Emily Kenyon 1 Zgliszcza - Olsen Gregg

Tytuł oryginału A COLD DARK PLACE Copyright © by Gregg Olsen All rights reserved Projekt okładki Joanna Szułczyńska Zdjęcie na okładce © Sandra Cunningham/Arcangel Images Redaktor prowadzący Katarzyna Rudzka Redakcja Joanna Habiera Korekta Grażyna Nawrocka ISBN 978-83-7839-867-7 Warszawa 2013 Wydawca Prószyński Media Sp. z o.o. 02-697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28 www.proszynski.pl

Dla Kathrine

Prolog Godzina 16.00, dziewiętnaście lat temu Kobiety z przezroczystymi winylowymi torebkami, z których wyzierały podarte papierki po rulonach bilonu, stały w kolejce. Wzdychały głęboko, gdy umundurowana strażniczka więzienna o lodowatych dłoniach szykowała się do przeszukania. Co chwila rozlegał się trzask obsypanych talkiem lateksowych rękawiczek. Było to poniżające w każdym tego słowa znaczeniu. Strażniczka, kobieta o ziemistej cerze i wargach cienkich jak ołówek, z okularami na tanim srebrnym łańcuszku na szyi, zdawała sobie sprawę, że te, które opuszczają mury placówki, czują jej władzę, władzę najwyższą, i przyjmowała to z uśmiechem. Kobiety ustawiły się w kolejce do wyjścia po długim dniu łez i wymówek w przypominającej szkolną stołówkę sali widzeń – w przytłaczającej ogromem przestrzeni z przytwierdzonymi do posadzki stołami i niewygodnymi krzesłami. Strażniczka recytowała chrapliwym głosem, żeby „dały sobie na wstrzymanie” i czekały na swoją kolej „albo się nimi zajmę”. Tak więc czekały, każda z poczuciem upokorzenia i krzywdy. Fakt, że ich mężów, narzeczonych czy braci zamknięto za zwieńczonymi drutem kolczastym murami Zakładu Karnego o Podwyższonym Rygorze w Bonneville, było dostatecznie złe. A jeszcze wysłuchiwanie wypowiadanych z nieskrywaną pogardą rozkazów, by czekały na swoją kolej do rewizji osobistej, było jak polanie wiórowatego kotleta skisłym sosem. I wszystkie musiały to przełknąć. Każdy cholerny kęs. – Jesteś moim problemem? – spytała strażniczka, a wzrok jej szarych niczym gwoździe oczu wbił się w młodą kobietę o smutnym spojrzeniu. Ofiara wydała stłumione westchnienie. Spędziła cały dzień, próbując wytłumaczyć mężowi, niedoszłemu baronowi narkotykowemu, że zastanawia się nad przeprowadzką z powrotem na wschód, do Indiany. Chciała być wolna. Wszystkie chciały. – Ja? – odpowiedziała kobieta. Miała zaledwie dwadzieścia lat i kasztanowe włosy, które wciąż upinała w kucyk, lecz jej twarz była naznaczona rodzajem zmęczenia, który wskazywał, że wiele w życiu przeszła. Uśmiechnęła się do strażniczki niby to z uznaniem. Potrafiła rozpoznać, kiedy ktoś się na nią uwziął. Tak ułożyło się jej życie, odkąd opuściła dom. Uciekła. Poznała niewłaściwego faceta. Spieprzyła sobie przyszłość. Teraz pobrzmiewały jej w głowie słowa matki: Odrzuciłaś wszystko, o czym twój ojciec i ja marzyliśmy dla ciebie. Zawaliłaś, Bonita. Naprawdę zmarnowałaś sobie życie. – Tak, ty, Kucyku – potwierdziła strażniczka, kiwając głową w jej stronę. Reszta kobiet odetchnęła z ulgą. Dobrze, suka znalazła sobie kogoś innego, na kim będzie się wyżywać. Strażniczka skinęła ręką, żeby ofiara podeszła bliżej. – Rozłóż nogi. Na pewno już to wcześniej robiłaś. Szerzej. W młodej kobiecie zawrzało, ale spełniła polecenie. Nie miała wyboru. – Wiesz, jeżeli nie uda mi się wsadzić łap między twoje uda, będziesz musiała przejść

na dietę albo poćwiczyć szpagat w pokoiku na zapleczu. Nie podobasz mi się, nie ufam ci i myślę, że coś próbujesz przeszmuglować. Po prostu to czuję. W pokoiku na zapleczu, słabo oświetlonym, urządzonym niczym gabinet lekarski kobiety musiały znosić upokorzenia związane ze swoją fizjologią. Na plecach, z rozchylonymi nogami i stopami wetkniętymi w metalowe strzemiona. – Poprawię się – powiedziała młoda kobieta, cały czas zastanawiając się, jak zostałaby potraktowana, gdyby była tu więźniem, a nie osobą odwiedzającą. Utarczka zwróciła uwagę stojącej na końcu kolejki kobiety o pulchnej twarzy. Jej kręcone blond włosy z rudawym połyskiem skleiły się i przylgnęły nieładnie do czoła. Serce zabiło jej szybciej, ale zachowała obojętną minę. Nie chciała rzucać się w oczy, a tym bardziej trafić do pokoiku na zapleczu. Niosła coś tak cennego, tak ważnego, a jednocześnie delikatnego. Spokojnie. Strażniczka skupi się na Kucyku. Bogu niech będą dzięki. Ukryła swój skarb w miejscu, w którym – miała nadzieję – nikt nie ośmieli się szukać. Wewnątrz. Miejscu intymnym. Prywatnym. Poza tym wiedziała, że strażniczka obmacuje tylko dlatego, że ją to podnieca. Nikt w gruncie rzeczy nie spodziewał się, by ktokolwiek mógł stąd cokolwiek wynieść... Przede wszystkim pilnowano, by nie szmuglowano niczego do sali widzeń. Strażniczka utkwiła wzrok w blondynce – kobiecie z tajemnicą. Wpatrywała się w nią długo, aż w końcu powiedziała: – Możesz przejść. Kobieta z tajemnicą skinęła głową i ruszyła w stronę szafek, gdzie zostawiła płaszcz i kluczyki od samochodu, zanim pod zwojami drutu kolczastego przeszła przez bramę, do sali widzeń. – Chwileczkę! – odezwała się strażniczka. Poczuła się, jakby stanęło jej serce. Miała wrażenie, że umiera. Złapią ją na gorącym uczynku. Adrenalina rozruszała jej serce na nowo. Weźmie mnie do pokoiku na zapleczu. I wszystko zepsuje. – Słyszałaś? Odwróciła się powoli. – Mówi pani do mnie? – Nie, do faceta na księżycu. Kobieta popatrzyła okrągłymi oczami. Serce waliło jej młotem. Łup. Łup. Łup. – Podejdź tutaj. Cofnęła się do strażniczki. – Zapomniałaś torebki. Bała się, że zapinana na suwak winylowa torebka wyślizgnie się jej z palców, tak bardzo spociły się jej dłonie. Sięgnęła po nią. – Och, dziękuję. Podobnie jak pozostałe, które miały do czynienia ze strażniczką, zmusiła się do nieszczerego uśmiechu. Strażniczka też się uśmiechnęła, tym razem zadziwiająco szczerze. – Proszę. I życzę miłego dnia. Blondynka pospiesznie oddaliła się do szatni. Wkrótce wróci do domu, a z czasem wypełni

się przeznaczenie.

Księga I Oko cyklonu

Rozdział 1 Poniedziałek, godzina 17.36, Cherrystone, stan Waszyngton Emily Kenyon była wykończona i tak też wyglądała. Wygramoliła się ze swojej złotej hondy accord, wzięła torebkę i ruszyła w stronę frontowych drzwi. Odwróciła się i obrzuciła spojrzeniem Orchard Avenue. Dzielnica starych domków była bezpieczna. Nietknięta. Ani jeden z podobnych do rybich łusek kamyków nie odpadł z fasady dwupiętrowej wiktoriańskiej willi po drugiej stronie ulicy. Nic się nawet nie ukruszyło ani nie pękło. Emily słyszała, jak parę domów dalej bawią się dzieci. Wszystko wyglądało tak jak przedtem. Jedyną oznaką tego, że świat przewrócił się do góry nogami, był lekki swąd gryzącego dymu unoszący się w powietrzu. Ledwo wyczuwalny, ale na tyle wyraźny, by przypominać o tym, że w mieście spłonęło wiele domów i samochodów. Dwa dni temu tornado uderzyło w część osiedla Briar Falls Estates trzy kilometry dalej. Nadeszło prawie bez ostrzeżenia i pozostawiło nierówny pas gruzów, w ciągu dziesięciu minut ograbiwszy właścicieli domów i ogrodów z owoców ich ciężkiej pracy. Zerwało dachy. Place zabaw i rowery wylądowały w koronach drzew. Nie sposób było doszukać się reguły w tym, czyje domy zostały oszczędzone, a czyje nie. W zachodniej części Hawes Avenue panoszyło się zniszczenie, podczas gdy część wschodnia przetrwała nietknięta. Po drugiej stronie ulicy, naprzeciwko domu, który tornado niemal rozdarło na pół, stało poidełko dla ptaków, z jego ukruszonej kamiennej misy nie przelała się nawet kropla. Nikt nie zginął. To prawda, że pewna starsza pani, która ukryła się we własnej łazience, trafiła w kiepskim stanie do szpitala. Emily spodziewała się, że kobieta, dobrze po osiemdziesiątce, przeżyje pomimo traumy. Była emerytowaną nauczycielką WOSu w gimnazjum i miała doświadczenie zawodowe, które wskazywało, że twarda z niej sztuka. W końcu, jeśli przetrwała nastolatków z lat sześćdziesiątych, przeżyje także tornado. Emily weszła do przedpokoju. Kiedy odkładała torebkę na zabytkowy stolik z drewna orzechowego, ze środka wypadło etui z odznaką detektywa policji i różowa szminka, którą wolałaby już zużyć i wyrzucić. Była jednak oszczędna i mimo że kolor nie pasował do jej piwnych oczu i kasztanowych włosów, zamierzała wymalować pomadkę do końca. Zgarnęła odznakę i szminkę z powrotem do torby i zawołała córkę. – Jenna? Wróciłam. Zapach tostów cynamonowych i stojąca na blacie pusta szklanka po mleku wskazywały, że Jenna jest w domu. Emily nie zaczekała na odpowiedź. – Idę pod prysznic. A potem może wyskoczymy coś zjeść? – Dobra, mamo! – dobiegł wreszcie głos z korytarza. – Rozmawiam przez telefon. Pogadam za chwilę. Umieram z głodu, więc pospiesz się z tym prysznicem! Emily się uśmiechnęła. Jenna miała siedemnaście lat, lecz wciąż była jej małą dziewczynką.

Teraz zostały tylko we dwie. David wyjechał do Seattle i odkąd rozwód się uprawomocnił, stał się postacią dość mglistą. Emily miała kilka randek z nowymi facetami – a nawet dosyć poważny romans z miejscowym adwokatem. Cary McConnell okazał się jednak zbyt zaborczy i władczy, czego akurat doświadczyła w nadmiarze w swoim pierwszym – i jedynym – małżeństwie. Cary wciąż dzwonił, ale unikała go, jak mogła. Co wcale nie było łatwe. Miasteczko Cherrystone w stanie Waszyngton liczyło sobie piętnaście tysięcy mieszkańców, a ona zjawiała się w sądzie dwa, trzy razy w tygodniu. Cary też. Zakołysała biodrami, zrzucając czarną spódnicę, odpięła bluzkę i upuściła ją na podłogę. Była szczupła, obdarzona długimi nogami i figurą, dzięki której wyglądała bardziej na dwudziestolatkę niż czterdziestolatkę, którą się stanie już za rok. Odkręciła do oporu kurek z gorącą wodą. Ten z zimną nastawiła na jedną czwartą. Zadzwoniły stare rury, w kabinie zawirowały kłęby pary. Emily uwielbiała gorącą wodę. – Do Pietra? – zawołała przed wejściem do wyłożonego białymi i czarnymi kafelkami wnętrza. – Myślę o pizzy. Oczywiście nie myślała o pizzy, tylko o trąbie powietrznej i jej skutkach. Tornada zdarzały się w stanie Waszyngton bardzo rzadko. W kronikach zanotowano tylko kilka niszczących wichur na tym terenie; najgorszą w 1952 roku, kiedy zginęło jedenaście osób w pobliżu Walla Walla. Trąba powietrzna, która w sobotę nawiedziła Cherrystone, wyła w ciemnościach i porywała wszystko na swej drodze. Domy i samochody zostały rozszarpane na strzępy przez gigantyczny blender o ostrych stalowych zębach. Sklep z nabiałem przy skrzyżowaniu Wayne Road i U.S. 91 przestał istnieć. Aby stwierdzić, jaki kolor miała fasada budynku, należało użyć szkła powiększającego. Spichlerz Cherrystone został zgnieciony, co oznaczało, że miejsc pracy, o które i tak było trudno, zrobiło się jeszcze mniej. Pięć starannie zaparkowanych w równym rzędzie ciężarówek tornado rzuciło o ziemię i rozbiło na miazgę. Przewody wysokiego napięcia rwały się niczym wystrzępiona juta. Jeden z tirów wicher poderwał na wysokość ponad stu metrów i cisnął na zbocze wzgórza. Emily odchyliła głowę; gorąca woda powyżej temperatury, jaką zaledwie nieliczni potrafili znieść, obmywała jej ciało, spłukując stres związany z tornadem i troski długiego dnia pracy do ścieków. Emily wyszła spod prysznica i owinęła się grubym bawełnianym ręcznikiem. Pochyliła się, obwiązała głowę drugim ręcznikiem, a potem odrzuciła włosy do tyłu. Znowu zawołała do Jenny. – Nie odpowiedziałaś, kochanie! Czy U Pietra ci pasuje? Znowu cisza. W łazience kłębiła się para wodna, więc Emily włączyła wentylator. Chwilę później zarzuciła na siebie szlafrok frotté i podreptała korytarzem do pokoju Jenny – przed wielu laty także jej sypialni. Prostokąt pożółkłego kleju na drzwiach wciąż znaczył miejsce, gdzie przylepiła napis CHŁOPCOM WSTĘP WZBRONIONY, żeby uwolnić się od młodszego brata, Kevina. Co krok to wspomnienie. Przez szparę światła w niedomkniętych drzwiach zobaczyła, jak Jenna pisze na swoim srebrnym iBooku. Dziewczyna była drobna jak na swój wiek. Niski wzrost nie był jednak wadą, tylko sprawiał, że rzucała się w oczy. Długie włosy, takie jak u matki, okalały owalną buzię o delikatnych rysach. Stukała w klawisze różowymi paznokciami z ukruszonym lakierem, czekającymi na kolejną wspólną sesję manikiuru przy odcinku Prawa i porządku.

Emily pchnęła drzwi, otwierając je szerzej, i zaskoczyła Jennę, która podniosła wzrok z uśmiechem przyklejonym do twarzy. – O, mamo, nie słyszałam cię. – Zamknęła okienko czata i odwróciła się do matki. – Robisz coś niegrzecznego? – spytała z udawaną beztroską Emily. W głębi serca na samą myśl, że córka z kimś czatuje, robiło jej się słabo. Wiedziała, jak zboczeńcy za pomocą komputerów tropią, a potem nękają swoje ofiary – niepodejrzewające niczego dzieci w pozornie bezpiecznych i przytulnych domach w całej Ameryce. – Rozmawiam tylko z Shali – odpowiedziała dziewczyna. – I rzeczywiście, robiłyśmy coś niegrzecznego. Odezwał się do nas fajny facet i zaproponował spotkanie w galerii handlowej w Spokane Valley w przyszły weekend. Twierdzi, że wygląda jak Justin Timberlake i Jude Law. Razem wzięci. Emily usiadła na brzegu łóżka i wygładziła dłonią satynową narzutę. – Tak? Doprawdy? – Wiedziała, że córka ją nabiera, i postanowiła pociągnąć temat. – Może też się z nim spotkam? Jenna pokręciła głową. – Sorry, mamo, jesteś dla niego za stara. Shali i ja prawdopodobnie też. Kiedy napisałyśmy, że jesteśmy na tyle dorosłe, żeby wyrobić sobie prawo jazdy, chyba stracił zainteresowanie. – To nie jest zabawne. – Chore, wiem. – Wiesz, jak się przejmuję. – A ty wiesz, że nie musisz się o mnie martwić. Wiem, co jest grane. Nie popełniam błędów. Moja mama jest gliną, wiesz? – Coś mi się obiło o uszy. – Emily zdjęła ręcznik z głowy i potrząsnęła włosami. – Nie zamierzam suszyć tego czupiradła. Wyjdźmy po prostu coś zjeść. Jestem skonana. Jenna uśmiechnęła się szeroko. – Dobra. Justin Timberlake może poczekać. Potem Emily wróciła do swojego pokoju, gdzie włożyła parę spranych dżinsów i kremowy sweterek z trójkątnym dekoltem. Spojrzała w lustro i obrzuciła wzrokiem swoją sylwetkę. – Nieźle jak na babkę pod czterdziestkę – powiedziała na tyle głośno, że Jenna mogła usłyszeć... i oczywiście usłyszała. – Może sobowtór Jude’a Lawa od Jenny zainteresuje się taką starą laską jak ja. Dziewczyna stanęła w drzwiach i ujęła się pod boki. – Ależ jesteś wredna – stwierdziła i uśmiechnęła się jeszcze szerzej. – Shali i ja wyczaiłyśmy go pierwsze.

Poniedziałek, godzina 19.16 Dwadzieścia minut później siedziały w boksie obitym śliwkowo-czarnym winylem w restauracji U Pietra, jedynym lokalu w Cherrystone, gdzie pizza nie smakowała jak zrobiona z kupnej mrożonki. Emily cieszyła się, że mają już za sobą czasy, gdy młodsza wersja Jenny domagała się pizzy z samą mozzarellą, i teraz zgodziła się na wersję nieco bardziej odważną:

pepperoni i czarne oliwki. Emily zamówiła piwo, a dziewczyna ściskała w garści szklankę napoju gazowanego. – Wiesz, nie musisz pić dietetycznej coli, kochanie. Jenna zamieszała kruszony lód parą cienkich niczym trzcina plastikowych słomek. – Chodzi ci o to, że nie jestem gruba? Tak, wiem. Ale chucham na zimne. Widziałam przyszłość. Spójrz na babcię Annę. – Jenno! To nie było miłe. – Emily próbowała okazać oburzenie, ale babcia Anna, czyli jej teściowa, rzeczywiście miała grube uda. – Zresztą figurę odziedziczyłaś po mojej rodzinie. Jenna pociągnęła colę przez słomkę i pokiwała głową. – Bogu dzięki. Siedziały i jadły pizzę, ale nastrój uległ zmianie, gdy rozmowa zeszła na temat trąby powietrznej. – Mieliśmy szczęście. My wszyscy. Tornado zniszczyło domy na Hawes, ale nikt nie zginął. – Emily wypiła ostatni łyk piwa, przyglądając się resztkom piany, które osiadły na brzegu kufla. – Wiesz, że nie szafuję tego typu słowami, ale myślę, że był to swego rodzaju cud. – Wiem. Rozmawiałyśmy o tym z Shali – powiedziała Jenna. – Teraz wiesz, że Jude Law Timberlake nie jest prawdziwy. Mimo wszystko fajna fantazja. Emily uśmiechnęła się lekko. – Mowa. Emily Kenyon była detektywem wydziału zabójstw, więc do jej obowiązków nie należało odpowiadanie na wezwania o ratunek, ale hrabstwo Ferry było tak małe, że kiedy nadciągnęła wichura, Emily natychmiast zgłosiła się do pomocy. Musiała coś robić. Cokolwiek. Wychowała się w Cherrystone, to było jej miasto. I zawsze będzie. W domu przy Orchard Avenue spędziła dzieciństwo. Rodzice, którzy zginęli w tragicznym wypadku samochodowym, pozostawili dom rodzinny jej i bratu. Ponieważ tylko jedno z nich mogło tam mieszkać, Emily wykupiła część Kevina ze swoich oszczędności i wzięła niewysoki kredyt hipoteczny. To właśnie z powodu domu, z wykuszowymi oknami i wysokim spadzistym dachem, wróciła do Cherrystone. Drugim powodem był rozwód z Davidem, chirurgiem o błyskotliwej inteligencji, jak również wybuchowym temperamencie. Rozwód go wkurzał. Emily go wkurzała. Cały świat sprzysiągł się przeciwko niemu. Cherrystone leżało na tyle daleko, by czuła się tu bezpiecznie. Była u siebie. Rezygnacja z posady detektywa w Seattle nie należała do łatwych, lecz słuszności przeprowadzki nigdy nie kwestionowała. Dokonała właściwego wyboru. Oczywiście, w tym wszystkim nie zapomniała o Jennie. Kochała oboje rodziców, ale czuła, że matka potrzebuje jej bardziej niż ojciec. Jako szesnastolatce sąd pozwolił jej samodzielnie ustalać kalendarz wizyt z ojcem. Widywała się z nim raz w miesiącu, zwykle w pobliskim Spokane. I to według niej w zupełności wystarczało. Emily poprosiła o zapakowanie reszty pizzy na wynos. – Możemy dokończyć ją na śniadanie – powiedziała. – O ile przetrwa do rana. Emily zadzwoniła komórka: obciachowa melodia Watching the Detectives Elvisa Costello brzęczała w torebce. Na ekranie wyświetlił się numer dyspozytorni – dzwoniono z urzędu szeryfa.

– Kenyon – zgłosiła się. Miała zajęte ręce, więc Jenna wzięła płaskie kartonowe pudełko i ruszyły do wyjścia. Wolną ręką sięgnęła do misy z włoskimi miętówkami i zaoferowała jedną mamie. Emily pokręciła odmownie głową, z uchem przyciśniętym do rozkładanego telefonu, gdy szły do samochodu. – Rozumiem – powiedziała. – W porządku. Okej. Zapamiętam. Mogę tam pojechać jutro z samego rana. Emily wyglądała na poirytowaną, kiedy chowała telefon. – Znasz Nicholasa Martina? – zapytała. – Jasne. Kto nie zna? To dziwak z ostatniej klasy. Emily przekręciła kluczyk w stacyjce, uruchamiając silnik. Przestawiła dźwignię automatycznej skrzyni biegów i ruszyła. – Dziwak? Co masz na myśli? – No wiesz, jeden z tych wieśniaków, którzy nie zajarzyli, że moda na gotyk skończyła się w poprzednim tysiącleciu. – Czarne ubrania? Blada twarz? – I kredka do oczu, mamo, nawet kredka do oczu. Ale o co chodzi? Emily westchnęła, szczęśliwa, że nie musi borykać się z wychowywaniem syna. – Widziałaś go dzisiaj w szkole? – Nie wiem. Chociaż gdybym go widziała, prawdopodobnie bym zapamiętała. To jeden z tych, którzy zapadają w pamięć. A co, mamo? – Pewnie nic. Jego ciotka z Illinois dzwoniła parę razy do szeryfa. Denerwuje się, bo od przejścia trąby powietrznej nie udało jej się dodzwonić do nikogo z rodziny. Ten duży maszt z anteną telefonii komórkowej za Canyon Ridge zawalił się podczas wichury. Szeryf chce, żebym pojechała do nich jutro rano i sprawdziła, co się dzieje. – Wydaje mi się, że Nicholas ma młodszego brata, Donovana. W trzeciej klasie? – A, teraz sobie przypominam. Miła rodzina. Jestem pewna, że nic im nie jest. – Jak chcesz, po powrocie do domu skontaktuję się z Nicholasem na czacie. Często można go spotkać w tym zarąbistym gotyckim pokoju rozmów, w którym z Shali ciągle przesiadujemy. Emily próbowała stłumić zmęczony uśmiech. – Ha, żartujesz, co? – Jasne, że żartuję. – Nie kłopocz się, kochanie. Zajmę się tym. Zaparkowała przed domem. Wieczorne powietrze przenikał zapach białych bzów, które matka zasadziła, kiedy Emily była mała. Teraz wyrosły z nich rozłożyste krzewy i zasłaniały okna od frontu. Emily nie miała serca porządnie ich poprzycinać, mimo że tego potrzebowały. Myślała o tym, tylko kiedy nadchodziła wiosna i najwyższe końce gałązek okrywały się śnieżnobiałym kwieciem. Wspomnienie przywołało na jej twarz uśmiech, który opadł niczym ciężka kurtyna, gdy znów zadzwoniła komórka. Szeryf Kiplinger, po raz kolejny. Zerknęła na Jennę i otworzyła telefon. – Kenyon, po służbie – powiedziała, przypominając o swoim statusie. – Emily, będziesz musiała pojechać do Martinów już dziś wieczorem. Jason spotka się

z tobą na miejscu. Sąsiedzi mówią, że chyba przeszła tamtędy trąba powietrzna. – Jezu – jęknęła Emily, wpuszczając Jennę do domu. – Czy to nie może poczekać do rana? Jestem ledwo żywa. – Znasz odpowiedź. Gdy dostaniemy zgłoszenie od zaniepokojonego obywatela, musimy reagować bez zwłoki. Przez ten cholerny PR. I cholernych prawników. Szeryf Brian Kiplinger miał sporo racji. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych sąsiednie hrabstwo stanęło na skraju bankructwa, kiedy pewna kobieta zgłosiła, że jej siostra jest maltretowana przez męża. Kiedy funkcjonariusze przybyli na miejsce dwa dni później, kobieta była sparaliżowana wskutek pobicia, do którego doszło po telefonie siostry. – Dobra – zgodziła się Emily. – Jadę. – Jason jest już w drodze. Emily westchnęła. Potrzebowano jej. Pocieszyła się myślą, że za parę godzin wróci do domu i położy się do łóżka. Wzięła z lodówki red bulla Jenny, licząc, że cukier i kofeina zawarte w napoju dostarczą jej wystarczającą ilość paliwa, by dojechała na ranczo Martinów na Canyon Ridge, osiemdziesiąt kilometrów od miasta. Wiedziała, że kiedy już tam dotrze, dodatkowego kopa zapewni jej zastrzyk adrenaliny. I niespożyte pokłady energii Jasona Howarda. Zastępca szeryfa miał dopiero dwadzieścia pięć lat, skończył czteroletnie studia z zakresu kryminologii na Waszyngtońskim Uniwersytecie Stanowym. Nieżonaty. Bystry. Zawsze gotowy na wyzwania. Młodość i entuzjazm odgrywały ogromną rolę podczas niemiłosiernie długich godzin pracy po wichurze. Zerknęła na automatyczną sekretarkę, lecz ostatecznie zignorowała czerwone cyklopie oko, które do niej mrugało. Bez względu na to, kto dzwonił, sprawa mogła poczekać. Emily posłała buziaka Jennie, która siedziała teraz przed telewizorem i oglądała jakiś głupawy program w stylu randka w ciemno, rozgrywający się na pokładzie statku wycieczkowego. Emily czuła się zbyt zmęczona – i zbyt wiele miała na głowie – żeby to skomentować. Wzięła tylko torebkę i ruszyła do drzwi. Z radia w samochodzie leciała akurat piosenka B.B. Kinga, która podziałała jak balsam na jej duszę. Uwielbiała to nowoorleańskie brzmienie – a B.B. był jej ulubionym wykonawcą. Wszystko przeminie, pomyślała, gdy ruszała sprzed domu. Niebo poczerniało niczym żeliwna patelnia, przykuwając światła jej samochodu do szosy. Kula suchego zielska, pozostałość z poprzedniej pory roku, przeturlała się przed hondą. Wicher, który spadł na Cherrystone i zniszczył wszystko na swej drodze, zelżał, ale nie zniknął. Kiedy jechała w mrok wiosennej nocy, nad szosą wirowały śmiecie i kurz. Latarnie przy autostradzie oświetlały zadbane domy rancz wśród pól chmielu i mięty lekarskiej – dwóch najważniejszych gospodarczo upraw regionu. Emily poczuła lekkie mrowienie po kofeinie z red bulla, gdy wzięła ostro zakręt w lewo i zjechała z szosy. Skrzynka pocztowa obwieszczała, kto tu mieszka: MARTINOWIE. Emily, oczywiście, była tu już wcześniej. Prawdopodobnie odwiedziła wszystkie miejscowości w całym hrabstwie, zanim uzyskała odznakę detektywa – pomimo doświadczenia zawodowego zdobytego w wielkim mieście. Wychowała się w Cherrystone, więc doskonale znała okolicę, chociaż z biegiem lat sporo się zmieniło. Wyraźnie pamiętała dom Martinów jako typowy jednopiętrowy budynek z przełomu wieków, z wyblakłymi czerwonymi okiennicami i wyglądającymi jak wycięte z piernika poręczami werandy, która biegła przez całą długość

frontowej fasady. Dach zdobiła wieżyczka obita zaśniedziałą miedzianą blachą i zwieńczona gustownym wiatrowskazem w kształcie galopującego konia. Dom stał otulony zielenią w zakolu rzeczki Trzech Chłopców. Emily wjechała na wysypany żwirem podjazd. Wznieciła tumany kurzu, pod kołami hondy zachrzęściły ostre kamyczki. Zaskoczyło ją, że za samochodem ciągnie się ogon pyłu. Unosił się za nią, biały na tle nocnego nieba. Nie myślała, że jechała tak szybko, i nie sądziła, że w hrabstwie mógł pozostać jeszcze jakikolwiek kurz. Pokonała ostatni zakręt i zobaczyła radiowóz Jasona, forda taurusa, który wyglądał trochę bardziej wiarygodnie dzięki czarnobiałym barwom w stylu „policyjnego retro”. Błękitne światła jego koguta przecinały ciemną pustkę. – Co do cholery…? Emily Kenyon patrzyła w osłupieniu, nie wierząc własnym oczom. Dom Martinów zniknął.

Przed trąbą powietrzną, dokładny czas i miejsce nieznane Ludzie, w których ręce trafił później, potraktowali go jako pamiętnik z koszmaru, mroczny album niedającej się zapomnieć makabry. Po co pamiętać takie rzeczy? Przyklejone do każdej z czarnych kartek pożółkłe wycinki prasowe poświęcone były strasznym zbrodniom jednego przestępcy. Dopuścił się dziewięciu zabójstw, najgłośniejsze było to, za które go skazano: na Shelley Marie Smith i Lorrie Ann Warner. Ofiary dzieliły pokój w akademiku Cascade University w Meridian, średniej wielkości mieście portowym na północno-zachodnim krańcu stanu. Dziewczyny pracowały w sklepie z narzędziami i artykułami ogrodniczymi. Shelley pragnęła ocalić świat, zamierzała zacząć od dzieci; jako specjalizację wybrała edukację początkową. Lorrie Ann była mniej pewna swojej przyszłości niż koleżanka. Przerzucała się ze specjalizacji na specjalizację, nie mogąc znaleźć życiowego powołania. Rodzicom tłumaczyła, że wciąż „szuka swojej pasji”. Znaleziono je późnym latem; związane, zastrzelone w tył głowy i porzucone na piaszczystej łasze rzeki Nooksack. Pechowy kajakarz natknął się na ciała jakieś trzy miesiące po tym, jak zgłoszono zaginięcie dziewcząt. Zwłoki uległy częściowemu rozkładowi, lecz świadectwa koszmaru, jaki stał się udziałem ofiar w ostatnich godzinach ich życia, nie zdołały zatrzeć ani ciepłe letnie dni, ani lodowate wody górskiego potoku. Kobiety gwałcono i torturowano. Była to najbardziej wstrząsająca zbrodnia, o jakiej kiedykolwiek pisano w „Meridian Herald”. Nie były to jego pierwsze ofiary. Z pewnością też nie ostatnie. Wyróżniały się tym, że w czarnym albumie poświęcono im pełne dziesięć stron wycinków z „Heralda”. Może szczególne zainteresowanie wzbudził fakt, że ofiary były dwie, albo ich niewinna młodość. Kiedy jednak zdjęcia i wycinki gazetowe wklejono do albumu, razem wzięte opowiadały pewną historię. Nikt nie zdawał sobie z tego sprawy, że była to historia miłosna. Przewracając kolejne kartki, każdy mógł się przekonać, że to jeszcze nie koniec.

Rozdział 2 Poniedziałek, godzina 22.48, Cherrystone, stan Waszyngton Temperatura spadła i chociaż dawno już zaczęła się wiosna, Emily Kenyon poczuła w wietrze dotkliwy chłód. Błyski błękitnego światła sprawiły, że przeszedł ją dreszcz, więc gdy wysiadała z samochodu, sięgnęła po kurtkę. Podbiegł do niej Jason Howard, latarka w jego ręku przypominała miecz świetlny. Wszędzie walały się potłuczone szkło i drzazgi. Jakby niebiosa się otworzyły i wysypały się z nich resztki domu Martinów. – Dobrze, że pani jest – powiedział Jason, wymierzywszy latarkę w jej twarz, która w świetle wyglądała na jeszcze bardziej zmęczoną i niemal trupią. Emily zamrugała i kiwnęła głową. – Chyba znalazłem panią Martin – dodał. Emily wychwyciła strach w jego głosie, a także w głęboko osadzonych ciemnych oczach, patrzących spod charakterystycznie zmarszczonych brwi. Chłopak miał niezłego pietra. Podążyła wzrokiem za szybkim ruchem światła latarki. – Leży tam – oznajmił. Krąg światła zatańczył w ciemności niczym ćma. Emily poczuła w sercu ukłucie, gdy na czarnym tle pojawiła się jasna postać. – O mój Boże, to ona – powiedziała łamiącym się głosem. – Jestem prawie pewien, że nie żyje. – Widzę. Margaret Martin, nazywana przez wszystkich Peg, była naga; ubranie zerwała z niej szalejąca wichura. Leżała twarzą w błocie. Wokół walały się sprzęty i naczynia kuchenne. Potłuczone talerze. Ceramika fiesta?, przyszło Emily do głowy. Naokoło kredowobiałej sylwetki połyskiwały kawałki szkła. Strzępy materiału i podarte kartki łopotały na wietrze, w wykrocie, gdzie niedawno stał ładny dom. Miało się wrażenie, jakby wybuchła tu bomba. Jakby to była Bośnia. Albo Bagdad. I to wszystko w Cherrystone, w stanie Waszyngton. – Jezu – jęknęła Emily, pochylając się nad martwym ciałem Peg. – Trzeba wezwać pomoc. Musimy znaleźć Marka Martina i dzieci. Jason stał, jakby go wmurowało, jego źrenice były tak rozszerzone, że oczy wydawały się nie brązowe, lecz czarne. Pod jego gęstymi kędzierzawymi włosami perliły się krople potu. – Słyszałem, jak raz trąba powietrzna w Arkansas oskubała kurczaka z pierza – rzucił jakby bez związku. Zdenerwowanie zaburzyło mu tok myślenia. Emily wiedziała, że chłopak jest w szoku, więc zamiast mówić: „O czym ty, do cholery, gadasz?” – wzruszyła ramionami i odpowiedziała: – Też mi się coś obiło o uszy. Wyciągnęła własną latarkę i poświeciła na gruzy. Dopiero teraz zauważyła, że wichura

zerwała dach i rzuciła go dwadzieścia metrów dalej. Ściany zawaliły się niczym kostki domina, jedna na drugą. Snop światła skierowała z powrotem na nagie ciało. Emily pochyliła się i dotknęła tętnicy szyjnej Peg. Była to oczywiście formalność, ale formalność konieczna. Peg była, niestety, martwa. – Łączę się właśnie z szeryfem – oznajmił Jason, teraz z mikrofonem od radia w garści. Zamiauczał kot, coś poruszyło się w mroku, więc Emily wyprostowała się i odwróciła w stronę, z której dobiegł dźwięk. Szkło zachrzęściło jej pod stopami. Nie przypomniała sobie imienia najmłodszego z Martinów, wołała więc pozostałych: – Mark? Nicholas? Jest tam kto? Słyszycie mnie? Odezwijcie się! Stała nieruchomo i czekała. Nic. Znów zapiszczał kot, a Emily chciała tylko, żeby nieszczęsne zwierzę zamilkło. Ciii, kotku, ciii, poprosiła w duchu. – Karetka już jedzie – oznajmił Jason, ostrożnie zbliżając się do zwłok. Emily pokiwała głową. – Pozostali też muszą gdzieś tu być. – Panie Martin? – zawołał Jason głosem drżącym ze strachu. Poświecił na gruzowisko. – Jest pan tu? Słyszy mnie pan? Emily metodycznie omiatała latarką kolejne połacie rumowiska. Za każdym razem, gdy przesuwała snop światła z północy na południe, przeszukiwała trochę szerszy pas ziemi. I za każdym razem widziała coraz więcej tego, co kiedyś było: fragmenty przeszłości. Krzesło. Blat stołu. Dziecięca zabawka. Serce jej zamarło, gdy krąg światła wydobył z ciemności twarz innej kobiety, wpatrzonej obojętnie przed siebie. Dopiero po chwili dotarło do niej, że patrzy na okładkę czasopisma. – Słyszałem o ludziach w Indiach, którzy po trzęsieniu ziemi przeżyli pod gruzami dziesięć dni – powiedział Jason z przeciwnej strony rumowiska. – Słyszałam to samo. Oby ci tutaj mieli takie samo szczęście. – No, większe niż pani Martin – zauważył. – To się rozumie samo przez się, Jasonie. Wiesz, czasami lepiej zmilczeć. Szybko pożałowała swoich słów. Była zmęczona. Cholernie zmęczona. Na skraju wyczerpania. Przez ostatnie dni pracowała w podwójnym wymiarze godzin. – Przepraszam, pani Kenyon – powiedział. Jego przeprosiny zabrzmiały tak szczerze, tak bardzo pasowały do jego charakteru, że Emily poczuła się, jakby kopnęła bezbronne szczenię. – Nie ma za co. Kilka ostatnich dni ostro dało nam w kość, nie? – No. Od niedzieli nie spałem więcej niż cztery godziny. Dalej przeszukiwali ruiny domu, ale ich wysiłki poszły na marne. Gruzowisko było zbyt rozległe, a światło latarek za słabe. – Musimy otoczyć teren kordonem i podjąć poszukiwania o świcie – stwierdziła Emily. – Dobrze. Zrobi się. Emily spojrzała na zegarek. Świt nastanie za pięć godzin. – Przykro mi, Jasonie, ale po odwiezieniu zwłok pani Martin do kostnicy znikam. Muszę wrócić do domu, do Jenny. Jason nie wyglądał na zadowolonego, ale nie odważył się zaprotestować. Macierzyństwo było ważniejsze od pilnowania miejsca klęski żywiołowej. W każdym razie, pomyślał, tak

uznałaby jego matka – a wciąż mieszkał z nią pod jednym dachem. – W porządku – odrzekł. – Poradzę sobie. Emily stała w ciemnościach i rozglądała się z uwagą. Czy możliwe, że komuś udało się przeżyć? Po raz kolejny zawołała Martinów, lecz jej głos przedrzeźniało teraz tylko wycie syren nadjeżdżającej karetki, najpierw niewyraźne i ciche, z każdą chwilą coraz głośniejsze. – Donovan – powiedziała najpierw do siebie, a potem do Jasona. – Co? Zawołała głośniej, poirytowana, że musi się powtarzać. – Młodszy syn Martinów ma na imię Donovan. Donovan, jesteś tam, kochanie? Donny? Mark? Nicholas? Jest tu kto? Karetka skręciła na podjazd – oczywiście szybciej, niż wymagała tego sytuacja. Za kierownicą siedział Ricky Culver, który wciąż uważał, że zawód kierowcy ambulansu jest prawie tak dobry jak bycie kierowcą wyścigowym w NASCAR, o czym w istocie marzył. Zaparkował obok radiowozu i z karetki wyskoczyły dwie sanitariuszki, siostry Anna i Gina Marino. – Gdzie ofiara? – spytała pierwsza z nich. Chwyciła torbę i rozejrzała się, przeszukując wzrokiem stos gruzu, który jeszcze niedawno był ładnym domem. Coś przykuło jej uwagę. Wiatrowskaz w kształcie galopującego konia na szczycie wieżyczki rzuconej teraz na bok niczym bagaż w luku samolotu. – Zapytaj lepiej – zauważyła jej starsza siostra Gina, drobna blondynka – gdzie na tym bożym świecie jest w tej chwili dom. Młodsza z sióstr, o krótko ostrzyżonych kręconych włosach, które przypominały afro, odparła: – Domem jest ta kupa gruzu, rozrzucona wszędzie dookoła. Boże, Gino, rusz czasem głową. – Trąba powietrzna zstąpiła na ziemię o tam – przerwała im Emily. Machnęła ręką na ciemny teren przed domem. – Widać trasę zniszczeń, jakie poczyniła. Potem poderwała się i runęła na dom, a następnie z diabelską siłą przeorała tamto pole. – Słuchaj, Anno, czasami zachowujesz się jak ostatnia suka. Kiedy przekazano nam wezwanie, nikt nie wspomniał słowem o tornadzie. Powiedziano nam, że ofiara to kobieta z poważnymi urazami. Zagrażającymi życiu. – Nic nie szkodzi – odezwała się znowu Emily. Lubiła obie dziewczyny, ale była zmęczona i ich niekończące się przekomarzanki działały jej trochę na nerwy. – Zaprowadzę was do pani Martin. Ale nie jest ani ofiarą, ani pacjentką. Jest martwa. Anna Marino pochyliła się nad ciałem, podczas gdy Emily i Jason przystanęli w pobliżu, a ich latarki niczym robaczki świętojańskie oświetlały najbliższą przestrzeń. Przy lepszym świetle Emily zobaczyła, że pani Martin nie jest jednak ubłocona. Ciemnobrązowe plamy na tułowiu były zaschniętą krwią. Kiedy Anna uniosła jej ramię, stało się oczywiste, że nie żyła od dłuższego czasu; stężenie pośmiertne zdążyło ustąpić. Zauważyła coś jeszcze. – Gino, przeturlajmy ją na nosze i zabierzmy stąd. – Okej. – Chwileczkę – powiedziała Emily i pochyliła się, krąg światła latarki wymierzyła w ciemniejsze kółko krwawej tkanki.

– Co to? – zapytał Jason. – Prawdopodobnie podczas wichury nadziała się na wielką drzazgę albo coś podobnego – orzekła Anna. – Słyszałam o gwoździach miotanych przez wiatr tak, że wbijały się w drzewa. – Niedawno mówiłem Emily o kurczaku oskubanym przez trąbę powietrzną z pierza. – Powtórz to pięć razy bardzo szybko – poprosiła Gina. Wszyscy roześmiali się i napięcie trochę opadło. Nikt nie zamierzał zachować się niestosownie w obliczu śmierci, ale było późno w nocy, zimno i strasznie. Ignorując ich śmiechy, Emily uklękła, pochyliła się nad martwą kobietą i przypatrywała się jej w skupieniu. Znalazła się tak blisko ciała pani Martin, że gdyby ktoś lekko ją popchnął, wylądowałaby nosem w ranie, która przyciągnęła jej uwagę. – Nie sądzę. – Podniosła wzrok na Jasona i pokazała okrągły krater poharatanego mięsa na klatce piersiowej pani Martin. – Nie możemy ruszyć ciała. To nie tornado ją zabiło. – Co? – Jason wyglądał na zagubionego. Nie miał pojęcia, o co jej chodzi. – Jasonie, zabezpiecz miejsce zdarzenia. Wygląda na to, że pani Martin została zastrzelona. – Zastrzelona? – Naprawdę muszę powtarzać? Jestem tak zmęczona, że chyba nie dam rady, ale owszem, zastrzelona. Z małej odległości. Na obrzeżach rany są ślady spalonego prochu. Wskazała to miejsce. – Widzę – przytaknął. Gina spojrzała na siostrę. – Kurde, nie mieliśmy w Cherrystone morderstwa, odkąd byliśmy dzieciakami. – Tamto to było samobójstwo – poprawiła ją Anna, nawiązując do otrucia właściciela miejscowego sklepu zoologicznego. Gina się skrzywiła. Słyszała ten argument już wcześniej. Przemówiła trochę głośniej, żeby słyszeli ją Jason i Emily. – Jakoś nigdy nie byłam tego pewna. Przecież zabił go arszenik, a to powolna śmierć. Żona twierdziła, że od lat chorował na parkinsona. Mało przekonująco mi to brzmiało. – Pewnych rzeczy nigdy się nie dowiemy – orzekł Jason. Emily wstała, zadowolona, że włożyła akurat dżinsy. Jej kolana były ubłocone i bolały jak diabli. – W tym przypadku będzie inaczej – powiedziała. – Dowiemy się, co spotkało panią Martin i jej rodzinę. Jason poszedł połączyć się przez radio z biurem szeryfa i wezwać posiłki. Należało porobić zdjęcia. I dokładnie przeszukać gruzy. Pani Martin nie żyła, ale liczba ofiar mogła jeszcze wzrosnąć. – Powiedz szeryfowi, że pojechałam do domu. Wrócę z samego rana – poprosiła Emily. Spojrzała na podświetlaną tarczę swojego złotego zegarka. Dawno minęła północ. – Do zobaczenia za kilka godzin. Niech nikt niczego nie dotyka. Tam, skąd pochodzę, to się nazywa miejscem zbrodni. Emily wyprowadziła samochód z długiego podjazdu. Odwróciła głowę, spoglądając na karetkę i radiowóz: światła ich kogutów zdawały się walczyć na tle nocnego nieba. Czerwone. Niebieskie. Czerwone. Niebieskie. Pulsowały niczym bijące serce. Co się tu wydarzyło? Kto zastrzelił panią Martin? Gdzie reszta rodziny? Zimny dreszcz przebiegł Emily

po plecach; podkręciła ogrzewanie. Może się pomyliła i uraz powstał wskutek tornada, a ślady spalonego prochu okażą się czymś innym. Zwykłym zabrudzeniem. Przypaleniem. Czymkolwiek. Była tak zmęczona, że traciła ostrość widzenia. Mijane latarnie zmieniały się w świetliste smugi. Dochodziła pierwsza w nocy; Emily zamierzała zdrzemnąć się parę godzin i wrócić na miejsce zbrodni. Prawdopodobnie nawet nie zobaczy się z Jenną. Wiedziała tylko tyle, że światło dnia przyniesie odpowiedzi. I może odrobinę nadziei. Nadzieja była bardzo, ale to bardzo potrzebna.

Kilka tygodni wcześniej, dokładny czas nieznany Plik listów wsunięty między kartki notatnika, czekających zawsze, niczym w sekretnym miejscu schadzek, by zaspokoić potrzebę podniety lub wspomnień. Były gładkie, niczym wyprasowane. Kiedyś wilgotne od dotyku gorących palców, nawet mokre od łez, teraz sztywne i suche. Gładkie niczym banknoty prosto z mennicy. Jak skarb. Jeden list zaczynał się tak: Gdybyśmy tylko mieli piosenkę, śpiewałbym ją do Twojego ucha, czułabyś mój gorący oddech łagodny i wilgotny. Gdybyśmy tylko mogli się dotknąć, błądziłbym palcami po całym Twoim ciele. Tylko Ty mnie znasz. Tylko Ty wiesz, co czuję. Zburzmy te mury. Pokonajmy przeszkody. Poczuj, jak zdejmuję z Ciebie ubranie, powoli odpinam guziki... Zatrzymuję się przy każdej części garderoby na dłużej, gdy poprzednie opadają na podłogę. Twoje pragnienie mojego dotyku – niezaspokojone... ale staram się. Staram... Wspomnienia były niczym wzburzone morze, oddech czytelniczki przyspieszył, gdy zakazana namiętność zalała ją od stóp do głów. Stoimy nadzy, w objęciach, nasze usta szukają wilgotnego gorąca naszej namiętności. Zaglądam Ci w oczy. Ty zaglądasz w moje, pragnąc, byśmy stali się jednością. Twoje dłonie wędrują między moje nogi...

Rozdział 3 Wtorek, godzina 1.46, Cherrystone, stan Waszyngton Zmordowana. Emily pomyślała, że byłby to idealny tytuł na książkę o jej życiu. Śmiertelnie zmęczona, ale wciąż przytomna. Żaby, które zamieszkały w terakotowej fontannie sąsiadów, robiły trochę hałasu, lecz poza tym na Orchard Avenue panowały cisza i spokój. Powietrze było prawie nieruchome, nawet zapach bzów ledwie wyczuwalny. Jenna zostawiła matce na ganku zapalone światło, wokół lampy fruwała chmara ciem. Emily schyliła głowę, żeby nie wleciały jej we włosy, i wsunęła klucz do zamka, otwierając zasuwę. Weszła do domu i rzuciła pełną torebkę na stolik, a kiedy zawartość się wysypała, zostawiła wszystko, jak leżało. Z korytarza zajrzała do pokoju córki. Jenna spała zwinięta w kłębek, miała zaróżowione policzki i śniło jej się – miała nadzieję matka – coś pogodnego i szczęśliwego. W życiu przydaje nam się radość, gdziekolwiek ją znajdujemy, pomyślała Emily. Poprawiła narzutę z indonezyjskiego batiku i Jenna się poruszyła. Jej błękitne oczy otworzyły się lekko, a wargi ułożyły się w półuśmiech, ale niczego nie powiedziała. Dobrze, żyje. Emily zdawała sobie sprawę z tego, że ta myśl jest absurdalna. Ale prawie każdej matce zdarza się poczuć głęboki niepokój, kiedy zostawia swoje dzieci same – czy te mają lat sześć, czy szesnaście – na kilka minut, żeby odebrać pocztę, albo na kilka godzin, żeby obejrzeć miejsce zbrodni. Kiedy śpią zbyt długo. Kiedy nie przyjdą od razu na kolację. Najgorsze zawsze wydaje się możliwe, wręcz prawdopodobne, kiedy miłość jest tak mocna. Wiedzą to wszystkie matki. Emily podniosła miskę i łyżeczkę, przypuszczalnie pozostałości po wieczornej przekąsce. Po lodach czekoladowych, jak sądziła. Prawdopodobnie po brownie batter, ulubionych lodach Jenny. Widok zaschniętych lodów czekoladowych przypomniał jej Peg Martin i krew na klatce piersiowej, ale Emily przełknęła z wysiłkiem ślinę i spróbowała wypchnąć wspomnienie poza obręb świadomości. Przekradła się przez pokój i zamknęła biodrem drzwi, a potem poszła do kuchni. Czerwona lampka automatycznej sekretarki, która stała na zabytkowym bloku rzeźnickim, przyciągnęła jej uwagę. Mimo że słaniała się na nogach, wcisnęła klawisz odtwarzania. – Nie lubię, kiedy się mnie ignoruje, Emily. Dzwonił Cary McConnell. Adwokat dupek, przy którym inni prawnicy wydawali się doskonałym materiałem na mężów. – Dzwoniłem do ciebie trzy razy, odkąd przeszło tornado – ciągnął. – Chcę się upewnić, że tobie i Jennie nic się nie stało. To znaczy, wiem, że tobie nic nie jest, bo widziałem cię dwa razy na mieście, ale na litość boską, myślałem, że coś nas łączy... Wcisnęła guzik przewijania, i taśma popędziła szybciej, sprawiając, że Cary mówił, jakby nawdychał się helu.

– A jeśli myślisz, że możesz mnie ignorować... Naprawdę wiesz, jak odzyskać dziewczynę, pomyślała Emily, wybierając przycisk kasowania. Po cichym trzasku urządzenie się wyłączyło. Czerwone oko mrugnęło ostatni raz. – Dobranoc, Cary. I żegnaj – mruknęła pod nosem. W swojej sypialni, na końcu korytarza, ustawiła budzik tak, żeby przespać się trzy i pół godziny. Była zadowolona, że nie ma makijażu, bo została wychowana przez matkę, zdaniem której chodzenie spać „z tapetą na twarzy” przypomina grzech śmiertelny. Emily ułożyła głowę na poduszce i pomyślała o Peg Martin i jedynym wspomnieniu, jakie jej się narzucało. Ostatni raz widziała Peg na szkolnym kiermaszu karnawałowym w październiku poprzedniego roku. Przez dwa lub trzy dni pracowały razem na stoisku z wypiekami. Emily przyniosła kruche ciasteczka z kawałkami czekolady z Safewaya, które przepakowała w bibułki, by udawały wypieki domowej roboty. Niczym złodziej paliwa, z oddechem cuchnącym benzyną, przyłapany z kanistrem i gumowym wężem, przyznała się do winy. – Zdaje się, że nikogo nie nabrałam. Peg, starsza od Emily o dziesięć lat, potraktowała ją z wyrozumiałością. – Niektórzy i tak wolą ciasteczka ze sklepu. – Tak, ale twoje nie są kupne. Wyglądają zbyt dobrze, żeby mogły pochodzić z jakiegokolwiek sklepu. Peg się uśmiechnęła. – Nie jestem detektywem. Jestem panią domu. Poproś mnie o rozwiązanie zagadki kryminalnej, a przyniosę DVD z serialem CSI: Kryminalne zagadki Las Vegas i możemy go wspólnie obejrzeć. Ale bardziej do pracy detektywa się nie zbliżę. Peg była uroczą kobietą, z tych, które zawsze przynoszą więcej, niż poproszono. Poświęcała czas na rozmaite akcje dobroczynne. Piekła najlepsze domowe makaroniki czekoladowe, duże, lekkie i maczane w ciemnej czekoladzie. I zawsze się uśmiechała. – Weź dwa – powiedziała Peg tamtego zimnego jesiennego wieczoru do chłopczyka z pogniecionym banknotem jednodolarowym. – Wyszły trochę małe. – Potem puściła do niego oko z taką miną jak dzieci, kiedy wiedzą, że są niegrzeczne, i chcą, żeby wszyscy inni też wiedzieli, że zdają sobie z tego sprawę. Oczywiście, nie były małe. Przypominały raczej posypane wiórkami kokosowymi szczyty Mount Rainier, najwyższej, najwspanialszej góry stanu Waszyngton. Peg była po prostu taką osobą. A teraz nie żyła, przysypana gruzem, z raną postrzałową w piersi, z rodziną zagubioną gdzieś w ciemnościach otaczających ich ranczo. Emily starała się skupić na pozytywach, na karnawale, na ciasteczkach, ale obraz martwej kobiety ze stoiska z wypiekami, prawdopodobnie zamordowanej, uporczywie stał jej przed oczami. Dowiem się, co cię spotkało, pomyślała, zanim zapadła w sen.

Wtorek, godzina 3.10, obszar wiejski w pobliżu Cherrystone Księżyc wisiał nisko na niebie, chowając się prawie za horyzont przecięty ostrą krawędzią wzgórz Horse Heaven, formacji skał bazaltowych oddalonych jakieś trzydzieści kilometrów

od Cherrystone. Dziesiątki lat wcześniej znajdowała się tam kopalnia rudy ołowiu. Z pozostałości budynków przy kopalni już w latach sześćdziesiątych korzystali nastoletni imprezowicze spragnieni budweisera. Pobocza drogi na szczyt wzgórza usiane były puszkami i butelkami. Nie każdemu wystarczało cierpliwości, żeby dotrzeć na górę. Ale jemu jej wystarczyło. Dotarł tam w nocy po przejściu wichury. Wokół panowały ciemności, świecący księżyc przysłoniła upiorna chmura pyłu. Ledwie widział cokolwiek dalej niż na trzy metry, ale to było jedyne miejsce, do którego mógł się udać. Porzucił pikapa, kiedy w baku skończyła się benzyna, i resztę drogi przebył na piechotę. Budynek biura zatrudnienia w kopalni zapewniał tylko prowizoryczne, obskurne schronienie. Okna zostały wybite już dawno. Graffiti o tym, kto komu zrobił laskę – przy czym w grę wchodziły obie płcie – pokrywały deski, którymi zabito okienko kasy, gdzie wypłacano kiedyś dniówki. Nylonowa tapicerowana sofa przytaszczona z damskiej szatni była w całkiem niezłym stanie, wziąwszy pod uwagę, ile par nastolatków zabawiało się na niej przez lata. Nie przejmował się tym wszystkim. Był śmiertelnie zmęczony. Takie znalazł posłanie i tak się musiał wyspać. Zwierzątka o drobnych pazurkach, myszy, może wiewiórki, ganiały po ścianach. Nozdrza drażnił smród starego moczu. Ale zwinął się w kłębek. Zasnął. Czekał. Zastanawiał się, co teraz zrobić. Rozmyślał nad tym, co się stało, zanim jego świat dosłownie zawalił się w gruzy. I co ważniejsze, zastanawiał się, kim naprawdę jest.

Wtorek, godzina 5.40, Cherrystone, stan Waszyngton Emily była wściekła. Kurczowo ściskała w ręku swoją komórkę. Z aparatem przy uchu pobiegła do łazienki, wypłukała usta płynem Scope i zrezygnowała ze szczotkowania. Z pewnością też brakowało czasu na użycie nici dentystycznej, na punkcie której miała niemal obsesję – do tego stopnia, że w Seattle zdarzało jej się czyścić nią zęby w samochodzie, kiedy stała w korku. Wyglądała gorzej niż kiedykolwiek wcześniej, ale przynajmniej nie brakowało jej energii: była wkurzona. Wkurzona jak diabli. Wysłuchała Jasona, wypluła niebieski płyn i opłukała umywalkę. – Tak, wiem, że powiedziałam, że jestem wykończona. Jak wszyscy. Ale Jezu, Jason, dlaczego do mnie nie zadzwoniłeś, do jasnej cholery? – Dzwoniłem – bronił się młody funkcjonariusz biura szeryfa. – Przepraszam, ale dzwoniłem. Emily przyjrzała się tym samym dżinsom, które nosiła wczoraj wieczorem, i zdjęła je z fotela, który pełnił raczej funkcję otwartej garderoby niż miejsca do czytania, jak sobie pierwotnie planowała. Ujdą, pomyślała. Jej pośpiech graniczył z paniką. U Martinów tyle się działo, a oficjalnie było to miejsce zbrodni, które jej osobiście podlegało. Była wściekła, gdy usłyszała, że pojawili się tam intruzi. – Peg Martin to moja sprawa – powiedziała. – Należało mnie powiadomić, zanim na miejsce zbrodni zjadą laboranci i technicy ze Spokane. To miejsce zbrodni należy do mnie. – Nie odbierała pani, Emily.

– „Pani detektyw”, mów mi „pani detektyw”. Dlaczego, do cholery jasnej, nie zwracasz się do mnie per „pani detektyw”? – Jason nie mógł nie zauważyć jej irytacji. Spojrzała na telefon. Błękitny ekran pokazał dwa nieodebrane połączenia. Przewinęła numery, pomstując przy tym. Jason dzwonił dwukrotnie – o 2.45 i 4.30. – Może gdybyś traktował mnie jak swoją przełożoną, a nią właśnie jestem, nie pozwoliłbyś sobie na coś takiego. Nie jestem twoją kuzynką. Twoją siostrą. Ani twoją kumpelką. – Pani detektyw – poprawił się poniewczasie, gdy zapadał się coraz głębiej w błoto na zaśmieconym podwórzu Martinów. – Jakąś godzinę po pani odjeździe znaleźliśmy zmiażdżone zwłoki pana Martina. Skontaktowałem się z szeryfem i sądzę, że on wezwał wsparcie ze Spokane. Przyjechali o wpół do piątej. Emily Kenyon poczuła się paskudnie. Chłopak dostał solidny opieprz, a przecież wykonywał tylko polecenia szeryfa. – Pani Emily... ehm, pani detektyw, powinna pani wiedzieć jeszcze jedno – powiedział. Czuł, że jest wściekła. Nie poczekał na jej reakcję. – Na ciele pana Martina zauważyłem taką samą ranę. Myślę, że również został zastrzelony. Faceci ze Spokane są tego samego zdania. Emily przystanęła. Tego się nie spodziewała. Adrenalina buzowała jej w żyłach. – Jezu, Jasonie – wyrwało jej się w końcu – co się tam, do cholery, wydarzyło? Gdzie są chłopcy? Znaleźliście jakiś ślad? – Nie. Żadnego. Backhoe jest już w drodze. Zabierzemy się do sporządzania dokumentacji fotograficznej i wideo, kiedy tylko się rozjaśni. A potem... – zreflektował się i poprawił: – Kiedy pani przyjedzie i wyda zgodę, rozpoczniemy poszukiwania. Czytałem kiedyś o dzieciaku, który przeżył ponad tydzień... Przerwała mu. – Tak, mówiłeś mi już, w Pakistanie. – W Indiach – sprostował Jason z niekłamaną satysfakcją, że udało mu się ją na czymś zagiąć. Uraziła go, a teraz dostała za swoje. Emily Kenyon zrozumiała to, nawet za pośrednictwem telefonu komórkowego. – Jasne, w Indiach – poprawiła się. – Ruszam w drogę. Będę tak szybko, jak się da. Rozłączyła się, włożyła koszulę i przeczesała szczotką włosy. Gumka była jedynym ratunkiem. Kucyk wyglądał u kobiety w jej wieku idiotycznie, z czego Emily zdawała sobie sprawę. Nie miała jednak czasu na mycie i suszenie włosów suszarką, co zajmowało zwykle co najmniej piętnaście minut. A tymczasem na zachód od Cherrystone leżały zwłoki dwóch zabitych ludzi i zaginęła dwójka dzieci. Muszę obciąć te kudły, pomyślała, przypominając sobie radę matki, że kobieta powinna ostrzyc się na krótko, kiedy skończy czterdziestkę. I jeśli chcesz wiedzieć, moim zdaniem nie ma co z tym zwlekać tak długo, Emily, dodała matka. Nie miała serca budzić Jenny. Pozostawienie córki znowu samej nie było w porządku, ale Jenna miała szkołę. Poza tym byłoby dobrze, gdyby komuś w tym domu udało się wyspać. Emily napisała liścik i przyczepiła go do lodówki – pierwsze miejsce, do którego Jenna na pewno skieruje swoje kroki zaraz po przebudzeniu. Wróć do domu zaraz po szkole. Kocham Cię, mama.

Potem Emily wyszła do pracy.

Rozdział 4 Wtorek, godzina 7.35, Cherrystone, stan Waszyngton Jenna Kenyon wzięła Strawberry Pop-Tart i ruszyła do drzwi. Dziś rano nie miała czasu na tosta. Musi zatem zjeść kanapkę nieprzypieczoną, zimną i gumowatą w środku. W pośpiechu dopisała: „Do zobaczenia po szkole. Też Cię kocham, mamo”, i dorysowała uśmiechniętą buźkę na liściku, który matka zostawiła jej na lodówce. Było po siódmej, a jej najlepsza przyjaciółka w Cherrystone, Shalimar Patterson, nie spóźniała się nigdy. Jenna zamknęła drzwi na klucz i stanęła przed starym domem na Orchard, zastanawiając się, co takiego mama robiła przez całą noc i dzisiaj rano. O kilku ostatnich dniach dało się powiedzieć wszystko, tylko nie to, że były rutynowe. Wichura nadeszła zupełnie niespodziewanie, a potem matka rzuciła się w wir pracy dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Po zerwaniu z tym dupkiem Carym i ciągłych nerwach związanych z tatą Jenna wiedziała, że matka przeżywa „trudny okres”. Ale to minie. Zawsze mijało. Należący do Shali klasyczny volkswagen garbus – kremowy, z lekko podniszczonym czarnym miękkim dachem – wjechał na podjazd. Głośniki radia podkręciła tak mocno, że Jenna już od drzwi słyszała wyraźnie tekst piosenki. Niedobrze. Taka właśnie była Shalimar Patterson. Rozwydrzona, ale urocza. Jenna podbiegła do samochodu. Na fotelu pasażera leżały otwarta torba popcornu i plecak. O Shali nie dało się powiedzieć, że jest czyścioszką. – Sorry za bajzel. – Shali dodała gazu. – Oj, stopa mi się omsknęła. Jenna uśmiechnęła się i przeniosła obie rzeczy na tylną kanapę. Trochę popcornu wysypało się na podjazd. – Ptaki zjedzą – stwierdziła Shali. – Jasne. Ej, coś się stało w domu Nicholasa Martina. – Jenna usiadła na podreperowanym za pomocą taśmy klejącej fotelu, podczas gdy Shali, stanowczo zwyczajna dziewczyna o imieniu, które obiecywało znacznie więcej, mocowała się przez chwilę z drążkiem skrzyni biegów, zanim wrzuciła wsteczny. – Mówisz o tym dziwaku z pomalowanymi na czarno oczami? Jenna sięgnęła po klamrę pasów bezpieczeństwa i skrzywiła się, gdy dotknęła palcami ogryzka wepchniętego pomiędzy fotel a drzwiczki. Jest. Przełożyła pas przez klatkę piersiową i zapięła. Mając matkę policjantkę, Jenna stosowała się do wszystkich przepisów. Niektórym z jej znajomych grało to na nerwach, ale nie zamierzała się zmieniać. – Miałam z nim plastykę – powiedziała Jenna. – Był całkiem w porzo, oczywiście na swój sposób: jako zgnębiona dusza dopominająca się uwagi. Shali sprawdziła makijaż, zerkając we wsteczne lusterko, na stałe przechylone w tym właśnie celu. Cień na prawym policzku okazał się ciemniejszy niż na lewym, więc wyrównała

to, ścierając część różu dłonią. – Na czym jechał? Na speedzie? – spytała. Jenna wzruszyła ramionami, lecz Shali nie odpuszczała. Domagała się szczegółów, nawet gdy nie znała miejscowych przestępców i nieudaczników, tylko przeczytała ich nazwiska w gazecie. – Założę się, że to był speed. – Cedziła słowa. – Albo zioło. Gostek co drugi dzień chodzi po szkole na haju. Musiał ostro zaćpać, skoro twoja mama zajęła się sprawą. Volkswagen śmignął obok nieposiadających czterech kółek nastolatków, które ustawiły się w kolejce do szkolnego autobusu, by dotrzeć do odległego o kilka kilometrów liceum. Kilka osób wpatrywało się w samochód tak uporczywie, jakby chciały go zatrzymać i wycyganić podwózkę. Wszystko było lepsze od autobusu – nawet jazda z Shali Patterson za kierownicą. – Prawdopodobnie. Ale nie wiem. Mama spędziła tam całą noc. – Tak? Ale jaja! – Shali przyklepała swoje długie ciemne włosy, nadmiernie powleczone kosmetykiem, który zamówiła sobie z telezakupów. Miała na sobie bluzę z kapturem i obcisły T-shirt, spodnie z obciętymi nogawkami i grubą złotą bransoletkę na kostce (także z telezakupów), którą włożyła sobie dopiero w samochodzie. Jenna miała na sobie swój tradycyjny uniform: niebieskie dżinsy i sweter. O ile Shali byłaby w teledysku „ostrą laską” – a przynajmniej chciała nią być i nawijała odpowiednią gadkę – o tyle Jenna jako grzeczna dziewczyna na żadne nagranie nigdy się nie załapie. Ich przyjaźń była możliwa dzięki temu, że Jenna czuła się dobrze we własnej skórze. Przyjaciółka taka jak Shalimar Patterson potrafiła być naprawdę irytująca, gwiazdorzyła, jak tylko mogła. Jenna była inna. Nie odczuwała potrzeby, żeby tak mocno się lansować. A Shali owszem. Jenna zmieniła temat. – Masz ochotę na latte? Przydałby mi się kop energii. – Jasne. Mnie też. Mokka sojowa z białą czekoladą brzmi obiecująco. Shali przycisnęła gaz do dechy, gdy przejeżdżały krótki odcinek drogi do szkoły. Minęły miejsce, gdzie trąba powietrzna dotknęła ziemi. Shali znów przyklepała sobie włosy i zrobiła zniesmaczoną minę, gdy rozszarpany budynek zniknął im z oczu. – I tak nigdy nie podobał mi się kolor tego domu – stwierdziła. – Co tym ludziom do łbów strzeliło? Jenna pokiwała głową, jakby przyznawała jej rację, ale wcale tak nie myślała. Shali potrafiła zachowywać się jak skończona idiotka. Właściciele domu byli pozbawieni nie tylko dobrego gustu. Stracili również dach nad głową. – Czasami naprawdę straszna z ciebie suka – powiedziała w końcu. Shali zdawała sobie z tego sprawę. Traktowały takie uwagi jak przyjacielską zabawę. Uśmiechnęła się. – Przeszkadza ci to? – Nie. Właściwie nie. – Jenna się zawahała. – Może czasem. – Zdecyduj się wreszcie. Zatrzymały się przed okienkiem kawiarni Java the Hut i Jenna sięgnęła po kartę stałego klienta. – Tylko czasami. Na przykład po tym, jak tornado zniszczy komuś dom.

– Potrafię czasem chlapnąć coś tym swoim niewyparzonym ozorem. Ale właśnie dlatego mnie uwielbiasz. Kiedy Shali składała chłopakowi w okienku zamówienie, Jenna wyjrzała przez okno. Myślami była przy matce. Musiała padać na twarz ze zmęczenia. Zdarzało jej się to raz na jakiś czas. I chociaż była fajną mamą, potrafiła się czasem rozkleić. Przytrafiło jej się to więcej niż raz w trakcie rozwodu. Wyglądała naprawdę kiepsko. Jenna nie cierpiała, kiedy matka płakała albo narzekała na siebie i swoje życie. Głęboko ją to dotykało. Żałowała, że nie może zamówić jej teraz potrójnej latte. Mama na pewno jej potrzebowała. I co w ogóle się wydarzyło w domu Martinów?

Wtorek, godzina 7.46, farma Martinów, na wschód od Cherrystone Poranne słońce sączyło się powoli, spływając po znaczonym bruzdami zboczu niczym syrop i odsłaniając pogruchotane szczątki domu oraz parkujące obok wozy policyjne z Cherrystone, dwie karetki i inne auta, włącznie z niezbyt lubianą hondą Emily Kenyon („Amerykański gliniarz powinien jeździć amerykańskim samochodem”, powiedział jej kiedyś szeryf Kiplinger, ale nie ciągnął tematu, bo dopłata do prywatnego samochodu funkcjonariusza była mniej kosztowna niż leasing nowego wozu). Nikt z przybyłych na miejsce nie widział dotąd niczego równie wstrząsającego jak ruiny domu Marka i Peg Martinów. A miało być gorzej. Znacznie gorzej. – Potrzebny fotograf! – zawołał jeden z techników policyjnych ze Spokane. Miał około trzydziestu pięciu lat, był wysoki i chudy i przyjechał na miejsce zbrodni z nienagannym zestawem narzędzi do zbierania materiału dowodowego i bijącym z twarzy poczuciem wyższości. W tej chwili jednak jego twarz wyrażała tylko grozę i przerażenie. Stał jakieś dwadzieścia pięć metrów w głębi stosu gruzu na południowo-zachodnim krańcu posesji. – Paskudne – stwierdził, wzdragając się przed tym, co widział. – Wygląda na to, że ramiona zostały wyrwane. Emily Kenyon przystanęła, balansując na dużym kawałku laminowanego blatu, który pochodził z kuchni urządzonej jeszcze w latach siedemdziesiątych. Irytowało ją, że technik ze Spokane zachowuje się, jakby to on tu rządził. Podeszła bliżej, by odzyskać swoje terytorium. Mark Martin był przystojnym mężczyzną, szczupłym i umięśnionym, za życia trzymał się bardzo dobrze jak na kogoś, kto przekroczył pięćdziesiątkę. Pracował w miejscowym zakładzie energetycznym na stanowisku głównego inżyniera i w lecie kilkanaście kilometrów do pracy pokonywał na rowerze. Jego kręcone posiwiałe włosy były posklejane błotem. Martwe oczy wpatrywały się w nicość. – Zrobimy i nakręcimy wideo, a potem zabieramy stąd ofiary – powiedziała Emily, klękając przy zwłokach i przyglądając się każdemu centymetrowi kwadratowemu potłuczonego ciała. Zwłoki Peg Martin czekały już zapakowane w worku na transport karetką do Spokane, gdzie zostaną poddane bezdusznym procedurom i trafią w ręce ludzi, dla których była nikim. Nie panią ze stoiska z wypiekami. Nie kobietą zaangażowaną w prace społeczne. A teraz ktoś ją

zabił. Emily spojrzała na posiniaczone zwłoki Marka Martina, na prawie doszczętnie zdartą skórę. Miał na sobie bokserki i jedną skarpetkę. Możliwe, że nosił też koszulę – ale stracił ją wraz z ramionami. Emily była pewna, że i on zginął od rany postrzałowej. Umysł podsunął jej gotowy, znajomy scenariusz. W Seattle pracowała nad co najmniej trzema podobnymi sprawami. Zastanowiła się nad rozmieszczeniem ran i pytaniem, czy chodzi o morderstwo i samobójstwo. Nie dotarły do niej wieści o problemach małżeńskich Martinów. Sprawdziła to. Z ich farmy ani razu nie zadzwoniono do urzędu szeryfa ze zgłoszeniem przemocy domowej. Ani razu. Martinowie sprawiali wrażenie szczęśliwego małżeństwa, mimo że trzymali się raczej na uboczu, z dala od ludzi. Peg działała w szkole prężnie niczym harcerka, lecz Mark był bardziej wycofany, introwertyczny – typowy inżynier. – Taki, który potrafi wybuchnąć – powiedziała do siebie. Z północy powiał lekki wiatr, wzbijając z gruzów trochę pyłu i włókien. I tak z miejsca zbrodni nie dałoby się zebrać przydatnych w śledztwie śladów. Tornado najprawdopodobniej porwało wszelkie dowody. Obecne czynności miały raczej na celu udokumentowanie postępowania zgodnego z procedurami. Tak by Emily miała się do czego odwołać, gdy przyjdzie jej zeznawać przed sądem. Wątpiła jednak, by sprawa kiedykolwiek zaszła tak daleko. Zdawało się, że sprawca nie żyje. Jedyne pytanie brzmiało teraz: gdzie są chłopcy? Emily złapała długie kosmyki włosów, które wypadły z luźnego kucyka, i zatknęła je za ucho. Wzmógł się wiatr. Zdawało się, jakby czas stanął w miejscu. Ludzie zastygli przy tym, co robili: przy przekopywaniu gruzu lub przenoszeniu ciała drugiej ofiary. Nawet błyskające na dachu radiowozu światła jakby znieruchomiały. Jej serce też zamarło. Kątem oka dostrzegła coś, czego wolała nie zobaczyć. Wiedziała, że muszą tu być. Bo gdzie indziej mogliby być? – Błagam, nie – szepnęła, gdy świat znowu ruszył z miejsca, najpierw powoli i zatrzymując się co chwilę, jak zacięta płyta. Potem szybciej. Aż wreszcie osiągnął normalną prędkość. Emily skupiła uwagę na kawałku ściany działowej, na którym widniała rozbryzgana krew. Leżał trzy metry od miejsca, gdzie stała. – Co się dzieje? Głos należał do Jasona Howarda. Przejęty policjant zobaczył, że Emily zastygła w bezruchu. Sztywna. Wpatrzona w coś wśród gruzów. – On jest tam – powiedziała, wskazując ścianę. Jason podszedł bliżej, ale nie dostrzegł tego co ona. – Pomóż mi to przesunąć – poleciła. We dwoje pochylili się i unieśli kredową płytę ściany. Przypominało to odwracanie kamienia na plaży, żeby sprawdzić, co ucieknie, wystawione nagle na światło dnia. Ale nic się nie poruszyło. – To Donovan, myślę. Może Nicholas – stwierdziła. – Zauważyłam koniuszki palców. – Jezus Maria, pani detektyw – powiedział Jason, pamiętając jej niedawny wybuch. Chłopiec miał na sobie dżinsy i zapinaną koszulę. O dziwo, ciało nie nosiło żadnych obrażeń. Nawet twarz, która wydała się Emily uderzająco, wręcz niepokojąco, podobna do twarzy matki, była nietknięta. Zdawało się, jakby spał. – Znam go – powiedział Jason. – Był z moim bratem w drużynie zuchów. Fajny dzieciak.

Emily skinęła ręką na techników. – Udokumentujmy to najlepiej jak się da, i wynieśmy go stąd. – Wygląda tak spokojnie – zauważył Jason. Ludzie z biura koronera wzięli chłopca na nosze, na których rozłożyli wcześniej granatowy worek na zwłoki. Foliowe rączki ułatwiające transport załopotały na wietrze. – Zastanawiam się, czy śmierć wywołały obrażenia wewnętrzne spowodowane przez tornado – dodał Jason. Emily zastanawiała się nad tym samym, ale tylko chwilę. Dwaj asystenci koronera, młodzi mężczyźni ze Spokane, położyli zwłoki na worku i zaczęli zapinać suwak, zaczynając od stóp w stronę anielskiej twarzy Donovana, bladej i spokojnej. – Co się stało? – zaniepokoił się młodszy z dwójki, gdy dłonie kolegi, obleczone w rękawiczki, cofnęły się od suwaka. – Wasze ręce są całe we krwi – zauważyła Emily. – Skąd się jej tyle wzięło? Popatrzyła na martwego chłopca. – Obróćcie go. – Obejrzymy go dokładnie w laboratorium – zaprotestował drugi. – Obróćcie go natychmiast. – To wbrew procedurom, przykro mi. – Chyba macie w Spokane kłopoty ze słuchem – stwierdziła, niemal rozbawiona tym, że zachowała się jak glina z małego miasteczka. – To jest nasze miejsce zbrodni, moje miejsce zbrodni, więc macie wykonywać moje rozkazy. – Ktoś wstał dzisiaj lewą nogą – odezwał się szeryf Brian Kiplinger, gdy ciężkim krokiem, dźwigając potężne, mięsiste cielsko, przedzierał się przez gruzowisko. Emily i Jason byli tak pochłonięci pracą, że nie zauważyli, kiedy się zjawił. Po prostu zmaterializował się nagle w porannym świetle. Emily powitała szefa skinieniem głowy. – Ktoś prawie nie spał od niepamiętnych czasów – odparowała. Przeniosła ciężar ciała z jednej nogi na drugą, czekając na słowa krytyki. Nie doczekała się. – Mowa. – Wbił wzrok swych stalowych oczu w asystenta koronera z zakrwawioną rękawiczką i krnąbrnym charakterem. – Miałem na myśli jego. Młody mężczyzna zapadł się w błoto. – Staram się chronić materiał dowodowy. – Był zawstydzony i w defensywie. – Jaki materiał dowodowy? Toż to teren dotknięty cholerną klęską żywiołową. Jeżeli pani... Jeżeli mój główny detektyw chce zobaczyć plecy tego chłopca, to je zobaczy. „Główny detektyw” brzmiało nieźle. Tak naprawdę była jedynym detektywem. Młodemu mężczyźnie przemknęło przez myśl, żeby przewrócić oczami, ale się powstrzymał. Zamiast tego przewrócił ciało na bok. – Może być? – Po raz kolejny starał się stłumić złośliwy uśmieszek. Na jego szczęście wysiłek nie poszedł na marne. – Tak, dziękuję. W asyście szeryfa, Jasona i dwóch intruzów ze Spokane obejrzała ciemny tył koszuli Donovana Martina. Tkanina była sztywna i lśniąca. Przesiąknięta krwią. – Trudno stwierdzić z niezbitą pewnością – orzekła. – Ale wygląda na to, że mamy kolejną

ofiarę zabójstwa. – Jezu, to już trzy. – Albo cztery? – W zależności od tego, gdzie znajdziemy ciało Nicholasa. Szeryf Kiplinger przyglądał się, jak Emily odprowadza zwłoki chłopca do furgonetki koronera. Przez otwarte drzwiczki widział tylną część kabiny wypełnioną stalowymi szufladami. Żadnego miejsca siedzącego. Był to bardziej karawan kursujący do laboratorium niż samochód rodziny na wakacjach w drodze do Yellowstone, jaki z wyglądu przypominał. Na pokrowcu zapasowego koła widniał namalowany górski krajobraz. Koroner hrabstwa Spokane zaaprobował zakup wozu używanego i spodobał mu się obrazek. Nie dość, że był skąpiradłem, to jeszcze miał zły gust. Do godziny 10.15 stało się jasne, że w gruzach domu nie odkryją już więcej ciał. Do przeszukania okolicznych pól i lasku, który rósł dzięki wodzie dostarczanej przez rzeczkę, użyto psów tropiących. Niczego jednak nie znaleziono. Żadnego śladu po Nicholasie Martinie. Szeryf Kiplinger wyciągnął z kieszeni papierosy. – Przykro mi to mówić, Emily, ale zdaje się, że Nick Martin będzie musiał gęsto się tłumaczyć. Godzinę później szeryf Kiplinger i Emily Kenyon stanęli przed kamerami należącymi do dwóch z trzech stacji telewizyjnych w Spokane. Po raz drugi w ciągu tygodnia Cherrystone trafiło na czołówki wiadomości. Najpierw tornado, teraz potrójne zabójstwo. Przez dwadzieścia lat nic się tutaj nie działo, a teraz coś takiego, pomyślała Emily, gdy kamerzyści nagrywali materiał do wieczornych wiadomości. Zainteresowania mediów nie życzyła sobie z paru powodów. Jeden był głęboko osobisty. Drugi miał związek z dumą. Oba wiązały się z wydarzeniem, które wstrząsnęło jej życiem i skłoniło do powrotu do rodzinnego miasteczka. Żeby się ukryć. A jeśli tę historię podchwyci stacja telewizyjna w Seattle, pomyślą, że uciekłam. – Nie wiemy, co się dokładnie stało, ani nawet kiedy – oświadczył szeryf. – Wygląda jednak na to, że Mark i Margaret Martinowie oraz ich syn Donovan zostali brutalnie zamordowani. – A co z Nicholasem? Starszym synem Martinów? – Reporterka wypchnęła mikrofon do przodu, jakby to był pogrzebacz. Chciała, żeby Kiplingerowi wymsknęła się jakaś prawdziwa sensacja. – Czy jest podejrzanym? Emily pospieszyła z odpowiedzią. – Nie. Uważamy go jednak za osobę ważną dla sprawy. Jeżeli ktokolwiek zna jego obecne miejsce pobytu, prosimy o kontakt z biurem szeryfa.

Wtorek, godzina 12.25, Cherrystone, stan Waszyngton Był to największy błąd długiego, męczącego dnia, z czego Emily zdała sobie sprawę natychmiast, gdy machinalnie odebrała połączenie, nie sprawdziwszy, kto dzwoni. Po prostu otworzyła telefon i usłyszała w słuchawce chrapliwy głos Cary’ego McConnella. Od razu

pożałowała. – Myślałem, że mnie unikasz – powiedział. – Jestem po prostu bardzo zajęta – skłamała. – Wiem. Widziałem cię w wiadomościach ze Spokane. – Zawiesił głos. – Dwukrotnie. Nastała chwila niezręcznej ciszy, podczas której Emily zastanawiała się, czy nie udać, że połączenie jest kiepskie i niczego nie słyszy. Była jednak osobą zbyt bezpośrednią, a bez względu na to, jak bardzo nie lubiła Cary’ego McConnella, uznała, że zasługuje na szczerość z jej strony. – Właśnie. Brian umówił się z Diane Sawyer, a ja utknęłam z telewizją w Spokane i rozmawiam z reporterką prosto po szkole dziennikarskiej. – Próbowała nadać swoim słowom przyjazny ton, ale przede wszystkim chciała zakończyć już rozmowę. Wiedziała, o co mu chodzi. Ale czuła się zbyt zmęczona, żeby na poczekaniu znaleźć odpowiednią wymówkę. – Masz jakieś plany na jutrzejszy wieczór? Cholera, zapytał. – To nie jest dobry termin – odparła, żałując, że nie powiedziała wprost: „żaden termin nie byłby dobry”. – Łączy nas coś fajnego, wiesz. Znalazła wreszcie punkt oparcia. – Nie, Cary, to nieprawda. Spotykaliśmy się, ale nam nie wyszło. A teraz możemy być najwyżej dobrymi znajomymi. – Nie jesteśmy dobrymi znajomymi. Dobrzy znajomi nie baraszkują ze sobą jak my. Przebiegł ją zimny dreszcz. Fakt, że przespała się z facetem, który nazywa seks baraszkowaniem, potwierdzał tylko to, że popełniła błąd. – Słuchaj, Cary, nie chcę cię ranić bardziej, niż cię najwyraźniej zraniłam do tej pory. Nie chciałam, żeby sprawy zaszły między nami tak daleko. – Tak daleko? Mówił teraz pełnym napięcia głosem i wyobraziła sobie, jak na szyi wyskoczyły mu żyły podobne do zielska wyrastającego spomiędzy płyt chodnikowych po deszczu. – Wiesz, o co mi chodzi. Nie jestem gotowa na związek. – Emily znowu się cenzurowała. Nie dodała na koniec tego, co pomyślała: „z tobą. I nigdy nie będę”. – Nie rób mi tego. Porozmawiajmy. – Już rozmawialiśmy. – Spróbujmy to naprawić. Umówmy się na drinka dziś wieczorem i pogadajmy. Emily straciła cierpliwość. Miała wrażenie, jakby ich role się odwróciły. Ona myślała logicznie i racjonalnie, a on rzucał się i miotał, targany emocjami i zraniony. – Nie mogę rozmawiać – powiedziała. – Posłuchaj mnie. Nie chcę rozmawiać. Nie chcę się z tobą spotykać. To był błąd, Cary. Odpuść sobie. – Nie mogę przestać o tobie myśleć – odparł. – Łączy nas coś ważnego i nie zamierzam tak łatwo dać za wygraną. Bo niby czemu? – Co masz na myśli? Mam zdobyć nakaz sądowy, żebyś nie mógł się do mnie zbliżać? Jezu, Cary. Jesteś cholernym prawnikiem. Wiesz, że nie wolno ci mnie napastować. Odsunęła telefon od ucha. Głos Cary’ego niósł się niczym huk karabinu. – Ty głupia suko, nie zrobisz mi tego. Jesteś moja...

Wcisnęła klawisz kończący rozmowę.

Rozdział 5 Wtorek, godzina 14.00, Cherrystone, stan Waszyngton Kawiarnia Java the Hut zamajaczyła jej przed oczami niczym fatamorgana. Emily podjechała do okienka i z roztargnieniem zamówiła specjalność dnia – podwójną mokkę z białą czekoladą. Zastanowiło ją, jaki ma sens robienie mokki z białą czekoladą. Czy biała czekolada w ogóle jest czekoladą? Dziewczyna w okienku przyjęła zamówienie. – Nie, jednak poproszę potrójną – powiedziała Emily. – Bez bitej śmietany. Emily wyjrzała przez okno i zaczęła układać sobie w myślach wyniki badań, które przekazano jej telefonicznie z biura koronera hrabstwa Spokane. Asystentka koronera podawała informacje beznamiętnym tonem osoby, która codziennie ma do czynienia ze skutkami przemocy. Odczytała wyniki, jakby deklamowała długą listę sprawunków, na jednym oddechu. Emily z dumą zorientowała się, że jej spostrzeżenia z miejsca zbrodni pokrywają się z odkryciami biegłych poczynionymi w wilgotnym, ciasnym i cuchnącym piwnicznym laboratorium. Obserwacja i nauka powinny iść w sądzie ręka w rękę, o ile sprawa kiedykolwiek dotrze tak daleko. Wyglądało na to, że Peg i Mark Martinowie zostali zastrzeleni z bliska, prawie jakby to była egzekucja. Ich syna trafiono z pewnej odległości, co mogło świadczyć o próbie ucieczki. Może Donny zaskoczył Nicholasa, gdy ten strzelał ze strzelby do rodziców? I kiedy uciekał, czy to po pomoc, czy po to, by ocalić życie, dostał od Nicka w plecy? Brak odzieży sugerował, że atak nastąpił wieczorem albo wczesnym rankiem. Ale z drugiej strony, za brak ubrań mogło odpowiadać tornado. Na myśl przyszła jej uwaga Jasona o oskubanym kurczaku. Baristka starała się pogawędzić z klientką w czasie, gdy ekspres buchał parą wypełniającą wnętrze budki, w której kiedyś mieścił się Fotomat. – Dzień pełen pracy? – zagadnęła. – Zabójczy – odrzekła Emily bez krztyny sarkazmu. Dziewczyna uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami, kiedy para wodna pod ciśnieniem przechodziła przez zmielone i ubite ziarna kawy. – U mnie też – powiedziała. – Musiałam zrobić siedem napojów dla pani, która wiozła je do biura. Kolejka stałych klientów była wkurzona jak diabli. Emily się uśmiechnęła. Nie wspomniała o głupiej białej czekoladzie, którą miała wypić. Przemilczała wydarzenia u Martinów. Nie zwierzała się, kogo szuka. Ludzie i tak wkrótce się dowiedzą. Cherrystone, w którym cudem nikt nie stracił życia podczas huraganu, miało przejść do historii jako miasteczko, w którym doszło do makabrycznego i przerażającego morderstwa prawie całej rodziny. Emily zapłaciła i pojechała do szkoły. Obiecała szeryfowi Kiplingerowi, że porozmawia

o Nicku Martinie z dyrektorem liceum. Na miejscu roiło się od dziennikarzy ze Spokane, a reporterzy z Seattle rozpytywali już o pokoje w hotelu. Potrójne zabójstwo stanowiło niesamowitą sensację. Niedawno minęła przerwa obiadowa, a ulice Cherrystone były dziwnie ciche, wziąwszy pod uwagę drugi kataklizm, jaki nawiedził miasteczko w ciągu tygodnia: najazd mediów. Emily napiła się mokki i o mało się nie zakrztusiła. Była tak słodka i mdła, że niemal paliła gardło. Uznała jednak, że bezwzględnie potrzebuje mieszanki cukru i kofeiny, by przezwyciężyć zmęczenie, więc powstrzymała się przed ciśnięciem papierowym kubkiem za okno. Pal licho miejscowy zakaz śmiecenia. Zadzwoniła jej komórka. David. – Emily, powinniśmy porozmawiać – zaczął bez żadnego „halo” lub „cześć”. – Davidzie – odparła dosyć ostro. – Nie mamy o czym. Przynajmniej teraz. – Owszem, mamy. Musimy porozmawiać o Jennie. Nie chcę, żeby dorastała na jakiejś zabitej dechami prowincji. Zmarszczyła brwi i przewróciła oczami. – Dzięki, sama też tu dorastałam, Davidzie. – Bez urazy, ale na pewno zgodzisz się ze mną, że Jenna zasługuje na lepszy start. – Będzie miała ten lepszy start, kiedy pójdzie do college’u. Tak jak ja. Jak my wszyscy. – Biorąc pod uwagę wydarzenia ostatnich kilku godzin, nie mogła użyć swojego starego argumentu, że Cherrystone jest oazą bezpieczeństwa i spokoju. W Seattle kwitła subkultura rave. W Cherrystone prężnie rozwijał się ruch 4H1. Z pewnością w miasteczku, które David złośliwie nazywał „pryszczem na mapie”, zdarzały się narkotyki, ale Emily znała więcej nastolatków, którzy bardziej przejmowali się, jak poprawić swoją średnią w szkole, niż takich, którzy woleli otumaniać się prochami i ziołem. Tymczasem w Seattle przemoc, zabójstwa czy maltretowanie nastolatków były na porządku dziennym. 1 Dobrowolna, niezależna organizacja edukacyjna przeznaczona dla dzieci i młodzieży, kładąca szczególny nacisk na rozwój umiejętności życiowych, zainteresowań i podniesienie poziomu wiedzy. Nazwa pochodzi od pierwszych liter słów w języku angielskim: Head (głowa), Hart (serce), Hands (ręce), Health (zdrowie).

Ale teraz w Cherrystone doszło do potrójnego morderstwa. Ta myśl rozsadzała jej czaszkę. Czy może był to raczej brak snu albo świadomość, że zwyczajny dzieciak wymordował własną rodzinę bez powodu? – Naprawdę, Davidzie, nie mogę w tej chwili rozmawiać. – Komuś uciekł pies? Krowa weszła w szkodę? – David potrafił być bardzo złośliwy i zawsze korzystał z okazji, by przypomnieć jej, że w Cherrystone marnuje sobie życie. Bolała ją głowa. – Odpowiedziałabym ci, a ponieważ prawdopodobnie powtórzysz wszystko Dani, używałabym prostego słownictwa, żeby też mogła zrozumieć. – W tej samej sekundzie, gdy wyrzuciła z siebie te słowa, pożałowała, że zareagowała tak ostro, i najchętniej złapałaby je w powietrzu, zanim dotarły do uszu Davida. Gdyby nie stres związany najpierw z tornadem, a teraz z tragiczną śmiercią Martinów, na pewno nie dałaby się sprowokować. – Przypomniałaś mi, dlaczego nie potrafiłem z tobą wytrzymać.

Jego słowa raniły do żywego. Wiedziała, że sobie na nie zasłużyła, ale zabolało ją, że całe małżeństwo widział w tak złym świetle. Przeżyli wspólnie kilka dobrych lat. Może nawet dobrych było więcej niż złych. No i mieli przecież Jennę. – Przepraszam – powiedziała. – Naprawdę muszę kończyć, Davidzie. Zadzwonię później. Ale na razie spróbuj, proszę, zrozumieć, że Jenna zobaczy się z tobą w lecie... na dwa tygodnie, na które zgodziliśmy się w umowie opieki nad dzieckiem. I tyle. – Dani i ja uważamy, że jest dostatecznie dorosła, żeby zmienić zdanie... Dani była dziewczyną Davida i Emily nie mogła znieść, że wiekowo bliżej jej do Jenny niż do niego. Spotkały się raz, wkrótce po uprawomocnieniu się rozwodu. Dani wydała się dosyć miła. Nie była szczególnie piękna. Nie była nawet blondynką. A jej piersi? Po prostu przeciętne jak na drugą żonę czy choćby na kobietę, którą mężczyzna wybiera na partnerkę, kiedy szuka nowego modelu. Emily nie podobała się po prostu różnica wieku. Dani wydawała się jej zła, brzydka i przewidywalna. O Davidzie wiele mogła powiedzieć, sporo z tych rzeczy irytowało ją w ich małżeństwie, ale nigdy nie posądzała go o przewidywalność. – Nie dzwonię po to, żeby się kłócić – oświadczył lodowatym tonem. – Chciałem ci tylko oznajmić, że rozmawiałem z Jenną i nasza córka chce latem zamieszkać ze mną. W departamencie PR szpitala mówią, że mogłaby pomóc przy stronie internetowej. To wspaniała szansa. Emily była zdumiona, ale starała się zachować spokój. Czemu Jenna miałaby się potajemnie porozumiewać z ojcem? Czy nie czuła się szczęśliwa? – Tak powiedziała? – zapytała bez zastanowienia i zwaliła winę na Davida. – Czy sam na to wpadłeś? – Jestem jej ojcem. Jenna mnie potrzebuje. Badania dowodzą, że dziewczyny, które mają udane relacje z ojcami, wyrastają na silniejsze, spełnione kobiety. – Mówił z wyższością, chłodno i w sposób dziwnie oderwany od rzeczywistości, tak jakby recytował tekst z jakiegoś czasopisma, który Dani prawdopodobnie ściągnęła z internetu. – Naprawdę? Szkoda, że nie wiedzieliśmy o tym, kiedy jeszcze wszyscy mieszkaliśmy razem, prawda? – Okej. Ta rozmowa zmierza donikąd. – Racja. – Jak nasze małżeństwo, dodała w myślach. – Do usłyszenia, Davidzie. Powiem swojemu adwokatowi, żeby zadzwonił do twojego. Kiedy odsunęła telefon od ucha, usłyszała jeszcze: – Kiedy mu to powiesz? Dziś wieczorem w łóżku... To była tania zagrywka i Emily ze złością zatrzasnęła aparat. Kłótnie z Davidem zawsze kończyły się gwałtownie. Mimo że przerabiali to do znudzenia podczas trudniejszych okresów małżeństwa, Emily nigdy się do tego nie przyzwyczaiła. Ze zdenerwowania na twarzy wystąpiły jej wypieki. Serce biło za szybko. To prawda, Cary McConnell był jej adwokatem przy sprawie rozwodowej. Ona i Cary nie zjedli nawet wspólnie posiłku, póki rozwód się nie uprawomocnił. Głupia. Głupia. Głupia. Na usta jej się cisnęło: z deszczu pod rynnę. Emily zostawiła samochód na parkingu szkoły średniej w Cherrystone. Jakaś dziewczyna siedziała w niebieskiej novie starszego brata i paliła papierosa More. Obejrzała się na Emily, wyjęła brązowego papierosa z ust i pomachała. Emily przypomniała sobie, że to jedna z koleżanek Jenny, która przyszła parę razy do nich do domu na samym początku, kiedy

osiedliły się w miasteczku. Uśmiechnęła się do niej. Dziewczyna odwróciła głowę i wydmuchała dym. Dwóch nastolatków siedziało na krawężniku przy słupie totemowym, który stał przed wejściem do szkoły. Obaj nosili dziurawe dżinsy, łańcuchy przy kieszeniach i koszulki, które pamiętały lepsze dni – a przynajmniej wymiętoszono je, żeby na takie właśnie wyglądały. Jeden z chłopaków miał na sobie podróbkę vintage’owej koszulki zespołu Poison, a drugi nosił parę złotych kolczyków – grubych i na tyle ładnych, że musiały kosztować kupę szmalu, jeżeli były z prawdziwego złota. – Pani w sprawie Nicka? – zagadnął ten w koszulce Poisonów. Wziął ją tym pytaniem z zaskoczenia. Musiała się chwilę zastanowić, zanim odpowiedziała. Właściwie nie powinna się dziwić. Telewizja ze Spokane wyemitowała już wiadomość o odkryciu trzech ciał. – Znasz go? – Nie bardzo. Kilka razy wyskoczyliśmy razem na miasto. Milczek z niego. Ale w sumie całkiem w porzo. Ten z kolczykami podniósł wzrok; jego przymrużone ciemne oczy zdawały się puste, choć prawdopodobnie chciał osiągnąć zupełnie inny efekt i budzić grozę, zwłaszcza w przedstawicielce organów ścigania. – Nick Martin jest powalony. Zawsze taki był. Cała jego rodzina była powalona. Emily popatrzyła na niego, przymykając powieki. – Mocne stwierdzenie. Co dokładnie masz na myśli? Chłopak z kolczykami wzruszył ramionami, ale ten drugi odpowiedział za niego. – Kyle zawsze mówi, że wszyscy są powaleni. – No, chyba rzeczywiście – przyznał Kyle, kiwając powoli głową, po czym dodał: – Ledwo gościa znałem. Emily podziękowała, po czym wręczyła im po wizytówce. – Ja cię! – powiedział ten w koszulce Poisonów. – Ma pani wizytówki. Zajebiście. Nie wiedziała, czy to sarkazm, czy naprawdę zaimponowała mu karta w kolorze kości słoniowej z czarnym oficjalnym nadrukiem biura szeryfa, ale uśmiechnęła się na wszelki wypadek. – Dzwońcie, jeżeli przypomnicie sobie coś, co mogłoby pomóc, okej? To rzekłszy, wrzuciła kubek po kawie do kosza przy frontowych drzwiach i pomaszerowała do gabinetu dyrektora. Kiedy szła korytarzem, wszyscy za jej plecami zdawali się milknąć. Nie trzeba tracić czasu na zwyczajowe wstępy, pomyślała. Nie musi wyjaśniać, czemu się tu zjawiła. Cała szkoła żyła już tą sprawą. – Doktor Randazzo czeka na panią – oznajmiła sekretarka, radosna pani z morelowym kokiem, który wyglądał jak ukręcony z waty cukrowej. – Proszę wejść.

Rozdział 6 Wtorek, dokładny czas i miejsce nieznane To się po prostu nie trzymało kupy. Każdy by to przyznał. Jak ona mogła go odtrącić? Wyprzeć się go? Wyprzeć się siebie? Zastanawiał się nad tym, gdy próbował scalić drobne fragmenty swojego życia. Była wszystkim, czego kiedykolwiek pragnął. Była tą, dzięki której czuł się całością. Była wszystkim, o czym marzył. Kiedy jadł posiłek, to ją smakował. Słodką. Delikatną. Soczystą. Kiedy się masturbował, to jej miękka dłoń przesuwała się po jego członku. Szybciej, wolniej, mocno zaciśnięta na trzonie. Tylko ona umiała go dotykać. Kiedy wiatr dmuchał lekko w jego uszy, to jej głos szeptał mu, żeby starał się bardziej. Kochała go. Tylko on ją rozumiał. Tylko ona rozumiała jego. Wspomnienie wyblakło. Piekła go twarz. Ogarnęło go rozczarowanie, a potem gniew i złość podeszły do gardła, zaciśniętego i palącego. Chciał nakrzyczeć na nią, że wybrała niewłaściwego mężczyznę. Nigdy nie mogła być dla tamtego tym, czym była dla niego. Tylko on mógł ją kochać. Mógł docenić i dopieścić każdy cholerny cal jej ciała. Głupia pinda, pomyślał, gdy podarł jeden z listów, które zachował. Niegdyś drogocenny. Teraz już nie. Kawałki papieru posypały się niczym konfetti, na całą podłogę. Spuścił wzrok na ten bałagan. Zdawał się doskonały: był całkowitym zniszczeniem. Przez nią stracił wszystko. Rozpłakał się i przez to znienawidził ją jeszcze bardziej. Nawet wtedy, po wszystkim co dla niej zrobił, po tym jak odtrąciła go bezceremonialnie, gdy wyznał jej swoje uczucia, targały nim sprzeczne emocje. Pogmatwane. Chaotyczne.

Rozdział 7 Tydzień przed trąbą powietrzną, godzina 14.45, Des Moines, stan Iowa Miranda Collins zaparkowała bmw silver przed swoim przestronnym domem z czerwonej cegły. Z okien rozciągał się widok na jasnozielone wody przepływającej leniwie przez Des Moines rzeki Raccoon. Miranda wątpiła, czy w tę spokojną niedzielę, kiedy zimowy mróz zdecydowanie ustąpił, obiecując wczesne nadejście wiosny, było piękniejsze miejsce na świecie. Promienie słońca prześwitywały przez listowie jedynych wiązów w całym Iowa, które przetrwały plagę holenderskiej choroby wiązów w latach trzydziestych dwudziestego wieku. Mieszkali w jednej z najbardziej atrakcyjnych dzielnic miasta. Kropelki światła padały na trawnik i kamienny bruk ścieżki, która wiodła do trzymetrowych drzwi ze szkła ołowiowego prowadzących do wnętrza utrzymanej w stylu elżbietańskim okazałej willi z przełomu wieków, którą Miranda dzieliła z mężem Karlem, i synem Aaronem. Zarzuciła torebkę Coach przez ramię i zacisnęła palce na uszach foliowych siatek, w których przyniosła składniki na dzisiejszą kolację – kurczaka, pieczarki, szalotki i butelkę dobrego bordeaux. Miała w głowie dość oleju, by nie kupować taniochy. – Wino do gotowania nigdy nie powinno być nawet odrobinę gorsze od tego, którym mogłabyś się raczyć z kryształowego kieliszka Baccarat – raz czy dwa zauważył sentencjonalnie Karl. Mówił to tylko na wpół żartem, a Miranda nauczyła się nie powtarzać po nim tej uwagi, ponieważ wyszedłby wtedy na strasznego snoba. A snobem być naprawdę potrafił. Jest proktologiem, na litość boską, pomyślała. Osiągnął, oczywiście, sukces, ale jednak nie jest neurochirurgiem. Wszystko, co wie o winach, przeczytał w „Wine Spectator” albo usłyszał ode mnie. Miranda, atrakcyjna kobieta o symetrycznych rysach i ciemnokasztanowych włosach mistrzowsko ozdobionych siwymi pasemkami przez naturę, oparła siatki z zakupami o biodro i wyciągnęła rękę z kluczem w stronę zamka od drzwi. Bransoletka z kolekcją doczepianych „talizmanów” świadczących o szczęśliwym życiu pobrzękiwała na jej nadgarstku. Wózeczek dziecięcy. Maszyna do pisania. Książki. Miniaturowe mapki Waszyngtonu i Kalifornii. Obok wieży Eiffla były przyczepione miniaturki Space Needle i Gateway Arch. Każdą z tych pamiątek uważała za kamień milowy w swoim życiu. Drzwi się odchyliły. Nie były zamknięte na zamek. Ani nawet zatrzaśnięte. Tylko przez chwilę zaniepokoiła się, że DJ, nielubiany cocker spaniel, którego dostała w prezencie urodzinowym od syna, wydostał się na dwór. Inaczej przygnałby pod drzwi jak rakieta, żeby ją przywitać. W każdym cieniu widocznym przez przeszklone drzwi pies dostrzegał możliwość ucieczki. – Karl? Aaron? DJ uciekł! – zawołała z przedpokoju. Obcasy zastukały o marmurową

posadzkę, gdy przeszła po kamieniu na dywan. Nikt się nie odezwał. Kiedy odwróciła się, skręcając w korytarz do kuchni, zauważyła kilka czerwonawych plamek na powierzchni perskiego dywanu, który kupiła od ulicznego sprzedawcy w Iranie, zanim szach stracił władzę. Miranda pracowała wtedy jako korespondentka zagraniczna jednej z sieci telewizyjnych, a ten dywan, o misternym wzorze z zieleni, kremowej bieli i różu, był jedyną pamiątką, na jaką sobie pozwoliła. – Co się dzieje? – wymamrotała pod nosem. Wyglądało na to, że pies w coś wlazł. Odłożyła siatki z zakupami na podłogę i dotknęła czerwonej plamki opuszkami palców. Mokre. Potarła palcem o palec. – Karl! – krzyknęła. – Aaron! – Spojrzała na dłoń. Czerwony płyn nie był farbą. Ani sosem pomidorowym. Natychmiast się zorientowała, że to krew. – Kochani! Gdzie jesteście? Miranda ruszyła do kuchni. Czuła, jakby serce miało jej zaraz pęknąć w piersi. Zdawała sobie sprawę, że jest bliska hiperwentylacji, lecz przerażona i zaniepokojona nie mogła nad sobą zapanować. Zwolnij. Weź się w garść. Słowa, który powinny dawać siłę, podsycały tylko jej niepokój. Wyczuła w powietrzu zapach spalenizny. Powiew zapachu. – Co się tutaj stało? – zapytała na głos. – Gdzie jesteście? Skręciła do kuchni i stęknęła, biorąc gwałtowny wdech. Potem, jakby najokrutniejsze z niewidocznych rąk opuściły kurtynę, zapadła całkowita ciemność.

Rozdział 8 Wtorek, godzina 14.48, opuszczona kopalnia w pobliżu Cherrystone Do czasu, gdy światło dnia wdarło się przez dziury jak od szponów Freddy’ego Kruegera w starym dachu nad śmierdzącą nylonową kanapą stojącą w opuszczonym biurze nieczynnej kopalni, gdzie spędził niespokojną noc, krew zdążyła zaschnąć mu na rękach. Czy może były to dwie noce, nie jedna? Przez chwilę próbował zwalczyć zmęczenie i poskładać w myślach to, co się rzeczywiście wydarzyło. Zacisnął mocno dłonie, a potem otworzył je, odsłaniając linie życia, jasne i czyste. Uświadomił sobie ironię sytuacji. Krew zmieniła się w proch. Odwrócił dłonie do dołu i drobne ciemne płatki posypały się niczym śnieg na jego pierś. Jego koszulka zesztywniała od krwi, przesiąknięta tkanina z zielonej zrobiła się brązowa. Kiedy przesunął się na kanapie, przebiegł go dreszcz. Jeżeli zawsze czuł się jakoś samotnie i obco, nigdy nie odczuwał tego mocniej niż teraz. Zaschło mu w ustach. Bolało go całe ciało. A myśleć mógł tylko o niej. Tylko ona by zrozumiała. Ale jak mógł się do niej dostać? Gdyby ją odnalazł, gdyby z nią porozmawiał, gotów był zaryzykować wszystko. Usiadł. Swoimi ciemnymi oczami o ciężkich powiekach obserwował szczura, który przebiegł po śmieciach na podłodze, a potem stanął na tylnych łapkach i zaczął się wspinać po kablu do zepsutego automatu z batonikami. Zwierzę owinęło łuskowaty ogon wokół kabla, jakby to był wąż, i wygłodniałe zbliżało się do źródła pożywienia. Czuł, jak łzy podpływają mu pod powieki, lecz powstrzymał się od płaczu. Wiedział, że potrafi być silniejszy. Nie miał nic do stracenia. Nie czas na łzy, pomyślał.

Rozdział 9 Wtorek, godzina 15.10, Cherrystone, stan Waszyngton Czyż to nie jest niewiarygodne, pani detektyw? Doktor Sal Randazzo, dyrektor szkoły średniej w Cherrystone, był drobnym mężczyzną o ciemnych, grafitowych oczach i zaokrąglonych barkach, które opadały do tak niefortunnego stopnia, że wyglądał jak ogromny kręgiel. W rozproszeniu tego skojarzenia nie pomagała bynajmniej łysa głowa. Ani ziemista, blada cera, która nie licowała z jego włoskim pochodzeniem. Emily nigdy za nim nie przepadała; sprawiał wrażenie wiecznie podenerwowanego i napuszonego. Przywitała go ciepło i usiadła w jednym z dwóch foteli z metalową ramą ustawionych dla gości naprzeciwko biurka – biurka, które zdawało się tylko platformą dla kolekcji zabawek do zabijania czasu. Była wśród nich kolekcja nakręcanych plastikowych samochodzików i miniaturowa „chodząca” sprężyna. Wahadełko z sześcioma ostukującymi się stalowymi kulkami wciąż się kiwało. Randazzo miał również glinianą figurkę człowieczka z główką, którą powinna porastać lucerna, ale była równie łysa co właściciel. Ledwo żywe kiełki rosły pochylone do światła, które wlewało się przez dwa okna rozciągające się od podłogi po sufit. Randazzo uśmiechnął się zawstydzony, gdy zauważył, że Emily patrzy na figurkę. – To chyba ja. – Myślę, że jest słodka i trochę zabawna – stwierdziła, chociaż wcale tak nie myślała. Zmieniła temat. – Chyba zorientował się pan, że przyszłam tu w sprawie Nicka Martina. – Tak, domyśliłem się. Kawy? – Nie, dziękuję. Właśnie w drodze wypiłam najgorszą mokkę świata. Randazzo przytrzymał sobie nogawki spodni, kiedy pochylił się i usiadł. Miał na sobie szary flanelowy garnitur, prawdopodobnie z JCPenney. – Docierają do nas rozmaite wieści – oznajmił, nie odrywając od niej wzroku. – Myślicie, że zabił swoją rodzinę? – Nie wiemy, co się stało. – Ale może mi pani powiedzieć, co o tym myślicie, prawda? Emily cały czas patrzyła na dyrektora. – Zdaje pan sobie sprawę, że nie mogę. – Ciekawe, że policja nigdy nie chce dzielić się z nami informacjami, a za każdym razem, kiedy któryś z naszych uczniów choćby kichnie wbrew prawu, zjawiacie się tutaj w hełmach i z tarczami i zaczynacie wymachiwać paralizatorami. – Przepraszam. Rozumiem, że to się może wydawać niesprawiedliwe. Chyba jednak napiję się kawy. Randazzo zmarszczył brwi i wezwał przez interkom sekretarkę, która zjawiła się

natychmiast, uśmiechnęła się zaciśniętymi wargami i postawiła na biurku paskudnie przebarwiony plastikowy kubek wypełniony smolistą kawą. – Co mogę powiedzieć? – Randazzo sięgnął po teczkę z aktami i zabębnił palcami w tekturę. – Prawdopodobnie nie mogę zdradzić pani tego, czego chciałaby się pani dowiedzieć. Poprawka Brianny, rozumie pani. Oczywiście, Emily wiedziała o poprawce Brianny. Jako matka nie dostrzegała w niej niczego złego, ale jako policjantka uważała, że pomysł, by dzieci miały prawo do prywatności, gdy toczy się śledztwo w sprawie morderstwa, jest raczej absurdalny. Poprawkę wprowadzono do przepisów po tragicznej historii Brianny Lewis, dwunastoletniej uczennicy z Yakimy w stanie Waszyngton. Ze szkoły zabrał ją rzekomy opiekun, który potem dziewczynkę zgwałcił, pobił i pozostawił na pewną śmierć. Osobnik podający się za opiekuna był pedofilem, który zauważył Briannę w miejscowym centrum handlowym i śledził w drodze do szkoły. Zapytał kierowcę autobusu o jej imię i nazwisko, a potem, posługując się tą wiedzą, wyciągnął dodatkowe informacje na temat Brianny od uczynnej sekretarki w szkole. Zanim ktokolwiek się zorientował, co jest grane, dziewczynka wpadła w łapy zboczeńca. Przedstawiciele organów ścigania spekulowali, że Brianna nie stawiała oporu, ponieważ sprawca dużo wiedział o niej, jej rodzicach, jej życiu. A wszystko znalazł w aktach szkoły. Przepisy stanu Waszyngton pospiesznie zmieniono, by zapobiec powtórzeniu się historii Brianny. Gromadzone przez szkołę informacje o uczniach utajniono – bez nakazu sądowego nie miał do nich dostępu nikt, włącznie z rodzicami dziecka. Gliniarze, którzy nie mieli dzieci, nienawidzili tych przepisów. Ale prawo jest prawem. Randazzo wciąż bębnił palcami w tekturową teczkę. Emily zastanawiała się, czy to nerwowy tik, czy też dyrektor się z niej naigrawa. Przyjęła pierwszą wersję. Randazzo należał do kategorii małych nerwowych facetów. – Przypuszczalnie chciałaby pani wiedzieć o wszystkim, co znajduje się w aktach – zauważył. Pokiwała głową. – Byłoby miło. – Mogę zdradzić pani tylko to, na co zezwala poprawka Brianny. – W porządku. Ale wrócę tu z nakazem w ciągu dwudziestu czterech godzin. Naprawdę chciałby pan, żebym zajęła się papierologią i pozwoliła temu dzieciakowi dokonać dalszych szkód? Wtedy odpowiedzialność spadnie na pana. – Proszę się nie irytować, pani detektyw. – Jeszcze nie widział pan mojej irytacji, doktorze Randazzo. – Nie ma powodu, żebyśmy się tak tytułowali. Nasze rodziny znają się od lat. Nawet mi nie przypominaj, pomyślała, ale powiedziała: – Tak, wiem, Sal. Wszyscy należymy do jednej wielkiej rodziny Cherrystone. Randazzo otworzył teczkę i przystawił ją do piersi, jakby trzymał karty podczas gry w pokera. Przebiegł wzrokiem po treści dokumentu. – Nick to w gruncie rzeczy dobry chłopak. Parę razy dostał naganę za palenie papierosów, ale nic poza tym. – Jakieś skargi ze strony nauczycieli? Powody do niepokoju?

Randazzo milczał dłuższą chwilę, pochłonięty lekturą. – Jeden – odrzekł wreszcie. – A mówię to wyłącznie w tym celu, żeby przyspieszyć śledztwo. Do jutra rana chcę mieć ten nakaz. Muszę chronić własny tyłek. – Jasne. – W ostatni czwartek dostał usprawiedliwienie na wcześniejszy powrót do domu z powodu pilnej sprawy rodzinnej. Nie przyszedł do szkoły także w piątek. Spójrzmy, rodzice nie zgłosili nieobecności syna. Kiedy zadzwoniliśmy do pani Martin, wyjaśniła, że Nick leży w domu z grypą. – Rozumiem. – Emily zmarszczyła brwi. Oczywiście, rozumiała przekaz, nie pojmowała jednak, z jakiego powodu zdaniem Randazza jest to wiadomość poufna i w ogóle godna uwagi. – Pani Murphy, nasza pomoc sekretarska, w czwartek złożyła w biurze notatkę PdZ. – PdZ? – Powód do zaniepokojenia – wyjaśnił. Odchylił się w tył i skrzyżował ręce na piersi. Marynarka podjechała na zaokrąglonych barkach do góry. – To część strategii chronienia własnych tyłków, jaką wszyscy powinniśmy stosować, na wypadek gdyby później jacyś rodzice wytoczyli nam proces. – Jeszcze jeden skutek sprawy Brianny? – Prawdopodobnie tak. Trudno nadążyć za rozmaitymi wymaganiami, regulaminami, cholernymi przepisami. Musimy w tym wszystkim lawirować, podczas gdy zależy nam tylko na tym, by dobrze uczyć i wychowywać nasze dzieciaki. Jego słowa trąciły nadętą sztucznością, ale Emily wzruszyła porozumiewawczo ramionami, wyrażając poparcie dla jego frustracji. – Zatem cóż pani Murphy napisała w swojej notatce? – Że Nick wrócił do domu z powodu pilnej sprawy rodzinnej. – Jakiej sprawy? – Nie wiem, ale nie w tym rzecz. Otóż nazajutrz, na podstawie PdZ, zadzwoniliśmy do państwa Martinów. Z notatki sporządzonej po tej rozmowie wynika, że Nick „jest chory na grypę, nieobecność usprawiedliwiona na następny dzień”. Ale w czwartek nie był chory na grypę. W przeciwnym razie czemu matka miałaby go posyłać do szkoły, a potem wzywać wcześniej do domu? Emily myślała dokładnie to samo. Zastanawiała się również nad pytaniem, które wyraziła na głos: – Właściwie, o jaką pilną sprawę chodzi?

Wtorek, godzina 16.00 Jenna Kenyon stanęła na palcach i docisnęła mocno karton papieru do ceglanego muru, w drugiej ręce trzymała podajnik taśmy klejącej. Razem z Shali Patterson wykonała plakat z hasłem: JEDZENIE I KOCE DLA OFIAR „WIELKIEGO WIATRU” W NASZYM MIEŚCIE. Drukowane litery malały niebezpiecznie z prawej do lewej, gdy pisząca zorientowała się, że nie wystarczy miejsca na tak długi przekaz. Poniżej stał dar od szkolnych sprzątaczy, tekturowe pudło,

w którym wcześniej znajdowała się nowa zmywarka do naczyń. Na razie było puste. Jenna z trudem koncentrowała się na zadaniu. Od jednej z dziewczyn dyżurujących w biurze usłyszała, że po przerwie obiadowej jej mama rozmawiała z doktorem Randazzo. Kurczę, w ciągu godziny wiadomość rozniosła się po całej budzie. – Żałuję, że zgłosiłaś nas do tego na ochotnika – powiedziała Shali z drugiego końca transparentu, który zwisał teraz pośrodku. – Mogłabym w tej chwili oglądać telewizję albo czatować w internecie. Jenna westchnęła. – No, ja też. Wczoraj wydawało mi się, że to dobry pomysł. – To było, kiedy nie miałyśmy jeszcze pojęcia, że ktoś powystrzelał rodzinę jak kaczki. – Szkoda, że mama nie mówi więcej o swojej pracy, bo przynajmniej wiedziałabym, co jest grane. – No, byłabyś moim łącznikiem ze światem skandalu i przestępczości. – Shali roześmiała się i weszła na pożyczony ze stołówki stolik, żeby przykleić do ściany środkową część transparentu. Stolik zachybotał się, ale złapała równowagę i uniknęła upadku. – Jakbym mogła cokolwiek ci powiedzieć. Mama nic mi nie mówi. Nigdy. Czasami mnie to naprawdę wkurza. – Wyluzuj. Przecież wiemy już, co się stało. Nick Martin rozwalił swoją rodzinę, pewnie na speedzie. Czytałam o tym. Ci narkomani, którzy lecą na metamfetaminie, są zdolni do wszystkiego. Wiesz? Jenna nie wiedziała. Raczej nie. Lubiła Nicka. Uważała, że jest słodki. – Myślę, że jeszcze za wcześnie na wydawanie wyroków. Shali skrzywiła się i oparła rękę na biodrze, udając obrzydzenie. – Nie trzeba być analitykiem z Fox News, żeby dodać dwa do dwóch i połapać się, kto co zrobił. Powiedziałabym, że osoba, która strzelała, jest tą samą, która uciekła. Jenna rzuciła przyjaciółce podajnik taśmy klejącej i zeszła ze stołu. Transparent wyglądał całkiem nieźle, ale uświadomiła sobie, że pewnie jeszcze dzisiaj ktoś przerobi „WIELKIEGO WIATRU” na „WIELKICH WIATRÓW”. Zdała sobie również sprawę z tego, że Shali choć raz mówi z sensem. Wiedziała jednak, że Nick Martin nie ma duszy zabójcy. Była tego pewna. – Nie znasz Nicka, a ja tak. Siedziałam obok niego przez pół roku. Gość miewa dziwne pomysły i wiele przeszedł. Ale to w gruncie rzeczy porządny facet. – Założę się, że Laci Peterson miała podobne zdanie o swoim mężu Scotcie.

Wtorek, godzina 16.45 Gmach miejskich i okręgowych organów ścigania był kiedyś ratuszem, ale w połowie lat sześćdziesiątych podjęto uchwałę o budowie nowego biurowca i przydzielono na nią środki. Stary budynek z brązowego kamienia z ładną koroną z wapienia wyglądał jak koszmarny sen piekarza, udekorowany białymi esami-floresami lukru wariacki tort weselny. Był stary, zawilgocony i cuchnął środkami czystości oraz krążkami do pisuarów. Okna gabinetu szeryfa Briana Kiplingera wychodziły na Main Street. Obok znajdował się pokój Emily Kenyon,

mniejsza, lecz funkcjonalna przestrzeń, której wymiary wskazywały na to, kto jest w biurze najważniejszy. Emily miała w gabinecie nieskazitelnie czysty stolik biblioteczny, za którym widywano ją bardzo rzadko. Była jedną z tych, których personel biurowy nazywał „wędrowniczkami”, osobami, które nie mogą usiedzieć za biurkiem. Nosi je. Nie mogą się na dłużej skupić. W rzeczywistości Emily od lat cierpiała na bóle pleców odcinka lędźwiowego, a ulgę przynosiło jej tylko wstanie i chodzenie. Nikomu o tym nie wspominała, ponieważ uważała, że nikogo nie powinno to obchodzić. Poza tym ludzie nie lubią narzekaczy. Ona w każdym razie nie lubiła. Kiwnęła głową do Kiplingera, usadowionego w swoim przesadnie ozdobionym plakietkami klubów Rotary i Kiwanis gabinecie. Na ścianie zostało jeszcze miejsce na jedną dodatkową plakietkę, motywując szeryfa-niezmordowanego społecznika do dalszej pracy dobroczynnej. Dwuletnia lilia długokwiatowa, która zdaniem Emily na pewno zakwitłaby po raz drugi, gdyby szeryf odpowiednio się nią opiekował, stała na półce wypełnionej typową biblioteką stróża prawa: segregatorami, segregatorami i jeszcze raz segregatorami. Kiplinger rozmawiał właśnie przez telefon, ale kiwnął na nią zapraszająco i zakrył dłonią słuchawkę. – Dzwonią z Good Morning America – powiedział prawie bezgłośnie. Na jego przystojnej twarzy rozkwitł szeroki uśmiech. – Zgadnij, kto jutro jest umówiony na rozmowę z Diane Sawyer? – dodał rozpromieniony. Emily uśmiechnęła się. – Będę strzelać: ty? – Tylko spróbuj nie oglądać. Masz na biurku cały plik wiadomości. Możesz sobie wybrać coś prawie równie dobrego – powiedział. Na zainteresowaniu mediów zupełnie jej nie zależało, czy chodziło o wywiad z Meredith Vierą czy z Mattem Lauerem. Dla Emily liczyły się tylko dwie sprawy. Dowiedzieć się, gdzie jest Nick Martin, a potem dobrze się wyspać. Wróciła do swojego gabinetu i znalazła przy telefonie stos różowych karteczek z nazwiskami osób, które do niej dzwoniły. Sekretarka biura, Sammy Jo McGowan, ułożyła je w porządku ściśle chronologicznym: KREM TV, KING TV i Northwestern Cable News. (Na widok tego ostatniego Emily domyśliła się, że to jest coś prawie równie dobrego, co Kiplinger zdecydował się jej odpalić, podczas gdy sam będzie błyszczał w rozmowie z wielką diwą ogólnokrajowej telewizji). Karteczek było więcej: liceum w Cherrystone, biuro Marka Martina, dziennikarze gazet miejscowych i ze Spokane, a nawet jakiś facet z rozgłośni radiowej w Seattle. Ostatnią wiadomość zostawił Cary McConnell: „Zadzwoń do mnie! Musimy porozmawiać!”. Emily podzieliła karteczki na trzy kupki: Oddzwonić, Przekazać szeryfowi i Do śmieci. Wiadomość od McConnella trafiła do trzeciej. To akurat było łatwe. Telefony od przedstawicieli mediów przesunęła na kupkę Przekazać szeryfowi, dzięki czemu sobie zostawiła potencjalne tropy. Wykręciła numer biura Marka Martina i połączyła się z jego asystentką, Marią Gomez. – Pani detektyw – przywitała się Maria. Jej wysoki, dźwięczny głos był zachrypnięty od emocji. – Wiedziałam, że coś jest nie tak. Pan Martin odebrał telefon z domu i usłyszał, że ma natychmiast wracać. To było w czwartek. Wybiegł z biura jak oparzony. W piątek rano nie przyjechał do pracy... A potem, och, ta trąba powietrzna, więc nie myślałam o nim aż do poniedziałku rano.

Emily zorientowała się, że Maria płacze. – Już dobrze – powiedziała Emily. – Przecież nie mogła pani wiedzieć. – Ale właśnie mogłam – odparła Maria. – Wiedziałam, że coś jest nie tak. Pan Martin nigdy wcześniej nie opuszczał biura w ten sposób. Nigdy. A kiedy nie mógł przyjść do pracy, zawsze dzwonił. Powinnam była pojechać tam albo zadzwonić na policję. Zachowanie typowe dla ludzi, którzy ostatni widzieli ofiarę żywą. Emily nazywała ich „gdybaczami”. Następni byli też sąsiedzi, którzy nie mieli pojęcia, co porabiał facet mieszkający tuż obok. Tych nazywała „ślepcami”, bo twierdzili, że niczego nie widzieli i nie słyszeli. W rzeczywistości sami przymykali na to oczy. Świadomość, że za sprawą sąsiada okoliczne psy i koty wylądowały w zupie, którą organizacja kościelna dożywia teraz ubogich, była zbyt bolesna. – Czy wspomniał coś o nagłym wezwaniu do domu? Co powiedziała mu Peg? – To nie była Peg. – Zatem kto? – Nie wiem, nie przedstawił się. Po prostu poprosił do telefonu pana Martina. – Czy to był Nicholas? – O nie. Znam głos Nicky’ego. Ale tego... tego nigdy wcześniej nie słyszałam. Emily podziękowała Marii i odłożyła słuchawkę. Była coraz bardziej zaintrygowana. Co takiego wydarzyło się w czwartek u Martinów, że zarówno Mark, jak i Nick zostali nagle wezwani na ranczo? Spojrzała na zegar. Pora wracać do domu, do Jenny.

Rozdział 10 Wtorek, godzina 17.40, Cherrystone, stan Waszyngton Na blatach widniały czerwone plamy. Ostrze niemieckiego noża rzeźnickiego ociekało karminem. Ze stojącego na kuchence garnka z wodą buchały kłęby pary, które wzbijały się ku świetlikowi. Emily Kenyon rozejrzała się po kuchni. Zamiast zwyczajnego porządku panował chaos. Stół był zawalony podręcznikami szkolnymi, na podłodze leżała granatowa bluza. A mimo to nie poruszało się nic oprócz wody bulgoczącej w wielkim sześciolitrowym garnku. Błękitne płomienie oblizywały jego przyczernione boki. – Jenna? Nie usłyszała żadnej odpowiedzi i serce zabiło jej niespokojnie. Rozejrzała się nerwowo po pomieszczeniu. – Jenna? Gdzie jesteś? – Sięgnęła do kurka i obniżyła płomień. Woda przestała tak bardzo bulgotać. – Jenna! Usłyszała jakiś odgłos i obróciła się gwałtownie. – Cześć, mamo! – Jenna wychynęła z korytarza. – Dzisiaj wieczorem mamy spaghetti. – Właśnie widzę – powiedziała Emily z uśmiechem. Ulżyło jej i poczuła się trochę głupio, ale wolała się do tego nie przyznawać. – I bałagan do posprzątania. Jenna sięgnęła po ściereczkę. – Owszem, sprawy wymknęły się trochę spod kontroli. – Wzięła nóż, którego użyła przedtem do pokrojenia pomidorów na sos, i włożyła go do zlewu. – Ale chciałam przygotować sos tak, jak lubisz, a to wymaga pracy. Przypuszczalnie za dużo pracy. Następnym razem podam sos ze słoika. Emily znów się uśmiechnęła. Otworzyła lodówkę i zobaczyła, że Jenna zrobiła sałatkę – też pomidory, sałata, ogórek. Wzięła otwartą butelkę merlota i nalała sobie do kieliszka. – Dla ciebie pepsi? – zapytała. – Jasne. Emily wyjęła drugi kieliszek i napełniła go pepsi. Jenna postarała się, żeby przygotować specjalne danie, więc należał jej się elegancki kieliszek. – Miałam koszmarny dzień – poskarżyła się Emily. Zsunęła ze stóp pantofle i usiadła na jednym ze stołków barowych, podczas gdy Jenna wrzuciła do garnka makaron z pudełka. – Posoliłaś wodę? – zapytała. Jenna pokiwała głową. – Tak. I słyszałam już o twoim dniu. Wszyscy w szkole mówią o Martinach. Wino w dłoni Emily zafalowało w kryształowej czaszy, czerwieniąc ścianki i spływając z powrotem do reszty płynu o ciemnej barwie soku z granatów. W pamięci mignęła jej krew, którą widziała u Martinów. Odstawiła kieliszek.

– Nic dziwnego. Wydaje się, jakby od przejścia trąby powietrznej nasz świat dosłownie stanął na głowie. – Emily obróciła stołek, żeby usiąść przodem do córki, która mieszała makaron drewnianą łyżką, gdy woda spieniła się bliska wykipienia. – Znasz Nicka Martina, prawda, kochanie? Jenna wzruszyła lekko ramionami, nie odrywając wzroku od garnka. – Na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że nie zabił swojej rodziny, jeśli o to pytasz. – Umieściła w zlewie durszlak ze stali nierdzewnej i podniosła ciężki garnek z makaronem. Para buchnęła ze zlewu, gdy woda przelewała się przez sito. – Tak naprawdę nie wiem o Nicku zbyt wiele, ale po prostu nie wierzę, by mógł kogokolwiek zabić. To artysta. Wyglądał trochę upiornie, ale jego prace plastyczne zawsze były pełne słodyczy. Ptaki i krajobrazy. W przeciwieństwie do połowy chłopaków w klasie nie rysował żadnych aniołów zemsty ani ociekających przemocą obrazów kobiet spętanych i dźganych nożami. Emily doskonale wiedziała, co córka ma na myśli. Szkoła dobrze wywiązywała się ze swoich obowiązków, jeśli chodziło o tolerancję i poprawność polityczną, ale z jednym wyjątkiem: stosunku do kobiet. Nie dostrzegano nic niestosownego w tym, że chłopcy biegają po szkole w koszulkach z obrazami związanych kobiet. – Wygląda super, kochanie – powiedziała Emily, gdy córka przełożyła makaron do miski i zaczęła nalewać sos. – Dzisiaj kładę się wcześniej spać – dodała. – Szeryf będzie jutro u Diane Sawyer i nie chciałabym tego przegapić. Jenna otworzyła szeroko oczy i parsknęła śmiechem. – O kurde! Trzeba to zobaczyć. Zadzwonię do Shali. Pomyśli, że twój szef jest wielkim gwiazdorem.

Środa, godzina 6.39 Czuła się w łóżku jak w katafalku: pomimo wydarzeń ostatnich dni Emily spała jak zabita. W jednej chwili ułożyła głowę na poduszce, a w następnej usłyszała dźwięk budzika. Merlot, pomyślała. Lepszy od tabletek nasennych. Włożyła coraz bardziej wytarty biały szlafrok frotté, który zabrała do domu z hotelu w Cabo San Lucas, gdzie spędzali z Davidem miesiąc miodowy. Byli wtedy tacy szczęśliwi. Małżeństwo nie składało się z samych awantur i jadowitych komentarzy. Mężczyzna, który denerwował ją najbardziej na świecie, był również miłością jej życia. Nie potrafiła wyrzucić tego szlafroka, mimo że poprzecierał się na mankietach. Ślubna obrączka spoczywała zakopana głęboko w szkatułce z biżuterią, by już nigdy więcej nie wrócić na jej palec, ale szlafrok spotkał łaskawszy los. Poczłapała korytarzem do kuchni. Mijając pokój córki, zapukała do drzwi. – Jenna, wstawaj! Kiplinger będzie w telewizji za jakieś dziesięć minut. Zaparzę kawy. W kuchni wciąż panował bałagan, ale Emily da sobie z nim radę. Włączyła młynek do kawy, który jak zwykle zaczął hałasować niemiłosiernie długo. Ale przecież świeżo zmielona kawa pachniała bosko. Emily wyobraziła sobie, jak jakaś charakteryzatorka z sieci telewizyjnej w Spokane stowarzyszonej z ABC pudruje dużą, przystojną twarz Kiplingera, by za chwilę

mógł wystąpić w ogólnokrajowej telewizji za sprawą połączenia satelitarnego ze studiem, gdzie czeka Diane Sawyer. – Jenna! – zawołała raz jeszcze, gdy wypełniła filtr ciemno paloną kawą. Nalała wody do pojemnika i wcisnęła włącznik. Maszyna zabuczała. Diane Sawyer, cała słoneczna i blondwłosa, mówiła w studiu o Cherrystone i trąbie powietrznej, która cudownym zbiegiem okoliczności nie zabiła nikogo z mieszkańców, lecz teraz miasto zmieniło się w scenę śledztwa w sprawie morderstwa. Program przerwano, by lokalna stacja w Spokane podała prognozę pogody. Dobrze, to była tylko „zajawka”, wstęp, który miał zainteresować telewidzów i zatrzymać ich na przerwę reklamową. Nie przegapiła występu szeryfa. Wyszła pospiesznie na korytarz i otworzyła drzwi. Pokój Jenny był pusty. Łóżko posłane. Emily spojrzała na zegarek. Dochodziła siódma. Widocznie Shali przyjechała wcześniej niż zwykle. Przypomniała sobie, że Jenna wspominała coś o plakatach czy transparentach, które musiały zawiesić w szkole. – Najpierw pojawiło się tu niszczące tornado, a teraz miasteczko w stanie Waszyngton słania się od ciosu, jakim jest tajemnicze zabójstwo. Znowu głos Diane Sawyer. Emily, w łopoczącym szlafroku, pobiegła do dużego pokoju i utkwiła wzrok w ekranie telewizora. Brian Kiplinger gapił się w kamerę. Czy też raczej gapił się na coś. Emily nie była pewna właściwie na co. Jego oczy strzelały nerwowo na boki. Kiwał głową niczym lalka z główką na sprężynie, kiedy Diane zapytała go o rodzinę Martinów. – To dobra rodzina. Chłopak przeżywał trudny okres. Nie jesteśmy pewni, co się właściwie stało, ale mamy nadzieję, że uzyskamy odpowiedź, kiedy go znajdziemy. Przydzieliłem do sprawy swojego najlepszego detektywa. Miło, pomyślała Emily, taka pochwała z ust szeryfa. Oczywiście, jestem jedynym detektywem, więc z zasady jestem też najlepsza. – Jakie macie hipotezy na temat tych tragicznych wydarzeń? – spytała Sawyer. – Nie wiemy, więc nie spekulujemy. Chcemy znaleźć Nicholasa Martina. – Jego rozbiegane oczy znów szukały punktu, na którym mógłby skupić uwagę, ale montażysta litościwie pokazał na ekranie szkolne zdjęcie Nicholasa. Nieuśmiechnięty, z kędziorami ciemnych włosów i niesamowitymi błękitnymi oczami Nicholas rzeczywiście wyglądał, jakby przeżywał trudny okres. – Chłopak nie jest podejrzanym, ale osobą ważną dla prowadzonego śledztwa. – Na ekranie znów pojawiła się twarz Kiplingera. Sawyer podziękowała mu, a kiedy realizator zdjął go z wizji, szeryf mówił dalej, dziękował za możliwość wystąpienia w programie, lecz dźwięk też się wkrótce urwał. Emily zanotowała sobie w myślach, żeby skomplementować szeryfa za doskonałe wystąpienie i zachęcić go do udziału również w następnym programie. Nie potrzebowała w swoim życiu podobnych emocji. Nalała sobie kawy i ze względu na kondycję świata, skutki picia wina poprzedniego wieczoru i czekające na nią śledztwo popiła gorącym płynem trzy tabletki aspiryny. Dziś rano kawa była bez śmietanki. Z podjazdu dobiegł znajomy dźwięk klaksonu. Volkswagen garbus należący do Shalimar Patterson. Dziewczyny musiały czegoś zapomnieć. Emily żałowała, że nie przyjechały dziesięć

minut wcześniej, żeby obejrzeć debiut telewizyjny Kiplingera. Klakson zatrąbił jeszcze raz i Emily podeszła do drzwi. Nie chciała się pokazywać sąsiadom w szlafroku, więc wystawiła tylko głowę. – Dzień dobry, pani Kenyon! – zawołała Shali przez otwarte boczne okno. – Proszę powiedzieć córce, żeby ruszyła tyłek i zbierała się do budy. – Co? Jenny nie ma w domu. Myślałam, że jest z tobą. – Przecież jestem tutaj. – Przekręciła kluczyk w stacyjce i garbus odkaszlnął, zanim silnik zgasł. – Gdzie się podziała ta dziwaczka? Emily zostawiła Shali i pobiegła w głąb korytarza. Łóżko posłane. Zapalona lampka na biurku. Łazienka pusta. Wszystkie rzeczy na swoim miejscu. Zajrzała do kabiny prysznicowej – sucha. Dotknęła ręcznika. Też suchy. – Gdzie ona jest? – odezwała się Shali Patterson, która najwyraźniej postanowiła wejść bez zaproszenia do domu. Emily starała się zachować spokój. – Mówiła ci coś może? Czy umówiła się dzisiaj z kimś w szkole? Przed lekcjami? Dziewczyna stanęła jak słup soli i szukała w pamięci czegoś, co prawdopodobnie zawaliła. Według Shali Patterson nic nie zasługiwało na jej cenną uwagę. – Nie wiem – przyznała się wreszcie. Klapnęła na tapicerowane krzesło przy biurku, przed różowym komputerem. Jego ciemny pusty ekran wpatrywał się w nią niczym ogromne ślepe oko. – Zastanów się. Pomyśl, Shali. To do niej niepodobne. Przecież wiesz. – Czy Shali zauważyła pierwsze oznaki paniki na jej twarzy? – Nie mam pojęcia. To Jenna. Pewnie wyskoczyła na poranny jogging albo coś w tym stylu. – Dziewczynie zaczęła się udzielać panika Emily. – To jest jakiś pomysł – stwierdziła Emily, gdy zdała sobie sprawę, że niepotrzebnie nastraszyła koleżankę córki. W tej chwili sama była przerażona. Zgubienie dziecka w centrum handlowym to jedno, ale od sprawy Polly Klaas w świecie przestępczym zaszły spore zmiany. Rodzice w Ameryce dowiedzieli się, że bezczelne męty powodowane chęcią zaspokojenia swoich chorych potrzeb mogą wejść bezkarnie do sypialni małej dziewczynki i ją porwać. Bez strachu. Bez żadnych zahamowań. Ot tak, po prostu. Emily wyciągała pochopne wnioski i zdawała sobie z tego sprawę. Najpierw fakty, potem uczucia. W pokoju panował idealny porządek. Okno było zamknięte, zamek nietknięty. Różowy dres Jenny wisiał na kołku. Nie wybrała się na poranny jogging. Serce Emily waliło jak młotem. – To jakieś szaleństwo – mruknęła. – Przecież chodzi o Jennę. Musi istnieć jakieś wyjaśnienie. Nagle Shali wybuchnęła płaczem. – Racja. Tak. Jest. Pewnie miałam się z nią spotkać w szkole. – Dziewczyna schowała twarz w dłoniach i przy okazji zawadziła łokciem o myszkę komputera. Ekran obudził się do życia. Emily objęła Shali, próbując ją pocieszyć. – Już w porządku. Nie ma się czym przejmować. Znajdziemy ją – zapewniła. – Jenna była ostatnio trochę dziwna.

– Co masz na myśli? – spytała Emily. Shali nie odpowiedziała. Jej spojrzenie przykuł ekran komputera, który rzucał błękitny blask na jej zapłakaną twarz. – Pani Kenyon – odezwała się po chwili zalęknionym głosem. Emily popatrzyła na komputer. Na ekranie pozostawiono otwarte okno czatu. Pochyliła się i przeczytała uważnie każdą linijkę. Nietoperek88: Nie spisuj mnie na straty. Dzienna: Nie mam zamiaru. Nietoperek88: Nawaliłem. Dzienna: Każdemu się zdarza. Nietoperek88: Tak. Ale to poważna sprawa. Dzienna: Gdzie jesteś? Nietoperek88: Spotkajmy się. Dzienna: Tam gdzie zwykle? Nietoperek88: OK. Dzienna: Kiedy możesz? Nietoperek88: Za dwie godziny. Dzienna: OK. Na pewno nie mówić mamie? Nietoperek88: Nie zrozumiałaby. Dzienna: OK.

– Kim jest Nietoperek88? – Emily pociągnęła Shali za ramię. Dziewczyna pokręciła głową. – Nie wiem. Nigdy mi o nim nie wspominała. Znajomy z czatu? Nie mówiła o nim wczoraj wieczorem. – Wczoraj wieczorem? – Emily trochę się rozchmurzyła. – Rozmawiałaś z Jenną? – Tak, obiecała, że nagra Good Morning America, żebyśmy mogły obejrzeć później. Zgodziłam się. Powiedziała, że ma za dużo na głowie, żeby wstawać tak rano. – Dużo na głowie? – Nie wiem. Zaraz. Powiedziała, że pokłóciła się wczoraj ze swoim tatą.

Emily przypomniała sobie o tym. Ale Nietoperek88 to z pewnością nie David. – Była zdenerwowana? Shali patrzyła, jak Emily gorączkowo chodzi po pokoju, szukając czegoś – czegokolwiek – co podpowiedziałoby, gdzie jest Jenna. Zniknął jej płaszcz. Emily nie zauważyła też torebki. Kosz na brudne ubrania był pusty. Jenna wyszła w tym, co miała na sobie podczas wczorajszej kolacji. – Wydawała się trochę nieswoja, ale nie mówiła, żebym po nią dzisiaj nie przyjeżdżała. Emily starała się przetworzyć wszystko, co usłyszała i zobaczyła. Jej dawna sypialnia, którą z miłością pomalowała na różowo dla córki, kiedy wróciły do starego domu w Cherrystone, przyprawiała ją o dreszcze. Zadzwoniła do Davida. Kiedy odebrał, w tle słyszała taki hałas, jakby huczał ocean. Jechał autostradą, prawdopodobnie do szpitala. – Jesteś sam? – zapytała. – Pytasz, czy ona jest ze mną? – Nie ona. Czy jest z tobą Jenna? David nastawił swój zestaw głośnomówiący. Za oknem dudniły rozpędzone samochody. Pochylił się, żeby lepiej słyszeć. – Przez chwilę zdawało mi się, że powiedziałaś „Jenna” – odrzekł. Emily westchnęła. Zdawało się, że to pierwszy oddech, jaki zaczerpnęła, odkąd wykręciła numer byłego męża. – Bo tak powiedziałam, Davidzie. Jenna zaginęła. – Zaginęła? – Odzywała się do ciebie od wczorajszego wieczoru? – Nie. – Nasza córka zniknęła.

Rozdział 11 Środa, godzina 9.15, Cherrystone, stan Waszyngton Był późny ranek dzień po zaginięciu Jenny Kenyon. Od tamtej pory nigdzie jej nie widziano. Ani w szkole. Ani w Java the Hut. Ani w klubie z automatami do gry. Nigdzie. Emily Kenyon przypomniała sobie sytuację, kiedy sama nie poświęciła należnej uwagi innej matce, która zamartwiała się zaginięciem dziecka po podobnie krótkim czasie. Pracowała wtedy w Seattle w wydziale osób zaginionych i własne słowa dźwięczały jej teraz w głowie niczym mantra – słowa, które miały zbagatelizować sprawę i uspokoić rozmówczynię. – Przykro mi – powiedziała tamtej matce – ale pani syn ledwie kwalifikuje się na osobę zaginioną. Trafił do bazy osób zaginionych dopiero kilka godzin temu. – Właśnie dlatego tu jestem – odparła matka. – Wczoraj poleciła mi pani wrócić do domu. – Rozumiem, ale naprawdę... te dzisiejsze dzieciaki, wie pani, są inne niż my w ich wieku. Kobieta pokręciła głową i na biurko skapnęły łzy. Emily udała, że tego nie zauważa. – Ale mój syn taki nie jest. To wzorowy uczeń. – Znajdzie się jeszcze – odrzekła Emily, ponownie odsyłając tamtą matkę do domu. Finał historii, której Emily nigdy nie zapomni, był taki, że chłopak był martwym wzorowym uczniem. Znaleziono go dwa dni później na zachwaszczonej pustej działce niespełna dwa kilometry od domu. Jakiś tydzień później za zabójstwo aresztowano dwóch chłopców. Powód? Dziewczyna, która podobała się jednemu z nich, powiedziała, że wzorowy uczeń jest ciachem. Bycie ciachem wystarczyło, by zginął od uderzeń ułamaną gałęzią i rozbitą butelką po piwie. Policja, oczywiście, zajęła się zniknięciem Jenny natychmiast – czego prawdopodobnie nie zrobiono by w sprawie nastolatka spoza wielkiej policyjnej rodziny. Nieustannie dzwoniły telefony. A szeryf sprowadził ze Spokane informatyka, aby ustalił, kim jest Nietoperek88 i czy może nim być Nicholas Martin. Media o niczym nie wiedziały. Emily nie zamierzała się do nich zwracać – w każdym razie jeszcze nie. Uważała, że bardziej rozpraszają uwagę, niż pomagają. W końcu Jenna jest dobrą dziewczyną. Wzorową uczennicą. Emily i Shali objechały całe Cherrystone, ale nikt niczego nie wiedział. Myśli Emily krążyły wokół spraw Elizabeth Smart i Polly Klaas – dwóch dziewczynek, które sprawiły, że cały kraj obudził się wstrząśnięty, gdy okazało się, że niewyobrażalne zło może się przytrafić dziecku w jego własnym pokoju, że nie wystarczy pocałować córki wieczorem na dobranoc i przykryć kołderką, żeby mieć pewność, że będzie tam bezpieczna aż do rana. Wszystkie najpaskudniejsze czarne scenariusze wylewały się z zakamarków pamięci niczym powódź, lecz starała się je zbagatelizować. Jeden po drugim. Kiedy siedziała w gabinecie i widziała zmartwione twarze tych, którzy znali ją najlepiej, każdą naznaczoną niepokojem i troską,

modliła się. Zabrzęczała jej komórka. Dzwonił były mąż. – Davidzie – powiedziała, siląc się na spokój – masz jakieś wieści? Może Jenna zadzwoniła do twojej mamy? – Nie. A do ciebie? Czy naprawdę powinniśmy się martwić? – Wiesz co? Nie mam pojęcia, czemu w ogóle zadajesz sobie trud, żeby dzwonić. Czy może wybrałeś mój numer przez pomyłkę? Czyżbyś nie zauważył, że twoja córka zaginęła? Pamiętasz, ta słodka dziewczynka, którą zostawiłeś, kiedy spiknąłeś się z jak jej tam? – Naprawdę zamierzasz wałkować ten temat? – zapytał David głosem zimnym jak lód. Było to zachowanie wyuczone i wyćwiczone. Pamiętała go jako innego człowieka: łagodnego, troskliwego, wręcz kochającego. – Który temat? Chcę się tylko dowiedzieć, gdzie jest Jenna. – Ona jest również moją córką. – David odpowiedział krótko i szorstko. – I kocham ją. Emily trochę złagodniała. Nie chciała narzucać mu się i bombardować pytaniami. W końcu to nie on uprowadził Jennę. Nie miał pojęcia, gdzie się podziała. Przez myśl przebiegło jej, że może on jednak wie, ale odepchnęła od siebie to podejrzenie jako zbyt okrutne. Nawet jak na Davida. Ostatecznie Emily nie sądziła, żeby zniżył się do podłości, by kłamstwem ściągnąć córkę do Seattle. – Wiem – przyznała. Miała zaciśnięte zęby, a oczy piekły ją od wypłakanych łez. W drzwiach do gabinetu stanął szeryf Kiplinger. Skinął ręką, dając Emily do zrozumienia, że musi z nią porozmawiać. Wymówił bezgłośnie: „To ważne”. – Muszę kończyć – powiedziała do słuchawki. – Zadzwoń, jeśli się czegoś dowiesz. Ja zrobię to samo. – Podniosła wzrok, przyciskając komórkę mocno do piersi. – O co chodzi? – zapytała, spodziewając się najgorszego. Nie potrafiła odczytać nic z jego twarzy. Nie miała pojęcia, co chce jej zakomunikować. – Masz gościa. Jenna!, pomyślała od razu. Bogu niech będą dzięki! Dostanie ode mnie solidną burę, ale na szczęście nic jej nie jest. Kiedy jednak szeryf skinął ręką, patrząc w korytarz, w drzwiach zjawiła się inna dziewczyna. Shali Patterson. Płakała wcześniej. W jej mocnym, wyzywającym makijażu pozostały ciemne zacieki pod oczami. Emily wstała, a potem zdrętwiała, widząc wyraz twarzy Shali. – Co się dzieje? O co chodzi? Jenna odezwała się do ciebie? Kiplinger wycofał się do drzwi, zdejmując dłoń z ramienia dziewczyny. Shali wyraźnie dygotała. Pokręciła głową, dając do zrozumienia, że nie przynosi żadnych wieści. Wyglądała jak dziesięciolatka, a nie brawurowo jeżdżąca dziewczyna, która terroryzowała okolicę w swoim rozpędzonym nadmiernie volkswagenie garbusie. – Pani Kenyon, sporo się ostatnio zastanawiałam. – Łzy już popłynęły, ale duże oczy znów groziły powodzią. – I chyba przypomniałam sobie coś o Nicku i Jennie. Emily podeszła bliżej. – Tak, Shali? – Chodzi o Nicka Martina – zawahała się. – Tak? – Wiem, że mówił dużo o znalezieniu swojego prawdziwego taty. Że on i jego przybrany

ojciec nie są ze sobą blisko. Że ojczym był inżynierem, a on miał, wie pani, duszę artysty. Ojczym po prostu go nie rozumiał, wie pani. – Nie miałam pojęcia. – Emily zastanawiała się, czy wydarzenia, które rozegrały się przed przejściem tornada, kryły w sobie coś jeszcze mroczniejszego, niż mogła sobie wyobrazić. – Czy ojciec go bił? – zapytała. Pytanie wyraźnie wprawiło Shali w zdumienie. Pokręciła głową. – Nie. W każdym razie, nic o tym nie wiem. – To w takim razie o co chodziło? O coś gorszego? – Nie. Nick chciał po prostu odnaleźć prawdziwego ojca. – Rzeczywiście go szukał? Dziewczyna skinęła głową. – Zarejestrował się na jednym z tych portali internetowych. – Sięgnęła po pudełko z chusteczkami higienicznymi, więc Emily wyciągnęła jedną i podała Shali. Dziewczyna brała się powoli w garść. – I? – pociągnęła ją za język. Shali wytarła oczy. Chusteczka zrobiła się czarna. – Nie wiem na ten temat zbyt dużo, bo mnie to za bardzo nie interesowało. Jenna trochę mu pomagała, bo czuła się podle przez swojego tatę. – Swojego tatę? – Emily zaniepokoiła się kierunkiem, w jakim zmierza ich rozmowa, i zastanowiła się, czy Shali zwracała uwagę na sprawy rodzinne swojej najlepszej przyjaciółki. – Jenna nie jest adoptowana. – Wiem, pani Kenyon. Chodzi mi o to, że Jenna była zła na swojego tatę i nie sądziła, żeby mogła się do niego znowu zbliżyć po tym, co zrobił jej i pani. No wie pani. Z tą nową dziewczyną, Dani. Emily skrzywiła się. Odniosła wrażenie, że ta nastolatka, która zbyt często wtyka między słowa niepotrzebne „wie pani”, poruszyła sprawę zbyt osobistą. Rozmowa nie mogła toczyć się dalej tym torem. Ani o milimetr. – W porządku. – Lepiej po prostu przyjąć do wiadomości jej słowa i doprowadzić do zmiany tematu. – Jenna i Nick nawiązali dzięki temu nić porozumienia. Myślę, że jak go lepiej poznała, wie pani, to zobaczyła, że jest taki dziwny, smutny i uduchowiony. Emily nie widziała w tym wszystkim sensu. Co zniknięcie Jenny ma wspólnego z tym, że Nick nie znał swojego rodzonego ojca? – Przepraszam. Obawiam się, że nie rozumiem, kochanie. Wyglądało na to, że słowo „kochanie” pomogło. – No, że mogła mu pomóc. Poznać go lepiej. A może jak poznała go lepiej, mogła go polubić. No i wie pani, kręcić z nim. To był cios prosto w serce. Żadna matka nie lubi się dowiadywać, że została wykluczona z choćby drobnej części życia dziecka. Emily nie miała pojęcia o Nicku i Jennie. Nie podejrzewała, że gdzieś w pobliżu czai się potencjalny chłopak. Jenna kręciła z Nickiem? Nigdy. Powiedziałaby jej. Ona i Jenny trzymały przecież sztamę. Ale nie to było najgorsze. Jenna zaginęła, a Shali zataiła informacje. Emily widziała po jej minie, że to jeszcze nie koniec rewelacji.

Nie pomyliła się. – Pani Kenyon, przepraszam. Skłamałam też w innej sprawie. – Nagle rozpłakała się rozpaczliwie. – Przepraszam... – Już dobrze – powiedziała Emily. – Nie spiesz się. Gdzie jest Jenna? Domyślasz się? – Nie. Nie o to chodzi – odpowiedziała dziewczyna. – Nie wiem, gdzie Jenna teraz jest. Emily cofnęła się trochę i ze spokojną miną spojrzała Shali w oczy. Jej córka zniknęła, a Shali Patterson naprawdę miała jej pomóc. Dziewczyna podała jej złożoną pogiętą kartkę. – Przed wichurą pozwoliłam Jennie skorzystać z mojego komputera. Parę dni później znalazłam to, ale przez tornado i w ogóle po prostu jej nie zapytałam. Nie wiem, czemu miałaby pisać tego rodzaju wiadomość. Jeżeli to było ćwiczenie na angielski, to musiałam coś przegapić. – Zobaczmy – powiedziała Emily, nie spuszczając wzroku z Shali. Dziewczyna wcisnęła jej kartkę w wyciągniętą dłoń. Emily rozłożyła ostrożnie papier. Przeczytała: Czy myślisz, że to możliwe, żeby ktoś naprawdę posiadł kogoś innego? Myślisz, że miłość może być tak potężna, że staje się chora? Tak dobra, że może się stać zła? Powiedz mi, co czujesz? Czy pragniesz mnie posiąść, tak jak ja pragnę posiąść Ciebie? Nigdy więcej nie zaznać samotności. Nigdy. Podniosła wzrok na Shali, na jej oczy pełne teraz obaw większych niż kiedykolwiek. – Myślę, że ona tego nie napisała – powiedziała. – Kto twoim zdaniem jest autorem? Od kogo to dostała? Pociągając nosem i sięgając po drugą chusteczkę, Shali pokiwała głową. Podniosła się z krzesła i usiadła ponownie, na swoich stopach. Wyglądała na małą i wystraszoną. – Od Nietoperka88 – odpowiedziała za nią Emily. – Wiesz, kto to taki? – Myślę, że to Nick Martin – wyznała. – Jenna mu się podobała. Emily ruszyła do drzwi. – Poczekaj tutaj. Nie wychodź. – Pospiesznym krokiem przeszła korytarzem, jej obcasy stukały o linoleum niczym strzały z pistoletu. Ściskała kartkę jak telegram, z którym biegła do adresata. Ale prawda przedstawiała się inaczej. Adresatem tego przerażającego listu była Jenna. Zdawało się, że Nick Martin ma obsesję na jej punkcie. W głowie Emily migały obrazy: Martinowie, Nick, gruzowisko po trąbie powietrznej. A teraz chory mejl mówiący o dobru i złu, o miłości i posiadaniu innej osoby. Dlaczego, Jenno? Dlaczego byłaś dla niego miła? Nie dostrzegłaś zagrożenia? Co się z tobą stało? Chcę, żebyś wróciła do domu. Natychmiast! Jenno! Weszła do gabinetu Kiplingera i położyła kartkę na jego biurku. Szeryf zsunął okulary na grzbiet nosa i odłożył gazetę. Przeglądał właśnie „USA Today”, szukając wzmianki o Cherrystone, potrójnym morderstwie u Martinów albo trąbie powietrznej. Ale miasteczko nie było już tematem ogólnokrajowych wiadomości. Tak szybko media zepchnęły je z pierwszych stron gazet. Kilka dni wcześniej ludzie Diane Sawyer dobijali się do drzwi, błagając o wywiad, a teraz nic. Zero. Spojrzał na Emily. Nigdy nie widział jej tak zdenerwowanej. Miała oczywiście powody. Wiedział też, że cokolwiek Shali Patterson powiedziała jego najlepszemu – i jedynemu – detektywowi, będzie to bardzo ważne.

Czytał „USA Today” tylko po to, by zająć czymś myśli. Emily miała zaczerwienioną twarz i wytrzeszczone oczy. Z trudem łapała dech, ale nie dlatego, że dostała zadyszki po szybkim biegu, tylko dlatego, że serce waliło jej jak młotem. – Zabójca ma moją córkę – powiedziała.

Środa rano, dokładny czas nieznany, opuszczona kopalnia Poranne słońce przedarło się przez podobne do szram dziury w rdzewiejącym dachu, te same otwory, które sprawiały, że wnętrze było wilgotne i cuchnące. Jenna leżała bez ruchu na śmierdzącej kanapie, z oczami wbitymi w sufit i starała się zorientować, jak duże jest pomieszczenie, które dało im schronienie. Przyprowadził ją tutaj nocą po wielu godzinach ukrywania się i wędrówki. Przesunęła się i roztarła dłonią prawe kolano. Przypomniała sobie, że skaleczyła się w zarośniętym chaszczami rowie, w którym przykucnęła, kiedy obok przejeżdżał samochód. Czy za kierownicą siedziała jej matka? W tamtym momencie wszystko mogło się potoczyć inaczej. Mogła zawołać. Mogła wszystko zakończyć. Ale nie zdobyła się na to. Przykucnęła tylko i pochyliła nisko głowę, aż przednie światła zniknęły w czarnej otchłani. Poczuła powiew wiatru, który hulał w budynku, i wzięła się w garść. Była niczym żółw. Skulona i bezpieczna w swojej skorupie. Osłonięta przed wszelkimi zagrożeniami. Czy to sen? Zadygotała. Co ja tutaj robię? Zobaczyła szczura i wrzasnęła. – Ciii! To nic takiego. Nie pozwolę, żeby coś ci się stało! On wrócił. To nie sen. – Szczur! – Duża mysz – powiedział, by ją uspokoić. – Pomyśl o nim jako o bardzo dużej myszy.

Rozdział 12 Środa, godzina 14.40, Cherrystone, stan Waszyngton Na parkingu przed biurem szeryfa podniósł się wiatr, który poderwał z ziemi chmurę pyłu. Na widok kurzawy Emily Kenyon przebiegł dreszcz. Jenna zaginęła trzydzieści dwie godziny temu. Trzydzieści dwie godziny to cała wieczność. To życie i śmierć. Emily płakała tak długo, aż zabrakło jej łez, ale przybrała teraz odważną minę, na jaką stać tylko osobę, która widziała najgorsze, co ludzie mogą zrobić sobie nawzajem. Była to maska, zdawała sobie z tego sprawę, ale dzięki tej masce jakoś się trzymała. Szeryf Kiplinger ucieszył się, kiedy zadzwoniono z KREM TV w Spokane z wiadomością, że szefowie sieci zgadzają się wyemitować materiał o zaginionej córce pani detektyw. Emily przyjęła tę propozycję z dziwną niechęcią. Wcześniej, gdy zjawiły się media – zatroskane i szczere – pierwsza namawiała, by skorzystać z okazji i przedstawić sylwetkę osoby zaginionej. Ale nie teraz. Teraz czuła, że taka ingerencja w prywatność nie przyniosłaby pożytku. Próbowała wyjaśnić swój punkt widzenia Kiplingerowi. – Chcę ją znaleźć – powiedziała – a nie zawstydzić na śmierć. Nie zrozumiał. – Toż to kompletna głupota, Emily. – Powiedz mi zatem, jak ty byś to rozegrał, gdyby zaginęła twoja córka? – Poruszyłbym niebo i ziemię – wyznał. – Przecież wiesz. Emily odsunęła tę myśl na bok. Jeśli chodzi o gromadzenie materiału dowodowego, dzień przypominał kolejkę górską albo karuzelę: kręcili się w kółko. Rozmawiała już przez telefon z bankiem, który wydał córce kartę płatniczą. Nie, Jenna nie podjęła ani centa. Obdzwoniła wszystkich rodziców, których numery znalazła w książce telefonicznej rady rodzicielskiej, dziękując Bogu, że wciąż funkcjonuje w wersji papierowej, a nie jakiś cholerny system internetowy. Stare sposoby sprawdzały się czasem najlepiej. W końcu gdyby nie wynaleziono internetu, jej córka prawdopodobnie nie zwiałaby Bóg wie dokąd z Nietoperkiem. Miała nadzieję, że Jenna poszła z nim z własnej woli; modliła się o to. Jenna nie była żadną Polly Klaas ani Elizabeth Smart. Na pewno nie. Żyła mrzonkami i w głębi duszy zdawała sobie z tego sprawę. Wydruk z komputera Shali dowodził, że coś poszło straszliwie źle. „Myślisz, że miłość może być tak potężna, że staje się chora?”. Ciarki chodziły Emily po plecach. Wiedziała, że na to pytanie istnieje tylko jedna odpowiedź: „W twoim przypadku, tak. Tak. Tak”. Do jej gabinetu wślizgnął się Jason Howard. Niósł dwa papierowe kubki na wytłoczonej kartonowej tacce. – Latte?

Emily pokiwała głową. – Dziękuję. Zdjęła plastikową pokrywkę i wzięła łyk. – Jakieś wieści? – zapytał. Pokręciła głową i zakołysał się jej kucyk. Pomyślała, że prawdopodobnie wygląda jak ostatni lump. Włosy miała przetłuszczone i żadnego makijażu. Nie myślała o tym, żeby ładnie wyglądać. Tylko o Jennie. – Znajdziemy ją – powiedział. – Nic jej złego nie spotka. Emily milczała. Czuła się pusta, pozbawiona uczuć. Nigdy wcześniej nikogo nie straciła w ten sposób. Zawsze tylko pocieszała ludzi w podobnej sytuacji. Ale jak nikt naprawdę nie wie, co to znaczy być matką, dopóki nie weźmie na ręce swojego pierwszego dziecka, tak też nikt, kto nie przeżył nagłej utraty córki czy syna, nie potrafi sobie wyobrazić tego kłującego bólu, który czuje się przy każdym oddechu. – Wiem, że nie myśli pani teraz o sprawie Martinów – zaczął Howard. – Ależ myślę – ucięła Emily, gdy otrząsnęła się gwałtownie z rozpaczy, która usidliła ją i wciągnęła w głąb niczym w bagno. Dość tego użalania się nad sobą. – Rozumiem – powiedział. Jego bystre oczy wyrażały współczucie zaskakujące u młodego mężczyzny, który nie był w stanie zrozumieć jej cierpienia. – Może jeżeli znajdziemy Nicka, to znajdziemy również Jennę. – Znajdziemy ją na pewno – poprawiła go. Spuściła wzrok na swoją latte, próbując opanować łzy. Jason odezwał się tylko po to, żeby przerwać niezręczną ciszę. – Jest coś więcej z komputera Shalimar Patterson? Albo z maca Jenny? – Zupełnie nic. Obie dziewczyny używają czegoś, żeby chronić się przed szpiegowskim oprogramowaniem, wirusami i całym tym syfem z internetu. Nie wiem nawet, które strony odwiedzała. Musiała wyczyścić pamięć wyszukiwarki tuż przed czatem z Nietoperkiem. To znaczy, z Nickiem Martinem. – Racja. Z Nickiem. – Jason zawahał się na moment. – Wiem, że jestem tu tylko zwykłym funkcjonariuszem – powiedział. – Ale zadzwoniłem do lekarza sądowego w Spokane w sprawie Martinów. Poprosiłem o najświeższe wiadomości. Zdaję sobie sprawę, że to nie należy do moich obowiązków, ale pani i szeryf jesteście teraz zajęci Jenną. Gniewa się pani? Emily westchnęła i pochyliła się do przodu. Zdołała nawet lekko się uśmiechnąć. Mimo wszystko Jason Howard wciąż wykonywał swoją pracę. To dobrze. Żałowała, że zrugała go na miejscu zbrodni. To trochę tak, jakby strzelała do zająca wielkanocnego. – Świetnie, Jasonie. Mają dla nas coś nowego? Chłopak przysunął sobie krzesło. Próbował opanować entuzjazm, ale wprost nim kipiał. – Owszem. Powiedzieli, że ofiary prawdopodobnie najpierw związano, a dopiero potem zastrzelono. Po tych słowach Emily przeniosła się myślami na miejsce zbrodni. Zwłoki były w kiepskim stanie. Mocno potłuczone przez gruz, więc wątpiła, by oprócz ran postrzałowych patologom sądowym udało się ustalić cokolwiek. Ale to było ważne. Wreszcie jakaś konkretna informacja. – Zostali związani? I potem zamordowani? – zapytała. Jej przekrwione ze zmęczenia i łez

oczy otworzyły się szerzej. Spojrzała na kubek: pusty. Nie pamiętała, kiedy wypiła całą kawę, a najwyraźniej wychyliła ją jednym haustem. – Właśnie. Tak powiedziała mi pani patolog. Sprawozdanie jest już w drodze. Jakiś chory szczeniak naprawdę wyciął tej rodzinie numer. Najpierw ich spętał. Może również torturował. Przed śmiercią prawdopodobnie bardzo cierpieli. Chory szczeniak. Określenie nie tylko zaprzeczało samemu czynowi, ale też zaciemniało prawdę o tym, co zrobił zabójca. Szczeniak nie wpada w niepohamowany gniew. Szczeniak nie dopuszcza się niewyobrażalnego okrucieństwa. Ale Nietoperek mógł to zrobić. Emily wróciła myślami do Jenny. Miała wrażenie, jakby Jason Howard trzasnął ją drzwiami prosto w twarz. Oczywiście nie miał takiego zamiaru. Ale zastanawiało ją, dlaczego nie zaświtało mu, że tym „chorym szczeniakiem” jest Nick Martin. I być może siłą przetrzymuje jej córkę. Jenna! Gdzie jesteś? – Jadę do liceum – oznajmiła, podrywając się z krzesła. – Muszę... musimy zebrać tyle wiadomości o Nicku, ile się tylko da. – Zabębniła palcami o tekturową teczkę, która leżała na biurku. Wewnątrz tkwił nakaz od sędziego Crawforda upoważniający wydanie jej akt szkolnych dotyczących Nicka Martina.

Środa, godzina 15.25 Szła do szkolnego sekretariatu z dojmującą świadomością, że ze wszystkich stron bombardują ją zaniepokojone spojrzenia. Dzieciaki, których nie znała, pewnie wiedziały, kim jest Jenna i dlaczego jej matka policjantka tu przyjechała. Gapiły się z rozdziawionymi ustami. Tylko jeden uczeń wykazał dość odwagi, by do niej podejść: to chłopak w wieku około szesnastu lat. Na szyi nosił nanizane na jutowy sznurek drobne białe muszelki. Od szlufki spodni do kieszeni biegł łańcuch. Nastolatek zwalczał trądzik młodzieńczy i biła od niego mocna woń toniku do skóry. – Przykro mi z powodu Jenny. To dobra dziewczyna – odezwał się. Emily kiwnęła głową. Mogła coś powiedzieć, ale nie znalazła odpowiednich słów. Zdawało się, że jej milczenie zbiło go z tropu. Nagle zrobił się niepewny i niezręczny. – Wszyscy ją lubili – dodał, spuszczając wzrok. – Lubią – przemówiła wreszcie Emily, poprawiając czas przeszły. – Znajdę ją. Wróci do domu. To jest dobra dziewczyna. – Tak. Chciałem tylko, żeby pani wiedziała. Emily z matki przeobraziła się w detektywa. – Jak się nazywasz? – Kev Bonners – odpowiedział, tym razem spoglądając jej prosto w oczy. – Znasz moją córkę? Przestąpił z nogi na nogę i spuścił wzrok. – Nie bardzo. Ale rozmawiała ze mną parę razy. Fajna. Dla każdego miła.

– Znasz Nicka Martina? – A gdzież tam. Chłopak jest popier... to znaczy, dziwak z niego. Emily spojrzała na niego przeciągle. Na pokrytą wysypką twarz. Na kościste ramiona. Stał tylko o oczko wyżej od Nicka Martina w hierarchii towarzyskiej liceum. Jednak na swój sposób szczerze starał się pomóc. – Minęło parę lat, odkąd skończyłam tę szkołę, ale wszyscy czasem robiliśmy za dziwaków – rzuciła. – Tak to już jest w ogólniaku, a w każdym razie było. – Może i tak – przyznał. Zmusiła się do uśmiechu, po czym odwróciła się i poszła do sekretariatu. – Wróciłam z nakazem sądowym upoważniającym mnie do wglądu w akta szkolne Nicka Martina – oznajmiła sekretarce. Zobaczyła błyszczącą łysinę Sala Randazza, gdy ten podniósł na nią wzrok zza biurka. Wstał i ruszył w jej stronę. Jego wargi były niczym kreska. Jego ciemne oczy błysnęły gniewem. – Proszę mi pokazać – powiedział. Emily położyła nakaz na kontuarze i przesunęła w jego stronę. Dwie dziewczyny wpisujące dzisiejsze nieobecności udawały pochłonięte pracą. Kiedy jedna łypnęła w ich kierunku i napotkała spojrzenie Emily, uśmiechnęła się. Randazzo drgnął nerwowo. – Czy Jennie nic się nie stanie, pani Kenyon? – zapytała ładna blondynka z żelastwem na zębach. Emily znała ją ze szkolnej drużyny koszykówki, w której Jenna grała parę lat temu. Zapamiętała ją jako fajną dziewczynę. Boże, cała szkoła jest pełna fajnych chłopców i dziewczyn. Dlaczego jej córka musiała akurat trafić na jedyny wyjątek? – Jestem pewna, że wszystko się wkrótce wyjaśni – powiedziała Emily. Przeniosła wzrok z powrotem na dyrektora, który zdążył przeczytać dokument. – Osobiście przyniosę akta – oznajmił. Z wyrazem irytacji na twarzy, Randazzo zniknął za rogiem w archiwum. Powrócił z zielonym skoroszytem. Bardzo cienkim zielonym skoroszytem. – To wszystko? – spytała. Wzruszył ramionami, a Emily otworzyła teczkę. W środku znalazła nie więcej niż dziesięć kartek. Jedna zawierała pisemną zgodę Peg Martin na udział syna w wycieczce na farmę krów mlecznych poza granicami hrabstwa. Kilka kartek dokumentowało wizyty u szkolnej pielęgniarki. Wreszcie były tam też podstawowe dane: że jest płci męskiej, że urodził się w Seattle, imiona i nazwiska oraz zawody rodziców. Nic więcej. Zupełnie nic. Czego się spodziewałam?, zapytała Emily samą siebie. To przecież dzieciak. Nie zaczął jeszcze życia. – To wszystko? – powtórzyła. – Obawiam się, że tak – odrzekł niecierpliwie Randazzo. – Nie gromadzimy o naszych dzieciach nadmiernej ilości dokumentacji. Dziwię się, że zgoda na wycieczkę do Clover Dale wciąż tu jest. Powinniśmy byli wyrzucić ją dawno temu. Emily podniosła wzrok znad skąpego dossier na temat borykającego się z problemami nastoletniego ucznia. Powstrzymała się od komentarza. Ładna blondynka znów zerknęła w ich

stronę. Chwila ciszy. Randazzo nie był winny temu, że jest kompletnym palantem. Prawdopodobnie taki się urodził. – Według sądu mam prawo zabrać te dokumenty. – Odwróciła się i ruszyła do drzwi. Wcześniej spojrzała jeszcze na dziewczyny pracujące w sekretariacie i posłała im uśmiech. Był zaproszeniem, żeby zabrały głos, jeśli mają ochotę, ale obie zajęły się swoimi zadaniami. Emily poczuła wibracje telefonu w torebce, a potem stłumiony, ale znajomy dzwonek. Zaczynała nienawidzić tej melodyjki Elvisa Costello, którą Jenna ściągnęła dla niej w prezencie. To, co kiedyś zdawało się tak głupiutkie, że obie tarzały się ze śmiechu, teraz brzmiało jak szyderstwo i smutna pamiątka. – Hej, Emily, możesz wrócić do biura? – zapytał Kiplinger. W jego zazwyczaj jowialnym głosie wyczuła niepokój i troskę. – Przyszła do ciebie pani Marina Wilbur. Emily wytężyła pamięć, ale nikogo takiego nie kojarzyła. Zanim się do tego przyznała, Kip dodał: – Siostra Peg Martin. Ze wschodu. Przyjechała, żeby pozałatwiać wszystkie sprawy. – Zaraz będę. – Emily zatrzasnęła komórkę i wsiadła do samochodu. Rozległ się sygnał przypominający o obowiązku zapięcia pasów, ale go zignorowała. Przekręciła kluczyk w stacyjce i zerknęła we wsteczne lusterko. Po raz pierwszy tego dnia zobaczyła własne odbicie. Miała sińce pod oczami. Tak wygląda matka, która straciła córkę. To moja twarz. Pociągnęła za pas bezpieczeństwa i sygnał zamilkł. Czuła piekące pod powiekami łzy.

Środa, godzina 16.45 Emily nigdy nie widziała Kiplingera z tak ponurą miną jak teraz. Chociaż niejeden raz prowadzili dosyć paskudne sprawy, to żadna nie była tak poważna jak zabójstwo u Martinów. Przywitał ją na parkingu przed biurem. Jego niepokój udzielił jej się do tego stopnia, że nie zgasiła silnika. Wcisnęła tylko guzik i opuściła szybę. – Chciałem cię złapać, zanim wejdziesz do biura – powiedział. – Mogę wsiąść? Emily lekko skinęła głową. – O co chodzi, Kip? – zwróciła się do niego, używając przezwiska, a nie oficjalnego tytułu szeryfa, którym posługiwała się, gdy przebywali w biurze. Sytuacja sprawiała wrażenie wyjątkowo prywatnej. – Jenna się odezwała? Zatrzasnął drzwiczki i odsunął fotel, żeby pomieścić swoje mierzące ponad metr osiemdziesiąt i ważące ponad dziewięćdziesiąt kilogramów ciało. – Nie. Ruszajmy stąd. Bez słowa wrzuciła bieg i wyjechała na jezdnię. – Pojedźmy do parku i porozmawiajmy. I nie, Jenna się do nas nie odezwała. Ale o tym chciałbym z tobą porozmawiać. – Zaczynam się bać – przyznała, odrywając na chwilę wzrok od drogi i zerkając na Kipa. – Nie bój się. Po prostu wolałem z tobą porozmawiać poza biurem. Tam za dużo ludzi mogłoby nas podsłuchać. Wypatrzyła miejsce pod wierzbą, która zwisała nad ulicą niczym łuk arkady. Emily

zaparkowała i podeszli do stołu piknikowego. Kilkoro dzieci w wieku przedszkolnym bawiło się na pobliskim placu zabaw, matki śledziły wzrokiem każdy ich ruch. Do zjeżdżalni był przywiązany pudel. Szczekał jazgotliwie. Był słoneczny poranek i przez chwilę wydawało się, że to dzień jak każdy inny. Ale to się miało wkrótce zmienić. Kip zapalił papierosa i zwrócił się twarzą do Emily, jego duże brązowe oczy przepełniała troska. – Słuchaj – powiedział. – Wiem, że to kłopotliwe pytanie. Ale muszę się dowiedzieć, jak ty i Jenna się dogadywałyście. Emily wiedziała, dokąd zmierza, i wcale jej się to nie podobało. – Jak możesz w ogóle pytać o coś takiego? Wiesz, że świetnie się dogadywałyśmy. Próbujesz zasugerować, że uciekła z domu? Kip zmrużył oczy. – Tak. Nic nie wskazuje na to, by opuściła dom wbrew swojej woli. Sama zresztą zdajesz sobie z tego sprawę. Nie została porwana. – Tego akurat nie wiemy. Nie mamy takiej pewności. – Emily wstała. Chciała odejść. Czuła się urażona, że szef, jej przyjaciel, człowiek, któremu ufała, posunął się do tak okrutnego kłamstwa. – Rozmawiałem z Davidem. Powiedział, że Jenna chciała z nim zamieszkać. Pokłóciliście się o to. Zgadza się? Pudel zerwał się ze smyczy i popędził przez park. Jedna z matek rzuciła się za nim w gorączkową pogoń, jednocześnie nakazując córeczce, by nie ruszała się z miejsca. Zdarzenie rozproszyło ich uwagę tylko na chwilę, a gniew Emily wybuchł niczym wulkan. – Do diabła z Davidem! Co za palant! Myśli, że oczernianie mnie pomoże w znalezieniu naszej córki? Jakim trzeba być człowiekiem, żeby przedkładać własną nienawiść do byłej żony nad miłość do własnego dziecka? – David zadzwonił do nas. Rozmawiał z Jenną wczoraj późnym wieczorem. Zatelefonowała do niego. Czuje się dobrze. Jest... Poczuła, jakby rozżarzony szpikulec przebił jej serce. – Rozmawiał z nią? Dlaczego do mnie nie zadzwonił? Gdzie ona jest? Co mu powiedziała? Kip skinął ręką, żeby usiadła. – Weź głęboki oddech. Po kolei, dobrze? Emily usiadła na drewnianej ławce, serce waliło jej jak młotem, pot zrosił skórę pod pachami. Była wściekła, ale jednocześnie jej ulżyło. Jenna żyje. Jej przypadek okazał się inny niż Polly Klaas. Jenna Kenyon żyje! – Proszę, opowiedz mi wszystko. Kip wydmuchnął smużkę dymu. – David poinformował nas, że zadzwoniła wczoraj około północy. Powiedziała, że dzwoni z automatu. Identyfikator wskazywał, że użyła karty telefonicznej; wiedziałem, że o to zapytasz. Obiecała, że wkrótce wróci do domu. Pomaga przyjacielowi w kłopotach. – Jakiemu przyjacielowi? – Nie zdradziła. David nalegał, żeby podała więcej szczegółów, ale uparcie odmawiała odpowiedzi. Powiedziała jednak jedno: „Przekaż mamie, że postępuję słusznie”. Emily pomyślała natychmiast o blaszanej tablicy, która wisiała u córki w sypialni. Był to ten

sam napis, który wisiał na ścianie, kiedy pokój należał do niej. Przypominał znak „zakaz parkowania” i głosił: POSTĘPUJ SŁUSZNIE, NAWET JEŚLI TO BOLI

– Coś jeszcze mówiła? Kip pokręcił głową. – Nie. To wszystko. David powiedział, że rozmowa trwała nie więcej niż minutę. Nieufność wzięła górę nad ulgą. – Nie wierzę mu. Ten sukinsyn ją więzi. Moja córka nie uciekła z domu. – Nie obchodziło jej nawet, że Kip siedzi obok i usłyszy o osobistych sprawach rodzinnych. Otworzyła komórkę i wybrała numer Davida. Sygnał odezwał się pięć razy, zanim usłyszała nagranie poczty głosowej. Jenna musi być u niego. Jeżeli była z kimś innym, jeśli nie wyssał z palca tej historyjki o tajemniczym telefonie, David powinien czekać na telefon lub wiadomości od Emily, na wypadek gdyby też dostała jakieś wieści. Od razu by odebrał. Chyba że wiedział, gdzie Jenna jest – bezpieczna u jego boku.

Środa, godzina 19.45 Co się stało w domu Martinów w czwartek przed trąbą powietrzną? Została w pracy po godzinach; nie chciała wracać do domu. Nie miała po co. Jenna zniknęła. Telefony były przekierowywane. A musiała zająć się sprawą Martinów. Emily Kenyon studiowała raport koronera z sekcji zwłok. Zajęła się tym, gdy tylko nadszedł ze Spokane w jednej z tych tanich harmonijkowych teczek. Zawsze miała mocne nerwy i zachowywała kamienną twarz na widok zdjęć, które dołączano do tego rodzaju dokumentów. Ale w przypadku Marka, Peg i Donovana Martinów skupiła uwagę na schematycznych rysunkach koronera, a nie na fotografiach potłuczonych, posiniaczonych i zakrwawionych ciał. Rysunki, abstrakcyjnie ujmujące rzeczywistość, były właściwie bardziej czytelne i wymowne. Przedstawiały bezosobowe sylwetki, bez genitaliów, bez włosów, które sugerowałyby, czy chodzi o ciało mężczyzny czy kobiety. Tylko wykonane cienką linią czarne postaci na białym papierze. Trzy ciała. Rany Marka Martina były najpoważniejsze. Na rysunku brakowało kończyn. Koroner narysował „X” w miejscu, gdzie znajdowała się rana postrzałowa: wysoko na plecach, prawdopodobnie po strzale z bliska. Peg Martin była następna. Miała rozległe urazy tułowia – powstałe post mortem, zaznaczył lekarz. Wreszcie najmłodsza ofiara, Donovan Martin. Podobnie jak ojciec, jedna rana postrzałowa. Duży czarny X znaczył miejsce na plecach, gdzie znajdowała się rana wlotowa, podczas gdy z drugiej strony zaznaczono ranę wylotową. Emily rozłożyła wszystkie rysunki na biurku. Z korytarza sączyła się muzyka, raz na jakiś czas rozbrzmiewały czyjeś kroki, ale Emily nie podniosła wzroku znad kartek. Najważniejsze dosłownie przeminęło z wiatrem. Tornado zmiotło wszelkie ślady po zbrodni – włókna,

włosy, nawet łuski po nabojach pozostawione przez zabójcę. Dlaczego pani Martin leżała naga? Wyniki badań na obecność nasienia wypadły negatywnie. Tamtego ranka nie uprawiała seksu i o ile zabójca nie użył prezerwatywy, raczej nie została zgwałcona. Nagość była jednak zastanawiająca. Emily zastanawiała się, co się wydarzyło. Może Peg wyszła właśnie spod prysznica? Albo miała na sobie szlafrok? Została związana – jako jedyna z całej trójki. Emily wiedziała, że to ona zadzwoniła do szkół z pilną prośbą o powrót dzieci do domu. Czyżby zabójca zmusił ją, by zwabiła Marka na piętro, gdy wrócił z pracy po nagłym wezwaniu? Nie sposób się tego teraz dowiedzieć. Ale co najmniej jedna osoba znała odpowiedź. Nicholas Martin. A Emily zamierzała mu zadać tylko dwa pytania: Dlaczego to zrobił? I co miała z tym wszystkim wspólnego Jenna? Niechętnie wróciła do pustego domu na Orchard Avenue, pełnego wspomnień, ale pozbawionego tej iskierki życia, którą była jej córka. Boże, gdzie ona jest?

Rozdział 13 Czwartek, godzina 8.42, Cherrystone, stan Waszyngton Na widok Mariny Wilbur Emily Kenyon miała wrażenie, że ujrzała ducha, który wstał z grobu. Wyraz przerażenia na twarzy ładnej pani detektyw był niepokojący – i tragicznie oczywisty. – Przepraszam – powiedziała Marina. Wstała na powitanie, kiedy Emily weszła do gabinetu. – Nie zdążyłam poprosić szeryfa, żeby panią uprzedził. Peg i ja jesteśmy... – Zreflektowała się i łzy, które powstrzymywała, odkąd wylądowała na lotnisku w Spokane, popłynęły jej po policzkach. – Byłyśmy – poprawiła się, próbując się opanować. – Byłyśmy bliźniaczkami. Emily, wciąż zaskoczona, odłożyła papiery na biurko i trochę niezdarnie zaproponowała gościowi kawę. Przyniosła sobie kubek i czułaby się głupio, gdyby piła ją sama. – Nie jest najgorsza jak na policyjną kawę – powiedziała, rozglądając się za chusteczkami z nadzieją, że Shali Patterson nie zużyła wszystkich. Tak jak jej siostra – zupełnie jak siostra – Marina Wilbur była szczupłą i kształtną kobietą o miodowych blond włosach i – w chwilach radośniejszych niż ta – filuternych zielonych oczach. Emily przypomniał się kiermasz szkolny i moment, gdy Peg zaoferowała chłopcu dodatkowe ciastko. Jej zielone oczy dosłownie rozbłysły. Oczy Mariny lśniły od łez zatroskania, trwogi i niewyobrażalnej rozpaczy. Przyleciała z Dayton w stanie Ohio, żeby zmierzyć się z najgorszym możliwym scenariuszem – wymordowaniem rodziny przez jednego z bliskich. Siedząc w gabinecie Emily Kenyon, Marina wyraźnie przegrywała wewnętrzną walkę o zachowanie choćby pozorów opanowania. Rozpłakała się cicho. Chyba po raz pierwszy od zniknięcia Jenny Emily zdała sobie sprawę, że inni także cierpią, a ich strata jest bardziej dotkliwa i nieodwołalna. – Tak mi przykro, tak bardzo przykro – odezwała się Emily. – Nie sposób powiedzieć niczego, co przyniosłoby w takich chwilach pocieszenie. Wiem, bo niedawno straciłam rodziców. Bardzo lubiłam pani siostrę. Była wspaniałą osobą. Proszę przyjąć wyrazy współczucia. Marina pokiwała głową. – Dziękuję. Słyszałam o pani córce i również współczuję. Na pewno jest pani ciężko. Był to przyjazny gest, ale Emily trochę się najeżyła. Jenna żyje, w przeciwieństwie do pani siostry i rodziny. Jenna jest ze swoim tatą i wróci do domu. Zachowała jednak te przemyślenia dla siebie. – Dziękuję. – Zawahała się na moment, ale nie dodała nic więcej. – Porozmawiajmy o pani siostrze i jej rodzinie, dobrze? – Przesunęła pudełko z chusteczkami w stronę Mariny. – Potrzebuje pani jeszcze chwili? Marina zmięła chusteczkę w dłoni i wytarła twarz. Wyraźnie już się opanowała. Była

gotowa do rozmowy. Ciała jej siostry, szwagra i młodszego siostrzeńca spoczywały już w trumnach, przygotowane do pogrzebu. – Dziękuję, czuję się znośnie. To znaczy, wziąwszy pod uwagę wszystko, co się wydarzyło. To był niewiarygodny wstrząs. Najpierw tornado, które oglądaliśmy w telewizyjnych wiadomościach. Kiedy po wichurze nie mogliśmy się dodzwonić do Peg i Marka, pomyśleliśmy, że sieci telefoniczne i energetyczne są uszkodzone. Próbowaliśmy wiele razy, ale na próżno. Zadzwoniłam do pracy Marka, ale powiedzieli mi, że od tornada się nie pojawił. To do niego niepodobne, ale wciąż nie sądziłam... – Przecież nie mogła pani wiedzieć – zauważyła Emily. – Także to sobie powtarzam. Ale czeka mnie jeszcze sporo przemyśleń, zanim przekonam się, czy mogłam coś zrobić, aby temu zapobiec. Zdumiewające stwierdzenie. Emily odstawiła kubek. Kobieta, która siedziała naprzeciwko, nie przyjechała tu tylko po to, by dowiedzieć się, co spotkało jej siostrę, szwagra i siostrzeńca. Przyjechała również z innego powodu. Dręczyły ją wyrzuty sumienia. – Co pani ma na myśli? – spytała Emily. – Mark – zaczęła – miał ostatnio problemy. – Zreflektowała się i umilkła. Jej słowa zabrzmiały zupełnie nie tak, jak chciała. – Nie do tego stopnia, żeby zrobić coś takiego... – Zawiesiła głos, po czym powiedziała: – Sama nie wiem. Emily czekała z zapartym tchem i czuła, że tętno jej przyspiesza. – Ale musi pani coś wiedzieć... – zagadnęła wreszcie. Marina Wilbur wyjrzała przez okno, na parking pełen furgonetek i nowych modeli samochodów. Wszystkie potrzebowały solidnego mycia. Cherrystone nie było zamożnym miastem. Zastanawiała się, czemu siostra w ogóle zamieszkała w takim miejscu. Wiedziała, że Peg kocha Marka, i często powtarzała, że Cherrystone leży „na uboczu” i świetnie nadaje się do wychowywania dzieci. Wydawało się to teraz absurdalne. Marina nie przypominała sobie, kiedy ostatnio cała rodzina została zamordowana w Dayton, mieście znacznie większym od Cherrystone. – Mieli problemy. Peg mi mówiła. Mark czymś się denerwował. Może pracą, nie jestem pewna. Takie odnosiłam wrażenie. Peg nie powiedziała niczego takiego, ale jestem jej bliźniaczką. Czasami rozumiemy się bez słów. Powiedziała, że Mark jest zestresowany i że odbija się to na chłopcach, zarówno na Donnym, jak i Nicku. – Jakiego rodzaju problemy? – Wyrażała się bardzo oględnie. Powiedziała, że Mark często się z chłopcami kłóci, zwłaszcza z Nickiem. Nie lubię się wtrącać w cudze sprawy, a Peg pilnuje swojej prywatności... – Zreflektowała się, że mówi o siostrze w czasie teraźniejszym, ale się nie poprawiła. – Zdaje się, że wybuchła jakaś większa awantura parę tygodni temu. – Domyśla się pani, czego mogła dotyczyć? Marina sięgnęła po następną chusteczkę. Pierwszą zgniotła do rozmiarów pestki brzoskwini. Rozejrzała się w poszukiwania kosza na śmieci, a gdy go nie znalazła, odłożyła papierową kulkę na róg biurka. – To wszystko jest strasznie trudne. I bardzo osobiste. Ale mogę pani powiedzieć... w końcu siostra nie będzie miała już o to do mnie pretensji. – Łzy wróciły. – Sądzę, że miało to coś wspólnego z tym, że Nick był adoptowany.

– Dopiero niedawno się dowiedziałam – powiedziała detektyw. – Oczywiście. Bo czemu ktokolwiek miałby o tym wiedzieć? Był ich synem pod każdym względem. – Czy Donny też został adoptowany? Marina pokręciła przecząco głową. – Zawsze tak jest, prawda? Przez dziesięć lat starali się o własne dziecko: leczyli się w klinikach, badali się, robili wszystko, co w ich mocy. Wreszcie adoptowali Nicka. Byli tak szczęśliwi, że mają synka, którego kochają. I nagle parę lat później Peg zadzwoniła do mnie i mówi, że jest w ciąży. Tak po prostu. Bez żadnej pomocy medycznej. Według Peg Donovan był... – słowa więzły jej w gardle – …był ich cudownym dzieckiem. Emily otworzyła notatnik i zaczęła pisać, cały czas wpatrując się w Marinę Wilbur i przesiąkniętą łzami chusteczkę. Nie była pewna, co ta informacja oznacza dla śledztwa i co może znaczyć, jeśli cokolwiek, w sprawie, która pochłaniała większość jej uwagi – zaginięcia córki. Zamierzała zadzwonić do Davida i zażądać, by dał Jennę do telefonu. Ale co właściwie łączyło jej córkę z Nickiem? Czy mogłaby się z nim skontaktować? Przekonać, żeby zgłosił się na policję? Czy David zdawał sobie sprawę z tego, jaka jest delikatna i podatna na zranienie? Trzeba go ostrzec, że Jenna mogła się wplątać w coś bardzo, bardzo niebezpiecznego.

Czwartek rano, dokładny czas nieznany W baraku od prawie dwóch godzin panowała cisza. Jenna Kenyon siedziała w milczeniu, sama w ciemnym budynku. Wiatr skrobał w dach, a Jenna naciągnęła na głowę kaptur błękitnej bluzy i związała sznurek ściągacza. Jak długo jeszcze go nie będzie? Przekręciła gałkę klamki, ale drzwi zostały zamknięte od zewnątrz. Okna były zbyt wysoko, a nawet gdyby dała radę się do nich wdrapać, były za małe, żeby się tamtędy wydostać. Kolano wciąż ją bolało. Ale bardziej dręczył ją dziwny niepokój. Strach. Do tego uzasadniony. Została sama w obcym miejscu. Czekała. I rozmyślała. Usłyszała, jak obraca się klamka, i odwróciła głowę; błyskawica światła wdarła się do środka. W drzwiach stała postać, ciemna i złowroga. Jenna przytknęła rękę do warg, by stłumić mimowolny okrzyk. – Przepraszam, że tyle mi zeszło – powiedział – ale cholernie się namęczyłem, żeby uruchomić tego grata. Nick Martin trzymał w dłoni torbę z jedzeniem i gazetę. Był blady i spocony, ale ze wszystkich sił starał się sprawiać wrażenie spokojnego. Jenna zasługiwała chociaż na tyle. Nie chciał jej nastraszyć jeszcze bardziej. Lęk rodzi lęk i mnoży się niczym wirus w ciasnych, zamkniętych przestrzeniach. Jenna wstała i podeszła do niego. – Nie podoba mi się, że zostawiłeś mnie tutaj samą – oznajmiła, biorąc torbę z jedzeniem. – Więcej ci na to nie pozwolę. Czułam się jak zwierzę w klatce. – Wskazała zamek w drzwiach. – Musiałem – usprawiedliwił się. – Nie chciałem, żeby ktoś obcy cię tu znalazł.

Jenna zanurzyła rękę w torbie, wyjęła smażone ciastko jabłkowe i ugryzła łapczywie. Nick wziął drugie. Rozwinął gazetę i położył ją na stęchłej kanapie. – Trafiłem do gazet – powiedział. Wskazał pierwszą stronę „Timesa” z Warwick. Miasteczko znajdowało się piętnaście kilometrów od Cherrystone. Tuż nad zgięciem papieru widniał tytuł: ZAGINIĘCIE CHŁOPCA PO ZABÓJSTWIE RODZINY Artykuł ilustrowało kolorowe zdjęcie zniszczonego domu Martinów – chociaż trudno wyobrazić sobie, że ta kupa gruzu mogła kiedykolwiek być domem. Jenna otworzyła szeroko oczy. Jakby wielki buldożer zrównał wszystko z ziemią. Zaledwie kilka odłamków gruzu wskazywało jeszcze na to, że kiedyś stał tu dom. Zaczęła czytać i od razu natknęła się na nazwisko matki. Autor tekstu pisał, że Emily Kenyon pojechała do domu Martinów po przejściu tornada i na miejscu znalazła ciała trzech zastrzelonych członków rodziny, podczas gdy czwarty, Nick Martin, zniknął. – Nie mogę uwierzyć, że twoja matka powiedziała coś takiego – stwierdził. – Co? – Jenna nie doczytała jeszcze do końca. – To! – Uderzył w gazetę. – Ej! Przestań! – zawołała Jenna. – Jak ją rozerwiesz, to nie dam rady przeczytać. Tłustym palcem przesunęła po kolumnie. Oczywiście nie wiemy, co się wydarzyło, ale martwimy się o Nicka. Chcemy go znaleźć, zanim jemu albo komuś innemu znowu stanie się krzywda. – Widzisz, o tutaj – wskazał. – Ona sądzi, że to ja. – Miał zaczerwienioną twarz, cały gotował się ze złości. – Niech ją wszyscy diabli! – Wyluzuj, okej? – Jenna objęła go ramieniem. Teraz uszły z niego emocje i cały dygotał. – Przez tyle przeszedłeś. Musimy po prostu powiedzieć jej, co się stało. Nick wyplątał się z jej objęć. – Twoja mama nigdy nie zrozumie. Nikt nie zrozumie. To idiotyczna pomyłka, Jenno. Jedna wielka bzdura. Chrzanić to. Rodzina mnie nie rozumiała. Twoja mama też nie zrozumie. – Ale ja tu jestem – podkreśliła. – I rozumiem. Nick wstał i ruszył w stronę światła przeciskającego się przez szpary wokół framugi drzwi. – Stój. Jestem tu dla ciebie – powiedziała. Odwrócił się. Był raczej przystojny niż złowrogi, miał ciemne oczy, które wysysały energię życiową z pomieszczenia. Wcześniej miał kręcone, ciemne, niemal czarne włosy, ale wyprosił matkę, Peg, żeby pozwoliła mu użyć jednego z zestawów do rozjaśniania włosów, jakie kupuje się w sklepach. Złociste w założeniu pasemka wyglądały raczej na miedziane. Nosił niebieskie dżinsy, z pasem tak nisko na biodrach, że spod spodu wystawały czarne slipy Joe Boxer, wyraźnie kontrastujące z bladą skórą. Stara koszulka z Metallicą i wysłużone czarne martensy dopełniały wizerunku. Po bliższym przyjrzeniu dało się zauważyć parę maleńkich

blizn po przekłutej brwi, jedyną pozostałość po kolczyku, który zdaniem Nicka wyszedł z mody. Na mokrej od łez bladej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. – Wiem. Teraz i zawsze – powiedział. – Jesteś jedyną osobą, na którą mogę liczyć. Jenna przyciągnęła go do siebie. Było w tym geście niezdecydowanie. Nie tak jak wtedy, gdy kobieta przyciąga do siebie mężczyznę, ale jak dziewczyna pociesza brata. – Muszę porozmawiać z mamą – poprosiła. Nick odsunął się i cofnął o krok. Jego spojrzenie podążyło za Jenną, gdy usiadła z powrotem na brudnej kanapie. – Nie ufam twojej matce. Wiesz, co ona o mnie myśli. Wszyscy tak myślą. Jenna Kenyon zdawała sobie sprawę, że Nick ma rację. Zastanawiała się, jak wpakowała się w tę kabałę, ale przede wszystkim martwiła się, czy zdoła się z niej w porę wydobyć.

Rozdział 14 Czwartek, południe, Cherrystone, stan Waszyngton Emily Kenyon od wtorku prawie nic nie jadła. Ostatnio – spaghetti, które Jenna ugotowała wieczorem przed swoim zniknięciem. Ciuchy zaczynały na niej wisieć. Barki Emily przypominały teraz druciany wieszak. Zdając sobie z tego sprawę, wygładziła zmarszczki na bawełniano-poliestrowej spódnicy, którą włożyła tego ranka. Ale nie tylko beznadziejna tkanina ubrania sprawiała, że wyglądała katastrofalnie. Katastrofą było całe jej życie. Małżeństwo storpedowane przez męża, który uparcie twierdził, że jego „potrzeby” nie były zaspokajane – i znalazł szczęście w ramionach innej, młodszej kobiety. Myślała, że powrót do Cherrystone, starych przyjaciół i znajomych kątów będzie balsamem na jej kłopoty. Ale w tej sprawie też się pomyliła. Nawet zamieszkanie w domu rodzinnym, mimo całego jego uroku i wspaniałych wspomnień, które się z nim wiązały, okazało się błędem. Stare domy potrzebują mnóstwa nowych pieniędzy, a pensja detektywa w biurze szeryfa i alimenty na córkę od eksmęża-lekarza nie wystarczały. Najgorsze było jednak to, że Jenna do tej pory nie wróciła. Emily porozmawiała wreszcie z Davidem. Poprosiła też starych znajomych z departamentu policji w Seattle, żeby sprawdzili, co jest grane. I zyskała pewność, że David mówił jednak prawdę. Jenna była sama, zdana na siebie. Pomagam komuś, powiedziała. Emily wiedziała już, że chodzi o Nicholasa Martina. Pomimo wysiłków szeryfa i organów ścigania w całym stanie nie udało się ustalić, gdzie nastolatki mogą przebywać. Emily była nieugięta. Nie chciała, żeby media rozdmuchały wiadomość, że jej córka jest z Nickiem. Wtedy jej udział w śledztwie stałby się ryzykowny. Mogłoby to popchnąć Nicka do wyrządzenia Jennie krzywdy. Tak więc pomimo zmasowanych poszukiwań nikt w Cherrystone oprócz Shali i kilku dzieciaków w szkole nie wiedział, że Jenna zaginęła. Emily rozpowszechniała wersję, że dziewczyna spędza czas z ojcem. Kiedy władze szkolne z Randazzem na czele zaczęły się domagać podania terminu powrotu Jenny, Emily przyznała, że sama nie wie, a rodzina boryka się z pewnymi problemami. Poza tym śledztwo w sprawie zabójstwa Martinów dodatkowo utrudniło sytuację. Randazzo okazał się na tyle taktowny, by nie zadawać więcej pytań. Tak więc Emily siedziała teraz w gabinecie, przeglądając wiadomości od mediów, pośród kubków niedopitej psującej się latte leżących w koszu i z otwartym notatnikiem na biurku. Zastukała długopisem o kartkę. Czuła się pusta, zdołowana i zrozpaczona. Z pewnego punktu widzenia sprawa Martinów byłaby marzeniem detektywa – łamigłówką, która wymagała zarówno bystrości, jak i chęci do pracy, tylko że w tej chwili Emily brakowało i jednego, i drugiego. Litanię powodów, dla których nienawidziła swojego życia, zamykało poczucie głębokiej urazy, że Jenna zadzwoniła nie do niej, lecz do Davida.

Myślała, że jest dobrą matką. Że ona i Jenna są sobie wyjątkowo bliskie, jak w tej starej piosence Helen Reddy, You and Me Against the World. Zachodziła w głowę, jak mogła się tak pomylić w swojej ocenie. Jak mogła się okazać tak ślepa? Jak naprawdę wyglądały ich relacje? Czemu nie dostrzegła żadnych znaków ostrzegawczych, że ich stosunki się popsuły? Często przechodziła obok pokoju Jenny i widziała, jak córka pisze coś zawzięcie na swoim macu. Była przekonana, że Jenna odrabia lekcje. Czy czatowała z Nietoperkiem? Dlaczego nic o nim nie powiedziała? W notatniku zapisała teraz: szkoła, znajomi, nauczyciele, sąsiedzi. Kto mógł coś wiedzieć? W życiorysie Nicka Martina nie znalazła niczego, co wskazywałoby na to, że był zdolny do wymordowania całej rodziny. Teraz, gdy Emily przeglądała resztę jego dość ubogich akt szkolnych, wyklarował jej się raczej pozytywny obraz zaginionego nastolatka. Najniższą ocenę dostał z komunikacji werbalnej: dostateczną z plusem, a poza tym same bardzo dobre i dobre. Nauczyciele nie mieli do niego żadnych uwag, ale Emily przypuszczała, że Nick Martin był pewnie nieśmiały, czuł się nieswojo, kiedy skupiał na sobie uwagę grupy. Jak większość dzieciaków. Nick był uzdolniony plastycznie, o czym świadczyły wysokie stopnie z czterech różnych kursów plastyki. Nastolatki z artystyczną duszą często padały ofiarą ostracyzmu rówieśników, w kulturze szkoły średniej ceni się raczej sportowców niż artystów. Na żadnym arkuszu ocen nie znalazła informacji o tym, by uczestniczył w jakichkolwiek zajęciach sportowych. Nie był jednak kimś w rodzaju młodego gniewnego z Columbine, kto paraduje po szkole w czarnym płaszczu, kipiąc z nienawiści do świata, który spycha go na margines. Emily zaburczało w żołądku i przycisnęła dłoń do brzucha, by stłumić hałas, który przypuszczalnie słyszał nawet Kip w swoim gabinecie. Od rana nie miała w ustach niczego oprócz kawy. Pomyślała o wyznaniu Mariny, siostry Peg Martin, na temat problemów, które narastały między ojcem i synem. Co się wydarzyło, że Nick i Mark musieli wrócić natychmiast do domu? Czyżby spór między nimi zaostrzył się do tego stopnia, że skończył się krwawą łaźnią dla wszystkich? Oprócz jednego. Oprócz Nicholasa Martina, zaginionego. Jedyne, co powstrzymywało Emily przed pogrążeniem się w rozpaczy, był telefon Jenny do Davida. Tylko to pozwoliło jej skupić się jeszcze bardziej na sprawie, po tym jak Kip zasugerował, żeby zrezygnowała z przyczyn „osobistych”. Emily rozumiała pobudki szeryfa, ale Kip nie docenił jej – czy raczej nie docenił tego, kim chciała być. Kim była, zanim wróciła do Cherrystone. Rozmowa odbyła się po wyjściu Mariny Wilbur, która musiała dopełnić formalności związanych z pogrzebem siostry, siostrzeńca i szwagra. – Słuchaj – powiedział, położywszy na biurku swoje wielkie ręce – mam wątpliwości, czy podołasz swoim obowiązkom. Możliwe, że będę musiał podnieść rangę Jasona w tym śledztwie, choć nie sądzę, żeby był na to gotowy. – Jasona? – Emily nie wierzyła własnym uszom. – Jest tylko zwykłym funkcjonariuszem, dopiero niedawno wyrósł z pieluch – wypaliła i natychmiast zorientowała się, że jej zachowanie graniczy z niesubordynacją. Musiała jednak zareagować przesadnie, by zademonstrować, że jest w stanie wykonywać swoją robotę. Tego jednego była w tej chwili pewna, odkąd role „żony” i „matki” zdawały się nie wchodzić już w grę. – Zastanawiam się, czy nie przekazać sprawy do Spokane – powiedział. – My nie dysponujemy odpowiednimi siłami, by zajmować się tego rodzaju przypadkiem.

Tego rodzaju przypadkiem? Gadał językiem niedouczonych dziennikarzy, co jeszcze bardziej ją zdenerwowało. Aż dostała wypieków na twarzy. – Jak możesz tak mówić? Mam większe doświadczenie zawodowe od wszystkich tych ważniaków ze Spokane. I ty o tym wiesz, na litość boską. – Wyluzuj. Weź głęboki wdech, Emily. Nie potrafisz przyjąć do wiadomości, że znalazłaś się w sytuacji nadmiernie stresującej? Na tyle, że raczej nie jesteś w stanie wywiązać się ze swoich obowiązków? Emily przygryzła wargi. Za słowa, które cisnęły się jej na usta, mogłaby wylecieć z roboty, i zdawała sobie z tego sprawę. Odliczyła do trzech. – Brianie – zaczęła, zwracając się do szefa po imieniu. Zastosowała technikę, której używała podczas przesłuchiwania podejrzanych, gdy chciała zyskać ich sympatię. – Przyznaję, że sytuacja jest dla mnie stresująca. Ale wiem, że potrafię dobrze wykonywać swoją pracę. Jason nie jest jeszcze gotowy. I od kiedy lubimy, gdy Spokane miesza się w nasze sprawy? I... – zawahała się, uświadomiwszy sobie, że znowu stąpa po niebezpiecznym gruncie. – Wybacz, ale nie czepiaj się mnie już. Okej? Kip wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów i wetknął niezapalonego papierosa między wargi. Dyndał mu z ust, kiedy znowu przemówił: – Dobrze. Zasługujesz na to. Idę na zewnątrz zapalić i pomyśleć. Kiedy wrócę, porozmawiamy o śledztwie. Emily skupiła uwagę z powrotem na swoich notatkach i aktach. – Dobra. Będę gotowa. – Wiedziała, że kilka minut zadziała na jej korzyść. Zdąży ochłonąć. Otworzyła notes, kiedy zabrzęczał telefon. Dzwoniła reporterka ze stacji radiowej w Spokane. – Otrzymaliśmy kilka zgłoszeń o tym, że widziano młodego Martina – oznajmiła młoda kobieta, która na swoje nieszczęście nazywała się Candace Kane. – Zechce pani to skomentować? Nagrywam panią. Okej? – Nie, nie okej – odparła Emily. – Nie wiem, o czym pani mówi, a nie komentuję niczego, o czym nie wiem. Candace wzięła szybki wdech i znowu zaczęła nawijać. – Ale potrzebuję cytatu do serwisu informacyjnego. Oto, co wiemy. Odebraliśmy telefony od paru słuchaczy, którzy widzieli Nicka w sklepie Nordstrom w galerii handlowej Riverside. Emily nie kryła sceptycyzmu. – Wątpię – powiedziała. – Szczerze mówiąc, Nick Martin nie sprawia na mnie wrażenia osoby, która ubiera się w Nordstromie. Po drugiej stronie słuchawki zaległa cisza. – Pani Kane, jest tam pani? – Przepraszam. Jestem. Notuję pani wypowiedź. Według starej szkoły, bo nie chce pani, żebym nagrywała. W każdym razie, też pomyślałam sobie, że to nie Martin. Na zdjęciu, które opublikowano w gazecie, wygląda na nieźle odjechanego. Typ gościa, który ubiera się raczej w Mervyns niż w Nordstromie. Emily nie wiedziała, że do mediów trafiło zdjęcie. – W gazecie ze Spokane? – zdziwiła się. – Tak, można je obejrzeć w internecie. Proszę sobie sprawdzić. Wystarczy, że wpisze pani

adres www... Emily stukała w klawiaturę, a Candace Kane wyjaśniała, jak dotrzeć na stronę gazety. Rozwinęła menu „ulubione” i kliknęła w ikonkę gazety. Na ekranie wyświetliło się zdjęcie Nicka, które wyraźnie pochodziło z albumu szkolnego i wcześniej pojawiło się w programie Good Morning America, w którym szeryf, dukając, udzielał wywiadu Diane Sawyer. Portret wykonano na „malarskim” tle, przy ostrym oświetleniu pracującego taśmowo fotografa. Czarnowłosy blady Nick. Emily pochyliła się nad ekranem. Czy podmalował sobie oczy kredką? Jakość zdjęcia była znośna, ale nie na tyle, by Emily mogła mieć pewność. Przeniosła spojrzenie na tytuł: POSZUKIWANIA MORDERCY TRWAJĄ. Potem jej uwagę przykuła ramka: KIEDY CHŁOPIEC ZABIJA SWOJĄ RODZINĘ. – Halo, jest tam pani? – Głos dziennikarki radiowej przeszkodził Emily w lekturze. Jej wzrok wciąż błądził po tekście wyświetlonym na ekranie komputera. – Tak, ale muszę kończyć – powiedziała. – Jeżeli zechcę udzielić komentarza, dam waszej stacji pierwszeństwo. Nie czekała na odpowiedź reporterki. Odłożyła słuchawkę i spojrzała znowu na ekran. Zaintrygował ją nie główny artykuł – mieszanka wypowiedzi sąsiadów: „takie rzeczy nie zdarzają się w Cherrystone” i garść wspomnień o Peg Martin: „była miła dla wszystkich”. Zgadzało się to z tym, co wiedziała o niej Emily, więc nie była to tylko lukrowana laurka dla zmarłej. Emily nie wiedziała, że Peg hodowała wystawowe rosyjskie koty niebieskie. Mark malował akwarele. Donny trzy razy został wybrany przez kolegów z drużyny na Zucha Miesiąca. Żadna z tych wiadomości nie przykuła jej uwagi tak jak historia towarzysząca. Redakcja ujęła sprawę Nicka Martina na tle szerszego zjawiska, któremu nadała tytuł Źli chłopcy. Opisali zdarzenie, które miało miejsce miesiąc wcześniej w Des Moines w stanie Iowa, gdzie nastoletni Aaron Collins zastrzelił rodziców, po czym popełnił samobójstwo, strzelając sobie prosto w skroń. Emily pamiętała tę historię. Sprawa wzbudziła spore kontrowersje, ponieważ władze szkolne zauważyły pewne znaki ostrzegawcze, ale najwyraźniej je zlekceważyły. – Ten chłopak nigdy się w pełni nie dopasował – zacytowano słowa dziadka ze strony matki. – Tak bardzo przejął się szukaniem biologicznych rodziców w Seattle, że na moją córkę i jej męża nie zwracał uwagi. Uciekł nawet z domu miesiąc przed zabójstwami. Nie powinni byli w ogóle go szukać. Adoptowany? Słowo utkwiło Emily w pamięci. Rzuciła okiem na zegar; kilka minut po szóstej. Zwykle o tej porze biegłaby już do drzwi. W nadziei, że Jenna poradzi sobie z upichceniem kolacji. Teraz zastanawiała się, czy nie obciążyła córki zbyt wielkim bagażem obowiązków. Ciężarem odpowiedzialności. Czy nie zaszczepiła w niej nadmiernej potrzeby wyróżniania się w wielu dziedzinach i radzenia sobie, kiedy życie matki zawaliło się w gruzy. Właśnie wtedy w drzwiach pojawiła się ostatnia twarz, jakiej się spodziewała – i ostatnia, jaką chciałaby zobaczyć. Cary’ego McConnella. Był przystojnym mężczyzną o przeszywających błękitnych oczach i ciemnych falujących włosach, w typie, na widok którego serce Emily zaczynało bić szybciej jeszcze w liceum. Miał w sobie ten urok dobrego adwokata, dzięki któremu stał się gwiazdą sal sądowych. Nosił dobre garnitury szyte na miarę u koreańskiego krawca w czasach, gdy prawie wszyscy kupowali gotowe garnitury w sklepach – to też wyróżniało go pod względem stylu i nastawienia. Cary zdawał się panem i władcą

ziemi, po której stąpał. Był apodyktyczny i nie tolerował niczyjego sprzeciwu. Ale był też bardzo przystojny. – Nie oddzwoniłaś do mnie – oznajmił z wyrzutem, gdy bez zaproszenia usiadł na krześle naprzeciwko biurka. – Martwiłem się. – Słuchaj – powiedziała – miałam mnóstwo spraw na głowie. To nic osobistego. – Skłamała, ale Cary był zbyt zakochany w sobie, by wyczuć fałsz w jej głosie. – Wiem – odpowiedział kłamstwem. – Jakieś wieści o Jennie? Rozsiadł się wygodniej. Zawsze musi mu być wygodnie. Niech go diabli. – Zadzwoniła do Davida. Pomaga jakiemuś przyjacielowi. – Emily zabrała się do porządkowania papierów. Otworzyła swoją teczkę. Przygotowywała się do wyjścia, każdym gestem dając Cary’emu do zrozumienia, żeby się wynosił. I dał jej spokój. – Masz ochotę na drinka i rozmowę? – Kiedy nie odmówiła od razu, dodał: – Tylko drinka. Nic więcej. Emily nie chciała wracać do pustego domu. Ani umawiać się z Carym McConnellem. Kip zaprosił ją na kolację do siebie i żony, ale czuła, że zamierza ją obserwować i przekonać się, czy nie jest zbyt rozstrojona, by kontynuować śledztwo. – Dobra – zgodziła się w końcu. Cary McConnell błysnął swoim nieskazitelnym uśmiechem. – Dobrze. Tylko przyjaciele. Później tego wieczoru, po kilku margaritach i kolacji w Kantynie Rosaria, Emily Kenyon zastanawiała się, jak mogła okazać się tak słaba, tak głupia. Podstępny urok i niewątpliwie wyćwiczone współczucie Cary’ego podziałały na jej skołatane emocje. To było jak sypianie z własnym wrogiem. Wtuliła twarz w jego lekko owłosioną pierś i westchnęła głęboko. Jej policzki były wilgotne od milczących łez, których on nawet nie zauważył. Pachniał Obsession Calvina Kleina. Emily żałowała przez chwilę, że nie jest w stanie go pokochać, ale szybko odgoniła od siebie ten pomysł. Kiedy zegar odliczał kolejne minuty coraz głębszej nocy, myślała już tylko o Jennie. Gdzie jesteś, kochanie? Wróć do domu. Wróć.

Rozdział 15 Czwartek, godzina 18.45, Ogden, stan Utah Wiosna i lato w Ogden w stanie Utah są gorętsze niż ognie piekielne, lecz niewielu spośród tutejszych mieszkańców zniżyłoby się do tak wytartego porównania w stosunku do miejsca, które uważali za ziemię obiecaną. Ogden było rozkwitającą bujnie mormońską enklawą utrzymanych w nieskazitelnym porządku domów i chodników. Trawniki były zielone i czyściutkie. Ustawiane na określoną godzinę zraszacze podlewały trawniki tylko wieczorem. Wszystko było doskonale uporządkowane, a porządek był doskonały. Ale coś dziwnego działo się na Foster Avenue. Na stopniach schodków, które prowadziły do imponujących dwuskrzydłowych drzwi, urósł duży stos gazet. Z wtorku. Ze środy. Z czwartku. Z piątku. Wydawane w Salt Lake City egzemplarze „Tribune” dosłownie byczyły się przed idealnym mormońskim domem. Gazeciarka – dziewczyna, która nazywała się Tracy Ross – powiedziała matce, że martwi się o Chapmanów z Foster Avenue 4242, szczególnie ładnej ulicy okazalszych domów z basenami i grillami z cegły i kamienia. Dziewczyna, czternastolatka, utrzymywała doskonałe stosunki ze wszystkimi rodzinami na swojej trasie. – Zwykle uprzedzają mnie, kiedy wyjeżdżają z miasta – powiedziała przy rodzinnym obiedzie złożonym z pieczonego kurczaka i purée ziemniaczanego. – Może tym razem pani Chapman akurat zapomniała – zauważyła mama Tracy, Annette. – Właśnie – zgodził się Rod Ross. – O tej porze roku jest dużo pracy. – Uśmiechnął się szeroko do szóstki swoich dzieci. Tracy była najstarszą z czterech dziewczynek i dwóch chłopców. Przy obiedzie toczyli zawsze uprzejme rozmowy. W domu nie pozwalano na oglądanie telewizji. – Pomyśl tylko o tym. Pomyśl, jak my jesteśmy zajęci. Spróbuj się nie martwić, cukiereczku. W Ogden wszystko układa się dobrze. – Dobrze, ojcze – powiedziała Tracy. Dokończyła obiad, wciąż zaniepokojona tym, co się dzieje z Chapmanami. Było ich tylko troje, pan i pani Chapman oraz ich córka Misty, dziewiętnastolatka, która głównie siedziała z nosem w książkach. Jak bardzo mogli być zajęci?

Rozdział 16 Czwartek, dokładny czas nieznany, opuszczona kopalnia Jestem tutaj. Nie opuszczę cię. Ale musisz mi wszystko opowiedzieć. – Jenna Kenyon wykazała się już dostateczną cierpliwością. Aż do tego momentu była zbyt przestraszona i zagubiona, by zadać naprawdę trudne pytania, ale artykuł na poplamionych tłuszczem stronach gazety aż prosił się o odpowiedzi, których udzielić mógł tylko Nick. Tuliła go w nocy. Ocierała mu łzy. Zgodziła się nawet na zawstydzające użycie starej puszki po kawie Folger jako klozetu, podczas gdy on odwrócił się tyłem. Trudno byłoby jej stwierdzić, że jest jego więźniem. Nie sądziła, by Nick zrobił jej krzywdę, gdyby pobiegła do drzwi. Ale musiała się dowiedzieć. Musiała zapytać. – Co się stało? Grzywka ciemnych włosów opadała mu na przymrużone błękitne oczy, gdy siedział na zatęchłej starej kanapie i wpatrywał się w mrok dawnego biura starej kopalni Horse Heaven Hills. Podciągnął nogi do góry i oparł podbródek o kościste kolana. Jenna zasługiwała na prawdę. Ale milczał. – Powiedz mi – poprosiła raz jeszcze. Objęła go ramieniem. Biła od niego ostra woń potu i benzyny. – Dobrze – zaczął z ociąganiem. – Opowiem ci. Tuż po przerwie obiadowej w poprzedni czwartek Nick otrzymał ze szkolnego sekretariatu wiadomość, że z powodu pilnej sprawy rodzinnej musi wracać wcześniej do domu. – Właśnie rozmawiałam z twoją matką – oznajmiła posępna sekretarka z okularami na łańcuszku zwisającymi z chudej szyi. Widząc niepokój na twarzy nastolatka, uśmiechnęła się pocieszająco i powiedziała: – Nic jej nie jest. Twój tata i brat też są cali i zdrowi. Pytałam. – Co się stało? – Nie wiem. Jedź do domu. I zadzwoń do nas, gdybyś czegokolwiek potrzebował. Dobrze? – Chyba tak. Nick podpisał papier, że opuszcza popołudniowe lekcje, zarzucił plecak na ramię i pospieszył do forda pikapa, którego tata podarował mu na siedemnaste urodziny. Sięgnął do kieszeni w poszukiwaniu gotówki, ale znalazł same drobniaki. Powinien był zatankować wcześniej. Włączył silnik i dodał gazu; z rury wydechowej buchnęła chmura dymu. Kontrolka pokazywała, że bak jest zapełniony w jednej ósmej paliwem. Dobrze. Wystarczy na powrót do domu. Przypuszczał, że „pilna sprawa rodzinna” ma związek z babcią albo dziadkiem. Rodzice taty oboje umarli, chłopcy mocno zżyli się z dziadkami ze strony matki, którzy mieszkali na farmie w pobliżu Billings w stanie Montana. Niektóre z najlepszych

wspomnień Nicka wiązały się właśnie z pobytami na tej farmie, z długimi letnimi popołudniami i cichymi nocami pod rozgwieżdżonym niebem. Wjeżdżając na długi podjazd przed domem, Nick zauważył samochody rodziców zaparkowane przed budynkiem. Stał tam również czarny buick skylark. Nick nie znał tego wozu. Tablice rejestracyjne były oprawione w firmową ramkę wypożyczalni samochodów. Ciekawe, kto przyjechał? Drzwi wejściowe zastał uchylone. – Mamo! – zawołał od progu. Nie usłyszał żadnej odpowiedzi. Kocica Natasza otarła się o jego nogę i Nick wziął zwierzaka na ręce. Zwierzę natychmiast włączyło swój motorek i zaczęło mruczeć. – Gdzie są wszyscy? – zapytał, głaszcząc kotkę i sprawdzając po kolei wszystkie pokoje. Salon z parą zabytkowych otoman ustawionych na owalnym dywanie był pusty. Kuchnia również. Jedna z szuflad była otwarta. Bezmyślnie zamknął ją pchnięciem biodra. Kocica przestała mruczeć i chciała, żeby ją puścić, ale Nick ściskał mocno. Potem przeszedł korytarzem, ale wszędzie panowała cisza. Kompletna cisza. Kiedy zawrócił do pustego gabinetu ojca na drugim końcu korytarza, zauważył przy frontowych drzwiach siedmiokilogramowy, wrzynający się w barki plecak Donovana. Brat wrócił już do domu? Zegar stojący w przedpokoju tykał niczym bomba. – Donny? Tato? Mamo? Natasza wyrwała się Nickowi i podbiegła do drzwi. Może znajdzie ich na podwórzu za domem? Popołudniowe słońce raziło w oczy, a lekki wietrzyk niósł zapach bzów i mięty. Jaskółki, które zagnieździły się pod dachem, latały nisko nad porośniętymi trawą łąkami rozciągającymi się od podjazdu aż do autostrady. Zauważył, że mama rozwiesiła rano pranie. Powiewało, nasiąkając zapachami wsi, które Peg uwielbiała. Kojący spokój otoczenia zupełnie nie pasował do rzekomo pilnej sprawy, która wymagała powrotu do domu przed końcem lekcji. Coś tu nie grało. Nick poczuł narastającą panikę. Wrócił do domu i stanął u stóp schodów ze złocistej jodły. – Mamo? Na piętrze znajdowały się tylko sypialnie. Skoro przyjechał gość, po co mieliby siedzieć na górze? Wszedł po schodach, w koszmar. Jenna znalazła starą bawełnianą płachtę malarską i okryła Nickowi plecy. Każde słowo tej historii sprawiało, że zimny dreszcz przebiegał jej po kręgosłupie od nasady czaszki aż po lędźwie. Jakby kłuły ją kawałki potłuczonego szkła. Jak lód. Nick obserwował nieufnie, czy utraci, czy zdobędzie jej zaufanie. Słowa nie potrafiły oddać tego, co ujrzał w sypialni rodziców. – Było źle – wyszeptał. – Inaczej niż w filmie czy w teatrze, ale bardzo chciałem, żeby to działo się na niby. Żeby się okazało, że to jakieś żarty. Jednak wiedziałem, że mama i tata nigdy nie zrobiliby mi takiego kawału. Jenna przytuliła go mocniej. Serce krwawiło jej z bólu. – Nic ci nie będzie, Nick. Już dobrze. Jestem tutaj. Jego spojrzenie zmroziło Jennę. Nie musiał nawet nic mówić. Poczuła się głupio. Nie jest

dobrze. Bo jak mogłoby być? – Chcę zapalić – powiedział. – Później. Jeśli mam ci pomóc, muszę się dowiedzieć, co się stało. Wziął głęboki wdech i zatrzymał powietrze w płucach. Żałował, że w ogóle musi oddychać. Oddychanie oznaczało życie. Żałował, że nie umarł, że wszedł wtedy do sypialni rodziców. – Mamo? Tato? W pokoju panowała absolutna cisza. Zasunięte żaluzje jarzyły się pomarańczowo od światła słońca na zewnątrz, ale lampy były zgaszone i Nick niewiele widział. Sięgnął do włącznika. Blask żarówek w żyrandolu z mlecznego szkła i mosiądzu wypełnił sypialnię kremowym światłem... i czerwienią. Czerwień, wiedział w instynktownym odruchu, który bierze się z przemożnego strachu, powstała z krwi. Tylko nie to. Nie. Błagam. Jego matka leżała naga na łóżku. Jej ręce i nogi były czymś spętane. Ojciec, ubrany, leżał obok niej. Ściana za łóżkiem obryzgana krwią. Było tam mnóstwo krwi! Jego umysł rejestrował każdy fragment scenerii, nie zatrzymując się na tym, co naprawdę ogląda. Potem z tej mgły wyłonią się szczegóły. Kręcone siwe włosy ojca zakrzepły w błyszczące spirale krwi. Skóra matki blada niczym papier. Wszędzie ciemna czerwień krwi. – Mamo! Tato! Nick podbiegł do łóżka, potrząsał rodzicami, żeby się obudzili, chociaż wiedział, że nie żyją. Ciemne oczy ojca wpatrywały się martwo w sufit. Matka też miała puste oczy lalki. Otwarte, ale niewidzące. Wtedy już płakał. Dłonie lepiły mu się od krwi. Przerażająca rzeczywistość wsysała go coraz głębiej w otchłań. – Mamusiu! Tatusiu! Na podłodze zobaczył stopę, nogę, a potem resztę swojego brata. Nieruchomego. Martwego jak rodzice. Nick zaczął krążyć wokół łóżka. Był dzikim zwierzęciem w klatce. Drzwi były otwarte, oczywiście mógł wyjść, ale nadal krążył. Musiał zadzwonić na policję. Ale paraliżował go strach. Wołał płaczliwym głosem brata i rodziców. Czyżby tata zabił mamę, a potem Donny’ego? Dlaczego? Nick pomacał kieszenie w poszukiwaniu komórki, ale nie wziął jej ze sobą. Musiała zostać w plecaku. Albo w samochodzie. Z komody patrzyły na niego rodzinne fotografie. Wśród nich zdjęcie Nicka i Donny’ego, którzy ubrani w dżinsowe szorty z i T-shirty stali uśmiechnięci na tle słynnych czerwonych skał w arizońskiej Sedonie. Tata i mama na fotografii ślubnej, tata na zawsze już narażony na śmieszność w biało-błękitnym fraku dlatego, że tak bardzo kochał Peg. Mama z medalem z Wystawy Kotów Rasowych Trzech Stanów. Krople krwi zaplamiły zaśniedziałe lustro. Nick zobaczył w nim własne przerażenie, wykrzywioną przez strach obcą twarz. Odwrócił się i ruszył po telefon, gdy z łóżka dobiegł go gardłowy jęk. Błagalny szloch, nie do końca ludzki. Pomyślał, że może Natasza przyszła za nim na piętro. Dźwięk był podobny do miauczenia, ale nie wydał go kot. Pochodził od ojca. Nick pochylił się nad nim. Poczuł na twarzy ciepło jego oddechu. Mark Martin żył!

– Tato! Co się stało? Zaraz zadzwonię po pomoc. Oczy Marka Martina nie podążały za synem, ale wargi się poruszały. Z jego ust płynęła krew. – Nick? Powstrzymując łzy, Nick pragnął powiedzieć ojcu, że przeprasza za wszystko, czym dał mu powody do rozczarowania. Podłożył rękę pod jego głowę, jakby kołysał niemowlę. Poczuł wilgoć na dłoni i natychmiast domyślił się, że to krew. – Wezwę pomoc. Zaraz pobiegnę – zapewnił Nick. Mark Martin spróbował podnieść głowę, z gardła wyrwał mu się kolejny jęk. Stęknął. – ...myślał, że Donny to ty. – Słowa ginęły w agonii odpływającego życia. Nick był teraz bliski histerii. Nie rozumiał, co ojciec chciał mu powiedzieć. To po prostu nie miało sensu. Donny nie był nim. To oczywiste, że nie był. – Co, tato? – Idź... synu... uciekaj. Tu niebezpiecznie. Aniele. Ukryj się. Nie spocznie, dopóki ty żyjesz. Potem martwe już oczy Marka Martina cofnęły się w głąb czaszki. Wydał ostatni dech, by ostrzec syna. Ukryj się. Tu niebezpiecznie. Uciekaj. Nick był w stanie tak silnego wzruszenia i trwogi, że miał wrażenie, jakby śnił na jawie. Jak bardzo pragnął, żeby tak właśnie było. Nick płakał rozpaczliwie i Jenna zdała sobie sprawę, że nie ma słów, które mogłyby go pocieszyć. Nie zastrzelił matki ani ojca, ani brata. Wierzyła w każde jego słowo, nie dlatego, że była łatwowierną młodą dziewczyną, ale dlatego, że Nick Martin, którego znała, w którym się podkochiwała, był najłagodniejszym, najwrażliwszym z chłopców. Nie skrzywdziłby nawet muchy. Nigdy nie zrobił nikomu nic złego. Zdawało się, jakby wyrzucił z siebie wszystkie emocje. Siedział teraz bez ruchu. Przeżył w pamięci wszystko, co widział w sypialni rodziców. Już nie płakał. Jenna tuliła go w ramionach i nie wiedziała, co powiedzieć. Był jak ptak, który zderzył się z szybą okienną i padł na ziemię. Ogłuszony. Zdrętwiały. – Ocalałem – przemówił wreszcie. – Tata mnie uratował. Kazał uciekać. Zabójca wciąż mógł tam być. Nie wiem. Wskoczyłem do furgonetki i odjechałem. Nie wiedziałem, dokąd jechać. Byłem oszołomiony. Przyjechałem tutaj. – Tak mi przykro – powiedziała Jenna. – Musimy się zwrócić o pomoc. Moja mama może nam pomóc. Nie jesteś niczemu winny. Popatrzył na nią bardziej urażony niż zaniepokojony. – A myślałaś, że jestem? – Nie. Ale nic z tego nie rozumiem. Kto chciałby zabić twoją rodzinę? Nick wstał. – Myślisz, że wiem? Siedziałbym w tej gównianej norze, gdybym wiedział? Chcę, żeby morderca za to zapłacił! Sam bym go zabił. – Podniósł gniewnie głos, czym przestraszył Jennę. – Spokojnie, Nick. Jestem tu z tobą. Wierzę ci. – Nie puściła go, mimo że serce waliło jej jak oszalałe. Strach zdawał się wypełniać pomieszczenie. Jenna nie była pewna, co wydarzyło się w domu Martinów, ale uwierzyła, że Nick nie odegrał w tym żadnej roli. – Zastanówmy się. Musimy się dowiedzieć, co się stało.

– Parę tygodni temu rodzice powiedzieli mi, że moja biologiczna matka chce się ze mną spotkać, kiedy w przyszłym miesiącu skończę osiemnaście lat. Skontaktowała się z moim tatą za pośrednictwem prawnika w Cherrystone... przez Cary’ego McConnella. – Znam Cary’ego – powiedziała Jenna, krzywiąc się z odrazą. – To palant. – Wspomniałaś, że spotykał się z twoją mamą, więc nie chciałem ci mówić. Ogólnie rzecz biorąc, nie zamierzałem brać w tym żadnego udziału. Kocham mamę i tatę. Jasne, pewnie nie jestem dokładnie taki, jak sobie wymarzyli. Ale to oni są moimi rodzicami. Nie jakaś kobieta, która oddała mnie do adopcji. Nie jakiś facet, który ją zapłodnił, a potem zostawił z brzuchem. Nieważne, jak brzmi jej historyjka. Nie obchodzi mnie to. To właśnie powiedziałem swojemu tacie. – Mama i tata naprawdę cię kochali. – Tata uratował mi życie. – Nazwał cię swoim aniołem. Następna łza stoczyła mu się po policzku. Nick nie zadał sobie trudu, by ją wytrzeć. Był za bardzo pochłonięty własnymi myślami. Jego ojciec, matka, brat. Wszyscy odeszli. – Co teraz zrobimy? – zapytał. – Moja mama. Ona nam pomoże. – Ale według niej to ja zrobiłem. – Więc musi się dowiedzieć, co się naprawdę stało. – Nie ufam jej. Nie wiem, czego tata po mnie oczekiwał. Co miałem zrobić? – Porozmawiajmy z nią. Pozwól mi do niej zadzwonić.

Rozdział 17 Piątek, godzina 6.30, Cherrystone, stan Waszyngton Emily nie wierzyła własnym uszom. Ociekała wodą, bo wyszła spod prysznica, ale zaryzykowała kopnięcie prądem i podkręciła głośność w radiu w łazience. Candace Kane podawała właśnie do wiadomości, że córka policjantki uciekła z podejrzanym o morderstwo. Nie użyła imienia ani nazwiska, ale równie dobrze mogłaby powiedzieć wprost, że chodzi o Jennę. – Nie zdradzamy tożsamości dziewczyny, ponieważ jest nieletnia, a także z szacunku dla jej matki, współpracownicy szeryfa – powiedziała Kane. – Dowiedzieliśmy się, że dziewczyna zniknęła dzień po tym, jak odkryto morderstwo na Martinach. Uduszę ją, pomyślała Emily. W jakim celu mówi o tym na antenie? Komu to ma niby pomóc i w czym? Pod jej stopami, na śliskich kafelkach zebrały się kałuże wody. Emily stała jak wryta, słuchając każdego słowa, i z każdą nanosekundą wpadała w coraz większą złość. Candace ciągnęła: – Koledzy i koleżanki ze szkoły średniej w Cherrystone twierdzą, że dziewczyna i Nick Martin są sobie bliscy. Przez chwilę wszystko zagłuszył szum, a potem usłyszała w radiu głos nastolatka: – Tak, oboje interesowali się sztuką. On był tak jakby gotem. A ona pewnie jedną z tych grzecznych dziewczynek, które lubią towarzystwo złych chłopców. W szkole wszyscy wiedzieli, że się spotykali. Wtrącił się inny głos. Tym razem dziewczęcy. – To taka historia jak Romea i Julii. Bo rodzice obojga nie chcieli, żeby się spotykali, i może dlatego on załatwił swoją rodzinę. Emily sięgnęła po ręcznik. Drżała z zimna, ale wciąż czuła się odrętwiała z wściekłości na Candace Kane i jej tak zwaną stację informacyjną. Jej córka nie uciekła z domu. I nie było też żadnego romansu w stylu Romea i Julii. Nie ze strony Jenny. Te wypowiadające się do mikrofonu dzieciaki przerabiały prawdziwą tragedię na jakąś ckliwą romantyczną legendę. Jennie mogło na tym chłopaku zależeć, ale gdyby się w Nicku Martinie zakochała, powiedziałaby o tym matce. O co tu chodzi, do cholery? Przez całe przedpołudnie dzwoniły telefony. Były niczym żądlące osy. Dzwonili znajomi i krewni zaniepokojeni losem Jenny. Emily Kenyon żałowała, że nie może powiedzieć nic więcej niż: „Dziękuję za waszą troskę, waszą miłość”. Wydawało jej się to bezużyteczne i pozbawione wyrazu. Jednak większość telefonów na wszystkich liniach w biurze szeryfa była od dziennikarskich hien szukających sensacji. Niektórzy dodzwonili się do Kipa i Jasona

i przed południem zrozpaczona dyspozytorka, Gloria, przestała przełączać jakiekolwiek telefony. Lawendowe karteczki otaczały ekran monitora Emily niczym boa z piór. Zadzwoń. Pilne. Trzeci raz. Informacja o ważnym tropie. Przy tym ostatnim Emily popełniła głupi błąd i oddzwoniła, po czym przekonała się, że to reporter szuka informacji o ważnym tropie, a sam oczywiście niczego nie wie. Wielkie dzięki, Candace Kane, za twój fantastyczny reportaż, pomyślała Emily. Przez ciebie moje życie jest jeszcze gorsze, niż było. Niezły wyczyn. Może powinni cię wziąć do telewizji? Około południa dyspozytorka Gloria połączyła się z Emily przez interkom, system komunikacyjny tak kiepski, że w większości przypadków wołanie przez korytarz sprawdzało się lepiej. – Telefon do ciebie, Emily. Na linii trzeciej – powiedziała łamiącym się za sprawą zepsutych głośników głosem. Emily wcisnęła guzik odpowiedzi. – Przekaż mi po prostu wiadomość, Glorio. Nie mogę pracować w tym zgiełku. Przełącz telefon do Kipa albo jeszcze lepiej do mojego detektywa czeladnika, Jasona. – Powiedziała to tonem zdecydowanie sarkastycznym, czego od razu pożałowała. – Przepraszam. Po prostu przyjmij wiadomość. – Zaufaj mi, lepiej ten telefon odbierz osobiście. Myślę, że to Jenna. Emily spojrzała na mrugające białe światełko na aparacie. – Jenna? Zachowująca zazwyczaj olimpijski spokój Gloria („ofiara postrzału na linii drugiej... kazirodca dzwoni znowu w sprawie komputera... adwokat domaga się raportu policyjnego”) nie kryła tym razem ekscytacji. – Tak myślę, Emily. Porozmawiaj z nią. Odbierz! Emily wcisnęła migający guzik i podniosła słuchawkę do ucha. Pokój wydał jej się nagle mały i ciemny. Lampka przestała mrugać i jarzyła się teraz jednolitym światłem. Tylko ona i telefon, a na linii jej córka. Zanim się odezwała, usłyszała oddech Jenny w słuchawce. Cichy i słodki. – Kochanie? – Mamo? Przepraszam! – Jenno! – Nie gniewasz się na mnie, prawda? – Oczywiście, że nie – zapewniła Emily, szukając słowa, które oddałoby choć odrobinę jej cierpienia. – Martwię się. Martwię się o ciebie, kochanie. Gdzie jesteś? Jenna próbowała zapanować nad emocjami, ale w tym przypadku jej wola okazała się słaba niczym pajęcza nić. – Nic mi nie jest – zapewniła łamiącym się głosem. – Nie mogę ci powiedzieć, gdzie jestem. Ale jestem bezpieczna. Poprosiłam tatę, żeby przekazał ci, że nic mi nie grozi. Hałas z korytarza zakłócił rozmowę, i Emily ze słuchawką przyciśniętą do ucha zatrzasnęła drzwi. – Przekazał mi. Ale dlaczego sama do mnie nie zadzwoniłaś? Jestem twoją matką. Jenna popłakiwała cicho w słuchawkę. – Przecież wiesz, mamo, jaka jesteś. Nick potrzebował mojej pomocy.

Emily usłyszała w tle samochód z zepsutym tłumikiem; zdawało się, że przejechał obok miejsca, z którego Jenna dzwoni. Słyszała też inne głosy. Zastanawiała się, czy Jenna korzysta z automatu, może na stacji benzynowej albo w sklepie. – Nick cię potrzebował? – zapytała. – Nick ma ogromne kłopoty. Przejechał następny samochód. Była na dworze? – Wiem, co sobie myślisz, mamo. Właśnie dlatego nie zadzwoniłam do ciebie wcześniej. Zawsze za szybko wyrabiasz sobie zdanie. Nick nie zrobił tego, co mówią... tego, co według ciebie zrobił. Emily miała ochotę huknąć na córkę, żeby się opamiętała. Chłopak był niebezpieczny, niezrównoważony, na usta cisnęły jej się dziesiątki podobnych przymiotników, ale wystarczyło jej rozsądku, by wszystkie przemilczeć. – Jenno, nie wiesz, co się stało – powiedziała. Cisza. – Jenno? – Wiem, mamo. Nick mi powiedział. On nikogo nie skrzywdził. Znam go. – Słowa Jenny roztrzaskały się na kawałki i przestała nad sobą panować. – Boi się, mamo. Ja też się boję. Emily nigdy w życiu nie czuła się tak bezradna. Myślała, że łącząca ją z Jenną więź jest silniejsza niż wszystko, co można sobie wyobrazić. A właśnie miała zamiar błagać swoją wystraszoną córeczkę, żeby do niej wróciła. Myśl o takiej prośbie wydałaby się jej nie do wyobrażenia jeszcze tydzień temu. Ale od czasu tornada świat stanął na głowie. Nic nie było już takie jak przedtem. – Wracaj do domu, Jenno. Oboje wracajcie. Nie jesteście bezpieczni. Nie rozumiesz, że naprawdę mało brakuje, zanim w sprawę zaangażuje się FBI? Mówi się o porwaniu. – O porwaniu? – Jenna już nie płakała. Teraz była wściekła. – Nie pozwoliłabyś im na to. Wiesz, że poszłam z Nickiem z własnej woli. Żeby mu pomóc. Zależy mi na nim. – Wiem – skłamała Emily. Przed tornadem Jenna ani słowem nie wspomniała jej o Nicku Martinie. Zastanawiała się, jak dobrze zna swoje jedyne dziecko. Jenna ciągnęła: – Poprosiłam Shali, żeby powiedziała ci prawdę, ale wątpiła, żebyś chciała słuchać. – W jej głosie pobrzmiewała irytacja. Domyśliła się, że Shali niczego jej mamie nie powiedziała. – Z nią też rozmawiałaś? – Emily było głupio, że czuje się tym zraniona, ale uczucie zawładnęło nią zbyt szybko, by zdążyła je ocenić i odepchnąć na bok. – Z tatą, z Shali? I na końcu dzwonisz do mnie? – Mamo – poprosiła Jenna. – Nie bądź taka. – W porządku. A teraz powiedz mi, gdzie jesteś. – Nie mogę. Czuję się dobrze. Teraz mam do powiedzenia tylko tyle. – Jenno. – Emily starała się zachować spokój. – Wiesz w ogóle, co robisz? To nie w porządku. Jego rodzina nie żyje, a on... – On tego nie zrobił. Znam go. W tym momencie Emily zyskała już pewność, że gdyby uparła się przy swoim, córka – prawdziwa miłość jej życia – odłożyłaby słuchawkę. Wsiadłaby do jakiegoś samochodu z Nickiem Martinem i zniknęła na jakiś czas. Emily musiała teraz myśleć jak śledcza, a nie jak matka.

– Okej. Spróbuję pomóc. Chcę pomóc. Mogę z nim porozmawiać? Emily usłyszała, jak Jenna zakrywa ręką słuchawkę i coś mówi, ale głos był stłumiony i nie zrozumiała słów. Jenna odezwała się znowu do matki. – Nie, nie teraz. Ale mogę ci powtórzyć, co mi powiedział. – W porządku, kochanie. Powiedz. Nie spiesz się. Jenna opowiedziała, jak Nick wrócił ze szkoły do domu z powodu rzekomej pilnej sprawy rodzinnej. Przeszukał duży pokój, kuchnię, podwórze, ale nie znalazł ani śladu swoich rodziców. – Mamo. – Jenna zaczęła znowu płakać. – Wszedł na górę i znalazł rodziców i brata... Wszyscy nie żyli. To znaczy, jego tata jeszcze nie umarł, ale był śmiertelnie ranny. Kazał Nickowi uciekać. Powiedział, że ktoś chce go zabić. Zapadła cisza. Obok przejechał następny samochód. – Jenno? Jesteś tam jeszcze? – Jestem, mamo – przytaknęła. – Och, mamo, on się boi. Powiedział, że jego mama, tata i brat... wszyscy zostali zastrzeleni. Emily żałowała, że nie może teraz przytulić córki do piersi. – O Boże, kochanie. Tak mi przykro. Jak Nick się trzyma? – Jest w strasznym stanie, mamo. Ma strasznego pietra. Oboje się boimy. Ktoś chce go zabić. – Zabić go? Dlaczego? Czemu, na litość boską, ktoś zastrzelił jego matkę, ojca i brata, a potem chciał zamordować jeszcze jego? Jenna zawiesiła głos. Zbierała myśli, lecz Emily czuła, jakby córka przesiewała słowa, które może powiedzieć, a które powinna przemilczeć. – Nick podejrzewa, że to ma związek z jego adopcją – powiedziała w końcu. – Zapytaj Cary’ego. Emily poczuła, jakby jego imię przeszyło jej serce. A może było raczej ciosem w plecy. Pewności nie miała. – Cary? – zapytała z niedowierzaniem. – A co on ma z tym wspólnego? – Wiedziałam, że się wkurzysz, mamo. Cieszę się, że go rzuciłaś. Nick mówi, że Cary rozmawiał z jego tatą. Ta rozmowa naprawdę bardzo pana Martina zdenerwowała. Chodziło o coś związanego z agencją adopcyjną i z tym, że biologiczna matka chce się z Nickiem spotkać, o czym jego tata nie chciał słyszeć. Nick kłócił się o to z ojcem. Emily postukała w zamyśleniu palcem o wargi. Coś się jej nie zgadzało. – Ale Cary? Nie rozumiem, jaki jest w tym jego udział? Młody męski głos powiedział: – Chodźmy. Zdawało się, jakby Jenna na chwilę zgubiła wątek. – Nie wiem – odpowiedziała w końcu. – Nick mówił mi, że Cary i jego tata rozmawiali pewnego wieczoru o tej adopcji. Ale niczego więcej nie wie. – Dowiem się. A teraz wracajcie do domu. – Nie. Nie możemy. Widzieliśmy, co powiedziałaś do gazet. Powiedziałaś, że Nick jest zabójcą. Wszyscy tak twierdzą. Ale on tego nie zrobił. I nie wrócimy, dopóki nie znajdziesz prawdziwego mordercy. Do widzenia, mamo. Kocham cię.

Cisza w słuchawce zapadła tak nagle, że Emily nie zdążyła nawet poprosić córki, żeby się nie rozłączała. Nadejdzie pomoc. Wycofam się ze wszystkiego, co powiedziałam. Kocham cię. Nie rób tego. Nie ukrywaj się przede mną. Jej dłoń wciąż zaciskała się na słuchawce, ale pokój wrócił do normalnych rozmiarów. W drzwiach stała Gloria. – Nic jej nie jest? – zapytała, wtykając głowę do środka. Emily odłożyła słuchawkę. Odwróciła się do Glorii i skinęła głową. – Tak myślę. Sprawdź, Glorio, czy uda ci się namierzyć ten numer. Jak najszybciej. Gloria stała wciąż w drzwiach, jakby spodziewała się dalszego ciągu rozmowy, może jakichś szczegółów, które by ją uspokoiły. Emily jednak nie powiedziała już nic więcej. Zamiast tego zebrała z blatu papiery i schowała je do szuflady. Potem wzięła torebkę i płaszcz i ruszyła do drzwi. – Dokąd idziesz? – spytała Gloria, odsuwając się na bok. – Zobaczyć się z pewnym dupkiem prawnikiem – odrzekła Emily i wybiegła wściekła z biura.

Piątek, godzina 13.14 – Gdzie jest Cary? – Emily Kenyon nie czekała, aż odpowie któraś z długiego rzędu recepcjonistek siedzących za kontuarem w ozdobionej paprociami kancelarii prawnej McConnella w Starym Młynie. Wszystkie były ładnymi blondynkami. Żadna też nie dała rady zatrzymać Emily. Pani detektyw nie tolerowała odmowy. Umówiona czy nie, spotka się z adwokatem. Ruszyła w stronę narożnego gabinetu w jednym z tych budynków gospodarczych przearanżowanych gustownie przez architektów i projektantów wnętrz w przestrzenie biurowe, które dawały do zrozumienia, że zajmujący je ludzie są fajni i na czasie, a historia lokalnej społeczności leży im na sercu. Bez pukania Emily pchnęła z impetem drzwi do gabinetu. Cary McConnell, który rozmawiał z kimś przez telefon i wyglądał przez okno, obrócił się w swoim bordowym skórzanym fotelu. – O, kochanie – powiedział i uśmiechnął się szeroko do Emily. Jego idealne zęby lśniły olśniewająco na tle opalenizny. – Stęskniłaś się za mną? – Stęskniłam się?! – Emily miała ochotę rzucić się na niego z pięściami. – Mogłabym cię zabić. Cary powiedział rozmówcy, że właśnie przyszła „zdenerwowana klientka”. – …bez zapowiedzi. Zadzwonię później. – Odłożył słuchawkę, wstał i zamknął za nią drzwi. Emily wrzała ze złości. – Co się dzieje? Jesteś na mnie zła? – Spójrz na moją twarz, Cary. Nie jestem zła. Jestem wściekła. Dlaczego nie powiedziałeś mi, że dysponujesz informacjami o rodzinie Martinów? – Dłonie zacisnęła w pięści. Nie należała do osób, które w chwilach gniewu mają ochotę kogoś uderzyć, ale teraz Cary McConnell o mało się nie doigrał. – Wiesz, że nie mogę o tym z tobą rozmawiać – odparł. – Obowiązuje mnie tajemnica adwokacka.

– Tajemnica adwokacka? Moja córka zaginęła, a ty mydlisz mi oczy pieprzoną tajemnicą adwokacką? – Emily – powiedział, kładąc dłonie na jej barkach. – Nie waż się mnie dotykać. Cofnął dłonie i zrobił krok w tył. Spojrzał przez wąskie okno przy drzwiach. Młoda blondynka obserwowała ich zza kontuaru recepcji. Cary zszedł jej z widoku. – Chciałem ci powiedzieć, ale nie mogę. Straciłabyś do mnie szacunek, gdybym się wygadał. – Szacunek? Ja cię nienawidzę. Nie wierzę, że znowu się z tobą przespałam. To jakiś dowcip. Jestem taką kretynką. Boże, naprawdę umiem wybierać sobie facetów. – Nie traktuj tego tak osobiście – powiedział. Nie te słowa, pomyślała. – Osobiście? Moja córka uciekła z jakimś popaprańcem. Ty masz informacje na temat jego rodziny. I nawet się nie zająknąłeś! Za to wyciągnąłeś mnie na parę drinków i skorzystałeś z okazji... Boże, jestem taka głupia! Blondynka zdążyła już wstać zza kontuaru. Podniosła telefon, dając Cary’emu sygnał, że może zadzwonić do kogoś, jeśli tylko da jej znak. Wymówiła bezgłośnie: „Policja?”. Emily o mało nie parsknęła śmiechem. Policja jest już na miejscu. – Nie jesteś głupia – odparł Cary. – A mnie jest bardzo przykro. Przecież wiesz. Zależy mi na tobie. Zależy mi na Jennie. Emily widziała, że ta rozmowa donikąd nie prowadzi. Wszystko, co teraz mówił, było obliczone tylko na to, żeby ją uspokoić, a potem spławić. Zająć się własnymi sprawami. Zawrzeć jakąś ważną umowę. Przelecieć blond sekretarkę. Czy co tam sobie zaplanował. – Okej – powiedziała. – Czy możesz przynajmniej coś potwierdzić? – Może. Spróbuj. – Czy tata Nicka był twoim klientem? Cary pokręcił głową. – Czy inny klient rozmawiał z tobą o adopcji Nicka? Cary, który siedział teraz na brzegu swojego ogromnego mahoniowego biurka, spuścił wzrok na podłogę. Miał posępny wyraz twarzy. Gdyby się wygadał, naruszyłby zasady etyki zawodowej. – Dobrze. Zdradzę ci jedno. Mój klient to prawnik pracujący dla osoby trzeciej. Nie znam nazwiska. Nie mogę ci również podać nazwiska tego prawnika. Ale owszem, chodziło o tamtą adopcję. Emily podeszła bliżej. – Cary, proszę. – Spojrzała na niego błagalnie. – Nie znam tego klienta. Ale myślę, że to ma coś wspólnego z Anielim Gniazdem w Seattle. – Aniele Gniazdo? – Nazwa wydawała się mgliście znajoma. Emily wytężyła pamięć. – Aniele Gniazdo? – Tak. Uwierzyłabyś? Przeszłość potrafi się zemścić. Tylko tyle mogę wyjawić. Emily ruszyła do drzwi. Fakt, że dysponował informacjami, które mogły pomóc jej w śledztwie i odnalezieniu Jenny, świadczył wymownie przeciwko niemu. No i okazał się jeszcze cholernie słaby i niedyskretny. Właśnie upewniła się, że był największym nieudacznikiem, z jakim kiedykolwiek spała.

– Kolacja dziś wieczorem? – zapytał Cary. Emily zatrzymała się i odwróciła w jego stronę. Gdyby kiedykolwiek potrzebowała botoksu, to od tego jednego wrogiego spojrzenia, które posłała Cary’emu McConnellowi. Nigdy nie marszczyła na nikogo czoła tak długo. Wreszcie odpowiedziała. – Odwal się.

Księga II Rozpaczliwa miłość

Rozdział 18 Godzina 15.15, dwadzieścia jeden lat temu, północna część stanu Waszyngton Zaczęło się tak jak większość makabrycznych odkryć. Jakiś nieszczęśnik trafia na coś, co przekracza ludzkie pojęcie, w miejscu, gdzie nie wydarzyło się do tej pory nic ponurego – gdzie nikt by się tego nie spodziewał. Serce zatrzymuje się na chwilę. Oczy wytężają się, by zobaczyć, co znajduje się po drugiej stronie ochronnej tarczy niedowierzania, jaką zasłania się umysł. Tak było w przypadku Jeremy’ego Landona, siedemnastolatka z Meridian w stanie Waszyngton. Chłopak płynął kajakiem po rzece Nooksack, wijącym się leniwie szlaku wodnym między szumiącym wodospadem Northern Cascades a Puget Sound, kiedy w oczy rzucił mu się blask bieli na szarym piasku łachy. Podpłynął bliżej i okrążył powalony cedr, zanurzony w lodowatym, wartkim nurcie. Ogarnęło go niedowierzanie, serce tłoczyło końskie dawki adrenaliny. Jeremy zorientował się, co znalazł, jeszcze zanim szturchnął duży foliowy kokon wiosłem. Mahoniowa dłoń o paznokciach wciąż pomalowanych wiśniowoczerwonym lakierem wypadła z rozdarcia w środkowej części kokonu. Pchnął wiosłem tak mocno, że kokon się zakołysał. Jeremy zawołał głośno. – Wszystko w porządku? Chrobot kadłuba o żwir, gdy kajak zawadził o łachę, i szum wody były jedyną odpowiedzią. A on nadal trącał kokon i wołał. Wciąż nic. Zawinięty w folię pakunek leżał bez ruchu. Wtedy Jeremy Landon już wiedział. Znalazł to, czego szukali wszyscy na północnym zachodzie, ponieważ było jasne, że w kokonie są dwa ciała. Przebiegł go dreszcz, który poczuł aż w kościach. W to słoneczne popołudnie temperatura wynosiła ponad dwadzieścia pięć stopni, ale on drżał jak podczas burzy śnieżnej w środku zimy. Nad wodą, niesiony letnią bryzą rozpełzł się smród śmierci. – Hej, nic wam nie jest? – powiedział głosem podobnym do modlitwy. Cichym. Błagalnym. Jednak przez cały czas wiedział, że stało się najgorsze. – Nie mam pojęcia, dlaczego tak nad nimi wołałem – wyznał z płaczem swojemu tacie kilka dni później. – Wiem, że to się wydaje głupie i niewłaściwe, ale naprawdę nie chciałem, żeby to były te dziewczyny. Miałem nadzieję, że to para manekinów sklepowych zawiniętych w płachtę malarską. Shelley Marie Smith i Lorrie Ann Warner zostały odnalezione. Olga Morris metodycznie sprawdzała mieszkanie numer 703 w monolitycznym budynku z czerwonej cegły, który studenci Uniwersytetu Cascade nazywali wieżowcem Bucky’ego albo WB. Wieżowiec Buchanana był jednym z tych budynków, które mogły powstać tylko

w wyobraźni architektów dysponujących minimalnym budżetem środków publicznych. Piętra stanowiły plątaninę korytarzy łączących kawalerki i dwupokojowe mieszkanka. Okna były małe i wąskie, a pokoje umeblowane skromnie łóżkami piętrowymi, biurkami i kilkoma krzesłami. W pokojach dziennych z aneksem kuchennym głównym elementem wystroju były dwuosobowe tapicerowane kanapy. Olga Morris pracowała jako detektyw w wydziale policji w Meridian i nader wyraźnie zdawała sobie sprawę z ironii zadania, które ją czeka. Zjawiła się tutaj, by poprowadzić śledztwo w sprawie morderstwa dwóch studentek, a sama mieszkała po przeciwnej stronie korytarza, kiedy studiowała na Cascade. Olga miała krótkie blond włosy i mierzyła ledwie metr pięćdziesiąt, ale cechowała ją pewność siebie, dzięki której zawsze wydawała się wyższa. Chociaż mieszkała w akademiku dekadę wcześniej, otoczenie sprawiało wrażenie nadzwyczajnie i boleśnie znajomego. Kran przeciekał tutaj tak samo jak w jej dawnym mieszkanku. Błękitny osad mineralny szpecił zlew z rzekomo nierdzewnej stali. Wentylacja działała kiepsko, więc Olga otworzyła jedno z wąskich okien. Lekki wietrzyk poruszył żaluzjami. Wycofała się do sypialni. Shelley zajmowała dolne łóżko, a Lorrie górne. Pościel zabrali technicy kryminalistyki, by pobrać próbki włókien i włosów. Na radosnej żółtopomarańczowej pościeli z perkalu, którą Lorrie dostała od matki na trzecim roku, znaleziono nasienie i włosy łonowe, które nie należały do dziewczyny. Matka, pomyślała Morris, gdy odsunęła szufladę biurka, zdawała się bardziej wzburzona tym, że córka ma chłopaka i prowadzi aktywne życie seksualne, niż jej zaginięciem. Ale teraz nie była już zaginiona. Obie dziewczyny, a raczej ich szczątki, znalazł pewien kajakarz przy rzece Nooksack. – Jak idzie śledztwo? – To była Tammi Swenson, dyżurna z akademika wyznaczona do kontaktów z policją, która najwyraźniej posiadła umiejętność wchodzenia do pokoju niezauważona. Olga podniosła wzrok i zdołała się uśmiechnąć. Zamknęła szufladę. Tammi była jedną z tych optymistycznie nastawionych młodych kobiet z radosną, pełną entuzjazmu nutą w głosie. – W porządku, Tammi. Złapiemy drania, który zabił te dziewczyny. Możesz na to liczyć. Tammi napiła się swojej pepsi o smaku cytrynowym, jej błękitne oczy otworzyły się szerzej. – No mam nadzieję. To znaczy, wiem, że złapiecie. Czuję, że to zupełnie nie na miejscu, ale nadzorca chciał, żebym znowu grzecznie zapytała, kiedy oddacie pokój z powrotem do użytku. Mam na liście oczekujących dwie bardzo fajne dziewczyny. Będą pasowały do tego piętra. Detektyw Morris pokiwała głową. – Rozumiem. Możesz powiedzieć swojemu kierownikowi... – Jest tylko nadzorcą. Ale uważa się za kierownika. – W każdym razie, próbowałam powiedzieć – dokończyła drobna pani detektyw – że pokój jest do wzięcia. Wszystko już zebraliśmy. Nic nie zostało. To nie jest miejsce zbrodni: przekaż to nowym dziewczynom, dobrze? Przez wąskie okna wpadały strumienie światła, żaluzje znów się poruszyły. Z korytarza dobiegały dźwięki muzyki. To Fleetwood Mack ze Stevie Nicks robili wszystko, co w ich mocy, żeby rozkołysać wieżowiec Bucky’ego. Tammi rozpromieniła się na moment.

– To dobrze. Dzięki. Mogę o coś zapytać? Olga pokiwała głową. – Jasne, postaram się odpowiedzieć. Tammi wzięła głęboki wdech. Detektyw spotkała się z tego rodzaju odruchem już kilkakrotnie, kiedy podejrzany podczas przesłuchania nagle czuje się gotowy do ujawnienia czegoś, co jego zdaniem zbije śledczych z tropu. Tammi oczywiście nie miała w zanadrzu żadnych rewelacji. Zbierała tylko odwagę do zapytania o coś, co zupełnie nie było jej sprawą. – Czy to prawda, co piszą w gazetach o Lorrie i Shelley? – Co konkretnie? – Że zostały, wie pani, zbrukane? Detektyw spojrzała prosto w ufne błękitne oczy Tammi. – Kochanie – powiedziała – możemy użyć słowa „gwałt”. Tammi westchnęła. Zdawało się, że wyjaśnienie i precyzja pani detektyw ją ośmieliły. – Dobrze, czy zostały zgwałcone? Bo tak czytałam. Olga uświadomiła sobie, że dziewczyna nie szuka pikantnych szczegółów. Na twarzy Tammi Swenson wyraźnie malował się strach. – Nie mogę potwierdzić ani zaprzeczyć; toczy się śledztwo. Ale powiem ci jedno. Nie wychodź sama po zmroku. Sprawdzaj swój samochód, zanim wsiądziesz. Nie rozmawiaj z nieznajomymi. Studentka cofnęła się w stronę drzwi. Olga Morris ciągnęła swoją litanię przestróg. – Bądź ostrożna. Przekaż to swoim koleżankom i wszystkim dziewczynom na piętrze, okej? Złapiemy go, ale nie uda nam się to, póki nie popełni błędu. A nie chcielibyśmy, Tammi, żeby tym błędem okazały się kolejne martwe dziewczyny, okej? Tammi przełknęła z wysiłkiem ślinę. Jej wytrzeszczone oczy uciekły przed przeszywającym wzrokiem pani detektyw. – Okej. Ani Olga, ani Tammi nie wiedziały, że błąd został już popełniony. Na widok brązowych kręgów po kubku kawy i okrągłej tłustej plamy, które nie pozostawiały wątpliwości, że ktoś wcinał pączka podczas przeglądania raportu z sekcji zwłok, Oldze Morris zrobiło się niedobrze. Zastanawiała się, czy kiedyś zobojętnieje na tyle, by jeść śniadanie nad tego rodzaju opisami i obrazami. Siedziała w swoim gabinecie w wydziale policji w Meridian, a przed nią na biurku leżały rozłożone materiały. Zdjęcia Lorrie tu. Shelley tam. Plik sprawozdań patologa sądowego, zapisy rozmów przeprowadzonych przez policję we wstępnej fazie postępowania – kiedy sprawa dotyczyła zaginięcia, a nie zabójstwa. Wyrównała brzegi każdego z plików. Kiedy tak zajmowała się po kolei każdą ze stert dokumentów, uświadomiła sobie, że sprawia wrażenie, jakby układała jakiegoś makabrycznego pasjansa. Wiedziała, że te obrazy na zawsze utkwią jej w pamięci. Zwłoki, owinięte w plastikową folię i wystawione na słońce, nabrzmiały i popękały. Woda schłodziła obnażone części ciała – w szczególności prawą dłoń Shelley. Kępki włosów oderwały się od głowy. Widok był koszmarem przekraczającym wyobrażenie kogoś, kto nigdy nie widział gnijących zwłok.

Kto miał tak mocny żołądek, żeby patrzeć na to i jednocześnie jeść pączka? Kiedy przeglądała kolorowe zdjęcia o formacie 20x25 centymetrów, zwróciła uwagę na pręgi wrzynające się głęboko w nadgarstek Shelley. Zdaniem patologa ślady – gładkie, ale z równym pojedynczym wybrzuszeniem biegnącym przez środek – wskazywały na użycie kabla elektrycznego – wrzynające się głęboko w nadgarstek Shelley. Ciało Lorrie nadgniło mocniej, więc trudniej było to stwierdzić. Prawdopodobnie jednak spotkał ją ten sam los. Obie zostały brutalnie zgwałcone i zabite strzałem w potylicę – laicy mawiają, że tego typu strzał „przypomina egzekucję”. Też mi egzekucja, pomyślała Olga, wpatrując się w zdjęcia. Po wszystkim, co przeszły, prawdopodobnie były wdzięczne, że to już koniec. Lekarz sądowy zasugerował, że śmierć obu dziewczyn nastąpiła mniej więcej w tym samym czasie – ale nie od razu po zaginięciu. Nie dało się określić dokładnego czasu zgonu. Owinięte foliową płachtą ciała dosłownie ugotowały się na słońcu; efekt szklarni przyspieszył procesy rozkładu. Z przypuszczeń patologa na podstawie fazy rozwoju larw muchy plujki i stopnia rozkładu tkanek, a także dzięki temu, że przy zwłokach znaleziono egzemplarz „Heralda” z 18 lipca, obie dziewczyny nie żyły dopiero od miesiąca. Maksymalnie od sześciu tygodni. Gazety, jak podejrzewała Olga i inni śledczy, morderca użył, by wchłonęła krew. Ponieważ w głowach ofiar nie znaleziono pocisków, badania balistyczne nie mogły posłużyć do wykrycia sprawcy. Pistolet leżał sobie na dnie rzeki czy gdzieś indziej. Olga skoncentrowała się na kablu wykorzystanym do spętania ofiar. Znajdź kabel, a znajdziesz zabójcę. Śledcza wiedziała, że w większości przypadków, gdy sprawca używał kabla elektrycznego, był to zwykle odcięty przewód od lampki albo jakiegoś niedużego urządzenia domowego. Zwykle miał długość wystarczającą do związania ofiary – około metra. Olga rozejrzała się po gabinecie. Nad biurkiem wisiał plakat z białym stożkiem szczytu Mount Baker podświetlonym od tyłu przez ogniste promienie wschodzącego słońca. Regał za jej plecami był wypchany policyjnymi publikacjami instruktażowymi, ale znalazło się też miejsce na zdjęcia jej kotów i dwa zeszyty z nierozwiązanymi sprawami, które zawsze miała w zasięgu ręki. Na kredensie stał zestaw do przyrządzania gorących napojów: czajnik elektryczny i wiklinowy kosz, w którym leżały opakowania zupek błyskawicznych, czekolady w proszku i herbaty. Przyjrzała się przewodowi czajnika, ale uznała, że się nie nadaje. Czego można użyć? Olga przeczesała palcami swoje krótkie włosy, zastanawiając się nad scenariuszem, który wprowadzi zaraz w życie. Mogłaby pójść do działu ochrony mienia i poprosić o szpulę sznurka, ale wymagałoby to sporo zachodu, a była typem kobiety, która chce robić, to co chce, kiedy chce. Odpowiedź znalazła na swoim biurku. Telefon. Odłączyła kabel od aparatu, a potem wyjęła wtyczkę. W tym momencie w drzwiach pojawiła się Stacey Monroe. – Problemy z telefonem? – Stacey, policjantka z prewencji o lekko zachrypniętym głosie i ciepłym sposobie bycia, wetknęła głowę do gabinetu. – Mnie zdarzyło się to w zeszłym tygodniu. Olga się uśmiechnęła. – Nie. Żadnych problemów. Ale przyszłaś w samą porę, żeby podać mi pomocną dłoń,

zupełnie dosłownie. Właśnie zabierałam się do małego eksperymentu. Masz ochotę pomóc? Stacey, wyraźnie zaintrygowana, obrzuciła wzrokiem zdjęcia i dokumenty na biurku. – Warner i Smith? – spytała. Olga pokiwała głową i wyszła zza biurka. W dłoni trzymała zwinięty kabel. – Bawię się tylko – powiedziała. – Cieszę się, że jesteś chętna. Usiądź może tutaj. – Wskazała brzeg biurka. – Chcę cię związać. Stacey roześmiała się nerwowo i usiadła. – W sumie już to kiedyś robiłam. Olga puściła do niej oko. – Czyżby? – Żartowałam! Boże, znasz moje życie. Znasz mojego męża. – No tak, poznałam Franka. – Uśmiechnęła się. – Jak właściwie zeszłyśmy na ten temat? – Nie wiem. Chciałaś mnie związać. – Słusznie. Wyciągnij ręce. – Z końcem kabla w lewej dłoni, Olga zaczęła owijać beżowy przewód wokół nadgarstków Stacey. Raz. Drugi. Trzeci. Przerwała i wyciągnęła szyję, przyglądając się zdjęciu ze zdeformowanymi, nadgniłymi nadgarstkami Shelley Smith. – Owinął pięć albo sześć razy – powiedziała do siebie. – Przypuszczam, że zrobił to raczej mocno, ale tego ci oszczędzę. – Dobrze – odrzekła Stacey, tłumiąc uśmiech. – Będę miała jeszcze na co w życiu czekać. Olga podchwyciła żart. – Jesteś pełna niespodzianek, co? Roześmiały się, rozładowując napięcie związane z tym, czym się naprawdę zajmowały. Olga naśladowała działania zabójcy, wykorzystując nadgarstki biednej Stacey, która zajrzała do jej gabinetu tylko po to, żeby się przywitać. Olga cofnęła się o krok i z satysfakcją oceniła swoją technikę, po czym odwinęła kabel. Stacey wstała i rozmasowała nadgarstki. Mimo że Olga starała się wiązać delikatnie, po kablu zostały czerwone ślady na przegubach. Z górnej szuflady biurka Olga wyjęła linijkę. – Prawie sześćdziesiąt centymetrów – oznajmiła. – To dobrze? Źle? Olga sięgnęła po swoją czarną skórzaną torebkę, odznakę detektywa i beżowy płaszcz z goretexu, który bez względu na modę był bardzo praktyczny. Ruszyła do drzwi. – Powiedziałabym, że to drugie. Źle dla kogoś, kto pracuje w Centrum Budowlanym. – Hm? – Zobaczysz. Dzięki, Stacey. – Po tych słowach, z płaszczem przewieszonym przez ramię, Olga Morris zniknęła w korytarzu.

Rozdział 19 Godzina 13.05, dwadzieścia jeden lat temu, Meridian w stanie Waszyngton Lało jak z cebra. Olga Morris obrzuciła spojrzeniem parking Centrum Budowlanego przy Railroad Avenue, szukając wolnego miejsca w pobliżu drzwi wejściowych. Jej płaszcz, choć wodoodporny, nie miał kaptura. Krótko ostrzyżone włosy gwarantowały zaś zmokniętą i zmarzniętą głowę. Wjechała swoim granatowym chevroletem na miejsce dla pojazdów uprzywilejowanych. Uczyniła to niechętnie, ale perspektywa zimnego prysznica okazała się mniej pożądana niż wykorzystanie srebrno-złotej odznaki policyjnej, którą nosiła w torebce. W sklepie przeszła pospiesznym krokiem obok stanowiska obsługi firm budowlanych i tłumu klientów, którzy zapełniali kosze materiałami uszczelniającymi, drewnem i rozmaitymi narzędziami. Detektyw Morris była wdzięczna losowi za to, że ma mieszkanie, a nie dom, i nie dała się wpędzić w pułapkę budowania własnego gniazda, w którą nieświadomie wpada wielu właścicieli domów. Od pistoletu na tuby z silikonem wolę nosić glocka. Pomaszerowała do biura Arnolda Davisa, małego pomieszczenia za szerokim na trzy metry lustrem fenickim, dzięki któremu pięćdziesięciokilkuletni kierownik o kłykciach owłosionych jak u goryla i wystających spod niezapiętego kołnierzyka włosach na piersi miał oko na sklep. – Wróciłam, Arnie. Stęskniłeś się? Zdjęła płaszcz i potrząsnęła lekko. Na pokrytą linoleum podłogę spadły krople deszczu. – I jestem przemoczona! Davis podniósł wzrok znad plastikowej miski wypełnionej sałatką makaronową. W kąciku jego zaciśniętych ust zebrało się trochę majonezu, a Olga spojrzała na niego tak znacząco, że kierownik sięgnął po chusteczkę. W pomieszczeniu śmierdziało czosnkiem. – Przypuszczam, że wróciła pani porozmawiać znowu o Lorrie i Shelley – stwierdził. – Po pracy mamy apel pożegnalny... teraz, skoro już wiadomo. – Mogę? – Nie czekając na zaproszenie, przysunęła sobie krzesło. – Nie słyszałam o apelu. To miłe z waszej strony. Kiedy się odbędzie? – W sobotę o dziewiątej. – Dobra. Wpadnę. – Skoro nie przyszła pani w sprawie apelu, to o co chodzi? – Sprawdzamy okoliczności śmierci – odrzekła tonem, który nie był już ciepły i pełen troski, tylko chłodny i śmiertelnie poważny. – To bardzo ważne. Chciałabym porozmawiać z panem o pewnych towarach, które sprzedajecie. – Co ma pani na myśli? – Davis pochylił się do przodu i spojrzał na otwarte drzwi. Kilku klientów, którzy stali w kolejce, zaglądało do środka. – Zamknijmy drzwi – zaproponował. Olga kiwnęła głową i przechyliwszy się na tanim plastikowym krześle, chwyciła klamkę

i zatrzasnęła drzwi. Z pomieszczenia zostało wyssane powietrze. Za fenickim lustrem ludzie, którzy wcześniej się gapili, odwrócili wzrok. Nie mogli już nic zobaczyć – tylko srebrzystą pustkę i odbicia własnych twarzy i rozdziawionych ust. Zauważyła kilka zmiętych ulotek w koszu na śmieci. Wiedziała, co to takiego. Każdy w mieście też by wiedział. Odkąd dziewczyny zaginęły, na słupach telegraficznych, tablicach informacyjnych w pralniach samoobsługowych i wszędzie, gdzie zbierali się studenci, rozklejono cztery tysiące takich ulotek. Na każdej widniało słowo ZAGINIONE. Pod spodem były zdjęcia Lorrie i Shelley. Obie dziewczyny pracowały na część etatu w Centrum Budowlanym. – Nie zdradziliśmy mediom szczegółów śledztwa – powiedziała Olga – i oczekuję, że tak pozostanie. – Jasne – zapewnił. Jego oczy wyglądały na wilgotne, ale nie była pewna, czy kierownik sklepu jest bliski płaczu, czy może spożył nadmiar czosnku, który sądząc po silnym zapachu unoszącym się w pomieszczeniu, stanowił główny składnik sałatki makaronowej, którą pani Davis przygotowała mężowi na lunch. – W materiale dowodowym dwie rzeczy wskazują na to, że sprawca mógł mieć dostęp do szczególnego rodzaju kabla i przezroczystej folii malarskiej sporych rozmiarów. Oczywiście pomyślałam o waszym sklepie. – Rozumiem. – Davis pobladł. – Nie myśli pani chyba, że zabójca robił tu zakupy? Olga pokręciła głową, ale bez przekonania. – Nie, tego nie powiedziałam. – To dobrze. – Na jego twarzy pojawiła się ulga, ale tylko na chwilę. Olga Morris odpaliła swoją bombę. – Myślę, że mógł tutaj pracować. – Proszę posłuchać, pani detektyw – powiedział Davis. Wstał i nagle zmienił ton na bardziej oficjalny. – Rozmawialiście już ze wszystkimi moimi pracownikami. Wśród ludzi, których zatrudniam, nie ma nikogo, kto nie kochałby tych dziewczyn. – No pewnie, ale chodzi o brutalną zbrodnię na tle seksualnym, Arnie. A czasem granica między miłością a brutalnością jest bardzo cienka. U niektórych jedno przechodzi często w drugie. Davis poczerwieniał na twarzy jak burak. – Wie pani, co mam na myśli. Jesteśmy tutaj jak rodzina. Nikt z nas nigdy nie zrobiłby Lorrie i Shelley krzywdy. – Miejmy taką nadzieję. A teraz pokażę panu coś, co może być wstrząsające. Zasłoniłam ciała dziewczyn, ale proszę przyjrzeć się dwóm rzeczom. – O Boże – powiedział Arnie Davis, opadając z powrotem na fotel, kiedy rumieniec na twarzy znów zastąpiła bladość. – Dwa zdjęcia. To wszystko. – Olga wyjęła z torebki kolorowe odbitki. Wcześniej paskami papieru biurowego zasłoniła większą część zwłok. Patrząc na Davisa, położyła je na biurku, jedną ręką odsunąwszy na bok plastikowy pojemnik z sałatką. – Mogę? – Davis obrócił pierwsze zdjęcie pod innym kątem. Odsłonięta część fotografii była wąskim prostokątem. Wciąż nie wiedział, na co patrzy, więc podniósł pytająco wzrok na Olgę.

– To nadgarstek Shelley – wyjaśniła. Davis stęknął. Była to bezwiedna reakcja, którą wolałby powstrzymać. Skóra Shelley była tak szara, że mogłoby się zdawać, że zdjęcie jest czarno-białe, gdyby nie ślad barw w postaci cienkich kresek widocznych na nadgarstku. Oglądał uważnie i czuł, jak sałatka makaronowa podchodzi mu do gardła. Postukał palcem w zdjęcie. – Co to takiego? – Ślady po pętach. Proszę się uważnie przyjrzeć. Czy macie w sprzedaży coś, co pozostawiłoby podobny odcisk? Davis wyciągnął z kieszeni okulary do czytania. – Wygląda na kabel dwużyłowy w osłonie płaskiej podatnej na rozdzielenie. – Zgadza się. Do skrępowania nadgarstków i nóg na poziomie kostek użyto kabla, ale muszę przyznać, że trudno nam ustalić, gdzie do tego doszło, bo rozkład zwłok jest bardzo zaawansowany. – To może być kabel elektryczny 45V9 – stwierdził. – Jest dwużyłowy i ma mniej więcej taką grubość. – Postukał w zdjęcie jeszcze raz. – Jest też dosyć giętki. Olga zapisała oznaczenie. – Sprzedajecie go tutaj? Davis podniósł wzrok. Było mu niedobrze, ale trzymał emocje na wodzy. – Tak. Niezbyt często. Mamy go jednak na szpulach. Szpule, świetnie. Sprawca potrzebował długich kabli, by związać ofiary w ten sposób. – Dobrze – podjęła. – Zanim go obejrzę, proszę jeszcze, by rzucił pan okiem na drugie zdjęcie. Chodzi mi o tę płachtę foliową. – Czy to noga? – zapytał, przyglądając się większemu z dwóch odsłoniętych obszarów zdjęć. Olga nie odpowiedziała. – Niech pan skoncentruje się na folii – odrzekła. – Macie coś takiego? Davis pokręcił głową i postukał owłosionymi kłykciami o blat. Zaczynał się denerwować, na czole zebrały się krople potu, które spływały strużkami po skroniach. – Nie, to znaczy... To po prostu zwyczajna przezroczysta folia. Na przykład saran pakowy. Może pochodzić skądkolwiek. Proszę zapytać w Safewayu obok. Olga wstała, wzięła reklamowy długopis Centrum Budowlanego i wskazała zdjęcie. – Zdaję sobie z tego sprawę – powiedziała. – Ale spójrzmy na krawędź płachty. Widać na niej wyraźnie i chyba nie muszę robić powiększenia, żeby udowodnić, że w tej folii jest coś szczególnego. Davis zmrużył oczy i skupił się na zdjęciu. Tuż za miejscem, gdzie kończył się zarys ludzkiej nogi, dopatrzył się białawego karbowania. Folia miała co najmniej trzy milimetry grubości, a wzdłuż całego brzegu biegł wzór ułożonych w trzy rzędy liter X. Wzór ciągnął się wzdłuż zgięcia, a potem znikał pod tym, co – jak Davis przyjął do wiadomości – było zwłokami jednej z kasjerek. – Chyba wiem, co to takiego – oznajmił. Podniósł zdjęcie i ustawił „gęsią szyję” lampki biurowej, żeby je lepiej oświetlić. – Wygląda na płachtę malarską typu TWP firmy Crossbeam. Brzegi mają wytłoczony wzór, który zapobiega rozdarciom. Olga zanotowała nazwę.

– TWP? – Trwała, wytrzymała, pogrubiona. I owszem, mamy ją w asortymencie. Nie sprzedajemy jej zbyt dużo. Jest droga. Najwyższej jakości. Ale zdarza się, że ktoś ją kupi. O Boże, nie... – Nieświadomie zniżył głos do jękliwego szeptu, gdy uświadomił sobie, co to oznacza. – Nie myśli pani chyba, że zabójca zaopatrzył się w naszym sklepie? Olga zebrała zdjęcia i schowała do torebki. – Jak powiedziałam, nie sądzę, by robił tu zakupy. Ale mogę się założyć, że tutaj pracuje. – Wzięła płaszcz i ruszyła do drzwi. – Chcę się zobaczyć z Dylanem Walkerem. Pracuje dzisiaj? Jeżeli w Centrum Budowlanym – czy wręcz w całym Meridian – pracował przystojniejszy mężczyzna od niego, Olga Morris nie potrafiłaby takiego wskazać. Wszystko w Dylanie Walkerze było doskonałe. Zęby – bielsze niż najczystsza kreda. Oczy – ciemne i błyszczące. W wieku trzydziestu jeden lat Dylan Walker miał czuprynę gęstych kasztanowych włosów, które budziły zazdrość wielu kobiet. Jego tors zbliżał się kształtem do idealnej litery V: z szerokimi barami i najprawdziwszym sześciopakiem mięśni na brzuchu, które wystawały spod koszulki, ilekroć wyciągał rękę, by sięgnąć po puszkę farby na którejś z najwyższych półek. Niejedna kobieta w Meridian prosiła o farbę ecru zamiast zwykłej białej tylko dlatego, że cóż, Dylan Walker musiał wyprężyć swoje boskie ciało, żeby zdjąć towar. Olga minęła dział z armaturą i artykułami sanitarnymi, przeszła obok umywalek i muszli klozetowych, które oświetlono reflektorami punktowymi niczym dzieła sztuki. Zapach gardenii z działu ogrodniczego unosił się w wilgotnym powietrzu tego deszczowego dnia. Kiedy skręciła na końcu rzędu, usłyszała szczebioczący kobiecy głos. – Och, naprawdę? Myślałam, że to znacznie trudniejsze. – Zależy, jak bardzo zamierza pani sobie utrudnić życie. Olga przeszkodziła Dylanowi Walkerowi i pokraśniałej teraz jak piwonia mężatce i matce w średnim wieku, którą przyłapano na flirtowaniu nad paczkami płytek z trawertynu. – Hej, Dylan, mnie też przydałaby się pomoc – oznajmiła Olga. Kobieta z wózkiem wypełnionym płytkami trawertynu zaczęła się wycofywać. Olga była drobna, blondwłosa, całkiem ładna, a na dodatek nosiła policyjną odznakę. Kupująca musiała się zorientować, że te atrybuty przeważają nad nadwagą, myszowatością i nietlenionym owłosieniem nad górną wargą. – Dziękuję – powiedziała kobieta, gdy pchnęła wózek w stronę wyjścia, a uśmiech przywiądł jej na twarzy. – Mogę poprosić pana o radę, gdybym miała jeszcze jakieś pytania? – Do usług. – Walker wepchnął dłonie do kieszeni; dżinsy leżały mu luźno na biodrach. Odwrócił się i utkwił wzrok w pani detektyw. – Czego teraz pani chce? Oczy Olgi pozostały zimne niczym stal, nie drgnęła jej nawet powieka. Uśmiechnęła się, rozchylając lekko wargi. Zrobiła to tylko dla efektu, a nie z sympatii do Walkera. Doszło między nimi do spięcia, kiedy w pierwszym tygodniu śledztwa spróbował zasugerować, że zaginione dziewczyny są rozwiązłe. – Ciągle mnie podrywały – powiedział wtedy. Wystarczyło jedno spojrzenie, by wiedziała, że facet jest popaprańcem. Aż ciarki przebiegły jej po plecach.

– Ciebie – odparła. – Tak jak wszystkie kobiety w okolicy, ciebie.

Rozdział 20 Godzina 9.15, dziewiętnaście lat temu, Meridian w stanie Waszyngton Gmach sądu rejonowego w hrabstwie Whatcom był perłą architektury w Meridian. Stary zamek z cegły zwieńczony pięcioma wieżycami o pozłacanych szpicach górował nad śródmieściem pamiętającym początek i koniec recesji, która ustąpiła czemuś w rodzaju odrodzenia. W muzeum sztuki udało się zorganizować ważną wystawę dzieł postimpresjonistów – rzadkość w miasteczku o rozmiarach Meridian. Kierownictwo sklepu Nordstrom przyrzekło, że nie przeniosą się w żadne inne miejsce, co gwarantowało, że centrum handlowe budowane na prowincji hrabstwa nie stanie się czymś więcej niż drugorzędnym celem zakupów. Ponad rok upłynął od dnia, gdy dwie studentki Uniwersytetu Cascade znaleziono martwe na rzecznej łasze. Prawie każdy mieszkaniec pamiętał, gdzie akurat był, kiedy tę informację podano do publicznej wiadomości. Władze college’u wzmocniły ochronę. Policja nasiliła patrolowanie ulic. W pewnym sensie miasto otrzepało się z kurzu i ruszyło dalej naprzód. Problemy pojawiły się teraz na sali sądowej, w sprawie o podwójne zabójstwo przeciwko Dylanowi Walkerowi. Mimo niezwykle mocnych dowodów zebranych przed procesem sprawa zdawała się bliska załamania. Olga Morris, która z ramienia wydziału policji w Meridian dokonała aresztowania, siedziała z kamienną twarzą na widowni, podczas gdy prawnicy dyskutowali nad zaprezentowaniem ławie przysięgłych teorii obrony o tym, że sprawcą był ktoś inny. W normalnych okolicznościach kwestia nie byłaby tak ważna. Strategia zwalenia winy na kogoś innego cieszyła się dużą popularnością wśród niezłych – i czasem zdesperowanych – adwokatów obrony. Ale w tym przypadku sprawa była śliska. Nikt nie mógł przesłuchać pod przysięgą Tylera Ticena. Ani wezwać go na świadka. Tym razem w strategii „to nie ja jestem sprawcą, to tamten” cel ataku sam był martwy – popełnił samobójstwo, nie pozostawiwszy żadnego listu. Student Ticen również pracował w Centrum Budowlanym. Detektyw Olga Morris zastanawiała się, kto tam nie pracował. Ticen dał kolegom do zrozumienia, że interesuje się Lorrie. Przeszukanie jego pokoju w akademiku ujawniło, że interesował się kryminologią, socjologią i kryminalną literaturą faktu – przy czym jedna z książek w biblioteczce dotyczyła zabójcy, który torturował i zabijał w podobny sposób. Ale Ticen nie żył. Samobójstwo, jak utrzymywała obrona, było bezpośrednim skutkiem narastających wyrzutów sumienia po aresztowaniu Dylana Walkera. Teraz ten czarujący przystojniak z przyjemnością przysłuchiwał się szermierce słownej adwokatów, którzy wysilali dowcip i zagłębiali się w kazuistykę. Siedział na ławie oskarżonych bardzo pewny siebie, pomyślała detektyw Morris, i poprawiał się co jakiś czas na krześle, podczas gdy z jego przystojnej twarzy nie schodził lekki uśmiech. Jego harde brązowe oczy śledziły

każdego na sali niczym przydrożna figura Jezusa, tylko że złowróżbny i złowrogi. W Dylanie Walkerze nie było nic miękkiego. Stalowe ciało. Serce z kamienia. Ma tyle atutów i wybiera się tylko do więzienia. Olga miała nadzieję, że przed końcem miesiąca Walker znajdzie się w stanowym zakładzie karnym w Walla Walla, gdzie skończy jako czyjś cwel. Ale filigranowa pani detektyw czuła niepokój. Jej blond włosy były teraz dłuższe; machinalnie odgarnęła je za ucho. Pochyliła się do przodu, by słyszeć każde słowo wypowiadane przez prawników odwróconych plecami do nabitej widowni. Sędzia z powagą słuchała obrońcy z urzędu, patafiana, który wyraźnie przeszarżował. – Wysoki sądzie, mój klient ma prawo przedstawić alternatywną wersję wydarzeń i wysoki sąd doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Sędzia, wyga o nosie niczym ptasi dziób i aureoli siwych włosów, zmarszczyła brwi. Zwróciła się do prokuratora, weterana, który prowadził najgorsze sprawy karne, jakie widział ten region, ale pragnął wygrać także i tym razem, by triumfalnie zakończyć udaną karierę. – Nie podoba mi się to, ale wyrażam zgodę. Prokurator udał święte oburzenie. – Wysoki sądzie! – Dosyć! – Sędzia nawet na niego nie spojrzała. Skierowała uwagę z powrotem na woźnego sądowego i westchnęła. – A teraz proszę wprowadzić przysięgłych i zakończmy tę sprawę. Olga poczuła rozczarowanie. Sędzia zezwoliła na te bzdury? Kiedy tak dużo materiałów nie zostanie zaprezentowanych ławnikom. Nie wygra z systemem, zdawała sobie sprawę. Ale odbierała to jako bolesny policzek wymierzony pamięci tych, które na swojej drodze spotkały Dylana Walkera i przypłaciły to życiem. Chociaż sprawa dotyczyła dwóch martwych studentek college’u, nad salą sądową przez cały czas unosiły się duchy trzech innych ofiar. Jedna miała dopiero dwanaście lat – rudowłosa Brit Osterman. Jej przypadek nie pasował do portretu sprawcy, który FBI opracowało pierwotnie dla wydziału policji w Meridian, kiedy zaginęły dwie studentki Cascade. Ale z drugiej strony, Olga wiedziała, że Dylan Walker miał wtedy szesnaście lat. Może była jego pierwszą ofiarą? Pierwszego łyku krwi musiał przecież gdzieś zasmakować. Olga nie miała wątpliwości, że zabił tę szóstoklasistkę. Najmocniejsze powiązanie między Walkerem i ofiarą, na jakie się natknęli, dotyczyło mieszkanki Seattle, która wybrała się na jogging w okolicy, w której mieszkał Dylan. Tanya Sutter nigdy nie wróciła do domu. Jej zwłoki znaleziono tydzień później w krzakach jeżyn i łanie wierzbówek przy starej autostradzie między Seattle i Tacomą. Leżały owinięte plastikową folią. Została związana. Zastrzelona. Porzucona. Od tamtej pory upłynęło zbyt dużo czasu i chociaż śledczy próbowali złamać Walkera i wydobyć z niego przyznanie się do winy, facet był jak z teflonu. Wszystko po nim spływało. Chłodny i opanowany, pewny siebie i obojętny. Nie okazał ani odrobiny wzburzenia. – Nie jestem mężczyzną – po przesłuchaniu powiedziała szefowi Olga Morris – ale gdybym była, miałabym ochotę rozerwać na strzępy każdego, kto zasugerowałby, że zgwałciłam i zamordowałam jakąś kobietę. Ale nie ten zadufany w sobie czaruś. On po prostu uśmiechnął się, błyskając tymi bielutkimi zębami, i wzruszył ramionami. Zachowywał się tak, jakbyśmy przeszkodzili mu w nicnierobieniu.

Istniało podejrzenie o istnieniu kolejnej ofiary, niejakiej Steffi Miller, która zaginęła, gdy Walker przebywał na kościelnym obozie dla młodzieży, w Nampa w stanie Idaho, latem, gdy chodził do ostatniej klasy szkoły średniej. Jej ciała nigdy nie znaleziono. W sumie Dylana Walkera powiązano z pięcioma martwymi lub zaginionymi dziewczynami: Brit, Tanyą, Steffi, Lorrie i Shelley. Najbardziej pechowy człowiek świata czy seryjny morderca? Gazety już zdecydowały. Ponad setka reporterów ściągnęła do zwieńczonego złotymi szpicami sądu, by napisać o najprzystojniejszym mordercy w kraju. Większość stanowiły zresztą kobiety. Wszystkie pragnęły wywiadu na wyłączność, ale Dylan Walker odgrywał trudnego do zdobycia. – Bardzo chętnie, Connie – mówił – ale mój obrońca stanowczo zabronił mi rozmawiać z kimkolwiek. Ale gdybym miał udzielić wywiadu, to właśnie tobie. Posługiwał się tym samym tekstem albo jego wariacją raz za razem. – Będę miał mnóstwo czasu na wywiady, kiedy mnie oczyszczą z zarzutów – mówił wielokrotnie. Olga Morris siedziała bez ruchu na widowni tuż za ławą oskarżenia i krew się w niej gotowała. Złożyła już swoje zeznania, więc oficjalnie nie miała nic do powiedzenia. Ale z trudem nad sobą panowała, gdy dobiegały ją szczebioty rosnącego fanklubu Walkera. Nikt nie mówił o nim „Dylan Daniel Walker”, czyli pełnym nazwiskiem, jak zwykło się określać tych, którzy nagle zyskali złą sławę. Zamiast tego mówiono o nim „Dylan” albo „Przystojny Dylan”, co ostatecznie przekształciło się po prostu w „Przystojniaka”. Od tych zachwytów robiło jej się niedobrze i ciarki chodziły jej po plecach. Wiedziała, że część problemu polega na tym, że Ameryka uwielbia przystojnych morderców. To media odpowiadały za ten wypaczony sposób myślenia. Ofiary były ładne. Zabójcy byli brzydcy. Ale raz na jakiś czas zdarzał się jakiś przystojny. Teda Bundy’ego często określano w prasie jako przystojnego i czarującego. Ale Dylan Walker nie był żadnym Bundym. Czy też raczej Ted Bundy nie był żadnym Dylanem Walkerem. Gdyby pokazać jakiejkolwiek kobiecie zdjęcia Toma Cruise’a, młodego Roberta Redforda czy Paula Newmana, Dylana Walkera i Teda Bundy’ego, a następnie poprosić, aby wskazała najbardziej i najmniej przystojnego z puli, to właśnie Dylan Walker i Ted Bundy zostaliby wybrani – a werdykt nie byłby korzystny dla Bundy’ego. Toczono niekończące się dyskusje na temat Walkera, jednak większość argumentów bazowała na jego urodzie, a nie życiowych dokonaniach. Niewiele o nim wiedziano. Wychowała go babka w Seattle. Był jedynakiem. W szkole osiągał bardzo dobre wyniki, ale potem z trudem ją skończył. Głęboko wierzący. Po tych latach młodzieńczych trajektoria jego życia stała się nadzwyczaj zamazana. Olga przekopała dostępne dokumenty, ale ponieważ w żadnej pracy nie zagrzał długo miejsca, nigdy nie złożył też zeznania podatkowego, nie posiadał kart kredytowych, nie nawiązał z nikim bliższych stosunków i nikt nie znał jego wcześniejszego adresu zamieszkania. Ani nie wiedział, co robił. Oldze przywodził na myśl rekina, na którego zwróciła uwagę w oceanarium w Vancouver, dwie godziny jazdy od Meridian. Dominował nad otoczeniem, śledząc nieustępliwymi, złymi ślepiami każde drgnienie w czystych wodach ogromnego akwarium. Poruszał się powoli,

prawie znudzony i obojętny. Działał sam. Po cichu. W ukryciu. Zdawało się, jakby nie zwracał na nic uwagi. Ale zwracał. Robił to, do czego został stworzony: zabijał – szybko, bez wysiłku, a potem ruszał dalej, pozostawiając za sobą karminową smugę krwi. Był pięknym złym stworzeniem; smukłym i opływowym. Tak detektyw Morris widziała Dylana Walkera – jako przebiegłego drapieżnika nieprzywiązanego do nikogo i niczego. Maszynę do zabijania.

Godzina 7.15, dwadzieścia jeden lat temu, Seattle – Przecież wiem, że chcesz ze mną jutro pojechać. Tina Winston miała opory przed wybraniem się na proces Walkera sama. Jasne, była kobietą niezależną, ale wiedziała również, że udział w tym medialnym cyrku nie leży w jej naturze. Myślała, że zdobędzie się na odwagę, jeśli pojedzie z nią przyjaciółka, Bonnie Jeffries. Poza tym długa, dwugodzinna jazda samochodem jawiła się znacznie ciekawiej w towarzystwie Bonnie. Tina zaproponowała nawet kolację w nowej restauracji nieco na południe od Meridian. – Proszę cię – nalegała. – Będzie super. Podobno lokal jest cudowny. Żyrandol w holu zrobiono z tysiąca kieliszków Waterford obróconych do góry nóżkami. Błyszczy jak brylanty na aksamicie. Bonnie zrobiła kwaśną minę. – No nie wiem – powiedziała. – Mam jutro mnóstwo do zrobienia. – Z telefonem bezprzewodowym przy uchu przeszła przez duży pokój, a potem korytarzem do pralni, jednocześnie cały czas rozmawiając z Tiną. Mimo to myślami błądziła gdzie indziej. Zastanawiała się, jak jedna osoba jest w stanie tak nabałaganić. Pracowała cztery razy w tygodniu po dziesięć godzin po to, by piątki poświęcić na wypucowanie mieszkania przed weekendem. – Wiesz, jak cenne są moje dni wolne. Tina przycisnęła przyjaciółkę mocniej. – Co sobie zaplanowałaś? – Nic specjalnego. Czeka na mnie fura sprzątania. – Cenne dni wolne? I zamierzasz spędzić jeden z nich na sprzątaniu domu? Bonnie prychnęła cicho. – Nie wszystkich stać na zatrudnienie gosposi. – Pozwoliła sobie na przytyk. Bonnie była kierownikiem niższego stopnia. Tina prowadziła własny biznes, sprzedając kosze z prezentami, i zarabiała grubą kasę, odkąd jednym z głównych stałych nabywców stały się eleganckie delikatesy. – To nie fair. Mogłaś przecież do mnie dołączyć. – Tina przypomniała propozycję założenia spółki, którą złożyła przyjaciółce przed czterema laty. – Nie przypominaj mi. – Ścisnęła telefon między barkiem a podbródkiem i sięgnęła po kosz z rzeczami do prania. Odkręciła wodę. – Nie czujesz, że utknęłaś w rutynie? – Tina zadała ostateczny cios. Wiedziała, że życie przyjaciółki to praca i nic więcej. Bonnie nie miała chłopaka. Nie miała dzieci. Ani życia

towarzyskiego poza działalnością w parafii. Bonnie patrzyła, jak zapełnia się bęben pralki. Odmierzyła odpowiednią dawkę proszku do prania. – Okej, przekonałaś mnie – powiedziała. – Pojadę. Zobaczmy tego Dylana Walkera na żywo. Niezłe z niego ciacho jak na mordercę. – Przestań. Nie został przecież skazany. I wątpię, by do tego doszło. Padł ofiarą nadgorliwości tamtejszej policji. Znasz ten typ gliniarza, który chce za wszelką cenę wsadzić kogoś, wszystko jedno kogo, za kratki. Bonnie wepchnęła ubrania do pralki. Zatrzasnęła klapę. – To ty tak twierdzisz. – Owszem i nie zmienię zdania – powiedziała Tina, teraz w znacznie lepszym humorze, gdy przyjaciółka zgodziła się pojechać. – Do zobaczenia o siódmej. Bonnie spojrzała w lustro. Zrzuciła szlafrok i popatrzyła na siebie z uwagą. Miała dwadzieścia kilogramów nadwagi, a jej brzuch znaczyła sieć rozstępów. W słabym wieczornym świetle wyobraziła sobie siebie w ładniejszej postaci. Jak Tina. Ale Bonnie wiedziała, że bóstwo dobrych genów obdarzyło ją niepozornymi rysami matki i jej grubokościstą figurą. Miała brzydką twarz, miłe brązowe oczy i ciemne kręcone włosy. Tina była szczupła niczym trzcina z blond włosami o miedzianym połysku. Zawsze gdy wychodziły razem, mężczyźni grawitowali w stronę Tiny. Bonnie wypróbowała wszystkie diety od programu Weight Watchers, poprzez płynną dietę proteinową, aż po dietę Scarsdale. Przez kilka tygodni bardzo się pilnowała, ale później dawała sobie spokój. Odwiedziła w centrum Seattle tyle kącików kosmetycznych, gdzie proponowano zmianę stylu, że prawdopodobnie mogłaby teraz pracować dla któregoś z wielkich koncernów kosmetycznych. Nienawidziła swojego wyglądu. Gdzieś w głębi duszy nienawidziła też Tiny. W co się ubrać na proces o morderstwo? Bonnie Jeffries zastanawiała się przez chwilę, szukając wyszczuplającej podkoszulki i najlepszego stanika. Wybrała parę czarnych spodni i niebieską bluzkę, luźne na tyle, że czuła się w nich szczuplejsza o kilka kilogramów. Luźne ubrania były jak dieta, tylko że bez wyrzeczeń. Bonnie liczyła sobie zaledwie trzydzieści lat, ale wyglądała jak mamuśka w średnim wieku. Odłożyła ubranie na jutro na toaletkę i podreptała do kuchni. Naszła ją ochota na lody malaga, które zjadła prosto z pudełka.

Rozdział 21 Godzina 12.25, dwadzieścia jeden lat temu, Meridian, stan Waszyngton Czekał ją jeden z najtrudniejszych telefonów w życiu każdego detektywa. Oczywiście, jeśli nie liczyć mrożącego krew w żyłach telefonu w środku nocy, który zaczyna się od słów: „Przykro mi, że dzwonię z takimi wiadomościami. Pani dziecko uczestniczyło w bardzo poważnym wypadku samochodowym...”. Olga Morris spodziewała się, że werdykt zapadnie jednogłośnie, chociaż trwające aż cztery dni obrady przysięgłych mocno ją zaniepokoiły. Dylan Walker był winny; wiedziała to każdym nerwem swego ciała, całą swoją istotą. To bezwzględny, zimny morderca. Maszyna do zabijania w atrakcyjnym opakowaniu. Tylko tyle było w nim człowieka. Uznano go za winnego, Bogu dzięki, ale pomimo starań prokuratora, który odrobił swoją pracę domową, Walkera skazano tylko za mniej poważną zbrodnię – podwójne zabójstwo drugiego stopnia. To jakiś absurd, pomyślała Olga. Od kiedy skrępowanie paru kobiet kablem, zawinięcie ich ciał w folię, jakby były poczwarkami, i porzucenie ich w rzece pod jakimkolwiek względem nie podpada pod zarzut zabójstwa pierwszego stopnia? Dziennikarze prasowi i telewizyjni zachwycali się linią obrony, która zachwiała pozycją oskarżenia dzięki podsunięciu innego prawdopodobnego sprawcy, ale jeszcze bardziej tym, że adwokatowi oskarżonego udało się wmówić części przysięgłych, że Dylan Walker nie zamierzał nikogo zamordować. Że to był wypadek. Jak mogło dojść do czegoś takiego? Kiedy przysięgli weszli na salę, Olga ze zdumienia wytrzeszczyła oczy. Była pewna, że Walker mrugnął do przysięgłej numer cztery, długonogiej brunetki, która wpatrywała się w niego swoimi dużymi błękitnymi oczyma. Co, do cholery, się dzieje? Ta chwila i późniejszy werdykt były niczym cios pięścią prosto w brzuch. Jak do tego doszło? Olga nie rozmawiała z żadnym z tłoczących się w sądowym holu dziennikarzy. Gwoli ścisłości nikt nie chciał rozmawiać z nią. Po zbiorowych westchnieniach widowni, która po chwili ruszyła do drzwi, ludzie z mikrofonami i notatnikami starali się dotrzeć do obrony i nie interesowali ich przedstawiciele oskarżyciela publicznego. Mężczyzna z dokonaniami w postaci zabitych piękności stał się gwiazdorem, łakomym kąskiem dla mediów. Olga zaszyła się w swoim gabinecie na pierwszym piętrze komendy. Była bliska łez, gdy wyciągnęła z półki akta Walkera. Morris wcześniej wiele razy przeglądała zawartość grubej teczki z pozaginanymi i przybrudzonymi po całorocznym śledztwie kartkami. Na widok zdjęć, które dokumentowały znalezienie zwłok, wciąż robiło jej się niedobrze. Wszystko wydawało się teraz kompletnie bezsensowne. W teczce znalazła numer telefonu do matki Shelley w Olympii. Głos pani Smith drżał, gdy odebrała.

– Obawiam się, że nie mam dobrych wiadomości, pani Smith. Jest mi bardzo przykro. Nie chciałam, żeby dowiedziała się pani o tym z telewizji. Zapadła długa cisza. Olga usłyszała, jak matka zamordowanej dziewczyny usiadła, przygotowując się do dalszej rozmowy. To był dobry pomysł. – Słyszałam, że ława przysięgłych wydała werdykt – powiedziała mama Shelley. – Jak brzmiał? Olga Morris czuła się, jakby zawaliła na całej linii, jakby zawiodła tę kobietę. Obiecała jej wcześniej, że zawiadomi ją o werdykcie, ale teraz żałowała. Myślała, że przysięgli przyjmą argumentację i dowody przedstawione przez oskarżenie. Obiecała, zanim obrona posłużyła się tragicznym samobójstwem Ticena, by rozmyć prawdę. – Jak powiedziałam, nie jest dobry – zaczęła z wahaniem, wciąż szukając słów, które ukoją ból rozdartego serca. Choć wiedziała, że nie ma takich słów. – Winny podwójnego zabójstwa drugiego stopnia. Ze słuchawki dobiegał ją tylko cichy oddech pani Smith. – Jest mi bardzo przykro. Shelley i Lorrie zasługiwały na znacznie więcej. Pani Smith wreszcie przemówiła. Ważyła słowa, ale przebijała przez nie głęboka odraza, niezaprzeczalna, choć kobieta starała się ją zatuszować, jak na osobę wierzącą przystało. – Obie są teraz w niebie. A odkąd się przekonałam, jak wygląda świat w waszej części stanu, powiedziałabym, że obu tam jest lepiej. Co to za system, który pozwala człowiekowi skraść piękne życie dwóm osobom, jakby były niczym. Jej słowa raniły Oldze serce. Wiedziała, że zawiodła te dziewczyny. Teraz najgorszy rodzaj istoty ludzkiej – ktoś, kto potrafi jedynie naśladować współczucie, stając się człowiekiem tylko w przybliżeniu – osiągnął sukces swojego życia. – Jest mi bardzo, bardzo przykro. W słuchawce zapadła cisza. Pani Smith rozłączyła się bez pożegnania. Dwa tygodnie później doszło do następnej zniewagi, kiedy wydano wyrok. Od dwudziestu lat do dożywocia za śmierć każdej z dziewczyn. Ostateczny cios: kara była łączna. Dylan Walker prawdopodobnie wyjdzie kiedyś na wolność. – Gotowa? – Tina Winston popatrzyła podejrzliwie na Bonnie Jeffries, która stała w drzwiach odziana w zniszczony pikowany szlafrok. – Bo nie wyglądasz. Bonnie miała niepewną minę. Opasała się ściślej szlafrokiem i wpuściła Tinę do środka. – Boże, potrafisz być taka niegramotna, Bonnie. Tina wkroczyła do przedpokoju i zamknęła za sobą drzwi. – Jedziemy dzisiaj do Meridian, zgadza się? – Tina oparła rękę o biodro i popatrzyła na koleżankę zniecierpliwiona. Kręciło jej się w głowie z radości. Spróbowała zmarszczyć groźnie czoło, ale była tak podekscytowana, że nie potrafiła się nawet złościć. – Dylan Walker chce się ze mną spotkać. Dostałam od niego list. – Nie odrywając wzroku od Bonnie, która siedziała teraz na kanapie w salonie, Tina odpięła torebkę od Louisa Vuittona. Gestem kelnerki podającej pod srebrną kopułą jakieś fantastyczne danie wręczyła przyjaciółce dużą kopertę. Była zaadresowana do Tiny Winston. Adres nadawcy: D. Walker, areszt hrabstwa Whatcom, Meridian.

– Osobiście do ciebie napisał? Tina uśmiechnęła się szeroko. – Wreszcie. Wysłałam mu co najmniej trzy listy z zachętą, odkąd zaczęła się ta kpina ze sprawiedliwości, jaką jest proces w Meridian. – Usiadła obok Bonnie i nie mogąc wytrzymać ani sekundy dłużej, wyciągnęła list z koperty. – To głupota, Tino – orzekła Bonnie bez ogródek. – Może zmienisz zdanie, kiedy przeczytasz list. Bonnie mocno w to wątpiła, ale założyła swoje okulary do czytania w czerwonej oprawce. Pismo Dylana Walkera okazało się zaskakująco staranne, niemal kobiece. Linie wznoszące i opadające były idealne w kształcie i kącie nachylenia. Droga Tino! Twoje listy sprawiły mi ogromną przyjemność. Wybacz, że odpowiadam z opóźnieniem. Nie uwierzyłabyś, ile poczty tutaj dostaję. Nie ma mowy, by udało mi się odpisać na każdy list, ale Twoja szczerość i autentyczne zainteresowanie moją sprawą naprawdę mnie wzruszyły. Wycierpiałem więcej niż ktokolwiek ze znanych mi ludzi. Nie zwykłem użalać się nad sobą, ale nie mam pojęcia, dlaczego Bóg mnie tak doświadcza. Starałem się tylko prowadzić dobre, uczciwe życie. Widzisz, dokąd mnie to zaprowadziło? Dziękuję Ci za zdjęcie... Bonnie spojrzała na przyjaciółkę znad okularów i skrzywiła się z niedowierzaniem. – Wysłałaś mu swoje zdjęcie? Tina wzruszyła ramionami. – I co z tego? Nawet jeżeli jest winny, a na pewno nie jest, to trafi do więzienia. Stamtąd nikomu nie zrobi krzywdy, już raczej martwię się o niego samego. Nie muszę ci chyba przypominać, że codziennie w tym kraju sławni ludzie padają w więzieniach ofiarami prześladowań ze strony hołoty, która tam siedzi. Bonnie trzymała język za zębami. Cóż mogła powiedzieć? Dylan Walker nie był jakimś niewinnym człowiekiem, którego wzięto z ulicy i dla kaprysu posadzono na ławie oskarżonych w sprawie o podwójne zabójstwo. Sam należał do tej cholernej hołoty. Tina Winston była nim zauroczona, a Walker starał się wyciągnąć z niej jak najwięcej, czyli w sumie całkiem sporo. Bonnie przeczytała list do końca. Wyczuła delikatny zapach wody kolońskiej, co ją zaskoczyło. Nie sądziła, że więźniom wolno używać wody kolońskiej. Jesteś śliczna, jeśli wolno mi zauważyć. Wyglądasz również na osobę, która umie wejrzeć człowiekowi w duszę. Tęsknię za przyjaźnią z kimś takim jak Ty. Dodałem Twoje nazwisko do swojej listy odwiedzających. Jeśli przyjdziesz, proszę, powiedz, że jesteś moją długoletnią znajomą. Nie wolno mi się widywać z nikim, kogo nie znałem przed aresztowaniem. Przykro mi, że proszę Cię o kłamstwo, ale to jedyny sposób. Piątki są w porządku. Będę tutaj jeszcze przez miesiąc, zanim przeniosą mnie do więzienia w Shelton. Pozdrawiam, Dylan Walker Bonnie zdjęła okulary i poprawiła się na kanapie, która jęknęła pod jej ciężarem. Roztyła się jeszcze bardziej i czuła do siebie odrazę. Z niedowierzaniem spojrzała przyjaciółce w oczy. Tina była atrakcyjną kobietą. Prowadziła własny biznes i odnosiła sukcesy. Jej figura? Bonnie

nie cierpiała, gdy latem Tina ubierała się w szorty i koszulki na ramiączkach. Miała nogi do samego nieba. Miała widoczne kostki. Z punktu widzenia Bonnie Jeffries nie było na świecie nikogo, kto dostałby od losu więcej niż jej przyjaciółka, Tina Winston. – Nie wydaje mi się, żeby to był dobry pomysł – odrzekła w końcu Bonnie. – Próbujesz mnie osądzać? – Nie. Martwię się o ciebie. – Martwisz się czy mi zazdrościsz? – Zazdroszczę związku z seryjnym mordercą? Jezu, Tino. Tina wyciągnęła rękę i Bonnie zwróciła jej kopertę. – Słuchaj, pojadę zobaczyć się z Dylanem i potrzebuję twojego wsparcia. Ja ci zawsze pomagałam, nie? Kiedy miałaś problemy z samochodem, kto przyjechał i podwiózł cię do sklepu spożywczego? – To zupełnie co innego. – Bonnie pociągnęła nosem. – Mówimy o wizycie w więzieniu, a nie w dziale z mrożonkami w Safewayu. Tina zachichotała. – No weź – powiedziała. – Będzie fajnie. – Rozumiem, że tobie będzie fajnie. A co ze mną? – Zapraszam cię na lunch w nowej restauracji... a na dodatek przeżyjesz coś ciekawego za moim pośrednictwem. Ostatnie słowa o mało nie doprowadziły Bonnie do łez. Większość swoich dorosłych lat przeżywała za pośrednictwem Tiny Winston, w jej cieniu. Ale polecany bar sałatkowy z dziewięćdziesięcioma dziewięcioma składnikami do wyboru okazał się pokusą, która przeważyła nad zdrowym rozsądkiem i urażonym ego. – Okej. Pojadę z tobą. Tina uśmiechnęła się rozbrajająco. – Nie pożałujesz – powiedziała. – Obiecuję. Porządkowym w więzieniu był mężczyzna po pięćdziesiątce, dla którego areszt hrabstwa Whatcom stał się właściwie drugim domem. Nigdy nie przeskrobał niczego na tyle poważnego, by trafić za kraty któregoś ze stanowych zakładów karnych w Walla Walla, Monroe, na wyspie McNeil albo w Shelton. W więzieniach takich ludzi nazywa się „bumerangami”. Z biegiem czasu to przezwisko przylgnęło do niego, przybierając niedbałą postać „Bumera”. Bumer, chudy jak szczapa i garbaty, pchał przed sobą metalowy wózek biblioteczny, chodząc od celi do celi i rozwożąc pocztę: rozdawał listy miłosne, korespondencję sądową, a nawet ulotki handlowe. – Chcesz ten magazyn? – zapytał chłopaka o pustym wzroku, który siedział za posiadanie na własny użytek. Drobne przestępstwo. Smarkacz wziął zwinięte czasopismo, egzemplarz „Discovera”. – Nie. Nie lubię tego chujowego gówna. Przez nauki przyrodnicze miałem niską średnią. Czy to zresztą nie jest przestępstwo federalne? – Hę? – mruknął Bumer, zatrzymując wózek przed kratami celi. Chłopak podał mu pismo z powrotem, wpychając je między pręty. – Rozdawanie poczty należącej do kogoś innego, człowieku?

Bumer wybuchnął głośnym śmiechem. – A co mi zrobią? Wsadzą mnie do pudła? Chłopak dał mu szansę błyśnięcia dowcipem. Miło. – Cała ta fura dla Walkera? – Wskazał pękatą płócienną torbę na najniższej półce wózka. Bumer pokiwał głową. – No, Pan Hollywood dostaje więcej listów od fanek niż ten fagas Tom Cruise. Powinien chyba dostać własną pieczęć pocztową. Może nawet znaczek ze swoją mordą? Chłopak starał się zgrywać luzaka i twardziela. Nie był ani jednym, ani drugim. – No, a kto poliże klej, to umrze. Pół korytarza dalej Dylan Walker słyszał każde słowo rozmowy porządkowego i młodego więźnia. Nie wkurzył się, chociaż gdyby Bumer i smarkacz wiedzieli, że ich słyszy, musiałby im puścić taką wiązankę, że by im w pięty poszło. Zamiast tego kończył szybko list. Pisał starannie. Nie lubił się spieszyć. Każde słowo miało w sobie jakąś moc. Tęsknię za przyjaźnią z kimś takim jak Ty. Dodałem Twoje nazwisko do swojej listy odwiedzających. Gdybyś przyszła, proszę, powiedz, że jesteś moją długoletnią znajomą. Pozdrawiam, Dylan Walker Kiedy Bumer dotarł do jego celi, Walker zdążył już zaadresować kopertę. Chciał, żeby list wyszedł z dzisiejszą pocztą. Był zaadresowany do kobiety z Acton w Kalifornii. – Proszę, Bumer – powiedział, a jego uśmiech odbijał słabe światło lamp zwisających z sufitu na łańcuchach. – Dzisiaj nadaję tylko dziesięć listów. Mam obsuwę. – Zaśmiał się cicho i podał dyżurnemu plik kopert różnych rozmiarów, z naklejonymi przez nadawców znaczkami – jak nakazywał regulamin więzienia dotyczący korespondencji osadzonych i aresztantów. Bumer otworzył płócienną torbę i podawał Walkerowi kolejne przesyłki. – Jeżeli wcześniej myślałeś, że masz obsuwę, to teraz nabawisz się chyba skurczu pisarskiego. Walker uśmiechał się promiennie, gdy list za listem przechodził przez kraty. – To bez sensu – zauważył. – Powinieneś po prostu dać mi tę całą cholerną torbę. – Znasz reguły. Zagrożenie samobójstwem. Sznur ściągacza mógłby się okazać zbyt kuszący dla takiego faceta jak ty. – Kuszący? Czemu miałbym sobie robić krzywdę? Nigdy w życiu nie czułem się tak pożądany. – Okrasił tę rewelację szerokim uśmiechem. Nie wątpię, psycholu pierdolony, pomyślał Bumer, ale powiedział tylko: – To na dzisiaj wszystko. Lepiej bierz się do roboty. Dziś wieczorem przyjeżdża pociąg pocztowy z Seattle. Jutro dostaniesz kolejną porcję listów, jeszcze cieplutkich.

Rozdział 22 Piątek, godzina 14.26, Cherrystone, stan Waszyngton Emily znała nazwę Aniele Gniazdo, ponieważ często mówiło się o nim w mediach, gdy na początku lat osiemdziesiątych studiowała na Uniwersytecie Waszyngtońskim. Od prawie dwudziestu lat nie poświęciła sprawie ani jednej myśli. Włączyła czajnik i poczekała, aż zagwiżdże. Aniele Gniazdo. Co tam się wydarzyło? Cary powiedział, że przeszłość potrafi się zemścić. Pamiętała, że chodziło o agencję, która trafiła na czołówki gazet w związku z jakimś skandalem. Woda w czajniku zabulgotała i po chwili odezwał się gwizdek. Emily wrzuciła do kubka saszetkę rumianku i z plastikowego pojemnika w kształcie misia dodała odrobinę miodu. Z dzióbka czajnika wzbił się obłok pary, kiedy nalewała wodę. Wszystko, co mogło pójść nie tak, poszło właśnie tak – nie tak. Wciąż była podminowana i wściekła na Cary’ego, zrozpaczona, że Jenna nie chce po prostu wrócić do domu, i zdruzgotana, że nie zna córki tak dobrze, jak myślała. Jak mogła być tak ślepa? Jednego dnia zdawały się sobie takie bliskie, a następnego rozdzieliło je potrójne zabójstwo? Miała ochotę na ziółka – na to, co doradzała jej matka na wszystko od nieudanej randki po histerektomię. Popijała je z kubka, który Jenna pomalowała w Ceramic Castle; wzdłuż brzegu biegł rządek pomarańczowych maków. Nie pamiętała, co takiego ściągnęło kłopoty na agencję. Zadzwoniła do Davida, żeby sprawdzić, czy on coś pamięta, ale odezwała się tylko automatyczna sekretarka – jego głos był napuszony i chełpliwy, nawet gdy przemawiał z taśmy. Zostawiła wiadomość. Potem poszperała trochę w sieci, gdzie znalazła skąpe informacje. Agencję adopcyjną Aniele Gniazdo zamknięto w połowie lat osiemdziesiątych z powodu zarzutów, że jej prezes nie tylko podkradał pieniądze z kasy, ale też firma w jakiś sposób nie dopełniała przepisów federalnych, gdy wwoziła dzieci do kraju. Pewna kobieta z Tacomy musiała wręcz oddać adoptowane dziecko z powrotem. Ale w jaki sposób Nick Martin był związany z tą agencją? Emily wzięła parujący kubek i ruszyła korytarzem do swojego gabinetu, ale po drodze zatrzymała się w drzwiach pokoju Jenny. Wygaszacz ekranu na macu córki ukazywał akwarium z parą różowych całujących się rybek gurami. Emily klapnęła na łóżko ze słupkami zwieńczonymi rzeźbami w kształcie ananasów i poklepała różowo-żółtą kołdrę, którą uszyła jej babcia. Pokój był pełen wspomnień córki. W powietrzu wyczuwało się delikatny zapach perfum Vanilla Fields, które Jenna dostała od Shali na Gwiazdkę. Nad łóżkiem wisiał oprawiony plakat z Małą Syrenką, pamiątka po wycieczce do Disneylandu. Kilka beanie babies, niedobitków po dawno zarzuconym hobby kolekcjonerskim, znalazło schronienie na półce. Była wtedy taka niewinna. Wszyscy byliśmy. Jenna jest bystra. Zaradna. Postępuje słusznie. Emily posiedziała przez chwilę, wdychając atmosferę pokoju córki, a potem poszła do gabinetu i usiadła przed komputerem.

Niedługo wrócisz do domu, pomyślała. A ja nigdy już nie będę zbyt zajęta, by cię wysłuchać. Kiedy ekran obudził się do życia, wystukała na klawiaturze adres strony internetowej gazety w Seattle, po czym kliknęła link do archiwum. Wpisała w okienko „Aniele Gniazdo” i wcisnęła klawisz Szukaj. Wyskoczyły dwa wyniki. Jeden zawierał krótką wypowiedź detektyw wydziału zabójstw, która prowadziła śledztwo powiązane z Anielim Gniazdem. Drugi okazał się notatką prasową o sprzedaży na aukcji wszystkich aktywów zajętych przez władze, pięć lat po skandalu. Emily wydawało się, że materiałów powinno być więcej. W tamtych czasach miała wrażenie, że to znacznie poważniejszy temat. Powtórzyła wyszukiwanie, ale nic więcej nie znalazła. Dopiero wtedy zauważyła, że archiwum zawiera materiały tylko od 1990 roku. O co tam chodziło? Wpisała nazwisko śledczej, której wypowiedź zacytowano w artykule: Olga Morris.

Piątek, godzina 15.39, lotnisko w Salt Lake City Czytelnik zwinął gazetę i wyrzucił ją do kosza na śmieci. Nastolatka gadała przez komórkę ze swoim chłopakiem. Jakaś kobieta grzebała w torebce, szukając drobniaków na napój pomarańczowy. Biznesmen stukał zawzięcie w klawisze laptopa – najwyraźniej w niecierpiącej zwłoki sprawie. W nużącej atmosferze terminalu lotniczego czytelnikowi chciało się krzyczeć. Artykuł, który tak go rozzłościł, opowiadał o tym, jak wkrótce po przejściu trąby powietrznej w Cherrystone znaleziono ofiary morderstwa. Autor napisał, że Mark i Peg Martinowie oraz ich syn Donovan zostali zastrzeleni, a tornado, które wkrótce potem nadeszło, zmieniło scenę tej prawdopodobnie prozaicznej rodzinnej kłótni zakończonej tragicznym finałem w zbrodnię doskonałą. Zbrodnia doskonała? Bynajmniej. Raczej doskonałe partactwo. Policja poszukiwała zaginionego starszego syna Martinów, Nicholasa. Wraz z nim zaginęła córka głównej śledczej, Jenna. Znaleźć córkę policjantki. Znaleźć chłopaka. Dokończyć robotę.

Piątek, godzina 18.50, północna część stanu Waszyngton Obsługa glebogryzarki, kiedy się ma pięćdziesiąt jeden lat, nie jest łatwa. Z uśmiechem na twarzy Olga Morris-Cerrino przeklęła pomysł świętej pamięci męża o przeprowadzce na wieś, oraniu ziemi i hodowli egzotycznych owoców. – Dzięki temu staniemy się bardziej interesujący – zażartował Tony Cerrino, kiedy namawiał ją do kupienia małej farmy na skraju hrabstwa Whatcom. – No wiesz... jako taka farmerska arystokracja. Łatwo ci mówić, pomyślała wtedy. Teraz tym bardziej. Olga otarła pot z opalonego czoła, na którym ręka pozostawiła brudną smugę. Jak bardzo

za nim tęskniła. Jak żałowała, że wyjechał w ten skuty lodem listopad w podróż w interesach. – Niech cię diabli – mruknęła pod nosem, stojąc na pulchnej niczym ciasto ziemi, która dzięki mężowi wydałaby tego roku swój najlepszy plon. – Tak bardzo cię kochałam. – Bolały ją ręce, ale była zadowolona z dzisiejszych dokonań. Popatrzyła z dumą na zagon. Skiby wyszły idealnie proste. – Nie potrzeba sznurków, jeśli ma się dobre oko – powiedział jej pierwszego dnia, gdy zabrali się do sadzenia. – A ty masz dobre oko, kochanie. Tego popołudnia wysiała kukurydzę zwykłą i cukrową, a także nową odmianę dyni. Sadziła więcej, niż mogła skorzystać. Zgodnie z planem. Wiedziała, że uszczęśliwi starsze panie z banku żywności w Whatcom, kiedy tej jesieni zakończą się żniwa. Olga przywiezie im wózek warzyw, które mogły zdobić stoły najbardziej eleganckich restauracji w hrabstwie, ale trafią do naprawdę potrzebujących. Tej jesieni będzie jej trudno. Po raz pierwszy bez niego. Olga Morris-Cerrino patrzyła, jak słońce chowa się za jej białym drewnianym domem, podczas gdy chłodny wietrzyk owiewa najpierw łąkę, a potem dociera na skraj ogródka, w którym stała. Zapięła suwak kurtki i sprawdziła ilość paliwa w glebogryzarce. Zbliżał się zmierzch. Wieczory na wsi potrafiły być urzekające. Tony zdawał sobie z tego sprawę. Uwielbiał je. I wbrew wszystkiemu, co kiedyś o sobie myślała, Olga też je pokochała. Kiedy usłyszała dzwoniący telefon, odstawiła glebogryzarkę i skorzystała z okazji, by wrócić do domu. Otworzyła obite nylonową siatką drzwi i podeszła do zabytkowego telefonu ściennego, który Tony przerobił tak, by nadawał się do użytku. Przeróbka pozwalała zachować integralność domu, orzekł: tradycja i nowoczesność. Ale aparat nadal wisiał na ścianie i dostęp do niego był utrudniony. Tyle, jeśli chodziło o nowoczesność. – Halo? – powiedziała do słuchawki, z trudem łapiąc oddech. – Halo. Czy pani Olga Morris? Olga pociągnęła za suwak kurtki. – Kto mówi? – Emily Kenyon, detektyw z biura szeryfa Cherrystone. Wyciągając z rękawów najpierw jedną, a potem drugą rękę, Olga westchnęła. – Oj, przykro mi bardzo, ale rozdałam już swoje tegoroczne darowizny. – Nie zbieram pieniędzy na żaden cel, detektyw Morris. Dzwonię z prośbą o pomoc. – Teraz nazywam się Cerrino i nie pracuję już w policji. – Kot wskoczył na blat kuchenny i Olga pospiesznie go stamtąd przegoniła. – Na podłogę, Felix! – Hm? – Mówię do kota. Zresztą, nieważne. Czemu pani dzwoni? – Chodzi o starą sprawę, którą pani prowadziła – wyjaśniła Emily. – Znajdzie pani chwilkę? Kot zeskoczył już na podłogę, a Olga przysiadła na starym drewnianym stołku i machinalnie zaczęła układać spinacze, taśmy klejące i papier, które trzymała przy telefonie. Felix miauknął, jego syjamskie pochodzenie dało się słyszeć głośno i wyraźnie. – Teraz wszystkie są stare – podjęła Olga. – Jak powiedziałam, nie służę już w policji. To nie jest najlepsza pora na rozmowę. Mogłaby mi pani dać kilka minut? Mam tutaj głodnego kota, który wydrapie mi krwawą bruzdę na nodze, jeżeli zaraz go nie nakarmię. Emily się roześmiała.

– Znam ten typ. Zadzwonię jeszcze raz... powiedzmy za... pół godziny? – Dobrze. A o jaką sprawę chodzi? – Aniele Gniazdo. Zapadła długa cisza i przez chwilę Emily myślała, że Olga Morris-Cerrino odłożyła słuchawkę. – Jest tam pani? – spytała. Znów krótka cisza. – Tak – odpowiedziała Olga. Jej głos lekko zadrżał. – Jestem. Tak, proszę zadzwonić. Nie wiem, jak mogłabym pomóc, ale cieszę się, że ktoś zajął się tym bajzlem. Olga Morris-Cerrino wciąż przypominała siebie sprzed lat. Jej włosy zachowały naturalny złocisty kolor. Wciąż była drobna i szczupła, z figurą niezmienioną przez poród lub złe nawyki żywieniowe. W kącikach oczu gromadziły się drobne zmarszczki, ale nikt ich nie zauważał. Bo jak by mogli? Wszyscy dostrzegali jedynie blask jej oczu, kiedy się uśmiechała. Nakarmiła kota i wyjęła z lodówki dietetyczną colę. Otworzyła puszkę i nalała zawartość do szklanki. Ukroiła plasterek limonki i wrzuciła do środka; musujący napój zapienił się na chwilę. Telefon właściwie jej nie zaskoczył. Nie miała pojęcia, jakie śledztwo prowadzi teraz detektyw z Cherrystone, ale zawsze uważała, że sprawa Anielego Gniazda i ludzi związanych z agencją nie rozejdzie się ot tak po kościach. Świat po prostu nie jest tak zbudowany, pomyślała. Zło tak naprawdę nie umiera. Czekając na telefon, Olga krążyła po pokojach na parterze, w przestrzeni wypełnionej zabytkowymi meblami i dywanami. Nad otomaną, oświetlony lampką punktową, włączaną na timer, wisiał ulubiony i najcenniejszy obraz jej męża: autentyczny portret pędzla Normana Rockwella. Przedstawiał uczennicę stojącą przed salą gimnastyczną, gdy obok ćwiczyła grupa cheerleaderek. Nosił tytuł Marzycielka. Przedstawiał matkę Tony’ego, która pozowała Rockwellowi w Stockbridge w stanie Massachusetts. Obraz był klejnotem rodzinnym o wartości kilkudziesięciu tysięcy dolarów. Olga wcisnęła klawisz pagera w telefonie bezprzewodowym – jedynej rzeczy, którą kupiła sobie mimo protestów męża, ale jego już nie było, więc nie mógł protestować, że to „wbrew duchowi domu”. Słuchawka aparatu odezwała się z poduszki kanapy w salonie. Wzięła ją i oparła stopy o podnóżek. Czekała na trzęsienie ziemi, które musiało nadejść, kiedy telefon znowu zadzwoni. Była to tylko kwestia czasu. Jenna zakończyła rozmowę z ojcem prowadzoną przez tani telefon komórkowy, który ukradli mężczyźnie w kolejce w sklepie. Zrobili to pod wpływem impulsu, ale kiedy jest się nazywanym mordercą, porywaczem i niebieskim ptakiem, człowieka stać prawie na wszystko. Jenna spojrzała na Nicka z dezaprobatą. Potrzebowała jeszcze sporo czasu, żeby przyzwyczaić się do jego nowego wyglądu. Tego dnia rano Nick ogolił głowę na zero i skórę pokrywała teraz lekka wysypka, przez co blada czaszka zaczęła przypominać poobijaną truskawkę. Chłopak siedział na krawężniku z ponurą miną. – Tata powiedział, że mama dzwoniła do niego w naszej sprawie – oznajmiła. – Też mi zaskoczenie. Wiedziałem, że nie możemy jej ufać. – To moja mama. I możemy jej ufać. Zadzwoniła do mojego taty, a nie do FBI.

Nick zapalił papierosa, ostatniego z paczki. – O ile wiemy. Uraził ją trochę i Jenna wcale tego nie kryła. – Nie bądź taki. Słuchaj, oboje mówią to samo. Powinniśmy się oddać w ręce policji. Nie zrobiliśmy nic złego. Nick nie dał się przekonać. Klapnął znowu na sofę. W baraku przy kopalni śmierdziało, wszystko się rozwalało, szalały przeciągi. Jego rodzina zginęła, dom zawalił się w gruzy. Jego życie było skończone. – Ciebie nikt nie nazywa „morderczynią” – powiedział. Jenna odgarnęła swoje długie ciemne włosy za plecy. Nick miał rację. Słowa potrafiły być tak głupie i raniące, a jednocześnie tak bezużyteczne. Mogły zranić, ale nie ukoić. – Kiedy mu się nagrała na automatyczną sekretarkę, zapytała, czy wie coś o Anielim Gnieździe. Nick wydmuchnął dym, śledząc wzrokiem Jennę, która podeszła i usiadła obok niego. Spuścił wzrok na brudną podłogę, szukając słów. – Tata ostrzegał mnie przed czymś – powiedział, pocierając dłonią podrażnioną skórę na głowie. – Powiedział... przed samą śmiercią... – Nick zmuszał się, by wrócić myślami do sypialni na piętrze, w głąb najgorszego wspomnienia swojego życia. – „Idź... synu... uciekaj. Tu niebezpiecznie. Aniele. Ukryj się. Nie spocznie, dopóki ty żyjesz”. Nigdy mnie tak nie nazywał. Przezywał mnie „Ktosiem Niktosiem”, ale nie „Aniołem”. Myślałem, że to jakaś dziwna uwaga, no wiesz, jakby przed śmiercią zobaczył anioła. – Co twoim zdaniem miał na myśli? – zastanawiała się Jenna. – Nie wiem, ale myślałem, że mnie ostrzega... może przed jakimś aniołem. – Albo Anielim Gniazdem? Nick pokiwał głową. Przypuszczenie wydawało się sensowne. – Tata mówił mi, że to nazwa agencji adopcyjnej w Seattle. Właśnie o to pokłócił się z Carym McConnellem. Jedziemy tam. – Nie możemy. – Jenna poczuła narastający lęk. – Muszę się dowiedzieć – powiedział. – Ty możesz zostać i wrócić do mamy. – Kiedy powiedział „do mamy”, głos załamał mu się lekko. – Ja jadę. Jenna wiedziała, że teraz się nie cofnie. Utraciła możliwość wyboru, gdy postanowiła pomóc Nickowi. Zależało jej na nim. Ufała mu. Może nawet miał rację, że jej mama nie jest w stanie ich zrozumieć. Chyba tak naprawdę im nie uwierzyła. – Wiem, gdzie Shali trzyma zapasowe kluczyki do samochodu – powiedziała.

Rozdział 23 Sobota, godzina 6.46, Cherrystone, stan Waszyngton W sobotę wczesnym rankiem dwa samochody opuszczały Cherrystone. Jeden, zwykła honda accord prowadzona przez śledczą szukającą własnej córki i zabójcy; drugi, volkswagen garbus z łopoczącym dachem, z rzeczoną córką w środku i podejrzanym o zabójstwo za kierownicą. Nie wiedzieli, że wszyscy jadą w to samo miejsce, w tym samym celu. Wyjazd z miasta nie był łatwy dla żadnego z nich. Oni musieli ukraść samochód, ona – odbyć niezbyt przyjemną rozmowę. Emily Kenyon nie spierała się właściwie z Brianem Kiplingerem o to, czy może zarzucić śledztwo, choć szeryf nie był specjalnie zadowolony. – Wiem, że masz problemy osobiste, Emily – powiedział – ale siedzimy po szyję w rzece pełnej aligatorów i chciałbym, żebyś kilka z nich wzięła na siebie. Metafora była do kitu, ale Emily wiedziała, co ma na myśli. Śledztwo zostało utrudnione, gdy beztrosko wmieszała się weń jej córka, FBI złożyło propozycję jego przejęcia, a policja w Spokane też wtrąciła swoje trzy grosze. – Rozumiem. – Jej ciemne oczy błysnęły. – Ale myślę, że niektóre odpowiedzi dotyczące zbrodni na ranczu Martinów znajdują się właśnie w Seattle. Kip skrzyżował swoje potężne ręce na piersi i zmrużył oczy. – A może także twoja córka? Emily najeżyła się. Żałowała, że nie wzięła po prostu chorobowego. – Jenny nie uciekła z domu. Nie jest ofiarą. Wiem, że stara się tylko pomóc przyjacielowi. Wierzę w to. Dlaczego nie możesz tego zaakceptować? – Emily, jestem twoim szefem. – Kip usadowił się wygodniej w fotelu z chromowanymi elementami, jedynym luksusie w jego gabinecie. Odchylił się do tyłu i oparł stopę o nogę biurka. – Rozmawiasz ze mną jak ze swoim byłym. Nie wiem, co się stało. Cieszę się, że myślisz, że Jennie nic nie grozi. Ale właśnie rozmawiałem z kobietą, która przedwczoraj pochowała w Green View siostrę, szwagra i siostrzeńca i nie jest zbyt zadowolona z tego, że nie znaleźliśmy jeszcze Nicka, bez względu na to, czy jest winny, czy nie. Rozmowa pobrzmiewała jej w głowie, gdy wjechała w przełęcz, gdzie migające żółte światła ostrzegały kierowców, by uważali na spadające kamienie. Resztki śniegu na poboczu okryły się szarą breją i prawie stopniały. Widziała stożkowate żółte i bladozielone kształty tulejników amerykańskich, które porastały błotniste brzegi utworzonego pod wodospadem bagniska. Rozmowa, której słuchała w radiu, pozwalała jej się oderwać od ponurych myśli i zapomnieć na chwilę o własnych zmartwieniach, zaczęła ginąć wśród szumów, a potem zupełnie ucichła. Emily Kenyon przełączyła odbiornik na fale ultrakrótkie i ominęła parę stacji grających muzykę latino, zanim natrafiła na Céline Dion śpiewającą słynną piosenkę

do Titanica. Jenna uwielbiała ten film, kiedy była małą dziewczynką. Uważała, że Leonardo DiCaprio jest najcudowniejszym chłopakiem pod słońcem. Przystojnym i artystycznie uzdolnionym. Może tak właśnie postrzega Nicka Martina? Kiedy struny głosowe Céline zdawały się rozedrgane do granic możliwości, Emily zaczęła się po raz kolejny zastanawiać, dlaczego Olga Morris-Cerrino zmieniła zdanie i zastrzegła, że zgadza się na rozmowę tylko w cztery oczy. – Niektóre sprawy lepiej omawiać twarzą w twarz – powiedziała, kiedy Emily drugi raz do niej zadzwoniła. – Zapraszam do siebie. Wyciągnę akta. Może nawet upichcę pani coś na obiad. – Obiad brzmi świetnie – odrzekła, zanim się pożegnała. Nie wiedziała, że o pół godziny wyprzedza ją skradziony garbus Shali Patterson, który pędził w dół górskiego zbocza, przy tej samej piosence Céline Dion.

Sobota, godzina 10.45, Wyspa Mercera, stan Waszyngton Na Wyspie Mercera właściwie nie czuło się, że to w ogóle jest wyspa. Przez Jezioro Waszyngtona i samą wyspę przebiegała autostrada międzystanowa numer 90, połączona ze stałym lądem za pomocą dwóch mostów. Jeden z nich unosił się na powierzchni wody na ogromnych betonowych pontonach: jezioro było tak głębokie, a most podwieszany tak drogi, że w fazie projektowej most pontonowy wydawał się dobrym pomysłem. Wyspę nazwano na cześć Asy Mercera, który zasłynął tym, że przywoził ze wschodu kraju kobiety gotowe wyjść za mąż za drwali pracujących przy wycince rozległych lasów. Odnosiło się wrażenie, że jedynymi samochodami, które zjeżdżały na wyspie z autostrady, były mercedesy, bmw i jaguary. David Kenyon był chirurgiem zarabiającym grubą kasę, ale nie aż tyle, by mieszkać na wyspie z milionerami z Microsoftu, gwiazdami sportu i garstką tych, którzy odziedziczyli część starych fortun pochodzących z tutejszego drewna i złota. Jednak jego dziewczyna, Dani, miała nienasycone ambicje w tej kwestii. Rozciągała budżet lekarza, jakby był z gumy, tak że groziło to bankructwem. Ale zdobyła dom na wyspie. Nie nad brzegiem, ale z widokiem. I to całkiem niezłym. Sam dom, w stylu ranczerskim z lat sześćdziesiątych, gdyby przenieść go gdzieś na Środkowy Zachód, nie kosztowałby więcej niż sto pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Na Wyspie Mercera wyceniono go na okrągły milion. Dani wciąż leżała w łóżku, a David człapał po domu, kiedy usłyszał pukanie do drzwi. Na progu stali Jenna i Nick, wyglądali na wystraszonych. Odruchowo podbiegł do Jenny i wziął ją w ramiona. – Och, Jenno – powiedział. – Ale napędziłaś nam stracha. – Przepraszam, tato. Ale musieliśmy się gdzieś zatrzymać. – W jej oczach zakręciły się łzy. – Nick? Jenna pokiwała głową, a chłopak wyciągnął rękę na powitanie. David miał ochotę powiedzieć smarkaczowi parę ostrych słów za wpakowanie Jenny

w kłopoty. Ale zobaczył, jak ona patrzy na Nicka, i zorientował się, że oskarżenia czy pogróżki sprawią tylko, że stanie w obronie chłopaka i zdenerwuje się na ojca. W każdym razie teraz była bezpieczna. Tylko to się liczyło. – Zaraz zadzwonimy do twojej matki – powiedział David. – Tato, nie rób tego jeszcze, proszę. Przyjechałam tutaj po pomoc. Twoją pomoc. Nick nie zrobił nic złego. David sięgnął po telefon. – Ale cię porwał – zauważył szorstkim tonem. Chwyciła ojca za wolną rękę. – To nie fair, a poza tym nieprawda. Nie dzwoń. – Nie porwałem jej, proszę pana – powiedział Nick i od razu pożałował, że dodał tego „pana”. Nieoczekiwanie zabrzmiało to fałszywie. David nie wiedział, czy powinien zadzwonić na policję, czy do byłej żony. A może posłuchać córki i nieznajomego, który jej towarzyszył. – Słuchaj, Nick, nie wiem, co się naprawdę stało – powiedział. – Ale będę z tobą szczery. Twoja rodzina nie żyje i szuka cię policja. Myślę, że dla większości rodziców to się kwalifikuje na sam szczyt listy tego, co zwiastuje kłopoty. Nie sądzisz? David nie oczekiwał odpowiedzi, zresztą nie wyglądało na to, by Nick miał cokolwiek powiedzieć. Bez słowa cofnął się w stronę drzwi. Jego oczy były pełne strachu i może, pomyślał David, skruchy. – I jakim sposobem wplątałeś w całą tę kabałę moją córkę... – Co się tu dzieje? W drzwiach stanęła Dani. Podniesione głosy wypędziły ją z puchowej pościeli. Jej blond włosy wyglądały na starannie ułożone i miała nawet – a przynajmniej tak się Jennie zdawało – błyszczyk na wargach. Jej szlafrok wyglądał na podróbkę Very Wang, cały powłóczysty i kremowy. Nie zakrywał zbyt wiele. Jenna stała jak wryta, jej duże błękitne oczy zaokrągliły się ze zdumienia. – Jesteś w ciąży – stwierdziła. Spojrzała w stronę ojca. – Ona jest w ciąży. Dani przewiązała się paskiem i niczym obłok przepłynęła przez pokój, by usiąść obok Davida. – Zamierzałem ci powiedzieć – zaczął tłumaczyć, nie odrywając wzroku od córki. Jego przystojną twarz oblał rumieniec wstydu. – Kiedy? Kiedy mój braciszek albo siostrzyczka się urodzi? – Chciałem powiedzieć ci... – Chcieliśmy powiedzieć – wtrąciła Dani, gładząc się po brzuchu wielkości melona. – Osobiście – dokończył David. – Mamy również nadzieję, że przyjdziesz na nasz ślub. – Dani zwracała się do Jenny, ale zdawała się mówić raczej do przyszłego męża, który siedział obok na kanapie. – Liczę na to, że znajdziesz się w grupie panny młodej. O ile nie uznasz, że to zbyt dziwaczne, oczywiście. Wiele by to dla mnie znaczyło. Dani zachowywała się tak, jakby rozmawiała z organizatorem ceremonii ślubnych, a nie z nastolatką, która właśnie się dowiedziała, że zostanie starszą siostrą. – Wiesz co – zaczęła Jenna. – Myślę, że przeżywam najgorszy tydzień swojego życia.

Najpierw przez nasze miasto przeszła trąba powietrzna. Rodzina Nicka została zamordowana. Spałam w śmierdzącym baraku, a mama jest na mnie poważnie wkurzona. I teraz jeszcze okazało się, że dziewczyna mojego ojca chodzi z brzuchem. – Dosyć tego! – David wstał. Poczerwieniał ze złości. Balansował na cienkiej linie i zdawał sobie z tego sprawę. Przed sobą miał prawie dorosłą córkę, a obok niego siedziała ciężarna narzeczona. Wiedział, że powinien pozwolić córce wyładować emocje, ale w tym momencie przesadziła. – Nie twierdzę, że jestem idealny – stwierdził, pohamowawszy się. Jenna podeszła do Nicka, który stał z rękami w kieszeniach dżinsów i rozglądał się dookoła, jakby zamierzał uciec. – Nie, tato – odparła, próbując się nie rozpłakać. – Rzeczywiście sporo ci brakuje. Niezła z nas rodzina. Nikt nic nie mówił przez kilka sekund, kiedy Nick wreszcie przełamał lody. – Mogę skorzystać z toalety? – zapytał. – Długo jechaliśmy. Dani uśmiechnęła się. Mimo że sama przyczyniła się do zaognienia sytuacji, wiedziała, że życie w jej perfekcyjnym domu odbiega jednak od ideału. Należało zmienić taktykę i skwapliwie skorzystała z okazji. – Na końcu korytarza, Nick. Chodźmy wszyscy napić się kawy – zaproponowała. Jenna ruszyła za ojcem i jego narzeczoną do kuchni, ogromnego pomieszczenia z wiszącymi na ścianie garnkami i patelniami oraz kominkiem gazowym. – Czy mama wie? – zapytała półgłosem. Znowu poczuła się zraniona. – Tak – powiedział. – Obawiam się, że tak. Dani udała bardzo zajętą parzeniem kawy, a Jenna zdobyła się na odwagę, by wyłożyć karty na stół. – Słuchaj, tato – ostrzegła. – Jeżeli zadzwonisz na policję i wspomnisz o Nicku, już nigdy się do ciebie nie odezwę. Wyraźnie nie podobał mu się ten szantaż. – Nie prowokuj mnie – zagroził. – Wiesz, że płakałam cały tydzień, kiedy wyprowadziłeś się do Seattle. Właściwie cały miesiąc. A ty już prawdopodobnie miałeś wtedy ją. Jakby czekała za kulisami. Myślałam, że opuściłeś nas, ponieważ tego wymagała twoja praca. Że Spokane jest dla ciebie za małe. David milczał. Uznał, że zasłużył na ostre słowa. – I wiesz co, tato? W Seattle było wszystko, czego pragnąłeś – powiedziała, znowu myśląc o Dani. – Ale nie było tu mnie. Ani mamy. – To trochę bardziej skomplikowane. Zobaczysz, kiedy będziesz miała własne życie. – Skomplikowane? To, przez co teraz przechodzę, też jest skomplikowane. Dlatego potrzebuję twojej pomocy. Nick i ja naprawdę cię potrzebujemy.

Sobota, godzina 11.15, na północ od Seattle Ruch był niespodziewanie mały, gdy Emily Kenyon jechała z Seattle na północ. Plecy bolały

ją od długiej jazdy z Cherrystone, a w samochodzie unosił się zapach bułeczki cynamonowej ze Starbucksa dla zmotoryzowanych. Musiała pamiętać, żeby nie zjechać z autostrady w kierunku domu, w którym mieszkała z Davidem na początku małżeństwa. Był to klasyczny budynek w stylu Arts and Crafts w dzielnicy uniwersyteckiej. Miał więcej antresol i wbudowanych szaf, niż zdołali zapełnić. David odbywał staż w centrum medycznym Uniwersytetu Waszyngtońskiego. Ona kończyła naukę w akademii policyjnej na południe od Seattle. Wszystko wyglądało dobrze. Za dobrze. Za krótko. Wiedziała, że oboje ponosili odpowiedzialność za powolne psucie się i ostateczny rozpad małżeństwa, ale mimo wszystko żałowała, że nie umiała słuchać Davida lepiej. Ze względu na córkę i – czuła to w głębi duszy – ze względu na siebie. Rzuciła okiem na wydruk z Mapquest, żeby sprawdzić, jak dojechać do Olgi MorrisCerrino, i skręciła z autostrady na dwupasmową szosę, która biegła wzdłuż kremowozielonej rzeki Nooksack. Za oknem po lewej migał las anten telefonii komórkowej. Minęła małą farmę mleczną i zaczęła się zastanawiać, czy długo się tu jeszcze ostanie. Nowe domy spychały wieś coraz dalej i dalej. Ten sam proces dało się zaobserwować w całym zachodnim Waszyngtonie. Za jakiś czas, pomyślała, nie będzie już żadnych farm. To, oczywiście, nie dotyczy Cherrystone. David często jej wypominał: „Nikt z choćby odrobiną zdrowego rozsądku nie chciałby tam zamieszkać”. Chyba że człowiek czuje się tam jak u siebie w domu, odpowiedziała mu w myślach. Minęła strusią fermę, długoszyje ptaki stały wzdłuż drucianego ogrodzenia niczym stworzenia prehistoryczne. Wszystkie jednocześnie odwróciły głowy, obserwując przejeżdżającą hondę. Emily uważała, że są brzydkie, ale zastanawiała się, czy jednak się nie zatrzymać i nie zrobić komórką zdjęcia. Jenna uznałaby, że są urocze. Za słodziutkie uważała też oposy. Emily skręciła w prawo, na długi piaszczysty podjazd, z trawą rosnącą pomiędzy koleinami. Skrzynka pocztowa: CERRINO. Olga Morris-Cerrino czekała już przed dużym białym domem, co stanowiło główną korzyść z takiego długiego podjazdu. Stojąc przy zlewie, widziała przez okno w kuchni nadjeżdżający samochód dwie minuty wcześniej, zanim dotarł na miejsce. Zawsze był czas, żeby na szybko trochę ogarnąć dom, spojrzeć w lustro i w razie czego poprawić uczesanie. – Szybko pani przyjechała! – zawołała Olga, podchodząc do samochodu. – I w samą porę. Lubi pani minestrone? Emily zatrzasnęła drzwiczki i wyciągnęła rękę. – Musi pani być Włoszką. Olga zignorowała wyciągniętą dłoń i zamiast tego wzięła Emily w objęcia. – Niech nie zwiedzie pani moje nazwisko – powiedziała ze śmiechem. – Wyszłam za Włocha. A minestrone? Zrobiłam według przepisu mojej teściowej. Nie roszczę sobie do niego żadnych praw. – Pięknie tutaj – zauważyła Emily, rozglądając się po ogrodzie, gdy szły do otwartych frontowych drzwi. Olga schyliła się i wzięła na ręce kota. Emily się uśmiechnęła. – A to zapewne Felix. Olga pokiwała głową, a kot zamruczał.

– Jest prawdopodobnie jedyną istotą, która wie, jaka jestem naprawdę. Nie jestem kucharką. Nie jestem Włoszką. I dopóki nie wyszłam za Tony’ego, uważałam, że ziemia to coś obrzydliwego. A teraz proszę spojrzeć. Nie mogę domyć paznokci. – Pokazała paznokcie pobrudzone ziemią z ogrodu. – Nigdy nie wkładam rękawic. Uwielbiam czuć na rękach ziemię. Uśmiałaby się pani, gdyby znała mnie, zanim trafiłam aż tutaj. Nie potrafiłam utrzymać przy życiu kwiatka w doniczce. – U mnie więdną nawet sztuczne kwiaty – powiedziała Emily i obie parsknęły śmiechem. Kuchnia była autentyczna pod każdym względem, w przeciwieństwie do tych wszystkich imitacji w nowych domach, które ozdabia się starymi blokami rzeźnickimi i instaluje kuchnie z lat trzydziestych. Pod ścianą z oknami wychodzącymi na południe stał na całej długości imponujący sosnowy stół. Światło wpadało do środka, załamując się i wykrzywiając w barwnym szkle butelek ustawionych na długiej półce na oknami. Działały niczym pryzmat, rozpraszając wokół odpryski kolorów. Na stole stała drewniana misa pełna jabłek. Nie miska wybrana z katalogu Pottery Barn, ale autentyk. A przede wszystkim w kuchni unosił się wspaniały zapach. – Proszę siadać i jeść – powiedziała Olga, gdy podeszła do kuchenki i przyniosła Emily miskę gorącej zupy. Potem podała jej talerzyk startego parmezanu. – Proszę sobie posypać. A jeżeli przesadziłam z oregano, niech mnie pani zastrzeli z pistoletu na biodrze. – Spojrzała na kaburę przy pasku, odsłoniętą, gdy Emily usiadła. – Żartuję. – Dziękuję za obiad. Jestem wdzięczna, że zechciała się pani ze mną spotkać. Obawiam się, że szukam trochę po omacku... ale cóż... Umilkła i spuściła wzrok. – Po naszej rozmowie czytałam o pani córce – powiedziała Olga. – Zobaczymy, może we dwie poskładamy wszystko do kupy. – Spojrzała na stos wypełnionych aktami teczek. – To sprawa Anielego Gniazda i Dylana Walkera. Zajmiemy się tym po obiedzie. – Dylana Walkera? – Nazwisko było jak grom z jasnego nieba. – Co on ma z tym wszystkim wspólnego? Twarz Olgi stężała. – Dojdę do tego. – Wstała, wzięła z kuchennego blatu dzbanek mrożonej herbaty i postawiła go na stole. Emily pokręciła odmownie głową, gdy Olga zaproponowała jej szklankę. – Odkąd odeszłam z policji, nigdy nie rozmawiam o pracy lub polityce przy stole. Jedzmy. A teraz proszę opowiedzieć o swojej córce. Przywiozła pani jakieś zdjęcia?

Rozdział 24 Sobota, godzina 14.15, na północny wschód od Meridian, stan Waszyngton Podczas gdy Olga sprzątała po obiedzie, Emily przeprosiła ją i wyszła odpowiedzieć na nawałnicę telefonów, które dzwoniły w trakcie posiłku. Felix podążył za nią na frontową werandę, ekran z nylonową siatką zatrzasnął się na rdzawej sprężynie. Przewinęła listę. Shali, Kip, David, Cary i Candace Kane. Do tej nie oddzwonię. Do tego też nie. Najpierw wybrała numer Shali, na wypadek gdyby Jenna nawiązała z nią kontakt. – Niezupełnie, pani Kenyon. Po prostu ukradła mi samochód – wyjaśniła Shali ze szkolnej stołówki, gdzie zapewne jadła obiad. – Pożyczyła, powiedzmy. Zostawiła liścik. – O nie! Kiedy? – Nie jestem pewna, ale myślę, że dzisiaj wcześnie rano. – Co napisała? – „Musisz pojechać autobusem. Niedługo wrócę. Buziaki, Jen”. – Niczego nie zataiłaś? Bo teraz jest na to nie najlepszy moment. – Wiem. Niczego nie zataiłam. Emily podziękowała jej za wiadomość, a Shali wtedy dorzuciła coś jeszcze. – Moja mama zadzwoniła na policję. Chyba powinna pani to wiedzieć. No, super. – W porządku. Zadzwoń, jeśli Jenna się do ciebie odezwie. – Nic jej nie będzie, prawda? – Nie. Nic jej nie będzie. Emily nie wierzyła we własne słowa, ale nie chciała, żeby Shali Patterson ganiała na policję, gadała z dziennikarzami i własną matką. Następnie zadzwoniła do Davida; wciąż na początku listy miała ustawiony skrót do jego numeru. Muszę to wreszcie zmienić. Kiedy nie odebrał, uznała, że jest w szpitalu na sali operacyjnej albo na jednej z niekończących się nasiadówek administracyjnych. Przecież nie odbierałby telefonu od niej bez ważnego powodu. Zostawiła mu krótką wiadomość. – Jestem w pobliżu Meridian. Zadzwoń do mnie. Jenna zabrała Shali Patterson samochód. Nie wysłuchała całej wiadomości od Cary’ego McConnella. – Hej, przepraszam za wszystko. Jestem w Seattle. Naprawdę musimy porozmawiać... Kasowanie. Kiedy Kip nie odebrał swojej komórki, zadzwoniła do Glorii, dyspozytorki, która oznajmiła, że szeryf rozmawia ze „stadem” reporterów. Jeszcze tego dnia miał przyjechać psycholog kryminalny z FBI, aby pomóc w śledztwie. – Robi się z tego duża sprawa – powiedziała. – Od tego, co się tutaj wygaduje, mogłabyś się

porzygać. Emily obrzuciła wzrokiem ogród. Widziała, gdzie tego dnia Olga rozkopywała ziemię i sadziła. Zauważyła też błotniste odciski butów na werandzie. Rany, ale na wsi jest brudno. – Wypróbuj mnie – poprosiła Glorię. – Oj, Emily, rozdmuchali ten wątek Romea i Julii. Zakładają, że Nick jest winny, i mówią, że Jenna wiedziała o wszystkim przed faktem albo nawet wzięła udział w tej zbrodni. – Co za bzdury! – zdenerwowała się Emily. – Nie musisz mi mówić. Znam Jennę, odkąd ledwie odrosła od ziemi. Jeżeli jest czemuś winna, to tylko temu, że ma dobre, ufne serce. – Przekaż Kipowi, że dzwoniłam. Jestem teraz z Olgą. Przeglądamy akta jej starej sprawy. Możliwe, że dowiem się czegoś nowego. Zadzwonię. Obiecuję. Emily rozejrzała się w poszukiwaniu kota, ale zniknął, więc wróciła do domu sama. – Wypuściłam kota – oznajmiła, kiedy zastała Olgę przy stole, na którym leżały rozłożone papiery. – Przepraszam. – Nic nie szkodzi. Felix uwielbia psocić w ogrodzie, to sens jego życia. Olga skinęła na nią, żeby usiadła. Gestem ręki ponownie zaproponowała mrożoną herbatę, a Emily znów pokręciła głową. – Pamiętasz Dylana Walkera? – Tego seryjnego mordercę? Tego Dylana Walkera? Olga pokiwała głową. – A jest jeszcze jakiś inny? – Podniosła teczkę z aktami. – Najpierw nakreślę ci tło. Potem zobaczymy, czy damy radę znaleźć jakieś punkty styczne z wydarzeniami w twoim Cherrystone. Dobrze? – Jasne. Przez następną godzinę Olga opowiadała Emily o morderstwach Shelley Marie Smith i Lorrie Ann Warner w Meridian. Chociaż upłynęło wiele lat, widać było, że emerytowana pani detektyw wydobywa głębokie, mroczne wspomnienia – jakby oglądała w głowie film. Wszystko zdawało się dla Olgi tak wyraźne i żywe jak w tamtych dawno minionych dniach, kiedy pierwszy raz ujrzała martwe ciała obu studentek, zawinięte w plastikową płachtę malarską na łasze rzeki Nooksack. Opowiedziała o Dylanie Walkerze i innych kobietach, które napotkały go na swojej drodze i przypłaciły to życiem. Była dwunastoletnia Brit Osterman, dwudziestoczteroletnia Tanya Sutter i siedemnastoletnia Steffi Miller. Olga napiła się mrożonej herbaty i pokazała palcem wycinek prasowy. – Zamordował wszystkie te dziewczyny... nie muszę mówić „przypuszczalnie”, bo nie jestem już policjantką i swoje wiem. A potem nagle zrobiono z niego przystojniaka uwodzącego samotne i opuszczone kobiety. Emily wypuściła powietrze. – Teraz pamiętam. Moje koleżanki na uczelni uważały, że jest znacznie przystojniejszy od Teda Bundy’ego. – Właśnie – powiedziała Olga. Już się nie uśmiechała. – Musiałam tego wysłuchiwać podczas procesu. Emily poczuła się trochę zawstydzona. – Ale żadna nie chciała się z nim spotykać. Raczej biadoliły w stylu co za strata. Głupie,

wiem. Olga westchnęła. – Byłyście młode. Te starsze powinny były mieć więcej rozumu. Co prowadzi mnie do sprawy Anielego Gniazda. – Racja. Po to przyjechałam. Nie widzę związku. – Emily spojrzała na dokumenty, gdy Olga rozłożyła je na stole. Felix, który w międzyczasie wrócił do domu, wskoczył jej na kolana. – Polubił cię – powiedziała Olga. – Przeszkadza ci? Emily pokręciła głową i podrapała kota pod brodą. – Dobrze – podjęła Olga – w takim razie przejdźmy teraz do Anielego Gniazda, które przezywaliśmy wtedy w departamencie Legowiskiem Diabła. Boże, jakże nienawidziliśmy tego miejsca. Olga opowiedziała o tym, jak agencja adopcyjna w Seattle była postrzegana jako modelowa: ułatwiała nawiązanie kontaktu między ciężarnymi studentkami a potencjalnymi rodzicami adopcyjnymi i ogólnie rzecz biorąc, działała zgodnie ze swoim hasłem: TWORZYMY RODZINY. Nikt nie wiedział, ile dokładnie rodzin powstało za pośrednictwem agencji, ponieważ nawet pomimo spraw sądowych, które pogrążyły firmę, nie dało się tego ustalić. – Przepisy o ochronie prywatności chronią również przestępców – stwierdziła Olga. – Sprawiają, że nikt nic nie wie. Nawet wielka ława przysięgłych, która decydowała o wydaniu aktu oskarżenia, nie miała pojęcia o rozmiarach tego skandalu. – Wybuchł skandal? – O tak, jeszcze jaki. – A powiązanie? Olga pokiwała głową. – Słusznie. Już mówię. Randall Wilson, prezes Anielego Gniazda, został oskarżony, a potem skazany za to, że dostarczał dzieci za opłatą. Wysoką opłatą. Popyt na usługi agencji był większy niż podaż, więc w ciągu sześciu lat ponad dwadzieścioro dzieci znalazło rodziców, którzy słono za to zapłacili. Innymi słowy, agencja sprzedawała dzieci ludziom, którzy rozpaczliwie ich pragnęli. Emily przypomniała sobie Randalla Wilsona. – Chodzi o sprawę, którą media nazwały „Kup sobie dziecko”? – spytała. – To rzeczywiście wzbudziło największe zainteresowanie dziennikarzy. Ostatecznie okazało się, że doprowadziliśmy do skazania tylko w tych sprawach. Mówię „my”, bo brałam osobiście udział w postępowaniach. Prokuratorzy w Seattle nie chcieli rozbijać rodzin, jeśli nie zachodziła taka konieczność, poza tym nie zgodzili się ujawnić tożsamości matek biologicznych, w większości miejscowych dziewczyn. Sprawa zdawała się zbyt duża, mogła wyrządzić wiele zła. Za główny cel uznano więc doprowadzenie do zamknięcia agencji. – Słuchaj, Olgo, rozumiem to wszystko. Nie rozumiem natomiast, na czym polega związek? – Wybacz. Zeszłam z głównego tematu. Rzadko ludzie mnie tutaj odwiedzają. Emily zrobiło się głupio, że okazała niecierpliwość, i teraz za to przeprosiła. – Niepokoję się po prostu o córkę – wyjaśniła. – Wiem. – Olga poklepała ją po ręce. – Wybacz – powtórzyła. – Okej, kiedy czytałam o twojej sprawie, nie myślałam o Anielim Gnieździe. Sama o nim wspomniałaś podczas naszej pierwszej rozmowy. Myślałam raczej o cechach charakterystycznych zbrodni. O pani

Martin, nagiej, związanej i zastrzelonej. Może nawet uduszonej. Przypomniała mi moje dziewczyny. Jej dziewczynami, zdała sobie sprawę Emily, były Lorrie i Shelley. – Nie pomyślałam o nim, dopóki nie zadzwoniłaś. – Ale wciąż nie widzę związku – powiedziała w końcu Emily. – Podczas procesu Dylana Walkera, a także później, kobiety z całego kraju pisały do niego listy. Przyjeżdżały tutaj. Odwiedzały go. Jedną z tych kobiet była niejaka Bonnie Jeffries. W ogóle nie zwróciłabym na nią uwagi, gdyby nie to, że pracowała w Anielim Gnieździe i zeznawała jako jeden z głównych świadków przeciwko swojemu szefowi. – Co się stało z Bonnie? – Nie jestem pewna. Po procesie jakby zapadła się pod ziemię. Przestała odwiedzać Dylana Walkera w Monroe. Po prostu zniknęła. Podzwoniłam trochę, zanim przyjechałaś, ale nikt nie wie, co się z nią stało. Od lat nie złożyła żadnego zeznania podatkowego. – Olga przejrzała notatki na pożółkłych lekko kartkach. – Pamiętam jednak jedno. Miała koleżankę, z którą przyjechała na rozprawę. Mam gdzieś tutaj jej nazwisko. – Szukała dalej, przewracając kolejne kartki i czasami gubiąc się we wspomnieniach. Emily nie mogła być bardziej rozczarowana. Notatki zdawały się nader skąpe. Ale tylko tego mogła się chwycić. – Tina Winston. To ona. – Olga postukała palcem w kartkę. – Pamiętam, że natknęłam się kilka lat temu na wzmiankę o niej. Miałam ochotę zadzwonić do jej męża, kiedy przeczytałam w „Seattle Magazine”, że wzięli ślub. Wycięłam nawet tę notatkę z gazety. – Kim jest mąż? – Rod Esposito. Specjalista od oprogramowania. Tłucze kasę. Ciekawe, czy zdaje sobie sprawę z tego, że była kiedyś zauroczona seryjnym mordercą? Emily poprawił się nastrój, na jej twarzy zagościł lekki uśmiech. To była część pracy detektywistycznej, którą lubiła najbardziej – znajdowanie haków, dzięki którym można pociągnąć kogoś za język i wydobyć potrzebne informacje. – Zobaczymy – powiedziała, gdy uśmiech przygasł. Przypomniała sobie o Jennie. – Muszę wpaść jeszcze do byłego męża. Mam przeczucie, że ktoś go odwiedził.

Sobota, godzina 16.00, autostrada tuż za Seattle Kip spotykał się z agentami FBI – mężczyzną i kobietą z oddziału w Seattle – którzy jako pierwsi przybyli z pomocą w śledztwie dotyczącym Martinów. Gloria utknęła przy telefonach, skoro wokół tyle się działo, a teraz zapewniała Emily, że szeryf zadzwoni, gdy tylko znajdzie wolną chwilę. – Kleją się do niego jak brudna koszula – powiedziała, powtarzając jedno z ulubionych powiedzonek szeryfa. – Widzisz gdzieś w pobliżu Jasona? – spytała Emily, żałując, że nie ma zestawu głośnomówiącego i wolnych obu rąk, żeby łatwiej przebijać się przez ruch uliczny Seattle. – Nie. Cały czas łazi za tymi z FBI. Twierdzi, że to doskonała okazja „szkoleniowa”.

Emily skręciła w drugi zjazd na Wyspie Mercera i skierowała się na południe. Wszystko na wyspie pachniało wielkimi pieniędzmi. Emily nie potrafiła sobie wyobrazić, że David rzeczywiście pragnie mieszkać w okolicy, gdzie po zaskakująco zadrzewionych drogach, od jednej gargamelowatej willi do następnej, jeżdżą sznury mercedesów i lamborghini. Jego system wartości wywrócił się do góry nogami. Dawno minęły czasy, gdy mierzył swoje sukcesy liczbą osób, którym ocalił życie, a nie pieniędzmi, które zarobił. – Słuchaj, Glorio, czy wydano komunikat o poszukiwaniu samochodu Shali? – To David ci nie mówił? Jego flama, Dani, zadzwoniła do nas wcześniej. Powiedziała, że dzieciaki są u nich w domu i dopilnuje, żeby zgłosiły się na policję. Komunikat został wydany, ale Kip stwierdził, że skorzystają raczej z tropu Davida. Ta babka z FBI mówi, że według nich chłopak Martinów raczej nie jest zabójcą. Wspomnienie przyszłej żony Davida zapiekło bardziej, niż powinno. Emily myślała, że już sobie z tym poradziła. Rozejrzała się za miejscem, gdzie mogłaby zaparkować. Tym, co ją rozgniewało, nie była uwaga, że Nick Martin nie zabił swoich rodziców i brata, chociaż zamierzała do tego wrócić. Wkurzyła się, że Dani miesza się w ich życie. – Po pierwsze, ona nie jest jego żoną. A po drugie, co właściwie powiedziała? – Emily zatrzymała swoją hondę przed ocienionym podjazdem prowadzącym na strome, porośnięte paprociami wzniesienie, na którym obok kortu tenisowego i basenu stała willa w stylu pałacowym. – Powiedziała, że obawia się o swoje bezpieczeństwo. Jenna i Nick zjawili się u nich w domu, a ona poczuła się zaniepokojona, rozumiesz, przestraszyła się. – Jezu. – Emily była w stanie powiedzieć tylko tyle. Gdyby potrzebowała kolejnego powodu, żeby nienawidzić Dani Brewer, to właśnie go znalazła. Gloria westchnęła współczująco. – W każdym razie poinformowałam ją, że jedziesz do Seattle i załatwisz sprawę. Zapytałam też: „Czy nie lepiej, żeby wszystko zostało w rodzinie?”. – Niezły tekst. – Emily wciąż kipiała ze złości, ale uznała, że wkrótce zajmie się Dani osobiście. Wrzuciła bieg i przygotowała się do wyjechania z powrotem na jezdnię. – Okej, a co z Nickiem? – Ci z FBI są bardzo skryci, zresztą sama wiesz. Udało mi się tylko podsłuchać, że sposób działania pasuje do innych zabójstw rodzinnych, które miały miejsce w innych stanach. – A powiedzieli, na czym konkretnie te podobieństwa polegają? – Jestem tylko dyspozytorką, pamiętasz? Wiem tyle, ile usłyszę przez radio albo wtedy, gdy Kip poprosi, żebym przyniosła mu kawę albo wafelka. – Jasne, przepraszam. Przekaż mu, żeby do mnie koniecznie zadzwonił. Mogę cię poprosić o jeszcze jedną przysługę? Gloria westchnęła z emfazą. – Też chcesz kawy? Emily się roześmiała. – Mogłabyś zadzwonić do kuratora sądowego i zapytać, gdzie znajdę Dylana Walkera? – Jasne. Zadzwonię, gdzie trzeba, i zapytam, co teraz porabia – obiecała Gloria. Emily podziękowała uczynnej dyspozytorce i spojrzała na mapkę, którą wydrukowała sobie w recepcji hotelu. Jeszcze jeden zakręt i będzie u Davida.

– Trzymaj się, Emily. Dani pasuje do stereotypu. Druga żona zawsze jest suką. Wiem coś o tym. Sama jestem drugą żoną. Emily znów się roześmiała, a potem pożegnała się i zatrzasnęła komórkę. Gloria już wydała Dani za mąż za Dave’a. Dani? Pomyślmy. Seryjny morderca. Nowa żona. Seryjny morderca. Nowa żona. Trudny wybór. Dani Brewer otworzyła drzwi domu z szablonowym uśmiechem, który nie mógł być bardziej fałszywy. Lancôme Retro Rouge? Emily podejrzewała, że Dani zauważyła z okna jej samochód i pospiesznie spojrzała w lustro, zastanawiając się, jaki wyraz przybrać na swojej dosyć ładnej twarzy. Miała długie kasztanowe włosy, zebrane w niedbały kok. Trzeba przyznać, że ciąża przydała jej charakterystycznego blasku, który sprawia, że brzydkie kobiety wyglądają ładnie, a ładne wręcz zniewalająco. W swoje najlepsze dni jest pomiędzy ładną a piękną. – O Emily, wejdź, proszę – powiedziała Dani i cofnęła się, by otworzyć szerzej drzwi, które otarły się o jej pękaty brzuch. – Dzwoniłam do twojego biura. Poinformowali mnie, że jesteś w Seattle. Emily nie zaczekała na zaproszenie; już weszła do środka. Przedpokój był wyłożony zimnym szarym kamieniem. Zimnym jak Dani. – Czy jest tutaj Jenna? Nick? A David? – Emily wyrzucała słowa niczym serię z karabinu, na jednym oddechu. – David jest w szpitalu. – Dani zamknęła drzwi. – Dzieciaki przyjechały i odjechały. Napijesz się kawy? Albo czegoś zimnego? – To nie jest wizyta towarzyska. – Nie możemy zachowywać się jak normalni ludzie? I po prostu starać się dogadywać? – Dogadywać się? Nie dbam o to, czy się dogadujemy, czy nie. Chcę odnaleźć córkę. Była tutaj. Dokąd pojechała teraz? Dani zmarszczyła czoło i przez chwilę Emily myślała, że przewróci z irytacją oczami. – Myślałam, że mamy to już za sobą. – Dani, nie pogrywaj ze mną. Jestem matką, a do tego mam przy sobie pistolet. Dani zaprowadziła ją do kuchni, lśniącej nierdzewną stalą. W starym dębowym bloku rzeźnickim tkwił zestaw profesjonalnych noży kucharskich. – Grozisz mi? – Jej oczy wypełniała afektowana trwoga. Emily złagodziła nieco ton. Uznała, że zareagowała zbyt ostro. – Nie, przepraszam. Chcę tylko znaleźć Jennę. – Okej. Nie jestem jeszcze matką, ale cię rozumiem. Wody mineralnej? – Nie, dziękuję. – Dość już tych poczęstunków! Gdzie Jenna? – Gdzie są dzieci? – Myślę, że pojechały do biblioteki. A może do kawiarenki internetowej. Mają samochód, ten przyjaciółki Jenny. Zadawali mnóstwo pytań o Aniele Gniazdo. David opowiedział im wszystko, co pamięta. – Zatrzymali się u was? – Tak. – I spodziewasz się, że tu wrócą?

Dani pokiwała głową. Emily spuściła wzrok na jej pękaty brzuch. Gniew ustąpił trosce. – Zdaje się, że Jenna dowiedziała się o waszym dziecku. Dani odwróciła się od niej, odkręciła butelkę i nalała do szklanki san pellegrino. – Myślałam, że zdążyłaś ją uprzedzić. – Prosiliście, żebym tego nie robiła – odrzekła Emily. – Chcieliście powiedzieć jej sami. – Wiem, że tak mówiłam... mówiliśmy, ale byłam pewna, że uprzedzisz fakty. Ja bym tak zrobiła. – Dobrze wiedzieć – stwierdziła Emily. – Miałam taki zamiar, tylko po prostu nie znalazłam czasu. – Cóż, teraz już wie. – Jak to przyjęła? – spytała Emily, chociaż wolałaby nie polegać na ocenie Dani w żadnej sprawie. – Jest wściekła. Przejdzie jej. – Uwaga była tak beztroska, a Dani tak nieświadoma tego, jak nastoletnia dziewczyna może czuć się dotknięta faktem, że jej ojciec, jej idol, zapłodnił inną kobietę... przed ślubem. Emily nie zamierzała odpuścić. – Słuchaj, Dani, my dwie nie musimy się lubić. Ani spędzać ze sobą czasu. Prawdopodobnie nie zobaczę cię już nigdy więcej... może jedynie na ślubie swojej córki. Dani odstawiła szklankę i wyjrzała przez okno na niebieskie wody Jeziora Waszyngtona. Potrząsnęła lekko głową, jakby poczuła się urażona. – Nie wiem, dlaczego tak bardzo mnie nienawidzisz. Boże, jesteś lepsza, niż myślałam. David będzie miał z tobą cudowne życie. – Nie nienawidzę cię – odparła Emily. – Ale nie wyobrażam sobie, żebym kiedykolwiek żywiła wobec ciebie jakieś ciepłe uczucia. Nic na to nie poradzę. – Wiem, że jest ci trudno – powiedziała łagodniejszym tonem Dani. Nie potrzebuję twojego współczucia. Kiedy byłam babysitterką, opiekowałam się dziećmi starszymi od ciebie. – Dzięki – powiedziała Emily i odsunęła od siebie chęć popchnięcia ciężarnej. Ruszyła do drzwi. Zamierzała pojechać do Davida do szpitala. Nagle zauważyła, że dom jest urządzony w surowym, nowoczesnym stylu, z dbałością o zachowanie dużej przestrzeni, z meblami o przewadze linii prostych, ze skórzanymi obiciami i mnóstwem chromowanych elementów. David nienawidził nowoczesnych wnętrz. Pozwoliła sobie na lekki uśmiech. Dobrze. Ma wszystko, czego nigdy nie pragnął. Idąc do samochodu, spróbowała się uspokoić. Uświadomiła sobie, że nigdy nie wybaczy Davidowi romansu, chociaż chciałaby tego. Owszem, pożycie uległo „trwałemu rozkładowi”, jak mówili prawnicy, jednak Emily wiedziała, że są związani ze sobą na zawsze. Choćby żyli osobno, mieli do wychowania ukochaną córkę. Świadomość, że nie będą tego robić razem, bolała ją jak prawdziwa rana. Jej wizja życia i świata ukształtowała się w Cherrystone. Tam się wychowała. Miała oboje rodziców. Stabilny dom; miejsce, gdzie obchodzi się urodziny i święta. Wspólne wspomnienia cementujące rodzinę. Ale wszystko to rozpadło się na kawałki, gdy David zdradził ją ze studentką ze szkoły pielęgniarskiej. – Ona nic nie znaczyła – tłumaczył się na początku. – Nawaliłem.

Kiedy gniew Emily narastał, David zmienił śpiewkę. Wkrótce potem to ona ponosiła winę za jego romans: – Gdzie byłaś, kiedy cię potrzebowałem? Do pewnego stopnia miał rację. Poczuła się zdruzgotana tym oskarżeniem. Fakt, że także ona przyczyniła się do rozpadu rodziny, był prawie nie do zniesienia. Jedyną satysfakcję czerpała ze świadomości, że zdradził swoją dziewczynę z młodą sekretarką, Dani. Kto raz zdradził, zawsze będzie zdradzał. Kiedy Emily siadła za kierownicą, Dani zawołała: – Emily, naprawdę chcę, żebyśmy się polubiły! – Celowo podniosła głos, by zamożni sąsiedzi mogli usłyszeć o jej problemach. Dani najwyraźniej uwielbiała teatralne gesty. Emily udała, że jej nie usłyszała. Zatrzasnęła po prostu drzwiczki. Nie chciała dolewać oliwy do ognia, a wszystko, co miała do powiedzenia, zabrzmiałoby jadowicie. Obejrzała się przez ramię i zaczęła wycofywać wóz z podjazdu. Dani stała dalej w drzwiach, z wodą mineralną w dłoni i z miną pełną żalu albo wściekłości. Trudno orzec. Zadzwonił telefon Emily. Rozpoznała numer Olgi. – Hej! – powiedziała Olga radośnie. – Umówiłam cię na kolację z kimś interesującym. Na chwilę przemknęło Emily przez myśl, że za dużo gadała o braku porządnego faceta w jej życiu. Była niczym krwista sztuka mięsa wrzucona do wody z rekinami. Desperację musiała wydzielać wszystkimi porami. – Kolację – westchnęła. – No nie wiem... Olga się roześmiała. – Nie taką kolację, moja droga. Umówiłam cię z Tiną Winston. Spotykacie się w Rozżarzonych Węglach przy Stewart w centrum miasta. – Ach tak? – Tak. Dzisiaj wieczorem. – Dzisiaj? – Tak. I jeszcze jedno. Emily wsłuchiwała się w każde słowo. Zapowiada się ciekawie. Olga coś wie. – Zamów rybę.

Sobota, godzina 16.42, Seattle Nick Martin i Jenna Kenyon stali przed trzypiętrową kamienicą z czerwonej cegły, z zielonymi markizami, które wyglądały niczym brwi nad oknami na parterze. Kamienica przy Stone Way 1225 miała swoją historię, a właściwie kilka. Na przełomie wieków mieściła się tu redakcja „Seattle Bulletin” i należąca do gazety drukarnia. Teraz stara prasa drukarska z mosiężnymi elementami lśniła niczym eksponat muzealny, zdobiąc hol przy głównym wejściu. Po bankructwie gazety kamienicę przerobiono na budynek mieszkalny, potem na biurowiec, a teraz mieściła się tu siedziba wspólnoty mieszkaniowej. Dwójkę stojących przed drzwiami nastolatków interesowało jej wcielenie jako biurowca. Tutaj właśnie miała swoją siedzibę agencja adopcyjna Aniele Gniazdo. – Wygląda na to, że stąd się wziąłem – zauważył Nick.

Jenna, wciąż zła na ojca, że zataił przed nią ciążę Dani, milczała przez chwilę, zanim powiedziała: – Chodźmy do biblioteki. Ojciec powiedział im, że o Anielim Gnieździe zrobiło się głośno na początku lat osiemdziesiątych. Gdyby nie miał w szpitalu obchodu, „pojechałbym z wami”, zapewnił. Jenna uznała to za kolejne kłamstwo. Kiedy prosiła, by pozwolił im dowiedzieć się trochę więcej, zanim zgłoszą się na policję, też kłamała. – Pójdziemy na komisariat dziś po południu, tato. Wszyscy. Kiedy wrócisz ze szpitala. David Kenyon połknął przynętę. Zbyt łatwo, pomyślała. Jenna miała wrażenie, że przekroczył już tę niewidzialną granicę między nową a starą rodziną. Nie zależało mu na niej. Może Dani nie pozwalała mu na ojcowską troskę. Była w ciąży. Była młoda. Trzymała w ręku wszystkie karty. – Obiecuję, tato – powiedziała. – Dobra, do zobaczenia później – zgodził się. Znacznie później, tato. Właściwie nigdy, pomyślała. Piwnica Biblioteki im. Sullivana w kampusie Uniwersytetu Waszyngtońskiego jest jednym z tych ogromnych pomieszczeń, gdzie odgłosy kroków niosą się echem niczym uderzenia pioruna. Po przedarciu się przez labirynt regałów Nick Martin i Jenna Kenyon zagadnęli bibliotekarza w dziale czasopism i informacji naukowej, radosnego pięćdziesięciolatka z sumiastym wąsem, który przyznał, że to głupie, że żadnych gazet z lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku jeszcze nie zdigitalizowano. – Jeżeli coś wydarzyło się przed 1992 rokiem – stwierdził, puszczając do nich oko – to znaczy, że po prostu nie istniało. Piszecie wypracowanie? – Tak – powiedziała Jenna. – Jesteśmy ze szkoły średniej w zachodnim Seattle i nauczyciel skierował nas tutaj. Pracujemy nad projektem zespołowym. – Była dumna z tego, że wykazała się takim refleksem, a Nick rzucił jej pełne podziwu spojrzenie. Bibliotekarz się uśmiechnął. – Jak brzmi temat? Mamy niezły przewodnik po naszych zbiorach czasopism. – Aniele Gniazdo – powiedział Nick, sprawdzając, czy nazwa jest znana. Mężczyzna nawet nie drgnął. – Ach, tak. Brzmi interesująco. Skierował ich w stronę długiego rzędu szafek, gdzie poszukali odpowiednich wycinków według tematów: „Adopcje”, „Skandale w Seattle” i „Sprawy karne w Puget Sound”. Po dwudziestu minutach udało im się znaleźć na ten temat tylko jedną ulotkę. Była to jedna z pocztówek rozsyłanych na kampusy college’ów w latach siedemdziesiątych. Widniało na niej zdjęcie ciężarnej młodej kobiety, która siedziała na huśtawce na placu zabaw. Pod spodem widniał napis: „Zapewnij dziecku przyszłość. Podaruj mu rodzinę. Oddaj je do Anielego Gniazda”. – Straszne, aż ciarki chodzą po plecach – zauważyła Jenna. – Ona wygląda, jakby chciała zeskoczyć z huśtawki, wyrzucić dziecko i wrócić na zajęcia. Nick nie wiedział, co o tym myśleć. – Dlaczego nie poddała się po prostu aborcji, kiedy jeszcze nie było za późno?

– Czasy się zmieniają – odrzekł bibliotekarz, który wciąż im towarzyszył. – Więcej informacji znajdziecie na mikrofilmach ze starych wydań gazety. – Zapisał im na karteczce sugerowane daty i wskazał południową część budynku. – W razie problemów z czytnikiem dajcie mi znać. Nick nawinął pierwszą taśmę i przewijał obrazy z lat osiemdziesiątych według kolejnych numerów „Seattle Timesa”. Jenna przysunęła sobie krzesło i wyjęła z torebki notatnik i długopis. – Zdaje się, że to jest fragment, kiedy w tle brzmi jakaś efekciarska muzyczka – powiedziała. Nick zerknął na nią ze zdziwieniem. Nie miał pojęcia, o czym mówiła. – No wiesz, kiedy przewijamy kolejne strony, w tle słychać głośny kawałek instrumentalny – wyjaśniła. – Rany, Nick, jak w Kryminalnych zagadkach Miami, nie oglądasz telewizji? Nick uśmiechnął się szeroko. Pierwszy raz od kilku dni Jenna widziała na jego twarzy uśmiech. Pierwszy raz, odkąd to się stało. Przez ulotną chwilę poczuła odrobinę nadziei. Uda nam się z tego wyjść. Wszystko będzie dobrze. Położyła mu dłoń ramieniu, gdy ziarniste zdjęcia mikrofilmu śmigały na ekranie. Co jakiś czas wrzucała do automatu ćwierćdolarówkę i wciskała guzik. Z drukarki wysuwała się lekko wilgotna kartka z fotokopią o najgorszej możliwej jakości. Tytuły szare zamiast czarnych. Zdjęcia rozmyte. Pomimo tych widmowych barw jeden tytuł dopominał się o uwagę: KOORDYNATORKA ADOPCYJNA: „NIE MIAŁAM POJĘCIA O POCZYNANIACH WILSONA”. Pod spodem widniał rysunek z sali sądowej przedstawiający siedzącą na miejscu dla świadka pulchną kobietę o długich ciemnych włosach. Podpis głosił: „Adwokaci obrony starali się zdyskredytować Bonnie Jeffries, wypytując o jej korespondencyjną przyjaźń ze znanym seryjnym mordercą Dylanem Walkerem”.

Sobota po południu, Ogden, stan Utah Dopiero smród, jaki wydobywał się z domu przy Foster Avenue 4242, sprawił, że miejscowa policja sforsowała wysokie drewniane drzwi pięknego domu. Stróżów porządku nie zaniepokoiła wielka sterta gazet na stopniu schodków ani obawy czternastoletniej dziewczyny, która roznosiła prasę. Tylko gnilna woń, którą gliniarze natychmiast rozpoznali jako zapach rozkładającego się ludzkiego ciała. Maggie i Jim Chapmanowie, a także ich córka Misty, studentka pierwszego roku na Uniwersytecie Brighama Younga, zostali zamordowani. Leżeli w sypialni na tyłach domu, związani, zakneblowani i uduszeni. Do uduszenia córki użyto sznurka od żaluzji w domowej pralni. Panią Chapman uduszono kablem od telefonu i wyglądało na to, że pan Chapman poniósł śmierć, gdy dopływ powietrza do płuc odciął mu własny krawat. Sekcja zwłok pomoże ustalić to bardziej precyzyjnie. Redakcja „Salt Lake City Tribune” zamieściła tę historię na pierwszej stronie. Artykuł został zauważony przez Associated Press i informacja poszła na cały kraj:

RODZICE I DZIEWCZYNA W OGDEN ZAMORDOWANI PRZEZ INTRUZA Nazajutrz stacja CNN nadała reportaż o sprawie, opatrując go ujęciami domu zabitych i całego sąsiedztwa. Jeden widz w Seattle zwrócił szczególną uwagę na materiał, zadowolony, że misja została wykonana. Było już Ogden, Des Moines, fuszerka w Cherrystone i wreszcie ostatnia akcja, w pobliżu domu. Bogatsi o pliki wilgotnych wydruków z mikrofilmów i ze szczerą chęcią ucieczki przed namolnym bibliotekarzem z działu czasopism i informacji naukowej, Jenna i Nick wydostali się z podziemi biblioteki i znaleźli cichy kąt i parę tapicerowanych krzeseł na drugim piętrze. Niedaleko trzech studentów inżynierii przygotowywało się do kolokwium. Poza tym nikt się nie kręcił. – Czego właściwie szukamy? – szepnęła Jenna. Nick podzielił plik wydruków i wręczył jej połowę. – To nie ja jestem córką policjantki. – Dzięki – odparła tonem dalekim od wdzięczności. – Przepraszam – powiedział. – Nic złego nie miałem na myśli. Naprawdę. Przypuszczam, że powinniśmy po prostu szukać wszystkiego, co dotyczy Anielego Gniazda. Kiedy zagłębili się w materiały, dowiedzieli się, że agencja miała świetną prasę przez pierwszą dekadę swojej działalności, począwszy od lat sześćdziesiątych. Randall Wilson był jednym z tych, którzy na nowo zdefiniowali samo pojęcie adopcji. A przynajmniej, według jednego z artykułów, przed Wilsonem agencje adopcyjne często postrzegano jako zawstydzające organizacje, którym oddawano niechciane dzieci. Wilson miał talent do marketingu. Za sprawą reklam w telewizji udało mu się zmienić myślenie na ten temat i przedstawić nieplanowaną ciążę jako zjawisko pozytywne i budzące ciepłe uczucia. Wilson, sympatyczny czterdziestolatek, uważał adopcję za „wspaniałą szansę do budowania nowych rodzin”. Zamiast promować ideę przygarniania niechcianego dziecka, apelował raczej do matek biologicznych, sprawiając, że mogły się poczuć jak bohaterki, a nie okryte hańbą ladacznice. Na jednym ze zdjęć Wilson pozował przed kamienicą na Stone Way. Miał ręce skrzyżowane na piersiach i szeroki uśmiech na twarzy. „Żadne dziecko nie jest tak naprawdę niechciane – mówi Wilson. – Chodzi tylko o to, żeby znalazło właściwą rodzinę. I na tym polega moja praca”. – Wielkie rzeczy! – prychnął Nick. – Jestem adoptowany. I rodzice mnie chcieli. Jenna podniosła wzrok znad papierów. – Jesteś facetem. Nie zrozumiesz tego. Ale w czasach młodości naszych rodziców panna w ciąży była największą grzesznicą. Co innego niż dzisiaj, kiedy mnóstwo niezamężnych gwiazd filmowych rodzi dzieci. W latach sześćdziesiątych kobiety opuszczały domy i ukrywały się aż do porodu. – No i co z tego? – Nick odsunął swoje krzesło od stolika. Jego komentarz ją zaskoczył.

– Nie rozumiesz? To była duża sprawa. Wilson był chyba jednym z pierwszych, którzy zmienili ten sposób myślenia. Dzięki niemu rozpowszechniło się przekonanie, że urodzenie dziecka i oddanie go do adopcji to wspaniały dar. Nick otrząsnął się. Położył głowę na stole i potarł pięściami oczy. Sprawiał wrażenie wycieńczonego i zranionego. Ale nie zamierzał się przed Jenną znowu rozpłakać. – Kiedy byłem mały, rodzice powiedzieli mi, że jestem adoptowany – oznajmił. – Powiedzieli, że mnie „wybrali”. Zdaje się, że mi to wystarczyło. Nigdy nie myślałem o sobie jako o bękarcie albo kimś takim. – No, mam nadzieję. – Jenna dalej czytała wydruk na ekranie. – Ale jeżeli to nie wystarczało twojej rodzonej matce albo ojcu? Szybki przegląd pliku artykułów i ich tytułów pozwolił się zorientować w późniejszych wydarzeniach. W latach osiemdziesiątych agencja kupowała już dzieci od szemranych typów za granicą i sprzedawała je bogatym bezdzietnym małżeństwom. Pojawiły się też pewne sugestie, że agencja płaciła za dzieci także dziewczynom w samych Stanach Zjednoczonych i sprzedawała je pospiesznie rodzicom adopcyjnym. Randall Wilson został osądzony i skazany. Agencję zamknięto. A głównym świadkiem oskarżenia była pracownica Anielego Gniazda Bonnie Jeffries. – Dość się już naczytałem – stwierdził Nick. – Na szczegółach skupimy się później. Masz kartę telefoniczną? Jenna wyciągnęła ją z torebki. – Zadzwońmy do faceta twojej mamy. Tylko on coś wie. – Dobry pomysł – przyznała Jenna. – Ale nie on jeden może nam coś powiedzieć. – Postukała ołówkiem najpierw w zdjęcie Randalla Wilsona, a potem w portret Bonnie Jeffries. – Okej – powiedział Nick. – Oni będą następni. Jenna miała numer kancelarii McConnella zapamiętany w trybie szybkiego wybierania, jeszcze z czasów, gdy on i jej mama ze sobą chodzili. Podała kartę Nickowi. Przeszli obok trójki studentów inżynierii, smętnych i znudzonych nauką, i znaleźli rząd automatów telefonicznych, relikt epoki przedkomórkowej. Nick wykręcił numer i dodzwonił się do sekretarki. – Muszę porozmawiać z Carym. To pilne – powiedział, starając się przybrać dorosły i władczy ton głosu. Miał nadzieję, że dał też do zrozumienia, że jest wiarygodnym, bogatym klientem. Właściwie nie był pewien, kogo próbuje udawać. – Mecenas McConnell wyjechał w sprawach służbowych – oznajmiła sekretarka. – Czy coś mu przekazać? – Kiedy wróci? – Jest na wybrzeżu – powiedziała młoda kobieta, używając określenia, które dla tych, którzy mieszkali na wschód od Cascade Range, oznaczało cały rejon na zachód od gór. – To ważne. Zajmuję się sprawą Anielego Gniazda. Muszę porozmawiać z Carym. – Kto mówi? – spytała. Nick podał pierwsze nazwisko, które przyszło mu do głowy. – Randall Wilson – powiedział. Był pewien, że głos Randalla Wilsona brzmi zupełnie inaczej. Facet miałby teraz prawie siedemdziesiąt lat. Ale w danych okolicznościach, z braku jakiegokolwiek planu, nie zdobył się na nic lepszego.

Młoda kobieta najwyraźniej usłyszała wahanie w jego głosie. – Kim pan właściwie jest i czego pan chce? – Ja... ja... – Spłoszony Nick odwiesił nagle słuchawkę. – Okej, świetna robota – ironizowała Jenna. Nick śmiałby się z siebie, gdyby nie zawalił ważnej sprawy. – Bez jaj. Kompletnie mnie zatkało. Jenna ruszyła z powrotem do ich stanowiska. – Dobra. Zastanówmy się nad tym. Nick wyglądał na przybitego. Jego wielka chwila w roli twardego, pewnego siebie faceta skończyła się fiaskiem. Jenna szturchnęła przyjaciela w ramię. – Cary McConnell coś wie, ale jest prawnikiem... – …i dupkiem – dorzucił Nick i trochę się rozchmurzył. – Racja. Ja to wiem, uwierz mi. Nick popatrzył na fotokopie. – Ona. – Dotknął palcem wskazującym rysunku z wizerunkiem Bonnie Jeffries. – Z nią powinniśmy porozmawiać. To typ osoby, która nie boi się zaangażować, a tacy ludzie zawsze chcą pomóc. Jenna przyznała mu rację. – Trzeba sprawdzić, czy wciąż gdzieś tu mieszka. Myślę, że możemy skorzystać z któregoś z tutejszych komputerów. – Jeżeli wystarczy nam pieniędzy – stwierdził Nick. – To biblioteka – przypomniała z uśmiechem. – Coś musi tu być za darmo.

Rozdział 25 Sobota, godzina 18.30, Seattle To część mojego życia, o której z oczywistych względów nie lubię rozmawiać – powiedziała Tina Winston Esposito, skulona niczym kocica w boksie restauracji Rozżarzone Węgle. Ilekroć w grillu na środku sali rozbłyskiwał ogień, światło padało na jej twarz. Wciąż była szczupła i piękna. Z blond włosami ostrzyżonymi na chłopczycę wyglądała szykownie, na osobę zamożną, co zresztą odpowiadało prawdzie. Nie prowadziła już własnego biznesu, nie potrzebowała go. Wyszła za bogatego dyrektora firmy informatycznej i mieszkała w ekskluzywnym apartamentowcu w centrum miasta. Jej torebka była od Prady. Podobnie jak buty. – Wyobrażam sobie – powiedziała Emily Kenyon. – I przepraszam za kłopot. Dziękuję, że zgodziła się pani na spotkanie. – Muszę przyznać, że mało brakowało, a bym odmówiła, kiedy wspomniała pani o Dylanie – odrzekła Tina, popijając wytrawne martini Death Valley, które przyniesiono jej od razu, bez pytania. Ta kobieta czuje się tutaj u siebie, jest na swoim terenie. – A ja poproszę wodę – powiedziała Emily. – Bez cytryny. – Zżerały ją nerwy. Burczało jej w brzuchu. – Wie pani, nie cierpiałam tej detektyw w Meridian. Mogłabym wydrapać jej oczy. Teraz zastanawiam się dlaczego? Wszystko z tamtych czasów wydaje się snem. Koszmarem, mówiąc ściśle. Kelner, młody mężczyzna z bandażem, którym zakrywał przed klientami tatuaż, wrócił przyjąć zamówienie. Tina wybrała łososia. – Dziko żyjący, a nie okropna hodowlana odmiana atlantycka – podkreśliła. – Tak, pochodzi z Alaski – potwierdził kelner i spojrzał pytająco na Emily. – Poproszę to samo – powiedziała. Kelner skinął głową i zniknął, a z grilla znów buchnął ogień. Kiedy Tina Esposito znalazła się znowu sam na sam z panią detektyw i swoim martini, jej sposób bycia wyraźnie się zmienił. Ciepły, niemal serdeczny ton stał się wręcz lodowaty. – Proszę posłuchać – zaczęła. – Pomogę pani. Nie wiem nawet, co panią tu sprowadza. Nie mój interes. Im mniej wiem, tym lepiej. Emily nie odpowiedziała. Wiedziała, kiedy milczeć. Czasami milczeniem można sporo ugrać. Wypróbowana taktyka. Niech rozmówca sam zapełni wszystkie niezręczne momenty ciszy w trakcie rozmowy. – Musi mi pani obiecać, że nie będzie mnie pani w to mieszać – podjęła Tina. Jak na kobietę z torebką wartą więcej niż miesięczna pensja Emily, jej ton był zaskakująco błagalny. –

Ułożyłam sobie życie. Nie mogę go teraz zrujnować. Emily zrobiło się jej żal. – Jeżeli nie brała pani udziału w żadnej działalności przestępczej – powiedziała i zawiesiła na chwilę głos – to jest to obietnica, której mogę dotrzymać. – W działalności przestępczej? Dobry Boże, nie. Jestem winna tylko jednego. Własnej głupoty. – Dokończyła martini. – Naprawdę ogromnej głupoty. – Wszystkim zdarza się czasem zrobić coś niezbyt mądrego – zauważyła Emily, myśląc o Carym McConnellu. Głupota Tiny była przynajmniej odległa o ponad dekadę, a nie o kilka godzin. – Proszę mi opowiedzieć o sobie, Dylanie Walkerze i Bonnie Jeffries. – Dobrze – odrzekła. – Ale ostrzegam. To dosyć popaprane. Za murami więzienia Dylan Walker bynajmniej nie popadł w zapomnienie, jak lekceważąco przewidywali prokuratorzy po zakończeniu procesu. Nie był też samotny. Miał zapełniony po brzegi harmonogram widzeń i niekończące się zasoby korespondentek. Tina Winston zaczęła jeździć do więzienia dwa miesiące po orzeczeniu wyroku. Chciała pojechać od razu, ale musiała zaczekać, aż władze stanowe zakończą badania diagnostyczne Walkera i orzeczenie psychologa, który miał ocenić, jak osadzony zaaklimatyzuje się w społeczności więziennej. I co ważniejsze, czy uda mu się przetrwać. Uznano go za więźnia szczególnej wagi, co naprawdę oznaczało szczególnie zagrożonego. Walker napisał do Tiny tydzień po tym, jak przeniesiono go z celi tymczasowej do tej, którą przydzielono mu na stałe w bloku D. Drugi więzień w celi, podpalacz z przedmieść Seattle, wydawał się idealnym towarzyszem. Był młody i łatwo mu było zaimponować. To dobrze. Narcyz pokroju Dylana Walkera wolał być gwiazdą własnego przedstawienia. Wszyscy pozostali odgrywali role drugoplanowe. Do takich osób zaliczali się zarówno towarzysz z celi, jak i kobiety, które do niego pisały, jak Tina. Tina oczywiście nie zdawała sobie sprawy, że facet skutecznie mydli jej oczy. Napisał do niej, że w osamotnieniu tylko jej bezwarunkowa miłość i zrozumienie trzymają go przy życiu. Ona jedna mogła uwolnić go z duchowych męczarni, z jakimi wiązał się wyrok w więzieniu. Siedzę tutaj samotny i zrozpaczony. Czuję się załamany. Nie przez wyrok. Nie przez pogardę świata. Czuję się załamany, ponieważ jesteś tak daleko. Dzielące nas mury zdają się nie do przebycia. Myślisz może, że liczę dni do mojej rozprawy apelacyjnej, ale w rzeczywistości liczę tylko dni do spotkania z Tobą. Tina zawsze zatrzymywała się w zajeździe Windsong, zaledwie dziesięć minut piechotą do więzienia. Nocowała w sterylnym pokoiku ze ścianami cienkimi jak z tektury i lampką przynitowaną do szafki nocnej. Mogła sobie oczywiście pozwolić na lepsze lokum, gdyby była taka oferta. Pomimo przyjemnego drżenia serca i ekscytacji – jak na pierwszej randce – wiedziała, że spotkania z Dylanem nie oznaczają prawdziwego romansu. Wiedziała również, że nie przyjechała na urlop do jakiegoś kurortu; w miasteczku, w którym stało więzienie, panowała przygnębiająca atmosfera osamotnienia, surowości i goryczy. Tina przyjechała na miejsce w piątek wieczorem, żeby ubrana i gotowa stawić się

w zakładzie karnym w sobotę o ósmej rano. Proces sprawdzania odwiedzających, czy aby niczego nie przemycają, trwał około godziny. Około dziewiątej piętnaście serce biło jej szybciej, gdyż widziała go, jak ustawiał się w kolejce w sali widzeń. Jego ciemne oczy lśniły, gdy ją rozpoznawał. Nawet w skromnym codziennym ubraniu więźnia – w T-shircie i dżinsach – prezentował się bosko. O ile na innych osadzonych ubrania po prostu wisiały, o tyle na nim leżały jak ulał, przylegając do kształtnej, umięśnionej sylwetki niczym druga skóra. Gdyby nie był więźniem, na dodatek skazanym za morderstwo, Dylan Walker zostałby modelem albo gwiazdorem kinowym. Podchodził do stolika, z szerokim, śnieżnobiałym uśmiechem, od którego na policzkach w niezaprzeczalnie pięknej twarzy pojawiały się dołeczki. Zanim usiedli, całowali się. Szybko i namiętnie. Z drugim pocałunkiem musieli poczekać do zakończenia „randki”, która gdyby to zależało od Tiny, mogłaby trwać wiecznie. – Tak bardzo żałuję, że możemy być razem tylko dwa razy w miesiącu – powtarzała często. A on pochylał się do niej tak blisko, jak tylko pozwalali strażnicy. – Ja też. I tak przebiegała każda wizyta. Tina obiecywała, że będzie trwać przy Dylanie. A on zapewniał, że tylko ona w pełni go rozumie. Rozmawiali o swoim życiu. O znajomych, rodzinie, o wszystkim, co miało dla nich znaczenie. Pod pewnymi względami Dylan Walker był ideałem mężczyzny. Czarujący. Nieziemsko przystojny. Zabawny. A przede wszystkim – nie musiała z nim żyć. Gdyby tylko, myślała, nie uważano go za seryjnego mordercę. Cóż za okrutna niesprawiedliwość! Tak jak Olga zapewniała, łosoś był doskonały. Ale Emily Kenyon dziobała go tylko widelcem, podczas gdy Tina Esposito ciągnęła swoją opowieść o nieodwzajemnionej więziennej miłości. Myśl o kobiecie zakochanej w zwyrodnialcu – choćby tak przystojnym – przyprawiała ją o dreszcz obrzydzenia. – Ile to trwało? Jak długo pani go odwiedzała? – spytała Emily. Tina przełknęła kęs ryby i wytarła serwetką usta. – Za długo. Myślę, że spotykałam się z nim przez jakieś półtora roku. I właśnie wtedy do gry włączyła się Bonnie. – Myślałam, że była już na rozprawie sądowej. – Owszem. Przyjechała kilka razy, ale tylko dlatego, że nie chciałam być sama. Myślę, że byłam zauroczona Dylanem niczym gwiazdorem filmowym i potrzebowałam kogoś, przy kim mogłam się nim zachwycać. Dopiła drugie martini i rozejrzała się po restauracji, wyraźnie zastanawiając się nad zamówieniem trzeciego. – Co zrobiła Bonnie? – Naprawdę nie mogę jej winić. Zasugerowałam, żeby napisała do niego. Była samotna, a on lubił dostawać listy. Więc napisała. Do głowy mi nie przyszło, że tak to się skończy. Byłam w nim zakochana i ufałam jej. Wiem, że to idiotyczne – powiedziała, unosząc nieco głos – ale wciąż jestem na nią zła. Ostatecznie wyświadczyła mi przysługę. Ale krew ciągle się we mnie gotuje, kiedy przypomnę sobie, jak się o wszystkim dowiedziałam. – O czym? Co się stało?

– Zamówię sobie jeszcze jednego drinka. A potem, jak śpiewają w piosenkach, „rozbujam twój świat”. – Nie mogę się doczekać – powiedziała Emily. – I chyba też zamówię sobie martini. Tina wsunęła do ust oliwkę i się uśmiechnęła. Wybór deserów, które zaprezentował kelner, był bajeczny, ale Emily Kenyon przestała jadać desery, kiedy skończyła trzydzieści pięć lat, i wiedziała, że czasy rozkoszowania się sernikiem przeminęły dla niej bezpowrotnie razem z dżinsami z obniżonym stanem i odkrywającymi brzuch topami. Tina Esposito zamówiła jednak tort czekoladowy nasączony likierem owocowym. Wziąwszy pod uwagę, ile ta szczupła kobieta skonsumowała, Emily zaczęła podejrzewać, że rozmawia nie tylko z byłą dziewczyną seryjnego mordercy, ale i bulimiczką. Emily spojrzała na zegarek. Rozmawiały już – czy raczej Tina mówiła – od godziny i piętnastu minut. A nie zabrnęły do tej pory daleko. Muszę ją ponaglić, stwierdziła w duchu Emily. Jenna jest tu gdzieś z Nickiem. Policja prawdopodobnie poszukuje już samochodu Shali. – Co się stało z Bonnie? – dopytywała się Emily. – Och, z tą suką – odrzekła Tina, kołysząc się podpita. – Oszukała mnie. Ukradła mi faceta. – Ten facet był psychopatą – zauważyła Emily, rozbawiona niedorzecznością ich rozmowy. Tina przekrzywiła głowę i wybełkotała: – Touché. Ale czyż nie wszyscy faceci, którzy osiągnęli sukces, są po trosze psychopatami? Emily miała ochotę się z nią zgodzić. Pasowało jej to do Davida. I do tego dupka Cary’ego McConnella. Większość mężczyzn, którzy przewinęli się przez jej życie, przypominała raczej psychopatów niż altruistów. Tina nabrała na widelec kawałek czekoladowej polewy i przewróciła go w ustach. Zamknęła oczy, rozkoszując się smakiem ciasta albo wspominając chwile spędzone z Dylanem Walkerem. Emily nie była pewna. – Przypuszczam, że to również moja wina – powiedziała cicho Tina, gdy odetchnęła i przełknęła czekoladę. – Przedstawiłam ich sobie. Podczas gdy tort znikał z talerzyka, Emily słuchała opowieści o rozstaniu Tiny z Dylanem Walkerem. Przekonał ją, że tak bardzo mu na niej zależy, że chciałby poznać jej przyjaciół i rodzinę. – Rodzina nie wchodziła, oczywiście, w rachubę – rzekła Tina. – Nie myśli pani chyba, że do cna zwariowałam. – Umilkła i zastanowiła się przez chwilę. – Proszę nie odpowiadać. – Milczę jak głaz – zapewniła Emily. – Dobrze. Więc opowiedziałam mu o Bonnie. Że jest słodka. Sama. Samotna. Że przydałby jej się przyjaciel. A on wszystko to chłonął jak gąbka. Równie dobrze mógłby robić pisemne notatki. W każdym razie, ani się obejrzałam, a zaczęła przyjeżdżać do więzienia w moje soboty. – Zaczęła przeglądać zawartość swojej torebki. Emily uznała, że szuka karty kredytowej, by zapłacić rachunek. Zamiast tego wyciągnęła kopertę. – Może to pani wziąć – powiedziała, wręczając ją Emily. – Nie wiem nawet, dlaczego to zachowałam. Emily zauważyła, że Tinie zaszkliły się oczy. Czyżby miała się rozpłakać? Jezu, mam nadzieję, że ja nie jestem tak żałosna, jeśli chodzi o facetów. O Davida. O Cary’ego. Nadawcą był Dylan Walker, list nadano z więzienia.

Droga Tino, Ciężko mi to pisać. Ale jestem w trudnej sytuacji. Zakochałem się w kimś innym. Nie znienawidź mnie, proszę. Nie myśl, że chwile, które spędziliśmy razem, nic dla mnie nie znaczyły. Wiesz, że to nieprawda. Tobie zawdzięczam, że moje serce jest znowu zdolne do miłości. Co więcej, jestem Twoim dozgonnym dłużnikiem, bo dzięki Tobie poznałem kobietę moich marzeń. Dziękuję Ci, droga Tino. Dziękuję Ci za moją Bonnie. Pozdrawiam, Dylan Emily złożyła list i wsunęła go do poprzecieranej koperty. – Co miała o tym do powiedzenia sama Bonnie? Tina westchnęła i pokręciła głową. – Nic. Ani słowa. Zadzwoniłam do niej, jasne że tak. Poszłam nawet do niej do domu, żeby osobiście jej wygarnąć, co o tym sądzę. To było głupie. Walczyć o względy Dylana Walkera? Idiotyzm. Bonnie i ja nigdy już właściwie nie rozmawiałyśmy. Kiedy kilka lat później wyszła na jaw sprawa Anielego Gniazda, zadzwoniłam do niej, wie pani, żeby ją wesprzeć. Ale zachowała się tak, jakby mnie nie znała. Potraktowała mnie, jakbym była telefonicznym dowcipnisiem. Później prokuratura zgłosiła się do mnie w sprawie Dylana i Bonnie, i ich znajomości. Byłam wtedy mężatką. Powiedziałam, że nie znam ani jego, ani jej. – Odetchnęła głęboko i się uśmiechnęła. – To było wspaniałe uczucie. – Wyobrażam sobie. O co chodziło prokuraturze? – Nie mam pojęcia. Jak mówię, nie widziałam Bonnie od czasu, kiedy Dylan mnie rzucił. – Co się z nią stało? – spytała Emily. – Pewnego dnia wpadłam w Westlake Center na jej daleką krewną, która powiedziała mi, że Bonnie nie wiedzie się najlepiej. Pracowała chyba wtedy jako sprzątaczka. – Zastanawiała się przez chwilę. Potem jej twarz znów się rozpromieniła. – Tak, zgadza się. Jako sprzątaczka kuratorium w Seattle. Tina sięgnęła po swoją torebkę od Prady. – Ja stawiam – oznajmiła.

Sobota, godzina 21.40 Emily Kenyon zameldowała się w pokoju w Westerfieldzie, drogim hotelu w Seattle, który nie znalazłby się na jej liście miejsc noclegowych, gdyby nie kupon z pięćdziesięcioprocentowym rabatem, który wycięła z książeczki na fundusz szkolny. Była zbyt wyczerpana, by przejechać parę dodatkowych kilometrów na przedmieścia albo w pobliże lotniska, gdzie pokoje były tańsze. Jasne, hrabstwo zapłaciłoby za nocleg, ale według tabeli opłat sugerowanych w stosownym regulaminie noc powinna kosztować siedemdziesiąt osiem dolarów, a nie sto dziewięćdziesiąt. Dodam to do listy spraw, którymi nigdy się nie zajmę, pomyślała, gdy położyła torbę podróżną na trawertynowym blacie podwójnej umywalki. Tyle tego dnia przeszła, tyle przejechała kilometrów, najpierw z Cherrystone do Olgi, potem do Tiny, że potrzebowała trochę czasu na ochłonięcie. Wzięła

z lodówki minibaru puszkę dietetycznego napoju i usiadła, zdjąwszy buty, na brzegu łóżka. Chwilę później zmorzył ją sen, z którym nie próbowała walczyć. Po prostu zamknęła oczy.

Rozdział 26 Niedziela, godzina 7.40, Seattle Było wcześnie, ale nie za wcześnie na telefon do Briana Kiplingera. Przecież nie chodził do kościoła. Emily Kenyon otworzyła swoją komórkę i zadzwoniła do szefa, chociaż trochę się bała. – Gdzie jesteś? – zapytał Kip, przekrzykując dźwięki telewizora w tle. Emily zgadywała, że to program ogrodniczy. W Cherrystone znano go jako „Szeryfa z Sadzonkami i Worem Nawozu”. On sam zachowywał się tak, jakby nie widział w tym niczego zabawnego, ale ci, którzy go lepiej znali, wiedzieli, że Brian Kiplinger uwielbia być w centrum uwagi bez względu na powód. – W Seattle, w Westerfieldzie – odpowiedziała. – Przecież wiesz. – Nie wiedziałem, że wybrałaś się na cholerne wakacje. – To nie fair. Jestem wykończona. – I? – Mam ci opowiedzieć, jak spędziłam dzień? – Właśnie. Opowiedz. – Usłyszała trzask otwieranej puszki piwa. Wyobrażała sobie irytację na twarzy Kipa, gdy ten usadowił się w swoim skórzanym fotelu. Miała nadzieję, że po tej rozmowie ich stosunki wrócą do normy sprzed morderstwa na ranczu – że znów będą przyjaciółmi, którzy darzą się nawzajem szacunkiem. Opowiedziała mu o Oldze i powiązaniach pomiędzy Tiną Winston, Dylanem Walkerem, Bonnie Jeffries i Anielim Gniazdem. – Rzeczywiście, ciekawe. Pamiętam sprawę Walkera. Jednakże trop wydaje mi się naciągany – stwierdził. – Rozumiem, ale coś jest tutaj na rzeczy. Słuchaj, Cary McConnell powiedział mi, że ktoś związany z Anielim Gniazdem rozpytywał o Martinów. Nie zdążyłam tego potwierdzić, ale założę się o swoją odznakę detektywa, że Nick jest dzieckiem z Anielego Gniazda. – I myślisz, że to rzuci jakieś światło na nasze potrójne zabójstwo? – Mówił teraz łagodniejszym tonem, ale nie krył sceptycyzmu. Emily puściła uwagę mimo uszu. – Gloria powiedziała mi, że masz gości z FBI. – Teraz powinni już być w Spokane. Przylecieli z biura terenowego w Seattle. Dwójka agentów. – Zawiesił głos. – A co z Jenną? – Mam przeczucie, że Jenna i Nick zatrzymali się u Davida. Zadzwonię do ciebie, kiedy to wszystko się wyjaśni. Czy w międzyczasie mógłbyś poprosić Jasona, żeby coś dla mnie zrobił? – Co takiego? Nakarmił twojego kota?

Miękki jak masło. Kip nie umiał się długo złościć. – Dobry pomysł, ale akurat nie to miałam na myśli. Chciałabym się dowiedzieć, czy Dylan Walker jest w Monroe czy w Walla Walla. – Mogę ci powiedzieć – odrzekł Kip z wyraźną satysfakcją w każdej sylabie. – Ani tu, ani tu. Emily zaniemówiła. – Jak to? – Widać, że nie śledzisz losów naszych największych seryjnych morderców. Kilkanaście lat temu przeniesiono go do więzienia w Jersey. Zadzwonię do kumpla w penitencjarnym i zapytam, gdzie przebywa. Emily podziękowała i się rozłączyła. Kiedy szła pod prysznic, pomyślała o odwiedzeniu Dylana Walkera, chyba przede wszystkim z ciekawości. Ale zrezygnowała z pomysłu. Za daleko do New Jersey. Musiała się skupić na odnalezieniu Jenny i Nicka, a także Bonnie Jeffries. Odkręciła wodę. Kabina hotelowego prysznica wypełniła się parą i Emily weszła do środka. Kiedy obmywały ją strumienie wody, wyobrażała sobie, że wszystkie jej zmartwienia spływają do ścieków. Jenno, tak bardzo cię kocham. Zawiodłam cię.

Niedziela, godzina 8.50 – Dlaczego mnie ignorujesz? W oświetlonym kryształowym żyrandolem holu Westerfielda Emily Kenyon, która szła właśnie do kawiarni na szybkie śniadanie, odwróciła się, słysząc znajomy głos. Nie należał do kogoś, kogo chciałaby zobaczyć. Ani teraz, ani nigdy. Ale oto był. Krew nabiegła Cary’emu McConnellowi do twarzy, zmieniając ją w mapę czerwonych i sinych żył. Nawet białka miał teraz różowe, a nie błękitne. W tej akurat chwili trudno byłoby stwierdzić, że kiedykolwiek w życiu mógł się jej podobać. Wyglądał jak potwór przebrany w garnitur w prążki, nadęty i wściekły. Jego czerwony krawat był niczym krwisty ochłap zwisający z szyi. – Nękasz mnie? Powiedziałam, że to koniec. Emily Kenyon stanęła twarzą w twarz z byłym kochankiem i odczuwała wyłącznie odrazę. Nigdy nie był tym, za kogo go brała – rycerzem w lśniącej zbroi, który wybawi ją z roztrzaskanego małżeństwa, z wiru, który ją wciągał. W którym się topiła. – Kiedy facet prześpi się z kobietą, to chciałby, żeby nie udawała, że go nie zna – powiedział. Jego słowa były gniewne i władcze, ale twarz wyrażała troskę i zmartwienie. – Nie wiem, dlaczego tu jesteś. – Emily ruszyła pospiesznie w stronę wind. McConnell podążył za nią. – Mam dosyć problemów na głowie i bez ciebie. Dotknął jej ramienia i odwróciła się gwałtownie. – Emily, chcę ci powiedzieć, że mi przykro. I jest coś, o czym powinnaś wiedzieć. Zatrzymała się i odwróciła w jego stronę. Jego gniew trochę zelżał. – Tak?

– Chodzi o Dylana Walkera. Emily nigdy nie wspomniała o nim Cary’emu. Nie miał pojęcia, że właśnie go szukała. – A mianowicie? – To mój klient. – Seryjny morderca jest twoim klientem? – Słuchaj, nie wiem, czy jest seryjnym mordercą. Ale nawet jeśli, to i tak ma prawo do korzystania z usług adwokata. Nie mogę ujawnić, dlaczego się ze mną skontaktował. Już to, co ci powiedziałem, można uznać za naruszenie zasad etyki zawodowej. – Nie do wiary – prychnęła. – Co dla niego zrobiłeś? – Nie prowadzę z tobą żadnych gierek. Mówię ci tylko... więcej, niż powinienem. Zależy mi na tobie, Emily. Naprawdę. Przecież wiesz. Chciałem cię ostrzec. – Ostrzec? Przed czym? – Przed Walkerem. Zrozum, nie mogę wypowiadać się jaśniej. Ale pytał o ciebie. O Jennę. Teraz to Emily wpadła w złość. – O co pytał? Cary cofnął się o krok. Zarumienił się teraz, jakby poczuł się zawstydzony. Jak smarkacz przyłapany na robieniu czegoś karygodnego i na kłamstwie. Wymamrotał coś pod nosem. – Słucham? – spytała Emily. Popatrzył na nią. Wyglądał na zmartwionego. – Nie mogę powiedzieć. Ale bądź ostrożna. Miała ochotę zagrozić, że zadzwoni na policję, ale równie dobrze mogła zadzwonić do siebie. – Idź. Wynoś się. – Drzwi windy rozsunęły się i Emily wsiadła do środka. Kiedy dwie lśniące mosiądzem płyty zaczęły się zasuwać, miała nadzieję, że widzi Cary’ego po raz ostatni. Stał i patrzył na nią z miną, która zdawała się wyrażać autentyczną skruchę i żal. Skruszony, ale żałosny. Taki właśnie był. Naprawdę żałosny. Czarne serce prawdziwego zła jest niczym młot rozbijający duszę. Z każdym uderzeniem kurczy się i rozkurcza, pompując skażoną krew do ciała zabójcy. Niczym wirus. Albo zabójczą i niebezpieczną toksynę. Niektórzy mordercy wiedzą, że ich krew jest zatruta złem. Większość nie. Niedaleko od eleganckiego hotelu Westerfield jedna z takich osób zastanawiała się nad swoim następnym posunięciem. Wewnętrzna walka przeciwko sercu zła rozegrała się i została przegrana. Koniec się zbliżał.

Księga III Grzechy ojca

Rozdział 27 Niedziela, godzina 10.30, Seattle Emily Kenyon wstrzymała oddech, gdy przejeżdżała przez dwupoziomowy wiadukt, który wznosił się kilka pięter nad wybrzeżem Seattle, wzdłuż lśniących wód portu. Od dawna uważano go za budowlę wadliwą, która zawali się niechybnie w przypadku większego trzęsienia ziemi. Biorąc pod uwagę ostatnią trąbę powietrzną, zbrodnię na ranczu Martinów i opłakany stan jej spraw osobistych, Emily czuła, że jeśli nadejdzie duże trzęsienie, prawie na pewno zdarzy się akurat wtedy, gdy ona znajdzie się na tym zrujnowanym fragmencie autostrady. Kurczowo ściskała kierownicę. Patrzyła prosto przed siebie, tylko kątem oka widząc parę promów i kontenerowiec, które wpływały do zatoki Elliotta. Jechała na południe, do Georgetown, zapuszczonej, ale powoli podnoszącej się z upadku okolicy na betonowym skraju dzielnicy przemysłowej Seattle. Dom Bonnie Jeffries, którego adres zdobyła zaradna Olga Morris-Cerrino, okazał się ciemnobrązowym piętrowym budynkiem. Wraz z kilkoma sąsiednimi domami należał do pozostałości starej dzielnicy mieszkalnej, która pamiętała znacznie lepsze czasy i nie została jeszcze odrestaurowana i zrewitalizowana. Czarne kraty z kutego żelaza przywodziły na myśl raczej areszt niż Dzielnicę Francuską Nowego Orleanu i broniły dostępu do okien na parterze każdego z budynków. Jeden zestaw krat nie zniechęcał najwyraźniej wandali i złodziei dostatecznie; jedno okno dodatkowo zabito grubymi deskami. Emily zaparkowała przy zarośniętym chwastami chodniku. Ci ludzie powinni sprzedać domy energicznym młodym parom, które chcą odremontować te domy i stawią czoła fali przestępczości i brudu, czekając, aż okolica znowu odzyska blask, pomyślała, gdy wchodziła po skrzypiących drewnianych stopniach do drzwi. Przypuszczalnie najstarszy pies świata, mieszaniec elkhunda, ledwie podniósł wzrok, kiedy śledcza zapukała do drzwi. Poczekała. Nic. Nacisnęła dzwonek, ale nie zadziałał. Wytężyła słuch. Pochyliła się i nacisnęła beżowy guzik po raz drugi. Drzwi były uchylone. Zapukała i zaskrzypiały, otwierając się szerzej. – Bonnie? Bonnie Jeffries? Cisza. Może poszła do kościoła? Emily weszła do małego przedpokoju, zaskoczona chrzęstem szkła pod stopami. Spojrzała za siebie i dopiero teraz zauważyła okienko, w którym ktoś wybił szybę. Odłamki połyskiwały na starym, zmechaconym dywanie. Co się tu dzieje? Ruszyła do salonu. Mieszkanie pachniało jakimś proszkiem do czyszczenia dywanów. Waniliowo-lawendowy, pomyślała. W domu panowała martwa cisza. – Pani Jeffries? Bonnie? Jest pani w domu? Emily weszła do salonu, zagraconej przestrzeni wypełnionej piętrzącymi się pod sam sufit regałami książek, rozmaitymi bibelotami i nadmierną ilością mebli. Czysto, ale ciasno.

Przeszło jej przez myśl, że wszystkie sprzęty pochodzą z rozpasanych lat osiemdziesiątych. Bonnie nie zawsze kupowała rzeczy dobrej jakości i najwyraźniej nigdy nie zadała sobie trudu, by wymienić cokolwiek na nowe. Rdzawobrązowy i zielony konkurowały z liliowym i szarym, gdy kolejne dekady walczyły o palmę pierwszeństwa. Emily instynktownie poklepała się po udzie, sprawdzając, czy pistolet jest na swoim miejscu. Pracowała w policji na tyle długo, by wyrobić w sobie szósty zmysł, który ostrzegał ją przed niebezpieczeństwem. Uczucie przypominało paranoję, ale zawsze było tak mocno zakorzenione w rzeczywistości, że nigdy go nie lekceważyła. Coś tu jest nie tak. Wśród książek, które zapełniały półki, stały tomy poświęcone psychologii i medycynie sądowej, a także zwykłe kryminały. W innych okolicznościach Emily nie zwróciłaby na tę kolekcję szczególnej uwagi. Oglądała kiedyś w telewizji wywiad z autorką thrillerów, kobietą o nadzwyczaj słodkim głosie i miłym usposobieniu, która opowiadała o osobowości swoich czytelników. Nie były to żądne krwi panie domu. Bynajmniej. Przekonywała, że są to „najłagodniejsi” ludzie, jakich można w ogóle spotkać. „Tacy, którzy nie skrzywdzą pająka, tylko wynoszą go na chusteczce na dwór”, twierdziła pisarka. Nie skrzywdzą pająka? Ale może zakochują się w mordercach? Książki i stolik leżały na podłodze. Drzwiczki szafki, której Bonnie Jeffries najwyraźniej używała jako sekretarzyka – na lśniącym blacie leżały równo ułożone rachunki i listy – otwarte. Papiery w środku były rozsypane. Ktoś czegoś szukał. Emily szybko przejrzała korespondencję, ale nic nie wzbudziło jej zainteresowania. Zajrzała do kuchni – czystej i wysprzątanej, z wszechobecnym motywem czerwonego jabłuszka, który zdradzał główny problem kolekcjonera. Kiedy już ktoś zacznie coś zbierać – czy to sówki, figurki terierów szkockich czy jabłka – każdy prezent, który dostaje, wiąże się tematycznie z kolekcją. Bonnie Jeffries wieszała na ścianach oprawione etykiety ze skrzynek z jabłkami i platery w kształcie jabłka. Nawet cyferblat kuchennego zegara ozdabiał motyw jabłoni. W pomieszczeniu było tyle czerwieni, że Emily nie zauważyła czerwonych plam na oprawce etykiety mekintoszów z Blossom Orchards. Na blacie, obok dużego drewnianego bloku z nożami, takiego samego, jaki miała sama Emily, stał słój na ciasteczka w kształcie jabłka. – Bonnie? – Emily zapytała teraz szeptem. Przeszła wąskim korytarzem, wyciągnęła pistolet i zwróciła się w stronę otwartych drzwi do sypialni. W pokoju panowały ciemności. Z radia na szafce nocnej sączyła się cicha muzyka. Okna, które wychodziły na ulicę, zakrywała folia aluminiowa, przypuszczalnie po to, by nie przepuszczały światła. Emily wiedziała od Tiny Esposito, że Bonnie pracowała w nocy jako sprzątaczka. Spała w ciągu dnia. Wyraźnie mieszkała sama. Emily zrobiło się jej żal. Poczuła lekki powiew powietrza i ciarki przeszły jej po plecach. Wrażenie, że stanie się coś złego, było niemal namacalne. Coś złego się tutaj wydarzyło. Emily włączyła światło. I zobaczyła ją w nagłym błysku żarówek. Bonnie Jeffries, całe sto dwadzieścia kilogramów jej ciała, leżała na łóżku. Pościel nasiąkła taką ilością krwi, że Emily zatkało. Kobieta spoczywała na brzuchu, szlafrok, który miała na sobie, był zabarwiony jej własną krwią. Czując przypływ adrenaliny, Emily rozejrzała się po pokoju. – Jezu Chryste – wymamrotała i odruchowo sięgnęła po komórkę, by wybrać numer

alarmowy. Co się tu, do cholery, stało? Połączyła się z dyspozytorem i przedstawiła się jako detektyw z innej jurysdykcji. Mimo że serce waliło jej jak młotem, mówiła zaskakująco spokojnie. Umiała zachowywać zimną krew, jakby to, co zobaczyła, nie wywarło na niej wrażenia – chociaż w rzeczywistości było wręcz przeciwnie. – Zabezpieczę miejsce zbrodni do przybycia funkcjonariuszy wydziału policji w Seattle – oznajmiła. – W porządku. Pani nazwisko? Jednostka policji? – Emily Kenyon, z biura szeryfa Cherrystone w stanie Waszyngton. – Proszę czekać. Funkcjonariusze są już w drodze. – Będę przed domem – powiedziała. Woń krwi przyprawiała ją o mdłości. – Proszę wezwać koronera. Nie ma potrzeby włączać sygnału. Ta pani jest martwa. – Ogarnął ją smutek. Tej kobiecie odebrano życie w najbardziej brutalny do wyobrażenia sposób. Lata pracy w policji nigdy nie doprowadziły Emily do takiej znieczulicy, by na widok ofiary morderstwa nie poczuła bolesnego ukłucia w sercu. Zagracony dom w zapuszczonej dzielnicy na południowym krańcu Seattle był teraz miejscem zbrodni. W drodze do wyjścia Emily zauważyła, że na ścianach wiszą zdjęcia dzieci. Zobaczyła także kosz z kłębkami wełny i niedokończonym swetrem. Wszystkie zewnętrzne przejawy życia Bonnie Jeffries zdawały się przeczyć jej oddaniu Dylanowi Walkerowi, seryjnemu mordercy. Była panią domu z konieczności, pozbawioną radości, jaka z tego płynie. Takiej właśnie osoby szukał. Kogoś, kogo mógł bez trudu zdominować. Emily pospiesznie wróciła do samochodu. Opowiedziała tę historię tak wiele razy, że mogłaby przeżyć resztę swoich dni w przekonaniu, że przeprowadziła się do Cherrystone, aby zaopiekować się rodzicami, domem, ocalić małżeństwo i z innych powodów, jakie przychodziły jej do głowy, gdy ktoś pytał, dlaczego wróciła. Ale rzeczywistość była mroczniejsza. Mroczna jak noc. Emily siedziała w swoim samochodzie przed żałosnym gniazdkiem Bonnie Jeffries i wiedziała, że wkrótce przeszłość znów ją dopadnie. Zastanawiała się nawet, czy nie opuścić miejsca zbrodni. Mogłam zostawić Bonnie, żeby znalazł ją ktoś inny. Ale kto? I kiedy? Bonnie żyła samotnie. Leżałaby na tym zakrwawionym łóżku, aż zalęgłyby się muchy plujki, żywiąc się na trupie przez wiele swoich pokoleń? Telefon na numer alarmowy, spełnienie obowiązku, który spoczywał na niej, odkąd złożyła przysięgę policyjną, był jedyną możliwością, jaką mogła wziąć pod uwagę. Wybór ten jednak miał swoją cenę. Kiedy wokół zaroiło się od samochodów, Emily zdała sobie sprawę, że nie uniknie spotkania z przeszłością, od której tak bardzo starała się uciec. – Emily Kenyon? – Odwróciła się i ujrzała znajomą twarz, starszą, ale jednak rozpoznawalną. Należała do Christophera Colliera, detektywa, którego znała z czasów, kiedy pracowała w Seattle. Dzielili wspólnie wiele z największych i najcięższych chwil w jej zawodowym życiu. – Kiedy usłyszałem twoje nazwisko, wprost nie mogłem uwierzyć, że to ty. – Podszedł

z przyjaznym uśmiechem na twarzy. – Cześć, Chris – przywitała się, tłumiąc niepokój. – Kopę lat. – No – powiedział i wyciągnął rękę, żeby uścisnąć jej dłoń. Kiedy poznali się w akademii, był takim samym żółtodziobem jak ona. Jego falujące włosy wciąż były ciemne, choć z zakolami, i przytył kilka kilogramów, ale poza tym Christopher Collier prezentował się całkiem nieźle. – Słyszałem, że zdobyłaś odznakę detektywa. Pisali w „Biuletynie Policyjnym” kilka lat temu. Jesteś w Spokane, zgadza się? Emily pokiwała głową. – W pobliżu. W Cherrystone, tam się wychowałam. Fajne miejsce dla mnie i dla Jenny. – Wymówienie imienia córki właśnie w tej chwili było trudne. Emily miała nadzieję, że nie sprowokuje pytania: „Widziałem, że wysłano za twoją Jenną list gończy. Co to za sprawa?”. Na szczęście jej obawy się nie spełniły. Ruszyli we dwójkę do frontowych drzwi, podczas gdy kilku mundurowych otaczało teren żółtą taśmą. – Więc to ty dokonałaś zgłoszenia? Co jest grane? Lubiła Christophera. Uznała za zrządzenie losu, że właśnie jego wysłano na miejsce zbrodni. Christopher nigdy by jej nie skrzywdził. Nie wspomni o przykrościach, które wypędziły ją z Seattle. A przynajmniej nie powie jej niczego prosto w oczy. – Prowadzę u siebie śledztwo w sprawie potrójnego zabójstwa. – Zorientowała się z jego miny, że już o wszystkim wie, ale i tak mówiła dalej. – Jedna z ofiar była powiązana z Jeffries i... – Urwała, gdy weszli do mieszkania. – Uważaj na szkło. Spuścił wzrok na lśniące odłamki i pokiwał głową. – No dobra, i co z tą Jeffries? Christopher Collier był cierpliwym człowiekiem, barczystym i wysokim na ponad metr osiemdziesiąt facetem o łagodnej twarzy. W razie potrzeby potrafił być groźny i nieustępliwy, ale generalnie wolał zastanowić się nad wszystkim dwa razy. Ostrożny. Dokładny. Nigdy się nie spieszył. Emily właśnie za to go lubiła. Ale kiedy usiłowała wymyślić dobry powód, jak trafiła do domu z zamordowaną kobietą na łóżku, czuła się trochę tak, jakby specjalnie stawiał ją w trudnej sytuacji. Powiedziała mu o powiązaniu sprawy Anielego Gniazda z zabójstwami w Cherrystone i o tym, jak spotkała się najpierw z Olgą Morris-Cerrino, a potem z Tiną Esposito, co doprowadziło ją do Bonnie. Do zwłok Bonnie. Weszła z Christopherem do skąpanego w mglistym świetle salonu. – Znalazłam ją w sypialni. Przypuszczam, że została zabita we śnie. Spała w dzień, bo w nocy pracowała. Sprawca wszedł do środka, gdy wybił szybę w tamtym okienku i przekręcił gałkę. – Okej – powiedział. – Rozejrzyjmy się. Emily nie ruszyła się z miejsca. – To twoja sprawa – zauważyła. – Zostanę tutaj. Detektyw zniknął w ciemnym korytarzu. Emily usłyszała, że rozmawia z innym śledczym, młodszym mężczyzną, którego nie znała. – Emily Kenyon – powiedział ściszonym głosem. – Była kiedyś jedną z nas. Dostała nieźle w kość przy sprawie Kristi Cooper.

– Pamiętam, jak uczyliśmy się o tej sprawie w akademii. To ona? – Tak, jest w porządku. Sporo przeszła. Zajmę się nią. Dobra, rzućmy okiem na ofiarę. Kristi Cooper. Na wspomnienie o niej Emily prawie zatrzymało się serce. Nawet gdyby dożyła stu lat, nigdy nie darowałaby sobie tego, co się stało z Kristi. Było jasne, że inni też nie zapomnieli tego nazwiska. Nikt nigdy nie zapomni. Jezu, uczą tego w akademii policyjnej? Podczas gdy Emily stała jak sparaliżowana w dużym pokoju, a w sypialni leżała martwa kobieta, po zaniedbanym domu kręcił się z tuzin detektywów i funkcjonariuszy. Emily żałowała, że nie jest niewidzialna. Co, do licha? Emily stała w zagraconym salonie Bonnie Jeffries i próbowała odzyskać oddech. Zamknęła mocno oczy i ponownie je otworzyła. Emily nie wierzyła własnym oczom. Na kredensie leżała portmonetka – różowa, z wyszywanym koralikami flamingiem stojącym na jednej nodze. Flamingowi brakowało oka. Niemożliwe. Pociągnęła za suwak i otworzyła portmonetkę. Brakujący koralik wciąż tkwił w środku. Jenna tu była. Emily przytrzymała się oparcia dębowego krzesła, żeby nie upaść. Od dawna podłoga nie usuwała jej się spod nóg w ten sposób. To samo wrażenie musiała znosić wiele lat temu przy sprawie Cooper. Tylko nie napad paniki. Ścisnęło ją w gardle, oddech stał się płytszy. Co się tu stało? Traciła nad sobą panowanie. Pamiętała dni po Kristi, kiedy nie była w stanie się ruszyć, nawet prowadzić samochodu. Mogła wtedy jedynie siąść za kierownicę, ale nie mogła się zdobyć, by przekręcić kluczyk w stacyjce. Nikt, kto nie przeżył napadu paniki, nie zrozumie nigdy, jak potrafi być on potężny. Zapanuj nad tym. Weź się w garść. Ale nic nie pomagało. Kiedy Christopher Collier wyszedł znowu na korytarz, Emily uczyniła to, co akurat podpowiedział jej znękany umysł. Wepchnęła portmonetkę do kieszeni kurtki. Wzięła głęboki wdech. Słyszała, jak Christopher i inni detektywi krzątają się w sypialni na tyłach. Słyszała, jak fotograf robi zdjęcia. Co się tutaj stało? Co Nick i Jenna zrobili? Zamknęła oczy. – Wszystko w porządku? – zapytał Christopher. Jego głos przywołał ją do rzeczywistości. – Tak. Dzięki. – Jesteś blada jak ściana. Emily spróbowała się otrząsnąć. – Tak? Chyba po prostu nie sposób się przyzwyczaić do takich widoków. W każdym razie ja nie umiem – powiedziała. Różowy brzeg portmonetki wystawał z kieszeni i nieznacznym ruchem wepchnęła go głębiej. Serce dudniło jej niczym wielki bęben. Czuła, jak pot spływa jej po skroniach. – Racja. – Christopher skinął głową w stronę frontowych drzwi. – Wyjdźmy na świeże powietrze. – Dziękuję. Znaleźliście coś? – spytała. – Tak. Wiemy jedno. Zginęła niedawno. Prawdopodobnie w ciągu ostatniej godziny. Patolog będzie wiedział lepiej. Krew na podłodze nie zdążyła jeszcze zakrzepnąć. Ślisko tam jak diabli. Emily milczała. – O której tu dotarłaś? – Christopher podjął przerwaną rozmowę, gdy wyszli na słońce. Kwitnąca wiśnia, której Emily wcześniej nie zauważyła, wyglądała jak pierzasta różowa

chmura, która zawisła nad garażem. – Mniej więcej? – Jego ton głosu nie był właściwie oskarżycielski, ale zupełnie jej się nie podobał. Tylko że z powodu, którego Christopher Collier nie mógł sobie wyobrazić. Pomyślała o portmonetce. Kiedy Jenna i Nick tu byli? – Nie więcej niż pięć minut przed zgłoszeniem przestępstwa. – Tak właśnie myślałem. Ciekawa sprawa, że podczas śledztwa w sprawie potrójnego zabójstwa znalazłaś kolejnego trupa. – No. – Wolała nie mówić nic więcej. – Czujesz się już lepiej? Pokiwała głową. – Może później wyskoczymy na drinka? Najpierw muszę dokończyć robotę tutaj. Emily nie miała ochoty na drinka, ale gdyby odmówiła, pomyślałby, że go unika. Lepiej mieć go po swojej stronie. – Zatrzymałam się w Westerfieldzie w centrum. Tam mnie znajdziesz – powiedziała. Emily wrzuciła bieg i w tylnym lusterku obserwowała dom. Christopher Collier wrócił do środka. Przybyło czterech kolejnych gliniarzy i techników, a także furgonetka miejscowej stacji radiowej. Prawdopodobnie zaraz zjawią się reporterzy z telewizji. Żółta taśma policyjna rozciągała się teraz przez całą długość frontowej ściany domu niczym transparent wywieszony na powitanie żołnierza wracającego z Iraku. Emily nie miała zamiaru wracać do hotelu. Nie teraz. Musi znaleźć córkę jak najszybciej. Żadnych błędów więcej. Pojechała na wschód, w stronę domu Davida na Wyspie Mercera. Na maleńkim ekranie jej telefonu pojawiła się ikonka informująca o nadejściu nowej wiadomości. Lakoniczny esemes od szeryfa Kiplingera o mało nie wywołał karambolu na skrzyżowaniu międzystanowych autostrad I-5 i I-90. Walker wyszedł w ub. roku. Wrocil do Waszyngt. w okol. Tacomy.

Emily poszła z telefonem do salonu przylegającego do sypialni. Uznała, że ta przestrzeń nadaje się do pracy bardziej niż łóżko. Znacznie bardziej. Westchnęła i wybrała numer Davida. Od razu włączyła się poczta głosowa. Rozmawiał z kimś. Westchnęła i zadzwoniła do Olgi. – Emily? – odebrała Olga. – Wszystko w porządku? – Przepraszam, że oddzwaniam dopiero teraz. Miałam koszmarny dzień. – Wiem. Słyszałam, że Bonnie nie żyje. – Aha – powiedziała Emily, opadając na fotel. – Jak media przedstawiają sprawę? – W wiadomościach nic o tym nie mówili – odrzekła Olga. – Zadzwonił do mnie znajomy z wydziału policji w Seattle. Makabra. To ty ją znalazłaś? – Tak – odpowiedziała Emily ściszonym głosem, gdy stanęły jej przed oczami obrazy z miejsca zbrodni. Zasłonięte okna. Bonnie na łóżku. Wszystko we krwi. Różowa portmonetka. Zdjęcia dzieci. Obrazy przesuwały się niczym kadry jakiegoś makabrycznego filmu. By powstrzymać lawinę wspomnień, zmieniła temat. – Co wiesz o rodzinie Bonnie? – zapytała. – Była jedynaczką. Rodzice wydziedziczyli ją, kiedy zakochała się w Walkerze. Rozmawiałam z nimi raz. Wpadłam na nich po procesie w sprawie Anielego Gniazda. Miałam

zeznać, że jest wariatką, ale w końcu nie zostałam powołana na świadka. – W korytarzu wisiały zdjęcia dzieci – powiedziała Emily. – Musiała mieć kogoś w życiu. Żadnego rodzeństwa? – Z tego co wiem, żadnego. Jej najlepszą przyjaciółką była Tina Winston, a miłością życia Pan Wspaniały, Dylan Walker. W telefonie Emily odezwał się sygnał, że dzwoni David, więc obiecała Oldze, że zadzwoni do niej później, pożegnała się i wcisnęła zielony guzik. – Właśnie przed chwilą do ciebie dzwoniłam. – Wiem – odrzekł chłodno David. – O co chodzi? – O naszą córkę, oczywiście. Boże, czy musisz zachowywać się jak dupek? – Cóż, ja też nie mogę powiedzieć, żebyś umilała mi życie. – Słucham? Lepiej zmień temat. David odetchnął. – Dobra. Jenny tu nie ma. Nie widzieliśmy jej cały dzień. Zostawiłem ci wiadomość, żebyś do mnie zadzwoniła. – Byłam zajęta. – Nie widziała potrzeby, by opowiadać mu o śmierci Bonnie Jeffries ani o tym, że w jej mieszkaniu znalazła portmonetkę córki. Nie mogła też przyznać, że spotkała się z Christopherem Collierem, choćby tylko na miejscu zbrodni. Na dźwięk tego nazwiska David wpadłby w szał. Było to źródłem wielu z ich kłótni w przeszłości: – Dlaczego po prostu nie wypłaczesz się w rękaw swojemu kumplowi gliniarzowi? – Teraz masz swoją własną małą dziewczynkę. Kristi Cooper nie żyje już od lat. Pogódź się z tym wreszcie. To ja jestem twoim mężem. Christopher Collier ożenił się z inną. – Christopher dzwonił. Martwi się o ciebie. Nigdy tak naprawdę nie dała mu powodu do zazdrości. Jej przyjaźń z Christopherem nie miała podtekstu erotycznego. Ale David widział to inaczej. – Musimy ją znaleźć, Davidzie. Jenna ma kłopoty. – Oprócz tego, że zadaje się z chłopakiem, którego rodzina została wymordowana? To masz na myśli? Jezu, Emily, co się dzieje? – Jego cierpliwość się wyczerpała i w głosie pobrzmiewał aż nazbyt znajomy ton irytacji. – Słuchaj, nie wiem, co się dzieje. Ale nie jest dobrze. Sprawa wygląda poważnie. Musisz zachować się jak jej ojciec i zadbać o jej bezpieczeństwo. – Nie pouczaj mnie. Akurat mieszkała z tobą, kiedy zwiała z domu. – Wiesz co? Cieszę się, że masz Dani. Jest większą suką, niż ja mogłabym być kiedykolwiek. To rzekłszy, Emily zatrzasnęła swoją komórkę. Dobrze mu tak, pomyślała z satysfakcją.

Rozdział 28 Niedziela, godzina 14.10, Seattle Emily pomacała kieszeń. Różowa portmonetka. Jenna i Nick byli w domu Bonnie Jeffries. Prawdopodobnie znaleźli ją w książce telefonicznej albo w Internecie. Co zobaczyli? Co zrobili? Rozległa się melodyjka Watching the Detectives. Emily sięgnęła po komórkę. Numer miejscowy, ale nieznany. Odebrała. – Emily? Tu Christopher Collier. Kończymy zabezpieczać ślady na miejscu zbrodni. Sprawa trafi pewnie do mediów. Reporterzy będą próbowali z tobą porozmawiać. Emily przyjęła tę wiadomość z bólem. Nawet najgorszemu dziennikarzowi w Seattle zajmie najwyżej dwie sekundy skojarzenie jej nazwiska z sensacją sprzed lat. – Nie możesz mnie w to nie mieszać? Mam teraz własne problemy. – Wiesz, że nie mogę. Ty znalazłaś ofiarę. O to zawsze pytają na początku. – Ile mam czasu? – spytała. Christopher się zawahał. – Nie wiem. Próbujemy znaleźć jej krewnych. Wiesz, gdzie ich szukać? Emily wjechała hondą na autostradę w kierunku zachodnim, wybierała się do szpitala. Nie wiedziałam, że miała dzieci. – Te zdjęcia w korytarzu. Zdjęcia dzieci. Emily przypomniała sobie trzy oprawione czarno-białe fotografie noworodka, wiszące wśród innych zdjęć. Na niektórych była Bonnie. Na innych jej zwierzęta domowe. Wsadzone w tandetne ramki, z których łuszczyła się zaśniedziała pozłota. – Przykro mi – powiedziała. – Nie mogę ci pomóc. – Głowa bolała ją z niepokoju o córkę. W jej świadomości było teraz miejsce tylko na to zmartwienie. Jego następne słowa wytrąciły ją z zamyślenia. – Drink dziś wieczorem? – zapytał, niemal z nadzieją. Emily wychwyciła ten ton. Zaskoczyła ją własna reakcja. – Jasne – powiedziała. – Bardzo chętnie. Teraz mam jeszcze parę spraw do załatwienia. – Jenna się znajdzie – zapewnił. – Jadę zobaczyć się z Davidem. – Poprosiłbym, żebyś przekazał mu pozdrowienia ode mnie, ale wiem, jak by się to skończyło. Emily nie podjęła tematu: nie było sensu. – Do zobaczenia wieczorem – powiedziała. Potem zadzwoniła do Davida, błagając, żeby spotkał się z nią w swoim gabinecie. – Nie wiem, gdzie jest Jenna – wzbraniał się. – Zresztą Dani i ja jesteśmy dzisiaj zajęci.

– Zaczekaj na mnie. Potrzebuję cię. Wątpiła, by jego serce mogło się na nią otworzyć. Ale na chwilę mury skruszały. – Dobrze, zaczekam.

Niedziela, godzina 15.30 – Po tym, co powiedziałaś Dani, powinienem nie zgadzać się na rozmowę z tobą bez adwokata. – David Kenyon kipiał wściekłością. Poczerwieniał na twarzy, a oczy zacisnął tak mocno, że przypominał cyklopa. – Możesz mnie sobie nienawidzić, ile wlezie – odparła, wiedząc, że przekroczyła granicę. Teraz musiała zjeść tę żabę, ponieważ zamierzała go namówić do złamania prawa. – Ale nie chodzi o mnie, Davidzie. Chodzi o naszą córkę. David nie zmiękł ani odrobinę, w każdym razie nie dał tego po sobie poznać. Nawet przywołanie imienia Jenny nie zdołało pohamować jego gniewu. Mimo to wiedział, że musi pomóc. – Nie chcę skończyć jak Rick Cooper – oświadczył. Był to cios poniżej pasa: wspomnienie człowieka, który ściągnął na nią gromy opinii publicznej, ale Emily nie dała się sprowokować. Nie odgryzła się, wypominając mu jego błędy. Na przykład zrobił Dani bachora, chociaż staraliśmy się dać córce dobry przykład i wychować ją na porządną młodą kobietę. Trzymała jednak język za zębami. Właśnie wtedy weszła sekretarka Davida, Lindsay McKee. Młoda, niezamężna, ładna – zabójcza kombinacja dla każdego lekarza. – Praca w niedzielę? – Emily posłała Davidowi znaczące spojrzenie. – Miałam parę rzeczy do zrobienia, panie doktorze – powiedziała Lindsay, gdy wkroczyła do gabinetu w krótkiej spódniczce i butach na dziesięciocentymetrowych obcasach. – Są problemy z ubezpieczeniem pańskiego pacjenta z wtorkowej operacji. – Lindsay przewróciła swoimi dużymi zielonymi oczami, a David się uśmiechnął. – W porządku – westchnął z teatralnym dramatyzmem. – Czy w czasie studiów medycznych ktoś z nas pomyślał, że naszym życiem będą kierować firmy ubezpieczeniowe? Lindsay się roześmiała. – Bóg świadkiem, że kierują tym szpitalem! – Kiwnęła głową do Emily i zaczekała chwilę, licząc na to, aż doktor Kenyon je sobie przedstawi, ale się nie kwapił. Kiedy dziewczyna wyszła, Emily okrążyła biurko i stanęła tak, by widzieć ekran komputera. David zaczął wpisywać hasło: Dani21. Nietrudno było się zorientować, które klawisze naciska. Zwłaszcza w przypadku dwóch ostatnich. – To jej wiek? – Słowa Emily ociekały sarkazmem. David skrzywił się z dezaprobatą, ale nie odpowiedział. – Żartowałam. Wcisnął enter i na ekranie rozbłysła strona powitalna systemu. Na biało-niebieskim tle

znajdowały się rozmaite pola do wpisywania danych: nazwisk, numerów ubezpieczenia społecznego, adresów i informacji o ubezpieczeniu zdrowotnym. – Okej, przeszukiwanie baz danych jest dosyć łatwe – powiedział David, spoglądając na Emily. – Skoro ja sobie z tym radzę, to ty także sobie poradzisz. – Okej. Pamiętaj, że rozmawiasz z kobietą, której blackberry wciąż kojarzy się wyłącznie z owocami. – Pamiętam. – Złagodniał trochę. – Dane ze wszystkich szpitali w Seattle są przechowywane na oddzielnych serwerach ze wspólnym interfejsem i protokołem zabezpieczenia. Jedyny problem polega na tym, że jestem chirurgiem, a nie administratorem. Mam dostęp do danych, ale system zapisze informację, że przeglądałem je, chociaż prawdopodobnie nie miałem takiej potrzeby. Program powiadomi dział informatyczny i będę się musiał gęsto tłumaczyć. – Wymyślisz coś – zapewniła Emily. – Potrafisz przekonująco kłamać, kiedy chcesz. – Żałowała swoich słów, ale po prostu jej się wyrwały. David zgodził się zrobić coś, czego potrzebowała. I to rozpaczliwie. Załatwienie pozwolenia sądowego trwałoby zbyt długo. Jenna nie będzie drugą Kristi Cooper. – Gdzie drukarka? – spytała. – Nie mówiłaś niczego o drukowaniu. Wpakujesz mnie w kłopoty! Żadnych wydruków. – Mam tu siedzieć cały dzień czy chcesz, żebym dowiedziała się, o co w tym wszystkim chodzi? David popatrzył na drzwi gabinetu. Sekretarka Lindsay przyniosła jakąś korespondencję. Posłała mu zalotny uśmiech. Może jeszcze nie bezwstydnie erotyczny, ale wykraczający daleko poza zwyczajną serdeczność. Uśmiech dla nieżonatego lekarza do wzięcia. Emily przypuszczała, że sekretarka nie wie jeszcze, że Dani jest w domu, ciężarna i pewna, że wkrótce zostanie żoną pana doktora. Kiedy wyszła, David znów się odezwał. – Dobra, drukarka stoi przy biurku Lindsay. Powiem jej, że drukujesz nasze dokumenty podatkowe, i poproszę, żeby nie pozwoliła nikomu korzystać z tej drukarki, dopóki nie skończysz. Posłucha mnie. – Pewnie, jest w tobie zakochana. David zarumienił się lekko, ale nie zaprzeczył. – Po prostu zrób, co masz zrobić. Dla Jenny. – Wyszedł ze swojego przestronnego gabinetu, a drzwi zamknęły się za nim powoli. Emily skupiła wzrok na ekranie i wpisała: Aniele Gniazdo + Agencja. Ikonka z klepsydrą zawirowała, gdy komputer przeszukiwał tysiące, jeśli nie setki tysięcy, danych. Emily rozejrzała się po wnętrzu i po raz pierwszy zauważyła zdjęcie Jenny i Davida zrobione w Wielkim Kanionie. Jej samej nie było na fotografii. Nie dlatego, że robiła zdjęcie – jak większość podczas ich podróży – ale dlatego, że ją wyciął. Wciąż dało się zauważyć kawałek jej ramienia za barkiem Jenny. Emily pokręciła głową. Komputer nadal myślał. Przez mleczne szyby drzwi widziała sylwetkę Lindsay krzątającej się po biurze. Na ekranie wyskoczyły wyniki wyszukiwania. O kurde... Wpisów związanych z Anielim Gniazdem było mnóstwo. W sumie chyba ponad sto. W oczy rzuciło jej się nazwisko Bonnie Jeffries. Emily zaczęła je przeglądać, kiedy Lindsay

postanowiła wejść z kubkiem zwietrzałej szpitalnej kawy. – Napije się pani? Doktor Kenyon powiedział mi, że jest pani jego byłą żoną – powiedziała. – Nie, dziękuję – odrzekła Emily. – Drukuję tylko dokumenty podatkowe. – David mi mówił. David? Hm. Biedna Dani. Prawie mi jej żal. – Przyniosę pani te wydruki. – Nie – odmówiła stanowczo Emily. – Sama je wezmę. Są w końcu prywatne. – Och, to nic nie szkodzi – powiedziała z uśmiechem sekretarka. – David ufa mi we wszystkim. – Ale ja nie. – Emily wstała, przepchnęła się obok oniemiałej dziewczyny i podeszła do drukarki. Niczym cerber pilnowała wypluwanych jedna za drugą kartek. Wreszcie, po kilku chwilach, maszyna zakończyła pracę. Emily wyjęła plik wydruków i ruszyła do windy. Lindsay stała obok i trzymała się pod boki. Rozmawiała z inną kobietą z personelu szpitala. Emily wyczytała z ruchu jej warg tylko jedno słowo. – Suka. Nie wiesz nawet, co to słowo znaczy, pomyślała Emily. Ale Dani jeszcze cię tego nauczy.

Rozdział 29 Niedziela, godzina 17.10, Seattle Kiedy Emily wróciła do swojego hotelowego pokoju, było późne popołudnie. Od wyjścia z biura Davida z wydrukami danych medycznych wepchniętymi w siatkę od Macy’s, którą znalazła przy biurku zakochanej Lindsay, praktycznie nie odrywała telefonu od ucha. Rozmawiała z Glorią z biura szeryfa w Cherrystone. Żadnych nowin. Zostawiła wiadomość dla Olgi. Zadzwoniła nawet do Dani, próbując załagodzić sytuację. Na samo wspomnienie rozmowy gotowała się ze złości. – Jest mi przykro, przepraszam – powiedziała Emily, zgrzytając trochę zębami, ale bardzo się starając zabrzmieć przekonująco. Gdzieś obok przepłynęła motorówka. Dani stała na tarasie z widokiem na jezioro. – Chciałabym ci wierzyć – odrzekła chłodno Dani. – Ze względu na Jennę. Musisz być taką suką? Masz dom z widokiem. Masz chirurga. Możesz zatrzymać sobie to wszystko. Tylko nie używaj do swoich małych celów imienia mojej córki, jakby cokolwiek dla ciebie znaczyła. – Oczywiście – przytaknęła Emily, przełykając żółć, która podeszła jej do gardła. – Ze względu na Jennę. Zdjęła buty i ruszyła prosto do barku, gdzie ku swemu rozczarowaniu nie znalazła ani kropli tequili. Przez cały dzień miała ochotę na meksykańską gorzałkę. W zamian zdecydowała się na dżin z tonikiem. Po rozmowie z Dani Brewer moment na drinka wydawał się doskonały. Zauważyła, że miga lampka hotelowego telefonu, i wystukała kod poczty głosowej. Czekały na nią dwie wiadomości. Obie od Christophera Colliera. – Cześć, Emily. Tu Chris. Kolacja dziś wieczorem? Dwa razy próbowałem się dodzwonić na twoją komórkę. Musiałaś być poza zasięgiem. Zadzwoń do mnie i daj znać, czy masz ochotę spotkać się w hotelu. – Z wypadu na drinka zrobiła się kolacja. To jej akurat pasowało. Dla odmiany jakaś przyjazna twarz. Dzwoniąc po raz drugi, Christopher nie zostawił już żadnej wiadomości, tylko się rozłączył. Emily wystukała jego numer i połączyła się z pocztą głosową policji w Seattle. W sumie przyjęła to z ulgą. Była zmęczona i zaniepokojona, czuła się trochę głupio. Ale czuła się samotna i złakniona towarzystwa. Może nawet potrzebowała potwierdzenia, że nie spieprzyła całego życia i nie straciła córki. Że nie padła ofiarą złej karmy. – Hej, Chris. Kolacja dziś wieczorem brzmi znakomicie. Co powiesz na ósmą? Do zobaczenia tutaj, w Westerfieldzie. Zdawała sobie sprawę, że musi spotkać się z Christopherem. Napiła się drinka i przypomniała sobie najgorszy epizod w swoim życiu. Wydarzyło się to dawno temu,

a Christopher był wtedy z nią.

Na długo przed nadejściem trąby powietrznej, na wybrzeżu w Waszyngtonie Letni wiatr owiewał chłodnym, wilgotnym powietrzem dryfujące przy brzegu kawałki drewna. Ptaki nurkowały w spienionych falach, a sto metrów dalej na plaży kilku poszukiwaczy hobbystów rozglądało się za upragnioną zdobyczą – japońskimi szklanymi bojami rybackimi. Emily Kenyon była sama; jej partner Christopher Collier przeszukiwał teren od południowego krańca plaży. Miała na sobie cywilne ubranie – płócienne spodnie koloru khaki, buty z odkrytymi palcami i białą bawełnianą bluzkę. Gruby wełniany sweter skrywał jej broń. Ziarenka piachu przedostawały się pod podeszwy i wbijały w skórę. Emily klęła pod nosem, że włożyła akurat te strasznie niepraktyczne buty. Ona i Christopher szukali dziewczynki, która nazywała się Kristi Cooper. Cały Północny Zachód przejął się jej losem. Ostatni raz małą widziano, gdy pod opieką matki bawiła się w basenie z kolorowymi plastikowymi piłkami w jednym z fast foodów w Seattle. Ostatni raz. Od tamtego momentu upłynęło sporo czasu. Kristi uznano za zaginioną prawie trzy tygodnie temu. Była ładną blondyneczką. Drobną jak na swój wiek. W świecie rządzonym przez media, które wynosiły na piedestał jasną karnację, złociste włosy i uroczą buzię jako kwintesencję amerykańskości, Kristi Cooper pasowała do stereotypu idealnie. Jej zdjęcia były wszędzie – w gazetach, na ulotkach, a nawet na billboardzie przy autostradzie międzystanowej nieco na północ od Olympii. Z pewnością ładna buzia stała się głównym powodem, dla którego historia Kristi zawładnęła sercami i umysłami mieszkańców stanu Waszyngton. Ale nie jedynym powodem. Kristi była też córką zamożnego dilera samochodowego – człowieka, który stał się sławny, występując w tandetnych reklamach telewizyjnych, gdzie rozbijał młotem samochody i krzyczał, że tylko jego szaleństwo tłumaczy niskie ceny, jakie oferuje. – Rozwalę ten wóz, żeby dobić targu z wami! Wkrótce potem porywacz zażądał dwustu pięćdziesięciu tysięcy dolarów okupu. To rzecz jasna oznaczało przestępstwo federalne, ścigane przez FBI, z udziałem wydziału policji w Seattle. Tutejsza policja odgrywała tylko rolę wspomagającą, ale to na nią spadały gromy ze strony mediów. Rick Cooper, magnat rynku używanych samochodów, na polecenie FBI wstrzymał się z wypłatą okupu, podczas gdy funkcjonariusze sprawdzali setki potencjalnych tropów. Wszystkie okazały się ślepymi uliczkami. Po tygodniu porywacz przestał dzwonić. Emily, która do tej pory brała tylko marginalny udział w postępowaniu, zgłosiła się na ochotnika do dodatkowej pracy właśnie w dniu, gdy przeszukiwano plażę: sprawdzali kolejny anonimowy cynk. Te dni zawsze przypominały jej się z wyrazistością koszmarnego snu. W myślach powracało natrętnie wiele obrazów. Oczywiście, sama dziewczynka. Ale najbardziej prześladowała ją twarz ojca. Emily nigdy nie zapomniała jego goryczy, poczucia głębokiej krzywdy, wszechogarniającej i niepohamowanej wściekłości. A wszystkie te uczucia były wymierzone właśnie w nią.

– Czy ona wie, co narobiła? – pytał reportera miejscowej stacji telewizyjnej, z mikrofonem tak blisko wykrzywionych gniewnie warg, że mógłby go połknąć jednym kłapnięciem. – Nie wiemy, gdzie jest Kristi, a wszystko to z powodu Emily Kenyon. Z powodu. Z przyczyny. Emily nie sięgnęła po gorzałę, jak wielu gliniarzy, którzy popełnili błąd i chcieli z tym jakoś żyć. Poszła za to do lekarza i łykała leki na stany lękowe, ale tylko przez krótki czas. Nie rozkleiła się i nie załamała, przynajmniej na zewnątrz. Miała męża i córkę, którzy jej potrzebowali. Wszczęto dochodzenie, by wyjaśnić sprawę Kristi Cooper. Były reportaże w mediach. Emily na trzydzieści dni oddała odznakę. Próbowała skupić uwagę na Jennie i Davidzie, ale dziewczynka, której nigdy nie poznała, zawładnęła jej myślami. Nawet kiedy akurat rozmawiała z Davidem, eksplodowało w niej poczucie winy. Nawaliła. Nie chciała, oczywiście. Ale gdy spoglądała na swoje dłonie, wiedziała, że nieświadomie zadały śmierć małej dziewczynce. Boże, wybacz mi. Boże, pozwól mi naprawić ten błąd. Reynard Tuttle rzęził, jego płuca przebił pojedynczy pocisk ze służbowego pistoletu Emily Kenyon. Wszystko rozegrało się w błyskawicznym tempie, które nie pozwalało nawet na sekundę namysłu. Ciemna plama krwi rozkwitała na jego brudnym od resztek jedzenia i potu białym T-shircie, a potem sączyła się karminem na podłogę. Miał najwyżej dwadzieścia parę lat, był ledwie mężczyzną. Emily uklękła obok niego. Usiłował coś powiedzieć. Odepchnęła jego pistolet i pochyliła się bliżej. – Nie trzeba było tego robić – z trudem cedził słowa. – Gdzie Kristi? – Ja to wiem, a wy musicie ją sami znaleźć – mówił chrapliwym szeptem. Emily zdawała sobie sprawę z tego, że Tuttle umiera, ale jego śmierć oznaczałaby coś więcej niż tragiczny koniec zmarnowanego życia. Jeśli nie przeżyje, to nie udzieli odpowiedzi na jej pytanie. W jej ciele pulsowała adrenalina. – Nie pogrywaj ze mną. – Nigdy jej nie znajdziecie. – Tuttle obrócił głowę i spojrzał na nią. Oczy zaczynały mu się cofać w głąb czaszki. – Nie odchodź! – krzyknęła. – Zostań ze mną. Nie tak chcesz być zapamiętany. Nie chcesz skrzywdzić Kristi. Gdzie ona jest? Przez otwarte drzwi wbiegł Collier. – Jezu, Emily, nic ci nie jest? Obejrzała się przez ramię i potrząsnęła głową, dając do zrozumienia, że jest cała i zdrowa. Kiedy spuściła znowu wzrok na Tuttle’a, z jego oczu uszło już życie. – Wracaj tu! – wrzasnęła, potrząsając nim. – Cholera jasna! – Jego głowa huknęła o deski podłogi. – Gdzie ona jest? – Emily, przestań! Nie zdołał jej powstrzymać i głowa Tuttle’a uderzała raz za razem o podłogę. Ale Tuttle odszedł na zawsze. Kristi też. Helikopter wyposażony w kamerę termowizyjną przeszukiwał wyznaczony fragment lasu

i wybrzeża w pobliżu miejsca, gdzie Tuttle dostał kulkę. Turyści i mieszkańcy patrzyli w niebo, podczas gdy od hałasu wirujących śmigieł drgały im szyby w oknach. Wszyscy wiedzieli, czego policja miejska Seattle i FBI szukają – rozjaśnionego punktu wyższej temperatury, który wskazałby miejsce pobytu Kristi Cooper, żywej lub martwej. Wysłano grupę naziemną, by sprawdzić jarzący się na czerwono punkt w pobliżu stawu Fostera. Prawie pięćdziesięciu agentów federalnych, policjantów i skautów przeszkolonych w trakcie dotychczasowych poszukiwań maszerowało w równym rzędzie ramię przy ramieniu we wskazanym kierunku. – Zaznaczajcie wszystko o podwyższonej temperaturze! – zawołał sierżant z Seattle do poszukiwaczy, gdy ruszyli przed siebie. Jeden chłopak upuścił znacznik przy niedopałku papierosa, ktoś inny znalazł zgniły śpiwór. – Oznaczone! Po około dwudziestu pięciu minutach marszu jedna z ochotniczek poczuła ostrą woń, którą natychmiast rozpoznała jako zapach śmierci. Zaniosła się kaszlem. Była przekonana, że znalazła szczątki Kristi Cooper. Potworny odór odbierał nadzieję. Mógł oznaczać tylko jedno. Było po wszystkim. – Tutaj, przy moim końcu szeregu! – zawołała młoda poszukiwaczka. Dwaj technicy kryminalistyki ruszyli w kierunku, z którego dobiegało wołanie o pomoc. Posuwali się powoli i metodycznie, aż dotarli do śladów pozostawionych przez ekipę poszukiwaczy. Przed młodą kobietą, teraz zgiętą wpół i bliską wymiotów, leżała masa skłębionego robactwa. Technik w granatowym kombinezonie pochylił się nad znaleziskiem. – Padlina – oznajmił, nie kryjąc rozczarowania. – Omijajcie ją z daleka. Niech to diabli. To pewnie ten nasz czerwony punkt. Przez prawie dwa lata zdechły jeleń był wszystkim, co udało się znaleźć zamiast Kristi. Do tego czasu Emily opuściła wydział policji w Seattle i wraz z Davidem i Jenną wprowadziła się do starego domu przy Orchard Avenue. Wszystkim tłumaczyła, że jej rodzice coraz bardziej niedomagają, ale tak naprawdę nie mogła dłużej znieść miejsc i ludzi nieustannie przypominających jej o tym, co zrobiła. Fakt, że wydział wewnętrzny uznał ją za niewinną, nie miał znaczenia. Nic nie znaczył, kiedy zaginiona blondwłosa i błękitnooka dziewczynka nawiedzała ją w każdym śnie.

Niedziela, godzina 19.10, Seattle Emily dopiła drinka z barku i spojrzała w lustro. Żadne kosmetyki do makijażu świata nie uczyniłyby z niej w tej chwili piękności. Christopher Collier zobaczy jej prawdziwe oblicze: matki w średnim wieku zamartwiającej się losami jedynego dziecka. Gdzie jest Jenna? Co się stało u Bonnie? Napełniła umywalkę i opryskała sobie twarz chłodną wodą. Miała nadzieję, że dzięki temu jej powieki nie będą tak napuchnięte. Wytarła się, nałożyła lekki makijaż i pociągnęła wargi szminką. Zamierzała właśnie zrobić coś z włosami, kiedy zadzwonił

hotelowy telefon. – Hej, Emily. Czekam na dole. Chcesz zjeść kolację tutaj? Przejrzałem menu restauracji. Wygląda nieźle. – Jasne, Chris. Zaraz zejdę. – Dobra. Mamy sporo do przegadania. Emily zapięła bluzkę i włożyła prostą lnianą spódnicę. Przeczesała szczotką swoje gęste, ciemne włosy. Pogrzebała w torebce i znalazła złotą bransoletkę, którą Jenna podarowała jej kiedyś na Dzień Matki. Nałożyła trochę różu na policzki. Nic więcej nie mogła zrobić. Christopher widział mnie w znacznie gorszym stanie. Nie będzie mu to przeszkadzać.

Niedziela, godzina 20.00 Sala jadalna w Westerfieldzie lśniła złotem i beżem; pod sufitem wznoszącym się na niebotyczne dziesięć metrów pyszniły się stoły udekorowane świecami i nakryte lnianymi obrusami, srebrnymi sztućcami i kryształowymi kieliszkami. W jadłospisie proponowano wykwintne dania inspirowane kuchnią Azji i Pacyfiku. Tego wieczoru kucharz polecał chilijskiego kulbińca płowego z sezamem, czosnkiem i młodymi szalotkami. Emily i Christopher zamówili go oboje, wraz z butelką chardonnay z małej waszyngtońskiej winnicy, która zebrała wielkie pochwały w „Wine Spectator”. Przez pewien czas królowała rozmowa o życiu, która nie zawsze się kleiła. Christopher od dziesięciu lat był rozwiedziony. Jego dzieci mieszkały z jego eksżoną i jej nowym mężem na ranczu w Boise, on sam zaś w mieszkaniu własnościowym w centrum miasta, z widokiem na Puget Sound i Pike Place Market. Wciąż uwielbiał piesze wycieczki i często wędrował po górach Cascade i Olympic. – A ty, Emily, wciąż chadzasz na wycieczki? – Nabił na widelec kawałek białego rybiego mięsa. Emily dotknęła serwetką warg. – Tak, ale nie robimy tego tak często, jak byśmy chciały – powiedziała, mając na myśli oczywiście siebie i Jennę. Każde zdanie zdawało się skonstruowane w ten właśnie sposób. Co przypominało jej tylko jeszcze bardziej o głębokiej pustce, którą czuła, o jej niepokoju o córkę. Po chwili milczenia powiedziała: – Dzięki, że w domu Jeffries nie ogłosiłeś wszem wobec, że jestem tą Emily Kenyon. Zamieszał wino, kręcąc kieliszkiem, który trzymał w dłoni. – Nie ma sprawy. Tamta sprawa prześladuje cię znacznie bardziej niż mnie. W końcu, przecież też tam byłem. – Tak, pamiętam. – Emily łyknęła wina, przypominając sobie, że wcześniej wypiła już równowartość dwóch miarek tequili. Choć była wdzięczna, że ją rozumie, wolała zmienić temat. – Wydałeś komunikat o Bonnie Jeffries? Czy powinnam już się przygotować? – Nie – odrzekł. Odłożył widelec. – To jeden z powodów, dla których chciałem się z tobą spotkać. Odświeżenie starej znajomości, chociaż bardzo miłe, nie było moim jedynym motywem.

Emily poczuła się zawstydzona. – Oczywiście. – Nie znaleźliśmy żadnych informacji o najbliższej rodzinie Bonnie – powiedział. Pomyślała o dokumentach leżących w jej pokoju. Tina też nie wspominała o żadnych dzieciach. – A co ze zdjęciami? Może jakiś siostrzeniec? – Nie natrafiliśmy na ślad żadnej rodziny. Wygląda na to, że rodzice Bonnie zginęli w wypadku samochodowym w 1991 roku. Żadnego rodzeństwa. Żadnego męża. Po skandalu z Anielim Gniazdem żyła samotnie. Prawie nie wychodziła z domu. Sąsiedzi nie znali nawet jej nazwiska i nie wiedzieli, gdzie pracuje. Dalsza rozmowa przy kolacji dotyczyła podobnych tematów: pracy i rodziny. Kiedy kelner zaoferował deser, oboje grzecznie odmówili. Christopher wyciągnął coś, co wyglądało jak stary album na zdjęcia oprawiony w poprzecieraną na krawędziach czarną skórę, z czerwonymi rogami. Emily spojrzała zaciekawiona. – Pochodzi z domu Bonnie – wyjaśnił. – Myślę, że powinnaś to obejrzeć. Wyciągnęła rękę, ale Christopher nie oddał jej albumu. – Nie tutaj. Chodźmy w bardziej ustronne miejsce. Może być twój pokój? Gdyby zaproponował to inny mężczyzna, Emily zareagowałaby nerwowym śmiechem i spławiła natręta ciętą ripostą. Ale ufała Christopherowi. Co więcej, dostrzegła troskę w jego oczach. Czy może coś więcej?

Rozdział 30 Niedziela, godzina 21.45, Seattle Prowadzisz równoległe potajemne śledztwo? – zapytał Christopher, gdy weszli do pokoju Emily. Skinęła głową w stronę pliku kartek z wykradzionymi ze szpitala danymi, które wydrukowała z biurowego komputera Davida. – Tak. I skoro już o tym mowa, nie: nie mam na to nakazu sądowego – przyznała. – Ja jeszcze też nie zewidencjonowałem tego dowodu rzeczowego – powiedział, kładąc album na rogu łóżka. – Ładnie tu – zauważył. – W Cherrystone muszą mieć spory budżet na delegacje. – Rozejrzał się po komfortowo urządzonym wnętrzu, zwracając uwagę na ciepłe miedzianobrązowe odcienie pełnego poduszek łóżka, kominek gazowy i obraz olejny, który wyglądał na autentyk, a nie jakąś produkowaną masowo podróbkę w rodzaju tych, jakie spotykało się w większości hoteli. Podszedł do okien, wysokich od podłogi po sufit. Widoczne w oddali góry Olympic przybrały barwę indygo, podczas gdy na bliższych planach migotały światła Seattle. – Mieszkam o tam. Emily stanęła obok, czując działanie nadmiernej ilości chardonnay. – Gdzie? Wskazał palcem swój dom, a gdy go nie dojrzała, wyciągnął rękę i delikatnym ruchem obrócił jej głowę. – Tam. Chwila aż się prosiła o dwuznaczności w rodzaju: ja pokażę ci swoje, jeśli ty pokażesz twoje – materiały dowodowe, rzecz jasna. Obie strony oparły się jednak pokusie. Stawka była zbyt wysoka, a podszyte erotyzmem przyjacielskie przekomarzanki mieli za sobą od wielu lat. Na jej telefonie komórkowym mrugała ikonka otrzymanych wiadomości. Emily skorzystała z pretekstu, by odejść od okna. Zadzwoniła na pocztę głosową i dowiedziała się, że próbowali się z nią skontaktować David i Olga. Postanowiła oddzwonić, kiedy obejrzy znalezisko Christophera. On z kolei skorzystał z okazji i zadzwonił z pytaniem o postępy w sprawie Jeffries. Kiedy słuchał, jego twarz była jak wyrzeźbiona z kamienia. Żadnego uśmiechu. Ani odrobiny uroku, którym czarował podczas kolacji. Czegokolwiek słuchał, było to nieprzyjemne i mroczne. Kiedy się rozłączył, powiedział Emily, że rozmawiał z asystentką patologa sądowego o Bonnie Jeffries. – Nadmierne okrucieństwo – powiedział. – Pewnie nawet żółtodziób domyśliłby się tego, patrząc na miejsce zbrodni. Jezu, wszystko pływało we krwi. Patolog mówi, że Bonnie Jeffries została pobita i pchnięta nożem. Jedno i drugie mogło ją zabić. Uderzono ją młotkiem albo czymś podobnym: ślady narzędzia na czaszce są w tej chwili analizowane. Wygląda

na to, że ciosów padło co najmniej sześć. Została też dźgnięta nożem o ząbkowanym ostrzu prawdopodobnie trzydzieści pięć razy. – Miała w kuchni spory zestaw noży – zauważyła Emily. – Mam w domu taki sam. Pokiwał głową. – Racja. Widziałem je. Nie twoje. Jej. – Zrozumiałam. – Lekarz sądowy mówi, że prawdopodobnie była nieprzytomna, kiedy zadawano jej ciosy nożem. Nie ma ani jednej rany, która wskazywałaby na to, że się broniła. – Ale się wykrwawiła, więc kiedy zabójca ją dźgał, nadal żyła – powiedziała Emily. – Została praktycznie posiekana. Patolog mówi, że sprawcą powodowały wściekłość i pogarda. Nienawiść do potęgi entej. Wbijał ostrze płytko, jak gdyby chciał ją zadręczyć na śmierć. – Albo sprawiało mu to przyjemność i zamierzał cieszyć się tym jak najdłużej. – Tak. Znamy ten typ. Jakiś porąbany psychol, którego podnieca torturowanie ofiary. – Jakieś ślady? Cokolwiek, co pomogłoby znaleźć sprawcę? – Sprawców. W liczbie mnogiej. Musiało ich być co najmniej dwóch. To duża dziewczyna. Lekarz sądowy uważa, że najpierw zaatakowano ją w kuchni, a zginęła w sypialni. Na myśl o okrucieństwie mordercy Emily zrobiło się słabo. Wpatrzyła się w horyzont za oknem, szukając słów i starając się znaleźć ukojenie w tym pejzażu. Przypuszczenie, że sprawców było dwóch, podziałało na nią niczym sopel lodu wbity w kręgosłup. Nick i Jenna? Niemożliwe. Ale byli tam. Zastanawiała się gorączkowo, a jednocześnie usiłowała zachować zimną krew. Nie miała wyboru. – Badania toksykologiczne coś wykazały? – spytała. Wzruszył ramionami. – Nic nie brała. To trochę ją zaskoczyło. Odwróciła się i spojrzała na Christophera. Była pewna, że na blacie w kuchni widziała butelkę wódki i jakieś tabletki. Spodziewała się, że badania coś wykażą. – Ktokolwiek ją zabił, zaatakował z zaskoczenia. Nie spodziewała się tego – powiedziała wreszcie. Wróciła myślami na miejsce zbrodni. Przebywała w sypialni tylko chwilę, ale to, co ujrzała, wryło jej się w pamięć na zawsze. Folia aluminiowa nie wpuszczała do pokoju światła. Grało radio. Pościel – w radosne stokrotki – poznaczyły pręgi i bryzgi krwi. Bonnie miała na sobie błękitny szlafrok. – Leżała na brzuchu – zauważyła Emily. – Uderzono ją od tyłu? – Może, ale potem dźgano nożem w klatkę piersiową i plecy. Sprawca czy raczej sprawcy przesuwali ją na tym łóżku. Christopher wziął w ręce czarny album. – Znaleźliśmy to w domu Bonnie, zaklinowane za biurkiem. Nie wiem, czy zostało tam schowane, czy po prostu wpadło. Znalazłem w tym albumie sporo dziwacznych rzeczy. Nagle siatka z Macy’s zawierająca dokumentację ze szpitala wydała się nieistotna. Emily przysunęła fotel bliżej siedzącego na łóżku Christophera, który otworzył album i utkwił w niej wzrok, czekając na jej reakcję. W środku znajdowały się starannie wycięte i przyklejone do czarnych tekturowych kart artykuły z gazet. Ktokolwiek je tam wkleił, zrobił

to bardzo starannie, z linijką w ręku. Nie zostawił ani jednego zagiętego rogu ani krzywego cięcia. Tytuł na pierwszej stronie nic jej nie mówił: ZAGINIONA OD TYGODNIA: GDZIE JEST BRIT? Z albumem na kolanach, Emily przebiegła wzrokiem artykuł na pożółkłej, kruchej kartce. Dotyczył Brit Osterman, dwunastolatki, która zaginęła po drodze ze szkoły do domu w cichej dzielnicy Seattle. – Co to takiego? – spytała. Christopher tylko na nią popatrzył i pokręcił głową. – Czytaj dalej. Myślę, że coś tu znajdziemy. Po artykule na pierwszej stronie wklejono następny, ze zdjęciem uroczej dziewczynki w okularach z oprawkami w kształcie kocich oczu i z nosem obsypanym piegami. Wciąż jej nie odnaleziono. Autor tekstu przytaczał wypowiedź jej rodziców, którzy zapewniali, że „nie poddamy się (...) póki nasza córeczka nie wróci cała i zdrowa do domu”. Kolejny artykuł mówił o tym, że dziewczynki nigdy nie znaleziono. PIĘĆ LAT TEMU ZAGINĘŁA MAŁA DZIEWCZYNKA Emily podniosła wzrok na Christophera. Zastanawiała się gorączkowo, szukając jakiegoś związku. – Bonnie? – O Boże, nie – odrzekł bez ogródek. – Bynajmniej. Spójrz na tę kartkę. Tytuł na następnej stronie od razu rzucał się w oczy. Litery były wysokie na pięć centymetrów, umieszczone tuż pod tytułem gazety „Daily Express” z Nampy w Idaho. Na widok samych słów krajało się serce. Emily przytknęła palce do warg, jakby ten gest miał ją uchronić przed płaczem. MATKA STEFFI MILLER: DLACZEGO BÓG NA TO POZWOLIŁ? Artykuł opowiadał o zniknięciu nastoletniej dziewczyny z obozu religijnego nad jeziorem w pobliżu Nampy. Zacytowano słowa uczestników obozu, którzy mówili o tym, jak bardzo Steffi uwielbiała pływać kajakiem, i wyrazili przypuszczenie, że utonęła. Dziennikarz jednak obalił tę hipotezę, cytując dbałego o dobrą prasę kierownika obozu: „Jeżeli wypłynęła, to nie w kajaku. Żadnego nie brakuje”. Zdjęcie, które przedstawiało dziewczęta i chłopców siedzących wokół ogniska, stało się przedmiotem zainteresowania co najmniej jednej osoby. Czerwonym ołówkiem ktoś napisał: „Ja” i narysował strzałkę biegnącą ku głowie jednego z chłopców. Emily spojrzała Christopherowi w oczy. Ten uśmiechnął się półgębkiem, tak jak gliniarze

zwykli robić, kiedy mają zamiar pokazać niepodejrzewającemu niczego partnerowi coś szczególnie dziwnego. Emily poczuła się jak wspólniczka zagadki domagającej się rozwiązania. – Czujesz już bluesa? – zapytał. – Właściwie nie. – Zmarszczyła brwi, bo wiedziała, że coś przed nią ukrywa. – Przypominam ci, że nienawidzę, kiedy ktoś zataja przede mną informacje. – Pamiętam – odrzekł. – O tak, pamiętam. Sprawy Miller nie rozwiązano. Nigdy nie znaleziono ciała. Odwróć kartkę. Były tam dodatkowe wycinki prasowe. Tym razem dotyczyły niejakiej Tanyi Sutter. Imię i nazwisko wydawały się jej znajome. Zwłoki Tanyi znalazła ekipa sprzątająca pobocza dróg tydzień po jej zaginięciu. Ciało zawinięte w foliową płachtę zostało porzucone w pobliżu zjazdu z estakady pod Tacomą. Emily wreszcie oświeciło. Smukłym palcem wskazała zdjęcie Tanyi. – Czy nie przypisano tego zabójstwa Dylanowi Walkerowi? – Bingo. Przejrzała artykuły i przypomniało jej się, co Olga mówiła o folii plastikowej jako elemencie charakterystycznym dla działania Walkera. Ponieważ zwłok poprzednich ofiar nie znaleziono, nikt nie mógł być pewien, czy zaginione dziewczęta faktycznie zostały zamordowane, w jaki sposób straciły życie ani czy zabójcą był rzeczywiście Walker. Zwłoki stanowiły brakujące ogniwo w materiale dowodowym. – Shelley Marie Smith i Lorrie Ann Warner też tu są? – zapytała. – Tak. Ale nie dlatego przyniosłem ci ten album. Emily spojrzała na niego pytająco. Zaczęła wertować kolejne kartki. – Zwolnij! Cofnij się – polecił. – Nie można czytać ostatniej strony książki na samym początku. Zdumiona rozkazem na początku Emily nie dostrzegła żartobliwego sarkazmu w ostatnich słowach. Cofała się strona po stronie; tytuły artykułów opisywały historię zabójstw w Meridian od wyroku skazującego do znalezienia zwłok. Czuła się tak, jakby przewijała do tyłu kasetę na magnetowidzie. Zdjęcia Dylana Walkera – ironicznego i uroczego, przystojniaka i bajeranta. Fotografie licealne ofiar ukazywały je w całej ich młodzieńczej chwale. Długowłose dziewczęta. Z aparatami na zębach. Z szerokimi uśmiechami. Uwagę Emily przykuło zdjęcie Olgi Morris-Cerrino. Była wtedy taka śliczna. Taka młoda. Nieświadoma tego, że wyjdzie za mąż i przed ukończeniem pięćdziesięciu pięciu lat zostanie wdową. Emily zaczęła znów przerzucać kartki. – Tu – powiedział Christopher. – O tutaj. Na czarnych kartkach przyklejono cztery wycinki. Emily uniosła dłoń do piersi. Wpatrywała się w album z przerażeniem. Miała wrażenie, że z pokoju zostało wyssane powietrze. Nie mogła oddychać. Zdjęcia i słowa były tak znajome, ale kontekst zupełnie nie pasował. – Co, do diabła? – odezwała się wreszcie. Oczy zapiekły ją od łez. – Chris? – Wiem. Pomyślałem sobie to samo. Emily zaczęła płakać. Było tego więcej, niż potrafiła znieść. – Wiesz, co to może oznaczać? – Wiem i jest mi bardzo przykro. Ale to może być pomyłka albo mistyfikacja. Może

świadectwo myślenia życzeniowego ze strony Bonnie Jeffries, która chciała przypisać Walkerowi każdą niewyjaśnioną zbrodnię. Emily przełknęła z wysiłkiem ślinę i zachłysnęła się powietrzem. Spojrzała ponownie na tytuły artykułów. Były niczym noże kłujące ją w oczy, ale nie mogła odwrócić wzroku. DZIEWCZYNKA UPROWADZONA Z FAST FOODU Poszukiwania Kristi Cooper trwają PORYWACZ ZASTRZELONY PRZEZ POLICJANTKĘ Dziewczynka wciąż zaginiona DWUNASTOLATEK ZNAJDUJE ZWŁOKI ZAGINIONEJ DZIEWCZYNKI Ostatni artykuł sprowokował falę wspomnień. Wszystkie czaiły się tuż pod powierzchnią. Wystarczyło najlżejsze zadrapanie, drgnienie, niewłaściwe słowo, by poprowadzić ją w przeszłość. W opiekuńczym uścisku Christophera Emily wróciła do tamtego jesiennego dnia, gdy odkryto ciało Kristi. W każdym sensie, Christopher Collier był tam również. Klony okrągłolistne płonęły okryte ciemną czerwienią i płomiennym oranżem w odcieniach tak nasyconych, że wyglądały niczym rekwizyty z jakiegoś musicalu z lat pięćdziesiątych w wizji romantycznego scenografa o idealnej jesieni. Wszystko, co się wtedy zdarzyło, pozostawiło niezatarte wrażenie, odcisnęło w pamięci nieusuwalne piętno. Dwaj chłopcy z Bentonville w stanie Waszyngton z nową wiatrówką przedzierali się przez las w poszukiwaniu wiewiórek i ptaków, do których mogliby postrzelać. Starszy z chłopców, Tyler Preston, miał czternaście lat, a broń dostał w prezencie urodzinowym od ojca. Drugim chłopcem był dwunastoletni Mason Davidson. – Kiedy dasz mi postrzelać? – zapytał Mason, chyba po raz dziesiąty. – Nie jesteś zbyt cierpliwy, co? Niech będzie, że teraz – powiedział Tyler i w końcu podał mu broń. – Umiesz strzelać? Widzisz tego rudzika? – Pokazał palcem ptaka o jakieś dwadzieścia pięć metrów dalej, cel na tyle bliski, że sam mógłby go trafić, ale za daleki dla młodszego kolegi. – Jasne. – Patrz. – Mason wymierzył, strzelił i ku zdziwieniu Tylera Prestona ptaszek spadł z gałęzi. Chłopiec obejrzał się na starszego kumpla, uśmiechnął się triumfalnie i oddał mu wiatrówkę. – Tak to się robi, koleś. Pobiegł po zestrzelonego rudzika. Tyler spuścił wzrok na lśniącą lufę i pokręcił głową. Pofarciło się młodemu. Usłyszał hałas i rozejrzał się dookoła, ale Masona nigdzie nie było. – Mason? – zawołał. – Gdzie jesteś? Z odległości jakichś dwudziestu metrów dobiegł go niewyraźny głos. – Tutaj! Tyler odłożył wiatrówkę i ruszył w stronę, z której dobiegał okrzyk. Dobiegł do czegoś, co wyglądało na dużą dziurę w ziemi. Studnię? Lej krasowy? Pochylił się, żeby się lepiej

przyjrzeć. – Tyler! Wyciągnij mnie stąd! – Sądząc po głosie, Masonowi nic się nie stało, ale miał niezłego pietra. – Zaraz, stary! – Tyler zaczął szukać długiej gałęzi, żeby wydostać kumpla z mrocznej dziury. – Trzymaj się! – Wyciągnij mnie stąd! Tyler! Kiedy oczy przywykły do ciemności, przerażenie Masona tylko się wzmogło. Nie był pewien, co zobaczył najpierw. Czy to się dzieje naprawdę? Podszedł bliżej i aż go zatkało. – Jest tutaj łóżko i rozmaite graty. Hej, wydaje mi się, że widzę trupa. – Jaja sobie robisz? – To kości! – zawołał, układając dłonie przy ustach w trąbkę, żeby głos lepiej się niósł. Po rozsunięciu prowizorycznego zadaszenia z próchniejących desek strumień światła dotarł na samo dno głębokiego na trzy i pół metra wilgotnego dołu. – I blond włosy! – Ale jazda! – Nie mówiłbyś tak, gdybyś utknął tu na dole. Szybciej! Mason Davidson jeszcze nie zdawał sobie z tego sprawy, ale właśnie rozwikłał zagadkę, która dręczyła policję od dwóch lat. Znalazł Kristi Cooper.

Niedziela, godzina 23.00 Emily zauważyła, że tym samym czerwonym ołówkiem ktoś podkreślił nazwisko Reynarda Tuttle’a w artykule, w którym opisywano, jak zastrzeliła go w pechowym zajściu. Był także dopisek drobnymi, starannie jak przez prymusa w podstawówce wykaligrafowanymi literami: Biedny frajer. Emily pozbierała się i przerwała milczenie: – Nie wiem, co powiedzieć. – Nie mam pojęcia, co to wszystko znaczy – odrzekł Christopher, cofając ramię, którym ją obejmował. – A wiesz, jak bardzo nie lubię się do tego przyznawać. – Nigdy nie zapomnę dnia, kiedy tamci chłopcy ją znaleźli. – Wiem. Każda jesień mi o niej przypomina. – Ktokolwiek pisał w tym albumie, zapewne Bonnie, stara się nam wmówić, że Tuttle nie porwał Kristi. – Ale to był Tuttle – stwierdził Christopher. Emily zawsze miała co do tego wątpliwości. Nigdy z nikim o tym nie rozmawiała; ani z Davidem, ani z Christopherem. Podpowiadał jej to cichy głos w tyle głowy, gdy myślała o Kristi i o tym, jak umarła. Nigdy nie próbowała rozwiać swoich obaw, bo wtedy musiałaby zmierzyć się z tym, co sama zrobiła. – O ile się nie pomyliliśmy – powiedziała. – To znaczy, kiedy ją znaleźliśmy, żaden ślad na ciele ofiary nie wskazywał na niego jako sprawcę. Nie było żadnego DNA ani niczego innego.

Patrzył na nią przenikliwie. – Nie możemy teraz krytykować tego, co wtedy zrobiliśmy. – Ale przyniosłeś mi album z jakiegoś powodu. Myślisz, że coś w nim jest. – Istnieje powiązanie między Bonnie i Walkerem. – Była jego największą wielbicielką – potwierdziła Emily. – Rozmawiałam z jej dawną koleżanką, Tiną Esposito. Powiedziała, że ona i Bonnie przyjaźniły się, ale pokłóciły się strasznie o Walkera. Bonnie właściwie ukradła Walkera Tinie. Bóg wie czemu. Nie rozmawiały ze sobą od lat. To wyraźnie go zainteresowało. – Pokłóciły się o seryjnego mordercę? – Można tak powiedzieć. Nie chodziło o to, że jest seryjnym mordercą. Obie wierzyły, że nikogo nie zabił. Właściwie istniał cały legion takich Bonnie i Tin, które ustawiały się w kolejce, by zobaczyć Walkera podczas procesu i później, kiedy trafił za kratki. Christopher westchnął. – Kolejna więzienna groupie, Jezu. Co jest z tymi kobietami? Emily przymrużyła oczy. – To nie takie proste. Sama walczyłam o względy kłamcy i oszusta – wyznała, opuszczając nieco gardę. – I przegrałam. Niektóre kobiety uwielbiają facetów, których nie mogą mieć. – Rzuciła okiem na barek. Kolejny drink był wbrew rozsądkowi, ale wspomnienia o Kristi Cooper i podejrzenie, że zastrzeliła człowieka, który nie miał nic wspólnego z porwaniem dziewczynki, domagały się ukojenia. Otworzyła barek. – Dla mnie to samo – poprosił Christopher. Odkręciła dwie małpki chivas regal. – Bez lodu. Bez wody. Okej? Kiwnął głową i nalała alkohol do szklanek. Napili się łagodnej, przydymionej whisky. – Doskonała – stwierdził. – A teraz bierzmy się do roboty. Najlepsze zachowałem na koniec. – Lepsze od Kristi? – Lepsze. – Co to takiego? – zapytała. Christopher trzymał teraz w dłoni kilka kartek, które wyjął spomiędzy tylnej okładki i ostatniej strony czarnego albumu. – Listy od chłopaka Bonnie. Emily wzięła je i spojrzała na podpis na dole pierwszego listu. – Od Dylana Walkera? – Tak. Typowe chore brednie, które kreatury tego pokroju wypisują z więzienia do naiwnych kobiet. – Samotni i zrozpaczeni albo rozpaczliwie samotni. – Emily przeglądała kolejne strony. – Charakter pisma zgodny z notatkami ołówkiem w albumie – zauważyła, porównując czarne kartki do zapisków „Ja” i „Biedny frajer”. – Tak właśnie pomyślałem. Oczywiście, nie wolno nam spekulować... pochopnie przesądzać... i wszystko przechodzi przez ręce biegłych w laboratoriach. – Przewrócił swoimi błękitnymi oczami i się uśmiechnął. Emily zaczęła czytać, głównie po cichu, ale gdy przebiegała wzrokiem kolejne strony, kilka fragmentów rzuciło jej się w oczy i spojrzała na Christophera.

Poczuj, jak zdejmuję z Ciebie ubranie, powoli odpinam guziki... Zatrzymuję się przy każdej części garderoby na dłużej, gdy poprzednie opadają na podłogę. Twoje pragnienie mojego dotyku – niezaspokojone... ale staram się... – Nie do wiary, że kobiety się na to nabierają. – No. Pamiętasz, kiedy Bill Canton zwany Mordercą Cieniem się ożenił? Emily pokiwała głową i skrzywiła się z odrazą. – Masz na myśli tę blond lafiryndę, która łaziła po wszystkich telewizjach i wyznawała swoją miłość. – Tak, miłość do mężczyzny, który prześladował, zabił w Los Angeles osiem młodych kobiet i porzucił ich zwłoki, jakby były śmieciami. – Przypuszczam, że Bonnie należała do tego typu kobiet. Skłonnych uwierzyć w każde kłamstwo, dla miłości gotowych na wszystko. – Spuściła wzrok i wróciła do lektury, by za chwilę przeczytać na głos kolejny pikantny fragment. Stoimy nadzy, w objęciach, nasze usta szukają wilgotnego gorąca naszej namiętności. Zaglądam Ci w oczy. Ty zaglądasz w moje, pragnąc, byśmy stali się jednością. Twoje dłonie wędrują między moje nogi...

Rozdział 31 Poniedziałek, godzina 6.45, Cherrystone, stan Waszyngton Wszystkim opadły ze zdumienia szczęki na widok Shali Patterson wsiadającej do autobusu szkolnego numer 227. Zdążyła tego ranka na przystanek, kiedy odkryła zniknięcie swojego samochodu i liścik od Jenny Kenyon. Jeden z nastolatków, których osmalała dymem z rury wydechowej co rano, nie mógł się powstrzymać od komentarza. – Jedziesz z nami, Shali Patterson? Siadaj. Gdzie chcesz. Shali omiotła wzrokiem wnętrze pojazdu. Ale kicha, po prostu do dupy. W tej chwili miała ochotę udusić swoją rzekomo najlepszą przyjaciółkę. Znalazła miejsce obok dziewczyny z pierwszej klasy i usiadła. Jenna myśli, że ma kiepsko, ale nawet nie wie, co to znaczy „kiepsko”.

Poniedziałek, godzina 9.00, Seattle Dźwięczny głos Christophera Colliera wstrząsnął nią, jakby dostała siarczysty policzek. O mało nie upuściła telefonu. Zawsze potrafiła prawidłowo ocenić prawdomówność świadka. Słuchała, dokonywała analizy i gdy stwierdzała, czy komuś może zaufać, zwykle trafiała bez pudła. Uwierzyła w opowieść Tiny Esposito podczas nakrapianego obiadu w Rozżarzonych Węglach. O ile Emily się zorientowała – a intuicja w takich sprawach nigdy jej nie zawodziła – Tina była dobroduszną kobietą, która wiele lat temu popełniła straszliwy błąd i poniosła konsekwencje. Udało jej się przetrwać. Zerwała wszelkie kontakty z Dylanem Walkerem i Bonnie Jeffries. Ale nowiny Christophera Colliera zdemaskowały kłamstwa Tiny. – Tylko w tym tygodniu pięć telefonów – powiedział. – Więcej, jeśli cofniemy się o kilka tygodni. Tina dzwoniła nawet tego dnia rano, kiedy Bonnie została zamordowana. Emily była zdumiona. – Twierdziła, że nie rozmawiały od lat. – Kłamała. Zamierzam z nią pogadać – stwierdził. Z telefonem komórkowym przy uchu Emily rozejrzała się w poszukiwaniu swojej kremowej marynarki. – Ale nie beze mnie. Możemy się spotkać przed jej domem albo wpadniesz po mnie i pojedziemy razem. Wybieraj. – Tak właśnie myślałem. Dzwonię z recepcji na dole. Emily zdołała się uśmiechnąć. Christopher Collier znał ją lepiej niż ktokolwiek inny. Lubiła go, ufała mu, ale jeśli chodzi o facetów, nie raz się już sparzyła. Kiedy myślała o ostatniej

nocy, coś nie dawało jej spokoju, ale wypiła za dużo alkoholu, żeby zyskać stuprocentową pewność, że pamięta wszystko, co się stało. Promienie słońca wpadały do pokoju przez szparę między zasłonami, ale nie pamiętała, by je zasuwała. Właściwie nie pamiętała prawie niczego od momentu, gdy zaczęła polewać szkocką. – Chris? – zapytała. – Tak? – Czy wczoraj w nocy... nie zrobiliśmy tego, co? – Boże, nie – powiedział Christopher Collier. – Chciałabyś, żebyśmy zrobili? Brakujące elementy układanki wskoczyły na swoje miejsce. Kolacja. Drinki. Niespodziewane informacje. Album. Zauważyła, że leży na biurku obok telefonu hotelowego. – Zostawiłeś tu album – powiedziała. – Wiem. Weź go ze sobą, kiedy będziesz wychodzić. Pięć minut później Emily czekała w recepcji. Christopher, elegancki w granatowej marynarce ze złotymi guzikami, pod czerwonym krawatem i w spodniach khaki, czekał na nią z kawą ze Starbucksa w dłoni. – Waniliowa latte? – zapytał, wręczając jej gorący kubek. – Zgadywałem. – Czytasz mi w myślach. Dzięki. Chwilę później siedzieli w jego audi, w którym unosił się wyczuwalny smród papierosów. Christopher zobaczył jej minę. – Tak, jeszcze nie rzuciłem. – Zdecydował się na atak, wyprzedzając spodziewaną krytykę Emily. – Niczego przecież nie powiedziałam – zauważyła. Ruszyli sprzed hotelu w stronę ekskluzywnego wieżowca, Harbor Court, gdzie mieszkała Tina Esposito. Wysoki na dwadzieścia kondygnacji wzbudzał niechęć mieszkańców domów dalej od brzegu, ponieważ zasłaniał im widok. Ale pieniądze i miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego okazały się silniejsze. Zawsze tak było. Państwo Esposito mieszkali na najwyższym piętrze. – Tina jest w domu – oznajmił Christopher, zjeżdżając z górki w stronę wybrzeża. – Postawiliśmy w pobliżu nieoznakowany radiowóz. Nie chcielibyśmy się z nią minąć. – Sprawia ci to frajdę, co? – zapytała Emily. Na chwilę oderwał wzrok od drogi i spojrzał na nią. Na jego przystojnej twarzy pojawił się łobuzerski uśmiech. – A tobie nie? Musiała przyznać, że też. – Na pewno to lepsze od zatrzymywania samochodów na poboczu drogi w Cherrystone. – Ale w głębi duszy pomyślała, że ostatnie wydarzenia w Cherrystone drastycznie odbiegały od rutyny. Mark, Peg i Donny Martinowie zostali zamordowani i dlatego właśnie przyjechała do Seattle.

Poniedziałek, godzina 10.15

– Mój mąż nie może się dowiedzieć – brzmiały pierwsze słowa, które padły z idealnie umalowanych ust Tiny Esposito, gdy otworzyła drzwi apartamentu. Miała na myśli Roda Esposito, który zarobił miliony, gdy opracował program, który w krótkim czasie stał się standardowym systemem rezerwacji dla linii lotniczych. Dowcip polegał na tym, że on sam bał się latania. – Wyjechał w interesach do Vancouver. – Spojrzała na wysadzany brylantami zegarek Cartier Santos. – Jego pociąg przyjeżdża za trzy godziny. – Zamaszystym gestem wskazała detektywom drogę do salonu z absolutnie zapierającym dech widokiem na Zatokę Elliotta od zachodu i na szczyt Mount Rainier na południu. Wszystko w tej przestrzeni było luksusowe. Autentycznie perskie dywany, a nie z jakiegoś szemranego sklepu, który przez dwa lata oferuje zniżki, bo rzekomo plajtuje. Nie takie jak te u mnie w domu, pomyślała Emily. Wszystkie meble były zabytkowe, ale proste i eleganckie. W oczy nie raziło nic w stylu idiotycznego francuskiego rokoka, na jakie rzucała się większość nowobogackich Amerykanów. Za jedną z otoman Emily spostrzegła pejzaż olejny, ale stłumiła w sobie chęć, by podejść i podziwiać go z bliska. Była pewna, że to Constable, ale nie zamierzała się zdradzać z tym, że celująco zaliczyła zajęcia z historii sztuki. Niewiele mieszkań w Seattle mogłoby trafić na strony „Architectural Digest”, pomyślała, ale to z pewnością. Państwo Esposito mogli być nuworyszami, ale ich smak – czy może smak ich projektanta wnętrz – był zdecydowanie wyrafinowany. W swoim wspaniałym salonie Tina przybrała pozę idealnej pani domu. Była to tylko maska. Pod jej delikatną jedwabną bluzką serce biło niespokojnie. Wyraźnie się bała. – Może napijecie się państwo kawy? – Skinęła na moherową sofę. – Proszę siadać. – Dziękujemy za kawę, Tino – odparła Emily. – Nie wpadliśmy z wizytą towarzyską. Chcielibyśmy porozmawiać o morderstwie, którego ofiarą padła twoja przyjaciółka. Tina spojrzała na nią ostro i po chwili odrzekła krótko. – Bonnie nie była moją przyjaciółką. – Nalała kawy do porcelanowej filiżanki i zaczęła powoli dosypywać do niej słodzik. Wreszcie zamieszała czarny napar. Trybiki się obracały. Tina grała na zwłokę. – Chyba wręcz przeciwnie – powiedziała Emily. – Dzwoniłaś do niej w tym tygodniu pięć razy. Tina wciąż mieszała kawę, jakby wiosłowała przez rzekę. Christopher zerknął na Emily. Oboje wiedzieli, co jest grane. Tina cały czas grała na zwłokę. Żeby coś wymyślić. – Nie wiem, o czym pani mówi – odrzekła sztywno. Podniosła filiżankę ze spodka i się napiła. – Dlaczego zmuszasz nas, żebyśmy tak cię traktowali? – spytała Emily. – Jak? – Jak krętaczkę. Mamy billingi. Wiemy, że do niej dzwoniłaś. Do salonu przydreptała otyła jamniczka długowłosa. Wskoczyła Tinie na kolana. – Millicent – powiedziała pani domu, wdzięczna za chwilę wytchnienia. Głaskała psa po tłustym brzuchu. Emily pochyliła się do przodu. – O czym rozmawiałaś z Bonnie?

Tina milczała. – Jeżeli spojrzymy na czas trwania połączeń – wtrącił Christopher – okaże się, że były one bardzo krótkie. Tina zaczęła się jąkać, udając niezadowoloną ze swojej kawy, z psa, z tego, że służąca ma tego dnia wolne. Zaczynała się rozklejać. Poczerwieniała na twarzy i klepała jamniczkę tak mocno, że oboje detektywi myśleli, że jeśli nie przestanie, biedne zwierzę zawyje zaraz z bólu. Chris nie odpuszczał. – O czym rozmawiałyście? Musimy to wiedzieć. Tina milczała jak zaklęta, jakby nie słuchała, co się do niej mówi. – Rozumiesz? – Tym razem pytanie zadała Emily. – Ta kobieta została zamordowana. – Racja. Wiem – odpowiedziała wreszcie. Millicent zeskoczyła jej z kolan i Tina wstała. – Ale jeżeli powiem wam, co wiem, pomyślicie, że to ja ją zabiłam. Emily zerknęła na Christophera. Teraz albo nigdy. – Musisz nam zaufać – powiedziała łagodnie, nie kategorycznie. Tina pochyliła się i odstawiła kawę na stolik. – Nie zabiłam jej. Nie mogłabym nikogo zabić. – W porządku. – Teraz Christopher też wstał. – Proszę mówić dalej. Obejmując się ramionami, jakby marzła od nawiewu klimatyzacji, Tina ruszyła przez pokój. Nie zamierzała tego dłużej znosić. – Chyba potrzebuję adwokata. Emily skinęła na Christophera, żeby zaczekał. Wzięła Tinę za ramię i przeszły do pokoju śniadaniowego obok kuchni. – Słuchaj, Bonnie była dużą dziewczyną. Wątpię, żebyś zdołała ją zabić i przenieść zwłoki przez dom. Ale coś wiesz. Jeżeli zatrudnisz prawnika, sprawa tylko się zagmatwa i zrobi bardziej publiczna. Chyba wolałabyś tego uniknąć, prawda? Tinie drżały teraz ręce. Splotła mocno dłonie. – Ja tylko nie chcę, żeby mąż się dowiedział. Emily pokiwała głową. Musiała skłamać, by nakłonić tę kobietę do mówienia. – Nie mogę niczego zagwarantować. Ale wierz mi, zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby cię w to nie mieszać. Co wiesz? Po twarzy Tiny popłynęły łzy, rozejrzała się za chusteczką. Żadnej nie znalazła, ale wyraźnie nie chciała wracać do salonu i pokazać się w tym stanie Christopherowi Collierowi, więc z szuflady komody wyjęła lnianą serwetkę i wytarła nią powieki. – Urodziłam dziecko. – Zamilkła, jakby szukała słów, które wyjawią jej najmroczniejszą tajemnicę. – Oddałam je do adopcji. Elementy układanki zaczęły do siebie pasować. – Za pośrednictwem Bonnie w Anielim Gnieździe? – Tak. Bonnie mi pomogła. – Mnóstwo młodych kobiet oddało do adopcji dzieci, o które nie mogły się należycie zatroszczyć. Tina odłożyła serwetkę, rozprostowała ją i złożyła. – Nie o to chodziło. Miałam pracę. Nie byłam żadną naiwną dziewczyną.

– Ale zrobiłaś to, co uważałaś za słuszne. Tina płakała teraz tak bardzo, że nie mogła wyraźnie mówić. Słowa tonęły w szlochu. Zbyt długo i zbyt głęboko ukrywała swoją mroczną tajemnicę, by teraz poddać się bez walki. W tej chwili Tina Winston-Esposito toczyła bój skazany na porażkę. Nie ukryje dłużej prawdy. Zapadła się na jej ruchomych piaskach. – Nie spiesz się. Wszystko będzie dobrze. Tina trochę się uspokoiła. – Proszę – powiedziała. – Nie mówcie Rodowi. Obiecajcie. Przysięgnijcie, że nikomu nie powiecie. – Błagała ich swoimi ładnymi oczami. Dłonie trzymała złożone jak do modlitwy. Faktycznie się modliła. – Zrobię, co w mojej mocy. Więc dlaczego? – Ojcem mojego dziecka był Dylan Walker. Prawie pół godziny próbowali ją uspokoić. Tina Esposito wyglądała teraz jak wrak człowieka, sponiewierana targającymi nią emocjami. Blond włosy oklapły, pieczołowicie nałożony makijaż spełzł jej z twarzy na lnianą serwetkę. Zniknęła kobieta mieszkająca we wspaniałym apartamencie, jej miejsce zajęła istota zagubiona, przestraszona i zawstydzona. Oddychała z wysiłkiem, jak astmatyczka, która wbiegała po schodach na ostatnie piętro wieżowca. – Musisz się opanować. Przebrniemy przez to jakoś. – Nie dam rady. – Dasz. Zrób to. Emily podeszła do lodówki i wyjęła kilka butelek wody. Tina jest gotowa. Nie można tylko odpuszczać. Trzeba dać jej przestrzeń, której potrzebuje. – Przynieś mi proszę xanax z szafeczki przy zlewie, za earl greyem – zwróciła się do Emily. Do tego czasu dołączył do nich Christopher, ale wstrząśnięty wyznaniem Tiny abdykował z funkcji prowadzącego przesłuchanie na rzecz Emily, która przekonywała kobietę, że jest bezpieczna. – Nikt nie musi się dowiedzieć – zapewniła. – Pod warunkiem że powiesz nam wszystko. – Skąd mogę mieć pewność? – Tina wyglądała teraz jak kobieta w średnim wieku, którą dopadła mroczna przeszłość. – Mąż mnie zostawi. – Nie zrobiłby tego – stwierdziła Emily. – Nie znasz Roda. Tak bardzo zależy mu na pozorach. To jego dom. Jego pieniądze. Długo pracował na swój image. To dla niego najważniejsze. – Proszę opowiedzieć nam wszystko, a potem sobie pójdziemy – zapewnił Christopher. – Następnym razem zaaranżujemy spotkanie w jakimś dyskretnym miejscu. Nie przyszliśmy zrujnować pani życia za jakąś popełnioną przed laty głupotę. Dobrze? Tina pokręciła głową. – Przyznaję, nie łudziłam się, że uda mi się zabrać tę tajemnicę ze sobą do grobu. Każdego dnia bałam się, że ktoś zapuka do moich drzwi i zapyta: „Czy jest pani moją matką?”. Christopher siedział obok Emily, naprzeciwko Tiny. – Proszę nam opowiedzieć, co się stało. – Jego spokojny, wyrozumiały ton głosu zdawał się mówić: Proszę się nie wstydzić i nie ukrywać przed nami niczego. Może nam pani zaufać.

Tina milczała przez dłuższą chwilę, zbierając myśli. Zamknęła oczy. Emily widziała, że walczy ze sobą, by nie otwierać się przed nimi. Żeby dalej kłamać. – Dobrze. Ale chciałabym, żebyście wiedzieli, że przez całe życie żałowałam głupot, których wtedy narobiłam. Mój psychoterapeuta nauczył mnie, żebym się nie utożsamiała z tymi błędami. Więc nie będę. Po prostu nie będę: to nie ja. Potem Tina opowiedziała im o początkach swojego romansu z Dylanem Walkerem i chwili, gdy nabrał charakteru erotycznego. – Boże, wiem, że myślicie, że straciłam dla niego głowę, bo był taki przystojny. Ale to nie tak. To przez jego słowa. Jakby widział moją duszę. Wiem, że to brzmi kompletnie niedorzecznie, ale facet miał dar. Był jednym z tych nielicznych ludzi, którym wystarczy na kogoś spojrzeć, żeby wiedzieć o nim wszystko. Wszystko, co dla danej osoby się liczy. – Znam ten typ – zauważyła Emily. – Świat jest pełen czarujących łajdaków. Zdawało się, że to wyznanie uspokoiło Tinę. Trochę się rozchmurzyła. – Może rzeczywiście rozumiesz? Obwiniałam się przez dwadzieścia lat. Dopiero niedawno udało mi się zrozumieć, że to on jest za to odpowiedzialny. Chris zerknął na Emily, ale udała, że tego nie zauważyła. Chris był typem człowieka, który nigdy nie zrzuciłby odpowiedzialności za swoje czyny na kogoś innego. Brał osobistą odpowiedzialność za wszystko, co robił. Tina powiedziała im, że pierwszy raz napisała do Dylana Walkera dla kaprysu. Ale w ciągu kilku miesięcy zaangażowała się tak bardzo, że kiedy poprosił, by urodziła mu dziecko, zgodziła się bez wahania. – To ważny krok, Tino. Jak do tego doszło? – zapytała Emily delikatnie. Tina wpatrywała się w pobrudzoną serwetkę. – Zgodziłam się przekonana, że do niczego nie dojdzie. Przecież nie mieliśmy ślubu, więc nie przysługiwały nam widzenia małżeńskie. W każdym razie nie w Waszyngtonie. To był taki romans na niby. Wierzyłam mu... nigdy nie myślałam, że zabił kogokolwiek, a już na pewno nie te dziewczyny z Meridian. Wiedziałam to z absolutną pewnością. Miłość i ufność zaślepiły mnie całkowicie. Emily zachęciła ją wyrozumiałym uśmiechem i spojrzeniem pełnym akceptacji. – Czasami robimy takie rzeczy, że patrząc na nie z dystansu, trudno nam uwierzyć, że byliśmy do tego zdolni. – Dzięki takim komentarzom dobrze radziła sobie z przesłuchiwaniem świadków. Odsłaniała rąbek własnego życia – a przynajmniej takie rozmówca odnosił wrażenie. Dzięki temu wzbudzała większe zaufanie, co prowokowało szczere zwierzenia. Emily pomyślała teraz o Reynardzie Tuttle’u i Kristi Cooper. – To zrobiłam ja, a nie ktoś inny – powiedziała Tina. – I myślę o tym każdego dnia. Przez lata starałam się wymazać przeszłość. Kiedy wybuchła afera z Anielim Gniazdem, bałam się, że to wyjdzie na jaw. Zaczęłam chodzić do kościoła. Modliłam się co wieczór. Brałam leki. Im bardziej zbliżał się początek procesu, tym mocniej byłam przekonana, że moje życie rozpadnie się na kawałki. Ale stało się inaczej. Ocalałam. Aż zjawiliście się wy. – Nie chciałbym być niedelikatny, ale nie przychodzi mi do głowy lepszy sposób, żeby o to zapytać. Jak właściwie udało się pani zajść w ciążę? – wtrącił się Christopher, który najwyraźniej poczuł się już swobodniej. Tina Esposito wstała i powoli podeszła do okna. Światło słoneczne obnażyło wszystkie

niedoskonałości jej twarzy. Kiedyś była piękna, lecz teraz wyglądała na zmęczoną i przestraszoną. Mówiła zwrócona do okna. – To jest bardzo krępujące – wyznała szeptem. – Podczas widzeń przekazywał mi próbkę. Zawahała się. – Próbkę? – zdziwiła się Emily. – O Boże, mam wam to narysować? Dawał mi próbkę swojego nasienia, okej? Wtedy wzywałam strażnika i szłam do ubikacji. – Szukała najbardziej taktownych słów, by opisać to, co robiła. Wstyd malował się wyraźnie na jej twarzy. – I wkładałam je w głąb siebie. – Jezu – odezwał się Collier wzburzony jej wyznaniem. Rozpłakała się, odwracając się do śledczych. – Proszę mnie nie osądzać. – Nikt cię nie krytykuje – zapewniła Emily. – Musimy się tylko dowiedzieć, co się stało. Christopher naciskał. – Jak sporządzał tę próbkę? – Starał się zachować obojętną minę. – Próbkę nasienia. – To jest najbardziej wstydliwe – powiedziała z wahaniem, starając się mówić spokojnie i beznamiętnie. Drżący głos zdradzał jednak jej wzburzenie. – Oddawał nasienie do pustych saszetek po keczupie. Ani Emily, ani Christopher nie musieli teraz prosić Tiny, by im „to narysowała”. Wyobraźnia podsuwała im gotowe obrazy. Walker onanizował się do saszetek, przemycał je do pokoju widzeń, by wręczyć Tinie, a ona szła do łazienki i wprowadzała nasienie o smaku pomidorowym do swojej pochwy. – To nie tak, że robiłam to kilkanaście razy – zastrzegła, widząc, jak wszystko to wydaje się obrzydliwe. – Zaszłam w ciążę po trzeciej czy czwartej próbie. Czy to wystarczy? Czy wiecie już dość? – Raczej nie – odrzekł Christopher. – Co zamierzaliście zrobić z dzieckiem? I jaki był w tym udział Bonnie? – Byłam już w zaawansowanej ciąży, kiedy przekonałam się, że popełniłam największy błąd w życiu. Pewnego razu przyjechałam na widzenie z Dylanem, żeby porozmawiać o jego apelacji oraz naszej wspólnej przyszłości, i w motelu spotkałam inną kobietę. Samochód jej się zepsuł i musiała zostać jeden dzień dłużej; gdyby nie to, nigdy byśmy się nie spotkały. Zaczęłyśmy gadać o naszych mężczyznach za kratami. Po piętnastu minutach zorientowałyśmy się, że odwiedzamy tego samego faceta. Ona też jeździła do Dylana. Twierdził, że jest jego bratnią duszą. Wtedy szybko zmądrzałam. – Po jej twarzy rozlała się ulga. Opowiedziała swoją historię i poczuła chwilowe ukojenie. – A Bonnie? – spytała Emily. – Co z nią? – Także odwiedzała Dylana. Między nimi do niczego nie doszło. Ona nigdy nie była w jego typie. Emily wymieniła spojrzenia z Christopherem. Czarny album z wycinkami z gazet i listami wyraźnie świadczyły o czymś innym. – W każdym razie wiedziała, że jestem w ciąży, i obiecała pomóc mi w oddaniu dziecka do adopcji. Tak właśnie zrobiłam. Potem nie mogłam już się z Bonnie przyjaźnić. Za każdym razem, gdy ją widziałam, przypominało mi się, co zrobiłam. – Spojrzała na zegarek. Jej mąż miał wkrótce wrócić do domu. – Czy to wystarczy? Możemy skończyć?

– Nie. Po co dzwoniła pani do Bonnie? I gdzie pani była wczoraj? – Przez cały dzień byłam w galerii. A moje telefony do Bonnie to rzeczywisty powód waszej wizyty, prawda? – Zgadza się – przyznała Emily. – O czym z nią rozmawiałaś? Zanim zdążyła odpowiedzieć, wtrącił się Christopher. – Będziemy musieli sprawdzić pani wczorajsze miejsce pobytu, rozumie pani. Tina pokiwała głową. – Jeśli musicie, to sprawdzajcie. Nie mam powodu kłamać. Już nie. I tak wszystko wiecie. – Nie wszystko. Dlaczego postanowiła pani nawiązać z nią ponownie kontakt? – Z powodu tego – odrzekła. Podeszła do swojej torebki Prady i wyjęła mały papierowy kwadracik, który wręczyła Emily. Była to biała kartka z papieru lepszej jakości niż standardowa fiszka, ale mniej więcej takich rozmiarów. Drukowanymi literami wykaligrafowano na niej znajomym już charakterem pisma tylko pięć słów: Tęsknię za Tobą. Całuję, Przystojniak Christopher nie krył zdziwienia. – Przystojniak? Emily odpowiedziała za Tinę, która zdążyła osunąć się na fotel. – Dylan Walker. Dziennikarze nazywali go podczas procesu Przystojnym Dylanem. Wtedy przylgnęło do niego przezwisko Przystojniak. Tina z powagą pokiwała głową. – Zgadza się. Bonnie i ja też tak do niego mówiłyśmy. Spodobało mu się. Boże, byłyśmy zupełnie pomylone. – Myślisz, że to od niego? Znów pokiwała głową. – Gdzie koperta? – Liścik wsunięto pod drzwi bez koperty. Walker musiał się dostać do budynku. – Mówiłaś komuś o tym? Mężowi? Policji? Tina nie musiała odpowiadać. Wyraz jej twarzy mówił sam za siebie. Nie pisnęła nikomu słówkiem. – Zadzwoniłam w tej sprawie do Bonnie – odrzekła. – Powiedziała mi, że też dostała od niego wiadomość. Cieszyła się jak dziecko, jakby czekała na niego przez te wszystkie lata, a on wreszcie obiecał ją odwiedzić. Jakby była jego ukochaną westalką. Jego wybranką. Przeszła na dietę, żeby wcisnąć się w suknię ślubną, którą sobie wypatrzyła. Zupełnie oszalała. Od rozmowy z nią zrobiło mi się niedobrze, ale z nikim innym nie mogłam o tym porozmawiać. Rod nie ma o tym wszystkim zielonego pojęcia i chcę, żeby tak zostało. Nie wiedziałam zresztą, czego Przystojniak ode mnie chce. – Ani czy Walker rzeczywiście napisał i dostarczył ten liścik – powiedziała Emily, odkładając karteczkę na stół. – Czy Bonnie miała jakieś dzieci? Tina pokręciła energicznie głową. Najwyraźniej uznała pomysł za zupełnie absurdalny. – Z całą pewnością nie. Nigdy. Poświęciła się pracy w Anielim Gnieździe. W jej życiu liczyły się dwie wartości: praca i Dylan.

– Żadnej rodziny? – zapytała Emily. – Ja w każdym razie o nikim nie słyszałam i nikogo nie poznałam. Christopher pochylił się do przodu. – Mamy powody przypuszczać, że Nick Martin, chłopiec, któremu niedawno zabito w Cherrystone rodzinę, może być pani synem. – O nie – odparła stanowczo. – To niemożliwe. Emily mnóstwo razy widziała miny ludzi, którzy wypierali prawdę ze świadomości. Wyparcie jest mechanizmem obronnym pierwszej potrzeby. – Wiem, że jest pani ciężko – powiedziała. Tina pokręciła głową. – Nie. To po prostu niemożliwe. – Była zdezorientowana, ale stosunkowo spokojna. – Pani nie rozumie. Nick Martin nie może być moim dzieckiem. Ja urodziłam dziewczynkę.

Rozdział 32 Poniedziałek, godzina 0.10, Seattle Chris Collier szarpał się z boyem hotelowym, próbując wyrwać mu swoje kluczyki od samochodu. – Tylko panią podwiozłem. To ona jest gościem hotelu. – Ma pani klucz magnetyczny? – zapytał pryszczaty chłopak. Emily pokazała mu kartę i zniknęła w drzwiach obrotowych. Florysta dostarczył nowy bukiet na stół, słoneczniki teddy bear i niebieskie ostróżki. W powietrzu unosił się zapach frezji. Zwykle zatrzymałaby się na chwilę, by napawać się pięknem kwiatów. Ale nie teraz. Mogła myśleć tylko o Jennie, Tinie, Bonnie i seryjnym mordercy, który jakimś sposobem połączył ich losy. Później porozmawia z Chrisem, ale w tej chwili była zdana na siebie. David się na nią obraził. Kip nie odbierał telefonu. Nawet Gloria była zbyt zajęta. Emily ogarnął stan bliski paranoi; miała wrażenie, że błędu, który popełniła, nie da się naprawić. – Jest tu FBI. Nie mogę rozmawiać – szepnęła Gloria. – Zadzwoń za godzinę. – W porządku. – Emily zamknęła telefon i spojrzała na album. Przypomniała sobie blondwłosą dziewczynkę. Huśtała się na huśtawce. Biegała po polu. A skończyła w zimnym, ciemnym rowie, w grobie. Jeżeli to Dylan Walker odpowiadał za śmierć Kristi, to jaki był udział Reynarda Tuttle’a? Przewertowała kartki. Co się wtedy stało? Ale przede wszystkim, gdzie jest jej córka? Na ekranie komórki wyświetlił się numer Christophera i aparat zawibrował. – Jadę właśnie z powrotem do hotelu – oznajmił. – Mam nowiny. – W jego głosie słyszała strach. – Tak? – zapytała Emily. – Lepiej porozmawiajmy osobiście. – Chris, nie rób mi tego. Powiedz od razu. Mam kłopoty? Zawahał się. – Nie, ty nie. Nie bezpośrednio. – Proszę. – W tej chwili Emily błagała. A nie błagała nigdy. – Chodzi o Jennę? – Dobra. Uspokój się. Weź głęboki oddech. Powiem ci. – Słowa padały niczym strzały z karabinu maszynowego, z przerwą na oddech po każdym staccato głosek. – Znaleziono samochód Shali Patterson. Ten, który zabrali Jenna i Nick Martin. Na kierownicy są ślady krwi. – Mieli wypadek? – Emily pobladła. – W którym są szpitalu? – To pytanie wymówiła matka, która ma nadzieję... A przynajmniej matka, która pragnie wierzyć, że wszystko jest w porządku.

– Jennę i Nicka uznano za zaginionych. Volkswagena znaleziono na tyłach sklepu spożywczego niedaleko domu Jeffries. Zaległa cisza. Christopher czekał, aż Emily coś powie. – Nic ci nie jest? – Dobry Boże – odezwała się wreszcie. – Gdzie oni są? Co się stało? – To jeszcze nie wszystko, Emily. – Tak? – Oparła się, żeby nie upaść. Co jeszcze mogło się zdarzyć? – Mam liścik. – Liścik? – Od Jenny? – Nie rozumiem. – Dowiemy się. Skręcam właśnie na parking. – Zapadła cisza i Christopher pomyślał, że telefon stracił zasięg. – Emily? – Tak. Tak – powtórzyła. – Musisz coś wiedzieć. Liścik był zaadresowany do ciebie. Emily wyciągnęła rękę po karteczkę. Od chwili, gdy Christopher wszedł do pokoju, ani na moment nie spuściła go z oczu. Miał dziwny wyraz twarzy. Spójrz na mnie, błagały jej ciemnobrązowe oczy. Pokaż mi. Wzięła w palce kopertę z kartką zwykłego białego papieru tkwiącą w środku. Na lśniącej powierzchni widniał napis: EMILY KENYON: TERAZ TWOJA KOLEJ Słowa napisano odręcznie, charakterystycznym połączeniem kursywy i wielkich liter, które wyglądały tak samo jak w liściku do Tiny i w czarnym albumie. Na odwrocie zauważyła smugi. Kartkę poddano już badaniom laboratoryjnym. – Kiedy to dostałeś? – zapytała. – Dwie godziny temu. Tak, przeszło już przez laboratorium kryminalistyczne. Niestety, nie ma żadnych śladów. Emily usiadła. Wciąż trzymała kartkę. – Jak mogłeś? Dlaczego od razu do mnie nie zadzwoniłeś? Christopher podszedł bliżej. – Uważamy, że chodzi o zniknięcie Jenny. W płucach zabrakło jej powietrza, słowa z trudem przechodziły przez gardło. Wydukała: – Nie. Nie o to. Christopher pokręcił głową i wziął ją za rękę. – Obawiam się, że tak. Kartka przyszła do mnie. Bez koperty. Leżała w mojej przegródce na pocztę. Nikt nie widział, kto ją przyniósł. – Widział teraz, że Emily płacze bezgłośnie, tak zdarzało jej się reagować, kiedy wspólnie pracowali. Kiedy sprawa szła źle. Kiedy ofiarą morderstwa było dziecko. Nawet twarda i bystra Emily miała swój próg wytrzymałości. Nie różniła się pod tym względem od większości gliniarzy. Niektórzy sięgali po butelkę. Inni odpalali papierosa od papierosa. Emily Kenyon musiała się wypłakać. – Słuchaj, powinnaś wiedzieć jeszcze jedno – powiedział. – Krew w samochodzie należała do Bonnie i do innej osoby. – Do Jenny? – Jej twarz stężała. Pokręcił głową. – Porównaliśmy próbkę z danymi z twojej starej karty zatrudnienia. To nie jej krew.

Myślimy, że może Nicka Martina, ale strzelamy na oślep. – Natychmiast pożałował niefortunnego doboru słów i dodał: – Błądzimy po omacku. Może należeć do kogokolwiek. Emily wstała i odkręciła butelkę wody. Łyknęła dwie aspiryny. – W porządku – powiedziała. – Charakter pisma identyczny jak na kartce do Tiny. Kiwnął głową i pozwolił jej mówić dalej. – Ktoś chce mi zrobić krzywdę, racja? – Boję się, że tak. I dlatego napisał, że teraz twoja kolej. – Właśnie. Moja kolej, żeby cierpieć? Moja kolej na śmierć? – Możliwe. Ale tego nie wiemy. – Wiemy natomiast jedno. Moja córka zaginęła. Jakiś chory sukinsyn prowadzi ze mną jakąś gierkę. Nie wiem, czy to Nick, czy Dylan, czy może jeszcze ktoś inny. Podeszła do pogniecionej reklamówki z Macy’s i wyciągnęła papiery, które przemyciła ze szpitala. Musiała się czymś zająć. To zawsze pomagało przezwyciężyć łzy i frustrację. Razem z Christopherem zaczęła je rozkładać na pospiesznie pościelonym łóżku. – Podzieliłem je ze względu na rok – oznajmił. – Znalazłem dane dotyczące córki Tiny Winston. – Zamachał wydrukiem. – Jako ojca podała Eddy’ego Bunta, lat trzydzieści trzy, zamieszkałego w Tacomie. Emily wzięła swój notatnik, podeszła do Christophera i spisała nazwisko. Sięgnęła po inne kartki i zaczęła je przeglądać. – Rozwikłamy tę sprawę. Zawsze byliśmy w tym dobrzy, wiesz. Podniosła wzrok i się uśmiechnęła. – Jasne. Muszę odnaleźć córkę. – Pomogę ci. Jej wzrok zatrzymał się na jednym z wydruków. W rubryczce „matka” wpisano: Bonita Jeffries. Ojciec: Herb La Sift. Ale nie to sprawiło, że ją zatkało. Dziecko urodziło się w Dzień Kolumba, 12 października. W tym samym roku urodził się Nick Martin. Postukała palcem dokument. – To może być Nick. Urodził się 12 października. Widziałam w aktach szkolnych. – Serio? Mam jeszcze jedno tutaj. Bonita Jeffries jest matką, a Johnny „Ace” Wage ojcem. Identyczna data urodzenia co La Sifta. – Chłopiec? Dziewczynka? – Chłopiec. Emily odłożyła długopis i spojrzała Christopherowi prosto w oczy. – Ktoś jeszcze urodził się tego dnia. Pokiwał głową. – Dylan Walker. – Zgadza się. – Czegóż to samotna kobieta nie zrobi dla miłości. Ta uwaga uraziła ją trochę. Sama też zaliczyła parę niefortunnych wyborów. – Mamy do czynienia z chorą grą i okrutnym człowiekiem. Dylan Walker potrafi manipulować samotnymi kobietami. Christopher zastanawiał się na głos. – Ale przecież Bonnie Jeffries nie miała własnych dzieci. Myślisz, że te pochodzą

z czarnego rynku? – Nie jestem pewna. Skoro powiesiła sobie na ścianach zdjęcia niemowląt, te dzieciaki na pewno wiele dla niej znaczyły. – Mnóstwo pracowników agencji adopcyjnych urządza sobie ścianę chwały. No wiesz, miejsce, gdzie wieszają zdjęcia, żeby przypominały im o własnych dokonaniach. – Te wisiały w jej domu, przez co nabierają bardziej osobistego znaczenia. Emily spuściła wzrok na nazwiska w notatniku. Herb La Sift, Eddy Bunt, Johnny „Ace” Wage. – Chyba mamy tu do czynienia z pewną grą. – Emily co wieczór grała z Jenną w scrabble, kiedy córka chodziła do siódmej klasy i przechodziła przez trudny okres pod tytułem „nikt mnie nie lubi”, który tak często dopada dziewczynki przed pokwitaniem. Wszystko się zmieniło, na dobre czy na złe, kiedy Shali Patterson postanowiła, że Jenna będzie jej „nową” najlepszą przyjaciółką. – Eddy Bunt to anagram Teda Bundy’ego – zauważyła Emily. Bundy był, oczywiście, gwiazdorem wśród seryjnych morderców lat siedemdziesiątych dwudziestego wieku jako główny podejrzany o zamordowanie kilkudziesięciu młodych kobiet z Północnego Zachodu, Kolorado i Florydy, gdzie ostatecznie przyszła na niego kryska i skończył na krześle elektrycznym. Emily spojrzała na oniemiałego Christophera. – Pamiętasz zbiór jej książek? Lektury świadczyły o fascynacji seryjnymi mordercami. Pamiętał: czarno-czerwone w większości okładki tomów, które wypełniały półki w domu Bonnie. Zabójczy ten, Makabryczny tamten, Śmiertelne coś tam jeszcze. – Wpadłaś na to, patrząc po prostu na litery? Emily wzruszyła ramionami. Nie był to żaden dar, raczej wypracowana umiejętność. – Tak, ale pozostałe są trudniejsze do rozszyfrowania. Nic mi się nie kojarzy. Wyrwała kilka kartek i podarła je na mniejsze kawałki, a następnie wypisała osobno wszystkie litery „Johnny’ego Ace’a Wage’a”. – Masz, pogłówkuj nad tym nazwiskiem. Christopher rozłożył się ze swoją układanką na podłodze. – A ja się wezmę za Herba La Sifta – postanowiła. – Nie zamierzasz mierzyć mi czasu, co? – Nie. Uśmiechnął się. – Dobrze, bo nie jestem typem mózgowca z dobrze rozwiniętą prawą półkulą. – Wiem. – Dwie minuty później Emily zdążyła rozwiązać swoją zagadkę. – Herb La Sift to Albert Fish. – Fish? – Christopher popatrzył na nią ze zdziwieniem. – Nic mi to nie mówi. – A powinno. Bób i dobre chianti. – Hannibal Lecter? – Tak, jego pierwowzór. Został skazany w latach trzydziestych. Zabił kilkunastu chłopców, a następnie ich zjadł. – Uroczo. Zerknęła Christopherowi przez ramię. – Powinnam chyba wystąpić w Kole fortuny albo czymś takim. Twój anagram też rozszyfrowałam.

– Wielkie dzięki – odparł. – Kto tym razem? – John Wayne Gacy. – Jezu, ten klaun. Miał rację. Gacy był ulubionym klaunem wszystkich psychopatów. Grasował na przedmieściach Chicago, gdzie zgwałcił i zamordował trzydziestu trzech młodych mężczyzn i chłopców. Zabawiał towarzystwo i w stroju klauna odwiedzał w szpitalach chore dzieci, a przez cały ten czas zakopywał jednego trupa po drugim w piwnicy swojego domu. – Zdaje się, że Bonnie była kreatywną osobą – zauważyła Emily. Christopher zebrał z podłogi skrawki papieru. – Raczej szurniętą. Emily zajrzała Christopherowi w oczy. Jeżeli szukała pocieszenia, to je znalazła. Zrozumienie również. Ale poczuła też w tamtej chwili coś, czego się nie spodziewała. Po raz pierwszy ujrzała w nim mężczyznę, a nie współpracownika. Który jest gotowy ją wesprzeć, a nie pomaga tylko dlatego, że mu za to płacą. Wiedziała, że reszta świata postrzega stróżów prawa jako jedną wielką rodzinę połączoną na zawsze granatowym mundurem, ale nie zawsze tak bywa. Jak w każdym zawodzie, na relacje między policjantami miały wpływ kompleksy, rywalizacja i zazdrość. Po katastrofalnej pomyłce przy sprawie Kristi Cooper przekonała się, jak słabe i nietrwałe potrafią być wsparcie i lojalność. Więzi te były niczym cienka nitka, która napina się i pęka. Kilku bliskich znajomych wygłosiło na temat Emily kąśliwe komentarze w śledztwie, które ostatecznie oczyściło ją z zarzutów. Sprawdziła na własnej skórze, jak trudno jest oskarżonemu odzyskać dobre imię po wyroku uniewinniającym. Jeśli raz uderzy się w dzwon, nigdy nie uda się go całkowicie uciszyć. Nawet David nie powstrzymał się od okrutnych uwag o tym, że nie potrafiła zachować zimnej krwi i popełniła katastrofalny błąd. Ale Christopher nigdy złego słowa o niej nie powiedział. Stał za nią murem od chwili, gdy strzeliła do Reynarda Tuttle’a, poprzez makabryczne odkrycie zwłok Kristi Cooper przez chłopców z wiatrówką, aż po śledztwo, które prowadzili przeciwko niej rzekomi przyjaciele i koledzy. – Dlaczego mnie wspierałeś? – zapytała. Christopher położył dłoń na jej ramieniu. – Słuchaj, to mogło się równie dobrze przytrafić mnie. Każdemu. Wykonywałaś swoją robotę. Zawsze byłaś milion razy lepsza niż podczas tego jednego incydentu. To, co się stało, ani na chwilę nie określało tego, kim jesteś. Nie w moich oczach. Nie w oczach ludzi, którzy rzeczywiście cię znają. Ale dla Davida ta rysa rozrosła się do rozmiarów przepaści. Bez słowa, ze spuszczonymi oczami, Emily załkała. Nie chciała się znowu rozklejać przy Collierze, ale targające nią emocje okazały się silniejsze. Christopher położył dłoń na jej drugim ramieniu i obrócił ją delikatnym ruchem tak, by spojrzała mu prosto w oczy. – Nie rób tego – powiedział. – Nie obwiniaj siebie. Pokręciła lekko głową. – No nie wiem. – Wiedziała, że nie zmieni już tego, co się stało z Kristi, ale zastanawiała

się, w jakim stopniu przyczyniła się do zaginięcia Jenny i Nicka. Myślała teraz o córce, nie o Kristi. – A jeśli nie odnajdziemy Jenny? – zapytała. Christopher objął Emily swoimi silnymi ramionami. Nie trzymał jej zbyt długo ani zbyt mocno. – Znajdziemy ją – szepnął. – Znajdziemy i sprowadzimy do domu. Jakiś głos odezwał się w mroku. Obojętny. Niewiele głośniejszy od szeptu. Zimny jak lód. Tylko słowa nanizane jedno na drugie, w dłuższy ciąg. – Ej. Ty. Halo? Dobiegł z cienkiej smugi światła, gdzieś ze skraju ciemnej przestrzeni. Czy to Bóg? Umarłam? Chwilę później światło zgasło gwałtownie z hukiem błyskawicy, jakby zatrzasnęła się brama do innego świata. Mrok wchłonął przestrzeń. Jenna Kenyon nie mogła się ruszyć. Była cała obolała. Chciała dotknąć tyłu głowy, przekonana, że jest ranna. Ból ją dezorientował. Ciemność nie pomagała. Może dostałam w głowę? Straciłam przytomność? Kiedy spróbowała się ruszyć, poczuła ramiona, ale nogi były sparaliżowane. Leżała na brzuchu na pryczy czy materacu, śmierdzącym i wilgotnym. Zdenerwowana i zdezorientowana nie miała pojęcia, gdzie jest ani jak się tu dostała. Po zniknięciu światła wyczuła czyjąś obecność: ktoś inny był z nią w pokoju czy jaskini, gdziekolwiek. – Hej? – zapytała głosem drżącym ze strachu. Usłyszała coś za sobą, a nie mogła się odwrócić. – Tak? – Wygięła się i spróbowała usiąść, ale bez powodzenia. Jej kończyny były zbyt mocno skrępowane linką lub jakimś kablem. Po chwili się odezwał. – Jenna? – Głos wydał się znajomy, ale w głowie miała taki mętlik, że go nie rozpoznała. – Nic ci nie jest? Usiłowała podążyć wzrokiem za dźwiękiem, przeniknąć czarną cuchnącą przestrzeń. Nie wiedziała, czy powinna się bać, czy raczej poczuć ulgę, że nie jest sama. Wspomnienia były mgliste, a gdy powoli odzyskiwała przytomność, ogarniała ją coraz większa trwoga. – Nick? – zapytała, ledwo powstrzymując się od płaczu. Wymówiła jego imię raczej z nadzieją niż z pewnością siebie. – Jesteś tu? Stłumiony odgłos. Potem odpowiedź. – Tak – potwierdził. – Jestem. Skrępowano mnie jakąś taśmą. Nie dam rady się ruszyć. A ty? Jenna rozpłakała się na dobre. Dłużej nie zdołała powstrzymać łez. Nie w tej ciemnicy. – Możesz się ruszyć? – Głos Nicka brzmiał teraz mocniej. Starał się być silniejszy, dla niej. – Nie wydaje mi się. Chyba mam połamane nogi. – Usłyszała nad sobą jakieś szuranie. Może byli w piwnicy i ktoś na górze przesuwał meble. – Gdzie jesteśmy? Kiedy dobiegały ją słowa, które niosły pociechę, czuła jego obecność, jego oddech, jego głos. Był może półtora metra od niej. Blisko. Przestrzeń okazała się mniejsza, niż się na początku zdawała. – Nie wiem. Myślę, że pod ziemią. Czuję pod dłonią wilgotną glebę. Jenna dygotała. – Zimno mi.

– Wiem. – Boję się, Nick. – Ja też – powiedział. – Wydostaniemy się stąd. – Kto nam to zrobił? – Nie mam pojęcia – powiedział. – A ty? W tym momencie rażący błysk światła zalał pomieszczenie i coś śmignęło po ziemi. Poprzez łzy zobaczyła Nicka. Też leżał na brzuchu, metr dalej. W tym samym błysku zauważyła, że ściany są w większości z betonu, ale miejscami wzmocnione ceglanym murem. Wszystko rozegrało się błyskawicznie, jakby żarówka eksplodowała jej w twarz i na chwilę oślepiła. Jenna nie była nawet pewna, co widziała. Zdawało jej się, że dostrzegła wiadro, młotek i jakiś drut, może też drabinę i zwój liny. W tym samym błysku rozległ się też trzask pękającego szkła. Ktoś wrzucił coś do ich więzienia. Może butelkę, która roztrzaskała się o twarde, kamieniste podłoże? Poczuła dziwną woń. A potem nic. Wszystko zasnuł najciemniejszy odcień czerni, jak gdyby ktoś zarzucił na całą przestrzeń grubą zasłonę. Światło zniknęło. Powietrze stało nieruchome. Nad Nickiem i Jenną rozległo się znowu jakieś szuranie, a potem odgłos pospiesznych kroków, wreszcie cisza.

Rozdział 33 Poniedziałek, dokładny czas i miejsce nieznane Punkcik świetlny podobny do maleńkiej gwiazdki zajaśniał od strony drzwi. Jenna leżała bez ruchu i wpatrywała się w niego w nieskończoność, skupiając myśli na tym, gdzie jest i jak się tu dostała. Czuła się senna i miała mdłości. Jeśli gwiazdkę z nieba chcesz, dostaniesz, pomyślała. Piosenka przyplątała się i rozbrzmiewała jej w głowie, ale Jenna skoncentrowała się na swoich ostatnich wspomnieniach. Wszystko zasnuła jednak mgła, myśli jakoś się nie kleiły. – Jenna? Nie śpisz? To był głos Nicka, chrapliwy i szorstki. – Nie. Co się stało? – odszepnęła. – Coś tutaj wrzucił. Straciliśmy przytomność. Nic ci nie jest? – Niedobrze mi – powiedziała. – Chce mi się rzygać. – Mnie też. Ten, kto nas tu zamknął, nie wrócił od tamtej pory. – Kto to jest? Gdzie my jesteśmy? Nick zawahał się. Potem jego głos przebił się przez mrok. – Nie wiem. Pamięć zupełnie mi siadła. Pamiętam tylko, że byliśmy u Bonnie Jeffries. Jenna próbowała coś sobie przypomnieć, ale między momentem, w którym zrobiło jej się niedobrze, a lękiem, który osaczał ją w tej ciemnicy, pamiętała bardzo mało. – Tak, rozmawialiśmy z nią w jej salonie. Podeszła do drzwi... drzwi do kuchni. – Tak – powiedział Nick. – Nie jestem w stanie poskładać tego wszystkiego do kupy. A co potem? – Nie pamiętam. – Ja też nie. Musimy się stąd wydostać. Pracuję nad tym od pewnego czasu. Może uda mi się rozciąć tę taśmę. Znalazłem coś ostrego, chyba jakiś gwóźdź, i pocieram nim o taśmę. Wydaje mi się, że to działa. Jenna w ogóle nie dała rady się ruszyć. – Musimy się stąd wydostać. Drżała w zimnym, wilgotnym powietrzu. Nigdy w życiu tak się nie bała i nie była tak wdzięczna za to, że nie jest sama. Nick z nią był. – Wydostaniemy się. I zabijemy tego, kto nam to zrobił. Ogarnęła ją kolejna fala mdłości. – Niedobrze mi. Zamknę oczy. Kiedy to zrobiła, przyśniły jej się koszmary – barak w starej kopalni i szczury, trąba powietrzna, krwawa scena, jaką ujrzał Nick w swoim domu. Obrazy przewijały się jak kadry filmu, powtarzając się raz za razem. Krew. Wystrzał. Bonnie. Aniele Gniazdo. Ciąża Dani.

Wszystko to przelewało się przez jej dziwną, jakby zatrutą narkotykami podświadomość. Każde wspomnienie budziło grozę. Błysk światła wyrwał ją ze snu. Otworzyła oczy. I natychmiast znów je zamknęła. Bała się. Chciała tylko spać.

Poniedziałek, godzina 15.15, Tacoma w stanie Waszyngton Dylan Walker mieszkał we wspaniałym wiktoriańskim domu z dużym wykuszowym oknem, kiedyś wychodzącym na zatokę Commencement. W ciągu dziesięcioleci okoliczne drzewa i budynki rozrosły się i zasłoniły widok. Dom miał szeroką werandę, którą pomalowano na szaro. Reszta willi też była szara. Tyle że od brudu i miejskich spalin. Tynk osypywał się na werandę niczym śnieg. Dom podzielono na mniejsze mieszkania – dodatkowy cios dla starej wspaniałej willi. Emily zaparkowała swoją hondę za rogiem, pół przecznicy od domu. Spojrzała na zegarek. Myślała, że może przyjechała za wcześnie, ale to Christopher Collier się spóźniał. Pewnie jakieś kłopoty z sędzią. Włączyła radio i słuchała, jak prezenter ze słowotokiem narzeka na wzrost cen benzyny, twierdząc, że klasa średnia nigdy nie podźwignie się po tym, co zafundowała jej obecna administracja. Gdyby nie była sama, przewróciłaby oczami. Gdyby ktoś, komu ufała, na przykład Christopher, siedział obok, zagroziłaby, że zadzwoni do stacji. Kogo obchodzą ceny benzyny, kiedy życie jest tak popieprzone? Kogo obchodzi cokolwiek, jeżeli zaginęła mu córka? Nie chciała czekać ani chwili, kiedy życie Jenny było zagrożone. Zapukała do drzwi oznaczonych czarną plastikową tabliczką z numerem 7031/2 i wstrzymała oddech. Widziała Dylana Walkera tylko na fotografiach. Upłynęło wiele czasu. Lata w więzieniu niczym wiek psa lub kota – liczyły się razy siedem albo dziesięć. Wątpiła, by nadal pasowało do niego przezwisko Przystojniak. – Szuka pani Dana? – zapytał siwiejący mężczyzna o zaokrąglonych barkach, jaskraworóżowym nosie, na którym tkwiły okulary w drucianej oprawie. Przypominał jej Świętego Mikołaja w chudej wersji. Kosił trawnik. – Dana? – zdziwiła się. – No. Dana Walkera. Nie ma go w domu. Dylan Daniel Walker. Przetworzyła informację. Gdyby Walker posługiwał się fałszywym imieniem lub nazwiskiem, naruszyłby warunki przedterminowego zwolnienia. Ale mógł używać drugiego imienia. – Nie pojawił się od dłuższego czasu. Jakiś tydzień temu stracił pracę w szpitalu. Może szuka roboty. Mam nadzieję, bo wynajmuję mu lokal. Mogę mu przekazać wiadomość. – Nie trzeba. – Emily pokazała starszemu mężczyźnie odznakę detektywa. – Czekam na drugiego funkcjonariusza. – Proszę dać mi znać, kiedy się zjawi. – Nie zadawał żadnych pytań, co ją zaskoczyło. Zamiast tego otarł pot z czoła, kiwnął głową i wrócił do pracy na podwórzu. – Wkrótce może padać – oznajmił.

Emily już chciała przysiąść na balustradce przy frontowych drzwiach, kiedy zadzwoniła jej komórka. Odebrała. Głos w słuchawce w pierwszej chwili nie wydał się znajomy, ale słowa owszem. – Zgadza się pani na wypowiedź na antenie? Była to Candace Kane, dziennikarka ze stacji radiowej w Spokane. – Nie, nie wyrażam zgody – odparła Emily, zastanawiając się, jak reporterce udało się zdobyć numer jej komórki. Zawsze podawała numer telefonu stacjonarnego na centralę. – Jestem teraz zajęta. – Wiem. Słyszałam o Bonnie Jeffries. To pani ją znalazła – powiedziała. – Właśnie dlatego dzwonię. Emily trochę ulżyło. Telefon nie dotyczył Jenny. – Candace, wiem, że wykonuje pani po prostu swoją robotę, więc nie wątpię, że rozumie pani, że ja wykonuję swoją. Nie mogę komentować prowadzonego śledztwa. Po pierwsze, to nie mój rewir. Sprawa leży w gestii tutejszej policji. – Owszem – zapewniła Candace. – Rozumiem. Ale jest pani właśnie w Seattle z powodu powiązania pomiędzy Martinami i Anielim Gniazdem. Bonnie Jeffries pracowała w Anielim Gnieździe. Zgadza się? – Proszę posłuchać – Emily straciła cierpliwość – najwyraźniej ma pani źródła poinformowane lepiej niż ja. Zauważyła, że Christopher podjeżdża przed dom, i pospiesznie zakończyła rozmowę. – Przepraszam za spóźnienie – powiedział, podchodząc. – Zdobyłem nakaz. – Nie ma go w domu – odrzekła. – Tam jest właściciel. Wpuści nas do mieszkania. Widząc, że o nim mowa, właściciel ruszył w ich stronę. – Teraz jest was dwoje – zauważył, mrużąc oczy przed słońcem. Patrzył tylko na Christophera: był jednym z tych, którzy nie zauważają policjanta płci żeńskiej, jeśli mają wybór między mężczyzną i kobietą z odznaką. – Czym mogę służyć? – Mamy nakaz przeszukania tego mieszkania – oznajmił Christopher i wyciągnął w jego stronę złożony na pół dokument. Staruszek machnął tylko ręką. – Nie trzeba. Znam prawo. Jak się mieszka w takiej okolicy, widuje się mnóstwo takich nakazów. Oczywiście nie zawsze tak było. Podobno nasza dzielnica przechodzi przemianę. Tylko w co, ja się pytam. – Mogę sobie wyobrazić – mruknęła Emily, gdy właściciel sięgnął do kieszeni po klucze. – Mam je – oznajmił. – Cóż Dan nabroił, że tak się nim zajmujecie? Christopher zaczął: – Nie możemy... Staruszek przerwał mu szybko. – Tak, tak... Znam procedurę. Poczekam na zewnątrz. Tylko proszę, nie naróbcie bałaganu. W przeciwnym razie ja i żona będziemy musieli posprzątać. Nie stać nas na zatrudnianie nikogo do pomocy. – Dobrze – zapewniła Emily. Włożyła gumowe rękawiczki. Christopher uczynił to samo. – Nie znajdziecie tam niczego trefnego – stwierdził właściciel. – Dan ma u siebie taki porządek, że mucha nie siada.

Christopher przytrzymał otwarte drzwi i oboje weszli do środka. W mieszkaniu panował idealny, niemal wojskowy ład. Wszystko zdawało się wskazywać na to, że Dylan Walker jest najschludniejszym najemcą od czasów Felixa Ungera. Buty przy wejściu ustawiono równo w poprzek desek podłogowych. Stos magazynów – głównie samochodowych, lotniczych i o dziwo, ogrodniczych – ułożono z taką precyzją, że można by pomyśleć, iż mieszkanie zostało specjalnie wysprzątane przez agenta nieruchomości. Meble były proste i niedrogie. – Dziwne, nigdzie nie ma ani jednej poduszki. Jezu, kto jest w stanie oglądać telewizję na czymś takim? – Christopher wskazał starą mahoniową ławkę kościelną, której Dylan Walker używał zamiast sofy. Na zabytkowej drewniano-drucianej skrzynce na jajka w drugim końcu pokoju stał nieduży telewizor. Emily pokiwała głową. – Do wygodnickich nie należy, to fakt. Może lata spędzone w zakładzie w New Jersey przyzwyczaiły go do spartańskiego stylu życia. – Błądząc wzrokiem po pokoju, zwróciła uwagę na łyse ściany, żadnych zdjęć czy obrazów. Tylko kalendarz ścienny sklepu z narzędziami, z małym zdjęciem sadu z jabłoniami. Emily podeszła do biurka z laminatu i odsunęła szuflady. Dwie pierwsze były puste, jeśli nie liczyć paru ołówków i kilku kopert. Trzecia i najniższa szuflada zawierała pudełko po butach, a w nim zdjęcia. Emily przejrzała zawartość w nadziei, że natknie się na fotografie Bonnie, Tiny, jakichś znajomych twarzy. Kogoś powiązanego ze sprawą? Z Nickiem? I pośrednio z Jenną. Wszystkie zdjęcia przedstawiały samego Dylana Walkera, w starszej i zdecydowanie zmęczonej życiem wersji. Na większości był ubrany w koszulkę z krótkim rękawem albo w batystową koszulę. Spod kołnierzyka wystawała kępka siwego owłosienia. Twarz mężczyzny, na widok którego kiedyś szybciej biły serca więziennych groupies, wciąż była przystojna, rysy niczym wykute w marmurze, chociaż nieco zaokrąglone z biegiem lat. Może to wpływ słońca na spacerniaku? Mimo to oczy wciąż przykuwały uwagę i zdawały się przeszywać patrzącego niczym promienie lasera. Na odwrocie umieścił swój podpis: Pozdrowienia, Dylan. – Facet myśli, że wciąż jest na fali. Nawet w kiciu – zauważyła Emily. – Musiał trzymać zapas zdjęć, żeby rozsyłać je zakochanym kobietom, które do niego pisały. – W Jersey powiedzieli, że po jakimś czasie fanki się wykruszyły – rzucił Christopher z drugiego pokoju. – Na początku dostawał setkę listów tygodniowo. Pod koniec regularnie utrzymywała z nim kontakty tylko Jeffries. – Odwiedzała go? – spytała Emily, lekko wkurzona, że dowiaduje się dopiero teraz. – Raz czy dwa – odpowiedział. – Rzadko. Właściwie z nią już skończył. Włożyła zdjęcia do foliowej torebki. Nie mogła mu darować. – O czym jeszcze mi nie powiedziałeś? Christopher wychylił się zza framugi i popatrzył na nią bez słowa. – Nie ukrywam przed tobą żadnych informacji. Co ci przyszło do głowy? – Przepraszam. – Nie powiedziała nic więcej. Weszła do kuchni i otworzyła szafeczkę. Na półkach niezmywalnym pisakiem obrysowano filiżanki, szklanki i talerze – ściągawka, gdzie dokładnie co należy stawiać. Widziała coś takiego na tablicy z narzędziami w piwnicznym warsztacie, ale nigdy wcześniej w kuchni. Otworzyła szufladę obok telefonu

ściennego przeznaczoną na rozmaite drobiazgi, ale w tym mieszkaniu wszystko miało swoje miejsce, nawet szpargały. – Zobacz – powiedziała, wskazując palcem obrys nożyczek na płycie pilśniowej dna szuflady. Christopher spojrzał jej przez ramię. – Pedant, bez dwóch zdań. – Nie o to mi chodzi, chociaż słuszna uwaga. Jeżeli taki z niego porządnicki, to gdzie się podziały nożyczki? – Popatrzyła na Christophera, a ten wzruszył ramionami. – A według ciebie co to jest? – Wskazała okrąg narysowany na dnie szuflady, mniej więcej rozmiaru piłki bejsbolowej. – Nie mam pojęcia. – Dotknął palcem dna szuflady. Lateksowa rękawiczka czepiała się powierzchni. – Przypuszczam, że taśma klejąca. W każdym razie coś lepkiego. Następnie przeszli do sypialni. Okazała się urządzona równie spartańsko. Jeśli nie liczyć niedużego pozłacanego krucyfiksu obok okna, ściany były białe i gołe. Łóżko miało półtora metra szerokości, ale nikt nie przykrył go kołdrą czy kapą, jedynie kocem wojskowym i prześcieradłem. Pod ścianą leżały równiutko dwie poduszki. Łóżko nie miało zagłówka. Obok nie stała żadna szafeczka. Christopher otworzył szafę. Ubrania Dylana Walkera wisiały w idealnym porządku, według kolorów. – Czy Dylan był w wojsku? – spytała Emily, wtykając głowę do środka. – Nie, tylko w więzieniu. – Czego jak czego, ale na pewno nauczył się tam porządku – orzekła. – Wynośmy się stąd. Niczego tu nie znajdziemy. – Niczego, co da się zobaczyć gołym okiem. Sprowadzę techników, żeby poszukali mikrośladów. – A co z jego samochodem? Pokiwał głową. – Według wydziału rejestracji pojazdów Walker jeździ starym chryslerem sedanem. Wydaliśmy komunikat, że pojazd jest poszukiwany. Chłodne mieszkanie w suterenie pozwalało zapomnieć, jaki upał panuje o tej porze na zewnątrz. Kiedy Emily Kenyon wyszła na dwór, żeby poszukać właściciela, w twarz buchnęło jej gorące powietrze, jakby zajrzała do pieca. Pnącza jaśminu nasycały powietrze słodkim aromatem, który mieszał się teraz z zapachem świeżo skoszonej trawy i uderzał do głowy, wywołując lekkie mdłości. Przeszła za róg wiktoriańskiej willi, skąd dobiegał warkot kosiarki, kiedy razem z Christopherem przeszukiwali mieszkanie. Zastała właściciela, który klęczał na jednym kolanie i zwijał pomarańczowy kabel od maszyny. – Kolejny dzień harówy – stwierdził, tym razem z uśmiechem. – Jak pan wie, szukamy Dylana, to znaczy Daniela. Orientuje się pan może, gdzie możemy go znaleźć? Właściciel wstał i otrzepał spodnie z trawy, narzekając, że żona zabije go, kiedy zobaczy te plamy. – Zwykle mówił, dokąd się wybiera, i wracał zgodnie z zapowiedzią. Owszem, wiem, że siedział w więzieniu. Wiem o jego kłopotach z urzędem skarbowym. Emily pokręciła głową.

– Nie jestem ze skarbówki, proszę pana. Ale muszę go znaleźć. – To dobry lokator. Czemu nie dacie mu spokoju? Znowu wyciągnęła odznakę. – Już mówiłam, że to sprawa policji, i nie chciałabym pana zatrzymać za utrudnianie nam śledztwa. Zrozumiano? Skrzyżował krzepkie ramiona na spoconej klatce piersiowej. Cała jego serdeczność nagle wyparowała. Był poirytowany i zły. – Jego kuzyn ma kawałek ziemi przy plaży. Dan jeździ tam czasem. Niezbyt często. Ale przy takiej pogodzie przypuszczalnie tam się właśnie wybrał. Pewnie tyra jak osioł, maluje coś albo pracuje w ogrodzie, jak znam Dana. Nie zna go pan. Ale to już inna historia. – Wie pan, gdzie to jest? – spytała. – Dokładnie? Odwrócił się i ruszył do frontowych drzwi. – Moja żona przechowuje wszystkie adresy. Najemcy stają się drugą rodziną, rozumie pani. Zaraz przyniosę. Proszę zaczekać. Jeżeli nie wróci w ciągu dwóch minut, wejdę do środka. Usłyszała rozmowę właściciela z jakąś kobietą, zapewne żoną. – Boże, mam nadzieję, że nie będziemy musieli znowu szukać lokatora – narzekała kobieta. – Tak trudno o porządnych ludzi. Gdybyście tylko wiedzieli, komu wynajmujecie teraz to mieszkanie, pomyślała Emily. Nie przespałaby pani porządnie nocy przez wiele miesięcy. Do Emily podszedł Christopher. – Wszystko w porządku? – zapytał. Głową wskazała wracającego właściciela. – Niesie adres domu letniskowego jakiegoś krewnego Dylana. Uważa, że istnieje spore prawdopodobieństwo, że tam właśnie pojechał. – Fajnie. – Proszę bardzo – powiedział właściciel. – Mówiłem, że w notesie żona zapisuje wszystkie adresy. Wcisnął Emily do ręki białą lśniącą karteczkę. Copper Beach Road 4444, Copper Beach, Waszyngton Błysk rozpoznania przeszył Emily lękiem. – Skąd pan to wziął? – Z kapownika żony. – Nie, nie adres. Kartkę. Skąd pan ma tę kartkę? Mężczyzna wzruszył ramionami. – To po prostu stary papier fotograficzny, który pociąłem na fiszki. Rok temu przeszedłem na cyfrówkę i zamknąłem starą ciemnię. Zostały mi całe pudła tego papieru, bo byłem na tyle głupi, że kupiłem je w ilościach hurtowych od gościa, który miał dość oleju w głowie, żeby przejść na cyfrówkę wcześniej. Emily spojrzała na adres. On też wyglądał znajomo. Zabójczo znajomo. – Nic pani nie jest? – Właściciel przyglądał się Emily z niepokojem. – Wygląda pani, jakby

zobaczyła ducha. Emily podała kartkę Christopherowi. – Coś w tym rodzaju – przyznała, próbując opanować emocje. Spojrzała Christopherowi w oczy. Doskonale rozumiał, co miała na myśli. – Tak – zauważył. – Znamy ten adres. Reynard Tuttle wydał tam ostatnie tchnienie. – Nie jestem pewna, co jest grane – powiedziała, gdy ruszyli do swoich samochodów. – Ale jadę tam natychmiast. – Sięgnęła po kluczyki. – Nie powiedziałam ci o czymś do tej pory. Nie wiem, co to oznacza. Ale chyba znajdę Jennę w tym domku. Christopher przystanął i popatrzył na nią z uwagą. – O czym ty mówisz, Emily? – Myślę, że Jenna i Nick wpadli w poważne tarapaty. – Czuła się okropnie, że zataiła ważną informację przed człowiekiem, który zawsze zachowywał się wobec niej w porządku. Troszczył się o nią. – Byli u Bonnie w domu. – U Bonnie? – powtórzył zdumiony jej wyznaniem. – Tak – potwierdziła łamiącym się głosem. – Znalazłam w jej domu to. – Wyjęła portmonetkę: małą, różową i uroczą. – Należy do Jenny. Leżała przy biurku. Jenna ją tam zostawiła. – Dlaczego mi nie powiedziałaś? Ale czekaj, ta portmonetka może należeć do kogoś innego. Emily pokręciła głową. – Nie. Jest Jenny. Na pewno. Kupił ją dla niej tata. Właśnie dlatego ją zachowała, chociaż dawno już wyrosła z tego typu rzeczy. – Co oni tam robili? To znaczy, jak? – Szukali informacji o Dylanie Walkerze i Anielim Gnieździe. Nie domyślasz się? Nick Martin był dzieckiem z Anielego Gniazda. Bonnie umieściła go w domu Martinów. Oni wszyscy są ze sobą powiązani. Emily wsiadła za kierownicę i przekręciła kluczyk w stacyjce. – Odszukamy go, a potem znajdziemy Jennę. Walker uprawia jakąś chorą grę. Nie wiem dlaczego. Ale wiem jedno: nie skrzywdzi Jenny. Nie pozwolę, żeby choć włos spadł jej z głowy. – Jestem z tobą – zapewnił Christopher. – Zadzwonię do oficera dyżurnego i zawiadomię, co się dzieje. Ale zbierajmy się już.

Rozdział 34 Poniedziałek, dokładny czas i miejsce nieznane Jennę obudziły dreszcze. Jej ręce i nogi wciąż były skrępowane. Wyschnięte łzy utworzyły kleistą błonę na oczach. Potarła twarzą o tkaninę, na której leżała. Spróbowała unieść głowę i wzięła głęboki wdech. Dobrze. Mdląco-słodki zapach, który odurzył ją i przyprawił o zawroty głowy, ustąpił. Powietrze było wilgotne i ciężkie, ale pozbawione tej dziwnej woni. Po lewej stronie szpara światła zwęziła się do cieniutkiej kreski. Gdzie ja jestem? – Słyszysz mnie? – zawołała do Nicka. Nie usłyszała żadnej odpowiedzi, więc spróbowała jeszcze raz, wymawiając jego imię głośniej, choć wciąż szeptem. Ale znowu nic. Bała się, że nadal jest nieprzytomny od oparów substancji wrzuconej do mrocznego pomieszczenia. Obróciła się na prawy bok. Kiedy to zrobiła, materac ugiął się pod nią na zardzewiałej ramie. Po raz pierwszy zdała sobie sprawę, że leży na jakimś łóżku. Miało sprężyny i wyściółkę. Wygięła tułów, żeby przewrócić się na bok i zobaczyć Nicka. Zanim straciła przytomność, udało mu się prawie oswobodzić. Wydostanie nas stąd. Przecinał taśmę, którą był skrępowany. – Obudź się – ponagliła go. – Nick, potrzebuję cię. – Czuła więzy na nadgarstkach. Czy to jej wyobraźnia? Wydawały się luźniejsze niż wcześniej, zanim opadła zasłona nieprzeniknionej czerni. Zanim rozległ się trzask rozbijanego szkła. Ten zapach. Wszystko to miała w pamięci, kiedy wygięła ciało. Zmieniając pozycję, mogła zmniejszyć ucisk pęt. Sznur nie wpijał się już w ciało. Poczuła, że może poruszać nadgarstkami. Zapiekła ją podrażniona skóra. Nie krzyknęła. Odkryła w sobie coś innego. Nieustępliwość. Nadzieję. Odwagę. Wydostanę się stąd, pomyślała. Wrócimy z Nickiem do domu. Obudź się, proszę.

Poniedziałek, godzina 16.05, Seattle Olga Morris-Cerrino wiedziała, że nigdy nie poprowadzi już żadnej sprawy. Dawno temu zamieniła miłość do prawa na radość, którą odnalazła w uprawie roli i robienia płatów z wysuszonego miąższu własnych moreli i ukochanych białych malin jej męża. Kiedy jednak usłyszała, że Bonnie Jeffries została zamordowana, Jenna Kenyon jest zaginiona, a Dylan Walker wyszedł z więzienia, pojechała do Seattle i odszukała jedyną osobę, która jej zdaniem mogła dysponować jakimiś odpowiedziami. – Witaj, Tino – powiedziała, gdy stanęła przed abstrakcyjną wizją wodospadu – wielkim obrazem zajmującym całą ścianę od podłogi po sufit w galerii Zimowej, gdzie dwa razy

w tygodniu pracowała była więzienna groupie, a obecnie dama ze śmietanki towarzyskiej miasta. – Czy my się znamy? – Tina spojrzała prosto w bystre oczy Olgi. Może z jakiegoś party? Na pewno nie, bo biżuterię ma z Macy’s. Klientka? Nie, buty za tanie. Tina przekrzywiła głowę i zrobiła odpowiednio skonfundowaną minę. Tina wyglądała tak dobrze, jakby minęło zaledwie kilka lat, a nie kilkanaście. Olga posłała jej dość ciepły uśmiech. Nie było to łatwe, ale konieczne. Znajdowały się w miejscu publicznym. – Poznałyśmy się dawno temu – powiedziała – poprzez wspólnego znajomego, Dylana Walkera. Jestem Olga Cerrino. Wtedy detektyw Olga Morris. Tina nerwowo rozejrzała się po galerii. Klienci stali przed ogromnymi nowoczesnymi obrazami, które naśladowały technikę malarską Jacksona Pollocka. Wpatrywali się w płótna, jakby w chaotycznych chlapnięciach farby krył się głębszy sens. – Możemy porozmawiać w jakimś ustronnym miejscu? – spytała Olga. – Czy zostaniemy tutaj? – O nie – odpowiedziała prędko Tina. – Chodźmy do gabinetu. – Więc jednak mnie pani pamięta? – Tak – przyznała Tina, gdy poprowadziła ją obok wystawy rzeźb, a potem długim korytarzem o białych ścianach. Buty od Prady stukały głośno obcasami o marmurową posadzkę. Olga nie odezwała się, kiedy Tina wyjęła mosiężny klucz i otworzyła drzwi do biura. Z kąta wpatrywały się w nie afrykańskie rzeźby plemienne. Chyba wymagały naprawy, bowiem obok leżały jakieś narzędzia. Jeden z posągów przedstawiał potężnie zbudowaną kobietę o pękatym brzuchu. Musiała być boginią płodności. – Nazywam ją Bufetową Vicki – powiedziała Tina, zauważywszy, że Olga przygląda się rzeźbie. – Myślę, że pasuje bardziej do baru niż do muzeum. – Uśmiechnęła się nerwowo. Olga nie zamierzała tracić czasu na pogaduszki. – Wiem o pani, Bonnie i Dylanie. Tina odwróciła się od hebanowej bogini i spojrzała w twarz byłej policjantki. – Zniszczy mi pani życie, prawda? Olga patrzyła na nią z tą samą obojętnością co wcześniej. – Nie wiem, o czym pani mówi. – Widzę, jak pani na mnie patrzy, jak mnie osądza, zazdrości. – Proszę mi wierzyć, wcale pani nie zazdroszczę. Tina odwróciła wzrok. – Wszystko mi jedno. – Proszę posłuchać, Tino. Chcę się tylko dowiedzieć, co pani rzeczywiście wie. Poznać pełną wersję zdarzeń, a nie okrojoną, dzięki której umniejsza pani swój udział, jak tylko się da. – Udział w czym? – Przecież pani wie najlepiej – odrzekła Olga. Boże, ale fajne uczucie, pomyślała. Upłynęło wiele lat, odkąd ostatnio miała okazję zmierzyć się z kimś, kto posiada coś cenniejszego od złota: elementy układanki.

– Wie pani, że Bonnie nie żyje? Że została zamordowana? Tina wyglądała na wystraszoną. – Tak. Mówili w telewizji. Ale chyba pani oszalała, jeśli pani sugeruje, że miałam cokolwiek wspólnego z zabójstwem Bonnie. – Tego nie powiedziałam. Ale na pewno wie pani sporo o życiu Bonnie. Tina przestała się tak bardzo denerwować. – Tak pani sądzi? No to gratuluję bujnej wyobraźni. – Moja koleżanka z „Timesa” chętnie posłucha, co mam do powiedzenia. – Szantażuje mnie pani? Mam najlepszego adwokata w mieście. Arogancka poza mogłaby zrobić na mnie wrażenie, gdybym nie znała przeszłości tej pani, pomyślała Olga. Postanowiła przycisnąć Tinę. I to mocno. – Czy naprawdę jest pani taką egoistką, że nie obchodzi pani zamordowana koleżanka? – Czego pani oczekuje? Czy mam wyśpiewać pani wszystko tak, jak tu stoję? Tak to sobie pani wyobraża? – Proszę powiedzieć prawdę. – Olga zawiesiła dramatycznie głos. – O Dylanie, Bonnie i Anielim Gnieździe. – Wiedziałam, że ten dzień kiedyś nadejdzie – powiedziała Tina i w oczach zakręciły jej się łzy. – Kiedy Bonnie przyszła tu miesiąc temu... Tina Esposito miała problem z rozpoznaniem Bonnie Jeffries, kiedy tej wiosny spotkały się przed galerią. Minęło wiele lat, które nie okazały się dla Bonnie łaskawe. Brzydko się postarzała i jeszcze bardziej utyła. Tina poczuła się, jakby wróciła do koszmarnego snu, kiedy wreszcie zdołała się z niego wyzwolić. – Widzę, że ci się w życiu powodzi. Mam nadzieję, że jesteś szczęśliwa – powiedziała Bonnie głosem radosnym i przesadnie rozemocjonowanym, niczym egzaltowana nastolatka, która nie posiada się ze szczęścia na widok koleżanki. Tina ledwo się uśmiechnęła. – Dziękuję. Nie narzekam. Ty także dobrze wyglądasz – skłamała. – Jestem spóźniona na spotkanie – znowu skłamała. – Nie zajmę ci dużo czasu – zapewniła Bonnie. Jej uśmiech nieco zbladł. Jeżeli spodziewała się radosnego spotkania przyjaciółek po latach, to się przeliczyła. Stanęła przed Tiną, niemal blokując jej drogę. – Oczywiście – zauważyła Tina – nie możemy rozmawiać tutaj. – Zaprowadziła ją z powrotem do gabinetu. – Pięć minut. Ale potem naprawdę muszę iść: mam wieczorem imprezę charytatywną. – Daleko zaszłaś – stwierdziła Bonnie z fałszywym podziwem. – Widziałam twoje zdjęcie w magazynie „Seattle”. Tina pokiwała głową, ale się nie uśmiechnęła. Artykuł w magazynie niósł ze sobą pewne ryzyko, ale aż do tej chwili nikt z jej przeszłości nie próbował się jej naprzykrzać. Nie chciała, żeby Bonnie wiedziała o niej cokolwiek ponad to, co przeczytała w artykule. – Pracuję w kuratorium w okręgu szkolnym południowego Seattle – powiedziała Bonnie. – Po procesie Anielego Gniazda nikt nie chciał mnie zatrudnić. Uznano mnie za donosicielkę. Ale przecież tylko starałam się nas ochronić.

– Nas? – Kiedy poszłam na układ z prokuraturą, zgodzili się przemilczeć moje ciąże w papierach. – Twoje ciąże? – I twoją. Tina sprawiała wrażenie zdumionej. – Nie wiedziałam, że także urodziłaś dziecko. Wargi Bonnie wygięły się w uśmiechu. – Urodziłam trójkę. – Pochwaliła się z dumą. – Nie rozumiem. Nie miałam pojęcia. – Tina Esposito była dobrą aktorką, od lat przecież grała bogatą i szczęśliwą. Jednak nawet ona nie potrafiła ukryć zaskoczenia. Zresztą, kto by potrafił? – Jezu, Bonnie. Nie wiem, co powiedzieć. Ale dlaczego właściwie mówisz mi o tym teraz? Co to ma wspólnego ze mną? – Moje dzieci są braćmi twojej córki. Na twarzy Tiny odmalował się najpierw szok, a potem przerażenie. – Ojcem jest Dylan? – Tak. Kiedy go opuściłaś, stałam się jego bratnią duszą. To był najszczęśliwszy okres w moim życiu. Kontynuowałam coś, co zaczęłaś: przynosiłam życie i miłość światu, który tak bardzo tego potrzebował. – To, co ja zrobiłam, nie miało nic wspólnego z życiem i miłością. Raczej z głupotą i rozpaczą. – Jak zwał, tak zwał. – Wyjęła z torebki garść miętowych cukierków i poczęstowała Tinę. – Nie, dziękuję. Skoro już zrujnowałaś mi dzień, a właściwie życie, to powiedz w końcu, czego chcesz? Olga siedziała oniemiała i z niedowierzaniem słuchała Tiny. Myśl, że te dwie kobiety zadały sobie tyle trudu, by urodzić dzieci mordercy, była niepojęta, choć zdawała sobie sprawę, że inne kobiety też to zrobiły. Przypomniała sobie, jak najsłynniejszemu seryjnemu mordercy, Tedowi Bundy’emu, udało się zapłodnić kobietę, kiedy siedział w więzieniu na Florydzie. Kalifornijska uczennica studium pielęgniarskiego trafiła na czołówki gazet, kiedy ogłosiła, że powiła mordercy bliźniaczki – sześć lat po wyroku skazującym go na dożywocie. – Po co właściwie panią odnalazła? Czego chciała? – Z początku pomyślałam, że czuje się samotna. Może ma nudne życie, uznała, że moje jest bardziej ekscytujące, i postanowiła odnowić przyjaźń. Byłaby pani zaskoczona, ile ludzi czyta te głupie artykuły. Ale nie Bonnie. Nie szukała przyjaźni. Jej zawsze chodziło o Dylana. Przypuszczam, że nawiązała ze mną kontakt tylko przez wzgląd na Dylana. Chciała mi powiedzieć, że jesteśmy połączone poprzez jego dzieci. – Tina westchnęła. – Bonnie nigdy nie przejrzała na oczy. Żyła w przekonaniu, że nie zabił tych dziewczyn w Meridian i został niesprawiedliwie skazany. – Lorrie i Shelley – powiedziała Olga. – Te dziewczyny miały imiona. – Myśli pani, że nie wiem? – odparła Tina z nagłą złością. – I wiem, że Dylan Walker je zabił. Wiem, ponieważ sam mi to powiedział.

Więzienna sala widzeń była ich sanktuarium, miejscem, gdzie mogli scementować swoją miłość. Rozmawiali godzinami, planowali wspólną przyszłość, która nigdy się nie ziściła. Ale w pewnym, bardzo realnym sensie miejsce to przypominało także grobowiec. Nie było stąd ucieczki. W tej właśnie kruchcie zapłakane matki, zdenerwowani ojcowie i oszukane żony spotykali się z mężczyznami, którzy dopuścili się najcięższego przestępstwa. To smutne przedstawienie powtarzało się co tydzień. Tina Winston nigdy tak naprawdę nie uważała się za głupią. Oszukaną naiwniaczkę. Widziała siebie jako odważną kobietę gotową pokochać faceta, którego nie mogła tak naprawdę nigdy mieć. Zdolną do wspaniałego i pięknego poświęcenia. Ale wszystko zmieniło się pewnego sobotniego popołudnia, kiedy poznała prawdę. – Wiem, że ludzie... dziennikarze, policjanci, ludzie... mówią o mnie różne rzeczy – powiedział Dylan nad podgrzanym w mikrofali burrito, które kupiła za dolara. – Rozumiesz, że nie zawsze mają rację. – Oczywiście – odpowiedziała Tina. – Wiem. – Naprawdę? – Udał zaskoczonego. Nie potrafiła oderwać od niego wzroku. To przez sposób, w jaki mówił. Pokiwała głową i napiła się coli z papierowego kubka. – Jesteś jedyną kobietą, która rzeczywiście mnie rozumie, prawda? – Oczywiście. – Polegał na niej. Zwierzał się z najgłębszych tajemnic. Uwielbiała to. Ufał jej bezgranicznie. Dylan zerknął na jej brzemienny brzuch. W czwartym miesiącu zaczęła się zaokrąglać. – Dowiodłaś swojej miłości – powiedział. Nie mógł jej w tamtej chwili dotknąć. Całowanie i przytulanie było zarezerwowane wyłącznie na powitania i pożegnania. Położył ręce na stole, tak blisko jej dłoni, że czuła ciepło jego palców. – Zrobiłem to. – Ciche słowa docierały do niej niczym seksowny szept kochanka. Ale treść nie pasowała. Zupełnie. – Zabiłem Lorrie i Shelley – powiedział. – Obie mnie nie rozumiały. Nie do końca. Nie tak, jak ty rozumiesz. W ułamku sekundy Tina Winston doznała olśnienia. Zrozumiała, że Dylan Daniel Walker jest potworem. Nie odezwała się już do niego ani tego dnia, ani kiedykolwiek później. Wiedziała, że cokolwiek nosi w swoim łonie, jest pomiotem zła, dzieckiem, którego nigdy nie byłaby w stanie pokochać. Błędem, którego nie zdoła wymazać. Olga słuchała z uwagą, gdy z drżących warg Tiny spływały słowa wyznania. Tina umilkła i ostrożnie wytarła oczy, pilnując, żeby nie rozmazać sobie makijażu. – Wie pani, że teraz po raz pierwszy od wielu lat wymówiłam jego imię. W rozmowach z Bonnie mówiłam o nim po prostu „on” albo „Przystojniak”. Nie chciałam nadawać jego imieniu życia. Po tym, co zrobił, był dla mnie martwy. – Ale to nie wszystko – ciągnęła Tina. – Powiedział mi także o innych. Dziewczynach, o których nikt... pani, policja – nie wiedział. – Powiedział kto? Tina pokręciła głową. Kropelki łez rozprysnęły się na lśniącej marmurowej posadzce. – Nie. A ja nie pytałam. Chciałam tylko wydostać się stamtąd jak najszybciej i zwymiotować.

Olga czekała, aż Tina się uspokoi. Przez ostatnie pół godziny Tina z atrakcyjnej i pewnej siebie kobiety zmieniła się w zrozpaczoną i wyżętą niczym szmata. Miała zapuchnięte oczy, czerwony nos. Wszystkie zmarszczki na jej twarzy wryły się głębiej w skórę. Coś Olgę tknęło. Sformułowanie, którego Tina użyła, zanim opowiedziała swoją historię. Właśnie. Kiedy zapytała ją, dlaczego Bonnie w ogóle się z nią skontaktowała, Tina powiedziała „Z początku pomyślałam”. – To po co właściwie Bonnie panią odnalazła? – zapytała. Tina wzięła głęboki wdech i przełknęła ślinę. Spuściła wzrok. – Powiedziała, że Dylan wyszedł z więzienia i wrócił na Północny Zachód. Zamieszkał w Tacomie. Przez te wszystkie lata czekała na niego, a on na nią. Przyszła do mnie chyba po to, żeby pochwalić się swoim szczęściem. Była bardzo zadowolona z siebie. Jakbyśmy brały udział w jakichś zawodach, a ona w końcu zwyciężyła. To ona okazała się tą wybraną. Była tą jedyną od samego początku. Wie pani, co powiedziała na pożegnanie? Olga nie miała pojęcia, co natychmiast przyznała. – Nasz syn, tak właśnie powiedziała, nasz syn, Przystojniak i ja będziemy rodziną. – Coś jeszcze? – Tak, stwierdziła, że w beczce miodu jest łyżka dziegciu i że jej przykro.

Poniedziałek, dokładny czas i miejsce nieznane Jenna Kenyon zdołała oswobodzić ręce. Kiedy uwolniła nadgarstki i ramiona z więzów, całe jej ciało zadrżało z bólu. Myślała, że ból się zmniejszy, ale okazało się, że jest na odwrót. Z gardła wyrwał jej się ściszony jęk, a potem zawołała do Nicka. – Myślę, że teraz uda mi się uwolnić – powiedziała. – A ty, Nick, jak sobie radzisz? Kiedy nie doczekała się odpowiedzi, podciągnęła się do góry i wierzgnęła, jakby odbijała się od ściany basenu w Cherrystone, płynąc motylkiem. W końcu sznur, który krępował jej kostki, zsunął się na wilgotną ziemię. W ciemnościach niczego nie widziała, więc na czworakach popełzła do miejsca, skąd wcześniej słyszała głos Nicka. Ostrożnie, lekko dotykała podłogi. Nie ma rozbitego szkła. Bogu dzięki. Nie chciała dopuścić do siebie tej myśli, ale nie dawała jej spokoju: A jeśli on nie śpi? Jeśli nie żyje? Zastanawiała się, gdzie jest jej matka, czy w ogóle jej szuka. Modliła się teraz, żeby Nick się obudził, a potem wydostaną się z tej okropnej ciemnicy. Mama nas uratuje. Mama nie pozwoli, żeby temu, kto nam to robi, uszło to na sucho. Moja mama jest najdzielniejszą kobietą, jaką znam. Cienka linia światła w mroku, przypuszczalnie szpara w drzwiach, jak Jenna sobie uświadomiła, przygasła. Wydawała się tak daleko. Na brzuchu, szorując po twardym, błotnistym podłożu, czołgała się do Nicka. Macała dookoła, wyciągała ręce. Wreszcie dotknęła wilgotnego, brudnego koca. Jej palce wyciągnęły się niczym szpony. Była jak niewidoma Helen Keller, starając się znaleźć coś opuszkami palców. Znaleźć Nicka. – Gdzie jesteś? Boże, Nick, gdzie jesteś? Jenna czuła, jak serce bije jej w głębi piersi, jak kołacze. Ale nie odezwał się żaden głos,

który by ukoił jej niepokój. – Gdzie jesteś? Odwróciła się i wołała na wszystkie strony. Nic. Jenna Kenyon została zupełnie sama.

Poniedziałek, godzina 19.45, okolice Meridian, stan Waszyngton Olga Morris-Cerrino wróciła na farmę, nakarmiła Felixa i nastawiła wodę na herbatę. Przedtem trzy razy próbowała się dodzwonić do Emily, ale cały czas odzywał się komunikat „abonent poza zasięgiem”. Włączyła swojego starego peceta i poczekała, aż system się załaduje. Zalogowała się, a potem modem dusił się i krztusił przez kilka chwil, zanim udało jej się wejść na stronę stowarzyszenia funkcjonariuszy policji w stanie spoczynku w rejonie północno-zachodnim i otworzyć archiwum. Znalazła Reynarda Tuttle’a i zaczęła drukować. Olga nigdy nie wątpiła, że Dylan Walker jest zabójcą, mimo że nie udało jej się doprowadzić do skazania go na dożywocie. Nie była to jej osobista porażka. Policja w Seattle, Tacomie i Nampie w stanie Idaho też nie zebrała dostatecznych dowodów. Materiałów obciążających podejrzanego nie dostarczyło również FBI. Nikt jednak, żadna jednostka policyjna, nie powiązał Dylana Walkera ze sprawą Reynarda Tuttle’a i Kristi Cooper. Pod wieloma względami rzeczywiście nie pasowała. Żadna z ofiar nie była nigdzie przetrzymywana – przynajmniej na ile udało się ustalić. Kiedy Olga zastanawiała się nad zaginięciem Steffi Miller w Idaho, przyszło jej na myśl, że dziewczyny nigdy nie znaleziono, właśnie dlatego że ktoś dobrze ukrył ciało. Zapewne Kristi nie brano pod uwagę ze względu na wiek. Ale Olga wiedziała, że Walker nie zważał na różnice pokoleniowe. Mordował dziewczynki i kobiety w każdym wieku. Przeglądała wydruki o Tuttle’u. Teraz z kolei ona miała okazję obejrzeć zdjęcia młodej Emily Kenyon, jeszcze z czasów przed jej upadkiem. Nie znalazła, oczywiście, żadnej wzmianki o Walkerze, ale pewien drobny szczegół od razu rzucił się Oldze w oczy. Restauracja McDonald, gdzie ostatni raz widziano Kristi Cooper żywą, mieściła się na Winchester Avenue 513. Olga zamrugała z niedowierzaniem, a potem natychmiast poszła do telefonu. – Odbierz. Odbierz – prosiła, gdy w słuchawce odezwał się przerywany sygnał, a potem włączyła się poczta głosowa. – Cholera jasna. Wysłuchała nagranego głosu Emily. Przynajmniej mogła zostawić po sygnale wiadomość. Mówiła głosem pełnym ekscytacji: – Emily, tu Olga. Trochę poszperałam. Mam ciekawe wiadomości od naszej ulubionej kobiety sukcesu, Tiny Esposito. Bonnie urodziła trójkę dzieci, tak przynajmniej twierdzi Tina. Trójkę dzieci Walkera. Brrr. W każdym razie, zadzwoń do mnie. Znalazłam też coś ciekawego o Walkerze i twojej dawnej sprawie Kristi Cooper. Walker mieszkał zaledwie jedną przecznicę od restauracji... Olga chciała powiedzieć więcej, ale połączenie zostało zerwane. Cholerny stary grat, pomyślała. Mam nadzieję, że dotrze do niej przynajmniej tyle.

Rozdział 35 Poniedziałek, godzina 20.35, wybrzeże Pacyfiku, stan Waszyngton W ciągu dnia zaczęło padać i lało do wieczora. Nie chciało przestać. Niebo było płytą ołowiu zawieszoną nad oceanem i wybrzeżem. Wydmy zwieńczone wyschniętymi wodorostami dawały odpór spienionym falom. Deszcz dudnił nieustępliwie o przednią szybę, gdy Emily jechała dwupasmową przybrzeżną szosą pod adres zapisany na karteczce. Włączyła wycieraczki na maksymalną prędkość, ale ledwo widziała drogę. Dmuchawa odmrażacza do szyby pracowała na pełnych obrotach, ale nie nadążała z osuszaniem wilgotnego powietrza, które krążyło po kabinie hondy. Emily otworzyła boczne okienko, żeby wypuścić trochę ciepłej wilgoci, ale przez to igły deszczu smagały ją teraz po lewym policzku. Ze wzrokiem skupionym na drodze pochyliła się, wyjęła ze schowka parę chusteczek higienicznych i przetarła szybę. Lepiej. Za oknem mignęła tablica: WITAMY NA WASZYNGTOŃSKIM WYBRZEŻU. Zerknęła we wsteczne lusterko i zmrużyła powieki przed rażącym światłem reflektorów, które podążały za nią, odkąd opuściła Seattle. Muszę powiedzieć Christopherowi, żeby wyregulował sobie te światła. Zawsze gdy Emily myślała o Kristi Cooper, myślała również o Reynardzie Tuttle’u, na długo zanim zaczęła podejrzewać, że w sprawę był zamieszany Dylan Walker. Tak mocno uwierzyła w winę Tuttle’a, że automatycznie odrzuciła zapewnienia rodziny Tuttle’a o jego niewinności. Siostra Reynarda Tuttle’a oraz jego była żona zgodnie stanęły w jego obronie. Według nich Reynard, u którego w wieku dwudziestu dwóch lat rozpoznano schizofrenię, nie porwał Kristi Cooper. „On nie skrzywdziłby muchy, a co dopiero małej dziewczynki – zapewniała jego siostra Delilah Tuttle-Lewis, dziennikarka telewizyjna, wkrótce po tragicznej śmierci brata. – Był wariatem, ale łagodnym”. Przeszłość Tuttle’a to potwierdzała. Zatrzymano go tylko raz – za wałęsanie się przed gmachem sądu rejonowego hrabstwa King. Tuttle’a bronił przedstawiciel ACLU i zarzuty szybko oddalono. Jego adwokaci stwierdzili, że padł ofiarą niesprawiedliwych prześladowań, ponieważ zwykle widywano go, gdy trzymał planszę z napisem głoszącym nienawiść do policji, którą oskarżał o spiskowanie przeciwko niemu. W tym dniu, według świadków, Tuttle po raz pierwszy nie miał przy sobie planszy. Nigdy nie był wobec nikogo agresywny. Zaburzenia psychiczne, utrzymywała jego rodzina, nie czyniły z niego jeszcze porywacza i zabójcy. Rodzina Tuttle’ów nie wytoczyła jednak sprawy o odszkodowanie. Z prostego i okrutnego zarazem powodu. Tuttle, jako osoba umysłowo chora, nie przedstawiał sobą wartości. Utraty jego życia nie dało się przeliczyć na utracone przyszłe zarobki. To tak, jakby nigdy nie istniał. Emily Kenyon ani na chwilę nie dopuściła do siebie myśli, że zabiła niewinnego człowieka. Wariat czy nie, to on był sprawcą. W przeciwnym razie nic nie mogło zmyć z jej rąk jego

krwi. Ale tak było przedtem. Teraz dręczyły ją wątpliwości. Emily zjechała z szosy w stronę Pacyfiku i miejscowości turystycznej Copper Beach. Słońce zdążyło zanurzyć się w oceanie, ale nawet w ciągu dnia panowałby ten sam mrok, w którym woda i niebo tworzyły jednolitą ścianę. Copper Beach założono w latach osiemdziesiątych dwudziestego wieku jako odpowiedź stanu Waszyngton na przybrzeżne osiedla, które przyciągały emerytów z grubymi portfelami. Wybudowano dwa pola golfowe. W planach uwzględniono także bliskie sąsiedztwo skrawka ziemi należącego do Indian. W Waszyngtonie hazard był zakazany, ale szczepy Indian amerykańskich, będące w posiadaniu znacznych połaci ziemi w stanie, cieszyły się autonomią. Wkrótce więc miały powstać indiańskie kasyna. O takiej symbiozie przedsiębiorstwa deweloperskie marzyły od dawna: osiedla białych z klasy średniej na wybrzeżu i zakazane uciechy niegrzecznych sąsiadów po drugiej stronie drogi. Jednak był jeden problem. Klimat. Waszyngton to nie Kalifornia, nawet nie Oregon. Częste deszcze zniweczyły te plany. Kiedy Emily przejeżdżała przez miasteczko, motele i budki z pańską skórką konkurowały tu z wypożyczalniami motorowerów i starych szkap pod wierzch, które pamiętały lepsze czasy. Domki letniskowe wzdłuż drogi były obwieszone naszyjnikami boi rybackich, a na podwórzach stały wycięte piłami tarczowymi rzeźby odzianych w żółte sztormiaki rybaków nowoangielskich. Piaszczyste wydmy podchodziły do drogi, grożąc jej zasypaniem. Mimo że fale oceanu rozbijały się o wyrzucone na brzeg drewno, świat za oknami jej samochodu wydawał się cichy i bezludny. Emily Kenyon dziękowała Bogu, że Christopher Collier jedzie tuż za nią. Wszystko wyglądało przerażająco znajomo. Przypomniała sobie poplątane konary i pnie, których linia ciągnęła się wzdłuż plaży i broniła drogi, drewniane kończyny chwytające szponami wilgotne morskie powietrze. Snopy światła z jej lamp przeciwmgielnych wydobywały życie z sęków i skręconych korzeni. Ostatni zakręt, Emily dotarła już prawie na miejsce. Adrenalina, narkotyk gliniarzy na służbie, spadochroniarzy i matek szukających zaginionych dzieci, pulsowała jej w żyłach. Czarna skrzynka pocztowa zatknięta na srebrzystym drewnianym paliku: COPPER BEACH ROAD 4444. Zjechała na bok i poczekała na jałowym biegu, aż Christopher otworzył drzwiczki i wgramolił się na fotel pasażera. – Prowadzisz jak szalona – powiedział. – Ledwo mogłem nadążyć. Emily uśmiechnęła się bez cienia wesołości. – To dlatego, że jeździsz jak baba. Christopher wzruszył ramionami i dał za wygraną. Opuścił nieco szybę. W kabinie było gorąco. – Gotowa? – zapytał. – A co ze wsparciem? Wezwałeś miejscową policję? – Nie. Nie potrzebujemy jej. Robimy tylko rozeznanie. – A jeśli się mylimy i jej... ich tu nie ma? Co jeśli Walker uprawia z nami jakąś gierkę? – Nie ma żadnego „jeśli”. To drugie masz akurat jak w banku. Nie widzę innej możliwości. Emily otworzyła drzwiczki. Ściszony sygnał ostrzegawczy utonął w deszczu. – Chodźmy.

Odkąd wiele lat temu byli tu oboje po raz ostatni, budynek przeszedł gruntowny remont i przebudowę. Christopher skontaktował się wcześniej z właścicielami, którzy teraz mieszkali w Seattle, podczas gdy dom stał pusty. Więc jednak nie należał do kuzyna Walkera. Kupili dom z myślą o tym, by wynajmować go letnikom. Z umiarkowanym skutkiem. – To nasza najgorsza inwestycja – oznajmił chrapliwy męski głos. – Ten dom jest przeklęty. Nie udaje nam się go zabukować na dłużej niż pół sezonu. Proszę się nie krępować. Niech się pan rozejrzy. Mogę go panu wynająć. Nigdy w życiu. Detektyw z Seattle nie wyobrażał sobie niczego mniej prawdopodobnego niż spędzenie wakacji w domu, gdzie został zastrzelony Tuttle. – Klucze znajdzie pan pod mewą przy frontowych drzwiach – powiedział właściciel.

Rozdział 36 Poniedziałek, godzina 23.30, Copper Beach, stan Waszyngton Kiedy Emily i Christopher zbliżyli się na odległość dziesięciu metrów od frontowych drzwi, na ganku – niczym flesz aparatu – zapalił się reflektor. Oboje zmrużyli oczy przed nagłą, bezdźwięczną eksplozją blasku. Kto to włączył? Gdy ich oczy przyzwyczaiły się do światła, w drzwiach zauważyli sylwetkę mężczyzny, która zaraz potem znikła. – Wejdźcie, zapraszam! – zawołał ktoś ukryty w powodzi światła. – Czekałem na was. Znali ten głos: rozbrzmiewał w tysiącach tandetnych filmów dokumentalnych, zawsze gdy tylko poprosiła o to jakaś ładna producentka. Głos Dylana Walkera. – Trzymaj ręce na widoku, Walker. – Christopher użył swojej firmowej odzywki, jakby mówił: „lepiej ze mną nie zadzieraj”. Dla każdego gliniarza Dylan Walker był nieświętym Graalem. – Niby czemu? Walker zatrzymał się na chwilę, po czym odwrócił się do nich plecami i wszedł do domu, znikając im z oczu. Zachowywał się beztrosko, jakby sprawiało mu przyjemność, że znalazł się na muszce dwóch pistoletów. – Możecie mnie aresztować! – zawołał. – Albo strzelić mi w plecy. Tak czy inaczej, już nigdy nie zobaczysz swojej córki. Z lufami wymierzonymi przed siebie weszli po schodkach. Emily wiedziała, że jeśli Jenny tu nie ma – a zdawała sobie sprawę z tego, że szanse na to są bliskie zeru – tylko jedna osoba wie, gdzie jej szukać. Życie jej córki spoczywało w rękach mężczyzny, który ubiegał się o koronę króla seryjnych morderców. Dylan Walker był człowiekiem pozbawionym współczucia. Emily, tuż za Chrisem, szepnęła: – Wchodzimy. Za ich plecami wył wiatr. Chris skinął lekko głową, jakby mówił, że wszystko będzie dobrze. – Trzymaj się blisko mnie – polecił. Nie zamierzała się sprzeciwiać. Zawsze umiał czytać w moich myślach. Wyszli z wietrznej nocy w otwarte drzwi. Piasek zgrzytał im pod butami niczym drobnoziarnisty papier ścierny. Wyrzeźbiona w drewnie mewa przycupnęła przy drzwiach. W sieni stały rzędy zwiędłych roślin doniczkowych, świadectwo zaniedbania, które wskazywało, że nikt nie mieszka tu na stałe. Płonące szczapy trzaskały w kamiennym kominku, który wznosił się od podłogi aż po sufit niczym strzelista świątynia, wypalona ogniem. Była to sceneria tchnąca domowym ciepłem. W każdym razie dla seryjnego mordercy.

Walker wyłonił się z drzwi prowadzących do maleńkiej kuchni. Emily znała to miejsce. Była tam. Trzymał w rękach piwo i pistolet. – Spragnieni? – zapytał. – Mam jeszcze chipsy. Christopher pokręcił głową. – Może oślepłeś i nie widzisz naszych pistoletów? Rzuć broń! Dylan wzruszył ramionami i odezwał się do Emily. – Nie umiecie się bawić? A ty, Emily? W końcu nie miałaś okazji, odkąd zginął Reynard Tuttle. Od czasów Kristi Cooper. – Odstawił piwo na szafeczkę z lampką i uśmiechnął się szeroko. – Czy nie zastrzeliłaś Tuttle’a właśnie w tym miejscu? Emily milczała. Chciała się odezwać, ale biła się ze wspomnieniami, które tak bezdusznie wywlekał. Walker wskazał palcem miejsce na wysłużonej podłodze z sosnowych desek. – Wciąż są plamy. Emily zerknęła na Chrisa, który wciąż mierzył w Dylana z pistoletu. Potem, z wahaniem spuściła wzrok. Podłoga była porysowana i poprzecierana butami, ale idealnie złocista. Żadnych plam nie zauważyła. Ani krwi. Ale kiedy podniosła oczy na Walkera, przekonała się, że dała się wrobić. Jego zadowolony uśmieszek mówił sam za siebie. – Spojrzałaś – ucieszył się. – Straszny z ciebie skurwiel, Walker – stwierdził Christopher. – Auć, naprawdę się ciebie boję. – Powinieneś. – Wargi Christophera były cienką kreską gniewu. Dylan roześmiał się i poklepał swój pistolet. Wycofał się na fotel i rozsiadł w nim, wyciągając swoje długie nogi i opierając buty o wysłużoną otomanę. Emily próbowała zebrać myśli. Odetchnęła, by uspokoić walenie serca. Do czego to wszystko zmierza? Cała scena sprawiała wrażenie odrealnionej: wszyscy troje celowali do siebie nawzajem z pistoletów w jakimś dziwacznym impasie. Zarówno ona, jak i Chris dobrze wiedzieli, że jeżeli Jenny i Nicka nie ma tutaj, to mogą być gdziekolwiek. A ten mężczyzna obdarzony idealnym ciałem i przeszywającymi, zimnym oczami był jedyną osobą, która znała miejsce ich pobytu. – Gdzie jest moja córka? Gdzie Nick Martin? – Nie tutaj, skoro pytasz. Rozejrzyj się. Podczas gdy Chris ją ubezpieczał, Emily przeszła szybko z dużego pokoju do kuchni, a potem do sypialni. Jedno z okien było otwarte i słyszała huczące fale Pacyfiku, ale nie znalazła żadnego śladu po córce. Dlaczego to nas spotyka? Dlaczego Bóg mi to robi? Emily usiłowała wziąć się w garść. Muszę zachowywać się jak policjantka, pomyślała. Tylko jako policjantka znajdę córkę. – Ostatnia szansa. Gdzie ona jest? – Broń Emily, znów wymierzona prosto w Dylana Walkera, zadrżała nieznacznie. Emily położyła palec na spuście. Chris spojrzał na nią z przerażeniem. Tylko nie znowu, Emily. – Zachowajmy spokój, Walker – powiedział, chociaż tak naprawdę zwracał się do Emily. Walker zdawał sobie z tego sprawę. – Powiedz to pani Rambo. Emily milczała. Pozwoliła Christopherowi przejąć inicjatywę. Wiedziała, że straciła właściwą perspektywę. Bardziej niż policjantką była matką.

– Zróbmy wszyscy krok w tył, dobrze? – zaproponował Christopher spokojnie, ale stanowczo. – Nie chcemy, by komukolwiek stała się krzywda. – Dobry pomysł. Jeżeli coś mi się stanie, Jenna umrze. Więc ja jestem kryty. A jeśli uważacie, że nie umiem dotrzymać tajemnicy, to w ogóle mnie nie znacie. Ale byłbym skłonny do rozmowy. Może. Tylko opuśćcie spluwy. – Dylan opuścił trochę lufę pistoletu, ani na moment nie spuszczając oczu z policjantów. Ci jednak zignorowali jego propozycję. Emily pragnęła zabić Dylana Walkera za wszystko, czego się dopuścił. Ale najpierw musiała się dowiedzieć, gdzie jest Jenna. Jej bezpieczeństwo było najważniejsze. Jej życie mogły ocalić pochlebstwa dla potwora. Tylko na to Emily mogła się zdobyć. Ale w pokoju wyczuwało się obecność jeszcze kogoś... Kristi Cooper. Emily zdawała sobie sprawę z tego, że to Kristi jest powodem ich spotkania. – Gdzie ona jest? Gdzie jest Jenna? – Z początku wydawało mi się, że śmierć Tuttle’a to dar niebios – powiedział Walker, ignorując pytanie. – Zabiłaś niewinnego człowieka. A mnie uszło na sucho. Twoje morderstwo sprawiło, że moje okazało się zbrodnią doskonałą... – Zginął przez przypadek. – Raczej przez twoją nieudolność. Wszystko jedno. Dzięki takiemu podejściu łatwiej ci pewnie w nocy zasnąć. – Gdzie jest moja córka? – Biedna Kristi. A teraz biedna Jenna. Ostatni raz proszę, opuśćcie broń. Christopher ruszył w stronę Dylana, zrobił tylko parę kroków. Tyle, by dać mu do zrozumienia, że się nie boi. – Gdzie jest twój syn? Walker się uśmiechnął, ale milczał. Christopher nie dawał za wygraną. – Czy on i Jenna są razem? Jeżeli ty jesteś tutaj, a oni gdzieś indziej, to czy nie stracisz swojego trofeum? Walker zrobił zdziwioną minę. – Trofeum? – Swojego syna. Przecież w tym wszystkim chodzi o niego. Najpierw potajemne przekazywanie nasienia. Dzieci urodzone przez Tinę i Bonnie. W całej tej sprawie chodzi o twoje dziedzictwo, czyż nie? Walker wydał z siebie ściszony, złośliwy śmiech. Był to rodzaj śmiechu, który mrozi ciało aż do szpiku kości, niczym freon w krwiobiegu. Nikczemny śmiech, który nie miał nic wspólnego z wesołością. – Tyle książek przeczytałeś o seryjnych mordercach. Jeździłeś na dziesiątki głupich szkoleń, żeby jakoś podreperować swoją podupadającą karierę, a nie rozumiesz mnie za grosz. – Ja rozumiem – odezwała się teraz Emily. – Chodzi ci tylko władzę, o manipulowanie innymi. Dlatego wybierasz młode dziewczyny i ufne kobiety. Lubisz rządzić, prawda? – Uuuu – powiedział. – Podobasz mi się, kiedy zgrywasz mądralę. – Nie lekceważ mnie, Dylan. Znam cię. Przejrzałam cię na wylot. Jesteś tylko facetem, który ma się za pępek świata. Jesteś narcyzem. Walker roześmiał się z zadowoleniem. – Jakby te słowa mogły mnie choć trochę zranić – ironizował. – Jestem narcyzem, ponieważ

jestem przystojny. Ludzie mnie lubią. Kobiety mnie kochają. – Ja nie – odparła. – Ale zmieńmy temat. Możesz spotkać się znowu z synem, a ja odnajdę swoją córkę. A potem odejdziesz bezpiecznie i cicho. Walker pierwszy raz sprawiał wrażenie zbitego z tropu, jak gdyby Emily trafiła w czuły punkt. Wreszcie zdołała się przebić przez tę sztuczną maskę. – Nie pojmujesz, co? – zapytał. – Tylko Bonnie mnie rozumiała... – Zanim ją zabiłeś? – wtrącił się Christopher. Ogień trzaskał w kominku i sypał rozżarzone drobiny popiołu na sosnowe deski. Dylan Walker wyglądał teraz na wzburzonego. Chłód i opanowanie, którymi emanował jeszcze przed chwilą, zniknęły w jednej chwili. – Bonnie mnie rozumiała. Była bystra. Gruba, ale bystra. Słaba, potrzebująca i bystra. Moja ulubiona kombinacja. Wiedziała, że udaję. Wiedziała, że nie obchodzi mnie ani ona, ani nikt inny. Nawet Nick. Nie obchodziło mnie, czy któreś z nich umrze. Przez to pragnęła mnie jeszcze mocniej. – Ohydny uśmieszek powrócił na jego wargi, ale tym razem zdawał się sztuczny. Wyćwiczony. Zakłamany. – Gdzie jest Jenna Kenyon? – zapytał Christopher. Właśnie wtedy, bez żadnego ostrzeżenia, w niedużym pokoju rozległ się huk wystrzału. Emily odruchowo spojrzała na własny pistolet. Sam wypalił? Niechcący nacisnęła spust? Zastanawiała się, czy to właśnie się stało wiele lat temu w przypadku Reynarda Tuttle’a. Czy poważnie przekroczyła uprawnienia, czy padła ofiarą przypadku? Wszystkie te myśli przemknęły jej przez głowę, zanim zdała sobie sprawę, że to nie z jej broni padł strzał, a Dylan Walker nie został postrzelony. Stał teraz z pistoletem w dłoni. Z wylotu lśniącej czarnej lufy unosiła się smużka dymu. Emily usłyszała odgłos upadającego ciała, ciężki łoskot. Odwróciła się. Christopher Collier leżał na podłodze, z jego klatki piersiowej wypływała krew. Życie wyciekało z niego czerwonym strumieniem. Pobladł i wyglądał jak jedna z elżbietańskich kurtyzan, biały jak kreda z wiśniowoczerwonymi ustami. Czerwonymi od krwi. W ułamku sekundy, jaki minął od wystrzału do momentu, gdy zorientowała się, że Dylan Walker postrzelił Christophera Colliera, Emily poddała się. Mogła strzelić do Dylana. Tak ją szkolono. Funkcjonariusz ranny! Odpowiedz ogniem! Musisz unieszkodliwić napastnika! Wszystko, czego nauczyła się w akademii policyjnej, poszło na marne. Wiedziała, jak postąpić. Strzelała celnie. Ale kiedy wpajano jej tę wiedzę i kiedy doskonaliła swoje umiejętności, nie była jeszcze matką i nie potrzebowała od seryjnego mordercy informacji, gdzie uwięził jej córkę. Jedyne ogniwo w łańcuchu dowodów mogące doprowadzić do ocalenia jej córki miało postać złego do szpiku kości potwora, który celował w nią z pistoletu. Padła na kolana i przytrzymała Christophera. Oddychał z wysiłkiem. Jego przystojna twarz była trupio blada. – Nic mi nie będzie – zapewnił słabo, ale starał się emanować pewnością siebie. – Oczywiście, że nic ci nie będzie – odpowiedziała, nie do końca pewna, kto w tym momencie kłamie. Ona? On? Oboje? Zamrugała, próbując powstrzymać łzy. – Musimy ci wezwać karetkę. – Nie tak prędko. – Dylan Walker stał teraz przy drzwiach. – Nie zapominasz o czymś? –

Zawahał się. – O kimś? Jenna. Emily wymierzyła w niego pistolet. Walker uśmiechnął się i wtedy przyszło jej na myśl, że właściwie nigdy nie był przystojny. Wcielenie zła nie mogło takie być. Owszem, miał symetryczne, klasyczne, proporcjonalne rysy twarzy. W kolorowych czasopismach dziennikarki porównywały go do greckiego boga i fantazjowały o obcowaniu z największym łobuziakiem, Królem Seryjnych Morderców. Podniecająca mieszanka: przystojny i niebezpieczny. Co za cholerna głupota. W tej chwili wyglądał jednak ohydnie, piękno było w nim spaczone. – Zostawię cię teraz. Pewnie zadzwonisz po pomoc. Detektyw Collier ma szansę przeżyć. Możesz mnie zatrzymać. Zastrzelić. Czy co tam chodzi ci teraz po głowie. Ale nie zrobisz tego. Bo wtedy nigdy nie znajdziesz córki. Emily wiedziała, że Walker ma rację. Przycisnęła dłoń do piersi Colliera. Na razie zatamowała strumień gęstej niczym czerwony syrop krwi. Na razie. Walker obrzucił wzrokiem pokój, oceniając swoje dzieło. Zdawał się tak zadowolony, że Emily poczuła do niego jeszcze większe obrzydzenie. Kiedy ruszył do drzwi, z podeszew jego butów odrywały się kawałki czerwonej glinki. – Powiedz mi – poprosiła – gdzie ona jest? – W ciemności – odparł. – Tak samo jak Kristi. – Patrzył zimnym wzrokiem rekina. – Jeszcze żyje. Ale wspomnij biedną Kristi... na próżno czekała, aż ktoś ją znajdzie. Gniew i strach zlały się w jedno. Mało brakowało, a Emily straciłaby nad sobą panowanie i rzuciła się na Walkera. Zamiast tego błagała. – Powiedz mi. – Jenna Kenyon. Kristi Cooper. Ładne dziewczyny. Takie, jak lubię... – Zamknij się! – syknęła. Jeżeli zamierzał głęboko ją zranić, to mu się udało. Rana była głęboka. – Chcę odzyskać córkę, a Christopher potrzebuje pomocy lekarskiej. Natychmiast. Dylan cofnął się, po raz kolejny utkwił w niej zimny, martwy wzrok, jakby patrzył przez celownik karabinu snajperskiego. – Spadam stąd. Jeżeli zostanę, twoja córka skończy jak Kristi, jako wór kości w jakiejś ciemnicy. O ile oczywiście kiedykolwiek ją znajdą. Pamiętaj, że Steffi i Brit do tej pory nie znaleźli. Emily zamknęła oczy, żeby nie dopuścić do siebie jego słów. Kiedy je otworzyła, skupiła uwagę na Christopherze. Pochyliła się bliżej. Na policzki wróciło mu trochę koloru. Czuła lekkie ciepło jego oddechu na swoim policzku. Chciał coś powiedzieć i po chwili wyrzęził z wysiłkiem: – Niech idzie. Znajdziemy ją. Emily ścisnęła jego dłoń, dając do zrozumienia, że mu wierzy i ufa. Pomimo rany postrzałowej, pomimo dramatyzmu chwili, Christopher Collier był taki jak zawsze: spokojny i bezpośredni. Nigdy nie rzucał słów na wiatr i spełniał każdą obietnicę, którą złożył. – Mam nadzieję – wyszeptała. Pogłaskała go po falistych włosach. Nie spotkała w życiu lepszego, silniejszego i łagodniejszego człowieka. Łzy spłynęły jej po policzkach; otarła je barkiem. Kiedy podniosła wzrok, drzwi były otwarte, a Dylan Walker zniknął.

Wzięła komórkę i wystukała numer 911. – Wszystko będzie dobrze – powiedziała, gdy czekała na połączenie. – Wszystko. Walkerowi nigdy nie uda się spełnić swoich chorych zachcianek. W głębi serca nie miała pewności. Podyktowała dyspozytorowi adres, a wcześniej wymówiła słowa, których żaden gliniarz wolałby nigdy nie wypowiadać: – Mam tu rannego funkcjonariusza... Ścisnęła Chrisowi rękę i po raz kolejny poprosiła, żeby się trzymał, że pomoc jest już w drodze. – Wyjdziesz z tego, Chris. Skinął głową. Na obudowie jej telefonu zamrugała dioda i połączenie zostało zakończone. Powiedziała dyspozytorowi wszystko, co należało. Teraz siedziała na podłodze i trzymała głowę Christophera na swoich kolanach. Ogień trzaskał w kominku, miękka kanapa zapraszała. Ale to nie były romantyczne wakacje dla dwojga, tylko miejsce, w którym dwa razy doszło do strzelaniny. Najpierw Reynard Tuttle. Teraz Christopher Collier. Boże, pomóż. Pomóż Chrisowi. Pomóż mnie. Modlitwę przerwał jej szept Christophera. – Wiem, gdzie jest Walker. Emily nie była pewna, czy majaczy, czy mówi w pełni przytomnie. Oczy miał przymknięte, a głos słaby. – Bliżej – poprosił. Przycisnęła ucho do jego ciepłych warg. – Czerwona glinka. Znam to miejsce... – Gdzie? – Czerwona... Nic innego nie zdołał powiedzieć. Stracił przytomność. – Gdzie? Emily sprawdziła mu tętno. Nic. Wpadła w panikę i nie wiedziała, czy czuje bicie własnego serca czy jego. – Chris! Nie zostawiaj mnie! Emily potrząsnęła nim. Oddycha? Poczuła lekki powiew ciepłego powietrza z jego ust. Ostatnie tchnienie? Boże, nie! Wreszcie wyczuła bicie jego serca. Słabe, ale równe. Pod powiekami wzbierały jej łzy. Ten wspaniały człowiek, łagodny, bystry i troskliwy mężczyzna wydawał się taki słaby, jego życie wisiało na włosku. Przez chwilę zmroziła ją myśl: czy to jej wina? – Nie zostawiaj mnie – powtórzyła rozpaczliwie i głośno, jak gdyby siłą głosu mogła wyrwać go z mroku. Zegar nad kominkiem wskazywał upływające minuty. Emily słyszała huk piorunów i ryczący szum wichru szalejącego nad wzburzonymi wodami Pacyfiku. Ale równomierny hałas wskazywał na obecność czegoś innego, czegoś wyczekiwanego. Nadeszła odpowiedź na modlitwę i dowód, że dyspozytor dostał wszystkie niezbędne informacje. Emily ułożyła głowę Christophera na podłodze i pobiegła do drzwi. Włączała i wyłączała reflektory na ganku, dając znaki pilotowi. Nie użyła alfabetu Morse’a. Wystarczyło mrugające światło, które przekazywało wiadomość, która mogła ocalić Chrisowi

życie: Tu jesteśmy! Helikopter wylądował na szerokiej plaży przed domkiem i z maszyny wyskoczyli dwaj ratownicy medyczni i pielęgniarz. W ciągu pięciu minut Emily i Chris byli już na pokładzie śmigłowca. Emily spojrzała na ich samochody zaparkowane niedaleko domku, na światło wylewające się z dużego okna z widokiem na ocean. Wiedziała, że to głupie, ale pożałowała, że nie zgasiła w tym domu świateł. Helikopter poderwał się z ziemi i został wessany w czarne niebo. – Pani detektyw, proszę się przypiąć pasami. – Ratownik, młody mężczyzna, mniej więcej dwudziestoczteroletni, upomniał Emily, gdy ta usiadła pochylona nad słabnącym mężczyzną, który tak wiele dla niej znaczył, mężczyzną, który ryzykował dla niej życie. Dla niej i dla Jenny. – Nie zostawię teraz Christophera. Rozumiemy się? Mężczyzna nie nalegał. Wolał nie zadzierać z detektyw Emily Kenyon. – Okej – zgodził się. – Udam, że tego nie zauważyłem. – Dziękuję. I proszę polecić pilotowi, żeby dowiózł nas do tego cholernego szpitala jak najszybciej.

Rozdział 37 Środa, godzina 15.30, Seattle Emily siedziała na plastikowym krześle w ponurym pokoju szpitalnym Harborview Medical Center w Seattle, głównym szpitalu urazowym w rejonie. Białe podłogi i ściany nie zostały jeszcze przemalowane na pudrowy fiolet, jaki królował w większości innych szpitali. Miejsce było zimne, sterylne i nieprzytulne. Ale w tej akurat chwili Emily Kenyon uważała go za najwspanialsze miejsce na ziemi. Chris żył! Kwiaty od przyjaciół z komisariatu wypełniały szeroki parapet okna. Na ścianie wisiał transparent wydrukowany na czyjejś starożytnej drukarce igłowej: Wracaj do zdrowia, Chris! Pielęgniarka w biało-błękitnym fartuchu manipulowała przy rurkach łączących Christophera Colliera z torebkami kroplówek – lekami przeciwbólowymi i solami mineralnymi. – Dobrze się pani czuje? Naprawdę powinna pani pojechać do domu, pani detektyw. – Nic mi nie jest. Nigdzie się nie wybieram. – Jak pani uważa – powiedziała pielęgniarka. – Jego parametry życiowe są dobre. Niedługo powinien się obudzić. Dobrze pani zrobi kawa. Na korytarzu stoi automat. Propozycja wydawała się nie do pogardzenia. Emily przyjrzała się twarzy Chrisa, sprawdzając, czy jest już przytomny. Leżał nadal nieruchomo. Wyjdę dosłownie na chwilkę. Kiedy wróciła, z wrażenia o mało nie upuściła styropianowego kubka wypełnionego czymś, co okazało się najgorszą kawą świata. – Emily. Jesteś tu? – wyszeptał Chris, a jego zmęczone oczy zalśniły na jej widok. Podbiegła do łóżka i poklepała go po ręce. – A gdzie niby miałabym być? – Znalazłaś Jennę? Łzy spłynęły jej po policzkach. Emocje w końcu znalazły ujście. – Nie, Chris. Nie. Martwiłam się o ciebie. – Pochyliła się nad nim. – Czujesz się lepiej? – Czułbym się znacznie lepiej, gdybym mógł stąd wyjść, żeby pomóc ci znaleźć córkę i dorwać tego sukinsyna. Jego głos był bliski rzężenia. Christopher, kawał chłopa, wyglądał teraz tak bezsilnie, że krajało jej się serce. Czy za to też ponosiła winę? Czy po raz kolejny doprowadziła do katastrofy? Pocisk nie trafił w serce, ale trzeba było usuwać go chirurgicznie z płuc. Jeszcze przez dłuższy czas Collier będzie oddychał jak dziurawa opona, ale wróci do pełni zdrowia. To jedyna dobra wiadomość tego dnia. – Jadę z powrotem do Copper Beach – oznajmiła. – Szukać Jenny? – Tak – powiedziała. Dotknęła jego dłoni. – Nie mogę bezczynnie czekać. Christopher podniósł wzrok i skinął głową.

– Emily, chyba wiem, gdzie warto poszukać. Otworzyła szeroko oczy i pochyliła się jeszcze bliżej, łowiąc to, co miał jej do powiedzenia. Niewiele brakowało, a uznałaby, że bredzi pod wpływem morfiny, ale spojrzenie miał całkiem przytomne. Naprawdę wpadł na jakiś pomysł. – Gdzie? – Pamiętasz czerwoną glinkę na butach Walkera? – Tak. Wspomniałeś coś o niej, zanim straciłeś przytomność. – Niedaleko Copper Beach znajduje się masyw skalny. Czerwona glinka nie jest w tych okolicach rzadkością, ale znam miejsce, które taki śmieć jak Walker mógłby wybrać na kryjówkę. Pamiętam, jak parę lat temu byłem tam z dzieciakami. Emily przypomniała sobie serię wydarzeń, które doprowadziły do strzelaniny. Pamiętała czerwoną glinkę, która przylgnęła do podeszew butów Walkera. Najpierw była wilgotna, a potem wyschła i zaczęła się kruszyć. – Gdzie? – W pobliżu Copper Beach stoi stary bunkier z czasów drugiej wojny światowej. Może piętnaście kilometrów dalej. Serce Emily zabiło szybciej. Bunkier? Pod ziemią? Dała Christopherowi szybkiego buziaka w policzek, sypiący się zarost podrapał jej wargi. – Tam zacznę poszukiwania – stwierdziła. Kiedy odwróciła się i ruszyła do wyjścia, Christopher powiedział coś jeszcze. Jego słowa zaskoczyły ją, ale także sprawiły ogromną radość. – Słucham, Christopher? Co mówiłeś? – Kocham cię, Emily. Miała nadzieję, że nie majaczy pod wpływem leków doprowadzanych do jego krwiobiegu z kroplówki, dzięki którym miał się poczuć wygodnie i sennie. – Ja ciebie też – odrzekła. Zawróciła, pochyliła się i pocałowała go czule w usta. – Ale już to wiesz, prawda? Zdobył się na uśmiech. – Tak, wiem.

Rozdział 38 Czwartek, godzina 12.22, miejsce nieznane Emily zaparkowała przed łańcuchem skalnym i wysiadła. Wąski snop światła z jej latarki ledwo przenikał mrok gęstniejący przed burzą, ale jej to oczywiście nie zrażało. Nic nie mogło osłabić jej motywacji, gdy w poszukiwaniach chodziło o jedno: odzyskanie córki. Gdzie jest Jenna? Zanim bateria telefonu ostatecznie padła, Emily zrelacjonowała Oldze Morris-Cerrino ostatnie wydarzenia i zdradziła cel swojej podróży. Olga powiedziała jej, że słyszała od znajomego z wydziału policji Seattle, że miejscowi gliniarze zamówili śmigłowce z kamerami termowizyjnymi, które miały pomóc w poszukiwaniach Jenny. – Moja córka żyje – oburzyła się. – Nie potrzebujemy cholernych kamer termowizyjnych. Nikt nie mógł pozbawić jej nadziei. Chociaż niektórzy próbowali. Najgorsza okazała się reakcja jej byłego męża. Jego okrutne słowa były niczym ziarna ryżu rzucone prosto w twarz w dniu ślubu: bolesne, ostre i niespodziewane. Gdy teraz rozbrzmiewały w jej głowie, nie potrafiła zrozumieć, jak w ogóle mogła go kiedykolwiek kochać. – To twoja wina, Emily. Tym razem naprawdę spieprzyłaś sprawę. Przez ciebie zaginęła nasza córka! Jedynie Olga zdawała się niezłomna w przekonaniu, że Jenna się znajdzie. – Myśleć inaczej to spisać ją na straty – powiedziała do Emily, kiedy spotkały się na korytarzu przed pokojem szpitalnym Christophera. – Wiem. – Głos Emily był cichy, z trudem nad sobą panowała. – Musisz wziąć się w garść – orzekła Olga. – Jesteś silna, a córka cię teraz potrzebuje. – Rozejrzała się po korytarzu. W pobliżu kręciło się kilku innych gliniarzy z kubeczkami kawy w dłoniach. – Masz zamiar zdać się na nich? Emily pokręciła głową. – Absolutnie nie. Olga podjęła, tym razem nie ściszając już głosu. – Wszystkie jego ofiary zostały uprowadzone w pobliżu miejsca, gdzie mieszkał. Walker jest przystojny i leniwy. To standardowa kombinacja u heteroseksualnych facetów z gorącym ciałem i ładną buzią. – Próbowała rozbawić Emily choć trochę, ale nie mogła. Zamiast tego wymyśliła plan działania. – Popracuję tu nad paroma wątkami. Sprawą zajmuje się mnóstwo gliniarzy, ale i tak ci nie dorównują. Emily wiedziała, że Olga ma rację. – Niedaleko domku letniskowego jest stary bunkier z czasów drugiej wojny światowej. Chris uważa, że powinnam tam pojechać. Na pewno nie mogę po prostu siedzieć z założonymi rękami i czekać.

Emily szła wzdłuż ciężkiego, zardzewiałego łańcucha prawie po omacku. Prawdopodobnie pochodzący z jakiegoś wraku statku łańcuch miał za zadanie chronić bunkier przed włóczęgami i wandalami. Brakowało jej tchu, chociaż nie z wysiłku. Tak trudno oddychać w tym wietrze. Pogoda nie mogła być gorsza i choć ten jeden raz radiowa prognoza pogody sprawdziła się w stu procentach: „Na wybrzeżu wichry o sile ośmiu stopni w skali Beauforta; wszystkie małe jednostki wodne na wodach stanu Waszyngton powinny pozostać w portach...” . Otuliła się ciaśniej płaszczem i ruszyła dalej wzdłuż łańcucha, szukając jakiejś kłódki albo zaczepu, lecz niczego takiego nie znalazła. Wolałabym nie wspinać się tamtędy, pomyślała, obrzucając wzrokiem stromą i spływającą deszczem drogę na szczyt wzgórza i bunkra. Kopnęła łańcuch, ale ten tkwił dalej przymocowany do metrowych pali impregnowanych olejem kreozotowym, które wbito w piaszczystą ziemię. Nie pozostało jej nic innego, jak wystawić się na pastwę żywiołów i wejść na górę pieszo. Wróciła do samochodu, wyłączyła silnik, zgasiła przednie światła i wyjęła ze schowka ciężką latarkę. Chwilę później, ze światłem latarki przebijającym mrok, Emily minęła łańcuch i ruszyła na poszukiwanie córki. Przyjechała na to odludzie prosto ze szpitala, gdzie leżał Christopher. Jeżeli Jenna tu była, to na pewno nie chciała czekać ani chwili dłużej niż to konieczne, by mama ją stąd wydostała. Musiała zabrać ją stąd tak szybko, jak to możliwe. Zanim będzie za późno. Zanim umrze. Bo inaczej moje życie będzie skończone. Bunkier został zbudowany na skalistym wzgórzu nad brzegiem Pacyfiku w czasie drugiej wojny światowej jako jedna z kilku podobnych budowli w stanie, na wypadek gdyby Japończycy przypuścili szturm na Zachodnie Wybrzeże. Po wojnie bunkier porzucono, a kilkadziesiąt lat później miejscowi podjęli próbę uczynienia z niego atrakcji turystycznej. Kiedy jednak betonowa konstrukcja, która mieściła niegdyś parę pięciometrowych dział, zaczęła się kruszyć, władze stanowe zamknęły teren dla zwiedzających i postawiły tablice z ostrzeżeniami UWAGA! ZAGROŻENIE! Kiedy wspinała się po pogrążonym w ciemnościach zboczu, zauważyła kilka puszek po piwie, a nawet papierowe talerze, które wskazywały na to, że w bunkrze urządzano imprezy; ślady po ognisku świadczyły o biwaku. Koła motocykli i samochodów terenowych poznaczyły ziemię głębokimi koleinami, które teraz wypełniały się wodą. Po zboczu spływało kilkanaście rwących strumyków, wicher wył, a Emily otuliła się mocniej płaszczem. Zimne powietrze siekło każdy centymetr odsłoniętej skóry. Jenno, pomyślała, gdzie jesteś? Nie zawołała córki. Huk burzy sprawiał, że wszelkie tego rodzaju próby były skazane na niepowodzenie. Gdyby nie to, Emily i tak wolała zachować ostrożność. Bała się, że porywacz Jenny znajduje się w zasięgu głosu. Jeżeli tak, nie zamierzała go uprzedzać o swojej obecności. Zaskoczenie i glock – ciepły od ciągłego dotyku jej ręki – to jej atuty. Ale nie one stanowiły największe źródło jej siły, tylko potrzeba znalezienia Jenny. Moja córka gdzieś tam jest i nie spocznę, dopóki jej nie znajdę i nie zawiozę z powrotem do domu. Usłyszała jakiś krzyk. Zaskoczona spojrzała w wieczorne niebo, we wrzący wywar chmur. To tylko mewa. Dotarła już prawie na miejsce. Bunkier dzieliło od niej jakieś dwadzieścia metrów, za żywopłotem traw i świerków tak dręczonych przez żywioły, że wyglądały niczym

postaci uciekające w panice przed falami Pacyfiku. Wspinaczka na szczyt wzgórza zajęła nie więcej niż dziesięć minut, ale z każdym krokiem miała wrażenie, jakby zapadające się piaski pochłonęły jej stopy na dobre. Jestem. Dotarłam na miejsce. Ale gdzie ty jesteś? Gdzie bunkier? Emily na chwiejnych nogach przystanęła na porośniętym trawą i przysypanym piaskiem betonowym stropie bunkra. Poświeciła latarką dookoła i w końcu dostrzegła krawędź dachu pod stopami. Potrząsając latarką, skierowała snop światła w dół, w stronę fal, i zauważyła linię zakamuflowanej pokrywy. Skulona przed wiatrem i deszczem ruszyła w jej stronę. Słyszała huk fal z nieustępliwą furią rozbijających się o brzeg sto metrów niżej. Na całym ciele miała gęsią skórkę. Ponieważ prawie niczego nie widziała, zaczęła schodzić po skalnej półce tyłem, zwrócona twarzą do krawędzi urwiska. Spodziewała się, że zostało jej do pokonania nie więcej niż dziesięć metrów. Innej drogi na dół nie było; w każdym razie tylko tę jedną znalazła za pomocą latarki, która dawała światło tylko wtedy, gdy potrząsało się słabnącymi bateriami. Odwrócona plecami do oceanu pochyliła się i zsunęła. Dłonie miała zgrabiałe i mokre, nie mogła się nimi mocno uchwycić, bo stały się bardziej podobne do haków czy szponów. Pokonała tak trzy metry i poczuła ulgę, gdy wyczuła pod stopami gliniastą ziemię. Czerwona glinka. Była blisko. Blisko znalezienia Jenny. Serce biło jej szybko i nierówno, aż bała się, że dostanie zawału. Wtedy nikt jej nie znajdzie. Ani Jenny. Wargi miała sine, z ust wydobywały się kłęby pary. Gorączkowo szukała wejścia do środka. Przez cały czas smagał ją wiatr. Bunkier miał trzy wejścia – nie tyle okna, ile bardzo małe drzwi. Wszystkie zabezpieczone kratami przez stanowe Towarzystwo Ochrony Zwierząt, by umożliwić dostęp nietoperzom, ale nie ludziom. Stosowna tabliczka ostrzegała, że bunkier stanowi chronione prawem siedlisko nietoperzy Corynorhinus townsendii. Po dokładniejszych oględzinach zauważyła, że jeden z prętów daje się łatwo wyjąć. Był ciemniejszy i gładszy od pozostałych, więc najwyraźniej często go ruszano. Emily wetknęła latarkę pod pachę, światło uciekło w niewłaściwym kierunku. Ciągnęła i obracała prętem, aż go wyrwała i odrzuciła na bok. Upadł na ziemię z głuchym łoskotem. Więc tutaj jest wejście, ucieszyła się, podciągając się do góry i wsuwając stopy do środka. Omiotła światłem latarki podłogę, sprawdzając, czy skok z tej wysokości niczym jej nie grozi. Potem przecisnęła się przez otwór i zeskoczyła na mokrą betonową posadzkę. Spadła na kolana. Była w środku. Znowu poświeciła latarką na posadzkę. Krew? O Boże, nie! pomyślała, gdy dostrzegła czerwone plamy przy środkowym wejściu. Nie, błagam, o mało nie wyrwało jej się z gardła, gdy zgrabiałymi palcami dotknęła czerwieni. Była twarda. Nawet pomimo spływających po ścianie strumieni deszczu Emily wyczuła wyschnięty pigment. Nie krew. Farba z pocisku do paintballu, stwierdziła z ulgą. Skierowała latarkę w głąb bunkra. Wyglądał na pusty i ciemny. I zaskakująco duży, mógł mieć nawet sto osiemdziesiąt metrów kwadratowych powierzchni. Potoczyła światłem latarki dookoła. Zobaczyła przesiąknięte wilgocią pudła pełne śmieci. W powietrzu unosił się smród odchodów nietoperzy. Za jednym z pudeł, w ciemności czaił się szczur, a może nawet szop pracz.

– Jenna? – Jej głos niósł się echem przez mrok. – Jesteś tu? – Pomocy! Wydostań mnie stąd! – Rozległ się słaby głos... Głos jej córki. Emily poczuła ukłucie w sercu. W głębi bunkra, w ścianie najbardziej oddalonej od oceanu, znajdowały się stalowe drzwi. To stamtąd dobiegał głos. – Jestem tutaj, kochanie. Na zewnątrz wył wicher, sztorm w szybkim tempie nadciągał znad ciemnych wód Pacyfiku. Zastanawiała się, czy w ogóle cokolwiek usłyszała. Wiatr płatał jej figle. Najpierw gwizd, potem wrzask. Na jej wołanie nie było odpowiedzi. Spróbowała jeszcze raz, podchodząc do drzwi. – Jenna? – Mama? Mamo? To naprawdę ona! – Przyszłam po ciebie! – Z pistoletem w dłoni Emily przekręciła klamkę do góry. – Pomóż mi – odezwał się znów ten słaby głos, gdy Emily weszła do niedużego pomieszczenia. Pudła wypełnione dokumentami z archiwum okręgowego stały w rzędach, które kiedyś były przypuszczalnie schludne i równe. Teraz panował tu rozgardiasz. Kolejne plamy rozbryzganej farby. W powietrzu unosił się zapach butwiejącego papieru. – Pomocy – odezwał się znowu głos. Tym razem męski. Młody. Musiał należeć do nastolatka. Nick? Czy może Dylan znów się z niej naigrawał? Emily poświeciła latarką w stronę, z której dobiegł głos, i wytężyła wzrok. Noga. Tułów. Twarz. To był Nick Martin. Leżał na podłodze z nogami związanymi kablem. Skórę miał bladoszarą, oczy lśniły mu niczym mokre kamyki. Jego spojrzenie cięło powietrze. Wyglądał inaczej niż na zdjęciu – inaczej niż wtedy, gdy widziała go ostatnim razem. Z jego matką. Ciemne włosy, które tak starannie rozjaśniała synowi Peg, zniknęły. Nawet młodość jakby go opuściła, a uroda przestała być oczywista. Był osaczony. Wściekły i słaby jednocześnie. – Pani Kenyon, proszę mi pomóc. – Jego głos brzmiał chrapliwie. – Musimy wydostać stąd Jennę. – Gdzie jest moja córka? – Adrenalina buzowała jej teraz w żyłach. Brązowe oczy wpatrywały się w nią intensywnie. – Proszę mnie stąd wydostać – powiedział. Emily pochyliła się i zaczęła odwiązywać kabel, który pętał zaskakująco umięśnione ciało. Myślała, że Nick jest drobniejszy. Jak biegacz długodystansowy. A okazał się tęższy, niż zapamiętała. Znacznie tęższy. Poluzowała kabel, ale coś się jej nie zgadzało. Kabel już wcześniej był luźny. Dziwnie luźny. Każdy mógłby go rozwiązać. Chłopak tak krzepki jak on zrobiłby to bez wysiłku, jednym pociągnięciem. – Mamo! Nie! – Tym razem usłyszała stłumiony głos Jenny. Spojrzała Nickowi przez ramię. Czy Jenna także jest tutaj? Popatrzyła mu w oczy, ale było już za późno. Kawał rurki albo stalowego pręta spadł na jej głowę, otarł się o skroń i uderzył w bark. Potem padł następny cios, tym razem w głowę. Nieduże, zatęchłe pomieszczenie skurczyło się wokół niej. Kiedy padała na podłogę, pomyślała jeszcze tylko: Jenna i ja umrzemy. W odległym kącie bunkra jarzył się papieros.

Rozdział 39 Czwartek, dokładny czas nieznany, bunkier Kiedy Emily odzyskała przytomność, jej myśli pochłaniały dwie sprawy. Córka i ziejąca dziura w prawej skroni, z której na jej zimną, wilgotną skórę spływała strużka krwi. Potrząsnęła głową, próbując się dobudzić. Gdzie jestem? Gdzie jest Jenna? Usta miała tak zaschnięte, jakby wypełnione watą i w pierwszej chwili pomyślała, że została zakneblowana. Co się stało? Spróbowała krzyknąć, ale z jej ust wydobył się tylko słaby szept: – Jenna? Doleciał ją głos niczym marzenie, niczym słodka pieśń anioła. – Jestem tutaj, mamo. Wtedy Emily przypomniało się, skąd ma ranę na skroni. Słowa Jenny zadziałały niczym iskra. Rozpaliły na nowo ogień wspomnień. Byłam w bunkrze. Szukałam Nicka i Jenny. Jenna jest tutaj. Pomagałam Nickowi się wyswobodzić. A potem opadła kurtyna ciemności, nagła i nieprzenikniona. Kilka metrów dalej paliła się latarenka na baterie. W żółtawym świetle zauważyła dwie postaci. Jedna stała, wiśniowoczerwony żar papierosa rozjaśniał się, gdy mężczyzna zaciągał się dymem. Druga postać siedziała na betonowo-glinianej podłodze. Była znacznie drobniejsza. Jenna. Emily odzyskała głos. – Nick, co się tu dzieje? Co z nami robisz? Jenna, nic ci nie jest? – Morda w kubeł! – warknął Nick. – Nic jej nie jest. Ale nie może rozmawiać. Emily spróbowała pochylić się do przodu, ale jej ciało było jak sparaliżowane. – Co jej zrobiłeś? Nick zaciągnął się i wydmuchnął smugę dymu, którą wkrótce porwał przeciąg. – Nic. Nic w porównaniu z tym, co ona zrobiła mnie. Tym razem Emily usiłowała wstać, ale nie dała rady. – O czym ty mówisz? Pozwól sobie pomóc. Nick popatrzył na nią obojętnym wzrokiem. – Ja nikomu nie pomagam. Bo nikt nie pomagał mnie. Palił dalej, a Emily starała się przyjrzeć córce. Jenna była kilka metrów od niej, widziała, że oddycha płytko i nierówno. Ale żyje. Ulga zmieszała się z lękiem. Szarpała więzy, ale były zbyt ciasne. – Słuchaj – powiedziała łagodnie – wiem o Bonnie i Dylanie. Nikt nie będzie cię o nic winił. Wiele przeszedłeś. Pomogę ci. – Nie ma pani zielonego pojęcia, ile przeszedłem. Przez całe życie byłem sam. Emily nie wiedziała do końca, jak to rozegrać. Jak go ograć. Intuicja ją opuściła. Bolała ją

głowa. Co powiedzieć? – To nieprawda. Rodzice cię wybrali. – Zdawała sobie sprawę, że to wszystko brzmi za słabo. Strzelała na oślep, szukając słabego punktu chłopaka, w nadziei, że wyzwoli w nim dawne uczucia. – Wybrali cię. Bardzo cię kochali. – Nie mieszkała pani z moją rodziną – odparł. Rzucił niedopałek i zgniótł go obcasem buta. – Wiem. Ale znałam twoją matkę. – Tak się pani wydaje. Ona była dziesięć razy gorsza od taty. Wszystko kręciło się wokół Donny’ego. Donny przypominał tacie jego ojca. Donny miał oczy mamy. Donny był wykapanym tatusiem. Ja nic dla nich nie znaczyłem. Byłem tylko chłopcem, którego wzięli z agencji, bo mama nie mogła zajść w ciążę. – Nie mów tak, Nick. – Emily czuła, że ma mokrą skroń. Coś spływało jej po twarzy. Zastanawiała się, czy to pot, czy krew. Nie wiedziała, jak mocno oberwała podczas niespodziewanej napaści. Obok jego obutych w adidasy stóp zobaczyła pręt zbrojeniowy. – Dlaczego mi to robisz? Jak możesz to robić Jennie? – Dan uważa, że Jenna to przypadkowa ofiara. Podobnie jak pani. Jest po prostu wkurzony, że wszystko pani spieprzyła. – Co? Przeze mnie nie trafi do galerii sław seryjnych morderców? Nick się roześmiał. – Trochę tak. Dan mówi, że Bóg wyjawił mu, że ma wobec niego szczególne plany, a jego syn, czyli ja, pomoże mu je zrealizować. Jestem gotów zrobić dla mojego ojca wszystko, co będzie trzeba. – Ale zabijać Jennę, mnie? Po co? – Gdzie drwa rąbią, tam wióry lecą, pani Kenyon. Wybiła pani mojego tatę z rytmu. Kiedy zastrzeliła pani tego durnia Tuttle’a, zrujnowała pani dzieło mojego ojca. Odebrała mu pani to, co mu się słusznie należało. – O czym ty mówisz? To był wypadek. Próbowałam ocalić Kristi. Małą, niewinną dziewczynkę, która nie zasłużyła na śmierć. Nick Martin pozostał niewzruszony. Jego oczy były zimne jak u lalki. Jak u ojca. – Może i tak – odparł. – Ale to pani odpowiada za jej śmierć. Zabiła ją pani, strzelając do Tuttle’a. Wtedy zadarła pani z moim tatą. Ukradła pani coś, co należało do niego. – Niby co? – Rytm. Wybiła go pani z rytmu. Przez panią nie zrealizował swojego planu i nie zdołał przyćmić sławą Teda Bundy’ego. Nie było sensu podważać wartości chorobliwej ambicji jego biologicznego ojca, który pragnął zostać supergwiazdą wśród seryjnych morderców. Słyszała o ludziach, którzy wolą niesławę od sławy. Pragną pozostawić po sobie jakiś ślad, choćby mroczny i zły. Jej argumenty trafiłyby w próżnię. Emily zmieniła temat. – Jenna potrzebuje wody – powiedziała. – Proszę, pozwól jej się napić. – Wody? Ona i tak umrze. Po co przynosić jej ulgę? To głupota. Zebrała pani o mnie informacje. Wie pani, że nie jestem głupi. Owszem, moje oceny nie były tak doskonałe jak Donovana, ale on nie miał moich artystycznych zdolności.

W bunkrze świszczał wiatr. Emily nie chciała, żeby rozmowa utknęła w ślepym punkcie. Wolała nie pytać, dlaczego Jenna musi umrzeć. Nie zamierzała dawać chłopakowi pretekstów do upajania się własnym szaleństwem. – Zgadza się, Nick – powiedziała. – Jesteś wyjątkowy. Jesteś artystą. Ale teraz nie jesteś sobą. Wiem, że to nie jest twoja prawdziwa natura. Jego oczy, oczy jego ojca, przypominały czarną otchłań. – Ale chcę taki być. – Nie, działasz pod przymusem. To nie w porządku. Nie musi tak być. Chcę ci pomóc. Możemy to wszystko naprawić. Sprawy nie zaszły jeszcze za daleko. Zdawało się, że oddech Jenny stał się wolniejszy. Zza knebla rozległo się stłumione kasłanie. Każdy z neuronów w ciele Emily zaiskrzył. Była w stanie najwyższej gotowości, jak działająca pod presją matka, która potrafi gołymi rękami unieść samochód miażdżący jej dziecko. – Nick! Natychmiast wyjmij jej to z ust! Jenna nie może oddychać! Rzucił papierosa na ziemię. – Jezu. Tego mi jeszcze brakowało. – Skrzywił się boleśnie, słysząc podniesiony głos: ton surowej mamy, który przybierają wszystkie kobiety w razie potrzeby. – Dobra już, dobra. Dam jej odetchnąć. Ona i tak umrze, ale nie ma potrzeby, żeby pani na mnie krzyczała. Poluzował knebel i Jenna zakasłała. – Nie musi pani wrzeszczeć. Słuch mam dobry. Emily dostrzegła drobne pęknięcie i spróbowała je wykorzystać. – Wrzeszczeć? Rodzice na ciebie krzyczeli? Zamrugał. – Jeszcze jak. Na okrągło. – Jak się wtedy czułeś? – Jakbym był nikim. Drążyć temat. Niech chłopak coś poczuje. Jeżeli nie w stosunku do Jenny, to do siebie samego. Dobrze. – Nie jesteś nikim. Przecież wiesz. Jenna zobaczyła w tobie coś. Dostrzegła twoją wartość. Twój talent. Nick spuścił wzrok. – Nie chcę już rozmawiać – oświadczył. – Nie jest pani szkolnym psychologiem, który pragnie mnie uszczęśliwić. Idzie mój tata. Mój prawdziwy tata. Wynosimy się stąd. – Usiadł obok Jenny, teraz jej blada, poszarzała twarz jeszcze bardziej zaniepokoiła Emily. – Proszę – błagała – wypuść moją córkę. – Nie taki jest plan. – A jaki, Nick? Nie wiem nic o żadnym planie. Posłał jej nienawistne spojrzenie. Jego oczy były zimne i harde. – Chciałaby pani wiedzieć, co? – Pozwolił sobie na lekki uśmieszek. – Umrzecie. Tak jak Kristi Cooper. Umrzecie, bo nikt nie zdoła was znaleźć. – Wiesz o Kristi? – Tata mi mówił. – Który tata?

– Jedyny, który się liczy. Dylan Walker. – Nie wiesz, że zabił wiele osób? To dla ciebie nic nie znaczy? – To pani kogoś zabiła. Oczywiście, mówił o Tuttle’u, może nawet o Kristi Cooper. Ale Emily nie ciągnęła tematu. Nie mogła. Musiała poprowadzić rozmowę tak, żeby wypuścił je z bunkra. Na światło dzienne. Na wolność. Przez otwory w murach do środka znów przedarł się świst wiatru. Brzmiał jak zgrzyt hamującego pociągu. – Nigdy nie chciałam nikogo zabijać. – No to super. Ja nigdy nikogo nie zabiłem. – Nawet Bonnie. – Tata się nią zajął. – Ona była twoją rodzoną matką. – Jedynie żywym inkubatorem, to wszystko. Poza tym była głupia. Mój tata od lat próbował się jej pozbyć. Zabiłbym ją, ale zamiast tego przynajmniej pomogłem posprzątać bajzel. Tata nigdy nie lubił pracować w pojedynkę. Emily kręciło się w głowie. Miała wrażenie, jakby Dylan Walker wyjawiał jej swoje postępki ustami swego rodzonego syna – dziecka, o którym nikt nie wiedział. – Były też inne. Bonnie się nimi zajęła. Tak samo jak Martinami. Zajęła się innymi błędami, które tata chciał wyeliminować. – Jakimi innymi? – Uderzyło ją, że mówi o swojej rodzinie jak o obcych ludziach. Emily zastanawiała się, czy Nick w ogóle czuje coś do Peg, Marka i Donovana. – Co się stało z twoją rodziną? – zapytała. Zawahała się i zmieniła pytanie. – Z Martinami? Spuścił wzrok. Przebłysk uczuć? Emily przyglądała się mu w słabym świetle latarki. O czym myśli? Co czuje? – To było zaplanowane – powiedział. – Od A do Z. Oprócz wichury. Wichura nie była zaplanowana. Jenna w pełni przytomna słuchała, jak Nick Martin opowiada trochę inną – mroczniejszą – wersję wydarzeń na ranczu na kilka godzin przed trąbą powietrzną. Słuchała i nie drgnął jej nawet mięsień, podczas gdy jej matka po kryjomu usiłowała wyswobodzić się z więzów. Jenna wiedziała, że dała się oszukać. Wszystko zostało z góry ukartowane. Nick wiedział, czego się spodziewać, zanim wrócił ze szkoły. – No dobra – ciągnął – nie wiedziałem, że Donny też będzie w domu. Mocując się z więzami, Emily wpatrywała się w Nicka świecącymi oczami, jakby siłą woli próbowała przykuć jego uwagę do swojej twarzy, żeby nie spojrzał na ręce. – Ale twoja mama zadzwoniła do szkoły i poprosiła, żeby wrócił – powiedziała. – Nie. Peg nie zadzwoniła. Zrobiła to Bonnie. Dylan, tata, powiedział, że Bonnie schrzaniła sprawę. Przyjechała po mnie. Żeby mnie zabrać z Cherrystone. Ona była moją rodzoną matką, ale Martinowie nie chcieli mieć z nią do czynienia. Nadal mówi o swoich rodzicach po nazwisku, pomyślała Emily. Już nie „mama” i „tata”. Zupełnie jakby zerwał wszelkie więzi, które go z nimi łączyły. – Kiedy wróciłem do domu, wszyscy nie żyli. W oczach stanęły mu łzy. Emily uznała to za dobry znak. Może ten dzieciak ma jednak

duszę. – Nie wiem, czemu ta suka wezwała Donny’ego do domu – powiedział, pociągając nosem. – Może nie chciała zostawiać żadnych niezałatwionych spraw? – Emily starała się sprawiać wrażenie niegroźnej i pomocnej. W tej chwili była raczej mamą niż policjantką, a w każdym razie miała nadzieję, że tak ją widzi Nick. Chłopak zareagował gwałtownie. – Donny nie był żadną niezałatwioną sprawą. Denerwowało mnie, że Martinowie cały czas paplali, jaki jest wspaniały, ale był moim bratem. – Oczywiście. Kochałeś go. – Kocham swojego tatę. On po mnie wróci. Zamieszkamy razem w Meksyku. Tata mówi, że odziedziczyłem jego zdolności twórcze. I krwiożercze instynkty, pomyślała. – On po ciebie nie wróci. Jesteś niezałatwioną sprawą. Jak wszystkie jego dzieci. Jak wszystkie ich rodziny. – Nic pani nie wie – stwierdził beznamiętnie. Emily popatrzyła córce w oczy. Zauważyła, że Jenna ma się lepiej. Nie potrzebowały słów, wystarczyło spojrzenie, które zamiast rozpaczy wyrażało teraz nadzieję. – Wiem dość – powiedziała, ledwie panując nad głosem. – Wielka szkoda. Bo pani umrze, pani Kenyon. Jenna też. To wy jesteście niezałatwionymi sprawami. – Nie – odrzekła stanowczo Emily. Nie zamierzała okazywać strachu. To tylko dzieciak. Głupi smarkacz z problemami. W innym miejscu i czasie mógłby być uczniem w Columbine chowającym się pod stołem, gdy w szkolnej stołówce śmigały pociski. Mógłby być mistrzem szachów wykonującym ostatni zwycięski ruch. Albo zwykłym nastolatkiem czekającym na przystanku autobusowym lub śmiejącym się i przepychającym z kolegami w kolejce przed kinem. Mógłby być kimkolwiek. Każdym – tylko nie potworem. Był zagubionym chłopcem. – Owszem – powiedział, szukając papierosów. Wyciągnął jednego z pomiętej paczki i wetknął go między wargi. – Jesteście niezałatwioną sprawą. – Wypluł te słowa, gdy zaczął macać kieszenie w poszukiwaniu zapalniczki. Jenna miała teraz wolne ręce. Starała się nie okazać ekscytacji wyrazem twarzy ani zmianą oddechu. Tak szybko, jak tylko mogła, rozwiązała pęta na nogach. Kabel wrzynał się w skórę tak mocno, że po usunięciu więzów zalała ja fala bólu. Jakby ktoś pociął ją ząbkowanym ostrzem noża myśliwskiego. Straciła czucie w stopach. Czy dopływ krwi został zupełnie odcięty? Wdała się gangrena? Pod powiekami zapiekły ją łzy. Zmobilizowała wszystkie siły, by przełknąć ten ból. Błądziła wzrokiem po ciemnym wnętrzu bunkra. Gdzie Nick odłożył pistolet mamy? Zobaczyła pręt zbrojeniowy przy jego stopach. Kiedy wepchnął dłonie do kieszeni, szukając zapalniczki, rzuciła się po gruby drut ze stali. – Jenno! – krzyknęła Emily. Wciąż na kolanach, Jenna chwyciła pręt i zamachnęła się. Nick spuścił wzrok, oczy otworzyły mu się szeroko, gdy oberwał prętem w kolana. – Cholera! Niech cię diabli. Zostaw go! – zawołał męski głos z drugiego krańca bunkra.

Dylan Walker. Był tam przez cały czas i przyglądał się rozwojowi wydarzeń, jakby oglądał przedstawienie. Sztuka teatralna. Pomylony, chory skecz komediowy. Nick wrzasnął. Był ranny. Twarz wykrzywił mu grymas bólu, gdy krzyk przerodził się w chrapliwy jęk. Dylan Walker przebiegł przez bunkier. Ale nie po to, by ratować Nicka. Nie obchodziło go, co się stanie z jego synem. Jenna cały czas okładała Nicka prętem, nawet gdy chłopak padł na betonową posadzkę i zwinął się z bólu. W jej żyłach pulsowało tyle adrenaliny, że mogłaby bić go jeszcze dłużej. Wiedziała, że może zadać jeszcze więcej bólu. Zranić tak mocno, żeby już nigdy nie skrzywdził jej ani mamy. Zamknęła oczy i waliła go stalowym prętem zupełnie nie po babsku, nie jak nastolatka, która w Cherrystone występowała w balecie. – Ty kłamco! – wysyczała, podczas gdy łzy lały się jej po twarzy. – Nienawidzę cię. Obyś zdechł. – Leżał zgięty na ziemi, a ona uderzyła go mocno w tył głowy. Jego włosy nasiąkły krwią. Jenna przypomniała sobie, jak matka mówiła jej kiedyś, że rany głowy mocno krwawią. I dobrze. Niech spłynie krwią. Nick leżał nieruchomo na ziemi, a Jenna nie przestawała go bić. – Jenno, dosyć! – Emily usiłowała uwolnić się z więzów i powstrzymać córkę. Uchronić ją przed błędem, który sama popełniła. Żeby na ich rękach nie było więcej krwi, bez względu na powód. – Kochanie, przestań! Jenna znieruchomiała w półprzysiadzie, dzierżąc swoją zakrwawioną broń niczym kij bejsbolowy, z twarzą usianą szkarłatnymi kropelkami jak piegami. Spojrzała na matkę okrągłymi, wystraszonymi oczyma. – Przestań, Jenno. Już. – Ale... to moja wina... – Wystarczy! Rzuć to! Jenna wypuściła z dłoni pręt, który z głośnym metalicznym brzękiem upadł na brudną betonową posadzkę. Nick spoczywał w pozycji embrionalnej. Struga czerwieni spływała z jego posklejanych krwią włosów na blady policzek. Oddychał chrapliwie, z wyraźnym wysiłkiem. Jenna łkała. – Ja chcę do domu, mamusiu. – Nigdzie nie pójdziesz. – Dylan wykopał pręt daleko i wyciągnął pistolet, czarną lśniącą lufę widać było nawet w mrocznym bunkrze. – Niezła robota, mała – powiedział do Jenny. – Nick mówił mi, że twarda z ciebie sztuka. Twarda jak matka. – Dylanie, Nick jest twoim synem. Potrzebuje pomocy – odezwała się Emily. Zdawała sobie sprawę, że próba wyciśnięcia z niego choć odrobiny współczucia jest tylko gestem rozpaczy. Czy cokolwiek łączyło go z synem? Geny? Jakiś rodzaj więzi? Jakikolwiek związek? – Chyba mnie z kimś mylisz. Nick odegrał swoją rolę. Nie obchodzi mnie, czy przeżyje, czy umrze. Emily przyszło do głowy, że Dylan Walker jest jednym z tych seryjnych morderców, którzy nie lubią brudzić sobie rąk. Czerpał przyjemność z zabijania, gdy udawało mu się wrobić kogoś innego. Tak postępowali tchórze. Zabójstwo Tuttle’a było manipulacją.

Wycelował do Jenny. – Rzuć broń! – zawołał znajomy głos. Emily podniosła wzrok i ujrzała postać w aureoli światła wpadającego do bunkra. – Zostaw ją! – krzyknęła postać. Niosła turystyczną lampkę gazową. Płomień syczał w ciemności. Kiedy się zbliżała, nabierała coraz bardziej kobiecych kształtów. – Jesteśmy tutaj! – zawołała Jenna. – Zamknij się! – warknął Dylan. Emily położyła rękę na ramieniu córki i starała się wymacać stalowy pręt. Jak daleko go kopnął? Przekrzywiła głowę, spoglądając w sączące się światło. – Nawet o tym nie myśl – powiedział. Ku jej uldze światło przebiegło po zaskoczonej twarzy i drobnej postaci Olgi MorrisCerrino. Jej oczy były okrągłe i wystraszone. W trwającym sekundę błysku Emily zauważyła, że Olga trzyma przed sobą wyciągniętą broń. Gdzieś pod stopami usłyszała jęk Nicka. Olga opuściła lampkę. – Nic wam nie jest? – Wszyscy żyjemy – powiedziała Emily. – Ale on potrzebuje lekarza. Olga wpatrywała się w leżącego chłopaka, podczas gdy Dylan z pistoletem przed sobą błądził po ciemku w bunkrze. – Wypuść nas! – krzyknęła Emily. – Olgo, uważaj. Dylan ma pistolet. Lampka gazowa nie poruszała się już tak gwałtownie, rozjaśniając widmową poświatą wnętrze bunkra. Olga widziała teraz całą scenę. Jenna przykucnęła nisko i płakała cicho parę kroków od Nicka, który leżał na boku zwinięty w kłębek. Jego włosy nasiąkły krwią. Spod przymkniętych powiek jaśniały białka. Światło znów powoli się zachybotało, włączając do sceny Dylana i Emily. Trzymaj się. To jeszcze nie koniec. – Ty żałosny śmieciu – warknęła ściszonym głosem. – O kurde, ale się boję – odparł Dylan i wybuchnął wyćwiczonym demonicznym śmiechem podstarzałego seryjnego mordercy, którego czas minął. Emily skupiła się na Dylanie. Chciała odwrócić jego uwagę. – Zobacz, co zrobiłeś. To wszystko nie musiało się wydarzyć. Jaki to ma sens? – Mamo, boję się – powiedziała Jenna. – Chcę do domu. – Za chwilę odejdziecie – oświadczył Dylan niepewnym głosem. – Ale na tamten świat. Zaprzepaściłyście moje dziedzictwo. Nie daruję wam tego. Z podłogi bunkra dobiegł krzyk Nicka. – Nienawidzę cię! – Chłopak podźwignął się na kolana, zwracając do ojca zakrwawioną twarz. – Ty niewdzięczny smarkaczu! – odkrzyknął Dylan. – Dlaczego pozwoliłeś jej mnie skrzywdzić? Obiecałeś, że obronisz mnie, jeśli zrobię, co każesz. – To po matce jesteś taki głupi – powiedział Dylan. W jego słowach nie było ironii. Tylko zimna, surowa ocena. Olga rzuciła lampę i potoczyła ją w stronę Emily. Światło zawirowało niczym policyjny

kogut. Emily wycelowała Dylanowi w pierś i strzeliła. Bez ostrzeżenia. Trzy razy w krótkich odstępach. Bach. Bach. Bach. Dylan osunął się na zimną podłogę. – Strzeliłaś do mnie, ty suko! – wyrzęził. Z ust wyciekała mu powoli strużka krwi, gęsta niczym czerwony wosk. – Trzy razy! Strzeliłaś! Nie krzyknęłaś nawet, żebym rzucił broń! Emily podeszła i wykopała mu pistolet z dłoni. Potem odwróciła się do Jenny i Olgi. – No – powiedziała. – Raz za Kristi i... – patrząc na Olgę, dodała: – po razie za Lorrie i Shelley. Mam nadzieję, że czujesz każdą z kul, ty śmieciu. – Wezwij pogotowie! – wycharczał Dylan. – Proszę! Emily podniosła Jennę na nogi, a kiedy córka stanęła o własnych siłach, zwróciła się do Olgi. Zachowywała się tak, jakby Dylan Walker już nie żył. – Bogu dzięki, że nas znalazłaś – powiedziała. – Ale jak? Skąd wiedziałaś, gdzie jesteśmy? Olga się uśmiechnęła. – Od jednego bystrego faceta, który cię uwielbia. Emily odwzajemniła uśmiech. Wiedziała, że to Chris. Obiecywał, że zawsze będzie się o nią troszczył. – Mamo, kocham cię. – Jenna rzuciła się Emily w ramiona. – Wiedziałam, że po mnie przyjdziesz. Tak mi przykro. Popełniłam błąd, uciekając z Nickiem. Wszystko to było teraz bez znaczenia. – Kochanie, nikomu z nas nic się nie stało. Tobie nic się nie stało. – A co ze mną? – znowu odezwał się Dylan Walker, słaby i żałosny na zimnej, twardej podłodze. – Musicie wezwać pomoc! Olga wzruszyła ramionami. Już się nie uśmiechała. – Wezwiemy, jasne – odrzekła. – Jak umrzesz. – Olga spojrzała na Nicka Martina, który stracił przytomność. – Co z nim? Emily pokręciła głową. – Załamał się nerwowo. Poza tym mocno oberwał. Ale przeżyje i stanie przed sądem. – Spojrzała na Dylana Walkera, który wił się na podłodze coraz wolniej. Życie go opuszczało. Wbiła w niego wzrok. Kristi. Lorrie. Shelley. Jenna. Wszystkie ofiary z przeszłości i te niedoszłe przesunęły się jej przed oczami. – Emily? – zatroskała się Olga. – Wszystko w porządku? Wyrwana z zamyślenia, Emily objęła córkę i przytuliła ją mocniej. – Tak – odrzekła. – Niech potwór zdycha.

Epilog Sześć miesięcy później, Cherrystone, stan Waszyngton Minęło pół roku, odkąd „najseksowniejszy seryjny morderca” został odesłany w zaświaty w ciemnym bunkrze. Media straciły zainteresowanie sprawą. „Zginął na miejscu i Bogu niech będą dzięki za detektyw Cerrino. Dzięki jej pomocy nie trafiłyśmy na listę jego ofiar”, powiedziała Emily w wywiadzie dla magazynu „People” o porwaniu swojej córki i powiązaniach Dylana Walkera z morderstwami w Utah, Waszyngtonie i Iowa. – Nick Martin powiedział swoim adwokatom, że pani i detektyw Cerrino celowo pozwoliłyście Dylanowi umrzeć. Nie wezwałyście pomocy medycznej, ponieważ pragnęłyście zemsty – zauważył dziennikarz. Emily westchnęła. – Biedny Nick. Ten dzieciak zupełnie się już pogubił. Olga dwa razy odwiedziła Cherrystone; jej przyjaźń zarówno z Emily, jak i z Jenną scementowała tamta przerażająca noc w bunkrze. – Nikt nie będzie za nim tęsknił – powiedziała do Emily. Piły kawę w kuchni starego domu przy Orchard Avenue. – Oprócz członków jego internetowego fanklubu – zauważyła Emily. – Żal mi tych ludzi. Olga błysnęła oczami i stłumiła uśmiech. – Dylan dostał to, na co zasłużył. Emily pokiwała głową. – Chyba rzeczywiście. Olga napiła się kawy. – Moje dziewczyny, Lorrie i Shelley, mogą teraz spoczywać w pokoju. Kristi również. Emily zerknęła na Jennę, która oglądała telewizję w dużym pokoju. Mieszała właśnie kawę, do której dosypała jakiś sztuczny słodzik. – A my możemy odetchnąć. Pod wieloma względami tak właśnie było. Nick Martin siedział w areszcie okręgowym i czekał na proces. Oskarżono go o udział w porwaniu Jenny Kenyon, ale zdaniem psychologów nie był na tyle zdrowy, by stanąć przed sądem. Obrona z łatwością wykazałaby jego niepoczytalność. Dzieciak miał nie po kolei w głowie. Jeżeli zdawał sobie sprawę ze swoich czynów – czemu stanowczo zaprzeczali – okolicznością uniewinniającą byłby z pewnością fakt, że działał pod wpływem załamania nerwowego po tragicznej utracie rodziny. Nie znalazł się w bunkrze z własnej woli. Nie był mordercą. Wszystko przygotowali Bonnie i Dylan. Samochód wypożyczony na lotnisku w Spokane wskazywał na obecność Bonnie w pobliżu miejsca zbrodni, chociaż tornado zniszczyło wszelkie ślady mogące dowieść jej winy. Brakowało również dowodów pozwalających potwierdzić udział Dylana w zbrodni na ranczu.

To samo dotyczyło morderstw w Utah i Iowa – ślady w papierach wskazywały raczej na Bonnie niż na Dylana Walkera. Mimo to Emily wiedziała, że Dylan Walker nigdy nie pracował sam. Oldze udało się wydobyć z Nicka Martina trochę wiadomości, które sugerowały, że rzekomy samobójca Tyler Ticen rzeczywiście miał swój udział w podwójnym zabójstwie dwóch studentek college’u na obszarze podlegającym jej jurysdykcji. Ale te sprawy nigdy nie zostaną oficjalnie rozwiązane. Samobójstwo Ticena to tylko przykrywka, była o tym przekonana – sposób, w jaki Walker uciszył wspólnika. Wykorzystanie schizofrenika Reynarda Tuttle’a było mistrzowskim posunięciem. Przystojny, inteligentny i zły: trzy cechy wyróżniające sławnych seryjnych morderców. I martwy. Dom na Orchard Avenue w Cherrystone stał się niemym świadkiem ponownego zbliżenia się matki i córki do siebie i wypracowania przepełnionej miłością relacji. Jenna miała obsesję na punkcie zdrady ojca i jego nowego dziecka, śniły jej się także koszmary z bunkra. Starała się te problemy przezwyciężyć, podobnie jak Emily. Pod wieloma względami David stał się dla niej przeszłością teraz, gdy zaczynał nowe życie z Dani i ich córeczką, Cassandrą. Skończyły się przepychanki o opiekę rodzicielską nad Jenną. David nie usiłował już wymóc częstszych wizyt córki, a ona nie uchylała się od odwiedzin w wyznaczonych terminach. Obie przebaczyły i odzyskały równowagę. Emily podjęła swoje niezałatwione sprawy – na dźwięk samego wyrażenia robiło jej się niedobrze. Pomagał jej w tym Christopher Collier, który nad podziw szybko wrócił do zdrowia. Rozmawiali przez telefon, a nawet kilka razy się spotkali. Dokąd to wszystko miało doprowadzić, jeszcze nie wiedzieli. – Chcę po prostu wrócić do domu i ułożyć sobie życie – powiedziała mu pewnego wieczoru, kiedy rozmawiali przez telefon. – Ale kiedy mi się to uda, chciałabym, żebyś stał się częścią mojego życia. – Obiecujesz? – zapytał. – Obiecuję. Pewnego jesiennego wieczoru, gdy powietrze pachniało świeżością niczym właśnie wyprana i wyprasowana koszula, Jenna siedziała u siebie w pokoju przed różową klawiaturą i myszką. Przed nią na ekranie widniało otwarte okno komunikatora, przez który gadała ze swoją „najlepszą przyjaciółką po wsze czasy”, Shali Patterson, właścicielką nowego volkswagena, zachwyconą popularnością, jaką cieszyła się dzięki swojemu udziałowi w całej aferze. Przyjaźniła się przecież z superdziewczyną, która uratowała mamę przed synem seryjnego mordercy. Zajefajna sprawa. Dziewczyny zastanawiały się, jak będzie wyglądało ich życie w ostatniej klasie liceum i kto zostanie królową zbliżającego się balu z okazji rozpoczęcia roku szkolnego. Jenna ośmielała się sądzić, że tytuł przypadnie właśnie jej. Z wielu względów uważała, że jej się po prostu należy. Ocalenie życia mamie było czymś więcej niż redakcja albumu szkolnego. Z charakterystycznym sygnałem dźwiękowym jej komunikator oznajmił nadejście wiadomości od kogoś, kogo zdążyła już wyrzucić z pamięci – od Nietoperka88. Jenna nie wierzyła własnym oczom i wpadła w panikę.

Nietoperek88: Hej, Dzienna!

Jenna zamarła przy klawiaturze. Nietoperek88: Jesteś tam?

Nick siedzi w areszcie. Nie ma dostępu do komputera. Nietoperek88: Stęskniłem się za Tobą!

Jenna odzyskała głos. – Mamo! Emily namaczała właśnie w kuchni straszliwie przypalone po lazanii naczynie żaroodporne, kiedy usłyszała wołanie córki. Przebiegł ją dreszcz strachu, bo krzyk Jenny wróżył kłopoty. Już wcześniej słyszała w nocy jęki przerażenia, kiedy córce śnił się koszmar z bunkra. Wystarczała sama myśl, że obie były tak blisko, o włos od tragedii. Ale to zbyt wczesna pora na koszmary senne. Wbiegła do sypialni i zastała Jennę siedzącą nieruchomo przed komputerem i wpatrzoną z niedowierzaniem w ekran. – Mamo, dostałam wiadomość od Nicka. Emily pobladła. – Niemożliwe. – Spojrzała Jennie przez ramię. – Ktoś stroi sobie głupie żarty. – Delikatnie odsunęła córkę na bok i usiadła. Zaczęła pisać. Dzienna: Kim jesteś? Nietoperek88: A jak myślisz?

Emily podniosła wzrok na córkę, jej palce stukały powoli w klawisze. Znów wcisnęła „enter”. Dzienna: Nie jesteś Nickiem. To wiem. Więc kim? Nietoperek88: Jak wyjdę, spotkamy się tam gdzie kiedyś, no wiesz, w baraku kopalni?

Niewiele myśląc, Emily wyciągnęła rękę i wyrwała wtyczkę z gniazdka. Ekran zamrugał i zgasł. Wiatrak komputera zwolnił obroty, a potem się zatrzymał. Jenna patrzyła zszokowana. – Mamo! Dlaczego to zrobiłaś?! Emily milczała przez chwilę. Kiedy wreszcie się odezwała, jej słowa zabrzmiały bardziej jak obietnica niż jak stwierdzenie. – To koniec. Koniec z nim – powiedziała. Objęła córkę i przytuliła ją mocno. Już po wszystkim. Nick Martin zniknął z ich życia.

Podobnie jak Dylan Walker.

Podziękowania Na koniec pragnę podziękować kilku wspaniałym osobom za ich wsparcie, pomoc i rady, którymi mnie obdarzyli, gdy pisałem tę książkę. Oczywiście nie osiągnąłbym nic bez miłości i akceptacji mojej rodziny – Claudii, Morgan i Marty. Dziękuję również najlepszemu redaktorowi thrillerów i najznakomitszemu agentowi literackiemu w branży, czyli Michaelowi Hamiltonowi – redaktorowi prowadzącemu w Kensington, oraz Susan Raihofer z agencji David Black Literary. Jakiż wspaniały zespół we dwójkę tworzycie! Pragnę także wspomnieć o pisarzach, od których w ostatnich czasach otrzymałem nieocenioną pomoc. Wszyscy uczestnicy Zabójczego Roku byli po prostu wspaniali, ale chciałbym szczególnie wyróżnić JT Ellison, Billa Camerona i Sandrę Ruttan za pomoc i współpracę w minionym roku. Moja mentorka w Zabójczym Roku, Allison Brennan, nie ma sobie równych w pisaniu pełnej napięcia prozy i zachęcaniu nowych (nawet starych!) autorów. Dziękuję za bezcenne wskazówki Kathrine Beck, Tinie Marie Brewer, Charlesowi Turnerowi, Bunny’emu Kuhlmanowi i Mattowi Phelpsowi. W powstanie tej książki, którą macie Państwo teraz w ręku, zaangażowało się wiele osób, o których się zwykle nie wspomina. Chciałbym publicznie podziękować Lou Malcangiemu za wspaniały projekt okładki i Diane Burke za wnikliwą korektę. Gdybym nosił kapelusz, zdjąłbym go, kłaniając się wam w pas! Z całego serca dziękuję także moim czytelnikom. Jestem Wam bezgranicznie wdzięczny za to, że wytrwaliście przy mnie, gdy z kryminalnej literatury faktu przerzuciłem się na pisanie thrillerów z fikcyjnymi bohaterami i fabułą. Wasze e-maile, listy i posty na stronie Crime Rant naprawdę wiele dla mnie znaczą.