Lista leppera

Andrzej Lepper

Warszawa, 2002

Moja książka pokazuje 10 - letnią walkę Samoobrony. Zrodziła nas potrzeba obrony ludzi biednych i bezrobotnych, którzy nie bali się skierować swoich sił do walki z przerażającą grabieżą majątku narodowego, z pazernym bogaceniem się elit i okradaniem kraju.

Drogi Czytelniku Wstęp Mowa do obrazu, czyli do elit Biedni, wykończeni Władcy i poddani Dwór prezydenta Prywata czy prywatyzacja Balcerowicz musi odejść Rzeczpospolita aferalna Nietykalne elity Ostrożnie z Unią Europejską

DROGI CZYTELNIKU, Warszawa, 2002 Polacy Obudźmy Się!!! Polska Ginie!!! Polska w Potrzebie!!! Przekazuję w Twoje ręce moją książkę o zatrważającej biedzie i dramatach bezrobotnych, aferach i łapówkarstwie, oszustwach politycznych i gospodarczych polskich elit, niszczeniu wsi i pogardzie dla biednych rolników, bogactwie dworu Prezydenta Rzeczypospolitej Pana Kwaśniewskiego i jego służebnej funkcji wobec ludzi bogatych. Moja książka pokazuje 10-letnią walkę Samoobrony. Zrodziła nas potrzeba obrony ludzi biednych i bezrobotnych, uczciwych i przedsiębiorczych, ale pokrzywdzonych przez system finansowy, którzy nie bali się skierować swoich sił do walki z porażającą grabieżą majątku narodowego, z pazernym bogaceniem się elit i okradaniem kraju. Mnożą się afery, łapówki, kradzieże. A sprawiedliwość milczy, kluczy, nie zjawia się. Bezkarni pozostają ludzie, którzy kradną setki milionów złotych. Dlaczego?!!! Jeden z największych Polaków XX wieku powiedział: Na czym polega mój program... „Bić k...y i złodziei”. Był to program walki Józefa Piłsudskiego. Idziemy tą samą drogą i nigdy z niej nie zejdziemy. Na nic się zdadzą groźne przepowiednie mediów i różnej maści polityków. Nazywają nas chamami. Od czasów nowożytnych dzielono Polaków na panów i chamów. Tak było w… „Ogniem i mieczem”, tak było w II Rzeczypospolitej, tak jest i teraz. Ten polski cham nie zgubi, Panie Prezydencie Kwaśniewski, posiadanego złotego rogu. Nikt go nam nie darował. On jest nasz. To jest nasza siła i determinacja, nasza wiara w zwycięstwo. Ten złoty róg wzywa dziś ludzi: - biednych

- bezrobotnych, - okradzionych, - pogardzanych, - odważnych do walki o swe prawa, o swoją godność, o swoje prawa do dostatniego życia. O tym jest moja książka.

Składam serdeczne podziękowania uczonym, pracownikom UOP-u, biznesmenom, dziennikarzom, związkowcom, moim przyjaciołom i współpracownikom z Samoobrony, którzy pomogli mi w opracowaniu niniejszej książki.

Andrzej Lepper WSTĘP Warszawa, 2002 O władzy w Polsce mówi się… „oni”. Oni rządzą, oni uchwalają, oni dają, oni zabierają, oni pozwalają albo nie pozwalają żyć. Największym sukcesem Samoobrony jest to, że o nas Polacy nie mówią… „oni” tylko… „my”.

W ostatnich wyborach parlamentarnych my pokazaliśmy im, że nie wszyscy w Polsce są bezwolnym narzędziem w rękach polityki, czyli władzy. Odebraliśmy im ową pewność ich dominacji. Zdobywając poparcie więcej, niż co dziesiątego wyborcy, upomnieliśmy się o to, co nasze. I to właśnie budzi największą wściekłość i ich, czyli elit politycznych. Postsolidarnościowych i postkomunistycznych, jak oni przezywają się nawzajem...

Najpierw mówili o… „niespodziance” wyborczej, potem o… „szoku”, w końcu nazwali rzecz po imieniu: Samoobrona to niebezpieczeństwo. Ale nie -jak mówią oni niebezpieczeństwo dla porządku prawnego, dla demokracji, dla wolności, lecz niebezpieczeństwo dla nich samych. Dla ich wiecznie dobrego samopoczucia, dla ich buty, arogancji, dla ich pogardy wobec coraz większej części społeczeństwa.

Jestem niebezpieczeństwem! Nie dlatego, że chcę wysadzić ich z wygodnych foteli, z którymi zdążyli się zrosnąć. Nie, dlatego też, że stoję im ością w gardle kpiąc z ich wystąpień, że hamuję ich owczy pęd do Europy, że psuję im szyki w ich tajemniczych rozgrywkach, w których obywatelom przypisali role najwyżej obserwatorów. Samoobrona i Lepper są niebezpieczni, ponieważ stworzyli siłę, która po raz pierwszy od wielu lat odważyła się publicznie mówić prawdę, całą prawdę i tylko prawdę.

Broniąc się przed prawdą, mówią, że Samoobrona i Lepper to hańba. Krzyczą, że aktywne wystąpienia w obronie rolników, kupców, tysięcy ludzi tracących pracę - są hańbą. Że nazwanie po imieniu postępowania ministra spraw zagranicznych, który co innego mówi w Warszawie, a co innego w Brukseli - jest hańbą. Że publiczne wspomnienie o korupcji, śmiertelnej chorobie polskich elit politycznych - jest hańbą. A ja mówię, że haniebne jest łapówkarstwo, bezkrytyczne podlizywanie się strukturom europejskim oraz niszczenie rodzimego przemysłu, rzemiosła i przedsiębiorczości. Haniebne jest porównywanie z Hitlerem tego, który, wbrew pełnym hipokryzji obyczajom, mówi głośno społeczeństwu o tym, o czym i tak wszyscy wiedzą. Samoobrona jest obecna na polskiej scenie politycznej od 10 lat. Przez ten czas była ignorowana, wykpiwana, atakowana przez prasę i siły tzw. porządku publicznego. Ale to, co spotyka Samoobronę od pół roku, czyli od czasu gdy z woli wyborców pojawiła się w Sejmie, nie jest już zwykłą walką z przeciwnikiem politycznym, tylko wściekłą obroną posad i wpływów. Tzw. establishment poczuł, że jego niezachwiana od lat pozycja jest zagrożona. Że oto znalazła się sita, która jest zdolna do zmiany dotychczasowego układu. Od lat głośno mówię o tym, co widzę wokół siebie. Mówię o tym, że polskie społeczeństwo ubożeje. Że bezdusznie prowadzona polityka gospodarcza elit odziera naród z godności, z szacunku do samego siebie. Że bieda wyzwala w ludziach najgorsze instynkty i poniża. Że panujące stosunki ekonomiczne powodują coraz większy i coraz bardziej dramatyczny podział społeczeństwa na dostatnią mniejszość i biedną większość. Kierując się danymi ekspertów, ostrzegam przed tragedią narodową. To, jak taka tragedia może wyglądać, pokazują ostatnie wydarzenia w Argentynie, gdzie przecież podstawowe wskaźniki ekonomiczne nie były przed wybuchem społecznym gorsze niż w Polsce.

Samoobrona i Lepper złą prywatyzację mają odwagę nazywać rabunkiem, politykę kredytową - lichwą, a śladową ochronę socjalną -jałmużną. Nie musimy społeczeństwu mydlić oczu, używając gładkich słów, nieoddających grozy sytuacji, w jakiej znalazła się Polska.

O tym będzie ta książka. Ani to dzieje Samoobrony, ani autobiografia Leppera... Będzie to prawdziwa do bólu fotografia Polski. W prawdziwym świetle pokażę przemiany ekonomiczne, na których zarobiły jednostki, a straciły masy. Przedstawię mechanizmy rządzące międzynarodowym wyzyskiem jednych narodów kosztem innych. Wymienię nazwiska tych, którzy dzierżąc władzę, sprowadzili Polskę do roli wasala Europy.

Jestem głosem biednych, upokarzanych i poniżanych. Powiem, kto i za jakie korzyści doprowadził nas do takiego stanu. Wyliczę każdego dolara wywiezionego za granicę i każdą złotówkę nieuczciwie zarobioną przez reprezentantów władzy* Nie będę nikogo chronił, ani niczego ukrywał. Ponieważ Samoobrona i Andrzej Lepper nie byli, nie są i nigdy nie będą… „onymi”. My jesteśmy… „my”.

MOWA DO OBRAZU, CZYLI DO ELIT Warszawa, 2002

Drugiego dnia szóstego posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej IV kadencji, 29 listopada 2001 r., wchodziłem na trybunę sejmową po to, by wreszcie wygarnąć całą prawdę. Miałem oczywiście na uwadze, że za chwile większość moich sejmowych kolegów (sic!) odwoła mnie z funkcji wicemarszałka, ale nie czułem ani żalu, ani nienawiści, ani nawet rozczarowania. Każdy, kto obserwuje życie polityczne w Polsce, wie, że pozbawienie mnie wysokiej funkcji parlamentarnej, wynikającej z Konstytucji i zwyczajów sejmowych, jest zwykłym rewanżem małych ludzi. Strach przede mną, przed popularnością Samoobrony kazał im posunąć się do aż takiej brudnej rozgrywki. Przywitały mnie śmiechy i inne gesty lekceważenia. Rechotali zwłaszcza reprezentanci SLD, Platformy Obywatelskiej oraz Prawa i Sprawiedliwości. Z przemówienia w Sejmie 29 listopada 2001 r. (zapis wg stenogramu):

Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Myślę, że trochę kultury Wysoka Izba zachowa, zarówno jedna, jak i druga strona. (Poruszenie na sali) I po co ta dyskusja? Na szczęście w tym parlamencie są siły narodowe, polskie: Liga Polskich Rodzin i Samoobrona; na cale szczęście. (Oklaski) (Głos z sali: Cha, cha, cha...) Co by było, gdyby tych sił nie by to? I co? I dzisiaj wam to przeszkadza, tak? My wiemy, w czym wam to przeszkadza. Iz tej trybuny padną te prawdy, na które odpowiecie; odpowiecie, zobaczymy, co zrobicie. A musicie wiedzieć jedno, że to nie jest straszenie. To wszystko jest nagrane. I kaseta z waszego zachowania tu... (Glos z sali: Nie strasz.)... w tej Wysokiej Izbie pójdzie do każdej gminy. Wyborcy zobaczą, jak wy ich traktujecie. Śmiejecie się z handlowców na bazarach, śmiejecie się z tego, że mówi się, że ktoś rozkrada Polskę, że ktoś przez 12 lat doprowadził do sytuacji, gdy 3 milionów ludzi są bez pracy? Śmiejcie się dalej. (Oklaski) Mówicie o kulturze politycznej. To przecież większość z was, ugrupowania wasze, przefarbowani również, w garniturach, w krawatach, pachnący perfumami takich firm: jak Dior, Chanel, głaskaliście się nawzajem przez 12 lat. I tak się głaskaliście, że dzisiaj jest całkowity krach polskiego przemysłu: przemysłu ciężkiego, lekkiego, rolnictwa, małej i średniej przedsiębiorczości, handlu i usług. Z Polski daliście zrobić rynek zbytu dla nadwyżek produkcyjnych Zachodu. Wy to dokładnie wiecie. Wam tego nie trzeba mówić. O waszej kulturze i odpowiedzialności za państwo i społeczeństwo świadczy stan służby zdrowia, nauki, edukacji, służb mundurowych, wojska i policji, straży granicznej, straży pożarnej i innych. Nazajutrz Gazeta Wyborcza napisała, że kiedy skończyłem 40-minutowe przemówienie, na sali plenarnej zapanowała kompletna cisza. Nieprawda. Cicho zaczęło się już robić podczas mojego wystąpienia. Posłowie słuchali tego, co mówię; zasłuchani byli zwłaszcza ci, którzy nigdy by nie mieli odwagi tak przemawiać: wprost, celnie, bez owijania w bawełnę. Z przemówienia w Sejmie 29 listopada 2001 r.:

Mówicie, że jestem niekulturalny, używam słów nieparlamentarnych, a ja tylko powtarzam to, co ludzie mówią, którzy was też m. in. wybrali. Z tej trybuny przestrzegam was: jeżeli natychmiast nie zmienicie polityki społeczno-gospodarczej i finansowej państwa, to te kanalie, śmierdzące kości, rózgi, zjazdy i marsze gwiaździste oraz gnojowica przyjadą tu, pod parlament upomnieć się o swoje prawa, bo to jest prawo ludzi. Ludzie nie chcą nic więcej, tylko chcą godnie żyć. Wy mówicie o prawie? A co to jest? Konstytucja. To po co uchwalaliście ją, po co zapisywaliście prawo człowieka do sprawiedliwości, do godnego życia, równości wobec prawa, bezpłatnej nauki, służby zdrowia? Po co to robiliście? Zapomnieliście zapisać jednego, że to wszystko zagwarantujemy ludziom, kiedy będzie nas stać. O tym zapomnieliście. Mogliście to zapisać, naród by rozumiał, że rządu nie stać. Tego zapisu brakuje. Czy się komuś podoba, czy nie, czy są pieniądze, czy nie ma, ludziom godne życie się należy, bo ludzie nie chcą nic za darmo, ludzie chcą ciężko, uczciwie, rzetelnie pracować, ale za tę pracę chcą godnie żyć, i tego im nie zapewniacie. (...) Mówi się w Polsce, że nie ma innej drogi. Panie premierze, dobrze, że pan marszałek zgodził się, bym mógł zabrać głos, nie będę przedłużał za bardzo, ale chciałbym powiedzieć: jeżeli nie zrobicie porządku, jeżeli nie pójdziecie inną, nową drogą, jeżeli nie zmienicie polityki finansowej państwa, to ja w tej chwili z tej trybuny mówię, że ten Sejm nawet pół roku nie przetrwa, bo ludzie tego po prostu nie wytrzymają. To już jest całkowity krach. Codziennie padają przedsiębiorstwa, codziennie setki łudzi tracą pracę, wyrzuca się ludzi na bruk, nie daje się im nic w zamian. Planujecie jeszcze mniej pieniędzy na opiekę społeczną, na zasiłki, bo 20 czy 30 zł miesięcznie to jeszcze za dużo dla rodziny, chcecie jeszcze mniej dać. Panie premierze, życzyłem panu zawsze i życzę najlepiej, ale jeżeli pan będzie brnął w tym kierunku, to naprawdę wspólnego języka nie znajdziemy. Oczywiście, największe emocje wzbudził końcowy fragment mojego wystąpienia, w którym pytałem o korupcję wśród klasy politycznej, wymieniając niektórych jej członków z imienia i nazwiska. Wiedziałem, co mówię. Z przemówienia w Sejmie 29 listopada 2001 r. (zapis wg stenogramu): Panie Pośle Piskorski! Czy prawdą jest, że w hotelu Victoria spotykał się pan czterokrotnie z niejakim panem S. Było to 7 marca 1998 r. i wtedy wręczył panu 50 tysięcy dolarów. Po raz drugi 16 lipca 1999 r. wręczy l panu 120 tysięcy dolarów. Trzeci raz, 23 października -110, czwarty raz, 17 kwietnia 2000 r. -150.... że pan Olechowski 17 listopada 2000 r. o godzinie osiemnastej w kawiarni czy restauracji u Grosslera...

(Głos z sali: Gesslera.)Gresslera, tak, przepraszam. (Głosy z sali: Gesslera.) Obojętnie jak; wiemy, o co chodzi. (Głosy z sali: Wiadomo, o co chodzi?) To wiecie, o co chodzi? A, to dobrze, że wiecie, o co chodzi. (Wesołość na sali, oklaski) Myślałem, że nie wiecie. Wiecie, o co chodzi. Niech odpowie po prostu, bo prokurator spyta o to. Ja zwrócę się do prokuratora, boja, powtarzam, sędzią nie jestem.... przyjął kwotę około 2 milionów dolarów na kampanię wyborczą. Warn nie trzeba pieniędzy na partię. Wam na kampanię nie trzeba pieniędzy. No po co wam? Te billboardy to wam z nieba spadają. Aniołki płacą za to, tak? (Oklaski) Te kampanie to też ciekawa sprawa z waszej strony. Po co wam pieniądze? Wam nic nie trzeba. A czy jest prawdą, że również, no, niestety posłowie Sojuszu Lewicy... Też zapytam prokuratora. Pan minister Cimoszewicz w hotelu Victoria 4 marca 2001 r. Tak, kiwajcie głowami. Ja wiem, co mówię. Zapuszkujecie mnie. Pchajcie, znajdziecie dyspozycyjnych sędziów, tylko wysłuchajcie: 120 tysięcy dolarów. Następnie pan minister Szmajdziński.… „Carringtona” pan zna. 50 tysięcy. Ja pytam: Czy tak było? Do sądu, do prokuratury te dokumenty trafią. Co zrobi prokuratura, zobaczymy. A może byście panowie tak pojechali razem: pan Szmajdziński, pan Tusk i pan Cimoszewicz, na mecz do Wrocławia, Śląsk Wrocław. Pojedźcie tam na ten mecz. Tam w hotelu Wrocław między godziną dziewiątą a dziewiątą trzydzieści, 20 kwietnia 2001

r., jeden z was (nie wiecie, który, to porozmawiajcie ze sobą) podobno, ja nie twierdzę, że tak było, podobno otrzymał kwotę 350 tysięcy dolarów od niejakiego pana S. Jeszcze pan Schetyna też widział to. Panie Tusk, sprawa spotkania pana z nieżyjącym… „Pershin-giem”. Nie wiem, czy miała miejsce; może pan... Zaprzeczycie na pewno temu. 10 lipca 1998 r. podobno pożyczył panu 300 tysięcy zł. Ja kończę. Odpowiecie na to, że to nieprawda, że to jest niczym, to jest nieprawda, co ten Lepper opowiada... No pewnie, że tak odpowiecie. Natomiast te dokumenty na ten temat istnieją i mówię wam, że są zdeponowane w odpowiednich miejscach. Obojętnie, co by mi się stało (bo pogróżki już były), te dokumenty ujrzą światło dzienne. Ujrzą światło dzienne i zobaczymy, co wtedy powiecie. O kontach w bankach szwajcarskich nie będę mówił, ale Wysoka Izba wie dokładnie, że 5 miliardów dolarów jakoś zginęło z Polski. Prasa ogłosiła, że zostały wywiezione w torbach i walizkach. 5 miliardów dolarów. Co to jest? Czy ktoś się tym zajął? Czy ktoś odpowiedział napytanie, czyje to byty pieniądze? A może… „Super Express” kłamał? Może i kłamał. O mnie też kłamią nieraz. Ale tak poważną sprawę należało wyjaśnić, i to bardzo szybko. Tego nie zrobiono. Co do pana Cimoszewicza, który obraził się na mnie, ja swoje wykonałem, przeprosiłem, powtarzać tego nie będę. Natomiast chciałbym powiedzieć: Czy zna artykuły z… „Naszej Polski” i z… „Gazety Polskiej”, która oczywiście dużo bzdur pisze, ale czy w tej sprawie, prestiżowej, swojego ojca, założył sprawy? Czy założył sprawy? Bo jeżeli nie, to marny syn, że nie broni ojca przed takimi pomówieniami. Marny syn. Czy zna decyzję kierownika Urzędu Represjonowanych z 7października 1992 r.?

do

Spraw

Kombatantów

i

Osób

To by było tyle mojego wykładu. Myślę, że wszystkim się bardzo podobał. (Oklaski) A teraz państwo podejmiecie decyzję, tylko jedną, odwołacie mnie ze stanowiska wicemarszałka Sejmu. I ja wam za to wszystkim serdecznie dziękuję. Dziękuję, panie marszałku. (Oklaski) Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Jako wicemarszałek mam dostęp do wielu dokumentów i wielu ludzi z dokumentami przychodzi. Tego wcześniej nie było, bo nie

mieli do kogo pójść, bo jak poszli, to dokumenty szły do szuflady. Teraz ludzie mają odwagę i ja wiem, już teraz wiem, że odcięcie mnie od dokumentów, od dostępu do nich to jest celem odwołania mnie. Dziękuję bardzo. (Oklaski) Gdy skończyłem, rzeczywiście było cicho jak makiem zasiał. Ale wkrótce miała się zacząć wrzawa, głównie medialna. Politycy niemal wszystkich opcji oskarżali mnie o każdy możliwy niecny czyn, jak gdyby chcieli przekrzyczeć własne sumienia. W atakach wściekłości nie ustawali zwłaszcza przedstawiciele SŁD i Platformy, poruszeni podanymi przeze mnie informacjami na temat ich partyjnych towarzyszy. Pani minister Barbara Piwnik - jak wiadomo - wszczęła przeciwko mnie śledztwo z urzędu, choć jako wicemarszałek Sejmu, poseł i obywatel miałem prawo oraz obowiązek powiedzieć to, co powiedziałem. Prasa prześcigała się w dyskredytowaniu Bogdana Gasińskiego - człowieka, który poinformował mnie o łapówkach dla trzech polityków Platformy i dwóch polityków (ministrów!) SLD. Z przemówienia w Sejmie 25 stycznia 2001 r.: Proszę państwa, sprawa następna to jest sprawa wiarygodności świadka. Podważa się wiarygodność świadka - świadek niewiarygodny, świadek taki i taki, świadka zamyka się. Dlaczego tego świadka wcześniej, kiedy dostarczył dokumenty do prokuratury w Olsztynie, nawet nie przesłuchano? Może być niewiarygodny, może być, załóżmy, psychiczny, ale dlaczego tego świadka nie przesłuchano w ogóle, tylko postępowanie umorzono, a pani minister odłoży la wszystko ad acta? Co to za sprawa, jakiś tam Gasiński, po co się tym w ogóle zajmować? Tak, Wysoka Izbo, tak się dzieje u nas w kraju. Sprawy, które przedstawiono, to jest to oczywiście wszystko kłamstwo. Firma Inter Commerce. Pan Rudolf Skowroński nie wręczał nikomu łapówek, a w Łodzi dostał areszt za łapówkę pod budowę Carrefoura. Dostał areszt. Powiedziałem z tej trybuny, że za to pan Piskorski m. in. też prawdopodobnie dostał łapówkę. To niemożliwe. Prezydent Łodzi to łapówkarz, ale Piskorski to święte dziecko nowego ustroju, gdzież on może być przestępcą. On przecież nie może nim być, jemu tak dobrze z oczu patrzy. On taki mity, elegancki jest. Prezydent? Wiadukty się sypią w stolicy. Nie ma pieniędzy na nie. On wydal na to, żeby zmienić system biletów autobusowych 150 milionów zł, a zapisał, że na wszystkie wiadukty trzeba 130 milionów zl. I nie ma, ale system biletowy działa. Działa, dobrze, wzięto się za to dobrą kasę. Gasiński jest niewiarygodny w tej sprawie. (...) Wszystko się podważa. To jest niemożliwe. Ale też główny inspektor ochrony środowiska przystał pismo w sprawie by dla zakopanego nad jeziorem Śniardwy i w dwóch innych miejscach, co mamy nagrane na kasetach, gdzie jeszcze do dzisiaj... Już

w tej chwili na pewno nie, ale kiedy tam była ekipa, to nagrała to, byty tam porozwalane kości na zewnątrz. Inspektor ochrony środowiska przesyła pismo mówiące, że tak, są doły, ileś bydła tam jest, ile trzody, nie może nawet stwierdzić, ale nie może tego odkopać, bo mogłaby wybuchnąć epidemia, zaraza jakaś. Nie, to już szkoda słów. To już brakuje słów. Jezioro Śniardwy. Tam ludzie się kąpią. Człowiek zawsze, kąpiąc się, wody troszeczkę połknie. Tam są cieki wodne i są te doły, jest to tam zakopane. Stwierdzono to. Ale tego odkopywać nie będą, boby mogła być jakaś zaraza, epidemia. To ona sama wybuchnie zaraz. Za 10 czy 15 lat powiedzą, że w Klewkach są wody skażone. Ale o tym, że mówiłem o tym z tej trybuny, to nie. Napisał on w piśmie, że był tam wąglik, ale nie napisał nawet ile, tylko dokładnie tak: łat temu był tam wąglik. Ile lat? 3, 30, 300 lat temu? To jest pismo urzędnika państwowego:… „lat temu był tam wąglik”. On nie był bojowy, bo jakże ma być bojowy. Bojowy to powstaje dopiero na pożywce. Ten nie był bojowy. Dobry wąglik, pogłaskać go tylko. Proszę państwa! I teraz. Z tych niby oskarżanych przeze mnie, którym zadałem pytania, żaden nie obraził się, żaden doniesienia nie złożył do prokuratury. Tu siedzieli, w lawach sejmowych, w lawach rządowych. Pan premier Miller wyszedł usprawiedliwiać ich. Pan marszałek zapytał: Czy ktoś z wnioskodawców chciałby zabrać głos? A wnioskodawcą były te dwie partie. Żaden nie wyszedł. Piskorski zawsze uśmiechnięty, jakiś wtedy był zielony, widziałem tutaj. Inni jakby ich wbiło w fotele - nie wiedzieli, co mają ze sobą robić. Żaden nie miał odwagi wstać. Skończyły się obrady i co robi pan Piskorski? Dziennikarze go pytają, a on odpowiada, żebym nie czytał całości, mówi m. in., że z tym śmieciem nie będzie się sądził. Czy poda do sądu? Nie poda do sądu, bo ze śmieciem nie będzie się sądził. On mnie tak nazwał, stwierdził, że jestem śmieciem. Gdzie jest pani prokurator Piwnik? Nie ma jej. Prokuratura po doniesieniu jednego z naszych wyborców, Samoobrony, wszczęła procedurę, zawiadomiła go, że jest wszczęta procedura, co z tego będzie, zobaczymy, czy będziemy głosować nad cofnięciem immunitetu posła Piskorskiego w tej sprawie, bo w innej będziemy, i to niedługo, w sprawie kryminalnej Piskorskiego będziemy glosować, chyba że te macki prowadzą tak wysoko, że nie będziemy. Afera PZU Życie, firma PressNet to właśnie Piskorski, proszę państwa. Już dziś nie jest tam, on już dzisiaj nie ma majątku, zbiedniał - napisał… „Super Express” - biedak. Mam dwa pokoje, jako wicemarszałek mieszkam w Sejmie w dwóch pokojach, nie zabrano mi tego jeszcze. Panie Piskorski, zagrodzimy jakoś, przyjmę pana, jak pan nie ma gdzie mieszkać. Przyjmę pana jako katolik, jako chrześcijanin, przyjmę pana, jakoś się prześpimy, na noc mocno zamkniemy drzwi, jeżeli pan nie ma gdzie mieszkać. Majątek na Żonę. Ja na żonę majątku nie przepisałem i nie przepiszę, pomimo straszeń tych panów, że wytoczą mi procesy cywilne, żebym im płacił odszkodowania. Wytoczcie te

procesy, proszę bardzo, ja majątku nie przepiszę. Zobaczymy, kto wygra. Czas pokaże, kto miał rację. Teraz, proszę państwa, na koniec opinie biegłych. Zarzuca się, pani poseł sprawozdawca też to mówiła, ale jest opinia biegłego: Włodzimierz Grodzicki. Na podstawie psychologicznej analizy wypowiedzi Gasińskiego stwierdzam, że świadek ten nie ujawnia skłonności do konfabulacji. Jego zdolność do spostrzegania, podobnie jak sprawność umysłowa, funkcjonuje prawidłowo. Później oczywiście są wywody, że może tam być coś innego. Drugi biegły, pan Cabaj, psychiatra, też stwierdza, że żadnych zmian nie zauważa: ma zdolność postrzegania i odtwarzania spostrzeżeń prawidłowo. Luk nie ma, żebym musiał uzupełniać to w jakiś sposób. A prokurator stwierdził, że to jest człowiek psychiczny. Dzisiaj u nas prokurator jest psychiatrą, psychologiem, od razu adwokatem oskarżonych - pięknie. Doszliśmy do tego, co było w łatach 50. dajcie człowieka, a paragraf znajdziemy. Wychodząc z tej sali 29 listopada, poseł Sojuszu Lewicy, poseł Zemke - TVN 24 na żywo to puszczał... Pan redaktor pyta go: Co będzie z Lepperem? Immunitet trzeba zabrać. Ale mówi: immunitet przecież nic nie daje, mandat będzie Lepper miał nadał, to co wam daje, że będziecie sądzić. Lepper będzie robił reklamę sobie, swojej partii? Czy można zabrać mandat? A pan poseł miał przy sobie jakąś książeczkę, nie wiem, chyba regulamin Sejmu, mówi: jakby tak dobrze w Kodeksie Karnym poszukał, to coś by tam znalazł. Wyszyński Andrzej przypomina się od razu. Wyszyński Andrzej: enkawudzista, który mówił: Dajcie człowieka, a paragraf znajdziemy. To samo dzieje się tu.Piskorski. Z niczego się nie wycofuję, dowody na to, co mówiłem, przekazałem prokuraturze i teraz spokojny czekam na wyniki śledztwa. O pośle Piskorskim nie zmieniłem opinii. Ani o jego gigantycznym majątku, który zgromadził w kilka lat, rzekomo grając na giełdzie. Chociaż chodzą po Warszawie ludzie pamiętający dom rodzinny długoletniego prezydenta Warszawy; nie przelewało się, oj, nie przelewało... Gdyby Piskorski legalnie zdobył wszystkie te dobra materialne, nie przepisywałby majątku na żonę. Słowo o pośle Szmajdzińskim i jego pożyczce zaciągniętej u anonimowych przyjaciół. Bądźmy dorośli... Czy poseł Szmajdziński nie jest wystarczająco zamożny, żeby nie pożyczać? Czy czasem te wszystkie pożyczki i kredyty od nie wiadomo kogo, które posłowie - ale nie tylko- wymieniają w deklaracjach majątkowych, nie są zwykłym mydleniem oczu? Czy nie jest to… „przykrywka” - po to żeby ludziom się wydawało, że politycy są tacy biedni, choć oceniając ich po majątku, tak trudno w to uwierzyć. Były wiceminister obrony Romuald Szeremietiew pożyczał, były minister transportu Jerzy Widzyk pożyczał, i to więcej niż był w stanie spłacać z oficjalnych zarobków.

Z przemówienia w Sejmie 25 stycznia 2002 r.: Tak, że ja, w pełni świadomy tego co mi grozi, zrobiłem to, co zrobiłem. Zwracałem się o ochronę dla mnie do ministra tego rządu. Oczywiście na pismo do dzisiaj odpowiedzi nie otrzymałem. No, trzeba zbadać, czy coś grozi Lepperowi - oczywiście, po co. Minister Janik, z wielką troską o moje życie, o zapewnienie bezpieczeństwa mnie, mojej rodzinie, wiecie, co mi dat? Dyktafon. O, to jest moja ochrona od ministra Janika. Taką ochronę dostałem. Jeszcze musiałem podpisać, opisać to urządzenie. A patrzcie, pieniędzy nie mają, tak że nawet ta rzepa nie pasuje, żeby to przypiąć. Nie można przypiąć tego, za krótka jest, muszę tu dorobić sobie. Nie mają pieniędzy nawet na to, na dyktafony. Policjant przyszedł, mówi: ostatni, zabraliśmy jednemu, który byt zagrożony, żeby panu dać. Taką ochronę otrzymałem. Może teraz, kiedy zaapeluję tutaj, kiedy na kasetach ludzie zobaczą, może minister się obudzi. Może w jakimś letargu jest? Nie wiem. Jako obywatel Rzeczypospolitej i jako poseł na Jej Sejm oczekuję, że właściwe organa państwowe wyjaśnią korupcję tak powszechną wśród polityków, i każdego skorumpowanego szkodnika przykładnie ukarzą. Jeśli tego nie zrobi państwo, zrobi to lud. Z przemówienia w Sejmie 25 stycznia 2002 r.: Dlaczego jestem niewygodny? Dlatego, że wcześniej niż inni Polacy -z pełnym szacunkiem dla wszystkich -poznałem prawdę. Poznałem mechanizmy, jakimi kieruje się Międzynarodowy Fundusz Walutowy, Bank Światowy i jeszcze wtedy EWG. Te mechanizmy poznałem już w latach 80., w okolicznościach, które, jeżeli będzie trzeba, jestem w stanie przedstawić. Te mechanizmy miały na celu to samo, czego dokonały w takich krajach, jak: Peru, Boliwia, Argentyna, Brazylia i wiele, wiele innych na świecie. Te mechanizmy doprowadzają do tego, że wykreowuje się klasę ludzi bogatych, nowobogackich. Takich w Polsce jest dzisiaj 1-2 procent w społeczeństwie. Dodatkowo 20 procent jako tako daje sobie przy nich radę. 80 procent czy siedemdziesiąt parę procent w konsekwencji tych wszystkich reform, tych pięknych słów:… „restrukturyzacja”,… „modernizacja” i wielu innych słów-sloganów, prawie 80 procent, dochodzi do takiego stanu, jaki obserwujemy dzisiaj w Polsce że ludzie nie mają na leki. Po obu przemówieniach wygłoszonych w dwóch ważnych dla mnie chwilach -bezprawnego pozbawienia mnie przez Sejm funkcji wicemarszałka oraz odebrania immunitetu parlamentarzysty - prasa powtarzała za politykami, że oto nadszedł koniec

Leppera i koniec Niedoczekanie.

Samoobrony.

Na

takie

proroctwa

odpowiadam

zwykle:

O tym, czy kiedykolwiek nastąpi koniec Leppera-polityka oraz Samoobrony ugrupowania politycznego, na pewno nie będą decydować ani politycy, ani media, tylko wyborcy. Niech oni rozstrzygają. Niech zadecydują na jesieni, na kogo warto oddać głos. Czy to oznacza, że odwołanie mnie z funkcji wicemarszałka Sejmu to nic wielkiego? Że nic się nie stało? Trzymając się ulubionego przez dziennikarzy sposobu dzielenia najnowszych dziejów na etapy, twierdzę, że od ostatnich wyborów parlamentarnych, kiedy to Samoobrona odniosła niewątpliwie największy sukces w swojej krótkiej historii, trwa zjawisko, które nazwałbym próbą wykończenia Leppera i Samoobrony. A więc mamy do czynienia nie z… „końcem”, lecz z… „wykończeniem” trzeba przyznać, że to zasadnicza różnica. Tak, jak pamiętam każdą sekundę przebiegu debaty nad pozbawieniem mnie najpierw stanowiska, a potem immunitetu, tak pamiętam każdą chwilę składającą się na wydarzenie sprzed ponad 10 lat. W uproszczonej nomenklaturze historycznodziennikarskiej nastąpiło wtedy coś, co zdecydowało o mojej przyszłości działacza chłopskiego i polityka. Tak narodził się Lepper. Jesień 1991 roku. Blokady dróg zmierzają do finału pod Sejmem, gdzie urządziliśmy największą w dziejach III Rzeczpospolitej demonstrację. Udało się zgromadzić w Warszawie przedstawicieli rolników z całej Polski. Do protestu odnoszą się reprezentanci wszystkich większych chłopskich partii i ruchów politycznych. Dziś ich reakcje - błysk karierowiczostwa w oku Gabriela Janowskiego (wkrótce miał zostać ministrem rolnictwa), tradycyjne niezdecydowanie Waldemara Pawlaka, tchórzowska ostrożność Józefa Ślisza - oceniłbym jako kunktatorskie i konformistyczne, ale wówczas wydawało mi się, że poruszyłem ich sumienia i wyobraźnie. Oto, po raz pierwszy od początku buntu rolniczego, nie okazali się obojętni! Dla mnie, prawie nieznanego rolnika z Pomorza, mającego za sobą ledwie kilkuset oddanych ludzi i parę tysięcy wspierających zwolenników, którzy nie widzieli mnie na oczy, było to osiągnięcie, o jakim niejeden doświadczony chłopski działacz mógł tylko pomarzyć. Gdy doszło do tego, że jako wysunięty przez protestujących miałem wziąć udział w rozmowie z Leszkiem Balcerowiczem, na ówczas wicepremierem, ministrem finansów i autorem tragicznego dla Polski planu gospodarczego, nabrałem obaw, które częściowo tylko potrafiłem pokryć bezczelnością i pewnością siebie. Tego że chłopi mają rację byłem pewien. Ale co innego wykrzykiwać argumenty na ulicy, a co innego wysuwać je

w dyskusji z człowiekiem, którego wielu uważało za ekonomicznego geniusza godnego Nagrody Nobla. Do mrocznego gabinetu Balcerowicza wprowadził mnie jeden z jego licznych asystentów. Przedstawiłem się, podałem rękę, usiadłem i zacząłem mówić to, co zaplanowałem. O zapaści produkcji rolniczej, braku gwarancji państwa, pułapce kredytowej, tanim imporcie, nierównomiernym rozkładaniu ciężaru zmian gospodarczych w mieście i na wsi. Balcerowicz słuchał, od czasu do czasu wtrącając jakąś uwagę, zwykle był to szczegół, potwierdzający zresztą logikę mojego wywodu . Wreszcie przyszła kolej na powiedzenie tego, co wtedy sądziłem -i sądzę do dziś - o gospodarce liberalnej. Wspomniałem o teorii Adama Smitha, proroka współczesnego liberalizmu: to, że w czasach, w których żył, czyli dwa stulecia temu, była to teoria mogąca posunąć świat do przodu, nie oznacza, że przystaje ona do współczesnych realiów. Dziś wiele się zmieniło, nie tylko w poziomie życia większej części ludności świata nastąpił niesłychany rozwój naukowo-techniczny i wzrost świadomości społecznej, ale ludzkość przeszła przez doświadczenia wielu nurtów ekonomicznych i społecznych. Rewolucja przemysłowa, marksizm, totalitaryzm w wydaniu faszystowskim i komunistycznym. A ze zjawisk mniej kontrowersyjnych, ale kto wie, czy nie bardziej znaczących: państwo opiekuńcze, interwencjonizm państwowy, demonopolizacja, dekartelizacja itp. Słowem, w ostatniej dekadzie XX wieku jesteśmy zbyt bogaci w doświadczenia, aby to, co głosił Smith, przyjmować bezkrytycznie i na… „niewidzialnej ręce rynku” opierać całą wiarę w sukces. Nie sądzę, abym mówił coś, czego ówczesny wicepremier nie wiedział, ale muszę przyznać, że nie spuszczał ze mnie wzroku, często zachęcając do mówienia. Swoim asystentom, którzy coraz częściej zaglądali do gabinetu, kazał iść do diabła i odwołać wcześniej zaplanowane zajęcia. W jego oczach zauważyłem błysk... Może nie szaleństwa, ale pewnego rozedrgania psychicznego. Wzrok człowieka zdeterminowanego: zaciśnięte usta, nerwowe ruchy rąk. Wiele lat później dowiedziałem się, że Balcerowicz cierpi na zachwiania równowagi emocjonalnej, co często wymaga interwencji lekarza. Tymczasem opowiadałem o destrukcyjnej roli międzynarodowych instytucji finansowych, które, na przykład w wielu krajach Ameryki Południowej, narobiły więcej szkód, niż przyniosły pożytków. Napomknąłem o tym, że przecież czołowi polscy ekonomiści pobierali nauki w zachodnich ośrodkach naukowych, w dużej mierze subsydiowanych przez te instytucje oraz związane z nimi prywatne fundacje, fundusze i instytuty. Jeżeli ktoś komuś pomaga, na przykład w zdobywaniu wiedzy i budowaniu pozycji naukowej - dowodziłem - to potem przychodzi czas na odwdzięczenie się. Może to się odbywać świadomie -jak w biznesie. Coś za coś. Pieniądze na stypendia za

określone decyzje gospodarcze. Może też działać mechanizm podświadomości - były doktorant intuicyjnie podejmuje decyzje korzystne dla dawnego sponsora. Minister finansów nie odzywał się. Wbijał we mnie wzrok, zapadał w rodzaj krótkotrwałego letargu, po czym wychodził z odrętwienia, wracał do świadomości, próbował słuchać, ale zaraz jakieś słowo go irytowało, więc znów popadał w rodzaj psychicznej zaciętości. Spojrzałem na zegarek: z półgodzinnego spotkania zrobiło się ponad dwugodzinne. Gdy już powiedziałem wszystko co zaplanowałem, a nawet trochę więcej wyraźnie wyczerpany psychicznie Balcerowicz powiedział cicho: - Proszę pana, żeby nie jeździł pan po Polsce i nie opowiadał ludziom tych bzdur. Odpowiedziałem, że dziwię się, iż on słuchał tych… „bzdur” przez dwie i pół godziny, podczas gdy ja jego bzdur nie mogłem słuchać dłużej niż pół godziny. Wychodząc z gabinetu, w którym zdążyło się pojawić kilka promieni słonecznych, głośno i wyraźnie postanowiłem, że właśnie będę jeździł po kraju i mówił ludziom to, co na Balcerowiczu zrobiło wrażenie. Obiecałem sobie jeszcze jedno: że muszę doczekać czasów, w których będę mógł Balcerowicza postawić pod sądem i słuchać, jak tłumaczy się ze swoich niegodziwości wobec Polski. Wszystko, co się działo potem - ze mną i Samoobroną - w jakiejś mierze zawdzięczam zatem tej rozmowie sprzed 10 lat. Kto wie, jak by się potoczyły moje losy, gdyby wówczas wicepremier wyrzucił mnie z gabinetu albo po tej rozmowie rozwiązałby problemy rolników po ich myśli. Ale najważniejszą sprawą, która miała i ma największy wpływ na wszystkie moje działania społeczne i polityczne, jest polska bieda. Widzę ją każdego dnia, czytam o niej, słyszę, czuję. Tym się różnię od polityków, którzy wprost z Lancii wchodzą do sali Sejmu albo gabinetu rządowego, do zacisza pokoju hotelowego albo do swojego klimatyzowanego domu, że dużo czasu spędzam wśród zwykłych ludzi. Zwykłych, czyli biednych. Takich, którzy ledwie wiążą koniec z końcem, i takich, którzy już nie wiążą. Wśród ludzi, którym ostatnie lata, przemijające pod hasłem zmian społecznych, nic nie dały, a wiele odebrały. Nie chodzi nawet o wartości materialne... Chodzi o nadzieję. Chociaż wielu, którzy rządzili Polską przez ostatnie 13 lat, stanie kiedyś przed prokuratorem i będzie odpowiadać za przestępstwa, to nikt ich nigdy nie oskarży o odebranie nadziei.

Pamiętacie, jak podniósł się krzyk, gdy w toku ostatniej parlamentarnej kampanii wyborczej lider SLD Leszek Mil-ler wspomniał o ludziach, którzy grzebią w śmietnikach w poszukiwaniu odpadków nadających się do zjedzenia i ubrania?! Nieprawda! - krzyczano. Tani populizm! Chwyt poniżej pasa! Wyborcza retoryka! Byłem jednym z nielicznych, którzy wtedy nie zaprzeczali i dziś nie zaprzeczają. Jak bowiem mógłbym zaprzeczać, skoro podczas moich podróży po Polsce ciągle natykam się na takich, którzy przeszukują śmietniki. Kiedyś podszedłem do jednej kobiety, wcale nie staruszki, która upychała w torbie to, co wyjęła z osiedlowego śmietnika. Chciałem porozmawiać - przecież nie po to, by pozyskać sym-patyczkę Samoobrony, czyli jeszcze jeden głos w wyborach, ale by posłuchać jednej ludzkiej historii, która czasem więcej mówi o kraju niż wiele książek, artykułów czy audycji w telewizji. Kobieta spuściła głowę, oblała się rumieńcem. Zacząłem ją pocieszać. - Myśli pan, że za siebie się wstydzę? - zapytała, strząsając moją rękę z ramienia. Ja nic złego nie robię i nigdy nie zrobiłam. Pracowałam, wychowywałam dzieci, po śmierci męża samotnie. Gdy najstarszy syn dorósł i zapytał, gdzie ma pójść do pracy, jeśli w mieście panuje 30-procentowe bezrobocie i nikt go nie chce, rozłożyłam tylko ręce. Bo nie miałam oszczędności, żeby mu je dać i zachęcić do otwarcia jakiegoś prywatnego interesu. Nie miałam nawet na łapówkę dla kierownika w zakładach ciepłowniczych, który dał do zrozumienia, że za 10 tysięcy załatwi dla syna pracę za tysiąc dwieście brutto miesięcznie. A potem syn poszedł do więzienia, bo z kolegą okradł kiosk. Złapali go na jednej kradzieży, przypisali wszystkie inne w okolicy. Nie, nie pochwalam tego, co zrobił, nie tłumaczę go, przeciwnie, oskarżam surowiej niż sąd. Oskarżam też siebie, że nie umiałam tak go wychować, żeby nie sięgał po cudze nawet wtedy, gdy nie ma co jeść. Aż wreszcie zwolniono mnie z pracy, bo przecież matka kryminalisty nie powinna sprzątać w szkole. Jaki to przykład dla młodzieży? Dlatego dziś muszę chodzić po śmietnikach, bo jeszcze dwoje na wychowaniu zostało. I nie wstydzę się za siebie... Łzawa historyjka, pomyślicie? Nie do końca prawdziwa, bo przecież nigdy nie ma tak, że ktoś niewinny idzie do wiezienia, a kogoś innego wyrzuca się z pracy. Tak? To popatrzcie wokół siebie. Ile takich historii znacie? Ile z ich wydarzyło się w bliższej i dalszej rodzinie, przyjaciołom, znajomym? O ilu czytaliście w gazetach? Ja takich historii znam tysiące. Opowiedzianych, opisanych w listach. Takich historii jest w Polsce 3 miliony - tyle, ilu jest bezrobotnych.

Kobieta z Elbląga, z którą rozmawiałem nieopodal śmietnika osiedlowego, powiedziała mi, że nie zamierza głosować ani na Samoobronę, ani na żadną inną siłę polityczną. Ani bowiem lewica, ani prawica nie odda jej tego, co straciła. Nikt nie odda wolności jej synowi, nikt nie odda jej pracy, a nade wszystko nikt nie spowoduje, żeby w jej domu znów zagościła nadzieja. Wobec takich spraw można pozostawać obojętnie cynicznym (z wypowiedzi liberałów można sądzić, że biedni są tylko ci, którym nie chce się pracować - ostatnio Janusz Lewandowski błysnął taką… „prawdą” w wywiadzie dla Gazety Wyborczej), wykorzystywać je w kampaniach wyborczych (SLD najwięcej mówi o biedzie i bezrobociu zawsze przed wyborami, nigdy nie po nich) lub bezradnie rozkładać ręce (odnoszę wrażenie, że mistrzami świata w rozkładaniu rąk są działacze PSL). Można też bez przerwy o tym mówić, wpływać na sumienia polityków i mediów, można układać plany wyjścia z błędnego koła dobrze scharakteryzowanego przez stare przysłowie w nowym brzmieniu: … „Dlaczegoś biedny? Boś bezrobotny. A dlaczegoś bezrobotny? Boś biedny”. Samoobrona ma takie plany ratunkowe i chce je urzeczywistniać na każdym szczeblu władzy. Z przemówienia w Sejmie 25 stycznia 2002 r.: Hitler, aby zająć te ziemie, potrzebował czołgów, armat, samolotów i karabinów. Kohl zaczai, Schroeder to kontynuuje, potrzebna im jest marka, dzisiaj zastąpiły ją euro i dolar, i w ten sposób przyjdą. Niech młode pokolenie nie wierzy tym obłudnikom, którzy mówią, że to nam nie grozi. Co z tego, że Niemiec kupi ziemię w Polsce? Nic się nie stanie, ta ziemia leży ugorem. Oczywiście, że leży ugorem, bo takie stworzyliście warunki polskim rolnikom, byłym pracownikom pegeerów, którzy nie mają dziś na chleb. Pokazujecie filmy o nich -… „Arizona”. Co ci ludzie mają robić? Nie róbcie sobie kpin z narodu. To jest w prostej linii przejęcie naszych ziem przez kapitał niemiecki. Oni to przejmą. Drodzy państwo, my się naprawdę bardzo głęboko zastanówmy. Janusz Lewandowski w Życiu: … „Andrzej Lepper to nie jest tylko skandalista a la Żyrynowski. To człowiek, który chce wykorzystać reguły demokracji, aby być polskim Łu-kaszenką i tłumić wolności, uzyskane po 1989 roku”. Jan Nowak-Jeziorański w Gazecie Wyborczej: … „Lepper porównywany jest do Łukaszenki. Jeśli zdobędzie władzę, sprowadzi Polskę do poziomu Białorusi. Można się obawiać czegoś znacznie gorszego. Bezrobocie i głęboki kryzys gospodarczy Niemiec weimarskich otworzyły Hitlerowi drogę do władzy. Jego panowanie skończyło się po 12 latach upadkiem Rzeszy. Lepper, jako przykład stratega propagandy stawia Goebbelsa. Optymiści wierzą, że można przywódcę Samoobrony oswoić i ułagodzić. Ludzie zmieniają się przecież, gdy poczują na sobie ciężar odpowiedzialności za losy państwa.

Niestety to zbyt optymistyczne, by mogło okazać się prawdziwe (...) Obłaskawianie Leppera niezwykle przypominało politykę obłaskawiania Hitlera. (...) Hitlerowi drogę do władzy utorował kryzys gospodarczy i bezrobocie. Wszystko wskazuje na to, że światowa koniunktura gospodarcza jeszcze się pogorszy, a wówczas pogłębi się kryzys w Polsce i wzrośnie bezrobocie. Na tej fali rosnącego niezadowolenia i frustracji Lepper może wypłynąć. Będzie podburzał do strajków i niepokoi społecznych, a jednocześnie zwiększał szansę uzyskania przez swoje ugrupowanie większości w najbliższych wyborach parlamentarnych. A to byłaby katastrofa (...) Nie można wykluczyć możliwości, że Lepper zdobędzie władzę tak, jak kiedyś Hitler.” Grzegorz Schetyna w Gazecie Wrocławskiej: … „[Lepper] potwierdził to, uniemożliwiając eksmisję targowiska w Włocławku, czy swoim ostatnim występem w Sejmie. Tak naprawdę przypomina się sytuacja z końca lat 20. i początku 30. XX wieku w Republice Weimarskiej. Wtedy też, jeden niegroźny facet, Hitler, organizował demonstracje, oskarżał, spotykał się z prezydentem Niemiec, Hindenburgiem. I wszyscy uważali, że jest niegroźny”. Tadeusz Syryjczyk w Gazecie Wyborczej: … „Daleki jestem od snucia analogii z historią załamań demokracji i narodzinami totalitaryzmów. Nie chce przyrównywać Pana Marszałka Leppera do różnych niesławnych postaci historycznych, choć czasem sam się o to prosił. Inny kraj, inne czasy, inne napięcia społeczne. Ale mimo wszystko cywilizatorom doradzałbym lekturę historii Niemiec z lat 30., z naciskiem na rozmaite manewry taktyczne cywilizowanych partii, które próbowały wykorzystać radykałów i awanturników do realizacji swoich celów, za to nie były zdolne do współpracy dla zachowania demokratycznego porządku, co - jak się rychło okazało - było warunkiem koniecznym ich bytu. Kresem owej taktyki było nieodwracalne oddanie władzy nazistom - siłami wewnętrznymi - i to pomimo że gdy Adolf Hitler zostawał kanclerzem po raz pierwszy, jego partia była w mniejszości, a jego gwiazda popularności zaczynała gasnąć”. Marek Beylin w Gazecie Wyborczej: … „demokracjom grozi kryzys legitymizacji. To stara prawda potwierdzona już w historii przez karierę Mussoliniego i Hitlera. Ale dziś też trzeba ją przypominać. Gdy załamuje się koniunktura gospodarcza, przychodzi czas na Leppera. Zauważmy, on nic nie obiecuje. Przeciwnie, swoim sympatykom odbiera resztki nadziei, potwierdzając to, co im kołacze się w głowach - że rządzą złodzieje i kanalie. Lepper odnosi sukces, bo swą agresją i sprawną inscenizacją tworzy pozór szczerości i autentycznego dialogu z ludźmi”. Paweł Fąfara w Życiu: … „W zachodniej prasie przed kilkoma laty była publikowana przewrotna reklama. Na kolejnych stronach pojawiały się ogromne hasła,

wskazujące na jakąś wyjątkową postać: … „To on zlikwidował bezrobocie”, … „To on odbudował przemysł”, … „To on nakręcił wzrost gospodarczy”. Na ostatniej stronie hasło brzmiało: … „To on - Adolf Hitler”. Reklama ta pokazała, że nawet największe brednie można przedstawiać w pozornie logiczny sposób. Takiej retoryki i takiej metody używa dziś Andrzej Lepper.” Piotr Kudzia w tygodniku Wprost: … „Nikt was nie słucha, nie chce wiedzieć, jakie macie problemy, dlaczego tylu ludzi jest bez pracy, dlaczego powodzi się tylko cwaniakom i złodziejom. Dość tolerowania zadowolonych elit zamkniętych w gabinetach. Jeśli nie chcą słyszeć waszego głosu, zmuście ich do tego. Zorganizujmy się w polityczną siłę i pójdźmy po władzę. Wygramy, bo macie rację” - to nie są słowa Andrzeja Leppera skierowane do tysiąca drobnych kupców we Włocławku, choć są prawie identyczne z wypowiedziami lidera Samoobrony. To zdania Benito Mussoliniego, które wygłosił w 1919 r. podczas przemówienia do kombatantów, bezrobotnych, bankrutujących kupców i rzemieślników. Trzy lata później Mussolini był premierem Włoch. Po następnych dwóch latach zdelegalizował opozycję. W 1925 r. przekształcił Włochy w totalitarną dyktaturę”. Ewa Milewicz w Gazecie Wyborczej: … „Andrzej Lepper stosuje metodę podobną do terrorystów: wykorzystuje wolność, którą gwarantuje demokracja, przeciw tej demokracji. I liczy, że zetrze w pył parlamentarnych polityków i zostanie w przyszłym Sejmie (a chce przyśpieszenia wyborów) marszałkiem, premierem, prezydentem. Dyktatorem”. Ernest Skalski w Gazecie Wyborczej: … „Hitler też wykorzystał demokrację. Jego NSDAP startowała w wyborach, frakcje w Reichstagu i w jak najbardziej formalny sposób sformowała rząd z Hitlerem jako kanclerzem. Anarchię narodowi socjaliści stosowali jeszcze jako opozycja pozaparlamentarna - monachijski pucz w 1923 r. - i będąc już w parlamencie. (...) Jeśli przykład z Hitlerem jest zbyt drastyczny, to mamy świeższe: Fujimori w Peru, Miloszewić w Jugosławii również dochodzili do władzy drogą wyborów. Andrzej Lepper też nie wydaje się być politykiem przesadnie przywiązanym do demokracji, a już na pewno nie jest fanatykiem praworządności”. Piotr Wierzbicki w Gazecie Wyborczej: … „Istota najbardziej groźnej demagogii nie leży w tym, że ktoś plecie same androny. Najbardziej groźna demagogia karmi się nonsensem przyprawionym umiejętnie okruchami ewidentnej prawdy. Hitler, mówiąc, że Niemców upokorzono w traktacie wersalskim, i że w Niemczech szaleje bezrobocie, nie kłamał. (...) Po wysłuchaniu sejmowej mowy Leppera niektórzy, i to poważni politycy, pragnąc zaznaczyć, iż rozumieją do pewnego stopnia gniew Samoobrony, zauważyli, i to bardzo słusznie, że on wziął się z poczucia krzywdy”.

Fujimori, Miloszević, Łukaszenka, Mussolini, Goebbels i Hitler - takie wzorce historyczne przypisali mi politycy i publicyści po tym, jak obliczono, że w ostatnich wyborach do parlamentu Samoobrona dostała ponad 10-procentowe poparcie społeczne. się chcę indywidualnie polemizować ze staruszkiem z Warszawy, a kurierem z Waszyngtonu - o jego przeszłości można by powiedzieć aż za nadto, i to niekoniecznie na chwalebną nutę. Gardzę ludźmi, których rozczarowanie doprowadziło do takiej zapiekl ości, że przeciwnika politycznego przyrównują do Hitlera. W Polsce jest to oszczerstwo, za które można oberwać po pysku. Hitler nie jest znany z tego, że w demokratyczny sposób zdobył władzę, tylko z tego, że budował obozy koncentracyjne i krematoria, że masowo mordował całe narody. Przypisywanie mi jednego, w domyśle prowadzi do drugiego. Brzydzę się takimi metodami; brzydzą mnie również ludzie posługujący się nimi. Z drugiej strony dostrzegam panikę w tonie tych publikacji i wypowiedzi. Panikę, która mi pochlebia. Zaiste, jak mali stali się reprezentanci środowisk związanych z Unią Wolności i Gazetą Wyborczą, że musieli przypuścić na mnie aż tak obrzydliwy atak. Tadeusz Syryjczyk, którego wyborcy wykluczyli z parlamentu, jest zbyt rozgoryczony, żeby używać racjonalnych argumentów; stać go tylko na inwektywy i porównania mnie z Hitlerem, a Samoobrony z NSDAP. Lewandowski i Schetyna z Platformy Obywatelskiej też liczyli na silne pozycje w największym ugrupowaniu opozycyjnym, tymczasem - również za sprawą Samoobrony - stali się drugorzędnymi parlamentarzystami, do tego leniwymi, także umysłowo. Dziwicie im się, że sięgają do oszczerstw, a nie do cywilizowanych metod dyskusji, które podobno znają i potrafią się nimi posługiwać? Szukanie analogii między mną a Hitlerem to zwykle draństwo, nie o moim poziomie świadczące, lecz o poziomie tych, którzy takich podobieństw szukają. Spróbujmy jednak na chwilę pójść tropem tych skandalicznych porównań. Ich zwolennicy piszą, że Hitler nie doszedłby do władzy, gdyby nie bezrobocie i kryzys gospodarczy w Niemczech. No, to nic prostszego, jak metodą zmniejszania bezrobocia i powodowania wzrostu ekonomicznego nie dopuścić do władzy Samoobrony w Polsce. Tak czy nie? Leppera by nie było, gdyby ludzie pokroju Lewandowskiego, Syryjczyka czy, pożal się Boże, Nowaka-Jeziorańskiego tak rządzili Polską, żeby wyborcy głosowali wyłącznie na Unię Wolności, liberałów i miłośników kwiatków. Myślicie, że pchałbym się wówczas do Sejmu? Gdyby Polska była coraz silniejsza, zasobniejsza, a ludzie zamożniejsi, czy brałbym się za coś tak niewdzięcznego, pracochłonnego i uciążliwego

jak polityka? Siedziałbym sobie na swoim kawałku ziemi i patrzył, jak rośnie dobrobyt mój i sąsiadów. Niech więc ci, co tak bezceremonialnie i po chamsku sięgają do obraźliwych porównań, najpierw pomyślą, uderzą się w piersi, a potem dopiero mówią i piszą. Chyba że to za dużo - wymagać od nich myślenia... Na Leppera można wrzeszczeć, obrzucać go błotem i obelgami. Lepper jest chamem i można przypisywać mu cechy wszystkich zwyrodnialców tego świata. Hitlera, Mussoli-niego, Goebbelsa, Miloszeyicia. Na Leppera rzuciły się elity polityczne i ich media - jak sfora wściekłych psów. Elity nienawidzą racji prostego człowieka, jego godności, pogardzają jego życiem bez nadziei. Ale Lepper nie jest sam. Takich Lepperów są dzisiaj już setki tysięcy, miliony.

BIEDNI, WYKOŃCZENI Warszawa, 2002 Nawet nie zauważyliśmy, kiedy obrazki ludzi żebrzących na ulicy stały się dla wszystkich czymś zwyczajnym - elementem wpisanym na stałe w polski krajobraz. Nie mówię tu o tych, którzy żerują na ludzkiej wrażliwości. To zupełnie inna sprawa. Myślę o tych, dla których nędza stalą się tak dotkliwa, że przełamała ludzki wstyd, poczucie godności i wiarę, że przecież to niemożliwe, by państwo w centrum Europy pozwalało bezdusznie swoim obywatelom umierać z głodu. A tak jest właśnie w Polsce po 12 latach rozwoju i świetlanych reform. Nie potrafię stopniować swoich uczuć, ale wiem na pewno, że zaciskam pięści w bezsilnym gniewie, widząc starych ludzi w wytartych paletkach, jak wyciągają ręce do przepływającego obok nich tłumu. Zwróćcie kiedyś na nich uwagę - zauważycie, że patrzą się w ziemię, a usta proszące o parę groszy poruszają się bezgłośnie. Oni się wstydzą, że żebrzą, bo doprowadzono do tego, że po wielu latach uczciwej pracy, żeby nie umrzeć z głodu, muszą zdać się na ludzką łaskę. Anonimowy tłum mija ich prawie ich nie zauważając, tylko czasem ktoś wsunie im w dłoń monetę i odchodzi zawstydzony prawie tak samo jak ci starcy. Ale nie dostrzegają ich na pewno ci, którzy dostrzec powinni. Nie widzi Balcerowicz, nie widzą oficjale rządowi, bo za szybko przemykają w swoich luksusowych limuzynach po ulicach, żeby zauważyć do czego doprowadzili społeczeństwo. Ja jestem ze zwykłymi ludźmi niemal codziennie, bo nie ograniczam swoich spotkań jedynie do potrzeb kampanii wyborczej. Obiecałem, że będę w Sejmie, by walczyć o ich interesy, więc słowa dotrzymuję. Widzę, co się dzieje - nie tylko w wielkich miastach, dotykam ludzkiego nieszczęścia także na wsiach i w małych miasteczkach. To, co widzę, przeraża. Polska bieda ma twarz

zwykłego człowieka, pragnącego jedynie poczucia bezpieczeństwa dla siebie i swoich bliskich.

Bardzo rzadko polskie ubóstwo wynika z nieszczęśliwego wypadku i rzadko, bardzo rzadko, jest ubóstwem zawinionym przez człowieka. W 80 procentach korzenie nędzy w naszym kraju sięgają bezrobocia, głodowych wynagrodzeń i niespotykanego nigdzie indziej w Europie rozwarstwienia dochodów.

Co gorsza, nie widzę w najbliższej przyszłości szans na zmianę tego stanu rzeczy, jeżeli polska polityka gospodarcza będzie kontynuowana pod dyktando liberalnych ekonomistów.

60 procent polskiego społeczeństwa żyje dzisiaj na poziomie minimum socjalnego, a co dziesiąty Polak znajduje się poniżej minimum biologicznego. Przepraszam, pomyliłem się. Użyłem tu, jak nasi wielcy ekonomiści, naukowego terminu … „minimum socjalne”. To nic nie znaczące słowa, które w gruncie rzeczy służyć mają zamazaniu faktycznego stanu rzeczy. Minimum socjalne brzmi tak niewinnie - nie oznacza przecież nic innego, jak tylko taką wysokość dochodów, za którą można przeżyć - z trudem, ale jakoś można. Oświadczam, że to kłamstwo. Minimum socjalne w Polsce to 765 złotych i niech mi nikt nie wmawia, że za to można przeżyć miesiąc na skromnym poziomie. To mniej niż nic. A na czteroosobową (2+2) rodzinę takie, wyliczone przez oderwanych zupełnie od ziemi naukowców, minimum to 1600 złotych. I za tę kwotę ma przeżyć rodzina, a dwoje dzieci ma nie tylko rosnąć i być zdrowe, ale jeszcze oczekuje się, że rodzice wychowają je na uczciwych, zadowolonych zżycia obywateli? Ciekawe, jak to sobie wyobrażają autorzy obliczeń.

Ale nawet takie głodowe ochłapy to dla wielu nieosiągalne szczyty marzeń. 70 procent polskich rolników nie osiąga minimum socjalnego, 56 procent rencistów i aż połowa czynnych zawodowo i mających zatrudnienie. Ta ostatnia liczba odbiera mowę z wściekłości. Cóż warte są te wszystkie zmiany w Polsce, wyrzeczenia, jeśli ich rezultat jest taki, że ludzie nie mogą wyżyć z pracy własnych rąk? Ach, prawda - przecież każdy może wziąć swój los we własne ręce, każdy może zostać kapitalistą i prowadzić własny interes. I ty możesz zostać Balcerowiczem, chciałoby się rzec. To jedno z haseł wypisanych na sztandarze liberałów, którym powiewali, kiedy rozpoczynali swoje reformy. Jak wszystko, także i to okazało się oszustwem - niemal 40 procent polskich rzemieślników: szewców, ślusarzy, krawców, kupców żyje w ubóstwie, a 5 procent nie

osiąga minimum socjalnego. Tyle im przyszło z tego, że wzięli sprawy we własne ręce. Zaduszeni podatkami, zasypywani idiotycznymi papierami z ZUS, formularzami z Izby Skarbowej, wciąż drżący na myśl o kolejnym kretyńskim przepisie uchwalonym przez ministra finansów, nie rozwijają się jak w innych krajach świata. Oni wegetują. Im żaden bank nie da kredytu. A nawet jeśli da, to narzuci takie odsetki, które wykończą nawet najodporniejszych. Wystarczy tylko małe opóźnienie w spłacaniu lichwiarskich odsetek od kredytu, a zaraz pojawiają się pisma, komornik, sąd. Pozbawią człowieka wszystkiego, bo ma trudności w spłacaniu 20-ty-sięcznego kredytu. Banki działają wobec polskich rzemieślników bezwzględnie i skutecznie. Zlicytują do ostatniego grosika. Bankowi urzędnicy są nieugięci, nawet jeśli swoimi decyzjami pozbawiają środków do życia człowieka utrzymującego się z pracy własnych rąk i jego rodzinę. Ale kiedy trzeba ściągać wielomilionowe zaległości z wielkich firm, zalegających ze spłacaniem miliardowych kredytów, wtedy okazują się bardzo łaskawi, prolongują spłatę raty, umarzają część długu. Wielcy dogadają się zawsze. Szary człowiek nie ma żadnych szans. Zlicytowani, doprowadzeni do bankructwa zasilają więc szeregi bezrobotnych. Dołączają do coraz liczniejszej rzeszy polskich nędzarzy.

I tylko dzięki zaiste niepojętej, a tak wielkiej i niezbadanej litości boskiej, ludzie w tym kraju nie na czworakach chodzą, a na dwóch nogach, udając człowieka” (Marszałek Józef Piłsudski). Najpiękniejszym moim wspomnieniem jest, jak prawie wszystkich Polaków, wspomnienie Wigilii i Świąt Bożego Narodzenia. Bywało różnie, ale święta zawsze były ciepłe, rodzinne i syte. Teraz tylko 5 milionów Polaków (na 16 milionów pracujących) urządza normalne święta, czyli z suto zastawionym stołem, choinką i prezentami, choćby skromnymi, dla najbliższych. Dla reszty najbardziej polskie ze świąt to kolejna okazja do uświadomienia sobie, jak bardzo upokorzyła ich bieda. Co piąta polska rodzina nie płaci regularnie czynszu i innych opłat mieszkaniowosocjalnych, a takich rodzin będzie więcej, bo wydatki na mieszkanie stanowią 25-30 procent całości budżetów domowych i wciąż rosną, o 5-10 procent rocznie. Zastanawiam się, co zrobią rządzący, gdy takich rodzin będzie 70 procent. Co wtedy zrobicie tym ludziom? Wszystkich wyrzucicie na bruk, zabierzecie im dach nad głową? A może będziecie ich trzymać w jakichś specjalnie w tym celu zbudowanych obozach? Tylko skąd wtedy weźmiecie tych bogatych, żeby zamieszkali w opuszczonych mieszkaniach i płacili czynsze? Będziecie importować?

Bieda odbiera swoim ofiarom godność, poczucie własnej wartości. Gotowi są na wszelkie wyrzeczenia, byle tylko mieć jakikolwiek zarobek. Kasjerki w supermarketach są zatrudniane na 7/8 etatu i nie otrzymują nawet minimalnej płacy -760 złotych. I jakby tego nie było dość, to jeszcze pracują w bydlęcych warunkach, sprowadzone nieledwie do roli tresowanych małp, pilnowane przez wyszkolonych nadzorców. Nie mają prawa do potrzeb fizjologicznych, nie mogą się skarżyć na gorsze samopoczucie w trudne dla kobiet dni, bo jako niezadowolone mogą w każdej chwili zostać wyrzucone na bruk. Obmacywane przez strażników, poniewierane psychicznie przez szefów, godzą się na to, byle tylko przynieść do domu tych parę groszy i móc przygotować swoim dzieciom choć trochę lepszy obiad.

W województwie warmińsko-mazurskim nie jest rzadkością zatrudnianie w zamian za wyżywienie dla pracownika i jego rodziny i za wynagrodzenie miesięczne 200-250 złotych. To oczywiście ewidentne łamanie prawa, ale kto ma się na to skarżyć? Człowiek pracujący za te ochłapy? Lepiej mieć coś niż nic, a za bramą czeka już cała kolejka chętnych do pracy, nawet za takie grosze. Dla nich płaca minimalna to nieosiągalne szczyty marzeń.

A pamiętać trzeba, że płaca minimalna - 766 złotych to nie jest faktyczny dochód netto. Polscy nędzarze tak naprawdę na rękę dostają 559 złotych po potrącenia podatków, bo im się odejmuje podatki na ten ogromny aparat darmozjadów w ministerstwach, rządowych, prezydenckich pałacach i rezydencjach., Nie jestem więc zdziwiony informacjami, że co dziesiąty Polak kupuje przeterminowaną i wycofaną z handlu w supermarketach żywność - nie dlatego przecież, że jest roztargniony i nie spojrzał na datę przydatności do spożycia, tylko dlatego, że jest ona po prostu tańsza, co trzeci człowiek na wsi i w małych miasteczkach kupuje jedzenie na kredyt. Widzieliście te zeszyty w małych wiejskich sklepikach, w których właściciel zapisuje, kto i co wziął na kredyt? Ja widziałem. Tam, na wymiętych kartkach można przeczytać wszystko: łzy i rozpacz, że dzieci pójdą do szkoły znowu głodne, a także bezsilny gniew zdesperowanych ludzi, którzy znaleźli się w upokarzającej dla nich sytuacji. Myślę, że Balcerowicz kiedyś powinien przejrzeć taki zeszyt. Niechby go nawet prze-kartkował, może wtedy zrozumiałby, że nie można mierzyć osiągnięć ekonomicznych suchymi wskaźnikami, za którymi nie dostrzega się prostego człowieka. Ale boję się, że to tylko moje pobożne życzenia. Przecież wiem, że on nigdy nie weźmie do ręki zeszytu, w którym zapisuje się… „na krechę”. To go nie obchodzi, woli spotykać się z bogatymi ludźmi, dyskutować z biznesmenami z najwyższej półki. Od nich nie usłyszy przynajmniej pytania: … „Za co mam nakarmić

moje dziecko?”. Nikt nie zakłóci mu spokoju. To nieważne, że dochody wzrosły w zaledwie 5-procentowej grupie polskiego społeczeństwa, a spadły 80-procentowej, to nieistotne, że dochody z pracy w rolnictwie przez ostatnie lata spadły o 40 procent ważne, iż w tym samym czasie dochody kadry menedżerskiej wzrosły o 50-60 procent.

Od 2000 roku co trzecia osoba z powodu braku pieniędzy nie wykupuje leków, rezygnuje z wizyt u dentysty, nie używa żadnych kosmetyków poza najtańszym mydłem. Co piąty Polak rezygnuje z leczenia szpitalnego, podobno bezpłatnego. Kiedy zacznie się to odbijać na zdrowiu całego społeczeństwa i następnych pokoleń? Będziemy społeczeństwem chorym i rachitycznym. I tępym - 70 procent Polaków oszczędza na kulturze. Tyle samo ogranicza wydatki na żywność, 40 procent jest zadłużone u rodziny i przyjaciół, co drugi rodak nie jeździ na wakacje. Co trzecia para małżeńska rozpoczyna wspólne życie kątem u rodziny, bez szans na własne mieszkanie - często już na zasiłku dla bezrobotnych. Liberalna polityka i jej piewcy, z Balcerowiczem na czele, spowodowali, że Polaków rodzi się coraz mniej. Jeszcze w 1990 roku na 1000 osób w Polsce przypadało 140 urodzeń, dzisiaj ten wskaźnik spadł do zaledwie 9. Nawet nie można powiedzieć, że lepiej kraść, bo więziennictwo też jest w zapaści, jego długi wynoszą 50 milionów zł.

Polacy coraz częściej wybierają więc emigrację na stałe albo tylko do pracy - na czarno oczywiście, bo Unia ma swoich bezrobotnych. Poziom emigracji zarobkowej jest obecnie taki sam jak w łatach 70., tylko, że w latach 70. pieniądze przywiezione z Zachodu wystarczały na samochód albo mieszkanie. Dziś wystarczają zaledwie na przeżycie kilku miesięcy na lepszym poziomie, niż oferuje to wysokość polskich zasiłków dla bezrobotnych.

Bieda idzie przez nasz kraj szeroką ławą, zagarniając pod siebie coraz to nowe zastępy ludzi. W rytm jej pochodu pracodawcy krzyczą głośno, że trzeba koniecznie zmienić zapisy kodeksu pracy, a wtedy bezrobocie spadnie, jak ręką odjął. Wtedy już całkiem bezkarnie będą mogli traktować ludzi jak mierzwę. Jak ktoś chce, niech wierzy, że wielki finansista będzie dbał o prawa zatrudnionych u niego ludzi kosztem swojego zysku. Ja w takie mrzonki nie wierzę. Można byłoby choć częściowo rozwiązać problem bezrobocia, dając ludziom możliwość ujęcia inicjatywy w swoje ręce, ale nie, coraz częściej zamyka się targowiska i bazary. Robią to urzędnicy miejscy w towarzystwie policji i antyterrorystów. Na własny naród wysyłają siły zbrojne, żeby pozbawić go warsztatu pracy i zabrać możliwość utrzymania.

Bieda zatacza coraz szersze kręgi, społeczeństwo się dzieli. Nie tylko z powodu różnicy zarobków zaczyna być ono po- dzielone nienawiścią. Rozpiętość między najwyższym a najniższym uposażeniem jest jak l do 1000 i jest najwyższa w Europie. W Niemczech wynagrodzenie prezydenta jest 5 razy wyższe niż wynagrodzenie nauczyciela, kanclerza tylko 3,5 razy wyższe, w Polsce prezydent zarabia 15 razy więcej niż nauczyciel, premier -12 razy. Nie wspominam już o zarobkach członków rad nadzorczych spółek Skarbu Państwa. To musi budzić emocje. I budzi.

Pytam - kiedy to wszystko dostrzeże Balcerowicz i jego koledzy, członkowie Rady Polityki Pieniężnej, kolejni ministrowie finansów, ślepo realizujący liberalną politykę w Polsce? Czego im jeszcze trzeba, żeby zrozumieli, że brną w ślepy zaułek? Czy naprawdę trzeba niekontrolowanego wybuchu społecznego niezadowolenia i gniewu, żeby do nich dotarło, że postawiono ich u władzy po to, by ludziom służyć, a nie ich okradać?

Polsce potrzebny jest raport o stanie i rozmiarach polskiej biedy. Polsce potrzebny jest program szybkiego wychodzenia z ubóstwa. Komu i czemu służą polskie rezerwy dolarowe? Jest ich dużo. A sytuacja nadzwyczajna, potrzebne są zatem nadzwyczajne działania.

WŁADCY I PODDANI Warszawa, 2002 Nie waham się oskarżyć polityków, zarówno tych z prawej jak i lewej strony, o to, że stworzyli system umożliwiający grabienie Polski w majestacie prawa. Z podziwem patrzyłem, kiedy przy Okrągłym Stole dokonywała się bezkrwawa polska rewolucja. Dawała nadzieję na stworzenie demokratycznego państwa, nie tylko wolnej myśli ale przede wszystkim równych szans. Państwa, w którym nie brakuje nie tylko idei, ale i chleba. Wkrótce okazało się, że za drzwiami gabinetów nowej, tym razem podobno demokratycznej, władzy wolnej Polski nastąpił gospodarczy rozbiór kraju. Niesione na sztandarach Solidarności hasła wolnego rynku i równych szans panowie Balcerowiczowie, Bieleccy, Lewartdowscy zamienili w maszynkę do tworzenia uprzywilejowanej kasty kolesiów z partyjnych i politycznych układów. To właśnie Jan Krzysztof Bielecki i jego rząd zrezygnowali z przyjętej przy Okrągłym Stole zasady wolności gospodarczej. Na powrót wprowadzili tak krytykowane przez Solidarność koncesje. Po co? Bo to doskonały interes. Jednemu można dać, innemu nie. A ten, kto dostaje możliwość zarabiania, płaci, i to słono. Nie do państwowej kasy tylko na

prywatne i partyjne fundusze. Zasiadający w rządzie prywatni przedsiębiorcy załatwiali te sprawy ze swoimi kumplami. Hasło… „żyj i pozwól żyć” zaczęło dotyczyć wąskiego kręgu kolesiów. Pan Glapiński handlował w ten sposób koncesjami na paliwo, bracia Kaczyńscy i Mieczysław Wachowski - w owym czasie urzędnicy prezydenccy - dzięki swoim kontaktom załatwiali lukratywne kontrakty na handel bronią. Ich partie… „rosły w siłę, choć ludziom żyło się coraz mniej dostatnio”, że dokonam trawestacji starego pezetpeerowskiego hasła, bo od najgorszych wzorców totalitarnej partii ówcześnie rządzący niczym, ale to zupełnie niczym, się nie różnili. Żadnych dobrych cech poprzedniego systemu nie byli uprzejmi przejąć. Co dobre i trudne w ząbki kłuło, a to, co podłe, popłacało!

Jak grzyby po deszczu rosły spółki nomenklaturowe - czym innym był taki Telegraf, czy Fundacja Prasowa Solidarności? Dziwię się tylko, że organa ścigania kompletnie lekceważą świadków, którzy mówią, jak w owym czasie grabiono Polskę, na jaką skalę kwitła korupcja. Ślady czysto kryminalnych afer, takich jak FOZZ czy Art. B, wiodą wprost do panów Kaczyńskich i Bieleckich. Janusz Cliff Iwanowski-Pineiro zeznał, że przekazywał pieniądze braciom Kaczyńskim, Adamowi Glapińskiemu, i co? Nic! Prokuratury ten trop nie interesuje. Podobne zeznania złożył Bogusław Bagsik i również cisza. Dlaczego? Bo prokuratura w przeciwieństwie do sądów nie jest niezawisła, tylko hierarchiczna. Na jej czele stoi minister sprawiedliwości, czyli polityk. A nikomu ani z prawej, ani z lewej strony nie zależało na tym, by proceder zwalczyć, bo skąd brałyby się fundusze wyborcze partii. Za co panowie ministrowie budowaliby sobie domy i kupowali samochody. Gdzie wreszcie znaleźliby pracę, kiedy już ministrami nie będą. Po to byli kumple, którzy czuli się w obowiązku, by się odwdzięczyć. Pomniejsi złodzieje, tacy jak Lewandowski czy Glapiński, lądowali w prywatnych firmach. Większych, tych co Polskę prowadzili na skraj bankructwa, żeby oczyścić pole dla ogromnych zachodnich firm, przytulały instytucje międzynarodowe. Choćby pana Bieleckiego - Bank Światowy.

To, co prawica zaczęła, lewica wraz z PSL skończyły. Szybko okazało się bowiem, że system działa i jest korzystny dla tych, co u koryta. Tak zachłannej i pozbawionej wszelkiej przyzwoitości partii jak PSL ze świecą by szukać. Inter Armsy, fundusze celowe, rządowe fundacje i konsorcja. To dopiero była wyżerka dla panów Buchaczy, Podkańskich i Pawlaków. To oni sprzedawali przedsiębiorstwa poniżej ich wartości. Dlaczego? Bo jeśli fabryka warta była 100 min, a koleżka płacił 10 i jeszcze l min pod stołem, było oczywiste, jaka oferta lepsza! Nie dla Polski bynajmniej! Cwaniacy i kombinatorzy w taki sposób przejęli FSM, tak doprowadzono do upadku Stoczni

Gdańskiej. Prywata i korupcja - taka była zasada postępowania władzy za Pawlaka, doprowadzona do perfekcji za Buźka. Państwowe stanowiska stały się nie tylko lukratywnymi synekurami, ale też wyborczą kiełbasą dla działaczy. Bardziej się przyłożysz, więcej głosów zyskasz, to damy ci lepszą posadkę - taką, na której więcej można zarobić na lewo. Przytulimy na stanowisko i… „skromna urzędnicza pensyjka” będzie jedynie mikrym ułamkiem dochodów. … „Pensyjka” kilkakroć wyższa niż to, za co utrzymać się musi 70 procent Polaków. Właśnie po to tworzono fundusze, setki stanowisk w administracji rządowej, tysiące w lokalnej. Bo głodnych gardeł było coraz więcej. Ci z wierchuszki to wierzchołek góry lodowej - w terenie korupcja i kolesiostwo zakwitło na skalę gigantyczną. Zyskami z prywatyzacji mogli podzielić się nieliczni, ale były jeszcze lukratywne zlecenia publiczne. W każdym urzędzie, ministerstwie, gminie, powiecie. Na jednych zarabiało się miliony, na innych tysiące. A za wszystko i tak płacili podatnicy - czyli my wszyscy.

Ile poszło bokiem i zasiliło prywatne kieszenie i partyjne konta? To zadanie dla policji i prokuratury, jeśli funkcjonariusze przestaną trząść się ze strachu przed kolejnymi partyjnymi decydentami. Bez trudu jednak można oszacować, ile kosztuje funkcjonowanie systemu pozwalającego w majestacie prawa okradać Polaków. Patrząc na ostrożne szacunki ekonomistów, można się przerazić. Oto w prawie 2,5 tysiąca gmin jest blisko 50 tysięcy radnych, plus 2,5 tysiąca wójtów oraz około 12 tysięcy etatowych członków zarządów (w jednym samorządzie każdego szczebla ustawowo musi ich być od 3 do 7). W 315 powiatach samych radnych jest ponad 10 tysięcy. Oprócz tego prezydenci, wiceprezydenci i członkowie zarządu. Idąc wyżej - w 16 województwach jest 16 marszałków, przynajmniej 32 zastępców oraz minimum 48 etatowych członków zarządów. Do tego 850 radnych. Radnych samorządowych wszystkich szczebli jest zatem blisko 64 tysiące. Przyjmując, że każdy z nich dostaje tylko 500 zł miesięcznie, można oszacować roczny koszt utrzymania radnych: grubo ponad 380 milionów zł! Stosując tę samą metodę, da się wyliczyć koszt utrzymania 10 tysięcy ludzi pracujących w zarządach gmin - co najmniej 120 milionów złotych rocznie. Utrzymanie zarządów powiatów kosztuje podatników około 30 milionów zł. Prezydenci, wiceprezydenci i członkowie zarządów miast to koszt około 35 milionów złotych. Za utrzymanie samorządowców wojewódzkich budżet państwa musi zapłacić jakieś 8 milionów zł.

Z przemówienia w Sejmie 25 stycznia 2002 r.:

Jednostki samorządowe - też wielka sprawa, oczywiście te wyższego szczebla, nie wszystkie. Wspomnę tylko o niektórych. W gminach, w starostach, w sejmikach nie ma na nic pieniędzy. Gminy dają ludziom zasiłki w kwocie 20, 50, i 150 zł miesięcznie, ale diety są bardzo duże, diety i wynagrodzenia. Marszałek w Kujawsko-Pomorskiem w 1990 roku zarabiał 14,9 tysiąca zł brutto, w Podkarpackiem - 9,8. Diety urzędników w urzędach marszałkowskich wynoszą od 7 do 18 tysięcy zł, w powiatowych - od 900 do 1500. Pensje członków zarządu: największe u pana, którego dzisiaj nie ma na tej sali, obrażonego, byłego prezydenta Warszawy, Piskorskiego, w jego gminach. Gmina Warszawa-Ursynów: burmistrz zarabiał wtedy około 26 tysięcy zł miesięcznie, trzej zastępcy od 22 do 23 tysięcy. Burmistrz gminy Warszawa-Białołęka - 25 tysięcy zł, trzej zastępcy -po 21. Nagrody, które sobie przyznawali - od 200 zł do 27 tysięcy zł. I znowu w kraju nie ma pieniędzy.

Skromnie licząc, ze sprawowania władzy samorządowej żyje w Polsce około 180 tysięcy ludzi, którzy stanowią dla budżetu państwa obciążenie w wysokości prawie 1,8 miliarda zł! Oto realny koszt reformy samorządowej, podobno jedynej reformy, która się rządowi Buźka udała. Gratulacje! Główny Urząd Statystyczny obliczył, że jeszcze więcej ludzi pracuje w administracji państwowej: ponad 300 tysięcy. W tym w administracji centralnej - 106 tysięcy, w centralach ministerstw i jednostkach służby zagranicznej - ponad 21 tysięcy, w terenowych organach rządowej administracji specjalnej - ponad 85 tysięcy, administracji ogólnej - 24 tysiące, w urzędach wojewódzkich - 10 tysięcy, a w jednostkach pomocniczych - 14 tysięcy. Utrzymanie ich wszystkich kosztuje przynajmniej 15 miliardów zł!!! Możliwości oszczędzania są olbrzymie. Wykorzystajmy je.

Ci sami statystycy oceniają, że spośród prawie 16 milionów pracujących Polaków poniżej średniej krajowej (niecałe 2 tysiące zł miesięcznie) zarabia 75 procent z nich, czyli 12 milionów ludzi. Aż 13 procent zatrudnionych - ponad 2 miliony obywateli zarabia mniej niż połowę średniej krajowej.

Emerytów i rencistów jest w naszym kraju 9,4 miliona, a średnia emerytura lub renta wynosi niecałe 900 zł.

Przyjmuje się, że minimum socjalne dla 4-osobowej rodziny (dwoje rodziców i dwoje dzieci poniżej 14. roku życia) wynosi 1600 zł netto. Poniżej tej kwoty zaczyna się niedostatek, w którym żyje w Polsce 56 procent społeczeństwa. Na wsi poniżej minimum socjalnego egzystuje 67 procent rodzin, w tym 27 procent żyje poniżej granicy ubóstwa, a 13 procent - poniżej minimum egzystencji. Oznacza to, że co siódma wiejska rodzina cierpi głód!

Z przemówienia w Sejmie 29 listopada 2001 r.:

Kiedy mówiłem o bezrobociu, które oficjalnie osiągnęło 3 milionów, a drugie tyle nieoficjalne, kiedy mówiłem, że 80 procent tych ludzi nie ma prawa do zasiłku i nie ma środków do życia, oczywiście też nie słuchaliście. Opieka społeczna, może tego nie wiecie, to w końcu sobie zakodujcie w podświadomości, daje ludziom po 20, 30, 50 zł miesięcznie na 2, 3, 4 osoby w rodzinie. I co, tego też nie wiecie, tak? Tego też nie słuchaliście, bo po co. I wy, SLD i PSL, też, oczywiście, w lipcu 1994 r. przyjęliście antyludzką ustawę o eksmisji ludzi na bruk. Wstydziliście się za to, chcieliście ją zmienić; zbyt długo to trwało. Nie myśleliście o tym, że ludzie są biedni w Polsce? Patrzyliście tylko poprzez pryzmat tej sali, gdzie żyje się nieźle? Trzeba spojrzeć tam, na dół. Tam są ludzie, tam są wyborcy, którzy nas tu wprowadzili; jesteśmy tu dzięki nim. Ja tych ludzi tylko broniłem, dlatego że wy sami, przyznając się, iż uchwaliliście ustawę antyludzką, później ja zmieniliście. Ale ile szykan padło pod moim adresem, że broniłem przed eksmisja, że goniłem komornika, do więzienia zamykaliście. Dziękuję wam za to. Broniłem i będę bronił ludzi. Doprowadziliście kraj do ruiny, a naród do nędzy, kulturalnie, bez inwektyw, a teraz o wersalu marzycie? Na tej sali już go nie będzie, bo kraj tonie, bo ludzie na chleb nie mają i teraz wersalu chcecie?

Teraz proszę porównać tę nędzę z przepychem władzy. Rząd Leszka Millera jest dopiero pierwszym gabinetem III Rzeczpospolitej, który zmniejszył liczebność administracji rządowej i zamroził pensje jej pracowników. Wcześniej liczba ludzi żyjących z władzy (nie mylić dla władzy) rosła w postępie niemal geometrycznym; największe zasługi dla mnożenia biurokracji miał rząd Jerzego Buźka. Za jego rządów nastąpiła słynna reforma samorządowa, która spowodowała, że w administracji lokalnej i centralnej wszystkich szczebli było zatrudnionych ponad 480 tysięcy ludzi, 5 razy więcej niż w roku 1988 - ostatnim roku PRL, i 15 razy więcej niż w Polsce przedwojennej.

Jeszcze większa dysproporcja występuje po stronie wydatków na władze. Kancelaria premiera i gabinety jego ministrów w e/asach Buźka stały się prawdziwymi księstwami z własną ukłują. zapleczem gospodarczym, gastronomicznym, własnym parkiem maszynowym. w prywatnych instytutach i ośrodkach naukowych. W administracji rządowej (wraz z urzędami wojewódzkimi) jeździ ponad 2 tysiące samochodów służbowych, w tym zaledwie polowa ma więcej niż 4 lata. W zdecydowanej większości są to auta wysokiej klasy. W taki to sposób ignoranci i pyskacze z AWS dbali o brakujące środki dla ludzi biednych.

Jeszcze dostatniej żyje się na - trudno znaleźć bardziej odpowiednie określenie dworze Prezydenta RP. Przez 6 lat prezydentury Aleksandra Kwaśniewskiego budżet jego kancelarii wzrósł realnie o 200 procent. U Prezydenta pracuje ponad 500 osób i jeździ blisko 100 służbowych samochodów. Dla porównania - w kancelarii prezydenta Mościekiego pracowały 34 osoby, a samochodów było 5.

Oto przepaść cywilizacyjna między tymi, co rządzą, a tymi, co są rządzeni. Jak wobec tego władcy Polski mają czelność wypowiadać się w imieniu i podobno w interesie narodu?

DWÓR PREZYDENTA Warszawa, 2002 - Widział pan Bokassę i paradę blagierów? - spytał mnie niedawno warszawski taksówkarz, gdy jechałem na obrady Sejmu. -Nie widział pan Bokassy w telewizji? Siedział w otoczeniu pomniejszych kacyków, a dookoła niego parada blagierów! Każdy wart parę milionów... Kulczyki, Buechnery, Niemczyckie... Siwieć, Unger, żona Bokassy Jola, i wreszcie sam Bokassa.

Zaskoczyłem wreszcie, o kogo chodzi. Bokassa! Tak naród nazywa najpopularniejszego polskiego polityka, Prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego. To, że kiedyś nazwałem go nierobem, wygląda na komplement.

Jako obywatel - bo przecież jeszcze nie poddany - jestem zobowiązany przez Konstytucję oddawać Panu Prezydentowi honor i szacunek. Jako polityk mam prawo do własnego zdania, znacznie różniącego się od powszechnych pochwał, jakich pochlebcy nie szczędzą Kwaśniewskiemu na każdym kroku.

Jestem ostatnim, który rzuciłby kamieniem w Prezydenta za to, że w kampanii wyborczej przed pierwszą swą kadencją nałgał o poziomie swojego wykształcenia. Może mu było wstyd, że nie skończył studiów egzaminem magisterskim? Ale atmosfera, jaka wtedy powstała wokół prezydenckiego magisterium, dawała do myślenia. Człowiek uczciwy mówi wprost - nie mam magistra, nie zdążyłem, nie chciało mi się... I koniec. A Kwaśniewski lawirował, kombinował, nie potwierdzał, ale też nie zaprzeczał. Szefowa jego sztabu wyborczego, ambitna skądinąd Danuta Waniek, oskarżała dziennikarzy o prowokację. Po co to wszystko? Do tego, żeby powiedzieć prawdę nie potrzeba było - jak niektórzy sugerowali -cywilnej odwagi, ale zwyczajnej prostolinijności, którą zresztą Prezydent okazywał przy innych okazjach, choćby na cmentarzu w Charkowie...

Jestem w stanie wybaczyć głowie mojego narodu to, że reklamował meble kuzyna, a żonie pozwolił, wziąć udział w podejrzanym i nie całkiem czystym zakupie akcji Polisy. Mogę przymknąć oko na to, że Kwaśniewski upił się w towarzystwie biskupa i towarzystwie ministra Siwca, posła Dobrosza z PSL i posła Wierchowicza z UW w samolocie lecącym do Charkowa, i potem zrobił cyrk na cmentarzu. Mogę wybaczyć, że w Davos Pan Prezydent wsiadał do samochodu przez bagażnik, a odbierając meldunek kompanii honorowej na Litwie, tańczył w rytmie disco-polo. Nie każdy musi mieć mocną głowę, nawet jak jest to głowa państwa... Gdyby to była jedyna wada Prezydenta, to niech sobie pije na zdrowie. Mógłby się tylko rzadziej pokazywać w stanie wskazującym na spożycie, bo polskie społeczeństwo - też przecież niewylewające za kołnierz - polityków woli raczej trzeźwych.

Te wszystkie wpadki Prezydenta mogę zrozumieć i jako obywatel nie mam do niego pretensji. Ale gdy słyszę, jak Kwaśniewski potępia wprowadzenie stanu wojennego, to krew mnie zalewa i przypominani sobie postawę Prezydenta wobec niezrobionego magisterium. Czuję zażenowanie, gdy czytam w Gazecie Wyborczej, że Kwaśniewski dziecko premiera Rakowskiego - przejrzał na oczy już w 1968 roku, gdy wraz z interwencją wojsk polskich w Czechosłowacji i antyżydowską rozróbą w PZPR polski socjalizm pokazał obecnemu Prezydentowi ohydną swą twarz. Młody wówczas Aleksander tak się jej przestraszył, że... No właśnie - że co? Zszedł do podziemia

politycznego? Zaczął ryć pod fundamentami socjalistycznego państwa? Wyjechał za granicę, bo nie mógł patrzeć na to, co się tu wyprawia? Nie! Aleksander Kwaśniewski zamiast porządnie skończyć studia, wziął się za robotę w socjalistycznym zrzeszeniu studentów! Rozpoczął karierę, która u schyłku pogardzanego przezeń socjalizmu pozwoliła mu zostać ministrem młodzieży i sportu oraz przewodniczącym Komitetu Spoleczno-Politycznego Rady Ministrów!

Po co to, Panie Prezydencie? Nie może Pan postąpić tak, jak powinien Pan postąpić w przypadku pracy magisterskiej? Nie mam! A nie: miałem, gdzieś tu była, zapomniałem, gdzie leży, dyplom też się jakoś zapodział... Był Pan członkiem PZPR? Przyzwoity człowiek odpowiada: byłem. Dorobił się Pan w partii pozycji, zaszczytów i splendorów? Dorobiłem się - tak mówi ktoś, kto odpowiada za swoje czyny. Można najwyżej opatrzyć to komentarzem: błądziłem, nie wszystko wiedziałem lub widziałem, ale nie protestowałem. A nie kłamać, że widział Pan zło, ale było Panu z nim po drodze.

Jeszcze gorzej, jeśli Pan nie kłamie...

Ja byłem w PZPR. Na samym dole, a nie tak wysoko jak Pan, Panie Prezydencie. I powtarzam to w każdym wywiadzie, że nie mam się czego wstydzić. I dlatego nikt nie może mnie nazwać Bokassą.

W kolorowych magazynach oglądam zdjęcia rodziny królewskiej, czyli prezydenckiej. Prezydent we fraku - jak gość królowej angielskiej przed derby w Londynie. Pani prezydentowa w wieczorowej toalecie, kapelusz, doskonały makijaż, yorkshire na rękach... I te wypowiedzi Pierwszej Damy o obyczajach panujących na europejskich dworach... Nawet mało uważny czytelnik musi odnieść nieodparte wrażenie, że dworskie życie bardzo pani prezydentowej odpowiada, a każde jej zdanie temu przeczące jeszcze to pragnienie podkreśla. Książę Filip powiedział to, królowa Zofia tamto, a sługa księżniczki Tajlandii nie śmiał spojrzeć pani Jolancie w oczy... Panna prezydentówna wyjechała na bal do Paryża, gdzie wśród arystokracji przeszła chrzest bojowy, dostała przepustkę do europejskich domów panujących, kto wie, może pośród książąt i baronów panna Aleksandra znajdzie sobie męża...

Ja jestem prosty chłop ze średnim wykształceniem. Moje dzieci będą miały wykształcenie wyższe, z czego jestem po ojcowsku dumny. Wszyscy mieszkamy w tym

samym kraju, co panująca rodzina państwa Kwaśniewskich. Nie wiem dlaczego wydaje mi się, że ja z moją rodziną znajduję się we właściwym miejscu, a rodzina państwa Kwaśniewskich czuje się tu nieswojo.

Podobno prezydent Giscard d'Estaign zapraszał do Pałacu Elizejskiego 50osobową reprezentację narodu francuskiego; grupę dobraną proporcjonalnie ze względu na wiek, zawód i pozycję społeczną. Prezydent chciał w ten sposób poznać, co społeczeństwo myśli o władzy. Prezydent Wałęsa urządzał u siebie, na Polanki, przyjęcia imieninowe - pokazy wyjątkowego lizusostwa, hipokryzji i koniunkturalizmu. Potem wybranych gości zabierał do Wrzeszcza, gdzie za pieniądze zaprzyjaźnionego pana restauratora Kokoszki opróżniano butelki, dopełniając tak wspaniale rozpoczętego wieczoru. Nie dziwiłem się Wałęsie i jego drobnomieszczańskim upodobaniom.

Dziwię się natomiast Panu Prezydentowi Kwaśniewskie-mu, który urządza w pałacowych ogrodach imieninowe przyjęcia na pięćset osób, bardziej w tym przypominając Wałęsę niż Giscarda d'Estaigna. O zaproszenie na prezydenckie party zabiega… „cała warszawka”; otrzymanie wejściówki traktowane jest jak oznaka łaski jego cesarskiej mości. Opowiadano mi, że najważniejszym punktem przyjęcia jest ceremonia wręczania prezentów. Ogonek eleganckich mężczyzn i wyfio-kowanych kobiet, każde z nich ściska w ręku upominek godny głowy państwa: kosztowny drobiazg, jakieś dzieło sztuki, ostatecznie butelkę rzadkiego wina lub drogiego koniaku. Do każdego prezentu stosowny komentarz Pana Prezydenta -niby zabawny, ale wymowny. Potwierdzający pozycję ofiarodawcy albo wprawiający go w zakłopotanie.

To dopiero spektakl! Obłudna służalczość i wielkopańska łaska. Nie trzeba dawać łapówek, by upewnić się , czy jeszcze jest się na fali, czy już nie... Wypisz, wymaluj -… „Cesarz” Ryszarda Kapuścińskiego.

Śmieszy mnie to, ale bardziej przeraża. Gdy słuchałem opowieści o zwyczajach panujących na prezydenckich przyjęciach, stanął mi przed oczami obraz z bliskiego sercu Pana Prezydenta dawnego województwa koszalińskiego. Zniszczone pegeery, leżące odłogiem pola i ludzie zepchnięci na dno rozpaczy. Za cenę jednego prezentu ofiarowanego Kwaśniewskiemu można by nakupić jedzenia na cały miesiąc dla mieszkańców jednej wsi. Podzieli się Pan z biednymi swoimi prezentami?

Gdyby tylko na tym się kończyło... Nawet najbardziej wystawny tryb życia na prezydenckim dworze można by było uznać za zbędny wprawdzie, ale utrzymany w tradycji koszt funkcjonowania państwa, gdyby w ślad za prezydenckimi obyczajami nie postępowały konsekwencje niekorzystne dla społeczeństwa. Włosi mają Wezuwiusza ł krzywą wieżę, Francuzi Luwr i wieżę Eiffla, Niemcy Bramę Brandenburską i zamki w Bawarii, dlaczego Polacy mieliby nie mieć Pałacu Kultury i dworu Prezydenta Kwaśniewskiego. Ot, taki skansen w centrum stolicy...Kilkadziesiąt sal, baseny, sauny, korty tenisowe, samochody, samoloty, ministrowie, kanceliści, kamerdynerzy i ochroniarze. Roczny koszt utrzymywania skansenu: niemal 135 miliony zł!

Prezydent Kwaśniewski - i to już nie są żarty! - wykazuje małą aktywność na polu własnej działalności konstytucyjnej, za to coraz częściej wtrąca się do autonomicznego organu władzy wykonawczej, którym jest rząd.

Z całą odpowiedzialnością twierdzę, że głowa państwa pozostaje bierna, jeśli chodzi o realną poprawę warunków życia poddanych, czyli obywateli. Proszę wymienić te inicjatywy ustawodawcze, które wniósł Pan Prezydent, a które poprawiły byt ludności. Nie ma takich inicjatyw! Jest żonglerka podatkowa, jakieś ustępstwo na rzecz najmniej zarabiających, ale zaraz głuszą to przywileje dla zarabiających najwięcej. To samo i tak samo, jeśli idzie o prezydenckie weta... Symbolem aktywności Prezydenta Kwaśniewskiego jest to, że podpisuje on ustawę ułatwiającą wyrzucanie ludzi na bruk, a wcześniej był zwolennikiem przepisów o ochronie życia psów i kotów. Pan Prezydent robi to z przyczyn humanitarnych, ale co jest bardziej humanitarne: los ludzi czy los zwierząt domowych?!

Polityczna gra Kwaśniewskiego umożliwiła postawienie Balcerowicza na czele Narodowego Banku Polskiego i Rady Polityki Pieniężnej. W sytuacji, w której byłego wicepremiera i ministra finansów nie chciała już nawet jego własna partia, Unia Wolności, która na przewodniczącego wybrała Bronisława Geremka, Balcerowiczowi przyszedł z pomocą Prezydent. Największemu szkodnikowi w dziejach III Rzeczpospolitej umożliwił kontynuowanie szkodnictwa, a nawet dał mu do ręki jeszcze większe możliwości. Za to Prezydent Kwaśniewski odpowiada przed narodem, także przed partią, której kiedyś przewodził, a która teraz - będąc w rządzie - ma takie kłopoty z polityką Rady Polityki Pieniężnej i jej bossem, Leszkiem Balcerowiczem.

Ambicje Prezydenta kończą się tam, gdzie zaczyna się odpowiedzialność za poziom życia narodu. Ale gdy chodzi o szkodzenie obecnemu rządowi, to Pan Prezydent jakoś nie ma zahamowań. Weźmy sprawę prokuratora Andrzeja Kaucza. To nie jest bohater mojej bajki, tak samo jak przełożona Kaucza, pani minister Barbara Piwnik. Temu, co ja o nich obojgu sądzę, dawałem wyraz nie raz i nie dwa. Ale na czele ministerstwa sprawiedliwości postawiła panią Piwnik koalicja rządząca i premier. Z kolei minister Piwnik powierzyła Kauczowi wysokie stanowisko w swoim resorcie. Obie decyzje były suwerenne, powzięte w zgodzie z Konstytucją, a za ich efekty brał odpowiedzialność rząd Leszka Millera.

Co tymczasem zrobił Prezydent? Po wściekłym ataku… „wiceprezydenta Michnika (później wyjaśnię, dlaczego jest on wiceprezydentem) i jego Gazety Wyborczej na prokuratora Kaucza w sukurs gazecie przyszła prezydencka kancelistka Barbara Labuda, ze swoimi… „rewelacjami”... Pomógł jej były prezydencki minister podobno prawnik, a obecnie poseł SLD, Ryszard Kalisz. Wybuchła awantura! Przed zajadłą kampanią prasową i polityczną ustąpił najpierw premier Miller, potem minister Piwnik, wreszcie sam prokurator Kaucz.

Takie postępowanie Prezydenta - czy pod auspicjami Prezydenta - nazywa się dwuwładzą. Nieodpowiedzialną dwuwładzą!

Kolejny przejaw tej dwuwładzy: Krzysztof Kuszewski - doradca Prezydenta do spraw zdrowia i opieki społecznej, wystąpił w radiu z frontalnym atakiem na zmiany proponowane przez ministra zdrowia w rządzie Millera, profesora Mariusza Łapińskiego. Niech sobie Pan Prezydent przypomni, z jaką gorliwością podpisywał się pod reformami Buźka, którym miał się Pan przyglądać, również pod reformą ochrony zdrowia, która poniosła druzgocącą klęskę. I oto dziś doradca Kwaśniewskiego staje w tym samym szeregu, co sprawcy tej fuszerki -były minister Opala i była wiceminister Knysok. Ustami swojego doradcy Prezydent odmawia szansy ponoć bliskiemu mu ideowo Łapińskiemu, a nie odmawiał takiej szansy reformatorom (prasa pisała reformatołom) z gabinetu Buźka. Zwyczajny wstyd, Panie Prezydencie!

Odnoszę wrażenie, że doradcy Pana Prezydenta są jego nie najmocniejszą stroną. Ekspertem ekonomicznym został Witold Orłowski, ultraliberał, piewca polityki Balcerowicza, człowiek wysługujący się międzynarodowym organizacjom finansowym. A do tego marny specjalista -- zbyt łatwo zmieniający zdanie, np. w sprawie

niezależności Rady Polityki Pieniężnej, stawiający nietrafne prognozy, np. dotyczące wzrostu gospodarczego, inflacji, deficytu budżetowego itp.

Gdy pierwszy raz powiedziano mi, że Adama Michnika nazywają… „wiceprezydentem”, sądziłem, że to tylko kolejny żart wymyślony przez środowiska niechętne Prezydentowi. Ale wkrótce zaczęły dochodzić do mnie kolejne sygnały o tym, że Pan Prezydent spędza więcej czasu z wiceprezydentem Michnikiem niż z dawnymi współpracownikami,

Naczelny redaktor Gazety Wyborczej nie od dziś ma ambicje wpływania na wielką politykę. Gdy tylko Kwaśniewski został Prezydentem, publicyści Wyborczej pod batutą Michnika zaczęli głosić hasło… „historycznego kompromisu politycznego”. Kompromis ów miał być zawarty pomiędzy liberalnym skrzydłem socjaldemokracji (Kwaśniewski, Cimoszewicz, ale nie Miller) i mniej zapiekłą częścią Unii Wolności (Kuroń, Frasyniuk, Geremek). Przygrywką do kompromisu stało się zatrudnienie Labudy w Kancelarii Prezydenta oraz przejście tam byłego wiceministra zdrowia Marka Balickiego. Oboje uważani byli za polityków bliskich etosowi Solidarności, tymczasem taka zmiana robota u Kwaśniewskiego i dla Kwaśniewskiego. Gazeta Wyborcza opublikowała artykuł, napisany wspólnie przez Cimoszewicza i Michnika. Ale na tym się skończyło. W Unii Wolności przeważały głosy domagające się pokajania lewicy za stan wojenny, za zbrodnie stalinowskie, za zależność od Związku Radzieckiego. Kwaśniewski przepraszał, lecz najwidoczniej nie dość skwapliwie. W końcu Unia Wolności nawiązała współprace z AWS, potem się rozpadła, (jak bowiem inaczej nazwać odejście niektórych prominentnych członków UW do Platformy Obywatelskiej), by w końcu przepaść w wyborach parlamentarnych i wylądować na pozaparlamentarnym marginesie. Nie spełniło się marzenie Prezydenta i jego mistrza, profesora Geremka, aby po wyborach parlamentarnych rządziła koalicja SLD-UW.

„Wiceprezydenta” Michnika nie zniechęciły te wszystkie wydarzenia. Nadal wywiera niesłychany wpływ na Kwaśniewskiego, podsyca konflikty z rządem Leszka Millera, choć w czasie sprawowania władzy przez ekipę Buźka i Krzaklewskiego powstrzymywał Prezydenta przed działaniami przeciwko tym nieudacznikom. W jednym ze swoich wywiadów prasowych… „wiceprezydent” Adam Michnik wcale nie ukrywa swoich możliwości władczych. Mówi on: „Mamy olbrzymią moc destrukcyjną, możemy spowodować na przykład zmianę ministra”.

Innymi słowy:, kto nie z Michnikiem i jego kolesiami, tego wespół z prezydentem Kwaśniewskim wyrzucą z posady, skierują w odstawkę. Drżyjcie więc przed Michnikiem i jego gazetą, panie i panowie: premierzy, ministrowie, wojewodowie, wszyscy na stołkach władzy.

Michnik ma tylko jeden kłopot. Otóż przyznaje on z rozbudzającą szczerością, że nie posiada mocy pozytywnej, aby Polacy chcieli go i jego gazety słuchać.

Tak było podczas ostatnich wyborów parlamentarnych, kiedy popieraną żarliwie i olbrzymim kapitałem Unię Wolności wybory wyrzucili na śmietnik historii. Została Gazeta Wyborcza. Michnik nazwał porażkę Unii Wolności interesującym zjawiskiem. Ja nazywam ten wynik klęską i kompromitacją Geremków, Michników, Balcerowiczów i ich programów dla Polski.

Panowie, Wasza Polska nie jest naszą Polską. Nasza jest biedna, bezrobotna, na łapówkarstwie i przekrętach stoi. Wyście ją stworzyli. A dla siebie i swoich kolesiów stworzyliście w Polsce enklawę bogactwa, nowej nomenklatury oraz bezkarnych przekrętów.

I dlatego polski wyborca, panie wice prezydencie Michnik, nigdy nie będzie na was głosował. Warto to sobie zapamiętać. Na zawsze.

Ostatnio Prezydent i Premier publicznie okazują sobie przyjaźń, ale wiadomo, że to tylko pozory. Trzymanie fasonu w obliczu spadających notowań rządu i SLD. Tak naprawdę za kulisami oficjalnego teatru politycznego odbywa się gra o władzę. Nie tylko o wpływy przy obecnym układzie politycznym, ale również z myślą o przyszłości.

Symptomem gry politycznej toczącej się między obecnym Premierem i Prezydentem jest wszystko to, co dzieje się wokół służb specjalnych. Nie trzeba chyba nikomu tłumaczyć, że służby specjalne i wojsko odgrywają najważniejszą rolę w

procesie przejmowania władzy, nie całkiem zgodnego z Konstytucją. trwa potyczka o to, kto będzie miał większy wpływ na służby specjalne - Miller czy Kwaśniewski. Większe wpływy osiągnie prezydencki Marek Dukaczewski (obecny szef Wojskowych Służb Informacyjnych) czy ludzie Premiera, do których Zbigniew Siemiątkowski, pełniący obowiązki szefa UOP, raz się zalicza, a raz nie.

Nie chcę być złym prorokiem, ale ów prezydencki sen może się spełnić... A wówczas wszystko będzie możliwe. W tej sytuacji pozycja Samoobrony jako niezależnej siły politycznej nabiera jeszcze większego znaczenia. Przyrzekam, że Samoobrona nie pozostanie obojętna i bierna wobec tej planowanej walki gigantów.

Michnikowi opłaca się przyjaźń z Kwaśniewskim nie tylko z powodów prestiżowych. Oto… „wiceprezydent” mówi w niemieckiej prasie, że kontroluje przeważającą część polskich mediów, a jego przyjaciel Bronek Geremek - politykę zagraniczną Polski. Oto na jesieni 2000 roku minister finansów przepchnął przez poprzedni Sejm nowelizację ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwalniając od jego płacenia akcjonariuszy, którzy byli założycielami spółek giełdowych i którzy nabyli akcje przed dopuszczeniem ich do publicznego obrotu. Kto najbardziej skorzystał na tej ustawie, której Prezydent Kwaśniewski nigdy nie znowelizował? Agora S.A. - wydawca m. in. Gazety Wyborczej. Akcjonariusze Bujak Agory, m.in. tacy ludzie, jak Zbigniew Bujak czy Andrzej Wajda, a także wielu dziennikarzy Wyborczej, zarobili na tym interesie prawie 600 milionów złotych! 6 bilionów starych złotych!!! Ci sami dziennikarze, którzy na lamach swojej gazety pisali, że największym zagrożeniem dla budżetu są żądania płacowe emerytów, rencistów, rolników, nauczycieli, pielęgniarek oraz motłochu ustawiającego się w kolejce po zasiłek.

Panu Prezydentowi Kwaśniewskiemu nie przeszkadza jednak taki przyjaciel, który pozbawia państwo wpływów budżetowych w wysokości 600 milionów! A… „wiceprezydentowi”. Michnikowi nie przeszkadza, że pouczając innych na łamach swojej gazety jak być dobrym Polakiem, sam załatwia dla siebie i przyjaciół uchwalenie przepisu pozwalającego unikać płacenia znacznych podatków do narodowego skarbca.

Kosztownym, choć całkiem niepotrzebnym, elementem w obecnym systemie władzy jest wyższa izba parlamentu, czyli Senat. Złośliwi mówią o niej… „izba dumania” albo… „izba refleksji”. O tym, że Senat jest zbędny, a na jego likwidacji polska demokracja nie straci, mówili podczas kampanii wyborczej przedstawiciele

SLD. Lecz gdy tylko zdobyli 75 ze 100 mandatów senatorskich, zamilkli i do tematu nie wracają. Warto im przypomnieć o tym, że obietnic przedwyborczych należy dotrzymywać, a więc czym prędzej rozwiązać Senat.

Przez 12 lat istnienia tej izby senatorzy obradowali zaledwie 532 dni, czyli niecałe 45 dni rocznie. Za pracę świadczoną jeden dzień w tygodniu senatorzy dostają kwoty kilkakrotnie przewyższające pensje policjantów. W Senacie pracuje dodatkowo prawie 300 osób, też przecież nie za darmo. W sumie polski podatnik musi wykładać na Senat prawie 70 milionów zł rocznie, co równa się kosztom utrzymania blisko 3 tysięcy policjantów -a tyle mówi się o poprawie bezpieczeństwa obywateli. Gdyby tę sumę pomnożyć przez 12 lat, wyszłoby, że izba dumania kosztowała państwo ok. 200 milionów dolarów. Najwyższy czas przerwać to wyrzucanie pieniędzy w błoto, zwłaszcza że dorobek legislacyjny Senatu jest mniej niż skromny. Senatorzy ograniczają się do poprawiania Sejmu (poprawki byłyby niepotrzebne, gdyby Sejm staranniej przygotowywał teksty ustaw) i do mającej wymiar symboliczny twórczości historyczno-narodowej w postaci uchwalania apeli, stanowisk, posłań i innych aktów mających wartość tylko sentymentalną.

Ponieważ Senat wymyślił ponoć w Magdalence czy przy Okrągłym Stole sam Aleksander Kwaśniewski, Samoobrona apeluje teraz do pomysłodawcy: Panie Prezydencie, niech Pan wystąpi o zlikwidowanie izby refleksji. Na pożytek państwa i obywateli. Jeśli Pan tego nie zrobi, zrobimy to sami.

Jednym z powodów napisania tej książki jest to, że Samoobrona nie ma gdzie przedstawiać swoich poglądów. Nie ma własnych tytułów prasowych, rozgłośni radiowych ani stacji telewizyjnych. Nawet jeśli tu i tam przebije się ze swoimi racjami, to zwykle są one wykoślawiane, przeinaczane, wyrywane z kontekstu. Kiedyś, gdy media interesowały się Samoobroną wyłącznie z okazji protestów bądź ich konsekwencji, czyli moich spraw sądowych, myślałem, że dzieje się tak dlatego, ponieważ nie bierzemy udziału w oficjalnym życiu politycznym, nie ma nas w parlamencie, rzadko bywamy we władzach samorządowych. Teraz już wiem, że bardzo dobry wynik wyborczy Samoobrony niczego nie zmienił. Może i jest więcej Leppera oraz Samoobrony w mediach, ale kontekst tej obecności uległ niewielkiej zmianie.

Wyolbrzymiam? Dopatruję się niechęci dziennikarzy tam, gdzie jej nie ma? Mamy przecież demokratyczne, pluralistyczne,niezależne media. Zlikwidowano cenzurę. Nie

ma więc powodu, by ta akurat grupa zawodowa była zainteresowana w dokopywaniu Samoobronie i jej liderowi.

Z przemówienia w Sejmie 29 listopada 2001 r.:

Ulegliście wielkiej presji mediów, tak jest. Jak się mówi o konkretach, to większość dziennikarzy oczywiście nie słucha tego. Są bardzo porządni dziennikarze w Polsce, ale, niestety, większość prasy nie jest w rękach polskich. Rozgłośnie radiowe, stacje telewizyjne, też te komercyjne, w większości nie są w rękach polskich. I komu będzie zależeć na tym, żeby lansować polską rację stanu, Żeby pisać prawdę o tych, którzy są przeciwni tym przemianom? Bo źle jest, kiedy są tylko zwolennicy, zawsze jest lepiej, kiedy są dwie strony i kiedy dochodzi się do jakichś wspólnych ustaleń i rozstrzygnięć. I słuchacie takich dzienników, takich brukowców, jakim stalą się… „Rzeczpospolita”. Sprawa jest w sądzie. Brukowiec, jak tu ktoś jest, tak, brukowiec, który pisze: Nic z tego, ten facet ma poczucie własnej siły, bo wie, że za nim stoją miliony chamów. Półtora miliona ludzi prawie, którzy oddali glosy na Samoobronę, to według… „Rzeczpospolitej” chamy. Wzburzyło to was? Nikogo. Po co? Półtora miliona chamów to dla was nic nie znaczy, bo jeszcze jest prawie 26 milionów wyborców niechamów. To tych chamów gdzie? Do komór, zagazować, wygonić. A jeszcze chamy teraz w Sejmie siedzą to już wam się w głowach nie mieści, ale zmieści się, zmieści się. Wielka dziennikarka straszy, że nie zaprosi do swojego programu. Prywatną telewizję ma. Brak jej profesjonalizmu. Nie tylko pani Olejnik jest w telewizji TVN.

Redaktor … „Rzeczpospolitej”, pan redaktor Rybicki. Nie wzruszyło was to, że to nie ja namawiam do mordu, do metod hitlerowskich, tylko jeden z dziennikarzy, pan Żakowski. W audycji wczoraj rano powiedzial, że Leppera, że takiego czlowieka, trzeba… „wpuścić do dolu z wapnem”. Nie wiem, jaka jest jego przeszlość, czy ktoś z jego rodziny to robil, ale do dolu z wapnem wpuszczano ludzi, żeby się ich pozbyć. Tak, to są fakty, niczego tu nie zmyślam, bolesne, co prawda, ale f akty. Dziennikarze na was wymusili, panie i panowie poslowie, taką reakcję, że przez 7 dni o niczym innym się nie mówi. Zaraz powiem śmiesznie: będziecie lodówkę otwierać i Lepper wam wyskoczy, tylko jedzcie, bo smaczny jestem i nie zatrujecie się.

Niebezpodstawnie mówi się, że media to czwarta władza. Prasa, radio i telewizja niewiele mogą politykowi pomóc (przykład stanowią politycy Unii Wolności, którym media były szczególnie przychylne, a mimo to ponieśli klęskę wyborczą), ale dużo

mogą zaszkodzić. Media bowiem to część tego samego establishmentu, do którego należą politycy i biznesmeni. To ogniwo tego samego łańcucha przywilejów, zależności i układów osobistych oraz materialnych. Wiem, bo jestem poza tymi układami i nie zamierzam w nie wchodzić.

Żaden jednak polityk nie może sobie pozwolić na luksus działania zupełnie poza mediami. W Ameryce mówi się, że jeśli nie ma cię w telewizji, to znaczy, że w ogóle nie istniejesz. Jeśli jesteś właścicielem restauracji albo sprzedawcą samochodów, to jakoś się obejdziesz bez prasy, ale jeśli uprawiasz zawód polityka, to bez prasy pozostaniesz niemy. Polityka bowiem polega między innymi na nieustannym kontakcie społeczeństwa z jej przedstawicielami. Wolę, oczywiście, kontakt bezpośredni, dlatego staram się jeździć po Polsce i spotykać z ludźmi nie tylko podczas kampanii wyborczej. Ale nawet niezwykle aktywny polityk, choćby urządzał spotkania z wyborcami co drugi dzień, i cieszyłyby się one popularnością (ja nie narzekam), nie jest w stanie dotrzeć do setek tysięcy, a może i milionów ludzi. Taką możliwość stwarzają tylko środki masowego przekazu.

Dlatego nie obrażam się na media ani ich przedstawicieli. Choć wielu z nich mnie krzywdzi, zupełnie nie przejmując się zasadą bezstronności i obiektywizmu, to nie powtórzę za redaktor Moniką Olejnik, że moja noga więcej nie postanie w żadnym programie telewizyjnym czy radiowym.

Nie znaczy to jednak, że mam do prasy stosunek nabożny czy służalczy. Umiem trzeźwo ocenić prawdziwy profesjonalizm jednych dziennikarzy, a pozory profesjonalizmu lub zgoła brak zawodowstwa innych. Mam swoje sympatie i stać mnie na ich okazywanie. Jako polityk zależny tylko od swojego elektoratu mogę sobie jednak pozwolić na wyrażenie zdania o środowisku dziennikarskim oraz o polskim rynku mediów. Widzę w nim wiele niebezpieczeństw.

Przede wszystkim polskie media przestają być polskie. Nie mówię tego z pozycji niektórych skrajnie narodowych partii i organizacji, które dzielą media na polskie i polskojęzyczne. Niepokoi mnie przeważający udział kapitału zagranicznego w polskich mediach głównie z tego powodu, że właściciel - najczęściej międzynarodowy koncern zainteresowany jest zyskiem, a nie służebnością prasy wobec czytelników, widzów i słuchaczy. Pieniądze uzyskiwane ze sprzedaży artykułów i programów oraz z zamieszczanych reklam przesłaniają wydawcom, a więc i ich podwładnym -

dziennikarzom, cel nadrzędny, który powinien przyświecać czwartej władzy pod każdą szerokością geograficzną. Ten cel to patrzenie władzy na ręce, informowanie, czasem bawienie i uczenie. Zachowywanie obiektywizmu. Liczenie się z dobrem kraju i jego obywateli.

Skupianie uwagi na zysku powoduje skutek, o którym jeszcze niedawno myślałem, że całkiem zniknął z praktyki życia społecznego w Polsce: cenzurę. Dziś nie jest to urzędowa, prymitywna i nachalna cenzura działająca w interesie partii rządzącej, ale cenzura na wskroś kapitalistyczna. Nawet najprężniejsze, najbogatsze tytuły prasowe unikają jak ognia negatywnego pisania o swoich klientach-reklamodawcach. Niedawno znajomy dziennikarz z jednego z dwóch największych dzienników opowiadał mi o związkach redakcji z wielkim koncernem komputerowym. Są to zarówno związki personalne (żony dwóch ważnych redaktorów pracują w koncernie), jak i finansowe. Po prostu ponadnarodowy koncern komputerowy zamieszcza w gazecie sporo wysoko płatnych ogłoszeń, sponsoruje imprezy redakcyjne, jest patronem konkursów, plebiscytów itp.

Podobnie - choć nie identycznie - dzieje się w relacjach między mediami a politykami. Czy kto słyszał, żeby redaktor Krzysztof Skowroński zaatakował kiedy polityka Unii Wolności? Albo żeby zlekceważył polityka SLD? Czy redaktor Monika Olejnik skrytykowała kiedyś Bronisława Geremka albo zganiła Jana Marię Rokitę? Czy TVN ujęła się za Januszem Cliffem Iwanowskim-Pineirem, gdy został on aresztowany za to, że ujawnił prawdę o finansowych machlojkach braci Kaczyńskich? Nie. I to nie dlatego, że redaktor Tomasz Lis, Tomasz Sekielski czy wspomniana już Monika Ołejnłk przepadają za Kaczyńskimi, ale dlatego, że Pineiro w swojej książce napisał źle o Mariuszu Walterze, jednym z właścicieli i założycieli TVN. A kto pamięta, że w Sejmie poprzedniej kadencji była cała grupa parlamentarzystów, która niezależnie od przynależności partyjnej tworzyła Partię Zygmunta Sol-orza? Jeden z posłów, Marek Markiewicz, prowadził nawet w Polsacie swój program autorski, nota beze krytykujący wpadki, gary i niezręczności dziennikarzy telewizyjnych.

Dziennikarze i pieniądze. Nie pamiętam już ile razy mówiono mi o korupcji wśród przedstawicieli mediów. Jest to albo korupcja, którą ja nazywam… „śmieciową” (zapraszani na konferencje prasowe i bankiety dziennikarze obdarowywani są firmowymi gadżetami, z których niektóre bywają kosztowne), albo zwykłe ordynarne przekupstwo. Redaktor popularnej gazety zbierał kiedyś materiały przeciwko amerykańskiemu koncernowi żywnościowemu, który zamierzał inwestować w Polsce.

Dziennikarz zgłosił się do mnie, dostał mnóstwo materiałów o zagrożeniu ekologicznym powodowanym przez koncern w Stanach oraz w Europie, a potem napisał artykuł pełen zachwytów nad tym, że przybędzie jeszcze jeden… „poważny inwestor” tak dobry, iż wyłoży pieniądze na budowę fabryki w naszym kraju. Ani słowa o szkodliwości dla środowiska naturalnego, ani słowa o niszczeniu polskiego przemysłu przetwórczego, ani słowa o licznych sprawach sądowych wytaczanych koncernowi przez jego pracowników. Kilka tygodni temu dowiedziałem się, że autor artykułu pojechał do Ameryki na zaproszenie i koszt kierownictwa koncernu... Zgadzam się z tym, żeby popularni dziennikarze zarabiali przyzwoite pieniądze, bo za dobrą pracę należy się dobra płaca. Ale przecież to, co się wyprawia w naszych mediach, przekracza ludzkie pojecie. Redaktor Olejnik może wybrzydzać i przebierać jak w ulęgałkach w gościach zapraszanych do swoich audycji, jeżeli zwierzchnicy płacą jej 3,5 tysiąca zł za jeden program telewizyjny. Za takie pieniądze ona może niejednego posła wynająć za kierowcę! W… „Kropce nad i” (TVN) pyskuje najczęściej nieprzygotowana, jedynie po porannej lekturze Gazety Wyborczej. Nie jest tajemnicą, że redaktor Skowroński odszedł z Radia Zet nie dlatego, że nie podobała mu się linia programowa stacji, lecz dlatego, że kierownictwo nie chciało płacić mu za jedną codzienną rozmowę w radiu tyle, ile miesięcznie zarabia pielęgniarka! Myślicie, że łatwo być obiektywnym dziennikarzem, zauważającym problemy społeczeństwa, jeśli tych problemów w ogóle się nie rozumie - taka przepaść materialna dzieli bowiem dziennikarzy od zwykłych ludzi.

Jeśli więc czytam, że niektórzy redaktorzy Gazety Wyborczej dostali akcje Agory o wartości setek tysięcy złotych, to nigdy nie uwierzę, że są oni zdolni do napisania prawdziwego reportażu z prowincji - takiego, jaki pisał kiedyś na przykład Józef Kuśmierek.

Związki polityki, biznesu i mediów tworzą niebezpieczną mieszankę. Najgorsze, że tworzy się zmowa milczenia na ten temat. Tak było na początku zmian w Polsce, tak jest i teraz.

Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji miała zrobić porządek w eterze i dbać o wypełnianie misji przez publiczne środki przekazu audiowizualnego. Stała się jednak posłusznym narzędziem w rękach polityków, a do tego wygodnym miejscem przeczekania po przegranych wyborach, czasową odskocznią albo synekurą dla politycznych emerytów.

Afery wokół KRRiT zaczęły się od samego początku - od rozdzielania koncesji telewizyjnych. Faworytem został Zygmunt Solorz. Nie miał żadnego doświadczenia (oprócz takiego, że oglądał telewizję), ale miał pieniądze. Nie do końca czyste - jak pisały gazety... A do tego kilka paszportów i udział w prawie gangsterskich aferach. Większość Rady - wówczas pod przewodnictwem wspomnianego już Markiewicza uznała jednak, że albo Solorz, albo nikt. Rada nie protestowała, gdy kilka lat później Polsat przejął Naszą Telewizję, szybko przemianowaną na TV4. Członkowie KRRiT forowali dwie stacje radiowe - krakowskie RFM FM i warszawskie Radio Zet - a gdy już pozwolili im osiągnąć dominującą pozycję na rynku, zaczęli odbierać częstotliwości i zgodę na tzw. regionalne rozszycia reklamowe. Niezrozumiała jest też przychylność Rady dla Radia Maryja.

W czasie, gdy wydawca Gazety Wyborczej, spółka Agora, starała się o przejęcie regionalnych stacji radiowych, próżno było szukać publikacji krytycznych wobec KRRiT. Owszem, w Wyborczej krytykowano RMF FM i Radio Zet, czyli konkurencję rozgłośni Agory.

Byłem kiedyś świadkiem rozmowy, którą bez skrępowania prowadzili ze sobą dwaj wybitni politycy, jeden z katolickiej prawicy (wcześniej członek KRRiT), drugi z lewicy. Lewica: - Nie wierzę, żebyście nic z tego nie mieli, przecież niektóre decyzje Rady były wyraźnie manipulowane. Ktoś musiał sporo wziąć. Ciekawe, dlaczego nikt go nie wysypał.

Prawica: - Mieliśmy różne zdania, ale decyzje zwykle podejmowaliśmy zgodnie. Lewica: - I nie wiedzieliście, że ktoś bierze? Nie donieśliście na niego. Prawica: - Nigdy na siebie nie donosiliśmy. Lewica: - Czyli wszyscy musieliście brać! Solidarność wymusza dyskrecję. Prawica: - Ja tego nie powiedziałem. Ale rzeczywiście, obowiązywała dyskrecja. Ostatnio do grona gazet, które nie zostawiają na Samoobronie suchej nitki, dołączyła Trybuna. No, no, gratuluję odwagi. I bezczelności!

Pierwszym naczelnym redaktorem Trybuny został Marek Siwieć, następnie poseł lewicy, członek KRRiT, obecnie szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego i minister w kancelarii Prezydenta Kwaśniewskiego. Za czasów Siwca Trybuna próbowała

handlować magnetowidami sprowadzanymi do Polski przez spółkę Art B. Chociaż biznes nie wyszedł, to Siwieć znalazł posadę w wydawanym za pieniądze Bagsi-ka i Gąsiorowskiego tygodniku Monitor, a gdy i ta inicjatywa padła z powodów oczywistych (właściciele uciekli z Polski), dzisiejszy szef BBN został posłem. Następnym szefem Trybuny stal się Dariusz Szymczycha, potem szef programów informacyjnych w Polsacie i TV4, teraz minister w kancelarii Kwaśniewskiego. Inwestorem spółki wydającej gazetę był Dariusz Przywieczerski, prezes Universalu, człowiek, któremu prokuratura postawiła zarzuty w sprawie FOZZ. Że też nie przeszkadzało to liderom lewicy, z którą utożsamiano i nadal się utożsamia Trybunę. W radzie nadzorczej Ad Novum - wydawcy gazety - znajdowali się wybitni działacze lewicy. Przewodniczącym rady był wówczas... Aleksander Kwaśniewski. Nakład Trybuny leciał w dół, poczytność spadała, ale członkowie rady nadzorczej zarabiali równowartość kilku średnich pensji. Media w Polsce: gazety (z wyjątkiem niektórych tytułów prasowych) a zwłaszcza telewizja - uprawiają coś na kształt dezinformacji. Najważniejszym problemem w Polsce jest bezrobocie; co media robią, aby pomóc bezrobotnym w znalezieniu pracy? Gdzie są edukacyjne programy telewizyjne, gdzie są porady w prasie? Pierwsze i ostatnie, do czego ograniczają się gazety, to publikowanie ogłoszeń z coraz mniej licznymi ofertami pracy. Ogłoszeń płatnych, na których wydawcy zarabiają.

W pogoni za sensacją i z ambicji politycznych rodzą się takie oto niecodzienne sytuacje jak ostatnio. W kopalni giną górnicy, a najważniejszym tematem poruszanym w mediach jest to, dlaczego Premier Miller wziął kredyt w banku należącym do Aleksandrą Gudzowatego. Gdy news dnia pominęła redakcja Wiadomości, rozerwał szaty członek Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji -Jarosław Sellin. Mówił o skandalu, powrocie cenzury itp. A ja mówię, że cenzurą i skandalem jest prześlizgiwanie się przez tragedię górników, a skupianie uwagi widzów, słuchaczy i czytelników na nic nie znaczącym incydencie, jakim jest kredyt Millera czy zatrzymanie przez UOP aferzystę Andrzeja Modrzejewskiego, byłego już na szczęście prezesa PKN Orlen.

W ślad za wiadomościami następuje tradycyjne bicie piany w telewizyjnych tzw. programach publicystycznych. Prowadzący je dziennikarze zapraszają do studiów sprawdzonych polityków, ciągle tych samych, i wspólnie dzielą włos na czworo, zastanawiając się, czy Premier miał prawo wziąć kredyt, dlaczego zaciągnął go u Gudzowatego, jak to wpłynie na podejmowanie decyzji... To przecież paranoja!

Najcelniejszym i jednocześnie najpopularniejszym hasłem wypisywanym na murach w czasie stanu wojennego było… „Telewizja kłamie!”. Dziś wypada powtórzyć to hasło, chociaż cenzurę formalnie zniesiono już dawno temu. Obecnie telewizja i inne media stały się tak oderwane od społeczeństwa, że nie spełniają podstawowej funkcji czwartej władzy. Większość dziennikarzy świetnie się czuje w skórach sług wybranych polityków. Wygląda to tak, jak gdyby polityczni ulubieńcy mediów mieli w nich wyłącznie samych rzeczników prasowych. Za każdym razem, gdy widzę sforę atakujących mnie dziennikarzy, proszę: Szarpcie mnie, ale nie kłamcie.

Nic z tego - nadal kłamią. Z szarpania żyje w Polsce Jerzy Urban, z kłamstwa przeważająca większość. PRYWATA CZY PRYWATYZACJA Warszawa, 2002 Prywatyzacja - zaklęcie, którym wszyscy, którzy sprawowali władzę po roku 1989, oszukiwali ludzi. Wszystko, co tylko miało wartość i co wypracowały przynajmniej trzy pokolenia Polaków, trzeba było rzekomo natychmiast sprywatyzować, bo dzięki temu wszyscy mieli być bogaci. To od początku było kłamstwo.

Prywatyzacja stała się dziś w Polsce synonimem prywaty, a bogacili się tylko ci, którzy w porę znaleźli się przy żłobie. Grupka cwaniaków i oszustów zarobiła na prywatyzacji i wyprzedaży majątku narodowego miliony dolarów, które schowali do własnych kieszeni albo wyeksportowali za granicę. A społeczeństwo i państwo wpędzili w nędzę. Polacy widzą jasno, kto ich oszukał, kto ich kosztem zapewnił sobie i swoim rodzinom dostatni byt. Ludzie nie są głupi i dlatego polskie społeczeństwo coraz bardziej negatywnie ocenia prywatyzację - bezmyślnie inicjowaną i ślepo kontynuowaną przez kolejne rządy. Miało być pięknie. To, co niegdyś było państwowe, czyli jak mawiano niczyje, miało przejść w ręce tych, którzy ten majątek wypracowali. Mydlił oczy Prezydent Wałęsa, obiecując każdemu 100 milionów starych złotych. Nikt nigdy nie dokonał wyceny polskiego majątku narodowego, nie określił, co ma być prywatyzowane, co nie, nie stworzył żadnego planu prywatyzacji. Przez całe lata nikt nie liczył, co zostało sprzedane i za ile. Mam dwa wyjścia: uznać, że Polską rządziła banda idiotów i nieudaczników, albo cwanych pozbawionych wszelkich skrupułów złodziei i

cwaniaków. Idiotami nie śmiałbym nazwać panów Balcerowiczów i Bileckich uznanych za autorytety przez międzynarodowe instytucje. Czoła chyliłbym przed sprytem i wyrachowaniem pana Pawlaka i jego kompanii. Dlatego mówię z całą odpowiedzialnością: nie z głupoty sprzedaliście Polskę panowie, ale z wyrachowania! Samoobrona żąda i żądać będzie rozliczenia wszystkich winnych rozkradania państwa, zawłaszczenia majątku narodowego i skorumpowania aparatu państwowego na skalę nie spotykaną do tej pory w historii naszego kraju. Janusz Lewan-dowski, Emil Wąsacz, Stefan Kawalec, Aldona Kamela-Sowińska, Andrzej Olechowski, Wiesław Kaczmarek, Anrzej Śmietanko, Mirosław Pietrewicz - to pierwsze z brzegu nazwiska ludzi, którzy dopuścili się działań na szkodę państwa albo z tytułu działalności państwowej uzyskali osobiste korzyści majątkowe. Rzetelna kontrola ich działań na wysokich stanowiskach państwowych da początek tzw. lustracji gospodarczej, czyli rozliczeniu tych, którzy w sposób nieuczciwy i kosztem społeczeństwa wzbogacili się, wykorzystując pozycję, jaką dało im sprawowanie władzy. Prywatyzacja doprowadziła do tego, że Polacy są dziś jedynym narodem w Europie bez własnego przemysłu, systemu bankowego i znacznej części handlu. Majątek Polski sprzedano w ciągu ledwie 10 lat za dziesiątą część jego wartości! 70 procent systemu bankowego jest w rękach obcego kapitału, tak jak 90 procent cementowni, 80 procent przemysłu meblarskiego, 80 procent przemysłu chemii gospodarczej, 70 procent fabryk leków. Mało? Wskutek bezrozumnej i pośpiesznej prywatyzacji zniszczono całe branże: włókienniczą, zbrojeniową, stoczniową i hutniczą. Głównie w wyniku chaotycznej i szkodliwej prywatyzacji na bruku znalazło się 5 milionów Polaków - mam na myśli oficjalne statystyki plus skalę bezrobocia utajonego. Te wszystkie patologie wyprzedaży majątku narodowego, wypracowanego przez pokolenia, trzeba wreszcie nazwać po imieniu, powiedzieć to głośno i zdecydowanie im się przeciwstawić. Samoobrona chce to zrobić dla dobra kraju i zrobi to sama albo współdziałając z innymi siłami politycznymi. W latach 1990-1999 sprzedano ponad połowę polskiego przemysłu i polskich banków. Do kasy państwowej wpłynęło z tych prywatyzacji nie więcej niż 12 miliardów dolarów, a do końca 2001 roku suma ta sięgnęła poziomu najwyżej 17 miliardów dolarów. Tyle warte jest jedno duże przedsiębiorstwo telekomunikacyjne na Zachodzie! I tyle dostała od Zachodu Polska za wyprzedaż jej życiowych gałęzi przemysłu, otrzymując przy okazji nędzę i degradację cywilizacyjną większości społeczeństwa.

Co gorsza, nawet z tych żałosnych 17 miliardów dolarów 2 miliardy przejedzono lub roztrwoniono, dając zarobić przede wszystkim zagranicznym pośrednikom oraz firmom doradczym i konsultingowym, wydając kolosalne sumy na hotele, diety i wysokie apanaże. Zakładając, że dochód narodowy Polaków w latach 1990-2001 to około 200 miliardów dolarów, a roczne oszczędności to około 40 miliardów dolarów - to sprawdza się teza profesora Poznańskiego, że Polacy sprzedali dwie trzecie majątku narodowego za 10 procent jego wartości. Lub - jak kto woli -dostali za swoje dobra mniej, niż wynoszą wszystkie roczne oszczędności, posądzanych przez pseudopolityków o rozrzutność, obywateli Polski. Jednocześnie elity polityczne robiły wszystko, żeby kryminogenna sytuacja towarzysząca prywatyzacji trwała jak najdłużej. Dopiero po 2,5 roku od rozpoczęcia prywatyzacji Ministerstwo Przekształceń Własnościowych utworzyło w resorcie stanowisko głównego księgowego. Jaka, choćby najmniejsza firma, mogłaby sobie pozwolić na brak księgowego? Brak księgowego w państwowej instytucji odpowiadającej za prywatyzację majątku narodowego oznaczał ni mniej ni więcej, tylko niewiedzę o stanie udziałów i akcji będących w rękach państwa, niewiedzę o wysokości dywidend dla Skarbu Państwa. Skandal, który wystawia nas na pośmiewisko! Pytanie tylko, czy był to zwykły błąd, czy działanie umyślne. Nie wierzę w przypadki - według mnie to było od początku zaplanowane i realizowane według starannie przemyślanego planu. Z kryminogennej sytuacji korzystano bez żenady -- na początku lat 90. Ministerstwo Przekształceń Własnościowych zawarło wstępną umowę prywatyzacyjną znanej i cenionej krakowskiej fabryki kosmetyków Miraculum z inwestorem, którym byt człowiek poszukiwany listem gończym. Urzędnicy nie wiedzieli, czy nagle oślepli na fakt robienia interesu z kryminalistą? I czy to było całkiem bezinteresowne? Obywatel Australii - Oates - jeden z nabywców browarów EB - w momencie podpisywania umowy z MPW był w swoim kraju poszukiwany listem gończym za sprzeniewierzenie dużych pieniędzy. I ministrowi Januszowi Lewandowskiemu nie przeszkadzało, że sprzedaje browar człowiekowi podejrzanemu o przestępstwa gospodarcze i malwersacje. Mało tego, firma EB dostała od ministerstwa zwolnienie z podatku na 3 lata (!). Korumpowanie urzędników państwowych przebiegało jawnie, na oczach wszystkich i z całkowitym poczuciem bezkarności. Często osoby delegowane z ramienia ministerstwa do przeprowadzenia prywatyzacji nie miały żadnego merytorycznego przygotowania i kwalifikacji, by wypełniać powierzone im odpowiedzialne zadania. Ludzie ci przygotowywali ekspertyzy i wyceny tych przedsiębiorstw, a po zakończeniu prywatyzacji zasiadali w radach nadzorczych tych samych firm, tylko że już prywatnych. Tak było w przypadku Telfy S.A., gdzie w składzie rady nadzorczej znaleźli się panowie Sawicki, Strzelecki i Sztuder, taka sama

sytuacja była w cementowni Górażdże z panem Stupnickim, tak samo w Banku Śląskim. Nikt z wielkich polityków nie protestował, nikomu to nie przeszkadzało, chociaż korupcja, która towarzyszyła temu procederowi, aż kłuła w oczy. Z przemówienia w Sejmie 25 stycznia 2002 r.: Następnie Cementownia Ożarów - i tak było w każdej cementowni. Zaniżona cena sprzedaży o 14 milionów zł. Ale doradcy wypłacono kwotę 180 tyś. zł wynagrodzenia. I za udaną transakcję pan M. dostał 2,5 miliona zł tylko. Ten pan pochodził z Ministerstwa Przekształceń Własnościowych, urlop miał na ten czas. Tak często robiono. Sprzedaż Domów Towarowych Centrum. Wycena, jaka była, mieściła się w przedziale 156-161 milionów zł, chociaż same Domy Centrum na ścianie wschodniej były warte 194 miliony zł. A więc tu wycenę zrobiono i sprzedano za 1/3 ich wartości 1/3 -oczywiście udowadniając nam, że na tym Polska zarobiła. Tak, zarobiły na tym na pewno fabryki produkujące odzież, fabryki produkujące obuwie. Wszystkie zrobiły tak, że w Domach Centrum prawie niepolskiego dzisiaj nie ma. Normą w procesie prywatyzacji stało się, że najpierw umyślnymi działaniami i błędnymi decyzjami doprowadza się doskonale prosperujące polskie przedsiębiorstwo na skraj bankructwa, a potem sprzedaje za grosze, za cenę niższą niż wysokość posiadanych przez nie aktywów bankowych. Tak stało się w Stoczni Gdańskiej, Novicie, Drumecie, Polkolorze. Przez karygodne działania polskich urzędników zagraniczni inwestorzy dostawali praktycznie za darmo znakomicie wyposażone i dobrze prosperujące zakłady. Można by to jeszcze zrozumieć, gdyby zakłady, które oddano w ręce obcego kapitału, produkowały potem i osiągały zyski, od których podatki trafiałyby do polskiego budżetu. Tak się jednak w zdecydowanej większości przypadków nie dzieje. Generowane wysokie zyski są nagminnie wyprowadzane za granicę. Polska nic z tego nie ma, za to bogacą się firmy we Włoszech, Francji, USA, Niemczech, bo tam trafiają pieniądze, które na Polakach zarabiają zagraniczni właściciele. Oblicza się, że wyprowadzone za granicę zyski, które powinny zostać w kraju, od początku lat 90. każdego roku osiągały wysokość 2,5 miliarda dolarów. I to tylko pod postacią cen transferowych. Przez 10 lat daje to 25 miliardów dolarów, czyli 100 miliardów złotych! To więcej niż dziura budżetowa, która dziś służy jako usprawiedliwienie decyzji rządu o zepchnięciu kolejnych grup społecznych na dno nędzy, pozbawieniu ich prawa do nauki i do godziwej starości.

Zagraniczne wielkie koncerny są mistrzami w sztuce wysysania z Polski pieniędzy. Traktują nas nie jak pełnoprawnego partnera, ale jak swoją kolonię, którą można bezkarnie eksploatować. Ministerstwo Finansów godzi się na proceder transferowania zysków za granicę, czasami wręcz zachęca do tego zagraniczne firmy. Warto podkreślić, że większość sprywatyzowanych przez zagraniczny kapitał firm jest zwalniana z podatków na długi czas, nawet do 10 lat. Gdy próby uzyskania wakacji podatkowych nie powiodą się, przedsiębiorstwa zagraniczne wykazują minimalny zysk albo wręcz deficyt. W taki sposób Fiat Auto Poland czy sieć supermarketów Auchan płaciły polskiemu budżetowi po kilka złotych rocznie należnych podatków, chociaż w istocie osiągały kolosalne zyski. Z przemówienia w Sejmie 29 listopada 2001 r.: Sprawa następna to wewnętrzne zadłużenie i jego podniesienie. Dlaczego nie korzystacie z doświadczeń państw Unii, Stanów Zjednoczonych, Japonii i innych? Trzymacie się ściśle reguł: nie może być więcej, mamy bardzo niski wewnętrzny dług. Nie mam zamiaru drukować pieniędzy i rozdawać ich, ani namawiać do tego. Ale dzisiaj trzeba wykorzystać wszystkie środki, zahamować upadek przedsiębiorstw, tworzyć nowe miejsca pracy, a stworzymy je tylko wtedy, kiedy postawimy na budownictwo i rolnictwo. To są podstawy gospodarki, wtedy rozwija się i przemysł lekki, i ciężki, mała, średnia przedsiębiorczość, którą tak pochwalacie wszyscy, tak dużo mówiliście o tym w kampanii i co, teraz zapomnieliście o tym? Ja o tym nie zapomniałem i nie zapomnę na pewno. Co ze sprawą zwolnienia z podatków firm zachodnich, z kapitałem zachodnim, dużych sieci sklepów? Powiecie: nie są zwolnione. Tak, supermarkety za ubiegły rok wykazały tylko jeden zysk (Makro), dlatego że są zwolnione z podatku, a jeśli chodzi o resztę, zwolnienia się skończyły i wszystkie mają straty. Filantropi przyjechali do Polski. Jacy dobrzy, pieniądze dają nam za darmo, a my jeszcze na nich narzekamy, że nam miejsca pracy niszczą. Proceder jest prosty, rząd tego nie wie? Panie premierze, czy rząd tego nie wie? Oni mają kilka spółek w różnych państwach, tu spółka wnuczka czy prawnuczka. Trzeba niektórych naprawdę edukować od początku, od podstaw, bo wiemy to wszyscy, ale nie robimy nic. Tu strata, spółka matka ma wielkie zyski, spółka córka przy okazji wychodzi na zero i tam się piąci podatek: we Francji, w Niemczech, w Stanach Zjednoczonych. Czy nie wiecie tego, że to są normalne działania przestępcze? Biorą towar od naszych przedsiębiorców, płacą za trzy miesiące, dają kwit i nasz przedsiębiorca do 20. dnia następnego miesiąca musi zapłacić VAT. Za co? - pyta. Pieniędzy nie dotknął, nie widział ich nawet, a już płaci skarbowi państwa. Pytam: Gdzie tu są instytucje skarbu państwa? (Oklaski) Tracimy na zwolnieniu z podatków około 12 miliardów zł. Policzcie to dobrze. Mogę się mylić. Trochę w tę albo w tę stronę. Następnie uszczelnienie granic. Czy nowością dla wszystkich może jest to, że 30 procent alkoholu i papierosów

pochodzi z przemytu? Co to znaczy? Nie można uszczelnić granic? Jest to wielkie nieporozumienie. Politykę społeczną, powiedziałem, trzeba zmienić po to, aby ludzie mogli żyć godnie. Gospodarka, dwa główne działy, program rolniczy. Panie premierze, będziecie mieć pretensje, że chłopi polscy wyjdą niebawem na drogi. Ale przecież pan tu, stojąc w tym miejscu, gdzie ja, mówił o tym, że w końcu czas, aby polski rolnik wiedział, co ma produkować, ile ma produkować, kto od niego kupi, ile zapłaci i kiedy zapłaci. Przecież to są pańskie słowa. I co? Powie pan: za szybko, bo to dopiero miesiąc, musimy się przyjrzeć. Nic jednak nie robi się w tym kierunku. Nic. Muszą być wprowadzone opłacalne ceny na podstawowe płody rolne i kontraktacja. Inaczej nic się nie zmieni. Profesor Poznański szacuje, że rocznie z Polski wylewa się szeroką rzeką 16 miliardów dolarów, które mogłyby i powinny zostać w Polsce. Pomocą przy wyprowadzaniu tak olbrzymich kwot z Polski służą chętnie zagraniczne banki, które niemal w całości kontrolują polski sektor bankowy. Dzięki kredytom zaciąganym w centralach zagranicznych banków firmy rządzące sprywatyzowanymi polskimi przedsiębiorstwami sztucznie powiększają koszty, zmniejszając zobowiązania podatkowe wobec budżetu państwa. Banki zagraniczne dzięki uprzejmości Leszka Balcerowicza i Rady Polityki Pieniężnej stosują potwornie drogi kredyt oraz dzięki niezwykle dochodowym papierom skarbowym osiągają w Polsce zyski niespotykane nigdzie indziej. W ten sposób przechwytują niemal w całości zyski wypracowane przez polskie przedsiębiorstwa. Oczywiście zysk banków trafia do ich central, czyli jest wyprowadzany z Polski. Banki działające w Polsce stosują najwyższe marże odsetkowe w Europie. W Szwajcarii wynoszą one 0,7 procentu, w Anglii 2,5 procent, we Francji 1,09 procentu, a w Polsce aż 4,4 procent. Oprocentowanie lokaty ROR w banku PKO S.A. wynosi 2 procent, ale kredyt w tym samym banku, dla tego samego klienta, aż 20 procent. To gorzej niż średniowieczna lichwa. Suma bilansowa sektora bankowego na koniec 2001 roku wyniosła około 500 miliardów złotych, a zysk netto 4 miliardy złotych. Pamiętając, że 70 procent banków znajduje się w obcych rękach, pytamy, gdzie trafia ten zysk? Odpowiedź jest prosta: zasila konta zagranicznych właścicieli polskich banków. Dla nas - upokorzenia. One nic ich nie kosztują. Z przemówienia w Sejmie 25 stycznia 2002 r.: Cały czas nie ma pieniędzy. Myślicie, że tam na Zachodzie to są ludzie, w Brukseli, którzy nie są do tego, żeby się dogadać z nami? Oni nie chcą się dogadać? Przecież to jest ich interes, a nie nasz. To oni rocznie mają zysk w handlu z nami w wysokości około 12 miliardów dolarów. No i zamknijmy, tak dla przykładu -chociaż nie chcę tego i

proszę tak tego nie odbierać - zamknijmy im granice. 12 miliardów dolarów. Uduszą się, uduszą się nadwyżką produkcji. Przyjdą oni na kolanach do nas. Tylko jeszcze trzeba być, panie premierze, Polakiem i zadbać o sprawy polskie. Wtedy oni przyjdą. Inaczej nie przyjdą do nas. Sprawa pieniędzy spekulacyjnych. Kiedy mówię, że jest spekulacja, mówią: Co on znowu opowiada? A wiceminister tego rządu, pan Sopoćko na zadane pytanie, czy to znaczy,… „że Samoobrona ma rację (...), że z Polski wywozi się pieniądze w torbach i walizkach, mówi: Nic na to nie poradzę, liczby mówią same za siebie. W tym półroczu przepływa przez Polskę 1,5 miliarda dolarów, który zarabia na tym na czysto, bez najmniejszego wysiłku, 400 milionów dolarów. Czy można mieć o to pretensję? Oczywiście, mówi: nie. Banki są po to, żeby zarabiać. Ale dzięki komu zarobiły tak łatwo i przyjemnie? Dzięki Radzie Polityki Pieniężnej. Niech mi ktoś powie, że były inne powody. Jakie powody? Powody, żeby kumple zarobili pieniądze. 400 milionów dolarów razy 4, to jest około 1,5 miliarda zł. A część tej Izby, wi ększość tej Izby, niestety, z bliską nam partią chłopską, przegłosowała zabranie ulg dla studentów, inwalidów, niepełnosprawnych, emerytów, rencistów, zmniejszyła zasiłki macierzyńskie, wypłaty jednorazowe, skróciła urlopy, rolnikom nie dała 7 groszy do litra mleka, mówiąc, że zaoszczędzą w ten sposób około 1200 milionów zł. Bankowość - zyskowny sektor gospodarki i najważniejszy dla funkcjonowania systemu finansowego całego państwa - sprzedano za kilka miliardów. Średnio za każdy bank dostawaliśmy od 200 milionów do 1,2 miliarda dolarów, a i to najczęściej na raty. Ludzie odpowiedzialni za skandale podczas prywatyzacji niektórych banków, ludzie, przeciwko którym toczyły się dochodzenia prokuratorskie, do dzisiaj pozostają bezkarni, a czasem nawet pełnią odpowiedzialne funkcje w polskich instytucjach finansowych. Np. Stefan Kawalec, odpowiedzialny za aferę ze sprzedażą Banku Śląskiego. NBP pod kierownictwem Balcerowicza prowadzi politykę doprowadzającą małe polskie banki do upadłości. Stają się one później łatwym łupem banków zagranicznych. W ostatnim okresie doprowadzono do upadku Wschodni Bank Cukrownictwa, który ma być przejęty przez PeKaO S.A., w którym przeważa kapitał włoski. Poza tym, że sprzedajemy za śmieszne pieniądze dobrze prosperujące polskie zakłady, które dawały pracę tysiącom ludzi i utrzymanie ich rodzinom, nasi ekonomiści, wysługujący się zagranicznemu kapitałowi, nie wspominają o tym, że wraz ze sprzedażą określonej branży, sprzedajemy także wart niewyobrażalne pieniądze rynek zbytu. Weźmy na przykład branżę tytoniową. Zakłady tytoniowe w Polsce sprzedano za około 500 milionów dolarów, ale tytoniowy rynek zbytu, który oddano prawie za darmo, wart jest od 1,5 do 2 miliardów dolarów rocznie. Podobnie wygląda

sprawa z rynkiem browarów, sprzedanych na pniu za kilkaset milionów dolarów, przy wartym kilka miliardów dolarów rynkiem zbytu. Tak samo jest z rynkiem farmaceutycznym. A to tylko kilka przykładów i szacunkowe, czyli zaniżone wyliczenia. Pamiętajmy też o zapewnieniach zwolenników jak najszybszej prywatyzacji, że zagraniczny kapitał to gwarancja doskonałego zarządzania przez zagranicznych inwestorów. Jest jednak coraz więcej dowodów na to, że zarządzanie przez cudzoziemskie firmy wcale nie jest lepsze; wykupionym wielkim firmom, zatrudniającym wiele tysięcy ludzi, grożą bankructwa, masowa redukcja zatrudnienia i popadniecie w ogromne długi, których splata gwarantowana jest przez Skarb Państwa. Wspomnijmy tylko Elektrim (długi wynoszą około 2 miliardy zł), TP S.A. (zadłużenie 3 miliardy euro), Daewoo Warszawa i Lublin (2 miliardy dolarów) czy PLL LOT, wplątany w spółkę ze zbankrutowanym Swissairem. Gwarancje Skarbu Państwa z tytułu zadłużeń zakładów sprzedanych w ręce obcemu kapitałowi wynoszą w tej chwili około 20 miliardów zł. Do tego dodajmy jeszcze, że 32 spółki giełdowe są zagrożone bankructwem, a 10 z nich to absolutni bankruci, choć ten fakt trzymany jest w tajemnicy przed drobnymi inwestorami. Tak wygląda duma i symbol polskiej gospodarki rynkowej - polska giełda, oparta na oszustwie i kłamstwie. Prywatyzacja lat 90. była dla zagranicznych inwestorów prawdziwą konkwistą. Do kraju, w którym za marne grosze rządzący sprzedawali wszystko, co było najwartościowsze, byle tylko móc się prywatnie wzbogacić. Kosztem współobywateli. Zagraniczni biznesmeni robili tu ze skorumpowanymi polskimi politykami największe interesy swojego życia. Czym innym jak nie interesem życia było kupowanie za… „symboliczną złotówkę” zakładów pozostających często w znakomitej kondycji ekonomicznej, mających ogromny rynek zbytu i sprawdzone kontakty eksportowe na całym świecie? Tak sprywatyzowano Ponar-Żywiec (wartość aktywów w 1991 roku to 494 miliardy starych złotych), Kostrzyńskie Zakłady Papiernicze S.A. (wartość według bilansu w 1992 roku 250,2 miliarda starych złotych), Zakłady Przemysłu Dziewiarskiego Juwernia w Cieszynie (wartość w 1992 roku - 14,1 miliarda starych złotych). Z przemówienia 25 stycznia 2002 r.: Fabryka Porcelany Wałbrzych S. A. I znowu ten gagatek Lewandowski! (...) I co, panie Lewandowski, co pan zrobił? Ja pana oskarżam, że pan naraził skarb państwa na straty - nie pytam, tylko oskarżam zdecydowanie. Niech pan ma ludzką twarz i wytłumaczy się z tego, jaki to interes razem z panem Kaczmarkiem, razem z Kaczmarkiem później zrobiliście na porcelanie. Ile za to wzięliście? Czy ktoś w waszym

imieniu wziął za to?- powiedzcie. Fabryki nie ma, ludzie zwolnieni, a straty budżetu państwa bardzo duże. Wynagrodzenie członków rady nadzorczej w 1992 roku wyniosło około 0,5 miliona zł. Mało - ktoś powie, ale to 1992 roku, proszę państwa. I takich przykładów można sypać dużo. Wynagrodzenia dla rady nadzorczej w 1996 roku wyniosły już prawie milion złotych -prawie milion złotych. A fabryki, powtarzam, nie ma, szczątki. Co ciekawe, prywatyzacji towarzyszył zawsze ogromny pośpiech. Dlaczego? Zawsze starano się sprywatyzować jak najwięcej przed utratą władzy przez kolejną ekipę. Może dlatego, żeby ustrzec się zaniechania lub istotnych zmian w kierunkach prywatyzowania obranego przez aktualnie rządzącą ekipę, a także dlatego, żeby zgarnąć profity obiecane przez zagranicznych biznesmenów. Leszek Balcerowicz, Janusz Lewandowski, Jeffrey Sachs byli zdania, że w miarę postępów prywatyzacji opór społeczeństwa przed nią będzie rósł i dlatego stosowali wszelkie dostępne metody, żeby tylko jak najszybciej oddawać jak najwięcej polskich zakładów w obce ręce. Gospodarka polska i my wszyscy z nią związani płaciliśmy za to wysoką cenę. Od l sierpnia 1990 do 31 grudnia 2001 roku zlikwidowano prawie 1600 przedsiębiorstw, z tego około 800 z powodów ekonomicznych. Liczba zatrudnionych w podmiotach gospodarczych z kapitałem zagranicznym to 923,5 tysiąca ludzi. W spółkach z udziałem kapitału zagranicznego zatrudnionych jest zaledwie 89,1 tysięcy osób. Bezrobotnych przybyło przez ten czas 3 miliony. Tak w praktyce wygląda obietnica tego, że zagraniczny kapitał da nam nowe miejsca pracy. Z przemówienia w Sejmie 25 stycznia 2002 r.: Sprawa prywatyzacji. A tu całe teczki dowodów, dokumentów, faktów, proszę państwa, wszystko, co tylko można tu powiedzieć. Pierwsza taka bardzo głośna sprawa to jest zakup sprzętu komputerowego, ze szczególnym uwzględnieniem utworzenia poczty w administracji rządowej. I co tu się dzieje? 19 stycznia 1994 roku Rada Ministrów przyjęta uchwałę nr 3 w sprawie utworzenia systemu poczty w urzędach administracji rządowej. Koordynację w tym zakresie podjął szef Urzędu Rady Ministrów. Uchwała miała być zrealizowana w ciągu 40 dni. Podsekretarz stanu pan Zagajewski i pan Andrzej Florczak podjęli się tego w trybie bardzo pilnym. Wybrano firmę IBM. Uznano, że jej oferta jest najkorzystniejsza, natomiast dostawcą była firma InterAms II. Koszt jednostkowy komputera jednego o symbolu IBM PS/YP 6384 KFO wynosił 82 6403 zł. 25 kwietnia 1994 roku URM, bo wtedy jeszcze mieliśmy Urząd Rady Ministrów, podpisał umowę z firmą na świadczenia serwisowe. Firma InterAms dostarczyła te komputery do Ministerstwa Edukacji Narodowej. Wartość tej transakcji i kontraktu

była na kwotę, wtedy, w 1994 r., 30 miliardów zł, Główny Urząd Ceł -21,3 miliardów zł, żeby zobrazować - to jest 300 i 210 bilionów starych złotych, ZUS - na kwotę 75 miliardów zł w 1993 r. Potężne kwoty, potężne kwoty, proszę państwa. Łączna transakcja na kwotę 206,8 miliardów zł. I stało się to, że te komputery nie działały po pół roku. Taki interes na tym zrobiła Polska. Prywatyzowali i prywatyzują ludzie, do których nie można mieć zaufania. Wystarczy przypomnieć niektórych twórców Kongresu Łiberalno-Demokratycznego, który później stal się częścią Unii Wolności, partii, którą dowodził prawie aż do jej druzgocącej porażki w ostatnich wyborach parlamentarnych Leszek Balcerowicz. Machalski sprzeniewierzyli 700 tysięcy złotych należących do państwowego Kombinatu Górniczo-Hutniczego Miedzi, Wacław Niewiarowski, minister w rządzie Hanny Suchockiej, przelał na konto spółki własnego zięcia 300 tysięcy złotych. Hanna Suchocka, chociaż prasa szeroko sprawę opisywała, nie zareagowała ani jednym słowem i nie odwołała go ze stanowiska. Zademonstrowała pełne lekceważenie prawa i poczucia zwykłej ludzkiej przyzwoitości. Nierzadkie były powiązania rodzinne przy procesach prywatyzacyjnych. Ministerstwo Przekształceń Własnościowych, w którym wysokim urzędnikiem był dyrektor Thieme, zlecało angielskiej firmie konsultingowej Price Waterhouse Coopers milionowe kontrakty. Nikt nie reagował na informację, że wspólzarządzającą w tej firmie jest żona pana Thieme. Rodzina państwa Thieme miała się dobrze za państwowe pieniądze. Najbardziej jaskrawym przykładem patologii, które rządzą polską prywatyzacją, jest fakt, że polski wymiar sprawiedliwości od 10 lat nie potrafi uporać się ze sprawą karną wytoczoną przez prokuraturę krakowską obecnemu posłowi Platformy Obywatelskiej, a wcześniej Unii Wolności, Januszowi Lewandowskiemu, byłemu ministrowi przekształceń własnościowych. Prokuratura oskarża go o ewidentne czyny kryminalne, których miał się dopuścić podczas prywatyzacji dwóch krakowskich przedsiębiorstw: Techmy i Krakchemii. Lewandowski sprzedał te zakłady dwóm partyjnym kolegom Gocmanowi i Kuśnierzowi, a straty, jakie poniósł przy tej transakcji Skarb Państwa, NIK ocenił na co najmniej 2,5 miliona złotych. Wybrano gorszego oferenta, za prywatyzacje zapłacono z zysku zakładów, Janusz Lewandowski antydatował umowę, czyli po prostu sfałszował dokumenty. Już teraz wiadomo, dlaczego Lewandowski tak walczy o stołek w parlamencie. Nie chce odpowiadać za pospolite przestępstwa kryminalne dokonane w majestacie sprawowanej funkcji rządowej. I jeszcze starcza mu czelności, by wytoczyć bezprecedensowy proces sądowy urzędującemu prezesowi NIK, bo poczuł się urażony krytyczną oceną rewidentów Najwyższej Izby Kontroli.

Z osiągnięć polskiej prywatyzacji warto jeszcze odnotować… „sukces” ostatniego rządu AWS-UW, który długo przymykał oko na poczynania zabójczego duetu prywatyzacyjnego: Grzegorza Wieczerzaka i Władysława Jamrożego. Ten tandem naraził Skarb Państwa na straty w wysokości minimum 10 miliardów dolarów podczas prywatyzacji Totalizatora Sportowego, PZU S.A. i PZU Życie. Przez te kilka lat Wieczerzak zgromadził bajoński majątek liczony w setkach tysięcy dolarów, stadniny koni w całej Polsce i luksusowe mieszkania, których kilka miał też Jamroży. Na ile byli to ludzie… „nie do ruszenia”, niech świadczy fakt, że aby odwołać Władysława Jamrożego z funkcji prezesa zarządu Lotto, musiał się zebrać rząd Rzeczypospolitej. Do tego doszło, żeby człowieka, który naraził Skarb Państwa na wielomilionowe starty, nie można było po prostu wyrzucić z pracy, ale żeby w tym celu musiała zbierać się cała Rada Ministrów! Ale pan Wieczerzak to partyjny kolega Jana Marii Rokity, niestrudzonego moralizatora sceny politycznej. Jego bezkarność tak naprawdę opierała się jednak na użyteczności dla partii politycznych. To Wieczerzak był strategiem zamieniającym państwowe pieniądze na partyjne i prywatne. Zlecenia z PZU płynęły tak wartkim nurtem do ludzi AWS, że mógł się czuć kompletnie bezkarnym. Do czasu jednak, bo nawet hochsztapler ma instynkt samozachowawczy. Jest nim możliwość wyciągania większych i coraz to większych pieniędzy. Żeby tak się działo muszą być zachowane przynajmniej pozory normalności. Tą granicą dla Wieczerzaka była prywatyzacji PZU. Oddanie firmy w obce ręce oznaczało odcięcie od koryta. Bo jaki właściciel zgodziłby się na lewe transfery milionowych kwot. PZU mogło być kurą znoszącą złote jajka dla kolejnych politycznych ekip. Ale panowie Krzaklewscy wyznają zasadę, że po nas choćby i potop. Cała polska prywatyzacja upstrzona jest aferami, przekrętami i złodziejstwem w majestacie prawa. Wyliczę tylko te największe: 1) Fabryka Samochodów Małolitrażowych w Bielsku-Białej - według raportu NIK, strata 20 miliardów złotych. 2) PZU S.A. i PZU Życie - strata 37-40 miliardów złotych. 3) PeKaO S.A. - strata ok. 10 miliardów złotych. 4) Telekomunikacja Polska S.A. - strata co najmniej 4-6 miliardów; kupiona miedzy innymi za kredyt zaciągnięty przez firmę Kulczyk Holding za granicą, od którego odsetki, czyli zysk, wezmą obce banki.

5) Stocznia Gdańska - strata 119 milionów złotych. Tę skandaliczna aferę omówię oddzielnie. 6) Zakłady Przemysłu Papierniczego w Kwidzynie - Fabrykę wartą 350 milionów dolarów Janusz Lewandowski sprzedał za120 milionów dolarów, tworząc jednocześnie monopolistę na polskim rynku; sprawa trafiła do prokuratury i jak wiele innych została umorzona. 7) Domy Towarowe Centrum w Warszawie - strata 80 milionów złotych; w grudniu 2001 roku prokuratura wznowiła śledztwow sprawie tej skandalicznej prywatyzacji. 8) Huta Warszawa - warta 500 milionów dolarów sprzedana za żałosne 34 miliony, wraz z mieszkaniami pracownikówi 300 hektarami atrakcyjnych gruntów; opłatę wniesionow skryptach dłużnych, co jest zabronione przez prawo; przy tejrabunkowej prywatyzacji Janusza Lewandowskiego wspierałMaciej Jankowski, przewodniczący regionu Mazowsze NSZZSolidarność; oto… „prawdziwy” związkowiec, który godzi się natakie warunki. 9) Daewoo FSO - nie tylko tanio sprzedane, ale jeszcze - jużjako przedsiębiorstwo prywatne - otrzymało ulgi i zwolnienia podatkowe na sumę 500 milionów złotych. Dziś jest zadłużone naokoło miliard dolarów, a koreańskie kierownictwo wywiozło za granicę miliony dolarów, choć w Radzie Nadzorczej zasiadał niczego niby nieświadomy obecny wicepremier Marek Poi. 10) Thomson Consumer Electronik, czyli Polkolor Piaseczno - zostało kupione za zaledwie 35 milionów dolarów, czyliza cenę gruntów, na których stała fabryka; straty około 50 milionów dolarów, ale nie mogło być inaczej, skoro prywatyzował tenzakład kompletnie na niczym się nie znający obywatel Szwecji,specjalista od musicali i branży rozrywkowej, Włodzimierz Kubiak; prywatyzacja ze stratą dla Polski nie przeszkodziła Lewandowskiemu zgodzić się na wypłacenie wynagrodzenia dla Kubiaka w wysokości 227 tysięcy dolarów. 11) Cementownia Nowa Huta - sprywatyzowana na rzecz tureckiego koncernu Rumeli, zadłużona, została zamknięta, a całazałoga poszła na bruk; sprawę badała prokuratura i jak zwyklewinnych nie znaleziono; ale cementownia nie pracuje. 12) Polfa Poznań - sprzedana angielskiej firmie Glaxo za ledwie 220 milionów dolarów; jeden z najlepszych i największych napolskim rynku producentów lekarstw; rynku wartym 2-2,5 miliarda dolarów w skali roku.

13) Spółka prywatna z udziałem Jana Kulczyka, Polenergia,przejmuje od państwowych Polskich Sieci Elektroenergetycznych handel energią elektryczną z Niemcami; w ten sposób państwowa firma została pozbawiona zysków z bardzo dochodowego handlu; zarobił na tym Kulczyk, biznesmen zaprzyjaźniony z ministrami Wąsaczem i Steinhoffem. 14) Toczy się w dalszym ciągu postępowanie prokuratorskie wobec firmy Nicom Consulting, związane z wyborem doradcy w I i II etapie prywatyzacji Telekomunikacji Polskiej; mowa o 27 milionach złotych strat jedynie na etapie prywatyzacji. 15) Prokuratura w Katowicach prowadzi dochodzenie w sprwie nieprawidłowości związanych z prywatyzacją fabryki Ryfama S.A. w Rybniku, będącej własnością syna wiceministra gospodarki - Ryszarda Szlęzaka; efekty jej pracy do tej pory nie ujrzały światła dziennego. 16) Najwyższa Izba Kontroli stwierdziła zaniżenie wartości prywatyzowanego Hortexu o co najmniej 300 milionów złotych; wnioski pokontrolne trafiły do prokuratury, ta jednak umorzyła postępowanie; prezes Hortexu za swoją pracę przy takiej prywatyzacji pobierał miesięcznie 60 tysięcy złotych. Samoobrona domaga się stworzenia bilansu prywatyzacji i rozliczenia tych, którzy działali na szkodę interesów Polski. Tych, którzy przyjmowali łapówki, przymykali oczy, hojną ręką rozdawali ulgi, postawimy przed sądem. Strategów, którym zabrakło woli i wyobraźni, by ustalić jasne reguły prywatyzacji, postawimy przed Trybunałem Stanu. Niezwłocznie powinna zostać powołana sejmowa komisja, która wyjaśni prywatyzacyjne przekręty. Od rządu Leszka Millera, a szczególnie od ministra Wiesława Kaczmarka, oczekuję stworzenia strategii prywatyzacji. Określenia, które strategiczne sektory gospodarki i przedsiębiorstwa będzie kontrolowało i posiadało państwo. Żądam lustracji gospodarczej tych, którzy odpowiadali za decyzje prywatyzacyjne, od ministrów poczynając, na ministerialnych urzędnikach skończywszy. Mam podstawy, by podejrzewać, że duża część straconych przez państwo pieniędzy trafiła na ich prywatne konta. Z przemówienia w Sejmie 29 listopada 2001 r.: Przejdźmy teraz do konkretnych spraw, które Polska musi usłyszeć; zażądamy na to odpowiedzi. Kto sprzedał FSM Bielsko-Biała? Straty według Najwyższej Izby Kontroli to 20 326 milionów złotych. Jeden z ojców chrzestnych Platformy Obywatelskiej. Czy postępowanie się toczy? Olechowski dopuścił się przestępstwa. Nie,

co to za przestępstwo? 20 miliardów zł? To przecież żadna kwota. Brakuje dwóch, to sięga się do kieszeni wyborców, ludzi najbiedniejszych. Kto odpowiada za prywatyzację PZU SA i PZU Życie? Strata: 3740 miliardów zł. Pan Wąsacz. Nie ma go. On już nie jest od was. On chyba jest z Samoobrony? Kto sprzedał PKO S.A.? 10 miliardów zł straty. TPS S.A. pani Kamela-Sowińska 4 miliardy zł straty. Stocznia Gdańska, panie marszałku Plażyński, pana sprawa. Jak już powiedziałem, nie potrafiliście uratować kolebki, a chcecie ratować Polskę. Cała prywatyzacja w Polsce wygląda na umyślnie nieprzygotowany proces, nad którym nikt i nic nie panuje. Nie sformułowano żadnych strategicznych celów oddania w prywatne, najczęściej niepolskie, ręce polskiego majątku narodowego, nie ma jednej ogólnie obowiązującej metodologii wyceny majątku pozostałego po PRL i skutków finansowych jego sprzedaży. Żaden rząd nie zadał sobie trudu, by sporządzić rzeczową i obiektywną analizę efektywności finansowej podejmowanych do tej pory prywatyzacji, przy jednoczesnym niechętnym przyjmowaniu do wiadomości opinii niezależnych ekspertów. Podobnie, żaden z gabinetów rządowych nie zastanawiał się nad kosztami ogromnych ulg podatkowych dla zagranicznych inwestorów i transferowaniem przez nie niebotycznych zysków za granicę. Nie prowadzono przez dwa lata żadnej ewidencji księgowej operacji finansowych związanych z prywatyzacją, sprzedażą akcji i udziałów, co umożliwiło niekontrolowany przepływ pieniędzy do kieszeni prywatnych. Krótka historia prywatyzacji w Polsce to mnóstwo wadliwych prawnie i nieprecyzyjnych umów prywatyzacyjnych, których realizowanie pozwalało odnosić zyski prywatnym osobom, przedsiębiorstwom i koncernom, i przynosiło straty państwu polskiemu. Nagminne było to, że już po przejęciu przez obcy kapitał polskich zakładów właściciel sprowadzał części i podzespoły ze swej zagranicznej centrali, co doprowadzało krajowych kooperantów do bankructwa i likwidacji kolejnych miejsc pracy. Poza tym prowadziło to do zwiększenia deficytu handlowego Polski z 10 do 20 miliardów dolarów rocznie. Z przemówienia w Sejmie, 29 listopada 2001 r.: W tym czasie, kiedy w 1989 r. dług zewnętrzny wynosił ok. 40 miliardów dolarów... Prof. Belka dzisiaj powiedział, że umorzono nam 50 procent, to znaczy 20 miliardów dolarów. I wy,oddając władzę nie tak dawno, zostawiliście 65 miliardów dolarów długu zewnętrznego. I z czego się cieszycie? Z czego? Gierek zadłużył kraj? Gierek ratował Polskę. Technologie stare sprowadzał, oczywiście, ale nie zadłużył kraju. Teraz co zbudowaliście? Ile zbudowaliście mieszkań, ile zbudowaliście dróg, ile fabryk? Wszystko zniszczyliście. Cieszycie się dzisiaj? Cieszcie się dalej z tego. Dług wewnętrzny nie istniał przedtem w Polsce, bo przedsiębiorstwa były państwowe, oczywiście, że dotowane. Na dzisiaj ten dług wewnętrzny to znowu deficyt w budżecie

państwa, a ten dług to około 70 miliardów zł. Deficyt zostawiliście, prawie 80 miliardów zł. I wy jesteście zadowoleni, pełni poczucia humoru, nie odpowiadacie. Za co? Wy przecież nie wiedzieliście nic. To tylko premier jest winny, tylko Buzek winny, a wy nie, wy jesteście święci. Nasza dzisiejsza dramatyczna sytuacja ekonomiczna jest, niezależnie od nieudolności ostatnich rządów, również rezultatem takiego sposobu wyprzedaży majątku narodowego. Chwalcy dzisiejszych porządków zawsze mają na podorędziu argument, że w czasach Gierka Polska była zadłużona. Czyżby? Rzeczywiście, za rządów Edwarda Gierka Polska była zadłużona na 22 miliardy dolarów. W roku 1990 dług wzrósł do 48,5 miliarda dolarów, i to mimo redukcji długu ze strony zagranicznych wierzycieli, a na koniec 2001 roku długi naszego kraju wynoszą około 70 miliardów dolarów, licząc zadłużenie zewnętrzne i wewnętrzne razem. Zadłużenie zagraniczne polskich przedsiębiorstw, szczególnie tych z udziałem kapitału zagranicznego, wynosi około 30 miliardów dolarów. Jasne, że splata długów wraz z odsetkami to świetny interes dla banków, które tych pożyczek udzieliły Niestety, to nie są polskie banki. Spłata zadłużenia zagranicznego jest oczywiście istotna, ale jeżeli w państwie budżet ledwo się domyka, to może lepiej spłacać te długi przynajmniej w terminie, a nic przedterminowo - jak w przypadku 3 miliardów dolarów długu wobec Brazylii, który spłaciliśmy na 3 lata przed terminem, a w budżecie na 2002 rok na przedterminową spłatę pożyczek zagranicznych przewidziano aż 34 miliardy dolarów. I to w sytuacji, kiedy coraz więcej ludzi w Polsce dosłownie przymiera głodem. Co gorsza, w 2002 roku Polska zadłuży się na kolejne 36 miliardów dolarów. Długi mają wszyscy - nie tylko państwo polskie, ale szpitale -około l miliarda dolarów, koleje państwowe - 8 miliardów, samorządy - 3,5 miliarda dolarów. Nawet stolica, pod… „światłymi” rządami prezydenta Pawia Piskorskiego, ma prawie miliard dolarów długu. Ma za to bogatego prezydenta, który opowiada, że do swojego ogromnego majątku doszedł przez kilka zaledwie lat... grając na giełdzie. Ciekawe, czy Piskorski liczy na to, że ludzie dadzą wiarę tym skandalicznym, obrażającym inteligencję odbiorców, wyjaśnieniom? Bardzo niebezpieczne jest zadłużenie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, w którego rękach leży los milionów emerytów. Instytucja ta pod rządami kolejnych nieudolnych prezesów doprowadzona została do stanu 12-miliardowego zadłużenia, z czego 4 miliardy złotych winna jest Otwartym Funduszom Emerytalnym. Oznaczać to może w najbliższych latach brak możliwości realizowania swojego statutowego obowiązku wypłacania rent i emerytur.

Piąty co do wielkości rynek w Europie sprzedano za grosze, dając jednocześnie możliwości nieskrępowanego bogacenia się wybranym. I trzeba powiedzieć, że skok na kasę udał się polskim elitom politycznym doskonale. Dziś pławią się w dobrobycie, odwracając z niechęcią oczy, gdy z okien swoich limuzyn widzą żebrzących ludzi. To nie są widoki dla nich, bo oni mają z czego żyć: członkowie zarządu BIG Banku Gdańskiego zarabiają 450 tysięcy złotych miesięcznie, 180 razy więcej niż przeciętny Polak i 370 razy więcej niż pielęgniarka, członek Zarządu Banku PrzemyslowoHandlowego, tego który nie chce prolongować długu Daewoo, przez co na ulicy może znaleźć się tysiące ludzi, dostaje 160 tysięcy miesięcznie, w Banku Zachodnim - 145 tysięcy miesięcznie. W bankrutującym Elektrimie - 142 tysiące, w oddanym Włochom PeKaO S.A. prezesi zarabiają po 125 tysięcy, ale za to zwolnili z banku 2 tysiące Polaków. W Polarze zysk spadł o 300 procent, ale nie przeszkadzalo to brać członkom zarządu po 70 tysięcy miesięcznie. Leszek Balcerowicz brał w 2000 i 2001 roku 44 tysiące miesięcznie, a mimo to nie płacił składki ZUS, jeździł służbowym samochodem, kupował garnitury z funduszu reprezentacyjnego. Te jego 44 tysiące to 44 razy więcej niż przeciętna emerytura. Sam sobie przyznawał premie za pracę na rzecz doprowadzenia Polski do obecnego stanu. Z przemówienia w Sejmie 29 listopada 2001 r.: Zakłady w Kwidzynie - pan Lewandowski. I co? Półtora miliarda złotych w tamtych latach; dzisiaj przez dwa trzeba pomnożyć. Siedzi podparty, spokojny. A jakże, dobrze się żyje. Następnie Gerber Alima, Polkolor. Strata miliard złotych. Pan Lewandowski. Na szczęście Trybunat Konstytucyjny uchwalił wczoraj, że immunitet nie będzie chronić przestępców. Szukacie ich w Samoobronie? Znajdziemy ich! Znajdziemy was! Przypomnicie sobie moje słowa z tej trybuny. Znajdziemy was! Prokuratorzy wezmą się za was, a pana postępowanie w Krakowie, panie Lewandowski, powinno być dawno wznowione. Jakąś wykładnię Trybunal przedstawił dopiero teraz, kiedy Samoobrona jest w Sejmie. Dlaczego nie zrobił tego wcześniej? Była jasna wykładnia. Mówiliśmy cały czas, że ona była jasna. Postępowanie musi się toczyć. Czy kiedykolwiek powiedziałem, że nie chcę być sądzony? Chcę. Pisma składałem do sądów. Wy jakoś nie składaliście przedtem. Nie wiem, czego się baliście. Wiadomo jednak: jeśli nie wiemy, o co chodzi, to wiemy, o co chodzi. Polska z jej nierównościami społecznymi jest chorym człowiekiem Europy, bardziej przypomina jakąś republikę bananową, gdzie grupa kacyków pławi się w luksusie, a reszta społeczeństwa przymiera głodem. Rozpiętość między najlepiej i

najgorzej zarabiającymi pracownikami wynosi w Polsce 1:1000, podczas gdy w Szwecji 1:4, w Wielkiej Brytanii 1:7. Przeciętna emerytura to 690 złotych, najniższe wynagrodzenie - 760 złotych. Bezrobocie w Polsce, liczone według standardów europejskich, wynosi 20 procent, ale wraz z tym utajonym, głównie na wsi - aż 40 procent. 2 miliony bezrobotnych pozbawione są prawa do zasiłku. 70 procent polskich rodzin osiąga obecnie dochody poniżej 500 złotych na osobę miesięcznie, co stanowi granicę ubóstwa, 20 procent nie osiąga nawet 200 złotych na osobę miesięcznie. Co Polacy muszą zrobić, żeby rządzący ich dostrzegli?! Wyjść umierać na ulice? 8 milionów Polaków żyje w skrajnej nędzy. Wystarczyłoby, żeby ich dochody miesięcznie wzrosły o 120 złotych i mogliby wydobyć się z upokarzającej biedy. Liberalni eksperci występujący w telewizji uważają, że za dużo Polacy wydają, za dużo konsumują i w ogóle żyją ponad stan. Wystarczy tylko trochę zabrać im praw pracowniczych, pozbawić praw socjalnych i już będzie lepiej. Może bogaci będą jeszcze bogatsi, ale biednym nie poprawi się ani na jotę. Godzina pracy Polaka kosztuje 6 razy mniej niż Niemca i Duńczyka i 1,5 - 3 razy mniej niż najbiedniejszych w Europie Greków. Na wsiach 70 procent rodzin żyje poniżej minimum socjalnego, 20 procent poniżej minimum egzystencji, a blisko 40 procent nie wykupuje przepisanych im lekarstw. 45 procent nie stać na zjedzenie ryby lub mięsa co drugi dzień, 72 procent nie może nawet pozwolić sobie na tygodniowy wypoczynek raz w roku. Z przemówienia w Sejmie 25 stycznia 2002 r.: NFI, największa afera, największe oszustwo w dziejach Polski. Kto to wymyślił? Kto za tym stoi? Ano pan Lewandowski, ten, któremu immunitet Wysoka Izba uchyla już 8 lat, jeśli się nie mylę. Czterech ministrów wystąpiło o to, aby uchylić mu immunitet. Nie, po co, to nasz człowiek. Czy to lewa strona, czy to środek -bo nie chcę obrażać prawej strony -jest to samo: to jest nasz, oddany. Razem z Kaczmarkiem obydwaj doprowadzili do tego. NFI dzisiaj przynoszą same straty. Mówiłem wtedy, że te świadectwa będą niczym. Mogę to mówić, dlatego że ja nie dąłem się oszukać. Ja tego świadectwa nie kupiłem. Na dzień dobry kazali jeszcze za wstęp zapłacić. Będziecie mieć duże pieniądze, ale za wstęp do tego biznesu, który przyniesie takie zyski, musicie zapłacić po 20 zł. Powiedziałem: Nie, ja tego nie kupię i nie kupiłem. Można to sprawdzić. Kupiła żona, pytała, czy może kupić. Tak, ale dlaczego? Mówię: kup, tylko dlatego, żebyśmy dzieciom pokazali kiedyś, jaki biznes zrobiono na Polakach, jaki to Zachód zrobił biznes na Polakach. Chodziło o to, żebyśmy później je mieli i mogli dzieciom pokazać. 20 zł. Praca naszych dziadków, naszych ojców, nasza praca. Wyceniono ją na 20 zł. Ale obiecali, mówili, ile to będzie pieniędzy. Ludzie, nie pomieścicie ich nie tylko w kieszeniach, ale w torbach, z walizkami będziecie do banków przychodzić, takie były głosy. Balcerowicz podreptał do okienka pierwszy.

Kupuję świadectwo - mówi - kupuję świadectwo. I kupił, kupił. Prawie 28 milionów ludzi oszukał. Rodacy! Zastanówcie się, na kogo my głosujemy, kogo wybieracie? Opamiętajcie się! Przecież to jest jedno wielkie oszustwo, jedno wielkie złodziejstwo. Funduszami tymi zarządza Zachód, firmy zachodnie, których zarządy wypłacają sobie rocznie nieduże kwoty, tylko niektóre przytoczę: l 600 000 euro rocznie. Mała kwota, to jest około 5 milionów zł, 50 miliardów starych złotych. Co to jest, jeśli prezesi banków biorą po 9 miliardów starych złotych miesięcznie. To nie jest dużo. Bogaty kraj, świadectwa rosną w siłę. Ludzie żyją dostatnio, coraz lepiej im się żyje, tak, że mogą tam brać. Żaden z funduszy nie ma zysku. Coś tam o jednym przebąkuje się teraz, że podobno jakiś zysk wykazał. Aleja tego jeszcze nie widziałem, dlatego operuję tymi danymi, które mam. Pierwszy NFI- strata 5 milionów, prawie 6 milionów zł. Drugi NFI - 5 milionów. NFI Jupiter - prawie 20 milionów zł straty, NFI IV Progress -prawie 9 milionów strat. NFI V Victoria - 4 miliony strat. NFI VII -4,5 milionów strat. NFI IX imienia wielkiego człowieka, Eugeniusza Kwiatkowskiego. Patrzcie, jaka perfidia, jakie to sprytne, Kwiatkowski, twórca Polski w latach 20., 30., człowiek zasłużony dla kraju, i teraz nazywa się jego imieniem, szubrawcy nazwali, ten fundusz, żeby oszukać ludzi, bo jak już imienia Kwiatkowskiego, to na pewno jest dobrze. Strata tego funduszu na dzisiaj - tylko 13 milionów zł, bardzo mała. NFI Foksal - 6,5 milionów zł. NFI XIII Fortuna - 6,5 milionów zł. NFI XIV Zachodni -7,5 milionów zł. I tak co roku, same straty, a pieniądze idą na Zachód. Żeby było śmieszniej, fundusze NFI na dzień 30 czerwca 2000 roku... Strata wszystkich funduszy wyniosła ok. 333 miliony zł. To jest 70 procent kapitału zapasowego. Jest ona 111 razy większa od kapitału akcyjnego. To są interesy. Za to nikt w Polsce nie odpowiada, nikomu nic nie grozi, wszyscy mają się bardzo dobrze. NFI dostały jeszcze środki pomocowe. Tak. Im trzeba było jeszcze pomóc, żeby te 20 zł kiedyś przerodziło się w 20 milionów nowych złotych. Środki pomocowe z budżetu państwa, z budżetu, z budżetu, w którym nie ma na służbę zdrowia, nie ma na szkolnictwo, nie ma na wojsko, na policję. Dostały w 2000 roku z budżetu tylko 59 milionów zł, z budżetu państwa. Nie słyszałem w Sejmie, żeby ktoś z tej trybuny alarmował, krzyczał. Ba, bierzemy kredyty z Banku Światowego i dofinansowujemy fundusze NFI. Z Banku Światowego jest to kwota, pożyczka przyznana dnia 10 lipca 1991 roku, wykorzystana później, w wysokości 155 milionów dolarów i drugie 260 milionów dolarów. Nie ma w Polsce pieniędzy; biedny kraj. Udowadniam w ten sposób, że NFI nic nie znaczą dzisiaj, ale panowie prezesi, zarządy i kapitał zachodni mają się dobrze. NFI również udzielał poręczeń. Największe straty w latach 1995-2000 wykazał NFI Foksal, tam strata wyniosła, szanowni państwo, 345 milionów zł. A najmniejsza strata w NFI im. Kwiatkowskiego; w porównaniu z tamtą, 345 milionów

zł, tutaj 333 miliony zł-w ciągu 5 lat. O czym to świadczy? A państwo włożyło w NFI kwotę 252 milionów zł w latach 1995-2000. Skąd te pieniądze się brały? Na nic, przypominamy sobie, pieniędzy w kraju nie było. Mówiono ciągle, że nie ma pieniędzy. Dla zarządów na pensje pieniądze z budżetu państwa nawet się znalazły. Może ktoś powiedzieć, że przecież i tak jest lepiej niż za komuny. Nieprawda. Nasi liberałowie krzyczeli, że jesteśmy tygrysem Europy Wschodniej, bo przyrost naszego produktu krajowego brutto wynosił po 6 i więcej procent rocznie. A to nie było nic innego jak tylko zwykła manipulacja liczbami. Bo jeżeli PKB przyjąć jako 100 procent w 1989 roku, to okaże się, że w 1998 roku nasz PKB wynosił 115 procent, czyli rocznie wskaźnik ten wrósł o 1,7 procentu. Symboliczny przyrost, tym bardziej że w takim samym okresie PKB Chin wzrósł o 143 procent, Indii 64 procent, Litwy o 69 procent, a przeciętna dla świata wynosiła 29 procent. Gdzie wiec są te osiągnięcia naszych cudotwórców gospodarczych? Gdyby Polska była takim rajem, jak wmawia nam Balcerowicz i spółka, to nikt by nie ucieka! z Polski. A w latach 1991-1995 wyemigrowało z kraju ponad 100 tysięcy ludzi, od 1995 roku 25 tysięcy rocznie opuszcza Polskę. To ludzie wykształceni, prężni i dynamiczni, których siły i umiejętności tak bardzo są tutaj potrzebne. Ale oni najwidoczniej nie widzą dla siebie perspektyw. I trudno się im dziwić. Za przeciętne miesięczne dochody ludzie mogli kupić w 1988 roku 1154 bochenki chleba, w 1999 - już tylko 672, wołowiny bez kości w roku 1988 - 95 kg, 11 lat później - 62,7 kilograma, mleka 2794 litry w 1988 roku, a po 11 latach liberalnej gospodarki - zaledwie 390 litrów. Spadek dochodów realnych ciągu pierwszych trzech lat nowej, jakoby sprawiedliwszej, Polski, dla rolników wyniósł 59 procent. Jakie jeszcze dane mam przytoczyć, żeby udowodnić, że przez ostatnie 12 lat doprowadzono Polaków na dno upokorzenia, że cierpią nędzę, że wszystkie te okrągłe frazesy, którymi karmili nas kolejni politycy, to było kłamstwo? Wiem, że cokolwiek bym powiedział, to i tak nie wzrusza to polskich polityków liberalnych. Oto, co w wywiadzie dla Gazety Wyborczej powiedział wspominany tu kilkanaście razy były minister i obecny poseł Platformy Obywatelskiej - Janusz Lewandowski: Dziennikarz Wyborczej: -… „To znaczy, że ludzie z pegeerów muszą wymrzeć?” Lewandowski: -… „Tacy, jakimi są, nie mają szans na sukces. Socjalizm okaleczył ich, wyuczył bezradności”. Oto byty członek rządu RP, poseł, publicznie oświadcza, że jeżeli ktoś nie przystosuje się do reguł, jakie wymyślił chce wprowadzić w Polsce Lewandowski i jego

koledzy, to niech zdycha. Jego to nic nie obchodzi. To rzadki przykład cynizmu i pogardy dla społeczeństwa. Dorzućmy jeszcze jednego intelektualistę - profesora Marcina Króla, historyka idei, jak go przedstawiają czasopisma, byłego naczelnego miesięcznika Res Publica, czytanego swego czasu nade wszystko przez polskich intelektualistów. Profesor Król zawsze mówił pięknie o demokracji, umiłowaniu wolności, równości i braterstwie. Do czasu, gdy biedni ludzie upomnieli się w demokratycznych wyborach o swoje prawa, kiedy w sile nagle urosła Samoobrona. Nie dlatego, że Lepper nagle się wszystkim spodobał, ale dlatego że w Polsce ludzie nie mogą normalnie żyć i pracować. I co wtedy mówi intelektualista Król?… „(...) Trzeba pokazać społeczne oblicze Samoobrony - to że reprezentuje warstwę dawniej określaną mianem drobnomieszczańskiej, a nie ludzi usuniętych poza nawias, biednych, bezrobotnych i wykluczonych. Trzeba (...) podzielić od wewnątrz, co na pewno jest możliwe. Jednych można kupić, innych postraszyć, trzecich zamknąć/' Ile w tym jaśniepańskiej pogardy dla zwykłych ludzi, odmawiania im praw do walki o godność. Jedyne, co potrafi człowiek z naukowymi tytułami, to lżyć i sugerować, że należy wsadzać nas do więzień, przekupić albo zastraszyć. A poza tym pan Król jest demokrata pełną gębą. Pod warunkiem, że demokracja oznacza, iż niezadowoleni będą siedzieć cicho, a także cicho i spokojnie zdychać z głodu, nie zakłócając przy tym spokojnego snu Marcina Króla. Katolicki dziennikarz Maciej Łętowski tak ocenia wyborców Samoobrony:… „Dla wiejskiej i małomiasteczkowej tłuszczy Lcp-per już zawsze będzie… „marszałkiem” bez względu na to, jaki fotel zajmuje na Wiejskiej. Im bardziej zostanie upokorzony w stolicy, tym bardziej będzie kochany przez tych, którzy na bazarach handlują rosyjskimi perfumami i białoruskim szampanem.” Łętowski znajduje jedno określenie na tych, których bieda i brak pracy zmusił do powiedzenia… „dość” dotychczasowym elitom, l to … „dość” wzbudziło strach takich ludzi jak Łętowski i Król. Mówią więc publicznie: tłuszcza, chamy, posadzić. Bo nie im nie mają innego do zaproponowania. Panie Premierze Miller, Samoobrona żąda raportu o prywatyzacji i jej efektach. Rząd musi odpowiedzieć na zarzuty rozkradania majątku narodowego oraz korupcji i łapówkarstwa. Żądamy pociągnięcia za nadużycia do odpowiedzialności karnej, cywilno-prawnej i politycznej osób, niezależnie od pełnionej funkcji i opcji politycznej. Polski nie stać na tolerowanie nieudaczników i złodziei. BALCEROWICZ MUSI ODEJŚĆ Warszawa, 2002

To nie zemsta, to nie moja osobista niechęć czy nienawiść do jednego człowieka, to głęboko uzasadniony postulat, wynikający z troski, ale i obawy o Polskę, staczającą się w otchłań nędzy, podziału społeczeństwa na malutką grupkę bogaczy oraz tłum nędzarzy - coraz bardziej zdesperowanych i zrozpaczonych. Na końcu tej równi pochyłej może być tylko jedno: ogromny, niekontrolowany wybuch społecznego sprzeciwu, którego nikt już nie powstrzyma. Balcerowicz musi odejść, bo jego dalszy wpływ na politykę gospodarczą skończy się bratobójczym konfliktem i rozlewem polskiej krwi. Jeżeli on sam tego nie rozumie, wpatrzony ślepo w swoją nieludzką doktrynę ekonomiczną, to trzeba mu to uświadomić. Z przemówienia w Sejmie 25 stycznia 2002 r.: Te fakty o bankach, o tej nieludzkiej stopie procentowej, upoważniają mnie, żeby postawić oskarżenie. Taki wniosek skierujemy do organizacji międzynarodowych o ściganie Balcerowicza jako zbrodniarza, o ściganie jego jako winnego zbrodni ludobójstwa z przyczyn ekonomicznych. Taki wniosek skierujemy. Z pełną odpowiedzialnością, po 1989 roku 3 tysiące ludzi, więcej niż przedtem, popełnia w Polsce samobójstwa. 3 tysiące - ileż to ludzi. Miloszević, Afganistan, Jugoslawia cala, zbrodnia ludobójstwa. Tak. Lata 50. w Polsce - zbrodniarze zabijali ludzi. Tak, m.in. o takich charakterach jak ten jeden, który powiedział, że my z gnoju jesteśmy, z gnoju przyszliśmy. Tacy byli ludzie. Było widać tego zbrodniarza. Dzisiaj też widać, kto strzela, ale tego zbrodniarza, który zaciska pętlę ekonomiczną ludziom na szyi, nie widać. On to robi w białych rękawiczkach, za przyzwoleniem części Wysokiej Izby, zawsze, niestety, większości. Robi to bardzo skutecznie od 12 lat, mamiąc nas tym na początek, że będzie inaczej, będzie lepiej: to pól roku, to rok, to najwyżej 2 lata i wszystko się zmieni. Nic się nie zmienia. I ten człowiek, który jest winny śmierci tylu ludzi, ma się dobrze. On się ma dobrze. On kpi sobie w żywe oczy z całej Polski, z całego polskiego narodu. Kpi, bo ma poparcie głowy państwa, która też uczestniczy w tym właśnie mordzie na narodzie polskim.

Najgorsze jest to, że nie mamy do czynienia z człowiekiem, który chce dobrze, ale błądzi. Balcerowicz wie, musi wiedzieć, że przynosi szkodę całemu krajowi, że miliony ludzi przez jego politykę nie mają co jeść, nie, źle powiedziałem - żreć nie mają co. Używani takiego słowa, bo nędza, w którą zepchnął ich Balcerowicz i jego ludzie, doprowadza do stanu zezwierzęcenia, jak zawsze wtedy, gdy potrzeby są zredukowane do minimum, a nawet poniżej tego minimum. Niech zdychają - mówi Janusz Lewandowski, były minister przekształceń własnościowych.

Nie można traktować rolników w specjalny sposób tylko dlatego, że są producentami żywności - twierdzi Balcerowicz i zaraz potem dodaje cynicznie: należy wystrzegać się poprawiania sytuacji materialnej jednej grupy ludności kosztem reszty społeczeństwa. Oto profesor Balcerowicz, miłośnik demokracji i równego traktowania ludzi! Dla niego postulaty wyciągnięcia ludności wiejskiej ze skrajnej nędzy prowadzą do społecznej niesprawiedliwości. Nie wiadomo, śmiać się, czy płakać! Raczej płakać, że pozwolono, by bezduszność jednego człowieka, jego bezwzględne decyzje doprowadziły do ruiny polską wieś.

Co stało na przeszkodzie, żeby transformację ustrojową na polskiej wsi po 1989 roku przeprowadzić ewolucyjnie i z korzyścią dla naszego rolnika? Odpowiadam: nic. 80 procent ziemi uprawnej w Polsce było w 1989 roku w rękach prywatnych, polski rolnik był przygotowany mentalnie do wyzwań wolnego rynku, na takich samych zasadach, jakie obowiązują w innych krajach europejskich. Można było podjąć wysiłek restrukturyzacji i modernizacji całego rolnictwa. Ale Balcero-wicz nie dał tej szansy. Zastosowano wszystkie instrumenty wymuszające bankructwo Państwowych Gospodarstw Rolnych - pod koniec 1990 roku zniesiono cła importowe na wszystkie najważniejsze artykuły żywnościowe, cofnięto wszystkie dotacje dla rolnictwa i podniesiono z dnia na dzień oprocentowanie kredytów zaciągniętych w przeszłości, w zupełnie innych warunkach gospodarczych.

Pegeery zaczęły padać jak muchy - mniej z powodów ekonomicznych, a bardziej politycznych. Ich pracownicy, przywiązani do jednego miejsca pracy poprzez mieszkanie zakładowe, nagle tracili pracę i - co gorsza - większość z nich nie była w stanie znaleźć nowej pracy. Rolnicy indywidualni jeszcze próbowali walczyć o utrzymanie się na powierzchni, ale bezskutecznie - odsetki od zaciągniętych kredytów niszczyły ich gospodarstwa w ciągu kilku miesięcy, czasem udało im się przetrwać kilka lat. A przecież można było pegeerowską ziemię rozdać rolnikom indywidualnym. Wiem, że wielu z nich zgłaszało się z propozycjami zakupu lub dzierżawy ziemi. W pierwszych kilku latach transformacji jednak indywidualnym rolnikom w większości wypadków odmawiano. W zamian proponowano dzierżawę całych obiektów pegeerowskich. To przecież nic innego jak próba tworzenia wielkoobszarowych gospodarstw rolnych. Nikt nie zastanawiał się nad kompletnym idiotyzmem takiej polityki. O nieopłacalności wielkoobszarowych gospodarstw rolnych w Polsce, ale i w Europie, wie już byle uczeń po średniej szkole rolniczej. Nikt z liberałów nie odpowiada na pytanie o kierunek rozwoju polskiego rolnictwa, ich koncepcją jest brak koncepcji.

Wszystko ma rozwiązać tak ukochana przez nich niewidzialna ręka rynku. I rozwiązuje - eliminując najsłabszych, bo polski rolnik bez pomocy państwa jest słaby, zwłaszcza w porównaniu ze wspomaganymi przez system dopłat rolnikami Unii Europejskiej.

Z przemówienia w Sejmie 25 stycznia 2002 r.:

Wszyscy widzimy, jaki jest stan polskiego rolnictwa, nie trzeba za dużo mówić, ale powiedzmy sobie w końcu kilka słów prawdy na temat stanu naszego rolnictwa. Kto wmawia Zachodowi, przedstawicielom Unii, że polskie rolnictwo jest zacofane, że rolników w Polsce jest za dużo, że gospodarstwa są za małe? Wmawiają ci, którzy od lat siedzą na tej sali, najważniejszej sali w kraju, wykazują się tutaj indolencją, nieznajomością tematu. Jeżeli ktoś mówi dzisiaj, że w Polsce mamy 2100 tysięcy rolników, to odsyłam go... niech się najpierw nauczy się czytać, bo mówić umie, ale bzdury opowiada. Nie mamy 2100 tysięcy gospodarstw rolnych. Wiedząc o tym, że taksówkarz ubezpieczył się w KRUS-ie, możemy tak mówić. Z danych Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego wynika, ilu mamy rolników: 1400 tysięcy jest ubezpieczonych rolników i domowników - tylko tylu. W tym 1,6 średnio w przypadku gospodarstwa. Wychodzi więc nam, że gospodarstw typowo rolniczych mamy około 800-900 tysięcy.

Nie dwa miliony. I niech przestaną te bzdury powtarzać w Brukseli ci, którzy tam jeżdżą. Apeluję do tych, którzy tam jeżdżą: nie mówcie takich bzdur, bo później ich się stawia w sytuacji bardzo wygodnej. Mówią oni: za dużo rolników, musicie zmniejszyć ich liczbę. Jeżeli ktoś mówi, że jesteśmy zacofani jako rolnicy, to niech sam się dokształci. Są tacy mądrzy jak poseł Marczewski, były funkcjonariusz ZOMO, umiejący dobrze trzymać pałkę, który powiedział do nas, posłów Samoobrony: z gnoju wyszliście, z gnoju tu przyszliście, nie wiecie, co to jest Sejm. Wyborcy, zapamiętajcie to: my z gnoju, ci z gnoju głosowali na posłów siedzących po tej stronie sali, ci z gnoju, pracownicy byłych pegeerów, spółdzielni produkcyjnych, rolnicy głosowali na was. (...) My, polscy rolnicy, w 1990 roku byliśmy na świecie pierwszym producentem owoców miękkich, warzyw, jabłek, żyta i ziemniaków. I ktoś mówi, że jesteśmy zacofani. Drugie, trzecie miejsce w produkcji pszenicy, buraków cukrowych, w produkcji lnu, rzepaku - zacofani jesteśmy, tak? Czwarte, piąte miejsce w produkcji żywca wieprzowego, wolowego, drobiu, baraniny, mleka i tak dalej. Kto jest zacofany? Tam, gdzie wy jeździcie, jak powiedziałem, pokazują wam świecidełka, piękne zakłady, wydajność dużą i wy wpadacie w jakąś euforię. Nie wiem, co się z wami tam dzieje. Tak jak powiedziałem, im częściej tam jeździcie, tym głupsi stamtąd wracacie. Nie jedźcie

tam więcej, nie jedźcie tam, bo szkodzi ta Bruksela, na wzrok i na słuch szkodzi, nie trzeba tam jeździć więcej.

Jeszcze o jednej sprawie nie chce pamiętać Leszek Balcero-wicz: że rolnictwo to nie tylko gałąź gospodarki, którą można opisać wskaźnikami czysto ekonomicznymi. To również źródło pracy. Zniszczenie rolnictwa zaowocowało ogromnym strukturalnym bezrobociem na polskiej wsi. I nie ma wyjścia z tego zaklętego koła, bo zniszczenie rolnictwa spowodowało to, że polscy chłopi, nie mając żadnych, ale to żadnych środków, utracili możliwość inwestowania nawet na najmniejszą skalę. nego więc, że według spisów rolnych, około 2 miliony hektarów ziemi - naszej polskiej ziemi - leży odłogiem. Nikt jej nie uprawia, a jednocześnie na wsi jest tylu bezrobotnych. Przecież to jakiś koszmarny sen! Polska z każdym rokiem staje się w coraz mniejszym stopniu samowystarczalna w zakresie produkcji żywności. Wskaźnik samowystarczalności wynosił dla Polski w 1989 roku 105 procent, a obecnie jest o 20 procent mniejszy. Czy Balcerowicz tego nie widzi? Ależ widzi. Polski przemysł rolny importuje coraz więcej surowców zza granicy. Teraz. A co będzie, kiedy wejdziemy do Unii Europejskiej na warunkach wymuszonych przez Brukselę?

Polskie rolnictwo umiera. Popatrzmy na suche liczby: w 1990 roku w gospodarstwach rolnych było 10049 tysięcy sztuk bydła, a w 1999 już tylko 6150 tysięcy, trzody chlewnej w 1990 - 19464 tysięcy sztuk, a w 1999 roku 16512 tysięcy sztuk, owiec w 1990 - 4159 tysięcy, a dziewięć lat później już tylko 330 tysięcy. I Balcerowicz śmie mówić o rozwoju kraju?! W warunkach, w których wieś, gdzie zamieszkuje prawie 10 procent ogółu Polaków, stała się przez decyzje Balcerowicza wylęgarnią bezrobotnych, sfrustrowanych i nie mających żadnych perspektyw ludzi? Polityka Balcerowicza to skazywanie na śmierć tych, którzy nie potrafili sprostać wymaganiom XIX-wiecznego bezwzględnego kapitalizmu, jaki w Polsce stworzył Leszek Balce-rowicz. Nic nie zawinili, niczego nie chcą oprócz sprawiedliwości, nie żądają niczego innego, jak tylko stworzenia im możliwości utrzymania siebie i swojej rodziny z pracy własnych rąk.

Z przemówienia w Sejmie 25 stycznia 2002 r.:

Drugi problem to uderzenie w główny dział w gospodarce, w budownictwo. Też to mówiłem na spotkaniu z tym panem, jegomościem winnym tej całej sytuacji Balcerowiczem. Mówiłem, że będzie uderzenie w budownictwo, i co dzisiaj mamy?

Oddajemy 1/6 tych mieszkań, jakie budowano w najlepszych latach. Ja sobie zdaję sprawę z tego, że tamte mieszkania, te 300 tysięcy mieszkań rocznie, były w większości niedobre, była to wielka płyta, byty to klatki z betonu, zgadza się. Ale do dzisiaj te klatki z betonu służą ludziom jako mieszkania. Co by było, gdyby nie było tych klatek z betonu? Było to złe, trzeba było zmieniać technologię, trzeba było stawiać inne mieszkania, ale na pewno nie niszczyć. Tak samo jak nie niszczyć pegeerów, bo wracając do tego - dla samej idei te pegeery zostały zniszczone. Okazało się, że ci ludzie, którzy doszli do władzy po 1989 roku na plecach rolników i robotników, powiedzieli: krowy są czerwone, trzeba je wyrżnąć, rzepak czerwony rośnie na polach, a nie na żółto kwitnie, nie wolno go siać itd., itd. W myśl tej zasady zniszczyli kraj, zniszczyli dokładnie kraj.

Budownictwo i rolnictwo to rozwój wszystkich innych działów w gospodarce. Te dwa działy wykończono na pierwszym miejscu. Dzisiaj rząd, którego przedstawiciele są tu obecni, mówi, że w tym roku będzie regres w budownictwie, ale mówi, że będzie wzrost produktu krajowego brutto. Rząd Buźka w ubiegłym roku o tej porze też mówił: wszystko jest dobrze, kraj się rozwija, wszystko idzie w dobrym kierunku, my doprowadzimy do tego ludzi, że będą żyć dobrze, że będą żyć godnie. Po pół roku, kiedy też wszyscy zapomnieli, że stanowisko naszej partii, Samoobrony, wydane w maju, bylo jednoznaczne, braknie pieniędzy w budżecie. Czy ktoś się tym interesował? Po co? Jakaś Samoobrona, ten Lepper znowu coś powiedział, co on tam przewiduje, będą pieniądze, będzie dobrze. Jak mogą być pieniądze, kiedy firma za firmą pada i dzisiaj mamy powtórkę. Nieraz z tej trybuny ostrzegałem rząd: zmieńcie politykę społeczną, zmieńcie politykę gospodarczą, dajcie szansę małym i średnim przedsiębiorstwom, które dzisiaj na gwałt są zamykane albo co najmniej zawieszają działalność, dlatego że nie widzą żadnej szansy. Nie ma rynków zbytu, drogie kredyty, drogie podatki, ZUS, nienormalnie niski kurs dolara i innych walut. Te wszystkie obciążenia doprowadzają do tego, że firmy tego nie wytrzymują. A może jednak chłopi zawinili w jakiś sposób? Może są winni, że nie godzą się uczestniczyć w realizacji koncepcji Leszka Balcerowicza, w której nie ma dla nich miejsca jako dla samodzielnych producentów? Oni mogą najwyżej wynajmować się do pracy u bogatych Niemców, Francuzów, Szwedów. Bo tak chce profesor Balcerowicz. Bo trzeba komasować grunty - co, jeszcze raz podkreślam, jest wierutną bzdurą. Balcerowicz sprzeciwia się restrukturyzacji długów, w które wpadli polscy rolnicy na skutek niezapowiedzianego i niespodziewanego podwyższenia odsetek od zaciągniętych kredytów. Balcerowicz mówi, że szczególne potraktowanie chłopskich kredytów byłoby niesprawiedliwe wobec innych grup społecznych i zawodowych. Czy on nie rozumie, że odmawiając restrukturyzacji długów tym rolnikom, którzy je w

dobrej wierze wzięli, a nie mogą spłacać tylko dlatego, że zostali oszukani; odmawiając im takiej pomocy, strąca w otchłań biedy najaktywniejszą część polskiej wsi? Rolników biorących kredyty, żeby unowocześniać produkcję, ludzi aktywnych i wykształconych, których status materialny w chwili zaciągania długów gwarantował spłatę owych zobowiązań - co przy zawieraniu umów z bankami musieli przecież udowodnić. Teraz Balcerowicz, zasłaniając się… „sprawiedliwością”,… „równym traktowaniem” karze ich za to, że chcieli rozwijać polskie rolnictwo. Czy to przypadek? Nie wierzę w takie przypadki.

Za to, co Balcerowicz uczynił polskiej wsi, powinien odpowiadać przed sądem! I doczekam dnia, kiedy zobaczę go na lawie oskarżonych. Ale przedtem musi odejść i przestać wpływać na polską gospodarkę.

Jak nasze społeczeństwo wyszło na planie Balcerowicza, najwyraźniej widać właśnie na wsi. Ale przecież to nie jest tak, że wieś zubożała, lecz przynajmniej miasto coś zyskało na reformach Balcerowicza. Nic nie zyskało. Na wsi jednak wyraźniej widać niszczycielskie skutki owej polityki fiskalizmu, latynoamerykańskiego kapitalizmu. W miastach można napawać się blichtrem kolorowych wystaw sklepowych, w których coraz mniej ludzi kupuje towary, ogromem supermarketów, na wsi nic nie przesłania ponurego oblicza nędzy.

Ale przecież Polska się rozwija - mówi przy lada okazji Balcerowicz. Ludzie zarabiają więcej. Tak naprawdę, korzyść odniosło jedynie te 5 procent bogatych ludzi w Polsce. Reszta, owszem, zarabia więcej, ale rosnące koszty utrzymania już dawno prześcignęły wzrost płac. Niemal każdy wskaźnik, który weźmiemy z danych statystycznych nieubłaganie pokazuje, że cofamy się w rozwoju. Za przeciętne miesięczne dochody dziś można kupić mniej niż 10 lat temu. Wszystkiego: żywności, usług, sprzętu gospodarstwa domowego, mieszkań. Dlatego w Polsce rodzi się coraz mniej dzieci. Młodzi ludzie nie chcą decydować się na dziecko wiedząc, że nie będą w stanie zapewnić mu godziwych warunków życia. Niszczenie polskiej rodziny - to też Balcerowicz.

Czy nigdy nie przyszło nikomu do głowy pytanie, dlaczego jednemu człowiekowi pozwala się wcielać w życie doktrynę, niszczącą żywą substancję 40-milionowego narodu, doprowadzającą średni europejski kraj do ekonomicznego upadku? Dlaczego na twórcę owej zabójczej polityki spada deszcz nagród, tytułów, zaszczytów? Honory

płyną zza granicy: doktoraty honoris causa, zaproszenia na odczyty na całym świecie, propozycje doradztwa przy rządach innych państw europejskich, i nie tylko. Zastanówcie się! Popatrzcie na jego życiorys, a wszystko stanie się jasne - on Polską spłaca swoje długi. Kto fundował mu stypendia w Nowym Jorku, w Sussex, w Marburgu? Kto płacił mu za wykłady na uczelniach w 15 krajach świata? Dlaczego tak chwalą go międzynarodowe instytucje finansowe, nagradzając go tytułami… „Europejczyka Roku”, … „Najlepszego Ministra Finansów”, nagrodą von Hayeka, Bertelsmanna? Bo Balcerowicz robi dokładnie tak, jak tego chcą ponadnarodowe instytucje finansowe - doprowadza do Unii Europejskiej Polskę niezdolną do walki konkurencyjnej na europejskich rynkach, która w Unii ma odgrywać jedną jedyną rolę - ma być rynkiem zbytu dla towarów unijnych. Ma być poligonem rozwoju międzynarodowych korporacji, dla których Polacy będą wyłącznie tanią silą roboczą, przyjmującą każde warunki. Skoro nie będzie w tym kraju rodzimego przemysłu i rolnictwa, każda oferta pracy i płacy będzie dla każdego powodem do szczęścia. Ci, którzy się nie załapią, niech zdychają!

Konsekwencja i determinacja Balcerowicza w hamowaniu polskiej gospodarki naprawdę zdumiewa. Gdy już udało mu się po raz kolejny doprowadzić sytuację gospodarczą do załamania, jako wicepremier w rządzie AWS-UW zobaczył, że społeczeństwo jest na krawędzi wytrzymałości, czym prędzej, razem ze swoją partią, wyszedł z koalicji, by krytykować to, co sam stworzył. Wyborcy jednak nie dali się oszukać, ani wmówić sobie, że Unia Wolności niczemu nie zawiniła - odrzucili i AWS i UW poza nawias życia politycznego. Wtedy Balcerowicz wykonał genialny ruch zrezygnował z przywództwa w Unii Wolności i przy poparciu Prezydenta Kwaśniewskiego, zawsze chętnie wspierającego różnej maści liberałów, został prezesem Narodowego Banku Polskiego. Teraz, razem z innymi członkami Rady Polityki Pieniężnej, czuwa nad stopami bankowymi. I trzeba powiedzieć, że robi wszystko, by jak najdłużej hamować inicjatywy mające szansę wpłynąć na ożywienie gospodarki. Obniżki stóp procentowych, zgodnie z Konstytucją, może dokonać tylko Rada Polityki Pieniężnej, pod przewodnictwem Balcerowicza. A ta konsekwentnie stawia opór. I jeżeli nawet zgadza się na taką obniżkę, to czyni to w stopniu nie zapewniającym wyraźnej poprawy w gospodarce.

Balcerowicz ma na swoje usługi media. Zobaczcie, jak w jego obronie rzuciła się Gazeta Wyborcza czy Rzeczpospolita. Że niezależność Rady Polityki Pieniężnej jest nieledwie fundamentem niepodległości Polski i że nikt nie może zmuszać Rady do jakichkolwiek działań wbrew woli jej członków. Balcerowicz i inni członkowie Rady

opowiadali dyrdymały, że wysokie stopy zachęcają społeczeństwo do oszczędzania w bankach. A kto ma oszczędzać? Balcero-wiczowi i jego kumplom z Rady Polityki Pieniężnej chcę przypomnieć, że 80 procent ludzi nie oszczędza w bankach, bo nie ma czego oszczędzać! W czyim więc interesie przemawia pan Balcerowicz? Najpewniej w interesie garstki najbogatszych Polaków oraz w interesie międzynarodowego kapitału spekulacyjnego, który lokuje w polskich bankach pieniądze i, korzystając z wysokiego oprocentowania, wysysa z naszego kraju miliony i miliardy dolarów. Prezes NBP i przewodniczący Rady Polityki Pieniężnej, Leszek Balcerowicz, zgodnie z prawem, ma reprezentować interesy Rzeczypospolitej Polskiej w międzynarodowych instytucjach bankowych”. Jeżeli Balcerowicz reprezentuje polskie interesy, to ja nie nazywam się Lep-per. Przecież on tam urzęduje jedynie po to, żeby wypełniać polecenia międzynarodowych instytucji finansowych. Ciekawe, czy Prezydent Kwaśnłewski jest dumny ze swojego poparcia dla Balcerowicza i co teraz o tym myśli, gdy widzi, jak jego pupil wszelkimi siłami hamuje konwulsyjne próby wyjścia z kryzysu i ożywienia gospodarki?

Warto zajrzeć w życiorysy członków Rady Polityki Pieniężnej. Kto ich kształcił, kto dawał pieniądze i stypendia?

Marek Dąbrowski - pracował w departamencie badań Banku Dąbrowski Światowego. Grabowski

Bogusław Grabowski - stażysta na uniwersytecie w Sussex, tym samym, gdzie pobierał nauki Balcerowicz.

Janusz Krzyżewski - kształcił się w Międzynarodowym Instytucie Uniwersyteckim w Luksemburgu. Jak napisał w oficjalnym życiorysie,… „więziony za przekonania”. Ciekawe, czy wtedy walczył o to, żeby Polacy cierpieli nędzę? Uczestniczył w strajkach w Hucie Katowice w roku 1980. Dlaczego dzisiaj nie przyłącza się do strajkujących pielęgniarek, hutników, górników? Zapomniał już o swoich ideałach, czy od początku wiedział, że oszukuje i będzie oszukiwał strajkujących robotników?

Wojciech Łączkowski -- aktywnie uczestniczył w pracach Międzynarodowego Instytutu Finansów.

Jerzy Pruski - to młody człowiek, niewiele zdążył dokonać; zaliczył tylko staż naukowy w Oslo w 1989 roku i jednoczesne studia w Windsor w Kanadzie. Stypendium musiało być wysokie, skoro stać go było na podróżowanie między Norwegią a Kanadą.

Dariusz Rosati - typowy produkt międzynarodowego kapitału: konsultant Citibanku w Nowym Jorku, stypendysta Fulbrighta na uniwersytecie Princeton w USA, ekspert Banku Światowego, Instytutu Badań nad Rozwojem Gospodarczym ONZ, wykładał, czyli brał pieniądze, na wielu amerykańskich uczelniach.

Grzegorz Wójtowicz - były prezes Narodowego Banku Polskiego, podejrzewany przez prokuraturę o niedostateczny nadzór nad systemem bankowym, gdy Bagsik i Gąsiorowski oszukiwali polskie banki na biliony starych złotych za pomocą oscylatora. Gubernator Banku Światowego oraz Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju.

Wiesława Ziótkowska - przykład, jak daleko w swoim zakłamaniu może pójść człowiek dla uzyskania korzyści materialnych. Wiesława Ziókowska była członkiem Polskiej Unii Socjalistycznej, stworzonej przez członka PZPR, Tadeusaz Fiszbacha. Potem przepisała się do Unii Pracy, partii lewicowej, przynajmniej w deklaracjach wrażliwej na ludzką krzywdę i niesprawiedliwość społeczną. Ziółkowska była aktywna w tropieniu nierówności socjalnych, odważna w radykalnych wnioskach społecznych. Do czasu. Wystarczyło jej niewiele - parędziesiąt tysięcy złotych miesięcznej pensji, by zapomnieć o biednych czy skrzywdzonych. Teraz nie musi przynajmniej udawać, że chodzi jej o sprawiedliwy podział dóbr. Dzisiaj, gdy jest już bardzo bogata, stacją na powiedzenie -od początku chodziło o szmal.

Z taką ekipą - ludzi spłacających długi zagranicznym instytucjom finansowym, nieudaczników, uwikłanych w podejrzane interesy, wreszcie kłamców i politycznych farbowańców - Balcerowicz może robić, co mu się żywnie podoba. Podwładni zrobią, co każe szef, bo przecież nikt z nich nie da się oderwać od tak sowicie zaopatrzonego koryta.

Najbardziej bawi mnie, gdy podczas dyskusji o roli Rady Polityki Pieniężnej, gdy mowa o potrzebie obniżenia stóp procentowych dla dobra Polaków, natychmiast

wyciągany jest argument o niezależności RPP. To prawda, Rada jest niezależna. Nie zależą od parlamentu, rządu, niezależna od polskiego społeczeństwa i jego potrzeb, niezależna nawet od rzeczywistości gospodarczej. Za to zależy od zagranicznego kapitału spekulacyjnego, który dzięki monstrualnym stopom procentowym konserwowanym przez Radę zarabia rocznie 0,5 miliarda dolarów. Naprawdę, dzięki decyzjom Balcerowicza nie napracują się finansiści w Londynie czy Frankfurcie - jedno klikniecie myszki w komputerze, i już Polska uboższa jest o parę miliardów złotych przekazanych do banków zagranicznych. To tłumaczy, choć przecież nie usprawiedliwia Balcerowicza i jego ludzi. Za swoją działalność pobierają wynagrodzenie w wysokości 26 tysięcy zł. Pan Balcerowicz oczywiście więcej, bo aż 44 tysiące, do tego doliczmy premie i inne dodatki. Pazerność członków Rady zdaje się nie mieć granic. Nie zawahali się oni nawet zwrócić do sądu, by ten orzekł, iż należy im się o wyrównanie owej płacy w wysokości 30 tysięcy zł. Miliony ludzi, dla których 30 tysięcy pensji zł jest sumą wręcz niewyobrażalną, słuchały ze zgrozą bełkotu o potrzebie przestrzegania prawa - że oto ustawowo mieli dostać więcej, a biorą mniej dlaczego? A ja zapytam się, dlaczego nie mówicie o prawie, pozwalającym wypłacać ludziom zapomogi w wysokości 30 zł miesięcznie? Gdzie wasze przywiązanie do praworządności, kiedy wyrzucają ludzi na bruk ze sprywatyzowanych i rozkradzionych przez cwaniaków zakładów pracy? Jakie prawo reguluje omdlenia dzieci w szkole z głodu?! Szkoda gadać.

Rada Polityki Pieniężnej składa się z… „niezależnych fachowców”. Mam nadzieje, że nie uniezależnili się aż tak bardzo od swojej przeszłości, by o niej zapomnieć. Pan Wójtowicz, swego czasu zatrzymany w związku z aferą Art B, Dariusz Rosati, członek rady Nadzorczej FOZZ, który jakoś nie dopilnował setek milionów dolarów, które wyparowały na nikomu nieznane konta. Krzyżewski Myślę, że pan Krzyżewski też pamięta dobrze, jak przygotował ekspertyzę o znakomitej kondycji Banku Staropolskiego, który wkrótce zbankrutował w atmosferze skandalu, narażając swoich klientów na straty. Tacy ludzie mają dzisiaj wpływ na kondycję gospodarki polskiej! Strach człowieka ogarnia. Tyle że oni czują się wyśmienicie, silni poparciem Prezydenta RP i jego małżonki. Żona pana Rosatiego razem z Jolantą Kwaśniewską organizują wspólnie pokazy mody dla elit warszawskich.

Wysoka stopa chroni przed zgubną inflacją. Tak mówi przy każdej okazji Balcerowicz. W imię malej inflacji doprowadzono kraj do recesji, grożącej kryzysem walutowym, gospodarczym i wybuchem społecznym podobnym do tego w Argentynie. Obniżenie stóp procentowych o 6-8 procent ulżyłoby rządowi w obsłudze długu publicznego w wysokości 10-12 miliardów zł. Realnie stopy procentowe winny

przekraczać o 2 punkty wysokość inflacji i wynosić 5,5-6 procent. Inaczej tracimy rocznie l miliard dolarów, które wywozi zachodni kapitał spekulacyjny. Wartość tego kapitału, ulokowanego na krótkoterminowych lokatach w polskich bankach szacowana jest na 12-14 miliardów dolarów. Raptowne wycofanie go z obrotu może z dnia na dzień wywołać kryzys walutowy w państwie. Tę tykająca bombę zegarową zamontowała właśnie Rada Polityki Pieniężnej.

Przewartościowana złotówka skutecznie szkodzi polskiej gospodarce. Zbyt silna, wpływa na trudności w polskim eksporcie, który kształtuje deficyt w handlu zagranicznym. Ze wszystkimi krajami mamy dziś ujemny bilans handlowy. Z samą tylko Rosją -4 miliardy dolarów. Polska waluta skupowana jest przez zagranicznych graczy i lokowana w obligacjach rządowych, bo ich oprocentowanie jest niezwykle atrakcyjne.

Dopiero w dobie kryzysu w Polsce widać wyraźnie, jakim błędem było dawanie tak dużej niezależności bankowi centralnemu. Nigdzie w Unii Europejskiej bank centralny nie ma takiej pozycji, a w Niemczech ma wręcz konstytucyjny obowiązek wspierania polityki gospodarczej rządu, podobnie zresztą jak w Hiszpanii.

RPP to także ludzie powiązani politycznie z ugrupowaniami, z których pochodzą, i których interesy realizują. Pod dyktando Balcerowicza realizują wyłącznie koncepcję liberalno-monetarystyczną.

Przecież jest na to recepta. Sejm w każdej chwili może zmienić ustawę o Narodowym Banku Polskim. Podobnie zrobili Czesi w 2001 roku, i nikt w czeskim społeczeństwie nie histeryzował z tego powodu. Zmniejszono też wpływ Prezydenta na mianowanie członków Rady Banku, a płace zmniejszono do poziomu płac ministrów. Podczas gdy u nas premier Miller napotyka na zaciekłą obronę pozycji Rady Polityki Pieniężnej nawet we własnych szeregach, choćby ze strony Marka Belki. Trzeba się zdecydować, panowie - czy chcecie walczyć z kryzysem, czy zależy wam wyłącznie na poklasku Balcerowicza i Pana Prezydenta, który i tak jest przeciw wam.

W Argentynie kryzys miał bardzo podobny przebieg jak w Polsce. Wiemy już, jak się tam skończył. Jeszcze jest czas, by temu zapobiec. Przypomnę, że w Argentynie byli zabici na ulicach.

„Balcerowicz musi odejść” - to hasło, którego słuszność sam Balcerowicz udowadnia od 1989 roku każdym dniem swojej aktywności. Myślę, że mimo mediów, które ma na swoich usługach, mimo życzliwości całego aparatu międzynarodowego kapitału, mimo poparcia Prezydenta Kwaśniewskiego, wsparcia przez tzw. autorytety krajowe i międzynarodowe, bliski jest już dzień, w którym naród polski sprawiedliwie oceni całość działań profesora Leszka Balcerowicza i postawi go przed Trybunałem Stanu, - a choćby przed obliczem zwykłego sądu powszechnego. Dla mnie największym sukcesem będzie jednak dzień, w którym przestanie on odciskać na polskiej gospodarce swój złowrogi i zgubny dla Polaków ślad.

Z przemówienia w Sejmie 29 listopada 2001 r.:

Kiedy przemawiałem do was w kulturalny sposób, nie tylko tu, z trybuny, ale kiedy na spotkaniach z władzami poprzedniego rządu i kolejnych rządów mówiłem prawdę o Balcerowiczu, który działa na szkodę Polski i Polaków, nie słuchaliście mnie, bo po co; kto to jest Lepper, co będziemy go słuchać. Kiedy kazałem, aby Balcerowicz przedstawił wzór, jakim to on wylicza stopy procentowe kredytów, kiedy inflacja jest 4,5 procent, a kredyty 15-20 procent, dlaczego nie 40 albo 5 procent, jak w normalnych krajach? Wtedy też, nie słuchaliście. Ja mówiłem o sprzedaży majątku narodowego za bezcen. Nie słuchaliście. A majątek wart w 1989 r. 400 miliardów dolarów został sprzedany w 70 procentach za kwotę, która woła o pomstę do niebios -5 procent jego wartości. Pytam: Gdzie jest reszta pieniędzy, ponad 250 miliardów dolarów? Co się z nimi stało, gdzie one są? Naród od was odpowiedzi zażąda; zażąda odpowiedzi i rozliczy za to.

Od początku lat 90. polityczna ekipa Balcerowicza kontrolowała polski system bankowy. Z kolei system bankowy był integralną częścią obydwóch tzw. planów Balcerowicza, polegających na maksymalnym wytrenowaniu polskiego społeczeństwa i napełnieniu kieszeni przedstawicielom zagranicznych organizacji finansowych, prezesom konsorcjów i karteli ponadnarodowych, reprezentantom obcych rządów. Pod hasłem walki z hiperinflacją, trzymający łapę na całej gospodarce, Balcerowicz zastosował coś, co ze strachem i podziwem nazwano terapią szokową, której jednym z najbardziej dotkliwych przejawów było - i nadal jest! - utrzymywanie wielkiej różnicy między oprocentowaniem kredytów a oprocentowaniem oszczędności.

W czasach, w których inflacja rzeczywiście daje się we znaki, utrzymywanie wysokich stóp procentowych może przynosić pozytywne rezultaty. Ale nawet wówczas różnica między oprocentowaniem kredytów i lokat powinna pozostawać niewielka taka akurat, żeby instytucje pożyczające i gromadzące pieniądze, czyli w praktyce banki, zarabiały na swoje utrzymanie miały i godziwy zysk. Jeśli celem państwa jest stłumienie inflacji, to na trudno dostępnych kredytach powinno mu zależeć tak samo jak na lokowaniu oszczędności ludności na jak najkorzystniejszych warunkach. Państwo dba w ten sposób o obywateli, ponieważ wysokie oprocentowanie oszczędności chroni ich przed stratami powodowanymi przez inflacje. Zresztą inflacja w naturalny sposób spada, bo fiskalizm i restrykcyjna polityka kredytowa - przy swojej okrutnej sile - zwykle okazują się skuteczne. Inflacja staje się mniejsza, stopy procentowe spadają, państwo wraca do tego, co przyjęło się uważać za bezpieczną normę wzrostu cen i plac.

Tymczasem w Polsce Balcerowicz tak nie robił! Pod pozorem regulowania inflacji potraktował banki jak święte krowy, które państwem kręcą jak ogonem. Polityka gospodarcza sterowana przez Balcerowicza zaprzeczała zdrowym prawom ekonomii. Kredytów banki udzielały chętnie i łatwo, nie przejmując się tym, że kredytobiorcy nie będą mieli z czego spłacać odsetek, nie mówiąc już o ratach kapitałowych. Ba, uważam, że tzw. trudne kredyty (nieściągalne) były celowym elementem budowania uprzywilejowanej klasy bogaczy, kosztem reszty narodu. Bank pożyczał ogromne sumy różnego rodzaju hochsztaplerom, oszustom i złodziejom, ponosząc przy tym duże straty. Bankowcy jednak nie płakali, bo utrzymywali wielką - największą na świecie! różnicę oprocentowania między kredytami i lokatami. Zyski płynące z tej różnicy - nie do pomyślenia w żadnym innym kraju - pozwalały nie tylko na pokrywanie strat spowodowanych przez trudne kredyty, ale również na niesłychane koszty utrzymania banków. Skoro pieniędzy było w brud, to bankowcy - zatrudniani zresztą według zasad ustalanych przez ministerstwo finansów, czyli Balcerowicza - fundowali sobie takie pensje oraz świadczenia dodatkowe, że od ich wystawności kręci się w głowie. To we wczesnych latach 90., gdy nieliczni, którym się powiodło, uważali Balcerowicza za guru polskiej, a kto wie, może nawet i światowej ekonomii, narodził się zbrodniczy obyczaj wyznaczania ogromnych pensji dla członków zarządów banku, rad nadzorczych czy rad programowych. Żeby tylko pensji... Bankowcy przyznawali sobie środki na luksusowe samochody służbowe, telefony komórkowe bez limitu, wystawne rezydencje całoroczne, letnie i zimowe, wczasy w najodleglejszych zakątkach świata, kosztowne ubezpieczenia na życie, papiery wartościowe po uprzywilejowanych cenach lub zgoła za bezcen.

Zwykli ludzie, którym udawało się wtedy wiązać jakoś koniec z końcem, gdy dowiadywali się o tych wszystkich przywilejach, naiwnie sądzili, że na tym polega kapitalizm. Że ci, którzy jakimś trafem zasiadali w zarządach czy radach nadzorczych, są wybitnymi fachowcami i po prostu muszą tyle zarabiać.

Z przemówienia w Sejmie 25 stycznia 2002 r.:

Dlaczego nie mówi się też o tym, że w tych bankach, patrząc na początek przemian w 1990 roku, byt zgromadzony kapitał. Zaprzeczcie, powiedzcie, że ja kłamię, że mówię nieprawdę. Jakoś cyfrom, które rzuciłem do tej pory, nikt nie zaprzeczał, a tu je rzuciłem, wypowiedziałem to z trybuny sejmowej. Kiedy mówię o tym na wiecu, ludzie mogą nie wierzyć, ale tu z trybuny sejmowej... i nikt nie zaprzeczył, w tych bankach było 65 miliardów dolarów oszczędności firm i ludzi, 65 miliardów dolarów. Oddano to wszystko. Oni nie są właścicielami tej kwoty, ja sobie z tego zdaję sprawę, ale oni obracają tą kwotą. I wystarczy, że obecnie rentowność banków, zysk na czysto, wynosi ok. 4,7 procent. Jaka wychodzi suma? Ponad 3 miliardy dolarów. Tyle właśnie rocznie Polska zaciąga na Zachodzie kredytów, jak powiedziałem, na 15 procent, 30 procent, nawet 60 procent, mając własne pieniądze, własny kapitał. Czy to jest interes Polski? Może ja się na tym nie znam, SGH nie skończyłem, ale niech nam powiedzą, jaki jest w tym interes Polski, jak liczy się tu zysk dla kraju, dla nas, dla nas wszystkich. Jak ten zysk liczą, że wychodzi, iż tak jest dobrze, że należało tak zrobić. Drodzy państwo, to jest tragedia, tragedia narodowa.

Takim sposobem powstawała próżniacza klasa pasożytów wysysających krew ze zwyrodniałego systemu bankowego. Działo się to przy aprobacie, a nawet pod patronatem Leszka Balcerowicza. Przy chorej polityce przeżartych korupcją banków żywiła się inna grupa: tzw. biznesmenów. Brali oni wielomilionowe kredyty, praktycznie bez żadnych zabezpieczeń i gwarancji. Część inwestowali w jakieś niekoniecznie dochodowe przedsięwzięcia, część wydawali na rozrzutne i wystawne życie, a potem, gdy przychodziło spłacać kredyt, to albo zaciągali nowe, albo bankrutowali. Co robili ludzie, którzy stali na czele banków? Wzruszali ramionami, niespiesznie oddawali sprawy do sądu albo - co najczęstsze - razem z nieuczciwym kredyto-biorcą-gangsterem zastanawiali się, co robić dalej. Następowały tzw. postępowania układowe, zawsze korzystne dla tego, który pożyczał pieniądze z banku, i zawsze niekorzystne dla banku. Żeby cieszyć się takimi względami bankowców, wystarczyło zaciągnąć ogromny kredyt i dać łapówkę. I już się nie miało zmartwienia!

Niech się martwi bank! A raczej po co się ma martwić, skoro wystarczająco dużo zarabia na oszczędnościach milionów drobnych ciułaczy. A wszystko to pod życzliwym patronatem Balcerowicza! Co on sobie wówczas musiał myśleć? Jak mógł patrzeć na niesprawiedliwość, która potęgowała nierówność społeczną? Jaką moralność miał i ma człowiek, który chłodnym okiem spoglądał na to, że oszuści opływają w dostatek, a uczciwi biedacy tracą ostatnie zaskórniaki?

Z przemówienia w Sejmie 29 listopada 2001 r.:

Mówi się, że nie ma pieniędzy, a co jest w bankach? Przez te 12 lat sprzedaliście 80 procent banków. W bankach byty wtedy wkłady ludności i firm na kwotę około 65 miliardów dolarów. Nie wiedzieliście o tym, że tyle pieniędzy było? One są teraz w obrocie w rękach zachodnich, Zachód nimi rządzi, a nie my jako Polska. Niech mają 10 procent zysku tylko, ponad 6 miliardów dolarów wyprowadzają za granicę, a my, Polska, szukamy kredytów, tak? I jeszcze płacimy grube odsetki. Czy to jest zdrowe? Gdzie tu sens ekonomiczny? A jeżeli nie ma tego sensu, jeżeli się to zrobiło, to pytam, kto za to wziął łapówę? I to trzeba sobie wyjaśnić. To nie są oszczerstwa, tylko fakty. Gdzie leży... dlaczego nikt nam nie powie z tej trybuny? Zabierając głos pierwszy raz, prosiłem o wykładnię, kto nam zabrania, żebyśmy częściowo rezerwę dewiz wykorzystali na tanie kredyty, nie na rozdawnictwo, tylko na tanie kredyty na rozwój naszego przemyślą i rolnictwa, na tworzenie nowych miejsc pracy. Dlaczego tej wykładni nie ma? Czy ktoś nam zabrania? A jeżeli tak, to kto? Dopóki polskie banki były państwowe lub prawie państwowe, w każdym razie nie były jeszcze przehandlowane tzw. zagranicznym inwestorom strategicznym, dopóty panował chory układ, polegający na tuczeniu menedżerów bankowych oraz przedsiębiorców zaciągających w bankach horrendalne kredyty. Sytuacja ta zmieniła się na jeszcze gorszą - choć gorszą trudno było sobie wyobrazić - gdy polskie banki przeszły w ręce banków zagranicznych. Odbyło się jedno z największych oszustw w krótkich dziejach III Rzeczpospolitej.

Zastanawiam się, dlaczego w ogóle chciano prywatyzować sektor bankowy? Żaden z argumentów, niedawno powtarzanych jak zaklęcia, nie przekonywał mnie wtedy i nie przekonuje dziś. Przyjrzyjmy się tym pseudoargumentom:

Polski system bankowy potrzebuje dekapitalizowania, a w kraju nie ma na to pieniędzy. Bzdura! Czy ktoś zadał sobie trud sprawdzenia, czy nie ma pieniędzy? Twierdzę, że pieniądze są i były! Świadczy o tym sprzedaż akcji Banku Śląskiego. Wszyscy pamiętamy kolejki ustawiające się w punktach sprzedających akcje. Dla wszystkich nie starczyło! Ale gdyby akcje polskich banków wykupili Polacy, to na czym by zarobił zagraniczny wielki kapitał?

- Polskie banki są za małe. To po to najpierw podzielono Narodowy Bank Polski na kilkanaście mniejszych, żeby później narzekać, że banki są za małe? Decyzję o mnożeniu banków podjęli ci sami ludzie, którzy potem decydowali o wpuszczeniu zachodnich inwestorów do polskiego sektora bankowego. Było to działanie celowe i z premedytacją! Odpowiada za to ekipa Balcerowicza!

- Polskie banki są niekonkurencyjne. Czy ktoś to sprawdził? Wtedy, gdy prywatyzowano polskie banki, system prawny wykluczał działalność banków zagranicznych na takich samych zasadach jak krajowe. A nawet gdyby przyjąć, że nasze banki nie były konkurencyjne, to można było spróbować skonfrontować to z rzeczywistością. Na próbę zezwolić na działalność dwóch czy trzech zagranicznych banków i zobaczyć, czy rzeczywiście zabierają one klientów związanych z bankami ojczystymi. Nikt takiej próby nie podjął! Zagraniczne banki nie zadały sobie nawet trudu walki o klienta; im po prostu sprzedano za bezcen banki wraz z klientami! Zrobił to Balcerowicz i jego koledzy!

- Polskie banki są nienowoczesne i potrzebują nowych technologii. Piramidalny idiotyzm! Czym się bowiem różni nowoczesny bank od nienowoczesnego? Większą liczbą komputerów, bankomatów, łączy światłowodowych? Przecież to wszystko można było kupić za granicą bez oddawania banków w obce ręce! Zagraniczne przedsiębiorstwa aż paliły się do sprzedawania urządzeń i technologii. Dawały na to korzystne kredyty! Kto powiedział, że np. niemiecka firma produkująca bankomaty sprzeda je tylko niemieckim bankom?

- Polskie banki są źle zarządzane, inwestor zagraniczny unowocześni sposoby kierowania bankiem. Ręce opadają! Czy w Polsce nie było akademii ekonomicznych, w których uczono młodzież zasad bankowości, zarządzania i marketingu? Oczywiście, że były szkoły i była wykształcona kadra! A gdyby nie było, to czy nie można było wysłać pracowników polskich banków na szkolenia za granicą? Tam bez przeszkód poznaliby

wszystkie nowoczesne metody zarządzania, wróciliby do Polski i to, czego się nauczyli, wprowadziliby w życie.

- Skarb Państwa potrzebuje pieniędzy z prywatyzacji, a sektor bankowy łatwo da się sprywatyzować. Ja myślę, że łatwo! Każdy na Zachodzie, kto miał głowę na karku i kapitał, mógł kupić bank w Polsce za psie pieniądze! Zyski państwa z tych transakcji, choć nominalnie mogły się wydawać duże, były niewielką częścią dochodów, które mogłyby być osiągane przez państwo, gdyby banki pozostały państwowe. Ale państwo zawłaszczone przez Balcerowicza i ogłuszone przez jego politykę wolało zrezygnować z przyszłych zysków na korzyść doraźnych zastrzyków pieniędzy pochodzących od inwestorów za granicznych.

Powtarzając do znudzenia te i inne, równie bzdurne, racje, Balcerowicz doprowadził do tego, że obecnie ponad 70 procent banków znajduje się w zagranicznych rękach. Popatrzmy teraz, jakie są tego skutki.

Inwestorem strategicznym pewnego krakowskiego banku został znany bank niemiecki. Pierwsze, co zrobiono po tym, gdy Niemcy objęli większościowy pakiet akcji, była wymiana kadry zarządzającej. Dyrektorów i kierowników Polaków zastąpili Niemcy, którzy przyjechali do Krakowa z rodzinami, bank kupił im domy, mieszkania i samochody oraz przyznał takie pensje, o jakich polscy menedżerowie nawet nie mogli marzyć. Polacy, jeśli chcieli zostać w banku, przechodzili na niższe stanowiska. Wielu musiało się pożegnać z posadami. Warto zauważyć, że niemiecka kadra kierownicza była bardziej liczna niż dawniej polska. Zamiast stu Polaków przyjęto dwustu Niemców. Ich opłacenie kosztowało dwadzieścia razy tyle, co opłacenie polskich pracowników! Rozpoczęła się swoista karuzela stanowisk. Po roku jednych Niemców zastępowali kolejni. Dla nich też trzeba było zbudować albo kupić domy, wyposażyć ich w nowe samochody, sprzęt gospodarstwa domowego. W ten sposób, nawet gdyby bezpośrednio nie transferowano zysków banku za granicę, odbywał się transfer pośredni. Wyjeżdżający Niemcy brali przecież odprawy, sprzedawali domy, złotówki wymieniali na marki i wywozili je do Niemiec.

O takim procederze, odbywającym się na wielką skalę w każdym prywatyzowanym banku, wiedział nadzór bankowy, urzędy skarbowe i inne służby podległe ministrowi

finansów. I nikt nic nie zrobił, by ukrócić te karygodne praktyki! Polski rząd zachowywał się jak wasal! W zachwycie nad tym, że cudzoziemiec kupił bank, pozwalano mu na działania, które omijały warunki umowy prywatyzacyjnej. To podwójnie upokarzające!

Z przemówienia w Sejmie 25 stycznia 2002 r.:

Sprawa finansów, o których tak się mówi, że ich w Polsce nie ma. Są w Polsce pieniądze. Nie mówmy, że ich nie ma. Mamy kilka zasadniczych źródeł pieniędzy w naszym kraju. Pierwsze źródło to są pieniądze, które zostały ulokowane - niezgodnie oczywiście z interesem Polski - na kontach w bankach zachodnich. To jest tzw. rezerwa dewiz. Z tej trybuny pytałem pana premiera, na mocy jakiej ustawy, na mocy jakiej umowy lokujemy pieniądze - obecnie to już prawie 29 miliardów dolarów - na kontach w bankach zachodnich; nikt nawet dokładnie nie wie, na jaki procent, na 2-3 procent w skali roku, w tym samym czasie zaciągając kredyty w wysokości 3 miliardów dolarów na 15 procent, 30 procent, a nawet, jak gazeta, której nie popieram za szatę graficzną i jeży k,… „NIE” obliczyła, na 60 procent, bo po drodze kilku panom trzeba dać tzw. prowizję. To też nowe słowo, bo… „łapówka” to jest brzydkie słowo. Oni biorą tylko prowizję. Oni łapówek już nie biorą. Prowizję biorą. I ta prowizja sięga 60 procent. 100 zł pożyczamy, a 40 zł dociera do kraju. To są interesy, i tego rządu, i poprzednich rządów. Takie interesy robimy.

W tym samym krakowskim, najpierw polskim, a potem niemieckim banku zakładano system informatyczny pozwalający na obsługę kont przez Internet. Jaka firma została wynajęta do tej pracy? Niemiecka! W Niemczech przygotowanie jednego konta do obsługi via Internet kosztowało niecałe 100 marek. W Polsce koszt jednostkowy obliczono na 1200 marek. 12 razy więcej! Niemiecka firma komputerowa skasowała gigantyczne pieniądze i wywiozła je do Niemiec! Teoretycznie bank był w porządku i nie złamał umowy prywatyzacyjnej. W praktyce wytransferował dziesiątki milionów marek za granicę.

Czy ten, który toleruje takie praktyki lub wręcz na nie zezwala, jest patriotą? Strażnikiem majątku narodowego? Oskarżani Balcerowicza o to, że dopuścił do miliardowych strat, które powstały podczas i w efekcie prywatyzacji polskich banków.

Łatwo mogę sobie wyobrazić, że kiedy Polska w owczym pędzie wejdzie do Unii Europejskiej, polską ziemię nabędą cudzoziemcy. Niektórzy przeznaczą ją na działki rekreacyjne, pola golfowe, parki i ogrody, ale będą też tacy, którzy zechcą zająć się produkcją rolniczą. Holender, Austriak czy Niemiec pójdzie po kredyt na prowadzenie takiej produkcji do banku w Polsce. Do banku w Polsce, powtarzam, a nie do banku polskiego. Pójdzie do takiego banku, który Balcerowicz oddał w ręce holenderskiego, austriackiego czy niemieckiego kapitału. I jak sądzicie, kto w austriackim banku w Polsce prędzej dostanie kredyt: polski chłop czy austriacki? A w jakim banku ma się starać o kredyt polski rolnik, skoro polskich banków już w Polsce nie będzie? Mówi się dziś o globalizacji, o tym że dla kapitału nie istnieją granice, o wspólnej Europie, itd., itp. Ale nikt mi nie powie, że teraz, jutro, pojutrze, za dziesięć czy pięćdziesiąt lat nie będzie takich pojęć jak naród czy państwo. I nikt mi nie powie, że dyrektor w banku nie będzie zwracał uwagi na narodowość klienta ubiegającego się o kredyt. Nikt mnie nie przekona, że w relacjach pożyczkodawca-pożyczkobiorca będzie obecny tylko czynnik biznesowy. Czynnika narodowego po prostu nie da się wyeliminować! Kto tego nie rozumie, jest albo głupcem, albo ślepcem! Samoobrona nie ma zamiaru walczyć z wiatrakami. Nie będzie zamykać zagranicznych banków ani zabraniać im działalności w Polsce. Doprowadzimy do tego, żeby w ramach obowiązującego prawa wzmocnić te nieliczne banki państwowe, które pozostały. Tak, żeby polski rolnik, rzemieślnik czy handlowiec miał gdzie pójść po kredyt i czuł się jak u siebie.

Prywatyzacja - lepszym słowem byłaby grabież - polskiego sektora bankowego spowodowała taką oto sytuację. Członkowie zarządów, rad nadzorczych i innych kierowniczych struktur zarabiają tak jak na Zachodzie, podczas gdy pensje zwykłych pracowników banków nie odbiegają znacznie od średniej krajowej. Bossowie bankowi, często obywatele obcych państw, wynagradzani są po królewsku, chociaż oszczędności obywateli polskich (z których bank żyje) są średnio 200 razy mniejsze niż oszczędności Francuzów, Niemców czy Belgów. Za to różnica oprocentowania miedzy depozytami i kredytami jest w Polsce co najmniej trzy razy większa niż w krajach Unii Europejskiej. Popatrzmy teraz, ile zarabia przeciętny członek zarządu w prywatnych bankach działających w Polsce (dane z pierwszego półrocza 2001 roku, teraz pewnie zarobki są jeszcze wyższe): - w BIG Banku Gdańskim - 454,5 tysiąca złotych miesięcznie, - w Banku Przemyslowo-Handlowym - 157,3 tyś. zł, - w Zachodnim Wielkopolskim Banku Kredytowym - 145,1 rys. zł,

- w Banku Handlowym - 136,7 tyś. zł, - w Kredyt Banku - 129,3 tyś. zł, - w Pekao - 126 tyś. zł, - w Banku Rozwoju Eksportu - 116,1 tyś. zł, - w Fortis Banku - 110,8 tyś. zł, - w ING Banku Śląskim - 94,8 tyś. zł, - w Powszechnym Banku Kredytowym - 74,1 tyś. zł, - w Banku Ochrony Środowiska - 68,9 tyś. zł

Prezes BIG Banku Gdańskiego w pierwszym półroczu 2001 roku zarobił 5,4 miliona nowych, czyli 54 miliardy starych złotych!! Grubo ponad 100 miliardów rocznie!!! Co taki prezes zrobił dla kraju, Europy, ludzkości?! Wynalazł lekarstwo na raka?! Zlikwidował głód?! Rozwiązał problem mieszkaniowy?! Nie, on tylko kierował bankiem! Bankiem który pomimo niesłychanie sprzyjającej sytuacji (powtarzam: największa w Europie różnica oprocentowania depozytów i kredytów), przyniósł dwa razy mniejszy zysk niż rok wcześniej! Dajecie wiarę?!!! Za to, że bank zarobił dwa razy mniej, jego prezes dostawał miesięcznie tyle, ile pielęgniarka dostaje w ciągu 80 lat pracy! Oto skala niesprawiedliwości w Polsce po dwunastu latach od zmiany ustroju! Do tego doprowadziła polityka Balcerowicza, gloryfikująca wolny rynek i konkurencję! Jak można było do tego dopuścić?!

Gdy mówię o tym publicznie, wymyślają mi od populistów. Oskarżają mnie o to, że chcę rozwalić delikatny mechanizm gospodarczy. Tak, taki mechanizm, który pracę pielęgniarki wycenia 1000 razy niżej niż pracę bankowca, chce rozwalić! Mało tego obiecuję, że rozwalę! Samoobrona doprowadzi do tego, że banki nie będą mogły osiągać horrendalnych zysków dzięki wielkiej różnicy między stopami oprocentowania lokat i kredytów. 10 członków zarządu BIG Banku Gdańskiego zarabia miesięcznie prawie 5 milionów. Stanom to 17 procent miesięcznych wynagrodzeń wszystkich pracowników banku. Na jedną pensję członka zarządu musi pracować 50 pracowników! Kto powiedział, ze w Polsce zniesiono pańszczyznę?!

Jak do tego mogliśmy doprowadzić?! Pytam - my - bo wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za to, co się dzieje w sektorze bankowym! Głosując na liberałów z Unii

Wolności, katoliberałów z Akcji Wyborczej Solidarność czy socliberałów z Sojuszu Lewicy Demokratycznej, daliśmy przyzwolenie politykom na spowodowanie skandalu płacowego w bankach. Winni są politycy rządzący, winni są członkowie Rady Polityki Pieniężnej, winien jest prezes Narodowego Banku Polskiego! Wszyscy oni stworzyli system, w którym oprocentowanie oszczędności wynosi realnie niecałe 5 procent (jedną piątą odsetek zabiera dodatkowo wicepremier Marek Belka), a kredyt mieszkaniowy - prawie 20 procent.

Czy nie jest to niewolnictwo XXI wieku w środku Europy? Liberałowie ośmielają się mówić, że nikt nie jest przymuszany do brania kredytu w banku, jeśli wysokość oprocentowania mu nie odpowiada. To dokąd ma pójść, skoro w każdym banku obowiązuje lichwiarskie oprocentowanie kredytów?! Można powiedzieć, że w ogóle można nie zaciągać kredytów. Tak może mówić ten, kto zarabia wystarczająco dużo, by żyć i jeszcze zaoszczędzić. Ten, kto regularnie otrzymuje wynagrodzenie od pracodawcy. Ale rolnicy, rzemieślnicy, handlowcy, właściciele zakładów usługowych oraz niewielkich fabryk muszą zaciągać pożyczki w banku, bo pracują w określonym cyklu produkcji. Młode małżeństwo musi wziąć kredyt na zakup mieszkania. Wszyscy pozostali też mogą znaleźć się w sytuacji, gdy kredyt jest jedynym ratunkiem, na przykład w wypadku poważnej choroby czy innej tragedii Chory system kredytowy spowodował kolejne wynaturzenia. Do kogo należą najbardziej okazałe, luksusowe i najlepiej wyposażone biura? Do banków. Niedawno opowiadano mi, że w jednym z pięciu największych pod względem liczby klientów polskich banków detalicznych wymieniono monitory do komputerów. Poprzednie zakupiono pół roku wcześniej, zapłacono za nie przeciętnie po 1000 zł od sztuki. Sześć miesięcy później zarząd powziął decyzję o nabyciu nowych monitorów - wyższej generacji, płaskich, nowoczesnych. 4 tysiące za jeden! Stare sprzedano na zamkniętym przetargu, które wygrała firma dostarczająca nowe monitory. Wiecie, po ile je odkupiła? Po 200 zł od sztuki! Nie dość, że zarobiła na sprzedaży drogich monitorów, to jeszcze dano jej zarobić na odkupieniu starych za jedną piątą wartości. Człowieka, który mi to opowiadał, zwykłego urzędnika bankowego, spytałem, czy żaden z zatrudnionych w banku nie zaprotestował. Nie! Nikt nawet nie ośmielił się zapytać o monitory, żeby przypadkiem nie podpaść szefowi i nie stracić pracy. Chciałbym być obecny przy rozmowach prezesa banku z prezesem firmy komputerowej. Chciałbym widzieć, jak obaj negocjowali ceny i jaką łapówkę wziął bankowiec za sfinalizowanie transakcji.

Za to, że dochodzi do takich absurdalnych sytuacji, odpowiada nie tylko skorumpowany prezes banku, ale wszyscy ci, którzy stworzyli mu do tego warunki. Jednych i drugich kiedyś rozliczymy, stawiając ich przed sądem. Fatalna sytuacja gospodarcza kraju spowodowała paniczny strach przed bezrobociem. Dlatego pracownicy nawet ust nie otwierają przeciwko jawnej niegospodarności i korupcji panującej w zatrudniającym ich banku. Gdzie są wolne związki zawodowe - największa zdobycz… „solidarnościowej” rewolucji? Gdzie są ci, którzy są zobowiązani do ochrony praw pracowniczych, których przestrzeganie jest wypisane na sztandarach SLD?

Hasło … „Balcerowicz musi odejść” nie jest skierowane przeciwko jednemu człowiekowi. Jeden człowiek nie jest w stanie zniszczyć życia, wiary i nadziei 40milionowego narodu. Nawet Balcerowicz tego nie potrafi. Jest on jednak twórcą systemu, który dokonał nieprawdopodobnych spustoszeń w zbiorowej psychice polskiego społeczeństwa. To jego wina, za którą poniesie karę.

Na świecie Balcerowicz przedstawiany jest jako symbol sukcesu transformacji ustrojowej Polski. W kołach międzynarodowego kapitału postrzega się go wręcz jako twórcę dobrobytu Polaków. Jakiego dobrobytu? o- pytam. Jaki procent polskiego społeczeństwa skorzystał z reform Balcerowicza zawartych w jego pierwszym i drugim planie? 5 procent? Pewnie mniej. Reszta ma go za zbrodniarza o czystych rękach, gabinetowego rzeźnika, sprawcę wielu tragedii i nieszczęść.

Samoobrona uważa tak samo jak przeważająca część narodu. Zrobi wszystko, żeby Balcerowicz zniknął z polskiej sceny politycznej. Najpierw on sam, a potem owoce jego polityki. Wtedy dopiero będzie można powiedzieć: … „Balcerowicz wreszcie odszedł”. Mam nadzieję, że dożyję tych czasów... RZECZPOSPOLITA AFERALNA Warszawa, 2002 Jeśli wierzyć filozofom, to w każdym z nas bez przerwy toczy się walka dobra ze ziem. Wszyscy mają coś ze złodzieja i coś z filantropa, z lenia i pracusia, z kanalii i świętego. To, że światem nie rządzi zbrodnia, a podstawowe normy moralne uznawane są przez ludzkość na każdym stopniu rozwoju i najbardziej oddalonych zakątkach świata, zawdzięczamy wychowaniu w rodzinie, edukacji w szkole oraz prawu stanowionemu przez państwo. Nawet jeśli jeden z tych elementów zawiedzie, pozostałe

utrzymują człowieka i obywatela w karbach zachowań, przyporządkowanych raczej dobremu, aniżeli złemu.

Afery gospodarcze, które wybuchały w Polsce po roku 1989, niewątpliwie zawinione były przez ludzi o konkretnych nazwiskach. Ci ludzie powinni stanąć przed sądem i odbyć kary stosowne do popełnionych win. Odpowiedzialność powinni ponieść także ci, którzy nie dopilnowali, by wraz z transformacją ustrojową następowała w naszym kraju transformacja prawa. To znaczy politycy, którzy albo z powodu braku znajomości rzeczy (co jest winą mniejszą), albo w złej wierze i dla osobistych korzyści tak manipulowali państwem i prawem, żeby przestępcom umożliwić oszustwa, malwersacje oraz kradzież na wielką skalę.

Wraz z upadkiem starego - jak się mówi, słusznie minionego - systemu politycznego nastąpiło zachłyśnięcie nowym systemem, który przedstawiano jako ustrój nieograniczonych możliwości. W amerykańskim micie kariery od pucybuta do milionera Polacy nie dostrzegli pochwały dla ciężkiej pracy, pomysłowości i przedsiębiorczości, za to bardzo spodobało im się wyrwane z kontekstu powiedzenie, że pierwszy milion trzeba zdobyć nieuczciwie. Takie kariery, jak: Aleksandra Gawronika, Ireneusza Sekuły, Zygmunta Solorza, Bogusława Bagsika czy Lecha Grobelnego były omawiane w mediach, chwalone przez polityków i podziwiane przez zwykłych ludzi. Pół żartem, pół serio, ale bardziej serio -- politycy i publicyści wyznawali teorię patrzenia przez palce na tworzenie się klasy średniej, zniszczonej -jak mówiono - przez realny socjalizm. A więc od początku transformacji istniało stymulowane przez władzę i media, przyzwolenie społeczne na zgoła nieuczciwe przechodzenie z grupy pracowników (pracobiorców) do grupy biznesmenów (pracodawców). Czy ktoś pamięta jeden krytyczny artykuł czy audycję, jeden ganiący głos polityka na temat początków kariery Gawronika albo Grobelnego? Przedstawiano ich jako wzór do naśladowania dla wszystkich Polaków. Ich cwaniackie metody pomnażania zysków, wspierane przychylnym nastawieniem władz, z korupcją w tle, określano jako przedsiębiorczość!

Trzynaście lat temu podziwiałem klasę polityczną, która przy Okrągłym Stole w świetle reflektorów i z udziałem kamer telewizyjnych osiągnęła historyczny kompromis, oznaczający nowy etap w historii Polski. Dziś oskarżam tę .samą klasę polityczną, wówczas zgromadzoną - już bez mediów -przy stole w Magdalence, o to że rozpoczęła haniebny podział społeczeństwa na tych, którzy mają przywileje ł na tych,

którzy owych przywilejów zostali od początku pozbawieni. Tak samo winna jest tzw. strona solidarnościowa, jak strona wówczas rządowa. W politycznym, a więc również ekonomicznym podziale łupów, wzięli udział tylko wtajemniczeni. Ze strzępów odkrywanych po latach faktów można zaledwie domyślać się znaczącej w tym procesie roli służb specjalnych - zarówno PRL-owskich, jak i nowo tworzonego Urzędu Ochrony Państwa. Pod wychwalanymi pod niebiosa hasłami o wolnym rynku, konkurencji i wolności gospodarczej, w kolejnych parlamentach i rządach tworzono przepisy sprzyjające, jeśli nie służące wyprowadzaniu ogromnych pieniędzy z budżetu państwa, przemytowi, unikaniu płacenia podatków.

Była to kradzież. Zwykła co do metody i niezwykła co do skali. Obrzydliwa, bo popełniana w majestacie ułomnego prawa i pod ochronnym parasolem skorumpowanego aparatu państwowego. Wielkie kwoty pochodzące z głośnych afer gospodarczych trafiały do kieszeni biznesmenów (tak pojmowano sposób odradzania się klasy średniej) oraz polityków (tak pojmowano sposób tworzenia się nowego ustroju). Ta skaza, leżąca u zarania zmian społecznych, politycznych, a nade wszystko ekonomicznych, sprzyjała tworzeniu się oszałamiających fortun. A tam, gdzie pojawiały się wielkie pieniądze, od razu tworzyły się zręby zorganizowanej przestępczości. Polska nie musiała importować mafii włoskiej, rosyjskiej, czeczeńskiej czy innej; Polska stworzyła własną mafię.

Obok mafii kryminalnej od początku przemian istnieje mafia polityczna. Powstała z przemian ustrojowych i na potrzeby nowych mechanizmów politycznych. Co oznacza słowo… „wybory”? Główna zasada demokracji.

Pod tym pojęciem kryją się kampanie wyborcze, fundusze na te kampanie, reguła, że im większe nakłady, tym lepszy wynik wyborczy. Wielka część szybkich fortun finansowych była przeznaczana na wybory, czyli na zdobycie władzy, która z kolei pozwalała na zbijanie kolejnych majątków, z których część wędrowała do partyjnych sakiewek, itd. Koło się zamyka.

Czy ktoś pamięta nazwisko polityka biorącego udział w aferach gospodarczych, który by stanął przed sądem i poszedł do więzienia? Proszę podać choć jedno nazwisko...

Samoobrona dąży do tego, żeby ludzi, którzy mieli tyle władzy, aby wpływać na państwowe procesy ustawodawcze i wykonawcze, i którzy odegrali niesławną rolę w aferach, oddać w ręce prokuratury i sprawiedliwie osądzić. A jeśli nie zdoła tego dokonać wobec wszystkich winnych, chociażby z powodu przedawnienia, to przynajmniej nazwie tych ludzi po imieniu. Złodzieja złodziejem, oszusta oszustem, szkodnika szkodnikiem, skorumpowanego skorumpowanym.

Po tym wstępie, zarysowującym mechanizm powstawania przekrętów finansowych na wielką skalę, ich funkcjonowanie oraz wskazującym na bezkarność ich głównych aktorów, zapraszam na krótki spacer po najgłośniejszych aferach III Rzeczpospolitej.

Fundusz Obsługi Zadłużenia Zagranicznego.

Państwo, służby specjalne, wielkie pieniądze - to była afera, która na pewien czas zawładnęła wyobraźnią Polaków. Jeśli chodzi o kwotę i liczbę zaangażowanych osób afera FOZZ nie jest jeszcze największym przekrętem. Swoją sławę najgłośniejszej afery III RP zyskała dzięki temu, że obnażyła klasyczne metody wyciągania państwowych pieniędzy i przekładania ich do prywatnych kieszeni, przy użyciu i pod ochroną układów politycznych. Sprawa ta - jak żadna inna - pokazuje kompletną bezkarność ludzi podejmujących decyzje w rządzie, parlamencie, banku centralnym i służbach specjalnych.

Nieprawidłowościami w FOZZ organa ścigania zajmują się od z górą 11 lat, czyli niemal od początku… „nowej Polski”. Do dziś nie odnaleziono winnych, więc ich nie ukarano. Koszty przewlekającego się postępowania powiększają się o wciąż nowe sumy. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby wkrótce okazało się, że nakłady na ustalanie prawdy w tej sprawie przerosły początkowe straty budżetu.

Oto prokurator, który przedstawił sądowi ewidentnie niepełny i wadliwy akt oskarżenia, przez lata dalej prowadził śledztwo. Zmieniający się ministrowie sprawiedliwości i prokuratorzy generalni - niezależnie od ich… „koloru” politycznego nadzorują postępowanie i nie widzą nic złego w tym, że trwa ono tak długo. Nawet gdyby wreszcie ustalono nazwiska winnych, to nie będzie można nikogo osądzić z powodu przedawnienia. Kto za to odpowiada, jeśli nie ministrowie sprawiedliwości? Za co ci ludzie biorą od lat wcale niemałe pensje, odprawy, a pewnie już i emerytury?!

Jak długo ich nieudolność będzie obciążała budżet państwa, czyli nas - podatników?! Przecież to jest jawna kpina z Polski i Polaków!

Proces w sprawie FOZZ zaczął się dopiero w roku 2000 -dziewięć lat po wszczęciu śledztwa - i śmiało można go nazwać odpryskowym, ponieważ na ławie oskarżonych zasiadło zaledwie pięciu winnych, a akt oskarżenia obejmował wyłudzenie 27 milionów z prawie 350 milionów złotych, które zmarnotrawiono lub zdefraudowało w FOZZ.

Pomysł tajnego wykupywania polskiego długu zagranicznego przez państwo, ale za pośrednictwem prywatnych osób i firm, powstał jeszcze w PRL - w grudniu 1985 r. Opierał się na cynicznym wykorzystywaniu reguł rządzących rynkiem kapitałowym. Skoro każdego dolara długu zagranicznego Polski można było kupić od wierzycieli za 70 lub nawet 50 centów, to dlaczego nie wykorzystać takiej okazji? Nie mógł tego zrobić oficjalnie dłużnik, czyli państwo, więc posłużył się… „przykrywką”. Do roku 1989 FOZZ podlegał ministrowi finansów i co roku był zobowiązany składać w Sejmie sprawozdanie bilansowe. W roku 1989 znowelizowano ustawę o Funduszu, zdejmując z barków jego władz obowiązek tłumaczenia się przed rządem i Sejmem. Dało to początek niekontrolowanemu obracaniu państwowymi pieniędzmi i okazję do potężnych nadużyć. Sytuacja, w której zaciera się ślady pochodzenia znacznych środków finansowych, zawsze musi stwarzać warunki d oszustw i malwersacji.

Kontrolerzy NIK po latach stwierdzą, że za przygotowanie tych kryminogennych warunków bez wątpienia odpowiadają członkowie Rady Nadzorczej Funduszu, ale swój niechlubny udział w przekręcie mieli też członkowie ówczesnego parlamentu, którzy przyznali FOZZ zbyt duże uprawnienia.

Żaden polityk nigdy za to nie odpowiedział! Na ławie oskarżonych znalazło się zaledwie trzech biznesmenów robiących z Funduszem lewe interesy. A ilu takich biznesmenów było? Dwudziestu czy dwustu? Wpadli tylko trzej, najwidoczniej najmniej biegli w sztuce ukrywania przekrętów... Oskarżani są również prezes i wiceprezes FOZZ, chociaż udowodnienie im win będzie niezwykle trudne. Świadczy o tym aresztowanie prezesa Funduszu Grzegorza Żemka pod zupełnie innym pretekstem i postawienie mu zarzutów w zupełnie innej aferze finansowej.

Przewlekle postępowanie prokuratorskie i sądowe, dezercja (bo trudno inaczej nazwać odejście pani sędzi Barbary Piwnik na fotel ministra finansów) sędziego kierującego procesem oraz wątle i niepełne dane prokuratorskie - wszystko to każe przypuszczać, że afera FOZZ, jak dziesiątki jej podobnych, rozmyje się, zatrze, wyparuje. Okaże się, że maszynką do przetwarzania państwowych pieniędzy w prywatne fortuny kierowały krasnoludki.

10 lat po wybuchu skandalu związanego z FOZZ odezwał się człowiek, który sporo wiedział: Janusz Iwanowski-Pineiro. Publicznie ujawnił to, czego wielu się domyślało, czyli informacje o przekazywaniu pieniędzy z Funduszu partiom politycznym -w tym wypadku Porozumieniu Centrum i jego prominentnym politykom, braciom Jarosławowi i Lechowi Kaczyńskim oraz Adamowi Glapińskiemu.

Wszyscy pamiętamy, co wówczas się stało. Sąd postanowił aresztować Pineira, a kierowana przez Lecha Kaczyńskiego prokuratura przez wiele miesięcy nie chciała nawet przesłuchać aresztanta, by sprawdzić prawdziwość jego zarzutów. Ba, po zmianie władzy też nikt się specjalnie nie kwapi, aby wersję Wenezuelczyka ostatecznie wyjaśnić.

Dziwne, powiecie?

Przestaniecie się dziwić, gdy zdacie sobie sprawę, że w FOZZ maczali palce politycy z wszystkich ugrupowań, z prawa i z lewa, postsolidarność i postkomuna. Łączyło ich jedno: ochota na łatwe publiczne pieniądze. W warunkach raczkującej gospodarki rynkowej takie pieniądze zawsze oznaczają więcej władzy. Co tam budowa społeczeństwa obywatelskiego, co tam zapewnienie Polakom godnych warunków życia! Liczy się szmal!

Z akt śledztwa w sprawie FOZZ wynika na przykład, że pół miliona dolarów trafiło w ręce polskiego lobby w Kongresie amerykańskim - może należałoby wyjaśnić rolę Zbigniewa Brzezińskiego w tej sprawie. Nie dziwi więc, że nie ma w Polsce siły politycznej, której by zależało na rozwikłaniu tej sprawy do końca, bo przecież oznaczałoby to zakwestionowanie autorytetu byłego doradcy ds. bezpieczeństwa prezydenta Stanów Zjednoczonych. Kto jeszcze by… „popłynął” przy okazji? Ilu naszych polityków?

Przykład rozwiązania, a właściwie nierozwiązania afery Funduszu Obsługi Zadłużenia Zagranicznego, utwierdzał winnych w ich bezkarności; utrwalił zły obyczaj wychodzenia obronną ręką z nawet najbardziej podejrzanych przedsięwzięć ludzi, którzy zasłaniali się funkcją państwową. Zamiast więziennej celi spotykały ich awanse i wysoka pozycja… „na zawsze” w establishmencie.

Działalność Funduszu powinna kontrolować Rada Nadzorcza. W jej skład wchodzili: Janusz Sawicki, ówczesny wiceminister finansów; Jan Boniuk; Dariusz Rosati, potem lewicowy minister spraw zagranicznych, dziś członek Rady Polityki Pieniężnej; Zdzisław Sadowski; Jan Wołoszyn; Grzegorz Wójtowicz, wtedy prezes Narodowego Banku Polskiego, dziś członek RPP; Sławomir Mar-czuk oraz Wojciech Misiąg, związany z Unią Demokratyczną wiceminister finansów. W pierwszym podejściu prokuratura przedstawiła Wójtowiczowi i Boniukowi zarzut niedopełnienia obowiązków (dobre i to...), w podejściu drugim z tych zarzutów się wycofano. Postawieni przez państwo na straży publicznego majątku fachowcy dopuścili do straty 350 milionów zł. I co? I nic! Nadal decydują o pieniądzach podatników, biorąc kilkadziesiąt tysięcy na rękę miesięcznie.

Nawet jeśli nie ma wystarczająco mocnych dowodów, aby posłać tych i podobnych im ludzi za kratki, to władze państwowe -ustawodawcze i wykonawcze - powinny mieć na tyle odwagi, żeby odsunąć ich od wpływu na decydowanie o publicznych pieniądzach. Samo tylko podejrzenie o branie udziału w przestępczym procederze powinno skazać ich na polityczną banicję. Gdy Samoobrona tak mówi, reprezentanci pozostałych sił politycznych pukają się w czoło.

A przecież, jeśli ktoś złapie kogoś na złodziejstwie albo nawet podejrzewa go o kradzież, to nic dziwnego nie ma w tym, że chce trzymać się jak najdalej od niego. Dmuchać na zimne. To, co w skali międzyludzkiej jest powszechnie obowiązującą normą, w skali państwa traci znaczenie. Póki zwykłe domaganie się sprawiedliwości przez Samoobronę będzie wzbudzało wesołość i zdziwienie, poty nic się nie zmieni.

Art B

Każdy, kto w miarę uważnie przegląda gazety, stwierdzi, że przekręt finansowy nazywany aferą Art B wywołało tylko Bagsik dwóch ludzi: Bogusław Bagsik i Andrzej Gąsiorowski. Bagsika Gąsiorowski ujęto na lotnisku w Genewie, deportowano do Polski, osadzono w więzieniu, następnie wypuszczono. Gąsiorowski mieszka w Izraelu albo - jak się mówi - na jednej z wysp Oceanu Spokojnego. Nie niepokojony przez nikogo wiedzie dostatni żywot rentiera, od czasu do czasu wchodząc w jakiś biznes.

Czy ktoś słyszał o jakichś politykach stojących za tą aferą? Zaraz podam kilka nazwisk. A czy jakikolwiek polityk związany z Art B został pociągnięty do odpowiedzialności karnej? Niestety, ani ja, ani nikt inny nie wskaże żadnego nazwiska.

Podstawowym zarzutem wobec dwóch… „artystów biznesu” Bagsika i Gąsiorowskiego jest wyłudzenie od polskiego systemu bankowego co najmniej 424 milionów zł. Warszawski sąd orzekł, że byli prezesi spółki przywłaszczyli sobie ledwie czwartą część tej sumy - 120 milionów. Pieniądze te przeznaczyli na zakup akcji izraelskiego przedsiębiorstwa naftowego PAŹ.

A co z resztą? Gdzie wsiąkło ponad 300 milionów zł? Śmiem twierdzić, że ta ogromna suma poszła na łapówki dla polityków oraz honoraria dla zagranicznych i krajowych ekspertów, którzy zostali wynajęci po to, by przedsięwzięciu pod nazwą Art B dorobić legendę młodej, prężnej i dającej dużą nadzieję na sukces spółce.

Bagsik i Gąsiorowski oficjalnie zeznali, że prawie 6 milionów przekazali spółce Telegraf, związanej z Porozumieniem Centrum braci Kaczyńskich. Mówili też o skierowaniu znacznych sum na prezydencką kampanię wyborczą Lecha Wałęsy, o co prosił ich Jarosław Kaczyński, obecnie jeden ze sprawiedliwych z Prawa i Sprawiedliwości. Pieniądze popłynęły również na kampanię konkurenta Wałęsy Tadeusza Mazowieckiego. Tym razem pośrednikiem był Jacek Ambroziak - ówczesny szef Urzędu Rady Ministrów. Współpracownik, a potem wspólnik Art B, obywatel Izraela Meir Bahr informował prokuraturę o łapówce wręczonej ówczesnemu wiceministrowi finansów Stefanowi Kawalcowi.

Znów się jednak okazało, że prokuratura nie paliła się do zbadania wątków politycznych. Słowo polityków znaczyło więcej niż słowo biznesmenów. Efekt - z

końcowych ustaleń prokuratorskich wykasowano wszystkie ślady udziału polityków w aferze.

Zastanawia mnie, dlaczego żadnego z władców ówczesnej Polski nie zainteresowało, skąd dwóch młodych, niespecjalnie przygotowanych do robienia biznesu, ludzi z Południa kraju wzięło tak ogromne pieniądze. Ani premier Jan Krzysztof Bie-łecki, ani minister z kancelarii prezydenta Wałęsy Maciej Zale-wski, ani minister budownictwa Adam Glapiński (wszyscy oni utrzymywali dość zażyłe kontakty z prezesami spółki) nie zapytali nigdy o źródła majątku Art B. Podobnie niezainteresowani byli generałowie polskiej armii Ryszard Wieczorek i Edwin Rozłubirski, którzy dla Art B negocjowali kontrakty handlu bronią. Najbardziej strategiczne zamówienia państwowe oddano w ręce dwóch młokosów - nie ma takiej możliwości, żeby odbywało się to bez wiedzy służb specjalnych i najwyższych czynników w państwie. Prezesów Art B podejrzewano o związki z KGB i wywiadem izraelskim.

Przy okazji tej afery potwierdziła się prawidłowość: wielkie pieniądze przyciągają polityków każdej maści. W Art B pracował Marek Siwieć, dzisiejszy minister w kancelarii Prezydenta Kwaśniewskiego i szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Pieniądze w spółce zarabiał również Jerzy Dziewulski, obecny poseł SŁD, a wtedy szef komandosów w porcie lotniczym na Okęciu. Andrzej Zawiślak - minister przemysłu, który obu prezesów zachęcał do przejęcia fabryki traktorów w Ursusie -był częstym gościem w Izraelu, kiedy już zamieszkali tam z zamiarem osiedlenia się na stałe Bagsik z Gąsiorowskim. Wreszcie premier Kielecki, czerpiący wiedzę o spółce od Ryszarda Janiszewskiego - przewodniczącego Rady Banku Handlowo-Kredytowego w Katowicach. W tym właśnie banku Art B miała rachunek, na którym powstał gigantyczny debet. Bielecki - wedle słów Bagsika, Gąsiorowskiego i Janiszewskiego miał być nawet cichym wspólnikiem banku.

Gdy wybuchła afera, a obaj prezesi w popłochu uciekli z Polski najpierw do Niemiec (szczęśliwym trafem udało im się jednak wywieźć kilka milionów dolarów w gotówce); Janiszewski spotkał się z nimi w Hanowerze, gdzie doszło do podpisania umowy przekazania Art B w zarząd BHK w Katowicach - jako wyrównanie debetu. Mówiono wówczas, że pozostawiony w Polsce majątek spółki przekracza jej zobowiązania, ale szybko miało się okazać, że albo to kłamstwo, albo komuś udało się po cichu majątek ten przejąć.

Oto dwóch cwaniaków oszukało prywatny bank na gigantyczne pieniądze - afera czysto kryminalna, nieprawdaż? Nie, ponieważ popełnienie oszustwa było możliwe dzięki dziurawym przepisom wprowadzonym i kontrolowanym m.in. przez Leszka Balce-rowicza, wicepremiera i ministra finansów. Nie, ponieważ straty katowickiego BHK zgodnie z ówczesnymi przepisami musiały być pokryte z NBP, czyli z budżetu państwa. Kto za to odpowiadał przed sądem? Nikt.

Gdyby prezesi Art B uciekli z Polski trzy tygodnie później, pewnie udałoby się im wypłacić złożony w PKO BP depozyt -65 milionów zł, co mogło spowodować bankructwo państwowego banku, PKO BP dysponował bowiem wówczas zaledwie 25 milionami wolnych środków. Doszłoby do jeszcze większej katastrofy, gdyby Bagsik i Gąsiorowski zrealizowali wystawione przez ten sam bank gwarancje na - uwaga - 280 milionów zł, czyli 2,8 biliona starych złotych. Kapitał założycielski banku wynosił wtedy nie więcej niż 2 miliony zł, a depozyty posiadało w nim ponad 15 milionów Polaków. Kto szefom PKO BP dał prawo do narażania oszczędności klientów? Czy władze banku kiedykolwiek za to odpowiedziały? Nikomu nie spadł nawet włos z głowy. Doszło wprawdzie do procesu kilku mało ważnych bankowców zamieszanych w aferę Art B, ale zarzucono im jedynie niedopełnienie procedur bankowych, przekroczenie uprawnień, poświadczenie nieprawdy i łapówkarstwo na nie wielką skale. Na liście oskarżeń próżno szukać skonstruowania wadliwych przepisów umożliwiających przekręt, przymykanie oczu na ewidentne wyłudzenie, hipokryzję i zacieranie śladów. Nie ustalono - właśnie przez brak dokumentów, które zniszczono kto na aferze najbardziej zyskał. Nie wyjaśniono roli, jaką odegrały w tej sprawie służby specjalne. Nie odpowiedziano na pytanie, w jakim celu generał Gromosław Czempiński, były szef Urzędu Ochrony Państwa, odwiedzał prezesów Art B w Izraelu. Nigdy nie wyszedł na jaw udział polskich służb specjalnych w próbie przejęcia akcji PAŹ - izraelskiego przedsiębiorstwa naftowego.

Jedną z najbardziej zagadkowych kwestii w aferze jest ucieczka Bagsika i Gąsiorowskiego z Polski. Zwiali oni w popłochu na kilka godzin przed wejściem do ich domów i siedziby firmy brygady antyterrorystycznej. Bez przeszkód wyciągnęli pieniądze i z paru milionami dolarów w bagażnikach samochodów przekroczyli granicę polsko-niemiecką. Badający te okoliczności warszawski sąd nie znalazł dowodów na to, że przed planowanym zatrzymaniem obu prezesów ostrzegł Maciej Zale-wski wówczas minister w kancelarii prezydenta Wałęsy. Nigdy nie dowiedziono, by o zaplanowanych zmianach w przepisach bankowych (zmianach umożliwiających pomnożenie fortuny) uprzedzał ich Ireneusz Sekuła, prominentny polityk lewicy. Nie

wyliczono, jaką część z ponad 420 milionów zł zagarniętych przez Art B zabrał Aleksander Gawronik. W postępowaniu w sprawie Gawronika, późniejszego senatora RP, sąd nie dopatrzył się przestępstwa, choć wielu świadków potwierdziło, że zagrabił on m.in. dzieła sztuki, komputery i samochody należące do firmy Bagsika i Gąsiorowskiego oraz do nich jako osób prywatnych.

Po ekstradycji Bagsik zmienił swoje dawne zeznania obciążające Zalewskiego i Gawronika. Dlaczego? Być może ceną miał być wyrok - zaledwie 9 lat pozbawienia wolności. Biorąc pod uwagę czas, który Bagsik spędził w więzieniu przed ogłoszeniem wyroku, mógł się starać o przedterminowe zwolnienie za dobre sprawowanie. Obecnie, jeśli prezes Art B w ogóle jeszcze wróci za kratki, to nie na dłużej niż kilkadziesiąt dni.

Oprócz prominentnych przedstawicieli rządu, wojska i policji politycznej w aferę zamieszani byli też równie prominentni przedstawiciele podziemia kryminalnego: Andrzej Kolikowski, pseudonim Pershing, uchodzący za bossa gangu pruszkowskiego, czy Wiesław Peciak, oficjalnie przedsiębiorca budowlany. Ostatnie ustalenia policji wskazują na to, że w domu Peciaka znaleziono pokwitowanie pożyczki miliona dolarów, której Art B udzieliła Ireneuszowi Sekule. W sejfie znajdowała się także niejawna dokumentacja firmy Sekuły - Polnippon.

Sejm długo nie zgadzał się na uchylenie immunitetu posłowi Sekule. Parlamentarny klub SLD traktował to jako zamach polityczny na lewicę. Już wkrótce miało się jednak okazać, że Sekuła -jako prezes Głównego Urzędu Celnego - dopuścił się kolejnego przekrętu. Polecił kupić za ogromne państwowe pieniądze pomieszczenia dawnej fabryki im. Róży Luksemburg w Warszawie. Ktoś zarobił na tej niekorzystnej dla GUC transakcji kilka ładnych milionów. Ile z nich wpadło do kieszeni Sekuły? A może również do kieszeni tych, którzy przez łata zapewniali mu bezkarność?

Afera alkoholowa.

Wspomnienie o niej ginie w pomroce dziejów III Rzeczpospolitej. Kto dziś pamięta, że wiele karier dzisiejszych milionerów zaczęło się od prywatnego importu spirytusu… „Royal” w cysternach lub butelkach, mieszaniu go z wodą i sprzedawaniu pod postacią wódki w oficjalnym i nieoficjalnym obrocie.

Interes na alkoholu to były tzw. szybkie pieniądze. Kredyt, zakupy w którejś z francuskich, holenderskich czy belgijskich gorzelni, transport, przek roczenie granicy, sprzedaż w Polsce w hurcie lub detalu, przebitka od 3 do 10 razy. I jeszcze raz to samo, tylko już bez kredytu. W ten sposób zainwestowane 100 tysięcy dolarów przynosiło milion dolarów zysku w dwa, trzy miesiące. A przepisy sprzyjające prywatnym importerom alkoholu obowiązywały w Polsce przez co najmniej półtora roku! Żaden państwowy urząd nigdy nie oszacował strat budżetu wynikających z niepłacenia ceł i podatków za alkohol na początku polskiej transformacji. Nikt tym bardziej nie potrafi wyliczyć strat pośrednich -ponoszonych przez producentów zboża i ziemniaków, krajowe zakłady spirytusowe, papiernie, huty szkła itp.

Ostrożne szacunki Głównego Urzędu Celnego każą przypuszczać, że sprowadzono do Polski bez cła i podatku, często na podstawie niepełnych lub wręcz sfałszowanych faktur, grubo ponad 30 milionów litrów czystego spirytusu. Według mocno zaniżonej oceny NIK, Skarb Państwa stracił na tym nie mniej niż 200 milionów zł. Podczas gdy policja ścigała drobnych przemytników alkoholu, przez granice przejeżdżały codziennie dziesiątki cystern należących do zorganizowanych gangów, za którymi często kryli się tzw. poważni biznesmeni i politycy. Ale nie tylko oni powinni ponieść karę za gigantyczne straty budżetu. Bardziej winni byli bowiem ci, którzy w imieniu państwa pozwolili na skorzystanie z dogodnej okazji.

W roku 1989 zniesiono obowiązek posiadania koncesji na import alkoholu. Odbyło się to pod hasłem liberalizacji handlu, ale nikt przy zdrowych zmysłach nie wierzył, że Polska zrobiła się aż tak liberalna. We wszystkich normalnych krajach - także w tzw. dojrzałych demokracjach - wewnętrzny i zagraniczny handel alkoholem regulowany jest surowymi przepisami i obłożony wysokimi podatkami. Rezygnując z koncesji na import alkoholu, politycy odpowiedzialni za to doskonale musieli zdawać sobie sprawę z tego, że spowoduje to wielkie nadużycia. Najwidoczniej więc nie zależało im na uszczerbku, jaki poniesie Skarb Państwa. Albo zależało na tym, żeby wtajemniczeni zarobili krocie. Nie trzeba być Einsteinem, żeby domyślić się, iż nie robili tego za darmo.

Do takich wniosków doszła najwidoczniej także specjalna komisja sejmowa, która po zbadaniu okoliczności afery alkoholowej wysunęła wniosek postawienia przed Trybunałem Stanu osób odpowiedzialnych za luki w prawie: ministra finansów Leszka Balcerowicza, prezesa GUC Janusza Ćwieka oraz dwóch kolejnych ministrów spraw

wewnętrznych: Czesława Kiszczaka i Krzysztofa Kozłowskiego. Posłowie z komisji zarzucali im tylko to, co można było udowodnić, czyli niedopełnienie obowiązków i brak nadzoru. Mimo to Sejm odrzucił wniosek komisji

W ten oto sposób utrwalił się mechanizm sprzyjający innym nadużyciom. Skoro w ewidentnej aferze alkoholowej winnym politykom nie spadł włos z głowy, to znaczy, że oni i ich następcy pozostają pod ochroną i wolno im uchwalać inne korupcjogenne przepisy. Nic dziwnego, że wkrótce wybuchały kolejne afery, np. paliwowa i walutowa. Straty budżetu wyliczono na - w zależności od szacunków - od 800 do 1100 milionów zł. Podobną, jeśli nie większą kwotę państwo straciło na fatalnych przepisach wykonawczych do ustawy o podatku VAT. Powstało kilkaset firm wyspecjalizowanych w wyłudzaniu tego podatku, tysiące innych firm traktowało to jako dodatkowe źródło zysków.

W tym samym czasie, w którym urzędnicy państwowi umożliwiali gangsterom uzyskiwanie kolosalnych zysków, rolnicy grzebali fortuny z tytułu lawinowo rosnącego oprocentowania kredytów, robotnicy tracili pracę, a ubodzy, którym brakowało na zapłacenie czynszu, byli wyrzucani na bruk. Politycy - osobiście zainteresowani w tworzeniu klasy średniej - klasami niższymi nie zaprzątali sobie głowy. Wszystko w zgodzie z niemal religijnym zaklęciem o przedsiębiorczości, niewidzialnej ręce rynku itp.

Zatopienie Stoczni Gdańskiej

Podczas wizyty prezydenta Wladimira Putina Aleksander Kwaśniewski mówił, że Polska znana była w Rosji przede wszystkim z wódki, wędlin i kosmetyków. Nie zająknął się nawet, że znakomita część statków, kiedyś radzieckiej, a potem rosyjskiej floty, wybudowana była rękoma polskich stoczniowców ze Stoczni Gdańskiej. Polski Prezydent jedyne, co pamiętał ze swojego kraju, to wódka i kiełbasa. Zapomniał o ludzkim trudzie trzech pokoleń stoczniowców gdańskich, dzięki którym mógł zostać tym, kim jest. I dzisiaj ani Prezydenta Kwaśniewskiego, ani kolejnych premierów, ani nawet Prezydenta Wałęsy nie interesuje, że to miejsce, od którego zaczęły się polskie przemiany, zostało nie tyle sprzedane za bezcen, ile po prostu rozkradzione. W biały dzień, za wiedzą, przyzwoleniem, a niekiedy nawet z poparciem polskich elit politycznych.

Pamiętamy wszyscy, jak premier Rakowski w 1988 roku ogłosił Rakowski decyzję o likwidacji Stoczni Gdańskiej. Jaki wtedy podniósł się krzyk w obronie stoczni, jak gwałtownie zareagowała cała ówczesna podziemna opozycja. Dziś ci sami opozycjoniści nie protestują, gdy tysiące stoczniowców są na bruku, a garstka cwaniaków zrobiła na symbolu Solidarności interes życia.

17 grudnia 1990 roku rząd premiera Mazowieckiego podjął uchwalę, że jako zadośćuczynienie za niezgodne z prawem ogłoszenie likwidacji stoczni w 1988 roku, 13 procent akcji prywatyzowanego przedsiębiorstwa zostanie oddane w ręce załogi. Sprawiedliwe to i słuszne. Praktyka pokazała, że było to tylko mydlenie oczu ludziom, którzy wtedy jeszcze wierzyli, że Solidarność powstała i rządzić będzie po to, żeby nie było więcej kłamstwa i korupcji w rządzie.

Z przemówienia w Sejmie 25 stycznia 2002 r.:

Sprawa bardzo głośna, sprawa symbolu Solidarności, sprawa Stoczni Gdańskiej.

Rano, kiedy zabierałem głos, tu z trybuny sejmowej, kiedy wczoraj powiedziałem o tym, że tu siedzą ludzie winni, żachnął się, obraził się jaśnie były marszałek Płażyński. Stał na baczność, nie wiem, czy przede mną - to dziękuję, panie marszałku, jeżeli przede mną. Ale stanął na baczność, nie wiedział, co ma zrobić. A akt oskarżenia, drodzy państwo, jest w prokuraturze. Ta prokuratura siedzi cicho oczywiście. Po co? Stocznia? Przecież Lepperem trzeba się zająć, po co stocznią, jej i tak już nie ma, a Lepper jeszcze bruździ. Lepperem się zająć!

Oskarżeni: Lewandowski Janusz, poseł na Sejm, Maciej Płażyński, poseł na Sejm i Dariusz Kardaś, sędzia Sądu Rejonowego w Gdańsku, oskarżeni w tej sprawie. I co prokuratura robi? Nic nie robi.

Po co ma coś robić? I tak stoczni już nie ma, i kolebki swojej nie ma ten środek - bo ci też wywodzą się z tego ruchu, większość z nich, i większość Samoobrony też z tego ruchu. Ci ludzie uczciwie uwierzyli w Solidarność, nie tylko w hasła, uwierzyli, że komunizm trzeba obalić, że trzeba wprowadzić nowy ustrój. I co? Szubrawcy szydzą

sobie z ludzi. Oni uratowali... Kolebki nie potrafili uratować, a chcą kraj ratować? Jakie są straty, państwo wszyscy wiecie.

Juz w 1991 roku Janusz Lewandowski, minister przekształceń własnościowych, wydał rozporządzenie 3/91, do którego załącznik stanowił… „Regulamin Nieodpłatnego Zbycia Części Akcji”, precyzujący podział akcji dla załogi. W rozporządzeniu tym minister Lewandowski zarządził, że akcje należą się stoczniowcom polskim, ale muszą oni poczekać do 1994 roku. Czyli jeden obiecał w świetle jupiterów, że oto nowy rząd naprawi krzywdy wyrządzone pracownikom stoczni, a drugi, już po cichu, odwlókł naprawę krzywd o kolejne cztery lata, wiedząc, że sytuacja stoczni jest zła. Pracownicy stoczni czekali na realizację kolejnych obietnic wierząc, że ekonomiczna sytuacja ich przedsiębiorstwa poprawi się. Nic takiego nie następowało. Był to wynik umyślnego działania kolejnych zarządców stoczni, których celem było doprowadzenie zakładu do ruiny, żeby można było użyć argumentu, że nic z nim nie można zrobić, tylko sprzedać po kawałku. A ludzie? A ludzie znajdą sobie inną robotę. Albo nie znajdą. W końcu co biznesmenów obchodzi, co się stanie z ludźmi.

A była szansa powstrzymania upadku Stoczni Gdańskiej. W 1992 roku Fundacja Naukowo-Techniczna przedstawiła plan ratowania stoczni i wyciągnięcia jej z kryzysu. To był kompleksowy plan obejmujący nie tylko projekt finansowania budowy statków, ale też szkolenie oraz trening kadry kierowniczej i marketing. Nikt z zarządu nie przejął się tym dokumentem, a już na pewno nie brał go pod uwagę minister Lewandowski. Miał wtedy inne zajęcia. Ale nie zapomniał o stoczni. Dalej realizował długofalowy plan rozłożenia tego przedsiębiorstwa na łopatki. 3 września 1993 roku Lewandowski podpisuje umowę z Maciejem Płażyńskim, wtedy wojewodą gdańskim. W dokumencie tym przekazuje swoje wszystkie pełnomocnictwa na jego ręce. Poza zwykłymi ustaleniami o przekazaniu pełnomocnictw, zwraca uwagę paragraf 3 umowy, w którym napisano, że Płażyński ma obowiązek składania co kwartał sprawozdań o podejmowanych czynnościach wobec stoczni. Woje- woda nie uczynił tego ani razu! Świadczy to nie tylko o tym, że od początku Ptażyński całkowicie lekceważył prawo nałożone przez ministra, ale również o tym, iż z kolei ministra nie interesowało to, co się dzieje z tak ogromnym zakładem pracy na Wybrzeżu. I nie może Płażyński się usprawiedliwiać, że nic o tym nie wiedział, że zapomniał albo że miał inne sprawy na głowie. Bo jakie inne ważniejsze sprawy mogły zaprzątać reprezentanta rządu w Gdańsku, jeżeli nie możliwość pracy i zarabiania pieniędzy przez 20 tysięcy łudzi, bo tylu właśnie osobom dawała pracę

Stocznia Gdańska? O umyślnie szkodliwym działaniu Macieja Płażyńskiego niech świadczy dokument z 3 listopada 1993 roku - stanowisko Rady Nadzorczej Stoczni Gdańskiej skierowane do wojewody. Podpisany pod dokumentem profesor Jerzy Doerffer, przewodniczący Rady Nadzorczej, nie zostawia suchej nitki na zarządzie Stoczni Gdańskiej. Mimo opracowania i określenia zadań 1993 roku (...) Zarząd Stoczni nie podjął skutecznych kroków umożliwiających realizację tych planów (...) Świadczy to albo o bardzo niskim poziomie planowania albo też o braku dyscypliny w Stoczni. (...) Uwag Rady Nadzorczej o narastającym zagrożeniu wykonania planu roku 1993 Zarząd nie przyjmował do wiadomości. (...) Zdaniem Rady, Zarząd systematycznie traci zdolność operatywnego kierowania stocznią w celu wyjścia z narastającego kryzysu. Strata brutto po trzech kwartałach wyniosła 174 miliardy złotych”. Taki dokument musiał wylądować na biurku Płażyńskiego i musiał on wiedzieć, że sytuacja w stoczni jest kryzysowa. Nic nie zrobił. To dokument dużej wagi, podpisany nie przez pierwszego lepszego urzędnika, lecz przez człowieka z naukowym tytułem, wybitnego uczonego o światowej renomie, piszącego w imieniu rady nadzorczej. Nieuwzględnienie tego ostrzeżenia to nie zaniedbanie czy niewłaściwa ocena sytuacji. Trzeba to nazwać po imieniu - to po prostu przestępstwo, za które Płażyński, dziś wybitny działacz Platformy Obywatelskiej, nigdy nie odpowiedział. W 1994 roku zrealizowano wreszcie obietnice solidarnościowych rządów sprzed 5 lat i dano pracownikom stoczni akcje ich przedsiębiorstwa. Ale nie dostali oni akcji, tylko świadectwa udziałowe; na jedno świadectwo przypadało od 1000 do 5000 akcji po średniej cenie 10 zł za akcje Było już oczywiście za późno na wszystko. Można byłoby myśleć o ratowaniu Stoczni i tysięcy miejsc pracy, gdyby wszyscy -pracownicy, administracja, wojewoda gdański, ministrowie rządu RP i władze Stoczni Gdańskiej - naprawdę pragnęli ratowania zakładu. Ale na tym zależało jedynie pracownikom, ludziom pracy najemnej. W gabinetach panowie wiedzieli już od dawna, że chodzi tylko i wyłącznie o to, żeby zarobić na sprzedaży stoczni jak najwięcej. 20 czerwca 1996 roku Zarząd Stoczni Gdańskiej wniósł o ogłoszenie upadłości zakładu. Powoływał się w swoim wniosku na uchwałę Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy nr 6/96. Trzyosobowy Zarząd skłamał. Dziesięciokrotnie zaniżył wielkość majątku trwałego. To zbrodnicze kłamstwo, potem posłużyło do wykupienia stoczni za śmieszne pieniądze. Sąd Rejestrowy w Gdańsku ogłosił upadłość stoczni 8 sierpnia 1996 roku.

Od tego czasu zaczęło się jawne i niczym nieskrępowane bezprawie. Zarówno wniosek Zarządu o upadłość, jak i decyzję o ogłoszeniu upadłości, sędzia komisarz Dariusz Kardaś przetrzymywał w tajemnicy przed opinią publiczną do 1998 roku. Teraz już wiadomo dlaczego - bo decyzja sądu o upadłości stoczni była bezprawna! Sędzia Kardaś wiedział, że postanowienie o upadłości zawiera błędy prawne, które je dyskwalifikują. Ale nie o błędy formalne tu chodzi. Idzie o to, że wtedy, gdy sąd podał wniosek o upadłość, w Sądzie Gospodarczym w Gdańsku rozpatr ywany był pozew pracowników-akcjonariuszy o unieważnienie uchwały nr 6 Walnego Zgromadzenia. Tej samej, na podstawie której Zarząd zgłosił wniosek o upadłość. Nie jest możliwe, żeby Sąd Rejestrowy w Gdańsku, ogłaszający upadłość stoczni, nie wiedział, że rozpatrywany jest wniosek akcjonariuszy o unieważnienie aktu prawnego, na podstawie którego ogłoszona będzie upadłość takiego ogromnego zakładu pracy. A mimo to upadłość uchwalono. Sędzia Kardaś nie tylko zataił decyzje prawne. Ustanowił również Radę Wierzycieli Stoczni Gdańskiej bez uwzględnienia w Radzie przedstawiciela Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Nawet nie zawiadomił Urzędu Pracy o zamiarze powołania takiej Rady. Sędziemu Kardasiowi musiało bardzo zależeć, żeby nikt z Urzędu Pracy nie reprezentował interesów pracowników. 23 lutego 1998 roku Wojewódzki Sąd Gospodarczy w Gdańsku unieważnia Uchwałę Walnego Zgromadzenia Wspólników nr 6, która decydowała o upadłości. I nic się nie dzieje. Żaden sędzia nie zechciał przywrócić stanu sprzed niesprawiedliwych wyroków, żaden sędzia nie zrobił nic, by ratować stocznię, żaden sędzia nie miał na tyle poczucia sprawiedliwości, żeby naprawić krzywdy wyrządzone stoczniowcom.Przeciwnie, dalej brnięto w błędy i oczywiste kłamstwa prawne. Wyznaczony przez sąd syndyk Michał Lachert złożył na jego miejsce powołano nowego syndyka, który nie ma umocowania prawnego, a w dokumentach prawnych w dalszym ciągu powołuje się na nazwisko Lacherta, co czyni nieważnymi wszelkie akty prawne. Może mi ktoś zarzucić, że odwołuję się do argumentów uczuciowych, żeby wzbudzić emocje ludzi. Jeżeli więc ktoś ma wątpliwości, to proszę: oto słowa z uzasadnienia wyroku Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku o unieważnieniu uchwały nr 6.… „Z zapisów aktu notarialnego też nie wynika, aby władze spółki w jakikolwiek sposób były przygotowane do działania spółki w zakresie działania spółki w upadłości. Takie postępowanie świadczy o pozbawieniu akcjonariuszy miejsc pracy i majątku, jakim były akcje. Należy podkreślić, że Skarb Państwa posiadający większościowy pakiet akcji nie był zainteresowany należytym i właściwym rozwojem stoczni, nie reagował na sygnały, że jest źle od co najmniej 1993 roku, że może nastąpić utrata

majątku. Podjęcie uchwały nr 6 było odbiciem tolerowania bezradności i bezczynności, gdy rzeczywiście zagrożony był byt spółki. (...) zaskarżona uchwała nr 6 została podjęta z naruszeniem dobrych obyczajów kupieckich - godzi w interesy spółki, krzywdząc przy tym akcjonariuszy. Bierność i bezwład władz spółki to postępowanie nieetyczne”. Bardzo łaskawy i oszczędny w słowach jest sąd w Gdańsku.… „Postępowanie nieetyczne” - tak określa przestępcze zaniechanie przez władze jakichkolwiek sposobów ratowania miejsc pracy i majątku stoczni. Takimi eleganckimi zwrotami kwituje fakt bezprawnego pozbawienia tysięcy ludzi pracy, kłamstwa i traktowanie Prawa jak spluwaczki. Nazywajmy rzeczy po imieniu. To nie koniec przekretu. Walka o stocznię trwała bez przerwy. Z jednej strony zdesperowani ludzie, którzy walczyli nie o bogactwa, a jedynie o miejsca pracy i o to, by mogli godnie żyć z pracy własnych rąk, a z drugiej grupa pazernych, chciwych i gotowych na wszystko kombinatorów zdecydowanych zamienić stocznię na czek. W 1996 roku powstaje Stowarzyszenie Solidarni ze Stocznią Gdańską, rok później Społeczny Komitet Ratowania Stoczni i Przemysłu Okrętowego. Opracowany jest plan ratowania zakładu. Grupa banków nazywana G-12 oferuje 640 milionów zł dogodnie oprocentowanych kredytów, opracowany jest cały plan finansowania pracy, dający jej szansę przetrwania i rozwoju. W tej sprawie 28 lipca 1998 roku złożono u sędziego Kardasia list intencyjny. W dokumencie tym informowano o planach ratowania stoczni, planach mających szansę powodzenia. Sędzia Kardaś ogłuchł. Nie zareagował. Nie zrobił nic. Dlaczego? Dlatego, że celem jego działania było nie ratowanie stoczni, ale przygotowanie jej do sprzedaży. Co ciekawe, plan ratowania stoczni poparł syndyk Michał Lachert, i musiał odejść. Wszystko robiono, byle tylko jak najszybciej sprzedać zakład. Ostatecznie stocznię sprzedano ją 3 grudnia 1998 roku. Nabywcą była Trójmiejska Korporacja Stoczniowa. To bardzo dziwny twór. 95 procent udziałów ma w nim Stocznia Gdynia, 4 procent Evit Progres, spółka developerska, czyli zajmująca się budownictwem, a l procent - Janusz Banach. Korporacja przestaje istnieć 3 grudnia 1998, a 2 grudnia powstaje w Radomiu spółka Syner-gia 99 o kapitale założycielskim 4 tysiące zł. Stocznia Gdańska zostaje kupiona przez Stocznię Gdynia S.A., w której udziały mają panowie Szlanta, Kierkowski i Buczkowski. Są oni we władzach spółki Stoczniowy Fundusz Inwestycyjny S.A. Tereny Stoczni Gdańskiej Stocznia Gdynia przekazuje

spółce… „Synergia” 99. To jawna kpina! Nieznana spółka z niewielkiego miasta dostaje we władanie tereny warte miliony dolarów. Nawet ten, co ma gębę pełną frazesów o prawach robotników, co stoi na czele największego związku zawodowego Solidarność, czyli Marian Krzaklewski, też cynicznie zlekceważył krzyk rozpaczy ludzi, którzy niczego innego nie chcieli jak tylko pracy i chleba. Mam w ręku dokument, w którym zwracają się do niego przewodniczący Solidarności Stoczni Gdańskiej i przewodniczący Społecznego Komitetu Ratowania Stoczni Gdańskiej, prosząc o dotrzymanie danej przez Krzaklewskiego obietnicy o powołaniu zespołu mającego opracować dla premiera Buźka propozycję powstrzymania procesu sprzedaży stoczni. Krzaklewski nie zareagował. Związkowiec! 4 stycznia 2001 roku minister skarbu Aldona Kamela-Sowiń-ska podpisuje zgodę na nabycie akcji spółki Synergia 99 przez dwie amerykańskie firmy. Oto jak się dokonuje z mocy prawa wyprzedaży majątku narodowego w obce ręce. Trzech cwaniaków: Szlanta, Kierkowski i Buczkowski biorą jak swoje tereny stoczni. W czasie, gdy trwała agonia zakładu, państwo polskie zapłaciło około 70 milionów dolarów za statki zbudowane w stoczniach zagranicznych. Te 70 milionów dolarów dałoby Stoczni Gdańskiej możliwość oderwania się od dna. Nikt z polityków nie kiwnął nawet palcem. Na bruk poszło ponad 7 tysięcy osób. Trzeba wreszcie otwarcie powiedzieć ludziom, bo oni mają prawo wiedzieć, kto ponosi odpowiedzialność za to, że dzisiaj, po 12 latach wolnej Polski, nie mają pracy w stoczni, nie mogą utrzymać swoich rodzin i zostali sprowadzeni do roli niepotrzebnego balastu. Najwyższa Izba Kontroli jasno stwierdziła, że odpowiedzialność za pierwsze decyzje o likwidacji stoczni gdańskiej w 1988 roku ponoszą komunistyczni dygnitarze. A za niedoprowadzenie do prywatyzacji, tolerowanie zaniechania przez Zarząd Spółki działań efektywnościowych i restrukturyzacyjnych, w tym niewykorzystanie opracowań i ekspertyz dotyczących stoczni, wykonanych przez firmy doradcze, opłacane przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy, odpowiada Janusz Lewandowski. Dzisiaj poseł PlatFormy Obywatelskiej, który ma czelność pouczać innych z trybuny sejmowej, jakie to wyrzeczenia musi ponieść społeczeństwo, żeby w kraju było lepiej. Ten, który ludzi doprowadził do upodlenia i skrajnej nędzy, teraz zadowolony z siebie sprzedaje recepty wierząc, że nikt w Gdańsku nie zapamięta jego przestępczych działań przeciwko kolebce Solidarności.

Za zaniechanie nadzoru właścicielskiego i brak zainteresowania sprawami spółki oraz spóźnione działania w celu znalezienia strategicznego inwestora odpowiada Wiesław Kaczmarek. Arogancki i butny człowiek, mający za gorszych tych, którzy nie zgadzają się z jego zdaniem. Był czas, gdy stocznia była symbolem upadku komunizmu, zwiastunem, niepodległości i godności kraju. Tam był początek wolnego kraju, nowych nadziei i godności ludzi pracy. Ta stocznia wylansowała i zapoczątkowała wielkie kariery polityczne Wałęsy, Mazowieckiego, Geremka, Kuronia, umocniła wiarę w Michnika. Dzisiaj Stocznia jest w agonii. Już nawet nie słychać krzyku rozpaczy tysięcy ludzi bez pracy i godności. Tak naprawdę słyszą ten krzyk tylko ci, którzy chcą i umieją słuchać najbiedniejszych. A ci, którzy na plecach stoczniowców wjechali na salony władzy i wiedzie się im dobrze, żyje dostatnio, są głusi na ten krzyk. Dramat przeżywa tylko załoga przedsiębiorstwa, dzisiaj zdziesiątkowana, okaleczona przez kłamliwych i niegodziwych przywódców Solidarności. Z początkiem lat 90. majątek Stoczni szacowano na 500 milionów dolarów. W wolnej Polsce sprzedano ją za grosze, oddano w łapy trzech cwaniaków z Gdyni, Polska powinna się wstydzić. Do stoczniowców strzelano, bito ich, upokarzano przez długie lata totalitarnego systemu. Bezskutecznie. Dziś udało się rozstrzelać ich ekonomicznie tym wszystkim politykom, którzy odwróceni są do stoczni plecami. Przekręt w Fabryce Samochodów Małolitrażowych. Krok po kroku, systematycznie i z żelazną determinacją, Polska i Polacy są okradani przez swoje elity polityczne. Nikt z tych, którzy niegdyś nawet dość ofiarnie walczyli o wolność, dziś nie zająknął się na temat tego, że ich kraj jest rozdrapywany przez bezwzględnych zagranicznych biznesmenów i cynicznych Polaków, mocą swojej władzy decydujących o losie polskiego społeczeństwa.Pisałem, jak zniszczono Stocznię Gdańską. Pisałem o tym z bólem i wściekłością, bo zniszczono nie tylko miejsce pracy tysięcy ludzi i ich rodzin, ale zniszczono symbol wolnej Polski. Chcę teraz opowiedzieć, jak kilku ludzi ciągiem przestępczych działań pozbawiło polskiego podatnika niewyobrażalnych sum pieniędzy. Sprawcy tych przestępczych czynów dzisiaj z sejmowej trybuny mają czelność pouczać innych o moralności, powadze urzędu, zarzucać innym kłamstwa. Trzeba naprawdę nie mieć sumienia, żeby myśleć, że ludzie w Polsce nie będą im pamiętali działalności na rzecz obcego kapitału i wyprzedaży

Polski. Celem działań tej przestępczej grupy stała się Fabryka Samochodów Małolitrażowych w Bielsku-Białej. Z przemówienia w Sejmie 25 stycznia 2002 r.: Następna sprawa - Fabryka Samochodów Małolitrażowych FSM Bielsko-Biała. I Olechowski - ten obrażony, nie wiadomo, z jakiego powodu pani minister Piwnik występuje w jego obronie. Prokurator broni go. Fabrykę sprzedano za grosze. Z budżetu do-placono do tego 5,4 miliona zt. Zobowiązania, gwarancje data Rada Ministrów. I co? Podpisano wtedy, jest to przestępstwo, jest to niedopuszczalne, umowę sporządzono w języku angielskim. Mało który z ministrów wtedy znał język angielski, ale ówczesny minister finansów, właśnie nie kto inny, tylko Olechowski podpisał tę umowę. Podpisał i nic - odpowiedzialności żadnej. Jak wiadomo, Fiata sprowadziła do Polski ekipa Władysława Gomułki w 1968 roku. I wtedy pewnie były jakieś nadużycia i korupcja. Ale tak naprawdę, Włosi zrobili złoty interes dopiero teraz - w III Rzeczpospolitej, gdzie udało im się trafić na ludzi nie tylko chciwych, ale i całkowicie pozbawionych zasad. W 1990 roku rząd Tadeusza Mazowieckiego zamienia FSM na spółkę Skarbu Państwa, a we wrześniu 1991 roku Rada Ministrów wyraża zgodę na zbycie akcji Włochom w szczególnym trybie, czyli bez oglądania się na ustawę o prywatyzacji. Miesiąc po tym Janusz Lewandowski Lewandowski, minister przekształceń własnościowych, podpisuje Olechowski z Fiatem list intencyjny, a 20 maja 1992 roku ówczesny minister finansów w rządzie Jana Olszewskiego - Andrzej Olechowski podpisuje akceptację umowy. Osiem dni później swe podpisy składają sam premier i wspomniany minister. Jest jeszcze jeden człowiek, wart wspomnienia, który też podpisuje się pod tym dokumentem. To Zbigniew Piotrowski - przewodniczący Rady Nadzorczej FSM S.A. Już wkrótce, tym razem jako osoba prywatna, skasuje 5,4 miliona zł od Skarbu Państwa za… „opracowanie koncepcji prywatyzacyjnej”. Nie wiem, czy jest jeszcze jeden taki kraj, w którym równie jawnie korumpuje się urzędników państwowych. Ale wróćmy do Andrzeja Olechowskiego, wielkiego polityka Platformy Obywatelskiej, kandydata na prezydenta, który tak ładnie mówił o walce z korupcją w swoim programowym przemówieniu w finale kampanii prezydenckiej. 20 maja, gdy Olechowski podpisywał protokół uzgodnień do Umowy Definitywnej, nie mógł nie znać treści umowy z Fiatem przygotowanej przez jego kumpla, Janusza Lewandowskiego. A treść tej umowy była czymś niesłychanym w historii polskiego

przemysłu motoryzacyjnego. Przewidywano cały szereg ulg, przywilejów i preferencji (zwolnienia celne, podatkowe, kontyngenty bezcłowe), jakie Skarb Państwa lekką rączką Lewandowskiego oddał Włochom. Trzeba jasno stwierdzić, że minister Lewandowski przekroczył swoje kompetencje. Nie miał prawa ani upoważnienia do wyboru sposobu prywatyzacji FSM według własnego widzimisię. Nie miał też prawa gwarantować włoskiemu gigantowi ochrony ze strony rządu dla działalności Fiata w Polsce. Rada Ministrów upoważniała Lewandowskiego, a później Olechowskiego do działań, nie znając praktycznie stopnia zaawansowania rozmów między stroną polską a włoską. Obaj ministrowie cieszyli się ogromnym zaufaniem polskiego rządu. Obaj ministrowie zaufania tego nadużyli w sposób przestępczy i kryminalny. Liczący ponad 900 stron projekt umowy nie był w ogóle poddany ocenie wyspecjalizowanych komórek prawnych organów administracji państwowej. To oburzające, oczywiście, ale prawdziwym kryminałem było to, że projekt tej tak ważnej dla kraju umowy sporządzony w języku angielskim i włoskim został przedstawiony rządowi na ledwie kilkanaście godzin przed obradami Rady Ministrów, na których miała zapaść decyzja o podpisaniu umowy z Fiatem. Jest oczywiste, że żaden z ministrów nie mógł rzetelnie poznać tego dokumentu. Widać na tyle panowie ministrowie ufali Olechowskiemu i Lewandowskiemu, że zaakceptowali podsunięty im dokument bez żadnych uwag! W umowie, oprócz ogromnych strat Skarbu Państwa, które pociągały za sobą wspomniane ulgi i zwolnienia, znalazły się też ustalenia dotyczące ochrony środowiska, jednoznacznie niekorzystne dla Polski. Rada Ministrów na tyle wierzyła Olechowskiemu, że poleciła centralnym organom państwowym podjęcie działań umożliwiających wykonanie umowy. Popatrzmy, co takiego było w umowie, którą tak skrupulatnie przygotował Janusz Lewandowski, a podpisał jego kolega Andrzej Olechowski, obaj opierając swoje działania na kłamstwie i łamaniu prawa. Umowa nakazywała Polakom odraczać Fiatowi płacenie cła, udzielać ulg w płatnościach, przyznawać 35 procent samochodów kontyngentowych, zobowiązywała też Polskę do zwracania Włochom wszelkich kar nałożonych na nich za zanieczyszczenie środowiska, a także zwalniała ich z obowiązku zatrudniania pracowników, którzy odeszli z zakładu, bo zostali powołani do wojska, lub kobiet po urlopach macierzyńskich. To skandal i niesłychane zupełnie warunki. Olechowski i Lewandowski zgodzili się na warunki, które zwykło się stosować wobec podbitych w konflikcie zbrojnym krajów! Jak łatwo Olechowski podpisał się pod urągającym wszelkim normom ustaleniom pozwalającym na pozbawianie pracy kobiet, które

właśnie urodziły dzieci. On, demokrata i zwolennik rodziny, fotografujący się z wnuczką na przedwyborczych afiszach. Niedopuszczalny jest też zapis w umowie, iż prawem, które reguluje wszelkie sporne kwestie, jest prawo szwajcarskie. Pomyłka? Nie. Olechowski po prostu chronił interesy swoich mocodawców, bo zastosowanie szwajcarskiego prawa w praktyce uniemożliwiało rozstrzyganie sporów i - co ważniejsze - uniemożliwiało renegocjację umowy. Włosi zabezpieczyli się na wszelkie sposoby. Ale nie byłoby to możliwe bez pomocy i służalczości pana ministra Olechowskiego.Olechowski w imieniu Skarbu Państwa przyjął zobowiązanie, że włoskiej firmie będą wypłacane odszkodowania za nie odpowiadające Włochom decyzje polityki wewnętrznej lub zagranicznej. Tym samym złamał Konstytucję, najważniejszy akt prawny Rzeczpospolitej. Nikt go z tego nigdy nie rozliczył. Dlatego instytucje kontrolujące stwierdziły jednoznacznie, że Andrzej Olechowski działał nielegalnie, a uchwały Rady Ministrów, wprowadzone przez Olechowskiego są niezgodne z prawem, czyli nieważne. Bo przede wszystkim Rada Ministrów ma obowiązek zapewnić swymi działaniami ochronę interesów państwa. Skarb Państwa zobowiązał się decyzją Olechowskiego do przejęcia wszystkich długów FSM, a było tego 17 bilionów starych złotych, co oczywiście narusza ustawę o zobowiązaniach podatkowych. Ale jeśli Olechowski łamał Konstytucję, na którą przysięgał jako minister, to mógł też bezkarnie złamać zwykłą ustawę. Co ciekawe, umowa została utajniona, część dokumentacji była nawet przechowywana w prywatnym mieszkaniu. Czyżby Andrzejowi Olechowskiemu zależało na tym, żeby społeczeństwo nie dowiedziało się, jaki pasztet przygotował podatnikom, którzy ze swoich kieszeni musieli zapłacić za nieprawne, przestępcze działania pana ministra? Policzono, ile kosztowała nasze państwo samowola Olechowskiego, jego kłamstwa i mataczenie. 20 bilionów 326 miliardów starych złotych, czyli 2,3 miliarda nowych złotych. Z jednego zakładu! Decyzją jednego tylko człowieka! Ministerstwo Finansów samo ponaglało Urzędy Skarbowe, by odraczały terminy płatności Fiata Auto Poland. Dysponuję dokumentami, które udowadniają, że np. Urząd Skarbowy w Bielsku--Białej w latach 1991-1993 odroczył włoskiej firmie spłatę 211 723 234 złotych.

W grudniu 1993 roku Skarb Państwa posiadał we wszystkich spółkach Katowskich w Polsce nie mniej niż 10 procent udziałów, wkrótce jednak, na skutek podniesienia kapitału przez Włochów, utracił wszelkie uprawnienia, a także stracił 357 miliardów starych złotych, które były wkładem gotówkowym za owe wspomniane 10 procent. Olechowski, pytany potem przez prasę o swoje… „zasługi”, bez żenady najpierw zwalał winę na poprzedników, czyli Janusza Lewandowskiego, a potem bagatelizował sprawę, mówiąc, że gdyby nie on, łaskawca, to FSM by upadła. Mówił, że uważa tę urągającą wszelkim normom i poczuciu sprawiedliwości umowę za sukces. To dopiero zakłamanie! Jest chyba rzeczą oczywistą, że takie działanie nie mogło ujść bezkarnie. Doniesienie do prokuratury w Warszawie zostało zwrócone do prokuratury w BielskuBiałej, choć dla każdego prokuratora musiało być jasne, że nie gwarantuje to bezstronności postępowania. Prokuratura Wojewódzka w Katowicach, gdzie w końcu wylądowało doniesienie o przestępstwach przy restrukturyzacji FSM, umorzyła postępowanie… „wobec braku znamion czynu zabronionego” (!). Trzy związki zawodowe złożyły zażalenie na to oburzające postanowienie katowickiej prokuratury. Tam wreszcie ktoś poszedł po rozum do głowy, a może po prostu przestraszono się wzbierającego gniewu ludzi i sprawę od 1996 roku prowadzi Prokuratura Wojewódzka (obecnie Okręgowa) w Warszawie. W 1997 roku prasa podała, że uzyskała potwierdzenie z prokuratury, iż w najbliższym czasie zostaną postawione zarzuty Andrzejowi Olechowskiemu. To zrozumiałe i oczekiwane posunięcie polskich organów ścigania. W każdym innym kraju człowiek, który naraził Skarb Państwa na tak ogromne straty, który okłamał Radę Ministrów, którego działania przy sprzedaży majątku narodowego nosiło wszelkie cechy oszustwa i lekceważenia prawa, taki człowiek, powtarzam, w każdym innym kraju stanąłby przed sądem. Oczekiwałem więc tego samego i w Polsce. I nic się nie działo. Tymczasem nic się nie dzieje do dzisiaj. Olechowski spokojnie kandydował na prezydenta, zmieniał partie jak rękawiczki, publicznie opowiadał, że jest człowiekiem do wynajęcia, czym budził niesmak nawet u najbardziej doświadczonych polityków, wreszcie założył Platformę Obywatelską, do której ściągnął polityków z partii, które przez ostatnie 4 lata doprowadziły Polskę na skraj upadłości. PO to grupa cynicznych graczy politycznych, liczących na ludzką łatwowierność, udających niewinnych i dopiero rozpoczynających karierę ludzi o czystych rękach. A jakie czyste ręce może mieć Olechowski, który doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia państwowym majątkiem, Płażyński winien rozkładu Stoczni Gdańskiej, czy Lewandowski, którego

ręce są unurza-ne po łokcie w nieczystych prywatyzacjach, w bezrobociu całych wsi i miast polskich? Fiat po wakacjach podatkowych, jakie zafundowali mu polscy politycy liberałowie, tak ustawił sobie wskaźniki obliczania dochodów, że wykazuje tylko straty i... nie płaci w Polsce podatków. Nikt chyba w to nie uwierzy, jeżeli popatrzy na wskaźniki sprzedaży samochodów osobowych w Polsce, gdzie Fiat niezmiennie plasuje się na czołowych miejscach od lat. Jeżeli krzyczę o rozkradaniu, wyszarpywaniu Polski po kawałku wykazuję, że nie są to jednostkowe sprawy, że mamy do czynienia z trwałym i zakorzenionym w polskim życiu politycznym zjawiskiem moralnego gnicia polskich elit politycznych, opieram się na faktach. A z faktami ciężko dyskutować. Nieubłaganym faktem jest dziwna zmowa milczenia, jaka zapadła wokół Andrzeja Olechowskiego. Czy to nie zastanawiające, że po doniesieniach prasowych, potwierdzonych informacjach o bliskim postawieniu zarzutów Olechowskiemu, zapada milczenie. Prokuratura nic nie robi, Olechowski kontynuuje karierę polityczną. Rzecznik Praw Obywatelskich, profesor Tadeusz Zieliński, w grudniu 1993 roku wystosował do Waldemara Pawlaka, ówczesnego premiera, pismo, by ten zainteresował się przebiegiem prywatyzacji. Znalazł się tam charakterystyczny fragment:… „(...) zdecydowałem się na przedstawienie sprawy Prezesowi Rady Ministrów, Pani Hannie Suchockiej, prosząc o zainteresowanie się przebiegiem prywatyzacji FSM S.A. w Bielsku-Białej, budzącej wiele emocji wśród pracowników tych Zakładów. Na skierowane do pani Premier pismo z dnia 21 września 1993 r. nie otrzymałem odpowiedzi. „Odpowiadał rzecznikowi nie premier, widocznie miał za mało czasu, tylko minister przekształceń własnościowych. Był nim wtedy nie kto inny jak Janusz Lewandowski, ten sam, który przygotował ową haniebną umowę. Lewandowski próbował wyjaśniać, że pracownicy FSM nie dostali akcji spółki, bo miały one… „wartość ujemną”. Żałosne próby okłamania profesora Zielińskiego spaliły na panewce. Nic z nich nie wyszło, bo Rzecznik Praw Obywatelskich nie przyjął tych pokrętnych tłumaczeń. Słyszałem już wielokrotnie argumenty, że obrany sposób prywatyzowania czy resktrukturyzacji FSM był jedynie słuszny, bo ratował zakład przed bankructwem, a ludzi przed zwolnieniami. To nieprawda. Bzdurą jest, że nie było lepszych kontrahentów niż Fiat. Kontrahenci byli, tylko może nie dawali tak łatwo zarobić? Zachowanie miejsc pracy to dla mnie bardzo poważny argument. Ale zastanawiam się nad tym, ile miejsc pracy można by stworzyć, uruchamiając w polskiej gospodarce ponad 20 bilionów starych złotych?

Powiem jeszcze raz, żeby nikt nie miał wątpilwości - Andrzej Olechowski powinien za swoje niezgodne z prawem działania przy restrukturyzacji Fabryki Samochodów Małolitrażowych w Bielsku-Białej stanąć przed trybunałem Stanu. W żadnym innym kraju taki ktoś nie mógłby funkcjonować w polityce czy jakiejkolwiek działalności publicznej. Jego kariera byłaby raz na zawsze skończona. U nas, przy milczącej aprobacie kumpli liberałów ze wszystkich partii i ugrupowań, Olechowski kandyduje na prezydenta, dostaje propozycje wzięcia teki premiara. Ludzie, obudźcie się! Nabici w rurę. Gdyby udało nam się popatrzeć na Polskę z bardzo wysoka, to łatwo zobaczymy, że jest przecięta na pół ciemną kreską rurociągu jamalskiego, Wielką Rurą, przeciągniętą w wyniku kontraktu stulecia, jak nazywa się go w oficjalnej propagandzie. A tak naprawdę to jeden z największych przekrętów w III RP, złoty interes dla międzynarodowej grupy oligarchów finansowych. To również pomnik niekompetencji i złej woli rządzących tym krajem chciwych ludzi o mentalności niewolników, z różnych zresztą obozów politycznych - od lewicy do prawicy. Co najgorsze, oprócz tego, że podpisywali oni niekorzystne dla Polski umowy, za które będziemy przez długie lata płacili wszyscy, na każdym kroku dawali dowody pogardy dla zwykłych ludzi, na których można nie zwracać uwagi, można bezkarnie deptać ich prawa oraz pozbawiać ich ziemi i domów. Historia, jak do tego doszło, jest kolejną opowieścią o degeneracji i skudleniu polskich elit politycznych. W 1992 roku Rosja zażądała od Polski natychmiastowej zapłaty za dostarczany naszemu krajowi gaz. To były duże kwoty i spełnienie żądań strony rosyjskiej zachwiałoby i tak już niestabilnymi finansami państwa. Wtedy pojawiła się prywatna Gudzowaty spółka Bartimpex i jej prezes Aleksander Gudzowaty. Bartim-pex złożył propozycję, że będzie pośrednikiem w zakupie rosyjskiego gazu, a w zamian zagwarantuje odroczenie opłat nawet na rok. Strona polska przystała na to z radością, nie bacząc, że w ten sposób mała prywatna spółka uzależnia od siebie ogromne przedsiębiorstwo Państwowe Górnictwo Naftowe i Gazownictwo. Szkoda, że nikt się wtedy nie zastanawiał, jakie ma koneksje i czyj interes reprezentuje Bartimpex. Liczyła się tylko doraźna korzyść. Pod koniec tego samego roku Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów, obradujący pod przewodnictwem wicepremiera Goryszewski Goryszewskiego, przyjmuje opracowany przez Ministerstwo Przemysłu i Handlu… „Raport w sprawie dostaw gazu ziemnego do 2010 roku.” W tym ochoczo przyjętym dokumencie uznano, że zapotrzebowanie Polski na gaz ziemny będzie wzrastać co roku i dojdzie do 45

miliardów metrów sześciennych rocznie. To było kłamstwo. Wiem, co mówię kłamstwo, a nie pomyłka czy niedopatrzenie. Skąd wzięła się taka ilość gazu, którą podważają i podważali wszyscy liczący się polscy i zagraniczni eksperci? Otóż ówczesny minister przemysłu i handlu, Klemens Ścierski, otrzymał takie właśnie dane od mało znanej organizacji Energy Restructu-ring Group. Wyliczenia tych ekspertów urzędujących za polskie pieniądze w hotelu Mariott poparło PGNiG. Poparcie udzielone przez tak poważną instytucję państwową dla każdego ministra musi być istotnym i ważkim argumentem. Nie wyobrażam sobie jednak, żeby minister nie wiedział, że Andrzej Brach, jeden z dyrektorów PGNiG jest ściśle powiązany prywatnymi interesami ze stroną rosyjską. I nie były to interesy z gatunku najczystszych. Andrzej Brach był między innymi członkiem władz spółki, która dysponowała nieruchomościami należącymi do ambasady Federacji Rosyjskiej. W budynkach tych, położonych w najlepszych punktach Warszawy, przez co wartych ogromne pieniądze, mieściły się różne rosyjskie instytucje, spółki i przedstawicielstwa, co do których gazety wysuwały przypuszczenia, że są ekspozyturami rosyjskich służb specjalnych. Nikogo nigdy nie bulwersowało, jak to jest możliwe, że na czele państwowej instytucji odpowiadającej za dysponowanie strategicznym surowcem energetycznym, jakim jest gaz ziemny, może stać człowiek, który w innej spółce dba o interesy obcego kraju. Minister Ścierski z trybuny sejmowej w dobrej wierze opowiadał dyrdymały, że już za kilka lat Polska będzie miała ogromne zapotrzebowanie na gaz ziemny, a wniosek z jego opowieści był jeden: trzeba jak najszybciej porozumieć się z kimś, kto ma gazu pod dostatkiem, może nam go sprzedać i na tym zarobić. Takim kimś była Rosja, nasz tradycyjny dostawca tego surowca. 25 sierpnia 1993 roku, podczas wizyty prezydenta Rosji Borysa Jelcyna, zostaje podpisane… „Porozumienie między rządem Federacji Rosyjskiej a rządem Rzeczypospolitej Polskiej o budowie systemu gazociągów dla tranzytu gazu rosyjskiego przez terytorium RP i dostawach gazu rosyjskiego do Rzeczypospolitej Polskiej”. Ze strony polskiej podpisał ten dokument Henryk Goryszewski, wicepremier odpowiadający w rządzie Hanny Suchockiej za sprawy gospodarcze. To kuriozalny dokument. Miesza się w nim pogarda dla obowiązującego w Polsce prawa z całkowitym lekceważeniem interesu ekonomicznego Polski i zgodą na praktyczne podporządkowanie naszego kraju gospodarczemu dyktatowi mocarstwa zza wschodniej granicy. Inaczej mówiąc, Gorysz-ewski podpisał dokument szkodliwy dla kraju, w którym z woli wyborców sprawował władzę. W punkcie drugim tego dokumentu stwierdzono, iż do realizacji budowy gazociągu powołana zostanie spółka akcyjna, której założycielami będą rosyjski Gazprom i PGNiG, które obejmą po 50 procent akcji. Polskie prawo wyraźnie stwierdza, że

założycieli spółki akcyjnej powinno być co najmniej trzech. 23 września dołączyła zatem do tej spółki pod nazwą Europolgaz, na wniosek strony rosyjskiej, kolejna spółka -Gaz Trading. Istotną role w tej spółce odgrywał Bartimpex i jego prezes Aleksander Gudzowaty. Bartimpex wchodził w ten interes jako firma, której PGNiG było winne niemal bilion starych złotych. Popatrzmy: w rzekomo równoprawnej dla obu stron spółce 48 procent udziałów objęło rosyjskie konsorcjum Gazprom, 48 procent PGNiG, na czele którego stoi człowiek reprezentujący interesy państwa rosyjskiego w innej spółce, i 4 procent Gaz Trading, czyli Bartimpex, który jeśli nie reprezentował stanowiska rosyjskiego, to w najlepszym wypadku myślał wyłącznie o własnym zysku. Gdzieś zginęła w tym wszystkim sprawa podstawowa: co z tego kontraktu będzie miała Polska, co z tego będą mieli zwykli ludzie? Odpowiedź jest prosta: nic. Bo urzędnicy państwowi, którzy w założeniu powinni odpowiadać za reprezentowanie interesów kraju, ani przez chwilę nie myśleli tymi kategoriami. Najlepszym dowodem na to jest punkt 5 porozumienia:… „Strona polska gwarantuje swobodny tranzyt gazu przesyłanego w ramach niniejszego Porozumienia i nie będzie podejmować działań, które mogłyby utrudnić transport gazu dostarczanego dla przesyłania od punktu zdawczo-odbiorczego na granicy biało-rusko-polskiej do punktów zdawczo-odbiorczych na granicy polsko -niemieckiej. (...) W przypadku niedotrzymania z winy Strony Polskiej lub firmy operatora gwarancji dotyczących tranzytu, Strona Rosyjska ma prawo obniżyć wielkości dostaw gazu dla Strony Polskiej”. Nie ma w tym punkcie mowy o jakichkolwiek opłatach ze strony rosyjskiej za przesyłanie gazu przez terytorium naszego kraju. Wylicza się tylko obowiązki Polski dla zapewnienia gwarancji bezpiecznego transportu do Europy Zachodniej rosyjskiego gazu. Ich niespełnienie to kary - będziemy dostawać mniej gazu. Gdyby zwykły biznesmen podpisał z kontrahentem umowę, w której nie zagwarantowałby swojej spółce zysków z interesu, do którego przystępuje, to akcjonariusze mieliby pełne prawo podać go do sądu, a ten skazałby go za działanie na niekorzyść spółki. Henryk Goryszewski, Andrzej Brach i Aleksander Fin-dziński do dziś nie odpowiedzieli przed żadnym trybunałem. A co do tego, że umowa była niekorzystna dla Polski, nie ma przecież żadnych wątpliwości. Można się zastanawiać, czy na to, że Goryszewski podpisywał tak szkodliwą dla naszego kraju umowę międzynarodową, miał wpływ fakt, że jego zięć od dłuższego już czasu zajmował się przestępczą działalnością, o której doskonale wiedziały rosyjskie służby specjalne, i poinformowały o tym Goryszewskiego. W zamian za milczenie być może na krótki moment podpisywania dokumentu zaproponowano mu oślepnięcie? Taki przebieg wypadków sugerowali mi ludzie, którym mogę ufać.

Wydaje się rzeczą zrozumiałą, że właściciel tak ogromnego gazociągu, czyli rosyjski Gazprom, płaci za przesyłanie gazu stronie polskiej odpowiednio duże kwoty. Ale nie w tym przypadku. Według danych będących w moim posiadaniu, Gazprom płaci jakieś śmieszne sumy za tranzyt gazu. A nie można wykluczyć, że strona polska w ogóle nie pobiera żadnych opłat tranzytowych. Mówił o tym publicznie wiceprezes PGNiG Janusz Tokarzewski na sympozjum w Bydgoszczy, w kwietniu 1997 roku. Gdyby wszystko było jak należy i gdyby twórcy kontraktu stulecia mieli czyste sumienia, to raczej nie ukrywaliby przed społeczeństwem wysokości kwot, jakie powinny wpłynąć do państwowej kasy za to, że Europa Zachodnia będzie zasilana rosyjskim gazem, przepływającym przez polskie ziemie. Jednak na pytania, ile Polska zarobi na dostawie gazu, odpowiedź jest niezmiennie od lat taka sama: tajemnica handlowa. A przecież gdyby Gazprom płacił tyle, ile wynoszą normalne, światowe stawki, a nic nie stoi temu na przeszkodzie, to wpływy do polskiego budżetu wynosiłyby po zakończeniu budowy obu nitek gazociągu 1,4 miliarda dolarów rocznie. Tyle że Europolgaz i Bartimpex jakoś się nie chwalą. Dlaczego? Ekspertom pozostawiam propozycję, na co można wydać tak ogromną sumę, sam też mogę podrzucić kilka podpowiedzi. Może na stworzenie tysięcy nowych miejsc pracy, może na lepsze wyposażenie wiejskich szkół, może na pomoc tym, którzy żyją poniżej minimum socjalnego? To nie jedyna uprzejmość, którą Rosjanom wyświadczyli polscy urzędnicy państwowi. Europolgaz został zwolniony z opłat celnych za importowane rury, maszyny i urządzenia. O tym również mówił Janusz Tokarzewski. Ile zatem kolejnych milionów dolarów darowano prawem kaduka zagranicznemu kontrahentowi? Jeżeli my ich nie mamy, to gdzie się podziały? Zostały rozkradzione - brzmi odpowiedź. Zapewniam: prędzej czy później winni opisywanych przeze mnie machlojek i krętactw zostaną ukarani. Nastąpi to prędzej, niż myślą. Trasa gazociągu prowadzi przez chłopskie pola, ale nikt nie zawracał sobie głowy, by prawnym właścicielom ziemi zapłacić godziwe odszkodowania - tak jak to się czyni w krajach Unii Europejskiej. Przy czym, co warte podkreślenia, Europolgaz płacić powinien za ograniczenie prawa własności ziemi, pod którą biegnie Wielka Rura. Nikt w Polsce o tym nie mówi. Oficjalna propaganda wtłacza ludziom do głów, że polskiemu rolnikowi należy zwrócić pieniądze wyłącznie za utracone w trakcie budowy zbiory, szkody w wieloletnich uprawach czy zmniejszenie urodzajności gruntów. Tymczasem na świecie płaci się przede wszystkim za ograniczenie prawa własności oraz niebezpieczeństwo związane z gazociągiem. Jedna awaria pociągnąć może za sobą poważne zagrożenia dla życia i zdrowia ludzi z tych terenów. Doświadczenia innych krajów powinny dać do myślenia. Nie zapominajmy też o jeszcze jednym, do tej pory lekceważonym zagrożeniu -o terroryzmie. Po 11 września 2001 roku może ono dotknąć każdy kraj. Nawet zwykłe mechaniczne uszkodzenie (perforacja) powierzchni

gazociągu może spowodować samozapłon gazu, a wtedy gazociąg pruje się jak poduszka i pali wszystko na przestrzeni kilkuset metrów. Nie trzeba do tego żadnych wymyślnych środków. Zgoda na taką rurę w swojej ziemi, to zgoda na stałe zagrożenie życia swojego i swojej rodziny. A to wszędzie na świecie ma swoją cenę. W Niemczech płaci się około 400 euro za każdy hektar urodzajnych gruntów oddanych pod gazociąg. Nie chcę przez to powiedzieć, że żądamy, by każdy właściciel pola, na którym Europol-gaz w imieniu Gazpromu układa wielkośrednicowe rury, dostawał do ręki tysiące dolarów gotówką. Samoobrona żąda, by oprócz wysokich odszkodowań dla właścicieli gruntów taki potentat finansowy jak Gazprom dał pieniądze przede wszystkim gminom, przez które przebiega nitka gazociągu. Pieniądze przeznaczyć można przede wszystkim na kształcenie młodzieży wiejskiej, na infrastrukturę gminną, na opiekę zdrowotną, wreszcie na odtworzenie uszkodzonych systemów melioracyjnych oraz zniszczonych ciężkim sprzętem dróg i pól. Byłyby to wymierne korzyści dla wszystkich mieszkańców. Cywilizacyjny awans. Być może wtedy błogosławionoby Gazprom i wszystkich związanych z tą inwestycją. W 1997 roku ówczesny prezes Europolgazu pisał:… „W przypadku budowy gazociągów wysokiego ciśnienia nie wypłaca się żadnego odszkodowania z tytułu ograniczenia prawa własności gruntów. Właściciele otrzymują tylko nieznaczne kwoty za tzw. czasowe zajęcie gruntów, szkody w uprawach wieloletnich i zniszczenie gleby i skały macierzystej”. Proszę, jakie to dla niego oczywiste - nie płacić rolnikom żadnych pieniędzy, a jeżeli już, to najwyżej rzucić ochłap. Jaka w tych słowach pogarda wielkiego pana dla maluczkich!J eżeli nawet nie można w krótkim czasie wprowadzić reguł obowiązujących w krajach Unii, to może chociaż warto by było zwrócić uwagę na pismo Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej. Na pytanie o wysokość opłat, UKIE odpowiedział, że… „opłata taka mogłaby być kalkulowana jako określony procent wartości gruntu, na którym dokonywana była inwestycja i waloryzowana corocznie o wskaźnik inflacji, a więc możliwe byłoby uwzględnienie w tym zakresie rozwiązań przyjmowanych przy analogicznych inwestycjach w państwach Unii Europejskiej”. Czyli można coś zrobić . Dla pana Adamczyka jednak jest to niemożliwe. Żałuje rolnikom ze skąpstwa, czy tylko broni interesów rosyjskiego partnera? Polscy rolnicy, którzy mieli nieszczęście znaleźć się na drodze gigantycznej rury, traktują robotników Gazpromu jak okupantów i wandali. I mają ku temu podstawy. Próby przeciwstawienia się wielkiej międzynarodowej firmie kończą się fatalnie: ludzie są szczuci psami, bici przez wynajętych ochroniarzy, strzelają do nich polscy

policjanci wykonujący rozkazy władzy, żeby rozpędzić hołotę, która ma czelność dopominać się o swoje. To nie są gołosłowne stwierdzenia. To fakty. Tak właśnie wyglądało rozbijanie blokad protestacyjnych. Samoobrona nie może pozostać obojętna na przejawy lekceważenia polskich obywateli i dlatego wspiera ich w obronie ich praw. Warto pamiętać, że gdy w maju 1997 roku protestowali mieszkańcy kilku wsi w okolicach Włocławka, w polskiej prasie zapanowała dziwna zmowa milczenia, przełamana dopiero wywiadem udzielonym przeze mnie polonijnej gazecie z USA. Zwolennicy gazociągu nie przebierają w środkach. Na zwykłych ludzi mają groźby i zastraszanie. Na trochę ważniejszych mają to, na czym znają się najlepiej - pieniądze. Mecenas Edward Wende, poseł i znany moralista, zjawił się w redakcji tygodnika Solidarność zaraz po tym, gdy pismo rozpoczęło cykl artykułów na temat przekrętów w kontrakcie stulecia. Wende zaproponował w imieniu Gudzowatego wyciszenie sprawy. Są na to świadkowie. Nie wątpię, że Gudzowatego stać było by na zapłacenie każdej sumy, skoro na kampanię wyborczą Lecha Wałęsy w 1995 roku wyłożył 2 miliony złotych. Teraz opowiada o swoim przywiązaniu do lewicy i tam szuka ochrony i wspierania jego interesów. Kontrakt stulecia jest przekrętem stulecia. Nie pierwszym i nie ostatnim z tych, które zmontowały przez ostatnie 12 lat tzw. elity polityczne Polski. Ich machlojki, błędne decyzje i nadużycia ozdabiają najnowszą historię niepodległej Polski. Ludzie w naszym kraju powinni się bogacić. Ale nigdy społeczeństwo nie dawało nikomu przyzwolenia, żeby bogacić się kosztem krzywdy zwykłych ludzi. Jeżeli dwaj złodzieje chcą się wzajemnie okradać, to proszę bardzo, ale Samoobrona nie pozwoli, żeby kilku milionerów mnożyło swoje majątki, doprowadzając na skraj ubóstwa tysiące ludzi. Inne lewe interesy polityków. Nie wszyscy politycy mieli możliwość wpływania na przepisy -tak, żeby odnieść wymierne, szeleszczące korzyści. Ci, którzy z racji zajmowania niższych stanowisk mogli tylko zazdrościć rozzuchwalonym kolegom i towarzyszom partyjnym, postanowili nie patyczkować się, tylko wejść w biznes bez pośrednikó w. W roku 1990 dzisiejsi obrońcy prawa i sprawiedliwości -bracia Jarosław i Lech Kaczyńscy, powołali spółkę Telegraf. Na kapitał spółki złożyły się pieniądze pochodzące z przedsiębiorstw państwowych, m. in. krakowskiego Banku Przemyslowo-Handlowego i Budimeksu (w którym państwo miało wówczas 51 procent udziałów). Dołożyły się też prywatne firmy, np. Art B. Prezesi spółki, Bagsik i Gąsiorowski, twierdzili, że pieniądze, które włożyli w Telegraf, miały ich ochronić przed wścibstwem policji, UOP, fiskusa czy nadzoru bankowego.

Telegraf - spółka, która miała się zajmować dosłownie każdego rodzaju działalnością gospodarczą - w rzeczywistości przygotowywana była do tego, żeby się stać zapleczem finansowym Porozumienia Centrum - wówczas jednego z dwóch najsilniejszych ugrupowań politycznych prawicy. Aby zaplecze to było bardziej funkcjonalne, działacze PC Jarosław Kaczyński, Maciej Zalewski (znany już z afery Art B), Sławomir Siwek i Adam Glapiński powołali Fundację Prasową Solidarności. A tak na marginesie - konstrukcja prawna i finansowa fundacji była wówczas ulubioną przez polityków formą aktywności biznesowej. Zwolnienia podatkowe, możliwość manipulowania dotacjami i darowiznami, brak szczegółowych procedur kontrolnych wszystko to sprawiało, że największe szwindle odbywały się pod przykrywką fundacji. Nie inaczej było z Fundacją Prasową Solidarności - na dobry początek dostała w dzierżawę biurowiec położony w centrum Warszawy. Na wynajmowaniu kilkunastu pomieszczeń fundacja zarabiała dwa razy więcej, niż musiała płacić gminie za dzierżawę całego budynku. Oczywiste pytanie - dlaczego te pieniądze nie mogły trafiać bezpośrednio na konto gminy? - było, wówczas poczytywanie jako zamach na demokrację, wolność gospodarczą i przedsiębiorczość założycieli fundacji. Nieliczne ataki na ten czytelny dla wszystkich przekręt Porozumienia Centrum odbierane były jako polityczna agresja. Mimo doniesień prasowych, złotym interesem PC nie zainteresowała się prokuratura i nie pociągnęła nikogo do odpowiedzialności. Skandal wybuchł dopiero wtedy, gdy wydało się, że fundacja pożyczyła Porozumieniu Centrum 800 tysięcy zł, a partia nie zwróciła odsetek, które zdążyły narosnąć do kwoty 900 tysięcy. Dla sądu, który rozpatrywał tę sprawę, nie był to jednak wystarczający powód do tego, aby kogokolwiek skazać! Zasada, którą PC wykorzystało jako jedna z pierwszych partii politycznych, zaczęła obowiązywać powszechnie. Coś, co kiedyś nazywano spółkami nomenklaturowymi, i wzbudzało zrozumiale oburzenie, w nowych warunkach politycznych i własnościowych osiągnęło wymiar akceptowanej reguły. Polegała ona na kompletnym pomieszaniu pieniędzy publicznych z prywatnymi. Im ktoś bardziej umiał wymieszać, tym stawał się zamożniejszy. Cwaniacy zdobywali fortuny, a państwo schodziło na psy. Bo czym było kupowanie po korzystnym kursie akcji towarzystwa ubezpieczeniowego Polisa przez żony znanych polityków lewicy, jeśli nie próbą wymieszania pieniędzy prywatnych z publicznymi? Jak nazwać bezczelną akcję ministra Glapińskiego, któremu zamarzyła się zależna od prawicy sieć stacji benzynowych, jeżeli nie skokiem na kasę? Glapiński czuł się tak pewnie, iż nie bał się podpisać pod pisemnym poparciem dla włoskiej firmy Italco, która wraz z PC miała

zbudować naftową potęgę partii. Zresztą to, co nie udało się Glapińskiemu w roku 1991, powiodło się 9 lat później -w nieco innych warunkach. Powstała Telewizja Familijna, obecnie Puls; na to niezwykle kosztowne i finansowo ryzykowne przedsięwzięcie zrzuciły się państwowe firmy (m. in. PZU, Kombinat GórniczoHutniczy Miedzi i PKN Orlen) zarządzane przez menedżerów związanych z prawicą, a czasem wręcz od prawicy zależnych. Telewizja Puls pomyślana została jako tuba propagandowa prawicy. Przy okazji, w tak kapitałochłonnej inwestycji jak stacja telewizyjna, politycy określani mianem… „pampersów” (Wiesław Walendziak, Waldemar Gasper i inni) mieli nadzieję znaleźć dla siebie dobrze płatne posady. Niewykluczone, że później chcieli przejąć część udziałów i czerpać zyski wielokrotnie większe. Niestety, noga im się powinęła. Coś, co w przeszłości służyło im za parawan lewych interesów, czyli niewidzialna ręka rynku, tym razem okazało się bezlitosne. Właśnie wąski i wy drenowany rynek reklam powoli prowadzi Puls na skraj bankructwa. Inna afera, której rozmiarów finansowych jeszcze nie oceniono, to prywatyzacja PZU. Najstarszym i największym polskim towarzystwem ubezpieczeniowym z woli polityków Akcji Wyborczej Solidarność rządzili dwaj - jak ich ironicznie określano -… „lekarze bez granic” Władysław Jamroży i Grzegorz Wieczerzak. Obaj cieszyli się zaufaniem i poparciem takich tuzów prawicy, jak ministrowie skarbu: Emil Wąsacz i Andrzej Chronowski. Pieniądze uzyskane ze sprzedaży PZU tylko w części miały zasilić budżet państwa. Bokiem miały pójść wielkie sumy na kolejne kampanie wyborcze organizowane przez prawicę. Gdy zbliżał się nieuchronny koniec rządów AWS, prywatyzacja PZU nabrała niezwykłego przyspieszenia. W ferworze kłótni, o jak największy kawałek tortu wyszła na jaw - jak szybko ją nazwano - największa afera gospodarcza dziesięciolecia: niegospodarność w PZU. Wieczerzaka zamknięto za kratkami, a z informacji, które skąpo docierają do opinii publicznej, już dziś można sądzić, że w potocznym określeniu nie było żadnej przesady. Oto Wieczerzak, który jako prezes potężnego PZU Życie obracał setkami milionów złotych, przekazywał je w małej części na swoje prywatne konto, a w większej - na rachunki spółek ściśle związanych z prawicą. Na przykład agencje reklamowe Marka Budzisza („pampers”, doradca Walendziaka) czy Pawła Ciacha (rzecznik prasowy MSW, człowiek wicepremiera Janusza Tomaszewskiego) dostawały z PZU Życie fikcyjne zlecenia na takie sumy, o jakich zwykłym ludziom się nie śniło. Kasa PZU szła też na przedsięwzięcia, za którymi stał senator, a później również minister Chronowski, oraz poseł AWS Zygmunt Berdychow-ski. Nikt im nie postawił żadnego zarzutu. Oni po prostu tylko brali pieniądze, a branie to przecież nic takiego, nawet jeśli rujnuje państwową firmę.

Afery są fundamentem, na jakim wyrosły fortuny polskich krezusów. Opowiadałem o tych największych, ale przecież okradano państwo, jak tylko się dało, na każdym kroku. Ilustracją tej tezy niech będą dokumenty, które mam przed sobą. Peakes - przedsiębiorstwo państwowe, na którym w 1997 roku położyło łapę ZChN. Pierwszym posunięciem nowego Zarządu była tzw. korekta uposażeń. Korekta ta dotyczyła tylko zarządu -i tak: prezes ustalił swoją pensję na 35 tysięcy zł, wiceprezes na 27 tysięcy zł, a dyrektorzy biur - na 15 tysięcy. Za tak gigantyczne płace zarząd doprowadził Pekaes do ruiny finansowej. Aby zatrudnić nowego dyrektora PekaesTransport w Pruszkowie, zarząd wynajął firmę doradczą. Spośród kilku kandydatów wybrano jednego, którego po trzech miesiącach wyrzucono z hukiem za nieudolność i niegospodarność. Za ową fuszerkę firma doradcza Amis dostała 37 tysięcy złotych. We wrześniu 2001 roku prezes państwowego przedsiębiorstwa Pekaes S.A. Albert Borowski i członek zarządu Andrzej Wawer Lisiecka- zawarli umowę o dzieło z niejaką Bożeną Lisiecką-Zając, wysoką urzędniczką Ministerstwa Finansów. Pani ta przeprowadziła wykład autorski na temat: … „Zmiany w ustawie o rachunkowości” i zainkasowała za to 60 tysięcy zł! Za jeden wykład! To był tylko początek, bo dwa miesiące później zlecono tej samej pani przeprowadzenie seminarium na temat” … „Dokumentacja zasad rachunkowości w świetle znowelizowanej ustawy o rachunkowości”. Pani Lisiecka-Zając napisała na rachunku, jaki wystawiła firmie Pekaes SA, że odbyły się cztery zajęcia poświęcone temu tematowi. I za to Pekaes zapłacił Lisieckiej kolejne 40 tysięcy zł! Państwowych pieniędzy. W tym samym czasie Pekaes zwalniał kolejnych ludzi, likwidował linie autobusowe, walczył o zmniejszenie strat, jakie przynosi budżetowi państwa. Ile takich firm jest jeszcze w całej Polsce, z których cienkimi strumyczkami wyciekają finanse naszego państwa? Nie wierzę w zapewnienia tych prawników, którzy twierdzą, że korupcji praktycznie nie da się udowodnić. Do dawania i brania łapówek musiałby się przyznać dający i biorący, a najlepiej, żeby był jeszcze świadek... Bzdura. Jeśli nie ma dowodów, to wyrok sądu powinien się opierać na mocnych poszlakach, bo przecież prokuratorzy raczej nie spędzają czasu na siedzeniu pod stołem i patrzeniu, jak przechodzą tam pieniądze z ręki do ręki. Tymczasem utarło się, że politycy są niewinni z definicji, nawet jeżeli już dziecko by orzekło, że taka to a taka decyzja musiała być powzięta z… „poparciem” finansowym. Polityk nie może odpowiadać tylko przed Bogiem i historią; w każdym dniu sprawowania władzy powinien czuć, że gdy władze tę straci, zostanie rozliczony z każdej błędnej i podejrzanej decyzji.

Pobłażliwość dla polityków zwiększa ich bezczelność. Już nie muszą działać w białych rękawiczkach, podstawiać żony do zakupu akcji Polisy (jak Kwaśniewski i Oleksy) ani zaprzeczać posiadaniu udziałów w banku (jak Jan Krzysztof Bielecki). Dziś politycy mówią otwartym tekstem. Marian Krza-klewski wręcz obiecywał swoim ludziom, że po zdobyciu władzy w roku 1997 będzie miał do obsadzenia 4 tysiące państwowych posad. Cztery lata później Krzysztof Janik głośno mówił o tysiącu etatów. Czy ktoś wyczul w ich zapowiedziach troskę o państwo oraz jego obywateli? Czy też słychać było wyłącznie pazerność i nadzieję na dorwanie się do państwowej kasy? Im się wydaje, że tak będzie zawsze. Gdy mówię, że kiedyś skończą się takie praktyki i że państwo będzie oznaczać państwo, a prawo - prawo, wyśmiewają mnie i wskazują na przestępcę Leppera, którego jedyną zbrodnią jest nazywanie rzeczy i ludzi po imieniu. Śmiejcie się, śmiejcie, żeby wam tylko ten śmiech pewnego dnia nie zamarł na ustach. Drogi Czytelniku, Czy znasz taki kraj na świecie, w którym gry liczbowe (TOTO, TOTO-LOTEK, TOTALIZATOR) i kasyna gry nie przynoszą dochodu? Otóż jest taki kraj. Nazywa się Polska! I chociaż brzmi to niewiarygodnie, straty za 2001 rok wyniosły w samym Toto-Lotku 120 milionów złotych, a wszystkie kasyna gry, podobnie jak supermarkety były deficytowe. Dlaczego?!!! Dlaczego dajemy się okradać?!!! NIETYKALNE ELITY Warszawa, 2002 Posłowie wybór swój traktując nie jako obowiązek rzetelnej i ofiarnej pracy dla państwa, lecz jako odskocznię do rozbudowy własnego stronnictwa lub co gorsza do robienia majątku i kariery osobistej, tworzyli klikę prawdziwą, która niczym olbrzymi potworny pająk obejmowała siecią swoją cały kraj, w rezultacie wzrastała fala korupcji, tłumy aferzystów i spekulantów opanowały aparat rządowy i jego instytucje. Wyrastały

raz po raz afery i nadużycia” - tak o sejmie IIRP pisał ponad 50 lat temu Władysław Pobóg-Malinowski w biografii marszałka Józefa Piłsudskiego. I włos mu z głowy za to nie spadł. Gdyby napisał to wczoraj i o obecnym parlamencie albo cztery lata temu, o poprzednim, czy dziesięć lat temu, nie pomyliłby się ani odrobinę. Ale okrzyknięto by go, jak mnie, wrogiem publicznym, bandytą, przeciwnikiem demokracji.

W katalogu licznych przypisywanych mi przestępstw jest także niszczenie autorytetów. Zapewniam - jestem od tego jak najdalszy. Państwu, narodowi, ludziom autorytety są niezbędne, jak zasady moralne czy prawo. Nigdy nie ośmieliłbym się, jak panowie Milczanowski z Wałęsą, oskarżyć bezpodstawnie premiera państwa polskiego o szpiegostwo, ani ośmieszać własnej ojczyzny. Nie zawaham się natomiast nazywać leni leniami, złodziei złodziejami, tych, którzy działają na szkodę Polski, szkodnikami. Samoobrona doprowadzi tych ze świecznika, którzy zapomnieli, co znaczy służba państwu i narodowi, tych, którzy uprawiają prywatę i w nędzę spychają trzy czwarte narodu, przed sądy i Trybunał Stanu, wyeliminujemy z publicznego życia kłamliwych dziennikarzy, odbierzemy krociowe zarobki tym, którzy dla Polski nic dobrego nie robią i nie hańbią się ciężką pracą. Właśnie po to zostaliśmy wybrani do parlamentu, by działać w interesie ludzi, którzy przez pseudoelity zostali wyrzuceni poza nawias godnego życia. I właśnie za to przeciwko mnie i Samoobronie wytoczono najcięższe działa. Odwołano mnie z funkcji wicemarszałka, pozbawiono immunitetu poselskiego. Bezprawnie! To chyba pierwszy w historii przypadek kiedy poseł za swoją polityczną działalność zostanie… „w majestacie prawa” postawiony przed sądem. Cóż takiego wywołało wściekłość … „politycznej elity”. Moje sejmowe wystąpienie! Właśnie przed takimi politycznymi restrykcjami chroni immunitet. Ośmieliłem się w imieniu moich wyborców zadać pytania, podparte zresztą dowodami, o łapówki przyjmowane przez polityków. I tylko to zauważono. Jak mówi przysłowie… „na złodzieju czapka gore”. To stało się pretekstem do próby wyeliminowania mnie i Samoobrony z życia publicznego. Elita polityczna i dziennikarze nie chcieli ani zrozumieć, ani usłyszeć słów wypowiadanych w imieniu milionów pozbawionych minimum egzystencji ludzi.… „Ocknijcie się panowie i panie, nie szukajcie sztucznych wrogów, przestańcie poszturchiwać się na sejmowej, politycznej kanapie, kraść i dbać tylko o siebie, zacznijcie wreszcie robić to, za co bierzecie pieniądze, dbać o dobro polski i jej obywateli”. I to jest moja największa zbrodnia!… „Dopuszczony na salony władzy”, ośmieliłem się naruszyć zmowę milczenia. Na straży tego eleganckiego świata elit stoją dyspozycyjni dziennikarze. Pani Monika Ołejnik, pierwsza dama polskiego dziennikarstwa, pospieszyła zapewnić, że Leppera już nigdy na swoje telewizyjne

salony nie zaprosi, a pan Żakowski chciał mnie wrzucać do dołu z wapnem. Ci, którzy służyć mają społeczeństwu, po prostu je zdradzili.

Bardzo dobrze żyje się w koegzystencji dziennikarzom z biznesmenami i politykami. W nierzeczywistym świecie drogich garniturów i perfum. Zburzyłem ten spokój. Za to okrzyknięto mnie przestępcą.

Spokój rządzących Polską polega bowiem na cichym układzie - nie szkodźmy sobie wzajemnie. Im bieda w oczy nie zagląda, bo przejadają nasze pieniądze. Być może, rzekomo odważni, dziennikarze: Lis i Durczok, Michnik i Łukasiewicz, Olejnik i Żakowski zechcą powiedzieć opinii publicznej o swoich krociowych dochodach. Oni za pensje poselskie to by mruczeć nawet nie chcieli. Za pensje ministerialne też. Tak Jak politycy, państwo żurnaliści uczynili Polski folwark. Im żyje się dostatnio i spokojnie. Inni niech zdychają - jak zresztą powiedział Janusz Lewandowski. Dobrze się ma również mój żarliwy adwersarz pan Pielecki, naczelny Trybuny. Nikt inny nie właził mi tak w tyłek jak Pielecki! Ileż to się mnie na-chwalił, kiedy Samoobrona weszła do Sejmu, Jak mnie bronił przed konkurencją. Do czasu, Pielecki chce 'być bardziej święty od papieża. Kiedy wyczuł, że Samoobrona nie będzie maskotka SLD, że będzie sprzeciwiała się. prywacie z prawa i z lewa, zaczął mnie lżyć jeszcze dosadniej niż pani Olejnik Żakowski. Bo co innego może robić facet, który nie ma żadnych poglądów, a w oczach tylko złotówki. Zasadę wyciągania pieniędzy państwowych i zamieniania ich w prywatne do perfekcji opanowali ludzie Wiesława Walendziaka. Kiedy wyborcy ich przepędzili, trafili do telewizji Puls, zarządzania PAIZ-u (Pawlowicz), do agencji lobbingowych robiących krociowe interesy, choćby PSL, I publicznie obiecujących, że są w stanie załatwić wszystko dzięki dobrym układom z rządzącymi do niedawna politykami prawicy; Pampersi” - stanowią przykład pyskaczy o twarzach aniołków; a w praktyce cha paczy własności państwowych.

Wielką kasą nagrodzony został… „wiceprezydent”, najpotężniejszy magnat prasowego rynku, Adam Michnik. Zwolnienia podatkowe Agory liczone są w miliardach złotych. Pytam się dlaczego? Oni nigdy nie zrozumieją tych, którzy nie mają co do garnka włożyć. Świetnie rozumieją natomiast swoich mocodawców, którzy ich karmią i ubierają na luksusowym poziomie! W nagrodę Agora kontroluje multom rozgłośni radiowych.

Polskie media mają swój znaczący udział w zapewnianiu elitom bezkarności, rozkradaniu majątku narodowego, i kneblowaniu ust niepokornym. Sam tego doświadczyłem. Nazwana po imieniu przez Kaczyńskich zasada TKM mogła stać się obowiązującym w Polsce prawem.

Jesteśmy jednym z najbardziej skorumpowanych państw w Europie i właśnie to, a nie polscy rolnicy, może stanąć na przeszkodzie naszego wejścia do Unii. Dlatego Samoobrona domaga się lustracji gospodarczej. Takiej lustracji powinni być poddawani wszyscy, którzy podejmują się piastowania publicznych stanowisk bycia posłami, ministrami, dziennikarzami, szefami służb odpowiedzialnych za bezpieczeństwo państwa. Nie byłoby wtedy kłopotów z pożyczką pana Szmajdzińskiego, jasne byłoby skąd Piskorski ma, czego dorobił się jako prywatna osoba, a co dostał na boku jako prezydent Warszawy. Gospodarcza lustracja jest znacznie bardziej potrzebna niż bezsensowna żonglerka teczkami i grzebanie się w przeszłości. Rozumiem wściekłe ataki na mnie i Samoobronę, kiedy to mówimy. Z obecnie obowiązującej lustracji elity uczyniły wygodny i bezpieczny sposób eliminowania tych, którzy są dla niej niebezpieczni - wycinanie konkurencji w drodze do koryta. Jak pokazuje doświadczenie, służby specjalne mogą wyprodukować każdą fałszywkę. Zarzut współpracy z legalnie działającymi służbami legalnie istniejącego i uznawanego przez międzynarodową społeczność państwa, jakim było PRL, okazuje się znacznie większym przestępstwem, niż oddawanie za bezcen majątku narodowego i czerpanie z tego partyjnych i prywatnych korzyści.

Staję do walki jak i poprzednio z głównym ziem państwa: panowaniem rozwydrzonych partii i stronnictw nad Polską i zapomnieniem o imponderabiliach, a pamiętaniem o groszu i korzyści” (Marszałek Józef Piłsudski).

Gdy 14 lutego 2002 r. Samoobrona zagłosowała podobnie jak SLD za zmianami w ustawie lustracyjnej, panowie z Platformy Obywatelskiej, Prawa i Sprawiedliwości oraz PSL zareagowali histerycznie i arogancko. Tym panom nie mogło pomieścić się w głowach, że Lepper i Samoobrona mogli głosować inaczej niż oni - tak jak SLD, a przeciw rozpasaniu i głupocie. Ich zdaniem Samoobrona ma obowiązek głosować tak jak oni i nie wtrącać się do ich… „wielkiej polityki”. Nie mogą zrozumieć, że my

będziemy reprezentować naszych wyborców i ich poglądy, bo to dzięki wyborcom i w ich imieniu, zasiadamy w parlamencie.

Nie damy się zastraszyć aroganckimi kłamstwami pana Rokity, który ośmielił się nazwać nasze głosowanie… „brudną robotą”. Temu czyściochowi demokracji nie przeszkadzało, kiedy jego partyjny kolega, pan Wieczerzak, okradał Polskę na miliardy złotych, jak jego klubowy kolega, pan Kolasiński, uprawiał pod ochroną immunitetu poselskiego złodziejskie procedery. Panu Rokicie nie przeszkadzało, kiedy on i jego koledzy z parlamentu oszukiwali Polskę, uchwalając nierealny, kłamliwy budżet państwa w 2001 r. Dla Rokity głosowanie za projektami SLD to brudna robota. Dla Rokity okradanie polskich podatników z miliardów złotych to dobry interes. Ja wiem, panie pośle Rokita, że nie zdążyliście nachapać się. Przepędzili was, za wasze przekręty wyborcy. Została was garstka, prze-farbowanych lisów, którzy teraz stroją się w piórka obrońców ojczyzny. My to wiemy i pokażemy wasze prawdziwe oblicza Piskorskiego, który się obłowił, próżnego Tuska, pyszałkowatego Płażyńskiego. Na szczęście jeszcze trochę majątku w Polsce zostało i już nie dla pana Rokity i jego partyjnych kolegów. Zostało dla wyborców - do łatania ich niedostatków po haniebnych rządach Buźka. Pokory trochę, panie Rokita, wielki czas wybrać się do Canossy i prosić o przebaczenie. Wiem, że nie uczynią tego, bo w postępowaniu panów Rokitów nie ma nawet cienia pokory. Zrobią wszystko, by być u żłobu i wyrwać jeszcze choć trochę dla siebie. Zrobią wszystko, by utrzymać swoje fotele jak najdłużej. Gdyby te swoje stołki i mandaty stracili, czyż dama Olejnik zapraszałaby ich na salony? Dlatego zrobią wszystko, by utrzymać się na powierzchni i załapać się także w następnym rozdaniu parlamentarnym. Ludzie uczciwi i przyzwoici nie mają powodu, by odchodzić od swoich ugrupowań politycznych -nawet wówczas, gdy ponoszą one klęskę wyborczą. Tylko mali lawiranci i koniunkturaliści zmieniają poglądy i przynależność partyjną jak rękawiczki, zwykle przynosząc stronnictwom więcej szkód niż pożytków. Ale, co gorsza, ci gracze polityczni, stosując kuczki proceduralne, wprowadzają w błąd wyborców.

„W Polsce zaczęta panoszyć się głęboko niemoralna myśl polityczna, polegająca na łatwości przyjęcia kłamstwa jako podstawy-politycznej myśli i politycznych sądów o ludziach i faktach, łatwości stwarzania sytuacji, przy której rzeczowa rozprawa jest bardzo trudna… „ (Marszałek Józef Piłsudski). Na swój użytek sporządziłem listę konformistów, z których śmieją się wszyscy wyborcy, o jakiej takiej pamięci i moralności. Oto ona:

Artur Balazs - mam do niego słabość, uważałem go za niezłego ministra rolnictwa. Życiorys polityczny ma jednak stanowczo zbyt bogaty: PZPR, Solidarność Rolników Indywidualnych, Stronnictwo Ludowo-Chrześcijańskie, Obywatelski Klub Parlamentarny, Stronnictwo Konserwatywno-Ludowe, Akcja Wyborcza Solidarność. Ministrował w rządach Mazowieckiego, Olszewskiego i Buźka. Odstępstwo od politycznego koniunkturalizmu wykazał, gdy nie chciał chodzić na sznurku liderów Platformy Obywatelskiej. Ostatnio jednak znów zaczął romansować z byłym wicepremierem Steinhoffem i profesorem Religą, zakładając kolejny nowotwór polityczny - Ruch Nowej Polski.

Dariusz Grabowski - krótka wolta, za to kompletnie niespodziewana. Tylko Grabowski wie, jak z Ruchu Odbudowy Polski wylądować w Polskim Stronnictwie Ludowym. Flirt długo jednak nie trwał.

Gabriel Janowski - wieczny ludowiec, który dla chłopów nie zrobił nic dobrego. Był członkiem Komitetu Obywatelskiego, Solidarności RI, Polskiego Stronnictwa Ludowego-Porozumienie Ludowe i AWS. Teraz w Lidze Rodzin Polskich, gdzie pewnie zabawi dłużej, bo nikt inny już go nie przygarnie.

Jarosław Kaczyński - dzień, w którym przynajmniej jeden z braci Kaczyńskich nie załapie się na posadę posła ani senatora, będzie dniem ostatecznego zniknięcia prawicy z politycznej mapy Polski. Jarosław Kaczyński przeszedł drogę dość typową: KOR, Solidarność, następnie został założycielem Porozumienia Centrum. Pracował u Wałęsy, a potem wieszał na nim psy. Startował z listy AWS. Przewidując kompromitację układu rządowego Krzaklewskiego i Buźka (u którego brat Lech był ministrem sprawiedliwości), sprokurował nową partię: Prawo i Sprawiedliwość. Rzadkiej klasy kombinator, zwykle mu się udaje unikać odpowiedzialności, ale zgodnie z przysłowiem o wilku, Kaczyńskiego też kiedyś poniosą.

Lech Kaczński - droga polityczna podobna do drogi brata. W przeciwieństwie do niego był prezesem Najwyższej Izby Kontroli i podobno dobrze wywiązywał się z obowiązków. Gdy został ministrem sprawiedliwości w gabinecie Buźka, zachował się skandalicznie, aresztując i przetrzymując w więzieniu Janusza Iwanowskiego-Pineira, który zeznawał przeciwko obu Kaczyńskim. Lech Kaczyński pyskował o apolityczności prokuratury, ale jak tylko założył Prawo i Sprawiedliwość, wciągnął na listy wyborcze

zaufanego prokuratora Zbigniewa Wasermana i swojego wiceministra Zbigniewa Ziobro.

Mariusz Kamiński - jest za młody, żeby zaliczyć więcej organizacji niż Niezależne Zrzeszenie Studentów, NSZZ Solidarność, Ligę Republikańską i AWS. Zwłaszcza jako dowódca bojówek Ligi Republikańskiej dał się poznać jako skrzyżowanie chuligana z harcerzem. Nieskuteczny proporcjonalnie do swojego wzrostu. Udało mu się dostać do Prawa i Sprawiedliwości, gdzie pewnie też w końcu dostrzeże wrogów i rozpocznie z nimi walkę. Chce uchodzić za wzór bezkompromisowej uczciwości; proponuję, żeby zainteresował się machlojkami swoich szefów politycznych: Jarosława i Lecha Kaczyńskich.

Bronisław Komorowski - od politycznej degradacji uratowany dzięki przeniesieniu z tonącej AWS na Platformę Obywatelską. Wcześnie w Solidarności, Uniach Demokratycznej i Wolności, w końcu w Stronnictwie Konserwatywno-Ludowym i AWS. Człowiek nieprzyzwoity, który jako minister obrony w rządzie. Buźka nawykręcał tyle numerów, że głowa pichnie. Numery te już niebawem wyjdą na jaw.

Antoni Macierewicz - od lewaka do skrajnego narodowca. Daleką drogę przebył z Komitetu Obrony Robotników do Ligi Rodzin Polskich; działał w Zjednoczeniu Chrześcijańsko-Narodowym, Ruchu dla Rzeczpospolitej, Ruchu Odbudowy Polski, Ruchu Katolicko-Narodowym. Znając jego ambicje, można przypuszczać, że wkrótce zacznie reformować LPR, co skończy się jej rozpadem.

Jan Olszewski - wylądował w Lidze Rodzin Polskich, ale pewnie długo tam nie pobędzie, chyba że jako emerytowi już mu nie będzie się chciało rozbijać prawicy. Wcześniej był w KOR, Solidarności, Komitecie Obywatelskim przy Wałęsie, Porozumieniu Centrum, Ruchu dla Rzeczypospolitej i Ruchu Odbudowy Polski. Okrył się niesławą najgorszego premiera III Rzeczpospolitej.

Marian Piłka o typowa droga prawicowca: Solidarność, ZChN, AWS, Przymierze Polskie, a gdy słońce kariery politycznej zaczęło zachodzić, Piłka ewakuował się do Prawa i Sprawiedliwości, gdzie zresztą już kopie dołki pod bliźniakami Kaczyńskimi.

Maciej Płażyński - ulubieniec Mariana Krzaklewskiego po wyborach w roku 1997, kiedy to Płażyński zdobył najwięcej głosów i w nagrodę został marszałkiem Sejmu. To że wcześniej jako wojewoda gdański zdołował Stocznię Gdańską, ani Krzaklewskiemu, ani potem Buzkowi, nie przeszkadzało. Zanim Płażyński zaczął marszałkować, należał do Kongresu Liberalno-Demokratycznego, Koalicji Republikańskiej i Partii Konserwatywnej. Wszedł do władz Ruchu Społecznego AWS, gdy AWS - ugrupowanie typowo wyborcze - przekształciło się w partię polityczną. Ale zaraz stamtąd uciekł; zdając sobie sprawę z nieuchronności klęski rządzącej ekipy Buźka i Krzaklewskiego postanowił zostać założycielem Platformy Obywatelskiej, jednym z tzw. trzech tenorów, obok Olechowskiego i innego zbiega (z Unii Wolności) - Donalda łuska. Gdy Platforma zacznie dołować, Plażyński przeflancuje się do nowej partii: wróci do kolesiów z AWS albo poprosi o przyjęcie do Prawa i Sprawiedliwości.

Jan Maria Rokita - on chyba tylko w Samoobronie nie znajdzie sobie miejsca, może również w SLD. Był już wszędzie i podlizywał się każdemu przywódcy: Obywatelski Klub Parlamentarny (Wałęsa), Unia Demokratyczna (Mazowiecki), Unia Wolności (Balcerowicz), AWS (Krzaklewski), SKL (przez przypadek pełnił funkcję prezesa, zastąpił go Balazs) i wreszcie Platforma Obywatelska (Olechowski). Wygadany zgrywus, skuteczność polityczna znikoma. Mały człowiek, pieszczoch telewizyjnych i radiowych popisów pani Moniki Olejnik. Jest Rejtanem własnych posad. Potrafi komunikatywnie kłamać, słynie z demagogii i zwierzęcej nienawiści do tzw. komuny.

Wiesław Walendziak - cudowne dziecko Ruchu Młodej Polski, dziennikarz, dyrektor generalny Polsatu, a później - bez żadnych oporów - prezes konkurencji: państwowej Telewizji Polskiej. Tam zapracował sobie na miano czołowego… „pampersa” - taką nazwą określano młodych, bezczelnych prawicowców, którzy TYP uznali za prywatny folwark. Po zmianie kierownictwa telewizji pampersów przygarnął rząd Buźka - powłazili oni w każdy zakamarek władzy. Walendziak został nawet szefem Kancelarii Premiera, lecz wrodzone intryganctwo nie pozwoliło mu się utrzymać tam dłużej. I kolejna wolta - Walendziak stanął na czele prezydenckiej kampanii wyborczej Mariana Krzaklewskiego. Z jakim skutkiem - wiadomo: Krzaklewski nie zdołał wygrać nawet z Olechowskim, mimo że w kampanii wyborczej korzystał z nielegalnych pieniędzy przekazywanych w oszukańczy sposób za pomocą przekazów pocztowych od nieistniejących nadawców, tzw. martwych dusz. Partyjna kariera Walendziaka to też ciągłe wędrówki w poszukiwaniu najtłuściejszego kąsa: Ruch Młodej Polski, Niezależne Zrzeszenie Studentów, potem Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe, Koalicja Republikańska, następnie Partia Konserwatywna, Stronnictwo KonserwatywnoLudowe, Akcja Wyborcza Solidarność, a po jej klęsce wyborczej Przymierze Prawicy i

wreszcie Prawo i Sprawiedliwość, gdzie dano mu dobre miejsce na liście wyborczej, a w konsekwencji mandat. Ciekawe, jak długo zagrzeje tam miejsce?

Na podstawie tych życiorysów politycznych można prześledzić mechanizm umacniania się tzw. elit. Spójrzcie na biografie tych ludzi i odpowiedzcie sobie na pytanie, czy chcielibyście przebywać w ich towarzystwie dłużej niż minutę - akurat tyle potrzeba, żeby każdy przyzwoity człowiek odwrócił się, powiedział… „żegnam” i odszedł. Kiedy ci panowie czują, że zepsuli już wszystko, ich szwindle wyszły na jaw i żaden uczciwy człowiek im już nie uwierzy, szybko zmieniają partie i udają, że to, co wcześniej było złe, to nie oni. Po to, by wprowadzać w błąd wyborców, a politycznym hochsztaplerom umożliwić dalszy dostęp do koryta powstała Platforma Obywatelska. Bezideowa zbieranina karierowiczów i konformistów.

Nie tylko na prawicy egzystują politycy na każdy czas i na każdą okazję. Przykładem takiego lewicowego postępu jest Unia Pracy. Oto na przykład z jej 4dniowych szeregów wywodzi się pan wiceminister - Włodzimierz Paszyński... Przy negocjacjach z MOiW reprezentował Solidarność, potem zapisał się do Unii Wolności, co pozwoliło mu zostać warszawskim kuratorem. Na cztery dni przed ostatnimi wyborami parlamentarnymi tenże Paszyński zapisał się do ...Unii Pracy. Został wiceministrem edukacji. Teraz pamięta o koleżankach z Solidarności, dyrektorkach kilku renomowanych liceów stołecznych. Ciekawe, ile on wie o szkolnictwie zawodowym lub szkołach wiejskich? Jakie posady czekają na następnych działaczy z UW i AWS z rekomendacji Unii Pracy? O tym wie tylko Marek Poi.

Pan Prezydent Kwaśniewski posiadł wyjątkową umiejętność udzielania pomocy lewicy, z którą podobno jest związany wdzięcznością za swoją błyskotliwą karierę publiczną i polityczną.

Największym tego dowodem było zafundowanie Leszkowi Millerowi i całej opcji lewicowej konia trojańskiego, w postaci prof. Marka Belki. Jego to wiekopomną zasługą jest stworzenie koalicyjnego Rządu SLD -- PSL. Gdyby nie Belkowe opowiadanie doniosłości ekonomicznych - wygłaszanie ponurych oświadczeń i wyjaśnień - SLD w cuglach wygrałby wybory parlamentarne. Nic, tylko dziękować Belce. To dzięki niemu PSL chodzi w glorii władzy koalicyjnej.

Dzisiaj natomiast pan profesor Belka zagraża już nie tylko SLD, ale wszystkim Polakom. Przypomnijmy fakty.

Rząd Millera zapowiada, że wychodzenie z… „dziury budżetowej” nie będzie dokonywać się kosztem najbiedniejszych. A co robi Belka? - rąbie w skórę, nauczycieli, studentów i matki wychowujące małe dzieci. W taki to sposób Pan Profesor, który kiedyś wykładał ekonomie polityczną socjalizmu, pragnie udowodnić, że najlepszym lewicowcem jest liberał. Ten od Balcerowicza czyni to, zapowiadając społeczeństwu, że sytuacja w kraju jest zła i będzie zła.

Słuchałem prof. Balcerowicza w Sejmie w dniu l marca 2002 r. Byłem porażony, tym co ten człowiek myśli, co wyrabia z liczbami, porównaniami. Ale tylko liczbami wygodnymi dla siebie. Nic, tylko wręczać mu ordery i stawiać pomniki chwały. Stanął przed parlamentem człowiek zupełnie wyobcowany z polskiej rzeczywistości. Dumny z osiągnięć, pyszałkowaty i odwracający się plecami do polskiej rzeczywistości. Zapomniał o setkach tysięcy bankrutujących firm. Z jego winy. Zapomniał o nędzy, o bezrobociu. Jemu jest dobrze. Posiada krociowe dochody i poparcie Prezydenta RP. Ten człowiek Polsce szkodzi. Ten pan przestał, jeśli kiedykolwiek był, być sługą narodu. On służy komu innemu. Służy… „mamonie” międzynarodowej i kapitałowi spekulacyjnemu.

Parlament odniósł się do prezesa NBP w sposób umożliwiający mu wyjaśnienie ostro krytykowanej polityki finansowej. Posłowie na Sejm RP zadali prof. Balcerowiczowi całą lawinę pytań, w rodzaju:

Czy to prawda, że realna stopa interwencyjna w Polsce jest cztery razy wyższa niż średnio w Unii, cztery razy wyższa niż, średnio na Węgrzech i szesnaście razy wyższa niż średnio w Czechach?

Czy to prawda, że w polskiej gospodarce funkcjonuje od 10 do 14 mld dolarów kapitału spekulacyjnego i że dochody tego kapitału rocznie wynoszą l mld dolarów?

Czy uczestnicząc w pogrążeniu gospodarki w latach 1998-2001 i zwiększając o l milion bezrobocie w Polsce, dobrze służył pan Konstytucji i narodowi?

Czy czując wyraźny brak zaufania parlamentu, nie ma zamiaru poddać się do dymisji?

Czy ma pan świadomość tego, jakie ekonomiczne spustoszę nie spowodowała pana polityka nad wartościowania złotego w odniesieniu do przedsiębiorstw państwowych, w których zagrożonych bezrobociem jest ok. 500 tyś. ludzi?

Czy to prawda, że aż 62 % wartości papierów skarbowych jest w posiadaniu nie banków, lecz funduszy inwestycyjnych, firm ubezpieczeniowych, OFE i wreszcie ludności?

Jak to możliwe, że słabnąca w oczach gospodarka jest w stanie utrzymać tak mocną złotówkę? Od dwóch lat gospodarka słabnie w oczach, a złotówka się umacnia. Czy to jest ewenement na skalę światową?

Jak to jest możliwe, że polscy eksporterzy sprzedający 100 % swojej produkcji mają największe problemy finansowe, nie są w stanie płacić wynagrodzeń swoim pracownikom, a prezesi ewakuują się przez okna przed nacierający mi załogami?

Jak to jest możliwe, że 100-procentowy eksport nie pozwala normalnie funkcjonować przedsiębiorstwu? Czy to nie jest drugi eksperyment na skalę światową?

Niech mi pan poradzi, jak ja, poseł, apolitycznie mam bronić interesów bezrobotnych i podmiotów gospodarczych - polskich podmiotów gospodarczych, podkreślam.

Czy pan wie o tym, że spadająca inflacja to nie jest wynik rozwoju gospodarczego i zmniejszenia kosztów przez przedsiębiorstwa, tylko to jest wynik rozpaczliwego bronienia się przedsiębiorstw przed upadkiem. Przedsiębiorstwa obniżają ceny, nawet poniżej swoich kosztów, aby przetrwać, aby doczekać wzrostu gospodarczego i wyjścia z kryzysu.

Czy pan nie uważa, że przynajmniej moralnie wykracza pan poza swoje kompetencje i kontynuuje politykę, jaką pan stosował jako poprzedni przewodniczący partii?

Czy musi ziścić się wizja, która w tej Izbie też była przedstawiana, że złapiemy pewien próg równowagi i że będzie on taki: 2% inflacja, 5 min bezrobotnych?

Był pan wicepremierem, ministrem rządu, który wyrządzi Polsce wiele zła i poniósł nie notowaną w dziejach demokracji klęskę. Został pan wybrany prezesem Narodowego Banku Polskiego w wyniku niemoralnego układu między AWS a Unią Wolności. Posłowie AWS zagłosowali na pana, w zamian za to posłowie Unii Wolności poparli budżet najgorszy z możliwych. Czy w tej szczególnej sytuacji, panie prezesie, nie czuje się pan zobowiązany do naprawienia tych krzywd?

Jak pan mógł głosować za budżetem 2001 r., który był budżetem nierealnym, w którym były fikcyjne dochody? To był wyraźnie wyborczy budżet. Czy można uważać pana za wiarygodnego ekonomistę w sytuacji, gdy głosuje się za budżetem tylko po to, żeby później AWS głosował za wyborem pana prezesa NBP?

Czy prawdą jest, że za aferą FOZZ stoi właśnie pan? Czy prawdą jest, że w tej aferze FOZZ umaczany jest również jaśnie panujący nam Prezydent Aleksander Kwaśniewski?

Czy doprowadzi pan i polityka monetarystów, pseudomonetarystów, do takiego kryzysu jak w Argentynie oraz czy pan weźmie odpowiedzialność za taki kryzys?

Na jaki procent są złożone rezerwy finansów państwa polskie go w różnych instytucjach finansowych na całym świecie? Chciałbym poznać koszt tego i zarobek, jaki ma z tego tytułu Polska?

Czy panu nie wstyd, że doprowadził pan Polaków do stanu skrajnego ubóstwa? A może by pan powiedział, ile kosztowała Polskę noc Balcerowicza i ile miliardów z

Polski wyciekło przez kapitał spekulacyjny z tego względu, że w ciągu jednej nocy zwiększył pan oprocentowanie z kilku do prawie 100%?

Dlaczego przy obchodzeniu prawa i udzielaniu pożyczki przez Narodowy Bank Polski rządowi w postaci obligacji stosuje pan lichwę, bo oprocentowanie dolarowe tych obligacji wynosi 5%, natomiast na świecie nie przekracza ono 2,3%?

Czy uważa pan, że istnieją konstytucyjne podstawy odmawiania Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej zajmowania stanowisk w jakiejkolwiek dziedzinie życia społecznego? Jak godzi pan ten pogląd za swoją postawą, urzędnika wybranego przez ten Sejm. Formuje pan wobec Sejmu, najwyższego konstytucyjnego organu składającego się z 460 przedstawicieli narodu, bardzo ostre zalecenia, bardzo ostre oceny.

Od około 10 lat polska gospodarka ma się nie najlepiej i rozwija najszybciej wtedy, kiedy pana nie ma ani w rządzie, ani w Narodowym Banku Polskim? A jeżeli pan zauważył tę prawidłowość, to jakie z tego oczywistego faktu zamierza pan wyciągnąć wnioski?

- Czy polscy rolnicy są grupą, która najbardziej straciła na obniżaniu inflacji i czy jest prawdą, że pan jako minister finansów i prezes Narodowego Banku Polskiego wnosił o sprowadzenie do Polski dotowanych produktów rolnych, aby obniżać polską inflację?

- Czy pan jest tak zapatrzony w siebie, że nie widzi pan narodu? A może nawet już pan w lustrze przy porannym goleniu nie widzi swojej twarzy?

Sam oceń czytelniku, czy posłowie mieli uzasadnione podstawy do zadawania takich pytań i w czyim interesie je wyrażali?

Jakiej odpowiedzi udzielił prezes NBP, czyli JAŚNIE WIELMOŻNY PAN PROFESOR? Ano takiej samej jak w dniu 4 marca 2002 r. uczynił na łamach Gazety Wyborczej Witold Gadomski. Otóż dziennikarz ten, pewnie też wysoko opłacany przez

swoich mocodawców, napisał, że… „debata nad polityką pieniężną przerodziła się w karczemną pyskówkę, pełną obraźliwych uwag pod adresem ważnej instytucji, jaką jest niezależny bank centralny”.

Panie Gadomski: - Myli pan rezurekcję z insurekcją. Niech pan przestanie pisać bzdury. W tym kraju najwyższą władzą jest parlament i bank centralny nie jest od niego niezależny. Wbij pan to sobie do głowy. I niech pan przestanie bredzić o niezależności Rady Polityki Pieniężnej, de facto będącej ostatnim przyczółkiem zbankrutowanej koalicji AWS -UW. Co Sejm RP z woli narodu uchwalił, to także może zmienić!!! Także o Radzie Polityki Pieniężnej i prezesie NBP.

Wróćmy jednak do profesora Balcerowicza i jego odpowiedzi na poselskie pytania.

Przypominały one raczej pouczenia i zalecenia wobec podległego sobie Sejmu. Tak, tak. Mówił jak wielki pan do swoich poddanych. Zadrwił sobie z parlamentu. Za ten wyczyn zyskał już uznanie Gazety Michnika, a zapewne uzyska też wsparcie Pana Prezydenta. Co w tej sytuacji czynić? Ano podjąć na wszystkich płaszczyznach twardą, bezkompromisową walkę o przepędzenie od władzy Balcerowicza i ich doradców. Zróbmy to jak najszybciej.

Uczyńmy to dla dobra Polski.

Z przemówienia w Sejmie 29 listopada 2001 r.:

I oczywiście bohaterowie: Platforma Obywatelska. Tam są mistrzowie w niszczeniu kraju. Nie ma lepszych mistrzów niż ci panowie. Ci panowie wiedzą wszystko najlepiej. Ci panowie, jeśli im nie pasuje jedna partia, to idą do drugiej, tworzą następną. Nie odpowiadają za Unię Wolności. Jakim prawem mają odpowiadać, sk oro w niej nie są. Oni teraz są w Platformie Obywatelskiej. Za AWS nie. Jakim prawem? Przecież oni teraz są w Platformie Obywatelskiej. Czy myślicie, że będziecie nadal ludzi oszukiwać, że będziecie nadal tak ciągnąć? Panowie, wy się nie boicie tego, że takie słowa mówi Lepper; wy się boicie Leppera i Samoobrony. I taka jest prawda. Nic innego.

Swoją partię założyli pół roku przed wyborami. Po wszystkich aferach i nieudolnym rządzeniu, które doprowadziło Polskę do ruiny, potrzebowali jakiegoś nieskompromitowanego ugrupowania, by znów wejść do politycznej gry. Żyć spokojnie na koszt podatników, robić swoje brudne interesy, korzystać z przywilejów. Polityczni nieudacznicy pierwsi wynieśli się z okrętu pod nazwą AWS, który po mętnych falach politycznych interesów niósł ich przez cztery lata i tonął. Za swojego przywódcę obrali Andrzeja Olechowskiego, człowieka, który w ostatnich wyborach prezydenckich zdobył jako taką popularność. Nic to, że wcześniej pluli na niego, wymyślając mu agentów bezpieki. Nic to, że szczurza ideologia jest niespójna, miałka, a właściwie w ogóle jej nie ma. Najważniejsze, żeby nie zniknąć z estrady, żeby utrzymać się na fali. Wystarczy napisany na kolanie program, kilka sloganów wyborczych i wielu przedsiębiorców, którzy wyłożyli pieniądze na kampanię w zamian za spodziewane profity.

Mam więcej przychylności dla ludzi, którzy przed ostatnimi wyborami parlamentarnymi pozostali pod skazanymi na przegraną sztandarami AWS i Unii Wolności. Ich zaledwie cechowała naiwność polityczna zapewne nie brakowało im też bezczelności; jak mogli sądzić, że po 4-letnim kompromitującym sprawowaniu władzy zdołają dostać się do parlamentu? Ile trzeba pychy, ale i arogancji, aby liczyć na przychylność wyborców po czterech latach spychania kraju w przepaść katastrofy gospodarczej? Wyborcy - całe szczęście - mają dobrą pamięć. Lepszą niż prezydent Kwaśniewski.

Ze zdumieniem przecieram oczy, kiedy patrzę jak panowie Tusk, Płażyński, Olechowski, Komorowski, czy Rokita krytykują rząd Millera. Pouczają go, mędrkują nad jego marnymi ich zdaniem posunięciami. Dziś tak świetnie wiedzą, jak zmieniać i rozwijać Polskę. Wczoraj umieli tylko marnotrawić i chapać! Bardzo bym się martwił, gdyby Miller w swych rozlicznych kłopotach skorzystał z pomysłów proponowanych przez wczorajszych bankrutów politycznych. Był by to bowiem dzień jego klęski, a co gorsza klęski Polski!

Z przemówienia w Sejmie 29 listopada 2001 r.:

Teraz chciałbym się zwrócić do poszczególnych klubów, krótko do klubu Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Mam serce z lewej strony. Zastanówcie się, czy wasi przywódcy mają serca czy puszki blaszane z lewej strony. Zastanówcie się bardzo głęboko, bo jeżeli lewica ma być tą, która broni interesu ludzi najbiedniejszych - nie

mówię o żadnych obibokach ani o niebieskich ptakach, ale o ludziach pracy w Polsce, to głęboko się zastanówcie, co robicie, abyście tego nie żałowali już może za 4 lata, a niewykluczone, że za pól roku albo za rok. Nie będzie was tylu w Sejmie, jeżeli nie wprowadzicie polityki pro ludzkiej, prospołcznej. (...)

Unia Pracy, tacy porządni ludzie. Porządni, naprawdę. Taka formacja jak Unia Pracy, która zawsze stalą po stronie ludzi pracy. Unii Pracy nie podoba się to, co powiedziałem (...)

I Koledzy z Polskiego Stronnictwa Ludowego. W tym wszystkim, co zaraz przedstawię, jesteście najmniej winni. Myślałem że więcej jesteście winni. Też macie winę, ale nie tak dużą, jak wcześniej myślałem i zabiegam o wasze glosy, bo i tak albo stchórzycie i wstrzymacie się, albo zagłosujcie jak SLD, to jest u was normalne. Kiedy Samoobrona poparła SLD w sprawie lustracji i wyborów samorządowych, PSL ustami pana posła Bogdana Pęka nazwało to handlem - szkodliwym handlem. Nic bardziej śmiesznego, panie pośle Pęk. Kiedy PSL głosuje razem / SLD wszystko jest cacy, kiedy czyni to Samoobrona to jest to brudny handel. Ale co ma powiedzieć PSL, który przez długie lata nauczył się tylko handlować glosami w parlamencie, kupczyć na szkodę polskiego rolnika w obronie własnych lub dla pozyskania nowych stoików. Żaden rząd poza rządem Buźka, żadne ugrupowanie poza AWS nie ma takich zasług dla wyprowadzania publicznych pieniędzy do prywatnych kieszeni, jak PSL. To oni byli nauczycielami kolejnych, chcących się nachapać polityków. Oni wymyślili państwowe fundacje, fundusze, przedsięwzięcia z udziałem Skarbu Państwa, gdzie nie tylko tworzyli nikomu poza nimi samymi niepotrzebne posadki dla swoich politycznych kumpli, ale jeszcze wyprowadzali z nich pieniądze na prawo i lewo w formie lukratywnych zleceń dla prywatnych firm swoich kumpli, takich jak np. Interams. To PSL pokazało, jak można sobie podporządkować media, by ani zipnę ty i pomyś lały o swojej niezależności. Ta kanapowa w gruncie rzeczy partia ma swoich ministrów, dyrektorów w radiu, telewizji, prezesów w państwowych firmach. PSL tylko z nazwy i strachu przed sromotną klęską jest ludowy. W rzeczywistości są stołkowi, uganiający się za lukratywnymi posłach symbolem jest pan Śmietanko. Gdzie on już nie był. A czego się nie dotknął, to zepsuł. Był już ministrem rolnictwa. Najgorszym! Kancelistą (też ministrem) prezydenta. Wypędzonym. Prezesem Agencji Restrukturyzacji Rolnictwa. Krótkotrwałym, ale zdążył zasłynąć z marnotrawstwa i zakupów luksusowych samochodów. Teraz jego koteryjna partia niesie go do zarządu Orlenu, albo do swojego banku BGŻ. To dopiero będzie używanie, marnotrawstwo i boki na wielką skalę!

Tacy właśnie jesteście panowie z elit PSL. Mocni w gadaniu, łapczywi w braniu, ułomni i nijacy w działaniu. Najgorzej wychodzi wam reprezentowanie polskich rolników, a, co ważniejsze, walczenie w ich imieniu. Chyba, że w tym interesie łączycie się jak wielcy przyjaciele z PiS z Kaczyńskimi. Z przemówienia w Sejmie 29 listopada 2001 r. (zapis wg stenogramu): I oczywiście Prawo i Sprawiedliwość. Godność narodowa! (Wesołość na sali, oklaski) Oj, to przecież jest śmiechu warte. O czym mówicie? O godności narodowej? O poszanowaniu majątku narodowego? O godności ludzi? Bo godność narodowa to również godność obywateli naszego państwa, i wy mówicie o tej godności? Zszargał Lepper godność, naruszył wszystkie świętości. Tak, bo upomina się o biednych ludzi. I będzie się upominać. Czy będzie wicemarszałkiem, czy nie! Czy będzie posłem, czy nie będzie! (Oklaski) Będzie się upominać!

(Glos z sali: Wchodził w d... Moskwie, a nie o ludzi się upominał.)

Niech pan mówi za siebie, bo pan tak jakby od razu za dwóch mówił. (Wesołość na sali, oklaski)

Panów z PSL nie brzydziło to, że PiS, tak jak Platforma Obywatelska, powstał po to by oszukiwać wyborców, by uwiarygodnić skompromitowanych czterema latami nieudolnych, szkodliwych dla Polski rządów Kaczyńskich i innych politykierów. Dla doraźnych politycznych korzyści PSL, tak samo jak Kaczyńscy czy Plażyńscy, zawrą sojusz z samym diabłem, przehandlują wszystko. Będą przekonywać, że dla polskiego rolnika najważniejsze jest dziś zamiast zboża siać nienawiść, Grzebanie się w przeszłości i lustracja. Bardzo użyteczna zresztą, bo dzięki niej można wyciąć paru konkurentów do koryta i odwrócić uwagę wyborców od spraw najważniejszych. Przykro mi panowie, ale te wasze… „świetlane cele” są dla mnie i Samoobrony kompletnie obce. I dlatego nie głosowaliśmy tak jak wy, tylko za, naszym zdaniem, rozsądnym i dobrym dla Polski rozwiązaniem. I tak będzie zawsze. Zawsze będziemy głosować nie tak jak wy chcecie, ale tak jak postanowi klub Samoobrony, jak będzie dyktowało sumienie każdego posła. Zawsze w interesie naszych wyborców.

Każdy Rząd RP:

- ma prawo liczyć na pełne aktywne wsparcie Samoobrony we wszystkich przedsięwzięciach, które zmierzają do:

- radykalnego przyspieszenia procesów aferzystów, marnotrawców i złodziei,

pociągania

do

odpowiedzialności

- wykorzystania wszystkich rezerw finansowych i pozyskiwania środków na rzecz zmniejszania bezrobocia i pomniejszania polskiej biedy, udzielania pomocy żyjącym w ubóstwie, tworzenia trwałego systemu przeciwdziałania nędzy,

- skutecznego przeciwstawiania się grabieży majątku na rodowego przez rodzimy i zagraniczny kapitał spekulacyjny,

- wprzęgnięcia Rady Polityki Pieniężnej w działania na rzecz rozwoju gospodarczego kraju, a w przypadku kontynuacji jej pasożytniczej roli i hamowania gospodarczych przemian szybkiej likwidacji, -ograniczania administracji rządowej i samorządowej do niezbędnego dla sprawnego rządzenia krajem minimum, likwidacji korupcjogennych funduszy i fundacji, w które zaangażowane są publiczne pieniądze,

- wszelkich innych działań, mających na celu pomoc polskiej wsi i stworzenie zasad normalnego funkcjonowania gospodarstw rolnych, dążenie do autentycznego partnerstwa w negocjacjach z Unią Europejską, zwłaszcza w zakresie problemów związanych z rolnictwem.

Samoobrona jest klubem parlamentarnym niezależnym od nikogo z wyjątkiem swoich wyborców. Uparcie idziemy i będziemy szli własną drogą, polską drogą, by osiągnąć następujące cele:

- Polak nie może być we własnym kraju niewolniczo traktowany i wyzyskiwany,

- Polak, który chce i może uczciwie pracować, nie może żyć w ubóstwie i poniżej granicy ubóstwa, nie może głodować,

- Polak nie może dać się bezkarnie okradać przez aferzystów i różnej maści dobroczyńców i ofiarodawców z kraju i zagranicy,

- Polska musi międzynarodowej,

być

stabilnym

i

wiarygodnym

partnerem

na

arenie

- Polska racja stanu musi być motorem wszystkich działań polityków, instytucji rządowych i samorządowych.

Właśnie za nieustępliwość w sprzeciwianiu się prywacie, korupcji i nieróbstwu tzw. elit politycznych, grabieniu i niszczeniu Polski ze mnie i Samoobrony uczyniono przestępców. Marszałek Sejmu, Marek Borowski chce nas zmusić do posłuszeństwa wymyślonymi także bezprawnie karami finansowymi. Będzie można finansowo ukarać Leppera i Samoobronę za to, że izolowany przez media i Prezydenta chciał w porze emisji telewizyjnych obrad parlamentu poinformować opinię publiczną i swoich wyborców o przyczynach bezprawnego pozbawienia go immunitetu. Pan Marszałek, broniąc elit i nie pozwalając, by ktoś spoza nich wdarł się na telewizyjne salony, nie wyraził na to zgody. Samoobrona oprotestowała tę decyzję Marszałka, uniemożliwiającą nam sprawowanie mandatów poselskich, a więc sprzeczną z Konstytucją. Za to zostaliśmy publicznie skarceni i zdeptani. Teraz to już straż marszałkowska ma prawo siłą wyprowadzić z parlamentu Leppera i Samoobronę. To jawne naruszenie zasad demokracji. Otóż nie pan Marszałek jest moim i Samoobrony dysponentem. Są nimi tylko i wyłącznie nasi wyborcy. Działamy w ich imieniu. Co pan Marszałek Borowski zamierzą zrobić z wyborcami Samoobrony, kiedy upomną się o swoich przedstawicieli? Armatki, karabiny, zasieki, policja, a może wojsko?!!! Tego Pan chce, Panie Marszałku? Chyba nie.

Samoobrona jest sługą swoich wyborców a nie Pana. Nasz wyborca nie jest gorszy od Pańskiego wyborcy. Jest tylko biedniejszy. Zgodnie z Konstytucją, powinno

obowiązywać i biednych i bogatych to samo prawo, ta sama demokracja. Jest niestety zupełnie, ale to zupełnie inaczej!

Marszałek Borowski, który nazywa się lewicowcem, jest w istocie prymusem w szkole marszałka Płażyńskiego i bliźniaków z PiS. Jest jedynym z przedstawicieli elit parlamentarnych, które w praktyce umacniają: - prawo bezkarności dla swoich partyjnych kolesiów, - prawo bezkarnego grabienia i rozkradania majątku narodowego przez wszystkie opcje polityczne, które dorwą się do władzy i sprawują ją w myśl zasady TKM, - prawo izolacji i kneblowania ust tym, którzy przeciwstawiają się tym praktykom.

W stosunku do mnie i Samoobrony zastosowano izolację i surowe karanie za to, że mamy odwagę z sejmowej trybuny mówić o polskiej biedzie i jej źródłach, czyli korupcji, aferach i łapownictwie. Karze się nas za to, że ośmieliliśmy się nie tylko wejść do parlamentu, ale i za to, że łamiemy zmowę milczenia, która przez całą dekadę pozwalała dobrze żyć wybrańcom, a spychać na margines nędzy większość społeczeństwa. Nie mówimy o tym ogólnie - przytaczamy fakty i nazwiska. Dlatego jesteśmy groźni!

Nie przypominam sobie, żeby panowie z elit wszczynali walkę o uchylenie immunitetu swoim partyjnym kolegom aferzystom, albo złodziejom z innych elit politycznych. Podkreślam, za nadużycia i kradzież. Był Gawronik, Kolasiński, Sekuła i wielu innych. Tych skutecznie chroniono. Mnie zaś ukarano jedynie za to, że spełniałem swoje poselskie obowiązki, występowałem w imieniu moich wyborców. Ośmieliłem się naruszyć majestat elit i one postanowiły mnie zniszczyć. Naruszyłem święte prawo solidarności tych, co u koryta. Próbowano mnie przekupić stanowiskami, albo, jak Marian Krzaklewski, po prostu załatwić mi dobre i dostatnie życie za granicą, żebym tu nie bruździł. Lecz ja, w przeciwieństwie do innych tego nie chciałem. Postanowiłem walczyć o godność tych, których elity traktują instrumentalnie, podlizują się im przed wyborami i bezlitośnie łupią po...

Pan Marszałek Borowski ma czelność mówić n Gazecie Wyborczej:… „Wiadomo, że do tego, co mówi trzeba podchodzić w sposób obojętny, dlatego że jego argumentacja i

sposób mówienia utrudniają uznanie go za polityka poważnego”. O sposobie mówienia Marszałka wypowiadał się nie będę. Nie forma, lecz treść mnie interesuje. Pan Borowski zrobi wszystko, by on i jego koledzy mieli swoje stanowiska i źródła dochodów. Ta cała walka prawicy z lewicą i lewicy z prawicą jest chwilami pozorna. To tylko takie parlamentarne szturchańce. Jedni i drudzy robią to samo, używają tych samych metod. Dbając tylko o to, by następował płodozmian: raz nachapią się nasi, a później wasi. Albo odwrotnie. Ani Polska, ani los Polaków tych panów -wielkich polityków nie interesuje. Nie przejmują się tym, że z nimi, jak sami się dumnie nazywają, klasą polityczną nie chce mieć nic wspólnego prawie 60 procent Polaków właśnie tyle nie uczestniczy w wyborach. Z upodobaniem stosują socjotechnikę pozwalającą wielu ludziom wierzyć, że Polska jest dostatnim demokratycznym krajem.

Ale niech panowie nie sądzą, że to co się działo w stosunku do kas państwowych używanie pieniędzy skarbowych na przekupstwa, szpiegowanie takich czy innych nieprzyjaciół partyjnych czy osobistych -jest nikomu nie znane (Marszałek Józef Piłsudski).

Czy Pan Marszałek Borowski, wówczas poseł, pamięta jak z trybuny Wysokiego Sejmu oskarżono premiera Oleksego o zdradę ojczyzny. Premiera polskiego rządu, partyjnego kolegę Boro-wskiego. Wszystko wyssano z palca, urządzono pokaz politycznej nienawiści. Na zbieranie pseudodowodów, pijaństwo z rosyjskim agentem, zagraniczne podróże wydano krocie publicznych pieniędzy. I co? Nic. Za ośmieszenie Polski i /destabilizowanie sytuacji politycznej w kraju oskarżycieli nagrodzono awansami i szlifami generalskimi. Została upokorzona Polska, jej racja stanu. Czy ktoś za to poniósł karę? Co zrobił wtedy Marszałek Borowski? Prawie nic. To jedno z praw elit, na które nie mogę się zgodzić i nigdy się nie zgodzę - załatwić sprawę tak, by zamazać jej rzeczywisty sens, a za kulisami rozdać cukierki wszystkim jej aktorom, tak by broń Boże nikt na tym nie stracił. Panowie z elit mają gwarancję bezkarności. W końcu kiedyś taki Milczanowski może się do czegoś przydać. A i odpowiednio nagrodzony Oleksy wcześniej czy później zapomni o upokorzeniu. Wyborcom zamiast serialu ze szpiegiem zafunduje się inny np. ze ściganiem aferzystów, albo porno romans z udziałem Anastazji, agentki UOP, i najbardziej znanych polityków, i szybko o skandalu zapomną. Ważne, by w odpowiednim momencie zmienić dekoracje. Co to ma wspólnego z demokracją, państwem prawa. Oczywiście nic, ale elity śpią spokojnie. W takim, czy innym układzie zawsze będą przy władzy. A reszta? Ma igrzyska, a jeśli nie ma co jeść, to jak powiedział Janusz Lewandowski -… „niech zdycha”. Czy ktoś go za to skrytykował. Nie! Bo oni w swoim świecie wygodnych klimatyzowanych samochodów, wystawnych obiadów, marmurów i

kryształów w ogóle nie widzą tego, co dzieje się za drzwiami Sejmu i ministerstw. To prawo uchwalają dla siebie. Czasem dla świętego spokoju, jeśli ktoś zbyt długo naciska. Można im napluć w twarz to się wytrą i będą udawali, że deszcz pada. Tak było w przypadku tych, którzy niszczyli budynki rządowe i publiczne pod wodzą Mariana Krzaklewskiego i spółki. Czy ktoś został ukarany - nikt. Za remont zapłacili podatnicy. Panowie z elit swoim krzywdy nie dali zrobić; może obawiali się, że niebawem obróci się to przeciw nim.

Niechęci wobec elit politycznych, wobec ich hipokryzji, zakłamania i koniunkturalizmu dobitnie dałem wyraz podczas przemówienia w Sejmie. Ach, jak się wszyscy oburzyli! Z jakim niesmakiem mówili o moich pytaniach skierowanych do niektórych poli- tyków i ministrów dotyczących ich nieczystych interesów i kontaktów z podziemiem gospodarczym, o korupcji i finansowych powiązaniach z przestępcami kryminalnymi. A ja tylko pytałem... I znowu okazało się, że Lepper nie umie się zachować na salonach, bo mówi o tym, o czym mówi ulica. A to na salonach nie uchodzi. Lepiej nie mówić, bo jak się o czymś nie mówi, to nie istnieje. I dalej już wszystko było jasne: Lepper kłamie, bo my, ci lepsi, mówimy, że to niemożliwe. Doprawdy?

Co więc myśleć o bardzo prawdopodobnych związkach polityków Unii Wolności z Krakowa z mafią? Opowiadał o tym skruszony gangster na łamach jednej z gazet.

Cała opowieść tego świadka koronnego jest jednym wielkim oskarżeniem polskich elit politycznych. Niemal w każdej zbrodni przewija się ślad powiązań polskiego biznesu i polityki z przestępcami. Generał Papała zginął, bo odkrył jakieś gigantyczne oszustwo dotyczące zaopatrzenia polskiej policji w samochody, Ireneusz Sekuła prowadził niejasne interesy z bandytami i zginął, bo nie rozliczył się z nimi do końca, minister Dębski też oszukał jakiegoś bandziora. Nie dziwi więc informacja, że Unia Wolności była finansowana przez struktury przestępcze, a jej bardzo znany i elokwentny polityk, a obecnie działacz Platformy Obywatelskiej J.M.R. przyjmował do bagażnika samochodu bardzo poważne kwoty (podobno 4 mln. $, wypłacone w 7 transach). Dwa ugrupowania najgłośniej krzyczące dziś o moralności, oceniające innych, składają się z ludzi napędzanych nieczystymi pieniędzmi!

Jeśli ktoś uważa, że to było dla mnie odkrycie, to jest w błędzie. Nie zdziwiłem się nawet. Od dawna twierdzę publicznie, że korupcja przeżarła struktury naszego

państwa jak rak i tylko radykalne cięcia mogą uzdrowić tę sytuację, a ci, którzy dzisiaj wylewają na mnie kubły pomyj i krzyczą, że trzeba mnie zmieść ze sceny politycznej, robią tak dlatego, że sami nie mają czystych sumień.

Kolejne zjawisko: najlepszym spoiwem wszystkich elit są pieniądze. Gdy pokazuje się na horyzoncie większa kwota, przestają się liczyć różnice - ideologiczne, polityczne, historyczne. Na widok walizki z banknotami (niezależnie od przeznaczenia - na użytek prywatny lub partyjny) reprezentanci elit tracą głowy, miękną im kolana. Ci, którzy jeszcze niedawno byli śmiertelnymi wrogami politycznymi, nagle stają się potulni jak baranki gotowe w stadzie iść po łapówkę. Nie liczy się wtedy państwo, prawo i zwyczajna przyzwoitość.

Na Górnym Śląsku - jak się dowiaduję - pod wpływem kolosalnych łapówek (ocenianych na 5 milionów dolarów rocznie) doszło do zaskakującego aliansu. Lokalny lider SLD, Andrzej Szarawarski, zwąchał się z byłym wicepremierem i ministrem gospodarki w rządzie Jerzego Buźka, Januszem Steinhoffem. Jeden partyjny władca Śląska z drugim byłym partyjnym władcą Śląska. Tak pokombinowali, tak pograli wpływowymi posadami, że na stołkach w Hucie Katowice umieścili swoich zaufanych ludzi, którzy nie dbając o państwowy majątek Huty ani o jej pozycję ekonomiczną (ciągle straty), dopuścili się szwindlu z zakupem rudy żelaza.

Największa polska stalownia podpisuje niekorzystne dla siebie kontrakty na dostawę rudy za pośrednictwem - wszystko na to wskazuje - międzynarodowego bandyty i handlarza bronią. Państwowy zakład traci na tym przynajmniej 5 milionów dolarów rocznie, a niewykluczone, że nawet 10 milionów! Dzieje się to za aprobatą, ba - za przyczyną Szarawarskiego i Steinhoffa. Za darmo?

Kto, nie mając w tym osobistego interesu, może spokojnie patrzeć na rozbój w biały dzień, jaki od lat odbywa się w Hucie Katowice? Politycy, którzy udają ślepców i głupców, to zwyczajni złodzieje i oszuści. Po to, żeby śląscy władcy mogli zarobić fortunę, znacznie większą fortunę traci Skarb Państwa! Na bezczelne, aroganckie, wręczane niemal w blasku reflektorów łapówki składają się wszyscy podatnicy. Pielęgniarki, nauczyciele, policjanci i wojskowi! To przecież wręcz widać, jak uczciwie zarobione pieniądze wskutek chamskiego przekrętu wędrują do kieszeni lokalnych bonzów partyjnych! Czy Leszek Miller tego nie widzi? Jak może zatrudniać w swoim gabinecie - na posadzie wiceministra - takiego osobnika, jak Szarawarski. Wszyscy na

Śląsku, nawet tamtejsi członkowie SLD, wiedzą przecież, że nie ma tam przekrętu, w którym by nie uczestniczył poseł i minister Andrzej Szarawarski. Wiedzą i głośno o tym mówią!

Konsekwencją tych wielkich łapówek będzie przejęcie Huty przez obcy kapitał. Przejęcie i zamknięcie. Wyrzucenie ludzi na bruk. Dzieje się to na oczach Premiera, jego ministrów i wiceministra Szarawarskiego, który - o zgrozo! - odpowiada w rządzie za restrukturyzację hutnictwa.

Czy Janusz Lewandowski, zamieszany w kryminogenną prywatyzację krakowskich firm Krakchemia i Techma, byłby dobrze widziany na salonach władzy, gdyby elity go tam nie chciały? Lewandowski w dodatku uchodzi za autorytet polityczny, ekonomiczny i moralny, gdy mówi, że biedny dlatego pozostaje biednym, że sam sobie jest winien. Czy inny politykier, zamieszany w brudne interesy Telegrafu i Fundacji Prasowej Solidarności, Jarosław Kaczyński, który publicznie nazwał prezydenta Wałęsę przestępcą, byłby zapraszany do telewizji, gdyby elity polityczne go tam nie tolerowały? A nie dość, że pokazuje się w telewizji, to jeszcze ma czelność domagać się dymisji przewodniczącego PKO1 Stefana Paszczyka tylko za to, że powiedział, iż dla byłego prezydenta Wałęsy zabraknie dresu reprezentacji Polski na igrzyskach w Salt Lakę City. Czy Jan Maria Rokita, który obskoczył już chyba wszystkie polskie partie i partyjki polityczne, wciąż by uchodził za erudytę i światowca, gdyby nie było na to przyzwolenia pozostałych przedstawicieli elit politycznych, dziennikarzy i biznesmenów? Czy jego partyjny kolega, były agent wywiadu PRL, Andrzej Olechowski, który maczał palce w przekręcić z prywatyzacją Fabryki Samochodów Małolitrażowych w Bielsku-Białej, nadal snułby się po salonach, gdyby elity polityczne zakazały mu tam wchodzić? Można być aferzystą i draniem i mimo to pozostać członkiem elity. Wystarczy zaakceptować jej prawa. A wtedy usłużni dziennikarze wylansują, koledzy pomogą się ustawić. Elity są zapobiegliwe. Wolą swoim zapłacić, dać możliwość krociowych zysków niż narazić się na to, że chlapią ozorem. Tak właśnie działa mafia, bo twierdzę, że w Polsce istnieje polityczna mafia. I Samoobrona zrobi wszystko, by ją rozbić. Właśnie temu służyć ma lustracja gospodarcza i patrzenie politykom na ręce. Będziemy to robić po to, by uchronić resztę majątku narodowego przed roztrwonieniem, będziemy to robić z woli naszych wyborców, którym należy się szansa na godne życie. I będziemy głosować za wszelkimi ustawami, które takiemu przywracaniu normalności i walce z korupcją służą. Będziemy sami przygotowywać stosowne projekty ustaw i popierać tych, którzy je zgłaszają, bez względu na to, czy reprezentują prawicę czy lewicę. My wybieramy uczciwość w życiu publicznym.

OSTROŻNIE Z UNIĄ EUROPEJSKĄ Warszawa, 2002 Słyszę, jak premier Miller mówi, że stosunek do wstąpienia Polski do Unii Europejskiej jest miarą patriotyzmu. Należy to rozumieć tak, że patriotą jest ten, kto jest za wstąpieniem. Słyszę, jak prezydent Kwaśniewski cytuje kwestię z… „Wesela” o złotym rogu i odnosi ją do Unii. Wrogom Unii - rozumiem -… „ostanie się ino sznur”... Niech nikt nie wątpi i nie próbuje oskarżać Leppera i Samoobrony o to, że są przeciwko Unii Europejskiej. Jestem za wstąpieniem Polski do wszystkich struktur Zjednoczonej Europy. Ale - co podkreślałem wielokrotnie i zdania nie zmienię popieram takie wejście do Unii Europejskiej, które nie skrzywdzi Polski! Jeśli choć jedna znacząca grupa społeczna ma doznać uszczerbku przez wstąpie nie do Wspólnoty Europejskiej, to stanowczo sprzeciwiam się takie mu wstąpieniu. Uważam, że w ten sam sposób powinien się sprzeciwić każdy polski patriota! A ludzie, którzy rządzą Polską, zwłaszcza Premier Miller i Prezydent Kwaśniewski, mają moralny i polityczny obowiązek wyrażania takiego sprzeciwu. Polska nie ma prawa i nie może wchodzić do Unii na kolanach. Tylko godnie i na takich samych zasadach.

Mimo iż nie ruszyła jeszcze akcja propagandowa zachęcająca obywateli do popierania naszego członkostwa w Unii (choć rząd powołał już głównego propagandystę Sławomira Wiatra, wyposażając go w niezwykle szerokie uprawnienia, a także w wielomilionowy budżet), rząd, i media najwięcej zdążyły powiedzieć o… „historycznej konieczności”,… „historycznej szansie”,… „obowiązku wobec przyszłych pokoleń” itp. Nie jestem zwolennikiem używania tak wielkich słów. Historia Polski jest nazbyt skomplikowana i bogata w doświadczenia, żeby z góry wyrokować, jaki alians polityczny i gospodarczy wyjdzie nam na zdrowie, a jaki nie. Zbyt wiele entuzjazmu wkładały poprzednie pokolenia Polaków w najrozmaitsze unie i sojusze, a potem gorzko się rozczarowywały, żeby teraz głównym argumentem przemawiającym za Unią Europejską był tylko zapal. W tym wypadku należałoby najpierw pomyśleć. A od myślenia jest mózg, nie emocje.

Wysilając ten mózg, należy stwierdzić, że w dzisiejszym świecie, w którym bez przerwy trwa bezwzględna wojna, a tylko metody walki się zmieniły (nie czołgi, piechota i okopy, lecz banki, maklerzy i giełda) praktycznie żadnego państwa nie stać na realną autonomie i niezależność od innych państw. Nawet bogata Szwajcaria oddaje piędź po piędzi swoją neutralność. A co dopiero Polska - uboższa, zawsze wikłana w gierki wielkich mocarstw... Jeżeli obecnie kształtuje się kilka wielkich

międzypaństwowych organizmów gospodarczych (Ameryka Północna, Japonia, Chiny, Rosja, Daleki Wschód, Ameryka Południowa i Europa - żeby wymienić tylko największe), to słaba Polska nie może pozostawać poza tym światowym układem, jeśli chce się nadal rozwijać. Historycznie - w tym miejscu jest to słowo uprawnione związani jesteśmy z Europą i z Europą powinniśmy wiązać przyszłość. A zatem międzynarodowa wojna ekonomiczna zmusza Polskę, aby opowiedziała się po którejś ze stron, bo sama jest zbyt słaba, żeby sobie pozwolić na samodzielne prowadzenie tej wojny. Nie możemy swych losów związać z Ameryką czy Japonią - z przyczyn najprostszych: geograficznych - zatem musimy szukać sprzymierzeńców w Europie. Z tego punktu widzenia Polsce powinno zależeć na wstąpieniu do Unii Europejskiej, ponieważ kraje europejskie już dawno (i bez naszego udziału) uznały, że najlepszą formą ich organizacji będzie Unia.

Jeśli nie mam wątpliwości co do kierunku szukania przez Polskę sojuszników w światowym konflikcie ekonomicznym, to mam ogromne obiekcje związane z rolą Polski we Wspólnocie Europejskiej.

12 lat, które minęły od wydarzeń politycznych zmieniających oblicze Europy Środkowo-Wschodniej, potęguje moje obiekcje. Co się stało w tym czasie? Po okresie pewnego rodzaju izolacji Polski (i innych krajów tzw. demokracji ludowej) od świata i uzależnienia od Związku Radzieckiego wydawało się, że w naturalny sposób zostaniemy przyjęci do rodziny państw europejskich, co zresztą ta rodzina deklarowała na każdym kroku. Tylko że na deklaracjach się skończyło. Szybko się okazało, że bezbronna wobec wielkich mechanizmów ekonomicznych, Polska stalą się łupem Europy. Ubogim krewnym, którego nie tylko nie wpuszcza się na salony, ale jeszcze okrada z tego, co zdołał ze sobą przynieść do pałacu. Jakkolwiek dziś myślimy o Europie - życzliwie lub nie - to przecież nikt rozsądny nie zaprzeczy, że w pierwszych latach po przełomie roku 1989 Polska była traktowana jak kolonia. Z jednej strony mówiono nam slogany o tym, że oto wkroczyliśmy w wolność, równość i braterstwo, a z drugiej - międzynarodowe instytucje finansowe narzucały nam sposób ekonomicznego korzystania z tej wolności i równości. Nałożono na Polskę ograniczenia, które tej wolności i równości gospodarczej zaprzeczały.

Jeszcze w ubiegłym stuleciu kolonializm polegał na najechaniu na słabsze państwo, narzuceniu swojej władzy i eksploatacji bogactw naturalnych. Dziś taka forma uzależniania państw od państw sprawdza się jeszcze wobec najbiedniejszych krajów Afryki i Azji. W dostatniej, opływającej w surowce naturalne Europie, kolonializm

polega obecnie na bezwzględnym zdobywaniu rynków zbytu. Po co eksploatować złoża naturalne, skoro można doprowadzić do tego, że podbite kraje same zrezygnują z rozwoju przemysłu i rolnictwa. Wystarczy tylko zalać je tanimi i tandetnymi towarami oraz utrzymywać taki minimalny poziom gospodarczy, który pozwoli na kupowanie towarów z importu. I nic ponad to.

Polska nie zdołała się uchronić przed takim nowoczesnym neokolonializmem. Agresorów gospodarczych wspierały bowiem wszystkie kolejne rządy - czy to prawicowe, czy lewicowe. Przewodził im - niezależnie od tego, czy był w rządzie, czy w opozycji -Leszek Balcerowicz. W czasie wojny, a była i ciągle jest to wojna, na określenie takich ludzi istnieje tylko jedno słowo: zdrajca polityczny! A kara dla zdrajców też jest tylko jedna. Usunąć na śmietnik historii.

Mając jeden cel - uzależnienie gospodarcze Polski - kolonizatorzy posługują się sprawdzoną metodologią: najpierw przejmują banki, potem niszczą miejscowy przemysł, by na jego miejscu zbudować własny, w którym w charakterze siły roboczej znajdują zatrudnienie miejscowi robotnicy. Ostatnim elementem jest pogrzebanie rolnictwa. I właśnie o tym elemencie musimy mówić w kontekście wstąpienia Polski do Unii Europejskiej.

Przez 12 lat kraje Zachodniej Europy dość już zarobiły na Polsce, żeby teraz łaskawie przyjąć nas do swego grona. Jesteśmy wystarczająco wyeksploatowani, słabi, gotowi upaść bez ich pomocy. Zresztą co to za pomoc? Gdyby Zachód chciał uczciwie zwrócić Polsce to, co na niej zarobił, musiałoby to trwać przynajmniej 100 lat. A przecież wciąż stanowimy jeden z atrakcyjniejszych rynków zbytu, który po wejściu do Unii stanie się jeszcze bardziej atrakcyjny. Do kompletu uzależnienia brakuje tylko zrujnowania rolnictwa. Ale i na to Wspólnota znalazła sposób, uznając, że to, co do końca nie udało się przed akcesją, uda się po akcesji, czyli po roku 2003.

W Gazecie Wyborczej ukazał się niedawno artykuł pt.… „Jak Jan Kalinowski zarobi na Unii… „. To dopiero manipulacja! Popierając -jakżeby inaczej! - akces Polski do Unii Europejskiej, autorzy uznają 25-procentowe tzw. dopłaty bezpośrednie (do produkcji rolnej) za wystarczające. Ze skrupulatnością księgowego obliczają, że umowny właściciel 8-hektarowego gospodarstwa w ciągu pierwszego roku po wstąpieniu Polski do Wspólnoty zarobi o 6 tysięcy zł więcej niż obecnie. Nieźle brzmi, prawda? Każdy polski rolnik wolałby mieć 6 tysięcy, niż ich nie mieć.

Obrzydliwa manipulacja Gazety polega na tym, że wzięto pod uwagę dopłaty (zresztą z tych 6 tysięcy zł dopłaty bezpośrednie to zaledwie 1230 zł rocznie), a nie wzięto cen produktów rolnych. A właśnie w cenach tkwi sedno.

Jeżeli wstąpimy do Unii, to ceny naszych produktów rolnych wzrosną średnio o około 10%, a ceny środków do produkcji rolnej wzrosną o około 40%. Tego nikt nie mówi, a to oznacza, że po wstąpieniu do Unii dochody polskich rolników spadną w stosunku do obecnego i tak niskiego poziomu.

Trzeba ludziom uczciwie powiedzieć, że w Unii ceny produktów rolnych są zaniżone w stosunku do kosztów produkcji, a wynikające stąd różnice dochodów władze wyrównują rolnikom poprzez dopłaty bezpośrednie. Jeżeli porównamy dochody gospodarstwa rodzinnego w Polsce i w UE w przeliczeniu na l ha bez dotacji, to są one podobne i w Polsce wynoszą około 285 euro a w UE - około 281 euro (wg poziomu cen i dochodów z lat 1995-1996). Natomiast jeśli uwzględnimy dotacje, to w Polsce dochody na l ha wzrosną do około 288 ruro, a w UE - 542 euro. To właśnie o tę różnicę pomiędzy 281 euro a 542 euro, wynoszącą w przeliczeniu na l ha około 261 euro dopłat bezpośrednich, toczą się negocjacje i trwa burza.

Podpowiadacze z Gazety Wyborczej dokładnie wiedzą, że jak np. Jan Kalinowski czy Jan Kowalski wstąpiłby do Unii, to jego dochody spadną z 288 euro do 119 euro na l ha i dopiero dotacje wyrównawcze w wysokości 169 euro na l ha, a więc co najmniej 65,5% tego, co otrzymują rolnicy unijni, wyrównałoby dochody Jana Kalinowskiego sprzed integracji.

Dlatego mądry Jan Kowalski słusznie nie wierzy euroentuzjastom Gazety Wyborczej, Sławomirowi Wiatrowi i Jarosławowi Kalinowskiemu, po prostu na dotychczasowych warunkach nie chce do Unii.

A kiedy Jan Kowalski mógłby chcieć do Unii? Wówczas jeżeli dopłaty wyrównawcze wyniosą w dniu integracji 100%.

Chcę podkreślić, że pełne dopłaty w dniu integracji nie oznaczają takich samych warunków dla polskich i unijnych rolników. Nawet jeżeli polscy rolnicy dostaliby 100% dopłat w dniu integracji, to ich dochody w przeliczeniu na l ha wyniosą około 377 euro i tak będą o około 30% niższe niż ich kolegów w Unii Europejskiej, ale to jest już skutek innej struktury produkcji i innej struktury kosztów.

Przedstawione wyjaśnienia opisują sam mechanizm działania dotacji wyrównawczych, ale jeszcze nie odzwierciedlają praktyki. Najlepiej można to wyjaśnić na przykładzie pary butów, które wytwarza szewc w Warszawie i Brukseli. Załóżmy, że obaj szyją dobre buty, o podobnym fasonie, a ich koszty na jedną parę wynoszą np. 100 euro, z tym, że unijny szewc dostaje dotację wyrównawczą w wysokości 50 euro do jednej pary butów. No, to który szewc sprzeda swoje buty, jeżeli będzie jeden kupujący? Oczywiście ten, który może obniżyć cenę o równowartości dotacji. A co może zrobić polski szewc? Wrócić do domu i dać dzieciom na obiad nie sprzedane buty. Ten praktyczny aspekt nierównej konkurencji, wynikający z różnicy w dopłatach wyrównawczych, jest najgroźniejszy, ponieważ działa powoli, ale bezwzględnie na korzyść Zachodu.

Tak jest obecnie w handlu Polski z UE. Niby mamy partnerskie umowy handlowe, niby mamy przywileje wynikające z Umowy Stowarzyszeniowej, a z roku na rok narasta deficyt w handlu z UE.

Mędrcy z Gazety Wyborczej nie wyjaśniają też polskim rolnikom i szerzej polskiemu społeczeństwu, że trwa ostra walka na światowym rynku rolnym, głównie pomiędzy UE a USA i innymi krajami obu Ameryk.

Kolejna runda Światowej Organizacji Handlu prawdopodobnie zmusi UE do stopniowego odchodzenia od wysokich dotacji do rolnictwa. Jeżeli w 2004 roku zapadną decyzje o stopniowym zmniejszeniu dotacji do rolnictwa począwszy od 2006 roku, to taki kalendarz pasuje jak ulał do propozycji UE, aby dopłaty bezpośrednie dla Polski wprowadzać stopniowo przez 10 lat. Unijni i Polscy negocjatorzy dobrze wiedzą o tych planach i zdają sobie sprawę, że w wariancie stopniowego wprowadzania opłat, polscy rolnicy nigdy ich w dotychczasowej wysokości i na dotychczasowych zasadach nie otrzymają.

Jak wspomniałem na początku, skoro już mamy wchodzić do Wspólnoty Europejskiej, to przynajmniej kraczmy jak tamtejsze wrony. W Unii panuje system dopłat - dobrze, przyjmujemy, ale na takich samych prawach. Miejmy równy punkt startu! Nie po to bynajmniej, żeby nasi rolnicy doznali gwałtownej poprawy standardu życia - jak sugerują niektórzy polscy publicyści entuzjastycznie nastawieni do Unii, ale mający kłopoty z rachunkami. Polskie rolnictwo potrzebuje równego traktowania po to, żeby przetrwać! Nierówność w dopłatach spowoduje - nie waham się użyć tego słowa - eksterminacje polskiego rolnictwa.

A gdy tak się stanie, to kolonialna Unia Europejska zatrze tylko ręce, bo niszcząc nasze rolnictwo, urzeczywistni ostatni element swego planu. Owszem, przyzna dodatkowe środki na pomoc społeczną, na walkę z głodem, na zwalczanie bezdomności. Unia da jałmużnę, bo przecież nie może być tak, że we Wspólnocie istnieje kraj Trzeciego Świata. Unia nas nakarmi, może nawet ubierze, ale wcześniej uczyni nas żebrakami.

Samoobrona nie tylko się na to nie godzi, ale wręcz będzie robić wszystko, posłuży się każdą metodą, żeby do tego nie dopuścić. Obiecuję to wam, przyrzekam, przysięgam na wszystko, co najcenniejsze. Dopóki Samoobrona będzie miała jakikolwiek wpływ na decyzję o wstępowaniu Polski do Unii, na określenie warunków tego wstępowania, nie pozwoli ani jednego chłopa uczynić żebrakiem. A nawet jeśli Samoobrona utraci taki wpływ, to znajdzie sposób, żeby wyrwać polskich rolników całą Polskę - z jarzma nowoczesnego kolonializmu.

Na dotychczasowe propozycje Unii Europejskiej nie można patrzeć przez pryzmat tego, ile chcą nam dopłacać, lecz tego, ile chcą nam zabrać. Jest źle, a będzie gorzej niż źle. Będzie katastrofa. Taka jest prawda o dotychczasowych propozycjach Unii. Panie Prezydencie Kwaśniewski, ten zloty róg, który polski rolnik ma dostać od Wspólnoty Europejskiej jest zwyczajną zardzewiałą trąbą. Ktoś chce nas w tę trąbę zrobić! Brońmy się!

Lepper i Samoobrona zostali zrodzeni z pokładów polskiego piekła: biedy, bezrobocia i niesprawiedliwości społecznej. Z protestu przeciwko rozkradaniu Polski.

Drogi Czytelniku!

- Samoobrona powstała, gdy w Polsce zaczęło się rodzić zjawisko bezrobocia.

- Samoobrona od początku transformacji przestrzegała konsekwentnie przed skutkami liberalnej polityki gospodarczej.

- Samoobrona broniła i będzie bronić interesów najbiedniejszych, spychanych poza margines godnego życia.

- Samoobrona chce bronić również tych, którzy mogą niebawem poszerzyć ten margines.

Przyłączają się do naszej walki setki tysięcy ludzi. W naszym kraju musi rządzić lud i przedstawiciele jego większości. W tym kraju musi być szansa dostatniego życia. Przepędzimy z elit władzy oszustów i graczy politycznych.

Balcerowicz musi odejść!!!