Banks Leanne Dynastia z Bostonu 01 Jak go uwieść? PROLOG Była niebieskooką pięknością zdolną wywołać w każdym mężczyźnie absolutnie niekontrolowane od...
7 downloads
19 Views
507KB Size
Banks Leanne
Dynastia z Bostonu 01
Jak go uwieść?
PROLOG
sc
an
da
lo
us
Była niebieskooką pięknością zdolną wywołać w każdym mężczyźnie absolutnie niekontrolowane odruchy bezwarunkowe. Miała też serce z kamienia; ze spotkania z takim każde inne wychodzi pokiereszowane. Gdyby Nicholas Barone był człowiekiem przesądnym, przyznałby, że walentynkowa klątwa prześladująca jego rodzinę trwa i ma się dobrze. Minęły prawie dwa lata od walentynkowego święta, które wybrał sobie na dzień oświadczyn. A oświadczyć się chciał niejakiej Danielle Smithson. Kupił pierścionek, przygotował się duchowo. Swoim kluczem otworzył sobie drzwi do jej mieszkania, chciał zrobić jej niespodziankę. I podsłuchał, jak przechwala się przyjaciółce przez telefon, że dzisiaj „ustrzeli wreszcie mięsko". Pewna swych powabów, po prostu go oszukiwała, udawała zainteresowanie jego osobą, nawet uwielbienie, tylko po to, żeby położyć rękę na rodzinnych pieniądzach rodziny Barone. Taka już była, z całą bezwzględnością dążyła do celu. Ciągle jeszcze czuł gorycz na wspomnienie obrzydliwej sceny, która rozegrała się zaraz potem. Przyłapana na swoich cynicznych kalkulacjach, usiłowała za wszelką cenę go ułagodzić. W Nicholasie, Amerykaninie do szpiku kości, odezwała się gorąca krew włoskich przodków. Poprzysiągł sobie, że od tej chwili nie chce mieć z nią nic do czynienia. Jeszcze teraz, a minęły prawie dwa lata, targały nim złość i gniew. Spojrzał na swoją roczną córeczkę śpiącą spokojnie w łóżeczku. Jeszcze dziesięć dni wcześniej nie miał o jej istnieniu najmniejszego pojęcia. Zaraz po tym jak z nią zerwał, Danielle znalazła sobie nowego naiwnego z imponującym kontem bankowym i wmówiła mu, że jest ojcem Molly. Wziął głęboki oddech - widok małej, bezbronnej istoty działał tak kojąco - i w tej samej chwili usłyszał za plecami czyjeś kroki. Zapewne ojciec i matka, pomyślał, nie odwracając głowy. Ojciec nigdy w życiu
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
nie przyznałby się do tego, ale kiedy chodziło o ich potomstwo, i matka, i on sam potrafili się zamartwiać jak nikt. Cud, że nie zamartwili się oboje na śmierć przy ósemce tak żywiołowych latorośli, a trzeba wiedzieć, że mali Barone byli wyjątkowo uzdolnieni w wynajdowaniu sobie coraz ryzykowniej szych zabaw. Nicholas odwrócił się. Ojciec, człowiek mimo mizernego wzrostu wzbudzający wokół autentyczny respekt, pokiwał głową, spoglądając na łóżeczko. - Nie wybaczę tej kobiecie, że tak długo zatajała przed tobą, że masz dziecko. I pomyśleć, że gdyby nie śmierć Danielle, nigdy być może nie dowiedziałbyś się o istnieniu Molly. Nie wybaczę jej - powtórzył. Nie musiał nic mówić; w jego synu dramatyczna sytuacja rodziła podobne uczucia. - Wybaczymy, nie wybaczymy, Danielle nic to nie obchodzi. Już jej nie ma, a ja zrobię wszystko, żeby Molly dobrze się chowała pod moją opieką i zaakceptowała we mnie ojca. Matka uścisnęła dłoń Nicholasa. - Zobaczysz, jak szybko cię pokocha. Będę ci pomagała przy niej, na ile tylko będę mogła. Carlo Barone objął czule żonę. - Nie przesadzaj, moja droga. Jesteś w znakomitej formie, mężczyźni nadal wpatrują się w ciebie z wypiekami na twarzy, kiedy wchodzisz do pokoju, ale nie pozwolę, żebyś całe dnie i noce spędzała przy małej. Moira Barone, choć nie była Włoszką, potrafiła mieć własne zdanie i bronić go. Uniosła hardo głowę. - Jeśli ty możesz być prezesem największej w Stanach korporacji produkującej lody, dlaczego ja nie mogę poświęcać całych dni i nocy mojej wnuczce? - Pozostaję prezesem tylko dlatego, że Nicholas jest moim zastępcą i mogę się w każdej sytuacji zdać na niego. Nasze dzieci wyfrunęły z domu, mógłbym wreszcie oczekiwać, że moja żona poświęci mi trochę czasu, prawda? Nicholas powściągnął uśmiech na te ojcowskie żale. Jego matka miała sześćdziesiąt trzy łata i ciągle, jak w pierwszych dniach małżeństwa, była światłem oczu Carla, jego jedyną, wielką miłością.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Jestem ci bardzo wdzięczny, że opiekowałaś się nią przez ostatnie dziesięć dni, i nadal chcę, żebyś miała częsty kontakt z Molly powiedział ostrożnie. Matka rzeczywiście nie miała już tyle energii co dawniej, a Molly była dzieckiem wymagającym mnóstwa uwagi. Od chwili pojawienia się w jego domu ustawicznie płakała. - Molly straciła matkę, trzeba jej teraz stworzyć idealne warunki, musi mieć poczucie bezpieczeństwa. Moja gospodyni jest świetna, ale opieka nad dziećmi nie jest jej najmocniejszą stroną. Potrzebna będzie opiekunka. Skontaktowałem się już z kilkoma agencjami. Matka ściągnęła brwi i spojrzała z troską na małą. - Jeśli jesteś pewien... - Jestem pewien, mamo. - Nicholas ma rację - wtrącił Carlo. - Niech opiekunka zajmie się Molly za dnia, a my będziemy jej dziadkowali wieczorami. - I będę mogła przychodzić do niej tak często, jak zechcę? upewniała się Moira. Nicholasowi zrobiło się ciepło koło serca. Jego matka już pokochała swoją pierwszą wnuczkę, mimo że Molly zdążyła jej zafundować prawdziwą szkołę przetrwania. - Choćby codziennie, jeśli tylko będziesz miała ochotę - zapewnił solennie. Moira z westchnieniem zwróciła się do syna: - Jest taka śliczna. Bardzo podobna do ciebie, kiedy byłeś w tym samym wieku. Ciemne kręcone włoski, niebieskie oczy i broda znamionująca upór. - Spojrzała przelotnie na męża. - Ty też odziedziczyłeś ciemne włosy i upartą brodę po swoim ojcu i jak twój ojciec jesteś dobrym człowiekiem. Będziesz dobrym ojcem, Nico. Molly ma szczęście. Słowa matki działały jak balsam na skołataną duszę Nicholasa. Ciągle jeszcze czuł lekkie oszołomienie, że tak nieoczekiwanie, z dnia na dzień, w wieku trzydziestu pięciu lat przyszło mu być ojcem. Nie miał pojęcia o wychowywaniu dzieci i opiece nad rocznymi, płaczącymi po całych dniach pannami. - Dziękuję, mamo. Moira z uśmiechem cmoknęła syna w policzek.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Mówię prawdę. - Zerknęła na męża. - Pójdę po swój płaszcz. - Zaraz do ciebie dołączę - obiecał Carlo. - Pamiętaj tylko, żeby nie podnosić głosu. Mała śpi - rzuciła wychodząc. Kiedy żona wyszła, Carlo odchrząknął i zaczął: - Pamiętaj, jeśli będziesz tylko czegoś potrzebował, natychmiast do mnie dzwoń. Nicholas skinął głową. - Dam sobie radę. - Wiem. Miałem wystarczająco dużo okazji, żeby się o tym przekonać. I mam nadzieję, że wreszcie znajdziesz miłość, na jaką zasługujesz, taką, jaką ja spotkałem... Nicholasa znowu ogarnęła fala goryczy. - Spotkałem Danielle. - Jesteś młody, synu. Całe życie przed tobą. - Teraz najważniejsza jest Molly i jej wychowanie. Jeśli znajdę odpowiednią opiekunkę, żona nie będzie mi potrzebna. - Nie mów bzdur - skwitował krótko Carlo. - Każdy potrzebuje kogoś bliskiego. - Do tego nie trzeba się żenić - stwierdził kwaśno Nicholas. Carlo pogroził mu palcem. - Pewnego dnia zrozumiesz, co to znaczy prawdziwa potrzeba serca, ale masz chyba rację... Przede wszystkim musisz zająć się Molly, teraz ona jest najważniejsza. - Zastanawiał się nad czymś przez chwilę, wreszcie zapytał: - Zamierzałeś oświadczyć się Danielle w walentynki, prawda? Klątwa walentynek od kilku pokoleń wisiała nad rodziną. Carlo nigdy nie przyznał, czy naprawdę w nią wierzy, ale wolał zachowywać przezorność. - Tak. Pokłóciliśmy się, zaraz potem wyjechała. Obaj panowie zamilkli na chwilę. - Jeśli klątwa jest prawdą, tym razem dostałeś wielki dar powiedział Carlo, patrząc na śpiącą Molly.
Anula & polgara
ROZDZIAŁ PIERWSZY
sc
an
da
lo
us
Gail Fenton obciągnęła spódnicę, by przysłonić oczko, które właśnie odkryła w rajstopach. Włosy też tego dnia nie prezentowały się najlepiej, ale przy jej gęstych rudych lokach nigdy nie mogła uładzić fryzury zdążyła się już do tego przyzwyczaić. Doskonałe uczesanie nie jest chyba absolutnie koniecznym warunkiem, kiedy człowiek stara się o pracę opiekunki do rocznego dziecka, z kolei mało estetyczny wygląd w czasie rozmowy kwalifikacyjnej może poważnie zmniejszyć szanse na otrzymanie zajęcia. Ale skoro Gail czuła się zupełnie nie na miejscu w luksusowym domu Nicholasa Barone, jak musi czuć się w takim otoczeniu biedne dziecko? Asystentka Nicholasa, pani Peabody, wyjaśniła jej od razu na wstępie, że będzie uczestniczyć w rozmowie, po czym zmierzyła ją badawczym spojrzeniem zza zsuniętych okularów. - Z cv wynika, że skończyła pani informatykę. Dlaczego chce być pani nianią? Co można by przełożyć: zgłupiałaś, dziewczyno, możesz mieć dobrze płatną pracę, a wolisz wycierać dzieciakom nosy? Gail była już przyzwyczajona do zdziwionych min, pytań i miała na nie gotową odpowiedz. - Wolę zajmować się dziećmi, to znacznie wdzięczniejsze zajęcie. Dzieci śmieją się i przytulają do człowieka, komputery nie. - Dlaczego w takim razie nie zrobiła pani magisterium z pedagogiki czy coś w tym rodzaju? - dociekała dalej pani Peabody. - Zadziałały perswazje mojego brata. Brat Gail, Adam, okazywał sporą siłę perswazji w różnych domenach i Gail, po śmierci rodziców wychowywana praktycznie przez Adama, pozostawała do niedawna całkowicie pod jego wpływem.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Brat mnie przekonał, żebym studiowała informatykę, bo ta popłatny zawód, a ja zawsze dobrze sobie radziłam z komputerami. Podczas ostatnich wakacji przed obroną dyplomu pracowałam jako niania i pokochałam to zajęcie. Po studiach podjęłam pracę w Manatee Computer Services. Firma ostatnio splajtowała i pomyślałam, że znowu mogę zacząć robić to, co naprawdę lubię. - Ma pani znakomite referencje - powiedziała pani Peabody. - Wie pani, oczywiście, że będzie musiała tu zamieszkać? - To żaden problem. Moja przyjaciółka, z którą dotąd wynajmowałam mieszkanie, właśnie wychodzi za mąż. I tak będę musiała się wyprowadzić. Pani Peabody pokiwała głowa. - Pan Barone będzie chciał z panią rozmawiać. Zechce pani chwilę poczekać, zaraz go poproszę. Gail odpowiedziała niepewnym uśmiechem, a kiedy Peabody wyszła, wstała i zaczęła chodzić po pokoju. Była zdumiona własną reakcją. Nie przypuszczała, że tak bardzo będzie się denerwowała. Nie myślała, że aż tak będzie jej zależało na nowej pracy. Na bezpośrednim kontakcie z ludźmi. Z jednym małym człowieczkiem, mówiąc ściśle. Zatrzymała się przed fotografiami rodzinnymi wiszącymi na ścianie. Rodzina Barone. Ich zdjęcia pojawiały się często w „Boston Globe", w rubryce towarzyskiej i w dziale poświęconym finansom. Ciekawe, jakie to uczucie mieć tylu braci i tyle sióstr, przemknęło jej przez głowę. Trochę im zazdrościła. Ona miała tylko Adama, serdecznego, opiekuńczego, ale wiecznie zapracowanego Adama. I żadnego miejsca, które mogłaby uważać za własne, żadnej rodziny w prawdziwym sensie tego słowa. Z zamyślenia wyrwały ją odgłosy dochodzące gdzieś z sąsiedztwa: kulturalny kobiecy głos i płacz dziecka. Wyjrzała na korytarz i zobaczyła drobną starszą panią o rudych włosach, w markowej sukni, z idealną fryzurą. Machinalnie przesunęła dłonią po swoich niesfornych włosach. Pani trzymała w ramionach zanoszącą się płaczem ciemnowłosą dziewczynkę. - Nasza Molly musi się przyzwyczaić do nowego otoczenia -
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
wyjaśniła, podnosząc wzrok na Gail. - Dziecko po przebudzeniu często jest rozkapryszone. Zmiana pieluchy i soczek mogą zdziałać cuda. Starsza pani uśmiechnęła się serdecznie i podeszła bliżej. - Jestem Moira Barone, a to Molly. Przepraszam, że nie mogę podać pani ręki. - Jestem Gail Fenton. Miło mi poznać panią. I, oczywiście, Molly. Śliczna, pomyślała i głośno wyraziła zaraz swój zachwyt: - Jest cudowna, nawet z buzią czerwoną jak pomidor. Moira zaśmiała się. - Stara się, jak może. Gail dmuchnęła leciutko małej prosto w buzię. Molly zamilkła na moment, szeroko otworzyła zapłakane oczy, po czym dolna warga wysunęła się trochę, jakby jej właścicielka gotowała się do wydania kolejnego ryku. - Akuku. - Gail szybko cofnęła głowę poza pole widzenia Molly. Cisza, potem czknięcie. Uśmiechnięta twarz Gail pojawiła się ponownie. - Akuku. - I znowu zniknęła małej z oczu. Molly zaczęła kręcić główką, szukając dziwnej kukułki. Gail powtórzyła sztuczkę. - Akuku. Niepewny jeszcze uśmiech pojawił się na buzi Molly. Moira pokręciła głową. - Mam ośmioro dorosłych dzieci. Kompletnie zapomniałam, co to „akuku". - Za dużo spotkań z damami z towarzystwa - odezwał się od progu męski głos. Gail spojrzała na mężczyznę, któremu towarzyszyła pani Peabody, i zaparło jej dech: kruczoczarne włosy, dobrze ponad metr osiemdziesiąt pięć wzrostu, rzeźbione rysy twarzy, szczupła sylwetka. Bez wątpienia kobiety muszą za nim szaleć. Lekko ironiczny, trochę cyniczny błysk w oku. Kobiety próbowały na pewno go okiełznać, ale Gail nie była ani ładna, ani nie miała koniecznej ogłady, by mierzyć się z kimś takim jak Nicholas Barone. Tym bardziej
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
próbować go uwodzić. Nawet by na nią nie spojrzał. Wielka szkoda, ale tak wyglądała prawda. Cóż, może będzie miała szansę podziwiać go z daleka. Odruchowo zwróciła się do Moiry, bowiem starsza pani była znacznie bezpieczniejszą partnerką do rozmowy: - Czasami zapomina się o magii „akuku", ale jestem pewna, że jeszcze kilka takich ataków płaczu i przypomniałaby pani sobie. - Konieczność odświeżyłaby mi pamięć. - Moira spojrzała na wnuczkę. - Konieczność albo desperacja. - A co specjalistka od komputerów może wiedzieć o magii „akuku"? - zapytał Nicholas z tym swoim cynicznym błyskiem w oku. Pewnie ma powody, żeby przyjmować cyniczną postawę, pomyślała Gail na jego obronę, ale ta mało wybredna zaczepka wcale się jej nie spodobała. Coś jej mówiło, że temu człowiekowi nie zależy, żeby się podobać, być lubianym. I miłym. Spojrzała mu prosto w oczy. Swoich kompetencji jako opiekunka do dziecka akurat była absolutnie pewna. - Mogłabym napisać całą rozprawę na ten temat. Zaletą „akuku" jest to, że można je zastosować zawsze i wszędzie, nie trzeba do tego ani fachowca, ani specjalnego wyposażenia. Istnieją jednak pewne wymagania. Nicholas uniósł brwi. - Mianowicie? - Poczucie humoru i gotowość do... - Przerwała. Nie można mówić spokojnie, kiedy rozmówca wpatruje się w człowieka tak intensywnie. - Gotowość do czego? - ponaglił. Gail czuła, że jest czerwona jak burak. Była wściekła na siebie, że tak łatwo wprawił ją w zakłopotanie. - Gotowość osoby dorosłej do pozbycia się na chwilę, ale całkowicie, swojej „dorosłej godności" - dokończyła, przekonana, że właśnie pozbyła się własnej. Nicholasowi lekko drgnęły usta. - Tak? - Zerknął w cv Gail. - Dlaczego nie ma tu nic na temat specjalizacji z „akuku"? Gail zaśmiała się rozbawiona i już odrobinę pewniejsza siebie.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Byłam pewna, że o czymś zapomniałam. - Nicholas Barone - dopiero teraz się przedstawił, wyciągając dłoń na powitanie. Gail odwzajemniła uścisk. - Gail Fenton, co na pewno już pan wie. - W rzeczy samej. Molly już pani poznała. - Pocałował córkę w czoło i dolna warga małej znowu się niebezpiecznie wysunęła w zapowiedzi kolejnego ryku. Gail nie mogła winić Molly. Jej samej Barone wydawał się wielkoludem, a co dopiero musiało sobie myśleć takie maleństwo... - Przejdźmy, proszę, do salonu, mam do pani kilka pytań - zaprosił. - Oczywiście. Miło mi było poznać panie, pani Barone, pani Peabody, Molly. - Gail uprzejmie skinęła głową po trzykroć i ruszyła za Nicholasem. - Jeszcze się do mnie ani razu nie uśmiechnęła -mruknął, wskazując Gail miejsce na kanapie, sam usiadł w głębokim fotelu. - Boi się. - Boi się? - Dla normalnego człowieka jest pan wysoki, dla niej po prostu ogromny. - Dla normalnego człowieka - powtórzył z niejakim powątpiewaniem, pocierając brodę. - Dla człowieka przeciętnego wzrostu - uściśliła Gail, myśląc jednocześnie, że Barone należy do tych facetów, którzy muszą się pewnie golić dwa razy dziennie. - Coś mi mówi, że pojęcie przeciętności jest panu obce - powiedziała i przygryzła wargę. - Przepraszam, nie powinnam. To w końcu rozmowa kwalifikacyjna. Nicholas skinął głową. - Nie powinna pani, ale ma rację. Barone nie znają przeciętności. Nam nie wolno. - Spojrzał ponownie w jej podanie, jakby to, co przed chwilą powiedział, nie wymagało dalszych wyjaśnień. - Proszę mi powiedzieć, dlaczego chce być pani nianią, kiedy może pani ubiegać się o pracę w najlepszych firmach komputerowych? Znowu. Miała ochotę głośno jęknąć. - Lubię „akuku", komputery nie mają na ten temat zdania. Nicholas milczał, jakby czekał na prawdziwe wyjaśnienie.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Kiedy siedzę przy komputerze, nie mam uczucia, że naprawdę na coś się przydaję. Przy dziecku myślę, że choć trochę, odrobinę kształtuję przyszłość. Opieka nad dzieckiem daje mi zadowolenie. - Pani Peabody powtórzyła mi, że pani rodzice nie żyją. - Tak. - Przykro mi. - Zostało to powiedziane wyjątkowo łagodnym, ciepłym głosem. - Ma pani jednego brata? - Który zajmował się drobiazgowym organizowaniem mi życia. Barone rzucił jej pytające spojrzenie. Jedno spojrzenie wystarczające, by wydobyć z człowieka wszystkie informacje. - Skończyłam college publiczny w Iowa, potem za namową brata zrobiłam dyplom tutaj, w Bostonie. - Jak się brat zapatruje na pracę niani? - To, jak mój brat się na to zapatruje, nie ma najmniejszego znaczenia. Ważne, jak zapatrujemy się pan, ja i Molly. Nicholas skinął głową. - Jest pani z kimś związana na stałe? - A to już prywatne pytanie - zgasiła go Gail. - Prywatne, ale łączące się z pracą. Właśnie uzyskałem prawo do opieki nad córką. Jeszcze kilka tygodni temu nie wiedziałem o istnieniu własnego dziecka. Nie chcę zatrudniać kogoś, kto nie będzie mógł zostać z Molly na dłużej. - Jak długo? - Siedemnaście lat — oznajmił z kamienną twarzą i zaraz się uśmiechnął. - Żartuję. Trzymiesięczny okres próbny, potem podpisalibyśmy kontrakt na dwa lata. - Dwa lata to okres do zaakceptowania. - Pani Peabody opowiedziała Gail pokrótce, jak Barone stał się nieoczekiwanie opiekunem własnej córeczki. Ciągle jeszcze nie mogła do końca tego ogarnąć. - Przeżył pan prawdziwą rewolucję. - Musiałem zmienić swój styl życia. - Ogień w jego oczach zdradzał, jak bardzo wymuszony jest obojętny ton, którym mówił. - Muszę zapewnić Molly poczucie bezpieczeństwa, i stabilizację, to teraz najważniejsze. Dlatego pozwoliłem sobie na zadanie prywatnego pytania. Czy jest pani z kimś związana na stałe, czy też nie, i może pani
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
poświęcić rok swojego życia Molly? Gail pomyślała o znajomych chłopakach i miała ochotę parsknąć śmiechem. Na stałe? Na stałe miała kumpli. - Nie jestem zaręczona, nie jestem z nikim związana na stałe. Mam sporo kolegów, bo gram w siatkówkę w jednej z najlepszych drużyn amatorskich w Bostonie. Gram też trochę w koszykówkę. - Siatkówka - powtórzył, jakby chciał z oderwanych elementów zbudować sobie obraz przyszłej niani. - Jeśli zostanie pani opiekunką Molly, będę wymagał całkowitej szczerości. - Twardy ton człowieka nawykłego do wydawania poleceń, wychowanego do sprawowania władzy. - Doskonale rozumiem. Nie oczekiwałam niczego innego. Barone skinął głową. - Świetnie. Będziemy musieli być w stałym kontakcie, skończmy zatem z formami grzecznościowymi. Proszę mi mówić Nicholas. Gail bardzo chciała dostać tę pracę, ale obawiała się Nicholasa Barone. Potrafiłby prawdopodobnie zamienić grizzli w domowego króliczka i oczekiwał, że ludzie będą się podporządkowywać jego woli. Posada wydawała się większym wyzwaniem, niż Gail początkowo sądziła. Była gotowa postępować zgodnie z życzeniami Barone, ale chciała, żeby umiał wysłuchać jej opinii. - Robisz wrażenie człowieka przyzwyczajonego do stawiania na swoim, dyktowania warunków, ale jeśli będę do czegoś całkowicie przekonana, chciałabym, żebyś rozważył moje zdanie, nawet jeśli w pierwszej chwili nie będzie ci to w smak. Barone spojrzał na nią przeciągle. - Pozwalam ludziom wyrażać swoje zdanie, ale nie uciekam od odpowiedzialności. Chociaż bardzo bym chciał, nie jestem jeszcze ekspertem w opiece nad moją córką. Wkrótce to się zmieni, do tego czasu będę starał się słuchać twoich uwag. Gail nabierała do niego coraz większego szacunku. Tak mógł mówić tylko ktoś, komu naprawdę leży na sercu dobro dziecka. - Jeszcze coś? - zapytał. Tylko to, że mógłby być mniej przystojny i żeby na jego widok nie musiała zapominać o bożym świecie. Pokręciła głową.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Dobrze. Sprawdziliśmy już twoje referencje. Kiedy możesz zacząć? - Od kiedy będę potrzebna? - Gail czuła ogromne podniecenie i jednocześnie nieuzasadnioną obawę. Z głębi domu doszedł donośny płacz Molly. - Potrzebna jesteś na wczoraj. Minęły dwa dni. Późnym wieczorem Nicholas padł na łóżko w jednym z pokoi gościnnych. W jego sypialni trwało malowanie, przeniósł się więc na ten czas do gościnnego. Od momenta kiedy Molly pojawiła się w domu, źle sypiał. Za dużo trosk i obowiązków spadło na niego ostatnio, ciągle nie mógł się oswoić ze swoim nagłym ojcostwem. Bywało, że do białego rana nie mógł zmrużyć oka. Zanim trafił do swojej tymczasowej sypialni, zajrzał do córki, spała smacznie. Może wreszcie będzie mógł się zrelaksować. Powierzył Molly opiece Gail Fenton, a mała od razu zaakceptowała nową osobę w swoim otoczeniu. Może on sam teraz trochę odetchnie. Przy nim mała nie czuła się bezpieczna, na widok ojca natychmiast uderzała w płacz, a Gail miała w sobie naturalne ciepło, jej obecność działała na dziecko kojąco. Zdumiewało go to, ale serdeczność Gail działała nawet na niego. Gail całą sobą zdawała się mówić, że od nikogo nie oczekuje doskonałości. Nicholas zaś swoje dotychczasowe życie przeżył wśród ludzi, którzy wręcz tej doskonałości od niego wymagali. Przez ścianę słyszał odgłos zakręcanej wody i kobiecy śpiew. Zaczął nasłuchiwać uważnie. Był zatwardziałym kawalerem, kobiety, z którymi sypiał, rzadko zostawały na noc: nie pamiętał, kiedy po raz ostatni słyszał w domu kobiecy śpiew. Zaintrygowany podszedł do ściany. Dziecięca piosenka, skojarzył z kilku oderwanych słów. Wtem śpiew się urwał, usłyszał łoskot, potem cichy okrzyk. Jęk. I cisza. Nic. Chyba nie stało się jej nic złego? Przyłożył ucho do ściany. Żadnego dźwięku. Potarł nos, zaambarasowany. Jak postąpić? A jeśli ona tam leży na podłodze z wstrząśnieniem mózgu? Klnąc pod nosem, wyszedł ze swojej sypialni i zapukał lekko do sąsiednich drzwi. - Gail?! - zawołał, starając się nie robić hałasu. - Gail, nic ci się nie
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
stało? Żadnej odpowiedzi. Nacisnął klamkę i wszedł do pokoju, odruchowo rozglądając się za ciałem rozciągniętym na podłodze. Przez otwarte drzwi łazienki dojrzał Gail: w zsuwającym się niebezpiecznie ręczniku stała nachylona i rozcierała goleń. - Au, au - pojękiwała. Nicholas musiałby być pozbawiony chromosomu Y, żeby nie docenić długich, zgrabnych nóg i nie zauważyć, że ręcznik za chwilę zsunie się z jednej piersi. W innych okolicznościach, z inną kobietą, po prostu w jednej sekundzie sam zdjąłby źle umocowany ręcznik, ale tu ciążyła na nim poważna odpowiedzialność; musiał się upewnić, czy Gail nie zrobiła sobie krzywdy. - Nic ci się nie stało? Poderwała głowę, usta ułożyły się w grymas zaskoczenia pomieszanego z przerażeniem. Pospiesznie poprawiła ręcznik. - P... panie Barone. - Nicholas, już ustaliliśmy - przypomniał jej. - Nic się nie stało. - Gail dobyła wreszcie głos, - Poślizgnęłam się, wychodząc spod prysznica. - Groźnie to brzmiało... Skrzywiła się. - Upadłam i trochę się potłukłam. To jedna z moich słabości. Za bardzo ufam własnemu błędnikowi. - Może po prostu zapomniałaś się w śpiewie. Gail zrobiła się czerwona jak piwonia, przysiadła na wannie. - Dobrze, przyznam się. Nie jestem Mary Poppins. Muszę ćwiczyć wszystkie dziecięce piosenki, które znam. Nicholas wzruszył ramionami. - Całkiem nieźle ci szło, dopóki... - Nie wyłożyłam się jak długa na podłodze? - dokończyła za niego. - Jesteś pewna, że nic sobie nie złamałaś? - Absolutnie. Bardzo miło, że zajrzałeś, ale nie było to konieczne. Zostanie kilka siniaków, to wszystko. - Na pewno nic ci się nie stało? - dopytywał się dalej. Coś w wyrazie twarzy Gail kazało mu powątpiewać w prawdziwość jej słów. - Na pewno. Możesz już iść, proszę.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Pozwól, że jednak ci pomogę. - Zrobił kilka kroków w jej kierunku. Gail stanowczo pokręciła głową. - Nie, nie. Kiedy położył jej dłonie na ramionach, znowu po-kraśniała jak piwonia. Fascynujące. Kiedy się czerwieniła, jej uroda stawała się wreszcie zauważalna. Przypominała białą różę nabierającą koralowych tonów. Jednak nie piwonia. Róża. I czerwieniła się cała. Zaróżowione ramiona, zaróżowiona klatka piersiowa, różowiutkie kolana i palce u stóp. - Panie Barone... - Nicholas - poprawił ją ponownie. - Nicholas, nie umrę od tego, że upadłam na kafelki, ale jeśli zaraz nie wyjdziesz, mogę umrzeć ze wstydu. Rozbawiła go ta szczerość. - Nie widziałem nigdy nikogo, kto czerwieniłby się od stóp do głów. - Dżentelmen pominąłby ten fakt milczeniem - oznajmiła z mocą. Nicholas parsknął śmiechem. Coraz bardziej podobała mu się ta wymiana zdań, bardziej niż powinna. - Nie zawsze bywam dżentelmenem - wyjaśnił, podnosząc Gail z pozycji siedzącej, w której uparcie trwała. - Dżentelmeni potrafią być bardzo nudni. - Nie powiedziałabym. Prawdziwy dżentelmen nie gapi się i nie wprawia nigdy, nikogo, w żadnych okolicznościach, w zakłopotanie. Dżentelmen wie, co znaczy dobre wychowanie i szacunek dla innych. - A człowiek bystry tworzy własny kodeks. Gail wzruszyła ramionami i przeszła do pokoju, uznawszy, że nie ma o czym dyskutować. - Nie zmienię swojego zdania i nie będę próbowała zmieniać twojego. Owinięta w ręcznik, z góry jestem na przegranej pozycji, prawda? Dziękuję za okazaną troskę. Chciałabym się już położyć. Dobranoc. Gail przetrwała jakoś noc, chociaż robiło się jej niedobrze, ilekroć pomyślała, że Nicholas Barone słyszał ją śpiewającą pod prysznicem, potem uznał, że koniecznie musi ją ratować, w końcu omal nie zobaczył
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
jej nagiego tyłka. Potem, za sprawą Molly, udało się jej zapomnieć o żenującej scenie. Mała cały dzień spędziła niemal przyczepiona do niej; ulubioną zabawą dziecka było chwytanie opiekunki za włosy. Gail mogła się tylko pocieszać, że ten etap dziecięcych zachowań szybko minie. Punktualnie o szóstej w drzwiach pojawił się Nicholas Barone. - Tata wrócił, twój tatuś. - Gail usiłowała wzbudzić w Molly odruch radości na widok ojca. Bała się, że początki relacji między córką i ojcem mogą być trudne. - Tatuś - powtórzyła i z Molly w ramionach wyszła do holu. Nicholas ostrożnie ruszył w stronę małej, Molly natychmiast wczepiła się we włosy Gail. Oczywista oznaka lęku, szukania pewności. Włożyła kciuk do buzi i patrzyła na Nicholasa, jakby nie była do końca pewna, czy nie ma do czynienia z groźnym potworem. - Witaj, skarbie - przemówił cicho. - Jak minął dzień? Dobrze ci było z Gail? Molly mocniej chwyciła Gail za włosy, jednocześnie wpatrując się szeroko otwartymi oczami w ojca. - Powiedz: ta-ta - zachęciła ją Gail i zwróciła się do Nicholasa: - Jest na etapie poznawania nowych dźwięków, coraz więcej ich wydaje. - A co wyczynia z twoimi włosami? - zapytał Nicholas, marszcząc brwi. - To jej daje poczucie bezpieczeństwa. Niektóre dzieci mają swój kocyk bezpieczeństwa. Molly upatrzyła sobie moje włosy. - Wygląda to tak, jakby zaraz miała ci wyrwać całą garść. - Nicholas podszedł bliżej, chcąc wyplątać rączkę Molly z czupryny Gail. Gail poczuła zapach wody po goleniu, spojrzała na zmysłowe wargi. Ciekawe, jak on całuje, pomyślała i oblała ją fala gorąca. Instynkt mówił jej, że Nicholas Barone musi być niezwykłym kochankiem. O czym nigdy nie będzie miała okazji się przekonać. Wcale nie pragnęła się przekonywać. Przelotna myśl, bezinteresowna ciekawość. - Nie dzieje się nic złego. Naprawdę nie musisz... - poprosiła, czując, że Molly sztywnieje. I rzeczywiście, kiedy próbował uwolnić włosy Gail z zaciśniętych paluszków, Molly wydała z siebie rozdzierający wrzask. - Niech wczepia się w moje włosy, aż tak bardzo ich nie lubię -
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
powiedziała Gail ze śmiechem. - Dziecko może sobie na nich poużywać. Nicholas cofnął się posłusznie o kilka kroków. - Ilekroć mnie widzi, płacze albo krzyczy. Miał rację, ale nie mogła mu tego powiedzieć. - Jest zmęczona, kiedy wracasz do domu - zmyśliła na poczekaniu. - Kiedy wychodzę też? - Może spróbuj siedzieć przy niej, kiedy zasypia? Musi się do ciebie przyzwyczaić, spędzać z tobą więcej czasu. Gail mogłaby przysiąc, że zobaczyła błysk przerażenia w jego oczach. Nie, to niemożliwe, powiedziała sobie. W końcu Molly jest jego córką. Wielki, silny Nicholas Barone nie może się przecież bać swojej małej córeczki. - Może rzeczywiście - powiedział ostrożnie i zaraz dodał: - Któregoś wieczoru. Jutro na przykład. Dzisiaj jestem zajęty, muszę być na bankiecie charytatywnym. Jako oficjalny reprezentant rodziny. Akurat na mnie wypadło.
Anula & polgara
ROZDZIAŁ DRUGI
sc
an
da
lo
us
Po dwóch minionych dniach wypełnionych obowiązkami od świtu do nocy Gail powinna zapaść w śpiączkę, tymczasem leżała w łóżku i wpatrywała się w wysoki sufit swojej sypialni. Molly, kochana wrzeszcząca Molly, usnęła przed godziną. Opieka nad rocznym dzieckiem może być zajęciem tyleż wdzięcznym, co wyczerpującym. W rzadkich momentach, kiedy na buzi Molly pojawiał się uśmiech, raptem świat się rozjaśniał, jakby słońce wyjrzało zza chmur po deszczu. Gail miała coraz lepszy kontakt z małą, ale nie przestawały jej martwić reakcje Molly na widok Nicholasa. Namowy, żeby spróbował spędzać więcej czasu z córką, nie na wiele się zdały. Owszem, próbował, ale kiedy Molly uderzała w płacz, natychmiast rezygnował. Gail zastanawiała się, co zrobić, żeby to odmienić. Jeśli Molly nadal będzie ryczeć, a on w dalszym ciągu będzie uciekał, nigdy nie będzie między nimi ciepłych, serdecznych relacji. Takich, jakie Gail miała ze swoim ojcem, kiedy żył. Tęskniła za nim bardzo i wspomnienie jego śmierci do tej pory było jednym z najboleśniejszych, jakie nosiła w pamięci. A przecież bywały momenty, kiedy już wierzyła, że uodporniła się na ten ból. Czując, że nie zaśnie, wstała z łóżka, włożyła szlafrok, z ziewnięciem wsunęła stopy w różowe kapcie i ruszyła do kuchni. Miała ochotę napić się czegoś gorącego i zdecydowanie bezkofeinowego. Kiedy przechodziła koło pokoju Molly, zauważyła, że drzwi są uchylone. Pchnęła je lekko i zobaczyła Nicholasa stojącego obok łóżeczka. Musiał wrócić z kolejnego party, rautu czy bankietu, bo był w garniturze, z rozwiązaną muszką pod szyją: stał tak przy łóżeczku zapatrzony w śpiącą córkę, pochłonięty całkowicie jej widokiem, nieobecny. - Przyłapałam cię - odezwała się półgłosem. Przez moment
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
zastanawiała się, czy usłyszał, ale Barone odwrócił powoli głowę. - I nawzajem - powiedział z nieznacznym uśmiechem. Zbliżyła się cichutko i stanęła obok niego. - Widzisz, Molly nie płacze - szepnęła trochę bez sensu, ale chciała go jakoś pocieszyć. - Bo nie wie, że tu jestem. Trudno, żeby płakała przez sen. Gdyby otworzyła oczy i zobaczyła mnie, podniosłaby krzyk pod niebiosa. - Dzieci płaczą, żeby się wyładować - wyjaśniła, sama niezbyt przekonana do własnych słów - nie z powodu antypatii. - Na pewno - mruknął z powątpiewaniem. - Naprawdę. Nie mogą grać w tenisa czy w siatkówkę, żeby się wyładować i zmęczyć - upierała się Gail. - I płacz Molly nie ma, naturalnie, nic wspólnego z moim widokiem. Gail chciała zapewnić, że nie mą, ale urósłby jej natychmiast długi nos, jak u Pinokia. - Cóż, może nie płakałaby tak, gdybyś spędzał z nią więcej czasu. Omawiali tę kwestię w nieskończoność. - Jej życie zostało wywrócone do góry nogami, nie chcę wprowadzać w nie jeszcze większego chaosu. Przychodzę tu co noc i przyglądam się jej. Może przywyknie do mnie na zasadzie osmozy, magnetyzmu albo zaklęć magicznych. Wzruszyła ją ta kombinacja czułości i kpiny. - Spróbuj jej śpiewać - zaproponowała. Nicholas posłał jej ponure spojrzenie. - Musi być jakiś sposób na przełamanie jej lęków - ciągnęła. - Może zostaw w jej łóżeczku coś swojego, coś, co nosisz bezpośrednio na ciele, co przesiąkło twoim zapachem - kombinowała. - Skarpetki? Parsknęła śmiechem. - Jeszcze bardziej ją odstraszysz. To powinno być coś, co pozwoli jej nawiązać więź z tobą. Może podkoszulek? - zaryzykowała. Przez chwilę stał bez ruchu, w końcu skinął głową i zaczął rozpinać koszulę. Zdjętą marynarkę podał Gail, która przyglądała się jego poczynaniom szeroko rozwartymi oczami. - Nie, nie musisz... - zaczęła i zamilkła, gdy wręczył jej koszulę, po czym jednym szybkim ruchem ściągnął podkoszulek. Wpatrywała się
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
oszołomiona w jego muskularny nagi tors. Każdej kobiecie ten widok mógłby odebrać władzę mówienia. W pewnym sensie czuła się usprawiedliwiona. Nicholas ostrożnie ułożył podkoszulek w łóżeczku córki. - Jeszcze jakieś sugestie? - zapytał. Żadnych, inaczej gotowa paść tu trupem. Odchrząknęła. - Będziesz miał okazję spędzić z nią trochę czasu jutro wieczorem, zanim uśnie. Znów ten wyraz przerażenia na twarzy Nicholasa. - Jutro wieczorem? - powtórzył głucho. - Chyba nie zamierzasz zrezygnować z pracy? - Skąd. - Widząc, że mała poruszyła się przez sen, Gail ściszyła głos. - Jutro wypada mój wolny wieczór. Mam mecz siatkówki. Nicholas przeczesał wolno włosy palcami. - Nie wiem, czy to dobry pomysł. Może powinienem zamówić baby-sitter? - Nawiązywanie kontaktu z dzieckiem wymaga wytrwałości i przedsiębiorczości. Barone podobno mają to we krwi. Dzięki tym cechom opanowaliście rynek, prawda? - I co będę z nią robił? Czym mam ją zająć? - zapytał bezradnie wytrwały i przedsiębiorczy Barone. Wytrwały, przedsiębiorczy Barone, pomyślała Gail z czułością. Ten potężny, władczy człowiek stawał onieśmielony wobec perspektywy spędzenia kilku godzin ze swoim dzieckiem. W zagubieniu był gotów przyjąć każdą radę, byle tylko ta mała istota, o której istnieniu nie miał pojęcia jeszcze kilka tygodni wcześniej, przekonała się do niego. - Poczytaj jej. Niech widzi, że się nią interesujesz, że poświęcasz jej uwagę. Każda kobieta, w jakimkolwiek byłaby wieku, lubi być otoczona zainteresowaniem, czuć, że przyciąga uwagę. Kobiety uwielbiają, by o nie zabiegać, uwielbiają się śmiać. Wszystkie kobiety są takie same, małe i duże - zakończyła swój improwizowany wykład na temat istoty kobiecości. Nicholas stał tak blisko, że widziała cień zarostu na jego twarzy. Zakręciło się jej lekko w głowie od tej niespodziewanej bliskości. Może dlatego przed chwilą mówiła takie głupstwa?
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Wszystkie kobiety, małe i duże, są takie same - powtórzył. - Czy tego pragnie Gail, śmiać się, być otoczona uwagą i zainteresowaniem? Wpatrywał się w nią intensywnie, a może tylko coś się jej zwidywało w ciepłym półmroku dziecinnego pokoju? Zdecydowanie musiało się jej przywidzieć. Nie mógł przecież patrzeć na nią tak, jak patrzy mężczyzna na kobietę godną pożądania. Opuściła głowę, wbiła wzrok w ziemię. Jego stopy. Miał włoskie skórzane buty w doskonałym gatunku. Eleganckie. Ona stała obok w swoich śmiesznych kapciach z różowego puchatego weluru, przystrojonych króliczkami. Cofnęła się o krok. - Czego pragnę? „Pragnę" to za duże słowo. Mam ochotę na filiżankę herbaty ziołowej. Idę do kuchni, zostawiam cię sam na sam z twoją córką. I nie przejmuj się jutrzejszym wieczorem. Po prostu poczytaj jej. Na komodzie leżą książeczki. Pokazuj jej obrazki, bardzo to lubi. Jeśli książeczki nie zadziałają, opowiedz jej bajkę, wymyśl jakąś zabawną historyjkę. - O czym? Gail wzruszyła ramionami. - Nie wiem. Masz na pewno wystarczająco kreatywny umysł. Musisz mieć. - W łóżku zapewne też jest bardzo kreatywny, przemknęła jej przez głowę absurdalna myśl. Mógłby umieścić to w swoim cv. Wyrzuciliby go z czymś takim z pierwszej rozmowy kwalifikacyjnej, tylko że on nie musiał biegać na rozmowy kwalifikacyjne i przekonywać o swojej kreatywności. - Dobranoc, Nicholas. Skinął jej głową. - Gail? - zawołał jeszcze półgłosem, kiedy już była przy drzwiach. Odwróciła się w progu. - Tak? - Wspaniałe kapcie. Wybaczyła mu tę uwagę, bo jego głos brzmiał tak seksownie, że mógłby uwieść kobietę, czytając jej „Wall Street Journal". Gail omal nie jęknęła. Nigdy więcej nie może natknąć się na Nicholasa w nocy. Od dzisiaj zaordynuje sobie, dla własnego bezpieczeństwa, ciszę nocną i będzie jej surowo przestrzegała. Następnego wieczoru Gail miała mecz. Tak ją pochłaniała nowa
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
praca, że przez pierwsze minuty z trudem mogła się skupić na grze, dopiero pokpiwania Jonathana, zaprzyjaźnionego kolegi z drużyny, przywróciły jej poczucie rzeczywistości. Po meczu i szybkim prysznicu poszli całą gromadą na piwo do najbliższego baru. Siedziała przy stoliku, ale myślami wędrowała do Molly i Nicholasa. Miała przed oczami czerwoną od płaczu buzię Molly i pełną bezradności twarz Nicholasa. Tak ją prześladowała ta wizja, że pożegnała się wcześniej i wyszła z baru. Wchodząc do domu, nasłuchiwała z niepokojem, czy nie dojdą jej uszu wrzaski Molly. O dziwo nie, z kuchni dobiegał tylko niski baryton Nicholasa. Baryton i gaworzenie. Gail aż przystanęła, zdumiona i uszczęśliwiona - Posmakują ci lody truskawkowe Baronessy - zapewniał córkę Nicholas. - Opowiedzieć ci o początkach twojej rodzinnej firmy, Baronessa Gelati? Molly coś zagadała po swojemu, była wyraźnie w świetnym nastroju. - Wiedziałem, że cię to zainteresuje. Twój pradziadek Marco przyjechał do Ameryki z Włoch. Tu zakochał się w pewnej dziewczynie, a ta dziewczyna miała na imię Angelica i zajmowała się robieniem lodów. Obydwoje uciekli w noc świętego Walentego i otworzyli gelaterię, czyli mówiąc inaczej lodziarnię. Potrafisz powiedzieć gelateria? Znowu niezrozumiałe ćwierkanie, kilka składanych z trudem sylab. Gail uśmiechnęła się rozbawiona wysiłkami Nicholasa. - Może być - skinął z aprobatą głową. - Dziadek nauczy cię włoskiego. Ale wracajmy do naszego opowiadania. Marco nazwał gelaterię Baronessa, bo nazywał się Barone, to nasze nazwisko rodowe. Jednocześnie tytuł szlachecki. Tak więc żona Marca była najprawdziwszą baronessa. A ich gelateria wkrótce stała się bardzo popularna, wszyscy zajadali się lodami z Baronessy. Mój ojciec, twój dziadek, który ukończył Harvard, zamienił gelaterię w wielką firmę i teraz lody Baronessa są do kupienia w sklepach na całym świecie. - Przerwał na chwilę. - Ty też jesteś cała w lodach, maleńka. Wygląda na to, że będzie trzeba jeszcze raz cię kąpać i coś mi mówi, że nie wzbudzi to ani w części takiego twojego zachwytu jak truskawkowe gelato.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
Gail stanęła wreszcie na progu kuchni. - Widzę, że świetnie się bawicie. Nicholas poczuł wyraźną ulgę, kiedy usłyszał okrzyk radości wydany przez córkę na widok Gail. Sam mógłby wydać podobny. Molly przez cały wieczór płakała i kaprysiła. Dopiero pomysł nakarmienia jej lodami, zrodzony z czystej desperacji, położył kres dziecięcym rykom. Gail uśmiechnęła się, a jego przeszedł na ten widok dziwny, ale miły dreszczyk. - Jestem pod wrażeniem - powiedziała. - Długo musiałabym myśleć, żeby wpaść na sposób z lodami. - Ale przy tobie Molly na pewno tak by się nie umorusała. - Niekoniecznie. - Gail oderwała kawałek ręcznika kuchennego i podeszła do siedzącej w wysokim foteliku Molly. - Umorusałaby się tak samo, tylko że ja zdążyłabym ją wytrzeć, zanim miałbyś szansę obejrzeć swoje dziecko. I tak pozostałbyś w przekonaniu, że potrafię karmić dzieci tak, żeby się nie pobrudziły. - Chcesz powiedzieć, że bezwypadkowe karmienie rocznego dziecka to mit? - zainteresował się. Gail skinęła głową. - Powinieneś zobaczyć, co się dzieje przy jedzeniu SpaghettiOs. - To te kluski w puszkach? - skrzywił się z obrzydzeniem, a Gail parsknęła śmiechem. - O, przepraszam, zdaje się, że uraziłam twoją włoską dumę, ale puszkowe spaghetti dla dzieci jest naprawdę świetne. Molly zaczęła protestować, kiedy Gail zaczęła wycierać jej buzię. Gail podsunęła jej ręcznik tuż pod nos, po czym szybko go schowała. - Akuku. Na małej twarzyczce natychmiast pojawił się uśmiech. Nicholas zazdrościł Gail umiejętności i łatwości obchodzenia się z Molly. Po to co prawda zaangażował opiekunkę, ale irytował go własny brak kompetencji. - Uważaj - przestrzegł Gail, widząc, że wyjmuje małą z fotelika. Ubrudzisz się, ma całą piżamkę upapraną lodami. Gail wzruszyła ramionami. - Nie szkodzi, nie umrę od jednej plamy.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
Chyba miała rację, nie przejmowała się zbytnio wyglądem. Dziwna dziewczyna. Dla wszystkich kobiet, które Nicholas znał, plama na sukni była równoznaczna z plamą na honorze. Idąc za nią po schodach na górę, myśli miał zajęte już czymś zupełnie innym. Podziwiał szczupłe uda w obcisłych dżinsach i widział je nagie... Przecież to niania jego córki, na litość boską! W dodatku nie w jego typie. Zupełnie inna niż idealnie wypielęgnowane, doskonale zadbane, zawsze prosto od fryzjera kobiety, z którymi się spotykał. Jej włosy zdawały się nie ulegać żadnym nakazom grzebienia, jakby żyły własnym, nieokiełznanym życiem. Obraz Gail nagiej, z burzą rudych włosów, z ekstazą wypisaną na twarzy, wkradał się podstępnie do jego mózgu. Może to dlatego, że ód dość dawna z nikim nie poszedł do łóżka. Zbyt go pochłaniała jego nowa rola ojca, żeby miał myśleć o swoich potrzebach seksualnych. Dopiero teraz... Z westchnieniem wszedł za Gail do łazienki przy pokoju dziecinnym. - Jak udał się mecz? - Miło, że pytasz. Moja drużyna wygrała. Nie mogło być inaczej, to oczywiste. - Czy to znaczy, że nigdy nie przegrywacie? - Ostrożnie używaj słów „zawsze" i „nigdy". - Gail zaczęła rozbierać Molly. - Od trzech lat nikt z nami nie wygrał. To koedukacyjna drużyna, dziewczyny też grają agresywnie. - Nie interesujesz się szczególnie żadnym z kolegów, żaden nie jest dla ciebie kimś naprawdę ważnym? - Wszystkich ich uwielbiam - powiedziała Gail, nachylając się, żeby sprawdzić temperaturę wody, kiedy wanna już się napełniła - ale to tylko kumple. - Nie są chyba ślepi. Gail uśmiechnęła się na ten komplement. - To miłe, co powiedziałeś. Skoro już mowa o ważnych dla nas osobach, spotykasz się z kimś? - Jedyną naprawdę ważną osobą jest dla mnie Molly. - A co z uczuciami, ze szczęśliwą przyszłością we dwoje? Na pewno istnieje ktoś, o kim myślisz, z kim chciałbyś być.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Tylko przelotne znajomości - powiedział Nicholas. - Kobiety, z którymi się spotykam, wiedzą, że na mnie nie mogą liczyć, i nie mają do mnie żalu. - Aha - prychnęła Gail z niedowierzaniem. Nicholasa trochę dotknęła ta reakcja. - Gram uczciwie, mówię na wstępie, czego można się po mnie spodziewać. Żadnych domysłów, nadziei i rozczarowań. - Domysłów może nie snują, ale nadzieje? Nadzieje zawsze istnieją. - Na co? - Nadzieje tych kobiet na to, że się w którejś w końcu nieprzytomnie zakochasz - orzekła Gail, jakby to była rzecz najbardziej oczywistą w świecie, a w Nicholasie odezwał się nabyty przez gorzkie doświadczenie cynizm. - Już nigdy nie zakocham się nieprzytomnie w żadnej kobiecie. Happy endy nie istnieją, nie ma czegoś takiego. Gail nie spodobała się ta gorzka konstatacja, ale zachowała swoją opinię dla siebie. Wyjęła Molly z kąpieli i owinęła w ręcznik, po czym podała ją Nicholasowi. - Nie wiem. Raz ci się zdarzył. - Spojrzała na małą w ramionach ojca. - Ten jeden raz na pewno wygrałeś los na loterii. - Chyba masz rację - przyznał Nicholas i uśmiechnął się czule do córki. Nicholas miał za sobą wyjątkowo trudny dzień, pełen ważnych spotkań biznesowych. Był zmęczony po trudnych rozmowach, napięte mięśnie karku bolały niemiłosiernie. Kiedy wszedł do kuchni po butelkę mineralnej, natknął się tu na Gail. Jej uśmiech sprawił, że napięcie całego dnia jakby nieco zelżało. - Witaj w domu. Wybacz, że napadam na ciebie, ale chciałam chwilę porozmawiać. Ból w karku natychmiast powrócił. - Jakieś problemy? - Nie. - Gail wzięła leżącą na stole ramkę. - Mam do ciebie wielką prośbę. Potrzebne mi twoje zdjęcie. - Po co ci moje zdjęcie? - zdziwił się Nicholas. - Chciałam je postawić w pokoju Molly. Nie ma cię całymi dniami w
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
domu, pracujesz do późna, byłoby dobrze, gdyby miała chociaż twoją podobiznę. Wzruszył ramionami. - Jasne. - Tylko niech to nie będzie nic uroczystego, oficjalnego. - Coś wyszukam - obiecał, kiwając głową. - I musisz nagrać dla niej kilka słów. - Jeszcze i to? - Bał się, że jeszcze jedno słowo, a przestanie nadążać za pomysłami Gail. Podała mu ramkę. - Kupiłam to dzisiaj. Zobacz, jaka zmyślna. Naciskasz ten mały przycisk i odzywa się głos osoby ze zdjęcia - tłumaczyła z rozbrajającym ożywieniem. -Molly na pewno się spodoba. - Skąd wiesz, że mój głos w połączeniu z moją fizjonomią nie wywołają akurat odwrotnej reakcji? - Nie wywołają. Molly zaczyna się do ciebie przywiązywać. Nie zastanawiaj się, tylko od razu nagraj pozdrowienie dla swojej córki. - Teraz? - Poczuł kompletną pustkę w głowie. - Co mam powiedzieć? - Cokolwiek. Zaśpiewaj refren jakiejś piosenki, wyrecytuj kawałek wierszyka dla dzieci. Albo po prostu powiedz, że jest twoją wspaniałą córeczką i że bardzo ją kochasz. Rozwój scenariusza przerwał dzwonek przy drzwiach wejściowych. Gail zerknęła na zegarek. - To na pewno Jonathan. Mój przyjaciel - wyjaśniła, uprzedzając pytanie. - Chciałby obejrzeć ze mną mecz koszykówki. Mówiłeś, że jeśli będę miała gości, mogę korzystać z saloniku na dole. Dlatego go zaprosiłam. Nie masz nic przeciwko temu? Niezupełnie, pomyślał Nicholas. Po ciężkim dniu chętnie pogawędziłby trochę z Gail, ale nie mógł przecież ograniczać jej kontaktów z przyjaciółmi tylko dlatego, że rozmowa z nią działała na niego niczym ożywczy łyk źródlanej wody. - Oczywiście, że nie - skłamał. - Idę do swojego pokoju - dodał jeszcze. - Pamiętaj nagrać pozdrowienie i poszukaj odpowiedniego zdjęcia.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
Postawię je na komodzie koło łóżeczka, żeby miała je przed oczami, budząc się rano - powiedziała z szerokim uśmiechem i ruszyła ku drzwiom frontowym. - Przekonamy się - mruknął, przechodząc za Gail do holu. W progu stał dwudziestokilkuletni dryblas, który natychmiast chwycił przyjaciółkę wpół i uniósł wysoko. - Dlaczego tak długo każesz mi czekać pod drzwiami, na tym zimnisku? Już myślałem, że pomyliłem adres. Nie mogłem się doczekać, kiedy wreszcie ujrzę twoją słodką twarzyczkę. - Puść mnie, Jonathan. Po prostu bałeś się, że przegapisz początek meczu. - Łamiesz mi serce - oświadczył Jon, stawiając Gail na podłodze. Każda minuta bez ciebie jest sto razy gorsza niż stracony kwadrans najlepszego meczu. - Masz tych minut w nadmiarze. - Gail lekceważąco machnęła ręką. - Chcesz oglądać mecz ze mną, bo wszyscy twoi kumple są akurat zajęci czymś innym. - Obejrzała się przez ramię i dopiero teraz dostrzegła stojącego w głębi holu Nicholasa. - Przepraszam, myślałam, że poszedłeś już na górę. To Jonathan O'Reilly, kolega z drużyny i jeden z moich najserdeczniejszych przyjaciół, chociaż straszny flirciarz, jak każdy prawdziwy Irlandczyk. Nicholas Barone, mój szef - dokonała pospiesznej prezentacji. Jonathan spojrzał na nią z udanym oburzeniem i wyciągnął dłoń. - Miło mi pana poznać. Sporo waszych produktów skonsumowałem w życiu, jestem ich wielbicielem. - Dziękuję. - W Nicholasie dryblas wzbudził mieszane uczucia: sympatii i dziwnej niechęci. Gail utrzymywała, że to stary przyjaciel, ale on zbyt długo żył na tym świecie i miał zbyt bystre oko, by nie dostrzec, że chłopak bardzo chętnie zmieniłby płaszczyznę znajomości z rudzielcem o niesfornych włosach. Nie podobało mu się, że smarkacz jest wobec niej taki poufały i bezpośredni. Idiotyczne odczucie. Gail była opiekunką Molly, jej znajomi nie powinni go nic obchodzić. - Weźcie sobie piwo z lodówki, jeśli będziecie mieli ochotę. - Dzięki - powiedziała Gail. - Może wezmę też jedno dla ciebie i
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
obejrzysz mecz razem z nami? Nicholas pokręcił głową. - Muszę trochę popracować. - I nagrać pozdrowienie. - I nagrać pozdrowienie. Miłego wieczoru - pożegnał się i ruszył powoli na górę. Usłyszał jeszcze za sobą jakąś cichą uwagę Jonathana i śmiech Gail, radosny i bardzo seksowny. Zatrzymał się na podeście schodów. Ten śmiech, swobodny, żywiołowy, obudził nieoczekiwane pożądanie. Było w nim coś z narkotyku. Nicholas nagle uświadomił sobie, że doprowadzanie Gail do śmiechu musi być tak samo podniecające i rozkoszne jak doprowadzenie jej do orgazmu. Nie pamiętał, by kiedykolwiek tak go podniecił kobiecy śmiech, by w ogóle kiedykolwiek podniecił go śmiech kobiety. Absurdalne myśli, powiedział sobie, ale drzwi od swojego pokoju pozostawił uchylone, w nadziei, że może jeszcze usłyszy jej śmiech tego wieczoru. Przez następne dwie godziny ślęczał nad papierami, aż w końcu powieki zaczęły mu ciążyć. Zamknął oczy i oparł głowę o poduszkę, ciągłe w pozycji półsiedzą-cej. Zdrzemnie się na kilka minut, pomyślał, i zapadł w sen: bezładny zlepek oderwanych obrazów... Twarze ludzi z firmy, twarz ojca, jakaś narada, a potem śmiech Gail i sala konferencyjna odpływa, a on przenosi się do swojej sypialni. Gail z rozsypanymi swobodnie włosami siedzi na środku jego łóżka i uśmiecha się zapraszająco, ma na sobie długą, flanelową koszulę nocną, on chce, żeby ją zdjęła, siada obok niej, zaczyna ją całować, rozbierać, słyszy jej ciche pomrukiwanie... Płacz dziecka przerywa scenę. Nicholas gwałtownie otworzył oczy. Ciągle ściskał w dłoni papiery, które przeglądał. Dziwny sen. Jakby Gail rzeczywiście... Znowu płacz. Molly. Kiedy, otrząsając się z resztek snu, wszedł do pokoju małej, Gail już tam była, kołysała Molly na ręku, próbowała ją uspokoić. - To tylko zły sen, skarbie - przemawiała, całując ją w czółko. Kiedy próbowała położyć ją do łóżeczka, Molly znowu zaczęła popłakiwać. I znowu trzeba ją było wziąć na ręce. I kołysać.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Wracaj do pokoju, Nicholas - poradziła Gail - to może potrwać. - Już miałem nadzieję, że skończyły się nocne płacze. Przy tobie bardzo się uspokoiła. Często masz z nią takie problemy? - Zdarzyło się może dwa razy, nie więcej. - Może jest chora? Gail pokręciła głową. - Nie ma gorączki. - Co się w takim razie dzieje? - Trudno powiedzieć. - Gail wzruszyła ramionami. - Chce być trzymana, noszona na rękach. - Przez całą noc? - Kto wie? Jeśli jutro zobaczysz mnie ziewającą, będziesz wiedział dlaczego. - Wskazała głową drzwi. - Idź spać, musisz być jutro przytomny. Nicholas długo nie mógł usnąć. Wreszcie zasnął, ale obudził się przed świtem z dziwnym uczuciem, że coś powinien zrobić. Tak, zajrzeć do Molly. Zajrzał i oto, jaką scenę zastał: Gail siedzącą w bujaku, z małą w ramionach. Chyba spała, bo główkę miała opartą na ramieniu opiekunki. - Połóż ją do łóżeczka - poprosił. Poświęcenie było wzruszające, ale, jak rozumiał, już zbyteczne. Gail podniosła na niego podkrążone oczy, wstała i włożyła Molly do łóżeczka. Czekali w absolutnej ciszy, co będzie dalej. Z łóżeczka doszły pierwsze odgłosy wyraźnego niezadowolenia. Gail najpierw opadły ramiona, a zaraz potem znalazła się w nich na powrót Molly. - Ja ją wezmę - sprzeciwił się Nicholas stanowczo. - Zdążyłem się już przespać, teraz ty maszeruj do łóżka. Jak na ławkę rezerwowych. Nie chcę słyszeć żadnych protestów. Gramy w jednej drużynie. Na ustach Gail pojawił się nieznaczny uśmiech. - Jesteś dobry w wydawaniu poleceń. Już ci to chyba mówiłam. - A ty masz ich słuchać. Przez następną godzinę Nicholas chodził po pokoju i zajmował się kołysaniem córki. Czas dłużył mu się w nieskończoność. Następne nieprzespane noce, jeśli się zdarzą, będzie dzielił z Gail. Nie pozwoli,
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
żeby sama trwała na posterunku. Nieprzespane noce z Gail... Miła myśl, nasuwająca bogate skojarzenia. Gail otworzyła oczy o pierwszym brzasku. Leżała przez chwilę bez ruchu, nasłuchując odgłosów z pokoju Molly. Nic. Cisza. Podniosła się z łóżka i przeszła do pokoju małej, pchnęła uchylone drzwi. Spali oboje: Nicholas w bujaku, Molly w jego ramionach, przytulona do nagiej piersi ojca. Gail przyglądała się im w zachwycie, dla niej oboje byli równie piękni, potężny mężczyzna i krucha istotka. Tacy - zdawałoby się - odmienni, ale oboje potrzebowali tego samego: ciepła, spokoju, poczucia bezpieczeństwa. Pragnęła dać im te wszystkie rzeczy, całym sercem, do bólu. Wyciągnęła dłoń i dotknęła ramienia Nicholasa; natychmiast otworzył oczy. - Dzień dobry - szepnęła i spojrzała na Molly. - W końcu padła. Ostrożnie ułożyła ją w łóżeczku. Przez chwilę obydwoje przyglądali się małej: spała smacznie, nic nie wskazywało na to, że prędko się zbudzi. Kiedy wyszli po cichu z pokoju, Nicholas dotknął policzka Gail. - Postaraj się zlikwidować te sińce pod oczami. Wracaj do łóżka. - A ty? - zapytała. Nicholas uśmiechnął się. - Chętnie bym ci towarzyszył, ale muszę jechać do biura. Gail na moment zabrakło słów, po prostu ją zatkało. - Ja... nie miałam na myśli... Położył jej palec na ustach. - Daj spokój, żartowałem. Dobrze, żartował. A gdyby tak zechciała wziąć jego słowa poważnie? Może wcale nie zależało jej na tym, żeby żartował.
Anula & polgara
ROZDZIAŁ TRZECI
sc
an
da
lo
us
Naga dama, gorący kwadrans, kolejny kwadrans przy kieliszku merlota - tego w tej chwili potrzebował najbardziej. Marzenia. Skonany po ciężkim dniu pracy, dwóch spotkaniach biznesowych w mieście, musiał jeszcze być wieczorem w domu burmistrza. Z ciężkim westchnieniem przestąpił próg domu. W holu przywitała go Gail z Molly na ręku. Naturalnie od razu ujrzał ją w charakterze swojej nagiej damy, w jego łóżku, w skłębionej pościeli. Szybko odsunął od siebie ten obraz. - Mamy dla ciebie dwie niespodzianki - oznajmiła z szerokim uśmiechem. Potarł brodę w roztargnieniu. Coś mu mówiło, że nie będzie to raczej gorący kwadrans i skłębiona pościel. Westchnął ponownie i raz jeszcze spróbował odsunąć od siebie te myśli. - Witaj, Gail. Cześć, Molly. Jak minął dzień? Molly wstydliwie schowała główkę, ale przynajmniej nie wybuchnęła płaczem - pewien postęp. - Pokaż, Molly, jak się witasz, pomachaj tacie, o tak - Gail wykonała stosowny gest dla zachęty i mała go powtórzyła. - Pa-pa-pa. Nicholas parsknął śmiechem. - Mam sobie już iść? - Masz jej też pomachać. - Pa-pa. - Nicholas poczuł się trochę idiotycznie w charakterze machającego tatusia. - Pa-pa-pa-pa-pa - odpowiedziała Molly. - A teraz druga niespodzianka, większa. - Gail zaczęła coś szeptać Molly do ucha, a mała przez chwilę słuchała bardzo uważnie.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Ta-ta-ta - wydobyła z siebie radośnie i Nicholasowi dziwnie miękko zrobiło się na sercu. - Kto to jest? - Gail wskazała na Nicholasa. - Ta-ta - powiedziała Molly. - Mądra panna - pochwalił Nicholas. Zachęta sprowokowała Molly do dalszych wysiłków. Jak katarynka zaczęła powtarzać: - Ta-ta-ta... Nicholas pokręcił głową z niedowierzaniem. - To dzięki twojemu zdjęciu. Tyle razy słuchała pozdrowienia, że już będę musiała wymienić baterię. Molly tak się podoba jej „ta-ta", że teraz gada jak najęta. Ale to jeszcze nie wszystko. Byłyśmy dzisiaj na pierwszych zajęciach dla „wodnych dzieci". - Spodobało się Molly? - nie dowierzał Nicholas. - Przez pierwszy kwadrans wyła, ale potem już oswoiła się z wodą, zaczęła pływać. Jak mała rybka. - Miałyście dzień pełen emocji. - W głosie Nicholasa zabrzmiała nuta zazdrości. - Szkoda, że mam jeszcze przyjęcie i muszę wyjść. Ty też możesz wyjść, Gail, jeśli masz ochotę. Ojciec wyjechał na kilka dni i mama chce pobyć trochę z Molly, stęskniła się za nią. A ty co zamierzasz robić? Gail wzruszyła ramionami. - Nie wiem. Może wyskoczę na piwo z Jonathanem. - A może poszłabyś ze mną na to przyjęcie? - zapytał Nicholas, sam nie wiedząc, kiedy mu ten pomysł przyszedł do głowy. - Dama, która miała mi towarzyszyć, rozchorowała się... W ogóle zapomniałem, że gdzieś dzisiaj wychodzę. Przypomniałem sobie dopiero wtedy, gdy zadzwoniła z wiadomością, że jest chora. - Odwołaj to wyjście - podsunęła Gail. - Nie mogę, to koktajl u burmistrza, muszę się pokazać. Ktoś z rodziny musi... - Rodzina Barone jest liczna... - Tak, ale... - Nicholas wzruszył ramionami. - Ale ty jesteś najstarszy z rodzeństwa i na ciebie spadają wszystkie obowiązki - zakończyła Gail i dodała litościwie: - Dobrze, pójdę z tobą.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
Po co się zgodziła? Z litości? Nicholas Barone, najbardziej pożądana partia w Bostonie, na pewno nie potrzebował litości. Ale obiecała i musi iść. Przeistoczyć się w dwadzieścia pięć minut z opiekunki do dziecka w osobę towarzyszącą. Czyste szaleństwo. Włożyła brązową jedwabną bluzkę, długą brązową spódnicę, jedyny uniform wyjściowy, jaki posiadała w swojej szafie, niesforne włosy zaplotła we francuski warkocz, jeszcze trochę szminki, trochę maskary i, drżąc z niepewności, zeszła na dół. Nicholas studiował jej nową postać tak długo, że chciała się odwrócić i uciec z powrotem na górę. - Czekolada... - Dobrze ci w czekoladowych kolorach powiedział i Gail po raz pierwszy w życiu poczuła się... prawie ładna. Znacznie gorzej było, kiedy stwierdziła, że prawie wszystkie panie na przyjęciu są w klasycznych małych czarnych. Właśnie jedna z nich sterowała w ich kierunku. - Nicholas, tak się cieszę- odezwała się, wyciągając dłoń. - Dla Billa przyjęcie jest nieudane, jeśli nie ma na nim Barone. - Poznaj Gail Fenton. - Nicholas dokonał prezentacji. - Gail była tak miła, że zgodziła się przyjść ze mną, kiedy Corinne zadzwoniła, że jest chora. Gail, to Jo-Ann Forewood. Gail jest przyjaciółką domu - dodał, uprzedzając pytania. - Czego się napijesz, Gail? - zagadnęła Jo-Ann. Czego? Rany boskie! Mleka? - Piwa - wykrztusiła w końcu Gail pierwsze, co jej przyszło do głowy, i dama szeroko otworzyła oczy, ale błyskawicznie się opanowała, zadała jeszcze to samo pytanie Nicholasowi i odpłynęła w stronę baru, by przekazać barmanowi odpowiednie polecenie. - Dlaczego nie powiedziałeś jej, że jestem opiekunką twojej córki? natarta Gail na Nicholasa, ledwie Jo-Ann odeszła. - Wstydzisz się, że przyszedłeś z nianią? - Nie muszę niczego się... - zaczął poirytowany. - Później... burmistrz idzie w naszą stronę. W ciągu następnej półgodziny Gail poznała z dziesięć osób. Wszyscy pytali o Corinne i obrzucali ją niechętnym spojrzeniem. Czuła się okropnie. Poczuła się jeszcze gorzej, kiedy goście rozdzielili ją z
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
Nicholasem. Zaopatrzyła się w następne piwo i powoli przeszła z wielkiego salonu recepcyjnego do sąsiedniego pokoju. Chciała uciec od tłumu, ale i tu ktoś był; przy kominku siedziała nobliwa starsza pani. - Miło jest na chwilę usiąść przy kominku - zagadnęła uprzejmie. Jestem Gail Fenton. - Delores Forewood, matka Billa - przedstawiła się starsza pani z uśmiechem. - Musi być pani bardzo dumna z syna. - Zależy kiedy. To urodzony polityk. Gra wysoko i któregoś dnia może się rozczarować. - Matka urodzonego polityka, okazawszy się urodzoną weredyczką, zerknęła tęsknie na piwo. - Przynieść szklaneczkę? - podchwyciła Gail w lot. - Przynieś, proszę, tylko uważaj, żeby Jo-Ann nie zauważyła, byłaby wściekła. A tym z kim przyszłaś, można wiedzieć? - Z Nicholasem Baronem - powiedziała Gail i dodała po chwili: Musiał szybko znaleźć kogoś, kto by mu towarzyszył zamiast Corinne. Jestem opiekunką jego córki. - Nicholas Barone... - mruknęła dama. - Przystojny, błyskotliwy i chyba śmiertelnie już znudzony. Nie jesteś w jego typie. - Też odnoszę takie wrażenie. - Może gust zaczyna mu się poprawiać. Gail parsknęła śmiechem. - Cieszę się, że panią poznałam. Zaraz przyniosę piwo. Tak miło się jej rozmawiało z weredyczną damą, że ocknęła się z pogawędki dopiero wtedy, gdy dojrzała nad swoją głową sylwetkę Nicholasa. - Nigdzie nie mogłem cię znaleźć - stwierdził z wyrzutem i spojrzał na Delores. - Powinienem się był domyślić, że Gail znajdzie sobie najbardziej zajmujące towarzystwo na tym przyjęciu. - Pochlebca, jak każdy Włoch - zbyła jego komplement Delores. Jesteście jeszcze gorsi od Irlandczyków. Nicholas wybuchnął śmiechem. - Coś o tym wiesz, twój mąż był Irlandczykiem. - A jakże, był. Bardzo miło gawędziło mi się z nianią twojej córki. Przychodź do nas z Gail, życzę twoim towarzyszącym częstych i
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
licznych chorób. - Jesteś jak łyk świeżego powietrza, Delores. - Na pewno. Po godzinie przebywania w oparach absurdu musi ci się tak wydawać. - Zawsze dobrze się z tobą rozmawia, Delores, ale na nas już czas. - Przychodź częściej, Gail - powiedziała jeszcze Delores na pożegnanie. Wyszli z przyjęcia, sprzeczając się o nagłe zniknięcie Gail, ale do tego, czemu Nicholas starał się ukryć, że za towarzyszkę ma opiekunkę do dziecka, już nie wrócili. Następnego dnia rano Gail siedziała w kuchni i przeglądała gazetę. Molly tymczasem zajadała cheerios, swoje śniadanie. W kolumnie towarzyskiej dziennika Gail natrafiła na zdjęcia z koktajlu. Na jednym widniał Nicholas zatopiony w rozmowie z oszałamiającą kobietą. Gail wpatrywała się smętnie w zdjęcie i już nie czuła się „prawie ładna". Ani nawet „trochę ładna". - Pan Nicholas? - zagadnęła Ana, gospodyni Nicholasa. - W gazetach zawsze pełno jego zdjęć. Lubią go fotografować i nic dziwnego, taki przystojny mężczyzna. Kobiety za nim szaleją, a on żadnej nie chce. - Mówił mi - przytaknęła Gail. - Tak? - zdziwiła się Ana. - Mężczyźni mówią mi różne rzeczy o sobie, traktują mnie jak kumpla, nie widzą we mnie potencjalnej partnerki. A Nicholas? Rzeczywiście jest przystojny, tak przystojny, że powinnam dostawać dodatek za pracę w niebezpiecznych warunkach. Ana parsknęła śmiechem. - Żartujesz. Masz poczucie humoru. Ale Gail wcale nie żartowała. Nachyliła się, wytarła rączki i buzię Molly, a mała natychmiast chwyciła ją za włosy. - To takie słodkie, jak ona lgnie do ciebie - rozczuliła się Ana. I czasami odrobinę bolesne, pomyślała Gail, chociaż potrafiła też znaleźć jasną stronę ulubionej rozrywki swojej podopiecznej. - Molly to chyba jedyna osoba, która lubi moje rude włosy. I jedyna, której jest wszystko jedno, w czym mnie widzi, w markowych ciuchach
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
czy w dresie. Molly ją uwielbiała, ale Nicholas nigdy nie będzie jej uwielbiał, musi się pogodzić z tą smutną prawdą. Ponury nastrój nie opuszczał Gail przez następne dwa dni, rozgrzał ją dopiero czwartkowy mecz siatkówki. Grała tak zapalczywie, że nadwerężyła sobie ramię. Bolało tak bardzo, że nie poszła już do baru z kolegami. Wróciła prosto do domu. Cichutko przeszła przez hol, zmierzając prosto do swojego pokoju; zaszyć się w kącie i nikogo nie widzieć. - Jak udał się mecz? - dobiegł ją zza pleców aż zbyt dobrze znajomy głos. Nie odwróciła się. - Świetnie, zrobiliśmy z tamtych miazgę, a ja przy okazji mam kontuzję ramienia. Nicholas błyskawicznie znalazł się obok niej. - Bardzo cię boli? - Nie umrę. - Wyglądasz, jakbyś właśnie miała taki zamiar. Idź, weź jacuzzi, to najlepsze lekarstwo na wszystkie bóle. Kiedy zeszła po chwili do małej siłowni w przyziemiu, gorąca kąpiel już na nią czekała. Odetchnęła widząc, że w pobliżu nie ma Nicholasa, zdjęła dres, weszła do jacuzzi i zamknęła oczy. Co za ulga, mięśnie powoli zaczęły się rozluźniać. - To prawe ramię? Podskoczyła wystraszona i poczuła jego dłoń na ramieniu. - Leż spokojnie i spróbuj się odprężyć. - Jak się mam odprężyć, kiedy ktoś zakrada się znienacka? - Nie zakradałem się. Musiałaś drzemać. Odpręż się. Akurat. Kiedy czuję twoją dłoń na swojej skórze? - pomyślała. Dopóki nie wszedł do jacuzzi, jest bezpieczna. Ponownie zamknęła oczy. Długo nie nacieszyła się kojącym masażem, bo już po chwili Nicholas powiedział: - Za trudno mi w tej pozycji. Wejdę tam do ciebie. Uch…
Anula & polgara
ROZDZIAŁ CZWARTY
sc
an
da
lo
us
- Nie, nie, to zbyteczne. Możesz już skończyć, ramię przestało boleć. - Gail wstała, najwyraźniej zamierzając wyjść z wanny. - Co z tobą? - Nicholas spojrzał na nią i wszedł do jacuzzi. - Czemu panikujesz? Cierpisz na lęk gorących kąpieli? - Nie mam żadnych lęków, głupie pytanie. Po prostu uważam, że to niestosowne - rzuciła ze złością. - Nie widzę w tym nic niestosownego, w końcu nie jesteśmy nadzy. Siadaj, proszę. Gail westchnęła ciężko i usiadła. - Dlaczego to robisz? - zapytała. - Mam wobec ciebie dług wdzięczności, poszłaś ze mną na koktajl, straciłaś wieczór. - Owszem, straciłam, ale poznałam Delores. - Jesteś WOG. - WOG? - Aha, Wykorzystujący Okazję Gracz. Gail zaśmiała się na ten akronim. - Muszę powtórzyć Jonathanowi, spodoba mu się. - Grał dzisiaj? - Zawsze gra, jest kapitanem drużyny. - Temu chłopakowi zależy na czymś więcej niż tylko na przyjaźni z tobą. Gail znowu się zaśmiała. - A to dobre! Jonathana znam od wieków, no, od czasu studiów. Przyjaźnimy się i zawsze będziemy się przyjaźnić, nic więcej. - Wierz mi, wiem, o czym mówię. Widzę, jak on patrzy na ciebie. - Jak? - Gail zaintrygowały słowa Nicholasa.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Jakby chciał pójść z tobą do łóżka. Gail zakręciło się w głowie. Zamiast o Jonathanie, pomyślała o Nicholasie. Jak na nią patrzy? Chciałby pójść z nią do łóżka? Nie, nie. Opanowała się szybko. - Nie zauważyłam. - Nie zauważyłaś, bo nie bierzesz tego pod uwagę. - A może po prostu to niemożliwe... może nie jestem... - Tylko nie mów, że nie jesteś ładna. Piękno jest w oku patrzącego. Gail przewróciła oczami, słysząc tę sentencję. - W porządku, powiedzmy, że nie jestem dość seksy. - To kwestia opinii. Serce biło jej jak oszalałe. Próbowała wziąć głęboki oddech, uciec od spojrzenia Nicholasa. Wszystko na darmo. Mózg odmówił posłuszeństwa i ciało, jakby nagle zyskało własną wolę, nachyliło się ku ciału sprawcy tych burzliwych reakcji. Jego ciało nachyliło się ku niej. Raz jeszcze spróbowała wziąć głęboki oddech. Zaraz go pocałuje... On zaraz... Nie! Jakiś płat w mózgu gwałtownie wznowił pracę. Cofnęła się. - Jesteś dobry. - Miała nadzieję, że jej głos nie zdradza nawałnicy emocji. - Co to ma oznaczać? - To ma oznaczać, że zaczynam rozumieć, dlaczego kobiety szaleją za tobą. - Polemizowałbym z tą opinią, ale chętnie usłyszę, dlaczego tak uważasz. - Nie musisz nawet się starać. Uwodzisz, nie wiedząc o tym. Masz to w oczach, w głosie. To z ciebie emanuje. A kobiety biorą to za objaw zainteresowania nimi. Ja nie. - Dlaczego? Gail wstała. - Bo popełniłabym ogromny błąd, sądząc, że chodzi o mnie i tylko o mnie. Nie mam może wielkiego doświadczenia, ale nie jestem idiotką. - Innymi słowy, jesteś całkowicie immunizowana? - Nicholas też się podniósł, w jego pytaniu zabrzmiało coś na kształt wyzwania. - Mówiąc jeszcze inaczej, gdybym cię pocałował, nie zrobiłoby to na tobie żadnego wrażenia? Przekonajmy się.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
Gail otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, zaprotestować. Nie zdążyła. W pocałunku Nicholasa była powściągana namiętność, jeśli tak można powiedzieć, i ciekawość. W Gail też obudziło się zainteresowanie; co by było, gdyby całujący ją badacz natury kobiecej przestał się kontrolować? Bez wątpienia umiał dawać i czerpać rozkosz, nie miał zahamowań, lęków, sprawiał wrażenie kogoś w pełni ufającego swojej seksualności. Przygarnął ją do siebie, objął mocno, ujął jej dłoń i nie przestając całować, poprowadził w dół. Nagle znieruchomiał, oderwał usta od jej warg. Nie powiedział słowa, ale mogła wyczytać z jego oczu, co chciał powiedzieć: Co ja, do cholery, wyprawiam? Gail cofnęła się, oszołomiona, zmieszana, jeszcze podniecona. - To nie był dobry pomysł - powiedziała. - Wiem - przyznał Nicholas. Nuta pożądania w jego głosie nie była w stanie wiele zrobić dla zranionego ego Gail. Byłoby znacznie przyjemniej, gdyby się z nią nie zgodził. - Nie jestem w twoim typie. - Nie jesteś. Do diabła, mógłby przynajmniej zawahać się, a nie przytakiwać tak skwapliwie. - Nie jestem - powtórzyła, tym razem już kategorycznym tonem. Jestem opiekunką twojej córki i nie mam twojego doświadczenia seksualnego. Nie wolno ci się mną bawić, to nie fair. Znajdź sobie kogoś takiego, jak ty. Równego sobie. Kogoś, komu twój widok nie zapiera tchu w piersiach. - Wyrzuciła z siebie to wszystko, odwróciła się na pięcie i odeszła. Rano, po źle przespanej nocy, obudziła się w podłym nastroju. Rozum był w stanie zapanować nad emocjami, nawet jeśli poprzedniego wieczoru zawiódł fatalnie, ale ciało zapamiętało dotyk Nicholasa, - Pojedziemy dzisiaj do tatusia - poinformowała Molly. Nicholas prosił, żeby przywiozła któregoś dnia córkę do biura. - Ubiorę cię ładnie i wszyscy będą się do ciebie uśmiechali. Po przyjeździe do biurowca Baronessy pozwoliła wystrojonej w
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
czerwony płaszczyk i czerwoną czapeczkę Molly własnoręcznie nacisnąć guzik przywołujący windę. Wjechały na ostatnie piętro, gdzie mieściło się biuro Nicholasa, i tu od razu przywitały małą zachwyty. - Jaka podobna do pana Barone... - Śliczna. Kiedy dorośnie, będzie miała takie samo powodzenie jak jej ojciec. - Ta-ta-ta! - zawołała Molly na widok ojca i bez sprzeciwów znalazła się w jego ramionach. Przez mały wewnętrzny hol biura przewijały się kolejne osoby: dwie piękne kobiety, przy których Gail poczuła się jak szara mysz, brat Nicholasa, Joseph, o poważnej twarzy i smutnych oczach, potem siostra, osoba niezwykle pewna siebie. - Słyszałam, słyszałam. Cudowna niania! - Kiwnęła głową Gina Barone, kiedy Nicholas dokonał wzajemnej prezentacji. - Molly sprawiała na początku tyle kłopotu, że wszyscy się baliśmy, że nie będziesz chciała z nią zostać, a już najbardziej bał się Nick. - Molly po prostu potrzebowała trochę czasu, żeby przywyknąć do nowych warunków - powiedziała Gail. - A nasza biedna mama potrzebowała tony proszków przeciwbólowych, żeby przywyknąć do jej krzyków - zripostowała Gina i Gail natychmiast poczuła do niej sympatię. - Panie Barone, ma pan rozmowę zagraniczną - rozległ się głos sekretarki. - Poprosić, żeby zadzwonili później? - Połącz. - Nicholas oddał córkę Gail. - Poczekasz? - upewnił się. Gail skinęła głową. - Gail i Molly mogą poczekać u mnie - podsunęła Gina i cała trójka przeniosła się do jej biura na czwartym piętrze. - Tak bardzo chciałabym ją wziąć na ręce - powiedziała, kiedy już usadowiły się wygodnie na kanapie w rogu gabinetu - ale Nick twierdzi, że Molly za bardzo jeszcze boi się nowych osób wokół siebie. Dlatego cała rodzina trzymała się dotąd z daleka. Uznaliśmy, że lepiej nie przeszkadzać Molly w adaptacji. - To prawda, że się boi - przyznała Gail - ale możemy spróbować. Pójdziesz do cioci na kolana - szepnęła do Molly i ostrożnie przekazała ją Ginie.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
Nic się nie stało. Mała nie protestowała, była raczej zaintrygowana zmianą miejsca, niż przestraszona. - Rzeczywiście zdziałałaś cuda - powiedziała Gina. - Od mamy i Nicka wiem, jak trudne były pierwsze dni. Wiem też - zmieniła temat że wcześniej pracowałaś w dużej firmie komputerowej. - O wiele przyjemniej jest pracować z Molly - powiedziała Gail półżartem. - Co nie znaczy, że nie powinnam zadbać o swój wizerunek. Może obcięłabym włosy, kupiłabym sobie kilka nowych rzeczy. Wcześniej nigdy się nad tym nie zastanawiałam, ale... - Gail wzruszyła ramionami. Trudno wytłumaczyć komuś swoje odczucia, kiedy samemu się ich nie rozumie. Przedtem po prostu była równym kumplem i to wystarczało. Przedtem? Przed poznaniem Nicholasa, odezwał się cichy głosik w głowie. - Jestem pewna, że Molly i Nickowi bardzo odpowiada twój wizerunek - powiedziała Gina. Jej wizerunek jako niani, dopowiedział głosik w głowie. Co ją może obchodzić zdanie Nicholasa na temat jej wizerunku? Nie należy do jego drużyny. Co nie znaczy, że dla reszty męskiej populacji ma pozostać wypraną z seksu nianią. - Jeśli naprawdę myślisz o zmianie fryzury, mogę ci polecić świetnego fryzjera. Zaraz dam ci jego adres. Henri jest niezrównany. Powołaj się na mnie. - Dzięki. - Jak ci się pracuje u Nicka? - Wie dokładnie, czego chce, z takimi ludźmi dobrze się pracuje. Podziwiam w nim, że tak sprawnie, z dnia na dzień, przejął opiekę nad Molly. Ktoś inny na jego miejscu pogubiłby się w nowej rob. - Widzisz, Nick jest najstarszy z rodzeństwa i zawsze oczekiwano od niego, że będzie najlepszy. Zawsze za wszystkich odpowiedzialny. Gina przewróciła oczami, ale było oczywiste, że mówi o bracie z miłością. - Ciągle muszę walczyć z jego nadopiekuńczością, i w domu, i w biurze. - Wygląda na to, że całkiem nieźle ci idzie. - Gail była zdumiona, jak łatwo nawiązała kontakt z Giną.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
Rozległo się energiczne pukanie do drzwi i w progu stanął Nicholas. - Jak tam moje dziewczyny? No właśnie, jak by to było być „dziewczyną Nicholasa"? przemknęło Gail przez głowę. Głupia myśl, głupie pytanie. Nie chce i nie zamierza tego próbować. Kiedy pożegnali się z Gina i zjechali na dół, Nicholas zatrzymał Gail na chwilę w holu. - Muszę cię przeprosić za swoje wczorajsze zachowanie - zaczął. Nie wiem, co we mnie wstąpiło. To jakiś atak niepoczytalności z niewyspania. - Chcesz powiedzieć, że pocałowałeś mnie, bo byłeś niewyspany i niepoczytalny? - Nigdy jeszcze nikt tak jej nie obraził. - Wiem, że to kiepskie usprawiedliwienie, ale żadnego rozsądnego nie znajduję. Jak choćby takiego, że mogłam ci się po prostu spodobać, pomyślała i powoli zaczęła wzbierać w niej wściekłość. - W każdym razie należą ci się przeprosiny - ciągnął. - Jesteś bardzo ważną osobą dla Molly i dla mnie, nie chcę psuć naszych relacji, a już w żadnym razie narażać Molly na to, że straciłaby opiekunkę. Gail nie mogła już słuchać tych żałosnych tłumaczeń. - Masz rację - powiedziała tylko. - Cieszę się, że rozumiesz. - Z piersi Nicholasa dobyło się westchnienie ulgi. - Rozumiem doskonale. Mam ten sam problem. Nie znajduję żadnego logicznego wyjaśnienia, dlaczego pocałowałam cię wczoraj wieczorem. Nigdy nie interesowali mnie zadufani playboye. Nigdy powtórzyła z naciskiem. - Nie? - zdumiał się Nicholas i Gail zrobiło się trochę lepiej. - Nie. Absolutnie się z tobą zgadzam, wczorajszy wieczór to jakieś zamroczenie umysłowe. Zupełnie nie jesteś w moim typie - oświadczyła i zamierzała powtarzać sobie to oświadczenie dopóty, dopóki nie uwolni się od erotycznych rojeń na temat Nicholasa.
Anula & polgara
ROZDZIAŁ PIĄTY
sc
an
da
lo
us
Opiekunka jego córki umówiła się na randkę. Nicholas był wściekły, ale swojej wściekłości nie okazywał. W ostatnich dniach, na jego oczach, Gail przechodziła zdumiewającą metamorfozę. Jakaś biegła w swej sztuce ręka ostrzygła ją; cieniowana, stopniowana fryzura w przemyślny sposób podkreślała urodę niesfornych włosów zamiast ich niesforność okiełznywać. Przysiągłby, że kiedy poprzedniego wieczoru wróciła do domu, miała na twarzy makijaż. Nie powinno go to obchodzić. Dopóki Gail wywiązywała się ze swoich obowiązków niani, to, co robiła w czasie wolnym, było wyłącznie jej sprawą. Nie powinno, ale obchodziło. To całkiem zrozumiałe, mówił sobie i po raz czwarty czytał ten sam akapit artykułu o strategiach rozwoju gospodarczego w „Wall Street Journal". Jako najstarszy z rodzeństwa miał silnie rozwinięte poczucie odpowiedzialności za innych. Odpowiadał za Gail tak samo jak za swoje siostry. Molly poszła spać tego wieczoru wcześniej i Nicholas usadowił się przed kominkiem w małym saloniku z gazetą w ręku i intencją zażycia zasłużonego odpoczynku. Usłyszał stukanie obcasów na schodach. Gail. Nie mogąc zapanować nad ciekawością, zerknął przez uchylone drzwi, ale nic nie zobaczył. Przesiadł się na lepiej taktycznie usytuowany fotel i czekał, aż przeciwnik znajdzie się w polu widzenia. Kiedy się to stało, oczy wyszły mu z orbit, a gazeta opadła na kolana. Co ta kobieta z sobą zrobiła? Przycięte ręką mistrza włosy, kilogram makijażu na twarzy, krótka ciemnoczerwona suknia doskonale podkreślająca sylwetkę. I grymas rezygnacji, z jakim spojrzała na swoje
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
szpilki, kiedy już udało się jej pokonać schody. - Szczudła... - mruknęła, podniosła głowę i napotkała wzrok Nicholasa. Wyraz twarzy uległ gwałtownej zmianie. - Jak wyglądam? - zapytała hardo. Nicholas podniósł się z fotela, wsunął dłonie do kieszeni, odchrząknął. - Inaczej... Zupełnie inaczej. - Nie podoba ci się. - Tego nie powiedziałem - zapewnił pospiesznie. - Po prostu jestem zaskoczony. Kto cię strzygł? - Henri. Gina mi go poleciła. Powinienem był wiedzieć, pomyślał zgrzytając zębami. - Jest świetny. To prawdziwy stylista, zaproponował fryzurę, doradził rodzaj makijażu, suknię... - Bardzo ładna, świetnie na tobie leży. - Dziękuję. - Gail wreszcie się uśmiechnęła. - Lubię swoją pracę, ale zaczęłam się zastanawiać, czy mężczyźni nie traktują mnie tak... nijako, dlatego że jestem nianią. Ale nie tylko z tego powodu... Od kiedy pamiętam, faceci przechodzili obok mnie obojętnie, więc… Dalszy ciąg monologu przerwał dźwięk dzwonka u drzwi. Nicholasowi trochę zakręciło się w głowie od wywodów Gail, chciał jej udzielić tysięcznych przestróg, ale powiedział tylko: - Uważaj na siebie. Gail posłała mu przeciągłe spojrzenie. - Całe życie uważałam na siebie. Teraz będę szalona i drapieżna. Zniknęła za drzwiami. Co, u licha, wstąpiło w słodką, niewinną nianię jego córki? Jeśli jej dzisiejszy faty-gant zrealizuje bodaj jedną czwartą scenariuszy, które przebiegały przez głowę Nicholasa, Gail nie wróci do domu wcześniej jak pod koniec lutego. Chodził po saloniku i klął pod nosem. Powinien był zatrudnić panią w średnim wieku i w butach ortopedycznych. Taka nie przyprawiłaby go o wrzody żołądka. Ale też nie pozwoliłaby Molly wyrywać sobie włosów z głowy, dodał sprawiedliwie. Musi też pamiętać, że Gail jest w gruncie rzeczy rozsądna i ostrożna, mimo że akurat przyszło jej do głowy wcielić się w boginię seksu,
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
szaloną i drapieżną. Zmusił się, żeby usiąść i wziąć do ręki gazetę. A miało być tak spokojnie. Kilka godzin wytchnienia przy kominku. Wrócił do czytania niedokończonego artykułu, ale pytanie - czy będzie szalona i drapieżna? - nie dawało mu spokoju. Gail postanowiła traktować Nicholasa jak wujaszka. Był to jedyny sposób, żeby przetrwać w zetknięciu z najbardziej seksownym mężczyzną, jakiego jej oczy kiedykolwiek widziały. Co wieczór rozmawiali o Molly, o tym, jak minął mu dzień, jak jej minął dzień. Byle tylko się w nim nie zadurzyć. Skoro już został jej symulowanym wujkiem, postanowiła dzielić się z nim przygodami i przeżyciami na drodze do wyzwolenia drzemiącej w mej bogini seksu. Rzeczowe, wnikliwe rozmowy o pończochach z podwiązkami powinny wprowadzić atmosferę poczciwej poufałości i odrzeć erotyzm z tajemniczości; pozwoliłoby to Gail nosić wysoko podniesioną głowę. - Molly lada dzień zacznie chodzić - zaczęła kolejną wieczorną pogawędkę w małym saloniku. - Naprawdę? Już? - ucieszył się Nicholas. - Naprawdę. Już próbuje. Nicholas usadowił się wygodnie w fotelu, rozluźnił krawat i upił łyk czerwonego wina. - Nie chciałbym przegapić jej pierwszych kroków. - Musiałbyś cały czas być z nami. Nie wiem, jak Baronessa zniosłaby twoją nieobecność. - Racja. - Nicholas wyraźnie spochmurniał. - Nagraj to dla mnie na kasecie. - Mogę, jeśli mi powiesz, kiedy dokładnie Molly zdecyduje się zrobić swój pierwszy krok. Znowu upił nieco wina. - Obiecaj w takim razie, że natychmiast do mnie zadzwonisz, kiedy ten historyczny fakt się dokona. - A jeśli akurat będziesz miał konferencję? - Każ mnie wywołać, przerwij mi choćby najważniejsze spotkanie. - Jak każesz. - Gail zasalutowała.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Bardzo dobrze. Lubię posłuszeństwo. Miła zmiana - zauważył Nicholas i uśmiechnął się szeroko. - Chwilowa, nie próbuj się przyzwyczajać. - Wiedziałem. - Boginie są posłuszne tylko wtedy, kiedy im to odpowiada. Nicholas powoli pokiwał głową. - Aha, wracamy do tematu... - Nigdy tak naprawdę go nie porzucamy. - Cóż się nam urodziło ostatnio? - Nie musisz udawać zainteresowania. - Umieram z zainteresowania. - Stroisz sobie żarty - stwierdziła Gail z urazą i wstała. - Skądże. - Nicholas też się podniósł. - Jestem ciekaw. Chcę usłyszeć najnowsze doniesienia. Gail wahała się chwilę, w końcu jednak usiadła. - Ty pewnie nigdy nie miałeś takich problemów, bo zawsze byłeś... Urwała. - Jaki? - Atrakcyjny. Dziewczyny się tobą interesowały. Po prostu. - To prawda, ale może nie zawsze te, które chciałbym, żeby się interesowały. Weźmy choćby matkę Molly. Ją interesowała przede wszystkim książeczka czekowa. Nie wróciła do mnie, kiedy zorientowała się, że jest w ciąży, bo znalazła sobie kogoś z jeszcze pokaźniejszym, niż moje, kontem bankowym i wmówiła mu, że Molly jest jego córką. Barakuda, nie kobieta - zakończył Nicholas z goryczą. - Nadal ją kochasz? Spojrzał na Gail w osłupieniu. - Skądże. Przestałem ją kochać w dniu, w którym z nią zerwałem. - To dlaczego pozwalasz, żeby nadal rządziła twoim życiem emocjonalnym? - Co masz na myśli? - zapytał, marszcząc brwi. - A to, że uparłeś się nie angażować w żaden związek. Rób tak dalej i nigdy nie przeżyjesz prawdziwej miłości. Nicholas upił łyk wina. - Wezmę twoje słowa pod rozwagę. A co z tobą? Kogo chcesz sobą zainteresować, ubierając się jak lafirynda?
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Wcale nie ubieram się jak lafirynda. - Zgoda, trochę przesadziłem - mruknął. - Poza tym - ciągnęła Gail - mam inny cel niż ty. Mnie przez całe życie wszyscy chłopcy traktowali jak kumpla. Chciałabym wreszcie... zawahała się na moment - poczuć się kobietą. Jestem młodsza od ciebie i do tego... Nicholas zakrztusił się winem. - Młodsza? A ja niby jestem Matuzalemem? - Może nie od razu Matuzalemem... ale jesteś dla mnie kimś w rodzaju wujka. Tak o tobie myślę, bo... - Wujka? - Jesteś całe dziesięć lat starszy ode mnie. - To jeszcze nie powód, żebyś robiła ze mnie zgreda. - Tego nie powiedziałam. - Gail zaczęła się zastanawiać, czy z tym „wujkiem" nie posunęła się za daleko. Pokręciła głową. - Odeszliśmy od tematu. Cała ta historia z boginią zaczęła się od sekstestu. - Słucham? Na kim przeprowadzałaś ten test? - Na nikim. W jakimś piśmie był test: „Czy jesteś seksowna", rozwiązałam go i wyszedł fatalnie. Tobie pewnie nigdy się coś takiego nie zdarzyło. Nicholas westchnął ciężko. - Jeden głupi test w jakimś piśmie niczego nie dowodzi. Takie testy trzeba przeprowadzać w łóżku, tylko wtedy mają sens. W Gail wezbrały pewność i zaufanie. On musi wiedzieć wszystko na temat seksu. - Jak już wspomniałam - podjęła - uważam cię za eksperta w tej dziedzinie, ja też chciałabym być ekspertem, o ile to możliwe. Nicholas skinął głową, upił kolejny łyk wina. - Rozumiem. O co chodzi? - Jest taka sprawa... Trwała szminka do ust ma wytrzymać każdy maraton łóżkowy, w jednym piśmie była dołączona próbka... - Gail czuła się idiotycznie, wydając z siebie ten komunikat. - Znalazłaś już kogoś, na kim chciałabyś ją wypróbować? - Jeszcze nie, ale znajdę i wypróbuję- oświadczyła, podnosząc dumnie brodę.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
Dwa dni później, Nicholas miał akurat konferencję, do sali wślizgnęła się sekretarka i podała mu karteczkę. „Pana córka właśnie zaczęła chodzić". Molly chodzi. Przepełniony dumą poprosił, żeby dalej spotkanie prowadził jego zastępca, chwycił z biurka kluczyki do samochodu, asystentce powiedział, że wychodzi, ale jeszcze wróci, i pojechał do domu. W salonie pod okiem Gail dokonywały się pierwsze próby w nauce chodzenia. Gail dojrzała go pierwsza. - Molly, popatrz, kto przyszedł! Tata! Buzia Molly rozświetliła się natychmiast. - Pokaż tacie, co potrafisz. I mała na niepewnych nóżkach, z pełną skupienia miną, zaczęła się toczyć w kierunku ojca. Nicholas uklęknął na podłodze, otworzył ramiona. Wielki sukces! Były całusy, pochwały, zachwyty. Molly promieniała, a Nicholas nie posiadał się ze szczęścia. Kiedy przywiózł córkę do domu, bał się, że niełatwo będzie wyprowadzić ją ze stanu zalęknienia i że długo jeszcze będzie smutnym, nieszczęśliwym dzieckiem. Kilka tygodni pod opieką Gail całkowicie ją odmieniło. Czy zdawała sobie sprawę, jak wielki miała wpływ na rozwój Molly? - Nie przypuszczałem, że tak szybko zacznie chodzić. - Już pora, żeby zaczęła - powiedziała Gail. - Początkowo tylko płakała, to wszystko, na co potrafiła się zdobyć. - Potrzebny był jej czas. Zbierała siły. Ty może tego nie rozumiesz, bo funkcjonujesz na innym poziomie - Gail uśmiechnęła się z przekąsem - ale większość istot ludzkich potrzebuje trochę czasu, żeby dojść do siebie po ciosie. - Co to znaczy: funkcjonuję na innym poziomie? - Wiele od ciebie wymagano i oczekiwano za każdym razem, że sprostasz tym wymaganiom. Ty się nie potykasz, nie upadasz. Nicholas zanotował sobie tę uwagę w pamięci do rozważenia później, po czym podniósł Molly i przytulił ją do piersi.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Zrobiłaś świetną robotę - zwrócił się do Gail. - Początek był naprawdę trudny. - Dziękuję, ale wystarczy świadomość, że taka mała bezbronna osóbka naprawdę cię potrzebuje, a jesteś gotów zrobić dla niej wszystko. - Nie dziękuj, ja dziękuję, w imieniu nas obojga. Może to uczcimy i pójdziemy po moim powrocie z pracy na lody do Baronessy? Gail posmutniała. - Ja nie mogę, ale wy się wybierzcie. - Dlaczego nie możesz iść? - To mój wolny wieczór, umówiłam się. - W takim razie innym razem - mruknął Nicholas zły, że Gail ma znowu randkę, zły, że inny mężczyzna będzie mógł spędzić z nią wieczór, zły, że się złości. Wieczorem Molly zasnęła wcześnie zmęczona przeżyciami dnia. Nicholas uciekł przed ponurymi myślami w pracę. Dobrze po północy wychodził właśnie ze swojego gabinetu, kiedy drzwi frontowe się otworzyły i w progu stanęła Gail: przemoczona do nitki, z rozmazanym makijażem, roztrzęsiona. - Co się, do diabła, stało? - Mała sprzeczka - uśmiechnęła się niepewnie. W głowie Nicholasa zrodziło się paskudne podejrzenie. - To znaczy? - To znaczy, że kilkanaście razy mówiłam mu „nie", ale on nie rozumiał, że „nie" znaczy „nie". Myślał, że to takie kobiece gry. Cały czas kleił się do mnie, ciągnął mnie do swojego domu... Nicholas poczuł, że dostaje furii. - Jak się ten facet nazywa? - Jeremy... - zaczęła Gail zdumiona jego reakcją. Zdjęła płaszcz i z pretensją spojrzała na swoje pantofle. - Dwa kilometry zasuwałam pieszo przez nocny Boston, na szpilkach. Chyba będę miała największe pęcherze w życiu. Przez jakiegoś dupka. - Nic ci nie zrobił? - Absolutnie nic, poza tym, że był obleśny. - Chcesz, żebym go sprawdził? - Faceci, z którymi się spotykam, są sprawdzeni. Zanim się umówię,
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
proszę chłopców z drużyny, żeby przeprowadzili mały rekonesans. Ten od niedawna mieszka w Bostonie. Chyba najbardziej go obraziłam, kiedy mu powiedziałam, żeby wypił szklankę zimnej wody. - Naprawdę szłaś taki kawał pieszo? - Nie mogłam złapać żadnej taksówki. O tej porze, w deszczu...? - Mogłaś zadzwonić po mnie. Gail westchnęła. - Nie mogłam. Jesteś moim szefem. - Bzdury. Jeśli jeszcze raz zdarzy się coś podobnego, masz dzwonić. Nalegam, rozumiesz? - Nie zdarzy się już nic podobnego, ale skoro tak mówisz... - Tak mówię. - Dobrze. A teraz gorąca kąpiel. - Jacuzzi? - podsunął Nicholas. Miał ochotę wziąć Gail w ramiona i wiedział doskonale, że nie wolno mu tego robić. Gail pragnęła tego samego, widział to w jej oczach, w wyrazie twarzy, ale pokręciła stanowczo głową. - Jacuzzi wykluczone. „Wszystko, co łączy się z tobą, jest wykluczone", zdawały się mówić bezgłośnie jej wargi, a Nicholas coraz bardziej pragnął pokazać jej, jak bardzo przyjemne mogą być wszystkie rzeczy wykluczone.
Anula & polgara
ROZDZIAŁ SZÓSTY
sc
an
da
lo
us
Nicholas wyszedł, jak zwykle przy takich okazjach, z osobą towarzyszącą; piękna kobieta, uroczysta premiera w operze, potem kolacja. Zapowiadał się długi wieczór. - Jesteś o wiele bardziej fascynująca niż wszystkie opery - mówiła Gail swojej podopiecznej. Właśnie wkładała jej do buzi łyżeczkę SpaghettiOs, kiedy odezwał się dzwonek przy drzwiach wejściowych. - Otworzę! - zawołała z holu Ana i po chwili w progu kuchni pojawiły się cztery kobiety o rysach typowych dla wszystkich członków rodziny Barone. - Przyszłyśmy do naszej małej i o żadnym „nie" mowy być nie może - oświadczyła śliczna filigranowa dziewczyna o brązowych oczach. - Uspokój się, Mario - zbeształa ją Gina. - Nie strasz Gail. Przede wszystkim przedstaw się. - Maria Barone, najmłodsza. - Dziewczyna z uśmiechem podeszła do Gail i wyciągnęła dłoń. - Kiedy Gina opowiedziała nam o wizycie Molly w biurze, nie mogłyśmy wytrzymać. Nick mówi, że ona już chodzi. Musisz przyprowadzić ją do gelaterii. - Mieliśmy zamiar, ale ja byłam już umówiona, a dzisiaj Nicholas jest w operze. - Wyszedł - ucieszyła się kolejna dziewczyna. - Nie musimy się bać, że nas wyrzuci. Jestem Rita, siódme z dzieci. Nie masz nam chyba za złe tego najścia. Gina, Maria i ja mieszkamy razem. Tak się złożyło, że żadna z nas nie miała żadnych planów na wieczór, to pomyślałyśmy, że złożymy wizytę naszej bratanicy. Nick nikogo do niej nie dopuszcza, trzęsie się nad nią jak kwoka. Teraz przedstawiła się milcząca dotąd trzecia dziewczyna: - Ja jestem Colleen. Mama opowiadała nam o tobie wiele dobrego.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
Mówi, że zdziałałaś cuda z Molly. - Dziękuję. - Gail była trochę oszołomiona, ale i rada, że może poznać siostry Nicholasa. - Cieszę się, że przyszłyście. My też nie miałyśmy z Molly żadnych szczególnych planów na wieczór. Kończyłyśmy kolację, potem kąpiel... - Mogę ją nakarmić? - Maria, uzyskawszy przyzwolenie, zajęła się Molly. - Nie mieszkasz z siostrami? - zwróciła się Gail do Colleen, kiedy wszystkie rozsiadły się przy kuchennym stole. - Colleen dwa lata temu opuściła zakon i mieszka oddzielnie, bo twierdzi, że po klasztornym życiu mieszkanie z nami byłoby zbyt dużym wstrząsem dla jej organizmu - odpowiedziała za siostrę Gina. - To one się bały, że będę je reformować - zaśmiała się Colleen. - Trudno pogodzić szaleństwo z rozsądkiem, ale można próbować stwierdziła Gail sentencjonalnie. - Henri dał ci ,Boginię"! - Gina natychmiast zorientowała się, skąd Gail zaczerpnęła swoje mądrości, i nie pomyliła się. Od czasu wizyty w salonie Henriego Gail wszystkie wskazówki dla swojej metamorfozy czerpała z pisma „Bogini". - Ślicznie cię ostrzygł. - Opowiedz nam coś o sobie - poprosiła Colleen. - Masz dużą rodzinę? - Tylko jednego brata. Rodzice nie żyją - powiedziała Gail ze smutkiem w głosie. Colleen poklepała ją po dłoni. - Adoptujemy cię. - Jasne - poparła ją Gina. - Będziemy wtrącać się w twoje sprawy, organizować ci życie i wpadać do ciebie bez zapowiedzi o dowolnej porze. Jesteśmy w tym dobre. - Zaczyna mi się podobać. - Gail nie miałaby nic przeciwko całej czeredzie utrapionych sióstr. - Ty nam też zaczynasz się podobać - orzekła za siostry Rita. - Nick musi być tobą zachwycony. Gail pokręciła głową. - Ja nie jestem w jego typie. - A to niby dlaczego? - Maria skończyła karmić Molly i wycierała jej
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
buzię zwilżoną serwetką. - Po pierwsze, nie jestem ładna... - Kto ci powiedział, że nie jesteś ładna? - zdumiała się Maria. - Nikt nie musiał mi mówić. Po prostu nie jestem w jego typie i już. Gail wolała zakończyć dyskusję. - Która chce pomóc przy kąpieli? - Ja - odpowiedziały chórem wszystkie cztery siostry. Molly jeszcze nigdy w życiu nie miała takiej burzliwej kąpieli. Kiedy siostry Barone wreszcie wyszły, ułożywszy do snu bratanicę i uściskawszy serdecznie jej opiekunkę, Gail usiadła samotnie przy kuchennym stole i rozmarzyła się, jak by to było wspaniale mieć dużą rodzinę. Podejrzewała, że Barone nawet nie wiedzą, jakim skarbem mogą być łączące ich więzy. Łzy napłynęły jej do oczu, pociągnęła nosem i otworzyła ostatni numer „Bogini". Przy lekturze powinna zapomnieć o smutkach. Nicholas wszedł do uśpionego domu z westchnieniem ulgi. Ciągnący się w nieskończoność wieczór wreszcie dobiegł końca. Jego dama wyglądała pięknie, chłonęła każde jego słowo, z każdym słowem się zgadzała; znudziła go śmiertelnie. Gail słuchała tego, co mówił, ale nie chłonęła każdego słowa, a już co najwyżej z co setnym się zgadzała. Zamknął oczy i potarł czoło. Sytuacja z każdym dniem stawała się coraz bardziej skomplikowana. Miał nadzieję, że wieczór z zachwycającą kobietą pomoże mu zapomnieć o Gail, stało się wręcz przeciwnie. Kręcąc głową, poszedł do kuchni, wyjął z szafki butelkę merlota, nalał sobie kieliszek, upił łyk i jego wzrok przyciągnęło leżące na stole pismo. Zostawiła je zapewne Gail albo Ana. Podszedł zaciekawiony. „50 sposobów jak uwieść twojego mężczyznę" - intrygujące. Ale raczej nie dla Any. Spojrzał na okładkę: „Bogini". Powinien był się domyślić. Wrócił do artykułu, przebiegł wzrokiem kolejne rady. Jeśli Gail je studiowała, ciekawe, na kim chciała wypróbować „50 sposobów". Ktokolwiek miałby to być, sama ewentualność doprowadzała Nicholasa do białej gorączki. - Niedobrze, stary - mruknął do siebie, zerknął na kilka wskazówek zawartych w artykule i jęknął, po czym klnąc wyszedł z kuchni. Teraz na pewno nie zaśnie.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Twoje siostry były tu wczoraj z wizytą, a twoja matka dzwoniła poinformowała Gail Nicholasa następnego ranka przy śniadaniu. - Z wizytą u kogo? U ciebie i Molly? - Wszystkie cztery. - I nie przytłoczyła cię obecność tej czeredy? - zainteresował się Nicholas znad kawy. Źle spał ostatniej nocy i potrzebował wprawiającej człowieka w ruch kofeiny. - Skąd. Polubiłam je od pierwszej chwili. To musi być miłe, mieć taką dużą, zżytą z sobą rodzinę. - Na ogół. Czego chciała moja matka? - Urządza jutro koktajl i chce, żebyś przyszedł. Zaprosiła też mnie. Mogę przyjść z wybraną osobą towarzyszącą. Nicholas przełknął kawę, niemal parząc sobie język. Zaczynał się dusić. Zawiązywał się jakiś spisek przeciw niemu. Najpierw jego siostra zachęca Gail, żeby „zmieniła wizerunek" i wysyłają do Henriego, teraz znowu matka zaprasza ją na koktajl „z osobą towarzyszącą". - Tak? - Tak. Ale ja nie muszę iść. Ktoś powinien zostać z Molly i... - Położysz Molly spać trochę wcześniej. Wystarczy, że Ana zajrzy do niej od czasu do czasu. Gail nie była do końca przekonana. - Nie wiem. Nie należę do rodziny, pracuję tylko dla was - uparła się o tym fakcie przypominać. - Jeśli moja matka cię zaprasza, powinnaś pójść. Natomiast z kim pójdziesz... - Chłopcy już go sprawdzili. Bardzo miły facet. Lekarz. Chce się ze mną umówić. Muszę tylko zapytać, czy ma jutro wolny wieczór. Kawa nabrała dziwnie gorzkiego smaku. - Dobrze. Jeśli się okaże, że nie będzie mógł, daj mi znać. Wczoraj w nocy, po powrocie do domu, znalazłem ciekawą lekturę, jakieś pismo na stole w kuchni, a w nim artykuł. - Jaki artykuł? - zapytała Gail obojętnie i nagle zrobiła się czerwona jak burak. Jej „Bogini". Zostawiła pismo na stole... - Upatrzyłaś już sobie kogoś, na kim chcesz wypróbować „50 sposobów"?
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
Przygryzła wargę i wbiła wzrok w talerz z płatkami, którymi karmiła właśnie Molly. - Jeszcze nie, ale może... - Może co? - chciał wiedzieć Nicholas. - Może kogoś znajdę. Jeśli będzie mi na tym zależało, to znajdę oznajmiła stanowczo. Cholerą. Jeśli ta dziewczyna chce eksperymentować, niech próbuje na nim. W głowie zabrzmiał ostrzegawczy dzwonek; Nicholas udawał, że go nie słyszy. Od dawna nie pragnął tak żadnej kobiety, jak teraz jej. - Trzynasty sposób brzmi interesująco - powiedział, wylewając resztkę kawy do zlewu. Gail podniosła głowę. - Słucham? - Powiedziałem, że trzynasty sposób wydaje się interesujący. Do zobaczenia wieczorem - rzucił wychodząc. Gail popatrzyła zdumiona, jak znika w holu. Molly zaczynała ząbkować i tego wieczoru marudziła dłużej niż zwykle. Kiedy wreszcie usnęła, Gail była wykończona. Wiedziała, że Nicholas wrócił, słyszała, że jest w swoim pokoju, ale akurat dzisiaj wolałaby go nie widzieć. Nie udało się. Ledwie położyła dłoń na klamce, żeby cicho wślizgnąć się do swojej sypialni, pojawił się na korytarzu. - Jak tam Molly? - Trochę kaprysi, bo zaczyna ząbkować, ale głównie pochłania ją ćwiczenie nowej umiejętności. Najwyraźniej zamierza wybrać się pieszo do Chin. - Musisz być bardzo zmęczona. Wypijesz ze mną kieliszek wina? Dlaczego nie? Gail natychmiast zapomniała, że postanowiła unikać Nicholasa. - Jak minął dzień? - zapytała, gdy usiedli przy winie w saloniku na dole. - Produktywnie. Wprowadzamy nowy smak, ma się pojawić na rynku tuż przed walentynkami. Wszystko trzeba skoordynować, wiadomo, ale dział PR i marketing domagają się czasami rzeczy niemożliwych.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Ty jednak ze wszystkim dajesz sobie radę. - Gail bezwiednie potarła nadwerężone ramię. - Próbuję. Dalej cię boli? - Od czasu do czasu. - Odwróć się, pomasuję. - Nicholas odstawił kieliszek na stolik. - Nie, nie trzeba, aż tak bardzo nie boli. - Daj spokój. Zaraz poczujesz się lepiej. Bez wątpienia. Pod dotknięciem dłoni Nicholasa każda kobieta musiałaby się poczuć lepiej. - Nie wiem, czy pracodawca powinien... - Jesteśmy drużyną, zapomniałaś? Pozwoliłabyś koledze z drużyny rozmasować sobie ramię? - Tak. - Tylko że żaden kolega z drużyny nie miał takich oczu jak Nicholas. Odwróciła się do niego plecami. Przysunął się tak blisko, że czuła jego oddech na karku. Może to głupi pomysł, zawahała się poniewczasie. Nicholas powoli masował bolące miejsce. Dłonie Nicholasa. Magiczne dłonie. Gail zamknęła oczy, cicho westchnęła. - Lepiej? - zapytał. - Tak. - Kolejne westchnienie. - Wydajesz okropnie namiętne odgłosy. Nie chciała wcale wydawać namiętnych odgłosów. - Nie zdawałam sobie sprawy... Nicholas powiedział coś po włosku. - Co powiedziałeś? - Że masz piękne włosy - wyjaśnił, nie zaprzestając masażu. - Mam czy miałam? - chciała uściślić Gail. - Masz i miałaś, ale teraz już tak się nad nimi nie znęcasz, żeby układały się posłusznie. Gail zaśmiała się. - Wojuję z nimi, od kiedy mogłam utrzymać gumkę do włosów w palcach. - Najwyższy czas dać im trochę swobody. Dłonie Nicholasa zsunęły się niżej, na plecy, palce poruszały się pewnie, rytmicznie, przynosiły odprężenie i budziły ciało do życia. Sunęły po kręgosłupie, po żebrach. Kiedy zawędrowały daleko od bolącego ramienia, Gail odwróciła się.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Co my robimy? - Nic, czego oboje byśmy nie chcieli - powiedział i zaczął ją całować. Długo, głęboko, namiętnie. Gail nigdy w życiu nie wyobrażała sobie, że pocałunek może być tak cudowny, tak upajający. I że może tak podniecić... - Chodź ze mną jutro na koktajl do matki - poprosił prawie bez tchu, kiedy wreszcie oderwał usta od jej ust. Było tyle zaborczości w jego głosie, że Gail przeszedł dreszcz. - Ja... ja... - Powiedz: tak - nalegał. Chciała, bardzo chciała, ale coś ją powstrzymywało. Mózg pracował opieszale, nie mogła się skupić. - Ja... - znowu przerwała. Doktor Gallimore. - Nie mogę powiedziała wreszcie. - Doktor Gallimore zgodził się pójść ze mną. - Zadzwoń do niego, przeproś i powiedz, że to nieaktualne. - Nie mogę, naprawdę nie mogę. To byłoby nie fair. Już go zaprosiłam. - Ale wolałabyś pójść ze mną. - Prowokował ją, żeby zaprzeczyła. Irytowało ją to, zżymała się na siebie, ale nie mogła zaprzeczyć. Pragnęła go i pożądała jak jeszcze nikogo. - Czy ktoś ci kiedyś powiedział, że jesteś arogantem? - Nie. - Więc ja ci to mówię - oznajmiła. - Jak byś się czuł, gdyby któraś z twoich dam odwołała randkę? Nicholas podniósł się gwałtownie, przeczesał włosy palcami. - Wystarczy, żebyś była raz ze mną, a nie będziesz chciała być z nikim innym. Tego właśnie się bała. - Dlaczego ja? Co we mnie jest interesującego? Doświadczenie seksualne mam równie rozległe jak szprotka. Ty połykasz takie szprotki na śniadanie. Nicholas pociągnął ją za włosy. - Sprawię, że jeszcze zapragniesz być moim śniadaniem.
Anula & polgara
ROZDZIAŁ SIÓDMY
sc
an
da
lo
us
Nicholas z zaciśniętymi zębami przyglądał się Gail i jej poczciwemu doktorowi. Doktor nie mógł utrzymać rąk przy sobie i w pewnym sensie trudno go było za to winić, ale w Nicholasie wzbierała brzydka sycylijska chęć poprzetrącania łapserdakowi palców, kiedy zobaczył, jak tamten obejmuje Gail w talii. W morzu małych czarnych kremowy klasyczny kostium Gail wyróżniał się z daleka. Wyglądała jak lody waniliowe z karmelem, lody, które Nicholas skonsumowałby z najwyższą ochotą. Na koktajlu w domu rodziny Barone nastrój panował doskonały wszyscy zdawali się znakomicie bawić, tylko on jeden nie. - Dlaczego masz taki kiepski humor? - zagadnęła Rita, podchodząc do brata. - I dlaczego nie przyszedłeś z Corinne? Nicholas wzruszył ramionami. - Oho, następna dostała odprawę - domyśliła się Rita. - Powiedz mi, co o niej myślisz? - Jeśli chodzi o Ritę, Nicholas mógł liczyć na szczerą odpowiedź. Czasami aż zbyt szczerą. - Jest piękna. Tak jak i wszystkie pozostałe. - Ale sztuczna. Rita zrobiła wielkie oczy. - Coś podobnego. Zauważyłeś? Myślałam, że jej uroda cię zaślepiła. Dobry doktor niby od niechcenia musnął włosy Gail i Nicholas znów musiał zacisnąć zęby. - Jakoś dziwnie nie masz szczęścia do kobiet. - Dziękuję, siostrzyczko, że zechciałaś podzielić się ze mną tą przenikliwą obserwacją. - Tylko z Gail jest inaczej. - Co masz na myśli?
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Na pewno jest świetną nianią, ale jest też bardzo miłą osobą. Nie mrugnęła nawet, kiedy wszystkie cztery urządziłyśmy najście na twój dom. Zrobiła wszystko, żebyśmy mogły nacieszyć się Molly. - Rita pokiwała głową. - Widzisz, umiesz dobierać sobie pracownice, czyli czasami masz jednak szczęście do kobiet. - A co z twoim życiem uczuciowym? Skoro jesteś taka mądra, dlaczego nie widzę przy twoim boku żadnego doktorka? - Dlatego, że z nimi pracuję i za dobrze ich znam. Niektórzy są świetni, ale mnóstwo między nimi palantów. - Naprawdę? - ucieszył się Nicholas i po raz pierwszy tego wieczoru zrobiło mu się raźniej na duszy. -Wiesz, że Gail przyszła z jakimś lekarzem? - Hm... Może go wezwą do nagłego wypadku. Słowa Rity okazały się prorocze. Kilka minut później pan doktor spojrzał na swój pager i zaczął tłumaczyć coś Gail. Nicholas odstawił drinka na bar i ruszył w kierunku tamtych dwojga. - Witam - powiedział, wyciągając dłoń na powitanie. - Nicholas Barone. Gail jest opiekunką mojej córki. - Miło mi. Nazywam się Gallimore. Właśnie mówiłem Gail, że wzywają mnie do nagłego wypadku. Nie znoszę wychodzić w środku przyjęcia, ale... - Doktor bezradnie rozłożył ręce. - Prawdziwy pech - przytaknął Nicholas. - Zadbam, żeby Gail bezpiecznie dotarła do domu. - Chyba że ja cię odwiozę w drodze do szpitala? - Dobry doktor miał nadzieję na pożegnalny pocałunek. Niedoczekanie. - Gail nie poznała jeszcze całej rodziny. Proszę się o nią nie martwić, wróci do domu ze mną. - Zadzwonię do ciebie, Gail. Obiecuję, że następnym razem nic nam nie przeszkodzi - powiedział doktor, żegnając się, i już go nie było. Nicholas bezzwłocznie przejął inicjatywę. - Poznałaś już moje siostry i Joego. Powinnaś poznać jeszcze stryja Paula, Derricka, Daniela i Emily. Claudia niestety nie mogła przyjść. Gail pokręciła głową. - Masz może notes? Inaczej ich wszystkich nie spamiętam.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Nie martw się, będę ci podpowiadał - z tymi słowami Nicholas ujął Gail pod ramię i zaczęły się prezentacje. Stryj Paul okazał się człowiekiem cichym i spokojnym, w przeciwieństwie do posiadającego wysoko rozwinięty instynkt stadny Carla. Gail poznała jego syna Derricka, dyrektora działu jakości w zakładach Baronessy pod Bostonem, i córkę Emily, która od razu wzbudziła jej sympatię. Im więcej ściskała dłoni, im więcej zamieniała z kolejnymi osobami miłych słów, tym bardziej żałowała, że sama nie ma licznej rodziny. - Napijesz się czegoś? - zapytał Nicholas, kiedy już przedstawił ją wszystkim obecnym. - Wody z lodem. - Chciała zachować tego wieczoru trzeźwy umysł. Być może wydawało jej się, ale Nicholas poświęcał jej dzisiaj wyjątkowo dużo uwagi. Czuła się jak Kopciuszek na balu i zastanawiała, co przyniesie północ. - Odpocznijmy chwilę - zaproponował Nicholas, podając Gail wodę, i poprowadził ją do niewielkiego pokoju obok salonu. - Nie poznałam jeszcze twoich pozostałych braci. - Reese'a i Aleksa? Nie ma ich w Bostonie. Reese żegluje po oceanach. Nie widuje się z ojcem, nie utrzymują żadnych kontaktów, ale to osobna historia. Aleks jest pilotem. Gail zrobiła wielkie oczy. - Nie masz w rodzinie żadnego urzędnika? Nicholas parsknął śmiechem. - Mama byłaby na pewno szczęśliwa. - Wspomniałeś chyba jeszcze o kuzynie... ? - Bliźniaku Derricka, Danielu. Nie musisz go poznawać - powiedział Nicholas dziwnie aksamitnym głosem. - Dlaczego nie? - To awanturnik, uwielbia przygody, żyje nimi. Awanturnik i uwodziciel. - Czym się różni od ciebie? - Gail nie potrafiła ukryć rozbawienia. - Ja pracuję - powiedział Nicholas, patrząc jej głęboko w oczy. - To różnica. A powód? Poznasz Daniela i zapragniesz przeprowadzać na nim swoje eksperymenty, a ja tego nie chcę.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Dlaczego? - Wolę, żebyś przeprowadzała je na mnie. - Tu Nicholas wyjął Gail szklankę z dłoni i postawił na stoliku. Gail zerknęła na lśniący blat. - Powinieneś okazywać więcej szacunku rodzinnym antykom. Zostanie ślad po wodzie. Nicholas ze śmiechem pokręcił głową i z szuflady stolika wyjął podkładkę. - Ja zamierzam cię pocałować, a ty wspominasz o plamach po wodzie na rodzinnym antyku. Jeszcze mi się coś podobnego nie zdarzyło. Gail widziała w oczach Nicholasa pożądanie, pragnienie, prośbę. Wciągnęła głęboko powietrze. Naprawdę chodzi o nią? Nicholas patrzy tak nią? Właśnie na nią? - Nie wierzę... - szepnęła. - Dowiodę ci, wtedy uwierzysz. O tak, wiedziała, że Nicholas potrafi tego dowieść. Wiedziała też, że cokolwiek to będzie, będzie przelotne. Wyraźnie przecież określił swoje zasady. Gail tymczasem podejrzewała, że jej uczucia do Nicholasa nie będą przelotne ani ulotne. Powinna się zawczasu wycofać, ale nie potrafiła. - Pracuję u ciebie, wziąłeś to pod uwagę? - przywołała resztki zdrowego rozsądku. - Oboje jesteśmy dorośli, jakoś się uporamy z tym problemem. Chciała zapytać: Co będzie potem? Co ze mną? Nie zapytała. - Dlaczego ja? - Bo bije od ciebie ciepło. W pocałunku Nicholasa było pożądanie i coś jeszcze, coś zabarwionego czułością, coś, czego Gail nie potrafiła nazwać. A potem Nicholas wziął ją za rękę i pociągnął w głąb domu, po schodach, przez tonący w półmroku korytarz, do jakiegoś pokoju. W nieznane. W daleką podróż. Nie wiedziała już, gdzie jest, straciła poczucie czasu. Wiedziała tylko, że jest z nim. Z Nicholasem. - Rodzina spojrzy na ciebie i wszyscy będą wiedzieli, co robiliśmy. Nicholas pierwszy ocknął się z seksualnych uniesień. - To, co się stało,
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
to tylko nasza sprawa, moja i twoja. Niech tak zostanie. - Przesunął palcem po dolnej wardze Gail. - Łazienka jest po drugiej stronie korytarza. Powiedz mi, gdzie zostawiłaś torebkę, przyniosę ją. Umalujesz usta, ogarniesz się i może uda nam się szybko stąd wyjść. - Ta szminka miała wytrzymać maraton łóżkowy - mruknęła Gail. Miała kompletny zamęt w głowie. Nie rozumiała, jak Nicholas może myśleć tak rzeczowo, tak trzeźwo po tym, co właśnie zrobili. - Powinnaś złożyć reklamację - powiedział z szerokim uśmiechem. Odwróciła głowę. Odzyskać równowagę, odzyskać równowagę, powtarzała sobie w duchu. Ogarnęła spojrzeniem pokój: małe biureczko, półki wypełnione książkami, świeże kwiaty na stoliku. I ściana, przy której się kochali. Pospiesznie. Na stojąco. - Gdzie jesteśmy? - zapytała, wracając ze swojej długiej podróży w nieznane. - W gabinecie mojej matki - wyjaśnił Nicholas, poprawiając krawat. Jakby ktoś chlusnął jej zimną wodą w twarz. - My... - szukała odpowiedniego określenia. „Kochaliśmy się" nie było jednak tym właściwym. Żadne nie było właściwe. - Zrobiliśmy „to" w gabinecie twojej matki? Tak po prostu? - Okropna myśl przyszła jej do głowy. - A może ty nie pierwszy raz...? Nicholas pokręcił głową. - Pierwszy. Nigdy nie zrobiłem „tego" w domu rodziców. I chcę „to" zrobić z tobą jeszcze raz. Choćby na biurku mamy, ale uważam, że zasługujesz na coś lepszego. Jeśli chcesz wypróbować swoich „50 sposobów", cara, jestem do twoich usług. I jeszcze jedno... dlaczego mi nie powiedziałaś? - O czym? - Że to twój pierwszy raz? Gail wzruszyła ramionami. - Nie myślałam o tym. Myślałam o tobie. Dwadzieścia minut później stali już na środku sypialni Gail. Ciągle jeszcze nie potrafiła powiedzieć, co się z nią dzieje. W głowie zamęt i pożądanie w oczach Nicholasa - tyle wiedziała. Wziął ją za rękę. - Dobrze się czujesz? - Nie wiem, nie miałam czasu się zastanowić.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- I dalej nie będziesz go miała, postaram się o to. - Najpierw powinnam chyba poznać zasady. Nicholas zmarszczył brwi. - Jakie zasady? - Że jedna noc... i... - Nie - zaprotestował Nicholas natychmiast i zamknął jej usta pocałunkiem. - Dobrze. - Gail złapała oddech. - Ile... - nie potrafiła dokończyć pytania. - Mamy przynajmniej pięćdziesiąt sposobów do przećwiczenia. - Pięćdziesiąt? Kiedy tyle kobiet nie może się doczekać, żeby być z tobą? - Nigdy dotąd nie miałem nikogo tylko dla siebie - powiedział Nicholas, kładąc Gail na łóżku. - Ciebie chcę mieć. Wyłącznie dla siebie. - Ja też chcę być wyłącznie dla ciebie. Inna kobieta wolałaby uniknąć ryzyka, nie podjęłaby gry, w końcu stawką było jej własne serce. Gail nie miała wyboru. Nicholas był uosobieniem wszystkich jej marzeń o tym jedynym, wybranym mężczyźnie. Sądziła, że nigdy się nie ziszczą. Ziściły się. Wszystkie poza jednym. Że to, co ich łączyło, cokolwiek to było, jakkolwiek to nazwać, miało trwać krótko. Podjęła ryzyko. Podjęła grę. Nawet w czasie pospiesznego zbliżenia bo cóż innego stało się tam, w gabinecie jego matki, w domu jego rodziców. Miała świadomość, że nigdy jeszcze nikt jej tak bardzo nie pragnął.
Anula & polgara
ROZDZIAŁ ÓSMY
sc
an
da
lo
us
Istnieje kac alkoholowy, istnieje kac nikotynowy; kiedy Gail obudziła się następnego ranka, zrozumiała, czym jest kac po nocy pełnej seksu. Uprawiała sport i nieraz zdarzało się jej przeforsować mięśnie, ale nigdy jeszcze całe ciało nie bolało jej aż tak. Spojrzała na puste miejsce obok siebie i powoli przesunęła dłonią po poduszce, gdzie jeszcze niedawno spoczywała głowa Nicholasa. Targały nią sprzeczne emocje. Napływały myśli, których w nocy nie chciała do siebie dopuszczać. Ona i Nicholas przekroczyli zakazaną linię, byli teraz kochankami i miało to pozostać tajemnicą. Z grymasem bólu usiadła na łóżku. W pewnym sensie rozumiała, dlaczego Nicholas chce utrzymać ich przygodę w tajemnicy. Jego życie było wystawione na widok publiczny. Nakładało to na niego rozmaite zobowiązania, ale tym bardziej mógł pragnąć zachować coś wyłącznie dla siebie. Poza tym pracowała u niego, co dodatkowo komplikowało sytuację. Wszystko to było oczywiste, jednak gdzieś w głębi świadomości rodziła się wątpliwość, czy Nicholas przypadkiem się jej najzwyczajniej w świecie nie wstydzi. Jej czy też, w najlepszym przypadku, swojej słabości do niej. - To bzdura. Nie wolno ci tak myśleć - szepnęła, przymykając oczy. Od momentu, kiedy po raz pierwszy zobaczyła Nicholasa Baronego, wiedziała, że oboje żyją w dwóch zupełnie różnych światach i nie zamierzała teraz boleć nad tym, że jest Kopciuszkiem, a on Księciem z Bajki i ich przelotna przygoda nie skończy się ślubem. Wstała z łóżka. Przygoda pozostanie przygodą. Nawet jeśli to trochę bolesne, jakoś się z tym upora. Może nawet zakocha się w Nicholasie...
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
„Może". Spojrzała w lustro nad komodą i skrzywiła się. Po co się oszukuje? Gdyby nie była w nim już zakochana, czy oddałaby mu się ostatniej nocy? Serce na moment stanęło, ogarnęła ją panika. Zakochała się w Nicholasie. Może każda dziewica tak się zachowuje po swojej pierwszej nocy? Może wszystkie kobiety zakochują się w swoim pierwszym mężczyźnie? Wiedziała, że na nic te tłumaczenia. Po prostu pokochała Nicholasa. Poznała jego siłę i jego słabość. Przyglądała mu się z bliska. Doświadczyła na sobie jego dobrych i złych humorów. Tak, był przystojny, zachwycający, ale to człowiek, w swojej intymności, ze swoją złożoną naturą przemówił do jej serca. Był silny, a jednak budził w niej opiekuńcze odruchy. A więc jednak go kocha, musiała to w końcu przyznać przed samą sobą. I tylko przed sobą. Nie powinna się z tym zdradzać. Przez cały dzień dzielnie zmagała się z drobnymi wątpliwości, a kiedy Nicholas wrócił wieczorem do domu, rozproszył je do końca. Tak było co wieczór. Co wieczór razem... Godziny spędzane na zabawach z Molly i na rozmowach. Raz nawet wybrali się całą trójką do gelaterii Baronessy, na Hanover Street, w północnej części miasta. Wnętrze zachowało swój dawny wystrój, miało staroświecki urok i spodobało się Gail od razu. Maria przywitała ich szerokim uśmiechem. - Najwyższy czas. Mam gorącą czekoladę i cappuccino, jeśli zmarzliście. Gail natychmiast pomyślała o gorącym pocałunku na chwilę przed wyjściem z domu. - Ja ani trochę - oznajmiła, udając, że nie widzi kpiącego spojrzenia Nicholasa. - Dla mnie i dla Molly lody truskawkowe. - Trzy razy - dodał Nicholas, idąc za Marią do stolika. - Już się robi. Kyle was obsłuży. - Maria przysunęła jeszcze fotelik dla Molly i zniknęła. - Dziwię się, że nie zamówiłaś fudge - powiedział Nicholas, sadzając Molly na jej miejscu, a potem sam usiadł tak, żeby
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
kolanem dotykać kolana Gail. - Nie flirtuj ze mną w miejscach publicznych, jeśli chcesz zachować tajemnicę. - Kiedy trudno się oprzeć. Twoja twarz nabiera wtedy odcienia. - Ciemnej purpury - zakończyła za niego łaskawie. - Widziałem cię nagą i wiem, jak to wygląda. Najpierw policzki oblewają się rumieńcem, potem szyja, ramiona - zniżył głos, wzrok podążał opisywaną drogą. - Potem różowią się piersi, sutki. - Moje sutki nie zmieniają koloru - szepnęła, nachylając się nad stolikiem. - Zgoda. Ale twardnieją, kiedy na nie patrzę albo dotykam ich ustami. Skoro już tak, proszę bardzo: Gail nie pozostała mu dłużna. - Zupełnie tak jak ty, kiedy na ciebie patrzę albo cię dotykam. Patrzył na nią przez chwilę bez słowa, potem objął pod stołem jej uda swoimi. - Tak jak teraz? Gail zrobiło się gorąco. Podniecający dialog na moment przerwało pojawienie się Kyle'a z zamówieniem. - Co z tym poczniesz? - zapytał Nicholas, wkładając Molly do buzi pierwszą łyżeczkę lodów. - Z czym? - Sama widzisz, jak na mnie działasz. Pytam, co z tym poczniesz. Gail spojrzała na swój pucharek z lodami. - Być może nie pamiętasz sposobu numer trzydzieści siedem. - Być może nie pamiętam. Przy numerze dwudziestym dziewiątym przepaliły mi się obwody. - W trzydziestym siódmym są lody. - Gail oblizała łyżeczkę. - Lody i co jeszcze? - W miejscu publicznym nie mogę ci powiedzieć, bo zostałabym zaraz aresztowana - powiedziała z uśmiechem i ponownie oblizała łyżeczkę. Teraz z kolei w Nicholasa uderzyła fala gorąca i dla Gail był to widok niezwykle przyjemny, owszem. Wzrok Nicholasa kazał się domyślać, że odwet będzie straszliwy.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Skoro jesteśmy już przy „50 sposobach" - zaczął rzeczowo - nie podoba mi się twoja szminka. - Dlaczego nie? - zdumiała się. - Wolałbym szminkę, która zostawia ślady. Na całym ciele, w każdym miejscu, które całowałaś. Wszędzie. O tak, chętnie oznakowałaby Nicholasa. - Możemy to dodać do listy. Sama mam wybrać miejsca na twoim ciele, czy ty je wybierzesz? - Ty wybierz, ale pozostawiam sobie prawo głosu. Tego była pewna. Jakże mogłoby być inaczej. Zmysłowe obrazy rozpalały wyobraźnię i nawet lody nie dawały wystarczającej przed nimi ochłody. - Żadnego rewanżu ze strony bogini? - pokpiwał Nicholas. - Zawsze ci mówiłam, że nie jestem w twojej lidze. - Nie doceniasz się. - Czas pokaże. Nicholas musiał usłyszeć poważną nutę w jej głosie. - Co masz na myśli? - podchwycił. Gail wzruszyła ramionami, pozostawiając pytanie bez odpowiedzi; w stronę ich stolika szła Maria. - Zadowoleni? - zapytała. - Jesteś równie świetną patronessą, jak babcia Angelica. Maria uśmiechnęła się, wyraźnie ucieszona. - Z twoich ust to prawdziwa pochwała, Nick. - W pełni zasłużona. - Dzięki. Wszystko w porządku? Wasza wymiana zdań z daleka sprawiała trochę dziwne wrażenie. - Opowiadałem Gail, że lody robimy tu, na miejscu, w przyziemiu wyjaśnił Nicholas z kamienną twarzą. Maria skinęła głową. - Tak. Robimy lody na miejscu. Chcemy zachować wszystko tak, jak było. - Omiotła salę gelaterii szybkim spojrzeniem. - Pokazałabym ci przyziemie, Gail, ale jest duży ruch. Następnym razem - obiecała i odeszła. - Bardzo lubi swoją pracę - zauważyła Gail. - Ma absolutnego bzika na punkcie gelaterii. Babcia wprowadzała ją
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
we wszystko, uczyła kunsztu, zdradzała swoje receptury. Zmarła w zeszłym roku. Gail spojrzała na dużą fotografię przedstawiającą dziadków Nicholasa. Bez trudu mogła się domyślić, że zdjęcie było robione w dniu otwarcia gelaterii. Na twarzach młodziutkich małżonków malowały się duma i nadzieja. - Musieli bardzo się kochać, prawda? Nicholas skinął głową. - Marco kochał ją tak bardzo, że odbił ją narzeczonemu i porwał z domu rodziców. Uciekli razem. - I uniósł na koniu, w ciemną noc, otulając swoją opończą - dodała Gail. - Jakie to romantyczne. - Nie było konia, nocy, opończy, za to wiele przecierpieli, musieli się zmagać z różnymi przeciwnościami losu i zawsze wspólnie stawiali im czoło. Taka wielka miłość, na całe życie, nieczęsto się zdarza. Gail wiedziała, że Nicholas mówi o sobie. Tak bardzo pragnęła, żeby tak właśnie mógł ją pokochać, na zawsze. Żeby mógł się przekonać, jak bardzo ona go kocha. Ba, gdyby domyślał się siły jej uczuć, nie siedziałby z nią teraz przy stoliku, nie żartował: uciekłby na kraj świata. Sam. Głupie rojenia. Powinna z nimi skończyć. - Opowiedz mi coś jeszcze o twojej rodzime - poprosiła tej samej nocy, kiedy skończyli się kochać. Położyła się wygodnie na brzuchu, brodę oparła na dłoniach i czekała na opowieść Nicholasa niczym na bajkę na dobranoc. Nicholas jęknął. - Znowu? - Nie wiadomo kiedy i jak opowieści rodzinne stały się nieodłączną częścią ich wspólnych nocy. Kochała się z nim, a potem żądała opowieści o rodzie Barone. Gail wydęła usta jak dziecko. - Tak wspaniale opowiadasz. Uwielbiam słuchać o twojej rodzinie. - Dlaczego? Odwróciła głowę. - Bo ja, poza Adamem, nie mam rodziny. Powiedziała to z takim smutkiem, że Nicholasowi ścisnęło się serce. - To ty mi coś opowiedz. Nigdy nie opowiadałaś o swoim dzieciństwie. - Niewiele jest do opowiadania. Po śmierci ojca mój braciszek
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
mądrala dostał stypendium w szkole z internatem tu, w Bostonie, potem zaczął studia w Boston College. - A ty? - Chodziłam do szkoły, grałam w piłkę, dorabiałam sobie opieką nad dziećmi. Potem mama się rozchorowała. - Zerknęła z ukosa na Nicholasa. - Uprzedzałam cię, że nie mam wiele do opowiadania. Trudno powiedzieć, żeby mój życiorys był fascynujący. - Westchnęła. Na naszej ulicy przez kilka lat mieszkała grecka rodzina. Mieli sześcioro czy siedmioro dzieci. Spędzałam u nich całe dnie, prawie mnie adoptowali. U nich zawsze było gwarno, a w naszym domu tak strasznie cicho. - Lubisz gwar. - Nicholas zaczął się bawić włosami Gail. Skinęła głową. - Spodobałyby ci się rodzinne obiady u nas. Na dobrą sprawę każdy posiłek tak wyglądał - poprawił się. - Już przy śniadaniu wszyscy zaczynali się przekrzykiwać. Pamiętam, jak rozkoszowałem się spokojem, kiedy wreszcie zamieszkałem sam. - Pokręcony świat - mruknęła Gail. - Człowiek zawsze tęskni za tym, czego nie ma. Znowu ten sam ściskający serce smutek w jej głosie. Seks z Gail był czymś niezwykłym, to prawda, ale Nicholas doskonale zdawał sobie sprawę, że nie tylko dlatego pragnie jej bliskości. Pewnie raczej umarłby, niżby się do tego przyznał, ale przy niej czuł się bezpieczny. Wiedział, że go nie zawiedzie, nie odwróci się od niego i nie okłamie. Prędzej skrzywdziłaby samą siebie, niźli wyrządziła mu jakąkolwiek szkodę. Nigdy wcześniej nie doświadczył tak całkowitej, bezwarunkowej akceptacji ze strony drugiej osoby. Nie oczekiwał już, że spotka jeszcze w życiu miłość, ale Gail budziła w nim serdeczność i opiekuńczość. Wiele był gotów uczynić, żeby z jej twarzy zniknął ten wyraz bezradności. Cieszył się, kiedy udawało mu się doprowadzić ją do śmiechu. - Dość o tobie - powiedział pokpiwającym tonem. Wiedział, że Gail nie lubi mówić o sobie. Przygarnął ją do siebie. - Skoro tak strasznie chcesz słuchać moich opowieści, zaspokoję twoje chęci.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
Gail uśmiechnęła się. - Miło wiedzieć. Opowiedz mi coś więcej o Marcu i Angelice. - Marco pracował w restauracji, mieszkał kątem u swojego restauratora. Pewnego dnia zakochał się w Angelice. Angelica była już zaręczona z innym mężczyzną, niejakim Vincentem, z kolei restauratorzy Marca Uczyli, że ożeni się z ich córką, Lucią. Kiedy Marco i Angelica uciekli, restauratorzy wpadli w gniew, a Lucię ogarnęła taka furia, że rzuciła klątwę na moich dziadków. Gail dech zaparło. - Nie! - Tak. Kiedy wspominamy o tym, a wspominamy bardzo rzadko, mówimy o „walentynkowej klątwie". - Dlaczego „walentynkowej"? - Dlatego, że w walentynki zdarzają się w naszej rodzinie tragedie. Angelica poroniła swoje pierwsze dziecko w walentynkowe święto. Kilka lat później, w ten sam dzień, jeden z ich maleńkich synków, brat bliźniak stryja Paula, został porwany. - Jakie to straszne... - Gail pokręciła głową. - Kiedy mówiłeś, że Angelica i Marco wiele przecierpieli, nie przesadzałeś. - Gail zamilkła na chwilę, przesunęła palcem po brodzie Nicholasa. - Wierzysz w walentynko-wą klątwę? - Racjonalnie, nie. - Słyszę w twoim głosie jakieś „ale"... Nicholas pomyślał o swoim zerwaniu z matką Molly, do którego doszło właśnie w walentynki. Kiedy Gail była blisko niego, tuż obok, tamto wydarzenie wydawało się niezmiernie odległe i pozbawione znaczenia. - Racjonalnie, nie - powtórzył. - Hm... - Gail najwyraźniej nie zadowoliła ta odpowiedź. - Może innym razem wydobędę z ciebie coś więcej. - Próbuj. Fascynowała go. Potrafiła być macierzyńska i opiekuńcza, by w następnej chwili przeistoczyć się w kusicielkę. Poruszała jego umysł, ożywiała ciało. Jedna chwila nieuwagi i przedostanie się do jego serca. Następnego popołudnia Nicholas zastał ją w kuchni, zajętą
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
karmieniem Molly. - Brakowało mi ciebie - mruknął, całując ją w policzek. Serce zabiło jej żywiej. - Byłam tu cały dzień. - W tym właśnie problem. Nie było cię przy mnie. Nicholas chyba nawet się nie domyślał, ile radości sprawiły Gail jego słowa. - Byłam z twoją córką - powiedziała z uśmiechem. - Trudno. Skoro nie możesz być ze mną, bądź przynajmniej z nią. - Za dużo wymagasz. - Teraz już śmiała się głośno. - Chyba cię rozpieszczam. - Wręcz przeciwnie. A ja robię wszystko, żebyś mnie rozpieszczała. - Uważasz, że bez sukcesów? - Czasami zdarza się sukces - Nicholas przygarnął Gail do siebie ale ja jestem Barone, my musimy odnosić sukcesy cały czas. Gail przewróciła oczami. - Nie mogę przecież nachodzić cię w biurze, przeszkadzałabym w pracy. - Właśnie, właśnie. Przyszedł mi do głowy bardzo dobry pomysł, można by go dołączyć do listy. My, na moim biurku... - Ta-ta-ta-ta - zagadała Molly, waląc łyżeczką w swój fotelik. - Ktoś jeszcze tutaj dopomina się o uwagę - powiedziała Gail. Nicholas podszedł do córki i pocałował ją w czoło. - Jak minął dzień, bella bambina? Molly uśmiechnęła się szeroko i wyciągnęła brudną rączkę, usiłując dotknąć twarzy ojca. Nicholas nie cofnął się, nie przestraszył, że mała go ubrudzi. Dla Gail był to kolejny drobny powód, żeby pokochać go jeszcze bardziej. Obserwowała oboje przez chwilę, pozwoliła, żeby Nicholas wytarł Molly buzię i rączki. - Dzisiaj ja kąpię Molly - powiedział, biorąc ją na ręce. - Ach, widzisz, dzwonili dzisiaj do mnie z Bostoń-skiego Towarzystwa Historycznego. Już jakiś czas temu pytali, czy nie mogliby kolejnego zebrania Rady Nadzorczej urządzić w moim domu. Zgodziłem się, a później zupełnie o tym zapomniałem. A zgodziłem się tylko dlatego, że ktoś inny wszystko zorganizuje, sam nie będę musiał się o nic martwić.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
To już za kilka dni. Chciałem cię uprzedzić. Gail skinęła głową. - Jak długo to potrwa? - Dwie, najwyżej trzy godziny. - Nicholas wzruszył ramionami. Ale Corinne wpadnie tu kilka razy wcześniej, żeby wszystko przygotować. Gail, która wycierała właśnie ubabrany jedzeniem fotelik Molly, znieruchomiała. - Corinne? Nicholas spojrzał na nią uważnie. - Tak. Dziesiątki różnych myśli przemknęły przez głowę Gail. Pierwsza, bolesna: Nicholas chce się znowu zobaczyć z Corinne. I druga, nie mniej bolesna: znudził się już mną. Dlaczego w takim razie powiedział, że się za nią stęsknił? - Przestałaś się uśmiechać. Dlaczego z jej twarzy natychmiast można wszystko wyczytać? Westchnęła z rezygnacją. - Drobiazg. - Kłamiesz. - Po prostu... - zamilkła, szukając słów, które nie umniejszyłyby jej dumy - zaskoczyło mnie, że wspomniałeś o Corinne. Nicholas dopiero teraz zrozumiał. - Między mną i Corinne nic nie ma. Rzecz została zaplanowana kilka miesięcy temu. Ona też jest członkiem Towarzystwa, tak samo jak ja. Namówiła mnie, żebym udostępnił dom, a ona wszystko zorganizuje. Musnął jej wargi pocałunkiem. - Naprawdę nic między nami nie ma. Udowodnię ci dzisiaj w nocy. I udowodnił, jak robił to podczas tylu minionych nocy. A potem opowiedział jej kolejną historię rodzinną i udało mu się wydobyć z Gail zeznanie, że nie poszła na bal z okazji ukończenia szkoły średniej, bo jej matka była już wtedy ciężko chora. Powinna czuć się teraz pewniej, przecież widziała, że z jego strony to coś więcej niż tylko fizyczne pożądanie. Ale kiedy leżała sama w ciemnościach, w głowie rodziły się wątpliwości. Przychodził do jej łóżka
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
prawie każdej nocy, zachowywał się tak, jakby nigdy nie miał jej dość, ale wychodził zawsze przed świtem. Nie mogła o tym nie myśleć. Nigdy nie zostawał do rana.
Anula & polgara
ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
sc
an
da
lo
us
Odezwał się dzwonek przy drzwiach frontowych. Ana była akurat zajęta czymś innym, więc Gail wzięła umorusaną rozmiękłymi krakersami Molly na ręce i poszła otworzyć. Naprzeciwko niej stała w progu najpiękniejsza kobieta, jaką zdarzyło się jej widzieć. Proste blond włosy, wielkie niebieskie oczy, idealna cera, karnacja o barwie kości słoniowej, ładnie wykrojone usta podkreślone różowym błyszczykiem. Gail oniemiała. Ta kobieta powinna napisać książkę pod tytułem „Wyglądać jak bogini". - Jestem Corinne Gladstone. Mam zająć się przygotowaniem zebrania. Pani musi być nianią. Uprzedzono panią zapewne, że przyjdę. Wyciągnęła dłoń, zobaczyła zabrudzony przed chwilą przez Molly sweter Gail i szybko zrezygnowała z bezpośredniego kontaktu. -A ty, maleńka, musisz być córeczką Nicholasa - odgadła z przenikliwością Marlowe'a i uśmiechnęła się słodko. Molly ukryła buzię na ramieniu Gail. - Tak się cieszę, że wreszcie udało mi się zobaczyć Molly. Ostatnio rzadko mam okazję widywać Nicholasa, jest taki oddany córeczce. Mam nadzieję, że po zebraniu Towarzystwa wszystko wróci do normy. Może pani wezwać gospodynię? - Zamilkła na moment. - Przepraszam, nie dosłyszałam nazwiska. - Gail Fenton. - Gail nie mogła uwolnić się od wrażenia, że dom Nicholasa został najechany przez obce wojska. I jeszcze ten lęk, że teraz, kiedy w polu widzenia znowu pojawiła się Corinne, Nicholas przestanie się interesować nią, Gail. - Zaraz poproszę Anę - powiedziała i zaproponowała: - Chce pani potrzymać Molly?
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
Corinne spojrzała na umorusaną Molly i na jej pięknej twarzy odbiło się coś na kształt przerażenia. - No... nie wiem... - bąknęła. Molly zesztywniała w wyciągniętych rękach Gail i wydała ryk protestu. Corinne uniosła nieznacznie brwi, cofnęła się o krok. - Oo, maleńka musi dawać się we znaki. Nicholas bardzo rozsądnie postąpił, że wynajął nianię. Nie zatrzymuję cię, Jane. Wezwij tylko Anę, proszę. - Gail - poprawiła. - Nie Jane, ale Gail. - Gail - powtórzyła Corinne z głupawym uśmieszkiem. - Myśli miałam zajęte czymś innym. Przepraszam. Zapamiętam sobie twoje imię - poklepała się w czoło. - Moja baza danych. Ogromnie lubię Nicholasa. Zapewne będziemy się często widywać. Gail zacisnęła zęby i ze sztucznym uśmiechem przylepionym do twarzy skinęła głową, odszukała Anę, po czym poszła z Molly na górę. Corinne najwyraźniej nie widziała w opiekunce do dziecka żadnego zagrożenia, inaczej nie czyniłaby tak czytelnych aluzji do swoich zamiarów. Gail spojrzała w lustro i zobaczyła w nim twarz bez makijażu, upaprany krakersami sweter i dziecko na biodrze. W niczym nie przypominała bogini. Żeby nie wiedzieć jak się starała, nigdy nie będzie taką pięknością jak Corinne. Czy miało to oznaczać, że Nicholas wkrótce zapomni o przelotnej przygodzie? W głowie tłukła się głucho ponura odpowiedź. Jak to się stało, że tak błyskawicznie się w nim zakochała? Nie potrafiła tego zrozumieć. Wkrótce będzie musiała zacząć udawać, że Nicholas już jej nie interesuje. Będzie musiała z obojętną miną patrzeć, jak Corinne wraca do jego łask. Ogarnęło ją przygnębienie. Molly przytuliła się do niej i wycisnęła na policzku całusa. Gail zrobiło się cieplej na sercu. - Miło mi, skarbie, że choć jednej osobie nic to nie przeszkadza, że nie jestem materiałem na boginię. W ciągu następnych dwóch dni Corinne składała w domu Nicholasa
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
częste i niezapowiedziane wizyty, a Gail usilnie pracowała nad tym, żeby swoje wątpliwości zachować dla siebie. Nicholas nie mógł się dowiedzieć o jej obawach. Kiedy nadszedł wreszcie dzień zebrania, została na górze z Molly. Zmęczona zabawami dziewczynka wreszcie usnęła i Gail usiadła przed telewizorem w swoim pokoju, ale gdyby ją ktoś zapytał, nie potrafiłaby powiedzieć, co właściwie oglądała. Słyszała, jak zebranie się kończy, jak kolejni goście wychodzą. Wreszcie, westchnęła z ulgą. Minuty mijały, ale Nicholas się nie pojawiał. Straszny obraz stanął jej przed oczami: Nicholas na dole, z Corinne, odnawia znajomość. Nie mogła tego znieść. Włożyła adidasy, bluzę, wzięła radionianię, poprosiła Anę, żeby miała oko na Molly, i wymknęła się tylnymi drzwiami z domu. Nicholasa piekielnie bolała głowa. Nie zdawał sobie sprawy, jak przypochlebna potrafi być Corinne. Była zachwycająca, ale jej śmiech brzmiał jak zgrzyt metalu o metal. Była zachwycająca i przeraźliwie płytka. Jak to możliwe, że wcześniej tego nie dostrzegał? Może nie dostrzegał, bo było mu wszystko jedno. A teraz nie było? Odpowiedź przyszła w jednym przebłysku. Gail. To wina Gail. Całe lata spotykał się z modelkami i debiu-tantkami, Gail była pierwszą prawdziwą kobietą, jaką zdarzyło mu się trzymać w ramionach. Chciał ją zobaczyć. Teraz, zaraz. Ruszył na górę, do jej pokoju. Zapukał do drzwi. Żadnej odpowiedzi. Wszedł. Gail nie było. Zajrzał do Molly, spała w najlepsze. Z powrotem zszedł na dół, do pokoju Any. - Prosiła, żebym uważała na Molly, i wyszła, jakoś tak zaraz potem, jak się skończyło zebranie. Ja i tak nie mam teraz nic do roboty, telewizję oglądam, powiedziałam, że popilnuję Molly. Zostawiła mi radionianię; Nicholasa ogarnął niewytłumaczalny niepokój. - Mówiła, dokąd idzie? Ana pokręciła głową. - Nie. Tyle wiem, że ubrana była w dres i adidasy. - Dziękuję, Ano. Niech radioniania zostanie na razie u ciebie, ja coś
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
jeszcze muszę załatwić. Jedna zagadka rozwiązana, myślał, idąc do swojego pokoju, Dres oznaczał, że Gail mogła pójść do klubu. Może umówiła się tam z którymś z kolegów z drużyny, na przykład z Jonathanem. Skrzywił się na tę myśl. Przez kilka ostatnich dni Gail była wyjątkowo przyciszona. Kiedy próbował pytać, co się stało, zmieniała temat i skutecznie odwracała jego uwagę. Przebrał się szybko w strój do joggingu i przebiegł do klubu położonego o kilka przecznic od domu. Sprawdził po kolei wszystkie sale, wreszcie ją znalazł; ćwiczyła rzuty do kosza. Włosy miała związane w króciutki koński ogon, zdążyła pozbyć się dresu, była tylko w koszulce i nisko zsuniętych spodenkach. Przyzwoity strój sportowy nie powinien mieć w sobie nic seksownego, ale ten miał. Dla Nicholasa Gail prawdopodobnie w każdym stroju wyglądałaby seksownie. Ćwiczyła z takim zapamiętaniem i zaciekłością, jakby przygotowywała się do profesjonalnych rozgrywek NBL. Piłka odbiła się od brzegu kosza i Nicholas podbiegł bezwiednie, żeby ją chwycić. Gail na jego widok otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. - Zamierzasz dołożyć Celtom? Uśmiechnęła się dość niemrawo. - Nie gram w ich lidze. - Już słyszałem w twoich ustach to powiedzenie - sarknął Nicholas, nie przestając dryblować. - Nie grasz w ich lidze, nie grasz w mojej lidze. Gail wzruszyła ramionami i zrobiła kilka kroków w jego kierunku. - To prawda - przytaknęła, zabierając mu piłkę. - W pewnym sensie nie gram. - Wykonała kolejny rzut. - W żadnej, która miałaby naprawdę znaczenie. - W każdej, która ma naprawdę znaczenie. - W Nicholasa wstąpił duch sportowego współzawodnictwa. Zablokował Gail, przejął piłkę i sam zaliczył całkiem zgrabny rzut. Teraz z kolei przy piłce znalazła się Gail. Chwyciła ją, zmierzyła
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
Nicholasa spojrzeniem trenera selekcjonera. - Nie wiedziałam, że grasz w kosza. - Myślałaś, że nadaję się tylko do siedzenia za biurkiem? - zagadnął zaczepnym tonem. Gail uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami. - W NBL i tak nie zagrasz. - Wyminęła go i rzuciła piłkę do kosza. Nicholas zastąpił jej drogę. - Wyglądasz teraz tak, jak kiedy się kochamy. Zrobiła zdziwioną minę, ale wreszcie stanęła spokojnie, przestała unikać jego spojrzenia. - Dlaczego wyszłaś, nic mi nie mówiąc? - zapytał z wyrzutem w głosie. - Byłeś zajęty Corinne. - Byłem zajęty „z" Corinne. Zatrzymywała mnie. Liczyłem, że pomożesz mi uwolnić się od jej towarzystwa. Tyle przynajmniej mogłaś zrobić. - Miałam okazję widzieć ją kilka razy. Nie sądzę, żebyś cierpiał w jej towarzystwie - rzuciła z przekąsem. - Ma kilka braków. Nie śmieje się tak jak ty. Wreszcie udało mu się zaintrygować Gail. - To ma jakieś znaczenie? - Ogromne. Wiesz, że doprowadzanie cię do śmiechu jest prawie tak samo przyjemne jak doprowadzanie cię do orgazmu? Gail zamrugała, na chwilę zaniemówiła, wreszcie odzyskała głos: - Nigdy nie będę taka, jak ona, choćbym nie wiem jak się starała. - Nie chcę wcale, żebyś była taka jak ona. - Nic nie rozumiesz. Chciałam powiedzieć, że nigdy nie będę taka ładna. Nie będę miała jej ogłady i wyrafinowania. - To ty nic nie rozumiesz, Gail. Corinne nigdy nie będzie taka, jak ty, choćby nie wiadomo jak się starała. Gail zaśmiała się, wyraźnie ubawiona. - Wątpię, by Corinne czegokolwiek mogła mi zazdrościć. - Zapominasz o mnie. - Nicholas prawie się obraził. - Może ci zazdrościć choćby tego, że będziesz mnie miała dzisiejszej nocy. Patrzył przez chwilę w oczy Gail, w których odbijała się cała gama emocji, a potem ją objął i mocno przytulił do siebie. - Dlaczego wyszłaś?
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Żebyś nie słyszał stłumionych jęków z mojego pokoju. Nicholas zaczął się śmiać. - Nie wierzę, że mogłaby cię doprowadzić do takiego stanu. Jest absolutnie niegroźna. - Powiedziała mi, że po zebraniu „wszystko wróci do normy" i że teraz będę miała okazję częściej ją widywać. - Myślenie życzeniowe. - Nicholas, zaskoczony i poirytowany uporem Corinne, pokręcił głową. - To fantazje. Ja nie... - przerwał. Dotąd traktował to, co łączy go z Gail, cokolwiek to było, w całkowitym oderwaniu od świata zewnętrznego, tymczasem świat wdarł się na ich wyizolowaną wyspę. - Nie rozmawiajmy już o Corinne, nie warto. Wracajmy do domu. - Parkiet ci nie odpowiada? - Gail uśmiechnęła się zachęcająco, w oczach błysnęły diabelskie iskierki. - Całkiem odpowiada, każde miejsce mi odpowiada, ale w moim łóżku będzie nam wygodniej. - W twoim łóżku? - powtórzyła Gail. - Zawsze przecież przychodzisz do mnie. - Nie możesz raz ty przyjść do mnie? - Był w tym pytaniu ton jakiejś pierwotnej zaborczości, ale Nicholas wolał nie zgłębiać problemu. - Poczekaj, włożę tylko dres - powiedziała Gail, uwalniając się z jego objęć. Kiedy Nicholas usnął, Gail miała czas przeanalizować własne myśli, których dotąd starała się nie dopuszczać do świadomości. Leży oto w łóżku Nicholasa, ma go tuż obok, na wyciągnięcie ręki. Czy to możliwe, żeby tak właśnie wyglądała już każda następna noc? Czy Nicholas mógłby być jej mężczyzną? Jej mężem? Serce zabiło jej mocniej na tę myśl, zerknęła na Nicholasa, jakby się bała, że zakazana myśl go obudzi. Jak by to było: witać go każdego dnia rano pocałunkiem? Późnym popołudniem wymieniać uwagi, jak minął dzień. Kochać się z nim co noc? Dzielić wspólne troski? Jak by to było, gdyby on był jej mężczyzną? Gdyby ona była jego kobietą? Tak ją wzruszyła, tak rozczuliła ta słodka perspektywa, że łzy napłynęły jej do oczu. A jeśli właśnie tego najbardziej pragnie w życiu? Czy śmiałaby przyznać się przed samą sobą do swoich marzeń? Sięgnąć
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
po upragnione? Przymknęła oczy. Musi się kontrolować. Za żadne skarby nie zdradzić się przed Nicholasem, w jakim kierunku biegną jej myśli. Przecież zna zasady. Wzięła ostrożny oddech. Wie już, co zrobi. Nicholas zawsze wychodził z jej sypialni w środku nocy. Teraz ona powinna postąpić tak samo. Nie miała najmniejszej ochoty zostawiać go, wszystko się w niej buntowało, ale wiedziała, że musi wyjść. Otworzyła oczy, nachyliła się, musnęła wargami jego czoło, a potem przygryzłszy wargę, wysunęła się cichutko z łóżka i przemknęła do swojego pokoju. Wieczorem tego dnia, kiedy Molly poszła już spać, Gail i Nicholas zasiedli do kolacji przy kominku w jego pokoju. Gail uczesała się starannie, nałożyła makijaż, jakby wybierała się na randkę. Włożyła długą domową suknię z jedwabiu o brzoskwiniowym odcieniu. Jeśli człowiek chce być boginią, powinien dbać o strój, tego zdążyła się już nauczyć. Nie wiedziała tylko, skąd brało się uczucie ciepła rozgrzewającego duszę i ciało: czy ogień na kominku był jego przyczyną, czy fakt, że od momentu kiedy pojawiła się w pokoju, Nicholas nie odrywał od niej oczu? - Cały czas mi się przyglądasz - powiedziała, przełknąwszy ostatni kęs delikatnego, rozpływającego się w ustach łososia z miodem. Pyszne. Ana jest niesamowita. A ty dalej mi się przyglądasz. - Próbuję ustalić, jaką bardziej cię wolę, taką, jak wczoraj w klubie, lekkoatletkę w spodenkach... Gail zmarszczyła nos. - Wyglądałaś bardzo seksy. - Aha, na pewno. - Czy nianię... Gail przewróciła oczami. - Szczyt atrakcyjności. - Jest w tobie wtedy tyle ciepła. - Nicholas ścisnął jej dłoń. - Oo, właśnie. Kobiety ciepłe i kobiety gorące. Dwa rozdzielne światy, dwie kategorie istot płci żeńskiej... - zaczęła Gail w natchnieniu.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Możesz być kobietą gorącą. Chcesz? - Nicholas przysunął się bliżej. - Rozumiem, że to założenie czysto teoretyczne. - I Gail zrobiło się gorąco. - Wcale nie. Kiedy pierwszy raz zobaczyłem cię w szkarłatnej sukni do pół uda i z kilogramem makijażu na twarzy, o mało nie dostałem ataku serca. - Z kilogramem? - W każdym razie było tego więcej niż zazwyczaj. - Zazwyczaj w ogóle nie mam makijażu. - Wyglądałaś inaczej. - I o to chodziło. Jak wyglądałam? Nicholas milczał przez chwilę, najwyraźniej szukał w głowie właściwych słów. - Jak kobieta, za którą faceci wariują. - Naprawdę? - ucieszyła się Gail. Myśl, że mogła tak wyglądać, przyprawiała ją o miły dreszczyk. - Nie do wiary - zaśmiał się Nicholas. - Ucieszyło cię to. - Ucieszyło. Dla kogoś, kto całe życie był „kumplem", to wielka zmiana. - Twoi chłopcy nie wiedzą, co przez tyle lat tracili. I gdyby to ode mnie zależało, zrobiłbym wszystko, żeby nigdy się nie dowiedzieli. Nicholas podniósł kieliszek do ust. Gail też upiła łyk wina. Słowa Nicholasa budziły w niej nadzieję, nadzieję, której nie chciała do siebie dopuszczać, której sobie zakazała, a jednak... Tak mówi mężczyzna, któremu zależy. - A dzisiaj jak wyglądam? Jak kobieta, za którą mężczyźni wariują? Nicholas znowu się zaśmiał, pokręcił głową. - I tak, i nie. Wyglądasz jak kobieta, za którą mężczyźni wariują, ale wyglądasz też jak kobieta, której mężczyzna może zaufać. Powinniśmy byli pójść gdzieś na kolację, ale jestem cholernym egoistą. Nie chcę dzielić się tobą z nikim. Kiedy wracam do domu, wracam na naszą wyspę, nie chcę, żeby świat zewnętrzny miał do niej dostęp, żeby nam ją zanieczyszczał swoją obecnością. - Co masz na myśli?
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Pytania. Pytania ze strony mediów, pytania ze strony rodziny, głupie spekulacje. Chcę, żeby wszystko zostało tylko między nami, tak długo, jak to możliwe - powiedział, głaszcząc Gail po policzku. A potem co? - pomyślała, ale zaraz odegnała bolesne pytanie. Ważne jest to, co teraz. Chwila. Spojrzenie Nicholasa. Wyraz jego oczu. Patrzył na nią tak, że gotowa byłaby uwierzyć, że on... Nie, bzdura. W ogóle nie powinna dopuszczać do siebie takich myśli. Nicholas objął ją, nachylił twarz ku jej twarzy. - Bycie z tobą zaczyna wchodzić mi w nawyk. Gail zarzuciła mu ręce na szyję i raz jeszcze zanurzyła się w ich własnym, zamkniętym świecie. Tej nocy, z trudem łapiąc oddech, po tym jak skończyli się kochać, jeszcze oszołomiona, jeszcze drżąca, wyszeptała: - Kocham cię. - Słowa same płynęły z serca, same, bez udziału woli. - Kocham cię. Nie była pewna, czy wypowiedziała je na głos. Nicholas leżał bez ruchu, nie drgnął nawet, nadal trzymał ją w ramionach, ale coś się zmieniło. Powiedziała mu, że go kocha? Zajrzała mu w oczy i wiedziała już wszystko, nie musiał nic mówić: wystarczyło to dalekie, nieobecne spojrzenie. Jeszcze przed chwilą byli ze sobą tak blisko... Uniosła dłoń, chciała dotknąć jego policzka; Nicholas odwrócił wzrok. Popełniła ogromny błąd.
Anula & polgara
ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
sc
an
da
lo
us
Następnego dnia długo nie wracał z pracy. Kiedy wreszcie usłyszała jego kroki na schodach, wstrzymała oddech, nasłuchiwała w napięciu. Zwolnił pod jej drzwiami, miała nadzieję, że zapuka. Czekała, ale na próżno. Skrzypnęły tylko drzwi do pokoju Molly, sprawdził, czy mała śpi spokojnie, ale do Gail nawet nie zajrzał. Głuche milczenie. Nicholas Barone chciał ciepłych uśmiechów, gorących nocy i pełnej akceptacji, ale nie jej miłości. Zamknęła oczy, przez twarz przebiegł bolesny skurcz. Nie wierzę, nie jestem w stanie uwierzyć, myślała, przygotowując się do snu, ale zanosiło się na bezsenną noc. Przecież nie chodziło tylko o seks. Seks mogła mu ofiarować każda. Być może nie zdawał sobie z tego sprawy, ale pragnął jej dlatego, że go kochała. Z żadnego innego powodu. Mogła być to niewygodna dla niego wiedza, mógł zaprzeczać, ale pragnął i potrzebował miłości kogoś z gruntu dobrego, uczciwego. I Gail taka była. Chodziła niespokojnie po pokoju, bliska tego, żeby pójść do niego, wyrwać go ze snu, zapalić światła i wykrzyczeć na cały głos, że go kocha i wcale się tego nie wstydzi. Dość już przygryzania warg, ostrożności, dość obaw, żeby nie wyczytał prawdy w jej oczach. Nie wykrzyczała tego, ale przynajmniej wreszcie, ostatniej nocy, to powiedziała. Bardzo dobrze się stało. Czuła ulgę. I przerażenie. A on? Nie powiedział, co prawda, żeby wyszła z jego pokoju, ale widziała, że chce zostać sam. To bolało. Wielka bliskość i zaraz potem chłód, dystans. Rozumiała, że potrzebował czasu, że chciał spokojnie
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
pomyśleć, przetrawić to, co mówiły ich ciała. Nicholas miał trudne zadanie, musiał przewartościować swój pełen nieufności stosunek do kobiet, a tego nie da się zrobić w sekundę. Tyle potrafiła zrozumieć. Jeśli da mu czas do namysłu, przyjdzie do niej, mówiła sobie. To jedyne, co mógł zrobić. Ona go kocha, on potrzebuje jej miłości. Nawet jeśli jej nie kocha, z czasem kochać zacznie. Zbyt silna była łącząca ich więź. Tak, Nicholas wróci do niej. Taką miała przynajmniej nadzieję. - Słyszałeś, co mówiłam, Nick? - Gina zmarszczyła czoło. - Co się dzisiaj z tobą, do licha, dzieje? Mam wrażenie, że każde zdanie muszę powtarzać po kilka razy, zanim cokolwiek do ciebie dotrze. Nicholas potrząsnął głową, jakby próbował się obudzid. Przeczesał włosy palcami, wstał z fotela. Czuł, że nie usiedzi na miejscu ani chwili dłużej. - Nic się nie dzieje. Jestem trochę niewyspany, to wszystko. Gina uniosła brew. - Znowu spotykasz się z Corinne? - Nie - rzucił szorstko i jeszcze bardziej się zirytował, słysząc własny szorstki ton. Siostra szeroko rozwarła oczy. - Ktoś nowy? - Od razu musi być „ktoś"? Człowiek może nie spać z najróżniejszych powodów. - Dzieje się w firmie coś, o czym powinnam wiedzieć? - sondowała dalej. Nicholas westchnął z rezygnacją. Jego siostra miała zbyt rozwiniętą intuicję i odznaczała się niebywałym uporem. Obie te cechy bardzo przydawały się jej w pracy i Gina rzeczywiście była dobra w tym, co robiła, chociaż i on sam, i ojciec czasami jej nie doceniali. - W firmie dzieje się świetnie. Powinnaś wiedzieć o tym lepiej niż ja sam. - Z Molly też wszystko dobrze, musi zatem chodzić o kobietę orzekła Gina, przysiadając na biurku brata. - Nie twoja sprawa. - Może mogłabym ci jakoś pomóc. - Ginę, kiedy już do czegoś się
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
zabierała, niełatwo było zbyć. - Od zerwania z Danielle spotykałeś się z tyloma kobietami, że straciłam rachubę, ale przy żadnej jakoś nie promieniałeś szczęściem. Dopiero kilka miesięcy temu coś się zmieniło. Jeśli znalazłeś wreszcie kogoś, z kim jesteś szczęśliwy, nie zmarnuj tego. Nicholas wpatrywał się w siostrę bez słowa; zrozumiała, podniosła ręce. - Okay, przepraszam. Nie będę się wtrącać. Tu masz terminy najnowszych promocji. Jeżeli będziesz miał jakieś pytania, znasz mój wewnętrzny. - Gina zostawiła teczkę z papierami na biurku i wyszła z gabinetu. Nicholas wsunął dłonie do kieszeni, zapatrzył się w okno. Jeśli jego siostrzyczka bez trudu dostrzegła, co się dzieje, było z nim gorzej, niż przypuszczał. Szlag go trafiał. Za bardzo zbliżył się do Gail i teraz za to płacił. Powtarzał sobie tyle razy, że nigdy już się nie zaangażuje, że żadna kobieta nie pochłonie bez reszty jego uwagi. Nicholas chlubił się tym, że potrafi dzielić swoje życie na nieprzenikające się obszary, szczególnie gdy chodziło o kobiety. Nigdy też nie dopuszczał, by sytuacja wymknęła mu się spod kontroli, i wręcz obsesyjnie strzegł swojej prywatności. Tymczasem Ginie wystarczyło jedno spojrzenie i wszystko odgadła. Niech to jasna cholera. Gail nie była pierwszą kobietą, która wyznała mu miłość, ale była na pewno pierwszą, której wierzył: kochała go, to pewne. Inne czegoś od niego chciały, czegoś oczekiwały: małżeństwa, pieniędzy. Gail też oczekiwała, ale pieniądze nie miały dla niej znaczenia, nie zamierzała też zaciągnąć go przed ołtarz. Uważała się za tak nieatrakcyjną, że tej możliwości w ogóle nie brała pod uwagę. Nie, chciała czegoś, co było znacznie bardziej niebezpieczne. Chciała być jego przyjaciółką i kochanką. Gotowa była ofiarować mu swoje serce na srebrnej tacy i spodziewała się otrzymać w zamian jego. To przerażało go najbardziej. Przez dwa następne dni Nicholas wracał z pracy bardzo późno, zaglądał do Molly i szedł do siebie. Świadomość, że Gail jest gdzieś blisko, tuż obok, była nie do zniesienia. Dręczył się, męczył, nie mógł spać, a kiedy wreszcie udało mu się zdrzemnąć na chwilę, słyszał śmiech Gail, widział jej twarz: znowu się budził.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
Trzeciego wieczoru zamknął ostrożnie drzwi pokoju Molly i poczuł w nozdrzach znajomy zapach. Odwrócił się i stanął twarzą w twarz z Gail. - Co słychać? - zapytała cicho. Tęsknił za nią bardzo. Pragnął jej, jednocześnie panicznie się bał uwikłać. Tak łatwo byłoby po prostu znaleźć się w jej ramionach. Nie wykonał żadnego gestu. - Dziękuję - mruknął. - Trochę jestem zajęty. - Brakowało mi ciebie - szepnęła, podchodząc bliżej. - Wyglądasz na zmęczonego. Może przynieść ci kieliszek wina? - Uniosła dłoń do jego twarzy. Obecność Gail działała na niego kojąco. Tego też się bał, lękał się uzależnienia. Nie może pozwolić, żeby miała nad nim aż taką władzę. - Dziękuję, muszę się trochę przespać. Przyjaciółka i kusicielka. Próbował odwrócić wzrok, nie patrzeć jej w oczy i nie potrafił. Kiedy lekko musnęła wargami jego usta, nie cofnął się. - Udało ci się przekonać samego siebie, że już nie chcesz ze mną być? Chciał z nią być, chciał chwycić ją na ręce i zanieść do swojego pokoju, zatracić się w niej bez reszty, zapomnieć o wszystkim innym. - Nie szukaj w naszych relacjach tego, czego w nich nie ma powiedział może bardziej do siebie niż do niej. Usłyszał, jak Gail gwałtownie wciąga powietrze. Zranił ją. Widział to w jej oczach. Musi boleć, ten ból jest konieczny, powtarzał sobie, ale miał wrażenie, że jemu samemu ktoś wraża nóż w pierś. Za bardzo się do siebie zbliżyli, należało to zatrzymać. Pod koniec tygodnia był zupełnie wykończony, dalej nie mógł tak funkcjonować. W piątek wrócił do domu wcześniej niż zwykle, nie wytrzymałby w biurze ani jednej godziny dłużej. I tak dotrwał niemal do północy. Wkładając klucz do zamka, zauważył migające światło w oknach małego saloniku. Ktoś musiał oglądać telewizję. Poczuł niemiły ucisk w żołądku. Gail nie śpi. Czeka na niego. Nie miał siły ani z nią rozmawiać, ani jej unikać, na nic nie miał już siły. Pchnął drzwi, oczekując, że za chwilę usłyszy swoje imię. Nie usłyszał, za to z saloniku dobiegał męski głos. Zerknął ostrożnie.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
Jonathan. Chłopak siedział sobie wygodnie na kanapie, dłoń położył na plecach Gail. Coś do niej powiedział, a potem wziął ją w ramiona. Nicholas zamarł. Stał dobrą chwilę bez ruchu, nie oddychając, i patrzył na Gail w ramionach Jonathana. Poczuł się zdradzony, oszukany. Jak wtedy, kiedy odkrył manipulacje Danielle. Gail odsunęła się od Jonathana, dojrzała Nicholasa, ich spojrzenia spotkały się na ułamek sekundy. Otworzyła usta, chciała coś powiedzieć, ale Nicholas nie czekał, nie chciał słyszeć, co ma mu do powiedzenia. Odwrócił się i poszedł na górę, z wściekłością zatrzaskując za sobą drzwi do pokoju. Dopiero teraz zauważył, że ciągle jest w płaszczu: zrzucił go jednym ruchem, rozluźnił krawat. Koszulę rozpinał tak gwałtownie, że oderwał dwa guziki. Nic go nie powinno obchodzić, kto trzyma Gail w ramionach, kogo ona obejmuje. Nic a nic. Od tygodnia walczył przecież o to, żeby się nie uzależnić, nie uwikłać. Nie angażować. Usłyszał pukanie do drzwi, nie zareagował. Krew pulsowała mu w skroniach. Zrzucił koszulę, podszedł do barku, nalał sobie szkockiej. Nie można ufać kobiecie. Kiedy się wreszcie tego nauczy? Ponowne pukanie. Zignorował je. Tak samo, od początku, powinien był ignorować Gail. Wychylił jednym haustem whisky i poczuł miłe ciepło rozgrzewające ciało. Drzwi otworzyły się gwałtownie. - Musimy porozmawiać - oznajmiła Gail kategorycznym tonem. - Nie, nie musimy. Wyjdź. Gail pokręciła głową i zatrzasnęła drzwi. - Od chwili kiedy powiedziałam ci, że cię kocham, zachowujesz się jak idiota. - Dzisiaj wieczorem pokazałaś, jak bardzo poważnie traktujesz to, co mówiłaś. - Rozpłakałam się, Jonathan chciał mnie pocieszyć. - Nie musisz się przede mną tłumaczyć - wycedził, nalewając sobie następnego drinka. - Nic sobie nie obiecywaliśmy, nie mamy wobec siebie żadnych zobowiązań. - Wzruszył ramionami. - Możesz robić z Jonathanem, co chcesz. Gail pobladła jak płótno.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Nie przeszkadzałoby ci, gdyby był moim kochankiem? - Powiedziałem: możesz robić, co chcesz, to nie moja sprawa. - Nie mogę uwierzyć własnym uszom. Co ty wygadujesz? Nie chcę Jonathana. Chcę ciebie. Nicholas nie mógł uwolnić się od obrazu Gail w ramionach Jonathana. Nie rozumiał, co się z nim dzieje. Nie przypuszczał, że tak gwałtownie zareaguje, że scena w saloniku aż tak bardzo go zaboli. - To wszystko nie ma żadnego znaczenia. Jeśli chcesz, możesz zostać u mnie na noc. Może być przyjemnie. Zawsze było całkiem przyjemnie. Wiele mogła znieść, ale nie mogła pozwolić, żeby ją obrażał, żeby lekceważył i degradował to, co ich łączyło. Coś się w niej zatrzasnęło, Nicholas widział to. Odgrodziła się od niego. - Muszę się zastanowić, co dalej - powiedziała spokojnym głosem. - To znaczy? - Nicholasowi nie podobał się ten spokój. - Nie wiem, czy nie powinnam odejść. Tak byłoby najlepiej. Muszę się zastanowić - powtórzyła. Wszystkiego oczekiwał, ale nie tego. - Nie możesz odejść. Podpisaliśmy kontrakt. Gail spojrzała mu w oczy. - Z trzymiesięcznym okresem próbnym. Wiele się wydarzyło, ale tak się składa, że trzy miesiące jeszcze nie minęły. - Nie wykorzystasz tego przeciwko mnie - ostrzegł. - Tego? Czego? Zaczynam myśleć, że jesteś mizoginem. Albo masochistą. Nie jesteś w stanie uwierzyć, że ktoś może cię kochać, że ktoś jest zdolny zrobić dla ciebie wszystko. Uparłeś się nie ufać żadnej kobiecie, wbrew wszystkiemu, wbrew rozsądkowi, własnym uczuciom, czyimś czystym intencjom. - Oczy Gail niebezpiecznie zalśniły, zamknęła je na moment, potarła czoło, jakby chciała zebrać myśli. Muszę znaleźć najlepsze dla siebie wyjście. Muszę wszystko dobrze rozważyć. Ty mnie nie potrzebujesz, ale Molly tak. Przynajmniej w tej chwili. - Odwróciła się i już jej nie było. Zostawiła Nicholasa w obliczu kilku trudnych pytań. Nicholas stłumił wyrzuty sumienia. Wypił na tyle dużo, by następnego ranka obudzić się z obrzydliwym kacem. Długo moczył się
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
pod prysznicem, w końcu z duszą na ramieniu zszedł do kuchni. - Dzień dobry, Ano - skinął gospodyni głową. - Dzień dobry. Późno pan dziś wstał, jak nigdy. Nie przeziębił się pan? - Nie, ale kawa dobrze mi zrobi. - Bardzo proszę. - Ana, niczym czarodziejka, podsunęła mu natychmiast kubek. - Dziękuję. Gdzie Molly? - W domu panowała dziwna cisza. - Pańska matka zabrała ją do siebie. Gail wzięła dzień wolny. Zadzwoniła do pani Barone i poprosiła, żeby zajęła się małą. Nicholas zastygł z kubkiem przy ustach. - Powiedziała, co mianowicie takiego jej wypadło? - Nie. - Albo kiedy wróci? - Czuł się coraz paskudniej. Ana pokręciła głową. - Nie. Powiedziała tylko, że wybiera się na przejażdżkę. Dzień dzisiaj taki ładny, w sam raz na przejażdżkę. Nicholas mruknął coś i z kawą w dłoni przeniósł się do małego saloniku. Gail pojechała gdzieś z Jonathanem? Nie. Nie był aż takim durniem, żeby ją o to podejrzewać. Niemniej zachował się wobec niej strasznie. Po prostu nie zdzierżył, kiedy zobaczył ją w ramionach innego. Nie okłamywała go, tego był pewny. Nie kłamała, kiedy przyszła do jego sypialni. Nie kłamała, kiedy mówiła, że on nie jest w stanie zaufać, mimo że powinien, kiedy miał po temu wszelkie dane. Zadziwiające, jak pozytywny skutek może wywrzeć na władze umysłowe człowieka mocny sen po nadużyciu szkockiej. Przypomniał sobie wyraz jej oczu. Nie mówiły nic. Zamknęła się przed nim. Zasłużył sobie na to. I co, do cholery, ma z tym teraz zrobić? Wypił jeszcze dwa kubki kawy, przełknął galon goryczy. Musi porozmawiać z Gail. Koniecznie. Zadzwoni do matki, może ona będzie wiedziała, gdzie szukać uciekinierki. Ledwie to zdążył pomyśleć, telefon sam się odezwał. - Dzwonię z Boston Community Hospital. Mogę mówić z panem
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
Nicholasem Barone? Zdjęło go przerażenie. - Przy telefonie. - Mamy pana nazwisko przy numerze ubezpieczenia Gail Fenton. Znaleźliśmy kartę w jej rzeczach. Kubek wypadł Nicholasowi z ręki i rozbił się na podłodze. - Gail Fenton - powtórzył głucho. - Co się stało? - Wypadek samochodowy. Nie odzyskała dotąd przytomności. Lekarze są przy niej. Próbowaliśmy skontaktować się z jej bratem, ale numer nie odpowiada. - Już tam jadę. - Nicholas rzucił słuchawkę. Chodził niespokojnie po szpitalnym korytarzu. Dlaczego Gail nie wzięli do Boston General? Znał tamtejszych lekarzy, tam pracowała Rita. Tutaj zdany był na nerwowe oczekiwanie i lakoniczne informacje pielęgniarek. A jeśli Gail jest poważnie ranna? Dręczyły go wyrzuty sumienia, lęk chwytał za gardło. Jeśli z tego nie wyjdzie? Oblał go zimny pot. Wreszcie dotarła do niego prawda, którą tak usilnie odsuwał od siebie przez ostatnie tygodnie. Nie chce, nie może stracić Gail. Ani z powodu wypadku samochodowego, ani z powodu innego mężczyzny. Stała się dla niego najważniejszą osobą na świecie, nie wolno jej teraz odejść. Nie wyobrażał sobie już życia bez niej. Wściekły, że stała mu się tak bardzo bliska, podszedł znowu do stanowiska pielęgniarek. Musiał się upewnić, że Gail ma dobrą opiekę. Najlepszą. - Panna Fenton szybciej przyjdzie do siebie, jeśli będzie przy niej ktoś dobrze jej znany. - Nie potrafił jeszcze powiedzieć „bliski", nie przechodziło mu to przez gardło. Pielęgniarka podniosła głowę. - Odzyskała już przytomność. Sala obserwacyjna numer trzy. Zapytam, czy może pan się z nią widzieć. Proszę pana! Nicholas ruszył korytarzem, nie czekając na pozwolenie. Niech sobie baba wzywa ochronę. Wystarczająco długo już czekał. Minął załom korytarza i wszedł do sali numer trzy. Nad leżącą na stole Gail stali lekarz i pielęgniarka. Obydwoje równocześnie podnieśli głowy.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Ja do Gail Fenton. Powiadomiono mnie o jej wypadku poinformował enigmatycznie. Ciągle nie umiał znaleźć dla siebie roli. Gail zdumiona podniosła głowę. - Nicholas? - Proszę leżeć spokojnie, panno Fenton - pouczył ją lekarz. - Przez najbliższe dwie, trzy godziny nie powinna się pani ruszać. Miała pani wypadek, to nie żarty, nawet jeśli dobrze się pani czuje. Gail ciągle jeszcze była oszołomiona, w szoku powypadkowym, miała wrażenie, że za chwilę rozpadnie się na kawałki. Może coś się jej zwiduje. To naprawdę Nicholas? - Panna Fenton miała wstrząśnienie mózgu, a musimy się jeszcze upewnić, czy nie ma innych obrażeń wewnętrznych - powiedział lekarz. - Potrzebny jest jej spokój. Nie powinna się ruszać. Być może zostanie u nas na noc. Gail zamknęła oczy. Nie mogła w tej chwili myśleć o Nicholasie, zbyt bolała ją głowa. Mózg może i uległ wstrząśnieniu, ale pamięć nie ucierpiała ani trochę. Zachowało się w niej każde słowo, które Nicholas wypowiedział poprzedniego wieczoru. - O tak, proszę zamknąć oczy i leżeć spokojnie - poleciła pielęgniarka, poklepując ją po ręce. - Jak tylko będziemy mieli zdjęcia rentgenowskie, damy pani znać. Usłyszała, że ktoś otwiera i zamyka drzwi, po chwili poczuła czyjąś dłoń na ramieniu. Wiedziała, że tym razem to nie pielęgniarka. - Co się stało? - zapytał Nicholas łagodnie. Nie słyszała u niego jeszcze nigdy tak łagodnego tonu. Wyjechała z domu, bo chciała być sama, zebrać myśli, uwolnić się od Nicholasa, od swojego uczucia. Jak na razie efekty nie były szczególnie imponujące. - Jakiś facet w dżipie wjechał na skrzyżowanie na czerwonym świetle i walnął we mnie. Jemu nic się nie stało, ale mój samochód nadaje się tylko do kasacji. Mówią, że miałam szczęście, że wyszłam z tego z życiem. - Kupimy nowy samochód. - Ten facet był ubezpieczony, zwrócą mi pieniądze. - Martwiłem się o ciebie - powiedział Nicholas cicho.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- W sumie nic się nie stało. - Gail nie chciała doszukiwać się żadnych znaczeń w słowach Nicholasa. Zapadła długa cisza. - Między nami wszystko musi się zmienić - odezwał się wreszcie. - Owszem, wczoraj jasno się wypowiedziałeś na ten temat. - Nie, ja jeszcze się nie wypowiedziałem na ten temat. - O, odniosłam wręcz przeciwne wrażenie. Powiedziałeś, że potraktowałam naszą znajomość znacznie poważniej, niż powinnam, po czym wyciągnąłeś z własnego twierdzenia niezwykle logiczny wniosek, krzycząc, że mogę iść do łóżka z Jonathanem. Mówiłeś, że nie obchodzi cię, co robię. Mówiłeś. Nicholas zaklął. - Zachowałem się jak idiota. Przepraszam. Gail otworzyła wreszcie oczy, spojrzała na niego i szybko odwróciła wzrok. - Nie, miałeś rację. Potraktowałam naszą znajomość o wiele poważniej, niż powinnam. Postaram się zapomnieć, że cokolwiek nas łączyło. - Ciekawe jak, pomyślała ponuro. - Nie doszłam jeszcze do etapu zblazowania, nie mam, jak wiadomo, doświadczenia... - Nowa fala bólu nie dała jej dokończyć zdania. Nicholas dotknął jej policzka. - Nie pleć głupstw. Ja już wyczerpałem ich zapas za nas dwoje. Spójrz na mnie. - Nie mogę, głowa mi pęka. - W takim razie słuchaj, co mam do powiedzenia. Myliłem się. Nie rozumiałem, co się ze mną dzieje. Nie przypuszczałem, że staniesz się dla mnie aż tak ważna. W ogóle nie przypuszczałem, że ktokolwiek może stać się dla mnie ważny. Walczyłem z tym uczuciem. Jeszcze przy żadnej kobiecie nie czułem się tak bezpiecznie jak przy tobie i żadnej jeszcze tak nie pragnąłem. Gail znowu miała wrażenie, że coś się jej roi, że słuch płata jej figle. - Kocham cię - powiedział Nicholas i musnął wargami wnętrze jej dłoni. - Jesteś mi potrzebna. To nie może dziać się naprawdę. Musi śnić. To niemożliwe. - Ze względu na Molly - mruknęła bardziej do siebie niż do
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
Nicholasa. - Tak, również ze względu na Molly, ale gdybym nie miał Molly, byłabyś mi tak samo potrzebna. Teraz już była pewna, że śni. Otworzyła oczy. - Zawołaj lekarza. Mam omamy słuchowe. Przed chwilą wyraźnie słyszałam, jak mówisz, że mnie kochasz i potrzebujesz. - Nie przesłyszałaś się. Powiedziałem to. - Możesz mi wyświadczyć przysługę? Będziesz łaskaw powtórzyć to jutro, kiedy głowa przestanie mi pękać i będę trochę przytomniej sza? - Do końca moich dni mogę ci powtarzać, że cię kocham, jeśli tylko mi pozwolisz. Omamy, nic, tylko omamy. Po kilku godzinach obserwacji lekarz zdecydował się wypisać Gail, udzieliwszy dokładnych wskazówek Nicholasowi. Po powrocie do domu Nicholas uparł się, żeby spała z nim w jednym łóżku. Następnego ranka czuła się znacznie lepiej. Ostrożnie otworzyła oczy, uniosła głowę, rozejrzała się po pokoju. Nicholas gdzieś zniknął. Czy rzeczywiście miała wczoraj omamy? A może dobrze słyszała, może Nicholas, sam zaszokowany wypadkiem, wyznał jej miłość, a teraz żałował własnych słów? Powoli usiadła na łóżku. W tej samej chwili drzwi się otworzyły i wszedł Nicholas, już ubrany, ze śniadaniem na tacy. - Obudziłaś się wreszcie, to dobrze. Głodna? - Jeszcze nie wiem. Na razie próbowałam się upewnić, czy mam głowę na swoim miejscu. - I co? - Żyję. Chyba jestem cała. O rany! - zawołała, kiedy zdjął z tacy srebrną pokrywę: jajecznica na bekonie, pomidory, grzanka... - Jedz, ja tymczasem wezmę prysznic - powiedział, całując ją w czoło, po czym zniknął w łazience. Gail pozwoliła sobie na moment zapomnieć o dręczących ją wątpliwościach i zabrała się do śniadania. Kiedy skończyła, poszła do swojej łazienki. Umyła twarz i zęby. Wracając do sypialni, omal nie zderzyła się z Nicholasem. Chwycił ją za ramiona i spojrzał głęboko w oczy.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Boli cię jeszcze głowa? - Znacznie mniej niż wczoraj. - I jesteś przytomniejsza? - Całkiem przytomna. Na ile mogę być przytomna, czując dotknięcie twoich dłoni. Nicholas pogłaskał ją po policzku. - Kocham cię, Gail. Serce wykonało dziwne salto. - Jesteś pewien? - zapytała na wszelki wypadek. Ciągle jeszcze nie mogła uwierzyć. - Absolutnie pewien. - Dlaczego? Nie jestem modelką, nie oszałamiam urodą, nie ma we nic nadzwyczajnego.., - Och, Gail. Widzę, że będę musiał popracować, żeby ci dowieść, że jesteś najbardziej nadzwyczajną kobietą na świecie. Nie chcę już przelotnych przygód, romansów, znajomości, które nie mogą przetrwać kilku spotkań. Nie wiem, jak to robisz, ale jesteś prawdziwym człowiekiem, z krwi i kości, ze wszystkimi ludzkimi niedoskonałościami. Przy tobie chcę stawać się lepszy. Ufam ci. Nigdy nie przypuszczałem, że potrafię jeszcze zaufać kobiecie. Tobie ufam. Wiem, że nigdy mnie nie zawiedziesz. Kiedy pojawiłaś się w moim życiu, przestałem czuć się samotny. Gail nie była w stanie dobyć z siebie jednego słowa. Nicholas westchnął z rezygnacją. - Kiepski ze mnie mówca. Nie umiem wyrazić tego, co czuję. - Przeciwnie. Całkiem nieźle sobie poradziłeś. - W oczach Gail zalśniły łzy. - Po prostu nie mogę jeszcze uwierzyć, że to prawda. Mam wrażenie, że śnię. Ktoś chyba powinien mnie uszczypnąć. Potrzebuję świadków. Nicholas nie kazał się prosić. - Pomogło? - Trochę. - I bardzo dobrze. A jeśli chodzi o świadków, co byś powiedziała na ich setkę? Za tydzień? Gail wpatrywała się w Nicholasa, jeszcze nie rozumiejąc do końca.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- Setkę? To... - Tak, ślub - przytaknął Nicholas. - Ślub... - wykrztusiła Gail. - Ślub za tydzień. I ma mi się nie zakręcić w głowie? - Kochasz mnie? - Oczywiście, że cię kocham. - Gdyby Nicholas nie trzymał jej w ramionach, nie ustałaby chyba o własnych siłach. - Więc uczyń ze mnie najszczęśliwszego człowieka na świecie i zostań moją żoną. Mogła odpowiedzieć tylko jedno.
Anula & polgara
ROZDZIAŁ JEDENASTY
sc
an
da
lo
us
Dokładnie tydzień później Adam prowadził Gail do ołtarza nawą katedry Świętego Krzysztofa. W trakcie pospiesznych przygotowań Gail nie kiwnęła nawet palcem; siostry i matka Nicholasa zajęły się wszystkim z taką radością i zapałem, że Gail łzy stawały w oczach, kiedy na nie patrzyła. Często musiała je ocierać w czasie minionego tygodnia. Barone przyjęli ją z otwartymi ramionami; była teraz jedną z nich, należała do rodziny. Któregoś wieczoru powiedziała Nicholasowi, że jego rodzina jest jak lody mieszane przybrane wiśniami. Odparł na to, że gotów jest zaakceptować to lodowe porównanie pod warunkiem, że on będzie daniem głównym. W dobrym butiku znalazła odpowiednią suknię; właścicielka była zachwycona, że może ubrać do ślubu przyszłą panią Barone. Na druhny Gail wybrała Ginę, Colleen i swoją przyjaciółkę ze studiów, Rose Trent. Rita i Maria ofiarowały się w czasie ceremonii wziąć Molly pod swoją opiekę. Adam podprowadził Gail do Nicholasa, oddał mu dłoń siostry. - Opiekuj się nią i niech ona opiekuje się tobą. - Przyrzekam - powiedział Nicholas, nie odrywając oczu od panny młodej. Stanęli przed księdzem, popłynęły słowa przysięgi, na palcach obojga zalśniły obrączki. Byli mężem i żoną. Nicholas uniósł welon przysłaniający twarz Gail. - Tak szybko się to stało - szepnęła. - Chciałabym zapamiętać każdą sekundę. - Nie będziesz musiała. Codziennie będę ci przypominał, że cię kocham, Gail. - Nicholas przypieczętował swoje zapewnienie
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
pocałunkiem. Gail popłynęły łzy z oczu. Wreszcie znalazła swój dom, swoje miejsce, w sercu tego człowieka. Po życzeniach, uściskach, pozowaniu do zdjęć, kiedy Gail miała wrażenie, że uśmiech już na trwałe przylepił się jej do ust, wszyscy przenieśli się do ekskluzywnego klubu, gdzie czekało już przyjęcie weselne. Młodzi odtańczyli romantycznego walca, potem nastąpiły kolejne życzenia i kolejne uściski, w miarę jak Nicholas przedstawiał Gail coraz nowych członków swojej licznej rodziny. Kiedy pierwsze podniecenie opadło, odciągnął ją w kąt sali na kieliszek szampana, chciał, żeby spełnili toast tylko we dwoje. - Za nas - powiedziała, unosząc kieliszek. - Chodźmy stąd - szepnął. - Dość już się tobą dzisiaj dzieliłem. - Jesteśmy tu dopiero od pół godziny. - Powiedz prawdę. Chcesz tu zostać, czy wyjść? - Nie muszę się zastanawiać nad odpowiedzią. Przyjęcie jest urocze, ale główną jego atrakcją jesteś dla mnie ty. Wychodzimy. Nicholas nachylił usta do jej ust, po chwili odsunął się z westchnieniem. - Zostaniemy jeszcze godzinę. Maksimum. Dłużej nie wytrzymam. Jesteś moja, tylko moja. - Otoczył ją ramieniem i oboje spojrzeli w kierunku parkietu wypełnionego tańczącymi. - Wygląda na to, że nasi goście doskonale się bawią. - Twoja matka znakomicie wszystko zorganizowała. - Gail do tej pory nie mogła się nadziwić, że Moira Barone zdołała przygotować uroczystość i przyjęcie w tak krótkim czasie. Nicholas uśmiechnął się z lekkim przekąsem. - Twierdzi, że planowała wesele swojego pierworodnego od dnia, kiedy skończyłem dwadzieścia jeden lat. To się nazywa siła pozytywnego myślenia. Gail zaśmiała się. - Z kim tańczy Colleen? - zainteresowała się, wskazując głową wysokiego, ciemnowłosego mężczyznę. - To ktoś z rodziny? Nicholas spojrzał w kierunku wirującej na parkiecie pary i pokręcił
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
głową. - Nie. Niech mnie diabli, jeśli to nie Gavin O'Sullivan we własnej osobie - powiedział z nutą zaskoczenia i radości w głosie. - Nie poznałaś go jeszcze. Pewnie czekał z życzeniami, aż wszyscy inni nas już wyściskają. Chodziliśmy razem do szkoły, przyjaźniliśmy się. Wiele przeszedł w życiu. Wychowywał się w rodzinie zastępczej. Teraz jest miliarderem, właścicielem sieci luksusowych hoteli. - Nigdy jeszcze nie widziałam Colleen tak uszczęśliwionej . Cała promienieje. - Hm... - mruknął Nicholas. - Interesujące. Tych dwoje coś łączyło w szkole średniej, ale mamie nie podobała się ich znajomość, bo... - nie dokończył. - No i zostaliśmy wytropieni - powiedział ze śmiechem. Zza lodowej rzeźby wychynęła Gina w jedwabnej długiej sukni, z Molly na ręku. - Dociekliwi chcieliby wiedzieć, kiedy pokroicie tort. Jeśli nie zabierzecie się do tego zaraz, wasze dziecko was wyręczy. Nie może oderwać oczu od tej piętrowej architektury. - Ta-ta-ta-ta - przemówiła amatorka słodyczy i wyciągnęła łapki do Gail. - Myślisz, że już pora? - zapytała małą, biorąc ją od Giny. - Wiesz, jak będziesz potem wyglądała? Wymazana od stóp do głów kremem? - Po to są serwetki - zauważyła Gina beztrosko. Wspierani okrzykami gości Gail i Nicholas ukroili pierwszy kawałek tortu, podali sobie nawzajem do ust po kęsie, kolejny przypadł w udziale Molly. - Może zjeść jeszcze trochę, ale nie za dużo, bo nie uśnie wieczorem - ostrzegła Gail Ginę. Ciotka miała opiekować się małą podczas nieobecności nowożeńców, którzy wylatywali z samego rana w podróż poślubną do Włoch. - Jeszcze trzy kęsy i koniec. - Gina mrugnęła porozumiewawczo. Ja, w przeciwieństwie do was, chciałabym pospać trochę dzisiejszej nocy. Gail poczuła, że policzki jej pałają. - Zaczerwieniłaś się - szepnął jej Nicholas do ucha, jakby sama o tym nie wiedziała. - Nieładnie, że zwracasz na to uwagę.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
- To bardzo podniecające wiedzieć, że całe twoje ciało oblewa rumieniec. Jeszcze bardziej podniecająca jest świadomość, że nikt poza mną nigdy tego nie zobaczy - powiedział Nicholas, obejmując ją wpół. Gail odruchowo zarzuciła mężowi dłonie na szyję; rozległy się gwizdy, klaskanie, okrzyki zachęty. Zniosła to wszystko z dobrotliwym uśmiechem, potem wymknęła się do gotowalni dla pań. Po drodze natknęła się na Adama. - Dobrze się bawisz, braciszku? Adam przytulił ją serdecznie. - Wspaniałe przyjęcie. Jesteś szczęśliwa, prawda? - Najszczęśliwsza na świecie. Ciągle jeszcze nie mogę w to uwierzyć. - Zawsze chciałaś mieć dużą rodzinę: - Adam uśmiechnął się szeroko. - Owszem - przyznała Gail. - Barone są cudowni, ale Nicholas to prawdziwy dar od losu. Nie przypuszczałam, że można kochać kogoś aż tak, jak ja jego. Adam ponownie przytulił siostrę. - Cieszę się, że znalazłaś swoją miłość. Gdybyś kiedykolwiek czegoś potrzebowała... - Wiem. Zawsze mogę zwrócić się do ciebie. Wysłałam zaproszenia do kilku twoich przyjaciół. Pojawił się któryś z nich? - Owszem. Kiedy powiedziałem Stevenowi Conti, że druhną będzie twoja przyjaciółka ze studiów, Rose Trent, natychmiast zadeklarował gotowość obecności na ślubie. Od dawna ma wobec niej swoje plany. Co prawda, przebąkiwał coś, że jego rodzina nie przepada za Barone, ale kiedy zacząłem pytać, zamilkł. - Nie wyobrażam sobie, że ktoś mógłby nie lubić rodziny Barone. Gail zrobiło się przykro. - Oto lojalna żona. Od pierwszego dnia - zakpił dobrotliwie Adam. - Steven Conti? Mieszkałeś z nim w czasie studiów, prawda? Adam skinął głową. - Ma firmę internetową. Przyniosła mu krocie i nadal przynosi, choć rynek internetowy się załamał. Jeśli go znajdę w tłumie, przyprowadzę ci go, na pewno będzie chciał cię uściskać i złożyć życzenia. - Pospieszcie się, bo niedługo znikamy - powiedziała Gail z
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
uśmiechem. - Poszukam Stevena, a potem zjem kawałek tortu i wybadam, czy któraś z licznych panien Barone nie miałaby przypadkiem ochoty umówić się z bratem panny młodej. - Adam puścił do niej oko i wrócił do sali, gdzie w najlepsze trwało przyjęcie. W łazience Gail natknęła się na Colleen. Siostra Nicholasa przemywała twarz zwilżonym ręcznikiem. Była wyraźnie poruszona. - Dobrze się czujesz? - zaniepokoiła się Gail. - Dobrze - mruknęła Colleen. - Spotkałam kogoś, kogo nie spodziewałam się zobaczyć... - Mówisz o Gavinie O'Sullivanie? Przez twarz Colleen przemknęło zdziwienie. - Skąd wiesz? - Widziałam was razem. Nicholas mówi, że ty i on kiedyś... Colleen położyła dłoń na szyi. - Dawne dzieje. Nie przypuszczałam, że go zobaczę i że tak zareaguję... - Wzięła głęboki oddech i pokręciła głową. - Nie mówmy już o nim. Tak ślicznie wyglądasz. Oboje jesteście tacy szczęśliwi. Nigdy nie widziałam Nicholasa tak uszczęśliwionego. Wszyscy powinniśmy ci za to podziękować. Gail łzy napłynęły do oczu. - Jakaś ty kochana, że tak mówisz. Jesteście dla mnie tacy dobrzy! Objęła Colleen. - Budzisz w ludziach same dobre uczucia. - O, nie, znowu się rozbeczę - chlipnęła Gail. - Jeszcze trochę, a zamienię się w zraszacz do trawników. Colleen parsknęła śmiechem. - Idę, a ty odśwież się i zaraz do nas wracaj. Po kilku minutach Gail wyszła z łazienki. Szła długimi korytarzami w stronę sali bankietowej, ale była tak podniecona, tak zaabsorbowana własnym szczęściem, że zmyliła drogę. Pchnęła pierwsze drzwi, zza których dochodziły jakieś głosy, i zobaczyła Marię w ramionach jakiegoś mężczyzny. - Przez całą ceremonię oczu nie mogłem od ciebie oderwać. Nikogo poza tobą nie widziałem... - mówił.
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
Maria z mężczyzną? Gail zamrugała. Miała wrażenie, że skądś go zna. Kto to? Stała chwilę bez ruchu, usiłując sobie przypomnieć, gdzie mogła go widzieć. Wreszcie skojarzyła twarz z osobą. Steven Conti. Dziwne, dopiero przed chwilą Adam mówił, że przyjaciel wzdycha do Rose Trent. W Gail odezwał się instynkt opiekuńczy. Przygryzła wargę, nie bardzo wiedząc, jak wydobyć Marię z ramion Stevena. Tamci byli tak zajęci sobą, że nie zauważyli dotąd jej obecności. Steven nachylił się i pocałował Marię. Gail odwróciła wzrok. Była mimowolnym świadkiem intymnej sytuacji. Kiedy dwoje ludzi zbliża się do siebie, ich świat drży w posadach. Poczuła się jak intruz, podglądacz. Szybko zamknęła drzwi. Chwilę jeszcze kluczyła po pustych korytarzach, zanim wreszcie dotarła do sali bankietowej. - Wszędzie cię szukałem. Nauczony doświadczeniem pytałem nawet Delores Forewood, czy nie wie, gdzie się podziałaś. Powiedziała mi, że żeniąc się z tobą, wykazałem się wreszcie rozumem. Gail uśmiechnęła się. Przy Nicholasie wszystko zdawało się piękne, proste i dobre. - Wspaniała z niej dama - powiedziała, przypominając sobie długą pogawędkę z Delores na przyjęciu u burmistrza. - Wstyd przyznać, ale zabłądziłam w drodze powrotnej z łazienki. Nicholas objął żonę. - To najlepszy znak, że pora się stąd wynosić. Gail leżała w ramionach męża w apartamencie dla nowożeńców. Westchnęła, rada, że mają już za sobą weselne zamieszanie. - Do tej pory nie powiedziałeś mi, dlaczego tak bardzo nalegałeś, żebyśmy wzięli ślub przed walentynkami - odezwała się. - Nie wierzę w klątwę Contich, ale... - Contich? - wpadła mu w słowo. - Opowiadałem ci o walentykowej klątwie. - Tak, ale nie wspomniałeś nazwiska Conti. - Conti byli rodzicami chrzestnymi mojego dziadka. Mieli nadzieję, że Marco ożeni się z ich córką Lucią, on tymczasem uciekł z Angelicą. - Tak, pamiętam. Niezły ambaras. - Gail ułożyła się tak, żeby
Anula & polgara
sc
an
da
lo
us
widzieć twarz Nicholasa. - Jeszcze większy, niż myślisz, bo syn Contich, Vincent, był zaręczony z Angelicą. - Conti musieli raz na zawsze znielubić ród Barone. - Łagodnie mówiąc. Lucia rzuciła klątwę na całą rodzinę, niejako awansem. Gail myślała o scenie, której była świadkiem: Maria Barone i Steven Conti... Namiętny pocałunek... Zastanawiała się, czy powinna powiedzieć Nicholasowi, co widziała, ale nie chciała niepotrzebnie go niepokoić, tym bardziej że przyciągnął ją właśnie do siebie. - Dość o Contich - mruknął. - Wreszcie cię mam i tylko to jest ważne. Mia moglie, il mio cuore. Jego głos brzmiał tak miękko, tak wspaniale, że niemal nie musiała rozumieć słów. Niemal. - Przetłumacz - poprosiła na wszelki wypadek. Nicholas położył sobie jej dłoń na sercu. - Moja żona, moje serce. - L'amero per sempre - szepnęła. - Akcent mam fatalny, ale zapewniam cię, że nie chodzi o młodą brukselkę ani o szparagi. - I ja będę cię kochał zawsze - odpowiedział cicho. Gail wiedziała, że znalazła miłość swojego życia.
Anula & polgara
