Kenyon Sherrilyn - 7 Grzechy Nocy

Grzechy Nocy Sherrilyn Kenyon

Tłumaczenie: Mikka Beta: agusia.666 2|

Prolog Uniwersytet dla Kobiet Mississippi Columbus, Mississippi

Była martwa. Serce Melissy łomotało od przypływu adrenaliny, gdy biegła by osiągnąć bezpieczeństwo Grossnickle Hall. Dwie godziny temu, głupio powiedziała przyjaciołom, żeby zostawili ją w bibliotece, gdy będzie kończyć badania do referatu na angielski. Zagubiona w życiowych niepowodzeniach Christophera Marlowe'a1, spędziła tam więcej czasu niż zamierzała. Następne co wiedziała to to, że było późno i czas, żeby ruszyła do swojej Sali mieszkalnej w stylu apartamentu. Zaledwie rozważyła zadzwonienie po swojego chłopaka, żeby po nią przyszedł, ale skoro pracował dziś wieczór w załodze hodowli, wydawało się to kwestią dyskusyjną. Bez kolejnej myśli na temat głupoty dwudziestojednolatki spacerującej samotnie, zebrała swoje książki i ruszyła do domu. Ale teraz gdy biegła przez kampus i była ścigana przez czterech nieznanych mężczyzn, zrozumiała jaką była idiotką. Jak ktoś mógł stracić życie przez jedna złą decyzję? A jednak ludziom zdarzało się to każdego dnia. To nie powinno zdarzyć się mnie! - Pomocy! – krzyknęła, biegnąc najszybciej jak mogła. Na pewno był tu ktoś kto ją widział! Ktoś kto mógłby zadzwonić po ochronę, żeby jej pomogła. Okrążyła żywopłot i wbiegła prosto na coś. Spojrzała w górę na mężczyznę przed sobą.

1

Christopher Marlowe (ur. 6 lutego 1564 w Canterbury, zm. 30 maja 1593 w Deptford pod Londynem) – angielski dramaturg i poeta okresu elżbietańskiego. Nadano mu przydomek "ojca angielskiej tragedii", między innymi z powodu wprowadzeniu wiersza białego do elżbietańskiego dramatu. 3|

- Proszę… - Słowa umilkły, gdy zrozumiała że był jednym z czworga ściągających ją mężczyzn. Roześmiał się źle, pokazując jej parę kłów. Krzycząc, Melissa walczyła z jego uściskiem. Rzuciła w niego swoimi książkami i pchała z każdą odrobiną siły jaką posiadała. Puścił. Ruszyła ku ulicy tylko po to by znaleźć tam kolejnego czekającego blondyna. Wyhamowała szybko, szukając innej drogi ucieczki. Ale nie było gdzie uciec, by żaden z nich by jej nie złapał. Ubrany całkiem w czerń, nowoprzybyły stał jakby kompletnie nonszalancko wobec niebezpieczeństwa w jakim była. Jego długie blond włosy były związane w kucyk. Nosił ciemne okulary przeciwsłoneczne kompletnie zasłaniające jego oczy, co sprawiało, że zastanawiała się jak mógł widzieć w ciemnościach. Było w nim coś ponadczasowego. Coś potężnego i przerażającego. Wydawał się być taki sam jak jej prześladowcy a jednak było w nim coś całkiem różnego. Coś bardziej potężnego. Bardziej starożytnego. Bardziej przerażającego. - Jesteś jednym z nich? – wykrztusiła. Jeden z kącików jego ust się uniósł. - Nie, skarbie, nie jestem jednym z nich. Usłyszała jak inni się zbliżają. Obróciwszy głowę, patrzyła jak zwolnili gdy zbliżyli się do niej i zobaczyli mężczyznę z którym stała. Strach znaczył ich przystojne twarze, gdy jeden z nich wyszeptał: - Mroczny Łowca. Zostali z tyłu jakby rozważając co powinni zrobić, gdy ten mężczyzna tu był. Nowoprzybyły wyciągnął do niej rękę. Wdzięczna, że jej koszmar się skończył i że ten mężczyzna powstrzymał ich przed złapaniem jej i zranieniem, Melissa chwyciła jego dłoń. Parsknął szyderczo na ścigających ją mężczyzn gdy przyciągnął ja do siebie. Każda część niej drżała z ulgi, że przyszedł jej na ratunek. - Dziękuję. Uśmiechnął się na to. - Nie, skarbie, to ja dziękuję. 4|

Zanim mogła się ruszyć, chwycił ją w ramiona i wbił kły w jej szyję.

Mroczny Łowca posmakował życia i emocji studentki gdy pił esencję jej życia. To było czyste i nieskażone… Była studentką ze stypendium, która miała przed sobą jasna przyszłość. C'est la vie2. Rozkoszując się jej smakiem, poczekał aż mógł usłyszeć i poczuć te ostatnie słabe uderzenia serca, które zamilkły gdy umarła. Biedne dziecko. Ale nie było nic słodszego niż smak niewinności. Nic. Uniósł jej ciało w ramionach i powoli podszedł ku Daimonom, którzy ją gonili. Podał ją temu, który wydawał się być ich przywódcą. - Nie zostało dużo krwi, chłopcy, ale jej dusza jest ciągle na miejscu. Bon appétit3.

2 3

Fr. To jest życie. Fr. Smacznego. 5|

Rozdział pierwszy Katoteros Śmierć zawsze wypełniała korytarze dolnego królestwa, które istniało daleko poza zasięgiem ludzkości. Nie nawiedzała. Żyła tu. Właściwie, był to naturalny stan rzeczy. Jeśli chodzi o Alexiona i Katoteros, dawno przywykł do jej stałej obecności. Widoku, dźwięku, zapachu i smaku śmierci. Wszystko co śmiertelne umierało. Jeśli o to chodzi, sam Alexion umarł kiedyś dwukrotnie tylko żeby zostać odrodzonym do jego obecnego stanu. Ale gdy patrzył w dziwne czerwone mgły sfory – starożytnej Atlanteańskiej kuli przez którą można było zobaczyć przeszłość, teraźniejszość i przyszłość – czuł nieznane ukłucie emocji. Ta biedna kobieta-dziecko. Jej życie było zbyt krótkie. Nikt nie powinien umierać z rąk Daimonów, którzy wysysali dusze by przedłużyć swoje krótkie życia. I na pewno żaden człowiek nie powinien umrzeć z rąk Mrocznych Łowców, którzy zostali stworzeni do zabijania Daimonów zanim skradzione dusze znikną z wszechświata na zawsze. Pracą wszystkich Mrocznych Łowców było chronienie życia, nie odbieranie go. Gdy Alexion siedział cicho w przygaszonym świetle swojego pokoju, chciał czuć wściekłość o jej śmierć. Oburzenie. Ale nie czuł nic. Nigdy nic nie czuł. Tylko zimną, przerażającą logikę, która nie przynosiła żadnych emocji. Mógł tylko obserwować życie, nie mógł żyć. Czas będzie mijał i nic się nie zmieni. Tak to było. Ale jej śmierć była katalizatorem dla czegoś większego. Swoim działaniem Marco właśnie wprawił w ruch własna klęskę, tak jak dziewczyna, w chwili gdy zdecydowała się uczyć do późna. I tak jak dziewczyna, Marco nie zauważy swojej nadchodzącej śmierci aż będzie za późno by jej zaradzić. 6|

Alexion potrzasnął głową na tę ironię. Czas żeby wrócił do królestwa żywych i kolejny raz wykonał swój obowiązek. Marco i Kyros pogrążali Mrocznych Łowców i próbowali zwerbować ich do swojej wstrętnej sprawy, i nie przestana dopóki się ich do tego nie zmusi. Ich planem była rebelia przeciw Artemidzie i Acheronowi. A pracą Alexiona było zabić każdego, kto odmawiał widzenia rozsądku. Wstając, odszedł od kuli, gdy zauważył jak obraz na ścianie się zmienia. Zniknęli Daimoni i Marco. W ich miejsce pojawiła się ona. Alexion zatrzymał się gdy zobaczył francuską Mroczną Łowczynię walczącą z kolejną grupą Daimonów niedaleko swojego domu w Tupelo. Była nieustraszona i szybka gdy tańczyła między Daimonami próbującymi ją zabić. Jej ruchy były równie piękne i szybkie, co szalony taniec. Roześmiała się na nich wyzywająco i przez chwilę mógł niemal poczuć jej pasję. Jej pewność. Rozkoszowała się swoim życiem tak ogromnie, że jej uczucie mogło niemal przebić dzielące ich rzeczywistości i go ogrzać. Zamykając oczy, rozkoszował się tym przelotnym ukłuciem człowieczeństwa. Miała na imię Danger i było w niej coś, co niemal go dotykało. I z jakiegoś powodu, którego nie rozumiał, nie chciał zobaczyć jak umiera. Ale to było głupie. Nic nigdy nie mogło dotknąć Alexiona. Nawet teraz mógł usłyszeć w swojej głowie głos Acherona. Niektórzy z nich mogli zostać ocaleni i to na tych Acheron chciał, żeby się skupił. Ocal których możesz, mój bracie. Nie możesz za nikogo decydować. Pozwól im wybrać własny los. Nic nie można zrobić dla tych, którzy nie posłuchają… ale dla tych którzy to zrobią… To jest tego warte. Może, ale to co go martwiło, to jak mało go obchodziło czy będą żyć czy zginą. Obowiązek. Honor. Istnienie. To jedyne rzeczy jakie znał. Zmieniał się. Ile jeszcze zanim przestanie choćby dawać wybór? To byłoby łatwe, naprawdę. Wejść, zniszczyć i wrócić do domu. Dlaczego próbować uratować kogokolwiek, gdy to Mroczni Łowcy sami przeklęli swój los?

7|

Nie, w końcu nie był Acheronem. Jego cierpliwość dawno się skończyła. Już dawno nie dbał o to, co się z nimi działo. Ale gdy patrzył jak Danger zabiła ostatniego ze swoich Daimonów, poczuł coś. Było to szybkie i przelotne, jak delikatny spazm. Po raz pierwszy od stuleci, chciał zmienić to co miało nadejść… po prostu nie wiedział dlaczego. Czemu miałoby go to obchodzić? Unosząc rękę, przegnał obrazy ze ściany. Nawet mimo tego jasno widział przyszłość w swoim umyśle. Jeśli Danger dalej będzie zmierzać swoim kursem, jak jej przyjaciele, zginie podczas Krisi – sądu który niedługo przeprowadzi Alexion. Jej lojalność w stosunku do nich będzie jej śmiercią. Ale nie była jedyną mogącą zginać z ręki Alexiona. Zamknął oczy i wywołał w umyśle innego Mrocznego Łowcę. Kyros. Zmierzał ku upadkowi nie tylko swojemu, ale też wszystkich innych. Tym razem, nie można było zignorować bólu jaki poczuł Alexion. To było tak nieoczekiwane, że prawie sprawiło ze się wzdrygnął. To była ostatnia pozostałość jego człowieczeństwa i czuł ulgę, że jeszcze cokolwiek czuł. Nie, nie mógł po prostu stać i patrzeć jak mężczyzna umiera. Nie, jeśli mógł coś na to poradzić. - Nic nigdy nie jest ustalone przez los. Wszystko zmienia się w mgnieniu oka. Nawet gdy powinien być to jasny, słoneczny dzień, najłagodniejszy szept wiatru może stać się huraganem który zniszczy wszystko czego dotknie. Ile razy powtarzał mu to Acheron? Wszystko znów zmierzało ku rozwiązaniu i Alexion chciał zmienić ostateczny wynik. To było dziwne czuć tak żywe emocje po tych wszystkich stuleciach nie doświadczania absolutnie niczego. Zawsze jest nadzieja. Taa, jasne. Dawno zapomniał odczucia nadziei. Życie szło do przodu. Ludzie szli do przodu. Śmierć szła do przodu. Tragedia. Sukces. Wszystko toczyło się w koło. Nic się nigdy nie zmieniało. A jednak czuł się inaczej. Marco stał się Zabójcą i pomagał Daimonom. Nic nie można było dla niego zrobić. Nawet gorzej, byli inni którzy szybko za nim 8|

podążą. Inni, którzy pozwolą jemu i Kyrosowi odwieść się od prawdy. Mroczni Łowcy w północnym Mississippi zmierzają ku rebelii przeciw Acheronowi i Artemidzie. To coś, co musi zostać powstrzymane. Decydując się, wyszedł ze swojego pokoju i południowej części pałacu Acherona i ruszył korytarzem prowadzącym z jego komnat do zlokalizowanej w centrum sali tronowej. Podłoga ze znaczonego czarnymi żyłkami marmuru była jakoś zimna dla jego bosych stóp. Gdyby wciąż był człowiekiem, zimno byłoby absolutnie gryzące. Teraz, mógł jedynie zauważyć temperaturę, nie mógł naprawdę jej poczuć. A jednak ten chłód zdawał się go przenikać. Docierając do drzwi wysokich na dwanaście stóp zrobionych ze złota, otworzył je by znaleźć Acherona na jego tronie, a demona Acherona, Simi, leżącą na brzuchu na środku pokoju, oglądającą QVC4. Demonica, która wydawała się być ludzka kobietą około dwudziestki, była ubrana w czerwony winyl. Jej ciągle zmieniające się rogi pasowały doskonale do ubrań a jej długie czarne włosy były splecione w warkocz opadający w dół pleców. Miała gigantyczna, na wpół pustą miskę popcornu w ramionach, podczas gdy jej ogon kręcił się wokół głowy zgodnie z ruchem wskazówek zegara. - Akri5? – zażądała demonica. – Gdzie mój plastik? Jak zawsze gdy był w domu w Katoteros, Acheron nosił swoją czarną endymatę – długą szatę, która pozostawała rozchylona z przodu obnażając pierś i spodnie z czarnej skóry. Była zrobiona z ciężkiego jedwabiu, który na plecach miał wyhaftowane złote słońce przebite trzema srebrnymi błyskawicami – znak który był wypalony na ramieniu Alexiona. Długie, czarne włosy Acherona były rozpuszczone, otaczały jego ramiona. Siedział na pozłacanym tronie grając na porządnej elektrycznej gitarze, która grała doskonale bez wspomagania wzmacniacza. Ściana po jego lewej była złożona z ekranów telewizorów, z których każdy pokazywał kreskówkę Johnny Bravo. - Nie wiem, Sim – odparł Acheron z roztargnieniem. – Zapytaj Alexiona.

4 5

Amerykańska stacja telewizyjna specjalizująca się w telezakupach Akri/akra – tutaj: z atlanteańskiego: pan-mistrz/pani-mistrzyni. 9|

Zanim Alexion mógł dotrzeć do tronu Acherona, demon pojawił się przed nim, wisząc w powietrzu podczas gdy jej ogromne czarno-czerwone skrzydła trzepotały utrzymując jej wagę. Jej skrzydła, jak rogi i oczy, ciągle zmieniały kolor by pasować do jej nastroju i zmiennego gustu. Kolor jej włosów też się zmieniał, ale był połączony z Acheronem, więc jej włosy zawsze miały identyczny kolor co jego. - Gdzie mój plastik, Lexie? Rzucił jej cierpliwe ale stanowcze spojrzenie. Simi była bardzo małym dzieckiem dziewięć tysięcy lat temu, gdy Acheron sprowadził go by żył tutaj. Jednym z obowiązków jakie wyznaczył mu Acheron było pilnowanie jej i trzymanie z dala od kłopotów. Taa. To było następne za niemożliwym. Nie wspominając, że był równie winny za rozpuszczanie jej jak Acheron. Jak jego szef, nie mógł się powstrzymać. Było coś całkowicie zniewalającego, uroczego i nieskończenie słodkiego w demonie. Coś co sprawiło, że kochał ją jak córkę. Na wszystkich ze światów, ona i Acheron byli jedynymi, którzy sprawiali że jeszcze coś czuł. Kochał oboje i umarłby żeby ich chronić. Ale jako jej „drugi” ojciec, wiedział ze był winny Simi i światu nauczenie jej odrobiny powściągliwości. - Nie potrzebujesz już niczego kupować, Simi. Jej śpiewna odpowiedź była szybka i automatyczna. - Tak, potrzebuję. - Nie – nalegał. – Nie potrzebujesz. Już i tak masz więcej niż dość bubli, żeby się zająć. Nadąsała się podczas gdy jej oczy zapłonęły czerwienią a jej ogon strzelał na boki. - Daj mi plastik, Lexie. Teraz! - Nie.

10 |

Zawyła, potem obróciła się ku Acheronowi i podleciała do tronu. Nagle QVC pojawiło się na jego ekranach. - Simi… - powiedział Acheron. – Oglądałem coś. - Och, bu, to głupia kreskówka. Simi chce jej Diamonique6, akri, i chce to teraz! Acheron rzucił rozdrażnione spojrzenie Alexionowi. - Daj jej karty kredytowe. Alexion spojrzał na niego groźnie. - Jest tak rozpuszczona, że zgnije. Musi się nauczyć kontrolować swoje impulsy. Acheron uniósł brew. - I jak długo próbujesz nauczyć jej powściągliwości, Alexionie? To nie wymagało komentarza. Były w życiu rzeczy skazane na porażkę. Ale nieśmiertelność była dość nudna. Próbowanie kontrolowania Simi często dodawało jej iskry. - W końcu nauczyłem ją siedzieć po cichu przed telewizorem… Tak jakby. Acheron przewrócił oczyma. - Taa, po pięciu tysiącach lat próbowania. Ona jest demonem, Lex. Powściągliwość nie leży w jej naturze. Zanim Alexion mógłby zacząć dyskutować, pudełko w którym Simi trzymała karty kredytowe pojawiło się w powietrzu przed nią. - Ha! – powiedziała Simi zachwyconym tonem zanim objęła pudełko i zakołysała nim w ramionach. Jej szczęście znikło gdy zrozumiała ze było zamknięte. Przebiła Alexiona zabójczym spojrzeniem. – Otwórz. Zanim mógł odmówić, otworzyło się. - Dziękuję, akri! – krzyknęła Simi chwytając karty, potem odlatując i zmierzając po swoja komórkę. Alexion wydał odgłos niesmaku na Acherona gdy pudełko zniknęło. - Nie mogę uwierzyć, że właśnie to zrobiłeś. Na ekranach znów pojawiła się kreskówka. Acheron nic nie powiedział gdy sięgnął w dół i kostką do gry na gitarze nakarmił maleńkiego pterygsaurasa usadowionego na podłokietnikach jego tronu. Mały, pomarańczowy smokopodobny stwór zaćwierkał zanim połknął plastik w całości. Alexion nie 6

Biżuteria sprzedawana na QVC 11 |

był pewny skąd pochodziły pterygsaurasy. Przez ostatnie dziewięć tysięcy lat, zawsze było sześć w sali tronowej. Nie był pewny czy to ta sama szóstka czy nie. Wszystko co wiedział na pewno to to, że Acheron rozpieszczał swoje zwierzątka i on, Alexion, też. Acheron pogłaskał łuskowatą głowę stworzenia, gdy to pyszniło się i śpiewało radośnie, potem z powrotem spojrzał na swoją gitarę. - Wiem po co tu jesteś, Alexionie – powiedział, gdy kolejna kostka pojawiła się w jego dłoni. Wygrał melodyjny akord. – Odpowiedź brzmi nie. Alexion udał skrzywienie którego nie czuł. - Dlaczego? - Bo nie możesz im pomóc. Kyros dawno temu podjął decyzję i teraz musi… - Bzdura! Acheron zatrzymał rękę w środku uderzenia w struny, potem rzucił mu gniewne spojrzenie. Mieniące się, srebrne oczy zmieniły kolor na czerwony, ostrzegając że niszczycielska strona Acherona wychodziła naprzód. Alexiona to nie obchodziło. Wystarczająco długo służył Acheronowi żeby wiedzieć , że jego mistrz nie zabije go za niesubordynację. Przynajmniej nie za tak łagodną. - Wiem, że wiesz wszystko, szefie. Zrozumiałem to dawno temu. Ale też nauczyłeś mnie cienić wolna wolę. Prawda, Kyros podjął parę złych decyzji, ale jeśli do niego pójdę jako ja, wiem że mogę go przekonać by się z tego wycofał. - Alexionie… - Daj spokój, akri. Przez dziewięć tysięcy lat, nigdy nie prosiłem cię o przysługę. Nigdy. Ale nie mogę po prostu pójść i pozwolić mu umrzeć jak innym. Muszę spróbować. Nie rozumiesz? Razem byliśmy ludźmi. Braćmi w walce i duchu. Nasze dzieci bawiły się razem. Umarł ratując mi życie. Jestem mu winny ostatnią szansę. Acheron westchnął ciężko, gdy zaczął grać „Every Rose Has Its Thorn.” - Dobra. Idź. Ale wiedz, że gdy to zrobisz, cokolwiek zdecyduje, to nie twoja wina. Wiedziałem, że ten dzień nadejdzie od dnia gdy został stworzony. Jego decyzje należą do niego. Nie możesz ponosić odpowiedzialności za jego błędy. Alexion zrozumiał. - Ile dajesz mi czasu? 12 |

- Znasz limity swojej egzystencji. Nie możesz mieć więcej niż dziesięć dni zanim musisz tu wrócić. A na koniec miesiąca, musisz wykonać na nich mój osąd. Lex skinął. - Dziękuję, akri! - Nie dziękuj mi, Alexionie. Wysyłam cię do wstrętnej pracy. - Wiem. Acheron spojrzał na niego. Było coś innego w jego mieniących się, srebrnych oczach. Coś… Nie wiedział, ale sprawiło to, że przeszedł go dreszcz. - Co? – zapytał. - Nic – Przywódca Mrocznych Łowców wrócił do gry na gitarze. Żołądek Alexiona ścisnął się z obawą. Co wiedział jego szef, a czym się nie dzielił? - Naprawdę nienawidzę, gdy nie mówisz mi wszystkich rzeczy. Na to Acheron rzucił mu krzywy uśmiech. - Wiem. Alexion cofnął się o krok, zamierzając wrócić do swojego pokoju, ale zanim mógł się obrócić, poczuł jak się zsuwa. W jednej chwili był w sali tronowej w Katoteros, a w następnej leżał twarzą w dół na zimnej, mrocznej ulicy. Ból przeszył go rezonującymi falami agonii, która odebrała mu oddech, gdy poczuł szorstki, gryzący asfalt przy twarzy i dłoniach. Jako Cień w Katoteros, tak naprawdę nie czuł ani nie doświadczał niczego. Jedzenie nie miało smaku, jego zmysły były stępiałe. Ale teraz gdy Acheron wysłał go do ludzkiego świata… Auć! Wszystko bolało. Jego ciało, skóra. Najbardziej obdarte kolana. Alexion przewrócił się i czekał na pełną zmianę aż wróci mu kontrola. Zawsze paliło gdy przychodził na ziemię, krótki okres gdy znów przyzwyczajał się do oddychania i „życia.” Gdy jego zmysły się budziły, Alexion zdał sobie sprawę, że wokół siebie słyszy walczących ludzi. Czy to bitwa? Acheron zrobił mu to już parę razy. Czasem było łatwiej podrzucić go niezauważalnie w środek chaosu. Ale to nie wyglądało jak strefa wojenna. Wyglądało jak… 13 |

Tylna uliczka. Alexion wstał i zamarł gdy zrozumiał co się dzieje. Było tam sześć Daimonów i człowiek walczący w alejce. Próbował skupić wzrok żeby się upewnić, ale wszystko wokół niego nadal było rozmazane. - Okej, szefie – powiedział pod nosem. – Jeśli potrzebuję okularów, napraw to, bo jak na razie za cholerę nic nie widzę. Jego wzrok natychmiast się poprawił. - Dzięki. Ale wiesz, małe ostrzeżenie zanim rzuciłeś moją dupę na zewnątrz byłoby miłe – Wygładził długi, biały kaszmirowy płaszcz szarpnięciem. – Przy okazji, nie mogłeś, choć raz, rzucić mnie na sofę albo łóżko? Wszystko co usłyszał to dźwięk śmiechu szefa w swojej głowie. Acheron miał chore poczucie humoru. Mógł być całkiem poważnym skurwielem gdy chciał. - Dzięki wielkie – Alexion wydał długie, zirytowane westchnienie. Zwracając uwagę na walkę, skupił się na grupie. Człowiek był niski, pewnie nie wyższy niż pięć stóp i pięć cali, może sześć i wydawał się mieć dwadzieścia-parę lat. Gdy mężczyzna obrócił się ku niemu i Alexion zobaczył jego twarz, zrozumiał kto to. Keller Mallory, Giermek Mrocznego Łowcy – jeden z ludzi pomagających chronić tożsamość Mrocznych Łowców przed ludzkością. Giermkowie nie powinni zajmować się Daimonami, ale skoro byli integralną częścią świata Mrocznych Łowców, byli narażeni na ataki. Najwidoczniej, dziś kolej Kellera na wycisk. Alexion ruszył na Daimona, który zmierzał na Kellera od tyłu. Chwycił go i odrzucił od Giermka. - Uciekaj! – powiedział do niego Keller. Bez wątpienia Giermek myślał, że on też jest człowiekiem. Alexion kopniakiem uniósł sztylet z ulicy i chwycił go w pięść. Ciesząc się „prawdziwością” walki, rzucił nim prosto w serce Daimona, który szybko eksplodował w złoty pył. Sztylet opadł na ulicę z brzękiem. Alexion wyciągnął rękę po sztylet, który natychmiast wystrzelił z ziemi i wrócił do jego dłoni. Keller obrócił się i zagapił na niego. Rozproszenie kosztowało Alexiona to, że jeden Daimon podbiegł do niego od tyłu i wbił sztylet głęboko między jego łopatki. Krzywiąc usta z 14 |

niesmakiem, Alexion poczuł jak jego ciało się rozpada. Nienawidził kiedy to się działo. Nie było to może bolesne co irytujące i dezorientujące. Dwie sekundy później, jego ciało znów się zmaterializowało. Z przerażonym spojrzeniem, Keller potknął się cofając przed nim. Zabawa się skończyła. Pozostali Daimoni uciekli, ale mieli tylko kilka sekund zanim oni też eksplodowali. Tyle, że oni się nie pozbierają. Ciągle wkurzony na irytację jaką spowodowali, Alexion wyprostował płaszcz szarpiąc za klapy. Daimoni… nigdy się nie uczyli. Twarz Giermka pobielała, gdy cofnął się i patrzył z przerażeniem. - Czym ty, do diabła, jesteś? Alexion podszedł do Kellera i podał mu sztylet. - Jestem Giermkiem Acherona – To tak jakby prawda. Okej, nie bardzo. To kłamstwo, ale Alexion nie miał zamiaru nikomu wyjawiać jego prawdziwego związku z Acheronem. Nie żeby to było ważne. Keller tego nie kupił. - Jak diabli. Wszyscy wiedzą, ze Acheron nie ma Giermka. Ta, jasne. Gdyby wszyscy na ziemi zebrali razem wszystko co wiedzą o Acheronie, nie napełniłoby to naparstka wróżki. Alexion próbował się nie śmiać z biednego faceta, który myślał, że rozumie świat wokół siebie, podczas gdy o prawdzie nie wiedział nic. - Najwidoczniej wszyscy się mylą skoro tu jestem, wysłany przez wielkiego przywódcę. Atletycznie zbudowany młody mężczyzna zmierzył go spojrzeniem od stóp do głów. - Dlaczego tu jesteś? - Twoja Mroczna Łowczyni, Danger, zadzwoniła do Acherona, a skoro jest zajęty, zostałem przysłany żeby sprawdzić i zaraportować co się dzieje. Wiec jestem. Radości, och radości mojego życia. To wcale nie wydawało się zadowolić mężczyzny, chociaż sarkazm rzadko był uspokajający. Chociaż, żeby być szczerym, Alexion znajdywał w tym masę zabawy. Co pewnie było dobrą rzeczą, skoro sarkazm był rodzimym językiem Acherona. 15 |

- I skąd mam wiedzieć, że nie kłamiesz? – zapytał Keller, z oczami ciągle pewnymi wątpliwości. Alexion stłumił śmiech. Facet był bystry. To wszystko kłamstwo. Acheron dokładnie wiedział co się działo… zawsze. Ale to prawda, że jego szef nie mógł tu przyjść osobiście. Nie, gdy wszyscy Mroczni Łowcy w okolicy byli wobec niego podejrzliwi. Nigdy nie uwierzyliby w prawdę z ust Acherona. Jeśli mieli wybrać mądrze i to przeżyć, musieli usłyszeć prawdę z ust „bezstronnej” trzeciej strony i to dlatego przyszedł. Jego celem było uratować ich przed własna głupotą. O ile nie byli ostatecznie głupi. Alexion wyciągnął telefon komórkowy z kieszeni. - Sam zadzwoń do Acherona i posłuchaj prawdy.

16 |

Rozdział drugi - Mówię ci prawdę, Danger, Acheron zabije nas wszystkich. Wiemy o nim za dużo i nie ścierpi, żebyśmy dalej żyli. Dangereuse St. Richard stała w przedwojennym pokoju Kyrosa w jego posiadłości poza Aberdeen w Mississippi, z ramionami złożonymi na piersi. Nigdy nie była w najlepszych stosunkach z greckim Mrocznym Łowcą. Dziś wieczór, nie była w nastroju na jego bzdury, szczególnie nie po historiach jakie słyszała, że Kyros zmienił się w Zabójcę i pozwalał Daimonom żyć – i to z ust Daimonów, których zmieniła w pył wcześniej tego wieczora. Nie miała cierpliwości do kogoś, kto zdradzał Kodeks Mrocznych Łowców. Głównym zadaniem Mrocznego Łowcy było zabijać Daimony, którzy byli byłymi członkami przeklętej rasy, Appolitów – dzieci Appola, którzy go obrazili i zostali przeklęci do życia w nocy i na śmierć w dwudzieste siódme urodziny. Jeśli Appolita wybierze wysysanie ludzkich dusz przed tymi urodzinami, stawał się Daimonem, który mógł żyć bez końca. Ale każdy żyjący Daimon, to śmierć niezliczonej liczby ludzkich dusz. To coś, czego nie miała zamiaru tolerować. Gdyby mogła za to zabić Kyrosa, zrobiłaby to. Ale dla jednego Mrocznego Łowcy zabicie innego to natychmiastowa śmierć. Nie mogła go nawet zaatakować. Cokolwiek by mu zrobiła, doświadczyłaby tego dziesięć razy gorzej. Dzięki, Artemido, za ten szczególny dar. Do czasu aż Acheron odpowie na jej telefon o pomoc, nie mogła nic zrobić, żeby powstrzymać Kyrosa przed jego szaleństwem. Właściwie, czuła upływ swoich mocy od zaledwie bycia w tym samym pokoju co Kyros. Mrocznym Łowcom nie było dozwolone spędzać razem czasu, bez pozbawiania się nawzajem mocy. Pokój, w którym stali był ciemny i zatęchły, i powinien być udekorowany antykami a nie nowoczesnymi meblami, które nie pasowały do 17 |

neoklasycznego projektu domu. Ściany były pomalowane głębokim, przedwojennym złotem podczas gdy sufity były zdobione białymi medalionami. Mocna, sosnowa podłoga pod jej stopami była pozdzierana i wymagała naprawy. Jakie dziwne ze strony Giermka, że nie dba lepiej o własność Mrocznego Łowcy. Ale nie czas na to. Teraz miała dużo ważniejszą sprawę z Kyrosem niż fakt, że nie miał gustu a jego Giermek najwyraźniej nie rozumiał swoich zadań. - Okej, Kyros – powiedziała powoli, ostrożnie dobierając słowa. – Acheron jest Daimonem, który karmi się na ludziach a wszyscy zostaliśmy stworzeni tylko po to, by mógł toczyć wojnę ze swoją matką, królową Daimonów, o której nigdy żaden Mroczny Łowca nie słyszał. Uderzył pięścią w biurko z drzewa wiśniowego przy którym siedział. - Cholera, kobieto, posłuchaj mnie. Mam więcej niż dziewięć tysięcy lat. Byłem tu na początku – jeden z pierwszych stworzonych Mrocznych Łowców – i pamiętam historie o Appolymi ze swojego dzieciństwa. Była nazywana Niszczycielką i była Atlanteanką… jak Acheron. To zbieg okoliczności. Dwoje Atlanteańczyków nie tworzy rodziny. Sama na pewno nie byłą jedynym Francuskim Mrocznym Łowcą, nie była nawet jedyną która pochodziła z Rewolucji Francuskiej, a żadne z nich nie było spokrewnione. Kyros potrzebował dużo więcej dowodów niż przekonanie jej, że Acheron jest synem Atlanteańkiej królowej bogów. Rzuciła mu znudzone spojrzenie. - I ta Atlanteańska Niszczycielka teraz przewodzi Daimonom i wysyła ich do walki przeciw Acheronowi, który wykorzystuje nas i ludzi jak mięso armatnie, żeby się chronić? Naprawdę, Kyros, odstaw crack… albo zacznij pisać fantastykę dla dzieci – Pochyliła się i głośno wyszeptała. – Założę się, że nawet wiesz kto stoi za spiskiem związanym z zabiciem Kennedy’ego, co? Jestem pewna, że pieniądze od D.B. Coopera7 sfinansowały twoją zadziwiającą kolekcję mebli. 7

D. B. Cooper – imię przypisywane mężczyźnie który 24 listopada 1971 porwał Boeinga 727 z 42 osobami na pokładzie, lecącego z Portland do Seattle i po otrzymaniu 200 tys. dolarów okupu wyskoczył z niego na spadochronie nad południowymi Górami Kaskadowymi. Porywacza nie udało się ująć. W samolocie używał nazwiska Dan Cooper, jednak przez późniejsze nieporozumienie w mediach stał się znany jako "D. B. Cooper". 18 |

Wstał gwałtownie i zbliżył się do niej. - Nie traktuj mnie protekcjonalnie. Wiem, że mam rację. Widziałaś kiedykolwiek, żeby Acheron jadł jedzenie? Wszyscy wiemy, że jest od nas potężniejszy. Nigdy nie zastanawiałaś się, dlaczego? Dla niej to było oczywiste. - Jest najstarszy i swoje moce ma dłużej niż reszta z nas. Znasz powiedzenie: „praktyka czyni mistrza”, a ten facet ma cholernie dużo praktyki. Jeśli chodzi o jedzenie, nie byłam przy nim dość często żeby zauważyć. - Taam cóż, ja dużo przy nim byłem dawno temu i podczas gdy Brax i ja jedliśmy, on nigdy tego nie robił. Po tym jak zostaliśmy stworzeni, Acheron spisał swoje bzdurne zasady i wszyscy podążaliśmy za nimi ślepo przez stulecia nie kwestionując ich. Czas, żebyśmy zaczęli myśleć. Wydała dźwięk sarkastycznego rozbawienia. - I co ci nagle przywiodło taki tok myślenia? Kyros się na to roześmiał, rzucając jej złe, upiorne spojrzenie. - Naprawdę chcesz wiedzieć? - Pourquoi pas? Dlaczego nie? - Stryker! Danger zmarszczyła brwi na jego krzyk. Pół minut później, coś błysnęło w pokoju tak jasno, że musiała się obrócić, żeby uchronić wrażliwe na światło oczy Mrocznego Łowcy. Ale włosy na jej karku się uniosły i wyczuła w pokoju nagłą obecność Daimona. Sycząc z gniewu, wyciągnęła sztylet z buta i wyprostowała się by stawić mu czoła. Kyros chwycił jej rękę. - Nie. Nie rób tego. Jej temperament zapłonął przez jego czyny. - Zapraszasz do swojego domu parszywego Daimona? Pytanie ledwie opuściło jej wargi nim poczucie obecności Daimona zblakło. Nowoprzybyły stał tam, ale dłużej nie nadawał sygnału obwieszczającego Mrocznym Łowcom obecność Daimona.

Mimo setek tropów w ciągu wielu lat żaden dowód nie pozwolił odkryć prawdziwej tożsamości ani miejsca pobytu Coopera, a większość pieniędzy nigdy nie została odzyskana. Kilka konkurencyjnych teorii proponuje wyjaśnienie co stało się po skoku, jednak FBI uważa, że porywacz nie przeżył. 19 |

Danger naszło złe przeczucie gdy przyjrzała się mężczyźnie. Jak Acheron, miał ponad sześć stóp i osiem cali, długie czarne włosy otaczające ramiona i nosił parę nieprzejrzystych okularów przeciwsłonecznych. - Co tu się dzieje? – zapytała Kyrosa. Puścił ją. - Taa. Też na początku w to nie wierzyłem. Ale może zamaskować w sobie Daimona ,więc nie czujemy jego obecności. - Jak? – zapytała. Daimon się roześmiał, błyskając parą kłów. - To cecha częsta w mojej rodzinie. Moja matka może to robić. Ja mogę i mój brat również. Krzywiąc się na obu mężczyzn, nie zrozumiała o czym mówi. Nie, dopóki nie zdjął okularów przeciwsłonecznych i nie odsłonił pary mieniących się, srebrnych oczu, jakie do tej pory widziała tylko u jednej osoby… Acherona Partenopajosa. - To brat Acherona – powiedział Kyros jakby słyszał jej myśli. – I powiedział mi dużo rzeczy o naszym nieustraszonym przywódcy, które mnie przeraziły. Acheron nie jest tym ani czym myślisz, tak jak my.

- Wiec jak to zrobiłeś, że wszystkie te Daimony eksplodowały? Siedząc obok Giermka, którzy odwoził go do domu Danger, Alexion wzdrygnął się gdy Keller ciągle paplał pytania i komentarze. Mężczyzna miał trzy prędkości mowy: szybką, szybszą i „zamknij się zanim mój mózg eksploduje próbując nadążyć.” Zawsze mu mówiono, że południowi Amerykanie mówią powoli. To najwyraźniej był mit. Nie miał bólu głowy odkąd był człowiekiem, ale pierwszy raz od dziewięciu tysięcy lat, zaczynał czuć pulsujący ból w skroniach. 20 |

Bardzo jak irytujący szczeniak, Keller kontynuował, z każdym słowem przyśpieszając. - Teraz, nie odpowiedziałeś mi i muszę wiedzieć. Wiesz, jeśli wszyscy moglibyśmy myślami zamienić Daimony w pył byłoby to dużo prostsze. Możesz sobie wyobrazić, parzymy na nich… i bum! Są martwi. Musisz mi powiedzieć jak to robisz. Daj spokój. Muszę wiedzieć, wiesz? Alexion poruszył szczęką zanim odpowiedział. - To tajemnica handlowa. - Taa, ale jestem w interesie. Giermkowie też muszą wiedzieć. Nie jesteśmy tymi nieśmiertelnymi wiec powinniśmy wiedzieć pierwsi, prawda? Daj spokój, powiedz jak to zrobiłeś. Alexion patrzył na niego z ostrzeżeniem. - Mogę ci pokazać, ale użycie tego by cię zabiło. Chociaż gdy o tym pomyśleć, to nie był taki zły pomysł… Otworzył usta żeby mu powiedzieć. - Nie rób tego. Lex warknął na głos Acherona w swojej głowie. - Albo zrób to sam, albo trzymaj się z dala od mojej głowy. - Dobra, od teraz jesteś na swoim. Wynoszę się stąd. Idę zagrać w pasjansa albo coś. Taa, jasne. Acheron grający w grę. Jakby miał Mintę do stracenia. Keller wjechał na podjazd małej posiadłości w północnym Tupelo, które było domeną Dangereuse. Mroczna Łowczyni została wyznaczona do tego rejonu około pięćdziesiąt lat temu. Jej dom był zaprojektowany jako francuski pałac z dziedzińcem po lewym boku. Keller wcisnał guzik w ciemnozielonym Mountaineerze8, żeby otworzyć drzwi garażu. - Dobra, jak chcesz. Nie dziel się, ale gdy zginę, będę cię nawiedzał za nie powiedzenie mi na czas, żeby ocalić mi życie. Wiesz, to nie w porządku. W ogóle – Wjechał SUV-em do garażu, potem zamknął za nimi drzwi. Nawet mimo tego, że był to garaż z trzema miejscami, nie było w środku innego samochodu. Założył, że Dangereuse wróci do tej pory. - Gdzie jest dzisiaj twoja pani?

8

http://www.theweeklydriver.com/files/2009/12/mountaineer1.jpg 21 |

- Nie wiem. Wyjechała około godzinę po zachodzie słońca i do tej pory się nie odezwała. Chociaż chciałbym żeby tu była, żeby dorwać te Daimony. Myślałem, że już po mnie zanim się pojawiłeś w tej alejce. A mówiąc o pojawianiu, jak to zrobiłeś? Skąd przyszedłeś? Wiem, że musiałeś się tam jakoś dostać, prawda? Alexion powoli wysiadł badając swoje położenie. Widział jej dom raz lub dwa w sferze. Ale na żywo wyglądało to inaczej niż przez zniekształcenia mgły. - Hej? – Keller pstryknął palcami, gdy obchodził SUV-a. – Słyszałeś? Jak dostałeś się do Tupelo bez własnego samochodu? - Mam specjalne talenty. - Jesteś jednym z tych teleporterów? Alexion odetchnął głęboko by zebrać cierpliwość, co wykończało jego nowe ciało. To była najcięższa rzecz w Krisi – osądzie – i przyjściu na ziemię. Nie był przyzwyczajony do tych wszystkich jasnych kolorów, dźwięków i emocji, które przeszywały jego prawdziwe ciało. Czasami był jak nadwrażliwy szczeniak – taki, co może zrównać miasto z ziemią jeśli się dostatecznie wkurwi. Keller był nawet bardziej dociekliwy i wkurzający niż Simi w najgorsze dni. A to było osiągniecie. - Nie zadawaj mi więcej pytań, Keller. Okłamię cię, a wolałbym sobie darować stres próbowania zapamiętać co ci nakłamałem. Krzywiąc się na to, Keller zabrał go do domu, który był umeblowany w stylu retro. Mały hall prowadzący z garażu do kuchni był w kolorze ciemnego fioletu. Człowiek wrzucił kluczyki do koszyka na kontuarze. - Czemu chcesz mi kłamać? - Nie chcę – powiedział sucho. – I dlatego powiedziałem, żebyś nie zadawał więcej pytań. Giermek parsknął. - Głodny? Chcesz coś zjeść albo się napić? Alexion westchnął na jego powtórzenie. Keller miał skłonność pytać o wszystko przynajmniej dwa razy.

22 |

- Nie – Lex rozejrzał się po ciemnożółtej kuchni. Trzeba było dużo zrobić i potrzebował, aby Danger wróciła do domu, żeby zacząć. Kyros już podążał zwykłą strategią gry Mrocznych Łowców z przeszłości. Około tydzień temu, zaczął dzwonić do Łowców by stawili się w jego domu w okolicach Aberdeen w Mississippi, żeby mógł ich przekonać do swojego sposobu myślenia. To był znajomy krąg. Co kilka stuleci wielu Mrocznych Łowców zakochiwało się i odchodziło ze służby Artemidy. Nieuchronnie, jeden ze starszych, pozostałych Mrocznych Łowców pomyśli, że rozgryzł dlaczego i jakoś zawsze obwinią Acherona jako tego, który ich oszukał. Zazdrość i nuda były zabójczą mieszanką, która mogła wywołać najdziwaczniejsze urojenia. Przekonany o swoim rozsądku, Mroczny Łowca skontaktuje się z innymi, próbując też zaprowadzić ich ku wolności, co znaczyło, że ruszą na Acherona. Alexion zostanie wysłany albo żeby ich uratować, albo osądzić Zabójców i zabić. Na początku, gdy w tej rzeczywistości miał ludzkie ciało, czuł się jak zdrajca własnego rodzaju a jednak rozumiał, dlaczego to konieczne. Porządek musi być chroniony za wszelka cenę. Mroczni Łowcy mieli zbyt dużą przewagę nad ludzkością, żeby zaczęli ją wykorzystywać. Było kilka istot we wszechświecie, które mogły walczyć z Mrocznym Łowcą i przeżyć, ale ludzie do nich nie należeli. Ale tym razem… teraz było inaczej. Czuł to głęboko w sobie i to nie tylko dlatego, że Kyros był w to zamieszany. Było tu coś innego. Coś złego. Keller ciągle mówił, choć będąc szczerym, Alexion nie słuchał. Jego myśli były zajęte czym innym. Zatrzymał się gdy wszedł do salonu i zobaczył stare malowidło nad gzymsem kominka. To był portret rodzinny starszego człowieka, młodej kobiety, dwójki małych dzieci – chłopca i maleńkiej dziewczynki. Namalowany na zewnątrz w miejscu które wydawało się dziedzińcem podobnym do tego, jaki widział obok tego domu, było oczywiste że to portret przynajmniej z osiemnastego stulecia. To musiała być ludzka rodzina Danger. Dangereuse stała się Mroczną Łowczynią w czasie Rewolucji Francuskiej 9. Jej mąż zdradził jej ojca i jego szlachetnie urodzone dzieci Komitetowi. 9

http://pl.wikipedia.org/wiki/Rewolucja_francuska 23 |

Próbowała przeszmuglować ich z Paryża do Niemiec, gdy wszyscy zostali schwytani. Zadrżał na myśl o losie jaki ich spotkał. - Jak zdobędziesz ubrania na jutro? – zapytał Keller, stając przed nim. – Nie masz żadnych, prawda? Unosząc brew, Alexion spojrzał w dół na ubranie pokrywające jego ciało. - Mam na myśli inne ubrania – parsknął Keller. – Jezu. Nie bądź taki dosłowny. Alexion napotkał spojrzenie Giermka. Mężczyzna był dziwny, ale sympatyczny. Jak na utrapienie. - Zostaną dostarczone. - Przez kogo? Masz Giermka czy co? To było by coś, co? Giermek dla Giermka. Jeden z kącików ust Alexiona zadrżał, gdy pomyślał o Simi, która ciągle przynosiła mu rzeczy, bo myślała, ze mógłby ich chcieć albo potrzebować. - Definitywnie coś mam. Keller zmarszczył na niego brwi. - Taa, okej. Chodź za mną, pokażę ci pokój na górze w którym możesz spać. Jest naprawdę ładny. Acheron używał go kilka razy gdy był tu w przeszłości, ale trochę od tego minęło. Cóż, okej, nigdy go tu nie widziałem, osobiście, ale wiem od Danger, że był tu wcześniej. Myślę, że ostatni raz zanim się urodziłem. Albo i nie. Czasami mieszają mi się historie Danger. Masz tak z Acheronem? Założę się, że ma mnóstwo historii do opowiedzenia, będąc starym jak świat. Jego dom musi być naprawdę świetny, co? Przewracając oczyma, Alexion potarł kciukiem o skroń, gdy Keller paplał dalej. Gdy wyszli z salonu i ruszyli ku schodom, Lex wychwycił w powietrzu słaby zapach magnolii. Był zmieszany z czymś innym… czymś definitywnie kobiecym. To musiał być zapach Mrocznej Łowczyni i jego ciało zareagowało natychmiast. Jego ciało stało się gorące i ciężkie od nagłego pragnienia. W domu, w Katoteros, nie było nikogo z kim można by uprawiać seks. Nic poza długimi, samotnymi nocami, które zostawiały go twardego na krawędzi, jedyną korzyścią zostania wysłanym na ziemię by sądzić było to, że zwykle miał dzień lub dwa żeby sobie znaleźć kobietę i złagodzić głęboko zakorzeniony ból. 24 |

Masz ważniejsze problemy niż zaliczanie. W każdym razie, to była jedna teoria, ale sądząc po pulsującej erekcji jaką miał w tej chwili, definitywnie mógłby się z tym kłócić. - Jak długo służysz Dangereuse? – zapytał Giermka. To było niezwykłe, żeby mężczyzna giermkował kobiecie. Zwykle ludzie z Konsulu Giermków zabraniali Giermkowi służyć Mrocznemu Łowcy, jeśli giermek mógł być atrakcyjny seksualnie dla Łowcy. Skoro Mroczni Łowcy i Giermkowie powinni mieć platoniczny związek, Konsul zawsze próbował dać Łowcy Giermka, który był przeciwieństwem tego, co go pociągało seksualnie. To sprawiło, że zastanawiał się czy Dangereuse pociągały kobiety. - Około trzy lata. Mój tata jest Giermkiem dla Maxxa Campbella w Szkocji i po tym jak skończyłem college, pomyślałem że chciałbym dołączyć do rodzinnego biznesu, wiesz? Mężczyzna zdawał się uwielbiać kończyć tym słowem zdania. Keller kontynuował bez przerwy. - Chciałbym tam dorastać, ale gdy byłem dzieckiem, tata stacjonował w Little Rock, służąc tam Mrocznemu Łowcy zwącemu się Viktor Russenko, który został zabity kilka lat temu. Znałeś go? - Tak. - Cholerna szkoda tego, co mu zrobili. Jakieś Daimony złapały go samego i obskoczyły. Biedny facet. Nie miał szans. To było okropne, wiesz, więc Konsul uznał że tata potrzebuje zmiany scenerii. Myślę, że dobrze, że przeprowadził się do Szkocji. Maxx zdaje się być luźnym Mrocznym Łowcą. Jego też znasz? Alexion skinął głową na to imię. Dużo wiedział o szkockim Mrocznym Łowcy, który ostatnio został przeniesiony z Londynu do Glasgow. - Jak twojemu ojcu się tam podoba? - W porządku, ale tęskni za domem. Mówi zabawnie i niewielu może zrozumieć jego akcent. Naprawdę brzmi jak południowiec. Przyganiał kocioł garnkowi. Keller kontynuował paplanie gdy prowadził go do średniej sypialni, z przyległą łazienką. Alexion przechylił głowę, gdy poczuł, że przeszyło go dziwne uczucie. Było zimne, niemal złowrogie i nie mógł go rozgryźć. Gdyby nie wiedział lepiej, pomyślałby że to… - Acheron? – posłał mentalne wołanie przez rzeczywistości. 25 |

Szef nie odpowiedział. Potem równie szybko jak się pojawiło, odczucie zniknęło. Jak dziwnie…

26 |

Rozdział trzeci Danger nie wiedziała w co wierzyć gdy zmierzała z Aberdeen do Tupelo. Za długo została z Kyrosem i jej moce odpłynęły dużo bardziej niż powinna była pozwolić. Czuła się słaba i chora, i po prawdzie, nie chciała niczego poza położeniem się na chwilę i daniu sobie czasu na odpoczynek. A najbardziej, potrzebowała czasu, żeby przemyśleć wszystko co jej powiedziano dziś wieczorem. Będąc szczerą, Stryker przedstawił raczej przekonujące argumenty. - Byłaś szkolona, że wszyscy Daimoni są źli i polują na ludzi. Cóż, świeżynko, to nie my się mylimy. To Acheron. Został wyrzucony z naszego królestwa, Kalosis10, bo nawet nasza matka nie mogła znieść jego szaleńczego zabijania. Dlatego teraz używa was do zabijania nas. Chce się na nas zemścić. - Wasze moce odpływają, gdy jesteście razem, ponieważ Acheron zabrał wasze dusze i je pożarł. Dlatego pierwsi Mroczni Łowcy mogli przebywać razem. Na początku, ich dusze nie były martwe. Naprawdę je miał. Ale po tym jak Acheron zajadł dusze Kyrosa i Callabraxa… stali się tacy jak reszta was i już nie mogli być razem bez odprowadzania swoich mocy. To wciąż nie miało dla niej sensu. - Lubisz to czy nie, dziewczynko, wasze dusze są martwe. To dlatego nie możesz być w jednym pomieszczeniu z innym bezdusznym istnieniem. Energia, która cię podtrzymuje, utrzymuje w ruchu, zaczyna zderzać się z energia innego bezdusznego istnienia. Jak myślisz, dlaczego nie tracicie mocy w pobliżu Daimonów? Mamy w sobie duszę i to pozwala nam być razem bez szkody. Dlatego możecie być w towarzystwie Acherona i nie czuć odpływu mocy, i dlatego Acheron może pójść na cmentarz i nie zostać opętanym. On, w przeciwieństwie do was, ma w sobie ukradzioną duszę. 10

W mitologii Atlantydy Kalosis to odpowiednik chrześcijańskiego piekła, podczas gdy Katoteros to odpowiednik nieba. 27 |

Danger ciągle byłą sceptyczna. - To nie ma sensu. Co z Kyrianem i innymi Mrocznymi Łowcami, którzy odzyskali dusze? Odpowiedź Strykera była automatyczna. - Nie odzyskali swoich dusz, dostali inne. To było najbardziej absurdalne ze wszystkiego. - Taa, jasne. Wszyscy wiemy, że gdy dusza wchodzi w ciało które nie zostało dla niej stworzone, dusza maleje i ginie w ciągu tygodni. Kyrian ma swoją duszę już od lat. Stryker na to wybuchnął złym śmiechem. - To nieprawda, jeśli dusza pochodzi od nienarodzonego dziecka. To dlatego Daimoni tak pożądają kobiet w ciąży. Jeśli weźmiesz duszę nienarodzonego, może cię… podtrzymywać aż ciało umrze. Te słowa ją zmroziły. Zrobienie czegoś takiego było obrzydliwością. Jednak cięgle nie była pewna czy to możliwe. - Jak Acheron mógłby zdobyć taką duszę? – zapytała. - A jak myślisz skąd pochodzą medaliony, których używa do przywrócenia Mrocznego Łowcy do jej lub jego poprzedniego ludzkiego stanu? Nasza matka jest strażniczką dusz – Spojrzał na Kyrosa. – Greckie słowo „Niszczyciel” jest atlanteańskim słowem dla „duszy.” Wasi ludzie założyli, że Appolymi jest boginią zniszczenia, ale naprawdę, jest strażniczką dusz. Mój brat używa demona , żeby ukraść te dusze jeśli jakiejś potrzebuje. Potem zwraca je garści z was, tak długo, jak reszta będzie mu posłuszna. Wie, że musicie mieć nadzieję, żebyście się od niego nie odwrócili i stali się zdegustowani waszą egzystencją i obowiązkami. Dlatego musicie iść do niego jeśli chcecie być wolni. Robi tę całą bzdurę „mam petycje do Artemidy”, gdy naprawdę musi się włamać do świątyni naszej matki i ukraść nową duszę. Zaufaj mi, nie ma Artemidy do której można by wnosić petycje. To wszystko brzmiało tak niedorzecznie. Prawda jest dziwniejsza niż fikcja… To była dostateczna prawda i nie mogła przymknąć na to oczu. Nikt nie ma tych mistycznych, mieniących się, srebrnych oczu poza Acheronem… i Strykerem. Obaj mają czarne włosy, które Stryker na jej oczach zmienił w blond. 28 |

- Jak sądzisz, dlaczego nigdy nie widziałaś Acherona z blond włosami? Boi się, że to zobaczycie i zorientujecie się, że jest Daimonem. Danger skręciła i ruszyła do domu. Wszystko w co wierzyła odnośnie świata Mrocznych Łowców i jej miejscu w nim było teraz niepewne. Nienawidziła za to Kyrosa. Jako człowiek, pozwoliła jednemu mężczyźnie się okłamać i zniszczyć wszystko co było jej drogie. Czy teraz pozwoliła zrobić to kolejnemu? Komu zaufać? Kto jej nie okłamywał? - Dlaczego nie nasłałeś Strykera, żeby spróbował mnie zabić za zdradzenie cię? – zapytała Kyrosa, po tym jak powiedziała im, że zadzwoniła do Acherona, żeby zaraportować jego kwestionowaną aktywność z Daimonami. Roześmiał się. - Chciałem, żebyś mu powiedziała. Dlatego mój Giermek powiedział twojemu, że stałem się Zabójcą. Zaufaj mi, Danger – powiedział. – Acheron tu nie przyjdzie i sam nie stawi nam czoła. Za bardzo będzie się bał. Stryker się zgodził. - Ma rację. Zadzwoniłaś do Acherona bo martwiłaś się o to, że usłyszałaś, że Kyros pracuje z Daimonami, a nie zabija ich. Teraz Acheron przyśle swojego pionka do rzekomego „zbadania” sprawy. Blondyna, który będzie twierdził, że jest Giermkiem Acherona, nawet mimo tego, że wszyscy wiedzą, że Acheron nie ma Giermka. Tak naprawdę jest on zabójcą Acherona. Poznasz go natychmiast. Pokaże się nosząc biały płaszcz. Przewróciła oczyma. - Biały płaszcz? Taa, jasne. To nie tylko oklepane, ale i głupie. - Nie – powiedział Kyros. – Biały jest greckim i atlanteańskim kolorem żałoby. Stryker skinął. - Ten tak zwany Giermek jest w istocie aniołem śmierci Acherona i zabije wszystkich znających prawdę o Acheronie, chyba że wy zabijecie ich najpierw. Zabić Acherona. To sprawiło, że jej żołądek się zwinął do punktu bólu. Acheron zawsze był przyjazny w stosunku do niej. To on przyszedł do niej po tym jak sprzedała duszę Artemidzie za zemstę na mężu. Nauczył ją jak walczyć i przetrwać. Acheron przedstawił jej ten świat z wielką dbałością. 29 |

Albo tak się zdawało. - Skąd wiesz, że to Artemidzie sprzedałaś duszę? – musiał zapytać Stryker. – Acheron mógł podłożyć każdą rudowłosą sukę jako boginię i kto by wiedział? To nie tak, jakby ktokolwiek spotkał ją przed czy po chwili gdy sprzedasz duszę. Zaufaj mi. Artemida jest od dawna martwa i kobieta, która przychodzi do Mrocznych Łowców jest jakaś dziwką, którą Acheron zajmuje się w tym czasie. Ale jeśli Stryker miał racje, Acheron stał za tym wszystkim. Acheron zaprojektował ich by mieć własną armię do walczenia z Daimonami, którzy mieli zadanie go zabić za wydanie im wojny. To po prostu nie pasowało do Acherona, którego znała. Ale też Ash, którego znała był ekstremalnie tajemniczy do punktu bycia paranoicznym. Nikt nie wiedział o nim wszystkiego. Nikt. Nawet nie podałby jej swojego prawdziwego wieku, gdyby zapytała. Potem Kyros podrzucił jeden punkt z którym nie mogła się kłócić. Kawałek dowodu który był najbardziej przeklęty. - Przez wszystkie stulecia jakie żyłem, widziałem, żeby Acheron miał tylko jednego przyjaciela… tego nowoorleańskiego Giermka, Nicka Gautiera, który swego czasu służył Kyrianowi z Tracji, zanim Kyrian znów stał się człowiekiem. Każdy, założył że to przez przyjaźń z Acheronem, Nick był kompletnie nietykalny. Potem kilka miesięcy temu, jak grom z jasnego nieba, jakiś Daimon brutalnie zabija matkę Nicka, a sam Nick znika bez śladu. Wiem, że to Acheron to zrobił, Danger. Nick musiał się o nim dowiedzieć i Ash zabił ich oboje, żeby zatrzeć ślady. Ciężko było to odrzucić. Zniknięcie Nicka przeszyło ich społeczeństwo jak błyskawica. Był dobrze znany i w większości lubiany. I sposób w jaki umarła jego matka… To było brutalne i okropne, jakby ktoś próbował się na kimś zemścić. Danger potrzasnęła głową, próbując znaleźć w tym wszystkim sens. - W co wierzyć? – zapytała samą siebie. Problem w tym, że nie wiedziała. I to nie było coś z czym mogłaby zadzwonić do Acherona i zapytać: „Cześć, Ash, tu Danger. Zastanawiałam się czy może wyssałeś duszę z Cherise Gautier a potem zamordowałeś Nicka? Nie masz nic przeciwko odpowiedzeniu, prawda?” 30 |

Taa, nawet jeśli Acheron był niewinny, mógłby się tym zdenerwować. Kyros już dzwonił do Mrocznych Łowców, których uważał za godnych zaufania. Razem ze Strykerem planowali zebrać ich w Mississippi, żeby ich trenować do zabierania dusz złych ludzi, co według Strykera było tym co naprawdę robili Daimoni. - Nigdy nie zabijamy niewinnych ludzi dopóki Acheron nas do tego nie zmusi. Na początku, polowaliśmy tylko na społeczne męty. Mężczyźni i kobiety, którzy niszczyli albo nękali własny rodzaj i zasługiwali na śmierć. Teraz nie mamy wiele wyboru poza zabiciem tego kogo możemy dostać, bez względu na to kim albo czym są. - Jak tylko próbujemy się przed wami odsłonić, jeden z ludzi Acherona pojawia się i próbuje wbić nóż w nasze serca. Musimy ruszać się szybko by się pożywić zanim jeden z was nas zabije. Nie chcemy nikogo krzywdzić, szczególnie niewinnych Mrocznych Łowców. Jak sądzisz, dlaczego przez większość czasu uciekamy zamiast z wami walczyć? Wiemy, że Mroczni Łowcy są w tym wszystkim niewinni i żadne z nas nie chce was zabijać za bycie ślepymi i głupimi. To na Acherona polujemy, nie na jego bezradnych sługusów. - Wszyscy zostaliście zaprogramowani przez niego by nie zadawać pytań o nas. Ślepo zabijacie na założeniu, że na to zasługujemy a jednak to ja stoję przed tobą, a nie potwór próbujący cię zabić. Jestem tylko osobą, jak ty. Kocham i potrzebuję. Wszystko czego chcę to żyć w spokoju i nie być zmuszonym zabijać niewinnych. - I czemu Acheron was okłamał? Boi się, że pewnego dnia rozgryziecie prawdę o nim. Jeśli zabijecie ludzi i zabierzecie ich duszę, możecie mieć te same moce co Acheron. Możecie mieć potęgę boga. Na pewno kłamał. To nie mogło być takie proste. Wzdychając, Danger wjechała na pojazd i robiła co mogła by oczyścić myśli. Dziś nie będzie prostej odpowiedzi ucinającej wszystko. Najprawdopodobniej jutro również. Zobaczyła zielonego SUV-a Kellera w garażu. Cholera. Naprawdę dziś nie była w nastroju na jego pięć tysięcy pytań. Nie gdy próbowała sobie to wszystko ułożyć.

31 |

Po tym jak wysiadła z samochodu, weszła do domu i upuściła kluczyki na kontuar. Było dziwnie cicho. Jak dziwne ze strony Kellera, że radio nie ryczy ani nie jest w środku głośniej rozmowy przez telefon z przyjacielem. - Keller? – zawołała, czując się trochę nerwowo gdy zmierzała do salonu. Zatrzymała się w przejściu by znaleźć swojego Giermka siedzącego w niespokojnej kupce na kanapie naprzeciw nieznanego mężczyzny, który siedział w jej fotelu. Wszystko, co widziała to tył jego blond głowy. Nawet mimo tego, widziała, że siedział bardzo sztywno i formalnie. - Hej, Danger – powiedział Keller witając ją nerwowo gdy zobaczył ją w przejściu. – Mamy gościa. On jest, umm… jest Giermkiem Asha. Zmroziło ją na jego słowa. Jej serce zaczęło łomotać, gdy poczuła przypływ adrenaliny. Mężczyzna wstał powoli i obrócił się ku niej. Wzrok Danger szybko opadł do białego płaszcza jaki nosił na solidnie czarnych ubraniach. Stał tam tak arogancko jakby ośmielał ją albo kogokolwiek innego do kwestionowania go. Wszystko co nosił było czarne, poza płaszczem… i to należało do Giermka Asha, który był blondynem jak Daimon…

32 |

Rozdział czwarty Reakcja Danger na „gościa” była szybka i automatyczna, i wydarzyła się bez namysłu z jej strony. Wyciągnęła sztylet i rzuciła nim prosto w serce mężczyzny. Ku jej zszokowaniu, rozpadł się w złoty pył równie dobrze jak każdy Daimon. - Mere de Dieu – odetchnęła. Kyros miał rację. Mężczyzna był… Wchodził do pokoju z przejścia po prawej! Jej szczeka opadła gdy wszedł do pokoju arogancko z niezbyt rozbawionym złośliwym uśmiechem. Przygwoździł ją komicznym spojrzeniem gdy stanął przed nią. Jej sztylet wystrzelił z podłogi, gdzie upadł po tym jak eksplodował w pył, prosto w jego dłoń. Podał jej go, rękojeścią do przodu. Było boleśnie oczywiste, że nie był najmniej wystraszony, że użyje go ponownie. - Czy możesz, proszę, zrezygnować z teatralności? Nienawidzę tego robić. To poważnie mnie wkurwia i rujnuje idealnie dobrą koszulę. Danger dalej się gapiła z otwartymi ustami gdy zauważyła dziurę w jego czarnym golfie, gdzie uderzył jej sztylet. Nie było krwi. Żadnej rany. Nic. Nawet czerwonego znaku. Jakby nigdy nie został dźgnięty. Śnię… - Czym jesteś? – odetchnęła. Rzucił jej suche, niemal znudzone spojrzenie. - Cóż, gdybyś słuchała nim mnie dźgnęłaś, usłyszałabyś część „jestem Giermkiem Acherona.” Najwidoczniej to ci jakoś umknęło i pomyliłaś mnie z poduszeczką na igły. Na pewno był sarkastycznym skurwielem. Nie żeby nie zasłużyła po tym, jak próbowała go zabić. Ale wciąż, mógłby wykazać więcej zrozumienia, 33 |

szczególnie skoro, jeśli Strykerowi i Kyrosowi można wierzyć, został wysłany by ją zabić. - On ma właściwie całkiem słodkie talenty, Danger – powiedział Keller z kanapy. – Sprawił, że wszystkie Daimony eksplodowały bez dotykania ich, ale nie powie mi jak to zrobić. Danger wzięła sztylet z dłoni Alexiona, potem, bez myślenia, dotknęła rozdarcia w jego golfie. Wydała się pod tym solidny. Prawdziwy. Pod jedwabiem i wełną była chłodna skóra, twarda i muskularna. Jednak ludzkie istoty nie rozpadając się jak Daimony, a Daimony nie pojawiają się ponownie po śmieci… W tej chwili, była nim przerażona a przerażenie nie było czymś co czuła Danger St. Richard. Nigdy. Alexion zacisnął zęby czując jej miękkie palce na swoim ciele. Jego ciało ożyło, gdy obserwował jak testowała go niczym naukowiec eksperyment, który poszedł tragicznie źle. Była bardzo niska jak na Mrocznego Łowcę, co znaczyło, ze Artemida musiała niezwykle polubić tę kobietę. Bogini wolała stwarzać Mrocznych Łowców, którzy byli równi wzrostem Daimonom, z którymi walczyli. Nie więcej niż pięć stóp i dwa, może trzy cale, Dangereuse była drobna i atletyczna. Widział ją ostatnio wiele razy w sforze gdy obserwował co planowali Mroczni Łowcy z Mississippi. Było w niej coś, co zwróciło jego uwagę. Niewinność, która ciągle zdawała się w niej być. Większość Mrocznych Łowców była struta ludzkimi zdradami i swoją śmiercią, tak jak obowiązkami. Ale ta… Wydawało się, że jakoś uniknęła cynizmu, który często przynosiło wieczne życie. Oczywiście, była młoda jak na Mrocznego Łowcę. Ale wciąż, szkoda by było gdyby straciła ten wewnętrzny blask pozwalający jej cieszyć się nieśmiertelnością. Jakby chciał też to poczuć. Ale zbyt wiele czasu i brak nadziei okradły go z tego. Swoje ciemne, kasztanowe włosy nosiła splecione w długi warkocz, sięgający dołu pleców, ale kosmyki zwijały jej się wokół twarzy. Jej rysy były anielskie i delikatne. Gdyby nie jej postawa i pewność siebie, wydawałaby się krucha.

34 |

A jednak nie było w niej nic kruchego. Dangereuse mogła więcej niż zadbać o siebie i wiedziała o tym. Jako jedna z nowszych Mrocznych Łowczyń, miała tylko kila setek lat i umarła próbując uratować szlachecką część rodziny przed gilotyną we Francji, podczas rewolucji. To było ogromne zadanie, i gdyby nie została zdradzona, udałoby jej się. Nie wspominając, że kobieta miała najbardziej soczyste usta jakie kiedykolwiek widział. Pełne, były takie, o jakich spróbowaniu mężczyzna marzył po nocach. Te usta wzywały go teraz z pokusą i obietnicą czystego i niezmąconego nieba. Pachniała też słodkimi magnoliami i kobietą. Minęło ponad dwieście lat odkąd ostatnio cieszył się rozkoszą kobiecego ciała. I musiał się powstrzymać przed schyleniem głowy do jej miękkiej, czułej szyi, by odetchnąć jej zapachem. Poczuć jedwabistość jej skóry przy swoich głodnych ustach i spróbowania gładkiej skóry w tym miejscu. Och, mieć jej gibkie ciało przyciśnięte do swojego, najlepiej gdy oboje byliby nadzy… Ale wciąż – biorąc pod uwagę jej reakcje na jego widok – nie sądził, żeby zareagowała dużo lepiej niż gdyby zaczął ją molestować. Szkoda. Danger przełknęła drżenie, gdy patrzyła na mężczyznę przed sobą. Był taki jak przepowiedział Stryker… aż po biały, kaszmirowy płaszcz. To wszystko prawda. Wszystko. Był osobistym niszczycielem Acherona, który przybył ich zabić za kwestionowanie autorytetu przywódcy mrocznych Łowców. Poczuła nagłą potrzebę zrobienia znaku krzyża, ale się powstrzymała. Ostatnia rzecz jakiej potrzebowała to pokazać mu, że się go boi. Jej ekstremalnie przesądna i katolicka matka zawsze gdy była dzieckiem mówiła jej, że diabeł nosi twarz anioła. W tym przypadku, to na pewno była prawda. Mężczyzna przed nią był bez wątpienia jednym z pierwszorzędnych przedstawicieli swojej płci. Jego ciemnoblond włosy miały złote pasemka i muskały kołnierz. Nosił się nieformalnie, co było niszczone przez doskonałą męskość jego twarzy. Jego dobrze wyrzeźbione policzki były pokryte dwudniowym zarostem, który dodawał mu dzikiego, gwałtownego wyglądu.

35 |

Jak jej, jego oczy koloru środka nocy Mrocznego Łowcy a jednak wyczuła że nie był jednym z nich. Jego obecność nie sprawiała ,że jej moce odpływały. Emanowała z niego aura ekstremalnej potęgi i zabójczego niebezpieczeństwa. To drżało i trzeszczało w powietrzu wokół nich i sprawiło, że włosy na jej karku się uniosły. - Co ty tu robisz? – zapytała, zmuszając się, żeby nie zdradzać niczego poza nonszalancją. Chociaż wcześniejszy rzut sztyletem musiał mu wskazać, że nie była właściwie zachwycona jego obecnością. Taa, to był naprawdę bystry ruch. Musiała się powstrzymać, żeby nie przewrócić oczyma na szybkość w zdradzeniu wiedzy o nim. Miała tylko nadzieję, że pożyje dość długo by tego pożałować. Jego uśmiech był grzeszny i niepokojący. - Zaprosiłaś mnie. To granie na Ashu będącym Daimonem? Żaden Daimon nie mógł wejść do czyjegoś domu bez zaproszenia. Albo może sobie żartował? W każdym razie, nie była gotowa go powitać… jeszcze nie. - Zaprosiłam tu Asha. Nie ciebie. Nawet nie wiem kim jesteś. Nie zawahał się z odpowiedzią. - Alexion – Jego głos był głęboki i kulturalny. Był w nim tylko najlżejszy ślad obcego akcentu, ale nie poznawała jakiego pochodzenia. - Alexion…? – naciskała, zastanawiając się jak miał na nazwisko. Z tym się nie śpieszył. - Po prostu Alexion. Keller wstał z siedzenia i dołączył do nich. - Ash przysłał go tu na kilka tygodni,i żeby sprawdził to co mówiłaś o Mrocznym Łowcy Zabójcy. Uniosła brew na Giermka. - To ci powiedział Alexion? Stężał, jakby zrozumiał, że mógł zrobić coś złego. - Cóż, tak, ale potem sam zadzwoniłem do Asha i to potwierdził. Dobry chłopak, że nie uwierzył mężczyźnie na słowo. - Czy Ash powiedział coś jeszcze? - Tylko, żeby zaufać Alexionowi. 36 |

Taa, jasne. Jakby zaufała zdenerwowanej kobrze przy swojej gołej stopie. Danger wsunęła sztylet do pochwy zanim znów zwróciła się do Alexiona. - Cóż, wydaje się, że się pospieszyłam. Sama dziś sprawdziłam Zabójcę i wszystko jest w porządku, wiec możesz wrócić do domu. Alexion zmrużył na nią ciemne oczy. - Czemu mnie okłamujesz? - Nie kłamię. Opuścił głowę, tak, że mógł mówić niskim głosem tak, by tylko ona słyszała. Jego bliskość była niepokojąca i intensywna. Właściwie wywołała u niej dreszcze, gdy jego oddech musnął jej skórę. - Tak dla twojej wiadomości, Dangereuse, wyczułam kłamstwo z odległości dziesięciu mil. Spojrzała w górę by zobaczyć głęboką ciekawość w tych… Zmarszczyła brwi. Już nie czarne, jego oczy zmieniły kolor na szczególnie piwny zielony, który praktycznie się jarzył. Czym on, do cholery, był? Alexion przygwoździł ją ostrym spojrzeniem, którym bez wątpienia miał nadzieję ją onieśmielić. Danger odmawiała być onieśmieloną przez kogokolwiek czy cokolwiek. Żyła swoją nieśmiertelnością tak, jak ludzkim życiem i trzeba więcej niż tej… osoby, żeby drżała ze strachu. Najgorsza rzecz jaką mógł zrobić to zabić ją, a skoro już była martwa… Cóż, były gorsze rzeczy. Gdy znów się odezwał jego głos był ledwie czymś więcej niż prymitywnym warkotem. - Moim jedynym pytaniem jest, dlaczego ochraniałabyś Zabójcę? Odsunęła się bez odpowiedzi. - Keller? Mogę porozmawiać z tobą na osobności? Alexion wybuchnął krótkim śmiechem. - Zostawię was samych, żebyś mogła mu powiedzieć jak nieszczęśliwa jesteś, że mnie wpuścił – Ruszył ku korytarzowi prowadzącemu ku pokojowi gościnnemu. Danger zacisnęła zęby. Nie mówcie, że Keller już zrobił mu miejsce w moim domu!

37 |

Powinien wiedzieć lepiej. Jak mógł zrobić coś takiego nie konsultując się z nią? Dość, jest tostem i tym razem mówię to naprawdę. Czekała póki nie była pewna, że Alexion zostawił ich samych i opuściła głos żeby nie mógł ich dosłyszeć. - Co się dziś, do diabła, stało? Wyglądasz jakby ktoś cię pobił. - Tak było. Trafiłem na grupę Daimonów i gdy kazałem im spadać, powiedzieli, że teraz są nietykalni. Powiedzieli, że pracują z Mrocznymi Łowcami i że jeśli chcą zjeść Giermka, to w porządku. Przeszył ja gniew, że ktoś śmiał pobić jej Giermka. - Zaatakowali cię? Rzucił jej obłudne spojrzenie. - Nie, sam się pobiłem. Jak sądzisz? Zignorowała sarkazm, gdy zrozumiała dlaczego telewizor nie grał gdy weszła. Był roztrzaskany. - Co się stało z telewizorem? Keller spojrzał na niego i wzruszył ramionami. - Nie wiem. Alexion nie mówi dużo, więc przerzucałem kanały po tym jak wróciliśmy, żeby w domu był jakiś hałas. Wszystko było w porządku póki nie zatrzymałem się na QVC żeby zobaczyć tę świetną kamerę, którą sprzedają i następne co wiedziałem to to, że wybuchł. Nie jestem pewny czy to telewizor czy też Alexion ma coś przeciwko QVC. Dzięki Panu i wszystkim świętym, że jej Giermek również nie eksplodował. - I gdzie właśnie poszedł Alexion? – zapytała. - Umieściłem go w pokoju o którym mówiłaś, że Ash go używa gdy jest z wizytą. Zacisnęła pięść, żeby go nie udusić. - Rozumiem. Zmarszczył brwi ze zmartwieniem. - Nie zrobiłem nic złego, prawda? Myślałem, że robię to, czego byś chciała. Nie byłaś tu, żebym mógł cię zapytać. Jesteś na mnie zła? Tak, ale nie chciała się z nim kłócić. Jeśli pozostanie ignorantem w tym wszystkim, może Alexion go oszczędzi.

38 |

Inaczej, nie miała zamiaru stawiać Kellera w niebezpieczeństwie. W przeciwieństwie do niej, był śmiertelny i miał rodzinę, która go bardzo kochała. - W porządku, skarbie. Czemu nie pójdziesz do domu zanim będzie późno? Na szczęście jej Giermek się nie kłócił i był tępy by poznać nutę strachu o niego w jej głosie. W przypadku gdyby Alexion zamierzał walczyć, nie chciała tu Kellera, wolała by był bezpieczny w domu. - Okej, Danger. Zobaczymy się jutro wieczorem. - Achh.. Może weźmiesz kilka dni wolnego? Jedź odwiedzić siostrę w Montanie. Mocniej zmarszczył brwi. - Dlaczego? Rzuciła mu uśmiech którego nie czuła. - Mam tu Giermka Acherona. Jestem pewna, że może… - Nie wiem – powiedział, marszcząc nos. – Wydaje się w porządku, ale myślę, że zostanę blisko domu, na wszelki wypadek. Nigdy nie wiesz, co może się zdarzyć. - Keller… - Nie zaczynaj, Danger. Moim pierwszym zadaniem jest cię chronić. Mogę być człowiekiem, ale jestem twoim Giermkiem i to oznacza całe wliczone ryzyko przychodzące z tą pozycją. Okej? Byłem wychowywany w tym świecie i wiem jakie dziwaczne gówna się czasem zdarzają. Nie zostawię cię gdy nie wiem nic poza tym, że ktoś pracuje z Daimonami. Ostatnio słyszałem o zbyt wielu dziwacznych rzeczach, żeby uciec z podwiniętym ogonem bez prawdziwego powodu. Nie mogła się z nim w tym kłócić. Jego lojalność mocno ją wzruszyła i gdy to wszystko się skończy, zażąda, żeby zastąpił go nowy Giermek. Ostatnia rzeczą jakiej chciała było emocjonalne przywiązanie się do kogokolwiek, szczególnie kogoś kto umrze ze starości i zostawi ją. Straciła już zbyt wielu drogich jej ludzi. Konsul Giermków wiedział to i odkąd dołączyła do Mrocznych Łowców, nigdy nie miała jednego Giermka dłużej niż pięć lat. I nigdy żadnego z dzieckiem. Były rany, których nie ma potrzeby jątrzyć.

39 |

- W porządku – powiedziała mu cicho. – Idź do domu, a ja będę w kontakcie. Keller skinął, potem zabrał swoją lekką kurtkę i wyszedł. Wdzięczna, że przynajmniej raz ją posłuchał, Danger odetchnęła głęboko i ruszyła do pokoju Alexiona. Naprawdę go tu nie chciała, ale co mogła zrobić? Trzymaj przyjaciół blisko a wrogów jeszcze bliżej. Jak długo był w jej domu, mogła obserwować jego działania i widzieć, co robi. Nie wspominając, że wciąż nie była całkiem przekonana przez Kyrosa i jego twierdzenia. Ostatnio słyszała dużo dziwnych rzeczy, włączając w to, że niektórzy z lokalnych Mrocznych Łowców piją ludzka krew. Z wszystkiego co wiedziała, Kyros był jednym z nich i mógł wystawiać ją z sobie tylko znanego powodu. Dopóki nie będzie miała więcej informacji o tym wszystkim, rozegra to sama i zobaczy co się dzieje. Ale nawet gdy to pomyślała, przeszył ją dreszcz. Alexion miał niewiarygodne moce, co do których nie była pewna, że może z nimi walczyć. Jak kobieta może zabić mężczyznę, który nie krwawi?

40 |

Rozdział piąty Na końcu korytarza na piętrze, Danger otworzyła drzwi pokoju gościnnego, by znaleźć Alexiona przyglądającego się jednemu z jajek Fabergé, które zebrała. Zaczęła je kolekcjonować około czterdzieści lat temu, bo przypominały jej pisanki, które jej ojciec przywoził ze swoich zwykłych wyjazdów do Prus, gdy odwiedzał jej babkę. Do roku w którym zmarła, Babcia zawsze upewniała się, że stworzyła pisanki dla nich wszystkich, żeby przypominały im o ich pruskim dziedzictwie i pięknie Wielkanocy. Żadne z tych cennych, kolorowych jajek, które Danger strzegła tak uważnie jako człowiek nie przetrwało. Nazywając je frywolnym marnotrawstwem arystokracji, jej mąż rozkoszował się zniszczeniem ich gdy umarła. Jak nienawidziła tego mężczyzny. Ale najbardziej, nienawidziła siebie za zaufanie komuś i pozwolenie mu się tak kompletnie omamić. Już nigdy nie będzie taka głupia. Mrużąc oczy na Alexiona, otworzyła szerzej drzwi żeby go obserwować. Jego nowoczesne ubrania wyglądały raczej nie na miejscu w pokoju, który umeblowała jako kopię tego w jakim dorastała. Ręcznie rzeźbione barokowe łóżko zostało przywiezione z Paryża i było udekorowane krwistoczerwonymi i złotymi poduszkami i kocem. Złote draperie opadały z wyściełanego baldachimu. Spędziła masę czasu wybierając antyki do tego pokoju. To były ostatnie z jej świata i na wiele sposobów kapsuła czasu. Tutaj czasami myślała, że widziała ojca… słyszała słaby śmiech rodzeństwa. Mon Dieu, tak za nimi tęskniła. Napełnił ją smutek, ale go odepchnęła. Nie ma potrzeby płakać. Przez stulecia wylała dość łez by napełnić Atlantyk. Przeszłość była przeszłością, a to była teraźniejszość. Łzy nie zwrócą jej rodziny i nijak nie zmienią jej życia. Wszystko co mogła to iść do przodu i upewnić się, że już nikt jej nie oszuka. 41 |

Na razie, Alexion był jej teraźniejszością i wrogiem. Stał przed małą, neoklasyczną toaletką, ostrożnie trzymając jajo w wielkiej dłoni jakby rozumiał jak bardzo kochała swoją kolekcję. Wbrew sobie, uderzyła ją delikatność jego dotyku, gdy odłożył przedmiot. Był niewiarygodnie przystojny stojąc tam i jej ciało zareagowało na niego z intensywnością, która ją zdumiała. To było dla niej niezwykłe, by przyciągał ją ktoś, kogo ledwie poznała. Nie licząc gorących hollywoodzkich aktorów, zwykle musiała być w towarzystwie faceta długo zanim poczuła tak silne, mocne pragnienie jego ciała. Jeśli w ogóle poczuła pragnienie. Przez większość czasu, mogła wziąć lub opuścić jakiegokolwiek mężczyznę. Ale naprawdę chciała sięgnąć i go dotknąć. A coś takiego się jeszcze nie zdarzyło. Alexion czuł jej obecność jak palącą pieszczotę. Jakby dotykała jego duszy za każdym razem gdy się zbliżała. Coś niemożliwego skoro nie miał dużo więcej niż dziewięć tysięcy lat. Nie wiedział co w niej było, ale jego ciało reagowało dziko na jej obecność. Obracając się, zobaczył ją w wejściu, obserwującą go z ostrożnym, niemal gniewnym spojrzeniem. Bała się go i była na siebie wkurzona o ten strach, mógł to poczuć głęboko w sobie. Ale bardzo starała się to ukryć. Mógł ją za to szanować. W końcu, była mądra żeby się go bać. Mógł ją zabić równie łatwo jak mrugnąć. Jednak nie chciał jej krzywdzić. Z jakiegoś dziwnego powodu, nie chciał żeby się go bała, a tego wcześniej nie doświadczył. Zwykle gdy był w ludzkiej formie, wykorzystywał ten strach na swoją korzyść by onieśmielić Mrocznych Łowców i zmusić ich do wrócenia do linii. Miał w sobie pełną moc boga. Zdolność zabrania każdego życia jakie chciał… Słyszał i widział rzeczy, które były daleko poza zasięgiem człowieka, Appolita czy Mrocznego Łowcy. A jednak stał tutaj i tylko jedno odbijało się echem w jego głowie – dźwięk jej śmiechu. Słyszał jak śmiała się wcześniej tego wieczora, gdy walczyła z Daimonami. To był głęboki, melodyjny dźwięk. Od serca. Chciał to usłyszeć jeszcze raz. 42 |

- Nie mam zamiaru cię krzywdzić, Dangereuse. Zesztywniała wyzywająco. - Mam na imię Danger – poprawiła. – Od dawna nie używam Dangereuse. Skinął ku niej głową. Wiedział ze swoich studiów, że została nazwana po babce Eleonory Akwitańskiej, którą jej matka uwielbiała. Wspaniałej księżnej która przeżyła swoje życie na własnych zasadach, odrzucając reguły społeczeństwa. To imię pasowało drobnej kobiecie przed nim. - Wybacz. Jego przeprosiny jej nie ułagodziły. - A tak, żebyś wiedział, nie boję się ciebie. Uśmiechnął się na jej odważne słowa. Była twardą, nie przyjmującą nonsensów kobietą i zastanawiał się czy była taka jako człowiek. Ale jakoś w to wątpił. Świat w którym się urodziła nie tolerował tak burzliwej osobowości u słabszej płci. Bez wątpienia zmiażdżyliby jej buntowniczość, a nie pielęgnowali ją. Weszła na krok do pokoju. Jej ciemne oczy były przeszywające, gdy szukały w nim jakieś słabości. - Więc, jaka jest twoja historia? – zapytała. – Mówisz że jesteś Giermkiem Asha. Jesteś z Niebieskiej Krwi, Krwi Rytuału, czy co? Alexion powstrzymał uśmiech na jej pytanie. Niebieska Krew to Giermkowie pochodzący ze starych rodów Giermków. Krew Rytuału to Giermkowie którzy zajmowali się upewnianiem, że zasady ich świata były przestrzegane. Chronili Mrocznych Łowców i byli policyjną siłą dla innych Giermków. Oczywiście, on służył Acheronowi jeszcze zanim powstał Konsul Giermków. Był Alexionem Acherona, atlanteański termin, który nie miał tłumaczenia na angielski. W zasadzie, zrobi wszystko co konieczne by chronić Acherona i Simi. I naprawdę miał na myśli „wszystko.” Nie miał sumienia. Nie miał morale. W jego świecie, jedynym prawem była wola Acherona. Ona rządziła w nim wszystkim. Tak, czasem mógł i kłócił się z Acheronem, ale na końcu, był obrońcą Atlanteańczyka. Zawsze robił wszystko, co było w najlepszym interesie Asha, nie ważne jakie by musiał ponieść osobiste czy fizyczne koszty.

43 |

Jednak nie mógł jej powiedzieć prawdy o swoim statusie. Tylko on, Simi, Artemida i Acheron będą kiedykolwiek wiedzieć o jego prawdziwym związku z szefem. - Jestem wkręconą śrubą – odpowiedział w slangu Giermków, mając na myśli, że Acheron zrekrutował go do bycia jego Giermkiem. W pewien sposób, było to prawdą. - Od jak dawna mu służysz? Na to roześmiał się krótko. - Czasem zdaje się, że od zawsze. Jej ciemne oczy błysnęły na niego podejrzliwością i inteligencją. Była zbyt bystra dla własnego dobra. I zbyt seksowna dla jego dobra. Ciągle nie skończyła go przesłuchiwać, gdy się do niego zbliżyła… tak blisko, że mógł poczuć jej zapach. Jej słodki zapach, który przeniknął jego głowę i stworzył obrazy jej nagiej i rozciągniętej na jego łóżku. - Jak zrobiłeś tę małą sztuczkę ze sztyletem gdy ponownie się pojawiłeś, po tym jak cię dźgnęłam? Jeden z kącików jego ust zadrżał na jej pytanie, gdy pochylił się tak by mógł poczuć zapach jej włosów i skóry. To przeszło przez niego jak ciepła whiskey, szokując i ożywiając. Uczyniło jego krew gorącą, utwardziło członka. - Zapytaj mnie o to, co naprawdę masz na myśli, Danger – powiedział, jego głos pogłębił się przez żądzę. – Nie lubię gierek. Oboje wiemy, że nie jestem człowiekiem więc nie wykonuj tego grzecznego tańca na palcach wokół mnie, próbując mnie rozgryźć. Danger zdawała się doceniać jego bezpośredniość, nawet gdy zadrżała od jego bliskości. Spojrzała na niego spod rzęs. To spojrzenie sprawiło, że poczuł coś czego nie czuł od dawna. Naprawdę dbał o to, że była zdezorientowana i niepewna. Chciał ją uspokoić a to go zszokowało. - Jesteś tu szpiegować dla Acherona? Roześmiał się na samą myśl. - Nie. Zaufaj mi, nie potrzebuje, żeby ktokolwiek dla niego szpiegował. Jeśli chce coś wiedzieć, wie. - Jak to?

44 |

Wymagało to całej siły jego woli, żeby nie wyciągnąć ręki i nie dotknąć jej policzka, żeby zobaczyć czy jest tak miękka jak mu się wydaje. Jej skóra była bez skazy i kusząca. Bez wątpienia byłaby nawet bardziej miękka pod jego językiem… - Mam na myśli to co powiedziałem, Danger. Acheron jest zdolny sam dowiedzieć się wszystkiego. Szpiegowanie jest ostatnią rzeczą do jakiej mnie potrzebuje. Danger zaczynało irytować przyciąganie jakie czuła do tego mężczyzny i jego niezdolność do odpowiedzi na jej pytanie. Nie była pewna czy powinna go pocałować czy kopnąć. Żar jego spojrzenia był przeszywający. Denerwujący. Był tak intensywny, że niemal mogła poczuć na sobie jego ręce. Miała najbardziej niewytłumaczalne pragnienie, by schować twarz w jego ramieniu. Bez tchu, postanowiła użyć jego głodu przeciwko niemu. Stanęła na palcach i przysunęła się do niego tak blisko, że ich policzki się niemal stykały. Patrzyła jak zamknął oczy i odetchnął gwałtownie. Gdy się nie cofnął, wyszeptała mu do ucha: - Dlaczego tu naprawdę jesteś? Gdy odpowiedział jego głos był głęboki: - Żeby cię chronić. Danger nie byłaby bardziej zaskoczona gdyby od razu przyznał, że jest niszczycielem Acherona. Odsunęła się od niego by stworzyć miedzy nimi większy dystans. Tak ciężko było prosto myśleć, gdy ten mężczyzna patrzył na nią jakby ją sobie wyobrażał nago. - Chronić mnie przed czym? Ciągle te dziwne zielone oczy przeszywały ją z intensywnym głodem. - Przed tymi, którzy chcieliby cię zobaczyć martwą. Stoisz w niepewnej pozycji, Danger. Ten, który stał się Zabójcą zabije cię natychmiast, gdy dowie się, że go zdradziłaś. Zabawne, Kyros był w tym wybitnie wyrozumiały. - Nie może mnie zabić i dobrze o tym wiesz. Żaden Mroczny Łowca nie może zabić drugiego. Uniósł brew.

45 |

- Naprawdę w to wierzysz? Nikt nie mówił, że Mroczny Łowca nie może przykuć drugiego do bramy, samochodu czy czegokolwiek innego i zostawić go na zewnątrz do wschodu słońca. Nie możecie się krzywdzić nawzajem, prawda. Ale jest wiele sposobów by wystawić wroga za dnia bez stwarzana dla siebie niebezpieczeństwa. Och, teraz był tu piekielny kruczek, o którym nie pomyślała. Ale on najwyraźniej tak. - A jak zdobyłeś tę informację? Ilu Mrocznych Łowców wystawiłeś na światło słoneczne po tym jak ci zaufali? Roześmiał się gorzko. - Jeśli chciałbym kogoś zabić, Danger, nie muszę czekać na słońce. - Więc przed czym chcesz mnie chronić ? Odwrócił od niej spojrzenie. - Nie mogę ci tego powiedzieć. - Wypróbuj mnie. - Nie – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Nawet gdybym to zrobił, nie uwierzyłabyś mi. Byli w impasie. Nie miała zamiaru mu zaufać dopóki nie da jej powodu – a pewnie i nawet wtedy – i ostatnia rzecz jakiej chciała to faceta w swoim domu, któremu nie mogła ufać. - W tym przypadku, zrozumiesz jeśli poproszę cię, żebyś został w hotelu podczas gdy szpiegujesz dla Acherona? Z rozbawionym spojrzeniem, wydał krótki, złowrogi śmiech. - Spotkałaś się dziś wieczór z Kyrosem i próbował cię przekonać do swojego rebelianckiego planu. Uwierzyłaś mu? Skąd to wiedział? To nie było coś, co by rozgłaszała. Rany. Wydawał się równie wszechwiedzący co Acheron i zaczynało ją to wkurwiać. - Nie wiem o czym mówisz. Zmniejszył dystans między nimi. Jego obecność była ogromna w pokoju, przejmująca, a jednak dziwnie pocieszająca. Jakby coś w nim wydawało uspokajające wibracje. Nie wspominając, że miał feromony, które powinny być butelkowane i sprzedawane. Acheron był jedyną inną osobą jaką znała, która miała ten dziwny czynnik „bierz mnie”, który każdego kto się do niego zbliżył kusił by zerwać z niego ubranie i przewrócić na noc grzesznej zabawy. 46 |

Co jest ze mną nie tak? Nigdy nie czuła takiej żądzy. - Wiesz – powiedział Alexion głębokim głosem, który sprawił że zadrżała. – Jak na aktorkę za cholerę nie kłamiesz przekonująco. Zesztywniała na jego słowa. - Co proszę? - Słyszałaś mnie. Więc jakie kłamstwo powiedział ci Kyros? Mam nadzieję, że to coś bardziej kreatywnego niż stare „Acheron jest Daimonem.” Nie wiedziała co zaskoczyło ją bardziej. Fakt, że wiedział co powiedzieli o Acheronie czy to, że wymówił imię Kyrosa jakby osobiście znał mężczyznę. - Skąd wiesz o Kyrosie? - Uwierz, wiem o nim wszystko. Danger była teraz jeszcze bardziej zdezorientowana. Czy Alexion mówił jej prawdę? Czy używał prawdy o Acheronie będącym Daimonem, żeby ją rozproszyć? Jak lepiej ją zmieszać niż wyśmiać to, co równie dobrze mogło być faktem? Komu wierzyć? Kyrosowi, który zdawał się mieć urojenia czy mężczyźnie przed nią, który zdawał się morderczy. Skrzyżowała ramiona na piersi i obserwowała go uważnie. - Więc powiedz mi, Acheron jest Daimonem? Te dziwne, piwno-zielone oczy zmrużyły się na nią. - Jak sądzisz? - Nie wiem – To była szczera prawda. – To ma sens. Jest z Atlantydy a wszyscy wiemy, że Daimoni oryginalnie pochodzą stamtąd. Parsknął na nią drwiąco. - Acheron urodził się w Grecji i dorastał na Atlantydzie. To nie czyni go Daimonem czy Appolitem. Wciąż, było więcej dowodów do rozważenia. - Nigdy nie je jedzenia. - Jesteś pewna? – drażnił. – Tylko dlatego, że nie widziałaś jak je przy tobie, nie znaczy, że w ogóle nie je. Okej, wykazał jej własny punkt. To jakoś sprawiło, że czuła się lepiej wiedząc, że Kyros mógł być idiotą.

47 |

Ale w wciąż był w tym element, który wcale nie miał sensu. Jeden, który Alexion musi wyjaśnić. - Więc co z tobą? Jeśli Kyros się tak myli, skąd wiedział że pokażesz się tutaj nosząc swój biały płaszcz i próbując sądzić nasz wszystkich, co? Alexion zamarł na jej pytanie. Przeszyło go to jak odłamki szkła. - Pardon? Jej twarz nabrała zadowolonego wyrazu. - Nie masz na to odpowiedzi, co? Nie, nie miał. To niemożliwe, żeby Kyros się o nim dowiedział. - Skąd on może o mnie wiedzieć? Nikt nie wie o moim istnieniu. - Więc ma rację – powiedziała oskarżycielsko. – Kłamiesz mi o swoim celu. Jesteś tu zabić nas wszystkich. Jesteś zabójcą Acherona. Alexion nie mógł oddychać gdy jej słowa go przeszyły. Skąd ktoś mógł to wiedzieć? To niemożliwe. Achron zadbał o to by nikt nie wiedział o jego istnieniu. - Nie jestem. Jestem tu by uratować ilu mogę. - I dlaczego powinnam ci uwierzyć? - Bo mówię prawdę. Zwątpienie patrzyło na niego z głębi jej oczu. - Więc to udowodnij. Łatwiej powiedzieć niż zrobić. - Jak udowodnić? Jedynym sposobem jak mogę udowodnić, że nie jestem tu by cię zabić, to cię nie zabijać. Gdy ostatnio sprawdzałem to ty rzucałaś sztyletami, nie ja. Rzuciła mu wrogie spojrzenie. - Co miałam myśleć? Wchodzę do domu i widzę mojego normalnie gadatliwego Giermka zastraszonego na kanapie, wyglądającego na pobitego, a mój telewizor rozwalony w cholerę. Potem ten blond człowiek, i terminu „człowiek” używam tu luźno, o którym mi powiedziano, że przyjdzie mnie zabić, wstaje nosząc dokładnie taki biały płaszcz w jakim mi powiedziano, że będzie. Co powinnam zrobić? - Powiedziałbym: witam, w czym mogę pomóc? Przewróciła oczyma. - Pewnie, powiedziałbyś. 48 |

Właściwie, zrobiłby to, ale też miał nad nią przewagę. Nie mógł umrzeć. Przynajmniej przez nic zrodzonego na tej ziemi. - Posłuchaj, Danger, wiem, że absolutnie nie masz powodu żeby mi ufać. Przed dzisiejszym wieczorem nigdy nawet o mnie nie słyszałaś. Ale znasz Acherona. Widziałaś kiedykolwiek żeby skrzywdził któregoś Mrocznego Łowcę? Pomyśl o tym. Jeśli Ash naprawdę jest Daimonem, dlaczego by pomagał i chronił Mrocznych Łowców? - Bo używa nas by walczyć z własnym rodzajem, żeby jego matka go nie zabiła. Alexiona na to przeszył lód. Skąd, do diabła, pochodzą te kłamstwa? Acheron straciłby rozum słysząc te słowa. Co więcej, nie byłoby ratunku dla żadnego Mrocznego Łowcy tutaj. Acheron bez mrugnięcia zniszczyłby ich wszystkich. Gdy chodziło o istnienie jego matki, Ash nie podejmował ryzyka. I nie okazywał litości. - Co wiesz o jego przypuszczalnej matce? – zapytał, mając nadzieję, że Acheron nie wybierze akurat tej chwili by go szpiegować. - Że wyrzuciła go z królestwa Daimonów i używa nas, żeby zemścić się na niej i jej ludziach. Parsknął drwiąco. - Teraz to najśmieszniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałem, i uwierz, wiele bzdur słyszałem w ciągu swojej egzystencji. Zaufaj, to kompletne kłamstwo. Zduplikowała jego parsknięcie. - Problem w tym, że ci nie ufam. Wcale. - Ale ufasz Kyrosowi? Zobaczył odpowiedź w jej ciemnych oczach. Nie, nie ufała. Ale dużo o niej mówiło, że nie odwróciła się od brata Mrocznego Łowcy. Ciągle chroniła Kyrosa. Mógł ją za to podziwiać. - Posłuchaj, Danger. Otwórz serce i posłuchaj swoich uczuć. Co ci mówi przeczucie? - Uciec na wzgórza ze swoim Giermkiem i pozwolić wam to załatwić między sobą. Roześmiał się na to mrocznie.

49 |

Danger pragnęła też się móc z tego śmiać, ale to w ogóle nie było dla niej zabawne. - Jakkolwiek, nie mogę tego zrobić, prawda? Więc nie wiem komu wierzyć i w wystarczającym stopniu jestem kobietą by to przyznać. Są wielkie, ziejące dziury w obu waszych historiach. Więc pytaniem na jakie muszę odpowiedzieć, jest kto nie wypowiada tej części „służę złu.” Alexion był rozbawiony. - Więc pozwól mi to przedstawić w ten sposób. Są rzeczy czarne i białe w naszym świecie. Czasami rzeczy jakie postrzegamy jako dobre mają chwile zupełnego zła, ale zupełne zło zawsze ci powie, że jest dobre. Nigdy nie przyzna, że może, w jakikolwiek sposób, być złe. Danger przechyliła głowę. Brzmiał dokładnie jak ojciec Anthony, jej ksiądz, gdy była młodą kobietą w Paryżu. - Więc jeślibym cię zapytała czy jesteś po dobrej stronie? - Jestem. Ale nie zawaham się zrobić wszystkiego co konieczne by chronić ludzi i Acherona. Jestem tu uratować tych z was, którzy chcą być uratowani. - A reszta? Odwrócił od niej spojrzenie. - Zabijesz nas – To było stwierdzenia faktu. Jego spojrzenie napotkało jej i tym razem jego oczy błyszczały głęboką, żywą zielenią. Były nieziemskie, zimnie i w żaden sposób nie wydawały się ludzkie. - Nie. Skazaliście się własną głupotą. Przyznaję, że nie mógłbym mniej dbać o to kto przeżyje a kto nie… to naprawdę nie moje zmartwienie. Jestem tu by zrobić to, co musi zostać zrobione by chronić porządek rzeczy. - Porządek jakich rzeczy? - Naszej egzystencji. Naszego wszechświata. Nazywaj to jak chcesz, ale na końcu, ci którzy odwrócą się od Acherona i zaczną żerować na ludzkości zginą i tak, z mojej ręki. To było niewiarygodne. Przyznawał , że rzeczywiście był tym, który zabije ich wszystkich. - Więc jesteś naszym sędzią? Jego twarz była ponura, złowroga. - Sędzią, ławą przysięgłych i katem. Te słowa rozpaliły jej temperament, gdy podeszła, aż stała z nim nos w nos. 50 |

- Co sprawia, że masz prawo beztrosko decydować kto żyje a kto umiera? Skąd wiesz, co jest właściwe? Skrzywił się. - Wszyscy wiecie co jest właściwe. Nie potrzebujecie mnie do tego. W nocy gdy staliście się Mrocznymi Łowcami złożyliście wieczny ślub służenia Artemidzie i walczenia dla niej z Daimonami. Każdy z was dostał bogactwo, przywileje i służbę. Wszystko co musicie robić w zamian, to chronić ludzi i zostać przy życiu. Jak długo trzymacie się swoich obowiązków, jesteście zostawieni by znaleźć jakiekolwiek szczęście, jakie będziecie mogli. Wszyscy znacie zasady. Jestem tu by wymusić je na tych, którzy myślą, że ich one nie dotyczą. Tyle. Nie chciała kogoś tak gruboskórnego w swoim domu. On naprawdę nie dbał o to kogo zabije. Mroczni Łowcy byli dla niego niczym. Ale jej bracia byli dla niej wszystkim. Zabije lub umrze by chronić Acherona a ona zabije lub umrze by chronić swoją rodzinę Mrocznych Łowców. To było tak proste i tak skomplikowane. - Więc wynoś się z mojego domu. Potrząsnął głową. - To tak nie działa. Kiedy Acheron mnie wysyła, łączy mnie z Mrocznym Łowcą, którego chciałby zobaczyć uratowanego. Niestety, nie zawsze tak wychodzi, ale w teorii, jeśli będziesz współpracować, powinnaś przetrwać rozwiązanie. Użyję cię jako przyjaznej, godnej zaufania twarzy do przedstawienia mnie zdrajcom, żebym mógł zdecydować kto spośród nich jest warty ratowania. - A jeśli odmówię? - Zginiesz – Nie było emocji w jego głosie ani na twarzy. Naprawdę nie dbał o to czy ją zabije czy nie. Danger patrzyła na niego, gdy jej serce łomotało z wściekłości. - Więc mam nadzieję, że przybyłeś z armią bo zabicie mnie będzie wymagać więcej. Rzuciła się na niego tylko po to by wbiec na coś, co zdawało się niewidzialną ścianą. Uderzyła w to, ale nie drgnęło.

51 |

- Nie mogę umrzeć, Danger – powiedział złowrogo, patrząc na nią zza swojej osłony. – Ale ty możesz i uwierz kiedy mówię, że umieranie jako Mroczny Łowca jest poważnie do bani. Uderzyła pięścią w niewidzialną ścianę, krzywiąc się na niego. - Prosisz mnie o zdradzenie moich braci dla własnego zbawienia. Zapomnij o tym. Pieprzyć ciebie i Acherona. - Nie – powiedział szczerym głosem i potrząsnął głową. – Proszę cię żebyś ich uratowała. Jeśli przekonamy ich by ci zaufali a mnie uwierzyli i zaakceptowali, że Kyros kłamie, pójdą do domu i wszystko to nie będzie niczym więcej niż złym snem. - A jeśli tego nie zrobią? - Są historią. Zniesmaczona nim, cofnęła się. - Wiesz, powinieneś pokazać więcej współczucia gdy to mówisz. Nic dla ciebie nie znaczymy? Dla Acherona? Poczuła lekką zmianę w powietrzu i ściana zniknęła. Alexion patrzył na nią tymi dziwnymi zielonymi oczyma. - Acheron definitywnie o was dba. Gdyby tak nie było, nie byłoby mnie tutaj i wszyscy bylibyście już martwi. Nie potrzebuje mnie by ich zabić. Może to zrobić i nawet się przy tym nie spocić. Uwierz, nie mam żadnej własnej przyjemności w zabijaniu. Jak również jest mi obojętne kto przetrwa a kto nie. To nie jest dla mnie gra. Ani koniec świata. Przełknęła bolesną gulę w gardle, która pojawiła się na myśl o śmierci jej przyjaciół. - Wszyscy są warci ocalenia. Wszyscy. Nie masz pojęcia jak ciężko jest być jednym z nas. Zostaliśmy stworzeni i opuszczeni. Niektórzy żyją dekady, nawet dłużej, bez jednego słowa od Acherona. Nikt nie widzi ponownie Artemidy… Parsknął złowrogo, przerywając jej. - Tu licz błogosławieństwa. Przerwała gdy wróciły do niej złośliwe słowa Strykera o śmierci Artemidy. - Artemida ciągle żyje? - Och, tak. Uwierz, żyje, ma się dobrze i codziennie staje przed Acheronem.

52 |

Z jakiegoś powodu, to sprawiło, że poczuła się lepiej… jeśli Alexion nie kłamał. - Więc dba o nas. - Nie – powiedział gorzko. – Dba o Acherona. Reszta z was istnieje po to by mogła go kontrolować. Dlatego tworzy nowych Mrocznych Łowców by zastąpić tych, którzy się uwolnią. W dniu gdy Acheron przestanie o was dbać będzie dniem, gdy Artemida całkiem się od was odwróci i najprawdopodobniej padniecie. Więc nie mów mi, że nie obchodzicie Acherona, gdy widzę jak każdego dnia się to na nim odbija. Jego słowa zawisły w jej umyśle. Czy to może być prawda? Znając Asha, zdawało się to bardziej prawdopodobne niż jego bycie Daimonem. Cóż, tak jakby. Teoria z Daimonem również brzmiała prawdopodobnie. Gdyby tylko wiedziała komu ufać. Alexion stanął przed nią, tak blisko że na policzku czuła jego oddech. - Masz decyzję do podjęcia, Danger. Pomożesz mi uratować kilku Mrocznych Łowców czy mam ich zabić teraz i wrócić do domu?

53 |

Rozdział szósty Stryker siedział w ciemnej bibliotece swojego domu w Kalosis – altanteańskim piekle – ze swoim drugim w dowodzeniu przed jego nieskazitelnym hebanowym biurkiem, obserwującym go. Powierzchnia biurka była tak błyszcząca, że odbijała światło świec z dziwnym blaskiem, który tańczył wokół nich. Smutek ciężko opadł na jego serce gdy przypomniał sobie ,że to mógłby być jego syn, Urian, knujący z nim w tę noc. Urian. Zaledwie myśl o jego kiedyś ukochanym synu wystarczyła by go rozedrzeć. Strata Uriana pożerała go od środka jak ucztująca choroba, której nic nie mogło wyleczyć. A to wszystko przez Acherona, przez niego zabił ukochanego syna11. Swojego dziedzica. Swoje serce. Nie zostało w nim nic poza nienawiścią i potrzebą zemsty tak ogromną, że drwiła ze zdrad, które zmieniały ludzi w Mrocznych Łowców. Chciał odzyskać Uriana. Nic nie mogło wypełnić pustki jaką zostawiła śmierć syna. Nic nie mogło zatrzeć żywego zranienia i poczucia zdrady w oczach Uriana, gdy Stryker poderżnął mu gardło. Stryker zacisnął zęby gdy przeszył go żal. Jak pragnął cofnąć tę chwilę. Ale to się stało i nie mógł żyć póki nie upewni się, że Acheron pozna jego ból z pierwszej ręki. Że Acheron będzie całą wieczność cierpiał w gorzkim żalu.

Ależ oczywiście że to przez Asha :/ Taa, jasne. Dla nieznających faktów, w części „Kiss of the Night” przedstawiającej losy Wulfa i Cassandry, Urian i jego żona, kuzynka Cassandry, uratowali bohaterów przed Strykerem i pomogli się im ukryć. Gdy Stryker się o tym dowiedział poderżnął Urianowi gardło [na jego szczęście Ash był na miejscu i go uratował], a potem zabił ukochaną żonę syna. Od tej pory Urian poprzysiągł ojcu zemstę i służy Acheronowi. Tak, że sami widzicie, to wszystko wina Asha – jakże by inaczej *zdegustowane westchnienie* 54 | 11

Coś, co sprawiało sporo trudności, skoro musiał to zrobić poza radarem Appolymi. Gdy służysz bogini, ciężko znaleźć czas na osobistą zemstę, której by nie doceniła. Ale nic nie powstrzyma Strykera dopóki wszyscy drodzy Acheronowi nie będą permanentnie leżeć w grobach. Już spowodował śmierć Nicka Gautiera i jego matki, Cherise. Została tylko trójka znacząca coś dla atlanteańskiego księcia. Demon Charonte, Simi, która będzie praktycznie niemożliwa do zabicia – ale wciąż, potrzeba matką wynalazku. Ludzkie dziecko, Marissa Hunter, i Alexion. Niemal udało mu się schwytać Marissę kilka miesięcy temu w Nowym Orleanie. Niestety, jego działania zawiodły i jak na razie ostrożność Acherona wzrosła, gdy chodzi o dziecko. Jednak nadejdzie chwila gdy rozluźni uwagę. Potem dziecko znów będzie narażone na atak. Ale jeśli chodzi o Alexiona… - Acheron Daimonem – roześmiał się Trates podnosząc sferę, której Stryker używał do zaglądania w królestwo ludzi. Blondyn przed nim, jak wszyscy Daimoni, mierzył ponad sześć stóp, był niewiarygodnie przystojny i młody. To przez klątwę ich Appolickiej rasy nikt z nich nie mógł żyć dłużej niż do dwudziestych siódmych urodzin. W godzinie znaczącej ich urodziny zaczynali powoli, boleśnie rozpadać się w pył. Jedynym sposobem uniknięcia tego losu było zacząć karmić się ludzkim duszami. Gdy Appolita zdecydował się karmić na ludziach a nie umrzeć, był nazywany Daimonem i wyrzucany ze społeczeństwa Appolitów. Większość Appolitów bała się Daimonów na równi z ludźmi, chociaż nie rozumiał dlaczego. Niewielu Daimonów żerowało na własnej rasie. To po przejściu w status Daimona Mroczni Łowcy byli wysyłani przez Acherona by zabić ich i uwolnić skradzione dusze zanim umrą. Żałosny nieszczęśnik, trzymał stronę ludzi a nie Daimonów. Gdyby Acheron był mądry, byłby po ich stronie. Ale z jakiegoś powodu którego Stryker nigdy nie rozumiał, Acheron trzymał z rasą, która zniszczy go, jeśli kiedykolwiek dowie się czym jest. Co za idiota. Trates przesunął sferą po wypolerowanym blacie. 55 |

- Muszę powiedzieć, akri, to było dobre. Mroczni Łowcy są naprawdę zbyt głupi by żyć. Stryker odchylił się w fotelu z czarnej skóry, gdy kąciki jego ust uniosły się na wspomnienie jego kłamstw. - Chciałbym móc wziąć to na swoje konto, ale to Mroczny Łowca wymyślił tę plotkę gdzieś około pięć lub sześć stuleci temu. - Tak, ale to ty wymyśliłeś tę całą wojnę między nim a jego rzekomą matką. Myślę, że Appolymi byłaby głęboko obrażona, gdyby się dowiedziała, że ośmieliłeś się powiedzieć, że urodziła służącego Artemidy. Uśmiech zamarł na twarzy Strykera. To, czego nie wiedział Trates, to to, że właśnie to podejrzewał. Chociaż Appolymi nie chciała tego przyznać, zaczął myśleć że jest matką Acherona w nocy gdy zginął Urian. Z jakiego innego powodu zabroniłaby mu zabić sługę Artemidy? Artemida miała duszę Acherona. Acheron był zaprzysiężony jaj służyć i cały czas spędzał walcząc z tymi, którzy służyli Appolymi. Biorąc pod uwagę głęboką nienawiść Niszczycielki do Artemidy, byłoby zrozumiałe gdyby zostali wysłani zabić ulubioną zabaweczkę Artemidy. A jednak gdy jednemu z jego Daimonów raz udało się zranić Acherona, Appolymi zjadliwie rzuciła się na wszystkich odpowiedzialnych. Nawet teraz jego ludzie żyli w strachu przed ponownym wzbudzeniem jej gniewu. Nie żeby ich winił. Appolymi, na równi z nim, żyła dla brutalności. Oczywiście, nie miał dowodu dla swoich podejrzeń gdy chodziło o Acherona. Jeszcze nie. Ale jeśli miał rację i Acheron był utraconym synem Appolymi, Stryker w końcu zyska moc by w końcu zniszczyć atlanteańską boginię. Gdy jej nie będzie, będzie rządził Kalosis i wszystkim Daimonami mieszkającymi w tym królestwie. Miałby nieporównywalną moc. Nikt by go nie powstrzymał przed zniewoleniem ludzi. Świat człowieka byłby jego… - Appolymi się o tym nie dowie – powiedział pewnie do Tartesa. – Powiem jej o buncie Mrocznych Łowców gdy już wszyscy zginą. Trates zmarszczył brwi. - Dlaczego nie powiesz jej teraz? Udał nonszalancje. 56 |

- Jest zajęta czym innym. Myślę, że zrobię jej niespodziankę, nie sądzisz? Poddany zbladł na samą myśl. - Bogini nie lubi niespodzianek. Była raczej zdenerwowana przez „niespodziankowe” zniszczenia w Nowym Orleanie. To prawda. Stryker wysłał Daimony Spathi, a ci szerzyli terror przez kilka tygodni, tylko żeby Acheron na końcu uratował żałosnych ludzi. Niech go cholera. Kosztował Strykera wiele dobrych Daimonów tamtej nocy, włączając Desideriusa. Ale to nie zniszczenia rozwścieczyły Appolymi, to na atak Desideriusa na Acherona zareagowała. Ale Trates tego nie wiedział. Tylko Stryker znał prawdziwe źródło gniewu Appolymi. - Tak, ale się uspokoiła i teraz znów jest całkiem zadowolona. Daimon nie wyglądał na przekonanego, gdy odłożył sferę na pozłacaną podstawkę. - Więc jakie są twoje rozkazy? - Na razie, dalej gramy miło z Mrocznymi Łowcami. Pozwólmy im zobaczyć naszą dobrą stronę. - Mamy dobrą stronę? Stryker się roześmiał. - Nie, ale jak powiedziałeś, Mroczni Łowcy są za głupi by zobaczyć coś innego. Na razie będą wierzyć w nasze kłamstwa i pozwolą naszym nowszym członkom podnieść swoje umiejętności. Trates skinął, potem zrobił krok w tył, jakby odchodząc. - Jednak jest nowy priorytet. - Daimon zatrzymał się i znów na niego spojrzał. - Jaki? - Zabić Alexiona. Trates wyglądał na zdumionego rozkazem, ale szybko oprzytomniał. - Jak? Powolny uśmiech rozciągnął twarz Strykera. - Są dwa sposoby. Musimy albo zmusić go żeby się zabił albo pozwolić to zrobić jednemu z Charonte. Żadna metoda nie była łatwa. I po wyrazie twarzy Tratesa mógł powiedzieć, że jego zastępca rozważał obie drogi postępowania z równym przestrachem. 57 |

- Jak skłonimy Charonte, żeby go zabił? – zapytał Trates. - To zdradziecka część, co? Stryker rozważył opcje. jeśli nie skłoni Appolymi do współpracy z nim, by pozwoliła jednemu ze swoich zwierzaków opuścić atlanteańskie piekło, które uczyniły swoim domen, nie ma szans napuścić je na Alexiona. To byłoby cholernie bliskie niemożliwego. Niszczycielka rzadko wypuszczała swoje Charonte z Kalosis. Ale znów były Charonte, które nie trzymały szczególnego uczucia dla bogini, która ich kontrolowała. Takie, które mogłyby wykonać jego zadanie za szansę na wolność… Trates nawet nie zauważył tej opcji. - Jak można kogoś zmusić żeby się zabił? Na to Stryker wybuchnął krótkim śmiechem. - Normalnie musiałbyś zniszczyć ich wszelką wolę życia. Albo dać im cholernie dobry powód do śmierci. Trates wyglądała nawet na jeszcze bardziej zdezorientowanego. - Co mogłoby sprawić, że Alexion chciałby umrzeć? - Kyriay ypochrosi – powiedział Stryker, używając atlateańskiego terminu dla „szlachetniej powinności.” – Jest równie bezduszny jak Mroczni Łowcy, których chroni. Jeśli umieścisz duszę w Mrocznym Łowcy, przejmie go, ale jeśli umieścisz w nim słabą duszę… - Usłyszy jak błaga o litość. Stryker skinął. To była najtrudniejsza część zmienienia się w Daimona i dlatego unikali słabych dusz. Ciągłe skamlenie o litość najsilniejszych z nich mogło doprowadzić do szaleństwa. Ale jego ludzie mieli przewagę; ciągle posiadali swoje dusze, które mogły uciszyć skamlącą. A Alexion i Mroczni Łowcy nie. Nie mieli w sobie nic co mogłoby pokonać i stłumić wchodzącą duszę. Nic co by zaabsorbowało nową siłę życiową. Żałosne krzyki ubezwłasnowolniłby Alexiona, który nie miałby wyboru poza albo zabiciem się by uwolnić duszę albo skazaniem jej na śmierć. Jeśli nic innego, to byłby interesujący eksperyment. Czy Alexion pozwoli duszy umrzeć czy skończy własne życie by ratować niewinnego? 58 |

Rozdział siódmy Danger stała na korytarzu w swoim domu, obserwując Alexiona, który był w kuchni. Przeprosiła by wyjść do łazienki – nie żeby tego potrzebowała, co przerwy od intensywności jego obecności. I chwili samotności by móc posortować wszystkie informacje jakimi ją zarzucił. Nie wiedziała w co wierzyć i nienawidziła niepewności. Całe życie, była dumna, że potrafi przejrzeć bzdury i zobaczyć prawdę. Ale jeśli chodziło o to… Nie wiedziała kto lub co było właściwe. Po tym co widziała w Alexionie, nie wątpiła, że mógł ją zabić gdyby chciał; że mógł zabić ich wszystkich. Jak na razie, nie zrobił żadnej z tych rzeczy, co dodawało wiarygodności jego historii, że jest tu by ich chronić. Może. Cholera, naprawdę nienawidzę niezdecydowania. Powinnam biec ostrzec innych czy zostać i mieć na niego oko? Nie było łatwej odpowiedzi. Pocierając twarz rękoma, przerwała gdy zobaczyła jak Alexion podniósł wielka tabliczkę czekolady Hershey z kontuaru i powąchał ją. Przesunął ręką po krawędzi brązowego opakowania jakby nigdy wcześniej go nie widział. Potem przesunął palcem po krawędzi czekolady przez opakowanie, jakby rozkoszował się odczuciem dotyku. Danger przechyliła głowę, zdumiona jego zachowaniem. Kochała czekoladę jak każda inna osoba, ale nigdy nie molestowała tabliczki. Coś w jego pieszczocie przypominało jej dotyk kochanka i sprawiło to, że wydawał się dziwnie kruchy. Taa… traciła rozum. - Powinnam zostawić was samych?

59 |

Spojrzał w górę jakby zdumiony jej pytaniem, ale nie skomentował jaj sarkazmu. - Jak smakuje czekolada? Zmarszczyła brwi na nieoczekiwane pytanie. - Otwórz i sam się przekonaj. Westchnął ciężko zanim odłożył to na bok. - Nie miałoby to sensu. - Dlaczego nie? - Nie czuję smaku niczego. To ją zaskoczyło. Nie mogła sobie wyobrazić życia bez kubków smakowych. Bogowie wiedza, na pewno miała wielka przyjemność z jedzenia czekolady i innych rzeczy, które najpewniej zatkałyby każdą arterię w jej ciele, gdyby ciągle była człowiekiem. - Absolutnie niczego? Potrząsnął głową gdy znów spojrzał na tabliczkę czekolady. - Wiem, że Simi lubi jeść czekoladę. Ciągle o tym mówi, ale nigdy żadnej nie przyniosła do domu, żebym mógł zobaczyć. Przy mnie je tyko grilla i popcorn, o których mówi, że są bardzo smaczne i naprawdę słone. - Simi? Gdyby nie wiedziała lepiej, przysięgłaby że natychmiast zrobiło mu się niewygodnie, jakby nie powinien wspominać imienia. Nie odpowiadając jej, podniósł jej puszkę z kawą i to też powąchał. Mogła powiedzieć, że było to dla niego równie produktywne jak jedzenie czekolady której smaku nie czuł. Co sprawiło ,że zastanowiła się nad czymś naprawdę ważnym. - Więc jeśli nie czujesz smaku jedzenia, czym żyjesz? Krwi? Duszach? Rzucił jej znudzone spojrzenie, gdy odkładał puszkę na miejsce. - Mówiłem ci, nie jestem Daimonem. - Taa, ale gdy cię dźgnęłam puffnąłeś jak Daimon. Jesteś blondynem i nie musisz jeść jedzenia… - Nie jestem Daimonem – powtórzył. - Uch-huh, słyszałeś kiedyś, że jeśli coś chodzi jak kaczka i wygląda jak kaczka… - To nie Daimon. Cóż, z tym był szybki. To musiała mu przyznać. 60 |

- Więc co jesz? Zmierzył ją intensywnym, gorącym spojrzeniem. - Kobietę al dente. Szczęka jej opadłą na nieoczekiwaną wulgarność. Zrobiła zniesmaczoną minę. - To nie było konieczne. - Więc przestań mi zadawać pytania. Urok najwyraźniej nie był jego mocną stroną. Ale też właściwie go nie potrzebował. Był taki głęboki smutek w jego oczach, że było jej go żal Pomimo rozsądkowi, który mówił, że powinna go znów dźgnąć… tak dla zasady. Zbliżyła się przyglądając się przystojnym liniom jego twarzy. Jego rysy były doskonałe. Męskie. Ciemnoblond brwi były idealnie wygięte nad tymi jego niezwykłymi oczyma. Kości policzkowe wysokie i pokryte cieniem zarostu. To było rodzaj zarostu, który sprawiał, że kobieta chciała stanąć na palcach i przygryzać to aż zęby będą boleć. Wtedy coś zrozumiała… Alexion, w przeciwieństwie do niej i reszty Mrocznych Łowców, nie miał kłów. Jak mogło tak być? Ale to przynajmniej eliminowało z listy Daimona. Żaden pełnokrwisty Daimon nie mógł żyć bez karmienia się. - Czym ty jesteś? – zapytała. – Tak naprawdę. Spojrzał na nią jakby pytanie go nudziło. - Już prowadziliśmy tę dyskusję. Taa, ale jej nie skończyli. - Prosiłeś żebym ci zaufała. Dobra. Jestem chętna spróbować. Ale jeśli to zrobię, więc w zamian zasługuję na pewną dozę szacunku – Posłała mu znacząca spojrzenie. – Zaufaj mi z prawdą o sobie. Zobaczyła błysk namysłu w jego zielonych oczach zanim w końcu odpowiedział. - Powiedzmy, że jestem „inny.” Jestem naprawdę unikalny w tym świecie. Nie jestem człowiekiem. Nie jestem Mrocznym Łowcą i nie jestem Daimonem czy Appolitem. Jestem sobą. Łatwe i proste.

61 |

Walczyła z potrzebą śmiechu na to oświadczenie. W tym mężczyźnie nie było nic łatwego czy prostego. Zmrużył na nią oczy i głęboko zakorzeniony głód błysnął w ich głębi. Wyciągnął rękę ku jej twarzy. Danger instynktownie cofnęła głowę. Jego oczy dalej paliły ją intensywnością potężnego spojrzenia. - Pozwolisz mi dotknąć twojego policzka, Danger? Powiedziałaby nie, gdyby nie szczególna nuta w jego głosie. Gdyby nie wiedziała lepiej, przysięgłaby, że było to zrodzone z bolesnej tęsknoty. - Dlaczego tego chcesz? Opuścił rękę i odwrócił spojrzenie, jakby próbując przegnać koszmar. - Bo żyję w miejscu, gdzie nie ma żadnego człowieka, którego można by dotknąć. Brakuje mi ciepła kobiecej skóry. Miękkości – Zamknął oczy i odetchnął głęboko. – Upajającego, kobiecego zapachu który jest unikalny dla każdej kobiety. Nie masz pojęcia jak to jest pragnąć ludzkiego dotyku do punktu, gdy przeszyje to całe twoje istnienie z potrzebą tak silną , że czasami zastanawiasz się czy nie oszalałeś i czy całe twoje popieprzone życie nie jest urojeniem stworzonym przez szaleństwo. Teraz to była straszna, intensywna myśl. Tak silna, że musiała się zmusić, żeby nie cofnąć się przed mężczyzną, który sprawiał, że Norman Bates12 wydawał się normalny. Dobrze że nie byłą blondynką i wolała kąpiel od prysznica… Bełkoczesz, Danger. Tak sądzisz? Mam w domu szaleńca przysłanego przez Asha. Dzięki, Ash. Jacyś inni wariaci, których chciałbyś na mnie nasłać? A ja myślałam, że to ciocia Morganette była szalona. Ona przynajmniej tylko myślała , że jej kot to wujek Etienne i ubierała go w bryczesy i płaszcz. To było niemal urocze, ale to… Och, tak, przyślij mi kaftan bezpieczeństwa, Ash. Jesteś mi to winny. Jednak nawet w środku mentalnego bełkotu, coś co powiedział uderzyło ją i uspokoiło odrobinę. - Co masz na myśli, że żyjesz gdzieś gdzie nie ma żadnych ludzi? Jego oczy miały prawie normalny odcień piwnego. 12

Bohater filmu „Psychoza.” 62 |

- W rzeczywistości daleko stąd. - Jak w Gwiezdnych Wojnach? Dawno temu w odległej galaktyce? Powiesz mi gdzie leży twoje Tatooine13? Gdzieś w tym wszechświecie? Może w pobliżu Toledo? A może w Ohio lub Hiszpanii? Nie jestem wybredna. Mogę zanotować współrzędne? Alexion roześmiał się gorzko. - Znasz największą różnicę między kobietami a mężczyznami? Gdy jestem wysyłany do męskiego Mrocznego Łowcy, nie zadaje mi pytań. Po prostu mówię mu, że zostałem przysłany przez Acherona i albo to zaakceptuje albo próbuje mnie zabić. Jeśli to zaakceptuje, rusza do swojego życia jakby mnie tam nie było, ale ty… chcesz znać każdy szczegół o moim życiu i istnieniu. Rzuciła mu niepocieszone spojrzenie. - Rany, tak sądzisz? Tu masz o mnie mały smaczek. Nie wpuszczam obcych do swojego domu. Nigdy. Więc jeśli oczekujesz, że będziesz tu spać, jesteś mi winny jakieś odpowiedzi. Teraz wróćmy do rzeczywistości z jakiej pochodzisz. Co to jest? Szczerze, nie oczekiwała wyjaśnienia, ale ku jej zaskoczeniu dał jej jedno po krótkiej pauzie. - To jak niebo lub piekło. W dziwny sposób, to kombinacja obu. Istnieje w miejscu, które większość ludzi nazwałaby innym wymiarem – Mogła powiedzieć, że stara się to wyjaśnić tak, żeby miało to dla niej sens. – Powiedzmy po prostu że nie ma współrzędnych. Cóż, przynajmniej jakiś początek. I niemal ją to uspokoiło. Taa, jasne. Nadal nic o nim nie wiesz. Nie, ale przynajmniej próbował jej wyjaśnić. To był duży krok do przodu dla pana Upiornego. Uniósł rękę do jej policzka ale zatrzymał ją tuż nim jej dotknął. - Mogę? Naprawdę powinnaś wybiec z tego pokoju i zamknąć za sobą drzwi, Danger. To zrobiłaby mądra kobieta. Potrzeba by się temu poddać była silna, ale nie posłuchała. Ucieczka przed czymkolwiek nigdy nie leżała w jej naturze. Biorąc głęboki oddech, chwyciła jego dłoń i przycisnęła ją do swojej twarzy. Jego dotyk był zimny. Lodowaty. Absolutnie nie było ciepła w jego skórze.

13

Tatooine to fikcyjna, pustynna planeta występująca w sadze Gwiezdnych wojen. 63 |

Ale jego twarz wyrażała czystą rozkosz i sprawiło to, że jej żołądek się zacisnął. Nikt nigdy nie czerpał takiej radości z dotykania jej. Przynajmniej nie tak platonicznie. - Jesteś piękna – powiedział bez tchu. Jego oczy były wypełnione zachwytem i żądzą, gdy chwycił w dłoń jej policzek i spojrzeniem przeszukał jej. – Ile minęło odkąd ostatnio się z kimś kochałaś? Była zdumiona jego pytaniem. - Co, proszę? Grzeszny błysk zatańczył w jego oczach. - Wiem, nie mój interes – Jego twarz sposępniała, potem pozwolił ręce opaść. – Ale ja też ma chwile głębokiej ciekawości. - Taa, cóż, taka właśnie ciekawość może ci zarobić kopa w czułe miejsce. Jego rysy zmiękły jakby go to rozbawiło. - Przypuszczam, że bolesny dotyk jest lepszy niż brak jakiegokolwiek. Szczęka jej opadłą w niedowierzaniu. - Co? Posłał jej grzeszny uśmiech by pokazać, że znów się z nią drażnił. - Musisz mi wybaczyć, moje zdolności towarzyskie są odrobinę zardzewiałe. Nieczęsto wchodzę w interakcje z innymi. - Nie? - Nie. Rozważyła wszystko co ujawnił. Nie wydawał się facetem, który łatwo zwierzał się innym i to sprawił,o że zastanawiała się dlaczego była taką szczęściarą. - Więc nie jesz. Nie wchodzisz w interakcje. Co robisz? Znów nie odpowiedział – coś co bardzo przypominało jej Acherona i jego nieprecyzyjność gdy ktoś mu zadawał osobiste pytania. Zamiast tego, Alexion od niej odszedł. Danger nie miała zamiaru odpuścić. Podążyła za nim korytarzem. W połowie się zatrzymał. Zamknął oczy i przechylił głowę jakby czegoś słuchał. To była bardzo Ashowa poza. - Coś nie tak? – zapytała. - Słyszysz to? Nasłuchiwała kilka sekund, ale wszystko co słyszała to bicie własnego serca. 64 |

- Słyszę, co? Nie odpowiedział. - Ktoś nas obserwuje. Danger zamarła ze strachu i obróciła się powoli, przeszukując każdy kąt swojego domu spojrzeniem. - Kto? Gdzie? - Nie wiem. Ale to czuję. Czuł to. Cóż, to wyjaśniało wszystko, prawda? Danger odetchnęła ze zmęczeniem. - Może jesteś przemęczony. - Acheron? – zawołał głośno. Danger zmarszczyła brwi, na wpół oczekując, że Acheron przedstawi jedno ze swoich zaskakujących pojawień w jej domu. Nie zrobił tego. Było ich tylko dwoje, stojących na jej korytarzu, wyglądających jak duchy w cieniach. Och, tak, to było takie pocieszające. Jak jeżozwierz w fabryce prezerwatyw. W pełni oczekiwała, że ktoś wyskoczy na nich ze ścian. Alexion przeklął pod nosem zanim od niej odszedł, wchodząc do jej salonu. Stanął na środku i się rozejrzał. - Artemido – warknął. – Przyzywam cię do ludzkiej formy. Część niej oczekiwała, że Artemida naprawdę się pokaże. Po kilku minutach bez cudownego pojawienia się bogini, zrozumiała że bredził. - Artemida nie może tu przyjść. Pamiętasz? Nie ma duszy i bogowie nie mogą być z tego powodu w pobliżu nas. - Nie – powiedział przez zaciśnięte zęby. – Greccy bogowie mogą być w pobliżu was jeśli chcą, po prostu nie chcą bo większość to dupki. Jeśli chodzi o Artemidę, nie przyjdzie bo ma radochę z nie odpowiadania mi. - Radochę z czego? - Och, jest mnóstwo powodów dlaczego mnie nienawidzi – Spojrzał groźnie na sufit. – Przysięgam, Artemido, tak mnie sobą nie zachwycisz – Potrząsnął głową z niesmakiem. – Simi ma rację, naprawdę jesteś boginią-krową. - Kto to jest Simi? – zapytała ponownie. W końcu na nią spojrzał. - Jak ja, jest „inna.” 65 |

- Ach, to tyle wyjaśnia. Naprawdę doceniam twoje ufanie mi ze szczerą prawdą. To tak mnie zachwyca. Tik pojawił się na jego szczęce i ruszył ku schodom. - Chcesz wierzyć czy nie, ktoś jest z nami w tym domu. Miał racje, nie chciała w to wierzyć. Właściwie, wiedziała lepiej. - Nie, nie ma. Uwierz, Alcatraz miał mniejszą ochronę niż ten dom. - I ilu ludzi uciekło? Poważnie zaczynał ją irytować. Danger podążyła za nim po schodach i sprawdzała system. Czy naprawdę czuł coś, czego ona nie mogła? To nie było możliwe żeby ktoś tu był, ale ktoś by powiedział, że martwa egzystencja w świecie żywych też nie jest możliwa. Może wiedział coś czego ona nie wiedziała. Przekradł się jej korytarzem jak pantera na łowach. Pokój po pokoju, wchodził i przeszukiwał. Zanim dotarli do ostatniej sypialni, była tym zmęczona. - Mówiłam, nikogo tu nie ma. Przechylił głowę. - Simi? – zawołał. – Jeśli to ty, przestań się ze mną bawić i idź sobie coś kupić. Danger potarła skronie. - Zawsze mówisz do swoich wymyślonych przyjaciół? - Simi nie jest wymyśloną przyjaciółką. - Och, więc musi być twoja niewidzialną przyjaciółką. Czy pani Simi chce własny pokój gdy tu będziesz? Mogła powiedzieć po wyrazie jego twarzy, że doprowadzała go do apopleksji. - Nie mogę zrozumieć czemu nie chcesz zaakceptować, że istnieją rzeczy poza twoją wiedzą czy zrozumieniem. Dla ludzi idea Mrocznych Łowców jest niedorzeczna. Nie mają pojęcia, że twój świat, albo ten Daimonów, istnieje. Świat który ja znam jest tak samo prawdziwy jak ten i nawet mocniej strzeżony – tylko dlatego, że nigdy o tym nie słyszałaś nie znaczy że zmyślam. Rządzącego Konsulu Giermków też nigdy nie spotkałaś, ale wiesz, że wszyscy żyją i mają się dobrze. Tu miał racje. Ale wciąż. 66 |

- Taa, i dzieci całego świata wierzą w Świętego Mikołaja i zębową wróżkę, które są wytworem ich wyobraźni. Alexion ją zignorował. Uspokoił swój temperament by sięgnąć zmysłami. Słyszał nucenie i powietrzne odczucie które nadchodziły gdy ktoś używał sfery by szpiegować wydarzenia. Nauczył się tego eony temu, gdy Simi odkryła, że może używać sfery żeby go obserwować gdy była w domu, w Katoteros. Ale jeśli to nie Simi… To zostawiało kogoś po drugiej stronie. Według jego wiedzy, Appolymi nie potrzebowała sfery. Używała basenu w swoim ogrodzie żeby szpiegować innych. Co stwarzało pytanie kto jeszcze mógł być zainteresowany jego obecnością tutaj. Dlaczego go obserwowali? Danger westchnęła. - Słuchaj, nie chcę tutaj stać i obserwować jak komunikujesz się z „innymi.” To była długa noc, mój mózg jest przysmażony i emocje ranne. Możesz tu zostać robiąc swoje „hokus pokus kocie polowania”, szukając niewidzialnych przyjaciół ile chcesz. Ja spadam. Alexion skinął. Jeśli odejdzie, ten który ich obserwuje będzie musiał wybrać za kim podąży. To mu powie kto był celem. - Jeśli będziesz mnie potrzebować, zawołaj. Przewróciła oczyma. - Taa, jakbym tego właśnie potrzebowała: wielkiego twardziela, który musi ratować mój słaby, dziewczęcy tyłek. Alexion nie wiedział czy powinien być nią przerażony czy rozbawiony. Dziwne, ale czuł obie rzeczy. Zostawiła go a poczucie bycia obserwowanymi nie opadło. Westchnął z ulgą. On był celem. Dobrze. Jak długo nastawali na niego, mógł to znieść. Przekonanie Mrocznej Łowczyni, że coś na nią nastawało mogło być trudne. Wydawała się bardzo uparta w swoich wierzeniach i ekstremalnie odporna na słuchanie go. - Wybrałaś świetną porę by czyhać na Acherona, Artemido – powiedział pod nosem. – Zrób nam wszystkim przysługę i zostaw go w spokoju – Ale 67 |

wiedział, że to niemożliwe. Artemida nigdy dobrowolnie nie pozwoli, żeby Acheron od niej odszedł. Spędzała każdą przytomną minutę knując jak związać go ze sobą jeszcze bardziej. Ale przynajmniej Acheron miał wybór w tej kwestii. Gdyby naprawdę chciał, mógł być gruboskórnym skurwielem i odejść od Mrocznych Łowców. Zdarzało się przez ostatnie dekady kilka razy, że Alexion nie byłby zaskoczony gdyby Ash to zrobił. On, z drugiej strony, nie miał wyjścia. Nie mógł długo przetrwać w ludzkim świecie. Życie poza Katoteros to coś o czym mógł tylko śnić. Dla niego nigdy nie będzie miłości. Dzieci. Żony. Życie zawsze było przebiegłe. Nikt nie mógł mieć wszystkiego. Wszystko sprowadzało się do tego, co jesteś w stanie poświęcić w zamian za to, o czym śnisz. Miał dobre życie w Katoteros. Simi go kochała i w dziwny sposób, przypuszczał, że Acheron też. Każde jego życzenie było rzeczywistością… Poza jednym. Nie mógł mieć małżonki. Acheron odmawiał otwarcia swojego domu dla kogoś innego; nie żeby go winił. Bardziej niż ktokolwiek rozumiał potrzebę prywatności Acherona i jego strach, że będzie musiał wyjaśniać swoją przeszłość. Alexion był wdzięczny za to, co Acheron dla niego zrobił. Gdyby tego nie zrobił… Cóż, żyłby w najbardziej bolesnym, żałosnym piekle jakie można było sobie wyobrazić. Gdyby nie Acheron, nadal by tam był. Stąd gdzie stał, jego obecna sytuacja nie była zła. Przynajmniej nie byłaby, gdyby się dowiedział kto go obserwuje. Ale w najgłębszym zakątku umysły, wiedział kto to musi być. Stryker. Nie było nikogo innego. Co stawiało jedno pytanie. Dlaczego?

68 |

Rozdział ósmy Danger weszła do swojego pokoju, żeby włożyć starą, flanelową piżamę. Była dwa rozmiary za duża, dokładnie jak lubiła, i dość gruba i rozciągnięta by rozproszyć wszelkie romantyczne uwagi jakie mógłby mieć Alexion. Gdyby tylko piżama mogła ją uchronić przed ryzykownymi myślami. Sama odrobinę zbyt długo obywała się bez seksu, więc ciężko było mieć go tutaj i nie mieć niedozwolonych myśli o tym, jego umięśnionym ciele. Ale rany, czy naprawdę musiał wyglądać tak dobrze? Weź się w garść. - Powinnam go była wyrzucić, bez względu na konsekwencje – powiedziała cicho gdy zmieniała czarną koszulkę na górę piżamy. Gdyby tylko mogła go wyrzucić. Z jego mocami, pewnie by po prostu „puffnął” się z powrotem do jej domu, powiedział coś aroganckiego i dalej polował na swoich niewidzialnych przyjaciół. Uch! Wciągnęła szarpnięciem górę piżamy, potem sięgnęła po komórkę. Wcisnęła przycisk autowybierania do Acherona. Przez kilka minut dzwoniła bez odpowiedzi. Jak dziwnie. Acheron zawsze odpierał przy pierwszym sygnale. Jeszcze nigdy nie odebrał telefonu gdy dzwoniła. - Świetnie – powiedziała do telefonu. – Wiesz, przynajmniej mógłbyś mieć pocztę głosową. Wzdychając, zamknęła telefon i skończyła się ubierać. Gdzie mógł być Acheron? Czy naprawdę mógł być Daimonem? A może powinna zaufać Alexionowi? Kobieta mogła stracić rozum próbując to wszystko ułożyć. Nie wspominając, że gdy ostatnio zaufała mężczyźnie, nie tylko ją to zabiło, ale też wszystkich jej bliskich. Zaufanie było dla głupich. 69 |

- Potrzebuję przerwy. Chwili na przemyślenia. Chwytając poduszkę, wyszła na korytarz i na klatkę schodową prowadzącą do sali multimedialnej. Nigdzie nie było widać Alexiona. Może to i dobrze. Zatrzymując się przy barku, otworzyła szufladę i wyciągnęła torbę popcornu. Napełniła automat, potem podłożyła pod niego miskę i włączyła. Gdy się robił, chwyciła puszkę Coli z lodówki i poszła włączyć swój ostatnio ulubiony film, Troję. Taa, tego właśnie potrzebowała. Ledwie ubrani mężczyźni, romans , który źle się skończył… To było właśnie w jej stylu. Może i nie miała pomysłu co zrobić z Alexionem, ale przynajmniej na chwilę się rozproszy w sytuacji, która wydawała się beznadziejna.

Alexion odetchnął głęboko. Ciągle nie miał kontaktu z Acheronem, Artemidą czy Simi. A on ciągle miał wrażenie, że ktoś go obserwuje. - Wiesz – powiedział głośno na ich użytek. – Czas skończyć tę bzdurę. Albo się pokaż albo z tym skończ. Przestał to czuć. Alexion zmarszczył brwi. Hmm, dość łatwo poszło. Powinien spróbować tego na początku. - Lepiej żebyś to nie ty sobie ze mną pogrywała, Sim. Jeśli tak jest, poważnie mnie to nie bawi i gdy następnym razem przykleisz sobie coś do skrzydeł, sama będziesz musiała to odkleić. Czując się jakoś lepiej, zdecydował się znaleźć Mroczną Łowczynię i upewnić się, że wszystko z nią w porządku. Z wszystkiego co wiedział, sfera mogła być teraz skierowana na nią.

70 |

Użył swoich zmysłów by zlokalizować ją na górze. Zamykając oczy, przeniósł się na zewnątrz drzwi. Nie było potrzeby bardziej ją straszyć jego mocami. Powinien się przy niej zachowywać tak normalnie jak tylko mógł. Z tą myślą w umyśle, otworzył drzwi sali multimedialnej by znaleźć ją skuloną na ciemnozielonej kanapie, oglądającą telewizję. Przechylił głowę i zobaczył dwie starożytne greckie armie na ekranie telewizora plazmowego. Danger poczuła za sobą napięcie w powietrzu. Obracając głowę, zobaczyła Alexiona patrzącego na jej telewizor. Był dziwny wyraz na jego przystojnej twarzy. Była to dziwna mieszanka bólu, żalu i tęsknoty. Gdyby nie wiedziała lepiej, pomyślałaby że czuł tęsknotę za domem albo coś. - Skończyłeś z polowaniem po domu? – zapytała go. Znajomy kamienny wyraz wrócił na jego twarz. - Tak. Teraz odeszli – Zbliżył się odrobinę do kanapy, dalej patrząc na ekran telewizora z ciekawością. – Co to jest? - Troja. Zmarszczył brwi jakby nie miało to dla niego sensu. Potem nagle jego twarz rozjaśnił błysk rozpoznanie. - Och – powiedział niskim głosem. – Ilion. Teraz był to termin, którego nie słyszała od czasu dni, gdy studiowała klasyczną historię Grecji jako dziewczyna w szkole zakonnej. Wtedy zrozumiała coś na temat swojego „gościa.” - Jesteś starożytnym Grekiem, prawda? Wyglądał na odrobinę zdumionego jej pytaniem, ale szybko się otrząsnął. I jak można było oczekiwać, uniknął odpowiedzi na jej pytanie. - Dlaczego to oglądasz? Wskazała na ekran, gdzie Brad Pitt jako Achilles leżał nagi na barłogu z dwoma równie nagimi kobietami. - O tutaj – powiedziała z nutą uznania w głosie. – To naprawdę najświetniejszy tyłek na planecie. - To nie najświetniejszy tyłek na planecie – zaszydził. – Zaufaj. Na to uniosła brew. - Więc jesteś ekspertem jeśli chodzi o męskie tyłki, co? Szczęka mu opadła, gdy rzucił jej obrażone spojrzenie. - Nie bardzo. 71 |

Danger nie mogła się oprzeć drażnieniu go bardziej… - Taa, wyraźnie jesteś starożytnym Grekiem. - A co to niby ma znaczyć? Wzruszyła ramionami. - Cóż, wszyscy znają was, starożytnych Greków. Byliście wobec siebie bardzo przyjazną bandą. Zapasy nago, chwytanie się na wzajem za tyłki. - Wcale nie! – parsknął gniewnie. W końcu wydobyła z niego jakaś prawdziwą emocję. Naprawdę była z siebie dumna. I szczerze mówiąc, musiała przyznać, że naprawdę podobało jej się bycie tą drażniącą stroną. - Proszę, to jest we wszystkich książkach historycznych. Zawsze sypialiście ze sobą. Nawet Achilles spał z Patroklesem, oczywiście nie w tym filmie, ale w Iliadzie Homera byli więcej niż przyjaciółmi. Jego zielone oczy rozbłysły wściekłością. - To byli późniejsi Grecy. Nie my. Popsuli reputacje wszystkim miastompaństwom. - Więc przyznajesz, że jesteś Grekiem. Zmrużył oczy, gdy zrozumiał jak podpuściła go do wyznania. - Och, nie padnij na tętniaka – powiedziała figlarnie. – Nie powiem nikomu, że kiedyś byłeś Grekiem. Chociaż nie mogę sobie wyobrazić dlaczego to ukrywasz, skoro Greccy Mroczni Łowcy są „modni” w naszym świecie – Wskazała drugi koniec kanapy. – Usiądź, panie Nieznośny. Podszedł i usadowił się niewygodnie na ramieniu kanapy, gdy wróciła do oglądania filmu. Danger była bardziej zafascynowana przez niego i smutek, który zdawał się go pochłaniać gdy był skupiony na hollywoodzkiej interpretacji jego świata. Pierwszy raz, było w nim coś, co zdawało się ludzkie. - Byłeś żołnierzem? Skinął subtelnie. Spojrzała na ekran, potem z powrotem na Alexiona, gdy próbowała wyobrazić go sobie w greckiej zbroi. Najprawdopodobniej, byłby świetnie wyglądającym wojownikiem. Był szczupły i absolutnie doskonale umięśniony… w tym sensie dobrego umięśnienia, że kobieta chciała spędzić 72 |

godziny smakując jego mięśnie brzucha i podbrzusza. I zdała sobie sprawę, że jego długie do ramion blond włosy byłby naprawdę seksowne wystając z tyłu hełmu. To sprawiło, że zaczęła się zastanawiać jak wyglądałby jego tyłek w porównaniu do Brada… Wróciło jego groźne spojrzenie. - Jeśli powinni być Grekami, dlaczego wszyscy mówią z angielskim akcentem? Roześmiała się. - Nie wiesz, że brytyjski jest uniwersalnym „obcym” językiem w Hollywood? Używają go w każdym filmie, któremu chcą nadać wrażenie zagraniczności, bez względu na to, gdzie się to rozgrywa. - Ale to Grecy. Powinni przynajmniej tak brzmieć. - Wiem, pogódź się z tym. Ucichł póki nie pokazali Brada w konfrontacji z Brianem Coxem, który grał króla Agamemnona, przywódcę Greków. - To nie Agamemnon – powiedział, robiąc minę. – Nie był taki stary. Klitajmestra zabiła go na długo nim miał szansę się zestarzeć. Nie chcąc go zachęcać do przerywania, ukryła śmiech. - Możesz po prostu oglądać? - Ale to się nie stało. Wszystko to wymyślili. Rzuciła w niego poduszką. - Posłuchaj, gaduło, nie interesuje mnie zgodność historyczna. Gdyby tak było, czytałabym Iliadę… - Ta też nie jest zgodna. Danger przerwała gdy dał jej wskazówkę co do swojego prawdziwego wieku. - Właściwie jak bardzo stary jesteś? - Najwyraźniej starszy niż Ilion – zaszydził. - Więc nauczyłeś Asha jak niejasno odpowiadać na pytania, czy on cię nauczył? Odrzucił poduszkę, potem z powrotem skupił uwagę na telewizorze, gdzie na scenę wchodziła Helena.

73 |

- Nigdy właściwie nie przedstawili Heleny, co? Rany, była naprawdę piękna. Powinnaś ja zobaczyć. Jej śmiech był jak śpiew aniołów. A jej ciało… cóż, nic dziwnego, że zmuszali wszystkich jej zalotników do przysięgi, że nie zabiją jej męża z czystej zazdrości. Danger nie skomentowała. Zachwycanie się innymi kobietami nie było jej dziedziną. Nie wspominając, że robiła się odrobinę zielona wobec jego uznania dla kobiety która nie żyła od tysięcy lat. - Nie wszystkie możemy być Heleną, nieprawdaż? Zobaczyła jak na jego twarzy pojawił się wyraz „uch-och”, gdy zrozumiał co właśnie powiedział. - Też jesteś piękna. - Taa – powiedziała sarkastycznie. – Daruj sobie, koleś. Za mało, za późno. W końcu zamilkł. Przynajmniej do sceny z Parysem i Heleną leżącymi nago w sypialni Heleny. Alexion spojrzał na Danger. - Więc jego tyłek ci się nie podoba? Danger zakrztusiła się popcornem. Dobry Panie, ten mężczyzna nie miał obycia. Zapytałby ją o wszystko. Nigdy nie wiedziała co następne mogło wyjść z jego ust. Kaszląc, spojrzała na niego z niedowierzaniem. - Nie bardzo – odparła, gdy znów chwyciła oddech. – Nie jestem wielką fanką Orlando Blooma, chyba, że gra Legolasa we Władcy Pierścieni. Legolas to elf, którego nie wyrzuciłabym z łóżka za jedzenie krakersów. Muszę to przyznać dyrektorowi castingu. Ktokolwiek spojrzał na niego i pomyślał „boski blond elf” zasługuje na jakaś nagrodę. Wskazał Erica Bana, który grał Hektora. - A on? - Jest w porządku, ale nie w moim guście. Nie pociągają mnie bruneci. Wolę blondynów, i dlatego uwielbiam Orlando jako Legolasa, a nie Parysa. Nie można było przegapić iskry zainteresowania w jego oczach. - Dobrze wiedzieć. - Cóż, ta informacja nic ci nie daje - Danger naprawdę nie wiedziała dlaczego drażniła się z mężczyzną, którego powinna nienawidzić, ale nie mogła nic na to poradzić. 74 |

- Czemu nie? Jestem blondynem. - Tak, ale nie jesteś człowiekiem – Spojrzała znów na ekran, gdzie Brad Pitt, jako Achilles, walczył z kuzynem. – Chociaż on też nie jest – Powiedziała z westchnieniem. – Przysięgam, ten mężczyzna jest bogiem. Alexion parsknął. - Nie jest bogiem i to nie był tak naprawdę kuzyn Achillesa. Chyba, że zrobisz z niego „całuśnego” kuzyna, jeśli łapiesz mój wątek. - Wątek? Raczej tajfun, panie Subtelny i nie mówisz mi niczego czego bym nie wiedziała, poza częścią gdzie Brad jest bogiem. Tu się definitywnie mylisz. Po prostu spójrz na to ciało. - Nie robi to na mnie wrażenia. - Cóż, powinno. Wydał dźwięk niezgody. - Widziałem lepsze. Rzuciła mu znaczące spojrzenie. - Nie w tym sensie – parsknął z oburzeniem. – To znaczy… Ja nigdy… - Daj sobie spokój, Greku. Tylko się pogrążasz. Alexion powinien być zły i przerażony obrotem ich rozmowy, ale co dziwne, nie był. Minęły niezliczone stulecia od kiedy ktokolwiek tak się z nim drażnił. Musiał jej to przyznać, była szybka i inteligentna. Patrzył jak jadła popcorn. - Dlaczego to jest białe? - Ile jeszcze pytań mi zadasz? - Jestem tylko ciekawy. I biorąc pod uwagę ile ty mi zadałaś pytań, to sprawiedliwe, żebym oddał przysługę. - Taa, cóż, nie musisz tego robić w środku mojego filmu. – Westchnęła i przesunęła ręką przez popcorn. – Jest zawsze biały, chyba, że czegoś dodasz. – Uniosła ku niemu miskę. – Chcesz trochę? - Nie ma potrzeby. Nie czuję smaku – przypomniał jej. - To bańki powietrza z masłem i solą. Nie ma tu wiele do smakowania, ale czujesz teksturę, prawda? Tak przypuszczał. Wyciągając rękę, wziął niewielką garść i zjadł to. Zgodnie z jej przewidywaniem, wydawało się dziwne w jego ustach. Było chrupkie i lekkie. 75 |

- Czemu to jesz skoro nie ma smaku? - Lubię to. Jest dla mnie dobre. - Jesteś nieśmiertelna. Nic nie jest dla ciebie złe. Rzuciła mu groźne spojrzenie. - Możesz po prostu oglądać film? Danger była odrobinę zdumiona gdy przesunął się, tak, że siedział obok niej na kanapie. Dalej też jadł jej popcorn. To było naprawdę dziwne mieć kogoś przy sobie. Nawet Keller nie dzielił jej późnonocnych / wczesnorannych filmów. To było coś, co zawsze robiła sama by odprężyć się po wykonaniu obowiązków. Nie było dużej aktywności Daimonów w Tupelo. Większość Mrocznych Łowców robiła się raczej drażliwa gdy nie mieli zajęcia, ale ona jakby to lubiła. Więc spędzała noce sama ze swoja kolekcją DVD albo przy telefonie rozmawiając z innymi Mrocznymi Łowczyniami. Jej ulubienicami do rozmowy były Ephani, która byłą lokalna Łowczynią i Zoe, która właśnie została przeniesiona do Nowego Jorku. Ponieważ obie były starożytnymi Amazonkami, miały ciekawy punkt widzenia na to, jak traktować mężczyzn. Gdzie większość obejmowała baty, łańcuchy i kajdanki. Ręka Alexiona zderzyła się z jej, gdy oboje sięgnęli do miski. Była ciągle zaskoczona jej chłodem. Nic dziwnego, że ciągle był w płaszczu. - Dlaczego jesteś taki lodowaty? – zapytała. - Jestem zimny? - Jak zwłoki. - Och – powiedział, jakby naprawdę nie był świadomy, że temperatura jego ciała może rywalizować z temperaturą kostki lodu. – Cóż, jestem martwy. - Ja również, ale mam puls i jakieś ciepło – Co podsunęło jej dziwny pomysł. Chwytając jego nadgarstek, stwierdziła że nie ma pulsu. Przełknęła, gdy ją obserwował. - Dlaczego nie masz pulsu? Nie wcześniej niż to pytanie opuściło jej wargi, jego serce zaczęło bić. Jego skóra naprawdę pocieplała gdy go trzymała. Puszczając jego rękę, wstała. - To nie jest właściwe. Co, do diabła, jest z tobą nie tak?

76 |

- Nie chciałem cię urazić – powiedział szczerze. – Jedyną osobą która mnie dotyka jest Simi, a ona też jest zimna. Nie pomyślałem o tym, jaka będzie ci się wydawać w dotyku moja skóra, inaczej wcześniej bym ją ogrzał. Była kompletnie ogłupiona jego słowami. Mógł kontrolować bicie swojego serca i temperaturę ciała. To było niesłychane. - Jak to robisz? - Myślę o tym i tak się dzieje. Danger usiadła i wyciągnęła rękę by dotknąć jego twarzy. Poczuła ją jak twarz każdego innego mężczyzny. Zgoda, jego skóra była cieplejsza niż przedtem, ale to ciągle nie była całkiem temperatura normalnego człowieka. Jego ciemniejszy zarost był szorstki przy jej dłoni, kłujący i przeszyło ją to obcym bólem. Zamknął czy, jakby delektując się czuciem jej dłoni przy swojej skórze. Odrobię obrócił głowę ku delikatnej pieszczocie. Gdy otworzył oczy, głęboko zakorzeniony głód w jego spojrzeniu niemal ją przestraszył. Zanim zrozumiała co robił, schylił głowę i schwycił swoimi ustami jej. Jej pierwszym zamiarem było odsunięcie się i zbesztanie go, ale była w niej część, która zaiskrzyła od jego delikatnego pocałunku. A był delikatny. Czuły. Był to pocałunek kochanka a jej krew od tego zapłonęła. Ledwie mogła sobie przypomnieć ostatni raz gdy spała z mężczyzną. Jednonocne przygody ją odstręczały. Cóż, to nie do końca prawda. Przez krótki czas, na początku gdy stała się Mroczną Łowczynią i odkryła wolność od chorób i ciąży, odkrywała swoją seksualność. Ale nie trwało to długo. Skoro Mrocznym Łowcom były zakazane romantyczne związki, nie zostawiało jej to niczego poza seksem. A seks bez jakiegoś wzajemnego troszczenia się, nie był dla niej satysfakcjonujący. Odsunęła się. - Nie jestem łatwa do zaliczenia, Alexionie. Uśmiechnął się do niej prawdziwym uśmiechem. Było to czarujące i nieoczekiwane. - Ja jestem. Potrząsając głową, roześmiała się. - Jak większość mężczyzn.

77 |

Alexion nie odpowiedział na jej komentarz. Jak mógł gdy jego ciało i usta ciągle płonęły od czucia jej warg na swoich? Ta kobieta miała język, który ożywił każdą jego fantazję. To sprawiło, że zastanawiał się co jeszcze robiła dobrze, jeśli chodzi o te sprawy… - Jeśli zmienisz zdanie, Danger… - Nie zmienię. Cholera. To był jeden z powodów dla których wolałby, żeby Acheron wysłał go do Mrocznego Łowcy. W tym czasie mężczyzna polowałby na własną kobietę, co dałoby Alexionowi sporo czasu na znalezienie towarzyszki do łóżka. Jakoś wątpił, żeby Danger była otwarta na zabranie go na miasto, aby mógł zaliczyć. - Rozumiem – powiedział. Taa, jasne. Mentalnie mógł rozumieć, ale jego ciało nie słuchało. Chciało jej spróbować tak bardzo, że musiał się zmusić żeby zostać na miejscu. Jego celibat był wystarczająco trudny w Katoteros. Na ziemi, było to nieznośne. Być tak blisko kobiety i nie mieć jej… Naprawdę zaskomlał. - Wszystko w porządku? - Świetnie – powiedział, marząc, żeby zimny prysznic podziałał. Ale był daleko za tym punktem. Tak długo obywał się bez kobiecego dotyku, że nic poza uwolnieniem mu nie pomoże. - Więc masz może jakieś łatwe przyjaciółki? – zapytał. Rzuciła mu zniesmaczone spojrzenie. - Jesteś świnią! - Obywaj się dwieście lat bez seksu i zobacz jak się będziesz czuć – powiedział defensywnie. – Łatwo ci być świętoszkowatą i mnie potępiać, ale ty możesz uprawiać seks gdy tylko chcesz. Wszystko co ja mam, to następne kilka dni. Potem, będę musiał czekać na kolejne powstanie Mrocznych Łowców, żeby mieć kolejną szansę na znalezienie kobiety. Masz jakieś pojęcie jak często to się zdarza? - Więc wyglądasz zabicia nas? - Nie, ale po kilku setkach lat, zaczyna się mieć odrobinę radykalne myśli. Danger patrzyła na niego z niedowierzaniem. 78 |

- I pomogłoby gdybyś wybrała film, gdzie ludzie zatrzymują na sobie ubrania. Wiesz, Disney też robi cholernie dobre filmy. Był niewiarygodny! - Nie mogę uwierzyć, że jesteś wybranym Asha, a wszystko o czym możesz myśleć to, żeby zaliczyć. Jesteś taką męską dziwką! Nawet cię nie obchodzi z kim się prześpisz. - To nie do końca prawda. Mam jakieś standardy. Zgoda, niewiele, ale zawsze jakieś… - Odetchnął ostro. – Jestem tak twardy, że jest to bolesne, a biorąc pod uwagę, że nie czuję bólu jak ludzie, to dużo mówi – Naprawdę się nadąsał i sprawił, że zrobiło jej się go żal. Ale tylko odrobinę. - Po prostu masz bardzo złą noc, co? - Nie masz pojęcia – Westchnął ciężko zanim wstał i ruszył na korytarz. - Gdzie idziesz? - Idę na spacer wokół twojego domu i będę próbował myśleć zimne, odrażające myśli. Danger nie roześmiała się dopóki nie opuścił pokoju. Część niej naprawdę mu współczuła. Ale znów, nie było tak znów dawno odkąd ostatnio z kimś spała. Po prostu nie lubiła wskakiwać do łóżka z nieznajomymi. Jak wiele innych Mrocznych Łowczyń, chciała rzeczy, której już nie mogła mieć – związku. To była najcięższa rzeczy w ich nieśmiertelności. Poza Amazonkami, które rodziły się by nigdy nie mieć związku z mężczyzną, reszta Łowczyń tęskniła za tym co miały jako ludzie. Właściwie w niektóre noce przeszkadzało jej to jak bardzo tęskniła za mężem. Do chwili gdy ją zdradził, kochała go bardziej niż cokolwiek na świecie. Michael miał urok, który sprawiał, że każdy kogo spotkał go lubił. W przeciwieństwie do Alexiona, jej mąż nigdy nie powiedział nic zawstydzającego. Ale też, Alexion, według jego słów, nie przebywał z wieloma ludźmi. - Och, nie rób tego, Danger. Ale było za późno. Już wstawała, żeby iść sprawdzić co robił. Znalazła go na dole, trzymającego jedną z jej płyt DVD, jakby był to dla niego obcy przedmiot. - Wszystko w porządku? – zapytała. Skinął głową nawet mimo tego, że marszczył brwi. 79 |

- Co to jest? - To płyta DVD. To oglądaliśmy na górze. - DVD? Nie wiedział co to DVD? To w ogóle możliwe? - Taa, nie tak oglądasz filmy w domu? - Nie. One po prostu lecą. Skrzywiła się na to. - Co to znaczy, że po prostu lecą? - Gdy tylko Simi lub Ash chcą coś obejrzeć, to po prostu leci. - Bez odtwarzacza? - Tak. To nie było możliwe. - To znaczy, że macie ściągane filmy14? - Mamy wszystko co chcemy, gdy tylko zechcemy. Przynajmniej ja mam, dopóki nie ma Simi. Ma skłonność do bycia maniakiem telewizyjnym gdy jest w domu. Znów to imię. - Kim jest ta osoba Simi, o której ciągle mówisz? Alexion wstał. Najpierw nie zamierzał odpowiedzieć, ale tak naprawdę nie było powodu by to ukrywać. Nie, żeby ta informacja coś go kosztowała. - Jest skrzyżowaniem adoptowanej córki i irytującej młodszej siostry. - I mieszka z tobą i Acheronem w domu o którym nikt nie wiedział, że istnieje? - Tak. Danger był właściwie zaskoczona że wydobyła z niego coś osobistego. Mając nadzieję na więcej, zapytała: - Nikt inny nie wpada z wizytą? - Tylko Artemida i Urian. Artemidę znała. - Urian? – Zanim mógł odpowiedzieć, sama to zrobiła. – Chwila. Pozwól zgadnąć. Jest „inny.” - Tak. 14

Nie wiedziałam jak inaczej to określić, ale jeśli się nie mylę chodzi o usługę jaką oferują telewizje satelitarne – coś w stylu naszej wypożyczalni internetowych. 80 |

- Ash jest jedynym nie „innym” tam? Jego twarz natychmiast straciła wyraz, jakby coś ukrywał. Danger powstrzymała się przed sapnięciem. - Mówisz mi, że Ash też jest „inny”? - Nic o nim nie mówię. Nie musiał. Jego przemilczenie powiedziało wszystko. Chciała zadać więcej pytań o to, czym byli Ash i Simi, ale to było dziś dość bezcelowe. Była raczej zmęczona biciem głową w przysłowiową ścianę. Wzdychając w porażce, spojrzała na telewizor plazmowy, który cudownie się naprawił gdy była na górze. - Naprawiłeś mój telewizor? - Wydawało się to właściwe skoro to ja go zepsułem. Podeszła, żeby się przyjrzeć. Wszystko wyglądało normalnie. Gdy tylko stanęła przed nim, włączył się. Danger podskoczyła, szczególnie że pilot leżał na półce przed nią. - Jak to zrobiłeś? - Tak jak zawsze to robię – Telewizor się wyłączył. Szybko się odsunęła. Ile właściwie mocy miał ten mężczyzna? Stanął za nią. Jego obecność była niepokojąca dla jej samopoczucia. Była go bardziej świadoma niż jakiegokolwiek mężczyzny wcześniej. Było w nim coś elektryzującego i magnetycznego. - Nie bój się mnie, Danger – wyszeptał jej do ucha. Ciarki przeszły jej po ciele. – O ile nie zagrozisz Acheronowi, nigdy cie nie skrzywdzę. - Nie, chcesz tylko skrzywdzić moich przyjaciół. Poczuła jak uniósł jej warkocz i przysuną go do swojej twarzy, tak że mógł odetchnąć jej zapachem. - Naprawdę wolałabym, żebyś tego nie robił. - Wiem – Odłożył jej włosy i przysunął się nawet bliżej. Jego obecność była przejmująca. Potężna. Mogła poczuć jego pragnienie trzymania jej. A jednak się powstrzymywał. Alexion zacisnął zęby, gdy wyobraził sobie jakby to by było przyciągnąć ją do swojego ciała. Sięgnąć wokół niej i chwycić w dłonie jej piersi. Tak łatwo byłoby wsunąć dłonie za rąbek jej flanelowej piżamy… przesunąć palcami po

81 |

trójkącie włosów między jej nogami, tak by móc ją pogładzić. Dotknąć. Usłyszeć jak jęczy mu do ucha, gdy jej oddech łaskocze jego ciało. Już mógł poczuć jej gładkość. Ślina napłynęła mu do ust na myśl o małym spróbowaniu. Cielesna rozkosz była jedynym czego mógł ciągle doświadczać w tym samym stopniu jako nieśmiertelny, co gdy był człowiekiem. Dlatego pragnął tego tak bardzo. Wtedy na kilka minut mógł zapomnieć o swojej lodowatej, samotnej egzystencji i znów poczuć się w pełni człowiekiem. Mógł poczuć się połączony, niemal chciany. Ale ona go nie chciała. Jego gorzka samotność go rozdzierała, drąc jego serce. Jego przeznaczeniem było chcieć i nie móc mieć. Na wiele sposobów, był Tantalem. Widział to co chciał, ale za każdym razem gdy ośmielił się po to sięgnąć, coś nadchodziło i zabierało to, zanim miał okazję chwycić. Cholera. Zaciskając zęby, odsunął się od niej. Wyczuł jej natychmiastową ulgę i zasmuciło go to nawet bardziej. - Więc czy wszyscy Mroczni Łowcy robią dla ciebie za alfonsów? Potrząsnął głową. - Nie. Po prostu moja skłonność do odwiedzania miejsc gdzie… powiedzmy… zbierają się swobodne kobiety – I normalnie te kobiety się na niego rzucały. Szkoda, że Danger nie mogła wziąć z nich przykładu. - Założę się, że tak robią. Zignorował jej sarkazm. Nie miała pojęcia jak ważny był dla niego taki kontakt. Co noc spotykała się z ludźmi. On nie. Jego jedynym kontaktem ze światem były monitory i sfera w Katoteros. To było zimne i sterylne. Jak ja. To była prawda. Każde stulecie zdawało się wpływać na niego mocniej. Jak Acheron, coraz bardziej tracił swoje człowieczeństwo. To był jeden z powodów dla których tak ważna była próba uratowania Kyrosa. To była pierwsza rzecz, która go dotknęła od stuleci. Naprawdę chciał uratować starego przyjaciela. Ale teraz musiało to poczekać. Już mógł poczuć, że nadchodził świt. Danger spojrzała na okno, jakby również to wyczuwała. 82 |

- Robi się późno. Idę się położyć. Skinął, gdy zostawiła go samego. Nie wcześniej niż gdy zniknęła z widoku, znów poczuł kłujące poczucie bycia obserwowanym. Alexion potarł kark. - Przysięgam, Simi, jeśli to ty ze mną zaczynasz, następnym razem nie zamknę twoich kart kredytowych. Potnę je.

83 |

Rozdział dziewiąty Danger spędziła nieznośny dzień w łóżku, próbując spać i odkrywając, że było to niemal niemożliwe. Była zaledwie szósta wieczorem gdy się obudziła, jej serce łomotało, umysł wirował od strasznych obrazów. Grzeszne sny o Alexionie mieszały się z koszmarami o nim próbującym ją zabić. Nie ważne jak gorąco zaczął się sen, zawsze kończył się w ten sam sposób – Alexion zamykający ją w stłoczonym, ciemnym pokoju, w którym byli inni Mroczni Łowcy. Wściekli i trzymani w złych warunkach, ledwie więcej niż ludzkie szkielety, błagali o litość aż zostawali wyprowadzeni na zewnątrz, jeden po drugim, na Place de Grѐve, gdzie gilotyna w czerwonej ramie ścinała im głowy. Natarczywy świst opadających osiemdziesięciu ośmiu funtów ostrza dzwoniło jej w uszach, razem z dźwiękiem tłumu ludzi i Daimonów radujących się z ich śmierci. Ale najdziwniejszą, najbardziej niepokojącą częścią snu był obraz Alexiona siedzącego po boku tłumu, a la Madame DeFarge, spisującego listę ich nazwisk tak by egzekutor (Acheron) wiedział kogo następnego zamordować. Niech cię cholera, Charlesie Dickensie, za ten obraz! Jej własne wspomnienia Rewolucji były dość złe. Ostatnie czego potrzebowała to żeby ktoś do nich coś dodawał. Danger leżała w łóżku, trzymając się za gardło. Przerażające krzyki przeszłości dzwoniły jej w uszach. Wciąż od nowa, widziała twarze niewinnych zabitych przez pospólstwo skupione na zemście przeciw całej klasie szlacheckiej. Minęły dekady odkąd ostatnio wspominała swoje ludzkie życie. Swoją śmierć. Ale teraz rozdzierało ją to ze zdumiewającą jasnością i kwasem. Nawet gorzej, pamiętała jak w niedługim czasie po Rewolucji gdy modne było dla paryżan odwiedzać Victim’s Balls, gdzie jedynymi ludźmi mającymi wstęp 84 |

byli ci, których rodziny zabił Komitet. Wszyscy tam nosili czerwone wstążki zawiązane wokół gardeł w przypomnieniu pracy Madam Gilotyny. To było tak makabrycznie chore, że opuściła rodzinny kraj by już nigdy nie wrócić. Nienawidziła tych wspomnień. Nienawidziła w nich wszystkiego. To było takie niesprawiedliwe stracić wszystkich przez chciwość jednego mężczyzny. Mężczyzny, którego ona, we własnej osobie, wprowadziła do rodziny. Gdyby nie ona, jej ojciec i jego żona, jej brat i siostra by nie umarli. Dlaczego uwierzyła w kłamstwa Michaela? Dlaczego? Poczucie winy i wstyd wciąż ją gnębiły. Zabiła swoją rodzinę bo zakochała się w kłamliwym, oszukańczym dupku. Łzy zebrały jej się w oczach, a jej gardło zacisnęło się tak mocno, że ledwo mogła oddychać. - Papa – zaszlochała, od nowa czując ból utraty ojca. Był dobrym człowiekiem który dbał o pracujących dla niego ludzi. Nigdy nie zaniedbywał ani jej ani jej matki. Właściwie, chciał odrzucić szlachecki tytuł żeby móc poślubić jej matkę, gdy nieoczekiwanie zaszła w ciążę. Gdyby to zrobił, ocaliłby swoje życie… ale jej matka odmówiła. Samodzielna i śmiała, jej matka nigdy nie chciała męża, który mówiłby jej co robić. Była jedną z najsławniejszych aktorek swoich dni i bała się, że jej ojciec będzie nalegał by opuściła scenę na rzecz domu i rodziny. Po jej odrzuceniu, ojciec przekonywał matkę, błagając żeby go poślubiła i upewniał się, że miały wszystko czego mogłyby potrzebować. Dopiero gdy Danger dojrzała poddał się, zrozumiawszy, że jej matka nigdy nie zmieni zdania. Wtedy znalazł damę, którą poślubił. Nawet wtedy, oboje, on i jego szlachetnie urodzona żona zawsze byli dla niej mili. Jej macocha powitała ją w ich domu z otwartymi ramionami. Maman Esmée skąpała ją w miłości i uwielbieniu. Niewiele starsza niż Danger, dama nigdy nie zwracała uwagi na jej nieślubny status. Szybko stała się jedną z jej najdroższych przyjaciółek i powierniczek. Nawet teraz mogła zobaczyć ich twarze jak drażnili się nawzajem z miłością. Zobaczyć twarz Esmée, gdy zabrała ją na zakupy, kąpiel uszu – największej słabości macochy. Nigdy nie mogła minąć sklepu bez wejścia i zobaczenia co 85 |

w nim było. Mogła spędzać godziny w sklepach z galanterią przymierzając każdy czepek i kapelusz, podczas gdy ojciec obserwował ją i śmiał się. Danger tak bardzo ich kochała… A potem w strasznym upale lata, Rewolucja przeszła przez Francję niczym najgorsza z plag. W ciągu miesiąca zginęło tysiące ludzi. Jej brat, Edmonde, miał tylko cztery lata, jej siostra, Jacqueline, mniej niż rok, a jej rodacy brutalnie ich zamordowali. Nikt z jej rodziny nie zasługiwał na śmierć, jaka ich spotkała. Nikt. Poza jej mężem. Zapracował na każdą ranę jaką mu zadała za jego okrutną zdradę. I wszystko przez to, że pragnął domu jej ojca dla siebie. Dostał go, w porządku, a ona upewniła się, że nie żył dość długo by się nim cieszyć. Drżąc od gniewu i żalu, odsunęła czerwono-złote przykrycie, potem rozsunęła złote zasłony, by móc opuścić antyczne łoże. Alexion mógł gnić w piekle nim pomoże mu zająć się Mrocznymi Łowcami czy kimkolwiek innym. Nie będzie częścią takiego polowania na czarownice. Jeśli Acheron chciał ich śmierci, sam mógł to zrobić. Nie pomoże Alexionowi nikogo sądzić. Widziała tego dość w swoim ludzkim życiu. Z podjętym postanowieniem, szybko umyła twarz, ubrała się i poszła go znaleźć żeby przekazać mu co myśli. Ale te myśli się rozproszyły gdy po krótkim poszukiwaniu znalazła go siedzącego na kanapie w jej sali multimedialnej. Doskonale usadzony, wydawał się dziwnie u siebie. Przed nim leżał zbiór płyt DVD. Wyglądał dokładnie tak jak zostawiła go noc wcześniej. Gdyby nie wiedziała lepiej, przysięgłaby, że nie spał. Zatrzymała się w wejściu gdy dosłownie użył palca do przesunięcia filmu do następnej sceny. Jak to robił? - Gdzie jest pilot? Obrócił ku niej głowę. - Pilot? - Taa, wiesz, rzecz, którą włączasz i wyłączasz telewizor. Spojrzał na swój palec. 86 |

Ogłupiona, Danger podeszłą do półki z DVD pod telewizorem i podniosłą pilot. - Jak kontrolujesz bez tego odtwarzacz? Machnął ręką i telewizor się wyłączył. Kompletnie zdumiona, odłożyła pilota na półkę. - Jesteś totalnym dziwadłem. Uniósł brew, ale nic nie powiedział. Danger przeszła małą przestrzeń miedzy nimi by przed nim stanąć. Wzięła jego dłoń w swoją, wdzięczna, że choć raz była ciepła. Wyglądała jak każda inna dłoń… cóż, poza tym że była raczej wielka i miała ładnie obcięte paznokcie. To była męska dłoń, z odciskami, silna. Wskazała nią na telewizor. Nic się nie stało. - Siedzisz na uniwersalnym pilocie? – zapytała podejrzliwie. Po prostu patrzył na nią niewinnie. - Wstań – powiedziała, pociągając go na nogi, żeby móc zobaczyć poduszki kanapy. Nie, nie było tam pilota. Sfrustrowana, spojrzała na niego groźnie. - Jak przewijasz i to wyłączasz? Wzruszył ramionami. - Chciałem, żeby się wyłączył i to zrobił. - Wow – powiedziała. – Niesamowite. Zgaduję, że to czyni mnie najszczęśliwszą kobietą na ziemi. - Dlaczego? - Znalazłam jedynego mężczyznę na ziemi który nigdy nie krzyknie: „skarbie, gdzie jest pilot?” a potem nie rozbierze mojego domu szukając go. Rzucił jej zdumione spojrzenie, które najprawdopodobniej pasowało do tego, którym ona go obrzucała. - Wiesz, nie rozumiem cię. Jesteś nieśmiertelnym stworzeniem nocy z kłami i psychicznymi zdolnościami. Wiec dlaczego tak ciężko ci zaakceptować to kim jestem i co mogę zrobić? - Bo to niszczy wszystko w co do tej pory wierzyłam o Mrocznych Łowcach. Widzisz, my – Wskazała na siebie. – Mroczni Łowcy powinniśmy być 87 |

najgorszą rzeczą po tym jak zachodzi słońce. Potem pojawiasz się ty i odkrywam, że moje moce są niczym w porównaniu do tego co ty możesz zrobić. To naprawdę przewraca mi w głowie. Mogła powiedzieć, że jej słowa go zdumiały. - Czemu ci to przeszkadza? Zawsze wiedzieliście, że Acheron jest najpotężniejszym istnieniem w waszym świecie. - Tak, ale jest jednym z nas. Jego twarz znów straciła wyraz jak za każdym razem gdy powiedziała lub zrobiła coś z czym się nie zgadzał. - Co? – zapytała. – Chcesz mi powiedzieć, że Ash nie jest Mrocznym Łowcą? - Jest unikalny w waszym świecie. - Taa, zauważyłam. Wszyscy zauważyliśmy. To temat wielu późnonocnych dyskusji na stronie Mrocznych Łowców. Zły, machiaweliczny błysk przyciemnił jego oczy. - Wiem. Spędziłem wiele godzin zalogowany pod pseudonimem, prowadząc was wszystkich ciemnymi ścieżkami, żebym mógł obserwować jak wasze umysły spekulują. Muszę powiedzieć, że wszyscy jesteście bardzo zabawni gdy borykacie się z puzzlami co do tego kim i czym on jest. Pomysł, że robił coś takiego rozbawił ją i zirytował jednocześnie. - Jesteś chory. Wzruszył nonszalancko ramionami. - Muszę coś robić by złagodzić nudę. Może to i prawda i był to raczej niegroźny sposób by przerwać monotonię. Ale wciąż, nie lubiła jak ktoś się nią bawił. Ale nie czas na to. Teraz miała większy problem do przedyskutowaniem z Monsieur Dziwakiem. - Wiesz, myślałam trochę. - I? - I zdecydowałam, że jeśli ty i Ash chcecie grać w ten… jakikolwiek scenariusz gry, który zdajecie się przeprowadzać co kilka stuleci, gdy zabijacie niektórych z nas, możecie zrobić to bez mojej pomocy. Nie chcę uczestniczyć w osądzaniu kogokolwiek. Już widziałam z pierwszej ręki gdzie to prowadzi i nie jest to ładne. Nigdy nie chcę zmywać z rąk niewinnej krwi.

88 |

Odetchnął głęboko jakby rozważał co powiedziała. Jego spojrzenie było ciemne i szczere. - Nie jesteśmy Komitetem. Była zdumiona, że zrozumiał co wykuło jej decyzję, ale nie robiło to różnicy. - Nie, jesteś sędzia, ławą przysięgłych i egzekutorem. Według mnie, to sprawia, że jesteś gorszy. Jeśli chcesz mnie zabić, zrób to. Wolę być Cieniem niż zdradzić jedno z przyjaciół czy nawet wrogów. Uwierz, samej będąc zdradzona, nie jest to coś co zrobię innym. Jego oczy znów wróciły do niezwykłej jarzącej się zieleni. - Łatwo być odważnym gdy tak naprawdę nie rozumiesz co znaczy bycie Cieniem. - Taa, wiem. Jesteś głodny i spragniony cały czas i nie masz jak tego zaspokoić. Nikt cie nie widzi, nie słyszy, bla bla bla. To los gorszy od śmierci bo nie ma wiecznej nagrody, reinkarnacji. To prawdziwe piekło. Kumam. - Nie, Danger – powiedział głosem pełnym bólu. – Nie masz pojęcia. Zanim zrozumiała co robił, położył dłoń na jej ramieniu. Jego dotyk napełnił ja bólem i obrazami. Zobaczyła mężczyznę, którego nie znała. Stał na środku zatłoczonej ulicy w Nowym Jorku, krzycząc by ktoś go zobaczył. Usłyszał. Próbował dosięgnąć ludzi, ale ci przez niego przechodzili. Gdy to robili, odczucie ich dusz ocierających się o niego przeszywało jego widmowe ciało jak odłamki zatrutego szkła. To kłuło i paliło tak mocno, że był to ból nie do opisania. Czuła głód gnębiący go tak silnie, że też wymykało się to opisom. Pragnienie paliło jego spękane wargi jak nienasycony ogień, którego nie można było ugasić. Był obezwładniony nieubłaganą fizyczną agonią, mentalną samotnością, która pragnęła sekundy rozmowy tak bardzo, że to aż bolało. Jakaś wewnętrzna, milcząca część niego krzyczała, błagając o śmierć. Błagając o wybaczenie. Alexion ja puścił. Opuścił głowę, by powiedzieć jej gniewnie do ucha: - To tak właśnie jest być Cieniem, Danger. Naprawdę tego chcesz? Walczyła o oddech, chociaż emocje ją dusiły. To było gorsze niż najgorszy jej koszmar. Nigdy nie wyobrażała sobie, że istniało takie piekło. Nawet teraz obraz tego mężczyzny był wypalony w jej umyśle. Bolało ją to w sposób, który ją zaskoczył. 89 |

- Kto to jest? – zapytała, jej głos drżał. - Ma na imię Erius i więcej niż dwa tysiące lat żyje tą straszną egzystencją. Głos Alexiona był głęboki i rezonujący. Stał tak blisko niej, że gdy mówił jego oddech łaskotał jej skórę. - Swego czasu, myślał, że może być bogiem. Myślał, że wszystko co musi zrobić to zabijać ludzi i wysysać ich dusze jak Daimon. Tak jak Kyros próbuje to zrobić, zebrał grupę Mrocznych Łowców by zbuntować się przeciw Acheronowi i Artemidzie. Powiedział im, że może ich zaprowadzić ku wolności. Że wszyscy mogą być bogami. Wszystko co muszą robić to słuchać go i podążać za jego przykładem. Przełykając mimo nagle ściśniętego gardła, spojrzała na niego, szukając prawdy, która w końcu wychodziła na jaw. - To ty go zabiłeś? - Nie – jego głos zdelikatniał. – Acheron to zrobił. Poszedł do niego i próbował wszystko wyjaśnić, ale Erius nie słuchał. Był pewien, że Acheron odkrył sekret mocy Daimonów i że zatrzymał to dla siebie. Wszystko co dała obecność Acherona to rozwścieczenie go jeszcze bardziej i na końcu to sprawiło, że Erius przeklął samego siebie. To był ostatni raz gdy Acheron poszedł do Mrocznego Łowcy i próbował go uratować. Jego spojrzenie stało się matowe, prześladowane. - Po tym ja przejąłem to zadanie. Szedłem do nich i udawałem, że też jestem Mrocznym Łowcą. Próbowałem im wyjaśnić, że Acheron nie skrywa przed nimi czegoś takiego i że wszyscy mylą się w swoich założeniach co do pochodzenia jego mocy. Zwykle większość słuchała i wracała do domu. Wejście Alexiona miało sens. Bez wątpienia gdyby Acheron pokazał się u Kyrosa, Kyros zaatakowałby go i walczył. Starożytni mężczyźni nie byli znani z rozsądnego rozwiązywania konfliktów. - Bardziej będą słuchać jednego ze swoich. Skinął. - Z samej swojej natury, Mroczni Łowcy są mściwymi ludźmi. Zostali oszukani w życiu i wielu łatwo wierzy, że zostali oszukani w śmierci. Szukają kogoś kogo można nienawidzić. - Acheron jest łatwym celem.

90 |

- Tak. Jest potężniejszy i wszyscy wiecie, że ukrywa przed wami pewne rzeczy. Więc kiedy ziarno kłamstwa zostaje zasiane, zakorzenia się i wyrasta w nienawiść i ewoluuje . Odsunęła się od niego o krok, żeby móc jasno myśleć, a jego obecność jej nie rozpraszała, potem obróciła się by patrzeć na jego twarz. - Dlaczego Acheron nie powie prawdy? Dlaczego ukrywa przed nami swoją przeszłość? Wzruszył ramionami. - Gdy ostatniej nocy poprosiłem cię byś uprawiała ze mną seks, odrzuciłaś mnie mówiąc, że nie sypiasz z nieznajomymi. Jednak przez pierwsze pięćdziesiąt lat jako Mroczna Łowczyni, zmieniałaś kochanków jak… Zakryła dłonią jego usta by uciszyć to zdanie. - Skąd to wiesz? Przygryzł zębami jej dłoń, sprawiając że cofnęła ją gwałtownie. Jego uśmiech był grzeszny i ciepły. - Wiem o tobie wiele rzeczy. Tak jak Acheron. Nie podobała jej się ta myśl. - Szpiegujesz mnie? - Nie, ale cię znam. Mam wiele tych samych mocy co Acheron. Tak jak on może widzieć twoje serce i przeszłość, tak mogę również ja. Danger przechyliła głowę, rozważając to. Nie była pewna czy lubiła być przeźroczysta dla kogokolwiek. Wszyscy potrzebowali ukryć o sobie pewne rzeczy. - Więc znasz przeszłość Acherona? Zobaczyła wstyd w jego spojrzeniu nim jej od nie odwrócił. - Odpowiedz mi, Alexionie. Wydał długie, zmęczone westchnienie, odkładając jej pyty DVD na półkę. - Tak. Odkryłem jego przeszłość przez przypadek. Zgnębiony wyraz jego twarzy powiedział jej, że wolałby tego nie wiedzieć. - To były wczesne dni gdy uczyłem się używać swoich mocy – Przestał układać płyty i obrócił się ku niej. – Nie wiedziałem jak kontrolować zaglądanie w przeszłość i natknąłem się na nego. Gdy wrócił do domu, znalazł sferę – kulę obserwacyjna – w moim pokoju. Spojrzał na mnie i wiedziałem, że wie, że to widziałem. 91 |

Nigdy nie widziała, żeby Acheron był zły, ale biorąc pod uwagę jak strzegł swojej przeszłości, musiał być rozwścieczony. - Co zrobił? Spojrzenie Alexiona opadło do podłogi, jakby w swoim umyśle wyraźnie widział ten dzień. - Podszedł i podniósł sferę, potem powiedział: „Zgaduję, że powinienem pokazać ci jak używać tego właściwie.” Zamrugała z niedowierzaniem. - Tyle? Skinął nim wrócił do układania jej płyt. - Nigdy o tym nie mówiłem, on również. - Więc dlaczego… - Nie pytaj mnie o jego przeszłość – powiedział, zanim mogła zapytać go właśnie o to. – Uwierz, nie chcesz tego wiedzieć. Niektóre rzeczy lepiej zostawić w spokoju. - Ale… - Żadnych ale, Danger. Ma dobry powód by nie mówić o swoim ludzkim życiu. Nie ma w nim informacji, które mogłyby przynieść komuś korzyść. Ale osobiście bardzo by go to zraniło. Dlatego o tym nie mówi. Nie ukrywa żadnego wielkiego sekretu świata Mrocznych Łowców. Poza tym, że w ogóle nie obchodzicie Artemidy. Ale co to daje któremuś z was? Lepiej wam z kłamstwem niż prawdą. Może to prawda. Osobiście, mogłaby żyć całkiem szczęśliwie nie wiedząc, że Artemida nie mogłaby mniej dbać o to co się z nimi działo. - Więc dlaczego zostaliśmy stworzeni? - Szczerze? - Proszę. Westchnął, odkładając ostatni film. - Już ci powiedziałem. Artemida chciała władzy nad Acheronem. Jedynym sposobem by mogła to dostać było zagranie na jego poczuciu winy. Więc użyła jego własnej mocy przeciwko niemu, żeby stworzyć pierwszych Mrocznych Łowców. Wiedziała, że Acheron nigdy nie odwróci się plecami do niewinnych, którym wymiana Artemidy nie zostałby zaoferowana gdyby nie on. 92 |

Alexion przeszył ją groźnym spojrzeniem. - Jego poczucie winy sprawiło, że Acheron tracił czas by upewnić się, że wszyscy będziecie mieli służbę i zapłatę za pracę. Mroczni Łowcy zawdzięczają mu wszystko i naprawdę mam na myśli wszystko. Płaci krwią za każdym razem gdy jeden z was chce się uwolnić i każdego dnia cierpi żebyście mogli żyć swoim wygodnym życiem w bogactwie i przywilejach. Jego oczy dosłownie błysnęły zielonym ogniem. - I muszę powiedzieć, że za każdym razem, gdy któryś z was się od niego odwraca, poważnie mnie to wkurwia. Acheron nie prosi was o nic i dokładnie to otrzymuje. Kiedy ostatni raz któryś z was podziękował mu za jego pomoc? Przeszyło ją poczucie winy. Miał racje. Nigdy nie podziękowała Acheronowi za trenowanie jej czy cokolwiek innego. Nie pomyślała. Jeśli komuś dziękowali za swoje życia, była to Artemida. - Dlaczego Acheron nie powie nam prawdy? – zapytała. - To nie w jego stylu. Jego ego nie wymaga czczenia ani nawet zrozumienia. Wszystko o co was prosi, to żebyście wykonywali swoją robotę i zostali przy życiu. Na jego szczęce pojawił się tik. - A teraz wieść że Kyros, jeden z pierwszych stworzonych, odwrócił się od niego… Rozwściecza mnie to na poziomie, który nawet nie ma porównania. Ze wszystkich Mrocznych Łowców, on i Callabrax powinni wiedzieć, że Acheron nie użyłby żadnego z was w osobistej wojnie. Danger skinęła. Jeśli Alexion mówił prawdę, i by być szczerą, zaczynała mu wierzyć, to że Kyros się od niego odwrócił musiało ranić Acherona. - Kyros i Brax są legendarni. - Tak i dlatego muszę powstrzymać Kyrosa. Więcej Mrocznych Łowców posłucha go bardziej niż kogokolwiek innego, bo istnieje tak długo. Wykazał przekonujący argument, ale ciągle nie chciała by ją w to włączał. Gdy otworzyła usta by się odezwać, znów na jego twarzy pojawił się ten dziwny, daleki wyraz. - Wrócili – powiedział przez zaciśnięte zęby. Danger odetchnęła ze zmęczeniem.

93 |

- Okej, Carol Ann, dość z interpretacją Poltergeista. Jeśli nie możemy się z nimi skontaktować i nie przeszkadzają nam, nie chcę wiedzieć po co nas obserwują, okej? Zignorował ją. - Simi – warknął. – Mam tu poważne sprawy. Nie potrzebuję, żebyś mnie irytowała. Jestem winny Kyrosowi zbyt dużo, żeby patrzeć jak umiera, ale nie mogę go uratować jeśli mnie rozpraszasz. Danger zmarszczyła brwi gdy dwie myśli uderzyły ją jednocześnie. - Brzmisz jakbyś mówił do Simi cały dzień. - Tak było. To musi być ona. Obserwuje chwilę, potem przestaje tylko po to by wrócić. To brzmiało dla niej całkiem dziwacznie, ale mniejsza z tym. - Nie śpisz? Znów nie odpowiedział, co przyniosło drugą myśl. - Powiedziałeś, że jesteś winny Kyrosowi. Co jesteś mu winny? Zawahał się nim odpowiedział. - Jestem mu winny szansę na życie. Taa, w to akurat… nie wierzyła. To nie miało sensu. Nagła nieobecność emocji na jego twarzy powiedziała jej że coś ukrywa. I w tej chwili, zrozumiała co. - Znałeś go. Ciągle bez emocji, spojrzenie puste. - Znam wszystkich Mrocznych Łowców. Może, ale wyczuła więcej niż to. - Nie. To jest osobiste między wami. Czuję to. Odsunął się od niej. Podążyła za nim. - Mów do mnie, Alexionie. Jeśli naprawdę chcesz mojej pomocy, daj mi szczerą odpowiedź. - Byłem z tobą szczery od samego początku – ruszył do drzwi. Danger zatrzymała się i zaczekała aż niemal wyszedł z pokoju. Miała podejrzenie co do tego kim mógł być i czas było podążyć za przeczuciem. - Ias? 94 |

Zatrzymał się, żeby na nią spojrzeć. - Co? – Odpowiedział na imię automatycznie. Szczęka jej opadła. Miała rację, a on zrozumiał to dwie sekundy za późno. Jego twarz skamieniała. - Mon Dieu – odetchnęła, gdy nagle każda dziwność w nim nabrała sensu. Dlatego nie czuł smaku jedzenia. Dlatego nie czuł prawdziwych emocji. Stąd wiedział jak to jest być Cieniem… - To prawda – odetchnęła. – Byłeś trzecim Mrocznym Łowcą stworzonym po Acheronie. Pierwszym który zginął. - Nie byłem i Ias jest Cieniem. Ciągle mu nie wierzyła. Nie w tym. - I jeśli zabiorę cię do Kyrosa, co powie? Jak cię nazwie? Alexion zacisnął zęby w zdenerwowaniu na jej zdolność widzenia przez niego na wylot. Naprawdę nie było sensu ukrywać przed nią prawdy. I tak się dowie w chwili gdy Kyros na niego spojrzy. Cholera. - Nazwie mnie Iasem. Ale nie byłem pierwszym Mrocznym Łowcą, który umarł – dodał, chcąc żeby wiedziała, że mówił prawdę. – Było dwóch zabitych przez Daimonów nim Acheron się o nas dowiedział. W tej chwili wyczuł, że coś się w niej zmieniło. Po pierwsze, jej twarz złagodniała. Przeszła przez pokój by przed nim stanąć. Jej spojrzenie poszukało jego i wyciągnęła rękę by dotknąć jego policzka. Ten prosty dotyk go przenicował. Jak mógł mieć takie emocje? Przez stulecia nie czuł nic do nikogo poza Acheronem i Simi. Czuć teraz takie mocne emocje… To było niewiarygodne. Jej ciemne oczy pokazały mu jej serce. - Cienie nie powinny mieć ludzkiej formy. - Nie mają. Pieściła jego policzek. - Ale mnie wydajesz się dość prawdziwy. Jej dotyk podniecił go do bolesnego poziomu. W przeszłości jego spotkania z kobietami były krótkie. Trwały dość długo, żeby mógł nasycić żądzę a potem 95 |

kobieta znikała, żeby już nigdy jej nie zobaczył. Nigdy nie było w tym tak czułego dotyku jak teraz. Dotyku który niósł pocieszenie. To przeszyło go i paliło jak lawa. - Jestem inny od pozostałych. - Jak? Odsunął jej rękę od swojej twarzy, niezdolny dłużej znieść nieznanej czułości. Wszystko co to dało, to bolesną tęsknotę za czymś czego nie będzie już mógł mieć. Nie dla niego ludzkie związki. Nie dla niego ludzkie uczucia. - Acheron czuł się odpowiedzialny za moją śmierć – wyjaśnił cicho. – Gdyby nie popełnił fatalnej pomyłki w osądzie, nie stałbym się Cieniem. Z tego powodu, dał mi formę i zabrał mnie bym zamieszkał z nim i Simi. - Dlatego go bronisz? Skinął. - Zapewniam cię, życie jako Cień nie jest czymś co można łatwo znieść. Mój krótki czas jako prawdziwego Cienia nauczył mnie dobrze, że nie ma nic gorszego. Każdego dnia jestem wdzięczny za litość Acherona. Mogła szanować jego lojalność do mężczyzny, który go uratował, a jednak dodawało to makabry temu, że przeklinał innych losem, którego uniknął. - Ilu innych ty i Acheron skazaliście na Cienistość? - Zapewniam cię, nie jest to coś, co któryś z nas robił łatwo. Ci, którzy zginęli żerując na ludzkości są zostawieni tułaczce. Ci, którzy zginęli wykonując obowiązki dostają pewnego rodzaju raj, w którym mogą spędzić wieczność. Nie cierpią. Acheron by na to nie pozwolił. Danger zmarszczyła brwi na to co wyjawił. To było coś czego nikt im wcześniej nie powiedział. Wszyscy wierzyli, że jeśli umrą wykonując obowiązki, będą cierpieć tak samo jak inne Cienie. Rzekomo nie było powrotu ze stanu Cienistości. - Dlaczego Ash nam tego nie powiedział? - Bo Cień, w przeciwieństwie do Mrocznego Łowcy, nie może wrócić do bycia człowiekiem. Nie ma żadnej nadziei na przyszłą reinkarnację. Nie ma nadziei na to by jeszcze kiedyś mieć normalne życie. To nie miało dla niej sensu. On był prawdziwy. Miał ciało i formę. - Ale ty… 96 |

- Nie jestem w ludzkim ciele, Danger – Spojrzał po sobie z grymasem udręki. – Ta forma którą widzisz, której dotykasz, ma na sobie datę wygaśnięcia. Za kilka dni, muszę wrócić do swojego królestwa albo zniknąć na zawsze. Acheron boi się, że jeśli Mroczni Łowcy kiedykolwiek się dowiedzą, że unikną udręki, staną się bardziej lekkomyślni i nie będą bać się śmierci. Ale uwierz mi kiedy mówię że są rzeczy dużo gorsze niż śmierć. - Takie jak? Smutek w jego oczach, gdy przemówił, powiedział jej, że wie to z własnego doświadczenia. - Życie wiecznie samemu bez nadziei na uwolnienie. Nie masz pojęcia jakimi szczęściarzami są Mroczni Łowcy z tym, że w głębi umysłu zawsze wiecie, że pewnego dnia możecie znów być wolni. Ciągle macie nadzieję. Na te słowa gardło Danger się zacisnęło. Kiedyś był jednym z nich. To on był powodem dla którego Artemida dała im taką drogę ucieczki. Jak straszna musiała być dla niego wiedza, że dał innym tak niewiarygodny dar, który dla niego był zakazany. - Przepraszam za to jak cię traktowałam. Wyglądał na zdumionego jej przeprosinami. - Powinieneś był mi powiedzieć, że jesteś byłym Mrocznym Łowcą. - Jakie to ma znaczenie? - Ma – powiedziała, lekko gładząc jego ramię. – Jeśli mówisz mi prawdę, a jestem tego pewna, wiem że Stryker kłamie. Zbladł na dźwięk imienia Daimona. - Stryker? Daimon? - Znasz go? Alexion zaklął. Spojrzał na sufit. - Acheron! Jeśli w ogóle mnie słyszysz, sprowadź tu swój tyłek, szefie. Mamy poważny problem. Gdy nic się nie stało, znów zaklął. - Acheron! - Co się dzieje? – zapytała Danger. Alexion wyglądał na chorego. - Nawet nie wiem jak zacząć ci wyjaśniać w jak kurewskim jesteśmy niebezpieczeństwie jeśli Stryker tu jest a Acheron nie. 97 |

- To tylko Daimon. - Nie – powiedział, z głębokim ostrzeżeniem. – Jest bogiem, bardzo wrednym, który nienawidzi Acherona poza granice rozsądku. To w ogóle nie brzmiało obiecująco. Napełnił ją strach. Jeśli ktoś tak potężny jak Alexion bał się tego faceta, zdecydowanie było się czego bać. - Mówisz poważnie? - Wyglądam jakbym żartował? Nie, wyglądał aż nadto poważnie, co sprawiło, że też miała ochotę kląć. Alexion potrząsnął głową jak ktoś próbujący strzasnąć natrętnego insekta. - Simi – parsknął. – Przestań mnie obserwować i idź po akriego. Potrzebuję go. Ledwie pięć sekund później, Danger usłyszała głos który sprawił, że westchnęła z ulgą. - Danger? Alexion? – powiedział Acheron z korytarza. - Dzięki bogom – powiedziała, ruszając ku drzwiom. - Nie! – parsknął Alexion, gdy sięgnęła po klamkę. Podbiegł i przewrócił ją w tej samej chwili w której drzwi się strzaskały. Ich kawałki opadły niczym deszcz po pokoju. Oczy Danger rozszerzyły się z otępiałym przerażeniem, gdy zobaczyła to, co zdawało się być jakimś demonem, który wszedł do pokoju. Kompletnie nagi poza małą czarną przepaską, miało głęboką, ciemnozieloną skórę przecinaną czernią. Pewnie nie wyższe niż cztery stopy, wleciało do pokoju na parze ogromnych, czarnych oleiście wyglądających skrzydeł. Miało jarzące się, żółte oczy, które patrzyły na nich z jawną nienawiścią. Błysnął podwójny zestaw kłów, gdy syknęło na Alexiona. Danger przełknęła. - Proszę, powiedz mi, że to ta Simi, którą wołałeś. Stworzenie wzniosło się do sufitu, jakby przygotowując się by rzucić się w dół i zaatakować. Zielone spojrzenie Alexiona odzwierciedlało przerażenie jakie czuła. Gdy się odezwał, słowa przeszyły ją jak gorący szrapnel. - To definitywnie nie Simi.

98 |

Rozdział dziesiąty Alexion w osłupieniu patrzył na lecącego na nich demona Charonte. Skąd to się, do diabła, wzięło? Simi powinna być ostatnia ze swojego rodzaju, a jednak nie można było zaprzeczyć, że ten demon był Charonte. Nic na tej ziemi i poza nią tak nie wyglądało. - Co to jest? Nie odpowiedział na pytanie Danger gdy odsunął się od niej, żeby utrzymać na sobie uwagę demona. - Qui' esta rahpah? – zapytał demona, chcąc wiedzieć skąd się wziął. Zatrzymując się natychmiast, demon pokazał zaskoczenie, że Alexion mówił jego rodzimym językiem. Ale to nie powstrzymało go przed atakiem. Zanim Alexion mógł się ruszyć, rzucił się w dół, objął go za gardło i uderzył nim w podłogę. Uderzył tak mocno, że gdyby był człowiekiem, każda kość w jego ciele by się strzaskała. Demon darł go szponami. Alexion uniósł nogę, żeby go z siebie skopać. Nie podziałało. Przeniósł się z dala od tego, ale jakoś demon oczekiwał tego, gdy się zmaterializował, znów go chwycił. Tym razem cisnął nim o podłogę twarzą w dół. Jego zęby zagrzechotały, gdy demon chwycił go za włosy. Kątem oka zobaczył, że Danger chwyciła miecz, który ukrywała pod sofą. - Trzymaj się z dala! – krzyknął chwilę zbyt późno. Demon chwycił ją ogonem i przewrócił. Nie było sposobu wy wygrać walkę z Charonte. Chyba ,że jesteś bogiem; i chociaż Alexion mógł wezwać moce Acherona, nie były naprawdę jego. To zostawiało go z jednym poważnym brakiem przewagi. Demon przetoczył się z nim. Alexion znów się przeniósł tylko po to, by stworzenie chwyciło go gdy był niewidzialny. Daj spokój, Lex. Cholerna rzecz najwyraźniej widzi jak się przenosisz. Cholera. 99 |

Uderzył demona, który w ogóle nie czuł uderzeń. Ale Alexion czuł. Jego ręka pulsowała jakby była złamana. Demon roześmiał się gdy go chwycił, rzucił na ziemię i uderzył jego głową o ziemię. Zdawało się jakby jego mózg naprawdę zagrzechotał w czaszce. Czuł krew w ustach, czuł jak ciekła z mu z nosa. Jeśli szybko nie ściągnie z siebie demona, ten go zabije. I tym razem, Acheron nie będzie zdolny go przywrócić. Alexion próbował przywołać ścianę, żeby zablokować ciosy. Było to mniej skuteczne niż użycie klapki na muchy przeciw nosorożcowi. Nic dziwnego, że greccy bogowie żyli w strachu przed tym gatunkiem. Byli przerażająco potężni. Jedynym prawdziwym pytaniem było jak atlanteańscy bogowie nad nimi panowali? - Złaź ze mnie, ty tłusto-dupy, cuchnący, zapchlony odrzucie z horroru – warknął w Charonte. To zaowocowało kolejnym uderzeniem w podłogę. Charonte się cofnął i owinął wokół niego jak boa dusiciel. I bardzo jak wąż, wiedział że to ostatni ruch zanim to go rozedrze i zakończy jego egzystencję. Alexion próbował cofnąć jego ręce. Taa, to podziała. Dlaczego go nie opluć przy okazji? To czego potrzebował to Simi. Ale w takim razie… Był w kurewskich tarapatach. Danger była przerażona obserwując jak demon masakruje Alexiona, a ten jest wobec niego bezbronny. Do tej chwili, nie wiedziała nawet, że może krwawić. Przerażające było zobaczyć jak coś takiego wyrządza krzywdę komuś o kim głupio założyła, że jest niepokonany. Sięgnęła po miecz. Demon puścił Alexiona, żeby rzucić się na nią. Chwyciła miecz i wbiła go głęboko w demona w tej samej chwili gdy Alexion krzyknął: - Nie! Szybko zrozumiała dlaczego to powiedział, gdy demon wyrwał jej miecz, wyciągnął go ze swojego ciała i ruszył z nim na nią. Przygotowała się by walczyć i umrzeć, ale gdy demon do niej dotarł, Alexion rzucił się na niego i pociągnął do tyłu. Oboje odturlali się od niej. 100 |

- Protula akri gonatizum, vlaza! Nie miała pojęcia co te słowa znaczyły, ale demon natychmiast go puścił. Ku jej całkowitemu szoku, to opadło na jedno kolano, skrzyżowało ramiona na piersi i z szacunkiem skłoniło głowę. - Wow – odetchnęła, w podziwie na powstrzymanie niepowstrzymywanego. – Co powiedziałeś? Nie odpowiedział, gdy delikatnie chwycił jej rękę i poprowadził ją ku drzwiom. Otarł dłonią rozciętą wargę i zakrwawiony nos i pośpiesznie przeciągnął ją przez dom. - Co robimy? – zapytała. - Wydostajemy się stąd w cholerę, póki możemy – wyszeptał. - Ale przestało. - Taa, oszołomiłem go rozkazem, o którym jestem pewien, że nie słyszał go często. Rzecz w tym,że nie jestem tym który właściwie ma moc, żeby nakazać mu posłuszeństwo i nie jestem pewien ile mu zajmie zrozumienie tego. Więc głosuję, żebyśmy odpalili Dodge’a zanim demon rozniesie nas na kawałki. Ucieczka brzmiała dla niej wystarczająco dobrze. Spojrzała przez ramię żeby się upewnić, że za nimi nie podąża. - Co to było? - To demon Charonte. - Co? Zaprowadził ją do garażu i otworzył drzwi do jej czerwonego jak merlot BMW Z4. - Wsiadaj. Zesztywniała na rozkazujący ton. Nikt jej nie mówił co robić. Nikt. - Nie rozkazuj mi. Rzucił jej uprzejme spojrzenie. - Dobra. Więc zostań i sama z nim walcz. Ja się stąd wynoszę. Patrzyła z irytacją na Alexiona zanim poddała się nakazowi. Taa, jeśli demon mógł mu zrobić coś takiego… Cóż, jeśli chciałaby zmienić sobie twarz, zadzwoni do chirurga. Przynajmniej będzie nieprzytomna przy najgorszym. Nie naszło jej to dopóki nie dołączył do niej w samochodzie. 101 |

- Umiesz prowadzić? Odpowiedział odpalając samochód bez kluczyków i wyjeżdżając na wstecznym. Drzwi jej garażu otworzyły się w rekordowym czasie. Alexion bez zarzutu zawrócił na podjeździe i wyjechał na ulicę. - Zgaduje, że umiesz – powiedziała cicho. Prowadził jak profesjonalista. – Więc, Magellanie, gdzie jedziemy? - Daleko stąd. Jestem otwarty na każdą lokalizację, jak długo nie wlicza to twojego domu, gdy to tu jest. Nie mogła zgadzać się bardziej. - Jak myślisz, jak długo demon będzie czekał zanim za nami ruszy. - Nie mam pojęcia. To może zależeć od tego kto pociąga łańcuch albo jakie są jego rozkazy. Miejmy nadzieję, że czas nie ma dla niego znaczenia i zostanie tam parę stuleci. - No nie wiem. W moim domu, wiesz? Chciałabym tam wrócić za dzień lub dwa. Naprawdę nie sądzisz, żeby był tam dni, lub Boże daruj, dłużej, co? Alexion odetchnął ze zmęczeniem. - Nie wiem. Naprawdę nie wiem. Świetnie. Teraz wyobraziła sobie swój dom niczym pani Haversham z Wielkich Nadziei Dickensa – kompletny z pajęczynami i biegającymi myszami – gdy do niego wróci. Zadrżała. - Możesz mi przynajmniej powiedzieć co mu powiedziałeś, żeby powstrzymać go przed zaatakowaniem cię? Rzucił jej ironiczny uśmiech, który był dla niego dziwnie pasujący. - W zasadzie, powiedziałem: „pokłoń się przed twoim panem i mistrzem, gnido.” Roześmiała się. Tylko Alexion mógł czegoś takiego próbować. - Jakiego języka użyłeś? Nigdy wcześniej czegoś takiego nie słyszałam. - Atlanteańskiego. To nie miało sensu. Przyznał się do bycia starożytnym Grekiem, nie Atlanteanem. - Jak możesz mówić językiem kraju, który zniknął na długo nim się urodziłeś? Roześmiał się nisko. - Mieszkam z Acheronem. Tylko tym językiem mówi gdy jest w domu. 102 |

- Naprawdę? Skinął. Wow. Chciałaby usłyszeć rozmowę po atlanteańsku. Słowa były dziwne, ale była w nich cudowna liryczność która czyniła ten język ekstremalnie muzycznym. Ale miała znacznie ważniejsze rzeczy do przemyślenia niż dawno martwy język. Takie jak eksmisja demona z jej domu. Miała tylko nadzieję, że nie miał żadnych przyjaciół, którzy będą chcieli przyjść i imprezować w jej salonie, używając jej i Alexiona jako kijów pogo. - Myślisz, że jest ich więcej? - Nie wiem. Myślałem, że Simi jest ostatnią z nich. Tak powiedziano Acheronowi, a on tak powiedział mi. Najwidoczniej ktoś skłamał. - Simi? Wymyślona przyjaciółka z którą rozmawiałeś jest jedną z tych łuskowatych, wrednych stworzeń? - Nie – powiedział obrażonym tonem. – Simi jest bezcenna. Jest piękna… Przerwał przed dodaniem. – W bardzo demoni sposób. - Taa – powiedziała z niedowierzaniem. – I też często uderza twoją głową o podłogę? - Nie rozmyślnie… dużo. Po prostu zapomina czasami jaka jest silna. - Uch-huh. Myślę, że za którymś razem uszkodziła ci mózg. Spojrzał na nią groźnie i gdy się odezwał, jego ton był defensywny i gniewny. - Simi jest dla mnie jak córka, więc oczekuję, że okażesz pewien szacunek gdy o niej mówisz. Uniosła ręce w drwiącym poddaniu. - Dobra, jeśli chcesz nazywać łuskowatego demona córką, to twoja sprawa. W międzyczasie, jakiś pomysł jak zabić jednego z nich? Potrzasnął głową. - Jedyny sposób to użyć atlanteańskiego sztyletu. - Gdzie taki znaleźć? Zacisnął dłonie na kierownicy. - Nie da się. Acheron zniszczył wszystkie żeby się upewnić, że nikt nie będzie mógł skrzywdzić Simi.

103 |

- Cóż, to było bardzo przenikliwe, Yorick. Co z innym demonami, które chcą zagrać w koszykówkę twoją czaszką? Nie pomyślał, że powinien zatrzymać sztylet na zapas, tak na wszelki wypadek? - Nie było to warte ryzyka, że ktoś skrzywdzi Simi. Poza tym, Acheron może je zabić bez sztyletu. Cóż, to byłoby pomocne, gdyby Acheron tu był, ale w takim razie… - Lucille wybrał idealny czas, żeby nas zostawić, co? Chciałabym żeby naszym jedynym problemem była banda głodnych dzieci i uprawa w polu. Alexion zwolnił, gdy obrócił głowę by się skrzywić jej kierunku. - Wiesz, twój sarkazm nie pomaga bardziej niż dziwaczne i porozrzucane odwołania do literatury i kiepskich piosenek country. - Nieprawda, pomagają mi utrzymać spokojna fasadę, której definitywnie nie czuję. - Cóż, zaczyna mnie to wkurwiać. - Ooo – odetchnęła. – Niemal mnie straszysz, gdy to mówisz. Warknął na nią, gdy wjechał samochodem na autostradę prowadzącą do Aberdeen. - Zdecydowałeś, gdzie nas zabierasz? - Jestem tu zobaczyć się z Kyrosem, więc chyba nie ma lepszej chwili niż obecna. Tak przypuszczała, ale był jeden ważny fakt, który przeoczył. - Kyros najprawdopodobniej osłupieje. - Prawdopodobnie. Mam nadzieje, że to mu wbije do łba odrobinę rozsądku – Spojrzał na nią. – Mówiłaś mi o Strykerze przed niegrzecznym wtrąceniem demona. Możemy skończyć tę dyskusję? Danger otworzyła schowek i wyciągnęła paczkę chusteczek. Chwyciła dwie, potem delikatnie użyła ich do otarcia plamy krwi, która nadal tkwiła wokół nosa Alexiona. Skrzywił się dziwnie zanim sam wziął chusteczkę by otrzeć twarz. Było niemal coś chłopięco czarującego w sposobie w jaki się poruszał. Zdumiewało ją, że przyjął takie bicie i nie powiedział nawet słowa skargi. Nieważne co mówił, musiało okropnie boleć.

104 |

Współczując mu, przesunęła dłonią po jego włosach, odsuwając je z jego policzka. Nic nie powiedział, ale wyraz jego twarzy pokazał, że dotknęła go jej czułość. Czuła się niezręcznie. Opuściła rękę i wróciła do rozmowy. - Nie ma dużo do powiedzenia – powiedziała zamykając schowek. – Pokazał się i oświadczył, że jest bratem Acherona. Alexion wybuchnął śmiechem. - Nie śmiej się – powiedziała, obrażona, że był to rodzaj wyśmiania jej, ponieważ łatwo kupiła pomysł o pokrewieństwie. – Ma takie same czarne włosy i mieniące się, srebrne oczy jak Ash. Cholernie przypomina Acherona. Bardzo. - Nie przypomina. Uwierz. - Więc dlaczego mają takie same oczy? - Nie mają. Ich oczy są bardzo różne. Acheron urodził się ze swoimi. Stryker swoje dostał po tym jak wzgardził ojcem, Appolem. Skrzywiła się. - Skąd to wiesz? Wzruszył ramionami. - Żyję ze sferą, kulą, która pokazuje mi wszystko co wydarzyło się w ludzkim królestwie. Nie wspominając, że Simi jest świetnym źródłem informacji o tym co się dzieje w Kalosis – rzeczywistością, z której… - Pochodzi Stryker. Wspomniał to. Wiec mówisz, że Ash nie jest jego bratem? - Do diabła, nie. Tylko w snach Strykera. Uwierz. – Alexion ucichł, rozważając jej słowa. Wsunął chusteczkę do kieszeni, dalej jadąc ciemną autostradą. – Więc czemu Stryker kłamie Kyrosowi? Jeśli o to chodzi, co on, u diabła, tu robi? To nie w jego stylu zajmować się czymś takim. Normalnie startuje do Acherona bezpośrednio. Miała nadzieje, że to retoryczne. - Nie wiem. Ale Kyros kompletnie podchwycił pomysł. Przez jakiś czas, mnie też miał. Alexion odetchnął z niesmakiem. - Nie wiesz lepiej, ale Kyros powinien – Mięsień napiął się na jego szczęce, podczas gdy nadal skupiał wzrok na drodze. – Cóż, cokolwiek kombinuje 105 |

Stryker, nie jest to dobre. A jeśli uwolnił i rozkazywał temu Charonte tam, mam prawdziwe kłopoty. - Tak sądzisz? Potrząsnął głową. - Sarkazm na bok, nie masz pojęcia jaką siłą dysponuje Stryker. Myślisz, że jestem tu by cię zabić? Ja przynajmniej nie czerpię z tego radości. Stryker lubi torturować ludzi. Gdy ostatnim razem wylazł z tej dziury, miał Daimona Spathi, który opętał Mrocznego Łowcę i rozpętali chaos w całym Nowym Orleanie. - Co to jest Spathi? – zapytała. Takiego terminu wcześniej nie słyszała. - To starożytna klasa wojownicza Daimonów, która istnieje od setek, jeśli nie tysięcy, lat. I w tym czasie, nauczyli się być poważnie wkurwiający. W przeciwieństwie do młodszych Daimonów, z którymi przywykłaś walczyć, ci kolesie nie uciekają. Biegną ku tobie. - Och, świetnie. Coraz lepiej. Wkurwiony półbóg, demon, a teraz wojowniczy Daimoni z zamiarem opętania i zabicia nas. Jeszcze o czymś chcesz mnie ostrzec? - Taa. Odpuść sarkazm zanim zdecyduję, że jednak wcale nie potrzebuję przewodnika.

Stryker patrzył na stojącego przed nim Charonte. On i Trates byli w wielkiej sali Kalosis, pijąc Appolicką krew z kielichów, gdy świętowali klęskę Alexiona. Przynajmniej póki demon nie wrócił z wiadomością, której Stryker nie chciał słyszeć. Trates cofnął się oczekując gniewu Strykera, który już się w nim gotował gdy stanął by skonfrontować demona. - Co to znaczy, że go puściłeś? Źrenice Caradoca wirowały gdy zmrużył oczy na Strykera. - Uważaj na język, gdy ze mną mówisz, Daimonie – powiedział tym dziwnie śpiewnym akcentem, jakim posługiwał się jego rodzaj. – Nie jesteś mi dość 106 |

równy bym choćby zawracał sobie głowę. Zgodziłem się na to tylko dlatego, że powiedziałeś, że możesz mnie uwolnić od bogini. Nie powiedziałeś, że wysyłasz mnie za kimś innym z jej rodzaju. Strykera zmroziło na te słowa. - Co to znaczy, kolejnego z jej rodzaju? - To nie na człowieka mnie wysłałeś, ale coś całkiem innego. Mówił moim językiem i atlanteańskim. Znał nakaz jaki atlanteańscy bogowie dali moim by nas kontrolować. Żaden człowiek nie zna tych słów. Tylko bogowie. Zrobił grymas na demona. - Alexion nie jest bogiem. Jak ty, jest tylko służącym. - Nie mówił jak służący – kłócił się Caradoc. – Ani nie złamał się jak powinien człowiek. Posłałem mi śmiertelne uderzenia, a jednak dalej walczył. Stryker warknął na niego, potem cofnął się o krok gdy demon ruszył ku niemu. Lubił to czy nie, wiedział że jeśli chodzi o walkę, Charonte by wygrał. - Nie musisz być mu posłuszny. Przysięgam. Nie jest bogiem i nie jest zdolny cię zranić. Caradoc przechylił głowę jakby to trawił. W końcu potrzasnął głową. - Nie ruszę na niego ponownie. Ryzyko przeważa możliwe korzyści. Bogini mnie zabije jeśli skrzywdzę członka jej rodziny. Nawet stąd, upoluje mnie, zamorduje całą moją egzystencję. Znajdź innego głupca do swego zadania. Demon owinął skrzydła wokół swego ciała i arogancko wyszedł z pomieszczenia. Stryker zaklął. Naprawdę nienawidził tych rzeczy. Odrażali go nawet bardziej niż ludzie. Pewnego dnia zniszczy obie rasy. - Co teraz zrobimy? – zapytał Trates. - Ściągnij Xirenę. Trates roześmiał się nerwowo na ten rozkaz. - Xirenę? Dlaczego? To najgwałtowniejsza z Charonte. Ledwie przyjmuje rozkazy od Appolymi, nie mówiąc już o jednym z nas. Nie sądzę, żeby ktokolwiek mógł ją kontrolować. Stryker uśmiechnął się powoli. - Wiem. Dlatego jej chcę. Nie będzie się bała zaledwie służącego. Wróci do mnie z jego sercem i nie będzie dbała o to, co pomyśli Appolymi. 107 |

Rozdział jedenasty Cóż, podróż do domu Kyrosa była stratą czasu. Nie była go, a jego Giermek nie chciał ich wpuścić póki Kyros nie wróci. Danger westchnęła gdy stali na werandzie biało-niebieskiej posiadłości Kyrosa z czasów wojny secesyjnej. Aberdeen dziś wieczorem było ciche, z lekką bryzą szepczącą wokół nich między wielkim dębami strzegącymi drewnianych stopni. Stare miasto Mississippi miało bardzo specjalny urok, który sprawiał, że zdawało się zatracone w czasie. Nawet w obszarze śródmieścia, gdzie chodniki były pokryte metalowymi markizami, datowanymi na kilka dekad w tył. Danger szczególnie podobał się stary katolicki kościół, który miał stary powab. Naprawdę kochała to miasto. Był to ukryty historyczny klejnot, o którym większość ludzi nawet nie wiedziała, że istniał. Alexion wyglądał dziwnie nie na miejscu ze swoim nowoczesnym golfem – który już nie miał śladów po sztylecie – spodniami z czarnej wełny i białym kaszmirowym płaszczem. Był niewiarygodnie męski… niemal pyszny. Co w nim było? Gdyby zabutelkował to seksualne przyciąganie byłby bogatszy niż Bill Gates. Masz ważniejsze sprawy na głowie niż zastanawiać się jakby wyglądał nago. Prawda, ale było w nim naprawdę coś, że pragnęła z niego gryza i zaczynało ją to naprawdę irytować. Chciała być skupiona i oderwana – jej normalny sposób funkcjonowania. - Co teraz zrobimy? - zapytała, próbując się rozproszyć. – Zaczekamy tu na niego? - Nie, może zająć godziny nim wróci. Myślę, że powinniśmy pójść na patrol. Jeśli Daimony są w lidze z Kyrosem, będą dziś polować i się żywić. Gdzie jest najbliższe centrum populacji? 108 |

Danger pomyślała przez minutę. Tupelo było naprawdę rozległe i chociaż było tam kilka klubów, w których Daimoni okazjonalnie polowali, nie było naprawdę dużej aktywności Daimonów w tej okolicy. Nie jak w innych obszarach Mississippi, takich jak wybrzeże, Tunica i miasteczka studenckie – co było powodem, dla którego było sześciu Mrocznych Łowców w obszarze Golden Triangle Mississippi, gdzie stacjonował Kyros. - Są dwa college gdzie często napadają. W – co oznacza Uniwersytet dla Kobiet w Columbus i MSU w Starkville. - Jak daleko stąd są? - Nie daleko. Columbus o około półgodziny. Starkville kolejne piętnaście, dwadzieścia minut stąd. Skinął jakby rozważał informację. - Która szkoła jest większa? Rzuciła mu drwiące spojrzenie. - Myślałam, że masz mistyczną kulę, która mówi ci wszystko? Zmrużył na nią oczy, dając znać, że nie uważa tego za zabawne. - Rozchmurz się – powiedziała w uśmiechem. – Starkville. To ponad piętnaście tysięcy zamieszkujących studentów. Daimoni kochają tam imprezować, bo jest koedukacyjny. Kyros, Squid i Rafael są tam wyznaczeni. Tyrell, Marco i Ephani są w Columbus. Alexion ruchem głowy wskazał samochód. - Więc tam pewnie powinniśmy zacząć. Z odrobiną szczęścia, może trafimy tam na Kyrosa – Zszedł po stopniach. Danger za nim podążyła, próbując nie zauważać, że miał zabójczy chód. Na więcej sposobów niż jeden. Drapieżny i zabójczy. Rodzaj chodu, jaki kobieta zatrzyma się, by podziwiać. Gdy podszedł do samochodu od strony pasażera rzuciła mu zdumione spojrzenie. - Co, żadnego hokus pokus tym razem? Nie wsiądziesz i nie będziesz prowadził? - Nie znam drogi. Była raczej zdumiona, że to przyznał. To sprawiło, że wydawał się bardziej ludzki. Do tej pory zdawało jej się, że może wszystko. - Wiedziałeś jak się tu dostać bez mojej pomocy. 109 |

- Oszukiwałem. Wzdłuż drogi stały znaki i gdy już byliśmy w Aberdeen, nie było ciężko znaleźć ten dom, skoro stoi przy głównej drodze. Rozpoznałem front ze sfery. Ale nie widziałem żadnych znaków drogowych do Columbus czy Starkville. Danger się roześmiała. Lubiła mężczyzn, którzy byli szczerzy… i stosunkowo normalni. - Okej. OnStar15 tu jest i nie ma problemu. Wsiadaj. Wsiadła po stronie kierowcy i zapięła pas, a on dołączył. Sięgnęła by odpalić samochód, tylko żeby zrozumieć, że w pośpiechu by opuścić Charonte, zapomniała kluczyków. - Um, odrobinę pomocy, proszę? Zmarszczył brwi, potem się uśmiechnął. - Pewnie. Samochód odpalił. Potrząsnęła głową i ruszyła. - Wiesz, jak poręczna jest ta moc, może też sprawić, że zostaniesz aresztowany. Uśmiech, który jej rzucił rozgrzał ją aż do placów u stóp. Nie wspominając, że kochała to jak pachniał… jak świeże mydło i całkowicie jak mężczyzna. - Więc będę ostrożny z tym jakie silniki odpalam – powiedział diabelskim tonem, który mówił, że podchwycił jej podwójne znaczenie. - Mam nadzieję – wyszeptała pod nosem, gdy wyjechała z podjazdu. Wolała żeby nie odpalał cały czas jej auta. Ciężko było się skupić gdy jej libido dosłownie się śliniło w jego obecności. Przynajmniej na siedzeniu kierowcy było więcej rzeczy na których można było się skupić niż na tym jak bardzo chciałaby wyłuskać go z tych ubrań na jazdę próbną. Rany, Danger, przestań ze złymi samochodowymi analogiami i cliché. Zachowujesz się jak suka w rui, dysząc za nim. To prawda, ale nie mogła na to nic poradzić. Był zniewalający.

15

OnStar - należąca do grupy General Motors korporacja prowadząca działalność komunikacyjną, monitorującą, oraz śledzącą na terenie Stanów Zjednoczonych i Kanady. System OnStar aktualnie dostępny jest wyłącznie w pojazdach produkowanych przez General Motors, lecz przez krótki czas dostępny był również w pojazdach produkowanych przez Audi, Acura, Subaru i Volkswagen. OnStar ma na celu namierzanie pojazdów znajdujących się na terenie danego kraju. 110 |

Odchrząkując, zmusiła się by wrócić do interesów. - Jest jakiś magiczny sposób, żeby zobaczyć gdzie jest teraz Kyros? - Chciałbym, ale nie. Nie bez sfery. - Dlaczego nie wziąłeś jej ze sobą? Westchnął zanim odpowiedział. - To zakazane. Mogła by być bardzo destruktywna, gdyby wpadła w niepowołane ręce. - Tak sądzisz? Alexion potrzasnął głową i zdusił śmiech. Ostatnia rzecz jakiej chciał to ją zachęcać. Musiała być najbardziej sarkastycznym człowiekiem jaki kiedykolwiek żył. Ale uważał to za dziwne zabawne. Co więcej, uważał ją za ożywczą. Była taką miłą odmianą od monotonii jego zwykłego życia. Jego świat był bez kolorów i emocji. Zimny i samotny. Ona, z drugiej strony, była żywa i ciepła. Chciałby zabrać część niej z powrotem do Katoteros. Ale tak nigdy nie mogło się stać. Zbyt prędko, wróci do tego co było. A ona nawet nie będzie wiedziała, że go spotkała. Nawet nie będzie słabym wspomnieniem czy snem. Cała wiedza na temat czasu jaki spędzili razem zostanie usunięta z jej umysłu. Ale on będzie pamiętał i zawsze będzie za nią tęsknił. Dziwne, że to nigdy nie zdarzyło się wcześniej. Pomyślał o Mrocznych Łowcach z którymi spędził czas wcześniej gdy sądził innych, ale nie czuł żalu z nie utrzymywania z nimi kontaktu. A przecież dopiero co spotkał Danger i już wiedział, że będzie za nią tęsknił. Osobliwe. Obserwował jak z precyzją prowadziła samochód. Po raz pierwszy, odkrył że jest jej ciekawy. Co lubiła? Czego nie? Normalnie, nie zadawał osobistych pytań. Po tak długim życiu z Acheronem, znał tego daremność. Nie wspominając, że nie lubił poznawać kogoś , kogo będzie musiał opuścić i już nigdy więcej nie zobaczyć. Nie wchodź na osobiste tematy. To będzie pomyłka gigantycznych proporcji. 111 |

Jednak wciąż nie słuchał. - Lubisz być Mroczną Łowczynią? – zapytał, zanim mógł się powstrzymać. Jej odpowiedź była automatyczna. - Przez większość dni. - A w inne? – Przestań. Ale łatwiej było pomyśleć niż to zrobić. Naprawdę chciał wiedzieć, co o wszystkim myślała. Rzuciła mu ujmujący uśmiech, który sprawił, że poczuł ucisk w kroczu. Była naprawdę śliczna i nie chodziło tylko o wygląd. Było w niej coś zaraźliwego. Wciągało go, sprawiając, że chciał rzeczy o których wiedział, że nie może ich mieć. - Jak z każdym życiem – powiedziała. – Niektóre dni są cudowne a niektóre do bani. Czasem robi się naprawdę samotnie późno w nocy gdy nie ma nikogo w pobliżu. Czasami zastanawiasz się czy podjąłeś właściwą decyzję. Może w gniewie zareagowałeś zbyt szybko i podjąłeś pakt, którego nie powinieneś. Nie wiem. Nie byłam kompletnie martwa dość długo żeby to pamiętać czy wiedzieć, że wolałabym śmierć ponad to życie, więc może wybrałam właściwie. Spojrzała na niego. - Więc, panie Wszystkowiedzący, wyjawisz mi jaka jest alternatywa? Pamiętasz bycie martwym? Pomyślał nad tym. - Taa, pamiętam. Gdy nie jesteś Cieniem, jest to spokojne. Jako śmiertelnik zawsze myślałem, że spędzę wieczność na Polach Elizejskich16. Z rodziną zebraną wokół. - Więc co sprawiło, że podjąłeś pakt Artemidy? Przeszył go stary ból. To było dziwne, że po tylu stuleciach wciąż bolało wspominanie żony, którą kochał tak bardzo i która tak gruboskórnie pozwoliła mu umrzeć. Ale jak często mówił Acheron, były rany, których nawet czas nie zaleczy. Ludzie uczyli się z bólu. To było zło konieczne w dorastaniu. Taa, jasne. Czasami się zastanawiał czy Acheron był sadystą albo masochistą. Ale wiedział lepiej. Acheron rozumiał ból w sposób, w jaki

16

W mitologii greckiej: niebo. 112 |

rozumiało niewielu ludzi. Jak Alexion, żył z nim bez przerwy i nie mógł go przegnać. Spojrzał na Danger i patrzył jak światła uliczne oświetlały jej delikatną twarz. Z wyjątkiem Kyrosa, Braxa i Acherona, nikt nie wiedział o nim wiele poza imieniem. Był mglistą legendą, jako pierwszy z ich załogi, który został Cieniem. Zasadniczo był ich straszakiem. Przykładem tego co się stanie jeśli zła osoba spróbuje odzyskać twoją duszę. Ale tyle im powiedziano. Nie wiedzieli nic o wstydzie jego zaufania do żony, albo o fakcie, że miała kochanka. Nie wiedzieli nic o fakcie, że był ślepym, ufnym durniem. Kyros i Brax milczeli przez te wszystkie stulecia. To był jeden z powodów dla których Alexion chciał wrócić i uratować Kyrosa jeśli mógł. Nawet w śmierci, mężczyzna był jego przyjacielem. Alexion wziął głęboki oddech nim przemówił. - Za pierwszym razem, gdy umarłem, zostałem zamordowany – powiedział po prostu. – Jak ciebie, zdradził mnie ktoś komu ufałem. Zmarszczyła brwi w bólu pełnym współczucia. - Kto cię zabił? - Kochanek mojej żony. Skrzywiła się. - Auć. - Taa. - A potem twoja żona upuściła medalion zamiast uwolnić twoją duszę – powiedziała, jej głos był wypełniony gniewem. – Nie mogę uwierzyć, że ci to zrobiła. Alexion doceniał jej wściekłość. - Piekielny sposób, żeby się dowiedzieć, że dzieci, które uważałeś za swoje nie były twoje. Ku jego zdziwieniu, sięgnęła i położyła dłoń na jego. Przeszyło go to. Wiele dla niego znaczyło, że traktowała go jak normalnego mężczyznę, gdy oboje wiedzieli, że nim nie był. - Naprawdę mi przykro. Zakrył jej dłoń swoją drugą i lekko uścisnął. Delikatne kości pod jej skórą zadawały kłam jej sile. 113 |

- Dzięki. Przykro mi, że twój mąż był frajerem. Danger się roześmiała na jego nieoczekiwane użycie slangu. Wbrew własnej woli, czuła jak mięknie w stosunku do niego. Minęło dużo czasu odkąd tak gawędziła z mężczyzną. Większością ludzi z którymi rozmawiała były inne Mroczne Łowczynie, a wszystkie znała od dekad. To była miła odmiana. - Wróciłeś, żeby zabić swoją żonę? - Nie – Wydał krótki, gorzki śmiech. – Muszę powiedzieć, że to był jeden z lepszych momentów mojego życia… albo śmierci. Czułem się jak kompletny frajer, leżąc tam, patrząc na nią, gdy obserwowała jak umieram. W jej oczach nie było nawet odrobiny litości czy żalu. Jeśli cokolwiek, było to zadowolenie. Biedny facet. Wiedziała z pierwszej ręki, że było to nie tylko żałosne ale i upokarzające, żeby tak poważnie kogoś źle ocenić. - Co się z nią stało? Jeden z kącików jego ust uniósł się w ironicznym uśmiechu. - Acheron zmienił ją w kamień. Teraz jest statuą stojącą na korytarzu przed moim pokojem. Oczy Danger się rozszerzyły. - Mówisz poważnie? - Absolutnie. Posyłam jej sarkastycznego całusa każdego ranka gdy ją mijam. - Rany – powiedziała, potrząsając głową. – To zimne. - Tak myślisz? - Szczerze? Nie. Byłabym brutalniejsza. Alexion był ciekawy co mogło być gorsze niż kara jaką wymierzono. - Jak to? - Postawiłabym ją w jakiś parku, żeby mogły robić na nią ptaki. Roześmiał się. Okej, to naprawdę byłoby gorsze. - Przypomnij mi, żeby cię nie drażnić. - Taa, cóż, moja mama miała zwyczaj mówić: „nie zna piekło straszliwszej furii nad wściekłość rozgniewanej kobiety.” - Myślałem, że było tam „zawiedzionej kobiety.” - Rozgniewana, zawiedziona, mniejsza o to. Pochodzę z długiej linii mściwych kobiet. Moja babka zagięłaby Madame Defarge każdego dnia. Skinął. 114 |

- Więc upewnię się by nie drażnić tej strony twojej natury. Bogowie wiedzą, że miałem swoją porcję mściwych kobiet. Danger westchnęła nie jego lekki ton w sprawie, o której byłą pewna, że w ogóle go nie bawiła, jego słowa sprawiły, że serce jej się ścisnęło. - Tak sądzę. Uścisnęła jego rękę. - Co się stało z dzieciakami, po tym jak Ash zmienił ich matkę w kamień? - Acheron znalazł im dobry dom. Nie jest typem osoby, która pozwoliłaby cierpieć dziecku z powodu czegoś, co zrobił - Taa, zauważyłam to w nim. Żadne z nich już nic nie mówiło, gdy jechali do kampusu MSU. Była pochmurna noc, niewiele było światła księżyca. Ale ta odrobina światła odbijała się na drzewach tworząc dziwne, potworne cienie. Danger zawsze lubiła prowadzić w nocy. Było w tym coś bardzo spokojnego. Cóż, poza razami, gdy okazjonalnie jeleń dostał skłonności samobójczych i zdecydowała się zagrać z nią w „cykora17” na autostradzie. To wolała zostawić za sobą. Ale przynajmniej nie musiała się o to martwić w Starkville. Tak bardzo się rozrosło przez ostatnie kilka lat, że dopóki nie będą wracać do Tupelo, nie muszą się martwić o cwaniakowate jelenie. Alexion wyglądał przez okno, gdy Danger przejeżdżała obok domów bractw ku głównemu kampusowi. Wyglądało jakby w jednym z domów była impreza. Widział zaparkowane samochody na parkingu i dzieciaki zwieszające się z okiem gdy inne opierały się o ramę, rozmawiając z tymi w środku. Grupy studentów wędrowały po werandzie i trawniku, gdy więcej widać było w środku, tańczących. - Spójrz na nich – powiedział cicho. – Pamiętasz bycie człowiekiem w tym wieku?

17

Gra w cykora (w literaturze występuje również jako gra w tchórza) – jeden z ważniejszych modeli rozpatrywanych w teorii gier. Dwie osoby wsiadają do samochodów i z dużą prędkością jadą naprzeciwko siebie – ten, kto pierwszy zahamuje lub zjedzie z trasy jest "cykorem" i przegrywa. Są tylko dwie niezdominowane strategie proste – jazda do końca lub skręt w ostatniej chwili. Skręcając wcześniej nic nie możemy zyskać w porównaniu z czekaniem na ostatnią chwilę, za to jeśli przeciwnik planował skręcić chwilę później, możemy stracić. 115 |

Spojrzała na imprezujące studentki. - Taa, pamiętam. W tym czasie w moim życiu, myślałam, że będę największą aktorką we Francji, jak moja matka. Myślałam, że Michael i ja przejdziemy na emeryturę w bogactwie, by wychowywać mnóstwo naszych dzieci i patrzeć jak będą się bawić nasze wnuki – Westchnęła, wspomnienie było zbyt bolesne by długo się nad nim rozwodzić. – A co z tobą? Alexion pozwolił swemu umysłowi podryfować przez te niezliczone stulecia. Nie było to coś, co robił często, z wielu powodów. Ale stare marzenia nigdy łatwo nie umierały. Zawsze tu były, żyjący żal za tym co było. - Chciałem odejść z armii. Tak naprawdę nigdy nie chciałem do niej dołączać. Ale mój ojciec na to nalegał. Gdy przyszli do mojej wioski po chłopców, chwycił mnie i mojego starszego brata i dosłownie rzucił nas na rekrutujących. Chciał, żebyśmy byli czymś więcej niż prostymi farmerami próbującymi wyżyć z roli, która prędzej widziałaby nas głodujących niż wykarmionych. Myślał, że żołnierskie powołanie będzie naszą szansą na dużo lepsze życie. - Co się stało z twoim bratem? Alexion przerwał gdy przypomniał sobie twarz Dariusa. Jego brat był pełen życia i nigdy nie chciał być niczym więcej niż farmerem z dobrą żoną przy boku. Wszystko o czymkolwiek mówił to powrót do domu, doglądanie bydła i uprawianie pól. Serce go bolało na myśl co się stało z nimi oboma. - Umarł około rok przede mną. Też bym tak skończył, gdybym nie był w regimencie z Kyrosem. Z jakiegoś powodu, którego nigdy nie rozumiałem, wziął mnie po swoje skrzydła. - Był starszy? - Ale tylko trzy lata, choć wtedy zdawał się dorosłym gdy ja czułem się przerażonym dzieciakiem. Danger słyszała podziw w jego głosie. Było oczywiste, że kiedyś czcił przyjaciela. Nic dziwnego, że chciał go ocalić. - Inni chłopcy nie mieli o mnie najlepszego zdania – wyznał. – Jak Kyros, pochodzili z długich linii żołnierzy i myśleli, że powinienem wrócić na farmę. Nie chcieli marnować czasu na trenowanie czy wykarmianie kogoś, kto jak

116 |

uważali i tak niedługo zginie. Lepiej zatrzymać jedzenie dla kogoś, kto na to zapracuje. Nie potrzebowała sfery, żeby zobaczyć jak wyraźnie dali do zrozumienia swoje zdanie. Dziewięć tysięcy lat później, ciągle słyszała ból w jego głosie. - Ale wytrzymałeś. - Jak powiedział Nietzsche: „Co cię nie zabije… - Będzie wymagało tylko lekkiej hospitalizacji. A jeśli jesteś Mrocznym Łowcą, tylko dnia dobrego snu. Roześmiał się na jej dowcip. Definitywnie miała unikalny sposób patrzenia na różne rzeczy. Zwrócił spojrzenie na kampus i do mijających ich samochodów z wrzeszczącymi radiami i dzieciakami krzyczącymi i śmiejącymi się z samej radości życia. Zazdrościł im. Z wyjątkiem Danger, która miała niewiarygodny talent do szturchania jego wrażliwych miejsc, normalnie nie czuł nic. - Nie masz pojęcia jak zdumiewający jest ten świat. Nie zmienił się tak naprawdę od twojego urodzenia, ale mojego… - Taa, jesteś z czego, epoki brązu? Alexion parsknął. - Nie, jestem starszy nawet niż to. Byliśmy tak prymitywni, że naprawdę powinniśmy mieć dinozaury do jeżdżenia na nich. - Jak prymitywni? Wzdrygnął się wewnętrznie na wspomnienie jak żyli jego ludzie, co byli zmuszeni znosić, żeby choćby przetrwać. To była szkoła przetrwania w najczystszej, najsurowszej formie. „Nowoczesny” człowiek nie miał pojęcia jak dobrze żył. - Nie mieliśmy mieczy, żadnych prawdziwych metali, żadnej ceramiki. Nasze sztylety i włócznie były z kamienia, który obrabialiśmy własnymi rękoma, które były od tego zakrwawione i posiniaczone. Nasze zbroje były zrobione ze skór zwierząt, które zabijaliśmy dla jedzenia. Sami je gotowaliśmy i kształtowaliśmy. Nie mieliśmy żadnego rządu, o którym można by mówić, żadnych prawdziwych praw. Jeśli ktoś cię naprawdę udupił, nie było się do kogo zwrócić. Albo załatwiłeś to sam albo musiałeś odpuścić. Westchnął na szorstkie wspomnienia swego ludzkiego życia. 117 |

- Do diabła, nie mieliśmy sędziów, policji czy polityków. Mieliśmy tylko dwie klasy ludzi: farmerów, którzy sami się wykarmiali i żołnierzy, którzy chronili farmerów przed tymi, którzy chcieli ukraść im jedzenie lub ich zabić. - Nie mieliście kapłanów? - Mieliśmy jednego. Był farmerem, który stracił prawą rękę w ogniu. Skoro nie mógł się sobą zająć, interpretował znaki i farmerzy go za to karmili. Danger zmarszczyła brwi, próbując wyobrazić sobie świat jaki opisywał. A myślała, że jej życie bez odpowiedniej toalety było prymitywne. Nagle jej osiemnastowieczny świat wydawał się wysoce zaawansowany. - Moi ludzie nigdy nawet nie marzyli o takim świecie – kontynuował Alexion. – O posiadaniu tylu rzeczy bez łamiącej plecy, wykończającej pracy. A jednak mimo ciągłych fizycznych ulepszeń, ludzie są wciąż ludźmi. Zabijają się by zyskać więcej albo udowodnić coś, co tylko morderca zrozumie. Wciąż maltretują i torturują się nawzajem przez rzeczy, które za sto lat nawet nie będą ważne. Oczy Danger załzawiły, gdy jego słowa poruszyły specyficzną strunę w jej sercu. - Mów mi o tym. Jak wszyscy inni na świecie, bogacze we Francji wciąż są bogaci. Wciąż jest niezliczona liczba ludzi w mojej ojczyźnie, która głoduje każdego dnia i to nie dlatego, że są anorektykami. Tylko dlatego, że nie mogą sobie pozwolić na jedzenie, gdy bogacze marnują pieniądze na trywialne rzeczy. A jednak cała moja rodzina została zabita – ja zostałam zabita – by stworzyć lepszą Francję, gdzie nikt już nie będzie głodny. Za każdym razem gdy słyszę o głodzie we Francji, pytam się co dała tak zwana Rewolucja? Wszystko co dała to ruina tysięcy żyć. - Chronia apostraph, anthrice mi achi. Zmarszczyła brwi. - Co to? - Z atlanteańskiego. Coś, co Acheron często powtarza. W luźnym tłumaczeniu znaczy: „czas leci do przodu, ludzie nie.” Danger o tym pomyślała. Było to bardzo prawdziwe i bardzo „Ashowe.” - Możesz sobie wyobrazić świat jaki on znał? Tak wcześniejszy przed tobą… - Jego świat był ekstremalnie zaawansowany – powiedział, przerywając jej. – Atlanteanie zdecydowanie nie żyli w epoce kamienia łupanego. 118 |

- Co masz na myśli? - Świat w którym się urodził miał zdumiewająco zaawansowaną technikę. Mieli pewnego rodzaju karety, medycynę, obróbkę metalu, co chcesz. Grecja i Atlantyda jakie znał były kilka mileniów wprzód jak na tamten czas. - Więc co się stało, że to wszystko została stracone? - Krótko mówiąc, gniew bogini. Atlantyda została zrzucona do morza, nie z naturalnych powodów, ale przez gniew kobiety, która chciała na nich zemsty. Zmiażdżyła własny kontynent i własnych ludzi, potem ruszyła przez Grecję, rzucając wszystko z powrotem w erę dinozaurów. - Dlaczego? Odetchnął ze zmęczeniem. - Zabrali jej coś, co chciała odzyskać. Danger skinęła, gdy nagle zrozumiała. - Zabrali jej dziecko. Wyglądał na zdumionego, gdy wyskoczyła z tą konkluzją. - Skąd to wiesz? - Jestem kobietą i jest to właściwie jedyna rzecz, która sprawiłaby, że kobieta zniszczyłaby własnych ludzi. Nie skomentował. Właściwie, zdawało się, że czuł się ekstremalnie niewygodnie z obrotem ich rozmowy. Gdyby nie wiedziała lepiej, pomyślałaby, że coś przed nią ukrywa. Nagle, Alexion zesztywniał w siedzeniu obok niej. - Coś nie tak? – zapytała. - Skręć w prawo. Jego ton powiedział je,j że było to pilne. Decydując się nie dyskutować, Danger skręciła z Creelman Street na małą drogę, która biegła przed Siłownią McCarthy. Na końcu drogi były parkingi. - Zatrzymaj samochód. Gdy to zrobiła, silnik zgasł i Alexion wysiadł, zmierzając ku budynkowi Holmes. Danger natychmiast pobiegła za nim. Dogoniła go dopiero za siłownią. Gdy zwolniła, serce jej załomotało na to, co tam zobaczyła. Głęboko w cieniach, Kyros wstawał znad ciała, które zdawało się Marciem, Mrocznym Łowcą, który pochodził z Bastylii we Francji. 119 |

- Co się stało, Kyrosie? – zapytała, bez tchu od sprintu. Wiedziała, że Kyros nie zabił Marca. Żaden Mroczny Łowca nie mógł skrzywdzić drugiego. Jakikolwiek cios czy rana jakie jeden Mroczny Łowca zwrócił na innego, czuł ból dziesięć razy większy. Gdyby Kyros zabił Marca, sam by też nie żył. Kyros powoli się obrócił twarzą do niej. Wyglądał blado, wstrząśnięty. - Nie zadzieraj ze mną, Danger. Nie dzisiaj. - Kyros? Gwałtownie obrócił głowę ku Alexionowi. Jeśli wcześniej myślała, że jest blady, to było nic w porównaniu do tego jak wyglądał teraz. Patrzył na Alexiona jakby zobaczył ducha… co dokładnie było tym. - Ias? Alexion podszedł do niego powoli. - Muszę z tobą porozmawiać, bracie. Zobaczyła, jak Kyros zmrużył oczy, gdy zobaczył biały płaszcz Alexiona. - Ty? – zapytał, jego głos pełen niesmaku, choć dosłyszała w nie też nutę zranienia. – Ty jesteś prawą ręką Acherona? To ty dostarczasz jego ultimatum? – Potrząsnął głową z niedowierzaniem. – To niemożliwe. Jesteś martwy. Martwy. - Nie – powiedział spokojnie Alexion, robiąc ku niemu kolejny krok. – Żyję. Kyros cofnął się o krok. - Jesteś Cieniem. Mężczyzna wyciągnął rękę. - Jestem prawdziwy. Weź mnie za rękę, bracie i sam zobacz. Danger wstrzymała oddech. Biorąc pod uwagę jego wrogość, na wpół oczekiwała, że Kyros zaatakuje Alexiona. Ale nie zrobił tego. Metodycznie wyciągnął rękę aż mógł potrząsnąć dłonią Alexiona. Ale zamiast go dotknąć, cofnął się. Mogła powiedzieć, że Kyros wciąż nie akceptował tego, co było tuż przed nim. - W porządku – powiedział Alexion, gdy zrobił kolejny krok ku gniewnemu, przerażonemu Grekowi. - Nie dotykaj mnie! 120 |

Alexion się zatrzymał. Widziała ból w jego oczach, na szorstkie słowa Kyrosa. Grek dalej potrząsał głową jakby nie mógł w to uwierzyć. - To nie możesz być ty. Nie możesz być niszczycielem Acherona. Nie możesz. - Nie jestem jego niszczycielem. Jestem tu pomóc ci uniknąć popełnienia fatalnej pomyłki. Cokolwiek zrobisz, nie możesz ufać Strykerowi. Okłamuje cię. Uwierz mi, Kyros. Kiedyś byliśmy braćmi. Wtedy mi ufałeś. Oczy Kyrosa błysnęły ogniem na dawnego przyjaciela. - To było dziewięć tysięcy lat temu. Byliśmy ludźmi. Alexion przeszukiwał umysł za słowami, które przekonałyby przyjaciela by mu uwierzył. Ale mógł widzieć, że to nie działa. To było jakby Kyros szukał powodu by go nienawidzić. - Daj spokój, Kyros. Zaufaj mi. - Pieprz się. - Więc zaufaj mnie – powiedziała Danger, zbliżając się do Kyrosa. – Znasz mnie od pięciu lat. Zaufałeś mi dość żeby przedstawić mnie Strykerowi i pozwolić mu siać bzdury o Acheronie – Spojrzała na Alexiona, który miał w oczach desperacki błysk. Chciał uratować swojego przyjaciela i chciała mu w tym pomóc. – Wierzę Alexionowi, Kyros. Kompletnie. Stryker nas okłamuje. Chce twojej śmierci. Kyros spojrzał na Alexiona. - Byłem chory po twojej śmierci. Dlaczego mi nie powiedziałeś, że żyjesz i masz się dobrze? Dlaczego Acheron tego nie zrobił? - Bo nie mogę żyć w tym świecie – Wyjaśnił Alexion tym samym racjonalnym tonem. – Jaki byłyby sens w mówieniu ci? Te słowa rozwścieczyły Kyrosa jeszcze bardziej. - Sęk w tym, że byliśmy braćmi. Byłeś mi to winny. - Może wtedy się myliłem, ale przyszedłem teraz żeby cię uratować. - Bzdura. To dla ciebie gra, co? – Kyros spojrzał na niebo jakby czegoś szukając. – Obserwujesz nas, Acheron? Chuj z tobą, kłamliwy skurwielu. Jak mogłeś mi nie powiedzieć? Kyros zaczął od nich odchodzić. Alexion chwycił go za ramię. 121 |

- Co się stało z Marciem? Odepchnął go od siebie. - Co cię to obchodzi? I tak zostałeś wysłany, żeby go zabić. To była prawda. Ponieważ zabił tę studentkę noc wcześniej, Marco był skazany na śmierć. - Przeszedł granicę zza której nie było dla niego powrotu. Ale ty… ciągle jest czas. Mogę cię uratować, Kyros. Jeśli mi pozwolisz. Nie bądź głupi, adelfos. Kyros skrzywił usta. - Nie potrzebuję twojej cholernej pomocy. Nie chcę od ciebie niczego. Alexion zwalczył własny temperament. Żeby przez to przejść musiał pozostać spokojnym i racjonalnym. Ale naprawdę, to czego chciał to potrzasnąć Kyrosem za bycie tak ślepym i głupim. - Acheron nie jest Daimonem. - Więc czym jest? Alexion odwrócił wzrok, niezdolny odpowiedzieć. Jednak był rozdarty. Część niego chciała zdradzić Acherona i powiedzieć prawdę, której jego przyjaciel potrzebował usłyszeć by ocalić własne życie. Ale jeśli to zrobi… Nie, zbyt wiele zawdzięczał Acheronowi by zdradzić jego zaufanie. - Jest jednym z was – powiedział ze spokojem, którego nie czuł. - Taa, jasne – odparł Kyros sarkastycznie. – Więc dlaczego nie mogę chodzić w świetle słonecznym? To musiał mu przyznać. - Okej, wiec Acheron jest odrobinę inny. - Odrobinę? A ty jaki jesteś? - Ja jestem dużo inny. - A ja jestem bardzo wkurwiony – Kyros przepchnął się obok niego i ruszył ku parkingowi. Alexion zamknął oczy i zastanowił się co robić. Co powiedzieć. Co sprawi, że Kyros go posłucha? Nagle o czymś pomyślał. - To nie była twoja wina, że Liora mnie zabiła. To zatrzymało Greka. Zamarł w miejscu.

122 |

- Powinienem był ci powiedzieć, że była dziwką – powiedział, nie odwracając się. Alexion był wdzięczny, że przynajmniej z nim rozmawia. - Nie uwierzyłbym ci. Nigdy. Nienawidziłbym cię za to, że próbujesz mnie ratować. Proszę, nie popełniaj mojego błędu, Kyros. Obrócił się ku niemu. - Nie martw się – powiedział, a jego czarne spojrzenie z intensywnością zmierzyło Alexiona. – Nie popełnię. Twoją pomyłką było to, że nie uwierzyłbyś przyjacielowi mówiącemu prawdę. Moją pomyłką byłoby słuchanie mojego „przyjaciela” teraz… Ale znów, nie jesteś moim przyjacielem, prawda? Mój przyjaciel zginął dziewięć tysięcy lat temu i gdyby przeżył, powiedziałby mi, żebym nie żył przez stulecia z poczuciem winy jeśli chodzi o jego śmierć. Kyros obrócił się i znów ruszył w stronę parkingu. - Kyros… - Dialegomaiana o echeri – odparł nie odwracając się. - Co to za język? – zapytała Danger. - Nasz rodzimy język. - A co powiedział. Alexion odetchnął z niesmakiem. - W luźnym przekładzie: „mów do ręki.” Wyglądała na tak pobitą jak on się czuł. - Żeby co zrobić? Nie mogę wbić w niego rozsądku, choćbym nie wiem jak chciał. Sam musi podjąć decyzję. Niech szlag trafi za to los. Czasami nienawidził wolnej woli. Nic dziwnego, że Acheron przeklinał ją bez przerwy. Jego szef miał rację, wolna wola była do bani. Obrócił spojrzenie na Marca. Piersi biednego, nieszczęsnego Mrocznego Łowcy wciąż sterczał sztylet, gdzie ktoś, pewnie Daimon, dźgnął go. Potrząsając głową z żalem na głupotę mężczyzny, Alexion podszedł do upadłego Mrocznego Łowcy i wyciągnął sztylet. Oczywiście to nie sztylet go zabił. Jego obcięta głowa leżała kilka stóp dalej. Danger stanęła koło niego, gdy też przyglądała się ciału. Czuł jej odrazę, ale jak weteran utrzymała spokój i profesjonalizm. 123 |

- Nie sądzisz, że Kyros to zrobił, co? - Nie mógł. - Więc kto? Głos który odpowiedział jej na to pytanie nie należał do niego i nadszedł z drugiej strony cieni. - Twój przyjazny sąsiedzki patrol Daimonów. Alexion odchylił się delikatnie tak, że mógł spojrzeć za Danger. Tam, w cieniach, była grupa sześciu Daimonów…

124 |

Rozdział dwunasty Oczy Danger zmrużyły się gniewnie na dźwięk droczenia się Daimonów. Jakie to rzadkie dla nich nie uciekać. Czy mogli być Spathi, których wspomniał Alexion? Ale gdyby naprawdę zabili już Mrocznego Łowcę, pewnie byli upojeni własną mocą i głodni więcej. - Och, tak was nie cierpię – warknęła. - Uczucie w pełni odwzajemnione – powiedział przewodzący Daimon. Rzucił spojrzenie na ciało Marca. - Wykonaliśmy niezłą pracę, prawda? Wzruszyła ramionami, nie chcąc nijak nagradzać ich za barbarzyństwo, które przywodziło na myśl wiele koszmarów z jej ludzkiego życia. - Wygląda dla mnie jakby popełnił samobójstwo. Pewnie raz rzucił wzrokiem na twoją brzydką twarz i oślepł, więc zdecydował, że lepiej umrzeć niż żeby twoja ohydna forma była ostatnim, co widział. Alexion się na to roześmiał. Daimon rzucił jej groźne spojrzenie. - Zapewniam, że umarł wrzeszcząc jak dziewczyna. Spojrzała na Alexiona i potrząsnęła głową z niesmakiem. - Och, tak mnie to obraża. O co chodzi z tym seksistowskim oświadczeniem? Jestem kobietą i nie krzyczę. Ale zabiłam wielu Daimonów, którzy to robili. Alexion nie skomentował. Danger obróciła się ku Daimonom, którzy wciąż patrzyli na nią jakby była głównym daniem. Definitywnie zamierzała wybić z nich życie, ale nim to zrobi, miała jedno pytanie. - Więc czemu go zabiliście? Daimon wzruszył ramionami. - Miał ofiarę, którą nie chciał się podzielić. Zdaje się, że myślał, że może w siebie wziąć duszę jak my. Pomyśleliśmy, że odpłata będzie fair, więc 125 |

dźgnęliśmy go, żeby ją uwolnić. Wiesz, Mroczni Łowcy nie rozpadają się, gdy dusza jest wolna. Dlaczego? - Nie jesteśmy gnidami? Alexion znów się roześmiał. Spojrzała na niego przez ramię. - Za dobrze się przy tym bawisz – Wskazała ku Daimonom. – Keller mówił, że możesz sprawić, że zrobią puff? - Normalne Daimony, tak. - I pozwól mi zgadnąć, te nie są normalne? Potrzasnął głową. - Oglądasz za dużo DVD i tak, te nie są normalne – Była zaskoczona, że zrozumiał jej nawiązanie do filmu „Młody Frankenstein.” - Och, cudnie – powiedziała, marszcząc nos z niesmakiem. –A jestem bez mojego ulubionego kołka i dlaczego? Przez brzydkiego, skrzydlatego demona z piekła – dosłownie – który na nas ruszył – Spojrzała znów na Daimony i westchnęła ciężko. – Teraz mam walczyć z tymi facetami. Cóż, przynajmniej nie mają łusek. - I są blondynami – dodał Alexion. Danger bawiło, że przyjął jej lekki ton. – Lubisz blondynów. - Prawda, ale po patrzeniu na nich, wydaje mi się, że zmienił mi się gust. Już wolę demona niż jednego z nich – Danger się obróciła, chwyciła sztylet który trzymał Alexion, potem ruszyła z nim na Daimony. Alexion patrzył z podziwem jak rzuciła się na Spathi. Była niewiarygodną wojowniczką z większą śmiałością niż zdolnościami. Nie żeby w jakikolwiek sposób brakowało jej zdolności. Tyle, że jej śmiałość mocno je dystansowała. Cięła jednego Daimona przez pierś i zrobiła unik przed drugim. Jej mniejszy rozmiar dawał jej przewagę nad dużo większymi Daimonami. Dźgnęła jednego. Rozpadł się w pył. Potem z grymasem obróciła się do Alexiona. - Będziesz tam stał, wydając się być pod wrażeniem, czy pomożesz mi z tą małą sytuacją? Nonszalancko wzruszył ramionami. - Zdaje się, że masz wszystko pod kontrolą. 126 |

Spojrzała na niego groźnie, gdy odskoczyła od kolejnego atakującego Daimona. Odepchnęła go kopnięciem. - Naprawdę przez większość nocy nie znoszę mężczyzn – wymamrotała. Dopiero gdy Daimon ruszyła na nią od tyłu Alexion się włączył. Uderzył Daimona pięścią w szczękę. Danger obróciła się jakby miała go dźgnąć. Alexion złapał jej rękę, pocałował zaciśniętą pieść i wyjąć z jej uścisku sztylet. - Zaraz oddam – powiedział, tuż zanim wbił go w Daimona. Złoty pył wystrzelił na niego nim opadł na ziemię. Obrócił się i rzucił sztyletem w pierś kolejnego Daimona, który przymierzał się do zaatakowania Danger. Daimon zamarł w pół ruchu, jego usta poruszyły się w słowie „cholera”, a potem się rozpadł. Ostatni Daimon uciekł. Danger podniosła z ziemi sztylet, potem rzuciła go w jego plecy. Trafił go między łopatki. Jak inni przed nim, rozpadł się w pył. Alexion uniósł rękę, żeby sztylet w nią wrócił. Przeleciał przez powietrze, aż miał go w pewnym uścisku. Danger rzuciła mu zirytowane spojrzenie. - Wiesz te twoje sztuczki byłby bardziej imponujące gdyby naprawdę mi pomogły. Z ironicznym skrzywieniem ust, podał jej sztylet. - Chciałem zobaczyć co w sobie masz. - Wkurwienie i ocet. Następnym razem mi nie pomożesz i w pełni uwolnię to na ciebie. Musiał przyznać, że uwielbiał widzieć ogień w jej oczach, gdy była rozgniewana. Pasja zaróżowiła jej policzki i sprawiała, że zaczął się zastanawiać jak wyglądałaby pod nim nago. Zdecydowanie byłaby dziką kotką, a to sprawiło, że uśmiechnął się wbrew własnej woli. Czego by nie dał za smak Danger. - Nie wydaje mi się to zabawne – powiedziała z rozdrażnieniem. - Uwierz, możliwość zostania rannym też mnie nie bawi. - Więc czemu się uśmiechasz? - Uśmiecham się, bo jesteś niewiarygodnie piękna. 127 |

Danger nie byłaby bardziej zdumiona, gdyby jej powiedział, żeby zeskoczyła z wieży Eiffla. Minęło dużo czasu odkąd mężczyzna, szczególnie tak przystojny jak Alexion, prawił jej komplementy. Niemal zapomniała jakie powodowało to dziwne trzepotanie w jej brzuchu. Odrobina zawstydzenia zbalansowana odrobiną dumy i wdzięczności. - Dziękuję. - Nie ma za co. Najdziwniejsze było, w tej chwili, że chciała go pocałować. Bardzo. Ale to było szalone i wiedziała o tym. Nawet nie był człowiekiem. Ty też nie. Cóż, jej umysł miał rację, ale wciąż… To nie był ani czas ani miejsce na to. Alexion spojrzał na Marca, potem w kierunku w którym znikł Kyros. Znajomy wyraz udręki wrócił do jego piwno- zielonych oczu, jakby chciał iść za przyjacielem. Za tym podążył wyraz rezerwy, który mówił, że wiedział, jaką byłoby to porażką. - Daj mu czas na przemyślenie tego – powiedziała delikatnie, współczując mu. – Przejdzie z tym na porządek dzienny. - A jeśli nie? - Umrze, najprawdopodobniej z ręki Alexiona. Jakby nie uważała tego za odrażające, mogła tylko sobie wyobrażać co on o tym sądził. Jednak wskazanie tego byłoby okrutne a miała wrażenie, że Alexion miał już w życiu dość okrucieństwa. - Ash nie może ci powiedzieć jak to się skończy? Wiem, że widzi przyszłość. - Tak i nie. Ani on, ani ja nie możemy widzieć przyszłości gdy dotyczy ona kogoś nam bliskiego. To nie wydawało jej się sprawiedliwe. Jaki jest sens w widzeniu przyszłości jeśli nie możesz pomóc komuś bliskiemu? - To musi być do bani znać przyszłość każdego poza swoją. Odetchnął ze zmęczeniem. - Nie masz pojęcia. Właściwie moim zdaniem jest to okrutne. Ale też może nie ma to znaczenia skoro przyszłość może i zmienia się. Coś tak prostego jak to, pewnego dnia powinnaś skręcić na ulicy w prawo… wiesz to w kościach, a jednak z powodu którego nie rozumiesz, decydujesz się zmienić los i skręcić w 128 |

lewo. I zamiast spełnienia snów o domu pełnym dzieci, zostajesz rozpłaszczony przez ciężarówkę z lodami i spędzasz następne kilka lat na terapii rekonwalencyjnej; albo gorzej, umierasz. A wszystko to dlatego, że wykorzystałeś wolną wolę i z kaprysu skręciłeś w inną stronę. To było coś, co mogło dać jej koszmary. Naprawdę nie mogła znieść tej myśli, bo sprawiała, że zaczynała się zastanawiać co zrobiła źle ze swoim życiem. To los czy wolna wola ją pogrążyły? - To dopiero patologiczne, Doktorze Słoneczko. Dzięki za tę myśl. - Skrzywił się lekko, jakby dopiero zrozumiał jak ponury był. - Może to też działać na odwrót. - Taa, ale zauważyłam, że w pierwszej chwili nie pomyślałeś zbyt pozytywnie. Freud miałby z tobą zabawę, co? - Pewnie tak – powiedział lekceważąco. – Muszę go zapytać gdy wrócę. Zatrzymała się na te słowa i to co indagowały. - Znasz Zygmunta Freuda18? Uśmiech jaki jej rzucił był absolutnie oszałamiający w swoim uroku i pięknie. - Ale, ale nabrałem cię przez minutę, co? Danger potrzasnęła głową. Było w nim coś dziwnie zaraźliwego. Nie lubiła myśli, że można było ją tak łatwo oczarować, a jednak robił to po trochu. - Co powinniśmy zrobić z Marco? – zapytała, wracając do zadania pod ręką. Alexion spojrzał na ciało. - Teraz niewiele można zrobić. Danger spojrzała dwa razy i zrozumiała, że ciało już się rozłożyło. Patrzyła na puste miejsce gdzie leżało kilka minut temu. Jedyną rzeczą, która znaczyła to miejsce były ubrania. - Mon Dieu – odetchnęła. – To dzieje się z nami wszystkimi? - W końcu to dzieje się z wszystkimi ludźmi – głos Alexiona był pozbawiony emocji. 18

Zygmunt Freud, Sigmund Freud, właściwie Sigismund Schlomo Freud (ur. 6 maja 1856 w Przyborze, zm. 23 września 1939 w Londynie) – austriacki neurolog i psychiatra. Twórca psychoanalizy. Mimo, że Freud nie był filozofem w ścisłym tego słowa znaczeniu, jego koncepcje funkcjonowania umysłu ludzkiego, odrzucające racjonalność ludzkich wyborów i zachowań na rzecz czynników irracjonalnych i emocjonalnych, wywarły ogromny wpływ na filozofów, uczonych i artystów przełomu XIX i XX wieku. 129 |

- Taa – jej ton niósł rosnący gniew na myśl o takim wyparowaniu. – Ale zwykle zajmuje to więcej niż pięć minut. - Nie dla Mrocznego Łowcy. Danger dalej patrzyła na to miejsce. To było bardzo niepokojące. Nawet nie była pewna dlaczego. Wydawało się tylko, że ciało tak silne jak ich, które było tak niewrażliwe, nie powinno rozpadać się w ciągu minut. Ostateczność śmierci mocno ją uderzyła. Alexion wziął ją w ramiona. Jej pierwszym odruchem było odepchnąć go, ale szczerze, teraz potrzebowała jego dotyku. Potrzebowała, żeby coś ją ustabilizowało i powstrzymało przed spanikowaniem na rzeczywistość, która nigdy wcześniej jej nie uderzyła. Ostateczna śmierć. Żadnej Artemidy by ich przywrócić. Żadnego nieba. Tylko absolutne zniszczenie, ból opuszczenia. Mogła być taka jak mężczyzna, którego Alexion pokazał jej wcześniej. Bez nadziei. Bez niczego. - W porządku, Danger – powiedział miękko przy czubku jej głowy, gdy ją objął. – Nie wiem czy to sprawi, że poczujesz się lepiej, ale zaczął zabijać ludzi. W pewien sposób poczuła się lepiej, w inny nie. - Nie chcę tak umierać, Alexion. Wtedy coś zrozumiała… On tak umarł. Umarł sam z kobietą którą kochał, a która upuściła jego duszę i odmówiła mu pomocy. Jak jego żona mogła zrobić coś takiego? To było takie zimne. Takie nieczułe. Danger cofnęła się odrobinę i spojrzała na niego. - To stało się z twoim ciałem? Skinął. - Dlatego teraz go nie mam. Ale był taki realny, taki solidny. - Więc jak możesz tu być i mnie trzymać? Była w jego oczach czułość, która rozpaliła jej krew. Mógł być niszczycielem, ale rozumiał współczucie i naprawdę doceniała gdy jej je okazywał gdy potrzebowała tego najbardziej.

130 |

- Acheron ma dużo mocy i na szczęście reinkarnacja jest jedną z nich. To czasowe ciało jest identyczne jak twoje, poza tym, że jest naprawdę niezniszczalne. Utnij mi głowę a „puffnę” natychmiast z powrotem. To nie miało dla niej sensu. - Nie rozumiem. Więc dlaczego bałeś się Charonte? Roześmiał się nerwowo. - Charonte nie niszczą po prostu ciała. Niszczą ousia. - Co niszczą? Odsunął jej włosy z twarzy i wyjaśnił: - To część, która istnieje poza ciałem i duszą. Dusza jest naszą duchową częścią. Ousia daje nam naszą osobowość. To nasza esencja, życiowa siła jeśli wolisz. Bez tego, nie zostaje po nas nic. To ostateczna śmierć, bo nie ma z niej żadnego powrotu. Charonte jest jednym z kilku rzeczy które łatwo mogą zakończyć tę niewielką egzystencje jaka mi została. I choć moja egzystencja może być mocno do bani, wezmę to każdego dnia ponad absolutna destrukcję. Ciągle nie rozumiała. - Ale jeśli Acheron jest taki potężny, ze może dać ci tymczasowe ciało, czemu nie dał ci trwałego? Alexion umilkł i cofnął się o krok. Jego twarz znów stała się kamienna, dając jej znać, że dotknęła bardzo czułego tematu. - Daj spokój, Alexion, wyduś to. Jest w tobie coś nawet dziwniejszego, prawda? Coś, co cię przeraża. Widziała to w jego oczach. Odsunął się od niej, z powrotem w stronę samochodu. Ruszyła za nim, tak naprawdę nie oczekując odpowiedzi. Ale po kilku sekundach powiedział: - Acheron był młody gdy mnie przywrócił. W tym czasie, nie miał pełnego zrozumienia swoich mocy i bogowie wiedzą, że Artemida nie wychodziła naprzód z instrukcjami. Gdyby mogła to zrobić po swojemu, nie nauczyłby się niczego. Naszło ją złe przeczucie. - Więc w zasadzie mówisz, że coś z tobą spieprzył. Skinął, nie patrząc na nią. 131 |

- Gdybym umarł choćby sto lat później, to byłaby inna historia. Ale to co ostało ze mną zrobione było nieodwracalne nawet dla Acherona. Już nigdy nie będę mógł być człowiekiem albo żyć jak człowiek. Nic dla mnie nie można zrobić. Nigdy. Przyjął to ze znaczącą godnością, ale też miał dużo czasu by przywyknąć do tej myśli. Ona, sama, wciąż byłaby wkurwiona, gdyby Acheron coś z nią spieprzył. - Naprawdę mi przykro, Alexion. - W porządku. Przynajmniej dość go obchodziło by mnie uratować. Gdyby tego nie zrobił… - Spojrzał na miejsce, gdzie był Marco. Cholera. W ogóle nie podobała jej się myśl o tym, że umarł w taki sposób. Przypuszczała, że miał rację. To co miał było dużo lepsze niż alternatywa. Danger przechyliła głowę i wskazała samochód. - Może złapiemy coś do jedzenia. Jestem naprawdę głodna. - Pewnie. Samochód sam się otworzył gdy się zbliżyli. Danger potrzasnęła głową na jego moce. Czasem był równie straszny co Acheron. Wsiadła na miejsce kierowcy, gdy on opadł na miejsce pasażera. - Więc jak wolałbyś, żebym cię nazywała? – zapytała, wyjeżdżając z parkingu. – Ias czy Alexion? Rzucił jej diabelski uśmiech, którzy rozpalił jej hormony. - Wolałbym, żebyś nazywała mnie kochankiem – Figlarnie uniósł brwi. Danger przewróciła oczyma. Jak wszyscy mężczyźni z jednokierunkowym sposobem myślenia, był niepoprawny. - Nie wiń mnie – powiedział Alexion niemal obrażonym tonem. – Nic nie mogę na to poradzić. Powinnaś zobaczyć jak walczysz. To naprawdę mnie podnieca. - A co zrobić, żeby cie nie podniecać? Parsknął. - Radź sobie dwieście lat bez seksu, a potem zadaj to pytanie. Nie ma dość zimnego prysznica – Jego wzrok przesunął się po kortach tenisowych, które mijali, gdzie grała garść studentów. – Czy studentki nie powinny być kobietami luźnych… Wydała dźwięk niesmaku z głębi gardła. 132 |

- Nawet nie zaczynaj. - Cóż, skoro ty mnie nie chcesz… Rzuciła mu własne machiaweliczne spojrzenie. - Nic takiego nie mówiłam, prawda?

133 |

Rozdział trzynasty Gdy Kyros wszedł do swojego domu jego ręce ciągle drżały. Nie mógł uwierzyć w to, co dziś widział. Co słyszał. Marco został zabity. A Ias żył. Ias żył przez te wszystkie stulecia. Wściekłość i żal walczyły w nim z ulgą i szczęściem. Był tak zdezorientowany swoimi emocjami, że nie wiedział co czuć czy myśleć. Część niego chciała objąć dawnego przyjaciela. Jako ludzie, byli sobie bliżsi niż bracia. Była specjalna więź pochodząca z tego, że jeden drugiemu ufał swoim życiem. Była wiążąca i niezniszczalna. Dzielili ją. Ile razy razem walczyli? Głodowali podczas długich marszów na i z bitwy? Gdy jeden padł od ran, drugi stał nad nim i walczył z napastnikami aż walka się skończyła. Potem ten na nogach zapewniał opiekę temu, który padł. Ramię w ramię, walczyli niezliczone razy, zapewniając sobie nawzajem bezpieczeństwo. Zawdzięczał Iasowi więcej niż mógł kiedykolwiek oddać monetą czy uczynkiem. To była ta część niego która była ekstatyczna, że Ias żyje. Ale inna część niego czuła się tak zdradzona, tak zraniona. Jak Ias mógł przetrwać i mu nie powiedzieć? Jak? Dlaczego Acheron tego nie wspomniał? On bardziej niż ktokolwiek inny wiedział jak śmierć Iasa go rozdarła. Na początku, jego utrata była czymś więcej niż mógł znieść. Czuł się tak odpowiedzialny. Gdyby powiedział Iasowi o jego żonie, przyjaciel nie popełniłby tak tragicznej pomyłki myśląc, że go kochała. Ale wiedział, że ta wiedza zniszczyłaby Iasa, który kochał Liorę bardziej niż cokolwiek.

134 |

Nawet jego własne życie zostało zaprzepaszczone przez to, że zachował milczenie. Zginął chroniąc Iasa przed Lycantesem, który był kochankiem Liory, za pierwszym razem gdy Lycantes ruszył na Iasa. Dlaczego mu nie powiedział? Przez stulecia nosił to poczucie winy i wątpliwości na ramionach jak Atlas. Przez te dziewięć tysięcy lat było niewiele nocy gdy nie gnębił go żal. Za każdym razem, gdy Mroczny Łowca mówił o możliwości odzyskania wolności, o możliwości że kochanka upuści medalion zawierający duszę przed jej zwróceniem, wspominał przyjaciela. Co więcej, to Ias dał wszystkim Mrocznym Łowcą możliwość odzyskania duszy. Bez Iasa, Artemida i Acheron, albo ktokolwiek kto podał ten pomysł nie pozwoliłby im odzyskać duszy i wolności. Nigdy. Ale pomimo tego wszystkiego, Kyros wiedział jedno, Ias by go nie okłamał. Nie było w nim tego. Jego przyjaciel zawsze był honorowy. Ale czy ten Ias jest taki sam jak ten śmiertelny? - Co robisz? Kyros spojrzał na Strykera stojącego w przejściu do jego biura, do którego zmierzał. Z nonszalancją, której nie czuł, Kyros przepchnął się obok niego i usiadł za rzeźbionym mahoniowym biurkiem w burgundowym, skórzanym fotelu. - Rozmyślam. - Rozmyślasz nad czym? Przeszył Daimona zabójczym spojrzeniem. - Wiedziałeś, że niszczyciel był kiedyś moim najlepszym przyjacielem? Stryker zamarł gdy te słowa uderzyły go jak worek kamieni. To było coś czego nie przewidział. Zawsze zastanawiał się skąd pochodził Alexion. Ale stawmy temu czoła, Acheron naprawdę nie podzieliłby się z nim informacjami, szczególnie takimi jakich mógłby użyć przeciwko niemu. Taki był minus wrogów. Trzymali język za zębami. Ale teraz jego umysł wirował z nowo zdobytą wiedzą. Więc Alexion kiedyś był człowiekiem… I znał Kyrosa… Dobrze. Mógł to rozpracować. - Musisz teraz czuć się zdradzony – powiedział wykalkulowanie współczującym tonem. – Powiedział ci coś? 135 |

- Powiedział, że przybył mnie uratować przed podążaniem za tobą. Stryker utrzymał nieruchomą twarz. Musi rozegrać to ostrożnie inaczej wszystkie jego plany zostaną zrujnowane. - Interesujące. Więc, Alexion chciał uratować przed śmiercią pionka Strykera. To mogło być ekstremalnie korzystne. Alexion zastanowi się dwa razy nim przeklnie przyjaciela w Cienistość, a to da Strykerowi pionka do użycia przeciw niemu. Na pewno Alexion nie zabije mężczyzny którego przybył uratować. Och, tak, to rzeczywiście były dobre wieści. - Wiesz, że cię okłamuje, prawda? Kyros potrząsnął głową i oparł się na fotelu. - Nie sądzę. - Naprawdę? – zapytał Stryker, podchodząc i odsuwając na bok kubek na ołówki. Usiadł na krawędzi biurka. – Użyj głowy, Kyros. Twierdzi, że jest twoim przyjacielem, ale gdzie był przez te wszystkie stulecia? - Powiedział, że nie mógł nawiązać kontaktu. - Nie mógł czy nie chciał? Kyros zmrużył oczy. - Po prostu powiedz co masz do powiedzenia, Stryker. Nie jestem teraz w nastroju na twoje bzdury. - Dobra – powiedział, pochylając się naprzód i napotykając spojrzenie Mrocznego Łowcy. – To mam do powiedzenia. Gdyby naprawdę był twoim przyjacielem, gdzie był przez ten cały czas gdy gniłeś na tym zadupiu piekła? Ile razy prosiłeś Acherona, żeby przeniósł cię z Mississippi do bardziej zaludnionego terenu, gdzie coś się dzieje? I ile razy nie odpowiedziano na twoją prośbę? Kyros odwrócił od niego wzrok. - Ash ma swoje powody. Biedny, żałosny mały głupiec. Nie miał pojęcia z czym ma do czynienia jeśli chodzi o Acherona czy o niego. - Naprawdę? – zapytał Stryker. – A może to twój przyjaciel odmawiał twoim prośbom? Pomyśl o tym, Kyros. Acheron jest zajętym człowiekiem, który nie ma czasu by zajmować się tysiącami Mrocznych Łowców, których stworzył żeby nas zniszczyć. Kogo by wyznaczył do takich kwestii? Hmm? 136 |

Stryker nie dał mu czasu na odpowiedź. Nie chciał, żeby Kyros sformułował logiczny argument zanim zasieje wątpliwości w jego umyśle. - Swojej prawej ręce, oto komu. Temu, któremu ufa ponad wszystkimi, że wykona jego rozkazy. Zacmokał. - Do diabła, Alexion nawet ma zdolność do rozporządzania częścią mocy mojego brata. Są ci który wierzą, że twój przyjaciel, Alexion, dzieli krew Acherona. Więc wiesz, że to twój tak zwany przyjaciel był odpowiedzialny za twój przydział. To on nie sądził, żebyś zasługiwał na bycie w pobliżu większej ilości ludzi. I nawet jeśli to nie on podejmował decyzje, na pewno taki przyjaciel mógłby wpłynąć na Acherona i i interweniować dużo wcześniej żeby ci pomóc. Prawda? Zobaczył niepewność w oczach Kyrosa i zdusił zwycięski uśmiech. - Obaj tobą pogrywają, Kyros. Pomyśl o tym. To kolejna gierka. Pewnie teraz się z ciebie nabijają. W tej chwili. Obaj. Alexion jest tu żeby zabić was wszystkich, a nie cię uratować. Gdyby naprawdę chciał cię uratować, już dawno zmieniłby ci przydział na większe miasto. Ale nie zrobił tego, prawda? Stryker próbował wyglądać współczująco. - Zaufaj, w tej okolicy nie zostanie nawet jeden Mroczny Łowca, gdy wróci do Acherona, chyba że pierwszy zabijesz Alexiona. Daimon ześliznął się z biurka, podszedł do niego bliżej. - Już widziałeś jego robotę. Czy Marco nie był tam gdzie ci powiedziałem, że będzie? - Tak. Dobrze, jego Daimony zrobiły to co miały zrobić. - Czy nie został zabity jak powiedziałem? - Tak. - I był tam Alexion? Kyros skinął. - Wszystko było jak powiedziałeś. - Więc kto cię okłamuje? Jego odpowiedź była automatyczna. - Oni.

137 |

- Tak – powiedział Stryker, w końcu się uśmiechając. – Kłamią, więc co z tym zrobimy? Kyros rzucił twarde, złowrogie spojrzenie. - Zabijemy go.

Danger obserwowała Alexiona gdy siedział przy małym stoliku wyglądając na kompletnie pokonanego. Jak na mężczyznę, który twierdził, że nie ma żadnych emocji, definitywnie je teraz okazywał. Na jego naleganie by nie wracali do jej domu, gdzie znów mógł ich znaleźć demon (albo na tyle ile wiedzieli, demon mógł ciągle tam na nich czekać), wynajęli pokój w hotelu. Będąc szczerą, Danger była odrobinę zdenerwowana, że tutaj zostają. Nie lubiła się czuć tak wyeksponowana. Jeśli pokojówka otworzy drzwi w ciągu dnia i wpuści światło słoneczne… Alexion, według jego słów, nie zmieni się w pył, ale ona tak. I bez obrazy; bycie przysmażoną nie było czymś czego chciała doświadczyć, chyba że włączało to jej przyjaciół opowiadających o niej zawstydzające historie. Ale Alexion zapewnił, że nie pozwoli by spotkała ją krzywda. Więc przypuszczała, że to test. Jeśli przetrwa dzień, był szczery. Jeśli nie… będzie poważnie wkurwiona. I martwa. W międzyczasie, było ich tylko dwoje w małym pokoju hotelowym. I żeby być szczerą, Alexion wyglądał na pokonanego tym co zdarzyło się z Kyrosem. Biedny mężczyzna był tak zdenerwowany, że nie tknął swojej kolacji. - Przejdzie z tym na porządek dzienny – powiedziała ściągając buty i skarpetki. Spojrzał na nią. - Chciałbym mieć twoją wiarę. - Więc wierz w Acherona. To ciągle mówisz mi, żebym robiła. Przysłałby cię tu, żebyś zawiódł? 138 |

- Tak – odparł, jego głos zmęczony, jednak dziwnie zdeterminowany. Jego odpowiedź ją zaskoczyła. - Nie, nie zrobiłby tego. To byłoby okrutne. - Tak – nalegał. – Zrobiłby to. Jakby powiedział Acheron, czasem musisz zawieść, żeby ci się udało. Chce tego czy nie, we wszechświecie jest ład. Jest to ciężkie do zrozumienia i często, bardzo często ciężkie do przełknięcia, ale jest ład, a nasze wybory są tylko nasze. Klęska jest częścią życia i nikomu nie może udać się za każdym razem, gdy czegoś spróbuje. - To jest do bani – parsknęła na to. Skinął głową z zgodzie. - Ale klęska jest ceną wolnej woli. - Więc może byłoby lepiej bez niej. Na to wydał krótki śmiech. - To właśnie myśli Acheron przez większość czasu. Naprawdę nienawidzi wolnej woli, ale nigdy nie będzie w nią interweniował. - Jakby mógł? Alexion znów zamilkł. Mogła wyczuć jego niepokój, ale jednak siedział idealnie nieruchomo. Jadła dwa razy w ciągu nocy. On nie. Powiedział tylko, że nie jest głodny. Ale biorąc pod uwagę, że nie czuł smaku, rozumiała to. - Położysz się? Odetchnął głęboko nim odpowiedział. - Prześpię się później. - Alexion… - Wszystko w porządku, Danger. Naprawdę. Współczując mu, stanęła obok jego krzesła. - Tak naprawdę nic nie jest w porządku. Spojrzał na nią. Te jego zielone oczy były przejmujące w swoim pięknie i bólu. - Nie, nie jest. Jego wyznanie ją zaskoczyło. - Wiesz – kontynuował cicho. – To ja monitoruję konto emailowe Acherona. Jestem tam w Katoteros, gdy jego komórka zaczyna dzwonić bez przerwy przez was wszystkich, którzy chcecie z nim porozmawiać, w dzień i w nocy. 139 |

Są chwile gdy doprowadza go to do kompletnego szaleństwa. Ale zazdroszczę mu chaosu. „Ludzkiego” kontaktu. Myślę, że dlatego nigdy przy mnie się na to nie skarży. Wie jak bardzo pragnąłbym czegoś takiego. Jej serce bolało na widok głębi smutku w jego jarzących się, zielonych oczach. - Moje życie jest takie nieskończone – powiedział, jego głos niósł pełnię jego nieszczęścia. – Jedyny kontakt jaki mam poza Acheronem i Simi, to z innymi Cieniami. Ci przeklęci, krzyczą na mnie, żebym im pomógł, bo wiedzą, że jestem jedną z kilku istot, która ich słyszy. Ci żyjący na Isle of Padesios nie są zainteresowani przyjaźnieniem się ze mną. Unikają mnie za każdym razem, gdy się zbliżę. - Isle co? Westchnął. - To region w Katoteros, gdzie Acheron daje Cieniom namiastkę raju. Ich egzystencja, jak moja, jest ograniczona, ale nie cierpią. Nie jak inni. Choć myślę, że wiedza, że już nie mogą być ludźmi jest wystarczająco karząca. Myślę, że dlatego tak mnie nienawidzą. Ja przynajmniej mam jakąś namiastkę cielesnej formy. Oni nie i nigdy nie będą mieć. - Dlaczego Ash im tego nie da? - Z tego samego powodu dla którego nie wysyła mnie na ziemię dopóki nie musi. To okrutne być tak blisko bycia człowiekiem i wiedzieć, że nim nie jesteś. Że nigdy nie będziesz. To tylko to potwierdza. Ból jaki cierpiał ją rozdzierał. Wyglądał na zagubionego, samotnego. Rozumiała oba uczucia. Czuła je przez ostatnie dwieście lat. Mogła sobie tylko wyobrażać o ile gorsze było doświadczanie ich przez dziewięć tysięcy lat. Położyła dłoń na jego zarośniętym policzku. Zarost drażnił wnętrze jej dłoni, posyłając dreszcz w górę jej ręki. Zamknął oczy i odetchnął głęboko, jakby rozkoszował się zapachem jej skóry. Dotykiem. Jego samotność dotykała czegoś wewnątrz niej. Części niej, która była taka jak on. Wiecznie samotna. Z łomoczącym sercem, pochyliła głowę by posmakować jego ust.

140 |

Alexion był zdumiony jej pocałunkiem. Marzył by naprawdę mógł poczuć jej smak. Naprawdę znać pełne odczucie ich mieszających się oddechów, gdy wsunęła język do jego ust. Jego ciało ożyło, chcąc poczuć ją nagą przy sobie. Pogłębił na chwilę pocałunek zanim cofnął się, żeby na nią spojrzeć. - Nie rób mi tego, Danger. To okrutne, gdy wiesz jak długo byłem bez kobiety. Staccato jej oddechu padło na jego policzek na chwilę nim ściągnęła swoją koszulę przez głowę. Jego serce zamarło na widok czarnego, koronkowego stanika, który nie zakrywał wiele. Jej różowe sutki były napięte, po prostu błagając o jego usta. Był to najpiękniejszy widok jaki kiedykolwiek widział. Danger wiedziała że nie powinna tego robić, jednak nie mogła się powstrzymać. Jak on, minęło zbyt wiele czasu odkąd ostatnio uprawiała seks. Ale co więcej, czuła z nim dziwne połączenie. Właściwe czy złe, pragnęła tej chwili. W dziwny sposób, potrzebowała tego równie mocno co on. Biorąc jego dłoń w swoją, powiodła ją do swojej piersi. Odetchnął ostro nim zatopił koniuszki palców pod koronką i jej dotknął. Jego skóra była szorstka, ale dotyk delikatny, gdy lekko ugniatał jej pierś. Uniosła się odrobinę żeby pocałować go gorączkowo, gdy zaczęła gwałtownie rozpinać jego koszulę. Każdy cal ciała które odsłoniła był doskonały. Nie było blizny czy skazy na jego ciele. Jedynym znakiem jaki nosił był dziwny tatuaż na lewym ramieniu, złote słońce przeszyte trzema białymi błyskawicami. Dotknęła tego lekko, zastanawiając się nad czymś co wydawało się być serią liter w połowie. Był to alfabet jakiego nigdy wcześniej nie widziała. - Co to jest? – zapytała, przesuwając po tym palcami. - Po prostu tatuaż – powiedział nierównym głosem. – Był na mnie gdy obudziłem się w tej formie.

141 |

Zapominając o tym, rozpięła mu koszulę, potem zepchnęła ją z jego ramion razem z płaszczem. Odsunął rękę od jej piersi i pozwolił jej się rozebrać. Alexion zadrżał na jej pośpiech. Minęło zdecydowanie zbyt wiele czasu odkąd smakował takie pożądanie. Danger dosłownie wczołgała mu się na kolana, gdy z głodem go całowała. Warknął na gorączkę tego pocałunku, na sposób w jaki jego ciało stwardniało, chcąc jej spróbować. Ich oddechy się mieszały, gdy przesunęła ciepłymi dłońmi po jego nagich plecach. Sięgnął wokół niej by rozpiąć jej stanik. Czarna koronka opadła, pozwalając jej małym piersiom drażnić jego tors. W głowie mu wirowało od czucia jej twardych sutków przy jego ciele. Nigdy nie pragnął kobiety bardziej niż jej w tej chwili. Zostawiła jego usta by przesunąć wargi do jego ucha. Przysiągłby że widział gwiazdy, gdy przesunęła językiem po wrażliwym ciele. Niezdolny to znieść, wstał, przyciskając ją do siebie. Otoczyła go nogami w pasie, gdy zaniósł ją ku łóżku. Nie wiedział czemu to takie ważne, że ją ma. Ale było i jeśli ktoś próbowałby teraz ich zatrzymać, zrobiłby im krzywdę. Pośpiesznie zerwał przykrycie z łóżka, nim ją na nim położył. Z łomoczącym sercem, rozpiął jej spodnie, chcąc zobaczyć ją w pełni, podziwiać piękno jej ciała. Danger jęknęła z głębi gardła, gdy Alexion wsunął dłoń pod jej majteczki żeby dotknąć jej tam, gdzie dla niego płonęła. Sycząc, wygięła plecy i rozchyliła nogi, żeby mógł złagodzić słodko gorzki ból pragnący jego dotyku. Gdy jego ręka sprawiała jej przyjemność, cofnął się odrobinę żeby spojrzeć na jej twarz. Jego oczy były ciemne od namiętności i pełne zdziwienia. Błysnęły dziwnym odcieniem zieleni nim zerwał z niej ubranie i rzucił je na podłogę. Zanim mogła się ruszyć, wrócił by położyć się między jej rozchylonymi udami. Jego gorący oddech przypalał szczyt jej nogi, gdy jego ręka wróciła do dręczenia jej. Nie mogła myśleć gdy odsunął rękę i zastąpił ją ustami. Danger krzyknęła w ekstazie. Wsunęła dłoń głęboko w jego złote włosy. Nie śpieszył się pieszcząc

142 |

ją. Żaden mężczyzna nigdy nie sprawił że czuła się tak pożądana, tak potrzebna, jak on i nie rozumiała tego. Myśli i uczucia wirowały w jej umyśle, gdy jego język pieścił ją głębokimi, sondującymi liźnięciami. I gdy doszła, przysięgłaby, że zobaczyła gwiazdy. Alexion zamknął oczy gdy poczuł jej drżenie. Nie było nic czym rozkoszował się bardziej niż drażnieniem kobiecego ciała, obserwowaniem jak cieszyła się czuciem go. A Danger była najsłodszą kobietą jaką znał. Oparł głowę o jej udo, podczas gdy jego ciało ciągle pulsowało od pragnienia jej. Ale nie chciał żeby to się skończyło. Z jakiegoś powodu, nie chciał się śpieszyć, czując jej skórę przy swojej. Było w niej coś co trafiało w głąb niego i znów czyniło go żywym. To nie miało sensu, ale czuł gdy był z nią. Po raz pierwszy od stuleci, czuł emocje na ludzkim poziomie. Sprawiała, że czuł nawet gdy tego nie chciał. Jej czarne oczy były palące gdy usiadła powoli, jak głodna lwica. Przysiadła na łóżku w najseksowniejszej pozie jaką kiedykolwiek widział. - Co ty… Nie miał szansy skończyć pytania nim wylądował płasko na plecach, a ona ściągała mu spodnie. Alexion nie kłócił się gdy go uwolniła. Niemal się zakrztusił, gdy chwyciła go w rękę. Minęło tyle czasu odkąd ktoś go tak dotykał… Danger zamarła na widok twarzy Alexiona. Nigdy nie widziała, żeby ktoś tak się rozkoszował czymś tak prostym jak dotyk kochanki. Samo to powiedziało jej jak samotny był. To niemal zbrodnia takiego mężczyznę zamykać samego. Chwycił jej twarz w dłonie i pocałował ją głęboko, kochająco. Mogła powiedzieć ile to dla niego znaczyło. Jak potrzebował ją poczuć. To jej coś zrobiło. Sprawiło, że czuła do niego czułość o jakiej nie pomyślałaby, że jest możliwa. Uniósł ją i posadził na sobie. Przygryzła wargę czując jak ją wypełniał. Pochyliła się do przodu na dłoniach, które opierała na jego piersi, gdy ujeżdżała go powoli i łagodnie. Alexion wygiął plecy by wejść głębiej w jej ciepłe, wilgotne gorąco. Chwycił jedną z jej dłoni w swoją i pocałował ją. Była dla niego tak cenna. Czucie jej, gorąco jej skóry. 143 |

Chciał ją pożreć z dzikością która go zdumiewała. Jej ciało zmysłowo przesuwało się po jego, rozpalając każdy jego cal. Odrzucił głowę do tyłu gdy doszedł w ostrej fali rozkoszy. Danger nie mogła oderwać wzroku od szczytującego Alexiona. Wyglądało to jakby go to rozdzierało. I gdy jego wzrok napotkał jej, roztopiła się. Chwycił jej twarz w dłonie, potem przyciągnął ją do jednego z najsłodszych, najczulszych pocałunków, jakich kiedykolwiek doświadczyła. Nie mówił, ale też nie musiał. Wdzięczność i zachwyt na jego twarzy powiedziały jej wszystko. Danger uśmiechnęła się do niego, powoli ześlizgując się w dół jego ciała. Leżała na łóżku z zapachem Alexiona silnym w jej głowie. Uwielbiała intymność czucia jego nagiego ciała owiniętego wokół niej. Jej głowa spoczywała na jego bicepsie, gdy jego oddech łaskotał jej kark. - Dziękuję, Danger – wyszeptał miękko. Obróciła się tak, że mogła go zobaczyć w świetle wczesnego poranka. Nie spędziła całej nocy z mężczyzną odkąd była człowiekiem. I bycie teraz z nim było takie dziwne. Ale teraz w Alexionie był łagodny spokój którego nie było w nim wcześniej. - Nie ma za co – powiedziała, biorąc jego dłoń w swoją i podnosząc ją aż mogła lekko przygryzać jego place. – Muszę powiedzieć, że byłeś niewiarygodny. - Taa, cóż, nie wypuszczają mnie często. Roześmiała się na to i przesunęła palcami po jego twardym sutku. - Myślę, że mnie to cieszy. Pocałował ją delikatnie, potem pchnął ją na materac. - Powinnaś się przespać. Zmarszczyła nos. - To odrobinę trudne. Od stuleci nie spałam poza domem. Nie podoba mi się też światło słońca ,które zaczyna się przesączać przez zasłony. Czuję się przez nie lekko nerwowa. Otoczył ją ramionami i przysunął się bliżej. - Nie pozwolę, żeby cię skrzywdziło. Przeszyło ją ciepło.

144 |

- Miło, ale wydaje mi się że nawet z twoimi mocami, jakoś myślę że Apollo może wygrać. W pokoju zrobiło się kompletnie ciemno. Teraz nie było widać nawet jednego promienia słońca. - Śpij w spokoju, Danger. Nie pozwolę, żeby cokolwiek cię skrzywdziło. Obiecuję. I była to najmilsza rzecz jaką kiedykolwiek ktoś dla niej zrobił. Jej oczy łzawiły od dziwnej czułości która ją wypełniła, przesunęła głowę by pocałować jego rękę, a potem przytuliła się by odpocząć. Zasnęła czując jego rękę delikatnie głaszczącą jej włosy, gdy szeptał do niej miękko w języku którego nie rozumiała. Alexion poczuł jak się odprężyła. Powolny uśmiech rozciągnął jego usta, gdy przypomniał sobie jak się z nim kochała. Była fenomenalna. Jego usta ciągle paliły od pocałunków i kłów i nie zamieniłby tego na nic. Ale z poczuciem zaspokojenia nadeszła świadomość, że to co mieli w tej chwili było tak przelotne… ledwie nic więcej niż mgnienie. Będzie pamiętał ją zawsze a ona zapomni go kompletnie gdy odejdzie. Było to ograniczenie Acherona. Żaden Mroczny Łowca nie mógł pamiętać, że go widział. Uratowani mieli czyszczone wspomnienia. Jej życie będzie toczyło się dalej bez niego. Nigdy wcześniej mu to nie przeszkadzało, ale dzisiaj… Dzisiaj chciał więcej. Pragnienie więcej było korzeniem wszelkiego zła. Zniszczyło to więcej żyć niż kiedykolwiek cokolwiek dało. Gdyby nie wiedział że to echo słów Acherona, niemal by przysiągł, że szef znów siedział w jego głowie. - Gdzie jesteś, Ash? – wyszeptał. – Przydałaby mi się teraz twoja porada. Ale to było bez sensu. Nie było nic co Acheron mógłby mu powiedzieć co chciałby usłyszeć i wiedział to. Nie miał drogi wyjścia. Nie miał ciała ani duszy. Dosłownie, nie miał jej nic do zaoferowania. Nigdy. Nie miał nic do zaoferowania żadnej kobiecie. Wszystko miało cenę. Nic nie jest za darmo. Jego ceną za nie bycie przeklętym była wieczna samotność. Przynajmniej mam tę chwilę. 145 |

Za to był wdzięczny i nie będzie tego żałował. Nie będzie. Alexion stężał, gdy znów poczuł sferę. - Jeśli to ty, Stryker, rób co możesz najgorszego. Gdyby nie wiedział lepiej, przysiągłby że usłyszał w swojej głowie głos który zadrwił: - Zamierzam.

146 |

Rozdział czternasty Gdy Danger się obudziła, coś łaskotało ją w nos. Potrząsając głową, odepchnęła to, tylko żeby wróciło ją irytować. Poirytowana, otworzyła oczy, żeby zobaczyć Alexiona klęczącego na podłodze obok niej z niszcząco boskim uśmiechem na twarzy. Położył różę którą ją dręczył na materacu przed nią. - Dobry wieczór, piękna. Bałem się, że prześpisz całą noc. Danger odwzajemniła uśmiech, rozciągając się i ziewając. - Która godzina? - Prawie ósma. Zamarła na jego słowa. - Co? Oparł podbródek na materacu. Było coś bardzo niewinnego i słodkiego w tym geście. Było to całkiem nieoczekiwane w mężczyźnie, który dysponował taka mocą. - Mówiłem. Przespałabyś całą noc. Była kompletnie zdumiona. Nie pamiętała kiedy ostatnio zaspała. Gdy o tym pomyśleć, nigdy wcześniej tego nie zrobiła. Sześć godzin w ciągu nocy to było jej maksimum. Tym razem przespała dwanaście i nie była nawet we własnym łóżku. Jak to się stało? Może częściej potrzebujesz niesamowitego seksu? Cóż, na to nie trzeba było odpowiadać. Ziewając, usiadła powoli, owijając się prześcieradłem i zobaczyła miłą kolację na małym stoliku przy oknie. To było po prostu zbyt dobre by było prawdziwe… mężczyzna który może być przerażająco potężny i opiekuńczy, niesamowity w łóżku i wciąż dość taktowny by nakarmić ją następnego dnia. Żaden mężczyzna nie był tak idealny.

147 |

Wzdrygnęła się na tę myśl. Och, tak, miała jedną poważną wadę. Był martwy i „inny.” Ale za wieczność takiego rozpieszczania, mogłaby przymrużyć oko na tę niepokojącą wadę. W końcu, sama też nie była idealna. Alexion włączył lampkę na stoliku. - Mam nadzieję, że lubisz chińszczyznę. - Właściwie, lubię – Z jakiegoś powodu, który nie miał sensu, nagle poczuła nieśmiałość na myśl o wyjściu z łóżka nago, gdy stał tam z tym intensywnym spojrzeniem. Rozejrzała się po pokoju niezręcznie, zastanawiając się jak się ubrać żeby jej nie zobaczył. Oślepić go? To mógłby być problem, nie wspominając że byłoby też to… niegrzeczne. Podrapał się po podbródku, zanim wskazał drzwi kciukiem. - Chcesz kolę do picia? Mogę ci przynieść. Uśmiechnęła się, czując ulgę że miał lepszą intuicję niż większość mężczyzn. Naprawdę był „inny.” Żaden śmiertelnik nie zrobiłby czegoś takiego. - Tak, proszę. Byłoby świetnie. Skinął, potem zostawił ją samą. Podnosząc różę i wdychając jej zapach, Danger położyła się i wspomniała jak spędzili godziny wczesnego poranka. Zostać tak obudzoną było czymś cudownym. - Kobieta mogłaby się do tego przyzwyczaić. – Westchnęła marzycielsko, gdy przeszyło ją obce poczucie ciepła i szczęścia. – Myślę, że lubię „inne.” „Inny” dawał jej satysfakcję jakiej nigdy wcześniej nie znała. Sprawiał że czuła rzeczy o których myślała, że nigdy więcej ich nie poczuje. Czuła zawrót głowy na myśl o spędzeniu z nim kolejnej nocy. Zawrót głowy? Ja? To było niepojęte że to czuła. A jednak tak było. Nie można było temu zaprzeczyć. Gdyby to tylko mogło trwać. Ale wiedziała lepiej. Ich czas razem był zbyt ograniczony. Wzdychając, wstała i ruszyła wziąć szybki prysznic.

148 |

Alexion zawahał się w pokoju gdy usłyszał wodę lecącą w łazience. Miał w umyśle idealny obraz wody spływającej po nagim ciele Danger. Albo jej namydlającej się… Dotykającej intymnie swojego ciała. Obraz jej tam przesuwającej dłońmi po swoich piersiach z lekko rozchylonymi nogami. Jego członek stwardniał natychmiast. To więcej niż mógł znieść. Czując suchość w ustach, odstawił napój i otworzył drzwi do łazienki. - Potrzebujesz, żeby ktoś umył ci plecy? Wydała wrzask jakby ją zaskoczył. - Co ty tu robisz? – parsknęła. - Chciałem zobaczyć cię nagą pod prysznicem – powiedział bez zawstydzenia czy wahania. Odsunęła zasłonę żeby na niego spojrzeć. Jej włosy były przyklejone do ciała, ale pasma rozdzielały się nad jej pierami, wystawiając czubki na jego głodne spojrzenie. - Musisz nauczyć się kontroli. - Tego mam na kopy. Przesunęła równie gorącym spojrzeniem po jego odzianym ciele. - Kusisz, ale spałam za długo. Musimy wrócić i zobaczyć co z Kyrosem i załogą. Miała rację. - Dobra – powiedział, nienawidząc tego, że miał robotę do wykonania która nie zawierała czasu z jej nagim ciałem. – Hormony pod kontrolą. – Westchnął ze zmęczeniem, potem odszedł. Chwyciła jego rękę by go zatrzymać. - Zawsze jest świt, wiesz? Uniósł jej dłoń tak, że mógł pocałować tył jej kłykci. - Czy to obietnica? Skinęła głową. 149 |

Zamknął oczy i rozkoszował się miękkością jej skóry nim puścił ją i pozwolił jej dokończyć kąpiel. Ale było to trudne. Szczególnie z tym jaki był twardy. To na pewno była prawda. Nie miał lekko siedząc z potężną erekcją. Gdy kończyła prysznic, rozproszył się przygotowując jej jedzenie. Impulsywnie, podniósł kawałek kurczaka by go spróbować. Jego serce się ścisnęło gdy nie poczuł żadnego smaku. Jak popcorn. Nie było między nimi różnicy. Tylko tekstura je różniła. - Brakuje mi jedzenia – odetchnął, odsuwając się od białych pojemników z jedzeniem. Jako człowiek, nie lubił niczego bardziej niż ucztowanie po bitwie. Pieczone jagnię i wołowina, zatopione w winie i przyprawach. Kielichy z bogatym, czerwonym winem i miodem. Jego matka robiła najlepszy chleb miodowy jakiego kiedykolwiek próbował. Ze wszystkich rzeczy, które stracił przy reinkarnacji, najbardziej nienawidził nie czucia smaku. Nie, nieprawda, nienawidził stracenia duszy, ale jedzenie było na drugim miejscu. Usłyszał jak drzwi się otworzyły. Obracając się, zobaczył Danger wychodzącą z łazienki, całkiem ubraną. Miała biały ręcznik owinięty wokół głowy. - Jak jedzenie? - Ciągle ciepłe. – To wszystko co mógł o nim powiedzieć. - Jesz? - Już jadłem – skłamał. I tak już była dość podejrzliwa co do tego co jadł. Ostatnia rzecz jakiej potrzebował to wyznać jej jak Acheron utrzymywał go przy życiu. Niektórych rzeczy nie musiała wiedzieć. Gdy usiadł zadzwonił jej telefon. Odbierając, spojrzała na ID rozmówcy. - To Kyros. Otworzyła telefon i odebrała. - Taa – powiedziała po krótkiej przerwie. – Ciągle jesteśmy w Starkville. Gdzie jesteś? Alexion zamknął oczy i skoncentrował się tak żeby mógł słyszeć Kyrosa po drugiej stronie. - Gdzie jesteś? – zapytał mroczny Łowca. 150 |

- W hotelu. - Ias jest z tobą? Danger odchrząknęła nim odpowiedziała. - Dlaczego chcesz wiedzieć? - Myślałem o tym co powiedział i chcę z nim porozmawiać. - Zaczekaj. – Podała mu telefon. Mając nadzieję że przyjaciel odzyskał rozum, Alexion przyłożył telefon do ucha. - Tak? - Jak blisko jesteś z Acheronem? - Bardzo. Dlaczego? - To prawda, że ma własnego demona? Alexion nie wiedział co powiedzieć. Istnienie Simi było czymś co Acheron dzielił tylko z kilkoma Mrocznym Łowcami i Kyros nie należał do tych uprzywilejowanych. - Jakiego demona? - Bądź ze mną szczery, Ias – warknął. – Niech to cholera, tyle jesteś mi winny. Alexion zacisnął zęby. Ile szkody mogła przynieść odpowiedź na jedno pytanie? To nie tak jakby Simi nie była w stanie się chronić, szczególnie przeciw Mrocznemu Łowcy. - Tak, ma demona. - Więc, gdybym był tobą, wezwałbym go. - Dlaczego? Gdy wydał to pytanie, ktoś zapukał do drzwi. Kyros się rozłączył. - To dziwne – powiedział, wciskając przycisk by wyłączyć telefon, podczas gdy Danger podeszła by otworzyć drzwi. Zanim do niech dotarła, mała kula światła przeniknęła przez drzwi, jakby ich tam nie było. Same drzwi pozostały w całości, gdy kula wirowała w centrum pokoju, rosnąc aż była wielkości dorosłej kobiety. Dwie sekundy później, jasny błysk wypełnił pokój i kształt stał się wysoką demonicą z kłami.

151 |

Miała czarne rogi, czarne usta, czerwone skrzydła, czarne włosy i żółte oczy. Jej skóra byłą czerwono czarna. Ale to co go zaskoczyło to, że znał jej twarz równie dobrze co własną. - Simi? Syknęła na niego i zaatakowała. Chwyciła jego rękę i rzuciła nim o ścianę. Alexion odbił się od niej, ale zachował równowagę. Co tu się, do diabła, działo? Simi nigdy by go tak nie zraniła. Nie tak. Ruszyła by znów w niego uderzyć. Odskoczył, poza jej zasięg. - Co jest z tobą nie tak, Simi? – zapytał w Charonte. - Nie kalaj mego języka, ludzkie ścierwo – warknęła gniewnie. Przynajmniej tak mu się wydawało że to powiedziała. Jej słowa i wymowa były inne od Charonte jakiego używała Simi. Jak inny dialekt. Danger ruszyła na nią. - Nie! – parsknął. Musiał to zrozumieć. Jak ten demon mógł być tak podobny do demona Acherona? - Kim jesteś? – zapytał ją. Przechyliła głowę i patrzyła na niego z absolutną nienawiścią. Jej białe kły błysnęły przy dużo ciemniejszej skórze. - Jestem śmiercią i destrukcją, i jestem tu by zabrać ci życie, robaku. - Alexion… - Danger prawie na niego warknęła. - Proszę, Danger, zaufaj mi. Ledwie wymówił słowa nim demon chwycił go za gardło i uderzył nim w ziemię. - Protula akri gonatizum, vlaza! Demon wygiął usta. - Nie jesteś bogiem by mi rozkazywać, sługo. Xirena nie kłania się nikomu. Skomentowałby to, ale jej uścisk na jego gardle uniemożliwiał mówienie. Rozdarła jego koszulę jakby zamierzała wydrzeć mu serce. - Myślę, że muszę interweniować, Alexionie – powiedziała Danger, przybliżając się. – Z miejsca gdzie stoję, nieźle obrywasz. - Nie! – wykrztusił, bojąc się, że demon ją rozedrze jeśli czegoś spróbuje. Demonica wyjęła sztylet zza pasa. Alexion walczył z całą siłą. To było to czego bał się najbardziej – sztylet od Niszczycielki. 152 |

To go zabije. Ale pomimo jego szarpaniny, nie mógł ani trochę rozluźnić jej uścisku. Dopóki jej oczy nie opadły do jego ramienia gdzie nosił znak Acherona. Jej oczy błysnęły czerwienią. Puściła jego gardło i odsunęła materiał by przyjrzeć się znakowi. Ciągle nie mógł jej zrzucić. Przechyliła głowę, intensywnie przyglądając się tatuażowi. - Służysz przeklętemu? - Tak. Wydawała się tym jeszcze bardziej zdumiona. - Nazwałeś mnie Simi w dziecięcym języku. Znasz moją Simi? Alexion oddychał głębokimi, nierównymi oddechami przez posiniaczoną tchawicę. Paliła. Nie wiedział czy ból kiedyś złagodnieje. - Matka Simi nie żyje. Powiedziano nam, że wszystkie Charonte przepadły. Kim ty, do diabła, jesteś? Zmrużyła oczy z groźbą, jakby była obrażona tym, że jej nie znał. - Jestem Xirena, najstarsze pisklę Xiamary i Pistriphe – wspaniałych strażników sali bogów. Byłam obrończynią simi mojej matki… jej dziecka. Moja simi została mi zabrana przez boginię-sukę Appolymi, po śmierci mojej matki, by być prezentem dla przeklętego boga. Wiesz gdzie jest moja simi? Alexion nie mógł myśleć patrząc na demona na swojej piersi. Simi znaczyło „dziecko” w Charonte? Jasna cholera. Zastanawiał się czy Acheron wiedział. - Jesteś siostrą Simi? Xirena syknęła na niego z gniewem. - Zwie się Xiamara po naszej matce. - Nie wie tego. Uwierz. Odsunęła się odrobinę. Jej twarz ukazywała dezorientację. - Znasz ją? - Dbam o nią. Ku jego kompletnemu szoku, krwawoczerwone oczy napełniły się łzami. - Dbasz o moją siostrę? Skinął. - Zawsze. Jest dla mnie jak córka. 153 |

Pojedyncza czerwona łza spłynęła po policzku. - Moja simi żyje? Rośnie? - Jak królowa na tronie. Odrzuciła do tyłu głowę i wydała nieludzki krzyk który brzmiał jak dziwna mieszanka żalu i radości. Zeszła z niego i stanęła przy jego boku. Otoczyła się skrzydłami jak płaszczem. - Wezwij ją dla mnie, proszę. Napotkał spojrzenie Danger. Wyglądała na równie zdumioną jak on się czuł. Simi nie była sama na świecie? Było ich dwie? Nie był pewny czy to dobra czy zła wiadomość. - Wezwałbym ją dla ciebie, ale nie jest to właściwie coś co mogę zrobić. - Tak, możesz – powiedziała bardzo Simi-podobnym tonem. – Powiesz jej żeby przyszła i musi się poddać. - Taa – powiedział z mieszanką nerwowego humoru i wątpliwości. – Simi nie poddaje się nikomu poza Simi. Xirena potrząsnęła głową. - Podda się swojemu akri. Musi. - Cóż – powiedział Alexion powoli, ciągle bojąc się że Charonte może wrócić do trybu ataku. – W jej przypadku, jej akri poddaje się jej. I obecnie żadne z nich mnie nie słucha. Skrzywiła się. - To nie jest naturalne. Gdy Charonte jest związany, musi być posłuszny. Odmawiam związania i jestem wolna, ale moja simi w maleńkości została związana z przeklętym bogiem. Musi być mu posłuszna. Nie ma wyboru. Taa, jasne. Alexion nigdy nie widział żeby to tak działało. - W przypadku Simi, myślę że to bardziej Acheron jest związany z nią, nie na odwrót. Zdawała się tego nie rozumieć. - Ale możesz mnie zabrać do mojej simi? - Tak. - Otoczyła go ramionami i przyciągnęła blisko. Trwało to może dwa uderzenia serca, zanim odsunęła się i spojrzała na niego groźnie. Chwyciła go za gardło. - Jeśli mnie okłamujesz, robaku, wyrwę ci mózg i go zjem. 154 |

Alexion potarł twarz na sama myśl. Taa, była siostrą Simi. Niektóre rzeczy pozostają w rodzinie. - To jest naprawdę obrzydliwe i nie, nie okłamuję cię. Nie w tym. Obróciła się by spojrzeć na Danger. - To twoja kobieta? - Nie. - I tak ją zabiję, jeśli okłamujesz Xirenę. - Nie kłamię. Danger nie rozumiała nawet jednego słowa z tego co mówili, poza imieniem Acherona. Patrzyła z obawą jak demonica wstała potem pomogła wstać Alexionowi. - Co się dzieje? – zapytała go. Alexion ciągle wyglądał na odrobinę nerwowego i wstrząśniętego. - Zdaje się że mamy nową przyjaciółkę. Danger, poznaj Xirenę. Xirena podeszła żeby ją powąchać. Poruszała się jak ptak, przechylając głowę pod dziwnymi kątami gwałtownymi ruchami. - Nie jesteś człowiekiem – oświadczył demon. – Nie masz duszy. - Dziękuję za oczywistość. Wiedziałaś, że masz rogi na głowie? Demon zdawał się nie zauważyć sarkazmu. - Właściwie, ma rację. Xirena, możesz sprawić, że będziesz wyglądać jak człowiek? Demonica warknęła jakby myśl napełniała ją niesmakiem. - Dlaczego Xirena miałaby to zrobić? - Żeby nie powodować paniki wśród ludzi – wyjaśnił Alexion. – Simi robi to cały czas. Wyglądała na przerażoną. - Jej akri zmusza ją do wyglądania jak człowiek? To najgorsza tortura. Moja biedna simi jest wykorzystywana! - Nie bardzo. Simi to uwielbia. Zakryła głowę rękoma, jakby czuła wielki ból. - Co wyście zrobili z moją simi? Alexion odsunął jedna z jej rąk i rzucił jej znaczące spojrzenie. - Kochaliśmy ją jakby była najcenniejszą istotą jaka się kiedykolwiek urodziła. 155 |

Xirena wydawała się jeszcze bardziej zdumiona. Dwie sekundy później, wyglądała jak piękna blondynka. Poza jedną rzeczą. - Uch – powiedziała Danger, wskazując szczyt jej głowy. – Rogi też muszą zniknąć. Zniknęły natychmiast. Xirena podeszła do lustra by na siebie spojrzeć. Odskoczyła i zrobiła minę. - Wyglądam jak atlanteańska bogini-suka – Zmieniła włosy na czarne. – Lepiej. Danger zagapiła się na nią. - To tylko ja czy ona teraz rzeczywiście wygląda bardzo jak Acheron? - Nie pytaj – powiedział Alexion. – Xirena, zgaduję, że zostałaś wysłana żeby mnie zabić? - Tak. - Kto cię wysłał. Parsknęła. - Kretyn-półbóg Daimon, Strykerius. Powiedział że jesteś sługą, ale nie nosisz znaku sługi. Nosisz znak rodziny królewskiej. Alexion był tym zaskoczony. Acheron nigdy nie wyjaśnił mu znaku poza tym, że ma go nosić żeby żyć. - Naprawdę? - Nie wiedziałeś? Potrząsnął głową. Xirena westchnęła. - Ludzie, nawet ci co już nimi nie są, są głupi. Zignorował bardzo Simi-podobne słowa. Było w jej obecności coś więcej i chciał to zrozumieć. - Dlaczego Stryker chce mojej śmierci? - Nie wiem. Czy powód ma znaczenie? Martwe jest martwe. Kogo obchodzą powody, gdy trzeba tego uniknąć, tak? Tu miała rację. - Dlaczego zgodziłaś się mnie zabić? Xirena się wyprostowała i rzuciła mu twarde spojrzenie.

156 |

- Myślałam, że przeklęty bóg wykorzystuje moją siostrę. Że ją skrzywdził albo źle traktował. Nie była dość duża by ją odesłać. Bogini-suka to wiedziała a jednak mi ją zabrała, nawet mimo tego że z nią walczyłam. Moja simi była ledwie większa niż niemowlę i niezdolna zająć się sobą. Nienawidziłam bogini od tamtej pory. Danger uniosła rękę by zwrócić ich uwagę. - Tak z ciekawości, Acheron to przeklęty bóg? Alexion się wzdrygnął. - Tak – odpowiedziała Xirena nim mógł ją powstrzymać. - A bogini-suka? – zapytała Danger. - Appolymi. Alexion powiedział jej w Charonte żeby przestała, ale go nie słuchała. - Królowa Daimonów? – znów zapytała Danger. - Królowa Daimonów? – Xirena wydała dźwięk kompletnego niesmaku. – Nie. Jest Niszczycielką wszystkiego. Nosicielką plag i zaraz. Jest siłą która skończy świat. Jest ostateczna w mocy i destrukcji. Jej wola jest boskim prawem. Danger wyglądała na zachwyconą. - Och, super. Właśnie to chciałam usłyszeć. - Uspokój się – powiedział jej Alexion. – Appolymi jest pod kontrolą. Nie zniszczy niczego w najbliższym czasie… Mam nadzieję. Danger słyszała tego tylko część. Reszta jej myśli wróciła do tego co przed chwilą powiedziała Xirena. - Więc Ash jest bogiem a nie Mrocznym Łowcą. To właśnie osłaniałeś? Tik pojawił się na szczęce Alexiona. - Równie dobrze możesz przyznać mi rację. To powiedział demon, a skoro nie jestem głupia, a nie jestem, jest bogiem. Alexion rzucił jej twarde, penetrujące spojrzenie. - Nikt nie może się o nim dowiedzieć. Wkurwi się w tytanicznych proporcjach i zaufaj mi, wkurwiony bóg to nie jest nic miłego. Danger odetchnęła głęboko. Nagle po raz pierwszy wszystko było jasne. - Wiesz, Ash jako Daimon miał sporo sensu. Ale to… to wyjaśnia wszystko, prawda? Odwrócił od niej wzrok. Nic dziwnego że przysięgał utrzymać tajemnicę. 157 |

Ale dlaczego Ash im nie powiedział? Dlaczego zatrzymywał to dla siebie? Wróciła myślami do tego co Alexion powiedział jej o związku Acherona z Artemidą. - Dlatego Artemida nas potrzebuje, co? Nie może rozkazywać innemu bogu bez jakiejś istotnej przewagi. - Nie, nie może. Musiała powiedzieć, że być istotą przewagi było do bani. Biedny Acheron, że jest nimi kontrolowany. Dziwne że nie nienawidził ich wszystkich. Bez nich, byłby wolny. - Więc jesteśmy pionkami, podczas gdy ona i Acheron grają między sobą. - Nie. – Odparł Alexion z palącą szczerością. – Acheron nigdy nie używa ludzkiego życia jako pionków. Nigdy. Nie widzi nic zabawnego w bawieniu się ludźmi. Westchnął. - Ale Artemida nie jest tak miła. Nie rozumie człowieczeństwa w taki sposób jak Acheron. - Jak może być takim szczęściarzem? - Żył jako człowiek – powiedział po prostu. – To przeklęta część do której nawiązywała Xirena. Został urodzony jako ludzkie dziecko i zginął brutalnie jako ludzki mężczyzna. To nie miało dla niej sensu. - Ale jest bogiem. - Przeklętym bogiem. - Dlaczego został przeklęty? – zapytała Danger. Zasłona opadła na jego twarz. - O tym lepiej nie dyskutować. I tak będzie dość zły nad informacjami jakie już wyciekły. Nie wkurzajmy go bardziej, dobra? Xirena zwróciła na to uwagę. - Jest gniewnym bogiem, jak Niszczycielka? - Nie – zapewnił ją Alexion. – Jest znacząco spokojny przez dziewięćdziesiąt dziewięć procent czasu. Choć to ten jeden procent, jest zabójczy… dosłownie. Demonica skinęła, gdy dotknęła telewizora. - Przyjęłam ostrzeżenie.

158 |

- Więc co z nią zrobimy? – zapytała Danger, wskazując demona ruchem głowy. - To naprawdę dobre pytanie i nie mam na nie odpowiedzi. Jestem otwarty na sugestie – Alexion westchnął. Co mogli zrobić z demonem? Simi spędziła dużo czasu wśród ludzi i wciąż była mniej niż ucywilizowana. Xirena… Przerwał tok myślenia, gdy strzaskała telewizor. Xirena patrzyła z przerażeniem. - Dlaczego pękł? - Nie możesz uderzać pięścią w ekran – wyjaśnił. - Dlaczego nie? – zapytała głosem który brzmiał dziwacznie blisko głosu Simi. - Bo pęka – odpowiedziała Danger. - Ale dlaczego? Danger przyłożyła dłoń do skroni jakby zaczynała czuć w niej ból. - To normalne zachowanie demona? Skinął. - Poczekaj. To jest jeszcze łagodne. Będzie tylko gorzej. - Świetnie. Naprawdę tego wyglądam. Xirena podniosła pilota żeby wsadzić go do ust. Alexion jej go zabrał. - Plastik nie jest dobry dla demonów. Xirena spojrzała na niego groźnie. - Skąd wiesz? - U Simi zawsze wywołuje ból brzucha. Zaufaj. To nie jest dobra przekąska dla Charonte. Gdy Danger patrzyła jak demon bada pokój, myśl przyszła jej do głowy. - Wiesz, myślę że teraz możemy wrócić do mojego domu. - Dlaczego? Wskazała głową Xirenę. - Teraz mamy własnego demona, prawda? Alexion uśmiechnął się gdy dotarło do niego co miała na myśli. - Jeśli tamten ciągle tam jest, może go wyrzucić. - Tak. Wymeldujmy się i jedźmy na demonie polowanie, dobra?

159 |

Jazda powrotna do Tupelo była w przewadze nudna, poza chwilą gdy demon odkrył radio. Niemal sprawiła, że Danger się rozbiła gdy pochyliła się nad siedzeniem, bawiąc się stacjami. Z każdą nową piosenką, Xirena próbowała śpiewać słowa, których nie znała. Gorzej, nie mogła wyśpiewać nawet nuty. Danger zerknęła na Alexiona, który przyjmował to bardzo dobrze. - Nie głuchniesz? - zapytała go. Potrząsnął głową. - Przywykłem do tego, choć żeby być szczerym, Simi przynajmniej przeważnie zna nuty. Żyje żeby śpiewać. Po chwili, demonica się zmniejszyła i położyła na siedzeniu ze stopami w górze a głową wiszącą z siedzenia. Danger zmarszczyła brwi. - Co ona robi? - Odpoczywa. Tak śpią. - Serio? Skinął. - Simi przez większość nocy opiera nogi o ścianę. Nie mam pojęcia dlaczego. - To wygodne – powiedziała Xirena. – Powinniście spróbować. I dwie sekundy później, demon spał. Danger wzdrygnęła się na przeraźliwy dźwięk jej chrapania. - Nie mów, że Simi to też robi. - Nie, jest głośniejsza. - I ją tolerujecie? - Biorąc pod uwagę że jest istotą, którą Acheron kocha najbardziej na świecie, tak. Szczerze myślę, że dosłownie by umarł gdyby jej się coś stało. - Co z tobą? - Zabiłbym lub umarł żeby zapewnić jej bezpieczeństwo. Danger się na to uśmiechnęła. - Nie wielu jest mężczyzn, którzy umarliby dla demona. 160 |

- Tylko dlatego, że nie mają żadnego do kochania. Może, ale trzeba było wyjątkowego mężczyzny żeby spojrzał ponad łuskową dziwnością takiego stworzenia i był zdolny je kochać. - Musiałeś być dobrym ojcem. Na jego twarzy pojawił się smutek nim odwrócił się od niej by wyjrzeć za okno. Danger w myślach się kopnęła za powiedzenie tego głośno. - Przepraszam, Alexionie, nie miałam na myśli… - W porządku – odparł delikatnie. – Simi mówi mi to cały czas…. Gdy nie jest wkurzona na mnie za to, że próbuję uczyć ją manier – Roześmiał się lekko. – Mówi że jestem najlepszym „drugim” tatusiem jakiego może mieć demon. Nawet mimo tego, mogła powiedzieć, że mu to przeszkadzało. Ale jej też. Jako człowiek tak pragnęła dzieci, że to niemal bolało. To była jedna miła rzecz w nocnym życiu – nie natykała się na dzieci poza filmami i telewizją. A nawet to bolało. Ale nie aż tak jak widzenie dzieci w prawdziwym życiu, słyszenie ich śmiechu. Czego by nie dała za trzymanie własnego dziecka w ramionach, choć raz. Być na sali porodowej trzymając za rękę męża i przeklinać go za ból narodzin. To naprawdę było wszystko czego kiedykolwiek chciała. Przełknęła ciężko. Niektóre rzeczy po prostu nie są człowiekowi przeznaczone. Miłość. Rodzina… Zniknęły z jej przyszłości. Ale przynajmniej ma jakąś namiastkę życia. Alexion nie miał nawet tyle. Zostało mu odebrane nawet więcej niż jej i współczuła mu z głębi serca. Obróciła się na siedzeniu. Nie mówiła, gdy zbliżyli się do jej domu, który wyglądał jak gdy uciekli. Wjechała do garażu, ale zostawiła otwarte drzwi na wypadek kolejnego pośpiesznego wyjazdu. Alexion wysiadł pierwszy, potem się zatrzymał. - Xirena? Demonica zachrapała, potem obróciła się na bok. Wymieniła rozbawione spojrzenie z Alexionem zanim pochylił się do samochodu i delikatnie potrząsnął jej ramieniem. 161 |

- Xirena? - Co? – parsknął demon. - Jesteśmy na miejscu i jeśli chcesz spotkać Simi, musisz wejść do środka i upewnić się, że nie ma tu tego drugiego demona. Otworzyła oczy, które już nie wyglądały ludzko. Znów miały dziwną żółtą barwę. - Jakiego demona? - Tego który próbował mnie zabić przed tobą. Wydała dziwny parskający dźwięk. - Nie ma go tu. Jak myślisz dlaczego Strykerius mnie wysłał? Caradoc to mięczak. - Caradoc? - Wiesz – powiedziała ze śpiewnym akcentem. – Wielki, brzydki Charonte, który brzydko pachnie. Bał się cię zabić bo przemówiłeś do niego w Charonte. Jak powiedziała Xirena… demon-mięczak. W końcu ją zrozumiał. - Ach, okej. Cóż, i tak musisz wejść do środka, żebyśmy mogli cię ukryć. Parskając z irytacją, wysiadła i podążyła za nim do środka. - Więc jaki mamy plan? – zapytała Danger, gdy Xirena zwiedzała jej salon. - Chcę znaleźć Kyrosa i z nim porozmawiać. To nie miało dla niej sensu. Kyros postawił jasno swoje stanowisko. Potrzasnęła głową na jego sugestię. Alexion poważnie lubił być karany. - Dlaczego? - Chcę wiedzieć czemu zadzwonił ostrzec mnie przed Xireną. Gdyby naprawdę chciał mojej śmierci, nie zawracałby sobie tym głowy. Widziała na jego twarzy nadzieję, że dał radę jakoś przekonać Kyrosa. Nie była tego taka pewna. - Możemy do niego po prostu zadzwonić. - Nie. Chcę zobaczyć jego twarz. Ciągle można go ocalić. Dla jego dobra, miała taką nadzieję. - W porządku. Co w międzyczasie zrobimy z Xireną? - Zostawimy ją tutaj. W ogóle nie podobał jej się ten pomysł. 162 |

- Co jeśli pojawi się kolejny demon gdy pojedziemy? Nie będzie mogła pomóc jeśli jej tam nie będzie. Odetchnął głęboko, jakby to rozważając. - Nie sądzę, żeby sobie tym zawracali głowę. Dwa już zawiodły. Po co wysyłać kolejnego? - Upór? Roześmiał się na to. Danger podskoczyła gdy jej drogie wazy upadły na ziemię i się strzaskały. - Ups – powiedziała Xirena, w sposób który przypominał jej dziecko. – To też łatwo pęka. - Nie możemy zostawić jej bez opieki – powiedziała do Alexiona. – Zniszczy mi cały dom. Nagle jej wazy naprawiły się i wróciły na półkę. Danger zmarszczyła brwi. Rzucił jej krzywy uśmiech. - Xirena – powiedział do demona. – Umiesz pisać? - Oczywiście, że umiem. Nie jestem jednym z tych demonów-analfabetów. Za jakiego Charonte ty mnie uważasz? - Dobrze – dodał, ignorując jej tyradę. Zwrócił spojrzenie na Danger. – Możesz dać mi jakiś notes i długopis lub ołówek? - Dlaczego? – zapytała. - Zaufaj mi. Niepewna czy powinna, poszła przynieść, podczas gdy Alexion włączył jej telewizor bez dotykania go. Gdy wróciła był włączony kanał QVC. Demon siedział przed telewizorem jakby znalazł nowy Święty Graal. Na jej twarzy odbijała się czysta radość. Danger nigdy nie widziała czegoś takiego. - Co to jest Diamonique? – zapytała Xirena Alexiona zachwyconym tonem. - Coś, o czym jestem pewien, że to pokochasz. I cytując Simi, to naprawdę dobre i chrupiące, i naostrzy ci kły. – Wziął notes od Danger i podał go demonowi. – Masz. Zapisz wszystko co zobaczysz i będziesz chciała mieć… Przerwał, gdy ktoś dodzwonił się do telewizyjnego show. - Cześć! – rozradował się śpiewny głos.

163 |

- Cześć, Panno Simi – odpowiedział sprzedawca. – Cieszymy się z pani powrotu. - Och, dziękuję – powiedziała Simi. – Kocham te błyskotki. Muszę mieć ich mnóstwo. Ile macie tym razem? Powiedzcie innym ludziom żeby kupili sobie coś innego, bo Simi chce wszystkie Diamonique jakie macie. Mam do użycia całkiem nową plastikową kartę. Głowa Xireny się uniosła i czyste szczęście rozświetliło jej twarz. - Moja simi? To moja simi? Alexion wyglądał na chorego. - Akri – powiedział pod nosem. – Mam nadzieję że tam jesteś, żeby zdjąć ją z tego telefonu. Ale najwidoczniej go tam nie było. - Wezmę siedem tuzinów pierścionków – powiedziała Simi. – Och, i naszyjników też, tych które pokazywaliście chwilę temu. Muszę mieć dużo błyskotek w pokoju. Są bardzo fajne gdy smoki przychodzą się bawić. Ale ten mały, ciągle zjada moje Diamonique. Mówię mu nie. To dla mnie do jedzenia. Ale czy słucha? Nie. Taki jest problem ze smokami, one… - Cóż, Panno Simi – powiedziała operator, przerywając jej. – Dziękujemy za telefon. Przełączymy panią do operatora i pozwolimy złożyć zamówienie. Xirena stała teraz przed telewizorem, z policzkiem przyciśniętym do ekranu i ręką wyciągniętą przed twarzą. Wyglądała jakby próbowała zajrzeć za ekran. - Gdzie jest moja simi? – Smutek i ból w jej głosie sprawiły, że Danger ścisnęło się serce. - Jest w Katoteros – powiedział jej Alexion. - Tam wszyscy bogowie są martwi – odparła Xirena rwącym się głosem. – Byłaby sama w Katoteros. - Nie wszyscy z nich są martwi. - Simi! Danger wzdrygnęła się na krzyk, który był tak głośny że zdziwiła się, że szyby w jej oknach nie popękały. Był to krzyk bólu i szczęścia. Alexion podszedł i wziął Xirenę w ramiona, gdy szlochała i krzyczała żeby jej siostra wróciła. Jej tęsknota była tak smutna, że przyniosła łzy do oczu Danger.

164 |

- Cii – powiedział, kołysząc ją w ramionach. – W porządku, Xireno. Simi ma się dobrze, jest szczęśliwa i kupuje jak demon. Dosłownie. Nigdy w życiu nie zaznała chwili bólu. Xirena się odsunęła. - Nigdy? - Prawie nigdy i zapewniam, że ci którzy ją zranili drogo za to zapłacili. - Skąd mam wiedzieć, że mnie nie okłamujesz? Alexion wziął jej dłoń w swoją. Danger zmarszczyła brwi patrząc jak zamknął oczy i kołysał demona. Zostali na podłodze na kilka minut zanim demonica otworzyła oczy i spojrzała na Alexiona. Był podziw i miłość w tym dziwnym, żółtym spojrzeniu. - Jesteś dobrym człowiekiem – oświadczył demon. – Nie będę więcej w ciebie wątpić. Alexion skłonił głowę zanim ją puścił i wstał. Demonica głośno pociągnęła nosem, potem otarła łzy. Danger przechyliła głowę gdy się do niej zbliżył. - Co zrobiłeś? - Pokazałem jej część moich wspomnieć o Simi, żeby zrozumiała jak jest traktowana jej siostra. - Możesz dzielić wspomnienia ze mną? Nie odpowiedział, gdy wyszedł i ruszył ku drzwiom jej garażu. - Musimy znaleźć Kyrosa. - Odpowiedz mi, Alexionie. Zatrzymał się na korytarzu. - Tak – odparł, nie oglądając się. Przeszył ją dreszcz na myśl o jego mocy. - Jesteś straszydłem. Obrócił się ku niej. Jeden z kącików jego ust uniósł się w niemal drażniącym uśmiechu. - Nie masz pojęcia. Może, ale miała złe przeczucie że nim to wszystko się skończy, Kyros dostanie posmak tej mocy z pierwszej ręki. Miała tylko nadzieję, że sama nie skończy mając ten posmak. 165 |

Rozdział piętnasty Danger zatrzymała się wysiadając z samochodu. Byli pod domem Kyrosa i nie byli sami. Na ulicy stało zaparkowane czerwone Ferrari, razem z motocyklem. Dobrze znała rzucający się w oczy włoski samochód. - Co tu robi Rafael19? – zapytała. Alexion zatrzasnął drzwi. - Najprawdopodobniej Kyros próbuje przekonać go do swojej sprawy, tak jak próbował z tobą. Na pewno jej przyjaciel nie był taki głupi. Bardzo lubiła Rafaela i ostatnim czego chciała było zobaczyć jak ucierpiał przy tym wszystkim. - To się nie uda, prawda? Niemal jakby w odpowiedzi na jej pytanie, frontowe drzwi się otworzyły. Wysoki, przystojny afro-amerykański mężczyzna wyszedł z domu. Miał zgolone włosy, zostawiając jego głowę łysą by odkryć skomplikowany wzór wytatuowany od karku do czubka głowy. Rafael Santiago nosił długi czarny płaszcz, fałdziste czarne spodnie i przylegający do ciała czarny T-shirt ukazujący każdy szczegół jego muskulatury. Boski i zabójczy, mężczyzna był uosobieniem słowa „twardy.” Jako człowiek, był znany z podrzynania gardeł każdemu, kto był dość głupi by patrzeć na niego zbyt długo. Nie pozwalał żeby komukolwiek uszło coś płazem. Jego jedynym mottem w życiu było: zrób innym zanim oni zrobią to tobie. Ale pomimo buńczuczności i ostrego jak brzytwa dowcipu, znała go z innej strony. Dla tych których uważał za przyjaciół, zabiłby by chronić i był skrajnie lojalny.

19

O Rafaelu możecie przeczytać w opowiadaniu „Ciężki tydzień nocnego poszukiwacza” z antologii „Moje nadprzyrodzone wesele.” 166 |

Nosił ciemne okulary przeciwsłoneczne które kompletnie zasłaniały większość jego twarzy, ale Danger dobrze znała byłego pirackiego kapitana. Szczęśliwie mieszkał w okolicy Columbus przez ostatnie sześćdziesiąt sześć lat. - Rafael – powiedziała w przywitaniu gdy się do nich zbliżył. Skinął ku niej głową gdy zatrzymał się u jej boku. Obrócił się by spojrzeć na Alexiona. Nawet z okularami przeciwsłonecznymi, mogła poczuć intensywną ciekawość jego spojrzenia. - Kim jest twój przyjaciel? - Ma na imię Al. – powiedziała nie chcąc mówić „Alexion” w przypadku gdyby Kyros podrzucił już swoją bombę. Użyłaby imienia Ias, ale był tylko jeden Ias i ostatnie czego chciała to by Rafael o to zapytał. – Jest starożytnym Grekiem. Rafael podał rękę Alexionowi. - Nowi Łowcy są zawsze mile widziani. - Dzięki – odparł Alexion potrząsając zaoferowaną dłonią. - Co ty tu robisz? – zapytała Danger. Rafael zdjął okulary i przewrócił oczyma. - Na początku było nas pięcioro, ale inni odjechali jakiś czas temu. Kyros zatrzymał mnie i Ephani dłużej bo, w przeciwieństwie do reszty frajerów, nie wierzymy w jego bzdury. - Jakie bzdury? – zapytał Alexion. Rafael westchnął ze zmęczeniem pocierając ręką umięśnioną szczękę. - Ma jakąś obłąkaną pewność, że Acheron to Daimon. Jestem pewien, że to dlatego do was zadzwonił. Was też będzie próbował przekonać. Ten facet jest idiotą. Idę na patrol zanim uderzę dupka i wyrządzę sobie jakieś szkody. Danger się roześmiała. - Inni to kupili? - Jak tanią dziwkę w doku po długiem rejsie. - Co sprawia, że jesteś taki pewny, że nie ma racji? – zapytał Alexion. - Spotkałeś kiedykolwiek Acherona? Danger ukryła rozbawienie i podziwiała sposób w jaki Alexion zachował opanowanie. Nie wspominając, że była dumna, że Rafael nie był głupi. Twarz Alexiona była kompletnie pozbawiona emocji. 167 |

- Spotkałem raz lub dwa. - Więc jak możesz w niego wątpić? – zapytał Rafael. – Cholera, wy ludzie jesteście głupi. Idę zanim się zarażę. Alexion zesztywniał. - Wiesz, obraża mnie to. Rafael rzucił mu groźne spojrzenie. - Obrażaj się ile chcesz, to nie zmienia faktów. – Spojrzał na Danger. – Daj spokój, mały francuski kwiatku, odnów moją wiarę i powiedz, że w to nie wierzysz. - Nie, nie wierzę. - Grzeczna dziewczynka – powiedział z czarującym mrugnięciem. – Wiedziałem, że mogę na tobie polegać. Alexion potrząsnął głową i się roześmiał. Rafael się pochylił i szybko uszczypnął ją w policzek. - Do zobaczenia później, Francuzeczko. - Au revoir – odparła gdy ruszył do swojego samochodu. Obracając się do Alexiona, który patrzył na nią w sposób który sprawił, że stała się nerwowa, wskazała dom ruchem głowy. - Idziemy? - Apres toi, ma petite. - Wszystko w porządku? – zapytała. - Świetnie, dlaczego? - Nie wiem. Odbieram od ciebie dziwną wibrację. Nie jesteś zazdrosny o Rafe’a, prawda? Nagle wyglądał jakby czuł się niezręcznie. - Powinniśmy wejść do środka. Zdumiona, Danger go zatrzymała. - Jesteś zazdrosny? Alexion zacisnął zęby na jej pytanie. Wiedział jak głupia była jego reakcja, ale jakby powiedział Acheron: emocje nie mają mózgu. A on w ogóle nie powinien ich mieć. Nie czuł nic do kobiety od dnia, gdy jego żona pozwoliła mu umrzeć na podłodze ich chaty. Jednak nie mógł zaprzeczyć temu co teraz czuł. I tym co naprawdę najbardziej mu przeszkadzało była wiedza, że gdy odejdzie, Rafael ciągle 168 |

będzie mógł widzieć Danger, rozmawiać z nią, podczas gdy najlepsze na co on mógł mieć nadzieję to zobaczenie jej w sferze. To po prostu nie było właściwe. I sprawiało, że był zły, że musi zostawić coś specjalnego co znalazł z nią ostatniej nocy. To mogło być samolubne i chciwe, ale chciał czegoś więcej niż tylko zostawić ją za parę dni. To było głupie i wiedział to. Przesunął ręką po włosach. - Taa, okej, przez minutę byłem zazdrosny. Nie podoba mi się jak na ciebie patrzył. - Jesteśmy tylko przyjaciółmi. To nie powstrzymywało tego przed drażnieniem części niego, która była mu nieznana, części która chciała zatrzymać ją dla siebie. - Wiem. Danger stanęła na palcach i chwyciła tył jego głowy, przyciągając go do uścisku. - Nie masz się czego bać, Ias. Rozkoszował się tymi słowami… faktem, że użyła jego imienia. Minęło zbyt wiele czasu odkąd ktokolwiek tak do niego mówił. To sprawiło, że znów czuł się człowiekiem. Zacisnął pięść za jej plecami, gdy jego serce łomotało i wypełniła go czułość. Zamykając oczy, marzył żeby mógł zostać tu, w tej chwili, na zawsze. Och, żeby mieć taką moc. Żeby przedłużyć tę chwilę na wieczność. Ale zbyt szybko puściła go i ruszyła do domu Kyrosa. Alexion zacisnął zęby, walcząc z potrzebą zawołania jej z powrotem i trzymania jej jeszcze przez chwilę. To było głupie. Mieli robotę do wykonania. Musiał ocalić Kyrosa. Gdy zbliżyli się do stopni, z drzwi wyszła Ephani, przeszła werandę i zeszła do nich po stopniach. Amazonka była pełne dwanaście cali wyższa niż Danger. Szczupła i piękna, była twarda i gburowata jak każdy mężczyzna mógł mieć nadzieję być. Jej płomiennie rude włosy opadały w dół jej pleców spod srebrnego beretu, który nosiła na czubku głowy. - Weź mnie za słowo, Danger – powiedziała z mocnym greckim akcentem, gdy do nich dołączyła. – Idź do domu i trzymaj się z dala od tego bałaganu. 169 |

Mógł powiedzieć po twarzy Danger, że czuła ulgę słysząc słowa Amazonki. - Więc też w to nie wierzysz? Ephani zaklęła. - Powiedzmy, że nie chcę w to wierzyć. - Ale? Amazonka wzruszyła ramionami. - Nie ufam Acheronowi. Nigdy nie ufałam. Danger się roześmiała. - Nie ufasz żadnemu mężczyźnie. Ephani spojrzała znacząco na Alexiona. - I ty też nie powinnaś, siostrzyczko. Skorzystaj z rady Amazonki. Ujeżdżaj go całą noc, potem wsadź mu ostrze między żebra o poranku. Alexion uniósł brew na ten nieoczekiwany komentarz. - To szorstkie. - Jak życie – Ephani przechyliła głowę jakby nagle zauważyła co nosił. – Nosisz biały płaszcz. - Zdumiewająca spostrzegawczość. Nie wyglądała na zachwyconą jego tonem. - Jesteś niszczycielem? - Nie – odparł bez wahania. – Ten tytuł właściwie należy do kobiety. Nie można jej nie zauważyć. Jest wysoką blondynką i przez dziewięćdziesiąt pięć procent czasu wygląda na wkurwioną. Nieźle poszło… Ephani wyglądała jakby mogła go zabić. - Jest tu by nam pomóc – powiedziała Danger, zanim Ephani mogła wyrządzić mu jakąś krzywdę. Gdy Alexion się nie odezwał, Danger obróciła się ku niemu. - Prawda, skarbie? Wzruszył ramionami. - Ephani zna prawdę. W jej umyśle tak naprawdę nie ma wątpliwości. Na końcu wybierze właściwie. Danger odetchnęła z ulgą. Zawsze lubiła Amazońską wojowniczkę i nie chciała widzieć jak dzieje jej się krzywda, nie bardziej niż jak Rafael zostaje zabity. Oczy Ephani zmrużyły się niebezpiecznie. 170 |

- Robisz tę bzdurę z grzebaniem w głowie co Acheron? - Tak – powiedział z drażniącym uśmiechem – i to w porządku że nie możesz mnie znieść. Nie jestem tu się zaprzyjaźniać. Spojrzała na Danger. - Wykop go siostrzyczko. Twój mężczyzna jest dziwadłem i muszę iść póki jeszcze mam jakieś moce. Byłam tam z Kyrosem i innymi zbyt długo. – Wyciągnęła okulary przeciwsłoneczne z kieszeni i założyła je. – Dbaj o siebie, Danger. - Ty też. Ephani skłoniła głowę zanim ich zostawiła. Danger obróciła się ku Alexionowi. - Więc jak zamierzasz kogoś ocalić jeśli ich do siebie zrażasz? - Zrażałem tylko Ephani, która – jak powiedziałem – nie jest w niebezpieczeństwie. To inni mnie potrzebują. Miała tylko nadzieję że ma rację. Nieufność Ephani do Acherona, czy właściwie do każdego mężczyzny, nie powinna być traktowana lekko. Jej przyjaciółka była znana z tego że przy wielu okazjach była w stanie na złość mamie odmrozić sobie uszy. Miała tylko nadzieję, że to nie jedna z tych okazji. Wbiegła po schodach z Alexionem tuż za sobą. Danger zapukała podczas gdy Alexion się cofnął. Zajęło kilka minut nim Kyros otworzył drzwi. Na ich widok złowrogo zmrużył oczy. - Co wy tu robicie? - Chcę z tobą porozmawiać – powiedział Alexion. - Już ci powiedziałem co sądzę. - Taa, ale ja nie. Dlaczego zadzwoniłeś i ostrzegłeś mnie o Charonte? Kyros wzruszył ramionami. - Czułem się sentymentalnie. Ale to minęło. Dałem ci jedno ostrzeżenie, nie będzie kolejnego. - Kyros… - Nie zaczynaj – warknął. Zaczął zamykać drzwi, ale Alexion go powstrzymał. - Wpuść mnie, Kyros. Twarz mężczyzny skamieniała. 171 |

- Musisz wrócić do domu. – Każde słowo wymówił powoli i wyraźnie. - Muszę z tobą porozmawiać. Tik pojawił się na szczęce Kyrosa. - Nigdy nie słuchałeś, farmerze. – Odepchnął Alexiona z przekleństwem. – Odejdź. Zatrząsnął drzwi. Zanim Danger zdała sobie sprawę co się dzieje, Alexion kopniakiem wyważył drzwi. Trzasnęły o ścianę i wypadły z zawiasów. Kyros wyglądał na zniesmaczonego przez zniszczenia jakie odniósł jego dom. - Nie zmuszaj mnie do skopania ci dupy, Ias. Z nikąd wir mocy zdawał się owinąć wokół Alexiona. Niewidzialny wiatr porwał jego płaszcz i włosy. Zawirował wokół niego, sprawiając że samo powietrze zdawało się trzeszczeć od energii. Danger zmusiła się do zachowania spokoju w środku chaosu, gdy dołączyła do mężczyzn w holu. Drzwi się za nią zatrzasnęły i natychmiast naprawiły. Oczy Alexiona jarzyły się dziwną, nadnaturalną zielenią. - Dni gdy mogłeś skopać mi dupę dawno minęły, Kyros. Teraz to ja władam potęgą. - Właściwie to nie całkiem prawda, co? Danger syknęła słysząc głos Strykera. Daimon wyszedł z salonu żeby do nich dołączyć. Stanął koło Kyrosa i patrzył na nich z nienawiścią. Daimon uderzył językiem o podniebienie. - Zdaje się, że pomysł z Charonte był kompletną stratą czasu. Powiedz mi, jakiej komendy użyłeś żeby pokonać Xirenę? Powietrze się uspokoiło jakby Alexion wciągał w siebie potęgę. - Nie musiałem. Xirene mnie lubi. Stryker roześmiał się mimo, że nie wyglądał na rozbawionego. - Muszę ci to przyznać, jesteś zaradnym skurwielem. Ale nawet zaradni skurwiele mogą zginąć. Alexion się na to roześmiał. - Jestem pewien że byś to wiedział. Stryker obrócił się do Kyrosa.

172 |

- Twój przyjaciel jest bardzo arogancki jak na mężczyznę władającego pożyczonymi mocami. Ale wiesz sęk w tym, że gdy nie są twoje są ograniczone. Alexion parsknął. - Nawet ograniczone, są większe niż twoje. - Są? Złe przeczucie przeszyło Danger. Czy to wszystko było zasadzką? Zaczynało się tak wydawać. Może dlatego Kyros zadzwonił żeby ich ostrzec. Pewnie wiedział, że jeśli Charonte zawiedzie, Alexion będzie go szukał chcąc wyjaśnień. Stryker stanął przed Alexionem. W jego oczach nie było nawet odrobiny strachu. Przesunął po nim rozbawionym spojrzeniem. - To cudowne uczucie stać po prawej ręce potęgi, prawda? Alexion nonszalancko wzruszył ramionami. - Nie skarżę się. - Nie, ale może powinieneś. Zanim ktokolwiek mógł zrozumieć co planował Stryker, wbił sztylet prosto w pierś Alexiona. Alexion natychmiast się rozpadł. Kyros zaklął. - Co ty, do cholery, zrobiłeś Iasowi? Danger przewróciła oczyma. - To strata czasu. Potwierdzając jej słowa, Alexion zmaterializował się przed nimi. Ale dokładnie gdy przybierał formę, Stryker wyciągnął rękę, w której trzymał dziwnie wyglądający płaski kamień, w pierś Alexiona. Stryker ścisnął kamień, miażdżąc go, potem wyszarpnął rękę. Alexion rzucił drwiące spojrzenie gdy wrócił do istnienia. - Powinieneś wiedzieć lepiej…. Patrzyła jak wyraz przerażenia rozlał się po jego twarzy. Jego oddech stał się rwany. - Alexion? – zapytała, robiąc krok ku niemu. Cofnął się, potykając, gdy ból sprawił, że jego oczy pociemniały. Rzucił Strykerowi niedowierzające spojrzenie. 173 |

- Co ty mi zrobiłeś? – sapnął bolesnym tonem.

174 |

Rozdział szesnasty Stryker uśmiechnął się obłudnie. - Pomyślałem, że możesz tęsknić za swoją duszą, Alexionie. Oczywiście, nie miałem twojej oryginalnej. Jednak, po małym poszukiwaniu znalazłem ci substytut – Jego litościwy ton przeczył błyskowi satysfakcji w jego mieniących się, srebrnych oczach. – Biedactwo. Jest odrobinę skamląca i odkryjesz, że jest również skrajnie słaba i bezradna. Pewnie nie przetrwa dłużej niż dzień lub dwa zanim umrze kompletnie. Stryker podał Alexionowi sztylet, którego wcześniej użył, żeby go dźgnąć. - Znasz zasady. Jesteś jedynym poza Charonte, który może zakończyć twoje życie. Więc bądź dobrym facetem, jakim twierdzisz że jesteś. Oddaj ducha. Jeśli się nie zabijesz żeby ocalić jej duszę, będziesz musiał stać z boku i słuchać jak umiera. Wyobraź sobie biednego małego człowieka, który zniknie kompletnie z tego świata. Jej dusza na zawsze stracona. Na pewno nie będziesz tak gruboskórny, prawda? Danger zobaczyła przerażenie jakie czuła odzwierciedlone na twarzy Kyrosa. Ale nie trwało długo nim odzyskał stoicyzm. Jak mogli mu zrobić coś takiego? Alexion na to nie zasługiwał. Niech ich obu szlag. Wściekłość zamroczyła jej wzrok na chwilę nim pobiegła na Strykera. - Vous enculé!20 Wyciągnął rękę by ją uderzyć, ale Danger zrobiła unik, potem obróciła się nisko by zbić go ze stóp. Rzuciła się na niego, wyciągając sztylet. Dokładnie w chwili gdy miała go przebić, Kyros ją odciągnął. Wbiła kły w rękę Kyrosa. Puścił, klnąc. Natychmiast znów ruszyła na Strykera, który zniknął. - Ty tchórzu! – krzyknęła. – Wracaj tu i zbierz łomot na który zasługujesz! Ale nie wrócił. 20

fr. Ty skurwysynu. 175 |

Ich trójka została sama. Obróciła się do Kyrosa z warkotem. - Dlaczego mnie powstrzymałeś? - Nie możesz go zabić, Danger. Żaden Mroczny Łowca nie może. - Bzdura. Jeśli krwawi, może umrzeć. - Nie krwawi, Danger - powiedział Kyros. – Jest bogiem. - A ty jesteś kompletnym i całkowitym dupkiem! – Odepchnęła go, chcąc rozedrzeć go kończyna po kończynie. – Ias przybył tu, żeby cię uratować i spójrz co mu zrobiono. Mam nadzieję, że będziesz dziś dobrze spał, ale też ludzie tacy jak ty zawsze dobrze śpią. Jego twarz skamieniała. - Nic o mnie nie wiesz. - Masz rację. Nie wiem. Wszystko co wiem, to co powiedział mi Ias a on żył z jakimś złudzeniem, że jesteś jakimś bohaterem i przyjacielem. Boże, uchroń mnie przed takimi złudzeniami. Drżąc od siły swego gniewu, schowała sztylet, potem zostawiła go by podejść do Alexiona. Był pokryty potem, gdy opierał się o ścianę. Jej serce bolało z jego powodu i z powodu bólu w jakim musiał być. Jego skóra była blada i lepka. Wyglądał na zagubionego i zranionego. Tak cierpiącego. Nigdy nie widziała nikogo w takim bólu. - Chodź, skarbie – wyszeptała. – Wydostanę cię stąd. Ku jej zaskoczeniu, otoczył ręką jej ramiona i oparł się na niej. Danger zgarbiła się lekko. Dobrze że jako Mroczna Łowczyni była silniejsza niż zwykły mężczyzna. Nawet mimo tego, był ciężki i solidny. Kyros nie powiedział absolutnie nic gdy wyszli z jego domu. Już wybrał swoją stronę i miała nadzieję, że dożyje żałowania tego co zrobił mężczyźnie, który przybył tu by go ocalić. - Bez obrazy – powiedziała, schodząc po schodach z Alexionem. – Twój gust w przyjaciołach rywalizuje z moim. Teraz wiesz czemu nie mam żadnych, którym ufałabym za swoimi plecami. Alexion się nie odezwał, gdy pomagała mu wsiąść do samochodu. Jego głowa była pełna dźwięku kobiety krzyczącej o pomoc. O kierunek. Odbijało się to w nim gwałtownym echem, sprawiając że miał mdłości i był

176 |

oszołomiony. Ledwie mógł skupić oczy. Gdyby tylko kobieta w nim przestała krzyczeć tylko na kilka minut, żeby znów mógł myśleć prosto. Nigdy wcześniej nie czuł czegoś takiego. Nic dziwnego, ze Acherona tak często bolała głowa. Jak zdołał funkcjonować? Alexion musiał poradzić sobie tylko z jednym głosem. Acheron z milionami. - Wszystko będzie w porządku, Alexionie. Czuł dłoń Danger na swojej gorącej twarzy. Że mu pomagała… Przeszyło go to jak kula, trzaskając coś głęboko w środku. Nikt mu nigdy tak nie pomagał. Nawet Acheron. Oczywiście, nie był tak chory od czasu gdy umarł. Jako człowiek, miał tylko żonę by o niego dbała, a ona nie miała z niego pożytku gdy był chory. Zajmując się swoimi chorymi rodzicami przez lata przed ich śmiercią, Liora chciała tylko uciec gdy jej potrzebował. I choć Kyros pomagał w czasie bitwy, nie był czuły, co pewnie było dobrą rzeczą. Jednak Danger się nie cofnęła. Była miła i łagodna. I w tej chwili znaczyło to dla niego wszystko. Danger nie wiedziała jak złagodzić ból Alexiona. Jechała z powrotem do Tupelo najszybciej jak mogła, próbując coś wymyślić, cokolwiek, co mogło pomóc to skończyć. Niestety, nie mogła wymyślić nic poza znalezieniem Strykera i pobiciem go do utraty zmysłów. Wjechała do garażu, pośpiesznie wysiadła i przebiegłą na stronę Alexiona. Wyglądał nawet gorzej niż gdy byli w domu Kyrosa. Odsunęła wilgotne blond włosy z jego czoła. - Chodź, skarbie, musimy zabrać cię do domu. Skinął głową zanim wysiadł i skłonił się z bólu. Syknęła ze współczuciem. - Wiem, że cierpisz, skarbie, ale proszę nie wymiotuj na moje nowe buty od Manolo Blahnik, co? Daj mi najpierw ostrzeżenie. Jego jęk zmienił się pełen bólu pół-śmiech, który był bardzo krótki. Oparł się na niej ciężko i razem zdołali wejść do domu. Ale nie było to łatwe. Zdawał się tracić równowagę i ciągle się potykał.

177 |

W kuchni spotkali Kellera, który zdawał się być zajęty robieniem czegoś co zdawało się być kadzią chili. Spojrzał na nich ze zmartwieniem. - Co się stało? - To długa historia – powiedziała ruszając na korytarz. – Co ty tu właściwie robisz? Zdaje się, że powiedziałam, żebyś został w domu. - Taa, wiem, ale tylko wpadłem na chwilę i była tu naprawdę gorąca kobieta oglądająca QVC. Nie wiedziałem, że masz takie przyjaciółki, które nie są Mrocznymi Łowczyniami. Gdyby to nie był nagły wypadek, poprawiłaby go. - Czemu robisz chili? - Xirena była głodna. Chciała czegoś pikantnego. Alexion syknął gdy przypadkowo pchnęła go na ścianę. - Przepraszam – powiedziała. Nie odpowiedział. Keller podążył za nimi przez dom do pokoju gościnnego, gdzie położyła Alexiona na łóżku. - Nie wygląda dobrze. Będzie rzygał albo coś? - Mam nadzieje, że nie. – Ale podsunęła mały plastikowy kosz do łóżka na wszelki wypadek. Keller był absolutnie zamroczony. - Co mu się stało? - Słyszy w głowie głos. - Jak ten, którego nigdy nie słucham, bo zwykle mówi mi że pójście do łóżka z kobietą której nie znam jest złą rzeczą? Danger parsknęła z niesmakiem. - Za dużo informacji, Keller. Nie chcę nic wiedzieć o twoim zdeprawowanym życiu osobistym. Dobrze przyjął jej słowa. - W tym przypadku, czeka na mnie gorąca dziecina. - Zrób sobie przysługę, Keller – zawołała za nim po tym jak wyszedł – i nie zbliżaj się do niej za bardzo. Zatrzymał się w wyjściu. - Dlaczego? - Nie jest człowiekiem. 178 |

- Taa, cóż, ty też nie a jestem w pobliżu ciebie cały czas. - Nie, Keller – powiedziała, przeciągając słowa – ona poważnie nie jest człowiekiem. Nigdy nie była, nigdy nie będzie. Zmarszczył brwi. - Po prostu upewnij się żeby była nakarmiona i szczęśliwa – powiedział Alexion przez zaciśnięte zęby – i że oboje zatrzymacie na sobie ubrania, a ona nie wyjdzie z domu. Keller skinął, potem wyszedł. Danger obróciła się do Alexiona, który wił się z bólu. - Mogę coś dla ciebie zrobić? - Potrzebuję ciszy i spokoju. Nie wskazała, że nie mógł być już dalej od spokoju. - Okej – Danger wyszła, żeby przynieść zimny kompres. Gdy wróciła, Alexion ciągle leżał nieruchomo na łóżku. Minęło dużo czasu odkąd tak bolał ją widok czyjegoś cierpienia. Nienawidziła tego w jakim był bólu i chciała za to zabić Strykera i Kyrosa. Dotknęła jego silnego ramienia, czując pod dłonią mięśnie, zanim odsunęła mu z twarzy włosy i położyła kompres na jego czole. Alexion otworzył oczy, gdy tylko poczuł na czole zimny materiał. Nigdy nie widział piękniejszego widoku. Była wspaniała. Jej ciemne oczy ukazywały więcej troski i zmartwienia niż kiedykolwiek widział, jednak po dzisiejszym wieczorze… Nie ośmielał się komukolwiek ufać. Ile razy musi zostać zdradzony, żeby w końcu nauczył się swojej lekcji? Nic dziwnego, że Acheron trzymał ludzi z dala od siebie. Po całym tym czasie, ciągle był naiwny. Musiał być najgorszym sędzią charakterów jaki się kiedykolwiek urodził. Kiedy się w końcu nauczy? A jednak część niego chciała ufać Danger. Ale tak też było z Kyrosem. Nieliczone razy gdy byli ludźmi. Nawet dziś zadzwonił żeby go ostrzec, a potem go zdradził. Nie, Danger mu pomogła bo ze sobą spali. To nie znaczy, że coś do niego czuła. Albo że jutro nie sprzymierzy się z wrogami. Ile razy w przeszłości

179 |

myślał, że Mroczny Łowca jest bezpieczny, a potem w ostatniej chwili, on lub ona wybierali walkę z Acheronem i ginęli? Nikomu nie można było ufać. I wciąż kobieta w jego głowie krzyczała o litość i uwolnienie. - Zamknij się, do cholery! – warknął i na głos i mentalnie. Teraz zaczęła płakać przeszywająco, co przecięło jego głowę jak maczeta. Agonia była nieporównywana do niczego czego by wcześniej doświadczył. Jak, do diabła, Daimoni to znosili? Alexion jęknął z bólu i zwinął się w pozycje embrionalną, próbując zmusić to do przerwania. Trzymał grzbiet dłoni przy prawym oku i wciąż jego głowa pulsowała od płaczu kobiety. Danger wczołgała się na łóżko i przytuliła go, kołysząc delikatnie. Przesunęła dłońmi przez jego włosy, sprawiając że jego opór przed nią stopniał. Żadna kobieta nigdy go tak nie trzymała. Nawet jego matka. Była to najczulsza chwila jego życia. I najbardziej bolesna. Danger oparła policzek o czubek blond włosów Alexiona. Tak dobrze było być tak blisko mężczyzny, którego znała. Płaszczyzny jego męskiego ciała naciskały na jej piersi i uda, przypominając jej jak różne były ich ciała. Był w całości ze stalowych mięśni. Szorstka skóra. Kochała to czuć. Kochała czuć jego. Chciałaby tylko wiedzieć jak pomóc mu przez to przejść. Pochylając się do przodu, Danger odetchnęła jego ciepłym zapachem, śpiewając starą francuska kołysankę, której jej matka używała, gdy była zdenerwowana. Jakby chciała uciszyć głos w nim. Potarła ręką o jego policzek, pozwalając jego zarostowi drażnić jej dłoń. Było coś niewiarygodnie intymnego w tej chwili, nawet mimo tego że oboje byli kompletnie ubrani. - Danger? Zaklęła w myślach, gdy Keller otworzył drzwi do ich pokoju, ale nie cofnęła się od Alexiona. - Tak? - Dzwoni Rafael i mówi że masz natychmiast odebrać. Mówi, że to pilne.

180 |

Pewnie. Szlag by trafił jego wyczucie czasu. Pomyślałby kto, że pirat lepiej powinien wiedzieć kiedy zostawić kogoś w spokoju. Kiedyś, jego życie zależało od takich instynktów. - Zaraz przyjdę. – Niechętnie cofnęła się od Alexiona. – Nie zajmie mi to długo – wyszeptała mu miękko do ucha. Nie była pewna czy słyszał. Z ciężkim sercem wstała z łóżka i poszła odebrać telefon.

- W porządku – powiedział Alexion po kilku minutach, próbując porozmawiać z jego nowo znalezioną duszą. Co, do diabła? Nie miał nic do stracenia a zostanie tu w łóżku aż umrze nie było produktywne dla żadnego z nich. – Jeśli chcesz być wolna, panienko, musimy zawrzeć pakt. Dalej wyła. - Kobieto, słuchaj mnie – warknął głośno. – Nie mogę nawet funkcjonować jeśli nie przestaniesz tego robić. Zabijesz nas oboje jeśli nie zaczniesz się kontrolować. - Chcę iść do domu. Gdzie ja jestem? Dlaczego tu jestem? Kim ty jesteś? Dlaczego jest tu tak ciemno? Nie rozumiem co mi się stało. Muszę iść do domu. Dlaczego nie mogę iść do domu…? Pytania szybko następowały po sobie. Tak wiele że ledwie mógł się skupić na jednym z nich. - Jeśli Daimon może to zrobić, to ja też – warknął, zmuszając się do tego by usiąść. Pokój kołysał się wokół niego. Potrzasnął głową, próbując ją oczyścić. Musi przejąć kontrolę nad sytuacją. Musi. - Kim jesteś? – zapytał kobietę. - Carol. Wycie ucichło o stopień, jakby próbowała wziąć się w garść. - W porządku, Carol. Wszystko będzie w porządku. Obiecuję. Ale musisz się uspokoić i przez chwilę być cicho. 181 |

- Kim jesteś? Dlaczego każesz mi być cicho? Jak miał na to odpowiedzieć? - Masz zły sen. Jeśli przez chwilę odpoczniesz w ciszy, będzie lepiej. - Chcę do domu! - Wiem, ale musisz mi zaufać. - To naprawdę zły sen? - Tak. - Będzie lepiej? - Tak. Ku jego uldze, uspokoiła się. Alexion odetchnął głęboko gdy jego wzrok się rozjaśnił odrobinę. Słyszał duszę krążącą po nim, ale przynajmniej już nie płakała czy krzyczała. Pocierając oczy, oddychał głęboko i miał nadzieje, że Carol będzie spokojna przez chwilę. Powoli wstał z łóżka i zrzucił płaszcz. Stryker dał mu tylko kilka dni życia albo dusza Carol umrze… Nie było wyboru. Będzie musiał się zabić, żeby ją uwolnić. Ale przed tym miał robotę do wykonania. Czas zostawić całą głupotę z Danger za sobą. Był tu wykonać swoją pracę. I dzięki Strykerowi, będzie to ostatnia rzecz jaką zrobi.

Po rozłączeniu się, Danger spędziła chwilę sprawdzając co u Kellera i Xireny. Oglądali film i jedli chili, podczas gdy Keller cały czas gadał. Widocznie demon nie dzielił potrzeby ciszy Danger, podczas oglądania telewizji. Usatysfakcjonowana, że demon nie zamierzał zjeść jej Giermka, Danger wróciła do pokoju gościnnego. Otworzyła cicho drzwi, oczekując znaleźć Alexiona ciągle na łóżku. Szczęka jej opadła gdy znalazła go przy biurku, robiącego coś, co wydawało się notatkami. 182 |

- Wszystko w porządku? – zapytała, powoli wchodząc do pokoju. Skinął i dalej pisał. Danger zbliżyła się by zrozumieć, że pisał po grecku. - Co robisz? - Nic. Zmarszczyła brwi na jego zwięzłość. Było w nim teraz coś bardzo innego. Był taki jak pierwszej nocy gdy się spotkali. Lakoniczny. Nieczuły. Zdystansowany. Nawet powietrze wokół niego było zimne. - Hej – powiedziała, sięgając by zatrzymać jego dłoń. Ta też była lodowato zimna. – Co się stało? Spojrzał na nią z kamienną twarzą. - Nie jestem tu by się zaprzyjaźniać, Danger. Jestem tu dostarczyć ultimatum. Musisz zwołać Mrocznych Łowców na liście. Podał jej leżącą na szczycie kartkę. - Nie mogę przeczytać… - Zanim mogła skończyć, pismo zmieniło się z greckiego na angielski. Wow. To imponujące. Widziała, że dalej coś spisywał. - A to co? - Moja osobista lista. Mocniej zmarszczyła brwi, szczególnie po tym jak spojrzała na imiona na kartce i odkryła że jednego szczególnego brakuje. - Gdzie Kyros? Alexion nie odpowiedział. Danger chwyciła jego rękę i czekała aż na nią spojrzał. - Co się z tobą dzieje? - Przechodzę do interesów. Jeśli Stryker mówił prawdę, a w tym wierzę że tak było, mam tylko trzy dni by przekonać Mrocznych Łowców na granicy do stanięcia po stronie Acherona. - A Kyros? Jego dziwne zielone oczy były matowe i zimne jak jego skóra. - Skreślam go. Potrzasnęła głową z niedowierzaniem. 183 |

- Nie możesz tego zrobić. Byliście przyjaciółmi. - Tak, byliśmy przyjaciółmi. Teraz jesteśmy wrogami. Była przerażona jego słowami. - Jak możesz… - Nie mam na tym świecie nikogo komu mógłbym ufać- powiedział szorstko, raniąc ją głęboko tym, że była na liście po wszystkim co dla niego zrobiła. Dobry Panie, nawet dała mu swoje zaufanie a tego nie robiła dla żadnego mężczyzny. - Nigdy nie powinienem był próbować go uratować – powiedział Alexion. – Artemida ma rację, współczucie jest dla słabych. - Więc to tyle? – zapytała, zniesmaczona jego nagłą zmianą. – Poddasz się jeśli chodzi to twojego najlepszego przyjaciela? - Nie poddaję się. Umieram. Mam w sobie duszę którą trzeba uwolnić w… Danger zmrużyła oczy na dwie sekundy zanim wyciągnęła z buta sztylet i wbiła go prosto w pierś Alexiona. Rozpadł się.

184 |

Rozdział siedemnasty Dwie sekundy później, Alexion wrócił do ludzkiej formy, stając przed Danger, która czekała z dłońmi opartymi na biodrach. Pogładził swoją pierś jakby nie mógł uwierzyć, że wrócił. Wyciągnął rękę i położył ją na biurku. - Dusza w tobie zniknęła? – zapytała. Skinął powoli. - Dobrze. Teraz możesz przestać być kompletnym palantem – obróciła się żeby odejść. Alexion chwycił ją i zatrzymał. Nie mógł uwierzyć, że odzyskał ciało. - Skąd wiedziałaś co zrobić? - Nie wiedziałam. Zgadywałam. Ale pomyślałam o tym na dole, rozmawiając z Rafaelem. Pierwszą zasadą bycia Mrocznym Łowcą jest dźgnięcie gospodarza duszy, żeby ją uwolnić. Stryker powiedział, że musisz się zabić, co sprawiłoby że umarłbyś permanentnie… dogodnie pominął co się stanie jeśli ktoś cię „zabije.” Alexion ciągle był zdumiony. To prawda. Gdy mroczny Łowca dźgnie Daimona i ich ciała się rozpadną, skradziona dusza wróci do miejsca spoczynku. Roześmiała się gorzko. - Jestem zagorzałą katoliczką. Moja matka celowała w grzechach zaniechania. Dorastając z nią, wcześnie nauczyłam się słuchać tego co mówiła, nie tego co słyszałam. I co najważniejsze, zwracać uwagę na to czego nie mówiła. Skoro Stryker wsadził w ciebie duszę w środku twojego „puffnięcia,” założyłam, że kolejne „puff” spowodowane przez kogoś innego ją uwolni. Dlaczego inaczej mówiłby że musisz się dźgnąć?

185 |

Alexion był kompletnie zdumiony na tak wielu poziomach, że nawet nie wiedział gdzie zacząć. Część niego chciała ją udusić, ale innej imponował fakt, że poprawnie prześledziła logikę Strykera. - Nie byłem palantem – powiedział ponuro, wracając do wcześniejszego oszczerstwa. Patrzyła na niego sucho. - Tak, byłeś. - Nie – powiedział szczerze. – Byłem tylko tym czym jestem. Jestem tu… - To czym jesteś, Alexionie – powiedziała, przerywając mu – to troskliwy mężczyzna. Potrzasnął głową w zaprzeczeniu. - Jestem Alexion. Moim jedynym celem jest chronić Acherona. Przyłożyła dłoń do jego policzka. - To nie zimna, nieczuła istota spała ze mną ostatniej nocy i to nie nieczuły „inny” wyglądał na zranionego gdy Kyros go zdradził. Ciągle jesteś człowiekiem. - Nie – nalegał zdecydowanie. – Nie jestem. Stanęła na palcach i pociągnęła jego głowę w dół, żeby mogła go pocałować. Zimno jego skóry natychmiast zniknęło, gdy chwycił jej twarz w dłonie i pocałował ją ślepo. Czuł jak bicie jego serca przyśpieszyło, gdy jego język prześliznął się po jej. Danger się cofnęła. - Nie jesteś ani nieczuły ani nie dbający. Wątpię czy kiedykolwiek byłeś. W głowie Alexiona zawirowało na jej słowa a jego reakcją było pocałowanie jej. To była prawda. Przy niej był kompletnie inny. Czuł rzeczy, których nie czuł przez niezliczone stulecia. Do chwili gdy wkroczyła w jego życie, zaczął wątpić czy jeszcze kiedykolwiek będzie coś czuł. Z nią, czuł. Jak mogło tak być? - Nigdy nic między nami nie będzie, Danger. - Wiem. – Usłyszał ból w jej głosie. – Jestem dużą dziewczynką, Ias, i umiem o siebie zadbać. Ale ty… nie odstawiaj przede mną tego całego niszczyciela. Nie lubię tego. Zmarszczył brwi na jej słowa. 186 |

- Dlaczego nazwałaś mnie Iasem? - Bo to Ias jest mężczyzną, który uważa demona za córkę i to Ias obudził mnie dzisiaj łaskocząc mnie różą w policzek. - Ale jestem też Alexionem. Rzuciła mu uśmiech, który stopił cały jego opór. - W każdym z nas jest szorstka strona. Bądź wdzięczny; to moja szorstka strona przebiła cię sztyletem kilka minut temu. Roześmiał się na to, potem otrzeźwiał. - Nie wiem co czuć gdy jestem w pobliżu ciebie. - Taa, ja też jestem zdezorientowana. Nie mogę uwierzyć że pomogę powiesić przyjaciół. - Nie próbuję nikogo powiesić, Danger. - Nie? Więc co to za lista tych bez nadziei co tam masz? Spojrzał na kartkę, którą zapisywał. - To nie lista imion. To lista zasad dla Kellera, żeby demon go nie zjadł. Roześmiała się. Zostawcie to Alexionowi, żeby pomyślał o czymś takim. - Wiedziałam, że powinnam była w szkole uczyć się greki. Wdzięczna że niemal wrócił do „normalności,” wzięła jego dłoń w swoją. Była ciągle ciepła. - Znów jesteśmy przyjaciółmi? - Taa, sądzę że jesteśmy.

- Akri! Ash przewrócił się na łóżku, gdy usłyszał Simi biegnącą korytarzem na zewnątrz jego pokoju w Katoteros. Wpadła przez drzwi, potem rzuciła się na jego łóżko. Sapnął gdy na nim wylądowała, a potem usiadła ciężko na jego piersi. - Spałem, Simi. - Wiem, ale znów słyszałam jak Alexion wołał. Simi chce iść go zobaczyć, akri. Puść mnie! Proszę. 187 |

Ash poczuł zbyt znajomy węzeł wiążący się w jego wnętrznościach, gdy walczył ze sobą żeby nie pozwolić jej spełnić tego życzenia. Nie mógł. Ostanie dwa razy gdy wypuścił Simi bez niego były katastrofalne. Na Alasce, omal nie zginęła, a w Nowym Orleanie… To było coś o czym ciągle nie mógł myśleć, żeby jego temperament nie wybuchał. - Nie mogę, Simi. - Dlaczego nie? Westchnął ciężko. - Nie mogę wtrącać się w jego przeznaczenie. Wiesz to. To jego czas i jeśli mu odpowiem, pewnie zrobię wszystko o cokolwiek poprosi. Więc dla dobra nas wszystkich, wyłączyłem jego głos w swojej głowie i tobie radzę zrobić to samo. Nadąsała się, wyciągając sforę z swojej różowej torebki w kształcie trumny. - Przynajmniej spraw, żeby to działało, żebym mogła go zobaczyć. - Nie. Warknęła na niego. - Ale co jeśli zostanie ranny? Co jeśli umrze? – Jej twarz pobielała. – Nie możesz pozwolić mu umrzeć, akri. Nie możesz. Simi kocha swojego Alexiona. Wyciągnął rękę żeby odsunąć jej długie, czarne włosy z jej twarzy. - Wiem, edera – powiedział, używając atlanteańskiego czułego słowa dla „bezcenne dziecko.” – Ale jego los jest w jego rękach, nie moich. Nie zmienię go. Jej dąs się pogłębił. - Kontrolujesz przeznaczenie. Wszelkie przeznaczenie. Możesz wszystko naprawić. Proszę, zrób to dla swojej Simi? Łatwiej było powiedzieć niż zrobić. Był żyjącym przykładem katastrofy pochodzącej z próby ingerowania w czyjeś przeznaczenie. Jego całe życie zarówno jako człowieka jak i boga zostało zniszczone z powodu ludzi, którzy mieszali się w jego „los.” Nie zrobiłby czegoś takiego komu innemu. - Sim, to niesprawiedliwe i wiesz o tym. - Niesprawiedliwe jest słyszeć Alexiona w mojej głowie i nie móc mu pomóc. Nie brzmi dobrze, akri. Myślę, że ludzie są dla niego niemili. Pozwól Simi iść i ich zjeść. 188 |

Ash zamknął oczy i spróbował zajrzeć w przyszłość Alexiona, żeby dać Simi trochę spokoju. Ale nie było tam nic poza czarna mgłą. Cholera. Nienawidził tego, że nie mógł widzieć losu drogich mu ludzi, nie bardziej niż własnego. Rozważył zawołanie Atropos, która była grecką boginią zajmującą się przecinaniem nici życia ludzi. Byłaby zdolna powiedzieć mu czy Alexion umrze. Ale wiedział lepiej żeby ją nie wzywać. Namiętnie go nienawidziła. Żadna z grackich Parek nigdy nie powie mu nic o przyszłości. Obróciły się do niego plecami wieki temu. Dla nich, dawno był martwy i zapomniany. - Musimy poczekać i zobaczyć co się stanie. Simi sapnęła i wstała by wyjść. Zatrzasnęła za sobą drzwi. Ash potarł głowę, gdy dźwięk odbijał się echem w pokoju. Skoro jego emocje nie były przywiązane do Łowców z Mississippi, wiedział którzy z nich będą żyć i którzy umrą. To wielce go smuciło i wszystko na co mógł mieć nadzieję, to że Alexion sprowadzi ich ze ścieżki ich losu na czas. Tylko ich wolna wola mogła zmienić to co dla nich widział. Dlatego wysłał Alexiona do Danger. Od dnia gdy zaczął ją trenować, miał do niej słabość. Mała Francuzka zakrywała swe czułe serce płaszczem arszeniku, żeby trzymać innych z dala, ale wiedział co ukrywała przed innymi. Była dobrą kobietą, z którą źle się obchodzono. Ostatnią rzeczą jakiej chciał było zobaczyć ją martwą. A jednak w głębi serca znał porażkę życzenia sobie tego co nigdy nie miało nadejść. Dni Danger były skrajnie policzone i o ile nie zdarzy się cud, żaden z nich nie mógł zrobić nic żeby jej pomóc.

189 |

Rozdział osiemnasty Nie wywalczyli nic i byli bez jakiejkolwiek premii w zasięgu wzroku. Danger westchnęła ciężko gdy wrócili do jej domu. Spędzili kilka ostatnich godzin wyszukując w okolicy Mrocznych Łowców tylko żeby się dowiedzieć, że większość z nich miała coś za złe Acheronowi. Dobra, były chwile gdy też była rozdrażniona przez jego skrytość, ale bez przesady. Winili go za utknięcie w Mississippi (co ona, osobiście, kochała). To naprawdę nie było złe miejsce do życia. Dobra, było gorąco w lecie, ale można było tu znaleźć wiele piękna. Winili go też za to, ze nie uczynił ich nieśmiertelności lepszą. Winili go za rzeczy, które w zasadzie były ich decyzjami, nie jego. Najgorsze było to, że wiedziała, że Acheron może czytać w ich umysłach. Nic dziwnego że nie odwiedzał tego terenu częściej. Jak mógł dalej pozwalać, żeby Artemida używała Mrocznych Łowców przeciw niemu, gdy przeklinali w nim wszystko? Ten mężczyzna miał większy hart ducha niż ktokolwiek kogo znała. Ona, powiedziałabym im wszystkim „adios” i poszłaby znaleźć swój prywatny raj. Fakt, że tego nie zrobił… Był albo świętym albo masochistą. Może odrobinę oboma. - Nie mogę uwierzyć w te bzdury – powiedziała do Alexiona, zamykając drzwi. – Kto by pomyślał, że Squid ma życzenie śmierci? W przeciwieństwie do niej, przyjmował to wszystko z nihilistycznym stoicyzmem. To prawda, przy innych był lodowato zimny i w ogóle nie czuł emocji. Ich słowa go nie złościły w taki sposób jak ją. Po prostu tam stał i słuchał, gdy nadawali. Alexion wzruszył ramionami, gdy włączył dla niej światło na korytarzu. 190 |

- To się zdarza częściej niż sądzisz. Jeśli mogę ocalić dziesięć procent, to dobra noc. Nie chciała dziesięciu procent tych którzy przetrwają. Chciała stu procent. Ale Squid wyrzucił ich w chwili, gdy zaczęli mówić o Acheronie. Dzięki Bogu, była zdolna przekonać Alexiona, żeby nie nosił swojego białego płaszcza. Nie można powiedzieć co by zrobił gniewny eks-pirat, gdyby wiedział, że Alexion jest niszczycielem, którego przybycie przepowiedział Kyros. Squid kompletnie odmówił wysłuchania ich. Niech go cholera za ten upór. - Wiesz, myślę, że musimy popracować nad twoją mową. Alexion zmarszczył czoło. - Co jest nie tak z moją mową? Zaprowadziła go do salonu. - Cóż, myślę, że to przez tę część „albo” straciliśmy Tyrella. Czy kiedykolwiek zauważyłeś, że Mroczni Łowcy nie są za bardzo facetami typu „albo”? Są tacy co to zrobią dokładnie coś przeciwnego, albo zrobią sobie krzywdę próbując. Zaprzepaszczą siebie tylko dlatego, że powiedziałeś im, żeby tego nie robili. Zmarszczył brwi. - Więc co chcesz, żebym im mówił? „Cześć, jestem tu by się z tobą zaprzyjaźnić? Usiądźmy, napijmy się kawy i pogawędźmy?” Roześmiała się na ten obraz. Taa, Alexion definitywnie nie był „pogawędkowym” typem. Ale znów, nie byli też nimi inni. W większej części, Mroczni Łowcy byli typami pijącymi piwo i urządzającymi barowe bójki. - Nie – powiedziała, otrząsając się. – Ale możesz spróbować być milszy. Znajomy, ironiczny wyraz twarzy pojawił się na jego rysach. - Nie muszę być dla nich milszy. Muszę ich tylko wyczuć, żeby zobaczyć po której stronie na końcu staną. Jedyni o których musimy się martwić to ci niezdecydowani. Tyrell może jeszcze zmądrzeć. - No, nie wiem. Bardzo kreatywnie używał języka, gdy kazał ci się odpieprzyć. - Zobaczymy.

191 |

Potrząsnęła głową i poszła na górę do pokoju multimedialnego żeby znaleźć Xirenę śpiącą na kanapie. Nie było widać Kellera. Danger wyciągnęła komórkę z kieszeni i zadzwoniła żeby odkryć, że wyszedł kilka godzin temu i wrócił do domu. - Przepraszam że cię obudziłam. Martwiłam się. Dobranoc, Keller. Odwzajemnił życzenie, potem się rozłączył. Alexion stanął za nią. Pochylił się odrobinę, tak że mógł odetchnąć jej zapachem magnolii i kobiety. Jego ciało drgnęło i zapłonęło w reakcji, ale też miał tendencję do permanentnej erekcji w jej obecności. Wszystko w niej rozpalało jego hormony. I to nie tylko dlatego, że był napalony. Było w jego przyciąganiu do niej coś więcej. Lubił ją. Ale co więcej, szanował ją. Była inteligentną, odważną kobietą. Krótko mówiąc, była klejnotem. Zrobiła krok do tyłu, w jego objęcie i oparła głowę o jego ramię, tak że mogła na niego spojrzeć. Jej oczy były mroczne i poszukujące. Coś w tym spojrzeniu go rozdarło, sprawiając, że jego serce łomotało. Była jego wybawczynią czy upadkiem? Myśl o tym go przeraziła. Ale sprawiła, że znów żył, gdy nic innego nie mogło tego spowodować. Przebudziła jego emocje, sprawiła, że dbał… Najbardziej ze wszystkiego, sprawiła, że pragnął. Przez więcej niż dziewięć tysięcy lat nic nigdy nie było bliższe sprawieniu, że czuł się tak bliski bycia człowiekiem. Były razy przy niej że niemal mógł przysiąc, że znów czuje smak. Chciał, żeby go rozproszyła. Najbardziej ze wszystkiego, pragnął, żeby go dotknęła. Przyłożył dłoń do jej policzka i opuścił głowę, żeby ją pocałować. Jęknęła z głębi gardła i wsunęła palce w jego włosy gdy obróciła się w jego ramionach. Alexion warknął na słodycz jej pocałunku, gdy jego serce łomotało poza wszelką kontrolą. Odsuwając się, uniósł ją w ramionach i zaniósł do swojego łóżka. Nie powinien znów tego robić. Wszystko szło kompletnie nie tak z tą misją, a jednak sprawiała, że to wszystko było do zniesienia. Jakoś z nie wydawało się to tak złe.

192 |

Danger westchnęła gdy położył ją na łóżku, potem do niej dołączył. Co w nim sprawiało, że płonęła? Dzisiejszy wieczór był katastrofą, a jednak z nim było to w porządku. To nie miało sensu. Chciała tylko, żeby ją trzymał, przegonił cały świat aż nie będzie nic poza nimi dwojgiem. Nigdy wcześniej się tak nie czuła. Uniosła się by pochwycić jego usta, gdy zaczął rozpinać jej koszulę. Ugniatał w dłoni jej pierś, powoli i delikatnie. Przyłożyła swój policzek do jego, kochając sposób w jaki jego zarost drażnił jej skórę. Przeszyło ją to dreszczami. Niezdolna to znieść, zerwała mu przez głowę jego golf, tak że mogła przesunąć dłońmi po napiętych mięśniach. Otoczyła go nogami w pasie i ścisnęła mocno. Roześmiał jej się do ucha. - W porządku? – wyszeptał. - Tak. Ale chcę cię zjeść. Znów się zaśmiał. - Więc dobrze że nie jesteś Charonte. Inaczej, mógłbym się wystraszyć. - Taa, ale mam kły… Jego odpowiedzią był koleiny głęboki, namiętny pocałunek, gdy rozpiął jej stanik. Cofnął się, żeby wziąć jej pierś w usta. Danger wygięła plecy, z zachwytem czując jaj pieścił ja jego język. Chcąc też go posmakować, przeturlała ich i przygwoździła go do łóżka. Spojrzał na nią pytająco, gdy cofnęła się i opuściła w dół jego ciała. Alexion zacisnął zęby, na widok kochającej się z nim Danger. Wyglądała drapieżnie i dziko, i przeszywało go to. Uśmiechnęła się grzesznie, ściągając z niego buty i skarpetki. Zaczął siadać, tylko po to, żeby pchnęła go w tył. Tak naprawdę nigdy nie lubił, żeby kobieta przejmowała kontrolę, ale z Danger było inaczej. Rozkoszował się jak wyglądała gdy sięgnęła do jego rozporka. Kładąc się, patrzył jak rozpięła jego spodnie i uwolniła jego członek. Syknęła na jego widok zanim przesunęła gładką, chłodną dłonią od jego podstawy do czubka. Wysiłkiem było nie dojść z samego tego piękna. Przygryzając wargę, powoli ściągnęła z niego spodnie. Ciągle nie pozwoliła mu usiąść. Znów pchnęła go w tył.

193 |

- Chcę na ciebie spojrzeć – powiedziała nalegająco, gdy ściągnęła z siebie resztę ubrań. Jego serce łomotało na widok jej bladego piękna. Byłą wspaniała. Uniosła jego stopę żeby potrzeć ją z czułą troską. Dreszcze przyjemności przeszyły go, gdy przygryzła ciało. - Zabijasz mnie, Danger – odetchnął ochryple. - Jest powód dla którego moi ludzie zwą to „la petite mort21.” Alexion zaczynał to doskonale rozumieć, szczególnie gdy wzięła go w usta. Nie pamiętał ostatniego razu gdy kobieta tak go dotykała. Ale jedno było pewne, nigdy się bardziej tym nie rozkoszował. Warcząc z satysfakcji, chwycił dłonią jej twarz, gdy dawała mu kompletną satysfakcję. Danger jęknęła z głębi gardła na jego słony smak. Naprawdę chciała go pożreć, ale musiała być ostrożna, żeby nie zranić go swoimi kłami. Pożądała zapachu i smaku tego mężczyzny, a nawet nie wiedziała dlaczego. Ale musiała mieć go więcej. Usiadł nagle i cofną się od niej. Była zdezorientowana aż ją przewrócił na plecy. Ustawił się z kolanami przy jej ramionach, potem rozchylił jej nogi tak, że również mógł jej smakować. Danger wbiła pięty w łóżko gdy pochłaniała ją rozkosz. Było coś niesamowitego w tym wzajemnym dzieleniu. Dotykało jej to, że Alexion nie był zadowolony tylko otrzymując przyjemność. Musiał cały czas upewniać się, że będzie tak usatysfakcjonowana jak on. Było zdecydowanie zbyt wielu mężczyzn, którzy nie mogliby dbać mniej o kobietę. Była wdzięczna, że nie był jednym z nich. Alexion marzył, żeby móc smakować ją w pełni. Nienawidził stępienia swoich zmysłów. Ale nawet mimo tego ubóstwiał tę kobietę. Jej dłonie zaciskały się na jego pośladkach gdy językiem odprawiała na nim swoją magię. Chciał jej więcej. Odsuwając się, znów zmienił pozycję, tak że mógł wejść w nią głęboko. Syknęła w chwili gdy to zrobił i paznokciami rozorała mu plecy.

21

fr. mała śmierć. 194 |

Ledwie zaczął się poruszać nim doszła tak gwałtownie, że niemal go zrzuciła. Alexion roześmiał się jej do ucha, ciesząc się jej krzykami rozkoszy, brzmiało jakby śpiewała. Danger owinęła swoje ciało wokół jego, gdy dalej się poruszał. Każde pchnięcie ją przeszywało, jeszcze bardziej zwiększając jej orgazm. Przyciągnęła jego usta do swoich i całowała go gwałtownie gdy jeszcze przyśpieszył. Kochała czuć go w sobie. Intymność takiego trzymania go. Był niesamowity. Poczuła jak stężał na chwilę nim wszedł w nią głęboko, a potem zadrżał w jej ramionach. Uśmiechając się, trzymała go mocno gdy szczytował. Gdy się skończyło, opadł na nią i trzymał ją równie mocno. Danger odsunęła mu włosy z twarzy, gdy leżeli tam zatraceni po przejściu namiętności. W domu było cicho i nieruchomo. Ale jej serce bolało od myśli, że mógł ją opuścić. Zbyt szybko zniknie, a jej życie będzie trwać wieczność bez niego. - Jest jakiś sposób żebyś mógł mnie odwiedzać po tym zadaniu? Zesztywniał. - Nie. – Usłyszała żal w jego głosie. - Dlaczego nie? - Bo nawet gdybym to zrobił, nie będziesz mnie pamiętać – Odsunął się, żeby na nią spojrzeć. – Tak musi być. Łzy zebrały jej się w gardle, ale nie miała zamiaru mu ich pokazać. - To niesprawiedliwe wobec ciebie. Nigdy nie możesz zdobyć przyjaciół. - Nie, nie mogę. To wszystko co mam. – Westchnął ze zmęczeniem. – To wszystko co mamy. - Nie rozumiem jak możesz być wobec tego taki nonszalancki. Nigdy się nie wściekasz na te głupie zasady? Odwrócił od niej wzrok, jednak ujrzała zranienie w jego oczach. - Nie, Danger. Uwierz, to dużo lepsze niż alternatywa. Przynajmniej w ten sposób mam chwilę stępionego szczęścia. Obróciła jego głowę, tak żeby na nią spojrzał. - Powiedz mi prawdę, Ias. Znów westchnął ze zmęczeniem.

195 |

- Tak, są chwile gdy oddałbym wszystko żeby mieć szanse na to, żeby znów być normalnym. Mieć chwile bycia człowiekiem, móc znów jeść i czuć. Ale jestem po prostu wdzięczny, że mam teraz ten czas z tobą. Sprawiasz że czuję się niemal człowiekiem. Przynajmniej bliżej tego, niż byłem od bardzo dawna. Pocałowała jego zarośnięty policzek, rozkoszując się czuciem szorstkiego cienia przy ustach. - Chciałabym by to mogło trwać. - Wiem, ale przypomina mi to słowa jakich Acheron często używa. - To znaczy? - „Zwalczanie żalu.” Próbuj łagodzić żale rozkoszą jakie przynosi chwila. - To działa? - Nie bardzo – parsknął Alexion. – Przynajmniej nie dla mnie. Choć Acheron zdaje sobie z tym radzić. Przynamniej przez większość dni zdaje się zwalczać żale. Zmarszczyła czoło. - Czego Ash miałby żałować? - Byłabyś zaskoczona. - A co z tobą? – zapytała, potrzebując znać odpowiedź. – Czego najbardziej żałujesz? Patrzył jej w oczy z palącą intensywnością. - Że nie było cię na świecie dziewięć tysięcy lat temu. Łzy napłynęły jej do oczu na słowa, których nigdy nie oczekiwała usłyszeć od mężczyzny. - Chciałbym, żebyśmy się spotkali gdy oboje byliśmy ludźmi – wyszeptała. - Taa, ale wtedy pewnie byś mnie zabiła. Parskając na niego, obraziła się. - Niby dlaczego? Jego zielone oczy ją drażniły. - Odkąd się spotkaliśmy dźgnęłaś mnie dwa razy. To dla mnie jest zbyt dobrym rekordem. – Potrzasnął głową. – Coś naprawdę musi być ze mną nie tak, skoro każda kobieta którą kocham chce mnie zabić. Danger nie była pewna, które z nich było bardziej zdumione jego słowami. - Co? Odsunął się natychmiast i zaczął wstawać z łóżka. 196 |

Danger go zatrzymała. - Mów do mnie, Ias. - Nie nazywaj mnie Iasem, Danger. Już nie jestem tym mężczyzną. - Nie, jesteś mężczyzną którego wpuściłam do swojego łóżka, a uwierz, to jest coś. Nie było wielu, który doszliby za frontowe drzwi. – Trzymała go przy sobie, nawet gdy próbował się cofnąć. – Teraz skończ co zacząłeś. - To nie ważne co czuję. Czy nawet co myślę. Dla nas obojga czas jest ograniczony. - Nie, Alexionie, dla mnie to ważne. Chcę od ciebie prawdy. Zasługuję na to. Nieszczęście zmarszczyło jego czoło. - Co jest dobrego w prawdzie? Tak naprawdę? Co nam to da? Nie zgadzała się. Musiała wiedzieć czy miał na myśli to co powiedział. - Kochasz mnie? Odwrócił wzrok i miała swoją odpowiedź. Puszczając go, Danger usiadła z gulą w gardle, gdy wirowały w niej emocje. Nigdy nie sadziła że będzie miała kolejnego mężczyznę, który jej to powie. Nigdy. Ale to co zaskoczyło ją najbardziej, to to co czuła do niego w zamian. Było to ciepłe i przejmujące, i napełniała ją zarówno szczęściem jak i strachem. Przyciągnęła go do siebie i oparła głowę na jego ramieniu. - Ja też cię kocham, Alexionie. Poczuła jak na jego szczęce pojawił się tik przy skórze jej głowy. - To jest niemożliwy związek. Wiesz to, prawda? - Wiem – odetchnęła. – I gdy nadejdzie czas, pocałuję cię w policzek i powiem do wiedzenia. Nie będę błagała żebyś został i nie utrudnię ci tego. Obiecuję. Alexion zacisnął zęby na jej słowa. Ale nie tego chciał. Chciał… Niech cię cholera, Acheron. Ale przede wszystkim, przeklinał siebie. Gdyby nie był tak głupi by tak szybko iść do żony po podjęciu paktu Artemidy, ciągle miałby szansę by znów być człowiekiem. Acheron mógłby odkupić jego duszę…

197 |

Ale znów, gdyby nie chciał wrócić do żony tak desperacko, Acheron nie zawiązałby z Artemidą paktu, który pozwalał Mrocznym Łowcom odzyskać wolność. Żadne z nich nie miałoby szansy na wolność ze służby. Jego życie i dusza zostały poświęcone dla większego dobra. Pewnego dnia, Danger odzyska wolność. Beze mnie… To prawda. Dla niego nie było drogi wyjścia. Żadnej przyszłości która włączałaby Danger czy jakąkolwiek kobietę. Nie żeby chciał jakieś innej kobiety. Ona była jedyną którą będzie kiedykolwiek kochał. Wiedział to. - Nie powinienem był przychodzić uratować Kyrosa – powiedział ochryple. – Kyros równie dobrze może być martwy, a ja stworzyłem wspomnienia które przez stulecia będą tylko ranić. – Ale przynajmniej ona nie pozna żalu. Nie będzie czuła jego bólu. Zacisnął pięść w jej włosach. - Będę cię widział, mogę cię nawet minąć na ulicy, a ty nie będziesz wiedziała kim lub czym jestem. Będę nieznajomym. Łzy wypełniły jej ciemne oczy. - Nie chcę cię zapomnieć, Alexion. Nigdy. - Nie masz wyboru. Teraz wiesz o Acheronie zbyt wiele. Nigdy nie pozwoli ci zachować wspomnień. Gniew uderzył pod łzami. - Nie dbam o to co zrobi. Nie zapomnę cię. Jakoś będę cię pamiętać, wiem to. Nie obchodzi mnie to jak bardzo jest potężny, nie zmusi mnie żebym o tobie zapomniała. Chciałby móc w to uwierzyć, ale wiedział lepiej. - Musisz się przespać, Danger. Czeka nas długa noc. Skinęła głową. - Też pójdziesz spać? - Za chwilę. Odpocznij. Puściła go, żeby położyć się na łóżku. Alexion wstał i ubrał się, gdy szeptały w nim myśli i żale. Odsuwając je na bok, poszedł doglądnąć Xireny, która ciągle spała na sofie.

198 |

Jej stopy były oparte nad plecami, gdy jej głowa zwieszała się z krawędzi. Jedną rękę przerzuciła nad głową, podczas gdy druga leżała na piersi. Uśmiechając się na widok bardzo Simi-podobnej pozy, chwycił koc z podłokietnika i okrył ją. Jego czas w Mississippi na pewno był najdziwniejszym zadaniem. Przynajmniej czas miał po swojej stronie. Stryker będzie myślał, że wciąż ma w sobie duszę, która go unieruchamia. Do czasu w którym Stryker oczekiwał że dusza umrze, Daimon zostawi ich w spokoju. Dawało mu to kilka dni żeby nawiązać kontakt z innymi Mrocznymi Łowcami i ich wyczuć. Zwoła spotkanie Mrocznych Łowców za trzy dni, a wtedy ich los zostanie zadecydowany. Jego myśli podryfowały z powrotem do Kyrosa i chciał przekląć niesprawiedliwość. Kyros był dla niego stracony. Ale znalazł Danger. I na końcu, straci ich oboje. Życie, w rzeczywistości, było do bani. - Miej na oku Dangereuse. Alexion zamarł na miekki, kobiecy głos szepczący w jego głowie. Gdyby nie wiedział lepiej, przysiągłby że to… - Artemida? - Daimon chce twojej śmierci. Jeśli tego nie dostanie, zabierze kogoś innego. Alexion przełknął na jej straszny ton. - Dlaczego mi pomagasz, Artie? Wiem, że mnie nienawidzisz. - Nie jestem Artemidą. Jestem przyjaciółką, która nie chce zobaczyć jak Stryker jeszcze kogoś rani. - Wiec jak mam go pokonać? - Żeby pokonać niepokonanego nigdy nie możesz w niego uderzyć. Zawsze musisz uderzać w jego serce. - Próbowałem uderzać w jego serce. Jest odrobinę szybki w stopach. Głos nic nie odparł. - Świetnie – powiedział, zaciskając zęby. Stryker uderzy w Danger i jedynym sposobem żeby ja uratować jest uderzyć na boga, który nie ma serca. 199 |

- Cholera, mamy przejebane.

200 |

Rozdział dziewiętnasty Alexion spędził cały dzień obserwując jak Danger spała. Siedział na krześle wyłożonym żakardem obok jej łóżka, kompletnie zaabsorbowany jej bladym pięknem. Nie miała wad. Bez podstępności. Bez okrucieństwa w sobie. Nigdy nie skrzywdziłaby kogoś kogo kochała. Właściwie, umarła próbując uratować swoja rodzinę, gdy łatwe byłoby odwrócić się do nich plecami i ratować siebie. Była to część tego dlaczego tak ją kochał. - Nie chcę jej zostawiać. – Wyszeptał te słowa wiedząc, że na końcu i tak nie będzie miał wyboru. Niech go cholera za nie bycie zdolnym kontrolować emocji, gdy chodziło o nią. Wszystko co zrobił to zrujnował swoją przyszłość. Dlaczego? Dlaczego taki ból musi istnieć na tym świecie? Miłość powinna być łatwa. Powinna być prosta. Każdej osobie powinno być wolno znaleźć tę jedna istotę bez której nie może żyć i po prostu ruszyć tą drogą do szczęśliwego zakończenia. Ale to tak nie działało. Był żyjącym, albo martwym, tego dowodem. Liora przysięgała że go kochała i patrzcie co z tego wyszło. Ciężko było zaufać kolejnej osobie, że cię nie zrani. Ciągle była część niego, nawet teraz, która zastanawiała się czy gdyby mógł odzyskać wolność, czy Danger upuściłaby medalion żeby się ratować? Czy jej własny ból byłby tak wielki, że wolałaby zająć się sobą niż nim? Nie było sposobu by poznać odpowiedź. Szczególnie nie teraz. Westchnął. Wiedział od Acherona, jak bezużyteczne było rozwodzenie się nad pragnieniami. Musiał radzić sobie z teraźniejszością, a to znaczyło chronić Danger przed Strykerem. Teraz miał ze sobą Xirenę. Na pewno oboje byli zdolni chronić jedną kobietę. Dlaczego by nie? Ale też przy radzeniu sobie z cwanym bogiem skupionym na zemście, nie opłacało się być zarozumiałym. 201 |

- Daj spokój, szefie – powiedział pod nosem. – Mów do mnie. Alexion potrzasnął głową na ironię. W przeszłości, zawsze nienawidził gdy Acheron wchodził w jego myśli czy przestrzeń. Teraz gdy go potrzebował, Atlaentaina nie było. Można założyć… - Alexionie? Wstał i podszedł do łóżka na którym budziła się Danger. Rozciągnęła się i ziewnęła, patrząc na niego. - Zawsze wstajesz tak wcześnie? - Tak – odparł, nie chcąc żeby wiedziała, że ponieważ był mniej lub więcej duchem, nie potrzebował snu. Jego odpoczynek nie był całkiem taki jak ludzi. Znów ziewnęła przed rzuceniem mu uśmiechu. - Więc jaki mamy plan na dziś? Nonszalancko wzruszył ramionami. - Migrena, porażka, możliwa śmierć. To samo co każdej nocy, jak sądzę. Danger się roześmiała. - To brzmi jak moje życie, w porządku. – Spojrzała ku drzwiom. – Więc jak się miewa nasz demon? - Nie byłem w pokoju medialnym od około dwóch godzin, ale gdy ostatnio sprawdzałem, była zagłębiona w zamawianiu na Kirks Folly. Dobrze że Acheron jest bogaty. Ale znów, widząc jak kupują demony, nie jestem pewny czy ma dość pieniędzy by to pokryć. Danger była rozbawiona jego słowami. Tak miło było obudzić się do jego uśmiechniętej, przystojnej twarzy. Chwyciła jego dłoń by poczuć jej męską szorstkość. Nie wiedziała co takiego było w czuciu męskiej skóry, co było tak pociągające, ale nie można zaprzeczyć że cieszyła się tym jak różna była od jej. Odetchnęła głęboko przy swoich palcach, rozkoszując się jego ciepłym, przyjemnym zapachem. Jego dłonie były potężne, jednak czułe. Cudowne i rozkoszne. Otwierając usta, przygryzła jego palec wskazujący. - Dalej to rób, a nie wyjdziemy z łóżka - syknął w odpowiedzi. - Więc dlaczego do mnie nie dołączysz? – powiedziała, odsuwając pościel żeby zobaczył jej nagie ciało. Nigdy wcześniej nie robiła czegoś tak śmiałego z

202 |

mężczyzną, nawet jej mężem. Ale z jakiegoś powodu, nie miała nic przeciwko dzieleniu sobą z Alexionem. Jej poczucie przyzwoitości uleciało i nie była pewna dlaczego. Jego oczy rozbłysły zielonym ogniem. - Mamy pracę do wykonania. - I mamy trzy dni do spotkania z Mrocznymi Łowcami, którzy będą cię obrażać i irytować. – Przesunęła językiem po jego kciuku, potem się cofnęła. – Nie uciekną. Jak powiedziałeś, to tylko ćwiczenie w bezcelowości. Głosuję za wzięciem wolnej nocy i rozkoszowaniem się tym. – Polizała tył jego kłykci. Czysta rozkosz przyciemniła jego spojrzenie, ale ciągle się jej opierał. - W jakim celu? Usiadła na łóżku i otoczyła nogami jego wąskie biodra, przyciągając go do siebie. - Zmieniłeś się odkąd tu przybyłeś, Alexionie. Gdy na początku przybyłeś, byłeś taki zimny i zdystansowany. Teraz już taki nie jesteś. Jesteś ciepły i zabawny. Nie chcę tego stracić. Nie chcę, żebyś to stracił. Alexion przełknął. Miała absolutną rację. Zmieniła go. Danger odsunęła mu włosy z twarzy. - Chcę żebyś miał wspomnienia o mnie które ogrzeją cię gdy odejdziesz. Te wspomnienia będą go jeszcze bardziej ranić, a jednak jego serce było podniecone na ten pomysł. Nie miał nocy normalności odkąd był człowiekiem i z jakiegoś powodu, bycie z tą kobietą sprawiało, że gwałtownie tego pragnął. Jakby to było? - I co będziemy robić? Rzuciła mu uwodzicielski uśmiech, który sprawił że stwardniał gdy przesunęła dłonią wzdłuż frontu jego koszuli. - Byłeś kiedyś na prawdziwym filmie? Potrzasnął głową. Acheron i Simi chodzili cały czas, ale ostatnim razem gdy był w królestwie ludzi, jeszcze nie wymyślono filmów. - Więc to zrobimy – powiedziała tonem, który jasno mu pokazał, że nie przyjmie nie jako odpowiedzi. – Kolacja i film… Jak codzienni Jane i Jack. Alexion potrzasnął głową. - Myślę, że straciłaś rozum.

203 |

Powoli rozpinała jego koszulę, gdy do niego mówiła. Każde muśnięcie jej dłoni na jego ciele przeszywało go dreszczem. - Może, ale wiesz co będą robić Jane i Jack na początek nocy? - Nie mam pojęcia. - Zaczną z oślepiająco świetnym seksem. Alexion syknął gdy wsunęła dłoń za pasek jego spodni, by pogładzić jego twardy członek. Jego ciało już pulsowało i pragnęło jej w najgorszy sposób. Albo może najlepszy. Naprawdę nie było nic lepszego niż jej dłonie na jego ciele. Nic lepszego niż czucie Danger22. Roześmiał się gdy ta myśl przeszyła jego umysł. - Z czego się śmiejesz – zapytała Danger, przerywając słodka torturę. - Mam w głowie kiepski frazes. - I? - Że żyję dla Niebezpieczeństwa. Serce Danger załomotało na te słowa. Nie powinny jej cieszyć a jednak tak było. Och, tak, naprawdę było z nią coś nie tak. Kochała go i zapadała w to coraz głębiej. - Skąd zawsze wiesz co powiedzieć? - zapytała go. - Nie wiedziałem, że tak jest. - Zaufaj mi na słowo, tak jest. Zamknął oczy gdy przesunęła czubkami palców po czubku jego członka. Uwielbiała dawać mu przyjemność. Ale gdy obserwowała ekstazę na jego twarzy, to jeszcze bardziej rozpalało jej pożądanie. Rozpinając jego rozporek, zsunęła z niego spodnie, potem przyciągnęła jego usta do swoich, żeby go posmakować. Jej język tańczył razem z jego, gdy wsunęła dłonie w jego gęste, miękkie włosy. Jego twardy członek ocierał się… o jej nagi brzuch, gdy ociągał się eksplorując jej usta. W gorączce od tego pocałunku, odsunęła się delikatnie.

22

Niejako gra słów. Chodzi oczywiście o czucie niebezpieczeństwa, bo danger oznacza właśnie to po angielsku. 204 |

- Uwielbiam to jak mnie dotykasz – odetchnęła przy jego policzku. – Uwielbiam to jak pachniesz. Jak patrzysz… Muszę poczuć się w sobie, Alexionie. Całe jego ciało płonęło, gdy patrzył jak rozciągnęła się naga na łóżku. Jej uda były rozchylone w zaproszeniu, pozwalając mu widzieć jej najczulszą część. Pochylił się nad nią by wziąć w usta jej pierś, by spróbować językiem napiętego, różowego czubka. Jej ciało było absolutnym niebem. Zamykając oczy by lepiej się nią rozkoszować, opuścił dłoń w dół by ją pogładzić. Sondował jej czułe ciało między udami, rozdzielając je by poczuć jak wilgotna i gotowa była dla niego. Było to najsłodsze odczucie jakie kiedykolwiek znał. Masował ją gdy szeptała do niego zachęty po francusku. I gdy wsunął w nią głęboko palec, wygięła plecy z rozkosznym krzykiem. Niezdolny to znieść, odsunął dłoń by w nią wejść. Danger jęknęła na nabrzmiałą pełnię Alexiona wewnątrz niej. Wziął jej dłoń w swoją i trzymał ją nad jej głową gdy w nią wchodził w najsłodszym rytmie, który wypełniał jej ciało absolutną rozkoszą. Napotykała jego pchnięcia własnymi, w słodko-gorzkiej rozkoszy. Otoczyła go nogami w pasie, gdy ich namiętność zabrała ją daleko od teraźniejszości i wszystkich obaw o przyszłość. Tak wiele czasu minęło odkąd czuła coś takiego z mężczyzną. Było między nimi połączenie. Przyjaźń. Co więcej, była miłość. Jak pragnęła móc to tak zatrzymać. Ale przynajmniej miała tę chwilę by ją wspominać gdy odejdzie. Tę jedną chwilę by udawać że mogli zostać razem. Poruszał się szybciej, zwiększając jej rozkosz aż nie mogła więcej znieść. Krzycząc, poczuła jak jej ciało wystrzeliło ku nieskończonej ekstazie. Alexion obserwował jej twarz gdy dla niego doszła. Uwielbiał widzieć ją podczas szczytowania. Ale co więcej, uwielbiał to jak było czuć jej ciało pod swoim. Była taka słodka, tak dręcząca. Przyciągnęła go do pocałunku, gdy przyśpieszył, szukając własnego kawałka nieba. I gdy doszedł, wykrzyczał jej imię. Pochylił się nad nią gdy jego ciało pulsowało, uwalniając się w niej. Przesunęła dłońmi po jego plecach, przyciągając jego ciało do swojego. 205 |

- Więc miałam dobry pomysł, co? Roześmiał się na jej pytanie. - Świetny pomysł. Poruszyła biodrami przy jego, pozwalając mu poczuć wilgoć ich zabawy. Było to coś czym się rozkoszował. Nie uprawiali po prostu seksu, kochali się. A minęło zbyt wiele czas odkąd to czuł. Danger przygryzła jego ramię. - Ktoś ci już mówił, że jesteś niesamowity w łóżku? Roześmiał się. - Cóż, tak tego nie ujmowali. Przycisnęła go do siebie, pocałowała w policzek. - Jesteś najlepszy, Alexion. Naprawdę. - Jestem tylko tak dobry jak moja partnerka. Rzuciła mu uśmiech, który sprawił że jego brzuch zadrżał. A pocałunek który mu dała za te słowa znów rozpalił jego ciało. - Kontynuuj a nie wypuszczę cię dziś z łóżka. Przygryzła jego policzek. - Czy to byłoby takie złe? Nie, to byłoby niebo. Alexion delikatnie chwycił jej pierś, rozkoszując się miękkością skóry, zanim się cofnął. Jakby chciał kochać ją w sposób na jak zasługiwała. Ale nawet gdyby był zdolny znów być człowiekiem, nie był pewny czy potrafiłby kiedykolwiek zaufać losowi z nią przy swoim boku. Był zmęczony żałowaniem przeszłości. Taki zmęczony wiedzą, że dla niego nigdy nie będzie normalności. - Co się stało? – zapytała, wygładzając jego grymas palcami. - Nic. Danger się cofnęła. Nie był z nią szczery, wiedziała to. Jego nastrój zmienił się kompletnie. Był tak głęboki smutek w jego oczach, że ją to rozdzierało. Patrzyła jak jego oczy znów przybrały ciemno szmaragdowy odcień. To było dziwne jak zmieniły kolor. - Kontrolujesz kolor swoich oczu? Wydawał się zaskoczony jej pytaniem. Może nie zdawał sobie sprawy, że to robiły. 206 |

- Co? - Ciągle zmieniają kolor – wyjaśniła. – Prawie jak pierścionek pokazujący nastrój. Gdy jesteś przy innych Mrocznych Łowcach i gdy przybyłeś były czarne. Teraz są żywo zielone. Sterujesz tym, czy robią to same. Lekko uścisnął jej dłoń. - Czarny kontroluję. Zielny robi co chce. - Fuj! – powiedziała, marszcząc nos. – To tak jakby obrzydliwe. Roześmiał się. - Dobrze że mam mocne ego, co? Pocałowała go w czubek nosa i ścisnęła między udami. - Jak stal. Teraz pozwól mi wstać, żebyśmy mogli rozpocząć naszą randkę. Randka. To słowo, o którym Alexion nie sądził, że usłyszy je w związku z sobą. Cofając się, pozwolił jej wstać i wziąć pysznić, gdy rozważał dziwność tego. Szedł na radkę? Widział takie rzeczy w filmach i czytał o nich w książkach, ale brać w czymś takim udział… Jak kompletnie dziwnie. Nic z tego nie było prawdziwe. Nie przywiązuj się. Później tego pożałujesz. Jeszcze tylko trzy dni nim będzie musiał wrócić. I nigdy więcej jej nie zobaczy. Danger wsunęła głowę z powrotem przez drzwi sypialni. Alexion ciągle leżał nago na jej łóżku. Musiała przyznać że wyglądał niewiarygodnie. Michał Anioł miałby pole do popisu malując to boskie greckie ciało. Było absolutnie doskonałe w proporcjach. Nigdy nie widziała nikogo z lepszym zestawem mięśni. A jeśli chodziło o mięśnie brzucha i ramiona… Już znów się podniecała. Tylko że nadal wyglądał na smutnego i osamotnionego. - Hej? Chcesz do mnie dołączyć? Wyglądał na zdumionego jej pytaniem. - Naprawdę? Roześmiała się z jego szoku. - To nie tak jakbyś już nie widział mnie nagiej… sporo. Uśmiechnął się, potem wstał z łóżka by do niej dołączyć. Zanim odsunęła mu się z drogi, uniósł ją i zaniósł do prysznica. 207 |

Wrzasnęła gdy puścił wodę, która byłą lodowato zimna. - Przepraszam – powiedział. Woda tak szybko zmieniła temperaturę, że wiedziała, że interweniował. To jak o nią dbał nie przestawało jej zaskakiwać. Przestań, Danger. Nie mogła sobie pozwolić, żeby zakochać się w nim jeszcze bardziej. Ale też, dlaczego nie? Jeśli mu wierzyć, a na pewno mu wierzyła, przed końcem tygodnia nie będzie go pamiętać. A to sprawiało, że chciała płakać. Jak mogłaby zapomnieć kogoś kto tyle dla niej znaczył? Sama myśl była przerażająca. Po prostu moje szczęście. Po tych wszystkich stuleciach w końcu znalazłam jedna osobę przy której chcę być tylko żeby się dowiedzieć, że to niemożliwe. La vie n'est pas juste. Ile razy mówiła jej to matka? I niestety, miała racje. Życie nie jest sprawiedliwe. To było okrutne i smutne, ale czasem zabawne i cudowne. A dziś będzie cudowne. Nie pozwoli sobie czy innym tego zrujnować. Mogła go później nie pamiętać, ale on będzie ją pamiętał a nie chciała żeby w jego wspomnieniach była płaksą o ponurej twarzy. Zasługiwał na idealną noc. Jak każdy. Alexion podniósł gąbkę i namydlił ją zanim obrócił się do Danger. Jej oczy były zamknięte, ręce uniesione, gdy uniosła włosy by woda je namoczyła. Ku jego zaskoczeniu, poczuł że znów zaczyna twardnieć gdy na nią patrzył. Co w niej takiego było że cały czas był twardy i pełny potrzeby? Otworzyła oczy i przeszyła go czułym spojrzeniem, które sprawiło że stracił oddech. Pocałował ją nim zaczął ją myć. Danger westchnęła czując na sobie dłonie Alexiona, namydlające jej skórę. - Musi być jakiś sposób, żeby to obejść. – Nie rozumiała, że powiedział to głośno dopóki się nie wyprostował. - Nie ma, Danger. Gdy odejdę, to koniec. Chciała zakląć z frustracji. - Nie mogę uwierzyć, że nie możemy sprawić by to się udało. Na pewno jest sposób by to naprawić. - Nie jestem prawdziwy. Nawet już nie jestem człowiekiem.

208 |

Ciągle to mówił, ale wszystko w nim zaprzeczało tym słowom. Jak ktoś mógł odrzucić najlepszą rzecz jaką znaleźli, tylko dlatego, że… Cóż, było sporo „bo” w tym związku. Ale wciąż, miłość pokonuje wszystko, prawda? Ale wiedziała lepiej. Miłość nie mogła pokonać śmierci. Nigdy. Wzdychając, nie powiedziała już nic gdy wykąpali się i ubrali. Po tym gdy byli gotowi, Alexion otworzył drzwi prowadzące na korytarz, by znaleźć tam Xirenę. Stojąc na korytarzu, miała przechyloną głowę i patrzyła na niego w sposób przypominający jastrzębia widzącego ofiarę. - Myślałam dużo przez ostatni dzień. Wiem, że dbasz o moją siostrę i chcę z nią zostać. Ale nie chcę z tego powodu wiązać się z przeklętym bogiem. Jego matka jest niemiła i wredna i nieważne co powiesz, nie ufam, żeby jej syn był lepszy. Ale jeśli się nie zwiążę, suka może mnie ściągnąć i zmusić bym wróciła do Kalosis jej służyć. Mój brat odszedł i zniknął nie wiem gdzie, a moja siostra została odesłana niezliczone stulecia temu. Jej oczy były zmartwione i smutne, pokazując całą pełnię jej serca. - Chcę tylko być z moją rodziną, Alexion. Pozwolisz mi związać się z tobą, żeby Xirena nie była zmuszona wrócić do Kalosis? Alexion wymienił zszokowane spojrzenie z Danger, gdy słowa Xireny dzwoniły mu w głowie. Tu składała piekielną prośbę. Więź z demonem była nie do złamania. Przynajmniej na ile wiedział. Xirena stałby się częścią niego w ten sposób w jaki Simi była częścią Acherona. Żyłaby na jego ciele i byłaby na jego rozkazy. Czy choć mógł to zrobić? - Nie jestem człowiekiem ani bogiem – powiedział jej. – Tak naprawdę nie mam ciała z którym mogłabyś się związać. - Wiążemy się z ousia. Nie ciałem. Spojrzał na Danger. Gdyby przyjął ofertę Xireny, miałby większą zdolność ją chronić. Nieważne kiedy lub gdzie zaatakuje Stryker, Xirena by z nim była. Ale nie mógł wykorzystać demona dla spokoju własnego umysłu. To byłoby samolubne i okrutne, a nie było mowy żeby był taki wobec innej istoty. - Jesteś pewna że tego chcesz? Xirena skinęła.

209 |

- Muszę. Proszę, nie zmuszaj mnie żebym wróciła. Suka mnie zabije a ja chcę tylko zostać z moją siostrą. Proszę. - Czy Ash będzie zły? – zapytała Danger. Xirena syknęła jak kot. - Nie dbam o zdanie przeklętego boga. Nie kontroluje mnie. Prawdę mówiąc, Alexion nie wiedział jak zareagowałby Acheron, ale nie mógł sobie wyobrazić, żeby był o to zły, szczególnie gdyby uszczęśliwiło to Simi. W dziwny sposób, to miało sens. Ostatnie czego chciał to zobaczyć jak Xirena zostanie wciągnięta do Kalosis, gdzie mogła zostać ukarana za pomaganie mu. Nie wiedział wiele o matce Acherona, poza tym że nie była znana ze zrozumienia czy współczucia. Alexion miał już Simi przez tysiące lat… przynamniej ta była dorosła. - Zgaduję że to w porządku. Danger sapnęła. Wiązał się z demonem? Nie wiedziała co to było, ale nie brzmiało dobrze. - Bierzecie ślub? Roześmiał się. - Nie. Ciągle niepewna, patrzyła jak ciało Xireny stało się dziwacznym cieniem który się zmniejszył aż nie był większy niż pół stopy. Przybrała kształt smoka. Alexion uniósł koszulę i wyłożyła się w poprzek jego żeber by stworzyć jasno kolorowy tatuaż. Kompletnie zdumiona, Danger wyciągnęła rękę by dotknąć demonicznego tatuażu. - Czy to boli? - Pali odrobinę – powiedział, patrząc w dół na demona na swojej skórze. - Co ona robi? - Nie jestem całkiem pewny jak to robią, ale teraz jest częścią mnie. Może czuć moje emocje. Jeśli wyczuje, że jestem w niebezpieczeństwie, pokaże się w formie demona i będzie mnie bronić. Wow, to było imponujące… i straszne. - Słyszy nas?

210 |

- Nie – zapewnił ją. – Choć słyszę jej myśli i jeśli jej pozwolę, może słyszeć moje. - To po prostu takie dziwne. - Wiem. Najwidoczniej, Atlanteańscy bogowie mieli zwyczaj wybierać ulubionego demona ponad wszystkimi innymi na towarzyszy. - Więc Simi jest Asha? - Tak. Jej twarz się rozjaśniała gdy w końcu coś zrozumiała. - Więc to dlatego tatuaż Asha zmienia kształty i pozycje? To nie naprawdę tatuaż. To jego demon. Skinął. - Cóż, to totalnie dziwaczne. Więc co się stanie jeśli jedno z was umrze? Czy to zabije drugie? Poczuł jak kolor odpłynął mu z twarzy. - To coś o czym nigdy nie pomyślałem. Miejmy nadzieję, że się nie dowiemy. - Taa, to by było poważnie do bani, co? Zanim Alexion mógł odpowiedzieć, Xirena zaczęła poruszać się w górę jego piersi, ku ramieniu. Podskoczył gdy jej ścieżka go paliła i sprawiała że przechodziły go ciarki. - Xirena, przestań się ruszać! - Przepraszam, akri. - Nie nazywaj mnie akri, Xireno. Nie jestem maniakiem kontroli. - Jesteś dobrym, wartościowym człowiekiem, Alexion. Xirena będzie teraz spać. - Rozmawiacie? – zapytała Danger. - Przez chwilę. Idzie spać na trochę. – Potarł swoją pierś gdzie teraz spoczywała Xirena jako permanentna część jego istoty. – Teraz rozumiem dlaczego Acheron czasem podskakuje bez powodu. Simi musi na nim drgać. Danger się roześmiała. - Mam nadzieję, że nie zaczniesz tego robić. Ludzie w około mogą pomyśleć że masz padaczkę. Następne co będziesz wiedział, to rzucą cię na ziemię i włożą ci w usta patyk. - Naprawdę? Znów się zaśmiała. 211 |

- Nie. Chodź, naiwniaku. Chodźmy coś zjeść.

- Więc czemu znów nie jesz? – zapytała Danger gdy siedzieli w rodzinnej włoskiej restauracji niedaleko jej domu, patrząc na menu. - Mówiłem ci, nie czuję smaku. Rzuciła mu przeszywające spojrzenie. - Daj spokój, Alexion, nie okłamuj mnie. Poza popcornem, nic nie jadłeś odkąd tu jesteś, prawda? Odwrócił od niej wzrok. Danger sięgnęła przez stolik i chwyciła jego dłoń. Chciała na to odpowiedzi. - Proszę, powiedz mi prawdę. Alexion rozważył konsekwencje bycia szczerym. Ale przecież nie będzie tego pamiętała, więc dlaczego nie? Już wiedziała więcej niż powinna. Ale co jeśli ją to zniesmaczy? Ale znów, to mogło być korzystne. Może uznać prawdę za tak odrażającą, że zostawi go by zrobił to sam i już nie będzie w niebezpieczeństwie. Nie wiedział jak, ale w końcu, odkrył że jej się zwierza. - Czy w ogóle studiowałaś greckie mity? - Odrobinę. Dobrze, to mu to ułatwi. - Pamiętasz gdy herosi musieli zejść do świata podziemnego co musieli zrobić żeby móc mówić z Cieniami? Pomyślała nad tym przez kilka minut nim odpowiedziała. - Robili ofiarę z krwi. Mentalnie zebrał się w sobie na jej możliwą reakcję. - A co robiły Cienie z ich ofiarą? Jej twarz pobielała gdy zrozumiała prawdę o nim. - Pili ją żeby móc mówić. Skinął. Danger siedziała tam przerażona na to co jej mówił. 212 |

- Żyjesz na krwi? Znów skinął. Kompletnie zlodowaciała na następną myśl jaka przyszłą jej do głowy. Była tam tylko jedna osoba którą mógł się karmić. Tylko jedna osoba w pobliżu której przebywał. - Pijesz krew Acherona? - Tak. - Fuj! – powiedział, cofając krzesło. Miała w głowie okropny obraz ich dwóch karmiących się od siebie. – Przysysasz się do karku Asha? - Do diabła, nie! – odparł obrażonym tonem. – A, nigdy za milion nawet lat… Wolę być martwy i torturowany i B, zbliż się do karku tego faceta i lepiej żebyś miała spisany testament. Nie może znieść żeby cokolwiek dotykało jego karku. - Więc jak się karmisz? - Dosłownie otwiera żyłę, nalewa krew do kubka i daje mi to do picia. Wiem, że to obrzydliwe. Wiem, że jesteś przerażona. Ale jeśli się nie nakarmię, wrócę do tego czym byłem i nie wiem czy to prawda czy nie, ale Artemida twierdzi, że jeśli wrócę do bycia Cieniem, nie będzie sposobu żeby mnie sprowadzić z powrotem. Myślała o tym aż przypomniała sobie coś co powiedział jej wczoraj. - Ale powiedziałeś, że jesteś inny od pozostałych Cieni. Oni też muszą pić krew? - Nie. Acheron przywraca ich inaczej. - Czyli? - Nie wiem. Acheron nigdy nie podzielił się ze mną tym sekretem, pewnie dlatego że wie, że niesprawiedliwość tego by mnie zabiła. Nie mogła za to winić Alexiona. Ash naprawdę spieprzył z nim sprawę. - Więc jak nauczył się tego innego sposobu? Westchnął. - Około trzysta lat po tym jak mnie przywrócił, spotkał… - Zawahał się, jakby szukając właściwego słowa. - … nauczyciela, który nauczył go jak używać boskich mocy. Savitar jest tym, który pokazał Acheronowi jak przywracać umarłych bez używania do tego krwi. Ale dla mnie było za późno.

213 |

Ponieważ żyłem na jego krwi, on i ja byliśmy połączeni trochę jak klasyczne hollywoodzkie wampiry. Teraz wrócili do obrzydliwości. - Więc też się od ciebie karmi? - Nie. Cóż, właściwie podejrzewam, w teorii, że mógłby. Ale myślę że wolałby umrzeć niż karmić się od mężczyzny. Och, tak, jakby alternatywa była dużo lepsza. - Więc karmi się od kobiet? Stryker miał racje, jest Daimonem. - Uspokój się – powiedział Alexion, chwytając jej dłoń. – Nie jest Daimonem ani Appolitą. I nie poluje na ludzi. Karmi się tylko od jednej osoby a ona też nie jest człowiekiem. I natychmiast zrozumiała o kim mowa. - Artemida. Skinął. Teraz wszystko miało sens. Nic dziwnego, że Acheron wytrzymywał z nimi wszystkimi. Naprawdę nie miał wyboru. - Więc żaden z was nie może jeść? - Możemy jeść. Po prostu nie musimy. Nie jem z przyzwyczajenia. Skoro nie mogę smakować jedzenia, to raczej bezcelowe. - Więc dlaczego tu jesteśmy? - Bo potrzebujesz jedzenia, żeby napędzić swoje ciało a ja chcę żebyś żyła długą i szczęśliwą nieśmiertelnością.

- Wzywałeś mnie, akri? Stryker odwrócił się od okna, które wychodziło na miasto w Kalosis, gdzie nigdy nie jaśniało słońce. Światła w ciemności błyszczały jak diamenty, podczas gdy jego ludzie żyli w strachu przed bogami, który ich przeklęli i jednym bogiem, który ich uratował.

214 |

Będąc jednym z pierwszych przeklętych, on, w przeciwieństwie do większości innych tutaj, wiedział jak to było czuć słońce na skórze. Pamiętał czas gdy kochał swego ojca, Apolla, gdy oddałby za niego życie. A potem, w przypływie gniewu nad grecką dziwką, jego ojciec przeklął całą stworzoną przez siebie rasę. Każdego dorosłego Appolitę, każde dziecko… nawet własny syn Apolla i jego wnukowie zostali przeklęci, żeby już nigdy nie mogli chodzić w świetle słońca. Żona Strykera, która była Greczynką, nie została przeklęta. Ale jego synowie i córka tak. Dziwne jak po jedenastu tysiącach lat nie pamiętał jak brzmiała Dyana, ale ciągle wspominał bezcenną twarz córeczki. Była śliczna do dnia gdy umarła w dwudzieste siódme urodziny, przeklinając imię dziadka, gdy rozpadała się w pył. Ku jego wiecznemu bólowi, odmówiła zmianie w Daimona i ocaleniu. Jego synowie nie. Podążyli za nim i przysięgli lojalność Appolymi, Atlanteańskiej bogini, która pokazała im jak karmić się ludzkimi duszami, żeby nie musieli umierać. Przez stulecia jego rodzina trwała razem. Póki jego ciotka Artemida nie stworzyła przeklętych Mrocznych Łowców. Jeden po drugim, jego synowie, jej bratankowie, zostali zniszczeni przez Mrocznych Łowców. Poza Urianem… Ból na tę myśl wystarczył by doprowadzić go do szaleństwa. Chciał odzyskać syna z potrzebą i żalem tak wielkim, że czuł się okaleczony. Teraz był tylko on. On, sam, pozostał. Tyle jeśli chodzi o jego marzenia spędzenia wieczności z rodziną. Ale życie rzadko układa się jak planowano. - Akri? – powtórzył Trates, przyciągając do siebie uwagę Strykera. Skupił wzrok na wysokim Daimonie. - Chcę żebyś zebrał Illuminati. – Byli najsilniejszymi i najodważniejszymi z wojowników Daimonów Spathi. – Powiedz im że pójdą dostać skarb. Trates wyglądał na dezorientowanego. - Skarb? Skinął.

215 |

- Jak znam Alexiona, a znam, zbierze Mrocznych Łowców by dostarczyć ultimatum nim umrze. Myślę, że powinniśmy przygotować dla niego niespodziankę, gdy to zrobi. - Ale jeśli Mroczni Łowcy będą razem… zabiją nas. Stryker roześmiał się okrutnie, gdy pogładził Tratesa po ramieniu. Biedny głupiec nie był nawet w połowie takim strategiem jak Urian. - Zapominasz, Trates, że gdy są razem, Mroczni Łowcy osłabiają się nawzajem. W tej formie, łatwo będzie ich załatwić. Daimon nadal nie podjął jego humoru. - Co jeśli Alexion się nie zabije? Ma moc by nas zabić nawet bez sług Artemidy. Stryker zacisnął rękę na ramieniu Tratesa, wbijając palce w ciało Daimona. Trates odsunął się z sykiem. - Nie sądzisz, że o tym pomyślałem? – zapytał go, gdy ten stał rozcierając posiniaczone ramie. - Alexion ma jedną poważną słabość. - Czyli? - Mroczną Łowczynię z którą podróżuje. Jest naszym kluczem do zniszczenia go. Wyglądał na przerażonego. - To Mroczny Łowca, skopie nam dupy. - Nie sądzę. - A to dlaczego? Stryker podszedł do biurka na którym stało drewniane pudełko. Otworzył je i wyciągnął medalion z kamieniem w kolorze głębokiej czerwieni, potem objął go dłonią. - Ponieważ mam coś co będzie chciała odzyskać. Oczy Daimona się rozszerzyły na widok tego co nigdy nie powinno wpaść w łapy Strykera. - Skąd wziąłeś jej duszę? - Mam swoje sposoby – Stryker znów się roześmiał. – Jeśli się wtrąci, albo jeśli Alexion odmówi zrobienia właściwej rzeczy, oboje mogą cierpieć wieczną udrękę.

216 |

Rozdział dwudziesty To była jedna z najbardziej niewiarygodnych nocy w ekstremalnie długim życiu Alexiona… ale też cały jego czas z Danger był specjalny. Nawet mimo tego, nigdy nie widział czegoś takiego. Siedzieć wśród ludzi, jakby nie był od nich inny… nie było słów żeby opisać ten cud. Słyszał jak śmieją się z filmu, biorą głęboki oddech w napiętych momentach i nawet rozmawiają wokół niego. W przeciwieństwie do innych oglądających film, rozmowy w najmniejszym stopniu mu nie przeszkadzały. Przez jakiś czas, był jednym z nich. Nic dziwnego, że Acheron zwracał na to uwagę. Teraz kompletnie to rozumiał. Do diabła, nawet lubił to jak jego stopy przywierały do klejącej się podłogi. Ale najlepszą częścią było gdy Danger uniosła podłokietnik żeby mogli dzielić torbę popcornu. Oparła głowę o jego pierś i w ciemności mogli się przytulać. - Więc tak to jest być normalnym, co? – zapytał, gdy wśród tłumu wyszli z kina. - Taa. Całkiem miłe, co? Alexion skinął gdy obserwował grupę młodych dorosłych i nastolatków wychodzących razem. Otoczył ręką ramiona Danger. Zapach magnolii wypełnił mu głowę… uwielbiał zapach tej kobiety. - Widziałaś dużo filmów w kinie? – zapytał ją. Otoczyła go ramieniem w pasie, gdy wychodzili z budynku. Było w tym coś niewiarygodnie intymnego. - Nie za wiele. Większość nocy spędzam przycinając stada Daimonów. Nie mógł zrozumieć wymuszonej samotności, gdy w przeciwieństwie do niego, miała w tym wybór. - Dlaczego?

217 |

- Wychodzenie sprawia że czuję się samotna. – Wskazała parę wychodzącą z budynku, która całowała się na parkingu. – Przypomina mi o tym czego już nie mam i już nie będę miała po tym jak odejdziesz. Alexion zatrzymał ją i objął. Otoczył jej ciało swoim i zamknął oczy, marząc by życia ich obojga były inne. - Gdybym mógł, dałbym ci to czego pragniesz. - Dzięki. Doceniam to. Uniósł w górę jej podbródek żeby na niego spojrzała. - Zawsze z tobą będę, Danger. Danger widziała szczerość tych słów w jego oczach. To wiele dla niej znaczyło. Jednak nie wystarczało. - Ale nie będę o tym wiedziała, prawda? – Jego oczy pociemniały z żalu, sprawiając że pożałowała swoich słów. Ostatnie czego chciała to go zranić. – W porządku, Alexionie. Nie chciałam niszczyć chwili. Jestem po prostu wdzięczna że mamy dzisiejszą noc. - Ja też .– Uścisnął ją, zanim chwycił jej dłoń i poprowadził ją do samochodu. Nie mówili wiele wracając do jej domu. To była zwyczajna, cicha noc. Gdy minęli maleńki biały dom w którym urodził się Elvis Presley, Danger na niego spojrzała. - Wiesz kim był Elvis? Alexion się uśmiechnął. - Król rock and rolla, dziecino. Oczywiście, że go znam. Simi go uwielbia. Roześmiała się. - Pewnego dnia muszę poznać tą Simi. – Wskazała dom ruchem głowy. – Urodził się tutaj i minęłam ten dom tuziny razy, gdy miał tylko kilka tygodni, nigdy nie zdając sobie sprawy że niemowlę w środku będzie miało taki wpływ na amerykańska kulturę. - Taa. To najdziwniejszy z darów Acherona. Wiedziałby dokładnie co wyrośnie z dziecka. Co by dała za taką zdolność. To byłoby najlepsze, móc widzieć przyszłość. - A ty wiesz? - Nie bez sfory. Acheron nie pozwala mi kanałować mocy, o których sądzi że bym sobie z nimi nie poradził. Danger zmarszczyła czoło. 218 |

- Dlaczego sądzi że tej byś nie zniósł? - Bo są chwile, gdy nawet on nie może sobie z nimi poradzić. - Jak to? Alexion westchnął głęboko i był cichy przez kilka sekund zanim odpowiedział. - Ciężko jest znać dobry lub zły los, który może kogoś uderzyć i nie móc interweniować, żeby poprawić dla tej osoby sytuację. - Więc dlaczego nie interweniuje? - Bo ludzie uczą się na swoich błędach, Danger. Ból i porażka są naturalnymi częściami życia. To jak rodzic który obserwuje jak jego dziecko upada ucząc się chodzić. Zamiast przytulać dziecko, stawiasz je znów na stopach i pozwalasz mu znów spróbować. Muszą się potknąć by móc biec. Potrząsnęła głową w zaprzeczeniu. Wydawało jej się to gruboskórne. - No nie wiem. Wydaje mi się to okrutne. Większość ludzi obrywa bardziej niż zadrapane kolano. - Życie jest czasami okrutne. Prawda. Wiedziała lepiej niż ktokolwiek. Serce jej się ścisnęło gdy zobaczyła twarze rodziny. Zmierzali do Niemiec, gdy przejął ich garnizon jej męża. Danger zamknęła oczy gdy zobaczyła ten dzień wyraźnie w swoim umyśle. - Nie, Michel! To mój ojciec. Nie było litości na jego twarzy, żadnego współczucia w jego stalowoniebieskich oczach. - Jest arystokratą. Śmierć im wszystkim. - Więc mnie też zabij. Nie pozwolę ci ich zabrać póki oddycham. Wtedy ją postrzelił… prosto w serce, które tak go kochało. - Arystokratyczna dziwka – warknął, gdy leżała umierając, gdy jej ojciec ją trzymał. – Śmierć wam wszystkim. Ostatnim dźwiękiem jaki słyszała był strzał, który zabrał również jej ojca. Gniew i ból ją przeszyły na te stare wspomnienia i zmieszały się z wściekłością na to co stanie się z Alexionem. Ciągle nie mogła uwierzyć że nauczyła się ufać kolejnemu mężczyźnie. Ale tak było i nie chciała pozwolić mu odejść. - Naprawdę wierzysz, że wszyscy powinniśmy mieć rozdarte serca? 219 |

Jego odpowiedź była automatyczna. - Kwiat nie może rosnąć bez deszczu. - Zbyt wiele deszczu topi. - A jednak najpiękniejsze kwiaty lotosu to te, które rosną w największym błocie. Parsknęła na jego słowa. - Nie pozwolisz mi w tym wygrać, co? - Nie ma nic do wygrywania, Danger. Jak powiedział raz John Lennon: „życie to, to co ci się przydarza gdy robisz inne plany.” Jest poplątane i łamie serce, ale też tak samo to niezła jazda. Potrząsnęła głową. - Zaskakuje mnie że wiesz tyle o naszej kulturze i ikonach. Wzruszył ramionami. - Mam sporo wolnego czasu. Danger mu współczuła. Były chwile gdy jej życie było takie monotonne… mogła sobie tylko wyobrażać o ile bardziej było jego. ale skoro było wyraźne, że oboje mają inny punkt widzenia na to ile wycisku potrzebowała ludzkość, wróciła do oryginalnego tematu. - Wiesz, zawsze chciałam obejrzeć muzeum miejsca narodzenia Elvisa. - Dlaczego tego nie zrobiłaś? - Zamykają zanim się ściemni. Ale mają Festiwal Elvisa w czerwcu. To niezła zabawa i zwykle jest Daimon lub dwa w tłumie. Roześmiał się. - Sposób w jaki to mówisz sprawia, że zastanawiam się która tego część jest interesem a która przyjemnością. Uśmiechnęła się. - Lubię bycie superbohaterką. Niewielu ludzi jest dość szczęśliwym by pomagać innym. - Bardzo prawdziwe. Prowadząc, Danger naszło dziwne przeczucie. - Znów jesteśmy obserwowani? Alexion potrzasnął głową. - Nie wiem dlaczego, ale zdaje się, że Stryker dał sobie spokój.

220 |

Ale wciąż, jej prekognicyjne moce dzwoniły, mówiąc jej że stanie się coś dziwnego. Dopiero gdy dotarli do jej domu zrozumiała dlaczego. Na jej podjeździe, czekając na nich, stał czarny Aston Martin Vanquish. Był to samochód, którego wcześniej nie widziała w swojej wycince drzew. - Co tu, u diabła, robi Viper23? – zapytała. Alexion zmarszczył brwi. Viper był Mrocznym Łowcą przypisanym do Memphis w Tennessee… dwie godziny jazdy od Tupelo. - To dobre pytanie. Gdy Danger zaparkowała obok Astona Martina, wysoki, przystojny brunet wysiadł z samochodu. Mimo że byli zesłani ze słońca, Viper wciąż miał oliwkową cerę, która wyglądała na ładnie opaloną… coś, co odziedziczył po matce o mauretańskich korzeniach. Jeden z oryginalnych Trzynastu Chwały, który ruszyli z Pizarro do miasta Inków w Tumbez, przybył do Ameryki niemal pięćset lat temu w poszukiwaniu złota i sławy. Inkowie zapisali o Viperze i jego drużynie „ci mężczyźni byli tak śmiali, że nie bali się niebezpiecznych rzeczy… nieznajomi wędrowali przez morza w wielkich drewnianych domach.” Po dziś dzień, Viper nie bał się niczego. Danger nie mogła sobie wyobrazić co sprowadziło go tak daleko od domu. Do tej pory osobiście spotkała go tylko raz, ale rozmawiała z nim online i przez telefon kilka razy. Jak większość Mrocznych Łowców, Hiszpan był ubrany w czerń. Nosił czarne spodnie i przylegający do skóry T-shirt. Jego włosy były krótkie i stylowo przycięte. Gdy czekał aż wysiądą z samochodu, ściągnął okulary przeciwsłoneczne i rzucił je na siedzenie. - Hola, Viper – powiedziała w powitaniu gdy opuścili samochód. - Como está? Nie odpowiedział jej. Zamiast tego, ruszył prosto na Alexiona. Bez słowa, uderzył pięścią prosto w brzuch Alexiona, potem z backhandu. - Przestań! – parsknęła Danger gdy do nich dobiegła. Alexion wyprostował się z wyrazem twarzy który zagrażał życiu Vipera. Przez chwilę, na wpół oczekiwała że zabije Hiszpana. 23

eng. żmija 221 |

Na szczęście, powstrzymał się. Ale gdy Viper ruszył by znów uderzyć Alexiona, został odrzucony w tył przez nic. Xirena wyszła spod rękawa Alexiona w formie cienia jakby gotowa zabić. - Nie, Xireno – powiedział mocno Alexion. – Wszystko w porządku. Demon spojrzał groźnie na Vipera, który zrobił znak krzyża. - Czym jesteś – zapytał groźnym tonem. - To demon – wyjaśniła Danger. – I co ty, do diabła, wyprawiasz? Dlaczego go zaatakowałeś? Viper obrócił się do niej z groźnym spojrzeniem. - Dziś w nocy zabił Euphemię. Danger zakryła usta na wzmiankę o greckiej niewolnicy, która stacjonowała w Memphis z Viperem. Euphemia była piękną blondynką, gwałtownie zabawna i bystrą. - Efie nie żyje? – zapytał Alexion. – Kiedy? Viper zmrużył na niego pełne nienawiści oczy. - Nie udawaj przede mną głupiego. Stryker opowiedział nam o tobie. – Obrócił się z grymasem. – A ty mu pomagasz. - Tak, pomagam mu bo nikogo nie zabija. To Stryker to robi. Ale Viper nie słuchał. Próbował sięgnąć Alexiona, ale Xirena ruszyła na niego z sykiem. - Xirena, wróć do mnie. Teraz demon syknął na Alexiona. Nie wyglądała na zadowoloną, gdy wróciła do formy cienia i z powrotem pod ubranie Alexiona. Danger uniosła brew. To był interesujący talent. - Wiesz, że jej nie zabiłem – powiedział spokojnie Alexion do Vipera. – Jesteś zdenerwowany i chcesz kogoś winić, szanuję to. Ale wiesz, że Danger nigdy nie byłaby częścią skrzywdzenia innego Mrocznego Łowcy. Widziała udrękę w oczach Vipera. Ból. Długo znał Euphemię i wyraźnie go to emocjonalnie zabijało. - Ucięli jej głowę. Danger wzięła go w ramiona by zaoferować pocieszenie. - Tak mi przykro, Viper. Naprawdę.

222 |

Jego ramiona były napięte wokół niej, gdy jego udręka sięgała ku niej i przyniosła łzy do jej oczu. - Jak mogli jej to zrobić? Danger tego nie rozumiała. Nigdy. - Nie wiem. Alexion podszedł w zasięg uderzenia. - Naprawdę wierzysz, że jesteśmy za to odpowiedzialni, Viper? Szczerze. Widziała niezdecydowanie na jego twarzy, gdy się cofnął. Rzucił jej jadowite spojrzenie. - Danger, powiedz mi prawdę. Masz z tym coś wspólnego? Wiedziała, że znał na to odpowiedź. Ale mogła zrozumieć i szanować jego potrzebę potwierdzenia. Bez wątpienia czuł się już dość zdradzony. - Kiedy umarła Efie? - Trzy godziny temu. Danger sięgnęła do kieszeni kurtki i wyciągnęła paragony z restauracji i kina. - Jak widzisz, byliśmy przez cały czas tu w mieście. Nie było sposobu żebyśmy znaleźli się w Memphis. Spojrzał na bilety i skinął. - Więc Stryker nas okłamuje. Dlaczego? - Jest Daimonem – powiedziała po porostu. – Chce nas wszystkich martwych. Viper potrząsnął głową. - Znałem Kyrosa przez stulecia. Ufałem mu. - Kyros nie myśli teraz prosto – powiedziała Danger. – Ale musimy wszyscy się naprostować albo potracimy głowy. Skinął. - Nie wierzyłem im gdy zaczęli z tymi bzdurami. Ash był dla mnie zbyt pomocny przez lata. Rzadko kogoś źle osądzam. - I nie zrobiłeś tego – powiedział Alexion. Łzy rozjaśniły oczy Vipera, gdy mięsień poruszał się na jego szczęce. - Efie na to nie zasługiwała. Stary, to strata dobrej kobiety. – Jego cierpiący wzrok wrócił do niej. – Chcę dorwać odpowiedzialnych. Chcę poczuć na dłoniach ich krew. 223 |

- Dorwiemy ich – zapewniła Danger. Viper spojrzał na Alexiona. - Przepraszam, że cię zaatakowałem. Tamten zbył to wzruszeniem ramion. - To zrozumiałe, biorąc pod uwagę okoliczności i przebaczone. Danger posłała mu uśmiech. Była to część tego dlaczego go tak kochała. Rozumiał ludzi jak niewiele osób dawało radę. Viper wziął głęboki oddech i zmierzył wzrokiem Alexiona. - Mam tylko jedno pytanie. Jeśli nie jesteś niszczycielem Acherona, dlaczego tu jesteś? Odpowiedź Alexiona byłą sucha i sarkastyczna. - Zdobyć przyjaciół i mieć dobry wpływ na ludzi. Viper zmarszczył czoło, a Danger się roześmiała. - Wpływanie na ludzi to prawda – dodał stoicko Alexion. – Ale tak naprawdę nie dbam o przyjaciół. To o co dbam to Mroczni Łowcy. Kyros i Stryker maja rację w tym… Danger odchrząknęła, przerywając mu gdy poznała z wcześniejszych spotkań z Mrocznymi Łowcami gdzie zmierzała ta szczególna część jego przemowy: do katastrofy. Alexion mógł rozumieć ludzkie emocje i działania, ale nie wiedział jak z nimi rozmawiać. - Czy znów musimy dyskutować o „albo”? – zapytała go. Rzucił jej zirytowane spojrzenie. - Okej, wiec co sugerujesz żebym powiedział? Radośnie pogładziła go po brzuchu. - Patrz i ucz się. – Obróciła się do Vipera. – Jak długo znasz Asha? - Jak ty, odkąd zostałem Mrocznym Łowcą. Skinęła. - Prawda i co powiedział ci Ash w noc gdy go spotkałeś? Viper umilkł na minutę, jakby odświeżał w głowie to zdarzenie. - W zasadzie, powiedział, że jest tam pokazać mi jak przetrwać. - Prawda. I jeśli miał to na myśli więc dlaczego teraz miałby wysłać kogoś żeby cię zabił? Zobaczyła prawdę w jego oczach, gdy to zrozumiał. 224 |

- Nie zrobiłby tego. - Nie, nie zrobił. – Dotknęła jego ramienia ze współczuciem. – Nie czuj się źle. Sama zapomniałam o tej części, ale to rzecz którą Ash mówi każdemu Mrocznemu Łowcy przy pierwszym spotkaniu. Potem spędza następne kilka tygodni ucząc nas jak walczyć i jak żyć. Co więcej, wszyscy dostajemy pieniądze które możemy wydawać, świetne domy i służbę. Gdybyśmy byli tylko pionkami w jego armii, dlaczego tak by o nas dbał24? Viper roześmiał się na to mrocznie. - Masz rację. Dałem moją lojalność, krew i pot hiszpańskiej armadzie i nie dbali o to co będę jadł czy gdzie spał. A zapłata była do bani. Skinęła. - Jedyni Mroczni Łowcy jakich kiedykolwiek zabiłem byli tymi, którzy polowali na ludzi – powiedział Alexion stanowczo. – To jedyna rzecz, której Acheron nie będzie tolerował. I dlatego mnie przysłał. Jeśli jesteście gotowi zostawić ludzi w spokoju i zająć się swoją robotą, tak też robi Acheron. Możecie w pokoju wrócić do domu. Ale jeśli myślicie że was okłamuje i możecie robić ludziom co chcecie bez strachu o odpłatę, możecie wrócić do domu w kawałkach. Danger zobaczyła jak oczy Vipera błysnęły na groźbę. Na wpół oczekiwała że znów zaatakuje Alexiona. Ku jej uldze tego nie zrobił. Po kilku napiętych sekundach, Viper cofnął się o krok. - Kyros zwołuje Mrocznych Łowców z okolicy w noc pojutrze. Mówi, że ma nam coś do pokazania o Acheronie co udowodni bez wątpliwości jego winę… - Spojrzał na Alexiona. – Nie będzie mnie tam. Danger się uśmiechnęła. - Dobry facet. - Próbuje przez większość nocy. – Skłonił ku nim głowę. – Lepiej pójdę. Teraz mamy mało Mrocznych Łowców w Memphis, a Danger osusza mnie z mocy. Nie wspominając, że muszę prześcignąć świt. Skinęła głową. - Vaya con Dios, Sebastian – powiedziała, używając prawdziwego imienia Vipera. 24

Wow, widać że ktoś tu w końcu poszedł po rozum do głowy  225 |

- Hasta la vista, francés. – Spojrzał na Alexiona. – Tobie też, dziwaku. Ten się roześmiał. - Adios, mi amigo. Danger patrzyła jak Viper wrócił do samochodu. Gdy odjechał, przejął ją głęboki smutek. Euphemia nie żyje… Czuła na tę myśl głęboki ból. - Ilu jeszcze Mrocznych Łowców zabiją? Alexion podszedł i objął ją. - Wszystko będzie w porządku. - Będzie? – Przygarnęła się do niego, gdy wypełniły ją ponure myśli i ból. – To co najbardziej mi przeszkadza to, że dorwali ją w Memphis. Jak Stryker mógł zaatakować tutaj i być… - Dziury – powiedział Alexion, przerywając jej. – Może je otworzyć w każdym miejscu. W jednej chwili może być tutaj w twoim domu a w następnej w Moskwie. - Więc jak go powstrzymamy? Rzucił jej twarde spojrzenie. - Ty nie. To moja robota. - A jeśli zawiedziesz? - Nie ma takiej opcji. Dorwiemy go. Obiecuję. A jednak gdy wymówił te słowa, Danger miała okropne przeczucie że tak się nie stanie. Czuła coś zimnego i złowrogiego głęboko w sobie. Dobro nie zawsze wygrywa. Wiedziała to lepiej niż ktokolwiek.

Ash bez przerwy przemierzał podłogę w sali tronowej. Z kotłującymi się myślami, próbował blokować obrazy, które go prześladowały. - Nie będę interweniował. – To była mantra, którą powtarzał cały dzień, a jednak jak mógł tego nie zrobić? Życia ludzi o których dbał wisiały na włosku. 226 |

Uniósł rękę i monitory po jego lewej błysnęły obrazami jego ludzkiego życia. Jego horrorem. Upokorzeniem. Bólem i przerażeniem. Wszystko ponieważ dwie kobiety chciały go „uratować.” Nie zrobi tego Iasowi. Interweniowanie w ludzkie życie byłoby… Byłaby to katastrofa. - Acheronie? Monitory zgasły i zamarł, gdy usłyszał w swojej głowie głos, którego nie oczekiwał. - Savitar? - Ilu ludzi masz w swojej głowie że musisz zadać to pytanie? Roześmiał się na suchy humor mężczyzny. Savitar lepiej niż ktokolwiek wiedział ile dokładnie głosów słyszał Acheron przez cały czas. Syknęła przed nim dziwna niebieska mgła. Dwie sekundy później, połączyła się w mężczyznę, który był mu niemal równy wzrostem. Tylko Savitar ośmieliłby się wejść do jego domeny bez zaproszenia… cóż, on i Artemida, ale Artemida była całkiem innym koszmarem. Fizycznie wyglądając na około trzydziestkę, Savitar stał przed nim z ironicznym uśmiechem i ramionami skrzyżowanymi na piersi. Ubrany w białe plażowe spodnie i niebieską koszulę z krótkimi rękawami nad białym Tshirtem, za nic nie wyglądał na to czym był. Nie jak istota, która niosła mądrość wieków i dość mocy by pogonić Asha. Ale znów, Savitar mógł być potężniejszy. Był tylko jeden sposób, żeby się przekonać, ale Ash za bardzo go szanował żeby się dowiedzieć. Szczupły i muskularny, Savitar nie zmienił się wiele od dnia, gdy skrzyżowały się ich ścieżki… poza garderobą, ale Asha zmieniła się dużo bardziej. Kolorowe tatuaże pokrywały przedramiona Savitara. Jego faliste czarne włosy wisiały za uszy i nosił się w luźnym stylu. Jego oczy miały żywy odcień lawendy. Te oczy były ponadczasowe, potężne i może odrobinę zdemoralizowane. Nie, były bardzo zdemoralizowane. Ash nigdy nie był pewny po której stronie stanie Savitar. Tylko on to wiedział i nie zawsze to dzielił. 227 |

- Jak się ma Simi? – zapytał Savitar. Ash odsunął krawędź endymaty by pokazać tatuaż Simi. - W porządku. Teraz odpoczywa. Trzymałem ją do zbyt późna. - Nie powinieneś tak nadużywać swojego demona. Potrzebuje odpoczynku. Ash zignorował komentarz. Obaj wiedzieli że nigdy naprawdę nie wykorzystałby Simi. Savitar obszedł pomieszczenie, spojrzeniem przeszukując każdy kat. - Masz tu bardzo sterylne miejsce. - Jestem pewny że twoje jest stadium hedonizmu. Savitar się roześmiał, potem spoważniał. - Nie możesz do nich iść, Atlanteanie. Jeśli to zrobisz, zabijesz Strykera. Ash zamknął oczy, marząc by mógł widzieć własną przyszłość tak łatwo jak Savitar. Ale przynajmniej Savitar był chętny dzielić się choć raz swoimi wizjami. - Jesteś pewny? - Jak tego że tu stoję. – Savitar przeniósł się z miejsca koło tronu dokładnie za plecy Asha. – Choć może wcale tu nie jestem. Ash natychmiast się obrócił, żeby Savitar nie stał za jego plecami… bardziej niż ktokolwiek, Savitar wiedział jak bardzo nienawidził gdy ktoś podchodził do niego od tyłu. - Nie naciskaj mnie, Savitar – warknął. – Dawno przestałem być neofitą25. - Nie, już nim nie jesteś. Ale jeśli chcesz mnie zaatakować, niech tak będzie. Nie mogę interweniować w twoją wolną wolę nie bardziej niż ty możesz w ich. Savitar uniósł rękę i rozłożył palce. Kolory zawirowały w żywych wzorach wokół nich. Tańczyły wokół jego palców.

Neofita - (z gr. neóphytos - na nowo zasadzony, łac. neophytus - nowo nawrócony) osoba, która niedawno przyjęła jakąś wiarę. Określenie stosowane najczęściej w odniesieniu do chrześcijaństwa. Do XV wieku neofita nie mógł przyjmować godności kościelnych, później jednak, początkowo w Hiszpanii, a następnie na gruncie całego Kościoła, zniesiono to ograniczenie. Określenie to stosuje się również do nowego wyznawcy danej ideologii lub do polityka zmieniającego przynależność partyjną. Ma ono wtedy charakter ironiczny i podkreśla jego przesadną gorliwość oraz niejednokrotnie ostentacyjne obnoszenie się z nowo przyjętymi zasadami. 228 | 25

- Wszystko we wszechświecie teraz się zmienia. Ujednolica. Ale przecież to wiesz. Wiem, że to czujesz. Ash zacisnął zęby gdy przeszył go ból. Dokładnie wiedział dlaczego wszechświat się zmieniał by dostosować się do tego co nigdy nie powinno się stać. - Popełniłem błąd. - Nick Gautier. Ash skinął. - Przekląłem go by umarł i zmieniłem przy tym wiele żyć. Żyć ludzi których kocham. Savitar rzucił mu twarde spojrzenie. - I teraz wiesz dlaczego nikogo nie kocham. Dlaczego nigdy nie będę. – Obniżył głos. – Posłuchaj dobrze moich słów, braciszku. Miłość tylko niszczy. Ash odmawiał uwierzenia w to. Wiedział lepiej. - Miłość ratuje. Savitar się skrzywił. - Ile już razy zniszczyła cię miłość? Ash uśmiechnął się gorzko na te wspomnienia. - To nie była miłość. Tylko głupota. - Ciągle nie nauczyłeś się swojej lekcji, Atlanteanie. Jak długo czujesz jak człowiek, miłość, jesteś okaleczony. To dlatego, jedenaście tysięcy lat później, grecka suka nadal wbija w ciebie szpony. Strząśnij ją i obejmij swoje przeznaczenie. - Nie – powiedział Ash stanowczo. – Moje współczucie jest tym co powstrzymuje mnie przed zrobieniem czegoś jeszcze bardziej imbecylnego. Bez tego… Nie chcesz żyć w świecie, który istniałby gdybym objął swe przeznaczenie. - Jesteś taki pewien? Nie, nie był. Savitar czasem mógł być brutalny i gruboskórny. - Miłość jest zawsze ocaleniem. - Więc trzymaj się tego. Mam lepsze rzeczy do roboty niż przemierzać pokój, rozważając co zrobić. – Jego forma zaczęła blednąć. - Czekaj – powiedział Ash. Znów się pojawił. 229 |

- Tak? Ash się zawahał, ale musiał wiedzieć. - Jak się miewa Nick? Savitar nonszalancko wzruszył ramionami. - Jest z dala od wszystkich, których znał. Jest wystraszony i opłakuje. Myślę, że bezpiecznie będzie powiedzieć, że miał lepsze dni. Ash nie chciał o tym myśleć. To wszystko jego wina, że Nick był martwy i cierpiał. I to dlatego wysłał Cajuna do Savitar na trening. Cajun potrzebował teraz współczucia, co do którego Ash nie był pewny że może je dać. - Dziękuję że go trenujesz. - Nie musisz mi dziękować, Atlanteanie. Pewnego dnia, poproszę o przysługę. - A ja ją spełnię. - Wiem. – Nagle stoicka zasłona opadła z twarzy Savitara. – Nie chcę pouczać, Acheronie, ale jestem dumny z tego czym się stałeś. Wiele się nauczyłeś i użyłeś tego mądrze, w przeciwieństwie do ludzi których znam… Ash skinął. Savitar miał własne demony, które ukrywał. Ale też wszyscy je mieli. - Mam nadzieję, że znajdziesz spokój, bracie – powiedział do Savitara. Ten się skrzywił. - Spokój chodzi ręka w rękę z cichym sumieniem. - Więc obaj mamy poważnie przejebane. Savitar się roześmiał. - Tak, mamy. Ash umilkł na minutę gdy myśli i scenariusze rozgrywały się w jego głowie. - Pytanie? - Odpowiedź? Rzucił Savitarowi zirytowane spojrzenie. Były czasy, gdy tamten rozkoszował się prowokowaniem go. - Czy zabicie Strykera byłoby taka złą rzeczą? - Tylko ty możesz na to odpowiedzieć. - Nienawidzę, gdy odgrywasz przede mną proroka. Ale przypuszczam, że na to zasługuję. Savitar wzruszył ramionami. 230 |

- Każdy z nas przed kimś odpowiada. Te słowa zaskoczyły Asha. Ciężko było mu uwierzyć że Savitar pozwoliłby komuś mieć nad sobą moc. - I kto dzierży twój łańcuch? - Jeśli ci to powiem, będziesz o mnie wiedział zbyt wiele. - Ty już wiesz o mnie za wiele. Savitar tego nie skomentował. - Życie jest tym czym je uczynisz – powiedział powoli. – Nie potrzebujesz, żebym ci powiedział co się stanie jeśli zabijesz Strykera. Znasz odpowiedź. – Stanął przy boku Acherona. – Pozwoliłeś się kontrolować emocjom w Nowym Orleanie i co się stało? Kompletna i całkowita katastrofa. Ash ugryzł się w język, żeby powstrzymać się prze zapytaniem czy Alexion przetrwa nadchodzącą bitwę ze Strykerem. Jeśli odpowiedzią było nie, nie byłoby mowy, żeby nie zainterweniował. Muszę trzymać się od tego z dala. - Nie martw się, Atlanteanie – odezwał się cicho Savitar. – O jednej rzeczy mogę cie zapewnić… przez swoje czyny, zostaniesz ocalony. - A Alexion? - Przez jego, będzie przeklęty. Ale przecież już to wiedziałeś.

231 |

Rozdział dwudziesty pierwszy Alexion spędził następne dwa dni przyzwyczajając się do Xireny będącej częścią niego i wyskakującą, w nieszczęsnych chwilach gdy jego serce i puls przyśpieszały. Zdawało się, że jego demon nie widzi fizycznej różnicy pomiędzy tym gdy był w niebezpieczeństwie i gdy był w Danger26, w którym to wypadku Xirena często komentowała: - Nagi, ludzki seks, fuj! Według niego było to w porządku, skoro sam uważał pomysł nagiego, demoniego seksu za odrażający. W międzyczasie dalej martwił się o przyszłość Danger. Część niego chciała z powrotem w jego głowie głosu, który ostrzegł go by na nią uważał. Kto to był i gdzie przepadła? Jak mógł ją odnaleźć? Cholera. Nigdy nie było głosów w jego głowie gdy ich potrzebował. I dziś była ta noc. Dostarczy swoje ultimatum Mrocznym Łowcom a potem przekanałuje moce Acherona. W przeszłości, zawsze był gotowy wrócić do domu. Tym razem nie był. Myśl o zostawieniu Danger sprawiała ból w jego piersi, jakiego wcześniej nie znał. - Nie mogę tego zrobić. A jednak jaki miał wybór? Nie mógł żyć w tym ciele. Jego czas był tak ograniczony, że aż śmieszny. Nie było wyjścia. Nie mógł zostać. To koniec. Spojrzał w górę, gdy Danger weszła do pokoju. Ubrana w ciemne dżinsy i czarną koszulę z długimi rękawami, wyglądała dość dobrze by ją zjeść. Przeszła przez pokój i stanęła przed nim. A pocałunek jaki mu dała rozpalił jego ciało. - Kiedy odchodzisz? 26

Gra słów: It seemed his demon couldn't tell the physical difference between when he was in danger and when he was "in" Danger. 232 |

Odwrócił wzrok, gdy jego serce zapadło się w piersi, niezdolny stawić czoła prawdzie. - Dziś wieczór. Gdy osąd zostanie wykonany, zostanę zabrany z powrotem. Spojrzał na nią i zobaczył błysk smutku w jej mrocznych oczach, na chwilę przed tym nim go ukryła. - Jeśli nie będę miała szansy powiedzieć tego później, jestem szczęśliwa że przybyłeś. I naprawdę mi przykro, że cie dźgnęłam… dwa razy. Uśmiechnął się na jej słowa, ale jego pierś się zacisnęła gdy przejął go ból. Będzie za nią tęsknił bardziej niżby pomyślał, że jest możliwe. - Danger… - Nie – powiedziała, przykładając palec do jego warg, żeby powstrzymać go przed mówieniem. – Wiem co myślisz. Widzę to w twoich oczach. Też będę za tobą tęskniła, ale nie utrudniajmy sobie tego nawzajem, okej? Była taka silna, że nigdy nie przestawało go to zdumiewać. Były chwile, że myślał, że mogła byś silniejsza od niego. - Okej. Odetchnęła głęboko, opuszczając dłoń do jego ramienia. - Wiesz, może ciągle będziemy mogli dotrzeć do Kyrosa i go ocalić. - Nie liczę na to. - Ale może powinieneś – powiedziała z nadzieją, którą od już dawno przestał czuć. – Nie poddawajmy się jeśli chodzi o niego. Ludzie czasem potrafią zaskoczyć. Zmarszczył czoło na jej naleganie. - Dlatego to takie ważne, żebym dał mu drugą szansę? Jej ciemne spojrzenie go spalało. - Bo gdyby nie Kyros, nie poznałabym cię. I jak cudowny jesteś, ciągle myślę że on też musi, inaczej nigdy byś w niego nie wierzył. Alexion musiał jej to przyznać, stawiała przekonujące argumenty. Jak jakikolwiek mężczyzna przy zdrowych zmysłach mógł uznać to za wadę? Co więcej, nie chciał jej zranić ani rozczarować. Dla niej, zrobi wszystko. - W porządku, spróbuję.

233 |

Kyros przemierzał swój mroczny gabinet, który oświetlony był tylko przez świece, gdy myśli dryfowały w jego umyśle. Nadchodziło przedstawienie. I nie można było go uniknąć. Za każdym razem gdy o tym myślał, włosy na tyle jego karku podnosiły się w ostrzeżeniu. Coś nie było w porządku i nie chodziło tylko o to, że Ias tutaj był. Było coś innego. Coś, czego nie widział, ale czuł całym swoim istnieniem. Dzisiejszy wieczór będzie jak nic co kiedykolwiek widział. - Potrzebujesz czegoś zanim wyjdę? – zapytał Rob, jego Giermek. Kyros obrócił się, żeby spojrzeć na młodego człowieka stojącego w wejściu. Mężczyzna mierzył tylko pięć stóp i siedem cali, ubrany był w T-shirt i dżinsy. Z wyglądu, ciemnowłosy chłopiec nie wyglądał na starszego niż Kyros, ale w wieku dwudziestu dziewięciu lat, był dzieckiem w porównaniu stuleci, które znaczyły czas Kyrosa na Ziemi. - Nie. Możesz iść. W przypadku gdyby sprawy poszły nie tak, nie chciał, żeby jego Giermek był w okolicy. Na jego prośbę, Rob zmierzał odwiedzić rodzinę w Nashville. Rob skinął. - Okej, zobaczymy się w przyszłym tygodniu. - Mam nadzieję – odetchnął Kyros gdy chłopak wyszedł. Dzisiaj zamierzał popełnić zdradę, która najprawdopodobniej doprowadzi do jego śmierci. Ale od początku wiedział co robi. Przynajmniej miał taką nadzieję.

234 |

Danger leżała naga na łóżku, otoczona ramionami Alexiona. Opierała głowę na jego piersi, gdy bawił się jej włosami. Czas im uciekał. Tak przyśpieszał, że czuła się oszołomiona. Chciała krzyczeć żeby to powstrzymać. Chciała trzymać przez noc Alexiona, przez następny dzień i każdego następnego dnia. Ale nie tak miało być. Nie będę płakać. Nie będę. To nie będzie uczciwe wobec niego czy niej. Ale wewnątrz szlochała niekontrolowanie. Była rozdarta. Jak miała przeżyć tę noc? Jak mogła powiedzieć „do widzenia” najlepszej rzeczy, jaką kiedykolwiek znalazła? Jak ludzie opuszczali ukochanych? Ale wiedziała. Wbrew własnej woli była zmuszona zostawić tak wiele razy w przeszłości, że sprawiało to, że zastawiała się jak mogła sobie pozwolić żeby jeszcze o kogoś dbać. Ale znów, nie kochanie takiego mężczyzny jak Alexion byłoby niemożliwością. Usłyszała jak zegar jej dziadka wybił dziesiątą godzinę. - Musimy iść – powiedział Alexion, jego głos głęboki i ochrypły. - Wiem. Odepchnęła się niechętnie i zmusiła do skoncentrowania na wszystkim poza Alexionem. Żadne nic nie mówiło, gdy brali prysznic i się ubierali. Co było do powiedzenia? Co gorsze, bała się że jedno z nich mogło powiedzieć coś, co uwolniłoby jej łzy. O tyle łatwiej było wziąć się w garść i milczeć. Nawet nie mogła mu powiedzieć, że go nie zapomni. A to bolało najbardziej. - Nie chcę zapomnieć… Nie rozumiała że powiedziała to na głos, aż Alexion wziął ją w ramiona.

235 |

- Tak będzie lepiej. Nie mógłbym odejść, gdybyś przeze mnie cierpiała. Jedyną rzeczą która czyni to znośną jest wiedza, że jutro twoje życie wróci do normalności. Wymknęła jej się łza. - Przepraszam – powiedziała, szybko ją ocierając. Ale było za późno. Jedna łza uwolniła lawinę szlochu. Jej umysł i serce były zdruzgotane na myśl o dniach które nadejdą, gdy nawet nie będzie wiedziała o jego istnieniu. Już nie będzie znała jego dotyku… zapachu… Boże, jak kochała zapach jego skóry. Pieszczotę jego dłoni na jej twarzy. Czucie jego ciała pod i nad jej… Jak mogła bez niego żyć? - Nie zostawiaj mnie – powiedziała łamiącym się głosem. Alexion zamknął oczy, gdy poczuł jak nad chodzą jego własne łzy. Gdyby mógł mieć jedno życzenie… Ale wszystkie życzenia na świecie nie mogły uczynić go człowiekiem i nie mogły zostawić ich razem. - Nie zostawię cię, Danger. Będę tu gdy tylko będziesz mnie potrzebować. Spojrzała na niego pełnymi bólu oczyma, które sprawiły że sam poczuł ból do głębi swej istoty. - Ale nie będę cię widzieć. - Nie. Ale nigdy nie zostawię cie samej. Przysięgam. Danger zacisnęła wokół niego ramiona. Nie wiedziała kto miał gorzej. Ten który nie miał nawet wspomnienia, czy ten który wiedział i nie mógł o tym mówić. Nie chciała żeby ta noc się skończyła. Niezdolna to znieść, schwytała jego usta swoimi by posmakować go po raz ostatni. Odetchnąć jego ciepłym, męskim zapachem i pozwolić zanieść się daleko od tej chwili bólu. Nawet miłość nie mogła ich uratować. Nic nie mogło. - Kocham cić, Alexion. Kocham cię, Ias. Wszystkim co we mnie jest i więcej. - Je t'aime pour toujours. - Moi aussi27. 27

fr. Kocham cię na zawsze. Ja też 236 |

I wtedy zrobiła najtrudniejszą rzecz w życiu. Puściła go i cofnęła się o krok, choć każda cząstka jej istnienia krzyczała, żeby trzymała się go bez względu na wszystko. Niezdolna spojrzeć na niego bez załamania, obróciła się, wzięła głęboki oddech i otarła łzy, ruszając do garażu. Alexion zaklął, gdy patrzył jak wychodziła. Jestem silniejszy niż to. Ale problemem było to, że nie był. Nawet jego moce skombinowane z mocami Acherona nie mogły zniszczyć przejmującego go nieszczęścia. Danger coś w nim uwolniła. Już nigdy nie będzie taki sam. Chciał tylko jeszcze jednego dnia z nią. Nie, to było kłamstwo i to wiedział. Jeden dzień nigdy by go nie zadowolił. Chciał wszystkiego. Odetchnął głęboko. Gdyby życzenia były końmi, nawet żebracy by jeździli. Było to powiedzenie, którego nauczył się od Mrocznego Łowcy około trzysta lat temu. W każdej inkarnacji uczył się czegoś nowego. W tej, nauczył się kochać… nie, to nieprawda. W końcu nauczył się żyć. A dziś musi się nauczyć jak odejść. Zaciskając zęby, zmusił się żeby podążyć za Danger. I z każdym krokiem, przypominał sobie o większym dobrze. To utrzymywało przy życiu Acherona. To sprawiało, że jego szef trwał tysiące lat. To czyniło nieznośne tolerowalnym. Zamykając oczy, wezwał otępiający spokój. Później, będzie łkał za tym co stracił. Ale dziś, zapewni Danger bezpieczeństwo i wykona swoją robotę. Niech bogowie mają litość dla Kyrosa i Strykera. Alexion nie będzie jej miał.

237 |

Rozdział dwudziesty drugi Danger zatrzymała się na zewnątrz budynku w którym zebrali się Mroczni Łowcy. Sądząc po samochodach na parkingu, których podsumowany koszt byłby pewnie równy PNB małego kraju, powiedziałaby, że już tu byli, jednak… - Nie czuję żeby moje moce się zmniejszały – powiedziała do Alexiona. – Jak może tak być? - To sztuczka. Stryker musi to jakoś ukrywać. Potrząsnęła głową. - Nie sądzę. Może zna jakiś sposób, żeby powstrzymać nasze wzajemne pozbawianie się mocy. Wyraz jego twarzy ją zmroził. - Zaufaj mi, Danger – powiedział, stając by na nią spojrzeć. – Nie ma sposobu, żeby grupa Mrocznych Łowców zebrała się bez osłabiania swojej mocy. Stryker nigdy nie zyskał zdolności by temu zapobiec. Jedynym sposobem byłoby żeby był tu sam Acheron. Skoro nie jest… To niemożliwe. Bogowie nigdy by na to nie pozwolili. Nie była taka pewna, ale mu ufała. Jeśli ktoś znał prawdę, był to Alexion. Gdy weszli przez frontowe drzwi, na wpół oczekiwała że ktoś ich zatrzyma. Ale nie było strażników, żadnych Giermków… Nic. Skoro był to od paru lat opuszczony, budynek nie był najczystszy na świecie. Były tam pajęczyny i inne rzeczy, o których nie chciała myśleć, zalegające podłogę. Powietrze było zatęchłe i odrobinę zjełczałe, co sprawiało że musiała oddychać przez usta, żeby nie zatykać nosa. Odkryła że to dziwne, że w budynku było światło. Ale też Stryker był bogiem… - Światło pochodzi z góry? – zapytała Alexiona. 238 |

- Nie wiem. Może mają podpięty generator, ale znów, Stryker używa swojej mocy by to oświetlić. Znaleźli tylne schody i zaczęli wchodzić. Gdy zmierzali w górę, słyszeli słabe głosy, ale nie można było rozróżnić słów. Danger próbowała nie oddychać głęboko, gdy zastanawiała się jakie kłamstwa Kyros i Stryker mówią innym. Ilu z nich to kupi? Gdy dotarli do drzwi na końcu korytarza na piętrze, gdzie zdawali zebrać się inni, zatrzymała Alexiona by posłuchać co dzieje się w środku zanim wejdą. Dopiero teraz zaczynała czuć zmniejszenie swojej mocy, ale ciągle było to bardzo łagodne. - Więc jak pokonamy Acherona? Danger wzdrygnęła się poznając głos Squida. Ten mały skurwiel. Ale tyle podejrzewała. Namiętnie nienawidził Acherona. Spojrzała w górę żeby zobaczyć zimny, zdeterminowany wyraz twarzy Alexiona. - Jest Daimonem – powiedział Stryker. – Zabijecie go tak jak każdego z naszych ludzi. Kyros przemówił następny. Jego głos dzwonił. - Jesteście z nami, bracia i siostry? Wzdrygnęła się słysząc dźwięk jednomyślnej zgody. Alexion ją cofnął. - Teraz ja się tym zajmę. – Pocałował ją lekko zanim się odwrócił, wyciągnął rękę i zniszczył stalowe drzwi falą uderzeniową. Wszedł do pomieszczenia pewnie, nawet mimo tego, że wiedział że Stryker ma pewnie jakiś plan żeby go zabić. Niech skurwiel spróbuje. Jeśli to zrobi, chętnie powalczy. Czas wykonać swoją robotę. W pomieszczeniu było dwudziestu Mrocznych Łowców… osiemnastu mężczyzn i dwie kobiety, razem z kilkoma tuzinami Daimonów. Dobrze że krew Mrocznych Łowców była trująca dla Daimonów, inaczej pewnie już by ucztowali na głupcach, którzy zebrali się by umrzeć jak cielęta prowadzone na rzeź.

239 |

Ale to Kyros skupił jego uwagę. Stał przed grupą, jego oczy płonęły nienawiścią. Wzdychając, Alexion potrzasnął głową. - Jakimi głupcami mogą być nieśmiertelni – powiedział. – Słuchać Daimona i paść ofiarą jego kłamstw. - To stulecia temu padliśmy ofiarą kłamstw – warknął Squid. – Nie ma tu nikogo kto nie zostałby wykorzystany przez Acherona. Alexion mu współczuł. - Nie jestem tu żeby nadal się z wami kłócić. Jestem tu by dać wam ostatnią szansę na ocalenie. Ci z was, którzy chcą przeżyć kolejną noc, przejdźcie na prawo. Ci, którzy chcą wierzyć w bzdury Strykera i umrzeć dzisiaj, zostańcie gdzie jesteście. - Nie bójcie się go – powiedział Stryker. – Co może wam zrobić jeden mężczyzna? Alexion rzucił mu ironiczny uśmiech. - Jeśli jestem taką niewielką groźbą, Stryker, dlaczego mnie nie zabiłeś? Rozejrzał się po zebranym tłumie Mrocznych Łowców. - Nie odrzucajcie swoich żyć bez potrzeby. Wszyscy przetrwaliście zbyt wiele, żeby być tak cholernie głupimi. Przerwał by spojrzeć na Kyrosa. - A ty, adelfos, niosłem cię na plecach gdy byłeś ranny. Dawałem ci chleb gdy był to ostatni kawałek dla mnie. Spójrz mi teraz w oczy i powiedz, że wolisz stanąć po stronie Daimona niż po mojej. Kyros spojrzał na Strykera, który zaczął klaskać sarkastycznie. - Świetna mowa. Długo ćwiczyłeś? Alexion uniósł rękę i rzucił Strykerem o ścianę. - Decydujcie, Łowcy. Teraz! Daimoni ruszyli na niego, tylko by odbić się od ścian, które wzniósł wokół siebie. Ale wciąż, kontynuowali ataki jakby szukając sposobu by przebić się przez jego barierę. Patrzył jak Mroczni Łowcy wymienili nerwowe spojrzenia między sobą. Potem, ku jego uldze, szesnastu z nich przeszło na prawo. Gdy to zrobili, zobaczył zdumienie na ich twarzach.

240 |

- Co, do diabła? – powiedziała Eleanore, jedna z Mrocznych Łowczyń. – Nagle czuje się taka słaba. Bez wątpienia przerwa w uścisku Strykera pozwoliła im poczuć fakt, że ich moce były znacząco osłabione. Kyros zrobił krok, potem stanął, gdy Stryker wyzwolił się z uścisku Alexiona i uderzył go boską błyskawicą. Przeszyła pole siłowe i posłała go do tyłu. Alexion syknął gdy przeszył go ból. Stryker wciąż uderzał w niego błyskawicami. Ból był okropny. Próbował wstać tylko by znaleźć przy sobie Danger, pomagającą mu. Przeszyło go złe przeczucie. - Zbierz Mrocznych Łowców i wynoście się stąd – powiedział do niej. Ale zanim mogła się ruszyć, ją również Stryker uderzył błyskawicą. Alexion obrócił się do pół-boga z przekleństwem i zwalczył ogień ogniem. - Spathi! – Stryker parsknął do swoich ludzi, unikając uderzenia Alexiona. – Zabijcie Mrocznych Łowców! Wszystkich! Daimoni zaatakowali w masie. Danger wyciągnęła sztylet z buta i dołączyła do bitwy. - Danger, zostań z tyłu! – krzyknął Alexion, gdy falą uderzeniową odrzucił do tyłu Daimony. Próbował robić ich swoją mocą, ale nie mógł. Stryker się roześmiał. - Są silniejsi od ciebie, Alexionie. Nie jesteśmy słabiutkimi Daimonami, z którymi normalnie walczycie. Jesteśmy o tyle więcej. Alexion zmrużył oczy, zanim zawołał. - Xirena, przyjmij ludzką formę. Demon z niego zszedł i transformował się. Danger uśmiechnęła się do ich asa w rękawie. Daimoni nigdy nie mogli się mierzyć z Xireną. - Zdradziecka suka – warknął Stryker na demona, przesuwając po niej drwiącym spojrzeniem. Xirena poleciała na niego, tylko żeby rozciął jej skrzydło sztyletem. Demon zaskrzeczał, potem upadł na ziemię gdzie leżała, niezdolna wstać, gdy Stryker nadal ją dźgał. Skamląc, Xirena próbowała się odczołgać zanim mógł ją zabić. 241 |

Danger nie wiedziała co się stało. Podbiegła do demona i próbowała jej pomóc. Serce Alexiona się zatrzymało, gdy zrozumiał czego Stryker użył przeciw demonowi… Atlanteański sztylet. Jedyna rzecz zdolna zabić Charonte. Ale co więcej, mogło to też zabić Danger, nawet z jej mocami Mrocznej Łowczyni. Kurwa! Mógł przenieść się stąd z jedną, ale nie z obiema. Jeśli użyje mocy, będzie musiał wybierać między Danger a demonem… Ale co więcej, nie mógł zostawić osłabionych Mrocznych Łowców. Toczyli niemal niemożliwą walkę z atakującymi ich Daimonami. - Co tu się dzieje? - zapytał Squid na chwilę nim Daimon go zabił. - Uciekajcie! – krzyknął Kyros do innych. – Osłabili nas, żeby móc zabić. - Danger – powiedział Alexion osłaniając tarczą demona. – Chwyć Xirenę i wydostańcie się stąd. Gdy ruszyła by to zrobić, Stryker wyciągnął czerwony medalion. - Dotknij demona i zniszczę twoją duszę. Wszyscy w pomieszczeniu zamarli na te słowa. Alexion zauważył przerażenie na twarzach Mrocznych Łowców, którzy zrozumieli co trzymał Stryker. Jeśli dusza Danger zostanie zniszczona, nigdy nie będzie mogła odzyskać wolności. Co więcej, zmieniłoby ją to w Cień. Z przerażonym wyrazem twarzy, Danger przygarnęła do siebie Xirenę. Alexion przechylił głowę na dziwaczność groźby Strykera. Chwilowa panika, że trzymał jej duszę trwała tylko kilka sekund, zanim coś zrozumiał. - Uciekaj z Xireną, Danger. On nie ma twojej duszy. Stryker roześmiał się, rzucając litościwe spojrzenie Danger. - Jak cudownie. Twój kochanek myśli że blefuję. - To nie blef – odparł pewnie Alexion, obracając się do Daimona zimno. – Nie wiem co tam masz, ale to na pewno nie jej dusza. Spojrzenie Stryker było lodowate, złowrogie i gdyby naprawdę miał duszę Danger, Alexion mógłby być przestraszony. - Jesteś gotów zaryzykować? Alexion nawet nie mrugnął. - Tak. - Alexion! – parsknęła Danger, jej głos pełny strachu. – Jeśli to moja dusza… 242 |

- Nie jest nią – powiedział patrząc na nią. – Zaufaj mi w tym. Artemida trzyma te dusze zbyt blisko i jest tylko jeden mężczyzna który może jej od niej odebrać. Możesz założyć swoje życie, swoją ousia i wszystko inne, że to nie Stryker. - Jesteś taki pewny? – zapytał Stryker, bawiąc się trzymanym przez siebie medalionem. Zacisnął na nim uścisk. – W końcu Artemida to moja ciotka. Alexion się skrzywił. - Taa, i nienawidzi cię z namiętną furią. Jedyny sposób żebyś dostał duszę, to gdyby dał ci ją Acheron a obaj wiemy jakie są na to szanse. Przeklinając, Stryker rzucił medalion na ziemię i zmiażdżył go obcasem. Danger skuliła się póki nie zrozumiała, że nic jej się nie stało. Sprawdziła dłońmi swoją pierś, żeby się upewnić… Nie, była cała. Wzdychając z ulgą, wróciła do Xireny, która trzymała się za pierś w miejscu gdzie dźgnął ją Stryker. - Kazałem im was zabić – Stryker nakazał Daimonom. Danger stała przed demonem, żeby ją chronić. Gdy Daimoni atakowali i z nimi walczyła, zrozumiała coś przerażającego. Jej moce nie były w pełnej sile. Z każdym uderzeniem, zdawała się słabnąć. Daimon pchnął ją w tył. Danger upadła tak mocno, że pozbawiło ją to tchu. Przeturlała się, próbując uciec, tylko by znaleźć się u stóp innego Daimona. Roześmiał się, unosząc miecz by pozbawić ją głowy. Gdy była pewna, że umrze, Daimon został odrzucony do tyłu. Spojrzała w górę, oczekując Alexiona. Zamiast tego stał nad nią Kyros. Zabił Daimona i wyciągał do niej rękę. - Byłem głupcem – odetchnął, pomagając jej wstać. – Przepraszam. - To nie mnie powinieneś przepraszać. Spojrzał na Alexiona walczącego ze Strykerem. - Wiem. – Pchnął ją ku drzwiom. – Chodź. Wydostańmy stąd innych Mrocznych Łowców nim będzie za późno. Zanim mogła coś powiedzieć, schylił się i uniósł Xirenę, żeby zanieść ją z dala od Daimonów.

243 |

Alexion zatrzymał się gdy zobaczył, że Kyros i Danger pracują razem by zabrać innych w bezpieczne miejsce. Miała rację… na końcu się opamiętał. Bogowie, był winny tej kobiecie więcej niż kiedykolwiek mógł dać. Szybko policzył Mrocznych Łowców, którzy wychodzili i zrozumiał, że zginęło tylko troje. Byli to ci, którzy nie przeszli na prawo. Kyros i Danger walczyli z Daimonami, gdy reszta uciekała z pokoju. Żeby kupić im więcej czasu, znów rzucił się na Strykera. Daimon obrócił się do niego z warkotem. - Nie możesz mnie powstrzymać – powiedział złowrogo. Rzucił sztyletem w Danger. Alexion wyciągnął rękę żeby zmienić tor sztyletu. sztylet powinien wpaść w jego dłoń. Tak się nie stało. Gdy ruszył ku niemu, jeden z Daimonów uderzył go w pierś. Potknął się do przodu, potem odzyskał równowagę. Zanim mógł odzyskać sztylet, ten wrócił do Strykera, który rzucił go szybciej niż mógł mrugnąć. Wbił się głęboko w pierś Danger. Alexion nie mógł oddychać, gdy uderzyło ją to tak mocno, że zbiło ją ze stóp i wylądowała na podłodze, zwijając się. Kyros obrócił się z przekleństwem i pobiegł do niej. Nie! Krzyczał umysł Alexiona w zaprzeczeniu. Nie może być… - Powinieneś był się wycofać – wycedził Stryker przez zaciśnięte zęby, gdy sztylet wrócił do jego wyciągniętej dłoni. – Ale w porządku. Najlepszym sposobem na zabicie wroga jest uderzenie w jego serce. On umiera przez ciebie, a ty przez Acherona. Daimon rzucił w niego sztyletem. Uderz w serce… Łapiąc sztylet w locie tuż przed swoją piersią, Alexion w końcu zrozumiał co chciał mu powiedzieć nieznany kobiecy głos. Poczuł jak jego moc wzrasta na te słowa. Obrócił się do Strykera z warkotem. - Chcesz serca, Stryker? Dam ci twoje… Wiedział że jego oczy jarzyły się zielenią, gdy krzyknął: 244 |

- Urian! - Nie waż się bezcześcić imienia mojego syna z… - słowa Strykera zamarły, gdy powietrze wokół nich zamigotało. Dwie sekundy później, pojawił się Urian. Wysoki i blond, był wręcz dziwnie podobny do ojca, poza tym że Stryker farbował włosy na czarno, podczas gdy Uriana były biało-blond. Jak zawsze jego były długie i związane na karku skórzanym rzemykiem. Urian wyglądał na mniej niż zadowolonego z zostania wezwanym. Szczęka mu opadłą, gdy rozejrzał się i zobaczył Daimony patrzące na niego z niedowierzaniem. - Fajny sposób żeby trzymać mnie incognito, Lex – powiedział Urian, aż jego wzrok padł na ojca. Zmrużył oczy z nienawiścią. - Urian? – Stryker odetchnął imię syna jak modlitwę. - Ty skurwielu! – warknął Urian. - Zabij go – krzyknął jeden z Daimonów. - Nie! – powiedział Stryker. – To mój syn. Urian potrząsnął głową. - Nie, staruszku. Jestem twoim wrogiem. Chwycił sztylet z ręki Alexiona i pobiegł na ojca, podczas gdy Alexion wrócił do Danger. - Wycofać się! – nakazał Stryker Daimonom na chwilę nim pojawiło się pięć dziur. Stryker się zawahał, patrząc przez długą chwilę na Uriana, zanim przeskoczył i zniknął. Ze złamanym sercem, Alexion zebrał Danger w ramionach, podczas gdy Xirena patrzyła na nich z miejsca gdzie posadził ją Kyros. Alexion przycisnął ubranie do rany, żeby zatrzymać krwawienie. Demon też był rany, ale w przeciwieństwie do Danger, nie śmiertelnie. Stryker nie dźgnął jej w serce. Urian się do niego obrócił. - Co to, do cholery, miała być za akcja, Cieniu? To że żyję powinno być trzymane w tajemnicy.

245 |

- Zamknij się, Urian – warknął Alexion, gdy trzymał Danger i walczył z łzami, które chciały go oślepić. walczył z przeszywającym bólem. Cała jego istota krzyczała w bólu jakby odmawiając uwierzyć w to, co jej się stało. - Daj spokój, skarbie – wyszeptał, delikatnie kołysząc ją w ramionach. – Nie umieraj mi tu. - Powinno się goić – wyszeptała miękko Danger, głosem pełnym bólu. – Dlaczego się nie goi? - Przepraszam, akri – wyszeptała Xirena. – Xirena nie chciała dać się dźgnąć i pozwolić, żeby twoja kobieta umarła. Urian do nich dołączył, jego twarz pobladła gdy zauważył ranę. - Czy Stryker dźgnął ją swoim osobistym sztyletem? - Tak – wykrztusił Alexion, zauważając udręczony wyraz oczu Uriana. Bez wątpienia wspominał śmierć ukochanej żony z ręki Strykera. - Jest jakiś sposób, żeby ją uratować? – zapytał Daimona. - Acheron! – zawołał Urian. Alexion stężał, słysząc wołanie, na które wiedział, że Acheron nie odpowie. Znał zasady swojej misji. Acheron nie zainterweniuje. Danger umrze. Ból przeszył jego pierś i zmiażdżył serce. Przyniósł do jego oczu łzy, których nie mógł powstrzymać. - Chciałbym mieć twoją duszę – wyszeptał przy jej policzku. – Przynajmniej mógłbym cię uczynić człowiekiem. - Nie możesz przyzwać mocy Asha, żeby ją uzdrowić? – zapytał Urian. Alexion potrząsnął głową. Moc nad życiem i śmiercią nie była tą, którą Acheron chętnie by się dzielił. Kyros opadł przy nich na kolana. - Tak mi przykro, Danger. Żaden z Mrocznych Łowców nie powinien był dziś ucierpieć. Cholera, to wszystko moja wina. Alexion spojrzał groźnie na niego i jego głupotę, poczuł jak wzbiera jego gniew, chciał zabić tak zwanego przyjaciela. - Jak do tego doszyłeś? Próbowałeś zwrócić ich przeciw Acheronowi. - Wiem – powiedział Kyros ze szczerym spojrzeniem. – Spieprzyłem. Tak mi przykro. Stryker był taki przekonujący. Najpierw przekonał Marca i następne 246 |

co wiedziałem, to że Marco nie żył. Stryker przysięgał że to ty go zabiłeś. Nigdy nie powinienem był go słuchać. Ale Alexion tak naprawdę go nie słuchał. Wszystko co słyszał to słabnące bicie serca Danger. Zakrztusiła się i walczyła o oddech. Sięgnęła w górę i dotknęła jego policzka. - Jeśli coś ze mnie zostanie, zabierzesz to do Francji? Jest masowy grób w parku w Paryżu… - Znam ten park – powiedział Alexion. Było to miejsce gdzie pochowano ofiary gilotyny. Danger odetchnęła głęboko. - Mój ojciec, jego żona, mój brat i siostra tam są. Jeśli nie mogę być z tobą, chcę być z nimi. Alexion skinął, gdy dusiły go łzy. - Obiecuję, Danger. Nie zostawię cię samej. Rzucił mu słaby uśmiech. - Dobrze się bawiliśmy, prawda, mon coeur28? – Pogładziła kciukiem jego policzek. – Tak będę za tobą tęsknić. Wtedy to poczuł… jak ostatni oddech opuścił jej ciało. Znieruchomiała w jego ramionach a jej ręka opadła od jego twarzy. Alexion odrzucił do tyłu głowę i zawył, gdy rozdzierał go ból. W tej chwili, nienawidził Acherona. Nienawidził Kyrosa. Nienawidził Strykera, ale najbardziej nienawidził siebie za to, że nie zdołał jej ocalić. Xirena i Kyros się cofnęli, ich twarze blade gdy na niego patrzyli, ale Alexiona to nie obchodziło. Nie liczyło się nic poza kobietą, która leżała nieruchomo w jego ramionach. Kobiety której żywotność pokazała mu jak znów żyć. Co więcej, pokazała mu jak kochać. Sięgnęła w jego serce i sprawiła, że znów biło po raz pierwszy od dziewięciu tysięcy lat. Teraz odeszła. I jego serce nie będzie już bić. Nie! Jego serce krzyczało w zaprzeczeniu. Nie mogła umrzeć. Nie tak. Nie ktoś, kto tak kochał życie. Ktoś, kto spędzał je pomagając innym. Wierzyła w niego, a on pozwolił jej umrzeć… 28

fr. moje serce. 247 |

Urian krążył między nimi. - Nie mogę uwierzyć, że Ash pozwolił jej umrzeć – warknął. Spojrzał na sufit. – Jesteś pieprzonym dupkiem! - Nie – powiedział Alexion przez łzy, gdy trzymał przy piersi jej zimne, blade ciało. – Tak musi być. Nie może zmieniać losu. - Jasne, że, kurwa, może – warknął gniewnie Urian. – Przywrócił mnie do życia, a byłem Daimonem. Dlaczego mógł uratować mnie, a jej nie? Alexion nie miał na to odpowiedzi. W tej chwili nie miał żadnych. Wszystko co czuł ,to ból z powodu jej utraty. Agonię. To było surowe i pochłaniające. Jak mogła nie żyć? Jak mógł pozwolić, żeby to się stało? Niech mnie cholera, niech mnie cholera, niech mnie cholera! - Przepraszam, że cie zawiodłam, akri – powiedziała Xirena. Alexion się nie odezwał. Nie mógł. Nagle jasne światło rozbłysło w pokoju. Acheron pojawił się w rogu, gdzie stał ze stoickim wyrazem twarzy. Urian odwrócił się do niego z grymasem. - Nie zaczynaj, Daimonie – Acheron odesłał go z pomieszczenia zanim mógł się odezwać. - Kyros – powiedział delikatnie. – Idź do domu i odpocznij. Potem on również zniknął. Acheron zawahał się, gdy demon patrzył na niego jak na ducha. Jej twarz była blada ze strachu przed nim. - Teraz zabijesz Xirenę? - Nie – Ash przyklęknął przy jej boku i wyleczył jej rany. – Wrócisz na razie do swojego mistrza i niedługo spotkasz siostrę. Demon skinął i wrócił na ciało Alexiona. Alexion ciągle nie ruszył się z miejsca, gdy przygarniał ciało Danger. Acheron przechylił głowę, patrząc na nich tymi wszechpotężnymi, mieniącymi się srebrnymi oczyma. - Dlaczego mnie nie kwestionujesz? Alexion przełknął gorzka gulę, która go dusiła. - Bo wiem lepiej. – Spojrzał na niego, by ten zobaczył szczerość w jego spojrzeniu. - Ale w tej chwili cię nienawidzę. 248 |

- Wiem. I wtedy się to stało... Ciało Danger rozpadło sie w błyszczący złoty pył. Alexion zawył, gdy poczuł jak stracił ją kompletnie. - Nie! - warknął, próbując zebrać pył, żeby móc zabrać go do Paryża jak obiecał. - Nie rób tego - powiedział delikatnie Acheron, sięgając ku niemu. Alexion go odepchnął. - Niech cię cholera, skurwielu, obiecałem jej. Obiecałem... Zakrył oczy dłońmi i zaszlochał, rozumiejąc że było to beznadziejne. - Nie został nic do pochowania. Nawet nic do zebrania. Och, bogowie, jak mogła tak odejść? Jak? To nie było właściwe. Nie było sprawiedliwe. - Musimy iść, Alexionie. Skinął, mimo że sam chciał zaatakować Acherona. Wiedział, że to nie jego wina, ale to się nie liczyło. Chciał uderzyć i kogoś zranić. Wszystko by uśmierzyć palącą i bolącą dziurę w sobie. Nie zostało nic dla czego miałby zostać. Danger odeszła… Ze zdruzgotanym sercem, poczuł jak jego ludzkie ciało się topi, gdy przeszedł z królestwa ludzi do Katoteros. Znalazł się znów w sali tronowej, gdzie czekała Simi. - Alexion! – wrzasnęła radośnie, biegnąc do niego nim rzuciła się w jego ramiona. – Wróciłeś! Odsunęła się i zmarszczyła brwi, gdy nie oddał jej entuzjazmu. - Ale jesteś taki smutny. Dlaczego jesteś smutny, Lexie? Czy Daimoni byli dla ciebie wredni? Simi ich zje jeśli cię zranili. Acheron delikatnie ją odsunął. - On potrzebuje chwili w samotności, Sim. - Ale… - W porządku – Acheron chwycił jej dłoń i dał mu przestrzeń jakiej potrzebował. Alexion nie mówił przemierzając korytarz ku swoim komnatom. Czuł w środku takie zimno, że był pewny, że już nigdy nie poczuje ciepła. 249 |

Po raz pierwszy, nienawidził tego miejsca. Nienawidził w nim wszystkiego. Najbardziej ze wszystkiego, nienawidził Acherona. Przynajmniej dopóki nie otworzył drzwi do swojego pokoju. Stanął jak wryty, wstrzymał oddech, gdy zobaczył niemożliwe. Tam na środku pokoju, ubrana w czerwony chiton, stała Danger. Zaniemówił gdy ją zobaczył. Rozglądała się, jakby zdezorientowana. - Gdzie ja jestem? Nie odezwał się, gdy ruszył ku niej i chwycił ją w ramiona. Wydawała się prawdziwa. Wydawał się żywa… Ośmieli się uwierzyć, że to prawda? Trzymając ją przy sobie, ukrył twarz przy jej szyi, odetchnął jej zapachem i zapłakał. - Alexion, zaczynasz mnie przerażać. Cofnął się ze śmiechem. - Skąd się tu wzięłaś? - Nie mam pojęcia. W jednej chwili byłam w wielkim bólu, w następnej wszystko pociemniało i oto tu jestem. – Pochyliła się ku niemu. – Gdzie jest to „tu”? - Moje komnaty. Jesteś w Katoteros. Zmarszczyła brwi. - Nie rozumiem. On też nie rozumiał. - Chyba naprawdę nie sądziłeś, że pozwolę się temu źle skończyć, co? Alexion odwrócił się, żeby zobaczyć w wejściu Acherona, obserwującego ich z uśmiechem. - Uczymy się z naszego bólu – powiedział, używając słów, które Acheron cytował tak często. Ash wzruszył ramionami. - Ale jesteśmy nagradzani rozkoszą. – Przesunął wzrokiem do Danger i znów do niego. – Służyłeś mi zbyt długo i zbyt dobrze, żebym odwrócił się do ciebie plecami, Alexionie. Nie mogłem uratować jej życia, bez zbytniego zmienienia wszechświata. Ale mogę dać wam to. 250 |

Alexion był wdzięczny i jednocześnie zdumiony. Nigdy nie oczekiwał, że Acheron zrobi coś takiego… nigdy. - Nienawidzisz ludzi w swoim domu. Ash odetchnął ze zmęczeniem. - A co mi tam, do diabła? Przyzwyczaiłem się do ciebie. Za jakiś czas przyzwyczaję się i do Danger. Danger się zagapiła. - Zostaję. Tutaj? Z Alexionem? Serio? - Tylko jeśli chcesz – powiedział Alexion. Danger przełknęła, gdy jej oczy napełniły się łzami. Ciasno otoczyła go ramionami. - Nie mogę w to uwierzyć. - Przykro mi z powodu tego co straciłaś, Danger – powiedział cicho Acheron. – Ta egzystencja jest daleka od ideału. Alexion zobaczył jak panika pociemniła jej oczy. - Będę musiała pić krew, żeby żyć? Ash potrząsnął głową. - Tylko ten Einstein tam musi to robić. Ale jak on, nie będziesz czuła smaku jedzenia. Danger się roześmiała. - To w porządku. Kto potrzebuje kubków smakowych? Będę jadła dużo popcornu. Spojrzenie Acheron złagodniało. - Jeśli wypuścisz swojego demona, Alexionie, przedstawię ją Simi i dam wam czas na osobności. Alexion zmarszczył brwi. - Dlaczego nie jesteś zdumiony, że ma siostrę? - Od dawna wiedziałem, że nie jest jedynym demonem. Nie było trudno dojść do tego, że pewnie ma jakąś rodzinę. Wciąż, Alexion był zszokowany, że Acheron trzymał to przed nimi w tajemnicy. - Więc dlaczego nam nie powiedziałeś? - Simi lubi pomysł, że jest jedyna. Miałem jej powiedzieć gdy podrośnie. Ale zgaduję że nadszedł czas. 251 |

Alexion się zgadzał. - Xirena, wzywam cie do ludzkiej formy. Demon zeskoczył z jego ciała i cofnął się. - Mam kłopoty? - Nie – zapewnił Alexion. – Spotkasz Simi. Jej oczy rozbłysły szczęściem. - Chodź, Xireno – powiedział Acheron. – Zabiorę cię do niej. Zawahała się. - Nie próbujesz nabrać Xireny, prawda? - Nie. - Wszystko w porządku – powiedział Alexion. – Możesz mu zaufać. Xirena z wahaniem podeszła do Asha i oboje wyszli z pokoju. Danger poczekała aż zostali sami, zanim odwróciła się do Alexiona i wciągnęła go w ramiona. - To jest naprawdę prawdziwe? - Taa – odetchnął, przytulając ją. – Ciągle nie mogę uwierzyć, że tu jesteś. - Ty nie możesz? Myślałam, że straciłam cię na zawsze. - Przynajmniej przy tobie nie umarłem. - Nie, ale to już nie będzie dla nas problemem, prawda? Alexion uśmiechnął się, rozkoszując się blaskiem jej jasnobrązowych oczu. - Nie, chyba że wkurzymy Charonte. - Więc upewnimy się, że nigdy tego nie zrobimy. Uścisnął ją mocno i uniósł, wdzięczny że ją odzyskał. Tym razem, nigdy nie pozwoli, żeby coś jej się stało. - Kocham cię, Danger. Danger pocałowała go, gdy jej serce nabrzmiało radością. - Też cię kocham – odetchnęła. I choć życie z nim nie będzie idealne, będzie tego bardzo, bardzo bliskie. Jak długo byli razem, nic innego nie miało znaczenia.

252 |

Epilog Stojąc w sali tronowej, Simi patrzyła na drugiego demona podejrzliwie, gdy przesuwała głową w tył i przód, bardzo jak wąż patrzący na coś w co chce uderzyć. - Co masz na myśli, mówiąc że to moja siostra? – zapytała Asha. - Xiamaro, nie… - Jestem Simi – powiedziała, tupiąc. – Xiamara to moja matka. Xirena była tak zdezorientowana, że właściwie Ash jej współczuł. Simi podeszła do niej powoli i szturchnęła ją placem. - Wyglądasz na prawdziwą. - Jestem prawdziwa. - Więc czemu wcześniej nie przyszłaś mnie odwiedzić. Xirena była zdumiona pytaniem. - Nie mogłam. Bogini-suka mnie nie puściła. - Artemida? – skrzeknęła Simi. – Nienawidzę jej. - Nie – poprawiła ja Xirena. – Inna bogini-suka, Appolymi. - Hej! –parsknął Ash jednocześnie z Simi. Xiamara wyglądała na jeszcze bardziej zdezorientowaną. - Jest boginią, ta Appolymi – powiedziała z szacunkiem Simi. – Zawsze jest dobra dla Simi. Robi mi ogrzewacze na rogi, żeby moim różkom było ciepło i daje mi dużo ciasteczek, gdy ją odwiedzam. Xirenie opadła szczęka. - Robi, co? Simi oparła dłonie na biodrach. - Słyszałaś mnie, głuchy demonie. To dobra pani, ta Appolymi, i Simi skrzywdzi każdego kto mówi inaczej. Xirena podeszła naprzód i wyszeptała głośno: - Czy twój akri pozwoli mi porozmawiać z tobą na osobności? Simi parsknęła i machnęła ręka na Asha. 253 |

- Jakby mnie obchodziło, gdyby zabronił. Nie kontroluje mnie. Xirena wydawała się przerażona jej słowami. - Jest twoim akri. Simi znów parsknęła. - Jest moim tatusiem. - Jest twoim akri – wycedziła przez zaciśnięte zęby. Simi zmarszczyła czoło i spojrzała na Asha. - Jest coś poważnie nie tak z moją siostrą. Dlaczego powtarza że jesteś moim panem i mistrzem, gdy jesteś po prostu moim tatusiem, akri? Ash wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia, Sim. Musisz ją naprostować. - Hmmm – Simi otoczyła ręką ramiona siostry i zaprowadziła ją do rogu, gdzie miała swoje monitory telewizyjne. – Widzisz, w tym świecie, Xirena, Simi robi co chce i akri, on mówi: „Okej, Simi, cokolwiek chcesz, Simi.” Chyba że chodzi o zjadanie ludzi; wtedy zwykle mówi nie, ale tylko wtedy. Poza tym, on robi co mówi Simi. Widzisz jak to działa? Xirena zdawała się kompletnie zaszokowana siostrą. Simi uniosła głowę i spojrzała na Asha. - I gdzie ona zostanie tak w ogóle? - Możesz dzielić pokój z… - Nie – powiedziała natychmiast. – Simi nie dzieli swojego pokoju, akri. Nigdy. Nie obchodzi mnie że to moja siostra. W moim pokoju są wszystkie moje specjalne pamiątki. Myślę, że powinieneś jej zrobić własny pokój. Ash wiedział lepiej niż kłócić się ze swoim demonem. Nie wspominając faktu, że nie przeszkadzało mu zadowalanie jej. Właściwe cieszyło go rozpuszczanie jej. - Okej. Gdzie go chcesz? - Może być obok mojego, ale nie za blisko, żeby nie blokowała widoku na mój billboard z Travisem Fimmelem, który Simi ma na wielkiej ścianie. - Twojego, co? – zapytała Xirena. – Co to jest Travis Fimmel? Simi opadła szczęka i patrzyła ze zdumieniem. - Nie wiesz o Travisie Fimmelu? Och, siostro, jesteś wybrakowana. To najświetniejszy mężczyzna. Xirena zadrżała. 254 |

- Pożądasz mężczyzn? - Cóż, na pewno nie kobiet. - Nie – poprawiła Xirena. – To znaczy, pożądasz ludzi? – Sposób w jaki to powiedziała, wskazywał że uważała to za najbardziej odrażającą rzecz jaką mogła sobie wyobrazić. - Cóż, ty nie? – zapytała Simi. - Fuj! – Xirena spojrzała na Asha. – Coś ty jej zrobił? Zdeprawowałeś dobrego demona! – Znów spojrzała na Simi. – Musisz zobaczyć Drakusa. - Kto to? - To najświetniejszy demon. Może ziać ogniem przez nos i usta w tym samym czasie. Twarz Simi się rozpromieniła. - Ooo! Ash się skulił gdy zrozumiał gdzie to zmierza. - Simi jest na to za młoda. - Nie, nie jest – powiedziały unisono. - Myślę, że mają przewagę liczebną, szefie. Ash odwrócił się, żeby zobaczyć za sobą Alexiona. Danger wchodziła do pomieszczenia tuż za nim. Jej oczy się rozszerzyły, gdy zobaczyła bogactwo Atlanteańskiej sali tronowej. Westchnął, gdy Alexion stanął obok niego. - Zapomnij o Armagedonie, to najstraszniejsza rzecz jaką kiedykolwiek widziałem. – Ash patrzył z przerażeniem jak dwa demony usiadły i zaczęły porównywać uwagi o „gorących” mężczyznach i demonach. Alexion obrócił się do Danger i uśmiechnął. - Sądzę że to dobrze, że teraz mamy w domu kobietę. Może ona będzie potrafiła przemówić im do rozsądku. - Demony są twoją domeną, nie moją – parsknęła Danger. – Nie mieszam się w to. Ash naprawdę zaskomlał, gdy Xirena zaczęła opowiadać Simi o właściwych zachowaniach godowych Charonte. - To będzie okropne. Dzięki, Lex. Alexion uśmiechnął się, gdy przygarnął do siebie Danger. - Nie, szefie, to ja dziękuję. 255 |

Ash spojrzał na nich i zobaczył ich miłość wobec siebie. Mocno uśmierzyło to tę część niego, która nienawidziła nieznajomych w jego domu. I gdy spojrzał w przyszłość Danger, nie zobaczył absolutnie nic. Pierwszy raz w swoim długim życiu, uznał to za pocieszające. To znaczyło tylko jedno. Danger definitywnie będzie integralną częścią ich przyszłych żyć.

256 |

Spis treści Prolog ...................................................................................................................................... 3 Rozdział pierwszy ................................................................................................................... 6 Rozdział drugi ....................................................................................................................... 17 Rozdział trzeci ...................................................................................................................... 27 Rozdział czwarty ...................................................................................................................33 Rozdział piąty ....................................................................................................................... 41 Rozdział szósty ..................................................................................................................... 54 Rozdział siódmy..................................................................................................................... 59 Rozdział ósmy ....................................................................................................................... 69 Rozdział dziewiąty ................................................................................................................ 84 Rozdział dziesiąty.................................................................................................................. 99 Rozdział jedenasty ............................................................................................................... 108 Rozdział dwunasty ............................................................................................................... 125 Rozdział trzynasty ............................................................................................................... 134 Rozdział czternasty ............................................................................................................. 147 Rozdział piętnasty ................................................................................................................ 166 Rozdział szesnasty ............................................................................................................... 175 Rozdział siedemnasty ............................................................................................................ 185 Rozdział osiemnasty ............................................................................................................ 190 Rozdział dziewiętnasty ........................................................................................................ 201 Rozdział dwudziesty ............................................................................................................ 217 Rozdział dwudziesty pierwszy.............................................................................................. 232 Rozdział dwudziesty drugi .....................................................................................................238 Epilog ................................................................................................................................... 253

257 |

No i dobrnęliśmy do końca. Mam nadzieje, że się Wam podobała lektura. Na pewno mnie podobało się tłumaczenie tej książki dla Was. Chcę serdecznie podziękować Adze za pomoc i betowanie [Aga, pełne brawa się należą] i Wam za cierpliwość i miłe komentarze.

Pozdrawiam wszystkich,

Mikka.

258 |