Dunn Carola Kryminalne przypadki Daisy D 03 Oklaski zbierze morderca

Carola Dunn KRYMINALNE PRZYPADKI DAISY D. TOM 3

Oklaski zbierze morderca

Keithowi - za wygładzenie nierówności i redaktorski zmysł

ROZDZIAŁ PIERWSZY Daisy wyciągnęła właśnie rękę, by ponownie zastukać mosiężną kołatką, gdy ciemnozielone drzwi się otworzyły i ukazała się w nich kobieta po trzydziestce, ubrana w znoszoną, brązową sukienkę w drobny wzorek. - Och, to ty, Daisy. Proszę, wchodź - powiedziała Muriel Westlea z przepraszającym uśmiechem, który pojawił się na drobnej, wiecznie zmartwionej twarzy. - Przepraszam, że musiałaś czekać, ale nasza pokojówka ma dzisiaj wychodne. Nawet nie masz płaszcza? - Mieszkam przecież dwa kroki stąd, a dzień jest naprawdę piękny. Niedługo zaczną kwitnąć żonkile. Uwielbiam wiosnę! Daisy weszła do środka. Słońce wpadające przez wiktoriańskie witrażowe szybki w drzwiach rzucało zielone i fioletowe plamki na białe ściany i wypolerowaną podłogę. Na stoliku w holu stał wazon pełen purpurowych szklarniowych róż. - To od jednego z adoratorów Betsy. To znaczy Bettiny powiedziała Muriel, podążając za wzrokiem Daisy. - Nigdy nie pachną tak jak prawdziwe. - To prawda - zgodziła się Daisy - ale są cudne. Twoja siostra naprawdę nazywa się Elizabeth, prawda? - Tak, ale w dzieciństwie zawsze nazywaliśmy ją Betsy i nie mogę się od tego odzwyczaić. - Dobrze to rozumiem. Ja też całe wieki nie mogłam przestać zwracać się do Lucy jej szkolnym przezwiskiem, którego nienawidzi tak bardzo, że nawet ci go nie powtórzę powiedziała Daisy, wyciągając pusty słoik po dżemie. Przyszłam niestety pożebrać. Zaczęłam robić dla Lucy urodzinowe ciasto i za późno się zorientowałam, że nie starczy mi mąki. Myślisz, że twoja kucharka mogłaby nasypać mi ze ćwierć funta?

- Oczywiście. Zejdźmy do kuchni. Muriel Westlea poprowadziła Daisy w stronę służbowych schodów w końcu holu. Z głębin domu doszły do ich uszu dźwięki pianina i kobiecy głos. - Kiedy są urodziny Lucy? - Jutro. Robię biszkopt, bo jest lekki, a ona strasznie dba o figurę. Chciałabym mieć jej siłę woli - westchnęła ze smutkiem Daisy. - Ja nigdy nie osiągnę sylwetki bez biustu i pupy. - Taka figura i tak by ci nie pasowała - pocieszyła ją Muriel. - A poza tym już niedługo moda się zmieni. Otworzyła drzwi obite zielonym suknem i wtedy muzyka stała się głośniejsza. Carmen ostrzegała swojego kochanka: „Si je t'aime, prends garde a toi!" - Twoja siostra ma piękny głos. - To nie Betsy, tylko Olivia Blaise, jedna z uczennic Rogera - odpowiedziała Muriel. - Blaise? Brzmi znajomo. To chyba ona była u Lucy w sprawie swojego portretu - powiedziała Daisy, gdy weszły na schody. - Pan Abernathy zarekomendował ją już kilku swoim uczennicom. To bardzo miłe z jego strony. Być otoczoną przez muzykę to musi być cudowne - dodała, gdy pianino zaczęło wstęp do kolejnej arii Carmen. - Gdyby tylko można było mieć muzykę bez temperamentu artysty! - westchnęła Muriel. - „Kocham cię, więc uważaj", a raczej „Jeśli mnie kochasz, uważaj" bardzo dobrze je wszystkie opisuje. Solistki, oczywiście. Skromne chórzystki, takie jak ja, pokornie pozostają w cieniu. Daisy umierała z ciekawości, czy miała rację, podejrzewając, że Bettina była obdarzona właśnie takim artystycznym temperamentem. To, że w tej chwili weszły do kuchni, uchroniło Daisy przed okazaniem nietaktownej ciekawości. Kucharka wypełniła słoik Daisy mąką i, kiedy

Daisy przyznała się, że nigdy wcześniej nie piekła biszkoptu, dała jej kilka wskazówek, po czym zapytała, czy panna Westlea życzy sobie herbaty. - Zostaniesz na herbacie, Daisy? - zapytała Muriel z nadzieją. - Z przyjemnością bym została, ale załączyłam już piekarnik i wbiłam jajka do miski. Chyba lepiej będę już wracać. - Chyba tak. Zawiedziona Muriel odprowadziła Daisy do holu. Tym razem muzyka dobiegała z drugiej strony drzwi, z pokoju znajdującego się na przedzie domu. Judex ergo cum sedebit, Quidquid latet apparebit: Nil inultum remanebit! Chociaż Daisy nie rozumiała tych słów, pomyślała, że głęboki głos brzmiał niezwykle złośliwie. - To jest właśnie Betsy - odezwała się Muriel. - Requiem Verdiego. Część o Sądzie Ostatecznym, kiedy to „nic nie pozostanie niepomszczone". Betsy zaśpiewa to w Albert Hall. Do tej pory występowała w prowincjonalnych operach, więc teraz będą ją mogli usłyszeć ludzie, którzy się liczą. - Mam nadzieję, że wszystko się uda - powiedziała Daisy bardziej przez grzeczność niż z przekonania. Bettinę Westlea, alias panią Rogerową Abemathy, Daisy spotkała tylko kilka razy, ale nieszczególnie za nią przepadała. Właściwie to zaliczyła ją do grupy nudziarzy. - Betsy ma piękny głos - powiedziała lojalnie Muriel. - I sama też jest piękna, idealna do roli operowej diwy. Chodzi tylko o to, żeby usłyszeli ją właściwi ludzie. O, myślisz, że mogłabym podarować Lucy dwa bilety na koncert jako prezent urodzinowy? Betsy ma do rozdania kilka biletów. Przyszła niedziela, popołudniowy koncert. Moment triumfu Bettiny nastąpi dokładnie osiemnastego marca tysiąc

dziewięćset dwudziestego trzeciego roku, o trzeciej po południu. - Nie wiem, jak Lucy, ale ja bardzo chciałabym pójść. - A więc tobie dam bilety. - Uśmiech sprawił, że Muriel wydała się o wiele młodsza i niemal ładna. - Są w salonie muzycznym, później ci je przyniosę. - Świetnie! Ty też będziesz śpiewać? - Tak. Nasz chór nazywa się ProMusica, a Roger jest naszym dyrygentem. Muriel sięgała właśnie do klamki, by wypuścić Daisy, gdy ktoś zapukał kołatką do drzwi. Na progu stał wysoki, smukły i całkiem przystojny młody dżentelmen. Jego jasnoszary garnitur skrojony był według najnowszej mody, ale czupryna brązowych i niemodnie długich włosów sięgała kołnierzyka, gdzie krawat został zastąpiony fularem. Koszula i chusteczka w butonierce miały liliowy kolor. Było jasne, że młodzieniec pretendował do miejsca pośród bohemy Chelsea. Daisy go nie znała, ale samochód stojący przy Mulberry Place, kasztanowy leyland eight z charakterystyczną długą, kwadratową maską, wydawał jej się znajomy. - Dzień dobry - powiedział mężczyzna, uchylając kapelusza. - Przyszedłem po pannę Blaise. - Niech pan wejdzie i zaczeka. - Muriel miała bezbarwny głos i nieruchomą twarz. - Panna Blaise za chwilę powinna być już gotowa. Daisy, czy znasz pana Cochrana? Będzie dyrygował przy Verdim. Nasza sąsiadka, panna Dalrymple. Dyrygent skłonił się lekko i z zakłopotaniem spojrzał na słoik z mąką. - Mieszka pani obok? - zapytał. - Musi być pani tą fotografką, którą Abernathy polecił mi do zdjęć do moich reklam. - To moja przyjaciółka, panna Fotheringay. Jest w tym wyśmienita.

- Chciałem ją zaangażować, ale moja żona wybrała faceta z West Endu. Jest jego stałą klientką. Daisy przytaknęła. W tym momencie otworzyły się drzwi do salonu. - Muriel, na litość boską, jak mam ćwiczyć przy takim hałasie? - Bettina była rozdrażniona. - Kto to... Och, to ty, Ericu - uśmiechnęła się jak kot, który bawi się żywą myszą. - Przyszedłeś do naszej drogiej Olivii? Jestem pewna, że ucieszy się na twój widok. Pan Cochran odpowiedział słabym, niemal nieszczęsnym uśmiechem. Wydawał się zupełnie nieporuszony złotymi lokami okalającymi twarz o idealnym kształcie i dużymi błękitnymi oczami o umiejętnie przyciemnionych długich rzęsach. Błękitna sukienka, podkreślająca kolor oczu Bettiny, była przewiązana paskiem na wysokości ud, a jej haftowany rąbek muskał kostki, wedle ostatniej mody. Kolor sukni pasował do błękitnych oczu Bettiny, a fason podkreślał jej zgrabną sylwetkę. Przy niej biedna Muriel wyglądała nędznie, mizernie i staro. - Witaj, Bettino - powiedział nieprzekonująco dyrygent. Zdaje się, że wytrwale pracujesz nad Requiem?. Śpiewaczka obdarzyła go pogardliwym spojrzeniem. Daisy nie wiedziała, czy ma biec do domu, czy przyjrzeć się temu, co działo się między Erikiem Cochranem, Bettiną Westlea Abernathy i Olivią Blaise. Jej obowiązkiem jako pisarki było zaspokojenie ciekawości dotyczącej relacji międzyludzkich, a przynajmniej była to dobra wymówka. Ale z drugiej strony, jeśli na tak długo zostawi załączony piecyk, rachunek za gaz będzie ogromny. Już miała pożegnać się z Muriel, gdy uwagę wszystkich zwróciły kroki na schodach. Olivia Blaise była uosobieniem elegancji. Gdy podeszła bliżej, Daisy zauważyła, że jej bladożółty płaszcz był zbyt krótki jak

na obowiązującą modę i uszyty z taniego dżerseju. Mimo to bez wątpienia Olivia Blaise wyglądała szykownie. Daisy pomyślała z zazdrością, że wrażenie takie wywoływały sposób, w jaki się poruszała, wdzięk i pełna powściąganej witalności gibkość. W łachmanach prawdopodobnie wyglądałaby równie zachwycająco. Jej gładkie, ciemne, obcięte na boba włosy i ostre rysy twarzy nadawały jej nieco elfiego wyglądu. Daisy przypomniała sobie, jak Lucy zachwycała się jej sylwetką i wróżyła jej wspaniałą karierę modelki, gdyby okazała się niezbyt utalentowaną śpiewaczką. Panna Blaise skrzywiła się na widok zgromadzonej w holu czwórki osób. - Olivio, pozwól, że cię podwiozę - wyrzucił z siebie pan Cochran, robiąc ku niej kilka kroków. - Dobrze, dobrze - odpowiedziała nieuprzejmie. - To chyba lepsze od jazdy autobusem. Z ciemności holu za nią wyłoniła się przysadzista postać Rogera Abernathy'ego. Był to łysiejący mężczyzna w średnim wieku i w grubych rogowych okularach. Na jego twarzy malował się ból, a usta miały sinawe zabarwienie. - Roger! - zawołała Muriel, pędząc w jego stronę. - Znów za prędko szedłeś po schodach. Usiądź. Muriel otoczyła go ramieniem i poprowadziła do stojącego przy stole krzesła. Olivia odwróciła się w ich stronę. - Jejku, to moja wina. Spieszyłam się, bo chciałam uniknąć... tego - powiedziała, wskazując na Cochrana i Bettinę. - Jak mogę pomóc, panno Westlea? - Nie ma przy sobie lekarstw - odpowiedziała Muriel, sprawdzając kieszenie jego płaszcza. - Gdyby była pani tak miła, panno Blaise, i przyniosła z garderoby buteleczkę z tabletkami i szklankę wody...

- To tylko moja wina - wymamrotał Abernathy, gdy Olivia minęła go ze współczującym spojrzeniem. - Za chwilę mi przejdzie. - Gdy zupełnie ci przejdzie - odezwała się rozdrażniona Bettina - będę potrzebowała twojej pomocy z Liber scriptus. - Oczywiście - podążył wzrokiem za swoją piękną żoną. Nawet pod jego ciężkimi okularami widać było, że ubóstwiał ją ponad wszystko. Bettina zniknęła w salonie, zatrzaskując za sobą drzwi. W chwilę potem rozległ się dźwięk pianina i piękny głęboki mezzosopran zaśpiewał: „Liber scriptus proferetur", lekko fałszując na piątym tonie. Olivia Blaise powróciła z lekarstwem. Cochran czekał niezręcznie na progu, widząc, że jego obecność nie jest pożądana. Daisy pomyślała, że już najwyższy czas, by ona także opuściła to miejsce. - Będę już szła, Muriel - powiedziała. - Dzięki! - Do zobaczenia, Daisy - odpowiedziała nieuważnie Muriel, zajęta tabletkami. Daisy popędziła do swojego ślicznego domu i zbiegła do ciasnej kuchni w suterenie. Zważywszy najpierw mąkę i cukier, jak radziła kucharka Muriel, zaczęła energicznie ubijać jajka. Godzinę później siedziała przy kuchennym stole, kończąc właśnie herbatkę ze sprzątaczką, panią Potter, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. - Więc żem wstała i mu mówię: „Po moim trupie" gosposia zakończyła swoją opowieść. Wypiła przesłodzoną herbatę do ostatniej kropli i podniosła się ciężko zza stołu. - Ja otworzę, panienko. Czas się wziąć za czyszczenie wanny. A niech panienka nie zagląda do piekarnika, bo biszkopt dla panny Lucy zrobi się płaski jak naleśnik przestrzegła, po czym wspięła się na schody.

Daisy patrzyła tęsknie na kuchenkę gazową. Przecież nic się nie stanie, jeśli otworzy drzwiczki tylko na milimetr. Ale kucharka Abernathych mówiła to samo. Ależ Lucy by jej dokuczała, gdyby ciasto nie wyszło po tym, jak Daisy zapewniała ją, że to najprostsze na świcie! - To panienka z domu obok - krzyknęła z góry pani Potter. - Nie wchodź, Daisy, ja zejdę do ciebie - zawołała Muriel, a na schodach dało się słyszeć jej lekkie kroki. - Przyniosłam ci bilety. - Dzięki, Muriel. Równa z ciebie babka. Przepraszam, że tak nagle uciekłam, ale czułam się tam niepotrzebna. Zostałabym, gdybym wiedziała, że potrzebna ci pomoc. - W porządku. Biedny Roger ma słabe serce, ale leki mu wystarczają. Powinien mieć je zawsze przy sobie, ale ciągle o nich zapomina. Betsy wie, że te ataki to nic groźnego - dodała jakby w obronie swojej siostry. - Cieszę się, że pan Abernathy nie jest poważnie chory powiedziała taktownie Daisy. Jej opinia o Bettinie została utwierdzona przez zajście, którego właśnie była świadkiem. - Ja też. Zawsze był dla mnie bardzo miły - policzki Muriel zaróżowiły się. - Przykro mi, że... to znaczy, to chyba musiało być dość niezręczne. - Mówisz o twojej siostrze, panu Cochranie i pannie Blaise? - Tak. Widzisz, panna Blaise spodziewała się, że otrzyma w Verdim partię mezzosopranu, a potem okazało się, że dostała ją Betsy. Obawiam się, że to zrodziło między nimi mnóstwo napięcia. Co najmniej napięcia, pomyślała Daisy. - Napijesz się herbaty? - zapytała, pragnąc usłyszeć resztę historii. - Ta w czajniczku jest już za mocna, ale z chęcią zrobię świeżą.

- Bardzo bym chciała - powiedziała Muriel z żalem - ale muszę wracać. Gdy nie ma Beryl, to ja muszę otwierać drzwi. Nie musisz mnie odprowadzać. Nie chcę odrywać cię od twojego ciasta. Mmm, pachnie cudownie. - O Boże! Zapomniałam sprawdzić czas! - Daisy gorączkowo spojrzała na zegar. - Uff, jeszcze pięć minut i będę mogła zajrzeć. Jeśli uda się choć w połowie, musisz przyjść spróbować. - Bardzo chętnie. O czwartej? Betsy nie będzie przez całe popołudnie. - A więc do zobaczenia o czwartej - zgodziła się Daisy, powstrzymując się od dodania, że chodziło jej raczej o godziny przedpołudniowe. Ale to by tylko zmartwiło Muriel. Nawet jeśli pozwalała siostrze się ignorować, to Daisy nic do tego.

ROZDZIAŁ DRUGI Biszkopt wyglądał całkiem zjadliwie, co - jak na pierwszy raz - Daisy zupełnie usatysfakcjonowało. Czarną otoczkę przy spodzie można było łatwo zeskrobać, a obniżenie z wierzchu wypełnić dżemem. Daisy zostawiła ciasto do ostygnięcia i wziąwszy bilety na Requiem, poszła do studia fotograficznego Lucy, które znajdowało się w ogrodzie z tyłu domu. Zaledwie ostatniej nocy zakwitła forsycja, a jej żółte kwiaty odbijały się od czerwieni ceglanych ścian dawnych stajni. Daisy pomyślała, że przydałoby się, by jakiś pomysłowy wynalazca wymyślił prosty sposób na kolorową fotografię. Niewielka pracownia była jak zwykle zapełniona aparatami, statywami, dekoracjami i rekwizytami. Na stojącym w rogu biurku piętrzyły się stosy fotografii, zapłaconych i niezapłaconych rachunków, pod którymi z pewnością krył się terminarz. Lucy wspominała, że chciałaby tu zamontować telefon; służyłby on zapewne jako wieszak dla czarnej płachty zakładanej na głowę przy robieniu portretów. Daisy od lat zastanawiała się, jak ktoś, kto spod owej płachty wynurzał się zawsze w nieskazitelnej fryzurze, mógł znieść taki bałagan. - Lucy? - Jestem w ciemni, kochana. Już wychodzę. - W porządku - powiedziała Daisy, siadając przy biurku i próbując trochę ogarnąć panujący na nim chaos. Pomagała Lucy, gdy było wyjątkowo dużo zleceń, więc miała rozeznanie co i jak. Wśród stert papierów znalazła zdjęcie Bettiny i jej męża. Kobieta siedziała, a stojący za nią Roger Abernathy spoglądał na nią z tak głupkowatym i pełnym uwielbienia uśmiechem, że Daisy prychnęła z odrazą. Można dostać mdłości! Niektórzy mężczyźni po prostu nie mogli oprzeć się złotym lokom, choć w tym przypadku być może chodziło o złoty głos. Wcisnęła fotografię na sam dół stosu. Zanim nadeszła Lucy, wszystkie papiery były już równiutko

ułożone. Lucy zdjęła biały płaszcz, który zakładała do pracy w ciemni, i przeczesała krótkie, ścięte na boba, ciemne włosy. Wysokiej i eleganckiej dziewczyny na pewno nikt nie przyłapałby w długiej do pół łydki sukience z zeszłego roku, choć jej budżet był tak samo skromny jak i Daisy. Lucy sama szyła sobie ubrania, a na dodatki i materiały wydawała tyle co Daisy na książki i płyty gramofonowe. Najlepszy kapelusz Daisy, kupiony na wyprzedaży u Selfridge'a, zawsze przyprawiał ją o dreszcz. - Anioł z ciebie! - wykrzyknęła Lucy, widząc uporządkowane biurko. - Naprawdę nie musiałaś... - Nie mogłam patrzeć na ten bałagan. - A więc rozumiesz teraz, co czuję, patrząc na twoje włosy. Najlepszy prezent urodzinowy, jaki możesz mi zrobić, to obciąć się na boba. - Pomyślę o tym. - Daj spokój, Daisy, zwlekasz z tym od miesięcy. - Dobrze, zrobię to - westchnęła Daisy. - Jutro rano. Zaprosiłam Muriel na herbatę. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko? - Muriel? Ach, tę biedną głuptaskę z sąsiedniego domu? Ale dlaczego akurat ją? - Musiałam pożyczyć trochę mąki na ciasto, a potem wręczyła mi dwa bilety na koncert. To ma być twój urodzinowy prezent. - Koncert! - jęknęła Lucy. - Mam nadzieję, że nie powiedziałaś, że będę zachwycona? - Nie. Powiedziałam, że nie wiem jak ty, ale ja będę zachwycona, więc podarowała je mnie. Niepotrzebnie się boisz, że zechcę cię wziąć ze sobą. - Zaproś lepiej Phillipa. - Phillipa! Poszedłby ze mną tylko po to, żebym nie była tam sama. Byłby tak samo piekielnie znudzony jak ty. Nie ma

nic gorszego, niż iść na koncert z kimś, kto się na nim nudzi. W takim przypadku po prostu nie można się dobrze bawić. Nie. Zamierzam zaprosić Aleca Fletchera. - Och, Daisy! Tylko nie tego twojego mdławego policjanta! Znudzi się tak jak Phillip, ale nie będzie na tyle dobrze wychowany, by to ukryć. - Nawet go nie znasz. Nigdy go nie widziałaś. Alec jest prawdziwym dżentelmenem. Co więcej, lubi dobrą muzykę. Zaprosił mnie na koncert do Queens Hall, ale to było w zeszłym tygodniu. Byłam wtedy w Suffolk, zbierając materiał na trzeci artykuł dla „Town and Country". - Ale policjant? Naprawdę zbyt nisko mierzysz. Nawet jeśli jest inspektorem śledczym. Policjant po prostu nie jest wcale... No, wcale. A Phillip wprost umiera z pragnienia poślubienia ciebie! - Nie umiera, tylko czuje się zobowiązany zaopiekować się mną ze względu na przyjaźń z Gervaise'em - ucięła Daisy. Jej brat, najlepszy kumpel Phillipa Petriego, zginął na Wielkiej Wojnie, a takie kłótnie z Lucy za każdym razem jej o tym przypominały. - Po prostu sama uważasz, że pochodzenie Binkiego jest wystarczającym powodem, by się nim interesować, chociaż to kompletny matoł... - Phillip nie jest najbłyskotliwszym człowiekiem na świecie - odpowiedziała Lucy. - Więc dlaczego mnie namawiasz? - Nie namawiam cię na Phillipa - westchnęła Lucy - tylko próbuję zniechęcić cię do tego detektywa. Lady Dalrymple dostałaby zawału, gdyby wiedziała, że umawiasz się ze zwykłym policjantem. - Mama dostaje zawału za każdym razem, gdy podejmuję jakąś decyzję. Musi mieć coś, czego mogłaby się czepić. To ją trzyma przy życiu.

- To prawda - zgodziła się ponuro Lucy. - Dam ci spokój, przynajmniej na jakiś czas. Zaraz ma przyjść ktoś na portret. Jak już odkopałaś mój terminarz, to mogłabyś mi powiedzieć, czy jest umówiony na piętnaście po, czy na wpół? - Piętnaście po. Już sobie idę. I nie rozpaczaj, kochana. Pamiętaj, że Alec jest wdowcem, który mieszka z matką i córką, a one mogą znienawidzić mnie przy pierwszym spotkaniu. - Nikt cię nie znienawidzi przy pierwszym spotkaniu, moja droga. Bardziej prawdopodobne, że już na progu zaleją cię opowieściami o swoich kłopotach. Śmiejąc się, Daisy wróciła do domu. To prawda, że ludzie zwykli byli się jej zwierzać, a ona nie wiedziała nawet dlaczego. Alec, który dwa razy wyjawił jej więcej szczegółów śledztwa, niż on sam i jego przełożeni uważali za stosowne, robił wyrzuty jej szczeremu błękitnemu spojrzeniu. Mówiła, że jej spojrzenie nie jest ani bardziej szczere, ani mniej chytre od spojrzenia innych ludzi, a poza tym powodowało, że robiła wrażenie półgłówka. Niemniej jednak ludzie opowiadali jej o różnych rzeczach i cokolwiek by Alec mówił, pomogła mu rozwiązać obie sprawy. Nie mogła się doczekać, kiedy do niego zadzwoni z zaproszeniem na koncert. Nie chciała, a raczej nie miała śmiałości przeszkadzać mu w pracy w Scotland Yardzie. Zdenerwowany inspektor budził w niej grozę. Naprawdę szkoda, że ona i Lucy nie mogły sobie pozwolić na założenie w domu telefonu. Tego samego wieczoru, po kolacji składającej się z tosta z serem, Daisy wyskoczyła do najbliższej budki telefonicznej i zamówiła domowy numer Aleca. Odpowiedział jej młody, dziewczęcy głos, skrupulatnie powtarzając numer. - Tu Daisy Dalrymple. Czy mogłabym rozmawiać z panem Fletcherem?

- Babciu, to panna Dalrymple! - głos dziewczyny był przytłumiony, jakby odwróciła się na chwilę od słuchawki. No wiesz, przyjaciółka taty. Nie wiem, jak powinnam się do niej zwracać. „Szanowna pani" czy co? A więc Alec opowiadał w domu o Daisy. Belinda przynajmniej nie rzuciła słuchawką na dźwięk jej imienia. - Panno Dalrymple - głos dziewczyny był przejęty. - Tu Belinda Fletcher. Tata... Mój ojciec właśnie wrócił do domu i poszedł na górę. Jeśli zechce pani poczekać sekundkę, to pójdę go zawołać. Daisy popatrzyła na leżące na półeczce monety, które miały starczyć na sześć minut rozmowy. - Czy nie mógłby do mnie oddzwonić? Jestem w budce telefonicznej. Jeśli ma pani pod ręką ołówek, podyktuję numer. - Zawsze mamy ołówek i notes obok telefonu na wypadek, gdyby przyszła jakaś ważna wiadomość ze Scotland Yardu - powiedziała z dumą Belinda. - Tata mówi, że jestem dobra w zapisywaniu wiadomości. - Gratuluję. - Daisy podyktowała numer. - Dziękuję, panno Fletcher. Cieszę się, że mogłam panią poznać, nawet przez telefon. - Ja też. To znaczy strasznie chciałabym panią spotkać. Już idę powiedzieć tacie. Odłożyła słuchawkę, a Daisy zastanawiała się, czy taki entuzjazm nie był gorszy od otwartej wrogości. Jak uda się jej sprostać wyobrażeniom Belindy o swoich zaletach, które dziewczyna już wbiła sobie do głowy? Na szczęście nikt nie potrzebował skorzystać z budki, zanim rozległ się dźwięk dzwonka. Właściwie to Alec oddzwonił bardzo szybko. - Daisy! Tylko nie mów, że znalazłaś kolejne ciało? - Nie, na szczęście nie. Jeśli tak będzie, to zadzwonię do Scotland Yardu.

- Mam nadzieję, że to nie będzie potrzebne. Co u ciebie? Daisy ogarnął nagły niepokój. Wśród jej przyjaciół było zupełnie naturalne, że dziewczyna zaprasza mężczyznę na wydarzenie, na które podarowano jej darmowe bilety. Ale może zwyczaje klasy średniej były inne? A może Lucy miała rację i Daisy nie powinna zaprzyjaźniać się z Alekiem? Nie. Być może ją wyśmieje, ale na pewno nie pomyśli o niej w tych okropnych wiktoriańskich schematach, że jest impertynencka czy zuchwała. Przynajmniej nie bardziej impertynencka i zuchwała niż do tej pory, a wydawało się, że ją polubił. - Mam bilety do Albert Hall - powiedziała nieśmiało. - Na niedzielne popołudnie, na trzecią. Czy nie zechciałbyś pójść ze mną? - A co to? Zawody bokserskie? Daisy wydawało się, że widzi jego uśmiech. - Matoł z ciebie. To koncert. Requiem Verdiego. Moja sąsiadka śpiewa solową partię mezzosopranu. - Bardzo chciałbym, Daisy, i zrobię wszystko, by tam być. Ale chociaż teraz jest spokojnie, to wiesz, że nie mogę obiecać na sto procent. - Wiem, możesz dostać informację o morderstwie w Northumbrii. Zachowam dla ciebie bilet. Jeśli nie będziesz mógł przyjść, zawsze mogę poprosić Phillipa, żeby mi towarzyszył. - Przyjdę - powiedział Alec zdecydowanie. Nadal nie był pewny, czy Phillip jest tylko przyjacielem z dzieciństwa. - Za wszelką cenę. - Co za niestosowne powiedzenia jak na policjanta zażartowała Daisy. - Phillip będzie bardzo zadowolony, jeśli nie będzie musiał ze mną iść. Zanudziłby się na śmierć. - Nie chciałbym być odpowiedzialny za jego cierpienia. Zechcesz pójść ze mną potem na kolację?

- Zechcę, ale pod warunkiem że nie wyjedziesz do Northumbrii, zanim podadzą zupę. - Obiecuję. Nawet jeśli każą mi jechać na koniec świata, nie zdezerteruję przed deserem. Przyjadę po ciebie o drugiej. - Świetnie. Daisy chętnie by jeszcze sobie pogadała, ale skoro on właśnie wrócił z pracy, to pewnie był zmęczony i głodny. Skomplementowała więc telefoniczne umiejętności jego córki i pożegnała się. W niedzielę, punktualnie o drugiej, przed dom zajechał żółty austin seven Aleca. Rozłożony dach chronił przed lodowatą ulewą. Daisy zobaczyła go przez okno salonu, gdzie siedziała, udając, że czyta „The Observer". Pobiegła do holu i wcisnęła na głowę szmaragdowy kloszowy kapelusik, naciągając go prawie na nos. Potem, już bardziej swobodnie, zarzuciła zielony tweedowy płaszcz. Zadzwonił dzwonek do drzwi. Na progu stał Alec i uśmiechał się do niej spod ogromnego, czarnego i ociekającego wodą parasola. - Już gotowa do wyjścia? - zapytał ze zdumieniem, unosząc swoje ciemne, imponujące brwi. - Nie musimy się śpieszyć, jest jeszcze mnóstwo czasu. - Tak. Nie - zmieszała się Daisy. Miała nadzieję, że Alec nie pomyśli, że chciała uniknąć przedstawienia go Lucy, której i tak nie było w domu. - Wejdź, proszę, muszę jeszcze poszukać rękawiczek. Mam wziąć parasolkę? - Pod moją zmieścimy się oboje. I nie ma wiatru, więc nie musisz naciągać kapelusza tak nisko. Prawie nie widzę twojej twarzy. Chyba że to najnowsza moda? - Nie. Rzeczywiście. Teraz, gdy był blisko, ona również nie widziała jego twarzy ani nic ponad krawatem Królewskiego Korpusu Lotniczego. Podsunęła kapelusz trochę wyżej.

- Och, Alec, obcięli mi prawie wszystkie włosy. Obiecałam Lucy, że zrobię sobie nową fryzurę, i teraz wydaje mi się, że są dziwne i rzadkie. I moje uszy są takie nagie. Nie wiem, co sobie pomyślisz... - Ja też nie, dopóki nie zobaczę. Ale fryzjer zostawił ci choć kilka włosów? Daisy dzielnie zdjęła kapelusz i zaprezentowała mu ułożone w przylegające do głowy fale włosy. - Hmm - zastanawiał się Alec, gładząc się po brodzie. W jego oczach czaił się uśmiech. - Zupełnie jak lady Caroline Lamb na portrecie Phillipsa. - Alec studiował historię, a jego specjalnością była epoka gregoriańska. - Ta, która uganiała się za Byronem? Czy ona w końcu nie oszalała? - zapytała podejrzliwie Daisy. - Owszem, ale przedtem napisała bardzo poczytną książkę. Powieść z kluczem. Właściwie to podobieństwo dotyczy tylko fryzury. Caro Lamb tak jak ty miała krótkie, miodowobrązowe włosy, ale, o ile dobrze pamiętam, jej oczy były brązowe, a nie niebieskie. Jeśli chodzi o jej wyniosłą samowolę, to ciebie dotyczy tylko ta ostatnia cecha. - Moja mama by się z tym zgodziła, ale ja nie jestem samowolna, tylko niezależna. - Na jedno wychodzi. Przynajmniej nikt nie określiłby cię mianem wyniosłej. I nie sądzę - Alec uśmiechnął się szeroko żeby Caro Lamb miała na nosie choć jednego piega. - A niech to! Widać je? - Daisy wyciągnęła puderniczkę i pobiegła do lustra, przyglądając się swojej okrągłej twarzy. Wcale nie. Jesteś podły! - powiedziała, ale na wszelki wypadek przypudrowała nos jeszcze raz. - Alec, nie powiedziałeś, czy ci się podoba. Alec podszedł do niej i spoglądając na jej lustrzane odbicie, położył ręce na jej ramionach.

- Wyglądasz absolutnie czarująco - powiedział miękko. Zirytowana Daisy zaczerwieniła się. To takie okropnie wiktoriańskie! - O, są moje rękawiczki. Były w kieszeni - powiedziała. Chodźmy. Kilka minut później przez strugi deszczu zobaczyli masywną rotundę Royal Albert Hall. Ogromna sala została zaprojektowana przez księcia Alberta jako chluba tej części Kensington poświęconej nauce i sztuce. Prace nad nią ukończono dziesięć lat po śmierci Alberta i już od pół wieku budowla ta służyła jako miejsce najróżniejszych politycznych i religijnych spotkań, koncertów i wydarzeń sportowych. Otaczały ją kolegia i muzea, a ulice wokoło zawsze były pełne ludzi i pojazdów. Dziś jednak, jako że było to wczesne niedzielne deszczowe popołudnie, Alec nie miał problemu ze znalezieniem miejsca parkingowego niedaleko głównego wejścia. W foyer kupił program, a bileter zaprowadził ich do odpowiedniego wejścia. Ich miejsca były idealne, ani za daleko, ani za blisko sceny i nieco ponad jej poziomem. Daisy nigdy nie mogła zrozumieć, dlaczego ludzie gotowi byli zapłacić więcej, byleby tylko znaleźć się w pierwszym rzędzie. Stamtąd widać było tylko dyrygenta, solistów i pierwsze rzędy skrzypiec i wiolonczeli i tyle też można było usłyszeć. Tym, którzy tam siadali, bardziej zależało na pokazaniu się w swoich futrach i kapeluszach niż na muzyce. Nie było to miejsce dla zielonego tweedowego płaszcza i przecenionego kapelusika. Za nimi i wokół nich, a nawet za sceną, kolejne kondygnacje foteli wznosiły się ku szklanej kopule, która teraz miała brudnoszary kolor. Daisy słyszała, że sala mogła pomieścić osiem tysięcy ludzi. W tej chwili przestronny gmach był jeszcze prawie pusty, ale przez niezliczone drzwi wchodziło coraz więcej osób.

- Dobrze, że w programie jest tłumaczenie - powiedział Alec. - Już dawno zapomniałem łacinę. Oboje pogrążyli się w lekturze tekstu Reqiuem. - Ojej, spójrz na to - wykrzyknęła Daisy. - „Confutatis maledictis: kiedy wszyscy przeklęci zostaną wypędzeni i skazani na wieczny ogień, wezwij mnie spośród błogosławionych". To o ludziach świętszych od papieża! - Dokładnie tak - zaśmiał się Alec. - Musisz spojrzeć na to jak na operę. Historia może i taka sobie, ale za to muzyka jest boska. Posłuchaj tego: „Dzień gniewu, dzień trwogi, dzień klęski i męki, ten wielki, nadzwyczajny dzień pełen rozpaczy". Jak w tych operach, w których na końcu scena usłana jest trupami. - Okropność. Wcale aż tak nie przepadam za operą. - Ani ja. Skończyli czytać program, gdy zaczęli pojawiać się członkowie orkiestry. Nieskładne nuty, akordy i urywki melodii urosły w dręczącą uszy kakofonię dźwięków. Nagle momentalnie zapadła cisza. Na scenę wszedł dyrygent i skłonił się bijącej brawo widowni. Pierwszy obój zagrał dźwięk A i wtedy na poważnie zaczęło się strojenie instrumentów. Daisy z zainteresowaniem patrzyła na pierwszego skrzypka. Yakov Levich był rosyjskim Żydem przebywającym na wygnaniu. Zaczynał właśnie wyrabiać sobie renomę jako solowy skrzypek, o czym przeczytała w entuzjastycznej recenzji jego recitalu w Wigmore Hall. Był wysoki i niewiarygodnie chudy. Miał czarne, kręcone, siwiejące na skroniach włosy i długą, poważną twarz o wystających kościach policzkowych i długim nosie. Gdy pojawił się chór, zapadła pełna napięcia cisza. Wśród chórzystów Daisy odnalazła Muriel i wskazała ją Alecowi. Twarz kobiety była bardziej zaróżowiona niż zwykle, a surowa czerń stroju nieoczekiwanie do niej

pasowała. Otworzyła nuty z pełnym radości oczekiwaniem. Najwyraźniej śpiewanie było jedną z niewielu przyjemności w jej życiu. Nadszedł Eric Cochran, we fraku i z batutą w dłoni. Tylko jego nieco zbyt długie włosy przypominały o jego sympatii dla cyganerii. Wprowadził solistów. Najpierw weszła Consuela de la Costa - sopran o ponętnej figurze, odzianej w szkarłatną aksamitną suknię ze wspaniałym głębokim dekoltem. - Bardziej odpowiednie do opery niż na mszę żałobną szepnął Alec. - Może uosabia którąś z pokus, która wiedzie potępionych do piekła? - odpowiedziała Daisy również szeptem. - Albo sam piec piekielny. Za panną de la Costą stała chłodna i piękna Bettina Westlea w błękitnej satynowej sukni o mniej wyzywającym dekolcie. Następnie pojawił się tenor, Gilbert Gower. Choć nigdy nie wszedł na sam szczyt, w operze angielskiej przystojny Walijczyk cieszył się niesłabnącym szacunkiem. Jako ostatni wszedł bas, kolejny uciekinier z rewolucji bolszewickiej, o niedźwiedziowatej, iście rosyjskiej aparycji i gęstej czarnej brodzie. W Anglii, jak dotąd, Dimitri Marchenko grywał tylko pomniejsze role, głównie oratoria. - Słyszałam go w Mesjaszu - powiedziała cicho Daisy. Nie uwierzysz, jak nisko potrafi śpiewać. „Dlaczego narody..." - zanuciła - tak zawzięcie ze sobą walczą?". Jak najbardziej na miejscu. Zaczęli klaskać, a dyrygent i soliści ukłonili się. Cochran uniósł batutę i opuścił ją z niewyobrażalną delikatnością. Po sali rozniosły się pierwsze ciche nuty Requiem. Muzyka owładnęła Daisy. Zapomniała o złowrogich słowach jakby przeczących wspaniałej muzyce, którą Verdi je zilustrował. Mimo chwilowej irytacji spóźnialskimi wchodzącymi do sali po Kyrie zachwycające okazało się Dies Irae. Mors stupebit

Marchenki, który osiągnął najniższe skale głosu, przeszył Daisy dreszczem. Głos Consueli de la Costy był tak żywy jak cała jej postać. Pan Abernathy widocznie pomógł Bettinie z Liber scriptus, bo zaśpiewała je z przejmującą siłą. Czysty tenor Gowera zafałszował odrobinę przy Quid sum miser, ale jego Ingemisco było tak piękne, że do oczu Daisy napłynęły łzy. Pierwsza część koncertu zakończyła się cichym „Amen" zamierającym powoli wśród wolnych akordów. Zanim rozległy się huczne brawa, przez długą chwilę zarówno Daisy, jak i reszta sali trwali jakby w transie. Soliści i dyrygent skłonili się i opuścili scenę. Chór również skierował się ku wyjściu. - Ręce mnie bolą od oklasków - powiedziała Daisy do Aleca, gdy przechodzili półokrągłym korytarzem na przerwę. - Było tego warte - odparł Alec z uśmiechem. - Jeszcze raz dziękuję, że mnie zaprosiłaś. Muszę napisać list do twojej przyjaciółki, panny Westlea. - Cieszę się, że udało ci się przyjść. - Daisy wcisnęła dłoń pod jego ramię, co było całkowicie usprawiedliwione w obliczu napierającego na nich ze wszystkich stron tłumu. Nadal chcesz wziąć mnie na kolację? - Oczywiście. Jestem nieosiągalny dla Scotland Yardu. - Wspaniale! - powiedziała Daisy. - Nie jesteś głodna? - zapytał Alec. - Tam jest bar. Napijesz się czegoś? Powinni mieć solone migdały albo jakieś inne przekąski. - Nie, dziękuję. Nie chce mi się pić, a apetyt zachowam na później. - Zauważyłaś, że Bettina Westlea miała pod krzesłem szklankę i popijała w przerwach od śpiewania? - Gardło musi się jej potwornie wysuszać. - Inni dali sobie radę bez tego, nie mówiąc już o chórzystach. Ciekawe, czy to denerwuje dyrygentów tak

bardzo, że tłumaczyłoby jej niepowodzenia. Jej głos jest piękny. - Mam wrażenie, że jest ogólnie trudna we współpracy powiedziała Daisy. Nie chciała wspominać o zgryźliwości i zadufaniu Bettiny, aby nie psuć Alecowi przyjemności ze słuchania. Spacer w foyer skończyli akurat wtedy, gdy dzwonkiem ogłoszono koniec przerwy. Druga część rozpoczęła się długą sekwencją czworga solistów. Śpiewacy usiedli, a podniósł się chór. Daisy rzuciła okiem na program: teraz miał zabrzmieć Sanctus. Gdy znów podniosła wzrok, zobaczyła, jak Bettina sięga po swoją szklankę. Śpiewanie musi powodować wielkie pragnienie. Bettina upiła spory łyk i zakrztusiła się. Jej twarz przybrała jasnoczerwony kolor. Ze stłumionym okrzykiem poderwała się z miejsca, a szklanka wypadła z dłoni, którą chwyciła się za gardło. Próbując złapać oddech, zgięła się wpół, obróciła w parodii piruetu prima baleriny i upadła. Jej bezwładnym ciałem dwukrotnie wstrząsnęły konwulsje. Przez chwilę obcasy wygrywały rozpaczliwą melodię. Później jej błękitna sylwetka zamarła w bezruchu.

ROZDZIAŁ TRZECI Alec zerwał się z miejsca i mówiąc ostro „policja!", zaczął przeciskać się przez siedzących w rzędzie ludzi. Staccato trąbek i pierwsze śmiałe nuty Sanctus ucichły. Połowa chóru siedziała, a reszta stała niezręcznie. Tylko Muriel Westlea opuściła swój rząd i popędziła w dół, torując sobie drogę między instrumentami dętymi i wiolonczelami. - Betsy! - krzyknęła i upadła na kolana obok siostry. Gdzieś na widowni dało się słyszeć czyjś spóźniony okrzyk. Publiczność zaczęła wstawać z miejsc. Mimo że hol był jeszcze pusty, to za chwilę wypełnił się tłumem ludzi przepychających się ku wyjściu. Alec nie mógł na to nic poradzić. Dyrygent nadal stał na podium zapatrzony w leżącą na wznak solistkę. - Policja! - wykrzyknął ponownie Alec, gdy dostał się do przerzedzającego się szybko pierwszego rzędu. - Panie Cochran, niech pan ogłosi, że nikt nie może opuścić sali. Cochran nieprzytomnie potrząsnął głową i, najwyraźniej zbierając się w sobie, odwrócił się w stronę widowni. - Panie i panowie, proszę o uwagę - zaczął płaczliwie. Zdarzył się wypadek... Alec podszedł do Bettiny Westlea w samą porę, by zatrzymać niskiego, tęgiego mężczyznę, który omal nie nadepnął na wilgotną plamę na pokrytej potłuczonym szkłem podłodze. - Jestem lekarzem - oznajmił mężczyzna, sięgając ku nadgarstkowi Bettiny, zwisającemu bezwładnie przez krawędź sceny. Jej niewidzące oczy były wytrzeszczone, usta sine, ale cała twarz była nabrzmiała krwią. - Nie ma pulsu. Nie żyje. - Powód zgonu? - zapytał Alec.

- Nie dam głowy, ale wygląda mi to na zatrucie cyjankiem. Alec schylił się i przytaknął. - Asesino! - rozległo się tuż nad jego głową. Spojrzał w górę. Przybrawszy maskę przerażenia, panna de la Costa wskazywała oskarżająco drżącym palcem Gilberta Gowera. Czy naprawdę o czymś wiedziała, czy była po prostu irytująco cudzoziemska i operowa? Wśród widowni, orkiestry i chóru narastał zgiełk. Nadbiegło jeszcze dwóch podających się za lekarzy mężczyzn. - Cholera! - powiedział Alec pod nosem. A więc on sam, oficer Scotland Yardu, w cudowny sposób został świadkiem morderstwa. Podejrzenia morderstwa, poprawił się. I miał za dużo do roboty, by obserwować reakcje domniemanych podejrzanych. Podczas gdy trzej lekarze dyskutowali, Alec spojrzał na siostrę ofiary. Muriel Westlea szlochała z twarzą ukrytą w dłoniach. Obok niej klęczała Daisy, otaczając ją ramieniem. - Cholera! - powtórzył Alec cicho, lecz gwałtownie. Teraz już nie miał wątpliwości, że Daisy niewątpliwie włączy się w to, co działo się wokół niej. Przynajmniej była uważnym obserwatorem i skrupulatną reporterką. Oczywiście wtedy gdy z sobie tylko znanych względów nie postanawiała ukryć przed nim informacji. Wzruszył ramionami i zwrócił się do lekarzy. - Cyjanek - potwierdził starszy, wysoki i kościsty doktor. - Rumieniec, upadek, sinica. Wszystko to typowe objawy. - Mógł to być naturalny atak - zasugerował nieśmiało trzeci z lekarzy. Był dość młody. Jego twarz w zdobionych złotem okularach była blada, a na czole błyszczały krople potu. Zadziwiające, jak wielu lekarzy nie mogło poradzić sobie z nagłą, nieprzewidzianą śmiercią. - Ależ zapach, doktorze! - powiedział pierwszy z pogardą. - Zapach gorzkich migdałów jest niezaprzeczalny.

- Ja nie czuję. - Niektórzy nie wyczuwają cyjanku - zgodził się starszy mężczyzna. Tęgi lekarz skinął głową. - To na pewno jest cyjanek - powiedział. Zdania dwóch z trzech lekarzy i jego własny nos były dla Aleca wystarczające. - Jeżeli nic nie możecie już dla niej zrobić, panowie powiedział - proszę wrócić na swoje miejsca. Później będę potrzebował oficjalnych oświadczeń. Przy okazji, nazywam się Alec Fletcher i jestem ze Scotland Yardu. - Ze Scotland Yardu! - wykrzyknął ktoś za nim. Alec w samą porę ochronił stłuczone szkło przed jego butem. Był to pulchny mężczyzna o krzaczastych wąsach. Jego czoło, podobnie jak czoło młodego doktora, skropione było potem, ale jego cera była rumiana. - Szybcy jesteście! Jestem major Peter Browne, dyrektor Albert Hall. - Proszę natychmiast powiedzieć bileterom, by zamknęli i pilnowali wszystkich drzwi. Muszę zatelefonować. - Z mojego gabinetu - odpowiedział major, zbierając się do odejścia. - Jeszcze chwilę. Ty tam! - Alec skinął na najbliższego wiolonczelistę. - Potrzebuję dwóch pulpitów na nuty. Zaskoczony mężczyzna przyniósł je, a Alec ustawił je nad plamą i odłamkami szkła. To musiało wystarczyć. Łapiąc spojrzenie Daisy, wypowiedział bezgłośnie: „telefon". Skinęła głową. Alec pośpieszył za dyrektorem. Gdy Bettina upadła, Daisy obserwowała Muriel. Zauważyła, jak wywołane muzyką odurzenie zmienia się w przerażenie. Kiedy Muriel podbiegała do siostry, Daisy przeciskała się za Alekiem między rzędami zdumionych ludzi. Skrzypek Yakov Levich stał niezdecydowanie, ściskając swój instrument. Kiedy Alec rozmawiał z Cochranem, Daisy poprosiła delikatnym głosem: „Panie Levich, proszę mi

pomóc. Jestem znajomą jej siostry". Levich odłożył skrzypce i wyciągnął ku niej smukłą dłoń o długich palcach. Okazał się silniejszy, niż mogło się wydawać. Z jego pomocą Daisy wdrapała się na scenę, błogosławiąc krótkie spódnice i schyłek gorsetów. Przeszła przez scenę, z której Cochran nawoływał do nieopuszczania sali, i podeszła do Muriel właśnie w chwili, gdy krępy doktor oznajmił śmierć Bettiny. Muriel rozpłakała się. Daisy objęła ją i popatrzyła na Consuelę de la Costę, która wrzasnęła teatralnie „Asesino!". Pulchny drżący palec hiszpańskiej sopranistki oskarżał Gilberta Gowera o ten straszny czyn. - Też coś! - wyjąkał słabo zaskoczony tenor. Był o wiele starszy, niż mogło się wydawać z daleka. Miał około pięćdziesięciu lat. Jego rzednące włosy układały się w dyskretne fale. Na jego twarzy było widać głębokie zmarszczki, ale wciąż mógł uchodzić za przystojnego mężczyznę. - Nie opowiadaj takich rzeczy, kochanie. Podchodząc do Hiszpanki, powiedział coś jeszcze, czego Daisy nie mogła dosłyszeć przez wzrastający harmider. Szlochając histerycznie, panna de la Costa padła mu w ramiona. - Och, mi querido, mi amor, ja błąd. Ja nie mówię. Ściskając ją mocniej, niż było to absolutnie konieczne, by ją pocieszyć, mówił jej coś pocieszająco na ucho. Daisy spojrzała na basistę. Położywszy dłonie na kolanach, Dimitri Marchenko siedział ze spokojną obojętnością. Jednak jego oczy błyszczały jakby z satysfakcją. Cichym, pełnym złośliwości głosem nucił swoją partię Confutatis maledictis: potępieni skazani na płomienie. Była to jedyna osoba, która zdawała się nie żałować leżącej na podłodze martwej Bettiny. Natomiast przerażony Eric Cochran dosłownie rwał sobie włosy z głowy. Daisy przypomniała sobie dziwną scenę, która miała miejsce w holu domu Abernathych, kiedy to Bettina

drwiła z Cochrana, a Olivia Blaise wyraźnie nie była zachwycona jego widokiem. A potem Muriel powiedziała, że dyrygent dał Bettinie partię panny Blaise. Ale Cochran przyszedł po pannę Blaise i nie wydawał się poruszony osobą Bettiny. Teraz również nie wydawał się szczególnie jej żałować. Był raczej wstrząśnięty. Robi się coraz ciekawiej, pomyślała Daisy. Podczas gdy obserwowała reakcje najbliższych osób, pocieszała Muriel i próbowała nie patrzeć na przekrwioną twarz Bettiny, Daisy była świadoma, że Alec rozmawia z jakimiś ludźmi. Jeden z nich mówił coś o ataku, ale reszta upierała się przy cyjanku. To wyjaśniałoby migdałowy zapach. Znała go z ciemni Lucy, która używała roztworu cyjanku do utrwalania zdjęć. A więc szklanka Bettiny zawierała śmiertelną truciznę. Teraz szklanka leżała stłuczona na podłodze pod sceną, a w ciepłym pomieszczeniu mokra plama zaczęła już schnąć. Daisy zastanawiała się, jaka ilość substancji wystarczy policyjnemu laboratorium. Na szczęście zapach wszystko wyjaśniał. Mimo to jednak Alec zabarykadował pozostałości szklanki pulpitami. Prawdopodobnie miał nadzieję, że jeden z większych kawałków dostarczy odcisków, jak to nazywał sierżant Tring. Potem Alec złapał jej spojrzenie, powiedział: „telefon" i podążył za pulchnym mężczyzną o czerwonej twarzy. Zostawił ją samą z gromadą podejrzanych typów, pomyślała z oburzeniem. Jeden z owych typów właśnie się do niej zbliżał, choć do pomocnego Yakova Levicha była akurat dobrze usposobiona. Jego koścista twarz wyrażała wrażliwość, a jego ciemne oczy z życzliwym zakłopotaniem patrzyły na pochyloną głowę Muriel. Było za wcześnie na kondolencje. - Myślę, że pan Levich chciałby z tobą porozmawiać szepnęła Muriel na ucho. - Mam mu powiedzieć, by sobie poszedł?

- Nie! Muriel spojrzała na skrzypka przekrwionymi oczami i posłała mu drżący uśmiech. Daisy pomogła jej się podnieść i wtedy Muriel wyciągnęła ku niemu dłoń. Levich ujął ją w swoje ręce. - Moja droga panno Westlea - powiedział nieśmiało, co słychać było nawet przy jego wyraźnym obcym akcencie. Tak bardzo mi przykro. - Dziękuję panu, panie Levich - odpowiedziała speszona, ale gdy na niego patrzyła, jej twarz się rozjaśniła. No nie, jeszcze jedna komplikacja! Nagle, pośród kręcących się bez celu członków orkiestry, zabrzmiał rozpaczliwy krzyk: - Betsy! Tłum rozstąpił się i potykając się, nadszedł Roger Abernathy. Zatrzymał się przy ciele swojej żony i patrzył na nią z góry. - Betsy, nie! - jego udręczony głos się załamał. - Moja najukochańsza! Grube szkła jego okularów były zaparowane. Miał sine usta, a jego twarz nagle zbladła. Złapał się za klatkę piersiową zupełnie tak samo, jak Bettina chwyciła się za gardło. - Chodź, Rogerze, usiądź - głos Muriel był spokojny i delikatny, ale zdecydowany. - Proszę, niech pan przyniesie szklankę wody - powiedziała do Levicha. - Oczywiście - odpowiedział. - Nie powinien się położyć? - zapytała Daisy, gdy Muriel szukała pigułek w kieszeniach Abernathy'ego. - Nie, wtedy nie może oddychać. O nie! Została tylko jedna tabletka. Proszę, Roger, kochany, weź to pod język. Posłuszny jak dziecko Abernathy otworzył usta, a łzy spływały mu po policzkach. - Ma swoje pigułki? - zapytała Olivia Blaise, pojawiwszy się nagle obok nich.

- Tylko jedną - odpowiedziała Daisy, nie wiedząc, ile mu było potrzeba. - Znam kilka osób z chóru, które też biorą to lekarstwo. Chwileczkę. Członkowie chóru i orkiestry opuszczali już scenę, ale panna Blaise znalazła tego, kogo chciała, i powróciła z pół tuzinem maleńkich tabletek. - Jesteś kochana! - powiedziała Muriel, wsypując je do buteleczki. Usiadły z Olivią po obu stronach Rogera, jakby chcąc go ochronić. Wrócił Levich ze szklanką wody. Panna Blaise rozejrzała się wokoło. Nagle jej wzrok przybrał tak pogardliwy wyraz, że Daisy odwróciła się, by zobaczyć, kto wywołał takie uczucie. Eric Cochran rozmawiał z kobietą, której futro ze srebrnego lisa spływało po gęsto haftowanej jedwabnej sukni. Strumień diamentów spływający po jej szyi nie był stosowny na popołudniowy koncert. Mimo starannego makijażu widać było, że jest dobrych parę lat starsza od młodego dyrygenta. - To koniec mojej kariery, Ursulo - powiedział zrozpaczony. - Żadna poważna orkiestra nie zatrudni mnie po tym, co się tu stało. - Głupstwa opowiadasz - powiedziała trzeźwo kobieta. Tylko przez to, że mała... że nieszczęsnej młodej damie przydarzyło się zejść z tego świata akurat podczas twojego występu? Nie ma powodu do obaw. Rzuciła jadowite spojrzenie Bettinie, której ciało leżało teraz bez żadnej opieki. Daisy pomyślała, że nie wypada zostawić w ten sposób ciała osoby zmarłej w tak niegodny sposób. Jako że jej oczy wciąż wędrowały ku ciału, Daisy z ulgą zauważyła, że ktoś z obsługi Albert Hall przykrył ciało. Alec nie byłby zadowolony, gdyby wyprostowano je przed pojawieniem się policji. Daisy podeszła do biletera, by temu zapobiec.

- Rozkaz naczelnego inspektora, panienko - powiedział. Niczego nie dotykam, tylko ją przykryję. To pani jest panną Dalrymple? Powiedział, by na czas jego nieobecności zajęła się pani wszystkim. Wróci, jak tylko będzie mógł. Zadowolona z faktu, że Alec docenia jej pomoc, Daisy pomogła bileterowi przykryć Bettinę szerokim niekształtnym zielonym suknem. - To nakrycie fortepianu, panienko - wyjaśnił mężczyzna. Otoczona muzyką zupełnie jak za życia, Bettina znikła pod tym dziwnym całunem. Gdy Daisy wróciła, by sprawdzić, jak miewał się wdowiec, najmłodszy z trzech lekarzy nachylał się nad nim, rozmawiając o czymś z Muriel. - Zgadzam się. Pan Abernathy nie powinien się kłaść mówił. - Ale musimy go przenieść na jakieś wygodniejsze krzesło, gdzie będzie mógł odpocząć. A przy okazji, nazywam się Woodward. - On jest za słaby, żeby chodzić, doktorze Woodward zaprotestowała Muriel. - Ja pomagam - powiedział Yakov Levich, kładąc dłoń na jej ramieniu. - Dziękuję panu - powiedział doktor. - We dwóch sobie poradzimy, tylko gdzie go przenieść? - Prywatny pokój dyrygenta - podpowiedziała panna Blaise jakby zjadliwie. - Znam drogę. Proszę za mną. Muriel podbiegła do Daisy. - Pójdziesz ze mną? - poprosiła z niepokojem. - Biedny Roger jest wykończony i... - Poszłabym - powiedziała Daisy przepraszająco i uścisnęła Muriel. W tym samym czasie patrzyła na kolejną wchodzącą na scenę osobę. - Tylko że Al... naczelny inspektor Fletcher prosił mnie, bym miała oko na wszystko. Przyszłam tu z nim. Powinien zaraz wrócić, wtedy do was przyjdę.

- Koniecznie, proszę cię - powiedziała Muriel i poszła za pozostałymi. Osoba, która właśnie nadeszła, była pulchną kobietą w średnim wieku. Jej ubranie zostało uszyte z dobrej jakości materiału, ale całość wyglądała nieciekawie i niemodnie. Usta kobiety zacisnęły się, gdy jej wzrok spoczął na Gilbercie Gowerze nadal trzymającym wspaniałą Consuelę de la Costę w niezbyt stosownym uścisku. Gower zauważył to spojrzenie i wypuścił sopranistkę z objęć, jakby była pod napięciem. Zdenerwowany przygładził swoją pofalowaną fryzurę. - Jennifer, moja droga - powiedział, podchodząc do kobiety, biorąc jej dłonie w swoje i całując ją w policzek. To pewnie była pani Gower. - Panna de la Costa była w zupełnym szoku, niemal w histerii. Próbowałem ją uspokoić. Te cudzoziemki... Sama rozumiesz. - Rzeczywiście, reagują nazbyt emocjonalnie powiedziała sucho pani Gower. - Ja... To znaczy... Nie wiedziałem, że przyjdziesz. - Dzieci zostały zaproszone na herbatę i tenisa, więc pomyślałam, że wykorzystam ten bilet, który od ciebie dostałam. - Cieszę się. - Tenor nagle przylgnął do swojej żony. - Tu jest taki harmider, kochanie. Jest też policja. Wydaje mi się, że podejrzewają, że Bet... Panna Westlea została otruta. Pani Gower zaczęła coś mówić, ale uwagę Daisy odwrócił powrót Aleca. Usiadła na krawędzi sceny, by z nim porozmawiać. - Miałaś jakieś kłopoty? - zapytał cicho. - Właściwie nie, tylko mąż Bettiny ma słabe serce i dostał ataku. Mam ci tyle do powiedzenia!

- Tego się spodziewałem - powiedział zrezygnowany. Nie myśl, że jestem niewdzięczny, ale mam nadzieję, że nie spodziewasz się... - Że się włączę w tę sprawę? - powiedziała z poczuciem winy. - Tego właściwie nie oczekiwałam, ale Muriel prosiła mnie, bym z nią została. - Mogłem się tego spodziewać - jęknął Alec. - Mam wrażenie, że jeśli odeślę cię do domu, to oskarżą mnie o znęcanie się nad kobietą świadkiem. Muszę z nią oczywiście porozmawiać i z mężem też. Czy on nie jest szefem chóru? - Zgadza się. Oboje są bardzo zdenerwowani, ale muszę przyznać, że Muriel uspokoiła się, jak tylko pan Abernathy dostał ataku. Jest przyzwyczajona do jego choroby, ale jest też z nimi lekarz, doktor Woodward. - Muszę go zapytać, czy Abernathy jest zdolny złożyć zeznanie. - Alec przeczesał palcami swoje gęste, ciemne włosy, które wcale się od tego nie zmierzwiły. - Kazałem ludziom z najbliższego posterunku pilnować wejść, ale większość będzie mogła opuścić teatr, zostawiając tylko swoje adresy. Zastanawiam się, z kim powinienem porozmawiać. - Na początek z resztą solistów. - Daisy rozejrzała się, ale na scenie nie było już nikogo poza spowitym w sukno ciałem Bettiny. Najbliższa część widowni także już opustoszała. Tylko w wyższych rzędach siedzieli jeszcze ludzie, którzy nie chcieli przeciskać się przez zatłoczone foyer. - Masz rację. Spodziewam się, że soliści dzielili jedno pomieszczenie - powiedział Alec. Używał go też organista. Major Browne, dyrektor, uważa, że szklanka pani Abernathy mogła tam być podczas przerwy. Ktoś z obsługi miał pilnować, by nie wchodziły tam niepożądane osoby, ale nie

miałem jeszcze okazji ani z nim porozmawiać, ani rozejrzeć się po pokoju. Browne zamknął go i dał mi klucze. - Nie był zamknięty podczas przerwy? - Nie. Jakoś nikt nie boi się, że spóźnialscy widzowie zechcą okraść solistów, nie mówiąc już o ich truciu. - No chyba! - Mam nadzieję, że nie będę musiał ścigać spóźnialskich. To miejsce jest okropne. Wszyscy mogą wejść, gdzie tylko chcą. Przez ten okrągły korytarz właściwie nie ma kulisów. Garderoby, jeśli to odpowiednie słowo, są umieszczone na zewnątrz budynku tak, że w przejściu wykonawcy mieszają się z tłumem. Zupełny chaos! Muszę się jednak skoncentrować na najbardziej prawdopodobnych podejrzanych. - Zacznij lepiej od dyrygenta - zasugerowała Daisy. Dziwnie się zachowywał. Na przykład... - Szczegóły później. Ktoś jeszcze? - Jego żona, Olivia Blaise, która jest, która była rywalką Bettiny, i może jeszcze żona Gilberta Gowera, chociaż nie jestem pewna, czy w ogóle miała do czynienia z Bettiną. Jest teraz z mężem. Nikt więcej nie przychodzi mi do głowy. - Z organistą, trzema lekarzami i Brownem to i tak sporo. To nie są ludzie, których mógłbym zostawić Tomowi Tringowi. - Sierżant Tring tu będzie? - Daisy się ucieszyła. Ona i nieporadny sierżant mieli do siebie nawzajem słabość. - Tak. Dzwoniłem do niego i do Erniego Pipera do domu i przyjadą najprędzej, jak tylko będą mogli. Myślę, że ja dostanę tę sprawę, jako że jestem już na miejscu, ale miejscowy nadinspektor może zażądać nadzoru. - Będzie durniem, jeśli to zrobi. - Daisy przypomniała sobie żałosną rozpacz Cochrana, błyszczące oczy Marchenki i histeryczne oskarżenia Consueli de la Costy. - Mam

przeczucie, że artystycznego temperamentu będziesz miał wkrótce po dziurki w nosie.

ROZDZIAŁ CZWARTY Wkrótce po tym, jak Daisy poszła poszukać Muriel, major Browne przyniósł Alecowi szklany słoik, o który tamten prosił. - Wziąłem go z baru. Były w nim oliwki, ale kazałem im go wymyć - powiedział przepraszająco przysadzisty dyrektor. - Dziękuję, to będzie musiało wystarczyć. Alec schylił się, przez chusteczkę podniósł większe fragmenty stłuczonej szklanki, wrzucił je do słoika i mocno zakręcił wieczko. - Znalazł pan jakiś ostry nóż? - Tak, ale muszę zaprotestować, panie inspektorze. Nie wierzę, żeby wycinanie dziury w dywanie było tak niezbędne! - Przykro mi, ale chłopcy z laboratorium będą potrzebować każdej kropli z tego, co piła pani Abernathy. - Pani...? Ach, panna Westlea. Świętej pamięci panna Westlea - poprawił się, zerkając nerwowo na zawinięte w sukno ciało wciąż leżące na scenie. - No cóż, jeśli pan musi, to musi. Załamawszy ręce, patrzył, jak Alec wycina spory kawałek wilgotnego dywanu i zwija go wraz z mniejszymi odłamkami szkła. Wciąż czuć było silny zapach migdałów. Nieszczęsna Bettina musiała dostać ogromną dawkę, pomyślał Alec, oddychając najpłycej, jak tylko umiał. Właśnie zastanawiał się, gdzie do licha była miejscowa policja, gdy w odpowiedzi usłyszał za sobą ciężkie kroki. - Naczelny inspektor Fletcher? Gdy Alec potwierdził, umundurowany sierżant i towarzyszący mu posterunkowy zasalutowali. - Panie inspektorze, wszystkie wejścia są obstawione tak, jak pan o to prosił przez telefon.

- Dziękuję, sierżancie. Zostali poinformowani, że nikt nie może wyjść bez podania nazwiska, adresu i numeru siedzenia albo przynajmniej numeru rzędu, w którym siedział. - Nie będzie z tym problemu - powiedział smętnie Browne. - Z przyjemnością poinformują nas, gdzie będzie można ich znaleźć. Siedem tysięcy biletów do zwrotu. Oto, czego oczekuję. To całkiem zgruchocze mój budżet. Bezdusznie zamartwiający się dywanem i budżetem Browne nie wyglądał na truciciela. Jednak Alec mógł potrzebować jego wiedzy o funkcjonowaniu Albert Hall. - Nie zatrzymuję już pana, majorze - powiedział Alec. Jednak na razie muszę pana prosić o nieopuszczanie budynku. Będzie pan tak dobry i powie bileterowi, który na przerwie pilnował pomieszczenia solistów, żeby tam przyszedł? - Oczywiście, panie inspektorze. Dyrektor oddalił się. Był strapiony, ale nie przestraszony. Alec podał sierżantowi nazwiska osób, które zostały poproszone o pozostanie na miejscu. - Chcę, by się zebrali w pokoju dla chóru - powiedział, gdy policjant skrupulatnie zapisał wszystkie imiona. - To pomieszczenie znajduje się obok biura Browne'a. Będzie idealne na przesłuchanie. Jak tylko powiadomicie te osoby, poinformujcie pozostałych, że mogą iść. Ja będę w pokoju solistów. Przyślijcie tam detektywa sierżanta Tringa, gdy tylko się pojawi. - Tak jest. - A ty - Alec zwrócił się do posterunkowego - zostań tutaj i przypilnuj, by nikt nie dotykał ciała ani innych dowodów. Policyjny lekarz i fotograf powinni niedługo tu być. Gdy Alec przeciskał się przez tłum zgromadzony w korytarzu, kilka razy został zatrzymany przez wściekłych lub zaniepokojonych widzów, którzy rozpoznali w nim tego, który po wypadku przejął kierownictwo. Alec uspokoił ich

obietnicą, że już niedługo będą mogli pójść do domu. Wreszcie dotarł do pomieszczenia solistów, gdzie oczekiwał go mizerny, zdenerwowany bileter. - Byłeś tu podczas przerwy? - T - tak, proszę pana - wyjąkał chłopak. - N - nic nie widziałem, serio. - Ja nie gryzę. Chcę tylko zapytać o kilka rzeczy powiedział Alec, otwierając drzwi. - Wejdźmy na chwilę. Rzucił okiem na niewielki pokój. Stał tam szereg foteli obitych kraciastą tkaniną o wyjątkowo brzydkich kolorach pomarańczy i oliwkowej zieleni. Pomyślał, że nawet najgorszy garnitur Tringa był ładniejszy od tego. W rogu po lewej stal stolik z termosami na kawę i herbatę. Był tam też samowar, dzbanek do połowy wypełniony wodą, srebrna taca z kryształową karafką. Były też filiżanki, talerzyki, czyste i brudne szklanki. W jednej była nienadpita herbata. Obok stał talerz herbatników i pusta popielniczka. Ktoś, kto stał przy stoliku tyłem do wejścia, mógł niezauważony zrobić na nim wszystko. - Niczego nie dotykaj - rozkazał Alec. Po obu stronach pokoju były dodatkowe dwie pary drzwi. - Dokąd prowadzą? zapytał. - Te po prawej to drzwi od damskiej garderoby i łazienki, a te po lewej od męskiej. Tam są lustra i takie tam, i szezlongi, żeby panie mogły odpocząć. - Kto tutaj wchodził podczas przerwy w czasie twojego dyżuru? - No, wszyscy soliści, proszę pana. Panna Costa, panna Westlea, ta, co teraz nie żyje. Naprawdę nazywała się Abernathy, po mężu. I jej siostra, panna Westlea. I pan Gower, i pan Marchenko. - A organista?

- Pan Finch? A tak, ale jego się nie zauważa. To taki miły, cichy człowiek. - Oni wszyscy mieli prawo tu wchodzić. Czy wchodził ktoś oprócz nich? - Pan Abernathy, ale on tylko zajrzał na może dwie minuty. Głównie to siedział u chórzystów. Potem przyszła panna Muriel Westlea. Ona tu była cały czas i siostrze pomagała. W chórze śpiewa. Wpadł też major Browne, jak zawsze. Sprawdza, czy nic im nie brakuje. I był też dyrygent. Cookham czy jakoś tak. - Cochran. - A no właśnie. A potem przyszła jakaś kobieta i powiedziała, że jest jego żoną. - Wpuściłeś ją? - Tak, proszę pana. Przecież nie miałem powodu, żeby myśleć, że jest kimś innym, no nie? Elegancka była. Diamenty i w ogóle. No i była jeszcze jedna, zupełnie zaniedbana, i mówiła, że jest żoną pana Gowera. - Też weszła? - Ktoś wówczas mnie o coś zagadał i wtedy musiała wejść, bo za chwilę zobaczyłem, jak wychodziła. Powiedziała, że pan Gower był w garderobie i że nie będzie czekać. Zapytałem, czy chciałaby zostawić wiadomość, ale nie chciała. - Pani Cochran, pani Gower. - Alec musiał przyznać, że Daisy się nie myliła, radząc mu z nimi porozmawiać. - No i jeszcze panna Blaise. To też śpiewaczka. Zostawiła coś w domu pana Abernathy'ego po lekcji i panna Muriel miała jej to przynieść. I pamiętam jeszcze, że był tu pan Levich. - Yakov Levich? Pierwszy skrzypek? - Jego nie było na liście Daisy.

- On właśnie. To też miły facet, chociaż zagraniczny. Chociaż trudno go zrozumieć, to zawsze powie ci coś miłego, a nie jak ci niektórzy. - Czego tu chciał? - Nie pytałem. Skrzypkowie przesiadują z resztą orkiestry, więc właściwie nie miał tu czego szukać, ale chyba nie mogłem go zatrzymać, nie? Znałem go, wiedziałem, kto to. - Racja - zgodził się Alec. - Mam nadzieję, że nie opuścił budynku, ale myślę, że i tak później będę mógł go znaleźć. Dobra, chłopcze, możesz... - przerwał, gdy ktoś zapukał do drzwi. - Szefie? W drzwiach pojawiła się wielka łysa głowa ozdobiona dorodnymi sumiastymi wąsami. - A, jesteś już. Do środka weszła okazała postać sierżanta Tonga, odziana w jego ulubiony garnitur w brązowo - żółtą kratę. - Szybko się uwinąłeś, Tom - powiedział Alec. - A, kumpel z żoną przyszli do mnie na herbatę i on podwiózł mnie na swoim motocyklu. Alec był porażony wizją ogromnego ciała Toma wciśniętego w przyczepę motocykla albo, co gorsza, balansującego z tyłu kierowcy. - Odważny gość z twojego kumpla. Przekaż mu ode mnie podziękowania. Zanim zapomnę, Tom, poproś któregoś z chłopaków, żeby wpisali skrzypka Yakova Levicha na listę tych, którzy mają się stąd nie ruszać, a potem wracaj do mnie. - Jasne, szefie. Sierżant wyszedł z pokoju zadziwiająco lekkim i zwinnym krokiem. Alec pozwolił bileterowi odejść.

- Być może będę miał później do ciebie jeszcze kilka pytań, ale major Browne pewnie ma twój adres, więc możesz iść. Bardzo mi pomogłeś, dziękuję. - Nie ma za co, proszę pana - odpowiedział chłopak z lekkim ukłonem, odzyskując uprzejme maniery kogoś, kto ma do czynienia z publicznością. Gdy drzwi się zamknęły, Alec podszedł do stolika. Rozłożone na nim przekąski przypomniały mu, że zbliżała się pora herbaty i że nikt go nią nie poczęstuje. Nie wspominając już o kolacji z Daisy, której miał nie opuszczać aż do deseru. Nie spróbują nawet zupy! Ale skoro udało jej się zaczepić o tę sprawę, dzięki Bogu nie będzie miała do niego urazy. Skubiąc w roztargnieniu herbatniki, przyglądał się różnym przedmiotom. Drzwi znów się otworzyły. - Nie ma powodu do obaw, szefie - powiedział Tom Tring. - Została otruta napojem, nie ciastkiem. Patrz, to jest podpisane jej imieniem. Na kryształowej karafce widniał srebrny napis „Bettina Westlea". Na dnie zostało tylko kilka fusów. Owinąwszy dłoń w chusteczkę, Alec delikatnie wyjął korek, powąchał i przywołał Toma. - Cyjanek jak nic, szefie. Wystarczy kilka kropel, żeby poczuć ten migdałowy zapach. Musiała go poczuć. - Nie wszyscy go czują, jak przypomniał mi jeden z moich samozwańczych medycznych doradców. - Ach tak. Sierżant poczęstował się herbatnikiem i żuł go w zamyśleniu. - Odciski? - Mam. Wziąłeś swoje narzędzia? Dobrze. Zdejmij odciski z tego pokoju i z sąsiednich pomieszczeń i poszukaj czegoś, w czym wcześniej mógł być przechowywany cyjanek.

Fotograf i lekarz powinni już tu być. Ciekawe, kto ma dzisiaj dyżur. - Poza mną i tobą. - Takie życie. Mam nadzieję, że przeprosiłeś ode mnie żonę. Tak czy inaczej, ty obejmujesz dowodzenie podczas mojego przesłuchania. Do przyjazdu Pipera któryś z chłopaków będzie notować. - Zamierzasz przeszukać ich wszystkich, czy nie mają przy sobie pojemnika na cyjanek? - Myślałem o tym, ale cyjanek można uzyskać bardzo prosto z potasu albo soli sodowej, które występują w środkach owadobójczych i utrwalaczach fotograficznych. Kryształki mogły być przyniesione w kopercie, którą łatwo można wyrzucić do toalety. Nasz morderca nie miał żadnego kłopotu z pozbyciem się dowodów. - Aha. - Ale i tak zwracaj uwagę na jakiekolwiek dziwne pojemniki. Zawsze pozostaje możliwość, że użyto kwasu pruskiego, który musi być przechowywany w szklanej fiolce. Ja idę na przesłuchanie - powiedział Alec, ale zatrzymał się. Ach, Tom... Przy okazji... Chyba ci nie wspominałem, że przyszedłem na koncert z panną Dalrymple? Tom wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Ach tak? - Obawiam się, że ona, no, ona znowu zaangażowała się w sprawę. Jedna z podejrzanych to jej znajoma. - Nie wiem, jak ona to robi - powiedział z podziwem sierżant. - A więc za żadne skarby nie pozwól jej się do tego mieszać - powiedział Alec z całą szczerością i wyszedł na korytarz. Tłum już się przerzedził. Przy dwóch najbliższych wejściach posterunkowi zapisywali dane widzów, członków orkiestry i chóru. Kolejki były coraz krótsze. Alec skierował

się ku gabinetowi dyrektora, gdy podbiegł do niego niezmordowany Ernie Piper w przemokniętym garniturze i z przekrzywionym krawatem. - Przyjechałem najszybciej, jak się dało, szefie - wysapał. - Biegłem aż od stacji metra. - W samą porę. Właśnie zaczynam przesłuchanie. - Tak jest, szefie - opowiedział Piper i w jednej chwili wyciągnął notes i trzy dobrze zatemperowane ołówki. Alec zastanawiał się czasem, czy posterunkowy nosił je nawet w kieszeni piżamy. Browne siedział w swoim gabinecie, posępnie przeglądając cyfry w ogromnym rejestrze. - Potrzebuje pan tego pokoju, inspektorze? - zapytał. Może pan przejąć gabinet i ten cholerny interes również. Wszystko spartaczone! Moja jedyna nadzieja w tym, że uda mi się przekonać ludzi, że skoro widzieli połowę koncertu, to dostaną też połowę pieniędzy. - Nie może pan zmienić programu i zaproponować coś w zamian? - Może i mógłbym, ale i tak pójdą w to ogromne pieniądze. Poza tym nie wiem, czy ktoś w ogóle zechce przyjść po tym, jak ta głupia dziwka - yhm - nieszczęsna kobieta dała się zamordować na scenie. Chociaż, kto wie? twarz dyrektora rozjaśniła się nieco. - O ile znam wyborną brytyjską publiczność, może nawet ich to przyciągnąć. - Pan nie przepadał za panią Abernathy? - Co pan? Niech pan tylko nie robi wielkiej sprawy z głupiego przejęzyczenia! - powiedział Browne niespokojnie. Widziałem ją tylko kilka razy, kiedy przychodziła na próby. Większość z tego, co o niej wiem, to plotki. Słyszałem, że była trudną osobą, i, Bóg mi świadkiem, to prawda. To za gorąco, to za zimno. Tak jakbym mógł zmienić system ogrzewania Albert Hall tylko dlatego, że ona sobie tego

życzyła! Mówię panom: jak nie to, to siamto. Ale ja nie miałem żadnego powodu, żeby ją wykończyć. - Kto wybrał ją do Verdiego? Kto decyduje o wyborze solistów? - Ja służę radą, ale to dyrygent ma ostatnie słowo. Przy czymś takim jak Requiem zwykle pyta się o zdanie dyrygenta chóru. Roger Abernathy, którego ProMusica dość często występuje, już wcześniej próbował namówić dyrygenta, by dał jego żonie szansę. Naprawdę ją ubóstwia... ubóstwiał. Dobry z niego człowiek, ale w imię spokoju i harmonii na ogół mieszałem mu szyki. - Tym razem się to panu nie udało. - Zupełnie mnie zaskoczył. Rozmawiałem o tym po kryjomu z Cochranem, który zgadzał się ze mną, że głos Bettiny Westlea niewarty był całego zachodu. A zaraz potem dowiaduję się, że Cochran zmienił zdanie i nie bierze pod uwagę nikogo innego. - Czy jakoś to panu wyjaśnił? - zapytał Alec. Pomyślał, że Daisy miała rację, mówiąc o dziwnym zachowaniu Cochrana. - Nie. Powiedział tylko, że mimo niedociągnięć, jej głos jest idealny do tej roli - odpowiedział zrezygnowany Browne. - Na tych artystów nigdy nie można liczyć. Kiedyś ta przewrotna zgraja przyprawi mnie o atak serca, ale przynajmniej wiem, na czym stoję. A właśnie, napije się pan whisky, panie inspektorze? To mówiąc, major Browne otworzył szufladę biurka. - Nie, dziękuję. Jestem na służbie. Alec musiał przyjąć, że rzeczywiście był na służbie. Ani jego przełożony, ani nadinspektor odpowiedzialny za tę dzielnicę jeszcze się do niego nie odezwali, chociaż miejscowy posterunkowy posłał mu swoich ludzi z podziwu godnym pośpiechem. Jeżeli ktoś inny przejmie sprawę, to przynajmniej będzie już miał solidne podstawy dla dalszego

śledztwa. Alec zadał dyrektorowi jeszcze kilka pytań - ogólnie o organizację Albert Hall i szczegółowo o przygotowanie koncertu - i go zwolnił. - Współpraca z wami to sama przyjemność, panowie powiedział major Browne, salutując im. - Był pan w Królewskim Korpusie Lotniczym? - zapytał, wskazując na krawat Aleca. Ja też służyłem w armii. Wprawdzie tylko w zaopatrzeniu, ale też udało mi się powąchać prochu. Dyrektor dźwignął księgę rachunkową i sięgnął po notes. Jeszcze nie wychodzę. Posiedzę w sekretariacie nad tymi przeklętymi finansami i sprawdzę kalendarz, więc gdybyście czegoś potrzebowali, to wołajcie. - Tylko proszę nie iść do pokoju obok. - Słucham? Ach tak. Krótka pamięć do złego, co? A więc kasę policzę w kasie, ha, ha. - Zadowolony z siebie dyrektor wyszedł z pokoju. - Teraz chyba kolej na tych trzech lekarzy - Alec zwrócił się do Pipera. - Fachowcom lepiej nie kazać czekać. - Wszystkich naraz, szefie? - Tak. To nie są podejrzani. Potrzebuję po prostu pisemnego potwierdzenia ich diagnozy. Znajdziesz ich ze wszystkimi w sąsiednim pokoju. Ach, ale jeden z nich jest chyba przy Abernathym. Według Daisy. - Słucham? - Muszę cię ostrzec, Ernie, że panna Dalrymple wciągnęła się w tę sprawę. - Nasza panna Dalrymple to prawdziwy skarb powiedział Piper z entuzjazmem. Alec westchnął i posłał go po medyków. Notowanie rozmowy, która wkrótce nastąpiła, pełnej przyspieszonego i spłyconego oddychania, duszności, zawrotów głowy, konwulsji, sinicy, nudności, hipotensji, asfiksji i omdleń, wykończyło Pipera do granic możliwości. Wszyscy trzej

doktorzy przyznali, że nigdy przedtem na własne oczy nie widzieli śmierci spowodowanej przez zażycie cyjanku, ale objawy zgadzały się z opisami medycznymi. Dodawszy do tego zapach migdałów, nie było wątpliwości. - Wkrótce poproszę panów o podpisy - oświadczył wreszcie Alec. - Teraz nie będę już dłużej panów niepokoił. Poproszę tylko, żeby pan Woodward został jeszcze na chwilę. Chciałbym zapytać pana o stan Abernathy'ego. W reakcji Woodwarda na tę prośbę było coś dziwnego, ale zajęty żegnaniem pozostałych lekarzy Alec nie miał czasu jej rozważyć. Gdy wreszcie zwrócił się do najmłodszego doktora, osobliwe zachowanie już minęło. - Oficjalnie Abernathy nie jest moim pacjentem, inspektorze - powiedział ów nie zwlekając - ale mogę panu powiedzieć, że ten człowiek jest poważnie chory. Szok spowodowany nagłą śmiercią żony spowodował ostry atak anginy, a możliwe, że nawet łagodny zawał. Byłoby zaniedbaniem z mojej strony, gdybym pozwolił panu na jego przesłuchanie. - Trzeba posłać po karetkę? - Nie, teraz ma dość komfortowe warunki i powinien tak pozostać jak najdłużej. - Czy byłby pan łaskaw dowiedzieć się, czy będzie on w stanie porozmawiać ze mną przez chwilę? Jeśli nie, zostawię go na sam koniec albo nawet przełożę tę rozmowę na jutro, jeżeli uzna pan to za konieczne. - Oczywiście. Myślę, że przez godzinę powinno mu się polepszyć. Zostanę przy nim. - Dziękuję, doktorze. Lekarz skinął głową, a złote oprawki okularów błysnęły. Piper odprowadził go do drzwi. - Kto następny, szefie? - zapytał.

- Siostra ofiary. Panna Westlea. Tym razem to ją panna Dalrymple wzięła w opiekę. Wątpię, by udało ci się je rozdzielić, ale spróbuj zasugerować pannie Dalrymple, że jej obecność nie jest niezbędna. - Spróbuję, szefie - powiedział Piper z uśmiechem. Alec wcale się nie zdziwił, widząc pannę Westlea w towarzystwie Daisy. Jak się tego spodziewał, jej opiekuńczy zmysł tylko się zaostrzył. Ignorując ją przez moment, skoncentrował się na Muriel Westlea. Drobna kobieta o brązowych włosach wyglądała na potulną. Jej oczy były czerwone i spuchnięte od płaczu, ale mimo tego zdawała się opanowana. Według słów Daisy, gdy jej szwagier dostał ataku, to Muriel przejęła kontrolę. Według Daisy. Czasem zastanawiał się kwaśno, jak też udało mu się rozwiązać tak wiele spraw bez jej pomocy! Oczywiście nie musiał też z nią współzawodniczyć. - Nie ma pan nic przeciwko, żeby panna Dalrymple została ze mną, panie inspektorze? - zapytała niepewnie panna Westlea. - Nie - odpowiedział ze stoickim spokojem, marszcząc brwi w odpowiedzi na uśmiech Daisy. - Proszę, niech panie usiądą. Kobiety usiadły na krzesłach przed biurkiem dyrektora, a Alec zajął miejsce naprzeciw nich. Piper z przygotowanym zawczasu notatnikiem i ołówkiem stanął przy drzwiach tak, że panna Westlea obrócona była do niego tyłem. Daisy odwróciła się, by się do niego uśmiechnąć. Sama też przecież już nieraz pomagała Alecowi w spisywaniu zeznań. - Proszę przyjąć moje kondolencje, panno Westlea zaczął Alec. - Dziękuję. To był dla mnie sz-szok - odpowiedziała drżącym głosem, ale po chwili się opanowała.

- Musiała pani być przywiązana do siostry. Jak rozumiem mieszkała pani razem z rodziną Abernathych. - To prawda. Mieszkałam z Betsy i Rogerem, odkąd się pobrali. Zazdrosna? - pomyślał Alec. Nierzadko nieatrakcyjna stara panna zakochiwała się w mężu ślicznej siostry. Zawiść o głos i karierę, na którą Muriel Westlea nie miała szans, oraz wymagający charakter Bettiny mogły stworzyć mieszankę wybuchową. Nic nie było mniej wybuchowe od tej cichej kobiety, która nie spuszczała z niego swoich poważnych oczu. Jak zwykle, jego pełne zastanowienia milczenie kazało odezwać się drugiej osobie. - Tak było wygodnie dla nas wszystkich - zapewniła panna Westlea. - Nasi rodzice nigdy nie pozwoliliby na ślub Betsy i Rogera i na ich przeprowadzkę, gdybym nie obiecała, że się nią zaopiekuję. Chciałam zamieszkać w Londynie tak samo jak i ona, ale nie utrzymałabym się, mieszkając samotnie. Betsy natomiast wcale nie była zainteresowana prowadzeniem domu, co mnie wychodzi całkiem dobrze. Poza tym na koncertach woli... wolała moje towarzystwo od towarzystwa służącej. Byłam przy niej, jeśli sama nie miałam akurat próby albo występu. - Ale dziś pomagała pani siostrze w pomieszczeniu solistów mimo własnego występu. - Tak. No cóż, podczas przerwy nie miałam nic innego do roboty. - Jak wyglądała pani pomoc? - To nic takiego. Po prostu chciała, bym z nią była. Czesałam jej włosy, przyszyłam poluzowany guzik, przyniosłam jej... och! - Muriel zakryła usta dłonią i z przerażeniem popatrzyła na Aleca. - Przyniosła pani napój? - zapytał Alec. - Nalała go pani z karafki?

W milczeniu potwierdziła skinieniem głowy. - Możliwe, że to, co wypiła podczas przerwy, nie było zatrute. Bo wypiła coś w przerwie, prawda? - Tak, co najmniej pół szklanki. - I nie wpłynęło to na nią w żaden sposób? Nie, trucizna, którą wypiła na scenie, z pewnością zabiła ją natychmiast. - Tamtą porcję też ja nalałam - wydusiła z siebie Muriel. Daisy wzięła ją za rękę. Alec czekał cierpliwie. - Betsy zawsze nalegała, by w czasie występu mieć obok siebie coś do picia, żeby ukoić gardło i dodać sobie energii. Miała swoją szklankę w komplecie z karafką. Nikt poza nią jej nie używał i nikt nie użyłby jej karafki. Wszyscy wiedzieli, że lubi pijać ratafię, a dla wielu ludzi ta nalewka jest zbyt słodka. Ratafia? Alecowi kojarzyło się to z eleganckimi damami z czasów regencji sączącymi napój, podczas gdy mężczyźni wiadrami pili porto i czerwone wino. - To likier? - Tak. - Trochę staroświecki - powiedziała Daisy, która i tak dość długo trzymała język za zębami. - Pamiętam, że moja babka zawsze piła ratafię do herbatników. Zawsze pachniały migdałami, jak ciasteczka makaroniki. - Słyszałam, że do produkcji tego likieru używa się pestek brzoskwini lub moreli - dodała panna Westlea - ale rzeczywiście, aromat bardzo przypomina migdały. - Wielki Boże! Nic dziwnego, że pani Abernathy nie poczuła zapachu cyjanku! - wykrzyknął Alec. - To wyklucza możliwość, że trucizna przeznaczona była dla kogoś innego. Ten, kto wsypał ją do karafki, dobrze wiedział, co robi. Panno Westlea, powiedziała pani, że wszyscy wiedzieli. Kogo dokładnie miała pani na myśli?

- Cóż... Dyrygentów, pozostałych solistów, ludzi, którzy z nią pracowali. Ten jej zwyczaj picia na scenie wzbudzał wiele zamieszania. - Czy może pani podać mi nazwiska ludzi, szczególnie tych obecnych tu dzisiaj, którzy mieli powód, by czuć nienawiść do pani siostry? - Nienawiść? - Muriel Westlea wybuchła płaczem. - Betsy nigdy nie miała żadnych wrogów! Daisy zerwała się, otoczyła Muriel ramieniem i spojrzała gniewnie na Aleca. Ten wzruszył tylko ramionami. Przesłuchiwanie szlochającej kobiety sprawiało, że czuł się jak tyran. Ponadto było zupełnie bezcelowe, zwłaszcza gdy była przy niej jej obrończyni. A Daisy była tak wyśmienitą obrończynią, jak tylko można było sobie zamarzyć.

ROZDZIAŁ PIATY Posterunkowy Piper odprowadził Daisy i Muriel do pomieszczenia dla chóru, a sam poszedł sprawdzić, czy Abernathy czuł się na tyle dobrze, by móc rozmawiać z Alekiem. Inspektor powiedział, że Muriel będzie mogła opuścić Albert Hall, pod warunkiem że powiadomi policję, pod jakim adresem będzie przebywać. Muriel jednak powiedziała Daisy, że nie opuści Rogera i wróci dopiero wtedy, gdy on poczuje się lepiej. - Och, Daisy - mówiła, osuszając oczy z łez - wiem, że proszę o wiele, ale czy nie mogłabyś przyjść do nas na noc? Ja... Nie zniosę bycia sam na sam z Rogerem, gdy jest on w tak złym stanie. A poza tym ludzie będą gadać... - Oczywiście, że przyjdę. Wezmę tylko z domu trochę rzeczy, ale to przecież dwa kroki od ciebie. - Jesteś aniołem! Czuję, jakbyś w jednej chwili zmieniła się z miłej sąsiadki w najdroższą przyjaciółkę. Daisy nie wiedziała, co na to odpowiedzieć. Na szczęście nie musiała tego robić, jako że Piper właśnie otworzył przed nimi drzwi do pokoju chóru i zatrzymał się, by zamienić słówko z pilnującym pomieszczenia policjantem. Daisy i Muriel weszły do środka. W długim i lekko zakrzywionym pokoju, który mógłby pomieścić kilkadziesiąt osób, zebranych było kilkoro ludzi. Państwo Gowerowie siedzieli w jednym rogu, a Cochranowie usadowili się na składanych krzesłach w drugim. Między nimi Olivia Blaise rozmawiała z Yakovem Levichem, a niewzruszony Dimitri Marchenko siedział sam w pewnej odległości od nich. Consuela de la Costa przechadzała się tam i z powrotem, gestykulując zapamiętale i deklamując coś po hiszpańsku. Jak w operze, pomyślała Daisy. Był tu też organista, John Finch, wątły mężczyzna, który jakimś cudem potrafił wydobyć ze swego instrumentu wspaniały dźwięk. Długie palce muzyka poruszały się rytmicznie, ale swoim

nieobecnym spojrzeniem sprawiał wrażenie zatopionego w muzycznym świecie. Gdy Daisy i Muriel weszły do pokoju, przywitał je zaniepokojony Levich. - Panno Westlea, nic się pani nie stało? - zapytał, wyciągając do Muriel ręce. - Bez obaw - odpowiedziała zgorszona Daisy. - Pan Fletcher nigdy by nikogo nie skrzywdził. - Proszę mi wybaczyć - zwrócił się do niej Levich, ściskając dłonie Muriel. - W Rosji policjanci to są bardzo źli ludzie. Okrutni, barbarzyńcy... Czy bolszewicy, czy ochrana, carska policja, wszystko jedno. Szczególnie ciężko mają Żydzi. - Ale teraz jest pan w Anglii, a nasza policja traktuje ludzi sprawiedliwie, nieważne, czy jest się Anglikiem, Chińczykiem, czy Hindusem. W każdym razie traktuje tak większość z nich - dodała w przypływie uczciwości, przypominając sobie pewnego inspektora, którego niesprawiedliwość kazała jej zatelefonować po Aleca do Scotland Yardu. Jednak Levich nie wydawał się przekonany. - Pani jest przyjaciółką tego inspektora, panno Dalrymple - powiedział głosem pełnym wybaczenia. - Ale to nie znaczy, że pozwolę mu skrzywdzić Muriel. - Daisy jest również moją przyjaciółką - zapewniła Muriel. - Dziś będzie nawet u nas nocować. - Haraszo. - Levich skinął z uznaniem głową. - Pani zawsze innych w opiekę bierze, ale czasami trzeba, by i inni mogli to zrobić. Muriel zarumieniła się i gdy wszedł Piper, uwolniła dłonie z uścisku skrzypka. - Doktor Woodward mówi, że pan Abernathy jeszcze potrzebuje odpoczynku, panienko - powiedział policjant do Muriel. - Chciałby się z panią widzieć.

- Biedny Roger, pójdę do niego. - Czy to pan jest pan Levich? Jeżeli nie ma pan nic przeciwko temu, pan inspektor Fletcher prosi pana teraz do siebie. Tędy, proszę. Uśmiechając się do Pipera, Daisy pomyślała, że taka obfitość uprzejmości musiała uspokoić lękliwego rosyjskiego Żyda. Nie winiła go za podejrzliwość. Choć nie interesowała się szczególnie wiadomościami z zagranicy, to słyszała jednak o bolszewikach, Czeka i OGPU oraz o tym, że byli to godni następcy brutalnej i antysemickiej carskiej tajnej policji. Piper odprowadził ociągającego się skrzypka. - Chcesz, bym poszła z tobą? - zapytała Daisy przyjaciółkę. - Nie, dziękuję. Ale nie wychodzisz jeszcze, prawda? - Nie, skądże! Miałaby sobie pójść, gdy pokój pełen był podejrzanych, którzy, być może, nie mogą się doczekać, by wszystko jej opowiedzieć? Na pewno nie. Daisy podeszła do Olivii Blaise. - Masz fajkę? - zapytała ją rywalka Bettiny. Daisy potrząsnęła przecząco głową i usiadła obok niej. - Ja właściwie nie palę, to strasznie niekorzystnie wpływa na głos, ale czasami... Ty jesteś Daisy Dalrymple, prawda? Nie zostałyśmy sobie przedstawione, ale myślę, że domyślasz się, że jestem Olivia Blaise. - Tak, wiem. Gdy byłam u Abernathych, słyszałam, jak śpiewałaś kawałek Carmen. To było coś wspaniałego. - Dziękuję. Wiele zawdzięczam Rogerowi, to znaczy panu Abernathy'emu. Nie ma znaczenia, czy masz ładny głos, jeżeli go nie ćwiczysz. Ja nie mogłam sobie pozwolić na lekcje, ale dla mnie obniżył opłaty. To pierwszorzędny nauczyciel i najmilszy z ludzi. - Jak go spotkałaś?

- Byłam w ProMusica. Mimo że wieczorami byłam już zmęczona po całodziennej pracy jako stenotypistka, po prostu musiałam śpiewać. - Nie cierpiałam stenopisania - powiedziała Daisy ze współczuciem. - Nadal to robię na pół etatu, ale to, co zarabiam na śpiewaniu, wyrównuje różnice. Kłopot w tym, że aby wystąpić w większej operze, trzeba mieć kogoś, kto będzie o ciebie walczył, a Roger, jakkolwiek by był kochany, nie jest w tym skuteczny. Poza tym, nawet jeśli by próbował się za mną ująć, to ta dziwka Bettina i tak by do tego nie dopuściła. - Rzeczywiście, zdaje się, że była trudną osobą powiedziała Daisy ostrożnie, choć w głowie miała setki pytań. - Trudną osobą! Spędziłam u Abernathych wystarczająco dużo czasu, żeby przekonać się na własne oczy, że traktowała Rogera i Muriel jak szmaty. Być może Muriel nie mogła od tego uciec, a Roger był zbyt zauroczony Bettiną, by w ogóle o tym pomyśleć. Biedny Roger... Wyglądał strasznie nieswojo, prawda? Mam nadzieję, że śmierć tej głupiej lafiryndy go nie wykończy. - Doktor Woodward mówi, że pan Abernathy wkrótce poczuje się na tyle dobrze, by rozmawiać z panem Fletcherem. - Fletcher? Ten glina? To twój przyjaciel, prawda? Nigdy nie byłam przesłuchiwana przez policję - powiedziała niepewnie Olivia. Jej żywa, elfia twarz była niespokojna. Mam cholerną ochotę na papierosa. - Pan Cochran pali, może cię poczęstuje? - Zabij mnie, ale od niego fajki nie wezmę. - Wydawało mi się, że on cię bardzo lubi. - Też tak myślałam aż do chwili, gdy Bettina zagroziła, że jeśli nie da jej partii mezzosopranu w Verdim, to powie o nas jego żonie. Widzisz, to Ursula Cochran trzyma kasę, a bez jej pieniędzy nasz drogi Eric nie zaszedłby daleko. Ale mnie

nigdy nie zależało na jego pieniądzach, tylko na znajomościach. Tyle czasu na niego straciłam! - To znaczy, że ty... Och... - Dziewczyna bez pieniędzy i rodziny musi sobie radzić skrzywiła się Olivia. - Przepraszam, jeśli cię zgorszyłam. - Nie całkiem - skłamała odważnie Daisy. Kimże ona była, by rzucać kamieniem? Sama mądrzyła się, że na siebie zarabia, ale jej zarobki wspierał niewielki dochód pozostawiony przez ciotkę. Poza tym, jeśli sprawy stałyby naprawdę źle, to zawsze mogła uciec do swojej matki do Dower House, albo do swojej zamężnej siostry, albo nawet do kuzyna, który odziedziczył Fairacres i tytuł po jej ojcu. - Ja... Przykro mi, że nie wyszło. - Nie będę udawać, że nie miałam z tego przyjemności. Nawet lubiłam Erica. Ale on obiecał mi tę rolę, a ile warty jest człowiek, na którego nie można liczyć? Poddał się szantażowi Bettiny bez zająknięcia. I nie myśl, że ona sama była czysta jak łza! - Nie? - O nie, ja nie będę prać publicznie brudów innych ludzi. Mam swoje zasady. - Olivia zawahała się. - Powiesz o tym wszystkim swojemu inspektorowi? - Tak, muszę. Tu chodzi o morderstwo. Olivię przeszedł dreszcz. - No trudno - powiedziała. - Ktoś musi o wszystkim opowiedzieć i wolałabym, żebyś to była ty, a nie Eric albo ja. O, jest ten milutki detektyw. Czyja kolej na tortury? - Panno Blaise - powiedział Piper - zechce pani pójść za mną? Olivia rzuciła Daisy krzywy uśmiech i wyszła za nim. Daisy polubiła ją, mimo jej szokującego zachowania. Spojrzała na Cochrana, który patrzył za Olivią z wyrazem beznadziejnej tęsknoty zmieszanej ze strachem. Było jasne, że

jej pożądał. I że bał się, co powie policji. Wyraz jego twarzy się zmienił, gdy odwrócił się do swojej przesadnie wystrojonej żony. Jej pokryta grubym makijażem twarz była nieprzenikniona. Daisy nie mogła odgadnąć, czy zauważyła coś podejrzanego. - Senorita! - Panna de la Costa dramatycznie opadła na miejsce obok Daisy, dodając składanemu krzesłu splendoru królewskiego tronu. Szkarłatna aksamitna suknia zdawała się obrazować jej płomienną osobowość. Patrząc na Gowerów (Gilbert Gower starannie unikał jej wzroku), mówiła cichym, drżącym od emocji głosem: - Pani wyjawię wszystko! - Wszystko? - spytała ostrożnie Daisy. Nie była gotowa na przyznanie się do morderstwa. - Wszystko! Todo! Byłam szaleńczo, szaleńczo zazdrosna! Mi querido Gilberto, on widywał często tę Bettinę o złotych włosach, wiesz. Jak jej nienawidzę! Z przyjemnością wydrapałabym jej oczy! Kiedy upadła, jestem szczęśliwa, szczęśliwa! - Ale jeśli jest pani szczęśliwa, że będzie miała go pani dla siebie... - Perdoneme? - Teraz, gdy Bettina nie żyje... Pan Gower... jest... należy tylko do pani - i do żony, pomyślała Daisy - więc dlaczego oskarża go pani o morderstwo? - Ale to właśnie chcę tłumaczyć! Kiedy krzyczałam do niego „Asesino!", wiedziałam, że jesteś blisko i że słyszysz. - Tak, usłyszałam - przyznała Daisy, dodając w myśli, że słyszeli to wszyscy w zasięgu tego potężnego sopranu. - Najpierw myślę, że Gilberto ją zabił, bo nie chce dalej być jej kochankiem, on chce być tylko mój, tak jak ty mówisz. Bien enten - dido, jestem z tego szczęśliwa, ochronię go własnym życiem, nie krzyczę do niego "Asesino!". Patrzę na

niego, podziwiam i widzę, że on wie, że ja wiem. On się boi, on tłumaczy. Już długo nie jest Bettiny kochankiem. Widuje się z nią, bo złożył obietnicę, której nie może utrzymać. Ciągle ona go pyta, kiedy to zrobi, kiedy, kiedy? - Co zrobi? - Ja nic nie wiem. - Panna de la Costa wzruszyła wymownie ramionami. - Ale teraz ja wiem, dlatego że była utrapieniem zabił ją, a nie dla mnie. Więc krzyczę do niego „Asesino!". Bezradna wobec tego wywodu, Daisy zawzięcie dążyła do sedna. - Ale dlaczego myśli pani, że pan Gower zabił Bettinę? - Ja? - Gdyby panna de la Costa była na scenie, jej zadziwienie dotarłoby do bogów w niebie. - Gilberto nie zabił Bettiny. Tak mi mówi. Więc, tłumaczę, teraz ty mów swojemu przyjacielowi, el jefe de policia. - Panna de la Costa. - Piper znów pojawił się w pokoju. Pan inspektor chciałby z panią porozmawiać. Na te słowa panna de la Costa ruszyła za nim niczym idąca na śmierć heroina, porzucając całkowicie zdezorientowaną Daisy. Być może honor hiszpańskiego hidalgo, jeśli to odpowiednie słowo, nie pozwala wyrzec się morderstwa, a hiszpańska sopranistka przypisywała to samo poczucie dumy walijskiemu tenorowi. Gower zaprzeczył, że zabił Bettinę, więc według seniority de la Costy rzeczywiście tego nie zrobił. Alec oczywiście nie uwierzy temu za grosz, a sądząc po zdenerwowanym spojrzeniu, jakim Gilbert Gower obdarzył swą aktualną kochankę, tenor również na to nie liczył. Gowerowie wymienili kilka słów i wstali. Gilbert Gower podszedł do Cochranów, a jego pulchna, zaniedbana żona do Daisy. - Mam nadzieję, że nie ma pani nic przeciwko temu powiedziała pani Gower przepraszającym tonem. - My nie...

To znaczy musi się pani zastanawiać... Pani nie wie, kim jestem, ale... - Owszem, wiem. Pani jest panią Gower, prawda? Solo pana Gowera bardzo mnie wzruszyło. - Ingemisco? Tak, rzeczywiście, dobrze to zaśpiewał, nie sądzi pani? Jej pragnienie zdobycia komplementu dla swojego łajdaczącego się męża wzruszyło Daisy jeszcze bardziej. - Proszę, niech pani usiądzie - powiedziała pośpiesznie. Nazywam się Daisy Dalrymple. Państwo Abernathy i Muriel są moimi sąsiadami. - Och, to pani wynajmuje mieszkanie z panną Fotheringay, fotografką? Pan Abernathy polecił ją Gilbertowi do zrobienia zdjęć reklamowych, i tak nam się spodobała, że zabraliśmy dzieci, by zrobiła nam rodzinny portret. - Lucy jest bardzo dobra, a pan Abernathy był tak miły, że polecił ją kilku znajomym. - Biedak! Bardzo mu współczuję. Jak to dobrze, że nie mają dzieci, ale Gilbert mówi, że bardzo kochał żonę. - A więc tym większy wstyd dla Gilberta, że miał z Bettiną romans, pomyślała oburzona Daisy. Zakładając, że panna de la Costa miała rację. - Przynajmniej tak sądzę - dodała sucho. Podobno zachorował? Czy orientuje się pani, jak on się teraz czuje? - Ponoć już lepiej - odpowiedziała Daisy. - Wyglądało to na anginę. Pracuję jako wolontariuszka w klinice na East End. Osobiście wolę zajmować się dziećmi, słodkie z nich skarby, ale i u dorosłych angina zdarza się nader często. Tabletka nitrogliceryny zazwyczaj prawie natychmiast łagodzi ból. - Tak, pamiętam. W czasie wojny pracowałam przez jakiś czas w biurze szpitalnym i chcąc nie chcąc, czegoś się

nauczyłam. Pan Abernathy zażył pigułkę, ale jeszcze nie czuje się na tyle dobrze, by rozmawiać z policją. - Co za okropieństwo! Myślę, że policja chce widzieć Gilberta po tym, jak... jak panna de la Costa to powiedziała. - Inspektor Fletcher nie mówi mi o wszystkim, chociaż jesteśmy przyjaciółmi. - Widziałam, jak rozmawialiście - powiedziała pani Gower. Nagle zarumieniła się i wbiła oczy w drżące dłonie. Na pewno... Na pewno się pani zastanawia, dlaczego nie zrobiłam sceny, gdy Gilbert publicznie obściskiwał tę... tę hiszpańską kokotę. Trzeba być wyrozumiałym dla artystów... - Może i tak - powiedziała Daisy powątpiewająco. - Prawda jest taka, że jego zdrady nie są dla nikogo żadną tajemnicą i muszę się z nimi pogodzić. W tych zagranicznych, młodych, pięknych diwach jest coś, czemu on nie może się oprzeć. Ale pod koniec sezonu wszystkie wracają do siebie i wtedy Gilbert wraca do mnie i dzieci. Jest dobrym ojcem. Nie byłoby dobrze, by dzieci cierpiały za winy rodziców. Nie ma sensu robić wielkiego zamieszania. Cierpliwa Gryzelda we własnej osobie. Daisy nie miała cierpliwości dla takiej uległej wyrozumiałości. Pamiętała swój wstręt do tej historii, o której słyszała jeszcze w szkole. Wydawało jej się jednak, że Chaucerowska Gryzelda została oddzielona od swoich dzieci. A więc Gower był dobrym ojcem i zawsze wracał do żony i dzieci. Nie usprawiedliwiało to jednak jego romansu z Bettiną, krzywdząc przez to pana Abernathy'ego. Pani Gower zdawała się o niczym nie wiedzieć. A czy Abernathy wiedział? A Muriel? Czy to, czego z takim uporem Bettina domagała się od Gilberta, było wystarczającym powodem, by ją zabił? A może to melodramatyczna Consuela de la Costa zrobiła z igły widły? - Ja nie odgrywam tragedii i nie robię mu scen - mówiła pani Gower ze znużeniem. - A on do mnie wraca. Wiem, że

wy, współczesne kobiety, nie uważacie mężczyzny za głowę rodziny, ale ja zostałam tak wychowana. Nie wiem, czy dobrze na tym wyjdziecie, czy też nie. Każdy robi, co potrafi. - Tak, oczywiście. Ja... O, jest już detektyw Piper. - Pani Gower, pan inspektor pyta, czy zechciałaby pani poświęcić mu kilka minut... - Ale mnie tam nie było! Nigdy nie zamieniłam z nią nawet słowa! - Wszystko będzie dobrze, Jennie - powiedział niepewnie Gower, podchodząc do żony. - To nie zajmie dużo czasu, proszę pani. Daisy była pewna, że Gower zechce towarzyszyć żonie. Wiedziała, że Alec by na to pozwolił. Ale najwyraźniej on o niczym takim nie pomyślał. Gdy spanikowana pani Gower się oddaliła, tenor podszedł do Daisy. - Wielkie nieba, chyba wszystko jest w porządku, co? jego przekrwione oczy były niespokojne. Drżącą dłonią przygładził włosy. - To znaczy, ten łobuz nie będzie się chyba nad nią znęcać? - Pan Fletcher jest dżentelmenem - odpowiedziała zimno Daisy. - Tak, tak. Bez wątpienia. Widziałem, jak pani z nim rozmawiała na widowni. Yhm... czy moja żona powiedziała coś pani...? - Całkiem sporo. - Ach tak. Wspominała o pannie de la Coście, czyż nie? - Pani Gower wydaje się dobrze wiedzieć o pana... o pana przyjaźni z panną de la Costą. Jednak - umierając z ciekawości - Daisy zdecydowała się wziąć byka za rogi. - Nie wie nic o Bettinie. - Dobrze, to dobrze. Rany, chyba nie sądzi pani, że to ja wykończyłem Bettinę? Między nami wszystko było

skończone. Jeśli chce pani znać moje zdanie, to zrobił to ten ruski bas, Marchenko. - Marchenko? Dlaczego miałby zabijać Bettinę? - Nikt pani jeszcze nie powiedział? To żadna tajemnica. Podobała mu się, a ona się nim bawiła, uwodziła go, wie pani. Obdarowywał ją piękną biżuterią, którą wywiózł z Rosji. Pewnego dnia, na próbie, wobec wszystkich szepnął jej coś do ucha, a ona uderzyła go w twarz, nazywając go ruską świnią. Mówiła jeszcze coś o jego brodzie, ale dokładnie nie pamiętam. - Gower rzucił okiem na czarnobrodego Marchenkę, który gniewnie odwzajemnił spojrzenie. Daisy przypomniała sobie śpiewaną przez Rosjanina półgłosem powtórkę Confutatis maledictis, podczas gdy ciało Bettiny leżało u jego stóp. - On rzeczywiście miał powód, by za nią nie przepadać zgodziła się Daisy. - Nie przepadać! On jej nienawidził. Wszyscy ci cudzoziemcy są tacy emocjonalni, egzaltowani, często po prostu niezrównoważeni. Wierz mi, ja ich znam. - Gower znów musnął swoją fryzurę, tym razem z uśmieszkiem samozadowolenia. Ten zwyczaj musiał utrzymywać w niezłym stanie kasę fryzjera odpowiedzialnego za trwałość jego włosów, pofalowanych w marcelowskim stylu. Powie pani glinom o Marchence, prawda? - Dlaczego sam pan im nie powie? - No... Cóż... Właściwie to tylko domysły. Nie mam nic, co mogliby uznać za dowody. Nie chciałbym, by pomyśleli, że tylko sprawiam kłopoty. Albo że próbujesz sprytnie się z nich wywinąć. - Przekażę pańskie domysły inspektorowi - obiecała Daisy. A także informację o romansie z Bettiną, i o tym, jak zadręczała go o dotrzymanie obietnicy.

- Ci cudzoziemcy są tacy wyczerpujący - powiedział Gower w przypływie szczerości. - Za każdym razem potrzebuję starej dobrej angielskiej małomówności. - Tęsknie spojrzał na drzwi, za którymi zniknęła jego zwyczajna, zaniedbana żona. Jakby w odpowiedzi na to spojrzenie drzwi te otworzyły się i pojawiła się w nich Jennifer Gower. - Pańska kolej, panie Gower - poinformował Piper, przerywając ich powitanie. Gilbert pocałował żonę przelotnie w policzek. Wyglądała na spokojniejszą. Z pewnością była to zasługa Aleca i jego kojącego zachowania. Zrobiła ruch w stronę Daisy, ale widząc, że idzie tam Marchenko, obróciła się i zaczęła rozmowę z Cochranami. Masywny Rosjanin popatrzył ponuro na Daisy. - Ty jesteś szpieg policji - ryknął. - Absolutnie nie! - Tak, nie szpieg, więc informator, nieit? - Informatorem też nie jestem. Tak się złożyło, że mam przyjaciela, który jest policjantem. Nie ukrywam tego, i jeśli ludzie chcą mi coś wyjawić, to ich sprawa. - Szto wyjawić? - spytał Marchenko. Stołek, na którym usiadł, zaskrzypiał pod jego ciężarem. - Szpiedzy wyjawiają. - Chodzi mi o to - powiedziała Daisy spokojnie i ostrożnie - że jeśli ludzie, którzy wiedzą, że inspektor jest moim przyjacielem, przekazują mi informacje, nie powinni być zaskoczeni tym, że mu je przekażę. Marchenko rozważał to przez moment i wreszcie skinął głową. - Informator. Ja mówię tobie, ty mówisz policjantowi. - Tak. - Daisy poddała się. - Mówię ci: Yakov Levich zabija Bettinę. - Pan Levich? - Daisy osłupiała. Choć widziała go tylko przez chwilę, zdążyła już go polubić. - Skąd pan wie?

- To brudny Żyd. Wszyscy Żydzi to mordercy. Zabili Kristosa, zabili kristianskie dieti. Dla Żyda zabić kristianina to nic. A też Levich jest Ruskij. - Pan też. - Niet! Ja Ukrainec. Mieszkam w Rosji, mówię rosyjski, ale moja krew ukrainska. Rosjanie plują na Ukrainę, ja pluję na Rosjan. - Przez chwilę wydawało się, że wprowadzi słowa w czyn, lecz na szczęście się opamiętał. - A też - dodał złowieszczym głosem - Levich to bolszewicki szpion! Daisy nie wierzyła w ani jedno jego słowo. Wszędzie widział szpiegów. Poza tym Levich, jak mniemała, nie mógłby cieszyć się krwią rosyjską i żydowską naraz. - Levich nie miał ani motywu, ani powodu by zabić Bettinę - zaznaczyła Daisy. - Jest powód! Dobry powód. Levich lubit Bettiny siostrę. Bettina nazywa go pazerny Żid. Mówiła, że powie rodzicom, że siostra lubi heretyków, skończy się spotykać. - Starała się przeszkodzić Muriel w spotkaniach z Levichem? - Da. Oni rozmawiają, ona wchodzi: „Zrób to, zrób tamto. Przynieś to, przynieś tamto". Powód, niet? - Bardzo słaby motyw! - powiedziała Daisy niepewnie. Przyznała, że lepsze to niż te bzdury, że Yakov Levich był rosyjskim Żydem i bolszewickim szpiegiem. Czy Bettina naprawdę próbowała przerwać romans swojej siostry? - Świetny motyw, cholernie świetny. Ty powiedz ważnemu policjantowi. Tobie lepiej uwierzy. Z policjantami ja nie rozmawiam. - Pan Marchenko? - Znów pojawił się Piper. - Jeśli zechciałby pan... Marchenko spojrzał na niego bezmyślnie. - PROSZĘ... ZA MNĄ... PROSZĘ PANA - Piper wyraźnie był zdania, że cudzoziemiec zrozumie lepiej, jeśli

będzie się do niego mówić wystarczająco głośno. Na wypadek gdyby jego głos nie był dostatecznie głośny, przywołał go gestem. Choćby nie wiadomo jak dobrze udawał, że nie mówi po angielsku, gest ten musiał zrozumieć. Podniósł się ociężale z fotela i mrucząc coś pod nosem, poszedł za Piperem. Niełatwo będzie Alecowi coś z niego wydobyć, a przynajmniej taką nadzieję miała Daisy, której podejrzenia zaczynały się krystalizować. Raz czy dwa mogło to być zbiegiem okoliczności, ale Marchenko dopełnił miary. Piper za każdym razem - pewnie na rozkaz Aleca - prosił tego, kto akurat z nią rozmawiał. Drań chciał im przeszkodzić w rozmowach z nią!

ROZDZIAŁ SZÓSTY Gdy Marchenko wtoczył się za Erniem do gabinetu, Alec rozmawiał właśnie przez telefon. Nadinspektor zadzwonił wreszcie, by mu oznajmić, że dogadał się z lokalnym wydziałem i że sprawa jest jego. Nie był pewny, czy jest się z czego cieszyć. Przede wszystkim zaangażowanie Daisy było wystarczającym powodem do niepokoju, ale przynajmniej był na miejscu i w każdej chwili mógł uratować ją przed nią samą. Jeżeli chodzi o podejrzanych, to równie dobrze mógłby przesłuchiwać stado owiec. Nikt nic nie chciał powiedzieć. Owego przepowiadanego przez Daisy artystycznego temperamentu jakoś nie było widać, może nie licząc emfatycznej Hiszpanki. Chyba że temperament ten objawiał się w jakimś ekscentrycznym sposobie myślenia, który kazał im nie ufać policji. Nie mógł nawet stwierdzić, że kłamali, ponieważ nikt niczego mu nie powiedział. Nikt nic nie wiedział o żadnym motywie, dla którego ktokolwiek miałby truć Bettinę Abernathy. Nikt nigdy nie miał do czynienia z cyjankiem. Nikt nie widział, by ktokolwiek majstrował przy karafce albo szklance. Wszyscy poza panią Gower byli zbyt pochłonięci przygotowaniami i zbieraniem sił do drugiej części koncertu, by interesować się, gdzie kto akurat był i co robił. Ci natomiast, którzy nie byli przypisani do pomieszczenia solistów, umieli wiarygodnie wytłumaczyć swoją tam obecność. Należała do nich pani Gower, która po występie poszła pogratulować swemu mężowi. Panna Blaise potwierdziła raport biletera, że Muriel obiecała przynieść jej kartkę z nutami, którą zostawiła w domu Abernathych. Levich, który chciał spytać Cochrana o jakieś techniczne zagadnienie dotyczące drugiej części Requiem, nie odnalazł go w pokoju dyrygentów, więc udał się na dalsze poszukiwania. Alec był pewny, że i Cochran znajdzie równie muzyczne usprawiedliwienie swojej obecności u solistów, a

jego żona oczywiście go tam szukała, tak jak Roger Abernathy szukał swojej żony. Wszystko to było bardzo sensowne i bardzo nieprzydatne. Marchenko także nie wyglądał obiecująco. Miał obojętną twarz, o ile można było ją dostrzec pośród obfitej czarnej brody. Śpiewak stał przed biurkiem Aleca nieruchomo jak kamień, ze wzrokiem utkwionym w przeciwległą ścianę. Alec miał ochotę odwrócić się i sprawdzić, co tak przyciągało jego uwagę, ale wiedział, że był to tylko zwyczajny biurowy zegar niebudzący niczyjego zainteresowania. - Proszę usiąść - powiedział Alec, ale jedyną odpowiedzią, jaką uzyskał, było nieobecne spojrzenie. Alec gestem wskazał na krzesło. Rosyjski niedźwiedź usiadł. Alec popatrzył na Erniego, który się wzdrygnął. Powiedziano mu, by przyprowadził każdego, kto rozmawiał z Daisy, więc jakimś cudem Marchenko musiał się z nią porozumieć. - Muszę zadać panu kilka pytań. - Nie panimaju - zahuczał niedźwiedź. - Vous parlez Francais? - Alec wiedział, że wielu rosyjskich emigrantów znało francuski, tak jak i każda szanująca się dziewczyna z otoczenia Daisy. - Gavarju tolko pa ruski - powiedział bas, tubalnym głosem podkreślając każde słowo. - Zdaje się, że będziemy potrzebować tłumacza. Piper, sprawdź, czy pan Levich jeszcze nie poszedł. - Niet! - Marchenko zerwał się z krzesła i opierając pięści na biurku, pochylił się nad Alekiem. Piper zrobił krok w jego stronę, ale Alec, niewzruszony, zbył go machnięciem ręki. - Levich niet! Żid niet! Żid? Jeśli ten człowiek żywił irracjonalną niechęć do Żydów, pomoc żydowskiego tłumacza na nic się nie zda. Lepiej będzie zostawić go na noc, by się dusił we własnym sosie, a nazajutrz skonfrontować go z oficjalnym tłumaczem. Kto wie, może nagle okaże się, że jednak rozumie po

angielsku. Na prawo od Aleca wisiał kalendarz. Gestem przywołał do niego Marchenkę, wskazał na niego, wskazał na siebie i na datę następnego dnia. - Jutro, poniedziałek, rozmawiamy z tłumaczem powiedział powoli i wyraźnie. - Teraz może pan iść powiedział Alec i odprowadził zażenowanego Rosjanina do drzwi. - Mogę przysiąc, że rozmawiał z panną Dalrymple, szefie. - Bardzo możliwe, ale nie było sensu czekać całą noc, aż zechce z nami gadać. Pozostali czekają. Cochranowie, Finch i może Abernathy. Do roboty, Ernie. Gdy Alec ukradł Daisy ciekawego, choć przerażającego Marchenkę, państwo Gowerowie podeszli, by się z nią pożegnać. Gilbert Gower wydawał się zuchwały, ale przywarł do ramienia żony jak do ostatniej deski ratunku. Potem zamienili kilka słów z Cochranami i wyszli. Cochran zaczął rozmowę z Finchem, wytrącając niewielkiego organistę z jego marzeń. Pani Cochran natomiast podeszła do Daisy. - Pozwoli pani, że się przedstawię - ton jej głosu nie pozwalał Daisy na jakikolwiek sprzeciw. - Nazywam się Ursula Cochran. A pani to panna Dalrymple? Daisy miała ogromną ochotę odpowiedzieć: „Tak, wielmożna Daisy Dalrymple" tylko po to, by sprawdzić, czy wyniosła poza pani Cochran się zmieni. To jednak mogłoby położyć kres oczekiwanemu potokowi zwierzeń. - Tak - odpowiedziała więc. - Jestem Daisy Dalrymple. - Miło mi. - Pani Cochran usiadła obok niej. Jej makijaż, choć nie mógł w pełni ukryć jej wieku, był rzeczywiście perfekcyjny, a futro z lisa po prostu boskie. Te diamenty musiały być warte fortunę. Możliwe, że nosiła je, by odciągnąć uwagę od twarzy, pomyślała Daisy wyrozumiale. Musi być jej ciężko u boku o wiele młodszego i przystojnego męża, nawet jeśli nie wiedziała nic o jego romansie z Olivią.

- Straszna rzecz - ciągnęła pani dyrygentowa. - Okropne. Obawiam się, że biedna Muriel i pan Abernathy są zupełnie zdruzgotani. - Ach. Tak, oczywiście, to bolesna strata. Ale to nie mogła być trucizna, jak zdaje się twierdzić policja. To nie do pomyślenia! Jeżeli panna Westlea miała po prostu zawał, to skandal nie byłby w połowie tak ogromny. Przynajmniej nie pisano by o tym w porannych gazetach, a my mielibyśmy czas zastanowić się, co powiedzieć. - Bardzo bym się zdziwiła, gdyby poranne gazety nic o tym nie napisały - powiedziała Daisy. - Chyba widziałam, jak krytyk muzyczny z „Timesa" pędził do telefonu. Nawet tak wykształcony dżentelmen musiał dostrzec dziennikarską wartość śmierci solistki na scenie. - To nikczemne! Nie powinno się na to pozwalać. Prasa nie ma za grosz przyzwoitości. Aż boję się myśleć, jaki to będzie miało wpływ na karierę mojego męża. - Czy myśli pani, że mu to zaszkodzi? A pozostałym solistom? - Cudzoziemcy nie mają się o co martwić. Zawsze mogą wrócić tam, skąd przybyli, a im szybciej to zrobią, tym lepiej dla biednej Jennifer Gower. Nie wiem, jak biedaczysko to znosi - dodała protekcjonalnym tonem. - A swoją drogą, sława Gilberta Gowera i tak szybko blednie. Jego głos nie jest już na tak wysokim poziomie. Obawiam się, że to skutki rozpusty. Eric zaś, to wschodząca gwiazda, i nie chciałabym, by zgon panny Westlea przeszkodził mu w uzyskaniu tytułu rycerskiego. - Rycerskiego? - A dlaczegóż by nie? Wielu dyrygentów go nosi. Ot, choćby Halle, Wood, Cowen, Henschel, Costa. Sir Tomas Beecham został nim uhonorowany, chociaż rok później

odziedziczył po ojcu tytuł barona. Wie pani, mój ojciec, sir Denzil Vernon, także był baronem. - Jakie to nieuczciwe, że nie mogła pani odziedziczyć jego tytułu - zaryzykowała Daisy. Mimo że nie przejmowała się tytułami, to czasem myślała o tym, jak inaczej ułożyłoby się jej życie, gdyby mogła odziedziczyć Fairacres. - Właśnie. - Pani Cochran doceniła spostrzeżenie Daisy. Tytuł rycerski dla Erica byłby pewną rekompensatą. - Chyba że skandal zburzy jego nadzieje. Być może ma pani rację, mówiąc, że Bettina miała zawał. Ale przypuszczając, że było to jednak morderstwo, kogo by pani podejrzewała? - Och, naturalnie jej siostrę. Odziedziczyłaby wszystko po Bettinie, a sama nie ma przecież ani pensa. - Skąd pani to wie? - Słyszy się tu i tam. - Pani Cochran niedbale machnęła ręką. - Poza tym w takich sprawach zazwyczaj chodzi o pieniądze, czyż nie? O, znów jest nasz mały policjant. Teraz inspektor przysłał go pewnie po mojego męża. Nie mogę pojąć, dlaczego Eric ma tutaj zostać. Z pewnością nie ma nic ciekawego do powiedzenia. - Pani Cochran, jeśli pani pozwoli, pan inspektor chciałby z panią porozmawiać. - Ze mną?! - pani Cochran wyglądała na oburzoną, ale Daisy wydawało się, że w jej nieczułych oczach zobaczyła iskrę przerażenia. - Proszę panią do gabinetu. - Och, dobrze już, dobrze. Muszę powiedzieć, że policja z dnia na dzień staje się coraz bardziej despotyczna. Cochran podszedł do niej, mruknął coś i zostawiając Fincha jego wewnętrznej muzyce, odwrócił się do Daisy.

- Panna Dalrymple, jak sądzę? - Przystojny dyrygent skłonił się lekko. Najwyraźniej zapomniał, że Muriel już ich sobie przedstawiła w holu u Abernathych. - Myślę, że posądziłaby mnie pani o szczyty fałszywej skromności, gdybym się przedstawił. Czy pozwoli pani, że się przysiądę? - Proszę bardzo, panie Cochran. Oczywiście, że wiem, kim pan jest. Podziwiałam pański koncert aż do chwili, gdy... Daisy zawiesiła głos. - Niefortunne wydarzenie. Biedny Abernathy jest wstrząśnięty. - Cochran powiedział wszystko, co wypadało powiedzieć, ale nazbyt gładko, tak jakby mówił to tylko dlatego, że tak nakazywało dobre wychowanie. - Bettina była dla niego całym światem. Sądzę, że po tym wszystkim przerwie nauczanie i dyrygowanie ProMusica. To wielka strata dla naszego zawodu. - Nie widzę powodu, dlaczego miałby z tego rezygnować. Będzie potrzebował czegoś, co pozwoli mu zapomnieć o stracie. - Jeśli chodziłoby tylko o stratę żony! Ale on traci wzrok. Biedak ledwo widzi dalej niż swój nos. Nie może już czytać nut, więc musi polegać na fragmentach, które zna na pamięć. Wkrótce będzie zmuszony porzucić chór, bo nie będzie w stanie nauczyć ich niczego nowego. - Jakie to musi być dla niego przerażające! - Bardzo smutne. Będę musiał zaproponować dyrygenturę na koncercie na jego rzecz. Niestety, w naszym fachu nie ma emerytur. Gower również powoli traci rozgłos i mam nadzieję, że coś sobie uskładał, choć powiem szczerze, że raczej w to wątpię. Gustuje w kosztownych kobietach. - W odróżnieniu od niego, pomyślała Daisy. Wszystko, czego Olivia od niego oczekiwała, to pomoc w pięciu się po drabinie kariery. - Ale

nie będę opowiadał takich rzeczy dobrze wychowanej młodej damie. - Nie jestem naiwna! - odpowiedziała szorstko Daisy, pewna, że Cochran nadal chce mówić o Gilbercie Gowerze. Widziałam go z panną de la Costą. - Ach tak. Ona właśnie jest w jego typie. Zmysłowa południowa piękność. Wszyscy byliśmy zaskoczeni, gdy zaczął z Bettiną Westlea. To znaczy Bettiną Abernathy. Ani trochę w jego typie. - Pan o tym wie? - Świat muzyki poważnej jest mały, a świat opery i śpiewu jeszcze mniejszy. Niewiele sekretów się w nim ostoi. Wziąwszy pod uwagę użytek, jaki Bettiną robiła z jego romansu z Olivią, zgorzknienie to było bez wątpienia szczere. - Gilbert powinien o tym pomyśleć. Reputacja pani Abernathy była wystarczającą przestrogą. - Słyszałam, że nie był najłatwiejszą osobą. - Och, to mało powiedziane! - Dlaczego? Co takiego zrobiła panu Gowerowi? - Ona... Cóż... Uległa urokowi Gowera w nadziei, że to zaprowadzi ją do jej wymarzonej opery Covent Garden. Widocznie nie zdawała sobie sprawy, że on już wyszedł z mody i nie miał żadnych wpływów u dyrektora. Oczywiście był tam od zawsze i w swoich najlepszych czasach mógł coś dla niej zrobić, chociaż nigdy nie zaśpiewał żadnej ważnej arii. - A więc Bettina była zła, kiedy odkryła, że nie będzie mógł dotrzymać obietnicy? - Myślę, że tak naprawdę nigdy tego nie odkryła. Nawet po tym, jak ich romans się zakończył, on nadal robił jej obietnice. Oczywiście sezon operowy jeszcze się nie zaczął, ale Gower musiał się obawiać, że ona pójdzie do władz opery i wtedy będzie miał kłopoty. Nie spodobałoby im się, że

obnosił się ze swoimi znajomościami, i zakończyłoby to jego karierę szybciej, niż się spodziewał. Szkoda, że popchnęło go to aż do morderstwa. - Myśli pan, że to Gower zabił Bettinę? - Już od kilku chwil Daisy spodziewała się takiego obrotu rzeczy. Czuła do Cochrana coraz większą niechęć. - Jeśli tak, to przynajmniej nie musi się martwić o emeryturę. - Zakładając, że policja się o tym dowie - powiedział, patrząc na nią znacząco. - Dowiedzą się, jeśli to prawda. Pierwszy raz tego wieczoru Daisy ucieszyła się, widząc wchodzącego Pipera. - Pan Cochran? - powiedział policjant, a Daisy odetchnęła z ulgą. Oskarżenia dyrygenta były prawie tak samo ohydne jak Marchenki, lecz nie aż tak ciekawe. Pani Cochran, która wróciła z przesłuchania, wyglądała na zadowoloną z siebie. - Mam pomysł - powiedziała do Daisy. - Po pogrzebie panny Westlea, to znaczy pani Abernathy, zaproszę wszystkich do siebie na przekąskę. Z pewnością pojawi się wiele osób i nie sądzę, by ta jej potulna siostrzyczka sobie z tym poradziła. Oferta zrobiłaby na Daisy o wiele większe wrażenie, gdyby wierzyła w jej szczerość. Jednak pani Cochran wyraźnie rozkoszowała się sposobnością odegrania hojnej pani, a zarazem zaprezentowania talentu do podejmowania gości w dobrym stylu. - Istotnie, dom Abernathych nie jest tak duży, by pomieścić takie tłumy - odpowiedziała Daisy - więc być może Muriel i pan Abernathy zechcą skorzystać z pani pomocy, chociaż są przecież jej rodzice, którzy mogą mieć inne plany. - Jestem przekonana, że z chęcią pozbędą się tego kłopotu - powiedziała pani Cochran z determinacją. Daisy uznała, że

nie przepada za żadnym z państwa Cochran. Wtedy właśnie do pokoju wszedł major Browne. - Ach, panie jeszcze tu są - powiedział wesoło. - Znalazłem wieczór, kiedy będę mógł wcisnąć powtórkę koncertu. Jeśli zaoferuje się ludziom bezpłatne bilety, to nie będą mogli żądać zwrotu pieniędzy. Pani Cochran, mam nadzieję, że pani mąż będzie osiągalny w przyszłym tygodniu? - Mój drogi, nie mam zielonego pojęcia. Od tego on ma swojego sekretarza. - W porządku, zadzwonię do niego jutro rano odpowiedział niezrażony dyrektor. - A pani, panno Dalrymple? Ufam, że pani i pan inspektor również zechcą przyjść? - Inspektor zawsze ma tyle pracy - powiedziała Daisy ponuro, myśląc o tym, że w tej właśnie chwili powinna być z Alekiem na kolacji - i zawsze może zdarzyć się coś nieprzewidzianego. - To bardzo dobry policjant. Na pewno radzi sobie ze wszystkim w okamgnieniu. Abernathy jeszcze się nie pokazał? No cóż, w najbliższym czasie ProMusica nie ma chyba żadnego koncertu, a w poniedziałki mają próby, więc nie powinno być problemu z obecnością. Pogadam jeszcze tylko z Finchem. Panie wybaczą. Daisy obserwowała go, jak wyrwał pogrążonego w zadumie organistę. Pani Cochran przez kilka chwil siedziała w milczeniu, niecierpliwie tupiąc nogą, aż wreszcie wybuchła: - Dlaczego ten człowiek trzyma Erica tak długo! - Minęło zaledwie kilka minut. - No właśnie. Eric nie ma do powiedzenia nic ponad to, czego dowiedział się ode mnie. Naprawdę, co ta policja sobie myśli! - Inspektor Fletcher rozwiązuje zagadkę morderstwa przypomniała jej Daisy.

- Bzdury! Im więcej o tym myślę, tym bardziej jestem przekonana, że pani Abernathy miała zawał. Ach, jest wreszcie Eric. Cochran przedyskutował coś naprędce z Brownem i Finchem. Potem męża przejęła pani Cochran, Piper Fincha, a do Daisy znów podszedł major Browne. - Chyba wszystko pójdzie dobrze - powiedział triumfalnie. - Chciałbym poczęstować panią drinkiem, ale napoje są w moim gabinecie, w którym teraz urzęduje pan inspektor. - Dziękuję, ale myślę, że to i tak nie byłby dobry pomysł, by pić na pusty żołądek. - Moja kochana! Musi pani umierać z głodu! Moja sekretarka trzyma w biurku puszkę herbatników. Jeśli zechce pani chwilkę poczekać... Major wybiegł i za moment był już z powrotem z puszką mieszanki herbatników Peek Frean. W chwilę potem, chrupiąc waniliowe i imbirowe ciastka, rozmawiali, starannie omijając temat morderstwa. Nagle drzwi znów się otworzyły i do środka weszli Muriel i pan Levich. Muriel natychmiast zbliżyła się do Daisy. - Twój inspektor jest teraz u Rogera - powiedziała. - Doktor Woodward został z nimi. - Alec nie będzie naciskał na pana Abernathy'ego zapewniła Daisy, sadzając Muriel na sąsiednim krześle. - A ty na pewno poczujesz się lepiej, jak zjesz sobie kilka ciastek, zobaczysz. - Och, nie mogłabym. - Zjedz, kochanie - powiedział Levich, podając jej puszkę. - Chora nie pomożesz Abernathy'emu. Muriel uśmiechnęła się do niego niepewnie i poczęstowała się waflem, a Levich oddał ciastka majorowi.

- Proszę się częstować - zachęcił Browne. - Zrobiliśmy w herbatnikach z panną Daisy takie spustoszenie, że i tak będę musiał kupić nowe. Levich zawahał się, skinął głową, przysunął sobie krzesło i dołączył do herbatki bez herbaty. Daisy starała się nie myśleć o biednym Rogerze Abernathym, który niechybnie jest podejrzany o zabicie swojej ukochanej żony. Kilka pokojów dalej, w pomieszczeniu dyrygentów, Alec siedział właśnie na ohydnym pomarańczowo - zielonym fotelu. Roger Abernathy opadł na fotel naprzeciwko. Wyglądał na starszego od swojej nieżyjącej żony o dwadzieścia pięć lub trzydzieści lat, ale biorąc pod uwagę jego zły stan, Alec ocenił, że mógł być starszy o lat nie więcej niż piętnaście. Chociaż dzisiejszego wieczoru nie miał występować na scenie, ubrany był w strój wieczorowy, tak jak inni wykonawcy. Na jego krępym ciele nie leżał on najlepiej. Alekowi przyszło do głowy francuskie powiedzenie: Il n'est pas chez soi dans son pean, czy coś takiego. Roger Abernathy nie czuł się wygodnie w swojej skórze, a z tego, co Alec słyszał, małżeństwo z Bettiną mu w tym nie pomagało. Przynajmniej wydawało mu się nieprawdopodobne, żeby znajoma Daisy była zakochana w swoim szwagrze. - Pan Abernathy jest chory, panie inspektorze przypomniał mu niepotrzebnie doktor Woodward. Choć lekarz siedział obok na krześle, to sprawiał wrażenie, jakby wciąż unosił się nad swoim pacjentem. W odpowiedzi Alec skinął tylko głową. - Proszę opowiedzieć mi o pańskiej żonie - powiedział delikatnie. - Kochałem Bettinę - odpowiedział tamten cichym, niezdecydowanym głosem. Szkła jego okularów zaparowały od łez. - Wiem, że nie była aniołem, ale patrzenie na nią i świadomość, że jest moja, dawały mi tyle radości. To ja

dostąpiłem zaszczytu odkrycia jej cudownego głosu. Kiedy zgodziła się wyjść za mnie, nie mogłem uwierzyć, że spotkało mnie takie szczęście. Nie wiem... Nie wiem, jak będę mógł bez niej żyć... - Wystarczy! - przerwał doktor. - Naprawdę, panie inspektorze, nie mogę na to pozwolić. Pan Abernathy powinien teraz wypocząć, a rano może pan skonsultować się z jego osobistym lekarzem co do możliwości ponownego przesłuchania. Alec poddał się. - Wezwać taksówkę? - zapytał lekarz. - Nie trzeba. Mój sierżant odwiezie pana Abernathy'ego i pannę Westlea do domu i upewni się, że niczego im nie brakuje. Nie wspominając o tym, że przy okazji wypyta służbę. Tom Tring, mimo że szczerze oddany swojej równie potężnej żonie, miał swoje sposoby na służące. Potrafił wyciągnąć z nich takie informacje, których znajomości same nie były świadome.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Kiedy Tom Tring wszedł do pokoju, Daisy z łatwością odczytała wyraz jego twarzy. - Pewnie ominęła pana herbatka, sierżancie? - zapytała, częstując go herbatnikami. - Właśnie żem, panienko, z żoną i przyjaciółmi siadał do pysznej zapiekanki wieprzowej, gdy zatelefonował szef. No to się poczęstuję - powiedział i pochłonął kruche ciasteczko jednym kłapnięciem. - Pani pewnie jest panną Westlea zapytał Muriel. - Mam odwieźć panią i pana Abernathy'ego do domu. Taksówka już czeka. - Czy mój szwagier czuje się już dobrze? - Może nie dobrze, ale doktor mówi, że nie jest najgorzej. Jeśli będzie wyglądał źle, gdy dojedziemy do domu, zadzwonimy po jego osobistego lekarza, ale miejmy nadzieję, że będzie można zrobić to dopiero rano. Czy jest pani gotowa, panno Westlea? Doktor Woodward i posterunkowy Piper już pomagają panu Abernathy'emu wsiąść do auta. - Ja jadę z wami, sierżancie - powiedziała Daisy, gdy tamci wstali. - Panna Westlea prosiła mnie, bym u niej nocowała. - Bardzo mądrze, panienko. Przyda jej się przyjaciółka. Błysk w oku Toma dał Daisy do zrozumienia, że wiedział, iż jej uprzejmość była połączona z chęcią uczestniczenia w śledztwie. Była też przekonana, że Alec nie przysłał go tu tylko po to, by pomógł Abernathy'emu. Nie powinna była być tak krytyczna wobec pani Cochran, która być może również szczerze chciała być pomocna, a przy okazji popisać się przed znajomymi. W foyer czekał na nich Alec. - Wychodzimy już wszyscy, majorze - powiedział. - Może pan zamknąć hol, lecz na parę dni będę musiał zatrzymać klucze do pokoju solistów. - Jasne, panie inspektorze.

Alec spojrzał ciekawie na Muriel i Levicha, którzy stojąc bardzo blisko siebie, życzyli sobie dobrej nocy, a potem zwrócił się do Daisy. - Muszę jechać do Scotland Yardu. Najpierw szybko cię odwiozę, ale - jeśli nie masz nic przeciwko temu - byłoby łatwiej, gdyby to Tom cię odprowadził. - Nie martw się, szefie, i tak mam zostać u Muriel. - To nie jest... - powiedział Alec, marszcząc brwi. - Mam ci tyle do powiedzenia - przerwała mu Daisy, zanim zdążył wyrazić swój sprzeciw. Miała ochotę dodać: „mimo twoich prób odciągnięcia mnie od śledztwa", ale powstrzymała się, widząc, jak bardzo jest zmęczony. - Zjesz jutro ze mną obiad, Daisy? - zapytał. Przepraszam za dzisiejszą kolację. - Cóż, obiecałeś tylko to, że nie znikniesz w połowie, zostawiając mnie z rachunkiem, więc założyłam, że dotrzymałeś obietnicy. Może podjadę autobusem do ciebie do pracy? - Mam dziwne wrażenie - powiedział z uśmiechem - że nie chodzi ci tylko o moją wygodę. Kiedyś cię oprowadzę, ale jutro rano zamierzam uporać się ze swoimi sprawami, a po południu spotkać się między innymi z twoimi przyjaciółmi, więc to ja po ciebie przyjadę. - Świetnie! - Tom, spotykamy się jutro w Yardzie z samego rana. - Tak jest, szefie. Panno Westlea, jest pani gotowa? Muriel z przerażeniem patrzyła na Yakova Levicha. - Właśnie sobie uświadomiłam - wykrzyknęła - że muszę zadzwonić do moich rodziców. Powiedzieć im o Betsy. - Jeżeli pani woli - powiedział poważnie Alec - ja mogę pierwszy ich poinformować. Proszę mi tylko podać nazwisko i numer telefonu. Jeżeli ich nie zastanę, będę dzwonił dopóty, dopóki ich nie złapię, i powiem im, by odezwali się do pani.

Dzięki temu nie będzie pani musiała rozmawiać z nimi pierwsza. - Naprawdę mógłby pan to zrobić? - Twarz Muriel rozjaśniła się. - Mieszkają na Bury Saint Edmunds sześćset pięćdziesiąt trzy. Wielebny Albert Westlea. Duchowny! Nic dziwnego, że Muriel była zaniepokojona groźbą Bettiny o wyjawieniu jej związku z Levichem. Uprzedzenie w stosunku do Żydów było wystarczającym powodem. Nigdy nie wiadomo, czego dopuściłby się ten człowiek, gdyby dowiedział się o romansie swojej córki. Ponieważ Alec zapewnił Muriel, że zatelefonuje natychmiast, Daisy starała się szybko przypomnieć sobie, kto powiedział jej o szantażu Bettiny. Marchenko. Nie wierzyła we wszystko, co mówił ten Ukrainiec, ale to akurat wydawało się prawdziwe. - Przyjadę po ciebie o pierwszej - powiedział do niej Alec i wszyscy razem w ciemny, deszczowy wieczór wyszli na zewnątrz. W drodze do Chelsea sierżant Tring zajął miejsce na rozkładanym siedzeniu, tyłem do kierunku jazdy. Górując nad nimi, mówił mnóstwo uspokajających frazesów o pogodzie i rosnącej liczbie pojazdów na ulicach Londynu. Gdy dotarli do Mulberry Place, sierżant pomógł Muriel i Daisy wysiąść z taksówki oraz podał ramię Rogerowi Abernathy'emu. W oknie sąsiedniego domku Daisy zobaczyła światło. - Wpadnę tylko na chwilę do Lucy powiedzieć jej, co się stało - powiedziała do Muriel. - Wezmę piżamę i szczoteczkę do zębów i jestem z powrotem. Lucy siedziała w kuchni w towarzystwie lorda Geralda Bincombe'a, co znaczyło, że Binkie był właśnie bez pieniędzy. Podobnie jak wielmożny Phillip Petrie, Binkie inwestował na giełdzie, lecz z reguły szło mu lepiej niż biednemu Phillipowi. Jeździł przynajmniej nowiutkim alvisem, a nie starym swiftem, i, zazwyczaj, zamiast pomagać jej w zmywaniu po omlecie z serem, zabierał Lucy na kolację i na jakiś występ.

- Jak się masz, Daisy - powiedział Binkie. Były rugbista był zwalistym, małomównym i fatalistycznie nastawionym do życia mężczyzną koło trzydziestki, który teraz właśnie nosił nałożony na wizytowy garnitur kuchenny fartuch. - Cześć - odpowiedziała Daisy, siadając za kuchennym stołem i sięgając po roladę biszkoptową Lyonsa, bo Hera Browne'a tylko zaostrzyły jej apetyt. - Myślałam, że twój glina zabrał cię na kolację powiedziała Lucy. - A może się posprzeczaliście? - dodała z nadzieją. - Nie! Jeśli chcesz wiedzieć, to pomagam mu w następnym dochodzeniu. - Następne morderstwo? Kochana, to niemożliwe. - Lucy położyła ścierkę na suszarce i usiadła. - Co się stało? - W środku koncertu Bettina, nasza sąsiadka, padła martwa, otruta cyjankiem. To było naprawdę koszmarne. - Z początku Daisy była zbyt zdziwiona, a potem zbyt zajęta, by zdać sobie sprawę, jak bardzo było to straszne. Przed oczami Daisy stanęła przekrwiona twarz Bettiny, jej zaciśnięte dłonie i skręcone ciało. Zemdliło ją. - Właściwie to było to przerażające. Z milczącym współczuciem Binkie nalał jej kieliszek taniej południowoafrykańskiej sherry. - Jeśli nie miałaś nic w ustach - powiedziała praktyczna Lucy - lepiej teraz tego nie pij. Chyba zostało jeszcze jakieś jajko, prawda, stary? - Nawet dwa. Zrobię jajecznicę. Chcesz tosta? - Nie, Binkie, dzięki. Obiecałam Muriel, że u niej przenocuję. Muszę przypilnować, by coś zjedli, więc zjem z nimi. Jutro opowiem ci więcej, Lucy - powiedziała i zmęczona wstała powoli od stołu. - Wezmę jeszcze kilka swoich rzeczy. - Nie, kochana, usiądź. Ja cię spakuję.

Kilka minut później Daisy została wpuszczona do domu Abernathych przez podekscytowaną pokojówkę o tłustej twarzy. - Och, panienko, czy to nie okropne? - powiedziała służąca na powitanie. - Panna Westlea powiedziała, żeby panienka czuła się jak u siebie, poczęstowała się sherry i poczekała chwilę - mówiła, prowadząc Daisy do salonu. Panna Westlea poszła z tym policjantem odprowadzić pana Abernathy'ego do jego pokoju. Panienka wybaczy, ale muszę przygotować pokój dla panienki. Pokojówka wyszła, a Daisy żałowała, że nie miała szansy dłużej z nią porozmawiać. Nie szkodzi, pomyślała. Policja może sobie od razu przesłuchiwać okrytych żałobą krewnych i służbę, ale przyjaciółce nie wypada iść w ich ślady. Chyba że owi krewni sami chcieli komuś się wygadać. Salon, w którym panowała atmosfera oficjalności, został urządzony modnie i drogo. Pośród zwykłych sprzętów w oczy rzucał się mały fortepian skrzydłowy, który zajmował niemal jedną trzecią pomieszczenia. Daisy podeszła do niego i zagrała kilka dźwięków, żałując trochę, że w dzieciństwie nie przykładała się do obowiązkowej nauki gry. W chwili gdy zamykała klawiaturę, do pokoju weszła blada i pełna napięcia Muriel. - On po prostu siedzi - powiedziała od razu. - Nawet mnie nie usłyszał, gdy zapytałam go, czy chciałby coś do jedzenia. Sierżant Tring kładzie go do łóżka. Powiedział, że jeśli położę przed nim tacę z jedzeniem, to prawdopodobnie zje odruchowo. Jaki dobry człowiek z tego sierżanta! - Tak, to prawdziwy anioł. Muriel, nie chcę ci przeszkadzać. Jeśli chciałabyś posiedzieć z panem Abernathym, to się mną wcale nie przejmuj. - On nawet mnie nie dostrzega. - Muriel bezsilnie wzruszyła ramionami. - Kazałam Beryl zanieść mu tacę i

później do niego zajrzę. Ale, Daisy, może chciałabyś napić się sherry albo koktajlu? - Nie, dziękuję. - Czy naprawdę wyglądała na tak spragnioną alkoholu? Muriel w każdym razie na pewno go potrzebowała. - Ale może ty masz ochotę? - Och, nie, nie mogłabym - wzdrygnęła się Muriel. - Po tym jak... Jak zobaczyłam Betsy... Nie sądzę, bym jeszcze kiedykolwiek się czegoś napiła. - Rozumiem cię, ale jeść musisz. Jak mówi pan Levich, na nic się nie zda, jak sama zachorujesz, a kilka ciastek nie wystarczy, by dodać ci sił. - Ani tobie, Daisy. Jakkolwiek sama nie mam ochoty jeść, to przecież nie będę głodzić ciebie. Kazałam przygotować kolację na zimno, żeby coś zjeść po koncercie. Zaprosiłam sierżanta Tringa - dodała, prowadząc Daisy do jadalni - ale powiedział, że woli zjeść w kuchni. - Z pewnością - zauważyła Daisy. Nieraz słyszała, jak Alec rozwodził się nad towarzyskimi umiejętnościami Toma Tringa. Jeżeli kucharka, pokojówka albo służąca Bettiny coś wiedziały, to on na pewno to odkryje. Muriel szybko uprzątnęła trzecie nakrycie i obie kobiety zasiadły do stołu, na którym stały półmiski z szynką na zimno, sałatką, chlebem i sosem korzennym. Zaspokoiwszy swój wilczy apetyt, Daisy dopilnowała, by Muriel, która co jakiś czas popadała w głęboką zadumę, również coś zjadła. Daisy miała jednak wrażenie, że rozmyślania Muriel nie ograniczały się do myśli o siostrze, lecz być może równie dużo myślała o Yakovie Levichu. Beryl przyszła, by sprzątnąć naczynia, a potem przyniosła pudding ryżowy posypany rodzynkami przypominającymi kocie oczy. Muriel patrzyła na danie dziwnym wzrokiem.

- Często jedliśmy taki pudding na plebanii powiedziała ściśniętym głosem, gdy za służącą zamknęły się drzwi. - Betsy musiała go zjeść po każdym koncercie. - Może przypominał jej dzieciństwo, kiedy życie było prostsze. - Może. Ukrywszy twarz w dłoniach, Muriel zaczęła płakać. - Przepraszam - zaszlochała. - Nic nie szkodzi. Nie wiem, co ja bym czuła, gdyby coś takiego zdarzyło się mojej siostrze. - Nie możesz wiedzieć, bo ty kochasz swoją siostrę, a ja Betsy nie kochałam. Może kiedy byłyśmy dziećmi. Myślałam, że i teraz ją kochałam, ale gdy zobaczyłam ją martwą, poczułam, jakby z moich ramion zdjęto jakiś ogromny ciężar. Zdałam sobie sprawę, że przez te wszystkie lata czułam się po prostu za nią odpowiedzialna. Płakałam właśnie dlatego, że nagle doszło do mnie, że wcale jej nie kochałam. Nie opłakuję jej. Żal mi Rogera i rodziców, ale nie jej. I nienawidzę ryżowego puddingu! - Ja też - powiedziała Daisy i odsunęła talerz na drugi koniec stołu, skąd rodzynki nie mogły na nią patrzeć. - Czułaś się odpowiedzialna za Bettinę? Nie jesteś przecież dużo od niej starsza, a ona była dorosła. - Była rozpieszczonym dzieckiem. Gdy się urodziła, ja miałam cztery lata. Rodzice za nią przepadali, a mnie, odkąd tylko pamiętam, wmawiano, że muszę opiekować się młodszą siostrą. Miała złote loczki, a ja proste mysie włosy. Ona miała okrągłe, różowe policzki, a moje były blade i chude. Ona dokazywała i szczebiotała, a ja byłam cicha i... mysia. Ale ją kochałam. - Muriel spojrzała błagalnie na Daisy. - Na pewno ją kochałaś. Małe rozpieszczone dziewczynki potrafią być słodkie. Rozpieszczona dorosła kobieta to już inna sprawa.

- Masz rację - zamyśliła się Muriel. - Wydaje mi się, że zmiany zaczęły się, gdy przyjechaliśmy do Londynu. W domu ustępowanie i wyręczanie Betsy zawsze było dla mnie naturalne. - Pewnie dlatego, że tak uważali wasi rodzice. Czy nie mówiłaś, że nie chcieli, by Betsy wyszła za mąż i się wyprowadziła? Jakim cudem w ogóle poznała Abernathy'ego? - Robił sobie wycieczkę. Wtedy, dziesięć lat temu, jego serce nie było jeszcze tak słabe i łagodna gimnastyka miała je wzmocnić. Pewnej niedzieli przyszedł do kościoła mojego ojca na poranne nabożeństwo. Jestem pewna, że po to tylko, by posłuchać muzyki. Obie z Betsy śpiewałyśmy w chórze, ale partie solowe dostawała wyłącznie ona, choć organista mówił, że mój głos jest równie ładny. Ojciec uważał, że do kościoła będzie przychodzić więcej osób, żeby zobaczyć śpiewającego aniołka. - Mężczyźni! - wtrąciła pogardliwie Daisy. - Bettina... Betsy śpiewała akurat solo, gdy przyszedł pan Abernathy? - Tak. Partię Exultate, jubilate Mozarta. Znasz to? Roger zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia. Oczywiście nic wtedy nie powiedział. Mówił, że powinna otrzymać porządne lekcje śpiewu, a jeśli przyjechałaby do Londynu, to z przyjemnością uczyłby ją za darmo. - A twoi rodzice nie chcieli nawet słyszeć o przeprowadzce do złego miasta? - To wtedy właśnie Roger się oświadczył. Betsy od razu się zgodziła, bo to była dla niej jedyna szansa, by zostać operową gwiazdą. Roger już wtedy nieźle zarabiał. Uczył śpiewu i prowadził chór. Miał też trochę odłożonych pieniędzy, więc ojciec, jak zawsze, zgodził się na to, czego chciała Betsy. Pozwolił na ślub, pod warunkiem że ja pojadę z nimi i upewnię się, że Roger dobrze ją traktuje. Jak gdyby w

ogóle był zdolny ją skrzywdzić! Czcił ziemię, po której stąpała, tak samo jak ojciec i matka. - Nawet jeśli deptała i po nim - wyrwało się Daisy. Och, Muriel, strasznie cię przepraszam. Nie powinnam była tego mówić. - Ale to prawda. Lepiej pójdę już na górę zobaczyć, jak on się miewa. Beryl przyniesie kawę do salonu. Jest tam gramofon, jeśli chciałabyś czegoś posłuchać, i kilka gazet. Obawiam się, że to będzie dość nudny wieczór. - Miałam dosyć wrażeń jak na jeden dzień - zapewniła ją Daisy. - Gazeta i jakaś ładna, kojąca muzyka to właśnie to, czego mi potrzeba. Daisy nie była zaskoczona, że kolekcja płyt w większości zawierała nagrania muzyki wokalnej. Znalazła też jednak komplet sonat Beethovena w wykonaniu Schnabla. Nakręciła gramofon i zmieniła igłę, na wypadek gdyby stara była już starta. Uspokojona pierwszymi taktami Sonaty Księżycowej sięgnęła po najnowsze wydanie „Town and Country" i pogrążyła się w podziwie nad fotografiami, które zrobiła w Occles Hall. Dzięki temu artykułowi otrzymała zlecenie, nad którym teraz pracowała: tekst o Muzeum Wiktorii i Alberta, które mieściło się akurat dwa kroki stąd. Beryl przyniosła termos z kawą. - Kucharka uznała, że to najwłaściwsze, panienko, bo taki harmider się teraz narobił. Życzy panienka? - Nie, dziękuję. Zaczekam na pannę Westlea. Służąca wyszła, właśnie gdy swoim nienaturalnie cichym krokiem do salonu wszedł sierżant Tring. - Jest tu panienka sama? - Tak. Panna Westlea poszła na górę do pana Abernathy'ego. Dowiedział się pan od służby czegoś ciekawego?

- Co też panienka. Przegryzłem coś tylko. Na zaproszenie panny Westlea. Chociaż sierżant powiedział to urażonym głosem, jego oczy błysnęły. - O rany. Proszę, niech pan siada i wszystko mi opowie. - Szef mnie zabije - mruknął, sadowiąc się ostrożnie w fotelu. - A więc. Kucharka twierdzi, że nigdy nie widziała pani Abernathy i wciąż słyszała od niej tylko uwagi, przekazywane i łagodzone przez pannę Westlea. - Żadna niespodzianka. - Służąca... O, przepraszam, odźwierna służąca, mówi, że pani Abernathy ciągle tylko narzekała, też na członków rodziny. Gdyby to nie panna Westlea przekazywała jej polecenia, to mała Beryl już dawno złożyłaby wymówienie. - A co z osobistą służącą pani Abernathy? - zapytała niecierpliwie Daisy. - Ach tak... - Tring się zamyślił. - Nie powinienem tego mówić takiej młodej damie jak panienka, ale pannie Elsie Pitt wymknęło się, że z pani Abernathy nie była taka cnotka, co potwierdziła Beryl. No i tylem się, panienko, dowiedział zakończył Tring, podnosząc się z fotela. - Szef opowie panience resztę, no, chyba że sama ją panienka wyśledzi. Będę już wracać do domu. Dobranoc! - Dobranoc, sierżancie. Daisy odprowadziła Tringa do drzwi i wskazała mu drogę do najbliższego przystanku. Wreszcie przestało padać. Noc była łagodna, a zachodni wiatr przynosił do zadymionego miasta świeże powietrze. Daisy ociągała się z powrotem do przygnębiającej atmosfery domu. Binkie i Lucy wyszli z sąsiedniego domu i wymienili niewinny pocałunek na dobranoc. Lucy wróciła do środka. Binkie dostrzegł Daisy, pomachał jej nieśmiało i odjechał swoim zwinnym sportowym

alvisem. Daisy wróciła do domu. Gdy zamykała za sobą drzwi, spotkała schodzącą ze schodów Muriel. - Odprowadzałam sierżanta Tringa - wyjaśniła Daisy. Jak się czuje pan Abernathy? - Zjadł co nieco i powiedział, że spróbuje zasnąć. Wypiłaś już kawę? - Nie, czekałam na ciebie. - To dobrze - powiedziała Muriel, wchodząc za Daisy do salonu. - Chętnie wypiję filiżankę. Nalawszy kawę do dwóch delikatnych, maleńkich czarek, Muriel spytała: - Powiedz mi, Daisy, jakim cudem poznałaś inspektora Fletchera? - Wmieszałam się przypadkiem w kilka spraw, które prowadził. On mówi, że się wtrącałam, ale musi przyznać, że także mu pomogłam - odpowiedziała Daisy i zawahała się na chwilę. - Dimitri Marchenko oskarżył mnie o szpiegostwo. Nie jestem szpiegiem, ale nie będę też ukrywać przed Alekiem niczego, co mogłoby pomóc schwytać mordercę Bettiny. Więc, jeśli wolisz, żebym sobie poszła... - Nie, zostań, proszę. Przecież ani ja, ani Roger jej nie zabiliśmy. Betsy była trudna, ale nie zasługiwała na taką śmierć. Była... Była moją siostrą. W holu zadzwonił telefon. Muriel z brzękiem odstawiła filiżankę na spodek, wylewając na niego trochę kawy. - Boże, to pewnie ojciec - powiedziała i wyszła z salonu, zostawiając otwarte drzwi. Daisy usłyszała głos pokojówki: - Mam odebrać, psze pani? - Nie trzeba, Beryl. Dzwonek ucichł. - Chelsea dwa dwa sześć jeden. Halo? Tak, przy telefonie. Kto? Ale... Nie! - Muriel mówiła ostrym i oburzonym głosem. - Pan Abernathy jest chory, ale nie umierający. Nie mam nic więcej do powiedzenia. Zegnam!

Cała czerwona, wróciła do salonu. - Prasa? - odgadła Daisy. - „Times". Chcieli potwierdzić informacje! Czyż właśnie oni nie powinni wykazać więcej wyrozumiałości? - Chcą być pierwsi. Rozpoznałam ich krytyka muzycznego, którego poznałam kiedyś na przyjęciu. Na razie tylko oni o tym wiedzą, ale będzie lepiej, jak na noc odwiesisz słuchawkę. - Muszę czekać na telefon od ojca. Pewnie wyszli na kolację. Chyba że pan Fletcher... Nie zapomni do nich zadzwonić, prawda? - Nie, ale pamiętaj, że ma wiele innych rzeczy do zrobienia. O, znowu dzwoni telefon. Nie sądzę, żeby to był dziennikarz, ale może tym razem ja odbiorę? - Jeśli możesz... Tym razem był to wielebny pan Westlea. Daisy przekazała Muriel słuchawkę, a sama wróciła do salonu niechętnie, zamykając za sobą drzwi. Nastawiła nawet kolejną płytę, by nie pozwolić sobie na podsłuchiwanie. Po dziesięciu minutach do pokoju weszła zgarbiona, załamana Muriel. Zatrzymała się w progu i powiedziała pełnym zdumienia głosem: - Mówią, że to moja wina. Jak oni mogą? - Chcesz powiedzieć, że myślą, że ty to zrobiłaś? Daisy podsunęła jej krzesło i pomogła usiąść. - Och nie, nie byliby aż tak... Nie. Powiedzieli, że powinnam była lepiej się nią zajmować, chronić ją przed... Ale, Daisy, co ja mogłam zrobić? - zawołała zrozpaczona. - Nic, nic nie mogłaś zrobić. Nie mogłaś przewidzieć, że ktoś zechce ją otruć, ale, moim zdaniem, sama do tego doprowadziła. - Ale oni tego nie wiedzą - szepnęła Muriel. - Nigdy nie mówiłam im o jej kochankach, nigdy nie opowiadałam o jej bezczelności i złośliwości! Są przekonani, że była aniołem, a

ja nie miałam serca wyprowadzać ich z błędu. A więc to moja wina, że przeżyli tak ogromny szok. - Na Boga, Muriel! Nie mogłaś skarżyć na siostrę, a gdybyś nawet to zrobiła, to nie uwierzono by ci. Mają oczy, a nie widzą - powiedziała Daisy uroczyście. - Jak ja im spojrzę w oczy? - Wybierają się tu? - Tak. Porannym pociągiem. - Więc lepiej dobrze się wyśpij. No, chodź, moja kochana. Czas się kłaść. Muszę przyznać, że sama jestem już zmęczona. - Przepraszam cię, Daisy. - Przypomniawszy sobie o swoich obowiązkach, Muriel poderwała się i zaprowadziła Daisy na górę. - Kazałam ci pościelić w pokoju gościnnym. Jest niewielki, ale sądziłam, że nie chciałabyś nocować u Betsy. - O rany, tylko nie to! - zadrżała Daisy.

ROZDZIAŁ ÓSMY Gdy rano Daisy zeszła na śniadanie, Roger Abernathy siedział już u szczytu stołu. Zobaczywszy ją, odsunął od siebie talerz z dwoma nietkniętymi wędzonymi śledziami i chciał wstać, by się z nią przywitać. - Proszę siedzieć - powiedziała, siadając obok niego. Czy czuje się pan już lepiej? - Panna Dalrymple, o ile się nie mylę? - uśmiechnął się do niej nieśmiało. - Tak, czuję się już o wiele lepiej. O dziewiątej przychodzi uczeń. Nie mogę go zawieść. - Ale apetytu chyba pan jeszcze nie odzyskał. - Zjem sobie tosta - powiedział przepraszająco. Jego usta zadrżały. - Zawsze w poniedziałki Bettina kazała podawać wędzone śledzie, ale ja za nimi, niestety, nie przepadam. - Ja je zjem, jeśli jeszcze nie wystygły - powiedziała Daisy. Chociaż nie mogła zrozumieć, dlaczego wszyscy musieli jeść śledzie tylko dlatego, że tak chciała Bettina, to polubiła pana Abernathy'ego. Sięgnęła po talerz, swojemu gospodarzowi podsunęła srebrny opiekacz do tostów, masło i marmoladę. Tamten posłusznie zaczął jeść. Posmarował trójkątną kromkę, a potem siedział wpatrzony w nią, jakby zapomniał, co należy z nią zrobić. Daisy zabrała się do autopsji śledzi. - Muriel będzie zmartwiona, jak zobaczy, że nic pan nie je - powiedziała. - Rzeczywiście, panno Dalrymple, przepraszam. Zaniedbuję swoje obowiązki. Ma pani ochotę na filiżankę kawy? A może zadzwonić po herbatę? - Dziękuję, kawa wystarczy. Daisy podała mu filiżankę, a on napełnił ją i oddał jej. - Przepraszam - odezwał się, przypominając sobie o cukiernicy i śmietance. - Nie myśli się o jedzeniu, kiedy twój świat wali się w gruzy.

Nagle zupełnie wyraźnie Daisy przypomniała sobie dzień, kiedy dotarła do niej wiadomość, że karetka Michaela wjechała na minę. Roger Abernathy spojrzał na nią i wydawało się, że dopiero teraz naprawdę ją widzi. - Straciła pani kogoś na wojnie? - Mój brat zginął w okopach - powiedziała niepewnie. Zza okularów oczy Abernathy'ego patrzyły na nią przyjaźnie. - To było wystarczająco straszne - ciągnęła - ale potem mój narzeczony... Odmówił służby wojskowej i był kierowcą ambulansu. Wiedziałam, że groziło mu niebezpieczeństwo, ale mimo to byłam w szoku... - głos uwiązł jej w gardle. Roger Abernathy poklepał ją po ręce. - Dla pana szok musiał być dziesięć razy większy - mówiła dalej. - Nikt nie mógł się spodziewać śmierci Bettiny. - Myślałem, że umieram - powiedział cicho. - Miałem taką nadzieję, chciałem umrzeć. Bettina była moim życiem. Ludzie nigdy nie rozumieli naszego małżeństwa. Jak piękna, utalentowana dziewczyna mogła wytrzymać z takim tumanem jak ja: nudnym, pospolitym, dużo starszym i nawet niezbyt zamożnym. Ale potrzebowała mnie. Gdy ją poślubiłem, była jeszcze dzieckiem, potrzebowała kogoś, kto by się nią zajął. A ja mogłem jej pomóc. I pomogłem. Dzięki mnie rozwinęła swój głos w cudowny instrument warty każdej opery na świecie. - Daisy milczała. Po chwili Abernathy znów podjął temat. - Moje biedne kochanie samo sobie przeszkodziło, sabotowało swoją własną karierę. Znała swoją wartość i była niecierpliwa wobec każdej przeszkody. Bałem się, że zwróci się przeciwko mnie, więc dałem jej wolność, której tak pożądała. Może powinienem był bardziej ją kontrolować? - Kto wie? Ale równie dobrze mogłoby się panu nie powieść i wtedy całkiem by ją pan stracił. - Daisy zmieszała się i próbowała się poprawić. - Chciałam powiedzieć...

- Chciała pani powiedzieć, że mogła zostawić mnie dla któregoś ze swoich kochanków - przerwał jej chłodno zamiast dalej żyć ze mną oficjalnie jako moja żona. Myślała pani, że nie wiedziałem? Już na początku naszego małżeństwa wiedziałem, że jej zdrada to tylko kwestia czasu. Była młoda i piękna. Od dzieciństwa była rozpieszczana, zawsze dostawała to, czego chciała. Kochałem ją, ale ona nie chciała mojej miłości. Dałbym jej księżyc z nieba, ale oczekiwała ode mnie tylko pobłażliwości, więc jej to dawałem. W innych okolicznościach Daisy powiedziałaby mu otwarcie, że postępował zupełnie bez polotu, tak jak pani Gower, ale teraz było już za późno. Bettina leżała martwa i cała stanowczość świata by nie przywróciła jej do życia. W tej krytycznej chwili powitała wchodzącą Muriel serdecznym „dzień dobry". - Dzień dobry, Daisy. Po dobrze przespanej nocy Muriel wyglądała o wiele lepiej. Była ubrana w czarną suknię, a w czerni, jak Daisy zauważyła już poprzedniego dnia, było jej bardzo do twarzy. W jej krokach dało się nawet wyczuć nową energię. - Jak się masz, Rogerze? - zapytała, siadając u jego boku. Abernathy uśmiechnął się słabo. - Na tyle dobrze, by poprowadzić lekcje. - W salonie. Nie ma potrzeby, byś trudził się po schodach do pokoju muzycznego. Ale mogłam przecież przełożyć twoje lekcje. Niepotrzebnie pozwoliłeś mi tak długo spać. - To przeze mnie - powiedziała Daisy. - Powiedziałam służącej, by cię nie budziła. Dziś przyjeżdżają z Norfolk twoi rodzice. Jeśli nawet złapią poranny pociąg, będą tu dopiero po dobrych kilku godzinach. - To prawda - zarumieniła się Muriel. - Ale pan Levich powiedział, że odwiedzi mnie rano, by sprawdzić, czy niczego mi nie potrzeba.

- Yakov Levich? - Abernathy wyglądał na zadowolonego. Daisy pomyślała, że musiał poczuć ulgę, że został z niego zdjęty ciężar bycia jedynym mężczyzną w pogrążonym w żałobie domu. - Cieszę się. To dobry człowiek. Cóż, panie wybaczą, muszę przygotować się do pierwszej lekcji. Dopiero gdy za Abernathym zamknęły się drzwi, Daisy zauważyła, że nie tknął jednak swojej kanapki. Beryl podała półmisek śledzi, dzbanek herbaty dla Muriel i więcej tostów. - Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci, że przychodzi pan Levich? - zapytała Muriel znad ościstej ryby. - Dobry Boże, skąd? Dlaczego miałoby mi to przeszkadzać? - Bo jest Żydem. Wielu ludzi z nim rozmawia, gratuluje, nawet podaje mu ręce, ale nikt nie zaprosi go do swojego domu. - Wielu ludzi jest po prostu skończonymi idiotami prychnęła na to Daisy. - Nie uwierzysz, ale Lucy, która jest moją najlepszą przyjaciółką, zachowuje się podobnie w stosunku do Aleca Fletchera, tylko dlatego że jest policjantem. Lubisz Levicha, prawda? - Czy lubię! Ja... to tylko przyjaciel. Nasz chór często występuje z jego orkiestrą, więc widuję go na próbach i czasem rozmawiamy ze sobą. Raz czy dwa razy podarował mi bilet na swój recital i kameralne koncerty. To wszystko. - Na początek wystarczy - powiedziała Daisy zachęcająco, co sprawiło, że Muriel zaczerwieniła się jeszcze bardziej i pogrążyła się w wydłubywaniu ości ze śledzi. Zabrzmiał dzwonek do drzwi. Muriel od razu porzuciła jakiekolwiek zainteresowanie śniadaniem i słuchała uważnie, jak Beryl otwiera drzwi. Odezwał się męski głos, ale nie można było rozróżnić słów. Do uszu Daisy i Muriel doszły słowa pokojówki.

- Proszę wejść. Panna Westlea oczekuje pana. - O Boże - powiedziała nagłe przerażona Muriel. - Nawet nie mam o co go poprosić. - Nie martw się, coś wymyślimy - obiecała Daisy. W tej właśnie chwili zabrzmiał ostry dźwięk telefonu. Muriel skorzystała z okazji, by wyjść do holu, a Daisy poszła za nią do drzwi. Telefon odebrała Beryl, trzymając w ręce nieco sfatygowany kapelusz Levicha. - To „Daily Sketch", panienko - oznajmiła podekscytowana. - Gazeta? - zapytał Levich. - Panno Westlea, czy pani chce z nimi rozmawiać? - Nie! - A więc ja to zrobię. Allo? Przykro, nie mówić po angielski - powiedział z przesadnym akcentem i odłożył słuchawkę. Daisy biła brawo, a on uśmiechnął się do niej. Gdy wkrótce potem do drzwi garnęły się tłumy dziennikarzy, to Levich się nimi zajął, za każdym razem udając niezrozumienie z takim samym opanowaniem. Wieść o tym prędko się rozniosła i powódź dziennikarzy zmieniła się w nikły strumień. Ponieważ w salonie Abernathy udzielał lekcji, cała trójka usiadła w jadalni. Przy jednym końcu stołu Muriel i Levich rozmawiali ściszonymi głosami. Przy przeciwległym końcu Daisy notowała co ciekawsze rozmowy przeprowadzone zeszłego wieczoru w Albert Hall, by móc opowiedzieć wszystko Alecowi. Do jadalni dochodził głos tenora, za którym odzywał się kontralt i arpeggio, przeciągane ochy i achy na różnych nutach i sporadyczne urywki melodii. Kiedy obie zaplanowane lekcje dobiegły końca, Muriel i Daisy opuściły obu mężczyzn i udały się na górę do sypialni Bettiny.

- Kazałam Elsie spakować jej ubrania - powiedziała smutno Muriel. - Może trochę nazbyt wcześnie, ale rodzice będą musieli zamieszkać w tym pokoju. Nie mam dla nich innego miejsca. Mam nadzieję, że nie będą mieli nic przeciwko temu. - Jeżeli tak będzie, to zawsze mogą zatrzymać się w hotelu - zauważyła Daisy. Sypialnia, w której spała zeszłej nocy, była za mała dla dwóch osób i, sądząc po rozkładzie pomieszczeń, pokoje Muriel i Rogera też nie były większe. Przy drzwiach spotkały Elsie, służącą Bettiny, obładowaną jej butami. Szczupła kobieta o kwaśnej minie sprawiała wrażenie, jakby żywiła urazę do całego świata. Daisy zastanawiała się, co jeszcze Tom Tring zdołał z niej wycisnąć. - Położę je w schowku, panienko - powiedziała Elsie. Nie mieszczą się walizkach. I chciałabym z panią porozmawiać o moim wypowiedzeniu. - Dobrze, Elsie, ale nie teraz. Czy w pokoju nic już nie zostało? - Nie mogę otworzyć biurka panienki. Tamten policjant znalazł klucz w torebce panienki, ale sprawdził tylko, czy jest zamknięte i czy nie ma zapasowego klucza i zabrał go ze sobą. - Nie przeszukał szuflad? - Sierżant Tring nigdy by tego nie zrobił - powiedziała Daisy. - Nie bez oficjalnego pozwolenia. - A tutaj są kosztowności, panienko - powiedziała zarozumiale. - Nie powiedziała panienka... - Ja się nimi zajmę. Powiedz, proszę, Beryl, że może przygotować łóżko. Daisy weszła za Muriel do błękitno - białego pokoju. Drzwi szafy były otwarte, a jej puste wnętrze sprawiało wrażenie trumny na luksusy. Muriel prędko odwróciła wzrok i podeszła do toaletki. Pośród schludnie ułożonych pędzli, grzebieni i kosmetyków stały trzy szkatułki z biżuterią.

- Bettina nie trzymała biżuterii w sejfie albo chociaż w zamknięciu? - zaciekawiła się Daisy. - Nie. Godzinami przeglądała szkatułki, rozkoszując się ich zawartością. Wszyscy jej... jej wielbiciele obdarowywali ją biżuterią. Nie chodziło jej o jej wartość. Były dla niej bardziej jak... - Trofea? Teraz będą twoje, prawda? - Tak sądzę, ale skąd o tym wiesz? - Ktoś powiedział mi, że nie było tajemnicą, że Bettina zapisała wszystko tobie. - Często publicznie groziła mi, że jeśli czegoś nie zrobię, to zmieni testament. - Muriel usiadła przy toaletce i zakryła twarz dłońmi. - Jakie to nieludzkie! - Ale to nie dlatego z nią zostałam. Mówiłam ci już. Obiecałam rodzicom, że się nią zaopiekuję. Poza tym inaczej musiałabym wrócić do domu, na plebanię. Ale ona sądziła, że to daje jej nade mną władzę i pozwala wyżywać się na biednym Rogerze. Mawiała, że wykorzystał ją, żeniąc się z nią, gdy była jeszcze zbyt młoda, by świadomie podejmować decyzje, i że nie pozwoli mu się na tym wzbogacić. Jakby istniało choć najmniejsze prawdopodobieństwo, że umrze przed nim! - Ale tak się stało - powiedziała Daisy. - Tak. - Muriel podniosła na nią suche oczy. - Tak się stało. A jeśli okaże się, że rzeczywiście ja po niej dziedziczę, to zwrócę Marchence te jego przeklęte rodowe pamiątki i dam panu Levichowi pieniądze, by mógł sprowadzić z Polski swoich rodziców. Zbyt zaskoczona, by zwrócić uwagę Muriel na kwestie praktyczne i na to, że według policji spadek dawał jej wyśmienity motyw do uśmiercenia siostry, Daisy wykrzyknęła:

- Rodziców? - Utknęli w Polsce bez dokumentów i pieniędzy. Yacha, to znaczy pan Levich, oszczędza każdego pensa, by ich tu ściągnąć. - Yacha? - Prosił, bym tak się do niego zwracała - oczy Muriel błyszczały. - To zdrobnienie od Yakova. - Mówiłam ci, że dobrze się zaczyna - uśmiechnęła się Daisy, ale w głębi serca poczuła chłód. O testamencie Bettiny wiedzieli wszyscy. Yakov Levich bardzo potrzebował pieniędzy. Zaczął zalecać się do zaniedbanej dziedziczki, a Bettina musiała umrzeć. Daisy ani chwili nie wierzyła, że Muriel albo Levich byliby zdolni ją zabić, ale Alec miał wszelkie powody, by podejrzewać ich oboje. To, że Bettina próbowała ich rozdzielić, tylko pogarszało sytuację. Daisy przypomniała sobie jednak, że to właśnie w swojej tyradzie mówił Marchenko. Ale gderliwy Ukrainiec mówił wiele nic niewartych bzdur, a było wiele innych osób, które miały powody, by nienawidzić Bettiny. Muriel spróbowała podnieść klapę sekretarzyka. - Zamknięte - westchnęła. - Betsy chowała każdy list miłosny, który dostawała. Wydaje mi się, że policja będzie chciała je zobaczyć. Nie wiem, jak mogłabym ukryć przed rodzicami cała prawdę. - Może im powiedzieć kto inny. Porozmawiaj z Rogerem, spytaj go o zdanie. Powiedział mi, że wie o kochankach Bettiny. - O tak, on wiedział od początku. Betsy nigdy nawet nie próbowała tego przed nim ukrywać. Chodziło jej tylko o rodziców. Rzeczywiście, porozmawiam z nim - dodała z ulgą. - Przedstawisz im pana Levicha? - Tak. - Muriel zacisnęła usta.

- To dobrze. Trzeba szanować i kochać swoich rodziców, ale nie można żyć tak, by wciąż ich zadowalać. Daisy dotknęła swojej nowej fryzury. Alecowi się podoba, ale matka będzie musiała jakoś to znieść. - Ale zostaniesz jeszcze u nas, prawda? Choć na jedną noc? Jeśli tu będziesz, rodzice nie będą mogli... - Nie będą mogli ci dogadywać? - domyśliła się Daisy. W porządku, zostanę, ale będę musiała zająć się swoją pracą. Na przyszły tydzień muszę napisać artykuł o Muzeum Wictorii i Alberta. - Możesz pracować w pokoju muzycznym. Jest tam biurko, a Rogerowi nie pozwolę tam wchodzić przynajmniej przez kilka dni. Do pokoju weszła Beryl ze ścierką do kurzu i stosem świeżej pościeli. Daisy pomogła Muriel przenieść szkatułki i inne drobne przedmioty do jej sypialni, a potem obie zeszły na dół. Podczas gdy Muriel radziła się Abernathy'ego w sprawie rodziców, Daisy gawędziła z Levichem o muzyce aż do chwili, gdy zadzwonił telefon i jej towarzysz wyszedł, by go odebrać. Wrócił po chwili oznajmiając, że pastor i pastorowa Westlea dotarli na stację Liverpool Street i zmierzają taksówką do Chelsea. Daisy spojrzała na zegar, który wskazywał za dziesięć pierwsza, i zmartwiła się, że nie będzie mogła tu być, gdy przyjadą rodzice Muriel. Punktualnie o pierwszej Alec zajechał przed dom swoim austinem. Obiegło go kilku dziennikarzy, którzy wciąż kręcili się przy bramie. Daisy patrzyła przez uchyloną zasłonę, jak Alec coś do nich mówi i potrząsa głową. Dwóch fotografów zrobiło mu zdjęcie z domem ofiary morderstwa w tle. - Ohydztwo! - wykrzyknęła. - Wcale nie mam ochoty pojawiać się w gazetach ani jako „przyjaciółka inspektora Fletchera", ani „pomagająca policji w śledztwie".

- Możecie oboje zostać na obiedzie - zaproponowała nieśmiało Muriel, gdy Levich poszedł otworzyć Alecowi drzwi. Daisy była zdania, że jedzenie obiadu w towarzystwie niedołężnego wdowca, dwóch podejrzanych i krytykanckiego ojca ofiary nie przypadnie Alecowi do gustu. Nie bez znaczenia był także fakt, że w takiej sytuacji nie będą mogli zostać sam na sam, by omówić sprawę przed przesłuchaniem Abernathy'ego. Gdy zastanawiała się, jak grzecznie odmówić, Roger przyszedł jej z pomocą. - Pani i pan inspektor chcieliby, jak sądzę, porozmawiać na osobności - powiedział ze zwykłą sobie uprzejmością. Mogą państwo wyjść przez pokój muzyczny na tyły domu. Niedaleko znajdą państwo kilka miłych kawiarenek i restauracji. - Wspaniały pomysł - powiedział Alec, który wszedł właśnie za Levichem do pokoju. - Zastanawiałem się właśnie, jak ominąć hordy dziennikarzy. Przywitał się z Daisy i Muriel, a potem zwrócił się do Abernathy'ego. - Cieszę się, że widzę pana w lepszym zdrowiu powiedział. - Mam nadzieję, że czuje się pan wystarczająco dobrze, by odpowiedzieć na parę pytań? - Jak najbardziej. Proszę, oto klucz do tylnych drzwi, abyście mogli również tamtędy wrócić. Będę na państwa czekać. - Dziękuję panu. Chciałbym zamienić kilka słów również z panią, panno Westlea. Czy zechce pani zostać dzisiejszego popołudnia w domu? A skoro jest tu już i pan Levich... - Zostanę - powiedział zaniepokojony skrzypek. - Wspaniale. A teraz wybaczą państwo, ale panna Dalrymple i ja będziemy już wychodzić. Przechodząc obok Muriel, Daisy uścisnęła jej dłoń i szepnęła:

- Nie martw się, będzie dobrze. - Nie spodziewałem się, że to Levich mi otworzy - powiedział Alec, gdy byli już na tylnych schodach. - Co u licha on tu robi? - Stara się nie wpuszczać ludzi do środka. Był wprost nieoceniony, udając, że nie mówi ani słowa po angielsku, by ochronić nas przed dziennikarzami. - Był na tyle uprzejmy, że wczoraj rozmawiał ze mną po angielsku, chociaż i tak nic się od niego nie dowiedziałem. Ten drugi Rosjanin, Marchenko, nie przyznał się do znajomości ani angielskiego, ani francuskiego. - Marchenko nie jest Rosjaninem, lecz Ukraińcem, i po angielsku mówi wprost świetnie. - Wiedziałem, że musiał jakoś się z tobą porozumieć. Panna de la Costa też jakoś sobie radziła. W potoku hiszpańskiego udało jej się powiedzieć jakieś zdanie po angielsku. - Okraszone zapewne pełnymi dramatyzmu gestami? zaśmiała się Daisy. - Nie tylko dobrze mówi po angielsku, ale na dodatek ze swadą. Pójdziemy tędy? Szeroki pasaż, w którym się znajdowali, był z jednej strony przeszklony, a wiklinowe krzesła wskazywały, że służył także jako altana, w której przyjemnie było przebywać nawet w taki szary marcowy dzień jak dziś. Przejście prowadziło do pokoju muzycznego, który podobnie jak pracownia Lucy - został przekształcony z budynku, w którym kiedyś mieściły się stajnie. Pośrodku pokoju stał fortepian, a ściany były pokryte półkami, na których ułożono stosy partytur. Na stojącym w rogu biurku również panował porządek, a terminarz spotkań otworzony był na odpowiedniej stronie, co u Lucy stanowiło rzadkość.

- Jeśli nie śpieszy ci się bardzo - powiedziała Daisy, gdy wyszli na ulicę - wpadnę tylko na moment do Lucy, żeby powiedzieć jej, że zostanę jeszcze trochę u Muriel. - Tylko nie rozmawiajcie za długo - powiedział Alec, spoglądając na zegarek. - Choć ze mną, to sam zdecydujesz, kiedy wyjdziemy. Chciałabym cię jej przedstawić. - Nie dzisiaj. To zabierze więcej czasu, niż mogę sobie pozwolić. Poczekam na ciebie tutaj. Daisy otworzyła tylne drzwi i weszła do pracowni, która już dawno nie pamiętała porządków. - Lucy? Nie było odpowiedzi. Mogła nacisnąć dzwonek, który słychać było w domu - udogodnienie to zostało wprowadzone z myślą o klientach - ale Alec się śpieszył. Napisała więc tylko przyjaciółce liścik i przyczepiła go pinezką do uchylonych drzwi prowadzących do ciemni. - Szybko się uwinęłaś - powiedział Alec, gdy wróciła do niego. - Nie zastałam jej. Pewnie je właśnie obiad, więc zostawiłam jej wiadomość. - Nikogo nie ma - zainteresował się Alec - a drzwi były otwarte? - Lucy jest trochę roztrzepana. Uważam, że i tak ma dużo szczęścia, że nikt jeszcze nie zwędził jej aparatów. - Nie chodzi mi o aparaty. Panna Fotheringay ma ciemnię, prawda? Też jest otwarta? - Tak - odpowiedziała Daisy z poczuciem winy, chociaż nie miała pojęcia, dlaczego to akurat ona miałaby się tego wstydzić. Może to jego ciemne brwi zmarszczone nad przenikliwymi oczyma sprawiały, że każdy mógł poczuć się winny?

- Czy panna Fotheringay nie używa przypadkiem cyjanku potasu jako utrwalacza? - zapytał ostro. - Czy ona zdaje sobie sprawę, że to śmiertelna trucizna? - Och, Alec, chyba nie sugerujesz, że Bettinę otruto cyjankiem Lucy? - Sama mi powiedz. - Lucy robiła jej portret - przyznała Daisy - i wyszedł tak dobrze, że pan Abernathy zarekomendował ją swoim znajomym. O ciemni musi wiedzieć co najmniej połowa twoich podejrzanych.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY - Nadal uważam, że zamiast zamykać ciemnię i zabierać klucz ze sobą, powinieneś był poszukać Lucy - powiedziała Daisy, spoglądając gniewnie znad jagnięciny, gdy Alec wrócił od telefonu. - Panna Fotheringay powinna nauczyć się prawidłowo postępować ze śmiertelnymi truciznami - odpowiedział cierpliwie. - Zostawiłem przecież liścik z wyjaśnieniem przypomniał. - I tak będzie wściekła. Daisy dźgnęła brukselkę. Alec skrzywił się. Choć Daisy zawsze taktownie omijała temat, to był pewien, że Lucy Fotheringay surowo potępiała przyjaźń wielmożnej Daisy Dalrymple ze zwyczajnym gliną. - Tom zdejmie w jej pracowni odciski palców powiedział, polewając filet z flądry sokiem z cytryny. - Wstąpi tutaj po klucz, więc twoja przyjaciółka nie będzie musiała długo czekać. Daisy poweselała. - A więc to on może ją pouczyć o truciznach zamiast ciebie - powiedziała. - Owszem. Jeśli zgodzi się współpracować z Tomem, wcale nie będę musiał z nią o tym rozmawiać. Potrzebuję listy klientów, informacji, kto zostawał sam w ciemni albo czy ktoś wyraził zainteresowanie procesem wywoływania fotografii. Jeśli nie powie Tomowi, to ja... - Nie, ja to z niej wyciągnę. Musisz przyznać, że mnie prędzej o tym powie niż tobie lub sierżantowi Tringowi. - To prawda - westchnął. Na swój niepowtarzalny sposób Daisy coraz bardziej wplątywała się w sprawę. - To samo chyba tyczy się tego towarzystwa z Albert Hall. Nigdy nie spotkałem się z tak obojętnymi, a przecież szanowanymi ludźmi.

- Rzeczywiście - zamyśliła się Daisy, a w jej uśmiechu krył się cień samozadowolenia. - Ze mną rozmawiali. Choć może bardziej przeze mnie. Kilka osób powiedziało mi o rzeczach, które chcieliby powiedzieć tobie, ale nie chcieli tego robić osobiście. - Wielkie nieba! Tak właśnie przejawia się ów artystyczny temperament, jak sądzę? - Przynajmniej u niektórych. U Rosjan, to znaczy pana Levicha i Dimitra Marchenki, czuć było nieufność wobec policji. Powiedziałabym nawet, że strach. - Obawiam się, że niestety uzasadniony. Dobrze, zacznijmy więc od Levicha, a potem przejdziemy do następnych w takiej kolejności, w jakiej z nimi rozmawiałaś. - A właśnie! - Błękitne oczy Daisy zalśniły wojowniczo. Kazałeś Piperowi prosić tę osobę, z którą akurat rozmawiałam? - Oczywiście - uśmiechnął się Alec. - Bałem się, że możesz mieć mi to za złe, ale chciałem, żebyś porozmawiała z jak największą liczbą osób. - Teraz rozumiem - odpowiedziała udobruchana. - A więc Levich na pierwszy ogień? Niech pomyślę... Weszłam razem z Muriel do pokoju, a on od razu do nas przybiegł. - Czy tych dwoje...? - Są po prostu przyjaciółmi - Daisy była nieprzekonująco swobodna. - Bał się, że będziesz się nad nią znęcać. Taki rosyjski kompleks lęku przed policją. Zdążyłam go tylko uspokoić, bo wtedy Piper poprosił go na przesłuchanie. Później Muriel poszła zobaczyć, jak czuł się Abernathy, a do mnie podeszła Olivia Blaise, demonstracyjnie wysępić papierosa. - Olivia Blaise, uczennica Abernathy'ego? - Oraz rywalka Bettiny. Och, nie chodziło o względy Rogera - chociaż Olivia bardzo go lubi i jest mu wdzięczna,

czego, jak słyszałam, nie można było powiedzieć o Bettinie. Ale obie rywalizowały o partię mezzosopranu w Requiem, co mogło oznaczać szybką drogę do kariery. - Aha! A partię tę dostała Bettina. - Dzięki podłej sztuczce! Eric Cochran obiecał ją Olivii, ale Bettina zagroziła, że wtedy powie jego żonie o ich romansie. - Daisy zaczerwieniła się, lecz wątek pozamałżeńskiego seksu pojawił się już w dwóch sprawach, w które była wplątana, i nic na to nie mogła poradzić. Przypuszczam, że Cochran przyjeżdżał po Olivię po jej lekcjach u Abernathy'ego. Jego samochód wydawał mi się znajomy, tak jakbym widywała go wcześniej w okolicy. Jestem przekonana, że on za nią wprost szaleje, ale jego kariera jest uzależniona od pieniędzy pani Cochran. - A więc motyw miał zarówno Cochran, jak i panna Blaise - zamyślił się Alec - jakkolwiek niezbyt przekonujący. Morderstwo w środku koncertu byłoby spóźnione, a do tego jak podkreślali on i jego żona niespecjalnie sprzyjające jego karierze. Czy panna Blaise powiedziała coś jeszcze? - Mówiła, że Bettina nie była aniołem. - No proszę! - Ale nie chciała wywlekać czyichś brudów, więc będziesz musiał poczekać, aż to z niej wydobędę. Kto następny? - Consuela de la Costa - odpowiedział, przeglądając leżący obok talerza notes. - Mam nadzieję, że wytłumaczyła ci, dlaczego nazwała Gowera mordercą? - O tak, wyjaśniła szczegółowo, ale to, czy ja potrafię wytłumaczyć, o co jej chodziło, to już inna sprawa. Consuela jest kochanką Gowera i przyznała się do szaleńczej zazdrości, bo był on również kochankiem Bettiny. O ile dobrze

rozumiem, to Consuela myślała, że Gower zabił Bettinę, by móc być już tylko z nią, Consuelą. - Więc go oskarżyła. - Nie, nie, pozwól mi dokończyć. Consuela ucieszyła się, że Bettina nie żyje, i nigdy nie wydałaby Gowera. Jednak on odgadł jej myśli i powiedział jej, że zerwał z Bettina już jakiś czas temu. Często się z nią spotykał, ponieważ zadręczała go, by dotrzymał swojej obietnicy. Consuela pomyślała więc, że zabił Bettinę, bo zaczynała działać mu na nerwy, a nie z miłości do niej, Consueli. I to właśnie wtedy oskarżyła go o jej zamordowanie. Alec zamknął oczy. - Mówisz poważnie? - zapytał słabym głosem. - Całkiem poważnie, ale nie jestem pewna, czy na pewno dobrze ją zrozumiałam. Pamiętaj, że mówiła z wyraźnym akcentem i ciągle wtrącała hiszpańskie wykrzykniki. - I dramatyczne gesty. - Właśnie. W każdym razie Gower zapewnił Consuelę, że tego nie zrobił. Uwierzyła mu i chciała mi wytłumaczyć, że wykrzykując "Asesino!" tak naprawdę wcale nie miała tego na myśli. Miała nadzieję, że ci to przekażę, co niniejszym uczyniłam, i teraz przejdźmy już, proszę, do następnej osoby. - Motyw Gowera: Bettina prześladowała go z powodu jakiejś niedotrzymanej obietnicy. A nie wiesz przypadkiem...? - Owszem, ale wszystko w swojej kolejności. Inaczej sama się w tym pogubię. - Motyw seniority: dzika zazdrość. - Powiedziała, że wydrapałaby jej oczy. Teraz pani Gower? - Ale najpierw powiedz, czy masz ochotę na pudding? A może napijesz się kawy? Chociaż Daisy cały czas mówiła, to jednak zdołała zjeść swoje danie. Przekrzywiła głowę i rozważyła obie możliwości.

- Niech będzie kawa - zadecydowała z żalem. - Dwie kawy - powiedział Alec do kelnerki, po czym dodał przepraszająco, zwracając się do Daisy. - Nadal jestem ci winien królewską kolację. - Wystarczy ciasto i kufel piwa, szefie - zagrzmiał Tom Tring, zbliżywszy się niezauważenie do ich stolika, i mrugnął do Daisy. - Niech panienka każe mu się zabrać do Ritza. Ma szef dla mnie ten klucz? - Proszę. Jeśli nie zastaniesz panny Fotheringay, masz pozwolenie panny Dalrymple na przeszukanie ciemni. - Pierwsze słyszę! - zaoponowała Daisy. - No dobrze, ma pan moje pozwolenie, sierżancie. Ale Lucy będzie na miejscu, i to bardzo rozzłoszczona. - Się panienka nie martwi. Daisy uśmiechnęła się do niego, a gdy wyszedł, przeniosła uśmiech na Aleca. - Muszę przyznać, że chciałabym to zobaczyć. Nie przejmuj się kolacją, Alec, kiedyś to nadrobimy. Tylko lepiej nie planujmy nic na zapas, po prostu daj znać pół godziny wcześniej, żebym zdążyła się ubrać i przypudrować nos. - Postaram się dać ci całą godzinę. Jaka ona kochana! To oczywiste, że Belinda i matka musiały ją polubić, choć ta ostatnia nie była zachwycona, że Alec zadaje się z arystokracją. Była pewna, że w końcu się zawiedzie. Cóż, możliwe... Ale tymczasem... - Pani Gower - odezwała się Daisy, gdy kelnerka postawiła na stoliku dwie filiżanki i oddaliła się. - Biedna kobieta. Dobrze wie o zdradach swojego męża. Twierdziła, że się z tym pogodziła, bo i tak zawsze wraca do niej i dzieci. Mówi, że byłoby nieuczciwe, żeby dzieci cierpiały za grzechy ojca. A jednak nie mogę oprzeć się wrażeniu, że jest nieco zgorzkniała. Consuelę nazwała hiszpańską lafiryndą.

- Widziała, jak się przytulali na scenie? Możliwe, że dopiero wtedy dowiedziała się, że panna de la Costa zajęła miejsce Bettiny. - Tak, ale nie sądzę, żeby w ogóle wiedziała o Bettinie. Mówiła o zagranicznych diwach, które wracają do swoich krajów i zostawiają jej męża dla niej. - Jeśli to ona otruła Bettinę, to takie właśnie wrażenie chciałaby zrobić - zauważył Alec. - Tym bardziej że skoro Bettina nie była cudzoziemką, to stanowiła bardzo poważne zagrożenie dla jej małżeństwa. Wystarczający powód do morderstwa, jeśli jakikolwiek powód może być wystarczający. Mówiła jeszcze coś ciekawego? Daisy skrzywiła się. - Ona, Gower i ich dzieci robili sobie u Lucy rodzinną fotografię. - No proszę! Sposób, motyw i sposobność, ponieważ przyznała, że przebywała w pokoju solistów. Musimy baczniej przyjrzeć się Jennifer Gower. - Oraz Gilbertowi Gowerowi. Przyznał się do swoich romansów z Consuelą i Bettiną. Czy wyobrażasz sobie, że pani Gower powiedziała, że jej mąż opowiadał jej, jak Roger jest oddany Bettinie i że obaj byli przyjaciółmi, a jednak Gower uwiódł jego żonę! - A może było odwrotnie? - Bettina miałaby uwieść Gowera? - Daisy zmarszczyła brwi. - Możliwe. Mając na uwadze jego słabość do egzotycznych cudzoziemek i... ale o tym za chwilę. W każdym razie Gower powiedział mi, że między nim i Bettiną wszystko już skończone, i on sam był przekonany, że to Marchenko ją zabił. - Marchenko? - zdumiał się Alec. - Wcale nie brałem go pod uwagę, nawet mimo odmowy zeznań. Jaki on mógł mieć motyw?

- Starał się o względy Bettiny, obdarowywał ją drogimi prezentami. Naprawdę drogimi, przemyconymi z Rosji. A potem nagle ona zmienia zdanie i publicznie go upokarza. Gower opowiadał, że uderzyła go w twarz i nazwała odrażającą rosyjską świnią. Zdarzyło się to na próbie, więc na pewno widziało to wiele osób. - Teraz, gdy wiem, o co pytać, z pewnością otrzymam potwierdzenie. Jeśli chodzi o Marchenkę, to mamy motyw i okazję. A sposób? - Wątpię, by Lucy robiła jego portret. Wspomniałaby o tak niezwykłym kliencie. - Gdyby okazało się, że w aptece kupił cyjanek jako pestycyd lub preparat fotograficzny, nie będziemy mieć trudności z odszukaniem śladów. - To prawda, on zdecydowanie zapada w pamięć. I z nim potem rozmawiałam, prawda? Oskarżył mnie o szpiegostwo. W głowie mu tylko szpiedzy, bolszewicy, Żydzi i Rosjanie. - Rosjanie? - Mówiłam ci, że on jest Ukraińcem. Nie znam się dobrze na ich historii, ale wydaje mi się, że Rosjanie od wieków ciemiężyli Ukraińców. Marchenko jest przekonany, że Yakov Levich, Rosjanin i Żyd, także jest bolszewickim szpiegiem. To on musiał zabić Bettinę, bo to właśnie Żydzi, Rosjanie, bolszewicy i szpiedzy zwykli robić. Czego należało dowieść. O rety! Nie oskarżał Levicha o romans z Bettiną? - Ani słowem. Nie wiem, jak mógł o tym zapomnieć. - A więc śmiało możemy założyć, że Levich nie miał z nią romansu. Chyba że kto inny...? - Nie, nikt o tym nie wspominał. Alec wiedział, że Daisy nie okłamałaby go w żywe oczy, ale miał wrażenie, że ukrywa przed nim cos', co powiedział Marchenko. Czyżby chroniła Muriel Westlea?

- Pani Cochran natomiast - podjęła prędko Daisy, tym samym utwierdzając Aleca w przekonaniu, że nie mówi mu wszystkiego - w ogóle nie wierzy, że było to morderstwo. Morderstwo podczas koncertu Erica niepomyślnie wpłynęłoby na jego karierę, a mogłoby nawet przeszkodzić w nadaniu mu tytułu rycerskiego. Tak więc uważa, że Bettina zmarła na zawał. - Tak też mi powiedziała. - Zapytałam ją o możliwy wpływ na kariery pozostałych śpiewaków. Odpowiedziała, że cudzoziemcy zawsze mogą wrócić do siebie, a sława Gowera i tak już traci blask, ponieważ przez swoją rozpustę traci głos. Pasuje to do tego, co Cochran powiedział mi o... - Poczekaj. Nie wiem, czy to ma jakiś związek ze sprawą, ale czy ona wie o Cochranie i Olivii Blaise? - Nawet jeśli tak jest, to się do tego nie przyzna. Zachowywała się bardzo protekcjonalnie wobec Jennifer Gower i współczuła jej, że musi tyle cierpieć przez swojego męża. - Tak czy owak, nie miała motywu, by chcieć śmierci Bettiny. Nagle Daisy wyprostowała się, a jej oczy zalśniły z podekscytowania. - Ale, Alec! Przypuśćmy, że pani Cochran myślała, że to Bettina, a nie Olivia, była jego kochanką! Pamiętasz, mówiłam, że spotykali się u Abernathych. Założę się, że się dowiedziała, że on tam przychodzi, i wyciągnęła błędne wnioski. - Czy mi się zdaje, czy nie lubisz pani Cochran? - zapytał Alec oschle. - Masz rację - przyznała zakłopotana Daisy - Jest wyniosła, samolubna i zależy jej na karierze Erica tylko dlatego, że dzięki jego nominacji uzyska tytuł lady Cochran.

- Co jeszcze bardziej osłabia jej motywację, by przeszkodzić w koncercie. - Widząc, że posmutniała, poklepał ją po ręce. - Ale możesz mieć rację, że pani Cochran pomyliła się co do obiektu westchnień swojego męża, a zazdrość wzięła górę nad żądzą zaszczytów. Trzeba będzie to sprawdzić. A co takiego mówił Cochran o upadającej karierze Gowera? - Powiedział, że Gower przyrzekł Bettinie angaż w Covent Garden, chociaż nie miał na to wpływu, bo nie ma już tam żadnych znajomości. Jeśli dyrektor dowiedziałby się o jego przechwałkach, Gower byłby zupełnie przegrany. Cochran uważał, że Gowerowi dość długo udawało się manipulować Bettiną, ale że było tylko kwestią czasu, kiedy Bettina poszłaby do Covent Garden i dowiedziałaby się, jak się sprawy mają. - A więc Cochran wskazuje na Gowera. Daisy, dlaczego ci wszyscy ludzie tobie o tym opowiadają? - W tym przypadku powodem jest to, że chcą, by dowiedziała się o tym policja, ale nie potrafią zdobyć się na oskarżanie siebie nawzajem bezpośrednio przed tobą. Przysięgam, że ja nie zadawałam żadnych kluczowych pytań. Po prostu byłam tam, wyglądałam na zainteresowaną i sami do mnie przychodzili. Eric Cochran wspomniał o upadającej karierze Gowera przy okazji rozmowy o godnej współczucia sytuacji Rogera Abernathy'ego, którego karierę uważa za skończoną. Mówił coś o organizacji jego benefisu. Niby godne pochwały, ale mnie wydaje się, że chodzi mu głównie o rozgłos. - Uważaj - uśmiechnął się Alec - bo jeszcze cię pozwie o zniesławienie. A dlaczegóż to kariera Abernathy'ego miałaby być skończona? Chodzi o jego serce? Czy może o to, że ludzie nie chcą mieć nic wspólnego z człowiekiem, którego żonę zmordowano?

- Chodzi o jego pogarszający się wzrok i to, że nie jest już w stanie czytać nut, a szok spowodowany śmiercią Bettiny zniechęci go do dalszego wysiłku. Alec, on sam powiedział mi, że widząc martwą Bettinę, miał ochotę umrzeć. To było przerażające. - Biedak. - Podejrzewam jednak, że nadal figuruje na twojej liście? - Wiesz, że podejrzewanie wszystkich należy do moich obowiązków. Nikt nie usiłował rzucać oskarżeń na Muriel Westlea? Daisy zawahała się, nerwowo bawiąc się filiżanką po kawie. - Właściwie to - zaczęła - pani Cochran powiedziała, że jeśli to było morderstwo - choć oczywiście to niemożliwe - to musiała to zrobić Muriel, ponieważ Bettina zostawiła jej wszystko, co posiadała. Alec przyglądał się jej, ale ona unikała jego wzroku. Czy była zakłopotana tym, że usiłowała to przed nim zataić, czy może było jeszcze coś, co ukrywała? Wiedziała przecież, że i tak dowiedziałby się o testamencie Bettiny od jej prawnika, co właściwie już się stało tego ranka. Nie, o testamencie wspomniała na odczepnego, by nie pytał już więcej o Muriel. Daisy nie zataiłaby przed nim faktów, ale było prawdopodobne, że mogła chcieć ukryć plotki lub swoje własne domysły, jeśli tylko godziłyby w dobre imię przyjaciela, o którego niewinności była święcie przekonana. - I tym samym dochodzimy do pana Fincha - powiedziała beztrosko - który nie odezwał się do mnie ani słowem. Wątpię, by w jego głowie było miejsce na coś poza muzyką. - Ja również - zgodził się Alec. Pytania, które zadawał podczas przesłuchania jakimś cudem doprowadziły muzyka do wygłoszenia uczonego elaboratu o różnicach między grą na organach jako solowym instrumencie i jako instrumencie

akompaniującym. - To rzeczywiście wszyscy z pomieszczenia chóru, ale wczoraj lub dzisiaj rano na pewno rozmawiałaś też z Rogerem Abernathym, panną Westlea i Levichem? Zanim zdążyła odpowiedzieć, kelnerka przyniosła rachunek. Alec zapłacił i pomógł Daisy założyć płaszcz. W drodze powrotnej zapalił swoją fajkę. Sklepy na King's Road otwierano właśnie po przerwie obiadowej. Wokół pełno było zaaferowanych gospodyń domowych z koszami lub przewieszonymi przez ramię torebkami, dzieci, które im towarzyszyły, szły grzecznie obok nich albo wybiegały daleko naprzód. Chłopcy na posyłki śmigali na rowerach, zręcznie unikając platform konnych i samochodów. Daisy poczekała, aż znajdą się w cichszej bocznej uliczce i wtedy odpowiedziała dość wymijająco na jego pytanie. - Muriel, Abernathy i Levich to nie są ludzie, którzy przekazaliby plotki lub oskarżali kogoś bez powodu. - Prawdopodobnie masz rację, ale na pewno nie siedziałaś cały czas w milczeniu. Nie sądzę też, żebyś, przebywając w domu, którego pani właśnie została zamordowana, oddawała się czczym pogaduszkom. - Rzeczywiście... - westchnęła. - Muszę cię uprzedzić. Muriel mówi, że ich rodzice nie mieli pojęcia o kochankach Bettiny, więc czy mógłbyś nie pozbawiać ich złudzeń? - Spróbuję, ale nie mogę nic obiecać. Panna Westlea oczywiście wiedziała o wszystkim. A Abernathy? - On także. Tak powiedział i tak mówiła też Muriel. Myślę, że Bettina nigdy nie starała się przed nim tego ukrywać. Był zrezygnowany, podobnie jak pani Gower, tylko że w jego przypadku nie dostrzegłam zgorzknienia. Tego właśnie się spodziewał już w chwili, gdy brali ślub. Był od niej o wiele starszy. Nudny, pospolity i nawet niezbyt bogaty, mówił, a ona taka piękna, młoda i utalentowana. To było takie smutne, Alec...

- Dlaczego więc za niego wyszła? - Aby wyrwać się z domu i rozwijać swój talent. Jej rodzice nie puściliby jej, gdyby była niezamężna. Abernathy zaproponował małżeństwo i lekcje śpiewu, więc go przyjęła. Już wtedy nie robiła z tego tajemnicy. Dobrze wiedział, jaka jest, i kochał ją i taką. - To wszystko zgadza się z tym, czego Tom dowiedział się od jej pokojówki - powiedział Alec. - Gdyby Abernathy chciał ją zabić, nie musiałby czekać aż dziesięć lat. To samo dotyczy Muriel. Pani Cochran miała rację. Dziś widziałem się z prawnikiem Bettiny, który potwierdził, że zostawiła wszystko swojej siostrze i przez całe lata nie zmieniła zapisu. Właściwie to dziwne, że pomyślała o tym w tak młodym wieku, nie posiadając znowu aż tak wielkiej fortuny. - Nie miała wiele? - Miała jakieś zaskórniaki, ale nie wystarczająco, by się z tego utrzymać. Zdaje się, że Bettina uważała, że te pieniądze bardziej przydadzą się Muriel niż mężowi. - Pani Cochran sugerowała, że Bettina wykorzystywała to, by mieć Muriel pod kontrolą - przyznała niechętnie Daisy. - I chyba jej się to udało. Pokojówka powiedziała, że Bettina traktowała siostrę jak darmową gosposię i popychadło. - Muriel nie zgadzała się na to z powodu testamentu! Przysięgła rodzicom, że zaopiekuje się Bettina, a ona jest osobą, która dotrzymuje obietnic. I szanuje matkę i ojca, choć nie jestem pewna, czy na to zasługują - dodała ostro. - Tak czy inaczej - uśmiechnął się Alec - zadaję sobie pytanie, dlaczego, przeżywszy w upokorzeniu tyle lat, miałaby zabijać ją właśnie teraz? Odpowiedź przychodzi mi w dwóch słowach: Yakov Levich. Daj spokój, Daisy, dlaczego mi o nich nie powiedziałaś? Widziałem ich razem wczoraj w Albert Hall, a dziś rano znowu był u niej.

- Levich jest przyjacielem i Muriel, i Rogera, a przyszedł, bo chciał coś dla nich zrobić - upierała się Daisy. - No cóż, jeśli musisz wiedzieć - przyznała, spotykając jego sceptyczny wzrok - wyczuwam początek romansu. Ale dopiero początek. Do wczorajszego wieczoru nic poważniejszego między nimi nie zaszło. Levich nie liczył chyba na spadek Muriel? - Może i nie - powiedział Alec ponuro - ale zastanawiam się, skąd ten nagły rozkwit miłości po śmierci Bettiny? Może dlatego, że teraz Levich naprawdę spodziewa się zysków? A może Muriel miała nadzieję, że spadek pomoże przemienić ten związek w coś trwalszego? Czy też to Bettinie zależało na zniszczeniu tego romansu, bo inaczej straciłaby darmową gosposię? Motywów w bród. Sposób: otwarta ciemnia Lucy pod bokiem. Sposobność: to twoja panna Westlea nalewa śmiertelny napój. - Na karafce znajdują się tylko jej odciski? - Nie zebraliśmy ich jeszcze od nikogo. Zrobimy to dzisiaj. Ale są odciski tylko jednej osoby, przypuszczalnie właśnie Muriel Westlea. Bardzo wyraźne na górze i kilka zamazanych pod spodem. Oznacza to, że nikt nie wycierał karafki po ostatnim jej użyciu. - Morderca użył prawdopodobnie rękawiczek albo chustki. Teraz o odciskach wiedzą wszyscy. - Zdziwiłabyś się, jak wiele osób nie ma o tym pojęcia albo zapomina w krytycznym momencie. Ale gdyby przestępcy nigdy nie popełniali błędów, nigdy byśmy żadnego nie złapali. Bierzemy oczywiście pod uwagę rękawiczki i chustkę, choć gdyby ktoś nieoczekiwanie wszedł do pokoju, zwróciłoby to tylko niepotrzebną uwagę. - Gdyby użyto chustki, można by było łatwo się wytłumaczyć chęcią starcia rozlanego płynu.

- To prawda, i byłoby to bardzo pomysłowe. Mam nadzieję, że nie planujesz zbrodni. Wszystko, co zdołaliśmy z Tomem wymyślić, to wydmuchanie nosa. Daisy zrobiła komiczną minę, a potem znów powiedziała poważnie: - Kto przyniósł szklankę z pokoju na scenę? - Kolejne ciekawe pytanie. Był to leciwy bileter o nieposzlakowanej reputacji, który nigdy nie zamienił z Bettiną ani jednego słowa. Tom rozmawiał z nim dziś rano. Przykro mi, Daisy, ale tym razem odciski palców nie są dla nas dowodem i nie zmieniło się to od czasu doktora Thorndyke i Siadu Czerwonego Kciuka. Niemniej jednak muszę umieścić pannę Muriel Westlea na szczycie mojej listy.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY W drodze powrotnej do domu Abernathych. Daisy czuła się całkowicie pokonana. Alec wyciągnął z niej tajemnicę romansu Muriel i Levicha, którą pragnęła zachować dla siebie. Co gorsza, Alec zgadł też, że Bettina próbowała przeszkodzić zakochanym, co bez wątpienia potwierdzi Marchenko, jako że teraz nie będzie już mógł udawać, że nie mówi po angielsku. Daisy była pewna, że Muriel nie zabiła swojej siostry. Ona po prostu nie była do tego zdolna, mimo tego nawet, że przestała ją kochać. Przynajmniej to udało jej się zachować w sekrecie. Zatrzymała się przed drzwiami do salonu muzycznego Abernathy'ego. - Proszę, oto klucz - powiedział Alec. - Wejdź, a ja zobaczę, czy Tom jest jeszcze u Lucy. Wzięła klucz, ale nie weszła do środka. Zamiast tego poszła za Alekiem i dogoniła go, gdy zatrzymał się, by strzepnąć popiół z fajki. Przez otwarte drzwi pracowni słychać było wysoki, czysty i zirytowany głos Lucy. - Zachował się pan wystarczająco podle, zamykając przede mną mój własny dom i brudząc wszystko tym przeklętym proszkiem, który będę musiała sprzątać godzinami. Ale tego już za wiele! - To zajmie tylko chwilkę, panienko - odezwał się uspokajająco sierżant Tring. Alec wszedł do pracowni. - Panno Fotheringay, nazywam się Alec Fletcher. Czy ma pani jakiś kłopot? Daisy, która weszła za nim, zobaczyła, jak przyjaciółka mierzy go wzrokiem od stóp do głów. - Zechce pan odesłać swojego pachołka, panie inspektorze - powiedziała zimno. - Nie będę... Daisy, czy naprawdę pozwoliłaś temu człowiekowi przeszukać moją ciemnię?

- Tak, kochana. Nie ma potrzeby się denerwować. Ten policjant trafił właśnie na ślad mordercy. I nie przeszukać, ale zebrać odciski. - Odciski? - wykrzyknęła Lucy z pogardą. - I co, sierżancie? - zapytał Alec. - Nie ma za wiele śladów, szefie. - Do pracy z chemikaliami używam gumowych rękawiczek - powiedziała Lucy. Poirytowana, lecz zadowolona, wyciągnęła przed siebie wypielęgnowane, czyste dłonie z pomalowanymi paznokciami. - Nie mam zamiaru brudzić sobie palców pańskim tuszem. - Schodzi bez problemu, panienko. Widzi pan, szefie, mamy tu co najmniej dwa różne rodzaje odcisków i muszę sprawdzić odciski panny Fotheringay, by móc je wyeliminować. - Pozostałe są na pewno moje - wtrąciła się Daisy. Proszę powiedzieć, że zdejmie pan też moje odciski, prawda, panie sierżancie? - To będzie dla mnie zaszczyt i przyjemność odpowiedział z powagą, a jego małe brązowe oczy błysnęły śmiechem. Podczas gdy sierżant jeden po drugim maczał palce Daisy w atramencie i odciskał je na połyskliwej kartce, Alec wziął Lucy na bok. Daisy nadstawiła uszu, ale Tom Tring wciąż gadał przy pracy i nie mogła nic dosłyszeć. Oczywiście, bardzo dobrze wiedziała, o czym rozmawiają. Lucy najpierw przybrała wyniosłą minę, potem zrobiła się wściekła, następnie nadąsała się, a później wyglądała na zaniepokojoną. - No, proszę panienki, skończone - powiedział wreszcie Tring. - Woda z mydłem zmyje to w try miga. - Umyję się w ciemni. Przechodząc przez pokój, usłyszała słowa Aleca: - Nie twierdzę, że cyjanek, którym otruto panią Abernathy, na pewno pochodził z pani pracowni. To tylko

jedna z możliwości. Bardzo prawdopodobna - dodał, widząc, że niepokój Lucy ustępuje miejsca odprężeniu. - Pozbędę się tego cholerstwa - warknęła Lucy. - Właściwie i tak zawsze używam strzykawki. - W pani zawodzie używa się też innych niebezpiecznych substancji, panno Fotheringay. Choćby azotanu srebra, który może być zabójczy. - Dobrze już, dobrze - westchnęła ostentacyjnie. - Spróbuję być bardziej ostrożna i pamiętać o zamykaniu drzwi. - Dziękuję, uspokoiła mnie pani - odpowiedział sucho Alec. - Czy jest już pani gotowa... Szum bieżącej wody zagłuszył dalsze słowa i Daisy usłyszała tylko gwałtowną, negatywną odpowiedź. Wychyliła głowę przez drzwi. - Nie bądź głupia, Lucy - powiedziała do przyjaciółki. Atrament łatwo schodzi, a jeśli nie pokażesz Alecowi terminarza, to ci go ukradnę i sama zrobię listę klientów. Sztywna ze wzburzenia Lucy podeszła do biurka i wyciągnęła rękę. Rozdrażniło ją jeszcze bardziej, gdy Alec odciągnął policjanta na bok, by coś mu powiedzieć. Potem Daisy i Alec zostawili ich samych. - Chyba nie przypadłem twojej przyjaciółce do gustu powiedział Alec z żalem, gdy wrócili do domu Abernathych. - Nie było to moje wymarzone pierwsze spotkanie, ale nie martw się, Lucy dojdzie do siebie - powiedziała Daisy, otwierając drzwi salonu muzycznego. - Strasznie dziwnie tak wkradać się do czyjegoś domu tylnymi drzwiami. - To pomysł Abernathy'ego. Wyglądał o wiele lepiej. Myślisz, że czuje się na tyle dobrze, by odpowiadać na pytania bez towarzystwa doktora? - Patrz na jego wargi. Zauważyłam, że pierwszą oznaką zmęczenia jest ich sinienie. Tak jak u Bettiny. Czy to dlatego -

zapytała prędko, chcąc pozbyć się sprzed oczu okropnego obrazu - trzeci lekarz rozważał możliwość ataku serca? - Możliwe. Zapomniałem o tym - powiedział Alec, marszcząc brwi - ruch ten zawsze dodawał jego ciemnym brwiom szczególnego wyrazu - i wzruszył ramionami. - Dziś rano zrobiono sekcję i lekarz potwierdził zatrucie cyjankiem. - Doktor Renfrew? - Daisy przypomniała sobie niecierpliwego, porywczego człowieka, który w czasie rozmowy telefonicznej w Wentwater Court krzyczał na posterunkowego Pipera. - Nie, Renfrew jest na urlopie. Sekcję przeprowadził jego asystent. Nie opłacało się wołać sir Bernarda Spilsbury'ego do tak oczywistego przypadku. On lubuje się w komplikacjach. - Czy dobrze pamiętam, że sir Bernard jest głównym lekarzem sądowym ministerstwa spraw wewnętrznych? Coś o nim czytałam. O, jesteśmy na miejscu. - Otworzyła drzwi u szczytu schodów. - Alec, zamierzasz rozmawiać z rodzicami Bettiny? Bo jeśli tak, to proszę cię, pamiętaj o tym, że oni nie wiedzą nic o jej postępowaniu. Muriel zadała sobie wiele trudu, by utrzymać ich w tym przeświadczeniu. - Będę pamiętać. Jak mamy się przywitać? - Ponieważ jestem w tym domu na dłużej, ja wejdę po prostu do salonu i powiem im, że jesteśmy już z powrotem. Daisy zatrzymała się z ręką na mosiężnej klamce. Z wewnątrz dochodziły odgłosy ostrego, potępiającego monologu. Biedna Muriel - szepnęła Daisy. - Dobrze, że tu jesteś. Nigdy nie szło mi za dobrze z perorującymi duchownymi. - Obronię cię - uśmiechnął się Alec, ściskając jej dłoń. Odwagi! Wyobrażając sobie wysokiego, posępnego, surowego mężczyznę, Daisy niezmiernie się zdziwiła, widząc, że wielebny Westlea był niski i krępy, o rumianej twarzy wystającej znad koloratki. Stał przed kominkiem z prawą ręką

w kieszeni, a jego pierś dyszała w iście napoleońskiej pozie. Muriel, pochylona przed nim jak niegrzeczne dziecko, zerwała się i prawie biegnąc, zbliżyła się do Daisy. - Dzięki Bogu już wróciłaś - wyszeptała. - Już zapomniałam, jak strasznie... Mamo, ojcze, to jest wielmożna panna Daisy Dalrymple oraz naczelny inspektor Fletcher ze Scotland Yardu. Daisy nie miała pojęcia, że Muriel znała jej arystokratyczny tytuł. Nigdy o tym nie mówiła, ale teraz wspomnienie o nim wywołało pożądany efekt, bo wielebny pan Westlea przybliżył się, trąc ręce i skłaniając głowę. - Jak się pani miewa, panno Dalrymple. Jestem niezmiernie uradowany, że moja córka ma w tym mieście przynajmniej jedną godną szacunku znajomą - powiedział duchowny, zaszczycając Aleca zimnym jak lód skinieniem głowy. Pani Westlea przytruchtała za mężem. Daisy nie była zdziwiona, że przeoczyła żonę wielebnego, jako że była to starsza wersja Muriel, ze trzy dekady bledsza i uciemiężona. Gdy tylko wszystkie formuły grzecznościowe stosowne w sytuacji żałoby zostały wypowiedziane, pan Westlea zwrócił się do Aleca. - Mam nadzieję, że powie mi pan, inspektorze, gdyż moja córka się nie orientuje, kiedy będziemy mogli urządzić pogrzeb? Daisy już miała poprawić tytuł Aleca, ale on dał jej znak, by tego nie robiła. - Jutro rano odbędzie się wstępna rozprawa odpowiedział Alec. - Myślę, że wtedy... wtedy szczątki zmarłej zostaną dopuszczone do pogrzebu, choć nie mogę odpowiadać za działania koronera. - W takim razie zamówię nabożeństwo pogrzebowe na środę rano - powiedział pan Westlea i odwrócił się do Daisy. Muszę zwrócić się do pani, panno Dalrymple, by zechciała mi

pani podać nazwisko osoby sprawującej urząd w tej parafii. Zdumiało mnie, iż Muriel tak skandalicznie zaniedbała potrzeby duchowe Elizabeth, że nie jest w stanie... - Panie inspektorze! - Muriel wykrzyknęła z desperacją w głosie, a ku niewysłowionej uldze Daisy, która nie miała pojęcia, gdzie jest ich parafia, nie wspominając już o nazwisku pastora. - Spodziewam się, że chce pan rozmawiać ze mną i z Rogerem. On poszedł się położyć, ale ja jestem do usług. Czy możemy usiąść w jadalni? - Oczywiście. Jeśli Alec był zaskoczony, że jego główna podejrzana sama błaga o przesłuchanie, to nie dał tego po sobie poznać. - Czy posterunkowy Piper był tu podczas mojej nieobecności? - Owszem, kilka minut przed pana przybyciem. Jest na dole, w kuchni. Zadzwonię po Beryl, żeby go przyprowadziła. - Muriel nacisnęła dzwonek. - Daisy, pójdziesz ze mną, prawda? - Muriel, jeśli czujesz, że potrzebujesz wsparcia - odezwał się jej ojciec - służę swoją osobą. Muriel była przerażona. - Wolę obecność panny Dalrymple - zainterweniował Alec, a Muriel i Daisy obdarzyły go pełnym gorącej wdzięczności spojrzeniem - która zna pozostałe zamieszane w sprawę osoby. - Nie uważałbym raczej tego za rekomendację powiedział szorstko niezadowolony pastor. Zanim jednak zdążył powołać się na swoje prawo towarzyszenia córce, Muriel wybiegła do holu, omal nie wpadając na Aleca, który wyszedł już za Daisy. Usiedli za jadalnianym stołem, a robiący notatki Piper zajął miejsce w odległym rogu.

- Na początek, panno Westlea - odezwał się Alec - czy potwierdza pani, że pani Abernathy podczas przerwy piła z karafki? - O, tak. Pierwsza rzecz, o jaką poprosiła w garderobie, był kieliszek ratafii. - I wypiła go? - Nie jednym haustem, tak jak wtedy, gdy... później. Wypiła kilka łyków, ale pod koniec przerwy kieliszek był pusty. - Dziękuję, to wielka pomoc. Nic dziwnego, że Alec wyglądał na zadowolonego, pomyślała Daisy. Muriel wyeliminowała wszystkich spóźnialskich. Nie zdawała sobie nawet sprawy, że właśnie ograniczyła liczbę podejrzanych do tych osób, które w czasie przerwy przebywały w sali dla chóru. - Zanim wróciłam do pokoju chóru - ciągnęła Muriel znów napełniłam kieliszek i podałam go jednemu z bileterów, by postawił go na scenie pod jej krzesłem. Ojciec mówi, że powinnam była wiedzieć, że coś jest nie w porządku, ale jakże bym mogła coś podejrzewać? - zapytała, patrząc błagalnie na Aleca. - Nie mogła pani, panno Westlea... pod warunkiem że to nie pani dodała cyjanku. - Powiedziałam mu, że w żaden sposób nie mogłam wiedzieć - Muriel zdawała się bardziej zatroskana wymówkami ojca niż podejrzeniami Aleca. - Napój wyglądał i pachniał jak zawsze. Nie dało się zauważyć, że ktoś przy nim manipulował. - Jednak ktoś to zrobił. Dlaczego powiedziała mi pani, że pani siostra nie miała wrogów? - „Wrogowie" brzmi bardzo nieprzyjaźnie. Betsy czasem denerwowała ludzi, ale nie była złą osobą, która mogłaby mieć wrogów.

- Czy Eric Cochran mógł być zdenerwowany, gdy pani Abernathy groziła, że opowie jego żonie o romansie z panną Blaise? - Ona nie całkiem mu groziła. Powiedziała, że to nieuczciwe trzymać to przed nią w tajemnicy, ale nie miała czasu, by do niej pójść, ponieważ musiała ćwiczyć do występu. - Rozumiem. - Usta Aleca drgnęły. - Ani Cochran, ani panna Blaise nie odpłacili sugestią, że romans pani siostry i Gilberta Gowera również powinien zostać wyjawiony zainteresowanym małżonkom? - Oni już wiedzieli. Betsy nigdy nie skrywała przed Rogerem swoich romansów. Tylko przed rodzicami. - Muriel rzuciła nerwowe spojrzenie na drzwi. - A Gower był znany z prowadzania się z zagranicznymi sopranistkami. - Pani Gower wiedziała o zagranicznych sopranistkach zgodził się Alec. - Ale czy wiedziała o pani Abernathy? - Tak, powiedziała nawet Betsy, by zostawiła Gilberta w spokoju. Betsy mówiła potem, że pani Gower była bardzo przejęta, bo tym razem jego kochanka była Angielką, która nie zniknie po kilku miesiącach. Było dokładnie tak, jak Alec się spodziewał. Zadowolony z siebie spojrzał na Daisy, a potem zapytał: - Czy pani Abernathy usłuchała prośby pani Gower? - Nie, nie zgodziła się przestać się z nim spotykać. Obawiam się, że uważała to za bardzo zabawne, bo wtedy już nie byli kochankami. Próbowałam ją przekonać, by uspokoiła panią Gower, ale... Betsy bywała bardzo uparta, a ja nie chciałam rozmawiać z panią Gower sama o takich sprawach. - Czy wie pani, dlaczego pani Abernathy nadal spotykała się z Gowerem nawet po tym, jak przestali być kochankami? Muriel niechętnie potwierdziła historię o Covent Garden. Alec przeszedł do pytań o groźby Consueli de la Costy wobec

Bettiny oraz o urazę, jaką żywił do niej Marchenko. Coraz bardziej smutna Muriel potwierdziła oba fakty. - A pani rodzice nadal uważają ją za aniołka? - powiedział sceptycznie Alec. - Nigdy nie przyjeżdżali do miasta i nikogo tu nie znają. Dowiedzieć się mogli tylko ode mnie. Dlaczego miałabym pozbawiać ich złudzeń? - w głosie Muriel zabrzmiała nutka tęsknoty. - Nie pokochaliby mnie przez to bardziej. Prawdopodobnie by mi nie uwierzyli, ale gdyby jednak tak się stało, to byliby zdruzgotani. Daisy nie wierzyła, że cokolwiek mogło zdruzgotać tyraniczną pyszałkowatość wielebnego Westlea, który nie był nawet poruszony śmiercią swojej ulubionej córki. Jeśli chodzi o panią Westlea, to była już dostatecznie zdruzgotana życiem z nim. Muriel była na dobrej drodze do takiego samego stanu żałosnej uległości, ale teraz, gdy Bettina nie żyje, może uratuje ją Yakov Levich. Nie wydawał się on typem tyrana, ale nie wiadomo było, czy wesprze Muriel przeciw jej rodzicom. - Czy pani rodzice zaniepokoili się obecnością pana Levicha? - zapytał Alec, jakby czytając w myślach Daisy. - Tak. - Muriel wyglądała buntowniczo. - Ojciec patrzył na niego z góry, jakby pan Levich był... jakby był karaluchem, i zapytał przerażającym głosem, czy jest Żydem. Wtedy Roger, kochany, powiedział bardzo stanowczo, że pan Levich jest jego przyjacielem, ale ja dodałam, że jest także moim. A potem Yacha, to znaczy pan Levich, powiedział, że musi już iść. Prosiłam go, by został, ale nalegał. Kiedy go odprowadzałam, powiedział, że nie chciał jeszcze bardziej denerwować moich rodziców, którzy i tak byli w trudnej sytuacji. Na to ja zapytałam, co z moim zdenerwowaniem, i kazałam mu przysiąc, że przyjdzie na kolację - zakończyła triumfalnie.

- Brawo! - powiedziała Daisy. Gdy Muriel odwróciła się ku niej, widok groźnych brwi Aleca ostrzegł ją, by nie przerywała. - Panno Westlea - powiedział, odzyskując uwagę Muriel. - Co pani siostra myślała o pani „przyjaźni" z Levichem? - Betsy komplikowała sprawy, jak to tylko możliwe odpowiedziała ze szczerym smutkiem. - W stosunku do Yachy była jeszcze gorsza niż ojciec. Ale on nie dbał o to. Nawet jej nie było, gdy spotykaliśmy się na próbach. Większość jej występów odbywała się na prowincji. Myślę, że i o to obwiniała biednego Rogera, choć to była jej własna wina. Korzystając z okazji, Alec zapytał ją o relacje Rogera i Bettiny. Nie dowiedzieli się jednak niczego nowego. Mimo wszystkich prowokacji Roger pozostał cierpliwy i miły. Bardziej akceptował, niż przebaczał kaprysy żony. - On był wciąż w niej zakochany - powiedziała Muriel z absolutną pewnością. - Nie wiem dlaczego. Potem Alec zapytał ją, czy pamiętała, kto i kiedy przebywał w sali solistów. Wtedy pojawił się nowy przydatny fakt. Consuela de la Costa opuściła garderobę tylko na chwilę, by zobaczyć się z Erikiem Cochranem. Miała ze sobą butelkę wody źródlanej, jak to mieli w zwyczaju Europejczycy, ponieważ nie miała zaufania do wody z kranu. Jej służąca miała zawsze gotową szklankę. - Służąca? - zapytał Alec z przerażeniem. - Nie słyszałem nic o służącej! - Zawsze zostawała w garderobie. Bileter przy drzwiach nigdy jej nie widział. Myślę też, że po koncercie panna de la Costa wysyłała ją do domu. - Prawdopodobnie tak było. W każdym razie wyszła, zanim zamknięto pokój. To wszystko na dzisiaj, panno Westlea. Jeszcze tylko mój sierżant weźmie odciski palców od pani i od pana Abernathy'ego. To rutynowa procedura.

Bez cienia wahania Muriel zadzwoniła po pokojówkę. Beryl pojawiła się w towarzystwie Toma Tringa i zaraz wysłano ją, by sprawdziła, czy Roger Abernathy obudził się już z drzemki. Nadszedł w momencie, gdy Muriel zdjęto ostatni odcisk palca. Nadal był blady i wycieńczony, ale nic nie wskazywało na to, że mógłby zaraz paść trupem. Podobnie jak Muriel bez wahania poddał się procedurze zdejmowania odcisków. - Nie będę pani dłużej zatrzymywał - powiedział Alec i spojrzał na Daisy, jakby chciał dodać: „ciebie też to dotyczy". - Rogerze, czy masz swoje pigułki? - zapytała z niepokojem Muriel. Abernathy przeszukał wolną ręką kieszenie i wyciągnął małą buteleczkę. - Ojej, zostało już tylko kilka, a to jest zapasowa butelka z szatni. Muszę natychmiast wziąć dla ciebie nową receptę. - Patrz na jego usta - syknęła Daisy do Aleca. Ten skinął głową i obie z Muriel opuściły jadalnię. Muriel zadzwoniła do lekarza, który opiekował się Rogerem. Gdy skończyła rozmowę i odłożyła słuchawkę, z jadalni wyszedł Tom Tring. - Pan Abernathy pozwolił mi na przeszukanie biurka żony, panienko - powiedział. - Och, są tam teraz moi rodzice, a właśnie zamierzałam wysłać Elsie po receptę. - Wyjmę rzeczy i zaniosę je na dół, jeżeli tak będzie wygodniej. - Tak - odpowiedziała z wdzięcznością. - Może pan pójść do salonu muzycznego. A teraz proszę pójść za mną. Daisy, zechciałabyś... - spojrzała nerwowo na drzwi salonu. - Jasne - odpowiedziała Daisy szlachetnie, po czym udała się stawić czoła pastorowi. Nie cierpiała długo w samotności. Wróciła Muriel, a zaraz potem odezwał się dzwonek u drzwi, zwiastując pierwszych gości. Wielebny Westlea radził sobie

nadzwyczaj sprawnie z mieszaniną kondolencji i ciekawości ze strony dalszych znajomych, wielu szczerych i współczujących przyjaciół pozostawiając opiece Muriel i Rogera. Członkowie chóru, byli i obecni uczniowie, ludzie, którzy pracowali z Rogerem Abernathym - wszyscy zdumieli Daisy swoją niekłamaną sympatią dla tego cichego, skromnego człowieka. Przez chwilę dotrzymał im towarzystwa, lecz nie czuł się najlepiej. Zanim poszedł do siebie na górę, powiedział Muriel i Daisy, tę ostatnią bardzo tym irytując, że policja już wyszła. Olivia Blaise przyszła specjalnie po to, by zobaczyć, jak czuje się Roger. - Nie potrafię mu współczuć - szepnęła do Daisy - bo bez niej będzie mu znacznie lepiej. Oby tylko dbał o zdrowie. - Muriel się nim zajmie. To straszne, co powiem, ale powinien był ożenić się właśnie z nią, a nie z Bettiną. Gdyby tak się stało, nie musieliby cierpieć przez ostatnie dziesięć lat. Olivia uśmiechnęła się, ale potrząsnęła głową. - Bettina żerowałaby na nich - powiedziała - i tak czy inaczej wszystko by zniszczyła. - Olivia obejrzała się, bo Beryl zaanonsowała właśnie państwa Cochranów. - Ja już wychodzę. Nie zapomnij przekazać Rogerowi, że pytałam o niego. Gdy się odwróciła, Eric Cochran był tuż przy niej. - Och, to ty, Ericu. Czego chcesz? - Zaproponować ci partię w Verdim - gdy to mówił, mięsień w jego policzku zadrżał, a jego oczy spoglądały na nią błagalnie. - Browne zorganizował powtórkę na przyszły poniedziałek. Proszę cię, Olivio. Jej oczy błądziły po jego przystojnej twarzy. - Naprawdę mnie chcesz? - zapytała. - Wiesz, że tak! Twarz Olivii przybrała cieplejszy wyraz. Położyła dłoń na jego ramieniu.

- Spróbujemy - powiedziała łagodnie. Daisy wymknęła się niezauważona. Dołączyła do grupy zebranej wokół państwa Westlea w sam raz, by usłyszeć propozycję pani Cochran dotyczącą urządzenia stypy u niej w domu. - Pani Abernathy była dobrze znana w środowisku muzycznym, a państwo będą potrzebować dużo więcej miejsca - mówiła. - Za czasów mojej młodości zawsze użyczaliśmy naszego domu na kościelne pikniki i festyny. Ojciec mój, sir Denzil Vernon, uważał to za swój obowiązek. Wielebny Westlea zgodził się ochoczo. - Droga pani Cochran - powiedział - czy zna pani wielmożną pannę Dalrymple? - Wielmożną! - Nozdrza pani Cochran rozszerzyły się, gdy patrzyła na Daisy z zaciśniętymi ustami, ze szkodą dla makijażu. - Tak, wielebny ojcze, poznałyśmy się z panną Dalrymple. Nie wiedziałam... - W środowisku artystycznym tytuły wydają mi się czymś niepotrzebnym. Zgodzi się pani ze mną, pani Cochran? Daisy próbowała się nie roześmiać. - No cóż, może i tak. Wiem, że nowoczesne młode damy nie zwracają uwagi na takie rzeczy. Proszę mi wybaczyć, nie wiedziałam, że jest pani córką lorda Dalrymple'a. - Kuzynką. Zanim pani Cochran zdążyła oprzytomnieć, dołączył do nich jej mąż, składając kondolencje osieroconym rodzicom oraz zapewniając o swojej gościnności i gotowości do zorganizowania przyjęcia. Daisy zobaczyła, jak Olivia mówi coś do Muriel i wychodzi. Nie wątpiła, że Cochran powie żonie o propozycji złożonej Olivii. Daisy ani przez chwilę nie sądziła, że porozumienie zawarte między tym dwojgiem dotyczyło wyłącznie interesów. Do tej pory pani Cochran musiała się przecież zorientować, co się wokół niej działo.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Alec wraz ze swymi zausznikami zdołali wymknąć się od Abernathy'ego niezauważeni przez Daisy. Była bardzo pomocna, ale Alec nie miał zamiaru dłużej omawiać z nią tej sprawy, ponieważ wybrała sobie rolę obrończyni jego głównej podejrzanej. - Wydaje się mało prawdopodobne, żeby Muriel Westlea mogła być morderczynią - odezwał się do Toma, odjeżdżając austinem spod domu i zostawiając za sobą grupkę niepocieszonych dziennikarzy. - Czy mogłaby być tak sprytna, by przekonać mnie o swojej szczerości i prostoduszności, a jednocześnie tak głupia, żeby zostawić na karafce swoje odciski? - Znaleźliśmy tylko jeden wzór, szefie - odpowiedział Tom mało pomocnie. - Bardzo wyraźne, szczególnie na zatyczce. Gdyby ktoś używał rękawiczek albo chustki, byłyby o wiele bardziej rozmazane. Młody Ernie Piper okazał się jeszcze mniej pomocny. - Wyglądała na miłą damę, szefie - powiedział. - A jej szwagier to też miły dżentelmen, co? odpowiedział kwaśno Alec. - Motyw Abernathy'ego jest jeszcze mocniejszy. Z tym chorym sercem może nie udaje, ale czy jego smutek jest prawdziwy? Całymi latami znosił jej intrygi, ale podobnie postępował też Crippen ze swoją żoną, aż do czasu gdy pojawiła się Ethel le Neve. Tom? Dowiedziałeś się od służby, dlaczego akurat teraz mógłby pęknąć? - Było raczej odwrotnie, szefie. Według jej pokojówki, pani Abernathy miała na głowie dwóch kochanków i próby do wielkiego koncertu. Była tak zajęta, że nie miała nawet czasu gnębić swojego męża tak jak zwykle. Wyżywała się raczej na siostrze, zadręczając ją o tego Żyda.

- Żydowskiego dżentelmena - poprawił go Alec. Kolejny miły pan i do tego wielce utalentowany. - On następny do przesłuchania, szefie? - zapytał Piper. - Nie. Najpierw zajmiemy się Marchenką. Chcę mieć czas na znalezienie tłumacza, jeśli nadal upierałby się, że nie mówi po angielsku, mimo że rozmawiał w najlepsze z panną Dalrymple. Masz coś jeszcze, Tom? Co było w biurku? - Pliki listów miłosnych przewiązanych śliczną różową tasiemką. Podwędziłem te od Marchenki i Gowera, jak pan kazał. Tylko oni zamieszani są w te sprawę. Nie było nic od Cochrana. Beryl, odźwierna pokojówka, przyznała, że przychodził tylko po to, by spotykać się z panną Blaise. Wpadł jej w oko szofer Cochrana, tak samo przystojny jak jego chlebodawca, powiada, ale nigdy nie wchodził do środka. Zwykle zajeżdżali pod dom, a potem Cochran zwalniał go i kazał wracać pieszo. - A to dopiero! Ciekawe, czy wracał do domu i informował panią Cochran, że właśnie zawiózł jej męża do domu pani Abernathy. Pogadaj z nim, Tom, jak u nich będziemy. - Zrobi się, szefie. Jest jeszcze coś. Nie wiem, czy to ma coś wspólnego z czymkolwiek, ale wydało mi się dziwne. Elsie powiedziała, że podczas obiadu przyszedł lekarz pani Abernathy i prosił o resztę lekarstwa, które dla niej przygotował. - Co to było, dlaczego i czy to dostał? - zainteresował się Alec. - I jak się nazywa? - Jakiś syrop od kaszlu. Powiedział, że zrobił go specjalnie dla niej, i gdyby pan Abernathy go zażył, mogłoby mu to zaszkodzić. Elsie jednak już wcześniej wyrzuciła lekarstwo razem z innymi rzeczami, gdy sprzątała łazienkę na przyjazd państwa Westlea, a śmieciarze przyjechali już koło

południa. Ale najciekawsze jest to, że lekarzem tym był doktor Woodward, który był na koncercie. - Bardzo dziwne - zamyślił się Alec, wjeżdżając w ciasną, odrapaną uliczkę, przy której stał rząd wysokich, wąskich domów szeregowych. - Jesteśmy na miejscu. Ernie, jaki numer podał major Browne? Piper, który miał fenomenalną pamięć do numerów, od razu podał numer domu Marchenki. - Woodward nigdy nie mówił, że był lekarzem pani Abernathy - ciągnął Alec, wysiadając z małego samochodu, który zakołysał się, gdy Tring wydobywał z niego swoje cielsko - chociaż to on właśnie zasugerował, że mógł to być atak serca, a nie zatrucie. Będę musiał z nim porozmawiać. Piper wyrecytował adres doktora i numer telefonu. - Popisujemy się, co? - powiedział pobłażliwie Tom. Szefie - dodał ciszej - firanki się poruszyły, po obu stronach, i naprzeciwko też. - Bo wszyscy nie mogą się nadziwić, jak upchnęliśmy cię w samochodzie, sierżancie. - Bezczelny łotr. Szefie, mam pogadać z sąsiadami? - Jeszcze nie teraz, Tom. Nie chodzi nam o alibi. Chodź z nami i weź od niego odciski. Potem możesz się zmyć i poszukać budki telefonicznej. Umów mnie z doktorem Woodwardem na jutro rano, tak bym zdążył przed rozprawą. Dziś już nie dam rady się z nim zobaczyć. - Zapiszę panu jego numer, sierżancie - wyszczerzył się Piper w uśmiechu. - W porządku, Ernie, zobaczymy, jak sobie z tym poradzisz - powiedział Alec, wskazując na szereg dzwonków umieszczonych obok drzwi wejściowych. Podobnie jak w całej okolicy szanowane domy klasy średniej zostały

podzielone na kilka osobnych mieszkań i kawalerek. Każdy z dzwonków został cyrylicą podpisany imieniem lokatora. - Bułka z masłem, szefie - rzekł młody policjant, po czym zmitygował się i powiedział ostrożnie: - Najpierw można by sprawdzić parter. Proszę spojrzeć. Te dwie pierwsze litery wyglądają jak M i A, a dwie ostatnie jak K i O. To wystarczy, nie? Znaczy się nie to, co chiński. Alec nacisnął dzwonek. Mieszkanie Dimitra Marchenki zostało urządzone skromnie i tanio. Na półce przy starym pianinie stał otwarty zapis nutowy opery. Przywitawszy ich, Marchenko stanął przy stoliku z taniego drewna pośrodku zabałaganionego pokoju i patrzył na nich w gniewnym milczeniu. Okna były starannie zasłonięte, a w świetle nagiej pojedynczej żarówki, bas, jeszcze bardziej niż zwykle, przypominał niedźwiedzia. Rozzłoszczonego niedźwiedzia. Alecowi jednak wydało się, że w oczach ogromnego mężczyzny dostrzegł zmęczenie. - Mam nadzieję, że już pan sobie przypomniał angielski? zapytał od niechcenia, starając się mówić wyraźnie. - Jeśli nie, to wrócimy tu z tłumaczem z sowieckiej ambasady. - Sowieckiej? Niet! Twarz Marchenki, którą ledwo było widać spomiędzy bujnej brody, zaczerwieniła się, a krew załomotała w jego skroniach. - Angielski mówię trochę. Wczera, wczoraj, szok, chcę zapomnieć. - Dobrze pana rozumiem. Najpierw, jeśli pan pozwoli, mój sierżant weźmie od pana odciski palców. W odpowiedzi Marchenko strzepnął założonymi za siebie dłońmi. Reakcja była tak samo zastanawiająca, jak to, że najwidoczniej rozumiał angielski o wiele lepiej, niż chciał się do tego przyznać. Natychmiast jednak zreflektował się i gdy Tom Tring zbliżył się ku niemu, potulnie wyciągnął przed

siebie obie ręce. Obaj potężni mężczyźni przez chwilę mierzyli się wzrokiem, po czym, jakby doszli do porozumienia, wbili spojrzenie w zestaw do zdejmowania odcisków, który Tom rozłożył na zniszczonym, poplamionym stoliku. Gdy skończyli to przykre zajęcie, sierżant zniknął, by załatwić inne sprawy. Alec i Marchenko zasiedli przy stole, a Piper wyjął notes i zajął swoją zwykłą, dyskretną pozycję, nieco z tyłu podejrzanego. Ledwie Alec rozpoczął rozmowę, gdy posypały się oskarżenia przeciwko Yakovowi Levichowi. Był Żydem, Rosjaninem, bolszewickim szpiegiem, czego więcej trzeba było? - Dużo więcej - powiedział Alec. - Dlaczego bolszewicki szpieg - zakładając, że Levich jest jednym z nich - miałby wybrać tak niecodzienną ofiarę? - Słyszę, widzę! Ona zawsze zatrzymuje swoją siostrę: „Chodź, przyszyj guzik, Muriel", „Idź, przynieś płaszcz, Muriel", „Powiem ojcu, lubisz Żyda, Muriel". To słyszę. A do niego oskorblenie... - Proszę po angielsku - powiedział Alec, widząc, że Piper w rozpaczy gryzie ołówek. - Obelgi, dużo obelg. - Rozumiem, że pani Abernathy obrażała również pana, po tym jak przyjęła od pana kilka upominków. Nędzne błyskotki, stwierdził Marchenko, a przynajmniej taka była wymowa okraszonego rosyjskimi wtrąceniami wyjaśnienia. A co do obelg, to czego można było się spodziewać po takiej „biedźmie"? (Wiedźmie? Jędzy? Czy rosyjskie W nie jest pisane jak B?) Rozsądny mężczyzna nie przejmował się takimi rzeczami. Marchenko mówił spokojnie, ale jego oczy lśniły. Lepiej obejrzę te świecidełka i dam je do wyceny, pomyślał Alec. - A co takiego pan zobaczył - zapytał - że nabrał pan do Levicha podejrzeń?

- Widzę go przy stole u solistów. Czego on tam chce? Jest pokój dla orkiestry, niet? Mają swoje przekąski. - Brał pan ze stolika coś do picia? - Da. Śpiewanie daje pragnienie. Biorę samowar do herbaty. Angielska herbata otvratitelnaja. Alec nie wysilał się, by prosić o tłumaczenie. Zaczął pytać, kto i kiedy był obecny w sali solistów. - Po zaśpiewaniu Lacrimosy schodzimy ze sceny, biorę szklankę herbaty, niosę do części dla mężczyzn. Gover jest już tam, pije szkocką whisky z piersiówki. Nigdy nie wychodzi, zawsze pije i stręczy. Piper parsknął śmiechem, który zaraz zamaskował stłumionym kaszlnięciem. - Może chodzi panu o „stroi"? - zasugerował Alec. - Stręczyć, stroić - bas wzruszył ogromnymi ramionami wy, Anglicy, i tak mówicie niewyraźnie. - Gower siedzi przed lustrem, bawi włosami. - Jest pan pewien, że Gower nie opuszczał pomieszczenia przez całą przerwę? - Całkiem bardzo pewien. Tylko pije i stroi odpowiedział Marchenko z przekąsem. - Kiedy Cochran przychodzi, szybko chowa flaszkę. - Czego chciał Cochran? - zapytał Alec. Wyglądało na to, że tenor nie ma z tym nic wspólnego. - Ma nowy pomysł na linijkę Quam olim Abrahae. Niezły, ale za późno, by ćwiczyć. Rozmawiamy, śpiewamy kilka nut. Gdy wychodzi z szatni, idę też, po więcej herbaty. Jest gospoża Cochrana, szuka go. - Pani Cochran go szukała? - dopytał Alec, by raczej pomóc Piperowi niż sobie. - Da - potwierdził śpiewak. - Rozmawiają. Ja idę do samowaru. Wtedy Cochran puka na drzwi pań. Wychodzi panna de la Costa, panna Westlea i jej siostra. Panna Westlea

ma kieliszek w ręku. Jak Gover, ciągle popija. Zostaję posłuchać rozmowy o muzyce. - Raz zacząwszy mówić, Marchenko wydawał się podejrzanie skory do współpracy. Widzę de la Costa stoi na końcu pokoju. - Nie podchodziła w pobliże stolika? - Da. Potem wchodzi młoda kobieta, Bless, tak? Olivia Bless? Krótkie czarne włosy, dużo szyku. Panna Muriel idzie do szatni pań, przynosi jej papiery. Mówię o Quam olim, nie widzę, czy panna Bless idzie do stolika, ale potem widzę ją tam nadal, mówi do Muriel. Potem wchodzi Abernathy, też rozmawia o muzyce. Podchodzi do stolika, daje filiżankę herbaty dla żony, angielskiej herbaty. „Pomyje", mówi ona. „Nie piję pomyje". - Po radości Marchenki można było poznać, że całkowicie się z nią zgadzał. - Cochran i żona wychodzą - ciągnął - a de la Costa idzie do garderoby. Wtedy Levich przychodzi. W drzwiach mówi do Cochrana, przez moment, potem patrzy po pokoju, podchodzi do stolika i wkłada truciznę do napoju Bettiny. - Widział pan dokładnie, jak Levich wrzuca jakąś substancję do karafki? - Wiem, że to robi - powiedział Marchenko, odwracając oczy. - To brudny, morderczy Żyd. - Tak, wiem, już przez to przechodziliśmy. Czy ktoś jeszcze mógł widzieć, co robił Levich? - Panna Bless podchodzi do niego do stolika, wychodząc. Ale przedtem ma dużo czasu na truciznę. - Czy panna Blaise długo z nim przebywała? - Tylko chwilę. Mgnienie oka, jak mówicie. Potem idzie szybko do Muriel. Od razu Bettinie odrywa się guzik. „Muriel! Przyszyj guzik!", jak mówię. - Zgadza się. - Jak mówię, nigdy nie daje Levichowi mówić do Muriel, więc Levich ją zabija.

- To się okaże. Co było potem? - Wracam do szatni - odpowiedział, zniechęcony sceptycyzmem Aleca. - Nic więcej nie widzę. To wszystko. Wyjąwszy fragment z Levichem, Alec nie miał powodu, by mu nie wierzyć. Właściwie to okazał się idealnym świadkiem. Abernathy wspominał o filiżance herbaty dla żony, a całą resztę można było sprawdzić, przepytując innych. Jeśli chodzi o jego własną niewinność, to przesądzą o tym dwa fakty: wartość jego prezentów dla Bettiny oraz to, czy kupił w aptece cyjanek, co sprawdzali już ludzie Aleca. Imię, które podał obowiązkowo, wpisując się do Księgi Trucizn, mogło być fałszywe, lecz każdy, kto go widział lub z nim rozmawiał, musiał go zapamiętać. Alec podziękował Marchence za pomoc i ostrzegł go, że nie może opuszczać Londynu bez wiedzy policji. Przy samochodzie spotkali czekającego już na nich Toma. - Załatwiłem szefowi spotkanie z doktorem Woodwardem. Ale ten Rosjanin powiedział już chyba wszystko? Ciężki przypadek z niego, a pamięta szef tamtego szalonego mnicha, Rasputina? To właśnie cyjankiem próbowali go ukatrupić, zanim go utopili. - Nie widział pan tej hiszpańskiej śpiewaczki, sierżancie powiedział Piper, gdy Alec włączał silnik. - Prawdziwa Lukrecja Bordżja. To na pewno ona to zrobiła. - Ale ona nie podchodziła do stolika - przypomniał Alec. Poza tym Lukrecja Borgia była Włoszką, a Marchenko jest Ukraińcem, Tom, nie Rosjaninem. A teraz jedziemy do Gowera, który jest Walijczykiem. Jakie prognozy? - W rugby Walijczycy zmiażdżą cię na kwaśne jabłko odpowiedział Piper, który przepadał za sportem - ale nie są z tych, co by otruli. - Jest jeszcze jego żona - wtrącił Tom. - Trucizna to kobieca broń.

- A nie mówiłem? To Lukrecja Bordżja. Używała tych powoli działających trucizn. - To był cyjanek, Ernie - zaśmiał się Alec. - Poza tym myślę, że panna de la Costa użyłaby raczej sztyletu albo wydłubałaby swojej rywalce oczy, tak jak groziła. Tom, jeżeli zastaniemy Gowerów, pogadaj ze służbą i weź od nich odciski. Dowiedz się, czy pani Gower nie była wyjątkowo spięta na kilka tygodni przed koncertem. Może zaprzeczyć, że wiedziała o romansie męża z Bettiną. Mamy na to tylko słowo panny Westlea, a ona ma wszelkie powody, by rzucać podejrzenia, gdzie tylko się da. - Robi się, szefie. Dom państwa Gowerów w South Kensington to solidny, wiktoriański bliźniak osłonięty od ulicy krzewami wawrzynu. Otworzyła im schludna, starsza pokojówka. Poinformowała ich, że pan Gower wyszedł, ale niedługo miał wrócić, poszła sprawdzić, czy jego żona była „w domu". Gdy wróciła, zaprowadziła ich do salonu, gdzie pani Gower już na nich czekała. Stojąc pośrodku przytulnie sfatygowanych mebli, nerwowo wykręcała dłonie. Jej niepozorna, pulchna twarz była blada. Na pianinie stały oprawione w ramki fotografie, a nad klawiaturą otworzone były nuty Dla Elizy. Fotografie stały również na stolikach i wisiały na ścianach. Większość z nich przedstawiała dwóch chłopców i dziewczynkę w różnych pozach oraz w różnym wieku: od dzieciństwa po późną młodość. Na kilku z nich widniał Gilbert Gower w którejś ze swoich ról operowych. Na honorowym miejscu nad kominkiem wisiał portret dziewczyny i dwóch młodzieńców. Dziewczyna była około dwudziestki, a chłopcy mieli może z osiemnaście i siedemnaście lat. Czy kobieta, dla której dzieci były tak ważne, ryzykowałaby wyrok i oddzielenie od nich na zawsze?

- Świetne dzieciaki - powiedział Alec. Po przywitaniu się z panią Gower przyjrzał się całej trójce. - Dziękuję - odpowiedziała skwapliwie. - Moja córka jest zaręczona z takim miłym chłopcem. Synowie jeszcze chodzą do szkoły, ale dorastają tak prędko! - westchnęła. - Mam teraz mnóstwo czasu i mogę ofiarować go innym. Dzieci nie potrzebują już swojej matki tak bardzo, jak kiedyś. Alec przypomniał sobie siebie w ich wieku. Toczył wtedy z ojcem długie, poważne rozmowy o swojej przyszłości. Matka, miła i kapryśna, wydawała się mu nieistotna, często nawet irytująca. Miał nadzieję, że zdołał ukryć to lepiej niż chłopcy ze zdjęcia. Jeśli pani Gower czuła się bardziej niepotrzebna dzieciom niż ojciec, to mogła uderzyć w kobietę, która mogłaby go im zabrać. - Wydaje mi się, że chciałby pan mnie o coś spytać, panie inspektorze - powiedziała spokojnie. - Proszę usiąść. Napije się pan herbaty? - Nie, dziękuję pani. - Alec zaczekał, aż kobieta usiądzie i minimalnym ruchem głowy dał znak Tomowi, by wyszedł z pokoju. Odciski mogły zaczekać, aż wróci Gower. - Proszę mi jeszcze raz opowiedzieć, co pani robiła i kogo pani widziała wczoraj w pokoju solistów w Albert Hall. Zdajemy sobie sprawę, że byli państwo w szoku i rozumiemy, że teraz mogą sobie państwo przypomnieć nowe fakty. - Powiedziałam panu wszystko. W salonie nikogo nie było. Nie chciałam przeszkadzać Gilbertowi, bo myślałam, że odpoczywa. Zaczekałam więc chwilkę i wyszłam. - Nie nalała sobie pani czasem herbaty? To bardzo naturalna rzecz, nikt nie miałby nic przeciwko temu. - Nie, nie podchodziłam w pobliże stołu. Gilbert powtarzał zawsze, że przekąski w Albert Hall były najgorsze na świecie. - Zacisnęła nerwowo dłonie. - Czy to tam... Czy to tam zatruto napój pani Abernathy?

- Wszystko na to wskazuje. Oczywiście wiedziała pani o jej zwyczaju picia ratafii? Wszyscy o tym wiedzieli. - Naprawdę nie podchodziłam tam. A więc to była ratafia? Gilbert wspominał coś o jakimś likierze. Mawiał, że postępuje głupio, oznajmiając wszystkim, że piła, ponieważ nie pomagało jej to w karierze. Chociaż sama rujnowała sobie przyszłość przez swój nieposkromiony temperament - dodała z ponurym zadowoleniem. - Dużo pani wie o pani Abernathy. - Nie, wcale nie - zmieszała się. - To znaczy może i tak. Gilbert pracował z nią już wcześniej, a on zwykle opowiada o ludziach, z którymi pracuje. - Wspominał również o pannie de la Costa? Wydaje mi się, że gdy była pani u solistów, miała pani ochotę z nią porozmawiać. - Nie, dlaczego miałabym to robić? Wtedy jeszcze nie wiedziałam... To znaczy... Nie miałam żadnego powodu, by z nią rozmawiać. Już dawno przestałam próbować zmienić Gilberta lub przekonywać jego kochanki, by nie zabierały rodzinie ojca. - Aż do czasu, gdy jedną z kochanek została pani Abernathy - wypalił Alec. - Błagała ją pani, by dała spokój pani mężowi. - Błagałam?! - krzyknęła, zrywając się z miejsca. - Nie błagałabym tej kobiety o skórkę chleba, nawet gdyby moje dzieci umierały z głodu! Wzburzona, zaczęła przechadzać się po pokoju. - Wiemy, że rozmawiała z nią pani o jej flircie z pani mężem - ciągnął Alec, opierając dłoń na oparciu krzesła. - To pewnie plotki. - Pani Gower znów opadła na fotel. To właśnie jej ulubiona rozrywka. Tak, rozmawiałam z nią. Przypomniałam jej o obowiązkach Gilberta wobec rodziny i o

jej własnych, w stosunku do biednego pana Abernathy'ego. Tylko tyle. - Przyznaje więc pani, że wiedziała pani o romansie. - Wiedziałam - powiedziała ze smutkiem. - Romans ten był inny niż poprzednie, na które przymykała pani oko, ponieważ nie groziły one odejściem męża. Pani Abernathy jako Angielka stanowiła dla pani rodziny prawdziwe niebezpieczeństwo. - Nie zabiłam jej! Gilbert zawsze do nas wraca! - Oczywiście, że wracam, kochanie. Gower wszedł do salonu, przybrawszy wyraz nieprzekonującej serdecznej wesołości. - O, proszę, pan inspektor tutaj? - Dzień dobry panu - przywitał się Alec, ale przeklął w duchu. Jeszcze kilka minut i być może Jennifer Gower przyznałaby się, oszczędzając wszystkim wielu kłopotów. Przyszedłem wyjaśnić kilka nieścisłości. Pani Gower bardzo mi pomogła. Pozwoli pan, że i pana teraz zapytam o parę rzeczy? - Oczywiście, stary. Jennifer, kochanie... - zmieszany, spojrzał na żonę. - Poproszę panów do mojego gabinetu, żebyś mogła sobie odpocząć. Udali się za nim. Zamiast zwykłego biurka centrum gabinetu tenora okazało się być pianino, jednak głębokie, wygodne fotele i oszklony barek spełniały wymogi męskiego zakątka. Pierwsze kroki Gower skierował właśnie do barku. - Napije się pan, inspektorze? Nie? A pan, panie posterunkowy? - Nie, dziękuję panu. - Piper zachował kamienną twarz. - Nie na służbie, jak sądzę, co? Ha, ha... Pozwolą panowie, że sam napiję się odrobinę? - Nalał sobie solidny kieliszek szkockiej whisky z kryształowej karafki. Gest ten o

czymś Alecowi przypomniał, ale myśl ta zginęła, gdy tylko Gower znów się odezwał: - Panowie będą łaskawi nie palić. To szkodzi na głos. Poklepał się po gardle spowitym w jedwabny fular w czerwono - niebieskie prążki. - Ufam, że otrząsnął się już pan z szoku - powiedział oschle Alec, gdy usiedli w fotelach - i powie nam pan trochę więcej niż zeszłego wieczoru. Gower nie wydawał się ani trochę speszony. - Spodziewam się, że panna Dalrymple przekazała panom moje słowa o winie Marchenki - powiedział lekko. Właściwie to go nie widziałem. Cały czas siedział w garderobie, tak samo jak Finch, jeśli jego także podejrzewacie. Alec przypomniał sobie o organiście. - Ręczy pan za pana Fincha? - zapytał. - Oczywiście. Choć wątpię, by okazał mi jakąkolwiek wdzięczność. On żyje we własnym świecie. Nigdy nie odchodzi od swoich wyimaginowanych organów. - Ale Marchenko opuszczał garderobę. Dlaczego uważa pan, że mógł zabić panią Abernathy? - Nienawidził jej. I, szczerze mówiąc, miał powód. Mnie też dała w kość, ale Marchenkę dosłownie oskubała z drogocennej biżuterii, a przy tym była dla niego nieprzyjemna, także przy ludziach. Nie wiem, jak w ogóle mogłem się z nią zadawać - dodał, wypijając resztki whisky ze swojego kieliszka. - Niewesoła sytuacja - zgodził się Alec gładko szczególnie dla jej męża i pańskiej żony. - Jennifer nie wiedziała o Bettinie - powiedział Gower, ale miał na tyle przyzwoitości, by wyglądać na zakłopotanego. Poza tym przyzwyczaiła się do moich... ehem... do moich grzeszków. Wie, że nigdy nie opuściłbym ani jej, ani dzieci. Chyba nie sugeruje pan, że Jennifer mogłaby otruć Bettinę?

Dobry Boże, człowieku! Ona nie skrzywdziłaby nawet muchy! Połowę swojego wolnego czasu spędza w klinice na East Endzie, zajmując się ubogimi bachorami! - A Roger Abernathy? - Abernathy? No cóż, nie byłem przecież pierwszym kochankiem Bettiny. Biedak przywykł już do noszenia rogów. Zrobiłby dla niej wszystko, znosił nawet to. - Czy po panu wzięła sobie następnego kochanka? - Zastanawiałem się nad Cochranem. - Gower się skrzywił. - Słyszałem, że widziano go z mezzosopranem, a Bettina dostała rolę w Verdim. Ale gdyby nie to, powiedziałbym, że między nimi nie iskrzyło. Poza tym on nie wykończyłby jej w środku koncertu. Jego żona też nie. Jej bardziej zależało na karierze męża niż samemu Ericowi. - Tak też mi powiedziano. A Muriel Westlea? - Kto? Ach, brzydka siostra pięknej Bettiny. Śpiewa w chórze, nieprawdaż? - Tak. - To wszystko, co o niej wiem - powiedział bez zainteresowania. - Yakov Levich? - Skrzypek? Cóż, po udanym koncercie trzeba uścisnąć dłoń pierwszemu skrzypkowi, ale poza tym... Nie jest jednym z nas... - Olivia Blaise? - To ta inteligentna mała podfruwajka, która się przy nas kręci? Uczennica Abernathy'ego? Nie w moim stylu. Tenor nie miał nic więcej do dodania. Z kuchni wywołano sierżanta Tringa i zebranie odcisków palców od państwa Gowerów odbyło się bez kłopotów. Pani Gower odprowadziła ich do wyjścia. Już na progu chwyciła Aleca za rękaw i powiedziała pośpiesznie:

- Musi pan mi uwierzyć, naprawdę pogodziłam się z niewiernością Gilberta. Nauczyłam się brać pod uwagę jego artystyczny temperament, nie jak Ursula Cochran, która udaje, że nic się nie stało, chociaż dobrze wiedziała, że jej mąż dalej spotykał się z tą kobietą. - Pani Gower, to pewne, że pan Eric Cochran nie miał romansu z panią Abernathy. - Och - zatroskała się. Nieszczęścia chodzą parami pomyślał Alec. - No cóż, postaram się, by Ursula dowiedziała się, że jej podejrzenia były niesłuszne. Do widzenia, panie inspektorze. - Zgarbiona wróciła do domu. - Szefie - odezwał się Tom, gdy tylko zatrzasnęły się za nią drzwi - wszyscy służący są zgodni co do tego, że ich pani od tygodni była jak na szpilkach. - Dobrze wiedziała o Bettinie - powiedział posępnie Alec. - Wiedziała też, że jeśli będzie zmuszona walczyć o męża, to przegra. Była w pracowni panny Fotheringay i była sama w pokoju solistów. Jestem pewien, że w normalnych warunkach jest miłą i uczynną kobietą, ale dla dobra swoich dzieci... Minęli krzewy wawrzynu i wyszli na ulicę. W austinie Aleca siedział nieznajomy.

ROZDZIAŁ DWUNASTY - Naczelny inspektor Fletcher? - zapytał nieznajomy, wysiadając z samochodu. Średniego wzrostu, przeciętnie ubrany, z filcowym kapeluszem nasuniętym na przeciętną twarz ozdobioną siwiejącym wąsikiem nie rzucał się w oczy, a jednak Alecowi wydawało się, że gdzieś już go widział. Podał Alecowi swoją wizytówkę, starannie zasłaniając ją przed wzrokiem Toma i Erniego. Komisarz, Wydział Specjalny! Organizacja ta została założona w roku 1880 jako Irlandzki Wydział Specjalny do przeciwdziałania atakom bombowym przeprowadzanym przez Fenian, a jej biura już na samym początku działalności zostały wysadzone przez irlandzkich terrorystów. Mimo to jednak udało się jej zapobiec dalszym atakom w Londynie i wyspecjalizować się w dochodzeniach oraz przeciwdziałaniu anarchistycznym spiskom. Teraz zajmowała się wszystkimi zbrodniami o naturze politycznej. A gdy drogi Wydziału Specjalnego i Policji Sądowej się krzyżowały, to Wydział Specjalny miał pierwszeństwo. - Chciałbym zamienić z panem słówko, panie Fletcher. Najwyżej dziesięć minut. - Tring, Piper, za kwadrans spotykamy się przed domem panny Blaise. Gdy tamci się oddalili, człowiek z Wydziału Specjalnego znów zajął miejsce obok kierowcy, wobec czego Alec okrążył samochód i usiadł za kierownicą. - O co chodzi? - zapytał. - Ma pan trzymać się z daleka od Dimitrija Marchenki odpowiedział tamten z arystokratycznym akcentem wskazującym na odbytą edukację w Królewskiej Akademii Wojskowej w Sandhurst. - Od Marchenki? To jeden z moich głównych podejrzanych! - Mimo to proszę zostawić go w spokoju.

- Proszę mi pozwolić zauważyć, że prowadzę sprawę o morderstwo - zdenerwował się Alec - a nie o niezarejestrowany samochód. - Ostrzegano mnie - westchnął komisarz - że łatwo pan nie ustąpi. Wszystko panu wyjaśnię, ale jeśli wycieknie choć słówko, to pożegna się pan z odznaką i z głową. Niekoniecznie w takiej kolejności. - Będę trzymać język za zębami. - Gdybym w to wątpił, po prostu odsunąłbym pana od tej sprawy. Marchenko jest członkiem grupy antybolszewickich emigrantów. Właściwie jest ich przykrywką. Zapewnia im szacunek, fundusze i dom. Piwnica tej kamienicy pełna jest ładunków wybuchowych, dynamitu i nitrogliceryny w ilościach, które wystarczą, by wysadzić w powietrze każdy budynek w tej okolicy. Zamierzają wysadzić sowiecki konsulat. - Ale jeśli się spłoszą... - powiedział Alec powoli, zmrożony wspomnieniem Oblężenia Sydney Street. W 1911, gdy właśnie skończył studia i zaczynał patrolować ulice, dwaj anarchiści, którzy wcześniej zabili trzech policjantów, zostali okrążeni w jednym z domów szeregowych, takich samych jak ten, w którym mieszkał Marchenko. Nie chcąc dać się ująć policji i nie dbając o bezpieczeństwo całej ulicy, podłożyli ogień. - Jeśli się spłoszą, nikt nie może przewidzieć, co zrobią. Mogą postanowić, że odejdą w glorii chwały, zabierając ze sobą kilka setek sąsiadów. Przez chwilę obaj mężczyźni siedzieli w milczeniu. - Zostawimy Marchenkę w spokoju - powiedział wreszcie Alec. - Co zamierza pan dalej robić? - Dobrze pan wie - odpowiedział tamten łagodnie. Wysiadł z samochodu i spacerowym krokiem oddalił się w dół ulicy Był uosobieniem beztroski.

Alec myślał gorączkowo. Powinien zatrzymać swoich umundurowanych ludzi przepytujących aptekarzy, ale nie przestanie pytać o niego innych podejrzanych. Gdyby i z tego zrezygnował, mogłoby to się wydać dziwne. Nie było także powodu, by miał zaniechać wyceny biżuterii. Jeśli motyw Marchenki był tak silny, jak chciał Gower, i jeżeli nie pojawi się żaden przekonujący dowód winy wskazujący na kogoś innego, zrobi, co w jego mocy, by sprawiedliwości stało się zadość. Gdy tylko spisek zostanie udaremniony, a Marchenko wraz z pozostałymi konspiratorami znajdą się bezpiecznie w areszcie, Wydział Specjalny będzie może nawet zadowolony, mając Marchenkę pod kontrolą. Podjechał do budki telefonicznej, skąd zadzwonił do aspiranta w sprawie wywiadu w aptekach. Na szczęście oprócz Marchenki skreślił ze swojej listy również de la Costę i Fincha, a więc aspirant Wardle nie zauważył w tym nic niepokojącego. Pozostał jeszcze Tom Tring. Z pewnością zechce się dowiedzieć, dlaczego wyłączają ze śledztwa jego ulubionego podejrzanego, i będzie na tyle bystry, że dostrzeże związek między tym a pojawieniem się dziwnego nieznajomego. Z drugiej jednak strony, prawdopodobnie widział komisarza już wcześniej na korytarzach Scotland Yardu i orientował się, kim on jest. Wobec tego Alec miał nadzieję, że Tom nie tylko sam zamknie buzię na kłódkę, ale jeszcze przypilnuje Pipera, by zrobił to samo. Gdy Alec dotarł pod dom panny Blaise, zaczynał padać deszcz, a jego ludzi nie było jeszcze na miejscu. Mieli wystarczająco dużo czasu, by zdążyć tu przed nim. Zirytowany rozejrzał się wokół szukając miejsca, gdzie mogliby się ukryć przed deszczem. - Ahoj, szefie! Spojrzawszy w górę, Alec zobaczył Erniego, który wychylając się z okna na trzecim piętrze, przywoływał go

ruchem ręki. Zirytowawszy się jeszcze bardziej, Alec wszedł na górę. Kazał im przecież zaczekać na zewnątrz. Otworzyła mu Olivia Blaise. - Proszę się na nich nie gniewać - powiedziała z rozbawieniem, widząc jego kwaśną minę. - Gdy wracałam do domu, zobaczyłam ich pod moim domem, a że właśnie zaczęło padać, przekonałam ich, by weszli do środka. Napije się pan herbaty, prawda? Inaczej pomyślę, że przyszedł mnie pan aresztować. Woda już się gotuje. - Dziękuję, panno Blaise, nie odmówię filiżanki herbaty. Wszedł do dosyć już zatłoczonego, małego pokoju. Był on równie skąpo wyposażony, jak u Marchenki, ale ozdabiały go przybite do ściany plakaty operowe, jaskrawo kolorowe poduszki porozrzucane tu i ówdzie oraz kolorowe zasłony. Kotara w rogu pokoju prawdopodobnie skrywała ubrania panny Blaise, a ta w rogu naprzeciwko zlew. Czajnik stał na palniku obok piecyka gazowego. Tring siedział na pomalowanym na purpurowo kuchennym taborecie, a Piper na nakrytym pstrokatą narzutą łóżku. Pracowita dziewczyna, pomyślał Alec, natychmiast czując do niej sympatię. Usiadł na kanapie obok Erniego. Tom zebrał już odciski palców, więc gdy tylko nalano herbatę, Alec zaczął zadawać pytania. Olivia Blaise szczerze przyznała się do romansu z Erikiem Cochranem. Była „absolutnie pewna", że jego żona o niczym nie wiedziała. - Byliśmy naprawdę ostrożni - powiedziała, wykrzywiając usta. - Zabierał mnie do najohydniejszych knajp i zawsze wracaliśmy tutaj, a nie do hotelu, nie wspominając już o tańcach. Ale teraz droga Ursula może się domyślać, jeśli już się nie dowiedziała. Eric poprosił, bym zaśpiewała na powtórce koncertu. - Moje gratulacje.

- Co oznacza, że dzięki śmierci Bettiny zyskałam właśnie to, w czym za życia mi przeszkadzała. Niech się pan nie boi, inspektorze, nie zatrułam pańskiej herbaty. Ani Bettiny zresztą. Nie mogłam być pewna, że powtórzą koncert, ani tego, że Eric zaoferowałby mi rolę. Spodziewam się, że pan wie o naszej kłótni. Mimo to jednak myślę, że byłabym zdolna ukatrupić tę lafiryndę przed koncertem, w nadziei na pojednanie. Ale nie zrobiłam tego. Nigdy nawet o tym nie pomyślałam, a nawet gdyby, to natychmiast odrzuciłabym taki pomysł. - Nagle jej ostre rysy twarzy złagodniały. - Nie mogłabym zrobić tego Rogerowi. Zapytana o innych Olivia Blaise powiedziała tylko, że Muriel również nigdy nie zrobiłaby niczego, co mogłoby zmartwić Rogera, oraz że Eric nie sabotowałby własnego koncertu. - Ani ona - dodała gorzko. Nie umiała powiedzieć, co pozostali robili w pokoju solistów. Rozmawiała z Muriel. Kiedy Muriel weszła do garderoby, by przynieść jej nuty, słyszała, jak Eric namawiał do nowej wersji Quam olim Abrahae. (Lotny ołówek Pipera zawahał się i Olivia była tak dobra, że przeliterowała mu ów zwrot). Nie podchodziła do stołu. - Tylko po to, by przekazać Levichowi, że Muriel chciała się z nim widzieć. - Spodziewam się, że nie widziała pani, jak Levich wsypuje coś do karafki? - Nie, na pewno nie - zaśmiała się. - Ale jeśli chce pan usłyszeć plotki, to się pan zawiedzie, bo ja mam dosyć własnych problemów, żeby wciskać nos w nie swoje sprawy. Proszę nie brać tego do siebie, inspektorze - zapewniła z uśmiechem, ale nieugięcie odmawiała dalszych wyjaśnień. Odezwała się dopiero, gdy już wychodzili.

- Roger powinien był ożenić się z Muriel - powiedziała w zamyśleniu. - Gdyby ćwiczyła, miałaby tak samo ładny głos, a do tego jest dobra i miła. Ale mężczyźni zawsze dają się nabrać na złociste loki. - Mówiąc to, odrzuciła kpiąco kosmyk swoich ciemnych błyszczących włosów. - Do widzenia. Niech panowie wpadną jeszcze kiedyś. - Jeśli jest coś, czego nie mogę znieść - zauważył Tring, gdy schodzili wąską klatką schodową - to jest to inteligentna młoda kobieta do szaleństwa zakochana w żonatym mężczyźnie. - Olivia Blaise jest zakochana w Ericu Cochranie? zapytał zdumiony Alec. - Nie wydaje się nim zbytnio przejęta. - Takie jak ona nie zwierzają się zaraz byle komu ze swoich uczuć. A szef to patrzył na nią tylko jako na zamieszaną w morderstwo pani Abernathy? - A ty jak na śliczną dziewczynę? - A żeby szef wiedział - powiedział Tring, podkręcając wąsa. - Wspomni szef moje słowa: ona usycha z tęsknoty za nim. Gdyby chodziło o morderstwo pani Cochran... - Więc aresztuję pannę Blaise - powiedział Alec, zasiadając za kierownicą austina i wciskając automatyczny rozrusznik. - Wątpię, żeby to ona zabiła panią Abernathy. Jeśli masz rację, Tom, to mogła nawet mieć nadzieję, że pani Cochran dowie się o jej romansie z Cochranem i wtedy panna Blaise miałaby go dla siebie. - A więc teraz do Cochranów, szefie? - zapytał Piper. - Tak. Pannę de la Costę możemy, przynajmniej chwilowo, sobie odpuścić. Levich będzie na kolacji u Abernathych i chciałbym go tam złapać. Tom, przeczuwam, że Cochranowie zrobią awanturę o odciski, więc zostawimy to na koniec. Porozmawiaj najpierw ze służbą, szczególnie z pokojówką pani Cochran, i z szoferem. - Jasne, szefie.

Imponująca rezydencja Cochranów znajdowała się tuż nad Tamizą. Do środka wpuściła ich bystra i ładna służąca. W holu głowy jeleni o szklanych oczach spoglądały z dezaprobatą na zrobiony z rogów stojak na kapelusze, pojemnik na parasole ze słoniowej stopy oraz na umieszczonego na cokole wypchanego lisa. Spod sufitu zwisał bażant w locie. Na ścianie naprzeciw wejścia wisiał portret ubranego w strój myśliwski dżentelmena o surowym obliczu, z obfitą brodą, wąsami i bokobrodami, tak modnymi w minionym wieku. Po obu jego stronach stały dwie zbroje. - Cholercia! - szepnął Piper i spłonął rumieńcem na widok uśmiechającej się do niego ślicznej służącej. - Sprawdzę, czy pani jest w domu - powiedziała sztywno, przypomniawszy sobie swoją pozycję. Alec nie chcąc, by odesłano go z niczym, bez namysłu poszedł za nią. Otworzyła drzwi, spojrzała na niego przez ramię i, nieco zmieszana, oznajmiła: - Przyszła policja, psze pani. Alec skrzywił się na widok przestronnego salonu. Eleganckie meble w stylu Sheratona i Hepplewhita, odrażająco oszpecone wiktoriańskimi pomponami, frędzlami i pokrowcami, mieszały się z modnymi sprzętami ze stali i aluminium. Salon urządzał ktoś bez naturalnego zmysłu estetyki, ktoś, kto wiedział, co jest „dobre" i modne i czym lubił otaczać się ojciec. Zdając sobie sprawę z własnego snobstwa, Alec domyślał się, że sir Denzil Vernon zdobył tytuł barona i swą wiejską rezydencję dzięki fortunie zbitej na produkcji piwa lub też karmy dla świń oraz dzięki sowitym darowiznom na rzecz partii torysów. Odwracając wzrok od wypchanej ryby umieszczonej w szklanej gablotce na kominku, napotkał równie zimne spojrzenie pani Cochran. - Czy ten imponujący portret w holu przedstawia sir Denzila? - zapytał.

- Tak, to mój ojciec - odpowiedziała, a bijący od niej chłód zaczął powoli tajać. - Z pewnością chciałby pan mówić z moim mężem. Jest trochę zajęty, ale... - Później - powiedział prędko Alec i powtórzył zdanie o szoku i powracającej następnego dnia pamięci. Pani Cochran potwierdziła większość relacji Marchenki dotyczącej obecności różnych osób w pokoju solistów. Ona została na chwilę sama, zanim jej mąż wyszedł z garderoby, ale nie zbliżała się do stolika. Przekąski były przeznaczone dla wykonawców, a nie dla gości - zaznaczyła surowo. Fakt ten mógł przeoczyć tylko ktoś na tyle prymitywny, by niezaproszony wejść do salonu za pokojówką, zdawała się mówić pani Cochran. - Panna Blaise nie zdawała sobie chyba sprawy, że nie miała żadnego prawa się częstować, chyba że stała przy stoliku z innego powodu. - Widziała ją tam pani? Pod przeszywającym wzrokiem Aleca, który sprawiał, że jego podwładni natychmiast salutowali, a złoczyńcy drżeli ze strachu, pani Cochran się zawahała. - Tak myślałam - powiedziała - ale nie mogę przysiąc. Alec uznał to jako dowód, że dowiedziała się już, kto naprawdę był kochanką jej męża. Jeszcze bardziej przekonało go to, co usłyszał po chwili. - Roger Abernathy stał przy stoliku bardzo krótko, tyle tylko, by nalać żonie herbaty. Nie można podejrzewać tego biednego człowieka. Podał jej filiżankę w taki miły, delikatny sposób, a ta wulgarna małpa nadąsała się i powiedziała, że to pomyje! Gdyby nie to, że wszyscy jego podejrzani nawzajem się nienawidzili, Alec skłonny byłby myśleć, że robią wszystko, by oczyścić Abernathy'ego z zarzutów. Świadomy siły sugestii pomyślał, że nie powinien zapominać o tym, że sprawcą śmierci żon najczęściej bywali ich mężowie. Miły, delikatny,

cierpiący w cichości - nie byłby pierwszym człowiekiem, który stracił cierpliwość. Jednak odmowa wypicia filiżanki herbaty nie była wystarczającym powodem do morderstwa. Pani Cochran zaczęła lamentować nad zamieszczonym w „Timesie" artykułem o koncercie, który okazał się raczej nekrologiem dla obiecującej młodej śpiewaczki niż prawdziwą recenzją. O Ericu prawie nie wspomniano. Gorzej nawet. Kilku prominentnych znawców muzyki, którzy otrzymali bezpłatne bilety, telefonowało specjalnie, by nie chwalono jego dyrygentury, lecz skupiono się na wyrażeniu ubolewania z powodu fiaska koncertu. - A nie wszyscy z nich będą mogli przyjść na poniedziałkową powtórkę - rozpaczała. - To poważna przeszkoda dla jego kariery. Ufam, że zrobi pan wszystko, co w pańskiej mocy, panie inspektorze, by ująć winnego. Którego największym przewinieniem było nie morderstwo, a zakłócenie koncertu. Pani Cochran wydawała się być całkowicie szczera i niepomna na to, co mogłoby zaprzeczyć jej opinii. Alec przypomniał sobie, co Daisy mówiła mu o obsesji pani Cochran na punkcie kariery męża. Jeśli chciałaby pozbyć się Bettiny, nigdy nie zrobiłaby tego w środku ważnego koncertu. Postanowił nie poruszać tematu niewierności Cochrana przynajmniej do czasu, gdy będzie miał pewność, czy pani Cochran myślała, że to Bettina była jego kochanką. Tymczasem wykorzysta jej własne słowa. - Może być pani pewna, że zrobimy wszystko, by „ująć winnego" - zapewnił ją uprzejmie. - Pani i pan Cochran mogą przyczynić się do tego, pozwalając sierżantowi zdjąć odciski palców, jak nakazuje standardowa procedura. Pani Cochran opierała się trochę, ale wkrótce się poddała. Posłano po Tringa i Cochrana i zdjęto odciski. Potem Cochran, czujnie patrząc na żonę, zaprosił detektywów do salonu muzycznego. Był to przestronny pokój z francuskimi

oknami w jednej ze ścian. Stał tam oczywiście fortepian koncertowy, którego czarne linie odbijały się w wypolerowanej posadzce. Niemniej jednak najbardziej godnym uwagi przedmiotem w pokoju był amerykański gramofon Victrola, wyposażony w olbrzymią trąbę. Na ścianach ciągnęły się rzędy półek wypełnionych obszernymi zbiorami płyt i zapisów nutowych, na przemian z popiersiami sławnych kompozytorów. W jednym z rogów pokoju stała grupka prostych krzeseł i pulpitów, co podsuwało myśl, że odbywały się tu koncerty muzyki kameralnej. Pozostałe umeblowanie było typowe dla kryjówki dobrze prosperującego dżentelmena. Były tu skórzane fotele, wspaniały, zabytkowy sekretarzyk oraz barek. - Moje kajdany - powiedział gorzko Eric Cochran, wskazując ręką na pokój. - Proszę usiąść, panie inspektorze. Napije się pan czegoś? Nie? Proszę więc poczęstować się moimi cygarami. Ja ich nie palę. Tring, który lubił od czasu do czasu zapalić cygaro i nie mógł przeboleć prawdziwego kubańskiego cygara, wymknął się do kuchni. Alec wolał swoją fajkę, którą wypełnił tytoniem i zapalił. Piper zajął swoje miejsce w kącie pokoju, wyjął paczkę woodbinów, ale zaraz je odłożył, bo Cochran poczęstował go swoją srebrną papierośnicą. Mając w ustach kosztowny wałeczek najlepszego tureckiego tytoniu, Piper wyciągnął ołówek i otworzył swój notes. Cochran był gotowy do rozmowy. Zaaferowany swoim nowym pomysłem na wykonanie Quam olim Abrahae nie zważał na to, kto akurat przebywał w pokoju solistów. Poza odnotowanym z irytacją towarzystwem swojej żony zauważył tylko pojawienie się Olivii. - Myślę, że wie pan o mnie i Olivii - powiedział kpiąco. Śledziłem ją wzrokiem cały czas i mogę powiedzieć, że nie podchodziła ona do stołu, choć nie wiem, czy mi uwierzycie. Ja ją kocham, do diabła! Kiedy Bettina Abernathy zagroziła,

że powie o nas Ursuli, bałem się, że to zakończy moją karierę i, przyznaję, życie w luksusie. Teraz zastanawiam się, czy było warto, jeżeli nie mogę widywać Olivii. Na pewno pan to rozumie, panie inspektorze - powiedział błagalnie. - Nie możemy tolerować cudzołóstwa. - To prawda. Cochran ukrył twarz w dłoniach. - Ursula zawsze była na swój sposób miła i bardzo hojna. Ale nigdy nie dałaby mi rozwodu, a Olivia nie przyjmie mnie z powrotem bez tego. Co ja mam teraz zrobić? Choć Alec nie mógł go polubić, przyznał sam przed sobą, że w głębi współczuje temu mężczyźnie oraz jego zdradzanej żonie. - Czy uważa pan, że pańska żona wie teraz o pańskim związku z panną Blaise? - Teraz to nie ma znaczenia. Może i domyślała się, że wcześniej coś między nami było, i wie, że dałem Olivii rolę. Cochran nie powiedział więcej nic godnego uwagi. Wkrótce opuścili go, pozostawiając nieszczęśnika w jego luksusowej rezydencji. Dołączył do nich Tom I ring, po czym odjechali w wilgotny mrok. - Przebiegły typ z tego szofera, szefie - odezwał się Tom, gdy zatrzymali się na chwilę, obserwując jasno oświetloną łódź z terkotem płynącą w dół rzeki. - Owszem, zwykle odwoził pana Cochrana do Abernathych. Cochran odprawiał go, dawał mu wolne popołudnie lub wieczór, a gostek wracał do domu i o wszystkim donosił jego żonie, widząc, kto trzyma kasę. Zdaje się, że zawsze chciała wiedzieć, gdzie jest jej mężuś. - Wiedział o pannie Blaise? - Nie. Myślał, że to pani Abernathy. - A więc pani Cochran prawdopodobnie też tak myślała. Ale nadal nie mogę sobie wyobrazić, żeby ona albo on

zniszczyli koncert. Będziemy jednak o nich pamiętać. Dobra, Tom, wracaj lepiej do swojej damy albo ona mi urwie głowę, co przypomniało mi właśnie, że powinienem zadzwonić do domu i powiedzieć, że nie będę na kolacji. Podwiozę cię do najbliższej stacji metra. Zostaw mi przyrządy do odcisków. Ernie bacznie cię obserwował i śmiem twierdzić, że razem poradzimy sobie z odciskami Levicha. Chciałbym cię widzieć w Scotland Yardzie z samego rana, żebyś przed spotkaniem z doktorem Woodwardem zdążył przeczytać notatki Erniego. - Hej, szefie - zaprotestował Piper. - Chce pan, żebym to wszystko jeszcze dziś przepisał na maszynie? - Właśnie tak, mój chłopcze. Ale najpierw coś przekąsimy i wracamy do Abernathych, żeby pogadać z Levichem. Piper jęknął, a Tom się uśmiechnął. - Jutro jest rozprawa - przypomniał Alec. - Koroner będzie chciał się dowiedzieć, co przez ten czas zrobiliśmy.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Daisy marzyła tylko o tym, by wymknąć się do domu, do swojej maszyny do pisania. Sama myśl o czekającym ją długim wieczorze napełniała ją przerażeniem. Cicha dezaprobata, jaką wielebny Westlea darzył Yakova Levicha, i równie cicha krytyka starszej córki były tak wymowne, że aż bolesne. Kolacja zaczęła się wcześnie, jako że w poniedziałki odbywały się próby chóru ProMusica. Mimo protestów Muriel i jej zapewnień, że wszyscy zrozumieją jego nieobecność, Roger upierał się, że czuje się na tyle dobrze, żeby dyrygować. Zaciął się w cichym uporze i zdecydowany był wypełnić to, co uważał za swój obowiązek; był jednak świadomy, że Muriel tego nie zrozumie. Nie pozwoliła mu jechać jak zwykle autobusem, lecz kazała wziąć taksówkę. Do zniecierpliwienia Daisy doszła jeszcze pilna potrzeba rozmowy z Alekiem, dlatego gdy tylko rozległ się dzwonek do drzwi i Beryl oznajmiła, że są już panowie z policji, Daisy była po prostu uszczęśliwiona. - Pan inspektor chce widzieć najpierw pannę Muriel, a potem pana Levicha - oznajmiła pokojówka. - Pójdzie z nią pani, panno Dalrymple? - zapytał Levich z troską. - Proszę cię, Daisy - poprosiła Muriel. Duchowny zagryzł wargi i spojrzał w przeciwną stronę. Daisy z ochotą się zgodziła. Wyszli do holu, gdzie czekali już na nich Alec i Piper, a Muriel zaprowadziła ich do jadalni. Wyglądało na to, że Alec pogodził się z obecnością Daisy, ona natomiast musiała opanować swoją niecierpliwość, gdyż Alec nie byłby zachwycony, gdyby wyjawiła mu swoje domysły przy Muriel. Gdy usłyszała, o czym Alec chciała rozmawiać, trzymanie języka za zębami wydało jej się prostsze.

- Panno Westlea - rzekł Alec - wiele słyszałem o biżuterii, którą Dimitri Marchenko podarował pani siostrze. Bardzo chciałbym ją zobaczyć, jeżeli to nie będzie dla pani problem. - Tak - zająknęła się Muriel. - Jest w mojej sypialni. Myślałam, że będzie lepiej, jak przeniosę ją z pokoju rodziców, a ponieważ to ja otrzymałam ją w spadku... - Oczywiście, i absolutnie nic nie szkodzi, że ją pani przeniosła. Chciałbym zabrać ją do oszacowania jej wartości. Daisy ożywiła się. A więc Marchenko był podejrzany i możliwie, że jego motyw był proporcjonalny do wartości jego podarunków dla Bettiny. - Z pewnością jest bardzo cenna - powiedziała Muriel. Zamierzam mu ją oddać. Wydaje mi się, że to uczciwe. - Więcej nawet niż uczciwe - powiedział zdziwiony Alec. - Decyzja należy do pani. Musi tylko pani poczekać na oficjalne zatwierdzenie testamentu. - Wiem. To samo powiedział Roger. - Jak on się czuje? - Dość dobrze - odpowiedziała Muriel, marszcząc czoło. Przynajmniej fizycznie. Wydaje mi się, że... że stracił zainteresowanie czymkolwiek. Wykonuje swoje obowiązki tylko po to, by nie zawieść ludzi. Nie sądzisz, Daisy? - Tak, pan Abernathy jest bardzo apatyczny i prawie nic nie je. - Przykro mi to słyszeć - odparł Alec. - A pani siostra, panno Westlea, była w dobrym zdrowiu? - O tak, Bettina nigdy nie chorowała. To dlatego nie rozumiała kłopotów Rogera z sercem. - Nie brała żadnych leków? - Chyba tylko syrop na kaszel. Od śpiewania gardło się wysusza i drapie. I od czasu do czasu coś na ból głowy. Nie wiem o żadnych innych lekarstwach.

- Dziękuję, to na razie wszystko, choć prawdopodobnie jeszcze będę chciał z panią porozmawiać. Zechciałaby pani przynieść biżuterię, kiedy ja będę rozmawiać z panem Levichem? - Muszę ci o czymś powiedzieć - powiedziała Daisy, gdy Muriel się oddaliła. - Później, Daisy - odpowiedział Alec. - Nie chcę, by Levich na mnie czekał. - Za żadne skarby - zgodziła się, przypominając sobie, że biedny człowiek przebywa w salonie w towarzystwie państwa Westlea. - Ale nie odchodź, dopóki ci nie powiem. - Oby tylko nie za długo. - Alec uśmiechnął się, ale widać było po nim zmęczenie. - Ernie i ja mamy przed sobą długą noc. - Nie zabiorę wam dużo czasu. Tak, Muriel, już idę. Gdy Muriel poszła na górę, Daisy wróciła do salonu, by zawołać Yakova Levicha. Nadal czuł niechęć do policji, a jego wcześniejsze doświadczenia najwyraźniej miały większy wpływ niż nieszkodliwe metody Aleca. - Mam pójść z panem? - zapytała Daisy w przypływie współczucia. - Mogłaby pani? - jego pociągła, koścista twarz rozjaśniła się. - Tak, jeśli powie pan panu Fletcherowi, że to pan mnie o to poprosił. Widząc ją, Alec nie mógł uwierzyć własnym oczom, a jego twarz przybrała cierpiętniczy wyraz. Nie sprzeciwił się, ale jego oczy pytały: „Jak ty to do licha robisz?". Na twarzy Pipera Daisy dojrzała uśmiech, który natychmiast zniknął pod mrożącym spojrzeniem Aleca. Gdy zaraz potem popatrzyła na Levicha, zobaczyła, że i on zrozumiał coś z tej drugoplanowej akcji, bo wyglądał na

trochę rozbawionego i o wiele bardziej rozluźnionego. Alec zapytał go, kogo i co widział w pokoju solistów. - Mam nadzieję, że teraz, gdy szok wywołany śmiercią pani Abernathy już minął, przypomniał pan sobie więcej faktów - dodał, jakby wczorajszy opór Levicha wcale nie miał wpływu na jego małomówność. Daisy przeszło przez myśl, że to sprytny sposób na uspokojenie swoich ofiar. - Najpierw zobaczyłem Erica Cochrana i panią Cochran powiedział Levich po chwili zastanowienia. - Spotkaliśmy się w drzwiach. Wcześniej Cochran mówił mi o jego nowym pomyśle na następną część Requiem, ale ja miałem jeszcze jedno pytanie, więc chcę spytać. Rozumie pan, szukałem Cochrana w pokoju dyrygentów, ale nie znalazłem. Dlatego poszłem, poszedłem do solistów. - Rozumiem. A więc wyszedł pan po rozmowie z Cochranem? - Nie. - Levich oblał się rumieńcem. - Kiedy zobaczyłem tam pannę Westlea, miałem nadzieję, że zamienię z nią kilka słów. Ale ona rozmawiała z panną Blaise. Nie chciałem przeszkadzać. Więc... - Chwileczkę. Czy był tam ktoś jeszcze? - Tylko pan i pani Abernathy. Oni też ze sobą rozmawiają. Dlatego nie chciałem, żeby wyglądało, że czekam na pannę Westlea, więc napiłem się wody. - Będziemy musieli pobrać od pana odciski palców powiedział Alec - ale tylko po to, żeby sprawdzić, której szklanki pan używał i czego dotykały pozostałe osoby. - Moje odciski też mają - wtrąciła Daisy beztrosko, widząc, że Levich zadrżał. Uspokoił się trochę, a Alec spojrzał z uznaniem dla Daisy. Niech tylko spróbuje mówić, że nie była pomocna! - Czy panna Blaise rozmawiała z panem, zanim wyszła? Alec podjął przesłuchanie. Policzki Levicha zaróżowiły się.

- Powiedziała, że panna Westlea ucieszyła się, że mnie widzi. Więc podszedłem do panny Westlea. - Lubi ją pan? - Da, lubię. Jestem jej serdecznym przyjacielem, czy to dobre słowo? - Bardzo dobre. Innymi słowy, jest pan zakochany. - Zakochany - niet. Miłość nie jest mi pozwolona. Ja nie mogę nic zaoferować pannie Westlea, nie ma pieniędzy na dom, na dzieci. Panna Westlea to krasiwaja dusza - piękna dusza. Podziwiam, lubię rozmawiać, ale ożenić się nie mogę. To panna Westlea wie. Alec nie wyglądał na zauroczonego piękną duszą Muriel. - Ale teraz będzie miała trochę pieniędzy - zauważył. - Nie wystarczy na życie rodziny. Odda biżuterię Marchence. Ma rację, może, ale... - Levich rozłożył ręce i wzruszył ramionami. - Zaczynam myśleć jak Anglicy. W moim kraju dobrze ożenić się z bogatą żoną. Tutaj widzę, jak ludzie gadają o pani Cochran. To niedobrze. Muszę stać się Anglikiem. - To znaczy - oburzyła się Daisy - że pozwoli pan biednej Muriel usychać w jakimś okropnym tanim pensjonacie, w jakimś ohydnym uzdrowisku... - Daisy, proszę cię! - powiedział Alec, ale ona go zignorowała. - Mógłby pan chociaż dać jej wybór - ucięła. Levich zdziwił się, a potem zamyślił. Alec przeczesał palcami włosy. - Panno Dalrymple, będę zmuszony panią wyprosić powiedział. - Przepraszam, panie inspektorze. Już będę cicho. Ale naprawdę, przez swoje idiotyczne skrupuły niektórzy mężczyźni potrafią zupełnie zrujnować czyjeś życie! To mnie potwornie wkurza!

- Dopóki wkurza po cichu, nie mam żadnych zastrzeżeń. Panie Levich, proszę mi opowiedzieć, co zdarzyło się później. - Pani Abernathy prosi pannę Westlea o przyszycie guzika, więc wychodzę. - Czy pan Abernathy wyszedł z panem? - Nie. Miał w ręce filiżankę herbaty. Może został, by ją dokończyć? - Może - powiedział Alec, całkowicie zbity z tropu. Daisy zastanawiała się nad znaczeniem filiżanki herbaty. Miała wielka ochotę zapytać, ale wtedy właśnie pojawiła się Muriel z jedną ze szkatułek Bettiny. - Mam nadzieję, że nie czekał pan długo, panie inspektorze - powiedziała zdyszana. - Ależ skąd, panno Westlea. Daisy wydawało się, że Alec był zdenerwowany. Domyśliła się, że planował poprosić Muriel dopiero po skończonym przesłuchaniu Levicha. - Przełożyłam do jednej kasetki wszystkie klejnoty, które Marchenko podarował Bettinie - wyjaśniła Muriel. - Jestem pewna, że są tu wszystkie. - Postawiła szkatułkę na biurku. Otworzywszy ją, Alec zagwizdał, a Daisy podniosła się, by też zerknąć na jej zawartość. - O rany! - wykrzyknęła, ale Alec zamknął wieczko, pozbawiając ją widoku błyszczących czerwonych i zielonych kamieni w koszmarnej, staromodnej ozdobnej oprawie. - Muszę oddać je do oszacowania, panno Westlea. Proszę zrobić listę, którą podpiszę jako pokwitowanie. Ufam, że panna Dalrymple pomoże pani, podczas gdy ja skończę rozmowę z panem Levichem. Daisy spiorunowała go wzrokiem, ale spojrzenie Aleca było pełne kryształowej niewinności. Niemniej chętnie obejrzałaby klejnoty z bliska. Zmieniła więc zdanie i uśmiechając się słodko, powiedziała:

- Oczywiście, że ci pomogę, Muriel. Udały się do sypialni Muriel, która nie chciała, by rodzice widzieli te skarby. Kamienie okazały się rzeczywiście tak wspaniałe, a dekoracyjne oprawy tak wstrętne, jak spodziewała się Daisy. - Czy Bettina je nosiła? - zapytała. - Nie, mówiłam ci, że tylko syciła nimi wzrok. Jeśli miałabym je zatrzymać, to bym je sprzedała, ale to nie byłoby w porządku - odpowiedziała Muriel melancholijnie. - To bardzo szlachetne z twojej strony, że chcesz je oddać - powiedziała Daisy, która nie była wcale pewna, czy sama zdobyła się na taką wielkoduszność. Zrobiły listę wszystkich kamieni wraz z krótkim opisem, a potem wróciły do jadalni, gdzie Alec i Levich rozmawiali w najlepsze o życiu w Rosji. Alec podpisał listę i przejął władzę nad szkatułką. - Nie wyjawiła pani swoich intencji Marchence, prawda? - zapytał. - Proszę więc tego nie robić do czasu, aż nie zdobędę wyceny. Muriel i Levich wyproszeni grzecznie z pokoju, niechętnie powrócili do salonu i wielebnego pana Westlea. - Nie sprawdzisz, czy lista się zgadza? - spytała Daisy. - Zrobiłbym to, gdybyś ty nie pomagała jej sporządzić. - Och, rozumiem. A więc nie chodziło ci tylko o to, by się mnie pozbyć. - Nie tylko - odparł z uśmiechem. - Ale Levich nie powiedział mi nic nowego poza tym, że go namówiłaś. - Co zrobiłam? - Skonsultowawszy ze mną, jak powinien postąpić, postanowił oświadczyć się pannie Westlea. Ale zrobi to dopiero wtedy, gdy wyjaśni się ta sprawa - ostrzegł ją, gdy Daisy już zaczęła piać z zachwytu - więc ani słówka twojej przyjaciółce. Poza tym pamiętaj, że w każdej chwili mogę być zmuszony ją aresztować.

- Och nie, Alec! To musiał być ktoś, kto inaczej nie miał do niej dostępu. Dlaczego Muriel miałaby zabić swoją siostrę w Albert Hall, jeśli mogłaby to zrobić o wiele prościej w domu? - Ernie? - Dlatego że w takim wypadku mamy o wiele więcej podejrzanych, szefie? - Właśnie. - Jeśli byłaby na tyle bystra, by o tym pomyśleć sprzeciwiła się Daisy - to wytarłaby też odciski palców na karafce. A swoją drogą, o co chodzi z tą filiżanką herbaty? Trucizna była przecież w ratafii, a nie w herbacie. - Abernathy przyniósł Bettinie herbatę, ale ona jej nie chciała - wytłumaczył Alec. - Wielkie rzeczy. Nieraz zdarza się, że na oficjalnych przyjęciach stoi się z przeklętą filiżanką i spodkiem w ręce, nie wiedząc, co z nimi począć, aż w końcu gdzieś się je odkłada. Posłuchaj, Alec. Przed kolacją wielebny Westlea nalał sherry i zgadnij, co zrobił? Zdjął nakrętkę z karafki, o tak. - Daisy podniosła prawą dłoń, oddalając palec wskazujący od pozostałych trzech. - Widzisz? Trzymając zatyczkę w dwóch palcach nie zostawiłby na karafce żadnych odcisków. - To właśnie zrobił Gower! Coś zwróciło moją uwagę, ale nie wiedziałem co dokładnie. - A to znaczy, że Muriel tego nie zrobiła. - Nic podobnego - powiedział Alec, gasząc jej entuzjazm. - Ale przyznaję, że rzeczywiście otwiera nowe możliwości. Z pewnością warte zarwanej nocy. - Nie jest jeszcze późno. - Jeszcze nie, ale kiedy ty będziesz zasypiała, Ernie będzie przepisywać notatki na maszynie, a ja będę czytać raporty z laboratorium i protokoły z sekcji. - Uhh - skrzywiła się Daisy.

- Będziesz mogła je sama usłyszeć. Spodziewam się, że będziesz na werdykcie? - Nie - powiedziała z żalem. - Mam pracę, którą muszę skończyć na jutro. To zbyt męczące! Pełen zawiłej terminologii medycznej protokół z sekcji okazał się potwierdzać tylko to, że zaobserwowane objawy były spójne z symptomami zatrucia cyjankiem. Alec nie był tym usatysfakcjonowany. Jeszcze raz przeczytał oświadczenia trzech lekarzy, którzy w Albert Hall przybiegli z pomocą. Doktor Woodward sugerował, że Bettina mogła mieć atak serca, a teraz okazuje się, że była jego pacjentką. Poza tym była jeszcze ta niejasna sprawa z receptą, której zwrotu zażądał. Na pewno wyjaśni to rano. Niemniej jednak Alec żałował, że doktor Renfrew wyjechał na włoską Riwierę. Przecierając zmęczone oczy, jeszcze raz wziął do ręki raport z laboratorium sądowego. Dywan i okruchy zbitego szkła nie dostarczyły wystarczająco dużo materiału do badań. Fusy z karafki też nie okazały się lepsze. Wykryto ślad cyjanku, ale można było określić, czy jego stężenie było wystarczająco silne, by zabić. Kwas cyjanowodorowy, znany także jako kwas pruski, był naturalnym składnikiem migdałów oraz pestek brzoskwiń, moreli i wiśni, często używanych do wyrobu likierów o migdałowym aromacie. Jeden z nich, nayau, spowodował przynajmniej jedną przypadkową śmierć, gdy olej z gorzkich migdałów, który zgromadził się na powierzchni nieruszanego przez lata płynu, został wlany do pierwszego kieliszka. Choć obecna sprawa była inna, ponieważ ratafia została wcześniej przelana, to wszystko wskazywało na to, że ów ślad cyjanku nie znaczył zupełnie nic. Alec jęknął. Migdałowy zapach karafki mógł być po prostu zapachem likieru. Dlatego też trucizna mogła zostać umieszczona w kieliszku Bettiny. A jeśli tak było, to czy robiło to jakąś różnicę? Czy zapach migdałów ze stłuczonego

kieliszka i rozlany płyn były równie nic nieznaczące? Nie, na własne oczy widział, jak Bettina piła z tego kieliszka i padła martwa. - Panie Fletcher? - inspektor od odcisków palców wychylił głowę zza drzwi. - Cieszę się, że pan inspektor też siedzi po nocach tak jak ja. - Porównałeś odciski? - zapytał Alec z nadzieją. - Tutaj są odciski z ciemni, a tu te z Albert Hall. Wszystkie porównane z tymi, które dostałem od pana, i podpisane. Odciski wszystkich osób były dokładnie tam, gdzie Alec się spodziewał, i nigdzie więcej. - Dzięki - westchnął. - Jesteś w stanie powiedzieć, czy ktoś mógł chwycić zatyczkę w taki sposób? - Alec zademonstrował odkrycie Daisy. - Być może, ale nie uda się określić, kto dokładnie to zrobił. - W porządku. Spróbuj to zrobić, ale może to poczekać do rana. Ja idę już do domu. Alec zbyt zmęczony, by wypić przygotowane przez matkę kakao, wstał rano w sam raz, by zjeść śniadanie z nią i Belindą, zanim ta nie wyszła do szkoły. W wieku dziewięciu lat jego córka rosła z dnia na dzień i Alec martwił się, patrząc na jej zbyt chude ciało, odziane; w granatowy mundurek i czarne rajtuzy. Jednak jej blond włosy o rudym odcieniu włosy Joan - były gęste i błyszczące, i wymykały się z warkoczyków. Jadła równie łapczywie, jak Daisy, tyle że mniej powściągliwie. - Tato - powiedziała, przełykając ostatni kęs tosta posmarowanego obficie masłem i truskawkowym dżemem. Wiem, że nie wolno mi pytać o twoją pracę, i obiecuję, że nie będę, ale czy znowu pracujesz z panną Dalrymple? - Można to tak ująć - odpowiedział ostrożnie.

- Tak bardzo chciałabym ją poznać. Zaprosisz ją na herbatę? Alec spojrzał na matkę i zobaczył jej pełen przerażenia wzrok. - To zależy od twojej babci - powiedział. - Babciu, proszę. W sobotę, jak będę miała więcej czasu, upiekę pierniczki. Rety, muszę lecieć, bo się spóźnię na autobus. Babciu, mogę już iść? Gdzie moja torba? - Też muszę już iść. Podwiozę cię do szkoły, Bel. - Fantastycznie! - Później porozmawiamy o herbatce z panną Dalrymple, mamo - powiedział, całując jej miękki, pomarszczony policzek. - Obawiam się, że znowu nie będę na kolacji. Zadzwonię później i dam ci znać. Odwiózł Belindę pod neogotycki budynek szkoły z czerwonej cegły i patrzył, jak znika w mrowiu granatowych płaszczy i kapelusików. Potem pojechał do doktora Woodwarda, gdzie czekał już Tom Tring. Drzwi otworzyła mu pulchna dziewczynka rok lub dwa lata młodsza od Belindy, z jasnymi warkoczykami i czerwonym nosem. - Jestem przeziębiona, więc nie idę do szkoły - oznajmiła. - I nie mogę się bawić z dzidziusiem, bo też się zarazi. A Tommy to chłopiec - dodała tonem niewysłowionej pogardy. Czy chce pan rozmawiać z tatusiem? To znaczy z doktorem Woodwardem. Jeszcze za wcześnie na operację. - Twój tata na nas czeka. Doktor zdawał się być zmęczony, drażliwy i nieswój. - Zapraszam panów do gabinetu - powiedział. - Mogę poświęcić panom czas przed otwarciem przychodni. W czym mogę panom pomóc? Lekarz zasiadł za biurkiem, zdjął oprawione w złoto okulary i zaczął wycierać je chusteczką. Bez nich wyglądał dużo młodziej i jakby bezbronnie.

- Mamy tylko kilka pytań - powiedział Alec, rozglądając się po pokoju. Na półkach stały starannie ułożone książki medyczne, a w oszklonej etażerce opisy przypadków. Wzrok Aleca zatrzymał się na drzwiach w rogu pokoju, na których widniał napis „Apteka". - Pozwoli pan, że zapytam... Akurat chodzi mi to po głowie. Mam nadzieję, że tamte drzwi trzyma pan zamknięte? - Zawsze, panie inspektorze. Mam małe dzieci. - Przygotowuje pan wszystkie swoje recepty? Blade policzki Woodwarda zbladły jeszcze bardziej; upuścił okulary. - Tylko kilka prostszych leków - odpowiedział. - Nabrałem tego zwyczaju podczas mojej pierwszej praktyki. Pracowałem na wsi, daleko od miasta, i wydawanie leków było dodatkową, użyteczną usługą. - Rozumiem. A czy syrop przeciwkaszlowy pani Abernathy też sam pan przygotował? - Tak. - Dlaczego nie powiedział mi pan, że był pan jej lekarzem? Dlaczego poprosił pan jej pokojówkę o resztę leku? Co w nim było? - Powinienem był się domyślić, że pan się o tym dowie lekarz ukrył w dłoniach swą wychudłą twarz. - Lekarstwo zawierało kwas pruski. To bardzo rozcieńczony roztwór, idealny na suchość i drapanie w gardle, na co od czasu do czasu skarżyła się pani Abernathy. Miałem przez to koszmary. - Obawia się pan, że roztwór nie był wystarczająco rozcieńczony. - To niemożliwe! Lekarz spojrzał na nich, a w jego oczach była szczerość. - Oczywiście, zawsze jestem ostrożny - powiedział - ale w tym przypadku uważałem szczególnie.

- Dlaczego? - Wiedziałem, że pani Abernathy często brała moje lekarstwo z tą przeklętą nalewką, za którą tak przepadała, a kwas pruski zmieszany z alkoholem działa uspokajająco. Radziłem jej, by tak nie robiła. Ale ona nie była osobą, która przejęłaby się radami, a lek działał, więc nie chciała przyjmować czegoś innego. Mówię panu, że to niemożliwe! To jakiś koszmar! To może zrujnować mnie i moją rodzinę. - A więc dlatego przekonywał pan, że pani Abernathy zmarła na zawał. - Po części było to myślenie życzeniowe - przyznał Woodward. - Po części, jak mniemam, bo ja nie czuję cyjanku. Może pan sobie wyobrazić, że nie mogłem myśleć o niczym innym, jak tylko o truciznach. Czy wie pan, że przedawkowanie nitrogliceryny spowodowałoby takie same objawy? - Nitrogliceryny, doktorze? - spytał Alec, nagle zaniepokojony. Usłyszał, jak obok niego Tom Tring głośno wciąga powietrze. O bogowie, czyżby cały czas podążali niewłaściwym tropem? Czy gorzki zapach migdałów pochodził po prostu z ratafii? Czy asystent doktora Renfrew znalazł dowód obecności cyjanku tylko dlatego, że tego od niego oczekiwano? - To lekarstwo na serce - wyjaśnił doktor. - Z kombinacji z alkoholem może spowodować niebezpieczny spadek ciśnienia oraz zamartwicę, sinicę, konwulsje i całą resztę. Jego ramiona znów opadły bezsilnie. - Ale serce pani Abernathy było zupełnie zdrowe. Ja z pewnością nigdy nie przepisałem nitrogliceryny. Serce Bettiny było zdrowe, ale nie serce jej męża. Co to było za lekarstwo, które Roger Abernathy ciągle miał przy sobie? Alec musiał porozmawiać z jego lekarzem, z

patologiem, z Daisy... ale najpierw, jeszcze przed rozprawą, musi zobaczyć się z koronerem. - Jesteśmy panu wdzięczni za szczerość, choć żałuję, że nie powiedział nam pan tego wcześniej. - Wiem, przykro mi. Twarz doktora była niczym maska rozpaczy. - Nie mówię, że jest pan zupełnie czysty, doktorze, ale mogę panu powiedzieć, że w Albert Hall nie znaleziono butelki z syropem przeciwkaszlowym, a przed śmiertelną dawką pani Abernathy wypiła całkiem sporo ratafii. Więc jeśli skumulowana ilość... - Nie - powiedział prędko Woodward - cyjanek tak nie działa. Jeżeli wzięłaby niebezpieczną dawkę, to jej działanie byłoby natychmiastowe. - Będę musiał skonsultować to z niezależnym specjalistą, panie doktorze. Dam panu znać, jak tylko będę coś wiedział. - Dziękuję, panie inspektorze. Jeśli mógłbym w czymś pomóc, w czymkolwiek, proszę dzwonić w dzień czy w nocy. O wiele weselszy Woodward odprowadził ich do drzwi. - Cholera, cholera, cholera! - wykrzyknął Alec, uderzając kierownicę. - Muszę poprosić sir Bernarda Spilsbury'ego, by powtórzył sekcję, a on będzie chciał wiedzieć, dlaczego od razu go nie wezwałem!

ROZDZIAŁ CZTERNASTY - Ja, panienko, to nie lubię źle mówić o zmarłych powiedziała pani Potter, najwyraźniej zamierzając to właśnie zrobić - ale moja znajoma, pani Wick, która służy w domu obok, to mówi, że pani Abernathy nie była wcale taka znowu święta i pewno chętnie się jej pozbyli, bo to niezłe ziółko było. Ale najgorszemu wrogowi nie życzyłabym takiego strasznego... O, dzwonek do drzwi. Pewnie panienki kawaler? - Mój kawaler? - Daisy spróbowała przybrać minę niewiniątka. - A ten policjant, co to się zajmuje śmiercią pani Abernathy. Pani Wick mówi, że przystojniak z niego i prawdziwy dżentelmen. - Och, pan Fletcher. - Daisy wypiła ostatni łyk herbaty, odsunęła krzesło i pośpieszyła ku kuchennym drzwiom. - Nie, nie sądzę, żeby to był on. Powinien być jeszcze na rozprawie. Mimo to jednak w drodze do drzwi wejściowych zatrzymała się przed lustrem i przypudrowała swoje piegi. Za każdym razem, gdy widziała swoje odbicie, jej nowa krótka fryzura przyprawiała ją o dreszcze. Otworzyła drzwi. - Serwus, Daisy. Na progu, z kapeluszem w ręce, stał Phillip Petrie. Był wysoki i gibki, jasne włosy miał zaczesane do tyłu, ukazując przystojną twarz o raczej nieokreślonym wyrazie. - O ciociu kochana! Coś ty zrobiła z włosami, Daisy? - Cześć, Phillip. Nie wydurniaj się, obcięłam je, oczywiście. Wejdź. Całe wieki cię nie widziałam. Co porabiasz w tej okolicy? - Spędziłem weekend w Dorset. Właśnie wróciłem. O co chodzi z tą śpiewaczką zamordowaną w sąsiednim domu? - Nie w sąsiednim domu, Phillipie, lecz w Albert Hall.

- Ach, więc ty nie jesteś w to zamieszana - powiedział z ulgą. - Tak się składa, że byłam na tym koncercie. - A jednak! - Podobnie jak kilka tysięcy innych ludzi. Na przykład Alec Fletcher, który prowadzi to śledztwo. Znów odezwał się dzwonek, a w drzwiach ukazała się zdenerwowana Muriel. - Och, Daisy, nie wiedziałam, że masz gościa. Przepraszam, ja tylko... - W porządku, Muriel, wejdź, proszę. To jest Phillip Petrie, stary przyjaciel mojej rodziny. Phillipie, to jest panna Westlea, moja sąsiadka. - Westlea? Sąsiadka! - wykrzyknął Phillip, ale ponieważ umiał się znaleźć w każdej sytuacji, zaraz należycie przywitał się z Muriel. - Dziś wieczorem zabieram cię na kolację zwrócił się do Daisy z marsową miną. - Nie dzisiaj, mój drogi. Właśnie wróciłam do domu i zamierzam trochę popracować, ale dopóki ta cała sprawa się nie wyjaśni, nocuję u Muriel. Kątem oka Daisy dostrzegła, że Muriel otwiera usta, by coś powiedzieć, ale uciszyła ją wzrokiem. - Oczywiście, z przyjemnością poszłabym z tobą kiedyś na kolację, Phil. Zadzwonię do ciebie, jak będę miała wolną chwilę, więc lepiej zacznij oszczędzać. Sądzę, że czekają już na ciebie w biurze, mam rację? Teraz to jemu przypadło uschnąć pod jej wymownym spojrzeniem. - Rzeczywiście, lepiej będę już wracał - powiedział nieprzekonująco. - Ale będziemy w kontakcie - dodał zaraz. - Zawsze może pan porozmawiać z Daisy, dzwoniąc do nas, panie Petrie - powiedziała z wahaniem Muriel i podała mu numer.

- Dziękuję, panno Westlea - powiedział, patrząc na nią z uznaniem. - To na razie, Daisy. - Na razie, stary. Do zobaczenia wkrótce. I nie martw się. Gdy Daisy zamknęła za nim drzwi, Muriel znów zaczęła ją przepraszać za swoje najście. - Tylko zaoszczędziłaś mi połajanek - odpowiedziała wesoło Daisy. - Phillip nie przepada za Alekiem Fletcherem, a ponieważ był najlepszym przyjacielem mojego brata, czuje się nie tylko uprawniony, lecz wręcz zobligowany do sprowadzenia mnie na właściwą drogę. Nie spodziewałam się, że tak prędko wrócisz. Rozprawa już się skończyła? - Tak, była bardzo krótka. Myślałam, że zostaną przedstawione liczne dowody, wszystko, co panu Fletcherowi udało się do tej pory znaleźć, ale poprosił o odroczenie sprawy, by policja miała więcej czasu na dodatkowe śledztwo. Ja miałam potwierdzić tylko tożsamość Betsy. Pozwolili, żebym ja to zrobiła zamiast biednego Rogera. I lekarz potwierdził, że... że ona naprawdę nie żyje. Ojciec był strasznie wściekły, że koroner nie zgodził się, by przekazano ją - jej ciało - rodzinie. - To dziwne - zdumiała się Daisy. - Czy to znaczy, że jutro nie będzie pogrzebu? - Ojciec zdecydował, że w tutejszej parafii odbędzie się tylko ceremonia pożegnalna ze względu na to, że pani Cochran była tak miła i przygotowała się już na przyjęcie gości. Potem rodzice pojadą, na szczęście, do domu, jak planowali, a ciało Betsy zostanie przesłane i pochowane na cmentarzu w naszym miasteczku. Tylko pomyśl! Zostanie na całą wieczność w miejscu, które tak bardzo chciała opuścić! - Ale jej duch będzie straszyć raczej w Albert Hall. Och, Muriel, przepraszam! Ale Muriel uśmiechnęła się tylko na tę nietaktowną uwagę.

- Ojej, mam nadzieję, że nie będzie przerywać koncertów urywkami z Requiem. Muszę już iść. Kiedy przyjdziesz? - Muszę popracować jeszcze z godzinkę. Dołączę do was przed obiadem. - Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że mi towarzyszysz. Jeśli pan Fletcher przyjedzie przed tobą, powiem mu, żeby do ciebie zajrzał, dobrze? Po rozprawie zatrzymał mnie i powiedział, że musi się z tobą zobaczyć. Roger też chce z nim porozmawiać. Bardzo się czymś denerwuje, ale nie chce mi nic powiedzieć - westchnęła Muriel. - Do zobaczenia na obiedzie. Daisy zaszyła się w niewielkim salonie z tyłu domu, gdzie na eleganckim biurku przywiezionym z Fairacres spoczywała kupiona na wyprzedaży stara, masywna maszyna do pisania firmy Underwood. Już prawie skończyła przepisywanie notatek o Muzeum Wiktorii i Alberta, gdy jeszcze raz rozległ się ostry dźwięk dzwonka. Zaabsorbowana artykułem Daisy tym razem zapomniała przejrzeć się w lustrze. Oczywiście, tym razem w drzwiach stanął Alec, ale nawet jeśli jej piegi były widoczne spod pudru, on nie zdawał się zwracać na to najmniejszej uwagi. - Panna Westlea powiedziała, że pracujesz. Znajdziesz dla mnie chwilkę? - Tak, tylko pozwól mi skończyć ostatni akapit, zanim zapomnę, co chciałam napisać. Zapraszam do mojego zakątka. Podczas gdy Daisy pracowała nad ostatnimi linijkami artykułu, Alec stał przy oknie, wpatrując się w wąskie pasmo ogrodu i kwitnącą na ścianie pracowni forsycję. - Skończone - powiedziała wreszcie, wyrównując plik kartek. - Co chciałeś mi powiedzieć? - Myślę, że twoja przyjaciółka, panna Fotheringay, ucieszy się, że to mógł nie być cyjanek - powiedział z uśmiechem.

- Nie? Ale lekarze powiedzieli, że objawy... a zapach migdałów? - Jestem skończonym idiotą, jak sir Bernard Spilsbury nie omieszkał zauważyć. - Patolog ministerstwa spraw wewnętrznych? Jak on śmie! - Ma absolutną rację. Musiałem zwrócić się do niego o ponowne przeprowadzenie spapranej sekcji i powiedział, że jest już za późno, by znaleźć dowód, którego on by szukał. Coś, co nazwał methemoglobiną, a co znika z ciała nieboszczyka już po kilku godzinach. Widzisz, założyłem, że morderca wykorzystał migdałowy zapach ratafii, by ukryć woń cyjanku, ale to mogło być w ogóle bez znaczenia. Zapach był tam, z cyjankiem czy bez. - Ale doktorzy mówili, że to cyjanek! - Podobnie jak ja wyciągnęli pochopne wnioski. Przynajmniej dwóch z nich. Doktor Woodward zwrócił moją uwagę na fakt, że symptomy przedawkowania pewnego leku na serce bardzo przypominają zatrucie cyjankiem. Daisy, czy wiesz, co zawiera lekarstwo Abernathy'ego? Nie mogę złapać jego lekarza. - To nitrogliceryna, ta sama substancja, która jest używana do produkcji dynamitu. - Dynamitu? Wielkie nieba! A nie wiesz przypadkiem, czy to jest to samo co trój nitrogliceryna? - Nie mam zielonego pojęcia, a dlaczego pytasz? - A, tak się zastanawiam - odpowiedział wymijająco. - To o tym wspominał doktor Woodward? - Tak. Kto, poza Abernathym, ma dostęp do jego leków? Panna Westlea, oczywiście. - Każdy, kto odwiedza ten dom. On ciągle zapomina tabletek, więc Muriel trzyma zapasową butelkę w łazience na dole. Raz poprosiła Olivię, by ją przyniosła. Był tam też

Cochran. Jedna z buteleczek jest chyba nawet w salonie muzycznym. - Prawie tak dobrze dostępna, jak ciemnia panny Fotheringay - powiedział Alec z ironią, przeczesując palcami włosy. - Ale podczas gdy ona mogłaby nie zauważyć, że zniknęła odrobina cyjanku, to Abernathy albo panna Westlea na pewno zwróciliby uwagę na brak całej garści pigułek. - Pamiętaj, że Abernathy jest roztrzepany. Ale nie próbuj nawet udowadniać, że zrobiła to Muriel - poprosiła Daisy Wcale nie musiała tego zauważyć, chyba że Roger potrzebowałby akurat tej buteleczki z łazienki i czułby się tak źle, że nie mógłby jej wziąć sam. - Jak często zażywa ten lek? - Tylko wtedy, gdy go potrzebuje. Nie ma regularnych dawek. To lek na wypadek anginy. Przypomina mi to, że pani Gower mówiła, że tabletki nitrogliceryny rozdawane są w klinice na East Endzie, gdzie pomaga jako pielęgniarka, ale ona opiekuje się tylko dziećmi. - Ach tak? Muszę się dowiedzieć, czy żadnych im nie brakuje. - Pani Gower nadal jest na twojej liście? Kto jeszcze? - Daisy, wiesz przecież, że nie mogę... - No nie, znowu dzwonek do drzwi, a pani Potter sprząta na dole kuchnię. Muszę zobaczyć, kto to. Za sekundę wracam. Gdy Daisy otworzyła drzwi, wzburzony Roger Abernathy podnosił właśnie rękę, by ponownie nacisnąć dzwonek. - Mam nadzieję, że ci nie przeszkadzam, Daisy. Czy jest u ciebie pan inspektor? - Tak - odpowiedziała, patrząc, czy jego usta nie robią się sine. - Nie potrzebuje pan zażyć tabletki? - Jak miło, że pytasz. Wziąłem jedną przed chwilą w domu. Czy mogę się z nim zobaczyć? - Proszę wejść.

Poprowadziła go przez wąski przedpokój i zaprosiła do swojego saloniku. - Alec, pan Abernathy chciałby z tobą porozmawiać. Usiądź, proszę, Rogerze. - Dziękuję, lepiej tak zrobię - powiedział przepraszająco. Daisy bardzo starała się wtopić w otoczenie, ale Alec przytrzymał otwarte drzwi i rzekł: - Dziękuję za udostępnienie swojej kryjówki, panno Dalrymple. - Nie - powiedział Roger. - Daisy, nie idź, proszę. Ty też powinnaś wiedzieć, co mam do powiedzenia. Panie inspektorze, ktoś na posiedzeniu pokazał mi gazety - „The Daily Sketch", „The Graphic", nie pamiętam dokładnie, ale nie takie, które się czyta. Dziennikarze twierdzą, że to Yakov Levich zabił moją żonę. Musi pan ich powstrzymać! - Wątpię, by to opublikowali. To byłoby zniesławienie, a oni jednak dbają o to, by nie narażać się na procesy za pomówienia. - Nie mówią tego otwarcie. Piszą o cudzoziemcach i Żydach w najbardziej fanatycznym tonie, i jest całkiem jasne, kogo mają na myśli. - Obawiam się, że na to nic nie mogę poradzić. To cena wolności słowa. - To obrzydliwe! - wykrzyknął Abernathy. - Reputacja Levicha będzie zniszczona, jego przyszłość zrujnowana. - Nie martw się, Rogerze - pocieszyła go Daisy, podchodząc i kładąc dłoń na jego ramieniu. - Ostatecznie czytelnicy takich gazet chodzą na musicale, a nie na poważne koncerty. Prawdziwi miłośnicy muzyki nie będą zwracać uwagi na podłe insynuacje jakichś szmatławców. - Tak myślisz, Daisy? - zapytał, bardzo chcąc jej wierzyć. - Levich to taki dobry człowiek, a i znakomity skrzypek. Nie zniósłbym, gdyby miał on cierpieć przez moją... moją stratę.

- Panie Abernathy, panna Dalrymple ma całkowitą rację. Jeśli pan Levich jest niewinny, to przetrwa najgorsze kłopoty. A skoro już tu pan jest, to chciałbym jeszcze raz przeanalizować ruchy ludzi w pokoju solistów. Chciałbym po prostu się upewnić, że niczego nie pominąłem. A skoro i pani tu jest, panno Dalrymple - dodał Alec z ironicznym uśmieszkiem - zechce pani notować? - Z przyjemnością - zgodziła się natychmiast, nie słyszała bowiem jeszcze całej historii. Była jednak zawiedziona, słysząc, że Abernathy był jednym z ostatnich osób, które się tam pojawiły. Wnioskując z pytań Aleca i jego zachowania, on również nie dowiedział się niczego nowego. - To już wszystko - powiedział w końcu, z westchnieniem opadając na oparcie fotela. - Pani Abernathy i panna Westlea wróciły do damskiej garderoby, a pan i pan Levich wyszliście razem. - Nie całkiem razem. Nadal miałem w ręce filiżankę herbaty, którą nalałem Bettinie. Stałem tam chyba jeszcze kilka chwil, zastanawiając się, czy jej nie wypić. - Abernathy uśmiechnął się słabo. - Nauczono mnie, by niczego nie marnować, panie inspektorze. Ale przez ten czas herbata zrobiła się już ledwo ciepła i nieapetyczna, więc pomyślałem, że skoro reszta i tak zostanie wylana, to zmarnowanie jednej filiżanki nie będzie wielkim grzechem. - W żadnym razie. A przy okazji, dlaczego w ogóle nalał pan herbaty? O ile wiem, pana żona o nią nie prosiła. - Nie. Wciąż się łudziłem, że uzna herbatę za wystarczająco pobudzającą i zrezygnuje z likieru. Tak jak łudził się, że Bettina wreszcie przestanie brać sobie nowych kochanków i wróci do niego, pomyślała Daisy ze smutkiem. Biedny człowieczek, ofiarował jej najlepsze lata swojego życia, a teraz był zbyt chory, by cieszyć się wolnością, jaką przyniosła mu jej śmierć. Siedział skulony w

fotelu, bardziej wycieńczony i skurczony niż wtedy, gdy zobaczyła go po raz pierwszy. - Źle się pan czuje? - zapytał prędko Alec. Abernathy potrząsnął głową. - Nie, jestem tylko zmęczony. Ostatnio jakoś ciągle jestem zmęczony. - Ma pan przy sobie swoje tabletki? Musi pan pilnować, żeby się nie skończyły. - Odnowienie recepty nie jest trudne. Mój lekarz wie, czego mi potrzeba, a lekarstwo jest dosyć popularne. W aptece zawsze można je dostać na poczekaniu. Gdy kończy mi się zapas, po prostu mówię o tym Muriel, a ona się tym zajmuje. Przez te wszystkie lata moja szwagierka była dla mnie wyjątkowo miła, ale była również bardzo oddana siostrze. - Jestem tego pewien - powiedział Alec. - Nie będę pana dłużej zatrzymywał. Obawiam się, że czeka już na pana obiad. Dziękuję za pańską cierpliwość i nie martwiłbym się o pana Levicha. Te pismaki z Grub Street szybko znajdą sobie jakiś nowy skandal i nie jest ważne czy prawdziwy, czy zmyślony. Daisy nie widziała Aleca ani on nie odzywał się do niej aż do nabożeństwa pożegnalnego, które odbyło się w środę rano w kościele Wszystkich Świętych w Chelsea. Włożyła znienawidzoną suknię z szarego jedwabiu, która przypominała jej o śmierci Michaela, Gervaise'a i ojca. Do niej dobrała za to niesamowicie szykowny czarny kapelusik, pożyczony od Lucy specjalnie na tę okazję. Właśnie zastanawiała się tylko, czy mimo swojego koloru nie jest on zbyt ekstrawagancki na pogrzeb, gdy zobaczyła Aleca. Wiedziała, że nie był zaproszony. Bez wątpienia zamachał im przed oczami legitymacją Wydziału Dochodzeniowo - Śledczego, bo odźwiernym jasno powiedziano, by nie wpuszczali nikogo, kto mógłby okazać się dziennikarzem. Z powagą skinął jej głową,

lecz nie okazał chęci rozmowy, więc wraz z rodziną Bettiny zajęła miejsce w pierwszej ławce. Uroczystość została wspaniale zorganizowana. Ponieważ Roger Abernathy nie był w stanie się tym zająć, wielebny Westlea pozwolił, by to pani Cochran rozdała zaproszenia. Muriel protestowała, ale jej ojciec zauważył, że znała ona wszystkie osobistości środowiska muzycznego, które należało uwzględnić. Muriel nie sprzeciwiała się dłużej, gdy zobaczyła, że zaproszony został także Yakov Levich. W tym momencie duchowny stracił pewność co do słuszności swojej decyzji, ale było już za późno. Siadając w ławce, Daisy obejrzała się jeszcze i objęła wzrokiem zgromadzonych gości. Byli tam wszyscy, których widziała na przesłuchaniu w Albert Hall, poza Marchenką i Consuelą de la Costą, co jej wcale nie zdziwiło. Oboje nienawidzili Bettiny, oboje byli cudzoziemcami i nie zyskaliby wiele, pokazując się w towarzystwie. Nie byli też tak zaprzyjaźnieni z Rogerem czy z Muriel, by zależało im na okazaniu wyrazów współczucia. To właśnie jednak skłoniło do przybycia Olivię Blaise, która w czerni wyglądała wprost oszałamiająco. Pani Cochran prawdopodobnie wcale nie miała ochoty jej zapraszać, ale poprosiła Muriel o listę osób, które można by było w razie czego wykreślić. Muriel jednak nie mogła tego zrobić żadnemu z przyjaciół. Po nabożeństwie, gdy goście wyszli z mrocznego kościoła w słoneczny, choć chłodny i wietrzny dzień, Olivia czekała na Rogera i Muriel. - Nie będę u Cochranów - powiedziała - ale chciałam, żebyście wiedzieli, że byłam na nabożeństwie i że bardzo wam współczuję. - Przyjdź. Bardzo prosimy. - Roger wyglądał bardziej na strapionego niż chorego. - Jeśli mam przez to przejść, to potrzebuję przyjaciela, który by bronił mnie przed tymi wszystkimi ludźmi o dobrych intencjach. Nie mogę... Nie mogę...

- Oczywiście, przyjdę - powiedziała prędko Olivia - jeśli ma to ci pomóc. Wsiadła wraz z nimi do wynajętego samochodu. W procesji pojazdów Daisy dostrzegła też małego żółtego austina Aleca. Jeśli miał zamiar przyjść na przyjęcie, to z pewnością miał sposoby, by się jakoś na nie wkręcić, czy pani Cochran życzyła sobie tego, czy nie. Gdy tylko Daisy otrząsnęła się z widoku martwej zwierzyny w holu domu Cochranów, musiała przyznać, że gospodyni stanęła na wysokości zadania. Podwójne drzwi między salonem, jadalnią i salonem muzycznym były pootwierane. Stół jadalniany przesunięto pod ścianę i ułożono na nim gotowane mięsa jako przystawki. Dwie służące oraz specjalnie zatrudniony kelner krążyli pośród zgromadzonych gości z kieliszkami sherry. Wynajęty kelner? Daisy nie mogła uwierzyć własnym oczom. Niemal nie poznała Erniego Pipera w czarno - białym uniformie i z białą serwetką przerzuconą przez ramię, zamiast swojego brązowego płaszcza. Miał taką zwyczajną twarz. Czy to naprawdę on? Wręczając jej kieliszek półwytrawnego sherry, mrugnął do niej ukradkiem i zaraz odwrócił się do Muriel, która nawet na niego nie spojrzała. Olivia wydawała się przez chwilę zaskoczona, ale potem wsparła Muriel przekonującą Rogera, że łyk sherry dobrze mu zrobi. Daisy wspięła się na palce i rozejrzała ponad głowami innych. - Zaraz wracam - powiedziała do Muriel. Prześlizgnęła się pomiędzy łokciami i zakradła za Aleca. - Jak przekonałeś panią Cochran, by pozwoliła Piperowi grać kelnera? - zapytała ściszonym głosem. - Szczerze mówiąc, mam nadzieję, że w ogóle o tym nie wie. Nie można go łatwo poznać, nie sądzisz? Ludzie nie patrzą na kelnerów i mówią przy nich rzeczy, których nigdy nie powiedzieliby policjantowi. - Ale jak?

- Dowiedziałem się, z którą agencją zazwyczaj się kontaktowała przy takich okazjach i nakłoniłem ich do zatrudnienia Erniego. Toma nie chcieli - dodał z żalem. Daisy się zaśmiała. - A jak ty się tu dostałeś? - Tajemnica służbowa. A teraz idź już, Daisy, bo ściągniesz na mnie uwagę. - I tak wszyscy cię poznają. Przynajmniej po brwiach. - Chcę spojrzeć na wszystko z daleka. Nawet nie wiesz, jak często na pogrzebie morderca przestaje się pilnować. No idź już, proszę cię. Daisy poszła. Zboczyła z drogi, zahaczając o obładowany jedzeniem stół, skąd zabrała dwa talerze wypełnione smakołykami. Sama była głodna i wiedziała, że przekąska pomoże też Rogerowi przetrwać te męki. Ostatnio jadał tak mało, że nawet wróbel nie utrzymałby się przy życiu. Gdy dołączyła do zgromadzonej wokół niego troskliwej grupki, wielebny Westlea zwracał się właśnie do Olivii. - Jak mniemam, pani również jest śpiewaczką, czyż nie, panno Blaise? Mezzosopran, tak jak Elizabeth? A może zechciałaby pani zaśpiewać nam coś in memoriam? - Och... Nie, nie sądzę, by... - Olivio, proszę. - Roger spojrzał na swego teścia życzliwiej niż zwykle. - Bardzo bym tego chciał. - W takim razie chętnie to zrobię, jeśli ty zagrasz, Rogerze. I jeżeli Eric... pan Cochran użyczy nam swego fortepianu. Jak można się było spodziewać, pan Cochran nie miał nic przeciwko temu. Kiedy Olivia i Roger w otoczeniu kilku innych osób udali się w stronę salonu muzycznego, Daisy znalazła się tuż obok dyrygenta. - To dla Olivii wielka szansa - powiedział cicho. - Są tu ludzie, którzy mogą zrobić dla niej o wiele więcej ode mnie.

Przy akompaniamencie Rogera, Olivia śpiewała: „Także i wy teraz doznajecie smutku" z Niemieckiego Requiem Brahmsa, proste słowa pociechy, tak różne od piekielnych wizji Verdiego. Jej głos miał chłód i kryształową czystość górskiego strumienia. Ostatnia nuta wybrzmiała w przejmującej ciszy, a Daisy, sama mrugając często, zobaczyła wiele chusteczek ukradkiem dotykających kącików oczu. Olivia stała z pochyloną głową. Roger wstał od fortepianu i podszedł do niej, ujmując jej dłonie i całując w policzek. Daisy usłyszała za sobą szepty muzycznych osobistości wymieniających ze sobą uwagi o talencie godnym dalszej uwagi. Osobistości poczęły przysuwać się bliżej, by złożyć śpiewaczce gratulacje. Olivia sięgnęła po szklankę wody oczekującą na nią na ozdobnej serwetce. Gdy podniosła ją do ust, Roger wyrwał ją z jej ręki. - Nie pij tego! - krzyknął. - Nie czujesz? To cyjanek!

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Na chwilę cały salon zamarł w zupełnym bezruchu, a potem nagle pojawił się Ernie Piper, uklęknął, podniósł nieuszkodzoną szklankę i zaczął wycierać rozlany płyn swoją kelnerską serwetą. - Nie dotykaj tego gołymi rękami, Piper! - rozkaz Aleca wybił się ponad wybuchłą nagle pośród gości wrzawę. - I staraj się nie wdychać oparów. Majorze Browne, panie Levich, proszę zabezpieczyć główne i tylne wyjście. Nikt nie może opuścić domu. Panie i panowie, jestem oficerem policji. Proszę natychmiast udać się do sąsiednich pomieszczeń. Piper trzymał serwetę za jedyny suchy róg, drugi tymczasem zwisał nad szklanką. Roger Abernathy opadł na krzesło przy fortepianie, a Muriel pospieszyła do niego. Olivia, blada i drżąca, stała sama przy instrumencie. Daisy podążyła w jej kierunku. Olivia robiła wrażenie niezwykle delikatnej, niemal kruchej, samotnej i bezbronnej. Zanim Daisy się do niej przedostała, był tam już Eric Cochran. - Kochanie! - wykrzyknął, ale ona go odepchnęła. - Nie bądź głupi, Ericu - powiedziała cichym, roztrzęsionym głosem. - Będziesz zrujnowany. - Nie dbam o to. Moja biedna, kochana! Olivia padła mu w ramiona, szlochając bezsilnie. - Piper, to cyjanek? - powiedział Alec, wyprowadziwszy wcześniej wszystkich z pokoju i zamknąwszy podwójne drzwi. - Pachnie podobnie. Na ścierce jest trochę płynu. - Dobra robota. Włóż ją do jakiegoś naczynia z pokrywką. Znajdziesz coś takiego w kuchni. Weź mojego austina i leć do laboratorium. Powiedz im, że ta sprawa ma bezwzględne pierwszeństwo, a potem daj szklankę do Odcisków. Panno Dalrymple, proszę mieć oko na okna francuskie. Cochran, czy są jeszcze inne wyjścia? Dobrze. Gdzie jest telefon?

- W holu, pod schodami - odpowiedział dyrygent, nie odwracając się i nie odrywając policzka od ciemnych, błyszczących włosów Olivii. - Panno Dalrymple, czy byłaby pani tak dobra i nalała Olivii trochę brandy? Właściwie to wszystkim by się to przydało. Wszyscy jesteśmy w szoku. - Czy Rogerowi nic nie jest? - zapytała zaniepokojona jego słowami Olivia. - Nie jest źle - zapewniła ją Muriel. Zanim nalała brandy, Daisy zatrzymała w holu Aleca. - Pani Cochran? - szepnęła. - Możliwe - odparł ponuro. - Odgrywa rolę dobrej gospodyni w trudnych okolicznościach. - Skinął głową na podwójne drzwi. - To mogłoby tłumaczyć desperację w jej oczach, ale wątpię w to. Zaraz wracam. Zanim ponownie się pojawił, brandy zaczęła już działać i przywróciła kolory na policzkach Rogera i Olivii. - Mój sierżant i kilku ludzi są już w drodze - oznajmił Alec. - Kazałem mu czekać na lokalnym posterunku, ale nie muszę chyba mówić, że czegoś takiego się nie spodziewałem. Wszystko, co mogę zrobić do jego przyjazdu, to zadać wam kilka pytań. Panno Blaise, jak rozumiem, pani występ nie był wcześniej zaaranżowany? Czyj to był pomysł? - Pana Westlea. Wielebnego Westlea. - Tak, to ojciec to zaproponował - potwierdziła Muriel. - Nie powiedział nic w rodzaju: „Ta i ta osoba podsunęła mi myśl, by poprosić panią...?". - Nie. - Olivia zastanowiła się. - Jeśli dobrze pamiętam, to powiedział on: „Rozumiem, że jest pani śpiewaczką, mezzosopran, jak Bettina", nie, „jak Elizabeth". Daisy i Muriel przytaknęły. - Miała pani wrażenie, że ktoś poinformował pana Westlea, że pani śpiewa? - Tak, tak mi się wydawało.

- Wspomniałem kilku osobom - odezwał się pobladły Eric Cochran - że Olivia, jako mezzosopran, zaśpiewa w powtórce Verdiego. Alec skinął głową. - Pan Westlea powie nam, od kogo się dowiedział - rzekł. - Oraz czy osoba ta sugerowała, by panna Blaise zaśpiewała. Teraz to Olivia pocieszała Cochrana, który przywarł do jej ramienia. Nagle wszyscy zrozumieli, do czego Alec zmierzał. - Zaraz - powiedziała Olivia. - Spotkałam pana Westlea u Rogera w domu. Być może wtedy zostałam mu przedstawiona jako śpiewaczka. - Spojrzała na Rogera, Muriel i Daisy. Żadne z nich nie pamiętało. - Możliwe, że Olivia została przedstawiona jako twoja uczennica, prawda, Abernathy? - Cochran zapytał błagalnie. - Bardzo możliwe - powiedział Roger uprzejmie. - Panno Blaise, czy prosiła pani o wodę? - Alec zmienił tok rozmowy. - Nie. - Czy któreś z was widziało, kto postawił szklankę na fortepianie? Odpowiedziały mu ciche „nie" i potrząsanie głowami. - Czy ktoś widział ją wcześniej, przed występem panny Blaise? Zaprzeczyli, ale nikt nie mógł przysiąc. - Panno Blaise, panie Abernathy. Proszę podejść do fortepianu. Proszę ustawić się tak, jak przed samym końcem występu. Niech ktoś poda mi swoją szklankę brandy. Czy ta serwetka leży w tym samym miejscu? - Tak, chyba tak - powiedziała Olivia. - Nie przesuwałam jej. - Proszę postawić na niej swoją szklankę. Teraz niech pani stanie tak, jak podczas śpiewania, i podniesie szklankę do ust.

Olivia zrobiła tak, jak kazał. Wyciągnęła rękę pomiędzy nią a Rogerem. Jej ręka, teraz trzymająca pustą szklankę, była na wysokości klatki piersiowej Rogera, około dziewięciu cali od jego nosa. - A więc dlatego pan Abernathy mógł poczuć zapach powiedział Alec z satysfakcją. - Przypuszczam, że pani, panno Blaise, nie czuje zapachu cyjanku? - Chyba nie. Nigdy wcześniej nie miałam okazji, by się nad tym zastanowić. Ale, panie inspektorze, to na pewno może być jakaś potworna pomyłka? Może Roger się pomylił, cały czas mając w głowie cyjanek? - Obawiam się, że posterunkowy Piper także go poczuł. Możemy mieć tylko nadzieję, że zapach pochodził od czegoś innego. Niebawem się tego dowiemy. To nie jest trudne badanie, jeśli ma się wystarczająco dużo materiału dowodowego. Panie Cochran, czy moglibyśmy porozmawiać na osobności? Chciałbym, żeby pozostali razem tu na mnie poczekali. Cochran spojrzał na niego ze zdumieniem. - Nie sądzi pan chyba - powiedział - że ona... że ta osoba spróbuje jeszcze raz? Że spróbuje zabić Olivię? - Wątpię w to, ale mimo to wolałbym, żeby nie była sama. - Pójdzie z nami - powiedział dyrygent zdecydowanie. Może usłyszeć cokolwiek mamy sobie do powiedzenia. Alec zgodził się i cała trójka wyszła z pokoju, pozostawiając Daisy, Muriel i Rogera. - Pan Fletcher myśli, że to pani Cochran, prawda? powiedziała Muriel do Daisy, podczas gdy Roger usiadł przy fortepianie i zaczął grać coś cichutko. - Cochran też tak uważa, a przynajmniej boi się, że tak jest.

- Żal mi go... i jej... Żal mi wszystkich trojga, choć nie mogę powiedzieć, że go lubię. Daisy, czy to oznacza, że pani Cochran zabiła Betsy? - To możliwe - powiedziała ostrożnie Daisy - ale nie przesądzone. Muriel wstrząsnął dreszcz. - Straszne pomyśleć, że jest wśród nas dwoje morderców. Bo tak może być, prawda? Daisy rozejrzała się mimowolnie po pokoju. Oczywiście były tam tylko one i Roger. Żadna złowroga postać nie skradała się do francuskich okien. A czego właściwie Alec od niej oczekiwał, gdyby zobaczyła, że morderca chce się tamtędy wymknąć, pomyślała z oburzeniem. Może miałaby go, lub ją, uderzyć w głowę pulpitem na nuty? Zawołać Rogera do pomocy? Roger grał coś cichego i smutnego. Jego twarz była poorana głębokimi bruzdami smutku. Przez ostatnich kilka dni bardzo się postarzał. Nie miał więcej ataku anginy, ale zapadł w apatię. Wzburzyły go ohydne aluzje dziennikarzy na temat Yakova Levicha, podobnie jak występ Olivii i zamach na jej życie. Teraz grał coraz ciszej i ciszej, odchylając się od klawiatury, aż wreszcie jego dłonie zamarły na czarno - białych klawiszach. - Muriel, chciałbym już wracać do domu - powiedział nagle cicho, podnosząc głowę z widocznym trudem. - Daisy, myślisz, że inspektor pozwoli nam wyjść? - Sądzę, że tak, ale nie chcę mu teraz przeszkadzać. Jeśli wytrzymacie jeszcze trochę, to za moment będzie tu sierżant Tring. - Rogerze, usiądź proszę w jednym z tych wygodnych foteli - powiedziała zaniepokojona Muriel. - Dobrze się czujesz? - Tak, jestem tylko zmęczony.

Abernathy usiadł w jednym ze skórzanych foteli i, za namową Muriel, wypił resztkę swojej brandy. Po kilku chwilach powrócili Alec, Cochran i Olivia oraz umundurowany posterunkowy, który zajął miejsce przy francuskich oknach. - Tak, mogą państwo iść - powiedział Alec do Muriel - ale później będę musiał z państwem porozmawiać. Panno Dalrymple, proszę pójść z panną Blaise. Inaczej będę musiał posłać po policjantkę. - Oczywiście, pójdę z nią - odpowiedziała Daisy, bardziej ucieszona możliwością rozmowy z Olivią niż zdenerwowana jego władczymi manierami. - Dziękuję. Zamknijcie drzwi i nie otwierajcie nikomu, dopóki się do was nie odezwę... - Ja zabiorę pannę Blaise do domu - przerwał Eric Cochran, który wyglądał naprawdę żałośnie. - Przykro mi, ale pan musi zostać tutaj. Czy ma pani telefon, panno Blaise? Olivia zaprzeczyła ruchem głowy. Nadal była blada, ale zachowywała spokój i opanowanie. Chociaż stała w pewnym oddaleniu od Cochrana i nawet go nie dotykała, to łącząca ich więź była niemal namacalna. - Przyślę oficera, by informował was o rozwoju wydarzeń - zdecydował Alec. - Wezwałem już taksówkę. Tutaj są pieniądze. Na rachunek Scotland Yardu. - Wręczył Daisy dziesięć szylingów. - Po drodze odwieziemy Muriel i Rogera, dobrze? zapytała. - Wynajęty samochód chcieliby zostawić do dyspozycji państwa Westlea. Alec spojrzał na nich badawczo, a potem kiwnął głową na znak, że się zgadza. - W porządku. Muszę zamienić słowo z wielebnym i panią Westlea, zanim opuszczą dom.

Gdy inny policjant oznajmił przybycie taksówki, Alec odciągnął Daisy na stronę. - Daisy? Mogę zaprosić cię jutro na kolację? - zapytał miękko. - Tak, kapitalnie! - Nie ciesz się tak - powiedział z przekąsem. - Jeśli nie rozwiążę do jutra tej sprawy, to obawiam się, że będziemy musieli połączyć przyjemność z pracą. Ale, jeżeli tylko jesteś wolna, to w sobotę Belinda i moja matka zapraszają cię na herbatę. Obiecuję, że też tam będę, nawet, gdybym miał odciąć telefon! - Herbata w sobotę? Nie bądź śmieszna, upomniała się w myślach, czując jak motyle w jej brzuchu nagle zerwały się do lotu. - Przekaż im, proszę, że z przyjemnością je poznam i nie mogę się doczekać. - Wspaniale. Belinda będzie zachwycona. No, teraz już idź. I nie martw się. Tak naprawdę to nie sądzę, by pannie Blaise groziło jeszcze jakieś niebezpieczeństwo, ale lepiej, żeby ktoś z nią został. Dogoniwszy pozostałych, Daisy wcale nie martwiła się o Olivię. Myślała o tym, że Alec nie powiedział, że pani Fletcher też będzie zachwycona lub chociaż zadowolona z odwiedzin Daisy. Policjant wskazał im drogę do tylnego wyjścia przez kuchnię, gdzie Tom Tring usadowił się już przy filiżance herbaty w otoczeniu podekscytowanej służby. Gdy panie przechodziły, poderwał się z krzesła i mrugnął do Daisy tak niezauważalnie, jak wcześniej Ernie Piper. Tym razem zamiast w zwykły kraciasty garnitur ubrany był w żałobną czerń. Wyglądał w niej nieco mniej potężnie i o wiele mniej prostacko, bardziej jak przedsiębiorca pogrzebowy niż sprzedawca używanych samochodów. W samochodzie Olivia nalegała, by Roger zajął miejsce przodem do jazdy, a ona

usiadła na rozkładanym siedzeniu. Daisy podała adres Mulberry Place i odjechali. - Moja droga - rzekł Roger, zwracając się do Olivii. - Tak mi przykro. - To miejsce mi odpowiada, naprawdę. Miałam przecież jechać autobusem. - O nie, nie po tym strasznym zajściu. Czuję się za to odpowiedzialny. - Na Boga, Roger, dlaczego? Zawdzięczam ci życie! - Cóż... ja... - Roger wyglądał na skonsternowanego. - A może to był fałszywy alarm, tak jak mówiłaś? - Powiedziałam tak tylko z powodu Erica. Po prostu nie mogę sobie wyobrazić - dodała poważnie - że ktoś poza jego żoną mógłby chcieć mnie zabić. Chciałam go pocieszyć. - Tak, ale... jeśli to rzeczywiście pani Cochran, to ten pomysł musiało nasunąć jej to... to, co stało się z Bettiną. Trzy kobiety wymieniły spojrzenia. Byłoby rzeczą zbyt okrutną przypominać Rogerowi, że pani Cochran miała prawdopodobnie ten sam motyw, co w przypadku śmierci Bettiny. - Jeśli tak było - powiedziała Daisy - to nie możesz się za to winić, Rogerze. Olivia ma rację. Uratowałeś jej życie. A jeśli jakimś cudem byś się mylił, to na pewno jest ci wdzięczna, że nie czekałeś, by się o tym przekonać. - To chyba jasne - zgodziła się Olivia. Roger nie wyglądał na przekonanego, ale taksówka zajechała właśnie przed dom, więc uspokojenie go należało teraz do Muriel. Wysiedli, a Olivia podała kierowcy swój adres i przesiadła się obok Daisy. - Dziękuję, że ze mną pojechałaś. Nie zniosłabym towarzystwa jakiejś ponurej policyjnej matrony. Muszę przyznać, że ten twój policjant to całkiem przyzwoity gość.

- Prawda? Powiedział, że nie wierzy, by coś jeszcze mogło ci grozić. - Lepiej dmuchać na zimne. Napijemy się herbaty. Naprawdę tego potrzebuję! - Szczerze mówiąc, umieram z głodu. Zaczęłaś śpiewać, zanim zdążyłam coś zjeść. - Kiełbaski z tostem? - Kapitalnie! Ale nie chcę, żebyś myślała, że ze mnie taki prostak. Twój śpiew był absolutnie cudowny, a wszyscy byli pod wielkim wrażeniem. Nie mogę się doczekać powtórki Verdiego. - To dla mnie ogromna szansa - westchnęła Olivia. - Ale żałuję, że nie otrzymałam jej w innych okolicznościach. Biedny Roger! Biedny Eric! - A o co Alec chciał zapytać Cochrana, jeśli to nie tajemnica? - Chciał wiedzieć, czy w domu przechowywano cyjanek. Eric nie bardzo się orientuje w sprawach gospodarczych, ale zapamiętał rozmowę z zeszłego lata o wytruciu gniazda os ze strychu. - O rany! - Wtedy pan Fletcher zapytał, czy Ursula wiedziała o nim i o mnie przed zeszłą niedzielą i czy mogła podejrzewać Bettinę i takie tam. Eric próbował go przekonać, że Ursula nigdy nie zniszczyłaby jego koncertu, cokolwiek by podejrzewała. Ale nikomu z nas nie przychodziła do głowy żadna inna osoba... - Racja. Wszystko wskazuje na panią Cochran. - Eric strasznie się obwinia i chociaż pan Fletcher był bardzo uprzejmy, to jestem pewna, że uważa, że to wszystko wina Erica. Ty też za nim nie przepadasz, prawda? - Ojej, czy to aż tak się rzuca w oczy? - zapytała przerażona Daisy.

- Tylko komuś, komu zależy na nim tak jak mnie - pocieszyła ją Olivia. - Wiem, że jest słaby i wcześniej tyle razy mnie zawiódł. Wiem, że nie jest idealny, ale ja też taka nie jestem, i nic na to nie poradzę. Jestem w nim desperacko zakochana. Nawet w ciemnym wnętrzu taksówki Daisy dostrzegła, że usta Olivii zaciskają się, by powstrzymać płynące z jej oczu łzy. Wzięła nieszczęśliwą dziewczynę za rękę i uścisnęła ją. - Tak jak Roger - powiedziała ze współczuciem. - Bettina mogła zachowywać się skandalicznie, a on kochał ją aż do końca. Olivia odetchnęła głęboko, gdy taksówka zajechała pod jej mieszkanie. Daisy zapłaciła kierowcy, zostawiając mu całkiem przyzwoity napiwek „od Scotland Yardu". Weszły na górę, a Olivia starannie zamknęła drzwi. - Może tak byłoby dla Erica lepiej - powiedziała - gdyby Roger nie powstrzymał mnie przed wypiciem tej wody. - Bzdura! Alec i tak złapałby panią Cochran, zostałaby powieszona, a Eric nie miałby nikogo, kto by go pocieszył. Chociaż to, że przeżyłaś, rzeczywiście komplikuje sprawę. - Tak myślisz? - zapytała Olivia, biorąc czajnik z kuchenki i niosąc go za kotarę w rogu pokoju, by go napełnić. Daisy wrzuciła szylinga ze Scotland Yardu do licznika, a gdy rozległ się satysfakcjonujący brzęk, Oli - via obejrzała się i uśmiechnęła. - Sierżant Tring też napełnił licznik, gdy tu byli. Myślał, że nie widzę, ale przecież słyszałam. Dzięki. - To na koszt Scotland Yardu - powiedziała Daisy uroczyście. - Ale sądzę, że szyling sierżanta pochodził z jego kieszeni. Byłoby mu bardzo trudno ubiegać się o zwrot kosztów. Porządny facet z tego Toma Tringa. To mój dobry znajomy.

Olivia, która właśnie zapalała gaz w kuchence, spojrzała na nią ciekawie. - Masz bardzo demokratyczne maniery, jak na wielmożną panią, co? Spotkałam kilka takich, panie Takie i Owakie, i wszystkie były zarozumiałe i nadęte. - Nic na to nie poradzę. Interesują mnie ludzie i większość z nich chce ze mną rozmawiać, a gdy już zaczniesz z kimś gadać i polubisz tę osobę, to przecież nie odrzucisz jej tylko dlatego, że nie należy do śmietanki. Ja przynajmniej tak nie potrafię. Moja przyjaciółka Lucy - robiłaś sobie u niej zdjęcie, prawda? - ciągle dokucza mi z tego powodu. Nie nosi tytułu „wielmożnej", ale jej ojciec jest hrabią. Jakby to miało znaczenie, jakim jest się człowiekiem! - Jeśli już o tym mowa - powiedziała Olivia, szykując obiad - jak myślisz, co zrobi Eric, jeśli Ursula zostanie skazana za usiłowanie morderstwa? Jeśli będzie jej bronił, ludzie pomyślą, że chodzi mu tylko o jej pieniądze; jeśli zwróci się o rozwód, powiedzą, że ją opuszcza. - Już trochę za późno, by martwić się, co powiedzą ludzie - zauważyła Daisy. - Nie zapomnij naciąć tych kiełbasek, bo inaczej eksplodują. Pokroić chleb? - Tak, jeśli możesz. Ja rozpalę ogień. Musi dobrze się nagrzać, żeby tosty się udały. Myślę, że chciałaś powiedzieć, że powinnam pomyśleć, co ludzie powiedzą, zanim uległam Ericowi - powiedziała z ironią w głosie, co wskazywało na to, że mimo trudnego dla niej tematu, odzyskała już zwykłą sobie pewność siebie. - Masz zupełną rację. Nie ma sensu płakać nad rozlanym mlekiem. Mogłam postawić się w sytuacji Ursuli. Byłam przekonana, że ona wcale go nie kocha, i że zależy jej tylko na możliwości uzyskania dzięki niemu tytułu. - Można być zachłannym i zazdrosnym, nie kochając, nie sądzisz? Nie wyobrażam sobie, żeby Bettina była miła, gdyby to Roger ją zdradzał, chociaż nie dbała o niego za grosz.

- Ona nie dbała o nikogo poza sobą. Ale to by było straszne, gdyby się okazało, że Ursula zabiła ją zamiast mnie przez pomyłkę. Daisy nie pozostawało nic, jak tylko się z nią zgodzić, chociaż w duszy pomyślała, że dwoje pozostających na wolności morderców byłoby równie okropne dla pozostałych osób. Chciałaby wiedzieć, co Alec właśnie odkrywał w domu Cochranów. - Faktycznie, szefie, używali cyjanku do wytrucia os oznajmił Tom Tring, podchodząc przez salon muzyczny do biurka, za którym siedział Alec. - Resztę trzymali w ogrodowej komórce, wysoko na półce, w puszce z napisem TRUCIZNA i trupią czaszką. Mogłem to znaleźć, jak byłem tu ostatnim razem u szofera. - Ale wtedy nie podejrzewaliśmy Cochranów na poważnie - powiedział Alec, marszcząc brwi. - Teraz też nie jestem tego pewien. Czy pani Cochran zajmuje się ogrodem? - Krząta się, zrywa kwiaty, przycina róże i tak dalej. Nikt nie zwróciłby uwagi, że wchodzi do komórki. Ale co ważniejsze, szefie, na puszcze jest wspaniały zestaw odcisków: na ściankach oraz na nakrywce. Jest zakurzona, odrapana, i od razu było widać, że odciski są świeże. Wysłałem chłopaków z miejscowego posterunku, żeby zanieśli to do Odcisków. - Dobrze. - Tylko że ogrodnik ma w środy wolne. Może być, że używał tej puszki do trucia szczurów albo coś. - Możesz złapać go później. Masz coś, co nie może czekać? - Tylko to, że obie służące przysięgają, że żadna z nich nie stawiała szklanki na fortepianie. Alec przytaknął.

- Na razie dowiedziałem się tylko tego, że pani Cochran zasugerowała pastorowi, by poprosił pannę Blaise o zaśpiewanie czegoś. - Ach tak? - zaciekawił się Tom. - Dobra. Tom, chciałbym, żebyś pomógł mi z tymi przesłuchaniami, bo inaczej nie wyguzdrzemy się do północy, a goście już i tak są dość zaniepokojeni. Ten pokój jest dość duży; możesz zgromadzić ich w przeciwległym rogu. Chcę wiedzieć, czy znali się wcześniej z panną Blaise, kiedy na fortepianie pojawiła się szklanka, kto ją tam postawił, czy ktoś do niej podchodził i tym podobne - powiedział Alec, wiedząc, że może liczyć na Toma, który zwróci jego uwagę na coś szczególnie interesującego. - Się rozumie, szefie. - Ostrzeż ich, że być może jeszcze się z nimi skontaktujemy i wypuść do domu. Dobrze, że kazałem ci się ubrać na czarno. Przynajmniej raz wyglądasz porządnie. - Mam jeszcze gadać po pańsku? - Po prostu pamiętaj o „ę" i „ą". - O, tak jakbym ich nigdy nie wymawiał - powiedział Tom urażonym głosem, ale jego potężne wąsy uniosły się w uśmiechu. Alec rozkazał policjantowi pilnującemu drzwi, by wprowadził dwoje gości. Pierwsi byli państwo Gowerowie. Oficer poprowadził Gilberta Gowera do Tringa, a jego żonę do Aleca. Pani Gower, pulchna, nieporządnie ubrana w podkreślającą niezdrową cerę czerń, była podenerwowana, ale pamiętając poprzednie przesłuchanie, Alec nie obracał tego na jej niekorzyść. Nie czas było pytać o nitroglicerynę. Chociaż miał przeczucie, że zamach na pannę Blaise był imitacją poprzedniego morderstwa, a nie kolejną zbrodnią tej samej osoby. Poza tym nie miał jeszcze wiadomości od sir Bernarda z laboratorium. Już otwierał usta, by zapytać o szklankę, gdy pani Gower go uprzedziła.

- Gilbert nigdy wcześniej nie spotkał panny Blaise, panie inspektorze - powiedziała z nerwową stanowczością. W tej samej chwili z przeciwległego rogu pokoju dotarł do nich przenikliwy choć niewyraźny głos Gilberta, zapewniającego o tym samym sierżanta Tringa. - Nie mamy żadnego powodu, by podejrzewać, że pani mąż był w jakikolwiek sposób zamieszany w próbę zabójstwa panny Blaise - zapewnił ją Alec. Była o wiele bystrzejsza, niż by się mogło wydawać. - A więc to jednak ona i... Mówiłam Ursuli, że pan twierdzi, że Eric Cochran nie był kochankiem pani Abernathy. Przysięgam jednak, że ani słowem nie wspomniałam o nikim innym, a już na pewno nie o pannie Blaise. Sama o tym nie wiedziałam! Czy ona... - Nie wiemy jeszcze, co dokładnie się stało - powiedział Alec stanowczo i przeszedł do pytań o szklankę. Nie dowiedział się jednak niczego ciekawego. Podszedł do nich Gilbert Gower, odrobinę chwiejąc się na nogach. - Juszsz koniec, panie jinspektorze? Chodźmy do ddomu, kochanie. - Pijany jak bela - powiedział Tom bez ogródek. Przysięga, że zerwał z panną de la Costą i już nigdy nie zrobi skoku w bok. Chwilę później do salonu weszła następna dwójka, a potem kolejna. Zbliżała się kolej pani Cochran, którą specjalnie zostawili na koniec, gdy Alec został wezwany do telefonu. - Telefon do pana, panie inspektorze - zawołał posterunkowy, wychylając głowę zza drzwi. Alec przeprosił otyłego dżentelmena w złotych binoklach, który, podobnie jak cała reszta, zaprzeczał, jakoby w chwili jego przybycia na fortepianie stała jakaś szklanka, a przynajmniej żadnej nie zauważył. I na pewno nie zauważył nikogo, kto by tę szklankę

tam postawił, przeszło Alecowi przez myśl, gdy opuszczał salon. W trzech pokojach, w których odbywało się przyjęcie, dosłownie wszyscy mieli w ręku szklanki. W słuchawce odezwał się głos Pipera. - Zrobili już badania, szefie. Tym razem byli zadowoleni, że było tak dużo materiału. - Dzięki za szybką akcję, Ernie. To był cyjanek? - Wystarczyło, żeby zabić słonia. Alec odwrócił wzrok od zrobionego ze stopy słonia pojemnika na parasole, napotkał szklane spojrzenie lisa, aż wreszcie się odwrócił. - A szklanka? - Odciski palców panny Blaise, szefie, wyraźne jak słońce, bo szklanka była wcześniej wyczyszczona. Ale... Sekundkę, szefie. - Z drugiego końca kabla do uszu Aleca doszedł jakiś daleki szum, a po chwili znów zabrzmiał podniecony głos Erniego. - Ta puszka z trucizną, którą przysłał sierżant Tring, ta z odciskami, nie? I chciałem właśnie powiedzieć, że jak wycierano szklankę, to został na niej jeden ślad, na samym spodzie - Ernie zrobił dramatyczna pauzę. - I ten ślad pasuje do odcisków na puszcze. A te odciski pochodzą od pani Cochran.

ROZDZIAŁ SZESNASTY - Moim obowiązkiem jest przypomnieć pani, że wszystko, co pani powie, zostanie spisane i może być przedstawione w sądzie jako dowód. - Kątem oka Alec widział, jak ołówek Toma zamaszyście przesuwa się po papierze, notując wymaganą frazę o środkach ostrożności. - Czy chciałaby pani posłać po swojego prawnika? - Jestem przekonana, że to nie będzie konieczne. Nikt z moich gości nie skarżył się, że przeprowadzają panowie tortury trzeciego stopnia. - Pani Cochran roześmiała się sztucznym, delikatnym śmiechem. - No ja wierzę, jak mawiają Amerykanie. - Alec spojrzał na strzegącego drzwi policjanta, który lekko pokręcił głową. Nikomu z wychodzących gości nie pozwolono pożegnać się z panią domu, nie mówiąc już o wymianie jakichkolwiek uwag na temat przesłuchania. - Przykro mi, że goście musieli czekać tak długo - Alec wyraził zdawkowe przeprosiny. Pani Cochran widocznie się odprężyła. - Nikt szczególnie nie ucierpiał, panie inspektorze odpowiedziała - może poza piwniczką Erica. Gilbert Gower... cóż, im mniej słów, tym lepiej. Wszystko rozumiem. Musieliście mieć pewność, że nikt inny nie pomagał tej głupiutkiej dziewczynie w dramatyzowaniu swojego występu. - Dramatyzowaniu? - Udając, że chciała popełnić samobójstwo. Uważam, że to zagranie było szczególnie podłe ze względu na pana Abernathy'ego. - Dlaczego panna Blaise miałaby udawać, że chce popełnić samobójstwo? - Żeby zwrócić uwagę Erica. - Pani Cochran przysunęła się bliżej. - Muszę wyjaśnić, że panna Blaise jest zauroczona Erikiem. Lub po prostu chce popchnąć swoją karierę. Nie wiem, co jest tu silniejsze. W każdym razie ostatnio ciągle mu

się narzuca, a biedny Eric nie potrafi zdobyć się na tyle okrucieństwa, by ją odtrącić. Nie zawsze udaje mu się jej unikać. Sam pan widział, jak gorliwie rzuciła mu się w ramiona, gdy on, spełniając po prostu obowiązki gospodarza, podszedł do niej po tym głupim przedstawieniu. Alec zastanawiał się, czy ona chce przekonać jego, czy siebie. - Obawiam się, że nie było to głupie zamieszanie powiedział. - Ani żadna sztuczka. Szklanka zawierała ogromną ilość cyjanku. Pod maską makijażu nie widać było żadnego znaku zdumienia ani szoku. Historia pani Cochran była tak samo niechlujna jak jej zbrodnia, niestarte odciski, niezaplanowane reakcje. - Nawet gdyby pan Abernathy jej nie ostrzegł, panna Blaise na pewno wymyśliłaby jakiś powód, by nie wypić tej wody. Chyba że naprawdę chciała się zabić? W moim własnym domu! - jej oburzenie mogło być przećwiczone, ale jego fałsz zdradzały wijące się na jej kolanach dłonie. - Bogu dzięki, że jej się nie udało. - Dlaczego miałaby się zabić? - Eric musiał jej wreszcie powiedzieć wprost, by zostawiła go w spokoju. - Wręcz przeciwnie. Zaproponował jej rolę mezzosopranu w Requiem Verdiego. - Sądzę, że był to taki pożegnalny gest. - Pożegnalny gest? Podarunek z powodu rozstania? To oznaczałoby zakończenie związku. Jakie były relacje między pani mężem a panną Blaise? - Nie miałam na myśli podarunku z powodu rozstania! pani Cochran zaczynała się denerwować. Alec popatrzył na nią twardo. - Myślę, że to właśnie miała pani na myśli.

- Och, dobrze już. Rzeczywiście, to miałam na myśli nadąsała się. - Eric jest zbyt dobrym człowiekiem. Nie wiedział, jak ją od siebie odepchnąć. Traktował ją jak przyjaciółkę, a ona chciała go wykorzystać. - A pani nie podobała się ta ich „przyjaźń"? - Eric jest wspaniałym dyrygentem. Każdy skandal mógł położyć kres jego karierze. Oczywiście, że byłam zła. Ale ich związek był skończony, więc nawet gdybym chciała ją zabić, to dlaczego miałabym to robić akurat teraz? - Bo to wcale nie koniec. Bo rola w Verdim oznaczała zgodę, a nie pożegnanie. Bo Eric Cochran jest głęboko zakochany w Olivii Blaise i gotowy jest rzucić dla niej karierę i żonę. - Bzdury! Kariera jest dla niego najważniejszą rzeczą na świecie i potrzebuje mojego wsparcia. Dobrze wie, że zrobię wszystko, by wspiął się na szczyty swoich umiejętności. - Wszystko? - spytał Alec łagodnie, ale pani Cochran struchlała. - Na szklance jest odcisk pani palca. - Niemożliwe! - patrzyła na niego w osłupieniu, ale zaraz się opamiętała. - To znaczy, oczywiście, że to możliwe. To w końcu mój dom i moje przyjęcie. - To pani służące rozdawały szklanki. - Do sherry, zgadza się. Ale kiedy dowiedziałam się, że panna Blaise ma śpiewać, kazałam służącej przynieść szklankę wody specjalnie dla niej. Potem sama wzięłam ją z tacy i postawiłam na serwetce, żeby mieć pewność, że fortepian się nie pobrudzi. Służące są teraz takie nieostrożne. Od końca wojny nie można znaleźć przyzwoitej pokojówki. Pani Cochran wydawała się zadowolona ze swojej improwizacji. Pytanie, jak to się stało, że na szklance został tylko jeden jej odcisk i nie było żadnych śladów palców służącej, Alec zostawił na później.

- Kazała pani służącej przynieść szklankę wody, kiedy usłyszała pani, że panna Blaise zamierza zaśpiewać? Ma pani dobry refleks. Rozumiem, że od razu udała się ona w kierunku fortepianu? - Och, cóż. Może było to wtedy, gdy pan Westlea wyraził życzenie, by zaśpiewała. Tak, tak było. Chciałam być przygotowana na wypadek, gdyby się zgodziła. - Myślę, że była pani przygotowana dużo wcześniej. Nawet przed tym, jak zasugerowała to pani wielebnemu. - To był tylko jego pomysł. - Pan Westlea powiedział, że to pani wskazała mu pannę Blaise i dodała, że jej występ byłby stosowną formą upamiętnienia jego córki. - I co z tego? To nie przestępstwo. - Ale musi pani przyznać, że to dosyć dziwne. Przecież nienawidziła pani panny Blaise. Ale to tylko część przygotowań, o których mówiłem. Na puszce z cyjankiem z komórki w ogrodzie znaleziono mnóstwo pani odcisków. - O Boże, zapomniałam! - jęknęła. Ale nie dawała za wygraną. Wyprostowała się jak struna. - To znaczy, zapomniałam, że przestawiłam puszkę na wyższą półkę. Zauważyłam bowiem, że ogrodnik zostawił ją bezmyślnie na widoku. Mówiłam, dobrego służącego ze świecą szukać. Była trudnym przeciwnikiem. Alec uświadomił sobie, że czuje dla niej podziw. Popatrzył na Toma. - Odciski na wieczku, szefie - szepnął sierżant, ale pani Cochran dosłyszała. - Sprawdziłam, czy pokrywka była dobrze zamknięta. - Cóż, oczywiście zapytamy ogrodnika, gdzie dokładnie zostawił puszkę. - Alec z przyjemnością zauważył jej zdenerwowanie. Jednak ogrodnik mógł tego nie pamiętać. Dowody wskazywały na nią, ale chciał, by najpierw sama się przyznała.

- Obie służące zaprzeczyły, jakoby miały przynieść szklankę wody. - To oczywiste - powiedziała z pogardą. - Naprawdę, panie inspektorze. O co w ogóle tyle hałasu? Panna Blaise żyje, jest cała i zdrowa. - Ale Bettina Abernathy umarła. - To nie ma ze mną nic wspólnego. Jej nie miałam żadnego powodu zabijać. - Nie wiedziała pani o tym. Nie wiedziała pani o pannie Blaise. Pan Cochran spotykał się z nią w domu pani Abernathy, i miała pani wszelkie przesłanki, by myśleć, że to z nią pani mąż miał romans. - I co z tego? Nawet jeśli chciałam się jej pozbyć, to nigdy nie otrułabym jej w środku koncertu Erica. I to tak ważnego koncertu! Wbrew swojej woli Alec jej wierzył. Jak miło by było załatwić obie sprawy jednym aresztowaniem, ale tak naprawdę nigdy na to nie liczył. Morderca Bettiny wciąż był nieznany. - A więc - zaczął umyślnie swobodnym tonem morderstwo pani Abernathy po prostu poddało pani pomysł otrucia panny Blaise. - Tak... Nie! Chcę mojego prawnika! - zażądała poniewczasie. - Oczywiście, pani Cochran. Może zgłosić się na posterunek, gdzie zostanie pani oskarżona o usiłowanie zabójstwa. Proponuję, by poprosiła pani pokojówkę lub męża o spakowanie kilku rzeczy. - Nie poproszę Erica - ciężki makijaż nie mógł dłużej ukryć jej wieku. - Nie chcę go widzieć. To wszystko jego wina! Współczując jej, Alec nie mógł się z tym nie zgodzić.

Gdy Eric Cochran przyjechał do mieszkania Olivii, po kiełbaskach nie było już śladu, a drugi czajniczek herbaty już dawno został wypity. Widząc, jak Olivia nerwowo chodzi po pokoju, Daisy podsunęła jej pomysł przećwiczenia partii do Verdiego. Śpiewała właśnie Agnus Dei, gdy jej ukochany zadzwonił do drzwi. Daisy ogarnął nagły niepokój. - Alec powiedział, że przyśle oficera - przypomniała. - A co, jeśli to podstęp? - Jeśli Eric chce mnie zabić, to proszę bardzo odpowiedziała Olivia, otwierając drzwi. Cochran był wycieńczony. - Aresztowali Ursulę - powiedział powoli. - Nie mogę w to uwierzyć. Po prostu nie mogę uwierzyć. Daisy była bardzo ciekawa, czy aresztowano ją również za zabójstwo Bettiny, ale się powstrzymała. Widząc twarz Cochrana wtuloną w kolana Olivii, poderwała się z miejsca i szybko się pożegnała. Olivia podniosła głowę i bezgłośnie powiedziała „dzięki!". Daisy najpierw udała się do domu, by podzielić się wiadomościami z Lucy. - Kochanie, zadajesz się z niezwykle osobliwymi ludźmi zadrwiła Lucy. - Mam nadzieję, że twój policjancik nie podejrzewa, że ta kobieta ukradła cyjanek z mojej pracowni? - Nie sądzę - powiedziała Daisy, rozczarowana, że przyjaciółka nie jest wcale podekscytowana. - W końcu Cochranowie robili zdjęcia u modnego fotografa na West Endzie. - Niektórzy ludzie uważają, że gdy więcej zapłacą, to będą mieli lepszy efekt. Phillip był tu dziś rano. Biedaczysko dzwonił do sąsiedniego domu i spanikował, gdy nikt mu nie otworzył. - Służącym kazano nikomu nie otwierać z obawy przed dziennikarzami. Czego chciał Phil? Lucy leniwie machnęła ręką.

- Tylko dowiedzieć się, czy przebywasz jeszcze w krainie żyjących. Jak już aresztowali tę Cochran, to znaczy, że wracasz do domu? - Chyba tak. Nie z powodu aresztowania, lecz dlatego, że wstrętny pastor opuszcza dziś to zepsute miasto, więc Muriel nie będzie już potrzebować przed nim ochrony. Lepiej pójdę zobaczyć, co się tam dzieje. Na razie, kochana. Daisy znalazła Muriel w samotności pijącą herbatę. Roger odpoczywał w swojej sypialni, a państwo Westlea już wyjechali. - Ojciec był wściekły, że z nimi nie pojechałam powiedziała Muriel. - Poczęstuj się ciastkiem, a ja zadzwonię po drugą filiżankę. - Nie tknę już ani kropli. Wypiłyśmy z Olivią tyle herbaty, że aż chlupocze mi w brzuchu. - Poczęstowała się jednak czekoladowym ciasteczkiem. - A dlaczego twój ojciec oczekiwał, że miałabyś wracać w dzikie ostępy Norfolku? - Nie mógł się zdecydować, czy bardziej skompromituje mnie Roger, czy Yacha. To chyba będzie dość dziwnie wyglądało, jeśli nadal będę mieszkać u Rogera. - O rany, przecież to właściwie twój brat, a on bez ciebie nie przetrwa. Sądzę, że dzisiejsze wydarzenia go trochę przerosły. - Jest taki zmęczony. I nadal myśli, że jest jakoś winien próby zabicia Olivii. Czy wiesz coś więcej? - Boże, zupełnie bym zapomniała ci powiedzieć. Alec aresztował panią Cochran. - Ojej, tego właśnie obawiał się Roger. Nie wierzy, by ona mogła zabić Betsy, więc musiała się na kimś wzorować. - Ale to przecież nie czyni go winnym. - Nie, ale wiesz, że chorzy i wyczerpani ludzie wyobrażają sobie najgorsze rzeczy. Na pewno wypomina sobie, że pozwalał Betsy zachowywać się tak, że ktoś mógł

zechcieć ją zabić. W każdym razie, cokolwiek sobie wyobraża, jest w bardzo złym stanie. Nawet... Daisy, przyrzekasz, że nie powiesz Yachy? - O czym? Dobrze, przyrzekam. - Roger umówił się na jutro ze swoim prawnikiem. Zamierza zmienić testament i zapisać mi cały dom. To byłoby cudowne, gdyby nie fakt, że Roger tak okropnie się czuje. - Powiedział mi, że nie przeżyje straty Bettiny powiedziała powoli Daisy. Muriel wyglądała na tak przerażoną, że dodała prędko: - Ale ja uważam, że pożyje jeszcze wiele lat. Dlaczego nie chcesz, by Yakov Levich dowiedział się o domu? - Chodzi o to jego głupie przeświadczenie - westchnęła Muriel - że nie może się ze mną ożenić, ponieważ mam trochę pieniędzy, i nie może się ze mną nie ożenić, bo wtedy mogłabym pomyśleć... No wiesz... Nie, żebym naprawdę oczekiwała jego oświadczyn, ale on jest taki... Dziś po południu ma próbę, ale mimo to przyszedł do mnie prosto od Cochranów, jak tylko pan Fletcher go przesłuchał, żeby się dowiedzieć, jak ja i Roger się czujemy. Och, Daisy, on był taki czarujący, taki uradowany, że pan Fletcher powierzył mu pilnowanie tylnych drzwi. Daisy powstrzymała się przed wtrąceniem, że Alec nie miał najmniejszego powodu, by podejrzewać Levicha o próbę zabójstwa Olivii. - Mam nadzieję, że oznacza to, że Alec oczyścił go z zarzutów - zauważyła - ale nie licz na to. Gdy raz znajdziesz się na jego liście, to bardzo trudno jest się stamtąd wydostać. Chciałabym się dowiedzieć, czy pani Cochran oskarżona jest także o zabicie Bettiny! - A więc uważa szef, że ona nie zabiła pani Abernathy? zapytał Ernie Piper z tylnego siedzenia austina, którym przyjechał po Aleca i Toma pod posterunek policji.

Uporawszy się z formalnościami, wracali teraz do Nowego Scotland Yardu. - Tak sądzę. A nawet jeśli, to nie mamy nawet cienia dowodu, by usprawiedliwić jakiekolwiek oskarżenie. Wielkie nieba, nawet nie mamy pewności, czy pani Abernathy zmarła z powodu otrucia cyjankiem, czy nitrogliceryną! Mam nadzieję, że raport sir Bernarda czeka już na moim biurku. - Tak jest, szefie. Są też raporty z laboratorium i od jubilera. Wiedziałem, że będzie pan chciał wiedzieć, więc rzuciłem okiem na szefa biurko. - No to znów zostaje nam późna kolacja w stołówce westchnął smętnie Tom. - Można umrzeć z głodu. - Ale chyba nie na tym, co pan jada - powiedział bezczelnie Ernie. - Doprawdy, chciałbym wiedzieć, co pan dostaje do jedzenia w domu. - Wpadnij kiedyś na herbatę, to zobaczysz, jak wygląda prawdziwy domowy obiad. Przydałoby ci się przybrać trochę na wadze. Moja żona lubi, jak ma komu gotować. - O kurczę, serio? - Po obiedzie u pani Tring nie będziesz musiał jeść przez tydzień - zapewnił Alec. - Nawet jeśli przyjdziesz bez uprzedzenia. Jej pudding ze steku i cynaderek jest boski. Jeśli nic nowego nie wypadnie, to jutro macie wolne. Ponieważ jutro, cokolwiek by się działo, Alec zabierał Daisy na kolację. Skręcił w stronę rzeki, a w chwilę potem wyrósł przed nimi czerwono - biały gmach Nowego Scotland Yardu. Alec już od dzieciństwa chciał tu pracować. Od czasu gdy ojciec pokazał mu ten budynek z pokładu parowca, mówiąc, że to tutaj właśnie pracowali najlepsi detektywi świata. Teraz pracował tu i mimo wszystkich przeciwności za nic by z tego nie zrezygnował. Joan zaakceptowała te niedogodności i niepewność, czy pojawi się na kolacji, czy też zostanie wezwany na drugi koniec kraju. Matka tolerowała to

z iście stoickim spokojem, ale ona należała do pokolenia kobiet, które nauczone były przymykać oko na wybryki swoich mężczyzn. Daisy zdawała się to rozumieć i wybaczać, ale nadal była tylko przyjaciółką i nie odczuwała tego tak bardzo. Nie zdawała sobie sprawy z wyzwań, jakie niosło ze sobą bycie żoną policjanta. Ale o tym dowiedziałaby się tylko wtedy, gdyby Alec zebrał się na odwagę, by się jej oświadczyć. Nie był jeszcze na to gotowy, chociaż zaproszenie jej na herbatę w towarzystwie córki i matki było krokiem w tym kierunku. Czy on zwariował, że dał się na to namówić? Czy ona rzeczywiście była z tego tak zadowolona, jak się wydawało? Dopiero kiedy dotarli do jego gabinetu, myśli Aleca zaczęły wracać do sprawy zabójstwa. On i Tom zasiedli przy swoich biurkach, a Piper przysunął sobie krzesło. Alec podał Tomowi raport z laboratorium, a Erniemu sprawozdanie jubilera. Sam zaczął czytać relację sir Bernarda i z ulgą stwierdził, że napisana została stosunkowo prostym językiem. - O kurczę! - powiedział Ernie, który również dotarł już do końca swojego raportu. - Dwanaście tysiączków! Ten Rosjanin miał motyw, nie ma co! - Dwanaście tysięcy funtów? - zdumiał się Alec. Miał nadzieję, że biżuteria okaże się sztuczna. A skoro zmuszony był zostawić Marchenkę w spokoju, jak miał to wytłumaczyć swoim ludziom? Przynajmniej nie wiedzieli o nitroglicerynie w piwnicy. Zakładając, że Spilsbury i laboratorium byli zgodni co do tego, że właśnie ona była przyczyną śmierci Bettiny Abernathy. Co więcej, sądząc po tym, jak lord Curzon poczynał sobie nad Lozanną, sowieckie poselstwo wyniesie się stąd, zanim wysadzą je w powietrze. - Dwanaście, jak nic - stwierdził Ernie. - Pan Feinstein mówi, że trzymał rzeczy w sejfie, tak jak pan kazał.

- Ernie, spróbuj połączyć mnie z panną Westlea. Alec i Tom wrócili do czytania swoich bardziej skomplikowanych raportów. Główny patolog twierdził, że wnioski z drugiej sekcji odrobinę bardziej wskazują na zatrucie nitrogliceryną niż cyjankiem. Odrobinę, podkreślał. W sądzie nie opowiedziałby się definitywnie ani za jednym, ani za drugim. Najbardziej przekonującą przesłanką były słowa asystenta doktora Renfrewa, który przy pierwszej sekcji wspominał o brązowawym zabarwieniu krwi ofiary. Ponieważ tego nie zanotował, ani nie sprawdził, czy powodem tego była obecność methemoglobiny, jego słowo nie było wystarczającym dowodem. - Panna Westlea, szefie. Alec podniósł słuchawkę. - Panno Westlea, tu Alec Fletcher. - Cholera, teraz myślał o niej jako o przyjaciółce Daisy, a nie jak o podejrzanej. Główny inspektor Fletcher - poprawił się. - Biżuteria, którą wypożyczyła mi pani do oszacowania jest warta około dwunastu tysięcy funtów. - O nie! Jest pan pewien? - Isaac Feinstein, jubiler, jest dyskretny i godny zaufania. Zostawiłem klejnoty pod jego opieką i byłbym wdzięczny, gdyby zgodziła się pani, by jeszcze trochę tam pozostały. Być może będziemy ich potrzebować jako materiału dowodowego. Niemniej jednak ma pani pełne prawo zażądać ich zwrotu. - Nie, nie chcę mieć ich w domu. Skoro nie mogę jeszcze zwrócić ich panu Marchence, to chętnie zostawię je w dobrych rękach. Panie inspektorze - zawahała się - może to brzmi śmiesznie, ale czy mógłby pan nie mówić panu Levichowi, ile warte są te kamienie? - Oczywiście. Nie przychodził mu do głowy żaden powód, dla którego byłby zmuszony powiedzieć o tym Levichowi. Biedna kobieta! Nie miało znaczenia, czy zwróci klejnoty Marchence,

czy też nie: tak, czy inaczej spowodują w jej życiu same komplikacje. Ale nadal była podejrzana. Środki, motywy, sposobności - wszystkiego miała pod dostatkiem. - Chce pan rozmawiać z Daisy? - zapytała Muriel. - Jest z panią? - Nie, wróciła już do siebie, ale mogę ją zawołać. - Nie trzeba, dziękuję. Jeśli będzie się z nią pani widzieć, proszę jej przekazać, że nasze jutrzejsze spotkanie jest aktualne. Do widzenia. Odwiesiwszy słuchawkę, spojrzał gniewnie na uśmiechnięte twarze Toma i Erniego. - Panna Dalrymple już bezpiecznie w domu, szefie? zapytał niewinnie Tom. - Tak. Co powiedzieli w laboratorium? - Za mało materiału, żeby przeprowadzić kompletne badania, ale znaleziono ślad substancji, która mogła być nitrogliceryną. Z tego, co piszą, wygląda, że są o tym przekonani, ale nie dadzą głowy. - Sir Bernard mówi to samo. Na razie to będzie nasz punkt wyjściowy, ale najpierw coś zjedzmy. Dyskusja na temat podejrzanych przebiegała przy puddingu ze steku i cynaderek, w którym, jak zauważył Tom, przeważały cynaderki, z frytkami i szarawym groszkiem. Wyłączyli Gowera, Fincha i pannę de la Costę. Browne nie wydawał się mieć żadnego motywu. - Jeśli chodzi o całą resztę - powiedział Alec - Abernathy posiada pigułki nitroglicerynowe, do których panna Westlea ma łatwy dostęp. Panna Blaise i Cochran wiedzieli o zapasowej butelce, którą trzymano w garderobie na parterze. Po tym, jak pani Abernathy zmusiła Cochrana do przyznania jej roli, jego dostęp do domu był ograniczony, ale panna Blaise nadal przychodziła na lekcje. Levich przyszedł tam dopiero po śmierci pani Abernathy.

Przerwał, by nabrać na widelec kawałek przesiąkniętego sosem ciasta i gumowatych cynaderek, jakich pani Tring nigdy nie postawiłaby na swoim stole. - A co z panem Abernathym, szefie? - zapytał Piper. - Nie wątpię, że ją naprawdę ją kochał, ale to nie znaczy, że jej nie otruł. Nadal jest na samym szczycie listy. Choćby dlatego, że według statystyk to mężowie są najczęstszymi mordercami swoich żon. - Nie mówi to za dobrze o instytucji małżeństwa. - Ach - rzekł Tom - gdyby wszyscy mieli takie utrapienia i niesnaski jak ja! - Niektórzy mają więcej szczęścia niż inni - uśmiechnął się Alec. - Abernathy do nich nie należał. Miał środki, motyw i sposobność. Kłopot w tym, że, podobnie jak panna Westlea, miał je już od dłuższego czasu. Dlaczego więc właśnie tam i właśnie wtedy? Do tej pory nie natknąłem się na nic, co rzucałoby na to jakiekolwiek światło. Jakiś pomysł? - Tom i Ernie potrząsnęli głowami. - Pomyślcie nad tym. Dopóki nic na niego nie znajdziemy, nie biorę go pod uwagę. - No to zostają pani Cochran, pani Gower i Marchenko powiedział Tom. - Czy nie mówiłeś, że panna Dalrymple powiedziała, że pani Gower mogła zdobyć tabletki? - Zgadza się. Pracuje jako ochotniczka w klinice na East Endzie i sama wspomniała pannie Dalrymple, że podają tam nitroglicerynę, chociaż ona sama pracuje głównie z dziećmi. Ernie, zostawiam to tobie. - Kurczę, szefie, naprawdę? - Nawet jeśli pani Gower będzie w klinice, to ciebie nie rozpozna i się nie spłoszy. Spróbuj nie wymieniać jej nazwiska. Musimy się dowiedzieć, czy trzymają leki w zamknięciu, a jeżeli tak, to kto ma klucze. Sprawdź też - Alec zaczekał, aż Ernie wyciągnie swój notes - czy prowadzą ewidencję lekarstw, i jeśli tak, to czy wydano ostatnio

wyjątkową ilość nitrogliceryny. Jeżeli klinika będzie jutro zamknięta, to znajdź kogoś, kto ci otworzy i cię oprowadzi. Jak będzie trzeba, to powołaj się na mnie. To pilne. - Jasne, szefie. - Szef naprawdę uważa, że to mogła być ona? - spytał Tom, odkładając wylizany do czysta talerz i przysuwając sobie pudding z rodzynkami, hojnie oblany bryłowatym mlecznym sosem. Alec wzruszył ramionami, porzucił groszek o wyglądzie pocisków i sięgnął po swoją fajkę. - Możesz zjeść mój pudding, Tom - powiedział. - Tak, pani Gower jest prawie na samym początku listy. Bała się, że pani Abernathy zniszczy jej rodzinę i skrzywdzi dzieci, które są dla niej całym życiem. Była sama w pokoju solistów. Ernie, jak załatwisz klinikę, to znajdź biletera, który pilnował drzwi, i wyduś z niego, jak długo tam przebywała. - Dobra, szefie. - Chociaż nie sądzę, żeby to miało znaczenie. Wystarczyłoby kilka sekund. Muszę się jeszcze raz z nią zobaczyć. I z Marchenką. Tom, znajdź lekarzy Cochranów i Levicha i dowiedz się, czy któremuś z nich zapisano nitroglicerynę. Zamierzam skreślić tę trójkę, ale najpierw chcę mieć pewność. - A ja nie myślę, żeby to była panna Blaise, szefie. Jak sama powiedziała, zabicie pani Abernathy podczas koncertu nic by jej już nie dało. Tytoń w fajce Aleca wreszcie się zapalił, i palił ją przez chwilę, zanim odpowiedział w zamyśleniu. - Jest jeszcze jeden powód, być może mniej namacalny, dla którego skłaniam się do wykreślenia panny Blaise, jak również panny Westlea. Nie zamierzam zgadywać, czy naprawdę są zakochane w Cochranie czy Levichu, ale wierzę, że ich troska o Rogera Abernathy'ego jest szczera. Obie są świadome tego, że każdy większy szok może go zabić. Moim

zdaniem to wystarczy, by powstrzymać je od zabicia jego żony. - Tak myślisz, szefie? - zapytał Tom z powątpiewaniem. - Powiedziałem, że „jestem skłonny" tak sądzić - zaśmiał się Alec. - Znasz mnie, Tom, i wiesz, że przeczucie nie wystarczy, bym skreślił kogoś z listy podejrzanych. - Ani interwencja Wydziału Specjalnego zresztą. - Ale jest coś więcej, co świadczy na korzyść panny Westlea, a mianowicie odciski jej palców na obu stronach zatyczki od karafki. Dlaczego miałaby trzymać ją w ten sposób, jeśli zostawiła odciski również na samej karafce? - Jeśli nie ona, to kto inny - Piper podzielił się głęboką refleksją. - Właśnie. I tylko morderca miałby powód. Możesz iść już do domu, Ernie, a ty, Tom, masz do przepisania notatki z dzisiejszego dnia. Ja natomiast mam do nadrobienia jeszcze trzy czy cztery inne sprawy. Wszyscy spotykamy się w biurze jutro o piątej. Nie, o wpół do piątej. Tom mrugnął do niego. - Musi się szef ogarnąć przed kolacją z panną Dalrymple, hę?

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Żółty austin chummy zajechał przed dom równo o siódmej trzydzieści. Daisy szybko opuściła firankę, by zasłonić szparę, przez którą wyglądała. - Lucy? Dobrze wyglądam? - zapytała niespokojnie, poprawiając pasek ściskający różową szyfonową bluzkę na wysokości jej niemodnie krągłych bioder. - Wyglądasz świetnie, moja droga - odpowiedziała Lucy. - O wiele za elegancko na kolację w Strand Corner House. - Nie zabierze mnie tam. A jeśli nawet, to mi to nie przeszkadza. Jadają tam bardzo różni ludzie. - Właśnie. Daisy pokazała swojej nieznośnej przyjaciółce język, złapała torebkę i zanim zadzwonił dzwonek do drzwi, zdążyła jeszcze przypudrować nos. Pobiegła do holu i otworzyła drzwi. W progu stał Alec. W eleganckim smokingu wyglądał bardzo wytwornie i bardzo pociągająco. Niechętnie przyznając się przed sobą do obawy, że pojawi się w garniturze - nie, żeby się tym przejmowała, ale co by powiedziała Lucy! wprowadziła go do salonu. - Dobry wieczór, panie Fletcher - powiedziała Lucy chłodno i niezbyt przyjaźnie. - Mam nadzieję, że jest pan gotowy postawić szampana. Daisy ma coś ciekawego do powiedzenia. - Zamierzałam zostawić to na później - ucięła Daisy gniewnie. - Teraz nie możesz już trzymać mnie w niepewności uśmiechnął się Alec. - Dobrze byłoby usłyszeć coś dobrego. - Dzisiaj zaniosłam do redakcji swój artykuł o Muzeum Wiktorii i Alberta - Daisy nie mogła ukryć podekscytowania. W gabinecie był redaktor z Ameryki i obejrzał go, i spodobało mu się, i na miejscu kupił prawa autorskie. - Gratulacje!

- Czekaj, to jeszcze nie wszystko. Zamówił całą serię artykułów o muzeach Londynu i płaci mnóstwo pieniędzy. - To wspaniale, Daisy! - jego zadowolenie przypieczętowało sukces. - A więc to ja stawiam szampana - powiedziała wspaniałomyślnie, sięgając po przerzucony przez oparcie fotela płaszcz. - Nigdy w życiu - odpowiedział Alec, pomagając jej założyć okrycie. - Dziś ja cię zapraszam. To dla mnie zaszczyt: panna Daisy Dalrymple, znana międzynarodowa dziennikarka była widziana na kolacji w towarzystwie nieznanego... Daisy zaśmiała się. - W towarzystwie sławnego inspektora Fletchera ze Scotland Yardu, którego niezwykłe osiągnięcia często były opisywane na tych łamach - dokończyła. - Do zobaczenia, Lucy. - Do zobaczenia, baw się dobrze. - Lucy uśmiechnęła się szczerze również do Aleca. - Czyżbym wykrywał odwilż? - zapytał, gdy tylko zamknęły się za nimi drzwi. - To ty jesteś detektywem. Tak, myślę, że kobieta wyzwolona powoli przezwycięża błękitną krew. Byłeś pod wrażeniem mojego błyskotliwego sukcesu, nie tak jak Phillip. - Phillip Petrie? - zapytał ostrożnie, otwierając jej drzwi samochodu. - Tak - powiedziała, wsiadając do auta z gracją godną jak chciała wierzyć - co najmniej daimlera. - Zaraz potem spotkałam się na obiedzie z Phillipem, który powiedział, że to tylko zachęci mnie do tego bzdurnego pomysłu zarabiania na swoje utrzymanie. - Głupek.

W świetle ulicznej latarni Alec dojrzał jej szeroki uśmiech. Czyżby był zazdrosny o Phillipa? - Byłam wściekła. Lucy też, gdy jej o tym powiedziałam ciągnęła, gdy Alec usiadł za kierownicą. - Ale to bez znaczenia. Głuptas nic nie rozumie. Ale nie rozmawiajmy już o tym. Jak idzie dochodzenie? Dowiedziałam się z gazet, że pani Cochran nie została oskarżona o zamordowanie Bettiny? - Później do tego wrócimy. Słuchaj, zarezerwowałem stolik w nietypowej knajpce w Soho, ale jeśli chcesz, to twój sukces oblejemy w Ritzu. - O nie, chodźmy gdzieś, gdzie jest nietypowo i ciekawie. Może napiszę serię artykułów o oryginalnych londyńskich restauracjach dla amerykańskiego pisma? Założę się, że pan Thorwald by to łyknął. Dokąd jedziemy? - Poczekaj, a zobaczysz. Zabrał ją do restauracji Cathay. Daisy widziała to miejsce wcześniej z okien popularnej restauracji Monico, ale nikt z jej znajomych nigdy nie odważył się zgłębić jej orientalnych sekretów. Właściwie to nigdy wcześniej nie próbowała chińszczyzny. Właściciel przywitał ich osobiście, zwracając się do Aleca po imieniu, i zaprowadził ich do najlepszego stolika. Ku rozczarowaniu Daisy Chińczyk nosił zwykły czarny frak, a nie haftowaną szatę, a ślad egzotycznego akcentu okazał się po prostu gwarą cockney. Przynajmniej ukłonił się we wschodni sposób. Jedzenie natomiast było wystarczająco egzotyczne, by Daisy czuła się usatysfakcjonowana: wśród bardziej pospolitych składników znalazła bowiem kiełki bambusa i fasoli. Trudno było skoncentrować się na pytaniach, kiedy podniebienie cieszyły dziwne i pyszne przysmaki, a nos łaskotały bąbelki szampana. - To naprawdę pani Cochran próbowała zabić Olivię? zapytała wreszcie, zaspokoiwszy pierwszy apetyt.

- Bez wątpienia. Przyznała się, gdy pokazano jej odciski palców. - Myślała, że ujdzie jej to na sucho? - Jak większość przestępców nie przemyślała wszystkiego. Powiedziała, że oczekiwała, że oskarżony zostanie morderca pani Abernathy, a ponieważ ona tego nie zrobiła... - Alec wzruszył ramionami. - Czasami jest naprawdę bystra, ale nie jest zbyt rozsądna, skoro poślubiła młodszego o piętnaście lat mężczyznę, z którego chciała zrobić utytułowanego dyrygenta. - To niesprawiedliwe - zmieniła temat Daisy. - Nikt się nie dziwi, gdy to mężczyzna żeni się z o piętnaście lat młodszą kobietą, z której chce zrobić utytułowaną śpiewaczkę, jak to było z Nellie Melby. - Jeśli masz na myśli Abernathy'ego, to powiedziałbym, że to raczej ona miała takie ambicje. On po prostu pragnął jej, czy była sławna, czy nie. - Tak, ale reguła jest ta sama. To okropne, Alec. On po prostu usycha z tęsknoty. Nie chce bez niej żyć. Trudno to sobie wyobrazić, ale on naprawdę ją kochał. - Według moich notatek najczęstszym słowem, jakim go opisywano, było „zdziecinniały", co miało oznaczać głupotę i zaślepienie. - Głupota - tak, ale nie ślepota. Złamała mu serce, ale umierając, złamała je raz jeszcze. Może brzmi to strasznie ckliwie i niemodnie, ale to prawda. Jakby tego było mało, on ciągle obwinia się o to, że o mało co nie otruto Olivii. Jedyna rzecz, jaka go jeszcze trzyma przy życiu, to przygotowanie jej i chóru do poniedziałkowego koncertu. Będziesz mógł pójść, prawda? - Mam nadzieję, chociaż nie mogę obiecać. - Cóż, przynajmniej dziś dotrzymałeś obietnicy, że nie zdezerterujesz przed deserem - powiedziała z uśmiechem,

podczas gdy kelner zabrał puste talerze i podał kartę. - Co polecasz? - Zarówno liczi, jak i imbir w syropie są wyśmienite. - Hm, nie mogę się zdecydować. - Zamówię oba dania i jeśli zechcesz, to się zamienimy. Daisy zgodziła się. Szampan wciąż szumiał jej w głowie i coś tak intymnego jak dzielenie się posiłkiem wydawało jej się nieziemsko cudowne. - Do tego kawa, proszę pana? - Proszę jaśminową herbatę. Jeśli chcesz, Daisy, zawsze możemy jeszcze zamówić kawę. Po kilku kęsach ognistego imbiru Daisy z przyjemnością skosztowała chłodnego i soczystego liczi. Popijając aromatyczną herbatę, wróciła do sprawy. - Jeśli to nie pani Cochran zabiła Bettinę, to wiesz już, kto to zrobił? - Obawiam się, że mogła to być Jennifer Gower odpowiedział Alec. Uciekając wzrokiem, napełnił jej maleńką filiżankę bez uszka. Czy to możliwe, że nie był z nią szczery? - Szafka z lekami w jej klinice jest zamykana tylko na noc, a w rejestrach mają nieprawdopodobny bałagan. Wiesz, jaką Piper ma pamięć do liczb. Wystarczył mu tylko rzut oka, by dojrzeć wszystkie niezgodności. Pani Gower mogła stamtąd wynieść, co tylko chciała: od nitrogliceryny po morfinę, i nikt by tego nie zauważył. - Ale nie masz na to żadnego dowodu? - Żadnego. Szczerze mówiąc, na tym etapie nie wierzę, byśmy kiedykolwiek znaleźli dowód. Mogę liczyć tylko na przyznanie się do winy, a jeśli to rzeczywiście ona, to mam pomysł, jak to z niej wydobyć. - Brzmi nieludzko. - Morderstwo jest nieludzkie. Pamiętaj o tym, Daisy, bo potrzebuję twojej pomocy.

- Naprawdę? Kapitalnie! - ucieszyła się, a wszystkie jej skrupuły zniknęły. - Co mam robić? - Czy jesteś wolna jutro późnym popołudniem? Wtedy ma odbyć się próba Requiem w Albert Hall, więc i tak zbierze się tam większość podejrzanych. - Wszyscy poza panią Gower? - Tak, ale powiedziałem jej, że chcę zebrać wszystkich razem, by podzielić się z nimi informacjami o śledztwie. Przyjdzie ona, a i twoją obecnością nikt nie będzie specjalnie zdziwiony. - Wszyscy pomyślą, że chcesz im powiedzieć, że to pani Cochran, ale nie wiem, jak by to mogło skłonić kogoś do przyznania się. - Nie. Zamierzam powiedzieć, że był tylko jeden sposób, w jaki pani Abernathy mogła zostać otruta cyjankiem... - Ale myślałam, że twoim zdaniem to była jednak nitrogliceryna! - Poczekaj, pozwól mi dokończyć. Jedynym sposobem, w jaki mogła zatruć się cyjankiem, był błąd jej lekarza podczas sporządzania jej lekarstwa. Lekarstwa na kaszel, które zawierało bardzo słaby roztwór cyjanku. - Doktor Woodward? - Tak, ale nie wymienię jego nazwiska. - Mam nadzieję! Byłby zrujnowany. - Właśnie. I dlatego muszę się asekurować i mieć nadzieję, że to spowoduje wyznanie winy. I dlatego ty możesz mi pomóc. Nawiasem mówiąc, zdobyłem już jego zgodę. - Pozwala ci na to? - oburzyła się Daisy. - Przecież on ma rodzinę. A co, jeśli jego żona i dzieci też na tym ucierpią? - Idealnie! - Co masz na myśli? - zapytała gniewnie. - Dowiesz się, jeśli nie będziesz mi przerywać i pozwolisz mi dokończyć. Widzisz, hipoteza z nitrogliceryną to wciąż

tylko hipoteza, a nie fakt, więc rozstrzygnięcie sprawy leży w interesie Woodwarda. A jego dzieci grają w tym wszystkim główną rolę. - Pani Gower szaleje za dziećmi - powiedziała Daisy powoli. - Zgadza się. Woodward ma trójkę maluchów. - Więc kiedy powiesz, że on... Chcesz, żebym ja... Myślisz, że ona przyzna się ze względu na nie? Rzeczywiście, to możliwe. - Tylko, na miłość boską, nie wspominaj jego imienia, gdyby jednak tego nie zrobiła. Z tego czajniczka nie wyciśniemy już ani kropli. Zamówić następny? W drodze do domu zastanowimy się, co dokładnie masz powiedzieć. Alec przywołał kelnera wzrokiem i poprosił o rachunek. Kelner zniknął, a zamiast niego pojawił się właściciel. - Proszę, panie Fletcher, proszę przyjąć kolację na koszt firmy - powiedział, rozpływając się w uśmiechach i ukłonach. Alec jednak grzecznie, lecz stanowczo, uparł się, że zapłaci. Idąc do samochodu, Daisy zapytała go, co takiego zrobił, że tak tu wokół niego skaczą, ale on pokręcił tylko głową. - Och, Alec, bądźże człowiekiem! - O, nie - zaśmiał się. - To była sprawa, w którą się nie wmieszałaś, i niech tak zostanie. Musisz zadowolić się jej najistotniejszym aspektem. A więc znów wszyscy byli w pokoju chóru. Daisy przyszła na próbę. W jej głowie wciąż brzmiało niesamowite Libera me, po którym nastąpiła dramatyczna cisza. Siedziała obok Muriel, Rogera i Yakova Levicha. Nieopodal Finch przebierał palcami na wyimaginowanej klawiaturze. Olivia i Cochran przyszli razem. Dyrygent był wycieńczony, niepewny siebie, jakby skreślono go z partytury życia i teraz musiał improwizować do nieznanej melodii. Jednak, według Daisy, nie wpłynęło to na jego występ na scenie. Próba poszła

dobrze. Dimitri Marchenko znowu siedział samotnie pogrążony w myślach. Consuela de la Costa chodziła w tę i z powrotem jak niecierpliwy kot, starannie ignorując Gowerów i będąc ignorowana przez nich. Gilbert i Jennifer siedzieli bardzo blisko siebie, głowa przy głowie. Daisy widziała, że wchodząc, trzymali się za ręce. Miała nadzieję, że Alec się myli, i że pani Gower jest niewinna. Daisy wolałaby, żeby mordercą okazał się Marchenko, ale on nigdy nie przyznałby się, żeby ochronić Woodwarda. A jeśli to on, to jak Alec zdoła to udowodnić? Wszedł major Browne, jak zwykle pulchny i czerwony na twarzy. Chodził od grupki do grupki, zapewniając, że pan inspektor będzie tu lada chwila. Zbliżywszy się do Daisy i jej przyjaciół, mrugnął do niej i powiedział z łobuzerskim uśmiechem: - Jeśli miałaby pani ochotę mi później potowarzyszyć, to mam puszeczkę herbatników, ha, ha. Daisy uśmiechnęła się do niego, ale wejście Aleca wybawiło ją od udzielenia odpowiedzi. Pewny siebie i oficjalny w swoim ciemnym garniturze, Alec wyszedł na środek pokoju i napotkał spojrzenie Daisy. Prawie niedostrzegalnie kiwnęła głową. Miała nadzieję, że Jennifer Gower nie była morderczynią, ale jeśli jednak... Za Alekiem nadeszli Tom i Ernie i zajęli miejsca po obu stronach drzwi. Piper wyjął swój notes. Sierżant znowu ubrany był w czerń, lecz tym razem wyglądał groźnie. Cielsko, które w ubraniu w agresywną kratkę wyglądało na otyłe, okazało się być masą mięśni. W sam raz na Marchenkę. Daisy przypomniała sobie, że wczorajszego wieczoru wydawało jej się, że Alec coś przed nią ukrywa. Czy miał jakiegoś asa w rękawie? - Zechce pani usiąść, panno de la Costa? - powiedział uprzejmie, gdy Consuela przypadła do niego, wykrzykując coś po hiszpańsku.

- Dlaczego tu jestem? - zapytała z pretensją. - Ja nie zabić esta malaita i nie obchodzi, kto jest asesino. Dzisiaj mam próbę. Muszę odpoczywać! - To nie zajmie dużo czasu. Bardzo proszę, niech pani usiądzie. Alec odczekał, aż obrażona posłuchała go i ciągnął dalej. - Dobry wieczór, panie i panowie. Dziękuję, że państwo przyszli. Jestem pewien, że wszyscy - większość z was niecierpliwie czeka na wyniki śledztwa w sprawie śmierci pani Rogerowej Abernathy, czy też Bettiny Westlea, pod którym to nazwiskiem znana była w kręgach muzycznych. Kilka osób skinęło głowami. Finch, zainspirowany może słowem „śmierć", zaczął grać na swoich niewidzialnych organach coś, co przypominało marsz żałobny. Tuż obok Daisy, zapatrzony w swoje zaciśnięte na drżących kolanach dłonie, siedział Roger. Nie powinno się go wystawiać na takie cierpienie, pomyślała Daisy, widząc, jak Muriel kładzie rękę na jego ramieniu. - Pani Abernathy - Alec kontynuował bezlitośnie - zwykła była zażywać syrop na kaszel, który zawierał bardzo rozcieńczony roztwór kwasu pruskiego, to znaczy kwasu cyjanowodorowego. Miała zwyczaj brać ów syrop razem ze swoim ulubionym likierem. Cyjankiem mogła zatruć się tylko wtedy, jeśli lekarz pomylił się podczas sporządzania jej lekarstwa. - To okropne! - krzyknęła Daisy. - Jeden tragiczny błąd i biedny człowiek będzie skończony na zawsze! Co się stanie z jego żoną i tymi biednymi małymi dziećmi? Pani Gower była przerażona, ale nie odezwała się ani słowem. Cisza przeciągała się. Wreszcie przerwał ją Roger Abernathy. - To nie był cyjanek - powiedział cichym, zmęczonym głosem. Podniósł się ostatkiem sił i zrobił krok naprzód. Jego

ręce zwisały bezwładnie, jakby nie wiedział, co ma z nimi począć. - To była nitrogliceryna. To ja ją zabiłem. Daisy była w szoku. Usłyszała, jak Muriel wydaje z siebie pełen przerażenia okrzyk. Był to jedyny dźwięk w nieruchomej ciszy. Alec patrzył na niego niewzruszonym wzrokiem. - Dlaczego? - zapytał spokojnie. - Dlaczego właśnie teraz, po tylu latach? Proszę pamiętać, że wszystko, co pan powie, może zostać wykorzystane jako dowód. Roger zdawał się nie słyszeć ostrzeżenia. Zaczął mówić monotonnym głosem: - Niszczyła życie swojej siostrze. Zrobiłem błąd i słusznie za niego cierpiałem. Kochałem i ożeniłem się z nią zamiast z Muriel. Wstydzę się tego, ale uległem jej żądaniu, bym nie dawał lekcji Muriel. - Och, Roger! - zaszlochała Muriel. Nadal jednak wydawało się, że Roger tego nie słyszy. - A potem Muriel poznała Yakova Levicha i Bettina zrobiła wszystko, by zniszczyć również to. Dalej ją kochałem, ale nie mogłem na to pozwolić. Musi pan to zrozumieć. Ona zawsze była nieszczęśliwa, niezadowolona, aż do chwili, gdy w tym koncercie dostrzegła swoją szansę. Wreszcie była uszczęśliwiona. Myślała, że to będzie początek nowego cudownego życia i ja cieszyłem się wraz z nią. Ale mimo swojej radości wciąż dręczyła swoją siostrę. Tamtego dnia, kiedy przeszkodziła Muriel w krótkiej rozmowie z Levichem, uświadomiłem sobie, że ona nigdy się nie zmieni. Nigdy nie zyskałaby uznania, jakiego pragnęła. Umarła szczęśliwa, jeszcze nie rozczarowana... Nagle drzwi się otworzyły, przygniatając Pipera do ściany. Do środka wpadło pół tuzina ludzi.

- Wydział Specjalny! - wrzasnął dowódca. - Dimitri Marchenko, mam nakaz aresztowania pana pod zarzutem konspiracji na rzecz... - Czort wozmi! - ryknął Marchenko, zrywając się na równe nogi. Rzucił się do drzwi. - Swobodna Ukraina! Alec, który obrócił się, by zaprotestować przeciwko napaści, dostał pięścią między łopatki i upadł. Napastnicy otoczyli Marchenkę, który parł naprzód, ciągnąc ich ze sobą. Wszyscy krzyczeli. Tom Tring zatrzasnął drzwi. Consuela piszczała przeszywająco raz za razem. Daisy zobaczyła, jak Olivia podchodzi do niej i wymierza jej policzek. Pisk ucichł w jednej chwili. - Roger! Słysząc okrzyk Muriel, Daisy odwróciła głowę. Nie więcej niż metr od niej Roger Abernathy stał z jedną ręką przyciśniętą do ust, a drugą wymachiwał w powietrzu. Jego ciałem wstrząsnął dreszcz. Zgiął się wpół w konwulsjach. Muriel podbiegła do niego, próbowała podtrzymać jego wykrzywione ciało. - Yacha, na pomoc! Daisy, jego leki. W wewnętrznej kieszeni. Szybko! Ale mała brązowa buteleczka leżała na podłodze. Daisy podniosła ją. - Pusta. - Niemożliwe. Była pełna! Na podłodze nie było widać żadnych pigułek, a Roger przyciskał rękę do gardła, wijąc się w uścisku Levicha. Jego twarz nabiegła krwią. Okulary spadły na ziemię, a oczy wytrzeszczyły się, gdy daremnie próbował złapać oddech. Daisy odsunęła Muriel. Szamotanina umierającego słabła i Levich delikatnie położył na podłodze jego omdlewające ciało. Muriel wyrwała się z objęć Daisy i uklękła obok niego. Ujęła jego drgające dłonie.

- Roger. Jej słowa stłumił szloch. Roger Abernathy znieruchomiał. Daisy znów odciągnęła Muriel. Tym razem pomogła jej Olivia. Levich zamknął oczy. - Nigdy nie chciał przeżyć Bettiny - szepnęła Daisy. - Cholerne dranie! Alec stał, wpatrując się w ciało. Jego usta były zaciśnięte ze złości. - Panno Dalrymple, panie Levich, natychmiast zabierzcie pannę Westlea do domu. Nic więcej nie możecie zrobić. Daisy wyjęła z kieszeni pustą buteleczkę po tabletkach i wręczyła mu ją w milczeniu. Skinął głową w podziękowaniu. - Piper, wezwij dla nich taksówkę. Podbite oko Pipera przejawiało pierwsze oznaki sinienia. Szeroka twarz Toma Tringa, poza rozwichrzonymi wąsami, była nienaruszona. Wydawało się, że próbuje ukryć zadowolenie z siebie. Marchenko zniknął, a wraz z nim ludzie z Wydziału Specjalnego. Będąc już na korytarzu, Daisy zobaczyła poszarpaną falangę ludzi oddalającą się wzdłuż półokrągłego przejścia. Pośrodku, ponad pozostałymi, widniała kudłata, rozczochrana głowa Ukraińca. Major Browne odprowadzał ich wzrokiem, załamując ręce. - Co my zrobimy bez basu? - jęczał. - I stał tak major - powiedziała, Daisy zakładając rękawiczki - wśród ciał porozrzucanych wokoło, jak w wielkiej operze - dosłownie - w rozpaczy, bo przeklęty bas odchodził stąd w kajdanach. Alec, co właściwie Marchenko zrobił? - Konspirował - uśmiechnął się kwaśno, spotykając jej gniewne spojrzenie. - Nic więcej nie mogę ci powiedzieć. Ustawa o tajemnicy służbowej. - Rany! Ci ludzie mieli właśnie to powiedzieć, kiedy on zaczął wrzeszczeć.

- Mieli powiedzieć „zakłócanie bezpieczeństwa kraju". Widziałaś, jak Tom go przytrzymał, gdy udało mu się wyrwać z ich rąk? Daisy pozwoliła odwrócić swoją uwagę. - Widziałam tylko, że sierżant Tring był bardzo z siebie zadowolony. Doszedłszy do siebie, Daisy zaczekała, aż austin ruszy z miejsca. - Roger już wtedy zaczynał źle się czuć - powiedziała. - Mogłem temu zapobiec - odpowiedział gwałtownie gdyby ci idioci nie narobili tego całego zamieszania! Przynajmniej przeprosił mnie ich przełożony. Mieli zaczekać, aż Marchenko opuści pokój. - Nie rozumiem, dlaczego tak cię to martwi. Przyznał się tak, jak chciałeś, a to lepsze niż śmierć przez powieszenie. - Nie wieszają umierających. W najgorszym wypadku umarłby spokojnie w więziennym szpitalu. Ale nie zapominaj, Daisy, że chociaż jego motyw nie był samolubny, to jednak zabił swoją żonę. Jakakolwiek była, nie zasługiwała na to. - Masz rację - westchnęła. - Ale tak trudno w to uwierzyć. To był taki delikatny, miły człowiek. - Niewątpliwie taki był. Jego przerażenie, gdy gazety zaczęły pisać o Levichu, podsunęło mi pomysł zasugerowania, że Woodwardowi i jego rodzinie groziło niebezpieczeństwo. - Więc przez cały czas chodziło ci o Rogera? A ja uwierzyłam, że poważnie podejrzewałeś panią Gower! - Nie byłem pewny. Podejrzewałem i ją, i Abernathy'ego, i Marchenkę. A z nim nie mogłem zupełnie nic zrobić. Zostałem ostrzeżony przez Wydział Specjalny. - To musiało być strasznie frustrujące. Muriel zdecydowała, że skoro okazał się przestępcą, to nie może oddać mu biżuterii. Mógłby ją wykorzystać, by wysadzić parlament, pałac Buckingham albo Downing Street?

- Możliwe - zaśmiał się Alec. - Bardzo mądrze postąpiła. - Powiedziałam jej, że powinna je przekazać klinice pani Gower, więc podzieli je między siebie a Towarzystwo Przyjaciół Muzyki, czy jakoś tak. Jej część wystarczy, by pomóc rodzicom Yachy. Są zaręczeni, wiesz? - Panna Westlea i Levich? Szybka robota. - Wczoraj ona oświadczyła się jemu. Nie podejrzewałam jej o tyle odwagi. Rogerowi bardzo na tym zależało i nie mogłaby znieść, gdyby jego straszne poświęcenie i śmierć biednej Betsy poszły na marne. Cieszę się z ich szczęścia, ale muszę przyznać, że ta cała sprawa była strasznie męcząca. Alec wyciągnął rękę ponad skrzynię biegów i ścisnął jej dłoń. - Nie martw się, teraz możesz już odetchnąć i cieszyć się herbatką. - Odetchnąć! - Daisy wyprostowała się. Minęli już żonkile w Hyde Parku, a za parę minut będą w Saint Johns Wood. - Odetchnąć! Jestem absolutnie przerażona! Nie przełknę ani kęsa! - Musisz. Belinda upiekła ciastka i - z tego, co wiem próbuje swoich sił również w pieczeniu babeczek. Będzie zdruzgotana, jeśli ci nie będą smakować. - W takim razie zjem ich całe mnóstwo - zdecydowała niezłomnie, zapominając o przerażeniu i swojej talii. - A potem poproszę ją o przepis.