Carola Dunn Kryminalne przypadki Daisy D 05 Mloda dama w opalach

W serii – KRYMINALNE PRZYPADKI DAISY D. ukażą się: Tom 1 - Śmierć w posiadłości Wentwaterów Tom 2 - Tajemnica ogrodu zimowego Tom 3 - Oklaski zbierze morderca Tom 4 - Ślepy tor fortuny Tom 5 - Młoda dama w opałach Tom 6 - Wet za wet, milordzie Tom 7 - Zaczęło się od listu Tom 8 - Doktorat z zabijania Tom 9 - Przeklęty rejs Tom 10 - Strzały w hotelu Chelsea

In memoriam Margaret C. Brauer (1917 - 1996), która zawsze dodawała mi otuchy i zawsze zapewniała mnie, że moja ostatnia książka jest najlepsza ze wszystkich, jakie dotąd napisałam. Dziękuję, Mamo.

ROZDZIAŁ PIERWSZY Phillip wytężył słuch. Nie, nie mylił się. Do jego uszu znów dotarło złowieszcze stukanie. Stary silnik dwuosobowego swifta z łoskotem piął się po stromym wzgórzu, a podwozie i karoseria wydawały dziwne piski i grzechotania. Samochód był zupełnie wyeksploatowany. Co naoliwiono złącze, co dokręcono śrubkę, to psuło się coś innego. Ale ten stukot był nowy i całkiem świeży. I bardzo złowrogi. Bezpiecznie minąwszy wzniesienia Surrey Downs, Phillip zjechał z szosy w najbliższą wiejską drogę. Krowa popatrzyła na niego znad drewnianej bramy pastwiska i zamuczała. - Zniknę stąd na długo przed porą dojenia - zapewnił ją Phillip, wyskakując z auta. Zdjął blezer, rzucił go na fotel, zakasał rękawy i otworzył maskę. Gdy wpatrywał się w nasmarowane olejem wnętrze auta, od strony szosy rozległo się jednostajne buczenie zadbanego silnika. Podniósłszy głowę, zobaczył, jak mknący ze świstem purpurowy aston martin hamuje, zawraca i zatrzymuje się tuż przed nim. - Halo! Zepsuł się? - zapytała siedząca za kierownicą dziewczyna. Odrzuciła chroniącą przed kurzem woalkę, odsłaniając śliczną, otoczoną jasnymi lokami buzię. Podwieźć cię? - Bardzo dziękuję, ale właściwie to się nie zepsuł. - No tak. - Amerykanka - Phillip był pewien, że dziewczyna musi być Amerykanką - spojrzała ciekawie na swifta. - Ma podniesiony dach. - Dach? - Phillip zerknął na zwinięty tego pięknego wiosennego dnia dach auta. Ach! Ale przecież ona była Amerykanką. - Chodzi ci o maskę? Coś stuka w silniku wyjaśnił. - Jeśli nie dam rady tego naprawić swoimi narzędziami, będę musiał pożyczyć jakieś w najbliższym warsztacie.

- Sam naprawiasz swój samochód? Wow, to naprawdę bombowe. - Ee tam, nie ma o czym mówić - odpowiedział skromnie Phillip. Teraz, gdy lepiej przyjrzał się dziewczynie, stwierdził, że jej włosy nie są po prostu jasne, ale złote, a tak cudnej twarzy, w dodatku niewymazanej pudrem i makijażem, nie widział od lat. - Lubię dłubać przy samochodach - dodał, dziękując w duchu, że nie zdążył jeszcze wymazać się olejem. - Chciałbym tylko mieć na to więcej czasu. - Zawsze chciałam tego spróbować. - To dopiero wspaniała dziewczyna! - Ale tatuś mi nie pozwala. Mówi, że to nie przystoi damie. Tatusiowi strasznie zależy, żebym zachowywała się jak dama. Wyobraź sobie, że kilka lat musiałam go namawiać, żeby w ogóle pozwolił mi prowadzić! Teraz testuję dla niego auta. Jeżdżę sobie i dzielę się wrażeniami. - I to właśnie robisz teraz z tym cackiem? Nieczęsto się tu takie widuje. - Jeździ fantastycznie. Tatuś chciałby zainwestować w niego parę dolców i zacząć produkcję. Tym właśnie zajmujemy się w Anglii. Wynajdujemy wróżące sukces firmy samochodowe i w nie inwestujemy. Chyba zgadłeś już, że nie jestem Angielką? - zapytała jakby ze smutkiem. - Masz rewelacyjny akcent. - Serio? A ja tak chciałam nauczyć się mówić jak prawdziwa angielska dama. Jestem zupełnie zakochana w Anglii. Macie te śliczne maleńkie wioski i historię i wszędzie pełno kwiatów! - Dziewczyna szerokim gestem objęła pobocze drogi i porośniętą żywopłotem skarpę. Phillip dopiero teraz dostrzegł kwietniową obfitość pierwiosnków, fiołków, jaskółczego ziela i gwiazdnicy. - O rany - ciągnęła, jakby ze skruchą - nie będę ci dłużej przeszkadzać. Szczerze mówiąc, to jakby się zgubiłam. Wszystkie znaki wskazują drogę do miejsc, do których wcale nie mam ochoty jechać. Mógłbyś mi powiedzieć, jak dojechać do głównej drogi do Londynu? Phillip już miał otworzyć usta, by powiedzieć „druga na prawo i prosto aż do świtu” czy jakkolwiek inaczej, gdy uderzyła go

genialna myśl. A przynajmniej tak sądził. Wielmożny Phillip Petrie nie był wystarczająco zaznajomiony z tymi diabelnymi sprawami, by od razu być tego pewnym. Właściwie to przyzwyczaił się już, że rodzina i przyjaciele zawsze mieli go za kompletnego matoła. A jednak myśl ta naprawdę wydawała się genialna. - To trochę skomplikowane - skłamał. - Jeśli nie spieszysz się bardzo i zechciałabyś zaczekać kilka minut, mogłabyś pojechać za mną. - Wspaniały pomysł! - wykrzyknęła dziewczyna, a jej olśniewający uśmiech zupełnie go oszołomił. Podniesiony na duchu Phillip zdecydował się na wyartykułowanie drugiej części swojego zamysłu. - Nie wiem jak ty - powiedział beztrosko - ale ja robię się trochę głodny. Już pora na herbatę, a ja znam świetną kawiarenkę w Purley. Czy chcesz... Czy nie dałabyś się zaprosić na herbatę? - Wow, super! - odpowiedziała cudowna dziewczyna. - Nie mamy czegoś takiego jak popołudniowa herbatka, ale jak wrócę do domu, to na pewno będę pielęgnować ten zwyczaj. A w ogóle to nazywam się Gloria Arbuckle. - Phillip Petrie - powiedział Phillip. - Ale nie powinnaś chyba - dodał, marszcząc brwi - przyjmować zaproszeń od obcych, panno Arbuckle, a twój ojciec nie powinien puszczać cię samej na wieś. Co by było, gdyby zepsuł ci się samochód? - Powinnam brać ze sobą asystenta tatusia - przyznała - ale był akurat zajęty. A w pierwszy w tym roku tak piękny dzień musiałam wyrwać się z tego zadymionego miasta. Co do zaproszenia to przecież nie idziemy pić i tańczyć w jakimś podejrzanym barze z nielegalnym alkoholem. Nawet nie macie tu takich miejsc. - Nie mamy - powiedział Phillip, powtórnie doznając olśnienia - ale mamy świetne i zupełnie przyzwoite parkiety. Będę najszczęśliwszym mężczyzną na świecie, jeśli kiedyś zechciałabyś pójść ze mną na tańce. - Zobaczymy - powiedziała. Ale uśmiechnęła się. - Hej, mała!

Słysząc to bezceremonialne powitanie, Daisy z irytacją podniosła głowę znad kupionej na wyprzedaży maszyny do pisania. Miała nadzieję, że kroki w holu należały do gościa Lucy, z którą wynajmowała ten niewielki dom. - Ach, to ty, Phillipie. Czego chcesz? Mówiłam pani Potter, że nie mogę się z nikim widzieć. Jestem zajęta. - Powiedziała, że tylko piszesz - bronił się Phillip, rzucając na biurko swój szary hamburski kapelusz. - Tylko piszę! Będę musiała z nią poważnie porozmawiać. - To „tylko” to już sam dodałem. Nie ma co niepokoić kochanej staruszki. - Na litość boską, Phillipie! Właśnie pisaniem zarabiam na życie i mam dwa zaległe artykuły. Zawsze zapominam, jak długo poczta idzie do Nowego Yorku. To amerykańskie pismo bardzo dobrze płaci i nie mam zamiaru stracić tej pracy przez opóźnienia. Więc jeśli to nic pilnego... - Pilnego nie, ale obiecuję, że to zajmie tylko minutkę. Phillip niepewnie przygładził błyszczące, jasne włosy. Jego pospolicie przystojna twarz miała tak błagalny wyraz, że Daisy dała za wygraną. - Dobrze więc - westchnęła. - O co chodzi? Phillip usadowił swoje chude, sprężyste ciało na jej biurku. Wyciągnął jedną nogę odzianą w prążkowane spodnie i kontemplował wypolerowany czubek buta. Daisy obróciła swoje krzesło i usiadła twarzą do przyjaciela. - No więc - odezwał się, a jego policzki lekko się zaczerwieniły - to jest tak. No... - Phillip! Streszczaj się! - No tak... Oj, to nie jest takie łatwe. - A jest konieczne? - Uważam, że jest absolutnie konieczne. Byłbym niezłym draniem, gdybym był innego zdania. Widzisz, chodzi o to... Daisy, wiesz, że kilka razy ci się oświadczałem. - Przynajmniej z sześć. - Aż tak dużo? - zdziwił się. - A ja odrzucałam cię za każdym razem. Wiem, że robiłeś to tylko ze względu na Gervaise'a, bo myślisz, że on by

oczekiwał, że się mną zaopiekujesz. - Brat Daisy, Gervaise, który zginął w Wielkiej Wojnie, był najlepszym przyjacielem Phillipa. Znali się od dziecka, wychowując się w sąsiednich posiadłościach. - Jest to oczywista bzdura, więc nie wracajmy do tego. Znalazłeś sobie kogoś innego, prawda? Kogoś, z kim naprawdę chciałbyś się ożenić? - O rany, jak na to wpadłaś? - Na widok wyraźnej ulgi, jaka odmalowała się na twarzy Phillipa, Daisy omal nie wybuchła śmiechem. Opanowała się jednak. - Kto to jest? Znam ją? Któraś z debiutantek w towarzystwie? - To Amerykanka. Lubisz Amerykanów, prawda? - zapytał z niepokojem. - Spotkałam kilku całkiem czarujących. Na myśl przychodzi mi właśnie jeden z nich, a mianowicie pan Thorwald, mój redaktor. - Daisy tęsknie rzuciła okiem na zapisaną do połowy kartkę w maszynie. - Opowiedz mi o niej powiedziała zrezygnowana. - Nazywa się Gloria. Gloria Arbuckle. Moja umiłowana. Daisy oczekiwała raczej czegoś w rodzaju „cudowna”, „anioł” czy też „świetna babka”. Staroświeckie słowo, którego użył Phillip, zrobiło na niej jeszcze większe wrażenie niż blask w jego niebieskich oczach. Phillip nie zakochiwał się w pierwszej lepszej ładnej dziewczynie jak inni, których znała, więc może naprawdę znalazł tę jedyną. Taką miała nadzieję. - Panna Arbuckle jest tu ze swoją rodziną? - zapytała. - Z ojcem. Jej matka zmarła kilka lat temu, a Gloria jest jedynaczką. Pan Arbuckle jest milionerem. Wiem, co ludzie będą mówić, Daisy - powiedział poważnie - ale ty chyba wiesz, że nie chodzi mi o baksy. - Oczywiście, że wiem, stary. Tym bardziej że oświadczałeś mi się regularnie jakoś raz na miesiąc. Rozumiem, że panna Arbuckle jest przekonana o twojej bezinteresowności, ale co na to jej ojciec? - Równy z niego facet i chyba mnie nawet polubił. Gloria mówi, że on bardzo mnie ceni, ale nie wie jeszcze, że chcę się z nią ożenić.

- Wie, że twój ojciec jest lordem? - zapytała Daisy. Mimo republikańskiej natury wielu Amerykanów sądziło, że tytuł dla córki warty jest ceny transakcji. - Wie, ale myślę, że nie ma o arystokracji najlepszego zdania. Poza tym powiedziałem mu, że jestem młodszym synem, bez szans na wielki spadek i odziedziczenie tytułu i zawsze będę tylko „wielmożny”. Moja rodzina jeszcze ich nie poznała. - Aha! Oczekujesz połajanek ze strony... O co chodzi, pani Potter? Sapiąc ciężko, tęga pomoc domowa uśmiechnęła się szeroko i postawiła na biurku tacę z herbatą. - Woda się właśnie zagotowała, więc żem pomyślała, że się panienka zechce napić z panem herbaty. Nie ma ciasteczek dodała z żalem. - Zjadłyśmy wszystkie na drugie śniadanie, panienka pamięta? - Tak - odpowiedziała Daisy, pełna poczucia winy. Chociaż wiedziała, że żadna dieta nie uczyni jej zaokrąglonej sylwetki modnie chłopięcej, to przecież powinna zrobić jakiś wysiłek. Tak przynajmniej mawiała Lucy. Nader często. - Dziękuję, pani Potter. - Ja naleję - zaoferował się Phillip. Zsunął się z biurka i przyciągnął sobie drugie krzesło. - Trzeba przestawić maszynę. - Co to, to nie! Nie urządzamy tutaj herbatki! Jedna filiżanka i sobie idziesz. Cieszę się z twoich wieści, ale mam pracę. - Ale znajdziesz chwilę w weekend? - zapytał z nadzieją, podając jej parującą filiżankę. - Chciałbym, żebyś poznała Glorię i jej ojca, i... i chciałbym, żebyś była ze mną, jak przedstawię ich mojej rodzinie. Potrzebuję twojego wsparcia i w ogóle... - Zamierzasz wziąć się w garść i stawić im czoła? Postaram się znaleźć kilka godzin, jeśli myślisz, że moja obecność coś pomoże. Czy lord i lady Petrie przyjeżdżają do miasta specjalnie, by się z wami spotkać? - Mój Boże, nie! Gloria i jej ojciec zatrzymali się w Great

Malvern, w hotelu Abbey. Gloria chciała wyjechać z miasta, uwielbia angielską wieś. Tak więc przekonałem jej ojca, że z Malvern jest niedaleko do Oksfordu, Coventry i Birmingham, gdzie akurat on robi interesy. - Ładne mi niedaleko! A okolica, poza Malvern Hills, jest zupełnie zwyczajna. - Łatwo dojechać do Cotswolds i w walijskie góry argumentował Phillip. - A miasta nie znajdują się dalej niż pięćdziesiąt mil. Nie wspominając już o koncertach, tenisie i golfie... - Wystarczy - roześmiała się Daisy. - Czytałam reklamy. „Najzdrowsze z uzdrowisk, najniższy wskaźnik śmiertelności w królestwie, najczystsza woda na świecie”. - Wyrecytowałem mu wszystkie te bajdy, ale sprawę przesądziła obecność firmy Morgan Motor Company. Arbuckle chce zainwestować w producentów samochodów, żeby zdywersyfikować udziały. Zbił forsę na sprzedaży akcji kolejowych i zwróceniu się we właściwym momencie ku amerykańskiemu przemysłowi samochodowemu. - Giełda, papiery wartościowe, udziały - twoja działka. Phillip pokręcił głową. - Nie mogę znieść zmienności giełdy. Zupełnie się na tym nie znam. Jeśli Gloria za mnie wyjdzie, to mam nadzieję, że jej ojciec znajdzie mi posadę w biznesie samochodowym. Muszę powiedzieć swojemu ojcu, że się z tego wypisuję. - Nigdy tego nie lubiłeś - powiedziała Daisy ze zrozumieniem. - Tak jak ja nie lubiłam stenografii. - Wolę być zwykłym mechanikiem w zatłuszczonym chałacie. Jeszcze zrobiłbym na tym większe pieniądze. Mógłbym nawet sprzedawać używane samochody. Jeśli ojciec nie dostrzeże, że jestem w tym konsekwentny, to równie dobrze może dać mi kasę na rozpoczęcie własnego interesu. Znam gościa, który dałby wszystko, żeby wejść w spółkę i... - Nie mogę jechać do Malvern w ten weekend, Phillipie, ale jeśli zechcesz poczekać tydzień, to wtedy chętnie pojadę potrzymać cię za rękę.

- Naprawdę? Zrobisz to? Równa z ciebie babka, Daisy! - I tak powinnam odwiedzić matkę. Czuje się zaniedbana i zawsze mi to wypomina. - Ja do niej wpadnę w sobotę. Odkąd Gloria wyjechała z Londynu, bywam w domu w każdy weekend. W ich hotelu mieszka jakiś gostek - Phillip spochmurniał nagle – który ciągle ją podrywa. Przyjeżdżam tam tak często, jak tylko mogę. - Twoi rodzice muszą być zaskoczeni tym nagłym synowskim zainteresowaniem, a Arbuckle'owie pewnie zastanawiają się, dlaczego jeszcze ich nie przedstawiłeś. Dopiero teraz zebrałeś się na odwagę? - Nie - odpowiedział wyniośle. - Dopiero teraz jestem pewny, że mam u Glorii jakieś szanse. A potem musiałem jeszcze porozmawiać z tobą. Moja matka... Dobrze już, dobrze - powiedział, wstając pośpiesznie, bo Daisy rzuciła w niego jego kapeluszem. - Porozmawiałem. Już wychodzę. Polubisz Glorię. Ma złote loki, a bardziej błękitnych oczu w życiu nie widziałaś i... - Do widzenia, Phillip - powiedziała Daisy, ucinając tę rapsodię. - Dobra. Pa. Ale na pewno nie masz nic przeciwko temu? - Nic a nic. Phillip wyszedł wreszcie i wydawało się, że spadł mu z serca wielki ciężar. Daisy położyła palce na klawiszach maszyny do pisania, ale zanim podjęła przerwany wątek, zamyśliła się. A więc Gloria miała złote włosy i błękitne oczy? I z pewnością garderobę wartą milion dolarów. Daisy też miała błękitne oczy, ale jej modnie pofalowane włosy miały raczej kolor brązowy, a ubrania w jej szafie były z zeszłego roku, o ile nie starsze. Na domiar złego prawie wszystkie pochodziły z wyprzedaży u Selfridge'a. Nie, nie była zazdrosna. Phillip był dla niej jak brat. Nigdy nawet nie udawał, że jest w niej zakochany. Martwiła się po prostu, że kochany matoł zadurzył się w ładnej buzi i nie zastanawiał się, co kryło się pod spodem. A jednak opisał Glorię jako umiłowaną, a nie jako fajną babkę. Daisy miała tylko nadzieję, że polubi tę Amerykankę.

Od czasu do czasu, w prześwitach rosnących wzdłuż szosy żywopłotów, widać było na horyzoncie Brendon Hill, a naprzeciw rysowały się wzgórza Malvern. Żar z bezchmurnego nieba spływał na spalone słońcem pola i sady. Pechowa pogoda dla rolników, ale idealna dla zakochanego chłopaka. - Już trzecia nad ranem - fałszował Phillip wesoło, jadąc niespiesznie wąską drogą przecinającą równinę Surrey. Przetańczyliśmy całą noc. Był już prawie w domu. Umyje się szybko, zmieni ubranie, a potem pojedzie do Great Malvern, zatrzymując się po drodze w Violet's po pudełko czekoladek. Po herbacie u Arbuckle'ów w hotelu Abbey zabierze Glorię na spacer nad łabędzią sadzawkę w parku Priory. Może później pójdą do kina, jeśli będą grać coś ciekawego, albo na tańce do Winter Gardens, posłuchać zespołu Billy'go Gammona. Miał nadzieję na tańce. Była tylko jedna rzecz wspanialsza od charlestona, tanga albo fokstrota z Glorią. Był to walc z Glorią. Pogrążony w marzeniach minął zakręt i nagle wcisnął hamulce. Ogromny samochód, chociaż zaparkowany w zatoczce, zatarasował pół drogi. - Cholera! - wymamrotał Phillip. - Całe szczęście, że wcześniej sprawdziłem hamulce. Co do licha... Och! - Jego irytacja idiotą, który zatrzymał się w takim miejscu, zniknęła, gdy tylko zdał sobie sprawę, że wielki niebieski samochód turystyczny marki Studebaker należał do Arbuckle'a, który machał mu właśnie z tylnego siedzenia. Była tam i Gloria. Siedziała na drewnianym polnym płocie. Jedwabne pończochy podkreślały jej szczupłe kostki, a złote włosy były jaśniejsze niż słoma na rozciągającym się za nią ściernisku. - Phil... Pan Petrie! - zawołała. - Czyżby był pan aniołem? Prawdziwy Biały Rycerz spieszący na ratunek! - powiedziała, schodząc z ogrodzenia. Phillip wyskoczył z auta, przecisnął się między studebakerem a żywopłotem i znalazł się przy niej w sam raz, by złapać ją, gdy zeskoczyła z ostatnich dwóch szczebli płotu. - Ostrożnie - powiedział bez tchu, obejmując ją w pasie.

Rozchyliwszy różane usta, spojrzała na niego błękitnymi jak niebo oczyma. Nad ich głowami rozśpiewał się skowronek, a powietrze wypełniał zapach dzikich róż. Pan Arbuckle zakaszlał. Phillip i Gloria odskoczyli od siebie. - A niech mnie - odezwał się jej ojciec, niewysoki, skromny mężczyzna o pociągłej twarzy, wydłużonej jeszcze przez łysiejące czoło. - To ci dopiero zbieg okoliczności! - Pana samochód się zepsuł? - zapytał Phillip, zauważając wreszcie otwartą z obu stron maskę auta. - Mogę rzucić okiem? - To bardzo miło z twojej strony, chłopcze, ale nie sądzę, żeby dało się to naprawić na miejscu. Ja sam jestem finansowym czarodziejem, ale nawet nie udaję, że znam się na samochodach. Prowadził Crawford, mój mechanik. Ale pan przecież już go poznał? - Tak, przedstawił nas pan sobie. - Phillip nie pogłębiał tej znajomości. Nie zapałał do mechanika szczególną przyjaźnią, mimo jego obszernej wiedzy na temat konstrukcji i produkcji samochodów. - Crawford zna się na samochodach jak nikt inny. Zabrał jakąś uszkodzoną część i poszedł poszukać warsztatu. - Ja też mogę zerknąć. Mówiąc to, Phillip zdjął swoją znoszoną tweedową marynarkę, rzucił ją do studebakera i podwinął rękawy. Nie mógł przepuścić okazji i nie zajrzeć do nieznanego silnika. Gloria podeszła do niego i stanęła obok. - Pan Crawford mówił coś o chłodnicy - powiedziała niepewnie. - Prawda, tatusiu? - Nie mam pojęcia, kochanie. - Zgadza się - powiedział Phillip. - Popatrz, nie ma węża. Musiał pęknąć. Powinienem mieć zapasowy w swoim samochodzie. Zobaczmy. - Zuch chłopak! - powiedział pan Arbuckle z uznaniem. - To właśnie lubię słyszeć. Zawsze przygotowany. Wspaniałe motto i nie tylko dla harcerzyków. - Tak jest - uśmiechnął się do niego Phillip. Zaczynał naprawdę lubić tego staruszka.

Wyciągnął ze skrzynki z narzędziami kilka węży różnej wielkości, nóż, klucz i śrubokręt. Gdy pochylił się nad silnikiem, nadjechał brązowy ford z napisem FARRIS, RZEZNICY i zatrzymał się. Wysiadł z niego krzepki, niechlujnie ubrany mężczyzna. Dotknął czapki na powitanie i zwrócił się do Phillipa. - Bry, kolego. Pomóc w czymś? - Nie, dzięki. Trzeba tylko zamontować nowy wąż do chłodnicy. Mężczyzna oparł mięsiste ręce na zderzaku studebakera. - Będzie potrzebna woda, panie kolego - zauważył. - Prawda - zgodził się Phillip. - Podjadę swoim swiftem do najbliższego gospodarstwa. Machnąwszy śrubokrętem w stronę auta, lekko odwrócił głowę, bo kątem oka dostrzegł jakiś nagły ruch. Arbuckle krzyknął. Phillip odwrócił się błyskawicznie. Na suchej, ubitej jezdni zadudniły ciężkie buty. Samochód został otoczony przez czterech zamaskowanych mężczyzn. Dwóch z nich skoczyło ku Arbuckle'owi, trzeci złapał Glorię, a czwarty rzucił się na Phillipa z żelaznym drągiem, ale ten uchylił się przed ciosem. - Gloria! - krzyknął i rzucił się ze śrubokrętem na tego, który ją zaatakował. Kierowca ciężarówki złapał go z tyłu i wyrwał śrubokręt z jego dłoni. Drugi cios drąga dosięgnął jego głowy. Phillipa oślepiła eksplozja gwiazd. Dzwoniło mu w uszach. Zanim zatopił się w ciemności, poczuł jeszcze ciężką, słodkawą woń.

ROZDZIAŁ DRUGI Chloroform! To słowo dotarło do Phillipa, gdy tylko odzyskał świadomość. Zaraz potem całą jego uwagę odwrócił ryk eksplodujących w jego głowie bomb. Po jakimś czasie, gdy prawie przyzwyczaił się do wewnętrznego ostrzału, uświadomił sobie, że leży zwinięty na jednym boku. Ręce miał związane na plecach, a ramiona przepełniał tępy ból. Ciemna czerwień pod powiekami przywodziła na myśl przyćmione światło. Ostrożnie otworzył oczy. Wąski promień słońca zadrżał na zakurzonej i nierównej podłodze, by zaraz wspiąć się zygzakiem wyżej i paść na beżowe jedwabne pończochy... Gloria! Na litość boską, jak mógł zapomnieć? Bandyci porwali i ją! - Panno Arbuckle? - szepnął. - Glorio? Nie poruszyła się. Uniósł głowę, modląc się, że nie zrobili jej krzywdy i by jej bezruch był tylko rezultatem użycia chloroformu, którego zapach wciąż czuł. W tej samej chwili przeszył go świdrujący ból i Phillip ponownie zapadł w ciemność. Znów się ocknął. Pięć minut, pół godziny czy też pół dnia później - nie miał pojęcia. Na policzku poczuł spadającą kroplę. Detonacje w jego czaszce zmniejszyły się i teraz przypominały już tylko dalekie uderzenia młotka. Puk - puk - puk, jak dzięcioł. A to rozzłoszczone zrzędzenie brzmiało jak kłótnia wiewiórek. Czyżby znajdowali się w lesie? Powietrze było wilgotne i pachniało lasem i pleśnią, ale podłoże, na którym leżał, było zbyt twarde jak na stos liści. Czuć było zapach nafty. Przypomniał sobie wypaczone i popękane deski podłogi. I Glorię! Otworzył oczy. Na policzek spadła następna kropla. Odwrócił głowę i tuż nad sobą zobaczył jej twarz. Światła było jeszcze wystarczająco, by mógł zobaczyć, że jej niebiańsko błękitne

oczy były czerwone i spuchnięte od łez. - Nie płacz, świetliku. Jakoś się stąd wydostaniemy. - Och, Phillipie! Bałam się, że nie żyjesz - zaszlochała, dosłownie zalewając go łzami. - Nic podobnego. Bądź dobrą dziewczynką, wytrzyj oczy i wydmuchaj nos. Razem coś wymyślimy. - N - nie m - mogę dosięgnąć do mojej chusteczki. Nie mogłam n - nawet wytrzeć krwi z twojej biednej głowy. Jej ręce były związane z przodu. Phillip zawrzał z wściekłości na widok sznura kaleczącego jej smukłe nadgarstki. Zacisnął zęby. Wybuch gniewu nic im nie pomoże. - Może dosięgniesz do mojej - powiedział spokojnie. - W kieszeni mojej koszuli. Jego marynarka musiała zostać w studebakerze, gdzie ją wcześniej wrzucił... Kiedy to było? Podczas gdy Gloria klęcząc, starała się znaleźć jego chustkę, on badał wzrokiem otoczenie. Niskie, otynkowane sklepienie było szorstkie i szare. Między wygiętymi ze starości belkami stropowymi widać było ślady pleśni. W jednym z rogów dostrzegł ciemnobrązową plamę, powstałą pewnie na skutek przecieku gdzieś w dachu ponad nimi. Plama sięgała aż do ziemi. Na podłodze poniżej leżało kilka pieńków i niewielka sterta pokruszonego tynku. Dziura? Phillip przeklął w myśli krępujące go więzy. Nie sądził wprawdzie, by ucieczka na strych mogła im w czymkolwiek pomóc, ale drażniło go, że nie może nawet tego sprawdzić. - Mam! Gloria triumfalnie wyciągnęła chusteczkę dwoma palcami. - Dobra robota! Chustka wypadła jej na podłogę. - No nie! Teraz nie przyłożę jej już do twojej rany. Szukając po omacku, znalazła chustkę i ujęła ją między kciuk i palec. Gdy nią potrząsnęła, uniosła się z niej chmura kurzu. Phillip wstrzymał oddech, dopóki kurz nie opadł. Czuł, że kichnięcie oderwałoby mu pół głowy.[L.J] - I tak musiałabyś na nią napluć, świetliku - powiedział. Wiem, że pewnie wyglądam okropnie, ale wolałbym jednak,

żebyś nie dotykała mojej głowy. - Biedaku! Tak bardzo cię boli? Mimo całej sytuacji Phillip rozkoszował się jej troskliwością. Phillip niezdarnie przewrócił się na bok i wstał. Wystrzały w jego głowie powróciły z taką siłą, że przez jedną straszną chwilę myślał, że zwymiotuje. Potem ból znów zelżał i zaczął tępo pulsować. - Już trochę mniej, ale nie chciałbym sprawdzać, jak bardzo tkliwe jest miejsce uderzenia. A jak ty się czujesz? - Gdy się obudziłam, kręciło mi się w głowie, ale teraz jest już lepiej. Wiesz, co to mogło być? - Chloroform. Poznałem po zapachu. Raz mnie tym uśpiono, jak złamałem rękę i trzeba było ją nastawić. Wolałbym to od uderzenia łomem! - Och, Phillipie! Ale dlaczego oni nam to zrobili? Czego od nas chcą? - Gloria zagryzła usta, ale Phillip usłyszał, że szlocha. - I co się stało z tatusiem? Usiadła obok Phillipa i przytuliła się do niego. Gdyby był posiadaczem wielkiej fortuny, oddałby każdego pensa, by móc ją teraz objąć. Ale to Arbuckle miał pieniądze. - Okup! - powiedział. - Nie skrzywdzą twojego ojca, bo liczą na jego dolary. - Tak myślisz? - Mogę się założyć, że o to właśnie im chodzi. Tak się przecież robi w Ameryce. Nielegalne knajpy, gangsterzy i porwania, człowiek cały czas czyta o tym w gazetach. - Myślisz, że tam jest tak strasznie, a to nieprawda. Przynajmniej nie wszędzie. Zwyczajni ludzie nie mają nic wspólnego z gangsterami. - Ale ty nie jesteś zwyczajna, świetliku - zauważył łagodnie. Oprócz tego, że jesteś najsłodszą, najśliczniejszą... No tak, ale nie czas na to. Oprócz tego wszystkiego nie jest tajemnicą, że twój tata po prostu śpi na forsie. Jest idealnym celem dla bandziorów. - Ale nie jesteśmy w Stanach, a facet z ciężarówki mówił jak rodowity Anglik. Bo on był chyba jednym z nich, prawda? Reszta musiała być schowana w środku.

- Możliwe. Tak, ten facet z pewnością był Anglikiem. Mówił cockneyem (Cockney - dialekt używany w dzielnicy East End we wschodnim Londynie. Nazwa cockney określa zarówno mieszkańców, jak i specyficzną wymowę ich dialektu [przyp. tłum.].), chociaż tablice miał miejscowe. Musieli ukraść albo rejestrację, albo samochód. - Tym slangiem mówi się w Londynie? Ja nie słyszę żadnej różnicy. Dla mnie wszyscy mówicie po prostu jak Brytyjczycy. - A dla mnie wszyscy Amerykanie mówią po prostu po amerykańsku. Pozostali chyba wcale się nie odzywali? Może to byli Jankesi? Pierwszy raz zdarzyło się, że Gloria nie zbeształa go za używanie tego obraźliwego dla jej rodaków określenia, i nie zagroziła, że teraz i jego będzie nazywać Angolem. Jeśli w ten sposób chciał odwrócić jej uwagę, to mu się to nie udało. - Mam nadzieję, że to nie Amerykanie - powiedziała przeszyta dreszczem. - Niektórzy z tych gangsterów nie szczędzą kul. - Nie zrobią tego. Zanim twój ojciec da im chociaż pensa, chociaż centa, będzie chciał dowodu, że jesteś bezpieczna. - Och, Phillipie, tak się cieszę, że tu jesteś. Boję się, ale bałabym się jeszcze bardziej, gdyby ciebie tu nie było. Potrzebowała go. Nie tak jak Daisy, która za nic miała jego wysiłki. Chciał się nią zaopiekować, a dla niej było to tylko irytujące narzucanie się. Ale co ma zrobić facet, który pragnie chronić swoją ukochaną przed światem, a nie może nawet wziąć jej za rękę, żeby ją pocieszyć? Przechylił głowę i pocałował ją w czoło, choć nie tak wyobrażał sobie ich pierwszy pocałunek. Duch bojowy słabł wraz z zapadającą ciemnością. Małe kwadratowe okienko w jednej ze ścian niewielkiego pomieszczenia było zabarykadowane ciężkimi deskami. Promyk słońca, który wcześniej przecisnął się pomiędzy nimi, dawno już zniknął. Na zewnątrz mógł trwać jeszcze długi, letni wieczór, ale w środku wkrótce będzie już zupełnie ciemno. Czas mijał. Od chwili gdy odzyskał świadomość, nie mogło upłynąć

więcej niż kilka minut, ale co za dureń z niego, że oto siedzi tu sobie i gada w najlepsze! - Świetliku, próbowałaś drzwi? - Tak. Nie ma klucza, ale ani drgną. Muszą być zabarykadowane od zewnątrz. - Cóż, nie ma się co łudzić, że o nich zapomnieli. Zanim ściemni się zupełnie, zobacz, czy uda ci się rozwiązać mi ręce. - Już próbowałam, gdy byłeś nieprzytomny. Są za mocno związane. Ale może uda mi się przeciąć sznur kawałkiem szkła. Pod oknem leży kilka odłamków. Gloria podniosła się z wysiłkiem, podeszła do okna i schyliła się. - Nie próbowałam tego wcześniej, bo bałam się, że nagle się ockniesz, poruszysz i przetnę ci żyłę. Phillip dołączył do niej. Pośród drzazg i fragmentów potłuczonych szyb znaleźli parę większych odłamków. - Podniesiesz kawałek, nie kalecząc się? - Tak, ale nie wiem, czy zdołam go utrzymać. Nie widzę dobrze. Szkoda, że nie jestem prawdziwym świetlikiem. - Odwrócę się, żebyś miała więcej światła. Tnij i nie bój się, jeśli mnie skaleczysz. Rzeczywiście go skaleczyła. A także ukłuła i zadrapała. Po pierwszym „och, przepraszam” piłowała sznur w milczeniu, a Phillip zdołał ani nie jęknąć, ani się nie poruszyć, co było o tyle proste, że od braku krążenia miał zdrętwiałe ręce. W ciszy, jaka zapadła, nagle usłyszał głosy. Zdawało się, że dochodzą gdzieś z dołu, spomiędzy szczelin w wypaczonych deskach podłogi. - Słyszysz? - szepnął. - Poczekaj chwilę. Może dowiem się, o czym rozmawiają. Położył się na podłodze i przycisnął ucho do jednej z większych szpar. Zapach nafty stał się silniejszy. - ...jeszcze nieprzytomni? - Nad życie, kiedy ostatnio do nich zaglądałem. „Nad życie” - „całkowicie”. Rymowanka z East Endu (Cockney Rhyming Slang - rymowana gwara charakterystyczna dla dialektu cockney [przyp. tłum.].)! A więc nie żaden Jankes, lecz

Anglik, i to z samego Londynu! - Ten chloroform to mocna rzecz - dorzucił. - Na pewno nie przywaliłeś mu za mocno tym drągiem, Jimmy? - zapytał z niepokojem trzeci głos, również z East Endu. - Cholernie pewno. Myślisz, że chcę wisieć? Szkoda tylko, że nie miałem ciężarka z piaskiem, ale mieliśmy potrzebować tylko chloro. No, ale co by nie było, zrobiłem z tego niezłą sztukę, co? Więc nic się nie martw, kolego. - Lepiej zacznij - odezwał się znów pierwszy głos. Phillip był pewien, że należał do kierowcy ciężarówki. - Jankes wściekł się jak diabli, że zabraliście też tego chłopaka. - My! A kto mówił, że on gada jak panicz, i kto znalazł w aucie jego wizytówki? Sam powiedziałeś, że to arystokrata, a jego ojciec na pewno jest lordem. - A kazałem ci go porywać na okup razem z dziewczyną? zapytał żałośnie kierowca. - Tak czy nie? Nie! Nic takiego nie mówiłem! Jankes ma rację. Ci arystokraci nie mają gotówki, a cała ich forsa jest w ziemi, domach i sztuce. Nie to, co nasz Pan Miliarder. Chcesz go tu trzymać tygodniami, zanim ten twój lord sprzeda jakieś obrazki? - Tygodniami? O cholercia, no skąd. - No. - No to co robimy? - zapytał ten zaniepokojony. - Nie możemy go tak, o, wypuścić. Prosto do psów poleci. - Potrzymamy go, aż dostaniemy okup, i wypuścimy dziewczynę. - Nic tu po nim - powiedział lekko kierowca. - Tylko zawadza. Jankes mówi, że lepiej będzie się go pozbyć. Na zawsze. Migiem. Zapadła długa cisza. Phillip zadrżał. W ciągu czterech przerażających lat spędzonych w okopach nic nie wstrząsnęło nim tak bardzo, jak ten zdawkowy rozkaz zamordowania go z zimną krwią. Pociski i szrapnele, gaz trujący, karabiny maszynowe, a nawet ostrzał snajpera nie dotyczyły go osobiście. Nie znało się imienia człowieka, z którym twarzą w

twarz walczyło się na bagnety. Poza tym to była sprawa życia i śmierci. A dla tych ludzi Phillip nie stanowił żadnego niebezpieczeństwa, a już na pewno nie śmiertelnego. Lecz za to, co zrobili Glorii, chętnie zobaczyłby ich zamkniętych w pace na resztę życia. - No, nie wiem... - odezwał się któryś z wahaniem. - Nie ja - powiedział ten od łomu. - Nie mam zamiaru za niego zawisnąć. - I tak wszyscy jesteście współwinowajcami - zauważył kierowca. - Jankesa nie obchodzi, kto to zrobi. Ale ktoś musi. Albo nici z umowy. Nikt nie będzie za nim tęsknił. Dziś żyw, jutro martwy. Jak chcecie swoją część, to lepiej nie zadzierajcie z Jankesem. Ciągnijcie losy albo coś. - My? A co z tobą? - Ja wracam do miasta. Stary widział moją twarz, nie jestem tu bezpieczny. Swoje zrobiłem. Miałem ich tu zaprowadzić, zaprowadziłem. Kasę dostałem. Kto chce zgarnąć resztę, musi ciężej pracować. Miłej zabawy z wsiokami, chłopaki. Metropolio, nadchodzę! Jego beztroski głos oddalił się, a po chwili Phillip usłyszał trzaśnięcie drzwi. - Poszli sobie? - zapytała Gloria. - Co mówili? Phillip dziękował w duchu, że Gloria nic nie usłyszała. - Jeden wyszedł, reszta została albo wyszła tylko na chwilę. Tak jak się spodziewaliśmy, chcą okupu. Powiedzieli, że cię wypuszczą, jak tylko dostaną pieniądze. - Tatuś zapłaci tak szybko, jak tylko zdoła. - No pewnie. Lecz nie dość szybko, by uratować Phillipa. Ale nie podda się bez walki. - Przecięłaś ten sznur? - To zabiera strasznie dużo czasu - powiedziała przepraszająco. - Jeden supeł już prawie przecięty, ale jest już zbyt ciemno i... I ciężko mi utrzymać szkło. Zrobiło się śliskie. - Śliskie? Od mojej krwi? Spróbuj innym kawałkiem. - To nic nie da. Ja... ja też się pokaleczyłam.

Gloria wyciągnęła ręce. W ostatnich promieniach słońca widać było krew spływającą powoli z jej palców. - Och, świetliku! Podeszła do niego i założyła mu swoje skrępowane ręce na szyję. Przytuliła się do niego mocno i musnęła miękkimi ustami jego wargi. - To nic, dopóki jesteś przy mnie. Och, idą tu! Na dźwięk dudniących na schodach kroków zdjęła ręce z jego szyi, ale pozostała blisko niego. - Poprosimy, żeby nas rozwiązali - powiedziała. - Przecież i tak nie możemy stąd uciec. - Nie zaszkodzi zapytać... Phillip rozpaczliwie starał się coś wymyślić. Mężczyzn jest czterech, myślał, ale drzwi są za wąskie, by wszyscy zmieścili się w nich naraz. Jeśli uda mu się ominąć jednego, to pozostali będą już na niego czekać. Sytuacja była beznadziejna, ale nie mógł dać się im prowadzić jak baranek na rzeź lub, co gorsza, pozwolić, by zabili go na oczach Glorii. To był dobry moment, by przekonać się, czy tenis i squash utrzymywały go w tak dobrej kondycji, jak przypuszczał. Nie był to także czas ani miejsce, by pamiętać o tym, że dżentelmen nie awanturuje się w obecności damy. Nawet ze związanymi rękoma mógł przecież zrobić coś, by popamiętali go na długo. Z głuchym zgrzytem odsunięto zasuwę i drzwi się otworzyły. Na progu stała muskularna postać, odcinająca się na tle migoczącego światła lampy naftowej. Głowa Phillipa uderzyła bydlaka w brzuch. Potem Phillip zrobił kilka kroków w tył i rzucił się z impetem na następnego. Razem stoczyli się ze schodów. Próbując odzyskać równowagę, Phillip dostrzegł niewyraźne sylwetki okrążające go z obu stron na maleńkim półpiętrze. Rozpaczliwie wierzgnął nogami, gdy złapali go za ramiona i gdy słodki, mdlący zapach chloroformu znalazł się w jego nozdrzach. Na twarzy zaciśnięto mu wilgotną szmatę. Nie mógł złapać tchu. W głowie odezwał się piekielny ból, ale nic go to już nie obchodziło. Odurzony odpłynął w nicość.

ROZDZIAŁ TRZECI Jak nazywa się to miejsce, do którego katolik idzie po śmierci, jeśli nie był wystarczająco zły, by pójść do piekła, ani wystarczająco dobry, by znaleźć się w niebie? Coś od czyszczenia, myślał sennie Phillip. Mieli świętą rację. Był przemoczony i zmarznięty, bolały go ramiona i głowa, a dłonie były obolałe i ścierpnięte zarazem. Jednym słowem, czuł się cholernie niekomfortowo. Z pewnością nie było to niebo, ale i nie huczący ogniem piec. Gdzieś zakukała kukułka. W powietrzu, jakby zapowiedź zbliżającego się raju, unosił się zapach dzikich róż. Po jego twarzy prześlizgnęło się coś ciepłego i mokrego. Przerażony otworzył oczy i spojrzał wprost w uśmiechnięty pysk łaciatego spaniela. - Pepper! Do nogi! Pies wydał z siebie krótkie, ostre i triumfalne szczeknięcie i znów zaczął lizać Phillipa po twarzy. O bogowie! A więc jednak żył! Leżał w wysokiej, przesiąkniętej rosą trawie pod otoczonym różami głogowym żywopłotem. U góry zobaczył rozciągniętą między gałązkami pajęczynę, na której w skośnym porannym słońcu iskrzyły się krople rosy. Po jego szyi szedł jakiś robaczek, łaskocząc go niemiłosiernie. Nie mógł go strząsnąć. Ręce wciąż miał związane. Ale żył! - Pepper? Co tam znalazłeś? - zawołał kapryśny, jakby nauczycielski, głos. - Pomocy! - zachrypiał Phillip. Pies z zadowoleniem pomachał ogonem i znów zaszczekał. W trawie zaszeleściły buty. Z góry spoglądał na niego tęgi mężczyzna po czterdziestce, ubrany w bufiaste spodnie do kolan i kapelusz a la Sherlock Holmes. Na jego nosie błyszczały binokle. - Włóczęga - powiedział niezadowolony i, zupełnie jak nauczyciel, uderzył laską w otwartą dłoń.

- Pomocy! - ponownie zachrypiał Phillip. - Dobry człowieku. Jeśli jesteś głodny, możesz udać się do kuchni i powiedzieć, że kazałem dać ci trochę chleba z serem, a potem idź w swoją stronę. Tutejsze magistraty nie lubią żebraków. Zanim skończył mówić, Phillip zdążył go już rozpoznać i oczyścić gardło. - O bogowie! Lord Dalrymple! - wykrzyknął. - Muszę wyglądać jak jakiś straszny tramp, ale to ja, Phillip Petrie! Obawiam się, że wpadłem w małe tarapaty. Daleki kuzyn Daisy zsunął binokle nisko na nos i przypatrywał się Phillipowi sponad szkieł. - A to ci dopiero! Petrie? W rzeczy samej! Podaj mi rękę, mój drogi chłopcze, a pomogę ci się podnieść. Zaraz, poczekaj chwilę. Lord Dalrymple pochylił się, znów przyłożył binokle do oczu i czemuś uważnie się przyglądał. - Jeśli się nie mylę, na twojej szyi znajduje się larwa Calothysanis amata. To znaczy gąsienica rdestniaka. - Czy mógłby ją pan usunąć? - poprosił Phillip z taką cierpliwością, na jaką tylko mógł się w tej chwili zdobyć. Mam nadzieję, że nie żywi się ona krwią, bo tej ostatnio dość dużo straciłem. - O nie, skądże. Żywi się liśćmi szczawiu. Żadna z naszych ciem ani motyli nie odżywia się krwią. Choć przyznam, że niektóre gatunki karmią się sokami gnijącego mięsa. Wątpię, by nawet jakieś tropikalne... - Proszę... - jęknął Phillip. Sam czuł się niemal jak kawał gnijącego mięsa, a ponadto nagle uświadomił sobie, że jego własne soki domagają się natychmiastowego ujścia. - Oczywiście, oczywiście. Pozwól, że cię od niej uwolnię. O, już. Niestety, to nader popularny gatunek. Ale, wszak niepotrzebny ci wykład o łuskoskrzydłych... Podaj mi dłoń, mój drogi. - Nie mogę. Mam związane ręce. - Dobry Boże! Całe szczęście, że zawsze noszę przy sobie scyzoryk. Przydaje się, gdy zbieram liście, którymi żywią się

larwy motyli, a które akurat mam chęć wyhodować. Przewróć się na brzuch, a zobaczę, co da się zrobić. Cmokając z przerażeniem nad zaschłą krwią na głowie i rękach Phillipa, lord Dalrymple sprawnie porozcinał więzy. Gdy do jego dłoni wróciło krążenie, wypełniło je tysiące ognistych ostrzy. Jednak teraz większej uwagi domagał się pęcherz. Phillip podniósł się nie bez trudu i, przepraszając grzecznie, sikał długo i satysfakcjonująco w pobliski żywopłot. Lord odwrócił się uprzejmie i zaczął nucić wioślarską piosenkę studentów z Eton. Phillip z rozbawieniem przypomniał sobie, jak Daisy opowiadała mu, że zanim kuzyn ów nieoczekiwanie odziedziczył po jej ojcu Fairacres oraz tytuł wicehrabiego, był nauczycielem w bardzo podrzędnej prywatnej podstawówce. Właśnie w Fairacres prawdopodobnie się teraz znajdował. Porzucili go nie więcej niż dziesięć mil od miejsca porwania i jeszcze bliżej jego własnego domu. I był żywy. No, może półżywy, pomyślał, próbując zapiąć rozporek mrowiącymi palcami. Gdy zrobił kilka kroków w kierunku lorda Dalrymple'a, poczuł, że chwieje się na nogach. Jasny poranek zamazał mu się przed oczami. Maki, jastruny i fioletowe chabry zawirowały wraz z niebem i zielonym żywopłotem jak w ogromnym kalejdoskopie. Phillip usiadł, opuszczając głowę między kolana. - Bardzo mi przykro - powiedział, łapiąc powietrze - ale zdaje się, że jestem nieco niezdrów. Za chwilę mi przejdzie. - Faktycznie, nieźle oberwałeś - powiedział lord, współczująco poklepując go po ramieniu. - Posiedź tu sobie, a ja zajdę po leśniczego i we dwóch zaniesiemy cię do domu. - O nie - oburzył się Phillip. - Zaraz będę mógł iść sam. Uniósł głowę. Krwistoczerwone maki jak zwykle przypomniały mu Flandrię, ale przynajmniej stały już w miejscu. - Na pewno? A więc poproszę go, żeby ci pomógł, a ja tymczasem powiem Geraldine, że mamy gościa. - Nie chciałbym się narzucać lady Dalrymple. - Nonsens! Los postawił mnie w miejscu Gervaise'a i

wszystko, co mogę zrobić, to przyjmować jego przyjaciół, jak gdyby wciąż był wśród nas. Carlin zaraz do ciebie przyjdzie. Zostawię Peppera, żeby dotrzymał ci towarzystwa. Spaniel, zwróciwszy uwagę swojego pana na swoje znalezisko, podążył już za zającami, ale zawołany natychmiast przybiegł z powrotem. Gdy usłyszał rozkaz, że ma zostać, westchnął i położył się, opierając pysk na kostkach Phillipa. Phillip patrzył za odchodzącym lordem. To, co wziął za laskę, okazało się być siatką na motyle. Błogosławił jego zupełny brak zaciekawienia. Zanim komukolwiek powie o porwaniu, musiał najpierw skontaktować się z ojcem Glorii. Biedny człowiek musi szaleć z rozpaczy. Nie chciał nawet myśleć, co ona sama teraz czuje. Przez te kilka minut, które upłynęły do nadejścia Carlina, Phillip zaczął odzyskiwać siły. Kiedy postawny szpakowaty gajowy zbliżył się do niego, Phillip był już na nogach, a po zawrotach głowy pozostał tylko ślad. Burczenie w brzuchu przypomniało mu, że poza kęsem zimnej pieczeni wieprzowej po drodze z Londynu od wczorajszego obiadu nie miał nic w ustach. Oszczędzał każdy szyling, by kupić Glorii czekoladki i zabrać ją na tańce. Pustka w żołądku była niczym w porównaniu z pustką, jaką odczuwał w swoim sercu. - Jak się pan ma, paniczu Phillipie? - przywitał go Carlin. - Co to się paniczowi przydarzyło? Mówił z takim samym cierpliwym wyrzutem jak wtedy, gdy w dzieciństwie Phillip i Gervaise utknęli na drzewie albo spadli z niego czy wpadali do strumienia. Później uczył chłopców strzelać. I wyjął nabój z należącego do Phillipa retrievera, którego Gervaise niechcący zranił. - Czy lord Dalrymple strzela? - zapytał zaciekawiony Phillip, gdy ruszyli w stronę domu. - Nie, paniczu. Ani strzela, ani poluje. Co najwyżej motyle łapie. Panicz wybaczy śmiałość, ale on to na wiejskim życiu się nie rozumie. Takich jak ja to on nie potrzebuje, ale nie wyrzuca nas, bośmy państwu Dalrymple służyli od zawsze. - Cieszę się, że wciąż tu jesteś.

Gdyby Phillip miał być niechlubnie zaniesiony do domu, to tylko przez Carlina. Okazało się jednak, że sam świetnie daje sobie radę. Następstwa uderzenia w głowę i użycia chloroformu pomału słabły. Miał nadzieję, że wkrótce zaspokoi również i głód. Trochę kłopotu sprawiło mu wspięcie się na przełaz w płocie. Przyjął pomocną dłoń Carlina. Szedł powoli, lecz o własnych siłach, przez zżętą już łąkę, sad śliwkowy - miejsce wielu młodzieńczych wypadów - i park. Ponad ogrodem i balustradą tarasu wznosiła się tylna fasada domu. Budynek był zbyt mały, by uchodzić za książęcy pałac, ale i zbyt duży, by nazywać się tylko majątkiem. Wykwintność klasycznej symetrii domu równoważyły liczne łaty, często spotykane w okolicznym budownictwie. Różowawy piaskowiec, bursztynowy wapień z Cotswold, jasnoszary kamień z nie wiadomo skąd - wszystkie na chybił trafił złączone w jedną czarującą całość. Kiedyś był to dla Phillipa drugi dom. Wojna oddaliła go od niego na cztery lata. Odkąd w 1919 roku ojciec Daisy i Gervaise'a zmarł podczas wielkiej epidemii grypy, Phillip zajrzał tu może dwa czy trzy razy, jedynie przez grzeczność. Nadal uważał byłego nauczyciela, Edgara Dalrymple'a, i jego żonę Geraldine za intruzów. Nie mógł winić Daisy ani jej matki, że nie przyjęły propozycji zamieszkania z nimi. A niech to! Przecież obiecał Daisy, że odwiedzi jej matkę w Dower House. Obecnie było to jednak niemożliwe. Teraz, kiedy Gloria cierpiała w łapach tych nikczemników, było to niemożliwe. Chcąc ofiarować Carlinowi szylinga, Phillip zdał sobie sprawę, że dranie ukradli mu nawet portfel i wszystkie pieniądze. Całe szczęście, że nie wyrzucili go na jakimś odludziu! - Muszę natychmiast zadzwonić - powiedział do kamerdynera, który przywitał go w holu z marmurową posadzką i bliźniaczymi klatkami schodowymi. Phillip go nie znał, pomyślał więc, że służący musiał zacząć pracę już po wyprowadzce Daisy. - Oczywiście, proszę pana - odpowiedział niewzruszony kamerdyner, niewątpliwie uprzedzony przez lorda Dalrymple o przybyciu gościa w brudnej koszuli, bez marynarki i pokrytego warstwą skrzepłej krwi. - Zechce pan...

Ale w tej właśnie chwili na schodach pojawiła się lady Dalrymple, a za nią spieszył jej mąż. Nieco kanciasta kobieta, wyższa o kilka cali od jego lordowskiej mości, obejrzała Phillipa od stóp do głów, ale odezwała się uprzejmie: - Panie Petrie, bardzo mi przykro, że miał pan wypadek. Edgar nie był pewien... Czy powinniśmy wezwać lekarza? - Dziękuję, lady Dalrymple, nie trzeba. Czuję się już o wiele lepiej. - Trzeba chociaż opatrzyć głowę. - Oraz ręce, kochanie - wtrącił lord Dalrymple. - Oraz ręce. Proszę mi je pokazać. Umniejszony do uczniaka Phillip posłusznie wyciągnął ręce, sam pierwszy raz je oglądając. Były w o wiele gorszym stanie, niż myślał. - Obawiam się, że będzie z tym trochę roboty - powiedział ze skruchą. Lady Dalrymple była zbyt uprzejma, by się z nim zgodzić. - Najpierw niech się pan wykąpie - powiedziała. - Później zrobię opatrunki. Lowecroft, zaprowadź pana Petriego do błękitnego pokoju i natychmiast przygotuj mu kąpiel. Obrzuciła Phillipa wzrokiem, po czym spojrzała na swego, znacznie niższego, męża. - Ufam - powiedziała - że ma pan zapasowe ubrania w Malvern Grange lub w samochodzie, jeśli nie jest on zbyt zniszczony, by je wydobyć? A więc myślała, że rozbił swój samochód. Zastanawiając się przez chwilę, co stało się z jego ukochanym swiftem, Phillip skorzystał z okazji. - Tak, są w domu, ale nie chcę niepokoić matki. Zadowolę się każdą rzeczą, jaką będziecie uprzejmi mi pożyczyć. Proszę mi tylko pozwolić zatelefonować przed kąpielą. - Oczywiście. Rodzice na pewno się martwią. Lowecroft, zaprowadź pana do telefonu. Phillip nie miał ochoty tłumaczyć, że jego rodzice nie tylko nie oczekują powiadomienia o jego przyjeździe, ale nawet się go nie spodziewają. W Malvern Grange mieszkał jego najstarszy brat z żoną i dziećmi oraz jego najmłodsza siostra. Jedna osoba

mniej czy więcej nie robiła różnicy. Phillip nie miał zamiaru do nich dzwonić. Kamerdyner zaprowadził go do gabinetu lorda Dalrymple'a. Głębokie skórzane fotele i czerwony turecki dywan nie zmieniły się od czasu, gdy był tu ostatnim razem. Miał niejasne i niemiłe wrażenie, że znajduje się w muzeum. Niemniej jednak każda większa zmiana poruszyłaby go równie mocno. - Aparat jest tutaj - powiedział kamerdyner, podchodząc do sekretarzyka, na którym, jak dawniej, stał telefon. Uroczyście wyjął z kieszeni chustkę i rozpostarł ją na krześle. - Proszę się nie gniewać, paniczu, ale lady Dalrymple jest wymagająca. Czy to wszystko? - Tak, dziękuję. A potem naprawdę bardzo chciałbym się wykąpać. Znał na pamięć numer do hotelu Abbey. W ostatnich tygodniach dzwonił tam tak często, że skazany był na jadanie w A.B.C., zamiast w Picadilly Grill. Podniósł słuchawkę i niecierpliwie czekał na zgłoszenie się telefonistki. Numer był zajęty. - Zadzwoni pan później? - zapytała dziewczyna. - Nie, nie będę się rozłączać. Proszę mnie połączyć, jak tylko to będzie możliwe. - Jeśli to pilne, to mogę poprosić tamtego rozmówcę o zwolnienie linii. - N - nie... Pomysł był kuszący, ale ten sam instynkt, który kazał mu nie opowiadać całej historii państwu Dalrymple, i teraz skłonił go do cierpliwości. Jeśli każe pilnie się połączyć, ludzie zażądają wyjaśnień. A to, czy sprawę należało nagłośnić, czy też nie, zależało od Arbuckle'a i policji. To nasunęło mu na myśl kolejną wątpliwość: czy powinien tymczasem zawiadomić policję? A jeśli tak, to kogo? Nie wierzył, by miejscowy policjant potrafił coś więcej ponad pozbycie się włóczęgi czy złapanie kradnących wiśnie dzieciaków. Jeżeli wezwie policję z hrabstwa, ojciec dowie się o wszystkim w przeciągu godziny. Jeśli natomiast powiadomiłby

ich Arbuckle, to nazwisko Phillipa nie będzie kojarzone z tą sprawą. Najlepszy do tego zadania wydawał się przyjaciel Daisy, główny inspektor Scotland Yardu, detektyw Alec Fletcher. Oczywiście Phillip nie akceptował tej przyjaźni. Daisy była mistrzynią w zadawaniu się nie z tymi ludźmi, co trzeba. Wystarczy wziąć tego jej obdżektora, z którym była zaręczona! Pewnie, że sanitariusze też nie mieli lekko, i facet zginął żołnierską śmiercią. Chodziło jednak o zasady. A teraz Daisy zaczęła zadawać się z tym gliną z klasy średniej, wdowcem, z dzieckiem na dodatek. Fakt, nie był obdżektorem. Służył nawet w Królewskim Korpusie Lotniczym i znał się na swojej robocie. Musi być dość inteligentny, skoro skończył jakiś prowincjonalny uniwersytet, do którego mogły się dostać tylko kujony. Nie był w sumie taki zły, dopóki nie spojrzał tym orlim, ostrym jak bagnet wzrokiem. To jego spojrzenie wystarczy, żeby przekonać cię o twojej własnej winie. Ale Phillip spodziewał się, że dodzwonienie się do Scotland Yardu też nastręczy mnóstwo trudności. Czy było to tego warte? - Halo, łączę pana. Recepcjonistka z hotelu wcale nie paliła się, by zawołać Arbuckle'a do telefonu. - Jest dopiero po ósmej - powiedziała szorstko. - Nie niepokoimy naszych gości o tak wczesnej porze, chyba że zgłosili wcześniej, że sobie tego życzą. Phillip zerknął na stojący na kominku mosiężny zegar. Było pięć po ósmej. Miał diabelne szczęście, że Dalrymple był rannym ptaszkiem, bo inaczej wciąż mógłby leżeć pod żywopłotem. Jednego był pewien. Jeśli Arbuckle wiedząc, że jego córka jest w niebezpieczeństwie, w ogóle zmrużył tej nocy oko, to na pewno czeka na każdą informację o niej. Jeśli w ogóle tam był. Zapewniał Glorię, że jej ojcu nic się nie stało. Wtedy wydawało mu się to logiczne, ale kto powiedział, że porywacze bywali logiczni? Był tylko jeden sposób, by się o tym przekonać. - Obiecuję - powiedział do recepcjonistki - że pan Arbuckle będzie więcej niż szczęśliwy, jeśli go pani zbudzi, ale jeżeli

pani tego nie zrobi, to urządzi pani wielką awanturę. - Wezmę od pana wiadomość i przekażę ją, jak pan Arbuckle zejdzie na dół. - Nie ma mowy. Proszę powiedzieć mu moje nazwisko, a sam tu przybiegnie. Recepcjonistka zmagała się z nim jeszcze chwilę, lecz w końcu zgodziła się wysłać gońca z wiadomością. Spięty, nieco zadyszany głos odezwał się w słuchawce tak szybko, że Arbuckle albo musiał zbiec na dół w szlafroku, albo już wcześniej był ubrany. - Petrie? Nic jej nie jest? Gdzie ty w ogóle jesteś? Arbuckle wydawał się zmartwiony, ale nie tak zrozpaczony, jak Phillip się spodziewał. - Nic jej nie było, kiedy widziałem ją po raz ostatni. Przynajmniej nie była ranna. Proszę mi wierzyć, że dałbym wszystko, by... - Nie przez telefon. Nigdy nie wiadomo, kto słucha naszej rozmowy. Nie ma jej z tobą? - Nie - Phillip z trudem przełknął ślinę. - Nie wiem, gdzie ona jest. - A gdzie w takim razie jesteś? - W Fairacres, u lorda Dalrymple'a. Sądzę, że jego szofer może zawieźć mnie do Great Malvern. - A temu lordowi co powiedziałeś? - Nic. Nie zadawał żadnych pytań, choć z pewnością byłyby na miejscu. - Można mu ufać? - Oczywiście! Myśl, że miły, choć sztywny były nauczyciel mógłby być zamieszany w jakieś ciemne interesy, nie mówiąc już o porwaniu, nie mieściła się Phillipowi w głowie. - Znasz go? Niczego nie wygada? - drążył Ar buckie. - Ach, o to chodzi! - Phillipowi przeszło przez myśl, że dyskrecja jest chyba jedną z cech nauczycieli. Żeby nie martwić rodziców i w ogóle. I nie wspomniał żonie, że Phillip był związany. - Nie, myślę, że potrafi dotrzymać tajemnicy. - Więc przyjadę do ciebie. Jak się tam dostać?

Phillip udzielił mu wskazówek. - Powiem im, że pan przyjedzie. - Tylko nie mów, po co - powiedział ostro Amerykanin. Dobrze, zaraz będę. Phillip już otworzył usta, by zapytać, co w takim razie ma powiedzieć, gdy pstryknięcie w słuchawce oznajmiło koniec rozmowy. Musiał wyjaśnić swojemu gospodarzowi, a szczególnie gospodyni, nagłą wizytę amerykańskiego biznesmena, do tego o tak niegodnej porze. Odłożył słuchawkę i wytężył mózg, by wymyślić jakąś dogodną historyjkę, która by nie wyjawiła więcej, niż Arbuckle by sobie życzył. Właściwie to całe to gadanie o tajemnicy było bardzo dziwne. Powinni przecież zaalarmować całą okolicę! Ale i on sam instynktownie nie pisnął ani słówka, choć dawno już mógł zorganizować poszukiwania. Wciąż jednak był zbyt zamroczony, by się nad tym zastanawiać. Poszedł z powrotem do holu, gdzie czekał na niego młody służący. - Psze pana - wysapał chłopak, z przestrachem patrząc na poturbowanego dżentelmena. - Pana auto musiało rozbić się na kawałeczki. - Chłopiec opamiętał się jednak i wyprostował sztywno. - Zechce pan pójść za mną, psze pana. Kąpiel jest już gotowa. - Słuchaj no - powiedział Phillip, podążając za nim po schodach. - Za jakieś pół godziny wpadnie tu pewien Amerykanin nazwiskiem Arbuckle. Nie chcemy nikomu przeszkadzać, więc zaparkuj jego samochód gdzieś dalej i powiadom mnie, że przyjechał. Służący obejrzał się i popatrzył na Phillipa z konspiratorskim błyskiem w oku. - Może pan na mnie liczyć, psze pana - szepnął. - Dam panu cynk. Co on sobie myślał? Phillip zamyślił się głęboko. Wylegiwanie się w kąpieli było cudowne, ale niestety krótkie. Nie chciał, żeby Arbuckle musiał na niego czekać i się denerwować. Wyszedł z wanny i pożyczywszy szlafrok o zaskakującej, jaskrawożółtej barwie, pośpiesznie wszedł do przyległej sypialni. Na łóżku czekały na niego czyste ubrania,

od których bił gryzący zapach naftaliny. Szare, dość obszerne flanelowe spodnie i biała koszula mogły należeć do kogokolwiek, ale rozpoznał lekką tweedową marynarkę w szaro - niebieską jodełkę. Należała do Gervaise'a. Musieli ją znaleźć w jakimś wyrzuconym na strych kufrze. Phillip wzdragał się przed włożeniem ubrania swojego nieżyjącego przyjaciela. Musiał jednak być praktyczny. Glorii na pewno nie spodobałby się w jasnożółtym szlafroku. Zatykając nos przed naftaliną, zaczął się ubierać. Wkładając granatowy krawat w szare paski, spojrzał na swoje odbicie w lustrze i skrzywił się. Ubrania wisiały na nim, odkrywając nadgarstki i kawał skarpetek. Gervaise, choć wyższy od obecnego lorda Dalrymple'a, był jednak niższy i tęższy od Phillipa. Phillip lubił uchodzić za eleganta, choć oczywiście nie wtedy, gdy majstrował przy samochodach. Teraz wyglądał i pachniał jak wyrośnięta sierota przyodziana w ubrania od Armii Zbawienia. Czupryna wilgotnych jasnych włosów, które zazwyczaj nosił wypomadowane, nie dodawała mu klasy. Ani strużka krwi płynąca z rany na głowie. To przez gorącą wodę. Na szczęście ktoś pomyślał, by dać mu dużą białą chustkę. Przyciskając ją do rany jedną ręką, a drugą trzymając grzebień, Phillip zdołał ujarzmić swoje niesforne loki. Młody służący, Ernest, przyniósł mu wyczyszczone buty. - Brylantyny pan potrzebuje, psze pana - zauważył roztropnie. - Znajdziesz mi trochę? - Tak, psze pana, ale lady Dalrymple już czeka, by zrobić panu opatrunek. Wydaje mi się, że tego bardziej pan potrzebuje - dodał, klękając, i zawiązał Phillipowi buty, by ten nie musiał odkładać zakrwawionej chustki. - Pani jest w swoim salonie. I się pan nie martwi, Jankes jeszcze nie przyjechał. Phillip nie był pewny, czy to dobrze, czy źle, że Arbuckle'a jeszcze nie było. Z jednej strony, chciał jak najszybciej zacząć poszukiwania Glorii. Z drugiej jednak, zaczynał myśleć, że był skończonym idiotą, że nie uwolnił jej, póki z nią był. Ktoś mądrzejszy na pewno coś by wymyślił. Jak on się wytłumaczy przed jej ojcem?

ROZDZIAŁ CZWARTY Opatrując Phillipa, lady Dalrymple nie szczędziła maści z kwasem bornym, tak jak nie szczędziła jej w przeszłości, zakładając kompresy setkom poobijanych uczniaków. Chociaż z niechęcią zgodziła się zalepić plastrem tylko najpoważniejsze rany na rękach, to uparła się, by głowę jednak zabandażować. Spod opatrunku widać było tak mało włosów, że nie trzeba już było ich pomadować. - Biedaku - powiedziała - wygląda pan tak marnie, że chyba będzie pan musiał opuścić dzisiaj nabożeństwo. - Też tak sądzę - odpowiedział bez żalu. - O, wie pani, lady Dalrymple, wpadnie tu dziś do mnie jeden Amerykanin. Ma do mnie jakąś sprawę. Wiem, że to wielkie zuchwalstwo. Mam nadzieję, że nie będzie się pani bardzo gniewać. Wyraźnie zdenerwowana, wymruczała pod nosem coś o „rozhukanej dzisiejszej młodzieży”. - Nie ma problemu - powiedziała łaskawie na głos. - Proszę się czuć jak u siebie w domu, dopóki nie poczuje się pan na tyle dobrze, by wrócić do Malvern Grange. - Bardzo pani dziękuję - powiedział Phillip, natychmiast poczuwszy się mniej pewnie. Nie mógł wrócić do domu i narazić się na pytania rodziców. - Rozumiem, że ten Amerykanin spowodował wypadek? mówiła lady Dalrymple. - Co za hańba! Cudzoziemcom powinno się zabronić prowadzenia pojazdów w tym kraju. Większość z nich jest przyzwyczajona do jazdy po złej stronie jezdni. Phillip zgodził się z nią niewyraźnie. Lady Dalrymple podniosła się. Mam nadzieję, że zaoferuje panu właściwe zadośćuczynienie - powiedziała. - Czy już pan śniadał? - Tak się składa, że akurat jestem strasznie głodny.

Osłabłem z głodu, dodał w myśli, wstając z wielkim wysiłkiem. Raz jeszcze przypatrzyła mu się uważnie, od obandażowanej głowy po wystające spod nogawek kostki, prychnęła i wzdrygnęła się. - Na szczęście w ten weekend jedynymi gośćmi są mój brat i jego rodzina. Ale może chciałby pan zostać w pokoju? - Rzeczywiście, nie czuję się zbyt dobrze. - Tym razem zgodził się z nią całym sercem. Był zachwycony możliwością pozostania w sypialni. - Czy mogłaby pani polecić służbie, by zaprowadziła pana Arbuckle'a do mojego pokoju? - Oczywiście. Może pana widok przekona go, że w Anglii powinien zrezygnować z jazdy samochodem. Zaraz polecę przynieść panu śniadanie. Phillip podziękował jej i wrócił do pokoju. Łóżko wyglądało nadzwyczaj zachęcająco. Przełamawszy pokusę, usiadł w bujanym fotelu przy oknie. Wspaniałe poranne słońce, padające na rozciągające się poniżej ogród francuski i park pełen dębów oraz kasztanów, przywiodło mu na myśl ciasne, posępne pomieszczenie, gdzie więziona była jego ukochana. Jakże musi się bać, pozostawiona sama sobie. Chciałby być tam i móc ją pocieszyć. I wymyślić jakąś drogę ucieczki. Wszystko schrzanił. Najgorsze jednak, że to Gloria musiała teraz cierpieć z powodu jego partactwa. Zanim jednak zdążył zamartwić się na śmierć, Ernest przyniósł mu śniadanie. - Kucharka miała nadzieję, że pan dalej lubi jajka gotowane przez cztery minuty i kawę - oznajmił, stawiając tacę na niewielkim składanym stoliku. - Powiedz jej, że nic się nie zmieniło. Na tacy, w kieliszkach, stały ubrane w ocieplacze jajka na miękko, stojak pełen tostów, masło, marmolada i mały talerzyk. Phillip zajrzał pod srebrną osłonę większego nakrycia. - Bekon, kiełbaski i cynaderki. Absolutnie fantastyczne! Pan Arbuckle jeszcze nie nadjechał? - zapytał, rozsmarowując już masło na kromce. - Nie, psze pana, nie dam już panu cynku - odpowiedział smętnie chłopak. - Lady Dalrymple kazała zaprowadzić tego

dżentelmena prosto do pana pokoju. - Bardzo dobrze. Zrób tak. - Phillip zdjął czubek pierwszego jajka. - Idealne! Przekaż kucharce, że spisała się na medal. Gdy przyjedzie pan Arbuckle, zapytaj go, czy jest już po śniadaniu. - Się zrobi. To znaczy oczywiście, proszę pana. Czy życzy pan coś jeszcze? Phillip podziękował z ustami pełnymi jajka. Już sam jego smak sprawił, że poczuł się lepiej. Porywacze dadzą chyba Glorii coś do jedzenia? Zagłodzenie jej nie było im na korzyść. Ta myśl odebrała mu apetyt. Niemniej jednak gdy kilka minut później do pokoju wszedł Arbuckle, zniknęły już oba jajka, większość chleba i połowa półmiska mięs. Phillip zerwał się z krzesła. Jeśli przez telefon Amerykanin nie wydawał się zbytnio zmartwiony, to jego wygląd stanowczo temu przeczył. Jego podłużna twarz była blada, policzki zapadnięte, a pod przekrwionymi oczami miał ciemne worki. Wyglądał, jakby przez całą noc nie zmrużył oka i jakby postarzał się o dwa lata. Wstrząsnął nim widok obandażowanej głowy Phillipa. - Jezu, ale oni chyba... - urwał w środku zdania i spojrzał na służącego, który przysuwał dla niego drugie krzesło. - Proszę, to twój płaszcz - powiedział do Phillipa, wręczając mu złożoną marynarkę. - Dzięki. - Phillip przerzucił okrycie przez oparcie fotela i wyciągnął rękę na przywitanie. Arbuckle uścisnął ją, zdając się nie zauważać poprzyklejanych plastrów. - Nikomu nic nie powiedziałeś? - zapytał ściszonym głosem. - Ani słówka. Proszę, niech pan usiądzie. Pozwoli pan, że skończę jeść śniadanie? - spytał, gdy Amerykanin opadł ciężko na fotel. - Poczęstuje się pan? - Tylko kawą. Nie jestem głodny. Stojący za nim Ernest lekko pokręcił głową, dając Phillipowi znak, że amerykański dżentelmen od rana nic nie jadł. - Musi pan coś zjeść, żeby mieć dość sił - Phillip skinieniem głowy podziękował służącemu, który mrugnął i cicho opuścił pokój.

Gdy tylko usłyszeli trzask zamykanych drzwi, Arbuckle przysunął się bliżej. - Okej, mów, co wiesz - powiedział gorliwie. - Mówiłeś, że nic jej nie jest? Nie jest ranna? - Ma tylko pokaleczone dłonie - odpowiedział, pokazując mu swoje ręce. - Odważna z niej dziewczyna. Widzi pan, ona ręce miała związane z przodu, a ja z tyłu. Nie mogłem zrobić wiele, ale panna Arbuckle znalazła kawałek szkła i próbowała nim przeciąć moje więzy. Robiło się już ciemno i oboje się pokaleczyliśmy. - Robiło się ciemno? To było ostatniej nocy? Phillip potwierdził ruchem głowy. Arbuckle zmarszczył brwi. - Uwolniła cię i uciekłeś? - Na Boga, skądże! - wykrzyknął Phillip z oburzeniem. - Nie myśli pan chyba, że mógłbym zrobić coś podobnego! Nigdy nie zostawiłbym jej tam samej! - Proszę mi wybaczyć. Arbuckle oparł łokcie na stole i zanurzył palce we włosach. - Ze zmartwienia niemal postradałem zmysły. Po prostu opowiedz mi wszystko od początku. - Uderzyli mnie i straciłem przytomność. To chyba pan widział? - Tak. To znaczy, widziałem, że ktoś zamachnął się na ciebie drągiem. Zdaje się, że chloroformu wystarczyło im tylko na mnie i Glorię. A jak twoja głowa? Phillip ostrożnie pomacał miejsce uderzenia. - Jeszcze się nie zagoiło - powiedział - ale już nie boli. Obudziłem się z diabelnym bólem. Byliśmy zamknięci w... Urwał, bo do pokoju wszedł Ernest z następną tacą. - Świeża kawa, psze pana - powiedział wesoło. - I dodatkowa filiżanka. I chlebka jeszcze. I pozwoliłem sobie przynieść śniadanie dla pana dżentelmena. Chłopak postawił przed Amerykaninem nakrycie i zręcznym ruchem ściągnął serwetkę. - Świetny z ciebie chłopak! - pochwalił go Phillip. - Dzięki - powiedział Arbuckle bardziej uprzejmie niż z entuzjazmem. Z ociąganiem sięgnął po nóż i widelec. - Okej,

chyba masz rację. Powinienem coś zjeść. Ernest oddalił się niechętnie. Wydawało się, że zaraz pęknie z ciekawości. Phillip podjął swoje opowiadanie. - Obudziliśmy się w małym pomieszczeniu. Okno i drzwi były zabarykadowane. Ze związanymi rękoma nie mogłem nic zrobić. Właściwie to nie wiem, co w ogóle mógłbym zrobić. Gdyby pannie Arbuckle udało się rozciąć sznur, mógłbym chociaż mieć większe szanse, gdy po mnie przyszli. - Przyszli po ciebie? - Czterech. Dałem sobie radę z pierwszymi dwoma powiedział ze zrozumiałą dumą. - Widzi pan, słyszałem ich rozmowę. Kazano im... No cóż, kazano im się mnie pozbyć. Nie rozumiem tego. Potrząsnął głową, nie mogąc się nadziwić, że pozostał przy życiu. - Nie rozumiesz, dlaczego cię nie zabili? Nie zastanawiaj się, chłopcze, tylko dziękuj Bogu. - Arbuckle pokroił bekon, odłożył nóż i przełożył widelec do prawej ręki. - Ale kto kazał im cię sprzątnąć? Nie wymienili żadnego nazwiska? - Nie całkiem. Wszyscy mieli angielski akcent i nazywali go po prostu „Jankes”. - Wiedziałem! - jęknął Arbuckle. - Od początku nie wyglądało mi to na czysto angielską sprawę. Bardziej jak to, co wyczyniają w Ameryce. - Ma pan tam wrogów? - Wrogów! A komu potrzebni wrogowie? Wystarczy, jak masz w kieszeni parę dolarów, a pół świata uważa, że powinieneś się z nimi podzielić! - Mówili o panu „Pan Miliarder”. Ponieważ Jankes nie sądził, by mój ojciec mógł szybko zdobyć gotówkę, rozkazał im się mnie pozbyć. To dlatego rzuciłem się na nich, gdy przyszli. - Nic do stracenia - zgodził się Arbuckle. - Odważny jesteś. Jeden na czterech i to ze związanymi rękami. - Cóż, Glorii... pannie Arbuckle... martwy i tak bym się nie przydał, więc warto było spróbować. Ale było ciemno i za późno zauważyłem dwóch pozostałych. Nafaszerowali mnie

chloroformem. Nie mogłem uwierzyć, gdy dziś rano obudziłem się pod żywopłotem. Na dodatek tutaj, w Fairacres! - A więc ten lord Dalrymple cię znalazł i ugościł? - Tak, muszę powiedzieć, że to bardzo uprzejme z jego strony. Byłem w opłakanym stanie. - Jak dobrze go znasz? - Niezbyt dobrze. Jest sąsiadem mojego ojca, ale jedynie dalekim krewnym ludzi, którzy niegdyś tu mieszkali. Phillip podjął zawiły temat majoratu, primogenitury oraz dziedziczenia po linii męskiej. Arbuckle nie był tym zainteresowany. - Nie wdawajmy się w te banialuki - powiedział. - Przez telefon powiedziałeś mi, że on nie sypnie, ale skoro nie znasz go tak dobrze... Miałem nadzieję, że będę mógł poprosić o radę zarówno jego, jak i ciebie. - Poprosić mnie o radę? - zdumiał się Phillip. Nikt nigdy się go w niczym nie radził. - No jasne. Ja jestem w Anglii obcy. Wiem coś niecoś o angielskim biznesie, ale nie będę udawał, że rozumiem wszystko. A teraz, gdy moja córka ma kłopoty, nie będę udawał, że myślę logicznie. - Nie wiem, czy i ja będę to potrafił. Wie pan, ja... ja bardzo lubię pannę Arbuckle... Uważam, że najlepszej rady udzieli panu policja. - Nie! - Arbuckle wypuścił z ręki widelec. - Jeśli skontaktuję się z policją, tamci zabiją Glorię. Phillip otworzył usta i zaraz znów je zamknął. Cisza przeciągała się. - Z - zabiją? - wyjąkał w końcu. - Dlaczego pan tak uważa? - Gdy ocknąłem się z chloroformu, w aucie obok mnie znalazłem taką właśnie wiadomość. - Zostawili pana w samochodzie? - Phillip przylgnął do nieistotnego szczegółu, by odsunąć od siebie ogrom niebezpieczeństwa, jakie groziło dziewczynie, którą kochał. Na tamtej szosie? - Nie, nie tam. Inaczej Crawford znalazłby mnie tam dużo

szybciej. Musieli naprawić chłodnicę przewodem, który pan zostawił. Zawieźli mnie pod hotel, otwarli dach i zaparkowali w odległym rogu, pod tym wielkim starym drzewem. - Pod cedrem? Rzeczywiście, nikt tam nie zagląda. Ale Crawford, nie znalazłszy studebakera na szosie, wrócił z pewnością do Great Malvern? - Biedny człowiek! Naprawdę mi go żal. Przeszedł całe mile w poszukiwaniu warsztatu, a gdy go znalazł, zobaczył, że nie wziął portfela. - A mnie okradli - powiedział Phillip, wciąż tym zatroskany. Arbuckle wsadził rękę do kieszeni. - Proszę, weź to - powiedział, wyciągając zwitek banknotów. - Nie o to mi chodziło! - Nie, oczywiście, że nie. Ale przyda ci się kilka dolców, to znaczy funtów, a nie będziesz przecież prosić swoich bliskich o pieniądze. Oddasz mi później. Na czym to ja skończyłem? - Crawford zapomniał portfela. - Właśnie. Zajęło mu chyba sporo czasu, żeby namówić mechanika, by go podwiózł. - A kiedy przyjechali, waszego samochodu już nie było? - Crawford był przekonany, że pomylił miejsce. Wszystkie te wasze szosy są takie same. - Ktoś, kto nie zna okolicy, może łatwo się zgubić - zgodził się Phillip, dolewając kawy. - Przez jakiś czas jeździli w kółko, aż pomyślał, że robi z niego frajera. Jednym słowem, nie licząc krótkiej przejażdżki wozem drabiniastym, Crawford musiał przejść prawie całą drogę do Great Malvern na piechotę. Wrócił wykończony i nieźle wkurzony, chociaż normalnie to naprawdę dobry facet. - Pewnie pomyślał, że sami naprawiliście chłodnicę i zostawiliście go na pastwę losu. - Spodziewałbym się, że po dziesięciu latach człowiek powinien wiedzieć, że dobrze traktuję moich pracowników powiedział Arbuckle nieco kłótliwym tonem. - Owszem, zobaczył studebakera zaparkowanego pod drzewem, ale nawet do niego nie zajrzał, tylko poszedł prosto na górę, żeby

zająć się odciskami i lamentować nad swoją krzywdą. - A pan obudził się dopiero, gdy chloroform przestał działać - powiedział Phillip. Pytanie o bezpieczeństwo Glorii nie mogło dłużej czekać. - Co dokładnie było napisane na kartce? - Że mają moją córkę. Mam czekać na dalsze instrukcje. Jak i ile mam zapłacić, by ją odzyskać. I jeśli skontaktuję się z glinami, to już nigdy nie zobaczę jej żywej. - Mówili, że mnie zabiją, a nie zabili - zauważył Phillip z nadzieją. - Żaden nie chciał być zamieszany w morderstwo. - Waszych bandytów po prostu nie świerzbią palce tak jak naszych. Tego ich Jankesa nie było z nimi? Ten na pewno gotów będzie zabić moją córkę, jeśli mu nie zapłacę. - Nie rozumiem dlaczego. Nic by na tym nie zyskał. - Jako ostrzeżenie. Kiedy następnym razem zrobi coś podobnego, ktoś przypomni sobie o Glorii i zapłaci. To naprawdę działa. W Stanach ciągle tak się dzieje i dlatego nie mam zamiaru iść na policję. - Nasi gliniarze są całkiem nieźli - utrzymywał Phillip. Przynajmniej Scotland Yard. - Żywię wielki szacunek dla waszego Scotland Yardu, mój synu. Dużo dobrego o nich słyszałem. Nie są takimi głupimi gamoniami jak ci nasi. Ale nie będę ryzykował życia Glorii. Arbuckle spojrzał na Phillipa wzrokiem zarówno błagalnym, jak i domagającym się odpowiedzi. - A ty? - spytał. - Również nie - odpowiedział Phillip smętnie. Mimo że był całkowicie pewien, że sprawą powinni zająć się właściwi ludzie, to widział, że brak mu argumentów, by przekonać Amerykanina. - Oczywiście, że nie. Ale... - Przysięgnij, że nie pójdziesz na policję. - Słowo dżentelmena. - Wystarczy. Teraz możesz mi poradzić, co mam mówić, gdy ludzie będą pytać, gdzie jest Gloria. Widzisz, zaprzyjaźniliśmy się trochę z kilkoma osobami z hotelu. Na pewno będą o nią pytać. Ostatnią rzeczą, jakiej bym chciał, to to, żeby ktoś zwęszył, że coś jest nie tak, albo narobił plotek, które dotrą do policji.

- No... Cóż... Phillip szukał inspiracji pośród gipsowych amorków zdobiących sufit. Nagle wstrząsnęła nim myśl, że Arbuckle może się nim rozczarować i zwrócić się po radę do tego drania z hotelu, majora Purvisa, który upatrzył sobie Glorię. - Jedyne, co przychodzi mi na myśl - odezwał się Amerykanin - to powiedzieć im, że Gloria nie czuje się dobrze, więc odesłałem ją do Londynu, na konsultację u któregoś z tych znanych lekarzy na Harley Street. Tylko że nikt nie uwierzy, że puściłem ją samą. - No chyba! Poza tym doktorzy z Harley Street nie są dostępni w weekendy, jak lokalni medycy. Nie może pan po prostu powiedzieć, że wyjechała na parę dni do przyjaciół? - Ale wtedy będą chcieli wiedzieć do kogo, dokąd i dlaczego z nią nie pojechałem. Poradź mi coś. Co mam im powiedzieć, żeby nie patrzyli na mnie jak na pajaca? - Na bogów, panie Arbuckle, jeśli ktoś będzie zadawać tak diabelnie impertynenckie pytania, to równie dobrze pan może patrzeć na niego jak na pajaca. Zaskoczony Arbuckle parsknął śmiechem. - Zuch chłopak! - powiedział, wstając. - Widzę, że można na tobie polegać. No cóż, lepiej będę się już zbierać. - Mam jechać z panem? - Doceniam twoje towarzystwo, chłopcze, ale to akurat na pewno ich zdziwi. Odwiedzasz mnie, kiedy Gloria wyjechała? - Jego porozumiewawcze spojrzenie sprawiło, że Phillip się zarumienił. - Nie, trzymaj się z dala od hotelu. Nie przyjeżdżaj też do miasteczka, bo do kogo Gloria mogłaby wyjechać, jak nie do ciebie lub twoich znajomych? Będę mógł cię tutaj złapać? - Na razie tak. Phillip poczuł nagle obezwładniające zmęczenie. Czuł się naprawdę zbyt niepewnie, by jechać do domu i wystawić się na pytania rodziny. Na nich nie mógł przecież spoglądać jak na pajaców! - Zadzwonię do pana, gdy będę wyjeżdżał. Proszę dać mi znać, jeśli będę mógł w czymś pomóc. W czymkolwiek!

- Jasne. Uważaj tylko, co mówisz przez telefon. Arbuckle zapisał sobie numer państwa Dalrymple. - Widzę, że moja dziewczynka znalazła sobie naprawdę klawego faceta, ot co! - powiedział, wyciągając do Phillipa rękę na pożegnanie. No, tylko się tu nie zamartwiaj. Zapłacę, ile sobie tylko zażyczą. Z Glorią wszystko będzie okej! Jeśli tak miało być w istocie, myślał Phillip, odprowadzając swego gościa do drzwi, to dlaczego sam Arbuckle był taki zmartwiony? Nie mogąc zrobić nic więcej, wspiął się z powrotem do swego pokoju. Dlaczego nie był mądrym facetem, który na wszystko zawsze ma odpowiedź, który znajdzie wyjście z każdej sytuacji? Jak choćby Bulldog Drummond, który nie tylko wiedział, co robić, ale któremu również dopisywało szczęście. Może, jeśli usiądzie, zamknie oczy i się skoncentruje... Albo się położy. Bolały go kości, a łóżko wyglądało strasznie nęcąco. Myśleć można było też na leżąco. Odwiesił marynarkę na fotel, zsunął buty i wyciągnął się na zaścielonym narzutą łóżku. Sen nadszedł zbyt szybko, by mógł się mu oprzeć. Gdy się obudził, wiedział dokładnie, co ma robić. Pomysł, który tłukł mu się po głowie, wydawał mu się absolutnie bombowy. Co robił przyparty do muru Bulldog Drummond? Wołał przyjaciół. Phillip poradzi się Daisy. Daisy była nie tylko inteligentna, ale i bystra. Ciągle mieszała się w jakieś ciemne interesy i wychodziła z nich cało, a nawet pomagała policji. Nie, żeby to pochwalał. Robił, co w jego mocy, by odwieść ją od udziału w dochodzeniach. Gdy poprosi ją o pomoc, wyjdzie na kompletnego idiotę. Ale teraz to było co innego. Teraz Gloria była w niebezpieczeństwie. Poza tym, jeśli zaistnieje choćby najmniejsze ryzyko, nie pozwoli Daisy się w to mieszać. Nawet Gervaise nie mógłby winić go za zwrócenie się do niej o pomoc. Ani Arbuckle. Phillip każe Daisy przysiąc, że nie powiadomi policji, a jej mógł uiać, jak nikomu na świecie. Wstał z łóżka i poszukał butów. Natychmiast musi do niej zatelegrafować z błaganiem, by jeszcze tego samego dnia wskoczyła w pociąg. Nie ślęczała chyba nad tymi przeklętymi

artykułami w niedzielne popołudnia? Zawiązywał właśnie buty, gdy nadszedł Ernest. - O, wreszcie się pan obudził. Lady Dalrymple pyta, znaczy pragnie się dowiedzieć, czy zejdzie pan na kolację. - Kolacja! Która to godzina? - Wpół do siódmej, psze pana. Gong odezwie się za pół godziny. - O rety, przespałem cały dzień! - Zgadza się, psze pana. - Muszę zaraz wysłać telegram. - Tak jest. A kolacja? - ośmielił się dopytać, gdy Phillip wybiegł z pokoju. - Nigdy w życiu nie byłem tak piekielnie głodny! odpowiedział Phillip, zbiegając po schodach. A niech to! Jak mógł stracić tak dużo czasu! Teraz Daisy będzie mogła przyjechać pewnie dopiero jutro. Gdyby tylko miała telefon! Mógłby wyjaśnić jej, że jej obecność jest nieodzowna i nie ryzykowałby niepotrzebnych pytań jakiejś wścibskiej telefonistki. Treść telegramu musiała być dobrze przemyślana.

ROZDZIAŁ PIĄTY Alec otworzył drzwi od strony pasażera i z żółtego austina chummy wysiadła Daisy. Opary benzyny ustąpiły miejsca zapachowi fajkowego tytoniu i kwitnących w ogrodzie róż. - To był cudowny wieczór - powiedziała, nie chcąc, by się kończył. - Wejdziesz na drinka? Obawiam się, że mam tylko południowoafrykańską sherry. Chyba że Lucy przepuściła pieniądze na hiszpański „koniak”. - Nie, raczej nie. - Może Binkie zostawił jakąś whisky. Poza tym zawsze się znajdzie kawa albo kakao. Alec roześmiał się. - Nie powstrzymałby mnie strach przed południowoafrykańską sherry, choć nie chciałbym próbować whisky lorda Geralda. Niestety, przestępcy nie zawieszają swojej działalności na weekendy. Jutro muszę wcześnie wstać. Jeśli coś na tym świecie jest pewne, to na pewno to, że góra papierów na moim biurku znacznie się powiększyła od czasu, gdy ostatnio się tym zajmowałem. - Moje papierzyska są gotowe do wysłania - powiedziała Daisy z satysfakcją, odprowadzana przez Aleca wąską ścieżką do drzwi wejściowych. Przystanęła na progu, w świetle latarni szukając w wieczorowej torebce klucza. - Gratuluję. Ja mogę się pochwalić zamknięciem kilku spraw, które można odesłać do archiwum. Daisy zatrzymała się z kluczem w ręce. - Alec, czy miałbyś czas wybrać się gdzieś w przyszły weekend? Czy nie była zbyt arogancka? Sztorcowała Phillipa, że odwlekał odwiedziny panny Arbuckle w swoim domu, a Aleca znała przecież dużo dłużej. Zreflektowała się jednak, że w dzisiejszych czasach dziewczyny nie musiały przecież czekać na

inicjatywę mężczyzny. - Jadę do Fairacres odwiedzić matkę w Dower House i bardzo chciałabym, żebyś ją poznał. Bez żadnego ostrzeżenia, w jednej chwili znalazła się w gorących objęciach. Klucz wypadł jej z ręki i brzęknął o ziemię, gdy objęła Aleca za szyję i z entuzjazmem oddała pocałunek. - Rety - powiedziała chwiejnie, gdy wreszcie złapała powietrze. - Czy wszyscy gliniarze tak całują? - Mam nadzieję, że nie będziesz tego sprawdzać. Alec puścił ją i odsunął się, przeczesując palcami ciemne, gęste włosy. - Daisy, to było strasznie niedżentelmeńskie z mojej strony powiedział. - Co za bzdury! W takim razie możesz powiedzieć, że i ja nie zachowałam się jak przystało damie. - W takim razie wycofuję przeprosiny - uśmiechnął się. - Czy to oznacza, że nie wycofasz zaproszenia? - Oczywiście, że nie, głuptasie - powiedziała czule. Przyjedziesz? - Mam kilka dni zaległego urlopu, ale nie mogę... - Obiecać, wiem. Drugi Kuba Rozpruwacz może właśnie wyruszyć na łowy. Wzdrygnęła się mimowolnie, co kazało Alecowi otoczyć ją ramieniem. Spojrzała na niego. - Ale spróbujesz? - spytała. - To akurat mogę obiecać. Daj mi adres najbliższego hotelu, żebym zaraz mógł zarezerwować pokój. - W Great Malvern jest wiele hoteli, ale gospoda w Morton Green jest bliżej. Podobno jest tam całkiem wygodnie. Nazywa się Wedge and Beetle. - A więc niech będzie Wedge and Beetle. Któregoś dnia w przyszłym tygodniu spróbuję porwać cię też na obiad. Skłonił głowę. Tym razem Daisy była przygotowana na pocałunek. Ku jej przygnębieniu zaraz za austinem Aleca zaparkował inny samochód i dał się słyszeć przenikliwy sopran Lucy. Usta Aleca lekko dotknęły jej warg. - Naprawdę muszę już iść - powiedział z żalem. - Obiad we

wtorek, jeśli będę mógł? - Wyśmienicie. Zatelegrafuj, jeśli nie uda ci się przyjść. Patrzyła, jak sylwetka o szerokich ramionach oddala się w stronę furtki. Mimo późnej pory jego kroki były sprężyste. Zatrzymał się przy bramie, by przywitać się z Lucy oraz Binkiem, i odwrócił się, by pomachać Daisy, po czym zasłoniła go zbliżająca się do drzwi para. - Serwus, Daisy - powiedział lord Gerald Bincombe, postawny, małomówny były zawodnik rugby. - Rozwiązałaś dziś jakąś zagadkę, kochana? - zapytała Lucy ironicznie. - Nie, ale teraz sama możesz mi w tym pomóc. Upuściłam swój klucz. - Aha! - Lucy była rozbawiona. - Ciekawe dlaczego? Czując, że się rumieni - co uważała za swoją nieuleczalną przypadłość - Daisy schyliła się w poszukiwaniu zguby. - No, pomóż nam - powiedziała ostro do Lucy. - Halo, jest tutaj - powiedział Binkie, podnosząc klucz ze ścieżki i wręczając go Daisy z lekkim ukłonem. - Dzięki - powiedziała. Otworzyła drzwi i zapaliła światło. Na podłodze leżała żółta koperta. - Telegram. Do mnie! Podniosła list, zdjęła kapelusz i rękawiczki. Wszyscy troje zeszli do kuchni na kakao. Usiadłszy przy kuchennym stole, Daisy otworzyła telegram. - Od kogo? - zapytała Lucy. Nalewała właśnie mleka do rondla, uważając, by nie zaplamić sukienki z żółtej żorżety, opinającej jej zgrabną sylwetkę. - Od Phillipa. Dziwne! Bardzo pilne - czytała. - „Przyjeżdżaj prędko Fairacres nie Dower House potrzebuję cię teraz proszę”. Razem z jego imieniem jest dwanaście słów. „Proszę” dodał później. - Bardzo pilne, prędko, teraz. Chyba naprawdę mu zależy, żebyś tam pojechała. - Ale po co? Chyba już za późno, żeby zadzwonić do niego z budki? Binkie spojrzał na zegarek. - Prawie północ.

- Za późno, a na dodatek nie wiesz, gdzie on jest - zauważyła Lucy. Daisy uderzyła straszna myśl. - Lucy, nie sądzisz chyba, że mama ciężko zachorowała? Ale dlaczego mam jechać do Fairacres, a nie Dower House? On ledwo zna Edgara i Geraldine. - Na pewno nie chodzi o twoją matkę, kochana. Dostałabyś wiadomość od kuzyna albo lekarza, a nie od Phillipa. Wiesz, jaki z niego matoł. Nikt nie powierzyłby mu takiej rzeczy. Coraz bardziej zagadkowo, coraz bardziej, czyli tak, jak lubisz. Ale o matkę bym się nie martwiła. - Tak, chyba masz rację. A może spotkanie Arbuckle'ów z rodziną Phillipa miało niespodziewane skutki? Daisy zastanawiała się, czy powiedzieć Lucy i Binkiemu o Glorii, ale zdecydowała, że nie do niej należało to zadanie. - Zawiozę cię jeszcze dzisiaj, jeśli chcesz - zaproponował gburowato Binkie. - Zdążyłbym jeszcze do biura. - Jesteś aniołem, ale Phillip nie może oczekiwać, żebym wyjeżdżała o tej porze. Co by powiedzieli Edgar i Geraldine, gdybym pojawiła się u nich z samego rana? Pojadę jutro pierwszym pociągiem. Gdzie jest rozkład jazdy Bradshawa, Lucy? - Ty go miałaś ostatnio. Cholera! Mleko kipi! Binkie mężnie poradził sobie z niebezpieczeństwem, a z resztek mleka Lucy zrobiła kakao. Daisy zabrała swoją filiżankę do sypialni, żeby sprawdzić pociągi, choć, prawdę mówiąc, chciała raczej dać tamtym dwojgu chwilę prywatności. Idąc na górę, zastanawiała się, co mogło Phillipa tak zaniepokoić. Zawsze był raczej flegmatykiem i nie emocjonował się byle czym. Dlaczego nie powiedział wyraźniej, o co mu chodzi? Choćby po to, by oszczędzić jej zmartwienia. Lucy miała rację, że w razie choroby matki to nie Phillip by się z nią kontaktował. A jednak Daisy wciąż była zaniepokojona. Nie mogła zrozumieć, dlaczego kazano jej jechać do Fairacres, a nie do Dower House, albo chociaż Malvern Grange, jeśli nie miało to nic wspólnego z jej matką. A może nie chciał, by właśnie ona

miała z tym coś wspólnego? To by wskazywało na rodzinną kłótnię o Glorię. A czy sama Daisy chciała być w to zamieszana? Być obecną na spotkaniu, pomóc przygotować grunt, zapobiec awanturze - to jedno. Ale wylądować w samym środku huraganu to inna sprawa. Usiadła przy biurku i ponownie przeczytała telegram. „Bardzo pilne” brzmiało naprawdę rozpaczliwie. Lepiej, żeby jednak pojechała. Ale jeśli Phillip chciał tylko, by po prostu potrzymała go za rękę, to się przeliczył! Połączenia kolejowe z Malvern nie dawały powodów do narzekania. Od czasu zawieszenia broni w 1918 roku wiktoriańskie uzdrowisko przeżywało istny renesans. Minąwszy Reading i Oksford, pociąg wspinał się powoli po wzgórzach Cotswolds, by następnie przyspieszyć, zjeżdżając w dół, w dolinę Evesham. Na południowym horyzoncie wznosiło się pasmo Brendon Hill. Krótki przystanek w Worcester, potem most na rzece Severn i Daisy była już na swojej ojczystej ziemi. W dostojnym wieku lat dwudziestu pięciu powinno się być już zblazowanym i znudzonym, ale Daisy czuła się tak podekscytowana jak kiedyś, gdy po zakończeniu roku szkolnego wracała do domu. Żyzna, czerwona gleba, sady, chmielniki i ogrody warzywne, strumienie i pastwiska, lasy porastające niewysokie wzniesienia, a na zachodzie odwieczne wzgórza Malvern Hills. Była w domu. Kiedyś wspinała się na te pagórki, chodziła i jeździła konno po tych lasach i polach, na rowerze przemierzała kręte ścieżki, mijając ceglane, kamienne, a czasem jeszcze drewniane, wiejskie chaty. Pociąg sapnął, wypuścił kłąb pary i zajechał na stację Great Malvern. Tragarz, który otworzył drzwi przedziału, zwrócił się do Daisy po imieniu. - Dzień dobry, panno Dalrymple. Proszę uważać. Świeżo malowane. Filary i zdobione wsporniki podtrzymujące zadaszenie peronu zostały właśnie pomalowane na czerwono i niebiesko. Ozdobne wieńce z żelaznych liści i kwiatów błyszczały od zielonej, żółtej i białej farby. Ze ścian podłużnego budynku z wielokolorowego kamienia robotnicy zeskrobywali warstwę sadzy. Daisy zeszła

na peron przepełniona mimowolną obywatelską dumą z tak unikatowej i zadbanej stacji. - Hej, Daisy! Phillip biegł do niej wzdłuż stacji. - Miałem nadzieję, że przyjedziesz tym pociągiem, mała. - Musiałam wstać potwornie wcześnie, żeby... Jezu, Phil! Co ci się stało? - wykrzyknęła, gdy zdjął tweedowy kapelusz, ukazując owiniętą bandażem głowę. Prędko włożył go z powrotem. - Szkoda, że nie widziałaś mnie wczoraj. Wyglądałem jak prawdziwy Turek w turbanie. - Co się stało? Mam nadzieję, że masz naprawdę dobry powód, żeby mnie tu ściągać! - Nie tutaj. Rozejrzał się ostrożnie i zerknął na tragarza. - To cały twój bagaż? - zapytał. - Tak. Nie zamierzam zostać tu na długo, a kilka rzeczy mam jeszcze w Dower House. Phillip, z mamą wszystko w porządku, prawda? - Z twoją matką? Tak, oczywiście. Z tego, co wiem, wszystko z nią w porządku. Dlaczego pytasz? - Na litość boską, Phillipie! - wykrzyknęła z irytacją, wręczając konduktorowi swój bilet. - Ponieważ twój telegram był tak pilny i tak niejasny, że nie wiedziałam, o co innego może chodzić. Czy ma to coś wspólnego z panną Arbuckle? - Cśśś - syknął w panice Phillip i jeszcze raz obejrzał się przez ramię. - Wszystko ci wytłumaczę, jak będziemy na miejscu. Daisy westchnęła. Gdy wyszli ze stacji, rozejrzała się wokół. - A gdzie twój samochód? - Nie wiem - odparł ponuro. - Proszę cię, Daisy, nie zadawaj żadnych pytań, aż nie dotrzemy do Fairacres. Wyjechał po nich zielony samochód marki Vauxhall. Daisy rozpoznała szofera. Bill Truscott pracował dla jej ojca jeszcze przed wojną. Po demobilizacji wrócił, ożenił się z pokojówką i zaczął służbę u nowego wicehrabiego. Na jej widok szofer uśmiechnął się szeroko, wyskoczył z auta i uchylił czapki.

- Witaj, Bill. Jak się miewa pani Truscott? - Dzień dobry, panno Daisy - powiedział, otwierając jej drzwiczki samochodu. - Zona ma się dobrze. Od czasu do czasu pomaga w pałacu. Mamy już trzech chłopców i jego lordowska mość przeniósł nas do stróżówki. - Świetnie! Pokoje nad warsztatami nie były pomyślane jako mieszkanie dla rodziny. Edgar chyba nieźle sobie radzi powiedziała do Phillipa, wsiadając do samochodu. Tymczasem szofer wkładał do bagażnika jej walizki. - Biorąc pod uwagę, że nie był do tego przygotowany, a w głowie ma tylko ćmy i motyle. Daisy zgodziła się ze śmiechem. - Zatrzymał zarządcę ojca, który zna się na wszystkim powiedziała. - Teraz musi tylko zatwierdzać jego przedsięwzięcia. - Lady Dalrymple wciąż jeszcze zachowuje się jak żona nauczyciela - narzekał Phillip - a reszta świata to sami mali chłopcy. - Dobrze cię rozumiem - zaśmiała się znowu. - Nigdy nie powiedziała mi wprost, żebym starła puder i szminkę, ale widzę, że bardzo chciałaby to zrobić. Malują się tylko kobiety lekkich obyczajów. - Dziś zabroniła mi prowadzić ze względu na moją głowę mówił, dając tragarzowi napiwek i sadowiąc się w aucie obok Daisy - chociaż już nic mi nie dolega. Bill zajął miejsce za kierownicą i włączył rozrusznik. Vauxhall ruszył i dostojnie wjechał w Avenue Road i, omijając miasteczko, skręcił w drogę prowadzącą w dół wzgórza. Mając przed sobą głowę szofera, Daisy poskromiła swoją ciekawość i zadała tylko jedno pytanie. - Czy Geraldine... - szepnęła. - Czy oni wiedzą, dlaczego mnie tu wezwałeś? - Właściwie, to... - zaczął nieśmiało Phillip. - Spędziłem u nich ostatnią noc i wydaje mi się, że dałem im do zrozumienia, że wracam do domu. Ale wprost nic takiego nie powiedziałem. - A więc nie spodziewają się mnie? I są przekonani, że już

się ciebie pozbyli? Phillip, matole, nie mogę przecież się tam pojawić jak gdyby nigdy nic! Jedźmy lepiej do Dower House, jeśli nie chcesz jeszcze wracać do domu. - Nie, nie mogę zostać u twojej matki. Ale ty przecież wymyślisz jakąś historyjkę. Wiem, że potrafisz, jeśli tylko spróbujesz. Czy nie tym właśnie zajmują się pisarze? Mimowolnie przyjmując komplement, Daisy powstrzymała się od przypomnienia mu, że zajmowała się pisaniem reportaży, a nie fikcji. Postanowiła to zapamiętać. Wszystko zaczęło układać się jej w głowie, gdy przejeżdżali obok Dower House. Uroczy georgiański dom z czerwonej cegły stał pośród ogrodów na samym skraju parku. - Obiecałeś złożyć mojej mamie wizytę - powiedziała. - Nie dałem rady! - Nie, to część twojej historii. Poprosiłeś Billa, żeby się zatrzymał, i postanowiłeś wpaść na chwilę, i... - Ale on wie, że nic takiego nie mówiłem. - Nikt nie będzie go o to wypytywał. A jeśli nawet, to ze względu na mnie powie jedno takie niewinne kłamstewko. Poproszę go. Bill - zwróciła się do kierowcy - pamiętasz, że w drodze na stację zatrzymałeś się w Dower House, żeby pan Petrie mógł przywitać się z moją matką? Szofer spojrzał przez ramię i uśmiechnął się. - Jeśli tak panienka mówi. Nie będzie to pierwsza bzdura, jaką opowiadałem na prośbę panienki albo panicza Gervaise'a. Jak za starych dobrych czasów! Dojechawszy do stróżówki, przejechali przez bramę i podążyli wysadzaną wiązami aleją. Po drodze Daisy tłumaczyła Phillipowi, co ma mówić. - Matka prosiła cię, żebyś odebrał mnie ze stacji, bo jej auto nie chciało zapalić. - Ale ona nie będzie dla ciebie łgać. - Matka prawie nie rozmawia z Geraldine i Edgarem. Nadal ma im za złe przejęcie Fairacres. Słuchaj, bo nie ma czasu. Gdy dotarliśmy do Dower House, byłeś skonany... - Pomyślą, że jakiś słabeusz ze mnie! - Chcesz zostać w Fairacres czy nie? - rzuciła Daisy, wściekła

do granic. - Jak chcesz, żebym wymyślała ci jakąś bajdę, to pozwól mi dokończyć. Czułeś się bardzo osłabiony przez swoją głowę, więc nalegałam, żebyś wrócił do Fairacres, bo wszyscy wiedzą, jaka jest matka. Chcesz czy nie, już za późno na zmiany scenariusza - dodała, gdy ich samochód zajechał przed główne wejście. Powrót do Fairacres teraz, gdy to nie był już jej dom, był dla niej zbyt bolesny, by zajmować się smutkami Phillipa. Wspomnienia, których mogła się pozbyć, mieszkając tutaj, wyzierały z każdego zakątka. Nie miała jednak czasu na rozpamiętywanie. Po schodach prowadzących przez podparty kolumnami portyk szła Geraldine. Wyglądała na zakłopotaną. Jej strój, mimo że elegancki i uszyty na miarę, nie był ani trochę gustowny. - Witaj, Daisy - powiedziała. - Nie wiedziałam, że jesteś w okolicy. Oczywiście zawsze jesteś mile widziana, ale, niestety, właśnie wychodzę. Jestem umówiona w Worcester i czekałam tylko na powrót Truscotta. Skrzywiła się na szofera, patrząc, jak otwiera Daisy drzwiczki auta. - Niech pani się na niego nie gniewa, że zajęło mu to dłużej, niż się spodziewał - powiedziała Daisy, wysiadając z samochodu i wymieniając z lady Dalrymple powitalne pocałunki. Obejrzawszy się, zobaczyła, że Phillip oparł się ciężko o samochód i teatralnym gestem przyłożył rękę do swojej obandażowanej głowy. Wziął sobie jej opowieść do serca. Miała tylko nadzieję, że nie przedobrzy sprawy i nie zacznie jęczeć. Geraldine przyjęła historię z trudem wstrzymywanym zdenerwowaniem. - Naturalnie, że musi pan zostać, panie Petrie - rzekła. Powiedziała coś do stojącego nieopodal kamerdynera, po czym zwróciła się do Daisy. - Będziesz musiała mi wybaczyć, ale naprawdę muszę wyjść. Edgar natomiast łapie motyle. Przyjmiesz pana Petriego za mnie? Czujcie się jak u siebie. Wiesz, że ja i Edgar chcielibyśmy, żebyś uważała Fairacres za swój drugi dom. - Dziękuję, Geraldine. Postaram się, by Phillipowi niczego

nie brakowało - odpowiedziała Daisy dyplomatycznie. - Myślę, że łyk brandy postawi go na nogi. - Alkohol? Nie sądzę, żeby... - Pojawienie się służącego szczęśliwie przerwało jej wywód. - No cóż, moi drodzy Muszę was zostawić. Truscott, do Worcester. Daisy i Phillip zasiedli w salonie gościnnym. Daisy nie czuła się wystarczająco swobodnie, by wejść do drugiego salonu, używanego przez rodzinę. Umeblowanie pokoju nie zmieniło się i eklektyczna mieszanina najlepszych stylów ostatnich dwustu lat sprawiała, że Daisy czuła się, jakby w każdej chwili mógł tu wejść ojciec albo Gervaise. Phillip z odrazą odmówił ułożenia nóg w górze na eleganckiej sofie w stylu regencji, ale zgodził się oprzeć je na podnóżku podsuniętym troskliwie przez służącego. Na szczęście podczas swoich sportowych weekendów Phillip opalił się tak bardzo, że nie było widać braku chorobliwej bladości. - Podać kawę, panienko? - zapytał kamerdyner, który podążył za nimi do salonu. - Tak, poproszę. - Ernest, kawa. - Już się robi, panie Lowecroft - odpowiedział chłopak. - I przyniosę też brandy, panienko - dodał, mijając Daisy. - Dziękuję, Erneście - odpowiedziała, zapamiętując jego gotowość do stawienia czoła lady Geraldine, choć wcale nie zamierzała pozwolić Phillipowi wypić choć kropelki. Oczekiwała od niego trzeźwych i prostych wyjaśnień, niezmąconych przez alkoholowe opary. Phillip nie odezwał się ani słówkiem, dopóki młody służący nie wyszedł, zostawiwszy im brandy, kawę i truskawkowe tartinki. Dopiero wtedy kopniakiem odsunął podnóżek. - No dobra - powiedział, przyjmując od Daisy filiżankę kawy i w roztargnieniu nakładając sobie dwie babeczki. Zaczynamy.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Gdy Phillip zaczął swoją opowieść, Daisy wyjęła z torebki notes oraz ołówek i w swojej odmianie stenografii Pitmana, nie do rozczytania dla nikogo poza nią samą, zaczęła robić notatki. Pozwoliło jej to wysłuchać całej historii bez przerywania. - I na tym koniec - powiedział Phillip. - Arbuckle pojechał do Londynu, żeby zebrać pieniądze na okup. Utrzymuje, że jeśli im zapłaci i nie wezwie policji, to Glorii nic się nie stanie. Ale nie zachowuje się tak, jakby w to wierzył. Jest cały rozgorączkowany. - Ty spotkałeś - jeśli to odpowiednie słowo - tych bandytów. Wierzysz im? - Cóż, mnie miłosiernie pozostawili przy życiu, ale jest jeszcze ten Jankes... - Człowiek czyta mnóstwo strasznych historii o amerykańskich porywaczach, którzy dostają okup i zostawiają ciało... - przyznała Daisy. - Nawet tak nie mów! - wzdrygnął się Phillip, blednąc mimo opalenizny. - Gloria jest tam, na ich łasce, samotna i przerażona. Nie mogę po prostu siedzieć i nic nie robić. Dlatego zatelegrafowałem po ciebie. - Nie wiem, czego się po mnie spodziewasz, Phil. To policja powinna się zająć takimi rzeczami. I to nie miejscowi, ale Scotland Yard. Fakt, że w sprawę zamieszany jest obcokrajowiec, powinien być dla nich dostatecznym usprawiedliwieniem do zaangażowania się. Możesz być pewien, że Alec nie powie o tym nikomu niepowołanemu. Daisy odłożyła filiżankę i wstała. - Zaraz do niego zadzwonię - powiedziała. Phillip zerwał się i złapał ją za ramię. - Nie! Dałem Arbuckle'owi słowo, że nie skontaktuję się z glinami. Nie spodoba mu się nawet to, że tobie o wszystkim

opowiedziałem. - Boisz się, że nie pozwoli córce wyjść za ciebie? A nie pomyślałeś, że może nie mieć komu na to pozwolić, jeśli jej nie odnajdą? - To za duże ryzyko, Daisy. Pokazał mi ten list. Najmniejsza informacja dla policji, a Jankes ją zabije. Daisy westchnęła. Usiadła i wzięła sobie następną truskawkową tartinkę. Jej śniadanie składało się tylko z filiżanki herbaty i przegryzionego w pośpiechu tosta. - Dobrze więc. Zastanówmy się, co możemy zrobić bez policji. Mam tysiące pytań. Żując w zamyśleniu ciastko, przeglądała notatki. - Przede wszystkim - zaczęła - powiedziałabym, że chata, w której was trzymali, musi znajdować się gdzieś niedaleko stąd, w promieniu kilku mil. - Dlaczego? - Po prostu, dlatego że wyrzucili cię tutaj, a porwali też niedaleko od tego miejsca. Przywiezienie cię tu z daleka nie miałoby żadnego sensu. Czy na ciężarówce były jakieś napisy? - Była nazwa firmy rzeźnickiej. - Jaka? To lokalna firma? Może uda się nam ją odszukać. - Nie było adresu. Nazwa zaczynała się chyba od „p”. Potter, Parslow, Paget... A, mam: Ferris albo Farris. - Nigdy o nim nie słyszałam - powiedziała zawiedziona. - A więc nie miejscowy. Ale policja mogłaby go odnaleźć. - Nie! Poza tym równie dobrze mogli ją wymalować na starym napisie. - Może i tak. Zgaduję tylko. Powiedziałeś, że kierowca mówił slangiem cockney? - Tak, z pewnością. Reszta również. Daisy ożywiła się. Wcześniej nie wspominał o akcencie pozostałych bandytów. - Wszyscy? - dopytywała się. - Wszyscy, których słyszałem - powiedział zakłopotany. Dlaczego to takie ważne? - Po pierwsze, londyńczycy nie rozumieją wsi. Wyobraź

sobie, że wychowujesz się na East Endzie, wśród przylegających ciasno do siebie domów i tłumu ludzi. Kilka ulic dalej znajdziesz się w zupełnie innej dzielnicy, gdzie nikt cię nie rozpozna. - O rany! Mogli więc myśleć, że wywieźli mnie bardzo daleko. - Możliwie. Co więcej, muszą się tu czuć jak na pustyni. Nie zdziwiłabym się, gdyby sądzili, że pod tym żywopłotem nikt nigdy cię nie odnajdzie. Być może byli przekonani, że idą z Jankesem na coś w rodzaju kompromisu. Nie wykonali jego rozkazu, ale pozbyli się ciebie. - Nie wydawali się zbyt chętni, by mnie mordować. Ten, który mnie rąbnął, chwalił się, że potrafi uderzyć, nie zabijając. - To tym Jankesem powinniśmy się martwić, ale pozostali mogą nas do niego zaprowadzić. Albo do Glorii. Nawet jeśli zrobili zapasy, to na pewno wyskoczą do wsi po papierosy albo na piwo. Ze swoim londyńskim akcentem będą widoczni jak na dłoni. - Czyżby nie zdawali sobie z tego sprawy? - Wątpię. W czasie wojny mieliśmy tu mnóstwo ludzi mówiących tym akcentem. Jeśli w ogóle zwracali na to uwagę, to myśleli, że oni sami mówią normalnie, a wszyscy inni „zabawnie”. Ale miejscowi na milę rozpoznają obcy akcent. - Każdy, kto mieszka dalej niż dziesięć mil, jest obcy zaśmiał się Phillip. - Dokładnie tak. Oczywiście, Jankes mógł ich o tym ostrzec. - Mógł nawet nie zauważyć ich akcentu. Gloria mówiła, że dla niej wszyscy brzmimy tak samo. - Właśnie! Ich szef naprawdę musi być Amerykaninem, chociaż równie dobrze może to być tylko przezwisko. - Chce, żeby połowa okupu była w funtach, a druga połowa w dolarach. Arbuckle pokazał mi tę notkę. Daisy zmarszczyła brew. Dolała kawy i sięgnęła po jeszcze jedną babeczkę. - A więc jednak jest z Ameryki. Chyba że to Anglik, który

zamierza dać stąd nogę. Ale to zbrodnia raczej w amerykańskim stylu. Zastanawiam się, czy chodzi tylko o pieniądze, czy może Arbuckle ma jakichś wrogów? - Mówi, że nie. Daisy, po co pytasz o to wszystko? Ja chcę coś robić, a nie siedzieć tu, gadać i zajadać ciasteczka. - Od Aleca nauczyłam się jednej rzeczy - odpowiedziała poważnie. - Wagi pozornie nic nie znaczących detali. Zdążyłam już wyciągnąć z ciebie całą masę pomocnych szczegółów, o których się nawet nie zająknąłeś, a może być ich jeszcze więcej. - Ach, dobrze więc - powiedział zdumiony. - Jeśli to ma ci pomóc zdecydować, co dalej, to pytaj, ile chcesz. - Wciąż uważam, że najlepiej byłoby powiedzieć o wszystkim Alecowi. Ale nie bój się, nie zrobimy nic bez pozwolenia pana Arbuckle'a. Muszę przyznać, że dziwię się, że od razu nie zadzwoniłeś na policję. Przecież nie wiedziałeś o zostawionej mu wiadomości. - Nie chciałem niepotrzebnie mieszać w to miejscowej policji. Dowódca posterunku jest kumplem mojego ojca. - Ach tak - Daisy była pełna zrozumienia. - Prawdę mówiąc, to myślałem, żeby zadzwonić do Fletchera, ale zaraz połączyłem się z Arbuckle'em i on powiedział mi, żebym nikomu nic nie mówił. - Nie wie nikt poza mną? - powiedziała z niedowierzaniem. Nawet Edgar i Geraldine? Chyba musiałeś im jakoś wyjaśnić, jak znalazłeś się pod żywopłotem związany jak kurczak? - Dalrymple nie okazał tym żadnego zainteresowania. - No tak... w głowie ma tylko motyle. Chociaż rozumiem go. Pewnie czuje ulgę, że nie musi wszystkich kontrolować jak uczniów. A Geraldine to jeszcze inna historia. - Nie wiedziała, że byłem związany, a Dalrymple powiedział jej tylko, że miałem wypadek. Założyła, że rozbiłem swojego swifta, że to Arbuckle spowodował kraksę i że przyszedł, by dać mi odszkodowanie. W weekend odwiedził ją jej brat z rodziną, ale na szczęście wyjechali zeszłej nocy. Nawet ich nie widziałem. - Ciekawe, co się stało z twoim samochodem. Jeśli znajdzie

go policja, to będą żądali wyjaśnień. - O Boże! - Tym na razie się nie martwmy. A więc o porwaniu wiesz tylko ty i Arbuckle. I oczywiście bandyci. - Powiedział o wszystkim swojemu asystentowi. Biedak prowadził ich samochód i gdy studebaker zniknął, musiał przejść całą drogę pieszo. Ale o mnie nic mu nie wspomniał, żeby przestępcy się nie dowiedzieli, że jestem w to zamieszany. - Przecież wiedzą i tak - zauważyła Daisy. - Nie wiedzą, że przeżyłem i że zamierzam zrobić wszystko, by uwolnić Glorię. W drzwiach ukazała się głowa Ernesta. - Telefon do pana. - Arbuckle? - Nie, psze pana. Jakaś dama. Nie chce podać nazwiska. - Fenella - jęknął Phillip i pobiegł do telefonu. - Jeszcze kawy, panienko? - Nie, dzięki. Ernest podszedł do stolika i zaczął zbierać naczynia. - Kucharka chciałaby wiedzieć, panienko, czy panienka i pan Petrie zostaną na obiedzie. - Tak - odpowiedziała nieuważnie, zaprzątnięta myślami o nagłym wprowadzeniu do całej sprawy siostry Phillipa. Fenella wiedziała, że on jest w Fairacres. Czy tylko tyle? - Oczywiście, panienko. Nagle Daisy ocknęła się i uświadomiła sobie, że w Fairacres nie jest już u siebie. Służący powiedział „zostaną” na obiad, a nie „będą” na obiedzie. - Erneście! - zawołała za nim. - Nie zostaliśmy zaproszeni na obiad. Uśmiechnął się do niej przyjaźnie i wcale nie tak jak na służącego przystało. - Się panienka nie martwi. Lady Dalrymple nie będzie na obiedzie, a lord nie mówił, kiedy wróci. Poza tym jest panienka z rodziny. Więc obiad dla dwojga. Daisy uśmiechnęła się do niego.

- Dziękuję! Porzucając na chwilę zagadkę telefonu Fenelli, Daisy powróciła myślami do opowiadania Phillipa i zaczęła się zastanawiać, od czego zacząć poszukiwania Glorii. Można by jeździć od wioski do wioski, wypytując, czy ktoś z mieszkańców nie widział, czy raczej nie słyszał, przybyszów z East Endu. Jeśli mogliby wskazać jedno lub dwa takie miejsca, to zawęziłoby to obszar poszukiwań. Dwa miejsca byłyby nawet lepsze, bo wtedy przestępcy prawdopodobnie ukrywaliby się gdzieś między nimi. Ale jeszcze prościej byłoby zawęzić obszar poszukiwań przed wyruszeniem w drogę. Gdyby tylko Phillip mógł choć w przybliżeniu określić miejsce uwięzienia. Wydawało się jej, że w drodze na miejsce był nieprzytomny, ale postanowiła się tego upewnić. O co go jeszcze nie spytała? Alec na pewno wymyśliłby z tuzin dodatkowych pytań. Jakże go teraz potrzebowała! Phillip wrócił skwaszony. - Siostra! - powiedział gorzko. - Ile ona wie? - Tylko tyle, że jestem tutaj i że nie chcę, by rodzice o tym wiedzieli. Musiałem dostać z domu jakieś ubrania. Wczoraj wieczorem przywiozła mi je na rowerze. - To bardzo chwalebne z jej strony. A teraz wszystko wygadała? - Co? Och nie, ale myślała o tym i uważa, że mam kłopoty, więc chce mi pomóc. Udało mi się ją spławić, ale założę się, że będzie mi wiercić dziurę w brzuchu. A niech to! Dziewczynom powinno się zabronić myślenia! Rozdarta między urazą a rozbawieniem Daisy wybrała tę drugą opcję. - A ja myślałam, że sprowadziłeś mnie tu aż z Londynu, żebym myślała za ciebie! - zauważyła, śmiejąc się. - Bo tak było. Oj, mała, nie zgrywaj się. Wiesz - dodał ze skruchą - wiem, że nie jestem mądrzejszy od Fenelli. Ale ty owszem. Potrzebuję cię. Gloria cię potrzebuje. - Wiem, stary, wiem. Tylko żartowałam. Jeśli Fenella znów zadzwoni, pomyślimy, jak ją spławić. Phil, naprawdę nie

wiesz, gdzie was uwięzili? - Nie mam zielonego pojęcia. - Nic nie słyszałeś ani nie widziałeś? Nawet czegoś, co wydaje ci się bez znaczenia? - Podczas drogi byłem nieprzytomny. To mógł być każdy las w hrabstwie albo poza nim. - Las? Rany boskie! Wiesz, że byliście w lesie? - Takie miałem wrażenie - bronił się. - Chyba słyszałem dzięcioła, a potem wiewiórkę. Wiesz, one wydają takie śmieszne dźwięki, jakby się wkurzyły. Ale równie dobrze mogły być na jedynym drzewie w okolicy. - W zamyśleniu zmarszczył brwi. - Ale było coś jeszcze, co wywołało takie samo wrażenie. Co to mogło być? - Wyobraź sobie, że znów tam jesteś - zaproponowała. Phillip zamknął oczy. - Zaczyna mnie od tego boleć głowa. Mam! Promyk słońca migotał, jakby przeciskał się przez szeleszczące liście. Ale to znów mogło być pojedyncze drzewo rosnące obok chatki. - Tak. Coś jeszcze? - Powietrze było wilgotne. Jakby spleśniałe, ale nie zepsute. Takie jak bywa w lesie. Takie jakby... zielone. Ale mogło mi się tylko wydawać. - Rozumiem. To nie jest zapach jednego drzewa. Jeśli po tygodniach suszy wydawało się wilgotne, to chyba masz rację z tym lasem. To jest coś, od czego możemy zacząć. - Ale jak? W promieniu kilku mil są tysiące lasów, zagajników i gajów. - Ale nie aż tak wiele z samotną, zniszczoną i opuszczoną chatą pośrodku. Dobrze. Nie musimy zatem przeszukiwać pól i łąk i brzegów rzek. Nie słyszałeś przypadkiem szumu wody? - Nie. - To bardzo zawęża obszar, a oboje znamy te tereny jak własną kieszeń. Ale rzeczywiście, wciąż pozostaje nam tuzin lasów. Przeszukanie ich mogłoby zabrać nam całe wieki. Phillip westchnął. - A i tak tylko zgadujemy, że to musi być niedaleko stąd. To

beznadziejne! Daisy jeszcze nigdy nie widziała Phillipa tak załamanego. Jego zrównoważony temperament kazał mu zazwyczaj radzić sobie z trudnościami ze spokojem, bez gwałtownych emocji. Nawet przerażające lata spędzone w okopach Flandrii nie zostawiły po sobie większych śladów, podczas gdy tak wielu bardziej wrażliwych ludzi cierpiało jeszcze wiele lat później. To jednak musi być prawdziwa miłość. Pamiętała, jak bolało ją serce, gdy oddział Michaela wyruszył na front, a jego pokojowy status wcale nie chronił go przed zagubionymi kulami, gazem trującym albo minami. A potem w niebezpieczeństwie znalazł się Alec i jego córeczka. Ale wtedy Daisy była w stanie im pomóc. Połowa żalu była spowodowana tą bezradnością, kiedy człowiek tak bardzo pragnął działać, a nie mógł zrobić nic. Phillip musi dostać jakieś zadanie. A nuż okaże się ono przydatne. - Rozchmurz się, stary - powiedziała. - Nie poddamy się tak łatwo. - Co możemy zrobić? - Przede wszystkim obejdziemy wioski i spytamy o jakichś londyńczyków albo innych podejrzanych nieznajomych. O Amerykanów na przykład. Wątpię jednak, by zaryzykowali rozmowę w tym dialekcie niedaleko kryjówki. W każdym razie przy odrobinie szczęścia będziemy mogli zawęzić pole poszukiwań do całkiem małego obszaru. Na pewno nie moglibyśmy poprosić Fenelli o pomoc? - Matka by zaczęła pytać, dokąd ona wychodzi. Poza tym wypaplałaby. Mimo zerwanych zaręczyn to jeszcze dzieciak. - Z moją mamą też będzie problem - zadumała się Daisy. - Na pewno dowie się, że tu jestem, i będzie chciała wiedzieć, dlaczego nie zatrzymałam w Dower House. A jeśli tam zostanę, to też na pewno będzie chciała wiedzieć, dokąd wychodzę. Ty też nie możesz tam przebywać bez ryzyka, że matka źle to zrozumie. Ten jeden raz Phillip pojął coś szybko. - Chcesz powiedzieć, że pomyśli, że jesteśmy zaręczeni? wykrzyknął ze zdumieniem.

- Lub prawie. Nie możesz wrócić do domu, bo tam będziesz musiał wszystko wyjaśniać. Żadne z nas nie może zostać w Fairacres bez... Phillip! Mam wyśmienity pomysł! - Jaki, jaki? Mów! - Nie teraz. Po prostu siedź cicho i pozwól mi działać. Jeszcze może się okazać, że pomysł ten ma wadę nie do przeskoczenia. Cśśś...

ROZDZIAŁ SIÓDMY Edgar wszedł do jadalni tuż po zupie z zielonego groszku, a Daisy i Phillip zabierali się właśnie do kotletów jagnięcych podanych z posypanymi pietruszką młodymi ziemniakami i sałatką. Lord przeprosił za spóźnienie. - Niedobry ze mnie gospodarz - zganił się surowo. - Nalać zupy, lordzie Dalrymple? - zapytał kamerdyner. - Tak, Lowecroft, jeśli jeszcze ciepła. - Zmieszany popatrzył na Daisy i Phillipa. - Proszę, nie przeszkadzajcie sobie i nie czekajcie na mnie. Dziwne, że Geraldine nie przyszła podjąć gości. - Była umówiona na obiad w Worcester, kuzynie Edgarze. - Ach tak... spodziewałem się, że będę jadł sam. Musiała zapomnieć mi powiedzieć, że przyjeżdżasz, Daisy. A twoja matka...? Ach! - Edgar zatarł ręce na widok niesionej przez Ernesta wazy z zupą. - Nie ma nic lepszego od zupy ze świeżego groszku z własnego ogrodu. Muszę powiedzieć, że szkolne jedzenie, choć z pewnością odżywcze, nie zawsze było smaczne. Daisy postanowiła najpierw poradzić sobie z Edgarem. Kuzynce Geraldine będzie trudniej wyrazić swój zdecydowany sprzeciw, jeśli jej mąż będzie już przekonany. Teraz sam dostarczył jej wyśmienitej ku temu okazji. - Czasem tak bardzo tęsknię za życiem na wsi - powiedziała, nadając głosowi tęskny ton. - Choćby za owocami i warzywami. Zanim dostaną się do Co - vent Garden, potem do sprzedawców, a później znów do sklepów, są już dobrze poobijane. - Moja droga, od czasu do czasu chętnie przyślę ci cały kosz tego, co akurat będzie rosło w naszych ogrodach. Powinnaś była od razu o to poprosić. - Jakie to miłe z twojej strony, kuzynie - powiedziała Daisy z

poczuciem winy. - Lucy i ja strasznie uwielbiamy świeże warzywa. I to kolejna rzecz, za którą tęsknię - brnęła odważnie przez wzgląd na Phillipa. - Lucy często zaprasza mnie na weekendy do jej rodziców na wieś, a ja nie mogę się jej zrewanżować. Obawiam się, że matka nie jest przygotowana na przyjmowanie tłumu młodych ludzi. Edgar struchlał, lecz - równie odważnie, a może także z poczuciem winy, że jest oto, choć prawowitym, to jednak uzurpatorem - wyprostował się i rzekł: - Przecież wiesz, Daisy, że Geraldine i ja wciąż przekonujemy cię, żebyś czuła się w Fairacres jak u siebie. Oczywiście, rozumiem, że pociąga to za sobą odwiedziny przyjaciół. Tłumu znajomych? - dodał z obawą. - O, tak tylko powiedziałam - odparła prędko. - Pół tuzina, nie więcej. Nie zamierzam organizować balów czy czegoś podobnego. Tenis, golf, wycieczki rowerowe i piesze... O rety, kuzynie Edgarze, czy to znaczy, że mogłabym zaprosić kilku znajomych? Grzeczność wymagała pozwolić mu, by mógł się jeszcze wycofać. Przez chwilę decyzja wisiała na włosku, a twarz Phillipa przybrała boleśnie zaniepokojony wyraz. Daisy zabroniła mu się wtrącać z obawy, że coś popsuje. Ku jej uldze Edgar stanął na wysokości zadania. - Oczywiście - powiedział dzielnie. - A który weekend dokładnie masz na myśli? Obawiam się, że będziemy musieli zapytać Geraldine... - Jak najszybciej. Geraldine ma pewnie plany na weekend. Wszystko zorganizuję i uzgodnię z kucharką menu. Jutro? Edgar zaniemówił. - J - jutro? No tak, myślę, że lepiej mieć to już za sobą. To znaczy tak, naturalnie, dlaczegóż by nie jutro? O ile wiem, Geraldine nie ma jakichś szczególnych planów na nadchodzące dni. Chociaż nie zawsze mnie o wszystkim uprzedza... - Nie ma problemu. Jeśli chciałaby wydać obiad albo wieczorek, to my pójdziemy sobie na piknik. Prawda, Phillipie? - No pewnie! Nie będziemy wchodzić nikomu w drogę. To

naprawdę miło z pana strony, lordzie Dalrymple. Daisy pokrzepiająco poklepała kuzyna po ręce. - Tylko proszę się o nic nie martwić. Ja się wszystkim zajmę. Nawet nie zauważycie, że jesteśmy w domu. Wyraz najwyższego niedowierzania w oczach Edgara sprawił, że o mało nie parsknęła śmiechem. Ale była całkiem szczera. Nieproszeni goście zostaną zaproszeni jedynie po to, by od rana do zmroku przeszukiwać okolicę. Po drugim daniu przyszła pora na krem agrestowy. Mimo wysiłku, jaki Daisy włożyła w przekonywanie Edgara, cieszyła się każdym kęsem posiłku. W Londynie, z powodu braku zarówno pieniędzy, jak i umiejętności kucharskich, obie z Lucy jadały głównie jajka, ser i sardynki. Jej ojciec uwielbiał pyszne jedzenie i już sama perspektywa spędzenia kilku dni na wikcie tutejszej kucharki wystarczyła, by Daisy zapomniała o swych haniebnych sztuczkach, a widoczna ulga malująca się na twarzy Phillipa usunęła ostatnie skrupuły. Wspaniałomyślna w swoim zwycięstwie, słuchała gadania Edgara o łuskoskrzydłych z wszelkimi przejawami zainteresowania. Dumny jak każdy odnoszący sukcesy myśliwy, chwalił się schwytanymi gąsienicami gatunku Pyronia tithonus, znanego też jako przestrojnik titonus, a w niektórych językach nazywanego strażnikiem. Tego popołudnia zamierzał przygotować pojemnik, w którym będzie je przechowywał i badał aż do czasu, gdy zmienią się w poczwarki i wyklują, po czym wypuści je z powrotem na wolność. - Cieszę się, że nie spędza kuzyn czasu na masakrowaniu biednych stworzeń i wystawianiu ich szczątków - powiedziała Daisy. - Mnie interesują ich cykle życiowe - odpowiedział nieco pompatycznie i dodał z rozbrajającą szczerością: - Poza tym nigdy nie miałem dość szczęścia, by natknąć się na rzadkie okazy. Egzemplarzem strażnika może pochwalić się najpospolitszy kolekcjoner. Daisy zadumała się. Cóż za ironia losu, by schwytać strażnika tego samego dnia, gdy samemu okazało się być strażnikiem tak nieudolnym. Ona sama wzięła pałac szturmem, bez jednego

wystrzału. Jakkolwiek dumna ze swojego sukcesu Daisy obawiała się, by jej triumf nie okazał się przedwczesny. Geraldine stanowiła twardszy orzech do zgryzienia niż jej bezradny mąż, który wśród swoich uczniów przywykł do mniej wyrafinowanych forteli. Również rozmowa z matką nie jawiła się różowo. By zebrać siły na czekające ją boje, ochoczo przyjęła dokładkę deseru. - Kiedy wraca lady Dalrymple? - zapytała kamerdynera, gdy opuścili jadalnię. - Oczekujemy jej hrabiowskiej mości w porze herbaty, panienko, o w pół do piątej. - Nie wcześniej? - dopytywał się poruszony Phillip. Daisy rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie. Był z niego beznadziejny konspirator. Tym bardziej że to jemu chodziło o zachowanie tajemnicy. - Czujemy się trochę niezręcznie, ponieważ kuzynka Geraldine nie wie jeszcze, że kuzyn Edgar zaprosił nas na dłużej - powiedziała. - Lowecroft, słyszałeś, że lord Dalrymple pozwolił mi zaprosić do Fairacres kilkoro znajomych, prawda? Niedługo powiem ci dokładnie, ile będzie osób, ale może już teraz chciałbyś poczynić pierwsze przygotowania. - Oczywiście, panienko. - Kamienna twarz kamerdynera nie pozwalała zgadnąć, czy zauważył on jej przebiegły podstęp, czy też nie. - Porozmawiam z ochmistrzynią. - Dziękuję. Nadal jest nią pani Warden? Ja także później z nią porozmawiam. Edgar przeprosił, że nie będzie im towarzyszyć przy poobiedniej kawie, ponieważ wypije ją w swym insektarium, Daisy i Phillip natomiast wyszli na taras. - Nie możemy czekać do herbaty - zaczął narzekać Phillip, gdy tylko zostali sami. - Tom Pearson i Binkie muszą mieć czas, by zwolnić się na parę dni z biura. Tom Pearson był radcą prawnym w rodzinnej firmie. Binkie zajmował się jakimiś niezrozumiałymi (dla Daisy) akcjami i udziałami w City. Podobnie jak Phillip, lecz z większym

powodzeniem. Z powodu mobilizacji do wojska wszyscy trzej zajmowali niższe stanowiska. - A ty dzwoniłeś do swojego biura? - Z samego rana. Powiedziałem, że nie mogę przyjść w tym tygodniu. Jak chcą, to mogą mnie wyrzucić. Nie obchodzi mnie to. Ale Tom i Binkie nie zaryzykują. - Lucy też będzie musiała zawiadomić swoich klientów zauważyła sucho Daisy. - Masz szczęście, że mam akurat trochę wolnego. Ale masz rację. Musimy jak najszybciej ich zawiadomić. Nie możemy czekać na Geraldine. Jednak, choć będzie wściekła na męża, to jest zbyt poprawna, by wymówić zaproszenie. Mam nadzieję, dodała w duchu. Phillip zawahał się, gdy górę wzięło jego poczucie norm towarzyskich. - To nie w porządku, że wpraszamy się do niechętnych nam gospodarzy. - Robimy to dla Glorii - przypomniała mu Daisy. - Daj spokój. Zastanówmy się lepiej, ile możemy powiedzieć znajomym, jak przyjadą. Potem możesz zatelegrafować do Lucy i zadzwonić do reszty, a ja pójdę porozmawiać z matką. - Dobra. - I zadzwoń do Fenelli. Powiedz jej, że organizujemy przyjęcie z grą w poszukiwanie skarbu. To usprawiedliwi nasze wypady do wsi. - Ale wtedy też będzie chciała przyjść. - Powiedz, że by się zanudziła. Wszyscy będą od niej starsi. - Aha. Dobry pomysł. Pół godziny później Daisy udała się ścieżką przez park prosto do Dower House. Idąc w gorącym popołudniowym słońcu, zaczęła żałować, że parasolki, a nawet kapelusze o szerokim rondzie wyszły z mody. Prawie czuła, jak na jej nosie pojawiają się miliony piegów. Na zielonych plamach trawy pod kępami drzew pasły się bursztynowe krowy, ogonami opędzając się od much. Poza tymi zacienionymi miejscami trawa była spalona na złoty brąz. Jedyna wilgoć, której doświadczyły w ostatnich tygodniach, musiała pochodzić tylko z porannej rosy, która wyparowywała, gdy tylko wschodziło słońce. Nawet powietrze

pachniało suszą. Zazwyczaj park pozostawał soczyście zielony niemal przez całe lato. Nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatnio widziała to miejsce tak wysuszone. Jej kroki wzbijały tumany kurzu. Wszystko wskazywało na to, że Phillip rzeczywiście był więziony w środku lasu. Nadal jednak pozostawało wiele miejsc do przeszukania. Nawet jeśli ich wywiady wskażą jakąś okolicę, to i tak wątpliwe, by zdążyli odnaleźć Glorię, zanim jej ojciec zapłaci okup. Przestępcy na pewno nie zamarudzą dłużej, niż będzie to konieczne. Ale równie dobrze poszukiwaczom może dopisać szczęście, a całe przedsięwzięcie pomoże wyrwać Phillipa z rozpaczy. To może być też całkiem zabawne, a szukanie skarbów stawało się teraz bardzo modną rozrywką. Doszła wreszcie do bramy w wysokim, starannie utrzymanym buczynowym żywopłocie okalającym Dower House. Rozciągający się za nim ogród był równie schludny i kwitnący. Jedyną rzeczą, na jaką jej matka ostatnio nie narzekała, był wybrany przez Daisy młody walijski ogrodnik. Owen Morgan pracował ciężko i znał się na swojej robocie. Zobaczywszy go na drabinie, jak zbierał wiśnie, poprosiła go o garść i zapytała o jego rodzinę. Potem weszła do domu. Jej matka siedziała w salonie, przy biurku z satynowego drewna w stylu Sheratona, i pisała list. Niezauważona Daisy patrzyła na nią z czułością, oczekując zarazem wybuchu gniewu. Niewysoka, pulchna kobieta po pięćdziesiątce, wdowa po wicehrabim, nigdy nie była zadowolona, jeśli nie miała na co się uskarżać. W jej oczach czarujący i bardzo wygodny dom, Dower House, był nadzwyczaj nieodpowiedni. Zaledwie pięć sypialni, nie licząc kwater służby, wykluczało przyjmowanie jakichkolwiek gości poza bliskimi. Nawet rodzina jej starszej córki mieściła się tu z najwyższą trudnością. Zapanowałby tu straszny tłok, gdyby i Daisy chciała tu zamieszkać. Mimo to matka nie chciała zaakceptować, że jej córka sama chciała zarabiać na życie w Londynie. Narzekała, że obie córki ogromnie ją zaniedbywały, a gdy już przyjechały, to ich wizyty zawsze były o wiele za krótkie. Należało się przekonać, jak wdowa zareaguje, gdy dowie się, że Daisy zatrzymała się w domu wroga.

- Cześć, mamo. Lady Dalrymple drgnęła i odwróciła się. - Wielkie nieba, Daisy, aleś mnie przestraszyła! Czy naprawdę nie mogłabyś mnie uprzedzić, że masz zamiar przyjechać? Daisy ucałowała ją. - Pomyślałam, że zrobię ci niespodziankę. - Oczywiście, zawsze się cieszę, że cię widzę, kochanie, ale dziś zaprosiłam Waddellsów i pannę Reid na kolację i brydża. - Nie martw się, nie popsuję wam szyków. Edgar i Geraldine zaprosili mnie i moich przyjaciół na kilka dni. - Doprawdy? A więc teraz ten uzurpator, ten parweniusz próbuje odebrać mi jeszcze i moje dzieci! Jak mogłaś przyjąć to zaproszenie? - To bardzo miłe z ich strony, mamo. Nie można wciąż im odmawiać. Będę do ciebie zaglądać, nie przeszkadzając ci w brydżu ani innych przyjemnościach. - Nauczyłabyś się kiedyś brydża, Daisy. To wielce kłopotliwe, że nie można cię zaprosić na partyjkę. Unikając dotąd starannie nauki tej gry, Daisy nie miała zamiaru poznawać jej teraz. - I tak nigdy ci nie dorównam - powiedziała. - Chyba po prostu mój umysł nie jest w stanie tego objąć. - Zupełnie jak ojciec. On też nigdy dobrze nie grał. Uwaga ta przywiodła jej na myśl kolejne niedoskonałości zmarłego wicehrabiego. - Wielka szkoda - mówiła - że lepiej cię nie zabezpieczył. Wtedy nie miałabyś wymówki, by podejmować pracę. Choć dobrze wiedziała, że nic to nie zmieni, to Daisy wytoczyła w obronie ojca stare argumenty. - Wiesz, że ojciec zawsze myślał, że Gervaise odziedziczy Fairacres i zapewni mi dom i pensję. I był zbyt załamany, gdy Gervaise... potem, żeby zebrać się i od razu sporządzić nowy testament. Nadal był dość młody i zdrowy. Myślał, że ma na to jeszcze dużo czasu. - Naprawdę nie mogę zrozumieć, dlaczego wyjechał i zapadł

na tę grypę - narzekała wdowa, jak gdyby jej mąż umarł specjalnie po to, by zrobić jej na złość. - Gdybyś tylko miała na tyle rozumu, żeby wyjść za mąż, jak Violet... - A propos - powiedziała ostrożnie Daisy - chciałabym, żebyś poznała pewnego mężczyznę. Matka rozpogodziła się. - Kto to taki? - zapytała ciekawie. - Będzie na twoim przyjęciu w Fairacres? - Nie. Właściwie... - Wiedziałam. Jest nieodpowiedni! - biadała wdowa. - Jeśli upierasz się przy pracy, to będziesz spotykać właśnie takich pospolitych typów. Kim on jest? Pewnie jakiś niechlujny intelektualista bez grosza przy duszy? A może bogaty, pretensjonalny dorobkiewicz? Boże... Daisy, czy to cudzoziemiec? W porównaniu z tym detektyw policyjny z klasy średniej mógł okazać się całkiem miłą niespodzianką. Taką przynajmniej miała nadzieję. Niech matka pomartwi się kilka dni. - Przekonasz się, jak go poznasz, mamo. Zamierzałam napisać do ciebie i zapytać, czy mógłby przyjechać w nadchodzący weekend. - Niech zajrzę do notesu. Ty, oczywiście, możesz przyjechać, ale naprawdę nie mogę pozwolić, by nocował tu obcy, szczególnie że nie jest on jednym z nas. Poza tym będzie ciężko właściwie go przyjąć, kiedy ma się tylko troje służby. - Zarezerwował pokój w Wedge and Beetle. - Cóż, ma przynajmniej tyle przyzwoitości, by nie wpraszać się, gdzie go nie chcą. - Mamo! Nie spodziewam się cudu i nie oczekuję od ciebie szczytów serdeczności, ale nie przyprowadzę go, jeśli nie obiecasz, że będziesz uprzejma. Weźmiemy cichy ślub w urzędzie i... - Moja córka ma brać ślub w urzędzie? Po moim trupie! - I tak dowiedziałabyś się już po fakcie, mamo - zauważyła Daisy. - Proszę, bądź rozsądna. - Naturalnie, że będę uprzejma - fuknęła wdowa.

- Przecież zawsze taka jestem. Mam tylko nadzieję, że jak zobaczysz go wśród swoich dobrze urodzonych przyjaciół, to się opamiętasz. Daisy zagryzła wargi, by nie powstrzymać się od daremnej riposty. - No tak, cóż... Będę już uciekać - powiedziała. Wpadnę jutro. Aha, Phillip Petrie przesyła najserdeczniejsze pozdrowienia. - Phillip? On też jest w Fairacres? Dobrze byś zrobiła, poślubiając go. To bardzo dobra rodzina. - Phillip być może nie jest niechlujnym intelektualistą, ale nie ma ani pensa i poza tym jest zakochany w kim innym. Pa, mamo. Do zobaczenia jutro. Phillip był zakochany, myślała, wracając przez park. I uważał, że jego ukochana jest w niebezpieczeństwie. Nie dawała jej spokoju myśl, że mógł on wyolbrzymić zagrożenie albo w ogóle źle zrozumieć całą sytuację. W ten spokojny czerwcowy dzień trudno było sobie wyobrazić, że po okolicy grasuje banda morderczych oprychów. Ale jednak obawiała się o tę jego Glorię. Z jakiegoś powodu poprosił ją, Daisy, o pomoc. Ona natomiast pragnęła zrzucić ów ciężar na szerokie i zachwycająco kompetentne ramiona Aleca. Ponieważ ta opcja była wykluczona, pozostawało jej tylko polegać na samej sobie. Wprawiła już sprawy w ruch. Przy odrobinie szczęścia posiłki dotrą już jutro, a w międzyczasie musiała przygotować plan akcji. - Mapy - powiedziała na głos. Ojciec trzymał w swoim biurku mapę rządowej agencji kartograficznej, w skali dwa cale do jednej mili. Widząc, że Edgar i Geraldine nie zmienili znacząco wystroju domu, mapa ta wciąż mogła znajdować się na swoim miejscu. Szukanie jej powinno zająć Phillipa na jakiś czas. Gdy była już w połowie drogi do domu, zobaczyła, że przyjaciel wyszedł jej na spotkanie. Był bardzo przygnębiony. - Tom będzie mógł się wyrwać dopiero jutro po południu powiedział. - Jakaś przeklęta sprawa sądowa. Binkiego nie zastałem. Gdy dzwoniłem, był na spotkaniu z klientem, więc

wysłałem do niego telegram. - Będziemy mieć więc czas na zaplanowanie wszystkiego - pocieszyła go. - Potrzebujemy map i rowerów, a wiele miejsc może być łatwiej dostępnych konno. Przekazałeś im, żeby zabrali strój do jazdy, i poprosiłeś Lucy, żeby przywiozła mi więcej ubrań? - Tak, powiedziałem też, żeby przyjechali samochodami, a nie pociągiem, więc będziemy mieć do dyspozycji również auta. - Bardzo dobrze. Nie wiem tylko, co Edgar ma w stajni, więc musisz to sprawdzić. Jeśli nie będzie żadnych odpowiednich koni, wypożycz kilka szkap. Możesz je nawet wyprosić, pożyczyć albo ukraść ze swojego domu. Teraz, kiedy organizujemy całkiem legalne przyjęcie, mogą się już dowiedzieć, że tu jesteś. Geraldine już wróciła? - Widziałem, że zajechał jej samochód, więc wymknąłem się tylnym wyjściem - przyznał zmieszany. - Przynajmniej nie muszę martwić się o matkę. Jadą z Fenellą na kilka dni do miasta. Daisy zaśmiała się. - Dla damy w opałach gotów jesteś walczyć ze smokami, a boisz się lady Geraldine i własnej matki? Fiu, fiu!

ROZDZIAŁ ÓSMY Tak jak przypuszczali, wróciwszy z przyjemnego wypadu do Worcester, kuzynka Geraldine ze wzburzeniem odkryła, że jej mąż zobowiązał ją do przyjęcia gości. Daisy zmusiła Phillipa, by razem stawili czoła jej wściekłości. Jednak lady Geraldine starała się być dla nich uprzejma. Słysząc później, jak kuzynka strofuje swego męża za zapraszanie hordy hałaśliwych młodych ludzi, Daisy poczuła ogromne wyrzuty sumienia. Skrupuły jednak znikły, gdy usłyszała, że Edgar wcale nie przepraszał jej pokornie, lecz zamiast tego trajkotał o świeżo złapanym powszelatku brunatku. Erynnis tages, usłyszała jeszcze, odchodząc, choć dość pospolity, zazwyczaj zasiedlał kredowe gleby. Daisy zapamiętała, by w odpowiednim momencie pogratulować mu znaleziska. Tego wieczoru udało się jej zająć Phillipa tak, że nie miał czasu oddawać się rozpaczy. Binkie dzwonił, by oznajmić, że przyjadą wraz Lucy następnego dnia w porze herbaty. Daisy cieszyła się, że telefon wykonał powściągliwy chłopak, a nie Lucy, która zażądałaby wyjaśnień. Niedługo przed tym, jak udali się na spoczynek, do Phillipa zatelefonował Arbuckle. Jak zrelacjonował jej później Phillip, Amerykanin był w trakcie uzgadniania warunków przekazania okupu. Gotówkę ma otrzymać dopiero pod koniec tygodnia, a sprawę tę przekazać swemu asystentowi w Londynie. Sam natomiast zamierzał wrócić do Malvern do środy wieczorem, żeby móc odbierać ewentualne wiadomości od porywaczy. - Pod koniec tygodnia! - powtórzył bezsilnie Phillip. - A jak zażądają okupu wcześniej? Mogą pomyśleć, że nie chce im zapłacić, i zabiją Glorię! - Nonsens - pocieszyła go Daisy. - Dadzą mu więcej czasu. Wraz z jej śmiercią przepada im szansa na bogactwo. Nie będą tacy głupi.

- Mogą zrobić jej krzywdę. Po raz pierwszy przeszył ją prawdziwy lęk. W okamgnieniu uświadomiła sobie, co można czuć, gdy jest się pozostawioną na pastwę okrutnych przestępców. - Jankes nie jest głupi - utrzymywała. - Trafnie odgadł, że twój ojciec nie będzie w stanie szybko zdobyć pieniędzy. Musi zdawać sobie sprawę, że nie jest łatwo szybko zamienić akcji, czy co tam mają w Ameryce, na gotówkę. - No tak. Nie pomyślałem o tym. - Poza tym skoro zabronili mu kontaktować się z policją, to na pewno go obserwują. Widzą, że robi wszystko, co w jego mocy. - Oczywiście - powiedział pełen wdzięczności. Życząc mu dobrej nocy, Daisy mogła mieć tylko nadzieję, że się nie myliła. Wtorek! Myśl ta przyniosła ze sobą uczucie sennej, ciepłej jak promyk słońca na jej twarzy radości. Alec zapraszał ją dziś na obiad. Jeśli tylko wyrwie się z pracy. Ale po co oczekiwać najgorszego? Odwrotnie niż wielu ludzi Daisy zawsze lubiła być budzona przez poranne słońce. Vi i Gervaise z ochotą odstąpili jej tę wschodnią sypialnię. Łóżko ustawiła tak, żeby móc jak najczęściej łapać słoneczne promienie, i ułożenie to dotąd się nie zmieniło. Nie zmieniło? Pomyślała w sennym zakłopotaniu. Ach tak. Minęły lata i pokój ten nie należał już do niej. Ten pokój nie miał nic wspólnego z Alekiem. On był w Londynie, a ona z powrotem w Fairacres, gdzie wszystko było jak dawniej. Otworzyła oczy i zobaczyła słońce wlewające się do środka przez błękitne perkalowe zasłony drukowane w polne kwiatki: kaczeńce, jastruny i maki. Były bardziej wyblakłe niż dawniej, ale poza tym nic się nie zmieniło. Być może Edgar i Geraldine nie mogli sobie pozwolić na zmiany. Nie brała tego wcześniej pod uwagę, chociaż w dzisiejszych czasach wszyscy narzekali na podatek spadkowy. Edgar i Geraldine. Wciąż jeszcze nie całkiem się obudziwszy, Daisy zastanawiała się, co właściwie robiła w ich domu, w swojej dawnej sypialni, i na którą umówiła się z Alekiem na obiad. Przypomniawszy sobie nagle, zerwała się jak oparzona. Dziewczynę Phillipa więzili

porywacze. Pokręciła głową, wciąż nie mogąc w to uwierzyć. To chyba sen... nie, to nie mógł być sen. Inaczej nie byłaby tutaj, w Fairacres, kiedy tak strasznie pragnęła być w Londynie. Musi zadzwonić do Aleca. Tylko że jeśli zadzwoniłaby teraz do niego do domu, to z pewnością przeszkodziłaby mu w porannej krzątaninie. Wtedy jego matka, zirytowana zawracaniem głowy, wzięłaby to za dowód jej kompletnego niedostosowania do stylu życia Aleca. Pani Fletcher tak samo nie pochwalała mieszania klas jak jej matka. Ale Daisy bardzo nie chciała dzwonić do Aleca do biura. Był zajętym człowiekiem. Nie chciała przerywać mu pracy ani wystawiać jego cierpliwości na próbę. Ani zawstydzać go przed jego współpracownikami i podwładnymi. Gdy tak zastanawiała się nad mniejszym złem, pokojówka przyniosła poranną herbatę. Popijając ją, zdecydowała, że zatelefonuje do niego do domu. Jeśli odbierze kto inny, to nie będzie prosić go do aparatu, lecz zostawi tylko wiadomość. Wykręciła numer. Odebrała Belinda. - Przykro mi, panno Dalrymple, tata już wyszedł powiedziała. - Ojej. Ale nie wyjechał z miasta? - Nie. Mówił, że ma dużo pracy. Chciał zacząć wcześnie, żeby móc wyjść z panią na obiad. - Nie dam rady się z nim spotkać. Spróbuję złapać go w pracy, ale na wszelki wypadek przekażesz mu, że zadzwonię wieczorem i wszystko wyjaśnię? - Dobrze - głos Belindy natychmiast posmutniał. - Już idę, babciu. Muszę już iść, panno Dalrymple. Do widzenia. - Do widzenia, moja droga. Do zobaczenia niebawem. Daisy rozłączyła się. Pomyślała, że Alec bez wątpienia był teraz w drodze z St. John's Wood do Whitehall, i niechętnie odłożyła słuchawkę. Zeszła na dół, na śniadanie. Jej telefon do Scotland Yardu okazał się tak samo bezowocny. Alec i jego sierżant, Tom Tring, dostali wezwanie, lecz na szczęście nie na odległe końce królestwa. Policjant, który odebrał telefon, nie był w stanie powiedzieć, kiedy można się było ich spodziewać. Czy chciałaby rozmawiać z innym oficerem? - Nie, dziękuję - odpowiedziała pośpiesznie.

Było prawdopodobne, że Alec i tak odwołałby lunch, co nie byłoby niczym nowym. Nie będzie więc na próżno jechał po nią do Chelsea. Ale mimo to żałowała, że nie mogła chociaż usłyszeć jego głosu. Wprawdzie obiecała, że nie wspomni nic o porwaniu, ale miała wrażenie, że już samo to dałoby jej siłę i odwagę do zmierzenia się z zadaniem, które na siebie przyjęła. Mapy, które wraz z Phillipem przeglądali wczorajszego wieczoru, potwierdziły tylko ogrom tego przedsięwzięcia. Gdzie była Gloria Arbuckle? - Nie ma jej? A gdzie jest? - pytał Alec jej zimną i nieprzychylną współlokatorkę Lucy. Mimo że wysoka i elegancka panna Fotheringay zdawała się ostatnio patrzeć na niego nieco bardziej przychylnym okiem, to nie można było powiedzieć, że się do niego całkowicie przekonała. - Czy prędko wróci? Byliśmy umówieni na obiad. - Nie wróci przed obiadem. Perfekcyjnie umalowanej twarzy otoczonej błyszczącymi, ciemnymi włosami nie zmącił żaden grymas, lecz w bursztynowych oczach dało się wyczuć cień zaniepokojenia. Wydawało się, że podjęła decyzję. - Jest w Fairacres. Lepiej będzie, jak pan na chwilę wejdzie, panie Fletcher. Niedbałym gestem zaprosiła go do wąskiego przedpokoju, w którym stały już dwie duże torby podróżne. - W Fairacres? U matki? - Nie, nie w Dower House. W samym Fairacres. W jej dawnym domu. Proszę, niech pan to przeczyta. Panna Fotheringay wręczyła mu żółty telegram. - Ciekawa jestem, co pan o tym sądzi. - „Bardzo pilne” - przeczytał z przerażeniem. - „Przyjedź Fairacres przyjęcie prędko Binkie też weź strój jeździecki i ubrania Daisy”. Podpisano „Daisy”, ale to dziwne. Dlaczego nie napisała „moje” ubrania? - Połączenie bardzo pilnego z domowym przyjęciem też nie brzmi normalnie, prawda? - zakpiła panna Fotheringay. - Za cholerę nie wiem, o co w tym wszystkim chodzi. Alec starał się nie skrzywić zbytnio na język, jakiego używała.

Popierał kobiety pracujące na swoje utrzymanie, ale był zbyt staromodny, by nie przeszkadzało mu, gdy przeklinały. - Tak, pilna impreza to rzeczywiście zbiór sprzeczności powiedział lakonicznie. - Pierwsze dwa słowa są identyczne, jak w telegramie od Phillipa Petriego, w którym prosił ją o natychmiastowy przyjazd, więc to on musiał napisać i to zawiadomienie. - Petrie? To on ją wezwał? - Alec prędko stłumił ukłucie zazdrości. Daisy wystarczająco często opisywała Phillipa jako sympatycznego matoła. Towarzysko należał do jej klasy społecznej. Intelektualnie był raczej niedorajdą. - Sądząc po bagażu, pani również posłusznie wyrusza na wezwanie? Nie pytała pani o wyjaśnienie? - Binkie dzwonił wczoraj, że jedziemy. Rozmawiał z Daisy, ale on jest mrukiem. Nie zadawał wielu pytań. Próbowałam zadzwonić do niej dzisiaj, ale kamerdyner powiedział, że oboje z Phillipem gdzieś wyszli i nie wiadomo, kiedy wrócą. Jestem zbyt zajęta, żeby latać w tę i z powrotem do budki. Nie mam pojęcia, jakich ubrań Daisy potrzebuje, więc spakowałam różne. - Lucy wskazała na stojące na podłodze torby. - To jakieś szaleństwo! Alec przesunął dłonią po włosach. - A więc nie wie pani, co to może być za pilna sprawa? W każdym razie wygląda mi to na problem Phillipa, a nie Daisy. Lucy potrząsnęła głową i pogardliwie wydęła usta. - I mnie tak się wydaje, a jak ją znam, to wzięła to sobie do serca. Ale nie mogę zrozumieć, co ja i Binkie mamy z tym wspólnego. Jeśli sobie robią żarty, to osobiście ich zamorduję. Musiałam przełożyć pół tuzina klientów. Alec zobaczył przygotowany płaszcz, zaprojektowany specjalnie do podróży samochodem, modny i praktyczny jednocześnie, oraz leżący na stoliku w holu kapelusz z woalką. - Już pani wyjeżdża? - zapytał. - Jak tylko Binkie po mnie przyjedzie. W jego telegramie prosili, żeby wziął samochód. Coraz bardziej zagadkowo, coraz bardziej, co? - Rzeczywiście. A niech to, chciałbym móc jechać z wami,

ale przez następne kilka dni nie będę mógł się wyrwać z pracy. Wolne będę miał prawdopodobnie dopiero w weekend. Czy mogłaby pani przekazać Daisy, że zadzwonię do niej dziś wieczorem? Raczej późnym wieczorem, bo mam mnóstwo pracy. - Pewnie, panie inspektorze. Bóg jeden wie, o co tu chodzi, ale powiem panu szczerze, że cieszę się, że jest pan gdzieś w tle. - Nawet gliny na coś się przydają - odparł łagodnie, przypominając sobie dawne niesnaski. - Proszę nie pozwolić Daisy wpaść w większe kłopoty, jeśli będzie to w pani mocy. Nie będę jednak pani obwiniać. Za dobrze wiem, jak trudno ją powstrzymać, kiedy już coś postanowi. „Stroje jeździeckie” - myślał, wracając do zaparkowanego przy bramie żółtego austina seven. Naturalnie, wszyscy z towarzystwa Daisy jeździli konno praktycznie od urodzenia. Czy dla niego było już za późno na naukę? Może Daisy zechce nauczyć i jego, i Belindę? W co ona się znów wpakowała? W jakie to kłopoty mógł wpaść Phillip Petrie, że musieli go z nich wyciągać nawet ich wspólni przyjaciele? I dlaczego kamuflują to przyjęciem? Gdy zbliżała się pora przyjęcia, Geraldine zdecydowanie przyjęła rolę gospodyni i oczekiwała w salonie na swych gości, Daisy i Phillip nie mogli więc zatrzymać ich jeszcze w holu. - Od razu zażądają wyjaśnień - szepnęła Daisy. - Przecież wiem! Nie wiem, jakbym to wyjaśnił Tomowi, gdyby nagle nie oderwano go od telefonu. Lady Dalrymple będzie się bardzo dziwić. - Po prostu staniemy za nią i będziemy nieprzytomnie potrząsać głowami. Lowecroft weźmie nas za wariatów, ale w tej chwili to najmniej ważne. - Jeśli już tak o nas nie pomyślał - stwierdził Phillip. Geraldine poprosiła ich o uwagę. - Ponieważ okazało się, że wydaję przyjęcie - powiedziała odrobinę cierpko - może powiecie mi coś o moich gościach? Kim są Pearsonowie? - Madge to była lady Margaret Allinston - rzekła Daisy. - Nie

używa swojego tytułu, bo Tommy nie ma żadnego. Chodziła wraz ze mną i Lucy do szkoły, ale jest o rok starsza, więc nie znałyśmy się z nią zbyt dobrze. Potem, w czasie wojny, służyła w Ochotniczej Służbie Medycznej w szpitalu w Malvern, gdzie pracowałam w biurze, więc często się widywałyśmy. - Pracowałaś w szpitalu, a pani Pearson służyła w Ochotniczej Służbie Medycznej? Geraldine wyglądała na zaskoczoną. Jakby nie dostrzegła, że wiele dzisiejszych ślicznych i bystrych stworzonek również odegrało swoją rolę w Wielkiej Wojnie. - A Lucy była w Kobiecej Służbie Rolnej. Nie narzekała na pracę, ale twierdzi, że noszenie tego okropnego munduru prawie ją zabiło. Dotąd miewa koszmary, że jest w niego ubrana na tańcach. - Ja też należałam do OSM. - A więc będziesz mogła podzielić się wspomnieniami z Madge. Poznała Tommy'ego w szpitalu. Był bardzo ciężko ranny. - Pearson był w naszej jednostce - wtrącił Phillip. - Z Gervaise'em i ze mną. Doszedł do stopnia majora. - Jego rodzina ma w Londynie bardzo znaną i szanowaną firmę adwokacką Pearson, Pearson, Watts & Pearson. - Na tych słowach Daisy urwała, bo nagle przyszło jej na myśl, czy Tommy nie był zbyt szanowany i zbyt przejęty kwestiami prawniczymi, żeby uwikłać się w sprawę, która zakładała ukrywanie zbrodni przed policją. Geraldine przerwała jej bezproduktywne rozważania. - Cieszę się - powiedziała surowo - że masz przyjaciół pracujących w cenionych zawodach. - Chodziłaś do szkoły z panną Fotheringay, tak? A teraz wynajmujesz z nią mieszkanie? W Chelsea... Ton głosu, jakim to powiedziała, mówił wszystko o jej stosunku do dzielnicy, w której z pewnością miały miejsce najgorsze ekscesy cyganerii. - Tak, ona jest fotografem. Jej dziadek jest hrabią Haverhill. Daisy miała nadzieję, że potężna plama błękitnej krwi ładnie

zrównoważy tę artystyczną profesję. Już miała przejść do genealogii Binkiego, gdy za drzwiami salonu dały się słyszeć głosy i zbliżające się kroki. Na progu ukazał się Lowecroft. - Pan i pani Pearson, lady Dalrymple. Geraldine wstała i podeszła do drzwi. Daisy i Phillip stanęli za jej plecami i zaczęli energicznie potrząsać głowami, a Daisy przyłożyła palec do ust. Tommy, przysadzisty mężczyzna o brązowych włosach, patrzył na nich w osłupieniu zza okularów. Madge, której złote loczki i żywy temperament niektórzy brali za oznakę bezmyślności, szybciej pojęła sytuację. Zgrabnie przeprowadziła męża przez klasyczne powitanie. - Potem wytłumaczę - szepnęła Daisy przy pierwszej okazji. Oboje z Phillipem odstawili tę samą pantomimę, gdy kilka minut później nadjechali Lucy i Binkie. Ci załapali od razu. Twarz Lowecrofta robiła się coraz bardziej sztywna i drewniana. - Podać herbatę, milady? - spytał. - Owszem, na tarasie. Poinformuj, proszę, lorda Dalrymple, że goście już przybyli. Obecność Edgara na popołudniowej herbacie w jakimś stopniu złagodziła frustrację spowodowaną opóźnieniami w wyjaśnieniu sprawy. Ze zwykłym sobie entuzjazmem, ze znawstwem opowiadał o corocznych migracjach do Afryki Vanessa cardui, czyli rusałki osetnika, zwanego też czasem malowaną damą. Ponieważ Geraldine wciąż zerkała z niesmakiem na perfekcyjny makijaż Lucy, wszyscy, poza nią i Edgarem, ledwie powstrzymywali rozbawienie. Nawet Phillip się rozluźnił, kiedy uświadomił sobie, na czym polegał dowcip. Daisy z zadowoleniem patrzyła, jak jego usta drgają od powstrzymywanego śmiechu. Jednak jego niepokój powrócił, kiedy Edgar i Geraldine weszli do domu. Czwórka gości poprawiła się w miejscach i patrzyła wyczekująco. - No dobrze - odezwała się Lucy - ta malowana dama umiera z ciekawości, co się tu dzieje. Aha, żebym nie zapomniała. Daisy, twój milutki policjant będzie do ciebie dzwonić dzisiaj

wieczorem. Phillip pobladł. - Inspektor Fletcher? Chyba nie powiedziałaś mu, co się stało? - Przecież sama nie wiem, co się stało. Przyszedł, żeby zabrać Daisy na obiad, ale jej nie zastał. To bardzo nieładnie, moja droga - dodała surowo. - Próbowałam się z nim skontaktować. - Właśnie też miałam wychodzić i pomyślałam, że powinien zobaczyć telegram. Chyba się nieźle wystraszył. W każdym razie ma dzisiaj dzwonić i upewnić się, czy wszystko jest w porządku. - Ale mu nie powiesz? - zaniepokoił się Phillip. - Ciągle uważam, że powinniśmy to zrobić, ale dałam słowo. - Jejku, to się robi coraz bardziej tajemnicze – powiedziała podekscytowana Madge. - Świetnie! No, powiedzcie nam wreszcie. - Po pierwsze - odpowiedziała Daisy - nic nie może wyjść poza naszą grupę. Konieczna jest absolutna dyskrecja. Tommy skrzywił się. - Nie podoba mi się to - powiedział otwarcie, zdejmując rogowe okulary i wycierając je chusteczką. - Mam nadzieję, że znam was na tyle dobrze, by ufać, że nie robicie nic niemoralnego. Jednak patrzę na to jak prawnik i muszę przyznać, że ukrywanie czegoś przed policją brzmi niezwykle podejrzanie. - Głupstwa, kochanie - roześmiała się wesoło Madge. Niedawno sam narzekałeś na jakiegoś gliniarza dopytującego się o sprawy, które ty uważałeś za poufne. Nie bądź takim sztywniakiem. - Wtedy chodziło o pierwszeństwo wymiany informacji między adwokatem i klientem, kochanie, czego nie należy mylić z pomocą, podżeganiem, nie mówiąc już o popełnieniu... - To sprawa życia lub śmierci! - wybuchnął Phillip. - To możliwe - potwierdziła Daisy nieco ostrożniej. Przynajmniej mogę obiecać, że chcemy raczej udaremnić

zbrodnię, a nie ją popełnić. Nie mogę powiedzieć nic więcej, dopóki nie będę miała pewności, że zachowacie tajemnicę. Jeśli nie jesteś w stanie tego zapewnić, Tommy, to przykro nam, że wyciągnęliśmy cię z Londynu na darmo. - Ja obiecuję - powiedział zwięźle Binkie. - Ja też. - Lucy ukryła ziewnięcie wypielęgnowaną dłonią. - O ile nie będzie to bardzo meczące. - Ja też pomogę, jak będę umiała - policzki Madge zaróżowiły się. - Ale obawiam się, że nie mogę jeździć konno. Widzisz... Jestem w ciąży. - Kochana! To wspaniale! - zawołała radośnie Daisy, całując Madge. - Gratulacje - powiedziała powściągliwie Lucy. - Chyba że wolisz kondolencje. - Bardzo się cieszymy - przyznała Madge. - Prawda, kochanie? Daisy i Lucy popatrzyły na Tommy'ego. On również się zaczerwienił, ale na jego twarzy malowała się duma. - Czas wydać na świat jeszcze jednego małego prawnika powiedział pół żartem, po czym westchnął. - No dobrze, wchodzę w to. Nie będę robić zamieszania. O ile wasza intryga nie nosi znamion przestępstwa, to wam pomogę. - Wyśmienicie! - powiedziała Daisy, po czym przeszła do sedna sprawy. Było już po kolacji i długi, letni wieczór miał się już ku końcowi. Jerzyki latały nisko, siejąc zniszczenie wśród chmar owadów. Wszyscy zaaprobowali jej plan i Daisy mogła nareszcie odpocząć. Siedząc na tarasie w zapadającym zmierzchu i rozmawiając z kuzynami, mogła udawać, że nic się nie zmieniło od czasów, gdy była dziewczynką. Na tarasie pojawił się Lowecroft. - Telefon do panny Dalrymple. Ktoś o nazwisku Fletcher, panienko. - Opój! - zakrzyknął Edgar. Zanim Daisy mogła zaooponować przeciwko temu zupełnie nieusprawiedliwionemu oszczerstwu, Edgar chwycił siatkę na motyle, którą

zawsze miał pod ręką, i popędził w dół, na trawę. Spaniel Pepper skoczył za nim. Barczatka opójka odpłynęła w noc. Daisy pośpieszyła do telefonu. - Alec? - Witaj, Daisy. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam? zapytał, a jego głos wydawał się zmęczony. - Och nie. Siedzieliśmy właśnie na tarasie. Cieszę się, że dzwonisz. Przepraszam, że nie powiadomiłam cię wcześniej, że nie będzie mnie na lunchu. - Próbowałaś. Rozumiem, że nie opuściłaś mnie dla przyjęcia w ogrodzie? - Oczywiście, że nie! - Masz jakieś kłopoty? - Nie, skąd. - A Petrie? - Nie całkiem - zawahała się. Właściwie to kłopoty mieli Arbuckle'owie. - Daisy. Wiem, do czego możesz się posunąć dla kogoś, komu ofiarowałaś pomoc, ale nie ryzykuj swojego bezpieczeństwa. - No jasne. - O co chodzi? Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć? Może mógłbym ci coś poradzić. - Chciałabym ci powiedzieć, ale nie mogę. - Nie możesz czy nie chcesz? - Nie powinnam. Nie martw się, nie zrobię żadnego głupstwa. Wiesz... Strasznie dziwnie być w Fairacres jako gość - zmieniła temat. - To dosyć niesamowite - przebywać w domu z nowymi mieszkańcami, ale dawnym wystrojem. Oprowadzę cię, jak przyjedziesz. Jestem pewna, że Edgar nie będzie miał nic przeciwko temu. Bo przyjedziesz, prawda? - Nadal tego chcesz? - Oczywiście! Tak bym chciała, żebyś już teraz tu był dodała żarliwie. - Przyjadę. Naczelnik obiecał, że poradzi sobie beze mnie, nawet jeśli jakiś Guy Fawkes zechce wysadzić parlament. Belinda przesyła pozdrowienia.

- Przekaż jej i moje. Dobranoc, Alec. - Dobranoc, kochanie. Słodkich snów. Daisy trzymała słuchawkę przy uchu jeszcze chwilę po tym, jak Alec się rozłączył. Powiedział do niej „kochanie”, chociaż słyszała, że był rozczarowany tym, że nie chciała mu zaufać. Jeśli Gloria nie zostanie uwolniona - odbita lub wykupiona do końca tygodnia, to będzie nalegać, żeby o wszystkim mu powiedzieć.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Pierwszy etap planu zakładał wypytywanie w wioskach o przebywających w okolicy obcych. Zadanie to Daisy i Phillip mieli zacząć w tych miejscach, w których byli znani, i wobec tego mogli liczyć na szczerość mieszkańców. Daisy zdecydowała, że pojadą tam na rowerach, ponieważ w samochodzie będą bardziej rzucać się w oczy, a bandyci mogli przecież ich obserwować. Ona i Binkie mieli objechać Fairacres, a Phillip i Lucy - Malvern Grange, gdzie Phillip był lepiej znany. Cała czwórka miała spotkać się na obiedzie w zagajniku na granicy obu terytoriów. Chociaż lekarz zabronił Madge jedynie jazdy konnej, to Tommy zdecydowanie zabronił jej też jeżdżenia na rowerze. Daisy postanowiła więc, że pojadą swoim samochodem do bardziej oddalonych wiosek. Myślała, że na takiej odległości nie będą kojarzeni z grupą z Fairacres, gdyby przestępcy dowiedzieli się o wizycie Arbuckle'a u Phillipa. Ponieważ Madge i Tommy byli nietutejsi, bezpośrednie pytania mogły wydać się dziwne. Niemniej jednak mogli chcieć się dowiedzieć, czy okolice te odwiedza wielu przyjezdnych. - Tylko nie pytajcie o opuszczone chaty - przestrzegła ich Daisy. - Niestety, to jedna z rzeczy, które mogą dostać się do uszu porywaczy. Tommy przytaknął. - „Ktoś się interesuje tym starym domem, w którym się zatrzymaliście” lub coś w tym rodzaju. Będziemy uważać powiedział. Wyruszyli. Kiedy oddalili się tak, że nikt nie mógł ich usłyszeć, Daisy zwierzyła się Binkiemu. - Wątpię, żeby te poszukiwania miały jakiś sens, ale nic innego nie przychodziło mi do głowy - powiedziała. - Wygląda to beznadziejnie - stwierdził bez ogródek. Oczekiwała, że Binkie doda jej odwagi, ale pocieszała się, że on

na wszystko patrzył pesymistycznie. - A jednak - mówiła bardziej do siebie niż do niego - jakoś nie mogę uwierzyć, że pannie Arbuckle grozi coś więcej niż kilka dni niewygody. - Ci amerykańscy gangsterzy to prawdziwi dranie powiedział Binkie. - Nic by mnie nie zdziwiło. Daisy popatrzyła na niego z wściekłością i w tej samej chwili zachwiała się, bo przednie koło roweru najechało na jakiś kamień. Od tej pory postanowiła koncentrować się na drodze. Poranek był idealny na przejażdżkę. Girlandy róż i żółte kwiaty wiciokrzewu wplecione w żywopłoty napełniały powietrze pięknym zapachem. Naparstnica, czerwone oraz białe firletki i pantofelek Matki Boskiej kwitły na obrzeżach dróg. Na ścieżce, którą jechali, przemknął bażant i skrył się pod żywopłotem. Nad nimi szczebiotały ptaki. Niemożliwe, by gdzieś niedaleko, w ponurym lochu została uwięziona drżąca o swe życie dziewczyna! Na wprost, sponad kępki drzew, wyrosła nagle kamienna, przerywana ceglanymi pasami wieża. Jak w wielu sąsiednich wioskach zabudowania Morton Green zostały zdominowane przez postawiony na niewielkim wzniesieniu kościół. Spośród bujnej zieleni migały im przed oczami domy o obrośniętych porostami dachach - to ceglane, to pobielane, to znów z czerwonego piaskowca lub żółtego kamienia z Cotswold. Największym budynkiem była kwadratowa, bielona wapnem i ozdobiona zwieszającymi się z okien kwiatami geranium gospoda Wedge and Beetle. Daisy wzięła ją na pierwszy ogień. Restauracja była jeszcze zamknięta, ale Daisy miała usprawiedliwienie dla swoich odwiedzin. Oparli rowery o ścianę i z rozświetlonego słońcem dnia weszli w półmrok holu. - Dzień dobry! Jest tu kto? - zawołał Binkie. Żona właściciela, pani Dennie, krzątała się na tyle domu. - O rety, przecież to panienka Dalrymple! - wykrzyknęła, przybiegając do nich i obrzucając Binkiego ciekawym spojrzeniem. - Przyjechała panienka z wizytą? Czym mogę służyć? - Dzień dobry pani, pani Dennie. Mój znajomy wspominał, że chciałby się tu zatrzymać. Chciałam sprawdzić, czy już

zrobił rezerwację. - Mamy kilku rybaków. Wędkarzy, jak każą się nazywać, i młodą parę. Tak się migdalą, że to chyba ich miodowy miesiąc. Od czasu do czasu przenocuje jakiś przypadkowy gość. No i, przy takiej pogodzie, to sezon na podróże się już zaczął na dobre. - Jest pięknie, prawda? - Nie dla rolników, panienko, ale przyznam, że pogoda nie przeszkadza nam w interesach. - W upał ludzie chcą wyrwać się z miasta. Ma pani kogoś z Londynu? - Nie, panienko, wokół jest wiele ładniejszych miejsc. Przyjeżdżają głównie z Birmingham. Nie, z Londynu nikogo nie było, nawet w barze. - Obcokrajowców też pewnie macie niewielu? Na słowa o obcokrajowcach zaszczycających jej skromne progi pani Denni wybuchła śmiechem. - A ten panienki przyjaciel - powiedziała - to jak się nazywa? Zobaczę, czy już zarezerwował pokój. - Fletcher. Na ten weekend. Alec miał zarezerwowany pokój na piątkową i sobotnią noc. - Skoro to panienki przyjaciel, to przeniosę go do tylnego, narożnego pokoju. Tam jest więcej miejsca i ciszej, bo nie jest położony nad barem. Daisy podziękowała jej, zapytała o rodzinę i podążyła za Binkiem z powrotem na słoneczną uliczkę. Poza powitaniem nie powiedział ani słowa, lecz pomyślała, że w obecnych okolicznościach milczący towarzysz jest jej na rękę. Może i z niego pesymista, ale przynajmniej nie przeciągał i tak już długiej pogawędki. Była ona jednak niczym w porównaniu z tym, co miało ich spotkać w małym, przepełnionym towarami sklepiku, do którego właśnie weszli. Szyld nad drzwiami oznajmiał, że znajdą tu urząd pocztowy, prasę, wyroby tytoniowe i słodycze. Przed laty panna Hibbert sprzedawała jej i jej bratu cukierki za pensa i karmelki. Sprzedawczyni, teraz starsza i bardziej siwa, powiedziała, że widziała artykuł Daisy w „Town and Country” i bardzo

chciała usłyszeć, jak rozwija się jej kariera. W zamian przekazała im ogromne ilości miejscowych ploteczek. Po półgodzinnej pogawędce, przerywanej od czasu do czasu przez klientów sklepiku, Daisy i Binkie zdołali wreszcie uciec z informacją, której szukali: ostatnio żadni londyńczycy ani Amerykanie nie kupowali tytoniu u panny Hibbert. Owszem, w zeszłym roku, a może w jeszcze poprzednim, przejeżdżała tędy jakaś para, i możliwe, że byli to Amerykanie. Czasem zaglądali też po papierosy panowie z Londynu, goście państwa z Fairacres. A przybysze z East Endu pojawiali się w sierpniu, by nająć się do zbierania chmielu, ale oczywiście, mówiła panna Hibbert, nie było ich tu tak wielu jak na przykład w Kencie. Rozczarowana Daisy zastanawiała się, czy założenie, że porywacze nie znają wsi, nie było przypadkiem zbyt optymistyczne. Zapomniała o zbieraczach chmielu. Przypomniała sobie również, że niektórzy ze wschodnich londyńczyków rannych w czasie wojny i leczących się w miejscowym szpitalu w czasie rekonwalescencji mogli robić sobie wędrówki po okolicy. - A niech to! - westchnęła, wsiadając na rower. - Przecież wątpiłaś, żebyśmy znaleźli coś tak blisko od miejsca, w którym znaleziono Phillipa - zauważył Binkie. Daisy postanowiła nie dzielić się swoimi niepokojami. - Rzeczywiście - powiedziała. - Ale zawsze ma się tę nadzieję. To byłoby takie proste. Myślisz, że powinniśmy zajrzeć do wielobranżowego? Mogli tu robić zapasy. - Pewnie - odburknął Binkie. Sklep wielobranżowy, oferujący zarówno mąkę i formy do ciasta, jak i sery i pułapki na myszy, dostarczył w równie długim czasie równie mało informacji. Kiedy Daisy i Binkie wyjeżdżali z Morton Green, dzień robił się już coraz gorętszy. Z zadowoleniem zanurzyli się w zielony cień lasów Bellman's Woods, które rozciągały się tuż za wioską. - Nie rozejrzymy się? - zapytał Binkie, pedałując leśną dróżką. - Nie, nie tutaj. Znam każdy cal tych lasów. Należą do jednej z farm sąsiadujących z Fairacres. Pełno tu wiewiórek i

dzięciołów, ale nie ma żadnych zabudowań. Możliwe, że postawiono coś nowego, ale miejsce, które opisał Phillip, wyglądało raczej na starą chałupę. Chłodny półcień lasu skończył się stanowczo zbyt szybko. Mijający ich samochód wzbił chmurę kurzu. Zanim przeprowadzili swoje jałowe poszukiwania w dwóch następnych wioskach, Daisy czuła się, jakby przejechała przez Saharę. A przed nią było jeszcze całe popołudnie. Gdy po dotarciu na miejsce spotkania z Lucy i Phillipem zsiadła z roweru, wydawało się jej, że ma nogi z ołowiu. - Zupełnie straciłam kondycję - powiedziała ponuro do nieznośnie świeżutkiej Lucy. - Być może nie zapomina się jazdy na rowerze, ale muszą przy niej pracować zupełnie inne mięśnie niż przy chodzeniu. I krzyczą do mnie, że nie są w formie. - Przyjechaliśmy tu pół godziny temu i potrzymałam stopy w wodzie. Spróbuj, to pomaga. Wy też nie mieliście szczęścia? - Nie. A wy? - Nic a nic. Phillip jest całkiem załamany, biedactwo. Daisy spojrzała na Phillipa, który akurat pomagał Binkiemu rozpakować jedzenie z toreb rowerowych. Westchnęła. Jej uda domagały się, by zrobiła sobie wolne popołudnie, ale nie mogła go zawieść. Siedząc na trawie i chłodząc stopy w letnim strumyku, zanurzyła w wodzie chusteczkę i otarła nią twarz. Piwo imbirowe i kanapki orzeźwiły ją nieco, ale większym ratunkiem była cienka warstwa chmur, która zasnuła niebo. Nadal było gorąco, ale przynajmniej słońce nie paliło ją w głowę. Gdy opuścili zagajnik, zerwał się lekki wiatr, który przyniósł im odrobinę ochłody. Z nowymi siłami wyruszyli do kolejnej wioski z ich listy. Popołudniowa wyprawa była trudniejsza. Musieli objechać więcej wiosek, gdzie Daisy nie była aż tak dobrze znana. Okazało się jednak, że miało to swoje dobre strony. Każdy następny wywiad był krótszy, bo mniej okraszony plotkami. Z drugiej strony, trudniej im było znaleźć odpowiedni pretekst do rozpoczęcia rozmowy, wobec czego za

każdym razem musieli coś kupić. Torby przy siodełkach, opróżnione już z jedzenia, szybko zapełniały się papierosami i tytoniem, topniejącymi batonikami i niezliczonymi drobiazgami. Nie uzyskali żadnej przydatnej informacji. Daisy poddała się, zanim objechali wszystkie miejsca z listy. - Pora na herbatę - powiedziała. - Bardzo możliwe, że nim dojedziemy do następnej wsi, wszystkie sklepy będą zamknięte. - Chcesz wracać do Fairacres? - Jeśli tego nie zrobimy, to będziesz musiał zanieść tam mnie i mój rower. - Zrobiliśmy i tak dosyć, jak na jeden dzień - uśmiechnął się Binkie. - Nie zdziwiłbym się, jeśli Lucy już by zaciągnęła Phila do domu. W domu byli pierwsi, ale nie na długo. Na tarasie Geraldine przyjmowała gości. Zmęczeni poszukiwacze byli zbyt wyczerpani, by przyłączyć się do towarzystwa, i rozłożyli się na trawie pod rozłożystym kasztanem. Ernest, wyraźnie ubawiony dziwnymi zwyczajami państwa, którzy zamęczali się tak dla własnej przyjemności, przyniósł im herbatę. Żadne z nich nie mogło się pochwalić sukcesem. Pięć par oczu zwróciło się ku Daisy. - To przecież beznadziejne - wyrwało się Phillipowi. - Wcale nie - odparła Daisy. - To zaledwie początek. Tylko myślę, że jutro pójdziemy każde osobno. W ten sposób ogarniemy większy teren, a tam i tak ani ja, ani Phillip już nie pomożemy. Madge i Tommy pójdą razem, ma się rozumieć. Objechaliście mniej więcej pół waszego obszaru? - Coś koło tego - przyznał Tommy - ale dla Madge to bardzo męczące, nawet samochodem. Uważam, że jutro powinna odpocząć. - Och nie - zawołała Madge, - Wyśpię się i wszystko będzie w porządku. Musisz przyznać, Tommy, że ze mną ludzie chętniej rozmawiają, i mogę ci się bardzo przydać. - Możesz się przydać - wtrąciła prędko Daisy - nie wychodząc z domu ani na krok. Tak właśnie sobie myślałam skłamała - że warto by mieć kogoś na miejscu, by

koordynował sprawy. Każde z nas będzie dzwoniło co jakiś czas, więc jeśli ktoś się czegoś dowie, to reszta będzie mogła być powiadomiona. Musimy wymyślić jakiś szyfr. - Dobry pomysł - powiedział Tommy, rzucając jej pełne wdzięczności spojrzenie. - To z pewnością najlepsze rozłożenie naszych sił. - Nie chcę być malkontentką - powiedziała Lucy - ale jeśli ludzie chętniej gadają z Madge niż Tommym, to kto w ogóle odezwie się do Binkiego? Czy odezwałeś się dziś do kogoś poza Daisy, kochanie? - Nie - przyznał Binkie, czerwieniąc się. Daisy pospieszyła na ratunek zakłopotanemu młodzieńcowi. - Lucy, ty nie wyglądasz na kobietę, która lubi rowerowe przejażdżki bez mężczyzny u boku. Lepiej będzie, jak Binkie będzie ci towarzyszył. Jego chwila nadejdzie, gdy znajdziemy pannę Arbuckle i będzie trzeba przeprowadzić szturm, jeśli okaże się to konieczne. Możesz mi podać ciasto, Madge? Umieram z głodu. Posilona biszkoptem Victorii i cytrynowymi herbatnikami następne kilka godzin Daisy spędziła pochylona nad mapami, obmyślając trasę na kolejny dzień. Pamiętając, ile dziś przejechali, ze zgrozą uświadomiła sobie, ile zajmie przeszukanie terenów choćby w promieniu dziesięciu mil. Zanim poszła spać, zmusiła Phillipa do rozmowy. - Wiesz, że znajdziemy Glorię - powiedziała. - Ale jestem przekonana, że policja znalazłaby ją o wiele szybciej. Pozwól mi poradzić się Aleca. Phillip uparcie pokręcił głową. - Dowiedzą się. - Być może, gdyby chodziło o miejscowych policjantów, ale Alec będzie wiedział, jak utrzymać to w tajemnicy. - Fletcher to porządny facet - powiedział nieoczekiwanie. - Jeśli nie dałbym Arbuckle'owi słowa, to wziąłbym pod uwagę przedstawienie mu tej sprawy jako hip... hipno... Jakie to słowo? - Jako hipotetycznego przypadku? - Właśnie. Ale nie mogę. Musisz przekonać Arbuckle'a.

Powinien się już odezwać - zasmucił się. - Myślisz, że ma jakieś problemy z zebraniem pieniędzy? - To musi zabrać trochę czasu - pocieszyła go. - Dałby znać, jeśli miałby jakieś problemy. Phillip przyjął to z ulgą, a Daisy poszła wziąć wreszcie długo oczekiwaną kąpiel. Po kolacji przedstawiła pozostałym plany na następny dzień, po czym wszyscy dołączyli do przebywającego w salonie kuzynostwa. Geraldine bowiem zamknęła taras, ponieważ uważała, że zanosi się na deszcz. Ogarnięci sennością po zbytnim wysiłku spodziewali się spokojnego wieczoru, kiedy pojawił się Ernest. - Telefon do pana, panie Petrie. Phillip wyszedł pospiesznie, by za chwilę wrócić i przywołać Daisy. - Arbuckle? - zapytała szeptem. - Tak. Jest z powrotem w Malvern i chce przyjść. Może? Czeka przy telefonie. Phillip ruszył z powrotem do telefonu, a Daisy podbiegła za nim. - A my nie możemy pójść do niego? - Nie chce, żeby ktoś mnie tam widział, bo powiedział wszystkim, że Gloria wyjechała do przyjaciół. - Ach tak, zapomniałam. Ma rację, ludzie by gadali. Musimy się z nim spotkać, a przychodząc tutaj mniej będzie się rzucał w oczy. - To straszna bezczelność go tutaj zapraszać. - Wymyślę coś. - Geraldine myśli, że to on mnie potrącił. - Dobra, zrobimy tak. Powiesz jej, że on ma dojścia w jakimś wydawnictwie, więc zaprosiłeś go, bym mogła go poznać. Dzięki temu będziemy mieli wymówkę, by porozmawiać z nim sam na sam. Powiedz mu o tym. Phillip powiedział Arbuckle'owi kilka słów i rozłączył się. - Będzie tu za pół godziny. - Zapytam Edgara, czy możemy zająć jego gabinet. W ten sposób zręcznie ominiemy Geraldine.

Gdy wrócili do salonu, Edgar snuł swoją opowieść. - I wtedy - mówił - spostrzegłem chińczyka. Zdziwiona zastanawiała się, czy ten Chińczyk mógł mieć coś wspólnego z porwaniem. Czy „Jankes” mógł specjalnie używać tego mylącego przezwiska? Ale czy Chińczycy nie zajmowali się raczej handlem białymi niewolnikami niż porwaniami dla okupu? - Cilix glaucata, oczywiście - ciągnął Edgar. - W czasie odpoczynku, gdy mają zwinięte skrzydła, wyglądają zupełnie jak ptasie odchody. - Edgarze! Doprawdy! - wykrzyknęła Geraldine. Phillip wybrał ten moment, by oznajmić, że właśnie dzwonił Arbuckle. - Ten Amerykanin, pamięta pani, lady Dalrymple? - Ach tak. Edgarze, wolałabym, żebyś nie... - Dowiedziałem się, że ma wydawnictwo albo jakieś wpływy w wydawnictwie, czy coś takiego. Pomyślałem więc, że warto by było, żeby poznał Daisy. - ...relacjonował wszystkim odrażające zwyczaje twoich owadów... - Więc powiedziałem, żeby wpadł do nas wieczorem. Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko. - ...w obecności dam. Oczywiście, panie Petrie. To wysoce niewłaściwe. - Nie ma w tym nic niewłaściwego - bronił się Edgar. - To po prostu naukowe obserwacje. - Czy pozwoli pan, że zajmiemy pański gabinet? Rozumie pan, interesy... Edgar machnął ręką, że się zgadza. - Nie, widzisz, kochanie - mówił do żony - trzeba umieć opisać fakty dokładnie i tak, żeby były zrozumiałe również dla laika. A chińczyk wygląda właśnie tak jak ptasie odchody - powtórzył wyzywająco. - To taki kamuflaż. - Wyśmienicie! - powiedziała Daisy. Widząc ironiczne spojrzenie Lucy, stłumiła chichot. - Poczekamy tam na niego, żeby wam nie przeszkadzać, gdy się pojawi. Pociągnęła Phillipa za ramię i opuścili salon, zanim uwaga

Geraldine przeniosłaby się z nieodpowiedniego zachowania ciem na nieodpowiednie zachowanie swoich gości. Weszli do gabinetu. Daisy, niewiarygodnie zmęczona wycieczką, opadła na jeden z przepastnych skórzanych foteli. Phillip był zbyt zaniepokojony, by się rozluźnić. Wyszedł z gabinetu i przechadzał się nerwowo wzdłuż holu. Gdy kilka minut później zajrzał, by powiedzieć, że wyjdzie Arbuckle'owi naprzeciw, Daisy ogarniał już sen. Otrząsając się ze znużenia, próbowała zebrać argumenty, by przekonać Amerykanina o konieczności wezwania policji. Pomyślawszy o Alecu, zaczęła się zastanawiać, czy jej matka zamierzała przyjąć go z tą swoją lodowatą uprzejmością, która była przecież tylko jedną z form zniewagi. To z kolei przypomniało jej, że miała ją dziś odwiedzić, a tego nie zrobiła. - O cholera! - powiedziała na głos. - Słucham? Głos Amerykanina był nadzwyczaj zmęczony. Daisy rozejrzała się. Arbuckle ani trochę nie wyglądał tak, jak wyobrażała sobie amerykańskiego milionera. Nie był ogromnym, otyłym, promieniującym fałszywą serdecznością człowiekiem. Był podobnego do niej wzrostu i tak szczupły, że niemal kościsty. Domyśliła się, że musiał ostatnio stracić na wadze, bo jego grafitowy garnitur, choć było oczywiste, że wyszedł spod igły najlepszych krawców z Savile Row, wisiał na nim jak na wieszaku. Zarówno jego pociągła, mizerna twarz, jak i włosy miały szarawy odcień. Ze współczuciem zdała sobie sprawę, że Arbuckle nie miał najmniejszej wiary w bezpieczeństwo swej córki. Jego pełne rozpaczy oczy uświadomiły jej nagle, że ona i jej przyjaciele nie przyjechali tu po to, by oddawać się przyjemnościom poszukiwania skarbów, czym zdążyła się już znudzić. Ich wysiłek mógł zapobiec nieszczęściu.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY - To niezwykłe, co pani robi - powiedział Arbuckle, witając się z Daisy. - Petrie powiedział mi wszystko o pani staraniach w sprawie mojej dziewczynki. Mówi, że ma do pani i pani przyjaciół całkowite zaufanie. Wątpliwości, które uwidoczniły się przez dobór wypowiadanych słów, znalazły oddźwięk w jego głosie. - Każdy z nas przysiągł, że niczego nie wygada, panie Arbuckle. Podczas naszych poszukiwań również jesteśmy bardzo ostrożni. Myślę, że powinien pan poznać pozostałych... ale może później. Bardzo prosimy, niech pan usiądzie. Amerykanin usiadł z westchnieniem w jednym z obszernych foteli. Z jedną ręką w kieszeni Phillip stał oparty o kominek. Mimo jego pozornie swobodnej pozy Daisy widziała, że nadal był przejęty. - Naprawdę jesteśmy ostrożni - powiedział. - Daisy... Panna Dalrymple wszystko zaplanowała. - Nie bardzo rozumiem... - Znalazłam sposób, jak wpleść pytania w błahe gadu - gadu z mieszkańcami. Miejscowi niezbyt chętnie wdają się w rozmowy z londyńczykami czy Amerykanami. Ludzi spoza Malvern Hills postrzegają jako obcych. - Wy tutaj naprawdę dostrzegacie różnicę? - Pewnie. Każdy rozpozna akcent cockney. - No tak, w sumie, ktoś ze Środkowego Zachodu, jak ja, potrafi odróżnić Teksańczyka od Nowojorczyka, więc wy pewnie macie podobnie. Panno Dalrymple, czy wydaje się pani, że jest szansa na odnalezienie Glorii? - Szansa jest, ale policja poradziłaby sobie dużo szybciej. Czy nie zgodziłby się pan... - Nie ma mowy - odparł z ponurą determinacją.

- Chciałam tylko poprosić, żeby pozwolił mi pan poradzić się mojego przyjaciela, który jest detektywem w Scotland Yardzie. Pan Fletcher jest dyskretny i całkowicie godny zaufania. - Całkowicie - potwierdził Phillip. - Poza tym moglibyśmy powiedzieć mu, że to tylko hipo... Jakie to było słowo, Daisy? - Hipoteza. - To na nic. - Arbuckle był nieprzejednany. - Wy po prostu nie zdajecie sobie sprawy, jak to wygląda w Stanach. Porwania stały się częścią biznesu, tak jak przemyt i nielegalna produkcja alkoholu, a w Detroit, skąd pochodzę, jest najgorzej. Z przemysłem samochodowym wiążą się naprawdę olbrzymie pieniądze. Położył dłonie na kolanach, pochylił się ku Daisy i zapytał szczerze: - Proszę powiedzieć: po co ludzie kupują samochód, jeżeli do tej pory wystarczał im koń i powóz? Bo widzą, że tym z autem jest lepiej. A dlaczego ludzie robią dokładnie to, co każą im porywacze? Bo widzą, co dzieje się innymi, którzy ich nie posłuchali. Porywacz, który nie spełnia swoich gróźb, jest jak samochód, który nie spełnia tego, do czego zobowiązał się jego producent. Biznes to biznes. - Tak, rozumiem - powiedziała powoli Daisy. Miała poczucie, że gdzieś w tej argumentacji czaił się błąd, ale nie potrafiła go wskazać. Alec od razu by go dostrzegł. - Więc jak mówią „żadnych glin”, to żadnych glin nie będzie. Jak Gloria będzie już wolna... o, to będzie zupełnie inna gra. Wtedy może pani wołać swego kolegę. Powiem pani, czego ja oczekuję - warknął Arbuckle. - Oczekuję, że te sukinsyny zostaną w pudle do końca swojego życia. - No wie pan? - zaprotestował Phillip. - Pani wybaczy wyrażenie, panno Dalrymple. Daisy dała znać, że okoliczności usprawiedliwiały pewne wzburzenie. - Mam nadzieję, że nie napotkał pan wielu trudności w zebraniu pieniędzy na okup? - zapytała. - Bank ma wysłać mi je do piątku. Będę musiał udać się po nie do Londynu.

- Nie można liczyć na przypadek. - Zgadza się, synu. To góra szmalu, ale przez to nie zbankrutuję, co to, to nie. Chociaż nie wahałbym się i przed tym, gdyby to miało uratować moją córkę, panno Dalrymple - dodał szczerze. - Ale coś mi mówi, że oni znają się na rzeczy i dadzą mi czas na zebranie szmalu. - To pewna ulga. Mamy więc przynajmniej kilka dni, by kontynuować poszukiwania. Chyba że życzy pan sobie je odwołać. - Nie - powiedział, marszcząc brwi w zamyśleniu. - Myślę, że nie możecie niczego zepsuć. Jeżeli się wam uda, jeżeli dowiecie się, gdzie trzymają Glorię, wtedy będzie trzeba wymyślić coś od nowa. - Zrobimy, co w naszej mocy - powiedziała Daisy. - Chciałby pan teraz poznać pozostałych? - Jasne. Chciałbym uścisnąć dłoń każdemu z nich. - Musi pan uważać na to, co pan mówi - ostrzegła go. - Moi kuzyni, lord i lady Dalrymple, myślą, że urządziliśmy po prostu małe przyjęcie. - Petrie powiedział mi - zaśmiał się Arbuckle - że mam grać kolesia, który potrącił go na drodze, a teraz chce mu to wynagrodzić. - Przykro mi, proszę pana - rzekł Phillip, czerwieniąc się. - To wydawało się najprostsze. - W porządku, synu. Zdaje się, że winien ci będę nowe auto, jeśli nie znajdziemy tamtego w jednym kawałku. Twarz Phillipa zaczerwieniła się na dobre. Otworzył usta, ale nic nie powiedział. Daisy nigdy wcześniej nie widziała go tak zagubionego. - Rety, jest pan bardzo hojny, panie Arbuckle - powiedziała za niego. - Czy Phillip wspominał, że uchodzi pan również za partnera pewnego wydawnictwa, które niecierpliwi się, by opublikować moje artykuły? - Jasne - uśmiechnął się Arbuckle. - Niech pani tylko powie, do jakiego magazynu chce pani pisać, a natychmiast je wykupię. - Co pan powie na „Saturday Evening Post”? - zaśmiała się.

- Tu mogą być pewne trudności, by od razu ich kupić, ale jeśli mają akcje na Wall Street, to nabędę tyle, by mieć coś do gadania w tym interesie. - Ja tylko żartowałam! - A ja wręcz przeciwnie. Nikt nie powie, że Caleb P. Arbuckle zapomina się odwdzięczyć, a nie ma większej przysługi ponad to, by przyjść z pomocą mojej Glorii. Daisy pomyślała, że nie był to odpowiedni moment, by dyskutować o „Saturday Evening Post” i publikacji swoich własnych tekstów. - Chodźmy do salonu - zaproponowała. - Przedstawimy panu wszystkich. Jako że w Phillipie znów obudziło się wyczucie towarzyskie, to on przedstawił Amerykanina lady Geraldine. - Miło mi pana poznać, panie Arbuckle - powiedziała, kłaniając się sztywno. - Mnie również, lady Dalrymple. To bardzo uprzejme z pani strony, że mogę w pani pięknym domu ubić interes z tą młodą damą. Pragnę przeprosić za moje najście. Nawet nie mam na sobie smokingu. Wracam z Londynu i nie miałem sposobności się przebrać. - Czy jadł już pan kolację, panie Arbuckle? - spytała Geraldine, widocznie odprężona. - Owszem, dziękuję pani. Schrupałem co nieco w pociągu. Lucy przysunęła się bliżej Daisy i szepnęła do niej: - Niestandardowe słownictwo, ale maniery całkiem znośne. - Polubiłam go - odpowiedziała Daisy. - Bałam się, że to jakiś ważniak. Wcale nie miałabym ochoty ratować cwanej, parweniuszowskiej córki. - Niepotrzebnie się obawiałaś, Phillip jest nie mniej wyczulony na te kwestie niż ty. Lucy uniosła pieczołowicie uregulowane brwi i przypatrzyła się z powagą Phillipowi, który krążył niespokojnie, gdy Geraldine przedstawiała Arbuckle'a Edgarowi. - Aha - powiedziała Lucy - a więc to tak? Czyżby Phillip znalazł swoją drugą połówkę? - Znalazł - odparła Daisy - i zgubił. - To dodaje całej sytuacji

pikanterii. - Miejmy nadzieję, że ją znów odnajdzie. Tylko nie mów nikomu, Lucy. Jego rodzina jeszcze o niczym nie wie. - Będę milczeć jak grób. A propos, Binkie mówi, że twój detektyw przyjeżdża do Malvern w ten weekend powiedziała Lucy od niechcenia, ale jej brwi znów uniosły się w przenikliwym, pytającym spojrzeniu. - Tak - odrzekła Daisy, czując, jak jej policzki stają się gorące. - Przyjeżdża tu. - Starała się, by jej głos brzmiał swobodnie. - Obiecałam, że potowarzyszę Phillipowi, gdy zaprosi Arbuckle ów do domu, i pomyślałam, że to dobry moment, by przedstawić Aleca mamie. - Widzę, że Amor nie próżnował - westchnęła Lucy. - Może już czas, żebym oświadczyła się Binkiemu? Biedak nie znajdzie słów, by zrobić to samemu. Najlepsze, czego mogę się spodziewać, to to, że twój przykład natchnie go i powie coś w rodzaju: „Co o tym myślisz, mała?”. - Alec mi się nie oświadczył. - Zrobi to. Będzie musiał się czuć trochę niezręcznie, lądując w samym środku tego wszystkiego. Nasz Amerykanin też nie będzie zachwycony, widząc głównego inspektora Scotland Yardu. - Przy odrobinie szczęścia do jego przyjazdu wszystko się zakończy - powiedziała Daisy z nadzieją. - W piątek Arbuckle odbiera pieniądze z Londynu. Jeśli do tego czasu nie znajdziemy Glorii, to będzie za późno. Phillip przedstawił Arbuckle'a Lucy. Amerykanin ściszonym głosem, szczerze, lecz nie przesadnie, wyraził jej wdzięczność za pomoc. Lucy, chyba najsurowszy krytyk w całym towarzystwie, wciąż uważała jego maniery za znośne. Daisy miała nadzieję, że wróżyło to dobrze spotkaniu Arbuckle'a z rodzicami Phillipa, choć oni będą o wiele bardziej wybredni, gdy dowiedzą się, że Caleb P. Arbuckle stanie się ich krewnym poprzez małżeństwo. Ale nie dziel skóry na niedźwiedziu. Dopóki nie odnajdą Glorii, nie ma się co zastanawiać, jak przyjmą ją państwo Petrie. - Panno Daisy - odezwał się do niej Arbuckle, gdy wszystkim

został już przedstawiony. - Czy mógłbym prosić panią na słówko? - Oczywiście. Modląc się, by nie zażądał optymistycznych prognoz odszukania Glorii, poprowadziła go ku masywnej wiktoriańskiej sofie, którą wyrugowano w daleki kąt salonu. Usiadł obok niej. Niezdecydowany, wahał się przez chwilę, po czym poruszył temat, który z pewnością nie znajdował się w centrum jego uwagi. - Pani kuzyn... Bo lord Dalrymple jest pani kuzynem, prawda? To świetny facet. Na początku nie miałem pewności. Wciąż mówił o „służącym o czerwonym karku”, wiec pomyślałem, że ma problem z którymś ze sługusów. Widzi pani, na Południu określenia „czerwony kark” używa się dla robotników pracujących w polu, a sporo słyszałem o tutejszych problemach ze służbą. Choć narzekają głównie damy. - Bez końca - przytaknęła Daisy. - Ale wydaje mi się, że Edgar mówił o ćmach, nieprawdaż? - Albo o motylu, nie wiem dokładnie. O czymś, co składa jaja i zmienia się w gąsienicę. Od razu podał łacińską nazwę. Dla mnie ten człowiek naprawdę wie, o czym mówi, nawet jeśli są to tylko owady. To właśnie podoba mi się w młodym Petriem. - Naprawdę? - Daisy nie chciała psuć wizerunku Phillipa, ale jeśli Arbuckle łudził się, że jest on giełdowym cudotwórcą, to należało go pozbawić tych złudzeń, zanim będzie za późno. - Właściwie, to... - zaczęła ostrożnie. - Nie sądzę, by Phillipowi bardzo zależało na akcjach i papierach wartościowych. - Jezu, skąd! Nie powierzyłbym mu stu dolców wartych błękitnego żetonu! To moja działka. Mnie chodzi raczej o gaźniki i chłodnice. Ten Petrie ma do tego prawdziwą smykałkę. Podoba mi się to. Mimo wszystkich jego wad. - Wad? - zapytała Daisy jeszcze ostrożniej, zastanawiając się, co mógł oznaczać ów błękitny żeton. - Ta cała jego pozerska rodzina. Uważają za niegodne, by lordowski syn zadawał się z mechanikami - mówił Arbuckle z

zapałem. - O, przepraszam panią. Nie powinienem tego mówić przy arystokratce. - Nie szkodzi. Moja matka też nie może się pogodzić z tym, że piszę. Że w ogóle pracuję. Phillip mówił mi niedawno, że chce rzucić giełdę i zająć się czymś związanym z motoryzacją. Czymkolwiek. - Ach tak? To niezmiernie ciekawe! Dziękuję, że mi pani o tym mówi. A, przy okazji... Chciałem panią o coś zapytać. Wiem, że jest pani przyjaciółką Phillipa, i mam nadzieję, że nie weźmie mi pani za złe, jeśli coś źle zrozumiałem. - Proszę pytać śmiało - powiedziała, umierając z ciekawości i zapominając o ostrożności. - Nie wezmę panu za złe i odpowiem, jeśli tylko będę umiała. Arbuckle poklepał ją po ręce. - To jest tak - zaczął. - Wydaje mi się, że Petrie polubił moją córkę. Nie ma pani nic przeciwko temu? - zapytał z niepokojem. - Phillip i ja jesteśmy przyjaciółmi praktycznie od kołyski zapewniła Daisy. - O, to dla mnie wielka ulga. Nie chciałbym, żeby Gloria odebrała pani chłopca, szczególnie po tym, jak panią poznałem. Muszę przyznać, że byłem trochę zakłopotany, nie wiedząc, jak te sprawy wyglądają w waszym kraju, a nie chciałem pytać chłopaka. Czy jego zaproszenie do rodzinnego domu oznacza, że chce się oświadczyć? - Tak. Nie ma pan nic przeciwko temu, by pana córka wyszła za kogoś z „pozerskiej" rodziny? - Panno Dalrymple - powiedział żarliwie - jeśli odzyskam córkę całą i zdrową, to pozwolę jej poślubić miejscowego kopacza rowów, jeśli ona tylko tego zechce. - Albo miejscowego mechanika? Phillip mówił, że wspominał panu, że nie odziedziczy tytułu ani ziemi i może mieć nadzieję jedynie na skromną pensję. - Do licha z tym. Jeśli Glorii to wystarczy, to wystarczy i mnie. Nawet po opłaceniu okupu będę w stanie godnie ich wesprzeć. Ale mam wrażenie - proszę mnie poprawić, jeśli się mylę - że chłopak chciałby raczej sam zarabiać na życie.

- Powiedział mi, że ma nadzieję, że znajdzie mu pan jakąś techniczną posadę, jeśli panna Arbuckle go przyjmie. - Jeśli, a gdy ożeni się z Glorią, to zrobię go swoim technicznym doradcą. - Phillip będzie w siódmym niebie! - wykrzyknęła Daisy, po czym uderzona nagłą myślą, zmarszczyła brew. - A co z pana dotychczasowym doradcą? Zostanie bez pracy? Mógł się tego spodziewać? - Niech się pani o niego nie martwi. Nigdy nie wyrzucam zaufanych pracowników bez powodu. Crawford pracuje u mnie od dziesięciu lat i zawdzięczam mu połowę tego, do czego doszedłem. Bez trudu znajdę mu coś innego z taką samą płacą. - A co z ludźmi, których zwalnia pan, gdy ma pan powód? drążyła. - Phillip przekazał mi, że nie ma pan wrogów, ale ja uważam, że to, niestety, nieuniknione. Arbuckle rzucił zawstydzone spojrzenie na Phillipa, który w odległym kącie salonu cierpliwie wysłuchiwał wykładu Edgara. Ponieważ inne rozmowy akurat przycichły, dały się słyszeć melancholijne słowa lorda Dalrymple. - Któregoś wieczoru udało mi się schwytać małego słonika. Takiego różowo - żółtego, naprawdę ślicznego. Widząc zgorszoną minę Arbuckle'a, Daisy powiedziała pospiesznie: - Niech się pan nie martwi, Edgar nie jest alkoholikiem. Mogę się założyć, że to kolejna ćma lub motyl. - Ach tak, oczywiście. Już zacząłem się obawiać. Ale właściwie dlaczego lord nie może być pijakiem jak ktokolwiek inny? Cóż, tak jak pani mówi, nie zaszedłbym tak daleko, nie robiąc sobie ani jednego wroga. Chyba po prostu nie chciałem, żeby młody Petrie myślał, że ojciec Glorii jest czyimś prześladowcą. - A jest pan? - Nie, nie jestem - powiedział dobitnie. - Ale są ludzie, którzy nie mogą mi wybaczyć, że ich zwolniłem, albo że wytargowałem zbyt niską cenę lub też, że nie zainwestowałem w nich, a oni zbankrutowali... Sama pani to zresztą odgadła.

- Owszem. Zastanawia mnie pańska troska o bezpieczeństwo Glorii. Sam pan powiedział, że amerykańscy porywacze wiedzą, na czym polega ich biznes. Nikt nie zapłaciłby im, gdyby zabijali porwanych nawet po otrzymaniu okupu. Ale jeśli to kwestia zemsty... - Jeśli to kwestia zemsty - powtórzył Arbuckle głucho - to nikt nie przewidzi, co mogą zrobić mojej dziewczynce.

ROZDZIAŁ JEDENASTY - Później będzie jak w saunie - zauważył posępnie Binkie, gdy po śniadaniu cała szóstka zebrała się w stajniach. Niebo wciąż było zasnute chmurami, ale zapowiadany przez Geraldine deszcz nie spadł. Powietrze było parne i nieruchome. - Ale ty lubisz saunę, kochanie - pocieszyła go Lucy. Pomyśl tylko, jak mój nos będzie się świecił! Nie warto go nawet pudrować. Wyprowadzający właśnie rowery Truscott stłumił uśmiech. - Wyczyściłem je z kurzu, panienko Daisy - powiedział - i sprawdziłem opony i hamulce. Wszystko gra. I uzupełniłem też olej w pana lagondzie - zwrócił się do Tommy'ego. Została ledwie odrobina. Musi pan o tym pamiętać. Tommy podziękował mu, ucałował Madge na pożegnanie i odjechał. Rowerzyści wyruszyli w bardziej spacerowym tempie - Lucy i Binkie za zieloną lagondą, a Daisy i Phillip przez park, w przeciwnym kierunku. Przejeżdżając nieopodal Dower House, Daisy zastanawiała się, czy powinna była im przekazać, co Arbuckle mówił o możliwej zemście swoich wrogów. Ich entuzjazm, poza Phillipem oczywiście, zdążył już zblednąć i zaczęli wątpić w sens spędzenia kolejnego dnia na wyczerpujących poszukiwaniach dziewczyny, której nawet nie znali. Tym bardziej że byli przekonani, że jest to jedynie kwestia zaoszczędzenia jej kilku dni niewygody. Jeśli rozumieliby, że Gloria była w poważnym niebezpieczeństwie, zrobiliby wszystko, by ją odnaleźć. Kłopot w tym, że jeśli by im powiedziała, to Phillip mógłby się o tym dowiedzieć. Nie chciała go jednak denerwować, bo biedak był już i tak wystarczająco rozgorączkowany. Dojechawszy do tylnej bramy Dower House, przeprowadziła przez nią rower. Owen Morgan

spojrzał na nią spośród dwukrotnie go przewyższających pędów kwitnącej fasoli. Wciąż trzymając w ręce motykę, wyłonił się i dotknął czapki. - Dzień dobry, panienko. Jak idzie szukanie skarbu? - Nie za dobrze - przyznała, zadowolona jednak, że historyjka dotarła aż do ogrodu jej matki. Rzuciła okiem na młodego, ciemnego Walijczyka. Był raczej szczupły, ale silny. Gdyby znaleźli Glorię i zdecydowali się ją odbić, pomoc krzepkich mężczyzn może okazać się niezbędna. Gdyby nie interwencja Daisy, Owen mógłby być oskarżony o morderstwo. To ona również załatwiła mu posadę u jej matki. Miły chłopak, a do tego dozgonnie jej wdzięczny. W razie czego mogłaby go porwać na jakiś czas. - Możliwie, że później będę potrzebowała twojej pomocy, Owen. - Do usług, panienko - uśmiechnął się promienie. - Dla panienki zrobię, co tylko sobie panienka zażyczy. Uśmiechnęła się, skinęła głową i pojechała w stronę domu. Pomyślała, że John Truscott także mógłby okazać się pomocny, jak również służący Ernest, który z jakiegoś powodu bardzo polubił Phillipa. Jednak nawet cała grupa ochotników nie przyda się na nic, jeśli nie dowiedzą się, gdzie ukrył się nieprzyjaciel. Żałując straconego czasu, weszła do domu. Wdowa Dalrymple narzekała nie tylko na to, że jej córka nie przyszła do niej poprzedniego dnia, lecz także na wczesną porę jej dzisiejszych odwiedzin. Daisy przeprosiła wylewnie i uciekła tak szybko, jak to było możliwe, choć miała świadomość, że tak krótka wizyta była kolejnym powodem do obrazy. Nie starała się najlepiej, by dobrze nastroić matkę przed przyjazdem Aleca. Jadąc, myślała, czy nie lepiej byłoby przełożyć jego wizytę na inny weekend. Ale tak ciężko było mu się wyrwać z pracy i nie chciała dłużej tego odkładać. Znali się już przeszło pół roku. Kimże ona była, że zganiła Phillipa za kilkutygodniową zwłokę, zanim zebrał się na odwagę i postanowił przedstawić Glorię swojej rodzinie? Był oddany Glorii ponad wszelką wątpliwość. Daisy bardzo chciała się dowiedzieć, jakaż to dziewczyna mogła wywołać tak gorące uczucia w dotychczas nieporuszonym sercu

jej przyjaciela, a ponieważ miała mnóstwo czasu, by kontemplować różnorakie wdzięki, które mogły oczarować Phillipa, postanowiła pojechać wprost do najdalszej wioski przed nastaniem upału. Poza tym, sądząc po wyglądzie nieba, po południu należało spodziewać się burzy. Była tak zmęczona po wczorajszej wycieczce, że nie chciała nawet myśleć o długim powrocie do domu z piorunami walącymi jej nad głową. Gdy była już w drodze powrotnej do Fairacres, chmury były dużo ciemniejsze, ale wciąż nie padało. Telefonowała kilka razy w ciągu dnia, by zakomunikować brak powodzenia. Madge powiedziała jej, że Tommy dowiedział się o Amerykaninie, który dwa lub trzy tygodnie temu pytał o drogę, ale z opisu wynikało, że był to sam Arbuckle. Phillip i pozostali również nie mieli się czym pochwalić. Przygnębiająco samotny lunch na szczycie wzgórza, gdzie miała nadzieję złapać choć trochę wiatru, sprawił, że zaczęła żałować swojej propozycji poszukiwań w pojedynkę. To przypomniało jej jednak, jak samotna musi czuć się Gloria. Jechała więc dalej i do ostatniej wioski dotarła akurat wtedy, gdy wspomnienie o czekającej w Fairacres herbacie było już nie do wytrzymania. Little Baswell było jedną z tych wiosek, do których nie zdążyli dojechać wczoraj z Binkiem. Tereny wokoło niej należały do majątku sąsiadującego z Fairacres i były łatwo dostępne dla dzieci na konnej lub rowerowej przejażdżce. Często tu przyjeżdżali. Główną atrakcją wioski była ich ulubiona niania, która wyszła za miejscowego kowala. U pani Barnard zawsze mogli liczyć na wystawną herbatkę, nawet wtedy gdy odwiedzali ją bez uprzedzenia. Teraz również na pewno nie odmówi Daisy filiżanki herbaty. Zjeżdżając z niewielkiego wzgórza, zauważyła, że tutejsze lasy są zaniedbane. Zwalone pnie leżały zaplątane w jeżyny i paprocie. Pod wysokimi dębami, jesionami, jaworami i brzozami leszczyny i ostrokrzewy rywalizowały z młodymi drzewkami o światło i powietrze. Pamiętała czasy, kiedy o lasy Cooper's Wood dbano, bo były schronieniem bażantów. Ten las był największy w okolicy i z jakiegoś powodu zawsze go omijała, nigdy nie zapuszczając się w jego ostępy. Po chwili przypomniała sobie dlaczego. Pewnego razu Gervaise i Phillip

zabrali ją na szpiegowanie mieszkającej w samym środku boru pomarszczonej i zgarbionej staruszki. Powiedzieli jej, że to wiedźma, która zjadała dzieci na kolację. Gotowała je w kotle i oddzielała mięso od kości, z których potem wróżyła i rzucała czary. Drżąc ze strachu, powiedział o tym ich siostrze. Vi, dwa lata starsza od Gervaise'a, zapytała ich niani, która zapewniła Daisy, że to tylko wdowa po gajowym, której pozwolono zostać w leśniczówce. Chłopcy, oczywiście poza zasięgiem słuchu niani, stanowczo temu zaprzeczyli i powiedzieli, że to wiedźma, która rzuca na dorosłych zaklęcia, by wierzyli, że nie jest tylko zwykłym człowiekiem. Choć Violet w to powątpiewała, nie potrafiła udowodnić, że się mylili. Opowieść ta utkwiła jednak Daisy w głowie na tyle głęboko, że nigdy do tego lasu nie weszła. Stara kobieta na pewno dawno już nie żyła. Widząc, w jakim stanie znajdował się las, jej chata również była pewnie opuszczona. Czy to tam przetrzymywano Glorię? Czy porywacze mogliby zostawić Phillipa tak blisko swojej kryjówki? Daisy zatrzymała się i spróbowała sobie wyobrazić, jak te tereny wyglądały na mapie. Zamierzała wracać do domu polną drogą, a potem przez park, co razem dawało zaledwie kilka mil. Do miejsca, w którym Edgar znalazł Phillipa, mogło być najmniej pięć. Nie było to daleko, ale - jak mówiła Phillipowi - dla ludzi przywykłych do anonimowości wielkiego miasta mila czy dwie od domu to był zupełnie inny świat. Pięć mil to musi być odległość, jaka dzieli modne Mayfair od przyportowych slumsów Limehouse, z całym City - biznesowym sercem Imperium - pośrodku. Jankes może mieć bardziej realistyczny ogląd sytuacji, ale skoro nie wykonali jego rozkazu, to wątpliwe, by mu o tym wspomnieli. Daisy zajrzała w ponure zarośla lasu. Chęć ich zbadania konkurowała z chęcią jak najszybszego powrotu do Fairacres albo na herbatę do pani Barnard. Jakże triumfowałaby, gdyby wróciła do domu z wieścią, że odnalazła Glorię! Brunatna wiewiórka zaświergotała na nią gniewnie ze zwieszającej się nad drogą gałęzi. Gdzieś z leśnych głębin dobiegło ją pukanie dzięcioła, ucichło, po czym znów się

powtórzyło. To właśnie słyszał Phillip! To oczywiście nic nie znaczyło. Wiewiórki i dzięcioły można było usłyszeć w każdym zagajniku. Jednak dźwięki te powiedziały Daisy, co ma robić. Pójdzie i rozejrzy się za chatką czarownicy. Plątanina jeżyn i krzaków wydawała się nie do przejścia. Podeszła więc kilka kroków i znalazła bardziej zachęcające przejście, jednak nie na tyle duże, by zmieścił się jeszcze jej rower. - Do licha! - powiedziała do siebie. Na rowerze mogłaby udawać, że zgubiła się, szukając skrótu, ale nawet mieszczuchy zdziwią się, że w taki upał i z groźnymi chmurami na horyzoncie ktoś wybrał się tu dla przyjemności. Gdy ją zobaczą, jak myszkuje po lesie, nabiorą podejrzeń. Oczywiście zakładając, że porywacze tu właśnie przebywali. Nie znała drogi przez las, więc nie mogła iść zdecydowanie, jak ktoś, kto ma po drugiej stronie jakieś sprawy do załatwienia. Potrzebowała psa. Pies musi być wyprowadzany w każdą pogodę. Ktoś, kto wyszedł z psem na spacer, nie mógł być podejrzany. Państwo Barnard mieli kiedyś psa gończego, który wabił się Kitchener. Już na pewno dawno zdechł, ale psiarze rzadko kiedy mogli się obyć bez nowego zwierzaka. Daisy wskoczyła na rower i popędziła w stronę wioski. Wpadnie do sklepiku i pubu, zapyta o to, co zwykle, i wstąpi do pani Barnard. W ten sposób upiecze dwie pieczenie na jednym ogniu: napije się herbaty i pożyczy psa. Na swoje pytania otrzymała, jak zwykle, negatywne odpowiedzi, co nieco zbiło ją z tropu, ale pojechała dalej, do kuźni. Wśród deszczu iskier i szczęku żelaza bijącego o żelazo zobaczyła Teda Barnarda, jak kuł podkowę dla wielkiego cierpliwego konia pociągowego. Pomachała do niego, a jego poczerniałą twarz rozjaśnił uśmiech. Odmachał jej, z młotkiem w dłoni. Przeprowadziła rower za kuźnię i oparła go o ścianę. Tuż obok ceglany, pobielany wapnem domek Barnardów tonął w powodzi goździków, iberysów, wysokiej błękitnej ostróżki i pachnącej rezedy. Pani Barnard, teraz otyła i posiwiała, lecz serdeczna jak zawsze, była zachwycona wizytą Daisy. Ucieszyła się też Tuffet, potargana, ciemnobrązowa kulka energii z błyszczącymi oczyma, która tańczyła wokół Daisy, zawzięcie

machając ogonem. - Wracaj do koszyka - rozkazała pani Barnard. - Ma taki temperament, że ledwo mogę za nią nadążyć. Proszę, moja droga, usiądź sobie, a ja zaparzę herbatę. Woda już się gotuje. Zajadając ciasto kminkowe i zachwycając się całym asortymentem domowych ciasteczek, Daisy opowiedziała jej o swojej pisarskiej karierze. - A teraz przygotowuję cykl artykułów o muzeach Londynu dla amerykańskiego pisma - zakończyła. - No, no, coś takiego, panienko! A taka kruszyna z panienki była. Tylko ganiała panienka za swoim kochanym, biednym bratem i nie można było nadążyć z prasowaniem ubranek, tak szybko je panienka brudziła. - Nie to co Vi - zaśmiała się Daisy. - Ona zawsze była czyściutka i schludna, i taka jest do dziś. Daisy spojrzała smutno na swoją zakurzoną bluzkę i spódnicę. - Jedną z zalet pisania - mówiła - jest to, że nie trzeba być ciągle na widoku. Pani Barnard, czy pamięta pani, jak Gervaise wystraszył mnie prawie na śmierć historią o żyjącej w Cooper's Wood czarownicy? - O tak, panienko. Jakże bym miała nie pamiętać. Utulałam panienkę do snu jeszcze z tydzień, bo budziły panienkę koszmary. - Czy ona jeszcze żyje? Czy ktoś w ogóle mieszka w jej chatce? - Nie. Starowinka zmarła kilka roków temu. Z dziewięćdziesiąt cztery lata miała! Pan Feverisham, z pałacu, za stary już był, żeby polować, i pozwolił, by domek próchniał, a las zarastał. - Pomyślałam, że mogłabym tam pójść i odszukać to miejsce. To byłaby fantastyczna sceneria na opowiadanie. Tylko że nie chciałabym tam iść sama. Myśli pani, że Tuffet chciałaby wyjść ze mną na spacer? Na to magiczne słowo pies wyskoczył ze swojego koszyka i usiadł przy jej stopach, wpatrując się w nią z nadzieją. - Myślę - powiedziała ze śmiechem pani Barnard - że bardzo

by chciała z panienką pójść. Nie trzeba jej potem odprowadzać, jeśli panience nie po drodze będzie. Wystarczy powiedzieć, żeby szła do domu, a zaraz tu będzie, prosząc o kolację. Daisy zatrzymała się przy budce telefonicznej niedaleko pubu, ale aparat nie działał, więc wyruszyła z powrotem do Cooper's Wood. Tuffet biegła za rowerem, wyciągając ile sił swoje krótkie łapy. Znalazłszy wąską dróżkę, Daisy zataszczyła rower kilka kroków od drogi i ukryła pod zmierzwionym krzewem laurowym, który z pewnością będzie mogła rozpoznać. Pies pobiegł za nią, gdy ruszyła ścieżką aż do rozwidlenia. Oba odgałęzienia prowadziły w głąb lasu. Zawahała się, ale pies, z nosem przy ziemi, wybrał ścieżkę po prawej stronie, więc podążyła za nim. Sójka wyskrzeczała ogólne ostrzeżenie. W jednej chwili ucichły przytłumione śpiewy ptaków. W upiornej ciszy, jaka zaległa pod gęstym baldachimem liści, dźwięk złamanej pod stopą gałązki wydawał się głośny jak strzał z pistoletu. Z duszą na ramieniu Daisy zatrzymała się. Słychać było tylko szuranie psich łap w wilgotnym, szeleszczącym poszyciu. Dróżka stopniowo skręcała w stronę głównej ścieżki. Nie chcąc iść z powrotem przez ciężką nieruchomość lasu, Daisy rozejrzała się za jakąś odchodzącą w bok dróżką. Zanim na taką się natknęła, drogę zatarasował jej krzak ostrokrzewu. Pies wpadł na świeży ślad zająca, wiewiórki czy bażanta i znikł jej z oczu. - Tuffet! - zawołała niepewnie, cicho. Bez rezultatu. Spróbowała zagwizdać, ale miała za sucho w ustach. I już było po kamuflażu. Zakładając, że Tuffet sama znajdzie drogę powrotną do domu, Daisy zawróciła. Po niedługim czasie natrafiła na ścieżkę prowadzącą tam, gdzie chciała iść. Ale czy powinna? Okrążyła ogromny pień dębu, którego wyższe gałęzie kiedyś ucięto, a który teraz porastał bluszcz. Daisy ruszyła tą drogą, powtarzając sobie, że nie ma powodu do obaw, ponieważ szanse, że wybrała właściwy las, są przecież znikome. Niemniej jednak szła ostrożnie, unikając stąpania po suchych gałązkach. Jak w zabawie w Indian, do której dopuszczali ją czasem

Gervaise i Phillip. Ścieżka wiła się i czasem zawracała, ale Daisy była pewna, że posuwa się naprzód. Musiała schylać się pod niskimi gałęziami, wspinać się po zwalonych pniach, wyplątywać spódnicę z kolczastych krzaków i co chwila ocierać spocone czoło. Chyba zwariowała! Ptaki znów się rozśpiewały, jakby zobaczyły, że intruz jest nieszkodliwy. Znów rozległ się skrzek sójki. Zaraz potem Daisy usłyszała tupot łap i Tuffet dołączyła do niej z ekstatycznym szczeknięciem. Podniesiona na duchu ruszyła dalej. Minęła jeszcze jeden zakręt i znalazła się na drodze, która niegdyś musiała być idealna do konnych przejażdżek. Teraz, opuszczona i nieuczęszczana, zarosła młodymi brzózkami, zaroślami tarniny i masą kwitnącej wierzbownicy. Droga ta była jednak wygodniejsza i całkiem prawdopodobne było, że chata znajdowała się gdzieś niedaleko tego traktu. Rzucając w myśli monetą, Daisy poszła w lewo, ścieżką, która stawiała najmniej oporu. Po kilku jardach jej podejrzenia się wzmocniły. Droga była zbyt szeroka i, mimo zakrętów okrążających przeszkody, zbyt prosta, by mogła być tylko dziełem lisa, borsuka czy nawet jelenia. Choć ziemia była sucha i nie było widać na niej żadnych śladów, to Daisy wydawało się, że tu i tam rośliny zostały rozgniecione pod czyimś ciężkim butem. Zauważyła pojedynczą złamaną gałązkę, zieleniejącą na tle wysuszonych, brązowych liści. Pośród dojrzewających owoców tarniny wisiał strzęp niebieskiego materiału. Daisy zdała sobie sprawę, że wstrzymuje oddech. Odetchnęła cicho i ruszyła tajemniczym śladem. Zmęczony tym powolnym tempem pies, pognał naprzód. Aby kamuflaż był wiarygodny, Daisy pomyślała, że powinna zachowywać się jak pełnoprawny spacerowicz, a nie skradać jak kłusownik rozglądający się ukradkiem za bażantami. Zresztą skradanie się było bardziej męczące. Zaczęła więc iść normalnym krokiem. Droga pośród zarośli prawdopodobnie została stworzona przez kogoś, kto naprawdę spacerował z psem, pomyślała, gdy Tuffet zniknęła za krzewem janowca. Wdychając kokosowy zapach żółtych kwiatów, Daisy szła dalej. Przed nią stała chata czarownicy. Pod gałęziami wyniosłej sykomory domek kulił się jak złapane w potrzask

zwierzę. Z rozpadającej się strzechy zwieszały się chwasty. Pobielane wapnem ściany pożółkły i łuszczyły się, ukazując gdzieniegdzie gliniany mur. Szyby w dwóch małych okienkach były stłuczone. Pośrodku znajdowały się wypaczone i popękane drzwi z żelazną, zardzewiałą zasuwą. Na całym świecie nie mogło być bardziej opuszczonego, zaniedbanego i porzuconego budynku. Daisy westchnęła, w połowie z ulgą, w połowie z rozczarowaniem. A więc nici z jej triumfalnego powrotu z wieściami o odnalezieniu Glorii. Pies zatrzymał się, węsząc w niewielkim ogrodzie, gdzie powój dusił krzewy porzeczek i agrestu. Daisy usiadła na chwilę, a potem podbiegła na tył chaty. - Tuffet! - krzyknęła, ale pies się nie pojawił. Od wioski dzieliła ją dość długa droga i Daisy bała się, że pies może nie trafić do domu. Poszła dalej. Ani śladu Tuffet. Na drugim rogu domu znajdowała się kryta strzechą przybudówka. Może Tuffet tam się dostała? Zbliżywszy się kilka kroków, Daisy spojrzała w górę. Wysoko nad szczytem dachu zobaczyła okienko, a przynajmniej tak jej się wydawało. Okno było zabite deskami. Deski te powinny być szare, zniszczone i spróchniałe. Te jednak były brunatno - żółte, jak świeżo ścięte drzewo. W słońcu błyszczały główki gwoździ. Serce zabiło jej szybciej. Cofnęła się, zawróciła i co tchu pobiegła na przód domu, przywołując swój kamuflaż. - Tuffet! Do nogi! Niegrzeczny pies! Tuffet, czas do domu! Drzwi o naoliwionych zawiasach otworzyły się gładko, bezgłośnie. Na progu stał ogromny mężczyzna w spodniach na szelkach i koszuli bez kołnierzyka, patrząc złowrogo. Jedno oko nosiło ślady uderzenia. - Wyprowadzam tylko psa! - pisnęła. - Widział go pan może? Zamrugał oczami. - Nie. - No, dawaj - rzucił za nim jakiś niecierpliwy głos. Wielki mężczyzna poruszył się niepewnie. - No nie wiem, ona... - Za późno, stary, już cię widziała. Musimy ją zatrzymać. Do tego czasu Daisy była już w połowie drogi do krzaku jałowca.

Za sobą usłyszała tupot butów. Obok niej pojawiła się nagle Tuffet, merdając ogonem i szczekając wesoło. Daisy potknęła się i zachwiała, próbując odzyskać równowagę, po czym upadła wprost w pokrzywy. Czyjeś ręce, jak żelazne więzy, chwyciły ją za ramiona. - Mam cię!

ROZDZIAŁ DWUNASTY - Panna Arbuckle, jak sądzę? - powiedziała ponuro Daisy, gdy drzwi się za nią zatrzasnęły. Skulona na materacu brudna dziewczyna spojrzała na nią wielkimi ze zdziwienia oczyma. W pomieszczeniu było zbyt ciemno, by można było rozpoznać kolor jej oczu, ale jej potargane włosy były jasne. Daisy pomyślała, że po umyciu z pewnością były złote i kręcone. Sama czując się słaba, podeszła do dziewczyny. - Mogę się przysiąść? - No jasne, proszę - odpowiedziała panna Arbuckle, robiąc miejsce dla Daisy. - Przepraszam, nie spodziewałam się... Wybuchła płaczem. Wypełniony słomą materac skrzypnął, gdy Daisy usiadła obok niej i objęła ją ramieniem. Drugą ręką potarła wyjątkowo bolesne bąble po pokrzywach na nodze. Gdy nic nie wskazywało na to, że płacz ucichnie, Daisy wyjęła chusteczkę. - Proszę, weź to. Nazywam się Daisy Dalrymple. - Ja jestem Gloria Arbuckle. Skąd pani wiedziała? Ach, ci na dole pewnie pani powiedzieli. - Prawdę mówiąc - szepnęła Daisy - to szukałam pani, a mam nadzieję, że w okolicy nie ma innych więzionych w opuszczonych chatach dziewcząt. - Szukała mnie pani? - zdziwiła się Gloria, również szeptem. - Zaraz! Dalrymple? Musi pani być siostrą zmarłego przyjaciela Phillipa. Czy oni... Czy znaleziono jego ciało? Gloria znów zaczęła płakać, a Daisy uprzytomniła sobie, że chodziło jej o ciało Phillipa, nie Gervaise'a. Przypomniała sobie, że ostatni raz Gloria widziała Phillipa, jak go wyciągano, by go zamordować. - Był t - taki odważny, próbując u - uciec, ale ten, którego uderzył, krzyczał, że go zabije.

- Phillip żyje - powiedziała pośpiesznie Daisy. - Nic mu nie jest. Łzy nadal płynęły, ale teraz były to łzy ulgi. - A tatuś? - zaszlochała znowu. - Phillip powiedział, że nic mu nie zrobią. - Widziałam się z panem Arbuckle wczoraj wieczorem. Jest cały i zdrowy, tylko martwi się o panią i jest zmęczony zbieraniem pieniędzy na okup. Jutro będzie już je miał. - A więc niedługo nas wypuszczą - westchnęła Gloria. - To wszystko było straszne, ale najgorsza była myśl, że Phillip nie żyje. Bardzo mi przykro, że i pani została w to wmieszana. - Proszę, mów mi Daisy. Te formalności wydają się absurdalne w naszej sytuacji. To Phillip poprosił mnie o pomoc, ale sama jestem sobie winna, że mnie złapali. - Ale ja bardzo się cieszę, że tu jesteś. Jak się jest samym, to zaczyna się sobie wyobrażać same okropne rzeczy. - Nic ci nie zrobili? To znaczy poza tym wszystkim. - Daisy wskazała na zapuszczone pomieszczenie, zauważając stojący w rogu nocnik. Zauważyła też, że zrobiło się już ciemno. Do zachodu słońca było jeszcze daleko, ale chmury muszą gęstnieć. - Nie bili cię, nie głodzili ani nic w tym rodzaju? - Nie. Przepraszali nawet, że jedzenie było zimne. - Gloria zdobyła się na drżący uśmiech. - Boją się rozpalić ogień, by dym nie przyciągnął czyjejś uwagi. A co ciebie tu sprowadziło? Dlaczego Phillip prosił cię o pomoc? Redagując w głowie całą historię tak, by pominąć niepokojące szczegóły, Daisy odpowiedziała, że wyjaśni jej to później. Teraz - ciągnęła - dopóki jest jeszcze jasno, zobaczę, co da się zrobić, by nas stąd wydostać. Nie będę czekać, aż zechcą nas wypuścić. Jutro przyjeżdża mój przyjaciel. Daisy, cała zesztywniała, podniosła się z trudnością. Drzwiami nawet się nie zainteresowała, po krótkiej inspekcji wyeliminowała także okno. Nawet gdyby miała młotek, mnóstwo czasu i możliwość narobienia hałasu, wątpiła, czy kiedykolwiek udałoby się jej usunąć mocne deski. Zostawała tylko dziura w suficie, o której wspominał Phillip. Ponieważ i tak nie mógłby nic zrobić ze związanymi rękoma, nie poświęcił jej dużo czasu.

Podeszła do kąta, gdzie widniała pionowa plama. Najgorsza z plam, poprawiła się Daisy, bo trudno było powiedzieć, by którakolwiek ze ścian była kryształowo czysta. Tylna ściana domu ciągnęła się trzy lub cztery stopy w górę, a potem spotykała się z przeciwległą ścianą. Stając na palcach, Daisy mogłaby dotknąć poziomej części sklepienia, ale nie musiała tego robić. Pokruszony gips leżący na podłodze pochodził z wycięcia w suficie, które było akurat na wysokości jej głowy. Sięgnęła, by wymacać dziurę, i odskoczyła szybko w chmurze białego kurzu, która podniosła się, gdy oderwał się spory kawał gipsu. Uderzając o podłogę, rozbił się na małe kawałeczki. Daisy wciągnęła powietrze i z palcem na ustach obróciła się do Glorii. Żadnego dźwięku na dole, żadnych kroków. Porywacze musieli przebywać w innej części domu. - Wow - powiedziała Gloria. Oddychając płytko z powodu unoszącego się wszędzie pyłu, Daisy uniosła głowę i zobaczyła plamę zieleni. Liście! Piękne zielone liście sykomory i garść latających nasionek... - Psiakrew! - powiedziała. - Co się stało? - Czy w ciągu najbliższych kilku godzin może tu ktoś zajrzeć? - Przyniosą mi chyba coś do jedzenia. Niedługo, bo już się ściemnia, a nie pozwolą mi... nam zapalić lampy. Dlaczego pytasz? - Zobaczą dziurę. - Może zapchamy ja chustką? - Spróbujemy - powiedziała Daisy z powątpiewaniem, przyglądając się poszarpanym krawędziom otworu. Obawiam się jednak, że jest on za duży. - Możemy użyć moich pończoch. Już dawno je zdjęłam. - Dobra, może zadziała. Chciałam powiększyć dziurę, dopóki mamy trochę światła, ale to się nie uda. Musimy czekać, aż będzie ciemno. Udało im się zapchać otwór. Materiał zahaczył się o wystające drzazgi listew i wydawało się, że wytrzyma wystarczająco długo.

- Na co nam dziura w dachu? - zapytała nieufnie Gloria. - Nad tym zastanowimy się, gdy będzie na tyle duża, byśmy mogły się przez nią przecisnąć - powiedziała Daisy z pewnością siebie, której wcale nie czuła. Nie mogła siedzieć cicho i czekać na ratunek, zastanawiając się, czy Jankes nie postanowi ich zabić. Musiała spróbować ucieczki. Zdecydowanie odsunęła od siebie myśli o możliwości upadku i złamania nogi. Lub karku. Gdy żółty austin chummy dojechał do końca wiązowej alei i Alec zobaczył przed sobą dom, zagwizdał cicho. Mimo że wiedział, iż ojciec Daisy był wicehrabią, to nie spodziewał się czegoś tak imponującego jak Fairacres. Portyk wejściowy tworzyły cztery kolumny w stylu jońskim, a za nimi wznosiła się kopuła, odcinając się biało na tle szarego dachu. Po obu stronach wejścia rozciągały się cztery linie okien: półsuterena na samym dole, poddasze na samej górze, a pośrodku dwa ozdobione pilastrami rzędy. Balustrada biegnąca wzdłuż szczytu fasady była przerywana klasycznymi rzeźbami i na każdym końcu zwieńczały ją mniejsze kopuły. Ponieważ poza pracą w policji Alec studiował jeszcze historię, udało mu się zwiedzić kilka wielkich posiadłości podczas oprowadzania wycieczek. Mimo że Wentwater Court na przykład, gdzie pierwszy raz spotkał Daisy, było znacznie większe i okazalsze, to Alec był odrobinę onieśmielony faktem, że Daisy wychowała się w takim miejscu. Więcej niż odrobinę, przyznał smętnie, zajeżdżając przed portyk. Musi być niespełna rozumu, mając nadzieję, że będzie chciała wyjść za owdowiałego gliniarza z klasy średniej, który ma na utrzymaniu dziecko i matkę, i z którymi mieszka w bliźniaku w St. John's Woods. A jednak zaprosiła go, by poznał jej matkę. Pełen obaw wysiadł z samochodu i spojrzał na umiejscowiony w naczółku relief. W blednącym wieczornym świetle dało się rozpoznać, że rzeźba ta wyobrażała wypełniony owocami róg obfitości. Podniesiony na duchu tą zapowiedzią gościnności, Alec wspiął się na schody i zatrzymał przed drzwiami. Musiał dokonać wyboru pomiędzy kołatką w kształcie ananasa, staromodnego dzwonka i dzwonka

elektrycznego. Wybrał to ostatnie, nowoczesne udogodnienie. Młody służący, który mu otworzył, miał na sobie kasztanową marynarkę z mosiężnymi guzikami. Lokaj, pomyślał Alec. - Czy zastałem pannę Dalrymple? - zapytał i zastanowił się, czy kuzyni Daisy nie mieli przypadkiem córek. - Pannę Daisy Dalrymple - wyjaśnił. - Nazywam się Fletcher. Młodzieniec spoglądał na niego z nieukrywanym zainteresowaniem. - Jeśli zechce pan wejść, sprawdzę, czy panna Dalrymple jest w domu - powiedział głosem, który wskazywał, że musiał sprawdzić jedynie pro forma. - Czy panienka oczekuje pana? - Nie całkiem. To znaczy oczekuje, że przyjadę jutro, nie dzisiaj. - Ach - powiedział lokaj. Obejrzał się, by sprawdzić, czy jego przełożony, kamerdyner, nie skradał się do niego przez wypolerowaną marmurową podłogę. Upewniwszy się, że nikogo nie ma, stał się mniej oficjalny. - Pan na pewno wie, o co w tym wszystkim chodzi. - Co nieco - odpowiedział ostrożnie, zdejmując kapelusz. - Tyle to i ja wiem - powiedział rozczarowany chłopak. - Ale dużo nad tym myślałem, kiedy zobowiązałem pana Petriego, żeby mi zaufał. Rany, jakie on miał zmartwione oczy! - Ach tak? - A potem przyjechał Amerykanin - mówił dalej chłopak - i spytałem go specjalnie, czy jadł już śniadanie. „Erneście mówił pan Petrie - spytaj go, czy jadł”. A więc pytam i mrugam do pana Petriego. Jadł pan kolację? Zdziwiony Alec myślał przez chwilę, że nadal chodzi o jakiegoś amerykańskiego dżentelmena. Zdając sobie sprawę, że pytanie adresowane było do niego, przyznał, że nie, że jeszcze nie jadł. - Ale nie chciałbym nadużywać gościnności lady Dalrymple dodał. - Nie ma się czym martwić, proszę pana. Jej hrabiowskiej mości nie ma w domu. Goście panny Dalrymple czekają z kolacją, aż wróci, ale... - Czekają na lady Dalrymple? - zapytał Alec z obawą. Ernest potwierdził jego podejrzenia.

- Na pannę Dalrymple. Jej hrabiowskiej mości nie będzie na kolacji - powtórzył cierpliwie. - Jego hrabiowskiej mości również, oczywiście. - A panna Dalrymple się spóźnia? - Jeszcze nie wróciła. - Psiakrew! - wykrzyknął Alec, zagryzając język, by nie wymknęło mu się kilka innych przekleństw. W co do licha Daisy znów się wplątała, że nie wiedzieli o tym nawet jej współkonspiratorzy? Co oni wyrabiali? - Muszę porozmawiać z panem Petriem - powiedział zdecydowanie. - Bardzo proszę za mną. Lokaj zaprowadził Aleca do oficjalnego salonu. Na białym obrusie przygotowano sześć nakryć. Błyszczały kieliszki i srebrne sztućce. Pięć łyżek do zupy zatrzymało się w pół drogi między ustami a talerzami. Pięć twarzy zwróciło się w stronę drzwi, początkowo z przedwczesną ulgą, a potem z rozczarowaniem i troską. A w przypadku Petriego - z przerażeniem. Phillip wstał. - Pan Fletcher chciałby z panem porozmawiać, panie Petrie - ogłosił Ernest poniewczasie. Petrie odepchnął krzesło, ale Lucy Fotheringay zainterweniowała. - Myślę, że lepiej będzie, jak wszyscy porozmawiamy z panem Fletcherem - powiedziała energicznie, porzucając zwykłą sobie zblazowana manierę. - Zje pan z nami? Proszę zająć miejsce Daisy. Alec nie usprawiedliwiał się, że nie miał zamiaru przeszkadzać ani że nie ma na sobie smokingu. Lokaj postawił przed nim wazę z zupą i niechętnie wyszedł z pokoju. - Daisy pewnie zatrzymała się na kolację u matki powiedział Petrie z wymuszonym optymizmem z chwilą, gdy za lokajem zamknęły się drzwi. - W Dower House jest telefon - zauważyła panna Fotheringay. - Sam powiedziałeś, że nie możemy tam dzwonić na wypadek, gdyby jednak jej tam nie było. - Jeśliby tam była, to by do was zatelefonowała - powiedział

Alec. Dziwnym tonem, w którym chciał pogodzić koleżeństwo i formalność, mówił dalej: - No dobrze, lepiej powiedzcie mi, o co chodzi. Dokąd poszła Daisy, po co i dlaczego sama? Pytanie skierowane było do wszystkich, a wszyscy spojrzeli na Phillipa. - Szukamy czegoś... czegoś - powiedział, przygładzając nerwowo i tak już przygładzone jasne włosy. - To Daisy wymyśliła, żebyśmy wyruszyli osobno, bo w ten sposób przeszukamy większy teren. To ona powiedziała nam, gdzie kto ma pojechać, więc żadne z nas nie wie, dokąd się udała po swoim telefonie. Rozejrzał się po zebranych i uzyskał potwierdzające potakiwania. - Ja zostałam w domu - wyjaśniła pani Pearson - a pozostali dzwonili co jakiś czas. - A więc spodziewaliście się kłopotów? - Alec próbował nie wybuchnąć gniewem, przypominając sobie, że sam nie był w stanie powstrzymać jej determinacji. - Skądże! - powiedział Pearson. - Inaczej nigdy nie pozwolilibyśmy jej jechać samej. Dzwoniliśmy, by informować się wzajemnie. Po prostu robiliśmy wywiad. - W wiejskich sklepach - wytłumaczył Petrie. - Robiliście wywiad w wiejskich sklepach? A czego do diabła szukaliście? - Alec nie dał Petriemu wykorzystać ciszy. - A może powinienem spytać: kogo? Przerażenie Petriego powiedziało mu, że trafił w sedno. Młody człowiek zagryzł wargi świadomy, że był ostatnią osobą, która mogła oszukać doświadczonego detektywa. - Panno Fotheringay? - Przysięgliśmy milczenie - powiedziała z niecodzienną niepewnością w głosie. - Ale Phillipie, teraz, gdy Daisy zaginęła... Alec spoglądał pytająco na każdego z nich. Nawet twarz Petriego wyrażała niezdecydowanie. - Nie możemy! - powiedział zrozpaczony. - Państwo Pearsonowie. Domyślam się, że wiecie państwo,

że jestem policjantem? Oboje przytaknęli głowami. - Wiedzą o tym i pozostali - ciągnął Alec z surowością, której nawet nie musiał udawać. - Zupełnie poza moją... moimi uczuciami do Daisy jestem zobowiązany powiedzieć wam, że nie mogę nie dostrzegać waszych prób ukrywania przed władzami czegoś, co zdaje się być poważną sprawą. - Całkowicie się z panem zgadzam - odezwał się Pearson. - Sam jestem prawnikiem. Zapewniam pana, że zanim zgodziłem się wziąć w tym udział, i pozwolić na to mojej żonie, upewniłem się, że żadne z nas nie popełniło przestępstwa. Nie jest też naszym celem chronienie kogokolwiek, kto popełnił przestępstwo. - Dziękuję, panie Pearson. To wyjaśnia sprawę. Biorąc do ust łyżkę chłodzącej zupy, Alec myślał gorączkowo. Dawno już zauważył, że prawnicy, choćby najostrożniejsi, często brnęli dalej, niż początkowo zamierzali. Było pewne, że popełniono przestępstwo. Mówił o tym fakt, że Phillip poprosił o pomoc właśnie Daisy, która znana była ze swej skłonności do mieszania się w sprawy policji. Musiał jednak uczciwie przyznać, że równie często okazała się ona tyleż pomocą, co przeszkodą. Ale w tym przypadku to Petrie był prowokatorem tego zamieszania. Co sprawiło, że ten przestrzegający prawa młody człowiek zdecydował się na samodzielne rozwikłanie sprawy i nie chciał słyszeć o poinformowaniu policji? Najpewniej chodziło o ochronę przyjaciela lub krewnego. Ale Pearson zapewnia, że nie zamierzają ukrywać zbrodni, więc prawdopodobnie ów przyjaciel czy kuzyn był ofiarą. Ofiarą szantażu. Jeśli szantażysta używał miejscowego sklepiku j ako punktu komunikacj i... Nie, w takim wypadku wiedzieliby, który to sklep. Inaczej nie objeżdżaliby całej okolicy. Były tylko dwie inne zbrodnie, w których - dla dobra ofiary nie wzywało się policji. Jedną z nich było wyłudzenie, gdzie frajer, jak to wdzięcznie określali Amerykanie, był zbyt zawstydzony swoją naiwnością. Alec wątpił jednak, by taka

sprawa wywoływała w oczach zebranych taką śmiertelną powagę. Odłożył łyżkę. Zjadł całą zupę, nie wiedząc nawet, z czego była zrobiona. - Czy dobrze zgaduję - powiedział powoli - że chodzi o porwanie? Cztery twarze wyrażały bardziej ulgę niż trwogę. Twarz Petriego była przerażona, ale i w niej Alec dostrzegł cień ulgi. Obaj otworzyli usta, by coś powiedzieć. Alec wskazał ręką, by to Phillip zaczął pierwszy. W tej złowróżbnej chwili pojawił się kamerdyner. Jego sztywna i niewzruszona twarz w jakiś sposób wyrażała dezaprobatę. - Przyszedł pan Arbuckle - oznajmił. Panna Fotheringay rozejrzała się po zebranych, po czym, ku zaskoczeniu Aleca, powiedziała pełnym rezygnacji głosem: - Wprowadź go, proszę, Lowecroft. Każ podać drugie danie i przygotuj nakrycie dla pana Arbuckle'a, jeśli zechce zjeść z nami. - Wedle życzenia panienki. Lowecroft wyszedł jeszcze sztywniejszy niż zwykle. - Daisy nie pomoże, jeśli poumieramy z głodu - powiedziała panna Fotheringay. - Pan Arbuckle będzie musiał zdecydować, co począć z bystrym detektywem i jego błyskotliwą dedukcją. Nie trzeba było żadnej błyskotliwej dedukcji, by odgadnąć, że ów Arbuckle był w to w jakiś sposób zaangażowany. - Kim jest... - zaczął pytanie Alec. Zamilkł jednak, bo kamerdyner powrócił właśnie, wskazując drogę niewysokiemu, drobnemu mężczyźnie w smokingu. Alec zauważył, że na jego twarzy, pomiędzy wystającą szczęką a łysiejącym czołem, malowała się taka rozpacz, jakiej nigdy wcześniej nie widział. Gdy kamerdyner szykował siódme nakrycie, Petrie przedstawił Aleca jako pana Fletchera. Kolejna niespodzianka: mężczyzna był Amerykaninem. Ani trochę nie był uszczęśliwiony widokiem Aleca, mimo to że nie miał pojęcia, że

jest on policjantem. Lokaj Ernest i pokojówka przynieśli kilka dań. Podczas serwowania polędwicy cielęcej z fasolą i smażonymi ziemniakami rozmowa utkwiła na komentowaniu pogody. Arbuckle wspomniał, że nad Malvern Hill błyskają pioruny. Nikt nie napomknął o tym, że Daisy mogła znaleźć się w samym środku burzy. Wręcz przeciwnie: koniec suszy i upałów spotkał się ze sztucznym entuzjazmem. - Może to i dobre - odezwał się ponuro Bincombe, gdy służący opuścili salon - ale jeśli rozpada się na dobre, to tylko utrudni nam sprawę. - Nic nie szkodzi - powiedział stanowczo Arbuckle z lekceważącym gestem. - Chcę wiedzieć dwie rzeczy: gdzie jest panna Dalrymple i co do licha robi tu ten dżentelmen. Spojrzał z gniewem na Aleca, po czym przeniósł spojrzenie na Petriego. - Daisy zniknęła - powiedziała pani Pearson drżącym głosem. Jej mąż ścisnął jej dłoń. - Zniknęła? - jęknął Arbuckle, ukrywając twarz w dłoniach. Wiedziałem, że nie powinienem pozwalać tej małej... Przypomniawszy sobie o Alecu, podniósł głowę i skrzywił się. - Pan Fletcher jest przyjacielem Daisy - powiedziała panna Fotheringay. - Przyjechał do niej w odwiedziny, a my w żaden sposób nie mogliśmy ukryć przed nim jej nieobecności. - Ale on nie wie... - Odgadł już wystarczająco dużo - powiedział Pearson. Rzucił Alecowi przepraszające spojrzenie. - Powinienem raczej powiedzieć: wydedukował. Pan Fletcher jest detektywem ze Scotland Yardu. Arbuckle wyglądał na oburzonego. - Jak wiele się dowiedział? - zapytał gniewnie. - Że ktoś został uprowadzony - powiedział Alec. - Zakładam, że ktoś panu bliski. Oznaczało to, że człowiek ten był wystarczająco bogaty, by to się opłacało. Jaki to miało związek z Petriem, Alec mógł się tylko domyślać. - Nie ma bata - powiedział ostro Amerykanin. - Nie

wydobędziesz ze mnie ani jednego słowa więcej. Ani z moich młodych przyjaciół, mam nadzieję. - Ani słowa - przysiągł Petrie. - Daisy zniknęła - przypomniała panna Fotheringay równie gwałtownie. - O Boże! - jęknął Petrie. Amerykanin rozpaczliwie potrząsnął głową. - Wiem, wiem i czuję się z tym straszliwie, możecie mi wierzyć. Bardzo polubiłem tę młodą damę. Jego niedola złagodziła trochę na nowo wzbierającą w Alecu furię. - Będę zgadywać dalej - powiedział. - Dedukować, jeśli wolicie. Przede wszystkim sądzę, że ofiarą jest pańska córka. Piękna dziewczyna to jedyne wyjaśnienie kłopotliwej sytuacji, w jakiej znajduje się pan Petrie. Jedyna możliwa konkurencja dla lojalności, jaką żywi on w stosunku do siostry swego zmarłego przyjaciela. - Po wtóre - ciągnął Alec - został pan ostrzeżony, by nie wzywać policji, jeśli chce pan ją odzyskać. Dla Arbuckle'a było to zbyt oczywiste, ale Petrie był pod wrażeniem. - Na bogów, Fletcher - powiedział. - Nie wiem, jak wy to robicie. A nie mówiłem panu - zwrócił się do Arbuckle'a - że ci goście ze Scotland Yardu znają się na rzeczy? - Mówiłeś, synu, a ja w to nie wątpię. Ale założę się, że nie mają dużego doświadczenia w radzeniu sobie z porywaczami. Tak czy inaczej, cóż innego mogą zrobić, jak tylko przyłączyć się do poszukiwań? Nie można utrzymać w tajemnicy całego oddziału poszukiwaczy, i kiedy ci się o tym dowiedzą, z Glorią koniec. - Panie Arbuckle - powiedział Alec. - Proszę mi wierzyć, że rozumiem pana sytuację. Ale czy naprawdę sądzi pan, że nie mógłbym zrobić nic więcej, jeśli znałbym wszystkie fakty? Mam umiejętności i doświadczenie potrzebne, by odszyfrować sposób, w jaki myślą przestępcy, oraz aby wyciągać wnioski z niepełnych danych. - Na pewno tak, ale...

- W każdym razie nalegam, by dostarczono mi każdej informacji, która pomoże mi znaleźć Daisy... Pannę Dalrymple. Rozumiem, że podejrzewacie, że znalazła się w rękach porywaczy? Rozejrzał się wokoło i w twarzach zebranych zobaczył ogólne potwierdzenie swoich słów. Próbował mówić głosem spokojnym i opanowanym. - Jeśli oni są tak bezwzględni, jak sądzicie, to ona również jest w niebezpieczeństwie. Czy myślicie, że zrobiłbym coś, by to ryzyko zwiększyć? Panna Fotheringay rzuciła Arbuckle'owi na wpół przepraszające, na wpół prowokujące spojrzenie. - Ja powiem panu wszystko, co zechce pan wiedzieć powiedziała. - Przynajmniej wszystko, co sama wiem. Przede wszystkim chodzi o bezpieczeństwo Daisy, a przecież nie mamy zielonego pojęcia, co robić. Jej milczący chłopak potwierdził skinieniem głowy. - Ja również - zawołała pani Pearson. - Przykro mi, stary - powiedział jej mąż do Petriego - ale ona ma rację. Postaramy się powiedzieć tak mało, jak tylko zdołamy. Alec potrząsnął głową. - Nie wiem, co okaże się przydatne - powiedział - dopóki nie usłyszę wszystkiego. Nie wiem też, co będziemy musieli zrobić. - Zwrócił się do Amerykanina: - Obiecać mogę tylko to, że nie zwrócę się do miejscowego komisariatu, chyba że okaże się to absolutnie nieodzowne. Ale i tego nie powinienem obiecywać. Arbuckle dał za wygraną. Gdy jego twarz opuściło napięcie, stała się ona twarzą starego człowieka. - Okej, okej - powiedział. - Wiem, kiedy jestem pokonany. Niech to diabli, myślę, że jestem coś winien pannie Dalrymple za jej gotowość pójścia mojej córce z pomocą. Jeśli tylko nie rozpowie pan, jaki ze mnie szpicel, powiem panu wszystko. Gdzie mam zacząć? - Od samego początku. Zobaczymy, czy uda się nam odkryć, dokąd mogła dzisiaj pójść Daisy.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Mężczyzna, który przyniósł im chleb z margaryną, peklowaną wołowinę w puszce i szarawy konserwowy groszek, miał twarz zasłonięta od nosa aż po podbródek tak samo jak ten, który przyszedł zabrać ich talerze. W zapadającym zmroku i tak nic by nie widziały. Daisy zastanawiała się, czy byłaby w stanie rozpoznać tego, którego widziała w pełnym świetle na progu domu. Wątpiła w to jednak. Widziała go tylko przez chwilę, a całą uwagę - poza analizą swego beznadziejnego położenia skoncentrowała na jego podbitym oku, w czym Phillip miał prawdopodobnie swój udział. Wyszedł. Zasuwa z trzaskiem wróciła na swoje miejsce. - Wróci jeszcze? - zapytała Glorię, której twarz była już tylko bladą smugą w ciemności. - Chyba nie. Nigdy nie wracali już po... kolacji. - Kolacja! - westchnęła Daisy. Nie będąc szczególnie głodna po herbatce u pani Barnard, nie mogła przełknąć niczego poza wołowiną. Być może później będzie tego żałowała. - Niedługo na dworze będzie tak ciemno jak tu powiedziała. - Trzeba wracać do roboty. Pomóż mi przenieść materac pod otwór. Stłumi uderzenie, gdyby znów oderwał się jakiś większy kawałek. Gdy przeciągnęły siennik w przeciwległy kąt, Daisy usłyszała przytłumiony huk. Nie mogła sobie wyobrazić, co mogli robić ich porywacze. Już - już miała zapytać Glorię, czy słyszała wcześniej podobny dźwięk, kiedy w oddali przetoczył się następny pomruk. Daisy rozpoznała w nim zbliżającą się burzę. Pogoda nareszcie się załamała. Dobrze, że nie wspomniała Glorii o dziwnym dźwięku. Dziewczyna zdawała się nie słyszeć dalekiego dudnienia, a gdyby okazało się, że boi się burzy, powinna jak najdłużej

pozostać jej nieświadoma. - Opowiedz mi o porwaniu - poprosiła Daisy, szukając po omacku zrobionej naprędce zatyczki. Znalazłszy ją, szarpnęła materiał, który wypadł wraz z deszczem obluzowanego tynku, kawałków dranicy i zbutwiałej, stęchłej słomy. Kaszląc od pyłu, z zadowoleniem zobaczyła, że nieregularna, szarzejąca w ciemności plama powiększyła się prawie dwukrotnie. - Myślałam, że Phillip ci powiedział. Pomóc ci? - Nie, jest za mało miejsca. Muszę stać tak, z wykrzywioną szyją. Tak, Phil mi opowiadał, ale może zauważyłaś coś, co on pominął. A właśnie - dowiedziałaś się czegoś więcej o tym Jankesie? - Nie. - Gloria wydawała się zaintrygowana. - Później nie rozmawiali już w pokoju na dole. Może przeczuli, że Phillip ich podsłuchał. Czy to ma jakieś znaczenie, kim jest ten człowiek? - Nigdy nie wiadomo, co się przyda. Tfuuu! Daisy wypluła okruchy gipsu. Nagle zaczęła się zastanawiać, ile i jakie robaki miały dom w krytym strzechą dachu. Nie obchodziło jej, czy na włosach miała pająki, czy skorki, dopóki nie dostawały się one do jej ust. - Nie mogę przy tym mówić - wymamrotała przez wpół zaciśnięte wargi. Gloria posłusznie zaczęła opowiadać o porwaniu i wszystkim, co działo się później. Daisy słuchała jej z rosnącym rozczarowaniem. Nie dowiedziała się niczego wyjątkowego. Nadal dewastowała dach. Praca była ciężka przede wszystkim dlatego, że Daisy ledwo sięgała do otworu. Gips i słomę, a nawet dranicę, wyciągało się łatwo, ale niektóre kawałki trzeba było popychać i przekręcać. Szło jej bardzo dobrze, ale cały czas uważała, by przypadkiem nie wypaść przez dach. Podmuch wiatru rzucił jej w twarz źdźbła słomy. Czując, że zaraz kichnie, parsknęła. - Może teraz ci pomogę? - zapytała Gloria. - Dzięki. Już chyba niedużo zostało. Przeciskając się obok siebie, zamieniły się miejscami. Słysząc,

że grzmoty się zbliżają, Daisy zaczęła mówić o dzieciństwie Gervaise'a i Phillipa. Po kilku minutach Gloria jej przerwała. - Zaczyna padać - powiedziała słabym głosem. - I chyba nadciąga burza. - Boisz się burzy? - N - nie, ale nie lubię tego. Szczególnie piorunów. W Ameryce mamy potworne pioruny. - Tutaj nie są takie straszne - zapewniła Daisy. Jakby miała podstawy do porównań! - A ja całkiem lubię te grzmoty i huki i błyskawice. Chcesz odpocząć? - Nie, w porządku. O, tutaj jest coś dużego i twardego. - Pewnie główna krokiew albo dźwigar, czy jak to się tam nazywa. - Chyba tak. - Dobrze. To nam da oparcie. Dziura jest już dosyć duża? - W ciemności trudno powiedzieć. Pomacam. W nagłym świetle błyskawicy sylwetka Glorii zajaśniała na tle otworu. Wstrzymała oddech. - Raz, dwa, trzy, cztery, pięć - liczyła Daisy - sześć, siedem... Łup, trzask, brzęk, brzęk, brzęk. - Ojejku! - Jeszcze jest daleko. Siedem mil. A może liczyło się pięć na milę? Daisy nie mogła sobie przypomnieć i miała nadzieję, że Gloria również nie pamiętała. - Jesteśmy w dobrej sytuacji. Każdy dźwięk wezmą za odgłos burzy - pocieszała ja Daisy. - A pioruny pomogą nam znaleźć drogę. Chodźmy. - Ty... ty pierwsza... - Dobrze. Zwiniemy materac i staniemy na nim. Potem mnie podsadzisz. Nie jestem gimnastyczką. Stojąc na chwiejącym się materacu, Daisy wystawiła głowę przez otwór. Ramionami dotykała strzechy. Orzeźwiający deszcz uderzył ją kropkami i myślnikami kropel, a sporadyczne porywy wiatru droczyły się z jej ułożonymi w boba włosami. Pomacała dach w poszukiwaniu belki, o której mówiła Gloria. Na szczęście znajdowała się ona poniżej spadku dachu. Z niemałą trudnością udało jej się wydostać przez dziurę ramiona

i usunąć z belki resztki słomy. Teraz mogła oprzeć się na niej łokciami. - Popchnij mnie - powiedziała do Glorii. Wstrząs, dźwignięcie i w chwilę potem była już na dachu, próbując utrzymać równowagę na krokwi. Strzecha, wciąż jeszcze sucha, kłuła ją przez cienką lnianą spódnicę, ale przynajmniej nie było ślisko. Obawiała się jednak, że stanie się tak, gdy tylko deszcz lunie z całą siłą. - Chodź! Wciągnięcie Glorii okazało się trudniejsze, niż zakładała. Gdy wreszcie się udało, usiadły obok siebie na krokwi. Daisy usłyszała, jak dziewczyna głęboko nabiera świeżego powietrza i wydycha je z westchnieniem. - Co teraz? - zapytała Gloria. Korzystając ze strugi światła, Daisy spojrzała w górę, w nadziei, że zobaczy rozpościerającą się nad nimi sykomorę. Można było dosięgnąć do najbliższych gałęzi, ale były one zbyt cienkie, by unieść więcej niż wiewiórkę. Szkoda. Najprościej byłoby zejść po drzewie. W blasku następnej błyskawicy Daisy zobaczyła, że Gloria przycisnęła ręce do uszu i zacisnęła powieki. Zobaczyła też to, o czym do tej pory nie pamiętała: przybudówkę z tyłu chaty. Jej dach był dokładnie pod nimi, nie dalej niż kilka stóp pod okapem, który w najniższym miejscu od ziemi dzieliło tylko kilka stóp. Niebiosa trzasnęły i zagrzmiały, po czym zaległa cisza, jakby ziemia wstrzymywała oddech przed kolejnym atakiem. Daisy na oślep wyciągnęła ręce, by odciągnąć niewidoczne dłonie Glorii od jej niewidocznych uszu. - Słuchaj! - powiedziała ostro. - Musimy tylko zjechać na dół. Spadek ma jakieś dwie stopy, potem jest następny, a potem tylko cztery stopy do ziemi. Dasz radę? - Tak... Chyba tak... - Dobra. Ruszymy razem, żebyśmy potem na siebie nie wpadły. Jak wylądujesz, nie ruszaj się. Znajdę cię. - Okej. - Trzy, czte-ry!

Gdy poczuła na skórze drapanie strzechy, Daisy przeraziła się nagle perspektywą ześlizgnięcia się w ciemność. A ona, choć w ułamku sekundy, to jednak widziała wcześniej, co tam jest i czego może się spodziewać. Gloria natomiast mogła jej tylko zaufać. Czy miała dość odwagi, by jej posłuchać? Stopy Daisy nie napotkały oporu. Chwilę potem z głuchym odgłosem wylądowała na pupie na dachu przybudówki. Miała akurat tyle czasu, by zastanowić się, czy nie lepiej byłoby zsunąć się na brzuchu, gdy znów poleciała w dół. Wyciągając ręce na boki, by utrzymać równowagę, znalazła się na czymś chrupiącym, jakby na wysypanej popiołem ścieżce. Gloria wylądowała tuż obok z takim samym głuchym dźwiękiem, który w nienaturalnej ciszy wydał się bardzo głośny. I wcale nie przypominał grzmotu burzy. Właściwie to brzmiał, jak odgłosy stóp na ścieżce wysypanej popiołem. - Co to było? Głos wyraźnie dochodził z chaty. Nie widać było żadnego błysku lampy, ale mężczyźni byli tam i czuwali. - Lepiej rzucę okiem. Może to... Dalszy ciąg zdania stłumił trzask pioruna. Daisy złapała Glorię za rękę i pociągnęła ją za sobą jak najdalej od domu. Nie mogły szybko biec, więc nie było sensu kierować się na otwartą drogę przed budynkiem, nawet gdyby nie znajdowały się na jego tyłach. Zrobią lepiej, jeśli prędko zanurzą się w gęstych zaroślach. Trzymając się za ręce i potykając co krok, oślepione błyskawicami, posuwały się naprzód, wyczuwając po omacku przeszkody. Za nimi zajaśniały elektryczne latarki. Zobaczono je natychmiast, ale długie snopy światła przesuwały się obok nich, odbijając się od zielonej ściany liści. Na prawo Daisy spostrzegła wąską zajęczą dróżkę. - Szybko! - krzyknęła i zaczęła biec. Za sobą usłyszały odgłosy stóp i przekleństwa. Po kilku krokach ścieżka zakręciła i ukryła ścigających, którzy jednak mieli latarki. Wymknąwszy się spod ich zasięgu, Daisy i Gloria znów znalazły się w ciemnościach. Niebo przyszło im z pomocą. Pośród niekończących się grzmotów i huków błyskawice rozpraszały mrok. Nie słysząc i nie widząc za sobą nikogo -

musiały ich sporo wyprzedzić - Daisy zanurkowała pod rozłożysty modrzew, a raczej w sam jego środek. Gałęzie drzewa zaczynały się mniej niż metr nad ziemią i pięły się wzdłuż pnia, tworząc coś w rodzaju drabiny. W ciszy, jaka zapadła pomiędzy uderzeniami piorunów, Daisy chwyciła Glorię za rękę i, wskazując w górę, powiedziała wprost do jej ucha: „Wdrapiemy się!”. W całkowitej ciemności Daisy zaczęła się wspinać. Po omacku szukała gałęzi, próbując każdą, czy uniesie jej ciężar. Umiejętności z dzieciństwa przypominały się same, jak jazda na rowerze. Znów nad nimi przetoczył się grzmot, ale błysk był już o wiele bledszy. Burza przesuwała się dalej. Spoglądając w dół, Daisy uświadomiła sobie, że Gloria nie poszła za nią. Grzmot ucichł. Usłyszała trzask łamanych gałęzi i przekleństwa, a potem okrzyk triumfu. - Mam ją! - A gdzie ta druga? Szukaj dalej! - Za cholerę nie znajdziemy jej w takich ciemnościach. Deszcz rozpadał się na dobre, rozrywając liściasty baldachim strugami i potokami. Igły modrzewia nie były żadną ochroną. Siedząca na gałęzi i trzymająca się kurczowo pnia Daisy była już cała przemoknięta. Drżała. Znów mieli Glorię. Cały jej wysiłek poszedł na marne... Chyba że uda jej się wrócić do Fairacres i wysłać pogoń, zanim porywacze zmienią kryjówkę. Nie śmiała jednak zejść na ziemię, dopóki nie upewniła się, że pościg zawrócił. Burza na szczęście oddalała się. Poprzez plusk i syk deszczu słuchała ginących w mroku głosów. - Psiamać! Gdyby nie to, że jej sukienka zaczepiła się o igły, Daisy podskoczyłaby z przestrachu. - Cholernie nie mogę się doczekać, aż wrócę do miasta! Miała wrażenie, że głosy dobiegają tuż spod jej drzewa, ale przez liście i gałęzie widziała migotanie latarek. Mężczyźni byli na ścieżce. Patrzyła, jak światełka skaczą w stronę chaty, uprzejmie wskazując jej, którędy ma nie iść. Nie wiedząc wprawdzie, czy na dole nie natknie się na czyhających na nią zbirów, przeczekawszy, jak jej się zdawało, całe wieki, zeszła na

ziemię. Przeciskając się przez zarośla, zwróciła się w kierunku przeciwnym do domku i ruszyła ostrożnie w czarną jak smoła noc. Alec pochylił się nad mapą rozłożoną na biurku wicehrabiego. - Tutaj, tu i tu, pani Pearson? - zapytał, wskazując na trzy wioski, z których telefonowała Daisy. - Tak - odpowiedziała piękna młoda kobieta, zerkając do swojej listy. - Powiedziała też, że była już w wioskach pośrodku. Nie dzwoniła z każdego miejsca. - A więc mogła pojechać do każdej z tych trzech, albo i dalej, jeśli czas jej pozwolił. Czy ktoś z was może powiedzieć, które miejsce jest najbardziej prawdopodobne? - zapytał Alec, spoglądając na zebrane wokół niego pełne oczekiwania twarze. - Generalnie kierowała się w kierunku Fairacres - zauważył niepewnie Pearson. - Nie sądzę, by znów zawracała. - Dobra uwaga - powiedział Alec. - W takim razie przypuszczam, że poszła do tych dwóch wiosek: Astonford i Little Baswell. - Astonford to tylko niewielka osada - wtrącił Petrie. - Nie ma tam sklepu ani nawet pubu. - Sklep w Little Baswell jest już dawno zamknięty, ale pub będzie czynny jeszcze z pół godziny - powiedziała panna Fotheringay. - A jakie to ma znaczenie? - spytał Arbuckle. - Możemy się dowiedzieć, do której wioski poszła, ale teraz może być wszędzie. Nie możemy przecież przeczesać całej okolicy. - A jeśli nawet, to w taką pogodę mając i stu ludzi, moglibyśmy minąć ją o jard, nie widząc jej ani nie słysząc - dorzucił ponuro Bincombe, a jego słowa potwierdził grzmot piorunu. Niestety, miał rację. Alec pochylił bezsilnie głowę, ale zaraz wyprostował się, mówiąc: - Rzeczywiście, musimy poczekać do rana. Może do tego czasu wpadnę na jakiś błyskotliwy pomysł. - Może wróci - pocieszyła go znużona Madge. - Ale ty idziesz się położyć, kochanie - poinformował ją jej

mąż. - Czas spać. - Wszyscy musicie odpocząć - powiedział Alec. - Poza panem, panie Petrie. Musi mi pan opowiedzieć wszystko, co pan wie o porwaniu. Pan również, panie Arbuckle, jeśli zechce pan jeszcze trochę zostać. - Jasne, że zostanę, ale gdy wrócą lord i lady Dalrymple, mogą być nieco zaskoczeni naszą obecnością. - Wielkie nieba, zupełnie o nich zapomniałem! Możemy pójść do Wedge and Beetle, ale nie zamówiłem na dzisiaj pokoju i nie wiem, czy będą mieli miejsce. - Niech pan lepiej przenocuje tutaj - odezwała się panna Fotheringay. - Myślę, że zdołamy to jakoś wyjaśnić państwu Dalrymple. Powiemy im, że Daisy zapomniała, że pana zaprosiła. Oni nie wiedzą, że to nie do pomyślenia - dodała drwiąco. - Tak będzie o wiele wygodniej - zgodził się Alec, przyjmując jej kpinę z uśmiechem. - Nie będę się jednak kładł na wypadek, gdyby Daisy wróciła. - Pan też potrzebuje snu - powiedziała Lucy. - Będziemy czuwać na zmianę, prawda? - zwróciła się do pozostałych. - Madge nie będzie - oznajmił stanowczo Pearson - ale ja owszem. Ustalę plan. Usiadł przy biurku i przeszukał szuflady w poszukiwaniu papieru i ołówka. Alec nie sprzeciwił się. Czuł, jak powieki same mu opadają ze zmęczenia po przebytej drodze z Londynu i długim dniu w Scotland Yardzie, gdzie wykonał całą papierkową robotę, by móc wziąć dodatkowy dzień wolnego. - Niech ktoś mnie obudzi, gdy nadejdzie moja kolej powiedziała panna Fotheringay - albo gdy zagubiona owieczka wróci do stada. Idę do łóżka. Chodź, Madge. Jeśli pójdziemy na górę, zanim wróci kuzynostwo, pomyślą, że i Daisy już się położyła. To oszczędzi nam mnóstwa wyjaśnień. Przynajmniej na dziś. - Podoba mi się pani sposób myślenia, panno Fotheringay. - Cóż, jak chcę, to potrafię. Powiem Lowecroftowi, by przygotował dla pana łóżko. Dobranoc wszystkim. Panie wyszły w ostatnim momencie. Pearson akurat kończył

pisanie harmonogramu, gdy w holu usłyszeli głosy i dźwięk otwieranych drzwi. - Od razu pana przedstawię, Fletcher - powiedział Petrie. - Ja nie będę rzucać się w oczy - rzekł pośpiesznie Arbuckle. Wchodząc za Petriem do holu, Alec zobaczył dżentelmena, który właśnie podawał lokajowi ociekającą wodą parasolkę. - A niech to, Geraldine - powiedział zirytowany. - Przecież od razu rozpoznam policjanta! Zdumiony Alec zawahał się. Lord Dalrymple nie mógł go jeszcze zobaczyć, nawet nie patrzył w jego stronę. Poza tym w Alecu nigdy lub prawie nigdy nie rozpoznawano gliny. Sam nie miał nic przeciwko temu, lecz przysiągł Arbuckle'owi, że utrzyma to w tajemnicy. - Mały policjant jest dość pospolity - kontynuował dydaktycznie lord, ku rosnącemu zdziwieniu Aleca. Może nie był bardzo wysoki, ale był raczej przeciętnego wzrostu. - Ja widziałem królową Hiszpanii - stwierdził lord Dalrymple, schyliwszy się, by pogłaskać kręcącego się wokół niego spaniela. - To rzadki gość. Ten facet plótł głupstwa. Potrafię jeszcze odróżnić Issoria lathonia od Lycaena phlaeas! - Oczywiście, kochanie - uspokoiła go lady Dalrymple - ale ten facet to uznany autorytet w tej dziedzinie. Zaproszono go, by mógł cię poznać. - Autorytet! - parsknął jej mąż. - Dureń! - Motyle - wyjaśnił Petrie Alecowi, po czym zwrócił się do Geraldine: - Lady Dalrymple, pozwolę sobie przedstawić pana Fletchera. Obawiam się, że Daisy zapomniała wspomnieć pani, że i jego zaprosiła. Mógł pojawić się dopiero dziś. - Miło mi pana poznać, panie Fletcher - powiedziała surowo. - A gdzie Daisy? - spytała Petriego. - Nie była na herbacie i nie wróciła do naszego wyjścia. - Panie poszły już na górę - odpowiedział wymijająco Petrie. - To był dla nich męczący dzień. - W rzeczy samej! To szukanie skarbów, które wymyśliła Daisy, trwa już wystarczająco długo. Powiem jej to z samego rana. Tymczasem lord Dalrymple przedstawił się Alecowi.

- Czy zna się pan na Lepidoptera? - zapytał skwapliwie. - Obawiam się, że nie, lordzie Dalrymple. Odróżnię pawia królowej od kapustnika, ale na tym moja wiedza się kończy. - Bielinek kapustnik, mój drogi panie, bielinek kapustnik. Mówi pan o Pieris brassicae, jak mniemam. To co prawda szkodnik, ale jest na swój sposób atrakcyjny. - Idziesz, Edgarze? - przerwała jego żona. - Już późno, a jak zwykle uprzesz się, by wstać z samego rana. - Kochanie, miałem zamiar zaprosić naszego gościa na kieliszeczek przed snem. - Jestem pewna, że pan Petrie świetnie sobie poradzi. - Oczywiście, bardzo proszę, mój chłopcze. Pan wybaczy, panie Fletcher. To prawda, że lubię wstać wcześnie, by wyjść jeszcze przed nastaniem upału. Dobranoc panom. Powstrzymując się od uwagi, że jutro prawdopodobnie upału nie będzie, Alec również życzył mu dobrej nocy. U stóp schodów lord odwrócił się jeszcze, mówiąc skwapliwie: - To była królowa Hiszpanii, mogę przysiąc. Wiedzą panowie, Issoria lathonia. Alec polubił go, ale rozumiał Daisy, że nie chciała zamieszkać z kuzynostwem. Wraz z Petriem wrócił do gabinetu, gdzie czekali na nich Arbuckle, Pearson i Bincombe. Niedługo potem lokaj przyniósł im karafki z brandy i whisky. - Ja wiem, że panienka Daisy jeszcze nie wróciła powiedział służący ściszonym, tajemniczym głosem, spoglądając na nich znacząco. - Pan Lowecroft poszedł już spać. Tylko ja zostałem na służbie. Jak trzeba w czymś pomóc, to proszę tylko zadzwonić. Pan wie, panie Petrie, że potrafię milczeć jak grób. - Dobry z ciebie chłopak - odpowiedział Petrie. - Napije się pan whisky? - spytał Arbuckle'a. - Owszem, chętnie. Alec bardziej docenił propozycję Ernesta. - Na razie nic nie możemy zrobić - powiedział trzeźwo - ale jutro to całkiem inna sprawa. Jeśli panna Dalrymple nie wróci, będziemy potrzebować każdego, kto zechce nam pomóc.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Pearson podziękował za drinka. Wręczył Alecowi, jako niepisanemu szefowi, plan nocnego czuwania i udał się na górę. Alec zajął miejsce przy biurku, nie odmawiając kieliszka brandy. Arbuckle sączył szkocką whisky i mruczał coś bluźnierczego pod adresem prohibicji. - No dobra, Fletcher - powiedział Petrie, nalewając sobie i Bincombe'owi whisky z sodą. - Co chce pan wiedzieć? Lord Gerald przerwał mu w przypływie niepotrzebnego gadulstwa. - Słuchaj, stary - powiedział do Aleca - Lucy może tego nie okazuje, ale ona wprost przepada za Daisy. Zrobi dla niej wszystko. A ja zrobię ab - so - lut - nie wszystko dla Lucy, a więc i dla Daisy. Wystarczy tylko, że powie pan słowo. Alec podziękował mu z całą powagą. - To znaczy - olbrzym nie ustawał w wysiłkach, by się wytłumaczyć. - Wszyscy zebraliśmy się tu, by pomóc pannie Arbuckle, ale jej nie znamy. Poza Petriem. Ale Daisy... no, Daisy... No sami wiecie. - Owszem - zgodził się Alec z bólem w sercu. Gdzie ona się podziewała? Czy się zgubiła, czy też, samotna i bezbronna, była w rękach bandytów? - No właśnie - odparł Bincombe z ulgą. - Obudźcie mnie, gdy przyjdzie czas. Wypiwszy swoją whisky jednym łykiem, odszedł w milczeniu. Alec zwrócił się do Arbuckle'a. - Chciałbym wysłuchać najpierw pana - powiedział. - Znajdę tylko coś do pisania. - Proszę nic nie pisać! To zbyt niebezpieczne! - Z doświadczenia wiem, że przeglądanie notatek z rozmowy pomaga zazwyczaj zauważyć to, na co wcześniej nie zwróciło się uwagi.

- Nie! - Amerykanin był nieustępliwy. - Jak chce pan, żebym z panem współpracował, to tylko na moich warunkach. Alec ustąpił z nadzieją, że jego pamięć okaże się mniej rozmazana niż jego zmęczone oczy. Pozwolił, by drażliwy dżentelmen opowiedział swoją historię bez przerywania. Starał się tylko zapamiętać pytania, jakie chciałby zadać, i kwestie, jakie należało wyjaśnić. Arbuckle przedstawił wiadomości, które otrzymał od porywaczy, a które zawsze nosił przy sobie. Napisane były ołówkiem, drukowanymi literami, na zwykłym papierze biurowym, który można było dostać wszędzie. Treść informacji wskazywała na brak wykształcenia autorów, lecz mógł to być tylko łatwy do upozorowania fortel. Chociaż Alec nigdy wcześniej nie pracował nad porwaniem, ponieważ takie przestępstwo było rzadkością w Wielkiej Brytanii. Wiedział, że kidnaperzy często uciekali się do tego typu sztuczek. W notatce było kilka słów i zwrotów z amerykańskiego slangu, które poświadczały, choć i to mógł być tylko pozór, że Jankes, o którym powiedział Arbuckle'owi Petrie, rzeczywiście był Amerykaninem. Było również możliwe, że był on tylko jakimś angielskim przestępcą, który zawdzięcza przydomek swym metodom, ale Alec był pewny, że słyszałby o kimś takim. - Może myśli pan, że o tym Jankesie to tylko plotki powiedział Arbuckle, gdy Alec pochylał się nad wiadomościami od porywaczy - ale Petrie to potwierdzi. - Nie uważam, że to plotki - zapewnił go Alec. - Nie składa pan oficjalnych zeznań. Ja chcę znać wszystko: plotki, opinie, przypuszczenia, odległe skojarzenia. Twarz Arbuckle'a poczerwieniała. - W takim razie jest coś, o czym powiedziałem pannie Dalrymple, a co ukryłem przed obecnym tu panem Petriem. Przykro mi, mój chłopcze, ale nie chciałem, żebyś myślał, że ojciec Glorii jest jakimś draniem, który tylko czeka, by nadepnąć komuś na odcisk. Faktem jest, że narobiłem sobie w życiu kilku wrogów. - Któż z nas ich nie ma - powiedział Alec, a Petrie przytaknął

ponuro. W jego spojrzeniu można było wyczytać, że właśnie stara się sobie przypomnieć, jakich to wrogów mógł mieć. Arbuckle zaczął opowiadać, jak w trakcie robienia swoich interesów, mógł skrzywdzić różnych ludzi. Alec poprosił go, by zrobił listę ich nazwisk, po czym zwrócił się do Petriego. Fakty w jego opowieści pokrywały się z tym, co słyszał od Arbuckle'a, widziane były tylko z innej perspektywy. - Ma pan jakieś komentarze lub opinie? - zapytał Alec. - Jest taka jedna rzecz, panie inspektorze. Arbuckle podskoczył ze zdumienia. - Inspektorze? To chyba naprawdę wysoko, co? - O tak, bardzo wysoko - zapewnił Petrie skromnie, co świadczyło o tym, że przypisał on sobie zasługę wezwania policjanta wyższej rangi. - Świetnie! Rozumiem, że ma pan pewną swobodę, jeśli chodzi o działanie na własną rękę? - Pewną - powiedział Alec ostrożnie, próbując nawet sobie nie wyobrażać, co jego przełożony, nie wspominając już o komisarzu, pomyśleliby o jego obecnych poczynaniach. - Co chciał pan powiedzieć, panie Petrie? - Chodzi tylko o coś, co mnie trochę zdziwiło. Wybaczy pan zwrócił się do Arbuckle'a - że to powiem, ale zaskoczyło mnie, że pański samochód nie miał zapasowego węża do chłodnicy. One się zawsze psują, dziurawią albo nawet odrywają. Oczekiwałbym, że taki znawca silników jak Crawford miałby tak niezbędną część wśród swoich narzędzi. - Crawford jest moim doradcą technicznym, a nie szoferem, mój drogi. Ma oko na studebakera, ale nie pociągam go do odpowiedzialności za to auto. Biggs został w domu, ponieważ uznałem, że w większości będę prowadził sam. - Gloria... Panna Arbuckle... także to potrafi - Petrie poinformował dumnie Aleca. - Ale tego dnia to Crawford prowadził - powiedział Alec. - Dlaczego? - Gloria chciała pokazać mi Hereford. Gdy była tam z Petriem, dowiedziała się, że stąd pochodziła Nell Gwynne i pomyślała, że mnie to zainteresuje. Nie znam się na historii.

Jak mówi Henry Ford, historia to bzdury. Ale spodobała mi się ta opowieść o pomarańczarce i waszym królu Karolu. Crawford jest tak samo zauroczony waszą historią i krajem jak Gloria. Całe weekendy spędza na wycieczkach, a gdy usłyszał, że wybieramy się do Hereford powiedział, że chętnie pojedzie z nami i że będzie prowadzić. - A więc to on wpadł na pomysł, by wam towarzyszyć? zapytał Alec. - Nie mógłbym przysiąc. Był zainteresowany, gdy o tym rozmawialiśmy, ale mam wrażenie, że to Gloria go zaprosiła. Była zadowolona, bo w ten sposób i ona, i ja mogliśmy swobodnie podziwiać okolicę. Myślę, że na spacerach z Petriem nie ma do tego głowy - dodał z szelmowskim uśmieszkiem. Petrie zaczerwienił się, potwierdzając tylko przypuszczenia Aleca co do powodu jego troski o Glorię Arbuckle. - A więc uważa pan, że Gloria zaproponowała Crawfordowi, by wybrał się z wami - ciągnął Alec, zły, że obiecujący wątek okazał się ślepy. - Proszę mi opowiedzieć, co się działo, gdy zepsuła się chłodnica. Zdaje się, że to musiało zdarzyć się dość nagle? - O tak! - wykrzyknął Petrie. - Reszta wody wrze i spod maski wydostają się kłęby pary. Na pewno nie da się tego przegapić. A jeśli się od razu nie zatrzymasz, to silnik się przegrzeje i zniszczy. - Kłęby pary? - zasępił się Arbuckle. - Niech mnie diabli, jeśli widziałem jakieś kłęby pary. - Nie pamięta pan, czy była tam para? - spytał ostro Alec. - Czy pamięta pan, że jej tam nie było? - Nie było - powiedział Arbuckle beznamiętnie. - Crawford obrócił się przez ramię i powiedział, że coś było nie tak. Wjechał w zatoczkę i otworzył kaptur. To znaczy, po waszemu, maskę. Mruczał coś o chłodnicy i wyjął jakąś część, pewnie tego węża. Schował ją do kieszeni tak, że nawet jej nie zobaczyłem. Powiedział, że musi znaleźć warsztat i poszedł. - Nie sprawdzał w skrzynce z narzędziami?

Arbuckle pokręcił głową. - Musiał wiedzieć, że nie ma tam zapasowej części. - Mówi pan, że Crawford nie był odpowiedzialny za ten samochód. Mógł założyć, że zestaw narzędzi był kompletny i nie sprawdzać go przed wyjazdem. Ale skoro tak, to powinien był tam właśnie zajrzeć w poszukiwaniu innego węża. Z drugiej strony, jeśli wiedziałby, że czegoś brakuje, to czy nie oczekiwałby pan, że braki te uzupełni? - No... Tak... Może o tym nie pomyślał... - Myślę, że nie było żadnego zapasowego węża. Czy pan, panie Petrie, zaglądał do skrzynki? - Nie. Widziałem ją na stopniu przy drzwiach do auta. Piękna mahoniowa skrzynia. Zmieściłaby cały mój silnik powiedział z zazdrością. - Ale pomyślałem, że skoro Crawford jest mechanikiem, to na pewno już sprawdzał. To prosta rzecz do naprawy. Poza tym wiedziałem, że sam mam zapasową część w swoim samochodzie. - A więc... - zaczął Alec, ale Arbuckle mu przerwał. - Niech pan posłucha - powiedział. - Wiem, co pan sugeruje. Ale ten facet pracuje u mnie od dziesięciu lat. To moja prawa ręka. Może i widział, że szykują się zmiany, jak zauważyła panna Dalrymple, ale wiedział dobrze, że nie puszczę go z torbami. - Zmiany? - wtrącił Alec. Choć ubolewał nad zamiłowaniem Daisy do wścibiania nosa w nie swoje sprawy, to jednak wszystko, co wzbudzało jej podejrzenia, warte było uwagi. Arbuckle wzdrygnął się i spojrzał spod oka na Petriego. - Biznes, który się nie zmienia, umiera - powiedział mało pomocnie. - Dziś też przyjechał pan tu studebakerem? - spytał Alec, najwidoczniej zgadzając się z jego tokiem myślenia. - Panie Petrie, może pan rzucić okiem na skrzynkę z narzędziami? - Jasne. Petrie złapał rzucone mu przez Amerykanina kluczyki i wyszedł. - Zmiany? - drążył dalej Alec. - Chyba już pan się domyślił, że ten młody człowiek poczuł

miętę do mojej córki. Gloria za nim szaleje, a ja nie mam najmniejszych wątpliwości, że będzie ją dobrze traktował i że nie chodzi mu o jej portfel. - Zrobił pan małe śledztwo? - No chyba! Nie mówię, że chłopak jest najbystrzejszy na świecie, ale to porządny facet, chętny do pracy i do tego zna się na samochodach. Bo, widzi pan, to właśnie jest mój biznes: inwestycje w przemysł motoryzacyjny. Ale sam nie znam się na tych technicznych sprawach za grosz. - Tym zajmował się Crawford? - No właśnie... Mój pomysł jest taki, żeby Petrie zastąpił Crawforda. To znaczy, jeśli zaręczą się z Glorią, i jeśli jego snobistyczna rodzina nie będzie miotać bali pod nogi. Tłumacząc sobie w myśli: jeśli arystokratyczna rodzina Petriego nie będzie rzucać kłód pod nogi, Alec dobrze go rozumiał. Upił łyk wykwintnego koniaku, który w arystokratycznej rodzinie Daisy przechowywano z pewnością od pokoleń. - Czy panna Dalrymple miała rację, podejrzewając, że Crawford mógł przewidywać rychłe zwolnienie z pracy? - Możliwe, ale już panu powiedziałem: on wie, że nie dam mu zginąć. - Może nie finansowo, ale spodziewam się, że straci okazje do inwestycji. Niebawem - wtrącił mimochodem - może zacząć żałować, że wykorzystał go pan do zbicia fortuny, w której on sam nie miał zbyt wielkiego udziału. Ale mnie chodziło raczej o co innego, a mianowicie, że straci on swój status i swoje bliskie relacje z szefem. - Coś w tym jest - rzekł Arbuckle. - Cholera, tak właśnie myślałem... Już nie tak blisko szefa, ale i nie tak blisko Glorii. Rozumie pan? Zastanawiałem się, czy Crawford przypadkiem nie zakochał się w mojej córce. - Albo, proszę mi wybaczyć, w jej pieniądzach. Nie twierdzę, że pana córka sama nie jest atrakcyjna, ale pańskie bogactwo musi stanowić dodatkowy atut. - To, co mówisz, bracie, jest godne uwagi. Gdybym dostawał dychę za każdego łowcę posagów, którego przegoniłem...!

Rozpoznam ich na kilometr. Petrie taki nie jest. A Crawford... Muszę przyznać, że on mógłby... - Czy chodzi o pieniądze, czy o miłość, Crawford musiał zorientować się, że wraz z pojawieniem się Petriego jego szanse zdobycia panny Arbuckle drastycznie spadły. Dlaczego uważa pan, że miał on nadzieję? - Drobnostki. Choćby to, że nagle tak bardzo polubił historię i krajobrazy. Miałem wrażenie, że mówi tak tylko dlatego, że to interesuje Glorię. O Jezu! - przerwał nagle, przerażony. Alec z łatwością odgadł, o czym myślał Amerykanin. - Powiedział pan, że Crawford spędzał weekendy, zwiedzając okolicę. Bez trudu mógł odnaleźć taką opuszczoną chatę, jaką opisał Petrie, oraz wyszukać boczne drogi. I jeszcze jedno: Londyn i Hereford leżą po dwóch różnych stronach Malvern, ale Petrie natknął się na was, podróżując ze stolicy, podczas gdy wy jechaliście z przeciwnej strony. - Petrie jechał w odwiedziny do swoich rodziców powiedział z wahaniem Arbuckle - a nie do Great Malvern, jak my. Co prawda byłem trochę zaintrygowany, widząc, że Malvern Hills najpierw się zbliżało, a później zaczęło oddalać, ale z drugiej strony, wzgórza trzeba przecież okrążyć, a te wasze drogi wiją się jak węże. - Porwanie musiało być zaplanowane wcześniej na konkretne miejsce, choć mogli mieć więcej swobody co do czasu. Wrócił Petrie. Zaczepiony o jego palec pęk kluczy podzwaniał jak kastaniety. - Rany, w tej skrzyni jest wszystko, o czym tylko można zamarzyć: błyszczące zatyczki, wewnętrzne przewody, pompa ręczna, zestaw do łatania opon, pasek klinowy, a nawet osłony do lamp. Po prostu wszystko, co może się przydać. Oprócz węża do chłodnicy. - To niczego nie udowadnia - warknął Arbuckle. - Nie - zgodził się Alec - to tylko kolejny znaczący fakt do naszej układanki. Panie Petrie, czy może pan dokładnie wskazać na mapie miejsce, gdzie doszło do porwania? Tutaj? Jest pan pewien? O ile się nie mylę, to trochę daleko od

głównej drogi z Hereford do Great Malvern? - Całe mile. Teraz widzę, że to był naprawdę dobry wybór. Wokoło są tylko skoszone już łąki, więc nie było obawy, że zobaczy ich jakiś rolnik. Wygląda na to, że to robota Crawforda. Nigdy go nie lubiłem. - Dlaczego? Zmarszczywszy brwi, Petrie zastanowił się. - Był z niego taki wazeliniarski, zadufany w sobie s... facet powiedział powoli. - Nie tłusty, ale wyglądał na przejedzonego, jak kot starej panny, ale to tylko... Nie, już wiem! Chodzi o to, jak patrzył na Glorię! - Pan Arbuckle powiedział mi właśnie o swoich podejrzeniach, że Crawford miał w tym kierunku pewne ambicje... Petrie zerwał się na równe nogi i uderzył pięścią w stół. - Jeśli tylko ten drań tknął Glorię...! Alec uspokajająco położył rękę na jego ramieniu. - Musimy mieć nadzieję, że chodzi mu głównie o pieniądze. - Nie wierzę - rzekł Arbuckle, potrząsając głową. Faktycznie wszystko wskazuje na Crawforda, ale nie wierzę, by był zdolny do czegoś tak nikczemnego i zdradzieckiego. - Jak już mówiłem, nie mamy żadnego dowodu. Alec nie miał zbyt wielu wątpliwości, że byli na dobrym tropie, ale po kilku godzinach snu wszystko stanie się jaśniejsze. Dosłownie kilku, pomyślał, zerkając na mosiężny zegar na kominku. - Muszę wiedzieć więcej o jego poczynaniach w ostatnich tygodniach - powiedział, zauważając, że Arbuckle wyglądał na równie zmęczonego jak on - oraz co dokładnie mu pan powiedział o porwaniu. Ale z tym możemy poczekać do jutra. - Muszę jechać do Londynu po kasę, ale zajrzę tu z samego rana. I tak miałem to zrobić, by sprawdzić, czy wróciła panna Dalrymple. Pójdę już. Do zobaczenia jutro. - Czy w międzyczasie będzie się pan widział z Crawfordem? - Prawdopodobnie na śniadaniu, przed jego wyjazdem do Oksfordu. - Niech pan mu nic nie mówi - ostrzegł go Alec.

- Ani słowa o naszych podejrzeniach. Proszę również nie zmieniać swojego nastawienia do niego. Wraz z Petriem odprowadzili Amerykanina do drzwi. Zupełnie znikąd pojawił się Ernest z parasolem i odprowadził niskiego, zgarbionego mężczyznę do samochodu. Deszcz lał jak z cebra. Czy gdzieś tam mokła w nim Daisy? - Pan ma pierwszą wartę, panie Petrie - powiedział Alec, konsultując listę Pearsona. - Myślę, że najlepszy będzie salon. Są tam francuskie okna. Jeśli Daisy wróci, to zobaczy światło i będzie mogła łatwo wejść. Widzi pan... Nie chcę, żeby pan pomyślał, że nie martwię się o Daisy... Chodzi o to, że Gloria... Słowa uwięzły mu w gardle. - Wiem. Wracając z nim do salonu, Alec zastanawiał się, czy Petrie czuje taki sam pełen strachu ból. - Sądzę, że zna pan wszystkie okoliczne warsztaty samochodowe? - spytał Alec. - Chciałbym, by pojechał pan rano i wypytał, czy tamtego dnia Crawford wstąpił do któregoś z nich. - Jasne, stary, zrobię to - powiedział Petrie, otwierając drzwi do salonu i włączając światło. - Jeśli nikt tego nie potwierdzi, to będziemy pewni, że to on, prawda? - Będzie miał spory problem, żeby to wyjaśnić - zgodził się ponuro Alec, wchodząc za nim do długiego pokoju, gdzie najlepsze meble z ostatnich dwustu lat tworzyły pełną elegancji harmonię. - To są te francuskie okna? - zapytał Alec, wskazując na długie do ziemi błękitne brokatowe zasłony na przeciwległej ścianie. - Odsłonię je i sprawdzę, czy są otwarte. - Są zamknięte, proszę pana. W wejściu pojawił się Ernest z tacą pełną karafek i kieliszków. - Klucz jest w tej szufladzie - mówił lokaj. - Bardzo proszę. Czy nalać panu jeszcze jednego drinka, psze pana? - Ja dziękuję, ale możesz zostawić tacę. Pan Petrie zostaje. Czy drzwi wejściowe są zamknięte? - Tak, psze pana, ale to zamek yale. Taki, co to go można

otworzyć z wewnątrz nawet bez klucza. - Dobrze. Możesz teraz pokazać mi mój pokój, i sam też idź się położyć. Aha, Petrie, tu jest lista osób. Proszę obudzić Bincombe'a za jakąś godzinę. - Dobra. Spij dobrze, stary. Muszę powiedzieć, że strasznie się cieszę, że pan tu jest. W chwili gdy Alec ujął jego wyciągniętą dłoń, kątem oka zobaczył, że klamka okna poruszyła się. Podszedł bliżej, a wtedy okno otworzyło się i na progu, chwiejąc się, stanął jakiś obdartus. - Alec! Dzięki Bogu! - zachrypiała Daisy i padła mu w ramiona. Podniósł ją i zaniósł ku najbliższej sofie. Trzymał ją mocno, nie bacząc na strugi wody lejące się na niego, kanapę i ręcznie tkany dywan z Aubusson. Daisy wtuliła się w ramiona Aleca, pierwszy raz od wielu godzin czując się bezpieczna. Mogłaby spędzić tak kolejne kilka godzin, gdyby nie powód, dla którego dzielnie brnęła aż tutaj, opierając się pokusie odpoczynku w stogu siana lub przygodnej stodole. Była bezpieczna. Gloria jeszcze nie. Niechętnie oderwała głowę od ramienia Aleca i jej wzrok padł na pełną niepokoju twarz Phillipa. - Phil, nic jej nie jest. Czuła się bardzo niewłaściwie, siedząc skulona na kolanach Aleca, podczas gdy patrzyli na nią Phillip i lokaj, ale nie zamierzała się stamtąd ruszać, dopóki absolutnie nie musiała. - Trzymają ją w chacie czarownicy w Cooper's Wood. - W Little Baswell? Boże, powinniśmy byli o tym pomyśleć! Dobra, lecę tam. - Niech pan nie będzie głupi, Petrie - uciął Alec. - Powiedział pan, że jest ich co najmniej czterech. Tam potrzeba nas wszystkich. - Ja też idę! - powiedział poruszony lokaj. - Wiedziałem, że coś się kroi. Wiedziałem! - Tak, ty też, chłopcze. Idźcie obudzić Bincombe'a i Pearsona oraz poproście pannę Fotheringay, by zaopiekowała się Daisy. Spróbujcie nie pobudzić kuzynostwa.

Gdy wyszli, spojrzał na Daisy i uśmiechnął się do niej. - Chyba potrzebujesz gorącej kąpieli, co? Jest coś, o czym jeszcze musimy wiedzieć, kochana? - Nie, nie sądzę. Gloria jest zamknięta na strychu. Przynajmniej była, dopóki nie uciekłyśmy przez dach. Ale nie wiem, czy mają jeszcze jakiś inny pokój. Nie mogłaby się stamtąd wydostać o własnych siłach. Widzisz, ja... - Widzę, że ryzykowałaś swoje bezpieczeństwo, zamiast po prostu zadawać pytania. Nawet nie zadzwoniłaś, żeby poinformować, dokąd idziesz. - Jedyna budka telefoniczna była zepsuta - odpowiedziała oburzona. - I powzięłam pewne środki ostrożności, schowałam rower, mam nadzieję, że go znajdziemy, i pożyczyłam psa dla kamuflażu. - Psa! - roześmiał się Alec i przytulił ją. - Moja kochana głuptaska. - Tak właśnie mówią mieszczuchy. Las jest zbyt zarośnięty, by móc przedrzeć się przez niego na rowerze, a dzień był zbyt upalny, by robić sobie wycieczkę dla przyjemności. A z psem trzeba wyjść na spacer w każdą pogodę. Nie podejrzewaliby niczego, gdyby Tuffet nie zaczęła węszyć wokół domku. - A ty powęszyłaś za nią? Tak jak myślałem. Mówisz, że las jest bardzo zarośnięty? - Nawet droga konna. Jest tam niewielka ścieżka, ale gdyby się postarali, to łatwo mogli ją zamaskować. Ale Phillip na pewno ją znajdzie, zna te lasy bardzo dobrze i zaprowadzi was do chaty. - Wspaniale. - Sami byście jej nigdy nie znaleźli. Pozasłaniali okna, by żadne światło ich nie zdradziło, Glorię cały czas trzymają w ciemności. Biedna Gloria! Mam nadzieję, że nie zrobili jej krzywdy, gdy ją złapali po naszej ucieczce. Widzisz, nie wspięła się za mną na drzewo. Chyba musiała spanikować. - Może po prostu nie wiedziała, jak się wchodzi na drzewo. Nie każdy jest tak zaradny jak ty, kochanie! - Och, Alec, bardzo lubię, gdy mówisz do mnie „kochanie”. Odpowiedział na to w najbardziej satysfakcjonujący sposób,

ale ich pocałunek przerwała Lucy, która wpadła właśnie do salonu. Była jak zawsze elegancka, w jasnej jedwabnej piżamie i w pasującym kolorem szlafroku; nawet włosy związane miała paskiem frotte. - Daisy! Gdzie ty się podziewałaś? Jakaś ty upaćkana! Chodź, musisz się wykąpać. Z ociąganiem wyzwoliwszy się z objęć Aleca, zachwiała się. Podtrzymał ją. - Zaniosę ją - powiedział do Lucy. Na półpiętrze spotkali pozostałych mężczyzn. Phillip nadal ubrany był w smoking, ale na nogach miał ciężkie buty. Ernest nadal nosił liberię, a Binkie i Tommy mieli na sobie to, co akurat wpadło im w rękę. - Świetna robota, Daisy! - powiedział Tommy czule i z uśmiechem. - Za chwilę do was dołączę - powiedział Alec. - Nie zapomnijcie latarek. Najlepiej po jednej dla każdego. Jest jeszcze jakiś samochód? W moim pięć osób ledwo się zmieści. - Wyprowadzę z garażu swoją lagondę. Jest większa niż alvis Bincombe'a. - Poproście Billa Truscotta, żeby z wami pojechał - poradziła Daisy, myśląc o czterech osiłkach, z którymi przyjdzie im się zmierzyć. - Powiedzcie mu, że to moja prośba. - Dobry pomysł - powiedział Phillip. - Truscott to równy facet. Uważaj na siebie, mała. Chodźcie, chłopaki. Alec zaniósł Daisy do łazienki, gdzie Lucy napełniała już wannę gorącą wodą. Posadził ją na krześle i stał przez chwilę, patrząc na nią i kręcąc głową. - Rzeczywiście, upaćkana to dobre słowo. Po kąpieli prosto do łóżka i widzimy się rano. - Rozkaz, szefie - powiedziała Daisy. - Będziesz na siebie uważać, prawda? - Możesz na mnie liczyć, kochanie - zapewnił ją z uśmiechem. - Ostatnią rzeczą, jakiej pragnę, to być przedstawiony twojej matce z podbitym okiem!

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Teraz, gdy wróciła Daisy i gdy wreszcie można było zacząć działać, senność zupełnie opuściła Aleca. Jednak kiedy poproszono szofera lady Dalrymple o pomoc, Alec pozwolił mu usiąść za kierownicą swojego austina. Truscott znał drogę do Cooper's Wood, a z nieba wciąż lały się strugi deszczu. Wyglądając przez otwartą szybę, szofer podążał za czerwonymi tylnymi lampami lagondy, którą prowadził Petrie. Jej właściciel, Pearson, siedział obok Aleca na tylnym siedzeniu austina. - Pozostali uważają pewnie, że powinienem ustalić jakiś plan - powiedział Pearson - ale myślę, że będzie lepiej, jak zostawię to panu. To całkiem co innego niż zdobywanie francuskiej wioski przez Szwabów. Nie możemy przecież zacząć strzelać z karabinów maszynowych w środku Worcestershire, nawet gdyby nie było tam dziewczyny. - Na Boga, oczywiście, że nie! - wzdrygnął się Alec. - Nie spodziewam się też, by któryś z was miał jeszcze jakiś rewolwer? - Nie. Bincombe mówił coś o wiatrówce, ale szybko wybiłem mu to z głowy. - Jestem panu za to dozgonnie wdzięczny. Moi szefowie i tak nie będą tym wszystkim zachwyceni. Jeśli ktoś zostałby zastrzelony, to byłbym ugotowany do końca moich dni, bez szans ratunku. - Wróciłby pan do patrolowania ulic, a mnie wyrzuciliby z pracy. No dobrze, żadnej broni. Więc jaki jest plan? - Powinienem był dowiedzieć się od Daisy więcej o tej dziurze w dachu. - Ale jak one zeszły z tego dachu? - spytał zdziwiony Pearson. - Nie wiem. Jeśli jest jakaś drabina, to możemy najpierw

wspiąć się na nią i uwolnić pannę Arbuckle, a dopiero potem zająć się porywaczami. Czy znasz tę chatę, Truscott? - zapytał głośno, by szofer usłyszał go poprzez bębniący o zadaszenie auta deszcz. - Nie, proszę pana - odpowiedział szofer, kręcąc głową. Jego sylwetka była widoczna na tle odbijanego od ściany deszczu światła przednich lamp. - Jeśli pan pozwoli, to chciałbym zapytać, o co chodzi z tą ucieczką panny Daisy? Z tego, co mówił pan Petrie, zrozumiałem, że jedziemy ją uwolnić. Zrobię dla niej dużo, ale słyszę, że jest bezpieczna, a ja mam żonę i dzieci. Podczas gdy Pearson wyjaśniał całą sytuację, Alec obmyślał plan działania. Żałował, że nie wypytał Daisy o więcej szczegółów. Był tak szczęśliwy, że widzi ją całą i zdrową, choć nieco umorusaną, że nie był w stanie myśleć o niczym innym. - A więc chodzi o uratowanie damy pana Phillipa? powiedział Truscott i westchnął filozoficznie. - No cóż, zrobię, co będę mógł. Panience by się nie spodobało, gdybym postąpił inaczej. Co mam robić? - Petrie zaprowadzi nas przez las do chaty. Użyjemy tylko jednej latarki. Jeśli skieruje się ją ku ziemi, to nie powinna być z daleka bardzo widoczna. Potem okrążymy budynek. Zakładam, że jest niewielki, wiec zbytnio nie oddalimy się od siebie. Jeżeli znajdzie się drabina, to najpierw wyciągniemy dziewczynę. - Rozumiem, że zakłada pan, że naszym celem jest zarówno uratowanie jej, jak i schwytanie porywaczy? - powiedział Pearson. - To byłoby idealne - zgodził się Alec. Nie był pewny, czy Pearson zwrócił się do niego per „pan” jako do wyższego rangą oficera, czy też z powodu jego wieku. Poczuł się przez to bardzo stary, choć prawnik nie mógł być młodszy od niego o więcej niż pięć, sześć lat. - Zrobimy, co się da, by ich złapać, ale naszym priorytetem jest bezpieczeństwo panny Arbuckle. Inaczej poczekałbym, by ująć i przestępców, i ich przywódcę. - Oczywiście. - To oznacza, że musimy wziąć ich z zaskoczenia, żeby nie

mieli czasu, by wykorzystać pannę Arbuckle jako osłonę. Po ucieczce Daisy na pewno wystawili straż. Żadnych świateł w pobliżu chaty. Będziemy musieli radzić sobie po omacku. - Deszcz zagłuszy większość dźwięków. Mamy szczęście. - Czy zamierza pan działać w imieniu prawa? - Nie pomyślałem o tym. Biorąc pod uwagę, że jestem tu zupełnie prywatnie, co pan by radził? - Hm. Wobec ich gróźb i możliwości, jakkolwiek nieprawdopodobna by ona była, że uda im z nią umknąć, radziłbym o tym nie wspominać. - Jest pan gliną? - spytał Truscott. - Policjantem, znaczy się? - Główny inspektor, detektyw Fletcher - przedstawił go Pearson. - Ze Scotland Yardu. Ale trzymaj to w tajemnicy. Co dalej, panie Fletcher? Powiedzmy, że otoczymy chatę, ale nie uwolnimy dziewczyny. Spróbujemy się włamać czy też wywabimy ich jakimś hałasem? - Drzwi i okna na dole mogą być zabarykadowane. Jeśli wcześniej nie będziemy mieć dziewczyny, to trzeba będzie ich wywabić. Pytanie tylko jak. Nie możemy przecież po prostu zapukać do drzwi. - Daisy by tak zrobiła. Udałaby, że jest przemoknięta, że się zgubiła i że szuka schronienia. - Dzięki Bogu, że wpadł pan na to wcześniej - wzdrygnął się Alec - bo na pewno by tak zrobiła. - Ktoś z nas mógłby. Ja w młodości należałem do amatorskiego teatru. - Niech pan pokaże, co pan potrafi. - Wpuśćcie mnie - błagał Pearson wysokim, cienkim głosem. - Umieram z zimna! - To panienka Daisy jak żywa! Dla czułego ucha zakochanego, to wcale nie brzmiało jak Daisy, ale bandę zbirów z East Endu by przekonało. - Dodaj trochę jąkania - zasugerował Alec - i zgrzytania zębów. - P - proszę, w - wpuście mnie. Z - zamarzam. - Nieźle. Możesz to zagrać, jeśli się na to zdecydujemy.

Jakieś inne pomysły? Przedyskutowali inne możliwości, ale ostatecznie powrócili do udawania Daisy. Porywaczom na pewno zależało, by ją odnaleźć, więc jej głos powinien zwabić choć jednego z nich do drzwi. - Może pan wybrać wsparcie. Woli pan Petriego, któremu najbardziej zależy, czy Bincombe'a, który jest najsilniejszy? - Petriego. Jeśli odbierzemy mu szansę uratowania swojej damy, to może zrobić coś nieoczekiwanego na własną rękę. - W porządku. My natomiast musimy wypytać Petriego o położenie drzwi i okien. Mam nadzieję, że je pamięta, bo nie będziemy w stanie ich zobaczyć. - Deszcz chyba ustaje - powiedział Truscott. - Jesteśmy prawie na miejscu. Zanim Alec miał czas zastanowić się, czy ich plan wypali, jeśli przestanie padać, oba samochody się zatrzymały. Truscott zgasił światła. W ich świetle Alec zdążył jeszcze zobaczyć, że deszcz ustał na tyle, że widać było pnie drzew. Wysiadł z samochodu. Zimne krople wody spadły mu na kark i pociekły po plecach. Zaklął cicho. Zajaśniała latarka. Mężczyźni zebrali się w ciasną grupkę, a Alec zaczął wypytywać Petriego o chatę i jej położenie. - Są tylne drzwi - mówił Phillip. - Raz podglądaliśmy, jak wiedźma wychodziła tamtędy, by nakarmić kury. Na dole z tyłu nie ma okien. Jest chyba jakieś na górze, ale nie pamiętam dobrze. Gdy byłem tam ostatni raz, byłem jeszcze chłopcem. Pozostałe okna są tak małe, że bardzo trudno będzie się przez nie przecisnąć. Opierając się na tych skąpych informacjach, Alec rozstawił posiłki. - Jak się tam dostać, Petrie? - Tu zaczyna się droga konna. Tak zarosła, że ledwo ją rozpoznałem. Poszli za nim kilka jardów. W wąskiej smudze światła latarki krzaki i drzewa wydawały się Alecowi nie do przebycia, ale Petrie wkrótce znalazł ścieżkę i wyłączył latarkę. - Jest wystarczająco jasno, żeby znaleźć drogę - powiedział i

pogrążył się w zaroślach. Alec uświadomił sobie, że chmury przerzedziły się i świat zaczął szarzeć w pierwszych promieniach świtu. Gdzieś wysoko w drzewach sennie zakrakała wrona. Obok rozległ się świergot jakiegoś małego ptaka. - Poczekajcie! To na nic. Swój plan oparłem na ciemności i zaskoczeniu - powiedział Alec. - I na deszczu, który zagłuszyłby wszelkie dźwięki. - Alec wyciągnął ręce przed siebie. - Teraz woda kapie już tylko z liści. - Będzie trzeba po prostu zaatakować - powiedział niecierpliwie Petrie, wracając na ścieżkę. - To byłoby bardzo niebezpieczne dla panny Arbuckle. Niech pan idzie przodem, ale nie za szybko. Pearson i ja ustalimy położenie i zastanowimy się nad lepszym wyjściem. Dobra, chłopaki. Idziemy. Alec szedł zaraz za Petriem, by móc go zatrzymać, gdyby wpadł w amok. Szedł naprzód, uchylając się przed ledwo widocznymi gałązkami, które smagały go po twarzy, i co chwila odrywając zabłocone spodnie od czepiających się ich ciernistych krzewów. Czuł coraz większy podziw dla Daisy, która przebyła tę dżunglę w egipskich ciemnościach, wśród piorunów i... w spódnicy. Petrie zatrzymał się tak nagle, że Alec niemal nie wpadł na niego. - Chata jest chyba pod tą sykomorą - szepnął Phillip, wskazując palcem na górujące nad drogą drzewo. - Tak, widzę komin! - Świetna robota - powiedział Alec, odwracając się do Pearsona. - Niech pan tu podejdzie. Przecisnęli się obok Petriego i ruszyli przodem. Słychać było jedynie plusk błota pod ich stopami. Znad ziemi podnosiła się poranna mgła, a u góry zaczęły już śpiewać ptaki. Szarości zbladły i pojawiały się pierwsze słabe kolory. Powietrze pachniało bujną zielenią. Ścieżka zakręcała obok pokrytego żółtym kwieciem krzaku janowca. Alec zatrzymał się, bo spośród gałęzi ukazał się jeden koniec krytego strzechą dachu. Pokazując na migi, by Pearson się zatrzymał, sam podszedł bliżej. Pokryta plamami ściana,

zbite okno... Serce waliło mu w piersi. Zatrzymał się, ale nic się nie poruszyło. Zrobił następny krok. W ścianie, niczym dziura po zębie na zniszczonej twarzy, ział czarny otwór drzwi. - Za późno! - westchnął Alec. - Uciekli! Ostrzeżona przez służącą, która przybyła na jej wezwanie, że jej hrabiowska mość już zasiadła do śniadania, Daisy bawiła się myślą, czy by nie zjeść w łóżku. Nie miała jednak na to dość odwagi. Geraldine była żoną jej kuzyna, a całe to przedstawienie było jej pomysłem. To ona musiała wypić piwo, którego nawarzyła. Poza tym chciała się dowiedzieć, co się zdarzyło poprzedniej nocy. Było jeszcze dość wcześnie, ale niepokój nie pozwolił jej już zasnąć. Przeszło jej przez myśl, że gdyby Gloria została uratowana, to do tej pory już by o tym usłyszała. Ale może nie chcieli jej budzić po nocnych przeżyciach? Czuła się właściwie bardzo dobrze. Była trochę sztywna, ale nie gorzej niż po pierwszym dniu rowerowej wyprawy. Mimo opatrunków z kwasu bornego, jakie zrobiła jej Lucy, piekły jeszcze niektóre zadrapania. Te na twarzy ukryła pod szczodrą warstwą pudru i zeszła na dół. W jadalni Edgar i Geraldine kończyli właśnie śniadanie, a Lucy i Madge jeszcze jadły. Mężczyźni musieli jeszcze spać po męczącej nocy. Podczas gdy Lowecroft podawał świeżą herbatę, Lucy złapała wzrok Daisy i potrząsnęła przecząco głową. Jej twarz, już umalowana mimo wczesnej pory, była smutna. Glorii nie znaleziono. - Lord Dalrymple złapał potworę - powiedziała żywo Madge. - Ćma czy motyl? - zapytała trzeźwo Daisy po pierwszym szoku. - Ćma. Stauropus fagi. - Edgar rozpromienił się, widząc jej zainteresowanie. - Rozumiem, że to szczególnie spektakularny gatunek? podjęła Daisy, podchodząc do stołu i nakładając sobie na talerz wszystko, co było pod ręką. - Dorosłe formy nie są spektakularne - przyznał z żalem kuzyn. - Czasem można ją nawet pomylić z kupką zeschłych liści. Niemniej jednak zebrałem kilka jaj, które

prawdopodobnie niedawno złożyła, i z których, mam nadzieję, wyklują się larwy. To właśnie one są nadzwyczajne, wręcz przerażające. Można też powiedzieć, że przypominają homara. Głowa, na przykład, wygląda jak kleszcze raka. Strategia zmylenia przeciwnika działała do chwili, gdy kamerdyner opuścił jadalnię. Gdy tylko wyszedł, Geraldine bezpardonowo przerwała mężowi. - Tak, kochanie, jestem pewna, że twoja gąsienica będzie fascynującym okazem. Daisy, pokojówka mówiła mi jakieś niestworzone rzeczy. Czy dowiem się, o co chodzi? Z radością gościmy twoich przyjaciół, ale nie możemy pozwalać na takie głośne balangi, by użyć tego nieeleganckiego słowa, którym oddawaliście się zeszłej nocy. - Właśnie, nie możemy na to pozwalać - przytaknął jej Edgar, surowo marszcząc brew, w jednej chwili z szalonego entomologa stając się srogim nauczycielem. - Być może w dzisiejszych czasach takie swawole są powszechnym zjawiskiem, lecz w Fairacres chcielibyśmy zachować dawne, przyzwoite obyczaje. - Swawole?! - zdziwiła się Daisy. Z łatwością pozbyła się poczucia winy z powodu wykorzystywania swego kuzynostwa, gdy tylko przypomniała sobie wyczerpujące, przykre i nawet przerażające wydarzenia ostatniej doby. Oczywiście, nie mogliście o tym wiedzieć, ale proszę mi wierzyć, że dla wszystkiego, co zdarzyło się zeszłej nocy, mieliśmy poważne powody. - Co? - zapytała dosadnie Geraldine, ale Edgar zamyślił się. Być może przypomniał sobie stan, w jakim znalazł Phillipa. - Nie mogę powiedzieć wam szczegółów. - Doprawdy? W obliczu całkowicie usprawiedliwionego sceptycyzmu Geraldine Daisy postanowiła uchylić rąbka tajemnicy. Prędzej czy później i tak się dowiedzą, że Alec jest detektywem, więc dlaczego nie miałaby teraz tego wykorzystać? Rzuciła świadomie przesadne spojrzenie na drzwi. - Tylko nie możecie nikomu o tym powiedzieć - szepnęła tajemniczo - ale pomagamy policji. Pan Fletcher jest

detektywem ze Scotland Yardu. Główny inspektor. Jest tutaj incognito, a my jesteśmy częścią jego kamuflażu. Zeszłej nocy poprosił chłopców o jeszcze jedną przysługę. Nie wiem, co to mogło być. Wiem tylko, że jego zawód musi pozostać w całkowitym sekrecie. - O tak - powiedziała uroczyście Madge. Lucy, owa potępienia godna malowana dama, rozsądnie otworzyła usta tylko po to, by włożyć do nich widelec pełen ryżowej potrawy. - Dlatego proszę was - mówiła Daisy - jeśli mi nie wierzycie, to możecie poprosić go o okazanie dokumentów, ale błagam, zróbcie to dyskretnie. Bardzo mi przykro, że się zdenerwowaliście. Czuliśmy się zobowiązani, by zrobić wszystko, co w naszej mocy, by pomóc prawu. Twarz Geraldine była istnym studium wątpliwości. - Moja droga - odezwał się Edgar - może powinienem był ci wcześniej o tym powiedzieć, ale tamtego ranka, gdy natknąłem się na młodego Petriego, on z pewnością nie uległ wypadkowi samochodowemu. Miał związane nogi i ręce. - Doprawdy, Edgarze! Mogłeś mi powiedzieć! - Naprawdę cię przepraszam, kochanie. Nie chciałem cię niepokoić, ale przyznam, że byłem nieco rozproszony tym, że uwolniłem tego rdestniaka. Cztery damy popatrzyły na niego ze zdziwieniem. - Mówi kuzyn o Phillipie? - O Phillipie? Nie, o ćmie, Calothysanis amata. Po szyi pana Petriego pełzał wspaniały okaz tego gatunku. Madge i Daisy wybuchły śmiechem, a Lucy uśmiechnęła się. - Można się było domyślić - powiedziała Geraldine. - No cóż... Nie będę udawać, że uwikłanie w sprawę z policją to ostatnia rzecz, o jakiej marzę, ale sądzę, że pomoc władzom to nasz obywatelski obowiązek. - Przepraszam - powiedziała Daisy. Pojawienie się kamerdynera uwolniło ją od dalszego płaszczenia się. - Pan Arbuckle jest tutaj, lady Dalrymple. - Wielkie nieba, jakie nieszczęścia sprowadzają tu tego człowieka tak wcześnie rano!

- Pytał o pana Fletchera, wasza hrabiowska mość poinformował ją Lowecroft z odrobiną współczucia. W odpowiedzi na zbulwersowane spojrzenie Geraldine Daisy skinęła głową. - Wprowadź, proszę, pana Arbuckle'a, Lowecroft powiedziała z westchnieniem pani domu - i jak najszybciej powiadom pana Fletchera. Daisy, my już pójdziemy do siebie. Ufam, że wiesz, co robisz. - Ja również - odpowiedziała Daisy.

ROZDZIAŁ SZESNASTY - Mówcie szybko, co się zdarzyło ostatniej nocy powiedziała Daisy, gdy kuzynostwo wraz z sunącym za nimi kamerdynerem opuścili pokój. - Tommy chyba ci powiedział, Madge? - Ptaszki uciekły. Weszli na górę i zobaczyli dziurę w dachu. To pewnie wasze dzieło? Tommy był naprawdę pod wrażeniem. - I tak w końcu wszystko poszło na marne. Jesteśmy w punkcie wyjścia. Nie mamy pojęcia, gdzie jest Gloria. - O nie, moja droga - powiedziała Lucy - twoje zniknięcie przekonało Arbuckie'a, by zaufał twojemu gliniarzowi, a my mamy podejrzanego. Madge przytaknęła. - Phillip powiedział Tommy'emu, że pan Fletcher podejrzewa szofera Arbuckle'ów. - Szofera? - Daisy nie kryła zaciekawienia. - Mówisz o Crawfordzie? Jego mechaniku? Tak myślałam, że coś z nim jest nie tak, ale nigdy go nie widziałam. Nie wiem, jaki ma charakter. - Phillip najwyraźniej za nim nie przepada - wtrąciła Lucy. - Phillip nie ma pojęcia o ludzkich charakterach. Z drugiej strony jednak, ufa ludziom i raczej od razu ich lubi, więc jeśli Crawford mu się nie spodobał, to musi mieć jakiś powód. A jeśli Alec ma powód, by go podejrzewać, to musimy go śledzić. Na wypadek gdyby kontaktował się... - urwała, bo Lowecroft zaanonsował właśnie przybycie Arbuckle'a. Twarz Amerykanina rozjaśniła się, gdy jego wzrok padł na Daisy. Dopóki kamerdyner nie wyszedł, jedyna rozmowa, jaką mogli toczyć, to powitanie i zaproszenie do śniadania. Gdy za Lowecroftem znów zatrzasnęły się drzwi, Daisy zerwała się z miejsca.

- Gdzie jest Crawford? - zapytała. - Moja droga panno Dalrymple - Arbuckle ujął jej dłonie. - Niezmiernie się cieszę, że widzę panią całą i zdrową. Byłem... - Dzięki, ale proszę się już tym nie martwić. Czy to prawda, że Alec... pan Fletcher... podejrzewa pana Crawforda? Ktoś musi go śledzić! - Jezu, no pewnie. Dzisiaj miał jechać do Oksfordu, do fabryki Morrisa. Właściwie do Cowley. To chyba jakaś mała miejscowość niedaleko Oksfordu. - Czy wyjechał, zanim opuścił pan hotel? - Nie, ma jeszcze coś do omówienia z Morrisem. Mówi, że potrzebuje jeszcze kilku godzin, by mieć dla mnie zlecenie. - My pojedziemy - oznajmiła Madge. - Tommy i ja. Nie mogę zrobić wiele, ale będę mieć oko na Crawforda, podczas gdy Tommy będzie za kierownicą. Pójdę go obudzić. Biedak wrócił po trzeciej nad ranem. Madge pobiegła na górę. Lucy nalała Arbuckle'owi kawę, a Daisy zapytała, co Alec postanowił w sprawie Crawforda. Arbuckle powtarzał, że wierzy w jego niewinność, lecz Daisy nie wydawało się, by mówił to z przekonaniem. Arbuckle bardzo chciał wiedzieć, co się działo z Daisy poprzedniego dnia. Nie chciała mu mówić, że widziała Glorię, zanim Alec nie opowiedział o nocnej wyprawie ratunkowej. Alec przyszedł wcześniej, niż się spodziewała. Po nieogolonych policzkach poznała, że musiał mieć ciężką, niespokojną noc. Nigdy wcześniej nie widziała go we flanelowej koszuli i tweedowej marynarce, bo dotąd zawsze spotykali się, gdy był na służbie albo w drodze na oficjalne spotkania. Wyglądał, a raczej wyglądałby, gdyby miał czas się ogolić, po prostu fantastycznie. Matka nigdy nie zorientowałaby się, że to policjant. - Panie wybaczą - powiedział Alec, trąc podbródek. - Nie chciałem, by pan Arbuckle musiał na mnie czekać. Czy słyszał pan już o ostatniej nocy? - Nie, jeszcze nie - powiedział zaniepokojony. - Właśnie o to pytałem.

Daisy i Alec opowiedzieli Amerykaninowi o uwięzieniu Daisy i o jej ucieczce oraz o ponownym zniknięciu Glorii. W pokoju pojawili się Madge i Tommy. - To co, jedziemy? - zapytał Tommy, ziewając szeroko Przepraszam... Do Oksfordu? Alec uniósł swoje ciemne, grube brwi i spojrzał na Daisy, w okamgnieniu domyślając się, że to jej sprawka. - Żeby śledzić Crawforda - wyjaśniła. - Dobry pomysł! - Do Cowley, nie do Oksfordu. Jakim samochodem jeździ Crawford? - zapytała Daisy, zachwycona uznaniem Aleca. - Ma bordową AC szóstkę. - No to w drogę. - Tommy zdjął okulary, zerknął na szkła i zaczął je polerować. - Spróbujemy złapać go jeszcze w Great Malvern. Jeśli samochodu nie będzie na parkingu, to ruszymy w stronę Oksfordu. Jeśli nie spotkamy go na drodze, to zaczniemy szukać w Cowley. - Ma być w fabryce samochodów Morrisa - przypomniał Arbuckle. - Czy wie pan może, którą drogą zazwyczaj tam jeździ? Arbuckle potrząsnął głową. - Nic nie szkodzi - mówił Tommy. - Jeśli go nie dogonimy, to pojedziemy do Cheltenham i szosą A40. Tamtędy będzie najszybciej. - Jeśli zatrzymają was za przekroczenie prędkości, ja zapłacę - zaofiarował się Amerykanin. - Zadzwońcie z Cowley - powiedział Alec - czy znaleźliście go, czy nie. - Dobrze. Dzięki, kochanie - Tommy zwrócił się do Madge, która wręczyła mu zrobioną w pośpiechu ogromną kanapkę z masłem i bekonem. - Jedziemy. Do zobaczenia! Gdy wyszli, Daisy poszła za swoim przykładem i nałożyła Alecowi na talerz tyle jedzenia, ile się tylko dało. - Myślę, że po wczorajszych wydarzeniach porywacze na pewno będą chcieli skontaktować się z Crawfordem powiedziała do Aleca. - A on będzie chciał wiedzieć, dokąd zabrali Glorię.

- To prawdopodobne, pod warunkiem że rzeczywiście jest w to zamieszany. Panie Arbuckle, dokąd jeszcze Crawford jeździł w interesach? - Odkąd przybyliśmy do Malvern, był w Wolverhampton w fabryce Sunbeama, u Austina w Longbridge i w całej masie fabryk w Coventry: Swifta, Lea i Francisa, Hotchkissa, Humbera, Daimlera i Hillmana. Coventry to centrum przemysłu samochodowego, jak nasze Detroit. - A więc mógł znaleźć inną kryjówkę gdziekolwiek w środkowym Midland - westchnął Alec. - Sądzę, że zależy mu, by nie było to zbyt daleko powiedziała Daisy, stawiając przed Alekiem pełny talerz. Inaczej nie wybrałby chaty czarownicy, która jest tak blisko. Musi być w kontakcie zarówno z nimi, jak i z panem Arbucklem. No i nie może zbytnio oddalać się od Malvern bez wzbudzania podejrzeń. - To bez znaczenia, jak blisko nas się znajdują - zauważyła Lucy. - Nigdy ich nie znajdziemy, jeśli sam nas do nich nie zaprowadzi. Twój pomysł ze śledzeniem go jest absolutnie genialny. Daisy starała się zachować pokorę. Alec uśmiechnął się do niej, przełknął kęs jajecznicy i spytał Arbuckle'a, co mówił Crawfordowi o porwaniu. - Tak niewiele, jak tylko mogłem, ponieważ uznałem, że im mniej ludzie będą wiedzieć, tym lepiej. Nie mogłem utrzymać w tajemnicy samego porwania, bo jak wytłumaczyłbym zniknięcie Glorii, własny niepokój i powrót Crawforda na piechotę? Mówiłem już Petriemu, że bardzo mu zależało, by wracać samemu. Ale mnie udało mu się oszukać. Zapytał, czy zamierzałem wezwać policję, ale powiedziałem mu, że w żadnym razie tego nie zrobię. - Pamięta pan, co na to odpowiedział? - Zgodził się ze mną. - Ach tak? - wykrzyknął Alec. - Ale to nic nie znaczy - upierał się Arbuckle. - Myślał, że to dla bezpieczeństwa Glorii, i poradził mi nikomu nic nie mówić, bo ktoś zawsze może się wygadać.

- To prawda. Posłuchał go pan? Nie powiedział mu pan, że znaleziono Petriego ani o poszukiwaniach? - Ani słowa. - To dobrze. Coś jeszcze? Arbuckle zastanowił się. - Tak! Niemal o tym zapomniałem! Zaproponował mi, że sam zawiezie okup. Jeśli jest tak, jak pan mówi, Fletcher, to dostałby pieniądze na tacy! - Zgodził się pan? - Nie. Powiedziałem, że jeśli zobaczą, że kto inny przynosi kasę, to może to narobić jeszcze więcej zamieszania. Powiedziałem mu też, żeby zachowywał się tak, jakby nic się nie stało, żeby nikogo niepotrzebnie nie niepokoić. - Jak na to zareagował? Poczuł ulgę? - Nic takiego nie zauważyłem. Dlaczego pan pyta? - Mógł pan na przykład chcieć mieć go blisko siebie, co ograniczałoby jego ruchy, a tak ma pełną swobodę i może spotykać się z bandytami, kiedy tylko zechce. Czy wie o tym, że dziś jedzie pan do Londynu po pieniądze? - Kilka dni temu wspominałem mu, że będę je miał do dzisiaj. - Dobrze. Jeszcze tylko jedna rzecz, chyba że i wy chcecie o coś zapytać. Daisy? Panno Fotheringay? - Owszem - odezwała się Daisy. - Wiem, że nie chce się panu wierzyć, że taki zaufany pracownik mógłby zdradzić pana w taki sposób. Ale to chyba lepsze niż czyjaś zemsta, prawda? Przynajmniej Gloria jest bezpieczna. Czy zrobił pan coś, za co Crawford mógłby pana nienawidzić? - Nie, panno Dalrymple, na pewno nie świadomie. Jednak, jak powiedział pan Fletcher, może mieć mi za złe, że dorobiłem się więcej na jego zdolnościach niż on sam. Lecz jeśli mam rację - a wierzcie mi, myślę o tym bez przerwy - i Crawford rzeczywiście czuje miętę do Glorii i wie, że ona woli Petriego, to mamy kolejną puszkę robaków. Choć Daisy skrzywiła się, słysząc ten obrazowy idiom, to musiała przyznać mu rację. Za niezliczonymi historiami o gwałtach, morderstwach i okaleczeniach zawsze krył się

odrzucony mężczyzna i miłość przeobrażona w nienawiść. Lucy porzuciła swą zwykłą, obojętną pozę, a poważny wyraz twarzy Aleca mówił, że i on myślał podobnie. - Obawiam się, że ma pan rację - powiedział. - Może to przekona pana, że warto wezwać policję i zorganizować porządne poszukiwania. Arbuckle podniósł się. Mimo niepozornej sylwetki teraz wydawał się nad nimi górować. Pochylił się i oparł na stole zwinięte w pięści dłonie. - Nie - powiedział niezmiennie. - Nie wierzę, że ją znajdą, a to może tylko wyprowadzić go z równowagi. Nie zaryzykuję tego. Alec otworzył usta, ale Arbuckle podniósł rękę. - Jeśli im pan powie, to ja wszystkiemu zaprzeczę - ciągnął. - Powiem, że odesłałem Glorię do Stanów. Nie, proszę pana. Musimy tańczyć, jak nam zagrają, nieważne, czy to Crawford, czy jakiś inny łajdak. Jadę po okup. Zdecydowany krok, jakim Amerykanin podążył ku drzwiom, stawał się coraz powolniejszy. Nie zatrzymał się jednak. Alec patrzył za nim, jak wychodził, a potem westchnął i powrócił do swego nietkniętego prawie śniadania. - Uparty taki owaki - powiedział na poły gorzko, a na poły z podziwem, wkrawając się w kiełbaskę. - Naprawdę mu współczuję, ale...! - Co zamierzasz zrobić? - spytała Daisy. - Phillip i ja możemy zaświadczyć o porwaniu, więc jego opór nie gra żadnej roli. - To prawda. Nawet gdyby Petrie nie zgodził się współpracować. Ale jestem między młotem a kowadłem powiedział, spoglądając na Lucy. - Ja niczego nie wygadam - odparła sucho. - Dziękuję - skrzywił się w uśmiechu. - Widzicie, w kilku kwestiach muszę zgodzić się z Arbucklem. Po pierwsze, ma rację, że brytyjska policja nie ma zbyt dużego doświadczenia w ściganiu porywaczy. U nas zdarza się to bardzo rzadko, a wygląda na to, że w Ameryce porwania są na porządku dziennym. Po drugie, poszukiwania na tak ogromnym

terenie nie mają sensu. - Nawet gdy byliśmy pewni, że są gdzieś niedaleko, wyglądało to beznadziejnie - zgodziła się Daisy. - Znalazłam ją przez czysty przypadek. - No właśnie. Co więcej, Glorii może już nie być nawet w Worcestershire. Policja londyńska nie ma wystarczająco wielu ludzi, nie zna też tutejszej okolicy. A ja nie mam takiej władzy, by zgromadzić posiłki z kilku hrabstw! - A kto ma taką władzę? - zapytała Lucy. - Pańscy przełożeni? - Tylko minister spraw wewnętrznych. Nawet komisarz musiałby mieć dobre argumenty, a przedtem musiałbym porozmawiać z szefem wydziału kryminalnego... Krótko mówiąc, to długi łańcuch perswazji, a wszystko wobec sprzeciwu Arbuckle'a. Zanim coś udałoby się zrobić, okup zostanie zapłacony i po sprawie. - To prawda - powiedziała Lucy. - To okropne. - Ale jest coś jeszcze - powiedział z wahaniem. - Mam nadzieję, że nie wpłynie to na moją decyzję. Chodzi o to, że kiedykolwiek powiadomiłbym ich o porwaniu, zapytają, dlaczego nie zrobiłem tego wcześniej. Szczególnie po wydarzeniach ostatniej nocy. Jedyne, co może ocalić mi skórę, to sukces. - Ale dowiedziałeś się o tym dopiero wczoraj! - zawołała oburzona Daisy. - Nie wiem, co innego mogłeś zrobić w tej sytuacji. Każda minuta zwłoki groziła tragedią. - W takim razie pańskie wykroczenie zaczyna się dopiero dziś rano - zauważyła Lucy. - Aby uniknąć niewygodnych pytań, należy zgłosić porwanie teraz. - Do diabła, Lucy! - wykrzyknął Phillip, wpadając do pokoju. Cała jego nieśmiałość w stosunku do niej zniknęła. - Nie zamierzasz chyba przekonywać go, by nas wydał? - Proszę się uspokoić - powiedział Alec. - Już zdecydowałem, że na tym etapie kontaktowanie się z moimi współpracownikami nie ma sensu, a proszę mi wierzyć, nie próbowałbym ocalić skóry kosztem panny Arbuckle'a. Nie znaczy to, oczywiście, że nie doceniam pani zdania, panno

Fotheringay. - Lucy - mruknęła. Alec uśmiechnął się do niej, a Daisy chętnie by ją ucałowała. Jeśli Lucy poszła tak daleko, że pozwoliła mu mówić sobie po imieniu, to dawało to nadzieję, że i matka go zaakceptuje. - Przepraszam - powiedział Phillip zmieszany. Jego twarz była blada, a pod oczami miał czarne cienie. Nadzieja, która zrodziła się w nim wczoraj tylko po to, by się rozwiać, musiała jeszcze wzmóc jego rozpacz. Daisy pomyślała, że potrzebuje jakiegoś działania. - A więc wszystko teraz zależy od nas - powiedziała. Tommy i Madge pojechali za Crawfordem... - Tommy?! Dlaczego nie ja? Dlaczego mnie nie obudziliście? - Wszyscy musimy śledzić go na zmianę. Inaczej zacznie coś podejrzewać, widząc, że jeździ za nim ciągle ten sam samochód. Zgodzisz się ze mną, Alec? - Jak najbardziej - powiedział prędko, skupiając się na śniadaniu, a obecne sprawy zostawiając Daisy. Wiedziała jednak, że nie wahałby się wtrącić, gdyby z czymś się nie zgadzał. Mąż, który zawsze starałby się jej podporządkować, byłby tak samo beznadziejny, jak ten, który nie pozwalałby jej myśleć samej. - Tak więc będziesz mógł zastąpić Pearsonów, Phil. - Nie mam auta - powiedział smętnie. - Binkie pożyczy ci swojego alvisa - obiecała Lucy. - Prawda, kochanie? - dodała, bo Binkie akurat wszedł do jadalni. - No jasne. Co takiego? - Czy to pytanie, czy okrzyk, kochanie? - Co mam robić? - spytał ze spóźnionym zaniepokoj eniem. - Pożyczysz Philowi alvisa? - A, no jasne. A po co? - Ponieważ porywacze gwizdnęli swifta - przypomniała mu Daisy, gniewnym spojrzeniem powstrzymując Aleca od śmiechu. - Tommy i Madge pojechali za Crawfordem do Cowley. Kiedy zatelefonują, Phillip ich zmieni. - A, no tak. A kim jest Crawford? - spytał Binkie, któremu

jakoś umknęła cała dyskusja. Phillip wyjaśnił mu, że Crawford to ten parszywy koleś, który porwał jego dziewczynę. - Nie jestem pewna, czy Phillip powinien jechać sam szepnęła Daisy do Lucy. - Jeszcze zrobi jakieś głupstwo. Lepiej niech jedzie z nim Binkie. - Binkie go nie powstrzyma. Poza tym mieszana para wzbudzi mniej podejrzeń, nie sądzisz? Ja pojadę, chyba że ty zechcesz. - Nie! - sprzeciwił się Alec, przełknąwszy kęs jedzenia. Daisy nie doszła jeszcze do siebie. Poczytam to pani za przysługę, jeśli pani... jeśli ty pojedziesz, Lucy. - Czuję się zupełnie dobrze - zaoponowała Daisy. - Ale właściwie, jeśli nie masz nic przeciwko, Lucy ciągnęła, próbując zwalczyć wstępujący na jej policzki rumieniec - to chciałabym dziś przedstawić Aleca mojej matce. Chyba że musisz załatwić inne sprawy, Alec? - Niestety, nie mogę nic wymyślić - powiedział. Teraz to on z kolei się zarumienił. - Niestety, dla panny Arbuckle, oczywiście - dodał szybko. - Nie mogę się doczekać spotkania z lady Dalrymple. Lucy zaśmiała się. - Ona nie gryzie - powiedziała ze współczuciem. - Ona nie, ale Geraldine owszem - powiedziała Daisy. Musiałam powiedzieć jej i Edgarowi, że jesteś policjantem. I że my wszyscy stanowimy kamuflaż dla śledztwa, które prowadzisz. - Wielki Boże! - jęknął Alec. - Mogłaś chociaż powiedzieć, że to ja wmieszałem się w wasze sprawy, a nie na odwrót. Państwo Dalrymple muszą myśleć, że policja... - Co takiego? - wtrącił się Phillip. - Oni wiedzą, że jest pan z policji? - To ja im powiedziałam, Phil. - Do licha, Daisy! Im więcej osób wie, tym większe ryzyko! - Musiałam coś powiedzieć. Geraldine niemal nas wszystkich wyrzuciła po tych, jak to określiła, porannych swawolach.

- Wcześniej czy później i tak by się dowiedzieli, kim jest Alec - powiedziała Lucy - i byliby śmiertelnie obrażeni, że tak długo ich okłamywaliśmy. - A dlaczego niby mieliby się kiedykolwiek dowiedzieć? - Ponieważ Edgar jest kuzynem Daisy - wyjaśniła cierpliwie Lucy, ukradkiem zerkając na Daisy - i kiedy Alec stanie się jego rodziną, nie będzie można trzymać jego zawodu w tajemnicy. - Rodziną...? Och! To do tego doszło? - powiedział Phillip z lekką dezaprobatą. Daisy zmroziła go wzrokiem. - Mogłeś się domyśleć, stary - powiedział Binkie. - Myślisz, że po co go zaprosiła, by poznał jej matkę? Najpierw mówi się najbliższym. Daisy była wściekła. - Właściwie to - powiedziała, nieoczekiwanie nagle bliska łez - nic nie jest ustalone. Alec nawet mi się nie oświadczył, a po tym wszystkim, w co go wpakowaliśmy, pewnie już nigdy tego nie zrobi. Alec wziął ją za rękę. - Nie tak to sobie wyobrażałem - powiedział drwiąco - ale nie mogę trzymać cię w niepewności, kochanie. Nie pierwszy raz mnie w coś wpakowałaś i jakoś nie wierzę, by na tym się skończyło. Wyjdziesz za mnie? - Och, Alec! Teraz łzy popłynęły strumieniem. Alec wziął ją w objęcia. Pozostali taktownie się ulotnili. Gdy zamknęły się za nimi drzwi, do uszu Daisy doszedł jeszcze płaczliwy głos Binkiego. - Ale, Lucy, nawet nie zjadłem śniadania! Zadzwoniła Madge. Jechali za Crawfordem całą drogę z hotelu Abbey to fabryki Morrisa. Tommy czekał w obskurnej kawiarence naprzeciwko zakładu, popijając obrzydliwą kawę i obserwując bordowy dwuosobowy samochód mechanika. Co mają robić dalej? - Poradziłem jej, by spróbowała herbaty - powiedział Alec do Daisy i Lucy - i czekali na kogoś, kto ich zmieni. Jeśli ruszy wcześniej, mają jechać za nim. Bincombe i Petrie powinni zaraz wrócić.

Wspomniani mężczyźni nadeszli po kilku minutach. - Pytaliśmy w trzech warsztatach - oznajmił Phillip. Najbliższy oddalony jest od miejsca porwania o półtorej mili, pozostałe o cztery czy pięć. Wszyscy przysięgają, że żaden Amerykanin nie prosił ich o pomoc w poszukiwaniu zaginionego auta. - A nie jest to coś, o czym szybko by się zapomniało, co? dodał Binkie. - Sądzę, że nie - zgodził się Alec. - Teraz nawet sam Arbuckle będzie musiał przyznać, że Crawford nie jest niewinny.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY - Właśnie sobie przypomniałam - przeraziła się Daisy - że Crawford przecież spotkał Phillipa! Co będzie, jak go rozpozna? - To mało prawdopodobne - powiedziała Lucy, przekrzywiając zawadiacko kapelusik na swoich ciemnych, błyszczących włosach. - Nie pozwolę Phillipowi za bardzo się do niego zbliżać i dopilnuję, by nie zdejmował kapelusza. Pod opuszczonym dachem samochodu będzie praktycznie niewidzialny. - Opuszczony dach wzbudzi podejrzenia. - Nie, kiedy siąpi deszcz. - Tak? Daisy wyjrzała przez okno sypialni Lucy. Padał drobny, lecz nieprzerwany deszcz. Dziwne. Mogłaby przysiąc, że przez kilka ostatnich godzin świeciło słońce. - Naprawdę dobrze się składa. Phillip musi się czymś zająć. Lucy poprawiła makijaż kilkoma szybkimi i zwinnymi ruchami. Jeszcze przypudrować nos i była gotowa. Na dole czekali już na nich panowie, a Phillip chodził niecierpliwie tam i z powrotem. Alec uśmiechnął się do Daisy, ale zwrócił się do Lucy. - Poprosiłem Petriego, by natychmiast zadzwonił, jeśli nie zastaniecie Pearsonów w Cowley. Będą jechać za Crawfordem, więc nie traćcie czasu, próbując go tam szukać. Bincombe będzie czuwał przy telefonie. - Strzeż twierdzy, kochanie - powiedziała Lucy, całując Binkiego w policzek. Potem ucałowała Daisy. - Powodzenia, kochana. Do zobaczenia. Phillip, możesz już przestać się kręcić. Idziemy. Alec dawał Binkiemu ostatnie wskazówki. - Do Dower House proszę dzwonić tylko w naprawdę

poważnej sytuacji - zakończył. Binkie uśmiechnął się i skinął głową. - Jasne. Powodzenia, stary - powiedział. - Pomyślałby kto, że mama jest jakimś ogrem! - powiedziała Daisy, chowając się pod parasol Aleca. Bill Truscott zajechał austinem przed wejście. Niekończące się życzenia powodzenia sprawiały, że była coraz bardziej zdenerwowana. - Czasem potrafi być trochę trudna, ale widziałam, jak dawałeś sobie radę w gorszych okolicznościach. - Tak będzie i teraz - uspokoił ją, otwierając jej drzwi do samochodu. Była mu wdzięczna za jego opanowanie i niewspominanie, że nigdy nie widziała, jak radził sobie z przyszłą teściową. - Wszystko po kolei - powiedział i pocałował ją. - Wszystko po kolei - powtórzyła, siadając wygodnie w fotelu. Westchnęła z satysfakcją, gdy Alec nacisnął rozrusznik, wrzucił bieg, zwolnił hamulec i ruszył aleją. - Kiedy się pobierzemy - powiedziała, smakując brzmienie tych słów - nauczysz mnie prowadzić? - Nie wiem, czy mężowie powinni uczyć swoje żony. - Binkie nauczył Lucy. - Oni nie są małżeństwem. Nie musimy czekać do ślubu. Daisy, czy twoja matka na pewno zapraszała mnie na obiad? Daisy z ulgą zobaczyła, że i on jest zdenerwowany. - Oczywiście - zapewniła go. - Gdy dzwoniłam do niej, by spytać, czy możemy dzisiaj wpaść, sama to zaproponowała. - Chce sprawdzić, czy umiem się zachować przy stole powiedział z przekonaniem. - Fairacres jest większe i okazalsze, niż myślałem - dodał ze smutkiem. - Twoje maniery są zupełnie właściwe, kochanie. Rzeczywiście, Fairacres jest trochę inne niż domek w Chelsea. To dlatego różnica wydaje się tak duża. - Nie mogę tylko zrozumieć, dlaczego zostałaś bez grosza, skoro twój ojciec posiadał taki majątek. Dom i ziemię dziedziczy męski potomek, ale przecież... - To przez to, że Gervaise zginął na wojnie. Ojciec zawsze zakładał, że zajmie się mną, czy wyjdę za mąż, czy też nie.

Kiedy zginął, ojciec był zbyt załamany, by pamiętać o zmianie testamentu, a potem sam zmarł na grypę. - Wiem, jak to jest - powiedział cicho. - Joan zostawiła tyle niedokończonych spraw. Kochanie... Musisz mi wybaczyć, że czasem wspomnę Joan. Ciebie kocham inaczej, ale równie mocno. - Nie gniewam się. Wiem, że Belinda będzie chciała rozmawiać o matce. Alec, muszę powiedzieć ci o... - urwała, bo wjechali właśnie na podjazd pod Dower House. - Ojejku, jesteśmy już na miejscu. To będzie musiało poczekać. Wcisnął hamulec i odwrócił się ku niej. Jego szare oczy patrzyły na nią z powagą. - Mam nadzieję, że wiesz, że możesz powiedzieć mi o wszystkim. - Och, Alec, naprawdę cię kocham - powiedziała, ściskając jego dłoń. - Nie, nie całuj mnie. Matka nie zrobiłaby czegoś tak wulgarnego, jak podglądanie przez okno, ale może akurat przy którymś stać. Alec... Kiedy Edgar odziedziczył Fairacres, zaproponował mi, bym zamieszkała tam z nimi, a kiedy odmówiłam, zaproponował, że odłoży dla mnie trochę pieniędzy. Odmówiłam również tego, ale jeśli tylko zechcesz, powiem mu, że zmieniłam zdanie. - Wielkie nieba, nie! Być może będę oczekiwał, że wesprzesz rodzinę swoim pisaniem, ale nie przez wyłudzanie pieniędzy od rodziny. Śmiejąc się i z lekkim sercem, Daisy pomachała radośnie ogrodnikowi wyrywającemu chwasty, które po obfitych deszczach zaczęły już odrastać. - Pamiętasz Owena Morgana z Occles Hall? - zapytała Aleca. - Jeśli będziemy potrzebować kogoś do pomocy w uwolnieniu Glorii, to jestem pewna, że on się zgodzi. - Jeszcze jeden, który nie oprze się twojej prośbie? powiedział Alec wyrozumiale. - Cokolwiek jest w tych twoich szczerych błękitnych oczach, że ludzie skaczą dla ciebie przez ogień, możesz użyć tego na swojej matce. - Matka jest na to odporna - powiedziała z żalem. Gdy Daisy przedstawiła lady Dalrymple niczym nie

wyróżniającego się nieznajomego, ta wyniośle skinęła głową. - Miło mi pana poznać - powiedziała chłodno. Ale Daisy widziała, że prawie zaniemówiła. Spodziewając się ubogiego intelektualisty, bogatego dorobkiewicza, a nawet, uchowaj Boże, cudzoziemca, jej hrabiowska mość najwyraźniej nie wiedziała, jak sklasyfikować Aleca. Nie był ubrany ani niechlujnie, ani nazbyt uroczyście. W jego głosie nie znać było praktycznie żadnego akcentu, choć nie mówił jak absolwenci Eton czy Oksfordu. Właściwie był przykładem całkiem przyzwoitego dżentelmena. Niestety, jeśli chodziło o ewentualnego zięcia, to przyzwoitość nie była pożądanym słowem. Lady Dalrymple marzyła o arystokracie lub choćby o kimś z wyższych warstw ziemiaństwa. - Napije się pan sherry, a może woli pan któryś z tych modnych koktajli? - zapytała szorstko. - Kucharka powinna mieć trochę ginu. - Poproszę sherry - powiedział Alec, zagryzając wargi. Gdy Daisy na niego spojrzała, z ulgą zobaczyła, że powstrzymywał rozbawienie, a nie smutek. - Alec lubi półwytrawne, jak ja, mamo. Pozwól, ja naleję. Dla ciebie słodkie? - Dziękuję ci, kochanie. Jak rozumiem, zatrzymał się pan w Wedge and Beetle? Mam nadzieję, że jest pan zadowolony. Znajduje pan to miejsce wygodnym? - Właściwie, to jeszcze się o tym nie przekonałem. Ostatnią noc spędziłem w Fairacres. - Ach tak? Widać Edgar i Geraldine nie przyzwyczaili się jeszcze do nowej sytuacji. Ton, z jakim lady Dalrymple to powiedziała, świadczył, że nie wierzyła, by kiedykolwiek sprostali temu zadaniu. Inaczej nie zaprosiliby na noc kogoś takiego jak Alec. Jej mistrzostwo w zawoalowanym obrażaniu ludzi było godne podziwu, ale Daisy nie zamierzała pozwolić jej znęcać się nad Alekiem, który i tak sam by na to raczej nie pozwolił. Wręczając mu kieliszek, zauważyła, że wciąż wyglądał na rozbawionego. - Edgar i Geraldine radzą sobie całkiem dobrze -

powiedziała lekko Daisy. Jej matka pokręciła nosem, ale nie zbaczała z obranego tematu. - Skąd pan pochodzi, panie Fletcher? - zapytała, siadając i zapraszając go, by zrobił to samo. - Nie sądzę, bym znała kogoś o tym nazwisku. - Moi najwcześniejsi przodkowie, o których mamy świadectwa - objaśnił Alec - byli średniowiecznymi wytwórcami łuków i strzał. Od szesnastego wieku rodzina poszła w kierunku literatury. Nie osiągnęli, niestety, takiej sławy jak John Fletcher z duetu Beaumont i Fletcher, ale słyszała pani może o Gilesie Fletcherze Starszym? Nie? Był poetą i autorem książki o Rosji. Swój talent przekazał synom, Gilesowi Młodszemu i Phineasowi, poetom i duchownym. Kazania Gilesa były bardzo podziwiane, choć osobiście wolę jego przepiękne opisy wiejskich krajobrazów. Daisy czuła się niemal tak samo oszołomiona, na jaką wyglądała jej matka. Kontynuując, Alec zdawał się czuć do nich litość. - Nie będę zanudzał pań opisem kolejnych wieków powiedział, robiąc taki gest, jakby niesprawiedliwie pomijał tabuny wybitnych pradziadów. - Mój ojciec nie miał ambicji literackich. Jego powołaniem okazał się świat finansów. Daisy wiedziała, że pan Fletcher Starszy był dyrektorem północnolondyńskiej filii banku Westminster. Na jej podejrzliwe spojrzenie Alec odpowiedział mrugnięciem oka. Analizując w myśli jego słowa, Daisy uświadomiła sobie, że „świadectwa” o najwcześniejszych przodkach prawdopodobnie zawierały nie więcej niż samo nazwisko. Nie twierdził też, że wywodzi się od Fletcherów, sławnej rodziny poetów. Och, pokrętny umysł detektywa! - Finansów? - Lady Dalrymple wydawała się być choć odrobinę pod wrażeniem. - Poszedł pan w ślady ojca? - Nie. Swoje skromne talenty zdecydowałem poświęcić dla ochrony społeczeństwa. - Armia? - spytała skwapliwie wdowa. Służba w armii była jak najbardziej pożądanym zajęciem. - Policja - powiedział dobrotliwie.

- Dobry Boże! - Lady Dalrymple patrzyła na niego ze zdumieniem, najwyraźniej starając się wyobrazić go sobie w niebieskim hełmie i z pałką. - Muszę przyznać, że nigdy bym nie zgadła - powiedziała słabym głosem, rzucając Daisy przeszywające spojrzenie. - Nawet nieźle się prezentuje jak na gliniarza, prawda? zabawiwszy się tą prowokacją, Daisy postanowiła, że już czas na punkt kulminacyjny. - Właściwie to Alec jest detektywem. Głównym inspektorem Scotland Yardu. - Och, nie mundurowy! - Jak spodziewała się Daisy, wykluczenie przerażającej wizji zięcia w policyjnym mundurze uspokoiło ją nieco. W porównaniu z tym pozycja detektywa wysokiej rangi zdawała się do wytrzymania. Główny inspektor? Twój ojciec, Daisy, znał się dobrze z naczelnikiem policji, pułkownikiem sir Nigelem Wookleighem. To czarujący człowiek. Zna go pan może? - Jeszcze nie, lady Dalrymple. Ale mam nadzieję, że niebawem dostąpię tego zaszczytu. Nie mając pojęcia, że spotkanie to będzie dotyczyło wyjaśnień, dlaczego Alec działał w jego hrabstwie na własną rękę, wdowa była bardzo zadowolona. Była przynajmniej spokojna, że jej córka obraca się we właściwym towarzystwie. Odtąd wizyta przebiegała w atmosferze zdumiewającej serdeczności. Daisy nie śmiała wspomnieć o zaręczynach. Niech matka myśli, że najpierw chcieli zyskać jej aprobatę. Wiadomość tę ogłoszą w niedzielę przed wyjazdem. Jeżeli wyjadą w niedzielę! Zaaferowana sytuacją Daisy zapomniała o trudnym losie Glorii Arbuckle. Gdy tylko sobie o tym przypomniała, chciała jak najszybciej wracać do Fairacres, choć wiedziała, że gdyby wydarzyło się coś ważnego, otrzymaliby telefon od Binkiego. Wyplątała Aleca z narzekań matki na opłakany stan dzisiejszego świata oraz utyskiwania, że ich odwiedziny były tak krótkie. - Mogliśmy zostać trochę dłużej - zaprotestował Alec łagodnie w drodze powrotnej do Fairacres. - Szkoda było ją rozczarować, gdy wszystko szło tak pięknie. - Oczarowałeś ją, kochanie, ale po kilku minutach zaczęłaby

marudzić, że przeciągamy wizytę. Lepiej, żeby miała nas za mało niż za dużo, a poza tym wprost umieram z ciekawości, czy Phillip i Lucy dorwali Crawforda. Phillip wpatrywał się przez zalaną deszczem szybę w odrapany budynek. Na zaparowanych oknach widniał napis: KAWIARNIA U ERTA. - To na pewno nie tutaj - powiedział niepewnie. - Obawiam się, że nigdzie indziej, stary - westchnęła Lucy. Zaraz naprzeciwko wejścia do fabryki. Brakuje tylko litery „B”, by napis mówił „U BERTA”. Poza tym to miejsce rzeczywiście wygląda na takie, gdzie serwuje się obrzydliwą kawę. A tam stoi lagonda. Zatkaj nos i idziemy. Wciskając kapelusz głębiej na oczy, Phillip wysiadł z samochodu prosto na siąpiący deszcz. Na ogrodzonym drutem kolczastym dziedzińcu fabryki Morrisa stała bordowa AC szóstka. Wsiadł z powrotem do samochodu. - Crawford wciąż tu jest - syknął. Lucy przestała pudrować nos na tak długo, by powiedzieć: - Mam taką nadzieję, bo inaczej Madge i Tommy okazaliby się strasznymi partaczami. Phillip otworzył parasol, obszedł spiczasty tył samochodu i otworzył drzwi od strony Lucy. Wystawiła stopy w eleganckich sandałkach na wysokim obcasie na próg samochodu i z przerażeniem patrzyła na błotniste kałuże znaczące drogę od auta do kawiarni. - Może poczekam w samochodzie. - On może tam siedzieć całymi godzinami. Chodź. Westchnęła, wysiadła i ostrożnie stąpała, omijając kałuże. Gdy Phillip otworzył przed nią drzwi do kawiarni, uderzyło ich gorące, wilgotne i przepełnione zapachem starego tłuszczu i papierosów powietrze. - Fuj! Mówisz, że całymi godzinami? Ja nie przeżyję tu pięciu minut. Phillip zignorował jej marudzenie. - Tam są Tommy i Madge - powiedział, gdy każda głowa w pomieszczeniu odwróciła się w ich stronę. O tej porze, tuż przed obiadem, nie było tu wielu gości. Phillip ruszył przodem,

przeciskając się między nakrytymi ceratą stolikami, a na każdym z nich stała butelka brązowego sosu. Tommy i Madge siedzieli przy oknie. - Dzięki Bogu, że przyjechaliście - powiedział Tommy, wstając. - Madge mdli. - Moja biedna, ani trochę ci się nie dziwię - ulitowała się Lucy. - Powietrze można tu ciąć nożem. - Jak możesz narzekać na takie rzeczy - wybuchł gniewnie Phillip - kiedy Gloria jest w niebezpieczeństwie? - Hej, chłopie, spokojnie - powiedział Tommy. - Wszyscy robimy, co w naszej mocy, by jej pomóc. - Przepraszam. Gapiąc się markotnie na brudny obrus, Phillip żałował, że kiedykolwiek się zakochał. Jego spokojny, uporządkowany świat, w którym emocje ograniczały się do nudy w pracy i przyjemności prowadzenia samochodu, nagle zniknął. Radość z poznania Glorii i nadzieja zdobycia jej zmieniły się w tę koszmarną pustkę. Pomyślał, że dłużej tego nie wytrzyma. - Już dobrze, Phillipie - powiedziała łagodnie Madge, biorąc go za rękę. - Musisz się czuć jak ja, gdy Tommy pierwszy raz był we Francji. Nie zdążyłeś jeszcze się na to znieczulić. Pamiętaj, że jesteśmy z tobą na dobre i złe. Nie przejmuj się tym, co gada Lucy. Ona po prostu taka jest. - Właśnie tak, kochanie - powiedziała Lucy swoim drwiącym głosem. - Tommy, weź lepiej Madge na świeże powietrze. Zaraz zrobi się cała zielona. Mógłbyś też zaparkować naszego alvisa gdzieś za rogiem? Za bardzo rzuca się oczy, a nie chciałabym zostać w tym okropnym miejscu dłużej niż to konieczne. Pearsonowie wyszli, a Lucy usiadła przy oknie i chusteczką przetarła kółko na zaparowanej szybie, które wcześniej zrobiła Madge. Phillip usiadł naprzeciw i zrobił to samo. - AC nadal tam stoi - powiedział z ulgą. - Ten czerwony, za ogrodzeniem? Szczęście, że to taki kolor. Będzie go łatwo dojrzeć na drodze. - Tak... Lucy... Przepraszam za swój wybuch. - Nie mówmy o tym więcej. Zamierzasz zamówić mi

herbatę? Do licha, zapomniałam zapytać Madge, czy nadaje się to do picia. Na prośbę o czajniczek chińskiej herbaty flądrowata kelnerka odpowiedziała, że mają tylko herbatę Typhoo z samowara, podawaną z cukrem i mlekiem. Lucy wzdrygnęła się. W końcu zdecydowali się na butelkę piwa imbirowego. Niedługo potem mechanicy z fabryki zaczęli schodzić się na południowy posiłek. Wszyscy patrzyli ciekawie na Phillipa i Lucy, ale nikt im nie przeszkadzał. Po pierwszej fali klientów kelnerka nie omieszkała ich poinformować, że jeśli chcą nadal zajmować stolik, to muszą zamówić coś do jedzenia. Lucy zamówiła więc zupę z pomidorów z puszki, która wydawała się jej najbezpieczniejszym daniem z menu. Phillip zdecydował się na kiełbasę z puree, którą jadł bez smaku, cały czas wyglądając przez wytarte na szybie kółko. Bordowy samochód wciąż stał nieruchomo przy drodze. Robotnicy już wyszli, ciągnąc z powrotem do fabryki. Lucy otworzyła egzemplarz magazynu „The Queen”, który przywiozła ze sobą, i zaczęła przeglądać go niedbale. Czas płynął. - A może wyszedł tylnym wyjściem? - powiedział Phillip, bliski rozpaczy. - Może pojechał morrisem na próbną jazdę i przy okazji spotka się ze swoimi koleżkami. - Pojechałby z nim ktoś z fabryki - odpowiedziała stanowczo Lucy - żeby upewnić się, że wszystko dobrze działa. Poza tym na to nie możemy nic poradzić. Podeszła do nich kelnerka. - Coś jeszcze państwo życzą? Bo ja muszę podłogę pościerać przed następną turą - powiedziała niezadowolona. Phillip zauważył, że na pozostałych stolikach leżały już poodwracane nogami do góry krzesła. - Państwo siedzą już cztery godziny. Lucy przeciągnęła się. - Nic dziwnego, że cała zesztywniałam - powiedziała. Wezmę jeszcze jedno piwo imbirowe i jakieś herbatniki... Rich Tea albo Marie. - Dla mnie to samo - powiedział Phillip i znów zerknął przez szybę.

- Zamieńmy się miejscami, żebyś mógł odwrócić szyję w drugą stronę - zaproponowała Lucy. - Dobry pomysł. Gdy Phillip usiadł na jej miejscu, przetarł szybę i przyłożył oko do dziury, zobaczył dwóch mężczyzn stojących obok bordowego auta. Zerwał się z miejsca. - Idziemy! Wreszcie wyszedł! - W końcu! Lucy zamknęła gazetę i wstała. - Hej! - zawołała kelnerka. - Wychodzą? A co z zamówieniem? - Nieważne! - powiedział Phillip. - Weźmiemy - stwierdziła Lucy, pakując ciastka do torebki. Nie wiadomo, kiedy będziemy mieć okazję coś zjeść. Phillip rzucił na stół florena, chwycił butelki i parasol i pobiegł przez las krzeseł do drzwi. Otworzył je i przytrzymał dla Lucy przeważył instynkt dżentelmena - ale do samochodu dobiegł pierwszy, mimo że Lucy dała już spokój z omijaniem kałuż. Zanim wskoczyła do auta, Phillip zapalił już silnik i wrzucił pierwszy bieg. - Jedź powoli, dopóki nie wyjedziemy za róg - rozkazała, zatrzaskując drzwi. Chociaż instynkt kazał mu jechać szybko, musiał przyznać jej rację. Powoli zwalniając sprzęgło, ruszył z miejsca. - Zatrzymaj się! - powiedziała Lucy. - Cholera! Jeśli podjedziemy dalej, to maska będzie wystawać zza rogu, a ja nadal nie będę widzieć bramy. Ty widzisz? - Nie - odpowiedział, wyciągając szyję. - No dobra - jęknęła. - Stanę na rogu. Gdzie parasol? - Tu. Nie zamykaj drzwi. Ledwo zdążyła wystawić głowę za róg, gdy cofnęła się szybko i wskoczyła z powrotem do auta. - Jedzie tu. - W stronę Oksfordu. Do diabła, mam nadzieję, że nie zatrzyma się w mieście. - O rany, wtedy łatwo możemy go zgubić. Lecz Crawford jechał prosto przez centrum miasta, skręcił na

północ, na Carfax, a potem w lewo, na drogę Woodstock Road. - Przynajmniej nie kieruje się w stronę Midlands - rzekł Phillip. - Ta droga prowadzi do domu, przez Chipping Norton i Evesham. O nie! Myślisz, że zmierza z powrotem do Malvern? - Nie mam pojęcia. Zobaczymy. Tylko nie jedź za blisko, bo może się zdarzyć, że będziesz musiał go wyprzedzić. Inaczej zacznie coś podejrzewać. Phillip zdjął nogę z gazu. Przejechali przez wioskę Woodstock, mijając bramy pałacu Blenheim. Potem wspięli się pod górę, do Cotswolds. Później było Chipping Norton, Moreton - in Marsh, Bourton - on - the - Hill, a z każdą milą Phillip tracił nadzieję. - Nie zatrzyma się. - To dopiero połowa drogi, Phillipie! - pocieszyła go Lucy. Nagle ścisnęła go za ramię. - Zawraca! Nie, nie zwalniaj, jedź prosto. Może się odwrócić. Phillip posłuchał jej niechętnie. Crawford skręcił w wąską, nieutwardzoną drogę, ledwie widoczną spomiędzy ciągnącego się wzdłuż szosy gęstego żywopłotu i rosnących wkoło drzew. AC szóstka zniknęła im z oczu. Gdy Phillip nacisnął hamulec i wrzucił wsteczny, Lucy zamknęła oczy i zacisnęła kciuki. Nagle obok alvisa przejechał inny samochód, skręcając ostro. Kierowca potrząsnął w ich stronę pięścią. Tuż obok bocznej drogi Phillip zatrzymał się i zmienił bieg. Zanurzyli się w zielony, otoczony drzewami tunel.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Alvis zachlupotał, zapluskał i zatrząsł się na błotnistych koleinach, między którymi rosła trawa. Phillip miał nadzieję, że podwozie auta to wytrzyma. Swoim swiftem nigdy nie zaryzykowałby tej drogi. Ze smutkiem uświadomił sobie, że swojego auta może już nigdy nie zobaczyć. Zielony tunel skończył się i teraz droga prowadziła po zboczu wzgórza. Ziemia nie była już tak wilgotna, ale wyboje były tak samo uciążliwe. Żywopłoty ustąpiły miejsca wysokim skarpom zwieńczonym kamiennymi murkami. W prześwitach pomiędzy nimi widać było strome zbocza pastwisk i spłoszone owce. Utwierdziło to Phillipa w przekonaniu, że samochód był w tych rejonach niemałą rzadkością. - Żadnych bocznych dróg - zauważyła Lucy. - Dzięki Bogu. - I deszcz chyba przestaje padać. Skarpa po prawej skończyła się. Teraz mogli zobaczyć wznoszące się zbocze, usiane białymi kropkami owiec. W zagłębieniach wzgórz rosły nieliczne kępki dębiny. - Tam! Widziałam jego dach - wykrzyknęła triumfalnie Lucy. - Jest dosłownie kilka zakrętów przed nami. Zwolnij. Phillip dostrzegł kątem oka coś, co poruszało się nie więcej niż ćwierć mili przed nimi, gdy nagle, wjechawszy w szczególnie zdradliwą koleinę, musiał mocno chwycić kierownicę. Skupił uwagę na jeździe. Gdyby przebili oponę albo złamali sprężynę, zgubiliby Crawforda na dobre. - Na prawo jest jakaś polna droga - powiedziała Lucy, wychylając się zza Phillipa. - Ta jasna smuga otaczająca wzgórze. Nie sądzę, by była to szosa. Rety, skręcił w nią. Phillip, stój! Jeśli ja go widzę, to i on może nas zobaczyć. Cofnij się trochę. Phillip miał wątpliwości.

- Jesteś pewna, że to nie szosa? - zapytał, hamując jednak. - Tak. Patrz, szosa biegnie tamtędy, na lewo, między wzgórzami. Wzdłuż niej jest podwójny mur. Zawróć, bo nas zobaczy! - Nie zobaczy. Teraz, gdy od szyby odbija się słońce, mniej rzucimy się w oczy, stojąc w miejscu. I będziemy mogli go obserwować. Gdzie on...? Ach, jest tam. Bordowy AC sunął drogą, przecinając wzniesienie na ukos. Gdy zniknął po drugiej stronie góry, Phillip znów ruszył do przodu. Po kilku zakrętach dotarli do bramy. - To jest to - powiedziała Lucy, gdy Phillip zwolnił. - Patrz, tu, w błocie, są ślady opon, a tam zaczyna się polna droga. Nie! - krzyknęła, gdy obrócił kierownicą. - Nie możemy tam za nim jechać. Na pewno nas zobaczy albo nawet możemy być zmuszeni z nim rozmawiać. Myślę, że ta ścieżka okrąża szczyt. Phillip miał wrażenie, że coś mu się przypomina. Wysiadł z samochodu i, oparłszy się o bramę, zapatrzył się w wierzchołek wzniesienia. Miał dziwny kształt, jakby położono na nim odwróconą do góry nogami patelnię bez rączki. Skądś to znał. - Muszę się tam rozejrzeć - powiedział do Lucy. - Jestem pewny, że gdzieś tam właśnie Crawford więzi Glorię. Inaczej po co by tam jechał? - To na pewno dosyć podejrzane, ale nie możesz wjechać tam samochodem ani zostawić go na widoku. Chyba nie zamierzasz robić nic kretyńskiego, Phillipie? Jeśli spróbujesz czegoś na własną rękę, to będziemy musieli ratować już dwie osoby. Rozumiejąc, że ma rację, zaczerwienił się i zasiadł za kierownicą. - Więc co mamy zrobić? - spytał posępnie. - Jedźmy dalej, dopóki nie znajdziemy miejsca, gdzie moglibyśmy zostawić auto. Wtedy będziesz mógł zrobić rekonesans. Ty przynajmniej pomyślałeś o porządnych butach - powiedziała i spojrzała ze smutkiem na swoje zabłocone eleganckie sandałki. - Ja w moich nie mogę brnąć po wiejskich drogach. Chociaż i tak są już do niczego.

- Pan Arbuckle na pewno kupi ci nowe - pocieszył ją Phillip i ruszył dalej. Kręta szosa prowadziła w górę jeszcze jakieś kilkaset jardów między wzgórzem o dziwnym kształcie a krawędzią po lewej. Potem skręciła nagle w prawo i zaczęła opadać. Nadal nie było gdzie ukryć alvisa. Phillip już zaczynał się martwić, gdy Lucy wykrzyknęła: - Cudownie! - Wielkie nieba! Kamieniołom! Płaski grunt opuszczonej kopalni łupka leżał na tym samym poziomie co szosa i był gęsto zarośnięty. Phillip wjechał miedzy drzewa i krzewy. Lucy wyciągnęła kosmetyczkę i przypudrowała nos. Ziemia pomiędzy drzewami była kamienista i Phillip zobaczył, że jego samochód nie pozostawił na niej żadnych śladów. Wyszedł na drogę i zaraz wrócił. Samochód był niewidoczny. - Idę - zawołał do Lucy. - Poczekaj na mnie dwie godziny, a jeśli się nie zjawię, wracaj i poinformuj pozostałych. - Na miłość boską, nie rób głupstw - odpowiedziała mu. Uważaj, żeby cię nie zobaczyli. Phillip nie raczył się odgryźć. Po pierwsze, wiedział, że z Lucy nigdy nie wygra na słowa. Po drugie, śpieszył się. Gdzieś na tym wzgórzu więziono jego dziewczynę. Jego długie nogi szybko zaniosły go w górę szosy, skąd miał doskonały widok na szczyt. Potem przeskoczył przez murek i ruszył przez porośnięte niską trawą pastwisko. Mimo złości wziął sobie ostatnią uwagę Lucy do serca. Porywacze na pewno zostawili kogoś na czatach, ale był pewien, że nie było ich tylu, by mieli oko na wszystkie kierunki. Poza tym obserwowali prawdopodobnie tylko tę drogę, którą przyjechał Crawford. Jako ludziom miasta mogło im się wydać mało prawdopodobne, że ktoś mógłby zajść ich od strony łąki. Phillip pohamował więc niecierpliwość i wybrał drogę na około. Szczyt z każdej strony miał ten sam spłaszczony kształt. Teraz Phillip wiedział już, gdzie się znajduje. Było to Brockberrow Hill, niegdyś ich ulubione miejsce rowerowych wycieczek. Narośl na jego wierzchołku to ruiny fortu z epoki żelaza, kamienia czy też

brązu. Piktowie, Brytowie czy ktoś tam wybrali dobre miejsce na swoje fortyfikacje. Z okrągłego kopca widać było wszystko. Stała tam nawet stara chatka pasterska, w której można się było schronić przed deszczem. To tam, oczywiście, przetrzymywali Glorię. To, jak Crawford dowiedział się o tym miejscu, pozostawało tajemnicą, ale Phillip mógł się założyć o ostatniego dolara, że się nie mylił. Wrócił myślami do dawnych czasów. Rowerzyści - on, Gervaise, przyjaciele i rodzeństwo zawsze zostawiali rowery w Brock Farm, po drugiej stronie wzgórza. Kupowali jedzenie u żony farmera, a potem wspinali się ścieżką na sam szczyt, gdzie urządzali piknik. Właściwie nie była to nawet ścieżka, lecz raczej wydeptana przez owce dróżka. Porywacze łatwo mogli ją przeoczyć lub nie docenić jej przydatności. Szczególnie jeśli drzewa zasłaniały im widok na farmę. Przypomniał sobie, że z tamtej strony, na wyższych partiach wzniesienia, rosło kilka karłowatych krzewów głogu. Znajdowały się tam również krzyżujące się kamienne murki oddzielające pastwiska i zagrody dla owiec, dzięki którym można było zbliżyć się do szczytu niezauważonym. Oprócz tego rosły tam cierniste krzaki, które zapuściły korzenie w niższych częściach starożytnego kopca. Jeśli przetrwały tam te wszystkie lata, to Phillip mógł teraz schować się w nich i zupełnie bezpiecznie obserwować wzgórze. Zupełnie bezpiecznie, powtórzył sobie, zapominając o przestrogach Lucy. Wspiąwszy się na mur, po lewej zobaczył wysokie buki otaczające zabudowania Brock Farm. Przed nim roztaczało się zbocze, na którym akurat nie było żadnych owiec, a za to wiele rozsianych tu i ówdzie krzaków głogu. Dokładnie tak jak to sobie wyobraził. Ukrył się za najbliższym krzewem i stamtąd przebiegł wzrokiem po szczycie wzgórza, żałując, że nie zabrał ze sobą okularów. Nad płaskim nawisem kopca nie widać było żadnej głowy. Żadnego ruchu. Żadnego dźwięku poza krakaniem gawronów w dolinie z tyłu, trelu skowronka u góry i dalekiego beczenia owiec. Mimo to Phillip nie poszedł ścieżką, lecz posuwał się w górę pod osłoną drzew i kamiennych murków. Zanim przypuścił szturm na ostatni odcinek przed ścieżką okrążającą kopiec, zatrzymał się, by

jeszcze raz się rozejrzeć. Nic się nie zmieniło. Ruszył znowu truchtem. Szkoda, że przestało padać. Deszcz nie tylko zasłaniał widok, lecz niewygoda rozpraszała też wartowników. To była jedna z lekcji, jakiej Phillip nauczył się we Flandrii, przekonany, że już nigdy mu się ona nie przyda. Nie zdziwiłby się, gdyby przed wieczorem znów zaczęło padać. Tu, na odkrytym zboczu, od południowego zachodu dął ciepły i wilgotny wiatr. Biegiem przecinając ścieżkę, starał się sobie przypomnieć rozmieszczenie wewnątrz fortu. Wąskie przejście - myślał - które kiedyś było bramą, znajdowało się po jego lewej ręce w półkolu, ustawionym tam w jakimś nieznanym, prehistorycznym celu. Cierniste krzewy na szczęście znajdowały się z prawej strony. Taką przynajmniej miał nadzieję. Wspiął się po stromej skarpie. Leżąc na wilgotnej trawie z łokciem wciśniętym w żółte kwiaty obuwika królewskiego, zdjął kapelusz i cal po calu podnosił głowę. Na widok jego włosów pojawiających się na horyzoncie nie podniósł się żaden okrzyk. Przesunął się nieco dalej i stwierdził, że perfekcyjnie określił swoją pozycję. Zarośla głogu zasłaniały go przed widokiem z dołu, lecz i jemu zasłaniały porywaczy. Usłyszał jednak ich głosy. Wytężywszy słuch, prześlizgnął się pod kłującymi gałęziami przez czubek kopca. - ...nie myślisz chyba, że damy ci samemu zgarnąć hajs i prysnąć z nią do Stanów, co? Po moim trupie! - Daj spokój. Po co miałbym to robić i zostawić wam dziewczynę? - Phillip pomyślał ze wstrętem, że głos Crawforda był raczej oślizgły niż lizusowski. Jego kaszel był jeszcze bardziej odpychający. - Chociaż to dziewczyna warta potrzymania i dlatego nie zwieję z forsą. Wrócę do... Phillip nie dosłyszał następnych słów. Wściekły, zapomniał o swoich postanowieniach i podniósł się na kolana, gotowy, by zbiec na dół i udusić drania, bez względu na konsekwencje. Cierń, który przeciął mu policzek przywrócił mu rozum. Nie pomoże Glorii, przyłączając się do niej. Z bezgłośnym jękiem zsunął się po zboczu, skąd mógł obserwować mężczyzn, obrzucając ich niczego nieświadome głowy pełnym nienawiści

wzrokiem. Crawford i trzej jego kumple stali między jednoizbowym, zniszczonym, kamiennym szałasem a bramą. - Cholercia, nic z tego, drogi panie - Phillip rozpoznał zaniepokojony głos - Przyrzekłeś... Crawford przerwał mu nieprzekonującym śmiechem. - Rzeczywiście. Musiało mnie ponieść. Okej, jak mam was przekonać, że nie zamierzam czmychnąć bez was? - Dwóch z nas idzie z tobą albo możesz dać nam swój paszport. Twój wybór - powiedział groźnie największy z mężczyzn. W ciszy, jaka nagle zapadła, Phillip zauważył rozłożony na zboczu ponad nimi wojskowy namiot. Z ulgą pomyślał, że Gloria nie musi znosić ich ciągłej obecności. Chociaż wydawało się, że od chwili gdy Daisy wpadła do salonu w Fairacres, minęły całe wieki, to w rzeczywistości Gloria znajdowała się tu zaledwie od północy. Phillip poprzysiągł, że nie będzie musiała spędzić w chacie całej nocy. Musiał wracać do Lucy i zorganizować grupę ratunkową. Nie śmiał jednak ruszyć się miejsca, zanim nie odjedzie Crawford. Poza tym usłyszy może coś przydatnego, albo nawet uda mu się zobaczyć Glorię. Spojrzał na zegarek. Miał jeszcze dużo czasu, nim Lucy zacznie się martwić. - Mój paszport? - powiedział niechętnie Crawford, sięgając do wewnętrznej kieszeni kurtki. - Właśnie tak powiedziałem. Jak długo jesteś w Anglii, tak długo mamy cię na oku. - Któryś z nas musi też pilnować ciężarówki - powiedział inny głos - żeby, jak coś się stanie, mogli nas tu zawiadomić. - Nic do cholery się nie stanie! - Crawford był teraz wyraźnie zirytowany. - Ci plutokraci mają nerwy ze stali, jeśli chodzi o giełdę, ale wystarczy coś takiego jak to i kruszeją szybciej niż czerstwe ciasteczko. Przez cały czas oszukiwałem Arbuckle'a i na sto procent dał się nabrać. Szkoda, że go nie widzieliście. Jest zupełnie zestrachany! Stary dziad nawet nie zbliżył się do glin. Mężczyźni kłócili się jeszcze o sposób odebrania okupu, a

potem, nie osiągnąwszy zgody, zaczęli narzekać na miejsce noclegu. Crawford powiedział im, że sami są sobie winni, że musieli opuścić leśniczówkę. Mieli szczęście, że znalazł im nową kryjówkę, na którą natknął się z czystej ciekawości, zobaczywszy na mapie słowo OBOZ. - Nie zostaniecie tu długo - dodał. - Dzisiaj w nocy będzie po wszystkim. - Więc oddaj paszport. Dziś w nocy! Phillip znów popatrzył na zegarek. Jeśli się nie pośpieszy, to Lucy założy, że został złapany i odjedzie bez niego. Nie mógł czekać, aż Crawford zniknie. Musiał polegać na tym, że usłyszawszy silnik jego auta, wykorzysta ten czas na znalezienie kryjówki. Podniesione głosy kłócących się o paszport mężczyzn, pozwoliły Phillipowi wycofać się spod krzaków, nie martwiąc się o szelest liści. Z kapeluszem w ręku zaczął czołgać się z powrotem przez czubek kopca i zsunął się ze skarpy. Zbiegając ze wzgórza, kierował się wprost do kamieniołomu. Za nim rozległo się kaszlnięcie silnika AC szóstki. Phillip podbiegł do najbliższego murku i zanurkował pod niego, przywierając płasko do ziemi. Para ciekawskich owiec odwróciła w jego stronę głowy, by lepiej mu się przyjrzeć. Phillip wzdrygnął się, gdy jedna z nich z nadzieją spróbowała jego włosów. - Bee! - powiedziała z pogardą i zajęła się trawą, dwa cale od jego nosa. Słysząc zbliżające się auto, nie śmiał podnieść ręki, by odsunąć zwierzę. Dźwięk silnika oddalał się. Phillip przykucnął i wyjrzał zza muru. Bordowy samochód był już w połowie wzgórza. Jechał w dół na skos zbocza, lecz Phillip znajdował się po stronie kierowcy. Musiał jeszcze poczekać. Widział, jak Crawford dojeżdża do stóp wzniesienia, otwiera bramę, przejeżdża przez nią, znów ją zamyka i odjeżdża w stronę głównej szosy. Phillip wstał, spoglądając z żalem na ubłocone i zabrudzone trawą kolana. Kolejna para spodni do niczego! Pobiegł szybko do kamieniołomów. Alvisa nie było. Rozglądał się wokoło w nadziei, że pomylił miejsce, ale nie: były tu te same połamane, zwiędłe gałęzie, które wcześniej zauważył kątem oka. Zegarek wskazywał, że miał pięć minut

spóźnienia. Lucy mogłaby dać mu jeszcze kilka sekund! Była już pewnie w drodze do Fairacres, by powiadomić resztę, że poszedł zrobić jakąś głupotę. Fletcher pomyśli, że porywacze dowiedzieli się, że ich odnaleziono. Bóg jeden wie, co wpadnie mu do głowy... - Pssst! Phillip! Wszystko w porządku? - Lucy! Tak. Co do licha...? Gdzie jest alvis? Lucy wyłoniła się spośród krzaków, energicznie otrzepując spódnicę. - Przestawiłam go. Za tymi gałęziami ukryta jest ciężarówka i bałam się, że ktoś po nią przyjdzie. - Brązowy ford? Z firmy rzeźniczej? - Zielona, bez napisów. O ile się znam, może to być ford. - Zresztą nieważne. Musi być ta sama, bo to właśnie oni są tam, na górze. Pomalowali ją dla kamuflażu. A może by tak ją popsuć, by nie mogli się stąd ruszyć? - Nie, lepiej nie. Jeśli zdecydują się gdzieś pojechać, zanim będziemy gotowi, to może ich to ostrzec. Chodź, musimy wracać do Fairacres. Alvis jest tutaj. Phillip ruszył za nią i zaraz się zatrzymał. Już raz został oddzielony od Glorii. Nie mógł znieść myśli, że teraz miałby zrobić to ponownie i to z własnej woli, nawet, jeśli ona nie wiedziała o jego obecności. Przypomniał sobie słowa Crawforda: „dziewczyna warta potrzymania” oraz jego dość niejasną przysięgę, że po nią wróci. - Zostaję - oznajmił Phillip. - Jeśli coś pójdzie nie tak, to może zdołam pomóc Glorii. - No nie! - Lucy zawróciła, wściekła, z rękami na biodrach. Jeśli do tej pory nic jej się nie stało, to jest bezpieczna, przynajmniej do chwili podania okupu. - To dziś. A jeśli Fletcher nie zdąży na czas? - Na pewno zdąży. Zaczynam czuć niemały szacunek do inspektora Aleca Fletchera. Poza tym będzie potrzebował tylu mężczyzn, ilu tylko zdoła znaleźć, a jeśli ty dasz się złapać, zanim nadejdą pozostali... - Nie dam - upierał się Phillip - chyba że będę zmuszony jej bronić. Crawford powiedział... - głos uwiązł mu w gardle. -

Mówili, że skrzywdzą ją nawet, jak dostaną okup. - Rozumiem. Ale, Phil, nie wiem, czy tu znowu trafię. Te wszystkie wzgórza są dla mnie identyczne. - Daisy zna drogę. Powiedz jej, że są w starym forcie na Brockberrow Hill, dokąd jeździliśmy na pikniki. Powiedz też Fletcherowi, że oni nie ufają Crawfordowi, więc może być ich więcej przy przejmowaniu okupu. - Gdzie to ma być? - spytała, tym samym zgadzając się, by Phillip został. - Nie wiem. Powiedzą Arbuckle'owi gdzie i kiedy ma zostawić pieniądze, a on, mam nadzieję, przekaże tę informację Fletcherowi. - Ilu ich jest? - Widziałem tylko trzech, ale jeden prawdopodobnie obserwował drogę, a inny być może był w chacie z Glorią. Aha, i jest jeszcze namiot, za szałasem. Trzeba uważać, żeby nie potknąć się o linkę. - Narysuj to - zaproponowała Lucy. Jej wieczne pióro wypisało się, zanim na marginesie „The Queen” zdołał narysować przełamany okrąg kopca. Przeszukując kieszenie znalazł chusteczkę, dwa banknoty, kilka monet, scyzoryk i ołówek automatyczny bez wkładu. - Cholera! To znaczy... do licha. - Cholerna cholera. Lucy ponownie zanurzyła rękę w torebce. - Szminka - westchnęła. - Zupełnie się zniszczy. Myślisz, że Arbuckle kupi mi nową? - Zrób mu listę. Phillip zaczął rysować tym nieporęcznym narzędziem ponad ogłoszeniem o balu dobroczynnym w Royal Albert Hall. XN oznaczało namiot, XC chatę, a kropkowana linia polną drogę. Przyjrzał się swemu dziełu z niezadowoleniem. - No cóż, Daisy będzie pamiętała, gdzie co jest. Namiot stoi zaraz na lewo od bramy. - Nadal uważam, że powinieneś pojechać ze mną i sam im to wyjaśnić. Phillip potrząsnął głową.

- Zostaję - powiedział zdecydowanie i odszedł, zanim Lucy miała szansę wprawić go w zakłopotanie bezużytecznymi argumentami. Usłyszał, jak zapala silnik. Auto dogoniło go i zatrzymało się, gdy przechodził już przez murek. Lucy przywołała go gestem. - Masz, weź ciastka i piwo. Na razie, stary. Uważaj na siebie! Patrzył, jak spiczasty tył samochodu znika za zakrętem. Gdy tylko stracił auto z oczu, rzucił się w kierunku kamieniołomu. Za nic nie pozwoli, by tym świniom udało się uciec. Pierwsza myśl, jaka przyszła mu do głowy, to wyrwanie węża chłodnicy, jako poetycki gest sprawiedliwości. Ale jeśli któryś z jakiegoś powodu wyruszy wcześniej i chłodnica zagotuje się, to będzie miał czas, by ostrzec pozostałych. Pomyślał, że cokolwiek zrobi, to musi to wyglądać na zwykły wypadek. Nic dziwnego, że Lucy znalazła ciężarówkę. Rzucające się w oczy zwiędłe liście na połamanych gałęziach były jeszcze jednym dowodem, jak małe pojęcie mieli londyńczycy o wsi. Rzeczywiście był to ford, niechlujnie pomalowany świeżą zieloną farbą. Okazało się, że tylne drzwi były otwarte. Nigdzie nie było widać pompy do opon, a w skrzynce z narzędziami nie było materiału na łaty. W Londynie, oczywiście, takie rzeczy można było dostać na każdym kroku. Wypuścił powietrze z zapasowej opony, a potem śrubokrętem ze scyzoryka przebił przednie koło. Stan drogi był taki, że dziura w oponie nie powinna nikogo dziwić, a zapasowe koła często traciły powietrze po prostu z nieużywania. Nie było żadnego powodu, by podejrzewać sabotaż. Phillip uśmiechnął się z zadowoleniem. - Musiał wleźć pod spód - podśpiewywał sobie, wracając na ścieżkę - wyjść i wejść pod spód, by zreperować swoje auto! Kiedy znów wspiął się na ogrodzenie, zeskoczył na łąkę i ruszył w kierunku swojego prywatnego punktu obserwacyjnego, podmuch wiatru skropił jego twarz kroplami deszczu.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY - Pan Arbuckle, jaśnie pani. Cierpiętnicza mina kamerdynera świadczyła, że pogodził się już z tym, że Amerykanin przychodził w takich porach, kiedy prawdziwy dżentelmen nie śmiałby pojawić się niezaproszony. - Wprowadź go, Lowecroft - powiedziała Geraldine równie cierpiętniczo. - My pójdziemy przebrać się do kolacji, prawda, Edgarze? Pozostali... - urwała z westchnieniem. Myślę, że pozostali, panna Fotheringay i pan Petrie, jeśli zechcą już wrócić, obejdą się bez tej błahostki, gdy czas będzie ich gonił. Daisy, zaproś pana Arbuckle'a, by spożył z nami kolację. - Dziękuję, Geraldine. Widzisz, on... Geraldine uniosła dłoń. - Nie, nie chcę o niczym wiedzieć. Edgar wydawał się zasmucony, bo chciałby odrobiny wyjaśnień, lecz posłusznie podążył za żoną, zatrzymując się tylko na chwilę, by przywitać się z Amerykaninem. - Super, że pani przyjaciele, panno Dalrymple, nie mówią nic o tym łażeniu w tę i z powrotem - powiedział Arbuckle. Panie Fletcher - zwrócił się do Aleca, machając kartką błękitnego papieru - otrzymałem instrukcje co do okupu. Po powrocie z Londynu znalazłem to w swoim apartamencie. Alec wziął papier do ręki. - Zwykły notatnik Basildon Bond - ocenił. - Tak jak do tej pory, tylko że teraz mamy pismo odręczne, nieco drżące. - To pisała Gloria - powiedział z trudem Arbuckle, opadając na fotel. - Wiemy przynajmniej, że wciąż żyje. Siedząca na sofie obok Aleca Daisy wyciągnęła szyję i czytała mu przez ramię. - No, powiedz nam - poprosiła Madge. - W stronę kamieniołomu w Cotswold Hills - odpowiedział

Amerykanin. - Mam pójść sam, o zachodzie słońca, i zostawić forsę w bagażniku ciężarówki, którą tam znajdę. - A potem wypuszczą pannę Arbuckle? - zapytał z nadzieją Tommy. - To bardziej skomplikowane - skrzywił się Alec. - Pan Arbuckle ma odejść, jak tylko zostawi pieniądze, i wrócić o świcie po informacje, jak ma dotrzeć do córki. Nie podoba mi się to. - Jeśli nie posłucham, to już nigdy nie ujrzę Glorii. - Pisze, że będą pana mieli pod obserwacją - wtrąciła Daisy. Zdenerwowany do granic Arbuckle wstał. - A więc trzeba robić, co każą. Wrócę już do hotelu. Jeśli mnie obserwują, to lepiej, żeby zobaczyli, że stąd wychodzę. - Nie zostanie pan na kolacji? Kuzynka zaprasza pana. Pokręcił głową. - Proszę powiedzieć hrabinie, że bardzo chętnie przyjdę, ale kiedy indziej. Dziś, panno Dalrymple, nie nadaję się do towarzystwa, nawet gdybym miał więcej czasu. Panie inspektorze, mam nadzieję, że mogę panu zaufać, że nie wezwie pan posiłków. - Bardzo bym chciał to zrobić, lecz jest już o wiele za późno, by je zorganizować. - I żadne z was nie zbliży się do tego kamieniołomu - dodał Amerykanin, rozglądając się po obecnych. - Hej, a gdzie Petrie? Milczący dotychczas Bincombe już otwierał usta, lecz Alec posłał mu ostrzegające spojrzenie. - Petrie i panna Fotheringay - powiedział - pojechali śledzić Crawforda. Skoro nie telefonowali, zakładamy, że nie zauważyli nic szczególnego. - Teraz i tak nie ma znaczenia, czy to był Crawford, czy jakiś inny bandzior. Możemy tylko zrobić to, co nam każą. - Tak czy inaczej, zadzwoni pan, gdyby instrukcje się zmieniły? - powiedział Alec. - Jasne. Arbuckle wziął list i uścisnął dłoń Aleca. - Proszę nie myśleć, że nie doceniam waszej pomocy. Daisy

podskoczyła do niego i uścisnęła go. - Glorii nic się nie stanie - powiedziała. - To jest Anglia, nie Ameryka. Arbuckle uśmiechnął się do niej słabo. Alec odprowadził go do drzwi i zamknął je za nim. - Hej, Fletcher, a co z Lucy? - wybuchł Binkie. Można było uspokajać Arbuckle'a, ale ich nie ma już od przedpołudnia. Mamy tak czekać z założonymi rękami? - Spokojnie, stary - zmitygował go Tommy. - Nie trzeba martwić staruszka jeszcze jednym kłopotem. A jeśli się nie mylę, to Fletcher jest o krok przed nami. - Chciałbym, aby tak było - powiedział ze smutkiem Alec. - Bez dodatkowych informacji naprawdę niewiele możemy zrobić. Nie sądzę, byś znała te okolice, Daisy? To trochę daleko stąd. - Samego kamieniołomu nie znam - odpowiedziała. Wkręciła swoich przyjaciół w tę trudną sprawę, twierdząc, że pomoże im jej znajomość tych terenów. Do tej pory na coś się to jednak przydało. - Ale kiedyś jeździliśmy tam rowerami, tylko że po drugiej stronie wzgórza. Powinnam była przepisać instrukcje. Nie pamiętam dobrze, co napisali. Alec jednak pamiętał wszystko i wyrecytował słowa listu. - Mapa - powiedział Binkie i zniknął. Gdy wrócił po kilku chwilach i wszyscy pochylili się nad mapą północnego Cotswolds, do salonu wpadła Lucy. - Nie przerywajcie sobie – powiedziała. Binkie podbiegł do niej i objął tak silnie, że aż krzyknęła. - Gdzie byłaś? - Daj mi odetchnąć, kochanie, to ci powiem. Uwolniona z uścisku - choć Binkie nadal trzymał ją za rękę - dołączyła do pozostałych i spojrzała na mapę. - Cotswolds? Już wiecie? - Tylko to, że Arbuckle ma tam zanieść pieniądze powiedziała Daisy. - Lucy, a gdzie jest Phillip? - Wszystko w swoim czasie, moja kochana. Niech spojrzę... Nie, to na nic. Nigdy nie umiałam czytać mapy. Phillip był pewny, że będziesz pamiętać to miejsce, Daisy. Buckbarrow

Hill. - Brockberrow. - Tutaj - powiedział Tommy, wskazując palcem na mapie. - To zaraz obok kamieniołomu. - Co najmniej pół mili - sprzeciwiła się Lucy, z gracją opadając na najbliższy fotel i zrzucając obryzgane błotem buciki. - Bardziej przy wierzchołku. Daisy, jestem głodna jak wilk. Żadne z was nie jest ubrane do kolacji. Czyżby służba się spóźniała? - Nie. Lucy, na miłość boską, o co chodzi z tym Brockberrow Hill? Phillip tam jest? Bez ciebie? - Opowiedz nam wszystko, Lucy - Alec z uśmiechem poparł Daisy. - Jeśli wiesz coś, co nam może pomóc, to nie mamy wiele czasu. Lucy odwzajemniła uśmiech. - Dobrze, panie inspektorze. Choć podobało mi się trzymanie was w napięciu. Pokrótce, jechaliśmy za Crawfordem z Cowley do Brockberrow Hill i Phillip odkrył, że porywacze ukrywają się w jakimś starym forcie na szczycie wzgórza. - Jest tam też panna Arbuckle? - spytał Alec. - Nie widział jej, ale z tego, co mówili, był pewien, że tam właśnie ją przetrzymują. - Na pewno w szałasie pasterskim. - Tak. Lucy wyciągnęła czasopismo. Otworzywszy je, przeraziła się. - O nie! Wszystko się rozmazało! Mam nadzieję, Daisy, że znasz to miejsce dość dobrze, by coś z tego zrozumieć. - Pokaż. Obie strony pomazane były szminką, ale razem zdołały zrekonstruować rysunek Phillipa. - To jest fort - wskazała, gdy wszyscy zebrali się wokoło. - A tu, po lewej, to jest wysoka skarpa. - Jak wysoka? - chciał wiedzieć Tommy. - Rety, nie wiem. Zza niej nie było nic widać, tylko niebo, ale to było w najwyższym punkcie. - Można było zobaczyć dach chaty? - zapytał Alec.

- Nie, chyba nie... Nie, jest na pewno wyższa od chaty, a więc i dużo wyższa od człowieka. Ma może z dziesięć stóp...? Dwanaście? Czternaście? - zgadywała Daisy. - W porządku. Jak stroma? - Wystarczająco, by zachęcić do okrążenia jej i wejścia przez bramę. O, tutaj schodziło się z rowerów i dalej szło pieszo pod górę. Chodziliśmy tam już po pikniku, żeby podziwiać widok. - Phillip musiał tam wejść - odezwała się Lucy - bo widział, co się działo w środku okręgu, a nie mogę sobie wyobrazić, by wszedł bramą, jak owca na rzeź. - Nie poszłaś razem z nim? - Chyba żartujesz, Alec. W tych butach? Nie. Zszedł na dół opowiedzieć mi, co widział, a potem wrócił, żeby mieć oko na Glorię. - No tak, to chyba zrozumiałe... - jęknął Alec. - Próbowałam go powstrzymać. Obiecał, że nie będzie robił nic na własną rękę, chyba że Gloria znajdzie się w bezpośrednim niebezpieczeństwie. - Co oznacza - wtrąciła Madge - że spodziewa się zorganizowanej pomocy. - Jeśli tam nie pojedziemy - przytaknął Tommy - to nie wiadomo, co może strzelić mu do głowy. - Słyszał, jak grozili, że zrobią jej krzywdę, nawet po otrzymaniu okupu. W pełnej szoku ciszy wszyscy spojrzeli na Aleca. - Pojedziemy tam - powiedział zdecydowanie. - Już mówiłem, że nie podoba mi się ten pomysł z powrotem po kolejne instrukcje, a teraz, gdy wiemy o groźbach Crawforda, wydaje mi się to jeszcze bardziej podejrzane. Lucy, co jeszcze usłyszał Phillip? - Nic więcej mi nie mówił. Oprócz Crawforda widział jeszcze trzy osoby, ale uważał, że gdzieś jest jeszcze przynajmniej jeden bandzior. Po okup przyjdzie co najmniej dwóch, bo nie ufają sobie nawzajem. Pieniądze mają być dostarczone dzisiaj, ale to pewnie już wiecie. - W kamieniołomie o zachodzie słońca - potwierdził Alec.

- Która to będzie godzina? - Około wpół do dziesiątej - powiedział Tommy - czasu letniego. Wszyscy popatrzyli na zegar: za kwadrans ósma. - Dojazd tam zajmie nam godzinę - powiedziała z niepokojem Lucy - albo i więcej, jeśli deszcz przybierze na sile. Szosa jest w okropnie złym stanie, a do tego trzeba jeszcze wspiąć się pod górę. Phillip podejrzewał, że droga jest pod obserwacją, więc jeśli będziecie kierować się na szczyt wzgórza, musicie pójść naokoło. Alec zastanawiał się chwilę. - Jeśli kilku z nich będzie ukrytych na miejscu przekazania okupu - powiedział - to zaatakowanie tam Crawforda jest zbyt ryzykowne. Co więcej, wtedy panna Arbuckle znajdzie się w niebezpieczeństwie ze strony pozostałych. - Zacznijcie z tej strony wzgórza - poradziła Daisy. - Pójdźcie ścieżką od Brock Farm, którą my zawsze chodziliśmy. Skróci to drogę o dobre piętnaście minut. - Dzięki, Daisy - powiedział Alec. - Ufam, że masz rację. Wytłumaczysz nam później. Czy Owen Morgan mieszka w Dower House? - Tak. Zadzwonię do niego. Czy Truscott też ma jechać? Mogę po niego pójść. - Tak, proszę. Pearson, znajdź Ernesta, tego młodego lokaja. - Szukał mnie pan? - powiedział Ernest z entuzjazmem, niosąc tacę. - Pani hrabina kazała przynieść państwu sherry. Daisy wyszła pośpiesznie, zostawiając Alecowi werbunek Ernesta oraz kwestię sherry. W holu spotkała Lowecrofta wracającego z drugiego salonu, w którym zapewne schronili się Edgar i Geraldine. - Czy pan Arbuckle zostanie na kolacji, panienko? - zapytał wyraźnie podenerwowany. - I czy pan Petrie będzie na czas? - Nie, i nie, i myślę, że do kuzynostwa dołączą tylko pani Pearson i panna Fotheringay. Bardzo byłabym ci wdzięczna, gdybyś szybko przygotował prowiant dla ośmiu osób. Aha, i obawiam się, że będziemy musieli porwać Ernesta. To powiedziawszy, pognała do telefonu, a zdumiony

kamerdyner tylko otwierał i zamykał usta, jak akwariowa rybka. Truscott obiecał, że będzie gotowy za piętnaście minut, a Morgan będzie czekał w bramie Dower House. Daisy pobiegła do sypialni założyć ciepłą tweedową spódnicę, żakiet i sportowe buty. Alec na pewno nie będzie chciał pozwolić jej jechać z nimi, lecz po wszystkich trudach, jakich zaznała, musiała być na miejscu, a Gloria na pewno będzie ucieszona widokiem kobiecej twarzy. Musiała szybko się przebrać, bo wiedziała, że nie zechcą na nią czekać. Ale miała jeszcze inne asy w rękawie. Chwyciła płaszcz przeciwdeszczowy i zeszła na dół. Do salonu weszła zaraz za Ernestem, który miał ręce pełne latarek elektrycznych. - Pan Lowecroft mówi, że kanapki za chwilę będą gotowe, panienko - powiedział Ernest z uśmiechem, kładąc latarki na stole. - Nigdy nie widziałem, żeby był tak przejęty. - Dziękuję, Erneście - powiedział Alec. - A teraz załóż swoje najgorsze ubrania i solidne buty. Pośpiesz się. - Tak jest! - Wy dwaj - zwrócił się z kolei do Toma i Binkiego wyprowadźcie lagondę i mojego austina. Daisy, chodź, pokaż mi... - urwał, widząc jej ubranie. Jego onieśmielające brwi zmarszczyły się. - O nie. Nie jedziesz z nami. - Nie umiem pokazać tego miejsca na mapie. To zbyt skomplikowane. Nie wiem nawet, czy potrafiłabym opisać drogę do Brock Farm, ale poznam ją, jak ją zobaczę. Alec przeszył ją spojrzeniem swoich przenikliwych szarych oczu, pod którym truchleli bandyci, a podwładni salutowali. Daisy cieszyła się, że mówi prawdę. Na wszelki wypadek jednak wyciągnęła drugiego asa. - Nawet jeśli uda się wam odnaleźć farmę beze mnie, to tylko tam będziecie mogli zostawić samochody, a tamtejsi mieszkańcy was nie znają. Mnie natomiast będą pamiętać. Bez pomocy nigdy też nie znajdziecie ścieżki. Zanim dotrzecie na wzgórze, możecie się łatwo zgubić w lesie. - O nie. Jeśli pojedziesz z nami, to zaczekasz na farmie. Ktoś inny pokaże nam drogę. - A jak długo zajmie wam wyjaśnianie im całej sytuacji?

Alec spojrzał na zegar i westchnął. Dziesięć minut później Daisy siedziała obok Aleca na przednim siedzeniu austina. Niewielki samochód trząsł się pod podmuchami wiatru. Chociaż nad nimi płynęły ciemne, postrzępione chmury, to deszcz zelżał na moment. Zaraz za nimi lagondą jechał Tom, obok którego siedział Binkie. Z tyłu widać było Ernesta. Przy stróżówce zobaczyli Truscotta i jeszcze innego mężczyznę: starszego i posiwiałego, ale nadal krzepkiego. - To Carlin - powiedziała Daisy - leśniczy ojca. Szofer podszedł do austina. - Pan Carlin wpadł na pogawędkę i pyta, czy też może jechać. - Im więcej, tym lepiej. Wsiadajcie do lagondy. Nie zwolni pod dodatkowym ciężarem. My weźmiemy Morgana. Ogrodnik dosiadł się przy Dower House. Gdy mijali Pershore i Evesham i jechali dalej w górę do Cotswolds i Broadway, Daisy dała Alecowi kanapki. - Skręć za kościołem w prawo - powiedziała, gdy wjechali do wioski. Bursztynowe ściany kamiennych domków lśniły w nadchodzącym zmierzchu. - Już zbaczamy z głównej szosy? - Być może szybciej byłoby skręcić trochę później, ale nie znam tamtej drogi i możemy się tylko zgubić. - Ty tu rządzisz. Morgan, czy lagonda nadąża? - Są tuż za nami. Alec wystawił rękę i skręcił. Wjechali w labirynt krętych alejek. Przez moment Daisy bała się, że nie podoła zadaniu, które sama na siebie nałożyła, ale gdy minęli skrzyżowania i rozwidlenia, poczuła się już pewniej. - Za tą osadą będzie ostry skręt w lewo - powiedziała, gdy dotarli do skupiska wiejskich chat - a potem pierwsza droga w prawo. Powinien tam być drogowskaz... O, jest tam! „Tylko do Brock Farm". - Świetnie! Nie wiem, dlaczego nie mogłaś tego wyjaśnić. Zabudowania znajdowały się tuż przy krawędzi lasu zamieszkanego przez borsuki, od których miejsce to wzięło swoją nazwę. Gdy tylko austin zatrzymał się obok stodoły,

Daisy wyskoczyła z samochodu i pobiegła w stronę domu. Jeszcze zanim zdążyła zapukać do drzwi, jej nadejście oznajmiło szczekanie psów. Drzwi otworzył postawny młody człowiek. Daisy nie poznała go, ale on - mimo upływu lat i jej nowej fryzury - od razu wiedział, kim ona jest. - Rany, panienka Daisy! Mamo, tato - zawołał. - To panienka Daisy. - Wielki Boże, to ty jesteś mały Charlie? - We własnej osobie. - Chłopak wyszczerzył zęby w uśmiechu. - I już nie taki mały. Proszę, niech panienka wchodzi. - Niestety, teraz nie mogę. Dobry wieczór, pani Clay, panie Clay. Przyjechałam z narzeczonym i przyjaciółmi zobaczyć ten stary fort. Jesteśmy trochę spóźnieni, a niedługo będzie się ściemniać. Moglibyśmy zostawić samochody na podwórzu i pójść skrótem przez las? - No pewnie, panienko - powiedziała żona farmera. - Tylko musicie się pośpieszyć, bo niedługo znów zacznie padać. A potem koniecznie wstąpcie na szklaneczkę cydru. - Wyśmienicie! - powiedziała Daisy. Pożegnała się i pobiegła do auta, ale przedtem usłyszała trzeźwą uwagę pani Clay: - Wszyscy szurnięci, ta cała arystokracja... Na twarz Daisy spadło kilka złowróżbnych kropel deszczu. Cała drżąc, zastanawiała się, czy gdyby gospodarze znali prawdziwy powód ich wyprawy, to uważaliby ich za mniej czy może bardziej stukniętych?

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY - No dobra - powiedział Alec, zatrzymując się na skraju ciemnego lasu przesiąkniętego wilgocią - poprowadź nas przez zagajnik i pokaż ścieżkę, a potem wracaj do przyjaciół na farmę. Las Brock był inny niż Cooper's Wood. Buki były wysokie i proste, a poszycie rzadkie. Zamiast wąziutkich, wijących się ścieżek, z których wiele prowadziło donikąd, tutaj odstępy między drzewami były tak duże, że można było wziąć je za drogę. Daisy wzięła Aleca za rękę i poszli przodem, prowadząc pozostałych pod drzewami. - Jak zamierzacie znaleźć Phillipa? - zapytała nieśmiało Daisy, by ukryć swoją niepewność. - Też się nad tym zastanawiałem - powiedział Tommy, zrównując krok z Alekiem. - Jeśli on nie wie o naszym przybyciu, to nie tylko tracimy pomoc jednego człowieka, Fletcher, ale i ryzykujemy, że on coś spartaczy. - Tak, to jest pewien problem - przyznał Alec. - Nie możemy go szukać, bo możemy zaalarmować porywaczy. - Na pewno ukrył się w krzakach głogu - powiedziała Daisy. - To jedyne miejsce, skąd może ich obserwować bez obawy, że sam zostanie dostrzeżony. Beze mnie nigdy go nie znajdziecie. - Nie, Daisy, nie idziesz z nami - powtórzył Alec zdecydowanie i cierpliwie zarazem. - Z twoją swobodą w posługiwaniu się słowem z pewnością opiszesz jego kryjówkę tak, że bez trudu ją odnajdziemy. - Jeśli w ogóle uda się wam nie zboczyć ze ścieżki prowadzącej na wzgórze. Tam jest niezliczona ilość wydeptanych przez owce dróżek, które mogą was zmylić i sprawić, że wyjdziecie po zupełnie innej stronie fortu. O,

jesteśmy na miejscu - powiedziała z ulgą. Tuż przed nimi ścieżkę przecinał płytki rów i niska skarpa, która niegdyś mogła być częścią starożytnej fortyfikacji. Wspięli się na nią, skręcili w prawo i poszli ledwie widoczną w wieczornym półmroku granią. Alec i Tommy przedyskutowali taktykę, czemu przysłuchiwali się Binkie i czterech służących. Doszli do przełazu w ogrodzeniu. Daisy wspięła się na niego, a za nią ruszył Alec, lecz na ostatnim stopniu zatrzymał się. Płot znaczył granice lasu. Za nim wznosiło się nagie wzgórze, którego płaski szczyt odcinał się na tle ciemniejącego nieba. - Poradzimy już sobie bez ciebie, kochanie - powiedział Alec. - Powiedz, gdzie może być Petrie, i wracaj na farmę. Spoglądając za siebie na mroczny las, Daisy przypomniała sobie swoją samotną wędrówkę z chałupy czarownicy do Fairacres. Przeszedł ją dreszcz. - Nie każ mi wracać samej przez las. - Kazać ci? - Czuły śmiech w głosie Aleca sprawił, że po kręgosłupie przeszedł ją zgoła inny dreszcz. - A kiedyż to zrobiłaś cokolwiek, co ci kazałem? W porządku, chodź z nami. Tylko proszę cię, bądź blisko mnie aż do czasu naszego szturmu, a potem trzymaj się z dala. Jeśli pójdziesz dalej z nami, to przeszkodzisz nam, bo będziemy musieli myśleć o twoim bezpieczeństwie. - Nie będę wchodzić wam w drogę - obiecała Daisy. - Świetnie. Alec odwrócił się do swego oddziału. - Myślę, że wszyscy wiecie już, po co tu przyszliśmy powiedział, podnosząc głos, by przekrzyczeć bębnienie deszczu na liściach i szelest gałęzi. - Musimy odbić pannę Arbuckle, gdy choć jeden z porywaczy będzie w tym czasie przy odbiorze okupu. W ten sposób wyrównamy nasze szanse. - I tak jest nas więcej - wtrącił Tommy. - Owszem. Ale nie wiemy, czy on już tam poszedł i czy mają wystawioną wartę po drugiej stronie wzniesienia. O tym mam nadzieję dowiedzieć się od Petriego, który jest gdzieś tam, na górze.

- Jeśli tak - odezwał się Carlin - to będziemy potrzebować strażnika, a nikt nie podchodzi kłusowników lepiej niż ja. - Dziękuję, Carlin. Będę o tym pamiętał. Powiem ci, co masz robić, kiedy usłyszymy, co Petrie ma do powiedzenia. Teraz wchodzimy na wzgórze za panną Dalrymple. Jeśli będziecie musieli coś powiedzieć, mówcie szeptem. Chodźmy. Gdy wyszli spod osłony drzew, uderzył ich podmuch wiatru i zabłąkane salwy deszczu. Daisy przytrzymała kapelusz. Nasuwając go głębiej na uszy, zachwiała się pod silnym porywem wiatru. Kurczowo chwyciła ramię Aleca. Trzymając się go, brnęła dalej pod górę. Robiło się coraz bardziej mokro i coraz bardziej zimno. Dlaczego uparła się, by iść z nimi? W zapadającym zmierzchu trudno było dostrzec ścieżkę, którą wyznaczała po prostu rzadsza trawa. Przecinała darń i biegła prosto w górę, czasem tylko zygzakiem omijała jakiś krzak karłowatego głogu. Daisy traciła pewność, że dobrze zapamiętała zarośla głogowe na szczycie fortu, i czy miała rację, zakładając, że Phillip tam właśnie poszuka schronienia. W głowie miała obraz wnętrza fortu widzianego od strony bramy, przez którą zawsze wchodzili. Szałas znajdował się trochę na prawo od środka, a za nim rosły krzewy. Według tego, co przypomniały sobie wraz Lucy, wynikało, że gdy dotrą do szczytu, zarośla powinni mieć po swojej prawej stronie. - Którędy? - zapytał Alec. - Na prawo. Ach, chodzi ci, którędy teraz? Minąwszy drzewo, stanęli na rozwidleniu ścieżki. Prawe odgałęzienie prowadziło naokoło wzgórza, a lewe na szczyt. - W lewo – zdecydowała. Przedarli się przez jeszcze dwa krzewy i przed sobą mieli już tylko podejście na sam szczyt. Alec zatrzymał się. - Jeśli obserwują tę stronę, to nie mogą nas nie dostrzec. Pearson, widzi pan jakąś inną drogę? Tommy podszedł do niego. Przyłożył dłoń do oczu, by deszcz nie zasłaniał mu widoku, i rozejrzał się wokół. - Nie, ale przynajmniej nie jest to Vimy Ridge. Nie czyhają tam na nas z artylerią i bronią maszynową. Prawdę mówiąc, to szczerze wątpię, by w taką pogodę chciało im się

wystawiać wartę. To nie wojsko. - Miejmy taką nadzieję. - Alec spojrzał na zegarek. - Nie możemy czekać, aż się jeszcze bardziej ściemni. Zmierzcha się, ale słońce dopiero zachodzi i łuna będzie widoczna jeszcze przez dobrą godzinę. Musimy zaryzykować. Gdy wyszli na otwartą przestrzeń, nie mogli przewidzieć, czy byli obserwowani, czy też nie. Wiedzieli tylko, że strażnik mógł biec teraz do szałasu. Do czasu, gdy oni dotrą na szczyt, porywacze już dawno mogli zabrać Glorię i wycofać się drogą po drugiej stronie wzgórza. Czy mogli wziąć tę amatorską grupę za policję i zabić uprowadzoną? Daisy zmusiła się do szybszego tempa. Wytężyła słuch. Gdyby spróbowali ukryć Glorię gdzie indziej, Phillip na pewno rzuciłby się jej na ratunek, przy czym z pewnością by krzyknął. Zanim znów nie powaliliby szarmanckiego fajtłapy na ziemię. Słychać było tylko wiatr, szum deszczu i dalekie beczenie owiec idących na spoczynek. Wreszcie dotarli do dróżki okrążającej kopiec. Daisy poszła kilka kroków w prawo. - To musi być gdzieś tutaj - powiedziała z wahaniem. - Nie jestem pewna. Bez entuzjazmu spojrzała na stromą skarpę, wcale nie mając ochoty się na nią wdrapywać. Chociaż teraz - po tym jak uparła się, by tu przyjść - byłoby strasznie głupio się wycofać. Ruszyła naprzód, szukając ręką jakiegoś oparcia. Alec natychmiast ją zatrzymał. - Ty dalej nie idziesz, Daisy. Daisy równie natychmiast zdecydowała się to zrobić. Na gwałt zaczęła wymyślać różne powody, dlaczego była im nieodzowna. - Pierwszą rzeczą, jaką zobaczy Phillip, będzie ludzka sylwetka. Jeśli to będzie mężczyzna, to może pomyśleć, że to bandzior, i podniesie wrzawę. - Ktoś może włożyć twój kapelusz. Gdy to mówił, Daisy wyrwała się z jego uścisku i zaczęła wspinać się po zboczu. Po kilku krokach znów się ześlizgnęła. - Holender, przez ten deszcz jest strasznie ślisko. Musisz mnie podsadzić. Ponieważ jestem z was najlżejsza, tylko ja

mogę tam pójść. - Ja też nie jestem ciężki - powiedział Owen, gdy przyłączyli się do nich pozostali. - Chętnie pójdę, szefie. - Phillip nie ruszy się z miejsca na widok Owena powiedziała Daisy, strofując się w myślach za swój upór, gdy miała tyle doskonałych wymówek. - Za to ja namówię go, aby się do nas przyłączył. - Daisy ma rację - przyznał niechętnie Tommy. - Phillip nie będzie zachwycony rozkazem opuszczenia swojej kryjówki w kulminacyjnym momencie. Służącego łatwo zbędzie. - Dobrze więc - zgodził się Alec - ale jeśli wdrapiesz się tam i zobaczysz kogoś innego niż Petrie, to natychmiast schodzisz. Albo jeśli nie zobaczysz go od razu. Nie szukaj go. Przysięgasz? - Przysięgam. - Bincombe, pan jest najwyższy i najsilniejszy. Proszę spróbować podsadzić ją na górę. Wspinaczka, podczas której Daisy kopnęła niechcący cierpliwego Binkiego w twarz, była czymś nadzwyczaj niegodnym. Gdy wreszcie miał on w dłoniach jej stopy, podrzucił ją mocno do góry. Wyleciała jak z procy i zatrzymała się w samą porę, by nie ześlizgnąć się głową w dół po drugiej stronie zbocza. Latarka w kieszeni jej płaszcza uderzyła ją boleśnie w biodro. Łapiąc powietrze, leżała na krawędzi, wpatrując się w dół, do środka fortu. W zasięgu wzroku nie było żywej duszy, chociaż w szczelinach między kamiennymi ścianami szałasu przebłyskiwało światło. Gdy wiatr ucichł, dały się słyszeć głosy, ale Daisy nie mogła rozróżnić słów. Głogowe zarośla były jeszcze dalej na prawo. Alec nie mógł oczekiwać, że nie będzie szukała Phillipa tylko dlatego, że źle oceniła jego pozycję. Przeklinając po cichu latarkę, zaczęła czołgać się wzdłuż krawędzi, dopóki nie była w stanie spojrzeć w dół przez poskręcane, cierniste gałęzie głogu. Nie widziała Phillipa, ale w krzaku była tylko jedna dziura na tyle duża, by mógł zmieścić się tam człowiek. Poczołgała się naprzód, przyłożyła dłonie do ust i zawołała szeptem: „Phillip!”. Szelest i pisk. Ale to mógł być spłoszony zając. Miała jednak nadzieję, że to Phillip. Może ukuł

się cierniem? Za chwilę w dziurze pojawiły się podeszwy butów, a potem zniknęły. Znowu szelest i z krzaka wysunęła się jasna głowa Phillipa. - Daisy! - szepnął, a właściwie tylko poruszył ustami, bo jego słowa zagłuszył cieknący po liściach deszcz. Daisy wydawało się, że oprócz jej imienia powiedział jeszcze coś w rodzaju: „Co do diabła tutaj robisz?”. Przywołała go gestem. Spojrzał za siebie, a potem podczołgał się w jej kierunku. - Co do diabła tutaj robisz? - powtórzył słyszalnym już szeptem. - Nieważne. Zejdź na dół i powiedz nam, co się dzieje. - Nie - potrząsnął głową - coś może się w tym czasie wydarzyć. - Słuchaj, kochany, sam Glorii nie pomożesz, a Alec nie może zaplanować najskuteczniejszej pomocy, jeśli nie będzie mógł przewidzieć, co zrobisz. - Fletcher tu jest? - Oczywiście. Ze mnie samej miałbyś rzeczywiście wielki pożytek. Alec, Tommy, Binkie i czterech służących. Razem z tobą ośmiu mężczyzn. No, chodź. Nie ma chwili do stracenia. Phillip rzucił tęskne spojrzenie na pasterską chatkę, a później podniósł się o kilka cali i zerknął na drugą stronę skarpy. Mężczyźni stali dokładnie pod nimi. Tommy wołał go niecierpliwym gestem. - No dobra - westchnął Phillip. Daisy była już tak przemoknięta, że po prostu usiadła na trawie i zjechała na dół. Alec podbiegł do niej, złapał ją za ręce i przyciągnął do siebie. - Nie chciał zejść - powiedziała bez tchu, ale za to zadowolona z siebie. - Owen by go nie przekonał. Uśmiech Aleca był irytująco sceptyczny. - Petrie - zwrócił się do Phillipa - czy któryś z bandytów poszedł już po okup? - Nie, wszyscy czterej są w chatce z Glorią. Gościowi, który miał być na warcie, nie chciało się wychodzić w taki deszcz. Z łatwością ich dopadniemy. Idziemy!

To mówiąc, Phillip ruszył z powrotem. - Chwileczkę - powiedział Alec, nie ruszając się ani na krok. - Spokojnie, stary. - Tommy wyciągnął rękę, zagradzając Phillipowi drogę. - Najpierw musimy wiedzieć, w co się pakujemy. - Carlin - rzekł Alec do leśniczego - mógłbyś przemknąć się do bramy i mieć oko na drogę? Tylko żeby nikt cię nie zobaczył. - Tak jest. - Morgan - Alec rzucił okiem na żylastego ogrodnika wyglądasz na zwinnego faceta. Idź za Carlinem, ale trochę z tyłu. Jeśli on zobaczy, że ktoś wychodzi, ty przybiegniesz do nas z informacją. Petrie? Rozumiem, że chata ma tylko jedno wejście? - Chyba tak, prawda, Daisy? Wąski otwór po drugiej stronie. Nie widziałem go z mojej kryjówki. - A więc nie wiadomo, czy są tam drzwi, czy tylko otwór? - Drzwi nigdy tam nie było. Ze ścian wystawały tylko zardzewiałe zawiasy. - Nie mieli czasu, by założyć nowe - powiedziała Daisy. Wydaje się, że minęły całe wieki, ale są tu zaledwie jeden dzień. - Mogli przywieźć je ze sobą, co? - rzucił Binkie. - Wiedzieli, że tu przyjadą. Mają namiot. - Prawda. Cholera... Przepraszam, Daisy... Szkoda, że tego nie wiemy. A okna? - Nie ma nawet otworów okiennych - powiedział prędko Phillip, a Daisy pokiwała głową. - Żadnych dziur w ścianach. Może na taki nie wygląda, ale ten domek jest całkiem solidny. Tylko komin się kiedyś zawalił. - W ścianach nie ma większych dziur - poprawiła go Daisy ale są szczeliny między kamieniami. Widziałam, jak światło lampy prześwitywało przez tuziny małych otworów. - Racja! Możemy zajrzeć i dowiedzieć się, co knują. Chodźmy, Fletcher. Mamy nad nimi przewagę dwóch do jednego. - Tak - przytaknął Alec - ale oni mają pannę Arbuckle.

Trzech może zatrzymać nas w ciasnym wejściu, a czwarty wziąć ją jako zakładnika. Nie, nie podoba mi się to. Pearson? Co pan o tym sądzi? - Muszę się z panem zgodzić. Co więcej, jeśli wejdziemy przez bramę, żeby ich podpatrzeć, to ryzykujemy, że zobaczy nas ten, który wyjdzie po okup. Wtedy ostrzeże ich i będą mogli się zabarykadować. - No więc co mamy zrobić? - jęknął Phillip. - Poczekajcie - rzekł Alec. - Gdy wyjdzie jeden lub dwóch, możemy niezauważeni otoczyć szałas. Wtedy będziemy mieć większe szanse. Planowałem rozstawić was naokoło fortu, ale widzę, że nie da się tego zrobić. - To niemożliwe - potwierdziła Daisy. - Trawa jest za krótka, by móc się jej trzymać, i za śliska, by na niej stanąć. Nawet Binkie nie mógłby was wszystkich tam podrzucić. - A więc Carlina zostawię na czatach przy bramie. Kto z was biega najszybciej? - Ja, psze pana - odezwał się żarliwie Ernest. - Na kościelnych festynach zawsze wygrywałem wyścig z jajkiem na łyżce. - Ja też nie jestem złym biegaczem - wtrącił Phillip. - W takim razie wy dwaj pójdziecie naokoło i będziecie pilnować drogi. Jeśli Carlin coś przeoczy, jeden z was da nam znać, czy ktoś się pojawił. Phillip i lokaj zniknęli za zakrętem. - Dobrze więc - powiedział Alec. - Petrie nie będzie nam już przeszkadzał. Bincombe, da pan radę podsadzić Pearsona na szczyt kopca? Binkie zmierzył wzrokiem średnio wysoką, ale przysadzistą figurę Tommiego. - Spróbuję. Nawet z pomocą Truscotta z jednej strony i Aleca z drugiej Pearson okazał się za ciężki, by Bincombe mógł go unieść. Po trzech próbach Alec dał za wygraną. - Cieszysz się, że tu jestem, prawda? - powiedziała zgryźliwie Daisy. - Mogę zawołać Owena, na pewno nie jest cięższy od ciebie.

- To by była strata czasu. Jestem gotowa. Szkoda tylko, że nie pomyślałam, by wziąć trochę czekolady. Truscott zanurzył rękę w kieszeni. - Panienka się częstuje. Nigdzie się bez niej nie ruszam. - Jesteś aniołem! Tym razem Binkie, zmęczony dźwiganiem Tommiego, podrzucił ją akurat tyle, by bezpiecznie dostała się na szczyt. Położyła się i skubiąc czekoladę, obserwowała szałas. Nie było żadnego ruchu. Głosy dochodziły zarówno od chaty, jak i ze ścieżki poniżej, gdzie bez wątpienia Alec omawiał plan ataku. Co jakiś czas Alec wołał ją cicho, a ona machała ręką na znak, że nadal czuwa. Mimo nieprzespanej nocy była zbyt przemoczona i zziębnięta, by czuć senność. Miała ochotę kucnąć i objąć kolana rękami, ale wtedy na tle byłoby widać jej sylwetkę. Jednak pokusa była tym silniejsza, im bardziej się ściemniało. Słońce już zaszło, a nadal nic się nie poruszało. Nagle zaryczał samochodowy silnik, a jego przednie światła rozbłysły odbite od tysięcy deszczowych kropel. Na ścieżce z jednej strony rozległy się kroki nadbiegających Phillipa i Ernesta, a Owena z drugiej. Daisy nie mogła dosłyszeć, o czym rozmawiali podekscytowanymi, lecz ściszonymi głosami. Nietrudno jednak było zgadnąć, że nadjechał Crawford. W bramie błysnęły światła, a ryk silnika wzmógł się, by zaraz umilknąć. W tym samym momencie Daisy zauważyła nadbitą od deszczu poświatę, która zaraz znikła. Przekręciła się i zsunęła, jak najniżej umiała. - Alec! Mają drzwi! - Dzięki, kochanie. Masz latarkę? - Tak. - Zapal ją raz, jeżeli Crawford wejdzie do chaty, dwa razy, jeśli będzie miał ze sobą torbę, a trzy, jeśli ktoś wyjdzie i wsiądzie do samochodu. Zrozumiałaś? - Tak. Gdy podciągnęła się z powrotem na swoje miejsce, zobaczyła światełko latarki skaczące w stronę chaty. Mając je na oku, wyciągnęła swoją latarkę i błysnęła nią jeden raz. Kiedy Crawford podszedł bliżej, dostrzegła, że niesie

wypchaną walizkę. Błysnęła latarką dwa razy. - Tak jest, panienko - usłyszała głos Ernesta, a potem jego oddalające się szybko kroki. Daisy spojrzała w dół. Niewdzięcznicy poszli sobie i zostawili ją samą! Zwróciła wzrok znów na szałas. Dojrzała sylwetkę Crawforda, która zaraz zniknęła. Światło zniknęło również, zasłonięte prowizorycznymi drzwiami. Głosy wewnątrz stały się głośniejsze, lecz Daisy nadal nie mogła dosłyszeć słów. Rozświetlone szczeliny w ścianach wyglądały jak spoczywająca na ziemi gwiezdna galaktyka. Blask gwiazd przysłonił jakiś cień. Cień o kształcie człowieka. Gdy się poruszył, w jego miejsce pojawił się drugi, a potem trzeci. Otaczali szałas. Daisy nie była pewna, czy żałowała swojej obietnicy, że będzie trzymać się z daleka, czy też była z tego bardzo, bardzo zadowolona. Przeżywała męki, nie wiedząc, co się tam dzieje. Przez, jak się jej wydawało, bardzo długi czas, nie działo się nic. A potem zaczęło się dziać wszystko naraz. Z otwartych drzwi wylała się powódź światła. Ktoś krzyknął. - Policja! - zabrzmiał głos Aleca. - Wychodzić jeden po drugim z rękami nad głową! Następny wrzask. Pisk Glorii. Po kilku minutach złowrogiej ciszy nagle rozległ się czyjś głos, a potem wystrzał i krzyk bólu. Alec? Daisy z duszą na ramieniu ześlizgnęła się ze skarpy i pobiegła w stronę szałasu.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Alec był zadowolony z tego, jak cicho i efektywnie jego ludzie przemknęli przez trawę i zajęli pozycje naokoło chaty. Światło przebłyskujące przez zakamarki wystarczyło, by mógł widzieć ich sylwetki. Ustawił Morgana i Ernesta po dwóch stronach. Obaj byli drobni i zbyt młodzi, by mógł podejrzewać, że kiedykolwiek byli świadkami walki. Carlin silny, ale w podeszłym wieku - stał na tyłach. Obowiązkiem tej trójki było krzyknąć, gdyby porywacze przedarli się jakoś przez kamienne ściany, lub też przybycie z pomocą, gdyby ktoś tego potrzebował. To wyrównywało siły. Teraz liczyło się zaskoczenie. Petrie, Bincombe, Pearson i zwalisty szofer przyczaili się w półkolu między chatą a bramą i, jak podejrzewał Alec, poza zasięgiem światła od drzwi. Ci, którzy wyjdą z wewnątrz, będą doskonale widoczni na tle jasnego prostokąta drzwi i na kilka chwil zostaną oślepieni. Z uchem przyłożonym do jednej ze szpar Alec słyszał pośpieszne liczenie i szelest banknotów. Dla odmiany przykładając teraz do szpary oko, zobaczył wytarty i brudny kołnierz płaszcza, jeszcze bardziej brudny kark i kraciastą czapkę. Z innej szczeliny miałby lepszy widok, ale nie śmiał się poruszyć, by nie robić hałasu. Tak czy inaczej, słuchanie pozwoli mu dowiedzieć się, co się tam działo, więc znów przycisnął ucho do zimnej kamiennej ściany. - I co? Zadowoleni? Widzicie teraz, że nic przed wami nie ukryłem? Co? - głos Amerykanina pełen był sarkazmu. - Wygląda w porządku, stary. - No to oddaj mi mój paszport i zmiatać mi stąd - warknął. - Podwiózł byś nas chociaż do ciężarówki. - W dwuosobówce? Chyba żartujesz. Poza tym planuję spędzić trochę czasu z panną Glorią Arbuckle. - powiedział

beztrosko. Przestraszony okrzyk panny Arbuckle musiał wzbudzić wściekłość Petriego, ale Pearson szybko zasłonił mu usta. - Obiecałeś, że nic jej nie zrobisz - powiedział jakiś niezdecydowany głos. - Porozmawiamy sobie tylko. Mam do przekazania kilka słów dla jej tatusia. Zmiatajcie stąd. Wam nic do tego. Świetnie się z wami pracowało - powiedział z dawną ironią. Alec ani trochę nie wierzył Amerykaninowi. Zastanawiał się, czy nie lepiej było puścić londyńczyków wolno, a wszystkie siły skupić na Crawfordzie. Petrie powiedział, że unieruchomił ich samochód, więc nie przedstawiało to wielkiego ryzyka. Ale było już za późno, by zmieniać plany. Gdy tylko podjął tę decyzję, drzwi otworzyły się i z chaty wyszedł ogromny mężczyzna. Postawił kołnierz swojego płaszcza, by ochronić się przed deszczem. - O cholercia, psa by nie wypuścił na taką pogodę. Nic nie widać. - Przecież masz latarkę, idioto. Przeszukując kieszenie, pierwszy mężczyzna zanurzył się w ciemności, gdzie czekała już na niego pięść Bincombe'a. Alec usłyszał tylko głuchy trzask. Drugiego mężczyznę, już z latarką w dłoni, spotkał ten sam los. Alec nie wiedział, co poszło nie tak. Zduszony skrzek zaalarmował trzeciego, który właśnie przestąpił próg. Wyrzucając z siebie nieartykułowany dźwięk, rzucił się z powrotem przez wąskie wejście do chaty. - Policja! Wychodzić jeden po drugim z rękami nad głową! krzyknął Alec, przyskakując do drzwi, które już się zamykały. Zatrzymał je, zastawiając latarką. Gdy tylko je popchnął, ktoś krzyknął. Dziewczyna wrzasnęła. Ramię w ramię nadbiegli Petrie i Bincombe. Bincombe odepchnął Petriego na bok, a sam natarł na drzwi tak, że Alec ledwie zdołał uskoczyć. Wpadł do środka, a Alec i Petrie wbiegli za nim. Naprzeciw stało dwóch obdartych bandziorów, z rękami wyciągniętymi aż pod sufit. Między nimi widać było dobrze ubranego, tłustego mężczyznę z zaczesanymi do tyłu gładkimi włosami. Jedną ręką trzymał pannę Arbuckle, a drugą

przystawiony do jej zmierzwionych jasnych włosów pistolet. - Wynocha albo ją zabiję - powiedział niepokojąco cicho. - Już! - Hej! - odezwał się jeden z bandytów. - Powiedziałeś, że nic jej się nie stanie! Amerykanin gapił się na Petriego. - Ty! - krzyknął z nienawiścią, a potem zwrócił się do kumpli: - Powiedzieliście, że się go pozbyliście! - Tak zrobiliśmy, ale mówiliśmy ci, że nie chcemy tu żadnych morderstw. Wypuść dziewczynę. - Bandyta zrobił krok ku Crawfordowi. - I tak już po nas. - Przeklęte wieśniaki! Jeśli jest po nas, to jest to tylko wasza wina! - No, stary, puść ją. Przynajmniej nas nie powieszą. Crawford wystrzelił do niego. Gdy upadał, jego krzyk zagłuszył odgłos strzału. Panna Arbuckle wyrwała się Crawfordowi, który skulił się i odsunął. - O Boże! - wymamrotał. - Nie wiedziałem, że... Nigdy nie widziałem... Odwrócił się i zwymiotował, a Petrie złapał dziewczynę w ramiona. Amatorski oszust, pomyślał Alec z odrazą. Tacy byli czasem gorsi od zawodowców, bo nie wiedzieli, co robią. Zostawił Crawforda i drugiego bandziora pozostałym, a sam ukląkł przy rannym. Z jego ramienia tryskała krew. Jego twarz była trupio blada. - Dostałem? - zapytał słabo. - Nie miałem pojęcia, że ma broń, serio. - Wierzę ci. Nic teraz nie mów. Alec przycisnął do rany swoją chustkę, ale prawie natychmiast przesiąkła. Potrzebował pomocy. Rozejrzał się po innych. I właśnie wtedy pojawiła się Daisy. - Alec... Dzięki Bogu, to nie ty! Spojrzała na rannego i przełknęła ślinę. - Poczekaj chwilę. Zdejmę halkę. Na szczęście wzięłam jakąś starą. Wybiegła, by za moment wrócić ze zwiniętym w wałek

materiałem. Alec przyłożył go do rany zamiast okrwawionej chustki, a widok koronkowej lamówki wyzwolił w nim nagłe pragnienie. - Trzymaj mocno, a ja zdejmę koszulę i przewiążę ranę. Daisy pobladła, ale dzielnie zajęła jego miejsce. - Kto go postrzelił? - spytała. - Crawford? - Tak. - Alec zdjął płaszcz i marynarkę, i zaczął rozpinać koszulę rad, że włożył dziś czysty podkoszulek. - Dobrze się czujesz? - Wytrzymam. To nie to, co w Occleswich, kiedy uderzyłam tamtego strasznego człowieka, a ty byłeś ranny. Alec uśmiechnął się do niej. - Pamiętam, że mimo strachu byłaś bardzo kompetentna. Przewiążmy ranę tak mocno, jak tylko się da. Niestety, nic więcej nie możemy zrobić. - Będzie w szoku. Musimy go czymś ogrzać. Pomagając Daisy wiązać ramię mężczyzny i okryć go dwoma ich płaszczami, Alec zwracał też uwagę na to, jak radzili sobie pozostali. Pearson fachowo zgromadził przestępców w grupie, a Petrie wciąż obejmował Glorię Arbuckle i szeptał jej do ucha słodkie głupstwa. - Petrie! - zawołał Alec i uśmiechnął się, widząc, jak chłopak się czerwieni. - Och, yyy... O rany, pozwól, że ci przedstawię... - Później. Weź samochód Crawforda i przyślij tu lekarza. Potem zawiadom policję i pana Arbuckle'a. I zabierz ze sobą pannę Arbuckle. - Rety, dzięki. To znaczy oczywiście, stary. Policję? Tutej szą czy Y ard? - Scyllę albo Charybdę. Teraz to nieważne. I tak mam już przechlapane - wyjaśnił, widząc, że Petrie nic nie rozumie. - Naczelnika - powiedziała Daisy. - Sir Nigela. Mam nadzieję, że nadal jesteśmy w Worcestershire, chociaż to może być już Gloucestershire. Musimy być gdzieś na granicy. Wspomnij o Dalrymple i Petriem, i nie zapomnij o lordzie Geraldzie Bincombie, a przy odrobinie szczęścia sir Nigel Wookleigh zaraz powinien tu być.

- Dobra - powiedział Petrie. Czule podtrzymując pannę Arbuckle, ruszył ku drzwiom, lecz Pearson go zatrzymał. - Jeszcze chwilkę, stary. Nie trzeba mówić Wookleighowi, że Fletcher dowodził operacją. Oczywiście, możesz powiedzieć, że tutaj jest. To spowoduje, że facet się przejmie. Ale spróbuj zrobić wrażenie, że pojawił się tu w ostatniej chwili i chcąc nie chcąc został w to wpakowany. - Jasne. - Spiesz się - ponagliła Phillipa Daisy. - Ten facet potrzebuje natychmiastowej pomocy lekarskiej. Trzymaj się, Glorio. Do zobaczenia później. Już następnego tygodnia wszyscy - poza bandytami - spotkali się znowu. Okazją było zaproszenie pana Arbuckle'a na podwójne zaręczyny w hotelu Claridge's. Milioner zaprosił nie tylko znajomych Daisy, Aleca i Phillipa, lecz każdego, kto w jakiś sposób przyczynił się do uratowania jego córki. Tak więc, w prawdziwie demokratycznym duchu, lady Dalrymple, wdowa, bawiła się ramię w ramię z ogrodnikiem Owenem Morganem, pułkownik sir Nigel Wookleigh, naczelnik policji Worcestershire, z sierżantem Tringiem ze Scotland Yardu, lord i lady Petrie z leśniczym ich sąsiadów, Carlinem. Daisy nie była ani trochę zaskoczona, gdy podszedł do niej jej kuzyn Edgar, mówiąc: - Widziałem biesa, czarnego jak as pik. - Biesa? - powtórzyła Daisy, rozglądając się ostrożnie po sali. - Występuje dość często, ale po dwóch, trzech dniach od wyklucia robi się brązowy, więc bardzo rzadko widzi się go czarnego jak smoła. - Motyl czy ćma? - spytał Alec. - Ćma, mój drogi. Odezia atrata. Gdy następnym razem przyjedziesz do Fairacres, musisz zostać dłużej i obejrzeć gatunki, które akurat się pojawią. Bliscy Daisy zaakceptowali Aleca jako przyszłego członka rodziny: matka i Geraldine z niechęcią, Edgar i jej siostra ze spokojem, a najstarszy synek Vi - z szaleńczą radością. Dziewięciolatek zwierzył się swej ciotce, że jego koledzy ze

szkoły bardzo zazdrościli mu wujka detektywa ze Scotland Yardu. On i jego rówieśnica, Belinda, którym pozwolono zostać przez pierwszą godzinę przyjęcia, szybko się zaprzyjaźnili. Choć matka Daisy i pani Fletcher niechętnie porzuciły wzajemne uprzedzenia, to przynajmniej były zgodne w swej krytyce małżeństw zawieranych między klasami. Państwo Petrie byli tak zadowoleni, że Phillip zostanie doradcą, a nie mechanikiem, że przyjęli Glorię i ścierpieli Arbuckle'a z wdzięcznością. Po bliższym zapoznaniu się z Glorią Daisy pomyślała, że dziewczyna ma więcej zdrowego rozsądku od Phillipa. Gdy tylko otrząsnęła się z szoku po ciężkich przeżyciach, okazała się wesołą i pogodną dziewczyną, a pieniądze jej ojca osłonią ją i Phillipa przed światem. W połowie wieczoru Daisy i Alec, Lucy i Binkie oraz Pearsonowie spotkali się przypadkiem. - Mój drogi - odezwała się Lucy do Aleca swoim zblazowanym głosem - zastanawiałam się, co stało się z tym bandziorem, którego postrzelił Crawford. - Przeżył - zapewnił ją Alec - dzięki pierwszej pomocy udzielonej przez Daisy. To wszystko, co wiem. - Już zdrowieje - powiedział Tommy. - Pan Arbuckle zaangażował Tommy'ego jako swojego reprezentanta - wyjaśniła Madge. - A więc ujdzie mu na sucho - uśmiechnął się Alec. Elokwencja Pearsona marnuje się w urzędzie notarialnym. Tacy jak on potrzebni są na sali sądowej. - Tommy przekonał komisarza, żeby wybaczył Alecowi powiedziała Daisy. - Nie musiał nawet kłamać. Po prostu wywarł wrażenie, że aż do przyjazdu do Brockberrow Hill Alec nie wiedział, że została popełniona zbrodnia. Już nigdy nie uwierzę prawnikowi. - Spisał się świetnie - potwierdził Alec. - Chociaż komisarz na pewno zna się na prawniczym gadaniu. To, co naprawdę ocaliło mi skórę i kupiło mi zupełne przebaczenie, to jego odkrycie, że była w to zamieszana Daisy. Bojąc się jej niekonwencjonalnych metod, liczył, że ją powstrzymam. - Niewdzięcznik - powiedziała Daisy, ale tak naprawdę nie

martwiło jej to. Dziś czuła się lekko jak bąbelki w jej szampanie i tylko jej ręka wciśnięta Alecowi pod ramię była kotwicą trzymającą ją na ziemi.