. Trzecią nagrodą był gigantycznych rozmiarów pluszowy miś, podarowany przez Elizabeth Sally Stafford (z domu Broadway), która obecnie prowadzi własną firmę zajmującą się projektowaniem wnętrz. Niektórzy z moich dawnych szkolnych kolegów zmienili się wręcz nie do poznania. Claire Neilson, która miała niegdyś gęste blond loki i zmysłowe usta, była teraz spiętą, rozedrganą kobietą, spoglądającą nieustannie na zegarek i zastanawiającą się na głos, czy dzieci są już w łóżkach. Zza podwójnego pulpitu swego przenośnego zestawu dyskotekowego pomachał do nas Craig Thomas. Na głowie miał włożoną na bakier czapkę z daszkiem. Jako jedyny tańczył przy piosence Billy Jean Michaela Jacksona. Przy dosyć symbolicznym barze stały Barbara Bowyer i Victoria Louise Thomson, wieszając psy na nieobecnej Pandorze i powtarzając, że odkąd objęła swój urząd, nie zrobiła nic dla kobiet. Kiedy spostrzegły mnie i Nigela, zawołały: „Aidy! Nigel!" i pobiegły nas

uściskać. Spytałem Victorię, jak zarabia na życie, a ona odpowiedziała: „Wychodzę za coraz starszych mężczyzn, skarbie". Obecnie rozwodzi się z numerem trzy i zamierza poślubić numer cztery. Nieco później słyszałem, jak mówiła: „Już nie pamiętam, kiedy ostatnio własnoręcznie obierałam warzywa. Myślę, że musiało to być w 1995 roku". Barbara Bowyer była bez wątpienia najpiękniejszą kobietą na sali. Kiedyś pracowała jako oddziałowa na oddziale chorób wieńcowych Szpitala Królewskiego, ale teraz szkoli się na technika ogrzewania. - To ciągle rurki, pompy i zawory, ale dwa razy tyle pieniędzy - powiedziała. - Moją rurką możesz się zająć w każdej chwili - zażartowałem, ale nie sądzę, żeby mogła to usłyszeć, bo akurat się odwróciła, żeby nadziać na wykałaczkę kawałek kiełbasy. Przy stole w kącie sali siedziała grupka starszych osób. - Popatrzcie na nich tylko - powiedziała Claire. - Jakim cudem ta kolekcja sypiących się staruchów była w stanie wzbudzać w nas piekielną trwogę? Staruszkowie ci byli naszymi nauczycielami. Przy stole siedzieli bowiem: panna Fossington-Gore (geografia), pan Jones (wychowanie fizyczne), panna Elf (sztuka dramatyczna) i pan Dock (angielski). Wraz z nimi usiadł także obecny dyrektor szkoły Roger Patience, który kiedyś prorokował, że Glenn „nigdy nie wyjdzie na ludzi". Pan Dock spoglądał tęsknie w stronę baru, więc zawołałem go do siebie i postawiłem mu małe piwo. Był zachwycony wiadomością, że pracuję u pana CarltonHayesa. - Pamiętam cię, Mole - powiedział. - Byłeś jedynym spośród moich uczniów, który płakał, kiedy Lenny zamordował tę dziewczynę w Myszach i ludziach. - Molek potrafi się rozryczeć na zawołanie - wtrącił złośliwie Nigel. - Jednego popołudnia przyłapałem go, jak beczał nad zdechłym chomikiem w Szpitalu dla zwierząt. Kiedy pan Dock wracał do stolika, przyłączyłem się doń i zacząłem rozmawiać z pozostałymi nauczycielami. Pan Jones wyznał, że mnie sobie nie przypomina. Powiedziałem mu, że kiedy mieliśmy lekcje wychowania fizycznego, prawie zawsze byłem chory. - Przecież te lekcje były bardzo często - odrzekł. - To właśnie mój pies porwał piłkę na pięć minut przed końcem finałowego meczu szkolnych rozgrywek pomiędzy hrabstwami Leicester i Bedford - wyjaśniłem. - Ach tak, teraz sobie ciebie przypominam - powiedział Jones. - Kiedyś przyniosłeś mi usprawiedliwienie, niby od twojej matki, które brzmiało: „Adrian dostał biegunki przez dziury w butach". Och, jakże śmiali się leciwi pedagodzy! Aż trząsł się stolik. - A czy chociaż poprawnie napisał „biegunka"? - spytał pan Dock. - Skąd miałem wiedzieć? Przecież uczyłem tylko wychowania fizycznego! odparł ze śmiechem Jones. Przed dziewiątą trzydzieści sala nieco się zapełniła, kanapki na szwedzkim stole zaczęły podwijać się lekko na brzegach, a parę osób tańczyło przy Do You Really Want to Hurt Me Boya George'a. Nigel wydawał się w centrum uwagi, otoczony tłumem zatroskanych kobiet, które proponowały, że przyjdą do jego oficyny, żeby posprzątać, wyprać i wyprasować mu

rzeczy. Nagle z parkingu dał się słyszeć klakson i Bystrzak Henderson zawołał, przekrzykując muzykę: - Chodźcie zobaczyć nowego minibusa! Za kierownicą nowiutkiego, białego minibusa siedział ogolony na łyso Barry Kent w skórzanej kurtce, z której zwisały ciężkie, srebrne łańcuchy. Dwumetrowy ochroniarz w czarnym płaszczu wysiadł od strony pasażera i oświadczył grupce ludzi, którzy już zdążyli się zgromadzić na parkingu: - Proszę trzymać się z daleka od pana Kenta. Nie lubi, jak się go maca. I żadnych zdjęć. Pan Kent nie życzy sobie rozgłosu. Zawołano Rogera Patience'a i odbyła się krótka, niezręczna ceremonia, w czasie której Barry Kent wręczył mu kluczyki i papiery wozu. Obaj wygłosili przy tym mowy, ociekające wprost hipokryzją. Kent oznajmił, że w ogólniaku imienia Neila Armstronga spędził najszczęśliwsze dni swego życia. Patience powiedział, że Barry Kent był „niewątpliwie bardzo wymagającym, lecz zarazem błyskotliwym młodym człowiekiem, który przynosi zaszczyt naszej szkole". Potem usiadł za kierownicą minibusa i uruchomił silnik. Bystrzak Henderson wetknął swój wielki łeb w otwarte okienko od strony kierowcy i zapytał: - Panie Patience, czy ma pan prawo jazdy odpowiedniej kategorii? Patience przyznał, że nie, i zdjął nogę z gazu. Pandora zadzwoniła do mnie na komórkę, żeby mi powiedzieć, że dojeżdża właśnie do skrzyżowania nr 21 i niebawem do nas dołączy. Spytała przy tym: „Zostało jeszcze coś do żarcia? Jestem, cholera, głodna jak wilk". Powiedziałem jej, że szwedzki stół zwinął się i umarł śmiercią naturalną, i zaproponowałem, że zabiorę ją do miasta na coś do jedzenia, kiedy już spełni swoje obowiązki. Wydała z siebie jakiś niezobowiązujący dźwięk, po czym się rozłączyła. Przyłączyłem się do Wayne'a Wonga, Parveza i Victorii Louise, którzy palili na szkolnym podwórku przy garażu na rowery. Uśmialiśmy się co niemiara z kusego garniturka Bystrzaka Hendersona, brody i wąsów panny Fossington-Gore i żałosnej dyskoteki Craiga Thomasa. Srebrny saab Pandory zajechał na parking, pryskając żużlem spod kół. Popędziłem, żeby otworzyć jej drzwi. Siedziała przez chwilę w samochodzie, przyczesując włosy i poprawiając szminkę. Powiedziałem jej, że wygląda na zmęczoną. - Super, dzięki - odparła. Dołączyła do palących przy garażach, mówiąc: - Potrzebuję szluga, zanim tam wejdę i stanę oko w oko z tą siwą jędzą Fossington-Gore. Nadbiegł Bystrzak Henderson i polecił Pandorze, żeby jak najkrócej wyrażała uznanie pannie Fossington-Gore, ponieważ robi się późno, a woźny chce opróżnić salę przed jedenastą. - Nie ma sprawy - powiedziała Pandora. Potem zgasiła papierosa na stojaku na rowery i weszliśmy do środka. Kawałek pod tytułem Sexual Healing wreszcie wyciągnął ludzi na parkiet. Dał

się słyszeć szmerek entuzjazmu, kiedy Pandora weszła na salę, i nawet Roger Patience przestał się roztkliwiać nad Barrym Kentem, aby wyjść na środek i przywitać się z panią wiceminister. Potem oficjalnie powitał ją na powrót w progach naszej szkoły. Bystrzak Henderson podbiegł do przenośnego zestawu dyskotekowego Craiga Thomasa i kazał mu wyłączyć kawałek Marvina Gaye'a. Potem zastukał widelcem w kieliszek z winem i zapadła cisza. Wówczas Bystrzak Henderson zaprowadził Pandorę, dyrektora i pannę Fossington-Gore na scenę, na której stał stół z formiki, a na nim wielkie pudło z prezentem. Było mnóstwo gwizdów, oklasków i okrzyków entuzjazmu, a Barry Kent wrzasnął: „Juhu!", jak kowboj usiłujący ujeździć rozbrykanego mustanga podczas rodeo.

Roger Patience zaczął mówić o Pandorze, opowiadając słuchaczom, że włada ona płynnie pięcioma językami, w tym rosyjskim i chińskim (jakbyśmy sami nie wiedzieli!), że zdała egzaminy do Oksfordu z najlepszym wynikiem, i że jest członkiem parlamentu z naszego okręgu z ramienia Partii Pracy oraz wiceministrem w Departamencie Środowiska. Powiedział, że to wszystko oczywiście wielkie osiągnięcia, ale jego zdaniem największe tryumfy Pandora ma dopiero przed sobą. Dodał, że niedawno „Daily Telegraph" wspomniał coś o tym, że Pandora, jako pierwsza kobieta, może zostać premierem z ramienia Partii Pracy, więc „Uważaj, Gordonie Brown!". Rozległ się uprzejmy śmieszek. Potem przemówiła do nas Pandora, jak zwykle śliczna w szytym na miarę żakiecie Lauren Bacall i czymś, co wyglądało jak męskie spodnie. - Chciałabym, aby było absolutnie jasne - zaczęła - że gdyby nie mądre rady i wizjonerskie nauczanie panny Fossington-Gore, nie stałabym tu dzisiaj przed wami, a przynajmniej nie jako członek parlamentu i wiceminister. To właśnie panna FossingtonGore powiedziała - słysząc, że mam zamiar zostać modelką na pokazach firmy Balenciaga: „Och, jestem pewna, że stać nas na nieco więcej, moja droga". Panna Fossington-Gore skromnie skłoniła głowę. Pandora paplała tak - głównie o sobie i swoich dokonaniach - przez kolejne pięć minut. Potem wręczyła pannie Fossington-Gore opakowane w kolorowy papier pudełko i powiedziała: - Jestem pewna, że prezent będzie wyglądał wspaniale na pani kominku. Oby każda godzina i minuta, którą odmierzy, była dla pani szczęśliwa. Panna Fossington-Gore wyjęła spod mankietu swego wełnianego kompletu małą chusteczkę i rzekła: - Tak, klasa z rocznika '83 była doprawdy niezwykła. Była w niej nie tylko Pandora Braithwaite, lecz także Barry Kent. I nie zapominajmy przy tym o Adrianie Mole'u, którego telewizyjny program Podróbki bez podróbki, naprawdę bardzo mi się podobał. Zanim rozpakuję ten wspaniały prezent, chciałabym jeszcze powiedzieć kilka słów o Nigelu - wskazała dłonią Nigela, który siedział zgarbiony, trzymając przed sobą białą laskę, jak ci starsi faceci w greckich kafejkach. - Nigel trzyma się doprawdy nadspodziewanie dzielnie, odkąd znacznie pogorszył mu się wzrok. Spojrzałem poprzez salę na Nigela i dostrzegłem, jak klnie pod nosem. Po sali przeszła fala oklasków, przytupów i wiwatów na cześć naszego dzielnego kolegi. Potem panna Fossington-Gore, która jest wegetarianką i mieszka samotnie w jednopokojowym mieszkaniu, z wielkim trudem rozpakowała swój prezent i znalazła w pudle ogrodowy grill dla całej rodziny. Jednakże jej dobre wychowanie i lata praktyki w ukrywaniu własnych uczuć uratowały sytuację i wygłosiła króciutką, zgrabną mowę, dziękując zgromadzonym za hojność i uprzejmość. Kiedy powiedziałem Nigelowi, co było w pudle, zaśmiał się z goryczą i powiedział: - Ciekawe, czy będzie wspaniale wyglądał na jej kominku. Później na scenę zaproszony został Barry Kent, który miał losować. Zamienił to proste skądinąd zadanie w coś zbliżonego do rozpalania olimpijskiego znicza. Wielkiego pluszowego misia wygrała Claire Neilson, która tymczasem poszła do domu, żeby sprawdzić, czy dzieci już śpią. Złośliwość losu sprawiła, że druga nagroda przypadła w udziale Nigelowi, a pierwsza - ku wyraźnemu niezadowoleniu Pandory - Bystrzakowi

Hendersonowi. Po losowaniu Kent odjechał pospiesznie na lotnisko East Midlands, tłumacząc, że rano musi się spotkać ze swoim wydawcą w Amsterdamie. Sam jestem zdumiony, drogi dzienniku, tym, że nadal wprost nie mogę znieść Barry'ego Kenta i gorąco pragnę jego upadku. Kiedy wszedł woźny, podzwaniając kluczami, Craig puścił Every Breath You Take i oznajmił, że to będzie ostatnie nagranie tego wieczoru. Spytałem Pandorę, czy ma ochotę zatańczyć, a ona ku memu zdumieniu się zgodziła. Kiedy włoży wysokie obcasy, jest ode mnie odrobinę wyższa, ale osiągnąłem już taki wiek, w którym nie ma to aż tak wielkiego znaczenia jak niegdyś. Śpiewałem razem ze Stingiem „Będę cię miał na oku", aż wreszcie Pandora poprosiła, żebym przestał. Ale przynajmniej raz nie próbowała prowadzić i pozwoliła mi wywijać sobą po parkiecie. Nadal jestem, rzecz jasna, do szaleństwa w niej zakochany. To przez nią nie nadaję się dla żadnej innej kobiety. W skali kobiecości ma u mnie dziesięć na dziesięć, podczas gdy taka Marigold - jakże mi przykro! - dwa i pół; no, może trzy, kiedy ma dobry dzień. Spytałem Pandorę, czy nie chciałaby się przyłączyć do niewielkiego grona starych przyjaciół i pójść na kolację do Cesarskiego Smoka, dodając, że Wayne Wong da nam dziesięć procent zniżki. - A więc nadal żałujesz każdego grosza? - spytała. - Wręcz przeciwnie - odparłem. - Właśnie wybuliłem prawie dziesięć tysięcy funtów, żeby urządzić moje nowe poddasze nad kanałem na Nabrzeżu Szczurów. Mimo tych uwag zaskoczyła mnie po raz drugi tej nocy i zgodziła się z nami pójść. Pandora, Nigel, Parvez, Barbara, Victoria Louise i ja zamówiliśmy razem menu Cesarski Bankiet. Siedzieliśmy przy wielkim okrągłym stole. Ja miałem miejsce pomiędzy Nigelem a Pandorą. Poprosiłem kelnera Keitha Wonga - brata Wayne'a - żeby zabrał Nigelowi pałeczki i przyniósł mu łyżkę i widelec, wyjaśniając przy tym, że ułatwi mu to jedzenie, ponieważ jest prawie ślepy. Ku mojemu zdumieniu, Nigel wściekł się i zażądał, by Keith oddał mu pałeczki. - Nie wtykaj nosa w nie swoje sprawy, Mole - powiedział, po czym odwrócił się do mnie plecami i zaczął rozmawiać z Parvezem o swoich finansach. - Nie jesteś w aż tak kiepskiej sytuacji, jak Adrian. On po prostu tonie w długach powiedział Parvez. Uznałem, że muszę interweniować. - Parvez, czy księgowi nie podpisują zobowiązania poufności, nie składają jakiejś przysięgi Hipokratesa lub czegoś podobnego? Moje finanse to nie jest odpowiedni temat do dyskusji przy kolacji. Barbara Bowyer zapytała Pandorę, „jacy są naprawdę" Tony i Cherie Blair. - Nie pisnę ani słowa na temat państwa Blairów. Wiesz przecież, że Adrian prowadzi dziennik - odparła Pandora. - Lepiej, żebyś nic o mnie nie pisał, Mole - rzucił Nigel. - Nie pochlebiaj sobie, Nigel - odparłem, a potem powiedziałem do Pandory: Możesz mi bezpiecznie powierzać wszystkie swoje tajemnice. Mój dziennik nie jest przeznaczony do druku.

- To samo mówił ten wścibski lokaj Paul Burrell. A teraz słyszę, że paple na prawo i lewo o różnych sekretach Diany - odrzekła Pandora. - A gdyby nawet - powiedział Nigel - to kto byłby zainteresowany wydaniem dziennika jakiegoś zera z prowincji? Wziąłem sobie z obrotowej tacy stojącej na środku stołu paluszek krabowy i wbiłem weń zęby, żeby nie dać po sobie poznać, jak bardzo zabolała mnie jego uwaga. Kwadrans przed północą rozdzwoniła się moja komórka. Marigold chciała spytać, jak mi idzie pisanie. Na nieszczęście właśnie w tej chwili Keith Wong podawał kolejne danie, krzycząc przy tym: - W porządku, macie tu wodorosty, pieczone krewetki, knedle won-ton i roladki warzywne. - Gdzie ty jesteś? - spytała Marigold. Zastanawiałem się, czy nie skłamać i nie powiedzieć, że to po prostu w tle leci telewizor, lecz Marigold wiedziała, że NTL jeszcze nie podłączyło mi tych wszystkich kanałów. Musiałem więc wyznać prawdę. Pandora właśnie zaczęła się śmiać z jakiegoś dowcipu, który opowiedział Parvez. - Z kim ty jesteś w tej restauracji? - spytała Marigold. Pandora powiedziała bardzo głośno: - Aidy, kochanie, czy dasz się skusić na roladkę z warzywami? - Kto tam jest? - spytała Marigold. Wstałem od stołu i podszedłem do akwarium. Do szyby podpłynął wielki karp. Jak na złość, wyglądał zupełnie jak Marigold bez okularów. Zdobyłem się na odwagę i powiedziałem do karpia: - Posłuchaj, Marigold, ten układ mi nie odpowiada. Może byłoby lepiej, gdybyśmy się już nie spotykali. - Jesteś tam z inną kobietą, prawda? - powiedziała Marigold apatycznie. Odparłem, że nawet z trzema kobietami i dwoma mężczyznami. - Trzy pary - chlipnęła Marigold do słuchawki. - Proszę, nie płacz - powiedziałem. - Cały wieczór spędziłam, pracując nad domkiem dla lalek w formie apartamentu na poddaszu. To miał być prezent dla ciebie na święta - oświadczyła, pochlipując. Nie miałem pojęcia, jak zakończyć tę rozmowę. Wydawało mi się okrutne w takiej chwili zwrócić Marigold uwagę, że stygnie mi jedzenie. Musiałem pozwolić jej się wypłakać i opowiedzieć o swoich niefortunnych doświadczeniach z facetami. Przez cały ten czas karp w akwarium wpatrywał się we mnie ponurym wzrokiem. W szkle widziałem swoje odbicie. Sam też miałem dosyć ponurą minę. Wreszcie Marigold się rozłączyła, mówiąc tym swoim nawiedzonym, apatycznym głosem: - Życie bez ciebie nie ma sensu. Karp osiadł na dnie akwarium i leżał tam bez ruchu. Wróciłem do stołu. Keith Wong podawał właśnie jakąś potrawę z kaczki i ananasa, ale kiedy skosztowałem trochę pałeczkami, poczułem w ustach smak trocin. Wypiłem cztery małe filiżanki sake i opowiedziałem moim współbiesiadnikom o Marigold. Wszyscy byli zgodni co do tego, że powinienem z nią zerwać. - Bez obrazy, Aidy - powiedział Wayne Wong - ale stać cię na znacznie więcej. Chyba nie jest to taka wystrzałowa dziewczyna, co?

- Z tego, co słyszę, to raczej jedna z tych jęczących bidulek, przez które kobiety mają złą opinię - dodała Pandora. - Przecież każda kobieta, która zakocha się w Adrianie, musi być lekko stuknięta wtrącił Nigel. - Zapominasz, Nigel - zaoponowała Pandora, biorąc mnie za rękę - że kiedyś sama byłam w nim zakochana. Mieliśmy wtedy po czternaście lat. Zamierzaliśmy zamieszkać w domu na wsi i wychowywać całą gromadkę dzieci. Adrian miał w ciągu dnia sprzedawać lody, a ja miałam doić krowy, piec chleb i czekać, aż wróci do domu. Nagle oboje zaczęliśmy szlochać. - To przez to cholerne ryżowe wino - chlipnęła Pandora. - Zawsze tak na mnie działa. Nigel zakończył imprezę, mówiąc, że rano musi wcześnie wstać, ponieważ przychodzi jakaś kobieta z Królewskiego Narodowego Instytutu Pomocy Osobom Niewidomym i Niedowidzącym, żeby z nim porozmawiać i sprawdzić, czy przysługuje mu pies przewodnik. Parvez, będąc muzułmaninem, jako jedyny był na tyle trzeźwy, by prowadzić, więc zostawiliśmy samochody na parkingu przed restauracją i wtłoczyliśmy się do busika Parveza, a ja zaprosiłem wszystkich na Nabrzeże Szczurów na strzemiennego. Na parkingu czekał na mnie Gielgud, ale odstraszyłem go mieczem laserowym z Gwiezdnych wojen, należącym do Alego, najmłodszego synka Parveza, który szczęśliwym trafem zostawił zabawkę w samochodzie. Włączyłem światło, zaparzyłem kawę i ostrzegłem wszystkich o konsekwencjach korzystania z przeszklonej łazienki. Całe towarzystwo wyszło na balkon, a Pandora zachwycała się tym, jak majestatycznie wyglądają łabędzie na kanale w świetle księżyca. Miałem nadzieję, że chociaż raz Gielgud nie zepsuje mi zabawy. niedziela 24 listopada Parvez odwiózł do domów wszystkich z wyjątkiem Pandory. Gadaliśmy prawie do świtu. Skarżyła się, że ma mnóstwo roboty i nie może dać sobie rady z tymi wszystkimi papierkami; że prasa wnikliwie śledzi każdą jej wypowiedź. Niemal na pewno jest permanentnie inwigilowana. Wie z całą pewnością, że ma pluskwy w telefonach, i oznajmiła, że to wielka ulga móc porozmawiać szczerze i otwarcie ze starym, zaufanym przyjacielem. - Powinniśmy byli zamieszkać w tym domku na wsi, Pandoro - powiedziałem. Zaśmiała się i odrzekła: - Naprawdę wielka szkoda, że byliśmy niedopasowani seksualnie. Zwróciłem jej uwagę, że ta jej teoria nigdy nie została sprawdzona w praktyce. Jednak ani ja, ani ona, nie zrobiliśmy żadnego kroku w tym kierunku. O piątej rano zadzwoniłem po taksówkę, a kiedy usłyszałem klakson na parkingu, odprowadziłem Pandorę do samych drzwi samochodu. Kiedy już szykowałem się do snu na moim futonie, zadzwonił telefon. Była to wiadomość od Pandory: „Dzięki, Aidy. Naprawdę cię kocham. Pan". Mój telefon zadzwonił znowu o siódmej trzydzieści. Tym razem była to Marigold. Powiedziała, że napisała do mnie list, w którym mi wyjaśnia, dlaczego zrobiła to, co zrobiła. Potem odłożyła słuchawkę. Natychmiast oddzwoniłem. Przez dłuższą chwilę nikt nie odbierał. W końcu w słuchawce rozległ się krzyk Michaela Flowersa:

- Z kim mówię? Powiedziałem, że to ja, a on odparł: - Jest niedzielny poranek, godzina 7.35. To naprawdę bardzo niegrzecznie z twojej strony. Rozumiem, że jesteś ślepo zadurzony w Marigold, ale musisz spróbować zapanować nad swoimi uczuciami. Przyjdź na lunch. Muszę ci coś pokazać. Usłyszałem, jak pytam Flowersa: „O której?". Był to ponury posiłek: nie tylko kiepsko przyrządzony i byle jak podany, lecz także bezmięsny i pozbawiony smaku. Na dodatek zakrapiany mętnym, domowym piwem nalewanym z glinianego dzbanka. Drwa na kominku w jadalni płonęły jakby od niechcenia, dymiąc obficie. Przez okno widać było rządek zapomnianych główek kapusty w ogródku. Na rączce wbitej w ziemię, porzuconej łopaty usadowił się drozd, zupełnie nieświadomy tego, że stał się żywym symbolem. Marigold miała oczy opuchnięte od płaczu. Przy jedzeniu co jakiś czas przykładała do nich płatki kosmetyczne nasączone oczarem wirginijskim. Netta Flowers usiłowała nakłonić mnie do tego, żebym wziął udział jako porządkowy w marszu antywojennym, który organizowała w Beeby nad rzeką Wold. - Wątpię, żeby potrzebowała pani porządkowych - powiedziałem. - Jakoś nie wyobrażam sobie, żeby po okolicznych łąkach miały przemaszerować wielotysięczne tłumy. Odparła, że otrzymała zapewnienia o poparciu z Little Snetton, Frisby nad rzeką Wreake, Long Lampton, Shepshed, Melton Mowbray, Short pod Curtly i Burrow, leżącego pomiędzy ramionami rzeki Soar. Przerwałem jej wyliczanie tych prężnych ośrodków obywatelskiego nieposłuszeństwa i oświadczyłem, że w pełni popieram stanowisko pana Blaira wobec Saddama Husajna i jego broni masowego rażenia. Spytałem Marigold o jej zdanie na temat wojny z Irakiem. Wpatrując się w swój talerz, pełen niedogotowanych roślin okopowych, bąknęła: - Sądzę, że wojna jest złem. Dlaczego ludzie nie potrafią być dla siebie mili? Chyba jest zaciekłą sawantką. Po lunchu zaproponowałem, że pozmywam. Ku mojemu rozczarowaniu, Netta Flowers rzekła: - Och, byłoby wspaniale! A suche ściereczki znajdziesz na piecu. Zatem oczekiwano ode mnie, że pozmywam i jeszcze powycieram naczynia. Marigold oświadczyła, że kiedy skończę, znajdę ją na strychu. Rodzina Flowersów wyrabia z cytryny i gliceryny własny płyn do mycia naczyń, który trzymany jest w zakręcanym słoiku obok zlewu. Przed przystąpieniem do mycia przypalonych patelni poszedłem do salonu i spytałem, czy mają w domu środek czyszczący Brillo Pad. Widząc zgorszenie i konsternację, jaką wywołało to niewinne pytanie u państwa Flowers, ktoś mógłby pomyśleć, że poprosiłem ich, żeby przytrzymali mi małą foczkę, bym spokojnie mógł zatłuc ją maczugą. Kiedy wreszcie ostatni poobijany cynowy kubek i wyszczerbione gliniane naczynie wróciło na swoje miejsce, Michael Flowers zabrał mnie do swego gabinetu i zaproponował, żebym „przyjrzał się jego księgozbiorowi i orientacyjnie go wycenił". Powiedziałem, że to pan Carlton-Hayes zawsze dokonuje wyceny, i wyjaśniłem, że nadal czuję się nowicjuszem w handlu antykwarycznym.

- Ale tak na oko. Tylko orientacyjnie - nalegał Flowers. Odparłem, że trzeba na to wielu godzin pracy, i że musiałbym mieć pod ręką rozmaite informatory i inne pomoce naukowe. Flowers wyjął z półki jedną z książek i powiedział: - Tak dla przykładu, ile jest warte to dzieło? Były to Opowieści z pustej chaty autorstwa Szarej Sowy. Książka była w obwolucie trochę wytartej i poplamionej, ale jeszcze całkiem solidnej. Wyjąłem mu ją z rąk i otwarłem. Było to wydanie Lovata Dicksona z 1936 roku, z autografem autora. Przyjrzałem się książce staranniej i powiedziałem Flowersowi: - Płótno z oprawy jest trochę wytarte. Grzbiet wypłowiały. U góry złocony brzeg jest w porządku, ale dół i boki są zaśniedziałe. Szkoda też, że zakładka ze wstążki straciła kolor. - No to ile jest warta ta książka? - rzekł zniecierpliwiony Flowers. Spojrzałem na ilustracje w sepii i kolorową rycinę, przedstawiającą wyrazistą twarz Szarej Sowy w indiańskim pióropuszu, i zapragnąłem mieć tę książkę. Wiedziałem, że dzieło, które trzymam w rękach, jest warte co najmniej 250 funtów. Z trudem udało mi się zapanować nad głosem. Zapytałem, niby od niechcenia: - Ma pan jeszcze inne książki autorstwa Szarej Sowy? Flowers oświadczył, iż kiedyś nawet je zbierał, ale kiedy obejrzał film z Pierce'em Brosnanem i dowiedział się, że Szara Sowa to oszust, który tak naprawdę był Anglikiem i nazywał się Archie Belaney, nie chciał już trzymać pod swoim dachem jego książek. Powiedziałem mu, że może za tę książkę dostać pięćdziesiąt funtów, i zaproponowałem, że sam zajmę się jej sprzedażą. Flowers wydawał się całkiem usatysfakcjonowany i zaczął szukać na półkach pozostałych książek Szarej Sowy. Miał jeszcze Ludzi z pogranicza, Pielgrzymów puszczy i Sajo i jej myśliwych. Same pierwsze wydania, z autografem autora. Wszystkie trzy były również w całkiem niezłym stanie. Ślinka mi pociekła. Powiedziałem Flowersowi, że dostanie za nie być może nawet dwieście funtów. - To już będzie prawie na podatek za ten cholerny sklep - odparł Flowers. Teraz, kiedy to piszę, jest mi za siebie wstyd. Zawsze pragnąłem być człowiekiem uczciwym. Stając przed jakimkolwiek dylematem moralnym, zadawałem sobie pytanie, co zrobiłby na moim miejscu George Orwell. Ale to wszystko wina Michaela Flowersa. Wyzwala we mnie najgorsze instynkty. Poszedłem na strych, do Marigold. Właśnie układała lakierowane kawałeczki drewna na podłodze lalczynego apartamentu na poddaszu. Była tam maleńka biała sofa i futon, a na maleńkim balkonie, na maleńkim metalowym krześle, siedziałem sobie ja, Adrian Mole, w białym płaszczu kąpielowym i okularach. Na drugim krześle siedziała, rzecz jasna, Marigold w swoim mundurku khaki i czerwonym berecie. Lalki trzymały się za ręce. Z przerażeniem zauważyłem, że na szmacianym serdecznym palcu każdej z nich widnieje identyczna opaska złotego koloru. - Mam ci coś do powiedzenia. Usiądź, proszę - powiedziała w tym samym momencie Marigold. Usiadłem na starym, pochlapanym farbą krześle. Zamiast mówić, Marigold zaczęła robić dziwne miny i bawić się włosami.

Odchyliła głowę do tyłu i wpatrywała się w gonty; potem starannie obejrzała swoje paznokcie, westchnęła i wreszcie, ledwie słyszalnym głosem, zaczęła: - Postanowiłam ci się oddać. Fizycznie, rozumiesz? Jak dotąd zachowywałeś się wobec mnie jak prawdziwy dżentelmen, ale czuję, że nasz zawiązek wszedł teraz w inną fazę. Może będziesz zaskoczony, kochany, tym, że jestem stosunkowo mało doświadczona w tych sprawach, ale teraz dopiero czuję, że jestem gotowa oddać ci moje serce, duszę, a także i ciało. Słuchając jej, czułem jak wszystko mi opada. Musiałem jakoś się z tego wyplątać. Powiedziałem, że nie jestem jej wart, że mam za sobą mnóstwo przygód seksualnych i miałem całe tabuny kochanek, nie tylko w kraju, ale i za granicą. Dodałem, że wcale nie jestem tym nudnym facetem, za jakiego mnie uważa, ale nieciekawym, dwulicowym typem, który pewnego dnia złamie jej serce. Ale to zdawało się ją tylko jeszcze bardziej podniecać i rzuciła się na mnie, a potem usiadła mi na kolanach i pocałowała mnie w szyję. Jak doskonale wiesz, drogi pamiętniku, szyja to moja pięta achillesowa. Tak więc, krok po kroku, doszedłem do tego, że niespełna minutę później szperałem przy zapięciu jej stanika. - Wsuń klapę do włazu - rzekła ochryple Marigold. Upłynęło trochę czasu, nim się zorientowałem, że nie był to żaden seksualny żargon. Ona po prostu chciała, żebym zapewnił nam trochę intymności, nasuwając pokrywę na otwarty właz na strych. Kiedy to zrobiłem, mój zapał nieco ostygł, ale widok jej pięknych piersi i różowych sutków przywrócił mnie do życia i ani się obejrzałem, jak kochaliśmy się w najlepsze na stosie starych futer, które ktoś ułożył w najciemniejszym kącie strychu. Jak tylko odzyskałem rozum, i kiedy już jej powiedziałem, że jest piękna itp., etc., itd., spytałem, czy brała pigułkę. Odparła, że nie wierzy w faszerowanie swego ciała substancjami chemicznymi. Pisząc to, drogi dzienniku, już żałuję, że nafaszerowałem jej ciało pewną bardzo naturalną substancją. Kiedy schodziłem ze strychu po drabinie, dostałem wiadomość następującej treści: „Gdzie jesteś, Aidy? Bo ja na Nabrzeżu Szczurów. Kocham cię. Pandora". Prawie na pewno przekroczyłem dozwoloną prędkość, pędząc do domu, ale i tak przyjechałem za późno. Pandora przysłała mi następną wiadomość. Była już na autostradzie, w drodze powrotnej do Londynu. poniedziałek 25 listopada Pan Carlton-Hayes wycenił cztery książki Szarej Sowy na 725 funtów. Powiedziałem mu, iż należą do Michaela Flowersa i że ja wyceniłem mu je orientacyjnie na dwieście funtów. - I ten okropny Michael Flowers naprawdę był z tego zadowolony? - spytał, nie posiadając się ze zdumienia. - Wydawał się wręcz wdzięczny. Myślę, że jest już w drodze na Carey Street. Pan Carlton-Hayes był zachwycony moją literacką aluzją. Potem zadzwonił do pewnego kolekcjonera książek na temat historii kanadyjskiego pogranicza i delikatnie zwrócił mu uwagę, iż nie jest łatwo trafić na cztery pierwsze wydania Szarej Sowy, w dodatku z autografem autora. Palant odparł, że

sprzedał całą swoją kolekcję, żeby zapłacić za studia córki. Pan Carlton-Hayes wyraził swoje współczucie i zadzwonił do Josha Pullmana z Brighton - faceta, który zbiera podpisane pierwsze wydania książek różnych oszustów - a ten z miejsca zaoferował tysiąc funtów za cały zestaw. Podobno jego kolekcja książek Jeffreya Archera nie ma sobie równych. Poszedłem do pobliskiej cukierni i kupiłem dwie kawy cappuccino na wynos i dwie drożdżówki z bitą śmietaną, żeby uczcić ten komercyjny sukces oraz pewną ważną rocznicę. Minął już bowiem rok, odkąd zacząłem pracować w Antykwariacie i Komisie Księgarskim Carlton-Hayesa. Mojego obecnego pracodawcę podziwiam najbardziej ze wszystkich znanych mi ludzi. Ma u mnie prywatny ołtarzyk, obok Nelsona Mandeli i Tony'ego Blaira. Nawet drożdżówkę z bitą śmietaną potrafi jeść z godnością. Potem, idąc na pocztę, żeby wysłać Pullmanowi książki, zaniosłem czek na dwieście funtów Michaelowi Flowersowi. Za ladą stała Marigold. Nadal miała podpuchnięte oczy. W sklepie nie było nikogo. Marigold powiedziała, że jej rodzice są w banku, na nadzwyczajnym spotkaniu z osobą prowadzącą ich firmowe konto. Wyszła zza lady i pocałowała mnie w kark. Tym razem jednak pozostałem obojętny i nawet odczułem ulgę, kiedy powiedziała: - Słyszałeś najświeższe nowiny? Towarzystwo Miłośników Madrygału łączy się z częścią chóru katedralnego i przyjmuje nazwę „Mimowie z Leicester". Odparłem, że nie słyszałem o tym przełomowym wydarzeniu. - Zadzwoniłaś już do redakcji „Guardiana", żeby zarezerwowali miejsce na pierwszej stronie? - kontynuowałem. - Czy redakcja telewizyjnych wiadomości już o tym wie? Dzwoniłaś do CNN? - Adrianie, złośliwość to najpodlejszy z przejawów inteligencji - rzekła karcącym tonem Marigold. Odparłem, że wcale nie jestem złośliwy, tylko sobie żartuję. Marigold oświadczyła, że również przyłączyła się do Mimów i będzie miała próby albo przedstawienia prawie co wieczór, aż do Bożego Narodzenia. Zaproponowała mi, żebym także dołączył do tej grupy, ale zrobiła to bez przekonania. - Może cię to zdziwi, Marigold - odparłem - ale jakoś nie mam ochoty przebierać się za kmiotka w babskiej koszuli i grać w żałosnych średniowiecznych tragediach na jakichś łąkach dla obojętnej lub lekceważącej publiczności. Są pewne tradycje, którym należałoby pozwolić zaniknąć. Na przykład madrygały, pantomimy i taniec z dzwoneczkami. - Wczoraj wieczorem powiedziałam mamie i tacie, że zostaliśmy kochankami zmieniła temat Marigold. - Oboje cieszą się naszym szczęściem. Mama podarowała mi paczkę organicznych prezerwatyw. Lateks jest produkowany w Malezji, w warunkach uczciwego handlu. Tata powiedział, że we czwartki i soboty możesz sypiać w moim łóżku. Do sklepu wszedł jakiś starszy facet i poprosił o paczkę nasion słonecznika. Kiedy Marigold go obsługiwała, skorzystałem z okazji, żeby wyjść, nie umawiając się na kolejną randkę. wtorek 26 listopada Dziś rano otrzymałem przeadresowany list od panny Ruth Rendell, która z przykrością zawiadamiała, że nie może przybyć na uroczystą kolację Koła Literackiego

hrabstwa Leicester i Rutland w dniu 23 grudnia, ponieważ będzie wówczas w Australii. Przypomniało mi to, że muszę załatwić sprawę Gladys Fordingbridge. Zrobię to jutro. Postanowiłem również poprosić pana Carlton-Hayesa o podwyżkę. W przyszłym tygodniu czeka mnie spłata raty hipoteki i karty kredytowej. Moja pensja, po odliczeniu podatku i ubezpieczenia, wynosi 1083 funty i 33 pensy miesięcznie, a mam jakieś niewyraźne przeczucie, że moja hipoteka, karta Visa i karta kredytowa będzie mnie kosztowała ponad dziewięćset funtów. Może powinienem usiąść na tyłku i przeanalizować miesięczne wydatki. Nie stać mnie na wynajęcie w tym celu Parveza; na pewno nie za 125 funtów za godzinę. środa 27 listopada, księżyc w ostatniej kwadrze Zadzwoniłem do Gladys i umówiłem się, że zajrzę do niej około 19.30, więc kiedy zatelefonowała Marigold, mogłem jej powiedzieć - tym razem całkowicie zgodnie z prawdą - iż wybieram się w odwiedziny do pewnej starszej pani i nie będę mógł się z nią zobaczyć, kiedy już skończy próbę tej swojej pantomimy. Gladys znalazła wydawcę dla swoich kocich wierszyków. Kobieta z opieki społecznej z klubu seniora, do którego Gladys chadza w poniedziałkowe popołudnia, przekonała ją, że jej poezja „jest dobra; naprawdę dobra". Dodała, że ludzie „muszą usłyszeć jej głos". Książka Gladys ma ukazać się nakładem lokalnego wydawnictwa o nazwie Różowa Pantera. Gladys przeczytała mi swój najnowszy wiersz: Pazurki mocne Wciąż siedzi w oknie Zamiast w klozecie Woli w kuwecie W swym whiskasie grzebie pyskiem Lecz nie będzie rzucać dyskiem Nie atleta ni sportowiec Woli przy mnie siedzieć sobie Kocham te pazurki mocne Które ciągle siedzą w oknie Chciała poradzić się mnie w sprawie tytułu dla swojej książki. Zasugerowałem Wiersze o kotach, ale Gladys powiedziała, że to zbyt banalne i że potrzebuje czegoś z fantazją. - W takim razie proszę ją zatytułować Rozważania o naszych przyjaciołach z rodziny kotów - rzuciłem zgryźliwie, a Gladys odparła: - Dziękuję panu, panie Mole. Potem nakłamałem i powiedziałem Gladys, że zgodnie z zasadami Koła Literackiego hrabstwa Leicester i Rutland będzie musiała opuścić nasze grono, gdyż po opublikowaniu jej książki przestanie być pisarką-amatorką. Wydawała się z tego bardzo dumna, i spytała nawet, czy może zadedykować mi swoją książkę. Odparłem, że będę zaszczycony, ale jakoś wcale nie byłem z siebie dumny, kiedy życząc samych sukcesów Gladys i jej książce, po raz ostatni zamykałem za sobą drzwi jej domu. czwartek 28 listopada Bardzo niewygodnie mi się spało w jednoosobowym łóżku, które Marigold ma jeszcze od dzieciństwa. Jest w kształcie karocy Kopciuszka. - Wykonał je własnoręcznie pewien rzemieślnik, a pomalował emerytowany inwalida - poinformowała mnie Marigold. Kiedy rano się obudziłem, spostrzegłem na swoim policzku równolegle odciśnięte linie. Cóż, jeśli leży się całą noc z twarzą przyciśniętą do rzeźbionej dyni...

Sam seks był nie najgorszy i trwał jakieś siedem minut. piątek 29 listopada Kochałem się z Marigold na futonie na Nabrzeżu Szczurów. Oboje musieliśmy zostać w ubraniach, ponieważ ogrzewanie podłogowe najwyraźniej nie działało. sobota 30 listopada Biorąc pod uwagę, że zostały tylko trzy weekendy do świąt, ruch w sklepie był niewielki. Chwilami było pełno ludzi, którzy wertowali półki i coś tam czytali, ale prawie nikt niczego nie kupował. Kiedy wracałem z poczty, jakiś młodzian o wyglądzie ćpuna, w nasuniętej na oczy wełnianej czapce, wręczył mi ulotkę, na której było napisane: Randy Applestein specjalista od motywowania z USA prowadzi seminarium w sali ogrodowej w hotelu Great Eastern w Leicester w niedzielę 8 grudnia Dowiedz się, jak potroić swoje dochody osiągnąć swoje życiowe cele świetnie wyglądać i mieć wspaniałe samopoczucie W cenie energetyzujące śniadanie i lunch Gwarancja zwrotu pieniędzy Spytałem narkomana w czapce z pomponem, czy sam brał już udział w takim seminarium. Odparł, że owszem. Wsadziłem mu w rękę ulotkę i powiedziałem: - Najwyraźniej w twoim wypadku seminarium nie poskutkowało. Mam nadzieję, że przynajmniej zwrócili ci pieniądze. Do sklepu przyszli dzisiaj moi rodzice. Szukali podręczników budowlanych. Ojciec wyglądał dosyć niewyraźnie. Zawsze w otoczeniu tak wielu książek zaczyna się czuć nieswojo. Odkąd rzucił szkołę, przeczytał do końca tylko jedną książkę, Mewę Richarda Bacha. - Aidy, czy macie coś o przerabianiu chlewów na domy mieszkalne? - zapytał. Udałem, że rozglądam się po półkach, po czym powiedziałem z ogromną dozą ironii, która, rzecz jasna, mu umknęła: - Nie, zdaje się, że w tej chwili nic nie mamy. Ostatnio wszyscy rzucili się na tego typu podręczniki. Na wieść o tym ojciec zrobił zadowoloną minę i powiedział: - O tak, John Prescott otworzył istną puszkę Pandory, która kiedyś hamowała rozwój terenów podmiejskich. Wciągnął do tego mnie i twoją matkę. - Do czego? Do tej puszki? - zapytałem. - Nie, do adaptacji terenów podmiejskich, takich jak nasza działka, na której stoją chlewy. Razem z matką jesteśmy pionierami nowego trendu. Roześmiałem mu się prosto w oczy. Mój ojciec kiepsko sobie radzi z rozpoznawaniem mód i trendów. Ostatni w całym Leicester przestał nosić dzwony. Matka uzbierała spory stos podręczników na temat murarki, stolarki, montowania instalacji elektrycznych i hydraulicznych, i ułożyła je na ladzie. Pan Carlton-Hayes związał książki szarym sznurkiem i zrobił pętelkę, żeby łatwiej było dźwigać tę solidną paczkę. - Panie Carlton-Hayes, kilka krzeseł z pewnością by tu nie zawadziło - rzekła doń moja matka. Ku mojemu zdumieniu, odparł: - Tak, właśnie miałem przynieść kilka z domu. - A zapach kawy zawsze przyciąga klientów do księgarń

- brnęła dalej moja matka. - Tak pani uważa, pani Mole? - spytał pan Carlton-Hayes. - O tak! - odparła. - Jeśli poczęstuje pan klienta filiżanką kawy, będzie się czuł zobowiązany coś u pana kupić. - To może jeszcze babeczki z budyniem i po kawałku makowca, a dla dzieci czekoladowe Mikołaje? - zakpiłem. - To dopiero uroczy pomysł! - orzekł pan Carlton-Hayes. Przed oczyma wyobraźni przemknął mi mrożący krew w żyłach obrazek, na którym jakiś niegrzeczny dzieciak rozsmarowuje czekoladę na naszych bezcennych książkach. Matka jak już coś zacznie, nigdy nie może przestać. - Mógłby pan znowu rozpalić w tym kominku - rzekła, wskazując na zasłonięte sklejką palenisko. - Choinka z zapalonymi lampkami na wystawie też przyciągałaby klientów - dodała, po czym przymknęła oczy i zakołysała się lekko, pogrążona we własnych wizjach przemeblowania naszego sklepu. Pan Carlton-Hayes zachowywał się jak obłaskawiony wąż, zahipnotyzowany przez zaklinacza. Jego również pochłonęła wizja świąt sprzed lat, jaką roztoczyła przed nim moja matka, i ku mojemu bezgranicznemu zdumieniu pozwolił ojcu odsunąć zasłaniającą kominek płytę ze sklejki. Naszym oczom ukazało się zakurzone i pokryte sadzą palenisko, pamiętające czasy, kiedy pan Arthur Carlton-Hayes założył swój sklep. Miało to miejsce w Roku Pańskim 1929. Matka nie przestawała się wtrącać w nasze sprawy. Zadzwoniła do firmy kominiarskiej i umówiła nas z kominiarzem na wtorek rano. Później, kiedy ja byłem zajęty obsługiwaniem popołudniowej fali klientów, ona i pan Carlton-Hayes zaczęli snuć plany zmiany wystroju księgarni. Ciekaw jestem tylko, kto będzie przywoził polana do kominka, parzył klientom kawę, kupował babeczki, a potem jeszcze po tym wszystkim zmywał. Matka zaproponowała panu Carlton-Hayesowi, żebyśmy poszli coś zjeść w rodzinnym gronie. Odparł, że zrobi to z przyjemnością, ale najpierw musi zadzwonić do Leslie. W międzyczasie przypomniałem matce, że mam dziesięć procent zniżki w Cesarskim Smoku. Wayne Wong wypaplał mojej matce, że Pandora spędziła sobotnią noc na Nabrzeżu Szczurów, a potem powiedział do mnie: - Cieszę się, że zerwałeś już z tym dziwadłem Marigold. Lodowatym tonem poinformowałem go, iż nie zerwałem jeszcze z Marigold, i dodałem, że jestem z nią umówiony dziś wieczorem. Odrzekł, że przykro mu to słyszeć. Matka ledwie mogła usiedzieć na miejscu z podniecenia. - To czemu do niej nie zadzwonisz i nie zaprosisz do nas? - rzuciła, kiedy tylko Wayne sobie poszedł. Wyjaśniłem matce, że Marigold jest właśnie w katedrze i ma próbę ze swoimi Mimami. Przez cały czas uważnie obserwowałem wyraz jej twarzy. Udało jej się jednak zachować powagę, a pan Carlton-Hayes wydawał się pogrążony w lekturze karty dań, choć zdołałem dostrzec, jak uniósł brew, kiedy padło słowo „mimowie". Mój ojciec nigdy nie potrafi usiedzieć w miejscu, kiedy jest w restauracji. Dziś wieczorem było dokładnie tak samo. Ciągle wstawał, podchodził do akwarium, żeby popatrzeć na ryby, i na dodatek pukał w szybę.

Matka musiała bez przerwy powtarzać: - George, przestań! Brzmiało to jak zacięta płyta Joyce Grenfell. Pan Carlton-Hayes okazał się prawdziwym wirtuozem pałeczek. Nawet Wayne go skomplementował. Mój pracodawca mruknął tylko zdawkowo, iż zdarzyło mu się spędzić trochę czasu w Indochinach, ale wyglądało na to, że nie ma ochoty wdawać się w szczegóły. Jeszcze zanim podano nam główne danie, moja matka zaczęła doradzać Wayne'owi, jak zmienić wystrój restauracji. Mówiła, że powinien pozbyć się staroświeckiego motywu smoka i udekorować ściany wzorami zwierzęcych skór. Przy konsumpcji Specjalnego Menu Bożonarodzeniowego za prawie trzynaście funtów od osoby matka zaczęła mnie wypytywać o moje życiowe cele i plany na przyszłość. Czy zamierzam ponownie się ożenić? Czy nadal marzę o tym, żeby zostać pisarzem i żyć z własnej twórczości? A może widzę swoją przyszłość w handlu antykwarycznym? Odparłem, że jestem zadowolony z mojej posady i mam nadzieję, że będę pracował dla pana Carlton-Hayesa przez wiele, wiele lat. Mój pracodawca zrobił smutną minę i rzekł: - Niestety, nasz sklepik przynosi ostatnio niemałe straty. Przez ostatnie lata utrzymywał się na rynku tylko dzięki dochodom z inwestycji, ale ostatnio giełda nie była dla mnie łaskawa. - Może powinniśmy wezwać doradcę finansowego, proszę pana - zasugerowałem. - Ale oni biorą mnóstwo pieniędzy za swoje usługi, nieprawdaż? - spytał pan Carlton-Hayes. - Cóż, pieniądz robi pieniądz - wtrącił mój ojciec. Zabrzmiało to tak, jakby był okrutnym fabrykantem, który zamierza właśnie przykuć pracującego w jego fabryce dzieciaka do przędzarki. Sporządziłem na papierowej serwetce uproszczony biznesplan. Zawierał tylko cztery punkty: • Otworzyć dział z wybranymi nowościami wydawniczymi • Założyć klub czytelnika • Kupić ekspres do kawy • Sprowadzić krzesła Uprawiałem seks z Marigold w jej łóżku w kształcie karocy, jak pan Flowers przykazał. niedziela 1 grudnia Dziś rano ktoś wprowadził się do jednego z apartamentów na Nabrzeżu Szczurów. Kiedy poszedłem po gazety, na parkingu stała furgonetka firmy przeprowadzkowej. Łabędzie były akurat na drugim brzegu i uprzykrzały życie jakiemuś rybakowi. „Sunday Times" zamieścił wywiad z Barrym Kentem. Artykuł nosił tytuł Jak wydaję pieniądze. Barry powiedział dziennikarce, pani Topaz Scroggins, że większość swych ogromnych dochodów przeznacza na działalność charytatywną, ale podobno prosił, żeby nie pisała o tym w gazecie. Topaz napisała zatem: „Mam nadzieję, że nie będzie się czuł oszukany, ale uznałam, że czytelnicy naszej gazety powinni wiedzieć, iż Barry Kent, pomimo swego radykalnego, bezkompromisowego wizerunku, jest

najprawdziwszym filantropem, który nie obnosi się ze swoim geniuszem". poniedziałek 2 grudnia Dostałem kartkę świąteczną z Izby Gmin od Pandory, obsceniczną kartkę z bałwanem z marchewką wetkniętą w niewłaściwe miejsce od cioci Susan i list od Glenna. Drogi Tato! Zdaje się, że wojna niedługo się zacznie. Dzisiaj mieliśmy szkolenie w warunkach pustynnych. Pojechałem z sierżantem Brighouse'em do firmy budowlanej i zamówiliśmy dziesięć ton piasku, z dostawąjeszcze tego samego dnia. Sierżant powiedział, że gdyby zamówił piasek przez zaopatrzeniowców z armii, czekalibyśmy ze trzy miesiące. A tak, przywieźli nam go popołudniu. Rozsypaliśmy piasek na placu ćwiczeń i sierżant Brighouse kazał mnie i chłopakom stanąć za tą wydmą, a potem włączył generator i sypnął nam piaskiem w oczy. Darł się przy tym: „Wyobraźcie sobie, że jesteście teraz na jakiejś pieprzonej pustyni, wy bezwartościowe osły!" Potem kazał nam zdjąć buty i nasypać do nich piasku. Później musieliśmy założyć je z powrotem i latać w kółko po placu ćwiczeń, aż wszyscy padaliśmy na pysk. Wtedy sierżant zawołał: „Dobra, koniec chrzanionego szkolenia w warunkach pustynnych". Ja i mój najlepszy kumpel, Robbie Stainforth, poznaliśmy przez Internet dwie dziewczyny. Są z Bristolu i w niedzielę jedziemy tam, żeby się z nimi spotkać. Fajnie wyglądają na zdjęciach. Mam nadzieję, że nie okaże się, że tak naprawdę to jakieś bezzębne staruszki. Myślę, Tato, że polubiłbyś Robbiego. Strasznie dużo czyta i wszystko wie. Kiedy zobaczył, że czytam „Sun", podpalił mi gazetę, tak dla śmiechu. Wszystkiego dobrego, Tato, Twój syn Glenn PS W święta nie dadzą nam żadnych przepustek, ale możemy dostawać paczki. W kopercie było jeszcze zdjęcie Glenna z Robbiem Stainforthem. Stali w mundurach khaki, trzymając w rękach trofeum w postaci figurki faceta z wielkim brzuchem, rzucającego lotką do tarczy. Robbie uśmiechał się nieśmiało. Zupełnie zapomniałem, że żołnierz może nosić okulary. Na odwrocie fotografii Glenn napisał: „Ja i Robbie graliśmy w finale par w darta w mistrzostwach pułku, i wygraliśmy. Chłopaki postawili mi jedenaście browarów. Tato, mówię Ci, nigdy nie czułem się tak fatalnie, jak następnego dnia rano". Oglądałem w telewizji, jak wyświęcali Rowana Williamsa na arcybiskupa Canterbury. Facet przypomina mi trochę Michaela Flowersa. Miałem dziką ochotę dorwać się do jego brody z nożyczkami do paznokci. Podejrzewam też, że strzyże go żona. Wiem, że Jezus chodził w sandałach, ale teraz mamy dwudziesty pierwszy wiek. Podobno Williams jest bardzo mądry i piekielnie inteligentny. Oglądając ceremonię, przekonałem się tylko, że na pewno lubi dźwięk własnego głosu. Donald Sinden brzmi przy nim jak David Beckham. Mimo wszystko, dobrze mu życzę. Być głową Kościoła anglikańskiego musi być co najmniej tak trudno, jak Iainowi Duncanowi Smithowi przekonywać torysów, żeby poparli Partię Konserwatywną. Odpisałem Glennowi na list. Drogi Synu! Nie mam pojęcia, dlaczego sierżant Brighouse kazał Ci przejść szkolenie do walki w warunkach pustynnych, bo przecież z pewnością nie pojedziesz do Iraku. Jeśli Saddam Husajn odmówi oddania broni masowego rażenia, nastąpią na pewno długotrwałe negocjacje. Dyplomaci wszystko załatwią. A zresztą i tak jesteś za młody. Masz ciągle tylko siedemnaście lat, a to za mało, żeby iść na wojnę. Możesz zatem być spokojny,

Synu; największym niebezpieczeństwem, jakie Cię w tym roku czeka, może się okazać spotkanie z tą dziewczyną, którą poznałeś przez Internet. Baw się dobrze, ale pamiętaj -jedź ostrożnie na autostradzie. Zachowuj odpowiedni odstęp, jadąc za ciężarówkami. Ciągle się rozkraczają na trasie albo rozsypują ładunek. Białe minibusy też wiecznie powodują wypadki. Trzymaj się od nich z daleka. Każdego roku na drogach Wielkiej Brytanii ginie tysiąc osób, a niezliczone rzesze odnoszą obrażenia lub zostają kalekami do końca życia. Proszę, nie pij więcej jedenastu piw w jeden wieczór. Straszliwie obciążasz w ten sposób swój organizm, a zwłaszcza pęcherz. Nie zapomnij zabrać ze sobą prezerwatyw. Pamiętaj, Synu, że połowa kobiet w Wielkiej Brytanii cierpi na różne choroby przenoszone drogą płciową. Dla przykładu, trzydzieści procent choruje na chlamydię, dwadzieścia procent ma różne narośle i wrzody na genitaliach, a nieznana liczba przenosi syfilis, od którego nos zaczyna Ci gnić i w końcu odpada. Mimo wszystko, baw się dobrze w Bristolu, Synu. Gratulacje dla Ciebie i Robbiego za zwycięstwo w mistrzostwach w darta. Twój kochający tata wtorek 3 grudnia Nie pytajcie mnie dlaczego, ale spodziewałem się, że kominiarz okaże się krzywonogim, niskim człowieczkiem pokrytym sadzą, z kaszkietem na głowie i okrągłymi szczotami na ramieniu. Tymczasem „kominiarz" przyszedł w garniturze, w koszuli ze stójką i w krawacie. Był starannie ogolony i miał nieskazitelnie czyste paznokcie. Założył wielki worek na otwór paleniska i włączył ssak próżniowy, coś w rodzaju odkurzacza. W dziesięć minut było po wszystkim. - Przypuszczam, że nie pojawia się pan już teraz na zbyt wielu weselach, co? zapytałem. Odparł, że jeszcze jego dziadek zwykł kręcić się przed wejściem do kościoła w tradycyjnym stroju kominiarza, ale po pewnym niefortunnym zdarzeniu z udziałem worka sadzy i białej ślubnej sukni z krynoliną musiał przestać. Zaproponowałem mu, aby się zastanowił, czy nie powinien raczej mówić o sobie „wysysacz kominów" niż „czyściciel kominów". Jakoś nie miał ochoty zmieniać nazwy firmy. Kominek wygląda teraz bardzo ładnie. Wokół paleniska są staromodne, czerwone kafelki ze wzorem w tulipany. Poszedłem na stację BP na końcu głównej ulicy i przytaszczyłem dwa siatkowe worki polan. Potem wyszedłem znowu, tym razem po zapałki i rozpałkę. Kiedy wróciłem, pan Carlton-Hayes darł właśnie „Guardiana" i wrzucał do paleniska kule papieru. Nie pytaj mnie, dlaczego, drogi dzienniku, ale kiedy pan Carlton-Hayes przyłożył zapałkę do takiego strzępka „Guardiana", wzruszyłem się. Nieśmiały zrazu ogień buchnął po chwili wielkim płomieniem, i szczapy w kominku zaczęły trzaskać i skwierczeć. Pan Carlton-Hayes musiał nawet przydeptywać butem sypiące się wokół iskry. Mając w pamięci ostatnie oświadczenie przywódcy strajkujących strażaków Andy'ego Gilchrista, iż ma zamiar obalić rząd Nowej Partii Pracy, wyszedłem raz jeszcze ze sklepu, pognałem do Debenhams naprzeciwko i kupiłem kratę ochronną na palenisko. Potem przesunęliśmy kilka półek z książkami, żeby zrobić więcej miejsca wokół kominka. Później połączyliśmy działy poświęcone polityce Wielkiej Brytanii i historii

Stanów Zjednoczonych, zyskując w ten sposób miejsce na dwa fotele. Ogień w kominku okazał się strzałem w dziesiątkę. Nastolatek, który przyszedł poszukać jakiejś książki o samolotach na prezent świąteczny dla ojca, oznajmił, że to najbardziej realistyczny sztuczny ogień, jaki w życiu widział. Kiedy mu wyjaśniłem, że płonące polana nie są gazową imitacją, powiedział, że ogień jest cool. Pan Carlton-Hayes włączył się do rozmowy, mówiąc, że to wielka szkoda, że „nie można już teraz dostać węgla". - A co to takiego ten „węgiel"? - zapytał nastolatek. Pan Carlton-Hayes zaczął mu cierpliwie tłumaczyć, że kiedyś, przed laty, ludzie zjeżdżali do wnętrza ziemi windą zawieszoną w szybie na bloku linowym. Kiedy już zjechali na dół, pełzali na czworakach przez mroczne tunele, aż dotarli do czegoś, co nazywało się przodkiem, po czym zaczynali rąbać węgiel kilofami. Sam węgiel zaś to nic innego, jak tylko skamieniałe szczątki drzew. Wielkie bryły węgla wrzucało się na taśmę, która wynosiła je na powierzchnię, gdzie rozbijano je na mniejsze kawałki, pakowano do stukilo gramowych worków i rozwożono ciężarówkami do wszystkich domów w kraju. Tam palono nim w piecach kuchennych i kominkach. I tak oto węgiel dostarczał ludziom ciepła, by mogli się ogrzać i przyrządzić sobie strawę. Chłopiec słuchał tego wszystkiego z czymś w rodzaju zdumienia na twarzy. Przypomniał mi się słynny obraz olejny, przedstawiający starego żeglarza naprawiającego sieci i opowiadającego dwóm młodym chłopcom o swych dawnych przygodach na morzu. - Czy dobrze zrozumiałem? - dopytywał się chłopak. - Wrzucało się niby te świecące, czarne bryłki do ognia, i one się paliły? Powiedziałem mu, że kiedy byłem chłopcem, węgiel został zastąpiony przez elektryczne piece akumulacyjne, które składały się ze stosu podgrzewanych elektrycznie cegieł zamkniętych w metalowej obudowie. Chłopiec ze zdziwienia jeszcze szerzej otworzył oczy. - Mój ojciec sprzedawał takie piece - dodałem - zanim stał się niepotrzebny, tak jak górnicy. - Ależ, Adrianie, górnicy wcale nie stali się niepotrzebni - zaprzeczył pan CarltonHayes. - To pani Thatcher zabrała im pracę. - Thatcher jeszcze nie braliśmy - stwierdził chłopiec. - Ciągle przerabiamy pierwszą wojnę światową. Udało mi się wcisnąć mu Encyklopedię lotnictwa „Observera" w charakterze prezentu dla ojca. środa 4 grudnia, nów 3.00 Nie jestem w stanie zasnąć, zamartwiam się sprawami finansowymi. Czy będę musiał pozbyć się samochodu? czwartek 5 grudnia Dostałem zaproszenie na przyjęcie sylwestrowe od Tani Braithwaite. Ma to być bal przebierańców. Nie stać mnie teraz na wynajęcie jakiegoś fikuśnego kostiumu. Mogę pójść jako Osama bin Laden. Będę potrzebował tylko kilku prześcieradeł, starego płaszcza kąpielowego, pary sandałów i sztucznej brody. piątek 6 grudnia Jeśli wierzyć „Daily Mail", Cherie Blair para się okultyzmem i nie potrafi się zdecydować, czy ma rano wypić kawę, czy herbatę, jeśli nie poradzi się pewnego

medium z Dorking imieniem Sylwia. Pani Blair otacza się rozmaitymi mistykami i guru. Wygląda na to, że nie da się wejść na Downing Street 10, nie potykając się o różne kryształy i astrologiczne wykresy. - Dobrze wiedzieć, że ktoś z nurtu New Age jest żoną najpotężniejszego człowieka w Wielkiej Brytanii - orzekła Marigold. sobota 7 grudnia Spalamy dziennie cztery worki polan. Jeden taki worek kosztuje trzy funty. Przez cały dzień byłem w pracy lekko podenerwowany. Dałem rodzicom zapasowy klucz do mojego mieszkania, bo o 11.30 miał przyjechać spec z NTL, żeby podłączyć mnie do ponad dwustu kanałów telewizyjnych za cenę 66 funtów miesięcznie. Jakoś zdobędę te pieniądze. Człowiek o moich horyzontach nie może sobie pozwolić na ignorowanie światowej kultury. Kiedy wróciłem do domu, matka była na balkonie. Karmiła łabędzie rożkami, które znalazła w mojej lodówce. Gdy zaprotestowałem, twierdząc, że: a) nie mam ochoty zachęcać tych długoszyich terrorystów do zbierania się pod moim balkonem oraz b) rożki w lodówce były przeznaczone dla mnie (codziennie zjadam dwa przed wyjściem do pracy), matka powiedziała, iż łabędzie to nieprzeniknione stworzenia obdarzone tajemną siłą. Trzeba być dla nich miłym, bo inaczej zwrócą się przeciwko tobie i zamienią ci życie w koszmar. Od razu wiedziałem, że tym razem spec z NTL pojawił się zgodnie z umową. Mój ojciec oglądał transmitowany na żywo z Adelajdy wyścig Formuły 1. Poprosiłem go, żeby trochę przyciszył telewizor. Miotał się, nie wiedząc, którego z pięciu pilotów niezbędnych do obsługi zestawu ma użyć, ale w końcu i tak udało mu się jedynie podnieść dźwięk do nieznośnego wprost poziomu. Serce zaczęło mi walić jak młotem, a bębenki w uszach omal mi nie popękały. Huk był taki, jakby Michael Schumacher rozgrzewał silnik w moim salonie. Próbowałem wyłączyć telewizor, ale jakoś nigdzie nie było przycisku z napisem „Power". Hałas stawał się wręcz nie do zniesienia. - Gdzie jest instrukcja obsługi? - wrzasnęła z balkonu moja matka. Zanim znalazłem odpowiednią stronę, ktoś zaczął walić ze złością w drzwi wejściowe. Otworzyłem i ujrzałem w progu młodą kobietę z ponurą miną i blond włosami z przedziałkiem na środku. Wyglądała mi na taką, o której moja matka powiedziałaby, że jest „nerwuską". - Przycisz pan to! - zawołała. Głos z trudem przechodził jej przez ściśnięte ze złości gardło. Pięści także miała zaciśnięte. Z łatwością wyobraziłem sobie, że pośladki pod białym kimonem, które na sobie miała, również są ściśnięte. Powiedziałem jej, przekrzykując ryk bolidów Formuły 1, że nie potrafię jeszcze obsługiwać pilotów. Odsunęła mnie i wdarła się do środka, po czym chwyciła jeden z pilotów i wcisnęła jakiś guzik. Zapadła cisza. - Przepraszam, ale nie znoszę hałasu. Mieszkam nad panem. Przedstawiłem się jej, a potem zapoznałem ją z moimi rodzicami. Uścisnęła nam dłonie i powiedziała, że nazywa się Mia Fox. Przeprosiłem, że zakłóciłem jej spokój, i zapewniłem, że na co dzień jestem zgodliwym sąsiadem. Odparła, że musi już wracać do siebie, bo zostawiła coś na kuchence. Ojciec zapytał mnie, czy może sobie obejrzeć finał konkursu Miss Świata. - My mamy tylko kablówkę, a BBC nie chce tego transmitować - wyjaśnił.

Odkąd byłem małym chłopcem, oglądałem z ojcem finały Miss Świata. W tamtych odległych, sielankowych latach, nie wiedziałem jeszcze, co robię. Ojciec zawsze na godzinę przed transmisją siadał za stołem i sporządzał dwie identyczne tabelki, dla mnie i dla siebie. To on nauczył mnie przyznawać punkty za twarz, biust, nogi, tyłek i subtelność. Wpisywaliśmy do tych tabelek swoje oceny dla każdej z uczestniczek. Była to jedna z niewielu rzeczy, które mogliśmy robić wspólnie. Kiedy byłem chłopcem, ojciec był mną straszliwie zawiedziony, bo nie lubiłem piłki nożnej, krykieta ani wędkarstwa. Był za to dumny z tego, że tak trafnie potrafię przewidzieć, która z kandydatek włoży w końcu koronę i szarfę i będzie płakać z radości, kiedy ogłoszą ją nową Miss Świata. Z serwisu światowego radia BBC dowiedziałem się potem, że wygrała miss Turcji. Pewnie cały Stambuł oszalał z radości. Irak przedstawił ONZ dwanaście tysięcy stron dokumentacji na temat swoich programów zbrojeniowych. Dzięki Bogu, wygląda na to, że jednak uda się uniknąć wojny. niedziela 8 grudnia Marigold zadzwoniła o wpół do dziewiątej i błagała, żebym przyjechał na lunch do Beeby nad rzeką Wold. Powiedziała, że stało się coś strasznego. - Dlaczego nie możesz mi powiedzieć przez telefon, o co chodzi? - spytałem. Odparła, że po prostu nie jest w stanie rozmawiać o tym przez telefon, po czym zaczęła płakać. Miałem dziką ochotę krzyknąć do słuchawki: „Nie obchodzi mnie, co za nieszczęście ci się przydarzyło! Wolałbym odgryźć sobie rękę, niż przejechać dwadzieścia kilometrów tylko po to, żeby spędzić kilka godzin z twoją makabryczną rodzinką, która będzie traktować mnie protekcjonalnie i wykorzystywać do prac domowych!". Nie krzyknąłem. Zgodziłem się przyjechać punktualnie na lunch i wysłuchać modlitwy oświeconego humanisty, którą, zamiast krótkiego dziękczynienia, intonował zawsze siedzący na honorowym miejscu Michael Flowers. Po drodze wpadłem do monopolowego i kupiłem butelkę francuskiego czerwonego wina, ponieważ czytałem kiedyś w „Sunday Times", że znów jest modne, jeśli podaje się jej odpowiednio schłodzone. Kiedy parkowałem samochód w Beeby, Marigold wybiegła mi na spotkanie. Nie robiła wrażenia kobiety, której przydarzyło się przed chwilą coś strasznego, choć rzeczywiście wyglądała strasznie. Miała na sobie spódnico-spodnie, flanelową koszulę w szkocką kratę i swoją plastikową opaskę we włosach, które prosiły się wręcz o odrobinę szamponu. Okulary również miała brudne. Nie wytrzymałem. Musiałem je zdjąć i przetrzeć własną chusteczką. - Więc jednak mnie kochasz? - spytała Marigold. Chrząknąłem tylko niezobowiązująco i spytałem: - No więc co takiego się stało? - Mama i tata chyba się rozwodzą. Zwołali całą rodzinę, żeby o tym porozmawiać. Nawet Daisy przyjechała z Londynu, i Poppy - wyrzuciła z siebie jednym tchem, ciągnąc mnie w stronę domu. - Ale przecież twoi bliscy nie będą chcieli, żebym przy tym był. Zostawię was w spokoju, żebyście załatwili to w rodzinnym gronie - zaoponowałem.

- Proszę, nie odchodź - rzekła Marigold. - Potrzebuję twojego wsparcia. Tylko proszę cię, nie obrażaj się, bez względu na to, co powie Daisy. Wiesz, ona jest półkrwi Meksykanką. Drzwi wejściowe rozwarły się na oścież i Michael Flowers ryknął: - Wejdź, wejdź mój chłopcze! Właśnie podano do stołu! W jadalni Daisy Flowers siedziała obok mnie. Zapach jej perfum był powalający. Wyglądała, jakby zeszła z okładki programu telewizyjnego. Jej kruczoczarne włosy były spięte na czubku głowy czymś, co przypominało małą kość. Miała ciemnooliwkową cerę, a jej piersi podrygiwały jak galaretki, które moja babcia podawała w niedzielę na deser. Po prostu nie wiedziałem, co zrobić z oczami. Nogi miała na szczęście schowane pod stołem. Była prawie tak piękna jak Pandora Braithwaite. No, może nie aż tak. - Witaj, Adrianie - powiedziała. - Wiem o tobie wszystko. Marigold uwielbia rozmawiać ze mną o tobie przez telefon. Miała niski, lekko zachrypnięty głos. Zapytałem ją, czy nie jest czasem przeziębiona. Roześmiała się i odrzuciła głowę do tyłu, ukazując prześliczną szyję. Miałem ochotę zatopić w niej zęby. Naprzeciw mnie siedziała Poppy. Tym razem ujarzmiła swoje wybujałe włosy, zaplatając je w dwa niezwykle grube warkocze. Wyglądała jak jakaś Heidi w średnim wieku. Z nutą dezaprobaty w głosie rzekła: - Daisy pali, odkąd skończyła trzynaście lat, więc nic dziwnego, że ma głos jak mors w okresie rui. W tej chwili weszła Netta Flowers z sosjerką pełną czegoś, co, jak uznałem, musiało być jakimś wegetariańskim sosem do wegetariańskiej pieczeni. Kiedy postawiła naczynie na stole, okazało się, że moje czerwone wino stanowi najbardziej kolorowy element menu. Michael Flowers podniósł się z krzesła, zrobił efektowną pauzę dla wywołania napięcia, a potem oświadczył: - Ten posiłek może być ostatnim, jaki zjemy razem jako kompletna rodzina i komórka społeczna. Netta i ja nie jesteśmy już kompatybilni seksualnie. Moja ukochana żona poinformowała mnie zeszłej nocy, że ma zamiar przeżyć seksualną przygodę z Rogerem Middletonem. Netta powiodła wzrokiem po córkach, żeby sprawdzić, jak na to zareagują. Poppy i Marigold, ze spuszczonymi głowami, wpatrywały się w obrus. Daisy sięgnęła po butelkę wina, wyjęła z torebki korkociąg i powiedziała: - Roger Middleton? Czy to nie ten dziwaczny dostawca lawendy, z wielkim nosem? Potem otworzyła butelkę i napełniła mój kieliszek, a dopiero później własny. - Ależ, mamo, Roger Middleton jest od ciebie dwa razy młodszy! zaprotestowała Poppy. Netta uśmiechnęła się tylko i poprawiła marszczony kołnierzyk swojej cygańskiej bluzki. - Niech Matka Natura sprawi, byśmy byli szczerze wdzięczni za jej dary, które za chwilę będziemy spożywać - wyrecytował Michael Flowers. Wokół stołu zaczęły krążyć miski z jedzeniem i na talerzach wylądowały różne przypieczone dziwactwa. Pomyślałem z tęsknotą o wspaniałych pieczeniach, które robiła dla mnie babcia, i

o tym, jak odcinała tłuszczyk z boczku i dawała mi go na talerzu jako osobny smakołyk. Kiedy wszyscy już sobie nałożyli tych chudszych nieco frykasów, Michael Flowers powiedział: - Chciałbym otworzyć debatę. Pytanie brzmi: czy mama i ja powinniśmy żyć w tolerancyjnym związku małżeńskim, w ramach którego mama i Roger Middleton sobie pofolgują, a ja stawię czoło wszelkim rozterkom samotności; czy też raczej powinniśmy się rozwieść, sprzedać dom i sklep, i pójść własnymi drogami? Kiedy nikt jakoś nie palił się do udzielenia odpowiedzi, Flowers powiedział, patrząc na mnie: - No dalej, rodzinko, co o tym myślicie, hę? Z każdą chwilą byłem coraz bardziej zaniepokojony rozwojem wydarzeń. Ten człowiek, z jakiegoś niejasnego dla mnie powodu, traktował mnie jak członka swojej rodziny. Marigold westchnęła i rzekła przez łzy: - Ależ, tato, ja chcę, żebyście zawsze mieszkali razem w tym domu. - Och, Marigold, kochanie, teraz jesteś chyba odrobinkę samolubna. Przecież pewnego dnia sama wyjdziesz za mąż i nas opuścisz, prawda? Może zresztą już niedługo - rzekła Netta. W tym momencie cała rodzina Flowersów spojrzała na mnie. Byłem już bliski płaczu. - Przecież nikt się ze mną nigdy nie ożeni, prawda? Jestem brzydka i nie mam poczucia humoru - rzekła Marigold, a potem wyraźnie czekała na reakcję. - Pamiętaj, co ci powiedziała twoja terapeutka, Marigold. Najpierw sama musisz się nauczyć kochać siebie - upomniała ją Netta. - Powinna była wydać te pieniądze na fryzjera - wtrąciła Poppy. - Albo na kilka porządnych ciuchów - dodała Daisy. Marigold w geście rozpaczy oparła głowę na moim ramieniu. Poczułem się zmuszony, by ją objąć. Daisy powiedziała do mnie półgłosem: - Na twoim miejscu wiałabym póki czas. Michael i Netta Flowersowie poderwali się z miejsc i zawołali: „Czas na misiaczki!", po czym zdusili Marigold w rodzicielskim uścisku. Daisy z niesmakiem odwróciła głowę, wsadzając do ust wskazujący palec. Nie wiem, jakim cudem udało mi się dotrwać do końca posiłku. Netta i Michael Flowersowie opowiadali szczerze i otwarcie o swoich psychoseksualnych problemach, przytaczając takie szczegóły, że wywracały mi się bebechy. W pewnym momencie musieliśmy wysłuchać opowieści Netty o tym, jak to niegdyś dogadzała Michaelowi podczas koncertu Boba Dylana na wyspie Wight. W końcu Poppy poderwała się z miejsca i wygarnęła rodzicom: - Nie mam zamiaru wysłuchiwać tych świństw ani chwili dłużej! Zraziliście mnie do seksu na całe życie! Nienawidziłam tego, jak oboje łaziliście nago po domu i nie pozwalaliście nam mieć zamków w drzwiach! Rodzinny obiadek skończył się łzami i wzajemnymi oskarżeniami. Ponad głowami szlochających kobiet Michael Flowers powiedział do mnie: - To bardzo dobrze, że rodzina może szczerze i otwarcie porozmawiać o tych sprawach, prawda, Adrianie?

- Ale nic nie zostało w końcu postanowione - odparłem. -Czy Netta zacznie sypiać z Rogerem Middletonem, czy nie? - Sama podejmę decyzję, o północy, pod moją jarzębiną - rzekła Netta. - Jeżeli sowa zacznie hukać, kiedy zaśpiewam moją piosenkę o jarzębinie, będę sypiać z Rogerem w małżeństwie. Jeśli się nie odezwie, rozwiodę się z tatą i będę się z nim procesować o połowę wartości tego domu i naszego sklepu. Potem, ku mojemu śmiertelnemu przerażeniu, zaczęła śpiewać swoją jarzębinową piosenkę: Ach, jarzębino, ma jarzębino, Jakże dziś smutną jestem dziewczyną. Poznałam chłopca, którego kocham, I przez którego po nocach szlocham. Gdy się z nim spotkam w którąś noc ciemną, To czy on potem zostanie ze mną? I czy na zawsze, czy też do rana? Oj, dana, dana, oj, dana, dana. Kiedy skończyła, Daisy zaczęła pohukiwać jak puszczyk. Moim zdaniem, było to okrutne z jej strony. Chciałem posprzątać ze stołu, ale Michael Flowers powiedział: - Zostaw to, niech kobiety zajmą się zmywaniem. Chciałbym porozmawiać z tobą w moim gabinecie. Wolałbym raczej oblać się miodem i wejść nago na wybieg niedźwiedzi w zoo, niż przekroczyć próg gabinetu Michaela Flowersa, ale i tak poszedłem za nim, ponieważ w tej chwili byłem gotów zrobić wszystko, naprawdę wszystko, byle tylko nie zostać w jednym pomieszczeniu z trzema zapłakanymi kobietami. Flowers usiadł za biurkiem i ukrył twarz w dłoniach. Nie wiedziałem, czy mam stać, czy usiąść na stojącym naprzeciw sfatygowanym mahoniowym krześle obitym skórą. - Uważam się, Adrianie, za człowieka dobrego - zaczął Flowers. - Bardzo się starałem sprawić, by całej ludzkości żyło się lepiej i łatwiej. Przez dziesięć lat w każde święta wielkanocne pielgrzymowałem w mokrym bajowym płaszczu do Aldermaston. Fundowałem i własnoręcznie stawiałem namioty dla kobiet w Greenham Common. Posłałem nawet kosz owoców Nelsonowi Mandeli, kiedy więziono go na wyspie Robben. Dostarczyłem sto wegetariańskich pasztecików na linię pikiet w zagłębiu węglowym Nottingham i usiłowałem wnieść nieco kultury do robotniczych klubów, śpiewając Schuberta, ale, niestety, bingo położyło temu kres. Jestem gorzko rozczarowany angielską klasą robotniczą, Adrianie. Ci ludzie przekładają konsumpcyjny tryb życia ponad sztukę; materializm ponad kulturę i kult gwiazd popkultury ponad rozwój własnej duchowości. Dla siebie chciałem przy tym tak niewiele! Bo i naprawdę niewiele mi potrzeba: odpowiedniej dziennej racji warzyw i owoców, smacznego chleba, dzbanka piwa domowej roboty, no i oczywiście książek. Ale co najważniejsze, Adrianie, najważniejsze ze wszystkiego, cieszyłem się miłością mojej rodziny. Los obdarzył mnie dwiema niezwykłymi żonami i trzema córkami, z których dwie mnie kochają. Nagle podniósł głowę i walnął pięścią w biurko, aż podskoczyły kałamarze i staromodne pióra, których ma zwyczaj używać. - Żałuję tylko jednego - powiedział, patrząc mi prosto w oczy. Nie byłem w stanie oderwać od niego spojrzenia. - Strasznie chciałem mieć syna. I sądzę, Adrianie, że nareszcie go znalazłem. Ty i ja mamy ze sobą tyle wspólnego! Ja również gardzę sportem i kulturą masową. I, tak jak ty, podziwiam Marigold. Naprawdę, Adrianie, czuję, że to ty jesteś tym synem, którego nigdy nie miałem. Proszę, powiedz, że będę mógł liczyć na

ciebie w ponurych czasach, które teraz dla mnie nadejdą - zakończył i wyciągnął do mnie rękę. Cóż innego mogłem zrobić, drogi dzienniku, jeśli nie odwzajemnić ten gest? Audiencja w jego gabinecie trwała czternaście minut, ale nie było mi dane dojść do słowa. poniedziałek 9 grudnia Właśnie wybuchł skandal związany z panią Blair, prawniczką i żoną premiera. Otóż pozwoliła ona, by niejaki Peter Foster - oszust, na którym ciąży prawomocny wyrok - negocjował w jej imieniu zakup dwóch położonych nad rzeką apartamentów w Bristolu, o łącznej wartości ponad pół miliona funtów. Foster jest poszukiwany przez australijską policję za sprzedaż fałszywych pigułek odchudzających. Pierwszego września na lotnisku w Luton urzędnicy do spraw imigracyjnych oznajmili mu, iż zostanie deportowany w ciągu dwóch dni z uwagi na to, że „jego obecność zagraża dobru publicznemu". Pan Foster jest kochankiem Carole Caplin, guru i specjalistki od terapii zapachowej Cherie Blair. Ciekawe, czemu żona premiera nie skorzystała z usług jakiegoś agenta od nieruchomości. Wiem, że w sondażach opinii publicznej tacy agenci wypadają gorzej od polityków i dziennikarzy, ale z pewnością nawet ktoś taki jest bardziej godny zaufania niż oszust z prawomocnym wyrokiem. Koło Literackie hrabstwa Leicester i Rutland zebrało się tym razem w sali klubowej pubu Czerwona Krowa. Pojawił się jedynie Ken Blunt. Gary Milksop przysłał mi tylko wiadomość, że utknął na autostradzie M6, ponieważ z ciężarówki wysypał się cały transport mrożonych indyków. „Spotkamy się 23 grudnia - pisał. - Przyjdę z moim partnerem i parą przyjaciół. Proszę, prześlij mi informacje co do miejsca, godziny i obowiązujących strojów". Ken przeczytał mi swoją zjadliwą polemikę pt. Pudel Busha: Suka Ameryka ma chcicę Siedzi okrakiem na globie Srając hamburgerami, szarlotką i colą Tony, jej kanapowy pudelek, przebiera nóżkami za jej plecami Obwąchując tyłek i usiłując na nią wleźć. Dwóch starszych gości przy stoliku obok popatrzyło na nas z przerażeniem. Ken ma bardzo donośny głos. Kiedy przeczytałem mu kilka stron Sławy i obłędu, powiedział: - Nie dziwię się wcale, że nie znalazłeś wydawcy. To jakieś gówno. Kto będzie chciał czytać o zgrai moczymordów z samoopalaczem na pyskach? - Zarezerwowałeś już miejsce na tę kolację w przeddzień Wigilii? - spytał po chwili. Odparłem, że tak. - A kto będzie prelegentem? Powiedziałem, że szykuję miłą niespodziankę. - Mam nadzieję - odrzekł Ken z nutką groźby. - Moja żona ma hopla na punkcie zbierania autografów. Jak tylko dotarłem do domu, wysłałem Pandorze wiadomość: „Zarezerwuj sobie wieczór 23.12.2002. Jesteś prelegentką na kolacji dla VIP-ów w Leicester." wtorek 10 grudnia Jak mówi Asif, facet który sprzedaje polana do kominka na stacji BP,

kserokopiarki w siedzibie ONZ nie mogą sobie poradzić ze skopiowaniem liczącego dwanaście tysięcy stron dokumentu, opisującego iracki program zbrojeniowy. Syria chce wiedzieć, dlaczego Ameryka, Wielka Brytania, Francja, Rosja i Chiny pierwsze będą miały wgląd w te dokumenty. - Ameryka potrzebuje czasu, żeby wymazać wszystkie niewygodne fragmenty o tym, co robiła w przeszłości, na przykład o tym, jak sprzedawała Saddamowi broń, no nie? Pan Carlton-Hayes załatwił na dzisiaj dostawę dwóch foteli. Są z epoki edwardiańskiej i mają podniszczone obicia z brązowego aksamitu. Usiadłem w jednym z nich przy kominku i zacząłem przeglądać notowania giełdowe pana Carlton-Hayesa. Już po kilku minutach spałem w najlepsze. Kiedy się obudziłem, w fotelu naprzeciw mnie siedziała Marigold. Powiedziała, że przez cały ten tydzień będzie wieczorami na próbach swojej pantomimy. Spytała, czy nie chcę przyłączyć się do ich trupy i zagrać Józefa z nią jako Maryją. Odparłem, że jestem znanym agnostykiem, i nie mogę brać udziału w żadnych, ale to żadnych przedstawieniach o tematyce religijnej. - Pantomima to po prostu przekazywanie treści za pomocą mimiki i gestu. Wywodzi się z tradycji pogańskich. Przecież mama i tata byli członkami założycielami Nowego Towarzystwa Świeckiego - zaoponowała Marigold. Dorzuciłem do ognia jeszcze jedną szczapę i powiedziałem: - Ale ja po prostu nie toleruję pantomimy, Marigold. - Jesteś ogromnie nietolerancyjnym człowiekiem - odparła Marigold. Odrzekłem na to, że połączenie madrygałów i pantomimy to moje wyobrażenie piekła. - A moim wyobrażeniem piekła jest życie bez ciebie - odparła, po czym dodała: Powinieneś używać rękawiczek, kiedy dokładasz drew do kominka. Drzazga może wywołać zakażenie. - I wyszła ze sklepu. Aż do chwili, kiedy wypowiedziała swoje ostatnie zdanie, chwytałem te polana z nonszalancją graniczącą z szaleństwem. Za to przez resztę dnia obchodziłem się z nimi tak, jakby były laskami dynamitu. środa 11 grudnia, księżyc w pierwszej kwadrze Setka gwiazd filmowych z Hollywood podpisała petycję przeciwko atakowi na Irak. Jeśli nie liczyć Gillian Anderson, tej kobietki z Archiwum X, nigdy nie słyszałem o żadnej z nich. Kiedy byłem w pracy, zadzwoniła do mnie Pandora, żeby mi powiedzieć, iż będzie w Leicester dopiero w Wigilię, kiedy to ma wziąć udział w przyjęciu dla wyborców z naszego okręgu. Poprosiłem ją, żeby zmieniła plany. - Gordon i Sara Brown zaprosili mnie na Downing Street na lampkę szampana i babeczki z budyniem. Gordon chce porozmawiać ze mną o mojej politycznej przyszłości. Czy twoja „kolacja dla VIP-ów" jest od tego ważniejsza? Musiałem przyznać, że nie. czwartek 12 grudnia Dostałem wiadomość od Williama, który prosi mnie, żebym przyjechał do Nigerii na święta. Rzeczywiście! W chwili, kiedy to piszę, nie mam ani grosza, bak samochodu jest pusty, a w mojej lodówce są dwa rożki i pomarszczona, zeschnięta cytryna. Zaległe raty kredytu pochłonęły całą wypłatę z mojego konta.

piątek 13 grudnia Przyszedł rachunek za kartę kredytową. Szczęka mi opadła, kiedy zobaczyłem, ile wyciąga ode mnie co miesiąc Barclaycard za te pieniądze, które pożyczyłem, żeby zapłacić kaucję za apartament na Nabrzeżu Szczurów. Mój doradca prawny, Dave Barwell, przysłał mi kartkę świąteczną z drozdem w czapce Świętego Mikołaja. W środku był rachunek, opiewający na 596 funtów i 48 pensów za „usługi profesjonalne". Zjadłem rożki i wycisnąłem resztkę soku z cytryny do kubka z wrzątkiem. Poczułem się jak mnich w klasztorze o ostrej regule. Byłem rad, kiedy nadeszła pora lunchu i pan Carlton-Hayes poczęstował mnie jedną ze swych kanapek z serem. sobota 14 grudnia Barclaycard to naprawdę wspaniałomyślna organizacja. Otrzymałem dziś od nich list następującej treści: „Jako cenionemu klientowi Barclaycard, z radością pragniemy zwrócić Panu uwagę, iż Pański limit kredytowy został zwiększony do 12 000 funtów. Może Pan wykorzystać go natychmiast, i zostanie to wykazane w Pańskim sprawozdaniu finansowym". Może jednak jakiś bóg istnieje. Dostałem dwa tysiące funtów na bieżące wydatki od Barclaycard! niedziela 15 grudnia Lodówka wypchana jest szczelnie wiktuałami. Bak samochodu jest pełniusieńki. Podobnie zresztą jak wszystkie parkingi w promieniu trzech kilometrów od centrum miasta, więc do podmiejskiego centrum handlowego Water Meadow Park poszedłem pieszo, ścieżką nad kanałem. Cały czas rozglądałem się bacznie, czy nie widać gdzieś łabędzi. Przenikliwy wschodni wiatr omiatał przysadziste budynki. Domy handlowe sieci Next, Marks & Spencer, WH Smith czy DFS wyglądały, jakby spadły z nieba wprost na dawne rozlewiska rzeki, a tłumy kupujących, płynące ku ich wejściom, wydawały mi się równie obce. Do wjazdów na parkingi stały długie kolejki samochodów. Podobnie zresztą było przy wyjazdach. Główne drogi dojazdowe zatłoczone były ludźmi pędzącymi na zakupy. Policjant na motocyklu próbował rozładować ten korek. Nad głowami furczał policyjny śmigłowiec, a klaksony samochodów nie milkły ani na chwilę. Wszystko to przypominało mi raczej Rzym niż spokojne miasteczko w środkowowschodniej Anglii. Mijając prowizoryczny domek w ogródku z grotą Świętego Mikołaja, wystawiony na parkingu od strony północnej, i widząc sznur podekscytowanych dzieciaków, czekających na swoją kolej, by spotkać się z tym wielkim człowiekiem, poczułem wszechogarniającą pustkę i żal. Odwróciłem się na pięcie i poszedłem do domu. Tej nocy Marigold dzwoniła do mnie jedenaście razy. Nie oddzwoniłem. Ta kobieta mnie unieszczęśliwia. poniedziałek 16 grudnia Dziś rano weszły do sklepu dwie nastolatki w minispódniczkach, odcinanych pod biustem bluzkach i cieniutkich bawełnianych kurteczkach, i natychmiast podeszły do kominka. Ich widok tylko mnie rozdrażnił. Jeśli jest im tak zimno, dlaczego tak skąpo się ubrały? Ponieważ nie okazywały żadnego zainteresowania naszymi książkami,

spróbowałem klasycznego chwytu obrotnego, wzorowego sprzedawcy. Spytałem je, czy zrobiły już świąteczne zakupy. Odparły, że jeszcze nie. Wtedy powiedziałem, że książki wspaniale nadają się na prezenty pod choinkę. Jedna z nich bąknęła: „No, mama czasem czyta książki, jak nie ma nic w telewizji". Spytałem ją, czym interesuje się jej matka. - Moja matka to się chyba niczym nie interesuje - odrzekła. Po kilku bardziej szczegółowych pytaniach ustaliłem, że jej matka, Pat, ma 43 lata, pracuje na pół etatu w fabryce żarówek, wychowuje troje dzieci, chętnie pija koktajle, kiedy wychodzi z mężem w sobotnie wieczory, jest fanką Elvisa i uprawia pomidory na balkonie. Kilka minut później przyniosłem dziewczynie kilka odpowiednich książek: Sto koktajli do zrobienia w domu, Elvis - biografia w obiektywie oraz Warzywa na twoim parapecie. Żadna z tych pozycji nie kosztowała więcej niż trzy funty. Dziewczyna oświadczyła, że weźmie tę książkę o koktajlach, i spytała, czy mogę ją zapakować w papier do prezentów. Ależ ta dzisiejsza młodzież jest rozpuszczona! Zanim dziewczęta wyszły ze sklepu, zapytałem je, dlaczego się tak skąpo ubrały w taki chłodny dzień. Obie zaczęły tylko chichotać, a kiedy już zamknęły się za nimi drzwi sklepu, usłyszałem, jak jedna mówi do drugiej: „Patrz, jaki stary zboczeniec!". Miałem ochotę wybiec za nimi i wyjaśnić, że nie jestem wcale żadnym obleśnym staruchem, ale - czując, że to tylko pogorszy sprawę - nie ruszyłem się z miejsca. wtorek 17 grudnia W porze lunchu przyszła do sklepu Marigold, i od progu oznajmiła, że nie może spać ani jeść. - Gdybym tylko wiedziała, że będę taka nieszczęśliwa, kiedy się w tobie zakocham, zamieniłabym swoje serce w bryłę lodu - rzekła. Potem spytała pana Carlton-Hayesa, czy nie zechciałby umieścić na wystawie plakatu reklamującego spektakle jej grupy pantomimicznej. Przez wrodzoną uprzejmość pan Carlton-Hayes nie odmówił, choć plakat był fatalnie zaprojektowany. Grupa mimów wyglądała na nim raczej jak postaci z Nocy żywych trupów. Marigold spytała mnie również, czy przyjdę w czwartek wieczorem na premierowe przedstawienie przed pubem Piłka i Bramka w Thrussington Parva. Nie zdołałem wymyślić żadnej sensownej wymówki, więc się zgodziłem. Kiedy Marigold wyszła, pan Carlton-Hayes rzekł: - Przepraszam, Adrianie, że wtrącam się w nie swoje sprawy, ale ta młoda dama najwyraźniej owinęła cię sobie wokół małego palca. Drogi dzienniku, powinienem był wówczas rzucić mu się na szyję i wyznać, że muszę z nim porozmawiać o moim dylemacie dotyczącym Marigold, lecz duma nie pozwoliła mi być wobec niego zupełnie szczerym i otwartym. Prawda jest jednak taka, że nie chcę nigdy więcej widzieć Marigold ani jej potwornej rodzinki. Powyższa deklaracja nie dotyczy jedynie Daisy. Ją chciałbym oglądać znacznie częściej. Szczerze mówiąc, chciałbym oglądać ją całą, od stóp do głów, z zewnątrz i od środka. środa 18 grudnia Śniło mi się, że Ken Blunt i Marigold poszli do sklepu Habitat z moją kartą Visa i kupili wielkie łoże małżeńskie.

czwartek 19 grudnia, pełnia Pan Carlton-Hayes był dla mnie dzisiaj niezwykle uprzejmy. - Wiesz Adrianie, mój drogi - rzekł - wcale nie musisz iść wieczorem na tę ich pantomimę. Powiedz po prostu tej młodej damie, że ci na niej nie zależy i nie chcesz mieć wobec niej żadnych zobowiązań. Szkoda, że nie posłuchałem jego rady. Pojechałem do pubu Piłka i Bramka w Thrussington Parva i zamówiłem przy barze piwo z lemoniadą. Właściciel, jakiś gburowaty grubasek, powiedział mi, że mimowie są w pokoju na górze, gdzie przebierają się w te swoje maski i kostiumy. Grupa tancerzy i tancerek tańca ludowego morris weszła do baru w prywatnych strojach. Wyglądali prawie normalnie, choć mieli dość mocno zarośnięte twarze. Po chwili dołączyła do nich grupa muzyków ludowych z dziwnymi instrumentami, które jak się potem okazało - były średniowieczne. Przyszła z nimi również Poppy. Włosy miała związane z tyłu wstążką ze wzorem ostrokrzewu, ale i tak obijały jej się o tyłek. Gburowaty właściciel uwijał się za barem, ledwie nadążając z nalewaniem piwa. W końcu podszedł do prowadzących na górę schodów i krzyknął: - Noreen! Noreen, jestem sam za barem! Postawiłem Poppy drinka i usiedliśmy przy stole w kącie sali. Spytałem ją, dlaczego nie bierze udziału w przedstawieniu. - Średniowiecze to nie jest moja ulubiona epoka. Chodziło się wtedy w okropnych ubraniach. Wolę okres rzymski - odparła. - Ale Rzymianie byli najeźdźcami - zaoponowałem. Poppy przerzuciła sobie przez ramię kosmyk włosów i zaczęła go głaskać, jakby był jakimś żywym stworzeniem, mówiąc przy tym: - Rzymianie stanowili siłę, która przyniosła nam cywilizację. Mieli łaźnie z ciepłą wodą i niesamowite produkty do pielęgnacji włosów. Zapytałem, jak często Daisy bywa w Beeby nad rzekąWold. Poppy odrzuciła włosy do tyłu i rzekła: - Dostatecznie często, żeby wywoływać awantury. Punktualnie o ósmej jakiś facet z brodą, ubrany w babską koszulę i rajtuzy, wszedł do baru i oświadczył donośnym głosem: - Moi panowie, moje panie! Szlachetnie urodzeni i wy, co żyjecie z pracy rąk! Wiedzcie oto, że za chwilę mimowie przedstawią wam historię narodzin Jezusa. Na zewnątrz kropiło, a ja nie miałem parasola. Matka pożyczyła go ode mnie i jak zwykle zapomniała oddać. Latarnie świeciły na ulicy, a kilku mimów trzymało w górze staromodne lampy, ale i tak trudno było dojrzeć, co się dzieje, mimo iż nad Thrussington Parva wisiał księżyc w pełni, niczym okrągła lampa sufitowa. Było to przedstawienie wędrowne. Chodziliśmy wokół wsi za aktorami. Marigold jako pogańska Maryja rodziła Jezusa przed dawnym budynkiem poczty. Chyba zrobiła błąd, zakładając na maskę okulary, bo wyglądała jak Jeff Goldblum w Musze. Trzej Królowie złożyli swoje dary przed kawiarenką internetową pani Briggs. Madrygały śpiewano ową specyficzną angielszczyzną, jakiej używają jedynie śpiewacy. Nie dało się zrozumieć ani słowa. Później, w pubie, powiedziałem Marigold, że była „bardzo odważna". Odebrała to jako komplement.

piątek 20 grudnia Obudziłem się i miałem nagły atak paniki w związku z ustaleniami dotyczącymi świątecznej kolacji Koła Literackiego. Napisałem więc co prędzej do Pandory: „Pandoro, odwołaj Brownów. Kolacja dla VIP-ów ważniejsza. Jesteś mi winna przysługę. Adrian, Twój były". sobota 21 grudnia Przez cały dzień mieliśmy w sklepie spory ruch. Ludzie rzucili się na wspomnienia o Marilyn Monroe i autobiografie graczy w snookera. Sprzedaliśmy prawie wszystkie książki Dickensa, a jakiś facet z dzieckiem w nosidełku na piersi wykupił ostatnie sześć egzemplarzy drugiego tomu wyboru dzieł Barry'ego Kenta Kochając się z Wendy Cope. Zamknęliśmy dopiero o wpół do ósmej. Pan Carlton-Hayes przyniósł z domu butelkę sherry. Z jakiegoś powodu sherry zawsze kojarzy mi się z gorsetami staruszek. Ale i tak przyjemnie było zwinąć się z kieliszkiem na fotelu przy kominku. Pan Carlton-Hayes powiedział, że bardzo sobie ceni moją pomoc i ma nadzieję, że ja również jestem zadowolony z pracy. Potem dorzucił, że czasami wydaję się zamyślony i nieobecny. Ponieważ sherry dodała mi śmiałości, powiedziałem mu, że wiele różnych zmartwień - finanse, Marigold i łabędzie - sprawia, iż nie sypiam po nocach. Pokiwał głową ze współczuciem, ale nie zaproponował żadnych konkretnych rozwiązań, takich jak podwyżka pensji. Idąc główną ulicą w stronę kanału, mijałem tłumy włóczącej się bez celu młodzieży płci obojga. Jakiś młodzian w podkoszulku wymiotował w wejściu do sklepu sieci Dixons. Kiedy szedłem ścieżką nad kanałem, księżyc oświetlał drogę. Łabędzie wypłynęły mi na spotkanie, ale na szczęście nie wychodziły z wody. Gielguda z nimi nie było. Mam nadzieję, że zdechł. Gdy wróciłem do domu, w moim apartamencie było nieznośnie gorąco. Termostat, który steruje ogrzewaniem podłogowym, najwyraźniej żyje własnym życiem. Otwarłem suwane drzwi i dla ochłody usiadłem na balkonie. Z mdlejącym sercem spostrzegłem, jak Gielgud podpływa do mnie z przeciwległego brzegu kanału. Powiedziałem mu, żeby stąd zmiatał, ale został, bez ruchu unosząc się na wodzie i wpatrując się we mnie uparcie. Odwzajemniłem to spojrzenie, postanawiając sobie, że pierwszy nie spuszczę wzroku. Po chwili przyłączyła się doń jego żona i w ciemności świeciły już dwie pary oczu, ale przysięgam, drogi dzienniku, że tylko zimno zagnało mnie z powrotem do środka. Nie mogłem się pozbyć sprzed oczu obrazu Gielguda i jego żony, unoszących się na wodzie obok siebie. Zastanawiałem się, jak długo są razem, i jak się poznali. Zazdrościłem im tego związku. Nagły przypływ adrenaliny wyrzucił mnie na dwór i kazał wsiąść do samochodu. Pojechałem do Beeby nad rzeką Wold i czekałem przed pustym domem Flowersów. Wrócili dopiero o jedenastej. Rodzice Marigold weszli do środka. Za nimi szedł jakiś facet z wielkim nosem. Marigold podeszła do samochodu, otworzyła drzwi i usiadła obok mnie. Spytałem ją, czy ten typ z wielkim nosem to Roger Middleton.

- Tak - odparła. - Dziś zaczynają ten eksperyment z tolerancyjnym małżeństwem. Oświadczyłem, że mam jej coś do powiedzenia. - O nie! Tylko nie to! - zawołała z rozpaczą w głosie. - Dlaczego zawsze mi się to przytrafia? Dlaczego mężczyźni zaspokajają swoje żądze, a potem rzucają mnie w kąt jak brudną ścierkę? Zapragnąłem pojechać do domu, ale wiedziałem, że teraz mam jak w banku pół godziny płaczu i samoponiżania w wykonaniu Marigold. Najpierw więc powiedziałem, że nie jestem jej wart, nie chcę żadnych zobowiązań, etc., itd., itp. Potem streściłem alegorię Platona o tym, że pierwsi ludzie mieli po cztery nogi, cztery ręce i dwie głowy i kręcili się po świecie absolutnie szczęśliwi. Lecz bogowie spojrzeli na nich i zaczęli im tego zazdrościć, więc przecięli każdego człowieka na dwie połówki. Teraz ludzie mieli już tylko po dwie nogi, dwie ręce, i jedną głowę. Wciąż wydawali się szczęśliwi, nadal mogli chodzić i używać życia, ale w ich wnętrzu panował potworny zamęt i cały czas szukali swojej drugiej połówki, by móc żyć znowu pełnią życia. - Ty też znajdziesz kiedyś swoją drugą połówkę, Marigold - zakończyłem. - On gdzieś tam jest, i też ciebie szuka. Marigold gapiła się przez przednią szybę, jakby spodziewała się ujrzeć swoją drugą połówkę, opartą o żywopłot z wawrzynu. Potem nastąpiło dziesięć minut głośnego płaczu, pięć minut cichego szlochu i pochlipywania oraz kilka minut patetycznych deklaracji wygłaszanych urywanym głosem. Odetchnąłem z ulgą, kiedy Marigold rzekła wreszcie: - Idę spać. Chcę już tylko, żeby ten okropny dzień się skończył. Odprowadziłem ją do drzwi. Marigold otworzyła je i weszła do środka. Staliśmy przez krótką chwilę w holu, a potem poklepałem ją po przyjacielsku po ramieniu i powiedziałem: - No to cześć. Jechałem do domu, słuchając nastawionych na cały regulator kaset Abby. Myślę, że musiałem parę razy przekroczyć dozwoloną prędkość. Czułem się tak, jakby mój wóz miał skrzydła. niedziela 22 grudnia Dziś rano o wpół do dziewiątej zadzwonił do mnie Michael Flowers. Powiedział, że w godzinach rannych Marigold została przyjęta do szpitala z podejrzeniem zapalenia ślepej kiszki. Dodał, że cały czas mnie wzywała. - Dzwoniłem na to przenośne urządzenie, które masz zawsze przy sobie, ale to cholerstwo powtarzało w kółko: „Połączenie nie może zostać zrealizowane. Prosimy spróbować później" - rzekł poirytowany. - Ona cierpi straszliwe katusze, zarówno fizyczne, jak i psychiczne, Adrianie. Idź do niej, proszę. Ona cię potrzebuje. Wyszedłem na balkon i rozejrzałem się. W oddali widziałem światła masywnego budynku Szpitala Królewskiego. Koło mojego samochodu, przy drzwiach kierowcy, stał Gielgud, jakby chciał zagrodzić mi drogę. Czyżby próbował mi powiedzieć, że mam nie jechać do szpitala? Odkąd poznałem rodzinę Flowersów, wszędzie widzę jakieś wróżby i znaki. Po drodze do szpitala zadzwoniłem do Pandory. Odebrała natychmiast. Błagałem ją, żeby przyjechała jutro do Leicester. Wyśmiała mnie.

Zapytałem ją, czy ma numer telefonu do Keitha Vaza. Powiedziała, że ma, ale mi nie poda. Spytałem więc, czy zna jakichś sławnych ludzi, którzy mogliby wybawić mnie z kłopotu w ostatniej chwili. - Dwudziestego trzeciego grudnia, z jednodniowym wyprzedzeniem, bez zwrotu kosztów i bez honorarium? Czyś ty oszalał? - spytała Pandora, po czym dodała spokojniejszym tonem: - Serio, Aidy, odbiło ci? Kiedy cię ostatnio widziałam, wydawałeś się trochę samotny i przygnębiony. A na tym twoim cholernym poddaszu jest strasznie pusto i zimno. Powiedziałem jej, że Marigold jest w szpitalu, a ona na to: - Okaże się, że nic jej nie jest. Pieprzona primadonna! Wypomniałem Pandorze, że nawet nie zna Marigold. - Wayne Wong mówi, że ona jest jak żona Mao: mała, ale śmiertelnie niebezpieczna. Całe wieki szukałem Marigold po szpitalu. Dowiedziałem się, że przenieśli ją z ostrego dyżuru na salę obserwacyjną. W końcu znalazłem ją na drugim oddziale chirurgii, w sali z pięcioma innymi kobietami. Kiedy spytałem o Marigold i podałem swoje nazwisko, pielęgniarka w dyżurce powiedziała: - A, to pan jest jej narzeczonym. Powinienem był zaprzeczyć i upierać się, że jestem obecnie wolnego stanu, ale ona już zdążyła się odwrócić i popędziła w głąb korytarza. Marigold oglądała coś w małym telewizorze stojącym tuż obok jej łóżka, ale kiedy zobaczyła, że przyszedłem, zamknęła oczy i udawała, że jest pogrążona w głębokim śnie. Nie miałem najmniejszej ochoty jej „budzić", więc usiadłem przy łóżku i obejrzałem wiadomości. Pan Blair mówił o tym, jakie niebezpieczeństwo zagraża światu, jeśli takim tyranom jak Saddam Husajn nie rzuci się w porę wyzwania. Nadal pozostaje dla mnie tajemnicą, jak ktoś może wątpić w jego słowa. Ten człowiek emanuje wręcz szczerością i uczciwością. Marigold w końcu się „przebudziła" i udawała zaskoczoną moim widokiem. Wyciągnęła do mnie swoją drobną dłoń, a ja ją uścisnąłem. W szpitalnym sklepiku kupiłem jej egzemplarz „Hello!" i kiść bezpestkowych, czarnych winogron. Pokazała mi tylko wiszącą nad jej łóżkiem karteczkę z napisem „Nie podawać nic doustnie" i powiedziała, że dopóki lekarze nie zrobią wszystkich badań, nie wolno jej jeść ani pić, na wypadek gdyby musieli jej usuwać ślepą kiszkę. Potem oddała mi „Hello!", mówiąc, że żal jej tylko bogatych i sławnych ludzi, a ich stroje i rezydencje nic a nic jej nie obchodzą. Podejmowałem rozpaczliwe wysiłki, żeby znaleźć jakiś temat do rozmowy, ale wszystko na próżno. Siedzieliśmy więc w krępującym milczeniu i oglądaliśmy ScoobyDoo! w telewizji. Na koniec, kiedy portier zerwał z twarzy maskę i ukazał swoje prawdziwe oblicze złego naukowca, który groził, że wysadzi cały świat w powietrze, Marigold zaczęła płakać i powiedziała: - Pewnie będę w szpitalu przez całe święta, a tak bardzo chciałam, Adrianie, żebyśmy spędzili razem nasze pierwsze Boże Narodzenie! Najwyraźniej zupełnie wymazała z pamięci rozmowę, którą odbyliśmy wczoraj wieczorem.

Do sali wszedł czarnoskóry doktor, żeby zbadać jej brzuch. Wyglądał na wycieńczonego. Chciałem wyjść, ale lekarz powiedział: - Ależ nie, proszę siedzieć. To pan jest przecież narzeczonym panny Flowers, prawda? Marigold przytaknęła ochoczo, a ja w tych okolicznościach nie bardzo mogłem zaprzeczyć. Patrzyłem więc, jak doktor obmacuje dół jej brzucha. Marigold reagowała tak, jakby jego palce były rozpalonymi prętami wbijanymi w jej ciało. Kiedy zapięła na powrót bluzkę od piżamy, doktor powiedział: - Ten pani ból to dla mnie zagadka. Nie ma śladu opuchlizny ani gorączki, a ciśnienie ma pani lepsze ode mnie. Nie sądzę, żeby to było zapalenie wyrostka. Czy miała pani ostatnio jakieś przejścia natury emocjonalnej? - Przez całą noc cierpiałam straszliwe katusze - odparła Marigold. Doktor spojrzał na mnie i rzekł: - Zakładam, że odbywa pan z narzeczoną normalne stosunki? Poczułem się urażony tą uwagą i odparłem: - Czy pan mi sugeruje, że jestem jakimś seksualnym dewiantem? - Ależ nie, źle mnie pan zrozumiał - odrzekł lekarz, po czym, zwracając się do Marigold, dodał: - Czy odczuwa pani ból podczas stosunku? - Fizycznie, nie - odpowiedziała. Przesiedziałem z nią jeszcze godzinę, aż w końcu zjawili się jej rodzice. Netta przyniosła Marigold pół tuzina kartek świątecznych. Jedna z nich zawierała zaproszenie na sylwestrowy bal przebierańców od Tani Braithwaite. Marigold nie wiedziała, o co chodzi, dopóki jej nie wyjaśniłem, że Tania to moja była macocha. - Ale wcale nie musisz iść na to przyjęcie - dodałem pospiesznie. - Ależ przeciwnie, Marigold - wtrąciła Netta. - Musisz pójść. Taki bal to jest coś! 21.00 Zostawiłem wiadomości na poczcie głosowej Keitha Vaza, Patricii Hewitt, Jima Marshalla (wszyscy troje są członkami parlamentu), Gary'ego Linekera, Martina Johnsona (kapitana drużyny Tygrysów), Rosemary Conley, Williego Thorne'a, burmistrza Leicester oraz kierownika miejscowego domu towarowego Marks & Spencer, prosząc każdą z tych osób, by zabrała głos na naszej uroczystej kolacji. Potem coś mnie olśniło. Zadzwoniłem do Wayne'a Wonga i spytałem go, czy Engelbert Humperdinck z rodziną spędza jak zwykle święta w Leicester. - Jeszcze nie zarezerwowali stolika - odparł Wayne. Pomyślałem, że skoro już dzwonię, to zamówię stolik dla ośmiu osób na wpół do ósmej następnego dnia. - Nie ma już miejsc, Aidy. Przecież jutro wigilia Wigilii - odrzekł Wayne. Musiał jednak usłyszeć nutkę rozpaczy w moim głosie, ponieważ, wysłuchawszy moich próśb, uległ i rzekł niechętnie: - No dobra, gdzieś was wcisnę, ale będziecie musieli wyjść przed wpół do dziesiątej. poniedziałek 23 grudnia Kiedy obudziłem się dziś rano, wisiała nade mną gradowa chmura niepokoju.

Idąc do pracy, zadzwoniłem do Kena Blunta i Gary'ego Milksopa i przekazałem im szczegóły dotyczące naszej dzisiejszej kolacji. - Udało ci się załatwić jakiegoś sławnego prelegenta? - zapytał Ken. Powiedziałem mu, że nasz gość zje z nami kolację w Cesarskim Smoku, a potem udamy się do mojego apartamentu na poddaszu na kawę i prelekcję. Dzwoneczek na drzwiach do księgarni dzwonił dziś bez przerwy, oznajmiając przybycie kolejnych klientów. W pewnej chwili była nawet prawdziwa kolejka do kominka. Przyszli moi rodzice. Jak zwykle robili świąteczne zakupy w ostatniej chwili. Matka spytała, co chcę dostać pod choinkę. Powiedziałem jej, żeby mi kupiła kawałek sznura, bym mógł się na nim powiesić. - Coś ty taki ponury? - zapytała. - Jak mi nie powiesz, co chcesz, to kupię ci dwie pary bokserek Calvina Kleina. Mam nadzieję, że pojawisz się u nas na obiedzie w pierwszy dzień świąt. To będzie ostatni obiad w starym domu, bo zaraz po świętach się wyprowadzamy. Teraz z kolei ja spytałem rodziców, co chcieliby dostać w prezencie. - Przydałby się porządny kilof - odparł ojciec. Matka oznajmiła, że skończył jej się ulubiony balsam nawilżający do ciała. Potem uprzedziła mnie, że Rossie i jej chłopak Simon mają przyjechać w pierwszy dzień świąt, więc powinienem kupić prezenty również dla nich. - I pamiętaj, że w pierwszy dzień świąt jest pierwsza rocznica śmierci Nowego Psa - dodała. - Powinien pamiętać, do cholery - dorzucił ojciec. - Przecież to on go zamordował. - Słuchajcie - zaoponowałem - ile razy mam wam powtarzać, że wcale nie dałem psu tej kości z indyka? Sam wskoczył na stół i porwał mi ją z talerza. Spytałem matkę, czy zna jakichś sławnych ludzi, którzy mieliby dziś wolny wieczór. Odparła, że zna byłą żonę kuzyna Linekera, która opowiada zabawne historie z dzieciństwa Gary'ego. - Wątpię, by ta kobieta zdołała wzbudzić zainteresowanie Koła Literackiego, chyba że Lineker już od maleńkości czytywał Dostojewskiego. O wpół do szóstej spytałem pana Carlton-Hayesa, czy nie zechciałby zostać prelegentem na uroczystej kolacji Koła Literackiego. - Och, wielka szkoda, mój drogi - odparł. - Dziś wieczorem urządzam przyjęcie dla sąsiadów. Jeśli to ma być już dzisiaj, to jedynie osoba, która uwielbia słuchać własnego głosu, zgodzi się przyjąć zaproszenie. - Michael Flowers! - zawołaliśmy jednocześnie. Spojrzałem na plakat z terminami przedstawień grupy pantomimicznej. Dziś wieczorem Flowers nie występował w żadnym spektaklu. Natychmiast do niego zadzwoniłem. Odebrała Netta, która powiedziała, że jej mąż jest u Marigold w szpitalu. Dorzuciła jeszcze informację, że Marigold wychodzi jutro rano. Zadzwoniłem na drugi oddział chirurgiczny i poprosiłem, aby pilnie połączono mnie z Michaelem Flowersem. Pielęgniarka spytała, czy jestem jego krewnym. Odparłem, że nie. - W takim razie obawiam się, że nie będę mogła pana połączyć - rzekła.

Bardzo mi zależało, żeby z nim porozmawiać, więc powiedziałem, że jestem narzeczonym Marigold. Kiedy Michael Flowers podszedł nareszcie do telefonu, wyjaśniłem mu, że w ostatniej chwili zawiodła mnie Cherie Blair, i muszę do wpół do ósmej znaleźć kogoś na jej miejsce. Spytałem, czy nie zechciałby zostać naszym gościem. - No jasne, że jako twój przyszły teść z radością wybawię cię z kłopotu - rzekł. Potem spytał, czy chcę przekazać coś Marigold. - O tak, proszę jej przekazać ode mnie najlepsze życzenia - odparłem. - Daj spokój, Adrianie, stać cię na więcej, zakochany młokosie. Nie musisz się mnie wstydzić. Powiedzże dziewczynie, że ją kochasz. Cóż mogłem zrobić, drogi dzienniku? Facet miał mnie w garści. Zadzwoniłem do Nigela i poprosiłem, żeby poszedł ze mną na tę kolację. - Czemu nie? - powiedział bez cienia wdzięczności. - Przynajmniej nie będę dziś musiał gotować. Wprowadziłem Nigela do restauracji, trzymając go za przód koszuli i kierując nim delikatnie. I tak potykał się po drodze o stoły i krzesła, a na dodatek dwa razy upuścił swoją białą laskę. Słownictwo, jakiego przy tym używał, nie nadaje się do powtórzenia. Odkąd oślepł, ma dosyć gwałtowny temperament. Wayne zdołał jakoś dostawić dodatkowy stolik obok akwarium. Światełka wewnątrz zbiornika rzucały na stół nieprzyjemną zielonkawą poświatę, ale nie wypadało mi narzekać. Ken Blunt i jego żona Glenda wyglądali jak para Marsjan w średnim wieku. Glenda ma trochę tandetną urodę, ale jest całkiem sympatyczna. - Nie przeszkadza mi, że Ken pisze. To całkiem tanie hobby, nie tak jak golf oświadczyła na wstępie. Gary'emu Milksopowi zaświeciły się oczy na widok Nigela. Nic dziwnego, ponieważ partner Gary'ego okazał się młodzieńcem o twarzy łasicy, z rzadziuchną bródką i uszami odstającymi jak uszka kubków. Szkoda, że nie można było ostrzec Milksopa, że u Nigela nie ma szans. Nigel lubi mocarnych robotników, którzy mówią mu, co ma robić, i zmieniają jego życie w piekło. „Parą przyjaciół", o których wspominał Milksop, okazały się dwie poważnie wyglądające dziewczyny. Gary powiedział, że poznał je w zeszłym miesiącu na terapii grupowej. Chyba obie uważały Gary'ego za jakiegoś geniusza. Flowers kazał nam na siebie czekać, po czym wywołał zamieszanie swoim wejściem, już od progu wołając na całą restaurację: - Czekają na mnie przy stoliku literatów! Miał na sobie zielony tweedowy garnitur i ogromny filcowy kapelusz. Oznajmiłem, że właśnie wszedł nasz sławny gość. Ken obejrzał się za siebie i rzekł: - To przecież ten dureń ze sklepu ze zdrową żywnością na rynku. Glenda schowała do torebki swój notes na autografy. Uczucie rozczarowania zawisło nad stołem jak gradowa chmura. Był to niezwykle nieprzyjemny posiłek. Na dodatek Wayne Wong przypominał mi bez przerwy, że musimy wyjść przed wpół do dziesiątej. Ken Blunt i Michael Flowers kłócili się w sprawie Iraku. Ken jest zaciekłym

przeciwnikiem Ameryki (Glenda powiedziała mi nawet, że jej mąż nie toleruje w domu coca-coli), a Michael Flowers uważa się za pacyfistę (nie ma biedak pojęcia, że wiem, iż pan Carlton-Hayes dołożył mu wtedy na parkingu). W pewnym momencie wtrąciłem, iż mimo że żona pana Blaira sprawiła tak wielki zawód naszemu Kołu Literackiemu, odrzucając nasze zaproszenie, nadal bezgranicznie ufam naszemu premierowi, a iracka broń masowego rażenia z pewnością zostanie już niebawem znaleziona, choć jej poszukiwania przypominają szukanie igły w stogu siana wielkości Francji. - Albo szukanie kawałka indyka w tych pieprzonych chińskich kluskach - wtrącił Nigel. Gary Milksop powiedział, że w całym tym zamieszaniu z Irakiem chodzi wyłącznie o ropę. Jego fanki pokiwały głowami i wpatrywały się w niego, jakby był jakimś guru w sprawach polityki. Nigel uparcie nie pozwalał sobie pomóc w znalezieniu kawałków indyka na swoim talerzu i ciągle upuszczał kluski na swoją koszulę od Kenza. Dwie poważnie wyglądające dziewczyny szeptały coś między sobą, ale najwyraźniej nie miały ochoty włączyć się do rozmowy. Michael Flowers szybko przeszedł na tryb monologu, rozprawiając o śmierci w anegdotach. Na koniec posiłku zaproponował wotum wdzięczności dla mnie, mówiąc: - To Adrianowi, mojemu przyszłemu zięciowi, musimy podziękować za zorganizowanie tego wspaniałego spotkania. Nigel zaśmiał się sardonicznie i zawołał, by podano szampana. Wayne Wong przyniósł niebawem dwuipółlitrową butelkę pomagne oraz dziewięć kieliszków, i zapytał: - Co takiego świętujecie? - Adrian zaręczył się z Marigold Flowers - wyjaśnił Nigel. - No nie, nabijasz się ze mnie - odparł Wayne. - Chyba nie z tą chudzinką, która boi się karpi? - Wayne, to jest ojciec Marigold, Michael - wtrąciłem pospiesznie. Wayne zdawkowo uścisnął dłoń Flowersa, a potem zwrócił się do mnie: - Jest już za pięć wpół do dziesiątej, więc będziecie musieli szybko wypić tego szampana. Kiedy napełniono już kieliszki, Nigel zaczął śpiewać kawałek, który wygrał kiedyś konkurs piosenki Eurowizji - Congratulations Cliffa Richarda. Niebawem piosenkę podchwycili pozostali goście lokalu, a Ken Blunt podniósł mnie z miejsca, bym mógł odebrać gratulacje od całej sali. Jedna z poważnych dziewcząt zrobiła zdjęcie, na którym ściskamy się i podajemy sobie ręce z Michaelem Flowersem. Obiecała przesłać mi odbitkę przez Gary'ego Milksopa. Zdaje się, że wbrew swej woli zaręczyłem się oficjalnie z Marigold Flowers. Gielgud i pozostałe łabędzie zebrały się w rogu parkingu. Pokazałem je Michaelowi Flowersowi, który powiedział: - Jak mniemam, powinniśmy postępować ze szczególną ostrożnością. Wiesz, taki łabędź może człowiekowi złamać rękę. Siedzieliśmy więc w range roverze Flowersa i czekaliśmy, aż przyjadą pozostali. Na schodach nie dało się wprost ominąć łabędziego łajna, więc siłą rzeczy

wniesiono go całkiem sporo na mój parkiet. Zaparzyłem kawę i jak zwykle ostrzegłem wszystkich, że mam oszkloną łazienkę. Ostrzeżenie to nie przeszkodziło w niczym Michaelowi Flowersowi, który poszedł się załatwić i narobił tyle hałasu, co Zambezi w porze deszczowej. Nigel i Gary Milksop usiedli obok siebie na białej sofie. Dwie poważne dziewczyny siedziały po turecku na podłodze. Ken Blunt i jego żona rozwalili się w nonszalanckich pozach na futonie. Przy wtórze łabędzich syków wniosłem do środka krzesła z balkonu. Łasiczkolicy zajął jedno z nich, a Michael Flowers - drugie. Mnie samemu stało się całkiem wygodnie, kiedy oparłem się o kuchenny blat. Chciałem już tylko, by ten koszmarny wieczór dobiegł końca. Flowers znów kazał nam czekać. Najpierw przyjął pozę Myśliciela Rodina, a potem podniósł głowę i powiedział: - Czy moglibyśmy, zanim zacznę mówić, usiąść bliżej siebie i utworzyć krąg? Było przy tym mnóstwo niezręcznego przesuwania mebli, a w końcu Flowers rzekł: - A teraz chcę, żebyście wzięli się za ręce, zamknęli oczy i poczuli atmosferę panującą w tym pomieszczeniu. Zamknąłem oczy, wziąłem za rękę Kena Blunta i Łasiczkolicego i poczułem zażenowanie, nieufność i znudzenie. Flowers zaintonował coś, co, jak nam powiedział, było buddyjską mantrą, namawiając nas usilnie, abyśmy doń dołączyli. W końcu Ken Blunt podniósł żonę z podłogi i oświadczył: - Musimy już iść do domu, żeby wyprowadzić psa. Na schodach, kiedy odprowadzałem ich do wyjścia, Ken powiedział: - Wolałbym tańczyć na rozżarzonych węglach niż zostać i wysłuchać tego, co on może mieć do powiedzenia. Kiedy wróciłem do pokoju, Flowers mówił: - Kiedy miałem sześć lat, czytywałem Woltera, a rok później - Tołstoja. - Czy napisał pan kiedyś powieść, panie Flowers? - za-szczebiotał niewinnie Gary Milksop. Flowers oświadczył, że w latach sześćdziesiątych napisał „wzorcową angielską powieść". Poprosił wówczas swego drogiego przyjaciela Philipa Larkina, by ten przeczytał rękopis. Wedle tego, co mówił Flowers, Larkin odpisał, że Powitaj to wszystko to powieść stulecia. Pomniejsi pisarze, tacy jak ja sam, Amis i inni, powinni odłożyć pióra i zapłakać. Mike, mój drogi przyjacielu, jesteś geniuszem. Wszyscy wydawcy w Londynie będą się tłoczyć u twoich drzwi". - Wiem, że jestem tylko niedouczonym gejem, ale jakoś nigdy nie słyszałem o powieści pod tytułem „Powitaj to wszystko" - rzucił Nigel. Flowers przygryzł dolną wargę i odwrócił na chwilę głowę, jakby chciał opanować gwałtowne emocje. - Nie - odparł głosem, który pewnie jego zdaniem brzmiał dosyć dramatycznie. Moja pierwsza żona, Conchita, spaliła rękopis. Gary'emu Milksopowi, Łasiczkolicemu i dwóm poważnym dziewczynom aż zaparło dech ze zgrozy. - A to była w dodatku jedyna kopia? - zapytał Nigel. Flowers skinął głową.

- Była napisana odręcznie różowym atramentem na pięknym, czerpanym papierze. Na twarzy Nigela odmalował się wyraz zdumienia. - I wysłał pan taki rękopis do Philipa Larkina pocztą? - Pracownicy poczty to najlepsi specjaliści w tym kraju - żachnął się Flowers. Miałem do nich absolutne zaufanie. Teraz ja się wtrąciłem, usiłując zastawić sidła na Flowersa. - Ale ma pan ciągle ten list od Larkina? - Nie - odparł. - Conchita zniszczyła wszystko, co było mi drogie. Jedna z poważnych dziewcząt przerwała milczenie i rzekła: - Pisałam magisterkę z Philipa Larkina. Przeczytałam wszystko, co napisał, ale jakoś nie pamiętam, żeby wspominał gdzieś o Michaelu Flowersie. Flowers uśmiechnął się i westchnął. - Moja droga, papiery Philipa również spłonęły. - Czyli - podsumowałem - nie ma żadnych dowodów na to, że był pan bliskim przyjacielem Philipa Larkina? Ani na to, że napisał pan arcydzieło Powitaj to wszystko? Miałem już dosyć. Wykręciłem się od dalszego udziału w tej rozmowie mówiąc, że muszę zaczerpnąć świeżego powietrza. Kilka minut stałem na balkonie, dopóki chłód nie zmusił mnie, bym wrócił do środka. Kiedy wszedłem, Flowers mówił właśnie: - Zrobiłem, co w mojej mocy, by powstrzymać nadciągającą dyktaturę samochodu. Usiłowałem powstrzymać produkcję forda cortiny. Leżałem pod bramą wjazdową fabryki w Dagenham. Miałem takie przeczucie, że jeśli da się proletariatowi samochody, zniszczone zostanie naturalne środowisko, Anglia, a z czasem wszystko to, co jest drogie naszym sercom. - Mój ojciec miał cortinę - powiedział Nigel. - Wóz był bladoniebieski i miał tapicerkę ze skóry lamparta. Czy którykolwiek z robotników tej fabryki rzucił swoją dobrze płatną posadę z uwagi na pańską podziwu godną troskę o środowisko? - Byłem ogromnie rozczarowany reakcją robotników - rzekł Flowers. - Niestety, chyba nawet się ze mnie nabijali, a kilku skorzystało z okazji, żeby sprawić mi coś, co, jak sądzę, nazywa się teraz tęgim laniem. Gary Milksop zaproponował, że podrzuci Nigela do domu, a Łasiczkolicemu kazał odwieźć dwie poważne dziewczyny do mieszkania, w którym razem mieszkały. Flowers został znacznie dłużej niż pozostali i gadał do mnie bez przerwy. Mówił głównie na temat Conchity. - Pojechałem do Meksyku po obejrzeniu Królewskiego polowania na słońce w ratuszu w Loughborough. Byłem młodym człowiekiem szukającym kontaktu z innymi kulturami, i już sądziłem, że znalazłem to, czego szukałem, w pozostałościach kultury Azteków. A Conchitę poznałem na dziedzińcu hotelu La Croix. - Też tam mieszkała? - spytałem. - Nie - odparł. - Była sprzątaczką. Zamieniliśmy parę słów. Pochwaliła mój hiszpański i spytała, czy nie potrzebuję przewodnika na wycieczkę do ruin miasta Majów w Palenque. Prawie natychmiast zostaliśmy kochankami. Zabrała mnie do siebie, żeby przedstawić rodzinie. Byli przeraźliwie ubodzy. Było ich dziesięcioro i mieszkali obok wysypiska śmieci w szopie z klepiskiem zamiast porządnej podłogi. Jej mali braciszkowie biegali dookoła nago, w samych tylko białych podkoszulkach. Dałem jej

ojcu pięćdziesiąt dolarów i zabrałem ją do Anglii. - Westchnął i po chwili podjął: - Potem było tak, jakbym przesadził egzotyczny, szklarniowy kwiat na podmokłe, angielskie pole. Kiedy urodziła się Daisy, Conchita przez krótką chwilę była szczęśliwa, ale zanim dziewczynka skończyła trzy latka, Conchita porzuciła nas i wróciła do Meksyku. - Z rzeźnikiem z Melton Mowbray - podpowiedziałem usłużnie. Flowers skrzywił się z bólu i jęknął: - Proszę cię... - jego głos brzmiał tak, jakbym zdarł mu strup z jakiejś starej rany. Mijały kolejne minuty i już zaczynałem się zastanawiać, czy będzie bardzo niegrzecznie, jeśli przebiorę się w łazience w piżamę. - Netta prawie dosłownie uratowała mi życie w Stonehenge - zaczął znowu Flowers. - Dosłownie? - spytałem. - To znaczy chce pan powiedzieć, że jeden z tych głazów już miał na pana spaść, kiedy ona... - No, może nie aż tak dosłownie - odparł - ale nadała inny kierunek mojemu życiu. Zajęła się mną i kochała mnie, jeszcze do niedawna. - Przerwał i dodał po chwili: Skończyłem z kobietami. Teraz zamierzam poświęcić całą swoją energię czemuś znacznie ważniejszemu: przyszłości tego wspaniałego kraju. Kiedy wreszcie sobie poszedł, rzuciłem się na futon, zbyt wyczerpany, by myśleć o przebieraniu się w piżamę. W głowie zacząłem układać pewien list. Drogi Martinie Amis! Mam do Pana prośbę. Czy mógłby Pan przejrzeć szybko całą korespondencję Pańskiego nieżyjącego Ojca, wszystkie Jego dzienniki, pamiętniki i inne pozostawione przezeń materiały, i sprawdzić, czy znajdują się w nich jakiekolwiek wzmianki - choćby najbardziej zdawkowe - o przyjaźni Philipa Larkina z niejakim Michaelem Flowersem z Beeby nad rzeką Wold? Chodzi mi zwłaszcza o list Larkina, w którym wspomina on rękopis powieści Powitaj to wszystko. Wiem, że Pański Ojciec i Philip Larkin byli serdecznymi przyjaciółmi... wtorek 24 grudnia, Wigilia Dzisiaj z samego rana zadzwonił do mnie ojciec. Jest to wydarzenie tak niecodzienne, że kiedy tylko usłyszałem w słuchawce jego głos, natychmiast pomyślałem, że matka miała wypadek i została kaleką albo nie żyje. - Złamałeś matce serce - powiedział ojciec. - Czemu nie zaprosiłeś nas wczoraj wieczorem na swoje przyjęcie zaręczynowe? Wstydzisz się nas? Wiem, że palimy i nie wylewamy za kołnierz, a twoja matka potrafi być uparta, ale... - To nie było żadne przyjęcie zaręczynowe - przerwałem mu. Potem usłyszałem, jak ojciec mówi: - Paulino, on twierdzi, że to wcale nie było przyjęcie zaręczynowe. Dobiegł mnie przytłumiony głos matki z drugiego końca pokoju, pełen złości i łez. Ojciec przełożył to na nasze: - Matka mówi, że nasz mleczarz powiedział, że wczoraj wieczorem w Cesarskim Smoku odbierałeś od całej sali gratulacje z okazji zaręczyn. - Powiedz mamie, że ten mleczarz powinien lepiej sprawdzać fakty, zanim zacznie rozpuszczać plotki - odparłem. Ojciec odsunął słuchawkę od ust i powtórzył to matce. Usłyszałem tylko jakieś

niezrozumiałe krzyki, z których udało mi się wyłowić słowa „kłamca" i „zaręczony". Ojciec zaczął mi powtarzać odpowiedź mojej matki, ale przerwałem mu i powiedziałem: - Czy mogę usłyszeć to z pierwszej ręki? - Obawiam się, że nie. Obie ręce i w ogóle cała reszta leży na kozetce i wypłakuje sobie do cna swoje przekrwione oczy - odrzekł ojciec. Wyjaśniłem mu, iż nie mam pojęcia, jak doszło do tego, że się zaręczyłem; dodałem, że to wszystko jakaś straszliwa pomyłka, bo wcale nie kocham Marigold ani nawet jakoś szczególnie jej nie lubię. Obiecałem, że wieczorem jeszcze do nich zadzwonię. Kiedy przyszedłem do pracy, sklep był już pełen ludzi, w ostatniej chwili szukających świątecznych prezentów. Pan Carlton-Hayes uwijał się za ladą, usiłując poradzić sobie z długim ogonkiem klientów. O jedenastej zadzwoniła Netta Flowers, żeby mi powiedzieć, że Marigold jest już z powrotem w domu. - Bardzo chce się z tobą widzieć, Adrianie - dodała. - Może zechciałbyś przyjść do nas jutro na bożonarodzeniowy deser i herbatkę? - Przykro mi, pani Flowers, ale jutro o tej porze moja rodzina wybiera się na mszę za duszę naszego ukochanego psa - odparłem. - Marigold jest w bardzo kiepskim nastroju - rzekła Netta. - Zrobiłam jej indyjski masaż głowy i posypałam cały pokój lawendą, ale w żaden sposób nie mogę jej uspokoić. Piszę o tym z przykrością, drogi dzienniku, ale bezgłośnie ciskałem przekleństwa w słuchawkę, pisząc jednocześnie na karteczce do prezentów: „Dla Mamy od Adriana". - Nawet Daisy nie potrafi jej pocieszyć - rzekła nagle Netta. - To Daisy też jest? - spytałem. - Owszem, w tym roku w Boże Narodzenie wszystkie moje dziewczęta zjechały do domu - odparła z dumą Netta. Powiedziałem, że przyjadę jednak do Beeby i przywiozę prezent świąteczny dla Marigold. - Wszyscy bardzo cię lubimy, Adrianie - rzekła Netta i odłożyła słuchawkę. Około wpół do piątej zadzwonił ojciec, żeby mi powiedzieć, że wiadomość o moich zaręczynach pojawiła się nawet w miejscowej gazecie - „Leicester Mercury" - na stronie z ogłoszeniami towarzyskimi. Dodał, że na Wisteria Walk wydzwaniają znajomi i wypytują ich o Marigold. - Matka ciężko to zniosła, Adrianie - dodał. - Zażyła podwójną dawkę prozacu i położyła się do łóżka. Nie nafaszerowała świątecznego indyka i w ogóle nic nie zrobiła. Skoczyłem na róg ulicy i kupiłem „Leicester Mercury". Ogłoszenie było w ramce. Od razu rzucało się w oczy. Jego treść była następująca: Michael i Netta Flowers z ogromną radością ogłaszają zaręczyny swej ukochanej córki Marigold z panem Adrianem Mole'em. Życzymy młodym spokoju i duchowego spełnienia na nowej drodze życia. Szczegóły dotyczące ślubu podane zostaną w późniejszym terminie. Nakład „Leicester Mercury" wynosi 93 156 egzemplarzy. Szacuje się, że gazeta ma około 239 tysięcy czytelników. Zmroziło mi krew w żyłach. Wracając do księgarni, zdałem sobie sprawę, że większość sklepów przy głównej ulicy jest zamknięta. Miałem zamiar wyskoczyć w porze lunchu i zrobić jakieś

świąteczne zakupy, ale było już na to za późno. Kilkakrotnie opanowywało mnie jakieś szaleństwo. Raz, kiedy wpadłem do sklepu Habitat i spytałem, czy sprzedają kilofy, a potem, kiedy wparowałem do HMV, prosząc, by mnie skierowano do działu nagrań Johnny'ego Casha. Niektórzy z naszych klientów ulegali bardzo podobnym atakom paniki. O wpół do szóstej byliśmy jedynym czynnym sklepem na głównej ulicy. W pewnej chwili do naszej księgarni wpadł cały tłum podchmielonych budowlańców, którzy pili przez całe popołudnie zamiast kupować prezenty dla żon i narzeczonych. Zaczęli błagać nas o pomoc w wyborze odpowiednich książek. Mrugnąwszy porozumiewawczo, pozbyliśmy się z panem Carlton-Hayesem całego zapasu książek kucharskich, w tym także książki Delii Smith z jej autografem oraz poradnika Ricka Steina z dedykacją i odciskiem łapy jego psa. Jeden z robotników - tynkarz - kupił dla siebie książkę o sokolnictwie i powiedział, że po świętach wróci, by poszukać podobnych tytułów. Zanim wyszedł, zauważył jeszcze, że tynk wokół kominka „wygląda strasznie". Zaproponował, że wpadnie do nas na początku nowego roku i wyceni nam jego naprawę. Zamknąłem drzwi i wystawiłem tabliczkę „Zamknięte". Jakaś oszalała z rozpaczy ciemnowłosa kobieta podbiegła do wystawy i zawołała przez szybę: - Czy macie zapasowe żarówki do lampek na choinkę? Pokręciłem głową i powiedziałem: - Przykro mi, ale nie. Z całego serca współczułem biedaczce. Zanim poszedłem do domu, wybrałem sobie parę książek dla rodziny, Pandory i Nigela. Kiedy pokazałem panu Carlton-Hayesowi to ogłoszenie w „Leicester Mercury", powiedział tylko: - Mój drogi, ja tam nigdy nie wierzę w to, co piszą w gazetach. Właśnie dzwoniłem na Wisteria Walk, żeby się upewnić, czy nadal będę tam jutro mile widzianym gościem. Telefon odebrał ojciec. Zniżył głos i powiedział: - Tutaj sprawy źle się mają, synu. Dzwoniła Rosie. Powiedziała, że nie przyjedzie na święta. Twoja matka siedzi na górze. Płacze i puszcza na cały regulator Leonarda Cohena. Rzeczywiście, wyraźnie słyszałem, jak w tle Leonard Cohen chrapliwym głosem śpiewa piosenkę o seksie i śmierci. - Bardzo chciałbym cię tu jutro zobaczyć, synu - rzekł ojciec. - Potrzebuję kogoś, kto pomoże mi jakoś przetrwać ten dzień. W drodze do Beeby nad rzeką Wold widywałem tu i tam rodziny, szykujące się do świąt. Pomyślałem o Williamie w Nigerii i Glennie w jego koszarach w Aldershot, mając nadzieję, że sprawdzili pocztę elektroniczną. Wysłałem im przez Internet życzenia świąteczne. W głębi serca wiedziałem jednak, że woleliby prawdziwe kartki. Marigold leżała w swoim łóżku w kształcie karocy Kopciuszka. To wielka tragedia jej i mojego życia, że jest jedną z brzydkich sióstr Flowers. Wręczyła mi prezent gwiazdkowy i nalegała, abym otworzył go przy niej. Był to apartament na poddaszu dla lalek. Od czasu, kiedy ostatni raz go widziałem, Marigold dodała całe mnóstwo szczegółów. Na balkonie był teraz łabędź i dwójka dzieci. Chłopiec był podobny do mnie, a dziewczynka do Marigold. Wszystkie detale wykonane były ze zdumiewającą

dokładnością. Marigold zrobiła nawet miniaturowy toster firmy Dualit i ekspres do kawy. - Podoba ci się? - spytała. - Nie wiem, co powiedzieć - odparłem. - Pracowałam nad tym dniami i nocami - rzekła Marigold. - Prawie nie sypiałam. Pewnie przez to zachorowałam. - Musisz teraz odpoczywać. Poleż sobie przez święta, i spotkamy się w nowym roku - zaproponowałem. - Ależ odkąd się zaręczyliśmy, prawie się nie widujemy! - zaprotestowała Marigold. Wziąłem ją za rękę i powiedziałem: - Przecież tak naprawdę nie jesteśmy wcale zaręczeni, prawda, Marigold? - Nie, nie jesteśmy. Nie dostałam pierścionka - odparła. Wręczyłem jej prezent gwiazdkowy i kazałem otworzyć go dopiero rano. Nie chciałem oglądać jej rozczarowanej miny. W środku był rzadki, niepodpisany egzemplarz mojej książki kucharskiej Podróbki bez podróbki, która ukazała się jako pokłosie telewizyjnej serii pod tym samym tytułem. Marigold przyciągnęła mnie ku sobie. Zahaczyłem nogą o brzeg łóżka-karocy, domek dla lalek wywrócił się i miniaturowa Marigold, dwójka naszych dzieci i ja sam wylądowaliśmy na podłodze. Zanim opuściłem sypialnię Marigold, powiedziałem raz jeszcze bardzo głośno i wyraźnie: - Więc zgadzasz się ze mną, że nie jesteśmy zaręczeni? Skinęła głową i z powrotem opadła na poduszkę. Daisy była w salonie na dole. Drżała z zimna przy kominku, w którym płonął dość mizerny ogień. - Czy wiesz, że w żadnym z dzieł Dostojewskiego nie można znaleźć jednego porządnego ognia? - spytałem. - Nigdy nie czytałam Dostojewskiego i przy dobrych wiatrach i odrobinie szczęścia nigdy nie będę musiała go czytać - odparła Daisy. Poczułem się dziwnie swobodnie i poprosiłem, żeby wymieniła swoje ulubione książki. - Staram się każdą chwilę na jawie poświęcać na to, by po prostu żyć. Jestem narratorką i bohaterką własnego życia. Jestem głodna i spragniona wszystkiego. Nie mam ochoty przeżywać cudzego życia, czytając książki. Chcę dotykać, smakować i chłonąć prawdziwe życie. Wzięła kieliszek z półki przy kominku i wypiła do dna. Zdałem sobie sprawę, że jest kompletnie pijana. Chwiała się z lekka na swych wysokich obcasach. - Wiedziałam, że Marigold cię dostanie. Zawsze miała wszystko, czego chciała, kiedy była dzieckiem. Ale ty jej nie kochasz, prawda? Z pokoju obok dochodziły dźwięki kolęd, śpiewanych przez jakiś skromniutki chór. W odpowiedzi na jej pytanie pokręciłem tylko głową. - Powiedz jej to prędko i skończ z tym. Ona nie będzie chciała przeciągać okresu narzeczeństwa. - Powiedziałem jej przed chwilą, że nie jesteśmy zaręczeni - odparłem. - Zatem jesteś teraz wolny, tak?

- Właśnie sobie skojarzyłem, kogo mi przypominasz. Wyglądasz jak szczuplejsza Nigella Lawson, ta prezenterka telewizyjna - powiedziałem. - W zeszłym roku zrobiłam się na Nigellę Lawson. Poprawiłam zderzaki, ufarbowałam włosy, wypełniłam wargi. Ale nie jestem boginią domowego ogniska. Rodzinna atmosfera napawa mnie wstrętem. Nagle podniosła rękę i zdjęła mi okulary. Poczułem się tak, jakbym stał przed nią zupełnie nagi. - Podoba mi się, jak kręcą ci się włosy na karku - powiedziała Daisy. - Właśnie miałem iść do fryzjera - wybąkałem. - Nie, nie przycinaj ich - zaprotestowała, gładząc mnie po karku. - Wiem, że jutro czcicie pamięć zmarłego psa czy coś w tym stylu, ale przyjedź, proszę, na lunch w drugi dzień świąt. Potrzebuję sprzymierzeńca. Kolęda w sąsiednim pokoju dobiegła końca i stanęliśmy ponownie po dwóch różnych stronach kominka. Kiedy włożyłem z powrotem okulary, świat wydawał się przesycony radosnymi kolorami. środa 25 grudnia, Boże Narodzenie Obudziłem się z typowym dla osób dorosłych uczuciem rozczarowania, że przy moim łóżku nie ma worka pełnego prezentów i zabawek. Niebo było szare i w dodatku mżyło. Dlaczego pogoda choć raz nie może zrobić nam miłej niespodzianki i sypnąć prawdziwym śniegiem w Boże Narodzenie? Jadąc na Wisteria Walk, minąłem kilkoro dzieci, wypróbowujących swoje gwiazdkowe prezenty. Jakiś facet w szlafroku narzuconym na piżamę asekurował jadącego na rowerze malca. Tuż za nimi mała dziewczynka w stroju pielęgniarki popychała wózek dla lalek. Jakoś nie przeszkadzała im mżawka. Atmosfera panująca w salonie moich rodziców była rodem nie tyle z dzieł Dickensa, co Pintera. W rogu pokoju stała, owszem, choinka, ale była dość rachityczna i wyglądała tak, jakby przepraszała za swoje niemal nagie gałęzie. Matka zrobiła, co mogła, używając trzech kompletów lampek, zabawek i świecidełek. Ucieszyłem się, widząc, że „dzwonek", który zrobiłem z pudełka po jajkach i wycioru do fajki, kiedy miałem siedem lat, został powieszony na honorowym miejscu. Czułem, że matka jest przygnębiona. - Serce mi pęka, Adrianie - powiedziała. - Tak bardzo się cieszyłam, że Rosie przyjedzie na święta. Spytałem ją, gdzie jest Rosie. Potem przypomniałem sobie, że nie przyjedzie. - W Hull! - zawołała podenerwowana matka. - Nikt normalny nie spędza świąt w Hull! - A mnie brakuje Williama - dodał ojciec, potęgując nastrój przygnębienia. Pamiętasz go w zeszłe święta, Paulino? Był zachwycony tym zestawem perkusyjnym, który mu kupiliśmy. - Proszę cię, George, nie wspominaj nawet imienia tego kochanego malca załkała matka. - Nie mogę się pogodzić z tym, że go tu nie ma. - Będzie mi też brakowało paru drinków z Glennem - ciągnął ojciec. - Z tym chłopakiem naprawdę można pójść do pubu. - W dodatku dziś jest rocznica śmierci Nowego Psa - rzekła matka. - Święta nigdy już nie będą takie, jak kiedyś. Nigdy nie zapomnę widoku tego biednego zwierzęcia,

dławiącego się kością z indyka. Prezenty stały nadal zapakowane pod choinką. Położyłem obok upominki od siebie, a potem usiedliśmy wokół drzewka, wspominając święta sprzed lat i wznosząc toasty za zdrowie nieobecnych przyjaciół musującym wytrawnym winem. Dokładnie o jedenastej ojciec włożył czapkę uszankę, którą nosi zimą, i powiedział, że musi gdzieś pojechać. Patrzyłem, jak wsiada do kupionego w komisie auta kempingowego i odjeżdża. - Dziwię się, że pozwalasz mu chodzić w tej czapce, mamo - powiedziałem. Strasznie głupio w niej wygląda. - Mozart, van Gogh i Einstein też nie byli konwencjonalnymi ludźmi - odparła buńczucznie. Poszedłem do kuchni i nadziałem rozmrożonego i wypatroszonego indyka. W jego wnętrzu było jeszcze trochę kryształków lodu, ale szczerze mówiąc, drogi dzienniku, perspektywa zatrucia salmonellą wydawała się całkiem mile widziana. O wpół do dwunastej ojciec wrócił, tachając duże kartonowe pudło, do którego przyczepił czerwoną plastikową kokardkę. Stanęliśmy w trójkę przy choince. Ojciec podał pudło matce, mówiąc: - Wesołych świąt, Paulino. Mam nadzieję, że ten prezent wynagrodzi ci to, co zrobił w zeszłym roku Adrian. Pudło było najwyraźniej ciężkie, i matka co prędzej postawiła je na ławie. Otworzyła kartonową pokrywę i ze środka wyjrzał jakiś dziwaczny szczeniak. Był to najdziwniejszy pies, jakiego w życiu widziałem. Wyglądał jak Emu Roda Hulla z fryzurą Kevina Keegana. Z miejsca zaczął lizać matkę po całej twarzy w okropnie niehigieniczny sposób. Rodzice pochylili się nad nowym szczeniakiem, jakby oddawali cześć Mesjaszowi. Przez resztę dnia prawie nie pozwolili mi zajrzeć do pudełka. W końcu byłem tylko tym potworem, który zabił ich poprzedniego psa. Dostałem te same prezenty, co zwykle. Najgorszy był ten od ojca: zestaw do golfa, złożony z trzech piłek, małej ściereczki do piłek, cynowego kufla z pokrywką z napisem „19 dołek" i pary rękawic z dołeczkiem na piłkę w dłoni. - Wiem, że nie przepadasz za golfem, ale nie wiedziałem, co ci kupić - powiedział ojciec. Matka wtajemniczyła mnie w sekret „sosu bożonarodzeniowego Mole'ów". - Miałam nadzieję przekazać sekret tego przepisu Rosie - rzekła z goryczą - ale ponieważ nie przyjechała, przekażę go tobie. - Gotujesz podroby z indyka - kontynuowała - w półtora litra wody z cebulą, marchewką i ziemniakiem. Potem odcedzasz ten płyn i trochę zalewy z indyka z patelni i rozpuszczasz dwie kostki rosołowe w szklance gorącego płynu. Następnie bierzesz trochę sosu w proszku do kieliszka do jajek... - Dlaczego akurat do kieliszka do jajek? - spytałem zdumiony. - Dlatego - odparła ze wzgardą - że nie chcesz przecież, żeby sos był zbyt gęsty, no nie? Potem dodajesz wszystkie składniki, delikatnie dusisz przez chwilę i voila! świąteczny sos Mole'ów gotowy! Byłem straszliwie zawiedziony. Powiedziałem jej, że spodziewałem się, iż usłyszę o jakimś magicznym składniku, jakiejś rzadkiej i egzotycznej przyprawie, o której istnieniu nie miałem pojęcia; o czymś dostępnym tylko w okresie świąt i kupionym

po zmroku od tajemniczej imigrantki. - Ależ nie, wszystkie składniki można dostać w najbliższym spożywczym odparła matka. Oto jak rozwiało się kolejne złudzenie z dzieciństwa. Matka kazała mi zadzwonić do Williama do Nigerii. Zrobiłem to, acz niechętnie. Chłopak powiedział mi, że jego ojczym Wole kupił mu nowy rower. Kiedy tak szczebiotał o swoim nowym życiu i przyrodnich braciszkach, i siostrzyczkach, zapragnąłem nagle wziąć go w ramiona, poczuć jego ciałko i potrzymać za małe, spocone rączki. Zastanawiałem się, czy ojczym też popycha go na rowerze po zakurzonym chodniku w Lagos. Może rzeczywiście nie powinienem był tak łatwo z niego rezygnować. Opowiedziałem mu o nowym szczeniaku, a William zapytał, czy pies ma już imię. Odparłem, że w rodzinie Mole'ów panuje taka tradycja, że psy nie mają imion. - Ale nie zabijesz tego nowego psa, prawda, tato? - rzekł mały. Powiedziałem mu dosyć stanowczym tonem, że poprzedniego też nie zabiłem. Matka wyrwała mi słuchawkę, a w pobliżu już czaił się ojciec. Wyszedłem z pokoju i usiadłem na schodach. To straszna rzecz patrzeć, jak twoi podstarzali rodzice ryczą jak bobry. W holu pełno było pudeł i opakowań po prezentach. Łóżko, w którym spałem od dzieciństwa, stało teraz rozebrane i oparte o ścianę. Podgrzewałem świąteczny sos, kiedy zadzwonił do mnie na komórkę Glenn, mówiąc, że przenoszą go na Cypr. Spytałem, czy się spotkamy, zanim wyjedzie, ale odparł, że nie, ponieważ wyjeżdża jutro skoro świt. Nie podobało mi się sformułowanie „skoro świt". Kojarzyło się z pośpiechem i zagrożeniem, i poczułem, jak żołądek kurczy mi się ze strachu o Glenna. Starałem się jednak, by mój głos brzmiał normalnie, i spytałem, czy dostał już świąteczny prezent ode mnie. Po krótkiej chwili wahania Glenn powiedział: - Tak, tato. Dziękuję. Właśnie o takim prezencie marzyłem. Jakiż z niego uprzejmy chłopiec! Jakoś mu wybaczę, że skłamał. Smutna prawda jest bowiem taka, drogi pamiętniku, że nie wysłałem mu żadnego prezentu. Po prostu zapomniałem. Zamierzałem zwalić winę za to karygodne niedopatrzenie na firmę wysyłkową ParcelForce. Kiedy powiedziałem rodzicom, że Glenna przenoszą za granicę, matka zbladła jak prześcieradło. - Tylko nie do Iraku! - jęknęła. Powiedziałem jej, że Glenn ma tylko siedemnaście lat, i jest za młody, żeby trafić do Iraku, ale może służyć na Cyprze. Jednak sam, drogi dzienniku, nie jestem zachwycony tym, że wysłali chłopaka za granicę, zwłaszcza teraz, gdy na świecie panuje taki zamęt. Punktualnie o piątej po południu uczciliśmy minutą ciszy pamięć psa, którego jakoby zamordowałem przed rokiem dokładnie o tej godzinie. Po minucie powiedziałem raz jeszcze: - Wcale nie dałem waszemu psu tej kości z indyka! Było jednak oczywiste, że żadne z moich rodziców mi nie uwierzyło. Matka wyszła do ogródka i położyła na grobie psa poinsecję. Kiedy wróciła, ojciec dał jej papierowy ręcznik, by mogła otrzeć łzy. Potem objął ją ramieniem i zapytał:

- Paulino, czy chcesz, żebym go wykopał, jak się będziemy wyprowadzać? - Nie, George - odparła matka. - Był taki szczęśliwy w tym ogródku, zrywając pranie ze sznurków... Uśmiechnęli się czule do wspomnień, choć ja tam pamiętam doskonale, jak ojciec wpadł w szał, kiedy pies ściągnął ze sznura jego najlepsze dżinsy i utytłał je w błocie. Kiedy już zjadłem kawałek świątecznego ciasta i rozłupałem parę co łatwiejszych orzechów, pojechałem do domu. Zostawiłem rodziców zapatrzonych w nagranie wideo z poprzednich świąt, które składało się głównie z perkusyjnego solo Williama Mole'a. Jakoś zupełnie nie przeszkadzał im hałas. czwartek 26 grudnia, drugi dzień świąt Obudziłem się podekscytowany, tylko jakoś nie mogłem sobie przypomnieć, co takiego nadzwyczajnego mnie dziś czeka. Potem zdałem sobie sprawę, że dziś spotkam się przecież z Daisy Flowers w Beeby nad rzeką Wold. Wkurzało mnie, że Marigold zawsze wybiega mi na spotkanie, zanim jeszcze zdołam zaparkować samochód. Lubię mieć chwilę spokoju, żeby zebrać myśli, nim przekroczę próg cudzego domu. Marigold uniosła nad naszymi głowami gałązkę jemioły i pocałowała mnie w policzek. Miała na sobie długą suknię z cekinami, bardziej odpowiednią na jakiś taneczny show niż na świąteczny lunch. Udało mi się zająć miejsce obok Daisy, która wyglądała bardzo elegancko w czerni. Spytała, jak mi minął pierwszy dzień świąt. Odparłem, że przeżyłem istne piekło. - Na pewno nie było gorzej niż tutaj - odparła. - Włosy Poppy wplątały się w mikser, kiedy mama rozcierała czosnek. A ojciec upił się tym ohydnym grzanym winem i zaczął rozpaczać, że mama zadaje się z Rogerem Middletonem. Netta Flowers rozdała nam własnej roboty papierowe rurki. - Nie mogę patrzeć, jak się je niszczy. Całymi tygodniami harowałam do białego rana, żeby je przygotować - rzekła przy tym. Rozerwałem z Marigold jedną rurkę. W charakterze niespodzianki do środka wsadzony był jaskrawy i tandetny pierścionek z imitacją rubinu. Marigold poprosiła mnie, żebym wsunął jej ten pierścionek na serdeczny palec. Kiedy to zrobiłem, zapiszczała: - Spójrzcie, rodzinko! Spójrzcie! Teraz już jestem zaręczona jak należy! Aleśmy się uśmiali! - Jestem pewna, że jak tylko otworzą po świętach sklepy jubilerskie, Adrian kupi ci coś wspaniałego. Może odpowiadałby ci pierścionek z diamentami? - rzekła Netta. Wówczas zdałem sobie sprawę, że Marigold nie poinformowała swojej rodziny, że zaręczyny są odwołane. Nagle przydarzyło mi się coś dziwnego. Otóż oderwałem się od otaczającej mnie rzeczywistości. Wydawało mi się, że unoszę się ponad stołem. Głosy brzmiały tak, jakby dobiegały gdzieś z oddali. Teraz, siedząc w ciszy i spokoju w swoim apartamencie na poddaszu, już rozumiem, że przez całe popołudnie byłem w stanie krańcowego napięcia i przerażenia. Gdyby nie to, że Daisy pod stołem trzymała mnie za rękę, pewnie rozpadłbym się do reszty. Jestem jak człowiek, który wpadł do silosu z ziarnem: im bardziej w nim grzebie, usiłując się wydostać, tym więcej ziarna sypie się na niego, pogrążając go coraz bardziej. piątek 27 grudnia

Moi rodzice przeprowadzili się dziś w lewy górny róg smaganego wiatrem pola. Ich obecny adres brzmi: Posesja Chlewiki, The Bottom Field, Lower Lane, osiedle Mangold Parva, hrabstwo Leicester. Większość ich mebli i dobytku trafiła do przechowalni, choć szczerze mówiąc, drogi dzienniku, byłoby uprzejmiej wobec tych starych gratów, gdyby skrócić im żałosny żywot, ułożyć z nich wielki stos i podpalić. Aby rozbić namiot, musieliśmy się zmagać z północno-wschodnim wiatrem. Na długo zanim zdołaliśmy wbić ostatniego śledzia w błotnistą ziemię, zrobiło się ciemno. Potem siedzieliśmy z nowym szczeniakiem w samochodzie kempingowym typu camper, czekając, aż matka zrobi herbatę na małym gazowym palniku. Wokół pojazdu jęczał i zawodził wiatr, kołysząc nim tak bardzo, że mieliśmy wrażenie, iż jesteśmy na promie w czasie sztormu. Nie chciałem ich tam zostawiać. Byłem nawet bliski tego, by poprosić, aby pojechali do mnie i zamieszkali na Nabrzeżu Szczurów, dopóki przynajmniej jeden z chlewików nie zostanie przerobiony na dom mieszkalny. Wtedy jednak przypomniałem sobie o hałasach, jakie ma zwyczaj robić w toalecie ojciec, i w porę się zamknąłem. Kiedy, brnąc mozolnie przez rozmokłe pole, wracałem do samochodu, zaparkowanego na pogrążonej w mroku bitej drodze, poczułem przeszywający smutek. Oni przynajmniej mają siebie nawzajem, a ja nie mam nikogo, z kim mógłbym się dzielić moimi problemami. sobota 28 grudnia Dziś otworzyliśmy sklep. Pan Carlton-Hayes powiedział mi, że w czasie świąt Leslie i on odbyli poważną rozmowę. Mój pracodawca zamierza wprowadzić w życie wszystkie proponowane przeze mnie zmiany. Mam dostać tytuł managera i odpowiadać w pełni za zamawianie nowych tytułów, spotkania z przedstawicielami handlowymi, zorganizowanie klubu czytelnika, zakup ekspresu do kawy i zastawy, zainstalowanie komputera i działalność w Internecie. Zmiany te jednak mają być wprowadzane stopniowo, ponieważ nie chcemy zrażać do siebie naszych stałych klientów, którzy nieustannie podkreślają, jak to dobrze, że na głównej ulicy Leicester jest niezależny sprzedawca książek. Do obowiązków pana Carlton-Hayesa należy dokonywanie wyceny książek, pilnowanie naszych spraw w bankach, ustalanie płac, załatwianie naprawy i oprawy książek. W chwilach większego ruchu obaj będziemy pracować za ladą. Mamy udostępnić klientom naszą toaletę i poprzestawiać półki w taki sposób, żeby zmieściło się więcej mebli. Pan Carlton-Hayes nic nie wspomniał o podwyżce dla mnie, ale spodziewam się, że to po prostu jakieś niedopatrzenie. Do sklepu weszła starsza pani z broszką w kształcie króliczej łapy i zaczęła narzekać, że sprzedałem jej Ślepe tory Irvinga Welsha jako prezent świąteczny dla jej siedemdziesięciosześcioletniego męża, miłośnika kolejnictwa. - W tej książce są same świństwa i jakieś szkockie słowa - powiedziała. - Jak mąż ją przeczytał, to musiał wziąć podwójną dawkę tabletek na nadciśnienie. Bez słowa zamieniłem jej Ślepe tory na Morderstwo w Orient Expressie Agaty Christie. niedziela 29 grudnia Dziś rano zadzwonił Bystrzak Henderson, przerywając mi słuchanie streszczenia Archerów. Słyszał, że mam powiązania z Towarzystwem Miłośników Madrygału w

Leicester, i pytał, czy też może zostać jego członkiem. Dałem mu numer telefonu Michaela Flowersa. Spytałem go z kolei, czy udało mu się rozwikłać zagadkę grilla dla panny Fossington-Gore. Powiedział, że nie, ale że udało mu się zamienić grill na elektryczną sokowirówkę. Chciał pogadać ze mną o sytuacji w Iraku. Okazał się kolejnym niewiernym Tomaszem w sprawie broni masowego rażenia. Zakończyłem więc rozmowę, mówiąc, że właśnie zaparzyła mi się kawa. Zresztą i tak łabędzie robiły na zewnątrz taki hałas, że ledwie słyszałem, co mówił. Godzinę później zadzwoniła Marigold, żeby mi powiedzieć, że Bystrzak Henderson będzie miał jutro wieczorem pierwszą próbę. Potem spytała, za kogo będę przebrany na balu sylwestrowym. - Chyba pójdę jako Flaubert, ten francuski pisarz. - Mogę przebrać się za Coco? - spytała Marigold. W tym momencie Gielgud wrzasnął tak głośno, że nie usłyszałem ani słowa z tego, co powiedziała. Miło będzie, dla odmiany, zobaczyć Marigold w eleganckim stroju. poniedziałek 30 grudnia Kiedy się dziś obudziłem, było jeszcze ciemno. Mój samochód pokrywała gruba warstwa szronu. Musiałem wyczyścić przednią szybę kartą Visa, żeby móc pojechać do Chlewików, sprawdzić, czy moi rodzice przeżyli tę noc. Przejeżdżając przez Wisteria Walk, pożegnałem się ze starym domem. Przeżyłem w nim parę szczęśliwych chwil. Może niezbyt wiele, ale z pewnością kilka. Kiedy dojechałem do Chlewików, na posesji moich rodziców przenikliwie wiało. Połowa namiotu złożyła się i łopotała teraz na wietrze. Ostrożnie otworzyłem drzwi campera. Rodzice leżeli osobno, jedno nad drugim, na dwóch półkach do spania. Brzydki szczeniak obudził się i zaczął piskliwie ujadać. Ojciec obudził się i mruknął: - Wypuść go, Adrianie, niech się odleje. Otworzyłem drzwi, a psiak popędził przez pole w stronę drogi. Nie miałem wyboru - musiałem pobiec za nim. Na tej drodze nie ma właściwie żadnego ruchu, ale przy moim szczęściu jedyny przejeżdżający dzisiaj pojazd mógłby rozjechać tego głupiego psa. Dogoniłem go dopiero przy rowie melioracyjnym. Woda sięgała mu do szyi. Wyciągnąłem go za obrożę i zaniosłem z powrotem do campera, gdzie z miejsca został otulony w najlepszy ręcznik i napojony gorącym mlekiem. Mnie natomiast nikt nie zaproponował żadnego poczęstunku. Zamiast tego kazano mi poszukać w namiocie jeszcze jednego ręcznika. Mój Boże, cóż to za pustkowie! Kiedy już zbierałem się z powrotem, ojciec powiedział: - Pomiędzy nami a Uralem nie ma żadnej wyżyny. Ten wiatr wieje aż z samej Rosji. Odwróciłem się, żeby im pomachać na do widzenia, i ujrzałem, jak matka, ubrana w roboczy kaftan, drelichowe spodnie i wysokie buty z cholewkami, nakłada na usta krwistoczerwoną szminkę. Cóż za marnotrawstwo! Przecież jedyną osobą, która będzie ją dziś oglądać, jest ojciec. wtorek 31 grudnia, sylwester

Spytałem pana Carlton-Hayesa, czy jestem podobny do Gustawa Flauberta. Przyjrzał mi się uważnie i rzekł: - Gdybyś był bardziej krępy, miał dłuższe włosy i sumiaste wąsy, być może byłoby między wami jakieś ulotne podobieństwo. Zachęcony jego opinią, poszedłem w przerwie na lunch do Party! Party! - sklepu i wypożyczalni różnych kostiumów. Wziąłem ze sobą egzemplarz Pani Bovary i pokazałem portret Flauberta głupawemu sprzedawcy, mówiąc: - Tak właśnie chcę wyglądać. Sprzedawca wyszedł na zaplecze. Wokół mnie tłoczyli się zdenerwowani klienci, przepychając się przed wielkimi lustrami. Każdy chciał koniecznie zobaczyć, jak wygląda w zdobytym w ostatniej chwili kostiumie. Był tam Elvis, jakiś ksiądz i Nell Gwyn z plastikowymi pomarańczami, a także tubka pasty Colgate z mężem przebranym za szczoteczkę do zębów. Głupawy sprzedawca wrócił po chwili z czarną peruką, sumiastymi sztucznymi wąsami, obfitym fularem i aksamitnym smokingiem. Kiedy wreszcie udało mi się stanąć przed lustrem, byłem bardzo zadowolony z tego, co ujrzałem. Na przyjęciu pojawiłem się jako pierwszy z gości. Drzwi otworzyła mi Pandora. Była jak zwykle w kostiumie do tańca brzucha. - Za wcześnie przyszedłeś - rzekła. - Jeszcze nie wszystko gotowe. - Na zaproszeniu było napisane „początek zabawy o godzinie 20.00", a w tej chwili jest punkt ósma - odparłem. - Jeszcze się nie nauczyłeś, że to gafa zjawiać się dokładnie o czasie, co? powiedziała, wręczając mi jakąś różową błyskotkę i kawałek taśmy klejącej. Poleciła, żebym przykleił jej klejnot do pępka. Po kilku minutach, kiedy wreszcie udało mi się to zrobić, znowu zapytała: - Za kogo ty się niby przebrałeś, do cholery? Wyjąłem z kieszeni smokingu egzemplarz Pani Bovary i wskazałem jej tytuł. - Jesteś mężem pani Bovary? - spytała. - Czyż to nie oczywiste? Jestem Gustawem Flaubertem. - Nie, Adrianie, to wcale nie jest takie oczywiste - rzekła po chwili Pandora. Kazano mi porozstawiać małe porcelanowe miseczki z wykwintnymi przekąskami. Posiadłość The Lawns zdobyła pod koniec lat siedemdziesiątych nagrodę architektoniczną. Została zaprojektowana specjalnie dla rozrywki. Pokoje na parterze, położone w amfiladzie, były na różnych poziomach. Od czasu, kiedy po raz pierwszy byłem w tym domu w roku 1982, wystrój wnętrz bardzo się zmienił. Wówczas pokoje były pełne książek, roślin doniczkowych i perskich dywanów; teraz stanowiły wielopoziomową, i niemal pustą „przestrzeń" w kremowych kolorach. Tania Braithwaite bez wątpienia nie raz gościła u siebie budowlańców, odkąd mój ojciec ją zostawił i wrócił do matki. Byłem załamany, kiedy z taksówki zaparkowanej przed bramą, zamiast Coco Chanel wysiadła Coco - klaun. Marigold miała na sobie pomarańczową perukę stracha na wróble, luźną kurtkę w kratę, rozszerzane spodnie, melonik i śmieszne, za duże buty. Zupełnie złamała niepisane zasady balu przebierańców, w myśl których młode kobiety powinny przebierać się w kuszące kostiumy. Tylko kobiety w wieku Tani Braithwaite - która przebrana była za

marchewkę - mogą sobie pozwolić na odstępstwa. Zacząłem robić Marigold wyrzuty. - Masz całkiem niezłą figurę. Po co ukrywać ją pod kostiumem klauna? - Myślałam, że tak będzie zabawnie - odrzekła. Kiedy usiłowałem jej wytłumaczyć, iż klauni wcale nie są zabawni, że zupełnie mnie nie śmieszą i są wręcz ponurzy, Marigold zdjęła wielki sztuczny nos i wytarła własny. Tania Braithwaite wyszła do holu, by powitać Marigold, i wycedziła przez szparę w kostiumie marchewki: - Adrianie, dlaczego twoje kobiety spędzają większość czasu, płacząc? Odrzekłem zimno, iż z wyjątkiem jej córki Pandory wszystkie kobiety, które kochałem, były wrażliwymi istotami, które łatwo było doprowadzić do łez. Potem marchewka objęła ramieniem klauna i poszła go przedstawić mojej rodzinie i przyjaciołom. Nigel włożył rozwichrzoną, sztuczną brodę, a u jego stóp siedział labrador zabawka. Był Davidem Blunkettem. - Właśnie poznałem twoją narzeczoną - powiedział. - Ona liczy, że pobierzecie się na wiosnę. W takim razie sądzę, że będę drużbą, co? - To moja była narzeczona - odparłem. - Zresztą drużba musi mieć dobry wzrok, bo ma na głowie wiele obowiązków. Zjawili się moi rodzice, targając ze sobą wypchane torby podróżne, w których mieli swoje kostiumy. Zablokowali na pół godziny obie łazienki, a potem wyłonili się z nich jako Dolly Parton i Saddam Husajn. Parvez i jego żona Fatima przyszli jako Robin Hood i Lady Marian. - Mam nadzieję, że kontrolujesz teraz swoje wydatki, Molek - rzekł Parvez. Nie pisnąłem ani słówka na temat hojności Barclaycard. - Poznałam przed chwilą twoją narzeczoną. Od razu widać, że ma poczucie humoru - wtrąciła Fatima. - Ależ Fatimo, to jest moja była narzeczona - wyjaśniłem. - Lepiej jej to powiedz. Opowiada wszystkim, że w kwietniu bierzecie ślub. Rozejrzałem się za Marigold. Siedziała po drugiej stronie pokoju, zajęta ożywioną rozmową z Bystrzakiem Hendersonem, który pochlebił sobie nieco, przychodząc na przyjęcie jako Tarzan. Moim zdaniem, nie powinien w takim razie mieć na sobie czarnych butów i szarych skarpetek. Pandora puściła płytę ze starymi przebojami wytwórni Motown i podkręciła dźwięk. Siedziałem jak na rozżarzonych węglach, trzymając kciuki za to, by kłopoty z kręgosłupem nie pozwoliły mojemu ojcu wyjść na parkiet wraz z innymi gośćmi. Matka podeszła do mnie krokiem, który wydawał jej się zabawny, i powiedziała: - Nie powinieneś czasem zatańczyć ze swoją narzeczoną? - To moja była narzeczona - wyjaśniłem raz jeszcze. - Powiedziałem jej to głośno i wyraźnie w samą Wigilię. Jest gościem Tani Braithwaite, a nie moim. I tak zresztą nie dało się podejść do Marigold na tyle blisko, żeby z nią zatańczyć, przez te wszystkie druciane obręcze w jej spodniach i człapiące noski butów klauna. Matka rzuciła okiem na Marigold i orzekła: - Owszem, wybrała sobie fatalny kostium. Może powinieneś zamieścić w

„Leicester Mercury" sprostowanie na całą stronę, wyjaśniając połowie miasta, że nie jesteś już zaręczony z tą bidulką. Na minutę przed północą Pandora zgromadziła wszystkich gości w salonie i włączyła radiową Czwórkę, żebyśmy mogli posłuchać, jak Big Ben wybija dwunastą. Przez dobrą chwilę nic nie było słychać. Radio milczało. To mój ojciec rozpętał panikę. - Irak wystrzelił pociski masowego rażenia i zrównał z ziemią Big Bena! krzyknął. Zabrzmiało to mocno ironicznie, gdyż właśnie w tej chwili miał na sobie kostium irackiego przywódcy. Pandora zawołała, przekrzykując powstały zgiełk, że jest ministrem Korony, i gdyby nasz kraj został zaatakowany przez obce mocarstwo, wiedziałaby o tym jako jedna z pierwszych. Kilka minut później radiowy spiker przeprosił, że nie słyszeliśmy uderzeń Big Bena, ale Marigold i tak uznała całą tę sytuację za zapowiedź jakiegoś kataklizmu. - Kiedy tu jechałam, przed szybą mojej taksówki przeleciała sowa - rzekła. - To zawsze oznacza śmierć. - Marigold, sowy muszą czasami przelatywać nad jezdnią - odparłem. Potem wszyscy goście odśpiewali Auld Lang Syne, tradycyjnie trzymając się za ręce. Ja ściskałem dłoń Rocky'ego, byłego kochanka Pandory, który był przebrany za Otella. Pojawił się późno, ale wydawał się nie odstępować jej ani na krok tego wieczoru. W drugiej ręce trzymałem płetwę jednej z sąsiadek Tani, pani Moore, która troszkę zepsuła humor swojej gospodyni, przychodząc na przyjęcie w kostiumie pingwina. Kiedy pieśń dobiegła końca, spytałem Rocky'ego, czy nadal jest właścicielem sieci sal gimnastycznych w okolicy Oksfordu. Odparł, że sprzedał sale gimnastyczne i robi doktorat z wiedzy o Afryce. Spojrzał na Padnorę, która demonstrowała właśnie swoją starą imprezową sztuczkę balansowanie z małą kiełbaską na samym czubku nosa - i rzekł: - Poprosiła mnie, żebym był jej gościem na noworocznej kolacji dla wyborców z Afryki i Karaibów. Myślisz, że tylko mnie wykorzystuje, Aidy? - Nie chcę nic mówić, Rocky, ale w chiński Nowy Rok zaprosiła Wayne'a Wonga z rodziną do pałacu w Westminsterze. Zdjęcia trafiły potem nawet do wydania „Timesa" w Hongkongu. O pierwszej nad ranem moja matka i marchewka zaczęły wspominać Ivana Braithwaite'a, który był kiedyś mężem ich obu (choć oczywiście nie jednocześnie). - Biedny Ivan! - westchnęła marchewka. - Dziś już mijają dwa lata i dwa miesiące, odkąd nie żyje, Paulino. Moja matka zatrzepotała wielkimi sztucznymi rzęsami i powiedziała: - Nadal czuję się odpowiedzialna za jego śmierć. Marchewka odezwała się fałszywym tonem: - Paulino, nie możesz się za to winić. Jestem pewna, że wcale go nie zmuszałaś, żeby płynął prawie kilometr do tej wysepki tylko po to, by sprawdzić, czy rzeczywiście zostawiłaś na skałach okulary przeciwsłoneczne. A jeśli nawet, to skąd mogłaś wiedzieć, że w drodze powrotnej złapie go skurcz i utonie? Po policzku mojej matki spłynęła łza. - Tak, ale w pięć minut po tym, jak popłynął, znalazłam te okulary w mojej

plażowej torebce. Byłam zbyt rozleniwiona i zmęczona, żeby poszukać ich jak należy! - Nie było o tym ani słowa w czasie śledztwa - rzekła zimno marchewka. Uznałem, że najrozsądniej będzie im przerwać, i odprowadziłem matkę na bok, zanim sklepowa wódka, którą piła, zdoła jeszcze bardziej rozwiązać jej język. Około drugiej otworzyłem suwane drzwi patio i wyszedłem zaczerpnąć świeżego powietrza. Na granatowym niebie świeciły gwiazdy i raz jeszcze poczułem chłopięce zdumienie faktem, iż ten sam księżyc lśni teraz nade mną na Ashby de la Zouch, nad Glennem na Cyprze i Williamem w Nigerii. Zacząłem się zastanawiać, jak Daisy spędza pierwsze godziny nowego roku. 1 Przekład Karoliny Beylin.

2003 środa 1 stycznia, Nowy Rok, święto w Zjednoczonym Królestwie, Republice Irlandii, USA, Kanadzie i Australi i Kiedy obudziłem się dziś rano, stwierdziłem z przerażeniem, że obok mnie na futonie leży Marigold. Wciąż miała na sobie niektóre części kostiumu klauna. Kiedy odwróciła się twarzą do mnie, przekonałem się w bladym świetle poranka, że na twarzy ma również rozmazane resztki makijażu. Za to ja byłem zupełnie nagi. Naciągnąłem kołdrę na głowę, nie chcąc stanąć twarzą w twarz z taką rzeczywistością. Marigold objęła mnie i rzekła cichutko: - Jesteś cudownym kochankiem, Adrianie. - Co to? Przeziębiłaś się? Chcesz może strepsilsa? - spytałem chłodno. - Kochaliśmy się całymi godzinami - ciągnęła nieco odważniej Marigold. - Godzinami? - spytałem zdumiony. - No, przynajmniej przez dwadzieścia minut - sprecyzowała. Zgroza ogarnęła mnie na samą myśl, że kobieta ubrana w strój klauna Coco mogła w jakikolwiek sposób wzbudzić moje pożądanie. Cóż to oznacza? Kiedyś byłem z matką w cyrku, i gdy klaun usiadł jej na kolanach, ona krzyknęła i odepchnęła go. Czy te dwie sprawy jakoś się wiążą? Muszę się tego dowiedzieć. A swoją drogą, dwadzieścia minut to całkiem niezły wynik jak na mnie. Strasznie chciałem pójść do łazienki, ale nie miałem ochoty paradować nago przed Marigold. Spytałem więc, jakie ma plany na dzisiaj. - Jestem do twojej dyspozycji. Nie mam dziś nic do roboty i nigdzie nie wychodzę. Liczyłam, że zabierzesz mnie gdzieś na lunch - odparła. - Może jestem człowiekiem ekstrawaganckim, ale wszystko ma swoje granice odrzekłem. - W moich nie mieści się wychodzenie na noworoczny lunch z klaunem uwieszonym na moim ramieniu. W końcu mój bliski rozerwania pęcherz zmusił mnie do wstania z łóżka. Siedziałem w łazience trochę dłużej, niż to było konieczne. Pod prysznicem usiłowałem sobie przypomnieć, ile wczoraj wypiłem i kiedy urwał mi się film. A jak wróciłem na Nabrzeże Szczurów? Ostatnią rzeczą, którą pamiętam, było picie jakiegoś purpurowego drinka, który według Pandory był koktajlem rodem z tropików. Kiedy wyszedłem z łazienki, Marigold stała na balkonie, oparta o poręcz, i rozmawiała z łabędziami. Zaczęła mi opowiadać baśń o jakimś księciu zamienionym w łabędzia. Potem wskazała Gielguda, który stał na przeciwległym brzegu i dziobał unoszące się na wodzie odpadki, mówiąc: - Może on też jest księciem i czeka na jakąś dziewczynę, która zdjęłaby z niego zły czar. - To może zejdziesz na dół i cmokniesz go w dziób? - zaproponowałem. - Tylko wiesz, nie zapominaj, że taki łabędź potrafi człowiekowi złamać rękę. Jej przedłużająca się obecność w moim mieszkaniu potwornie mnie irytowała. W głowie mi dudniło, a w ustach miałem taki niesmak, że byłem zdumiony, iż mój język nie uciekł sobie ze wstrętem, by skulić się gdzieś w kącie pokoju. Wprost nie mogłem się doczekać, kiedy Marigold wyjdzie.

Kiedy poszła wziąć prysznic, spisałem swoje postanowienia noworoczne: 1. Nigdy więcej nie spotkam się z Marigold Flowers. 2. Będę pił tylko to, co zwykle: piwo z sokiem, czerwone wino za co najmniej cztery funty i 99 pensów za butelkę, oraz wytrawne białe wina. 3. Zorientuję się, jak wysokie jest moje zadłużenie. 4. Będę regularnie czytał na głos biednemu ślepemu Nigelowi. 5. Nauczę się obsługiwać swój multimedialny zestaw rozrywkowy. 6. Codziennie będę zjadał pięć sztuk owoców lub warzyw. 7. Co tydzień będę pisał maile do Glenna i Williama. 8. Udowodnię firmie Latesun Ltd, że Saddam Husajn rzeczywiście jest w posiadaniu broni masowego rażenia, i odzyskam moją zaliczkę. Marigold wyszła z łazienki w moim białym płaszczu kąpielowym. Spytała, czy mógłbym jej pożyczyć jakieś ubranie na drogę powrotną do domu. Dałem jej kaftan, który przywiozłem sobie z Tunezji, parę spodni do joggingu i parkę do pół uda, którą nosiłem, kiedy jeszcze miałem motorower. Nie znalazłem tylko żadnych butów. Marigold ma stopy niewiele większe niż lalka, więc musiała wyjść na parking w swoich człapiących butach klauna. Wyszliśmy zresztą w fatalnym momencie. Na schodach minęła nas Mia Fox, a na parkingu napatoczyliśmy się na profesora Greena. Czułem się zmuszony przystanąć i przedstawić Marigold im obojgu. Może powinienem był również wyjaśnić, dlaczego ma na sobie tak nietypowy strój, ale nie chciałem urazić Marigold i potem przez całą drogę do Beeby nad rzeką Wold wysłuchiwać jej płaczów i narzekań. Zanim wysiadła z samochodu, uścisnąłem jej dłoń i powiedziałem: - To może być nasze ostatnie spotkanie, chyba że wpadniemy gdzieś na siebie przypadkowo. - Nie wygłupiaj się - odparła i troszkę niezgrabnie wbiegła do domu w swoich nietypowych butach klauna. czwartek 2 stycznia, święto (Szkocja) „Daily Telegraph" twierdzi, że Saddam Husajn ukrywa 360 ton broni chemicznej, trzydzieści tysięcy wyrzutni pocisków masowego rażenia i trzy tysiące ton różnych groźnych chemikaliów. Wyciąłem ten artykuł i wysłałem go do Latesun Ltd wraz z krótką notką następującej treści: Drogi Panie Bond! Proszę się zapoznać z załączonym artykułem. Jak Pan widzi, został on zamieszczony w „Daily Telegraph". Jestem pewien, że zgodzi się Pan ze mną, iż jest to gazeta, której można zaufać bez najmniejszych zastrzeżeń. W najbliższym czasie spodziewam się zatem od Pana czeku na kwotę 57 funtów i 10 pensów. Z poważaniem, A. A. Mole piątek 3 stycznia Pan Carlton-Hayes powiedział mi, że jego siostrzeniec jest majorem w armii i stacjonuje w Zatoce Perskiej. Podobno Tony Blair skierował do brytyjskich oddziałów świąteczne orędzie: „Szykować się do wojny". Dzięki Bogu, Glenn skończy osiemnaście lat dopiero osiemnastego kwietnia. Do tego czasu wojna z Irakiem dawno się skończy. Kupiłem w centrum handlowym WH Smith egzemplarz czasopisma dla miłośników survivalu. Wewnątrz była reklama kombinezonu ochronnego przeciw broni

chemicznej i biologicznej. Może wyślę do nich zamówienie. Nabrzeże Szczurów jest bardzo blisko potencjalnego epicentrum w Leicester. sobota 4 stycznia Mieliśmy dziś pełne ręce roboty w sklepie, wymieniając niechciane prezenty świąteczne. Z prawdziwą przyjemnością zamieniłem egzemplarz Kochając się z Wendy Cope Barry'ego Kenta na All Points North Simona Armitage'a. Powiedziałem panu Carlton-Hayesowi, że nie jestem już związany z Marigold Flowers. - Sądzę, że dobrze zrobiłeś, mój drogi - odparł. - Flowersowie mają swoje sposoby na to, by wciągać ludzi w swój okropny świat. Potem zadzwonił Nigel. - Obiecałeś, że wpadniesz, żeby mi poczytać. Tak tylko wstawiałeś kit, czy zamierzasz dotrzymać słowa? Odparłem, że mam czas jutro. - W takim razie możesz zacząć od niedzielnych gazet. Przywieź ze sobą egzemplarz „Observera". niedziela 5 stycznia Lord Jenkins z Hillhead - formalnie Roy Jenkins - zmarł dzisiaj w wieku osiemdziesięciu dwóch lat. Gdyby był w stanie wygłosić swoje resume, prawie na pewno zostałby premierem. Zadzwoniła moja matka i wprosiła się do mnie wraz z ojcem na niedzielny lunch. Odparłem, że nie mogę ich ugościć, ponieważ jestem już umówiony z Nigelem, któremu mam przeczytać niedzielne gazety. - Ja i twój ojciec bardzo chcieliśmy spędzić jeden dzień gdzieś, gdzie jest sucho i ciepło - powiedziała matka. - Od dwóch dni bez przerwy leje. Namiot doszczętnie przemókł i nie mamy już suchych rzeczy. Ojciec chyba odmroził sobie nogi. A ja mam już dosyć życia w camperze. Nigel nie okazywał ani krzty wdzięczności, chrząkając niecierpliwie, kiedy zdarzyło mi się parę razy pomylić przy czytaniu zamieszczonego w „Observerze" artykułu liczącego trzy tysiące słów. Tekst był o tym, że Wielka Brytania i Ameryka nie powinny wszczynać wojny z Irakiem. Nigel, tak jak Kent Blunt, jest nastawiony negatywnie do Ameryki, odkąd pojechał do Disneylandu, gdzie musiał stać dwie godziny w kolejce po bilet na przejazd przez dżunglę. Tymczasem podszedł do niego jakiś człowiek w kostiumie Myszki Miki, który miał zabawiać stojących w ogonku ludzi, i nazwał go „sukinsynem", kiedy usłyszał, jak Nigel głośno narzeka, że trzeba tak długo czekać. poniedziałek 6 stycznia Ciągle pada. Łabędzie pływają po parkingu. wtorek 7 stycznia Parking przy Nabrzeżu Szczurów wygląda jak lodowisko. Dziś rano Gielgud i jego żona przypominali parę rozbrykanych łyżwiarzy figurowych. środa 8 stycznia Dziś wieczorem po pracy odwiedziłem rodziców. Zastałem ich w opłakanym stanie. Nie było mi łatwo zostawić ich drżących z zimna nad małym gazowym grzejnikiem marki Calor. Brnąc przez zamarznięte pole do swego samochodu, przypomniałem sobie Jeden dzień Iwana Denisowicza Aleksandra Sołżenicyna. Co

prawda nie miałem stóp owiniętych szmatami, ale z całą pewnością podeszwy moich butów były zbyt cienkie jak na taką pogodę. czwartek 9 stycznia Po powrocie z pracy zadzwoniłem do matki na komórkę i spytałem, czy w ich camperze nadal jest tak strasznie zimno. Jej głos brzmiał inaczej niż zwykle: - Ja przemarzłam już do szpiku kości, a ojciec ma sine ręce. Od wielu dni nie jedliśmy ciepłego posiłku. Zlitowałem się nad nimi i zadzwoniłem do pizzerii Domino, prosząc, by dostarczyli największą pizzę na podwójnym cieście na adres Posesja Chlewiki, The Bottom Field, Lower Lane, osiedle Mangold Parva. Potem zadzwoniłem do rodziców i powiedziałem im, że ciepła strawa jest już w drodze. - Dzięki, Aidy - odparła matka. - Wiedziałam, że przyjedziesz na ratunek i zabierzesz nas do siebie. Kiedy powiedziałem, że to tylko dostawa z pizzerii, zamilkła. Po chwili odezwała się ledwie słyszalnym głosem: - Bardzo ci dziękuję. Miałem nadzieję, że nie jest jeszcze w pierwszym stadium hipotermii. O wpół do dziewiątej zadzwonili do mnie z pizzerii, mówiąc, że ich dostawca nie był w stanie znaleźć pod wskazanym adresem posesji pod nazwą Chlewiki. Podałem więc bardziej szczegółowe dane. Mimo to dwadzieścia po dziewiątej matka zadzwoniła, żeby powiedzieć, iż pizza jeszcze nie dotarła. - Nie przeżyję kolejnej nocy uwięziona w tym samochodzie z załamanym facetem i hiperaktywnym szczeniakiem - dodała. Zapewniłem ją, że - jak twierdzi Michael Fish, gość od prognozy pogody - to nagłe ochłodzenie już niebawem minie. Położyłem się, ale nie mogłem zasnąć. W końcu wstałem, zadzwoniłem do rodziców i zaproponowałem im, by przenieśli się wraz z samochodem na parking przy Nabrzeżu Szczurów. Odparli, że być może skorzystają z mojej propozycji. piątek 10 stycznia Dziś rano na parkingu na Nabrzeżu Szczurów stał camper moich rodziców. Powierzyłem im zapasowy klucz od mojego mieszkania i pozwoliłem korzystać ze wszystkich wygód cywilizacji w czasie, gdy ja będę w pracy. Podkreśliłem jednakże, iż jest to wyłącznie jednorazowy akt miłosierdzia. Zaczęliśmy z panem Carlton-Hayesem modernizować sklep. Wywiesiłem na wystawie plakat reklamujący tworzony właśnie klub czytelnika, którego członkowie mieli spotykać się co miesiąc w naszej księgarni. - Bardzo chętnie poszerzę swoje kręgi towarzyskie - rzekł pan Carlton-Hayes. Jestem tak strasznie stary, że większość moich przyjaciół już nie żyje. Przyznałem mu się w rewanżu, że ja sam mam na myśli raczej korzyści komercyjne niż towarzyskie. - Czasami myślę, że Leslie ma wieczorami dosyć mojej paplaniny o książkach. Wiesz, Leslie woli raczej telewizję - wyznał pan Carlton-Hayes. Powiedziałem, że również nie mogę się doczekać dyskusji na temat literatury. Poszedłem do Debenhams i kupiłem ekspres do kawy marki Kenco, a potem

wpadłem do delikatesów po świeżo mieloną kawę. Mieli dwadzieścia cztery gatunki kawy w ziarnach. Wybrany gatunek mogłem dostać w wersji grubo zmielonej, średnio zmielonej i drobno zmielonej. Osłupiałem wobec identycznie wyglądających ziaren w pudełkach z plastikowymi pokrywkami. Ekspedientka czuwała w pobliżu z łyżeczką i szarą, papierową torbą w rękach. Po pewnym czasie zaczęła przytupywać ze zniecierpliwienia. - A co by mi pani poleciła? - zapytałem. - Nie mam zielonego pojęcia, czym się różnią - odparła. - Jestem tu tylko na praktyce. Stojąca za mną w kolejce kobieta o urodzie konia szepnęła: - Grubo zmielony Błękit Dunaju jest po prostu wyśmienity. W tych okolicznościach byłoby grubiaństwem nie posłuchać jej rady, więc kupiłem grubo zmielony Błękit Dunaju. sobota 11 stycznia Do naszego klubu czytelnika zgłosiły się cztery osoby. Pierwsze spotkanie ma się odbyć w środę 29 stycznia. Pan Carlton-Hayes zaproponował, żebyśmy wszyscy przeczytal i Folwark zwierzęcy George'a Orwella. Powiedziałem mu, że czytałem tę książkę, kiedy miałem czternaście lat, i nie muszę wracać do tej lektury. Dziś dostarczono do sklepu dwie sofy, które pan Carlton-Hayes nabył na wyprzedaży w sklepie Habitat. Leslie, osobnik o wciąż nieodgadnionej płci, przywiezie nam dwie narzuty w odpowiednim kolorze, gdyż pan Carlton-Hayes orzekł, że seledyn nie pasuje do wystroju i atmosfery panującej w sklepie. W domu usiłowałem obejrzeć Spotkanie na kanale ze starymi filmami, ale z jakiejś przyczyny, którą zna jedynie Pstryk, bóg wszystkich pilotów, ciągle włączało mi się BBC 24, gdzie sztywni spikerzy ze sztywniackimi fryzurami i w sztywniackich garniturach siedzieli w sztywniackich studiach i gadali po sztywniacku o nudnych wydarzeniach na świecie. Zobaczyłem jednak przy okazji, jak „Ark Royal", z trzema tysiącami żołnierzy piechoty morskiej na pokładzie, wypływa do Zatoki Perskiej. Nasi chłopcy mają dołączyć do 150 tysięcy amerykańskich żołnierzy, którzy już stacjonują w tym rejonie. Kiedy patrzyłem, jak rodziny naszych dzielnych żołnierzy stoją na brzegu naszej królewskiej wyspy, machając chusteczkami do swoich bliskich, wzruszenie ścisnęło mi gardło. niedziela 12 stycznia Przez kilka godzin pracowałem nad Sławą i obłędem, ale zaczyna mi się wydawać, że nigdy nie ukończę tej książki, głównie dlatego, że żadna sławna osobistość nie zgodziła się udzielić mi wywiadu. Pojechałem więc do sklepu gospodarstwa domowego Homebase, kupiłem wiszący koszyk pełen kwitnących zimą bratków i hak, żeby go zawiesić. Wróciłem do domu, zdałem sobie sprawę, że nie mam żadnych narzędzi, więc pojechałem z powrotem do Homebase, kupiłem elektryczną wiertarkę i wkręty; wróciłem do domu, uświadomiłem sobie, że nie mam kołków rozporowych; wróciłem do Homebase, kupiłem kołki. Wróciłem do domu. Było już ciemno. Zorientowałem się, że nie mam latarki, więc wróciłem do Homebase. Sklep był zamknięty. Jutro zawieszę ten koszyk. poniedziałek 13 stycznia

Pan Carlton-Hayes sprzedał trochę akcji sieci Marks & Spencer i w ten sposób zdobył gotówkę na zakup komputera do sklepu. Zadzwoniłem do Bystrzaka Hendersona, który prowadzi firmę Idiotech, specjalizującą się w dostarczaniu usług technologicznych dla idiotów. Nigel mówi, że Henderson ma osiemnastogodzinny dzień pracy, gdyż stara się wymazać z pamięci pewną dziewczynę, która uciekła mu sprzed ołtarza kościoła baptystów w Whetstone, pozostawiając go sam na sam ze stu pięćdziesięcioma gośćmi, szkockim dudziarzem i wynajętym zabytkowym automobilem z szoferem. Wszystko skończyło się ponoć tak, że Henderson wyjechał na miesiąc miodowy na Barbados ze swoją matką. Nic dziwnego, że przedwcześnie się postarzał. Henderson zgodził się skontaktować ze sprzedawcami oprogramowania i podać nam orientacyjną cenę za wyszukanie i zainstalowanie bezprzewodowej sieci z dostępem do Internetu, programem do inwentaryzacji i wyszukiwarką książek. Potem powiedział, że był na spotkaniu Towarzystwa Miłośników Madrygału, i nie pamięta, kiedy ostatnio tak wspaniale się bawił. Dodał jeszcze, że Marigold to „prawdziwy skarb", a ze mnie „pieprzony fuksiarz", któremu „udało się ją poderwać". Oznajmiłem mu, że nie jestem już zaręczony z Marigold i między nami wszystko skończone. - Musisz być zdruzgotany, jeśli straciłeś taką dziewczynę jak ona - powiedział Bystrzak. Żeby uniknąć wysłuchiwania opowieści o jego niedoszłym małżeństwie, zaprosiłem go do siebie na drinka w środowy wieczór. Miałem chytry plan, żeby przy okazji namówić go, by ustawił jak należy mój zestaw rozrywkowy i objaśnił mi działanie pięciu pilotów. Aby nieco zmylić tropy, powiedziałem, że będzie też Nigel. Na pierwszym w tym roku spotkaniu Koła Literackiego hrabstwa Leicester i Rutland, które odbyło się u mnie w domu, zjawili się Ken Blunt, Gary Milksop i dwie poważne dziewczyny. Trzy czwarte czasu zeszło na wysłuchiwaniu ich narzekań na temat naszej świątecznej kolacji. Ken Blunt przeczytał swój kolejny antyamerykański wiersz. Gary Milksop podniecał się przez cały czas swoją powieścią i rozwodził się nad tym, jak trudno mu ją doprowadzić do końca. - Każda z moich postaci chce żyć dalej - mówił. Miałem ochotę powiedzieć mu, że każda z jego postac i zasługuje na to, by umrzeć gwałtowną i bolesną śmiercią, ale siedziałem cicho. Gary czytał więc dalej w ciszy, a potem zwrócił się do swoich fanek i zapytał gniewnie: - Która z was przepisywała ten rozdział? Pełno w nim literówek. Ta z grzywką odparła nerwowo: - To ja, Gary. Przepraszam, byłam w stanie napięcia przedmiesiączkowego. Przeczytałem jeden z moich wierszy, ułożony w chwili, kiedy w sklepie był mały ruch: Panie Premierze Aż podziw bierze Gdy pan przemawia Mądrze i szczerze Pański garnitur Jak ulał leży Więc każdy wierzy Że panu zależy Dyktatorom na złość Tyranom dać w kość Panie Premierze Pan to jest gość! - Ile ci zajęło napisanie tej szmiry? - spytał Ken Blunt. - Niecałe pięć minut - odparłem.

- Tak myślałem - skwitował Ken. Milczenie, które wtedy zapadło, przerwało dopiero jakieś zamieszanie na moim balkonie. Wstałem i ujrzałem, jak Gielgud pastwi się nad koszykiem bratków. Jego dziób aż ociekał kompostem. Złapałem, co mi wpadło w ręce (była to trzepaczka do jajek) i cisnąłem w skrzydlatego wandala. Jedna z poważnych dziewcząt rzekła, że złoży na mnie doniesienie do Królewskiego Towarzystwa Opieki nad Ptakami. Nie przyszłoby jej do głowy stawać w obronie Gielguda, gdyby tak się odwrócił i złamał jej rękę. wtorek 14 stycznia Szukałem właśnie w moim telefonie numeru do dentysty (ból nie do końca wyrośniętego zęba mądrości), kiedy natrafiłem na numer Daisy. Wymieniliśmy się telefonami w drugi dzień świąt, kiedy Daisy powiedziała, że powinna mieć numer jakiegoś księgarza na wypadek, gdyby obudziła się w środku nocy i zapragnęła kontaktu z wielką literaturą. Oboje troszkę się upiliśmy ohydnym winem z czerwonej cebuli, które robi jej ojciec. - W środku nocy biorę prawdopodobnie więcej, niż będziesz skłonna dać rzekłem wówczas, ciągnąc dalej analogię. - Więc gdybym zadzwoniła do ciebie nad ranem i powiedziała, że potrzebuję, dajmy na to, porządnego Kiplinga, przyjechałbyś do mnie? - spytała. Świętoszek mógłby powiedzieć, że świntuszymy; plotkarz, że flirtujemy, pragmatyk, że nawiązujemy kontakty, a ktoś, kto bierze wszystko dosłownie, uznałby, że rozmawiamy o pogotowiu dla bibliofilów. Ząb mądrości boli nieznośnie. Nie mogę mówić, jeść ani się śmiać. Pić mogę, ale tylko przez słomkę. Pojechałem do dentysty na Ashby de la Zouch. - Dentysta nie przyjmuje już pacjentów z ubezpieczalni - rzekła groźna recepcjonistka. - Pan Marshall przyjmuje teraz tylko prywatnie. Jeździłem po okolicy, szukając publicznej przychodni dentystycznej. Okropny ból zmusił mnie do powrotu do gabinetu Marshalla, gdzie błagałem recepcjonistkę, żeby doktor niezwłocznie mnie przyjął. Wiele się tutaj zmieniło od czasu mojej ostatniej wizyty w 1987 roku. W suficie nad fotelem dentystycznym jest teraz zbiornik pełen tropikalnych rybek. Pan Marshall zaproponował, bym mówił do niego po imieniu i obejrzawszy sobie mój ząb orzekł, że cała kuracja, w tym usunięcie zęba mądrości, będzie mnie kosztowała 999 funtów plus VAT, wynagrodzenie dla jego asystentki i opłata za usługi specjalisty od higieny jamy ustnej. Straciłem głowę, bo pewnie przedawkowałem nurofen forte, i miałem za sobą spędzoną w męczarniach noc, więc skinąłem tylko na znak, że się zgadzam, i podałem mu moją kartę Visa. Teraz jestem spokojniejszy. środa 15 stycznia Bystrzak Henderson i Nigel wpadli do mnie na drinka. Mia Fox raz jeszcze przyszła się poskarżyć na dobiegające z mojego mieszkania hałasy. Zeszła na dół, by spytać, kiedy skończy się u mnie impreza. Henderson demonstrował akurat działanie opcji stop-klatka na moim zestawie kina domowego. Na nieszczęście zatrzymał akurat scenę z brandy i masłem z Ostatniego tanga w Paryżu i

na ekranie widać było wielki na pół ściany tyłek Marlona Brando. Na twarzy Mii Fox spostrzegłem wyraz obrzydzenia. - Nie rozumiem tylko, dlaczego ja nigdy nie słyszę nad sobą żadnych hałasów powiedziałem. - Dlatego że ja żyję bardzo prosto, bez żadnych form odtwarzania dźwięku rzekła panna Fox. - Rozmyślam, uprawiam medytację i chodzę po domu boso. Z nikim nie rozmawiam. Żyję w ciszy. Mój apartament jest jak sanktuarium, schronienie przed zgiełkiem świata. Spytałam ją, czym się zajmuje. - Pracuję w biurze kontroli lotów na lotnisku East Midlands - odrzekła. - Stresująca praca - bąknąłem. - Owszem - odparła. - W dodatku zaczynam o szóstej rano, a przez pańską pornograficzną orgię nie jestem w stanie usnąć. Bystrzak przyszedł mi w sukurs, mówiąc: - Adrian jest ostatnią osobą, którą interesowałaby pornografia, a poza tym nie robimy tu żadnej orgii. - Pewnie, że nie - wtrącił Nigel. - Nieraz lepiej się bawiłem, przetykając wannę. Henderson wyłączył opcję stop-klatka i tyłek Marlona Brando zaczął się obracać, a Mia Fox sobie poszła. Bystrzak pokazywał mi kilka razy, jak obsługiwać sprzęt, ale nie mogłem się należycie skupić. Cały czas miałem w pamięci nadwrażliwe nerwy Mii Fox. Spytałem Bystrzaka, czy jest w stanie zmniejszyć głośność. Spojrzał na mnie jak na szaleńca i rzekł: - Molek, dziś już nie ma mowy o cichym dźwięku. System THX zostanie z nami na dobre. Potem zaproponował, że odwiezie Nigela do domu, dzięki czemu oszczędził mi zachodu. Z radością zamknąłem za nimi drzwi. Przebrałem się i położyłem na futonie, usiłując stłumić kaszel. Cały czas miałem świadomość, że Mia Fox leży gdzieś nade mną i mój atak kaszlu może ją obudzić i w efekcie spowodować katastrofę lotniczą. Czytając powtórnie zapiski z dzisiejszego dnia, stwierdzam, że powinienem był napisać „scena z Brando i masłem", zamiast „scena z brandy i masłem". wtorek 21 stycznia Przez kilka ostatnich dni byłem bardzo chory. W pewnym momencie (w piątek 17 stycznia o trzeciej po południu) byłem o krok od tego, by trafić do szpitala z poważną infekcją górnych dróg oddechowych. Recepcjonistka doktora Ng powiedziała, że doktor Ng nie może do mnie przyjechać, ponieważ nie mieszkam już w jego rejonie. - Powinien pan sobie znaleźć innego lekarza pierwszego kontaktu w pańskiej przychodni rejonowej - dodała. Spytałem ją, kto to jest lekarz pierwszego kontaktu, i gdzie jest moja przychodnia rejonowa. - Nie wiem, do którego rejonu pan teraz należy - odparła. W takim stanie nie nadawałem się do tego, by włóczyć się po Leicester w poszukiwaniu lekarzy pierwszego kontaktu i przychodni rejonowych, a do tego prosić się, by założono mi gdzieś kartotekę.

Kiedy zadzwoniłem na pogotowie i wyjaśniłem, co mi dolega, pielęgniarka powiedziała: - Oczywiście, może pan wezwać karetkę. Ale nie byłoby lepiej, gdyby wziął pan lemsip, zapakował się do łóżka i zobaczył, co się stanie? Wybrałem opcję z lemsip, ale, jak już mówiłem, niewiele brakowało. W końcu przybył mi z pomocą pan Carlton-Hayes, który poprosił swojego sąsiada, doktora Sparrowa, żeby przyszedł do mnie z prywatną wizytą. Sparrow był bardzo uprzejmy, ale recepta, którą wypisał mi również prywatnie, kosztowała mnie w aptece równe trzydzieści funtów. Spytałem, czy mogę zapłacić kartą kredytową, a aptekarka powiedziała: - Owszem, ale pobieramy pięć procent opłaty na poczet kosztów administracyjnych. Ten sam wirus rozłożył również Nigela i Bystrzaka Hendersona. Podejrzewa się, że powstał w Indonezji, wskutek nazbyt intensywnej hodowli krewetek. Jak widać, miecz globalizacji raz jeszcze okazał się bronią obosieczną. środa 22 stycznia Pod moją nieobecność tajemniczy/a Leslie pomagał/a w sklepie. Mam nadzieję, że tylko tymczasowo. A swoją drogą, dlaczego nie potrafię złapać byka za rogi, czy jak się to mówi, i bez ceregieli zapytać pana Carlton-Hayesa, czy Leslie to kobieta, czy mężczyzna? czwartek 23 stycznia Nie posiadałem się z radości, kiedy dostałem dziś wiadomość od Daisy: Drogi Panie Kipling! Ptaszki z Leicester ćwierkają, że rzucasz się po łóżku. Pewnie dobrze się bawisz. Buziaki. Francuska Fantazja. Droga Francuska Fantazjo! Kiedyż będę mógł podgrzać twoje bułeczki? Kipling. piątek 24 stycznia Dziś udało mi się dowlec pod prysznic. Następna wiadomość od Daisy: Drogi Kiplingu! Moja bułeczka już ocieka lukrem. Francuska Fantazja. Po wielu godzinach daremnych wysiłków i przetrząsania mózgu zadzwoniłem do mojego ojca, który jest prawdziwym ekspertem od ciastek i słodyczy firmy Mr Kipling. Podał mi wyczerpującą listę jej produktów. Przez całe moje dzieciństwo w kredensie były co tydzień przynajmniej trzy pudełka tych miniaturowych ciasteczek. - Dobra, zaraz, tylko sobie zapalę - odparł ojciec. Usłyszałem, jak zaciąga się swoim ohydnym papierosem. Potem zapytał: - Masz kartkę i coś do pisania? Odrzekłem, że mam. - Dobra - rzekł ponownie - więc tak: są pagórki łasucha, francuskie fantazje, lukrowane fantazje, klasyczne z kokosem, motylki, bułeczki z toffi i orzechem laskowym i babeczki z jabłkiem i kremem. Potem są jeszcze ulubione ciasteczka twojej matki babeczki z jabłkiem i czarną porzeczką. A oprócz tego są babki z dżemem, lody z truskawkami i śmietaną, kruche z wisienkami i plasterki z migdałami, plasterki kruche i plasterki aniołka. W tym momencie usłyszałem, jak matka krzyczy z pola: - Jeszcze są ciasteczka karmelowe, paluszki wiedeńskie, naleśniczki i plasterki czekoladowe! - Chłopak zadzwonił do mnie, Paulino! - odkrzyknął ojciec. - Dlaczego zawsze musisz się do wszystkiego wtrącać?

- I jeszcze bułeczki z jagodami i babeczki z jabłkiem! - zawołała przekornie matka. Wiem, co teraz czuje mój ojciec. Moja była żona Jo-Jo też zawsze kończyła za mnie zdania. Droga Francuska Fantazjo! Jestem łasy na twoje pagórki. Kipling. sobota 25 stycznia Znowu wiadomość od Daisy: Drogi Panie Kipling! Jestem kawałeczkiem kruchej babeczki. Czy chcesz zjeść wisienkę na mojej bułeczce? Buziaczki. Francuska Fantazja. O tak, droga FF. K. Dziś rano przyszło do mnie jakieś zaproszenie. Dołącz do nas w niedzielę 2 lutego 2003 o godzinie 16.00 w galerii Hoxton w Londynie i weź udział w specjalnym pokazie nowej wystawy malarstwa ekskrementalnego Catherine Leidensteiner. W lewym dolnym rogu ktoś dopisał grubym czarnym mazakiem: „sprawdź na odwrocie". Odwróciłem więc kartkę i przeczytałem: „Przyjedź, proszę. Powinien być niezły ubaw! Francuska Fantazja". Malarstwo „ekskrementalne" to z pewnością pomyłka i powinno być „eksperymentalne", prawda? Odpowiedziałem natychmiast, dzwoniąc pod podany numer i zostawiając automatycznej sekretarce wiadomość, że będę. niedziela 26 stycznia O mało nie wygrałem dzisiaj pięciu tysięcy funtów! W moim kiosku skończyły się przyzwoite niedzielne gazety, więc byłem zmuszony czytać różne szmatławce. Już po chwili miałem szczerze dosyć seksu i skandali i z nudów otworzyłem kopertę dołączoną do kolorowego dodatku. Na kopercie było napisane: „Czy znajdziesz platynowy kupon wart 10 000 funtów, jeśli rozerwiesz tę sakiewkę szczęścia?". Rozerwałem kopertę. W środku był napis: „Gratulujemy! Znalazłeś złoty kupon!" Byłem trochę rozczarowany, gdyż platyna jest cenniejsza od złota. Wygrałeś jedną z poniższych nagród: 5 000 funtów gotówką 32-calowy telewizor Sony z odtwarzaczem DVD i wideo Roczna spłata hipotek i Wczasy na Cyprze Bony towarowe sieci B&Q o wartości 250 funtów Spłata karty kredytowej do wysokości 2 500 funtów Bony na weekendowy pobyt w hotelach w całym kraju o wartości 450 funtów Bony towarowe sieci Woolworths o wartości 125 funtów 300 funtów gotówką Rejs po jeziorze Windermere Półroczny zapas karmy dla kota. Kod gry: 29801. Zadzwoń pod numer naszej gorącej linii, a dowiesz się, którą z wymienionych nagród otrzymałeś. Kod gry odpowiada zdobytej nagrodzie. Na zakończenie rozmowy otrzymasz osobisty kod zwycięzcy. Jest bardzo ważny! Zapisz ten numer pod spodem, wypełnij kupon i wyślij pod wskazany adres. Jeśli nie masz telefonu, możesz zgłosić się po kod zwycięzcy pocztą i grać dalej

(zob. poniżej) Aby otrzymać nagrodę, należy wysłać do nas: 1. Niniejszy kupon. 2. Kod zwycięzcy. 3. Dwadzieścia pensów lub znaczek na list. W przeciwnym wypadku nie będziemy mogli przesłać nagrody ani stosownego powiadomienia. Kujmy żelazo, póki gorące. Po rozmowie telefonicznej, która trwała sześć i pół minuty, a podczas której sztucznie podekscytowany facet powtórzył mi wszystko to, co już zdążyłem przeczytać, zostałem poinformowany, że wygrałem półroczny zapas kociej karmy. Facet jednak przypomniał mi przy tym, że być może przyjdzie mi dzielić się tą cenną nagrodą z innymi szczęśliwymi zwycięzcami. Postanowiłem w ogóle nie wysyłać kuponu, choćby dlatego, że nie mam i nigdy nie zamierzam mieć kota. poniedziałek 27 stycznia Dziś rano zauważyłem na ścieżce nad kanałem jakiegoś potwornie zaniedbanego człowieka. Miał na sobie kurtkę w ciemnym kolorze, do której przypięta była odznaka poczty. W ręce niósł paczkę listów. Sądząc, że jest listonoszem, podałem mu swoje nazwisko i adres i spytałem, czy ma coś dla mnie. Niestety, bardzo kiepsko mówił po angielsku. Spytałem więc, skąd pochodzi. - Ja albański człowiek! David Beckham super! Manchester United ekstra! zawołał entuzjastycznie, unosząc do góry kciuki. Odwzajemniłem ten gest i ruszyłem w drogę do pracy. wtorek 28 stycznia Dziś rano Gielgud zastąpił mi drogę na ścieżce nad kanałem. Za nic w świecie nie chciał mnie przepuścić. Musiałem przejść przez siatkę na jakiś parking i pójść do pracy okrężną drogą. Należy poinformować o tym władze lokalne. Ten ptak stanowi oczywiste i aż nadto realne zagrożenie. środa 29 stycznia Prawie całe popołudnie spędziliśmy z panem Carlton-Hayesem na przesuwaniu mebli w taki sposób, by pomieścić gdzieś klub czytelnika, którego pierwsze spotkanie odbywa się właśnie dzisiaj. Zapisały się cztery osoby. Może to niewiele, ale to przecież dopiero początek. Pierwsza pojawiła się Lorraine Harris. Jest olśniewająco piękna, czarnoskóra i ma własny salon fryzjerski. Kiedy robiłem kawę, powiedziałem jej, że moja była żona Jo Jo pochodziła z Nigerii. Lorraine spojrzała na mnie wyczekująco, a po chwili spytała: - I co z tego? Mam nadzieję, że nie będzie z nią problemów. Melanie Oates powiedziała mi od razu: - Jestem tylko zwyczajną kurą domową. Potem dodała, że zapisała się do klubu, ponieważ chce, by jej dzieci miały „lepsze perspektywy". Darren Birdsall włożył na tę okazję garnitur, koszulę i krawat. Byłem niemal wzruszony. Przypomniał mi, że widzieliśmy się już w Wigilię, kiedy to był pijany i miał na sobie roboczy strój tynkarza.

- Ale widzę, że nie całkiem był pan zaklajstrowany, skoro mnie pan pamięta zażartowałem. Uśmiechnął się uprzejmie. Mohammed Udeen pracuje w towarzystwie Alliance and Leicester. Oświadczył, że czytanie to jego największa miłość, po żonie i dzieciach oczywiście. Rozsiedliśmy się wygodnie półkolem przy kominku z filiżankami kawy i szklankami soku, kiedy do drzwi księgarni zastukała Marigold. Wyszedłem do niej i powiedziałem, że właśnie zaczynamy bardzo ważne spotkanie i nie mam dla niej czasu. - Ale ja przyszłam się zapisać do klubu czytelnika - zaprotestowała Marigold. Wpuść mnie. Nie chciałem robić scen w progu sklepu, więc otworzyłem jej drzwi, a ona podeszła do kominka i usiadła na moim krześle. Przyniosłem sobie z zaplecza inne krzesło, ale to miało rozchwianą nogę i przez resztę wieczoru czułem się trochę niepewnie. Pan Carlton-Hayes rozpoczął dyskusję krótkim wstępem poświęconym naturze rządów totalitarnych. Jego zdaniem Folwark zwierzęcy opowiada o dawnym Związku Radzieckim i stalinizmie. Kiedy pan Carlton-Hayes powiedział, że koń pociągowy Bokser - symbolizuje Kongres Związków Zawodowych, Darren wtrącił: - Myśłałem, że Bokser to po prostu koń. Pan Carlton-Hayes cierpliwie wytłumaczył Darrenowi, co to takiego metafora. Darren szybko przyswoił sobie to pojęcie i zaskoczył nas wszystkich, mówiąc: - Czyli jak otynkowałem ścianę i tak sobie na nią patrzę, a ta ściana jest otynkowana równiutko i elegancko, a ja sobie myślę, że wygląda jak spokojna tafla głębokiego jeziora, to to też jest metafora, co? - Niezupełnie - odparł pan Carlton-Hayes. - To jest porównanie. - Ale gdyby pan powiedział, że świeżo otynkowana ściana jest noworodkiem, czekającym, by go odziać, użyłby pan metafory. „Kura domowa" Melanie Oates chciała wiedzieć, czy Folwark zwierzęcy to dobra, czy zła książka. Pan Carlton-Hayes powiedział, że książek nie ocenia się według standardów moralnych, i każdy czytelnik musi sam o tym zadecydować. Lorraine wtrąciła, że sądzi, iż świnie, Napoleon i Snowball, to okropni dranie, którzy sprzedali pozostałe zwierzęta, a sami uwili sobie wygodne gniazdka. - Czy „uwić sobie gniazdko" to też metafora? - spytał Darren. A kiedy Mohammed odparł, że owszem, cała grupa zaczęła bić brawo. Marigold w milczeniu przysłuchiwała się dyskusji, i dopiero kiedy Darren oznajmił, że owce w książce są jak czytelnicy gazety „Sun", zaczęła gwałtownie bronić pana Jonesa, okrutnego i wiecznie pijanego farmera. Chciałem się zapaść pod ziemię. - Farmer Jones jest najwyraźniej bliski załamania nerwowego - kontynuowała Marigold - i prawdopodobnie już od wielu lat cierpi na różne choroby, będące skutkiem nadmiernego stresu. Nie zapominajmy przy tym o pani Jones. Przecież na samym początku książki ona go porzuca. Nic dziwnego, że zaczął pić. A poza tym nie rozumiem, dlaczego farmer Jones nie miałby zarabiać na zwierzętach. Przecież to w końcu tylko zwierzęta. Zapadła tego rodzaju cisza, o której różni grafomani piszą często: „pełna

zdumienia". W końcu milczenie przerwał Darren. - To trochę tak, jak było z Partią Pracy: cztery nogi - dobrze, dwie nogi - lepiej: socjalizm dobry, Nowa Partia Pracy - lepsza. - Jeśli owce to członkowie parlamentu z ramienia Partii Pracy, to którym ze zwierząt w książce jest Gordon Brown? - spytał Mohammed. Po spotkaniu pan Carlton-Hayes powiedział: - Niezbyt często zabierałeś głos, Adrianie. - Nie chciałem zanadto zdominować dyskusji - odparłem. Lecz prawda jest taka, drogi dzienniku, że zapamiętałem Folwark zwierzęcy jako najzwyklejszą w świecie książkę o zwierzętach na farmie. Darren został jeszcze chwilę po spotkaniu, rozmawiając z panem CarltonHayesem o innych książkach Orwella, a ja musiałem odwieźć Marigold do domu, ponieważ ostatni autobus do Beeby nad rzeką Wold odjechał wieki temu. Spytałem ją, dlaczego stanęła po stronie tyrana, zamiast po stronie uciśnionych zwierząt. - Farmer Jones i mój tata mają ze sobą wiele wspólnego- odparła. - Myślałem, że twój ojciec jest człowiekiem lewicy. - Już nie - zaprzeczyła Marigold. - Dzisiaj w sklepie oświadczył, że każdy, kto ma ponad trzydzieści lat i nadal jest socjalistą, jest cholernym głupcem. Kiedy Marigold wysiadała z samochodu, ostrzegłem ją, żeby nie liczyła, że po następnych spotkaniach klubu też będę ją odwoził do domu. - Między nami wszystko skończone, Marigold - powiedziałem. - To oznacza, że się nie spotykamy towarzysko. Marigold zasłoniła uszy rękoma i zawołała: - Nic nie słyszę! Nic nie słyszę! W drzwiach wejściowych pojawił się Michael Flowers w szlafroku, więc co prędzej odjechałem. czwartek 30 stycznia Poszedłem do Nigela, żeby w dawnej oficynie jego babci poczytać mu na głos magazyn „Private Eye". - Molek, przecież ty nie rozumiesz nawet połowy z tego, co czytasz, no nie? odezwał się po chwili Nigel. Musiałem przyznać mu rację. - Więc jak przyjdziesz następnym razem, przynieś ze sobą jakąś powieść, która będzie ci się podobała - dodał. Kiedy wspólnie opróżnialiśmy butelkę japońskiego piwa, Nigel zapytał, czy wiem, że prababcia Iaina Duncana Smitha była Japonką. - Nie, ale zawsze sądziłem, że on ma w sobie coś orientalnego - odparłem. - Ciekaw jestem, czy ma genetyczne predyspozycje do tego, żeby lubić sushi albo czy radzi sobie z origami - rzekł Nigel. Powiedziałem mu, że nie powinien popadać w takie rasowe stereotypy. - Och, zamknij dziób, ty ograniczony dupku! - wrzasnął Nigel. Na następnym spotkaniu klubu czytelnika będziemy omawiać Dziwne losy Jane Eyre Charlotty Bronte. piątek 31 stycznia

Zadzwonił Glenn, żeby mi powiedzieć, że nadal jest na Cyprze, ale chłopakom z jego jednostki nie pozwolono opuszczać koszar z uwagi na bójki pomiędzy żołnierzami a miejscową młodzieżą. Dodał, że może już dostawać paczki z domu. Spytałem, czego mu najbardziej brakuje, sądząc, że powie, iż chałwy albo czekoladowych jajeczek z kremem firmy Cadbury, ale on, ku memu zdumieniu, wyznał: - Rodziny. sobota 1 lutego Wysłałem Glennowi paczkę z „umoralniającą literaturą", chałwą i czekoladowymi jajeczkami z kremem. niedziela 2 lutego Pojechałem na dworzec St Pancras linią Midland Mainline. Sądzę, że to błąd zabraniać palenia w wagonie pierwszej klasy, bo hołota, która się tam zbierała, rozłazi się teraz po całym pociągu. Nie mogłem sobie pozwolić na to, by zajechać czarną taksówką przed galerię Hoxton, ale i tak to zrobiłem. Byłem rad, że postanowiłem ubrać się na czarno, ponieważ wszyscy na wystawie odziani byli podobnie, z wyjątkiem jednej kobiety, niewątpliwej ekscentryczki, która miała na sobie czerwoną suknię. Wraz z katalogiem wystawy wręczono mi miniaturową butelkę szampana ze srebrną słomką. Ilustracja na okładce katalogu przedstawiała coś, co w pierwszej chwili uznałem za jednorazową pieluszkę pełną niemowlęcej kupki. Pomyślałem, że to z pewnością złudzenie optyczne, ale kiedy przedarłem się przez tłumy odzianych na czarno entuzjastów sztuki do głównej sali wystawowej, przekonałem się, że wszystkie ściany obwieszone są oprawionymi w gustowne ramy i poplamionymi na brązowo jednorazowymi pieluchami. Miałem właśnie przed sobą dzieło zatytułowane Pieluszka z nocy. Stojąca obok mnie kobieta powiedziała: - Podoba mi się szalenie dosłowność i przyziemność tego dzieła. W organiczny wręcz sposób przypomina nam o naszej zwierzęcości. - Bez wątpienia jest niezwykłe - przytaknął towarzyszący jej mężczyzna. - Potrzebujemy czegoś, co można by powiesić nad kominkiem w salonie - rzekła kobieta. - Co o tym sądzisz? - Te brązowe plamy pasowałyby do koloru sof - odparł jej towarzysz. Daisy podeszła do mnie z tyłu i objęła mnie w pasie. - A co ty sądzisz o Pieluszce z nocy, Kipling? - spytała. - Całkiem nieźle znam się na sztuce, ale sam nie wiem, co mi się podoba odparłem, nie odwracając się. - Mam nadzieję, że nie chcesz niczego kupić, bo i tak wszystkie dzieła z wystawy wykupił już Saatchi - rzekła Daisy. Odwróciłem się wreszcie, żeby na nią popatrzeć. Miała na sobie czarną suknię a la Nigella, która eksponowała jej śliczne ręce i ramiona oraz podkreślała piersi. Czarne włosy powiewały luźno wokół wyrazistej twarzy. Emanowała tak intensywną zmysłowością, że omal nie zemdlałem. - Chcesz poznać autorkę tych obrazów Catherine Leidensteiner? - spytała, wskazując przy tym kobietę w czerwonej sukni. - Czemu nie? - odparłem. Daisy umiejętnie torowała nam drogę w tłumie. Zdawała się znać wszystkich

ludzi w galerii. - Masz mnóstwo przyjaciół - zauważyłem. - Ależ ja pracuję w public relations, skarbie. To nie są moi przyjaciele, tylko klienci - odparła. Byłem zachwycony, że kobieta, którą łatwo byłoby wziąć za Nigellę, mówi do mnie „skarbie". Catherine Leidensteiner otaczał tłum wielbicieli. - Catherine, chciałabym przedstawić ci mojego przyjaciela Adriana Mole'a rzekła Daisy. Artystka podała mi wypielęgnowaną dłoń i powiedziała: - Jak się pan miewa, panie Mole? Zatkało mnie zupełnie i nie miałem pojęcia, co mógłbym powiedzieć tej kobiecie, ale Catherine rzekła po chwili: - Rozumiem, co masz na myśli, Daisy. To połączenie łagodnych, szarych oczu i długich, ciemnych rzęs jest na swój sposób powalające. Po czym, zwracając się do mnie, dodała: - Daisy mówi, że dbasz o przetrwanie kultury wysokiej w Leicester. - Ja tylko sprzedaję książki - odparłem skromnie, po czym pogratulowałem jej sprzedaży wszystkich dzieł. - Muszę przyznać, że kamień spadł mi z serca. Widzieliście obecne ceny pampersów? Ależ się uśmialiśmy! Daisy mieszkała nieopodal, na Baldwin Street, w jednopokojowej pracowni w dawnym budynku fabryki słodyczy. W mieszkaniu pachniało ananasem w plastrach. Nie minęło nawet dziesięć minut od chwili, gdy przekroczyliśmy próg jej programowo niechlujnego pokoju, a już wylądowaliśmy w łóżku. Nasze ubrania utworzyły mały, czarny kopczyk na środku podłogi. Nie licząc może sklepów branżowych, nigdy nie widziałem w jednym miejscu tak wielu butów, torebek, pasków i rozmaitej biżuterii. Seks był taki, że mgła khed dkybwlcu ghtr gthfdws, jak mógłby napisać pan Pepys. Daisy pojechała ze mną na dworzec St Pancras, gdzie ledwie złapałem ostatni pociąg. Przed wyjściem nie miałem nawet czasu się wykąpać, więc jej zapach towarzyszył mi, dopóki nie zmyłem go pod prysznicem na Nabrzeżu Szczurów. Chciałem opowiedzieć komuś o Daisy, ale było już za późno, żeby zadzwonić do Nigela. Wyszedłem na balkon. Gielgud był oczywiście tam, gdzie zwykle, choć tym razem spał wraz z żoną, z głową wetkniętą pod skrzydło. Całe szczęście. Głupio byłoby wywnętrzać się przed łabędziem, który w dodatku mnie nienawidzi. poniedziałek 3 lutego Wyszedłem rano na balkon. Gielgud był w trzcinach na drugim brzegu i atakował coś, co wyglądało jak czyjeś zwłoki. Obawiając się najgorszego, zadzwoniłem na miejscowy komisariat policji. Automatyczna sekretarka powiedziała mi, że posterunkowego Aarona Drinkwatera nie ma chwilowo w biurze, ale oddzwoni do mnie, jeśli zostawię mu wiadomość na poczcie głosowej. Parę minut później do moich drzwi zastukał profesor Green z informacją, że w kanale jest torba pełna listów.

Przez najbliższy most przeszliśmy na drugą stronę kanału. Gielgud i jego banda były teraz w bezpiecznej odległości, płynąc sobie wolno w stronę centrum miasta. Wydobyliśmy torbę z wody. Jeden z pierwszych listów, które miałem przed nosem, zaadresowany był do mnie. Sieć Marks & Spencer oferowała mi swoją kartę kredytową. Wraz z profesorem Greenem usiłowaliśmy sobie przypomnieć, jak nazywa się dziś instytucja, zajmująca się dostarczaniem listów. Czy jest to nadal Królewska Poczta, Consignia, Poczta sp. z o.o., Parcelforce, Pocztex czy po prostu urząd pocztowy? Żaden z nas nie wiedział, kogo należy powiadomić o naszym znalezisku. W końcu podjąłem męską decyzję, wykręciłem 997 i poprosiłem dyżurnego policjanta. Po chwili milczenia jakaś kobieta spytała mnie o adres i nazwisko, a potem zapytała, o co chodzi. Opowiedziałem jej o znalezionej w kanale torbie z listami. - Trudno to nazwać zagrożeniem życia czy zdrowia, proszę pana - rzekła policjantka - a pan chce, żebym odwołała naszych funkcjonariuszy z miejsc, gdzie być może chodzi o ludzkie życie. - Ale przecież ja nie proszę o brygadę antyterrorystyczną i policyjny śmigłowiec, prawda? - odparłem. - Proszę pana, nasze radiowozy patrolują miasto i zwalczają przestępczość rzekła zniecierpliwiona policjantka. Powiedziałem jej, że w zeszłym tygodniu mijałem radiowóz stojący na parkingu przy autostradzie A6. Obaj policjanci siedzieli w samochodzie i beztrosko zajadali smażonego kurczaka Kentucky. - Na razie zakończę tę bezsensowną rozmowę, ale już niebawem być może odezwiemy się do pana. Marnowanie czasu funkcjonariuszy policji jest karalne. Na razie zatargaliśmy z profesorem Greenem przesiąkniętą wodą torbę do piwnicy dawnej fabryki akumulatorów, gdzie będzie leżeć, dopóki nie odbiorą jej odpowiednie organa. Niemniej jednak, coraz bardziej mi się wydaje, że nie ma już teraz organów władzy, które byłyby gotowe wziąć na siebie jakąkolwiek odpowiedzialność. Wypełniając obywatelski obowiązek, spóźniłem się do pracy. Pan Carlton-Hayes był bardzo wyrozumiały wobec mojego problemu z torbą pełną listów. Sam od lat pisuje co tydzień do dwukrotnego mordercy osadzonego w więzieniu Dartmoor. Niedawno ten człowiek zadzwonił do niego, żeby się poskarżyć, że od miesiąca nie otrzymał żadnego listu. Podobno wychodzi niebawem na zwolnienie warunkowe. Gdybym to ja odpowiadał za pracę sortowni listów w Dartmoor, miałbym dość niespokojne sny. W porze lunchu poszedłem do kwiaciarni i spytałem, czy są w stanie wysłać do biura Daisy bukiet angielskich kwiatów ogrodowych za pięćdziesiąt funtów. - W lutym nie mamy żadnych angielskich kwiatów ogrodowych, proszę pana rzekła ekspedientka. - Chyba że chce pan wysłać bukiet przebiśniegów za pięćdziesiąt funtów. Poprosiłem, żeby poleciła mi coś odpowiedniego. - Czy to kwiaty na jakąś specjalną okazję? - spytała. Stwierdziłem z przerażeniem, że się rumienię, co nie zdarzyło mi się już od wielu lat. Chciałem opowiedzieć tej przyjaznej nieznajomej o Daisy. O tym, jaka jest piękna, i jak ekscytujące wydaje się życie, kiedy z nią jestem. Kwiaciarka powiedziała: - Sądzę, że bukiet ciętych hiacyntów za pięćdziesiąt funtów będzie pachniał i

wyglądał wspaniale. Na dołączonym do kwiatów bileciku napisałem: Francuska Fantazjo, nie mogę przestać myśleć o twojej bułeczce. Pan Kipling O piątej dostałem wiadomość od Daisy: Wow, Kipling! Buziaczki, dziękuję. Teraz wyjeżdżam i nie będzie mnie do 14-ego. Przyjedź, proszę, do Londynu 15-ego. Francuska Fantazja wtorek 4 lutego Dziś rano na ścieżce nad kanałem znów napastował mnie Gielgud. Miał w oczach mord. Zdjąłem swój czerwony szalik i zacząłem nim wymachiwać przed rozjuszonym łabędziem, ale Gielgud nie cofnął się ani na krok. W końcu przyszedł mi z pomocą jakiś gość na rowerze. Nie zniosę tego nieustannego ptasiego terroru. Trzeba będzie coś z tym zrobić. Omal nie zwaliło mnie z nóg, kiedy Bystrzak Henderson wpadł dziś do sklepu z fakturą w ręku. Ten żałosny majster-klepka policzył mi 150 funtów za „usługi profesjonalne", które wykonywał, będąc u mnie na drinku parę dni temu! - Dałem ci pięćdziesiąt procent zniżki, ponieważ jesteś moim kumplem oznajmił. - I policzyłem ci tylko za jedną godzinę mojej pracy. Zwróciłem mu uwagę, że to nie fair, że w ogóle każe mi płacić, i dodałem, że i tak nie mogę używać domowego zestawu rozrywkowego z uwagi na nadwrażliwość słuchowo-nerwową Mii Fox. Postanowiłem działać i zawierzyłem angielskiemu wymiarowi sprawiedliwości. Drogi Panie Barwell! Jestem obecnie napastowany przez stado łabędzi. Czy istnieje możliwość podjęcia przeciwko nim jakichś kroków prawnych? Byłbym bardzo wdzięczny za poradę. Wielokrotnie próbowałem się do Pana dodzwonić, ale Pańska sekretarka mówi mi ciągle, że prawie nie bywa Pan w biurze. Mam nadzieję, że nie każe mi Pan płacić sobie za przeczytanie tego listu. To tylko krótkie zapytanie. Jak z pewnością Pan zauważył, załączyłem zaadresowaną kopertę ze znaczkiem. Z poważaniem, A. A. Mole czwartek 6 lutego Dziś zadzwoniła do mnie moja była żona Jo Jo. Nie siląc się na uprzejmości rzekła prosto z mostu: - Dzwonię do ciebie tylko dlatego, żeby William mógł się przekonać, że żyjesz. Potem przekazała słuchawkę chłopcu. William opowiadał o tym, jak mu się żyje w Nigerii. Miałem wrażenie, że nawet nie robi przerw, by zaczerpnąć tchu. Nie mam pojęcia, po kim jest taki gadatliwy. Jo Jo i ja nie mieliśmy zwyczaju zbyt wiele mówić. Kiedy już się pobraliśmy, odzywaliśmy się do siebie bardzo rzadko. Może William odziedziczył ten dar po mojej matce? Na koniec spytał, kiedy przyjadę do niego do Nigerii, a ja odparłem: „Już wkrótce". piątek 7 lutego Po pracy odwiedziłem rodziców. Zastałem ich skulonych wokół niewielkiego ogniska, na którym gotowali coś w garnku zawieszonym na metalowym trójnogu. Oboje byli okutani na cebulę w jakieś łachmany. Twarze mieli poczerniałe od dymu. Wyglądało to jak scena z filmu Stalingrad Antony'ego Beevora. Ojciec wstał i przyniósł z namiotu składane płócienne krzesełko. Usiadłem i

usiłowałem ogrzać sobie ręce nad ogniem. Nowy szczeniak tarzał się w błocie, trzymając w pysku coś, co wyglądało jak kość udowa jakiegoś dużego zwierzęcia. Nie było widać żadnych postępów w burzeniu chlewików. Spytałem dlaczego. - Twój ojciec nie potrafi udźwignąć kilofa - rzekła matka z ledwie skrywaną pogardą. Ojciec podniósł się i zamieszał brunatną maź w garnku nad ogniem. Zauważyłem, jaki jest ostatnio wychudzony i kruchy. Zrobiło mi się go żal. Na tym etapie swojego życia dziecka wyżu demograficznego powinien siedzieć w kapciach przy gazowym ogniu na kominku we własnych czterech ścianach, oglądając telewizję, zamiast ulegać nierozsądnym pragnieniom mojej matki, by żyć w przerobionym na dom mieszkalny chlewie. Powiedziałem rodzicom, że zapytam Darrena, mojego znajomego tynkarza, czy zna kogoś, kto potrafi machać kilofem i byłby skłonny zburzyć za półdarmo dwa chlewiki. Matka zaproponowała mi miskę burej mazi z garnka. Skłamałem, mówiąc, że nie jestem głodny. W drodze do domu zatrzymałem się po torbę frytek w Millenium Fish Bar. Kiedy poprosiłem o podwójną sól i winegret, kobieta za ladą powiedziała: - W pańskim wieku powinien pan uważać z solą i winegretem. Bez słowa wyszedłem ze sklepu, ale w samochodzie spojrzałem na swoje odbicie we wstecznym lusterku. Czy ja wyglądam tak staro lub tak mizernie, że jakaś ekspedientka czuje się zobowiązana udzielać mi takich porad? sobota 8 lutego Dziś przyszedł list od Glenna. Drogi Tato! Dzięki za paczkę. Nic lepszego nie mogłeś mi przysłać. Całą chałwę zjedliśmy z Robbiem od razu pierwszego dnia. Kupiliśmy wielki krojony chleb w kantynie i zrobiliśmy tosty. Jajeczka czekoladowe zjedliśmy do puddingu. Były trochę pogniecione, ale powyjmowaliśmy kawałki złotka i było OK. Robbie czyta Na zachodzie bez zmian. Mówi, że to fajna książka. Już nie może się doczekać, kiedy zabieże się do innych książek, które nam przysłałeś. Mówi, że potem przeczyta Paragraf 22 i Antologię poezji pierwszej wojny światowej. Rozmówki grecko-angielskie raczej się tu nie przydają, Tato. Prubowałem coś mówić po grecku, ale tutaj wszyscy mówią po angielsku lepiej ode mnie. Krążą plotki, że niedługo nas przeniosą do Kuwejtu. Robię kurs technika łączności. Całkiem interesujący. Napisałem do Williama i powiedziałem mu, że będę oszczędzał i w pszyszłym roku wpadnę do niego do Nigerii. Napisała do mnie Mama. Mówi, że płacze co noc, bo się martwi, że mnie wyślą do Iraku. Pójdziesz do niej, Tato? Proszę, zrób to dla mnie. Ma też dla mnie paczkę, ale na jej osiedlu zamkli pocztę, bo jakiś urzędnik kradł staruszkom książeczki emerytalne. Mama mówi, że przez swoje żylaki nie może stać w kolejce na tej wielkiej poczcie w Leicester. Jutro wieczorem gramy z Robbiem mecz par w rzutki przeciwko chłopakom z SAS. Trzymaj za nas kciuki, Tato. Twardzi z nich dranie. Jak z nimi wygramy, to nam wleją, a jak przegramy, to też nam wleją. Twój kochający syn Glenn

Przez kilka minut siedziałem jak skamieniały, rozpaczając, że z moich lędźwi mógł zrodzić się ktoś, kto jest na bakier ze stylistyką, ortografią i gramatyką. Zmagałem się z impulsem, by poprawić list na czerwono i odesłać z powrotem. Po przyjściu do pracy zdjąłem z półk i Atlas świata „Timesa" i znalazłem w nim Kuwejt. Widok tego maleńkiego kraiku wciśniętego pomiędzy rozległe terytoria Arabii Saudyjskiej i Iraku napełnił mnie strasznymi przeczuciami. Zadzwoniłem do Sharon i umówiłem się, że ją odwiedzę, kiedy Ryana nie będzie w domu. niedziela 9 lutego Sharon powitała mnie w drzwiach z pyzatym i bezwłosym dzieckiem na swym pokaźnym biodrze. Powiedziała, że dzieciak „ma imię po Donnie Karan". Uśmiechnąłem się niewyraźnie i powiedziałem: - Więc to dziewczynka! Cześć, Donna! - Nie, to chłopak - zaprzeczyła Sharon. - Ma na imię Karan. Ka-ran - powtórzyła, jakby uczyła jakiegoś obcokrajowca naszego języka. Zaprosiła mnie do salonu. Gdyby jej salon był człowiekiem, dawno podciąłby sobie żyły. Panowała w nim przygnębiająca atmosfera. Sharon kompletnie zignorowała zasadę Wiliama Morrisa, w myśl której wszystkie elementy wystroju mieszkania muszą być albo piękne, albo funkcjonalne. Wszystko, co miała w domu Sharon, zdawało się brzydkie, zbędne lub zepsute. Posadziła Karana przed telewizorem w samochodowym foteliku, żeby sobie obejrzał, jak brytyjscy żołnierze w Kuwejcie przebierają się w kombinezony ochronne na wypadek ataku chemicznego. Kiedy włożyli maski, Karan zaczął płakać. Sharon wyjęła z torebki list i dała mi go do przeczytania. Droga Mamo! Ciekaw jestem, czy myślałaś jeszcze nad tym, żebyście zeszli się z powrotem z Tatą. Wiem, że Tata czasami jest nie do zniesienia, i że zawsze skarży się na rzeczy, na które nic nie można poradzić, ale w gruncie rzeczy jest w porządku. Wiem, że uważasz, że jest snobem, ale on po prostu lubi, żeby było czysto i schludnie. Nie przejmuj się Pandorą. Tata nigdy jej nie dostanie. Ona gra w innej lidze. Oboje z Robbiem kochamy się w Britney Spears, ale wiemy, że nigdy się z nami nie umówi. Wiem, że Ty i Tata spaliście ze sobą po mojej przysiędze. O mało nie zemdlałem, kiedy Ryan mi o tym powiedział. To pokazuje, że jest jeszcze szansa, Mamo. Może zaprosisz Tatę do siebie i ugotujesz mu porządny obiad albo coś w tym stylu? Wiem, że Tata jest samotny przez te wszystkie książki, które czyta. Warto spróbować, Mamo. Ucałuj ode mnie wszystkie dzieciaki i powiedz, że przyślę każdemu prawdziwą gąbkę z Cypru. Twój kochający syn Glenn PS 27 lutego Robbie ma urodziny. Mogłabyś mu przysłać kartkę z życzeniami? On nie ma rodziny, bo wychowywał się w domu dziecka. Jego mama tłukła się po tawernach z chińskimi marynarzami, a jego ojciec stłukł ją na kwaśne jabłko, kiedy się o tym dowiedział. Złożyłem kartkę i oddałem ją Sharon, nie mogąc wydobyć z siebie ani słowa. Dopiero w drzwiach zdołałem wycedzić coś na pożegnanie. Sądzę również, że dość skutecznie udało mi się ukryć miotające mną uczucia, choć później Sharon zadzwoniła

do mnie i spytała, czy „już" czuję się OK. Przypomniała mi przy okazji, że nie zabrałem od niej paczki dla Glenna i kartki urodzinowej dla Robbiego. poniedziałek 10 lutego Wysłałem dwie kartki urodzinowe dla Robbiego i paczkę dla Glenna. Darren przyszedł po pracy do księgarni, żeby otynkować kominek. Dał mi numer na komórkę do jakiegoś typa, który nazywa się Zwierzak. - Nie rozwiąże panu czterohasłowej krzyżówki - uprzedził mnie Darren - ale kilofem macha jak piórkiem. Koło Literackie hrabstwa Leicester i Rutland spotkało się u mnie na Nabrzeżu Szczurów. Obecni byli Gary Milksop, dwie poważne dziewczyny, Ken i Glenda Bluntowie oraz ja sam. Były narzekania, ponieważ policzyłem im po pięćdziesiąt pensów od łebka za kawę. Poinformowałem ich, że torebka Błękitu Dunaju kosztuje trzy funty i dwadzieścia pensów. Milksop napisał wiersz o ślepocie. Chce, żebym przekazał go Nigelowi. Witaj, mroku, stary druhu Cieszę się, że nic nie widzę Oszczędzono mi banalności widzenia Mam swoje wewnętrzne oko Potrafię zajrzeć w głąb ludzkiej duszy - Ten wiersz jest absolutnie genialny, Gary - rzekła jedna z poważnych dziewcząt. - A przy tym niewiarygodnie głęboki. - Tę pierwszą linijkę zerżnąłeś z piosenki Simona i Garfunkela - wtrącił Ken Blunt. - Dustin Hoffman śpiewał ją w tym ślicznym filmie Absolwent - dorzuciła Glenda. Potem zaczęła rozprawiać o karierze filmowej Dustina Hoffmana. Usiłowałem zapanować nad dyskusją i pchnąć ją ponownie na właściwe tory. Mówiłem o własnych próbach stworzenia dzieła pod tytułem Niespokojna kijanka, ale Glenda ciągle mi przerywała, ilekroć przypomniała sobie jakąś filmową rolę Hoffmana. W końcu całe spotkanie straciło sens. Doszło do tego, że kilka osób mówiło jednocześnie. Kiedy Glenda była w łazience, Ken powiedział: - Nie martw się, Adrianie, więcej jej nie przyprowadzę. Przeczytałem Nigelowi przez telefon wiersz Milksopa. Śmiał się przez długi czas, aż wreszcie powiedział: - No tak, ciągle zapominam, że mogę „widzieć" więcej niż ludzie, którzy normalnie widzą. Ale ze mnie szczęściarz, co? wtorek 11 lutego Właśnie zamykałem drzwi sklepu i pytałem pana Carlton-Hayesa, czy mogę zrobić sobie wolne w sobotę, kiedy zadzwonił do mnie Michael Flowers. Dałem znak panu Carlton-Hayesowi, że dzwoni jego anioł zemsty, a on zrobił śmieszną minę i westchnął: - O rany! - Muszę koniecznie porozmawiać z tobą jeszcze dziś wieczorem - warknął Flowers. - Czekam na ciebie o siódmej. - A o czym musi pan ze mną porozmawiać? - zapytałem. - To sprawa wielkiej wagi - brzmiała odpowiedź. - Nie chcę mówić o tym przez telefon.

To sformułowanie zawsze mnie zdumiewało. Po cóż jest telefon, jeśli nie po to, by rozmawiać? Powiedziałem Flowersowi, że będę u niego o siódmej, chociaż nie na rękę była mi taka zmiana planów. Liczyłem, że spędzę spokojny wieczór we własnym domu i będę miał chwilę czasu na przygotowanie kreacji na weekend w Londynie. Drzwi otworzyła mi Poppy. - Co się dzieje? - spytałem. - Nie wiem - odparła. Spytałem ją, gdzie jest Daisy. - Jeździ po europejskich stolicach z Jamiem Oliverem, promując jego nową książkę - odrzekła Poppy. Poczułem dotkliwe ukłucie zazdrości. Zawsze zazdrościłem Oliverowi powodzenia. Nie dość że jest przystojny, to jeszcze potrafi gotować i ma piękną żonę. - Jeśli tknie Daisy choćby palcem, urwę mu ten jego śliczny łeb - rzuciłem. Poppy zrobiła zdziwioną minę: - Jest z nimi jego żona. A zresztą, co ci do tego? - spytała, po czym zaprowadziła mnie do salonu. Marigold leżała na sofie w pozycji embrionalnej. Netta masowała jej stopy. Michael Flowers stał w rozkroku przed kominkiem, szarpiąc brodę. Nikt nie poprosił mnie, żebym usiadł. W pewnej chwili Flowers zapytał Marigold: - Chcesz sama mu o tym powiedzieć, kochanie, czy ja mam to zrobić? - Widzisz, w jakim stanie jest to biedne dziecko - wtrąciła się Netta. - Sam musisz mu powiedzieć, Michaelu. Spojrzałem na Poppy, która wzruszyła tylko ramionami i dalej żuła swoje włosy. - Jeszcze sto lat temu - rzekł Flowers - kazałbym cię obić szpicrutą. Spytałem go za co. Flowers ruszył prosto na mnie, mówiąc przy tym wolno i złowróżbnie: - Za to, że obiecałeś poślubić moją córkę, uwiodłeś ją, zrobiłeś jej dziecko, a dziś wieczorem dowiedziałem się, że ją porzuciłeś. Cofając się nieznacznie, gdyż Flowers nadal napierał na mnie, rzekłem do Marigold: - Czemu mi nie powiedziałaś? - Przecież już mnie nie kochasz - odparła pełnym udręki głosem. - Cóż cię to obchodzi? Zanim zdołałem cokolwiek powiedzieć, Flowers ryknął: - Jak mógłbyś nie kochać tej cudownej dziewczyny i jej nienarodzonego dziecka?! - Marigold jest bardzo wrażliwa - rzekła Netta tonem wyjaśnienia. - Bardzo źle znosi rozstania. - Ostatnim razem, jak ktoś ją zostawił, całkiem jej odbiło - dodała Poppy. Oświadczyłem, że byłbym wdzięczny, gdybyśmy mogli przez chwilę zostać sami z Marigold. Kiedy wszyscy wyszli, zapytałem ją, jak bardzo zaawansowana jest jej ciąża. - Zaawansowana? - powtórzyła Marigold, jakby nie znała tego wyrażenia. - Przecież wiesz, co mam na myśli, Marigold - powiedziałem. - Jak bardzo zaawansowana jest twoja ciąża, to chyba dosyć oczywiste pytanie w kontekście wiadomości, że jesteś w ciąży.

- No tak, w kontekście... - bąknęła wymijająco. - Który to miesiąc? - spytałem, próbując inaczej do niej dotrzeć. - Nie wiem - odparła. - Kiepsko u mnie z rachunkami. Musiałam zajść w ciążę w Nowy Rok. Policzyłem szybko w głowie do dziewięciu. Wrzesień. Już prawie czułem nadejście jesieni. Oczyma wyobraźni ujrzałem poranne mgły i przyszła mi do głowy fraza „dojrzała płodność". Zobaczyłem siebie, pchającego dziecięcy wózek alejką pełną martwych liści. - Zrobiłaś sobie test ciążowy? - zapytałem. - Tak! - krzyknęła Marigold. - I był pozytywny! I nie proś mnie, żebym je usunęła! - wrzasnęła histerycznie. - Nie zgadzam się na aborcję! Michael i Netta Flowers wpadli do salonu. Marigold rzuciła się w objęcia matki, a Netta rzekła: - Powiedz nam, co mamy zrobić, kochanie. Co ma się teraz stać? Co sprawi, że będziesz szczęśliwa? - Chcę urodzić moje maleństwo - powiedziała, łkając, Marigold. - Chcę wyjść za Adriana i żyć długo i szczęśliwie. Pięć minut później wyszedłem, obiecawszy wcześniej poślubić Marigold w pierwszą sobotę maja. Przekraczając próg domu Flowersów, czułem się tak, jakbym wyruszył statkiem kosmicznym w nieznane. Wszedłem tu jako Adrian Mole, a wyszedłem jako posłuszny i uległy wykonawca woli Michaela Flowersa. W drodze do domu włączyłem stację Classic FM. Nadawali właśnie operę Nixon w Chinach. Atonalne zawodzenia i lamenty doskonale pasowały do mojego nastroju. Dlaczegóż, drogi dzienniku, ja, stworzenie posiadające własne uczucia, porzucam tę ziemię i wszystko, co na niej kocham, aby wyruszyć w nieznaną podróż w zimną i mroczną przestrzeń kosmiczną z kobietą, której nie kocham, której nigdy nie uważałem za szczególnie atrakcyjną, i która na dodatek wysysa z mojego ciała życiodajny tlen, sprawiając, że dusi mnie nuda? środa 12 lutego Obudziły mnie dochodzące z mieszkania pode mną dźwięki suity z Dziadka do orzechów. Wygląda na to, że profesor Green sprawił sobie wreszcie porządny sprzęt. Leżałem na futonie, nie mając najmniejszej ochoty stawić czoła nowej rzeczywistości. Na kilka krótkich minut poddałem się muzyce. Jeśli Marigold urodzi córeczkę, czy będzie ona chodzić na lekcje baletu? Wyobraziłem sobie małą dziewczynkę z nieznacznie wystającymi zębami Marigold i moimi okularami na nosie, jak w spódniczce baletnicy tańczy na palcach. Zawsze podobało mi się imię Grace. Grace Paulina brzmi nieźle. Grace Paulina Mole. Wymiar sprawiedliwości sprawił mi srogi zawód. Drogi Panie Mole! Dziękuję Panu za list z 4 lutego, w którym zapytywał Pan o możliwość podjęcia kroków prawnych przeciwko stadu łabędzi, które, jak Pan twierdzi, budzi Pański niepokój. Poprosiłem moją wspólniczkę Phoebe Wetherfield, by zajęła się tą sprawą w Pańskim imieniu. Panna Wetherfield specjalizuje się w prawie cywilnym. Pozwoliłem sobie umówić Pana na spotkanie z nią, abyście mogli Państwo omówić szczegóły.

Pragnę zwrócić Pańską uwagę na fakt, że nie udzielam bezpłatnych porad prawnych. Pobieram opłatę proporcjonalną do poświęconego przez mnie czasu, zgodnie z taryfikatorem zatwierdzonym przez Stowarzyszenie Prawników. W załączeniu faktura z wyszczególnieniem dotychczasowych usług i ich kosztów. Przeczytanie listu 50 funtów Konsultacja z panną Wetherfiled 90 funtów Odpowiedź na list 50 funtów W sumie 190 funtów za odpowiedź na jedno proste pytanie! Doniosę na niego do Stowarzyszenia Prawników. Wykorzystał sytuację i ograbił mnie, kiedy byłem w stanie zachwianej równowagi duchowej. W przypływie wściekłości wyszedłem na balkon, podarłem list od Barwella na strzępy i wrzuciłem do kanału. Wówczas dał się słyszeć głos Mii Fox: - Ty obrzydliwy bałaganiarzu, nic cię nie obchodzi środowisko naturalne?! Gielgud wyłonił się zza kępy trzcin, za którą dotąd się czaił, i zaczął dziobać nasiąknięte wodą strzępki listu. Mam nadzieję, że się nimi udławi. Moje zmartwienia Dziecko Małżeństwo Daisy Pieniądze Glenn William Łabędzie Broń masowego rażenia czwartek 13 lutego Mia Fox pofatygowała się dziś do mnie, żeby poskarżyć się na hałas, jaki wydaje moje małe, przenośne radio! Oświadczyła, że nie ma ochoty słuchać Archerów, kiedy uprawia medytację. Odparłem, że nie zdawałem sobie sprawy, że tak bardzo to słychać, i zwróciłem jej uwagę, iż właśnie ze względu na nią nie włączam już mojego zestawu multimedialnego, kiedy wiem, że jest w domu. Odrzekła, że i tak słyszy wszystkie moje rozmowy telefoniczne i wie doskonale, kiedy moja pralka zaczyna wirować. - Najwyraźniej zostaliśmy oszukani, panno Fox - orzekłem. - Te mieszkania miały mieć najnowocześniejszą izolację akustyczną. Nie wspomniałem jeszcze nikomu o istnieniu małej Grace Mole. Chcę najpierw powiedzieć o tym osobiście Daisy. Zaniosłem garnitur do ekspresowej pralni chemicznej. Powiedziałem kobiecie za ladą, że plamy w kroku to ślady po paście Bisto, którą się pochlapałem, kiedy spadł mi kieliszek na jajka. Było jasne jak słońce, że mi nie uwierzyła. Poszedłem do znajomej kwiaciarni i poprosiłem o przesłanie do biura Daisy jednej czerwonej róży. Ekspedientka powiedziała: - Naprawdę uważa pan, że to romantyczne, posłać komuś jedną różę? - Owszem - odparłem. - Nieprawda. Dwa tuziny czerwonych róż są dwadzieścia cztery razy bardziej romantyczne.

- Proszę bardzo, niech pani wyśle dwa tuziny - odrzekłem. Już właśnie kładłem się spać, kiedy zadzwoniła Netta, żeby mi przypomnieć, że jutro jest dzień świętego Walentego. Skłamałem, że już zamówiłem upominek walentynkowy dla Marigold. piątek 14 lutego, walentynk i Poszedłem do kwiaciarni i poprosiłem ekspedientkę, żeby wysłała jedną czerwoną różę do Marigold. Róża kosztowała pięć funtów, a opłata za jej dostarczenie wynosiła trzy i pół funta. Na bileciku napisałem: „Dla Marigold od Adriana". - Nie napisze pan „od kochającego Adriana", „z najlepszymi życzeniami", ani „na zawsze Twój"? - spytała zdumiona kwiaciarka. Nie wytrzymałem i wyjaśniłem jej, w jakim jestem położeniu. Słuchała ze zdumiewającą cierpliwością, zważywszy, że był to dla niej jeden z bardziej pracowitych dni w roku. Wreszcie zaproponowała, żebym napisał: „Dla Marigold od..."? Ta kobieta jest urodzoną dyplomatką. Powinna pracować w ONZ. Pan Carlton-Hayes zapytał mnie, ile dostałem dzisiaj kartek na walentynki. Odparłem, że jak dotąd otrzymałem dwie: jedną, jak zwykle, od mojej matki, a drugą od Marigold. Spytałem pana Carlton-Hayesa, czy on również obchodzi walentynki. - Oczywiście - odparł. - Dziś rano dostałem do śniadania, oprócz kawy, kieliszek różowego szampana, a ja podarowałem bardzo ładną, starą zatyczkę do wina. Dziś wieczorem wybieramy się na kolację do restauracji U Alberta w centrum handlowym Bosworth. W sklepie był dziś spory ruch. Sprzedaliśmy cały zapas poezji miłosnej i prawie wszystkie egzemplarze sonetów Shakespeare'a. Kiedy zamykaliśmy, zadzwoniła Marigold, i poprosiła, żebym przyszedł po nią do sklepu. Kiedy tam dotarłem, powiedziała mi, że zarezerwowała dla nas stolik w Zdrowym Wyborze, nowej restauracji na Chalk Street. Na naszym stoliku płonęła świeca, a właściciel, otyły facet imieniem Warren, podlizywał się klientom, wręczając „pięknym paniom" po różyczce w celofanie. - To już druga, którą dziś dostałam - rzekła, moim zdaniem niegrzecznie, Marigold. Na specjalnej walentynkowej karcie było napisane: „wszystkie nasze potrawy zostały przygotowane z troską i czułością, i są świeże jak skoszona przed chwilą łąka". Jednakże, kiedy otwarły się drzwi do kuchni, spostrzegłem, jak jakiś młodzian w stroju kucharza wyjmuje miskę dymiącego makaronu z kuchenki mikrofalowej. Chwilę później przed restauracją zatrzymała się wielka ciężarówka i dostawca zaczął bezwstydnie przewozić do kuchni całe pudła spreparowanych i zamrożonych potraw. Marigold tym razem wymyśliła sobie, że włoży purpurową bluzkę w zielone listki. - Znalazłam ją u Marksa & Spencera - powiedziała. - To są chyba liście jarzębiny. Skinąłem głową i poczułem, że muszę się napić czegoś mocniejszego. Spytałem Marigold, czy wypije ze mną butelkę irańskiego koniaku. Gwałtownym ruchem nakryła dłonią swoją szklankę, jakbym zaproponował jej co najmniej wspólne osuszenie butelki domestosa, i rzekła: - Nie wolno mi pić aż do porodu! Powiedziałem jej na to, że, zgodnie z rodzinną legendą, moja matka, będąc ze

mną w ciąży, wypijała co wieczór trzy puszki guinnessa i wypalała półtorej paczki papierosów dziennie. Zamówiłem dla siebie stek i zapiekankę w ciemnym piwie, z puree z porów i żurawiny. Marigold co jakiś czas gmerała widelcem w mizernie wyglądającej sałatce Cezara. Rozmowa była sztuczna i wymuszona. Spytałem Marigold, ile dostała walentynek. W odpowiedzi wyjęła z torebki dwie kartki. Jedna była ode mnie, przysłana przez znajomą kwiaciarkę. Na drugiej był obrazek przedstawiający dziewczynę w stroju z epoki wiktoriańskiej na huśtawce, a w środku, ze słów i liter wyciętych z gazety, w stylu porywaczy żądających okupu, ułożony był następujący wiersz: Proszę, zostań moją żoną, Tą jedyną, wymarzoną! Ach, Marigold, moja słodka, Już na zawsze ze mną zostań! - Piękny wiersz - powiedziała Marigold. - Dziękuję ci, kochany. - Ja tego nie napisałem - odparłem. - Najwyraźniej masz jakiegoś tajemniczego wielbiciela. - Jesteś zazdrosny, Adrianie - rzekła Marigold. - Z pewnością nie o ten wiersz - zaprzeczyłem. - Od razu widać rękę amatora. My, prawdziwi poeci, nie używamy takich częstochowskich rymów. - Ale ten wiersz przynajmniej rozumiem - odcięła się Marigold. - Twoich wierszy nikt jakoś nie może pojąć. Puściłem tę uwagę mimo uszu i tylko kazałem jej się pospieszyć z jedzeniem sałatki. Już nie mogłem się doczekać, żeby stąd wyjść. W restauracji było zimno i pachniało wilgocią. Miałem już dosyć Warrena, który pytał co minutę: „Wszystko w porządku, proszę pana?". Nad babeczkami truskawkowymi w kształcie serca Marigold rozprawiała o sprawach związanych z organizacją wesela. - Chciałabym, żeby twój wieczór kawalerski odbył się co najmniej miesiąc przed ślubem. Nie chcę, żeby rankiem w dniu naszego ślubu znaleziono cię przywiązanego łańcuchem do latarni, nagiego i pokrytego smołą i pierzem - powiedziała. Skinąłem potulnie głową, przez cały czas myśląc sobie: „Daruj sobie, Marigold. Nie będzie żadnego ślubu". O dziewiątej wszedł do restauracji udający Cygana skrzypek i jak bluszcz zaczął pełzać między stolikami i przypochlebiać się klientom. Zatrzymał się przy nas, zagrał La vie en rose i kazał mi wziąć Marigold za rękę. Posłuchałem go, ale i tak przez cały czas myślałem tylko o Daisy. Wiem, że powinienem był dać skrzypkowi napiwek, ale miałem tylko półtora funta drobnych, i pomyślałem, że istnieje realne niebezpieczeństwo, iż grajek przeklnie mnie i ciśnie mi drobniaki w twarz, więc nie dałem mu ani grosza. Poprosiłem Warrena, by zadzwonił po taksówkę, żeby odwieźć Marigold do domu, a sam poszedłem pieszo ścieżką nad kanałem na Nabrzeże Szczurów. Gielgud i jego żona płynęli obok siebie w stronę domu. Może wracali właśnie z walentynkowej kolacji na innym kanale. Kiedy dotarłem do domu, znalazłem pod drzwiami paczkę z zawiniętym w papier do prezentów opakowaniem francuskich fantazji firmy Mr Kipling. Nie było żadnej wiadomości ani bileciku, ale i tak wiedziałem, kto mi je przysłał. Zadzwonił Nigel, żeby mi powiedzieć, że on, Parvez i Fatima jadą jutro do

Londynu autokarem załatwionym przez wspólnotę z meczetu Parveza. Mają zamiar wziąć udział w demonstracji antywojennej. Zapytał mnie, czy chciałbym zarezerwować sobie miejsce w autokarze. Odmówiłem. - Ufam panu Blairowi, Nigel. Na jego biurku lądują wszystkie tajne informacje. W swoim wrześniowym przemówieniu powiedział, że grozi nam niebezpieczeństwo ze strony Saddama Husajna i irackiej broni masowego rażenia. Dlaczego nie chcesz uwierzyć Tony'emu, wypełnić swojego obywatelskiego obowiązku i wesprzeć naszych żołnierzy? - Przestań mnie, do cholery, pouczać, na czym polega patriotyzm! - krzyknął Nigel. - To ja stałem osiemnaście godzin w długiej na kilometr kolejce, żeby przejść przed trumną Królowej Matki. Powiedziałem, iż mam nadzieję, że będzie się dobrze bawił na wycieczce. - Mamy się spotkać z Pandorą w sektorze dla VIP-ów w Hyde Parku - dodał Nigel. - To też cię nie skusi, Molek? Przecież wiesz, że ciągle za nią szalejesz! - Jeśli Pandora wypowie się publicznie przeciwko wojnie, to będzie koniec jej politycznej kariery - odparłem. sobota 15 lutego W pociągu musiałem stać przez całą drogę. Wszystkie miejsca siedzące zajęte były przez uczestników demonstracji antywojennej. Ku mojemu zaskoczeniu, zdecydowana większość z nich wyglądała na normalnych, porządnych ludzi. Daisy czekała na mnie na peronie. Przeraziłem się, widząc, że ma na sobie czerwony podkoszulek z wielkim czarnym napisem „NIE dla wojny!". Chciałem jak najszybciej zabrać ją z powrotem na Baldwin Street, ale ona powiedziała tylko: - Nie dostaniemy się tam teraz, choćbyśmy bardzo chcieli. Na ulicach będzie dzisiaj z milion ludzi. Gdybym wiedział, że Daisy będzie chciała, bym wziął udział w marszu antywojennym, nim pójdziemy do łóżka, włożyłbym znacznie wygodniejsze buty. Nie wspomniałem jej ani słowem, że popieram pana Blaira, ale jakoś nie mogłem się zmusić do tego, by przyłączyć się do ludzi skandujących antywojenne hasła; nie kupiłem też gwizdka, na którym mógłbym gwizdać bez wytchnienia, jak inni. Kiedy wmieszaliśmy się w tłum demonstrantów, Daisy zaczęła wykrzykiwać liczne i niezbyt pochlebne slogany pod adresem pana Blaira i pana Busha, i zachęcała do tego innych. Ta kobieta bez wątpienia ma dar do podburzania motłochu przeciwko prawowitej władzy. Z uwagi na nieprzeliczony tłum, nie byliśmy w stanie podejść bliżej sceny w Hyde Parku, więc oszczędzono mi zażenowania przy ewentualnym spotkaniu z Pandorą i moimi znajomymi, którym musiałbym wytłumaczyć, co robię tutaj z Daisy. Kiedy głos zabrała Pandora, Daisy słuchała jej w nabożnym skupieniu. Wznosiła entuzjastyczne okrzyki, ilekroć Pandora wspomniała, iż jest wielce prawdopodobne, że broń masowego rażenia Saddama Husajna po prostu nie istnieje. Chciałem wziąć w obronę Glenna i pana Blaira, ale siedziałem cicho. W końcu demonstranci mieli przytłaczającą przewagę liczebną - ponad milion do jednego. Później, w łóżku, w niechlujnym pokoju na Baldwin Street, spytałem Daisy, czy chce przeczytać rękopis Sławy i obłędu, książki, nad którą obecnie pracuję. - Nie, skarbie - odparła. - Wiem, że może nie znam się na literaturze i żaden ze

mnie czytelnik, ale nie chciałabym się przekonać, że ty nie umiesz pisać. Nie sądzę, bym mogła nadal cię kochać, gdybyś okazał się jakimś grafomanem. Z udawaną nonszalancją spytałem ją, czy istnieje jeszcze coś, co mogłoby sprawić, że przestanie mnie kochać. - Nie mogłabym kochać kogoś, kto byłby zwolennikiem wojny w Iraku odrzekła. - Wyobraźmy sobie taką oto sytuację, Daisy. Mogłabyś mnie nadal kochać, gdybym zrobił dziecko jednej z twoich sióstr i przyrzekł, że ożenię się z nią w pierwszą sobotę maja? Daisy wstała z łóżka i zaczęła chodzić po zagraconym pokoju, szukając swoich papierosów i zapalniczki. Kiedy jest naga, trochę mniej przypomina Nigellę Lawson. Kilkakrotnie zaciągnęła się głęboko swoim marlboro i spytała: - Której z moich sióstr zrobiłeś dziecko i obiecałeś, że się z nią ożenisz? - Marigold - odparłem. Daisy nie poszła odprowadzić mnie na dworzec. W pociągu znów musiałem stać przez całą drogę. Kiedy przejeżdżałem przez Kettering, dostałem wiadomość od Daisy: „Odpieprz się ode mnie raz na zawsze, ty dwulicowy palancie". Tak więc, drogi dzienniku, dane mi było zajrzeć do raju, z którego potem w okrutny sposób zostałem wygnany. niedziela 16 lutego Pojechałem w deszczu do Mangold Parva, zaparkowałem samochód na bitej drodze i zacząłem brnąć przez pole w kierunku chlewików. Pies wybiegł mi na spotkanie, podskakując śmiesznie na swych wrzecionowatych nogach. Minął mnie jednak i pognał w stronę drogi. W oddali widziałem moją matkę, stojącą na drabinie i walącą młotkiem w coś na dachu. Ojciec siedział w wejściu do namiotu, chroniąc się przed deszczem. Zza drugiego chlewika wyłonił się olbrzymiego wzrostu mężczyzna z dwoma warkoczykami na brodzie i kilofem w ręku. Pomyślałem, że to pewnie Zwierzak. Nastąpiła jedna z tych niezręcznych towarzysko sytuacji: byłem za daleko, żeby się do niego odezwać, ale nie mogłem również zignorować jego obecności. Podniosłem więc dłoń na powitanie, a on odwzajemnił ten gest. Kiedy byłem już na tyle blisko, by powiedzieć: „Cześć, mamo!", matka spojrzała w moją stronę i zaczęła krzyczeć: „Ivan! Ivan! Wracaj!". Serce prawie mi stanęło. Czyżby w końcu załamała się pod ciężarem winy, który musi dźwigać w związku z tym, że w pewien sposób przyczyniła się do śmierci Ivana Braithwaite'a? - Adrianie, sprowadź go z powrotem! Sprowadź tu Ivana! - krzyczała dalej matka. Pobiegłem do niej, wziąłem ją w ramiona i powiedziałem: - Ivan już nie wróci, mamusiu. Odepchnęła mnie od siebie, mówiąc: - Złap go, zanim wybiegnie na drogę! Zwierzak wsadził palce do ust i zagwizdał niezwykle głośno. Pies natychmiast zawrócił i pobiegł w naszą stronę. - Sądzę, że to pomysł w bardzo kiepskim stylu - rzekłem - żeby nadawać nowemu psu imię zmarłego męża. A poza tym dlaczego zerwałaś z rodzinną tradycją? Psy w domu Mole'ów nie mają imion. - Mam już dosyć rodzinnych tradycji! - odparła matka.

- Teraz stwarzam siebie na nowo. Znudziło mi się być Pauliną Mole. Pragnę zmian i nowych doznań. Zauważyłem, że Zwierzak spoglądał z góry na moją matkę z wyrazem podziwu na swej wielkiej gębie. Czekałem, kiedy oficjalnie zostanie mi przedstawiony. Zdaje się, że moi rodzice na śmierć zapomnieli o dobrych manierach, odkąd wyprowadzili się w pole, więc w końcu sam musiałem się przedstawić. Spytałem go przy okazji, jak ma naprawdę na imię. Zwierzak zrobił zdumioną minę i odparł: - Zwierzak. Ojciec zawiesił czajnik na trójnogu i usiedliśmy wokół ognia, czekając, aż woda się zagotuje. Nie chciałem w obecności Zwierzaka mówić rodzicom o tym, że Marigold jest w ciąży, a ja obiecałem ożenić się z nią w pierwszą sobotę maja. Wydawało się jednak, że Zwierzak zadomowił się na dobre w Chlewikach, więc kiedy już sączyliśmy herbatę, powiedziałem: - A tak przy okazji, należą się wam gratulacje. We wrześniu znowu będziecie dziadkami. Matka postawiła na ziemi kubek z herbatą i objęła mnie, mówiąc: - To wspaniała wiadomość! Słyszałam od Nigela, że Pandora spała wtedy u ciebie. Nareszcie spełniło się moje marzenie! - Bogu dzięki, że nie żenisz się z tym nadąsanym klaunem z wystającymi zębami i w niedobranych okularach. Strach pomyśleć, jak mogłoby wyglądać wasze dziecko dorzucił ojciec. Mój ojciec jest niedoścignionym mistrzem gaf. Podczas swego krótkiego małżeństwa z Tanią Braithwaite siedział na jakimś przyjęciu obok pewnego nieznanego mu faceta i włączył się do rozmowy o rodzeniu dzieci, oświadczając, że jego zdaniem, wszyscy mężczyźni ginekolodzy to dewianci i zboczeńcy, którzy wybierają ten zawód, ponieważ nie mogą się rozładować w inny sposób. Przy stole zapadła złowróżbna cisza, a Tania rzekła lodowatym tonem: - George, zdaje się, że nie poznałeś jeszcze Barry'ego. Jest ordynatorem na oddziale ginekologii. - Kiedy usłyszysz, co mam wam do powiedzenia, będziesz żałował, że wygłosiłeś ten złośliwy komentarz pod adresem Marigold - odparłem. Matka objawiła iście południowy charakter. - Nie! Nie! Tylko nie Marigold! Boże, proszę! Nie Marigold! - krzyczała, wyciągając ręce do nieba, jakby chciała ściągnąć na swoją głowę burzowe chmury. - Za co?! Dlaczego?! Co ja takiego zrobiłam?! Zwierzak zręcznie skręcił papierosa swoją wielką łapą i bez słowa podał go mojej matce. - Jeśli to będzie dziewczynka, będzie miała na imię Grace - powiedziałem spokojnie. Sądzę jednak, że tylko Zwierzak mnie słuchał. Rodzice odwrócili się do mnie plecami. Usłyszałem, jak ojciec mówi do matki: - Będziemy musieli go wspierać, Paulino. Jeśli ożeni się z tą królewną na ziarnku zdrowej fasoli, będzie potrzebował wszelkiej pomocy, jakiej możemy mu udzielić. - Wiem, że jestem postfeministyczną feministką, ale z włosów na nogach Marigold można spokojnie pleść warkocze! - zaszczebiotała moja matka. poniedziałek 17 lutego

Moja sytuacja finansowa jest obecnie rozpaczliwa. Napisali do mnie dzisiaj z banku, żeby mnie powiadomić, że mój „limit kredytowy" został przekroczony. W rezultacie mam debet w wysokości 5 624 funtów i trzech pensów. Prosili mnie grzecznie, żebym czym prędzej naprawił to niedopatrzenie, i policzyli mi kolejne 25 funtów za ten monit. Wieczorem zadzwoniłem do Parveza i poprosiłem go, żeby napisał w moim imieniu odpowiedź dla banku. Powiedział, że gdybym prowadził własną małą firmę, to właśnie ogłoszono by moją upadłość. Zażądał spotkania ze mną przed podjęciem jakichkolwiek decyzji. Kazał mi również zniszczyć wszystkie karty kredytowe, zanim rano wyjdę z domu. - Nie można ci ufać, Molek - dodał na zakończenie. wtorek 18 lutego Ocalenie! Mój wniosek do Banku Szkocji o przyznanie mi karty MasterCard z limitem kredytowym w wysokości dziesięciu tysięcy funtów został rozpatrzony pozytywnie! Ergo, wszystkie moje karty kredytowe pozostały nietknięte. Parvez tak lubi melodramatyczne gesty! Mogę teraz umieścić nową kartę MasterCard obok mojej starej karty Visa. Dobrze wyglądają obok siebie w portfelu. Bank Szkocji przysłał mi także, osobną pocztą, cztery czeki wystawione na nazwisko Adrian Mole. Każdy z nich jest wart dwa i pół tysiąca funtów. Teraz muszę tylko je podpisać i pójść z nimi do mojego banku, i z miejsca dostanę pieniądze. W przerwie na lunch wpłaciłem trzy z nich do mojego banku, żeby zlikwidować debet. Czwarty starannie złożyłem i wsadziłem do portfela na nieprzewidziane wydatki. środa 19 lutego W przewie na lunch spotkałem się z Parvezem w winiarni naprzeciwko naszego sklepu. Spytał mnie, czy zniszczyłem karty kredytowe. - Nie - odparłem. - Jakoś nie mogłem znaleźć nożyczek. Powiedziałem mu, żeby nie zawracał sobie głowy pisaniem odpowiedzi do banku, gdyż tak się składa, iż odpowiednie środki wpłynęły już na mój rachunek. Parvez zaczął mnie pouczać, że żyję nad stan, i ostrzegł, iż jeśli będę nadal wydawał pieniądze w obecnym tempie, to czekają mnie nie lada kłopoty. Powiedziałem mu, że znów jestem zaręczony z Marigold, ponieważ spodziewa się we wrześniu mojego dziecka. - Cieszę się, że zachowujesz się jak mężczyzna - odparł. - Dziecko potrzebuje ojca, no nie? Zadzwoniła matka i powiedziała, że od trzech dni rozmawiają nieustannie z ojcem wyłącznie o moich zaręczynach. - Musimy koniecznie jak najszybciej z tobą porozmawiać, Adrianie - dodała. Możemy wpaść do ciebie za parę dni? czwartek 20 lutego Nie chcę już nigdy więcej widzieć moich rodziców. Jak oni mają czelność mówić mi, jak mam żyć, z kim się żenić i komu robić dzieci? Mam już przecież trzydzieści cztery lata. Dziś odleciało do Kuwejtu tysiąc brytyjskich spadochroniarzy. Dołączą do siedemnastu tysięcy naszych żołnierzy, którzy już tam stacjonują. Spodziewam się, że to tylko taka demonstracja siły ze strony pana Blaira. Jeśli Saddam Husajn nie ugnie się

niebawem, co najmniej jedna czwarta sił brytyjskiej armii znajdzie się w Iraku. Zadzwoniła Sharon, żeby spytać, czy moim zdaniem wojna jest nieunikniona. Zapewniłem ją, że Saddam Husajn musi ulec i przyznać, że ma olbrzymi arsenał broni nuklearnej i biologicznej. Sharon spytała mnie również, czy w Kuwejcie żyje ten gatunek moskitów, które przenoszą choroby. Dodała, że kiedy Glenn był mały, moskity dotkliwie go pogryzły na plaży w Skegness. Skłamałem, mówiąc, że w Kuwejcie prawie nie ma moskitów. piątek 21 lutego Matka zostawiła mi wiadomość na poczcie głosowej. Mówiła, że przeprasza za swoje wczorajsze zachowanie. - Nie powinnam była mówić, że Marigold jest wyrachowaną manipulantką i histeryczką, która ubiera się gorzej niż księżniczka Anna, ale jeśli rzeczywiście chcesz zrujnować sobie życie, to w porządku - powiedziała. - Nikt z twojej rodziny ani żaden z twoich przyjaciół zupełnie tego nie rozumie. Wszyscy myślą, że całkiem ci odbiło dodała na zakończenie. Chciałem powiedzieć matce prawdę: powiedzieć, że wcale nie zamierzam poślubić Marigold, ale nie chciałem, żeby myślała, że może mną dyrygować, tak jak wtedy, kiedy byłem małym dzieckiem. Pan Blair jest w Rzymie, gdzie ma się spotkać z papieżem, który jest przeciwny wojnie. Kiedy pytano pana premiera, co powie Jego Świątobliwości, odparł: „Oczywiście znam doskonale stanowisko papieża, i jest ono bardzo jednoznaczne. Ja również postawię jedną sprawę jasno: my też nie chcemy wojny. Nikt jej nie chce. Dlatego właśnie w lecie zeszłego roku, zamiast rozpocząć działania wojenne, zwróciliśmy się do ONZ, poszukując pokojowego rozwiązania problemu". Przeczytałem tę wypowiedź Sharon przez telefon, mając nadzieję, że ją to pocieszy i uspokoi, ale najwyraźniej uparła się snuć swoje czarne myśli. Nadal się boi, że kiedy tylko Glenn skończy w kwietniu osiemnaście lat, z miejsca zostanie wysłany do Iraku i trafi na pierwszą linię. Nadal w stu procentach popieram pana Blaira. Mam nawet takie przeczucie, że pewnego pięknego dnia nasz premier zostanie kanonizowany przez papieża. Mam nadzieję, że zażyła znajomość pani Blair z jej guru i życiową przewodniczką Carole Caplin nie narazi na szwank należnego jej mężowi miejsca na kartach historii. sobota 22 lutego Dziś rano, kiedy tylko otworzyliśmy sklep, przyszła Marigold. Byłem na zapleczu, zajęty podłączaniem ekspresu do kawy, kiedy usłyszałem, jak pyta pana Carlton-Hayesa, czy zna jakąś książkę o zwyczajach weselnych. - Muszę przyznać, iż jestem trochę zaskoczony, że szuka pani takiej książki odparł. - Jakoś nie wyobrażam sobie pani ojca w cylindrze i fraku. - Ależ tatko uwielbia tradycje starej, dobrej Anglii - zaoponowała Marigold. Jeden z jego przyjaciół pożyczy nam konia i wóz, który zawiezie mnie do kościoła. A potem, po ślubie, zabierze mnie i Adriana na przyjęcie weselne w remizie. Zanim zdążyłem do nich dołączyć, pan Carlton-Hayes wiedział o moim weselu znacznie więcej niż ja sam. niedziela 23 lutego Bóg mi świadkiem, że nie jestem człowiekiem religijnym, a już na pewno nie

jestem adwentystą dnia siódmego, ale naprawdę uważam, że w niedzielę sklepy powinny być zamknięte. Musiałem dzisiaj pójść na wielkie zakupy z Marigold. Ktoś obcy mógłby pomyśleć, że z niej kruche i delikatne stworzenie, osoba w stylu bezimiennej bohaterk i Rebeki, wiecznie noszącej wełniane kamizelki, ale byłby w błędzie. Marigold ma nieugiętą wolę i żelazną determinację gospodyni z Rebeki, demonicznej pani Danvers. Zaprowadziła mnie do maleńkiego sklepiku w jednej z przecznic od rynku. Nad drzwiami widniał szyld: „Henry Worthington. Wyrób ekskluzywnej biżuterii. Rok założenia: 1874". Musieliśmy zadzwonić, żeby wpuszczono nas do środka. W końcu otworzył nam drzwi jakiś zarozumiały młodzik w tweedowym garniturze, z plakietką z napisem „Max Tusker, Zastępca Kierownika". - Być może będziecie państwo musieli chwileczkę zaczekać. Wszyscy kupują złoto w obawie przed wojną - oznajmił. Usiedliśmy zatem na małych, aksamitnych krzesełkach i czekaliśmy posłusznie. Przy ladzie stał spory tłum klientów. Był wśród nich facet o wyglądzie gangstera ze swoją panienką. Przymierzał właśnie ciężki złoty naszyjnik. - Ale tandeta! - szepnąłem do Marigold. Pech chciał, że kiedy to powiedziałem, gwar prowadzonych w sklepie rozmów ucichł na moment. Gangster odwrócił się, spojrzał na mnie groźnie i rzekł: - Tandeta? Nie sądzę. Wydaję na tę błyskotkę piętnaście tysięcy funtów. Odwróciłem głowę i zacząłem przyglądać się pilnie srebrnej chrzcielnicy, wystawionej w gablocie obok. Wreszcie przyszła nasza kolej. Obsługiwał nas Max Tusker, który najwyraźniej już stwierdził, że jestem jakimś sknerą. Kiedy zapytał mnie wyniośle: „Jaki przedział cenowy nas interesuje, proszę pana?", Obcy, towarzysz mojej kosmicznej podróży, powiedział za mnie: - Och, to będzie zależało wyłącznie od mojej narzeczonej. Marigold wzgardziła wyniośle każdym pierścionkiem w cenie poniżej tysiąca funtów - nie wyłączając nawet tych, które kosztowały 999,99. Pożyczyła sobie jubilerskie szkło powiększające Maxa Tuskera i przyglądała się uważnie każdemu karatowi każdego pierścionka z diamentem, który jej pokazywał. Chciała znać pochodzenie, historię i jakość każdego kamienia. Nie zadawała jedynie pytań natury finansowej. W końcu przypadł jej do gustu błyszczący platynowy pierścionek z diamentem i szafirem, który kosztował 1399 funtów. Ponieważ Tusker przez cały czas odnosił się do mnie z wyraźną pogardą, udawałem beztroskę, kiedy podał mi cenę. Kiedy mnie zapytał, jak „pan" życzy sobie zapłacić, rzekłem od niechcenia: - Och, po prostu wystawię czek. Marigold zażyczyła sobie, by na pierścionku było wygrawerowane „Dla mojej ukochanej Marigold. Moja miłość jest gorąca jak słońce. Adrian". Tusker policzył nam po dwa funty za każdą literę. Potem zapytał, czy chcemy wybrać sobie obrączki, nim ceny złota pójdą w górę. Kiedy byłem żonaty z Jo Jo, nie chciałem nosić obrączki. Nie uważałem tego małego, złotego krążka za symbol wiecznej miłości, ale raczej za okrągłą, złotą klatkę. Jednakże, wobec energicznych technik sprzedaży Maxa Tuskera i wyraźnego zapału Marigold, zgodziłem się rzucić okiem na tacę pełną ślubnych obrączek. Było ich zdecydowanie za wiele. Już po chwili wszystkie wyglądały dla mnie tak samo.

Powinienem był się urodzić w dawnym Związku Radzieckim, gdzie nie było problemu z wyborem. W końcu to Marigold wybrała dla mnie obrączkę. Kiedy znalazła się już na odpowiednim palcu, poczułem, jak odpływa ze mnie życie. Wyobraziłem sobie swoją przyszłość. Jeśli nie zrobię jakiegoś radykalnego kroku, i to już w najbliższym czasie, niedługo zwiążą mi ręce, przykują do kieratu i wsadzą knebel w usta. I tak już pogrążony byłem w otchłani rozpaczy, więc kiedy powiedziano mi, że te trzy pierścionki kosztować będą w sumie 3 517 funtów, skinąłem w milczeniu głową i wypisałem czek. Nieco później, w kafejce Starbucks, popijając mokkę, ułożyłem w głowie taki oto list: Szanowny Managerze Rachunku! W niedzielę 23 lutego wypisałem czek na kwotę 3 517 funtów dla firmy jubilerskiej Henry Worthington. Znajdowałem się jednak wówczas w stanie zachwianej równowagi duchowej. Zażywam obecnie silne antybiotyki przeciwko poważnej chorobie wirusowej. Proszę unieważnić wspomniany czek. Z poważaniem, etc. W śmietance na mojej kawie napisałem „Daisy". Kiedy Marigold spytała: „Co tam napisałeś, kochanie?", co prędzej wepchnąłem łyżeczką do ust trochę czekolady wraz ze śmietanką. poniedziałek 24 lutego Dziś po południu Marigold odebrała pierścionek od jubilera i przyniosła go do sklepu, żeby mi pokazać. Była zdenerwowana, ponieważ grawer się pomylił i napisał na wewnętrznej stronie pierścionka: „Dla mojej ukochanej Ma-rigold. Moja miłość jest gorąca jak słońce. A. Drań". Pan Carlton-Hayes i ja wybuchnęliśmy głośnym śmiechem. Marigold zaczęła płakać i oskarżać Maxa Tuskera o umyślny sabotaż. Poprosiła, żebym poszedł wraz z nią złożyć reklamację. Tusker nie chciał wziąć na siebie żadnej odpowiedzialności. Zwalał winę na moje odręczne pismo i na grawera, który był podobno dyslektykiem. Poprawią jednak ten błąd bez dodatkowej opłaty. Marigold odbierze pierścionek w środę po południu, po zakupach w sklepie z odzieżą ciążową Mothercare. wtorek 25 lutego Przekartkowałem Jane Eyre, żeby się przygotować do spotkania klubu czytelnika, które odbędzie się jutro wieczorem. Jednocześnie słuchałem w radiu wiadomości z Iraku. Pan Blair przemawiał jak prawdziwy wódz narodu. Odpowiadając na apel Hansa Blixa, który twierdzi, że potrzeba więcej czasu na poszukiwania broni masowego rażenia, powiedział: „To nie jest sposób na znalezienie pokojowego rozwiązania, lecz dowód krótkowzroczności i słabości, za którą potem przyjdzie nam zapłacić większą daninę krwi". Pan Blair spogląda w obiektyw kamery z taką pewnością siebie, jakby chciał dodać, że ma dostęp do ściśle tajnych informacji i wie znacznie więcej, niż może powiedzieć. Dlatego właśnie naród brytyjski musi mu zaufać. środa 26 lutego Pan Carlton-Hayes przyniósł dziś do sklepu swoje małe radio. Chciał posłuchać, jak premier odpowiada na pytania radiosłuchaczy, a także wysłuchać rozpoczynającej się

o drugiej po południu debaty parlamentarnej, po której Izba Gmin miała zadecydować, czy nasz kraj przystąpi do wojny z Irakiem, czy nie. Opowiedziałem mu o moim wieloletnim platonicznym związku z Pandorą Braithwaite, która jest obecnie wiceministrem w Departamencie Środowiska. - Panna Braithwaite oświadczyła, że będzie głosować przeciwko rządowi wraz z kilkoma znanymi buntownikami -powiedział. - Ale, mój drogi, jest też niemało przeciwników tej wojny w szeregach torysów. Ken Clarke, John Gummer i Douglas Hogg również ogłosili, że znajdą się w lobby antywojennym, wbrew swojemu przywódcy Iainowi Duncanowi Smithowi. Spytałem pana Carlton-Hayesa, w jaki sposób wszedł w posiadanie takich poufnych informacji. - Codziennie przy goleniu słucham wiadomości w radiowej Czwórce - odparł. Wczoraj rano na antenie była Pandora Braithwaite. Opowiadała o swojej wielkiej przyjaźni z Parvezem i jego żoną Fatimą. Wyrażała się niezwykle pochlebnie o świecie islamu. Mogłem powiedzieć mu prawdę - powiedzieć, iż wiem doskonale, że swojego dawnego szkolnego kolegę Pandora widziała zaledwie dwa razy w ciągu ostatnich dwudziestu dwóch lat. Ale w imię czego miałbym rozwiewać jego złudzenia i podważać wiarę w to, że wszystko, co słyszy w wiadomościach, musi być prawdą? Pierścionek jest nadal u jubilera. Grawer-dyslektyk został zwolniony i, jak mówi Max Tusker, zamierza pozwać swoich byłych chlebodawców do sądu. Marigold oznajmiła, że czuje się „niewyraźnie" i spytała, czy może przesiedzieć resztę popołudnia przy kominku w sklepie. Nie bardzo mogłem jej tego zabronić, choć jej obecność strasznie mnie drażniła, a częste westchnienia i ledwie słyszalne jęki rozpraszały mnie potwornie. Doczekała w ten sposób aż do spotkania klubu czytelnika. Pierwsze minuty spotkania pochłonęła sprzeczka na temat Iraku pomiędzy Mohammedem a Marigold. - Ależ Marigold, pan Blair wcale nie proponuje zmiany obecnego reżymu w Iraku - rzekł spokojnie Mohammed. - On tylko twierdzi, że powinniśmy zaatakować Irak, ponieważ Saddam Husajn pogwałcił rezolucję ONZ numer 1441, i należy go powstrzymać przed użyciem broni masowego rażenia przeciwko jego przeciwnikom. - Przecież tu chodzi tylko o ropę, no nie? - wtrąciła Lorraine Harris. - Nam już skończyły się zapasy. W Ameryce też są na wyczerpaniu. W Arabii Saudyjskiej może wybuchnąć rewolucja, a w Iraku mają całe mnóstwo ropy. To wszystko. - Wydaje mi się, że George Bush jest trochę jak pan Rochester, a Jane Eyre przypomina trochę Tony'ego Blaira - powiedział Darren Birdsall. - Którą z postaci naszej powieści jest zatem Saddam Husajn? - spytał pan CarltonHayes. - Saddam to obłąkana żona, zamknięta na strychu - odparł Darren. Ponieważ tylko pobieżnie przejrzałem tę powieść, nie byłem teraz w stanie zakwestionować tej naciąganej interpretacj i Jane Eyre. Niemniej przez cały czas spotkania miałem przed oczami Tony'ego Blaira w powłóczystej sukni i kobiecym czepku, kłaniającego się w pas gburowatemu panu Rochesterowi. Melanie Oates, która nadal niemal każdą swoją wypowiedź poprzedza wyznaniem, iż jest tylko „zwyczajną kurą domową, ale...", rzekła, że nie rozumie,

dlaczego pan Rochester stracił wzrok pod koniec powieści. Pragnąc koniecznie odpowiedzieć na to pytanie, Lorraine tak gwałtownie potrząsnęła głową, że krótkie dredy na jej głowie zakołysały się z boku na bok. - Ta Charlotta Bronte dobrze wiedziała, co robi - rzekła. - Jane Eyre nie była zbyt piękna, no nie? A przecież żaden książkowy bohater nie zakocha się w brzyduli, prawda? No to Charlotta Bronte sprawiła, że ten stary pryk Rochester oślepł, nie? No i w ten sposób mógł już ożenić się z babką, na której widok pękały lustra. Dobrze mówię? - Myślę, że masz rację, Lorraine - rzekł z podziwem Darren. - Lorraine, dzięki pani zrozumiałem, jaką rolę w powieści odgrywa uroda lub jej brak - powiedział pan Carlton-Hayes. - Czy myśli pan, że pożar na strychu był metaforą tego, co działo się wcześniej w życiu pana Rochestera? - spytał Darren. Wywiązała się interesująca dyskusja, przerwana jednak niebawem przez Marigold, która zaczęła pleść coś o kosztach ubezpieczenia od pożaru. Mohammed jął zapalczywie krytykować surowe metody nauczania w szkole w Lowood. Powiedział, że przypominają mu sposób, w jaki uczono go wieczorami Koranu w meczecie, kiedy był małym chłopcem. - Teraz jednak jestem im za to wdzięczny - dodał nieco ciszej. Na następnym spotkaniu będziemy omawiać Panią Bovary. O dziesiątej wieczorem pan Carlton-Hayes włączył radio i dowiedzieliśmy się, że rząd, dzięki poparciu Partii Konserwatywnej, wygrał debatę. - No, to mamy wojnę - rzekł cicho pan Carlton-Hayes, po czym usiadł w fotelu przy dogasającym kominku. Marigold poprosiła, żebym zabrał ją na drinka do winiarni po drugiej stronie ulicy. Nie zabawiliśmy tam jednak długo. W winiarni roiło się od pijanych nastolatków. Kiedy jeden z nich zatoczył się aż na nasz stolik, wywracając szklankę z mineralną Marigold i moje czerwone wino, co prędzej wyszliśmy. Nie mogłem zasnąć i leżałem sobie, rozmyślając o zbliżającej się wojnie i moim stanowisku w tej sprawie. Zawsze podziwiałem Kena Clarke'a i Roya Hattersleya. Jeśli ci dwaj znani patrioci są przeciwko wojnie, czy to możliwe, że ja stoję po złej stronie? Następny powód do zmartwień: jeśli nawet Cypr jest w zasięgu broni masowego rażenia Saddama Husajna, to tym bardziej Kuwejt. A w Kuwejcie stacjonuje Glenn. Chciałem zadzwonić do Daisy i powiedzieć jej, jak bardzo martwię się o Glenna, ale ona wciąż nie odbiera moich telefonów. czwartek 27 lutego Pan Carlton-Hayes był dzisiaj dziwnie małomówny. Udało mi się jednak usłyszeć, jak rozmawiał po południu ze starym panem Polańskim z delikatesów naprzeciwko. - Andrzeju, całe życie należałem do Partii Pracy - rzekł - i nie sądziłem, że dożyję chwili, gdy premier z ramienia tej partii poprowadzi nasz kraj do wojny. - My już mamy swoje lata, Hughie - odparł smutno pan Polański. - My wiemy, co to jest wojna. piątek 28 lutego Irak zgodził się zniszczyć swój niewielki zapas pocisków powietrze - ziemia typu Samoud 2. Być może ten gest pozwoli uniknąć wojny. Mam nadzieję, że tak będzie. Osiemnastego kwietnia Glenn skończy osiemnaście lat. Jest więc możliwe - choć na

szczęście mało prawdopodobne - że za czterdzieści dziewięć dni będzie walczył w Iraku. sobota 1 marca Przyszedł wyciąg z mojego konta z Barclaycard. Jestem im winien prawie dwanaście tysięcy funtów. Minimalna miesięczna rata wynosi 220 funtów. W rezultacie, aż do roku 2012, kiedy spłacę cały dług, przez jeden dzień w tygodniu będę pracował dla Banku Barclaya! niedziela 2 marca Dziś rano Marigold przyprowadziła do mnie swoją matkę, żeby jej pokazać, „gdzie będzie mieszkać po ślubie". Netta kręciła się po moim mieszkaniu jak inspektor sanepidu. Znów uderzyło mnie jej podobieństwo do świni. Była, owszem, o wiele ładniejsza od świnki, ale te szerokie nozdrza, te wielkie małżowiny uszne i świńskie oczka muszą świadczyć o jakimś zetknięciu człowieka ze zwierzęciem, które musiało mieć miejsce na farmie w zamierzchłej przeszłości. Wzdrygnąłem się, kiedy przypomniałem sobie świnie u Orwella, dumnie kroczące po domu Jonesa na tylnych łapach. Netta orzekła w końcu, że z punktu widzenia feng shui mój apartament to prawdziwa katastrofa. - Wszystkie twoje pieniądze przepadają, a niewłaściwe usytuowanie futonu odbiera ci całą energię seksualną - orzekła. - Może dlatego ostatnio seks zupełnie przestał cię interesować - wtrąciła Marigold. - Garść ziaren słonecznika do owsianki z komosy powinno rozwiązać ten problem - rzekła Netta, zwracając się do Marigold. Otworzyłem suwane przeszklone drzwi i wyszliśmy na balkon. - To miejsce zupełnie się nie nadaje dla małego dziecka - zawyrokowała Netta, dodając, że szczególnie niebezpieczny jest balkon. - Główka dziecka mogłaby się zaklinować między balaskami. Marigold była w butach ortopedycznych, podobnych zresztą do tych, które miała na nogach jej matka. Ponieważ obie miały również małe plecaki, wyglądały jak niemieckie turystki, wybierające się na pieszą wycieczkę po okolicy. Netta przyniosła ze sobą dwie torebki malinowej herbaty. Kiedy już herbata się parzyła, Netta rzekła: - Uznaliśmy z Michaelem, że byłoby wspaniale zorganizować u nas w przyszłą niedzielę małe przyjęcie dla uczczenia waszych zaręczyn. Przy okazji moglibyśmy omówić sprawy organizacyjne związane z samym weselem. Zaproś swojego świadka, dwóch drużbów, jedną drużkę i oczywiście swoich rodziców. - Czy to nie za wcześnie, żeby załatwiać takie sprawy? - zapytałem. - Ależ, Adrianie, trzeba uszyć sukienki, wypożyczyć stosowne garnitury, wynająć wielki namiot, dać na zapowiedzi, zamówić organistę i ministrantów. Potem trzeba jeszcze wysprzątać i zdezynfekować remizę, zlecić pieczenie tortu, a ktoś musi wybrać się do Francji po prawdziwego szampana. Zamilkłem. Marigold spytała mnie, kogo wybiorę sobie na świadka. - Myślę, że świadkiem powinien być Nigel - odparłem. - Jest moim najlepszym przyjacielem i znamy się od bardzo dawna. - To ten biedny ślepiec? - spytała Netta. - Ale czy on podoła wszystkim obowiązkom świadka? To znaczy, czy nie potknie się przy ołtarzu i nie pomiesza

obrączek? - To może Parvez? - zaproponowałem nieśmiało. - A czy on nie jest przypadkiem muzułmaninem? Nie uważasz, że byłoby nieco niezręcznie prosić go, by brał udział w chrześcijańskim obrządku, i to w obliczu tak napiętej sytuacji politycznej, kiedy te dwie kultury stoją na progu zbrojnego konfliktu? - Bruce Henderson jest bardzo sympatyczny - wtrąciła Marigold. - Może on by się nadał? - Bystrzak Henderson nigdy nie był moim bliskim przyjacielem - odparłem zdumiony. - Dlaczego nie miałaby to być kobieta? Jestem pewien, że Pandora Braithwaite z radością oddałaby mi tę przysługę. Marigold chciała spędzić u mnie popołudnie, ale powiedziałem jej, iż umówiłem się z Nigelem i jadę do niego poczytać mu niedzielną prasę. Oczywiście było to kłamstwo. Czułem jednak, że muszę porozmawiać z kimś o tym bagnie, w którym coraz bardziej się pogrążam. Nigel był w oficynie z Grahamem, swoim psem przewodnikiem. Słuchał przez radio poradnika dla ogrodników. Kiedy spytałem, po co mu to (kiedyś bowiem twierdził, że ogrody przyprawiają go o mdłości), odparł: - Nie interesują mnie żadne pieprzone roślinki, kwiatki ani zwalczanie szkodników. Próbuję na podstawie tego, co mówią, zorientować się, kto tu kogo dyma. - A kto jest dziś w programie? - spytałem - Matthew Biggs, Pippa Greenwood i Bob Flowerdew. Słuchaliśmy razem, jak pewna słuchaczka, należąca do Stowarzyszenia Działkowiczów w Kidderminster, spytała gości w studio, jak odróżnić ostrokrzew-samca od ostrokrzewu-samiczki. Nigel zaczął rechotać. Jego śmiech brzmi ostatnio nieco maniakalnie. - Powinieneś częściej wychodzić na dwór, Nigel - powiedziałem. - Wiem - odparł. - Czekam, aż Graham nauczy się kodeksu ruchu drogowego. Zacząłem mu czytać znaleziony w „Observerze" artykuł o tym, że Ameryka i Wielka Brytania zbombardują Irak, dążąc do złamania obrony przed podjęciem działań wojennych na lądzie. Po chwili Nigel strasznie się wściekł, zaczął okropnie przeklinać, a potem obrażać mnie osobiście, więc przestałem czytać. Zmieniłem temat i zaprosiłem go na przyjęcie zaręczynowe w przyszłą niedzielę. - Za nic w świecie nie odpuściłbym tej imprezy, Molek - wyznał i znów zaczął rechotać. Czasami myślę, że naprawdę mu odbiło. Jakoś nie byłem w stanie zwierzyć mu się ze swoich problemów. poniedziałek 3 marca Dziś rano otrzymałem wyciąg ze stanu mojego konta MasterCard w Banku Szkocji. Nie powinienem był w zeszłym tygodniu kupować tego siedmioczęściowego zestawu podróżnego z prawdziwej skóry u Marksa & Spencera. Teraz naprawdę tego żałuję; zresztą i tak nigdzie nie wyjeżdżam. Jestem winien MasterCard 8 201 funtów i 83 pensy. Kwota minimalnej miesięcznej raty wynosi 164 funty i cztery pensy. Moje długi: MasterCard minimalna rata: 164,04 £ miesięcznie Barclaycard minimalna rata: 220 £ miesięcznie Hipoteka 723,48 £ miesięcznie

W sumie 1 107,52 £ miesięcznie To o 24 funty i 19 pensów więcej niż przynoszę co miesiąc do domu, po odliczeniu podatku i składek ubezpieczeniowych. Pogrążam się na dobre w morzu długów. Będę musiał znaleźć sobie lepiej płatną pracę. wtorek 4 marca Pan Brown przeznaczył dziś 1,75 miliarda funtów na działania wojenne. środa 5 marca Ministrowie spraw zagranicznych Francji, Rosji i Niemiec wystosowali wspólną deklarację, w której oznajmiają, że „nie dopuszczą do tego", by w Radzie Bezpieczeństwa ONZ przeszła rezolucja, zezwalająca na podjęcie działań wojennych przeciwko Irakowi. Tak więc pan Blair i pan Bush jako jedyni walczą z tyranią. Nasz premier wygłasza ostatnio mowy swojego życia. Nozdrza mu drgają, podbródek zastyga w wyrazie determinacji, a oczy płoną. Przypomina mi Roberta Powella w serialu telewizyjnym o życiu Jezusa, który oglądałem, będąc małym chłopcem. Jakiż wspaniały byłby z niego aktor! Lecz cóż, niepowetowana strata Teatru Narodowego jest zarazem nieocenionym zyskiem brytyjskiego społeczeństwa. czwartek 6 marca Mia Fox wyjechała na narty gdzieś w Alpy, więc mogłem obejrzeć wystąpienie prezydenta Busha w CNN. Powiedział, że wojna wisi na włosku. piątek 7 marca Minister spraw zagranicznych Jack Straw wystosował ultimatum, w myśl którego jeśli Saddam „nie okaże chęci do pełnej, bezwarunkowej, natychmiastowej i czynnej współpracy do dnia 17 marca, wojska brytyjskie wkroczą do Iraku". Sharon przyszła do sklepu z Karanem w wózku. Ten dzieciak z dnia na dzień coraz bardziej przypomina mi Williama Hague'a. Sharon powiedziała, że strach o Glenna nie pozwala jej zasnąć. Ojciec zadzwonił dziś do mnie pod pretekstem, że rodzice zgubili numer komórki Nigela. Było jednak dla mnie jasne, że matka żałuje teraz, iż usiłowała się wtrącać w moje życie, i zależy jej na tym, żeby się ze mną pogodzić. Kiedy podałem ojcu numer Nigela, zaproponował: - Przyjedź do nas jutro na herbatę z Marigold. Spróbujemy ją bliżej poznać. sobota 8 marca Kiedy przyjechaliśmy, Zwierzak burzył właśnie jeden z chlewików. Wywijał nad głową kilofem tak energicznie, jakby uczestniczył w tradycyjnych zawodach dla szkockich górali. Moi rodzice bardzo się starali, żeby Marigold poczuła się jak u siebie w domu. Dali jej najlepsze składane krzesełko i poczęstowali pieczonym ziemniakiem przyrządzonym w popiele ich wiecznie płonącego ogniska. W geście szacunku dla jej błogosławionego stanu zdobyli się nawet na to, by wstać i stanąć z boku, kiedy chcieli zapalić. Ojciec zapytał potem, kiedy Marigold zrobi sobie odpowiednie badania. Marigold odparła, że nie uznaje badań w czasie ciąży, gdyż „profanują misterium kobiecego łona". Ojciec rzekł wówczas półgłosem do mojej matki: - Dla mnie jedynym misterium jest to, jak takie coś w ogóle zaszło w ciążę. Byłem nieco zażenowany wyglądem Marigold. Zaczęła ostatnio nosić sandały

firmy Birkenstock. Kiedy na boku poskarżyłem się na to mojej matce, odparła: - Adrianie, te sandały są tak szykowne, że zwalają z nóg. Poprosiłem ją o tłumaczenie. - Sandały Birkenstock są tres chic - powtórzyła. Niestety, na nogach Marigold nie wyglądają wcale tres chic. Wyglądają fatalnie i w dodatku ją postarzają. Przypomina w nich typową niemiecką gospodynię domową. Zaproponowałem Marigold, by pomalowała sobie paznokcie u nóg, to może wówczas jej buty przestaną wyglądać jak obuwie ortopedyczne, ale ona zaperzyła się tylko i rzekła: - Tylko ladacznice malują sobie paznokcie u nóg. Niestety, wygłosiła tę uwagę przy mojej matce. Nie mogła wiedzieć, że Paulina Mole w swoich ciężkich butach ukrywa paznokcie pomalowane starannie śliwkowym lakierem Chanel. W ramach solidarności jajników, moja matka wskazała na nagi tors Zwierzaka i spytała: - Lubisz takie kaloryferki, Marigold? Marigold spojrzała we wskazanym kierunku i odrzekła: - Nie interesują mnie tacy muskularni faceci. Wolę szczupłych, wrażliwych mężczyzn z długimi włosami, o smukłych ciałach i delikatnych rysach. Moja matka zaśmiała się i rzekła: - Jezu, Marigold, opisałaś właśnie Kylie Minogue. Co ty, u licha, robisz z Adrianem? W tym momencie runęła ściana chlewika i rodzice zaczęli klaskać. Zwierzak stanął obok swego dzieła. Miał tak uszczęśliwioną minę, jak dzieciak, który przewrócił właśnie swoją pierwszą wieżę z drewnianych klocków. - Co zamierzają państwo zrobić z całym tym gruzem? - spytała Marigold. - Urządzimy sobie skalniak - odparł ojciec - ze źródełkiem na środku. Marigold zauważyła, że na działce nie ma prądu, więc nie będzie jak uruchomić pompy. - Nie przekreślaj marzeń mojego męża - rzekła moja matka. - To wizjoner dodała, i objęła ramieniem przygarbione plecy ojca. - Widzisz już ten wodospad, prawda, George? Słyszysz szum wody spadającej po kamieniach do stawu. Widzisz, jak po jego gładkiej, spokojnej toni rozchodzą się zmarszczki... - O tak - rzekł ojciec, wpatrując się przed siebie rozszerzonymi oczyma. - Już widzę to wszystko, Paulino. A my siedzimy sobie nad stawem na tym zestawie ogrodowym z Homebase - wiesz, tym zielonym z czterema krzesłami, stolikiem i parasolem, za 199 funtów. Słońce zachodzi gdzieś w oddali, a my sączymy sobie drinka i palimy papierosy... I nie ma komarów... - Ale Adrian powiedział mi, że działka jest nieuzbrojona, i nie ma wody. Jak urządzicie sobie państwo ten wodospad bez wody? - nie dawała za wygraną Marigold. - Zwierzak wykopie rów na pół mili i podłączy nas do najbliższego wodociągu odparła moja matka. Spytałem, ile bierze Zwierzak za swoje usługi. - Trzy i pół funta za godzinę - odrzekła matka. - Czy to jest aby zgodne z prawem? - spytała Marigold. -To przecież mniej niż wynosi najniższa dozwolona stawka. - Zwierzak mieszka w naszym namiocie i zapewniam mu trzy posiłki dziennie -

wyjaśniła matka. - W dodatku dotrzymuje towarzystwa George'owi. - Ale przecież on nic nie mówi - zaprotestowałem. - Nie, ale słucha wszystkich nudnych anegdot twojego ojca, których ja mam już powyżej uszu! Marigold zapytała moich rodziców, czy wybierają się jutro wieczorem do Beeby nad rzeką Wold, żeby uczcić nasze zaręczyny i omówić szczegóły ślubnej ceremonii i weselnego przyjęcia. - Pierwsze słyszę - rzekła moja matka, spoglądając na mnie gniewnie. Wytłumaczyłem jej, że zupełnie umknęło mi to z pamięci. - Czy obowiązują stroje wieczorowe, Marigold? - zapytał ojciec. - Nie, proszę przyjść tak jak teraz - odparła Marigold. - No, może niezupełnie tak, jak w tej chwili. Byłem rad, że się poprawiła, ponieważ mój ojciec miał na sobie obdarty strój z nadwyżek wojskowych i rozlatujące się buty, i znowu wyglądał jak żołnierz, wycofujący się spod Stalingradu. Zwierzak usiadł na kawałku betonu i zaczął się bawić z psem. Wyglądał jak Lenny głaszczący królika w Myszach i ludziach Steinbecka. Mam nadzieję, że w roztargnieniu nie zadusi niechcący szczeniaka. Powiał wiatr, Marigold zadrżała z zimna i oznajmiła, że chce już wracać. - Zastanawiamy się nad elektrownią wiatrową - rzekł mój ojciec. - Inaczej ten cholerny wiatr będzie tu wiał na darmo, a to najlepszy wiatr na świecie: pochodzi aż z samego Uralu. Wiatr rozwiewał właśnie resztki jego włosów. Ojciec wyglądał tak, jakby miał wokół głowy siwą aureolę. Marigold powiedziała, że jej zdaniem elektrownie wiatrowe szpecą tylko krajobraz. Co prędzej zabrałem ją do domu. niedziela 9 marca Oglądałem poranny program publicystyczny, żeby posłuchać wiadomości o wojnie. W studiu była Clare Short. Grozi, że wycofa się z rządu, jeśli Wielka Brytania i Ameryka wkroczą do Iraku. Twierdzi, że jeśli nie będzie pozwolenia ONZ, złamiemy prawo międzynarodowe. Byłem zawiedziony, widząc, że mimo mojej rady, nadal ma na szyi jedną ze swych apaszek. Wieczorne przyjęcie zaręczynowe i późniejsza dyskusja na temat szczegółów wesela była najbardziej niezręczną sytuacją towarzyską, w jakiej kiedykolwiek brałem udział. Co najmniej jedna trzecia gości dała mi już wcześniej jasno do zrozumienia, że nie akceptuje mojej narzeczonej. Nawet Fatima, która jest najłagodniejszą z kobiet, powiedziała: - To małżeństwo będzie prawdziwym piekłem, Molek. Ona ma nierówno pod sufitem. Wygląda na to, że moja matka pozbyła się ostatnio wszystkich normalnych ciuchów. Wygląda albo jak Bob Budowniczy, albo jak ktoś ze świty królowej. Ojciec włożył swoje, jak to nazywa, „najlepsze kantkowce", kurtkę i granatową czapeczkę baseballową. Kiedy mu powiedziałem, żeby zdjął czapkę, skoro jest w domu, do rozmowy wtrąciła się moja matka:

- Nie może jej zdjąć. To przez ten tatuaż „Jestem świrem". Ja też nie zdejmuję kapelusza, żeby dotrzymać mu towarzystwa. Netta, witając się z moją matką, powiedziała: - Jakaż pani odważna, pani Mole! Tak niewiele kobiet potrafiłoby się zdobyć na to, żeby włożyć kapelusz do stroju wieczorowego! Wiedziałem, że matka już żałuje, że włożyła ten kapelusz. Przez cały wieczór zdmuchiwała z twarzy czarne piórka. Ojciec wpadł w panikę na widok jedzenia na szwedzkim stole i powiedział mi szeptem, że nie ma tam niczego, co byłby w stanie przełknąć. - To wszystko jakieś nawożone paskudztwo - orzekł. Powiedziałem mu, żeby się uspokoił, i dodałem, że przecież jest chleb, masło i ser. - Ale to kozi ser - narzekał. - Cuchnie, jakby fermentował u kozła pod pachą. Michael Flowers zaszczycił nas swoją obecnością dopiero wtedy, kiedy zebrali się już wszyscy goście. Był Nigel, w garniturze od Paula Smitha i ciemnych okularach, Parvez i Fatima w swych tradycyjnych strojach, Bystrzak Henderson w swoim garniturze a la Norman Wisdom. Marigold miała na sobie purpurowy aksamitny komplet; Poppy włożyła sukienkę w stylu retro we wzory op-art i białe, wysokie buty. Różni tancerze i tancerki tańca morris z dzwoneczkami przybyli tym razem w swych bardziej prozaicznych, prywatnych strojach. Była też kobieta pastor w koloratce i czarnym spodnium, oraz siostra Michaela Flowersa, szczupła, zgorzkniała kobieta z rzadką brodą, i Aleksandra, nieśmiała kobietka z kwadratową szczęką, która najwyraźniej bała się Marigold, dawna koleżanka Marigold ze szkoły. Michael Flowers klasnął w ręce i poprosił o ciszę. Z dnia na dzień mówi coraz bardziej jak Donald Sinden. - Czy mogę błagać was o jeszcze trochę cierpliwości i poprosić, abyście poczekali małą chwileczkę, nim zaczniemy oficjalną część naszego przyjęcia? - rzekł. Spodziewamy się jeszcze jednego, bardzo ważnego gościa, a mianowicie Daisy, siostry Marigold. Daisy jest w pociągu, który w tej właśnie chwili wjeżdża na dworzec w Leicester. Wskoczy w taksówkę i dołączy do nas za około pół godziny. Kiedy padło imię Daisy, coś ścisnęło mnie za serce i omal nie zemdlałem. Każde włókno mojego ciała, każdy atom, każda drobina pragnęła ujrzeć Daisy. Zarazem jednak chciałem pobiec z krzykiem w ciemną noc, aby znaleźć się od niej jak najdalej. Nie zdając sobie sprawy, że mówię na głos, powiedziałem: - Po co, na Boga, przyjeżdża Daisy? Pastor Margaret spytała: - Czy ona nie jest czasem jedną z druhen? Potem odbyliśmy niezwykle sztuczną i wymuszoną rozmowę o samej ceremonii ślubnej. Przyłączyła się do nas również Marigold, oświadczając, że chce, aby w tekst przysięgi małżeńskiej włączone były słowa „miłość, szacunek i posłuszeństwo" wobec męża, tłumacząc przy tym, że jej zdaniem „feminizm posunął się za daleko". Zdawało mi się, że Margaret wygląda na nieco zaniepokojoną jej żądaniem, a potem, w trakcie rozmowy, dowiedziałem się, że pani pastor ma bardzo radykalne poglądy i liczy, że „dochrapie się biskupa", nim skończy pięćdziesiątkę. Minuty oczekiwania na przyjazd Daisy były dla mnie istną udręką. Było mi wstyd, bo piórka z kapelusza mojej matki ciągle spadały na szwedzki stół, a ja cztery

razy musiałem przepraszać i wychodzić do łazienki. Kiedy wróciłem do gości po czwartej wizycie w toalecie, Michael Flowers rzekł jowialnie: - Cóż to, Adrianie, problemy z kanalizacją? A próbowałeś wywaru z ziaren gorczycy? Stosuj przez sześć tygodni, a jeśli nadal będziesz co dziesięć minut odcedzał kartofelki, to znam dobrego speca od urologii. Przeprosiłem wszystkich, mówiąc, że znów muszę pójść do toalety. Zasunąłem zasuwkę w drzwiach, umyłem ręce lawendowym mydłem i spojrzałem w swoje zakłamane oblicze w lustrze nad umywalką. Potem przejrzałem książki, które Michael Flowers trzyma na półce obok toalety. Węzły R. D. Lainga, Ulisses, Powstanie i upadek imperium rzymskiego, Mein Kampf i Władca Pierścieni. Żadna z nich nie była warta ani pensa. Zauważyłem jednak, że Flowers porobił swym nieczytelnym pismem notatki na marginesach Mein Kampf. Wprost roiło się tam od wykrzykników. Usłyszałem, że przyjechała Daisy. Wyszedłem z toalety, zbliżyłem się do balustrady przy schodach i spojrzałem w dół. Wokół Daisy było pełno ludzi. Bystrzak Henderson pomagał jej właśnie zdjąć długi, czarny płaszcz. Daisy podniosła głowę i spostrzegła mnie na schodach. Żadne z nas nie spuściło wzroku. Z wyrazu jej twarzy nie dało się wywnioskować, czy: a) nadal mnie kocha i nie piśnie ani słowem o naszym krótkotrwałym romansie; b) kocha mnie, ale tak straszliwie zżera ją zazdrość i gniew, że sypnie mnie przy wszystkich naszych przyjaciołach i rodzinie, lub c) już mnie nie kocha i jest jej wszystko jedno, czy ożenię się z Marigold, czy nie. Netta przebiła się przez tłum i przedstawiła Daisy moim rodzicom. Patrzyłem, jak Daisy prawi matce komplementy na temat kapelusza. Matka zdjęła go i zaproponowała Daisy, by go przymierzyła. Daisy powiedziała: - Pójdę na górę i przejrzę się w lustrze w łazience. - Cześć, Adrianie - rzuciła, będąc już w połowie schodów. - Cześć, Daisy - odparłem. - W holu też jest wielkie lustro! - krzyknęła z dołu Marigold. - Ale muszę poprawić makijaż - odparła Daisy przez ramię. Kiedy znalazła się na górze, powiedziała cicho: - Nie mogę uwierzyć, że bierzesz udział w tej hecy. - Ja też, Daisy, ale Marigold urodzi moje dziecko. Zawiodłem już dwoje dzieci. Nie mogę dać plamy przy trzecim. Szybkim ruchem nałożyła szminkę na usta, po czym wsadziła rękę pod kołnierzyk swego czarnego, kaszmirowego swetra i poprawiła dekolt. - Nie zimno ci w tej spódniczce? - spytałem. - Jest niewiele szersza od paska. - Owszem, jest mi zimno - odparła. - Ale jestem taka nieszczęśliwa i załamana, że jest mi wszystko jedno. Potem ruszyła prosto na mnie, trzymając kredkę jak sztylet. Wycofałem się z łazienki i zszedłem na dół. Kiedy goście zgromadzili się w pokoju, który Michael Flowers nazywał „salonem", zaczęła się makabryczna część oficjalna przyjęcia. Flowers przedstawił zebranym pastor Margaret, mówiąc: - Netta i ja wychowywaliśmy nasze dziewczęta w duchu religijnej tolerancji. Ja sam jestem humanistą. Daisy, o ile można stwierdzić, jest hedonistką... Przez pokój przebiegł uprzejmy śmieszek. Spojrzałem na Daisy. Pociągnęła długi

łyk szampana, a potem jeszcze mocniej zaciągnęła się papierosem, którego wysępiła właśnie od mojej matki. - Poppy jest zwolenniczką Rona Hubbarda i aktywną członkinią Kościoła Scjentologicznego, ale nasza słodka, kochana Marigold wróciła niedawno na łono starego, dobrego Kościoła anglikańskiego. Tutaj kończą się moje kompetencje, więc proszę o zabranie głosu Margaret. Twarz Margaret miała wyraz szczery i otwarty. Pani pastor uczesana była w stylu Shirley Williams. Najwyraźniej jednak trochę za bardzo usiłowała udowodnić, że jest jedną z nas. - Sądzę, że małżeństwo przypomina trochę ten szwedzki stół - powiedziała. - Są na nim potrawy, które uwielbiam, jak na przykład potrawka z duszonych warzyw i pieczona dynia. Jest też jednak parę rzeczy, których nie cierpię i którymi się brzydzę. Nie potrafię przełknąć sernika z truskawkami, a po grzybach zawsze robi mi się niedobrze. - A to niewdzięczna torba! - szepnął mój ojciec. - Ja też nie cierpię tego żarcia, ale przynajmniej nie narzekam. Margaret tak naciągnęła analogię pomiędzy jedzeniem a małżeństwem, że w końcu sama się pogubiła. Całe towarzystwo było zdumione i nic z tego nie rozumiało. Kiedy skończyła, Netta zaczęła pokazywać wszystkim tak zwane wstępne projekty sukni ślubnej i sukienek dla druhen. Zapowiedziała mi bojaźliwie, że nie wolno mi ich oglądać. Gdy projekty dotarły do Daisy, zobaczyłem, że wykrzywia z obrzydzeniem usta, i usłyszałem, jak mówi: - Jasnozielona? W zielonym wyglądam ohydnie. Do rzeczywistości przywróciła mnie Netta, pytając, czy wybrałem już sobie pierwszego drużbę. Nigel i Parvez odwrócili się do mnie wyczekująco, ale ja szybko przemyślałem sprawę i powiedziałem do ojca: - Tato, wspierałeś mnie w dobrych i złych chwilach. Czy pomożesz mi także i teraz? Ojciec zdjął czapeczkę baseballową i otarł nią oczy, a matka powiedziała: - Adrianie, sprawiłeś staruszkowi ogromną radość. Kiedy wybrano już pozostałych drużbów (zostali nimi Nigel, Parvez, Bystrzak Henderson i jakiś brodaty kuzyn Flowersa), Michael Flowers rzekł: - Chciałbym wznieść toast za szczęśliwą młodą parę. Jednakże zanim to uczynię, pragnę powiedzieć parę słów o moim małżeństwie. Netta i ja jesteśmy razem od ponad trzydziestu lat, i sądzę, że przez większość tego czasu byliśmy bardzo szczęśliwi; teraz jednak nasze małżeństwo, niestety, dobiegło końca. Netta znalazła sobie kogoś, kogo kocha bardziej ode mnie, więc muszę pozwolić jej odejść. W tym miejscu głos zaczął mu się łamać i ugrzecznione uśmiechy zastygły gościom na ustach. Flowers zwrócił się jeszcze do żony: - Idź do niego, idź do niego prędko, moja kochana. - Co takiego? Teraz? - odparła Netta. - Nie bądź śmieszny, Michael. Wydaję właśnie przyjęcie. Sytuację uratowała moja matka, mówiąc głośno: - Zdrowie Marigold i Adriana! Rozległo się kilka niemrawych okrzyków: „Hip hip, hurra!" Udało mi się usłyszeć, jak Daisy mówi do mojej matki:

- Wszystkie spotkania towarzyskie w tym domu zawsze kończą się płaczem i zgrzytaniem zębów. Parvez i Fatima podeszli do Netty Flowers, żeby się pożegnać. - Musimy wracać, żeby wyprowadzić psa - rzekła Fatima. Odprowadzając ich do drzwi wejściowych, powiedziałem: - Przecież wy nie macie psa, Fatimo. - Wiem - odparła - ale przecież wszyscy Anglicy tak mówią, kiedy chcą już iść do domu, prawda? Kiedy następnym razem ujrzałem Daisy, była już w swoim długim czarnym płaszczu. Torbę podróżną miała zarzuconą na ramię. Spytałem ją, dokąd się wybiera. - Muszę się stąd wydostać - odrzekła. - Spróbuję złapać ostatni pociąg do Londynu. - Dworzec jest po drodze do mnie. Podrzucę cię - zaproponowałem. Dały się słyszeć protesty z różnych stron, ale nie zważałem na nie. Minęło ledwie parę minut od chwili, gdy z piskiem ruszyliśmy sprzed domu Flowersów, a już zatrzymaliśmy się na dobrze osłoniętym od drogi parkingu i padliśmy sobie w ramiona. Rozbierać zaczęliśmy się jeszcze na schodach. W kilka sekund po otwarciu drzwi do mojego mieszkania znaleźliśmy się na futonie i znów zatonąłem bez pamięci w miękkim i zmysłowym ciele Daisy. Mia Fox kilka razy waliła w sufit, ale choć raz zdobyłem się na to, by ją zignorować i dalej robiłem swoje. Potem, kiedy wycieraliśmy się wzajemnie po kąpieli, spytałem Daisy, czy zmieniła zdanie na temat wojny z Irakiem, i przyznałem się, że całkowicie popieram pana Blaira. - Mój Boże! - rzekła z wahaniem. - Cieszę się, że mi o tym powiedziałeś, ale to tak, jakbym się dowiedziała, że ktoś, kogo kocham, potajemnie głosuje na torysów. Od razu inaczej postrzega się taką osobę - mruknęła, a po chwili dodała z powagą: - Będzie mi trudno zaangażować się w pełni w związek z kimś, kto popiera inwazję na Irak. - Ależ, Daisy - zaoponowałem - pan Blair chce tylko uwolnić Irak od tego tyrana Michaela Flowersa. Daisy zaśmiała się i rzekła: - Wiem, że mój ojciec jest megalomanem, ale to nie on rządzi Irakiem. Przeprosiłem ją i powiedziałem: - Owszem, ale to było bardzo interesujące freudowskie przejęzyczenie. Nie sądzisz, Daisy, że jesteś przeciwko wojnie, ponieważ podświadomie buntujesz się przeciw swojemu ojcu? - Nie ma w tym absolutnie nic podświadomego - zaprzeczyła Daisy. - Raz nawet kopnęłam ojca w jaja, kiedy próbował na siłę wsadzić mnie do minibusa, którym mieliśmy jechać do Glastonbury. Wtedy po raz pierwszy zwiałam do Londynu. Nienawidziłam festynów, błota oraz tych wegetariańskich hamburgerów, i miałam dosyć słuchania, jak ojciec i Netta robią to w swoim namiocie ustawionym tuż obok, stękając jak dzikie zwierzęta. Jestem przeciwko wojnie z Irakiem, ponieważ to niezgodne z prawem, niemoralne i głupie. Potem bez końca rozmawialiśmy o Marigold. - Marigold zawsze wszystko mi psuła - rzekła Daisy. - Na moich jedenastych urodzinach nakichała na tort i zdmuchnęła wszystkie świeczki. Netta nawet go nie pokroiła. A teraz znowu to ona nosi twoje dziecko.

Wyjaśniłem Daisy, że wcale sobie nie przypominam, żebym kochał się z Marigold w sylwestra. Opowiedziałem jej też o purpurowym drinku, który ktoś - nie pamiętam, kto - wsadził mi do ręki, i o tym, że następną rzeczą, jaką pamiętam, było przebudzenie w jednym łóżku z Marigold. Spytałem Daisy, czy ma poczucie winy. Narzuciła mokre jeszcze włosy na twarz i zaczęła je rozczesywać. Zza tej czarnej kurtyny powiedziała: - Nie miewam poczucia winy. To całkowicie negatywne uczucie. Niszczy cię tylko i prowadzi do rozczulania się nad sobą. Kiedy na niebie zaczęło się rozjaśniać, zaparzyłem kawę, a potem, chociaż było zimno, włożyliśmy płaszcze i usiedliśmy na balkonie, rozmawiając cichutko. Na przeciwległym brzegu Gielgud i jego żona czyścili sobie nawzajem pióra. - Naprawdę ożenisz się z Marigold? - spytała Daisy. - Chodzi o dziecko, Daisy - odparłem. Nie taką odpowiedź chciała usłyszeć. Wstała, weszła do środka i zaczęła się ubierać. Nagle odwróciła się do mnie gwałtownie i powiedziała: - Zadam ci dwa pytania. Pierwsze brzmi tak: kochasz ją? - Nie - odrzekłem bez wahania. - Drugie jest takie: czy kochasz mnie? Tym razem równie zdecydowanie powiedziałem „Tak". - Więc powiedz jej, że z wesela nici, zanim zamówią ten cholerny namiot! krzyknęła Daisy. Nie pochwaliłem się Daisy, że wypisałem już czek dla firmy Namioty na Specjalne Okazje z Seagrave. Zamiast tego spytałem ją, jak jej zdaniem mam powiedzieć o tym Marigold. - Wszystko mi jedno - odparła. - Wynajmij tablicę reklamową. Załatw, żeby ci goście od akrobacji lotniczych wypisali to na niebie. Ogłoś to w telewizji albo po prostu, do cholery, napisz do niej list. A teraz odwieź mnie na dworzec. Muszę być na Nabrzeżu Kanaryjskim o wpół do jedenastej. Chris Moyles będzie schodził po linie z szesnastego piętra, żeby zrobić reklamę radiowej Jedynce. Na peronie przywarliśmy do siebie jak rozdzielone na długi czas jednojajowe bliźnięta. - Nie wiem, co ty we mnie widzisz - szepnąłem. - Nie boję się ciebie i masz niewiarygodnie seksowny głos - odparła Daisy. Kiedy pociąg już ruszył, podbiegła do okna, opuściła szybę i krzyknęła: - Napisz ten pieprzony list! poniedziałek 10 marca Jack Straw domaga się, by Saddam Husajn wystąpił w telewizji i przyznał się do posiadania broni masowego rażenia. Mam nadzieję, że Saddam się zgodzi. Mógłbym wówczas odzyskać swoją zaliczkę i odnieść zwycięstwo moralne nad Latesun Ltd. I Glenn byłby bezpieczny. Siedziałem przez ponad godzinę z kartką przed nosem i z długopisem w ręce, usiłując ułożyć list, zrywający moje zaręczyny z Marigold. Wszystko, co udało mi się napisać, brzmiało tak: Droga Marigold! To najtrudniejszy list, jaki przyszło mi napisać w całym moim życiu... Potem zaczęli się schodzić członkowie Koła Literackiego. Pierwszy pojawił się

Ken Blunt, potem Gary Milksop i dwie poważne dziewczyny. Spotkanie było pełne wzajemnych złośliwości. Niechcący wywołałem kłótnię, mówiąc, że cieszę się, iż wreszcie mogę choć na chwilę przestać myśleć o wojnie i skupić się na literaturze. Ken Blunt zaczął wrzeszczeć, że pisarz ma obowiązek pisać o wojnie, i że nie interesuje go taka pisanina, która przez trzy pieprzone strony podnieca się kolorem pieprzonego jesiennego liścia. Mia Fox znowu zaczęła walić w sufit, więc poprosiłem Kena, żeby mówił troszkę ciszej i przestał przeklinać. Gary Milksop zaczął jęczeć, że ma żal do Kena o tę osobistą wycieczkę, i przypomniał mu, że on, Gary, napisał niedawno opowiadanie Jesienny liść. - Powinieneś poprawić Jesienny liść, Gary, i przynajmniej przenieść akcję do Afganistanu albo w jakieś inne miejsce, które dodałoby opowiadaniu pieprzyka - poradził mu Ken. Gary odparł, że słucha jedynie rad uznanych, profesjonalnych pisarzy i zawsze pisze tylko o tym, na czym się zna. A na jesiennych liściach zna się doskonale. Jedna z poważnych dziewcząt wtrąciła: - A w Afganistanie Gary nigdy nie był. On jest literatem, a nie podróżnikiem. To prawdziwy Proust miasta Leicester. północ Wiadomość od Daisy: Kipling, powiedziałeś już M. ? Kocham cię. Francuska Fantazja. Oto, co jej odpisałem: Kochana Francuska Fantazjo, właśnie układam list. Kocham cię. Kipling. wtorek 11 marca Nieszczęście! Gielgud złamał wczoraj rękę Gary'emu. W każdym razie to Gielgud jest odpowiedzialny za to, że Gary pośliznął się na półpiętrze na łabędzim łajnie i spadł ze schodów, mimo iż sam poszkodowany zwrócił się do dwóch poważnych dziewczyn i powiedział: - To przez was! Przez was obie! Wiecie, że nic nie widzę po zmroku! Zawiozły go na pogotowie, a potem czekały tam z nim potulnie sześć i pół godziny. Następnym razem usłyszałem o tym wypadku od prawnika Gary'ego, Johna Henry'ego z firmy John Henry Broadway & Co., który zadzwonił do mnie i zapytał o mój kod pocztowy. W przerwach w obsłudze klientów w księgarni ułożyłem taki oto list: Stara Fabryka Akumulatorów Lokal nr 4 Nabrzeże Szczurów n. Kanałem Grand Union Leicester LE1 Sz. P. Marigold Flowers Chez Flowers Beeby n. rz. Wold Hrabstwo Leicester LE19 Droga Marigold! Będzie mi bardzo trudno napisać ten list, ale nie mogę dłużej żyć w kłamstwie. Prawda jest bowiem taka, Marigold, że nie jestem Ciebie wart. Przewyższasz mnie o klasę urodą, inteligencją i niezwykłą umiejętnością budowania domków dla lalek. Po prostu nie jestem godzien Twojej miłości, najdroższa. Spróbuj zapomnieć, że w ogóle mnie znałaś. Rzecz jasna, będę łożył na dziecko i postaram się być dla niego lub dla niej najlepszym ojcem, jakim mogę być, żyjąc z dala od Ciebie.

Pierścionek zaręczynowy odbiorę za jakiś czas, kiedy zdążysz się już oswoić z treścią tego listu. Szczerze oddany i wdzięczny za wszystkie piękne chwile, Adrian Wsadziłem list do koperty, przykleiłem znaczek w prawym górnym rogu, napisałem adres jak należy, ba! - podszedłem nawet do skrzynki, ale nie byłem w stanie postawić kropki nad „i". Wsadziłem kopertę z powrotem do kieszeni i poszedłem do domu, mijając po drodze jeszcze dwie skrzynki pocztowe. północ Wiadomość od Daisy: Kipling, wysłałeś ten list? Francuska Fantazja. W odpowiedzi napisałem tylko jedno słowo: Nie. środa 12 marca O wpół do siódmej rano obudził mnie dźwięk domofonu. Ktoś dzwonił gwałtownie i uporczywie. Był to kolejny obcokrajowiec, z listem poleconym od firmy prawniczej pana Johna Henry'ego. Musiałem potwierdzić odbiór. W piśmie tym pan Henry prosił mnie o wstępną opłatę - na poczet dalszych pięciu tysięcy funtów - która pozwoliłaby jego klientowi, panu Gary'emu Milksopowi, zatrudnić maszynistkę, aby mógł kontynuować pracę nad swą powieścią. Przed wyjściem do pracy próbowałem dodzwonić się do Gary'ego, ale usłyszałem jedynie jego słaby głos nagrany na sekretarkę: „Cześć! Nie ma mnie w domu. Łabędź złamał mi rękę i przez jakiś czas będę mieszkał u matki. Zostaw wiadomość po sygnale, a oddzwonię, jak tylko nauczę się obsługiwać telefon lewą ręką". Po pracy spotkałem się z Marigold i poszliśmy do mnie ścieżką nad kanałem. Marigold wyglądała całkiem ładnie i rozprawiała z podnieceniem o naszym zbliżającym się weselu. Niewysłany list tkwił nadal w mojej kieszeni, i myślałem o tym, jak to dobrze, że Marigold nie ma w oczach rentgena, jak Superman. Byłem pewien, że Marigold z miejsca się zorientuje, że była u mnie Daisy, ale jej myślami zawładnęła jakaś obca siła, której na imię było Planowanie Wesela. Nie potrafiła mówić o niczym innym, jak tylko o najdrobniejszych szczegółach ceremonii i przyjęcia. Poprosiła, żebym przejrzał z nią ulotkę firmy cateringowej. Skończyło się na tym, że pokłóciliśmy się o kształt pasztecików, które trafią na weselny stół. Ona woli takie w kształcie serca, za sztukę po 79 pensów plus VAT, podczas gdy ja obstaję przy tradycyjnych, okrągłych, a przy tym o dwadzieścia pensów tańszych. Kłótnia o paszteciki przerodziła się w awanturę o to, które z nas ma bardziej potworną matkę. Koniec nastąpił dopiero wtedy, kiedy Marigold wrzasnęła: - Nie znalazłbyś mojej łechtaczki, nawet gdyby ci ją pokazał sir Ranulph Fiennes! Kiedy już wyszła, trzasnąwszy drzwiami, zajrzałem do książk i Radość seksu i odkryłem, że prawdopodobnie zbyt wiele uwagi poświęcałem dotąd stosunkowo mało istotnym częściom jej narządów płciowych, ignorując przy tym łechtaczkę, mimo iż od dobrych kilku miesięcy miałem ją przed samym nosem. Po wyjściu Marigold poczułem przypływ natchnienia i napisałem kolejny list. Stara Fabryka Akumulatorów Lokal nr 4 Nabrzeże Szczurów n. Kanałem Grand Union Leicester LE1

Sz. P. Marigold Flowers Chez Flowers Beeby n. rz. Wold Hrabstwo Leicester LE19 Droga Marigold! Czy mogę być z Tobą szczery? Odkryłem niedawno, że jestem gejem. Różne symptomy były widoczne już od jakiegoś czasu (może właśnie dlatego nie natrafiłem dotąd na Twoją łechtaczkę). Parę dni temu omal nie kupiłem sobie świecznika. Zacząłem wkładać do prac domowych gumowe rękawiczki i zauważyłem, że jako metody komunikacji używam zjadliwego humoru. Jeśli chodzi o seks, to jeszcze nie odważyłem się na ten krok, ale myślę, że to tylko kwestia czasu; z pewnością poznam mężczyznę, z którym będę mógł zawrzeć cywilny związek. Te pierścionki kosztowały mnie sporo pieniędzy. Mogłabyś zapytać w sklepie jubilerskim, czy przyjmują zwroty? Jeśli tak, to wydaj, proszę, otrzymane pieniądze na zakup wszystkiego, co będzie Ci potrzebne dla dziecka. Mam nadzieję, że pozostaniemy przyjaciółmi. Szczerze oddany Adrian O północy zadzwoniła Daisy z jakiejś restauracji, żeby zapytać, czy napisałem już ten list. Odparłem, że tak. - To kiedy ona go dostanie? - spytała Daisy. - Jeszcze go nie wysłałem. Pada deszcz - odrzekłem wymijająco. - Ja dla ciebie poszłabym nawet przez pieprzony monsun! - wrzasnęła nieco podpita Daisy. Obiecałem jej, że wyślę list w drodze do pracy. czwartek 13 marca Przed pracą podrzuciłem list Johna Henry'ego w sprawie łabędzia i złamanej ręki do biura mojego prawnika Davida Barwella. Trochę później zadzwoniła Angela, żeby mi powiedzieć, iż pan Barwell nie podejmie żadnych działań, dopóki nie ureguluję co do grosza mojego rachunku. Ciągle jestem mu winien 150 funtów plus VAT. Zapłaciłem kartą MasterCard. Przez resztę dnia usiłowałem się zdecydować, który z dwóch listów zrywających zaręczyny powinienem wysłać Marigold. Który sprawi jej mniej bólu: ten „nie jestem wart" czy ten „jestem gejem"? Po pracy kręciłem się koło skrzynki pocztowej przy końcu głównej ulicy. Próbowałem nawet rozstrzygnąć ten problem za pomocą dziecięcych wyliczanek. Jednak, kiedy dotarłem do domu, oba listy nadal tkwiły w mojej kieszeni. Pojechałem do Chlewików i posiedziałem chwilę ze Zwierzakiem i rodzicami. Ogień ma w sobie coś takiego, co dodaje otuchy. Kiedy wróciłem do siebie, napisałem jeszcze jeden list. Stara Fabryka Akumulatorów Lokal nr 4 Nabrzeże Szczurów n. Kanałem Grand Union Leicester LE1 Sz. P. Marigold Flowers Chez Flowers Beeby n. rz. Wold Hrabstwo Leicester LE19 Najdroższa Marigold! Czy mogę być z Tobą szczery, ukochana? Nie mogę już dłużej żyć w kłamstwie. Od jakiegoś czasu przebieram się w kobiece stroje i mówię o sobie Brenda. Uwielbiam dotyk jedwabiu, koronek i kaszmiru na mojej chropawej, męskiej skórze.

Nie będę się więc dziwił, jeśli, w obliczu tego, co powyżej napisałem, uciekniesz ode mnie jak spłoszony faun. Kiedy jednak to zrobisz, spróbuj, proszę, wspominać mnie ze współczuciem. Nikt z nas nie jest w stanie zmienić swojej budowy genetycznej. Twoja na zawsze Brenda PS Jak się nazywa ten boski, niebieski cień do powiek, który miałaś w drugi dzień świąt? Muszę go mieć! Właśnie przejrzałem to, co napisałem. Wyrażenia „uciec ode mnie jak spłoszony faun" użyłem już w moim dzienniku z roku 1981, pisząc do Pandory. Wiedziałem, że gdzieś to już słyszałem. Wyłączyłem komórkę, więc nie było, i być nie mogło, żadnych telefonów od Daisy. piątek 14 marca Matka zadzwoniła dziś do mnie do pracy, żeby zapytać, czy powinna przestać farbować sobie włosy na rudo. - Sądzisz, że powinnam zacząć robić sobie pasemka ciemnoblond, jak starsze panie? - spytała. - A nie powinnaś zapytać o to raczej swojej fryzjerki? - odparłem. - Ja jestem tylko księgarzem, mamo. - Martwię się o ciebie - rzekła, zmieniając temat. - Wczoraj wyglądałeś okropnie. Wychudłeś, pewnie nie odżywiasz się jak należy, i masz worki pod oczami. Wiem, że nie sypiasz po nocach. Nie jesteś szczęśliwy, prawda? Poprosiłem pana Carlton-Hayesa, żeby zajął się klientami przy kasie, i poszedłem na zaplecze z telefonem w ręce. - Nie jesteś szczęśliwy, prawda, skarbie? - spytała ponownie matka. Nie wiedzieć czemu, łzy napłynęły mi do oczu i nie mogłem wydobyć z siebie głosu. Myślę, że wzruszyła mnie tak serdeczność i macierzyńska troska w jej głosie. Niezbyt często w moim życiu mówiono do mnie takim tonem. Kiedy pan Carlton-Hayes skończył obsługiwać klienta, przyszedł na zaplecze i znalazł mnie w rozsypce. - O rany! - powiedział i wręczył mi czyściutką białą chusteczkę, pachnącą destylowanym, świeżym powietrzem. Wytarłem nos i chciałem mu ją oddać, ale pan Carlton-Hayes powiedział: - Ależ nie, mój drogi, zatrzymaj ją sobie. Leslie nigdy nie wypuszcza mnie z domu bez dwóch czyściutkich chusteczek. Powiedziałem, że musi być szczęśliwy, że ma kogoś, kto tak się o niego troszczy. - Szczęśliwy? - odparł. - Wręcz wniebowzięty! Próbowałem go przeprosić za moje dość nietypowe zachowanie. - Obawiam się, że nie jestem zbyt biegły w takich rozmowach od serca - rzekł. Leslie mówi, że to dlatego, iż wysłano mnie do szkoły z internatem. Ale jeśli uważasz, że pomoże ci, jeśli się przed kimś wygadasz - tak się to chyba nazywa? - to z chęcią cię posłucham. Widziałem, że wbrew temu, co mówił, czuł się dość niezręcznie i odetchnął z ulgą, kiedy do sklepu wpadła obłąkana bezdomna kobieta, krzycząc, że w jej głowie siedzi Jane Austen i mówi jej, co ma robić. Zanim wróciłem do domu, dostałem na komórkę dwanaście wiadomości. Wszystkie były od Daisy. Niezbyt przyjemnie się je czytało. Wyłączyłem telefon i raz jeszcze zasiadłem do pisania z kartką i długopisem w

ręce. Stara Fabryka Akumulatorów Lokal nr 4 Nabrzeże Szczurów n. Kanałem Grand Union Leicester LE1 Sz. P. Marigold Flowers Chez Flowers Beeby n. rz. Wold Hrabstwo Leicester LE19 Droga Marigold! Czy mogę być z Tobą szczery? Człowiek, znany Ci jako Adrian Mole, jest oszustem. Uciekam i ukrywam się przez cały czas, odkąd oskarżono mnie bezpodstawnie o gwałt na delfinie u wybrzeży Kornwalii w roku 1989. Policja wpadła właśnie na mój trop, więc muszę zniknąć na jakiś czas. Żegnaj, najdroższa. Malcolm Roach (vel Adrian Mole) Nie sądziłem, by uwierzyła w tę historyjkę, więc napisałem jeszcze jeden list. Stara Fabryka Akumulatorów Lokal nr 4 Nabrzeże Szczurów n. Kanałem Grand Union Leicester LE1 Sz. P. Marigold Flowers Chez Flowers Beeby n. rz. Wold Hrabstwo Leicester LE19 Najdroższa Marigold! Miałem nadzieję, że nigdy nie będę musiał napisać tego listu. Od kilku lat cierpię na rzadką przypadłość, która wywołuje u mnie ataki szału, co z kolei sprawia, że mam skłonność do nagłych i brutalnych aktów przemocy. W tajemnicy poszukiwałem na to lekarstwa, lecz, niestety, specjalista od takich dolegliwości powiedział mi właśnie, że nie ma dla mnie nadziei. Poradził mi również, abym się nie żenił. Powiedział, cytuję: „Żadna kobieta nie jest z panem bezpieczna, panie Mole. Musi się pan pogodzić z tym, że przyjdzie panu wieść samotne życie". Jestem, rzecz jasna, zdruzgotany tą wiadomością i błagam Cię, abyś dała mi czas, bym mógł w samotności rozpaczać i żałować tego, co mogło być między nami. Boże, jak mam żyć bez Ciebie, prześliczna, fascynująca kobieto?! Kochający, jak zawsze, A. Sądzę, że spośród wszystkich listów, które dotąd napisałem, właśnie ten będzie najmniej bolesny dla Marigold. Chociaż, gdyby się nad tym dłużej zastanowić, czy nie będzie się martwiła, że dziecko odziedziczy po mnie morderczy gen? sobota 15 marca Dziś rano mieliśmy w sklepie spory ruch. Wszyscy rzucili się na książki o broni i uzbrojeniu. Zadzwonił Michael Flowers. Chce się spotkać ze mną w „niecierpiącej zwłoki" sprawie, dotyczącej przyszłości naszego kraju. Zostawiłem w jego sklepie wiadomość, że nie mam dziś wolnego okienka. Flowers zadzwonił ponownie i oskarżył mnie, że zignorowałem telefon od niego. Wyjaśniłem mu, że zostawiłem w jego sklepie wiadomość, że nie mam dziś wolnego okienka. - Ponieważ się nie przedstawiłeś - zaczął zjadliwie - a w słuchawce coś trzaskało, uznałem, że nagabuje mnie znowu ten sprzedawca od okien z podwójnymi szybami. Zmusił mnie, żebym spotkał się z nim o pierwszej w wegetariańskiej kafejce Dobra Ziemia. Kiedy się tam zjawiłem, punktualnie o pierwszej, Flowers już siedział nad

miską jakiejś gęstej papki. Spojrzał na zegarek i powiedział: - Cieszę się, że jednak postanowiłeś się zjawić. Ten facet zawsze wprawia mnie w zakłopotanie. Zacząłem tłumaczyć, że przecież przyszedłem punktualnie, ale on rzucił tylko: - Słuchaj, skoro wreszcie jesteś, mogę przedstawić ci cel naszego spotkania? Raz jeszcze usiłowałem się upierać, że się nie spóźniłem. - Adrianie, ja jestem bardzo zajętym człowiekiem - rzekł. - Czy możemy już przejść do sedna sprawy? Rozpoczął swoją tyradę od tego, że jego zdaniem Europa powoli pochłania nasz piękny kraj, jego tradycje i dziedzictwo, a nasza rasa musi kłaniać się nadętym biurokratom z Brukseli. Potem zaczął perorować na temat wskaźników produkcyjnych ryb, utraty suwerenności i upokarzającej porażki reprezentanta Anglii w konkursie piosenki Eurowizji, gdzie nie zdobyliśmy ani jednego punktu. Grzmiał, że Anglię zaleje wkrótce fala cappuccino i sztucznie prostowanych bananów. Przez cały ten czas zastanawiałem się, dlaczego wezwał właśnie mnie na spotkanie, na którym zamierzał wygłaszać swoje poglądy na temat przyszłości Europy. Flowers zniżył głos i rozejrzał się dokoła, jakby łagodni wegetarianie, skubiący potulnie swoją zieleninę, byli agentami Al-Kaidy. - Zakładam lokalną komórkę Partii Niepodległości Zjednoczonego Królestwa w Leicester - rzekł - i byłem ciekaw, czy mogę liczyć na twoją pomoc. Odparłem, że niewiele wiem o PNZK, i spytałem, czy są jakieś podręczniki.

Flowers wyjął ze swego tornistra garść przyozdobionych brytyjską flagą śliskich ulotek i wręczył mi jedną. Wsadziłem ją do kieszeni i powiedziałem, że przeczytam sobie później. - Wystarczy, jeśli będziesz wiedział - warknął Flowers - że PNZK to jedyna partia, która ma jaja i potrafi się przeciwstawić całej bandzie tych drani z gauloise'ami w pyskach, którzy mówią, że wszystko jest w porządku. Odrzekłem, że w sumie podoba mi się bycie Europejczykiem. - Teraz ci się podoba, Adrianie - odparł Flowers. - Ale czy nadal będzie ci się podobało, kiedy zabronią nam wykonywania naszego narodowego hymnu? Pomyślałem sobie: „Owszem. Nie znoszę Boże, chroń Królową "; jednak nie powiedziałem tego głośno. Flowers wstał i oświadczył: - Proszę moich zwolenników o składkę w wysokości pięciuset funtów. Kiedy już wyszedł, zostawiając mi do uregulowania swój rachunek, przeczytałem tę jego ulotkę. Wygląda na to, że jednym z luminarzy PNZK jest Jonathan Aitken; kolejny to Geoff Boycott. Kiedy w sklepie nie było akurat klientów i popijaliśmy kawę na zapleczu, pokazałem panu Carlton-Hayesowi wszystkie moje listy do Marigold. Poprosiłem, żeby je przeczytał i coś mi doradził. Ku mojemu zdumieniu, wyglądało na to, iż uważa, że są całkiem zabawne. Kiedy już wszystkie przeczytał, powiedział: - Żaden z nich, niestety, nie jest odpowiedni, mój drogi. Na twoim miejscu napisałbym mniej więcej tak: Droga Marigold! Jesteś sympatyczną kobietą, i jest mi bardzo przykro, ale właśnie zdałem sobie sprawę, że nie kocham Cię aż tak mocno, by chcieć się z Tobą ożenić. W związku z tym byłoby niewybaczalnym błędem z naszej strony, gdybyśmy rzeczywiście wzięli ślub. Jeśli naprawdę chcesz urodzić nasze dziecko, będę, rzecz jasna, na nie łożył i wspierał Cię finansowo. Jest mi doprawdy bardzo przykro, że taki ze mnie drań, ale honor nakazuje mi wyznać Ci straszną prawdę. Proszę, nie próbuj się ze mną kontaktować. Szczerze oddany Adrian Potem przepisał ten list na maszynie, stukając jednym palcem na swoim starym remingtonie. Podziękowałem mu, ale nie zamierzam wysłać tego listu. Pokazałem panu Carlton-Hayesowi ulotkę PNZK i wyznałem mu, że zwyczajnie boję się Michaela Flowersa. - Masz wszelkie powody ku temu, żeby się go bać, mój drogi - odparł. - To angielski faszysta. Tacy jak on nie defilują jeszcze główną ulicą, ponieważ dobrze wiedzą, że byśmy ich wyśmiali, ale już chodzą w wojskowych butach. Po pracy przyszła po mnie Marigold i poszliśmy coś zjeść do Cesarskiego Smoka. Wayne był wobec mnie bardzo oschły, a kiedy go spytałem, co jest nie tak, oświadczył: - Dlaczego nie zaprosiłeś mnie na swoje przyjęcie zaręczynowe? Odparłem, że to była tylko taka kameralna impreza. - Kameralna? Był tam nawet ten leszcz Henderson - zaperzył się Wayne. - To ja zaprosiłam Bruce'a Hendersona - wtrąciła się Marigold. - I wcale nie jest

żadnym leszczem. - Mylisz się, Marigold - upierał się Wayne. - W szkole zawsze bezapelacyjnie zdobywał tytuł „leszcza roku". Jedzenie wyjątkowo mi nie smakowało i zdołałem wmusić w siebie jedynie królewską krewetkę i łyżkę ryżu. Netta zaczęła podobno ręcznie szyć i haftować białą suknię ślubną Marigold. Brzeg sukni ma być zdobiony liśćmi jarzębiny. Skrojono już jasnozielone, satynowe suknie druhen, z bufiastymi rękawami i niesymetrycznymi brzegami. Jak mówi Marigold, „Daisy odmawia współpracy: nie chce przysłać mamie swoich wymiarów, taka z niej suka. Zawsze wszystko psuje. Wybieraliśmy się kiedyś do Glastonbury minibusem, kiedy nagle bez powodu kopnęła tatę i dała drapaka. Ja, Poppy i rodzice świetnie się bawiliśmy, mimo że było mokro. Cóż, jej strata". Wayne Wong podłączył mikrofon do karaoke, i jakiś czarnoskóry typ wstał i zaczął śpiewać Lady in Red dla swojej dziewczyny, która - cóż za niespodzianka! miała na sobie czerwoną suknię. Marigold westchnęła głęboko i rzekła: - Szkoda, że ty nie jesteś taki romantyczny. Był to absolutnie niesłuszny zarzut, ponieważ w tej właśnie chwili myślałem o tym, że włosy Daisy są jak dym nad wulkanem podczas erupcji. Po ogłupiająco nudnej dyskusji na temat butów druhen zapłaciłem rachunek i odwiozłem Marigold do domu. Zapraszała mnie do środka, przypominając, że nie będzie jej przez pięć najbliższych dni, ponieważ będzie wystawiać swoje domki na targach, organizowanych co dwa lata przez Krajowe Stowarzyszenie Miłośników Domków dla Lalek w Narodowym Centrum Wystawowym w Birmingham. Spytała też, czy nie przyjadę do niej na noc do hotelu, w którym będzie mieszkała. Przypomniałem jej o mojej fobii na punkcie autostrady M6 i oświadczyłem, że, niestety, nie będzie to możliwe. Dodałem, że czuję, iż nadchodzi atak migreny i muszę wziąć proszki. Zaproponowała mi nalewkę z kory, ale odmówiłem. Pocałowałem ją na do widzenia w drzwiach jej domu. Zastanawiałem się przy tym, czy to już po raz ostatni. Gorąco pragnąłem, żeby tak było. Usiłowałem dodzwonić się do Daisy, ale miała wyłączony telefon. Zostawiłem więc następującą wiadomość: Daisy, to ja, Adrian. (długa chwila ciszy) Nie wiem, co powiedzieć... Marigold jeszcze nic nie wie. Potrzebuję twojej pomocy. Napisałem już pięć listów, ale żaden z nich nie jest w odpowiednim tonie. Proszę, nie zostawiaj mnie. Ciągle o tobie myślę. Uwielbiam cię, Daisy. Dobrej nocy, kochanie. niedziela 16 marca Wiadomość od Daisy: Sprawdź pocztę. Po tych samych co zwykle problemach i pięciominutowej rozmowie z serwisem udało mi się otworzyć skrzynkę z pocztą elektroniczną. Kipling, list do M. masz w załączniku. Otworzyłem załącznik. List brzmiał tak: Droga Marigold! To nie Twoja wina, że wychowano Cię na wyrachowaną manipulantkę i

histeryczną hipochondryczkę. To wpływ Twoich rodziców i teraz już nic nie da się na to poradzić. Wykorzystałaś moje łagodne i dobre usposobienie i zrujnowałaś mnie emocjonalnie i finansowo. Ale spokojnie, i tak jeszcze stanę na nogach. Zatrzymaj sobie ten ohydny pierścionek. Nie zamierzam Ci za nic dziękować. Adrian PS Sądzę, że z powyższego wynika jasno i wyraźnie, że nie stanę z Tobą na ślubnym kobiercu w dniu 6 maja 2003 roku. Byłem wstrząśnięty ostrym tonem tego listu. Najwyraźniej Daisy to kobieta, której niebezpiecznie jest wchodzić w drogę. Czyżbym miał wpaść z deszczu pod rzygacza? Musiałem pobyć chwilę z dwiema osobami, które, pomimo wszystkich dzielących nas różnic, okazują mi bezinteresowną miłość, więc pojechałem do Chlewików. Okolica tchnęła świeżością i wiosenną zielenią. Przez całą drogę usiłowałem dojść do tego, dlaczego moje życie tak się skomplikowało, jeśli chodzi o kobiety. Zaparkowałem samochód na bitej drodze i stałem tam przez moment, obserwując jagnię na polu po drugiej stronie gościńca. Wydawało się pijane ze szczęścia, tańczyło i strzelało kopytkami. Zazdrościłem mu tego radosnego zachwytu nad życiem. Potem uświadomiłem sobie, że już niebawem będzie martwe, poćwiartowane, zapakowane w celofan i wystawione gdzieś na ladzie masarni. Odwróciłem się i ruszyłem mozolnie pod górę. Rodzice wypatrzyli już mój samochód i zaczęli do mnie machać. Wyglądało na to, że naprawdę cieszą się z mojej niespodziewanej wizyty. Matka nawet wyszła mi naprzeciw, wyrzuciła papierosa i uściskała mnie serdecznie. - Skóra i kości! - stwierdziła. - Kiedy ty ostatnio jadłeś? Przyznałem się, zgodnie z prawdą, że w ciągu ostatniej doby zjadłem krewetkę i łyżkę ryżu. Zaprowadziła mnie do ogniska i powiedziała: - Zaraz przyrządzę ci prawdziwe angielskie śniadanie, z przypiekanym chlebkiem. Mój żołądek pozostał niewzruszony, ale serce dostało sporo strawy. Matka zdjęła wełniane rękawiczki i zaczęła przypiekać bekon, kiełbaski, pomidory i chleb na poczerniałej od ognia patelni. Fundamenty pod obydwoma chlewikami były już gotowe, a Zwierzak kładł właśnie niebieskie cegły warstwy izolacyjnej. Czekając na jedzenie, dałem rodzicom do przeczytania moje listy do Marigold. - Wyślij jej ten o niebezpiecznym szaleńcu, synu - poradził mi ojciec. - Wszystkie są żałosne - orzekła matka. - Dlaczego nie powiesz jej prawdy, nim Netta zdąży zrobić te cholerne sukienki dla druhen? Moje prawdziwe angielskie śniadanie wyglądało i pachniało smakowicie, ale nie byłem w stanie zjeść wszystkiego, i kiedy matka poszła do campera po następną paczkę papierosów, notes i długopis, rozdzieliłem to, co zostało, pomiędzy Zwierzaka, ojca i Ivana. Gdy wróciła, usiadła przy ogniu i skreśliła coś, co nazwała „listem kończącym okres narzeczeństwa". Droga Marigold!

Odkąd byłem małym chłopcem, zawsze wolałem żyć w świecie fikcji. Prawdziwa rzeczywistość zwykle okazywała się dla mnie zbyt brutalna. Na ogół unikam konfrontacji i zbyt łatwo pozwalam sobą kierować ludziom o rozwiniętym poczuciu własnej wartości. Bardzo mi przykro, ale nie mogę się z Tobą ożenić. Po prostu Cię nie kocham. Prawda jest taka, że kocham Twoją siostrę Daisy. Mam też podstawy sądzić, że i ona mnie kocha. Przeczytałem ten list dwa razy, a potem spytałem zdumiony: - Od jak dawna wiedziałaś o Daisy? - Od tego przyjęcia zaręczynowego. Mam rację? - Owszem - odparłem. - Ale z ciebie wiedźma, Paulino! - rzekł z podziwem ojciec. - Po prostu mam oczy nie od parady, George - odparła matka. - Widziałam, jak Adrian i Daisy na siebie patrzyli. Dziwię się, że nie zapłonęli żywym ogniem na tych schodach. Miałem cudowne uczucie ulgi, mogąc wreszcie otwarcie porozmawiać z kimś o Daisy. - Wystrzałowa dziewczyna! - rzekł z uznaniem ojciec. Matka poradziła mi, żebym szybko ją poderwał, zanimsię rozmyśli. Pojechałem do domu i napisałem list, który postanowiłem ostatecznie wysłać Marigold. Stara Fabryka Akumulatorów Lokal nr 4 Nabrzeże Szczurów n. Kanałem Grand Union Leicester LE1 Sz. P. Marigold Flowers Chez Flowers Beeby n. rz. Wold Hrabstwo Leicester LE19 Droga Marigold! Mam nadzieję, że u Ciebie wszystko w porządku. U mnie również, jeśli nie liczyć ciągłego uczucia strachu, którego jakoś nie mogę się pozbyć. Obawiam się, że mam dla Ciebie złe nowiny (dobrze byłoby, gdyby była przy Tobie teraz jakaś bratnia dusza, na przykład jakaś inna entuzjastka domków dla lalek). Marigold, nie mogę się z Tobą ożenić ani 6 maja, ani w żadnym innym terminie. Jesteś piękną, inteligentną kobietą, a Twoja umiejętność robienia miniaturowych mebli po prostu zapiera dech w piersiach. Jestem wprost zdruzgotany faktem, że nie potrafię pokochać takiego anioła jak Ty, ale smutna prawda wygląda tak, że nie jestem Ciebie wart. Mam wiele wad charakteru, które sprawiają, że nie jestem w stanie dać szczęścia żadnej kobiecie. Jak zauważyła kiedyś moja była macocha, moje kobiety spędzają większość czasu, płacząc i ocierając łzy. Wierz mi, Marigold, naprawdę masz szczęście, że się z tego wywinęłaś. Będę, rzecz jasna, wspierał Cię materialnie i nie tylko, kiedy już urodzi się dziecko, i będę zabierał je do siebie w co drugą niedzielę, między dziesiątą a osiemnastą (lub czternastą, jeśli będzie padać). Proszę, nie próbuj się ze mną kontaktować. Już teraz cierpię, a gdybym usłyszał Twój głos, przeżywałbym dodatkowe katusze. Twój Adrian poniedziałek 17 marca, dzień św. Patryka

Przed pracą wpadłem na pocztę na moim osiedlu. Powiedziałem kierownikowi, że mam list niezwykłej wagi, który musi koniecznie dojść do hotelu Ring Road View jutro rano. Odparł, że nie można polegać na listach poleconych. Musiałem zapłacić 6 funtów i 95 pensów za przesyłkę priorytetową, z gwarancją dostarczenia jej do adresata przed dziewiątą rano następnego dnia. - To musi być rzeczywiście jakiś bardzo ważny list - uznał urzędnik. Powiedziałem mu, że zawartość koperty może wywołać nie lada wybuch. - Mam nadzieję, że w kopercie nie ma prawdziwych materiałów wybuchowych rzekł, uśmiechając się nerwowo. Wyjaśniłem mu, że to tylko taka metafora. - Lepiej nie używać takich słów, jak „wybuch", kiedy cały kraj jest w stanie pogotowia, a na lotnisku Heathrow stoją czołgi - odparł. Wysłałem Daisy następującą wiadomość: FF, Wysłałem list do M. W. odwołane. Kocham Cię. K. Oto, co mi odpisała: K., jesteś super. Kocham Cię. FF. Matka zadzwoniła do mnie do pracy. Była śmiertelnie przerażona. - Wiem, że pracujesz, ale musisz natychmiast do nas przyjechać - powiedziała. Twój ojciec zrobił sobie coś z kręgosłupem, kiedy próbował podnieść kosz cegieł wyjaśniła, a po chwili, nieco zdumionym głosem, dodała: - Ojciec cię wzywa, Adrianie. Wytłumaczyłem panu Carlton-Hayesowi, co się stało. - Kolejny kryzys w rodzinie - rzekł. - Robicie konkurencję Sadze rodu Forsyte'ów. Ależ oczywiście, musisz tam pojechać. Kiedy dotarłem na miejsce, ojciec leżał na zaimprowizowanych noszach z blachy dachowej. Twarz miał zszarzałą z bólu. - Mówiłam mu, żeby zostawił Zwierzakowi cięższe prace, ale on oczywiście musiał pokazać, że jeszcze to potrafi - powiedziała matka. - No i złamał sobie kręgosłup. - Zaczęła płakać. - Już nigdy nie będzie chodził! Będzie siedział na wózku, a ja nie dam rady pchać go po tym polu! Zwierzak mruknął coś do niej, a ona odpowiedziała w ten sam sposób. Porozumiewają się jak ssaki z rodziny naczelnych. Kiedy jednak Zwierzak zaczął napełniać czajnik wodą z kanistra, zrozumiałem, że pytał, czy ma zrobić herbatę. Kiedy usiłowałem podnieść ojcu głowę, żeby mógł napić się z filiżanki, wrzasnął tak głośno, że przerażone ptaki poderwały się z pobliskich drzew. - Dzwoń po pogotowie - powiedziałem do matki, wręczając jej swoją komórkę. Jak zwykle było sporo zamieszania z adresem, ale już po pół godzinie usłyszeliśmy karetkę. Wyszedłem naprzeciw ekipie pogotowia. Kiedy wyjaśniłem, co się stało, i wskazałem na majaczące w oddali chlewiki, ratownicy nie wyglądali na zachwyconych. Ten niższy zapytał mnie rzeczowo: - Ile waży pański ojciec? - Jakieś siedemdziesiąt kilo - odparłem. Miny zrzedły im jeszcze bardziej. Kiedy brnęliśmy w górę przez błotniste pole, mruczeli coś między sobą o BHP. Jechałem za karetką do Szpitala Królewskiego. Potem czekałem w izbie przyjęć, aż pojawi się ktoś w białym kitlu, kto ma odpowiednie kwalifikacje, żeby podać ojcu

dużą dawkę leków nasennych i chwilowo wybawić go z opresji. Zostałem w szpitalu, dopóki matka nie zaczęła mnie błagać, bym pojechał do domu, mówiąc, że moje ciągłe komentarze na temat nieudolności personelu i ogólnego chaosu panującego na ostrym dyżurze wyprowadzają ją z równowagi i tylko pogarszają sprawę. Zaraz jak tylko dotarłem do domu, matka zadzwoniła, żeby mi powiedzieć, że ojca przenieśli na oddział Davida Gowera. - Ciągle strasznie bolą go plecy, a oni nie mogą znaleźć kluczyka do szafki z lekami i brakuje im personelu w szpitalnej aptece. Dałam mu kilka tabletek mojego tramadolu, żeby mógł zasnąć - dodała. Powiedziałem, że nie może teraz zostać w Chlewikach sama. - Nie jestem sama - odparła. - Jest ze mną Zwierzak. Oświadczyłem, że nie może tam zostać sama ze Zwierzakiem, ponieważ, bez urazy, prawdziwy z niego zwierzak. - Au contraire - odparła. - To urodzony dżentelmen. George Bush ogłosił właśnie ultimatum: Saddam Husajn ma opuścić Irak w ciągu 48 godzin lub stawić czoło inwazji wojsk koalicji amerykańsko-brytyjskiej. Robin Cook wystąpił z rządu. Mimo iż jest pan politykiem z zasadami i wielbicielem wyścigów konnych, panie Cook, potomność uzna, że tym razem postawił pan na złego konia. wtorek 18 marca Dziś rano do jedenastej nie miałem żadnych wieści od Marigold. Zadzwoniłem na pocztę, żeby się dowiedzieć, czy moja priorytetowa przesyłka trafiła bezpiecznie do rąk adresatki. Urzędnik do spraw kontaktów z klientami powiedział mi, że będzie to można stwierdzić dopiero wtedy, gdy listonosz wróci z obchodu. Było punktualnie dziesięć po dwunastej w południe. Katalogowałem właśnie na klęczkach Ryby Wysp Brytyjskich. Miałem jakieś złe przeczucia, spodziewając się lada chwila telefonu od Marigold, kiedy nagle zawisły nade mną dwa mroczne cienie: Netta i Michael Flowersowie. Pan Carlton-Hayes kręcił się w pobliżu. Wstałem, trzymając akurat w ręku Ryby Morza Północnego. Flowers tym razem dosłownie gryzł własną brodę. Netta dzierżyła w dłoni przesłaną jej faksem kopię mojego listu, którą cisnęła mi w twarz. - Złamałeś serce mojej dziewczynce! - krzyknęła. - Jesteś żałosną kupą proletariackiego gówna! - ryknął Flowers. - Moja żona do trzeciej nad ranem ślęczała z igłą nad tymi pięknymi sukniami dla druhen! - dodał, po czym ruszył na mnie z pięściami. Odruchowo zasłoniłem się Rybami Morza Północnego. Kant książki przypadkiem uderzył go w prawe oko. Flowers zatoczył się, wpadł na półki, zrzucając na podłogę książki, i zaczął wrzeszczeć, że go oślepiłem. Pan Carlton-Hayes zrobił, co mógł, by odciągnąć ode mnie rozjuszoną Nettę. Jakaś młoda kobieta pospiesznie wyszła ze sklepu. Nic dziwnego. Nie była to zbyt przyjemna scena. W końcu Flowers wypadł z księgarni wraz z żoną, grożąc, że zawiadomi policję i wniesie do sądu sprawę o poważne uszkodzenie ciała. - Zaskarżymy cię jeszcze za złamanie przyrzeczenia! - dorzuciła Netta, wykrzywiając swą świńską twarz. Kiedy już wyszli, powiesiliśmy na drzwiach tabliczkę z napisem „Zamknięte" i

zaczęliśmy usuwać skutki całej tej awantury. Przeprosiłem pana Carlton-Hayesa za to, że moje życie osobiste ponownie wtargnęło do sklepu. - Nie martw się, mój drogi - odparł. - W całym tym zamieszaniu parę razy nieźle przyłożyłem Flowersowi. Po pracy poszedłem do ojca do szpitala. Kiedy spytałem, jak się czuje George Mole, pielęgniarka powiedziała mi, że „nadal nie najlepiej". - Czy to fachowe określenie na to, że „ciągle strasznie bolą go plecy"? - spytałem. - Przez cały dzień wydzwania dzwonkiem na dyżurkę - odparła. - Chyba mu się zdaje, że jest w hotelu i wzywa obsługę. To przez te leki. Ojciec leży na sali czteroosobowej. Kiedy podszedłem do jego łóżka, matka wstała i powiedziała: - Dzięki Bogu, że przyszedłeś. Umrę, jak sobie zaraz nie zapalę. Nadal była ubrana tak, jakby zeszła z placu budowy, więc - nie pierwszy raz w moim życiu - było mi za nią wstyd. Jej solidne, wzmocnione blaszkami buty jakoś nie pasowały do szpitalnej sali. Ojciec leżał płasko na wznak, wpatrując się w sufit mętnym wzrokiem. Na twarzy miał wyraz błogiego spokoju. Spytałem go, jak się czuje. - Te lekarstwa chyba zaczynają działać - odparł sennym głosem. - Ostatnio było mi tak dobrze w latach sześćdziesiątych. Kiedy ojciec zamknął oczy, wyszliśmy z matką z sali i stanęliśmy w kąciku dla palaczy przy głównym wejściu. Tam właśnie powiedziałem jej, że moje zaręczyny z Marigold zostały już oficjalnie zerwane. - Bogu dzięki! - odrzekła, a potem powiadomiła mnie, że ojciec będzie musiał przejść operację. Będą mu usuwali dwa uszkodzone dyski. Spytałem, czy będzie to miało wpływ na jego zdolność poruszania się. - Nie sądzę - odparła, śmiejąc się wbrew wszystkiemu. - Twojemu ojcu zawsze trochę brakowało kręgosłupa. Zadzwoniłem do Daisy. Automatyczna sekretarka powiedziała mi, że jej nie ma. O trzeciej w nocy obudziły mnie odgłosy bezładnej bieganiny w moim pokoju. Poszedłem sprawdzić, co to takiego, i ujrzałem, jak trzy szare kształty wymykają się z kuchennej szafki, którą widocznie zapomniałem zamknąć. Jeden z nich przebiegł po mojej nagiej stopie. Dalsze śledztwo ujawniło na wpół zjedzoną paczkę bekonowo-cebulowych chrupek marki Walkers. Dzielę mój apartament z rodziną szczurów. środa 19 marca Zadzwoniłem do wydziału do spraw Ochrony Środowiska w magistracie Leicester i zostawiłem wiadomość dla szczurołapa, prosząc go, by przybył na Nabrzeże Szczurów tak prędko, jak to możliwe, i zabrał ze sobą zestaw do eksterminacji tych gryzoni. Spotkałem się z moim prawnikiem Barwellem, żeby omówić sprawę skargi dotyczącej łabędziego łajna na moich schodach. Barwell powiedział mi, że na kolacji w Klubie Rotariańskim słyszał, iż prawnik Gary'ego Milksopa radził się adwokata Alana Ruck-Bridgesa. - To prawdziwa hiena, panie Mole. Zmusił sędziego, żeby przyznał milion funtów odszkodowania kobiecie, której duży palec u nogi uwiązł w wadliwym odpływie wody z wanny.

Doradził mi, abym załatwił sprawę polubownie, zanim dojdzie do eskalacji kosztów. Obiecałem, że o tym pomyślę, drogi dzienniku, ale to smutny dzień dla brytyjskiego wymiaru sprawiedliwości. Statua w londyńskim więzieniu Old Bailey zwiesiła pewnie głowę ze wstydu. Kiedy wychodziłem, sekretarka Barwella wręczyła mi rachunek, który musiałem od razu uregulować. Pod spodem było napisane, że jeśli nie zapłacę, będę przetrzymywany jako więzień w sekretariacie. Barwell zatrudnił teraz ochroniarza, żeby zapanować nad coraz dłuższą listą swoich klientów, którzy nie kwapią się z płaceniem za jego usługi, oraz konfiskować im puszki piwa, z którymi wtaczają się do biura. Wypisałem czek na 250 funtów i dałem go Angeli. - Czy nie wie pani przypadkiem, jaka jest kara za zabicie łabędzia? - zapytałem przy okazji. - Nie, ale powinni za to wieszać lub skazywać na dożywocie - odparła chłodno. Kiedy wyszedłem od Barwella, zadzwoniła Daisy. Nie posiadałem się z radości, słysząc nareszcie jej głos. Powiedziała mi, że wydzwania do niej matka, Marigold jest kompletnie załamana, a ojciec spędził prawie cały wtorek na ostrym dyżurze okulistycznym w Królewskim Szpitalu w Leicester. Spytałem ją, czy nadal jesteśmy razem. - Chciałabym, żeby było inaczej, Aidy - odparła - ale obawiam się, że nadal za tobą szaleję. Zaproponowałem, że po pracy wsiądę w pociąg i przyjadę do niej. - Nie ma mnie w domu, złotko - odrzekła. - Siedzę w Paryżu i pracuję na image ekskluzywnego hotelu. Potem wymieniliśmy parę uwag o wojnie, która ma się zacząć już jutro. - Francuzi nie wierzą, że Anglicy i Amerykanie szykują się do nalotu na Bagdad rzekła Daisy i spytała, czy martwię się o Glenna. - Jeszcze jak - odparłem. Prawda jest jednak taka, drogi dzienniku, że chłopak znajduje się ostatnio gdzieś w połowie listy moich największych zmartwień. Zadzwoniła Mrigold, żeby mi powiedzieć, że jest w szpitalu z podejrzeniem poronienia. - Przeczytałam twój list i poczułam, jak coś skurczyło mi się w brzuchu oznajmiła. Potem zgłosiła się na pogotowie. Błagała, żebym nic nie mówił jej rodzicom. - Nie mogłabym znieść tego, że straciłam nasze dziecko - rzekła, łkając do słuchawki. - A ty, Adrianie? - Ja też nie - odparłem. - Zaraz do ciebie przyjadę. W którym szpitalu jesteś? Rozłączyło nas, zanim zdążyła odpowiedzieć. Zadzwoniłem do biura identyfikacji numerów, ale automat powiedział mi, że numer mojego ostatniego rozmówcy jest zastrzeżony. Czekałem, aż zadzwoni raz jeszcze, nerwowo kręcąc się po mieszkaniu z głową pełną makabrycznych obrazów. Po upływie pół godziny zacząłem obdzwaniać szpitale w Coventry i Birmingham, ale do żadnego z nich nie została przyjęta osoba o nazwisku Marigold Flowers ani nawet Marigold Mole. Zadzwoniłem więc do hotelu Ring Road View i spytałem, czy nie wiedzą przypadkiem, do którego szpitala trafiła Marigold. Recepcjonistka kiepsko mówiła po angielsku i nie była w stanie mi pomóc.

Rozebrałem się i położyłem do łóżka, ale tej nocy prawie nie spałem. Gielgud wrzeszczał aż do rana, jakby grał na rozstrojonej trąbce, a koło mojego futonu kilkakrotnie przechodziły szczury. czwartek 20 marca Dziś zaczęła się wojna z Irakiem. Usłyszałem w radiu, że pewien amerykański dowódca wysokiego szczebla zapowiedział właśnie, iż wojna rozpocznie się od zmasowanych nalotów na Bagdad. Potężna operacja pod kryptonimem „Szok i groza" sprawi, że cały świat zadrży. Marigold zadzwoniła wcześnie rano, żeby mi powiedzieć, iż wypisują ją ze szpitala. Dziecku „na razie" nic nie grozi, ale ona musi wypoczywać i unikać stresów. Poprosiła, żebym odebrał ją z oddziału położniczego szpitala miejskiego w Birmingham. - Nie zostawisz mnie, kochanie, prawda? - spytała. Dopiero kiedy wjechałem na autostradę M6, przypomniałem sobie, że „Nie zostawiaj mnie, kochanie" to motyw przewodni z filmu W samo południe. Przez resztę podróży nie mogłem przestać nucić tej piosenki. Autostradą M6 jechałem wciśnięty pomiędzy dwie ogromne ciężarówki. Nie miałem odwagi wjechać na pas szybkiego ruchu, gdyż czułem, że nie w pełni panuję nad własnymi emocjami, nie mówiąc już o samochodzie. Zadzwoniłem do sklepu, żeby powiedzieć panu Carlton-Hayesowi, że nie przyjdę dziś do pracy. Wytłumaczyłem mu też pokrótce dlaczego. Wiedząc, że mam fobię na punkcie autostrady M6, kazał mi wziąć głęboki oddech, gdybym czuł, że nadchodzi atak paniki. Spodziewałem się, że będę musiał iść na oddział po Marigold i jej bagaż, jednak ku mojemu zdumieniu biedna dziewczyna stała sama na wietrze przed głównym wejściem na oddział położniczy. Miała na sobie swoją beżową kangurkę z przypiętym identyfikatorem wystawcy z Narodowego Centrum Wystawowego. Cały bagaż leżał u jej stóp. Byłem naprawdę oburzony kompletnym brakiem troski o nią ze strony szpitala, drogi dzienniku. Od podejrzenia o poronienie minęły ledwie dwa dni. Chciałem wejść do środka i złożyć oficjalną skargę, ale Marigold zaczęła gorączkowo protestować, mówiąc: - Chcę jak najszybciej opuścić to miejsce, Adrianie. Przeżyłam tu prawdziwy koszmar. Powiedziałem jej, że w takim razie wystąpię z oficjalnym zażaleniem, kiedy wrócimy do Leicester, ale Marigold oświadczyła: - Wolałabym o tym zapomnieć. Obiecaj mi, że nie złożysz skargi. Podjechałem przed wejście i Marigold usiadła na przednim siedzeniu, obejmując obiema rękami brzuch, jakby chciała chronić nasze dziecko. Taki widok mógłby zmusić do płaczu cały Olimp. Kiedy wyjechaliśmy na autostradę, powiedziała: - Lepiej, żebym nie widziała, jak jedziesz autostradą. Rozłożyła sobie siedzenie, zdjęła okulary, podała mi je i zapadła w sen. Całkiem ładnie wygląda, kiedy nie robi tych swoich min. Rozległ się dzwonek mojego telefonu. To Daisy dzwoniła z Paryża. Powiedziałem bardzo głośno, że nie chcę żadnych okien z podwójnymi szybami, i rozłączyłem się. Marigold obudziła się, kiedy zjeżdżaliśmy z autostrady, i zaczęła mówić o weselu. Zebrałem się na odwagę i powiedziałem:

- Ale my się nie pobieramy, Marigold. Sam się dziwię, jak udało mi się nie spowodować poważnego karambolu na zjeździe z autostrady. Nie jest łatwo prowadzić samochód, kiedy ktoś okłada cię swoimi drobnymi pięściami po głowie, rękach i ramionach. Kiedy dojechaliśmy do Beeby nad rzeką Wold, odprowadziłem Marigold do domu. Przed ostentacyjnie małym telewizorkiem w salonie siedzieli Netta i Roger Middleton, pochłonięci śledzeniem relacji na żywo z operacji „Szok i groza". Wyszedłem dopiero po kolejnej kłótni, pełnej wrzasków i wzajemnych oskarżeń, mówiąc, że przyjdę jutro. Roger Middleton odprowadzał mnie do drzwi. Spytałem, czy wprowadził się już na stałe. - Schrzaniłeś wielki plan - odparł, ignorując moje pytanie. - Netta i Michael mieli zamiar sprzedać dom, jak tylko Marigold wyjdzie za mąż. Teraz zrobiło się z tego jedno wielkie bagno. Powiedziałem, że bardzo mi przykro. Ostatnio bez przerwy za coś kogoś przepraszam. Kiedy wreszcie wróciłem do siebie, zaryzykowałem narażenie się na gniew Mii Fox i włączyłem swój rozrywkowy zestaw multimedialny. Całe mieszkanie drżało od odgłosów bombardowania. Kieliszki do wina podzwaniały na półce. Pod stopami czułem fale uderzeniowe kolejnych bomb. Ekran wypełniały pomarańczowe błyski potężnych eksplozji, odcinające się od czarnego nieba nad Bagdadem. Byłem rzeczywiście głęboko zaszokowany i porażony grozą. Co jakiś czas musiałem sobie przypominać, że to nie jest żaden hollywoodzki film akcji ze świetnymi efektami specjalnymi, i że to wszystko dzieje się naprawdę i dotyczy prawdziwych ludzi. Zacząłem myśleć o irackich dzieciach, które muszą być śmiertelnie przerażone. Co też mówią im teraz rodzice? Byłem ciekaw, czy pan Blair z rodziną również ogląda tę relację, i usiłowałem sobie wyobrazić, co mówi własnym dzieciom o bombach, spadających na Bagdad. Zadzwoniłem do Daisy. Była pijana i ględziła coś o oknach z podwójnymi szybami. - Siedzę w moim pokoju w hotelu i patrzę sobie, jak Bagdad płonie - rzekła po chwili. - Nadal uważasz, że Tony Blair jest taki wspaniały? Powiedziałem jej, że zadzwonię do niej jutro, jak już wytrzeźwieje. piątek 21 marca Z małego radia, które stoi w sklepie, dowiedziałem się, że ośmiu brytyjskich i czterech amerykańskich żołnierzy zginęło dzisiaj w katastrofie śmigłowca w Kuwejcie. Kilka minut później zadzwoniła do mnie Sharon. - Gdyby coś się stało naszemu Glennowi, to od razu zawiadomiliby najbliższą rodzinę, prawda? - zapytała. Zapewniłem ją, że gdyby był ranny, armia brytyjska natychmiast powiadomiłaby o tym jego najbliższych krewnych. Dziś wieczorem po pracy wdałem się w kłótnię z Nettą, Michaelem i Rogerem Middletonem. Wygląda na to, że żadne z nich nie chce wziąć na siebie odpowiedzialności za opiekę nad Marigold podczas ciąży i po urodzeniu dziecka. Wszyscy troje obwiniają mnie o to, że zrujnowałem im życie. Mało brakowało, a byłbym się poddał i oznajmił, że Marigold może zamieszkać ze mną na Nabrzeżu Szczurów, ale, Bogu dzięki, powstrzymałem się. Poszedłem na górę, żeby zobaczyć się z Marigold. Do pokoju wszedłem na

palcach, żeby jej nie niepokoić. Siedziała na łóżku, zajadając batonik organicznej czekolady i czytając „Hello!". Jednym okiem oglądała „Szok i grozę" na swym przenośnym telewizorku. Kiedy jej powiedziałem, że żal mi dzieciaków z Bagdadu, mruknęła: - Bądź twardy, Adrianie. Nie można zrobić omletu, nie rozbijając jajek. Jeszcze będą nam za to wdzięczni, kiedy rzucą się do komisji wyborczych, żeby oddawać głosy w demokratycznych wyborach. Spytałem ją, jak się czuje. - Okropnie - odparła - ale moja matka cierpiała podobnie za każdym razem, kiedy była w ciąży. Zapytałem, czy była już u swojego ginekologa. - Nie ma takiej potrzeby - odrzekła. W tym momencie do pokoju weszła Netta, mówiąc: - Ciążą nie jest żadną chorobą. To najzupełniej naturalny stan. To wy, mężczyźni, zrobiliście z niej dolegliwość wymagającą stałego kontaktu z lekarzem. W tej chwili stało się dla mnie jasne, że Marigold nie powiedziała rodzicom, że omal nie poroniła. Zostałem jeszcze godzinę, ale wyszedłem zaraz po tym, jak Marigold odbyła wyimaginowaną rozmowę z dzieckiem w swoim brzuchu. Przeszkadzało mi nie tyle to, że ona mówiła do dziecka, ile to, że dziecko „mówiło" do niej. Daisy przysłała mi e-mail: Przykro mi, ale nie jestem w stanie poradzić sobie z tą wojną. Jestem wstrząśnięta faktem, że Wielka Brytania dała się wciągnąć do cudzych brudnych interesów. Wczoraj wzięłam udział w wielkiej manifestacji antywojennej. Wspaniale było znaleźć się pośród tak wielu ludzi, którzy czują to, co ja. Zmieniłeś zdanie od czasu, kiedy zaczęli bombardować Bagdad? Proszę, powiedz, że tak, bo bardzo Cię kocham. Zadzwoń do mnie jutro na Baldwin Street. Dziś o dziesiątej wieczorem pan Blair wygłosił przemówienie do narodu brytyjskiego. Głosem nabrzmiałym historyczną świadomością zaapelował do narodu brytyjskiego, by „zjednoczył się i jak jeden mąż słał naszym siłom zbrojnym serdeczne myśli i modlitwy". Potem, zwracając się do oglądających go Irakijczyków, oświadczył: „To nie wy jesteście naszymi wrogami, tylko wasi barbarzyńscy przywódcy". Bardzo mnie poruszyła szczerość pana Blaira. Naród rzeczywiście powinien się zjednoczyć i wspierać go w potrzebie. sobota 22 marca Spytałem pana Carlton-Hayesa, czy mogę wcześniej wyjść z pracy, żeby wpuścić do mojego mieszkania szczurołapa. - Twój dom wydaje się żywcem wyjęty z dzieł Dickensa, mój drogi - odrzekł pan Carlton-Hayes. Odparłem, że wręcz przeciwnie: mój apartament otrzymał nominację do nagrody dla najlepszej adaptacji pomieszczeń poprzemysłowych, i ostatnią rzeczą, jakiej się spodziewałem, jest fakt, iż pełno w nim szczurów. Pan Carlton-Hayes uniósł brew i zapytał: - To nic ci nie powiedziała nazwa „Nabrzeże Szczurów"? Starałem się być miły dla faceta, który się pojawił i nazwałem go Technikiem do spraw Eliminacji Gryzoni, ale on wyrąbał bez ogródek:

- Nie lubię owijania rzeczy w bawełnę. Mówię o sobie po prostu „szczurołap". Kiedy spytałem, czy napije się kawy, zapytał, jaką kawę mam w domu. Odparłem, że to gatunek Fair Trade z Gwatemali, średnio palona. Uśmiechnął się w taki sposób, że mogło to oznaczać równie dobrze aprobatę, jak i rozbawienie faktem, że jestem aż tak beznadziejny, iż wybrałem właśnie ten gatunek. Znalazł szczurze odchody pod kuchennymi meblami i za panelami w łazience, a także ślady szczurzego moczu wokół mojego materaca. Kazałem mu wytępić te stworzenia i zatrzeć po nich wszelki ślad. Odparł, że zastawi parę pułapek i wróci za dziesięć dni. Kiedy zakładał pułapki, nasza rozmowa dziwnym trafem zeszła na kobiety i opowiedziałem mu co nieco o mojej katastrofalnej znajomości z Marigold. Powiedział, że mi współczuje, i zwierzył się, że był niegdyś jednym z najbardziej wziętych dyplomowanych księgowych w środkowej Anglii, aż do chwili, gdy pewna klientka imieniem Sonia zrujnowała mu zdrowie i reputację, zmuszając go do zmiany zawodu. Zadzwoniłem do Daisy. Odebrała natychmiast i zapytała: - Zmieniłeś zdanie w sprawie wojny? Odparłem, że nie, i dodałem, że nadal całkowicie popieram pana Blaira. - Czyżbyś nie widział zdjęć tego ośmioletniego dzieciaka, Alego? - rzekła opryskliwie. - Tego, któremu te pieprzone bomby oberwały obie ręce i obie nogi? - Widziałem, ale... - Nie dzwoń do mnie, nie pisz SMS-ów, nie faksuj, nie przyjeżdżaj i nie kontaktuj się ze mną nigdy więcej - powiedziała Daisy stanowczo. - Kazałam ci wybierać pomiędzy mną a Tonym Blairem, a ty wybrałeś jego. Żegnam. niedziela 23 marca Ojciec przeszedł właśnie operację. Leży już z powrotem na swojej sali i narzeka, że siostry nie chcą wepchać jego łóżka do windy, zjechać z nim sześć pięter w dół i zawieźć go do głównego wejścia, żeby mógł sobie zapalić. Przyniosłem mu dzisiaj kiść winogron. Jutro przyniosę garść plasterków antynikotynowych. poniedziałek 24 marca Napisałem list do Geoffa Hoona. Stara Fabryka Akumulatorów Lokal nr 4 Nabrzeże Szczurów n. Kanałem Grand Union Leicester LE1 24 marca 2003 Sz. P. Geoff Hoon Członek Parlamentu Ministerstwo Obrony Departament Wojny Whitehall Londyn SW1 Szanowny Panie! Proszę mi wybaczyć, że piszę do Pana w chwili, kiedy musi Pan być bardzo zajęty. Jestem ojcem szeregowego Glenna Bott-Mole'a z pułku Fox z Leicester, który stacjonuje obecnie w Kuwejcie. Glenn jest bardzo niedojrzałym siedemnastolatkiem, a jego gapiostwo jest już rodzinną legendą. Osiemnastego kwietnia bieżącego roku Glenn obchodzi swoje osiemnaste urodziny, i od tej chwili będzie mógł zostać wysłany na linię frontu w Iraku. Obawiam się, że Glenn będzie stanowił zagrożenie dla samego siebie i dla swoich towarzyszy broni w ekstremalnych sytuacjach frontowych i z całym należnym szacunkiem proszę, aby skontaktował się Pan z jego bezpośrednimi przełożonymi i uprzedził ich, że chłopak nie nadaje się do pełnienia obowiązków bojowych.

Niech mi będzie wolno dodać, że w pełni popieram stanowisko rządu przeciwko barbarzyństwu. Panie Hoon, jest Pan obecnie bardzo krytykowany, ale żywię głębokie przekonanie, że opinia publiczna znów Pana poprze, kiedy milionowe rzesze obywateli Iraku wyjdą na ulice, aby świętować wkroczenie wojsk koalicji i wyzwolenie swojego kraju spod rządów tyrana. Z poważaniem, A. A. Mole wtorek 25 marca Dziś rano Michael Flowers przysłał do mnie praktykanta ze swojego sklepu z notką następującej treści: Adrianie! Netta i ja jesteśmy gorzko rozczarowani Twoją postawą. To, jak ostatnio zaniedbujesz Marigold, oraz Twoja zupełna obojętność wobec jej uczuć, graniczy wprost z okrucieństwem. Ciąża Marigold przebiega z różnymi komplikacjami, wywołanymi - o czym jestem głęboko przekonany - Twoją grubiańską odmową wzięcia z nią ślubu i uznania w ten sposób waszego dziecka. Jesteśmy na tyle zatroskani o zdrowie naszej córki, że zarezerwowaliśmy dla niej wczasy zdrowotne na Capri, w uroczym hotelu, w którym sami byliśmy wielokrotnie. Netta pojedzie wraz z nią. Ja zaś piszę, żeby Cię poprosić o wkład finansowy na koszta pobytu i podróży. Jak wiesz doskonale, jestem człowiekiem ubogim. Moja życiowa misja - wpojenie społeczeństwu miasta Leicester właściwych zwyczajów żywieniowych - okazała się w dużej mierze fiaskiem. Były nawet skargi, że nasze niemyte, organiczne warzywa trzeba zbyt długo przygotowywać do spożycia, a ponadto pełno w nich dziur po robakach! Liczę, że rychło się zobaczymy. Twój wkład we wczasy zdrowotne Marigold wynosi 999funtów i 50 pensów. Zostań w pokoju, Michael PS Mile widziana byłaby gotówka. Banki robią tylko niepotrzebne trudności. Po długich i skomplikowanych kalkulacjach odkryłem, że obecnie na moim koncie nie ma ani pensa, podobnie zresztą jak na obu kartach kredytowych. Po rozmowie telefonicznej upewniłem się, że z kart kredytowych sieci handlowych również nie można otrzymać gotówki. Jednakże chcąc pozbyć się Marigold z kraju i własnej świadomości na dwa tygodnie, nie miałem innego wyjścia, jak tylko sięgnąć po mój nietykalny dotychczas depozyt w towarzystwie budowlanym. Dziś wieczorem pokazałem ojcu w szpitalu liścik od Michaela Flowersa. - Olej gościa - poradził. Kiedy wychodziłem, miał na obu rękach plastry antynikotynowe. Wychodząc, spytałem jedną z pielęgniarek, czy to lekarz zalecił, by mój ojciec leżał na wznak bez poduszki. - Pański ojciec leży tak jak leży nie tyle z przyczyn medycznych, co finansowych - odparła. - Jeśli chce mieć poduszkę, będzie pan musiał przynieść mu ją z domu. środa 26 marca Pocisk typu Cruise trafił w targowisko w Bagdadzie, zabijając wielu cywilów. Kofi Annan oświadczył ledwie słyszalnym głosem, że „ludzie na całym świecie kwestionują legalność wojny z Irakiem".

Napisałem dzisiaj list do Rady Miasta. Stara Fabryka Akumulatorów Lokal nr 4 Nabrzeże Szczurów n. Kanałem Grand Union Leicester LE1 24 marca 2003 Rada Miasta Leicester New Walk Leicester LE1 Drodzy Państwo! Wielokrotnie próbowałem skontaktować się z Państwem telefonicznie. Pragnę się poskarżyć na zachowanie stada łabędzi, zamieszkujących odcinek kanału pomiędzy mostem Packhorse a drogą przy fabryce barwników. Nie wiem, który z działów odpowiada za zachowanie łabędzi. Chciałbym również dowiedzieć się: a) Czy dozwolone jest trzebienie stad? b) Czy Kanał Grand Union jest własnością Rady Miasta Leicester? c) Do kogo mam skierować wniosek o ulgę podatkową w związku z zachowaniem łabędzi? Łabędź złamał ostatnio rękę jednemu z moich gości. Proszę uprzedzić Wydział Prawny, że niebawem może zostać wszczęte postępowanie przeciwko Radzie Miasta Leicester. Oczekuję rychłej odpowiedzi. Z poważaniem, A. A. Mole Pierwsza na spotkaniu klubu czytelnika pojawiła się Lorraine Harris. Powiedziała mi, że przez cały dzień zaplatała jakiejś kobiecie warkocze na wesele. - Pan też ma coraz dłuższe włosy - dodała. - Zapuszcza pan? Odparłem, że jestem ostatnio zbyt zajęty, żeby wpaść do fryzjera. Lorraine oświadczyła, że opowiadała w swoim salonie o Pani Bovary, i kilka klientek pytało, czy można dostać gdzieś wersję DVD. Dyskusja na temat Pani Bovary była chwilami dosyć burzliwa. Lorraine Harris powiedziała, że Emma jest podobna do jej przyjaciółki z Jamajki, żony inspektora budowlanego, który był takim nudziarzem, że ludzie nazywali go „Stulpysk". - A mnie ta książka wprawiła w spore zakłopotanie -oświadczył Mohammed. Usprawiedliwia cudzołóstwo i hulaszczy tryb życia. Bardzo martwiłem się również o dziecko z tego małżeństwa. Pani Bovary była raczej kiepską matką. Melania „Kura Domowa" Oates rzekła z wahaniem: - Uważam, że Pani Bovary to bardzo dobra książka. Wprost nie mogłam się od niej oderwać. Chciałam, żeby Emma uciekła ze swoim kochankiem, tym mundurowym, i nie mogłam znieść tego, że w końcu ją zostawił. - Tu obrzuciła gniewnym spojrzeniem obecnych na spotkaniu mężczyzn. - Nie można ufać żadnemu mężczyźnie - dodała, podnosząc głos. Żadnemu. Wszyscy jesteście tacy sami! Pan Carlton-Hayes zaczął nerwowo bawić się fajką. - Moim zdaniem Flaubert miał coś z głową, kiedy kazał Emmie popełnić samobójstwo tylko dlatego, że przekroczyła limit kredytowy i kupiła trochę za dużo czepków, wstążek i innych ciuchów - orzekła Lorraine Harris. - Przepraszam, nie miałem czasu się przebrać - oświadczył Darren, zeskrobując tynk ze swoich dżinsów. - Przyszedłem prosto z roboty. Myślę, że to najlepsza książka,

jaką w życiu czytałem. Ten kawałek o tym, jak doktor Bovary operuje zniekształconą stopę wiejskiego idioty, był tak realistyczny, że musiałem wstać i połknąć dwie tabletki nurofenu forte. Naprawdę czułem ten ból. Pan Carlton-Hayes powiedział, że Flaubert to wyśmienity pisarz, który tak wspaniale konstruował zdania, że przy czytaniu wystukiwał sobie ich rytm na biurku. Zademonstrował to potem, czytając na głos jedno zdanie i uderzając w bok fotela, w którym siedział. Zanim Darren wyszedł, wręczyłem mu egzemplarz Judy nieznanego, mówiąc: - Myślę, że to również się panu spodoba. Jako temat następnego spotkania pan Carlton-Hayes wybrał książkę Richmal Crompton William the Outlaw. Kiedy członkowie klubu kupowali sobie jej egzemplarze, Lorraine Harris rzekła: - Ja już naprawdę nie czytam książek dla dzieci. Pan Carlton-Hayes cierpliwie wyjaśnił, że William Brown to bardzo znana postać komiczna literatury angielskiej, i każdy powinien przeczytać jego przygody. czwartek 27 marca Dziś w południe Geoff Hoon oświadczył, iż brytyjskie siły zbrojne są w posiadaniu dowodów na to, że Irak jest gotów użyć broni chemicznej przeciwko wojskom koalicyjnym. Wysłałem do Johnny'ego Bonda z Latesun Ltd następującą wiadomość: Znaleziono właśnie broń masowego rażenia. Proszę zwrócić moją zaliczkę i przeprosić za utrudnienia. Były klient biura podróży, A. A. Mole piątek 28 marca Stan mojego ojca wyraźnie się poprawił. Jest już na tyle aktywny, że notuje wszystko, co wydaje mu się nieprawidłowe w jego kuracji. Pokazał mi swój notes. Ostatnie zdanie brzmiało: „O czwartej przyszedł pielęgniarz, żeby zabrać mnie na dół do sali amfiteatralnej na chisterektomię". Zrobił oczywiście błąd w słowie „histerektomia", ale pominąłem to milczeniem. Podłączono go do Linii dla Pacjentów, nowej usługi, w ramach której każdy pacjent ma swój telewizor, radio i linię telefoniczną za dwa i pół funta dziennie. Ojciec jest w stanie oglądać bez przerwy relacje z wojny w Iraku. sobota 29 marca Dzisiaj o siódmej rano BBC poinformowało, że tej nocy oddziały brytyjskie wdarły się do Basry, aby zniszczyć dwa pomniki Saddama Husajna. Potem nasi żołnierze wycofali się do swoich obozów warownych na przedmieściach. Nie wątpię, że mieszkańcy Basry wylegną tłumnie na ulice, kiedy się obudzą i zobaczą, że w ciągu nocy ktoś obalił posągi Saddama. Dziś o szóstej wieczorem Pentagon przyznał, że siedem pocisków US Tomahawk nie trafiło w wyznaczone cele. Pół godziny później zadzwoniła moja matka, czuwająca przy ojcu w szpitalu, żeby mi powiedzieć, iż właśnie doniesiono, że jeden z nich spadł gdzieś w pobliżu Kuwejtu. - Miałeś jakieś wiadomości od twojego Glenna? - spytała. - Wszystko w porządku? Odparłem, że dowódca wojsk brytyjskich nad Zatoką, generał Mike Jackson, nie ma mojego numeru telefonu. - No i po co ten sarkazm, Adrianie? - rzekła. - Ja się tu zamartwiam o chłopaka.

Usłyszałem, jak ojciec mówi rozkazująco: „Daj mi tę słuchawkę, Paulino". - To zła wiadomość dla fanów nowoczesnej techniki wojskowej - rzekł, zwracając się do mnie. - Pociski typu Tomahawk mają podobno lokalizować cele odległe o tysiąc kilometrów od wyrzutni, omijać budynki i inne przeszkody, nakierowywać się na cel w ciemnościach i trafiać w przedmiot wielkości skrzynki pocztowej z większą dokładnością niż urzędnicy poczty. A te cholerne cygara kosztują sześćset tysięcy dolarów za sztukę. Jestem załamany, Adrianie. Nowoczesna technologia wojskowa zupełnie nas zawiodła. Dawid miał tylko tę cholerną procę, ale dał radę trafić Goliata dokładnie między oczy. Spytałem ojca, od kiedy to jest fanem nowoczesnej broni i uzbrojenia. Powiedział, że zawsze fascynowały go działa, czołgi i inna broń, ale dopiero niedawno miał odwagę się do tego przyznać. - Twoja matka nigdy nie poznała prawdziwego George'a Mole'a - dodał, niemal szeptem. Poprosiłem go, żeby znów dał do telefonu matkę, i spytałem: - Czy to dziś przesuwa się czas? - Owszem - odparła. Zapytałem, czy zegarki przestawia się do przodu, czy do tyłu. Nigdy tego nie pamiętam. - To proste - odrzekła. - Wiosną do przodu, jesienią do tyłu. - Ale czy wskazówki przesuwa się do przodu, czy do tyłu? - spytałem zniecierpliwiony. - Wiosną do przodu, jesienią do tyłu - powtórzyła matka. Skończyłem tę rozmowę, mówiąc, że zostawiłem coś w piekarniku. Nie mogę z nią rozmawiać, kiedy miewa te swoje humorki. niedziela 30 marca, Dzień Matki i początek czasu letniego w Wielkiej Brytani i Amerykanie są na dobrej drodze do wyzwolenia Bagdadu. Zadzwoniła zapłakana Marigold, żeby zapytać, dlaczego nie przysłałem jej kartki z życzeniami z okazji Dnia Matki. Zadzwoniła zapłakana Sharon, żeby mi powiedzieć, że dostała kartkę z życzeniami z okazji Dnia Matki od Glenna. - W kopercie był piasek - rzekła, szlochając. Zadzwoniła moja matka, również zapłakana, żeby mnie zapytać, dlaczego nie przysłałem jej kartki z życzeniami z okazji Dnia Matki. Pojechałem popołudniu do Chlewików i zabrałem ze sobą kupioną na stacji BP kartkę, przestawiającą wyrodną matkę, popijającą szampana w nocnym klubie. Kupiłem też matce w prezencie dwa worki polan do ogniska i podpałkę. Nie było sensu kupować jej kwiatów. W camperze nie ma nawet półki, na której można by postawić wazon. Jeden z dawnych chlewików ma już porządne cztery ściany i niebawem będzie miał również dach. Kiedy na krótką chwilę wyszło słońce, matka zdjęła swoją flanelową koszulę w kratę i opalała się w podkoszulku i drelichowych spodniach. Zauważyłem, że wyrobiły jej się niezłe muskuły na ramionach. Gdy poszedłem na chwilę do campera, zauważyłem, że Zwierzak również dał mojej matce kartkę z życzeniami. Poczułem ukłucie zazdrości. Jak długo jeszcze to nieokrzesane bydlę będzie sypiać w namiocie moich rodziców? poniedziałek 31 marca

Gordon Brown odłożył kolejne trzy miliardy funtów, mówiąc: „Nasze siły zbrojne muszą być odpowiednio wyposażone". To zaskakujące, bo przyjrzałem się uważnie w telewizji mowie jego ciała, i wcale nie wydaje się takim wielkim zwolennikiem wojny. wtorek 1 kwietnia, prima aprilis Glenn zadzwonił do mnie na komórkę, żeby mi złożyć życzenia z okazji moich jutrzejszych urodzin. Spytałem go, gdzie jest, a on odparł: - Stoję pod twoimi drzwiami. Dzwonię z komórki. Rzuciłem się do drzwi i otworzyłem je na oścież. Nikogo tam jednak nie było. - Prima aprilis! Prima aprilis, tato! - zawołał ten idiota, strasznie z siebie zadowolony. Wcale mnie to nie rozśmieszyło. Spytałem go raz jeszcze, gdzie jest. - Nie mogę ci powiedzieć dokładnie, gdzie jestem. Nie wolno nam udzielać takich informacji. Ale ciągle jestem w tym kraju na „K" i ciągle dookoła jest pełno piasku. Już miałem mu powiedzieć, jak bardzo go kocham i jak strasznie się o niego boję, ale jakoś nie mogłem wydobyć z siebie odpowiednich słów. Spytałem go tylko, jak tam jest. - Dosyć wybuchowo - odparł, nie zdając sobie sprawy z ironii tych słów. W porze lunchu pognałem do domu, żeby spotkać się ze szczurołapem. Zabitymi szczurami z pułapek pod kuchennymi meblami wypełnił sporej wielkości worek. - Istnieją ewidentne dowody na to, że budują nowe gniazdo za wanną oświadczył. - Jestem zdumiony, że wcześniej pan ich nie słyszał. - Cóż, przecież nie ustawiają rusztowań ani nie używają betoniarki, prawda? rzekłem zniecierpliwiony. - Czemu jest pan taki drażliwy, panie Mole? - zapytał. - To żaden wstyd mieć w domu szczury. Może po prostu ma pan przytępiony słuch. Powiedziałem mu, że nie skończyłem jeszcze nawet trzydziestu pięciu lat, a jeśli nie słyszałem, że szczury budują sobie gniazdo za wanną, to dlatego, że zawsze wchodząc do łazienki, odruchowo włączam radiową Czwórkę. Potem rozmawialiśmy o słuchowisku Archerowie i uznaliśmy zgodnie, że poprawność polityczna niebawem zacznie się panoszyć nawet w fabułach seriali i słuchowisk. - Następną postacią, jaką wprowadzą, będzie rdzenna Amerykanka imieniem „Rącza Łania", która będzie rozbijać swój wigwam na parkingu Siedzącego Byka powiedziałem. Mój gość ze śmiechu omal nie upuścił worka ze szczurami. Przypomniał sobie naszą ostatnią rozmowę o kobietach i spytał, jak wygląda sytuacja z Marigold. - Ciągle mam z nią kontakt, bo jestem ojcem jej nienarodzonego dziecka odparłem. - W związku z tym nigdy się tak do końca od niej nie uwolnię, prawda? Odrzekł, że sam jest ojcem dwojga dzieci, chłopca i dziewczynki, ale na mocy zakazu sądowego nie wolno mu się z nimi widywać. Spytałem go dlaczego. - Mam dość trudny charakter - odparł wymijająco. Oglądałem program publicystyczny w telewizji regionalnej.

Pierwszy reportaż był o pewnym emerycie z Nottingham, który obronił się przed rabusiem za pomocą ogórka. Następny fragment opowiadał o ocaleniu psa imieniem Butch, który przez trzy dni tkwił zaklinowany w kanale we wsi Humberstone. W akcję ratunkową zaangażowana była policja, straż pożarna, specjalny pojazd Królewskiego Towarzystwa Zapobiegania Przemocy wobec Zwierząt oraz kuchnia polowa Kobiecej Żołnierskiej Służby Pomocniczej Królewskich Sił Zbrojnych. Ja tam osobiście zostawiłbym psa w kanale, aż schudnie z głodu na tyle, że sam z niego wylezie. Trzeci reportaż poświęcony był Pandorze Braithwaite. Stała na trawniku naprzeciw budynków parlamentu i mówiła, że zrezygnowała ze stanowiska wiceministra w Departamencie Środowiska. Była smutna, zła i zarazem piękna. Powiedziała, że „nadal będzie pracować bez wytchnienia dla dobra swoich wyborców w Ashby de la Zouch", ale „nie jest w stanie poprzeć inwazji Iraku". środa 2 kwietnia Dziś moje urodziny. Kończę dzisiaj trzydzieści pięć lat. Jestem już oficjalnie człowiekiem w średnim wieku. Teraz będzie już tylko z górki. Żałosny zjazd ku chorobom przyzębia, podjazdom dla wózków inwalidzkich i śmierci. Nie czuję się na siłach, by świętować. Na pewno nie teraz, kiedy Glenn jest na wojnie. Po pracy pojechałem do Chlewików, żeby podrzucić matkę do ojca do szpitala. Zwierzak poczynił zdumiewające postępy w pracy. Belki sufitowe sąjuż na miejscu, a oprócz tego skończył kopać rów, który kiedyś będzie doprowadzał wodę. Przy łóżku ojca otworzyłem prezent, który Marigold przysłała mi do księgarni. Był to tort urodzinowy, którym z pewnością nasyciłby głód niezbyt żarłoczny wróbelek. Może jestem staromodny, ale uważam, że tort urodzinowy powinien mieć obowiązkowo dżem, lukier i świeczki. Ludzie, którzy robią torty urodzinowe z pełnoziarnistej mąki i ozdabiają je ziarnami słonecznika, powinni dostawać od lokalnych służb nakaz uczęszczania na przymusowe douczanie z robienia tortów. Mówię zupełnie serio, drogi dzienniku. Czyżbym stawał się coraz bardziej prawicowy w swych poglądach w związku z wkroczeniem w wiek średni? Ojciec wysłał jedną z pielęgniarek na miasto, żeby kupiła dla mnie jeszcze więcej sprzętu do golfa! Dostałem bluzę w romby i podgrzewacz do piłek. Kiedy spytałem ojca, dlaczego mi to robi, odparł: - Uparty jesteś. Nawet nie spróbowałeś. Masz już trzydzieści pięć lat, synu, a nigdy nie rozegrałeś partyjki golfa. Powiedział to takim tonem, jakbym nigdy nie spróbował samodzielnie zawiązać sobie sznurowadeł. A tak przy okazji, naprawdę nie wiem, dlaczego tak mu zależy na popularyzowaniu golfa. Wyrzucili go z klubu golfowego Fair Green za to, że podczas fali upałów w 1993 roku pojawił się na polu golfowym w obciętych dżinsach. Matka wręczyła mi kawał drewna z jakimś zagłębieniem na środku. Spytałem ją, co to takiego, a ona odparła: - To taki pojemnik. Zwierzak wyrzeźbił go z kawałka drewna ze zburzonego chlewika. - Do czego to niby ma służyć? - spytałem.

- Można w tym trzymać różne rzeczy: jabłka, spinki do mankietów, kluczyki do samochodu; co tam sobie chcesz. Kiedy już odwiozłem matkę do domu, wpadłem na chwilę do Nigela. Była u niego jego matka i prasowała mu koszule. Biedna kobieta ledwie była w stanie sięgnąć do deski do prasowania, mimo iż ta była ustawiona najniżej jak się dało. Kiedy byliśmy nastolatkami, miała niecałe półtora metra wzrostu, a z wiekiem jeszcze się skurczyła. Podobno musi siedzieć na trzech poduszkach, żeby móc prowadzić samochód. Nigel kupił mi w prezencie nowy, polifoniczny sygnał do mojego telefonu komórkowego. Kazał mi przesłuchać różne wersje dzwonka. Był wśród nich nosowy śpiew Eskimosa, szczekanie psa, ryk lwa, bek owcy, syk wieloryba, płacz dziecka, pisk hamulców londyńskiego autobusu, śpiew drozda, suity Bacha, fragmenty Rapsodii węgierskiej, Carmen, Jesus Christ Superstar, Jeruzalem, a także śpiew Zulusów i Dalek, krzyczący „Dzyń dzyń!". Po długim namyśle wybrałem śpiew Zulusów. Wróciłem do domu i włączyłem telewizor. Nałożyłem słuchawki, ponieważ Mia Fox była w domu. Koalicyjne bombowce wykonują dziennie tysiąc lotów bojowych. Jak na razie, wygląda na to, że „Szok i groza" nie odnoszą zamierzonych skutków. Ludność Bagdadu nie wyległa na ulice. Nawet po to, żeby uciec z miasta. Tak bardzo pragnę Daisy, że aż mnie skręca na samą myśl o niej. czwartek 3 kwietnia Gielgud i jego żona, którą będę od teraz nazywał Margot, na cześć tancerki baletowej Margot Fonteyn, budują sobie wielkie gniazdo dokładnie naprzeciw mojego balkonu. Używają do tego mieszaniny materiałów naturalnych i wykonanych przez człowieka, takich jak trzcina, gałązki, trawa, kawałki starego sznurka, para nylonowych damskich majtek, porzuconych na ścieżce nad kanałem, oraz coś, co wygląda jak poszarpany egzemplarz „Spectatora". W charakterze zaprawy używają błota. Kiedy wróciłem z pracy, przyszły rachunki z obydwu kart kredytowych. Byłem wstrząśnięty: na karcie MasterCard przekroczyłem ustalony limit dziesięciu tysięcy o dwieście funtów. Domagają się natychmiastowej spłaty debetu oraz kolejnej raty w wysokości 190 funtów w ciągu następnych 28 dni. Napisali do mnie również z Barclaycard, z pytaniem, czy chcę przyłączyć się do ich klubu smakoszy wina, oraz żądaniem wniesienia minimalnej miesięcznej raty w kwocie 222 funtów. Mam na to również 28 dni. Postawiłem w odpowiednim miejscu krzyżyk i zamówiłem zestaw dwunastu butelek win z Nowego Świata. piątek 4 kwietnia Dostałem list od Robbiego, napisany ładnym, czytelnym pismem. Drogi Panie Mole! Bardzo Panu dziękuję za kartkę z życzeniami urodzinowymi, a także za książki. Byłbym bardzo wdzięczny, gdyby Pan spróbował przysłać mi więcej tytułów. Do listu dołączyłem czek na pokrycie kosztów zakupu i wysyłki książek. Glenn załatwił dla mnie tort, który zrobili kumple z kuchni polowej. Nie wiem, jak im się to udało, ponieważ trudno tutaj o niektóre rzeczy. Pisząc ten list, usiłuję otworzyć puszkę ananasów z Jerome'em K. Jerome'em. Czytałem fragmenty Glennowi, ale on śmieje się tylko z kawałków o psie Montmorencym. Pozdrawiam serdecznie, Robbie sobota 5 kwietnia

Zwróciłem dziś uwagę panu Carlton-Hayesowi, że nie wykorzystujemy należycie pomieszczeń na tyłach sklepu i na antresoli. - Ale ja wcale nie chcę aż tak bardzo rozwijać tego interesu - odparł. - Pomyśl tylko o dodatkowym personelu, który musielibyśmy zatrudnić, i o odpowiednio większej dawce papierkowej roboty. Jestem za stary, żeby mieć tyle rzeczy na głowie. Przypomniałem mu więc, że płaci tysiące funtów po stawce biznesowej za pomieszczenia, które stoją niemal puste. Obserwowałem dziś wieczorem z balkonu, jak Gielgud i Margot prowadzili prace wykończeniowe przy swoim gnieździe. Oni nawet nie wiedzą, jacy są szczęśliwi. Nie zapłacili za nie ani grosza, no i nie musieli chodzić do IKEI. niedziela 6 kwietnia Odpisałem dziś na list Robbiego. Drogi Robbie! Strasznie się cieszę, że podoba Ci się Trzech panów w łódce. To także jedna z moich ulubionych lektur. Z przyjemnością wyślę Ci więcej książek. Czy masz do mnie na tyle zaufania, by pozwolić mi wybrać odpowiednie pozycje, czy też podasz mi swoich ulubionych autorów? Pozdrów ode mnie Glenna i powiedz mu, żeby przez cały czas chodził w hełmie. Sam zresztą rób to samo. Wszystkiego dobrego, i uważajcie na siebie, Pan Mole poniedziałek 7 kwietnia Dziś zamknęliśmy sklep i pojechaliśmy dokonać wyceny księgozbioru do wielkiej wiktoriańskiej willi w różowej dzielnicy Leicester. Nie chciałem brać tam samochodu, więc pojechaliśmy taksówką. Podskakiwaliśmy na garbach spowalniających na jezdni, rozmawiając o wszystkich minusach mieszkania w takiej dzielnicy, a ja pokazywałem panu Carlton-Hayesowi typowe obrazki: przemykających chodnikami na BMX-ach handlarzy narkotyków w bluzach z kapturem, nastoletnie prostytutki drżące z zimna w odsłaniających pępek bluzkach i króciutkich, obcisłych spodenkach, obejmujące rękami zmarznięte talie. - Biedactwa - powiedział pan Carlton-Hayes tonem entomologa, z pewnymi oporami przyszpilającego okazy w gablocie wystawowej. Przed wejściem domu przy Crimea Road 11 powitał nas Lawrence Mortimer, syn i wykonawca testamentu pani Emilii Mortimer, która zmarła w tym domu ponad miesiąc temu. Na nasz widok rzucił na chodnik niedopałek i rzekł bez zbędnych ceregieli: - Straszny tam bałagan. Moja matka nie sprzątała już od lat. Weszliśmy za nim do przestronnego holu. Jak okiem sięgnąć, wszystkie ściany obstawione były regałami z książkami. Książki leżały również na podłodze, na meblach, na krzesłach, na kuchennym stole i obok suszarki do naczyń. Na schodach również piętrzyły się sterty książek. Książki były w wannie i wypełniały wszystkie sypialnie. - Jak widać, moja matka dawno temu zbzikowała z nudów - rzekł Lawrence Mortimer. - Razem z żoną staraliśmy się o ubezwłasnowolnienie jeszcze w 1999 roku, ale jej psychiatra stwierdził, że kolekcjonowanie książek to jeszcze nie powód, żeby ją zamykać w wariatkowie. - Oczywiście, że nie - obruszył się pan Carlton-Hayes. - Gdyby było inaczej, to już dawno bym tam wylądował.

Aż zaparło mi dech z podniecenia: jedna z sypialni, do której zawędrowałem, była szczelnie wypełniona książeczkami dla dzieci w plastikowych okładkach. Modliłem się w duchu, by pan Carlton-Hayes nie zdradził, że i on jest podekscytowany. - Muszę się ich szybko pozbyć - rzekł Mortimer. - Pod tą żałosną kupą makulatury jest jeszcze parę porządnych mebli i dywanów. Weszliśmy na strych. Tam również wszystkie pomieszczenia wypełniały książki. Tym razem były to kryminały w miękkich okładkach. Lawrence Mortimer trącił butem stos powieści Eda McBaina i powiedział: - Mam pewne plany związane z tym domem. Myślę, że w każdym pokoju upchnę co najmniej czterech imigrantów, ubiegających się o azyl. Ku mojemu zdumieniu, pan Carlton-Hayes powiedział: - Ależ jestem pewien, że uda się panu wcisnąć co najmniej sześciu, panie Mortimer. Ci imigranci to zazwyczaj chudeusze. Subtelna ironia mego pracodawcy zupełnie umknęła Mortimerowi, który podniósł tylko głowę i raz jeszcze ogarnął wzrokiem pokój, jakby próbował wyobrazić sobie sześć miejsc do spania na podłodze. Spytałem go, czy czyta książki. - Z pewnością nie dla przyjemności - odparł. - Więc nie chce pan tego przejrzeć i zatrzymać kilku ulubionych pozycji? zapytałem. - Nie - odrzekł. - Po prostu chcę się tego pozbyć. Po raz pierwszy pojechałem dokonać wyceny księgozbioru, którego właściciel zaproponował, że jeszcze nam zapłaci za to, żebyśmy zabrali książki. Kiedy wracaliśmy taksówką do sklepu, pan Carlton-Hayes rzekł: - To taki nieciekawy typ, że nie mam najmniejszych wyrzutów sumienia. Po prostu ratujemy te książki przed wywózką na wysypisko. Pozwoliliśmy sobie wcisnąć jeszcze pięćdziesiąt funtów za wybawienie Mortimera z kłopotu. Kierowca taksówki gratulował nam wspaniałego humoru, którego nawet nie próbowaliśmy ukryć, uśmiechając się przez całą drogę. Księgozbiór Mortimera stanowił księgarski odpowiednik znalezienia złota w Klondike. Jedna tylko rzecz nie daje mi spokoju: otóż Mortimer powiedział, że jego matka zmarła we własnym łóżku, z książką w ręce. Kiedy spytałem, co to była za książka, Mortimer odparł: „Bo ja wiem? Po prostu książka. A co to zmienia?" Kiedy bąknąłem, że „nie warto wieść życia, o którym nikt nic nie wie", odparł urażony: „Widywałem ją w Boże Narodzenie i na Wielkanoc. Jestem strasznie zajęty". wtorek 8 kwietnia Pan Carlton-Hayes poprosił swojego przyjaciela, dawnego księgarza Bernarda Hopkinsa, by pomógł nam skatalogować księgozbiór pani Mortimer. Jak mówi, Hopkins to alkoholik, który kiedyś przepił kwitnący interes; jest jednak w pełni kompetentny i sympatyczny, pod warunkiem że może obalić codziennie flaszkę wódki Absolut. Problemy zaczynają się dopiero wtedy, kiedy nie może jej dostać albo nie ma pieniędzy. Poniższy list otrzymałem dzisiaj z rady miasta: Odp.: napastowanie przez p. Łabędzia Koordynator ds. Konfliktów między Mieszkańcami Rada Miasta Leicester New Walk Leicester LE1 4 kwietnia 2003 Drogi Panie Mole!

Pański list w sprawie naprzykrzania się Panu przez Pańskiego sąsiada, pana Łabędzia, został przekazany do naszego wydziału, tj. do Wydziału Konfliktów między Mieszkańcami. Oferujemy usługi zmierzające do pogodzenia zwaśnionych stron i polubownego rozwiązywania konfliktów. Doprowadzimy do konfrontacji pomiędzy Panem oraz panem Łabędziem, podczas której będzie można przedyskutować dzielące Panów różnice. Spotkanie odbędzie się na gruncie neutralnym, w obecności naszego specjalisty ds. rozwiązywania konfliktów. Jeśli życzy Pan sobie skorzystać z takiego rozwiązania, proszę do mnie zadzwonić, napisać lub skontaktować się ze mną pocztą elektroniczną (adres: nuisanceneighbour.gov.uk). Niestety, nie posiadam adresu pana Łabędzia. Jeśli mi go Pan prześle, natychmiast się z nim skontaktuję. Z poważaniem, Trixie Meadows Koordynator ds. Rozwiązywania Konfliktów między Mieszkańcam i środa 9 kwietnia Oddział amerykańskiej piechoty morskiej obalił dziś posąg Saddama Husajna. Oglądałem to w telewizji, z wyłączonym dźwiękiem. Mia Fox skarżyła się któregoś wieczoru, że słyszy ode mnie Archerów. - Nie chcę, żeby w moje myśli wdzierały się jakieś bzdurne fabuły i seriale powiedziała. - I tak nie wierzę ani trochę, że Lynda Snell da Robertowi na urodziny dwie lamy. czwartek 10 kwietnia Michael Flowers znowu przysłał swojego praktykanta z listem. Adrianie! Ponieważ nie raczyłeś zapytać, zapewne nie wiesz o tym, że Marigold ostatnio nie jest w stanie chodzić z uwagi na ogromne przemęczenie. Dzielna dziewczyna postanowiła jednak, że zdobędzie się na ten wysiłek i poleci na Capri 16 kwietnia, ponieważ nie chce sprawić zawodu matce. Ja ze swej strony wpłaciłem już całą kwotę za ich pobyt we Włoszech. Proszę, byś zgodnie z umową wpłacił swoją cześć dzisiaj. M. Flowers Pan Carlton-Hayes nie może zrozumieć, dlaczego płacę za wczasy Marigold. Przypomniałem mu, że ta kobieta nosi moje dziecko. W przerwie na lunch wstąpiłem do mojego towarzystwa budowlanego i podjąłem z konta tysiąc funtów bezcennych oszczędności całego mojego życia. piątek 11 kwietnia W Stanach Zjednoczonych ukazały się dziś karty do gry z podobiznami najbardziej poszukiwanych przestępców. Saddam jest asem pik. Wysłałem Glennowi kartkę z życzeniami i prezent urodzinowy z poczty niedaleko Nabrzeża Szczurów. Kierownik mówił właśnie jakiejś staruszce, że zamykają jego urząd, i że następnym razem będzie musiała załatwiać swoje sprawy gdzie indziej. Czekałem, przytupując już niemal ze zniecierpliwienia, kiedy staruszka rzekła: - Ale ja nie dam rady wsiąść do autobusu. Stopnie są za wysokie. Po dłuższej chwili narzekań i nostalgii staruszki za starymi, dobrymi czasami, mogłem wreszcie dać urzędnikowi moją paczkę. Przeczytał adres poczty wojskowej

Brytyjskich Sił Zbrojnych i powiedział: - Kuwejt? Pewnie się pan martwi o syna. Odparłem, iż liczę na to, że wojna niebawem się skończy. Powiedział mi, że jego syn też wstąpił do armii, ale po trzech dniach zrezygnował, kiedy na placu defilad został nazwany „pakistańskim sukinsynem". Odparłem, że powinien był zameldować o tym jakiemuś oficerowi. - To właśnie oficer obraził mojego syna - odrzekł urzędnik. Przeprosiłem go w imieniu armii brytyjskiej, podpisałem się pod jego petycją i powiedziałem, że mam nadzieję, iż lokalny samorząd pozwoli jego poczcie nadal działać. Pięć minut po moim powrocie do domu do drzwi zastukała Mia Fox. - Słyszałam, jak otwiera pan drzwi i nastawia czajnik - rzekła. - Dziś po południu przywieźli wino, ale pana nie było. Odebrałam je. Poszedłem na górę po wino i przy okazji z niepokojem odkryłem, że jeśli Mia Fox stanie po prawej stronie swojego balkonu, widzi jak na dłoni moją przeszkloną łazienkę. Muszę w końcu załatwić sobie te zasłony. Kiedy się położyłem, nie dawała mi spokoju wizja tej staruszki z poczty, bezskutecznie usiłującej wdrapać się na stopnie autobusu. Najwyraźniej cierpię na jakieś stany lękowe. Muszę się zapisać do doktora. sobota 12 kwietnia Dziś rano stało się coś strasznego. Kiedy robiłem kawę na zapleczu, przed naszym sklepem dostawcza furgonetka potrąciła jakiegoś młodego chłopaka, który zginął na miejscu. Równie dobrze mogłem to być ja, usunięty z tego świata wskutek współdziałania czasu, przestrzeni i pecha. Jakże kruche jest nasze życie! Jak łatwo nam je odebrać! Po południu zapłakane dziewczęta zaczęły składać zawinięte w celofan kwiaty na chodniku w miejscu, gdzie zginął ten chłopak. Wychodząc do domu, przeczytałem kilka kartek ku jego czci. Nawet ludzie prości uciekają się do poezji, kiedy muszą wyrazić skrajne emocje. Jeden z wierszy brzmiał tak: Świetnym kumplem byłeś, Maz, Wesołym przez cały czas Nie zawiodłeś nas ani raz. I jeszcze jeden: Bóg powiedział: „Maz, już pora", Więc poszedłeś. Jaka szkoda. Jakiś dresiarz w bluzie z kapturem złożył na chodniku bukiet pomarańczowych goździków i spytał, czy to ja jestem bratem Maza, Anthonym. Zaprzeczyłem. - Anthony pracuje w bibliotece i też nosi okulary - odparł tamten. - Pomyślałem, że to on. niedziela 13 kwietnia Czemuż, ach czemuż żaden z zegarów w mieście nie podaje dokładnego czasu? Czemuż, ach czemuż drzwi w budynkach użyteczności publicznej tak potwornie skrzypią? Zadzwonił Nigel, żeby mi powiedzieć, że cierpi na depresję związaną z utratą wzroku. Usiłując coś na to poradzić, spytałem go, co jest najgorsze w tym, że jest się ślepym. - To, że nic, kurde, nie widzę! - odburknął Nigel.

Żeby troszkę zmienić jego punkt widzenia, spytałem, czy chciałby razem ze mną odwiedzić mojego ojca w szpitalu. - Jeśli nie ma nic innego do roboty - odparł niechętnie. Ojciec nie wyglądał dziś najlepiej. W ranę pooperacyjną na jego plecach wdała się jakaś infekcja i ma teraz wysoką gorączkę. Przygnębiona sprzątaczka imieniem Edna rozcierała mopem zatęchłą wodę koło jego łóżka. Kiedy spytałem ojca, jak się czuje, Edna odpowiedziała za niego: - Miał ciężką noc i musiałam go zmuszać, żeby zjadł śniadanie, nie, George? Ojciec nieznacznie skinął głową. - Jak już posprzątam cały oddział, to wrócę i pomogę ci się odświeżyć - dodała Edna. Kiedy poszła do następnej sali, ojciec powiedział: - Edna to sól naszej ziemi. Ona jedna trzyma mnie tutaj przy życiu. Wszystkie te pieprzone pielęgniarki są zbyt eleganckie, żeby pomóc ci się umyć. Wczoraj powiedziałem jednej takiej, że boli mnie tyłek, a ona na to: „Ja mam dyplom pierwszej klasy, panie Mole. Jak będę miała chwilę czasu, to przyślę do pana odpowiedni personel". Żeby zmienić temat na nieco lżejszy, opowiedziałem im o Mazie. - Powinien był się rozejrzeć, zanim wylazł na ulicę - uciął krótko Nigel. Uznałem, że niewątpliwie ma rację, ale mógłby okazać choć odrobinę współczucia. poniedziałek 14 kwietnia Małe sanktuarium upamiętniające miejsce śmierci Maza rozrosło się do rozmiarów, które z pewnością nie korespondują z wiekiem i popularnością chłopaka. Jak głosi tytuł w dzisiejszym wydaniu lokalnej popołudniówki, Maz zginął śmiercią bohatera Młody bohater zginął, wypełniając misję miłosierdzia wobec swojej babci. Jak dowiedzieliśmy się dzisiaj od pogrążonej w żałobie rodziny, Martin Forster („Maz") zginął w drodze po nowe baterie do aparatu słuchowego swojej babci. Sanktuarium zaczyna nam trochę przeszkadzać. Blokuje wejście do sklepu, a dzisiaj mają nam przywieźć książki od Mortimera. Spytałem pilnującej go policjantki, czy nie można by przesunąć leżących na chodniku kwiatków kawałek dalej. W odpowiedzi zarzuciła mi brak szacunku dla zmarłego. Kiedy skończyła służbę, sam przesunąłem wszystko dwa metry dalej, bliżej wystawy Habitatu. Jestem pewien, że Maz nie będzie miał nic przeciwko temu. Przy okazji zauważyłem nowy wiersz, przypięty do obdartego, pluszowego misia: Bogu zabrakło aniołów, więc zabrał Maza z tego świata. I rzekł przy tym Bóg: „Jest dobry i miły. Szukam takiego chłopaka". Więc gdy na niebo rozgwieżdżone popatrzysz, Pomyślisz o Mazie i gorzko zapłaczesz, Otrzyj łzy, i spójrz na tę gwiazdę, co naszego anioła lot znaczy. Dobrano, dobranoc, kochany Synu. Mama, Tata, i Twoje ulubione zwierzaki, Reks, Whisky i Soda. Rozpłakałem się nad tą grafomańską i rzewną poezją. Odwołałem dzisiejsze spotkanie Koła Literackiego z uwagi na szczury w moim

mieszkaniu, skargę złożoną na mnie przez Gary'ego Milksopa i ogólny brak chęci do życia. Ken Blunt powiedział mi przez telefon, że nie podoba mu się sposób, w jaki prowadzę nasze koło, i zaproponował, iż przejmie rolę przewodniczącego. Moje życie powoli się rozpada. Wypisałem kolejny czek kredytowy Barclaycard i wpłaciłem na swój rachunek. Myślę - choć nie jestem tego pewien - że siedzę teraz po uszy w długach, bez żadnej nadziei na ratunek. wtorek 15 kwietnia Przed wyjściem do pracy zadzwoniłem do Departamentu Wojny i nagrałem się na sekretarkę, pytając, czy pan Hoon otrzymał mój list dotyczący szeregowego Glenna BottMole'a. Dziś o szóstej po południu w wiadomościach lokalnej telewizji ukazał się materiał, w którym pokazano, jak przesuwam kwiatki z sanktuarium Maza, a tytuł notki w „Ashby Bugle" brzmiał: Gruboskórny sklepikarz profanuje miejsce pamięci po tragicznie zmarłym. Sam artykuł wyglądał tak: Sławny niegdyś szef kuchni, Adrian Mole (lat 35), został dziś oskarżony przez pogrążoną w smutku rodzinę, że jest nikczemnym człowiekiem bez serca. „Jesteśmy wstrząśnięci i załamani" - oświadczyli rodzice Maza. Nathan Silver, profesor antropologii z uniwersytetu w Loughborough, powiedział: „Niszczenie sanktuarium, miejsca upamiętniającego czyjąś śmierć, stanowi tabu we wszystkich kulturach na całym świecie". Marigold zadzwoniła i od razu zaczęła krzyczeć: - Mama mówi, że jesteś na pierwszych stronach gazet, bo zbezcześciłeś czyjś grób! Wszyscy tobą gardzą! Wyjaśniłem jej cierpliwie, że niewielka notatka o tym znajduje się na stronie piątej, i że nie był to żaden grób, tylko coś w rodzaju sanktuarium, i dodałem, iż w obecnej sytuacji zrozumiem, jeśli nie będzie chciała już mieć ze mną do czynienia. - Ależ nie - odparła. - Wciąż jesteś ojcem mojego dziecka. Ważne, żebyśmy byli w kontakcie. Michael Flowers podszedł do telefonu i poprosił mnie, żebym odwiózł Marigold i Nettę na lotnisko w Birmingham. Ich samolot odlatuje jutro o 6.10. - Musisz więc być u nas najpóźniej o czwartej - powiedział. Usłyszałem, jak się na to zgadzam. środa 16 kwietnia Wstałem o trzeciej, wziąłem prysznic, ubrałem się, odpędziłem Gielguda od drzwi samochodu i pojechałem do Beeby nad rzeką Wold. Przed drzwiami domu Flowersów stała istna góra bambetli, które udało mi się jakoś upchać do bagażnika. Potem na progu pojawiła się Marigold, wsparta na ramieniu ojca, który był ciągle w swoim szlafroku w kratę. Marigold miała na sobie długą, luźną koszulę, coś w rodzaju spodni ciążowych i swoje sandały Birkenstock. Netta odziana była podobnie. W czasie jazdy na lotnisko w Birmingham Netta i Marigold rozmawiały o tym, jakie to niesprawiedliwe, że kobiety muszą przez dziewięć miesięcy nosić dziecko w brzuchu. Potem zastanawiały się, jak dadzą dziecku na imię, i zgodziły się, że Rowan to odpowiednie imię, niezależnie od płci. Mnie nikt nie spytał o zdanie.

Netta zażądała, by Marigold wwieziono na pokład samolotu na wózku. Kiedy próbowano to jakoś załatwić, urzędnik przy bramce zapytał mnie, w związku z ubezpieczeniem, co jest nie tak z Marigold. Odparłem, zgodnie z prawdą, że nie mam pojęcia. Obserwując, jak samolot sunie wzdłuż pasa startowego, a potem wzbija się w niebo, czułem, jak poprawia mi się humor, a w drodze powrotnej moje wsteczne lusterko powiedziało mi, że wyglądam o jakieś dziesięć lat młodziej. Pierwszy raz w życiu zapomniałem o strachu i prułem setką z hakiem pasem szybkiego ruchu autostrady M6. Nieco później tego ranka zostałem przedstawiony Bernardowi Hopkinsowi. Jest wysoki i lekko przygarbiony. Jego owalną twarz otaczają kępki matowych, czarnych włosów. Cera robi takie wrażenie, jakby wszystkie naczyńka krwionośne na twarzy chciały się wydostać na zewnątrz, a niektóre wyglądają tak, jakby lada moment miały pęknąć. Wydawał się zmęczony życiem. Był też chyba trochę podpity, i w dodatku palił papierosa. Pan Carlton-Hayes zazwyczaj nie pozwala palić w sklepie, ale Hopkins ma chyba carte blanche i może robić, co mu się żywnie podoba. Jest bodaj najbardziej grubiańskim człowiekiem, jakiego znam. Kiedy nas sobie przedstawiano, powiedział: - Wyglądasz mi trochę na pedałka. Jesteś ciotą? Pan Carlton-Hayes, który sam jest bez wątpienia dżentelmenem w każdym calu, obserwuje wyczyny Hopkinsa z wyraźnym rozbawieniem, tak jak zauroczony rodzic mógłby wpatrywać się w swoją nad wiek rozwiniętą pociechę. Tymczasem ja mam szczerą chęć zdjąć Hopkinsowi te jego workowate sztruksy i dać mu parę porządnych klapsów w goły zadek. Niemniej facet zna swój fach i uwielbia książki. Prawie zemdlał z radości, kiedy znalazł trzytomowe pierwsze amerykańskie wydanie Życia Samuela Johnsona Boswella z roku 1807. Pokazując mi je, powiedział: - Przyjrzyj się temu dobrze, koguciku. Nie jest to coś, co można kupić na kilogramy. Przeciągnął dłońmi po opasłych tomach, mrucząc: - Oryginalne, prawdziwe złocenia; oprawa safianowa tłoczona w romby, z portretem i zakładką. Brzmiało to dla mnie jak jakieś zaklęcie. Mam zamiar kiedyś płynnie posługiwać się księgarskim żargonem. Spytałem go, ile warte są te trzy książki. - Jakiś koszerny lichwiarz mógłby wyskoczyć nawet z półpatykiem, koguciku. Rozumiem mniej więcej połowę z tego, co ten człowiek do mnie mówi. W przerwie na lunch Bernard poprosił, żebym poszedł z nim na drinka, więc udaliśmy się do Psa i Kaczki za rogiem. Bernard był przerażony, kiedy zamówiłem niegazowaną mineralną. - To po cóż ty przyszedłeś do pubu, koguciku? - rzekł. - Może lepiej było zostać w pracy i wsadzić łeb pod kran w kiblu? Za chwilę ze zdumieniem stwierdziłem, że opowiadam Bernardowi o swoich rosnących w zastraszającym tempie długach. Odparł, że jego samego wierzyciele ścigają jeszcze od czasów, kiedy był młodym studentem Oksfordu. czwartek 17 kwietnia Hopkins ma podobno katalogować leżący na zapleczu księgozbiór Mortimera, ale dziwnym trafem ciągle, niby to przypadkiem, wyłazi do sklepu.

Dziś przyszła ładna studentka medycyny, szukająca taniego egzemplarza Anatomi i Graya. Pokazywałem jej właśnie trzy wydania, które mamy, kiedy Bernard Hopkins zaczął się wtrącać do rozmowy, kwestionując kompetencję kobiet lekarzy. - To właśnie taka baba w kitlu zabiła moją matkę staruszkę - oznajmił. - Babsko było zbyt zajęte szminką i podpaskami, żeby poświęcić matce tyle uwagi, na ile zasługiwała. Studentkę medycyny najwyraźniej zaskoczył ten atak na lekarzy jej płci i wyszła ze sklepu z pustymi rękami. Kiedy zacząłem robić Hopkinsowi wymówki, rzekł tylko stłumionym głosem: - Moja matka była świętą kobietą. Mieszkałem z nią całe życie, i wyobraź sobie, Adrianie, że mając dziewięćdziesiąt sześć lat, prała ręcznie moje chustki do nosa, płukała je w wodzie różanej i prasowała tak starannie, że idealnie się składały. Codziennie rano, kiedy wychodziłem do pracy, wyjmowała jedną z szuflady i wkładała mi do górnej kieszonki marynarki. Hopkins wyjął z kieszeni spodni ohydną chusteczkę, niegdyś higieniczną, i otarł łzę, po czym ciągnął dalej: - Miała dziewięćdziesiąt sześć lat i ciągle była piękna. Na jej ślicznej twarzy nie było ani jednej zmarszczki, a włosy wciąż miała kruczoczarne. Kruczoczarne, w tym wieku! - Chyba ją trochę idealizujesz, Bernardzie - wtrąciłem. -To jasne, że matka w tajemnicy przed tobą farbowała włosy. Hopkins wpadł w szał i kiedy pan Carlton-Hayes przybiegł z zaplecza, żeby się dowiedzieć, o co ta cała awantura, Bernard powiedział, że nazwałem jego matkę ladacznicą. Wytłumaczyłem panu Carlton-Hayesowi, że mówiłem tylko, iż matka Bernarda farbowała włosy. - Ach, te słynne czarne włosy! - powiedział pan Carlton-Hayes, unosząc w górę brew. O co chodzi z tymi starszymi panami i chusteczkami do nosa? piątek 18 kwietnia, Wielki Piątek (dzień wolny od pracy w bankach Zjednoczonego Królestwa, Kanady i Australii) Glenn kończy dzisiaj osiemnaście lat. Modlę się, żeby nie wysłali go do Iraku. Mój system nerwowy nie zniesie codziennych mąk zastanawiania się, gdzie jest i co teraz robi. Jak dotąd Irakijczycy wcale nie rzucają płatków róż pod gąsienice koalicyjnych czołgów. Wręcz przeciwnie: na tyłach szerzą się grabieże i rabunki, a nasze wojska napotykają zbrojny opór. Najwyraźniej to, co pan Blair nazywa wyzwalaniem, jest dla Irakijczyków obcą inwazją. sobota 19 kwietnia, Wielka Sobota Szum w sprawie sanktuarium Maza wpłynął negatywnie na ruch w sklepie. Moja matka uważa, że powinienem teraz zająć się jakąś działalnością charytatywną, żeby poprawić swój wizerunek. U Ivana stwierdzono niedawno padaczkę. Zasugerowała więc, bym przeprowadził aukcję książek, a dochód z niej przeznaczył na fundusz badań nad padaczką u psów. - Jeśli chcesz pozyskać sobie serca i umysły opinii publicznej, musisz dać się sfotografować z psem.

Poszedłem do Nigela i spytałem go, czy mógłbym sfotografować się z jego ślepym psem Grahamem. - Graham nie jest ślepy - warknął Nigel - jest tylko psem przewodnikiem niewidomych. Ślepy pies na nic by mi się nie przydał, prawda? I nie będziesz go wykorzystywał po to, żeby poprawić swój cholerny image ! Nawet mnie to szczególnie nie zmartwiło. Graham nie jest najpiękniejszym zwierzęciem. To jedyny znany mi pies rasy golden labrador, który ma krótkie i krzywe łapy. Nigel oznajmił po chwili, że Graham jest jedynym stworzeniem, które naprawdę kochał w swoim życiu. niedziela 20 kwietnia, Wielkanoc Dziś rano wysiadł mój rozrywkowy zestaw multimedialny, przez co nie mogę śledzić rozwoju sytuacji w Iraku. Jestem spragniony wszelkich informacji i relacji z wojny. Wczoraj wieczorem wydawało mi się, że widzę Glenna na jakimś pojeździe opancerzonym, ale mogłem się pomylić. Zadzwoniłem do Bystrzaka Hendersona i spytałem, czy udziela fachowych porad przez telefon. Sam zaproponował, że do mnie wpadnie. - Bystrzak, nie stać mnie na twoją wizytę - odparłem. - Po prostu udziel mi jakiejś taniej porady przez telefon. - Mam akurat trochę luzu, Molek - odrzekł na to. - Przyjadę do ciebie i zobaczę, co się stało, za friko. Może potem pójdziemy sobie gdzieś na lunch, co? W moim klubie golfowym dają niezłą pieczeń z sałatkami. Perspektywa spędzenia większej części dnia z Bystrzakiem Hendersonem napawała mnie zgrozą, ale pomyślałem, że jeśli za darmo połączy mnie z powrotem z wielkim światem, to może warto się poświęcić. Henderson pojawił się o wpół do dwunastej, ubrany jak na pole golfowe. Był w swetrze podobnym do tego, który ojciec podarował mi na urodziny. Zaparzyłem świeżej kawy i rozmawiałem z nim, podczas gdy on rozplątywał kable i na nowo podłączał wszystkie wtyczki. - Podłączasz za dużo kabli do jednego gniazdka, które się przegrzewa oświadczył w końcu. Zaśmiałem się smutno, mówiąc: - Właśnie doskonale opisałeś całe moje życie. Ignorując moje filozofowanie, Bystrzak stwierdził: - Potrzebujesz tylko porządnego przedłużacza z rozdzielnikiem. Mam akurat taki w samochodzie. Wreszcie wszystko działało już jak należy i przez chwilę oglądaliśmy CNN. Kiedy pokazywano materiał, w którym brytyjscy żołnierze patrolowali ulice Basry, czułem jak kurczy mi się serce i pocą dłonie. Spytałem Bystrzaka, czy ma dzieci. Odruchowo posłużył się tym samym żartem, co wszyscy mężczyźni w takiej sytuacji: - Nic mi o tym nie wiadomo. Potem przez jego twarz przemknął wyraz smutku i dodał: - Strasznie chciałbym mieć dzieci, ale dziewczyna, z którą chciałem je mieć, uciekła mi sprzed ołtarza. Nie jestem taki jak ty, Molek. Nie mam powodzenia u kobiet. - A ja mam powodzenie u kobiet, Bystrzak?! - spytałem zdumiony. - Moje życie

emocjonalne to kompletna porażka. - Ale żenisz się z jedną z najpiękniejszych dziewczyn, jakie w życiu widziałem odparł. - To ty nic nie słyszałeś? Nie będzie żadnego ślubu. - Słyszałem, że macie problemy, ale nie wiedziałem, że się oficjalnie rozstaliście odrzekł. - Czy to oznacza, że Marigold jest wolna? - To zależy, o co chodzi. Bo jeśli o opróżnianie portfela, to jest bardzo szybka odparłem żartem. - Kasa to nie problem - odparł spokojnie Bystrzak. - I tak nie mam jej na kogo wydawać. W drodze do klubu golfowego Fair Green wstąpiliśmy do Chlewików po kije mojego ojca do golfa. Kiedy przyjechaliśmy, matka i Zwierzak byli w namiocie, a zasłona w wejściu była spuszczona. Gdy matka wreszcie do mnie wyszła, spytałem ją, co tam robiła. - Zwierzak pomagał mi iskać psa - odparła. - Cieszę się, że nosisz prezent urodzinowy od ojca, ale czy nie masz trochę za długich włosów do takiego swetra? Jeden z chlewików ma już dach. Matce na pewno zwracają się z nawiązką płacone Zwierzakowi pieniądze. Klub golfowy Fair Green jest wciśnięty pomiędzy jakąś bazę tirów przy dwudziestym skrzyżowaniu autostrady M1 i nowy, pozbawiony okien biurowiec. Bystrzak trochę naśmiewał się z kijów mojego ojca - powiedział między innymi, że to niemal muzealne eksponaty - ale jakoś dowlokłem się z nimi do osiemnastego dołka i służyły mi całkiem nieźle. Nie narobiłem sobie wstydu: miałem tylko sześćdziesiąt punktów powyżej średniej, a to całkiem niezły wynik jak na kompletnego nowicjusza. Kiedy usiedliśmy do bardzo późnego, letniego i niedopieczonego lunchu, Bystrzak powiedział: - Fajnie jest dla odmiany spędzić dzień w miłym towarzystwie. Muszę przyznać, Molek, że lepiej niż z tobą czuję się tylko w towarzystwie kobiet. Rozejrzałem się po klubowej restauracji i rzekłem: - Właśnie sobie uświadomiłem, co tu jest nie tak: nie ma tu ani jednej kobiety. - Owszem - przytaknął Henderson. - W weekendy nie mają tutaj wstępu. Poradziłem mu, że jeśli chce poznać jakąś kobietę, powinien kręcić się po winiarniach albo przy dziale ze słodyczami w supermarkecie Sainsbury's. - Wszystkie zakupy robię przez Internet - odparł ze smutkiem. - A zresztą, i tak już poznałem dziewczynę, z którą chcę się ożenić. Zarumienił się, zaczął dziobać nożem kawałek wyschniętej pieczeni w cieście, i dodał: - To Marigold. - Moja Marigold?! - krzyknąłem. - Teraz już nie jest twoją Marigold, prawda? - zapytał. - Nie - odparłem - ale ma urodzić moje dziecko. - Mnie by to nie przeszkadzało - odrzekł Henderson. - Jesteś dosyć inteligentny i w miarę przystojny. Dałbym twojemu dzieciakowi wszystko, czego by potrzebował. Wiem, że Marigold będzie ze mną szczęśliwa. Oświadczyłem, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby pomóc mu pozyskać jej względy. Bystrzak z wdzięcznością uścisnął mi dłoń, a potem trzymał ją jeszcze przez

krępująco długą chwilę. Jadąc do domu, Bystrzak podrzucił mnie do szpitala. Ojciec był zachwycony, kiedy się obudził i zobaczył, że siedzę przy jego łóżku w swetrze do golfa i trzymam w rękach torbę z kijami. Powiedział, że sześćdziesiąt punktów powyżej średniej to wyśmienity wynik jak na nowicjusza. - Jestem z ciebie dumny, synu - dodał. poniedziałek 21 kwietnia, Poniedziałek Wielkanocny (dzień wolny od pracy w bankach Zjednoczonego Królestwa) Czy wojna w Iraku rzeczywiście się skończyła? Jay Garner, amerykański generał w stanie spoczynku, przybył do Bagdadu, żeby objąć stanowisko cywilnego gubernatora Iraku. Bogu dzięki! To znaczy, że Glenn będzie niebawem w domu. Zadzwoniła Sharon, żeby mi powiedzieć, że robi z dwóch starych prześcieradeł flagę, którą powiesi na frontowej ścianie domu. Chce na niej napisać „Witaj w domu, bohaterze". Poprosiła mnie o jakieś pieniądze, żeby kupić czerwoną, białą i niebieską farbę na litery. Nie mogłem odmówić i powiedziałem, że jutro podrzucę jej ze dwadzieścia funtów, wracając z pracy. wtorek 22 kwietnia Dziś rano ta piękna studentka medycyny znowu przyszła do sklepu i kupiła Anatomię Graya. Przeprosiłem ją za niegrzeczne i mizoginiczne uwagi Bernarda Hopkinsa. - Nic się nie stało - odrzekła. - Od razu widać, że to wariat. Kliniczny przypadek dodała. Wyjaśniłem jej, że w branży antykwarycznej i księgarskiej takie ekscentryczne zachowanie uchodzi za normę. Kupowałem właśnie mango na targu w przerwie na lunch, kiedy wpadłem na Michaela Flowersa. Powiedział, że ma wiadomości od Netty i Marigold. Hotel jest świetny, a Marigold odzyskała dobry nastrój. Matka i córka przechodzą tam również różne zabiegi lecznicze. środa 23 kwietnia Wreszcie stało się to, czego tak się bałem. Zadzwonił Glenn, żeby mi powiedzieć, że stacjonuje teraz na przedmieściach Basry, na południu Iraku. Dodał, że dzisiaj, nieco wcześniej, bał się już o swoje życie. Otoczył go rozwścieczony tłum. Był na patrolu i dał jakiemuś małemu dziecku cukierek ze swego armijnego przydziału. Dzieciak najpierw uśmiechał się do niego i potulnie ssał cukierek, lecz już po chwili zaczął się dławić, bo cukierek uwiązł mu w tchawicy. Glenn pamiętał, jak to samo przytrafiło się jego bratu Williamowi z dropsem firmy Nuttall Mintoe, a ja uratowałem mu życie, trzymając go za kostki głową na dół, więc zrobił to samo z małym Irakijczykiem. - Musiałem jeszcze trochę nim potrząsnąć, tato - powiedział - a to się chyba nie spodobało jego rodzinie. Próbowałem im wytłumaczyć, o co chodzi, ale nie mówię po iracku i nikt chyba nie rozumiał, co to jest „cukierek", no i trochę im podpadłem. To tyle, jeśli chodzi o zdobywanie sobie „serc i umysłów" Irakijczyków. czwartek 24 kwietnia Bernard Hopkins wybrał ze zbiorów Mortimera różne bezwartościowe pozycje, a ja organizuję aukcję książek, z której dochód będzie przeznaczony na fundusz badań nad padaczką u psów. Przyjedzie również Pandora, która przeprowadzi losowanie naszej

loterii. Musi jakoś udobruchać psiarzy ze swego okręgu wyborczego, po tym, jak nieopatrznie wygłosiła w mediach kilka dość dosadnych uwag na temat psich odchodów w miejscach publicznych. Pan Carlton-Hayes i Bernard Hopkins uprzejmie zaoferowali swoją pomoc w przeprowadzeniu aukcji. piątek 25 kwietnia Tarik Aziz, były wicepremier Iraku, poddał się wojskom amerykańskim w Bagdadzie, ale ośmiu brytyjskich żołnierzy wyleciało w powietrze w wyniku ataku granatem przygotowanego przez jeden z tak zwanych niewielkich punktów oporu. Jak to możliwe, że mój syn poszedł na wojnę? Odkąd chłopak ze mną zamieszkał, wziąłem na siebie odpowiedzialność za jego przyszłość i bezpieczeństwo. Dbałem o to, by odpowiednio się odżywiał, nosił zimą podkoszulek i brał swoje pigułki na katar sienny, kiedy Instytut Meteorologii ostrzegał przed dużym stężeniem pyłków. Nie sypiałem po nocach ze zmartwienia, kiedy zaczął chodzić na miasto w piątkowe wieczory i nie wracał do domu ostatnim autobusem. Za każdym razem, kiedy wychodził z domu, przypominałem mu, żeby przechodził przez jezdnię tylko na pasach i unikał kontaktu wzrokowego z pijanymi nieznajomymi. A teraz chłopak jest w Iraku, zdany tylko na siebie, a ja nic nie mogę zrobić. sobota 26 kwietnia Wysłałem do pana Blaira pewien wycinek z „Guardiana". Może mu pomóc bronić się przed zarzutami krytyków, kiedy go zapytają, gdzie jest broń masowego rażenia. Otóż zdaniem dr Poppera, znanego filozofa, „bez względu na to, ile razy napotkamy białe łabędzie, nie będzie to jeszcze dowodziło prawdziwości teorii, że wszystkie łabędzie są białe. Wystarczy, że raz ujrzymy czarnego łabędzia, a nasza teoria legnie w gruzach". Już sobie wyobrażam, jak pan Blair cytuje tę myśl w jednym ze swych licznych telewizyjnych wystąpień. Nasz premier jest teraz w telewizji równie często jak Michael Fish, ten facet od prognozy pogody. Idąc za radą Bystrzaka Hendersona, zamówiłem najnowszej generacji lodówkozamrażarkę. Jest sterowana komputerowo i mówi, kiedy trzymanym w niej produktom kończy się data przydatności do spożycia. Mam już dosyć otwierania mojej starej lodówki i przekonywania się, że coś trzeba wyrzucić. niedziela 27 kwietnia Zamierzałem przeprowadzić aukcję na chodniku przed sklepem, ustawiając książki na kilku rozkładanych stolikach i używając mikrofonu ze starego kompletu zabawkowego Glenna do karaoke, ale pogoda uwzięła się na mnie. Kiedy już dogoniłem plakaty funduszu na rzecz badań nad padaczką u psów na końcu naszej ulicy, dokąd zagnał je wiatr, przyznałem się do porażki i wpakowałem stoliki i książki z powrotem do sklepu. Ta zmiana miejsca aukcji okazała się wielce niekorzystna. Wyglądało na to, że w naszej skromnej księgarni pojawiły się wszystkie psy cierpiące na padaczkę z całej środkowej Anglii, wraz z właścicielami. Pomiędzy czworonogami doszło do kilku ostrych spięć, które usiłował łagodzić Bernard Hopkins. Nie zjawiła się natomiast, wbrew zapowiedziom, ekipa wiadomości lokalnej telewizji. Kiedy jednak pojawiła się Pandora, która wygłosiła ognistą i pełną hipokryzji mowę o doniosłej roli psów w brytyjskim społeczeństwie i poparciu rządu dla badań nad nimi, wraz z nią przyjechała ekipa filmu dokumentalnego. Kręcą o niej teraz serial telewizyjny pod tytułem Kariera polityczna Pandory Braithwaite, który ma zostać

ukończony gdzieś w lipcu, równocześnie z ukazaniem się jej autobiografii. Pogratulowałem jej, że tak młodo wygląda w swojej czerwonej skórzanej kurtce Prada, robionych na zamówienie dżinsach i wysokich butach na obcasie. - To przez botoks - szepnęła. - Wszyscy w partii go stosują. Spytałem ją, czy również pan Blair poddał się tej nieinwazyjnej metodzie odmładzania. - Jeszcze nie - odparła. - Ale naprawę nie zauważyłeś, jak korzystnie i młodo wygląda ostatnio Gordon? Gazeta „Ashby Bugle" przysłała reportera i fotografa, ale nie chodziło o to, żeby zrobić mi zdjęcie lub zapisać coś, co powiem. Sfotografowali za to Pandorę w otoczeniu chorych na padaczkę psów. Jeśli chodzi o mnie i mój nadszarpnięty wizerunek, aukcja okazała się fiaskiem, chociaż zebraliśmy 369 funtów i 71 pensów. Od tego trzeba jednak odliczyć 3 funty i 19 pensów, gdyż tyle wyniosła cena wybielacza i środka dezynfekującego, który musiałem kupić, żeby posprzątać po psach. Spytałem Pandorę, czy chciałaby pójść coś zjeść do Wonga, ale oświadczyła, że ma spotkanie ze starszyzną meczetu, a potem niezwłocznie wraca do Londynu. W sumie dobrze się złożyło, bo akurat zadzwoniła moja matka, mówiąc, że ojca wypisali właśnie ze szpitala. Pytała, czy mógłbym odebrać go z oddziału i zawieźć do Chlewików. Może nie znam się na medycynie, ale moim zdaniem ojciec jeszcze nie kwalifikuje się do wypisu. Ledwie mógł się utrzymać na nogach. Po godzinnym oczekiwaniu na portiera z wózkiem straciłem cierpliwość i pożyczyłem wózek od jakiejś uprzejmej osoby odwiedzającej kogoś z krewnych. Na zewnątrz wiał silny wiatr, więc zdjąłem płaszcz i otuliłem nim ojca, po czym ruszyliśmy w stronę samochodu. Kiedy już siedział na miejscu pasażera i zapalił papierosa, odniosłem wózek na oddział. To wprost śmieszne, jak bardzo przyzwyczaił się do szpitalnych rygorów. Kiedy jechaliśmy do Chlewików, spojrzał na zegarek i mruknął: - Oho, piąta: właśnie przyjeżdża wózek z kolacją. Ivan oszalał ze szczęścia, kiedy zobaczył, jak prowadzę ojca przez pole, i zbiegł do nas, szczekając radośnie. Matka rozesłała ojcu łóżko w camperze; dała mu nowe prześcieradło i świeżą pościel. Ojciec wdrapał się na półkę i natychmiast zasnął. poniedziałek 28 kwietnia Zadzwonił Nigel, mówiąc, że słyszał, iż grałem sobie w golfa z moim „nowym najlepszym przyjacielem", tym leszczem Hendersonem. - Co dalej, Molek? - spytał. - Rejs po Morzu Północnym? Działka za miastem? Członkostwo w National Trust? Spytałem go, czy ci od psów przewodników zgodzili się już, żeby Graham został u niego na stałe. Odparł, że Graham uznał, że dobrze im razem, i chce u niego zamieszkać. - Nigel, wiem, że Graham to mądry pies - rzekłem - ale nawet on nie umie mówić. - To ty tak myślisz - odburknął Nigel, po czym odłożył słuchawkę. wtorek 29 kwietnia Marigold tak fatalnie się czuje, że nie jest w stanie odbyć powrotnej podróży. Musi zostać na Capri jeszcze dwa tygodnie. Praktykant przyniósł mi kolejny list od Flowersa. Drogi Adrianie!

Biedna Marigold, niestety, zachorowała, przeforsowawszy się podczas zwiedzania. Ona i jej matka muszą przedłużyć swój pobyt w hotelu Splendid. Wierzę, że jesteś zaniepokojony równie mocno jak ja, i zgadzasz się, że biedna dziewczyna musi zostać, dopóki nie poczuje się na siłach, by móc wrócić do Anglii. Sądzę, że z Twojej strony wystarczy tysiąc funtów, by pokryć te nieprzewidziane wydatki. Zostań w pokoju, M.F. Natychmiast zadzwoniłem do Bystrzaka Hendersona i powiadomiłem go o zmianach w sytuacji z Marigold. Powiedział, że jest tuż za rogiem, i instaluje oprogramowanie w laptopie w klubie tańca erotycznego U Fanny. Jak tylko skończy, wpadnie do mnie do sklepu. Muszę przyznać, że Bystrzak ma dryg do technologii. W ciągu pół godziny zarezerwował sobie lot do Neapolu, prom na Capri oraz pokój w hotelu Splendid. - Nigdy w życiu nie zrobiłem czegoś podobnego - oświadczył. Zasugerowałem mu, że powinien skoczyć do sklepu Next naprzeciwko i poprosić ekspedientkę, żeby wystroiła go w ciuchy odpowiednie na tę porę roku na Capri. Bystrzak potulnie zrobił, co mu powiedziałem. Poczułem się jak Dżepetto. Kiedy powiedziałem matce o chorobie Marigold, wycedziła: - Kiedy byłam w ciąży z tobą, pracowałam osiem godzin dziennie w fabryce słodyczy, kopałam na działce w weekendy, robiłam pranie, udeptując ciuchy w wannie, wytapetowałam cały dom, po pracy dorabiałam sobie jako dojeżdżająca do klienta fryzjerka, a w piątki chodziłam potańczyć. Oprócz tego wypalałam półtorej paczki fajek dziennie, a przed snem piłam szklankę brandy z imbirem. środa 30 kwietnia Patrząc na to z dzisiejszej perspektywy, myślę, że chyba niepotrzebnie zapraszaliśmy Bernarda Hopkinsa na spotkanie klubu czytelnika, na którym mieliśmy omawiać książkę William the Outlaw Richmal Crompton. Był ewidentnie pijany i chwilami wygłaszał obraźliwe komentarze. Mimo to pan Carlton-Hayes ani razu go nie upomniał. Dyskusję zaczęła Lorraine, mówiąc: - Ta książka mnie załamała, nie ma co. Mówię wam, ten William to niezły świr. - Jak już się zorientowałem, że to nie jest western, to naprawdę mnie wciągnęło oświadczył Darren. - Sam kiedyś należałem do gangu, ale kiedy włamaliśmy się do domu pewnej staruszki, żeby odebrać piłki, które nam zabierała od miesięcy, skończyliśmy w sądzie. Ja dostałem karę w zawieszeniu, ale przywódca gangu, Dougie Willis, trafił do paki. Pan Carlton-Hayes zachichotał. - Owszem, to doprawdy niezwykłe, jak pobłażliwe były władze wobec skłonności Williama do piromanii, włamań i oszustw. - A ja chciałbym wiedzieć - wtrącił Mohammed - dlaczego autorka, pani Crompton, pozwala Williamowi Brownowi na takie karygodne zachowanie? Chłopak dorastał przecież w porządnym domu, w rodzinie wywodzącej się z klasy średniej, miał dobrych rodziców, służących i ogrodnika, i w ogóle wszystkie przywileje swojej warstwy społecznej. Pani Cropmton wcale nie wyjaśnia, dlaczego William postanowił zostać wyrzutkiem.

- Moim zdaniem, to wina pana Browna - rzekła Lorraine. - Zawsze szpanował swoim neseserem i filcowym kapeluszem. Ciągle się o coś czepiał Williama. Nic dziwnego, że chłopak miał tego dosyć. - Przepraszam za to, co powiem, panie Carlton-Hayes - rzekła nieco rozdrażniona Melanie - ale nie rozumiem, po co kazał nam pan czytać książkę dla dzieci. I jeszcze jedno: wszystkie książki, które czytaliśmy, są przestarzałe. Proszę mnie źle nie zrozumieć, lubię stare książki - zachwycona byłam tą Jane Austen w telewizji - ale kiedy przeczytamy wreszcie jakąś powieść współczesną? Pan Carlton-Hayes z lekka się zarumienił. Melanie nieświadomie trafiła w czuły punkt: najbardziej współczesną powieścią, jaką przeczytał pan Carlton-Hayes, jest książka Couples, wydana w 1968 roku; Bernard Hopkins zaś uważa, że po Nabokovie nikt nie napisał niczego godnego uwagi. Tak więc to ja musiałem zaproponować jakąś współczesną powieść. Wybrałem Białe zęby autorstwa Zadie Smith. Po spotkaniu spytałem Bernarda, czy dobrze się bawił tego wieczoru. - To nie było to, co tygrysy lubią najbardziej, koguciku - odparł. - Zdarzało mi się natrafiać na ambitniejsze wyzwania intelektualne na gali pływackiej dla dzieci. Kiedy dotarłem do domu, w mojej skrzynce był e-mail od Bystrzaka: Właśnie przyjechałem do hotelu Splendid. Marigold i jej matki nie ma. Są na wycieczce na szczyt Wezuwiusza. Potem mają zajrzeć jeszcze do Pompejów i wrócą dopiero jutro. Trzymaj za mnie kciuki. Pozdrawiam, Bruce. czwartek 1 maja Zadzwoniłem do centrali rozmów międzynarodowych, i kiedy już połączono mnie z hotelem Splendid w Grimsby i hotelem Splendid w Barcelonie, udało mi się wreszcie dodzwonić do hotelu Splendid na Capri. Powiedziałem, że chcę rozmawiać z panem Hendersonem. Włoch z recepcji odparł doskonałą angielszczyzną: - Pana Hendersona nie ma w tej chwili w hotelu, proszę pana. Jest na wycieczce do Lazurowej Groty. George Bush obwieścił właśnie „zakończenie walk zbrojnych w Iraku", więc wojna oficjalnie dobiegła końca. Wieczorem zadzwonił Glenn. Spytałem go, kiedy wraca do domu. - Najwcześniej za pół roku - odparł. - Jestem teraz na misji pokojowej, tato. Spytałem go, jak tam naprawdę jest, a on odrzekł: - Nie jest dobrze. Spytałem, czy czegoś mu brakuje. - Przydałaby się jakaś kamizelka kuloodporna - odparł. - Na razie dzielimy się z Robbiem jedną. Spytałem, czy stroi sobie żarty. - Nie - odparł, a po chwili dodał: - Muszę już iść. Spróbuję zadzwonić później, tato. piątek 2 maja Dziś wczesnym rankiem zadzwoniłem do hotelu Splendid i poprosiłem do telefonu dwie Angielki, Marigold Flowers i jej matkę Nettę. Włoch w recepcji powiedział: - W hotelu jest obecnie całe mnóstwo dam z Anglii. Może opisze pan te dwie, które mam poprosić?

- Obie są fatalnie ubrane - stwierdziłem. - Ale wszystkie Angielki są fatalnie ubrane, signor. Powiedziałem mu, że Marigold ma rzadkie włosy i nosi okulary, a jej matka Netta wygląda jak Mussolini, tylko jest wyższa, ma blond włosy, jest bardziej różowa na twarzy i jeszcze bardziej przypomina świnię. - O tak, już wiem, o które panie chodzi - stwierdził recepcjonista. - Jedzą właśnie śniadanie na tarasie. Czekając, aż Marigold podejdzie do telefonu, słyszałem w oddali mewy, śmiech i brzęk drogiej porcelany. Wreszcie w słuchawce dał się słyszeć głos recepcjonisty: - Ta pani już tu jest. Usłyszałem cichy głos Marigold. Spytałem ją, jak to jest, że czuje się na siłach odbyć forsowną wycieczkę na szczyt wulkanu, ale nie jest w stanie wsiąść do samolotu i wrócić do Anglii. - Dowlokłam się na szczyt Wezuwiusza - odparła - z uwagi na lecznicze właściwości wyziewów wulkanicznych. Mama uważa, że dziecko wyczerpuje zasoby minerałów w moim organizmie. Powiedziałem Marigold, że w hotelu jest Bystrzak Henderson, który ma przy sobie gotówkę na pokrycie kosztów ich dalszego pobytu. - Bruce tu jest? - spytała z niedowierzaniem Marigold. Nie wydawała się bynajmniej niezadowolona. Nagle usłyszałem śmiech Hendersona, Marigold zapiszczała: „Bruce, nie wierzę, że przyjechałeś!", a potem w słuchawce zapadła głucha cisza. sobota 3 maja Kolejny list z rady miasta. Koordynator ds. Konfliktów między Mieszkańcami Rada Miasta Leicester New Walk Leicester LE1 1 maja 2003 Drogi Panie Mole! Aby informować Pana na bieżąco o rozwoju sytuacji, pragnę powiadomić, że napisałam do pana Łabędzia, na adres Łabędzie Gniazdo, Nabrzeże Szczurów, Leicester, aby mu donieść, że złożono na niego skargę do Wydziału Konfliktów między Mieszkańcami. Tymczasem sugeruję, Panie Mole, by notował Pan wszelkie przejawy antyspołecznego zachowania pana Łabędzia. Z poważaniem, Trixie Meadows Koordynator ds. Konfliktów między Mieszkańcam i Natychmiast złapałem za telefon, żeby wyjaśnić wreszcie sytuację z „panem Łabędziem", ale automatyczna sekretarka powiedziała mi, że Trixie Meadows nie ma dziś za biurkiem. niedziela 4 maja Czytam właśnie Lolitę Vladimira Nabokova. Główny bohater książki nazywa się Humbert Humbert, co zdradza brak wyobraźni ze strony autora. Przecież mógł mu wymyślić inne nazwisko. poniedziałek 5 maja, dzień wolny od pracy Poszedłem do Sainsbury's. Poczułem przypływ rozpaczy, stojąc przed wyrobami firmy Mr Kipling. Wiem, że nigdy nie będę z kobietą, którą kocham. Muszę się jakoś

pogodzić z tym, że zawsze już będę nieszczęśliwy; zresztą przy mojej wprawie powinno to być łatwe. W końcu nie jestem jakimś Amerykaninem, który uważa, że szczęście jest jednym z jego zagwarantowanych konstytucją przywilejów. Wypełniłem cały koszyk różnymi słodyczami firmy Mr Kipling. W krótkiej kolejce do kasy jakaś opalona kobieta w sportowym stroju szepnęła do swego przyjaciela: - Patrz, jak ten facet się niezdrowo odżywia! Tacy jak on są ciężarem dla krajowej służby zdrowia. Usłyszałem to tylko dlatego, że każdy organ i nerw mojego ciała jest w stanie pogotowia. Moje zakończenia nerwowe są tak wyczulone, że samo istnienie sprawia mi ból. Może będę miał grypę. wtorek 6 maja Kiedy wróciłem z pracy, czekały na mnie następne rachunki z kart kredytowych. Byłem zbyt przygnębiony, żeby w ogóle je otwierać. Wsadziłem je do szuflady z przyborami kuchennymi. Tej, której nigdy nie otwieram. środa 7 maja Wróciwszy z pracy do domu, zastałem wsuniętą pod drzwi kartkę: Proszę zadzwonić do posterunkowego Aarona Drinkwatera. Wykręciłem podany numer i połączyłem się z pocztą głosową Aarona Drinkwatera. Ponury głos powiedział: Pan Drinkwater jest w biurze tylko w środy, czwartki i piątki w godzinach 9.0017.00 oraz w poniedziałki i wtorki w godzinach 13.00-15.00. W soboty, niedziele oraz święta biuro jest nieczynne. Jeżeli chcą Państwo porozmawiać z posterunkowym Drinkwaterem, proszę zostawić krótką wiadomość z nazwiskiem i numerem telefonu. Pan Drinkwater postara się oddzwonić, choć z uwagi na zadania operacyjne może to nastąpić z pewnym opóźnieniem. czwartek 8 maja Zostawiłem już siedem wiadomości na poczcie głosowej posterunkowego Drinkwatera. Ostatnia była nieco obraźliwa. Powiedziałem, że posterunkowy uchyla się od swoich obowiązków wobec społeczności lokalnej, i dodałem: Podejrzewam, że siedzi pan teraz z nogami na biurku, czyta sobie gazetę i śmieje się ze mnie. Teraz żałuję, że straciłem panowanie nad sobą, i czekam tylko, jak Drinkwater zacznie walić policyjną pałką w moje drzwi. piątek 9 maja Zadzwonił Bystrzak. W jego głosie brzmiała niczym niezmącona radość. Powiedział, że wspaniale dogaduje się z Marigold i jej matką, a energia tworząca się pomiędzy całą trójką jest całkowicie pozytywna. Marigold wygląda zniewalająco pięknie, a wczoraj wieczorem tańczyli na tarasie do piosenk i Love is a Many Splendored Thing, którą śpiewał Antonio, jeden z „ich" kelnerów. niedziela 11 maja Dziś po południu pojechałem do Chlewików. Malcolm i Stan z firmy Keencraft zakładali właśnie okna w chlewiku numer jeden, a Zwierzak dopasowywał drzwi wejściowe. Moja matka usiłowała kłaść cegły w chlewiku numer dwa. - To takie frustrujące, Adrianie - poskarżyła się. - Za każdym razem, kiedy kładę

cegłę, wyłazi mi spod niej zaprawa. To tak, jakbyś nadgryzł ciastko z kremem waniliowym, tylko że tutaj nie ma ani odrobiny przyjemności. Powiedziałem, że widocznie używa zbyt dużo zaprawy. - Proszę bardzo, mądralo - rzekła poirytowana. - Pokaż mi, jak się to robi. Po kilku próbach musiałem przyznać, że murarka jest trudniejsza, niż się wydaje. Ojciec siedział z ponurą miną na schodkach campera. Spytałem go, dlaczego jest taki przygnębiony. - W tygodniu przyjechał tutaj typ od elektrowni wiatrowych, żeby sprawdzić, czy możemy tu taką założyć - odrzekł ojciec. - I zgadnij, jaki dzień sobie wybrał? Taki, kiedy nie było nawet najlżejszego powiewu wiatru. Nic! Powietrze stało. Było martwe jak ptaszek zdechłego kotka. W każdy inny dzień mamy tu istną zawieruchę. Ale nie, on musi sobie przyjechać akurat wtedy, kiedy nasz wiatr spakował manatki i wyjechał na cholerną Ibizę! poniedziałek 12 maja Na Nabrzeżu Szczurów odbyło się spotkanie Koła Literackiego. Mam już dosyć szukania spokojnego pubu w centrum miasta, w którym można by porozmawiać o literaturze. Wygląda na to, że właściciele lokali w mieście pozbyli się wszystkich mebli i przeszli na coś, co teraz nazywa się „piciem w pionie". Puby oblegli pijani młodzi ludzie, którzy stoją przy barze, sącząc piwo z butelek przez czarne słomki. Ken powtórzył raz jeszcze, że jest niezadowolony ze sposobu prowadzenia naszego koła. Zaśmiał się sardonicznie i rzekł: - To już nawet nie jest żadne koło, zostaliśmy tylko ty i ja. Wysłuchałem jego ostatniego polemicznego utworu o wojnie w Iraku. Donaldzie Rumsfeld, Są rzeczy, o których, jak mówisz, wiesz, i faktycznie wiesz o nich. Są rzeczy, o których, jak mówisz, wiesz, ale nic o nich nie wiesz Nie wiesz również tego, że nigdy się nie dowiesz, Jak wielu rzeczy nie wiesz. Kiedy Ken wyszedł, wróciłem myślą do dni chwały Koła Literackiego hrabstwa Leicester i Rutland, kiedy to jego członkowie siedzieli oczarowani, godzinami słuchając mojej powieśc i Oto są wzgórza mego rodzinnego kraju. Na początku koło składało się z szesnastu osób, ale liczba ta zmniejszała się potem gwałtownie, a teraz zostaliśmy już tylko ja i Ken. wtorek 13 maja Dziś, podczas katalogowania kryminałów ze zbiorów Mortimera, pan CarltonHayes i Bernard Hopkins odbyli gorącą dyskusję na temat wojny w Iraku. Słyszałem, jak Bernard mówi: - Znaleźli dziś zbiorowy grób, Hughie. Piętnaście tysięcy szyitów upchanych razem jak pasażerowie metra w Londynie, tylko że ci biedacy byli martwi. W tym momencie głos załamał mu się ze wzruszenia lub przepicia. W jego przypadku doprawdy trudno stwierdzić to z całą pewnością. - Bernardzie, mój drogi, nigdy nie zaprzeczałem, że Saddam Husajn to bardzo nieprzyjemny typ - odrzekł pan Carlton-Hayes podniesionym z lekka głosem - ale nadal uważam, że bezprawnie napadliśmy na suwerenne państwo. Pomyślałem o Glennie. Mam nadzieję, że dostał już własną kamizelkę kuloodporną.

środa 14 maja Dziś wpadł do sklepu Bystrzak Henderson. Miłość, strój od Nexta i słońce Italii odmieniły go nie do poznania. Na Capri pojechał jako zagubiony spec od komputerów, a wrócił jako opalony Romeo. Jego na poły łysa łepetyna wyglądała jak lśniący kasztan, a wicherki i kępki włosów, które nadawały mu wygląd szalonego naukowca, po prostu znikły. Kiedy pogratulowałem mu wyglądu, zaczerwienił się i rzekł: - To tylko włoski fryzjer. Spytałem, jak wygląda sytuacja pomiędzy nim a Marigold. - To niesamowita dziewczyna - wybąkał. - Zrobiła maleńki leżak z paru wypalonych zapałek, pudełka i kawałka szmatki. Gadaliśmy całymi godzinami, Adrianie. Kiedyś poszedłem spać dopiero o pierwszej nad ranem. Spytałem, co sprawiło, że położył się o tak późnej porze. - Rozmawialiśmy o tobie - odrzekł. - Marigold jest bardzo rozgoryczona. Mówi, że przede wszystkim w ogóle nie ma pojęcia, jak mogła się w tobie zakochać. Uważa, że wolisz postaci z książek od prawdziwych ludzi. - Więc jak dokładnie wygląda teraz twoja relacja z Marigold? - zapytałem. - Chcę się z nią ożenić - odrzekł Henderson. Spytałem, czy powiedział o tym Marigold. - Owszem, po pokazie sztucznych ogni nad Zatoką Neapolitańską - odparł. Jego twarz przybrała wyraz cielęcego zachwytu, gdy wrócił pamięcią do tamtej sceny. Z lekkim zniecierpliwieniem, drogi dzienniku, zapytałem go, jak zareagowała Marigold. - Nie powiedziała „tak" - odparł - ale również nie dała mi kosza. piątek 16 maja Za pomocą lornetki ustaliłem, że żona Gielguda zniosła siedem jajek. Spełniły się moje najczarniejsze obawy. Kiedy wylęgną się z nich małe, kanał zaroi się od łabędzi. sobota 17 maja Siedząc w wannie, słuchałem w radiu programu Przepraszam, nie mam pojęcia. Słyszałem tę zabawną audycję bardzo wiele razy, ale nadal nie rozumiem jej reguł. To dziwne, bo jestem pewnie jednym z najinteligentniejszych mężczyzn w środkowej Anglii. niedziela 18 maja Napisałem list do radiowej Czwórki. Stara Fabryka Akumulatorów Lokal nr 4 Nabrzeże Szczurów n. Kanałem Grand Union Leicester LE1 18 maja 2003 Biuro Produkcji Programu Przepraszam, nie mam pojęcia Czwarty Program Radia BBC Broadcasting House Londyn W1A Drodzy Państwo! Piszę do Państwa jako wieloletni słuchacz zabawnego programu Przepraszam, nie mam pojęcia. Musiałem przegapić odcinek, w którym pan Humphrey Lyttleton wyjaśniał uczestnikom reguły zabawy. Chciałbym zapytać, czy możecie mi je Państwo dostarczyć. Z poważaniem, A. A. Mole poniedziałek 19 maja Postanowiłem raz jeszcze napisać do Trixie Meadows, urzędniczki do spraw

rozwiązywania konfliktów w radzie miasta. Stara Fabryka Akumulatorów Lokal nr 4 Nabrzeże Szczurów n. Kanałem Grand Union Leicester LE1 19 maja 2003 Rada Miasta Leicester New Walk Leicester LE1 Szanowna Pani! Nie istnieje żaden „pan Łabędź ". Łabędź, o którego chodzi, nie zasługuje na to, by mówić o nim „pan". Jest niemy, i nie jest człowiekiem, tylko bestią. Nie można z nim rozmawiać ani dyskutować, ponieważ tak naprawdę jest dzikim zwierzęciem. Jest niebezpieczny i zupełnie bezrozumny. Ciągle załatwia się na ścieżce nad kanałem, na parkingu, a czasem również w wejściu do Starej Fabryki Akumulatorów, w której obecnie mieszkam. Nieustannie uprzykrza życie mnie i moim sąsiadom. O ile odpowiednie władze nie podejmą szybko stosownych kroków w celu załagodzenia obecnej sytuacji, obawiam się, że może dojść do aktów przemocy. Z poważaniem, A. A. Mole wtorek 20 maja Dzisiaj wczesnym rankiem zapukał do moich drzwi posterunkowy Aaron Drinkwater, wyrywając mnie gwałtownie z głębokiego snu. Podczas całej rozmowy, która potem nastąpiła, byłem w znacznie gorszej od niego sytuacji, gdyż czułem, że muszę natychmiast się załatwić, ale nie mogłem się na to zdecydować ze względu na przeszkloną łazienkę. Posterunkowy Drinkwater udzielił mi oficjalnego upomnienia i powiedział, że odpowiednie organa otrzymały już zapis mojej rozmowy z policjantką dyżurującą pod numerem 997, która twierdziła, że w dniu 3 lutego obrażałem ją, blokowałem linię i marnowałem czas funkcjonariusza policji. Opowiedziałem mu o całym zajściu z torbą pełną listów, ale on tylko przerwał mi niegrzecznie i powiedział: - Otrzymaliśmy również skargę, że wyrzuca pan śmieci do kanału. Gwałtownie zaprzeczyłem. Wówczas on wyjął z kieszeni spodni mały plastikowy woreczek. W woreczku było kilka strzępków listu, który podarłem i wyrzuciłem przez balkon wiele miesięcy temu. Mając na uwadze rozwój kryminalistyki, badań nad DNA i mikrotechnologią - lecz głównie to, że na jednym ze skrawków papieru widniało moje nazwisko - przyznałem się do tego wykroczenia. Policjant oparł się wówczas o mój kuchenny blat i uraczył mnie wykładem na temat ochrony środowiska, który zakończył słowami: „Jeden z tych pięknych łabędzi mógł się zadławić na śmierć". Wynika z tego jasno i wyraźnie, że posterunkowy Drinkwater nie jest moim naturalnym sprzymierzeńcem w walce z łabędziami. środa 21 maja Przyszedł list od Glenna. Drogi Tato! Przepraszam, że zawracam Ci głowę, ale mam pewien problem i liczę, że pomożesz mi go rozwiązać. Czy masz w Twoim sklepie książkę, która uczy, jak przestać się bać? Bo ja się boję panicznie za każdym razem, kiedy wychodzę patrolować ulice Basry. Czasem boję się tak bardzo, że cały się trzęsę. Myślę, że nikt tego na razie nie zauważył, więc nie mam jeszcze formalnie żadnych kłopotów. Martwię się tylko, że jak zaczną się jakieś prawdziwe kłopoty, to zawiodę resztę chłopaków. Tato, kiedy tłumy zaczynają rzucać w nas kamieniami i butelkami z benzyną,

mam ochotę zwiać. Jeśli jest taka książka, to chętnie nauczyłbym się z niej, jak się nie bać, że odstrzelą mi jaja, tak jak jednemu jankesowi w zeszłym tygodniu. Albo jak stoimy na punktach kontrolnych na drogach: Irakijczycy nie wiedzą, co my do nich krzyczymy, a my nie rozumiemy, co oni mówią do nas, i wszyscy niepotrzebnie się denerwują. Więc jeśli jest jakaś książka, która może coś na to poradzić, proszę, wyślij mi ją. Twój kochający syn Glenn PS Nie mów Mamie, że się boję. Opowiadaj jej, że dobrze się tu bawię i próbuję się opalić. czwartek 22 maja Pokazałem panu Carlton-Hayesowi list od Glenna i się przyznałem, że martwię się okropnie, iż chłopak nie potrafi porozumiewać się z Irakijczykami. - Glenn ma problemy z komunikowaniem się po angielsku - dodałem. - Ale przez to, że nie rozumie i nie mówi po arabsku, może zginąć. - Nie martw się, koguciku - wtrącił Bernard Hopkins. - Nawet ci durnie z ręcznikami na głowach rozumieją, co mówi do nich lufa karabinu. Pan Carlton-Hayes wysłał go na zaplecze, żeby skatalogował karton kupionej na aukcji klasyki literackiej wydawnictwa Penguin. Potem powiedział mi, że w czasie drugiej wojny światowej dostał specjalne tabliczki, na których z jednej strony były pewne wyrażenia po angielsku, a z drugiej - po niemiecku. Wiedząc, że studiował egiptologię i mówi po arabsku, spytałem, czy mógłby przygotować podobne tabliczki dla Glenna. Pracowaliśmy nad nimi razem i po dłuższym namyśle zrobiliśmy następujące tabliczki: 1. Proszę wysiąść z samochodu 2. Proszę podnieść ręce do góry 3. Proszę otworzyć bagażnik 4. Proszę nie rzucać kamieniam i 5. Proszę nie robić mi krzywdy. Mam dopiero osiemnaście lat 6. Jestem wyzwolicielem, a nie najeźdźcą 7. Dziękuję za współpracę Było sporo kłótni o numer 6, ale ostatecznie zgodziliśmy się, że w tej kwestii się nie zgadzamy. piątek 23 maja Drogi Glennie! Do listu dołączyłem książkę Pokonać strach. Przydała mi się, kiedy miałem fobię na punkcie jazdy autostradą M6. Kiedy wychodzisz poza koszary, na patrol, staraj się głęboko oddychać: tryumf ducha nad materią zawsze może być pomocny. Spróbuj wówczas myśleć o czymś przyjemnym. Pamiętasz to niedzielne popołudnie w Rampart Terrace, kiedy miałeś trzynaście lat i pierwszy raz wygrałeś ze mną w monopol? Razem z Williamem piekliśmy wtedy chleb nad ogniskiem na starym rożnie mojej babci. Popijaliśmy go zupą pomidorową z tych specjalnych kubków w kształcie pomidora, które kupiliśmy w sklepie Wszystko za Funta. Miałeś na sobie

pierwsze w życiu oryginalne buty Reebok i mówiłeś: „ Tato, jestem szczęśliwy". Jak widzisz, w kopercie jest też kilka kartoników z różnymi przydatnymi wyrażeniami, które przygotowaliśmy dla Ciebie z moim szefem, panem Carlton-Hayesem. Pan Carlton-Hayes posyła Ci antologię poezji, napisanej przez człowieka, który walczył w pierwszej wojnie światowej. W książce znajdziesz krótki liścik od mojego szefa. Cały czas myślę o Tobie, Synu. Bądź pewien, że walczysz w Iraku o słuszną sprawę. Twój kochający ojciec Drogi Glennie! Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, że pozwoliłem sobie do Ciebie napisać, ale Twój ojciec pokazał mi list od Ciebie. Sam służyłem w piechocie w czasie drugiej wojny światowej. Pamiętam, że większość czasu służby spędziłem w stanie permanentnego przerażenia. To zupełnie normalne, że człowiek boi się w takiej sytuacji, tak jak Ty. Mam nadzieję, że poezja Siegfrieda Sassoona doda Ci pewności siebie. Część jego wierszy to utwory krwawe i okrutne, ale stanowią one prawdziwe sprawozdanie z wojny, o czym przekonasz się, gdy przeczytasz tę antologię. Przesyłem najserdeczniejsze pozdrowienia, Hugh Carlton-Hayes sobota 24 maja Jakiś podrostek w bluzie z kapturem nasuniętym na twarz wszedł do sklepu i zaczął kręcić się między półkami. Kiedy zagadnąłem, w czym mogę pomóc, zapytał: - Czy ma pan książkę, co się nazywa Biblia? Na nieszczęście usłyszał to Bernard Hopkins i rzekł, udając zdziwienie: - Biblia? Powiedz no mi, kawalerze, kto to napisał? Młodzian się zarumienił i odrzekł: - Bo ja wiem? A czy to czasem nie Bóg? Uśmialiśmy się zdrowo wraz z Hopkinsem i panem Carlton-Hayesem. Młodzian pisze wypracowanie na temat relacji pomiędzy ojcem i synem. Wybrał sobie Boga i Jezusa. Spytałem go, dlaczego nie poszedł do szkolnej biblioteki. Odparł, że wyrzucono go z biblioteki za to, że jadł w czytelni mandarynkę i wypluł pestkę, „przypadkiem" trafiając w kujonkę imieniem Louise Moore. Młodzian znacznie się ożywił, opowiadając o tym, dlaczego musiał pójść do księgarni, i wyznał nam, że jego mama nie zgadza się na podłączenie Internetu, więc nie mógł, jak inni, kopiować z sieci materiałów potrzebnych do wypracowania. Powiedział to takim tonem, jakby co najmniej jego wyrodna matka kazała mu chodzić boso do szkoły. Bernard Hopkins zajął się nim i sprzedał mu Ilustrowaną Biblię dla dziec i za 75 pensów. Jezus miał w niej fryzurę blond i niebieskie oczy, i wyglądał trochę tak, jak David Beckham z długimi włosami. Książka była tylko troszkę zbutwiała. niedziela 25 maja Dziś rano zadzwonił Bystrzak Henderson i zapytał, czy może przyjść do mnie po południu razem z Marigold. Wiłem się jak wąż, żeby tego uniknąć, ale w końcu zgodziłem się z nimi spotkać. Opalenizna Hendersona nieco przybladła i znów, jak dawniej, wydawał się trochę zagubiony, ale i tak nigdy nie widziałem, żeby był taki szczęśliwy. Marigold również jest jakaś odmieniona: najwyraźniej ciąża jej służy. Cały czas trzymają się za ręce i obejmują.

Niedobrze mi się robiło, drogi dzienniku. Chcą się pobrać i przyszli prosić mnie o błogosławieństwo oraz pogadać o nienarodzonym dziecku. - Jestem gotów zaadoptować dziecko, Adrianie - oznajmił Bystrzak. - Czy mam kazać mojemu prawnikowi przygotować stosowne papiery? - Nie stać mnie na prawników - odparłem. - Możemy to obgadać, jak już dzieciak się urodzi? - Wiedziałam, że będzie robił problemy, Bruce - rzekła Marigold. - Nie zaczynaj znowu, Marigold - uspokoił ją zdumiewająco kategorycznym tonem Bystrzak. Potem zaczął obcałowywać całą jej twarz. Musiałem się odwrócić. - Jestem gotów wesprzeć cię finansowo - rzekł po chwili, zwracając się do mnie. Wiem, że teraz cienko przędziesz. Pomyślałem o małej Grace w stroju baletnicy i powiedziałem: - Nie chcę sprzedać swoich praw rodzicielskich. Jakieś dziecko zaczęło płakać na dworze, a potem dał się słyszeć donośny i rozgniewany głos mężczyzny. Wyszliśmy w trójkę na balkon. Gielgud atakował właśnie faceta w średnim wieku i małego chłopca, którzy płynęli kajakiem po kanale. Ptak bił skrzydłami i dziobał wiosło, którym wymachiwał mężczyzna. - A to złośliwa bestia! - powiedział Bystrzak. - On tylko broni swojego gniazda i jajek - odparłem. Wreszcie kajak popłynął dalej, a Gielgud wrócił do gniazda. Marigold powiedziała, że nie czuje się najlepiej, więc Henderson objął ją ramieniem i zabrał do domu. Kiedy wychodzili, niby od niechcenia spytałem Marigold, co słychać u Poppy i Daisy. - Poppy jest na wakacjach w Albanii - odparła. - Za to Daisy musiała przeprowadzić się z powrotem do Beeby - zaśmiała się, po czym dodała z nieskrywaną satysfakcją: - Wyrzucili ją z mieszkania, bo zdemolowała je po pijanemu. Spytałem, czy Daisy straciła również pracę. - Jeszcze nie - odparła Marigold - ale musi teraz dojeżdżać do Londynu. Muszę zobaczyć się z Daisy, drogi dzienniku. poniedziałek 26 maja, Święto Wiosny - dzień wolny od pracy Próbowałem zadzwonić na komórkę do Daisy, ale ma wyłączony telefon. Pojechałem do Beeby, zostawiłem samochód na parkingu pod pubem i poszedłem przez pola w miejsce, skąd widać było tył domu Flowersów. Nikt się nie pokazywał, ale czułem się spokojniej, wiedząc, że Daisy może być gdzieś w pobliżu. Przez ponad godzinę siedziałem tak, oparty plecami o drzewo. Nie wziąłem nic do czytania i nie miałem nic do roboty. Mogłem co najwyżej patrzeć, jak po niebie suną chmury, słuchać śpiewu ptaków i śledzić różne owady, pełzające w trawie. Wracając do samochodu, poprzysiągłem sobie, że odzyskam Daisy, ożenię się i będę miał z nią dzieci. wtorek 27 maja Dostałem list od Trixie Meadows. Koordynator ds. Konfliktów między Mieszkańcam i Rada Miasta Leicester

New Walk Leicester LE1 27 maja 2003 Drogi Panie Mole! Moim zdaniem Pański ostatni list utrzymany był w niezwykle obraźliwym tonie. Pan Łabędź najwyraźniej potrzebuje pomocy, a nie oskarżeń i gróźb pod swoim adresem. Twierdzi pan, iż pan Łabędź jest niemy. Czy w takim razie ma kontakt z Oddziałem Terapii Mowy szpitala w Leicester? Czy wie o tym, że pracownicy pomocy społecznej mogą ułatwić mu kontakty z otoczeniem? Być może to właśnie tego typu problemy pana Łabędzia stanowią przyczynę jego antyspołecznych zachowań. Tak czy inaczej, nadal uważam, że próba pogodzenia zwaśnionych stron i negocjacji to droga, którą powinniśmy podążać ku jakiemuś zadowalającemu rozwiązaniu. Nazywaniepana Łabędzia „bestią" czy „dzikim zwierzęciem" i grożenie użyciem przemocy może jedynie pogorszyć sprawę. Z poważaniem, Trixie Meadows Koordynator ds. Konfliktów między Mieszkańcam i 23.35 Daisy, Daisy, Daisy! środa 28 maja Na spotkaniu klubu czytelnika Bernard Hopkins rozpoczął dyskusję o Białych zębach Zadie Smith, mówiąc z przekąsem: - Nie było to takie złe, jak na babsztyla, ale Salman robi to lepiej. - Używasz imienia pana Rushdiego, jakbyś dobrze go znał - zauważyłem. - Gościłem go u siebie, kiedy ukrywał się przez Al-Kaidą - odparł z dumą Hopkins. - Myli pan fundamentalistów z organizacją terrorystyczną - rzekł z zapałem Mohammed. - Dla mnie to wszystko jedno, koguciku - odrzekł Hopkins. - Ale im nie jest wszystko jedno - odburknął Mohammed. - Różnią się od siebie tak bardzo, jak wielebny Ian Paisley i ten gej, biskup Bostonu, choć obaj uważają się za chrześcijan. - To bardzo złośliwa książka - rzekła Lorraine Harris. - Znam ludzi łudząco podobnych do postaci, które się w niej pojawiają. Tak się śmiałam, że aż łóżko się trzęsło. Darren przyznał się, że nie przeczytał książki. Nadal pogrążony był w lekturze Judy nieznanego. Potem wyznał całej grupie, że jego nieustanne czytanie zaczyna „wywoływać scysje z żoną". Powiedział, że kupił biblioteczkę do salonu, co wiązało się z małym przemeblowaniem, i jego żona miała „muchy w nosie", ponieważ kabel od telewizora nie sięga teraz do gniazdka. Pan Carlton-Hayes przytakiwał ze współczuciem, choć jakoś nie mieści mi się w głowie, by sam mógł przeżywać podobne rodzinne dramaty. Zaproponowałem, by Darren wziął do domu prezent dla swojej żony, która nie lubi czytać: Ani pensa więcej, ani pensa mniej pióra lorda Archera. Poproszono mnie, żebym wybrał temat kolejnego spotkania. Zaproponowałem Głupich białych ludz i Michaela

Moore'a. Bernard Hopkins zaczął mi wygrażać i przeklinać, a potem rzekł: - Gdybym ja napisał książkę Głupi czarni ludzie, już dawno dobraliby się do mnie ci faceci od poprawności politycznej i rasizmu. - Czy mogę zaproponować Koran jako lekturę pomocną i potrzebną nam wszystkim? - zapytał spokojnie Mohammed. - Wyśmienita propozycja - pochwalił pan Carlton-Hayes. Po drodze do domu zaglądałem do wszystkich modnych pubów i winiarni, ale nigdzie nie było Daisy. Wieczorem, leżąc w łóżku, przeczytałem klika pierwszych stron Koranu. Poczułem się jakoś bliżej Glenna. piątek 30 maja Zadzwonił do nas kierownik sklepu Habitat, żeby powiedzieć, że Bernard Hopkins śpi sobie w najlepsze na „jednym z mebli ogrodowych". Poszedłem po niego. Zanim go obudziłem, zdążyłem kupić sobie stojącą lampkę na biurko. Najwyższa pora, żebym na serio zabrał się do pisania. Jeśli nie mogę mieć Daisy, to przynajmniej mogę napisać o niej książkę. sobota 31 maja Daisy! Przed moimi drzwiami! Bez makijażu, włosy w nieładzie, ale wciąż piękna, w bojówkach i bluzce odsłaniającej pół brzucha. - Musisz to przeczytać - stwierdziła w progu. Weszła do środka i wręczyła mi oprawny w różowy jedwab pamiętnik, zamykany na kluczyk. Na okładce widniał napis: „Sekretny dziennik Marigold Flowers". - Otwórz na 25 maja - rzekła Daisy. Zrobiłem, jak mi kazała, i zacząłem czytać fragment dziennika z tego dnia, napisany pochyłym pismem Marigold: Poszliśmy dziś z Bruce'em do Adriana, żeby porozmawiać o weselu i o tym, co będzie, jak już urodzi się dziecko. Jeszcze w samochodzie, kiedy jechaliśmy na Nabrzeże Szczurów, chciałam powiedzieć Bruce'owi, że wcale nie jestem w ciąży i tylko wszystkich okłamywałam, ale jakoś nie byłam w stanie tego zrobić. Boję się, że mogłabym stracić Bruce'a. - Sama ci to pokazała, Daisy? - spytałem, oszołomiony. - Nie - odparła Daisy. - Byłam u niej w sypialni i przypadkiem przekręciłam kluczyk. Wczoraj wieczorem widziałam, jak się kąpała. Ma zupełnie płaski brzuch. Uznałam, że powinieneś wiedzieć, że jesteś ojcem dziecka-widma. - Czy już niczemu i nikomu nie można wierzyć? Czy będzie jeszcze miód do herbaty? Czy istnieje broń masowego rażenia? Czy ja naprawdę tutaj stoję, a ty naprawdę jesteś z krwi i kości, czy jesteśmy już tylko hologramami, Daisy? - spytałem bezradnie. - Oboje jesteśmy z krwi i kości - odrzekła Daisy. - I dowiedziemy tego, jak tylko zrobisz mi filiżankę kawy. niedziela 1 czerwca Minionej nocy nie zmrużyłem oka. Rozmawiałem z Daisy do białego rana. Wypiliśmy trzy butelki wina i zjedliśmy dwie paczki kukurydzianych chrupek marki Doritos i wielką miskę ostrej meksykańskiej sałatki. Na deser pożarliśmy nago w wannie dojrzałe mango. Daisy udało się uruchomić mój sprzęt i tańczyliśmy do największych przebojów wytwórni Motown Song. Nigdy wcześniej nie tańczyłem nago. Kiedy już się

przyzwyczaiłem do tego, że moje genitalia również tańczą, było OK. Mia Fox waliła pięściami w drzwi, ale Daisy krzyknęła tylko: - Zacznij wreszcie żyć, głupia torbo! Później, kiedy już Daisy spała obok mnie, myślałem o tym, jak wiele razy odmawiałem sobie różnych przyjemności dla cudzej wygody. Tymczasem Daisy zawsze brała od życia, ile tylko mogło jej dać. wtorek 3 czerwca Dziś rano Daisy wróciła do Beeby, żeby odłożyć na miejsce księgę objawienia Marigold i spakować swoją walizkę. Przyszła do mnie do sklepu, kiedy skończyłem pracę, i zawiozłem ją na dworzec, na pociąg do Londynu. Jedzie w promocyjną trasę dziennika Edwiny Currie. Gdy jej wagon znikał w tunelu za dworcem, poczułem, że niebawem moja świeżo nabyta asertywność może mnie opuścić, i postanowiłem kupić Mii Fox na przeprosiny bukiet kwiatów. Potrzebuję Daisy. Ona rozświetla moje życie. Bez niej nigdy nie przedzierzgnę się z poczwarki w motyla. Zauważyłem, że Donald Rumsfeld twierdzi teraz, iż jest wysoce prawdopodobne, że nigdy nie uda się odnaleźć irackiej broni masowego rażenia. Był to dla mnie spory szok. Pan Blair jednakże oświadczył ponownie, że on „bynajmniej nie wątpi", iż broń ta jeszcze się znajdzie. środa 4 czerwca Dziś rano spotkałem na parkingu listonosza. Powiedziałem, że jestem zdumiony, widząc go o tak wczesnej porze. Łamaną angielszczyzną zapytał mnie o nazwisko i adres, a potem wręczył mi listy. Jeden był z Klubu Automobilowego. Informowano mnie w nim, że na stacjach KA można teraz kupić gaz, i zachęcano, bym zaczął zaopatrywać się u nich. Były oczywiście dwa monity od banków, żebym zapłacił raty. Grożono mi, że jeśli nie ureguluję niezwłocznie zaległych kwot, będę zmuszony zwrócić całą należność. Między wierszami można było wyczytać groźby, iż jeśli nie zapłacę natychmiast, ucierpi na tym ocena mojej zdolności kredytowej. Cóż, drogi pamiętniku, nie miałem innego wyjścia, jak tylko wycofać ostatnie trzy tysiące funtów z mojej książeczki mieszkaniowej. Żyję w systemie kapitalistycznym, ale sam nie posiadam już kapitału. Gdzie się podziały wszystkie moje pieniądze? Nie mam pojęcia. Kupiłem tylko futon i parę garnków i patelni. czwartek 5 czerwca Oto przerażająca statystyka: 63 procent Brytyjczyków uważa, że pan Blair wprowadził ich w błąd w sprawie irackiej broni masowego rażenia; dalsze 27 procent twierdzi, że rozmyślnie skłamał. Jeśli chodzi o mnie, to sam już nie wiem, co myśleć. piątek 6 czerwca Pracowałem dziś do późna w sklepie. Kiedy wyszedłem o dziesiątej, na naszej ulicy roiło się od pijanej młodzieży płci obojga, włóczącej się z baru do baru. Szedłem środkiem ulicy, żeby nie wchodzić nikomu w drogę, i omal nie rozjechała mnie taksówka pełna nastoletnich panienek. Jedna z nich zawołała, wychylając się przez otwartą szybę:

- Z drogi, dziadku! Nic dziwnego, że ludzie w średnim wieku zamykają się w domach wieczorami. sobota 7 czerwca Po pracy poszedłem zobaczyć się z Nigelem i poczytać mu, tak jak obiecałem. Wybrał Zbrodnię i karę Dostojewskiego. Na rosyjskich nazwiskach naprawdę można połamać sobie język, a ilekroć jąkałem się przy którymś, Nigel wzdychał i mruczał coś do Grahama. Powiedziałem mu, że teraz już można tresować szetlandzkie kuce na przewodników dla ludzi niewidomych. Podobno mają lepszą pamięć niż labradory. Graham podniósł się, spojrzał na mnie i warknął. - Dobry piesek, Graham - rzekł Nigel. - Dobry piesek! Opowiedziałem Nigelowi o udawanej ciąży Marigold i o tym, że mam teraz sekretny romans z jej siostrą Daisy. - Taki Dostojewski to miałby co robić, jakby się z tobą zadawał, Molek skomentował Nigel. - Twoje życie jest bardziej zakręcone niż jego powieści. Kazałem mu przyrzec, iż nie powie nikomu, że Marigold nosi w brzuchu dzieckowidmo. - Jeszcze nie miałem okazji się z nią spotkać i o tym porozmawiać - dodałem. Pojechała teraz z Bystrzakiem Hendersonem na targi informatyczne. Nigel wystukał jakiś numer na swojej komórce i rzucił do słuchawki: - Witaj, Pandoro! Słyszałaś już o najnowszych wypadkach w psychodramie naszego Molka?... Wyszedłem z obrzydzeniem. niedziela 8 czerwca Poszedłem do Sharon, upewniwszy się wcześniej, że Ryana nie będzie w domu. Kiedy spytałem, dokąd poszedł, Sharon odparła: - Zawsze w niedzielę chodzi na kolację do klubu z tańcami na rurze. - Nie przeszkadza ci to, Sharon? - spytałem zdumiony. - Nie - odrzekła. - Przynajmniej nie muszę gotować. Obok nas, na lepkim od brudu dywanie, pełzał Karan. Spytałem ją, gdzie są pozostałe dzieciaki. - Zabrali je ich ojcowie. Dzisiaj mają widzenie. Zaczęliśmy rozmawiać o naszym Glennie. - Nie mogę znieść myśli, że jest na wojnie, Aidy - rzekła Sharon. - On nienawidzi huku wybuchów. Pamiętasz, jak w rocznicę Spisku Prochowego zatykał uszy, kiedy strzelały petardy? - Pamiętam parę szczęśliwych chwil - odrzekłem. - Niezbyt dużo, ale jednak. - Często myślę o tamtych czasach, kiedy chodziliśmy ze sobą - rzekła Sharon. Nigdy nie miałam lepszego od ciebie faceta. Ty przynajmniej na mnie nie krzyczałeś ani nie podniosłeś na mnie ręki. Spytałem, czy Ryan ją bije. - Czasem ma ciężką rękę - odparła, unikając mojego wzroku - ale nigdy nie tyka dzieci. Potem rozchmurzyła się trochę i powiedziała, że zaproponowano jej pracę konsultantki do spraw otyłości. Jest jednak jeden warunek: musi najpierw zrzucić dwadzieścia pięć kilo.

Zacząłem ją namawiać, żeby przeszła na zdrową dietę. - Za pięć miesięcy wróci Glenn - dodałem. - Niech będzie z ciebie dumny, Sharon. Zrzuć te kilogramy, załatw sobie pracę i wywal z domu Ryana. 23.30 Wróciła Daisy. Przywiozła mango. poniedziałek 9 czerwca Zupełnie zapomniałem o spotkaniu Koła Literackiego. O wpół do ósmej pojawił się Ken Blunt. Przedstawiłem go Daisy, która miała na sobie tylko ręcznik. Wystarczył jeden rzut oka na futon, by stwierdzić, że przed chwilą się na nim kochaliśmy, a na środku pokoju leżały majtki i biustonosz Daisy. Zważywszy na powyższe okoliczności, nie miałem innego wyboru, jak tylko wyznać Kenowi, że Daisy i ja mamy romans. - Ja też mam taką przyjaciółkę w Nottingham, którą czasem widuję - wyznał Ken. - Zaskakujesz mnie, Ken - odparłem. - Myślałem, że jesteś szczęśliwy w małżeństwie. - Właśnie dlatego jestem szczęśliwy w małżeństwie - odparł Ken. - Glenda o tym nie wie i nie cierpi. Usiedliśmy we troje na balkonie. - Czy łabędzie są wierne jednemu partnerowi? - spytała Daisy. Dzięki mojej rozległej wiedzy na temat tych ptaków mogłem jej powiedzieć, że łabędzie żyją razem, dopóki śmierć ich nie rozłączy. Wypiliśmy dwie butelki wina i rozmawialiśmy o miłości. Ken troszkę się rozkleił i przyznał, że już wiele razy miał powiedzieć żonie o tej przyjaciółce z Nottingham. - Glenda na pewno by to zrozumiała - rzekł, lekko bełkocząc. Daisy poradziła mu, żeby trzymał gębę na kłódkę. Kiedy spytałem, co by zrobiła, gdyby odkryła, że ją oszukuję, powiedziała, z odziedziczonym po matce meksykańskim błyskiem w oku: - Obcięłabym ci jaja. Ken i ja poruszyliśmy się niespokojnie na krzesłach. W sumie był to bardzo sympatyczny wieczór. Kiedy Ken już wyszedł, Daisy powiedziała: - Cudownie było gościć tu kogoś, kto o nas wie. To, co nas łączy, wydaje się przez to jakoś bardziej rzeczywiste. Spytałem Daisy, co jej się we mnie podoba, a ona odparła: - Twoja sympatyczna twarz, łagodny głos i to, że kręcą ci się włosy na karku. Poczułem się nieco zawiedziony. Spodziewałem się, że wspomni coś o mojej inteligencji, wszechstronnej erudycji i dowcipie. wtorek 10 czerwca Już sam nie jestem pewien, czy Daisy mieszka ze mną, czy nie. Wszystko, czego potrzebuje, trzyma w maleńkiej walizeczce stewardesy. Dzisiaj na przykład jest w Newcastle, gdzie zajmuje się promocją nowego podnoszącego biust stanika na tle podniesionego na sztorc zwodzonego Mostu Tysiąclecia. „Przepraszam, nie mam pojęcia " BBC Broadcasting House Londyn W1A 7 lipca 2003 Sz. P. A. Mole Lokal nr 4 Stara Fabryka Akumulatorów Nabrzeże Szczurów n. Kanałem Grand Union

Leicester LE1 Drogi Panie Mole! Dziękujemy za Pańskie uprzejme uwagi dotyczące programu „Przepraszam, nie mam pojęcia". Zasady tej zabawy zostały określone na długo zanim zaczęłam pracować jako asystentka producenta. Jak dotąd wstydziłam się, a nawet wręcz bałam zapytać o nie prowadzącego program pana Humphreya Lyttletona, który potrafi czasami być nieprzyjemny. Mam nadzieję, że rozumie Pan mój dylemat. Z poważaniem, Jessica Victoria Stajford środa 11 czerwca Spóźniłem się dziś do pracy. Na powitanie Bernard Hopkins powiedział głośno, upewniwszy się, że pan Carlton-Hayes również go słyszy: - Znów spóźniony? Nie ma sprawy. Wcale mi nie przeszkadza, że odwalam za ciebie robotę. Przez cały ranek chodziłem wściekły. Podejrzewam, że Bernard Hopkins ostrzy sobie zęby na moją posadę. czwartek 12 czerwca Nareszcie dostarczono mi z Włoch tę skomputeryzowaną lodówkę, którą zamówiłem dawno temu. Jest naprawdę niezwykle nowoczesna. Pokazuje, kiedy kończą się zapasy i mijają daty ważności różnych produktów. piątek 13 czerwca O czwartej rano obudziła mnie moja nowa lodówka, żeby mi powiedzieć, że skończyło się mleko. Wieczorem odebrałem Daisy z lotniska East Midlands. Przyleciała z Dublina, gdzie zajmowała się promocją wyjazdów weekendowych na wieczory panieńskie i kawalerskie dla jakiegoś biura podróży. Poszliśmy na nocne zakupy do sklepu sieci Asda i kupiliśmy mango, szampana, chleb, ser i płyn do czyszczenia wanny. sobota 14 czerwca Dziś rano rozmawialiśmy z Daisy o tym, jak dać Marigold do zrozumienia, że wiemy o dziecku-widmie. Byliśmy zgodni co do tego, że będziemy musieli pojechać do Beeby i dać jej szansę, by sama wyznała prawdę. Jednak kiedy już się ubieraliśmy, zadzwonił mój telefon i Bystrzak Henderson powiedział: - Mam dla ciebie złe wieści, Adrianie. Niestety, Marigold poroniła, kiedy byliśmy na targach. Był bardzo przygnębiony. Nie miałem serca powiedzieć mu prawdy. Zamiast tego rzuciłem tylko: - Jestem pewien, że jeszcze będzie miała z tobą całą gromadkę dzieci. Potem poszliśmy z Daisy do mojej ulubionej kwiaciarni i kazaliśmy wysłać Marigold bukiet kwiatów. Daisy powiedziała do kwiaciarki: - Tylko proszę bez żadnych wstążeczek i kokardek. Na bileciku napisałem: „Droga Marigold! Nie było nam to pisane. Jakże mi przykro. Twój Adrian" niedziela 15 czerwca, Dzień Ojca Gielgud dzisiaj bez wątpienia obchodzi hucznie Dzień Ojca: rankiem przed moim

balkonem przedefilowało siedem łabędziątek. - Są brzydkie jak nieszczęście - powiedziałem do Daisy. - Też byłam brzydka, kiedy byłam mała - odparła. - I wcale nie pomagało, że Netta upierała się, że będzie nam robić na drutach szkolne mundurki z tym cholernym hasłem „Nie ma z czego, nie zapłaci". I tak zawsze wywalali mnie z autobusu. Spytałem ją, do jakiej szkoły chodziła. Odparła, że była to prywatna szkoła prowadzona przez anarchistów. Dziś po południu zabieram Daisy do Chlewików, żeby poznała moich rodziców, tym razem już jako moja oficjalna kochanka. Glenn przysłał SMS z Iraku: Wszystkiego najlepszego z okazji Dnia Ojca! Niestety, nie ma żadnych kartek w sklepach. Właściwie nie ma też sklepów. William w ogóle się nie odezwał. Pozwoliłem Daisy poprowadzić mój wóz i zawiozła nas do Chlewików. Jeździ szybko, ale ostrożnie. - Kiedyś nienawidziłam wsi - powiedziała - i czułam się nieswojo, kiedy nie miałam pod nogami chodnika. Ale tutaj nawet mi się podoba. Mówiąc „tutaj", miała na myśli łagodne pagórki południowej części hrabstwa Leicester i szpalery drzew, pomiędzy którymi jechaliśmy. Kiedy wysiedliśmy z samochodu, ujrzałem jak moja matka i Zwierzak przerywają pracę przy chlewikach, a z campera wyłania się ojciec i spogląda w nasza stronę. Ivan podbiegł wprost do Daisy i zaczął się do niej łasić. Chociaż uwalał jej błotem całe bojówki, jakoś jej to nie przeszkadzało. Daisy męczyła się trochę w butach na wysokim obcasie, a w końcu pozbyła się ich energicznym ruchem i pobiegła przywitać się z moją matką. Matka poszła pokazać Daisy odnowione chlewiki, a ja dałem ojcu prezent: Golf dla kotów Alana Corena. Uznałem, że ta książka mu się spodoba. Na okładce był kot, kij do golfa i swastyka. - Jest tu pełno zabawnych kawałków - powiedziałem. - Uśmiejesz się, tato. - Ile razy mam ci powtarzać, Adrianie - odrzekł ojciec - że nie muszę już czytać żadnych książek? Jeśli przeczytałeś Mewę, wszystkie inne książki, które wydano na świecie, są po prostu zbędne. - I roześmiał się, jak zawsze, gdy mówi o Mewie. - Ta mewa po prostu przeginała, Adrianie, i to ją zabiło. Pokroiliśmy specjalny, kupiony po drodze tort firmy Mr Kipling na Dzień Ojca. Chciałem poczęstować również Zwierzaka, ale matka powiedziała: - On jest dziś trochę nie w sosie, Adrianie. Nie wie, biedak, kto jest jego ojcem. Kiedy już mieliśmy odjeżdżać, matka rzekła do mnie półgłosem: - To prawdziwa gwiazda, Adrianie! Trzymaj się jej. Rozmawiaj z nią, powtarzaj jej, że jest piękna, i kupuj jej kwiaty.

poniedziałek 16 czerwca Odwiozłem Daisy na pociąg do Londynu. Organizuje charytatywną kolację dla Narodowego Królewskiego Instytutu Pomocy Ludziom Niewidomym. Zadzwonił Glenn! Jego głos brzmiał zupełnie inaczej niż zwykle. Spytałem go, co to za hałasy w tle. - Fajerwerki, tato - odrzekł matowym głosem, po czym zapytał mnie, czy widziałem kiedyś trupa. Odparłem, że nie. - A ja tak - powiedział Glenn. Nastąpiła długa chwila ciszy. Chciałem powiedzieć mu tak wiele rzeczy: że go kocham i że mi przykro, iż go zawiodłem, kiedy był małym dzieckiem. Zamiast tego rzekłem tylko, że wysłałem dla niego i dla Robbiego pocztą wojskową paczkę z książkami, która już niebawem powinna dojść. - Szczerze mówiąc, tato, to nie mamy za dużo czasu na czytanie - rzekł. - A czy mógłbyś coś dla mnie zrobić? Możesz pójść do sklepu z armijnymi nadwyżkami i kupić dla mnie i Robbiego po parze amerykańskich wojskowych butów? Od razu je rozpoznasz - ich podeszwy wyglądają jak czekolada mleczna Cadbury. Ja noszę dziewiątkę, a Robbie dziesiątkę. Kiedy siedzimy w transporterach opancerzonych, brytyjskie buty topią się od gorąca i rozlatują. Obiecałem, że postaram się to załatwić już jutro. Glenn powiedział, że Robbie nauczył się na pamięć jednego z wierszy z antologii. Spytałem go, który to wiersz. - Już ci go daję - odparł. Potem usłyszałem jak woła: „Robbie! Robbie, chodź tu i powiedz ten wiersz mojemu tacie!", a Robbie odpowiada: „Nie! Nie!". Po chwili Glenn powiedział: - Nie chce. Wstydzi się. Zanim się rozłączył, podziękował mi jeszcze za dwujęzyczne tabliczki, mówiąc, że powinny im się przydać. Dodał, że napisze do pana Carlton-Hayesa, jak tylko będzie miał okazję. wtorek 17 czerwca Kupiłem te buty, płacąc kartą Visa. Dwie pary kosztowały w sumie 125 funtów. Wypchałem je do oporu słodyczami dla dzieci z Woolworths. Nie powiedziałem Daisy, że tonę w długach. Ona nie zastanawia się ani chwili, kiedy ma wydać pięćset funtów na torebkę. Klub Automobilowy wielokrotnie już przychodził mi z pomocą. Kiedyś skończyło mi się paliwo na bagnach w Bodmin, innym razem wpadłem w panikę, kiedy zamknąłem kluczyki w samochodzie na Old Compton Street i zatrzymałem paradę równości gejów. Ekipa z KA ratowała mnie również wiele razy, gdy zdarzyło mi się zalać świece zapłonowe. Dzisiaj jednak przeszli sami siebie: napisali do mnie, oferując mi specjalną klubową kartę Visa: „Proszę tylko napisać i korzystać przez pół roku z naszych odsetek zero procent przy przelewach". Poczułem się tak, jakbym znalazł polanę w równikowej dżungli. Mój plan działania wygląda tak, że zamierzam wpłacić po tysiącu funtów na poczet obu moich kart kredytowych. To rozwiąże moje krótkoterminowe problemy finansowe. Co do tych długoterminowych, to nie mam jeszcze żadnego planu. William zadzwonił do mnie na komórkę z Nigerii. Miałem silne poczucie

upływającego czasu, kiedy tak bajdurzył o czymś, co wydawało mi się jakimś pozbawionym znaczenia meczem piłki nożnej. Na zakończenie powiedział: - A dzwonię do ciebie dlatego, tato, że chcę sobie zmienić imię. Spytałem, na jakie. - Wole - powiedział. - To brzmi bardziej po afrykańsku. - Ale tak nazywa się twój ojczym - zaoponowałem. - Nie będziecie się mylić? - Nie - odparł William. - Nie jesteśmy do siebie podobni. On jest ode mnie wyższy. Odparłem, że jeśli o mnie chodzi, to może sobie zmienić imię, i odłożyłem słuchawkę. Wkrótce znudzi się swoim nowym imieniem: Wole Mole. środa 18 czerwca Dziś wieczorem znów Zbrodnia i kara. Pies przewodnik Nigela zaczyna strasznie się panoszyć. Zmywałem Nigelowi tych jego kilka szklanek i talerzy, kiedy poczułem, że Graham szturcha mnie nosem w nogę. Spojrzałem w dół i zobaczyłem, że pies ma w pysku ścierkę do naczyń. Zdenerwowało mnie to, gdyż zamierzałem zostawić szkło i porcelanę na suszarce. Ponieważ pies zaczął się wtrącać, musiałem powycierać garnki do sucha i pochować je do szafek. czwartek 19 czerwca Nareszcie podłączyli nam w księgarni komputer. Jest nowiutki i szary i wydaje się nie na miejscu na wiśniowym biurku pana Carlton-Hayesa. Bystrzak Henderson wygłosił dla nas wszystkich godzinny wykład o tym, jak należy obsługiwać program do fakturowania i inwentaryzacji, oraz aplikację do wyszukiwania książek w Internecie. Po dziesięciu minutach Bernard Hopkins wyszedł, wyjął jakąś książkę z półki i zasiadł do lektury. Po upływie tej godziny wcale nie czułem się mądrzejszy, jeśli chodzi o obsługę tych systemów komputerowych, ponieważ Henderson bluzgał jakimś niezrozumiałym żargonem. Niemniej pan Carlton-Hayes zadawał mu inteligentne pytania i zdawał się rozumieć jego odpowiedzi. Kiedy Henderson już wyszedł, pan Carlton-Hayes zawołał do siebie Bernarda Hopkinsa i pokazując na ekran monitora, powiedział: - Spójrz, Bernardzie: teraz mamy w zasięgu ręki wszystkie książki, jakie wydano na całym świecie. Wpatrywaliśmy się w niemym zachwycie w ekran, na którym pojawiały się najrozmaitsze pozycje literatury światowej. Czułem coś pośredniego pomiędzy dumą z osiągnięć ludzkości i żalem, że spokojniejsze czasy, w których żyło się wolniej, bezpowrotnie minęły. piątek 20 czerwca Pan Carlton-Hayes pokazał mi list, który przyszedł dziś rano na adres sklepu. Drogi Panie Carlton-Hayes! Bardzo dziękuję, że przysłał nam Pan tę książkę z poezją i pomógł mojemu tacie zrobić dwujęzyczne kartoniki. Już parę razy nam się przydały. Pozdrawiam serdecznie, Glenn Bott-Mole Drogi Panie Carlton-Hayes!

To ja, Robbie, usiłuję dopisać coś od siebie do listu od Glenna. Strasznie mi się podobał, jeśli można tak powiedzieć, tom poezji wojennej Siegfrieda Sassoona. Facet bez wątpienia wiedział, o czym pisze. Wiersza Ocalen i nauczyłem się nawet na pamięć. Dziękuję raz jeszcze za tę książkę. Robbie PS Tak dla wyjaśnienia, jestem najlepszym przyjacielem Glenna. - Wyślę temu chłopakow i Memoirs of a Fox-hunting Man - powiedział pan Carlton-Hayes. Szkoda, że nie miał na myśli Glenna. sobota 21 czerwca Pan Carlton-Hayes zapytał, kiedy mam zamiar wyjechać na swój coroczny dwutygodniowy urlop. Odparłem, że nie stać mnie na żaden wyjazd. - Ja tam nie wierzę w wyjazdy wakacyjne - wtrącił Hopkins. - Równie dobrze można się napić w domu. Dziś rano, wraz z pocztą, przyszła moja karta Visa z Klubu Automobilowego. Powitałem ją z otwartymi ramionami. niedziela 22 czerwca Po długim namyśle postanowiłem udzielić Timowi Henmanowi kilku porad dotyczących tego, jak ma wygrać turniej singlowy mężczyzn na kortach Wimbledonu. Wysłałem mu e-mail na adres klubu tenisa i krykieta All England. Drogi Panie Henman! Mam nadzieję, że nie obrazi się Pan na mnie za to, co powiem, ale jako dociekliwy badacz natury ludzkiej sądzę, że będę w stanie pomóc Panu zrealizować Pańskie marzenie i wygrać turniej singlowy na kortach Wimbledonu. a) Po pierwsze, niech Pan nie pozwoli, by Pańscy rodzice przychodzili na mecze. Jeśli będą próbowali dostać się na trybunę głównego kortu, proszę powiedzieć ochronie, żeby ich wyrzuciła. Gdyby moi rodzice obserwowali mnie przy pracy, też nie byłbym w stanie nic zrobić. b) Żona, jw. c) Proszę spróbować pozyskać sobie bardziej znane fanki. Pańskie obecne entuzjastki to kobiety, z którymi żenią się hobbyści od kolejnictwa. d) Proszę poprosić Vinniego Jonesa, by zademonstrował Panu jeszcze bardziej złowieszczy gest Kozakiewicza. e) Proszę zabronić swoim fanom krzyczeć „Dalej, Tim!". Brzmi to tak, jakby brał Pan udział w wyścigu w workach w jakichś szkolnych zawodach i był dopiero czwarty na ostatniej prostej. Sądzę, iż jeśli zastosuje się Pan do moich rad, podbije Pan serca narodu brytyjskiego i prawie na pewno zostanie sportowcem roku w plebiscycie BBC. Z poważaniem, A. A. Mole Dzisiaj po południu ojciec ponownie został przyjęty do szpitala, po tym jak powiedział matce, że umiera. W ranę na jego plecach znów wdała się jakaś infekcja. Pojechałem go odwiedzić i - tak na wszelki wypadek - zabrałem ze sobą poduszkę. poniedziałek 23 czerwca Daisy zadzwoniła z pokoju hotelowego w Bristolu. Powiedziała, że pisarz, którego książkę teraz promuje, wypił za dużo wina przed wieczorem autorskim w galerii

Waterstone's i zakończył spotkanie z czytelnikami pełną inwektyw tyradą, ponieważ jakiś młody człowiek zapytał: „Skąd czerpie pan pomysły?". Pisarz krzyknął wówczas: - Z działu Tesco z pomysłami, półgłówku! Spytałem Daisy, co to za pisarz. - Marshall Snelgrove - odparła. - Pewnie o nim nie słyszałeś, bo zajmuje się fantastyką naukową. Galaktyka, o której pisze, mieści się w torbie kangura. Zapytałem Daisy, co ma na sobie. - To, co najbardziej lubisz - odrzekła. - Strój Ewy. wtorek 24 czerwca Zadzwoniła Pandora, żeby zapytać, co z Glennem. Powiedziałem jej, że nadal jest w Basrze, przerażony i nieszczęśliwy. - Jestem na ciebie wściekła, że pozwoliłeś mu iść na tę plugawą wojnę - rzekła Pandora. Spytała, czy moim zdaniem Glenn zechce udzielić jej w zaufaniu wywiadu do artykułu, który pisze dla „Observera". - Coś takiego jak zaufanie już nie istnieje - odparłem i odmówiłem w imieniu Glenna. - W porządku - odrzekła Pandora. - Za parę tygodni wychodzi moja autobiografia Prosto z puszki. Zorganizujecie promocję w Leicester? Powiedziałem, że porozmawiam jutro z panem Carlton-Hayesem i oddzwonię. środa 25 czerwca Spotkanie klubu czytelnika. Dyskusję zainicjował pan Carlton-Hayes, mówiąc: - Powinienem rozpocząć to spotkanie od przyznania się do tego, że nie jestem zwolennikiem zinstytucjonalizowanej religii, lecz mimo to Koran poruszył mnie do głębi. Natomiast z przyczyn czysto zawodowych sama myśl, że istnieje dzieło literackie, które stanowi źródło życiowych prawd i zasad dla miliarda ludzi na całym świecie, przyprawia mnie o dreszcz emocji. Potem poprosił Mohammeda, aby opowiedział wszystkim, czym dla niego jest Koran. - Koran interpretuję w taki sposób, że pomaga mi on w życiu - zaczął cicho Mohammed. - Staram się postępować zgodnie z jego zasadami, czerpię pociechę z jego nauk i korzystam z jego wskazówek, kiedy nie jestem czegoś pewien i chcę usłyszeć głos Boga. - Ale mnie zagięło, jak przeczytałem o Adamie, Abrahamie, Mojżeszu i Jezusie wtrącił się Darren. - Ten Koran wcale nie różni się tak bardzo od naszej Biblii. - No - dodała Lorraine. - I o tym draniu faraonie. - A mnie podobał się język Koranu - powiedziała Melanie Oates. - Czytałam go na leżaku w ogródku i czułam się jak zahipnotyzowana. Nawet się trochę bałam, bo powinnam była pilnować dzieciaków w brodziku. - Melanie, trafiłaś w dziesiątkę - rzekł z zapałem Mohammed. - Koran pomaga w medytacji. Powinno się go czytać, siedząc po turecku na podłodze: wtedy dopiero ujawnia się jego moc. - Dywan jest trochę przybrudzony, ale jeśli nikomu to nie przeszkadza, czemu nie spróbować? - zaproponowałem.

Słyszałem, jak panu Carlton-Hayesowi chrupnęło coś w kolanach, kiedy usiadł i skrzyżował nogi. Pozostali poszli w jego ślady, tworząc koło, a Mohammed wziął do ręki Koran i zaczął czytać. Już po chwili jął się kołysać na boki, a jego serce wybijało miarowy rytm sześćdziesięciu uderzeń na minutę. 1. W Imię Boga Miłosiernego i Litościwego! 2. Chwała Bogu, Panu światów, 3. Miłosiernemu i Litościwemu, 5. Oto Ciebie czcimy i Ciebie prosimy o pomoc. 6. Prowadź nas drogą prostą 7. Drogą tych, których obdarzyłeś dobrodziejstwami; nie zaś tych, na których jesteś zagniewany, i nie tych, którzy błądzą.1 - To rzeczywiście bardzo rytmiczne - orzekła Melanie. - Czy sądzicie, że Flaubert czytał Koran? - Niemal na pewno - odparł pan Carlton-Hayes. - To jedna z najważniejszych ksiąg cywilizowanego świata. Nadal siedzieliśmy na podłodze, kiedy Mohammed wyjaśniał, że jego własna interpretacja Koranu różni się od interpretacji wszystkich innych ludzi, w tym także jego synów. - Każdy muzułmanin interpretuje Koran na swój sposób - oznajmił. - Czuję się troszkę zawiedziona - rzekła z westchnieniem Melanie. - Miałam nadzieję znaleźć w nim jakieś konkretne zasady, określające, jak należy żyć. Na zakończenie spotkania nagrodziliśmy Mohammeda spontaniczną owacją. Sądzę, że był bardzo zadowolony, choć tego nie okazywał. czwartek 28 czerwca Po pracy pojechałem odwiedzić ojca w szpitalu. Matka siedziała już przy jego łóżku, ubrana w strój budowlańca i buty z blaszkami. Trafiłem akurat na moment, kiedy przyszedł lekarz, żeby pokazać ojcu wyniki badań krwi i moczu, które robiono mu na początku tygodnia. Lekarz był pulchny i różowy na twarzy. Nazywał się Fortune. - Jest tak, jak się obawialiśmy, George - rzekł do ojca. - Masz złośliwego wirusa. - To świetnie - odparł ojciec. Sądzę, że nie w pełni zdaje sobie sprawę z tego, jak poważny jest jego stan. Najwyraźniej myśli, że złośliwy wirus jest lepszy od niezłośliwego. Potem, na korytarzu, pan Fortune rzekł, zwracając się do mnie i do matki: - Wirus MRSA to groźny przeciwnik i trudno go wyleczyć. Już w tej chwili pan Mole dostaje potężną dawkę antybiotyków, i niewiele więcej możemy zrobić. - Ufam, że postawi go pan z powrotem na nogi, panie Fortune - rzekła matka. Jest mi potrzebny w chlewiku. Pan Fortune przyjrzał się uważnie mojej matce. Poczułem, że należy mu się wyjaśnienie. - Moja matka przebudowuje właśnie chlewik na dom swoich marzeń wyjaśniłem. - To świetnie - odparł lekarz. - Ja mieszkam w zaadaptowanej oborze. Idąc do samochodu, minąłem Zwierzaka. Uczył Ivana siadać i prosić. piątek 27 czerwca Poszedłem dziś do banku i wyjąłem dwa tysiące funtów gotówką, dzięki

uprzejmości Klubu Automobilowego. Potem od razu wpłaciłem tysiąc na poczet karty Visa; drugi tysiąc trafił na konto karty MasterCard. Urzędniczka bankowa, obdarzona dziewięcioma podbródkami kobieta w średnim wieku, rzekła: - Przepraszam, że się wtrącam, ale płaci pan za swój kredyt powyżej ustalonej ceny. Może chciałby pan porozmawiać z naszym doradcą finansowym? - Kredyt Klubu Automobilowego jest wolny od odsetek - odparłem. - Nie w przypadku pobierania gotówki - powiedziała, potrząsając wszystkimi podbródkami. Tak oto wzięła w łeb moja próba zapewnienia sobie chwili oddechu. Tonę w długach po same uszy. Daisy przyjechała na weekend. Odebrałem ją z dworca. Przywiozła z sobą dwie wielkie walizy, pełne butów i ubrań. sobota 28 czerwca Zeszłej nocy mieliśmy w wannie sesję mango, więc przed pójściem do pracy musiałem umyć podłogę w łazience. Wychodząc, zostawiłem Daisy w łóżku, pogrążoną w lekturze artykułu w „Independent" o Alim, tym małym chłopcu, któremu amerykańska bomba urwała obie ręce i nogi. Podobno jest w Anglii i ma przejść poważną operację. Chciałem coś powiedzieć, ale ustaliliśmy, że nie będziemy rozmawiać o wojnie w Iraku, broni masowego rażenia i Marigold. Kiedy wróciłem z pracy, zauważyłem, że rzeczy Daisy zalazły się w szafach. Ona ma dwadzieścia siedem par butów! W niektórych nie jest w stanie chodzić i ani razu ich nie włożyła. Poprzestawiała nieco meble i wytarła kurze na półkach z książkami. Najwyraźniej była też na zakupach: w wazonie na kuchennym blacie stały jakieś białe kwiaty, a w lodówce pełno było rzeczy, które oboje lubimy. Nasza bielizna wirowała w pralce. - Nie wiem, co mnie napadło - rzekła Daisy. - Zachowuję się jak Królewna Śnieżka. - Nie rób tego więcej, Daisy - poprosiłem. - Prace domowe zabijają cały romantyzm. Otworzyłem skrzynkę z pocztą elektroniczną. Cześć, Molek! Mam wspaniałe wieści! Marigold uczyniła mnie najszczęśliwszym mężczyzną na świecie: zgodziła się założyć mi kajdanki i zostać moją kulą u nogi. Tak jest! Powiedziała, że zostanie panią Hendersonową! Nie mamy zamiaru tego odwlekać. Wiążemy węzeł małżeński w sobotę 19 lipca w hotelu Heritage w Little Sneton. Molek, czy mógłbyś uczynić mi ten zaszczyt i zostać moim świadkiem? Marigold zgadza się na to, choć jest zdania, że byłoby dobrze, gdybyś przedtem zdążył się ostrzyc. Poppy będzie starościną na weselu, a Daisy na pewno zgodzi się zostać druhną. Trzeba ją tylko namierzyć. Marigold to zuch dziewczyna. Nawet słowem nie wspomina o utraconym dziecku. Pozdrowienia, Bruce Proszę, jak najszybciej daj znać, czy się zgadzasz.

Później, kiedy leżeliśmy w łóżku, Daisy spytała, czy jest coś, czego w niej nie lubię. - Tego, że przeklinasz - odparłem i zadałem jej to samo pytanie. - Czytasz za dużo tych pieprzonych książek - odrzekła. niedziela 29 czerwca Zabrałem dziś Daisy do ojca do szpitala. Biedak bierze czwartą serię antybiotyków, ale nie widać żadnej poprawy. Kiedy szliśmy korytarzem na oddział Davida Gowera, Daisy powiedziała mi, że w szpitalach w Wielkiej Brytanii pięć tysięcy osób umiera rocznie na MRSA. Nie wyobrażam sobie świata bez mojego ojca. Po drodze minęliśmy Ednę, która tym razem tarła brudną szmatą drzwi wejściowe na oddział. - Właśnie nakarmiłam pańskiego ojca obiadem - rzekła. - Ale dużo to on nie zjadł. Matka ucieszyła się na nasz widok i oznajmiła, że dostała zaproszenie na wesele. - Ojciec nie będzie mógł pójść - rzekła. - Masz coś przeciwko temu, żebym poszła ze Zwierzakiem jako osobą towarzyszącą? - Owszem, mamo. Mam, i to sporo - odparłem. poniedziałek 30 czerwca Skończyłem raz na zawsze z moim patriotycznym poparciem dla Henmana. Jakiś dziennikarz zapytał go w wywiadzie, co robi w szatni, kiedy przerywa się zawody z uwagi na deszcz. Czy zdarza mu się czytać książki? Tim, jeden z wzorców osobowych i bohaterów całej Anglii, odparł: „Nie. W ogóle nie czytam książek. Książki są nudne". Pomyślałem o Arthurze Ashe'u, Johnie McEnroe, Borisie Beckerze i Bjornie Borgu, którzy są znanymi miłośnikami literatury, i zacząłem się zastanawiać, czy istnieje związek pomiędzy stosunkiem do książek a szansami na zwycięstwo w turnieju singlowym Wimbledonu. wtorek 1 lipca Dziś rano przyszły rachunki z wszystkich trzech kart kredytowych. Wsadziłem je, nie czytając, do wiadomej kuchennej szuflady. środa 2 lipca Zadzwoniła Jo Jo z Nigerii. - Twój syn czekał wczoraj przez cały dzień, kiedy przyjdzie jego prezent urodzinowy z Anglii - powiedziała. - Serce mi pękało, jak na niego patrzyłam. Kiedy kładłam go spać, zapytał: „Mamusiu, a może samolot z paczką od taty się rozbił?". Powiedziałam mu, że na pewno ma rację. Co pół godziny sprawdzał skrzynkę, a za każdym razem, kiedy dzwonił telefon, pędził na złamanie karku, żeby odebrać. Glenn jakoś pamiętał o tym, żeby przysłać mu kartkę. Ba! - nawet jego przyjaciel Robbie, który nigdy nie widział Williama, nadesłał życzenia. Mam nadzieję, że jest ci wstyd. Oj, jest, drogi dzienniku. Jak mogłem zapomnieć o urodzinach Williama? Czemu moja matka mi nie przypomniała? czwartek 3 lipca Przyszedł list od Robbiego. Drogi Panie Mole! Bardzo dziękuję za buty. Pasują jak ulał. Glenn miał ostatnio szczęście, prawda? Myślę, że mocno to przeżył, ale niewiele mi o tym mówi. Spodziewam się, że Panu powiedział znacznie więcej. Zawsze się

przechwala, że może z Panem o wszystkim porozmawiać. Niektórzy Irakijczycy są w porządku, ale musimy teraz cały czas chodzić w hełmach. Czasem w powietrzu śmigają kamienie, a czasami kule. Nie dajemy już dzieciakom słodyczy. W tej chwili nie miałbym nic przeciwko temu, żeby trochę popadało, tak jak u nas. Tutaj nawet w cieniu jest trzydzieści pięć stopni. Cóż, skończyła mi się strona, więc się pożegnam. Pozdrawiam serdecznie, Robbie Natychmiast zadzwoniłem do Sharon, żeby spytać, czy miała jakieś wieści od Glenna. Odparła, że Glenn zadzwonił do niej w środku nocy, ale bardzo kiepsko było słychać, i w ogóle nie mogła zrozumieć, co mówił. Wszystkie numery Ministerstwa Obrony były zajęte. 22.00 Sebastian Grosjean wyeliminował dziś Henmana w czterech setach w ćwierćfinale turnieju mężczyzn. Ostatni set trwał zaledwie 32 minuty. Oczywiście żona i rodzice Henmana byli na korcie i oglądali mecz. Kiedyż on zmądrzeje? piątek 4 lipca, Dzień Niepodległości (USA) Poszedłem do ojca do szpitala. Edna opowiadała mu właśnie, że starający się o azyl imigranci łapią i pożerają królewskie łabędzie. Podobno na rzece Lea na East Endzie w Londynie znikło ponad sto tych ptaków. Zdaniem Edny, imigrantów należałoby odesłać do domów, bez względu na to, jak zbrodniczy reżym tam na nich czeka. Widziałem, że ojciec chciałby jej przytaknąć, ale nie odzywał się ani słowem. Żeby trochę go rozerwać, kupiłem mu wydaną niedawno encyklopedię nowoczesnej broni i uzbrojenia dla hobbystów. Nie było widać żadnych pielęgniarek, więc Edna umyła ojca i zmieniła mu piżamę. Jadąc ze szpitala do domu, słuchałem, jak w radiowej Piątce Peter Allen i Jane Garvey dyskutują o sprawie pożerania łabędzi przez imigrantów politycznych. Pani Garvey sądziła, że to kolejny miejski mit, taki jak historie o martwej babci zawiniętej w dywan i przewożonej na dachu samochodu. W pewnej chwili na antenie pojawił się jakiś słuchacz z Wolverhampton, który był innego zdania. Wrzeszczał, że zgodnie z prawem imigranci powinni dostawać pięć tysięcy funtów grzywny lub odsiadywać pół roku za kratkami. Jeśli to prawda, uważam, że to zbyt surowa kara. Przecież łabędzie to wandale i szkodniki. sobota 5 lipca Przyszedł list od Glenna. Drogi Tato! Przepraszam, że nie pisałem, ale nie ma czasu, bo jak nie jesteśmy akurat na patrolu, to jemy, robimy pranie i próbujemy chociaż chwilę się przekimać. Jankesi to fuksiarze, mają klimatyzację. My nie mamy, nie wiem czemu. Dziś rano dostaliśmy buty. Są super. Wielkie dzięki. A słodycze wszystkim bardzo smakowały. Raz jeszcze dziękujemy. Tato, naprawdę nie wiem, co ja tutaj robię. Połowa ludzi jest szczęśliwa, że Saddam zniknął, a druga połowa próbuje nas pozabijać. Problem w tym, że nie umiemy

ich rozróżniać. Jest tu jeden kucharz, Tommy Cumberbush. Przeczytał tę książkę kucharską, którą kiedyś napisałeś. Kiedy Robbie mu powiedział, że jesteś moim ojcem, Tommy poprosił mnie o autograf. Nie mogę się już doczekać, kiedy dostanę urlop, Tato. Mam już dosyć ludzi, którzy próbują mnie wysadzić w powietrze. Najgorsze są blokady dróg. Próbowaliśmy z Robbiem używać tych dwujęzycznych kartoników, ale jeden tłumacz, którego przydzielili do naszej drużyny, powiedział, że arabski na nich jest strasznie staromodny i znaczy zupełnie co innego niż angielskie słowa na odwrocie. No i znowu musimy grać w kalambury, tak jak dawniej z Tobą i Williamem w Boże Narodzenie. Tylko że ja zawsze byłem kiepski w kalambury. Nikt nie mógł odgadnąć, o co chodzi, kiedy pokazywałem Dobrych, złych i brzydkich. Pamiętasz? Byłem wczoraj w transporterze, kiedy wpadliśmy w zasadzkę i naszemu sierżantowi urwało palce. Tato, obiecaj, że jeśli coś mi się stanie, zajmiesz się Mamą. Ten drań Ryan lada dzień da drapaka, tak jak wszyscy inni. Pozdrów ode mnie Dziadka. Mam nadzieję, że szybko wyzdrowieje. Twój kochający syn Glenn PS Przepraszam, że ciągle narzekam w tym liście, ale dziś naprawdę mam wszystkiego dosyć. niedziela 6 lipca Daisy siedziała dziś przy łóżku mojego ojca i próbowała go rozerwać, opowiadając mu o filmie wideo Lato miłości, który promowała w Londynie przez cały tydzień. - Pamiętasz zespół Acid Bungalow, George? - spytała. - Ich największym przebojem był kawałek I am a Greenhouse. Ojciec uśmiechnął się i odparł: - Byłem nawet na ich koncercie na festiwalu rockowym na błoniach koło klubu piłkarskiego. Miałem osiemnaście lat i siedemdziesiąt dwa w pasie, a włosy miałem dłuższe niż Adrian teraz. Jakaś dziewczyna z dzwoneczkami przyczepionymi do spódniczki wsadziła mi kwiatek za ucho i powiedziała: „To świt ery Wodnika". Nie miałem pojęcia, o czym mówi. - Ja też pamiętam Acid Bungalow - wtrąciła matka. - Kochałam się w Terrym, tym gitarzyście z długimi rudymi włosami. - Biedny Terry! - wtrąciła Daisy. - Kiedy pojechaliśmy do BBC, myślał, że jedzie do ośrodka na rehabilitację. Czułam się bardziej jak jego pielęgniarka, niż specjalistka od reklamy. - Naprawdę ci zazdroszczę, Daisy - rzekła moja matka. - Musi być wspaniale mieć codziennie do czynienia z takimi sławami. Daisy westchnęła i powiedziała: - Większość z tych sław to kompletne beztalencia i nieudacznicy. Mam dosyć spełniania ich bezsensownych wymagań, karmienia ich ohydnych kundli chrupkami malinowymi i wodą mineralną. - Westchnęła raz jeszcze, po czym dodała nieco ciszej: Jak kiedyś promowałam książkę pewnego żeglarza, który odbył na swoim jachcie samotną podróż dookoła świata, przyznał mi się któregoś wieczoru w barze hotelowym,

że tak naprawdę spędził cały ten czas, stojąc na kotwicy w jakiejś zatoczce na Malcie. poniedziałek 7 lipca „Czarny dzień w Black Rock". Bank Barclaya Drogi Panie Mole! Zaległe należności. Piszę do Pana, aby Pana powiadomić, iż nie posiada Pan wystarczających środków na koncie, aby uregulować poniższe należności: Ubezpieczenie 40,00 £ Debenhams 200,00 £ Hipoteka 723,48 £ Zgodnie z warunkami umowy, obciążyliśmy Pański rachunek na kwotę 35,00 £ za każdy z powyższych punktów, na poczet poniesionych przez nas kosztów. Proszę zadbać o to, by w przyszłości na Pańskim koncie znalazły się odpowiednie środki na pokrycie kolejnych należności. Z poważaniem, Jason Latch Manager Rachunku Bank Barclaya Drogi Panie Mole! Odesłany czek. Piszę do Pana, aby Pana powiadomić, iż z uwagi na niewystarczającą ilość środków finansowych na Pańskim rachunku zwróciliśmy Pański czek nr 001876 na kwotę 58,00 £ wystawiony dla restauracji Cesarski Smok z adnotacją „Niewypłacalny, proszę zwrócić się do wystawcy czeku". Zgodnie z warunkami naszej umowy, obciążyliśmy Pański rachunek na kwotę 25,00 £. Z poważaniem, Jason Latch Manager Rachunku 130 funtów za dwa listy! Kusiło mnie, żeby napisać do Jasona Latcha, co o nim myślę, ale nie stać mnie na to, żeby płacić za jego odpowiedź. wtorek 8 lipca Kolejny list z banku. Bank Barclaya Drogi Panie Mole! Piszę do Pana, aby powiadomić Pana, iż debet na Pańskim rachunku wynosi 1282,76 £ powyżej ustalonego limitu. Proszę skontaktować się telefonicznie ze swoim osobistym Managerem Rachunku, w celu potwierdzenia, że wpłaci Pan odpowiednie środki, aby zlikwidować obecny debet. Tymczasem proszę nie wystawiać dalszych czeków. Z poważaniem, Jason Latch Manager Rachunku W panice zadzwoniłem do Parveza, ale był akurat w meczecie. Fatima zażartowała, że modli się o to, żeby bank Barclaya powiększył mi limit kredytowy. - Co się z tobą dzieje, Molek? - spytała. - Szastasz pieniędzmi, jakbyś był co najmniej Michaelem Jacksonem. Powiedziałem jej, że usiłuję zapełnić pustkę emocjonalną. Winni temu są moi rodzice, bo nauczyli mnie ukrywać swoje uczucia. Opowiedziałem jej ze szczegółami, jak kiedyś zszedłem na dół i zobaczyłem, jak moje złote rybki, Cagney i Lacey, pływają do góry brzuchem w akwarium. Zapłakałem nad ich wydętymi ciałkami, ale rodzice pozostali nieczuli na mój smutek, a ojciec powiedział: „Spuść je do kibla, na miłość boską! Zaraz zasmrodzą cały dom!".

Matka co prawda podała mi kawałek papieru toaletowego, żebym otarł łzy, ale potem zaczęła za śmierć rybek obwiniać właśnie mnie, powtarzając: „Mówiłam ci, kiedy wygrałeś nagrodę na odpustowej strzelnicy, żebyś wybrał sobie jakiegoś pluszaka, ale ty musiałeś oczywiście wziąć te biedne rybki, co?". „Każdy głupi wie, że rybki z odpustu już i tak ledwie żyją" - kpił ojciec. - Czyli obwiniasz zdechłe złote rybki o to, że kupiłeś gadającą lodówkę? - spytała Fatima. Poczułem, że wcale nie obchodzą jej moje problemy, i powiedziałem, że zadzwonię do Parveza, jak wróci z meczetu. Zadzwoniłem raz jeszcze. Odebrała Fatima. - Parvez zabrał dzieci na odpust - poinformowała. - Kazałam mu omijać strzelnicę szerokim łukiem. Zadzwoniłem do niego na komórkę, ale nie byłem w stanie nic usłyszeć z uwagi na wrzaski w tle. Był właśnie z dzieciakami na diabelskim młynie. środa 9 lipca Kiedy dotarłem dziś rano do pracy, na podłodze w sklepie leżało 38 kartonowych pudeł. Wszystkie były od wydawnictwa Gordon Press, wydawcy autobiografii Pandory. Bernard Hopkins miał zamówić przez Internet 350 egzemplarzy Prosto z puszki, używając programu, którego działanie objaśniał nam Henderson. Pan Carlton-Hayes przyjrzał się wprawnym okiem zalegającym podłogę kartonom i orzekł: - Sądzę, że Bernard mógł się trochę pomylić. Jego zdaniem, mamy teraz jakieś 750 egzemplarzy. Zapytał mnie, ile z nich będziemy w stanie sprzedać. Odparłem, że Pandora nie zdradziła mi ani słowem treści swej autobiografii. Pan Carlton-Hayes podał mi jedną z książek. Na okładce było zdjęcie ślicznej twarzyczki Pandory. Wyglądała, jakby była w złym humorze, a na czole widniał jej podpis wykonany czymś w rodzaju czerwonej szminki. Spomiędzy jej pełnych i wilgotnych warg wystawał koniuszek języka. Wydawcy wsadzili do książki broszurkę z kilkoma pierwszymi recenzjami. Wystarczył jeden rzut oka profesjonalisty, by się przekonać, iż były one, jak to się mówi między nami księgarzami, „mieszane". Zapalczywe napiętnowanie moralnej pustki rządu Blaira i niezwykle szczere polityczne i seksualne credo Pandory Braithwaite. „Spectator" Buntownicze, pikantne i pobieżne spojrzenie za kulisy Westminsteru. „Sun" Braithwaite jest zdumiewająco szczera, jeśli chodzi o jej życie prywatne i karierę polityczną. Kiedy byłam wiceministrem w Ministerstwie Rolnictwa i Rybołówstwa, spytałam, czy mogę wypłynąć w morze na trawlerze łowiącym dorsze. Podczas rejsu panowały fatalne warunki. Straciłam zegarek Cartiera, który zerwała mi z ręki potężna fala. Marynarze byli dla mnie niezwykle uprzejmi, a szyper przychodził do mojej koi i wypytywał mnie o wskaźniki produkcyjne ryb. Nie żałuję niczego, co zrobiłam w życiu. Miałam zaszczyt brać udział w rządach jednej z największych demokracji świata. Jak powiedziałam kiedyś Billowi Clintonowi, „Moje życie seksualne pełne jest blasków i cieni - wszyscy potrzebujemy w życiu osób takich, jak Hillary i Monika ". Bill roześmiał się promiennie, po swojemu, i powiedział: „ Pan, gdybyś nie rozkładała tak często swoich zgrabnych nóżek, zostałabyś wielkim przywódcą Partii

Pracy". Zajrzałem do indeksu i z niepokojem, ale i pewną dozą satysfakcji, stwierdziłem, że hasło „Mole, A." pojawia się w książce trzykrotnie. strona 17: Moim pierwszym chłopakiem był pewien nieśmiały, pryszczaty nastolatek nazwiskiem Adrian Mole. Kochałam go gorącą i ślepą miłością, która sprawiła, że nie zwracałam uwagi na jego niezbyt atrakcyjną powierzchowność. W mojej miłości do niego było coś pierwotnego. Chciałam chronić go przed światem. strona 38: Przebudzenie się we mnie świadomości politycznej zbiegło się z pierwszymi nieśmiałymi poruszeniami seksualności. Chłopak, który był moją cielęcą miłością, stanął na czele protestu przeciwko przepisom, regulującym wygląd szkolnego mundurka, w myśl których wolno było nosić jedynie czarne skarpetki. Tymczasem Adrian pewnego dnia odważnie przekroczył próg szkoły w czerwonych skarpetkach. Był to mój pierwszy zorganizowany protest. Wówczas interpretowałam zachowanie Adriana jako gest symbolizujący rewolucję i bunt. Potem jednakże Adrian powiedział mi, że włożył czerwone skarpetki tylko dlatego, że czarne były akurat w praniu. strona 219: Pewien człowiek, który był moim tajnym informatorem w MI6, zabrał mnie któregoś wieczoru na kolację i powiedział, że pan Blair w swym wrześniowym wystąpieniu, w którym obwieścił całemu krajowi, iż iracka broń masowego rażenia może się znaleźć na pozycjach bojowych w ciągu 45 minut i zaatakować Cypr, nie brał pod uwagę sprzecznych informacji i doniesień zawartych w ostatnich raportach wywiadu. Raz jeszcze zajrzałem do indeksu. Pod hasłem „kochankowie" było aż 112 nazwisk. 112! Ja jestem w stanie policzyć na palcach jednej ręki kobiety, z którymi odbyłem stosunek płciowy! Pan Carlton-Hayes czytał w tym czasie fakturę nadesłaną przez Gordon Press. - Mój drogi, zdaje się, że nasz komputer popełnił grubą pomyłkę - powiedział. Zamówił 750 egzemplarzy na zasadach bezzwrotnych. Przecież nie sprzedamy aż tylu, prawda? Powiedziałem mu, że postaram się nieco rozreklamować tę książkę, zanim Pandora przyjedzie do nas w sobotę na spotkanie z czytelnikami. czwartek 10 lipca List z firmy hipotecznej. Drogi Panie Mole! Stwierdziliśmy z niepokojem, iż nie wpłynęły trzy ostatnie raty hipoteki. Jeśli to tylko niedopatrzenie, proszę niezwłocznie wpłacić 2 100,00 £ bezpośrednio do jednego z naszych oddziałów. Załączamy nowy wzór „Wezwania do zapłaty". Jeżeli ma Pan problemy finansowe i potrzebuje wsparcia, proszę zadzwonić pod powyższy numer i porozmawiać z jednym z naszych Doradców ds. Zadłużenia Hipotecznego. Pragniemy z całym szacunkiem przypomnieć, że jeśli nie wpłaci Pan powyższej kwoty, kwestia własności Pańskiego apartamentu może się nieco skomplikować. Z poważaniem, Jeremy Yarnold

Kierownik ds. Wierzytelności Hipotecznych Wypiwszy szybko dwie szklanki wina, podszedłem do kuchennej szuflady, otworzyłem ją i przeczytałem wszystkie znajdujące się w niej listy. Było gorzej, niż myślałem. Nie mogłem zasnąć, więc słuchałem w radiu wiadomości ze świata. Jakaś lekarka z Bagdadu udzielała wywiadu na żywo. W jej szpitalu położniczym nie ma wody ani prądu, a lekarstwa i środki znieczulające skończyły się w zeszłym tygodniu. - Różni złodzieje i szabrownicy wchodzą bez ceregieli do szpitala z bronią w ręku i zabierają nam sprzęt. Już przed inwazją było kiepsko z uwagi na sankcje, ale teraz jest jeszcze gorzej - mówiła. W tle jakaś kobieta darła się wniebogłosy. Wstałem i wypiłem resztę wina. Pragnę teraz pociechy snu. piątek H lipca Dziś rano byłem na antenie Radia Leicester i opowiadałem o autobiografii Pandory. Rozmawiał ze mną pewien bardzo sympatyczny literat nazwiskiem John Florence. Zadawał mi całe mnóstwo dociekliwych i niewygodnych pytań na temat Pandory. - Zgodzisz się ze mną, Adrianie, że Pandora Braithwaite to dosyć zagadkowa osóbka - powiedział. - Z jednej strony posiada błyskotliwy intelekt. Myślę, że zaskoczyła całe miasto, kiedy na zeszłorocznym zjeździe Partii Pracy wstała i powitała chińską delegację ponadpółgodzinną mową, wygłoszoną płynnie w języku przybyłych gości. Z drugiej jednak strony, czasami... jakby to powiedzieć delikatnie... cóż, nie wdając się w szczegóły, zmienia mężczyzn jak rękawiczki, prawda? - Pandora jest kobietą nowoczesną - rzekłem ostrożnie, mając świadomość, że słuchają mnie całe rzesze rodaków. - Nie czuje się skrępowana dawnymi ograniczeniami kobiecych zachowań seksualnych. - Popierasz jej niedawną rezygnację ze stanowiska w rządzie czy też uważasz, że po prostu usiłowała zwrócić na siebie uwagę? - zapytał Florence. - Mój syn Glenn jest teraz w Basrze - odparłem. - Sam jestem trochę zaniepokojony faktem, że nie znaleziono jeszcze broni masowego rażenia, choć, rzecz jasna, bardzo się cieszę, iż nie została ona użyta przeciwko naszym wojskom. - Kiedy ostatni raz z tobą rozmawiałem, Adrianie, pracowałeś nad zabójczo śmiesznym serialem komediowym pod tytułem Biała furgonetka - rzekł Florence. - Czy doszło do realizacji filmu? - Nie - odparłem. - Napisałem scenariusz dla ściśle określonych aktorów, a żaden z nich nie miał akurat czasu. - Tak więc, drodzy słuchacze - oświadczył Florence - posłanka Pandora Braithwaite będzie podpisywać swoją autobiografię Prosto z puszk i jutro o trzynastej w księgarni pana Carlton-Hayesa na High Street. Bądźcie tam wcześniej, ponieważ Adrian powiedział mi, że spodziewają się sporych tłumów. Potem wcisnął jakiś guzik w konsoli i na antenę weszła kobieta od informacji o ruchu drogowym, która powiadomiła słuchaczy, że London Road jest zamknięta z powodu awarii głównej magistrali wodnej na Saxby Street. 19.00 z Parvezem u Wonga

Miało to być spotkanie poświęcone moim finansom, ale Parvez, nie wiedzieć czemu, upierał się, że to „spotkanie kryzysowe w sprawie zadłużenia". Wręczyłem mu dwie kartki papieru. Na jednej wyszczególnione były moje miesięczne zarobki i wydatki, a na drugiej sumy, które jestem winien, i moi wierzyciele. Dochody Dochód - pensja 1 083,33 £ Gotówka, którą jest mi winne biuro podróży Latesun Ltd 57,10 £ Wydatki miesięczne Hipoteka mieszkania na Nabrzeżu Szczurów 723,48 £ Ubezpieczenie mieszkania 40,00 £ Koszty administracyjne mieszkania 83,33 £ Dzierżawa gruntu 20,83 £ Wynajem samochodu 225,00 £ Koszty eksploatacji samochodu 100,00 £ Rata Barclaycard 300,00 £ Rata MasterCard Banku Szkocji 280,00 £ Rata karty Visa KA (nieznana kwota, czekam na pierwszy rachunek) Debenhams 200,00 £ Rachunki/media Prąd 60,00 £ Woda 15,00 £ Czynsz 79,12 £ NTL 60,00 £ Internet 35,99 £ Komórka 55,00 £ Wong 200,00 £ Utrzymanie 200, 00 £ Razem 2 676,76 £ Dług i Hipoteka 181 902,00 £ Barclaycard 12 168,00 £ MasterCard 10 027,00 £ Karta Visa KA (nieznana kwota, czekam na pierwszy rachunek) Karta kredytowa sieci Debenhams 9 011,00 £ Karta kredytowa sieci Habitat 627,00 £ Radca prawny 150,00 £ Zadłużenie w banku 4 208,00 £ Razem 218 093,00 £ Parvez szybko przejrzał wprawnym okiem księgowego podane materiały i rzekł: - Molek, jesteś już na dnie. Zarabiasz ledwie ponad tysiąc funtów miesięcznie, a wydajesz ponad dwa razy tyle! Jakby tego było mało, masz ponad dwieście tysięcy długu, jeśli policzyć hipotekę i karty kredytowe. Nie płacisz rat na bieżąco, więc narastają ci astronomiczne odsetki. - Ale spójrz na to z innej perspektywy, Parvez - zasugerowałem. - Przez teleskop oko ludzkie może dojrzeć siedem trylionów gwiazd. Napisałem mu tę liczbę w całości na papierowej serwetce: „7 000 000 000 000 000 000 000". - O co ci chodzi z tymi gwiazdami? - zapytał zdumiony Parvez.

- Siedem trylionów gwiazd to tak, jakbyś pomnożył przez cztery każde ziarenko piasku na ziemi - kontynuowałem ze spokojem. - Czy patrząc na to z tej perspektywy, nie czujesz się jak nic nieznacząca drobinka? Parvez podniósł pokrywę bambusowego podgrzewacza i pałeczkami wywlókł z niego naleśnik. - Jak więc widzisz, wobec porządku wszechświata ziemski dług w wysokości jakichś dwustu tysięcy funtów nie znaczy nic, zupełnie nic! Parvez polał sobie naleśnik słodkim chińskim sosem. - Człowieku, Barclay i reszta nie będą myśleć o niebie i gwiazdach, prawda? rzekł, usiłując przy tym chwycić pałeczkami kawałek ogórka; kiedy mu się to nie udało, złapał go palcami. - Będą chcieli swoich pieniędzy! Dołożył sobie jeszcze parę plasterków cebuli oraz kawałek chrupiącej kaczki, po czym zwinął naleśnik i zatopił w nim swoje wielkie kły. Na jednym z trzonowych zębów błysnął przy tym diament - świadectwo czasów, kiedy Parve-za nie widywano w meczecie. - Komputer w banku nie ma serca ani duszy, Molek, a o gwiazdach w ogóle nie ma pojęcia. To tylko maszyna, no nie? - Wobec porządku wszechświata... - zacząłem, ale Parvez mi przerwał: - Wobec pieprzonego porządku wszechświata musisz przestać wydawać więcej, niż zarabiasz, i nie stać cię na to, żeby mieszkać na Nabrzeżu Szczurów, więc musisz od razu wystawić swoje mieszkanie na sprzedaż. Wayne Wong, który usiłował podłożyć złożoną paczkę po papierosach pod jedną z nóg naszego kulejącego stolika, powiedział: - Obsługiwałem wczoraj wieczorem jakąś parę, która gadała przez cały czas o tym, jak to Adrian Mole kupił sobie gadającą lodówkę. Spytałem go, co to byli za ludzie. - Jakaś ruda Murzynka i biały z kanciastym łbem i wytatuowaną na szyi różą odparł Wayne. No proszę, Lorraine Harris i Darren Birdsall tete-a-tete! - A twój ostatni czek wrócił do mnie, Molek - dodał Wayne - więc od teraz płacisz już tylko gotówką. W środę wieczorem muszę znowu spotkać się z Parvezem w jego biurze. sobota 12 lipca Daisy nie mogła się dziś rano zdecydować, w co się ubrać, i w końcu cała jej garderoba wylądowała na podłodze. Spytałem ją, o co chodzi. - To przez tę sukę Pandorę Braithwaite - odrzekła przez łzy. - Jest taka piękna, elegancka i szczupła! Powiedziałem jej, że wiem na pewno, iż Pandora nosi biustonosz z wkładkami i płaci osobistemu doradcy w sklepach Selfridges, który dobiera jej ubrania. - A szczupła jest tylko dlatego - dodałem - że co najmniej połowę ciała kazała sobie usunąć operacyjnie. Ta ostatnia informacja nie była prawdziwa, ale chciałem, żebyśmy jak najszybciej wyszli z mieszkania i pojechali do księgarni. Było jeszcze mnóstwo roboty przed spotkaniem z Pandorą o pierwszej. Pojawienie się Pandory nie przyćmiło Daisy całkowicie, choć niewiele

brakowało. Kiedy przedstawiłem sobie dwie najważniejsze kobiety mojego życia, zmierzyły się od stóp do głów badawczym spojrzeniem. Czułem się tak, jakbym przedstawił Maigreta inspektorowi Morse'owi. Nie uszedł ich uwadze najmniejszy szczegół stroju i grymas twarzy rywalki. - Czy to komplet od Yves'a Saint-Laurenta? - spytała po chwili Daisy. - Owszem - odparła Pandora. - Chyba mi odbiło, że włożyłam wdzianko z białego lnu do starej, zakurzonej księgarni. Daisy żachnęła się z lekka i powiedziała: - Nie ma tu ani odrobiny kurzu! Sprzątałam od dziewiątej rano! Dlatego jestem w dżinsach i tej starej kurtce od Gucciego. Pandora przyjrzała się czarnej, skórzanej kurtce Daisy i powiedziała: - O tak, mało brakowało, a sama bym sobie taką kupiła, tylko że... - nie dokończyła zdania, ale zamierzona złośliwość zawisła w powietrzu. Daisy dała wyraz zdenerwowaniu, wyciągając szminkę z kieszeni kurtki i poprawiając pospiesznie makijaż. Pandora zapaliła papierosa i rzekła: - Adrian mówił, że pracujesz w public relations. Znasz Maxa Clifforda? - Oczywiście - odparła Daisy. - Max to mistrz, nauczył mnie wszystkiego, co wiem. Obawiam się, że od tego czasu nie wierzę już w ani jedno słowo żadnego polityka. - Całkiem słusznie - odrzekła Pandora. - Wszyscy jesteśmy kłamcami, ale większość z nas ma dobre chęci. - Strasznie mi się podobają twoje buty - powiedziała Daisy. - Też mam takie, tylko różowe. Wreszcie mogłem się odprężyć. Chyba zaczynam rozumieć kobiety. Na wszelki wypadek zadzwoniłem wcześniej na komendę policji, żeby zapytać, czy mogą przysłać nam posterunkowego, żeby pomógł zapanować nad tłumem. Policjantem, którego nam przysłali, był nie kto inny, jak Aaron Drinkwater. Nie miał zbyt szczęśliwej miny, kiedy pojawił się za kwadrans pierwsza i zastał zaledwie trzy osoby w kolejce do stolika, uginającego się pod ciężarem 750 egzemplarzy autobiografii Pandory w twardych okładkach. Przyszedł na zaplecze i rzekł, zwracając się do niej: - Kiedy w zeszłym tygodniu Nicholas Parsons otwierał nowy sklep sieci Kwik Save w Peatling Parva, musieliśmy wezwać oddział prewencji. Punktualnie o pierwszej pan Carlton-Hayes zaprowadził Pandorę do stolika, przy którym miała podpisywać swoją książkę, po czym wygłosił zgrabną, krótką mowę na powitanie autorki. Do trzech osób stojących w kolejce dołączył jakiś facet, który jednak myślał najwyraźniej, że Pandora jest ekspedientką w naszej księgarni, i poprosił ją, żeby pomogła mu znaleźć Powój Anny Widdecombe. O pierwszej piętnaście nie było już nikogo, kto chciałby zdobyć książkę Pandory z jej autografem. - Nie sądzę, żeby groziło pani zadeptanie przez tłum wielbicieli, panno Braithwaite - rzekł sarkastycznie Aaron Drinkwater. - Opuszczę panią w takim razie. - Może to przez ten deszcz - rzekł niepewnie pan Carlton-Hayes. - Od trzech dni nie spadła ani kropla - odburknęła Pandora spoza stosu niesprzedanych książek.

- Całe Leicester wyjeżdża na urlop w pierwszej połowie lipca - rzuciłem. Wystarczyło jednak jedno spojrzenie przez okno wystawowe, by się przekonać, że to gruba przesada. Przed sklepem przechodziły całe gromady potencjalnych klientów. Niektórzy nawet przystawali, żeby rzucić okiem na wystawę poświęconą autobiografii Pandory, po czym ruszali dalej, by kupować inne rzeczy w innych sklepach. O wpół do drugiej przyszła Tania Braithwaite i kupiła pięć egzemplarzy, ale był to ewidentnie gest wynikający z rodzicielskiej miłości. Kiedy o drugiej mieliśmy sprzedane zaledwie dziesięć egzemplarzy, kupiłem jeden dla mojej matki, a pan Carlton-Hayes dla Leslie. Pandora wypadła ze sklepu z dumnie podniesioną głową. - Jak tylko skręci za róg, zacznie płakać - rzekła Daisy. - Mam za nią pójść? Poradziłem jej, żeby trzymała się od tego z daleka. Dziś wieczorem zadzwonił Bystrzak Henderson, żeby zapytać, czy zorganizowałem już jego wieczór kawalerski. Bardzo się przestraszyłem i wyznałem, iż nie zdawałem sobie sprawy, że należy to do obowiązków świadka. Bystrzak powiedział, że prześle mi przez Internet numery telefonów do swoich przyjaciół, których mam zaprosić. Dodał, że odpowiada mu tylko jeden termin - wtorek 15 lipca. Daisy obiecała, że skontaktuje się z Stagrutters.co.uk i dowie się, co można zorganizować we wtorkowy wieczór. Kiedy odłożyła słuchawkę, powiedziała mi, że mam do wyboru rajd po pubach Dublina, wycieczkę z przewodnikiem po nocnych klubach Amsterdamu, grę w paintball w prywatnym lesie i wyścigi gokartów w Norwich. - Daisy, naprawdę nie ma nic ambitniejszego? - spytałem. - Nie, Kipling - odparła. - To musi być rytuał inicjacji. Mężczyźni boją się kobiet. Wieczór kawalerski to potwierdzenie ich męskości. Dodała, że została zaproszona na wieczór panieński Marigold i usłyszała, że ma się przebrać za francuską kelnereczkę. - To takie typowe dla Anglików - rzekła Daisy, sama półkrwi Meksykanka. Uważają, że tylko brudni obcokrajowcy mogą być seksowni. Spytałem, czy może wykorzystać swoje znajomości i zarezerwować dwanaście miejsc na rajd po dublińskich pubach. niedziela 13 lipca Daisy wstała o piątej rano, żeby wyprać i wyprasować sobie rzeczy, i spakować swoją małą walizeczkę na kółkach. Potem zawiozłem ją na dworzec, żeby mogła złapać pociąg do Londynu o 7.19. Po drodze na stację spytałem, skąd czerpie swoją niespożytą energię. - Z dragów - odparła. Mam nadzieję, że tylko żartowała. Potem czekała mnie już tylko nudna, niedzielna rutyna: Chlewiki, szpital i pisanie listów. Kiedy nie ma przy mnie Daisy, moje życie traci cały blask. poniedziałek 14 lipca Właśnie wyczytałem, że dziś odbywa się doroczna kontrola populacji łabędzi na Tamizie. Może mi się tylko przywidziało, ale Gielgud prezentował się dzisiaj jeszcze bardziej arogancko niż zwykle. Wygląda na to, że to królowa jest właścicielką wszystkich nieoznaczonych, niemych łabędzi i odpowiada za ich los oraz, jak sądzę, za ich zachowanie.

Ken przyszedł do mnie na spotkanie Koła Literackiego. Było całkiem ładne popołudnie, więc zaproponował, żebyśmy przeszli się ścieżką nad kanałem do Tawerny Nawigatorów na drinka. - Tam przynajmniej mają jeszcze krzesła i stoliki - rzekł. - A jak poprosisz o słomkę do piwa, to wrzucą cię między trzciny nad kanałem. Ledwie uszliśmy parę kroków ścieżką nad kanałem, a już zaczęły się kłopoty. Gielgud i jego żona usypiały pewnie łabędziątka albo coś w tym rodzaju. Kiedy usłyszały, jak rozprawiamy o kondycji angielskiego powieściopisarstwa, wyleciały na ścieżkę, tłukąc skrzydłami, posykując groźnie i wbijając w nas oszalałe spojrzenia. Zrzuciły mi okulary, a Ken nadepnął na nie w zamieszaniu. Nikt nie miał złamanej ręki, ale niewiele brakowało. Poszliśmy jednak uparcie dalej, ponieważ jak powiedziałem Kenowi, „Nie pozwolę, by para psychopatycznych łabędzi ograniczała moje życie kulturalne". - Nie wiem, jak długo jeszcze będziemy mogli nazywać się „Kołem Literackim hrabstwa Leicester i Rutland" - rzekł Ken. - Jest nas w końcu tylko dwóch. A poza tym żaden z nas nie mieszka w Rutland. - Wiem, że niespecjalny ze mnie ostatnio przewodniczący - odparłem. - Ale mamy na koncie pewne sukcesy - oświadczył Ken. - Gladys Fordingbridge zdobyła drugą nagrodę w krajowym konkursie poetyckim. Pokazał mi pół strony wyrwanej z „Ashby Bugle". Było tam zdjęcie Gladys. Siedziała na swojej sofie w otoczeniu kotów i trzymała w rękach oprawiony w ramkę dyplom za zajęcie drugiego miejsca w konkursie. Obok zamieszczony był wiersz, za który dostała nagrodę. Gladys Fordingbridge Irakijskie dziecko przesłuchuje inspektora do spraw broni i uzbrojenia, Hansa Blixa Czy Saddam ma koteczkę? Czy Saddam kota ma? Cóż, owszem, pod kapeluszem Nosi kotki dwa. Czemu nosi kotki na głowie? Bo jest całkiem łysy. A prędzej umrze, niż głośno powie, Że przez jego rządy strachu i chaosu Wypadł mu ostatni z kruczoczarnych włosów. I to dlatego Saddam Ma kotki pod kapeluszem? Ciii, dziecko! Powiedz mi, gdzie jest uran, Bo znaleźć go muszę! - To jakiś nonsens - orzekłem. - Prawdę mówiąc, Gladys dostała nagrodę w kategorii poezji nonsensu. - Ale Saddam Husajn przecież nie łysieje, prawda? - zaprotestowałem. - Nie podniecaj się, Adrianie - rzekł Ken. - Nonsens to nonsens. Puchacz i Kicia też przecież nie wyruszyli w rejs życia w pieprzonej łupinie koloru zielonego groszku, prawda? Tak czy inaczej, Gladys wygrała 250 funtów. Kupi za to mnóstwo karmy dla kotów. - Bardzo się cieszę z sukcesu Gladys - powiedziałem. Mam nadzieję, że zabrzmiało to szczerze, ale prawda jest taka, drogi dzienniku, że prawie mi dech zaparło. Zazdrość złapała mnie za serce i ścisnęła płuca, i przez chwilę czułem się tak, jakbym brnął przez kogel-mogel. Wyglądało na to, że Kena dobrze znają w tawernie. Kilku starszych i zmęczonych życiem facetów skinęło mu głową, kiedy weszliśmy. Za barem stała właścicielka. Na

jednym bicepsie miała wytatuowanego węża owiniętego wokół miecza, a na drugim Dziewicę Maryję i małego Jezuska. Kiedy nalała nam po drinku i usiedliśmy obok siebie na ławie, Ken wyjął z portfela poskładaną w dziesięcioro kartkę papieru i dał mi ją do przeczytania. Na dom w Iraku zrzucono bombę W domu spała rodzina. Ale dzięki Bogu żadni cywile nie zostali zabici ni ranni, nie spłonęli żywcem ani nie rozerwały ich odłamki - małe bombki z bomby-matki. Nikomu nie urwało nóg Nikt nie stracił oczu Niczyje dziecko nie wykrwawiło się na śmierć Niczyj mąż nie udusił się pod gruzami Niczyje dziecko nie zadławiło się własnymi wymiocinam i Niczyja żona nie zginęła przywalona kupą gruzu w kącie pokoju. Niczyja matka nie krzyczała z bólu i ze strachu. To nie była bomba, tylko pocisk To nie była wojna, tylko konflikt Nikt nie został ranny, nikt nie zginął, Były tylko nieznaczne straty z obu stron. Powiedziałem mu, że musi poprawić interpunkcję i zwróciłem mu uwagę, że dwa razy użył słowa „gruz". Zasugerowałem mu również, że na koniec wiersza mógłby dopisać parę linijek wyjaśnienia. Ken jednak odparł, że inteligentny czytelnik sam wszystkiego się domyśli. Zabraliśmy się razem do poprawiania wiersza. Zszarzali staruszkowie od czasu do czasu rzucali głośne komentarze. Najwyraźniej podniecał ich widok papieru i pióra. - Co tam piszesz, Ken? - krzyknął piskliwie jeden z nich. - Swój testament? - Nie, Jack - odparł spokojnie Ken. - To wiersz. Jack roześmiał się i zawołał: - Ej tam, uważajcie, chłopaki! Nie dajcie się zajść od tyłu, mamy tutaj Oskara Wilde'a! Ken nieco spochmurniał. - Spytaj moją panią, czy jestem pedziem - rzucił. - A jak jej nie wierzysz, spytaj moją dziewczynę. Wszyscy się śmiali, ale ja zastanawiałem się, ile jeszcze trzeba czasu, nim ktoś powie żonie Kena Glendzie, że jej mąż przesiaduje w tawernie i przechwala się, iż ma kochankę. Jeśli chodzi o plotki, to Leicester jest gorsze od zabitej dechami wioski. Nikomu nic się nie stało - Ken Blunt Na dom w Iraku zrzucono bombę W domu spała rodzina Ale dzięki Bogu żadni cywile nie zostali zabici ani ranni Nie spłonęli żywcem ani nie rozerwały ich odłamki - małe bombki z bombymatki Nikomu nie urwało nóg Nikt nie stracił oczu Niczyje dziecko nie wykrwawiło się na śmierć Niczyj mąż nie udusił się pod gruzami Niczyje dziecko nie zadławiło się własnymi wymiocinam i Niczyja żona nie zginęła przywalona kupą gruzu w kącie pokoju

Niczyja matka staruszka nie krzyczała z bólu i ze strachu To nie była bomba, tylko pocisk To nie była wojna, tylko konflikt Nikt nie został ranny, nikt nie zginął Były tylko nieznaczne straty z obu stron. Przez resztę wieczoru rozmawialiśmy o kobietach. Ken powiedział mi, że ta przyjaciółka w Nottingham nie była tylko „panienką od jednego". Dodał, że kocha jąjuż od czterech lat. - Mam kłopoty z sercem - wyznał. - Co będzie, jak któregoś dnia po prostu przewrócę się w pracy? Kto jej o tym powie? Nawet nie przyjedzie na mój pogrzeb, prawda? Zaproponowałem, że w razie czego będę pośrednikiem między nim a tą kobietą z Nottingham i, jeśli będzie trzeba, przyjdę z nią na jego pogrzeb. Ken trochę się rozchmurzył i zaproponował: - Jeśli mogę zrobić dla ciebie coś podobnego, to tylko daj mi znać. Powiedziałem, że moje kłopoty są natury finansowej i duchowej, ale i tak podziękowałem mu za dobre chęci. wtorek 15 lipca Postanowiłem napisać do Królewskiego Opiekuna Łabędzi. Stara Fabryka Akumulatorów Lokal nr 4 Nabrzeże Szczurów n. Kanałem Grand Union Leicester LE1 15 lipca 2003 Do Królewskiego Opiekuna Łabędzi Zamek Windsor Windsor SL4 Szanowny Opiekunie Łabędzi! Piszę do Pana w sprawie bandy łabędzi, która ma zwyczaj zbierać się na ścieżce nad kanałem pod moim balkonem. Wiem, że zbiorowe określenie w tym wypadku powinno brzmieć „ stado ", jednak zachowanie i postępowanie tych ptaków jest niezgodne z prawem, więc słowo „banda" jest w tym przypadku bardziej na miejscu. Zatem ta banda łabędzi, pod przewodnictwem samca, którego nazywam Gielgud, bez przerwy niepokoi przechodniów oraz gości odwiedzających moje mieszkanie. Jestem, jak każdy, entuzjastą środowiska i natury w ogóle. Kiedyś nawet pracowałem dla Ministerstwa Środowiska jako Starszy Inspektor do spraw Rozwoju Populacji Traszek, ale mimo wszystko jestem zdania, że kiedy dochodzi do jakichś zgrzytów, istoty ludzkie muszą mieć pierwszeństwo. Dlatego też zwracam się z formalną prośbą o przeniesienie łabędzi w inne miejsce. W przypadku samego Gielguda znacznie lepszym rozwiązaniem wydaje się odstrzelenie go, ponieważ ma ewidentne skłonności psychopatyczne. Obawiam się, iż Gielgud nigdy nie zrozumie, że wskutek liberalizacji przepisów dotyczących adaptacji terenów poprzemysłowych, przeprowadzonej przez pana Prescotta, nad kanałem powstanie o wiele więcej obiektów mieszkalnych, a ludzie i łabędzie będą musieli nauczyć się współistnieć w pokoju. Byłbym wdzięczny za szybką odpowiedź na niniejszy list. Sytuacja jest niezwykle napięta, a ja przeżywam tu prawdziwe oblężenie. Z poważaniem, A. A. Mole PS Jestem pewien, że zgodzi się Pan ze mną, iż jeśli zdarzy się najgorsze i będą ofiary w ludziach, Jej Królewska Mość może skończyć na ławie oskarżonych. W końcu do niej właśnie należą wszystkie łabędzie w Anglii. Wynika z tego, że królowa ponosi także

odpowiedzialność za ich postępowanie. Uczestnicy wieczoru kawalerskiego wsiedli na pokład samolotu do Dublina o piątej po południu. Bystrzak Henderson szybko upił się dwoma kieliszkami podawanego na pokładzie szampana marki Pomagne. Wyjął ze swojej torby z bagażem ogromne plastikowe piersi i przechadzał się między rzędami w samolocie, pokazując je pozostałym pasażerom, z których większość jedynie to irytowało. Stewardesa parokrotnie prosiła go, żeby usiadł, a kiedy odmówił, zagroziła, że poprosi kapitana, by zawrócił samolot na lotnisko East Midlands. Jako jego świadek musiałem opanować sytuację i zaprowadziłem Bystrzaka z powrotem na jego miejsce. - Bruce jest strasznie zabawny - powiedział do mnie Michael Flowers. - On i Marigold mają podobne poczucie humoru. - Nie widzę nic śmiesznego w tym, że dorosły mężczyzna paraduje po samolocie ze sztucznymi piersiami - odparłem. - To kontynuacja angielskiej tradycji witalności i męskości - wyjaśnił Flowers. Po Dublinie oprowadzał nas Michael Flowers. Ja i Craig Thomas na zmianę prowadziliśmy Nigela, a Bystrzaka holowało dwóch przyjaciół z Klubu Wyścigów Kosiarek, do którego należy. Sekretarz klubu, gruby gość imieniem Brian, powiedział z dumą: - Ludzie mówią o nas „trawogłowi". - Niektórzy mówią nawet „sianogłowi" - rzekł półgłosem Nigel. To doprawdy zdumiewające, czego można się dowiedzieć o ludziach przy takich okazjach. Nie miałem pojęcia, że hobby Hendersona to wyścigi samobieżnych kosiarek do trawy. W hotelu Shelbourne nie chcieli nas wpuścić do baru, ale Nigel zagroził, że zadzwoni do irlandzkiego radia i doniesie, iż odmawiają podania drinka niewidomemu, więc pozwolili mu wejść i spędził tam resztę wieczoru. Pozbyłem się go z ulgą. Gdybym był w Dublinie sam, pewnie podobałoby mi się, że podążam śladami Jamesa Joyce'a. Teraz jednak podążałem śladem Bystrzaka Hendersona, który tym razem nałożył wielki plastikowy tyłek i opowiadał nieszczególnie tym zainteresowanym mieszkańcom Dublina, że w sobotę żeni się z najpiękniejszą dziewczyną na świecie. Skończyliśmy imprezę w barze hotelu Bridge, z widokiem na rzekę Liffey. Michael Flowers wdał się w kłótnię z barmanem, kiedy usiłował postawić wszystkim kolejkę za irlandzkie funty, które trzymał w skarpetce od 1989 roku. - W tym barze przyjmujemy jedynie euro, proszę pana - wyjaśnił spokojnie barman Fergal. Flowers zaczął wymyślać na Unię Europejską, krzycząc, że Irlandczycy poświęcili swą chwalebną przeszłość i upadli na kolana, płaszcząc się już nie przed papieżem, ale przed biurokratami w Brukseli. - Nie mam ochoty tego słuchać, proszę pana - powiedział Fergal. Na szczęście w tym momencie Bystrzak Henderson upadł na stół, rozlewając przy tym guinnessa i wysypując solone orzeszki. Z pomocą Craiga Thomasa zaniosłem go do jego pokoju, rozebrałem i położyłem do łóżka. Zaintrygowało mnie, że miał na sobie jedwabne czerwone bokserki, na których wyhaftowany był napis: „Uwaga: w środku broń masowego rażenia". - Bystrzak Henderson ma instrument jak trąba słonia - powiedział Craig. - Nie

pamiętasz, jak wyglądał pod prysznicem w szkole? Odparłem, iż na szczęście czas wymazał z mojej pamięci to wspomnienie. środa 16 lipca Nigel, z którym miałem dzielić pokój, wtoczył się na salę przy śniadaniu. I pomyśleć, że ja prawie nie zmrużyłem oka, czekając z niepokojem, kiedy wróci! - Spotkałem słodkiego bydlaka imieniem John Harvey - oświadczył. - Jak wyglądał? - spytałem. - Nie wiem - odrzekł Nigel - ale był miły w dotyku. W samolocie w drodze powrotnej do domu Bystrzak Henderson i jego koledzy od wyścigów kosiarek byli bardzo milczący. Michael Flowers pielęgnował wyjątkowej urody śliwę pod okiem. O jedenastej byłem już z powrotem w pracy. Pan Carlton-Hayes powiedział mi, że był u nas imam z meczetu z okręgu wyborczego Pandory i w geście solidarności zakupił dziesięć egzemplarzy jej autobiografii. Prosto z pracy poszedłem do Parveza. - Rozmawiałem dziś rano z urzędem skarbowym, Molek - oświadczył Parvez - i nie mam dla ciebie dobrych wiadomości. Czekając na to, co mi za chwilę powie, poczułem, jak zwęża mi się tętnica szyjna. - Kiedy kucharzyłeś dla Petera Savage'a w Hoi Polloi, jak wysokie płaciłeś podatki? - zapytał Parvez. Wyjaśniłem mu, że moje tygodniowe zarobki wypłacano mi dość niekonsekwentnie. Na koniec tygodnia Peter Savage, nałogowy alkoholik i kokainista, miał zwyczaj wyciągać po prostu z kasy kilka banknotów i wsadzać mi je do ręki, często zresztą wcale ich nie licząc. - I nie płaciłeś od tego żadnych podatków? - dopytywał się Parvez. - Nie - przyznałem. - I Savage też nie płacił za ciebie podatków? - spytał raz jeszcze. - Savage przeważnie nawet nie był w stanie mówić - odparłem. - Ponieważ nie mają żadnych dokumentów, w urzędzie skarbowym oszacowali twoje zarobki na tysiąc funtów tygodniowo - oznajmił Parvez. - Nigdy w życiu! - zaprotestowałem. - Zarabiałem tyle, co nic. Mieszkałem nad restauracją. Za stolik nocny służyła mi stara zamrażarka. - No tak, ale w Hoi Polloi przesiadywały największe sławy, a ty byłeś najbardziej znanym szefem kuchni w Londynie - odrzekł Parvez. - Ja tylko rozmrażałem podroby! - zaoponowałem. - No cóż, tak czy inaczej twoją sprawą zajęło się już biuro podatkowe, więc lepiej znajdź jakieś papiery - rzekł Parvez. - Nie masz czasem dziennika z tamtych lat? Wyjaśniłem mu, że dziennik został zniszczony, kiedy w roku 1998 spłonął mój dom. W tym momencie weszła Fatima z dwiema filiżankami kawy i oznajmiła Parvezowi, że przeczytała cały Koran i nie znalazła fragmentu mówiącego o tym, że kobietom nie wolno pracować na pół etatu w szkolnej stołówce. Szybko wypiłem kawę i wyszedłem, nim zdążyła zasięgnąć mojej opinii w tej sprawie. Jadąc do domu, uświadomiłem sobie, że nie poznałem przecież dokładnie całej

grozy mojej sytuacji podatkowej. Zadzwoniłem do Parveza z komórki, i spytałem, ile jestem winien urzędowi skarbowemu. - Nie mogę teraz rozmawiać - odparł Parvez. - Jestem w trakcie awantury małżeńskiej. Przyjdź do mnie jutro wieczorem. czwartek 17 lipca Ciągle nie daje mi spokoju parę spraw, o których Ken wspominał w poniedziałek, drogi dzienniku. Na przykład, to, że pan Bush rozgłasza wszem wobec, że Ameryka walczy o demokrację, prawo i porządek, lecz w zatoce Guantanamo przetrzymywanych jest bez sądu 608 więźniów; do tego fałszywe oskarżenie, że Saddam Husajn usiłował kupić uran od Nigru, oraz fakt, że Hans Blix, szef inspektorów rozbrojeniowych ONZ, jest już teraz pewien, że iracka bron masowego rażenia nie istnieje. Martwi mnie również to, co mówi Glenn o rozruchach na ulicach Basry. Jestem w bardzo kiepskiej formie, zarówno fizycznej, jak i mentalnej. Wszystko przez Parveza, choć to nie jego wina. Sam sprowadziłem nieszczęście na swoją głowę. Z trudem przychodzi mi trzymanie pióra i pisanie tych słów, ale muszę stanąć oko w oko z przykrą prawdą. Nie licząc należności hipotecznych - powtarzam, nie licząc hipoteki, moje długi wynoszą 119 791 funtów! Kiedy tylko Fatima otwarła mi drzwi, od razu wiedziałem, że coś jest nie tak. Nie mogła spojrzeć mi w oczy. W milczeniu zaprowadziła mnie na górę, do biura Parveza. Kiedy wszedłem do gabinetu, Parvez wstał zza biurka i podał mi rękę. W niczym nie przypominało to jego zwyczajowego powitania w postaci poufałego klepnięcia w ramię. Kiedy usiadłem, powiedział: - Molek, toniesz w łajnie po same uszy i nie widzę żadnej deski ratunku. Gość od podatków mówi, że jesteś im winien 72 800 z racji niepłacenia podatków w latach 19961999 - zrobił przerwę, chcąc dać mi czas, bym się z tym oswoił, a potem dodał: - plus odsetki. Po dłuższej chwili, kiedy już udało mi się zapanować nad własnym głosem, spytałem Parveza, co by się ze mną stało, gdybym nie mógł im zapłacić. - Musisz im zapłacić, Molek - odparł Parvez. - Jak powiedział Shakespeare: „W życiu pewne są tylko dwie rzeczy: śmierć i podatki". Wstałem i wyjrzałem przez okno. Wiatr kołysał suszącymi się na sznurku zwiewnymi strojami Fatimy. - Będę musiał się zabić - oznajmiłem. - Nie stać cię na to - rzekł Parvez. - A tak przy okazji, wisisz mi trzysta funtów za usługę profesjonalną. Odparłem, że zostało mi jeszcze trochę gotówki na karcie kredytowej KA. - Molek, w ten sposób wkopujesz się tylko jeszcze bardziej - przestrzegł Parvez. Spytałem go, co w takim razie powinienem zrobić. - Mógłbyś zacząć od tego, żeby wrócić do świata, w którym żyjemy ja i Fatima zaczął Parvez. - Nie zarabiam za dużo, więc mieszkamy w małym domku, i nie mamy gadającej lodówki. Nasza siedzi sobie spokojnie pod kuchennym blatem i nie otwiera dzioba. Molek, zrozum: nie stać cię na styl życia, tylko na życie. Zadzwonił na dół i poprosił Fatimę, żeby zrobiła kawę. Postawiwszy tacę z filiżankami na jego biurku, Fatima objęła mnie i powiedziała, że jest jej bardzo przykro. Brzmiało to tak, jakby składała kondolencje komuś, kto stracił właśnie ukochaną osobę.

Kiedy już wychodziłem, Parvez rzekł: - Będziesz musiał sprzedać swój apartament, Molek. - Mój wujek jest w radzie miasta i chodzi załamany, bo komitet planowania przegłosował pozwolenie na budowę kasyna nad kanałem, ledwie dwa kroki od Nabrzeża Szczurów - dodała Fatima. - W tamtej okolicy mają otworzyć mnóstwo nocnych klubów ze striptizem i tańcem erotycznym - dorzucił Parvez. - Jeden z moich klientów produkuje dla nich te rury. Mówi, że już nie może nadążyć z zamówieniami. To będzie teraz dzielnica rozpusty w Leicester, kapujesz? Wróciwszy do siebie, powlokłem się na balkon, starając się nie niepokoić łabędzi. Jednak kiedy tylko usiadłem, Gielgud mnie dostrzegł, z miejsca przyleciał na mój balkon i zmusił do powrotu do wnętrza. Patrzyłem więc zza szyby, jak za fabryką barwników zachodzi słońce. Ktoś przerabia gruntownie ten budynek i chce zrobić tam trzydzieści sześć apartamentów. Wyjęli już te piękne, sklepione łukowo okna i wyrzucili je na śmietnik. piątek 18 lipca Parvez wykorzystał swoje znajomości i umówił mnie poza kolejnością z doradcą do spraw zadłużenia, Eunice Hall. Miałem po pracy udać się do Biura Porad dla Ludności. Ominęło mnie stanie w kilometrowej kolejce. Musiałem wziąć ze sobą jak najwięcej papierków związanych z finansami: rachunki, niezapłacone faktury, wyciągi ze stanu konta bankowego, wezwania do zapłaty, kwity, wypłaty pensji itp. Zabrałem również karty bankowe i karty kredytowe sieci handlowych. Eunice Hall nosi szare buty, które pasują do koloru jej włosów. Natychmiast jej zaufałem i wyznałem wszystko. Poczułem ulgę, mogąc porozmawiać otwarcie z kimś obcym - z kimś, kto kompletnie nic o mnie nie wie. Pozwoliła mi się wygadać. Trwało to jakieś dwadzieścia minut. W tym czasie kilkakrotnie patrzyła na zegarek, ale mnie wciąż nie zamykały się usta. W końcu rzekła, zresztą dość opryskliwie: - Panie Mole, nie jestem w stanie odpowiedzieć panu na pytanie, czy pan Blair wprowadził nas w błąd w kwestii broni masowego rażenia. Jestem tylko doradcą do spraw zadłużenia. Potem poprosiła o wszystkie papierki, które przyniosłem, i przeczytała je w milczeniu. Wręczyłem jej jeszcze notkę od Parveza, który wyjaśniał w niej moją sytuację podatkową. - Pański księgowy mówi, że nie płacił pan żadnych podatków w latach 1996, 97, 98 i 99 - rzekła po chwili. - Chyba nie - odparłem i spróbowałem jej wytłumaczyć, dlaczego; opowiedziałem o tym, jak pracowałem jako kucharz przy podrobach, jak rozwiodłem się z nigeryjską księżniczką, jak prowadziłem program telewizyjny jako uznany szef kuchni, jak dostałem w spadku dom i byłem ojcem samotnie wychowującym dzieci. Wspomniałem także o pożarze mojego domu, w którym straciłem wszystko, włącznie z cennymi i niepublikowanymi rękopisami. - Jakimi rękopisami? - zapytała pani Hall. Wyjaśniłem, że jestem niepublikowanym powieściopisarzem, ale kiedy tylko to powiedziałem, uświadomiłem sobie z niejakim smutkiem, że teraz jestem raczej

dostawcą literatury niż jej twórcą. Opowiedziałem pani Hall o latach spędzonych wraz z moimi dwoma synami w komunalnych slumsach na zasiłku. Podsumowując moje opowiadanie, pani Hall powiedziała: - Zatem przeszedł pan w ciągu pięciu lat drogę od milionera do zera na koszt uczciwych podatników. Usiłując się bronić, powiedziałem jej, że ostatnio byłem zmuszony zapłacić za prywatne leczenie, w tym także stomatologiczne, ponieważ koło mnie nie było państwowej przychodni. Odciążałem zatem krajowy budżet. - Wygląda na to, że żyje pan w świecie fantazji, panie Mole - rzekła pani Hall. Odparłem, że nie wiem, co ma na myśli. - Zwrócił się pan do mnie o pomoc, ponieważ popadł pan w bardzo poważne długi - odrzekła. - Muszę przede wszystkim sprawić, żeby zaczął pan za siebie odpowiadać, a więc zarazem zaczął żyć w realnym świecie, a nie w fikcyjnym świecie afrykańskich księżniczek, telewizyjnego gwiazdorstwa, spadków i pożarów, w których traci pan bezcenne rękopisy. Potrzebuje pan chyba pomocy, której ja nie potrafię panu udzielić, panie Mole. Błagałem ją, żeby mnie nie porzucała, a ona rzekła: - Bardzo proszę, ale od tej chwili musi mi pan mówić całą prawdę. Spojrzała mi głęboko w oczy, trochę tak jak ten hipnotyzer Paul McKenna, i już zacząłem się zastanawiać, czy nie obudzę się za trzy minuty i nie dowiem się od pani Hall, że, zahipnotyzowany przez nią, wypełniałem jakieś poniżające polecenia. Powiedziałem jej, że zrobię wszystko, co będzie trzeba, byle tylko wyplątać się z długów. - Przede wszystkim musi się pan przeprowadzić do mieszkania, które bardziej odpowiadałoby pańskim dochodom - poradziła. Po powrocie do domu zadzwoniłem do biura Marka B'astarda i zostawiłem wiadomość, prosząc go, by jak najszybciej do mnie przyszedł i wycenił mój apartament na Nabrzeżu Szczurów. Obudził mnie śpiew Zulusów. Dzwoniła Daisy, żeby mi powiedzieć, że jest w Beeby i właśnie przymierzyła swoją suknię druhny. - Jest bladozielona - rzekła ze wstrętem. - Jak łabędzie łajno. - Nie przejmuj się tym tak bardzo - odparłem. - Przecież tylko raz będziesz musiała ją włożyć. - Nie chodzi tylko o tę pieprzoną kieckę - rzekła Daisy. - Od półtora miesiąca czekałam w kolejce po torebkę od Gucciego, i wczoraj zadzwonili ze sklepu, że jestem teraz pierwsza na liście. Poszłam do nich i wybuliłam prawie całą miesięczną pensję za ten kawałek skóry i trochę złoconego metalu. Tylko że teraz, Kipling, kiedy na nią patrzę, wcale nie jest mi z tym dobrze. - Brzmi to tak, Daisy, jakbyś miała klasyczny syndrom wyrzutów sumienia po zakupach - orzekłem. - Musisz omijać Bond Street z daleka. Na dłuższą chwilę zapadło milczenie, po czym Daisy oznajmiła: - Teraz zapisałam się do kolejki po srebrne sandały firmy Birkenstock. Ale mogę to odwołać. sobota 19 lipca Ślub Marigold i Bystrzaka Hendersona odbył się w przestronnej sali w hotelu

Heritage. Kiedy czekaliśmy na przyjazd panny młodej i jej druhen, przez podwójne szyby prażyło słońce i wraz z Bystrzakiem pociliśmy się niemiłosiernie w naszych cienkich garniturach. Pastor Margaret zajęła już miejsce za improwizowanym i obstawionym kwiatami ołtarzem. Potem z hotelowego odtwarzacza popłynęła melodia The Arrival of the Queen of Sheba. Obejrzeliśmy się za siebie. Marigold w towarzystwie Daisy, Poppy i kluskowatej kuzynki Bystrzaka przeszła pomiędzy rzędami gości i zajęła swoje miejsce. Miała na sobie bladoróżową, jedwabną sukienkę bez ramion. Oblicze zasłaniała jej woalka. Twarz Daisy była niemal w kolorze sukni, którą miała na sobie. Ja również nie uważam, żeby było jej do twarzy w czymś z bufiastymi rękawami i ściętym ukośnie dołem. Po raz pierwszy w życiu widziałem Michaela Flowersa w garniturze i z przystrzyżoną brodą. Nadal było widać ślad po śliwie, którą zarobił, kiedy Fergal nazwał go „wkurzającym dupkiem", a potem przyłożył mu z całej siły w twarz. Netta ubrana była w typowe wdzianko matki panny młodej w kolorze morelowym . Na głowie miała kapelusz z szerokim rondem. Moja matka natomiast złamała niepisaną zasadę i przyszła ubrana na biało. Zwierzakowi ktoś obciął warkoczyki na brodzie. Miał na sobie nieskazitelny trzyczęściowy garnitur, białą koszulę i szary, jedwabny krawat z wzorkiem w żółte słonie. Wyglądał jak troszkę głupszy i wyższy Robert Redford. Kiedy Marigold uniosła woalkę, okazało się, że nie ma na nosie okularów, a jej makijaż wykonał jakiś ekspert, zręcznie maskując zmarszczki wokół ust. To prawda, drogi dzienniku, że każda panna młoda wygląda pięknie, dopóki podczas weselnych tańców nie zrujnują jej fryzury i makijażu. Denerwowałem się strasznie, wiedząc, że mam wygłosić krótką mowę, ale gdy już zacząłem, słowa przychodziły mi łatwo, i dopiero kiedy moja matka syknęła: „Już wystarczy!", zdałem sobie sprawę, że nawijam tak od przeszło dwudziestu minut. Kiedy zaproponowałem toast za zdrowie druhen, Daisy spojrzała mi prosto w oczy i kusząco oblizała wargi. Nie wiem doprawdy, co mnie wówczas naszło, drogi dzienniku. Był to jakiś nagły i zupełnie szalony przymus, by odbyć powszechną spowiedź przy wszystkich tych ludziach. Poczułem palącą potrzebę wyznania całej prawdy. Puściły hamulce zwykłych towarzyskich skrupułów i już po chwili usłyszałem własne słowa: „Skoro już stoję przed wami i mnie słuchacie, chciałbym ogłosić, że Daisy i ja kochamy się, a nasz romans trwa już od jakiegoś czasu". Zupełnie bezpodstawnie - jak teraz sam doskonale rozumiem - spodziewałem się braw, okrzyków radości, a może nawet kilku wrzasków „juhu!" w amerykańskim stylu, ale nic takiego nie nastąpiło. Usiadłem w absolutnej ciszy, którą przerwało jedynie szurnięcie krzesłem, kiedy Daisy wstała i wybiegła z sali. niedziela 20 lipca Nikt nie wie, gdzie jest Daisy. Z domu w Beeby nad rzeką Wold znikła jej walizka. Posypał się na mnie wczoraj istny grad najprzeróżniejszych oskarżeń. Podniosło się wiele gniewnych głosów, a rozwścieczona Marigold powiedziała, że umyślnie zepsułem jej wesele. Posypywałem więc jak należy głowę popiołem, płaszcząc się i przepraszając Bystrzaka, Nettę Flowers, a także moją matkę, której „narobiłem wstydu przed ludźmi".

Jeszcze dziś rano wysłałem e-mail do dyrektora hotelu, przepraszając go za to, że nie zdołałem zapobiec bójce na parkingu pomiędzy moją matką a matką Marigold, w czasie której przewrócony został wózek pełen czyściutkich i wyprasowanych właśnie rzeczy z hotelowej pralni. Lecz nawet wtedy, kiedy tak się biczowałem, słyszałem w swojej głowie cichutki głosik, mówiący: „Przecież ja tylko powiedziałem prawdę". poniedziałek 21 lipca Dzisiaj wczesnym rankiem Mark B'astard przyszedł wycenić moje mieszkanie. Powiedział mi przy okazji, że każdego ranka przed jego biurem stoją długie kolejki ludzi, którzy machają doń swoimi książeczkami czekowymi, paląc się wprost do tego, by kupić jakieś mieszkanie na Nabrzeżu Szczurów. Szczególnie spodobała mu się moja lodówka, która, niestety, musiała akurat zacząć marudzić o tym, że psują się jajka. B'astard uznał w końcu, że gdyby chlapnąć świeżą farbą i usunąć pułapki na szczury, mógłbym wyciągnąć nawet 220 000 funtów. Potem wyszedł na balkon. - Nikogo nie stać teraz na to, żeby mieszkać w Londynie - powiedział. - Z Leicester dojeżdża się zaledwie siedemdziesiąt minut - dodał, po czym zapytał, dlaczego chcę sprzedać mój apartament. Odparłem, że wzleciałem zbyt blisko słońca. Zrobił zdziwioną minę, ale z całą pewnością nie był bardziej zmieszany ode mnie. Dlaczego to powiedziałem? Co się ze mną dzieje? Dziś wieczorem czytałem znowu Nigelowi na głos tę powieść Dostojewskiego, gdy nagle wrzasnął: - Jezu Chryste! Już dosyć Zbrodni i kary! Uraziło mnie to, drogi dzienniku, ale zdołałem nadać swojemu głosowi lekkie i melodyjne brzmienie. - Chcesz, żebym poczytał ci coś troszkę mniej ambitnego? - spytałem usłużnie. - Nie - odparł Nigel. - Tu nie chodzi o samą książkę, tylko o to, jak ją czytasz. Spróbuj włożyć w to chociaż trochę umęczonej duszy Dostojewskiego, dobrze? Bo na razie czytasz tak, jakbyś był metroseksualistą. - Metroseksualistą? - powtórzyłem zdumiony. - No tak - rzekł z pogardą w głosie Nigel. - Normalnym, heteroseksualnym facetem, który zajmuje się pielęgnacją skóry i projektowaniem wnętrz. Zacząłem czytać dalej, usiłując nadać swojemu głosowi nieco ostrzejsze brzmienie, ale kiedy bohater, Rodion Romanowicz Raskolnikow, albo w skrócie Rodia, usiłował zdecydować, czy ma zabić tę staruszkę, czy nie, Nigel powiedział: - Czytasz to tak, jakby się zastanawiał, czy ma kupić sobie zasłony, czy żaluzje! Graham, pies przewodnik Nigela, wstał, odprowadził mnie do drzwi i wypuścił z domu. Powiedziałem „dobranoc" i usłyszałem, jak ten kundel spuszcza za mną zasuwkę. wtorek 22 lipca Robbie nie żyje. Wczoraj wieczorem zapukał do moich drzwi oficer z jego pułku, kapitan Hayman. Moją pierwszą reakcją na wieść o tym, że Robbie zginął, zabity odłamkiem pocisku z rakietowego granatnika, była ulga, że to nie Glenn. Zrobiłem kapitanowi Haymanowi filiżankę kawy. Ubrany był w wyjściowy

mundur z brązowym trenczem i beżową koszulą. Na piersi miał cały rząd orderów. Spytałem go, dlaczego właśnie ja zostałem oficjalnie powiadomiony o śmierci Robbiego. - Robert podał pana jako najbliższego krewnego - odparł kapitan. - Ale ja wcale nie jestem z nim spokrewniony - odrzekłem. - Był tylko najlepszym przyjacielem mojego syna - dodałem, i spytałem, czy Glennowi nic się nie stało. - Przykro mi, proszę pana, ale nie znam bliższych szczegółów tego wypadku odrzekł. Poprosiłem, żeby zadzwonił i spróbował się czegoś dowiedzieć. Miałem ochotę zapłakać, ale nie mogłem tego zrobić przy tym poczciwym człowieku, którego przysłano do mnie z wieścią o czyjejś śmierci. Spytałem więc, czy Glenn dostanie urlop okolicznościowy. - Nie - odrzekł kapitan Hayman. - W takiej sytuacji przyjaźń nie ma dla armii znaczenia. Powiedział mi jeszcze, że armia zorganizuje Robbiemu pogrzeb i poprosił, żebym wybrał na tę okazję stosowne pieśni i teksty. Ciało Robbiego za kilka dni zostanie odesłane do Anglii wraz z czterema innymi ofiarami. Kapitan dodał, że skontaktuje się jeszcze ze mną pod koniec tygodnia w sprawie pogrzebu. Pół godziny później doszło do rozmowy telefonicznej, której tak się bałem. Zadzwonił Glenn. Powiedział, że to ja jestem winien śmierci Robbiego. - Mówiłeś mi, że walczę o demokrację - krzyczał - a teraz Robbie nie żyje! On nie żyje, tato! Jesteś moim ojcem, nie powinieneś był mnie puścić do Iraku! Powinieneś był mnie powstrzymać! Pozwoliłem mu się wykrzyczeć i poprzeklinać mnie, nawet nie usiłując się bronić, ponieważ chłopak miał absolutną rację. Kiedy mu powiedziałem, żeby spróbował się przespać, odparł: - Po tym, co dziś widziałem, już nigdy nie zasnę. Kiedy zadzwoniłem do pana Carlton-Hayesa, żeby powiedzieć mu o śmierci Robbiego, ten skwitował to krótko: - A to dranie! Wysyłają dzieci, żeby nadstawiały karku na ich plugawych wojnach! Powiedziałem mu jeszcze, że jestem strasznie przygnębiony i nie pojawię się dziś w pracy. środa 23 lipca Jestem moralnym, duchowym i finansowym bankrutem. Cały dzień przeleżałem w łóżku. czwartek 24 lipca Cały dzień przeleżałem w łóżku. Wyłączyłem telefon. piątek 25 lipca Przeleżałem w łóżku całe przedpołudnie. Lodówka powiedziała mi, że warzywa w pojemniku na dole nie nadają się już do spożycia. Jak długo mogłem, ignorowałem jej narzekania. Potem wylazłem z łóżka, wyjąłem z lodówki pojemnik i rzuciłem sałatę Gielgudowi, który wiódł właśnie swoich synów i córki w dół kanału. O wpół do siódmej usłyszałem znad kanału głos pana Carlton-Hayesa. Włożyłem

mój biały płaszcz kąpielowy i wyszedłem na balkon. Mój pracodawca wymachiwał laską przed dziobem Gielguda. Krzyknąłem, że zaraz go wpuszczę, i powiedziałem, żeby wcisnął domofon nr 4. Pan Carlton-Hayes stanowił dosyć niecodzienny widok w tej okolicy. Kiedy tylko wszedł, od razu ruszył ku półkom z książkami i zaczął wnikliwie przeglądać ich zawartość. W końcu wyjął jedną z książek i mruknął: - Walden, czyli życie w lesie Thoreau; czy to jedna z twoich ulubionych książek? Odparłem, że o eksperymencie Thoreau z naturą czytałem, kiedy miałem dziewiętnaście lat, i uznałem, że proste życie jest dla prostaków. Pan Carlton-Hayes położył książkę na moim stoliku i powiedział: - Może powinieneś przeczytać to raz jeszcze. Brzmiało to tak, jakby dawny lekarz rodziny zostawiał receptę dla swych podopiecznych. Nie mogłem poczęstować go kawą czy herbatą, ponieważ w domu nie było mleka, kawy ani herbaty. Otworzyłem więc butelkę wina i usiedliśmy na balkonie, przypatrując się małym łabędziom. Pan Carlton-Hayes zapytał, dlaczego do niego nie zadzwoniłem. Powiedziałem, że sparaliżował mnie wstyd i nie byłem w stanie zmusić się do tego, by z kimkolwiek porozmawiać. - Wierzyłem im, kiedy mówili, że nasz kraj musi przystąpić do wojny - rzekłem i nawet zachęcałem własnego syna, żeby wziął udział w walce. Powiedziałem mu całą prawdę o wszystkim tym, co złego działo się ostatnio z moim życiem, a na koniec przyznałem się do tego, że już prawie od roku żyję zdecydowanie ponad stan, wydając pieniądze, których nie posiadam, i w rezultacie jestem teraz zmuszony sprzedać mój apartament. Pan Carlton-Hayes nalał mi kolejny kieliszek wina i rzekł: - Wzleciałeś zbyt blisko słońca, jak Ikar, i stopiły ci się skrzydła, mój drogi, ale ja nie pozwolę, byś tak jak on wpadł do morza. Nie mogę prowadzić księgarni bez ciebie. Bernard to pijak, i naprawdę mam nadzieję, że niebawem pójdzie swoją drogą. Zaczyna się robić męczący. Powiedziałem mu, że mam romans z Daisy, siostrą Marigold. Wyjął fajkę, nabił ją aromatycznym tytoniem i zapalił. - Miłość wszystkich nas zmienia w głupców - rzekł po chwili. - Trzydzieści kilka lat temu ja i Leslie porzuciliśmy naszych ówczesnych partnerów, żeby być razem. Wywołało to wtedy straszny skandal, ale nie ma dnia, żebym, patrząc na Leslie, nie stwierdzał, że postąpiłem słusznie. Dodał, że często rozmawia o mnie z Leslie, i że byłoby miło, gdybyśmy kiedyś spotkali się we trójkę. Kazał mi przyrzec, że postaram się mimo wszystko przyjść jutro do pracy. Dodał, że zarabiamy teraz całkiem nieźle dzięki niedawnym zmianom i innowacjom w sklepie, i chce porozmawiać ze mną o mojej pensji. sobota 26 lipca Ostatniej nocy prawie nie spałem. Cały czas prowadziłem w głowie skomplikowane obliczenia, usiłując dojść do tego, kiedy pozbędę się długów. Wyszło na to, że jeszcze jako emeryt będę spłacał raty z mojej karty kredytowej. Nie ma takiej możliwości, bym wpłacił za jednym zamachem całą sumę, więc odsetki będą sobie rosły

i rosły z każdą minutą i każdym uderzeniem mojego serca. O wpół do czwartej wstałem i zacząłem spacerować po mieszkaniu, ale wszystkie artykuły konsumpcyjne trwałego użytku, na które tak beztrosko wydałem cudze pieniądze, zdawały się ze mnie szydzić w bladym świetle budzącego się dnia. Mijając lodówkę, słyszałem, jak mówi: „Bankrut! Bankrut!". Poszedłem do pracy, gdzie pan Carlton-Hayes zgotował mi bardzo gorące i czułe powitanie. Potem, jąkając się i rumieniąc, oświadczył, że Leslie i on rozmawiali wczoraj wieczorem i doszli do wniosku, że sklep może mi płacić dodatkowe dwieście funtów miesięcznie. Teraz z kolei ja się zarumieniłem i zacząłem mu dziękować, jąkając się przy tym. Wreszcie odwróciliśmy się od siebie, i zajęli czymś pilnym w przeciwległych rogach księgarni. 1 Koran, przekład Józefa Bielawskiego.

2004 sobota 21 lipca Dziś przypada pierwsza rocznica śmierci Robbiego. Rano matka przyniosła do nas list z wczorajsza datą. Adrian Mole Stary Chlewik nr 1 Posesja Chlewki Bottom Fidel Lower Lane Mangold Parva Hrabstwo Leicester Drogi Panie Mole! Jak z pewnością czytał Pan ostatnio w prasie lub wywnioskował na podstawie raportu Butlera, pan Tony Blair przyznał, że nie istniała iracka broń masowego rażenia, która mogłaby w ciągu 45 minut znaleźć się na pozycjach wyjściowych do ataku na Cypr. Mam nadzieję, iż teraz przestanie mi się Pan już naprzykrzać i prosić listownie o zwrot zaliczki w wysokości 57 funtów i dziesięciu pensów. Być może zechce Pan zwrócić uwagę, że do dzisiejszego dnia na wojnie zginęło sześćdziesięciu brytyjskich i ponad tysiąc amerykańskich żołnierzy. Szacuje się również, że śmierć poniosło dziesięć do dwudziestu tysięcy Irakijczyków. Nikt nie wie z całą pewnością ilu, gdyż nie notowały tego żadne oficjalne organy. Z poważaniem, Johnny Bond Latesun Travel Ltd - Napisz do niego i przyznaj, że to on miał rację - zasugerowała Daisy. O czwartej po południu poszliśmy z Daisy i małą Grace w wózku do Mangold Parva, żeby kupić „Leicester Mercury". Mnie samemu właściwie wcale nie brakuje samochodu, ale Daisy mówi, że źle jej się chodzi po bitych wiejskich drogach w butach na wysokim obcasie. Wracając do Chlewików, mijaliśmy moją matkę i Zwierzaka, którzy przeczesywali pracowicie żywopłoty w poszukiwaniu dojrzałych malin i karmili nimi siedzącego na wózku ojca. Mój biedny staruszek jest teraz jak sir Clifford Chatterley, a matka i Zwierzak jak Connie i Mellors. Ale ten menage a trois zdaje się nawet odpowiadać owym dzieciom wyżu demograficznego. Matka wyjęła Grace z wózka i powiedziała do małej tłuścioszki: - Och, moja śliczna, mogłabym cię zjeść żywcem! Zwierzak ułamał gałązkę perzu, a Grace złapała ją w swoją małą pulchną piąstkę. Kiedy dotarliśmy do domu, otworzyliśmy gazetę na stronach z nekrologami i przeczytaliśmy wspomnienia o Robbiem. Były tylko dwa: jedno ode mnie i jedno podyktowane przez Glenna, który jest teraz w Bośni. Szeregowy Robert Patrick Stainforthzginął na posterunku w Iraku 21 lipca 2003 roku. Wysłano go tam dlatego, że próżni i aroganccy ludzie chcieli tej wojny. Robbie zginął straszną śmiercią. Miał zaledwie osiemnaście lat. Szeregowemu Robbiemu Stainforthowi Starcy rozparci wygodnie przy biurkach, Co bomby na ciebie zrzucali, Już nigdy nie zaznają snu, Bo w głębi serca wiedzieli doskonale, Że posłali młodych na śmierć tylko po to, By napoić molocha Zachodu Tym, czego najbardziej mu brak: Ropą. A. A. Mole Robercie Patricku Stainforth (Robbie), byłeś najlepszym kumplem na świecie.

Oto wiersz, którego w Iraku zdążyłeś nauczyć się na pamięć: Glenn Bott-Mole Ocaleni Na pewno wkrótce wydobrzeją; jeszcze Wstrząs i napięcie jąkać im się każe. Pewnie, że chcą się „znowu przejść po mieście", Ci chłopcy, którzy mają starców twarze. Wkrótce zapomną tamte straszne noce, Duchy przyjaciół, co zginęli przy nich, Sny we krwi całe. Dumni będą potem, Że na tej wojnie dumę utracili... Ci chłopcy groźni, co w bój szli ochoczo; Dzieci, z obłędem, nienawiścią w oczach. Siegfried Sasson, październik 1917 niedziela 22 lipca „Szczęśliwi ludzie nie prowadzą dzienników". Tak powiedziałem Daisy dzisiaj rano w łóżku. - To dlaczego znowu zaczynasz pisać? - spytała, nieco zaniepokojona. - Zastanawiam się nad autobiografią - odparłem. - Ależ, Kipling, dla mnie jesteś niezwykle interesującym facetem - rzekła Daisy tylko jakoś nie jestem pewna, czy inni też tak uważają. No wiesz, chodzi mi o to, że mieszkasz w zaadaptowanym na dom chlewiku z żoną i dzieckiem, jeździsz na rowerze do pracy, przyjeżdżasz z powrotem, bawisz się z Grace, pracujesz w ogródku, kładziesz się do łóżka, czytasz, kochasz się ze mną i idziesz spać. O czym tu pisać?

NIE KUPUJ KSIĄŻEK "ZABEZPIECZONYCH" DRMem! książki są dla wszystkich!