Emily Kenyon 2 Lodowa kurtyna - Olsen Gregg

Plik jest zabezpieczony znakiem wodnym

===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

Tytuł oryginału HEART OF ICE Copyright © 2009 by Gregg Olsen All rights reserved Projekt serii

Opracowanie graficzne okładki

Zdjęcie na okładce Svetlana Sewell/Arcangel Images Redaktor prowadzący Anna Czech Redakcja Agnieszka Rosłan Korekta Maciej Korbasiński ISBN 978-83-7961-740-1 Warszawa 2014 Wydawca Prószyński Media Sp. z o.o. 02-697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28 www.proszynski.pl ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

Derekowi, który uwielbia czytać ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

PROLOG Brzeg Miller’s Marsh Pond pod Cherrystone, stan Waszyngton Przewożenie zwłok to niełatwa sprawa. Jakże mogłoby być inaczej? Zawsze coś może pójść nie tak. Jakiś gorliwy młody gliniarz może włączyć pulsujące niebieskim blaskiem światła sygnalizujące kierowcy polecenie zjechania na pobocze, po czym zbliżyć się do bocznego okna auta. Dostrzega rękę zwisającą z porządnie związanego pakunku. Idealne rozwiązanie takiej sytuacji to pistolet spoczywający obok na fotelu pasażera. A wtedy zamiast jednego trupa mogą pojawić się dwa. Jakaś para nastolatków, którzy nie mają gdzie się podziać, bo brakuje im nawet na pokój w motelu, może wybrać nieodpowiednie miejsce na uprawianie seksu. Szukają bowiem odludnej okolicy, rozumują więc identycznie jak ktoś, kto chce pozbyć się zwłok. Zauważają faceta z trupem, lecz zbyt późno, by zdążyć się ulotnić. Wyciągnięci zza osłony zaparowanych szyb auta, wśród płaczu i błagań o litość, będą się szamotać z napastnikiem, wrzucani do rowu. Jeden strzał. Drugi. Kule wystrzelone wprawną ręką dziurawią czaszki. No i pięknie. A wtedy zamiast jednego trupa mogą pojawić się trzy. Zawsze istnieje ryzyko, ale człowiek przynajmniej wiedział, że ma ono też swoją dobrą stronę. Dawało kopa. Takie zagrożenie budziło coś w rodzaju euforii, równie realnej jak uniesienie, które czuł, gdy życie wyciekało z ciała kobiety. To prawie taki sam dreszcz jak ten, który przeniknął go, gdy przerażone oczy ofiary zgasły i zamarły niczym guziki u starego płaszcza. Spojrzał na zachód w kierunku zamarzniętego stawu. W świetle sączącym się ze spowitego chmurami nieba tafla lodu sprawiała wrażenie arkusza blachy. Twarz szczypała pod powiewem wiatru. Gdyby w porę przypomniał sobie, jak ciężko taszczy się trupa, podjechałby bliżej linii brzegowej. Nie bez przyczyny używa się wyrażenia „martwy ciężar”, z całą pewnością. Szosą przemknął jakiś samochód. Choć przejeżdżał w odległości niemal kilometra, mężczyzna przykucnął i obserwował, jak snopy światła z reflektorów tną pasma mgły. Upiorna mgła, pomyślał, pochwyciwszy wzrokiem wirowy ruch ciężkiego, mroźnego powietrza. Zwłoki kobiety wsunął wcześniej do błękitnego puchowego śpiwora, nawet ładnego. Morderstwa dokonał w pośpiechu, co oczywiście nigdy nie popłaca. Teraz jednak nie zaprzątał sobie tym głowy. Praktyczniejsze sprawy przywoływały mu na twarz niechętny grymas. Zżymał się, że zmarnował doskonały śpiwór, a do tego celu tak samo nadawałby się wystrzępiony stary koc. Taki już bowiem osiągnął etap. Morderstwo, pozbycie się zwłok, powrót do miejsca, gdzie wszystko się rozegrało – i tyle. Zrobić wszystko dla upewnienia się, że żadna wskazówka, żaden ślad – włosy, krew, włókna z odzieży – nie powiąże go z dokonanym czynem. Najważniejsza zaś w tym wszystkim była wygoda. Oczyma wyobraźni widział siebie na miejscu tamtego faceta za ladą Starbucksa, machinalnie naciskającego przyciski ekspresu, żeby przyrządzić kawę dla jakiejś kobiety paplającej bezustannie o tym, jaka jest zapracowana („Jestem nie tylko matką, ale i prawniczką”) i jak potrzebuje „jakiegoś kopa”, żeby przetrwać dzień. Nie trapiły go już żadne wątpliwości co do niedawnego czynu. „Wie pan, jestem uzależniona”, powiedziała kobieta śmierdząca kawą i chusteczkami do pielęgnacji niemowląt. Lekki uśmiech przemknął mu przez przystojną twarz szczypiącą od mrozu. Naciskanie przycisków. Uśmiercenie kobiety. To takie łatwe. On też był uzależniony. Odpędził od siebie wspomnienia. Rozstawił szerzej nogi i zebrał się w sobie. Gdy podnosił zwłoki złożone w tylnej części

półciężarówki, stopy lekko ślizgały mu się na zamarzniętym błocie. Uniósł ciało i z cichym stęknięciem przerzucił sobie przez ramię. Za życia wydawała się o wiele lżejsza. Rozwichrzone włosy. Drobne dłonie z ładnymi różowymi paznokciami zakończonymi starannie przyklejonymi, białymi tipsami. Nogi w kostkach miała tak smukłe, że chyba mogłaby na nich nosić kółka do zawieszania zasłon prysznicowych. Taniej byłoby zawinąć ją w zasłonę prysznicową, pomyślał. Ruszył w kierunku zamarzniętego stawu. Palisada wyniszczonych kaprysami pogody szuwarów broniła przystępu do płaskiej tafli lodu poza jednym miejscem, które wybrał do tego, co musiał zrobić. Ona nie zostawiła mu żadnego wyboru. Aż tak to było proste. Zwalił ciężki pakunek na stwardniały grunt. Zaczął mówić cicho, ale słowa cięły bez oporu chłodne, nocne powietrze. – Kurde, nie mogłaś, dziwko, strenować trochę tych kilogramów? Darować sobie parę kaw ze śmietanką? Zadzwonić do dietetyczki? Zważywszy na jej stan, nie była nawet aż tak otyła. Po prostu była martwa. W niczym mu nie pomagała i to go złościło. Spróbował ją potoczyć, ale skórzany pasek od pakunku zaczepił o jakiś pniak. – Niech to diabli! Niczego nie ułatwiasz, co? Wyciągnął z pochwy na biodrze myśliwski nóż i chlasnął ostrzem pasek. Rozległ się trzask. Uświadomiwszy sobie, że musi mieć pewność, iż zwłoki zatoną w błocie, mężczyzna wrócił do wozu i wydobył parę ciężkich łańcuchów. Chwilę później znowu był przy zmarłej, okręcając jej ciało łańcuchami niczym pająk snujący w lodowatą noc swą sieć. – Pójdziesz na dno – mówił cicho, wydmuchując przy tym z ust obłoczek pary. – Pójdziesz, dziwko, na dno. Opanował się, pchnął ponownie, a zwłoki wtoczyły się na lód. Od linii brzegowej popychał je przed sobą na tyle daleko, by móc pełznąć za nimi niczym komandos. Spojrzał przez ramię na swój samochód. Nic. Wiatr owiewał powierzchnię lodu. Morderca uznał, że dotarł już dość daleko. Nożem zaczął przebijać lód. Wymagało to pewnego wysiłku, bo tafla miała prawie centymetr grubości. Wreszcie wyrąbał przerębel. Przyciągnął pakunek do otworu i wepchnął go w głąb. Nasiąkając wodą i zyskując przez to na wadze, pakunek zaczął tonąć, pogrążając się w ciemnej toni. To była idealna noc. Zbierało się na śnieg. Lód utworzy mroźny strup zamykający ranę, która pochłonęła zwłoki. Obciążony łańcuchami śpiwór zatonie w mule utworzonym podczas wiosennej odwilży. Nikt jej nie znajdzie. On pozostanie na wolności. Ofiara nie wzbudzała w nim żadnych uczuć. Była jedynie przyczyną pewnej niewygody związanej z koniecznością zabrania jej późną nocą w miejsce, w którym nie będzie żadnych świadków. Czuł jedynie przypływ euforii towarzyszącej dobrze wykonanej pracy. Kawa to niezły pomysł. Wsiadł do samochodu i zrobił to, co po męczącym dniu robią zapracowane matki, ojcowie, studenci i mordercy. Pojechał na kawę. Brakowało pięciu minut do godziny zamknięcia lokali i obie młode kobiety – ze stoiska z kawą i ciastkami – błagały niebiosa, by nikt się już nie pojawił i żeby mogły wyjść punktualnie wraz z końcem pracy. Wieczór upływał w rytmie równie zmiennym jak burza lub napływ klientów. Po

ósmej wzbierająca fala spragnionych kofeiny, później zaś nikogo poza trzema licealistami, którzy sączenie swojej kawy zdołali rozciągnąć w dwugodzinny maraton. Sprzedawczynie mogły przydzielać dolewki według uznania, ale młodzieńcy nie zasługiwali na ten przywilej. Ludzie pracy spieszyli się do domu. Padał śnieg i wyglądało na to, że droga zapowiada się parszywie. Wtedy, tuż przed zgaszeniem świateł, wszedł on. Blondynka za ladą z nierdzewnej stali obrzuciła go zaniepokojonym spojrzeniem. Była szczupłą dziewczyną o bystrych, niebieskich oczach; wyraz jej twarzy znamionował swoiste doświadczenie zrodzone z osobistej tragedii lub zbyt wielu lat pracy za kontuarem. Uśmiechała się do późnego gościa, jednocześnie lustrując go w poszukiwaniu wskazówek, po których można by go rozpoznać. Twarz. Oczy. Koszula. Cokolwiek. Nie należał do stałych klientów. Był przystojny, szczupły i miał zabójczy uśmiech, przywołany na usta jak gdyby automatycznie w momencie, gdy wchodził do kawiarni. Nosił ciężką, granatową kurtkę którejś z drogich firm z odzieżą turystyczną dla tych, co marzyli o przebywaniu pod gołym niebem, lecz całe dnie siedzieli w biurze. Na kolanach jego dżinsów, staromodnego modelu 501, widniały ciemne plamy wilgoci i błota. Wyglądał dość znajomo, jak gdyby gdzieś już go spotkała lub razem z nim robiła zakupy w tym samym sklepie spożywczym. Wiedziała jednak, że nie widywała go przedtem w tej kawiarni. Wymagano od niej, by znała imiona wszystkich klientów zjawiających się więcej niż dwukrotnie. Ten musiał tu bawić przejazdem. – Wszystko w porządku? – zapytała. – Wygląda pan na zranionego. – Utkwiła wzrok w jakimś punkcie tuż nad jego brwią. Mężczyzna przez sekundę niezupełnie był pewien, co chciała przez to powiedzieć. Chodzi o zranione uczucia? Czy o fizyczne zranienie? – Hm, nic mi nie jest – odparł. – Proszę o dużą kawę, bardzo gorącą. Dziewczyna podała mu serwetkę. – Ma pan ranę na głowie. Ach, o takie zranienie jej chodzi. Wziął serwetkę i przetarł rankę. Pomiędzy włóknami papieru wykwitła krew. Skaleczenie było za wysoko – na czole – by mógł użyć starej wymówki: Zaciąłem się przy goleniu. Z której zresztą już korzystał co najmniej raz. – Musiałem się zadrapać o jakieś cholerne drzewo – wyjaśnił z przelotnym uśmiechem, wskazując gestem swoją półciężarówkę. – Te wspaniałe jodły mają ostre szpilki. Cały wieczór szukałem idealnej choinki. To wyjaśnia przybrudzony strój. Doskonale. Dziewczyna robiła właśnie mleczną pianę i hałas urządzenia rozlegał się echem w pustej kawiarni. – A uważałam, że to ja wyprzedzam kalendarz – odpowiedziała. – Każą nam wystawiać bożonarodzeniowe dekoracje już w Święto Dziękczynienia. – Wskazała wzrokiem stertę pudełek imitujących podarki pod choinką przystrojoną jaskraworóżowymi piórkami. Mężczyzna wzruszył ramionami. – Mogę skorzystać z toalety? – Jest tam. Wręczyła mu klucz osadzony na ogromnym, wyciętym z gąbki trzonku w kształcie filiżanki ozdobionej wokół brzegu napisem PRAWDZIWI MĘŻCZYŹNI PIJĄ MOKKĘ. Wszedł do środka, zamknął drzwi na klucz i odkręcił kran. Głupek! Głupek! Głupek! Ścierał ze skroni zakrzepłą krew, wsłuchując się w drwiny swojego głosu wewnętrznego. Zraniła go. Cholera, spowodowała, że zaczął krwawić. Oczywiście zapłaciła za to. Ale dlaczego musiała się

do tego posunąć? O co ci chodziło, dziwko? Spojrzał na swoje odbicie w lustrze. Zwykle dostrzegał przy tym w swoich oczach wyraz zachwytu. Tym razem jednak serce biło mu żywszym rytmem. Oczywiście nie tak szybko jak wcześniej, nad brzegiem zamarzniętego stawu. Niemniej biło szybciej. Widok krwi na lewej skroni martwił go i budził obawę. Wiedział, że to oznaka czegoś, co – miał nadzieję – nigdy nie wypłynie. Że tamta kobieta, mówiąc dosłownie, nigdy nie wypłynie. Możliwe, że pod jednym z jej ładnie polakierowanych paznokci został materiał z jego DNA. Jak to się stało, że o tym nie pomyślał? Mógł odrąbać jej koniuszki palców i nakarmić nimi psa. Mógł uśmiercić ją szybciej, by uniknąć fali adrenaliny, która na sekundę zapewniła jej przewagę. Głupek! Głupek! Głupek! Szorował ręce pod bieżącą wodą i usiłował wziąć się w garść. Choć nie korzystał z sedesu, spuścił wodę. Przebywał w toalecie już dłuższy czas. Myślał. Mył się. Trapił się. Ale też przeżywał na nowo triumf z powodu tego, czego dokonał we mdłym, chłodnym świetle śnieżnej zimowej nocy w jakiejś zapadłej okolicy. Kawa była już gotowa, gdy wyłonił się z toalety i przesunął położony na ladzie klucz w stronę dziewczyny. Była ładna. Bezsprzecznie. Ale nie w jego typie. Na nadgarstku miała tatuaż w kształcie jakiegoś tropikalnego kwiatu, chyba hibiskusa. Artysta, który go wykonywał, był albo naciągaczem, albo nowicjuszem. Tak czy inaczej, raz na zawsze spartaczył swoją pracę. Dziewczyna prawdopodobnie wytapetowała swoje młode, gibkie ciało większą liczbą takich rysunków, może wbiła też sobie parę kolczyków. Miał nieco konserwatywny gust w kwestii kobiet. Bardziej tradycyjny. Lubił ładne dziewczyny, jak ta ekspedientka, ale nie nazbyt wyzwolone. Nie takie, które zuchwale obnoszą się z urodą otrzymaną z łaski Boga i za sprawą genów swoich rodziców. – Bita śmietanka do kawy? – spytała dziewczyna. – Tak, proszę – odpowiedział z uśmiechem, położył na ladzie banknot pięciodolarowy, wydobyty z ozdobionego złotym monogramem portfelika, i mrugnął do ekspedientki. – Uwielbiam śmietankę. Reszta dla pani. Dziewczyna za ladą pochwyciła spojrzenie współpracownicy, pulchnej brunetki, która nigdy nie flirtowała z klientami. Odprowadzały wzrokiem mężczyznę, jak wsiadał z kawą do swojej półciężarówki, przekręcał kluczyk w stacyjce i odjeżdżał. – A może do kawy życzy pan sobie babeczkę? – kpiła brunetka. – Bez żartów. Tylko kawa ze śmietanką. – Za to bardzo gorąca. Zaśmiały się. Obie wiedziały, że gość, choć przystojny i dziarski, tak czy owak był dla nich za stary. Poza tym sama myśl o podrywaniu klienta była sprzeczna z polityką firmy. W korporacji groziło za to tygodniowe szkolenie z etyki i przeniesienie do pracy przy pakowaniu babeczek w magazynie. Nie warto było ryzykować. Kiedy półciężarówka wycofała się tyłem z parkingu i przejeżdżała pod oknami kawiarni, blondynka podeszła do drzwi i zamknęła je na klucz. Jej współpracownica pstryknęła wyłącznikiem górnych świateł i lokal pogrążył się w mroku. Gdy wyjrzały w ślad za odjeżdżającym autem, lekko spowitym wirującymi płatkami śniegu, zauważyły coś dziwnego. Na platformie półciężarówki nie było świątecznej choinki. Samochód nie wiózł żadnego ładunku. – Facet chyba mówił, że wybrał się po choinkę – odezwała się brunetka. – O Jezu, zgadza się. Ale dzisiaj wszystko, co się mówi, może być tylko wstępem do rozmowy. – Blondynka przewróciła oczami.

– Masz rację. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

CZĘŚĆ PIERWSZA MANDY ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 1 Cherrystone, stan Waszyngton Emily Kenyon była dumna z ciemnoniebieskiego munduru i wypolerowanej srebrnej gwiazdy szeryfa, przypiętej do kurtki, ale pomysł ubierania się pod koniec listopada w rozkloszowaną spódnicę budził w niej sprzeciw. Czemu nie można wybrać wersji munduru ze spodniami? Jako pierwsza kobieta piastowała w Cherrystone urząd szeryfa, ale na pewno ktoś przedtem dokładnie to przemyślał. W mroźny listopadowy dzień taki strój był uciążliwy, ale na szczęście musiała wkładać mundur tylko na oficjalne okazje, mające więcej wspólnego z troską o wizerunek publiczny niż z egzekwowaniem prawa. Ponadto podejrzewała, że wygląda w nim najbardziej na stewardesę. Tego popołudnia musiała być na obiedzie w Klubie Rotariańskim, gdzie miano rozpocząć coroczną ogólnokrajową akcję charytatywną pod hasłem „Pluszaki dla maluchów”, podczas której członkowie klubu zbierali zabawki przeznaczone dla najmłodszych ofiar przestępstw, wypadków drogowych i pożarów. Emily wygłosiła pięciominutową przemowę, uścisnęła dłonie kilku członkom klubu i podziękowała im za „zbiorowy wysiłek, który wznosi społeczeństwo na wyżyny”. Zabrzmiało to nieco fałszywie, ale tłum i tak nagrodził ją oklaskami. Po wyjściu z sali bankietowej zdała sobie sprawę, że jeśli nie chce zamarznąć, potrzebuje płaszcza cieplejszego niż jej stary trencz. Przebiegła w myślach listę spraw do załatwienia. Musiała odwiedzić salon fryzjerski, żeby pofarbować odrosty. Musiała też coś zrobić z korpusem indyka na górnej półce lodówki, pozostałym po Święcie Dziękczynienia, które spędziła z dwudziestodwuletnią córką Jenną, swoim chłopakiem Chrisem Collierem (choć nie cierpiała nazywania „chłopakiem” dorosłego mężczyzny) oraz przyjaciółką Olgą Cerrino. Zadzwoniła komórka – telefonował jej zastępca Jason Howard. – Kenyon, słucham – odezwała się. – Dzień dobry, pani szeryf. Mówi Jason. Fakt, że chciało im się przedstawiać przy nawiązywaniu rozmowy, zakrawał niemal na żart. Biuro szeryfa Cherrystone liczyło zaledwie dwunastu pracowników. Nie było najmniejszą placówką strzegącą prawa, lecz pod względem liczebności mieściło się w stanie Waszyngton w ostatniej dziesiątce. – Odebraliśmy zgłoszenie od Jeanne Parkinson z urzędu miasta. Martwi się o jedną ze swoich pracownic. Emily znała Jeanne – ona potrafiła martwić się o wszystko. – A co się dzieje? – zapytała. – Pracownica nie zjawiła się dzisiaj w pracy. Emily chciała już parsknąć śmiechem, lecz jakoś zdołała się powstrzymać. – A więc do takiej roli zostaliśmy sprowadzeni? Kontrolerów dyscypliny pracowniczej w naszym hrabstwie? – I ja tak pomyślałem, ale ta sprawa może wyglądać inaczej. Martwią się, że coś mogło się przytrafić Mandy w drodze do pracy. – Mandy Crawford? – Tak. Wie pani, jest w ciąży. – Wiem. Ma rodzić lada dzień, prawda? – Emily obejrzała zęby we wstecznym lusterku swojego jasnozielonego forda crown victoria, zakupionego dla biura przez władze hrabstwa. Sałatka ze szpinaku to niezbyt dobre danie na uroczysty obiad. Czemu firmy cateringowe nie pojmują, że listki szpinaku przywierają do zębów jak taśma klejąca?

– Mitch mówi, że kiedy wychodził do pracy, już jej nie było. Chodziło o Mitcha Crawforda, męża Mandy. – Jestem niedaleko – odpowiedziała Emily. – Zatrzymam się i przejdę się drogą, którą Mandy chadza do biura. – Podać pani adres? – Wiem, gdzie mieszkają wszyscy mieszkańcy Cherrystone. Oto jakie ekscytujące wiodę życie. – Rozumiem, pani szeryf. Jedziemy na tym samym wózku. Chciała już odpowiedzieć jakąś aluzją do „Titanica”, ale zmieniła zdanie. Jason Howard był jej podwładnym i przyznawanie przed nim, że zawodowo utknęli w ślepej uliczce, nie służyłoby niczemu dobremu. Fakt faktem, że ludzi uzależnionych od adrenaliny w Cherrystone czekała powolna śmierć. W tym miasteczku nie zdarzało się nic wstrząsającego. W ciągu pięciu lat nie było ani jednego morderstwa. Zanotowano trzy zgwałcenia, dwadzieścia osiem włamań i rabunków, osiemdziesiąt trzy przypadki napaści i paręset policyjnych nalotów z powodu narkotyków, głównie metamfetaminy – plagi miasteczek i wiejskich społeczności w zachodniej części kraju. Emily nie musiała pytać o męża Mandy. Mitch Crawford był od pani szeryf młodszy o osiem czy dziesięć lat, ale Crawfordów dobrze znano w regionie jako dilerów samochodowych. Cherrystone leżało na uboczu, a najbliższym większym miastem było Spokane. Jednak ojciec Mitcha, Eddie, wykazał się zmysłem handlowym, dzięki któremu plac giełdy samochodowej stał się jego przeznaczeniem. Klienci z Seattle czy Portland przylatywali do niego do Spokane, skąd odbierał ich swoją limuzyną i dbał o to, by w drogę powrotną wyruszali jednym z zakupionych u niego samochodów. Reklamował się w telewizji i radiu; dostał się nawet na listę najsłynniejszych handlowców prowadzoną w Reno w stanie Nevada. Po jego śmierci firmę przejął Mitch. Obecnie giełda samochodowa nie działała już tak prężnie. Wydawało się, że Mitchowi Crawfordowi daleko jest do Eddiego Crawforda. Mitch i Mandy mieszkali w beznadziejnie sztucznym osiedlu domów jednorodzinnych, przeznaczonym dla ludzi, którzy uważają, że popisywanie się pieniędzmi stanowi dobrą stronę ich posiadania. Nawet jego nazwa – Bristol Estates – brzmiała absurdalnie, gdyż kojarzyła się z Anglią, od której Cherrystone dzieliła bądź co bądź spora odległość, a jedyną angielską cechą miasteczka była angielszczyzna, którą posługiwała się większość mieszkańców. Emily przyjechała na miejsce, pokazała odznakę i strażnik otworzył bramę. Bristol Estates było niedużym osiedlem, złożonym jedynie z czternastu posiadłości wzniesionych na „parcelach nadających się do jazdy konnej”. Domy wybudowano z mnóstwem krzykliwych zdobień architektonicznych. Każdy z nich miał „wozownię”, w której garażowano samochody, oraz wieżyczkę, przypuszczalnie podsycającą fantazje niedoszłych książąt, Roszpunek i Lancelotów. Emily zaparkowała swoje auto za niemieckim sedanem Mitcha, zastanawiając się, dlaczego największy diler samochodowy Cherrystone nie jeździ fordem, jak wszyscy jego klienci. Uchyliły się frontowe drzwi z oprawnymi w ołów szybami. – Emily! – wykrzyknął na powitanie Mitch. – Przykro mi, że wciągnięto cię w tę sprawę. Wyglądał lepiej niż w jej wspomnieniach. Szeroki w barach, o silnie zarysowanej szczęce, krótko ostrzyżony w sposób, w jaki mężczyźni robią to wtedy, gdy rzedną im włosy. Był o wiele za próżny na to, by zaczesywać włosy „na pożyczkę”. Nosił sweter od Ralpha Laurena i spodnie wyglądające na dobrane za bardzo „pod kolor”, jak gdyby kupione bez porady kobiety orientującej się, w czym naprawdę mu do twarzy. Złoty łańcuch, nawiązujący do jego początków w dilerskiej branży, mościł się w wypielęgnowanym owłosieniu klatki piersiowej. Mitch próbował oderwać się od swoich handlowych korzeni, ale złote ozdoby – świadectwo złego gustu – oraz zapach wody toaletowej

Obsession od Calvina Kleina wskazywały, że nie odszedł od przeszłości na tyle, na ile by chciał. Mimo wspaniałego domostwa. Albo może właśnie z jego powodu. – Wciągnięto? To moja praca – odrzekła. – Wiem. Po prostu wydaje się, że ta cała sprawa to głupstwo. Jestem pewien, że Mandy tylko wybrała się na zakupy. – Jak to się stało, że jesteś teraz w domu? – Musiałem wpaść po pewne materiały potrzebne w pracy. – Rozumiem. Uchylił drzwi odrobinę szerzej, lecz nadal nie wychodził ani nie zapraszał Emily, by schroniła się we wnętrzu przed zimnem. – Mandy miała być dzisiaj w pracy – powiedziała pani szeryf. – Ależ nie. Wzięła wolny dzień. Musi kupić kilka rzeczy dla dziecka. Emily podeszła nieco bliżej, wyciągając szyję, by dojrzeć to, co kryło się za rozmówcą, o ile coś tam było. – Spodziewali się jej w urzędzie miasta. Mitch wydawał się nieporuszony. – Myślę, że zaszło nieporozumienie. Nie chcę tymi słowy sprawić wrażenia neandertalczyka, ale wiadomo, ona jest w ciąży. W tych dniach nie jest w swojej zwykłej formie. Emily puściła tę uwagę mimo uszu. Wprawdzie Mitch istotnie mówił jak neandertalczyk, ale coś przyciągało jej uwagę bardziej niż jego słowa – wszechogarniający zapach wybielacza. – Czy mogę wejść i się rozejrzeć? – zapytała z kojącym uśmiechem. Gospodarz obrzucił ją nieufnym spojrzeniem. – Jasne. Trochę tu sprzątałem. Już skończyłem. – Chyba czuć tu wybielacz – zauważyła. Mitch posłał jej apatyczny uśmiech, bardziej na pokaz, niż żeby wyrazić serdeczność lub podkreślić swój urok. – Nie ma nic lepszego do czyszczenia. – Wiem – przytaknęła, myśląc jednocześnie, że nic lepiej od wybielacza nie likwiduje również śladów krwi i innych płynów ustrojowych. Mitch zaprowadził Emily do kuchni. Na czarnym granitowym blacie stał plastikowy kubeł z wodą z dodatkiem detergentu. Na podłodze leżał mop. Mitch podążył wzrokiem za jej spojrzeniem i podniósł go. – Próbowałem posprzątać, bo wkrótce urodzi się dziecko, a gosposia ma wolny dzień. Emily oglądała pomieszczenie, zastanawiając się, czy pan domu, mówiąc o gosposi, ma na myśli nieobecną żonę, czy może służącą z agencji na telefon. – Jasne – odrzekła. Dostrzegła ekspres do cappuccino, taki sam, jakich używa się w lokalach, chłodziarkę do wina, ogromną lodówkę wnękową Sub-Zero oraz kuchenkę z większą liczbą palników niż w najlepszej restauracji w Cherrystone. – Ładna kuchnia – pochwaliła. Mitch podciągnął do łokci rękawy swetra, marszcząc tkaninę w miękkie fałdy. To kaszmir, pomyślała. – Mandy i ja lubimy ładne rzeczy. Stał nadal w taki sposób, że zagradzał Emily drogę do dalszej części domu. Nie ulegało wątpliwości, że wprawdzie zaprosił ją do środka, lecz nie dalej.

– Czy mogę zajrzeć do sypialni? Wiesz, może wpaść mi w oko coś, co przeoczyłeś. Mitch wyciągnął rękę takim gestem, jakby chciał ją odepchnąć. – Wolałbym nie – odparł. – Mandy nie posłała łóżka i umarłaby ze wstydu, gdybyś to zobaczyła. Bardzo liczy się z twoją opinią. – Miła dziewczyna. Ale nieporządek mi nie przeszkadza. – A mnie tak. To znaczy przeszkadzałoby to Mandy. Przez sekundę czy dwie mierzył Emily przenikliwym spojrzeniem ciemnych oczu. Zapadła cisza. Emily stłumiła chęć przerwania milczenia. Niech on się odezwie. Niech powie coś, czego będzie żałował. – Bardzo mi przykro – rzekł wreszcie – ale muszę cię prosić, żebyś już wyszła. Ruszył w stronę frontowych drzwi, a Emily poszła jego śladem. Po wyjściu z kuchni przecięli salon i hall przywodzący na myśl galerię sztuki – głównie nowoczesnej, choć pani szeryf dostrzegła obraz Thomasa Kinkade’a, angielski domek letni tonący w kwiatach różanych i blasku świec. – Mandy lubi takie bzdety – rzucił gospodarz. – Sztuka rodem z centrum handlowego, kurde. Facet pozwalał sobie na zbyt wiele. Jego żona nie zjawiła się w pracy, a on spostponował jej artystyczny gust. Emily pomyślała, że Mitch Crawford zachowuje się nienaturalnie. – Co z twoją żoną? – zapytała. – Gdzie ona jest? – Co z nią? Już mówiłem, robi zakupy w Spokane. – Niecierpliwił się, lecz starał się, by jego słowa brzmiały przekonująco. – Kupuje rzeczy dla dziecka. – Nie mówiłeś gdzie. Gdzie w Spokane? Odprowadził Emily do drzwi. – W galerii handlowej Riverside, w centrum. Tam są lepsze sklepy niż w marketach w dolinie. Przytrzymał otwarte drzwi. – No dobrze – powiedziała. – Kiedy Mandy się zjawi, przekaż jej, żeby zadzwoniła do mojego biura. Zanim skończyła to zdanie, Mitch zamknął już drzwi i przekręcił pokrętło zasuwy. Emily zaparkowała radiowóz na miejscu oznakowanym napisem SZERYF przed terakotową fasadą budynku, w którym siedzibę miały organa bezpieczeństwa miasta i hrabstwa. Weszła do swojego biura z oknami wychodzącymi na Main Street. Za każdym razem, gdy mijała Galerię Chwały z portretami szesnastu mężczyzn i jedynej kobiety piastujących funkcję szeryfa, czuła ukłucie bólu. Dwa lata temu Brian Kiplinger uległ zawałowi serca, co nie tylko wstrząsnęło wszystkimi współpracownikami, lecz także przesunęło Emily na następną pozycję w kolejce do objęcia urzędu szeryfa. Nigdy nie chciała zostać cholernym szeryfem, ponadto nie chciała pracować dla nikogo poza Kipem. Została jednak mianowana szeryfem tymczasowym, a w następnym roku wygrała wybory gigantyczną większością osiemdziesięciu ośmiu procent głosów. Fakt, że jej kandydatura przeszła bez sprzeciwów, prawdopodobnie przyczynił się do jej przytłaczającego zwycięstwa bardziej niż nieograniczone poparcie elektoratu w jej rodzinnym mieście. Kobieta szeryf wnosiła przynajmniej jakiś powiew nowości. – Jak się udał obiad? – zapytała dyspozytorka Gloria Bergstrom, w gruncie rzeczy najważniejsze spoiwo trzymające całe to biuro w kupie. Miała około sześćdziesięciu pięciu lat i stalowoszare włosy, zawsze krótko ostrzyżone i szykownie uczesane, nigdy też nie zjawiała się w pracy inaczej niż na dziesięciocentymetrowych szpilkach. Istniał po temu dobry powód: bez butów Gloria miała półtora metra wzrostu. „Jeszcze parę centymetrów mniej i w następnym życiu mogłabym przystać do krasnali”, żartowała zawsze, kiedy ktoś wspomniał o jej posturze.

– Obiad wypadł wspaniale – odpowiedziała Emily z uśmiechem. – Mnóstwo ludzi obiecało nam wsparcie. Wiesz, chcą współpracować, coś zmienić. W świat pójdzie wieść, że te zabawki w kontaktach z dzieciakami odgrywają ważną rolę. – Odnalazłaś Mandy? Kobiety z urzędu miasta dzwoniły dwa razy. Emily potrząsnęła przecząco głową, wyjęła z ucha kolczyk, który doskwierał jej jak diabli, i podniosła słuchawkę. Nacisnęła zakodowany numer szybkiego wybierania do urzędu miasta. – Nie, jej mąż mówi, że pojechała po zakupy… – urwała i odwróciła wzrok od Glorii, żeby skupić się na rozmowie telefonicznej. – Jeanne? Tu Emily. Przejeżdżając obok, wpadłam do Crawfordów; pan Osobowość Biznesu powiedział, że Mandy wzięła wolny dzień i pojechała do Spokane po zakupy dla dziecka. – Ależ skąd! – zaoponowała Jeanne swoim wysokim niczym dźwięk fletu głosem. – Nie zrobiłaby nam czegoś takiego. To nasza najlepsza pracownica. – Może przekazała przez kogoś wiadomość, że zachorowała lub coś w tym rodzaju? – Nie. To wykluczone, by tak postąpiła. Widzisz, Emily, dzisiaj miało się u nas odbyć przyjęcie z powodu rychłych narodzin jej dziecka. I raczej nie było to dla Mandy niespodzianką. Wybrała nawet tort. – Rozumiem. – Emily oczyma wyobraźni oglądała na nowo dom, który właśnie odwiedziła. Wszystko było tam na swoim miejscu. Mitch Crawford to nie tylko facet z awansu społecznego, który odrzucił swoje dziedzictwo klasy średniej na rzecz atrybutów bogacza, lecz także egocentryczny dupek. Tak jak wielu innych mężów. Ona sama żyła dawniej z jednym z nich. – Czy cokolwiek niepokojącego miało miejsce między Mandy a jej mężem? Gniewała się na niego? – Nic mi o tym nie wiadomo. Skupiała się głównie na dziecku. Tylko o nim myślała. Emily skinęła głową. – Dobrze. Wieczorem spytam Mitcha, czy wróciła do domu. – Jeszcze jedno… – O co chodzi? – Emily wstrzymała oddech, jakby Jeanne miała za chwilę wyjawić jakąś kluczową wskazówkę wyjaśniającą zagadkę, dlaczego Mandy Crawford opuściła dzień roboczy. Może wściekła się na kogoś. Może Mitch ją bił. – Czy możesz przysłać kogoś, żeby wziął trochę tego tortu? Nikt tu nie ma za bardzo nastroju na świętowanie. Emily westchnęła. – Jasne. – Odłożyła słuchawkę i poszła korytarzem do swojego zastępcy. Howard siedział za biurkiem i sprawdzał w internecie warunki narciarskie w Idaho. Kliknął przyciskiem myszy, żeby zamknąć okno. – Jasonie, czy mógłbyś posłać kogoś do urzędu miasta? Jeanne chce nam coś dać. – Już się robi, pani szeryf. – Zerwał się na równe nogi i ruszył do drzwi. Jason Howard zawsze żywił nadzieję, że w okolicy Cherrystone coś się wydarzy. Nikt wtedy nie wiedział, że jego życzenie już się spełniło. Było już wpół do siódmej wieczorem, zapadł zmrok. Niebo nad miastem powlokło się grożącymi śnieżną zadymką chmurami niczym przytulnym okryciem. Mimo groźby żywiołów BryantThompsonowie wciąż rozwieszali lampki oświetlające każdy architektoniczny detal ich piętrowego domu w stylu wiktoriańskim, stojącego po drugiej stronie ulicy naprzeciw uroczego, lecz skromniejszego domu Emily. Bryant-Thompsonowie – Trevor i Mason – należeli do osób niewzruszenie przeświadczonych o tym, że nie da się osiągnąć nastroju świąt Bożego Narodzenia bez

pewnej skrajności. Daleko posuniętej skrajności. Żaden krzak nie pozostał bez ozdoby, nie było ani jednego bezlistnego drzewa bez woalu z małych białych lampek. W tym roku, pomyślała Emily, machając na powitanie obu mężczyznom na drabinach, nie zamierza ulec chęci podjęcia niezbyt entuzjastycznych starań, by im dorównać. To nie miało sensu. Postanowiła wywiesić oświetlony stroik na frontowych drzwiach, a w oknie wystawić sztuczną choinkę. I tyle. Weszła do środka i sięgnęła po telefon. W domu panowała cisza. Jenna, która już wróciła z pracy w punkcie konsultacyjnym krajowego biura korporacji studentek, brała właśnie prysznic. Emily podała swój numer automatycznej sekretarce Mitcha Crawforda, lecz on nie oddzwonił. Nacisnęła przycisk powtórnego wybierania numeru i po raz drugi usłyszała powitanie jego poczty głosowej. Poszła do kuchni, zrzucając buty przy tylnych drzwiach i kładąc torebkę na kuchennej wyspie z nierdzewnej stali. Następnie wykręciła numer firmy Crawforda. Odebrała młoda kobieta. – Pan Crawford przed godziną poszedł do domu, pani szeryf – poinformowała ją. – Nie mówił, czy zamierza dokądś wstąpić. Powinna pani zastać go w domu. Czy wszystko w porządku? – Martwimy się o jego żonę, nic więcej. – Och, nie ma powodu do zmartwienia. Ma się dobrze. Jestem prawie pewna, że tu dzwoniła i rozmawiała z szefem. Emily poczuła ulgę. Podziękowała rozmówczyni, otworzyła lodówkę i wpatrzyła się w owiniętego folią indyka. Mandy Crawford ma się dobrze, za to ja mam tutaj kłopot, pomyślała. Co z tym zrobić? Przecież nie ugotuję zupy dla dwudziestu osób! Zdjęła z półki nad wyspą duży garnek i napełniła wodą. Mocując się z indyczym korpusem i łamiąc kości, wepchnęła go do garnka. Dwie filiżanki przyprawy warzywnej, filiżanka ryżu, trochę soli i pieprzu, i gotowe. Nie miał to być najlepszy indyczy bulion wszech czasów, ale za to w ogromnej ilości. – Cześć, kochanie – powitała Emily córkę, gdy się ukazała, szczupła, owinięta znoszonym błękitnym płaszczem kąpielowym. – Może Święty Mikołaj przyniesie ci nowy szlafrok. Jenna związała włosy w węzeł na czubku głowy i owinęła je cienkim białym ręcznikiem. – Tylko jeśli będę grzeczna. Była szczupła, zgrabna, co dowodziło, że szczęśliwie odziedziczyła korzystne geny matki, a nie ojca. Zęby miała w idealnym stanie i nie potrzebowała upodabniać się do twarzy o identycznych uśmiechach – wytworach ortodoncji. Była też inteligentna. – Myślałam, że może pojechałaś już do ojca – odezwała się Emily, mieszając w garnku. Jenna przysiadła na barowym stołku obok wyspy z kuchenką marki Viking, na którą Emily wykosztowała się przy okazji przebudowy kuchni, przedsięwzięcia dorównującego stopniem komplikacji śledztwu w sprawie morderstwa. – Pojadę rano. Jak mogłabym przegapić twój sławetny bulion z indyka? Oczywiście zmiana planów nie miała nic wspólnego z zupą. Jenna, do niedawna studiująca w college’u, a teraz podróżująca w związku z pracą dla korporacji studentek, z nowej perspektywy spoglądała na najważniejszy związek w swoim życiu – z matką. Rzecz jasna, dochodziło między nimi do głupich kłótni na punkcie chłopaków, ale to było dawno temu. Skończyły się niepokoje o to, z kim córka jest i kiedy zjawi się w domu. Dyskusje, czy powinna wstąpić na studia prawnicze lub znaleźć sobie jakieś zajęcie, które umożliwi jej oderwanie się od bliskiej styczności z szumowinami społecznymi, odeszły w przeszłość. „Nie bądź taka jak ja, Jenna – powiedziała jej kiedyś Emily, gdy razem z osiemnastoletnią wtedy Jenną zwiedzała kampus Cascade. – Nie idź w moje ślady. Wiem, że są teraz dobrze płatne zawody”.

Jenna przyglądała się, jak matka obraca rączką młynka do pieprzu nad bulgocącym garnkiem z zupą. Z głębi serca wyrywały jej się słowa: „Mamo, kocham cię. Zawsze stałaś u mego boku”. Zamiast tego jednak droczyła się z matką. – Chyba trochę wodnista ta zupa. Emily z żartobliwym grymasem na twarzy sięgnęła po żółte pudełko z mąką kukurydzianą. – Mogę temu zaradzić – odparła. – Umiesz zaradzić wszystkiemu, mamo. Ani matki, ani córki nie obchodził w tej chwili cały świat. Nie wiedziały, że para utkwionych w nich oczu uważnie śledzi każdy ich ruch. Przyszedł tu do niej. Jego ciepły oddech tworzył białe obłoczki, kiedy tak stał, zaglądając do dużego domu w stylu wiktoriańskim przez okna od podwórza. Niemal słyszał śmiech, gdy matka i córka przechodziły z jednego pomieszczenia do drugiego, ciesząc się życiem. Tak, mają swoje życie. Tropił ją w internecie. Oczywiście przychodziło mu to dość łatwo. Zostawiała po sobie ślady w całej sieci – witryny, blogi, e-maile. Tyle już o niej wiedział – numer buta, chaotyczne życie uczuciowe jej najlepszej przyjaciółki, plany na przyszłość po ukończeniu Cascade University. Musiał ją zobaczyć w realnym świecie. To był wstępny etap planów dojrzewających w nim jak choroba, na którą tylko on ma lekarstwo. Skierował światło kieszonkowej latarki na zdjęcie trzech młodych kobiet, ładnych, jasnowłosych. Tak, to ona. Dziewczyny pozowały przed neoklasycystycznym pałacem, który stał się ich domem z dala od domu. Zdjęcie zrobiono latem. Wszystkie trzy miały na sobie szorty, eleganckie koszulki bez rękawów i klapki. Wszystkie trzy beztroskie. Przed nimi jasna, słoneczna przyszłość. Przypominały błękitnookie lalki Barbie o nieskazitelnej, plastikowej skórze i figurach, które mogły wyjść tylko spod ręki projektanta lalek. Skupił uwagę na ich uśmiechach. Nieskrywana radość dziewczyn raniła go niczym szpikulec do lodu wbity w trzewia. Zetrę ten uśmiech z jej twarzy, pomyślał, wpatrując się w środkową dziewczynę. Ona jest przyczyną. Ona jest przywódczynią. Kiedy pierwszy raz wsiadał w Kalifornii do samolotu, powiedział sobie, że chce ją tylko zobaczyć, stanąć twarzą w twarz. Chciał jej oznajmić, że swoją głupią decyzją spowodowała katastrofalne skutki. Zamierzał powiedzieć: Następnym razem uważaj. Ktoś inny na moim miejscu mógłby nie być tak rozsądny. Ten wewnętrzny monolog przywołał mu na usta krzywy uśmieszek, gdy tak stał na zimnie i obserwował. Czekał. Rozmyślał o tym, co zrobiła. Co one wszystkie zrobiły. Poznał taki ból, jaki nieliczni by znieśli. Był dumny z tego, że zdołał nim zawładnąć. W przeszłości pieczołowicie rozdawał ból niczym przystawkę, którą obdarowany miał się raczyć. Po jednym trującym kęsie naraz. To wystarczyło, by zyskać ulgę. Jeden haust. Ale to było dawno. Coś buzowało w jego wnętrzu i wiedział, że środkowa dziewczyna ze zdjęcia stała się rodzajem odgromnika dla jego gniewu. Zmagał się z tym. Walczył zażarcie. Dzisiaj, gdy wpatrywał się w nią z drugiej strony ulicy, wiedział, że w końcu nie będzie miał wyboru. W myślach spierał się z tym wciąż na nowo, lecz ostatecznie jego ciemna strona, skrywana przed wszystkimi, którzy sądzili, że go znają, miała wkrótce

zerwać się z uwięzi… ponownie. Raz jeszcze zerknął na fotografię i już wiedział, że Jenna Kenyon zostanie ostatnią ofiarą. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 2 Pięć po ósmej rano we wtorek po Święcie Dziękczynienia w całym biurze szeryfa Cherrystone pachniało kawą i pączkami. Gloria, jak zwykła czynić co najmniej pięć razy w miesiącu, przyniosła tuzin pączków z piekarni po drugiej stronie ulicy. Były pyszne – słodkie, tłuste i oczywiście całkowicie dietetyczne – więc nie sposób było im się oprzeć. Wydawało się, że tylko jedna osoba w biurze przejmuje się wpływem zbyt dużego spożycia pączków na obwód talii funkcjonariusza – Emily, rzecz jasna. Bajgle byłyby przynajmniej nieco zdrowsze. Emily wiedziała jednak, że lepiej okazywać siłę woli i trzymać się z dala od pączków, niż zakazywać Glorii ich przynoszenia. Choć przekroczyła czterdziestkę, Emily Kenyon nie chciała jeszcze się poddać i pozwolić, by jej ciało objęły we władanie siły natury oraz… pączki. Ledwie zdążyła przyjąć do wiadomości obecność pączków ze zwykłym okrzykiem: „Gloria, nie powinnaś była tego robić!”, gdy zagadnęła ją Jeanne Parkinson, kierowniczka wydziału prawa i administracji urzędu miasta. – Mandy nadal nie ma w pracy – wykrztusiła bez tchu; drżały jej ręce. Pani szeryf rzuciła okiem na ścienny zegar. – Godziny urzędowania rozpoczęły się zaledwie dziesięć minut temu. Ściągnęła płaszcz, rękawiczki i szal. Policzki miała jasnoróżowe po przejściu od radiowozu do tylnych drzwi. To najzimniejszy dzień w roku, siedem stopni poniżej zera. Chrupiące nawisy śniegu na krawężnikach zamarzły na kość. Niebo się wypogodziło. – To do Mandy niepodobne – zaoponowała Jeanne. – Zawsze przychodziła pięć minut przed czasem. Wczoraj opuściła przyjęcie na jej cześć, a dziś dalej jej nie ma. Mówię ci, stało się coś złego. Ona zaginęła. – Kto zaginął? – zapytał Jason Howard z pączkiem w ręku i śladami cukru na górnej wardze. – Nie wiemy, kto zaginął – ucięła Emily. – A raczej czy ktokolwiek w ogóle zaginął. – Ona zaginęła – powtórzyła Jeanne. – Wiem na pewno. Tej nocy nie zmrużyłam oka. – To zbyt pochopne wnioski. Rozmawiałam z dziewczyną z firmy Mitcha Crawforda. Mitch rozmawiał z Mandy chwilę przed moim telefonem. Jeanne odrobinę się uspokoiła. Cechował ją wdzięk bryły betonu, ale w tym momencie pozwoliła, by na jej twarzy odmalował się ślad ludzkich uczuć. Nie ulegało wątpliwości, że bardzo lubi Amandę Crawford. – Gdzie ona jest? – dopytywała się. – Co powiedziała mężowi? Emily potrząsnęła głową zakłopotana. – Chyba się przejęzyczyłam. Nie wiem, co mówiła mężowi. Nie rozmawiałam z Mitchem, tylko z pracownicą jego działu obsługi klienta. Natychmiast się zorientowała, że jej odpowiedź brzmi kiepsko. Jednak w tamtej chwili była zadowalająca. Jako szeryf postąpiła zgodnie z procedurą. Wpadła do domu Crawfordów jedynie z grzeczności wobec osób, które zadzwoniły, zatroskane nieobecnością Mandy w pracy. Mimo przyjęcia zorganizowanego w urzędzie Mandy faktycznie pojechała na zakupy do Spokane. Tak twierdził jej mąż. Powinien wiedzieć, co się dzieje z żoną. Nie zaginęła. Nie było nic więcej do zrobienia. Nieobecność Mandy Crawford nie przekroczyła dwudziestu czterech godzin, co dawałoby hasło do mobilizacji stróżów prawa od Cherrystone do Spokane. Jeanne przysunęła się odrobinę bliżej, lecz nie gestem groźby – po prostu chciała okazać Emily, że bardzo się martwi. Była wysoką kobietą o oczach morskiego koloru pod nadmiernie wyskubanymi, zbyt łukowatymi brwiami, niezbyt ładną, lecz ubraną w stylową, brunatną odzież firmy Jones New

York; starała się wyglądać jak najlepiej, wykorzystując to, co miała do dyspozycji. Swoje stanowisko zdobyła przed piętnastu laty i nie zamierzała kiedykolwiek z niego zrezygnować. Miała w sobie szczególną twardość, która kłóciła się z wrażliwością, jaką Jeanne mogłaby objawić w życiu prywatnym. Tego ranka była jednak bliska łez. – Posłuchaj, Emily, znam tę dziewczynę. Wpadła w potężne kłopoty. Powiodła wzrokiem po obecnych w pomieszczeniu. Wszyscy – dyspozytorka Gloria, szeryf Emily, jej zastępca Jason – zdawali sobie sprawę, co za chwilę powie. Rozczarowanie nie wchodziło w grę. – Idę o zakład, że nie żyje. Jej mąż nie chciał mieć dzieci. Gdy Mandy zaszła w ciążę, nie chciał już jej. Jakby przestała istnieć od chwili, gdy wróciła od lekarza z nowiną, którą uważała za wspaniałą wieść. Radosną wieść. Założę się, że sukinsyn ją zamordował. – Nie wiedziałam, że nie chciał mieć dzieci. – Emily obróciła się do Jasona. – Jedziemy tam razem za pięć minut. Nie musiała wyjaśniać, dokąd się wybierają. Zaparkowała wóz i wraz z Jasonem zaczęła piąć się pod górę brukowaną ścieżką wijącą się wśród stożkowatych krzewów, wiodącą do frontowych drzwi domu pod numerem 21 przy Larkspur. Dostrzegła u dołu drzwi kilka rys, których nie zauważyła przy pierwszej wizycie. Crawfordowie muszą mieć psa, przemknęło jej przez głowę, gdy naciskała przycisk dzwonka. W osiedlu panował spokój, nie było widać żadnego ruchu. W istocie cała „społeczność za bramą” wydawała się nie na miejscu. Po co mieszkać na osiedlu, w którym wejścia pilnuje strażnik? Zwłaszcza tu, w Cherrystone. Nic. Żadnej odpowiedzi. Ani szczekania psa. Ani śladu Mitcha. Jason zaproponował, że obejdzie dom naokoło. Emily się zgodziła. Zadzwoniła raz jeszcze. Znowu nic. – Tam z tyłu wszędzie pusto – oznajmił Jason, wyłaniając się zza południowej ściany domu. – Niezła chałupa. Za domem jest duży basen. – Wnętrze też nieźle wygląda – odpowiedziała. – Pojedźmy do jego firmy. Przyjechali na miejsce już po dziewiątej rano. Młodzi pracownicy krążyli wokół placu giełdy samochodowej jak rekiny szukające ofiary. Przyklejone do ich twarzy uśmiechy zgasły, gdy skonstatowali, że to pani szeryf wysiada ze swojego beznadziejnie drętwego, ogromnego wozu. Nie będzie auta przyjętego w rozliczeniu; nie zapakujecie dziewięćdziesięciolatka do samochodu, którego nie potrzebuje, pomyślała Emily. Na całym placu rozbrzmiewały z głośników świąteczne piosenki. José Feliciano śpiewał właśnie Feliz Navidad. Utwór trochę zbyt żywiołowy jak na tę porę dnia, a na pewno nieodpowiedni ze względu na powód ich wizyty. – Jest Mitch? – spytała Emily, gdy z Jasonem u boku podeszła do ozdobionych śnieżnymi płatkami szklanych drzwi frontowych salonu dilerskiego. – Tak – odparł młody mężczyzna w ciemnozielonej kurtce z kapturem, marynarce i krawacie. – W biurze. Z głośników rozległ się głos młodej kobiety: – Wszyscy klienci giełdy zostaną w tej chwili poczęstowani kawą z odrobiną ajerkoniaku na koszt firmy. Wejdźcie i rozgrzejcie się. Smacznego! Jason puścił Emily przodem; w środku minęli trzy samochody przystrojone gigantycznymi łukami ze srebrno-złotych wstęg. Jedna strzałka wskazywała drogę do biura kierownika, druga do działu obsługi klienta. Dziewczyna w czapce Świętego Mikołaja uśmiechnęła się zza biurka. – Dzień dobry, pani Kenyon! Jestem Darla! Chodziłam z Jenną do liceum! Każde zdanie zawierało zabójczy ładunek entuzjazmu. Emily pamiętała Darlę jako cheerleaderkę.

– Och, witaj, Darla. Nie poznałam cię w tej czapce. Miło cię widzieć. – Wskazała gestem drzwi za półkolistym biurkiem dziewczyny. – Szef jest w gabinecie? – Oczywiście. A co u Jenny? – Wszystko dobrze. Wróciła z Tennessee na ferie. Teraz jest u ojca w Seattle. Wiedziałaś, że pracuje dla swojej korporacji studentek? – Tak. Świetnie. Słyszałam o tym. Nadal chcę pójść do college’u, ale wie pani, to niełatwe dla samotnej matki. – Wskazała stojące za nią na szafce zdjęcie małego chłopca. Emily przyjrzała się malcowi na fotografii i zrobiło się jej żal Darli. Oczywiście, że jej ciąża wypadła nie w porę. Najpierw college. Potem praca. Następnie małżeństwo. Na ostatek dziecko. Tak wciąż na nowo powtarzała Jennie i wydawało się, że dotychczas ta mantra przemawia córce do przekonania. Mitch Crawford wysunął głowę zza drzwi gabinetu. Wydawał się poirytowany. – Dosyć już o tym zdjęciu – uciął. – Myślałem, że nigdy tu nie dotrzecie. Darla wyglądała na urażoną jego słowami, wyraźnie świadczącymi, że obecny właściciel firmy w niczym nie przypomina swojego ojca, który zbudował przedsiębiorstwo, posługując się rozumem i niezaprzeczalnym urokiem osobistym. Mitch był pozbawiony obu tych cech. Emily zwróciła się w jego stronę. – Skoro nas oczekiwałeś, byłoby miło, gdybyś do nas zadzwonił. – Dzwoniłem. Wcześniej. Wydał z siebie rozdrażnione westchnienie i gestem rozkazał Darli usiąść i wrócić do pracy. Wykonała polecenie. Była to osobliwa wymiana zdań i Emily odnotowała w pamięci jej dziwaczność. Mitch Crawford ani słowem nie wyraził swojego niepokoju o Mandy, z której powodu funkcjonariusze przybyli. Wydawał się bardziej zaabsorbowany niedogodnością, na jaką naraził go zbyt późny, jego zdaniem, przyjazd pani szeryf i jej zastępcy. Oni jednak zjawili się z powodu obaw Jeanne Parkinson. Nie dlatego, że Crawford do kogokolwiek dzwonił. – Posłuchajcie – zaczął – koniec miesiąca to tutaj gorączkowy okres. Mamy przed sobą cel: musimy wykonać plan sprzedaży. – Ja też mam swój cel – odparła, ważąc słowa. – Odnalezienie twojej żony. Mitch stonował swą wyraźną irytację. Jego wzrok błądził od szeryf Kenyon do jej zastępcy. – Rozumiem. Jestem zajęty. Mandy na pewno się znajdzie. Emily miała ochotę go walnąć i była prawie pewna, sądząc z odrazy, z jaką spoglądał na niego Jason, że zastępca zeznałby przed komisją rewizyjną, iż nie zauważył nic niestosownego w zachowaniu przełożonej. – Postaram się pospieszyć. Czy możemy usiąść? – zapytała Emily, biorąc jedno z krzeseł dla gości w gabinecie, który bardziej przypominał wystawę osiągnięć jego ojca niż jakichkolwiek dokonań Mitcha. Była tam nagroda dla najlepszego dilera Północnego Zachodu, trofeum mistrzowskie w konkursie wybitnych osiągnięć w dziedzinie sprzedaży aut oraz inne wspaniałe plakietki, które zupełnie nic nie mówią komuś spoza kręgu sprzedawców samochodów. – Zeszłego wieczoru zadzwoniłam do jednej z twoich pracownic – oznajmiła Emily, zdejmując płaszcz. – Słyszałam od niej, że rozmawiałeś z Mandy. Wzrok Mitcha przeskakiwał to na Emily, to znów na Jasona. Przypominało to grę w ping-ponga. – Nie. Musiało zajść nieporozumienie. Mówiłem personelowi, że martwię się o nią. Chciałem sprawdzić, czy nie natrafiła, jadąc samochodem, na gołoledź lub coś w tym rodzaju. Przejechałem autostradą całą drogę do Spokane i nic. Ani śladu.

Jason rzucił okiem na Emily, lecz zignorowała go. Zanotowała w pamięci kolejną sprawę: musi pouczyć zastępcę, by więcej tego nie robił. Jeśli chce się skłonić kogoś, by dalej mówił, najlepszą reakcją jest brak reakcji. Darla, która słyszała każde słowo, zajrzała do gabinetu. – Pani Kenyon, to znaczy pani szeryf, mogę wyjaśnić sprawę tego telefonu. Mówiłam Tracee Connors, wieczornej recepcjonistce, że pan Crawford chciałby porozmawiać z żoną. A ona coś pokręciła. Mitch zgromił ją wzrokiem. – To nie pierwszy taki przypadek tutaj, z całą pewnością. Darla poczerwieniała i wycofała się do swojego biurka. – Zatrzymajmy się na tym przez chwilę – powiedziała Emily, zwracając się ponownie do Mitcha. – Musimy zlokalizować twoją żonę. Zatem powtórzmy spokojnie to, co nam powiedziałeś, żeby sprawdzić, czy niczego nie przeoczyliśmy. Mitch wsunął się głębiej w kryty skórą fotel biurowy i obrócił się w stronę okna. – Słusznie. Musimy znaleźć Mandy. Może jest ranna. Coś może zagrażać dziecku. – Właśnie. Więc, jak powiedziałam, omówmy to, co pamiętasz. – Tamtego ranka powiedziała, że wyprowadzi Toby’ego na spacer, a potem wybierze się do Spokane. – Dobrze, a czym tam pojechała? – Swoim wozem, srebrną toyotą camry, rocznik 2003. Emily wydało się dziwne, że żona dilera samochodowego jeździ starszym autem, nie mówiąc już o tym, iż tej marki ani nie produkowano w kraju, ani nie sprzedawano w salonie męża. Jason zapisał numer rejestracyjny samochodu. – Dlaczego wybierała się do Spokane? – Powiedziała, że urodzi już niedługo, więc chce wykorzystać ostatnią szansę, żeby kupić parę rzeczy dla dziecka. – Dobrze. To szczegół, o którym nie wiedzieliśmy. A co z przyjęciem na jej cześć w pracy? Mitch utkwił w niej obojętny wzrok. – Może pokręciła daty? To do niej podobne. Ta uwaga zaskoczyła Emily. Wydała jej się oziębła, szorstka. Mitch Crawford nie wiedział, gdzie jest jego żona, ale z przyjemnością ją krytykował. Albo Mandy była słodką idiotką, albo jej mąż nie za bardzo o nią dbał. – Gdzie robiła te zakupy? – pytała dalej pani szeryf. – Czy coś wiesz na ten temat? – W sklepach sieci Baby Gap i Chelsea’s. Emily zmarszczyła brwi. Nie znała takich nazw; pomyślała, że to dlatego, iż w ciągu ostatnich trzech lat nie zaproszono jej na żadne przyjęcie z okazji rychłych narodzin dziecka. A czasy, kiedy jej córka była niemowlęciem, dawno odeszły w przeszłość. – Jest taki butik z nieziemskimi cenami na parterze galerii Riverside Square – dodał Mitch. – Nie mam pojęcia, po co chciała kupować to gówno. Na miłość boską, to tylko dziecko. Ono nie zna się na tym, co, do cholery, ma na sobie. Ale Mandy wie, jak szastać forsą. Supermarket Walmart to nie jej styl. Jason notował, podczas gdy Emily skupiła się na tym, by wyłowić wszystkie potrzebne informacje. – Dobrze. A teraz wróćmy do porannego spaceru z Tobym. – Urwała na chwilę. Przypomniała sobie podrapane drzwi domu Crawfordów i ciszę, która tam panowała podczas jej wczorajszej wizyty. – Gdzie właściwie jest Toby?

– Dobre pytanie. Nie widziałem go, odkąd wczoraj wyszedłem do pracy. – Nie niepokoi to pana? – spytał Jason, po raz pierwszy włączając się do rozmowy. Mitch zmierzył wzrokiem młodego zastępcę szeryfa. Nie dzieliła ich obu duża różnica wieku, ale wyraźnie było widać, że przedsiębiorca uważa Jasona Howarda za kogoś zajmującego znacznie niższą pozycję społeczną. – Nie, wcale nie. Stale ucieka z domu i biega sobie po ulicy. Gdybym dostawał dolara za każdym razem, kiedy musiałem w środku nocy wychodzić i go wołać, mógłbym zamknąć salon i przejść na emeryturę. Proszę mi wierzyć, dziś wieczorem pies będzie w domu. Kiedy zgłodnieje. – Co się działo dalej? – spytała Emily. – Czy Mandy zabrała Toby’ego na spacer? Mitch wzruszył ramionami. – Nie wiem. Tak przypuszczam. Nie było mnie przy tym. Jedno z nas musi przecież pracować. Emily miała na końcu języka ripostę, że Mandy też pracuje. I gdyby Mitch choć w połowie dorównywał swemu ojcu, jego firma nie traciłaby klientów. Jednak tylko uśmiechnęła się. Wszystko, byle tylko nie przestał gadać. – Czy Mandy dzwoniła do ciebie albo wysłała SMS-a? Czy wczoraj skontaktowała się z tobą w jakikolwiek sposób? Po tym, jak… jak widziałeś ją ostatni raz? Potrząsnął głową. – Nie. Nie należymy do małżonków, którzy meldują się co pięć minut z zapewnieniem: „Kocham cię”. Dobrze to zapamiętam, pomyślała Emily. – Słuchajcie, zamierzacie znaleźć moją żonę, ale wyczuwam, że nie bardzo mnie lubicie. Nie obchodzi mnie to. Nie musicie mnie lubić, żeby ją odnaleźć, prawda? – Ma pan rację. Nie musimy pana lubić – odpowiedział cicho Jason. Emily zerknęła na niego. Pozwoliła sobie na lekki uśmiech. – Lecz owszem, znajdziemy ją. – Dobrze. A teraz, jeśli mam podpisać jakieś papiery, zgłoszenie o zaginięciu lub coś takiego, zróbmy to. Sporządziłem listę jej przyjaciół. Proszę. Popchnął kartkę w stronę Emily. Lista zawierała nazwiska koleżanek i przyjaciół rodziny. Znała wiele z nich. Trzy należały do pracownic urzędu miasta. – Jeśli coś znajdziecie, dzwońcie do Darli. Wie, gdzie mnie szukać. Kiedy przeszli obok posępnej Darli, Emily zwróciła się do Jasona i bardzo cicho wyraziła to, o czym myśleli oboje: – Facet jest naprawdę załamany zniknięciem żony, prawda? – Tak, wręcz wypłakuje sobie oczy. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 3 Dwupasmowa szosa wiodąca z miasteczka do Spokane była przyprószona szarym śniegiem przypominającym beton swoją fakturą, barwą, a przy dostatecznie silnym nocnym mrozie również siłą uderzenia. Gloria opublikowała komunikat informujący, że zaginęła młoda ciężarna kobieta z Cherrystone. Zamieściła go już miejscowa gazeta, nadała go również rozgłośnia radiowa w Spokane, zatrudniająca dość bystrego dziennikarza współpracującego z policją. Emily Kenyon oznajmiła swojemu zastępcy, że chce sprawdzić sklepy, w których – jak zeznał Mitch Crawford – bywała jego żona. Chciała znowu wziąć udział w działaniach przypominających prawdziwe dochodzenie. – Od miesięcy siedzę za biurkiem lub bankietowym stołem – oświadczyła. – Chciałabym znowu pobawić się gliniarską robotą, dopóki jeszcze pamiętam, jak to się robi. Tymczasem ty broń fortu i zacznij sprawdzać, dokąd jeszcze Mandy mogła się udać. Spotkaj się też z jej sąsiadami. Jason bynajmniej nie czuł się rozczarowany. Po pracy mógł spodziewać się domowego obiadu i był przekonany, że Mandy Crawford wkurzyła się na męża, ale znajdzie się, nim dzień dobiegnie końca. – Rozumiem – odparł. – Ten facet to dupek. Jeśli swoją żonę traktuje tak samo jak sekretarkę w firmie, to na jej miejscu też bym od niego odszedł. Nieważne w ciąży czy nie. Emily ruszyła do drzwi. – Będziemy w kontakcie. Przejadę się do Spokane i sprawdzę, czy ktoś ją tam wczoraj widział. Ekspedientka za ladą sklepu Chelsea’s Natural Baby prawdopodobnie od pięciu lat nie miała okazji zjeść całego posiłku. Jej wychudzone oblicze tworzyło ostry kontrast z uroczymi zdjęciami różanolicych niemowląt i ich uduchowionych matek w ciuchach od projektantów mody, wywieszonymi wzdłuż całej tylnej ściany butiku. Miała czarne włosy sczesane do tyłu i spięte niesamowicie wielkim szylkretowym klipsem. Jej blada skóra przybrała niemal kredowy odcień. Natomiast paznokcie umalowała na krwistą czerwień. Kiedy Emily zbliżyła się, sprzedawczyni z trzaskiem zamknęła klapkę telefonu komórkowego. – Mam na imię Caprice. Czy kupuje pani wyprawkę dla wnuka? Emily potrząsnęła głową, zastanawiając się, czy tak kiepsko wygląda. Na pewno nie aż tak źle. – Jestem Emily Kenyon, szeryf z Cherrystone. Dziękuję, nie zostałam jeszcze babcią. Przyjechałam tu służbowo. Caprice miała małe, ptasie oczy, które starała się optycznie powiększyć śmiałymi pociągnięciami kredki. Zerknęła na Emily, po czym zlustrowała jakąś nastolatkę wchodzącą przez główne drzwi galerii. Ściągnęła wargi. – Przepraszam. W czym mogę pomóc, pani szeryf? Emily wyjęła ze swojej legitymacji służbowej, wydanej przez organa bezpieczeństwa hrabstwa, zdjęcie zaginionej. Mandy miała na nim trochę dłuższe włosy i była nieco szczuplejsza na twarzy niż wtedy, gdy widziano ją po raz ostatni. Caprice spojrzała na zdjęcie. Szybko rozpoznała przedstawioną na nim osobę. – Teraz jest trochę tęższa. Tak, robi tu zakupy. To dobra klientka, o jej guście nie ma co mówić, ale na kartach kredytowych ma duży limit. Nazywa się Amanda Crawford. Caprice obraźliwie wyraziła się o Mandy, ale przynajmniej miała dobrą pamięć. – Dziękuję. Kiedy ostatnio ją pani widziała? – Jakiś czas temu. Nie było jej od paru tygodni. Mogę sprawdzić w rejestrach, jeśli zechce pani chwilę zaczekać. Jestem kierowniczką tego sklepu.

Dźwięk melodyjki obwieścił wejście kolejnej klientki i Caprice zaczęła sprawiać wrażenie nieco rozkojarzonej, utkwiła bowiem wzrok w nastolatce kręcącej się wokół owej Wyspy Skarbów z dziecięcymi ubrankami. – Konfekcja od Diora – powiedziała szeptem. – Muszę mieć oko na tę dziewczynę. Nie do wiary, ile tu przychodzi sklepowych złodziejek. Najwyraźniej w oczach niektórych młodych dziewczyn macierzyństwo usprawiedliwia kradzież. Emily kiwnęła głową, lecz nie dlatego, że choćby przez chwilę uwierzyła w słowa Caprice; sprzedawczyni należała do kobiet, które muszą szydzić z każdej osoby odwiedzającej sklep. – Może pani będzie mogła ją aresztować, jeśli coś ukradnie – ciągnęła Caprice. – Zna pani takie jak ona. Ciężarne i głupie. Lub głupie i ciężarne. Gdy kierowniczka sklepu umilkła na nabranie oddechu, Emily skierowała rozmowę z powrotem na Mandy. – Czy pani Crawford na pewno nie pokazywała się od paru tygodni? Nie widziała pani jej tu wczoraj? Ekspedientka westchnęła. – Na pewno. Wczoraj kiepsko szedł handel. Przydałaby mi się tu świeżo upieczona mama z przyzwoitym limitem na karcie kredytowej. Otrzymałam z Paryża dostawę różowych kocyków, które by się jej spodobały lub które tak czy owak mogłabym jej sprzedać. Zaśmiała się, jakby dając do zrozumienia, że ostatnie słowa miały być żartem. Emily jednak wiedziała lepiej. – Spodziewała się dziewczynki? – spytała sprzedawczynię. – Interesowało ją wszystko w kolorze różu i lawendy. Pani szeryf podziękowała jej i przeszła do mieszczącego się w tej samej galerii sklepu sieci Baby Gap. Także i tam nikt nie widział Mandy. Żona Mitcha Crawforda prawdopodobnie zniknęła jeszcze przed dotarciem do Spokane. Opuszczając centrum handlowe, Emily zastanawiała się, dlaczego ponura i cyniczna Caprice prowadzi sklep odwiedzany przez klientki, których nie cierpi. Dla niej Mandy nie była zaginioną kobietą, lecz zaginioną klientką. Szeryf Kenyon rozejrzała się po parkingu w poszukiwaniu swojego wozu. Przemierzając plac, nie mogła pozbyć się myśli o swoich wizytach w sklepach takich jak Chelsea’s, kiedy jako młoda matka szukała idealnej sukienki dla dziewczynki, która ostatecznie zawsze będzie wyznaczała w jej życiu centralny punkt. Wybierała dla niej ubranka w kolorze mięty i lawendy, byle nie różowym. Pragnęła, żeby dziecko wyrosło na ładną dziewczynkę, córeczkę tatusia, i żeby było silne. Zapisany w jej pamięci obraz owych wczesnych lat spędzonych z Davidem i Jenną niósł zarówno słodycz, jak i gorycz. David był młodym, przystojnym lekarzem stażystą, a córka pojawiła się w ich życiu jako zachwycająca niespodzianka. Gdy z małym dzieckiem i stale uwiązanym w szpitalu mężem odbywała zgodnie z harmonogramem służbę w policji w Seattle jako detektyw, żywiła nadzieję na lepsze czasy. Wszystkie młode pary zaczynają od harówki. Wsiadła do samochodu, pochłonięta wspomnieniami. Przyglądała się jakiejś kobiecie wspinającej się z trójką dzieci do połyskującego srebrem lakieru nowiutkiego auta terenowego. Wóz był drogi, kosztował ponad pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Zastanawiała się, czy mąż owej kobiety chętniej powitał swoje dzieci niż David Jennę. David Kenyon nie umiał znieść spontaniczności i braku pewności, które niesie z sobą obdarzone wolną wolą dziecko. W szpitalu był nieledwie Bogiem, panem i władcą życia swoich pacjentów. W domu stawał się mężem i ojcem. Nie potrafił wpasować drobnych okruchów realnego,

dynamicznego życia w swój uporządkowany, sztywny świat nagłych przypadków medycznych. Nie umiał zrozumieć, dlaczego Emily zależy na ujęciu mordercy, posłaniu gwałciciela dziecka do więzienia czy zniweczeniu spisku przeciwko życiu starca, uknutego przez jego chciwą rodzinę. Ale przede wszystkim nigdy nie rozumiał, dlaczego na świecie musiała pojawić się Jenna. Emily bardzo kochała wtedy Davida. Kochała głęboko. Jego potrzebę porządkowania i kontrolowania swojego życia uważała za kluczową dla dobrego lekarza. Ale i ona miała swoje potrzeby. Dla niej najbardziej liczyło się to, że jest matką, żoną, policjantką. Nie wstydziła się swoich ambicji szeregowanych właśnie w tej kolejności. Przekręciła kluczyk w stacyjce i włączyła się w niezbyt gęsty ruch uliczny. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 4 Szeryf Kenyon – odezwała się, przyciskając słuchawkę do ucha. Zza drzwi gabinetu dobiegał ją głos Glorii toczącej z Jasonem jakąś pogawędkę, sądząc z wybuchów śmiechu, niemającą nic wspólnego z aktualnym dochodzeniem. W tej sprawie bowiem nie było nic do śmiechu. Jedynie niepokojące wrażenie, że nie sama Mandy Crawford mogła być odpowiedzialna za swoje zniknięcie. Osoba z drugiej strony linii westchnęła. Rozległy się jakieś trzaski, po czym zapadła cisza. – Słucham, kto mówi? – spytała Emily. Znowu trzaski. – Halo? – Szeryf Kenyon? Mówi Hillary Layton. Matka Mandy. – Każda wypowiedziana sylaba zdradzała cierpienie. Emily spodziewała się tego telefonu. Bała się takich rozmów, choć ich oczekiwała, bo bez nich nie dało się posunąć naprzód żadnego śledztwa. Zostawiła wiadomość pod numerem domu Luke’a i Hillary Laytonów w Spokane. Automatyczna sekretarka poinformowała ją, że gospodarze są chwilowo nieobecni, lecz będą sprawdzać wiadomości i oddzwonią. Mitch Crawford mówił, że teściowie spędzają urlop w Meksyku i nie ma pojęcia, jak się z nimi skontaktować. – Pani Layton, bardzo mi przykro – powiedziała Emily. To niewiele, lecz te słowa płynęły z głębi serca i w gruncie rzeczy mogła powiedzieć tylko tyle. W tej chwili nie mieli żadnej informacji co do miejsca pobytu Mandy. Wyglądało na to, że w pozostałej części rozmowy więcej do powiedzenia będzie miała matka zaginionej młodej kobiety. – Czy znalazł się jakiś ślad córki? Emily wyczuwała, że rozmówczyni przebywająca tak daleko od śnieżystego Północnego Zachodu jest bliska załamania. – Nic. Ale sprawdzamy każdy możliwy trop. Gdzie pani teraz jest? – W Puerto Vallarta. Mandy i Mitch wysłali nas tu na tydzień; wykupili prawo do wspólnego użytkowania tego kurortu. Nie chciałam jechać tak krótko przed terminem rozwiązania, ale córka namawiała nas na wyjazd. Bardzo nalegała. Nie wierzę, że odeszła od męża. Nigdy mi nie wspominała o żadnych problemach. – Pani Layton odetchnęła głęboko. – Chwileczkę. Emily usłyszała, jak matka Mandy przykrywa dłonią mikrofon i mówi coś do stojącej obok osoby. Przerwa w rozmowie dała jej ułamek sekundy na zebranie myśli. Zastanawiała się, dlaczego Hillary Layton zostawiła córkę i mającego się urodzić lada dzień pierwszego wnuka. Wydawało się to dziwaczne. – To był mój mąż – wyjaśniła Hillary, zgłaszając się ponownie. – Kazał pani przekazać, że nie ufa Mitchowi ani na jotę. W tle słychać było męski głos, a raczej niski warkot potężnego mężczyzny. Gniewnego mężczyzny. – Ten facet to egocentryczny gówniarz! – Luke, sza! Nic w ten sposób nie pomożesz. Emily próbowała rozładować ich gniew uspokajającym tonem: – Pani Layton… Hillary, proszę. A więc, pani Hillary, dokąd Mandy mogła, pani zdaniem, pojechać? Czy pozostajecie ze sobą w bliskich relacjach? – Nie wiem, gdzie ona jest. I owszem, jesteśmy sobie niezwykle bliskie. Widywałyśmy się raz na tydzień i niemal codziennie rozmawiałyśmy przez telefon. Jesteśmy sobie tak bliskie, jak tylko mogą być matka i córka, choć obie żyjemy własnym życiem. Po otrzymaniu wiadomości od pani

obdzwoniłam jej przyjaciółki: Sammy, Dee, Caroline i Sierrę. Żadna nic nie wie. Emily zwróciła uwagę na jedno imię: – Kto to jest Sammy? – Samantha Phillips, jej najlepsza przyjaciółka. Mieszka przy West Highland Drive. Żona dentysty. Pani szeryf znała doktora Dana Phillipsa. Przejął on praktykę stomatologiczną po doktorze Cassidym, który opiekował się połową mieszkańców Cherrystone, od pierwszych ubytków próchniczych w szkole podstawowej aż do urazów ze złamaniami zębów mądrości w college’u. Mieszkańców Cherrystone łączyły więzi bliższe niż sześć stopni oddalenia. Bliższe nawet niż trzy stopnie oddalenia. Emily zaintrygowało imię Samanthy, ponieważ nie słyszała, by je wcześniej wymieniano. Na liście przekazanej zastępcy szeryfa przez Mitcha, zawierającej osoby najbliższe jego zaginionej żonie, nie było Sammy. Wzrok Emily zatrzymał się na zdjęciu Mandy, które pracownice urzędu miasta umieściły na sporządzonym przez siebie plakacie z wiadomościami o osobach zaginionych. Zastanawiała się, kiedy zrobiono tę fotografię. – Kiedy państwo wracają? – Dziś wieczorem. Wylatujemy z Puerto Vallarta dziś wieczorem. Pierwszym samolotem, na który udało się nam dostać bilety. Alaska Airlines przez Los Angeles. – W porządku. Robimy, co w naszej mocy, by ją znaleźć. Chciałabym, żeby państwo po powrocie do domu zgłosili się do mnie. Hillary Layton wreszcie straciła resztki panowania nad sobą i zaczęła płakać. – Pani szeryf, czy pani sądzi, że córka wyprawiła nas w tę podróż, bo chciała odejść od Mitcha? Albo że… wie pani, że spotkało ją coś naprawdę złego? Emily prowadziła w Seattle sprawy związane z zaginięciami. Wiedziała, że decydujące znaczenie mają pierwsze godziny, a wobec braku powodów do ucieczki Amandy istniało prawdopodobieństwo, że została ona uprowadzona lub w jakiś sposób skrzywdzona. Albo poniosła śmierć. Niewiele osób znikało na czas dłuższy niż dzień bez którejkolwiek z powyższych przyczyn zaginięcia. Mimo to dla matki na drugim końcu linii w tej chwili niezbędna była nadzieja. – Pani Hillary, proszę nie myśleć o najgorszym. Właśnie teraz musimy zajrzeć w każdą dziurę. Musimy skupić energię na odnalezieniu pani córki. Tym się zajmujemy. Pracujemy nad tym pełną parą. Hillary powstrzymała płacz. – Dziękuję, pani szeryf. Mąż i ja będziemy u pani jutro. Emily się rozłączyła. Poczuła wątły przypływ nadziei. Jeśli w zaginięciu Mandy faktycznie maczał palce Mitch Crawford, to popełnił pierwszy błąd. Skłamał, mówiąc, że nie wie, jak skontaktować się z teściami. Nawet jeśli z jakiegoś powodu nie wiedział, do której części wspólnie użytkowanego obiektu ich skierowano, to na pewno mógł ich odnaleźć, dzwoniąc do biura obsługi klienta firmy zarządzającej kurortem. Państwo Laytonowie wypoczywali przecież za jego punkty udziału w użytkowaniu obiektu. To było rzeczywiście głupie potknięcie. Kolejne niedopatrzenie Mitcha to sprawa Sammy Phillips, najbliższej przyjaciółki Mandy. Nigdy o niej nie wspomniał. Rezydencja państwa Phillipsów miała w sobie to wszystko, czego domostwo Mitcha Crawforda nigdy nie zdołałoby osiągnąć. Nie wchodziła w skład „społeczności za bramą” z jej pretensjonalnymi atrybutami wielkich posiadłości ziemskich. Był to wspaniały, autentyczny, stary dom przystrojony

w świąteczną szatę, subtelną i stosowną. Na każdych dwuskrzydłowych odrzwiach piętrowego budynku w stylu kolonialnym wisiał ogromny, pozłacany wieniec z liści eukaliptusa. We wszystkich czternastu oknach od ulicy wystawiono małe imitacje świec. Kiedy Emily przybyła na miejsce, zapadał wieczór. Zaparkowała na ulicy, śliskiej od stopniałego śniegu. Nigdy nie była w tym domu, choć znała jego historię. Bez względu na to, ile czasu będą mieszkali tu Phillipsowie, dla seniorów z Cherrystone budowla zawsze pozostanie Domem Justina. Nazwa pochodziła od bankiera Herberta Justina, który dom wybudował i mieszkał w nim z żoną Matildą aż do śmierci w wieku osiemdziesięciu jeden lat; wdowę przeniesiono wtedy do domu spokojnej starości w Portland, żeby była bliżej dzieci. Nieruchomość sprzedano trzy tygodnie po tym, jak starszej pani polecono spakować manatki „dla jej własnego dobra”. Samantha Phillips była olśniewającą blondynką o zielonych oczach. Kiedy Emily wchodziła po schodach, gospodyni w czarnej kaszmirowej sukni stała w drzwiach, obejmując się ciasno ramionami i drżąc od chłodu. – Proszę wejść, bo na zewnątrz znowu robi się trochę za rześko – powiedziała Samantha, spoglądając na pociemniałe niebo grożące deszczem lub śniegiem. Emily weszła za nią w piętrowy korytarz wyłożony perskimi chodnikami tak grubymi, że obcasy butów się w nie zagłębiały. Samantha ustawiła na tacy dzbanek z herbatą i delikatnymi, rurkowato zwijanymi ciastkami krumkake, które Emily znała, bo jej matka również piekła je na święta. Nad całym pokojem górowała trzymetrowa choinka, w której po zapachu można było rozpoznać prawdziwą jodłę balsamiczną. – Jak widzę, jest pani Norweżką – powiedziała pani szeryf, zerkając na ciastka. Twarz Samanthy rozjaśnił ciepły uśmiech. – To krumkake. Proszę się poczęstować. Rodzina mojej prababki pochodziła z Oslo, a te ciastka to chyba jedyna norweska tradycja, jaką znam. Gospodyni gestem wskazała Emily miejsce. Usiadły naprzeciw siebie na jednakowych dwuosobowych sofach, doskonale pasujących do wspaniałego, starego domostwa wypełnionego gustownymi antykami i obrazami. – Przepięknie urządzony dom – zauważyła Emily. – Dziękuję, lecz to nie moja zasługa. Mąż miał odwagę to wszystko kupować, kiedy naprawdę byliśmy bez grosza. Teraz dobrze nam się powodzi – dodała Samantha, łapiąc się na chwili słabości, niechętnie okazywanej obcym. – Mam na myśli to, że praktyka męża kwitnie. W jej zachowaniu wyczuwało się zakłopotanie. Emily wiedziała, że paplanina Samanthy ma na celu zajęcie jak najdłuższego czasu, żeby uniknąć konieczności poruszenia kwestii, o których naprawdę myślała. – Głosowałam na panią – powiedziała Samantha, wygłaszając tym samym najdziwaczniejszą uwagę nie na temat, jaką Emily kiedykolwiek słyszała. Skwitowała ją pełnym wdzięczności uśmiechem. – Dziękuję. Doceniam pani głos. Musimy jednak pomówić o Mandy, pani Samantho. To bardzo ważne. Jej matka twierdzi, że jest pani jej najlepszą przyjaciółką. Czy to prawda? Gospodyni nalała herbatę do filiżanek. Wskazała gestem cukier. Emily odmówiła. – Poznałyśmy się w college’u – zaczęła Samantha, mieszając herbatę. – Była moją współlokatorką na pierwszym roku. Stanowiłyśmy taką dziwną parę, która rzeczywiście dobrała się jak w korcu maku. Większość dziewczyn lokowano razem z przyjaciółkami z liceum; do Bożego Narodzenia w końcu znienawidziły się nawzajem. Ale nie my.

– Pani nie pochodzi stąd, prawda? – spytała Emily, znając z góry odpowiedź. Znała wszystkich, którzy mocno zapuścili korzenie w Cherrystone, ponieważ jej własne tkwiły równie głęboko. Samantha potrząsnęła głową, a Emily zauważyła, że brylanty w jej kolczykach mają co najmniej po dwa karaty. – Nie, ale mieszkam tu dzięki Mandy. Odwiedziłam pewnego razu ją i Mitcha, i wtedy na jakimś przyjęciu spotkałam Dana. – Czy dobrze pani poznała Mitcha? – Na tyle dobrze, by go znienawidzić, jeśli o to pani pyta. Emily odstawiła filiżankę. – Jak do tego doszło? – Nie wiem. Czasem nienawidziłam go, ponieważ Mandy mogłaby trafić znacznie lepiej. W szkole zawsze umawiała się z przyzwoitymi facetami. Mitch potrafił być draniem. Nigdy nie pozwalał jej na nic, co kłóciło się z tym, co uważał za najlepsze. Odkąd wyszła za niego, musiałam się z nią umawiać z wyprzedzeniem, żeby się z nią zobaczyć. – A więc lubi wszystkim rządzić – podsumowała Emily. – Co jeszcze? Czy zachowywał się agresywnie? – O niczym takim nie wiem. Chcę przez to powiedzieć, że jej nie bił. Nigdy by tego nie zniosła i powiedziałaby mi o tym. Emily szukała wzrokiem zatroskanych oczu Samanthy. – Chyba coś pani ukrywa. – Wiem, że przyszła tu pani po jakąś wielką rewelację, która podpowie pani, co się z nią stało i gdzie może być. Po prostu nie umiem pani pomóc. – Czy była szczęśliwa? – Przez dłuższy czas nie, ale kiedy zaszła w ciążę, to się zmieniło. Znowu była taka jak dawniej. Miała radość w głosie. Od tak dawna pragnęła dziecka, ale Mitch stale powtarzał, że jeszcze nie czas. – A więc zeszłego roku ten czas wreszcie nadszedł? – Tak sądzę. Naprawdę nie wiem. Raz przy kawie u niej w domu (nawiasem mówiąc, nie cierpiała go), powiedziała, że gdyby nie dziecko z Mitchem, odeszłaby od niego. Mówiła: „Nie dbam o to, co obchodzi jego. Chcę być matką. I zostanę nią”. – Więc pewnie przekonała go, że już czas na dziecko? – Albo go oszukała – odparła Samantha z taką miną, jakby mówiła źle o zmarłej. – Oszukała…? – ponagliła ją Emily. – Myślę, że przesadzam. Wie pani, co chcę przez to powiedzieć… bardzo pragnęła dziecka. Odstawiła pigułki i sprawy potoczyły się same. Nie ona pierwsza tak postąpiła. Emily nie mogła już dłużej oprzeć się ciastkom. Chrupiący maślany przysmak przypomniał jej dzieciństwo, święta z rodzicami, a później z Jenną i Davidem. To były słodkie wspomnienia, choć nie bez odrobiny goryczy. – Czy Mitch również się cieszył i czekał na dziecko? – Tak myślę. Sądzę, że jakiś czas przyzwyczajał się do tego. Pod koniec października Dan i ja wybraliśmy się z nimi na kolację; oboje wydawali się podnieceni perspektywą zostania rodzicami około Bożego Narodzenia. Mitch przechwalał się, że będzie miał syna, który pójdzie w jego ślady i przejmie firmę. – Ale to nie miał być syn. Samantha odwróciła na chwilę wzrok, po czym spojrzała ponownie na Emily. – Wiem. Niemal upuściłam wtedy widelec. Szturchnęłam Dana, żeby nic nie mówił. Wiedziałam,

że urodzi się dziewczynka, ale widać było wyraźnie, iż Mandy nie powiedziała o tym Mitchowi. Myślałam, że padnę z wrażenia. – Wcale się nie dziwię. Czy pytała ją pani o to? Kiedy Samantha zaczęła odpowiadać, jej komórka odezwała się melodią Jingle Bells. Kobieta spojrzała na wyświetlony na ekraniku numer i pozwoliła się włączyć poczcie głosowej. – To mój spóźniony mąż – wyjaśniła. – A co do odpowiedzi na pani pytanie, to zagadnęłam ją o to jakiś tydzień później. Samantha Phillips załatwiała sprawy w mieście. Zaszła do banku, podrzuciła do pralni koszule męża i kupiła dwie torby halloweenowych łakoci, gdyż krążyły plotki, że stary Dom Justina znowu nawiedzą dzieci, które co roku zbiegały się tam zapewne liczniej niż pod jakikolwiek inny adres w Cherrystone. Wiedziała, że soboty to w firmie Mitcha najgorętsze dni i że Mandy będzie w domu. Zaparkowała wóz za granatowym lexusem na ulicy przed domem. Kiedy zadzwoniła, w drzwiach stanęła Mandy. – Cześć, Sam – powitała przyjaciółkę. – Cześć, kochana, pomyślałam, że zrobię sobie przerwę na kawę. Próbowałam dodzwonić się do ciebie, ale twoja komórka jest wyłączona. Mandy wciąż stała w drzwiach, nie otwierając ich szerzej przed Samanthą. – Chyba znowu zapomniałam ją naładować. W jej zachowaniu wyczuwało się nietypowe zakłopotanie. – Czy mogę wejść? – spytała Samantha. Mandy stała nieporuszona. Miała włosy ściągnięte do tyłu i spięte klipsem, jakby nie zdążyła ich wyszczotkować. Wyglądało na to, że za późno rozpoczęła dzień. – To nie najlepszy moment. Samantha poczuła niepokój. – Dobrze się czujesz? Z dzieckiem wszystko w porządku? – Dziecko ma się dobrze. Po prostu staram się nie przemęczać. Wymówka wydawała się taka płytka, zupełnie nie w stylu przyjaciółki. – Na pewno? – Tak. Umówmy się później. Zadzwonię do ciebie. – Chciałam porozmawiać o tamtym ostatnim wieczorze. Kiedy mówiliście o dziecku… Myślałam, że Mitch wie, że to ma być dziewczynka. – Nie mogę teraz do tego wracać – odparła Mandy, przymykając bardziej drzwi. – Przepraszam. – Wpuścisz mnie? – Nie teraz. To nie jest dobry moment. Zanim Samantha zdążyła zmienić temat i zaofiarować się, że zrobi jej zakupy lub w inny sposób pomoże, drzwi się zatrzasnęły. Zupełnie jakby prowadziła domokrążną sprzedaż subskrypcji czasopism albo wciskała ludziom broszurki fanatycznych grup religijnych. Stała przez chwilę, wpatrując się w okazałe drzwi frontowe. Co tu się rozegrało? Co się dzieje? Dwa dni później dodzwoniła się do Mandy do pracy. Komórka przyjaciółki nadal była rozładowana lub wyłączona, Mandy nie oddzwoniła mimo kilku głosowych wiadomości. – Gniewasz się na mnie? – spytała Samantha. – Nie – odpowiedziała Mandy ściszonym głosem, aby nie przeszkadzać koleżankom w biurze. – Mam obecnie trochę problemów. – Z Mitchem?

– Nie mogę o tym mówić. – Znowu zachowuje się jak dupek? – Wiem, że się o mnie martwisz, ale nie zamierzam o tym rozmawiać. Chcę, żebyś zostawiła mnie w spokoju. Jasne? To była ostatnia ich rozmowa na ten temat. Telefon komórkowy Jenny Kenyon zawibrował gdzieś w głębi torebki. W domu ojca ulokowano ją w sypialni umieszczonej w suterenie, wybudowanej specjalnie z myślą o niej, jak stwierdziła jej macocha Dani. – Twój ojciec chce, żebyś czuła, że i tu masz dom – stwierdziła ponad rok temu, po raz pierwszy prezentując jej nieukończoną jeszcze sypialnię. – Chcę, żebyś pomogła wybrać kolory farb i rodzaje tkanin. Ja myślę o barwie czekoladowej z akcentami koloru mango. – Brzmi pysznie – oceniła Jenna, wiedząc, że Dani nie pojmie ironii tej gry słów ani tego, że ona sama żywi dosłownie wstręt do oranżu i brązu. Przypominały jej bowiem kolory wystroju wnętrz jej szkoły średniej. – Ogromnie zależy nam na tym, żebyś dobrze się tu czuła – dodała Dani Kenyon. Czas pokazał, na ile szczere było to życzenie. Pokój nie zmienił się ani na jotę, jeśli nie liczyć jeszcze paru sprzętów upchniętych w środku. Jenna dowiedziała się, jak stoją jej notowania u Dani, a tym samym również u ojca. Znalazła swoją komórkę i westchnęła głośno. Dzwoniła Amber Manley. Pozwoliła włączyć się poczcie głosowej, po czym uruchomiła laptop i czekała, aż system ożyje. Amber Manley należała do jej starej sekcji korporacji studenckiej Beta Zeta House w Cascade University. Kiedyś natknęła się na skład żywności i garderoby zachomikowanych przez Pepper Raynor. Problem polegał na tym, że choć Pepper była złodziejką kradnącą w akademiku żywność z kuchni i ubrania koleżanek, to Amber wymierzono karę dyscyplinarną za otworzenie szafki Pepper. Jenna zaczęła pisać: Droga Amber, Wiem, że próbowałaś się ze mną skontaktować. Choć chciałabym Ci pomóc, niestety, nie mogę. Zasady, którymi kieruje się nasza korporacja, są bardzo konkretne. Mimo woni rozchodzącej się z szafki Pepper nie miałaś prawa jej otwierać… Mężczyzna znajdujący się ponad półtora tysiąca kilometrów od niej drgnął gwałtownie, gdy Jenna zalogowała się w sieci. Biegłość w posługiwaniu się komputerem zrodziła się częściowo z bezbrzeżnej samotności wabiącej chłopaka w podstępną głąb ekranu, gdzie mógł szukać więzi z innymi oraz swojego miejsca w świecie. Lubił dotyk klawiatury, z początku chłodny, później gorący, w miarę jak uderzał w klawisze przenoszące go w miejsca, do których, jak sądził, nigdy nie pojedzie. Jako wygaszacz ekranu ustawił zdjęcie zielonkawych wód wokół piaszczystych brzegów wyspy Oahu, której, jak sądził, nigdy nie zobaczy. Jednak ujrzał ją. Zjeździł cały kraj, był też w Europie. Ale w żadnym z odwiedzonych miejsc nie czuł się lepiej z samym sobą. Nic nie mogło tego sprawić. I kiedy właśnie pomyślał, że coś może się zmienić, odebrano mu tę szansę. Winił za to tę dziewczynę, gdyż to ona skradła mu wszystko, co się dlań liczyło. Wysłał do niej z fikcyjnego konta pocztowego pozornie nieszkodliwego e-maila, zmyślnie zainfekowanego koniem trojańskim, programem szpiegującym, umożliwiającym mu przechwytywanie każdego słowa wystukanego przez nią na klawiaturze. Jeśli jednocześnie zalogował się ze swojego

komputera, mógł śledzić jej słowa w czasie rzeczywistym. Wiedział, że nie jest głupia. Nie była też słaba. Radziła sobie z egocentrycznymi, głupimi dziewczynami z imponującym zdecydowaniem i logiką. Niektóre jej cechy mógłby darzyć podziwem, gdyby nie obwiniał jej o najstraszniejszą tragedię w życiu naznaczonym już tyloma innymi. W trakcie opracowywania planu i tworzenia listy uczył się jej nienawidzić. Spośród tej trójki to ona odpowiadała za wszystko. Mogła zmienić bieg swojego przeznaczenia. Ona ponosiła winę za wszystko, co się do niej zbliżało. Jenna Kenyon mogła sprawić, że jej nazwisko nie znajdzie się na liście. Pierwsze dwie nie miały wyboru. Ani prawa głosu. Miały być jednorazowymi lalkami ćwiczebnymi, takimi, jakie niegdyś wrzucał w ogień rozpalony za domem jego rodziny zastępczej. Były śmieciem. Nawet nie zasługiwały na miano człowieka. Jenna miała okazać się nagrodą. Tę, która najbardziej zasłużyła na swój los, zostawił na ostatek. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 5 Następnego ranka najmniej lubiany – choć najlepiej prosperujący – diler samochodowy Cherrystone wpadł Emily w oko, gdy zatrzymał wóz przed punktem usług kserograficznych przy Washington Avenue. Pani szeryf zauważyła wolne miejsce zaraz za nim i zaparkowała tam swój radiowóz. Zawsze warto niby przypadkiem natknąć się na osobę interesującą z punktu widzenia śledztwa. – Cześć, Mitch – przywitała się, wysiadając z auta. Dostrzegła, że nieco zesztywniał, choć na ustach nadal miał lekki uśmieszek. – Witam, szeryf Kenyon – odrzekł, naciskając przycisk automatycznego zamykania drzwi; rozległ się sygnał centralnego zamka wozu. Emily nabrała tchu. – Zamierzałam do ciebie zadzwonić. Teraz już nie ma potrzeby. – Cóż za fart – wycedził z gniewnym grymasem na wargach. – Myślałam, że gdybyś wpadł na chwilę na posterunek, moglibyśmy jeszcze porozmawiać o Mandy. W oczach Mitcha Crawforda zapalił się błysk. – Ach, rozumiem. Po tym, jak zrobiła pani ze mnie głupka i skompromitowała mnie przed moim personelem, oczekuje pani, że będę miły? Pięknie, cholera! Przez panią i te pani nierozważne insynuacje moja teściowa dopytuje się, co zrobiłem Mandy. Emily potrząsnęła głową. – Przykro mi. Czasem się zapomina, że i ty w tej sprawie jesteś ofiarą. Większość ludzi dostrzegłaby jałowość słów Emily, ale w przypadku Mitcha Crawforda to nie groziło. On zauważał tylko to, co pasowało do jego rozdętego obrazu własnej osoby. Cokolwiek łechtało jego ego, przyciągało też jego uwagę lub budziło w nim poczucie krzywdy; można było stawiać na to każdą sumę. – Pomożesz nam? – spytała tym razem odrobinę cieplejszym tonem prośby. Nie zamierzała grać uwodzicielskiej, choć bez wątpienia była piękną kobietą o olśniewającej twarzy i wspaniałej figurze. Czasy, gdy mogła czarować facetów dekoltem, dawno minęły, ale wciąż opłacało się sugerować bezbronność. Właśnie taka sztuczka działała na mężczyzn pokroju Mitcha Crawforda. – Muszę dokończyć sprawy z tymi materiałami – odparł, pokazując Emily trzymaną w dłoni szarą kopertę. – Aha, rozumiem. A może wpadniesz później po południu? – Sam? Czy z prawnikiem? – Zawsze możesz przyprowadzić prawnika, Mitch, ale według mnie jesteś na tyle bystry, by dostrzec, że staramy się tylko pomóc. Po co ci adwokat, skoro po prostu chcesz nam pomóc w odnalezieniu żony? Mitch prawdopodobnie był niezłym pokerzystą. Jeśli w tej chwili się martwił, nie okazał tego. – W porządku, pani szeryf. Jeśli oczyścimy atmosferę, czy zdejmie mi pani z karku matkę Mandy? Powie jej pani, że nie miałem nic wspólnego z tym całym cholernym zaginięciem? Nie chce się ode mnie odczepić. Ciągle zawraca mi głowę. Wie pani, nie pomaga mi to w sprzedaży aut. – Posłuchaj, Mitch. – Emily starała się zachować zimną krew. – Ona martwi się o córkę. Kocha ją. Chce ustalić, gdzie się podziała. Większość ludzi na twoim miejscu czułaby się tak samo. – Nic pani nie wie o tym, jak się czuję. – Więc wpadnij i opowiedz mi o tym.

Mitch westchnął z irytacją. – To głupie. Ale mimo wszystko przyjdę. W biurze szeryfa powitały Emily zapachy kawy i prażonej kukurydzy dolatujące z pokoju socjalnego. Wybrała numer do prokuratury; połączono ją z telefonem na biurku Camille. – Hazelton – odezwała się Camille głosem ochrypłym od przeziębienia toczącego wojnę z jej układem odpornościowym. – Wpadłam na Mitcha Crawforda – poinformowała ją Emily. – Zgodził się przyjść na przesłuchanie. Pomyślałam, że wolałabyś o tym wiedzieć. Nie uwierzysz, czym się martwi. – No, powiedz. – Swoją teściową i planem sprzedaży aut. Prawie w ogóle nie wspomina o Mandy. Camille parsknęła śmiechem, który wywołał napad kaszlu. – Przepraszam. Walczę z przeziębieniem. Nie ma co, ten Mitch to uroczy facet. Przypomnij, żebym nigdy nie kupowała u niego auta. – Czy chcesz być obecna przy rozmowie z nim? – Nie, tak byłoby zbyt oficjalnie. Po prostu z nim pogadaj. Przyciśnij go, ale delikatnie; wiem, że to będzie niełatwe, bo sama miałabym ochotę go przydusić, i to do płotu z drutu kolczastego, żeby aż wrzeszczał. – Musisz naprawdę być chora, Camille – zażartowała Emily – skoro się powstrzymujesz. – Tylko trochę. Wiesz, o co mi chodzi. Emily wiedziała. Porozmawiały jeszcze przez chwilę. Pani szeryf poinformowała prokuratorkę, że zamierza sfilmować przesłuchanie męża Mandy. – Nie jestem pewna, jak to przyjmie. – Jeśli podoba mu się to, co ma dzisiaj na sobie – odparła Camille – to idę o zakład, że się zgodzi. Jedenastoletni snowboardzista ułowił wzrokiem srebrny błysk w śnieżnej zaspie na samym końcu parkingu za supermarketem Walmart w pobliżu Spokane. Ponieważ matka zabroniła mu zjeżdżać ze stoków razem ze starszymi braćmi i kolegami, Casey Broder musiał zadowolić się minigórką usypaną za sklepem przez pług śnieżny. Nie był to imponujący stok i chłopak klął, że matka na nic mu nie pozwala. Ale zupełnie o tym zapomniał, gdy blask słońca padł na śnieżną zaspę pod odpowiednim kątem i prosto w oczy błysnęło mu lusterko. Początkowo Casey pomyślał, że to puderniczka jakiejś dziewczyny. Schylił się, by ją podnieść, lecz była wmarznięta w zaspę. Zaczął podkopywać taflę śniegu brzegiem swojej deski. Po kilku uderzeniach przekonał się, że to lusterko samochodu. Srebrnej toyoty camry. Powiedział o swoim znalezisku pracownikowi supermarketu, ten zaś powiadomił policję. Niecałą godzinę później zjawił się patrol i ustalił, że wóz należy do zaginionej kobiety z Cherrystone. – Znaleziono samochód Mandy za Walmartem w Deer Lake – poinformował Emily Jason, wpadając do jej gabinetu. – Kierowca pługu śnieżnego ma kiepski wzrok, niewiele widzi zwłaszcza po bokach, i niechcący przysypał wóz. Ponieważ nikt nie zgłaszał zaginięcia auta, cały czas stało w zaspie. Emily mogła czytać w twarzy swojego zastępcy jak w otwartej księdze. W jego głosie nie było słychać ani smutku, ani nadziei; po prostu recytował z pamięci zasłyszane fakty. – Nie było jej w samochodzie, prawda? Potrząsnął głową. – Nie. Policja stanowa będzie szukała śladów.

Emily miała złe przeczucia. – Dzięki, Jasonie. Powiem Mitchowi. Założę się o piwo, że w wozie nie będzie żadnych śladów. – Zakład stoi. W chwili odnalezienia samochodu zgasła nikła nadzieja, że Mandy wyjechała gdzieś sama. Kobieta mogła mieć mnóstwo powodów, by uciec od męża – nawet w ostatnim trymestrze ciąży – choć wydawało się mało prawdopodobne, że zniknie akurat z parkingu pod Walmartem. „Supermarket Walmart to nie jej styl”, powiedział o niej mąż. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 6 Oczy Mitcha Crawforda były nieprzeniknione. Kamienne. Chłodne. Szeryf Kenyon czuła, jak jeżą się jej włoski na karku. Zbyt wiele razy blisko stykała się ze złem, by nie wziąć pod uwagę uczuć, które nie dawały jej spokoju. Jak gdyby w środku miała jakiś złowróżbny barometr podpowiadający jej, by nieco bardziej miała się na baczności. Lecz nie na tyle, by strach pokrzyżował jej szyki. Na szafce za nią stała fotografia jej córki Jenny jako absolwentki, promiennie uśmiechniętej. Obok leżała mała różowa torebka ozdobiona bezokim flamingiem, wypełniona drobnymi monetami i służąca za przycisk do papierów. A także za memento dawnych okropnych doświadczeń, które zbliżyły Emily i Jennę bardziej niż kiedykolwiek. – Nie spodziewałam się tego po tobie – odezwała się, gdy już siedzieli twarzą w twarz po przeciwnych stronach biurka. – Wydajesz się taki… – urwała, by go zirytować. – Jak by to określić? Obojętny – to było kłamstwo, element celowej strategii. Jednak Mitch nawet nie mrugnął. – Spodziewała się pani, że się rozpłaczę? – odpowiedział pytaniem. – Byłoby miło, gdybyś okazał trochę emocji. Mitch Crawford ściskał w dłoni stos ulotek sporządzonych w punkcie usług kserograficznych. Zwrócone były zadrukowaną stroną do dołu, ale przez tani zielonkawy papier przebijało zdjęcie kobiety. Wypisany grubymi wersalikami nagłówek również był na tyle wyraźny, by dać się odczytać poprzez papier: ZAGINĘŁA. Mężczyzna po drugiej stronie biurka ciasno skrzyżował ramiona na piersi. Mięśnie, otaczające jego mocną sylwetkę niczym kable nawinięte na sztywną szpulę, napięły się pod jasnoniebieskim swetrem z jagnięcej wełny od Hilfigera. Nie uśmiechnął się. – Chcę od ciebie usłyszeć samą prawdę – powiedziała Emily, nadal mierząc go wzrokiem. Mitch zacisnął kurczowo palce na swoich papierach i zerwał się z miejsca. – Jezu, pani szeryf, przecież pani mnie zna. I zna pani moją rodzinę. Wie pani, że nic jej nie zrobiłem. Spytała, czy nie miałby nic przeciwko temu, gdyby porozmawiali w sali konferencyjnej. – Chciałabym nagrać naszą rozmowę – wyjaśniła, czekając, czy odmówi. Jednak nie zrobił tego. – Nie mam nic do ukrycia. Jednak pani nie przyjmuje tego do wiadomości, sądząc z tego, jak mnie pani traktuje. Zastanawiała się, czy za przyzwoleniem na filmowanie kryje się jego arogancja, czy niewinność. Włączywszy kamerę na statywie, Emily usiadła naprzeciw Mitcha, by móc bezpośrednio obserwować jego oczy. Zdała sobie sprawę, że nie wypowiedział dotąd imienia żony. Nie przerywała milczenia w nadziei na to, że cisza skłoni tego muskularnego mężczyznę o rzednących z wolna włosach do wyjawienia czegoś przydatnego w śledztwie. Niech puści farbę. Tą techniką posługiwała się z powodzeniem jako policjantka w Seattle, później jako zastępczyni szeryfa i wreszcie jako szeryf. – Musimy pomówić otwarcie – zaczęła. – Zdajemy sobie sprawę, że między tobą a żoną – nie chcę przez to być niemiła – nie działo się najlepiej. – Powstrzymywała się przed wypowiedzeniem imienia żony Mitcha, podejmując jego grę. – Wasze małżeństwo przechodziło trudny okres. Żyły na szyi zaczęły mu nabrzmiewać. – Mieliśmy swoje problemy, ale nie większe niż ktokolwiek inny w Cherrystone lub gdziekolwiek indziej w kraju!

– Tak, ale ona zamierzała od ciebie odejść. Mitch zrobił się czerwony na twarzy. – Niedobrze mi się robi od tych wszystkich insynuacji pochodzących z pani biura, jestem już tym zmęczony. Kochałem swoją żonę. „Kochałem”. Użył czasu przeszłego. Emily otworzyła teczkę i wręczyła mu niczym restauracyjne menu. Wewnątrz była fotografia ładnej blondynki w fioletowoniebieskim swetrze i bluzce z zaokrąglonym kołnierzykiem. Najwyraźniej Mandy nie akceptowała modnych hipsterskich ciuchów ciążowych w czerni – żadnych obcisłych topów ze spandexu odsłaniających wąski pasek skóry na brzuchu. Nosiła się bardzo tradycyjnie, jak kobiety z pokolenia jej matki – ciężarne wystylizowane na dziecko. Wielkie kokardy. Landrynkowe kolory. – Wiem, jak wygląda moja żona – powiedział Mitch. – Wypowiedz jej imię. Popchnął teczkę z powrotem w jej kierunku. – Do diabła, Emily. Mandy! Ma na imię Mandy! Czy to jakiś test? – Uspokój się, Mitch – powiedziała Emily pewnym i rozkazującym głosem. – Ja również chcę odnaleźć Mandy. Potrzebna mi pomoc. Na pewno powiedziałeś nam wszystko? Mitch odwrócił się od niej i ruszył do drzwi. – Nie mam nic więcej do powiedzenia – rzucił przez ramię. – Była pani u mnie w domu. Rozmawiała pani z każdą znaną mi osobą. – Dobrze, wobec tego jeszcze tylko kilka pytań do ciebie. Zastanawiam się, dlaczego nie znałeś miejsca pobytu swoich teściów. – Bo nie znałem. – Ty ich tam wysłałeś, Mitch. W zasadzie zapłaciłeś za ich pobyt. – Nie ja. Zrobiła to Mandy. To ona postanowiła zafundować im wyjazd na nasz koszt. Nie wiedziałem, że pojechali do Meksyku, dopóki nie dotarli na miejsce. Byłem tak wkurzony na Mandy, że nie obchodziło mnie, gdzie dokładnie Luke i Hillary popijają drinki. W tę podróż mieliśmy pojechać my, ja i Mandy. – Rozumiem. Zdaje się, że za nikim zbytnio nie przepadasz, Mitch. – No i co? Co z tego, że nie dogaduję się z nimi? Nie ja jeden pozostaję w kiepskich stosunkach z teściami. – Prawda. – Nie wątpiła, że państwo Laytonowie niezbyt lubili swojego zięcia, choć nadal nie była pewna jego szczerości. Człowiek pokroju Mitcha Crawforda przedstawiał swoją wersję wydarzeń w taki sposób, jakby starał się nakłonić rozmówcę do zakupu zbyt drogiego samochodu. – Chcę dowiedzieć się czegoś więcej o Mandy. Czy przedtem kiedykolwiek bez zapowiedzenia wyjechała z domu, tak jak teraz? – Nie. Była bardzo solidna. – Dlaczego wyjechała? – Nie mam pojęcia. I kończmy to przesłuchanie. Sam jej poszukam. Dzięki, choć nic nie wskóraliście. Emily odprowadziła go wzrokiem. To było coś więcej niż przeczucie. Czuła to przez skórę. Mitch coś ukrywał. Statystyki zbrodni wskazywały, że Mandy poniosła śmierć, i to z ręki męża. Jednak nie było dowodów. Ani śladu krwi. – Istnieje przyczyna braku śladów – powiedziała Jasonowi. – Owszem, mianowicie taka, że on jej nie zabił.

– Widziałeś plastikową butelkę po wybielaczu w pojemniku na śmieci. – Tak, ale u mnie w domu w śmieciach znalazłaby pani dwie. Wybielacz niszczy zarazki. A u mnie bywają dwaj wiecznie umorusani siostrzeńcy. Emily się uśmiechnęła. – Nie wiem, co siedzi w tym facecie. – Przede wszystkim on sam i na nic innego nie ma w nim miejsca. Idę o zakład, że jego domowa siłownia to największe pomieszczenie w budynku. – Nietrudno odgadnąć, co się dla niego najbardziej liczy – zauważyła. – Tak czy owak, pani szeryf, ten facet jest egocentrycznym dupkiem, ale to jeszcze nie czyni z niego mordercy. Emily nie była aż tak pewna. – To się okaże. Przez całe miasto niósł się głos mężczyzny dolatujący z rozjaśnionego sztucznym oświetleniem podwórza porośniętego wypielęgnowanym, choć obecnie zaśnieżonym trawnikiem i czterema tysiącami nierozkwitłych żonkili. – Toby! Chodź tu, piesku! Toby! Do nogi! Mitch Crawford już zachrypł od nawoływania. Włączył oświetlenie basenu i podwórza, a nawet reflektory zwrócone ku górze, ślące wesoły, ciepły blask wzdłuż pni przemyślnie rozmieszczonych osiki i brzozy. Chcąc przywabić psa, pobrzękiwał jego metalową miską o kamienne płyty podwórza rozciągającego się od trzymetrowych drzwi tarasu aż do krawędzi wyłożonego lazurowymi płytkami basenu. Basen był zakryty na zimę powłoką z błękitnego plastiku pęcherzykowego. Rozbryzgi wody na podwórzu zamarzły, tworząc skorupę lodu. – Toby! Gdzie jesteś?! Z krawędzi basenu, gdzie ciepła woda przesączała się pomiędzy lazurowe płytki, podnosiła się smużka białego oparu. Coś wydało się Mitchowi nie w porządku, podszedł więc do basenu. Pęcherzykowa powłoka podwinęła się przy krawędzi. Pokrycie zostało wykonane na miarę, żeby idealnie pasowało, toteż przyszło mu do głowy, czy nie powinien zażądać zwrotu pieniędzy. Pochylił się i zaczął poprawiać powłokę. Po zaśnieżonym trawniku przechadzał się kot. Do sierści na brzuchu przylgnęły mu grudki śniegu. – Pewnie nie widziałeś nigdzie Toby’ego, co? Kot, prawie nie zwracając uwagi na człowieka, kroczył dalej przez trawnik, przemierzył kamienne płyty podwórza i zniknął pod ciemnozielonym, starannie przystrzyżonym cisowym żywopłotem. – Toby! – zawołał znowu Mitch. – Gdzie jesteś, piesku? Chodź tu. Chodź do domu! Naciągnął mocno powłokę i wyprostował się. Gdy się odwracał, by wejść do ogromnego, pustego domu, jego wzrok przyciągnął jakiś niewyraźny, ciemny cień na dnie basenu obok dyszy jacuzzi. Najpierw pomyślał, że to stos liści, które w jakiś sposób dostały się pod plastikowe przykrycie. Podbiegł do panelu przełączników obok kabiny plażowej i włączył górne oświetlenie. Rozbłysły światła. Podwórze rozjaśniło się jak szkolne boisko podczas meczu. Mitch ponownie pochylił się i uniósł plastik. – O Boże! Nie! – wykrzyknął. – Proszę, nie! ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 7 Emily wyjrzała przez okno swojego gabinetu i uśmiechnęła się. Od dwóch godzin padał śnieg; tego grudnia Cherrystone wyglądało jak zasypane białym brokatem. Służby miejskie rozwiesiły na Main Street dekoracje następnego dnia po Święcie Dziękczynienia. Ozdoby – imitacje jodłowych konarów z ogromnymi plastikowymi wstęgami, używane od lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku – zmieniły wygląd z kiczowatego na uroczy. Dzięki woalom ze szronu zyskały na urodzie. Cała reszta świata – bardziej wyrafinowane miasta, w których mieszkała lub bawiła – mogła napawać się swoim wyszukanym, świątecznym blichtrem. Emily zaś wciąż miała przed oczami obraz z dzieciństwa; skrzące się imitacje jodłowych konarów i fantazyjne, ogromne wstęgi z czerwonego plastiku. Mimo to ten rok niósł również posmak melancholii. Jenna była już dorosłą kobietą pracującą na prawdziwej posadzie. Oczywiście będzie przyjeżdżała na Boże Narodzenie. Ale nie zawsze. A kiedyś – tak bowiem bywa w życiu – będzie przyjeżdżać z mężem, dziećmi, a może nawet z psem. Emily zdawała sobie sprawę, że w wieku czterdziestu czterech lat za wcześnie jest rezygnować z własnego życia i myśleć wyłącznie o córce. Ale schrzaniła sprawę z Chrisem Collierem i prawdopodobnie straciła szansę na to, że będą żyli we dwoje długo i szczęśliwie. Stało się to z jej winy; wiedziała, że jej niezdolność do zacieśnienia związku Chris odczuł jako druzgocący cios. Przy kolacji w Święto Dziękczynienia nabrała podejrzeń, że przyjaciel zamierza się jej oświadczyć, i nie pomyliła się. Kochała go, bez dwóch zdań, lecz odpowiedziała, że nie jest pewna, czy chce ponownie wyjść za mąż. – Musimy pójść o krok dalej – oznajmił jej bez gniewu, ze spokojem człowieka wiedzącego, czego chce. – Albo się rozstać. Dlaczego się nie zgodziłam? Dlaczego nie czuję się gotowa? Samochody powoli przemykały pod połyskliwą kurtyną sypiącego śniegu, gdy wtem zadzwonił telefon, przerywając Emily ciąg myśli. Telefonowała Jenna z Memphis, pierwszego postoju w podróży do trzech uczelni, gdzie miała promować korporację studentek Beta Zeta. – Cześć, mamo – odezwała się pogodnym głosem. – Pomyślałam, że się zamelduję. Emily uwielbiała to, że rozmawiały ze sobą prawie codziennie, z wyjątkiem tych przypadków, gdy dzień był zbyt wypełniony zajęciami i zrobiło się za późno na telefon. Pisały wtedy do siebie SMS-y: „Kocham Cię. Dobranoc”. – Jak tam sprawa Crawfordów? – spytała Jenna, wiedząc, że matka żyje śledztwem przez całą dobę, okrągły tydzień. – Rozwiążemy ją, lecz na razie drepczemy w miejscu. – Wiesz, że ten drań ją zabił. Emily słyszała w głosie dobiegającym z Memphis własne myśli. Jenna nie zostawiłaby podejrzanemu o morderstwo żadnego pola manewru. Pewnego dnia będzie z niej dobry prokurator. – To, co wiemy, i to, co możemy udowodnić, to dwie całkowicie odrębne rzeczy. Jenna zamruczała coś, czego Emily nie mogła do końca rozszyfrować. – Przepraszam cię, mamo, ale chociaż mam przerwę między spotkaniami rekrutacyjnymi i przewodnicząca tutejszej sekcji pozwoliła mi się trochę odprężyć w sali telewizyjnej, dziewczyny wdzierają się tu ze skargami i krytykują to, co robiono w zeszłym roku; twierdzą, że na pewno nie wiem, o czym mówię, i mam regionalne uprzedzenia, bo pochodzę z Północy. Nie mam dla siebie nawet minuty. – Co się stało z ogładą na Południu? – spytała Emily.

– Przeniosła się gdzie indziej. To dotychczas najbardziej egocentryczny oddział korporacji. Poważnie, mamo. W głowie im tylko picie i stylizowanie się na Paris Hilton. – Jak twoim koleżankom z Cascade University? – Te dziewczyny muszą górować nad innymi we wszystkim, co robią. My nie byłyśmy aż tak paskudne jak one. Nie żartuję. – Ja pamiętam co innego – odparła Emily nieco ostrzejszym tonem, by przypomnieć Jennie życiową nauczkę z zeszłego roku, którą dostała jako przewodnicząca sekcji korporacji Beta Zeta. Pamiętała, że Jenna musiała wyrzucić z korporacji jedną z dziewczyn za podkradanie pieniędzy, które kucharka oszczędzała na czarną godzinę. Albo gdy inna wróciła do akademika tak pijana, że następnego ranka znaleziono ją na sofie w majtkach włożonych tył na przód. Oprócz nich nie miała na sobie nic. Zdarzały się też inne incydenty skłaniające Emily do zastanowienia, czy postąpiła słusznie, posyłając córkę na tę uczelnię, niezależnie od stypendium. Odpowiedzialnością obarczała Davida. Obiecał wysłać Jennę do jednego z najlepszych w kraju uniwersytetów, lecz jego nowa żona Dani nie chciała o tym słyszeć. Przeprowadzali właśnie gruntowną przebudowę domu i Dani była pewna, że na edukację Jenny nie wystarczy pieniędzy. „Dziewczyna może pójść do pracy – oznajmiła Davidowi Dani. – Ja też musiałam”. Słowa te rozbrzmiały ponownie w głowie Emily i to wspomnienie prawie zniweczyło radość z usłyszenia głosu córki. – Mamo, od tych dziewczyn można zwariować. Naprawdę są najgorsze ze wszystkich! – Dlaczego? – Głównie stale to samo, stara śpiewka. Są niezorganizowane. Samolubne. Mają problemy z chłopakami. Jedna mówiła mi, że dwóch jej byłych połączyło siły, by ją nękać. Mówię poważnie, mamo. Jak bardzo trzeba być egocentryczną, żeby pomyśleć, że jeden nękający były chłopak nie wystarczy? Uwaga córki rozbawiła Emily. – Nie wiedziałam, że nękanie może być zajęciem zbiorowym. Jenna wybuchnęła śmiechem. – I ja tak pomyślałam. Jest też jeszcze inna, która całymi dniami płacze, że rodzice dbają jedynie o brata, a ojciec, jakaś gruba ryba w przemyśle mięsnym z Oklahomy, tylko przysyła jej pieniądze. – Żeby tak mnie ktoś przysłał trochę forsy – westchnęła Emily, natrząsając się z córki. – Muszę już kończyć. Jeszcze tylko jedno. – Co takiego? – W Chicago wypadła mi przerwa w podróży i na lotnisku kupiłam ci prezent pod choinkę. – Szklaną kulę ze śniegiem czy koszulkę z obrazem domu Presleya? Ach, już wiem… – udawała, że się zastanawia. – Szklaną kulę ze śniegiem i z domem Presleya. Chyba mi się spodoba? – Czy ty mnie nie za dobrze wychowałaś? – Zanim Emily zdążyła odpowiedzieć, Jenna skończyła rozmowę. – Kocham cię, mamo. Muszę wracać na sabat czarownic w jadalni. – Pogadamy jutro. – Powodzenia w śledztwie, mamo. Rozgryziesz tę sprawę. Zawsze ci się udaje. Przydałoby się trochę fartu, pomyślała Emily, zatrzaskując klapkę telefonu. Ciężarna kobieta nie rozpływa się tak po prostu w powietrzu. Amanda Crawford musiała gdzieś być. Przed końcem dnia Mitch Crawford znalazł się na antenie wszystkich trzech filii sieci telewizyjnych w Spokane, nadających wiadomości na cały Północny Zachód. Emily, Jason, Camille, Gloria i wszyscy pozostali biorący udział w śledztwie zbierali żuchwy z podłogi, gdy Mitch wypowiedział zdanie, które z pewnością zasługiwało na miejsce w annałach zbrodni.

– Jestem prosperującym biznesmenem, znakomicie prosperującym biznesmenem – rzekł, wpatrując się martwym wzrokiem w kamerę. – Tacy jak ja nie mordują żon. Wymieniamy je na nowe. – On traktuje ją jak używany samochód – powiedziała Emily, wpatrując się w telewizor. – Niewiarygodne. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 8 Numer, który wyświetlił się na ekranie komórki, od dawna znała już na pamięć. Odebrała natychmiast. Zanim zdążyła się odezwać, usłyszała jego głos. – O sprawie Crawfordów, którą prowadzisz, aż huczy tu, w Seattle. Oczywiście był to Chris. – Nie żartuj. Chociaż faktycznie Gloria uwija się za trzech, odpowiadając na telefony dziennikarzy z Seattle. – Czuła się trochę niezręcznie. Nie była pewna, czy zadzwonił, żeby spytać ją o sprawy zawodowe, czy z prośbą, by ponownie rozważyła jego oświadczyny. Zaczęły palić ją policzki. Upewniła się, czy w gabinecie naprawdę nikogo nie ma; to na wypadek, gdyby rozmowa zaczęła skłaniać się ku sprawom osobistym. – Mam nadzieję, że ta wzmożona uwaga mediów wyjdzie nam na zdrowie. – Dziennikarze są jak robaki na trupie – odparł Chris. – Mają zadanie do wykonania. Zaśmiała się. On na wszystko umiał spojrzeć trzeźwo. Jej wzrok przyciągnęli przechodzący pod oknem dwaj funkcjonariusze z ochotniczej rezerwy. Pomachała do nich. Widok młodych mężczyzn odwrócił na chwilę jej uwagę. – Emily? – Zamyśliłam się, przepraszam. Chris… – Ściszyła głos do szeptu. – Tęsknię za tobą. – Wiem, ja też. Przyjeżdżam do Cherrystone w ten weekend. Pomyślałem, że może to dobry moment, by ocenić, na czym stoimy. – W środku śledztwa w sprawie o możliwe morderstwo? – Na tropie mordercy zawsze byłaś najlepsza. Znowu się zaśmiała. – Myślę, że coś w tym jest. Wiem, że zawsze mam najlepszy humor, gdy ścigam złoczyńcę. – Tak. A ten wasz gość z Cherrystone jest kompletnie zdemoralizowany. – Mitch Crawford to nie byle kto, prawda? – odpowiedziała retorycznym pytaniem. – Co sądzisz o jego występie w telewizji? Ja poczułam odrazę. – W wiadomościach w Seattle pokazano tylko fragment, lecz i ja odniosłem podobne wrażenie. Wydaje się, że obchodzi go jedynie to, jaki jest bystry i ile forsy ma w banku. Emily kiwała głową, gdy mówił, i dokończyła: – Ale nic go nie obchodzi los Mandy. – To ty go znasz, ale wygląda, że to prawda. – Poradzę sobie z tym sama. – Oczywiście, ale wiesz, ile zabawy dostarczy nam wspólne śledztwo. Nie musisz się martwić, jak mi to wynagrodzisz. Kolacja z tobą wystarczy. – Niech pomyślę… – odparła, drocząc się z nim. – W porządku, brzmi zachęcająco. Kiedy możesz przyjechać? – Jestem już w samochodzie. Emily dosłyszała klakson auta, obróciła się i wyjrzała na ulicę przed biurem szeryfa. Chris Collier, mężczyzna o lekko siwiejących włosach okalających przystojną twarz, która nadal zachowała młodzieńczy wygląd, uśmiechnął się i krótko pomachał ręką wysuniętą przez otwarte okno. Już przyjechał! Choć ucieszyła się na jego widok, poczuła też irytację. Czy Chris przyjechał, bo sądzi, że bez niego nie dam sobie rady ze śledztwem? Czy uważa mnie za zbyt dumną, bym prosiła o pomoc? Jednak rozbroił ją uśmiechem, więc rzuciła okiem na terminarz. Nie miała żadnych palących

spraw. Dobrze. Skończ z tym dzieleniem włosa na czworo, Emily, pomyślała. Po drodze do Cherrystone miał w głowie jedną tylko myśl. Nie wyobrażał sobie życia bez Emily. Nie chciał żyć bez niej. Myśl ta nawiedzała Chrisa Colliera od dnia, gdy ponownie spotkali się po latach rozłąki, spędzonych w małżeństwach z niewłaściwymi osobami. Emily wyszła za Davida, lekarza. On ożenił się z Jessicą, bibliotekarką. Żadne z nich nie wybrało dobrze. Nie mogło być inaczej. We własnym nieudanym małżeństwie Chris poznał zarówno radość, jak i zgryzoty towarzyszące próbom scalenia dwojga ludzi w nierozerwalną jedność. Miłość do byłej żony zgasła w nim na długo przed tym, jak Emily ponownie zjawiła się w jego życiu. Początkowo myślał, że swoje błędy może złożyć na karb życia policjanta, które pozostawiało niewiele miejsca na normalną egzystencję. Raz z powodu morderstwa wywołano go w środku meczu szkolnej drużyny najstarszego syna, w którym chłopak dał popis niemal perfekcyjnej gry. Później chłopak stale mu wyrzucał, że „stawia pracę na pierwszym miejscu”. Jessica Collier łatwo zgadzała się z synem. Także i ona bezustannie żyła w chłodnym, błękitnym blasku świateł policyjnych. „Nie mogę konkurować z martwą dziewczyną. Żadna kobieta nie zdoła”, oświadczyła pochłoniętemu śledztwem Chrisowi tego ranka, kiedy spakowała się, zabrała dzieci i wróciła do Idaho, do rodziny. Chris odpowiedział, że rozumie, ale śledztwo w sprawie morderstwa tak go absorbowało, iż w gruncie rzeczy nie dotarła do niego ani osobista strata, ani prawdziwość dokonanej przez żonę analizy stanu ich małżeństwa. Związek z Emily niósł obietnicę rozpoczęcia wszystkiego od nowa. Nie byli już młodzi, nie musieli popełnić tych samych błędów. Ich dzieci dorosły. Życie obojga zmierzało ku stadium, w którym uwagę skupia się głównie na sobie, na własnych potrzebach. Mieli za sobą rozstania. Przeżyli już namiętne, bezkresne noce. Właśnie teraz nadszedł czas, by się połączyć. To ten moment, Chris Collier był pewien. W myśli ćwiczył słowa, które zamierzał wypowiedzieć: „Emily, mamy za sobą wzloty i upadki. Mamy za sobą przeżycia tak ponure i niebezpieczne, że właściwie powinno nas już tu nie być. Ale jesteśmy. Teraz już wiem, lepiej niż kiedykolwiek, że chciałbym resztę życia przeżyć tylko z tobą”. Uśmiechnął się na myśl, że musiał to przećwiczyć. Dlaczego tak trudno nam okazać swoją wrażliwość osobom, które najmocniej nas kochają? Ale wieczorem, po kolacji, jakoś nie chciała kleić się rozmowa na temat śledztwa, Jenny, mieszkania Chrisa czy ich wspólnej przyszłości – niezależnie od wyćwiczonej przemowy. Wydawało się, że po prostu nie pasuje do ich nastroju. – Robi się chłodniej – zauważyła Emily, wyciągając kolejną kołdrę z półki w nogach łóżka i rozściełając ją na uszytej przez matkę miętowo-białej narzucie. Chris pochylił się, by pomóc jej z pościelą, i jednocześnie położył dłoń na jej plecach. Odwróciła się i pocałowała go. Tęskniła za ciepłem jego ramion, smakiem jego ust. Sposobem, w jaki przyciągał ją do siebie. Rozebrał ją w bladym świetle nocnej lampki, upuszczając bluzkę i spódnicę u jej stóp. Zwolnił sprzączkę stanika. Emily rozpięła mu koszulę. Miał ciało szczupłe, choć muskularne, lecz nie wskutek jakiegoś absurdalnego treningu kulturystycznego. Grał w squasha, zdrowo się odżywiał i mógł cieszyć się genami, które pozwalały mu stronić od bieżni, na której wielu dojrzałych mężczyzn zabiegało o sylwetkę, jakiej nigdy w gruncie rzeczy nie mieli, nawet około dwudziestki. Blizna na piersi po odniesionym pięć lat temu postrzale, okolona kępką jasnobrązowego owłosienia, nieco się rozjaśniła. Emily dotknęła jej opuszką palca; ślad po ranie był gładki, twardszy niż skóra.

– Mogłam stracić cię na zawsze – powiedziała. – Ale jestem. Padli razem na łóżko. Gdy się całowali, objął ją, dokładnie tak czule i namiętnie, jak tego potrzebowała. Emily wydawało się, że osuwa się w ciepłą toń, że odpływa. Wiedziała, że zawsze kochała Chrisa. Jego dotyk, smak, jego ciało były wszystkim, za czym tęskniła i czego potrzebowała. Kopnięciem zrzuciła górną kołdrę na podłogę. – Nie będzie nam potrzebne dodatkowe przykrycie. Chris znów mocno ją pocałował. – Nie, kochanie, nie będzie. Sięgnął ponad nią do wyłącznika i zgasił światło. Koszula Mitcha Crawforda zwilgotniała pod pachami od potu, a wargi spierzchły od nerwowego nawyku zwilżania ich językiem. Przeżywał już wcześniej trudne dni, lecz nie takie jak teraz. W salonie dilerskim zapadał późny wieczór; oprócz niego w firmie było jeszcze dwóch sprzedawców oraz Darla Montague odbierająca przy swoim biurku telefony i pilnująca, żeby w szklanych dzbankach z kawą denka nie osmaliły się od płytek grzewczych. Mitch nieruchomym wzrokiem patrzył przez okno na plac giełdy. – Wszystko w porządku? – spytała Darla, wchodząc do gabinetu z tygodniowymi raportami sprzedaży, zamówieniami i listami płac. Złożyła dokumenty na biurku szefa, lecz on nie odwracał wzroku od okna. – Nie wiem – odrzekł. – Czy potrzebuje pan czegoś? Odwrócił się i spojrzał na nią. Miał łzy w oczach. – Przepraszam cię, Darlo. – Za co? – Za wszystko, za to, jak cię traktowałem. Jestem podłym człowiekiem, wiem o tym. Myślę, że wszyscy wiedzą. Darla nie chciała zaprzeczać. Wiedziała, jakiego pokroju człowiekiem jest Mitch Crawford. Był od niej starszy, był też jej pracodawcą. Wykorzystywał ją. Prawdopodobnie mogłaby go za coś pozwać do sądu. Z jednej strony zdawała sobie z tego wszystkiego sprawę. Jednak chciała tylko zapomnieć o swojej głupocie. – Już w porządku – odrzekła. – Wina leżała po obu stronach. – Naprawdę wszystko schrzaniłem – ciągnął. – Spaprałem wiele spraw. – Otworzył teczkę z dokumentami i zerknął na raporty. – Może następny miesiąc okaże się lepszy. – Rozłożył przed sobą rachunki wypłat dla pracowników i zaczął je po kolei podpisywać. Jako ostatni leżał rachunek z wynagrodzeniem dla niego. Podarł go na strzępy, nie odwracając oczu od Darli. – Może w przyszłym miesiącu – rzekł. – Teraz nie stać mnie na wypłatę dla siebie. Darla milczała. Właściciel przedsiębiorstwa nie pobierał wynagrodzenia już od dwóch miesięcy. Gdyby nie to, dwaj mężczyźni wynajęci do mycia aut na pewno musieliby odejść. Stale powtarzał, że „tamci faceci mają dzieciaki na utrzymaniu” i że „Mandy i ja poradzimy sobie. Mamy oszczędności”. Jednak teraz Mandy zniknęła. Darla zachodziła w głowę, czy problemy finansowe popchnęły Mandy do ucieczki, a być może w ramiona innego mężczyzny. Mitch na pewno był draniem i łajdakiem, ale niekiedy odnosiło się wrażenie, że i on nie jest pozbawiony serca. Wyglądał, jakby za chwilę miał się rozpłakać.

– Panie Crawford, co mogę dla pana zrobić? – Nic – odparł. – Znalazłem Toby’ego. – Wrócił do domu? – Nie, ten cholerny pies musiał wpaść do basenu i dostał się pod plastikową powłokę. Nie żyje, Darlo. Myślałem, że Mandy go zabrała. Ale nie. Toby nie żyje. Darli też zaczęło zbierać się na płacz. Wiedziała, ile ten pies znaczył dla szefa. – Musi pan powiedzieć o tym pani szeryf. To ważne. Mitch ułożył trzy długopisy w równym rzędzie i zajrzał przez okno gabinetu do sali wystawowej. – Po co im głowę zawracać? Uważają, że to ja zabiłem żonę. Pewnie pomyślą, że utopiłem też psa. Emily nie była zbyt pobudliwa, ale niemal podskoczyła z radości, gdy Camille Hazelton wreszcie wystawiła nakaz przeszukania domu Mitcha Crawforda. Wymagało to pewnego wysiłku. Z pewnością po kilku godzinach od pierwszego zgłoszenia zaginięcia Mandy istniał już uzasadniony powód takiej decyzji, lecz nazwisko Crawforda nadal zachowało wśród sędziów w hrabstwie resztki popularności. Camille stale powtarzała, że potrzebuje więcej informacji. Wreszcie uznała, że dysponuje dostateczną ilością danych. Ważną rolę odegrały: znalezienie samochodu, brak śladów korzystania z kart kredytowych Mandy oraz nagłe porzucenie pracy, kolidujące z jej solidnym charakterem. Ze Spokane przyjechali technicy, żeby przeczesać dom, rozpylić w nim luminol 1 i zdobyć laptop Crawforda. Emily i Jason nadzorowali małą armię pracowników laboratorium kryminalistycznego, myszkujących w obszernym domu i przetrząsających jego zawartość. Nigdzie nie znaleziono krwi. Nie było faktycznie żadnego śladu bytności Mandy poza jej ubraniami w szafie w apartamencie pani domu. Nie było nawet jednego włosa na jej szczotce. 1– Luminol – barwnik chemiluminescencyjny służący do wykrywania śladów krwi (wszystkie przypisy tłumacza).

Światło kamery omiatało każdy fragment przestrzeni. – Jezu, pani szeryf – odezwał się Jason, kiedy stali w kuchni, obserwując chmarę techników wymachujących lampkami nadfioletowymi nad każdą powierzchnią – można by pomyśleć, że mieszka tu pan Czyścioch. Po plecach Emily przeszedł dreszcz od chłodnego powiewu wdzierającego się przez otwarte drzwi frontowe. – Nawet pan Czyścioch może popełnić błąd – odparła. – Wystarczy tylko jeden. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 9 Kelnerka uwijała się po całym barze, roznosząc piwo i sterty nachos nadziewanych taką ilością sera, że mogłaby przyprawić o miażdżycę nawet młodą osobę. Prokuratorka hrabstwa Cherrystone, Camille Hazelton, utkwiła wzrok w Emily sączącej z wolna grzane wino z korzeniami. Camille poprosiła – a w istocie raczej poleciła – by pani szeryf spotkała się z nią po pracy. Emily zgodziła się dość niechętnie; w domu czekał na nią Chris. – On to zrobił – zawyrokowała Camille. – Obie o tym wiemy. Słowa te zabrzmiały w uszach Emily niczym dobitny stukot klawiszy staromodnej, mechanicznej maszyny do pisania marki Underwood, takiej jak ta, na której matka co tydzień aż do śmierci pisała listy do gazety. „On to zrobił. Obie o tym wiemy”. Camille Hazelton zawsze wypowiadała się bez ogródek. Owijanie w bawełnę nie leżało w jej naturze. Była bez dwóch zdań najpotężniejszą kobietą w siedzibie władz miasta i hrabstwa. Miała pięćdziesiąt pięć lat i pociągłą twarz, której nie brakowało atrakcyjności przynajmniej wtedy, gdy rozjaśniał ją uśmiech, co zdarzało się, zdaniem krytyków Camille, zdecydowanie za rzadko. Camille i Emily przyjaźniły się, odkąd jednocześnie przeprowadziły się do Cherrystone – Emily z Seattle, żeby zacząć wszystko od nowa, a Camille by podjąć dzieło swojego zmarłego ojca. Dan Hazelton piastował stanowisko prokuratora przez imponujący okres dwudziestu siedmiu lat. Po jego śmierci córka, również prawniczka, wróciła w rodzinne strony niczym biblijny syn marnotrawny, porzucając dobrze prosperującą kancelarię w Chicago. Wystartowała w konkursie na stanowisko przeciwko trzem mężczyznom i została wybrana. Podobnie jak szeryf Kenyon, Camille głęboko zapuściła korzenie w Cherrystone, lecz i ona trzymała się z dala od zaściankowej społeczności ogrodzonego osiedla. Doszła do wniosku, że istnieje nie tylko butik Delano’s przy Main Street, a inne sklepy z konfekcją mają bogatszą ofertę. Umiała docenić naprawdę dobrego tuńczyka ahi i znała różnicę między autentycznym szampanem Dom Pérignon a kalifornijskim winem musującym André. Przy tym, podobnie jak Emily, przekonała się, że nic nie wywołuje mocniejszego oddźwięku w sercu kogoś bliskiego niż dom. Pani szeryf i prokuratorka siedziały naprzeciw siebie ze szklaneczkami grzanego wina w przytulnym śródmiejskim lokalu TJ’s, często odwiedzanym przez stróżów prawa. W sali pod jedną ścianą stały stoły bilardowe, pod drugą długi, podniszczony bar poznaczony rysami i wgnieceniami od kowbojskich butów modnych przed wiekiem oraz obuwia z noskami okutymi stalą, które nosiło się później. Lokal nie był bardzo elegancki, ale samo Cherrystone również nie. Emily spuściła wzrok na swoją szklaneczkę z winem, z której wciąż jeszcze unosiła się smużka pary. – Wiemy oczywiście, że Crawford to zrobił. I statystyki morderstw, i jego obojętny stosunek do żony wskazują na niego. Camille dała znak kelnerce, że prosi o kolejną szklaneczkę wina. – Ty to wiesz. I ja to wiem. Całe Cherrystone go podejrzewa. Ale, co także wiesz, samo podejrzenie nie wystarcza. Potrzebujemy dowodów. Camille ściszyła głos, bo kelnerka właśnie stawiała na stole koszyczek fistaszków. – Nie umiem tego wyrazić w żaden inny sposób. – Urwała, wyraźnie bolejąc nad słowami, które za chwilę miała wypowiedzieć. – Słuchaj, muszę o to zapytać. Czy uważasz, że w tej sprawie nie potrzebujemy jakiejś pomocy? Emily nie naskoczyła na nią, choć gdyby pytał kto inny, mogłaby tak zareagować. Odetchnęła

głęboko. Pomyślała o poinformowaniu Camille, że do miasta przyjechał Chris i że zamierza nieformalnie omówić z nim kilka spraw. Nie wyrywała się z tym, czuła się bowiem cokolwiek niezręcznie. Chris był doświadczonym zawodowcem, lecz także mężczyzną, którego darzyła uczuciem. Ona znakomicie umiała rozdzielać te dwa aspekty ich związku, ale powątpiewała, czy inni też to potrafią. Na przykład Jason subtelnie napomykał, że w gabinecie pani szeryf czasem czuje się jak intruz. Ponadto Chris zaoferował pomoc. Przyjęcia propozycji nie traktowała jako oznaki swojej słabości. Bo i dlaczego? – To nie tak, Camille – odpowiedziała. – Zrobiliśmy wszystko. Nie ma potrzeby zlecania tej sprawy policji ze Spokane. Po prostu trochę utknęliśmy w miejscu. Ciepły wyraz ulotnił się z twarzy Camille. Odstawiła szklaneczkę. – Musicie więc ruszyć z miejsca. Na prokuraturze wiesza się psy. Nie dałabyś wiary, jakie sygnały do nas docierają. Gdyby konkurs miał się odbyć dzisiaj, wątpię, czy zebrałabym dość głosów, by się utrzymać na stołku. Emily, również funkcjonariuszka wybrana przez społeczność, znająca zatem z autopsji takie przepychanki, rozumiała ją. Praca w służbie publicznej przez większość czasu wydawała się sensowna, ale opinia publiczna potrafiła też niekiedy wywierać silną presję. Za silną. – Przykro mi – odrzekła. – Staramy się, jak możemy. – Postarajmy się lepiej. Emily żałowała, że nie poprosiła o drugą szklaneczkę wina. W tym momencie przydałaby się jej. Trzymała język na wodzy, po części z przyjaźni, lecz także dlatego, że stanowiska Camille nie dało się zakwestionować. Mandy Crawford musiała być martwa. Wszyscy uważali, że zginęła z ręki męża, ale śledztwo nie wykazało nic konkretnego. – Jeśli w przyszłym tygodniu niczego dla mnie nie zdobędziesz, nie będę miała wyboru. Wezwę specjalnego śledczego z Olympii. – W porządku – odrzekła wreszcie Emily. Jednak ta zgoda nie była zupełnie szczera. Emily włożyła płaszcz, pożegnała Camille i pospieszyła do domu, do Chrisa, który poprzedniego wieczoru wyjechał z powrotem do Seattle na spotkanie z pracownikami agencji nieruchomości w sprawie sprzedaży swojego mieszkania – oto dla ich związku wybiła godzina prawdy. Wziąć ślub albo ruszać każde w swoją stronę. Zamierzała spędzić z nim spokojny wieczór, ale oczywiste wyzwanie, przed którym postawiła ją Camille, położyło kres upragnionemu romantycznemu przerywnikowi. Morderstwo zawsze wywraca wszystko do góry nogami. Chris powitał Emily u drzwi niedźwiedzim uściskiem, którym mógłby połamać kości jakiejś wątlejszej kobiecie. Pocałował ją, czując chłód jej skóry od zimowego powietrza. Sądząc z cudownych zapachów dolatujących z kuchni, Emily uznała, że Chris słusznie obiecał jej pyszną kolację. – Mam nadzieję, że zgłodniałaś – rzekł, odbierając od niej płaszcz i prowadząc ją do kuchni wypełnionej kuszącym aromatem wieprzowej pieczeni z leśną nutką rozmarynu. – Dlaczego stale powtarzasz, że nie gotujesz? – zapytała. – Bo nie gotuję. Ale umiem. To różnica. Nalał jej schłodzonego w lodówce sauvignon blanc zamiast caberneta, zakupionego w sklepie z winem w Seattle. – Wydaje się, że to będzie idealne do posiłku. Wzięła od niego kieliszek i skosztowała. – Doskonałe. – Opowiedz, jak ci minął dzień – poprosił, napełniając swój kieliszek.

– Nie zrozum mnie źle… – Obserwowała, jak Chris odkrawa plaster pieczonej wieprzowiny. – Bardzo lubię Camille, ale potrafi być odrobinę agresywna. – Mówisz, jakbyś nie umiała sobie radzić z agresją. Zakręciła winem w kieliszku. – Nie powiedziałam, że nie umiałabym sobie poradzić. Camille naciska, bo myśli, ba, jest pewna, że Mandy nie żyje, a zamordował ją Mitch. Ale nie ma ciała ofiary, więc choć jest pewna siebie i energiczna, nie wniesie oskarżenia. Chris wzruszył ramionami. – Trudno ją winić. Ciężka sprawa. Emily, świadoma, że rozmowa zeszła na sprawy zawodowe, zmieniła temat: – A jak tobie minął dzień? Z krzywym uśmiechem uniósł ręce i potrząsnął nimi w żartobliwym geście. – Dzięki, że pytasz. Przez cały dzień gotowałem i sprzątałem. Pocałowała go i szepnęła mu do ucha: – Mówisz poważnie? – Trochę gotowałem, ale bez sprzątania – odparł. – To nie jest moja mocna strona. Poza tym musiałem nadrobić mnóstwo zaległości w lekturze. Niezły dzień jak na Cherrystone. – Miasto, gdzie nic się nie dzieje – dokończyli chórem. Emily cieszyła się, że obie z Camille nie skusiły się na stertę nachos. Wszystko, co przyrządził Chris, idealnie nadawało się na zimową kolację. Ozdobą półmiska była pieczeń, ale fasolka szparagowa, uduszona w maśle z tartą bułką, oraz złotawe ziemniaki również prezentowały się fantastycznie. – Odebrałam odbitki zdjęć od techników – powiedziała, wskazując przyniesioną do domu kremową kopertę, którą położyła obok torebki. – Zechcesz zerknąć na nie po kolacji? Chris ustawił parujący półmisek na stole w jadalni. – Po to tu jestem, kochanie. Jeśli spędzanie z tobą czasu oznacza przeglądanie notatek i zdjęć dotyczących śledztwa, piszę się na to. A teraz jedzmy. – Nie dam się prosić. To wygląda wspaniale. – Nadziała kawałek mięsa na widelec i skosztowała. Przystojniak, który na dodatek umie gotować, pomyślała. Jenna Kenyon skupiła uwagę na przesuwającym się ekranie LCD z tabelą odlotów. Jej lot opóźniał się z powodu trudnych warunków pogodowych na Środkowym Zachodzie. Jednak nie miała nic przeciwko temu. Wprawdzie uwielbiała przejażdżki kolejką górską, ale wolała mknąć torem solidnie przymocowanym do ziemi, a nie znosić podobne emocje w samolocie na wysokości dziesięciu kilometrów. Próbowała rozsiąść się wygodnie z laptopem połączonym z internetem przez sieć bezprzewodową. Sprawdziła swoją skrzynkę pocztową, zerknęła, czy na jej blogu prowadzonym na witrynie korporacji pojawiły się jakieś nowe komentarze. Nic. Dla odmiany wyświetliła licznik statystyki z liczbą użytkowników wchodzących na stronę z jej blogiem. Jak zwykle licznik zanotował sporo wejść młodych kobiet z dopiero odwiedzonych przez nią sekcji stowarzyszenia, a jeszcze więcej – z tych, które planowała odwiedzić. Może dzięki żyłce detektywistycznej, odziedziczonej po matce, a może dzięki własnemu sprytowi bez trudu umiała się zorientować, kto śledzi jej wpisy. Zauważyła dostawcę usług internetowych dziewczyny, która prosiła swojego ojca prawnika o obronę w sprawie złożonej na nią skargi za uprawianie seksu z innym studentem pod fortepianem w siedzibie jej sekcji. Logował się tam również komputer z kancelarii jej ojca. Kolejnym internautą, który pozostawił elektroniczny ślad, był Tristan Wyler, ostatni chłopak, z którym łączył Jennę poważny związek. Lubiła go, ale ze względu na studia prawnicze, które

rozpoczynała w przyszłym roku, nie chciała naprawdę głęboko się angażować. On jednak najwyraźniej nadal się nią interesował. Jej uwagę przyciągnęła też pewna anomalia. Zauważyła nagły wzrost liczby wejść z południowej Kalifornii. Dostawcą usług internetowych była miejscowa firma telefoniczna z Garden Grove. Inne wejścia pochodziły z łącza przedsiębiorstwa o nazwie Human Solutions, Inc. z pobliskiego Anaheim. Ciekawe, pomyślała, wyłączając komputer, gdyż wywołano już numer jej lotu. Musi tam mieszkać któraś z dziewczyn z mojej sekcji. Po kolacji Chris i Emily sprzątnęli naczynia ze starego stołu jadalnego i odsunęli na bok świece, zapalone dla nastroju, nie dla oświetlenia. A przynajmniej nie takiego, przy którym można było przeglądać przyniesione z biura fotografie. Emily przekręciła przełącznik, włączając światła w żyrandolu na pełną moc. – Dobre zdjęcia – zauważył Chris. – Nadawałyby się na folder reklamujący dom. Może powinienem zrobić takie same w moim mieszkaniu. – Mądrala – mruknęła, rozkładając odbitki na błyszczącym blacie stołu. – Rzuć na to okiem. Przeglądając zdjęcia nieskazitelnych wnętrz domu Crawfordów, Emily niemal czuła zapach wybielacza. Oczywiście Chris miał słuszność. Wszystko tam było w idealnym porządku. Pokój z dwiema ogromnymi kanapami, zarzuconymi pomysłowo, lecz swobodnie rozmieszczonymi poduszkami, zaczął również jej przypominać jeden z tych „urządzonych” domów z telewizyjnych reklam nieruchomości. Gospodarz takiego programu zwykle wyjaśniał monotonnym głosem, że sprzedający, próbując pozbyć się domu, nie mogą zachowywać się w nim tak jak zwykle. Wszystko musiało wyglądać absurdalnie perfekcyjnie. – Najwyraźniej Crawfordowie na co dzień żyli tak, jakby spodziewali się odwiedzin agencji nieruchomości – zauważyła Emily. – Albo może Mitch po zabiciu Mandy urządził takie sprzątanie, jakby chciał się dostać na okładkę magazynu dla perfekcyjnych pań domu – podsunął Chris. – Na okładkę czy do programu telewizyjnego, ale masz rację. Jeśli ją zabił, dodała Emily w myślach. Jeśli zabił ją tam. Żadne przybory kuchenne nie zaściełały lśniących, obszernych kamiennych blatów. Ścierki frotté leżały zwinięte i swobodnie ułożone w kremowo-szałwiowy wiatraczek w staromodnym koszyku na pieczywo obok głównego zlewu. Przerzuciła fotografie, żeby odnaleźć zdjęcie przedstawiające główną sypialnię. Nieskazitelną. Kołdra bez jednej fałdki wzdymała się, ułożona na prześcieradłach wyglądających na świeżo wyprasowane, sztywnych i śnieżnobiałych. Wszystko w idealnym porządku. Wszystko na swoim miejscu. Na komodzie. Na toaletce. Wszystko perfekcyjne. Fotografia największej z czterech sypialni – zdaniem Emily, pokoju gościnnego – tworzyła z poprzednimi jaskrawy kontrast. Łóżko wprawdzie zasłane, lecz pospiesznie. Na nocnym stoliku pusty talerz, pewnie po późnej przekąsce. Na mahoniowej toaletce drewno blatu prawie nie przezierało przez porozrzucane przedmioty – rozwinięty pasek, powieść w miękkiej okładce, pudełko z biżuterią. Mitch powiedział Emily, że ani jego, ani Mandy nie odwiedzali żadni goście. Że w zeszłym miesiącu w ich domu nie było nikogo obcego – wskazówka dla techników, że jedyne odciski palców, jakie mogą tam znaleźć, będą należały wyłącznie do gospodarzy. Emily ponownie wróciła myślą do wybielacza. Przypomniała sobie, w jak niewiarygodnym ładzie leżały rzeczy w gabinecie Mitcha Crawforda w salonie dilerskim. Ani jedna karteczka nie leżała krzywo. Nawet spinacze do papieru leżały uporządkowane, czerwone osobno, czarne osobno.

Nieposortowane spinacze – to nie w stylu Mitcha Crawforda. „Ma bzika na punkcie porządku – powiedziała Darla Montague. – Tutaj wszystko musi tak wyglądać”. – Skoro Mitch ma bzika na punkcie porządku, dlaczego w gościnnej sypialni panuje taki swojski rozgardiasz? – zadał pytanie Chris. Emily zastanowiła się nad tym, starając się rozruszać zesztywniałe mięśnie karku; odchyliła głowę do tyłu, potem na boki. Wreszcie zaświtała jej odpowiedź. Zerknęła na Chrisa. – Gościem w gościnnej sypialni musiała być Mandy – powiedziała. Chris dopił resztkę wina. – Może wyniosła się do gościnnego pokoju, bo chciała od niego uciec? Emily znów spojrzała na zdjęcie. – Słusznie. To ona wyprowadziła się z głównej sypialni. Większość kobiet wysyła swoich mężów na sofę i zatrzymuje sypialnię dla siebie. Sama tak postąpiłam raz czy dwa z Davidem. Poniewczasie pożałowała, że wyrwało się jej imię Davida. Ale wydawało się, że Chris nie zwrócił na to uwagi. – Była na niego zła? Naprzykrzał się jej? Napawał ją odrazą? – zadawał sobie na głos pytania. – Wygląda to dziwnie. – Nie wiem – powiedziała Emily. – To dziwaczne, tyle ci powiem. Dlaczego kobieta opuszcza łóżko męża i wynosi się do sypialni na drugim końcu korytarza? Dlaczego po prostu od niego nie odeszła? Nie wyprowadziła się na przykład do matki w Spokane? – Znasz kobiety lepiej niż ja – przyznał Chris. – Na coś czekała. Nie uważała, że musi wyjechać. A po tym, czego się dowiedziałam o Mitchu Crawfordzie, mogę iść o zakład, że nie chciał, by wyjechała. Nie chciał wyglądać na nieudacznika. – Na co czekała? – spytał Chris. Emily skłoniła lekko głowę, starając się to przemyśleć. Uważnie wpatrzyła się w zdjęcie niczym w jakiś napisany maczkiem tekst skrywający odpowiedź. – Nie wiem. Ale zamierzam się dowiedzieć. Robiło się późno i została im już tylko jedna kwestia do poruszenia, inna niż historia zaginionej niedoszłej matki. Chris wstał, otoczył Emily ramieniem i przytulił. Po drodze do Cherrystone przećwiczył wcześniej to, co zamierzał powiedzieć, swą ostateczną prośbę. Miał przyrządzić kolację, pomóc jej w śledztwie, po czym zadać to pytanie. Wyciągnął z kieszeni małe czarne pudełko. – Och, Chris – odezwała się Emily na ten widok. – Naprawdę nie wiem. – Nawet nie zdążyłem cię jeszcze zapytać. Ale widzę, że mnie rozszyfrowałaś jak prawdziwy detektyw. Kocham cię, Emily. Zawsze cię kochałem. Łzy napłynęły jej do oczu. – Ja też cię kocham. Otworzył pudełko. Zawierało platynową obrączkę z rządkiem szmaragdów, ulubionych klejnotów Emily. – Czy zostaniesz moją żoną? – Wyjął pierścionek z pudełka i podał go jej na dłoni. Delikatnie odsunęła jego rękę. Zaskoczył ją, nie przeczuwała tego. Nie w tym momencie. Nie tego wieczoru. – Myślę, że tak, ale nie teraz. Zaczekajmy do zakończenia śledztwa. Chris sprawiał wrażenie zawiedzionego. Zrobił wszystko, na co go było stać. Wprawdzie nie

udzieliła odpowiedzi, na którą liczył, ale i nie odmówiła. – W porządku – odparł – lecz nie mogę czekać wiecznie. Zdarzało się, że Emily uważała się za najgłupszą osobę w Cherrystone, a może i na całej planecie. Rozbierając się do snu, wpatrywała się w swoje odbicie w lustrze. Jak gdyby mogła, patrząc sobie w oczy, prowadzić sama ze sobą niemy dialog. Kochała Chrisa. Dlaczego nie umiem po prostu zgodzić się na to, o czym wiem, że jest słuszne? – pomyślała. Gdy czesała gęste, faliste włosy, nadeszła odpowiedź. Ona i Jenna żyły samotnie od lat, wykuwając pospołu własny los w miasteczku, w którym Emily dorastała. Spotykała się z paroma tutejszymi mężczyznami. Chciała – pragnęła! – stałego związku, takiego jak ten, w którym tak szczęśliwie żyli jej rodzice. W młodości uważała Davida za mężczyznę swoich marzeń. Naiwnie myślała, że oboje tworzą zespół powołany do szczytnych celów. Jednak on chciał jedynie atrakcyjnej kobiety uwieszonej na jego ramieniu – kobiety, którą mógłby rządzić. Chris różnił się od niego. Kochał ją za to, kim jest. Pragnął z nią żyć, gdyż wiedział, że oboje tworzą coś w rodzaju magii, i miał rację. Dobrze się dogadywał z Jenną, choć miał własne dzieci i zdawał sobie sprawę, że w roli ojca nie zastąpi dziewczynie lekarza z Seattle, który beztrosko odrzucił to, co miał najlepszego. Emily przyglądała się w lustrze swojej twarzy. Zastanawiała się, czy patrzy na kobietę, która wzniosła wokół siebie mur pod pretekstem ochrony córki. Wymówka, że jako dobra matka nie chce zakłócić życia Jenny, była pozbawiona treści. Jenna zdążyła dorosnąć. Ukończyła college. Przygotowywała się do studiów prawniczych. Nie była już dziewczynką potrzebującą ochrony przed światem. Emily wśliznęła się do łóżka obok ukochanego. Nie wiedziała, jak bardzo się myli. Jej poczucie bezpieczeństwa było złudą. Nie miała pojęcia, że złowroga siła już zawitała do Cherrystone… I że zamierza tu powrócić. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 10 Restauracja Cannery oznaczała dla Cherrystone próbę utrzymania się w głównym nurcie mody. Lokal zajmował całe piętro dawnego budynku przetwórni owoców Fruitland Packing Company, dwie przecznice na zachód od siedziby sądu. Nowi właściciele wypatroszyli fabrykę z całej zawartości, pozostawiając jedynie zewnętrzne fasady z cegły, plątaninę rur pod sklepieniem oraz stalową maszynerię działu produkcji soku, w epoce chwały Cherrystone zaopatrującego w nektary jabłkowe i gruszkowe mamy i dzieci z siedmiu stanów, obecnie zaś przekształconego w bar sałatkowy. Menu było głównie wegetariańskie, a wystrój lokalu bardziej pasowałby do Nowego Jorku niż do Spokane. Wszystko tam wyglądało imponująco, również ceny. Przynajmniej dla mieszkańców Cherrystone. Camille Hazelton i Emily Kenyon spotykały się tam co najmniej raz w miesiącu, by coś zjeść, a przy okazji omówić sprawy samorządu hrabstwa i miasta oraz wszelkie procesy z wokandy, warte przeanalizowania przed rozprawą lub złożeniem przez obronę wniosku procesowego. Jednak tym razem główną pozycją w menu była Mandy. Podczas gdy Camille zamawiała zupę pomidorową z bazylią i skwarkami z krojonego w kostkę boczku pancetta, Emily przeszła do baru sałatkowego. Nałożyła na jasnożółty talerz warstwę drobno pokrojonej sałaty rzymskiej, po czym sięgnęła szczypcami po marynowane serce palmy. Wygląda interesująco, pomyślała z krzywym uśmiechem. Wolałabym jednak siedzieć pod palmą, niż ją jeść. – Cary, miło cię widzieć – dosłyszała głos z drugiego końca baru sałatkowego. Uśmiech zamarł jej na ustach, a serce zjechało chyba aż do podłogi. W mieście mieszkał tylko jeden Cary. Musiała głęboko odetchnąć, by odzyskać panowanie nad sobą, choć dokonała tego bez mrugnięcia okiem. Tylko nieliczne imiona i osoby wywoływały u niej taką reakcję. Te zaś, na które zwykle tak reagowała, przebywały już w więzieniu lub w lepszym ze światów – dwa metry pod ziemią w grobie na miejscowym cmentarzu. Lecz nie Cary. Emily rozejrzała się i dostrzegła go. Przyciągnął spojrzeniem jej wzrok. – Istny zlot dawnych znajomych – odezwał się Cary McConnell, jak zwykle z nienagannym uśmiechem. – Witam panią szeryf Emily Kenyon. Nie odwzajemniła uśmiechu. – Witaj, Cary. Wyglądał atrakcyjnie w niemal czarnym garniturze szytym na miarę. Był szczupły, wysportowany. Ciemne włosy nawet nie zaczęły mu rzednąć. Uczesał je w zmierzwioną grzywę, którą musiał uważać – Emily była tego pewna – za bardzo seksowną fryzurę. Przeszywał ją błękitnym spojrzeniem przenikliwszym niż laser. Białka oczu połyskiwały mu bardziej niż obrane przepiórcze jaja na półmisku obok serca palmy. – Upłynęło trochę czasu. Przypuszczam, że teraz będziemy się widywać częściej – oznajmił. Emily odwróciła się, sięgając po fetę. – Jak to? Wskazał oczami Camille. – Dziwię się, że koleżanka nic ci nie powiedziała. – Niby o czym? Feta zlepiła się w zbyt duże grudki, Emily przeszła więc do oliwek z Kalamaty. – Zamierzam reprezentować Mitcha Crawforda. – Ach tak – skwitowała nowinę, zbierając się do odejścia. – Hej, Emily! – rzucił za nią Cary. – Nie weźmiesz sobie trochę słodkiej papryki? Pamiętam, że nie przepadasz za pikantnymi rzeczami.

Nie odwróciła się. Nie chciała, by dojrzał jej rumieniec oraz zakłopotanie i gniew. Wzmiankę o „pikantnych rzeczach” wypowiedział tak lubieżnie, że na pewno celowo nadał jej konotację seksualną. – Czemu mi nie powiedziałaś? – spytała, siadając przy stoliku. – Wiem, że masz za sobą różne dawne sprawy – odparła Camille, cofając się z krzesłem, by lepiej widzieć McConnella. – Ale będziesz musiała sobie z tym poradzić. Cary, dostrzegłszy świdrujący wzrok prokuratorki, posłał jej uśmiech. Camille odwróciła się w stronę Emily. – Mnie tak samo jak ciebie zaskoczył fakt, że Cary zajmie się tą sprawą. – To trochę jakby nie jego liga – odrzekła Emily, która wyraźnie straciła ochotę na obiad. Jej uwaga stanowiła przytyk, i to niezbyt delikatny. Cary prowadził sprawę jej rozwodu i pod tym względem spisał się dobrze. Zadbał o sprawiedliwy podział majątku między nią a Davida oraz o to, by ustalenia w związku z opieką nad Jenną wypadły korzystnie dla Emily. Sprawy przybrały jednak niefortunny obrót, gdy z samotności lub po prostu potrzeby bycia adorowaną przez krótki czas zaczęła umawiać się z nim na randki. Po kilku spotkaniach zrobił się za troskliwy. Zbytnio zaangażowany. Uległ obsesji na jej punkcie w sposób, który wydawał się nienaturalny, wręcz przerażający. Nawet pojechał za nią do Seattle, kiedy prowadziła tam szeroko zakrojone śledztwo. Gdyby posunął się choćby o krok dalej, sama aresztowałaby go pod zarzutem nękania. Oczywiście oboje rozpoczęli związek za obopólną zgodą, lecz Emily od pierwszej chwili, gdy nawiązali intymne stosunki, doszła do wniosku, że popełniła błąd. Boże, więcej rozumu miałam jako dwudziestolatka niż po trzydziestce, pomyślała wtedy. Wybaczyła już sobie, ale nigdy nie zapomniała niedorzeczności tej całej sytuacji. Kiedy tylko słyszała jego nazwisko lub spotykała go w sklepie w Cherrystone, przypominała sobie, że mądrość nie zawsze przychodzi z wiekiem. – A więc kiedy Mitch wynajął Cary’ego? – spytała. Camille wsypała trochę sztucznego słodzika do mrożonej herbaty. – Przypuszczam, że wczoraj. – Dlaczego dowiaduję się o tym dopiero teraz? – Prawdopodobnie dlatego, że nikt nie chciał być tym, kto cię poinformuje o plotkach, od których aż huczy na wieść o włączeniu się Cary’ego w sprawę Crawforda. Emily spuściła wzrok na talerz z sałatką i nadziała oliwkę na widelec. Zupełnie straciła apetyt. – To żaden problem – odrzekła, jednak niezbyt szczerze. Nie znosiła tego człowieka. Dobrze chociaż, że nie będzie musiała z nim rozmawiać. W razie konieczności aresztowania jego klienta obwieści mu to Camille. Jedyną okazję do bezpośredniej rozmowy twarzą w twarz będą mieli tylko wtedy, gdyby Emily została powołana na świadka. To jednak stało pod ogromnym znakiem zapytania. Nikt nie wiedział, gdzie jest Mandy lub jej ciało, jeśli poniosła śmierć. Szanse, że żona Mitcha Crawforda żyje, nie przedstawiały się najlepiej, ale Camille bez przerwy powtarzała jak mantrę: „Potrzebujemy dowodów. Zdobądź dowody, Emily”. Ponaglenia prokuratorki oraz fakt, że u boku podejrzanego o zabójstwo stanął człowiek, którego nie cierpiała, jeszcze bardziej rozpaliły w niej pragnienie dotarcia do prawdy. Po powrocie do biura wyjrzała przez okno, pod którym miejski pług śnieżny wjeżdżał właśnie powoli do garażu. Śnieg był tak skąpy, że maszyna wyglądała na przygnębioną. Emily czuła się podobnie. Wieść o udziale Cary’ego McConnella w sprawie zasupłała jej żołądek w istny gordyjski węzeł. Czuła niepokój. Nagły chłód. Nie podobało się jej, że nadal żywi wobec adwokata negatywne uczucia. Dręczyła ją myśl, że Cary i ich dawny związek mogą przeniknąć do prowadzonego przez nią

śledztwa i wyłączyć ją z gry. Po rozwiązaniu małżeństwa z Davidem uważała, że Cary to jej upragniony ideał. Był bystry, charyzmatyczny, a nawet miły. Miał tyle pociągających cech. Przez pewien czas wyobrażała sobie, że jego upodobanie do sprawowania kontroli nad wszystkim – od kroju marynarki aż do przebiegu procesu sądowego – maskowało u niego rodzaj niepewności rodzącej ciągłą potrzebę stawiania na swoim, stałego wygrywania. Bycia najlepszym. Pojmowała, że ludzie przywdziewają maski pewności siebie, a nawet udawanej arogancji, by osiągnąć przewagę, by zdobyć to, czego chcą. Pewien incydent nasunął jej przelotną myśl, że w owym mężczyźnie o nienagannie wypielęgnowanej powierzchowności, jeżdżącym ładnym wozem, noszącym kosztowne ubrania, wywodzącym się z rodu najznakomitszych prawników, tkwi coś głębszego. Serce zabiło jej żywszym rytmem. Kiedy wynajęła go do prowadzenia sprawy rozwodowej, jej podziw wzbudziła srebrna tabliczka wisząca na ścianie jego gabinetu. – Wygląda uroczo – powiedziała. – To podarunek od przyjaciół. Jego słowa wydały się jej tak kategoryczne, że nie drążyła tematu. Później się dowiedziała, że Cary siedmiokrotnie wyruszał do wioski w Meksyku, gdzie pomagał budować domy dla dzieci mieszkających na wysypisku śmieci pod Tijuaną. Tabliczkę otrzymał w upominku od stowarzyszenia non profit Hands Across the Border, składającego wyrazy uznania Amerykanom, którzy podejmowali działania charytatywne aktywniejsze niż zwykłe wypisanie czeku. Tupet i brawurę Cary’ego Emily traktowała jako kontrapunkt wizerunku rzeczywistego człowieka, jedynego, którego chciała znać. Oczywiście myliła się. Gdy światło przyprószonych śniegiem reflektorów kolejnego pojazdu rozjaśniło ulice Cherrystone, Emily rzuciła okiem na tykający sekundnikiem zegar, który powiesił na ścianie szeryf Kiplinger. Szeryf otrzymał go w podarunku od członków miejscowego oddziału Junior Chamber; Emily pomyślała, że zegar będzie tu wisiał do czasu, aż ostatecznie odmówi posłuszeństwa. Wygrawerowano na nim napis: „W Cherrystone zawsze jest pora na sprawiedliwość”. Slogan brzmiał banalnie – i prawdziwie. Zostało pięć minut do transmisji wiadomości. Emily włączyła stary służbowy odbiornik telewizyjny i zawołała Jasona Howarda, właśnie przybyłego z rutynowej odprawy dla funkcjonariuszy następnej zmiany, którzy będą zmagać się z przyziemnymi wykroczeniami drogowymi i drobnymi kradzieżami aż do nocnego dyżuru. – Wysłuchajmy, co ma do powiedzenia adwokat Crawforda – zaproponowała. – Ma wystąpić w wiadomościach. – Celowo nie wymieniła nazwiska. – Mam przynieść trochę popcornu z socjalnego? – spytał Jason z nieco zażenowanym uśmiechem. Wiedział już, kto wystąpi w tej roli. Emily przywołała na twarz żartobliwy grymas. – Chyba że chcesz, żebym go wyrzygała wprost na biurko. – Nie, dzięki. – Jason przysiadł na rogu blatu mebla. – Zdecydowanie obejdziemy się bez tego. Kiedy na ekranie pojawił się obraz, Emily ucieszyła się, że to tylko audycja filii ze Spokane. Znała bowiem Cary’ego na tyle, by wiedzieć, że w staraniach o przyciągnięcie uwagi producentów programów informacyjnych wziął na cel media ogólnokrajowe, a przynajmniej stacje telewizyjne z Seattle. Jego rozdęte ego musiało boleśnie odczuć fakt, że zdołał zwabić na wywiad do swojego gabinetu jedynie dziennikarkę filii ze Spokane o najniższej oglądalności. Kiedy prezenterka dziennika rozpoczęła od pożaru wiejskiego domu w hrabstwie Spokane, Emily mimo woli się uśmiechnęła. – Nawet nie udało mu się wskoczyć na początek, dobrze mu tak – odezwała się.

Podczas gdy prezenterka bez tchu relacjonowała, jak od świecy przewróconej przez psa zapaliła się przyczepa mieszkalna w Spokane Valley, pasek u dołu ekranu zapowiadał wywiad: NASTĘPNY REPORTAŻ: ADWOKAT Z CHERRYSTONE TWIERDZI, ŻE JEGO KLIENT NIESPRAWIEDLIWIE STAŁ SIĘ CELEM ŚLEDZTWA. Jednak jako następna ukazała się reklama kompleksu apartamentów, kusząca zniżką „na koszty przeprowadzki”, oraz kolejne: „świątecznej szynki” i kwiaciarni. Wreszcie prezenterka, pogodna brunetka, która nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia pięć lat, wróciła na antenę z zapowiedzią reportażu. – A teraz wysłuchamy emitowanego tylko w naszej stacji wywiadu Anne Yakamoto z adwokatem reprezentującym dilera samochodowego z Cherrystone, na którym ciążą obecnie podejrzenia w związku ze zniknięciem żony. Ukazała się Azjatka o blond włosach, trzymająca mikrofon samymi koniuszkami palców, jak gdyby zaraz miała zaśpiewać w telewizyjnym konkursie młodych talentów. Stała przed salonem dilerskim Crawforda i, jak to zwykle czynią reporterzy wiadomości, czekając na koniec zapowiedzi, kiwała rytmicznie głową niczym lalka. Musi marznąć w ręce, pomyślała Emily, lecz Anne Yakamoto najwyraźniej chciała popisać się smukłymi palcami i nieskazitelnymi paznokciami, które istotnie stanowiły jej największy atut. – Stoję właśnie przed siedzibą znanego na całym świecie dilerskiego salonu samochodowego Crawforda w centrum Cherrystone… Emily skrzywiła się przy pierwszym zdaniu. „Znanego na całym świecie”? Zastanawiała się, czy sam Mitch Crawford popełnił ów wstęp. To było do niego podobne: uprzeć się przy umieszczeniu w wywiadzie zdania reklamującego firmę. Emily zerknęła na Jasona i wywróciła oczami, on zaś powtórzył jej grymas. – …gdy oto zbliżają się święta Bożego Narodzenia, całe miasto zachodzi w głowę, gdzie się podziała jedna z mieszkanek. Mandy Crawford zaginęła zaraz po Święcie Dziękczynienia. Policja prowadzi śledztwo, ale bezowocnie. Nikt się nie głowi nad zagadką zniknięcia Mandy pilniej niż jej mąż, właściciel tego wspaniale prosperującego salonu. Rozkleja plakaty i wraz z innymi wolontariuszami prowadzi telefoniczne poszukiwania swojej zaginionej żony. Dzisiaj po południu rozmawiałam z adwokatem Mitcha Crawforda. Materiał filmowy urwał się i ukazało się ujęcie Cary’ego przy telefonie, zapisującego z poważną miną jakieś notatki. Emily wątpiła, czy Cary cokolwiek notował lub nawet osobiście rozmawiał z klientami przez telefon. Zawsze mawiał, że od nielubianych zajęć ma swoich współpracowników. Najwyraźniej lubił wyłącznie popisywać się przed publicznością na sali sądowej lub, jak widać, w podrzędnej stacji telewizyjnej. W następnej chwili kamera skierowała się znów na twarz Anne Yakamoto. – Panie McConnell, dość mocno martwi się pan tym, co spotyka pańskiego klienta. Cary, w świeżo wyprasowanej koszuli, czarnej marynarce i błękitnym, jedwabnym krawacie od Tiffany’ego, rozłożył ramiona. – Ależ oczywiście, Anne. Mitcha Crawforda dotknęła niewiarygodna tragedia. – „Niewiarygodna” to właściwe określenie – wtrącił Jason, nie odrywając oczu od telewizora. – …Jego żona, kobieta w zaawansowanej ciąży, po prostu zniknęła. Pani szeryf zaś niezwłocznie skupiła całą uwagę na Mitchu, kiedy powinna była szukać Mandy. Nawet nie wiemy, co się z nią stało, ale na pewno wiemy, że Mitch nie miał z jej zniknięciem nic wspólnego. Kamera znowu skierowała się na dziennikarkę.

– Jak pan uważa, dlaczego pani szeryf skupiła całą uwagę na pańskim kliencie? – Z lenistwa… Z braku doświadczenia… Nie wiem. Prawdopodobnie tak było jej wygodniej. Emily czuła, że krew zawrzała jej w żyłach, lecz nie odezwała się ani słowem. – …Nie ma ani strzępu dowodu, który obciążałby mojego klienta. Mitch wyczekiwał świąt, które zamierzał spędził w swym pięknym domu z żoną, i narodzin pierwszego dziecka. Obciążenie go podejrzeniami jest oburzającym okrucieństwem. Dajcie mu spokój. Znajdźcie Mandy. Spełnijcie waszą powinność, na litość boską. Ukazało się krótkie ujęcie Mitcha Crawforda odśnieżającego łopatą chodnik przed swoim wspaniałym domem. Emily wątpiła, czy przedtem kiedykolwiek robił to własnoręcznie. Sprawił na niej wrażenie kogoś, kto dba o to, żeby mieć w pobliżu mnóstwo „maluczkich” do takich prac. Dyrygowanie ludźmi sprawiało mu przyjemność. Anne Yakamoto obróciła lekko głowę, gdy prezenterka wiadomości zapytała ją, czy rozmawiała z Mitchem Crawfordem. – Mitch zamienił ze mną kilka zdań poza kamerą. Nadal pakuje świąteczne upominki dla żony i oczekuje narodzin dziecka. Mówi, że chciałby tylko, żeby bezpiecznie wrócili do domu. Jason zerknął na Emily, która zachowywała kamienną twarz. Nawet dziennikarka uległa urokowi Mitcha; mówiła o nim, używając imienia. Na ekranie ukazała się fotografia Mandy, dość niedawno zrobiona. Mandy uśmiechała się szeroko, trzymając dziecięcą kołderkę. Można było nieomylnie odgadnąć radość młodej kobiety z rychłego macierzyństwa. Jeśli zdjęcie miało wzruszyć widzów, to spełniło swoje zadanie. – Gdyby ktoś z państwa widział tę kobietę, prosimy o skontaktowanie się z kancelarią adwokacką mecenasa McConnella w Cherrystone. Rozpoczęła się prezentacja innych wiadomości i Emily wyłączyła telewizor. – To prawdopodobnie najbardziej obraźliwy reportaż, o ile tak to można nazwać, jaki kiedykolwiek widziałam, a wierz mi, widziałam ich naprawdę sporo – podsumowała. – Tak, wygląda na to, że dziennikarka od samego początku stanęła po niewłaściwej stronie. – Odgaduję w tym strategię Cary’ego. Odtąd zamierza stać się rzecznikiem swojego klienta. Dać nam do zrozumienia, jak trudne to było dla Mitcha i jak niemiło go traktowaliśmy. – Miałbym ochotę potraktować go niemiło – odparł Jason. – Ten facet to kutas. – Zgadzam się. Ale go dostaniemy. Zgubi go arogancja, własna oraz jego adwokata. W pewnym sensie odetchnęłam z ulgą. – Będę już leciał. Zobaczymy się rano. – Dobranoc, Jasonie. Po wyjściu młodego zastępcy Emily skrzywiła się na myśl o błękitnym krawacie na szyi Cary’ego McConnella, przypiętym staromodną szpilką z inicjałami właściciela. Zastanawiała się, czy to zbieg okoliczności, czy może sarkastyczny gest pod jej adresem. To ona bowiem kupiła mu krawat i szpilkę – jedyne upominki, które mu podarowała. Żałowała teraz, że nie kazała mu ich zwrócić. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 11 Emily Kenyon zjechała na pobocze drogi. Biuro szeryfa Cherrystone nie zamówiło jeszcze głośnomówiących zestawów telefonicznych, wymaganych ze względu na bezpieczeństwo przez przepisy stanowe obowiązujące od Nowego Roku. Odebrała telefon. Młoda kobieta na drugim końcu linii należała do osób maskujących zdenerwowanie niestosownym śmiechem. Zakończenie każdego zdania punktowała urywanym śmieszkiem lub chichotem. Podczas wielu lat swojej detektywistycznej kariery Emily Kenyon przesłuchiwała wielu podobnych jej rozmówców. A także płaksów, rozwlekłych gadułów i tych, którzy stale zmieniali zeznania. Ci ostatni zawsze byli najgorsi. Jeśli ktoś zachowywał spójność podstawowych informacji, to prawdopodobne było, że poradzi sobie z ich przedstawieniem na rozprawie sądowej. Jednak płaksa to lepiej niż wesołek. Wesołkowaci świadkowie często zrażali do siebie przysięgłych, bo cóż takiego zabawnego tkwi w zabójstwie? Płaksa zaś mógł przechylić szalę zwycięstwa na korzyść jednej bądź drugiej strony. – Przyjaciółka mówi, że powinnam zadzwonić, bo widziałyśmy coś, co może pani pomóc w śledztwie – mówiła ze śmiechem kobieta. – Jak się pani nazywa? W jakim śledztwie? – dopytywała się Emily trochę rozdrażniona. Jednak telefon odebrała wcześniej Gloria, która oznajmiła, że dziewczyna „może mieć coś, czego szukamy: rzeczywistą wskazówkę”. – Steffi Johansson – odparła rozmówczyni, znowu ze śmiechem. – Myślę, że Mitch Crawford odwiedził nasz lokal zaraz po Święcie Dziękczynienia. Zachowywał się jak kompletny świr. – Kolejny wybuch śmiechu. – Rozumiem – odrzekła Emily. – Czy mogłabym do pani przyjechać? Czy teraz jest pani w lokalu? – Tak, jestem. To Café Patisserie przy północnym wylocie Griffin Avenue, zaraz przy autostradzie. Emily wiedziała, gdzie to jest. – Będę za dwadzieścia minut. Proszę poinformować szefa, że będzie pani potrzebna przerwa w pracy. – To ja jestem szefową – oznajmiła Steffi z chichotem. – Przynajmniej na tej zmianie. Gdy Emily dotarła do kawiarni, Steffi Johansson czekała zaraz za frontowymi drzwiami. – Zaparzyłam dla pani podwójną mokkę bez śmietanki. – Och, nie musiała pani tego robić – odrzekła Emily, biorąc od niej papierowy kubek i kierując się do stolika przy frontowym oknie, z dala od innego gościa czytającego „USA Today” i sączącego chai latte. Steffi się rozpromieniła. – Trafnie odgadłam, jaką kawę pani lubi, prawda? – Rzeczywiście – potwierdziła Emily, choć nie cierpiała mokki. – Mam do tego prawdziwy dryg. – Młoda blondynka się zaśmiała. – Proszę nie pytać, jak to robię. Po prostu wiem, czego ludzie sobie życzą. – Wie pani zatem, czego ja sobie życzę – odparła pani szeryf, nie trapiąc się, że odpowiedź jest głupia i oczywista. Rozmowa ze Steffi Johansson nie wymagała finezji. Dziewczyna irytowała ją jak diabli. – Słusznie. – Blondynka usiadła. – To się zdarzyło pewnego wieczoru, późno, tuż przed zamknięciem. Pracowałyśmy tu z Cherie i chciałyśmy wyjść jak najwcześniej, bo zapowiadano śnieżycę. Trochę wkurzyło nas jego przyjście.

– Kto to Cherie? – Cherie Parks, ona też tu była tamtego wieczoru. – A więc sądzi pani, że widziały panie wtedy Mitcha Crawforda? Steffi pociągnęła łyk mrożonego koktajlu lodowego, zawierającego chyba z milion kalorii i pozbawionego jakichkolwiek wartości odżywczych. – Prawie na pewno – odparła. – Widziałam go w telewizji. A raczej to Cherie widziała go w jednym z telewizorów na lotnisku w Seattle i zadzwoniła do mnie. Ona już tu nie pracuje – dodała ze śmiechem. – Jest na Hawajach, cholerna szczęściara. Wylano ją, bo za często się spóźniała. Właściciele są naprawdę surowi. Emily znała takich szefów. Sama była dość surowa. – Tak, a więc Cherie skojarzyła sobie audycję telewizyjną z klientem w pani lokalu. Jak to się stało, że pani go pamięta? Minęło trochę czasu. Steffi zamieszała plastikową słomką zawartość kubka. – Zachowywał się jak kompletny świr. Jeden z takich klientów, którzy uważają, że mają ogromne wzięcie, i przystawiają się do nas. Ale nie tylko. Miał ranę na głowie. Dobrze to pamiętam. – Ranę? – Emily zainteresowała się tą rewelacją. – Tak, poszedł do łazienki, gdy ja szykowałam mu kawę. Wydawał się trochę zaniepokojony tym, że w ogóle wspomniałam o krwi. – Więc był zakrwawiony? Steffi wskazała czoło. – Gdzieś tutaj. Mówił, że się zranił przy ścinaniu w lesie choinki na święta. To dlatego, poza faktem, że zachowywał się jak obleśny zbereźnik, w ogóle go zapamiętałam. – Bo ścinał choinkę na święta? – Bo mówił, że to robił. Emily pochyliła głowę i lekko uniosła barki. – Nie rozumiem. – Z tyłu na platformie jego półciężarówki nie było choinki. Pomyślałyśmy, że to dziwne. Dlaczego mówił, że wybrał się po choinkę, i wraca do domu bez drzewka? Emily podobały się te informacje. Szczegóły podane przez Steffi brzmiały wiarygodnie. Odpowiednie szczegóły – rana, brak choinki, zachowanie mężczyzny – wydawały się pasować do Mitcha Crawforda i zniknięcia jego żony. – Prokurator prawdopodobnie zechce przeprowadzić jutro okazanie w celu identyfikacji – oznajmiła Emily. – Czy będzie pani mogła przyjechać, czy raczej mam przysłać po panią zastępcę? Steffi rozejrzała się nerwowo. – Och, przypuszczam, że przyjadę. Proszę tylko podać godzinę. Jeśli będzie tam facet, który przyszedł tamtego wieczoru, rozpoznam go. Nigdy nie zapominam twarzy klientów. Albo imion, jeśli się przedstawią. Tak naprawdę to właściciele oceniają nas po tym, ilu klientów znamy z imienia. Żądają, żebyśmy nadskakiwały klientom i wygadywały im różne pierdoły, a w gruncie rzeczy chcemy im tylko podać tę kawę i niech spadają. Emily odczekała chwilę, aż Steffi zakończy wypowiedź urywanym chichotem. Rozejrzała się. Lokal urządzono tak, by wyglądał przytulnie, acz niezbyt komfortowo. W lokalach takich jak Café Patisserie obrót decydował o wszystkim. – Czy może pani opisać jego półciężarówkę? Powiedzieć o niej cokolwiek? Numery rejestracyjne? Jakieś napisy? Kolor? Steffi kręciła przecząco głową, aż jej blond włosy odbijały się od ramion.

– Nie jestem w tym dobra. Może niebieska. Albo czarna. Chyba prawie nowa, ale nie jestem pewna. Emily wstała, zbierając się do wyjścia. – Dziękuję pani, Steffi. Zadzwonię rano. – Może biscotti? Na koszt firmy. – Nie, dziękuję, nie jestem głodna. Ale dzięki za kawę. Była boska. Gdy podeszła do radiowozu, cisnęła opróżniony do połowy kubek do kosza na śmieci. To bez wątpienia najgorsza kawa, jaką kiedykolwiek zdarzyło się jej pić. Słodsza niż całe pudło kostek cukru. W Cherrystone procedurę okazania przeprowadzano rzadko. Niemal wszyscy mieszkańcy się znali, więc zidentyfikować sprawcę można było równie łatwo, jak przypomnieć sobie rok, w którym ukończył liceum. W sporadycznych przypadkach wymagających okazania personel prokuratury i biura szeryfa opróżniał więzienną salę konferencyjną, wyposażoną w lustro weneckie. Stół odsuwano pod jedną ścianę, krzesła pod drugą. Były to przedpotopowe warunki, o niebo różniące się od pomieszczenia, z którego Emily Kenyon korzystała w Seattle. Emily i prokurator Camille Hazelton, ubrana w elegancką ciemnoniebieską garsonkę, w której wyglądała bardziej autorytatywnie niż Emily w swoim mundurze szeryfa, czekały w korytarzu ze zdenerwowaną – i chichoczącą – Steffi Johansson, aż pięciu mężczyzn zostanie wprowadzonych do sali. – Czy ona dobrze się spisze? – zapytała Emily prokuratorka, odsunąwszy się lekko poza zasięg słuchu Steffi. Emily skinęła głową. – Należy do wesołków. Przykro mi. Mamy takich świadków, jacy się trafiają. – Ława przysięgłych ją znienawidzi. O ile w ogóle dojdzie do rozprawy. – Mnie to mówisz? Camille podeszła do Steffi z ciepłym, życzliwym uśmiechem na ustach. – Jestem Camille Hazelton, prokurator hrabstwa Cherrystone. Jestem bardzo wdzięczna, że zgodziła się pani dzisiaj przyjść. A także z powodu pani telefonu do biura pani szeryf. Steffi, ujrzy pani pięciu mężczyzn. Proszę przyjrzeć się wszystkim uważnie i powiedzieć mi, czy któryś z nich odwiedził pani kawiarnię zaraz po Święcie Dziękczynienia. – Dobrze. A czy mogę ich o coś spytać? Zaskoczyła Camille. Większość potencjalnych świadków chce przeprowadzić identyfikację błyskawicznie – jedynie spojrzeć i wyjść. – Nie, nie wolno zadawać pytań, ale zaciekawiła mnie pani – odparła. – O co chciałaby ich pani spytać? – Jaką kawę zamówiłby każdy z nich. Nigdy nie zapominam, co kto zamawia. Camille zerknęła na Emily. – Nie możemy kogoś identyfikować na podstawie rodzaju kawy. Szczegóły, o których pani opowiadała w rozmowie z szeryf Kenyon, mają kluczowe znaczenie ze względu na to, co pani widziała. Na przykład ranę tamtego mężczyzny. Steffi nabrała głęboko tchu. – Rozumiem. Jasne. Jestem gotowa. Znowu zachichotała, tym razem ciszej, a Emily i Camille wyczuły bijące od niej przerażenie. Widać było wyraźnie, że chce pomóc, ale umiera ze strachu. – A gdzie adwokat? – spytała Emily, nie chcąc wypowiadać nazwiska Cary’ego.

Camille rzuciła okiem na zegarek. – Nie zdąży, jakieś pilne sprawy osobiste w domu. Wysłał współpracownicę. – Spojrzała w głąb korytarza. – W samą porę. Idzie Donna Rayburn. Emily oczywiście znała panią Rayburn, atrakcyjną brunetkę po studiach prawniczych, która wszczepiła sobie implanty piersi, wcale się z tym nie kryjąc. Słyszano, jak na przyjęciu w kancelarii wyjaśnia: „Nie są w rozmiarze D, tylko małym C”. Dość miła w obejściu. Podobnie jak wielu innych tutejszych mieszkańców przybyła do Cherrystone z założeniem, że miasto okaże się odskocznią do lepszego stanowiska gdzie indziej, a ostatecznie została na stałe. W redakcji gazety znalazło się w ten sposób troje reporterów i redaktorka, a w szpitalu – czworo lekarzy. Oczywiście Emily wiedziała, że i Jason Howard zamierzał niegdyś stąd wyjechać. Donna zmierzała w stronę trzech kobiet. Miała na sobie czarny kostium i dziesięciocentymetrowe szpilki, niosła dużą torebkę od Kate Spade, którą kołysała tam i z powrotem niczym kulą wyburzeniową. Jak zawsze bardzo się spieszyła. – Przystąpmy do pracy – rzuciła jeszcze z odległości dobrych dziesięciu metrów. – Muszę zdążyć na samolot. Mam przemawiać na konferencji w Chicago. – Żadną miarą nie chciałybyśmy pani zatrzymywać – odpowiedziała Camille z uchwytnym dla wszystkich sarkazmem. Donna Rayburn skrzywiła się, wyraźnie poirytowana. – Nic nie poradzę, że jestem zajęta. Naprawdę to niesłychane, żeby ściągać mnie tutaj na identyfikację na podstawie zeznań dziewczyny ze stoiska z latte. Nie mam pojęcia, jakie to w ogóle może mieć znaczenie. Mitch Crawford jest niezwykle zapracowanym człowiekiem. I to samo dotyczy mnie. Emily musiała powstrzymywać się ze wszystkich sił, by nie wyrwać z ręki Donny jej markowej torebki i nie trzepnąć jej tą torbą w głowę. Strażnik więzienny wyjrzał przez drzwi do sali konferencyjnej. – Okazanie gotowe. – Steffi, niech pani sobie przypomni tamtego mężczyznę. – To nie jest stoisko z latte – rzuciła Steffi w stronę Donny. – To restauracja i ciastkarnia z pełnym asortymentem. – Ach tak. – Donna kiwnęła głową, zadowolona z siebie. W sali rozjaśniły się światła, a żaluzje osłaniające okno/lustro zostały uchylone. Stało tam pięciu mężczyzn. Trzech wybrano spośród osadzonych: dwaj zostali skazani za prowadzenie pod wpływem alkoholu, a trzeci za włamanie drugiego stopnia. Kolejny służył jako pomocnik strażnika więziennego; często wybierano go do procedury okazania ze względu na dobre warunki fizyczne – twarz bez wyrazu oraz średnią budowę ciała i takiż wzrost. Stał tam również Mitch Crawford, podobnie jak pozostali ubrany w dżinsy i koszulę z przypinanymi rogami kołnierzyka. Steffi postąpiła kroczek bliżej i przyjrzała się im po kolei. – Proszę się nie spieszyć – przypomniała Camille. – Nie chodzi o to, żeby wszystko odbyło się szybko. Chcemy ustalić prawdę. – Dobrze – odrzekła Steffi, tym razem bez śmiechu. – Polecę teraz, by każdy z okazanych wystąpił, po czym obrócił się w prawo i w lewo – zapowiedziała Camille. Mężczyźni po kolei wykonywali jej polecenie. – Numer piąty wygląda znajomo – odezwała się Steffi. – Proszę się nie spieszyć – powtórzyła Camille, choć było widać, że nieco upadła na duchu.

Donna niecierpliwie przestąpiła z nogi na nogę i przyciągnęła do siebie torebkę. – Ależ sądzę, że radzi sobie znakomicie. Steffi zerknęła na panią mecenas, potem znowu na pięciu mężczyzn. Nie wyglądała już na rozbawioną, i to tak dalece, że Emily zastanawiała się, czy Steffi Johansson za chwilę nie wybuchnie płaczem. Na jej twarzy malowała się wyraźna frustracja. Miała zaciśnięte wargi, oczy wydawały się jej szklić od łez. – Przykro mi – powiedziała w końcu. – Numer piąty wygląda znajomo, ale nie jestem pewna. Donna Rayburn odwróciła się do wyjścia. – Identyfikacja skończona. Dziękuję paniom. Lecę do Chicago. Nikt nie odpowiedział na pożegnanie Donny. Prawniczka przemknęła przez drzwi i ruszyła w stronę biura więzienia. – Przykro mi – powtórzyła Steffi; po jej policzku toczyła się łza. – Zrobiła pani, co mogła, Steffi, to wszystko, czego oczekiwałyśmy. Trzy kobiety, wychodząc, dojrzały kroczącą korytarzem Donnę. Nie była sama. Szła pogrążona w rozmowie z mężczyzną z numerem piątym. Mitchem Crawfordem. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 12 Następnego dnia poranek Emily Kenyon zaczął się tak jak zwykle. Stanęła w kolejce w kawiarni Java the Hut i przejrzała w myśli listę zajęć na bieżący dzień. Napisała krótkiego SMS-a do córki: „Kocham Cię, Jenna, zobaczymy się wkrótce!”; skorzystała z jednego z gotowych szablonów wiadomości, które można było przeglądać i wybierać bez potrzeby wystukiwania każdego listu. W pewnym sensie to oszustwo. Ale co o siódmej rano miała zrobić matka mająca na głowie śledztwo w sprawie o morderstwo? Zamówiła poczwórną latte zamiast zwyczajowej potrójnej i dała ekspedientce całego dolara napiwku. W końcu zbliżały się święta. Oto jak przedstawiała się jej lista zadań na ten dzień: Zadzwonić do Chrisa w sprawie anonsu o sprzedaży mieszkania. Podziękować osobom, które okazały pomoc w sprawie Mandy. Porozmawiać z rodzicami Mandy. Przejrzeć dokumenty finansowe Crawforda. Sprawdzić rejestry połączeń komórkowych. Sprawdzić aktywność w internecie i oraz e-maile. Przejrzeć transakcje w bankomatach i za pomocą kart kredytowych. Modlić się o cud. W sali spotkań kościoła metodystów przy Landon Avenue grała cicho świąteczna muzyka, a trzy kobiety trudziły się zgodnie przy poszukiwaniu Mandy Crawford. Mistrzynie prowadzenia albumów z wycinkami prasowymi, dzięki finezyjnemu systemowi oznaczania materiałów kolorami, zorganizowały Centrum Poszukiwań Mandy, które wzbudziłoby słuszną zazdrość wielu potężniejszych organizacji. Nawet profesjonalnych. Kiedy Emily w drodze do biura przystanęła, by się tam trochę rozejrzeć, niemal się spodziewała, że z męskiej toalety w głębi korytarza wyjrzy za chwilę sam rządowy pełnomocnik do spraw zaginionych dzieci. Pracujące tam kobiety dwukrotnie wyprawiły się do centrum usług kserograficznych po ulotki i odbyły ze dwa tuziny rozmów telefonicznych, zwracając się z apelem o pomoc do przywódców lokalnych społeczności, którzy mogli przekazać wieść dalej. Niezły plon, zważywszy na to, że była dopiero ósma trzydzieści rano. Wszystkie trzy gdzieś pracowały, ale zwolniły się na kilka godzin, by zapoczątkować działania na rzecz powrotu Mandy Crawford do domu. Emily trapiła informacja, którą usłyszała w wiadomościach ze Spokane, oglądanych poprzedniego dnia z Jasonem. Weszła z uśmiechem do środka, przywitała się i od razu przeszła do rzeczy. – Czy Mitch Crawford przychodził tu, żeby pomagać w poszukiwaniach? Erica Benoit, która przyjaźniła się z Mandy, gdyż obie należały do grupy hobbystek prowadzących albumy z wycinkami, parsknęła śmiechem. – Widziałam wczoraj wieczorem tego sukinsyna w telewizji. Zjawił się tu tylko raz. Poprosiłam go o jakieś niedawno zrobione zdjęcie Mandy, żebyśmy mogły umieścić je na ulotkach i w sieci. Zbył nas w taki sposób, jakbyśmy chciały pobrać od niego próbkę do testu DNA czy coś takiego. Pozostałe kobiety też się roześmiały. – Moja córka Michelle zakłada dla Mandy stronę na witrynie MySpace – odezwała się Alana Gutierrez, podnosząc wzrok znad laptopa. – Dobry pomysł. Czy Mitch przyniósł w końcu tę fotografię? – zapytała Emily.

Alana ze zdegustowaną miną zatrzasnęła pokrywę laptopa. – Powiedziałabym, że nader niechętnie. Upewniał się, czy wytniemy go ze zdjęcia. – Jakbyśmy koniecznie chciały, żeby na nim był – dodała Erica, wywracając oczami. – Facet ma okropnie wybujałe ego – włączyła się do dyskusji Tammy Sells, kolejna hobbystka pasjonująca się prowadzeniem albumów. Krępa i rudowłosa Tammy, starsza od obu koleżanek, miała upodobanie do zwiewnych tunik nawet w pełni zimy. – Nigdy go nie lubiłam. I nigdy, mówię to z radością, przenigdy nie kupiłam od niego samochodu. Skóra mi cierpnie na jego widok. Wolałabym zapłacić dwa razy tyle innemu dilerowi, niż napychać kieszenie tej zgryźliwej szumowinie. – Wygląda na to, że się pani powstrzymuje – odpowiedziała Emily ze śmiechem. – Proszę nam zdradzić swoje prawdziwe uczucia wobec Mitcha Crawforda. Erica i Alana zachichotały przelotnie, lecz Tammy nawet się nie uśmiechnęła. – Przypuszczam, że pani zna moje uczucia. Dobry Boże, staramy się pomóc w sprowadzeniu jego żony do domu, a on nie ma nawet czasu, żeby tu wpaść. – A więc – upewniła się Emily – nie przyszedł tu, żeby telefonować, parzyć kawę i przygotowywać ulotki? – Żartuje pani? Wydaje się, że jest ostatni na liście ludzi z Cherrystone, jeśli chodzi o troskę o Mandy. – Wiem, co chcesz przez to powiedzieć; rzekłabym, że adwokat Mitcha to taki sam łgarz jak jego klient – dorzuciła Erica. Emily nie oponowała; prawdę mówiąc, uwaga Tammy znacznie poprawiła jej humor. – Może kawy, pani szeryf? – zaproponowała Alana. – Chętnie posłuchałybyśmy o tym, jak idzie śledztwo. Emily potrząsnęła głową i zrobiła to, czego najbardziej nienawidziła. Skłamała. – Przykro mi, że na razie nie mogę paniom niczego ujawnić. Ale kiedy tylko będę mogła, dowiedzą się panie ode mnie wszystkiego wcześniej niż z wiadomości, dobrze? Było to kłamstwo, gdyż w gruncie rzeczy niewiele było do ujawniania, a gdyby coś udało się ustalić, to właśnie one dowiedziałyby się o tym ostatnie. Doskwierała jej ta świadomość. – W porządku – odrzekła Tammy. Emily podziękowała im za starania komplementem, że ucieleśniają najlepsze cechy społeczności. Zabrzmiało to sztampowo, jak frazes wygłaszany na zebraniu Izby Handlu czy Klubu Rotariańskiego. Nie chciała sprawić takiego wrażenia. – Daję słowo, że będę panie informować na bieżąco, i proszę o to samo – zakończyła, nawiązując do ogromnej białej tablicy, na której widniały oznaczone różnymi kolorami notatki o przekazanych telefonicznie wskazówkach, zawierające personalia rozmówców oraz informację, jak postąpiono z danym zgłoszeniem. Nie przyniosło to na razie żadnych owoców, ale liczyły się ciągłe starania. Emily zbierała się do wyjścia, gdy zatrzymała ją Alana, podnosząc się z miejsca. – Pani szeryf – przemówiła głosem drżącym z emocji – wierzy pani, że Mandy żyje, prawda? Pozostałe dwie kobiety patrzyły na nią ze współczuciem. Nie ulegało wątpliwości, że powzięły już przekonanie o tym, jaki los spotkał Mandy. I kogo należy za to winić. – Robimy wszystko co w naszej mocy, by ją odnaleźć – odpowiedziała Emily, odwracając wzrok w stronę otwartych drzwi do kaplicy po drugiej stronie sali. – Obawiam się jednak, że w tej chwili potrzebny jest nam jakiś mały cud. Emily nie mogła wprawdzie powiedzieć, że poczuła na karku czyjś ciepły oddech, ale na parkingu przy biurze szeryfa odczuła tuż za sobą czyjąś obecność. Obróciła się na pięcie.

– Co tu robisz? – spytała. Przed nią, obok jej wozu, stał Cary McConnell. Najbezczelniejszy i najbardziej egocentryczny adwokat w Cherrystone z pewnością nie planował dziś być na rozprawie sądowej. Miał na sobie błękitne dżinsy, oliwkową koszulę z przypinanymi rogami kołnierzyka i jasnobrązową kurtkę. Zawsze nosił ubrania sportowego kroju – dostatecznie obcisłe, by mógł szczycić się przed światem swoją sylwetką, lecz nie na tyle, by ujawniały jakiś zbędny kilogram, skutek zbyt obfitych obiadów. Chłodny wiatr potargał mu włosy, ale tym razem wydawał się tym nie przejmować. Pomyślała, że ubrał się za lekko, ale nienawidziła go tak bardzo, że spoglądała nań prawie jak na gada. Cary założył ramiona na piersi. – Niezbyt miło witasz dawnego przyjaciela. Sięgnęła po kluczyki od auta i wyjęła je z torebki. – A obecnie jesteś wrogiem? Postąpił o krok bliżej. – Bardzo zabawne. Emily, ta cała sprawa z Crawfordem nastawia nas przeciwko sobie. Nie czuję do niego większej sympatii niż ty. To po prostu klient. – Chętnie zacytowałabym twoje słowa. Skrzywił usta w uśmiechu, jak zawsze olśniewającym. Choć Emily nie czuła, że na ten widok topnieje jej serce tak jak dawniej, to jednak całkowicie ją rozbroił. – Posłuchaj – rzekł – naprawdę mi przykro z powodu mojego zachowania wtedy, gdy się spotykaliśmy, a także później. – I słusznie, Cary, bo okazałeś się draniem pierwszej klasy. – Zgoda, jestem winny zarzucanych mi czynów. Przyszedłem tu, bo Cherrystone to za małe miasteczko, żebyśmy zatruwali sobie życie przeszłością. Chciałbym, żebyś mi wybaczyła, w porządku? Nacisnęła włącznik centralnego zamka radiowozu, a przyciski w drzwiach wyskoczyły w górę jak żołnierze podrywający się na baczność. Sięgnęła do klamki auta. – W porządku. – Ale ja chciałem jeszcze porozmawiać o Mitchu. Masz wolną chwilę? Emily machnęła ręką, dając znak, by się cofnął. – Nie możemy o tym mówić. To znaczy ty nie chcesz ze mną o tym rozmawiać. Chyba się nie mylę? – Pewne sprawy mnie trapią. Wiesz, dla mnie liczy się prawda. Dlatego poszedłem na studia prawnicze. Emily szczerze wątpiła, że wybrał zawód z idealistycznych pobudek. Sądziła raczej, że Cary McConnell został prawnikiem dla pieniędzy. – O co chodzi? – zapytała. Cary rozejrzał się, po czym znów utkwił w niej wzrok. – Nie chcę o tym rozmawiać tutaj. Zaufaj mi. Jestem bardzo zaniepokojony. Zaufać mu? Emily ogarnął niepokój. Camille wpadłaby w szał, gdyby Cary miał jakieś informacje i chciał je podać na srebrnym półmisku, a ona puściłaby je mimo uszu. Jednakże ta rozmowa powinna się odbyć między prokuratorem a adwokatem, nie między panią szeryf a mężczyzną, z którym niegdyś łączył ją romans. – Powinieneś o tym pomówić z Camille. – Nie znam jej tak dobrze jak ciebie. Na tę uwagę ciarki przeszły Emily po plecach. Chyba nawiązywał do ich seksualnego związku,

a nie długotrwałej przyjaźni. – Co chcesz mi powiedzieć? – Jedź za moją półciężarówką, dobrze? – Nie wiedziałam, że teraz jeździsz półciężarówką. Co się stało z mercedesem? Pytanie miało być odrobinę uszczypliwe, ponieważ Cary rozmawiał tylko o tym, ile kosztował go ten wóz, „najbardziej odlotowe auto w Cherrystone”. Cary zignorował cel jej uwagi. Pomyślała, że dobrze opanował tę sztukę. – W weekendy czasami lubię przewozić różne rzeczy – wyjaśnił. – Dzięki, ale nie zamierzam za tobą jechać – odpowiedziała. Cary był draniem, może takim samym jak jego klient Mitch Crawford, ale umiał też przenikliwie oceniać ludzi. W okresie, gdy się spotykali, trafnie zdemaskował złodzieja bielizny – miejscowy listonosz włamywał się do sypialni mieszkanek Cherrystone, żeby kraść ich majtki. Kiedy wracała do tego myślą, odrobinę niepokoiło ją, jak Cary na to wpadł. Powiedział tylko: „Znam ten typ człowieka”. Ale miał wtedy słuszność. Jeżeli coś go trapiło w sprawie Crawforda, co – jej zdaniem – dawał do zrozumienia, powinna go wysłuchać. – Co jest między tobą a Chrisem Collierem? – zapytał. Pytanie przekraczało wszelkie granice, było niestosowne, bezczelne. Oto cały Cary. – Nie twój interes – odparła Emily, wsiadając do auta. – Wygląda na to, że wciąż ci na mnie zależy! – zawołał. Emily nie chciało się nawet otwierać okna, choć opuściłaby szybę nawet w mróz, by wręczyć pięć dolarów bezdomnemu. Miała nadzieję, że ten palant z ruchu warg odczyta słowa, które wypowiedziała: – Zależy mi tylko na tym, żeby zapomnieć, że mnie kiedykolwiek dotknąłeś. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 13 Cascade University, na południe od Spokane Obserwował ją przez całą noc. Nigdy nie poświęciła mu nawet spojrzenia. Zdawała się skupiać wyłącznie na sobie. Kilka razy w towarzystwie jednakowych niczym lustrzane odbicia koleżanek wybrała się na górę do łazienki bractwa Kappa Chi z torebką przewieszoną przez ramię, jakby wyruszała na bitwę. W pewnym sensie istotnie tak było. Toalety bractwa słynęły z niechlujnego stanu. Brak papieru toaletowego. Można tylko przykucnąć, załatwić się i spuścić wodę, naciskając przycisk celnie umieszczoną stopą. Oczywiście jeśli człowiek się za mocno nie upił. Kiedy ona i cała paczka wróciły na przyjęcie, wyglądały na wyjątkowo rozbawione, z umalowanymi ustami i włosami nastroszonymi w stylowym nieładzie. Idę o zakład, że uwielbia tę fryzurę, jakby zaraz po wstaniu z łóżka, pomyślał. Ale też o to, że nie ma aż takiego wzięcia, jak stara się sugerować. Tiffany Jacobs otarła się o niego w drodze do sutereny. Czuła żar setki ciał w tym wilgotnym przejściu. Zalatywało osobliwą mieszanką woni – wymiocin, piwa, trawki. Faceci są tacy obrzydliwi, pomyślała. Chłopaki z bractwa grali z podpitymi studentkami z żeńskiej korporacji w regaty. Obrócone do góry dnem plastikowe kubki ślizgały się na mokrym od rozlanego piwa arkuszu sklejki, specjalnie w tym celu położonym na dwóch drewnianych kozłach. Należało wypić, po czym pchnąć kubek, żeby prześlizgnął się aż do krawędzi deski. I znowu. Przy każdym wyścigu zrywały się wiwaty godne zawodów o puchar kraju, a nie o wielki, błękitny plastikowy kufel do piwa. W pomieszczeniu kłębił się tłum, ściany dosłownie ociekały skroploną wilgocią. Gumowe klapki Tiffany lepiły się do betonowej posadzki, na której rozlano tyle piwa, że wyglądała jak polakierowana. – Zaczerpnę trochę świeżego powietrza – oświadczyła swoim towarzyszkom, chwiejącym się błędnie na falach piwnej toni. Jedna z dziewczyn z korporacji Beta Zeta, nieszczęsne stworzenie o brązowych włosach i zębach, które nigdy nie doświadczyły dobrodziejstw ortodoncji, ruszyła za nią. Była jedną z czterech studentek imieniem Lindsey, które w tym roku złożyły ślubowanie. Tiffany wiedziała, że przyjęcie jej do korporacji to pomyłka, ale potrzebowały jeszcze jednej dziewczyny do wymaganej liczby. Lindsey S. nie można było w gruncie rzeczy uznać za MBZ – Materiał na Beta Zeta – za to miała wysoką średnią ocen. – Nie, Lindsey S. Zaraz wrócę. Chcę zadzwonić do mamy. Zostań tu. Lindsey S., pijana i znudzona, posłusznie wróciła do gry w regaty. Tiffany chybotliwie przeciskała się przez zbitą masę ludzką w drodze do drzwi. Matka dzwoniła do niej wcześniej tego wieczoru, i to dwukrotnie. Trzymał się tuż za nią, dostatecznie blisko, żeby nie tracić jej z oczu, lecz nie na tyle, by ją zaniepokoić. Chłodne powietrze owiało jej twarz i przyjemnie ochłodziło ciało. Gdyby diabeł miał wydać przyjęcie, zorganizowałby je u Kappa Chi, pomyślała Tiffany, wchodząc po betonowych schodach z sutereny na dziedziniec. Pod nogami połyskiwały okruchy rozbitego szkła. Dolatywały ją odgłosy wydawane przez parkę obściskującą się w cieniu masywnego dębu, który ocieniał większość dziedzińca. Ruszyła w innym kierunku, w stronę basenu, sięgnęła po komórkę i nacisnęła klawisz z numerem szybkiego wybierania do matki. – Cześć, kochanie – przywitała ją matka. – Już się zastanawiałam, czy do mnie dziś oddzwonisz. – Przepraszam, mamo – odpowiedziała Tiffany, siadając obok zasłanego liśćmi basenu. – Cały wieczór nad książkami wysiadywałam sobie dziury w spodniach.

– Po to właśnie tam jesteś, skarbie. – Wiem – odrzekła Tiffany, wywracając oczami. – Dzwoniłam przedtem, bo chciałam dać ci znać, że mogę przyjechać wcześniej na Weekend Mam. – Ile wcześniej, mamo? – Tiffany bez skrępowania dała matce odczuć swoje poirytowanie. – Wiesz, że mam mnóstwo obowiązków. – Ależ wiem, Tiff. – Poczekaj chwilkę – rzuciła dziewczyna, przerywając rozmowę z matką. Odsunęła słuchawkę od ucha. – Czy my się znamy? Pani Jacobs próbowała odezwać się do córki, lecz dosłyszała, że Tiffany kłóci się z kimś. Nie mogła zrozumieć słów, ale ich ton wydał się jej gniewny i napastliwy. – Tiff? Co się dzieje? Tiffany? Żadnej odpowiedzi. – Tiff?! Telefon umilkł. Komórka Emily Kenyon zawibrowała; pani szeryf zerknęła w dół na ekranik. W okienku obracała się ikona koperty oznaczająca nadejście nowego SMS-a. Emily otworzyła klapkę aparatu. Wiadomość przysłała Jenna, to Emily odgadła jeszcze przed jej przeczytaniem. Nikt inny nie przysyłał jej SMSów. „Tiffany Jacobs zaginęła. Zadzwonię za jakiś czas. Coś jest nie w porządku”. Jenna pracowała w sekcji korporacji studenckiej Beta Zeta na uczelni w Knoxville i matka nie spodziewała się jej przyjazdu do domu przed upływem kilku tygodni. Córka poinformowała ją pamiętnym SMS-em, że tamta sekcja należy do lepszych w regionie. „Z tymi dziewczynami nie ma kłopotów. Tylko jedna pijaczka i jedna bulimiczka. Może to być kolejna sekcja z czystą kartoteką”. Blisko godzinę później Emily odebrała telefon od Jenny. – Mamo, dasz wiarę w tę historię z Tiffany? – Cześć, kochanie – odezwała się Emily, kartkując notatnik, w którym zapisała sobie kilka szczegółów. – Niewiele wiem na jej temat. Sprawdziłam policyjne kartoteki pod kątem zapisów z Cascade i ustaliłam, że Tiffany dwa dni temu zniknęła z przyjęcia bractwa. Nie wiadomo nawet, czy naprawdę zaginęła. – Ależ tak. Wiem, że tak, mamo. Znam Tiffany. Emily spotkała Tiffany tylko raz, gdy odwiedzała Jennę na uczelni. Obie koleżanki brały udział poprzedniego roku w akcji rekrutacyjnej BZ. Tiffany, przypomniała sobie Emily, była bystrzejsza, niż sugerowało jej pretensjonalne imię. Olśniewająca dziewczyna o przenikliwych błękitnych oczach i ładnym, lekko zadartym nosku. Studiowała farmację; żartowała, że ta dziedzina „pozwoli mi się dowiedzieć, co dolega przyjaciołom i sąsiadom, nawet bez pytania”. – Dlaczego uważasz, że gdzieś sobie nie czmychnęła? – zapytała Emily. – Z dwóch powodów, mamo. Po pierwsze, nie wyjechałaby bez kupy ciuchów. Dziewczyny z tamtejszego akademika BZ twierdzą, że niczego nie spakowała. – Słusznie. Ale może działała pod wpływem impulsu. – Nie, mamo, to nie tak. Druga sprawa to jej telefon, który policja znalazła pod akademikiem Kappa Chi. Ta różowa zabawka była dla niej niczym drugi mózg. Tiff prędzej by umarła, niż zostawiła

komórkę. Słowa zamarły Jennie na ustach. To wyrażenie wymknęło się jej tylko jako argument, a nie przypuszczenie. – Jenna? – Tak, mamo – odpowiedziała córka przygnębionym głosem. – Zadzwoniłam na uniwersytecki posterunek policji. Oczywiście zaproponowałam pomoc. Powiedziałam im mniej więcej to samo co ty. Tiffany była porządną dziewczyną. Mogło jej się przydarzyć coś bardzo poważnego. – Dzięki, mamo. Garden Grove, stan Kalifornia Obawy o to, gdzie uśmierci swoją nagrodę, nawiedziły go niczym deszcz bębniący o blaszany dach. Jej matka była stróżem prawa, partner matki też służył w policji. Oba te elementy znacznie podnosiły stawkę. Trudniej byłoby ją porwać, podciąć jej gardło i wypruć wnętrzności w okolicy Cherrystone w stanie Waszyngton, pod czujnym okiem matki i jej chłopaka. Pilno mu było do działania. Była to bądź co bądź pora roku, w której bardzo wiele się działo. Uśmiechnął się. Trudno pogodzić ze sobą zakupy na święta i kolejną dziwkę ze studenckiej korporacji. – Wyglądasz na zadowolonego – odezwała się żona, podając mu półmisek z naleśnikami przyrządzonymi przez jej matkę. Uśmiech na jego twarzy, choć nadal zimny, wyglądał na dostatecznie szczery. – Wiesz, co sądzę o naleśnikach twojej mamy. Moim zdaniem są najlepsze na świecie. Żona odwzajemniła uśmiech. – Moim również. Wziął z jej rąk półmisek, zachodząc w głowę, jakim cudem ta kobieta, znająca go lepiej niż ktokolwiek inny, w ogóle nic o nim nie wie. Postanowił, że następna będzie Lily Ann Denton. Znajdowała się zaledwie o dzień drogi od niego. Cóż za wygoda – morderstwo jak obiad w restauracji dla zmotoryzowanych. A na zakończenie Jenna Kenyon. Choć z radością by sprawił, że pani matka znajdzie w Boże Narodzenie jej wykrwawione zwłoki, zdawał sobie sprawę, że zabicie dziewczyny w Cherrystone niesie zbyt duże ryzyko. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 14 Cherrystone Fakt, że wyłączną motywacją poczynań Mitcha Crawforda wydawały się pieniądze, nasunął niezwykle ponure przypuszczenie, iż śmierć żony mogła dlań przedstawiać sporą wartość. Nie można było zignorować możliwego motywu w postaci odszkodowania od firmy ubezpieczeniowej. – A więc nadal pani uważa, że zrobił to dla pieniędzy? – spytał Jason, gdy razem z Emily po raz nie wiadomo który przeglądali harmonogram zniknięcia Mandy. Mieli przed sobą kilka kart z komputerowymi wydrukami oraz notatki; te materiały zawierały ogólny zarys ich dotychczasowych ustaleń. Była to praca policyjna w starym stylu, ale nowy system nadal przeżywał okres przejściowy. Nowe zdobycze technologii po dotarciu do Cherrystone nie bardzo zasługiwały już na miano nowych. Jason siedział po drugiej stronie biurka naprzeciw Emily z kopiami wydruków przed sobą, lecz zakreślanie w notatkach pozostawił szefowej. Pani szeryf przyznała, że świat Mitcha kręci się wokół pieniędzy, ale jednak nie ma pewności, czy naprawdę mogą tu dopatrywać się motywu zbrodni. – Przede wszystkim góruje majątkiem nad większością mieszkańców. Spójrzmy tylko: trzy domy, jacht, istna flota klasycznych samochodów i więcej złota na szyi niż u gwiazdora hip-hopu. – Bez żartów. Nie zauważyłem żadnych złotych łańcuchów. Emily ze zgrozą wzniosła oczy do sufitu. – Mężczyźni chyba tego nie zauważają. Nic nie odrzuca kobiety bardziej niż złote łańcuchy na gęsto owłosionej piersi. – Zapamiętam – obiecał Jason, sięgając do kołnierza koszuli i wybuchając śmiechem. – Przepraszam – odrzekła, odwzajemniając uśmiech. – Bez urazy. Wracajmy do Mitcha. Gdyby jego bilans się nie zgadzał, wtedy bardziej niepokoiłabym się o możliwy motyw finansowy. Ale jego salon dilerski na razie prosperuje znakomicie, a pozostałe nieruchomości nie mają hipoteki obciążonej aż pod niebo. – Przez to jeszcze bardziej go nienawidzę – skwitował Jason. – Mnie to mówisz? Chciałabym sprawić sobie nowy wóz, ale naprawdę nie powinnam. Tak czy owak, powiedziałabym, że pieniądze to zbyt oczywisty motyw. Ale co było powodem? Jason zupełnie tego nie pojmował – miał żonę i dzieci. Kochał rodzinę tak bardzo, iż nie umiał sobie wyobrazić, że ktoś może ją wymordować. – Jeśli nie pieniądze, to co? – zadał pytanie. Emily wybrała różowy marker. Ten jednak wysechł, zdjęła więc nasadkę z żółtego. – Odnoszę wyraźne wrażenie, że jeśli chodzi o żonę, Mitch Crawford miał inne zamiary – powiedziała. – Może z kimś romansował? Emily postawiła znak przy podpunkcie na wydruku. – Może mu się znudziła? – odpowiedziała pytaniem. – Może po prostu nie chciał zawracać sobie głowy rolą ojca? – Jak Tony Ryan? Pani szeryf odłożyła flamaster. – Właśnie tak. Jak Ryan. – Pomyślała, że to dość dobry przykład. Tony Ryan, kierowca z Seattle, rozwożący ciężarówką piwo, przed dwoma laty stał się tematem lokalnych, a potem ogólnokrajowych doniesień medialnych po zaginięciu jego żony. Carly Ryan spodziewała się ich pierwszego dziecka. Przyjaciele mówili, że Tony nie chce zostać ojcem, a wolny

czas woli spędzać z kumplami lub przy grach wideo na konsoli xbox. Stale powtarzał, że ma wrażenie, iż syn lub córka „postarzy” go i nieodwołalnie wprowadzi w dorosłość, a on tego nie chce. Jedno z kluczowych zeznań na procesie złożyła siostra Carly, Miranda. Oświadczyła przed sądem: „Powiedział mi, że z powodu dziecka jego potrzeby przestały się liczyć. Wkurzał się, że Carly nie poświęca mu całej uwagi. Powiedział nawet: «Jeśli ona myśli, że zrezygnuję z seksu, kiedy będę miał na to ochotę, bo jakiś bachor akurat będzie jej potrzebował, to popełnia fatalny błąd»”. Oczywiście wyrażenia „fatalny błąd” użyły następnego dnia w nagłówkach wszystkie gazety. Ława przysięgłych uznała Ryana za winnego zamordowania Carly i ich dziecka. Ta tragiczna historia nie zasługiwałaby na nic więcej niż odrażający przypis w annałach zbrodni, gdyby nie podbudowa teoretyczna tej sprawy. Prokuratura i media podgrzewały bowiem nastroje, przedstawiając zabójcę jako mrożącego krew w żyłach przedstawiciela młodych mężczyzn, zakładających, że cały świat nadal kręci się wokół nich, jak dawniej w drużynach sportowych, liceach czy w salach gimnastycznych. Mitch Crawford w gruncie rzeczy nie pasował do tego profilu. W każdym razie niezbyt dokładnie. Owszem, był egocentryczny, a swój garaż na trzy auta przy domu oraz garaż poza domem wypełniał oznakami swojej rozrzutności. Rządził się w biurze bardziej jak król niż szef, zmuszając pracowników do zadań niemających nic wspólnego z ich stanowiskami. Emily dowiedziała się, że polecał robotnikom konserwować raz w tygodniu jego osobiste samochody, odbierać czyste ubrania z pralni, a nawet czyścić jego buty. Ale choć wydawał się zepsuty i rościł sobie prawa do wszystkiego, co tylko wpadło mu w oko, w pracy świetnie sobie radził. Jego ojciec stworzył salon dilerski od zera, a Mitch Crawford chciał wszystkich mieszkańców regionu upewnić, że dzieło ojca doprowadził jeszcze dalej. „Ojciec miał wizję, ale ja mam o wiele bystrzejszy wzrok”, zwykł powtarzać ludziom przychodzącym doń na jazdę próbną. Jeśli chodziło o Crawforda, Emily miała zatem wrażenie, że odszkodowanie z polisy ubezpieczeniowej nie wydaje się wiarygodnym motywem zbrodni. Cherrystone zwracało się przede wszystkim do American Insurance Control Bureau jako głównej instancji określającej, czy zbrodnie lub oszustwa można wiązać z motywem ubezpieczeniowym. AICB dzieliła już niedaleka droga od wezwania do sądu. Ubezpieczyciele lubili tę instytucję, gdyż pomagała łączyć okruchy informacji, kiedy osoba potencjalnie zamieszana w przestępstwo wystarała się o wiele polis ubezpieczeniowych. W dawnych czasach organy ścigania wystawiały wezwania do sądu każdej z osobna firmie ubezpieczeniowej – podsądny nie musiał bowiem nawet informować, z jakim ubezpieczycielem zawarł umowę. Przypominało to strzelanie na oślep. AICB zaś mogło rozesłać alert do wszystkich firm zrzeszonych – obejmujących większość rynku ubezpieczeń – by uzyskać od nich odpowiedź twierdzącą lub przeczącą. W przypadku Mandy nie istniała żadna polisa oprócz wykupionej przez pracodawcę, czyli władze hrabstwa. Jej życie wyceniono na siedemdziesiąt pięć tysięcy dolarów. Życie jej dziecka nie przedstawiało żadnej wartości. Dziecko nie ma wartości, gdyż nie przynosi dochodu i nie ma nikogo pod opieką. – A zatem co właściwie ustaliło AICB? – zapytał Jason. – Nic. Dalece wątpię, czy człowiek pokroju Mitcha Crawforda w ogóle kiwnąłby palcem, nie mówiąc już o zabiciu żony, za siedemdziesiąt pięć patyków. Jason przytaknął. – Może za dziesięciokrotnie wyższą sumę. Emily skinęła głową.

– Nigdy nie sądziłam, iż chodzi tu o pieniądze, ale teraz mam już pewność, że nie. Facetowi zależy przede wszystkim na wygodzie. Później tego samego popołudnia w biurze odezwał się telefon. Ku całkowitemu zaskoczeniu Emily dzwonił Mitch Crawford. Dyszał niczym rozjuszony byk, lecz ucieszyła się z jego telefonu. Im więcej będziesz gadał, tym bardziej sam się pogrążysz, pomyślała. – W czym mogę pomóc, Mitch? – zapytała. – Pomóc? Chyba pani żartuje. Mogłaby pani za to przestać mnie nękać. Emily obróciła się z fotelem i wyjrzała przez okno na przejeżdżające samochody. – Może wyrazisz się konkretniej. Nikt tu nie zamierza cię nękać. – Właśnie zadzwonił mój agent ubezpieczeniowy z wieścią, że wysłała pani w mojej sprawie cholerny alert. Zupełnie jakby pani sądziła, że zamordowałem Mandy z powodu jej polisy ubezpieczeniowej. Śmiechu warte! – Przykro mi, że tak cię to bawi. – Wie pani, co mam na myśli. Dowiedziałem się, że rozesłała pani po całym kraju biuletyn z pytaniem, czy ubezpieczyłem Mandy na wypadek śmierci. Dlaczego po prostu nie zapytała pani o to mnie? – Nie za bardzo byłeś skłonny do współpracy, Mitch. – Zrobiłem wszystko, czego pani ode mnie chciała. I nic więcej. Myślę, że marnuje pani mój czas. A także czas Mandy. – A nie wiesz przypadkiem, gdzie ona jest? – Wie pani, że nie wiem. Myślała, że się rozłączył, lecz on tylko nabierał tchu, wzmagając swoją furię. – Mam szczerze dość pani i pani biura. Gdyby mnie pani zapytała, powiedziałbym, że żona ma tylko jedną głupią polisę od tego zasranego hrabstwa. W razie śmierci Mandy nie spadnie na mnie deszcz gotówki. – No, nie wiem. Siedemdziesiąt pięć tysięcy dolarów to mnóstwo pieniędzy. – Może dla pani, ale nie dla mnie. Nie zrobiłem nic złego, a pani traktuje mnie jak śmiecia. Co się z panią dzieje? Wiem, że pani jest samotna. Nienawidzi pani mężczyzn? Słyszałem o pani niejedno. Bez wątpienia od Cary’ego, pomyślała Emily. Nie cierpiała tracić zimnej krwi. Zachowała ją zatem, choć nie bez trudu. – Nie chodzi o mnie, Mitch, tylko o ciebie i twoją zaginioną żonę. I nie zapominajmy o tym. W porządku? Dźwięk odkładanej słuchawki huknął niczym grom. Pokręciła głową. Proszę, proszę, Mitch Crawford wściekł się do tego stopnia, że walnął słuchawką. Jak miło. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 15 Garden Grove Stanowili ze wszech miar piękną, młodą parę. Michael Barton, dobiegający trzydziestki, atletycznie zbudowany, miał przenikliwe brązowe oczy i dołeczki w policzkach, które jednak nie wyglądały dziecinnie ani głupio, jedynie przydawały mu rozbrajającej urody. Zachowywał się raczej z rezerwą niż nieśmiało, choć potrafił stawiać na swoim, gdy tego wymagała sytuacja. Niestety, potrafił jedynie odzwierciedlać nastroje otoczenia. Wydawało się, że rzadko czuje się swobodnie na tyle, by zrobić pierwszy krok, gdy chodziło o okazanie serdeczności lub uroku osobistego. Olivia Barton była olśniewającą Latynoską o brązowych oczach, których nie musiała podkreślać „przydymionym” makijażem za pomocą cieni do powiek czy tuszu do rzęs, oraz pełnymi wargami, które czasem upiększała ładnym, śliwkowym błyszczykiem. Kiedy Michael i Olivia nabyli dom w Garden Grove, wiedzieli, że remont zaczną od piwnicy, którą poprzedni gospodarz wyposażył w tandetny bar z sękatych sosnowych desek oraz w stół do gry w air hockeya. Olivia zamierzała przekształcić większość obskurnej sutereny w pokój zabaw dla dzieci. Michael zaś potrzebował domowego gabinetu. Ale urodził im się syn Danny, a wkrótce potem córka Carla. Oczywiście w tej sytuacji on i Olivia zawarli kompromis. Piwnica została opróźniona, na miejscu stołu do air hockeya stanął domek dla lalek, a drugą stronę pomieszczenia wyposażono w biurko, komputer, faks, drukarkę i telefon. Światło dzienne z zewnątrz wpuszczały dwa oszklone świetliki. Kiedy Michael pracował, towarzyszył mu beztroski gwar dzieci oraz ich kolegów. Nie przeszkadzało mu to. Dziecięce głosy – radosne dziecięce głosy – faktycznie zdawały się uprzyjemniać mu dzień. Śmiechy takie jak te stanowiły dlań całkowicie nieznane dźwięki, bo w przeszłości matka porzuciła jego i siostrę. Wtedy w Portland miał więcej powodów do płaczu niż do śmiechu. Gdy jego własne dzieci oddawały się zabawie, okruchy przeszłości niczym klocki lego budowały całość obrazu; przypominał sobie kilka spraw, które doprowadziły do porzucenia go przez matkę. Z perspektywy czasu Michael zaczął dochodzić do przekonania, że matka, Adriana Barton, prawdopodobnie postąpiła najlepiej, jak mogła. Nawet nie nazywał już jej w myślach mamą. Na zawsze stała się dlań jedynie Adrianą. Była jakąś postacią mityczną i nikczemną. We wspomnieniach przedstawiał ją w najbardziej ponurych i złowrogich barwach jako kobietę gorszą niż podła macocha Królewny Śnieżki albo inna wiedźma rodem z bajek Disneya. Zdychaj, Adriana, zdychaj. Nienawidzę cię. Maltretowany w dzieciństwie przez dręczącego go dorosłego, zastanawiał się, gdzie się podziała Adriana. Powinna być z nim. U boku jego i siostry. Dlaczego ich opuściła, skazując jego i Sarah na takie życie? Życie takie samo jak jej własne? Czy porzuciła ich, by się od tego uwolnić? Czasem zbierało mu się na płacz, gdy wspominał, jak w Portland ojciec Sarah bił Adrianę tak brutalnie, iż wszyscy obawiali się, że umrze. Pewnego razu, gdy przyszła do niego do szkoły, nauczyciel kazał jej wyjść. „Straszy pani pozostałe dzieci”, mówił. Tamtego dnia Adriana miała wokół oczu czarnogranatowe sińce. Próbowała zamaskować je makijażem, ale nigdy nie radziła sobie naprawdę dobrze z takimi fortelami. Jej kamienne oczy nie umiały ukryć kłamstwa. Faktycznie jedyny raz udało się jej wymyślić przekonującą historię, gdy opowiedziała o podróży do Disneylandu. „Będziemy się tam znakomicie bawić – mówiła. – Dawno mnie tam nie było, ale zawsze chciałam przejechać się kolejką Space Mountain”. „I odwiedzić Nawiedzony Dwór i trasę śladami piratów”, dopominał się Michael.

„Tak, zwiedzimy to wszystko. Tylko my troje”. Gdy później rozpatrywał na nowo tamtą podróż z Portland do Los Angeles, przypominał sobie, że nie zabrali żadnego bagażu. Pamiętał, że Adriana pomyślała jedynie o kartonie papierosów dla siebie, a nie wzięła nic dla niego i Sarah. Kiedy przejeżdżali przez ośnieżone góry Siskiyou, uchyliła okno. Do wnętrza samochodu przedostawał się lodowaty podmuch. „Mamo, zimno nam”, skarżył się. Ona jednak bez słowa patrzyła przed siebie. „Mamo!”. Wyjęła z ust papierosa i machnęła nim w jego kierunku. Cofnął się, jęcząc z bólu. Adriana zaś włączyła taśmę z Dolly Parton i dziewczęcy głos piosenkarki country towarzyszył im przez resztę podróży. Michael spojrzał na niewielką okrągłą bliznę na grzbiecie nadgarstka. Adriana pozostawiła mu nie tylko wspomnienia. Naznaczyła go swoim piętnem. Blizna była ledwo widoczna, lecz nie zmieniała barwy pod wpływem słońca, toteż nigdy naprawdę nie znikała. Wiele lat po tamtych wydarzeniach uruchomił komputer w swoim piwnicznym gabinecie. Rozświetlił się ekran i ukazał się nieporządny pulpit, usiany ikonami oznaczającymi pliki Worda i zdjęcia dzieci. Michael kliknął zakładkę „Ulubione”, a później tę z napisem „Blog BZ Jenny”. Ikona przedstawiająca małe żółte oblicze ze zmarszczonym czołem obwieściła aktualny nastrój autorki. Tego dnia zamieściła najnowszy wpis. Złość Michaela narastała; jego piwne oczy pałały nieskrywanym gniewem. Wiedział, iż fatalnie wszystko schrzanił, ale później zaczął żywić niejasną nadzieję, że może doniesienia w wiadomościach były nieścisłe. Że naprawdę zrobił to, po co wyruszył. Zza przepierzenia wyłonił się Danny. – Potrzebne mi nowe baterie – oznajmił chłopiec, podając ojcu działko laserowe. Michael uchylił szufladę. Spinacze do papieru, zszywki, nawet taśma klejąca, ale baterii nie było. – Przykro mi, kolego. Poproś mamę. Mnie się skończyły. Malec powlókł się schodami na górę, a Michael znów wpatrzył się w ekran. Maska, którą przywdział na czas wizyty syna, opadła mu z twarzy. Była dlań jak kurtyna, którą mógł podnosić i opuszczać. Zdawał sobie sprawę, że w połowie jego uczynków tkwi fałsz. Mimikra. Niekiedy obserwował innych rodziców z dziećmi; wiedział, że łączące tamtych ludzi związki są inne niż jego własne. To bolało. A ból dawał mu nadzieję. Może nie jestem takim potworem, za jakiego się uważam. Olivia Barton wniosła do piwnicy kosz na pranie, czubato wyładowany brudną odzieżą; minęła gabinet Michaela, przeszła po dywanie zasłanym czerwonymi, zielonymi i niebieskimi cegłami z kartonu, najwyraźniej gruzami pospiesznie wzniesionego i zburzonego zamku. Przytrzymując oparty o biodro kosz, otworzyła drzwi pralni i weszła do małej, ciemnej komórki. Żarówka, włączona pociągnięciem łańcuszka, zakołysała się na drucie. Michael właśnie pracował, Olivia przystąpiła zatem do rutynowych zajęć wykonywanych we wtorki, sortując pranie na ciemne i jasne. Każda sztuka odzieży dzieci odzwierciedlała to, jak upłynął im dzień. Ślady jedzenia. Plamy od trawy. Sierść psa. Cokolwiek dzieci robiły, matka miała przed sobą niezbite dowody oczekujące na potraktowanie odplamiaczem; pozostawało żywić nadzieję, że zabrudzenia dadzą się sprać. Złościło ją, że Michael nie może się nauczyć, by przewracać ubrania na właściwą stronę przed bezceremonialnym wrzuceniem ich do kosza na pranie, stojącego na podłodze w szafie w ich sypialni.

Mógłby przynajmniej… Myśl Olivii urwała się na widok ciemnej, czerwonawej plamy na białej koszulce Michaela. Koszulka tkwiła w środku błękitnej bluzy. Olivia rozdzieliła obie sztuki odzieży i obejrzała plamę. Miał to na sobie we wtorek… co wtedy jedliśmy na kolację? Spaghetti? Tacos? Przyjrzała się bliżej. To nie była plama od pikantnego sosu. Przypomniała sobie, że tamtego wieczoru jedli sałatkę z krewetek. Bez czerwonego sosu. Przesunęła palcami po zabrudzonej tkaninie mniej więcej o powierzchni półdolarówki. Plama była gładka, jakaś substancja wsiąkła w tkaninę niczym barwnik. Żadnych grudek ani zmarszczeń. Czy to krew? Mąż się skaleczył? – Kochanie – spytała go później tego samego wieczoru, gdy szykowali się do snu – czy skaleczyłeś się czymś? Michael wydawał się obojętny. – Ostatnio nie. Czemu pytasz? – Miałam wrażenie, że na jednej z twoich brudnych koszulek widziałam ślad krwi. – Ależ nie. Nic mi nie jest. Odpowiedź była szybka. Oschła. Jakby uważał, że krótkie zaprzeczenie wystarczy, by powstrzymać ją od roztrząsania tego wciąż na nowo. Zostaw mnie, myślał. Daj mi spokój. Nie możesz dowiedzieć się o mnie wszystkiego. Nie pozwolę ci na to. Wszedł do łazienki i wpatrzył się w swoje odbicie w lustrze. Dlaczego ona mnie naciska? Dlaczego niszczy to, co mamy? Olivia stała za drzwiami łazienki. Nie słyszała szumu odkręconej wody ani strumienia moczu w misce klozetowej. Cisza. Co się dzieje z moim mężem? Położyli się obok siebie, zapadli w niespokojny sen. Gdy Olivia zbudziła się, blask księżyca sączył się poprzez szczeliny między listewkami żaluzji i padał na nagi tors Michaela. Mąż położył się w koszulce, ale w nocy zrzucił ją, odsłaniając spotniałą skórę. Centralna klimatyzacja domku, założona już po jego wybudowaniu, działała zgodnie z nazwą – centralnie. Do głównej sypialni na tyłach docierał zaledwie wątły powiew. Olivia obróciła się na drugi bok i uniosła głowę z poduszki. Ostrożnie. Powoli. To nie koszmar wyrwał ją ze snu, lecz zmartwienie, które czasem podkrada się w nocnym mroku. Naprawdę go nie znasz. Nikt go naprawdę nie zna. Leżał na plecach; pasma blasku igrały na jego muskularnej piersi. Olivia starła sen z powiek i przysunęła się nieco bliżej. Nierówna ranka rdzawej barwy znajdowała się tuż pod obojczykiem. Michael nagle otworzył oczy. – Czemu się tak przyglądasz? – Przestraszyłeś mnie! Po prostu nie mogłam spać – odparła, zagłębiając się z powrotem w pościel. Zmierzył ją twardym wzrokiem, po czym odwrócił się tyłem, twarzą w stronę okna. – Ja także. Gorąco tu. Mogę tylko dać odpocząć oczom. Olivia podciągnęła kołdrę aż pod brodę. Znienacka poczuła w powietrzu chłód. Leżeli obok siebie. Elektroniczny zegar odmierzał godziny do poranka. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 16 Cherrystone Chris Collier ze wzburzonymi zimowym wiatrem srebrzystymi włosami i z podróżną torbą w ręku stał u frontowych drzwi. Po zwięzłym powitaniu Emily obdarzyła go mocnym pocałunkiem i wpuściła do środka. Pachniał wodą kolońską, którą podarowała mu na urodziny. Jego widok radował ją z niezliczonych powodów, rzecz jasna, nie tylko zawodowych. Ale sprawy zawodowe zaprzątały jej myśli. – Masz ochotę na film? – zapytała Emily, nalewając do kieliszka merlota o ciemnej barwie z odcieniem granatu; wino pochodziło ze Stone Ridge, miejscowej winnicy nagrodzonej niegdyś złotym medalem na targach w Napa. Była to pierwsza winnica w Cherrystone uhonorowana w ten sposób. Po tym, jak w latach osiemdziesiątych dwudziestego wieku bakteryjna zaraza unicestwiła największy z sześciu pozostałych sadów wiśniowych, część farmerów postawiła na uprawę winorośli. Wyniki przedstawiały się zachęcająco. Może Cherrystone wkrótce będzie bardziej znane z czegoś innego niż wiśnie. Kieliszek dla niej. Drugi dla niego. – Wiem, o jakim filmie mówisz – powiedział Chris z uśmiechem. – Myślałem, że zamierzasz mnie upić. Emily wyjęła z torebki płytę DVD i włożyła ją do odtwarzacza. – Do tego nie muszę cię upijać. – Spojrzała mu w oczy. – Ale pomyślałam, że może będę musiała po to, żeby cię nakłonić do obejrzenia ze mną nagrania rozmowy z Crawfordem. Błękitna powierzchnia płaskoekranowego telewizora – jedynego szaleństwa Emily w zeszłym roku – pociemniała, po czym ukazał się obraz z Mitchem Crawfordem. Pani szeryf sięgnęła po pilota i zatrzymała odtwarzanie. – Wiesz już, że uważam go za podejrzanego w twoim śledztwie – stwierdził Chris, siadając na sofie przed odbiornikiem. Po drugiej stronie pokoju migotała lampkami świąteczna choinka. – Wszyscy tak uważamy – odpowiedziała Emily. Nacisnęła przycisk odtwarzania. Na ekranie ukazała się nieduża sala konferencyjna o ścianach wyłożonych materiałem dźwiękochłonnym. Na jednej z nich wisiał ogromny zegar. Głos Emily, choć słyszalny, dochodził z odległości zbyt dużej, by dało się zrozumieć słowa. Wydawało się, że pani szeryf instruuje Mitcha Crawforda, gdzie ma usiąść. – Ładny pokój przesłuchań – ocenił Chris. Chciał tym łagodnym przytykiem wywołać uśmiech Emily. Udało mu się. – Dzięki. Staramy się tu w naszej pipidówce. Mitch zajął miejsce naprzeciw przymocowanej do stołu kamery. – Wygląda, jakby wybierał się na kolację – zauważył Chris, oceniając ciemnoszary garnitur, krawat z czerwonego jedwabiu i jedwabną poszetkę przesłuchiwanego. – Kto dziś zresztą nosi poszetki? – Chyba że na ślub. – Albo na pogrzeb. Siedząc na sofie i sącząc wino z wielkich, pękatych kielichów, oboje przyglądali się, jak Mitch Crawford to traci, to odzyskuje zimną krew, wypytywany przez znajdującą się poza kadrem Emily o zniknięcie Mandy. – Faktycznie kapitalny gość – skomentował Chris. – Zaciekawił mnie ostatni fragment. – Sięgnął po pilota i cofnął nagranie.

Rozległ się głos Emily zadającej pytanie: „Chcę dowiedzieć się czegoś więcej o Mandy. Czy przedtem kiedykolwiek bez zapowiedzenia wyjechała z domu, tak jak teraz?”. „Nie. Była bardzo solidna”. Znowu Emily: „Dlaczego wyjechała?”. Mitch rzucił okiem na coś poza kadrem. Jego górna warga lekko zwilgotniała. „Nie mam pojęcia”. Zawahał się. „I kończmy to przesłuchanie. Sam jej poszukam. Dzięki, choć nic nie wskóraliście”. Chris podniósł się, dolał sobie wina i wrócił na sofę. Na płaskim ekranie widniał zatrzymany obraz twarzy Mitcha Crawforda. – No dobrze. Jest dokładnie taki, jak mówiłaś, a poza tym to łgarz światowej klasy. Jego zeznania dość dobrze trzymają się kupy, ale widzisz, że zaczyna się pocić. Prawdopodobnie z tego powodu zakończył rozmowę, nie dlatego, że go przycisnęłaś, choć nieźle to zrobiłaś. – Starałam się. Sądzę nawet, że aż za bardzo – odrzekła Emily. – Jego świętoszkowatość budzi we mnie najgorsze instynkty. Chris wzruszył ramionami. – Nie przejmuj się, Em. Ciekawe, że nigdy nie wspomina o dziecku. – Zwróciło to i moją uwagę. Jak gdyby w ogóle nie figurowało na liście jego zmartwień. – Zauważyłem też, że mówi, jak solidna jest Mandy, ale nie ma pojęcia, dokąd pojechała, i że nigdy przedtem się to nie zdarzyło. Emily przytaknęła. – Solidni ludzie nie uciekają z domu. – Zwłaszcza bez powodu. Utkwiła wzrok w Chrisie. – Nie sądzisz, że ona od niego odeszła, prawda? – Ani trochę. Choć nie winiłbym jej, gdyby to zrobiła. – Im lepiej go poznaję, tym bardziej się zastanawiam, dlaczego w ogóle z nim została. – Ale znasz odpowiedź, prawda? – Powiódł wzrokiem po rzędzie zdjęć Jenny ze Świętym Mikołajem od czasów dzieciństwa do liceum. Stały na gzymsie kominka pomiędzy gałązkami ostrokrzewu, które Emily zerwała na podwórzu, gdy już zrezygnowała ze współzawodnictwa z sąsiadami z drugiej strony ulicy o najładniej udekorowany dom przy Orchard Avenue. Podążyła za jego spojrzeniem. – Oczywiście – odrzekła. – Pragnęła dziecka. Pewnie czekała, aż sukinsyn da jej znać, kiedy nadejdzie właściwy czas na macierzyństwo. Właściwy nie dla niej. Tylko… Chris wpadł jej w słowo. – Słusznie. Czas, który będzie odpowiadał jemu. – Może w ogóle nie było na to właściwej pory. – Otóż to. – Większość zamordowanych ciężarnych kobiet ginie z ręki ojców swoich dzieci. Chris dopił wino. – Nie chciał dziecka. Emily też opróżniła swój kieliszek do dna. – Prawdopodobnie nigdy nie chciał konkurencji, jaką dlań stanowiłoby dziecko. Emily Kenyon lubiła Chrisa Colliera, lubiła spędzać z nim czas, kochać się z nim. Ten element ich związku zawsze przynosił spełnienie, ekscytował i sycił jej fantazje, gdy samotna tęskniła za nim. Chris był jej marzeniem – szeroki w barach, rosły mężczyzna o wesołych oczach i falujących

ciemnych włosach zaczynających siwieć na skroniach. „Podobają mi się – powiedział jej kiedyś. – Przypominają mi ojca. On osiwiał już w wieku pięćdziesięciu dwóch lat”. Chris często powtarzał Emily, że po przejściu na emeryturę chce sprzedać swoje śródmiejskie mieszkanie i kupić farmę w wiejskim regionie stanu. „Może znalazłbym coś niedaleko ciebie?”. „Zamierzasz mnie nękać czy po prostu szukasz taniej nieruchomości?”. Puścił do niej oko. „Jasne, że to pierwsze”. Emily zdawała sobie sprawę, że wykorzystywała niegdyś Jennę jako pretekst, by uprzedzać rozmowy o tym, iż ona i Chris powinni zostać kimś więcej niż kochankami. Przedtem miała uzasadnione powody, by odkładać osobiste szczęście. Jenna w wieku szesnastu lat doznała traumy wskutek splotu dziwacznych zdarzeń, przez które wpadła w sieć seryjnego zabójcy. Te zbrodnie znowu połączyły Chrisa i Emily, którzy wcześniej służyli w policji w Seattle jako partnerzy. Nie miała wątpliwości, że kocha Chrisa. Jednak to uczucie oznaczało dźwiganie dawnego brzemienia. Lecz Emily wiedziała również, że Jenna słusznie przekonuje, iż oboje z Chrisem do siebie pasują. Kierowanie się zdaniem dwudziestodwulatki nie wydawało się dobrym pomysłem, jednak Emily wiedziała, że córka pragnie, by matka odnalazła w życiu szczęście, które wymykało się jej od czasu rozwodu z Davidem. Dlaczego nie pozwalam sobie na szczęście? – myślała. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 17 Ricardo Gomez, dwudziestodwuletni funkcjonariusz ochotniczej rezerwy policji Cherrystone, był technomaniakiem znającym się na komputerach tak samo, jak Emily Kenyon znała się na macierzyństwie czy zbroczonych krwią dowodach zbrodni. Jednak jego biegłość w sprawach technicznych często okazywała się prawdziwym przekleństwem. Kiedy tylko ktoś miał problem ze swoim domowym komputerem, Ricky odbierał rozpaczliwy telefon z prośbą o pomoc. Czasami wzywano go na wizyty domowe. Nawet lekarze nie chadzali już na wizyty domowe, on zaś, ponieważ odróżniał bajty od bitów, musiał. Często zastanawiał się, czy ktokolwiek słyszał o numerach telefonów do pomocy technicznej, ale nigdy nie odmawiał. Ukończył college na Cascade University razem z córką Emily, Jenną, po czym znalazł sobie pracę przed powrotem na uczelnię, gdzie zamierzał zdobyć magisterium z zarządzania wiedzą i sądownictwa karnego. Zatrudniono go na roczną umowę w firmie komputerowej, która miała przeobrazić biuro szeryfa Cherrystone „z instytucji papierowej w cyfrową”. Ricky bynajmniej nie wyglądał na maniaka. Uprawiał sport trzy razy w tygodniu, starannie czesał nieco przydługie włosy i na co dzień ubierał się w ciemne dżinsy i sportową kurtkę. Był przystojnym chłopakiem o brązowych oczach i zębach tak białych, że niemal bił od nich blask. Ponieważ przeszedł przeszkolenie i został przyjęty w poczet ochotniczych funkcjonariuszy, pasował do standardowych zasad protokołu pozyskiwania dowodów. To było korzystne. Cherrystone nie było stać na usługi zamiejscowego laboratorium, które mogłoby zbadać laptop Crawfordów. W końcu miastu ledwie starczało funduszy na uroczystości na koniec roku. A Emily potrzebowała kogoś do przejrzenia komputera, którego przed zniknięciem używała Mandy Crawford. „Nic w nim nie znajdziecie – powiedział Mitch Crawford, gdy Emily i Jason Howard zabierali komputer w piątek po zniknięciu jego żony. – Dość dobrze radzimy sobie z czyszczeniem historii przeglądarki z większości odwiedzonych witryn, kasujemy też «ciastka». Nie chcemy paść ofiarą jakiegoś oszusta próbującego nas szpiegować. Co niedzielę automatycznie czyścimy komputer programem narzędziowym CompuClean”. Emily miała ochotę na jakąś uwagę w stylu: „Cóż za wygodny zwyczaj”, ale ugryzła się w język. Niemniej Mitch musiał wtedy czytać w jej myślach. – No cóż – powiedział Ricky, gdy pani szeryf wręczyła mu laptop – nie należy do najnowszych ani najwspanialszych. Rzeczywiście, laptop miał co najmniej siedem lat, a tym samym zaliczał się niemal do reliktów. Swoimi rozmiarami zbliżonymi do małego nesesera też odbiegał od płaskich, małych notebooków używanych obecnie przez studentów i dyrektorów. Emily poinformowała Ricky’ego o programie czyszczącym, którego używał Mitch. – Tak przynajmniej mi powiedział – dodała tonem w najlepszym razie sardonicznym. – Mogę w tym pogrzebać. Godzina lub dwie i będę już miał to, do czego najłatwiej się dobrać. Jeżeli uznam, że jest tam coś więcej i że zdołam to odczytać, dam pani znać. Nie będę tu zgrywał się na czołowego hakera. Zostawmy to komuś naprawdę doświadczonemu. W porządku? – W porządku – odparła. Przyglądała się, jak młody mężczyzna uruchamia laptop i zaczyna klikać ikony na pulpicie. – Zatem zostawiam cię z tym zadaniem. Przyjdź do mnie, jeśli coś znajdziesz. – Pani szeryf! – Ricky Gomez stał w drzwiach jej gabinetu z miną człowieka, który wygrał na loterii nowy samochód czy wycieczkę na Hawaje: podekscytowaną i zadowoloną. Emily podniosła głowę znad papierów. – O co chodzi?

– Myślę, że mam coś, co zechce pani zobaczyć – oznajmił Ricky, ledwie mogąc opanować podniecenie. – Chyba kiepski z ciebie pokerzysta, co, Ricky? – Wszyscy tak uważają – odparł ze śmiechem. Emily odłożyła papiery i podążyła za Rickym do jego pokoju na końcu korytarza. Nie było to zbyt okazałe miejsce pracy. Zanim Gomez ulokował się tam z telefonem, czterema komputerami i wiązkami kabli, pomieszczenie służyło jako palarnia dla personelu. Wciąż czuło się tam dym mimo lat, które upłynęły od wydania zakazu palenia w miejscu pracy. Matka chłopaka przyniosła imitację wschodniego dywanu, by nieco upiększyć podłogę krytą linoleum w szaro-białe cętki. Mimo tej życzliwej próby ocieplenia wnętrza ogromny zlew za biurkiem Ricky’ego zdradzał, że dawniej pokój bynajmniej nie służył jako gabinet. Emily obserwowała ponad ramieniem Gomeza, jak chłopak przedziera się przez zawartość laptopa Mandy Crawford. – Proszę spojrzeć na to – powiedział, stukając w klawisze i jednocześnie zerkając w górę na panią szeryf. – Tu są jej ulubione witryny, których nie wykasował program czyszczący. Ulubione strony internetowe Amandy tworzyły dziwaczny zestaw witryn dla gospodyń domowych oraz dla hobbystów prowadzących albumy zdjęć, na które natrafiała rutynowo, pobierając szablony i projekty. Emily zauważyła, że Amanda nie ukończyła zamówionego szablonu albumu bożonarodzeniowego. – Wygląda na to, że nie zrobiła niczego od Halloween – odezwała się Emily. – Racja – odrzekł Ricky. Pamięć podręczna przeglądarki, w której komputer zapisuje pliki internetowe, by szybciej wczytywały się strony, została opróżniona. – Tego się spodziewałem. To jedna z głównych zalet CompuClean; producent nazywa ten program narzędziem do czyszczenia pamięci podręcznej. Wyświetlił teraz foldery poczty, pokazując Emily, że skrzynka odbiorcza jest pusta, podobnie jak skrzynka nadawcza. Sprawdził zawartość kosza. Wszędzie pusto. – Ricky – przypomniała Emily – podobno coś znalazłeś. – Proszę poczekać. Muszę pokazać pani ogólny obraz. W zeszłym roku uczyłem się o tym na zajęciach. Musi pani ujrzeć cały proces. W tym momencie Emily polubiła go jeszcze bardziej. Wszystko robił podręcznikowo i nie starał się drażnić jej oczekiwaniem na kluczowe informacje, które mogą nigdy się nie objawić. Wyświetlił teraz zawartość osobistych folderów Mandy. Większość z nich, jak zauważył, dotyczyła jej albumowego hobby. Przeglądał wszystkie pliki, tekstowe i graficzne. Większość obrazów stanowiły zdjęcia innej kobiety, może siostry, oraz jej dzieci. Ostatnio Mandy wypełniła szablon o nazwie „Przed twoim narodzeniem” zdjęciami swoimi, Mitcha oraz ich domu przy Larkspur 21. – Szykowała się na coś dobrego, co miało jej się przydarzyć – odezwała się Emily. – Tak przypuszczam. Lecz tutaj mam coś, na co pani czekała. Gomez odszukał plik tekstowy, który nietrudno byłoby przeoczyć, opatrzony nazwą „Następna faza”. Kliknął go i spojrzał w oczy Emily, która zaczęła czytać, jednocześnie sięgając po komórkę i wystukując numer Camille. Jeśli ktokolwiek czyta tę wiadomość, to prawdopodobnie nie żyję. Nazywam się Amanda Crawford. Jestem żoną Mitcha Crawforda. Kimkolwiek jesteś, tylko ty poznasz mój los. Ty oraz mój mąż. Mitch powiedział, że jeśli od niego odejdę, zabije mnie. Powtarzał to

wielokrotnie. Od dawna chciałam od niego odejść. Chciałam wydostać się z tego chaosu. Dziecko nie miało go udobruchać, wzbudzić w nim miłości do mnie lub żalu za to, że mnie bił. Ale przez chwilę myślałam, że może się zmieni. Sprawiał takie wrażenie. Kiedy się dowiedziałam, że będę miała córkę, powiedziałam mężowi, że urodzę chłopca. Chciałam w ten sposób ocalić siebie i dziecko. Mąż chciał tylko syna. W każdym razie jeśli to czytasz, już wiesz, że nie znalazłam drogi ucieczki. Mitch bardzo starannie wszystko zaplanuje, kiedy zechce mnie zabić. Ale popełni błąd. Proszę, nie zapomnij o mnie. Jesteś jedyną nadzieją dla mnie i mojego dziecka. Proszę, powiedz moim rodzicom, że żałuję, iż nie mogłam im powiedzieć, co się dzieje. Za pierwszym razem mąż powiedział, że jeśli komukolwiek zdradzę, co zrobił, ich także zabije. Ma łódź. Jeśli mnie odnajdzie i zamorduje, jestem prawie pewna, że wrzuci moje ciało do wody. Mitch nie lubi brudzić sobie rąk. Amanda Lynn Crawford – Czy możemy potwierdzić autentyczność tego pliku? Camille Hazelton podniosła wzrok znad pojedynczej kartki z wydrukiem. Wieścią o notatce Mandy pani szeryf wyciągnęła prokuratorkę z przyjęcia dla wzorowych pracowników, na którym raczono się czekoladowym tortem i wręczano certyfikaty poświadczające pokonanie „dodatkowej mili”. Emily pochwyciła jej wzrok przez okno sali konferencyjnej, gdzie personel pomocniczy władz Cherrystone zebrał się na skromnej, drętwej uroczystości. Kiedy Camille napotkała spojrzenie Emily, z zadowoleniem umknęła z talerzykiem z porcją tortu w ręku do swojego gabinetu. – Kocham mój personel, ale nie cierpię takich imprez – oświadczyła po zamknięciu drzwi. – Po twojej minie widzę, że masz dobre wieści? – Bardziej niż dobre – odrzekła Emily z zadowolonym uśmiechem, którego nawet nie starała się ukryć. List składał się tylko z trzech akapitów, ale informował o wszystkim, co Mandy Crawford musiała przekazać. Wskazywał oskarżycielskim palcem wprost na jej męża. – Oczywiście nie możemy stwierdzić na pewno, czy ona to napisała – zaznaczyła Emily, siadając na krześle obok masywnego dębowego biurka, za którym prokurator hrabstwa zasiadał od 1910 roku, kiedy to dostał się na pierwszą stronę gazety pod nagłówkiem: PROKURATOR WINNY ROZRZUTNOŚCI. Oprawiona w ramki kopia artykułu wisiała na ścianie. Camille zsunęła eleganckie okulary do czytania od Very Wang wzdłuż grzbietu swojego długiego nosa. – Ale wiemy, że tekst znajdował się w komputerze Mandy. Wiemy to z całą pewnością. – Zgadza się. – Co jeszcze było w tym komputerze? Jakieś inne informacje? – Nie. – Emily potrząsnęła głową. – Nic istotnego. Parę niedokończonych albumów ze zdjęciami. – Kompletnie nic? – upewniła się Camille. – Niestety, nic. Mitch mówił, że on i Mandy wyczyścili zawartość komputera w niedzielę przed jej zniknięciem. – A ten list zostawił? Trochę niedbałe, nie sądzisz? Oczywiście Camille miała rację. Ale Emily poznała mnóstwo przestępców przeświadczonych o własnym sprycie do tego stopnia, że ich arogancja i niewzruszone przekonanie, iż są niepokonani,

stały się ostatecznie przyczynami ich klęski. Jak gdyby stale słyszane komplementy, że są inteligentni, przystojni, atrakcyjni, zabawni i błyskotliwi, uodporniły ich na introspekcję. Na wątpliwości co do siebie samych. A brak skłonności do zwątpienia oznaczał tendencję do popełniania błędów. – Wszyscy popełniają błędy – odparła. – Czy twój spec od spraw technicznych potrafi orzec, kiedy ta wiadomość została napisana? Emily już się nad tym zastanawiała. Wiedziała, że określenie daty i godziny utworzenia jakiegokolwiek pliku komputerowego stanowi problem. – Tu tkwi trudność. Podobnie jak nie możemy na pewno stwierdzić, że list napisała Mandy – rozumiesz, mógłby to zrobić ktokolwiek – tak samo nie mamy pewności, kiedy to nastąpiło. Microsoft Word datuje takie dokumenty automatycznie, więc dobry adwokat może to wszystko zakwestionować. – To dobry dowód, Emily. Ale nie na tyle, by wystarczył do wniesienia oskarżenia. Potrzebujemy czegoś więcej. – Jakbym nie wiedziała – odrzekła pani szeryf. Wyszła z gabinetu Camille, minęła salę konferencyjną. Sala była już pusta, ale wielki tort czekoladowy, zjedzony tylko w połowie, wyglądał zachęcająco. Rozejrzała się, po czym dała nura do środka. Ukroiła kawałek i ułożyła go na wiotkim papierowym talerzyku. Ricky przepada za czekoladą, pomyślała. Dobra robota zasługuje na słodkie małe co nieco. Chociaż fala adrenaliny wywołana odnalezieniem wiadomości od Mandy podniosła ją na duchu, Emily wciąż nie mogła otrząsnąć się z żalu na myśl o Mandy i jej dziecku. Oczywiście aresztowanie sprawcy, jego osądzenie i – jak miała nadzieję – skazanie nie przywrócą im życia. Wymierzenie sprawiedliwości w sprawie o morderstwo ma na celu nie tylko ukaranie zabójcy. Jest też zadośćuczynieniem rodzinie, przyjaciołom i społeczności, w której żyła ofiara. Jednak w przeciwieństwie, powiedzmy, do spraw o zgwałcenie czy napaść tu nie można liczyć na satysfakcję w postaci wdzięczności osoby poszkodowanej. Ofiara zabójstwa milknie bowiem raz na zawsze. Emily wiedziała, że jej zadanie polega na przemówieniu w zastępstwie Mandy. Jedynie ona i Camille mogły to uczynić. Słyszę teraz twój głos, Mandy, mówiła sobie w duchu. Szkoda tylko, że nie usłyszałam cię wcześniej, zanim się okazało, iż jest już za późno. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 18 San Diego Co za dziwka! – zaklęła pod nosem Lily Ann Denton, lecz oparła się pokusie, by nacisnąć klakson. Sapnęła tylko w przesadnym gniewie. Jakaś kobieta za kierownicą minivana marki Dodge zajęła miejsce parkingowe przed sklepem sieci Circle K, na którym ona już miała zaparkować. Musiałaś mi to zrobić?! Lily Ann ponownie okrążyła mały, zapchany parking i znalazła wolne miejsce. Zanim przekręciła kluczyk w stacyjce swojego kabrioletu o słonecznej barwie karoserii, odczekała chwilę, aż skończy się piosenka grupy Maroon 5, którą uwielbiała. Była studentką studium magisterskiego i miała przed sobą zadanie. Jako dwudziestojednolatka miała za sobą czasy, kiedy polegała na dość dobrze podrobionym dowodzie osobistym i atrakcyjnym biuście jako planie awaryjnym, jeśli sprzedawca był facetem. Napalonym facetem. Dotknęła błyszczykiem ust, sprawdziła fryzurę, po czym wysiadła z wozu i bez zwłoki wkroczyła do sklepu, zerkając na sprzedawcę (dobrze, młody facet) i kierując się prosto do tylnej części sklepu po zgrzewkę zimnego piwa. Ironicznie zmierzyła swoimi ładnymi niebieskimi oczami kobietę, która zajęła wybrane przez nią miejsce parkingowe. Tamta holowała za sobą trójkę dzieciaków, hałaśliwie domagających się batoników i napojów gazowanych. – Jedno albo drugie, Mattie, dietetyczna coke albo snickersy. Nie obie rzeczy naraz. Mattie, pucołowaty dziesięciolatek, zaczął jęczeć i matka natychmiast ustąpiła. Lily Ann pochwyciła spojrzenie dziewczynki i dostrzegła w nim coś interesującego. Mała posłała jej grymas, który, zdawało się, wyrażał coś więcej niż zwykły uśmieszek – minę typu „spójrz, co ja z nimi mam!”, która niechybnie pozwalała odgadnąć, kim dziewczynka jest i ku czemu zmierza. Ładna mała manipulantka. Prawdopodobnie materiał na Beta Zeta, pomyślała Lily Ann. Pochyliła się w stronę sprzedawcy, wymachując prawem jazdy niczym pies trzymaną w pysku kością. Młody człowiek ledwie zerknął na laminowany dokument. – Zabawa w kampusie? – zagadnął. Miał na myśli college dla projektantów mody tuż przy centrum San Diego, nieco dalej na wschód. – Zabawa jest wszędzie, gdzie się pojawię – odparła. – Ostro. – No jasne. – Wyciągnęła z torebki dwadzieścia dolarów i zapłaciła za piwo; nie musiała błyskać piersiami ani wyciągać dowodu osobistego, co oznaczało jak dotąd całkiem udany dzień. – No to udanej zabawy! – zawołał za nią. – Jak zawsze – rzuciła w odpowiedzi. Matka z trójką dzieci, przysłuchująca się temu dialogowi, pomyślała sobie, że pewnego dnia młoda kobieta i tak straci cały swój urok pod wpływem życia małżeńskiego i macierzyństwa. Lecz nie tylko ona przyglądała się Lily Ann. Dziewczyna, taszcząc piwo do samochodu, nie dostrzegła obserwującego ją mężczyzny po drugiej stronie ulicy. Śledził jej ruchy, jakby była jakąś artystką, gwiazdą, celebrytką. Patrzył na jej długie jasne włosy, falujące w górę i w dół, gdy wsiadała do auta. Ładna. Może najładniejsza z całej grupy. Czuł, jak wzbiera w nim wściekłość, podczas gdy ona zaczęła wyjeżdżać tyłem z miejsca parkingowego. Jedź na imprezę. Zabaw się. To już ostatni raz. Dziewczyny takie jak ty dbają tylko o siebie. Wsiadł do swojego wozu, żeby ruszyć za nią; jej żółty samochód błyszczał w ruchu ulicznym

niczym latarnia morska. Lily Ann nie dawała się stracić z oczu. Takie dziewczyny zawsze jeżdżą autami krzyczącymi: „Spójrz na mnie!”, pomyślał. Gdyby wiedziała, że jest śledzona, że jest w niebezpieczeństwie, mogłaby zjechać do krawężnika przy mijanej remizie strażackiej lub przy kościele. Miała kilka okazji, które pozwoliłyby jej ujść losowi. Mogła się zatrzymać. Szybko skręcić. Przyhamowała, mijając policjanta wypisującego właśnie komuś mandat na poboczu. Wystukała numer telefonu na klawiaturze komórki. – Mój Boże, Kara, omal nie zarobiłam mandatu. Jechałam prawie trzydzieści na godzinę za szybko i minęłam gliniarza. Przysięgam, że czułam jego wzrok. – Było blisko. – Szczęściara ze mnie. Hej, mam piwo. – Fantastycznie – odpowiedziała Kara. – Właśnie skończyłam wkuwać psychologię i mogę już się zabawić. – Zawsze jesteś prędka do imprezy. – I kto to mówi? – No to widzimy się wkrótce. Lily Ann zerknęła we wsteczne lusterko. Nie dostrzegła śledzącego ją mężczyzny. Nawet nie zwracała uwagi na ruch uliczny. Zamiast tego kolejny raz sprawdziła makijaż. Na spotkanie przed wieczorną imprezą w męskim akademiku miało wpaść paru niebrzydkich chłopaków. Jadący za nią mężczyzna również zwolnił. Wyjął z paczki papierosa i zapalił, wydmuchując obłok dymu przez opuszczoną boczną szybę. Pstryknął włącznikiem radia i uśmiechnął się, słysząc piosenkę Maroon 5. Z profilu Lily Ann na Facebooku dowiedział się, że dziewczyna uwielbia tę grupę pop. Zastanawiał się, czy słucha w tej chwili tej samej stacji. Była taka przewidywalna. Taka nieskomplikowana. Zaparkował wóz, czekał i palił, strzepując popiół za każdym razem, gdy tworzył się półcentymetrowy szary słupek. Lubił, gdy wszystko wokół było schludne. Nie cierpiał tego, że palił w samochodzie, ale, do licha, palenie to nałóg, z którym najtrudniej zerwać. Nawet trudniej, niż zabić dziewczynę. Lily Ann Denton nic dla niego nie znaczyła. W istocie im dłużej wczytywał się w jej profil w internecie, tym bardziej jej nienawidził. Pozowała do zdjęć z piwem w dłoni, roześmiana, celując palcem w obiektyw jak gwiazda filmowa. Jakby nie miała w ogóle żadnych trosk. Zaciągnął się głęboko papierosem, kiwając lekko głową, jak gdyby z kimś rozmawiał. Ale rozmowa rozbrzmiewała tylko w jego głowie. Nienawidzę tych jej głupich usteczek. Takich ściągniętych i malutkich. Tak, uważa się za taką ładną. Taką wyjątkową. Ale jest zerem. W swoim życiorysie w sieci pisze, że chce zostać lekarką lub prawniczką. Dopisze jej szczęście, jeśli będzie jej potrzebna pomoc jednej lub drugiej, kiedy już z nią skończę. Tak, bo raczej będzie już potrzebowała tylko sekcji zwłok. O ile ją znajdą. Tak jest. Słusznie. Bo nie znaleźli tamtej, prawda? Nie mają żadnej wskazówki. Głupcy. Głupcy. Głupcy. W trakcie tej rozmowy z samym sobą czuł ruch swoich ust, lecz wiedział, że nie wypowiada na głos żadnych słów. Nie był aż tak głupi. Rozbrzmiewały one tylko w jego głowie. Wciąż na nowo. Ta rozmowa podtrzymywała go, syciła, gdy czekał, aż Lily Ann wypije kilka piw i pójdzie na imprezę. Żeby spotkać się ze swoim ostatecznym przeznaczeniem. Wypisanym dla niej jego ręką. Przemawianie do siebie, nawet bezgłośne, łagodziło znużenie dziełem mordowania.

Tak, to prawda, że morderstwo składa się z długich godzin nudy i dziesięciu sekund ekstazy. Obok przeszły dwie dziewczyny, obie wysokie i szczupłe, o ciemnych włosach układających się miękkimi lokami na dekoltach. Jedna niosła kurtkę w ręku, druga miała ją na sobie. Spieszyły się. Odprowadzał je wzrokiem, gdy wchodziły po schodach akademika, w którym brylowała Lily Ann. Spojrzał na zegarek. Przyszły punktualnie na wstępną popijawę przed imprezą. Przez godzinę będą piły. Po czym on zabije Lily Ann Denton, ułoży zwłoki w bagażniku i pójdzie coś zjeść w restauracji sieci Arby’s. Ależ był głodny! ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 19 Cherrystone W rozgrzanym powietrzu unosiła się tłusta woń frytek i ostrych skrzydełek. Było piętnaście po pierwszej, tuż po największym ruchu w porze obiadu, kiedy Jason Howard strząsnął śnieg z butów w kałuży w przedsionku za drzwiami i pospiesznie wszedł do stołówki/auli liceum w Cherrystone. Mimo przyćmionych świateł dojrzał Emily siedzącą na metalowym składanym krześle ustawionym na scenie na samym końcu wielkiej sali. Obok niej siedzieli dyrektor szkoły Sal Randazzo oraz jakiś nauczyciel, którego nie rozpoznał. Była tam także dziewczyna, jak przypuszczał, uczennica, na której cześć zwołano to zebranie. Doktor Randazzo wstał i ujął mikrofon. – Nie ma rzeczy ważniejszej od bezpieczeństwa naszych uczniów – zaczął, podczas gdy na olbrzymim rozwijanym ekranie za jego plecami zaczęły się ukazywać przezrocza przedstawiające twarze młodych ludzi. – Zebraliśmy się dzisiaj, by oddać cześć Naomi Frye za jej bohaterski czyn, którym uratowała życie dwóch uczniów… Starając się stąpać bardzo cicho, Jason wszedł po schodkach na scenę i złożył dłonie wokół ust. – Pani szeryf – szepnął. Wydawało się, że Emily nie dosłyszała. Doktor Randazzo położył dłoń na ramieniu Naomi. – …Ta młoda dama zatrzymała się na miejscu okropnego wypadku drogowego i rozpoczęła resuscytację. Jason pochylił się trochę bardziej, chcąc uniknąć zauważenia przez uczniów na widowni, którzy zebrali się (acz niechętnie), by uhonorować swoją koleżankę. Ponownie wywołał szeptem nazwisko szeryf Kenyon. Tym razem zdołał przyciągnąć jej uwagę. – To pil-ne – wyskandował do niej bezgłośnie. Emily powiedziała coś do Randazzo, starając się przerwać mu jak najbardziej taktownie, i złożyła gratulacje Naomi, ściskając jej dłoń. Przemierzyła spokojnym krokiem scenę, próbując nie zepsuć uroczystości, na której miała zabrać głos. – O co chodzi? – Była wyraźnie zaniepokojona. Pojawienie się Jasona w środku szkolnego apelu nie miało sensu. Na miłość boską, gdyby zaczekał godzinę, zdążyłaby wrócić do biura. Czy chodzi o Jennę? – Zdarzył się jakiś wypadek? – Serce zabiło jej żywszym rytmem. Jason nie miał w zwyczaju przeszkadzać jej w trakcie publicznych uroczystości. – Nie. Ale nie jest za dobrze. Możliwe, że znaleźliśmy Mandy. Ze złowieszczego tonu zastępcy Emily odgadła, że nie chce przez to powiedzieć, iż Mandy Crawford została odnaleziona żywa. – Jej zwłoki? – Tak. Porzucone przy autostradzie przy starej Highline. Lodowaty wiatr, kłujący w kark niczym szpony drapieżnika, dął wzdłuż wąwozu za gospodą Highline, leżącą piętnaście kilometrów od miasta przy autostradzie Cherrystone–Spokane. Gospoda była jedynie przydrożnym barem dla motocyklistów z sześcioma stołami bilardowymi i toaletą o ścianach poznaczonych falami wymiocin i źle wymierzonymi strugami moczu. Spelunkę zamknięto dwa lata temu, gdyż nie mogła się utrzymać z gości snobujących się na harleyowców, przyjeżdżających tu w weekendy ze Spokane w dżinsach z kolekcji Citizens i skórzanych kurtkach od Ralpha Laurena. Przed budynkiem stały zaparkowane dwa wozy patrolowe policji stanu Waszyngton. Shane Packer

i Ron Oliver, obaj dobrze znani Emily, oczyścili teren z nieuniknionych grupek gapiów kręcących się w pobliżu. Takie zbiegowiska stanowiły stały element każdego miejsca zbrodni w małomiasteczkowej Ameryce, gdzie popytem wciąż cieszą się skanery częstotliwości do nasłuchu radiostacji policyjnych i gdzie podstarzali faceci nadal snują marzenia, że okażą się sprytniejsi niż Columbo czy Jessica Fletcher. – Uszanowanie, pani szeryf – powitał ją Shane, wysoki ciemnoskóry mężczyzna o uderzająco przystojnych rysach twarzy i potężnych bicepsach, którymi wprawiał większość kobiet w lekki popłoch lub, przeciwnie, w nastrój do flirtów. – Witam – odrzekła Emily z ponurym wyrazem twarzy. Nie była to stosowna pora na wymienianie uśmiechów z dawnymi znajomymi. – Co macie? Policjant wskazał gestem radiowóz z migającymi światłami alarmowymi. – Ron spisuje zeznania świadka. Emily spojrzała w tamtym kierunku i zobaczyła Rona Olivera, gliniarza o włosach rudoblond, którego osiągnięcia zawodowe na razie stawiały go w randze pomagiera Shane’a. Był zajęty spisywaniem w służbowym notatniku zeznań jakiegoś młodzika mającego nie więcej niż osiemnaście lat, opowiadającego z ożywieniem, co znalazł. Emily odwróciła się z powrotem do Shane’a. – A co mamy poza tym? Funkcjonariusz skinął na Emily i Jasona, by poszli za nim. – Dzieciak szukał zwrotnych butelek i znalazł ją. Chodźcie za mną. Zeszli z parkingu, mijając jakieś śmiecie pozostawione przez poprzedniego właściciela budynku. Emily nie mogła przeoczyć dziecinnego łóżeczka wyrzuconego wraz z innymi śmieciami i pozostawionego wśród krzaków jeżyn. Wydało się jej dziwne, że coś takiego mogło być potrzebne w barze dla motocyklistów. Ku czemu zmierza ten świat? Cała trójka stanęła na skraju wąwozu. – Tam. – Policjant wskazał ciało owinięte czymś wyglądającym na prześcieradło. Jednak po bliższych oględzinach okazało się, że to raczej płachta malarska. Dłoń wysuwała się spod przykrycia, niemal jakby chciała przekazać światu wezwanie: „Podejdźcie tu. Odnajdźcie mnie”. – Technicy już jadą ze Spokane – odezwał się Shane. – Zadzwoniłem po ciebie, Emily, z powodu tamtej zaginionej, której poszukujesz. Shane chciał tymi słowy potwierdzić to, o czym wszyscy obecni wiedzieli. To miejsce leżało poza jurysdykcją Cherrystone. Zwłoki znaleziono na terenie hrabstwa Spokane. Oprócz Mandy Crawford organa ścigania z Cherrystone nie otrzymywały raportów o jakichkolwiek zaginionych osobach, mężczyznach czy kobietach. Emily spoglądała w głąb wąwozu. Oszacowała, że stok opadał o dwadzieścia, może dwadzieścia pięć metrów. Pochyłość pokrywały płaty śniegu i plątanina ostów oraz jeżyn. Po dnie parowu od miejsca, w którym stali, biegł zygzakowato trop jelenia. Schodząc z Jasonem w kierunku zwłok, starała się zwalczyć paskudne uczucie zrodzone ze smutnej konstatacji, że oto czyjąś córkę zamordowano i porzucono niczym jakiś rupieć. Zimowa aura działała na ich korzyść. Nie było odoru ani much bzyczących nad zwłokami. Uklękła obok ciała. Sekundę później nagłością swoich słów zaskoczyła nawet siebie. – To nie Mandy Crawford. – Skąd pani wie? Nawet nie widać jej twarzy – odezwał się stojący o dwa kroki za nią Jason. Zerknęła w górę na swojego zastępcę, po czym utkwiła wzrok w przedramieniu zmarłej, wystającym spod zamarzniętego przykrycia.

– Mandy nie ma tatuażu na przegubie. Wokół nadgarstka martwej dziewczyny wił się wianuszek niebieskich fiołków. Obraz zmatowiał już i stracił wyrazistość świeżego tatuażu. – Tak – potwierdził Jason. – To nie Mandy. Oboje wiedzieli, że Amanda ma tatuaż, lecz w kształcie czerwonej róży w dolnej części pleców. Wspięli się z powrotem do krawędzi wąwozu. Shane Packer palił papierosa; zgasił niedopałek w na wpół zamarzniętej ziemi. – Ciągle staram się rzucić palenie – westchnął. Emily pokiwała głową. – To nie są zwłoki naszej zaginionej. Komuś tego wieczoru będzie pękać serce. Ale to na pewno nie jest zaginiona niedoszła matka z Cherrystone. Rozmawiali jeszcze przez krótką chwilę. Jason wyraził zadowolenie, że nigdy nie zaczął palić, choć wydawało się to nieuniknione w pracy w organach ścigania. – W żadnej grupie zawodowej nie ma tylu palaczy co wśród policjantów i lekarzy – powiedział. – Masz rację – potwierdziła Emily, lecz nie dodała, że ona i jej eksmąż lekarz sami niegdyś byli palaczami. Oboje rzucili nałóg przed narodzinami Jenny. Gdy wracała do Cherrystone, powierzchnię autostrady omiatały płatki śniegu. Emily serce krajało się na myśl, że po zidentyfikowaniu zwłok matka martwej dziewczyny odbierze najgorszy telefon w życiu. Jaki to będzie dla niej cios. Uznała, że prawdopodobnie nigdy nie pozna zakończenia tej historii. Nie mogła przecież śledzić każdej sprawy. I miała na głowie własne śledztwo. – Pani wie, że Mandy nie żyje, prawda? – spytał Jason. Emily westchnęła. – Sądzimy, że nie żyje. Oczywiście brak zwłok utrudnia nam zadanie. – Ale nie czyni go niemożliwym. Dlaczego pani Hazelton nie może po prostu postawić zarzutów temu sukinsynowi, jej mężowi? Szeryf Kenyon potrząsnęła głową. – Bo w przyszłym roku ponownie kandyduje na stanowisko i pragnie wygrać. Nie chce, by jej przeciwnik podczas kampanii wyborczej wygrażał jej palcem i zarzucał, że się pospieszyliśmy z oceną i aresztowaliśmy niewłaściwego faceta. – Wielu innych prokuratorów oskarżyłoby go po to, żeby go teraz trochę przycisnąć, wie pani, zobaczyć, co zrobi, kiedy wpłaci kaucję. – Camille nas nie zawiedzie. Kiedy znajdziemy Mandy lub jakiekolwiek fizyczne dowody nieczystej gry Crawforda, oskarży go. Jason spojrzał na Emily. Pani szeryf obserwowała ciemniejącą drogę z jedną ręką na kierownicy, drugą zaś starała się wyłowić cytrynową drażetkę z puszki, którą stale trzymała w radiowozie. – Z początku myślała pani, że to ona, prawda? Przez sekundę patrzyła mu w oczy. – Prawda. Miałam taką nadzieję, choć miałam też nadzieję, że to ktoś inny. Nie sądzę, by jeszcze żyła, ale modlę się o zakończenie tej całej sytuacji. – Tak. Jakieś wieści są zawsze lepsze od żadnych. Emily nie zgodziła się z tym. Oczywiście nie cierpiała świadomości, że nie wie, gdzie Mandy jest. Ale bardziej od wszystkiego nienawidziła obowiązku, który spadł na jej barki, gdy w grę zaczął wchodzić najgorszy wynik, jakim może zakończyć się śledztwo w sprawie zaginięcia. – Spróbuj to sobie powiedzieć, gdy będziesz musiał powiadomić o śmierci dziewczyny jej matkę czy ojca.

Jason dokładnie wiedział, co Kenyon ma na myśli. – Gdzie ty, u licha, jesteś? – zastanawiał się na głos, spoglądając na uśpione winnice z pajęczymi sieciami rzędów krzewów winorośli, mknących za oknami pędzącego radiowozu i niknących w mroku wczesnego wieczoru. – Gdzie on cię ukrył, Mandy? ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 20 Gloria, czując już zbliżające się Boże Narodzenie, przyniosła do pracy trzy puszki rozmaitych świątecznych łakoci; część stanowiły jej własne wypieki, resztę – jak to ujęła – „wypełniacze”. Przez cały czas słuchała ściszonego radia nastawionego na rozgłośnię ze Spokane, nadającą „świąteczne przeboje”. – Został niespełna tydzień zakupów – powtarzała z dobrodusznym uśmiechem. – Jeszcze czas, by się zaopatrzyć we wszystko, co niezbędne do życia. – Pewna osoba chce się z panią zobaczyć, pani szeryf – oznajmiła dyspozytorka, gdy Emily przekroczyła próg z kubkiem kawy w dłoni. – Kto? – zapytała Emily bezgłośnie. Gloria odpowiedziała również samym ruchem warg: – Nie chciała powiedzieć. Kobieta czekająca pod drzwiami gabinetu Emily była istnym chuchrem; dobry powiew wiatru i uleciałaby w dal. Miała na pewno niewiele więcej niż półtora metra wzrostu i ważyła niespełna pięćdziesiąt kilogramów po obiedzie z trzech dań. Rudoblond włosy nosiła przystrzyżone na wysokości ramion; równo obcięta grzywka okalała jej niebieskie oczy. Sprawiała wrażenie, jakby niedawno płakała. Usta miała napięte, zastygłe w grymasie, który wskazywał, że przyczyna jej wizyty jest przykra. – Jestem szeryf Kenyon – przedstawiła się Emily. – Gloria mówi, że chce się pani ze mną widzieć. – Urwała na chwilę, czekając, czy kobieta się odezwie, po chwili zaś dorzuciła: – Nie powiedziała mi jednak, co panią sprowadza. Interesantka podniosła się z miejsca. Miała na sobie dżinsy bootcuty, buty na wysokich obcasach, stylowy sweter jadeitowej barwy, z pewnością kosztowny. W rękach trzymała szarą kurtkę prawdopodobnie ważącą więcej niż ona sama. – Pani szeryf, nie jestem plotkarką. – To dobrze. Nie potrzebujemy tu plotek. W każdym razie poleganie na plotkach lepiej sprawdza się w dziennikarstwie. Ta żartobliwa uwaga miała odprężyć interesantkę, została jednak przyjęta beznamiętnie. Emily po raz pierwszy dostrzegła, że stojąca przed nią kobieta drży. Ręce ściskające kluczyki od samochodu wyraźnie się trzęsły. – Dobrze się pani czuje? – Zaprosiła ją gestem do środka. – Proszę wejść i się rozgościć. Kobieta zajęła miejsce naprzeciw biurka Emily. – Dziękuję, wszystko w porządku. – Z kim mam przyjemność? – Jestem Tricia Wilson. – Urwała i rozejrzała się nerwowo po gabinecie. Boi się czegoś, pomyślała Emily. Lub kogoś. – Dawniej nazywałam się Patty Crawford. Oczy szeryf Kenyon rozszerzyły się odrobinę. O ile nazwisko włączyło w jej głowie sygnał alarmowy, o tyle imię absolutnie nic jej nie mówiło. – Przepraszam, czy pani jest kimś z rodziny Mandy? Interesantka potrząsnęła głową i postawiła na podłodze swoją czarną skórzaną torbę. Emily dostrzegła dużą kopertę wystającą spomiędzy srebrnych ząbków zatrzasku. – Niezupełnie, powiedziałabym, że raczej jej pokrewną duszą. Wiem, co oznacza małżeństwo z Mitchem Crawfordem. Wiem też obecnie, że mam w życiu więcej szczęścia niż Mandy. Uciekłam

od tej kanalii żywa. Emily starała się, by jej twarz nie zdradzała żadnych uczuć. W tym momencie mogłaby wymierzyć sama sobie kopniaka. Jak mogli przegapić fakt, że Mitch dawniej był żonaty! – Nie wiedzieliśmy, jak do pani dotrzeć – odrzekła. Czuła się głupio z powodu tego kłamstwa, ale nienawidziła myśli, że nie dowiedziała się czegoś, co powinna była ustalić. Tricia nadal zachowywała kamienną twarz. – Z pewnością. Gdyby pani nawet wiedziała o moim istnieniu, trudno byłoby mnie odszukać. Zmieniłam personalia, kolor włosów, adres. Nie chciałam, by odnalazł mnie ktokolwiek, kto pamiętał mnie jako żonę Mitcha. Był to bowiem absolutny, beznadziejny koszmar. Emily ponownie czekała. Oczekiwanie zawsze przynosiło lepszy skutek niż zasypywanie rozmówcy pytaniami o szczegóły. Tricia Wilson przybyła do Cherrystone z jakiegoś powodu. Może chciała wyrównać rachunki z mężem, odpłacić mu za nieudane małżeństwo. Może Mitch ją porzucił. Emily tego nie wiedziała. Chciała więc skłonić Tricię do mówienia. Wszelkie luki wypełnią później. – Kiedy wychodziłam za Mitcha, miałam osiemnaście lat. On był o dziesięć lat starszy, przystojny, zabawny. Miał mnóstwo pieniędzy. Mogliśmy w każdy weekend wyjeżdżać do domu jego rodziców na wybrzeżu w Oregonie. Po prostu wymarzony mąż. Cholera, żyliśmy jak we śnie. Wyglądało na to, że wspomnienia dobrych czasów budzą w niej smutek. Nie odrywając oczu od Tricii, Emily rozpięła guziki płaszcza i zsunęła go z ramion. – Co się działo dalej? Sądząc z pani opowiadania, wszystko układało się dobrze. – Na początku wszystko zawsze układa się dobrze. Emily skinęła głową, myśląc o Davidzie i wczesnym okresie ich małżeństwa. Między nimi niegdyś także układało się dobrze. – Czuję się głupio, że w ogóle tu przyszłam – wyznała Tricia Wilson, robiąc ruch, jakby chciała podnieść się i wyjść. Emily położyła dłoń na blacie biurka gestem wyrażającym prośbę, by została. – Ale co się stało? Przyszła pani do mnie, by mi o czymś opowiedzieć. Znała pani Mandy? – Nie. Ale znam Mitcha. – Z pewnością. Proszę powiedzieć, czy rozmawiała pani z nim o Mandy? – Ani razu. Nie rozmawiałam z nim od dnia naszego rozwodu. – Tricia urwała ponownie. – Proszę mówić dalej. – Pani szeryf, bałam się, że on mnie zabije. Naprawdę. Emily poczuła falę współczucia. Prowadziła w Seattle okropne sprawy o maltretowanie. Widywała kobiety wstrząsane dreszczem przerażenia nawet wtedy, gdy były już bezpieczne, bo prześladujący je mężczyźni przebywali za kratami. – Krzywdził panią? – spytała. Tricia rozpłakała się i sięgnęła po torebkę. Emily rozglądała się za chusteczką, sądziła więc, że Tricia szuka tego samego. Lecz kobieta wyjęła dużą szarą kopertę i położyła ją na blacie biurka Emily. – Proszę otworzyć. Chcę, żeby pani to zobaczyła. Wcześniej nikomu tego nie pokazałam. Emily rozpięła mały mosiężny zatrzask i sięgnęła do wnętrza koperty. Znalazła trzy zdjęcia wykonane polaroidem. Pierwsze przedstawiało Patty Crawford zwróconą twarzą do aparatu, w bardzo młodym wieku. Wokół oka miała siniec, jakiego nie powstydziłby się zawodowy bokser, policzki poznaczone strugami łez, włosy ściągnięte na jedno ramię. Wyglądała na przerażoną, jakby w każdej chwili groziła jej kolejna napaść.

– Ojej – westchnęła Emily, podnosząc wzrok. – Mitch to pani zrobił? – Tak. – Tricia otarła oczy chusteczką wyciągniętą z dna torebki. Następne zdjęcie przypominało pierwsze, choć w tym przypadku pobicie musiało być o wiele mniej brutalne. Emily nienawidziła konieczności oceniania stopnia ciężkości urazów. Żadnych obrażeń nie można przecież akceptować. Nie ulegało wątpliwości, że fotografia przedstawia skutki innego incydentu niż pierwsze zdjęcie. Tricia miała na niej włosy dłuższe i inaczej uczesane. Spoglądała z mniejszym przerażeniem, niemal z rezygnacją. Emily na sekundę podniosła wzrok, po czym wzięła do ręki następną fotografię. Tym razem musiała stłumić westchnienie. Ostatnie zdjęcie było najbardziej drastyczne. Tricia sfotografowała się nago od pasa w górę. Na czole miała rozległą ranę, na klatce piersiowej dwa sińce, każdy wielkości piłki do softballu. Zdjęcie zostało wykadrowane krzywo, podobnie jak dwa poprzednie, co wskazywało, że Tricia prawdopodobnie zrobiła je sama. – Dobry Boże – skomentowała Emily. – Co na to powiedziała policja? Tricia unikała spojrzenia Emily w oczy. Wzrok miała wbity w podłogę albo w trzymaną w dłoni chusteczkę. – Nic im nie powiedziałam. Nie mogłam. – A te zdjęcia? Na pewno zrobiła je pani na dowód tego, co się stało? – To bardzo trudne. Teraz zdaję sobie sprawę, że to wszystko nie ma sensu. Ale wtedy zrobiłam je tylko na wypadek, gdyby mnie zabił, żeby ktoś się dowiedział, że nie zginęłam z własnej winy. Że to jego dzieło. W tej chwili szlochała już głośno, więc Emily wstała i zamknęła drzwi. Usiadła obok kobiety i położyła jej dłoń na ramieniu. – Tak mi przykro. Nie zasłużyła pani na takie traktowanie. – Nie dlatego płaczę. Czuję się zażenowana i zawstydzona tym, że nic nie zrobiłam. Ale tak się go bałam. Stale mi powtarzał, że jeśli komukolwiek powiem, co zrobił, zabije mnie i pójdzie to uczcić obfitym, tłustym śniadaniem. Mawiał, że ludzie przestaną o mnie wypytywać już po kwadransie od mojego zniknięcia. – Niech mi pani opowie o tych fotografiach. – Gdybym była sprytniejsza, mogłabym mieć ich więcej. Służyłam mu za worek treningowy – nie żartuję – już od nocy poślubnej. Kiedy zatańczyłam z przyjacielem z liceum, powiedział, że zachowuję się jak dziwka. Powinnam była się zorientować, że ma bzika na punkcie kontrolowania całego otoczenia. Wszyscy o tym wiedzieli. Emily zdawała sobie sprawę, że jakiś fakt z przeszłości Tricii doprowadził ją do wybrania człowieka pokroju Mitcha Crawforda. Może jej ojciec maltretował matkę. Może to ją dręczył jakiś krewny. Nie trzeba było psychologa, by dociec, z jakiego powodu kobiety popełniają największe błędy w wyborze partnerów. Niekiedy nawet śmiertelne błędy. Emily postukała palcem w najgorsze zdjęcie. – Widywałam już takie zdjęcia i rozmawiałam z kobietami, które przeszły najbrutalniejsze maltretowanie, stąd wiem, że pani przypomina wiele z nich. Słusznie pani zrobiła, przychodząc tu dzisiaj. Tricia skręciła i zwinęła w kulkę przemoczoną chusteczkę higieniczną. – Uciekłam od tej kanalii. Mogę się tylko zastanawiać, wie pani, że gdybym coś o tym wszystkim powiedziała, to może uchroniłoby Mandy… wie pani…

– Przed czym? – Przed zniknięciem. Przed śmiercią. – Dlaczego pani uważa, że Mandy Crawford nie żyje? – No dobrze, nie wiem, czy nie żyje, ale nigdy nie zapomnę, co Mitch powiedział mi po naszym rozwodzie. – Urwała. – Co mianowicie? – Powiedział tak: „Nigdy nie popełniam dwukrotnie tych samych błędów”. – Co pani zdaniem miał na myśli? – Najpierw pomyślałam, że to znaczy, iż nigdy się już nie ożeni. Teraz uważam, iż chciał przez to powiedzieć, że jeśli kiedykolwiek będzie miał żonę, która nie zechce kłaniać mu się na każde skinienie, zabije ją. To nieskomplikowany facet, jak pit bull. Takie psy jako szczeniaki mogą wyglądać uroczo, ale gdy dorosną, potrafią zagryźć dziesięciolatka. Mitch jest taki sam. Wszyscy uważają go za charyzmatycznego społecznika. Prowadził giełdę swojego ojca w Portland, jakby chciał kandydować na jakiś urząd. – Ale w domu już taki nie był – powiedziała Emily raczej tonem stwierdzenia, a nie pytania. – Och, na początku, żeby oddać mu sprawiedliwość, byliśmy szczęśliwi. Nawiasem mówiąc, nadal sama siebie nie cierpię za to, że w ogóle staram się tłumaczyć wątpliwości na jego korzyść. Uważałam, że kiedy kwestionuje mój ubiór lub zbyt przyjacielski sposób zachowania, przemawia przez niego zazdrość. Sądziłam, że zależy mu na mnie. – Czy ktoś wie o istnieniu tych zdjęć? – Pyta pani, czy wie o nich Mitch? – Zgadza się, o to właśnie pytam. – Oczywiście, że tak. Zapłacił mi pięćdziesiąt tysięcy dolarów, żebym zniknęła z jego życia i oddała mu zdjęcia oraz negatywy. – Ale pani zatrzymała odbitki. – Tak jest. Byłam wprawdzie maltretowaną żoną, ale nie byłam całkiem głupia. – Oczywiście, że nie – przytaknęła Emily. – Pani wie, że teraz to wyjdzie na jaw. – Wiem. Ale cieszę się z tego. Nawet jeśli to ma oznaczać, że mnie pozwie do sądu o zwrot sumy, którą zamknął mi usta. Bo tak właśnie o tym myślę – pieniądze za zamknięcie ust. Naprawdę mnie to nie obchodzi. Nie chcę żyć z uczuciem, że sprzedałam się za pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Widzi pani, pani szeryf… – Z podniecenia znowu rwały się jej słowa. – Mam córkę. Nie chcę, żeby Abby spotkało to samo co moją matkę i mnie. Ja już z tym skończyłam, ale nie wiem, jakie jeszcze szkody mogły we mnie pozostać. Emily wiedziała, że przemoc domowa przebiega według wyuczonego, a często pokoleniowego cyklu. Brutale pokroju Mitcha Crawforda uganiali się za kobietami określonego typu. Nigdy nie uznawała Mandy Crawford – przy okazji rzadkich spotkań – za kobietę bierną. Wydawała się wesoła, towarzyska, pewna siebie. To okazało się maską. W tej chwili Emily przyszło do głowy, że oboje Crawfordowie przywdziewali jakieś maski. On udawał mężczyznę czarującego pod każdym względem, ona zaś kochającą żonę. Oba wizerunki były fałszywe. – Tricio, wie pani, jaka może zajść konieczność. Jeśli Mitch zamordował swoją żonę, będziemy potrzebować pani zeznań. Zdawało się, że tymi słowy ośmieliła rozmówczynię. Tricia pochyliła się nad biurkiem. Postukała polakierowanym paznokciem w stosik zdjęć.

– Czekałam na to od lat. Chciałabym odpłacić sukinsynowi za wszystko, co mi zrobił. Mam tylko nadzieję – dorzuciła łagodniejszym tonem – że nie przyszłam za późno, że Mandy jeszcze żyje. W tym momencie była w pełni opanowana. – Czy coś jeszcze? – zapytała Emily. – Owszem. Mitch posuwał jedną z pracownic z tutejszego biura. Słyszałam, że zrobił dziewczynie dziecko. Co za świnia! – Kto pani o tym powiedział? Tricia spojrzała w dół na fotografie, utkwiła wzrok w przerażających obrazach. – Przyjaciółka – odpowiedziała. – Wie pani, mam tu jeszcze kilku znajomych. Po wyjściu Tricii Emily rozłożyła zdjęcia na biurku Jasona. Opowiedziała mu, że Mitch pastwił się nad byłą żoną, a także o zasłyszanej wieści, iż wrócił do swoich dawnych sztuczek, sypiając ze swoją pracownicą. – Jasna cholera! – wykrzyknął Jason. – Mitch Crawford zrobił coś takiego? Facet ma przerąbane. – Podoba mi się twoja bezpośredniość, Jasonie, ale najpierw się upewnijmy. Sprawdzę tę historię z Darlą. Przekonajmy się, czy rzeczywiście urodziła dziecko Mitcha. Emily upewniła się telefonicznie w salonie dilerskim, że Darla Montague ma wolny dzień, po czym pojechała na osiedle Cortina Apartments przy Sycamore. Od razu znalazła mieszkanie Darli – przed jej domem stał samochód z dziecięcym fotelikiem oraz kalkomanią przedstawiającą wyskakujące ponad wodę orki. Stanowił oczywistą wskazówkę. Darla miała przy biurku plakat, a na blacie kubek do kawy i stojak na ołówki z jednakowym hasłem: CHROŃMY WIELORYBY. Darla wyglądała na przybitą, gdy otworzyła drzwi i ujrzała szeryf Kenyon. Nie dawała się udobruchać ani słowami zachęty, ani serdecznym uśmiechem. Emily streściła jej rozmowę z Patty Crawford vel Tricią Wilson. – Proszę nic nie mówić ojcu mojego dziecka – powiedziała młoda kobieta z dzieckiem na rękach i rozpłakała się. – Nie chcę też, żeby dowiedzieli się moi rodzice. Emily jej współczuła. Uważała ją za osobę o dobrych zapewne intencjach, lecz naiwną i łatwowierną. Dziewczyna była pełnoletnia, pracowała, urodziła dziecko, a martwiła się o reakcję rodziców na fakt, że sypiała ze swoim szefem. – Czy to dziecko Mitcha? – spytała szeryf Kenyon, zajmując miejsce na sofie na wpół zasłanej złożonymi pieluchami i dziecięcymi kocykami. Darla, siadając w bujanym fotelu, przytuliła mocniej synka. – O nie. Przed urodzeniem dziecka nie miałam nic wspólnego z Mitchem. Przysięgam. – Rozumiem – odrzekła Emily tonem świadczącym raczej, że przyjmuje do wiadomości tę informację, nie zaś o tym, że wierzy w wersję Darli. – Opowiedz mi, co zaszło. – Mam opowiedzieć, jak to robiliśmy? – Ależ nie, nie o tym, jak to robiliście, jeśli masz na myśli akt płciowy. Chciałabym wiedzieć, w jakim stopniu łączył was ten związek. Na ile naprawdę byliście zaangażowani? Darla umilkła. Obróciła się plecami do Emily, która miała teraz przed sobą twarz malca. Dziewczyna wpatrzyła się w okno. – To naprawdę krępujące – powiedziała. – Zrobiliśmy to tylko raz lub dwa. – A więc raz czy dwa razy? – No dobrze, dwa. – W porządku. A kiedy to miało miejsce? – Tego lata. Po narodzinach mojego syna. Wróciłam do pracy po wydłużonym urlopie macierzyńskim. I, wie pani, kiepsko się czułam. Miałam wrażenie, że utyłam. Mój chłopak nazywał

mnie krową. Da pani wiarę? Właśnie urodziłam mu syna, a on nazywa mnie krową! Emily niewzruszenie uważała, że rodzinę powinno tworzyć dwoje rodziców, ale ten tatuś dziecka Darli zachowywał się jak smarkacz. Wróciła jednak do interesującego ją tematu rozmowy. – Przepraszam, ale co z Mitchem? – No cóż, pan Crawford… hm… Mitch powiedział, że jeśli mój chłopak obrzuca mnie wyzwiskami, to jest draniem. Dodał, że uważa mnie za ładną. Że mam potencjał. Prawdziwy potencjał. A potem, wie pani, jakoś tak to się potoczyło. Emily było jej żal. Potencjał? Ale, szczerze mówiąc, czy jest coś, co nie podziała na samotną dziewczynę, którą chce się zaciągnąć do łóżka? – Nie – odparła. – Nie wiem. Opowiedz. – No dobrze, było już po zamknięciu salonu i on zawołał mnie do gabinetu. Synek był u mojej mamy, więc nie musiałam spieszyć się z wyjściem. To był piątkowy wieczór. Wybierałam się na imprezę. W każdym razie on powiedział, że czuje się samotny. Mówił, że Mandy traktuje go chłodno. Potem, cóż, pocałował mnie i zaczęliśmy uprawiać seks. – W jego gabinecie? Darla odwróciła się do niej; po policzkach płynęły jej łzy. – Tak, i nie czuję się dumna z tego powodu. – Mówił, że się w tobie zakochał? – Nie, tego nie mówił. – Ale chciał spotkać się z tobą znowu, prawda? – Chyba niezbyt dobrze się wyraziłam. Powiedział, że jestem ładna, i wtedy uprawialiśmy seks dwukrotnie. Nie sądzę, by kiedykolwiek mówił, że chce się ze mną związać. Powiedział tylko, że żona traktuje go chłodno, a ja jestem fajna. – Znałaś Mandy? Wtedy Darla wybuchnęła niepowstrzymanym płaczem, a dziecko jej zawtórowało. – Kilka razy ją widziałam, gdy przychodziła do salonu. Była dość miła. To znaczy przeważnie zachowywała się tak, jakby konieczność przyjścia do salonu sprawiała jej dużą przykrość. Nigdy nie zachodziła na długo i chyba nie bardzo zdawała sobie sprawę, jak ciężko pracuje jej mąż. Emily przeszło przez myśl, że Darla Montague to chyba najbardziej naiwna osoba, jaką kiedykolwiek spotkała. Sama młodość nie pchnęła jej w ramiona szefa. Musiała także żywić dlań współczucie. A może, pomyślała, Darla miała nadzieję, że Mitch się w niej zakocha. Jednak jemu była potrzebna tylko w jednym celu. – Muszę teraz wyjść. Mama zaprosiła nas na kolację. – Darla oparła malca o bark i zaczęła rozglądać się za torebką i kluczykami od auta. – W porządku – odpowiedziała Emily, ruszając do drzwi. – Możemy porozmawiać później. Dziewczyna wygrzebała kluczyki spomiędzy poduszek sofy. Obrzuciła Emily nerwowym spojrzeniem. – Dobrze. Ale proszę nic nie mówić mojej mamie. Ani nikomu innemu. – Twojej mamie nic nie powiem. Ale muszę opowiedzieć o naszej rozmowie pani prokurator. Jeżeli dojdzie do tego, że będziesz musiała złożyć zeznania, najlepiej będzie, jak sama powiesz mamie o wszystkim, dobrze? – To może nastąpić nieprędko, prawda? – Mam nadzieję, że wkrótce. Ale owszem, masz na to trochę czasu. Emily naszła chęć, by dawnej szkolnej koleżance Jenny udzielić jakiejś matczynej rady. Powstrzymała się przed wypowiedzeniem formułki, że wszystko będzie dobrze, kłopoty przeminą

i pewnego dnia wszyscy będą się z nich śmiać. Powstrzymała się, gdyż wiedziała, że nie chce tego powiedzieć. Darla Montague swoją głupotą przeszła samą siebie. Najlepiej dla niej będzie, jeśli pozwoli tej prawdzie dotrzeć do świadomości. Szeryf Kenyon wychodziła z pachnącego dzieckiem mieszkania Darli, mając w głowie więcej pytań niż odpowiedzi. Przede wszystkim nurtowało ją, czy związek Darli z Mitchem miał cokolwiek wspólnego ze zniknięciem Mandy. Darla sprawiała wrażenie prawdomównej dziewczyny, bardziej trapiącej się reakcją matki na wieść o jej romansie z szefem niż możliwością uwikłania się w sprawę kryminalną. Panią szeryf zastanawiała też kwestia źródła informacji, która doprowadziła ją do Darli. Kto w salonie dilerskim miał na pieńku z Mitchem Crawfordem? Jeśli wziąć pod uwagę jego reputację, kolejka osób, które chciały wyrównać z nim rachunki, mogła być długa. Bardzo długa. Emily wyjrzała przez okno. Ulice Cherrystone połyskiwały warstewką lodu. – Jenna, gdzie jesteś? – wypowiedziała swoją myśl na głos. Spojrzała na zegarek. Samolot Jenny dawno wylądował i Emily spodziewała się, że córka już godzinę temu wsiadła do kursującego z lotniska mikrobusu. Chwilę pogawędziła przez telefon z Chrisem; krzątał się w mieszkaniu, które miał nadzieję sprzedać mimo zastoju na rynku nieruchomości w Seattle. – Martwię się. Coś mogło jej się przytrafić. – Na pewno wszystko w porządku – uspokajał ją. – Kurde, Em, zachowujesz się, jakbyś chciała powiadomić wszystkie posterunki o zniknięciu córki, bo spóźniła się pół godziny. – Nie myśl, że nie zrobiłabym tego. A spóźniła się już trzy kwadranse. Chris roześmiał się i zapytał, czy ma coś przywieźć z Seattle, gdy przyjedzie na święta. – Kasztany jadalne – odparła. – Naprawdę? – Tak, tylko świeże. Obiecał spełnić prośbę, choć nie miał pojęcia, gdzie ich szukać. – Na rynku Pike Place – podpowiedziała. Już miała mu wytłumaczyć, na które stoisko ma się kierować na wiekowym rynku rolnym w centrum Seattle, gdy para reflektorów rozświetliła mrok przed jej domem. Podjechał mikrobus. – Już jest – obwieściła Emily. – No i dobrze. Powiedz jej, że nie mogę się doczekać, kiedy się jutro wspólnie wyluzujemy. – Wyluzujemy? – Odprężymy. Czy co tam jeszcze zechcemy robić. Kocham cię, Em. – Ja ciebie też. Zatrzasnęła klapkę telefonu i obróciła się w samą porę, by otworzyć drzwi przed Jenną. – Wesołych świąt, mamo! Emily w jednej chwili wyrzuciła z pamięci koszmar śledztwa w sprawie Mandy Crawford; porwała córkę w objęcia, które miały wyrazić jej całą miłość, a także pokonać wieczorny chłód. Zapowiadały się wspaniałe święta Bożego Narodzenia. Jenna wróciła do domu. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 21 Biały dom w stylu wiktoriańskim wypełniały wspomnienia, między innymi dlatego Emily nigdy nie potrafiła się go pozbyć. Brat nie podzielał jej uczuć, zatem po śmierci rodziców bez problemu uzgodnili, że siostra spłaci jego część udziałów. Zastanawiała się, dlaczego on nie czuł się związany z dawną rodzinną siedzibą. Może chodziło o dziewczynę? Emily udekorowała dom na tyle, na ile zdołała, biorąc pod uwagę czas spędzany na śledzeniu widmowych tropów w sprawie Mandy Crawford. Chris przyjechał z Seattle w Wigilię. Oboje nacięli na podwórzu trochę sosnowych gałęzi i ustawili je na gzymsie kominka. W salonie zapachniało lasem. Chris ułożył nogi na otomanie i odchylił się na oparcie, niczym drwal przy ognisku w lasach Północnego Zachodu. – Mnóstwo pracy – oznajmił – ale uważam, że było warto. Jenna wetknęła głowę do pokoju. Trzymała całe naręcze upominków. – Dużo pracy to miałam ja z pakowaniem. Starannie zawijałam pakunki po to, żeby potem ktoś zerwał papier w dwie sekundy. Niektóre tradycje są głupie. Każdego dnia można przecież podarować bon upominkowy. Emily przyjęła to sceptycznym grymasem. – Byłabyś pierwsza do narzekań, gdybyś dostała jedynie bony upominkowe. Jenna uwolniła się pod choinką od brzemienia pakunków, matka zaś, stojąc z tyłu, przyglądała się swojemu rękodziełu. Napracowała się przy ubieraniu drzewka, zawieszając ozdoby zrobione w dzieciństwie przez Jennę i te, które sama wykonała dla swoich rodziców. Najbardziej lubiła postrzępionego anioła ze styropianową głową, aureolą ze srebrnych wyciorów do fajki i skrzydłami wyciętymi z tekturowego talerzyka. Zgoda, wyglądał tandetnie. Ale czasem tandeta bywa urokliwa. – Och, mamo – odezwała się Jenna, dostrzegłszy tekturowego anioła – nie można by powiesić go z tyłu, żeby go nie było widać? – Za nic w świecie. – Uch! Wygląda żenująco. – Jedynie dla ciebie. Kiedy będziesz miała własne dzieci (mam nadzieję, że niezbyt prędko), podzielisz moje zdanie. – Wątpię. – Wierz mi, gdy będzie chodziło o twoje dziecko, będziesz zachwycona niemal wszystkim, co zrobi. Chris trochę posmutniał – jego dzieci dorosły, a potem zniknęły, wskutek goryczy rozwodu ulotniły się z jego życia. Emily dostrzegła to i zmieniła temat. – Zajmijmy się kolacją – zaproponowała. W tym domu Wigilia zawsze oznaczała największego indyka, jakiego znalazła gospodyni: niegdyś babka Emily, później jej matka, wreszcie ona sama. Emily przyrządziła farsz z kaczki ze świeżymi kasztanami kupionymi przez Chrisa na rynku Pike Place. Prażenie kasztanów na płycie kuchenki było jego jedynym wkładem w przygotowanie posiłku. W latach, w których była kolejno córką, żoną i matką, Emily przyrządzała indyka na wszelkie możliwe sposoby – w foliowym rękawie, w głębokim tłuszczu, w folii aluminiowej. Oczywiście Jenna pomogła jej z dodatkami i choć matka była jak najdalsza od przekazania córce obowiązku pieczenia indyka, z radością witała fakt, że dziewczyna dojrzała już na tyle, by się tego domagać. – Mamo, ty i Chris powinniście odpocząć. Może zainteresuje was coś w telewizji?

Emily uśmiechnęła się do niej. Tak się cieszyła, mając ją w domu na Gwiazdkę, bo Jenna mogła pojechać na zachód i spędzić święta z ojcem i małą przyrodnią siostrą. – A może zrobimy to razem? – zaproponowała, wymachując trzepaczką do jajek. – Dobrze mówisz, mamo. Wygląda na to, że dajesz za wygraną. Znakomicie. Emily miała chęć wypędzić ją z kuchni, tak jak zawsze. Ale nie dzisiaj. Przez cały ranek matka i córka rządziły kuchnią, podczas gdy Chris Collier zadowolił się zwiastunami meczu futbolowego. Kiedy nadszedł czas kolacji, nie odmówili głośno modlitwy, ale każda z zebranych wokół stołu osób w duchu wiedziała, jakim błogosławieństwem obdarzył ich los. Po posiłku rozpakowali prezenty. Chris podarował Emily szmaragdową bransoletę i niemiecki środek do czyszczenia broni, upragniony przez wszystkich policjantów. Ona obdarowała go granatowym swetrem z kaszmirowej wełny i puszką orzeszków ziemnych z Wirginii, najlepszych, jak wiedziała, i jego ulubionych. Jenna była pewna, że matka wykosztowała się na piękną dwurzędową kurtkę z kremowej wełny z kolekcji Juicy, z pozłacanymi guzikami i podszewką w różową kratę. Ojciec podarował jej parę butów Ugg i naszyjnik z serduszkiem od Tiffany’ego. – Ładny naszyjnik – pochwaliła ozdobę Emily, zapinając ją na szyi córki. Jenna dotknęła serduszka, gdy zsunęło się na właściwe miejsce. – Kiedy tam byłam, znalazłam go w katalogu. Wiedziałam, że ojciec nie grzeszy wyobraźnią, czemu więc nie miałam wybrać czegoś kosztownego? Chris przytaknął. – Mądra dziewczyna. Jednak najlepszym prezentem był ten, który Jenna podarowała matce. Emily omal się nie rozpłakała po otworzeniu czerwonego pudła ze sklepu Talbots. W środku znalazła parę spodni na podszewce, uszytych z takiej samej tkaniny z wełny czesankowej co jej nieszczęsna rozkloszowana spódnica od szeryfowskiego munduru. – Gdzieś ty je znalazła? – pytała, szczerze wzruszona. Jenna aż promieniała. – W Chicago, mamo. Wiesz, świat nie kończy się na Cherrystone i Spokane. – Dziękuję ci, kochanie. – Emily ją objęła. Był to najżyczliwszy upominek, jaki mogła sobie wyobrazić. Radnym hrabstwa, gdyby narzekali, gdy ją zobaczą w mieście, mogła powiedzieć prawdę. Nie kupiła spodni na znak lekceważenia ich archaicznych poglądów na styl ubioru. „Jestem matką – powie im. – Spodnie podarowała mi córka. Zamierzam je nosić”. I wreszcie nie marznąć. Zniknięcie Mandy Crawford zdominowało pracę urzędu w ciągu całego miesiąca, wypełnionego próbami połączenia nader nielicznych fragmentów układanki. Zdjęcia Tricii. Romans Mitcha z Darlą. Wiadomość zapisana w laptopie. Emily Kenyon była pewna, że poszlaki wskazują na Mitcha jako mordercę. Jednak nadal nie znaleziono zwłok. Żadnego bezpośredniego dowodu przestępstwa. Jedynie garść insynuacji unoszących się wokół człowieka, który wydawał się zasługiwać na całe odium i bagaż plotek, jakie zgromadził. Presja narastała, ale śledztwo zmierzało jak dotąd na manowce. Chris został na cały weekend. Jenna z powrotem zajęła swoją dziewczęcą sypialnię, omawiając od czasu do czasu zadania z przedstawicielkami różnych sekcji korporacji Beta Zeta w południowej części kraju. Zaraz po świętach rozległo się pojedyncze stuknięcie do frontowych drzwi, a tuż po nim odgłos przekręcanej gałki zasuwy i weszła młoda kobieta, która – jak należało się spodziewać – zostanie na kolacji. Nie mogło być inaczej.

Wejście Shali Patterson, gdziekolwiek miało miejsce, zawsze robiło wrażenie. Subtelność stroju, fryzury i zachowania wydawała się jej całkowicie obca. Po ukończeniu Cascade University Shali pracowała w sklepie Nordstrom w Seattle, ale wiedziała, że pewnego dnia znajdzie lepszą posadę. Nie miała tylko pojęcia jaką. Od lat były z Shali i Jenną najlepszymi przyjaciółkami i siostrami z tej samej studenckiej korporacji na uczelni, miały też zostać druhnami na swoich ślubach. Oczywiście gdyby któraś znalazła na stałe kogoś, kogo zaakceptowałaby przyjaciółka. Sensowny facet był równie trudno osiągalny jak para praktycznych butów. Obie wiedziały, że dla nich – niewolnic autentycznej, niezaprzeczalnej dorosłości po zdobyciu dyplomu – tydzień pomiędzy Bożym Narodzeniem a Nowym Rokiem to prawdopodobnie jedyna do lata okazja spędzenia ze sobą trochę czasu. Chris Collier przez pewien czas nie widział Shali, zatem gdy dziewczyna opadła na sofę obok Jenny, naprzeciwko niego i Emily, nie mógł powstrzymać uśmiechu. – Uważam, że stylizacja fryzur jest fajniejsza niż studia medyczne – obwieściła Shali. – Podobają mi się te różowe włosy – odrzekła Emily. – Dzięki, pani Kenyon. Staram się uzyskać kolor fuksji. Sama pracowałam nad fryzurą, ponieważ, no cóż, znudziło mi się wyglądać tak jak wszyscy. – Nigdy nie wyglądałaś jak wszyscy, Shali – zaprzeczyła Jenna z szerokim uśmiechem, podnosząc wzrok znad laptopa. – Ani przez chwilę. Shali się rozpromieniła. – Bycie mną wymaga pewnych starań, bez wątpienia. – Spojrzała na Emily i Chrisa. – Uroczo państwo razem wyglądają. – Dobrze nam razem – odparł Chris, kładąc dłoń na ramieniu Emily. – Staramy się, jak możemy. – To właśnie powtarza mi mama. Staraj się, jak możesz! – Shali pojmowała słowa matki raczej jak wezwanie do przeciętności. Nigdy nie myślałaby nawet o „staraniu się, jak może”, gdyby to miało oznaczać jedynie życie w Cherrystone. – Jak się miewa twoja mama? Już od dłuższego czasu jej nie widziałam – zagadnęła ją Emily. Shali rzuciła okiem na Jennę. – Myślałam, że może Jenna już o tym opowiadała. – Prosiłaś, żebym nic nie mówiła – przypomniała Jenna. – Wiesz, że ja bym jednak powiedziała. – Wiem. Ale nasza przyjaźń by nie przetrwała, gdybyśmy obie przypominały ciebie. Jedna z nas musi zasługiwać na zaufanie. – Rozumiem i pracuję nad tym – przyznała Shali. Spojrzała na Emily i Chrisa, zafascynowanych słowną szermierką, w którą przekształciła się wymiana zdań między dziewczynami. – Mama poznała w internecie faceta. Chyba Teksańczyka. Jest pewna, że to partia w sam raz dla niej. Emily zerknęła na Jennę, po czym wróciła spojrzeniem do Shali. – Nie słyszałam o tym. – No cóż… mama nie spotkała dotąd mężczyzny, który nie potrafiłby zawrócić jej w głowie. – Och, Shali, nieładnie tak mówić. – Może i nieładnie, ale to prawda. – Dziewczyna szturchnęła łokciem Jennę, chcąc zmienić temat. – A co tam u ciebie? Co słychać u korporacyjnej despotki? – Zobaczmy – odrzekła Jenna, udając, że czyta wyimaginowany list. – Właśnie stoczyłam bitwę numer dwa z siostrami Beta Zeta z Uniwersytetu Kentucky. – Przypadły ci same dobre uczelnie, co? A tak serio, to co z tymi siostrami? – Dostaję od dziewczyn stosy okropnych, niepodpisanych e-maili. Wściekają się na mnie, że

przyłapano je w sali telewizyjnej na maratonie polegającym na paleniu trawki, piciu rumu i oglądaniu Top Model. Zostań modelką. – Uwielbiam ten program – przyznała Shali. – Tym właśnie powinnam się zająć zamiast stylizacji fryzur czy medycyny. Jenna posłała przyjaciółce srogie spojrzenie, wyrażające rozkaz: „Zamknij się, i to już!”. Emily pochyliła się w stronę córki. – Co się dzieje, kochanie? Chris wydawał się bardziej zainteresowany niż zaniepokojony. Wiedział, że Jenna potrafi poradzić sobie niemal w każdej sytuacji. Dowiodła tego dawno temu. Nieważne jednak, co potrafi – matka i tak będzie się o nią martwić. – To tylko okropny bałagan, mamo. W e-mailach do mnie mieszają z błotem prezeskę, Sarah Lee, miłą dziewczynę. Shali poweselała. – Nazywa się podobnie jak marka mrożonego sernika? – Tak, mniej więcej – przytaknęła Jenna. – Pani Kenyon, czy ma pani może coś słodkiego? – Kochanie, wiesz, gdzie stoi lodówka. Shali wyruszyła do kuchni, Emily zaś przesiadła się na zwolnione przez dziewczynę miejsce na sofie. – O czym są te e-maile? I co robi krajowa centrala, żeby pomóc w tej sprawie? Jenna zaśmiała się z wyraźnym sarkazmem. – Centrala nie robi nic. Powtarzają, jak to niepokoją się o dziewczyny i ich dobro. Ale troszczą się tylko o otoczenie bez dymu tytoniowego i zróżnicowanie etniczne, pod warunkiem że wszystkie studentki są białe. Kliknęła folder na pulpicie laptopa i zaczęła odczytywać e-maile: Tutejsza prezeska parę dni temu upiła się w swoim pokoju. Widziały ją trzy siostry. Podałabym Ci ich nazwiska, ale nie chcę dać się wciągnąć w to bagno. – List nadano z komputera o tym samym adresie IP co ten – wyjaśniła Jenna, przewijając obraz na ekranie. Mój ojciec jest prawnikiem i twierdzi, że może wytoczyć korporacji BZ sprawę za sposób traktowania tu niektórych dziewczyn. Sarah Lee to straszna kłamczucha i dziwka. Nie chcemy, żeby taka dziewczyna reprezentowała tu którąś z nas. Jest również bulimiczką. – To brzmi dość małostkowo, Jenno – wtrącił Chris. – I mnie to mówisz? Szkoda, że w ogóle podjęłam tę pracę. To był durny pomysł. Shali wróciła do pokoju z mrożonym batonikiem Three Musketeers. Wyglądała na podnieconą, jakby wygrała na loterii. – Pani Kenyon, wciąż pani ma jeszcze te mrożone batoniki. Uwielbiam panią! Jenna uśmiechnęła się do przyjaciółki, ale oparła się pokusie wygłoszenia jakiejś sarkastycznej uwagi na temat zajadania się słodyczami. – Opowiadałam o tych głupich dziewczynach w Kentucky – wyjaśniła. – Mam do czynienia z bandą malkontentek. Rozbijają się swoimi bmw, smarują się samoopalaczem i wciąż tylko jęczą, że cały świat sprzysiągł się przeciwko nim. Shali rozsiadła się na podłodze przy kominku. – Opowiedz o zebraniu w zeszłym tygodniu. To dopiero brzmiało zabawnie.

– Tak, myślę, że to niezłe – przytaknęła Jenna, czując coś w rodzaju zadowolenia z zainteresowania, jakie wzbudziła u matki i jej przyjaciela detektywa. Lub kimkolwiek dla niej jest. – Myślałam, że ta sprawa przycichnie. Wiecie, Święto Dziękczynienia, Boże Narodzenie, okres świąteczny. Niestety, nie mam tyle szczęścia. Jedna z dziewczyn zawiadomiła centralę krajową, bo ktoś nasikał jej na poduszkę i pociął na pasy wszystkie jej podkoszulki i staniki. – Jakie dojrzałe zachowanie – skomentował Chris. – Czy te dziewczyny nie dorosły? – Wiek nie ma nic wspólnego z dojrzałością – odrzekła Emily, dokładając wszelkich starań, by nie patrzeć na różowe włosy Shali. Jenna wsiadła na swojego konika. – Więc zwołały wielkie zebranie. Oczywiście wszystko ma pozostać w tajemnicy. Żadna dziewczyna upomniana przez władze sekcji lub centralę krajową nie może nikomu o tym powiedzieć. Lecz Sarah Lee złamała ten zakaz. Przyszłam tam, gdzie odbywało się zebranie – w sali bankietowej na tyłach włoskiej restauracji poza terenem kampusu – i musiałam przedefilować przed co najmniej dwoma tuzinami dziewczyn z BZ. Mierzyły mnie wzrokiem i uprzedzały, że postępuję nierozsądnie. – To brzmi jak któryś z filmów w sieci Lifetime. Ta część z dziewczyną, która musi przejść przed wszystkimi koleżankami z klasy, one zaś wiedzą, że została zgwałcona przez tamtego rozgrywającego z ogoloną piersią i seksowną szczeciną na twarzy. – Tiffany Amber w filmie No One Heard Her Scream. – Tak. To było takie wrażenie. Moment jak z Tiffany Amber. Chris spojrzał na Emily i Jennę. Najwyraźniej pojmowały nawiązanie Shali do treści filmu. On nie miał o tym pojęcia, ale się nie zdradzał. Gdyby przyznał, że nie wie, kim jest Tiffany Amber, wyglądałby tylko na jeszcze starszego niż pięćdziesiąt lat, a na to nie miał ochoty. – Dość o tym – podjęła Jenna. – W końcu ojciec Sarah Lee, prawnik, zagroził BZ, że sprocesuje ich do suchej nitki, jeśli nie rozwiążą problemu. Użył takich określeń, że ci z centrali krajowej trzęśli się ze strachu. Chris ponownie wyglądał na zaintrygowanego. Emily dotknęła jego ramienia. – Strzelę w ciemno, ale czy chodziło o „popieranie wrogości w środowisku placówki edukacyjnej”? – Tak jest – potwierdziła Jenna. – To złoty standard. – I co dalej? – spytał Chris. – Nic. Tak jak zwykle. Miłe dziewczyny zostały zastraszone przez te z najgłośniejszymi i najbogatszymi rodzicami. – Brzmi jak coś w stylu meczu baseballu Małej Ligi – skomentowała Emily. – Tu chodzi o prawo, mamo. Jedyna rzecz, której nienawidzę bardziej niż dramatycznego sporu rozszerzającego się aż na szczebel krajowy, to jazda do jakiegoś niewydarzonego akademika, żeby pomóc w zebraniu minimalnej liczby kandydatek do przeprowadzenia ślubowania. – To chyba nie takie złe – wyraził przypuszczenie Chris. – Mam na myśli to, że chodzi tu głównie o marketing, prawda? – Mówiąc szczerze, Chris, czasami mam wrażenie, że chodzi tu głównie o opiekę nad małymi dziećmi. Wiem, że ta praca nie jest na zawsze i że w przyszłym roku o tej porze będę już studiować prawo, ale naprawdę nienawidzę swojego obecnego zajęcia. Emily miała w tym momencie ochotę stłuc na kwaśne jabłko swojego eksmęża i jego chciwą żoneczkę Dani. Gdyby pomogli odrobinę bardziej, Jenna nie musiałaby szukać sposobu zdobycia funduszy na kształcenie. Zastanawiała się, czy nie popełniła błędu w obliczeniach; może powinna była upierać się przy wyższej pożyczce na studia. Ale po prostu nie mogła, znając z własnego

doświadczenia obciążenie, jakim były kredyty studenckie: jej własny oraz Davida z uczelni medycznej. – Czy ktoś jest głodny? – spytała Shali. – Bo ja tak. – Ty zawsze jesteś głodna – zauważyła Jenna, kończąc dyskusję o smarkatych dziewczynach z korporacji studentek. – Twoja mama przynajmniej umie gotować. A moja nigdy nie oparła się żadnemu otwieraczowi do konserw. Co to za zapach poczułam, gdy tu weszłam? Emily podniosła się i ruszyła w stronę kuchni. – Nic specjalnego. Po prostu zaraz zjesz najlepszy posiłek w życiu. Chodźmy na kolację. – Chwileczkę – odrzekła Jenna, skupiając uwagę ponownie na ekranie laptopa. – Muszę skończyć ten wpis na moim blogu. – Co ty, znowu piszesz bloga? Tak jak pięć minut temu. – Wiem. Kobiety z centrali uważają, że to bardzo nowatorskie. Że w ten sposób dzielimy się informacjami tworzącymi silniejsze więzi koleżeńskie czy coś w tym rodzaju. Jenna skończyła swój wpis: Cześć, dziewczyny, Nie mogę doczekać się spotkania z Wami w Dixon. Mogę się spóźnić, więc możliwe, że nie zdążę na kolację. Czy któraś z Was mogłaby na wszelki wypadek odłożyć mi coś na ząb? Będziemy się dobrze bawić przy rozmowach o rekrutacji i o tym, jak możemy dołożyć starań, żeby ślubowanie wypadło jak najlepiej. Niech żyją BZ! Pozdrawiam, Jenna Kenyon, konsultantka regionu południowego Dołączyła ikonkę zadowolonej buźki i wyłączyła komputer. Kolacja pachniała wspaniale. Mężczyzna znajdujący się ponad półtora tysiąca kilometrów od niej zalogował się na stronie z blogiem Jenny. Jej zdjęcie wzbudziło w nim niepohamowany gniew. Dziewczyna była ładna, to oczywiste. Bardzo się starał wczytać się głębiej w treść jej bloga. W to, co można z niego wywnioskować o jej niepoważnej naturze. W czytelne aluzje świadczące o tym, że jest bezduszną dziwką troszczącą się tylko o siebie. Wkrótce miała dostać to, na co zasługuje. Figurowała na jego liście. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 22 Zdjęcia Tricii Wilson nie dawały Emily spokoju. Oczywiście szeryf Kenyon widywała wcześniej podobnie przerażające fotografie. Jako policjantka pracująca w Seattle w wydziale do spraw zabójstw i szczególnie okrutnych zbrodni przekonała się na własne oczy, co brutalny rozjuszony mężczyzna może zrobić dziecku lub kobiecie, którym brakuje sił, by mu się przeciwstawić. Wiedziała, że za skrótowym opisem, iż ktoś ma na ciele „czarnosine” ślady pobicia, kryje się paleta barw od indygo przez czerwień i błękit aż do żółci, a nawet zieleni. Ludzka skóra może szybko zmieniać odcienie. Od różu lub brązu do plam okropnej barwy, zdradzającej światu kolor bólu. Jednak zdjęcia Tricii były inne. Barwy były zbyt soczyste, wyraźnie rozgraniczone. Coś tu się nie zgadza, pomyślała. Przemknęły jej przez głowę słowa Tricii, że zachowała odbitki, lecz oddała Mitchowi negatywy. Szeryf Kenyon pomyślała, że kobieta, uwikłana we wspomnieniach z przeszłości, popełniła omyłkę. W polaroidach nie używa się przecież negatywów. Następnego ranka Jenna zauważyła matkę przy ekspresie do kawy, jak próbuje zabrać filiżankę przed przyrządzeniem napoju. Widać było, że Emily jest zamyślona, coś pochłania jej uwagę. – Co cię trapi, mamo? – Te zdjęcia, kochanie. Coś jest nie tak. – Mamo, tym razem nie daj się w to wciągnąć. Nie tak jak ostatnio. W pewnym sensie uwaga była miła. Przynajmniej Emily wolała tak ją odebrać. Jenna troszczyła się o matkę. Wiedziała, jak Emily potrafi się zaangażować w sprawy o maltretowanie. Poprzedniego lata mąż pobił trzydziestojednoletnią Marię Hernandez tak brutalnie, że urazy wymagały przeszło setki szwów i metalowej płytki do zespalania złamań. W trakcie tamtego śledztwa Emily nie mogła spać całymi tygodniami. Miała nadzieję, że do czasu wypisania Marii ze szpitala zdoła uzyskać jej zeznania obciążające męża, Carlosa. Jednak nigdy do tego nie doszło. W dniu wypisania żony ze szpitala Carlos przyjechał po nią. Rodzinny mikrobus był załadowany bagażami; oboje wyjechali z miasta na południe. Krewni pozostali w Cherrystone nie mieli o nich od tamtej pory żadnych wieści. Emily ani przez chwilę nie mogła zapomnieć o zdjęciach. – Wiem. Masz rację. Ale te fotografie są takie obrazowe. – Po prostu nadal staraj się najlepiej, jak możesz, mamo. Dopadniesz go. Porozmawiały jeszcze przez chwilę; Jenna powiedziała, że sytuacja w akademiku korporacji wciąż jest katastrofalna. Dziewczyny chciały urządzić imprezę, jak inna korporacja przed tygodniem, ale niebezpiecznie mało dzieliło je od orzeczenia o warunkowym pozostaniu na uczelni. – Trwaj przy swoim, Jenno. – Tak zrobię. Podobnie jak ty. Emily dolała sobie jeszcze kawy i rozejrzała się za śmietanką. Wiedziała już, co ją trapi, mianowicie fakt, że urazy Tricii były tak wyraźnie widoczne. Nie bito jej po nerkach, co mogłoby wywołać ich niewydolność. Nie walono w żołądek. Były to obrażenia niczym u Nicole Brown Simpson2 – wyraźne i dobrze widoczne. 2– Nicole Brown Simpson – żona amerykańskiego futbolisty, ofiara przemocy domowej. Już po rozwodzie została zamordowana. O popełnienie tej zbrodni oskarżono jej byłego męża, który jednak z powodu licznych błędów popełnionych w śledztwie został uniewinniony; później skazano go za inne przestępstwa, głównie rozboje.

Można by pomyśleć, że mężczyzna dbały o swoją opinię biłby żonę w taki sposób, by ślady nie były widoczne. Mitch był nie tylko damskim bokserem, lecz także głupcem. Jenna i Shali wycofały się do sypialni, jak zwykły czynić w czasach, gdy jeszcze nie nosiły staników i gdy nie przychodziło im do głowy, że można polubić jakiegoś chłopaka na tyle, by bodaj

tknąć go palcem. Pokój, w którym Jenna skryła się z przyjaciółką, należał dawniej do jej matki, a pewnego dnia może stanie się pokojem gościnnym jej córki. Ta myśl wywołała półuśmiech na ustach Jenny. Jeśli znajdzie jakiegoś przyzwoitego faceta, dostanie pracę, popracuje jakiś czas… może wtedy. A może niezupełnie w tej kolejności. W pewnym sensie pokój stanowił muzeum. Na biurku stał stary komputer mac, którego używała jako podlotek; kiedy Jenna chciała go wyrzucić, matka zaprotestowała, twierdząc, że ma wartość kolekcjonerską. Dawno już zastąpił go elegancki nowy laptop. Obok kolekcji zasuszonych bukietów – głównie ślubnych – nad łóżkiem wisiał oprawiony w ramy plakat przedstawiający okładkę czasopisma „People”. Gwiazdą uwiecznioną na okładce była Mariah Carey, ale Jenna nigdy nie zaliczała się do jej fanów. Pod zdjęciem celebrytki widniał anons odnoszący się do uwięzienia Jenny przez Nicka Martina, chorego psychicznie chłopaka z Cherrystone. Jenna początkowo uważała, że mu pomaga, ale w końcu chłopak dał jej najważniejszą ze wszystkich nauczkę: nie każdy pragnie pomocy. Randka w lochu – więziona dziewczyna opowiada o swoich przeżyciach Shali padła na łóżko. – Dlaczego trzymasz tę zasraną okładkę z czasopisma, Jen? Jenna rozłożyła się obok przyjaciółki, odchylając głowę daleko do tyłu, by spojrzeć na zdjęcie Mariah. – Nie wiem. Przypuszczam, że po to, by przypominała mi, jak blisko byłam utracenia wszystkiego. Mama powiedziała, że lepiej pogodzić się ze swoją przeszłością, niż od niej uciekać. – Jest stuknięta. Jenna wybuchnęła śmiechem. – Racja, ale i tak ją kocham. To moja mama. – O niebo lepsza od mojej. – Nie będę się spierać. Shali zaczęła dłubać przy małym pryszczu na podbródku. – A zatem opowiedz mi o tej pracy niby-konsultantki. Taka paskudna, jak sądziłyśmy? – Gorsza. – Jenna powstrzymała się od dalszych narzekań. Były w tej pracy aspekty, które lubiła; choćby poznawanie ludzi i rozwiązywanie problemów. Ale musiała znosić gigantyczne użalanie się nad sobą i egocentryzm sióstr, co było nierozerwalnie związane z insygniami sekcji zrzeszenia. – Te dziewczyny mają wszystko – powiedziała – ale uważają, że nie mają nic. Shali zaprzestała manipulacji przy kroście. – Gadają podobnie jak my, nie? Jenna potrząsnęła przecząco głową, aż łóżko zakołysało się lekko. – Posłuchaj, wdałam się w romans z młodym seryjnym mordercą i mam ojca, który wolał związać się z nową żoną i pasierbicą, niż być moim ojcem. To tyle, jeśli chodzi o mnie. A teraz pomówmy o tobie. – Lepiej nie – westchnęła Shali. Jenna wstała i z szuflady nocnego stolika wyjęła szczotkę. – Lubię twoje włosy w takim kolorze – pochwaliła Shali. – Wygląda to ładniej niż tamto gotyckorockowe paskudztwo. W ustach dziewczyny o różowych włosach zabrzmiało to bardzo wymownie. Jenna uśmiechnęła się. Latem przed rozpoczęciem nauki w college’u, odczuwając potrzebę zmiany, ufarbowała sobie włosy na czarno. Kolor pasował do jej ówczesnego nastroju. Po prostu nie chciała przypominać wyglądem tamtej więzionej dziewczyny. W końcu pozwoliła włosom powrócić do zwykłej, jasnobrązowej barwy. Tej jesieni po raz pierwszy ufarbowała je na blond.

– Blond włosy może nie są szczytem mody, ale uważam, że do twarzy mi z nimi. Czuję się dzięki nim, bo ja wiem… jakby trochę niepokonana w dążeniu do tego, na czym mi zależy. – Trochę blond ambicji nie zawadzi – przytaknęła Shali z uśmiechem. – Otóż to. Jenna wyciągnęła parę długich złotych pasemek spomiędzy włosia szczotki i wyrzuciła je do kosza na śmieci, po czym odłożyła szczotkę. Pomyślała przez moment o uwadze przyjaciółki. Określenie „blond ambicja” brzmiało bardzo dobrze. Postanowiła użyć go w następnym wpisie na blogu na stronie Beta Zeta. Nie miała pojęcia, że na ów nowy wpis niecierpliwie czeka pewien mężczyzna w swoim piwnicznym gabinecie oddalonym o ponad półtora tysiąca kilometrów. Liczył, że Jenna okaże się dokładna jak zawsze – szczegółowo napisze, gdzie zamierza wyruszyć i z kim się spotkać. Najważniejsza była koordynacja czasu. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 23 Brzeg Miller’s Marsh Pond pod Cherrystone Sama myśl o rozkładzie zwłok wystarczy, by żywym cierpła skóra. Ale rozkład zawsze stanowi naturalny rezultat śmierci. Skryty przebieg tego procesu daje mordercy nadzieję na wolność aż do końca życia. A może nawet na życie. Pochówek, choć nie w przysłowiowym płytkim grobie, to zawsze najlepszy sposób postępowania. Wystarczy pochować zwłoki dostatecznie głęboko w jakimś odległym miejscu, na powierzchni gruntu rozrzucić w przypadkowy sposób jakieś śmiecie i można mieć nadzieję, że nikt nie potknie się o trupa. Oto droga do sukcesu wszystkich morderców, o których nikt nigdy nie usłyszał. Poćwiartowanie zwłok również się sprawdza. Można porąbać je w wannie, porozrzucać szczątki tu i tam, po czym trzymać kciuki. Morderca wrzuconej do wody kobiety sporządził przedtem w myśli listę wszystkich za i przeciw, wreszcie uznał, że mimo większej wygody pozbywania się rozczłonkowanych zwłok ich ćwiartowanie jest zbyt brudne. Kropelki krwi, rozpylone przez piłę mechaniczną, niemal zawsze trafiają w miejsca, gdzie nie dostrzeże ich zabójca ze szczotką do szorowania. Luminol, dający niesamowity błękitny blask, swoim chemicznym palcem niechybnie wskaże mordercę. Ludzkie zwłoki wrzucone ukradkiem do wody stają się pożywieniem dla ryb, żółwi i innych padlinożerców. Jeśli jednak nie zostaną pożarte, w tkankach gromadzą się gazy, które wypełniają wolne przestrzenie, rozdymając narządy wewnętrzne. Po dostatecznie długim czasie w wodzie zmarły przekształca się w balon wypływający na powierzchnię, gdzie odkryje go jakiś wioślarz lub jakiś nieszczęsny rybak wyłowi go swoją siecią. Zwłoki nie rozpuszczają się w wodzie. Na Florydzie trupa mogą w słoneczne popołudnie pożreć aligatory. Na Pacyfiku, na pełnym morzu, mięsistym kąskiem, który niegdyś był człowiekiem, skwapliwie uraczą się rekiny. W szczególnie czystych i głębokich akwenach, takich jak jezioro Crescent w stanie Waszyngton, odnajdywano dobrze zachowane zwłoki po wielu miesiącach od ich zatopienia. Lecz nie taki los miał spotkać ciało, które morderca wrzucił do wody w tamtą mroźną bezksiężycową noc. Nie miało zostać pożarte, przygniecione ani zakonserwowane w głębinie. Ociepliło się i na krótko opady śniegu ustąpiły miejsca deszczom. Już wkrótce Mandy miała pojawić się ponownie. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 24 Jack Fletcher zapomniał zabrać z bagażnika skrzynkę ze sprzętem wędkarskim najmłodszego syna. On i dzieci, opatuleni w ciepłe kurtki, czapki i rękawice, doszli już do połowy ścieżki prowadzącej do Miller’s Marsh Pond. Program na popołudnia w dniach po Bożym Narodzeniu wypełniało wędkarstwo podlodowe. Niestety, w tym roku pogoda nie sprzyjała. Najpierw silna odwilż, a następnie znowu siarczysty mróz – nietypowe zjawisko, które wielkomiejscy synoptycy lubili nazywać „ananasowym ekspresem” dla podkreślenia, że ta anomalia wzięła swój początek w regionie Hawajów. Oznaczało to silne opady deszczu w zachodniej części stanu, a śniegu – we wschodniej, w tym w Cherrystone. „Ananasowy ekspres” dął ciepłym wiatrem, który na czterdzieści osiem godzin podniósł temperaturę do dwunastu stopni Celsjusza. Obecnie zaś słupek rtęci opadł ponownie poniżej zera. Nadciągały nowe opady śniegu i zima zagościła tu na dobre. – Przypilnuj chłopców, Stacy – polecił Jack czternastoletniej córce, ponurej stosownie do treści rozkazu. – Wracam do samochodu po sprzęt Brandona. – Zawsze zostawiasz ich ze mną – burknęła. – Powinnam dostawać za to kieszonkowe, tato, jako zatrudniona na stałe opiekunka do dzieci. Jack miał czarne, kędzierzawe włosy, które stroszył dla zamaskowania faktu, że już mu się przerzedziły. Nosił wełnianą czapkę, która po zdjęciu zmieniała loki w istne frędzle. Udał, że nie dosłyszał utyskiwania córki na konieczność opieki nad młodszymi braćmi, Brandonem i Kevinem. Pomyślał, czy nie poprosić Stacy o przyniesienie zostawionej w samochodzie skrzynki, ale zdawał sobie sprawę, że to również da jej okazję do narzekań. „Wykorzystujesz mnie niczym niewolnicę, tato!”. Wczesnym rankiem spakowali się na coroczną poświąteczną wyprawę wędkarską na tereny leżące niedaleko na zachód od Cherrystone. Był to przypadający w udziale ojcu czas z dziećmi. Jego była żona Sherry miała nowego fatyganta i pomiędzy świętami wyruszyła z nim na urlop na Hawaje. Jack miał dzieciom matkować, lecz ani trochę mu to nie przeszkadzało. Wiedział, że w okamgnieniu wrócą mrozy i dzisiejszy dzień może być ostatnim przed nastaniem śnieżyc. Poszedł ścieżką w kierunku samochodu. Na parkingu stał jeszcze tylko jeden wóz, co oznaczało, że tego dnia będą tu prawie zupełnie sami. Uśmiechnął się. Jego srebrna toyota prius połyskiwała w zimowym słońcu, obwieszczając całemu światu, że Jack Fletcher kocha swoją planetę3. 3– Toyota prius to jeden z pierwszych modeli aut osobowych o napędzie hybrydowym spalinowo-elektrycznym.

Wcisnął kluczyk do zamka bagażnika; pokrywa odskoczyła. Popatrzył w ciemne wnętrze bagażnika i ręce mu opadły. Co jest, u diabła…? Na wszelki wypadek odrzucił na bok koc. Ale musiał się pogodzić z oczywistą prawdą. Skrzynki nie było. Zostawił ją w domu na blacie kuchennym. Są takie dni w tygodniu, powiedział sobie w duchu, zamykając bagażnik. Stacy oczywiście powie, że to moja wina. Gdy zatrzasnął pokrywę, dosłyszał krzyk. – Tato! Wołała Stacy. Odwrócił się i rozejrzał, szukając córki. – Tato! Chodź tu, szybko! Zmrużył oczy od słońca, oślepiającego go złotym odblaskiem promieni odbitych od zamarzniętej tafli wody. Stało się coś złego.

– Już biegnę! – krzyknął. Ruszył pędem do miejsca, w którym zostawił dzieci, lecz tam ich nie było. Dojrzał je około pięćdziesięciu metrów dalej, zbite w grupkę na brzegu stawu. Słońce otoczyło je aureolą blasku. – Co się stało? – Och, tatusiu! – Stacy rzuciła mu się w objęcia, on zaś skwapliwie ją przytulił. W tamtej chwili nie była już nonszalancką nastolatką. W czasie, który zajęło ojcu dojście do samochodu, znowu zmieniła się w małą dziewczynkę. Przerażoną dziewczynkę. – Co się stało, kochanie? – powtórzył. Rozpłakała się i wskazała palcem jezioro. Dziesięć metrów od linii brzegowej, częściowo wmarznięte w spękany lód wokół wyblakłej zieleni spłachetka zamarzniętych roślin wodnych leżało rozdęte ciało dziecka, czy raczej nastolatki. Zawinięte w ciemnoniebieski koc, a może śpiwór. Dziewczyna leżała twarzą w wodzie, jej włosy utworzyły wokół głowy aureolę na skutej ponownie mrozem powierzchni. Powleczona warstewką lodu, zbielała skóra wyglądała jak wosk. To nie była dziewczyna, lecz kobieta. Jack dojrzał na jej ręku zegarek i obrączkę ślubną. Chłopcy stali obok, nie mogąc oderwać wzroku od zwłok. – Czy mam ją szturchnąć kijem? – odezwał się ośmioletni Kevin, którego matka raz przyłapała na wyjadaniu z puszki psiej karmy końcem przełamanej obręczy hula-hoop, do czego zachęcał go starszy brat Brandon. – Przyniosę ci jakiś kij – zaofiarował się Brandon. Czoło Jacka sperliło się kropelkami potu. Delikatnie odciągnął dzieci od brzegu. – Żadnych kijów. Wracajmy do wozu. Muszę zawiadomić panią szeryf. Zapadał już zmrok, gdy Emily Kenyon, Jason Howard i dwaj funkcjonariusze z patrolu przyjechali nad brzeg Miller’s Marsh Pond. Zostawiwszy dzieci w ciepłym wnętrzu radiowozu pod opieką policjanta, Jack Fletcher poprowadził panią szeryf i jej zastępcę do zwłok, na wpół zamarzniętych, leżących twarzą w dół w lodzie i śniegu. – Jak się czują dzieci? – spytała Emily. – Musiały się nieźle przerazić. – Nic im nie będzie. Najstarsza, Stacy, była najmocniej wstrząśnięta. Chłopcy chcieli szturchnąć ciało kijem, żeby sprawdzić, czy to nie lalka. – Na pewno nie lalka. – Emily przechylała się nad zamarzniętą linią brzegową, by przyjrzeć się bliżej. Na podwiniętej z lekka ku górze ręce zauważyła zegarek i obrączkę. Dostrzegła, że ciało kobiety spowija jakaś tkanina, prawdopodobnie dżinsowe płótno. Przez warstwę lodu pokrywającego tułów jak tarcza widziała stanik i strzępy podartej bluzki. To musi być ona, pomyślała. – Panie Fletcher, będziemy musieli spisać pana zeznanie. Ale niekoniecznie dziś wieczorem. Proszę zabrać dzieci do domu i przyjechać na posterunek jutro, zaraz z rana. Czy może pan to zorganizować? – Dziękuję pani. Jestem wdzięczny, że teraz możemy odjechać. Przyjechaliśmy tu, żeby przeżyć niezapomniany dzień, wie pani, tradycyjna wycieczka z tatą. Dzień, który zapamiętamy na zawsze. Emily wiedziała, do czego Fletcher zmierza, i szczerze współczuła dzieciom. – Nigdy tego widoku nie zapomną i przykro mi z tego powodu. Ale na zawsze zapamiętają, że tata zachował zimną krew i powiadomił policję, tak jak powinien był zrobić. Uśmiechnął się. – Mam nadzieję.

Emily skierowała wzrok na stojącego z poważną miną zastępcę. – Odgrodźmy cały teren, Jasonie. Ekipa kryminalistyczna ze Spokane jest już w drodze, ale zmarła nigdzie się stąd nie ruszy. Będziemy musieli wyłupać ją z lodu, a to wymaga czasu i dziennego światła. Emily nie zdradziła się ze swoimi myślami przed Jasonem, a i on nic nie mówił. Jednak kiedy tam stali, obserwując Jacka Fletchera odjeżdżającego z dziećmi, oboje domyślali się, czyje zwłoki właśnie znaleźli. Choć nie widzieli twarzy, dobrą wskazówką były długie, skłębione, jasne włosy z rudawym odcieniem, lecz oboje dostrzegli coś jeszcze. Spodnie denatki podtrzymywała w talii elastyczna gumka. Zmarła miała na sobie odzież ciążową. To musiała być Mandy Crawford. Dwie przybyłe ze Spokane pracownice laboratorium kryminalistycznego rozpięły siatkę pokrywającą obszar od ścieżki wzdłuż linii brzegowej aż do miejsca leżącego około czterech metrów za wmarzniętymi w lód zwłokami. Była to mrówcza praca, przy której wiatr boleśnie kąsał ich odsłonięte twarze. Omiatały też ziemię latarkami emitującymi światło podczerwone, poszukując wszystkiego, co odbiegało od normy. Ponieważ wcześniej spadł i stopniał śnieg, znalezienie jakiegoś śladu było mało prawdopodobne, lecz dwie kobiety, które miały zabezpieczyć miejsce zbrodni dla organów ścigania z Cherrystone, nie pominęły nawet centymetra terenu. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 25 Spokane Casper Wilhelm pracował jako lekarz sądowy hrabstwa Spokane od dziesięcioleci. Tak długo, że Emily Kenyon była pewna, iż piastował swoją funkcję już wtedy, gdy ona jeszcze uczyła się w liceum; nawet nie chciała obliczać, ile lat temu. Był siwy i lubił przeklinać. Swoją znakomitą reputacją słynął tak daleko poza granicami regionu, że wielu ludzi sądziło, iż musi mieć jakiś ukryty feler, skoro nie wyprowadził się do większego miasta. „Do diabła – wypowiedział się całkiem otwarcie na konferencji w Chicago – denat to denat. Kiedy się umiera, nie liczy się to, gdzie się mieszka. A trup to po prostu cholerny trup. Lubię Spokane. Co więcej, moja żona lubi to miasto”. Asystentka koronera, Denise, ładna, młoda kobieta odziana w nieskazitelnie biały fartuch, zaproponowała kawę, którą Emily przyjęła z wdzięcznością. Z jednorazowym kubkiem w dłoni czekała na niebieskiej sofie pod drzwiami gabinetu doktora Wilhelma. Była za kwadrans dziewiąta rano. Kiedy zadzwoniła po znalezieniu zwłok Mandy, doktor Wilhelm kazał jej przyjechać o wpół do dziewiątej. – Ani sekundy później. Zaczniemy bez zwłoki. – Zaśmiał się krótko. – Choć właściwie przy autopsji zwłoki są niezbędne. Emily ledwie powstrzymała się wtedy, by nie wywrócić oczami. – Tak, oczywiście. – Mój wnuk uważa, że to zabawne – dorzucił lekarz. Szeryf Kenyon nie widziała w tym żadnego powodu do śmiechu. Martwą kobietę w ciąży wyłupano z lodu pokrywającego Miller’s Marsh Pond. Nie ulegało wątpliwości, że padła ofiarą morderstwa. Nikt wskutek wypadku nie ląduje w śpiworze w zamarzniętym stawie. Podczas jazdy Emily przez cały czas rozpamiętywała każdą sekundę koszmaru, który prawdopodobnie zniosła Mandy. W wyobraźni widziała młodą kobietę zmagającą się ze zwyrodnialcem, którego nie obchodziło ani jej życie, ani dziecko w jej łonie. Niemal słyszała jej krzyki i błagania o litość. Słyszę cię, Mandy, myślała. Wszyscy cię słyszymy. Doktor Wilhelm nakazał jej przyjechać punktualnie, lecz sam się spóźniał. Siedziała pod drzwiami jego gabinetu, pijąc kawę. Doleciał ją zza drzwi gromki śmiech. Doktor Wilhelm gawędził z kimś przez telefon. Wyraźnie kochał swoją pracę. – Może pączka? – zaproponował, gdy wreszcie wyłonił się z gabinetu. – Denise! Podaj pani szeryf cholernego pączka do tej twojej paskudnej kawy! I mnie też! – Poklepał się po wystającym brzuchu. – Mnie chyba potrzebne będą dwa. Emily przyjęła pączka, gdyż odmowa byłaby równoznaczna z odpaleniem Świętemu Mikołajowi, żeby się odchrzanił. – Wyśmienite – pochwaliła. – No to bierzmy się do dzieła. Kobieta już przygotowana i leży na stole. Czas płynie. Widziała pani Crawforda? Emily spojrzała na niego zaskoczona. – Kiedy? To znaczy, nie widziałam go od kilku dni. Koroner wzruszył ramionami. – Był tu pół godziny temu. Tuż przed pani przyjazdem. Zidentyfikował zwłoki. – Lekarz sięgnął po drugiego, a może już trzeciego pączka. Roztarł piętą rozsypany na podłodze cukier.

– Próbowaliśmy powiadomić go, że być może odnaleźliśmy Mandy, ale nie zastaliśmy nikogo w domu. – Wzmianka o tym nie ukazała się jeszcze w programach informacyjnych. Czy zostawił mu pan wiadomość? Doktor Wilhelm przełknął ostatni kęs. Sposobem jedzenia przypominał żółwia. – Nie. Twierdził, że o znalezieniu zwłok usłyszał przez skaner częstotliwości. Był pewien, że chodzi o Mandy. Przyjechał zaraz z rana. Denise musiała go prawie obezwładnić, żeby zaczekał na swoją kolej. Chciała dać mu pigułkę na uspokojenie. Prawda, złotko? Denise, która przed chwilą serwowała pączki, w razie potrzeby okazywała się twardą niewiastą. – Święta prawda – przytaknęła. – Ten fiut wyminął mnie i znalazł ją równo w dwie sekundy. Nie chciał się trzymać procedur. Tak czy owak, nieważne. Zidentyfikował ją. Płakał przy tym jak dziecko. Ta rewelacja zaskoczyła Emily. – Naprawdę? – Tak, wie pani, jak to z nimi jest. Najpierw głośno, gwałtownie szlochają, potem pokasłują i przepraszają, że „zareagowali tak emocjonalnie”. O Jezu, kobieta była jego żoną, miała urodzić jego dziecko. Miał prawo się załamać. Emily nienawidziła Mitcha Crawforda, ale wtedy niemal mu współczuła. Według opisu Denise facet był zrozpaczony – tak jak powinien być. – Czy coś mówił? – Tak, spodoba się to pani. Mówił: „Dlaczego, Mandy? Dlaczego mi to zrobiłaś? Nie wiem, czy zdołam ci kiedykolwiek wybaczyć”. Emily patrzyła kątem oka, jak Denise zdejmuje przykrywającą ciało Mandy jasnoszarą płachtę. Chociaż płód już usunięto, brzuch denatki nadal był rozdęty. – Co niby zrobiła? – spytała, tłumiąc w sobie wstręt wywołany zwłokami w trakcie rozkładu. Jakoś pomagało jej w tym skupienie się na gniewie na Mitcha Crawforda – raczej za bezduszność jego słów niż za zło jego postępku. – Nie wiem. Że umarła? Ale wkurzyło mnie to, że wydawał się winić ją za coś, co mu zrobiła, kiedy ona leżała tu jak rozmrożony indyk przed Świętem Dziękczynienia. – To do niego podobne – odpowiedziała Emily. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 26 Cherrystone Dobrze się pani czuje? W drzwiach gabinetu Emily stał Jason Howard z głową przechyloną na bok w pozie zaniepokojenia. Emily podziękowała mu bladym uśmiechem. – Nic mi nie jest. Zamierzam ponownie przekopać się przez to całe śledztwo. Camille wyjechała, żeby odwiedzić matkę, więc staram się zapiąć na ostatni guzik sprawy z Crawfordem, zanim wróci. – Mogę w czymś pomóc? Emily zdawała sobie sprawę, że jej zastępca jedynie pragnie okazać się pomocny, lecz propozycja tylko ją rozdrażniła. Nie chodziło o to, że zadanie przerastało jego możliwości, bardziej o fakt, iż ona sama nie mogła się połapać, co ją trapi. – Nie, poradzę sobie – odparła nieco zbyt lekkim tonem. Dostrzegła urazę w jego spojrzeniu. – Ty wyskocz na obiad. – Przynieść pani coś? Wybieram się do baru z grillem. – Nie, przyniosłam sobie dziś obiad na wynos. Takie wytworne życie wiodę jako szeryf Cherrystone. Jason zapiął swoją ciężką niebieską kurtkę i wyszedł. Emily wiedziała, że przyniesie olbrzymie ciastko z różowym lukrem – kiedyś wspomniała, że je lubi, ale ledwie wmusza w siebie połowę. Choćby jeden kęs więcej gwarantował przecukrzenie i zmarnowane popołudnie. Różowy lukier to istna trucizna. Wszystkie informacje, którymi dysponowała, leżały przed nią. Spojrzała na plik raportów ze śledztwa w sprawie zaginięcia Mandy Crawford, zebranych przez nią samą, jej zastępcę i pracownice laboratorium kryminalistycznego ze Spokane. Nic tam nie było. Zachodziła w głowę, jak stos papierów, wysoki na kilka centymetrów, może zawierać tak mało informacji. Jednego dnia Mandy była w pracy. Następnego dnia zniknęła. Widziała ją na spacerze z psem jakaś kobieta, która zresztą błędnie zidentyfikowała rasę pupila Crawfordów. Więc i to niewiele pomagało. Nie widział jej żaden ze sprzedawców w centrum handlowym w Spokane. Nie korzystała ze swoich kart kredytowych. Ulotniła się. Trach! Po prostu zniknęła. Każdy upływający dzień oznaczał dla młodej ciężarnej kobiety coraz większe niebezpieczeństwo. Emily nie zdradziła dziennikarzom ani tutejszym ochotniczkom pomagającym w poszukiwaniach Mandy ponurych statystyk dotyczących zaginięć kobiet w ciąży. Większość spotykała śmierć z ręki mężów, maniaków kontrolowania otoczenia, którzy nie chcieli się pogodzić z faktem, że ich osobiste i seksualne potrzeby ucierpią, bo żona poświęci bez reszty swoją uwagę dziecku. Płód rozwijający się w coraz większym brzuchu żony traktowali jak pasożyta okradającego z atrakcyjności to ciało, którego jedynym celem miało być obdarzanie ich przyjemnością. Motorem takich morderstw były gniew i zazdrość. Opuściła wzrok na dokument z wynikiem sekcji przeprowadzonej przez koronera: Personalia: Amanda Lynn Crawford Wzrost: 157 cm Masa ciała: 63 kg Wiek: 29 lat Włosy: jasne Oczy: piwne

Znaki szczególne/tatuaże: czerwona róża w dolnej części pleców Obrażenia zewnętrzne: pośmiertne ślady krępowania na nadgarstkach i kostkach nóg. Ślady odpowiadają łańcuchom wyłowionym w miejscu odnalezienia zwłok. Przyczyna zgonu: uduszenie Uwaga specjalna: jama macicy ofiary zawierała donoszony płód płci żeńskiej. Emily widziała zwłoki w biurze koronera w Spokane, więc w każdej chwili miała w pamięci ten okropny obraz. Nie tylko samej Mandy. Także innych osób. Czasami w rozlanym sosie pomidorowym do pizzy dostrzegała krew. Odgłos noża przesuwającego się po desce do krojenia często przywodził na myśl skutki niesłychanej brutalności. Pewnego razu, gdy pechowo przejechała oposa i poczuła chrzęst pod kołami, pomyślała o małym chłopcu przejechanym przez starszego brata. „Masz ten wyraz twarzy”, powiedziała raz jej córka Jenna, kiedy przyrządzały wołowinę z jarzynami po chińsku. „Jaki wyraz twarzy?”. „Ten, mamo. Wiesz jaki. Ten, który oznacza, że myślisz o tych pałkach selera naciowego jak o czymś odrażającym. Czymś martwym. Kościach lub czymś podobnym”. Emily usiłowała się z tego wyłgać, protestując, że Jenna jest jak najdalsza od prawdy. „Ależ kochanie, rzeczywiście myślałam o pracy, ale nie o tym. O czymś nudnym. Wcale nie o kościach”. Jednak nie mówiła prawdy. Z czasem Emily nauczyła się lepiej ukrywać ten wyraz twarzy. Tylko jedno prześladowało ją bardziej niż obrazy i myśli o tym, co wstrętni ludzie robią innym, słabszym i przerażonym. Nienawidziła tego, że pełna życia młoda kobieta, taka jak Mandy, padła ofiarą brutalnego morderstwa i spotkało ją kolejne poniżenie – została sprowadzona do rangi przedmiotu, któremu w raporcie poświęcono zaledwie kilka słów. Personalia, wzrost, masa ciała, wiek, włosy, oczy… przyczyna zgonu. Przyglądała się nieskazitelnym stronicom raportu. Z czasem, w miarę upływania kolejnych dni i tygodni śledztwa, pokryją je tłuste plamy z czyjegoś obiadu, zostaną pomięte, może ponadrywane. Cherrystone w przyszłym roku miało przejść na system komputerowy; bez wątpienia morderstwo Mandy Crawford będzie ostatnim śledztwem w staromodnej dokumentacji w archiwach hrabstwa, w którego całych dziejach zdarzyło się zaledwie dwadzieścia jeden zabójstw. Emily spojrzała na zdjęcie zwłok. Na nadgarstkach widniały czarne pręgi, ślady krępowania zakwalifikowane przez koronera jako pośmiertne. Zabójca obwiązał Mandy łańcuchami, by obciążyć zwłoki i zatopić w lodowatej wodzie. Miał nadzieję, że pozostaną na dnie. Jednak z Mandy stało się inaczej. Dosłownie powstała z martwych. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 27 Lewiston, stan Idaho W tym odległym zakątku Idaho nie wydarzyło się nigdy nic istotnego. Jednak obecny dzień miał okazać się inny. Każdego ranka chyba od dziesięciu lat Leroy Evans wkładał kowbojski kapelusz na wełnianą czapkę i siodłał starą gniadą klacz imieniem Screamin’ Demon, żeby sprawdzić płot wytyczający granicę jego trzydziestotrzyhektarowego gospodarstwa leżącego na wschód od Lewiston. Sąsiedzi mieszkający ponad sześć kilometrów stąd z jakichś cholernie głupich powodów skrzyżowali swoje owczarki alzackie z wilkami. Od tamtego czasu stado psów swobodnie uganiało się po polach, szukając okazji, by siać zniszczenie i pożerać czyjś żywy inwentarz. Leroy z wielkim powodzeniem hodował owce i bydło, a nawet bawił się hodowlą strusi afrykańskich i emu. Na olbrzymich ptakach zrobił kompletną klapę – ich chude mięso i miękka skóra nie zdobyły powodzenia w rzeźniach czy na giełdach producentów obuwia. Zatrzymał więc jedynie pięćdziesiąt sztuk i zbierał ich jaja dla znajomego, który wytrawiał na ich skorupach plemienne wzory; wprawdzie symbole były pozbawione jakiegokolwiek znaczenia, ale jaja sprzedawały się znakomicie na wystawach rzemiosła. Tamtego ranka było zimno. Lodowato. Jak zwykle porankiem o tej porze roku. Leroy pojechał najpierw na wschód, żeby trochę rozgrzać twarz w słabych promieniach wschodzącego słońca przeciskających się pomiędzy szczytami masywu Sawtooth Range. Dziesięć minut później wstrzymał klacz w miejscu, gdzie jego posiadłość dochodziła do głównej autostrady. Dziwne miejsce na strusie jajo, pomyślał, zsiadając z konia i schylając się po nie. Coś tu się nie zgadzało. Odsunął czubkiem buta z tłoczonej skóry pomarszczone źdźbła życicy. – Hej! – wykrzyknął i odpowiedziało mu echo. To nie było strusie jajo. Przynajmniej te, które dotąd widywał, nie miały na sobie długich pasm ciemnych włosów. – Jedziemy, staruszko – rzekł do klaczy, gdy ponownie wskoczył na siodło. – Musimy zadzwonić. Leroy Evans jeszcze o tym nie wiedział, lecz właśnie znalazł czaszkę Tiffany Anne Jacobs. Laboratorium kryminalistyczne stanu Idaho w Boise szybko sprawdziło wszelkie informacje o stanie uzębienia i zaopatrzeniu dentystycznym dwóch osób zaginionych w tamtym regionie. Tiffany Jacobs w wieku czternastu lat straciła tylny ząb trzonowy, złamany na ziarnie kukurydzy. W miejscu usuniętego zęba miała wszczepiony implant. Srebrny sztyft błysnął w świetle laboratoryjnej lampy. Taśma policyjna do odgradzania miejsca zbrodni trzepotała na wietrze, gdy słońce zachodziło w dniu znalezienia czaszki, dwóch żeber i kości udowej Tiffany Jacobs. Funkcjonariusze i technicy kryminalistyczni z komendy w Lewiston i policji stanowej Idaho przeszukiwali teren. – Zwłoki musiały rozwlec kojoty albo stado tych wrednych psów pomieszanych z wilkami – oznajmił jeden ze śledczych po powrocie do auta. – Mogła zostać wyrzucona tu albo i dwa kilometry dalej, a potem przyciągnięta. Cholerne kojoty są dość silne. Z punktu obserwacyjnego na poboczu autostrady kamera telewizyjna filmowała w zbliżeniu trwające poszukiwania. Wiadomość o odnalezieniu szczątku zaginionej młodej kobiety przeciekła już do mediów. Członkini korporacji Beta Zeta, nadal studiująca w Cascade, zadzwoniła z wieścią do prezeski. Wiadomość oszołomiła Jennę niczym potężny cios w żołądek. Prawda o tym, co spotkało Tiffany, wreszcie wyszła na jaw, potworna i ostateczna. Kiedy do domu wróciła matka, dziewczyna wciąż zmagała się z tą informacją.

– Wiesz już? – spytała, nie czekając, aż matka zrzuci gruby wełniany płaszcz i odłoży torebkę na stolik w hallu. Emily pomyślała, że może Mitch Crawford wystąpił do policji z kolejnym apelem o zostawienie go w spokoju. – O co pytasz? Jenna się rozpłakała. – Och, mamo! Znaleziono ciało Tiff w Lewiston. Mamo, ona nie żyje. Oczywiście Emily wiedziała o zniknięciu Tiffany. Jednak była przekonana, że dziewczyna z kimś uciekła. O podobnym zdarzeniu opowiedział jej dawny chłopak, choć takim świadkom zazwyczaj nie daje się wiary. Emily wiedziała, że Jenna i Tiffany nie były blisko zaprzyjaźnione. Mimo to wiadomość podziałała na córkę druzgocąco. – Tak mi przykro, kochanie. O niczym nie słyszałam – powiedziała, biorąc dziewczynę w ramiona. – To ponad sześćdziesiąt kilometrów od uczelni. Jenna wzięła spazmatyczny oddech. – Była tam przez cały czas. Emily czuła, że Jenna nieco się odprężyła w jej objęciach, jak zawsze. – Tak mi przykro, kochanie. – Mamo, ja miałam trochę nadziei… miałam nadzieję, że ona po prostu wróci. Że chciała nas nabrać, że się wygłupia. Emily, nie wypuszczając Jenny z ramion, cofnęła się i spojrzała córce prosto w oczy. – Mogę coś dla ciebie zrobić? Nie znam w gruncie rzeczy pani Jacobs, ale mogłabym do niej zadzwonić. – Nie, mamo, nie trzeba. Ja to zrobię. Dowiem się, kiedy będzie pogrzeb. Czy możesz mieć oko na śledztwo? Nie chcę jako ostatnia dowiedzieć się, że zamordował ją jakiś znany nam chłopak z bractwa. – Zaraz zadzwonię na komendę w Lewiston. Pani szeryf rzuciła płaszcz na sofę i ruszyła do sypialni. Z Jenną nie miały przed sobą wielu tajemnic, ale taki telefon uzasadniał pewną dyskrecję. Wybrała numer posterunku policji w Lewiston, przedstawiła się i wyjaśniła, że jej córka znała znalezioną dziewczynę. Młoda kobieta z wydziału dochodzeniowego obiecała, że da znać, jeśli w śledztwie coś wyjdzie na jaw. – Wciąż ustalamy kwestie kompetencji. Nie mamy pewności, czy miejsce zbrodni leży w naszym rejonie, czy może powinna się tym zająć policja zza rzeki, ze stanu Waszyngton. – Dzięki. – Pani szeryf, powiem pani, że w tym przypadku prawdopodobnie prędzej dowiemy się przyczyny zgonu od któregoś z tych telewizyjnych speców od medycyny sądowej. Słyszałam, że niewiele z niej zostało. Zwierzęta się nią zajęły. Emily odłożyła słuchawkę, czując, że i jej udziela się zniechęcenie przebijające ze słów tamtej młodej kobiety. Przyczyna zgonu miała zasadnicze znaczenie dla ustalenia sprawcy. Jeśli dziewczyna zginęła od postrzału, mogła paść przypadkową ofiarą jakiegoś nieznajomego. Jeśli zaś od noża, według wszelkiego prawdopodobieństwa mógł ją zabić ktoś znajomy. Podobnie w przypadku uduszenia. Morderstwa z bliska niemal zawsze mają podłoże osobiste. Dokonuje ich ktoś, kto znał ofiarę lub wybrał ją celowo. A na podstawie worka kości niewiele się da ustalić. Mężczyzna znajdujący się ponad półtora tysiąca kilometrów od Lewiston włączył komputer i wpisał w okienku wyszukiwarki słowa TIFFANY + JACOBS. Stało się to jego cowieczornym

rytuałem, odkąd porzucił ciało dziewczyny w rowie w Idaho. Przez ostatnie tygodnie nie znajdował nic nowego. Tylko czterdzieści kilka doniesień o zaginięciu studentki Cascade University. Parę zdjęć przedstawiających piękną młodą kobietę, kilka fotografii jej rodziców i widoków z kampusu. Aż do tego wieczoru zastanawiał się, czy ją w ogóle znajdą. A nawet zbytnio się nie starałem, żeby ukryć ciało tej dziwki, pomyślał. Dzisiaj pojawiło się jednak trochę wiadomości. Liczba artykułów o Tiffany Jacobs raptem wzrosła dwukrotnie. ODNALEZIONO ZWŁOKI ZAGINIONEJ STUDENTKI Policja stanowa z Idaho podała, że właściciel gospodarstwa hodowlanego z okolicy Lewiston wczoraj rano znalazł na polu w pobliżu domu szczątki, które funkcjonariusze zidentyfikowali jako zwłoki Tiffany Anne Jacobs, lat 21. Dokładna przyczyna zgonu wymaga jeszcze ustalenia, chociaż stwierdzono, że zmarła padła ofiarą zabójstwa. „Przykro mi, że to ja przynoszę złe wieści rodzinie tej młodej dziewczyny. Żałuję, że to mnie przyszło ją znaleźć – powiedział hodowca Leroy Evans, lat 66. – Oczywiście mam nadzieję, że złapią faceta, który to zrobił”. Laboratorium kryminalistyczne policji stanowej Idaho z Boise zabezpieczyło dowody zbrodni. Identyfikacji zwłok dokonano na podstawie danych dentystycznych. Przesłuchano, a następnie zwolniono pewną osobę – 25-letniego mieszkańca stanu Waszyngton, który mógł mieć związek ze sprawą. Technicy kryminalistyczni zebrali w jego mieszkaniu pięć plastikowych worków przedmiotów, które mogą okazać się dowodami w śledztwie. „Nadal potrzebujemy w tej sprawie pomocy obywateli – powiedział rzecznik policji stanowej Idaho. – Gdyby ktokolwiek miał jakieś informacje dotyczące Tiffany, prosimy o telefon”. Z dalszej części domu odezwał się kobiecy głos. – Kolacja gotowa! Myjcie ręce i siadajcie do stołu. Mężczyzna wyłączył komputer i skrzywił usta w uśmiechu. Owszem, miał informacje dotyczące zabójstwa Tiffany, ale nie zamierzał dzielić się nimi z policją. Miał nadzieję, że bezimienny dwudziestopięciolatek wkrótce zostanie wymieniony z nazwiska – jako podejrzany. Zawsze to miło, gdy policja znajdzie jakiegoś kozła ofiarnego. Robili tak już wcześniej i, miał nadzieję, zrobią to ponownie. – Już idę, kochanie! – odkrzyknął. Nie ma to jak dobra kolacja. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 28 Cherrystone Hillary Layton opadła na przeznaczone dla gości krzesło naprzeciw biurka Emily Kenyon. – Zostawiłam męża w samochodzie – wyjaśniła. Ostatnim razem matka ofiary morderstwa i pani szeryf, która dała słowo, że złapie zabójcę jej córki i nienarodzonego dziecka, widziały się w kościele podczas czuwania modlitewnego przeszło miesiąc temu. Dzisiaj pani Layton miała na sobie czarne spodnie i ciężki płaszcz z czerwonej wełny, a także – sądząc z trójkąta tkaniny widocznego przy szyi spod wierzchniego okrycia – srebrny sweter z plamkami połyskującej metalicznie przędzy. Był to prawdopodobnie sweter na Boże Narodzenie, przeznaczony na okazje inne niż obecna. Przyniosła ze sobą nieduże pudło po wódce Monarch z górną częścią odciętą z trzech stron i uchylającą się jak na zawiasach, gdy siadała. – Proszę go przyprowadzić – zaproponowała Emily. – Na zewnątrz jest bardzo zimno. Hillary rozpięła płaszcz. Błyszczące kropelki wilgoci opadły na podłogę. Śnieg, który osiadł na jej okryciu, stopniał. – Zapomni się, jeśli tu wejdzie. – Zapomni się? – Wie pani, traci panowanie nad sobą. Ma naprawdę przykry charakter. Emily próbowała nie okazać zmartwienia. Nic nie boli bardziej od krytyki ze strony krewnych ofiary. Starała się zachować spokojny wyraz twarzy, ale czuła się tak, jakby otrzymała pchnięcie nożem. – Rozumiem – mogła jedynie odpowiedzieć. Hillary Layton była miłą kobietą. Świadczyło o tym wszystko, co jej dotyczyło. Uczyła w szkole. Pracowała społecznie przy kampanii stanowego oddziału Partii Demokratycznej na rzecz zapewnienia opieki zdrowotnej nieubezpieczonym dzieciom. Hodowała sześć kotów i ptaka. Ale nie miała już jedynego dziecka. – Proszę posłuchać – odezwała się Hillary. – Wiem, że stara się pani, jak może. Lecz my jutro chowamy Amandę i Chrissy. Emily nie słyszała, by Mitch lub Mandy wybrali imię dla dziecka. Zastanawiała się, czy Hillary wzięła na siebie ów obowiązek. Jednak zachowała milczenie. Pozwoliła mówić kobiecie siedzącej naprzeciw. – Wiem, że zabił je Mitch. Wiem, że i pani o tym wie. Więc nie rozumiem – mówiła łamiącym się głosem mimo wysiłków, by nad nim panować – dlaczego nie zrobi pani czegoś więcej, by nakryć tego drania. – Z pewnością pani wie, że to nie takie proste – odpowiedziała Emily najspokojniejszym tonem, na jaki potrafiła się zdobyć. Hillary bawiła się pudełkiem. – Jestem świadoma, że pani się starała. Ale ten zadowolony z siebie dupek chodzi sobie po świecie, udając, że nie ma się czym przejmować. Wygląda na to, powiedziałabym, że ma rację. Utkwiła w Emily spojrzenie zmrużonych oczu. – Wiem, że pragną państwo poznać szczegóły, ale my ich nie znamy. Wiem, że czują się państwo sfrustrowani. Rozumiem to. Wszyscy tak się czujemy. – Pani szeryf… – Tak, słucham. – Naprawdę spodziewałam się po pani więcej. Pamiętam, co czytałam o zniknięciu pani córki, jak

pani ścigała tamtego mordercę wszelkimi dostępnymi środkami. Dorwała go pani, prawda? – Prawda. – Teraz proszę panią o to samo. Wiem, że… Wiem, że nie przywrócimy życia Mandy i Chrissy. Ale kiedy podnoszę słuchawkę, ciągle słyszę głos córki. – Tak mi przykro – odpowiedziała Emily. – Kiedy słyszę płacz dziecka, zastanawiam się, jak brzmiałby płacz Chrissy. Czy tak jak niegdyś jej matki? Mandy jako niemowlę krzyczała tak, że niemal talerze pękały. Po twarzy pani Layton płynęły łzy, ale nie zwracała na nie uwagi. Emily podała jej chusteczkę, lecz kobieta odmówiła. – Chcę, żeby pani funkcjonariusze i wszyscy pracownicy widzieli moje łzy. Niech wiedzą, że serce pęka mi z żalu. – Wiemy wszyscy. Wszyscy czujemy się wstrząśnięci pani stratą. – Czy mogę pani coś powiedzieć jak matka matce? – spytała pani Layton. – Oczywiście. – Gdy zaginęła pani córka, czy choć raz dopuściła pani do siebie myśl, że ona nie żyje? – Owszem, tak – odparła natychmiast Emily. – Czy kiedykolwiek sobie pani wyobraziła, że już nigdy jej pani nie ujrzy? – Tak, w najbardziej ponurych myślach. – Niech pani się tego trzyma. Proszę to dobrze zapamiętać, pani szeryf. Właśnie tak się teraz czuję. I nie będzie temu końca. Luke i ja nigdy, przenigdy nie przytulimy już naszej córki. Nigdy się nie dowiemy, jakim szczęściem mogłaby nas obdarzyć mała Chrissy. Nas i innych. – Nie spoczniemy, dopóki w sprawie państwa córki sprawiedliwości nie stanie się zadość – zapewniła Emily, żałując poniewczasie, że nie może cofnąć tych słów. Zabrzmiało to tak chłodno i bezosobowo. – Ja nie spocznę – dorzuciła, jakby pogrążona w żalu matka mogła odczuć echo jej uczuć. – Mąż sądzi, że pani postara się jak najlepiej. Uważa też, że Mitch prawdopodobnie jest od pani sprytniejszy. Ja nie umiem tego ocenić, ale chcę, by pani w pełni pojęła, że do końca pani życia będę dla pani wyrzutem sumienia. – Pani Layton, znam się na swojej pracy. I postaram się jak najlepiej. – Wiem. Wiem. Musieliśmy się umówić, żeby przyjechać do domu córki i zabrać trochę zdjęć oraz innych przedmiotów na jutrzejszy pogrzeb. Chcemy przygotować tablicę pamiątkową i wywiesić ją przed kościołem, żeby przechodzący ludzie zobaczyli okruchy życia naszej córki. Niewiele tego. Ale i te fragmenty jej życia urwały się zbyt szybko. Emily pragnęła ofiarować siedzącej naprzeciw niej kobiecie, wpatrującej się w pudełko skrywające wszystko, co pozostało z córki, coś więcej niż tylko słowa, by ulżyć jej w bólu. Jednak procedury, przepisy prawa i zdrowy rozsądek wyraźnie nakazywały narzucenie sobie ograniczeń zamiast okazywania ludzkich uczuć. Nie cierpiała tego aspektu swojej pracy. Słowa musiały służyć jako jedyny balsam. – To musiało być dla państwa bardzo trudne. Przykro mi. – On – nie cierpię wymawiać jego imienia – włożył to, co jego zdaniem zechcemy zabrać, do pudełka i wystawił je za drzwi frontowe. Hillary sięgnęła w głąb pudełka po wódce i wyjęła kilka fotografii córki. – Na tym zdjęciu miała siedem lat. – Pokazała fotografię z wakacji, zrobioną na szarej, omiatanej wiatrem plaży. – Można poznać, że to wybrzeże stanu Waszyngton, bo córka ma na sobie płaszcz kąpielowy oprócz kostiumu – dodała. Na jej ustach ukazał się słaby uśmiech, który zaraz zgasł.

Następnie wyjęła zabawkę z serii Beanie Babies, czerwonego byka. Uśmiech powrócił na jej twarz, tym razem wyraźniejszy. – To Tabasco. Dostała go jako dwudziestolatka po wypadku samochodowym, w którym doznała ciężkich obrażeń. Mąż kupił tę maskotkę w szpitalnym sklepie z pamiątkami. Powiedział, żeby nie godziła się ze zdaniem chirurgów co do następstw urazów. Emily wzięła od niej czerwonego pluszaka. – Córka miała cztery złamane żebra i potrzaskaną miednicę. Mówili, że nie będzie miała dzieci, ale dowiodła im… prawie dowiodła, że się mylili, prawda? – Dowiodła. Naprawdę. Nie wspominały o fakcie, że upragnione dziecko Mandy również poniosło śmierć. – On maltretował ją za życia, a nawet po śmierci. Wie pani, co zrobił, prawda? Emily wiedziała, że rodzice z najwyższym oburzeniem przyjęli decyzję Mitcha Crawforda o kremacji po tym, jak lekarz sądowy wydał zwłoki rodzinie. – Mandy nigdy by nie chciała kremacji – mówiła dalej Hillary Layton. – Na miłość boską, wychowała się w katolickich szkołach. Wprawdzie nie jesteśmy katolikami, ale tak czy inaczej przejęła sporo z ich zwyczajów. – Zdaję sobie sprawę, że to państwa razi, ale on jest jej mężem. Ma prawo tak postąpić. – Tak. Ale to się musi skończyć, pani szeryf. Musi pani sprawić, że za to zapłaci. Przeszło czterysta osób zjawiło się w kościele, z którym wiązało się tyle wspomnień. Ślub Mandy, czuwanie modlitewne w jej intencji, a teraz nabożeństwo żałobne. Mitch Crawford poszedł za krewnymi zmarłej do pierwszego rzędu ławek, ale równie dobrze mogło oddzielać ich pole siłowe. Nie zamienili ze sobą ani słowa. Nie usiedli obok siebie. Nikt nie wiedział, że jasnoróżowa urna jest pusta. Żałobnicy podchodzili jeden za drugim i żegnali Mandy oraz jej dziecko. – Bóg strzeże teraz was obojga – powiedziała ze łzami w wielkich zielonych oczach Samantha Phillips, najbliższa przyjaciółka zmarłej. – Kocham cię, Mandy. Kocham twoje śliczne dziecko, najdroższą Chrissy. Następni podeszli Laytonowie. Pan Layton złożył swoje wielkie dłonie na urnie i zaczął ją gładzić pieszczotliwym ruchem. – Miałem w życiu dwa marzenia, Mandy. Oba związane z tobą i twoją matką. Żaden mężczyzna, żaden ojciec nie mógłby prosić o więcej. Żyjesz w moim sercu, tak jak w dniu, kiedy przywieźliśmy cię do domu ze szpitala. Chciał powiedzieć o wiele, wiele więcej, lecz nie mógł już wykrztusić ani słowa. Pani Layton wzięła męża pod rękę i odprowadziła z powrotem na miejsce. Podczas gdy Laytonowie zbili się w ciasną grupkę w pierwszej ławce, rozpamiętując swój żal i niespełnione marzenia, zgromadzeni wierni przyglądali się Mitchowi Crawfordowi podchodzącemu do urny. Stracił swój dumny krok i tonął we łzach, kładąc na urnie dwie białe róże. Można było dosłyszeć tylko trzy wypowiedziane przezeń słowa: – Przepraszam cię, kochanie. Jedynym rzeczywistym dowodem – oprócz ciała Mandy i łańcuchów, które nie wciągnęły zwłok w muliste dno Miller’s Marsh Pond – był puchowy śpiwór skrywający szczątki zmarłej niczym wielki granatowy kokon poczwarki. Jason odwiedził wszystkie sklepy z artykułami sportowymi w Cherrystone i na podstawie zdjęć zidentyfikował producenta, firmę Mountain Mania. Tego modelu – puchowego, typu „mumia” – nie produkowano już co najmniej od dziesięciu lat. – Miał skórzane paski – powiedział sprzedawca w sklepie sportowym Big Five, postukując w fotografię śpiwora, którą Jason położył przed nim na ladzie. – Teraz są nylonowe. Jak słyszałem,

obrońcy zwierząt też lubią turystykę. Późnym popołudniem Jason zjawił się w biurze szeryfa z obolałymi ze zmęczenia stopami i skąpymi rezultatami całodziennych poszukiwań jakiegoś śladu, który pozwoliłby powiązać Crawforda z zabójstwem jego żony. Zastał Emily w gabinecie; właśnie kończyła rozmowę telefoniczną. – Jak ci poszło z identyfikacją śpiwora? – zapytała, odkładając słuchawkę. Optymistyczny wyraz twarzy pani szeryf przygasł jednak pod wpływem wyraźnie malującego się na obliczu zastępcy poczucia klęski. – Mniej więcej tak, jak się spodziewaliśmy. Stary śpiwór. Od przeszło dziesięciu lat nikt takiego nie sprzedał ani tu w okolicy, ani prawdopodobnie gdzie indziej. Jason osunął się na krzesło naprzeciw biurka Emily. Poczęstował się miętówką z przykrytego talerzyka i wrzucił cukierek do ust. – Stanowe laboratorium kryminalistyczne twierdzi, że włókna na śpiworze odpowiadają wnętrzom całego asortymentu aut GMC i Forda; praktycznie, jak się zdaje, niemal każda firma samochodowa zaopatruje się w wykładziny u tych samych dostawców – referowała Emily, również biorąc miętówkę. – Kto by przypuszczał, że globalizacja stanie się problemem w medycynie sądowej? – Więc zasadniczo ten trop nam diabli wzięli, tak? – spytał Jason. Emily nie chciała głośno się do tego przyznać, lecz w duchu zgadzała się z nim. – Nie – odparła jednak. – Ustalimy pochodzenie tego śpiwora, a wtedy znajdziemy mordercę. Nakaz przeszukania, wydany w dniu odnalezienia zwłok Mandy Crawford, nie doprowadził do ujawnienia żadnego śladu kojarzącego śpiwór z domem Crawforda. – Mitch Crawford to nie typ turysty – zauważyła Emily. – Tak, to facet spędzający urlop w kurorcie czy w letnim domku nad jeziorem. Skinęła głową. – Coś w tym guście. Jedyną pozostałą, dość nietypową cechą identyfikującą ten dowód rzeczowy była dziura zbliżona kształtem do kwadratu o szerokości około dwunastu centymetrów w górnej części śpiwora, w pobliżu pasków. Ekipa kryminalistyczna nie potrafiła orzec, kiedy powstało rozdarcie i czy ma ono jakiś związek z zabójstwem. Łańcuchy okazały się tak nieciekawe, tak zniechęcająco przeciętne, że mogły pochodzić z dowolnego miejsca w kraju. Nie było na nich nic – żadnych płatków złuszczonej farby, plam oleju czy oznaczeń – co mogłoby naprowadzić na ślad ich losów, zanim obciążono nimi ciało Mandy. Zupełnie jakby zabójca był niezwykle ostrożny, przebiegły i zmyślny. Albo miał niesamowite szczęście, pomyślała Emily. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

CZĘŚĆ DRUGA POZOSTAŁE ŁADNE DZIEWCZYNY ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 29 San Diego Dwaj członkowie grupy roboczej śmieciarzy z domu poprawczego dla młodzieży w San Diego znaleźli ciało Lily Ann Denton następnego dnia po tym, jak zostało wrzucone do rowu za toaletą przy parkingu na poboczu autostrady. Chłopcy początkowo wzięli zwłoki za nadmuchiwaną lalkę umazaną keczupem. – Koleś, zerknij no. Leży tam jakieś obrzydliwe gówno. Jedna z tych plastikowych lasek, które faceci dymają, kiedy nie umieją znaleźć sobie prawdziwej. Starszy chłopak, Meksykanin skazany za udział w zbiorowym gwałcie, noszący ironiczny przydomek Anioł, pochylił się, by się przyjrzeć. – Cholera, to nie lalka, koleś. To martwa dziwka. – Nie wpakuję jej do worka. Sprowadźmy tu szefa. – Musiała zdrowo wkurzyć swojego alfonsa. – No, głupia dziwka. Poszli z powrotem do furgonetki. Po dwudziestu minutach parking tonął w błękitnych światłach dziesięciu radiowozów oraz czerwonych całkowicie zbędnej tu karetki pogotowia. Godzinę później zjawiła się furgonetka miejskiego koronera z Rialto. – Jeszcze ze dwa kilometry na zachód i martwą dziewczynę znaleźliby w hrabstwie San Diego – rzekł jeden z policjantów do kolegi, przyglądając się najlepszemu w Rialto workowi do transportu zwłok. – Jezu, nie dość, że ktoś ją zabił, to jeszcze musiała skończyć w najbardziej skąpym rejonie. To się nazywa dodać zniewagę do krzywdy. Ciało córki nieznanych rodziców, przywiezione poprzedniego wieczoru, do następnego ranka bezceremonialnie wpakowano do chłodziarki. Doktor Kenneth Jensen przyglądał się zwłokom spoczywającym na stole sekcyjnym, obmywanym wodą z gumowego węża, opływającą denatkę naokoło niczym krwawa fosa. Od czasu do czasu ciśnienie wody malało i krwawa fosa całkowicie wysychała, odsłaniając połyskliwą powierzchnię z nierdzewnej stali. Stół był istnym cackiem. Nowiuteńkim. Nigdy nieużywanym. Ze względu na wiek doktora Jensena – pięćdziesiąt dziewięć lat – każda młoda kobieta była dlań „dziewczyną”, kiedy czekała gotowa do swej ostatniej rozmowy z innym człowiekiem. Nie liczył się fakt, że rozmowa była jednostronna. Choć zmarła nie mogła wyrzec słowa, jej ciało mówiło wiele. Pod tym względem sytuacja była niemal zabawna. Jednak gdy lekarz przyglądał się ciału, niemal słyszał głos dziewczyny opowiadającej mu niesamowicie szczegółowo, kim jest i co z nią uczyniono. Co przywiodło ją na ów stół, na ostatnią rozmowę? Była biała. Szczupła, choć dobrze odżywiona. Włosy pospiesznie zgolono jej całymi pasami. Na czaszce pozostały długie blond kosmyki, które musiały być rozjaśnione w salonie fryzjerskim za pomocą dobrej mieszaniny farb, a nie taniej, dostępnej w handlu w buteleczkach. Uzębienie miała w idealnym stanie, bez wątpienia wspomagane kosztowną ortodoncją. Lekarz zauważył na przednich zębach porcelanowe licówki, jeszcze jedną oznakę osoby dążącej do doskonałości i mającej po temu środki. Dżinsy marki Seven for All Mankind były rozpięte i nisko zsunięte. Stringi rozerwano w kroczu, więc pasek bielizny podjechał wysoko i okalał talię zmarłej niczym zakrwawiona i potargana wstążka. Kim była ta ładna dziewczyna? – zastanawiał się Jensen. Zaczął mówić do dyktafonu leżącego na obrotowym stoliku na narzędzia, który można było

przesuwać nad ciałem. Wygłosił smutny i ostateczny opis spostrzeżeń, w należycie chłodnym i klinicznym stylu. Dawniej popełniał błąd, objawiając emocje, aż zwróciło to uwagę osoby spisującej treść nagrań. W końcu nauczył się, że emocje nie służą medycynie – ani tej dla żywych, ani dla martwych. Wyłączył dyktafon. – A teraz powiedz, moja droga, co się stało z twoimi włosami? Dobre pytanie. Dziewczyna miała niestarannie ogoloną głowę. Zrobiła to sama? Czy to dzieło mordercy? Ale po co? Przypomniał sobie pewną gwiazdę muzyki pop, która w przystępie jakiegoś szaleństwa zatrzymała wóz przy salonie fryzjerskim w Kalifornii, chwyciła maszynkę do strzyżenia i zgoliła sobie włosy. W dwie minuty z pięknej młodej kobiety przeistoczyła się w smętną kosmitkę. Miała ogromne oczy i łysinę połyskującą chorobliwą bielą, niemal szarością, jak bezkrwiste ciało pozbawione życia. Specjaliści orzekli, że piosenkarka wołała w ten sposób o pomoc lub chciała zerwać ze swym chaotycznym życiem przez zgolenie włosów i rozpoczęcie wszystkiego na nowo, od początku. Brednie, pomyślał doktor Jensen. W tym przypadku wątpił, by ofiara sama obcięła sobie włosy. Wydawało się, że bardzo dbała o swój wygląd. Musiał ją pospiesznie ogolić morderca. Odebrał jej długie jasne włosy. Jakby samo zabójstwo mu nie wystarczyło. Fakt zabójstwa był tu bezsporny. Przyczyna zgonu wręcz biła w oczy i nie ulegała wątpliwości. Choć nie było to jego zadaniem, tylko domeną detektywów, pragnął wyjaśnić nie tylko przyczynę zgonu, lecz także dlaczego dziewczyna została zamordowana. Ustalenie masy ciała zmarłej – pięćdziesiąt kilogramów – nie nastręczało trudności: waga była wbudowana w stół. Łatwo przyszło także zmierzenie wzrostu: metr sześćdziesiąt jeden. Posuwając się od stóp do pasa, koroner rozcinał ciężkimi nożycami tkaninę ciemnych dżinsów. Nożyce miały zaokrąglone końcówki, żeby nie kaleczyć ciała. Biedna dziewczyna i tak już tyle przeszła. Nie trzeba dodatkowo profanować jej zwłok. W audycji radiowej, rozbrzmiewającej w tle w sali sekcyjnej, rozpoczęła się piosenka, a lekarz bezbłędnie określił wykonawcę i datę nagrania utworu: Gilbert O’Sullivan, Alone Again (Naturally), 1972 rok. Uśmiechnął się. Miał ponurą pracę, a ponieważ w budżecie brakowało funduszy na zatrudnienie asystenta, towarzystwa dotrzymywało mu radio. – Nawet się jeszcze nie urodziłaś, kiedy ta piosenka była przebojem – odezwał się do martwej dziewczyny. Leżała teraz całkiem naga. Dżinsy zostały przecięte. Potargany sznurek stringów także został odcięty i wraz ze spodniami umieszczony w misce z nierdzewnej stali. W chwili znalezienia dziewczyna od pasa w górę była naga. Nie miała też biżuterii ani nic innego. Lekarz zbadał jamę ustną, pochwę i odbyt trzema czystymi wacikami. Trudno było orzec, czy dziewczynę zgwałcono. Nie stwierdził żadnych urazów w naturalnych otworach ciała, ale laboranci zdołają ustalić, czy waciki nie zawierają śladów nasienia lub innych źródeł DNA zabójcy. Przygnębiająca śpiewka Gilberta O’Sullivana dobiegła końca i w radiu podano prognozę pogody. Nie taką, jaką lekarz wolałby usłyszeć. Cholera, znowu deszcz, pomyślał. Następną piosenką była It Never Rains in Southern California. Jensen nie miał pewności, czy utwór pochodził z 1971, czy 1973 roku. Zanotował w pamięci, by odwołać sobotnią rezerwację miejsca na rzutni na polu golfowym. Nie cierpiał grać na deszczu i nie obchodziło go, czy ktoś uważa go za mięczaka. A zatem miał przed sobą na stole z nierdzewnej stali dziewczynę z ogoloną głową. Wpatrywała się

martwymi oczami w pustą salę sekcyjną. Obrócił wiszącą mu nad głową lampę w stronę jej odsłoniętych piersi i koszmarnie szerokiej rany ciętej na klatce piersiowej. Uniósł płat skóry, spod którego strzyknął w jego kierunku strumyk wody zmieszanej z krwią. – Niech to licho! – sarknął, cofając się o krok, po czym wznowił badanie. Rana była ogromna. Klatkę piersiową rozcięto prymitywnie, wcale nie tak, jak sugerowali policjanci, którzy znaleźli zwłoki. Lekarz poszerzył cięcie i sięgnął po retraktor do żeber. „Zastanawiam się, czy ktoś nie pobrał od niej nerki – mówił policjant pomagający przy przewożeniu ciała do biura koronera. – Wie pan, czy to nie jeszcze jeden przypadek z czarnego rynku narządów”. Jednak lekarz sądowy uważał inaczej. Jeśli ktoś szukał u tej dziewczyny nerek, to nie spisał się najlepiej. Obie były na miejscu. Z rany dalej sączył się płyn. Nie była to krew. Ciecz wyglądała jak zabarwiona krwią woda, coś w rodzaju rozwodnionej Krwawej Mary; woda pochodziła ze zraszacza, który obmywał zwłoki już po śmierci. Mary, pomyślał. Będę nazywał ją Mary, zanim znajdziemy jej bliskich. Nadawano właśnie piosenkę Mariah Carey, jedną z tych, w których piosenkarka, według nieco staromodnego gustu doktora Jensena, tak zawodziła, że nie można było rozpoznać melodii. Kiedy słyszał w radiu jej utwory, nie bawił się w swoją zgadywankę tytułów i dat. Retraktor dawał się rozszerzać łatwo. Zbyt łatwo. W normalnych warunkach potrzebny był pewien wysiłek, by rozsunąć żebra i uzyskać dostęp do narządów wewnętrznych. Czekały tam pod osłoną klatki piersiowej, aż lekarz sądowy je wyjmie, zbada, zważy i sfotografuje niczym odrażającą martwą naturę. Coś było nie tak. Żebra po prawej stronie zostały złamane. Wypadek samochodowy? Uderzenie w klatkę piersiową kijem baseballowym? Ale brak krwiaków podskórnych nie wskazywał na taką możliwość. Doktor Jensen zajrzał w głąb rany. Czegoś brakowało. Owszem, nerki były na miejscu. Skierował światło w prawo, oświetlając ciemnoczerwoną jamę klatki piersiowej dziewczyny. Znalazł tam pustą lożę. Ciemność. Próżnia. – A niech mnie… – rzucił na głos. – Było nie było, gliniarz mógł mieć rację. Po sercu dziewczyny nie zostało nawet śladu. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 30 Dixon, stan Tennessee Chociaż Jenna Kenyon mieszkała w śródlądowym regionie stanu Waszyngton, to jeśli chodzi o poglądy na piękno przyrody, uważała się za kogoś w rodzaju geograficznej konserwatystki. Odkąd rodzice podjęli ostatnią próbę walki o ocalenie małżeństwa i przeprowadzili się z Seattle do rodzinnego domu matki w Cherrystone, niechętnie dostrzegała bodaj ślad piękna w suchej części stanu rozdzielonego na połowy poszarpanym grzbietem masywu Gór Kaskadowych. Zanim zaczęła podróżować i rzeczywiście poznawać środkową część kraju, sądziła, że nie ma istotnych powodów, by udawać się w tamte strony. Jeśli nie ma wybrzeża, to na co tam można patrzeć? Kiedy podjęła pracę w krajowej centrali Beta Zeta, liczyła na oddelegowanie na Zachodnie Wybrzeże. Wyobrażała sobie, że będzie wizytować kampusy w Kalifornii, Oregonie, Arizonie, a nawet w stanie Waszyngton. Marzyły się jej mgliste dni w San Francisco, pływanie na desce w Malibu, piesze wycieczki w góry Sierra Nevada. Zakupy w Portland, gdzie nie obowiązywał podatek od sprzedaży, również ogromnie kusiły młodą kobietę o budżecie napiętym do granic możliwości. Marzenia się nie spełniły. „Gratulacje, Jenno, chcemy cię zaangażować jako naszą najnowszą konsultantkę krajową – obwieściła jej przez telefon jakaś kobieta z działu kadr centrali. – Mamy dla ciebie bardzo specjalny przydział, moja droga”. Jenna w tamtym momencie była w domu. Gestem przywołała matkę i oznajmiła jej bezgłośnie: „Dostałam pracę”. Emily uniosła ramiona i w odpowiedzi wyartykułowała samym ruchem warg: „Cudownie”. Jednak mina Jenny zrzedła, gdy kobieta na drugim końcu linii wyłuszczyła jej szczegóły. „Zostaniesz konsultantką w regionie południowym, obejmującym Missisipi, Alabamę, Florydę, Tennessee i Kentucky”. „W podaniu pisałam o Zachodnim Wybrzeżu”, zaprotestowała Jenna głosem ledwie skrywającym rozczarowanie. „Wiem, moja droga. Ale staramy się przodować w zróżnicowaniu geograficznym. Dla osiągnięcia jak największych sukcesów istotne jest zróżnicowanie pod każdym względem”. W pierwszej chwili wydawało się, że może odrzucić tę ofertę. Alabama? Missisipi? Nie wyobrażała sobie, że kiedykolwiek zechce odwiedzić te strony, choćby dożyła setki. Zastanawiała się nad wyjazdem do Nowego Orleanu, lecz przez huragan Katrina oraz brak akademików BZ w tamtejszych kampusach nie miała szans zaznać prawdziwych uroków Południa. Po sześciu miesiącach pracy uświadomiła sobie, jaka niegdyś była głupia. Zaczęła sobie cenić serdeczność mieszkańców regionu, w którym, zdawało się, nikogo nie uważano za obcego. Uwielbiała również tamtejszą kuchnię. Jeśli delektowanie się prawdziwym, chrupiącym smażonym kurczakiem w marynacie z maślanki i chlebem kukurydzianym oznaczało dodatkowy etap podróży, godziła się z tym. Ponieważ matkę pochłaniało bez reszty śledztwo w sprawie Mandy Crawford, Shali odwiozła Jennę na lotnisko w Spokane, skąd miała odlecieć do Nashville. Był piątkowy ranek. Na następny dzień Jenna miała całe mnóstwo spraw do załatwienia. – Chciałabym wygarnąć tym starym babom z centrali BZ, że dziewczyn nie interesuje zdobywanie pozycji najlepszej korporacji studentek w Ameryce. – Nas też to nie interesowało za studenckich czasów w Cascade – przytaknęła Shali, grzebiąc oburącz w torebce w poszukiwaniu batonika, co nie przeszkadzało jej prowadzić auto.

– No właśnie. Pamiętam. – Niedługo już nie będziesz musiała tego robić. – Shali zatrzymała wóz w strefie dla wysiadających pasażerów. Z tyłu rozległ się klakson taksówki, więc dziewczyna musiała zwalczyć w sobie chęć wystawienia przez okno środkowego palca. Jenna uśmiechnęła się do najlepszej przyjaciółki. – Wiem. Zobaczymy się za parę tygodni. Może na wiosnę będziemy miały w planie pewien ślub. Shali wyglądała na ogromnie zaciekawioną. – Twoja mama wreszcie zamierza odpowiedzieć Chrisowi „tak”? – Mam nadzieję. – Jeśli nie ona, to ja mogłabym się zgodzić. Jest stary, ale całkiem do rzeczy, nie sądzisz? Jenna westchnęła, wznosząc oczy ku niebu. – Shali, co ja mam z tobą zrobić? Dziewczyna uśmiechnęła się krzywo, zerkając jednocześnie na swój makijaż we wstecznym lusterku. – To co zawsze. Miej na mnie oko. Jenna objęła ją i znikła w budynku lotniska z uśmiechem na twarzy. Pomyślała, że mimo wad, nieodpowiednich manier i skrajności w zachowaniu Shali Patterson to jej najlepsza przyjaciółka. Jenna Kenyon sprawdziła w internecie wiadomości o kampusie w Dixon i trochę poszperała w witrynach dotyczących regionu. Oczywiście wszystkie zdjęcia przedstawiały letnie festyny, kosze kwiatów, zielone trawniki i obrośnięte dziką różą płoty. Nawet w środku zimy dawało się zauważyć, że pofałdowane wzgórza i masywne dęby tworzą główny rys tych malowniczych stron. Dixon, miasto liczące trzydzieści tysięcy mieszkańców, leżało w połowie drogi autostradą międzystanową numer 40 z Nashville do Knoxville. Jenna wolała raczej indie rock niż muzykę Carrie Underwood, ale w drodze na wschód pozwoliła sobie na odrobinę lokalnego kolorytu z radia. Czekało ją niezbyt trudne zadanie, które na pewno nie było szczytem jej zawodowych aspiracji. Lot ze Spokane do Seattle, a stamtąd do Nashville ciągnął się bez końca. Kiedy już odebrała swój samochód z parkingu w Alamo i pojechała do kampusu, była wykończona. Chociaż zapadł już zmrok, świeża warstwa śniegu rozjaśniała znaną jej dość dobrze drogę dojazdową. Ostatnio bawiła tu latem. Pod baldachimem drzew liściastych, obecnie uśpionych, łatwiej można było się zorientować, gdzie się znajduje. Gigantyczne dęby czerwone nadal wyzywająco obnosiły się ze swoim listowiem, choć wyschniętym i przypominającym barwą skórę. Jenna skręciła z autostrady w kierunku kampusu. Dojrzała dwie dziewczyny w krótkich spódnicach, bez płaszczy, idące w stronę biblioteki z telefonami komórkowymi przyciśniętymi do uszu i obłoczkami pary dobywającymi się z ust. Nie wiedzą, że na zewnątrz jest zimno? – pomyślała, przez co poczuła się zupełnie jak własna matka. Zabawne, jak sensownie brzmiały teraz uwagi matki w jej uszach, gdy obserwowała zachowanie młodszych od siebie. Zaparkowanie na terenie kampusu zawsze nastręczało ogromnych trudności, więc Jenna ucieszyła się na wieść, że będzie miała miejsce na parkingu obok schodów prowadzących do wejścia. Dom studencki Beta Zeta przypominał frontonami z muru ryglowego, wąskimi oknami oraz mozaiką jasnych i ciemnych cegieł budynki stylizowane na epokę Tudorów, które z niepojętych przyczyn cieszyły się powodzeniem w Ameryce lat trzydziestych dwudziestego wieku – nawet na Południu, gdzie nie miały żadnego związku z czymkolwiek. Dwuspadowy, kryty łupkiem dach opadał tak stromo, że robotnicy czyszczący rynny pracowali w pasach bezpieczeństwa mocowanych do masywnego komina, gdyż upadek gwarantował śmierć lub resztę życia na wózku inwalidzkim.

W odróżnieniu od innych akademików na obrzeżach Greckiego Rzędu dom studencki BZ wybudowano specjalnie dla korporacji. To znaczyło, że na głównym poziomie budynku mieściły się: duży salon/pokój zebrań, kantyna/jadalnia oraz sala telewizyjna (pierwotnie służyła za salę koncertową, ale gra na fortepianie i skrzypcach ustąpiła miejsca Oprah Winfrey Show i programom reality show, które przyprawiłyby siostry z dawnych czasów o zażenowanie). W suterenie znajdowało się czterdzieści stolików do nauki oraz trzy lodówki z dietetycznymi napojami gazowanymi z przodu i niezbyt dokładnie ukrytymi składzikami z piwem z tyłu. Na poziomie górnym dominowała sypialnia, czyli po prostu zaciemnione, przypominające oddział szpitalny pomieszczenie zastawione piętrowymi łóżkami z pościelą w kolorowe kociaki. Na końcach obu korytarzy mieściły się dwie duże łazienki o wystroju typowym dla akademików z zapasem różowych i niebieskich klapek, ustawionych zaraz za drzwiami w nieregularnych rzędach. Jedna para była na wysokich obcasach, ponieważ jej właścicielka utrzymywała, że w płaskim obuwiu bolą ją stopy „nawet pod prysznicem”. „Przywykłam do nich!”, twierdziła, jakby wysokie obcasy były oznaką hartu ducha, a nie modą. Obok obszernej klatki schodowej znajdowały się cztery sypialnie, dwie po prawej stronie i dwie po lewej. Największa należała do opiekunki domu; dwie kolejne, mniejsze, zajmowały kobiety cieszące się najwyższą pozycją w kastowym systemie akademika: prezeska Sheraton Wilkes i kierowniczka do spraw społeczności Midori Cassidy, jedyna Azjatka w tym gronie. Czwarta sypialnia stanowiła pokój gościnny, zarezerwowany dla odwiedzających matek, absolwentek z tej samej korporacji oraz przedstawicielek biur regionalnych lub krajowych. Midori, która nigdy nie traciła okazji do organizowania wydarzeń scalających społeczność, wywiesiła na frontowych drzwiach transparent w kształcie wielkiego różowego serca z napisem:

Jenna zaparkowała i zauważyła, że jej komórka odebrała SMS-a. Oczywiście od matki. „Mam nadzieję, że miałaś udany lot. Zadzwoń, gdy dojedziesz na miejsce. Chris sprawdził na portalu śledzącym loty, że wylądowałaś punktualnie. Zadzwoń. Kocham Cię”. W tym momencie nie miała czasu, by oddzwonić. Zamknęła klapkę aparatu, chwyciła bagaże, owinęła się szczelnie kurtką i ruszyła w górę po schodach. Transparent na drzwiach wywołał jej

uśmiech, gdy przekręcała mosiężną gałkę u drzwi i wdychała zapach posiłku, który za chwilę miano podać na stół. Nie zauważyła mężczyzny na parkingu o cztery auta za miejscem, gdzie zostawiła samochód. Ze wszystkich kucharek zatrudnionych w domach studenckich BZ Glenna Tyler prawdopodobnie była najgorsza. Nie miała jednak zbyt licznej konkurencji. Większość kobiet gotujących w akademikach podejmowała tę pracę, by związać koniec z końcem. Miały własne dzieci do wykarmienia, a usługiwanie klasom uprzywilejowanym stanowiło środek do osiągnięcia tego celu. Większość opiekunek domów czy kierowniczek rzeczywiście troszczyła się o swoje podopieczne, lecz kucharki chciały jedynie podgrzewać i podawać posiłki. Tego wieczoru Glenna szykowała swoje niesławne danie, składające się z pięciu dużych toreb mrożonych krążków podsmażanych ziemniaków podawanych z różnymi przyprawami: keczupem, serem, sosem chili i śmietaną. I tyle. – Ograniczyła się do podsmażenia ich w głębokim tłuszczu – zawyrokowała pulchna Jasmine Rhoades, niedawno zaprzysiężona, gdyż do korporacji wypadało przyjąć choć jedną dziewczynę z nadwagą; tylko jej nie przejadł się jeszcze ów specjał. Z czasem na pewno znudzi się i jej. – Tylko poczekaj, aż spróbujesz jej minipizzy – rzuciła Sheraton Wilkes, ładna blondynka o nieskazitelnej cerze i długich nogach, takich, które wyglądają atrakcyjnie nawet w legginsach, i to zimą. Sheraton przedstawiła się Jennie, kiedy tylko usiadła obok niej. – Glenna piecze też angielskie bułeczki, które jadamy, no wiesz, w zasadzie z tym samym, co widzisz tu na stole. Znajoma treść rozmowy wywołała uśmiech na ustach Jenny. Zasmakowała takiego życia. Znała je. Uśmiechnęła się do Julie Lynn, wyglądającej na anorektyczkę, i usiadła przy niej. – Cześć – przywitała się. – Jestem Jenna Kenyon. Przysyła mnie centrala krajowa. Mam pomóc waszej sekcji w realizacji planów dotyczących zaangażowania się w życie społeczności. – Nie będzie z tym wiele roboty – odrzekła Julie Lynn, popychając widelcem kawałek ziemniaka od jednego brzegu talerza do drugiego niczym krążek hokejowy. Chwyciła go wreszcie palcami i zanurzyła w keczupie. Jednak ziemniak nie dotarł do jej ust. Błądził tylko w powietrzu, to tu, to tam. – A dlaczego? – zapytała Jenna. – Organizujemy teraz Sztafetę Życia i Miesiąc Historii Ciemnoskórej Społeczności. Jenna zastanawiała się, dlaczego te młode kobiety, „przyszłe przywódczynie”, nie miały ani krzty więcej wyobraźni. W istocie – jakiejkolwiek wyobraźni. – To ważkie powody – odrzekła, starając się ostrożnie dobierać słowa – ale centrala krajowa chciałaby, abyśmy wszystkie postarały się odrobinę bardziej. – To znaczy bardziej niż przy imprezie niespodziance i miłosnym rejsie po rzece? Jenna skinęła głową. – Tak, bardziej. Sheraton rozejrzała się po jadalni i zaczekała, aż wszyscy urwą pogawędki i skupią całą uwagę na niej. Nawet dziewczyna, która próbowała sprawdzić, ile kawałków ziemniaków zmieści się w małej plastikowej filiżance, porzuciła swe zajęcie. – Siostry, mamy specjalnego gościa z centrali krajowej! Powitajcie wszystkie Jennę Kenyon. Rozległy się uprzejme brawa, a Jenna podniosła się z miejsca. – Dziękuję wam – zaczęła. – Cieszę się, że tu jestem. Niecierpliwie wyczekuję chwili, gdy jutro przystąpimy do poszukiwania sposobów zwiększenia w przyszłym roku skuteczności kampanii

mającej zachęcać do złożenia ślubowania. Stanowicie wyjątkową grupę młodych kobiet. Jeśli połączymy nasze siły, ten dom stanie się jeszcze lepszy. Jenna nie cierpiała tej przemowy. Jednak kobiety z centrali krajowej oczekiwały od tutejszych sióstr doskonalenia, w przeciwnym razie sekcja zostanie zlikwidowana. Wybór był prosty. – Spotykamy się punktualnie o ósmej rano. Oczekuję pełnej obecności. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 31 Przez całą sobotę w domu studenckim Beta Zeta trwały zajęcia w podgrupach i rozmowy motywujące. Czterdziestka dziewczyn figurujących obecnie na liście członkiń sekcji w Dixon osiągnęła właśnie punkt krytyczny. Cztery spoczywały na wznak na podwójnych sofach; trzy kolejne, zwinięte w kłębek, leżały jak kłody obok wyłączonego wielkiego telewizora. Działania motywujące i edukacja to nie przelewki. Pracowały nad zagadnieniami: „Jak budować silniejsze więzi z siostrami” oraz „Blondynka do blondynki: jak najlepiej przeprowadzić rekrutację siostry o tym samym kolorze włosów”. Jenna nienawidziła ostatniego tematu. Przedstawiła materiał dokładnie w takiej formie, w jakiej go opisano – bo wymagano tego od niej – lecz z jawnym lekceważeniem wobec przesłania. Wyraźnie trącącego rasizmem. Pochwyciła spojrzenie oczu Midori, świdrujących i zimnych niczym sople lodu. – No dobrze, siostry – zabrała głos – na dzisiaj dosyć. Wiele zrobiłyśmy, lecz jeszcze więcej przed nami. Jutro każda z was przyniesie trzy najlepsze stroje na rekrutację w przyszłym tygodniu. Chcę zobaczyć strój w naszych barwach, czyli toffi i mango, oraz strój czarny ze złotymi aplikacjami. – A co z trzecim? Mówiłaś o trzech strojach – zapytała dziewczyna z końca sali. Jenna dostrzegła wreszcie jakiś przebłysk myśli u dziewczyn odzianych w cały asortyment welurowych dresów marki Juicy. – Ktoś jednak uważa. Wielkie dzięki! Trzeci strój pozostawiam do waszej decyzji. Może to być cokolwiek, pod warunkiem że składać się będzie ze spódnicy i swetra. Macie pokazać swoją oryginalność. Właśnie ta cecha nas wszystkie wyróżnia. Również i tej kwestii Jenna nie cierpiała, lecz spełniła swoją powinność i trzymała się programu. Dziewczyny odmaszerowały kolejno do wieczornych zajęć, a Jenna udała się na piętro do swojego pokoju i wystukała numer do domu. – To ja. – Cześć, kochanie – odpowiedziała Emily. – Co słychać w sercu Południa? – A co nowego w amerykańskiej lodowni? Emily się zaśmiała. – Tu wszystko w porządku. Śledztwo posuwa się do przodu. W ślimaczym tempie, niemniej robimy postępy. – Co u Chrisa? Emily zamilkła na sekundę. – On tu jest – szepnęła. – Mamo, to super. Dlaczego wreszcie nie odpowiesz mu „tak”? Nie popsuj tego, dobrze? – Odkąd to niby ty stałaś się matką, co? To moja rola. – Od kiedy ty zaczęłaś zachowywać się jak duże dziecko. Żartuję. Oczywiście nie żartowała. Jenna wyczuwała, że decyzja matki, by nie angażować się w związek z kochanym mężczyzną, nie miała nic wspólnego z głupotą. Chodziło o dumę. O to, by nie dać się ponownie zranić. O wszystkie sprawy, które zniweczyły część równania mogącego dać wynik w postaci formułki „odtąd żyli długo i szczęśliwie”. – No dobrze – podjęła Emily. – Co tam słychać? – To samo, stara śpiewka. Tutejsze dziewczyny znalazły się w kiepskiej sytuacji i teraz muszą dokonać zmian. Przez cały dzień pracowałyśmy nad tym, co należy zrobić, i myślę, że zdołałam przebić się do nich z tym, co naprawdę ważne. – Masz na myśli torebki i buty pod kolor?

Jenna wiedziała, kiedy mama się z nią drażni. – Nie, myślałam raczej o tym, kiedy nosić wymyślną koafiurę, a kiedy koński ogon. – Zaśmiała się. – Dziewczyny są wspaniałe, ale ta robota jest do kitu. – Wytrzymaj. Wkrótce nadejdzie lato i wymyślimy coś innego, zanim pójdziesz na studia prawnicze. – Najpierw muszę zdać w marcu egzamin wstępny. – Żaden problem. Mądra z ciebie dziewczyna. Kocham cię. – Ja ciebie bardziej, mamo. Do widzenia. Jenna zatrzasnęła klapkę telefonu i rozejrzała się po pokoju. Wszystko było uporządkowane. Jej laptop był podłączony przewodem do gniazdka. Miała w nim pełne informacje o wszystkich członkiniach BZ w Stanach Zjednoczonych, choć mogło to budzić obawy o bezpieczeństwo danych. Poprawiła makijaż i wzburzyła palcami włosy, unosząc je lekko. Jestem na Południu i nieważne, co się mówi, włosy bardziej tu się liczą, pomyślała, utrwalając ich ułożenie mgiełką lakieru. Rozległo się pukanie do drzwi. Przyszły Sheraton i Midori, żeby zabrać ją na kolację do Boarding House, śródmiejskiej restauracji popularnej wśród studentów college’u, lecz na tyle schludnej, by można było wybrać się tam z matką. Nieco drogiej, lecz sekcja dysponowała własnym kontem. Kolacja miała być na koszt BZ. – Cześć, cześć – powitała ją Midori, na pozór zapomniawszy już o przykrości doznanej podczas prezentacji. – Gotowa do wyjścia? Sheraton otworzyła szeroko drzwi. – Umieram z głodu! Jedziemy! Widziałam, że masz wóz z wypożyczalni. – Urwała na chwilę i dodała ze smutną miną: – Weźmiemy mojego lexusa. Jenna zdawała sobie sprawę, że czeka ją wieczór wypełniony ogłupiającymi rozmowami, ale i za to jej płacono. Co więcej, spodziewała się, że jedzenie będzie dobre. Sprawdziła restaurację w Google przed wyjazdem z Cherrystone. Gdy miały już wyjść z budynku, ktoś je zawołał. Zatrzymały się. – To wy, laleczki? W słodkim głosie Shelby Barker słychać było niepowtarzalny akcent, istną kwintesencję południowej wymowy. – Jestem Shelby Barker, ale możecie mnie nazywać Mamą Barker. – Urwała na sekundę. – Wiem, wiem. Ale wszyscy tak się do mnie zwracają! Mama Barker niemal od dwudziestu lat kierowała domem studenckim. Była raczej pulchna, z włosami przypominającymi cukrową watę i upodobaniem do podomek jak gdyby wprost ze starego musicalu Rodgersa i Hammersteina – połyskliwych i obszernych. Jenna rozmawiała telefonicznie z Mamą Barker tydzień przed Bożym Narodzeniem, dając jej znać o swoim przyjeździe. – I nie nazywajcie mnie kierowniczką. Jestem opiekunką domu i to mi wystarcza. Jenna uścisnęła ją serdecznie. Nie mogła się powstrzymać. Opiekunka domu sprawiała wrażenie miłej w dotyku gąbki wchłaniającej przyjazne uczucia. – Przyjemnie objąć kogoś takiego jak ty – powiedziała Mama Barker, z uśmiechem napawając się serdecznością dziewczyny. – Masz w sobie takiego ducha, jakiego to miejsce potrzebuje. – Mam nadzieję. Mama Barker przekrzywiła głowę i powiodła wzrokiem po sali telewizyjnej, gdzie kilka dziewczyn gapiło się beznamiętnie na reality show o rezydencji „Playboya” i Hugh Hefnerze. – Nie chcecie skopać paru tyłków? Bo tym dziewczynom by się to przydało. Spędziłam tu więcej

czasu, niż któraś z nich chodzi po świecie, ale nigdy nie widziałam leniwszej bandy. Nic dziwnego, że to miejsce schodzi na psy. Sheraton i Midori milczały, lecz wydawało się, że opiekunka domu ani trochę nie przejmuje się nimi i ich reakcją na opinię o akademiku. Jenna od razu ją polubiła, choć w zakresie swoich obowiązków miała też rolę „oczu i uszu” centrali krajowej, powinna zatem zgłosić, że Mama Barker wyraża się o podopiecznych „w niepochlebny sposób”. Jednak nie chciała tego robić. Kobieta prawdopodobnie w stu procentach miała słuszność. Mieszkała z tymi dziewczynami na co dzień. Pracownice centrali żyły zaś w wyimaginowanym świecie białych rękawiczek, podwieczorków z herbatką i całusów z buzią w ciup. – Właśnie po to tu jestem – odpowiedziała Jenna. Mama Barker zaczęła opowiadać Jennie o domu, wspomniała, że wybudowano go „z najlepszych w swoim czasie materiałów, ale, no cóż, od tamtej pory wszystko się poprawiło”. Zaznaczyła, że Jenna zamieszka w jedynym pokoju z osobną łazienką. – Bojler doprowadzał mnie nieraz do szału, ale sądzę, że teraz udało się go wyporządzić. – Nie cierpię kąpieli w zimnej wodzie – przyznała Jenna. Mama Barker dała znak, że rozumie. – Z tym jednak nie ma problemu. To cholerstwo podczas podgrzewania wody strasznie hałasuje. Z gorącą wodą nie ma biedy. Ale spanie w pobliżu tego ustrojstwa okazało się koszmarem dla kilku matek, które ostatnio się tam zatrzymały. Myślę jednak, że to naprawiliśmy. Naprawdę mam nadzieję. – Na pewno nic mi nie będzie. – Ależ wiem. No, a teraz zbierajcie się na kolację. Wszystkim wam przydałoby się nabrać trochę więcej ciała. – Dzięki, Mamo Barker – odrzekła Jenna, bardzo starając się nie okazać rozbawienia tym przydomkiem. – Bardzo proszę. A teraz jazda. Zjedzcie coś! ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 32 Jenna dzięki budzikowi o piątej rano wyskoczyła z łóżka, włączyła laptop i poszła do osobnej łazienki w apartamencie gościnnym domu studenckiego Beta Zeta. Pomimo kilkakrotnych hałasów na schodach w nocy czuła się w znacznej mierze wypoczęta i gotowa do stawienia czoła oczekującym ją problemom. Przyjechała tu po to, by ponownie wprowadzić sekcję na właściwe tory. Gdyby akademik nie miał kłopotów, nie byłoby jej tutaj. Niekiedy zdarzało się, że popularne niegdyś korporacje podupadały. Jedna z pracownic centrali krajowej powiedziała Jennie w trakcie szkolenia, że kryzysy nawiedzające przodujące dawniej domy brały czasem swój początek z banalnych przyczyn. „Moda, moja droga. Dzisiaj królują ciemne dżinsy, a na widok marmurkowych lub błękitnych chce się wyć tym z nas, które lepiej się na tym znają – objaśniała jej atrakcyjna rudowłosa kobieta z wyraźną treską i zielono podbarwionymi szkłami kontaktowymi. – Mamy parę, by tak rzec, kłopotliwych domów. Podjęłyśmy działania, które powinny były zdusić problemy w zarodku. Tak się jednak nie stało i dziś za to płacimy. Dziewczyny były dość miłe, ale nie przyciągnęły odpowiednich kandydatek i spirala się rozkręciła”. „Chyba wiem, co pani ma na myśli – odparła Jenna. – Na Cascade jest pewien akademik, którego nikt nie nazywa właściwą nazwą, bo dwa lata temu parę dziewczyn trochę przytyło”. Kobieta siedząca za mahoniowym biurkiem skinęła głową. „Prawda. Chodzi o dom «Ate-a-Pie», tak?”. Jenna odpowiedziała dość nerwowym uśmiechem. Wydało jej się dziwaczne, że ta kobieta po pięćdziesiątce zna takie szczegóły. „Owszem, Beta Pi4”. 4– Gra słów; pochodzącą od greckich liter nazwę „Beta Pi” wymawia się (zwłaszcza według wymowy amerykańskiej) bardzo podobnie jak ate a pie („zjadłam ciastko”).

„Musimy utrzymywać nasze sekcje na poziomie, a raczej powyżej poziomu. Jako konsultantka krajowa masz być naszymi oczami i uszami. Będziesz strażniczką naszych ideałów i oczekiwań. Zatrudniłyśmy cię w celu zahamowania tej spirali i utrzymania należytej postawy studentek w regionie południowym. Nie ma tu nieistotnych szczegółów. Stroje dziewcząt. Średnia ocen. Marki samochodów na parkingu. Wszystko składa się na wizerunek naszej korporacji Beta Zeta”. Jenna rozumiała, choć miała wrażenie, że wzmianka o „strażniczce ideałów” jest nie tylko głupia, lecz i nierealna. Nie zdradzała się z tym, ale znała prawdziwy powód działań centrali: dążenie do utrzymania stałego napływu składek. Podupadający dom przynosi straty. Mimo całego gadania o siostrzanej więzi Beta Zeta to również wielki biznes. Pamiętaj, to praca tymczasowa, powiedziała sobie. Kiedy zostanę prawniczką, może pomogę jakiejś zbyt pulchnej dziewczynie pozwać korporację do sądu. Łazienka wyraźnie domagała się odnowienia. Zachowała nadal pomarańczowo-zielone ozdoby w kształcie stokrotek sprzed niemal czterdziestu lat. Była tam również ściana z dekoracyjną tapetą projektantki o imieniu Vera. Oczywiście nie chodziło o Verę Wang. Po prostu Vera. Jenna, stojąc pod strumieniem wody, podważyła paznokciem jeden z brzegów kalkomanii ze stokrotką. Dość łatwo można by to oderwać, pomyślała, zwalczając w sobie chęć odklejenia ozdoby. Tutejszym dziewczynom oczywiście trzeba było pomóc, lecz troska o wystrój wnętrz to nie jej zadanie. Miała uchronić siostry przed orzeczeniem wobec nich okresu próbnego i pozbawieniem członkostwa w korporacji BZ. Wczoraj w trakcie przygotowywania garderoby na następny dzień – stroju „szykownej profesjonalistki”, składającego się z dopasowanej różowej bluzki i wełnianej czarnej spódnicy

z kolekcji J. Crew – powtarzała sobie w pamięci treść rozmowy, którą przeprowadziła z Sheraton Wilkes przed położeniem się do łóżka. „Oczywiście zdajesz sobie sprawę – zaznaczyła wtedy Jenna – że to, co mówimy, musi pozostać między nami”. „Tak, rozmawiamy w zaufaniu, jak siostra z siostrą”. „Owszem. Ale nie jak siostra z siostrami, jeśli pojmujesz, co mam na myśli”. „Nie mogę nic powiedzieć Midori?”. Jenna pokręciła głową powoli i wyraźnie. „Nie. Tak to ma wyglądać. Centrala przysłała mnie, żebym was ocaliła przed wykopaniem z systemu. Gdyby cała grupa dowiedziała się o tym, mogłaby ulec kompletnej demoralizacji”. „Jednak gdyby siostry się dowiedziały, że mamy denny poziom, czy nie pracowałyby staranniej?”. „Zajmujemy się tym od dawna. Nie wy pierwsze potrzebujecie popchnięcia we właściwym kierunku. Gdyby dziewczyny się dowiedziały, niektóre z nich, może nawet te najlepsze, by odeszły. A do tego nie możemy dopuścić”. Sheraton wydawała się zdezorientowana. „Ależ złożyły ślubowanie. Nie mogą odejść”. „Podoba mi się twoja postawa”, pochwaliła Jenna, choć nie była pewna, czy ziściły się jej marzenia, czy może ma po prostu przed sobą naiwną dziewczynę. „Dziękuję”, odpowiedziała Sheraton z uśmiechem. Jednak jest naiwna, pomyślała Jenna. Zakończyła rozmowę przypomnieniem, że Sheraton powinna być gotowa o wpół do ósmej. „Czeka nas długi dzień – dodała – ale uważam, że podołamy. Tak, damy radę!”. Jenna wywróciła oczami na wspomnienie swoich niedorzecznych słów. Zdawała sobie sprawę, że odstawia korporacyjną szopkę dla pieniędzy na studia prawnicze, ale i tak wydawało jej się to dość niesmaczne. Jeśli organizacja BZ popadła w kłopoty, to niekoniecznie dlatego, że jej członkinie nie stają na wysokości zadania. Może całe stowarzyszenie wymagało odnowy. Rozległo się pukanie do drzwi, na które Jenna odpowiedziała zaproszeniem do wejścia. W drzwiach stanęła Sheraton, wystrojona jak spod igły, z kubkiem kawy w ręku. – Mokka, bardzo gorąca i mocna – oznajmiła głosem, który Jenna umiała opisać jedynie jako zgrzytliwy świergot. – Dokładnie taka, jak lubisz. Jenna spojrzała na nią zaskoczona. – Dziękuję. Skąd wiedziałaś? Dziewczyna się rozpromieniła. – Z twojego profilu na Facebooku. Jenna odwzajemniła uśmiech. – O, będę musiała dodać cię do listy znajomych. – Już wysłałam zaproszenie – odparła wciąż rozpromieniona Sheraton. – Tylko się zaloguj i będziemy mogły stale być w kontakcie. – O mój Boże! – zawołała Jenna, zabarwiając ów potoczny wykrzyknik intonacją nie tyle południową, ile typową dla szczególnego dialektu, jak się zdaje, nadal ulubionego stylu wypowiadania się młodych blondynek pozbawionych chęci do nauki. – To fantastycznie! Zaprosiła gestem Sheraton do zajęcia miejsca na kozetce, po czym razem obejrzały wykonaną za pomocą PowerPointa prezentację dostarczoną przez krajową centralę. Pierwszy slajd z rysunkiem uśmiechniętej twarzy obwieszczał cel zebrania: WŁĄCZ SIĘ, BY WYGRAĆ: JAK UŁATWIĆ REKRUTACJĘ.

– Wygląda niesamowicie – orzekła Sheraton. – Bardzo profesjonalnie. Czy mam przejść do następnego przezrocza? Moim przedmiotem kierunkowym jest nauka o komunikacji. – Mam wrażenie, że wczoraj mówiłaś o marketingu mody. – Tak, ale nie jestem jeszcze pewna. A może pójdę na studia medyczne. Chcę po prostu pomagać ludziom. Jenna przez krótką chwilę zastanawiała się, co marketing mody ma wspólnego z pomaganiem ludziom. – To cudownie – odparła, po czym zachęciła, by ponownie skupiły się na wyświetlonym na ekranie przezroczu, na którym ukazała się postać dziewczyny ładnej i doskonałej w otoczeniu kilku innych, dla urozmaicenia mniej ładnych i doskonałych. Podpunkty towarzyszące zdjęciom podkreślały rolę siostrzanych więzów i duże znaczenie pierwszego wrażenia oraz objaśniały, jak skutecznie nakłaniać najwartościowsze dziewczyny do złożenia ślubowania. – Muszę być z tobą szczera – oznajmiła Jenna, obracając się twarzą do Sheraton. – Starania w związku z rekrutacją mają kluczowe znaczenie. Musimy zapełnić wszystkie łóżka w tym domu. Musimy zagwarantować, że nigdy nie dojdzie do takiego incydentu jak ten ostatniej jesieni. Na twarzy Sheraton ukazał się grymas. Smutku? Skruchy? Żalu? Irytacji? Trudno było go rozszyfrować. – Ach, chodzi o tamto. Myślę, że to było dość nieprzyjemne. Należało to uznać, bez dwóch zdań, za najbardziej oględną wypowiedź stulecia. Jenna dobrze znała tamtą historię, podobnie jak wszyscy. Właśnie z jej przyczyny zgłoszono ten akademik BZ do plebiscytu uczelnianej gazety w kategorii „Dziewczyny najbardziej skore do tego, by… nic nie robić!”. We wrześniu zeszłego roku dziewczyny z Beta Zeta miały wystąpić w roli gospodyń rejsu po Little Tobacco River, która toczyła swój leniwy nurt przez miasto oraz pola kukurydzy i tytoniu, stanowiące większość okolicznych upraw. Takie rejsy figurowały w programie działalności BZ – zapraszało się grupkę potencjalnych sióstr z myślą o jesiennej rekrutacji, paru przystojnych chłopaków z męskiego bractwa, może nawet jednego lub dwóch takich, którzy wygłaszali w poprzednich latach mowy pożegnalne. Midori i członkinie zespołu do spraw socjalnych zamówiły koszulki z logo BZ oraz napisem „Miłość na wodzie”. Od następnego dnia hasło imprezy przekręcano na „Miłość na wódzie”. Siostry wraz z gośćmi zajęły miejsca w autobusie, którym miały się udać z Greckiego Rzędu do odległego o godzinę drogi miejsca rozpoczęcia rejsu. Midori i Sheraton od samego początku zwietrzyły kłopoty. Dwaj studenci z bractwa – przystojni i już nadmiernie ożywieni – przynieśli ze sobą zapas wódki. „Nikt nie poczuje i się nie dowie, że trochę łykniemy przed imprezą”, zapewniał jeden z nich dziewczyny z tyłu autobusu. Mogłoby się tak zdarzyć, gdyby studentki nie zaczęły się bawić tak wcześnie i tak hucznie. Misty albo Missy Johnson – nikt w gruncie rzeczy nie znał ani jej, ani jej imienia – zaczęła wymiotować pierwsza. Autobus zjechał z autostrady w Bakersville, gdzie w jej ślady poszła reszta pijanych dziewczyn. Na podłodze w tylnej części pojazdu przetaczały się fale wymiocin. I zaraz mdłości udzieliły się pozostałym. Kierowca autobusu, rosły, zwalisty facet mówiący z silnym akcentem, ignorował całą sytuację. Miał zadanie do wykonania i gdyby nie dowiózł pasażerów punktualnie nad rzekę, nie otrzymałby zapłaty. Uchylił więc okno i jechał dalej. Do czasu przyjazdu na miejsce w autobusie trochę się uspokoiło, więc mógł później udawać, że nic nie wiedział o całym chaosie w trakcie jazdy.

Później jednak sytuacja się pogorszyła. Kiedy wszyscy weszli na statek, alkohol dalej lał się strumieniami. Litrowe butelki z dietetyczną coca-colą zaprawiano rumem. Jedna z kandydatek na członkinię korporacji przyniosła tyle marihuany, że mogłaby nią wypchać lotniczą poduszkę podróżną. Sheraton i Midori robiły co w ich mocy, żeby zapobiec fiasku imprezy. „Słuchajcie, chłopaki – przekonywała Sheraton bliska łez – musimy odzyskać kontrolę nad sytuacją”. Odpowiedziały jej tylko obojętne spojrzenia. „Ona mówi poważnie!”, poparła ją Midori, ujmując się pod boki. Lecz i tym razem nie doczekały się żadnej reakcji. Jednak w sposób niepozostawiający wątpliwości wypowiedział się przez głośnik kapitan statku. „Nie toleruję żadnego figlowania czy picia na pokładzie. Załoga będzie śledzić każdy wasz ruch. Żeby wejść na pokład, podpisaliście odnośne zobowiązanie i domagam się jego dotrzymania. Żadnego picia ani palenia, bo wykopiemy was ze statku. Dziękuję”. Owo „dziękuję” na zakończenie zabrzmiało nieco dziwacznie, ale kapitan jasno wyraził swoje stanowisko. Przez jakiś czas wydawało się, że porządek został przywrócony. Statek popłynął w dół rzeki. Disc jockey zaczął grać przeboje z lat osiemdziesiątych w wykonaniu takich weteranów jak Bananarama i Tears for Fears, a dziewczyny, które się nie upiły, zaczęły się dość dobrze bawić. Ale jedna bawiła się aż nazbyt dobrze. Ubrana w pseudomarynarski strój oraz tenisówki kobieta serwująca chipsy z tortilli i salsę wyszła z kantyny do magazynku. Mimo dudnienia silnika dosłyszała zza drzwi odgłosy bardziej pasujące do pokoju w motelu niż do statku. „Co się tu dzieje?!”, zawołała, wchodząc do środka. Jedna z tlenionych blondynek z BZ klęczała przed chłopakiem z bractwa, który, przewracając brązowymi oczami, jęczał do niej: „Nie przerywaj! Dalej! Robisz to znakomicie!”. „Dosyć tego!”, wrzasnęła do nich kobieta. Studentka zerwała się na równe nogi, ocierając usta. Młody człowiek wbił wzrok w kobietę z załogi. „Chcesz być następna?”, spytał. „Zaraz powiem o tym kapitanowi, a wtedy wrócisz do przystani wpław”. „Co ty powiesz? Masz bujną wyobraźnię”. Oczywiście chłopak nie wylądował za burtą. Zapiął rozporek, sądząc, że zdoła zgubić się w tłumie. Mylił się. Barmanka w marynarskim stroju nie zapomniała jego twarzy. Cały incydent został opisany i dostał się do annałów najbardziej fatalnych imprez integracyjnych żeńskiej korporacji. Sheraton i Midori ocaliło jedynie to, że same nie piły i dołożyły wszelkich starań, by zapobiec katastrofie. Pracownice krajowej centrali zaopatrzyły je w egzemplarze popularnego samouczka o obiecującym tytule: Nigdy nie pozwolę sobą manipulować… ponownie! Choć przedmiotem kierunkowym Sheraton Wilkes była nauka o komunikacji, jej znajomość nowoczesnej technologii została wystawiona na ciężką próbę, gdy przyszło do pomocy przy przedstawieniu prezentacji podczas zebrania. Miała straszliwe trudności z przełączaniem kolejnych slajdów PowerPointa. W połowie swojego wystąpienia Jenna przejęła więc z jej rąk pilota. – Nie przejmuj się, Sheraton. Mam lekkiego bzika na punkcie sprawowania kontroli nad otoczeniem – pocieszyła dziewczynę. Pozostałe zaśmiały się. Jednak sama Jenna była rozczarowana. Część strategii opracowanej przez centralę zakładała włączenie prezeski do udziału w prezentacji. „Jeśli dziewczyna popstryka trochę pilotem, poczuje się związana z prezentacją”, doradzała Jennie

pięćdziesięciopięcioletnia członkini korporacji w ciemnoczerwonej garsonce, z potrójnym sznurem pereł na szyi. W dodatku prawdziwych pereł. Przy ostatnim przezroczu Jenna powiodła wzrokiem wokół jadalni po twarzach dziewczyn, które miała wkrótce powołać w szeregi werbowniczek podupadającej sekcji. – Każda z was dysponuje ogromnymi możliwościami – podsumowała. – Chcemy, byście osiągnęły sukces. I osiągnięcie go! Dziewczyny zerwały się z miejsc, nie żałując braw. Jenna podziękowała uśmiechem, choć czuła się głupio. Wypowiedziała te słowa dokładnie tak, jak je zapisano, lecz zawsze wydawały się jej trochę przesadne. Niemal jak wezwanie do wstąpienia do wojska. – Dziękuję – powiedziała wreszcie. – Wiem, że dacie radę. Wiem, że jesteście gotowe sprawić, by następny rok stał się niezapomniany. Urwała i dorzuciła: – Ale na pewno nie tak jak zeszły rok. Dziewczyny zaśmiały się. Pojęły aluzję. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 33 To było gorsze niż para wściekłych karłów toczących w szafie walkę zapaśniczą. Nie pomagało nakrycie głowy poduszką. Łup! Bum! Łup! Przerywane łoskoty rur wodociągowych niosły się echem z łazienki pyszniącej się tapetą projektu Very i humorystycznie niedzisiejszymi ozdobami w kształcie stokrotek. Dochodziła druga w nocy i Jenna Kenyon wiedziała, że w tym pokoju nie zaśnie. Chwyciła poduszkę i koc, ruszyła do sali telewizyjnej, gdzie, jak sądziła, będzie mogła się położyć na sofie. Jednak telewizor nadal był włączony, a wszystkie sofy zajmowały dziewczyny, które nie mogły się oderwać od maratonu rozrywkowego o randkowych perypetiach czterech młodych kobiet w samochodzie kempingowym, rywalizujących o względy młodego byczka z wydepilowaną klatką piersiową i zrośniętymi brwiami. Siostry BZ chłonęły program szeroko otwartymi oczami. – Skoro wydepilował sobie klatkę, mógłby przy okazji zostawić trochę wosku na brwi – skomentowała jedna, ruda, w żółtej piżamie, z ustami i palcami zabarwionymi na pomarańczowo od chipsów Cheetos. – Mógłby, poważnie – przytaknęła brunetka. – Ale myślę, że i tak jest seksowny. – Och, tak, superseksowny. Jenna zatrzymała się tam przez chwilę, lecz żadna ze studentek nawet jej nie zauważyła. Uznała więc, że nie ma szans, by wykopać je z przytulnego gniazdka i oderwać od tej niedorzecznej rozmowy, żeby się tam przespać. Wątpiła, że jej to zaproponują, a jeśli nawet, to nader niechętnie. W każdym razie było już za późno, by próbować to wymusić. Nie miało znaczenia, że program, którym były tak pochłonięte, to kompletny chłam. Zmęczona i rozdrażniona Jenna postanowiła pójść na górę do wspólnej sypialni. Nie cierpiała wspólnej sypialni w swoim akademiku BZ na Cascade University i zdawała sobie sprawę, że tutejsza wcale nie wygląda lepiej. Dziesiątki łóżek. Światła zawsze zgaszone. Jedna lub dwie chrapiące, choć kategorycznie temu przeczą. Istny koszmar chcącej zasnąć dziewczyny. Wśliznęła się na palcach do środka i poszukała wolnego łóżka jak najdalej od otwartego okna. Przepisy przeciwpożarowe nakazywały, żeby okno obok wyjścia ewakuacyjnego było stale otwarte. Jenna wiedziała, że spanie przy otwartym oknie to proszenie się o nieuniknioną wizytę pijanego studenta, który chce dowieść swej jurności, zakradając się późną nocą do łóżka swojej dziewczyny. Zdarzało się to co noc, na każdym kampusie, jak kraj długi i szeroki. Odpływając w sen, Jenna nie mogła oprzeć się myśli, że rodzice nigdy nie pozwoliliby synowi lub córce wstąpić do studenckiej korporacji, gdyby wiedzieli o wszystkim, co się z tym wiąże. Jeśli kiedykolwiek urodzę córkę, poślę ją na studia tam, gdzie nie ma systemu „greckich” bractw, pomyślała. Na początku rozległ się niezrozumiały krzyk. Po prostu gardłowy wrzask, już na początku głośny, z jeszcze głośniejszym finałem. Dochodził z dołu, z pierwszego piętra, niosąc się echem po schodach do wspólnej sali sypialnej. Dziewczyna z łóżka obok Jenny zerwała się na równe nogi. – Co tu się dzieje? Jenna usiadła i sięgnęła ręką, szukając dotykiem lampki na wyginanym ramieniu, przymocowanej do ramy łóżka. Żarówka miała nie więcej niż dwadzieścia pięć watów mocy, więc ledwie oświetlała twarze dziewczyn, które wypełzły z pościeli. – Na pewno Megan zapomniała kodu do zamka frontowych drzwi – powiedziała jakaś studentka.

Ale krzyk nie sprawiał wrażenia gromkiej prośby o wpuszczenie do środka. – O mój Boże! – dobiegły tym razem słowa. Krzyk… Te słowa… Stało się coś bardzo złego. Jenna przepchnęła się przez tłumek dziewczyn w korytarzu i zeszła po schodach. Na podeście nad pierwszym piętrem natknęła się na Midori, skuloną, zanoszącą się nieopanowanym szlochem. Wyciągnęła rękę i położyła jej dłoń na ramieniu. – Co się stało? Midori płakała tak gwałtownie, że nie mogła dobyć słowa. Podniosła na Jennę wzrok, twarz stężała jej w wyrazie najwyższego przerażenia. Jenna uklękła i objęła ją; poczuła przy tym wilgoć na szlafroku Midori. Przyjrzała się uważniej. Była to krew. – Midori! Co się stało? Jak się zraniłaś? Do tej chwili cały korytarz wypełnił się dziewczynami – oprócz tych, które czekał „spacer wstydu” za spędzenie nocy z chłopakami – a atmosfera aż zgęstniała od paniki. – To… to… to nie ja – wykrztusiła Midori i obróciła się, wskazując sypialnię gościnną. Zaczęła dygotać. – Sheraton… To jej coś się stało. Jenna przywołała gestem jedną z dziewczyn, by zajęła się Midori. Innej studentce, robiącej zdjęcia telefonem komórkowym, poleciła zadzwonić na numer alarmowy. – W tej chwili, mówię poważnie. Po schodach wbiegła Mama Barker owinięta grubym turkusowym płaszczem kąpielowym frotté. Głowę okrywał jej nylonowy czepek do snu. – Na miłość boską! Co tu się dzieje? – Nie wiem. Sheraton jest ranna – podniosła głowę Midori. – Jest tam! Jenna wpadła do sypialni i aż zachwiała się na nogach. Na podłodze ujrzała plamę krwi. Na ścianie obok kozetki – rozprysk krwi układający się w potrójny łuk niczym piekielna tęcza. Ściekające z łuku gęste krople spływały ze ściany na podłogę za łóżkiem. Kremowa wełniana kurtka, którą Sheraton pożyczyła od niej z powodu chłodnej nocy, była poznaczona pasami czerwieni. Młoda kobieta leżała twarzą w dół, światło z łazienki odbijało się w plamie ciemnej wilgoci na jej głowie. – Sheraton? – odezwała się Jenna szeptem. – Co z tobą? Jedyną odpowiedzią była absolutna cisza. Łup! Bum! Łup! Przestraszona Jenna aż krzyknęła. Hałas bojlera sprawił, że podskoczyła prawie pod sufit. – Weźcie się w garść. Policja z posterunku w kampusie już jedzie! – zawołała Mama Barker. Rozległo się coraz głośniejsze zawodzenie syreny. Dziewczyny w korytarzu zaczęły płakać. Mama Barker próbowała je zebrać i wyprowadzić z budynku. – Nie wiemy, kto to zrobił – powiedziała. – Nie chcę, żeby któraś z moich dziewczyn natknęła się na niego, jeśli jeszcze jest w środku. Mama Barker pamiętała, że seryjny morderca dziesięć lat temu zabił pięć dziewczyn. Wkradł się do uśpionego akademika sekcji Chi Epsilon pod St. Louis i poderżnął gardła pięciu studentkom. Oprócz jednej wszystkie się wykrwawiły. Umierały w cierpieniach, powolną śmiercią, przekraczającą wprost granice wyobraźni. Jedyna dziewczyna, która przeżyła, wyzdrowiała i w końcu oskarżyła Paula Waltona, chłopaka jednej z ofiar. Wpadł w gniew, kiedy tamta z nim zerwała, o co obwiniał jej siostry z korporacji. Obecnie przebywał w więzieniu, w celi śmierci. Podczas gdy dziewczyny podążały schodami za Mamą Barker do wyjścia, Jenna pobiegła

z powrotem na górę do sali sypialnej i zapaliła górne światło. Serce waliło jej jak młotem, a strach ściskał za gardło tak mocno, że ledwie mogła oddychać. – Wszystkie już wyszłyście? Podbiegła do łóżka od strony północnej ściany budynku. Dziewczyna zwinięta pod przykryciem leżała całkiem bez ruchu. O Boże, tylko nie to! Jeszcze jedna! Jenna ściągnęła z łóżka koc, przygotowana na najgorsze. Jednak była to tylko atrapa ułożona z dwóch poduszek przez jakąś studentkę, która uznała, że warto dbać o swoją reputację. Albo przynajmniej osłaniać ją kłamstwem. Jenna jak mało kto znała policyjne procedury. Wiedziała, co teraz nastąpi. Smutne zadanie powiadomienia rodziców martwej dziewczyny. Pytania. Śledztwo. Całe postępowanie. Nie tylko wychowała się na serialu Prawo i porządek, lecz także poznała rzeczywistą pracę policji na przykładzie matki. Niewiele wspólnych posiłków czy wieczorów upłynęło im bez jakiejś wzmianki o śledztwie relacjonowanym w wiadomościach lub nawet dotyczącym wydarzeń, które rozegrały się bliżej domu. Jennie zbierało się na płacz, lecz wiedziała, że łzy nic tu nie pomogą. Stał w kolejce po kawę na lotnisku w Nashville. Na prawej dłoni miał niewielką ranę, którą zakleił plastrem z opatrunkiem kupionym w drogerii. Mimo bólu był bliski euforii. Odbył wspaniałą podróż w interesach. Jedną z najwspanialszych. Od strony rzędu telewizorów przymocowanych w górze nad wyjściem dobiegł go głos prezentera. W telewizji przedstawiano właśnie wiadomość z ostatniej chwili, pochodzącą z miasteczka uniwersyteckiego w Dixon. Nie odwrócił głowy, ale skupił uwagę na słowach prezentera. „…Dzisiaj, jakiś czas temu, w kampusie Uniwersytetu Dixon w domu studenckim Beta Zeta znaleziono ciało studentki college’u”. Nie podano nazwiska. Padło kilka wypowiedzi młodych ludzi wstrząśniętych makabrycznym zdarzeniem. Była to standardowa relacja, interesująca tylko ze względu na ofiarę, ładną studentkę college’u. Jak wynikało z materiału, zbyt młodą, by umrzeć. Zbyt obiecującą. „…trwają przesłuchania osoby, którą interesuje się policja”. Uśmiechnął się na te słowa. – Proszę dużą kawę z mlekiem, bez pianki – odezwał się do dziewczyny za ladą, wciąż wsłuchując się w wiadomości. Człowiek, którym naprawdę powinna interesować się policja, wsypał cukier do kubka z kawą. Aż za piękne, żeby mogło być prawdziwe, pomyślał. Nie mylił się. Emily Kenyon odchodziła od zmysłów z niepokoju. Jenna właśnie opowiadała jej przez telefon o straszliwym zdarzeniu – znalezieniu zbroczonych krwią zwłok Sheraton Wilkes w akademiku BZ na terenie Uniwersytetu Dixon. Córka dzwoniła wcześniej, rankiem, ale Emily była z Chrisem i po prostu nie odebrała telefonu. Czuła się wtedy winna. Jak prawdziwa wyrodna matka. Większość kobiet, które starają się zbudować nowy związek, czuje wyrzuty sumienia za każdym razem, kiedy przedkładają nową miłość nad dzieci, nieważne – małe czy dorosłe. – Na pewno jesteś przerażona – powiedziała. – Biedactwo. – Jezu, mamo, niejedno widziałam w ostatnich paru latach, ale nie coś takiego. Mówię ci, jak z horroru. Rozprysk krwi na całą ścianę. Emily chciała, żeby Jenna natychmiast wsiadła do samolotu. Oczywiście znała mocne strony córki. Jenna była twarda, bo tego wymagały okoliczności. Obie pięć lat temu przetrwały koszmar

trzech straszliwych zabójstw, które wstrząsnęły całym Cherrystone, a także wynikłych później zdarzeń, niemal przypłaconych przez nie życiem. Ale to należało już do przeszłości. Odeszło w niepamięć. Musiało odejść. Dać się zniszczyć wspomnieniami przeżytej tragedii to zniweczyć łączącą matkę i córkę miłość. Między nimi zaś istniała nierozerwalna więź. – Mamo, wszystko w porządku – zapewniła Jenna. – Kochanie, nie wątpię. Ale czemu nie wracasz do domu? – Psychoterapeuta z centrali krajowej jest w drodze; chcą, żebym została do jego przyjazdu. Powiedziałam, że mogę zostać. Mamo, tę dziewczynę zabito, a tutejsze siostry to widziały. – Widziały morderstwo? – Nie, nie. Jego następstwa. Mam na myśli to, że większość z nich widziała ciało Sheraton i po tym, jak policja weszła tam ze sprzętem do wykrywania śladów, pokój odwiedziły wszystkie mieszkanki domu. Jedna z dziewczyn wysłała zdjęcia zrobione komórką do gazety ojca w Knoxville, zamieścili je też na stronie internetowej. – To miłe. Co się dzieje z tymi ludźmi? – Też tak pomyślałam. Pani Barker, opiekunka domu, mówi, że tam posprząta. Czuję się niezręcznie, że nie zaproponowałam jej pomocy. – Na pewno wszystko w porządku? – Trochę mną to wstrząsnęło, ale radzę sobie – odparła Jenna, nieco nadrabiając miną. Emily wyczuwała, że córka balansuje na skraju załamania, lecz nie wspominała o tym, nie chcąc jej doprowadzić do ostateczności. Dzieliło je półtora tysiąca kilometrów, więc nie mogła jej przytulić. – No dobrze. Czy mogę coś dla ciebie zrobić? – Nie. Zostanę tu do przyjazdu terapeuty. Potem wracam do domu. Centrala chce, żebym wzięła parę tygodni urlopu i darowała sobie Gainesville. – Dobry pomysł. Więc kiedy będziesz w domu? – Najwcześniej w poniedziałek wieczorem. – Przyjadę po ciebie na lotnisko. – Nie martw się o mnie, mamo. Zamierzam tym dziewczynom pomóc, jak umiem, ale naprawdę wiem, że to nie leży w moich kompetencjach. Dotychczas dwie zapowiedziały powrót do domu, ale przejrzałam ich oceny i myślę, że tak czy owak by zrezygnowały. – Czy policja już kogoś podejrzewa? – Nie chcą powiedzieć. A przynajmniej policja nie chce mówić. Dziewczyny sądzą, że chłopak Sheraton wściekł się na nią. Ale mamo, jadłam wczoraj kolację z Sheraton, która zwierzała się, jak bardzo faceta kocha. Nie było między nimi żadnych problemów. Przynajmniej z jej strony. Była miłą dziewczyną, mamo, choć może nie za bystrą. Polubiłam ją. Jenna niemal dodała: „Naprawdę ją polubiłam”, lecz zdała sobie sprawę, że byłoby to idealizowanie własnych uczuć z perspektywy zaistniałej tragedii. Sheraton była dość miłą dziewczyną i nie zasłużyła na taki los, ale w gruncie rzeczy nie należała do osób, z którymi Jenna kiedykolwiek chciałaby utrzymywać kontakt. – Czy policja zatrzymała już tego chłopaka? – spytała Emily. Jenna nie odpowiedziała. – Jenno? – Emily zerknęła na ekran komórki, ale telefon wskazywał, że sygnał sieci jest silny. – Jenno? – Przepraszam, mamo, ale muszę kończyć. Chcą, żebym teraz pojechała na komisariat i złożyła zeznania. – Zadzwoń do mnie po powrocie. Kocham cię.

– Ja ciebie bardziej. Pozdrów Chrisa. Emily martwiła się o nią do szaleństwa. Ze wszystkich sił starała się na zewnątrz okazywać spokój, ale myśl, że córka znalazła się tak blisko mordercy, wyprowadzała ją z równowagi. Oczywiście w domach studenckich żeńskich korporacji przedtem również lała się krew. Do miejsc, gdzie przebywały w odosobnieniu młode, ładne dziewczyny – żeńskich akademików, internatów szkół pielęgniarskich lub obozów harcerek – umieli wkradać się mężczyźni owładnięci złem. „Śmiercionośny krok w mroku w kierunku ofiary…”. Kobiety z pokolenia Emily natychmiast przeszywał silny dreszcz na wspomnienie jednego z takich przypadków. W połowie stycznia 1978 roku zbiegły z więzienia wielokrotny zabójca Ted Bundy wtargnął do domu studentek Chi Omega na terenie kampusu Uniwersytetu Stanowego Florydy w Tallahassee. Zakradł się do środka około trzeciej nad ranem. Nikt nie miał pojęcia, że w ogóle przebywa na Florydzie, nie mówiąc już o tym, że ponownie poluje na młode kobiety. W trakcie rzezi trwającej nie dłużej niż pół godziny Lisa Levy i Margaret Bowman zostały skatowane i uduszone, a Karen Chandler i Kathy Kleiner doznały ciężkich obrażeń. Po tym strasznym incydencie w całym kraju rodzice w pośpiechu wyruszyli na uczelnie, by sprawdzić, czy córki przebywają w akademikach wyposażonych w systemy zabezpieczeń, które uniemożliwiłyby ewentualnemu zabójcy wtargnięcie do środka. Nie wiedzieli jednak czegoś, co z pewnością skłoniłoby ich do jeszcze głębszego zastanowienia: w większości domów studenckich były alarmy. Jednak dziewczęta często podawały innym kody alarmowe swoich pokojów, żeby spóźnione siostry mogły późną nocą dostać się do budynku. Później, gdy David Kenyon usłyszał w wiadomościach o zamordowaniu Sheraton Wilkes i skojarzył sobie, że w tym samym czasie bawiła tam Jenna, zatelefonował do Emily. Pani szeryf siedziała wtedy w swoim gabinecie i czytała najnowszy raport Jasona dotyczący opinii sąsiadów o Mitchu Crawfordzie. – Musimy zabrać stamtąd naszą córkę – oznajmił David, nie trudząc się słowami powitania. Emily odłożyła raport i przełączyła rozmowę na głośnik. Odchyliła się w fotelu do tyłu i zerknęła na zdjęcie Jenny, zrobione po ukończeniu liceum. – Miło cię słyszeć, Davidzie. – Tam grasuje jakiś stuknięty morderca, więc ona musi wrócić do domu. Emily westchnęła z irytacją. – Ona tam pracuje. Wszystko z nią w porządku. Jest bezpieczna. – Emily, mamy chyba różne poglądy na kwestię bezpieczeństwa. Podtekst tej uwagi miał ją zranić, przywołać obrazy z przeszłości, kiedy Jenna faktycznie znalazła się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Emily dosłyszała w tle płacz dziecka, co oznaczało, że David prawdopodobnie zatelefonował z domu. Dani przypuszczalnie wyszła po zakupy, pomyślała. Woli wydawać pieniądze, niż z nim przebywać. Choć raz nie mogę jej winić. – Posłuchaj, Davidzie. Nie potrzeba nam więcej takich rozmów. Między nami skończone. Jenna ma dwadzieścia jeden lat. Dodam też, na wypadek gdybyś miał kłopoty z pamięcią, że ona odstawia tę szopkę dla Beta Zeta, bo ty nie dotrzymałeś obietnicy wysłania jej na studia prawnicze. Byłam głupia, powinnam była nalegać, żeby zapisano to w orzeczeniu rozwodowym, ale w swej naiwności wciąż ci ufałam. Nie wiedziałam, że ty i Dani byliście już tak bardzo zaangażowani. – Czy to zawsze musi się na tym kończyć? Czy zawsze musisz robić raban z powodu Dani? Daj już z tym spokój.

Emily poczuła, że palą ją policzki. Nie zamierzam mu na to pozwolić, zdecydowała. Nie dam się wyprowadzić z równowagi. – Mam już to za sobą. Ciebie również. I tę rozmowę także uznaj za skończoną. Nasza córka jest dorosła. Nigdy, przenigdy nie dzwoń więcej do mnie, udając, że się o nią troszczysz. Dobiegł ją głośniejszy płacz dziecka. – Davidzie, daj dziecku mleka. Postaraj się być ojcem. Może ci się to spodoba. Nacisnęła przycisk wyłączający głośnik. Miło było wrednie potraktować mężczyznę, dla którego ich córka była drugorzędną sprawą załatwianą po namyśle, jak jedna z pozycji na liście planowanych zadań: Zrobić zakupy w sklepie spożywczym Zatankować samochód Odebrać ubrania z pralni Zatroszczyć się o córkę W piwnicznym gabinecie domu przy Garden Grove, oddalonego o ponad półtora tysiąca kilometrów, Michael Barton czytał ostatni wpis Jenny Kenyon, zamieszczony na blogu około piętnastej tego samego dnia. Nadal przebywam na DU. Na pewno większość sióstr czytała i słyszała smutną wiadomość o jednej z nas. Sheraton Wilkes została brutalnie zamordowana. Jej rodzice zamierzają zorganizować nabożeństwo żałobne; wszystkie szczegóły podam później, jeszcze w tym tygodniu. Centrala krajowa składa Sheraton hołd. Niezbyt dobrze ją znałam, lecz wiem, że była bardzo miła. Wszystkie w Dixon jesteśmy wstrząśnięte jej losem. Ze względu na to, co się stało, odwołuję szkolenie rekrutacyjne, jakie w tym tygodniu miałam przeprowadzić w akademiku BZ w Gainesville. Wracam do domu, do Cherrystone. Możecie dzwonić na komórkę, wpisywać swoje uwagi tutaj lub pisać na mój adres e-mail. Dzięki za wyrozumiałość, Jenna Kenyon, konsultantka regionu południowego BZ Wszystko, co napisała młoda kobieta, wzbudzało w nim gniew. Jego zdaniem Jenna Kenyon udawała wielką troskę o siostry, martwą dziewczynę i organizację BZ. Co za kłamliwe bzdury! Rzucił okiem na kalendarz i otworzył swoje konto pocztowe, wybierając z książki adresowej nazwisko szefa. Zaczął pisać: Clay, mam kilka spraw do załatwienia w cholernym Spokane. Wyjeżdżam w poniedziałek, wracam w środę wieczorem. Powiedz naszej paczce, że powinni mnie żałować. W Nashville przynajmniej mają jacka danielsa. Nie jestem pewien, co mają w Spokane, o ile cokolwiek. LOL Michael Lubił kończyć e-maile skrótem LOL, oznaczającym „kupa śmiechu”. Dzięki temu czuł się fajniejszy. Na pewno umiał być fajny. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 34 Cherrystone Casper Wilhelm miał charakterystyczny głos. Każde słowo, które wypowiadał, uderzało niczym cios pięścią w twarz. Lekarz sądowy hrabstwa Spokane wydawał się zniecierpliwiony i nieco poirytowany, co w zasadzie stanowiło jego zwykły stan ducha. – Pani szeryf, nie lubię wyczekiwać na możliwość połączenia z panią. Niski, schrypnięty baryton nałogowego palacza odbijał się echem w betonowej czeluści parkingu, dokąd – jak Emily sądziła – doktor Wilhelm wyszedł, żeby zadzwonić, a przy okazji zapalić lucky strike’a. Rozległ się klakson samochodu. Tak, wyszedł sobie zapalić w garażu. – Przykro mi z tego powodu, doktorze. Emily znała go na tyle dobrze, by wiedzieć, że jeśli postanowił kogoś zbesztać, najlepiej dać za wygraną. Spieranie się z nim niechybnie wiodło do długiej dysputy o przykrym zakończeniu – zawsze musiał postawić na swoim. – No, ja myślę. Ale dość o tym. Za chwilę uprzyjemnię pani dzień. Tak sądzę. Chodzi o tę martwą kobietę w ciąży. Jak gdyby mogła zapomnieć. Lekarz musiał chyba pomylić Cherrystone z Detroit albo innym miejscem, gdzie trup słał się tak gęsto, że trudno tam spamiętać morderstwa. W Cherrystone zabójstwa zdarzały się nadzwyczaj rzadko. Emily podeszła do drzwi i zatrzasnęła je pchnięciem biodra. – Co nowego? Nadeszły wyniki z toksykologii? – Nie, nie to. Jako niedoszła matka była czysta. – Zaciągnął się papierosem. – Nadesłano wyniki badań DNA. Emily czuła, że lekarz trochę się z nią droczy albo może tylko przeciąga rozmowę, żeby dopalić papierosa. – I co? – Ano to, że gdyby Amanda Crawford żyła, miałaby co wyjaśniać. Okazuje się, że Mitch Crawford nie był ojcem jej dziecka. Emily zaparło dech. – Jest pan pewien? – Pobraliśmy od Mitcha próbkę, kiedy przyszedł do nas wypłakiwać sobie oczy; wie pani, co było dalej. Druga część układanki leżała na stole sekcyjnym w mojej pracowni. Zwykła procedura. Prosimy o próbkę i jeśli ludzie się godzą, to dla nas szczęśliwy traf. Oszczędza to później wszystkim mnóstwa kłopotów. Ale jeszcze nigdy się to nie opłaciło tak jak teraz. – Na pewno – przytaknęła Emily, czując, jak ogarnia ją podniecenie pomieszane z niepokojem. Porozmawiali jeszcze chwilę, po czym koroner, którego przerwa na dymka najwyraźniej dobiegła końca, uciął pogawędkę równie nagle, jak ją rozpoczął. – Jutro będzie pani miała wyniki na biurku – oznajmił. Klik! – Dziękuję, doktorze Wilhelm – odpowiedziała Emily, wiedząc, że rozmówca już jej nie słyszy. Dziękuję, że uczynił pan moje śledztwo jeszcze trudniejszym niż przedtem. Właśnie kiedy miała zadzwonić do pani prokurator Camille Hazelton, korytarzem przeszedł Jason Howard. Pani szeryf gestem przywołała go do środka i pokazała, żeby zamknął drzwi. – Nigdzie na razie nie idź. Ty również zechcesz tego wysłuchać. Jason rozsiadł się w fotelu, a Emily wybrała numer Camille.

– Przełączyłam cię na głośnik – zaczęła rozmowę. – Jest tu ze mną Jason. Właśnie odebrałam telefon od doktora Wilhelma. – Jak się miewa stary dziwak, ulubieniec całego hrabstwa Spokane? Oczywiście Wilhelm, a nie Jason. Zaśmiali się wszyscy troje. – Wszystko u niego w porządku – odpowiedziała pani szeryf. – Ma trochę wieści. Okazuje się, że Mitch nie był ojcem dziecka Mandy. Jason otworzył usta w bezgłośnym okrzyku zaskoczenia. Camille odezwała się po sekundzie milczenia. – Co ty powiesz? Sprawa robi się coraz bardziej fascynująca. Emily rzuciła okiem na Jasona, po czym znowu wpatrzyła się w głośnik. – Wiem. Myślałam o tym, żeby dziś po południu zaskoczyć tym Mitcha. – Chwilkę, niech pomyślę – odparła Camille. Milczała przez jakiś czas. – Czy użyjemy tej nowiny, żeby go sprowokować? Czy lepiej zostawić to na później, kiedy nie będziemy mieli innych możliwości? Wiadomość jest dość świeża, więc jestem pewna, że nie możemy pozwolić sobie na luksus straty czasu. Wiesz, że McConnell to spec w odkrywaniu sekretów. – Na pewno. – Emily nie w smak było przypomnienie, że w sprawę zaangażował się Cary McConnell. – Dobrze. Przemyślałam to. Zaskoczcie go tą wiadomością. Wróćcie także do tych dziewczyn od albumów z wycinkami prasowymi oraz do wszystkich, którzy utrzymywali z nimi bliższe kontakty. Jeśli ujawnimy to, co wiemy, może ktoś uzna, że teraz nie musi już zachowywać milczenia. – Ludzie nie cierpią ujawniać sekretów zmarłych. – Prawda. Ale jeszcze bardziej nie cierpią pozwalać, by morderstwo uszło komuś na sucho. Emily rozłączyła się i spojrzała na Jasona, który po mistrzowsku wyłowił najważniejsze wątki rozmowy. – Niech zgadnę. Mam zająć się dziewczynami od albumów. Emily skinęła głową. – Ja Samanthą Phillips. – A kto Mitchem? Emily zdobyła się na uśmiech, pierwszy tego dnia. – Zabawimy się. Zróbmy to wspólnie. – Dzięki, pani szeryf. Dołożę wszelkich starań. Nie zawiodę pani. – Nigdy nie zawiodłeś, Jasonie. Emily musiała przeprowadzić jeszcze jedną rozmowę telefoniczną. Wiedziała bowiem, że informacja o ojcostwie dziecka i tak wycieknie z biura lekarza sądowego. Wystukała numer do rodziców Amandy. Odebrała Hillary Layton. – Pani Layton… pani Hillary, mam dla pani wieści. – Aresztowała pani Mitcha za zabójstwo Mandy? – Nie. To bulwersująca wiadomość, lecz nie tego rodzaju. Przykro mi, ale ojcem dziecka pani córki nie był Mitch. W słuchawce rozległ się rozdzierający szloch. – Przepraszam. Tak mi przykro. Wiem, że trudno wysłuchać takiej wieści. – Bynajmniej, wcale nie – odpowiedziała Hillary, odzyskując panowanie nad sobą. – Jestem szczęśliwa, że Mandy zakochała się w kimś innym niż Mitch Crawford. Szkoda tylko, że nie wiem, kto to jest.

Emily nie powiedziała tego, lecz pomyślała dokładnie to samo. Kiedy później tego samego popołudnia Emily zajechała do Samanthy Phillips, zastała ją w garażu, zajętą pakowaniem do pudeł odzieży i sprzętu gospodarstwa domowego. – Chyba nie przyjechała tu pani do pomocy? – spytała na powitanie Samantha, podnosząc wzrok znad sterty sortowanych drobiazgów. – Chyba się państwo nie wyprowadzają? – Ależ nie. Nie mogłabym stąd wyjechać. Bolesne wspomnienia wkrótce zgasną, a w pamięci pozostaną przede wszystkim miłe chwile spędzone z rodziną. I z Mandy. Te rzeczy pojadą do organizacji charytatywnej. Dzieci dostają na Gwiazdkę tyle różności, że gdybym tu nie sprzątała, pokazywaliby mnie w telewizji jako jedną z tych zwariowanych zbieraczek. – Raczej nie – odparła Emily, rozglądając się naokoło. – Jest pani najlepiej zorganizowaną osobą, jaką kiedykolwiek widziałam, mimo konkurencji w postaci Marthy Stewart. Garaż wyglądał jak fantazja organizatora, nieledwie organizatorska pornografia: tu haczyki, tam pojemniki, rowery wiszące na specjalnych wieszakach niczym rząd odświętnych garniturów, narzędzia nad warsztatem w idealnym porządku. – Nachodzę panią z powodu Mandy – przeszła do rzeczy szeryf Kenyon. – Domyśliłam się. Któregoś dnia widziałam w gazecie zdjęcie Mitcha. Zacytowano jego słowa: jest niewinny, a całe śledztwo od początku było polowaniem na czarownice. Mówił, że ludzie mu zazdroszczą albo go nie lubią z tego czy innego powodu. Poważnie. – Ja również widziałam ten artykuł. Chcę porozmawiać o Mandy i jej dziecku. Samantha odłożyła stos ubrań. – O co chodzi, pani szeryf? – Niełatwo mi o tym mówić. Wiem, w jak bliskich relacjach pozostawała pani z Mandy. – To miło z pani strony. Ale o co chodzi? Coś takiego niepodobna oznajmić delikatnie, więc Emily postanowiła mówić prosto z mostu. – Mandy nie była w ciąży z Mitchem. Samantha wbiła w nią spojrzenie, które wręcz przewiercało na wylot. – Dlaczego pani mówi coś takiego? Sądziłam, że jest pani po naszej stronie. – Bo jestem, pani Samantho – odpowiedziała Emily łagodnie. – Ale to prawda. – To trąci jakimś wymysłem adwokata Mitcha, mającym ją oczernić. Jak pani może? Kenyon wiedziała, że Samantha ma słuszność. Jednak ten dowód był bronią obosieczną – dostarczał motywu zabójstwa. Lecz nie powiedziała tego. Nie chciała wszczynać dyskusji. Szokująca wiadomość musiała dotrzeć do świadomości Samanthy. – Nadesłano mi wyniki badań DNA. Czułam się równie zaskoczona jak pani. Samantha odwróciła się i odeszła kilka kroków w stronę warsztatu. – I jak tu myśleć, że się kogoś zna? To chyba żart ze mnie. Mówiłam jej wszystko o swoim małżeństwie. O tym, jak nie cierpię myśli, że mój mąż przez cały dzień grzebie w ustach obcych ludzi. Napawa mnie to odrazą. Przyznałam się przed nią do myśli, że moje najstarsze dziecko nie jest zbyt bystre, i wyznałam, iż pragnęłam się zabić za tę myśl. – Wszyscy miewamy niemądre myśli. W tym wszystkie matki – pocieszyła ją Emily, widząc, że stojąca przed nią kobieta jest załamana. – Rzecz w tym – ciągnęła Samantha – że ja mówiłam jej wszystko. Jeśli nie było to dziecko Mitcha, to nie mam zielonego pojęcia czyje. Zastanawiam się zatem, czy ją w ogóle znałam. – Nic nie sugerowało, że mogła mieć romans? Samantha potrząsnęła głową.

– Pani szeryf, niech mi pani coś powie. – Co takiego? – Jak tu opłakiwać najlepszą przyjaciółkę, której się w gruncie rzeczy nie znało? Emily nie miała na podorędziu dobrej odpowiedzi, lecz tak czy owak spróbowała jej udzielić. – Są rzeczy, których nie wiemy o najbliższych, ale to w niczym nie zmienia miłości, jaką ich darzymy. Samantha powiodła wzrokiem po idealnie zorganizowanym garażu. Wyspie porządku w morzu chaosu. – Była dla mnie jak siostra. – Wiem. Nadal jest. – Ale naprawdę jej nie znałam. – Może nie chciała pani rozczarować. Na drugim końcu Cherrystone Jason Howard obchodził członkinie grupy albumowej. Ani Erica Benoit, ani Alana Gutierrez nie miały pojęcia, kto mógł być ojcem dziecka. Następnie dogonił Tammy Sells, kiedy brnęła po skrzypiącym śniegu do skrzynki pocztowej. – Jeśli Mitch się o tym dowiedział, to z tego powodu ją zabił – powiedziała, wpychając listy do kieszeni płaszcza i owijając się nim szczelnie przed chłodnym wiatrem. – Jednak w pewnym sensie cieszę się z tego ze względu na Mandy. Może przez kilka ostatnich miesięcy naprawdę zaznała w końcu trochę szczęścia. – Dziękuję, że poświęciła mi pani czas – rzekł Jason. – Przykro mi z powodu pani przyjaciółki. Kobieta spojrzała z uśmiechem na młodego funkcjonariusza. – Niech pan będzie dobry dla swojej żony. Ona polega na panu. – Dziękuję pani. Będę się starał. Darla Montague, sekretarka Mitcha Crawforda, wycierała stoły, przy których goście przez cały dzień raczyli się hot dogami na koszt firmy. W salonie dilerskim pachniało raczej jak w barze z fast foodem, a nie w przedsiębiorstwie handlującym autami. Zdawało się, że widok Emily i Jasona, wchodzących do sali wystawowej, poprawił jej nastrój. Zawsze oczekiwała pomyślnych zdarzeń po prostu dlatego, że była dobra. Lub starała się być. Powitała przybyszów przelotnym chichotem. – Witaj, Darlo – powiedziała pani szeryf. – Ja i mój zastępca chcemy się zobaczyć z szefem. Czy jest u siebie? – Tak, jest. – Dziewczyna odłożyła butelkę z rozcieńczonym wybielaczem i ściereczkę. – Pana Crawforda nie było przez większość dnia, lecz godzinę temu wrócił. Jest w gabinecie. Wskazała w kierunku wielkich szklanych okien odgradzających gabinet właściciela firmy, odkąd założył ją ojciec Mitcha. Na szybie jednego zachował się jeszcze slogan reklamowy: STANIEMY NA GŁOWIE, ŻEBYŚ UBIŁ WSPANIAŁY INTERES. Mitch, odwrócony plecami do placu giełdy samochodowej, rozmawiał przez telefon, gdy Emily i Jason podeszli do drzwi. Kiedy dojrzał ich odbicia w szybach, zesztywniał. – Muszę kończyć. Mam gości. – Rozłączył się i wstał. – Czego chcecie? Znowu mącić mi w głowie? Emily przysunęła się bliżej. Jason trzymał się o parę kroków z tyłu. – Nie – odparła. – Przyszliśmy z wieścią, która może być nieco denerwująca. – A co może być denerwujące bardziej niż fakt, że moją żonę i dziecko zamordowała jakaś menda, a pół mojego ukochanego miasta myśli, że ja to zrobiłem? – Na pewno to bardzo trudne również dla ciebie – odparła Emily chłodno. – Ale sam sobie jesteś

winien, Mitch. – Więc teraz macie zamiar mnie pouczać? Napięcie narastało i rozmowa zmierzała do punktu, w którym nie byłoby już zwycięzców. – Nie. Nie mam takiego zamiaru. Jak powiedziałam, przybyliśmy z pewnymi bardzo denerwującymi wieściami. Mitch założył ramiona na piersi. – Tak? Jakimi? – Wyniki badań DNA wskazują, że nie ty byłeś ojcem dziecka swojej żony. Milczał. Omiótł gabinet spojrzeniem i zacisnął usta. – Mitch, słyszałeś, co powiedziałam? Zapatrzył się w głąb sali wystawowej salonu. Roboczy dzień dobiegał końca i balony pospadały już na ziemię. Dwóch sprzedawców, młodych i złaknionych prowizji, stało w pogotowiu na wypadek, gdyby ktoś wpadł na giełdę, chcąc ubić interes. – Słyszałem. Pytacie, czy wiedziałem? Coś wam powiem. Opowiadacie cholerne kłamstwa. Żona nigdy by mnie nie oszukała. Nigdy by mi tego nie zrobiła. Wiedziała, że nigdy bym jej tego nie wybaczył. A teraz wyjdźcie. Nie chcę was tu więcej widzieć. Następnym razem kupicie samochód gdzie indziej. Zostawcie mnie samego, do cholery. Zanim odwrócił się do nich plecami, Emily i Jason odnieśli wrażenie, że dostrzegli łzy w jego oczach. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 35 Następnego dnia rano Camille Hazelton wydała nakaz i Mitch Crawford został aresztowany za zabójstwo żony i córki. Obyło się bez wielkiej pompy. Żadnego pościgu w telewizyjnym stylu, zakończonego przyparciem aresztanta do siatki. Cała procedura przebiegła prozaicznie, jak często bywa w sprawach kryminalnych. Emily i Jason zatrzymali go, kiedy jechał do pracy. – To największy błąd, jaki kiedykolwiek popełniliście – powiedział, stawiając teczkę. – A popełniliście ich mnóstwo. – Patrzył wprost na Emily. – No i dobrze – odpalił Jason. – Bo uczymy się na wszystkich błędach. Przypuszczam, że pan nie. – Odsunął nogą na bok teczkę zatrzymanego. – Hej, to świńska skóra! Ostrożnie, bo pozwę do sądu! – Ma pan prawo zachować milczenie – rozpoczęła formułę Emily. Przy każdym słowie myślała o Mandy i jej dziecku. Potwór stojący przed nią w kajdankach już nigdy nikogo nie skrzywdzi. Strażnicy z więzienia w Cherrystone – a także dwaj faceci odsiadujący wyrok za jazdę pod wpływem alkoholu – ledwie mogli ukryć złośliwą satysfakcję z powodu aresztowania Mitcha Crawforda. Wkroczył do aresztu, wierzgając niczym smarkacz, czyli zgodnie z poprzedzającą go famą. – Te ogrodniczki śmierdzą – oznajmił. – Nie włożę czegoś tak paskudnego. – Włożysz albo będziesz chodził nago – odparł strażnik. – Wybieraj. Diler samochodowy, który tak niedawno stracił żonę i dziecko, uskarżał się na wszystko. Jedzenie było podłe, warunki paskudne, a personel nieprofesjonalny. – Myśli, cholera, że jest na urlopie – mówił jeden z osadzonych za jazdę po pijanemu do drugiego, z którym dzielił wspólną celę. – No. Niech płacze, ile wlezie. A że to nie kurort z pełną obsługą, to na pewno. Kiedy przyszedł czas na prysznic, Mitch Crawford błagał o nieużywane klapki, żeby nie musiał „wsadzać stóp w ten gnój, który zostawiła na nich siedząca tu przedtem hołota”. Takie zachowanie nie przysporzyło mu przyjaciół w miejscu, w którym prawdopodobnie przydałaby mu się życzliwa dusza. Nie było tak, że każdy chciał go zarżnąć za paczkę papierosów. Ktoś raczej mógł go trochę poturbować tylko z tej przyczyny, że miał taką możliwość. A także dlatego, że w więzieniu – poza oglądaniem telewizji jak leci w nadziei, że trafi się coś ciekawego – niewiele jest do roboty. Mitch Crawford jako nowicjusz stanowił mile widzianą przerwę w więziennej nudzie, która nieodłącznie wiązała się z długim okresem pobytu za kratami. – Zamknij się, lalusiu! – krzyknął do niego starszy z osadzonych, kiedy podejrzany o morderstwo więzień zaczął się skarżyć na paskudne warunki w celi. – Twój stary sprzedał mi kiedyś grata, więc może się na tobie odegram. Ponieważ Emily wciąż pracowała nad sprawą, w której poszlaki, jak wiedziała, należało uważać za wątłe, darowała sobie następnego dnia udział w rozprawie, na której zatrzymanego miano postawić w stan oskarżenia i wyznaczyć mu wysokość kaucji. Choć rzeczywiście była zajęta, nie widziała też powodu, by oglądać Cary’ego McConnella wykłócającego się o klienta. To byłby widok, jakby barakuda broniła rekina, pomyślała. Camille Hazelton zadzwoniła do niej z gmachu sądu. Emily słyszała stukot obcasów prokuratorki o marmurową posadzkę. – Interesujący poranek w sądzie – zaczęła rozmowę. – Przypuszczam, że już wyszedł z aresztu.

– A zatem przypuszczasz błędnie. – Ile? – Emily spodziewała się kaucji wynoszącej około miliona dolarów. W dziejach Cherrystone było niewiele sądowych spraw o morderstwo, ale w tych nielicznych, które ostatnio pamiętano, podejrzany zazwyczaj oczekiwał na wyrok za kratami. Niewielu dysponowało funduszami prosperującego biznesmena jak Mitch Crawford. Camille wypowiadała poszczególne słowa w taki sposób, jakby wyszarpywała obrus spod serwisu do herbaty z chińskiej porcelany. – Wystąpiłam… o pięć milionów… i dostałam zgodę. – Żartujesz! Jak tego dokonałaś? – Naprawdę nie wiem. Prawda, jestem przekonująca, ale nawet ja się tego nie spodziewałam. Rzuciłam tę liczbę, podając wszystkie autentyczne fakty: ryzyko ucieczki, prywatny samolot, forsy jak lodu. Oczywiście Cary zgłosił sprzeciw, ale nie podważył ryzyka ucieczki, a to kluczowy aspekt. Powiedział sędziemu, że zamożność jego klienta nie powinna stanowić przyczyny traktowania go według surowszych standardów, lecz zabrzmiało to mało entuzjastycznie. – Uwielbiam, kiedy Cary ma zły dzień. – Tak, bo nie zdarza mu się to często. – Jak długo twoim zdaniem potrwa, zanim Crawford zbierze pieniądze? – Nie przyjdzie mu to łatwo. Widzieliśmy jego finanse. Ma bardzo niewiele płynnych aktywów. Nie jestem pewna, czy wystawi na sprzedaż salon dilerski, a nawet czy może to zrobić. Wydaje się, że spora część udziałów nadal należy do jego macochy. Nie zamienili ze sobą nawet słowa od dziesięciu lat. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 36 Garden Grove Olivia Barton pierwszy raz zobaczyła w portfelu męża wycinek z gazety, gdy robiła właśnie pranie w piwnicy swojego schludnego domu w kalifornijskim mieście Garden Grove. Olivia jako nadzwyczaj zorganizowana kobieta jakimś sposobem potrafiła zrobić całe pranie, złożyć je i schować do szaf, zanim jeszcze na dobre zaczął się sobotni dzień. Prześcieradła i ręczniki rozwieszała na zewnątrz, gdyż oboje z Michaelem lubili ich sztywność, gdy wyschły na wietrze. Ciemne rzeczy suszyła w suszarce bębnowej, bo nikomu nie przypadały do gustu dżinsy, które same stoją. Tamtego ranka Danny i Carla oglądali kreskówki z kubkami płatków Cheerios i kartonikami soku jabłkowego w dłoniach. Słyszała z góry telewizor i akompaniament niepohamowanego śmiechu. Taką to kojącą oprawę dźwiękową miały jej weekendy. Michael zostawił w kieszeni dżinsów swój portfel, z którego wysunął się niewielki, zafoliowany wycinek z gazety. Olivia nigdy nie otworzyłaby portfela, by sprawdzić jego zawartość. Na błędach swojej matki nauczyła się pewnego prawidła: „Nigdy nie zaglądaj w miejsca, które cię nie dotyczą… bo możesz natrafić na coś, co ciebie dotyczy”. Była to zabawna porada, zawikłana, jak większość matczynych rad, Olivia pojęła jednak jej sedno: „Nie szukaj rzeczy, które złamią ci serce”. Postąpiła wbrew tej zasadzie i rzeczywiście była wstrząśnięta. Nie z powodu rachunku za pokój w motelu lub anulowanego czeku za kosztowny prezent, którego nigdy nie otrzymała. Z tym by sobie poradziła. O to mogłaby urządzić awanturę. Z tego powodu zaś nie. Spojrzała na wycinek i wybuchnęła płaczem. Tak bardzo wstrząsnęło nią zdjęcie małego chłopca i jeszcze młodszej dziewczynki z uszami Myszki Miki na głowie, siedzących w komisariacie policji. Chłopiec przypominał jej syna, choć wiedziała, że to nie on. Na zdjęciu był jej mąż. CHŁOPIEC I DZIEWCZYNKA PORZUCENI W DISNEYLANDZIE Gwen Trexler, dziennikarka „Sea Breeze Gazette” Disneyland uchodzi za najszczęśliwsze miejsce pod słońcem, lecz nie dla dwojga dzieci porzuconych tu w środę przez kobietę – przypuszczalnie ich matkę – która poprosiła innego gościa parku rozrywki o popilnowanie syna i córki, gdyż musi poszukać telefonu. „Mówiła, że musi pilnie zadzwonić – powiedziała we czwartek dziennikarce «Sea Breeze Gazette» Martina Montoya z Tustin. – Czekałam na nią godzinę. Nie wróciła. Mam nadzieję, że nic jej się nie stało”. Park zamknięto godzinę później i ochrona Disneylandu rozpoczęła poszukiwania zaginionej kobiety. Jej dzieci w wieku, jak się ocenia, dziesięciu i dwóch lat przebywają obecnie w policyjnej izbie dziecka. Łzy nadal cisnęły się Olivii do oczu. Nie mogła pojąć, dlaczego matka Michaela opuściła swoje dzieci. Jak ktokolwiek mógłby tak postąpić? Michael zdradził jej tylko strzępy informacji o swojej przeszłości, między innymi fakt, że miał siostrę, którą jednak adoptowała jakaś inna rodzina. Później tego samego popołudnia Michael, ociekający potem – sadził wzdłuż krytej białym, kruchym tynkiem ściany okalającej tylną część posesji dwie małe palmy daktylowe i ogromną, wachlarzowatą strelicję królewską – wszedł do środka. Z wyrazu twarzy Olivii odgadł, że coś jest nie tak, choć żona stara się tego nie okazywać. – Wszystko w porządku? – spytał, ściągając przez głowę zapiaszczoną koszulkę i wrzucając ją

do pustego obecnie kosza na pranie. – Nic mi nie jest – odrzekła. O pewnych sprawach nigdy nie rozmawiali. Przeszłość Michaela stanowiła między nimi temat tabu. Rodzice Olivii wiele w życiu przecierpieli, kiedy przekradli się przez granicę w Nogales i przedostali się do Yakima Valley w stanie Waszyngton, gdzie pracowali przy zbiorach jabłek, wysyłając pieniądze do domu w Meksyku. To oznaczało brak nowej odzieży, książek i wszelkich „luksusów”. Bywały dni, kiedy nie mieli nic do jedzenia oprócz sera i fasoli pinto ze skupowanych przez rząd nadwyżek żywności. Olivia lekko traktowała wspomnienia z tamtych dni. „Spróbuj pomieszkać w dwuizbowej chacie z pięcioma braćmi żywiącymi się wyłącznie fasolą, a dopiero wtedy pojmiesz prawdziwy sens wyrażenia «nocny koszmar»” – takiej stereotypowej odpowiedzi udzielała tym, którzy pytali ją o przeszłość. Zawsze mówiła to ze śmiechem. Jednak w tych słowach również pobrzmiewało poczucie krzywdy. To z jej powodu rodzina przekroczyła tamtej nocy granicę. Matka urodziła ją tydzień później w motelu pod El Paso. Kiedy wydobrzała na tyle, by ruszyć w drogę, rodzice zawinęli noworodka i wsiedli do autobusu jadącego na północ. Od tamtego czasu jej trzej starsi bracia uzyskali obywatelstwo i stali się prosperującymi biznesmenami. Dwaj młodsi nie zawracali sobie tym głowy. Olivia nie taiła tych faktów. Nie mogła. Chciała, by jej dzieci rozumiały, skąd przybyła, żeby osiągnąć to, o czym nigdy nie śmiała nawet marzyć. Natomiast mąż był inny. Odciął się od przeszłości i nawet najłagodniejsze nalegania, żeby zdradził jakieś szczegóły, spotykały się z cierpką odmową. Niekiedy nawet z gniewem. – Widziałam wycinek w twoim portfelu – zaczęła nieśmiało. Nie spuszczała go z oczu. – To było dawno temu – odrzekł. – Wiem. Ale nigdy mi o tym nie mówiłeś. Co się twojej mamie stało? – Nie chcę w tej chwili o tym rozmawiać. Ściągnął dżinsy i bieliznę, posyłając slipy kopnięciem do kosza. Zrobił to zręcznie i gdyby żona nie próbowała dowiedzieć się więcej o jego życiu, mogłaby to przyznać. Mogłaby nawet wygłosić jakąś pochwałę na temat jego wyglądu. Dzięki odbywanym na podwórzu treningom był muskularny i wyglądał bardziej na modela reklamującego bieliznę – choć w tej chwili nie miał jej na sobie – niż na maniaka systemów komputerowych. Przekręcił kran prysznica i wszedł do kabiny, trzymając się z dala od lodowatych rozprysków i czekając, aż strumień wody się ociepli. Olivia stała obok szklanych drzwi kabiny. – Po prostu chciałabym cię lepiej poznać – powiedziała. Mąż schylił głowę, podstawiając ją pod strugę wody. – Olivio, kocham cię, ale nie mogę o tym mówić. Nie pytaj mnie o to więcej. Wciąż stała w łazience, wpatrując się w smugi pary unoszące się spod prysznica i w stojącego przed nią męża, który wydawał się jej coraz bardziej odległy. Wrażenie symbolizowało nie to, jaki był, lecz raczej to, jaki zawsze będzie. Za drzwiami kabiny prysznicowej po twarzy Michaela Bartona spływały łzy, mieszając się z wodą. Myśl, która właśnie przemknęła mu przez głowę, mogłaby wydać mu się prawie śmieszna, gdyby nie była tak bolesna. Robert i Helen Hansenowie stanowili pierwszą rodzinę zastępczą, w której umieszczono jego i siostrę po tym, jak matka się nie odnalazła. Hansenowie należeli do ludzi, których zaczął później nazywać DDS, co oznaczało „dzieci dla szmalu” – rodzin udających chęć pomocy dzieciom, lecz w gruncie rzeczy pragnących jedynie trzystu dolarów miesięcznie za każde z podopiecznych z kasy stanu Kalifornia.

Choć prawo stanowe nie dopuszczało, by więcej niż dwoje dzieci dzieliło jedną sypialnię – w dodatku dzieci powinny być tej samej płci – Michael i Sarah wylądowali w sypialni na tyłach domu Hansenów w Tustin z czworgiem innych dzieci. Gospodarze wyposażyli pokój w trzy piętrowe łóżka zrobione własnoręcznie przez Roberta Hansena z płyty wiórowej, którą wcześniej ukradł z pracowni architekta ogrodów mieszczącej się trzy przecznice dalej. Pod wpływem zapachu zawartych w drewnie chemikaliów dzieci dręczyły mdłości, co rozwścieczało Helen Hansen jeszcze bardziej niż zwykle. Po raz pierwszy Robert Hansen wykorzystał seksualnie Michaela po kilku tygodniach od powierzenia mu opieki nad chłopcem i jego siostrzyczką. Michael i najstarszy chłopak w domu, tyczkowaty rudzielec o twarzy pokrytej chmarą piegów, oglądali telewizję, gdy pan Hansen wszedł do pokoju. Pani Hansen, ponura brunetka o łydkach pokrytych pajączkami naczyniowymi, wyszła do sklepu spożywczego. Pozostałe dzieci spały w pomieszczeniu zastawionym łóżkami, z trudem spełniającym wymogi kwatery dla młodocianych. – Tim, popilnuj maluchów – polecił gospodarz rudzielcowi. – Dobrze, tato – odpowiedział chłopak, ledwie odrywając wzrok od ekranu. – Synu, chcę ci coś pokazać – rzekł Hansen Michaelowi, biorąc go za rękę i prowadząc do garażu. W pobliżu błąkał się kot i chłopiec przez chwilę pomyślał, że będą się z nim bawić. Ale kot przeszedł obok, a Hansen nie polecił chłopcu go zawołać. Garaż mógłby pomieścić dwa samochody, lecz stał tam tylko jeden wóz oraz warsztat, legowisko dla psa i stara sofa. Pan Hansen trudził się nad chevroletem corvette, którego remontował od miesięcy, jeśli nie od lat. Czerwony kadłub wozu, wykonany z włókna szklanego, był poznaczony plamami kitu samochodowego. – Wskakuj – polecił mężczyzna, otwierając drzwi od strony miejsca pasażera. Michael wsiadł do samochodu. Na początku wóz go zafascynował. W Portland miał matchboxa, ten sam model; został w domu, tak jak i reszta zabawek. – Piękny, co? Hansen usiadł za kierownicą i pstryknął przełącznikiem automatycznych drzwi garażu. W górze rozległ się zgrzyt przekładni, a płyta drzwi opuściła się na zawiasach, przesłaniając słońce wpadające do wnętrza. Potok światła skurczył się do jasnego paska wpadającego przez szparę. W garażu zrobiło się ciemno. Hansen ujął dłoń Michaela i przycisnął do swego krocza. – Bądź grzeczny, chłopcze – rzekł. Michael nie zdawał sobie sprawy, co się dzieje, wiedział jednak, że coś złego. Starał się wyrwać rękę, ale Hansen mu nie pozwalał. – Trzymaj się, kowboju. – Przysunął się bliżej i dyszał gorącym oddechem w policzek Michaela. – Zaraz zrobisz tatusiowi dobrze. Dalsza część incydentu zatarła się we wspomnieniach chłopca. Nie dlatego, że przeżycie nie było traumatyczne, gdyż zdecydowanie było. Zatarło się, gdyż Michael je wyparł. – Ssij mnie, dopóki nie każę ci przestać – rozkazał Hansen. Chłopiec podniósł na niego wzrok i wybuchnął płaczem. – Chcę do mamy! – Przestań się mazać i ssij. Mama cię porzuciła, bo byłeś niegrzeczny. Michael próbował jeszcze protestować, ale Hansen chwycił dłonią jego potylicę jak piłkę do siatkówki i przyciągnął do swego podbrzusza. – Tak, grzeczny chłopiec. Mój grzeczny chłopiec. Wydawało się, że trwa to długo. Przerażająco długo. W myślach Michael śpiewał w kółko

dziecięcą wyliczankę o pajączku. Stała się jego mantrą, pomocną w chwilach spędzanych na fotelu corvette, w pralni na końcu korytarza i w łazience, kiedy pani Hansen położyła się już do łóżka. Z czasem Michael nauczył się rozpoznawać, że nadchodzi kres udręki. Hansen prężył wtedy nogi, jęczał, jak mu dobrze, po czym wiotczał. Po wszystkim Hansen, amator cygar, lubił sobie zapalić; wymachiwał przy tym cygarem, szydząc z chłopca. – Założę się, że i to chętnie potrzymałbyś w ustach, co? Chociaż Michael zdołał wyprzeć z umysłu większość wstrętu i wstydu, za każdym razem, gdy poczuł gryzący dym cygara White Owl, żołądek podchodził mu do gardła. Obecnie, po latach, odsunął od siebie to wspomnienie. Oczywiście tylko na pewien czas. Odwinął papierowy ręcznik z łazienkowego wieszaka i osuszył twarz. Maska była już na swoim miejscu. Wyglądał dobrze. Jak człowiek, który panuje nad sobą. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 37 Dixon Aż dziw brał, jak szybko ludzie zaczęli przychodzić i pozostawiać różne przedmioty na schodach dużego budynku stylizowanego na epokę Tudorów, siedziby domu studenckiego Beta Zeta na terenie Uniwersytetu Dixon. Pierwszy był bukiet zapakowanych w celofan goździków z miejscowego sklepu sieci Kroger przy West Cannonball Street. Prawdopodobnie podrzucono go dwie godziny po znalezieniu zakrwawionych zwłok Sheraton. Z kanapy przy oknie od frontu Jenna Kenyon i Midori Cassidy obserwowały, jak ściągają tu studenci z całego kampusu. Przynosili kwiaty, kartki, świece, a nawet lejek do piwa. – To by się podobało Sheraton – odezwała się Midori. Jenna zerknęła na nią, nie wiedząc, jak odpowiedzieć. – Chodziło mi o to, że uznałaby to za zabawne – szybko dodała Midori. – Rozumiesz? – Jasne. Do salonu weszła ubrana po cywilnemu policjantka i powitała je uśmiechem. Nazywała się Kellie Jasper. Nosiła okulary w okrągłych oprawkach, o wiele za dużych w stosunku do jej twarzy. Kręcone włosy miała krótko ostrzyżone – oznaka kobiety zbyt zajętej, by dbać o fryzurę, albo takiej, która dała już sobie z tym spokój. – Zdaję sobie sprawę, że to był okropny ranek – odezwała się od progu. Na te słowa w oczach Midori ponownie stanęły łzy; Jenna pogładziła ją po ramieniu. – Midori i Sheraton bardzo blisko się przyjaźniły. – Wiem. Bardzo mi przykro, kochanie – powiedziała pani detektyw, zajmując miejsce obok nich, żeby nie spoglądać z góry na pogrążone w żalu dziewczyny. Obróciła się twarzą do Midori, kompletnie załamanej, z długimi czarnymi włosami w całkowitym nieładzie. – Musimy teraz wszystkie zacząć współdziałać. Sheraton odeszła, lecz zadbamy o to, by ująć tego, kto jej to zrobił. Midori wyglądała, jakby miała się znowu rozpłakać; Jenna ścisnęła ją za rękę. – Zawiozę was teraz na komisariat, skąd odwiezie was z powrotem inny funkcjonariusz. – Oczywiście. Znam procedurę – odpowiedziała Jenna, zdając sobie sprawę, że mówi niczym jakiś niewydarzony młodszy detektyw albo telewidz, który całymi dniami nie może się oderwać od reportaży policyjnych. – Słyszałam, że twoja mama jest stróżem prawa. Jenna skinęła głową. – Szeryfem w stanie Waszyngton. Detektyw Jasper wyprowadziła je frontowymi drzwiami; ruszyły w dół po schodach. – Tak, pamiętam, że czytałam o niej i oczywiście o tobie. Midori, która przestała płakać, spojrzała na Jennę zaskoczona. – To długa historia – odpowiedziała Jenna, nie chcąc się w to zagłębiać, lecz uznała, że Midori przydałoby się coś, co odwróciłoby jej uwagę. – No dobrze, mówiąc w skrócie: moją mamę i mnie uwięził seryjny morderca. Już nie żyje. Wsiadły do radiowozu, policjantka przekręciła kluczyk w stacyjce. – Nie byle jaki seryjny morderca. Dylan Walker. – Tak, on – przytaknęła Jenna, zapinając pas. – Czytałam o nim – wtrąciła Midori z tylnego siedzenia. Tym stwierdzeniem zaskoczyła Jennę, która nie sądziła, że Midori czytała cokolwiek.

– Kiedyś ci o tym opowiem – obiecała Jenna, choć wiedziała, że nie zamierza dotrzymać obietnicy. Nie chciała wspominać tamtych dni, podobnie jak matka. Nigdy o tym nie rozmawiały. Cieszyły się, że media zignorowały piątą rocznicę śmierci przystojnego seryjnego mordercy w bunkrze na wybrzeżu stanu Waszyngton. Radowały się z faktu, że filmy telewizyjne i literatura, poświęcone autentycznym przestępstwom, przeżywają ciężkie czasy i nikomu nie wpadło do głowy, by pisać lub kręcić film o tamtym człowieku i jego zbrodniach oraz o roli, jaką one odegrały w jego uśmierceniu. – Tak, to niczego sobie historia – podjęła detektyw Jasper, wyraźnie przymawiając się o dalsze szczegóły. Jenna nie połknęła haczyka. Powiedziała wszystko, co zamierzała zdradzić. Odwróciła głowę, patrzyła przez boczne okno. Akademik BZ i prowizoryczny pomnik wzniesiony w hołdzie zamordowanej niknęły już z oczu. Miała w pamięci niektóre obrazy z tamtych przerażających dni sprzed pięciu lat, ale nie pozwalała im się przytłoczyć. Jak mogłaby to zrobić? Obecnie wydawały się wręcz niczym w porównaniu z zamordowaniem jednej z sióstr, Sheraton Wilkes. Pomieszczenia służbowe komisariatu policji w Dixon mniej więcej przypominały te z Cherrystone, do których Jenna zaglądała przez większość młodzieńczych lat, by coś podrzucić matce, poprosić ją o trochę pieniędzy lub tylko się przywitać. Rozpoznała pokój zebrań, gdzie gromadzili się funkcjonariusze rozpoczynający zmianę, by usłyszeć, co się dzieje w rejonie. Policjanci, którzy pełnili służbę w weekend – pewnie jacyś funkcjonariusze rezerwy – zostawili po sobie zatłuszczone pudełko po jabłkach w cieście. U nas te ciastka by nie wystarczyły, pomyślała. Zauważyła tablicę informacyjną z co najmniej dwiema setkami przyklejonych plakietek z emblematami jednostek z mundurów policjantów i szeryfów z całego Południa. W jej stronach podobną kolekcję założył szeryf Kiplinger. Jenna pamiętała, jaki był szczęśliwy, kiedy przyniosła plakietkę z hrabstwa Oregon, której dotąd nie miał. Wygrała ją na aukcji na eBayu za trzy dolary oraz koszty przesyłki; nigdy nie sądziła, że można się aż tak cieszyć. Detektyw Jasper wskazała Jennie i Midori składane metalowe krzesła w pomieszczeniu z oknami wychodzącymi na parking sklepu, a zarazem restauracji Cracker Barrel Old Country. Położyła przed sobą notatnik i pióro. Zaproponowała kawę lub napoje gazowane, ale ani Jennie, ani Midori nie chciało się pić. Midori chciało się jedynie płakać. – No dobrze – zaczęła policjantka – chcę z wami pomówić z kilku powodów. – Podsunęła Midori pudełko chusteczek higienicznych. – Midori, byłaś jej najlepszą przyjaciółką. Musimy wiedzieć wszystko, co możesz nam powiedzieć o Sheraton. Z kim się przyjaźniła? Czy miała jakichś wrogów? Kłóciła się z kimś? Przypomnij sobie, proszę. Midori otarła oczy. – Spróbuję. – A ty – ciągnęła pani detektyw, zwracając się teraz do Jenny – byłaś poprzedniego wieczoru z Midori i Sheraton na kolacji. – Tak. Choć prawie zupełnie jej nie znałam. Ale pomogę, na ile zdołam. – Oczywiście. Midori, opowiedz mi o Sheraton. – A co pani chce wiedzieć? – Kłopoty z chłopakami? – Spotykała się z Mattem Harperem, ale między nimi dobrze się układało. – O nim wiemy i inny detektyw już z nim rozmawia. Ktoś jeszcze? Była ładna. Pewnie paru facetów w kampusie potraciło dla niej głowy.

Midori rozpięła zamek bluzy jaskraworóżowych dresów marki Juicy. – Sporo flirtowała, ale jedynie dla zabawy. Wszyscy ją lubili. Jeśli ktokolwiek mówił inaczej, to kłamie. – Lubili ją wszyscy z wyjątkiem zabójcy – stwierdziła pani detektyw. Omówiły sprawę kolacji z poprzedniego wieczoru, kiedy Sheraton po powrocie chciała wyjść na imprezę do akademika jednego z bractw. Jenna została wtedy w domu BZ; Midori zeznała, że wróciła do akademika około wpół do pierwszej w nocy. – Nudziłam się tam, a Sheraton dobrze się bawiła. Powiedziała mi, żebym wróciła sama, a ona niedługo przyjdzie. – Co robiła? – Byłyśmy w akademiku Tri Gamma. Siedziała na sofie, gadała z jakimiś facetami i innymi dziewczynami. Nic szczególnego. Po prostu miło spędzała czas. Porozmawiały jeszcze chwilę. Policjantka robiła obszerne notatki, lecz Jenna nie mogła odczytać, co pisze. Obie dziewczyny miały naprawdę niewiele do powiedzenia. Musiało to być coś w rodzaju zdarzenia losowego. Nikt nie nękał zamordowanej. Nikt nie poprzysiągł jej zemsty za jakieś urojone przewinienie. Ktokolwiek zabił Sheraton Wilkes, uczynił to powodowany odrażającą skłonnością, którą można nazwać tylko jednym słowem: zło. – Jenno – zapytała jeszcze pani detektyw, gdy obie młode kobiety już wstały, zbierając się do wyjścia – czy z jakiegoś powodu ktoś mógłby chcieć zabić ciebie? Miałaś spać w tamtym pokoju, prawda? Jenna przewiesiła torebkę przez ramię i wzięła kurtkę. – Nie – odpowiedziała. – Nikt cię nie nęka? Nie naprzykrza ci się? Nie grozi ci? – Nie, absolutnie nikt. Dzięki, pani detektyw, właśnie coś takiego chciałam od pani usłyszeć. Pięknie. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 38 Tustin, stan Kalifornia Suka wabiła się Maggie. Była dziesięcioletnim, brązowo-białym mieszańcem z przewagą rasy springer spaniel i, zdaniem większości obserwatorów, miłością życia pani Hansen. Istniał nawet tego dowód. Ściana obok telewizora była obwieszona półkami dającymi wyraźne i niezaprzeczalne świadectwo pozycji psa w hierarchii rodziny – stały na nich dziesiątki zdjęć Maggie oprawionych w srebrne i złote ramki. Nie było za to ani jednego zdjęcia mieszkających tam dzieci, które zgodnie z poleceniem zwracały się do Hansenów „mamo” i „tato”. Ani jednego, nawet zrobionego polaroidem. Była fotografia z plaży z Maggie w morskiej pianie, poszczekującej leniwie z pyskiem uniesionym ku niebu. Było ujęcie Maggie rozwalonej na sofie. Maggie z krążkiem do aportowania w pysku, wpatrzona wesoło w obiektyw. Michael zaczął nienawidzić tego psa. Na pewno jakąś rolę odgrywała w tym zazdrość, jak z czasem doszedł do wniosku. Pies był ważniejszy od mieszkających w domu dzieci. Pewnego razu, gdy chłopiec nie zjadł zjełczałej zupy z soczewicy, którą pani Hansen ugotowała i trzymała na kuchence przez cztery dni, przybrana matka wlała ją do miski z psią karmą i zmusiła go do jedzenia na czworakach, jak gdyby był zwierzęciem. Płakał, krzyczał, lecz wreszcie musiał się poddać, ona zaś śmiała się, po czym powiedziała do psa: – Nie martw się, kochanie. Kiedy skończy, umyję miskę, żebyś się od niego czymś nie zaraziła. Wydawało się, że i pies jest rozbawiony. Michael miał też inne powody, by znienawidzić Maggie. Suka była wesołym świadkiem wielokrotnych upokorzeń, jakie znosił od pana Hansena. Czasami, kiedy Hansen z rozpiętymi spodniami przyciskał podbrzusze do twarzy Michaela, Maggie siadywała w pobliżu, dysząc, jakby podobało się jej to, co robił ten cuchnący facet. Może pies się cieszy, że sam nie musi tam lizać swego pana? Michael usiłował wysyłać do Maggie telepatyczne: Ugryź go! Spraw, żeby przestał! Zaszczekaj! Zrób coś! Ty głupi psie! Ale Maggie tylko siedziała z psim uśmiechem na pysku. Proszę, pomóż mi, myślał. Jednak suka tylko merdała końcem ogona. Michael był pewien, że pies dokładnie rozumie, co chciał mu przekazać, a także to, co z nim robi Hansen. Ten pies był zły. Za pierwszym razem Michael skrzywdził Maggie całkowicie przypadkowo. Schodził ze swojego piętrowego łóżka i nie zauważył psa zwiniętego w kłębek na śpiworze, w którym leżał najnowszy domownik, Kenny. Maggie zaskowyczała, gdy Michael postawił stopę na jej zadzie. Ogarnęło go dziwne uczucie, którego nie umiał początkowo określić. Skrzywdzenie tego zwierzęcia sprawiło mu przyjemność. Zrobił to ponownie, tym razem silniej. Maggie warknęła, lecz ten dźwięk jedynie podniecił Michaela. Chciał skakać po psie, pokruszyć mu żebra na kawałki, ciąć nożem narządy wewnętrzne, płuca, serce… i zetrzeć mu z pyska raz na zawsze ten psi uśmiech. – Hej, to ją boli! – krzyknął Kenny z oczami rozwartymi w przestrachu. Michael opanował się, wizja Maggie zgniecionej na krwawą miazgę znikła. – Leży mi na drodze! Nowy współlokator przytulił sukę.

– Zostaw ją w spokoju. Michael uśmiechnął się krzywo. Wówczas tego nie wiedział, lecz właśnie odkrył coś, co dawało mu zarówno przyjemność, jak i panowanie nad innymi. Uśmiech, który posłał Kenny’emu, nie miał nic wspólnego z prawdziwą radością. Była to mimowolna, naturalna reakcja na czyjś strach. Z czasem zaczął kopać psa, gdy nikogo nie było w pobliżu. Później skierował swoją agresję także przeciwko innym zwierzętom z okolicy. Najpierw zabił żółwia sąsiadów, któremu właściciele pozwalali wędrować po podwórzu, gdzie stworzenie zjadało owady i rośliny, ciesząc się kalifornijskim słońcem przesianym przez listowie eukaliptusów i jaworów. Michael ukradł z warsztatu Hansena śrubokręt, wbił go w skorupę gada i patrzył, jak ze zwierzęcia uchodzi życie. Dwa dni później ogłuszył kota plastikowym kijem do baseballu. Przyszło mu to łatwo i również sprawiło przyjemność. Pręgowany kocur nawet się nie bronił. Wyjrzał z pojemnika na śmieci i dostał cios, który pozbawił go przytomności. Wcześniej Michael ukradł nóż do cięcia kartonu, zamierzając odciąć Hansenowi członek, lecz nigdy nie zdobył się na odwagę. Kot to co innego. Kot nie mógł napytać mu kłopotów. Michaela zaskoczyła łatwość, z jaką udało mu się przeciąć skórę pokrytą zmierzwionym futrem, ścięgna i kręgi. Wreszcie odpadła głowa niczym pomarańcza zerwana w zagajniku drzew cytrusowych rosnącym dwie posesje dalej. Jakie to było łatwe i jakże ostateczne. Usiadł w kucki na tyłach domu, obok zagrody zbudowanej przez Hansena na pojemniki na śmieci, i z chłodnym skupieniem obserwował kałużę rdzawoczerwonej krwi, powoli przesączającą się pomiędzy okruchy białych kamieni przywiezionych w zeszłym tygodniu przez meksykańskich robotników. „Ślicznie to wygląda – zachwycała się wtedy pani Hansen. – Jak na bajkowej plaży”. Już nie, pomyślał chłopak. Pozbawiony głowy kot nie budził w nim żadnych uczuć oprócz zniecierpliwienia – co zrobić z trupem? Z pewnością nie należało wrzucać go do śmieci. Kiedy później tego samego popołudnia pani Hansen zauważyła ślady krwi na koszulce Michaela, nic nie powiedziała. Nie pochyliła się, by sprawdzić, czy się nie zranił. Nie pobiegła do łazienki po środki opatrunkowe i odkażające, jak mogłaby zrobić jego rodzona matka. Nie pocałowała go, żeby ukoić ból. Ale nie złajała go, że się ubrudził. Nie zrobiła absolutnie nic. Michael wiedział dlaczego. Myśli, że to Hansen mnie zranił. Głupia, tłusta krowa. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 39 Cherrystone Prawniczka Donna Rayburn, która podczas procedury okazania w śledztwie przeciwko Crawfordowi zastąpiła Cary’ego McConnella, stała przy dystrybutorze paliwa w dżinsach za trzysta dolarów, butach na szpilkach i skórzanym kremowym płaszczu, układającym się tak miękko, że wyglądał jak rozsmarowany na jej sylwetce. W Cherrystone, miasteczku w stanie Waszyngton, nieczęsto widywano osoby takie jak ona. Emily Kenyon wątpiła, czy jej skórzana sofa marki Ethan Allen kosztowała tyle, ile ten ciuch Donny. – Ładny płaszcz! – zawołała do prawniczki od swojego dystrybutora w następnym rzędzie, za blisko, by mogła udać, że jej nie widzi. Chciała dodać, że kolor płaszcza niemal dokładnie odpowiada barwie bmw Donny, ale się rozmyśliła. – Wybiera się pani dokądś? – Jadę z Carym do jego domku letniskowego – odpowiedziała Donna. – Wie pani, jak on lubi otwartą przestrzeń. Po raz pierwszy kobiety przyznały przed sobą, że obie spotykały się z Carym. Emily z ulgą myślała o tym, że jej romans z najbardziej narcystycznym prawnikiem z Cherrystone od dawna należy do przeszłości. Prawie żałowała Donny, która sypiała z diabłem, nawet o tym nie wiedząc. – A tak, ten jego domek. Na pewno będzie się pani dobrze bawić. Donna wyłączyła dystrybutor i zaczekała na paragon. – Jedziemy tylko na jedną noc. Cary to istny pracoholik. – Wśliznęła się do samochodu, pomachała do pani szeryf i odjechała. Emily skończyła tankować swojego forda crown victoria, zastanawiając się, jak, u licha, biuro uzasadniało wydatki na utrzymanie takiego paliwożernego auta, które zużywa niemal piętnaście litrów benzyny na sto kilometrów. Zachodziła też w głowę, kto zatwierdził taki szkaradny, jasnozielony kolor jako służbową barwę ich szczupłego parku samochodowego. I rozmyślała, kiedy Donnie otworzą się oczy w sprawie Cary’ego. Bawiła kilka razy w domku letniskowym na początku swojego związku z adwokatem. Domek znajdował się kilka kilometrów od ośrodka wypoczynkowego na stoku góry Schweitzer w północnej części Idaho. Cary, chcąc wypadać najwspanialej we wszystkim, co robił, traktował tamto miejsce jak sanktuarium. Wszystko, jego zdaniem, było tam najlepsze: jego skutery śnieżne, sprzęt wędkarski, wyposażenie narciarskie. Weekendy spędzane w domku były wyczerpujące, lecz bynajmniej nie z powodów, o których się najwięcej fantazjuje w romantycznych marzeniach. Biedna, głupia Donna w tym swoim eleganckim bmw. Będzie musiała poznać to na własnej skórze. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 40 Stanton, stan Kalifornia Michael Barton nie był pewien, jak to się stało, że on i Sarah zostali zabrani z rodziny zastępczej, od Hansenów, do domu dziecka fundacji Ogilvy’ego w kalifornijskim mieście Stanton. Czy z powodu czegoś, co zrobił? Zabitych zwierząt? Niewielkiego podpalenia? A może nie chciano go już, odkąd w domu pojawił się młodszy chłopiec, Jeremy? Może naprawdę był nic niewart? Kiedy po latach opowiadał o tym Olivii, mówił o tym fakcie jak o wybawieniu, choć w gruncie rzeczy najmocniejszym uczuciem w związku z tym był żal. – Hansenowie byli nikczemni – powiedział pewnego razu żonie, gdy zdradził jej strzęp tajemnicy swojej mrocznej przeszłości – lecz tworzyli dom. Ohydny, ale dom. Ogilvy zawsze wydawał się obozem koncentracyjnym. – Nie mogło tam być aż tak źle – zaoponowała Olivia. – Dom dziecka miał chyba status placówki państwowej, prawda? Michael przywołał na twarz szeroki uśmiech, choć pragnął krzyknąć na tę kobietę, dla której usiłował stać się kimś zdrowym, normalnym. – Oczywiście. Ale pani McCutcheon robiła wszystko po swojemu. Marilyn McCutcheon była kierowniczką piętra w domu fundacji Ogilvy’ego, w oddziale dla „trudnych” wychowanków. Budynek, w którym mieściło się schronisko dla krnąbrnych i bezdomnych nieletnich, stanowił dawniej część liceum. Była tam stołówka, sala gimnastyczna i czterdzieści cztery izby szkolne, które w 1961 roku przekształcono w sypialnie oraz gabinety osiemdziesięcioosobowego personelu zatrudnionego w pełnym i niepełnym wymiarze godzin. Większość pracowników mających pod opieką dwieście dwadzieścioro dzieci, dla których placówka stanowiła przystanek przed domem poprawczym lub rodziną zastępczą, pracowała tam, gdyż nie mogła znaleźć sobie innego, intratniejszego zajęcia. Jeżeli trafiali się ludzie choćby na wpół przyzwoici pod względem prezencji, umiejętności i etyki zawodowej, nie zagrzali tam miejsca dłużej niż sześć miesięcy. To jednak nie dotyczyło Marilyn McCutcheon. Ta ogromna kobieta po pięćdziesiątce, o przedwcześnie posiwiałych włosach, wielkich rękach i ociężałym chodzie, pracowała tam, ponieważ to uwielbiała. Uwielbiała zaś dlatego, że codziennie przez osiem godzin zawiadywała swoim piętrem. Kierowała nim tak, jak chciała. Nie dawała sobie dyktować, co ani kiedy ma robić. W jej domu zaś sprawy miały się inaczej. Kiedy McCutcheon wracała do siebie, jej rodzice, oboje tuż przed osiemdziesiątką, wrzeszczeli i pokrzykiwali na nią, że jest nędznym zerem. „Powinnam była podwiązać sobie jajowody, nim cię urodziłam”, co najmniej raz w miesiącu powtarzała jej matka. „Nic dziwnego, że nie znalazłaś sobie chłopa – mawiał ojciec. – Rozumu masz mniej niż jakiś futbolista. Żaden mężczyzna by cię nie zechciał”. Marilyn pragnęła ich zamordować. Pewnego razu nawet zdmuchnęła w piekarniku płomień pilotujący i wyszła z domu. Wyobrażała sobie, że dosłyszy huk eksplozji nawet w domu dziecka. Ale wybuchu nie było. Po powrocie do domu przekonała się, że kuchenka ma automatyczny zawór odcinający dopływ gazu. Rodzice skrzyczeli ją za spóźnienie, ona zaś myślała jedynie o tym, z jakim uczuciem szczęścia wybrała się po pracy na zakupy, przekonana, że ma ich z głowy. Żyła wyłącznie pracą. Praca była jej azylem. Dzieci stanowiły jej terapię. Jej worki treningowe. Pracownik socjalny powiedział, że Michael i Sarah zostaną umieszczeni u Ogilvy’ego

„przejściowo”, aż pojawi się miejsce w innej rodzinie zastępczej. Chłopak z zadowoleniem opuszczał dom Hansenów. Nigdy nikomu nie zdradził, do czego zmuszał go Hansen, choć pewnego razu niemal wyznał to nauczycielce. Tak niewiele brakowało; słowa wręcz wyrywały mu się z ust, gdy współczujące oczy nauczycielki przyciągnęły jego wzrok. Ona mi pomoże, myślał. Ochroni mnie. Ocali. – Dobrze się czujesz, Michaelu? – spytała. – Wiem, że ci ciężko bez mamy, ale możesz mi wszystko powiedzieć. Troszczę się o ciebie. – To coś bardzo złego – odrzekł. – Powiedz, co zrobiłeś? Co ja zrobiłem?! Gdyby wtedy przemówił, mógłby odmienić swoje życie. Ale jej słowa go zmroziły. Przez moment myślał, że może zasłużył na to, co tata z nim robił. W końcu, o ile się orientował, tylko on w domu Hansenów musiał znosić te okropne rzeczy. Może był niegrzeczny? Może to go spotykało z jego winy? Nie, pomyślał. Ona się myli. Nie wie, o czym mówi. Jednak powstrzymała go ponura groźba, którą rzucił tata, gdy znów przyciągał jego twarz do swego cuchnącego krocza: „Tylko piśniesz choć słowo o mnie, a zabiję twoją siostrę. Tata i tak nie lubi małych dziewczynek, kowboju”. Nauczycielka spojrzała na ścienny zegar; miała coś do załatwienia. – Możemy pomówić o tym później. I obiecuję – dodała, biorąc torebkę – że ci pomogę. – Dobrze – odpowiedział Michael, w pełni świadom, że nigdy jej nie powie. Nie powie nikomu. Niebezpieczeństwo grożące Sarah było zbyt wielkie. Drzwi się zatrzasnęły. – Doszły mnie słuchy, że sprawiacie same kłopoty – oznajmiła Marilyn McCutcheon, gdy wpadła na Michaela i Sarah dziesięć minut po ich przyjęciu. – Nie zamierzam tego tolerować. Paskudna z ciebie pannica – dodała, wskazując na Sarah. – To nieprawda – odpalił Michael. Jego siostra siedziała na jednej z poplamionych zielonych sof stojących wzdłuż ścian pomieszczenia, gdzie wychowankowie spotykali się z odwiedzającymi ich krewnymi. Niegdyś mieściła się tu biblioteka liceum, zostały jeszcze regały na książki, teraz puste. Marilyn chwyciła Michaela za nadgarstek i szarpnięciem poderwała go z miejsca. Chłopiec zaczął krzyczeć; kierowniczka uciszyła go, mocno przyciskając swą wielką dłoń do jego twarzy. – Nie próbuj. Nigdy nie próbuj. Nigdy nie próbuj mi się sprzeciwiać – wycedziła. Miotała z ust te słowa w stronę jedenastoletniego chłopca niczym wstrętne wymioty. Czuł się zerem. Czuł się śmieciem. – To moje piętro. Rozumiesz? Michael zaczął się wyrywać. Jeszcze silniej wykręciła mu rękę, przycisnęła dłoń do jego ust i nosa tak mocno, że zaczął się dusić. – Pytałam, czy rozumiesz? Z oczu chłopca wyzierało przerażenie. Sarah siedziała w niemal katatonicznym bezruchu, wpatrzona w kobietę mocującą się z bratem. Michael skinął głową. – Dobrze. Nigdy nie próbuj ze mną zadzierać. Ponownie kiwnął głową. Siostrę Michaela ulokowano w klasie numer 14, w głębi korytarza. Tej samej nocy chłopiec po raz pierwszy zmoczył łóżko. Tak rozpoczął się ów cykl, Michael zaś obawiał się, że nigdy się nie

skończy, nawet w wieku dorosłym. Co rano Marilyn McCutcheon wyciągała na korytarz materac Michaela, po czym wręczała mu szczotkę i stalowe wiadro z wodą z mydłem. – Wyczyścisz to albo złoję ci skórę – mawiała, wpijając się w oczy chłopca swoimi zimnymi niebieskimi oczami. – Jasne? Oczywiście robił, co mu nakazano. Inne dzieci śmiały się z niego. Personel nadał mu przezwisko „Michael Sikawka”. Olivia Barton wiedziała, że lepiej nie trzymać w domu żadnych książek o wykorzystywaniu i maltretowaniu dzieci. Pamiętała, jakim gniewem Michael wybuchał, kiedy sprawiała wrażenie, że interesuje ją to zagadnienie. To znaczyło: żadnej beletrystyki ani literatury faktu na ten temat. Olivia często odwiedzała bibliotekę w Garden Grove na rogu ulic Baileya i Chapmana, w której praktycznie zawłaszczyła wszystkie pozycje od numeru 150 w klasyfikacji dziesiętnej Deweya, czyli książki poświęcone wszelkim dziedzinom psychologii, zgrupowane w czterech rzędach. Przez jakiś czas jej uwagę przykuwał każdy program telewizyjny, taki jak Oprah Winfrey Sho w lub Dr Phil, w którym choćby nawiązywano do zagadnienia molestowania dzieci, zwłaszcza gdy była w nich mowa o wpływie tego problemu na życie osoby dorosłej, która przeżyła tę traumę. Olivii podobało się wyrażenie „osoba, która przeżyła” w odniesieniu do męża. Była pewna, że jego wspomnienia z rodziny zastępczej, z placówki państwowej, a może nawet z okresu przed porzuceniem go przez matkę prawdopodobnie były traumatyczne, lecz nie w takim stopniu, jak przedstawiano w telewizji. Nieustannie zadawała sobie pytanie: Jak to możliwe, że Michael jest obecnie taki normalny? ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 41 Była to szokująca fala strachu. Jeśli miała wszystkich zmusić, by zamarli w bezruchu, to tak się właśnie stało. Niezrozumiały wrzask dobiegający z kuchni mroził krew w żyłach. W całym domu dzieci i opiekunowie zwrócili się w stronę, z której doleciał. Nawet dzieciak, który dzień po dniu przesiadywał przed telewizorem z kubkiem jogurtu truskawkowego na podołku i bezmyślnym, całkowicie nieobecnym wyrazem twarzy, pochłonięty filmem animowanym, odwrócił się w stronę źródła przerażającego wrzasku niosącego się echem po całej placówce. Stało się coś bardzo złego. Gorszego niż fakt, że ktoś zmoczył łóżko, przehandlował swoje lekarstwa lub skradł coś z żywności. W następnym krzyku dało się dosłyszeć słowa: – O mój Boże! Co tu się stało?! Pomocy! Krzyczała kucharka Consuelo Ramirez. – Na pewno znów się skaleczyła! – domyślił się ktoś. Mnóstwo stóp załomotało w wyłożonym linoleum korytarzu prowadzącym do kuchni. Najwidoczniej rzeczywiście stało się coś bardzo złego. Jakiś odznaczający się przytomnością umysłu pracownik gwałtownym ruchem otworzył wiszącą na ścianie apteczkę i chwycił przylepiec, gazę i garść rolek bandaża. Istotnie, kiedy członkowie personelu i kilkoro dzieci wpadli do kuchni, uderzył ich widok krwi i odór śmierci. Początkowo nikt nie dostrzegł Consuelo. Dopiero po chwili znaleziono ją skuloną na podłodze. – Słodki Jezu, kto to zrobił naszej Boots? – Consuelo podniosła wzrok na przybyłych jej na pomoc. Tuliła martwą czarno-białą kotkę znalezioną przez Marilyn McCutcheon na parkingu siedem lub osiem lat temu. Kotka, biała w czarne łaty, otrzymała to imię, bo Marilyn uwielbiała piosenkę Nancy Sinatry These Boots Are Made for Walking. – Co się stało? – dopytywali się wszyscy. – Nie wiem. – Consuelo tonęła we łzach. – Gdzie ją znalazłaś? – Marilyn delikatnie wzięła kotkę z ramion kucharki. Na jej jasnoniebieskiej bluzce odbił się krwawy kleks niczym plansza testu Rorschacha. Kształtem przypominał figurę anioła odbitą na śniegu. Jedno z dzieci wybuchnęło płaczem, a wkrótce dołączyły do niego pozostałe. – Była w mikserze, który musiał się jakoś włączyć – mówiła Consuelo pośród szlochów. – Pani wie, że lubiła zwijać się w kłębek i spać w różnych ciasnych pojemnikach. Marilyn nie płakała, ale jej wyraz twarzy zwiastował burzę. Wychowankowie i pracownicy, którzy ją znali, mieli jedynie nadzieję, że kierowniczka zwróci swój gniew przeciw komuś innemu. – To niemożliwe, żeby Boots sama włączyła mikser – zawyrokowała, wodząc naokoło wzrokiem po przerażonych twarzach. Oczywiście miała słuszność, ale nikt nie odważył się tego przyznać. Na drugim krańcu placówki Michael Barton wyszedł spod prysznica i ubrał się. Zakrwawioną piżamę wepchnął do plastikowego worka ukradzionego z magazynku; worek owinął papierowymi ręcznikami, na wypadek gdyby ktoś zajrzał do śmieci. Ukradł z pralni czystą piżamę i ukrył ją pod odzieżą. Wszystko zawczasu przygotował. Kotka nie stawiła dużego oporu. Chłopak nie był nawet draśnięty. Wystarczyło tylko szybko przekręcić głowę zwierzęcia, rozległ się trzask i już zmieniło się w futrzany worek martwego mięsa.

Skręcenie karku było aktem szybkim i rozstrzygającym. Zadanie wykonane. Jednakże nie dostarczyło to żadnej zabawy. Jak by się tu zabawić? Odpowiedzią na pytanie był nóż. Kusił, leżąc na blacie obok zlewu. W jednej sekundzie, w okamgnieniu, zbyt szybko, by chłopak naprawdę pojął, co zamierza, znalazł sposób zabawienia się. Małym nożem do obierania jarzyn ostrożnie wypatroszył Boots, ochlapując przód piżamy cuchnącą cieczą, głównie krwią. Puls bił mu normalnym rytmem. Było to dziwne i w późniejszych latach miał się zastanawiać nad tym zjawiskiem. Choć czuł podniecenie tym, co robił, nie bał się. Włożył kocie truchło z sączącymi krwią wnętrznościami do zbiornika dużego, przeznaczonego dla placówek zbiorowego żywienia miksera i nastawił tryb działania oznaczony skrótem „Puls.”. Śmieszne, bo kotka nie ma już pulsu, pomyślał, zdając sobie sprawę z ironii tego, co właśnie uczynił. Wiedział, jak bardzo Marilyn McCutcheon kocha swoją kotkę. Może była to w jej życiu jedyna kochana istota. Widywał ją w sali telewizyjnej z Boots na kolanach, przemawiającą do zwierzaka jakimś odrażająco dziecięcym szczebiotem. „Kto jest najładniejszym kiciusiem na całym świecie? – pytała Marilyn, czochrając białą łatkę futra pod brodą kotki. – Ty, żaden inny”. Kotka nie wiedziała, że kierowniczka terroryzuje całe otoczenie. Marilyn wydobyła ją z życia o chłodzie i głodzie, zapewniła jej dostatek i przytulny dom. Gdyby nie te naprzykrzające się dzieciaki w placówce, byłoby idealnie. „Jak się ma mój najdroższy futrzaczek?”, gruchała. Dlaczego kot mógł być wart miłości, a mała dziewczynka czy jedenastoletni chłopiec zasługiwali jedynie na drwiny i szyderstwa? Tego samego dnia, później, gdy przygasło przerażenie tym, co się stało, Michael i Sarah bawili się w narożniku sali telewizyjnej, wyznaczonym na kącik czytelniczy. Oczywiście nie była to biblioteka. Podobnie jak cała placówka naprawdę nie zasługiwała na miano domu, choć nosiła tę nazwę. Marilyn, robiąc obchód, obrzuciła spojrzeniem dwoje dzieci. Michael podniósł wzrok. Twarz miał beznamiętną, niewyrażającą w ogóle żadnych uczuć. Zaraz spuścił oczy na książkę, którą czytał siostrze. Była to bajka Kot w butach. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 42 Garden Grove Michael Barton rozpłakał się, gdy wykonująca badanie ultrasonograficzne techniczka, skończywszy przesuwać pokrytą żelem głowicę po brzuchu jego żony, spojrzała w monitor, obróciła się ku niemu i oznajmiła: – Będzie pan miał syna. Olivia uniosła głowę z kozetki. Obraz w monitorze był odrobinę ziarnisty, ale przyszłej matce wydał się piękny niczym portret pędzla amerykańskiej impresjonistki Mary Cassatt. Łza popłynęła po przystojnej twarzy Michaela; zatrzymała się na nosie. Niemal wciągnął ją wraz z oddechem, zanim sięgnął po jednorazową chustkę w dużym kartonowym pudle na tacy przy kozetce. Przez chwilę milczał, potem spróbował się uśmiechnąć. Miał wielką nadzieję, że dziecko w brzuchu Olivii będzie dziewczynką. Oczywiście czytał wyniki badań statystycznych i wiedział o sporym prawdopodobieństwie, że ofiary molestowania seksualnego same zaczną wykorzystywać nieletnich. – Kochanie, czuję się tak samo – powiedziała Olivia, spoglądając na otartą przez męża w milczeniu łzę. – Czuję się jednocześnie podniecona i przerażona. Przerażona? – pomyślał. Olivia nie wie, co to strach. On wiedział. Do tego czasu Michael nauczył się kłamać jak z nut. Dziękował Bogu za tę wyćwiczoną umiejętność. Możliwość zatajenia prawdy bez przykrych konsekwencji bardzo mu się dawniej przydawała. Pozwoliła mu przeżyć. – Marzyłem o synu – odezwał się bardzo cicho. – Chcę podarować mu takie dzieciństwo, jakiego sam nie zaznałem. – Wiem. Ja także – odpowiedziała Olivia, znowu unosząc głowę, tym razem w stronę męża, by mógł ją pocałować. Pochylił się i przycisnął usta do jej warg. Techniczka, przystępując do ścierania mazi z nabrzmiałego brzucha Olivii, uśmiechnęła się i lekko potrząsnęła głową. Tyle radości można było czerpać z obserwowania, jak spełniają się ludzkie marzenia. Nacisnęła stopą przycisk i wrzuciła zużyte chustki do stalowego kosza na odpadki. – Stworzą państwo piękną rodzinę – powiedziała na pożegnanie, wychodząc z gabinetu. Olivia ubrała się; nowina wzbudziła w niej euforię. Nie mogła się doczekać, kiedy zatelefonuje do matki. – Chłopiec! – Byłby to pierwszy od lat chłopiec w jej rodzinie. Znów pocałowała Michaela i wystukała numer do matki. – Wyjdę do łazienki – powiedział Michael, zostawiając telefonującą Olivię samą. Łazienkę dostosowano do potrzeb rodzin z dziećmi, była wyposażona w stół do przewijania niemowląt. Co ważniejsze, również w rygiel w drzwiach. Michael pstryknął zasuwką, odkręcił wodę, opłukał twarz i popatrzył w lustro. Kim jestem? Człowiekiem czy potworem? Nie był pewien. Wiedział jedynie, że ziarna wszystkiego, co mu się przydarzyło i uczyniło go tym, kim jest, zostały posiane w odległej przeszłości. Zaczęło się od myśli, że jeśli nie wypije nawet szklanki wody po południu i wieczorem, nie zmoczy pościeli. Wkrótce postanowił przestać pić od obiadu. Czasami budził się w środku nocy i sięgał do krocza w płonnej nadziei, że wyczuwana wilgoć jest rezultatem polucji, a nie strumienia moczu. Było to czymś w rodzaju odmiennego typu tortury podtapiania, którą musiał znosić bezustannie i która dowodziła mu, że jest nieudacznikiem, dziwolągiem. Niekiedy budził się na czas,

by po cichu zdążyć zdjąć z łóżka prześcieradło i wcisnąć je do poszwy na poduszkę, aby ukryć przed personelem. To były najlepsze poranki, bo upływały bez drwin z ust innych. „Michael Sikawka! Michael Sikawka! Michael zapomniał zakręcić kran!”. Kiedy miał czternaście lat, z plastikowej butelki zrobił coś w rodzaju kaczki, którą mocował bandażami owiniętymi wokół talii i ud. Nadal nic nie pił od południa. Wciąż nienawidził zapachu swojego ciała. Gdyby wierzył w Boga, mógłby żywić nadzieję, że całe zło, które go spotyka, kiedyś przeminie. Że nigdy więcej nie zechce nikogo skrzywdzić. Jednak przez wszystkie młodzieńcze lata od czasu do czasu nie mógł powstrzymać się przed obmyślaniem sposobów zamordowania kogoś tak, by uniknąć schwytania. Były to jedynie myśli, których nigdy nie wcielał w czyn. A może odkrył sposób na to, by się wyleczyć z pogardy dla samego siebie? Miał jedynie świstek papieru jako konkretny dowód, że kiedykolwiek żył poza rodziną zastępczą lub państwową placówką opiekuńczą. Był to mały wycinek z prasy z artykułem o tym, jak jego i Sarah odnaleziono w Disneylandzie. Korzystając z zawartych w nim informacji, chłopak zadzwonił do komisariatu, żeby sprawdzić, czy mają tam akta tej sprawy; jednak wymieniony w artykule policjant został przeniesiony. Na myśl, że matka mogła porzucić rodzone dzieci niczym niepotrzebne rupiecie, wzbierała w nim żółć. W domu dziecka fundacji Ogilvy’ego znajdowała się licha pracownia komputerowa z przestarzałymi komputerami i niesprawnymi drukarkami. Nie miała dostępu do internetu, w przeciwnym razie próbowałby odnaleźć matkę. Podkradł z tej namiastki pracowni płytkę i niekiedy zapisywał na niej notatki, opowiadania i swoje przemyślenia. O pewnym pracowniku placówki, który obrzucił go nieprzychylnym spojrzeniem, gdy chłopak szedł do stołówki po porannych lekcjach, napisał: To tłusta świnia. Nawet jego nos przypomina świński ryj. Chciałbym wziąć nóż, rozciąć mu brzuch i rozrzucić jego cuchnące flaki po całej pracowni chemicznej. Zrobiłbym to powoli. Zrobiłbym to przy wszystkich, a gdyby ktoś krzyknął, kazałbym wszystkim się zamknąć, bo inaczej to samo uczynię z nimi. Innym razem po tym, jak z placówki zabrano jego siostrę, napisał o niej czule: Sarah zasługuje na lepszy los i wiem, że go znalazła. Przebywa w jakimś słonecznym miejscu. Zajada się owocami, ale nie takimi z puszki, miękkimi i papkowatymi, po których ma się w ustach dziwny metaliczny smak. Teraz jest jej dobrze. Nie zasłużyła na to gówno, którego zaznała z winy mamy. W tych notatkach nigdy nie wspominał o swoich nieszczęściach. Nie powracał obsesyjnie do myśli, dlaczego on nie zasłużył na przyzwoity dom i kochającą rodzinę. Był na tyle bystry, by to odgadnąć. Moczył się w nocy. Przepełniała go nienawiść. Uznał, że wszyscy nim gardzą. Tak będzie do czasu, aż zrobi im krzywdę. Wtedy zrozumieją. Zbyt późno. Niemniej zrozumieją. Namawiał innych chłopaków z placówki do rozdeptywania żab. Kiedy latem zraszacze działały do późnej nocy, betonowy dziedziniec roił się od podskakujących małych stworzeń. Michael nie widział żadnej różnicy między rozdeptaniem żaby z towarzyszącym odgłosem plaśnięcia a rozgnieceniem komara. – Jesteś czubek – odrzekł na to mały Meksykanin uważający się za wrednego gnojka, któremu

jednak nie spodobał się pomysł rozdeptywania żab. – A ty pedzio – odpalił Michael, używając słowa, którego nade wszystko nie cierpiał. Raz nazwał go tak pan Hansen. „Dobry z ciebie chłopiec – rzekł wtedy, gdy już się zaspokoił, ocierając się członkiem o skórę Michaela. – Może aż za dobry. Może jesteś pedziem i naprawdę to lubisz”. Michael uśmiercał koty i psy; przekonał się, że sprawia mu to przyjemność. Przy mordowaniu innych zwierząt zaledwie się uśmiechał. Pewnego razu otruł rybki w gabinecie dentystycznym. Kiedy recepcjonistka odwróciła się do niego tyłem, opróżnił do wody foliową torebkę napełnioną amoniakiem. Zanim zszedł z dentystycznego fotela, cały promieniał. Żadnych ubytków, a w akwarium pełno ryb pływających brzuchami do góry. Któż mógłby prosić o więcej? ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 43 Światło poranka sączyło się przez zazdrostki, które Olivia Barton uszyła jako swoje pierwsze krawieckie dzieło na maszynie podarowanej jej na Gwiazdkę przez Michaela i dzieci. Olivii nie podobał się asortyment zasłon z falbankami w sklepie sieci Linen N Things, zajmującym większość powierzchni w pobliskim wąskim pasażu handlowym. Chciała mieć salon skromny i elegancki, a nie rustykalny. Na widok swojego rękodzieła uśmiechała się i czekała, kiedy Michael je dostrzeże. Dała sobie słowo, że w razie konieczności odczeka nawet tydzień. No, może dwa. W kuchni o pomalowanych na bursztynowo ścianach pachniało sokiem pomarańczowym i podsmażanym boczkiem. Dzieci, dość nietypowo, jeszcze spały. Olivii to nie przeszkadzało. Michael w piątek wrócił późno, a dzieciaki czekały na niego, chcąc zobaczyć się z ojcem. Ich dłuższy sen oznaczał, że będzie mogła spędzić trochę czasu sam na sam z ukochanym mężczyzną. Jednak coś było nie tak. Spojrzała na Michaela z prawdziwą troską; mąż wpatrywał się w ekran niewielkiego telewizora umieszczonego pod rzędem białych szafek. – Wszystko w porządku? – spytała. Nie odpowiedział, nie spuszczając z oczu ekranu. Ciemnowłosa reporterka o ostrym i nieprzyjemnym głosie, uczesana „na hełm”, relacjonowała sprawę straszliwego zabójstwa dziewczyny w domu studenckim Beta Zeta na terenie uniwersytetu w Dixon w stanie Tennessee. Michael jakby lekko poczerwieniał na twarzy. Wynikało to chyba z czegoś więcej niż zmęczenie długą podróżą. Po prostu nie wyglądał dobrze. Źle się czuł? Był chory? „…Miejsce zbrodni sprawiało wrażenie tak makabryczne, że – jak poinformowali mnie profilerzy FBI – motywem powodującym zabójcą musiała być wściekłość na ofiarę. Twierdzą, że mord został popełniony z pobudek osobistych”. – W porządku – odparł Michael. Sięgnął po kubek do kawy z napisem „Najlepszy na świecie tatuś”. – Nic mi nie jest. Zdjęcie na ekranie przedstawiało ładną, młodą, pełną życia dziewczynę. Pod spodem widniał napis z personaliami ofiary: „Sheraton Wilkes, zmarła w wieku dwudziestu lat”. – Smutna historia. Co za strata – skomentowała Olivia, dolewając sobie do kubka trochę śmietanki. Michael opuścił wzrok na leżący przed nim podwójny stosik rachunków hotelowych i restauracyjnych, upił łyk kawy bez śmietanki ze swojego kubka. – Zgadza się. Przerzucał rachunki, jakby nie mógł odnaleźć czegoś ważnego. Naprawdę zaś szukał sposobu przerwania tej rozmowy. Zgrabnego sposobu. Takiego, którym nie dałby żonie powodu do zmartwienia. – Jednak chyba nie czuję się najlepiej – odezwał się. – Może strułem się czymś w tamtej restauracji z owocami morza. Olivia przyłożyła mu dłoń do czoła. – Wiesz, że nie należy jeść owoców morza, jeśli z okien jadalni nie widać oceanu. Michael zdobył się na przelotny uśmiech. Kochał ją ponad wszystko. Jedno pęknięcie na jego fasadzie i mogłaby ujrzeć jego prawdziwe oblicze. – Wiem, wiem – odpowiedział, wychodząc do toalety na dole. – Kochanie, przykro mi, że się źle czujesz! – zawołała za nim. – Przejdzie.

Za zamkniętymi na klucz drzwiami łazienki włączył wentylator i odkręcił kran przy umywalce na cały regulator. Spuścił wodę w sedesie. Przemierzał pomieszczenie tam i z powrotem, ale było tam za mało miejsca. Miał wrażenie, że ściany poruszają mu się przed oczami w szyderczym tańcu. W kuchni Olivia dosłyszała stłumiony hałas i poszła poszukać leku na żołądek. Musi naprawdę czuć się bardzo źle, pomyślała, grzebiąc w szafce obok zlewu, gdzie trzymała z dziesięć różnych preparatów witaminowych dla dzieci, syrop na kaszel i parę specyfików dla dorosłych. Michael wsparł się na rękach zaciśniętych na krawędziach umywalki na postumencie. Prosto przed sobą miał lustro. W słabym świetle w pozbawionej okien łazience rozszerzyły mu się źrenice. Usta miał zaciśnięte z gniewu. Ponad wszystko pragnął wykrzyczeć całemu światu, że jest głupcem. Idiotą. Wszystko, co o nim mówiono, było prawdą. Udało mu się oszukać Olivię, ale na jak długo? Kiedy żona się zorientuje, co robił, by przetrwać? Do jakich wynaturzonych czynów się posuwał, by się uspokoić? Chwycił ręcznik i wepchnął go do ust, niemal się nim dławiąc. Skronie spływały mu potem. Ponownie spuścił wodę; małe pomieszczenie wypełnił szum – niech Olivia to usłyszy. Pragnął krzyczeć, lecz wydał tylko stłumiony jęk. Sheraton Wilkes. Jezu, rzeczywiście był takim głupcem, za jakiego wszyscy go uważali. Lejącym w łóżko dzieciakiem, którego nikt nie chciał. Którego porzuciła w Disneylandzie rodzona matka, bo pewnie o siebie dbała bardziej niż o dzieci. Sheraton Wilkes. Zabił niewłaściwą dziewczynę. O której nawet nie słyszał. Co ona tam wtedy robiła? Sheraton Wilkes nie figurowała na jego liście. To miała być Jenny Kenyon. Opłukał twarz i udał, że się krztusi. Przed łazienką stała Olivia. Gałka drzwi poruszyła się lekko. – Kochanie, lepiej się czujesz? – Zaraz wychodzę. – Trzeci raz spuścił wodę i wpatrzył się w swoją twarz w lustrze. Wyglądał, jakby przybyło mu lat. Czuł się zmęczony. Zły na cały świat. – Tym razem tego nie schrzanię. Dam radę to zrobić – powiedział cichym, lecz wściekłym szeptem. – Dam radę. – Kochanie? – Za chwilę, Olivio! – odwarknął jej, lecz natychmiast tego pożałował. Ona nie przysparzała mu zmartwień. Nigdy. Otworzył drzwi, gotów do stawienia czoła światu i zaplanowania tego, co musiał wykonać. – Proszę, wypij. – Olivia podała mu szklankę z musującym płynem. Wyglądała na zatroskaną, nie przestraszoną. Był jej za to wdzięczny. Spojrzał pytająco na szklankę. – Alka-seltzer – wyjaśniła. – Wiesz, że tego nie cierpię. – Nie umrzesz od tego. Michael uśmiechnął się do żony. Gdybyż zabijanie było takie proste. Jak dobrze wiedział, zabijanie jest czasami nader trudną, a nierzadko bardzo rozczarowującą pracą. – Obudźmy dzieciaki – zaproponował. – Dobrze mi zrobi parę uścisków. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 44 Biura firmy Human Solutions, Inc. mieściły się na czwartym piętrze oszklonego budynku w kalifornijskim mieście Santa Ana, dwie przecznice na zachód od siedziby sądu. Biurowiec stał w nijakim otoczeniu z trójką obumierających palm daktylowych i kępami lilii tygrysich, które ogrodnicy powinni byli rozdzielić lub wyrwać ze dwa lata temu. Po przeciwnej stronie parkingu znajdowało się stoisko sprzedawcy oferującego krojone melony i ciastka churros. Poza marnie utrzymanym skwerem było to miejsce równie nijakie jak każdy lśniący budynek przy każdej autostradzie międzystanowej. W środku biura HSI tworzyły oddzielone fioletoworóżowymi i brązowymi przepierzeniami boksy z biurkami z laminatu i lampkami na wyginanych ramionach. Wyczuwało się tu wyraźny klimat z lat dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku, bardziej z powodu oszczędnego stylu działania przedsiębiorstwa niż wskutek faktu, że mieściła się tu dawniej firma zajmująca się dietami, która zbankrutowała. Michael Barton miał zamykany gabinet otoczony normalnymi ścianami. Na jednej z nich wisiał oprawiony w ramki plakat podarowany mu przez współpracowników. Przedstawiał sylwetki czterech mężczyzn na tle dogasającego zachodu słońca, widniał też na nim napis: „Praca zespołowa: razem osiągamy więcej”. Michael uważał ów entuzjastyczny sentymentalizm za nadzwyczaj fałszywy. Nie sądził, by ktokolwiek był mu do czegokolwiek potrzebny. On sam wbrew wszelkim oczekiwaniom osiągnął całkiem sporo, wielkie dzięki. Mimo przymusów, którym ulegał, ułożył sobie życie. Na biurku stało zdjęcie Olivii zrobione podczas miesiąca miodowego na Hawajach oraz fotografia dzieci. Wszystkie papiery leżały idealnie równo z krawędzią blatu. Służbowy telefon, codziennie odkurzany, aż lśnił. Stacja dokująca laptopa wyglądała tak samo nieskazitelnie jak w dniu zainstalowania. Całe otoczenie sugerowało, że przebywa tu człowiek lubiący porządek. Naczelny dyrektor firmy, pulchny mężczyzna o czarnych włosach, które tak obficie skrapiał odżywką, że aż nią ociekały, uważał Bartona za jednego z najbardziej błyskotliwych konsultantów. Michael przeszedł przez wszystkie szczeble kariery: zaczął jako programista, później został inżynierem. Firma HSI poklepała chłopaka po ramieniu i otworzyła przed nim drogę do awansu, opłacając mu studia na kalifornijskiej politechnice. Miał pewne cechy, które personel biura uważał za tyleż godne podziwu, ile zabawne. W dni robocze przychodził do pracy punkt ósma trzydzieści. To było niesamowite. Ani o minutę wcześniej, ani o sekundę później. Jedna z tymczasowych pracownic skierowanych z agencji zatrudnienia Kelly Services odkryła wreszcie sekret tego fenomenu. Pewnego dnia dojrzała Michaela na parkingu, spoglądającego na zegarek niczym trener pływacki na stoper. Nie poruszył się, dopóki wskazówka sekundnika nie wskazała mu właściwego momentu. Dopiero wtedy pomaszerował do frontowych drzwi z czarną aktówką u biodra i puszką dietetycznej coca-coli lub kubkiem kawy (czyli „kofeiną na dany dzień”, jak lubił to określać) w ręku. Nie zatrzymywał się, by się z kimś przywitać. Żadnego uchylania kapelusza ani pozdrawiania znajomych. Jedynie najkrótszą drogą do drzwi i w górę po schodach. Nigdy, przenigdy nie wchodził do windy. Ściśle trzymał się swoich nawyków także pod innymi względami. Podczas przerwy obiadowej rzadko chadzał na posiłek; zamiast tego robił sobie trzykilometrową przebieżkę wzdłuż bulwaru, po czym brał prysznic w suterenie biurowca. Wracał do gabinetu o pierwszej po południu, również punktualnie, pachnący mydłem Irish Spring.

Tylko raz odstąpił od tej rutyny. Zjawił się spóźniony o pół godziny z rozległym zadrapaniem na policzku. – Upadłem – wyjaśnił, zamykając za sobą drzwi gabinetu. Tamtego dnia nie ruszał się zza biurka, dopóki wszyscy pracownicy nie wyszli. Gdy następnego dnia przyszedł do pracy, tymczasowa pracownica z agencji odniosła wrażenie, że dostrzega w jego twarzy coś dziwnego. – Pan Barton zrobił sobie makijaż – powiedziała biurowej koleżance, gdy obie kupowały chipsy i dietetyczne cole. – Chyba chce zamaskować tamto wczorajsze zadrapanie. Druga kobieta skinęła głową. Rzeczywiście sprawiało to takie wrażenie. – Przynajmniej nie użył tuszu do rzęs. To by mnie zmartwiło. Zaśmiały się, złapały swoją resztę ze szczeliny automatu i wróciły za biurka. Partnerzy biznesowi („Nigdy nie nazywaj klienta klientem”, głosiła maksyma) lubili Michaela Bartona za wszystkie cechy, które czyniły zeń osobę niezawodną. Branżę informatyczną obsiadły niedorostki, przygłupy i różni dziwacy, więc młody człowiek rozumiejący, że ma być tam, gdzie powinien, i robić to, do czego się zobowiązał, stanowił miłą odmianę. Z czasem Michael Barton stał się najbardziej cenionym konsultantem firmy Human Solutions. Na wizytówce miał wypisane stanowisko: STARSZY KONSULTANT. Popyt na jego usługi otworzył mu drogę do przywilejów i dodatkowych świadczeń, które w firmie omijały innych speców od rozwiązywania problemów. Dzień lub dwa dni w tygodniu mógł pracować w domu. Mógł wybierać partnerów biznesowych, których chce odwiedzić. Kiedy oznajmił szefowi, że jedzie do Nashville, żeby pomóc sieci restauracji, która ma problemy z bazą danych, nikt go nie zatrzymywał. Nikt nie wiedział, że klient nie prosił o pomoc techniczną – to Michael się z nimi skontaktował. „Tak czy owak, mam być w mieście, więc pomyślałem, że wpadnę – powiedział. – Po prostu z przyjacielską wizytą, żeby sprawdzić, co u państwa słychać, dobrze?”. Partner biznesowy nie widział w tym nic złego. Szef Michaela też nie uznał za stosowne go wypytywać. Południe stanowiło bądź co bądź kwitnący rynek. – Miłej podróży – rzekł do Michaela. – Dzięki tobie i twojej rzetelnej robocie urządziliśmy tam konkurencji masakrę. Rób tak dalej. Michael uśmiechnął się krzywo. Uwaga zabrzmiała zbyt zabawnie, by nie odbić piłeczki w stronę szefa o błyszczących od odżywki włosach. – Och, taki mam zamiar. Daję słowo. Olivia drukowała właśnie w domowym gabinecie Michaela ulotki, które zamierzała rozwiesić w dzielnicy, gdy dosłyszała, że mąż uruchomił automatyczne drzwi garażu i wjeżdża do środka. Michael wyjechał na dwa dni na targi branżowe w Portland. Dobrze, że już jest w domu. Dramat związany z zaginięciem kota osiągnął stadium krytyczne. – Tatuś wrócił! – zawołała do Danny’ego i Carli, którzy tkwili przed telewizorem, zafascynowani reality show, zapewne jeszcze nie na ich wiek, jednak nie chciała staczać z nimi tej bitwy pod nieobecność męża. Laserowa drukarka z drgnięciem przystąpiła do działania. Olivia zerknęła na nią i uznała, że tonera prawdopodobnie wystarczy na dziesięć kopii. ZAGINĄŁ KOT Wabi się Simon i jest bardzo przyjazny. Ogromnie tęskni za nim dwoje małych dzieci.

Jeśli ktokolwiek go widział, proszę o wiadomość. Spotkała Michaela u drzwi z kuchni do wnętrza garażu. – Cześć, kochanie – przywitała go, kładąc próbny egzemplarz ulotki na kuchennym stole. – Cześć, moja piękna – odpowiedział, biorąc ją w objęcia i całując. – Diabelnie za tobą tęskniłem. – Ja też. Podróż udana? – Niezła. Usunąłem usterki, a przy okazji coś niecoś sprzedałem, choć wiesz, że zawsze żałuję, że czegoś nie zrobiłem jeszcze lepiej. Jego wzrok padł na ulotkę. – Kupię dzieciakom psa – powiedział. – Nie stawiamy jeszcze krzyżyka na Simonie. Wiesz, że niełatwo rezygnuję. – Tak, wiem. Lecz myślę, że Simona porwał kojot. Któregoś dnia widziałem jednego przy pojemniku na śmieci. Pies miałby tu większe szanse przeżycia. W następnej chwili do kuchni wbiegli Danny i Carla. – Tatuś wrócił! Michael po kolei podniósł dzieci, składając na ich głowach pocałunek. – Hej, chyba mam dla was w samochodzie małe co nieco. – A co? – dopytywał się Danny. Powrót ojca z podróży służbowej gwarantował jakąś niespodziankę. Czasami był to symboliczny drobiazg z lotniskowego sklepu z pamiątkami, innym razem coś, o czym zapomniał Święty Mikołaj. – Gdybym ci powiedział – droczył się z malcem ojciec – nie byłoby niespodzianki. Dzieci aż podskakiwały z ciekawości. Olivia obserwowała z uśmiechem ich podniecenie, gdy Michael zniknął w głębi garażu. Niech to cholera, pomyślał, zerkając na przymocowane do blatu w warsztacie imadło, w którym zmiażdżył głowę Simona ostatnim ruchem pokrętła. Torturowanie kota i uśmiercenie go sprawiło mu swego rodzaju ulgę. Podziałało jak właściwa dawka ritalinu, leku na ADHD, pozwalająca choremu dziecku skupić się i jasno myśleć. Dało mu również kopa. W tej chwili, gdy ujrzał twarze żony i dzieci, już nie czuł euforii. Tęsknili za kotem. Pragnęli jego powrotu. Nie znali – i nie zrozumieliby – przymusu, który popycha kogoś do zmiażdżenia głowy domowemu pupilowi. Nikt by nie zrozumiał. Nie istniał na świecie taki człowiek, który by go pojął. Z jedyną osobą, która mogłaby pojąć, co go do tego doprowadziło, został rozłączony. Widziała, co się działo. Ona jedna go rozumiała. Ale ją zabrano. Dzień po swoich trzynastych urodzinach Michael na dobre został sam. Pięcioletnia Sarah została wybrana przez zastępczych rodziców na „tymczasową przybraną córkę” i wyjechała do Riverside na wschód od Los Angeles. Oczekiwała w kolejce na pełne przysposobienie przez inną parę. Obiecywali, że nas nie rozdzielą, pomyślał, snując wspomnienia. Ona jest przecież moją siostrzyczką. W trakcie małżeństwa Olivia tylko raz widziała, jak mąż stracił panowanie nad sobą w sposób sugerujący, że bardzo trudne dzieciństwo mogło pozostawić ślady. Zdarzyło się to wtedy, gdy Danny miał tylko trzy lata. Olivia i Michael leżeli w łóżku, pogrążeni w mocnym śnie po namiętnym seksie, który sprawił, że Olivia zapomniała o wszystkim poza jednym – iż jest ukochaną cudownego mężczyzny. Nie żoną czy matką. Nie liczyło się, że wspaniale gotuje i zmywa butelki po dziecięcych soczkach. Leżąc u boku męża, błogosławiła swoje szczęście. Na ściany padało światło księżyca, sączące się przez wąskie szparki żaluzji. Błogą chwilę przerwało wejście synka do sypialni rodziców. – Mamo… – odezwał się Danny. Olivia otrząsnęła się ze snu i sięgnęła po szlafrok.

– Co się stało? – Mokro! – Malec rozpłakał się, budząc ojca. – Co jest? – zapytał Michael. – Zmoczył łóżko. Zajmę się tym. Michael usiadł jak poderwany sprężyną. – Co takiego?! – Zmoczył łóżko. Śpij. – Nie miał pampersa? – Pomyślałam, że dziś spróbuję go położyć w spodenkach dla dużego chłopca. – Nie jest na to gotów! A teraz, cholera, zmoczył łóżko. Jezu! Olivio, jak mogłaś być aż tak głupia? – Kochanie… Michael, wciąż nagi, wyskoczył z łóżka i podbiegł do syna. Jego szczupłe ciało było poskręcaną masą mięśni i gniewu. Skronie spływały mu potem. Płacz Danny’ego przeszedł w krzyk. – Michael, co robisz? – zawołała. – Nie będę tego tolerował! – odkrzyknął. – Nie dopuszczę do tego, żeby chłopiec moczył pościel. Rozumiesz? Nie obchodzi mnie, czy będzie spał w pieluchach, aż skończy dziesięć lat. Twarz miał czerwoną, oczy wytrzeszczone. Jego wściekłość była całkowicie nieproporcjonalna w stosunku do rangi zdarzenia. Wszystkim małym chłopcom zdarza się siusiać w nocy. – Uspokój się – powiedziała zaszokowana Olivia. – Straszysz naszego syna! Michael spazmatycznie wciągnął powietrze. – On nawet nie wie, co to strach. Wzięła Danny’ego na ręce i zaniosła do głównej sypialni. – Śpij dzisiaj gdzie indziej. Zamknęła drzwi. – Nie będę tego tolerował – powtórzył do siebie Michael. – Nie będę. Następnego ranka przeprosił ją za swoje zachowanie, jednak ledwie mogła patrzeć na męża. Nie potrafiła usprawiedliwić tego wybuchu. Danny tylko zmoczył łóżko. To jeszcze mały chłopiec. Większość mężczyzn nie cierpi przewijania dzieci. Niektórzy uznają to za „kobiecy obowiązek” lub po prostu robią, co mogą, by się od tego wykręcić, bo są leniwi i brzydzą się cuchnących, pobrudzonych pieluch, a nawet perfumowanych chusteczek do pielęgnacji niemowląt, które mają ułatwiać zadanie. Jednak w przypadku Michaela Bartona unikanie przewijania Danny’ego stanowiło mechanizm obronny. Nie miał pojęcia, co zrobi w kontakcie z małym członkiem i bezbronnym dzieckiem. Martwił się, że wszystko, co go spotkało, nawet zanim padł ofiarą Hansena, przydarzyło mu się wtedy, gdy był mały. I taki bezbronny. Pozbawiony zdolności pojmowania. „Po prostu nie mogę – rzekł Olivii, gdy po raz pierwszy przywieźli Danny’ego do domu. – Mogę go karmić i nosić na rękach, aż mu się odbije. Ale nie widzę siebie przy przewijaniu. Po prostu nie trawię tego, kochanie. Przykro mi”. Olivia wydawała się rozumieć. Miał nadzieję, że nawet jeśli on sam jest bezduszny i nie ma dlań odkupienia, nie przekaże innym tego zła, które stało się przekleństwem jego życia. Wiedział bowiem, że zło bywa zarówno wrodzone, jak i wyuczone.

===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 45 Ostatnia wizyta Michaela Bartona w Disneylandzie była pamiętna ze wszystkich fatalnych przyczyn. Właśnie tam, pod drzewem, na którym mieszkała szwajcarska rodzina Robinsonów, mama oddała jego i siostrę obcej osobie. Wtedy widział ją po raz ostatni, a wraz z jej zniknięciem ulotnił się ostatni ślad jego dzieciństwa. Jeszcze zanim ukradli je ci, którzy nie kochali ani jego, ani siostry. Michael wymyślał niezliczone powody, by tam nie pojechać, przekonując, że większą atrakcję dla młodych rodzin zapewnia inny park rozrywki, Knott’s Berry Farm. – Tam jest zabawniej – twierdził, by odwieść Olivię od pomysłu wycieczki do Królestwa Magii. – Mam ochotę na tamtejsze potrawy z kurczaków. Tobie też smakowały, Olivio. Pamiętasz? Olivia pamiętała, lecz chciała zwiedzić Disneyland z Carlą i Dannym. – Wiem, że z Disneylandem wiążą się pewne zaszłości z twojego życia, ale Michaelu, na miłość boską, daj już z tym spokój. Dzieciaki chcą zobaczyć Myszkę Miki – powiedziała. Aż wstrzymała oddech, niemal żałując, że nie może cofnąć tych raniących słów. Lecz chciała, by się otrząsnął z nawiedzającej go przeszłości, by dzieci mogły doświadczyć wszystkich radości dzieciństwa. Tych, których on nie zaznał. A Michael powracał myślą do własnych wspomnień. Był starszy od Carli i Danny’ego tamtego strasznego tygodnia przed Bożym Narodzeniem, kiedy matka go porzuciła. Park aż skrzył się od wszelkiego rodzaju świątecznych ozdób. Jednak dla maltretowanego chłopca z Portland w stanie Oregon owo niezwykłe oświetlenie i plastikowe płatki śniegu stanowiły zbędną ozdobę najwspanialszego doświadczenia w życiu. Pogrążył się głębiej w swoich wspomnieniach. Najpierw ujrzał je jak za mgłą, potem wyraźnie. Mama była wzburzona poprzedniego dnia, kiedy obwieściła dzieciom, że jadą do Disneylandu. Nie muszą się pakować, oznajmiła. Wyjeżdżają tylko na dzień lub dwa i jeśli będą czegoś potrzebować, to kupią. „Kupię wam koszulki i kapelusze z Myszką Miki”, obiecała. Nie powiedziała jednak, że z ich małego domku w Portland wyruszą w wyczerpującą, osiemnastogodzinną podróż samochodem. Wpakowała Michaela i Sarah do wozu wcześnie, nim się rozwidniło. Przed wschodem słońca doskwierał chłód; Michael skarżył się na zimno, lecz matka nie zwracała na to uwagi. Gdzieś w górach pomiędzy Oregonem a Kalifornią ściągnął z siostry koc i sam się nim opatulił. Później miał żałować wielu złych uczynków popełnionych w życiu, bardziej zasługujących na wyrzuty sumienia, ale nic nie mogło się równać z odebraniem Sarah koca. Nic nie wydawało mu się większą podłością niż pozbawienie siostrzyczki tej odrobiny komfortu. Adriana Barton zabrała dzieci na śniadanie do restauracji sieci Denny’s po przeciwnej stronie ulicy, gdyż park o tak wczesnej porze był jeszcze zamknięty. Zamówiła naleśniki; poza tym nie odezwała się ani słowem. Michael widywał już mamę w tak smutnym nastroju. Wiedział, że ma to związek z kłótniami, jakie wybuchały między nią a ojcem Sarah. Kłócili się już od dawna. – Mamo, nie bądź smutna. – Były to wypraktykowane słowa. Powtarzał je wciąż od nowa, za każdym razem, gdy matka płakała. – Już dobrze, kochanie, mój wielki, mały mężczyzno – odrzekła. – Zawsze opiekuj się siostrzyczką. Jej odpowiedź była automatyczna, pozbawiona uczucia i serdeczności. Po prostu wyklepane z pamięci „Nie martw się”. Jednak choć matka sprawiała wrażenie automatu, osuwając się coraz głębiej w jakąś szklaną

klatkę, chłodna, z oczami pozbawionymi wyrazu, Michael zapamiętał później tamte proste słowa jako ostatnie przesłanie, które doń wypowiedziała. Zaparkowali swoje ciemnoniebieskie subaru na parkingu oznakowanym tablicą z Tygryskiem. Michael przypominał sobie, jak marzł tamtego dnia, gdy czekali na tramwaj, którym mieli dojechać do bramy obok ułożonych z kwiatów portretów Myszki Miki. Doznawał w tamtej chwili ambiwalentnych uczuć. Mama była smutna, załamana. W głębi serca czuł, że dzieje się z nią coś złego, ale cieszył się na przejażdżkę w scenerii piratów z Karaibów. Chwycił się płaszcza matki, ona zaś wepchnęła Sarah do spacerowego wózka i szli razem z wijącym się wężowo sznurem gości. Wkroczyli w chmurę zapachów dziecięcych ciał i chloru wypełniającą przedsionek. Potem zagłębili się w magiczny świat gumowych postaci piratów, ujadających psów i malowanych złotą farbą atrap skarbów. – Czy pani dobrze się czuje? – spytała jakaś dziewczynka, wyrywając matkę Michaela z odrętwienia, gdy wsiadała do łodzi na zakończenie przejażdżki. – Znakomicie – odpowiedziała matka. Wszystkie te wspomnienia wracały do Michaela Bartona, gdy przechodził pod sklepionym przejściem oznaczającym bramę do Krainy Przygód. Czuł, że serce uderza mu żywszym rytmem, oddech przyspiesza. Chwycił syna za rękę i rozejrzał się za Olivią w wynajętym wózku spacerowym. Zastanawiał się, czy to ten sam wózek, który dawno temu wiózł jego siostrę. Naprzeciw z chmary kiosków, w których sprzedawano ananasy i mleko kokosowe w przepołowionych skorupach, wyłaniało się drzewo szwajcarskiej rodziny Robinsonów. Wyglądało realniej – przynajmniej pod względem projektu – niż sobie wyobrażał, a jednocześnie sztuczniej. Obecnie nazwano je drzewem Tarzana na cześć bohatera animowanego filmu. Robinsonów, jak się zdaje, dawno już wyeksmitowano. Zniknęli. Raz na zawsze. Żałował, że to samo nie stało się z jego wspomnieniami. Myślał, że zdołał je przezwyciężyć. Pamiętał, jak stał z siostrą przy tym drzewie z betonu i stali, kiedy matka nerwowo poklepała po ramieniu kobietę oczekującą, aż jej dzieci zejdą na ziemię po bambusowej drabince. „Muszę pilnie zadzwonić – oznajmiła. – Czy popilnuje pani moich dzieci?”. Nie zaczekała ani sekundy. Nie dała tamtej kobiecie nawet czasu na wyrażenie zgody bądź protestu. Wokół kłębił się gęsty tłum. Jednak matka Michaela i Sarah znalazła lukę w ciżbie i zniknęła. Na zawsze. Zanim on i Sarah wylądowali w komisariacie policji w Anaheim, chłopiec zapamiętał czyjś ściszony głos przy kiosku z ananasami: „Ta kobieta zachowywała się dziwnie, odkąd tu przyszła. Wyglądała na szaloną albo pogrążoną w depresji”. Młody człowiek w myśliwskim kostiumie dołączył do grupy pstrokato odzianych pracowników Disneylandu stłoczonych przy przystani, gdzie rozpoczynała się przejażdżka po rzece. „Boże, czy musimy przeszukiwać tę cholerną lagunę? – narzekał. – Nie można po prostu spuścić wody? Dlaczego samobójcy zawsze ściągają tutaj? Czemu nie mogą skoczyć z kolejki górskiej w innym parku rozrywki?”. Chłopiec nie wiedział, co mają znaczyć słowa o „przeszukiwaniu laguny”, ale nie miał kogo zapytać. Mama zniknęła. Jak to zrobić? A w ogóle po co? Impulsy wywołujące w nim fantazje o wyrządzaniu zła, robieniu komuś krzywdy, opadały go nieoczekiwanie. W chwilach przyziemnych zajęć. Zawsze nieproszone. Przy czyszczeniu dozownika keczupu w McDonaldzie, gdzie pracował jako nastolatek, nawiedziło go wspomnienie pierwszego uśmierconego w życiu kota. Wielokrotnie naciskał przycisk pompy, by ją opróżnić, powtarzał niemal maniakalnie tę czynność wywołującą obrazy, które w całej scenerii

restauracji budziły u niego najmocniejszą reakcję. Czerwień sosu przywodziła na myśl krew. „Hej, Mike, uważaj z tym! – zawołał do niego pryszczaty szef personelu z drugiej strony lady, podczas gdy inna pracownica przyglądała się scenie z całkowitym lekceważeniem. – Dozownik jest z nierdzewnej stali, nie z tytanu”. Pod służbowym strojem Michaelowi serce waliło jak werbel. Miał nadzieję, że nikt nie dostrzegł jego podniecenia. Rozmyślał o krwi, o mordowaniu kota Hansenów. Poczuł wzbierającą erekcję, więc szybko usprawiedliwił się i wyszedł. Przerzucił na widoczną stronę wywieszkę z napisem SPRZĄTANIE TOALETY i dał upust podnieceniu. Podnieceniu, którego nienawidził ponad wszystko. Często się zastanawiał, skąd w jego mózgu więź między niewysłowioną przemocą zadawaną zwierzęciu a sferą płciową. Nie działo się tak stale. Od czasu do czasu bywał z dziewczyną. W łóżku nie miał dziwacznych upodobań. Nie dusił partnerki, kochając się z nią. Nie był mordercą. Mimo to nawiedzał go ten przymus. Pewnego razu, gdy kosił trawniki, żeby sobie dorobić na wydatki w college’u, mignęła mu myśl o schwytaniu szczególnie denerwującego psa. Zwierzak wyraźnie go nie lubił, ujadał wniebogłosy, kiedy Michael przychodził do tamtego domu, by strzyc trawnik i pleć ogród. Chłopak przemyśliwał o zakopaniu psa na środku trawnika aż po porośnięty sierścią kark i przejechaniu się po nim maszyną do pielenia. Pomysł ten przerodził się w inny, jeszcze krwawszy. Użycie jeżdżącej kosiarki. Byłby to akt rozstrzygający, który spowiłby unoszącą się czerwoną mgłą podwórze i meble ogrodowe, wykreślając krwawy łuk na oszklonych drzwiach wiodących do salonu. Myśl ta podnieciła go jak zawsze, lecz ją stłumił. Chciał, by odeszła. Nawet modlił się o to. Wreszcie, uśpiona, opuściła go. Jednak ów cykl nieustannie się powtarzał. Przez pewien czas Michael myślał, że małżeństwo lub ojcostwo całkowicie to powściągnie. I rzeczywiście. Nie ulegał przymusowi skrzywdzenia człowieka ani zwierzęcia. Nie oznaczało to jednak, że nie nawiedzały go takie myśli. Pomyślał o zamordowaniu bankowego urzędnika działu kredytów, kiedy razem z Olivią złożyli podanie o pożyczkę, lecz szanse na zdobycie funduszy przedstawiały się dość niepewnie. Ich zdolność kredytowa według oceny uczelni, gdzie zaciągnęli kredyty studenckie, nadal zawierała się w granicach pięciuset dolarów. Pokonali jednak dodatkowe przeszkody, przekonując urzędnika, że zaległe raty za wielki telewizor nie stanowią aż tak wielkiego problemu, jak drań to przedstawiał. „Warto by go zabić”, myślał. Ale, rozumował zaraz, który facet nie fantazjuje o uśmierceniu kogoś stojącego na drodze do przyszłego szczęścia? Podanie o pożyczkę zostało przyjęte i ten człowiek z działu kredytów ocalił życie. Innym razem pies sąsiada szczekał do późnej nocy. Był to ten rodzaj poszczekiwania, który rozlegał się jedynie wtedy, kiedy Michael rozpaczliwie pragnął zasnąć. Gdyby się tak nie wściekał, rozbawiłaby go ironia sytuacji, w której szczekający bezustannie pies nie przeszkadza spać, jak się zdaje, swoim właścicielom. Mógłby więc walnąć kundla parę razy w łeb, a sąsiedzi prawdopodobnie nawet by się nie zbudzili. Jednak nie zrobił tego. Po prostu otworzył bramkę zabezpieczonej łańcuchem zagrody i pies pomknął w dal za czymkolwiek, co tam pragnął ścigać. Problem rozwiązany, przymus zadawania cierpień i śmierci zniknął. Michael przeczytał kilka książek, starając się poznać swoją naturę psychologiczną, ale nigdy nie widział siebie z etykietą antyspołecznego zaburzenia osobowości. Nie był na tyle pokręcony, by zasłużyć na miano osoby narcystycznej. Faktycznie był na to za dobry. Michael Barton nigdy nie pragnął nikogo pożreć, więc nie przypominał Jeffreya Dahmera. Nie porywał dziewcząt, by je torturować, jak Joel Rifkin. Nie prześladował młodych kobiet wzorem Teda

Bundy’ego. Prawda, moczył się w nocy aż do młodzieńczych lat. Owszem, torturował kilka zwierząt, ale to były tylko zwierzęta, on zaś wiedział, że postępuje źle. Tak, reakcja na to, co robił, wywoływała u niego lekkie podniecenie seksualne, lecz mógł funkcjonować normalnie. Miał swoje problemy. Znał je wszystkie i wiedział, że noszą znamiona zła, ale nie czuł się podobny do żadnego z tamtych facetów. Jednak nie wiedział jednego: nigdy nie został sprowokowany. To zaś miało się wkrótce zmienić. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 46 Przed pojawieniem się w życiu Michaela Bartona Olivii każde jego działanie miało na celu wyrządzenie komuś krzywdy. Ona wszystko zmieniła. Była wielkoduszna i piękna. I, co najważniejsze, uspokajała go. Mogło jej się wydawać, że go rozumie. Oczywiście to było niemożliwe. Wpuścił ją do swego pokręconego świata dalej niż jakąkolwiek inną znaną mu osobę. Jednak nie mógł jej konkretnie opowiedzieć o swoich postępkach w młodszym wieku. – Pochodzę z niezbyt dobrego środowiska – wyznał jej. – Przebywałem w państwowych placówkach opiekuńczych, miałem parę zatargów z policją. Poprzestańmy na tym, dobrze? – Ale ja chcę cię poznać, kochanie. Wpuść mnie do swojego świata. – Jesteś w nim. Weszłaś tak daleko, jak tylko mogę ci pozwolić. Może później, z czasem, będę mógł zdradzić ci więcej. Kłamał. Zdawał sobie sprawę, że gdyby dowiedziała się o wszystkim, co zrobił, również ona odeszłaby od niego. Była jego nadzieją. Szansą, że już nigdy nie stanie się potworem. Jak mógłby jej powiedzieć, że gdy podawał do stołu w kantynie domu dziecka, pluł do potraw, dosypywał soli do mleka, a do mrożonej herbaty przeznaczonej dla opiekunów wlał całą buteleczkę visine, żeby się pochorowali ku jego zadowoleniu. Kiedy chłopcy przynieśli zapas balonów z myślą o bitwie na balony napełnione wodą, on swoje napełnił moczem. Jeśli zaś wlewał do nich wodę, zamrażał je, a wówczas zderzenie z ciśniętym balonem mogło skończyć się złamaniem kości. Odczuwał swoistą radość, kiedy trzymał balony napełnione zamarzniętą wodą – czerwone, żółte, niebieskie – i rzucał nimi w dzieci, których najbardziej nienawidził. Słabsze. Pewnemu grubemu chłopcu złamał celnym rzutem nos i choć odczuł dreszcz satysfakcji, to nie bez odrobiny żalu. Wolałby złamać mu coś ważniejszego. Na przykład kark. Takie postępki zawsze starał się jakoś osłaniać. Nawet najtwardsze chłopaki nigdy nie odważyli się na niego donieść. Gdy jednemu z ochroniarzy podsunął nowego wychowanka domu, nie wybrał najsłabszego dzieciaka, lecz chłopca z bogatej rodziny z Los Angeles. – Zrobisz mu loda i nie piśniesz o tym nawet słówka – rozkazał. – Nie zrobię tego – zaprotestował dzieciak z Los Angeles, piegowaty rudzielec z błękitnymi oczami, które nie mogły skryć strachu mrożącego mu krew w żyłach. – Zrobisz. Albo utnę ci łeb. – Michael przysunął się bliżej chłopca; stali na korytarzu pod biblioteką. Bibliotekarz uśmiechnął się nerwowo, przyglądając się im przez szkła okularów, Michael zaś odpowiedział mu fałszywym uśmiechem. Wyćwiczonym uśmiechem. Otoczył chłopca ramieniem i pochylił się ku niemu. – Robiłem to już – powiedział zimnym, beznamiętnym szeptem. – I mam prawdziwą chętkę zrobić to ponownie. Witamy u Ogilvy’ego. Następnego dnia ochroniarz podziękował Michaelowi i wręczył mu pięć dolarów. Jednak chłopakowi mniej zależało na pieniądzach. Cieszył się, że kto inny, nie on, klęknął przed mężczyzną z rozpiętymi spodniami. Wiedział, że nic nie zwróci mu lat, które stracił jako pensjonariusz systemu. Nic nie zatrze tego, jak postąpiła z nim matka. Był zaledwie okruchem ludzkiego życia dryfującym wokół świata, w którym, jak się zdawało, nie miał gdzie wylądować. Nie miał kogo pokochać. A bez miłości pozostawała mu jedynie nienawiść. Michael wiedział, że ma pewne cechy tak mroczne, tak wykraczające poza dopuszczalne zachowanie, iż jego postępki można uznać za dewiację. Wynaturzenie. Zrozumienia szukał na regałach publicznej biblioteki. Z podręczników psychologii dowiedział się, że socjopaci są

pozbawieni empatii. Nie są w stanie przywiązać się do innej osoby. W książkach pisano o odcięciu od emocji. Socjopaci żyli jak w łupinie, przebywali w świecie, który miał jedynie dawać im czczą przyjemność. Twierdzono, że mogą oni jedynie imitować uczucia innych, nie mając pewności, jak należy się zachowywać lub reagować. Byli całkowicie wyobcowani. Z nim było inaczej. Wiedział, że istnieje ktoś, z kim łączy go więź. Gdzieś żyła jego siostra Sarah. Kochał ją. Pragnął, żeby była wolna i szczęśliwa. Czasami płakał z tęsknoty za nią, rozpamiętując swą ogromną stratę. Jednocześnie zaś miał nadzieję, że ona przynajmniej odrobinę czuje to samo co on. Napisał do niej kilka listów, których nie wysłał, gdyż nie znał jej adresu. Droga Sarah, W tym tygodniu chyba obchodzisz urodziny. Niezbyt dokładnie pamiętam datę. Może to przypada piątego? Szkoda, że nie wiem. Szkoda, że nie zwracałem na takie rzeczy baczniejszej uwagi. Wyobrażam sobie Ciebie w ładnym białym domu nad wielkim tortem czekoladowym ozdobionym po bokach wiórkami czekolady. Założę się, że podobałyby Ci się także różowe świeczki. Pamiętam, jak w dzieciństwie lubiłaś różowy kolor. Przerwał pisanie i pomyślał, że ta uwaga brzmi głupio. Sarah miała różowe ubranka i koce, ponieważ kupowała je matka. Siostrze mógł podobać się kolor lawendowy lub żółty. Zgniótł papier w ciasną kulkę. Tęsknił za nią. Pewnego dnia, powiedział sobie, znowu będą razem. Podczas gdy Danny i Carla bawili się w powodzi zabawek rozrzuconych po całej piwnicy niczym po przejściu cyklonu, Olivia wciąż się martwiła zaginięciem ich kota. Simon był domatorem i nigdy nie wypuszczał się na zewnątrz, bo nie cierpiał, gdy poranna rosa moczyła mu łapy. „Wybiegł, gdy uchyliłem drzwi – powiedział wcześniej Michael. – Myślę, że porwał go kojot”. Olivia przepytała sąsiadów o kojota, którego mąż uparcie wymieniał jako głównego podejrzanego. – Mam w tej sprawie dobre wieści – oznajmiła Angela Martinez, mieszkająca tuż obok emerytowana nauczycielka, kiedy Olivia pewnego popołudnia wpadła na nią podczas zakupów. – Służby weterynaryjne złapały biedaka trzy tygodnie temu. Na pewno nie zjadł państwa kota. Informacja zaskoczyła Olivię. – Mąż mówił, że widział kojota w zeszłym tygodniu. Pani Martinez wrzuciła do wózka z zakupami kilka paczek ciastek. – W piątek przyjeżdżają wnuki. Ja to mam szczęście – oznajmiła tonem świadczącym o zdenerwowaniu perspektywą wizyty bandy diablików córki, uczniów podstawówki. – W każdym razie tego jestem pewna. Sama rozmawiałam z funkcjonariuszem. Problem z kojotem rozwiązany. Teraz muszę tylko wymyślić sposób, jak przetrwać weekend. – Proszę mnie wezwać, jeśli będą potrzebne posiłki – zaproponowała z uśmiechem Olivia. Kiedy pchała wózek do kasy, w pamięci rozbrzmiewały jej słowa Michaela: „Widziałem kojota przy pojemniku na śmieci. Nie powinienem był wypuszczać Simona”. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 47 Cherrystone Camille Hazelton rzadko wstępowała do biura szeryfa. Zostawiała to, zupełnie słusznie, swoim asystentom, którzy chcieli spalić zbędne kalorie albo dowiedzieć się, co w świątyni prawa i porządku dzieje się z filarem z napisem „Porządek”. Jednak dzisiaj zapowiedziała się telefonicznie i Emily czekała na nią w gabinecie. Camille zatrzasnęła za sobą drzwi. Twarz miała jak z granitu, wyzutą z wszelkiej serdeczności. – Em, nie przyszłam na towarzyską pogawędkę. – Domyśliłam się. – Mamy problem z Tricią Wilson. – Wszystko z nią w porządku? – Bynajmniej. Jeden z naszych prokuratorów okręgowych dopatrzył się paru nieścisłości w jej zeznaniach i pogrzebał w nich trochę głębiej. Wysłałam więc jednego z dzieciaków do Portland. Dobrze zrobiłam. Emily poczuła, że krew odpływa jej z twarzy. – Ani trochę mi się nie spodoba to, co usłyszę, prawda? Camille potrząsnęła głową. – Mniej więcej tak jak kopnięcie w żołądek. Ja się tak poczułam. – Dalej, Camille. Zacznij kopać. Prokuratorka pozwoliła sobie na ostrożny uśmiech. Nie przyszła po to, żeby spuścić Emily lanie. Pani szeryf wykonała swoje zadanie, a biuro prokuratora okręgowego swoje. Oba urzędy współpracowały w jednym celu: zgromadzenia dowodów, które przekonają ławę przysięgłych. – Rozwiodła się z Mitchem, to prawda. Ale nie dlatego, że ją bił. Patty, Tricia czy jak tam się wtedy nazywała według wszelkiego prawdopodobieństwa naciągnęła salon dilerski w Portland na dwieście tysięcy dolarów. Była główną księgową o lepkich palcach. – Postawiono jej zarzuty? – Nie. Ojciec Mitcha pewnie chętnie by ją zabił, lecz wyczyścili papiery i po cichutku wywalili ją na bruk. – A co z maltretowaniem? Ze zdjęciami? Groźbami? – O ile wiem, wyssane z palca. Jedna z jej dawnych współpracownic (znasz ten typ: kobieta, która pracuje z głupią żoną szefa i chce go dla siebie) mówiła, że zdjęcia są spreparowane. Użyła kosmetyków Max Factor i polaroidu. Myślę, że gdy stało się jasne, iż ją przyłapali, chciała się trochę zabezpieczyć, żeby nie zostać na lodzie. – Stąd fotografie. – Tak jest. Przypuszczam, że nigdy nie pogodziła się z faktem, iż ją przyłapano i nie zdołała wyłudzić od Crawfordów ostatniego centa. Emily westchnęła. – Więc zgłaszając się do nas, chciała im odpłacić. – Tak to sobie wyobrażam. Miała zdjęcia. Obejrzała w telewizji historię Mandy i spróbowała szczęścia. – Zastanawia mnie, dlaczego nie wyciągnęła tego obrona. Czemu Mitch nie poszedł do mediów i nie rozniósł jednego z głównych świadków oskarżenia? – Dobre pytanie. Ja bym tak zrobiła. Ale Cary chyba szukał dla siebie okazji, by wystąpić w roli gwiazdora sali sądowej. Jak wszyscy prawnicy.

– Więc jakie masz dla mnie polecenia? – Mojemu asystentowi się z nią nie poszczęściło, ale z jakiegoś powodu kobieta chce rozmawiać z tobą. Pracuje w firmie telemarketingowej na wschód od Seattle. To jej adres. Wręczyła Emily kartkę. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 48 Kiedy Chris Collier stanął w progu domu Emily, dochodziła dziewiąta wieczorem. W ciągu dnia Emily zadzwoniła do niego, by podzielić się z nim swoim zmartwieniem, że mimo aresztowania Mitcha Crawforda coś wydaje się nie w porządku. – Jak, u licha, zdołałeś tak szybko przyjechać? – spytała, wpuszczając go do środka, a potem obejmując w korytarzu. – Jadę jutro do Seattle. – Cały sekret tkwi w planowaniu czasu – odpowiedział z szerokim uśmiechem. – Złapałem samolot ze Spokane i voilà, oto jestem. – Odłożył kluczyki od wypożyczonego auta na szafkę przy drzwiach, obok torebki gospodyni. Poszedł za Emily do jadalni, gdzie stało pudło z teczkami zawierającymi akta śledztwa. Wziął sobie krzesło i zobaczył na stole butelkę wina. – Kupujesz je całymi skrzynkami, żeby wspomóc lokalną gospodarkę? Emily uśmiechnęła się na tę wzmiankę o miejscowej winnicy. – Może. Nie wiem. Smakuje mi. Poczęstuj się. Chris nalał sobie wina i napełnił kieliszek Emily. – Myślałam, że po winie robisz się senny – powiedziała. – Bez żartów. Po wylądowaniu, zanim tu przyjechałem, wypiłem chyba wiadro kawy. Będę nakręcony do jutra. Znowu się uśmiechnęła. – To dobrze, bo mamy mnóstwo pracy. – W porządku. Przejrzyjmy, co tam masz. – Mamy ciężarną kobietę zamordowaną i porzuconą pod miastem. – Przyczyna śmierci? – Uduszenie. – Rękoma? Czy jakąś pętlą? – Doktor Wilhelm uważa, że zapewne rękoma. Zwłoki były w dość dobrym stanie, ale tkanki miękkie wokół szyi uległy rozkładowi na tyle, by uniemożliwić wyciągnięcie niepodważalnych wniosków. Chris pociągnął łyk wina. – Czyli morderca prawdopodobnie znał ofiarę. Niezmiernie trudno jest kogoś udusić. Wymaga to autentycznego wysiłku i jeśli nie podejdzie się z tyłu z kablem lub czymś podobnym, jest się z ofiarą twarzą w twarz. – Otóż to. Żeby to zrobić, trzeba być sukinsynem o zimnej krwi. Chris przytaknął. – Zgadza się. Zwłaszcza gdy ma się do czynienia z kobietą w ciąży. Zatem, wziąwszy to pod uwagę, zgadzamy się, że zabójca prawdopodobnie znał ofiarę. – Tak. Poza tym sprawca jest przypuszczalnie mężczyzną, a jeśli nie, to najsilniejszą kobietą w Cherrystone. – To wskazywałoby na ciebie. – Chris się uśmiechnął; poprosił o kartkę papieru i zapisał wszystkie uzgodnione wnioski. – Mam już to wszystko w aktach śledztwa – powiedziała pani szeryf. – Pozwól, niech zajrzę. Collier obserwował, jak Emily otwiera duży czarny segregator. – Nie chcę urazić ani ciebie, ani Camille Hazelton, ale wasze akta śledztwa to część problemu. Nie

widzimy tam dowodów, tylko nasze wnioski na ich temat. Rozumiesz? Musimy przyjrzeć się każdemu dowodowi od nowa, dobrze? Emily nie spodobał się ten pomysł i jej wyraz twarzy to zdradził. Musieliby się przedrzeć przez całe ryzy dokumentów, a robiło się późno. – No dobrze – odrzekła jednak – nie idziemy na skróty. Chcę jednak przypomnieć, że musimy powiadomić obronę o fałszywym zeznaniu Tricii Wilson do jutra, do piątej po południu. Camille wyświadcza nam, to jest mnie, przysługę. – Więc bierzmy się do dzieła. Co dalej, DNA? Emily wyjęła nadesłany przez doktora Wilhelma wynik laboratoryjnego badania próbek DNA pobranych od Mitcha Crawforda oraz ofiar, Mandy i Chrissy. Koroner dołączył też notatkę napisaną ręcznie, co dziwne, czytelną, choć wyszła spod pióra lekarza. „To absolutnie nieprawdopodobne, by ojcem tego donoszonego płodu płci żeńskiej był Mitch Crawford. Większe szanse miałaby śnieżka w piekle”. – Uwielbiam jego medyczne określenia – stwierdził Chris. Emily odłożyła akta. – On jest legendą z niezliczonych przyczyn. Chris zapisał na swoim arkuszu: „Kluczem do rozwiązania jest ojciec dziecka”. – Spójrz na to w taki sposób: albo to Mitch zabił Mandy, bo przyłapał ją na kłamstwie, co moim zdaniem jest najbardziej prawdopodobne, albo z nieznanej przyczyny zamordował ją ojciec dziecka. Emily uznała za możliwe oba scenariusze. – Domyślaliśmy się tego. Wielki problem mamy z tym, że nie zdołaliśmy ustalić, kto był ojcem dziecka. – Z kim się spotykała? – Nikt nie wie. – A znajomi? Co z jej przyjaciółkami? – Przekopałam już to poletko. Zdaje się, że nikt nic nie wie. Nikt nie zauważył nic dziwnego. – Co ze współpracownicami? Czasami kobieta zwierza się komuś spoza najbliższego kręgu osób. Emily odstawiła kieliszek i wbiła wzrok w Chrisa. – Chwileczkę. Jej przyjaciółka Samantha Phillips odbyła dziwne spotkanie z Mandy niedługo przed jej zniknięciem. – I co ci powiedziała? – Dwie ciekawe rzeczy. Po pierwsze, Mandy zdradziła płeć dziecka jej, a nie mężowi. – Do czego zmierzasz? – Chodziło o to, jak bardzo Mitch pragnął syna, ale żona spodziewała się narodzin dziewczynki. Chris zapisał: „Dziecko nie było chłopcem. Czy Mitch zabił Mandy, bo miała urodzić się dziewczynka?”. – Trochę naciągane – zawyrokowała Emily. – Nawet jak na to wszystko tutaj. – W Chinach to się zdarza codziennie, a pewnie z tysiąc razy od święta. Emily uniosła wzrok i potrząsnęła głową. – Dobra, zgadza się. Ale dalece w to wątpię. – Nigdy nie wiadomo. Coś jeszcze? – Niech spojrzę… – Przeglądała swoje notatki z pierwszej rozmowy z Samanthą Phillips. Wodziła długopisem po papierze, by łatwiej skupić zmęczony wzrok na linijkach tekstu. – O, jest. Spotkała się z Mandy około Halloween. Niewiele z tego wynika. Samantha mówi, że Mandy rozmawiała z nią wymijająco i odprawiła ją sprzed drzwi. – Odłożyła notatki.

– O co w tym chodzi? – Nie wiem, odniosłam wyraźne wrażenie, że Samantha coś przede mną ukrywa. Jakby podejrzewała, że coś działo się z Mandy, kiedy do niej zaszła. – Na przykład co? – Były najlepszymi przyjaciółkami, a Mandy nie zaprosiła jej do środka. – Czy myślisz o tym samym co ja? – Nie była sama, prawda? Chris zapisał: „Porozmawiać z Samanthą Phillips. Co ona wie?”. Następne były akta Darli Montague. Cienka teczka zawierała jedynie dwie kartki. – To dziewczyna, która romansowała z Crawfordem – wyjaśniła Emily. – Jezu, Emily, co to za miasto to Cherrystone, tak na marginesie? Kenyon wiedziała, co Chris chce przez to powiedzieć, lecz zignorowała jego słowa. – Przypuszczam, że takie jak inne. Omówili sprawę Darli i jej seksualnych kontaktów z Mitchem Crawfordem („raz lub dwa razy… no dobrze, dwa”) w jego gabinecie. – To miła dziewczyna – stwierdziła Emily. – Zagubiona i głupia, lecz miła. Ona nie bierze w tym udziału. Po prostu stanęła na drodze facetowi, który bierze to, czego chce, nie zważając, że może kogoś skrzywdzić. – Dobrze. Zdaję się w tej sprawie na twoją ocenę. Zostawmy ją jutro w spokoju. Został jeszcze jeden kluczowy świadek: Tricia Wilson. – Zająłem się Tricią. Poprosiłem o przysługę kumpla w jednej z instytucji finansowych. Gdybym ci podał choćby inicjały, musiałabyś mnie zabić, Emily. – Uśmiechnął się, a ona odpowiedziała mu uśmiechem. – Chyba dobrze mieć przyjaciół, którzy od czasu do czasu mogą pomóc. – Jak ty mnie. – Spojrzała mu w oczy. – Dziękuję ci. Naprawdę chcę przyskrzynić tego sukinsyna. – Dorwiemy go jutro. Ale nie zdołamy, jeśli nie zmrużymy oka. Emily spojrzała na zegar. Dochodziła pierwsza w nocy. – Cholera, jutro będę wyglądać jak wiedźma – powiedziała. – Ty zawsze jesteś piękna – zaoponował zdecydowanie. Na tym skończyli naradę; wyłączyli światło w żyrandolu w jadalni i poszli do sypialni. Zbyt zmęczeni na seks, przytulili się do siebie pod przykryciem. Kiedy odpływali w sen, Emily cieszyła się bliskością ukochanego mężczyzny. Wdychała jego zapach. Następnego ranka on poleciał do Seattle, a ona wyruszyła autem drogą poprzez górską przełęcz. Musiała chwilę pomyśleć. O Tricii. O Mandy. O Jennie. A nawet trochę o sobie. Dziesięcioro pracowników firmy Evergreen Marketing zbiło się w grupkę pod niebieską plandeką przy zachodnim końcu służbowego parkingu. Najnowsze rozporządzenia prawa stanowego usunęły palaczy daleko od przedsionków i ogrodowych stolików przy pojemnikach na śmieci, gdzie dawniej się gromadzili. Pod plandeką osłaniającą ich przed deszczem mogli zapalić i uciąć sobie pogawędkę, jak bardzo nienawidzą swojej pracy, dzieci i małżonków. Żadne z nich nie uroniło nawet słowa o budzie zastępującej im palarnię ani o ciągłej presji zatruwającej im życie. Emily zaparkowała samochód i chwilę na nich patrzyła. Wśród palaczy nie było Tricii Wilson. Firma Evergreen Marketing zajmowała jedną kondygnację w czteropiętrowym budynku w Renton, mieście znanym z fabryki Boeinga i malowniczych widoków na Jezioro Waszyngtona. Pani szeryf pokazała swoją wizytówkę recepcjonistce, która wezwała przez telefon Tricię do recepcji. – Ma pani gościa. Proszę natychmiast przyjść. Patty wyłoniła się z drzwi zamykanych na zamek szyfrowy. Gdy spojrzała w oczy Emily,

wyglądała na zrezygnowaną. Od czasu, gdy Kenyon widziała ją ostatni raz, zrobiła sobie w blond włosach pasemka. Była w wyjątkowo ładnych spodniach w kolorze karmelowym i złotym bliźniaku, prawdopodobnie z kaszmiru. – Witam, pani szeryf. Po tym, jak ta kreatura z prokuratury okręgowej próbowała zmieszać mnie z błotem, spodziewałam się pani wizyty. – No i jestem. Możemy tu gdzieś porozmawiać? – Jasne. – Tricia obróciła się w stronę recepcjonistki. – Pani Fatimo, skorzystamy z sali narad z górą Rainier. Recepcjonistka odnotowała ten fakt w swoim komputerze. – Jest tu na przeszkoleniu – wyjaśniła ściszonym głosem Tricia, gdy szły w stronę sali narad. – To wiceprezeska firmy, z którą współpracujemy. Przypuszczam, że zostało nam około sześciu miesięcy. A potem puff, nasze miejsca pracy znikają. – Pstryknęła włącznikiem świateł. – Przykro mi – odpowiedziała Emily. – Cieszę się, że nikomu nie wpadło do głowy, by wynająć firmę z zewnątrz zamiast aparatu sądownictwa. – Proszę tylko poczekać. Ktoś na pewno znajdzie na to sposób. Usiadły w pozbawionej okien sali narad ozdobionej ogromną, zajmującą całą ścianę mozaiką przedstawiającą górę Rainier, najwyższy szczyt stanu Waszyngton. – Wpadłam w kłopoty, zgadza się? – Nie jestem pewna. To zależy. – Od tego, czy powiem prawdę, tak? – Owszem, od tego. Tricia obróciła się w krześle i położyła ręce na stole. – Dobrze. No cóż, moja opowieść niezupełnie była kłamstwem. Mitch zachowywał się jak dupek. Pomiatał mną i kilkakrotnie zdarzyło mu się rozstawiać mnie po kątach. – Bił panią? Przesłuchiwana opuściła spojrzenie na blat stołu. – Tak, maltretował mnie. Ale nie w dosłownym sensie, nie fizycznie. Emily postanowiła przycisnąć ją mocniej. Wiedziała, że ta historia ma pewną rysę. Trzeba było zmusić kobietę do wyjawienia całej prawdy. – Czy nazwisko Maggie Emery coś pani mówi? Twarz przesłuchiwanej stwardniała na wzmiankę o dawnej współpracownicy z salonu dilerskiego; błękitne oczy błysnęły gniewem. – Rozmawiała pani z tą dziwką? – Ja nie. Ale rozmawiał z nią jeden z asystentów prokurator Hazelton. – Wyobrażam sobie, co naopowiadała. Nienawidziła mnie. Chciała mi odebrać Mitcha. Powinnam na to pozwolić. To byłaby słodsza zemsta. – Zatem chodziło o zemstę? – Zemsta byłaby zbyt prostym wyjaśnieniem. – A co z fotografiami? Były spreparowane? Tricia Wilson znalazła się w potrzasku i wiedziała o tym. – No dobrze. Rzeczywiście przygotowałam do nich odpowiedni makijaż i fryzurę. Ale mówię pani, że on naprawdę mnie maltretował. W tym momencie Emily sama miała na to ochotę. Z trudem zachowała zimną krew. – W jaki sposób mąż panią maltretował? Tricia Wilson znów obróciła się na krześle.

– Był skąpy. Nigdy nie dał mi złamanego centa. Jak Boga kocham, był najbardziej apodyktycznym facetem na świecie. Wszystko musiało być tak, jak zarządził. Chciałam kupić sobie trochę nowych mebli. Mieliśmy przecież pieniądze. Ale on tylko nie i nie. – Więc zaczęła pani podkradać z salonu dilerskiego. – Rozmawiałam z prawnikiem i wiem, iż mój postępek objęło przedawnienie, więc przyznaję, tak, zrobiłam to. I wcale nie żałuję. Emily wstała. – Czy pani wie, co pani najlepszego zrobiła? – Mówiła donośnym głosem, lecz nie obchodziło ją to. – Mandy Crawford została zamordowana. Mitcha Crawforda aresztowano, częściowo z powodu pani fałszywych zeznań. Nie tylko postawiła mnie pani w trudnym położeniu, ale też zadrwiła z kobiet, które naprawdę maltretowano. – On był draniem. – Więc trzeba było się rozwieść. Mąż, który skąpi żonie nowych mebli, może i jest chamem, ale to jeszcze nie maltretowanie! – Spróbowałaby pani pomieszkać z kimś, kto ma bzika na punkcie rządzenia innymi. W głowie Emily rozbrzmiały jej własne słowa, kiedy tłumaczyła się przed mężem, gdzie była i co robiła, ale zachowała swoje myśli dla siebie. Jej eksmąż był draniem, ale nigdy nie dałaby Tricii Wilson satysfakcji, przyznając się przed nią, że coś je łączy. – Skończyłam już z panią. Proszę wracać do swoich telefonów i pomyśleć o Mandy Crawford oraz jej dziecku. Niech pani przemyśli fakt, że własnymi siłami rozwaliła pani śledztwo w sprawie podwójnego morderstwa. Wyszła i pomaszerowała obok plandeki palaczy do swojego samochodu. Recepcjonistka wyłączyła odsłuch z sali konferencyjnej. Zerknęła na wizytówkę pani szeryf z Cherrystone i wsunęła ją pod konsolę telefoniczną. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 49 Bez względu na rozkwit bądź recesję, jakie przeżywała gospodarka w innych częściach kraju, region nad zatoką Puget wydawał się odporny na wszelkie wahania. Osiedla kosztownych apartamentowców o pretensjonalnych nazwach wyrastały w miejscach, gdzie jeszcze dziesięć lat temu stały skromne robotnicze domy. Nierentowne sklepy padały ofiarą buldożerów, zastępowane przez restauracje, kina i hipermarkety z elektroniką. Emily, wciąż wrząc gniewem na głupotę Tricii Wilson, pojechała na północ w kierunku autostrady międzystanowej numer 90, a później mostem pontonowym na wyspę Mercer. W czasie jazdy wygrzebała z torebki marszrutę wydrukowaną przed wyjazdem z Cherrystone. Trasa prowadziła pod adres Lake View Terrace 4545, do miejsca zamieszkania Davida. Czuła się głupio, wpadając bez uprzedzenia do nowego domu eksmęża, ale ciekawość przeważyła. Jenna opowiadała matce, że dom nad wodą „wcale nie jest aż tak wspaniały”. Jednak coś w głosie córki wskazywało, że to uprzejme kłamstwo. Emily bynajmniej nie zazdrościła Davidowi sukcesu. Po ich rozstaniu mąż zwyczajnie zaczął nowe życie. Ona zaś nie. Utknęła w miejscu pod względem umysłowym, emocjonalnym i uczuciowym. Kilka razy umówiła się z kimś na randkę. Nie cierpiała wspomnień z tamtego okresu. Znalazła miłość w ramionach Christophera Colliera, a przynajmniej dopuściła do siebie tę myśl. Ale nie nowe życie. Jenna ukończyła college i zmierzała w stronę własnej przyszłości. Ale nie ona. Z jakiegoś powodu Emily nie potrafiła ruszyć z miejsca. Skręciła ostro w lewo, potem w prawo, wreszcie pojechała drogą okalającą całą wyspę. Przynajmniej ma z domu widok nie na Seattle, tylko na Bellevue, pomyślała, starając się znaleźć jakikolwiek sposób pocieszenia. Lake View Terrace odchodziła od głównej drogi i opadała wzdłuż stoku w stronę linii brzegowej. „Tata mówi, że w miarę zbliżania się do wybrzeża ceny domów na sąsiednich posesjach rosną niewyobrażalnie – mówiła Jenna, po raz pierwszy opisując matce nowy dom. – Wolałabym mieć dom ze stadkiem koni i widokiem na góry niż na tamto głupie jezioro, tak czy siak za zimne, żeby w nim pływać”. Emily zjeżdżała w kierunku wody. Ostatni budynek z numerem 4545 znajdował się za bramą. Zatrzymała samochód tuż przy niej. Dom był monstrualnie wielki. Jego powierzchnia musiała przekraczać pięćset metrów kwadratowych. Tonął w łukach i portykach, jakby ktoś zmieszał ze sobą wszystkie włoskie ozdobniki architektoniczne. Ciemnopurpurowe bmw serii 700 parkowało na niewielkim, okrężnym podjeździe. Niewielkim dlatego, że dom zajmował większość działki budowlanej. Emily zmrużyła oczy, by dojrzeć napis na tablicy rejestracyjnej. Odczytała: HOTDOC335. 5– Hot doc – dwuznaczny zwrot, który można tłumaczyć jako „wzięty lekarz” albo „seksowny lekarz”.

Och, Davidzie, co ta Dani z tobą zrobiła? – pomyślała. – Tak mi się właśnie wydało, że cię widzę na monitorze podglądu – odezwał się David, wyłaniając się z frontowych drzwi. Emily zapragnęła w tamtej chwili zapaść się pod ziemię. – A więc zaczęłaś mnie nękać, co, Em? Dała się przyłapać. Nie miała już wyjścia. Przyjeżdżając tu, nieodwołalnie wpakowała się w głupią sytuację. Zastanawiała się, czy nie zachowała się podobnie jak przestępcy, którzy z jakiejś podświadomej przyczyny pragną zostać schwytani. – Chciałam tylko zobaczyć, na co poszedł fundusz edukacyjny naszej córki – odparowała, czując, jak rozgoryczenie bierze w niej górę nad zakłopotaniem.

– Rozumiem. – Oczy Davida były zimne i nieczułe. Stanął po drugiej stronie kutej żelaznej bramy z ramionami zaplecionymi na piersi. – Może zechcesz wejść do środka i przyjrzeć się temu, co tracisz? Zaczynał ponownie uzewnętrzniać cechy, których w nim nie cierpiała. – Niczego nie tracę. – Doprawdy? Więc po co przyjechałaś? – Z ciekawości. Chciałam zobaczyć, do czego mogą dzisiaj doprowadzić błędne wartości i zbyt duże pieniądze. – Chyba powinnaś już sobie pójść, Emily. – Och, już to zrobiłam, Davidzie. Już to zrobiłam. Wsiadła do wozu, nacisnęła pedał gazu i odjechała na spotkanie z Chrisem w jego mieszkaniu w Seattle. Zadzwoniła do niego wcześniej z wieścią, że może wpaść, lecz nie wie dokładnie kiedy. Po tym, jak została posądzona o nękanie eksmęża i była świadkiem rozpadu swojego śledztwa, uznała, że dobrze jej zrobi miłość uwielbianego mężczyzny. Chris otworzył z rozmachem drzwi swojego mieszkania na dziewiętnastym piętrze i nie tracąc ani chwili, porwał Emily w ramiona. – Dlaczego nie zadzwoniłaś? – zapytał. Emily zdobyła się na uśmiech, choć niezbyt przekonujący. – Wpuściła mnie kobieta na dole. Chyba uznała, że tu mieszkam. Chris uścisnął ją ponownie. – Wyglądasz na zmartwioną. Co się stało? – Co się stało? Moje śledztwo się załamało. Moje życie to chaos. Wprowadził ją do salonu z oknem wychodzącym na wspaniałą panoramę portu z promem przybijającym do nabrzeża. – Może zdołam ci pomóc w obu sprawach. – Może. Jej wzrok padł na stolik do kawy. Na blacie leżało rzędem pięć wizytówek różnych agencji sprzedaży nieruchomości. Chris podążył oczami za jej spojrzeniem. – Tak. Wystawiłem mieszkanie na sprzedaż. – Widzę. – Odwiedziło mnie kilku agentów, rozumiesz, żeby mi zaśpiewać, o ile forsy więcej od konkurencji przyniesie mi każdy z nich. Podpisałem umowę niecałą godzinę temu. – Nie wiem, co powiedzieć ani co to dla nas oznacza. – Mamy czas, żeby o tym pomyśleć. Na rynku panuje zastój. Zaśmiał się i wyciągnął przed siebie swoje długie nogi. Miał na sobie ciemne dżinsy i jasnoszary sweter. Emily położyła mu dłoń na kolanie i spojrzała w jego niebieskie oczy. – W porządku. Na godzinę zwinęli się obok siebie na sofie i rozmawiali o śledztwie: o kłamstwach Tricii Wilson na temat maltretowania i o konsekwencjach dla sprawy, jakie może pociągnąć za sobą ujawnienie tych informacji. – Wciąż macie dowód z komputera, jego dziwaczne zachowanie i romans z jego biuralistką, prawda? Emily skinęła głową. – Racja. Ale nie jestem pewna, czy to wystarczy. Nie ma żadnego materialnego dowodu, który

wiązałby go ze zbrodnią. – Rozumiem. Podrążmy w tym trochę głębiej przy kolacji. – Nie mogę – odparła. – Chciałabym, ale muszę wracać do Cherrystone. „Proszę do mnie oddzwonić”, taką wiadomość w skrzynce poczty głosowej Emily zostawiła Fatima Hussein. Ton głosu kobiety był uprzejmy, ale niedwuznacznie sugerujący, że sprawa jest pilna. Emily zjechała na pobocze. Odsłuchiwanie poczty głosowej w czasie jazdy to jedno, lecz czym innym jest telefonowanie z koniecznością skupienia uwagi na rozmowie, i to na zaśnieżonej autostradzie. Próba połączenia musiała nastąpić, gdy pani szeryf przejeżdżała przez górską przełęcz – w tym miejscu, jak się zdaje, nigdy nie było zasięgu. Emily przeszukała pamięć komórki. Nie znała nikogo o tym nazwisku. – Czy mówię z panią Fatimą Hussein? Tu szeryf Kenyon; dzwonię w odpowiedzi na pani wiadomość. – Tak. Bardzo pani dziękuję za telefon. Proszę chwilkę zaczekać, przekieruję inne połączenia przychodzące. Zanim Fatima zgłosiła się ponownie, Emily skojarzyła sobie rozmówczynię. – Pani pracuje w Evergreen Marketing, prawda? – Tak, widziałyśmy się w hallu. Szkolę się w prowadzeniu rozmów telefonicznych i przy okazji ćwiczę amerykański akcent. – Pamiętam panią – potwierdziła Emily; samochody przemykały obok niej jeden po drugim, odrzucając w jej stronę bryzgi topniejącego śniegu. – Co mogę dla pani zrobić? – Mam amerykańskie obywatelstwo. Chciałam, żeby pani to wiedziała. – No cóż, to wspaniale. – Emily nie bardzo wiedziała, co odpowiedzieć. – Właśnie dlatego do pani telefonuję. To mój obywatelski obowiązek. – O czym chce mi pani powiedzieć? Coś w związku z Tricią Wilson? – Tak. Chcę panią poinformować, że coś się z nią dzieje. Wszyscy tutaj to zauważyliśmy. – Nie wiem, jak mogę państwu pomóc w sprawie dotyczącej wydajności pracy. – To nie to. Chodzi o jej nowy samochód i stroje. – Co pani chce przez to powiedzieć? – Kupiła nowego lexusa i codziennie ubiera się inaczej. Jest jak najdalsza od tego, by osiągać dobre wyniki w pracy. Nie rozumiemy, jak może sobie na to wszystko pozwolić. Emily przypomniała sobie nienaganny strój i takąż fryzurę Tricii podczas jej wizyty w Cherrystone, a także teraz, w biurze Evergreen Marketing. Wyglądała jak uosobienie kobiety sukcesu z reklamy w czasopiśmie lub telewizji. – Sprawiała wrażenie osoby odpowiedzialnej i profesjonalnej. Sądziłam, że należy do grona kierownictwa firmy – odrzekła pani szeryf. – Och, bynajmniej. To jedna z naszych telemarketerek. – Telemarketerek? – Ten termin zaskoczył Emily. – Prowadzi rozmowy zewnętrzne. Ankiety, tego rodzaju sprawy. – Rozumiem. – Pomyślałam, że powinna pani wiedzieć. Nie chcę być w to zamieszana. Ale poinformowanie pani uznałam za swój obowiązek. Emily podziękowała jej. Oczywiście obywatelski obowiązek to jedna rzecz. Jednak rozmowa odrobinę trąciła załatwianiem porachunków. A może nawet pozbywaniem się niepożądanej konkurencji. Tricio Wilson, właśnie znalazłaś się w gronie pracownic zewnętrznych, pomyślała Emily,

ponownie włączając się do ruchu. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

CZĘŚĆ TRZECIA JENNA ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 50 Cherrystone Camille Hazelton ani trochę nie spodobało się to, czego wysłuchała. Pochyliła się, przysuwając się blisko do Emily Kenyon. Okazało się, że Tricia Wilson kłamie. Prokuratorka wycelowała w panią szeryf oskarżycielski palec, niemal jej dotykając. Spotkały się w gabinecie Hazelton. Podwładni i urzędnicy pani prokurator znali już sytuację i mieli nadzieję, że między dwiema najpotężniejszymi kobietami Cherrystone wybuchnie parę fajerwerków. – Niech to diabli, zaliczyłaś potężną wpadkę, Emily. – Nie musisz mi tego mówić. I nie musisz mnie poszturchiwać, żebym cię wysłuchała. Sama to rozumiem. – Przepraszam. Ale dzisiaj buduje się cienkie mury, żeby było tanio, więc nie chcę podnosić głosu. To przypuszczalnie oznacza, że musimy odstąpić od zarzutów. Zdajesz sobie z tego sprawę, tak? – Nie możesz dać mi jeszcze trochę czasu? – Na co? Na wygrzebanie kolejnej mistrzyni w opowiadaniu bajek, takiej jak Tricia Wilson? Od samego początku powinnyśmy były ją prześwietlić. – Camille złapała się na tym, że użyła zaimka „my”. Wiedziała, że obie popełniły błąd w ocenie. – Cary McConnell będzie miał używanie… Tricia Wilson zeznawała pod przysięgą – podjęła po chwili prokuratorka. – Popełniła krzywoprzysięstwo. Zamierzam dopilnować, by nie minęło ją za to więzienie. Przynajmniej tyle mogę. Takie porachunki to istny koszmar i mam zamiar zadbać, by panna Patty, Tricia czy jak tam się nazywa dobrze to zrozumiała. – Posłuchaj, Camille, myślę, że da się tu jeszcze coś zrobić. Wprawdzie poszło nam źle, ale chciałabym mieć szansę, żeby to naprawić. – Mój Boże, Emily, poszukujesz odkupienia? Nie uważasz, że już na to za późno? Był to cios poniżej pasa w sprawie, która od dawna należała do przeszłości. Uwaga miała zaboleć i Camille Hazelton nienawidziła siebie za te słowa. Darzyła Emily wielką sympatią, ale pod ogromną presją odchodziła już od zmysłów. W wyobraźni widziała już nagłówki w jutrzejszych gazetach. „Diler samochodowy oczyszczony z wymyślonych zarzutów”. Na samą myśl krew wrzała jej w żyłach. Camille usiadła naprzeciw Emily, zgarbionej w krześle po drugiej stronie biurka. – Przepraszam – powiedziała, ze wszystkich sił starając się ochłonąć. – Nie chciałam tego powiedzieć. – Wiem – odpowiedziała Emily, zastanawiając się, czy wszyscy zawsze już będą pamiętali o dziewczynce, która straciła życie wskutek błędu, jaki ona – wówczas policjantka z Seattle – popełniła wiele lat temu. Pewnie na jej widok ludzie w sklepie myślą: „Ach tak, to ta, która pozwoliła Kristi Cooper umrzeć w podziemnym lochu”. Zapewne kobieta, która u fryzjerki zawsze wdaje się z nią w uprzejmą pogawędkę, po jej wyjściu mówi do znajomej: „To ona, ta, o której opowiadałam. Ta, która pozwoliła, by dzieciak umarł z głodu”. – Naprawdę mi przykro. To przez to śledztwo. Wiem, że dobrze pracujesz. Ale McConnell i Crawford nas zmasakrują. Nie uśmiecha mi się to, że mnie wytarzają w smole i pierzu. – Bo to nic przyjemnego; mówi ci to kobieta, która ma w tym względzie swoje doświadczenia. – Emily zdobyła się na uśmiech, który miał oznaczać wezwanie do zawarcia rozejmu. – Camille, jesteśmy po tej samej stronie. Daj mi dwadzieścia cztery godziny, zanim się wybierzemy do McConnella i sędziego. Prokuratorka spojrzała na drogi zegarek od Cartiera, którego z pewnością nie kupiła w żadnym

z miejscowych sklepów. – Zaczynam odliczanie. – Ależ bardzo dziękuję. – Żartowałam. Zobaczmy, co uda ci się ustalić do końca dnia. Rozwal parę łbów, potrząśnij paroma drzewami, czy co tam robią szeryfowie, którzy nigdy nie chybiają celu. – Czy to prośba, żebym nie chybiła Cary’ego McConnella? Na twarzy Camille Hazelton ukazał się wyraz przerażenia. – Boże, nie! Nic z tych rzeczy! – Żartowałam – odpowiedziała pani szeryf. Jednak tylko odrobinę poprawiło jej to nastrój. Nadal nie miała żadnego planu ani nawet nadziei, że coś wymyśli. Na myśl przychodziła jej tylko jedna osoba. Chris Collier pałaszował zupę z tortillą z puszki, odgrzaną w mikrofalówce w miarce kuchennej, ponieważ było to ostatnie czyste naczynie, do którego mógł wlać płynne danie. Nie był flejtuchem, po prostu lubił, kiedy zmywarka była do końca wypełniona naczyniami, to zaś oznaczało zmywanie raz w tygodniu. Nie miał nic przeciwko gotowaniu dla Emily. Ale tylko dla siebie? Katorga. Kiedy zadzwonił telefon, odłożył łyżkę i odebrał. – Cześć, kochanie – odezwał się, widząc, kto dzwoni. Z miejsca poprawił mu się humor. – Już się za mną stęskniłaś? – Wiesz, że tak. Teraz jednak chodzi o coś więcej niż tęsknota. Potrzebuję cię. Sypie się śledztwo w sprawie Crawforda. Czy możesz przyjechać do Cherrystone? Nie pytał, po co. Nie było potrzeby. – Oczywiście. Za kwadrans będę w drodze. Muszę tylko wyłożyć trochę karmy dla kota. – Masz kota? – Jasne – odparł ze złośliwym uśmieszkiem. – A myślałaś, że wszystko o mnie wiesz? – Tak przypuszczałam. – Obiecałem nakarmić kota sąsiada. Odłożyła słuchawkę z uczuciem ulgi. Nie dlatego, że Chris lubił koty, co w jej oczach zawsze stanowiło pozytywną cechę. Chodziło o to, że zawsze, kiedy go potrzebowała, był do jej dyspozycji. Nigdy, przenigdy nawet się nie zawahał. Wyjęła wszystkie akta sprawy Crawforda i ruszyła z nimi do auta. – Może pomóc, pani szeryf? – zapytał Jason, wyglądając zza drzwi baru. – Nie, poradzę sobie. – Słyszałem już o pani Wilson – dodał zastępca. Zatem nowina dotarła do Jasona, lecz nie od niej. Wieść rozchodziła się szybko. Za szybko. Kiedy tylko zwietrzy ją Cary McConnell, bez tchu popędzi przed oblicze sędziego. – Proszę, trzymajmy na razie gębę na kłódkę – odparła tonem bardziej karcącym, niż zamierzała. Jason wyglądał na dotkniętego. – Nie jestem głupi, pani szeryf – odpowiedział i zamknął drzwi, zostawiając ją z wielkim pudłem dokumentów. Emily zawołała za nim, lecz zastępca albo udał, że nie słyszy, albo jej wołanie utonęło w hałasie ruchu ulicznego. Kenyon poczuła się fatalnie, zawstydzona wymierzeniem mu tej niezasłużonej reprymendy. Jak to mawiała Jenna za każdym razem, gdy coś źle poszło w pracy dla korporacji: „Oto moje życie koncertowo się rozpieprzyło”. Jaka córka, taka matka.

Wsiadła do wozu, wrzuciła bieg i pojechała do domu, myśląc, że już nic nie mogłoby pogorszyć tego dnia. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 51 Coś w tym śledztwie jest całkowicie nie w porządku, myślała Emily Kenyon. Coś więcej niż Tricia Wilson. Czuła się diablo zmęczona, lecz nie mogła zasnąć. Oczywiście starała się, ale jej myśli stale powracały do puchowego granatowego śpiwora, w którym znaleziono zwłoki Mandy. Ubrała się, spięła ponownie włosy i wzięła z lodówki dietetyczną colę. Usiadła przy kuchennej wyspie i jeszcze raz przeczytała raporty Jasona. Pochyliła się nad zdjęciami śpiwora, zrobionymi przez badających przedmiot techników z zespołu laboratorium kryminalistycznego w Spokane. Ponownie przeczytała raporty Jasona. Spojrzała znowu na kwadratową dziurę w tkaninie. Pożałowała w tym momencie, że zawodzi ją wzrok, że jest już tak późno, że nie ma lupy do przeglądania zdjęć. Zerknęła na kuchenny zegar i westchnęła. Minęła czwarta rano – pora, gdy za późno na sen i za wcześnie, by iść do pracy. Emily postanowiła jeszcze raz przyjrzeć się śpiworowi. Same zdjęcia i raporty, bez względu na to, jak szczegółowe, nie wystarczały. Magazyn dowodów rzeczowych ze wszystkich spraw prowadzonych przez szeryfów przeważnie ma rozmiary garderoby i, szczerze mówiąc, zupełnie wystarcza. Na szczęście Cherrystone nie odbiegało od tej reguły. Emily wyciągnęła zza lady formularz przypięty do deseczki z zaciskiem i wpisała do niego swoje personalia oraz numer sprawy Crawforda. Odszukała swoje kółko z kluczami. Rzadko potrzebowała klucza od magazynu, gdyż zawsze ktoś pełnił tu służbę, nawet przy cięciach budżetowych – dowody kryminalistyczne to nie byle co. Włączyła światło. W czarnych metalowych szafkach sześciu regałów zakupionych w Spokane w hurtowni Costco spoczywały okruchy dowodów w aktualnie prowadzonych śledztwach kryminalnych. Kiedy w danej sprawie zapadł wyrok, kluczowe materiały przewożono do specjalnie zabezpieczonego magazynu o tajnej lokalizacji, utrzymywanego przez władze stanu Waszyngton. Śpiwór został opatrzony kodem, ale Emily nie musiała go szukać według numeru katalogowego. Stał między pudłami akt, zamknięty w czystej plastikowej torbie. Wyglądał jak pękata granatowa poducha. Szeryf Kenyon naciągnęła parę nowych lateksowych rękawic i wpisała swoje inicjały na przywieszce na plastikowej torbie. Kiedy otworzyła torbę, rozszedł się stęchły odór przypominający woń zmokłego psa albo męskiej szatni. Takie odniosła wrażenie przy pierwszym pociągnięciu nosem, lecz przy drugim lub trzecim wdechu pożałowała, że nie posmarowała nosa maścią Vicks, gdyż fetor zwłok wypełnił pomieszczenie. Emily zignorowała go i rozłożyła śpiwór na stole stojącym na środku klitki. Następnie przyciągnęła metalowy abażur lampy na wyginanym ramieniu, przymocowanej do krawędzi stołu. Granatowy śpiwór leżał przed nią, skąpany w świetle niczym oświetlona księżycem tafla oceanu. – No to zobaczmy – odezwała się do siebie – co nam naprawdę powie ta dziura. Skierowała snop światła na górną część śpiwora. Dwunastocentymetrowa dziura mrugnęła do niej pustym okiem. Emily pochyliła się niżej. Krawędź materiału wystrzępiła się, kiedy przebywała w wodzie, przemieszczała się i napinała, gdy zwłoki Mandy zaczęły się wzdymać pod wpływem ocieplania się lodowatej początkowo toni stawu. Frędzle sprutej nylonowej tkaniny w kilku miejscach były odrobinę nierówne. Materiał nie został rozerwany, lecz przecięty. Najprawdopodobniej nożycami, a może żyletką. Emily obejrzała górną krawędź śpiwora, podążając wzrokiem za maszynowymi ściegami. Nie było jednej, ciągłej linii nici. Wybrała numer Chrisa; po chwili odebrał połączenie.

– Wcześnie jak na ciebie, nieprawdaż? – odezwał się, usłyszawszy jej głos. – Zdaję sobie sprawę, że jest wcześnie – odpowiedziała, wiedząc, że i tak nie miałby nic przeciwko temu, gdyż codziennie o szóstej rano biegał wzdłuż nabrzeża w Seattle. – Oglądam tutaj dowody ze śledztwa w sprawie Crawforda. – Albo cierpisz na bezsenność, albo jesteś nadgorliwa. – Gdzieś pomiędzy, jeśli już musisz mnie szufladkować. W każdym razie oglądam śpiwór, choć nie jestem pewna znaczenia tego, co znalazłam. Pamiętasz rozdarcie na śpiworze? – Jasne. – To nie rozdarcie, lecz rozcięcie. Ktoś wyciął w tkaninie okno. – Zdaje się, że nie chwytam, Em. – Przy rozerwaniu nylonu powstaje gładkie rozdarcie pomiędzy nićmi. Tutaj doszło do lekkiego strzępienia. Minimalnego, lecz jednoznacznego. – Dobra. Zatem twierdzisz, że ktoś wyciął tę dziurę w śpiworze i zrobił to celowo. – Tak jest. Założę się, że zabójca wyciął tę dziurę, żeby usunąć coś, co identyfikowało go jako właściciela śpiwora. – Zgoda. Zatem ta osoba wypisała na śpiworze swoje nazwisko. – Wątpię. Ta tkanina ma zbyt ciemny kolor, by ktoś wypisał tu swoje nazwisko i adres. Nawet najgrubszy marker zginąłby na jej tle. A poza tym, tak czy owak, po co wpisywać tam swoje nazwisko? Kiedy śpiwór zostanie zrolowany, nazwiska ani adresu i tak nie widać. – Znowu nie rozumiem. Przykro mi, kochanie. Emily wypuściła powietrze. – Nie przejmuj się. Nie widziałeś tego, co ja zobaczyłam przed chwilą, a w życiu ani razu nie wziąłeś igły do ręki. A ja tak. Uszyłam Jennie większość strojów na Halloween. – Na samo wspomnienie o tym uśmiechnęła się ciepło. – W każdym razie – podjęła, wracając myślami do Mandy i śpiwora – według mnie to wygląda, jakby górną krawędź ponownie zszyto. – Co to oznacza? – Nie jestem pewna – odparła. – Przyjedziesz samochodem czy przylecisz? – Przyjadę w porze kolacji. Samochodem. Wymienili czułe słowa pożegnania, po czym Emily zatrzasnęła klapkę aparatu i odnotowała swoje wyjście z magazynu dowodów. Choć nie spała, czuła w sobie energię do działania. Po co ktoś miałby ponownie zszywać górną krawędź śpiwora? Kiedy wyłoniła się z sutereny, Gloria Bergstrom parzyła kawę w pokoju socjalnym. „Najlepsza mała dyspozytorka w Cherrystone”, jak sama siebie nazywała, miała na sobie ładną, czarno-białą wełnianą sukienkę i rozpinany sweter w kolorze toffi. – Uroczo wyglądasz. Przypada dziś jakaś specjalna okazja? – spytała Emily. Gloria napełniła dzbanek wodą i wlała ją do ekspresu. – Ależ nie. Co pewien czas lubię się ładnie ubrać, po prostu żeby dowieść, że nadal potrafię. – Zaśmiała się. – Hej, wcześnie się dziś zjawiłaś. Co się za tym kryje? – Nie mogłam spać. – Z przyczyn osobistych czy zawodowych? Gloria miała dryg do skupiania się na sednie sprawy. Wiedziała, że związek Emily i Chrisa przeżywał wzloty i upadki. Chociaż szeryf Kenyon starała się spuścić na swoje życie osobiste dość szczelną kurtynę, w tak małej miejscowości jak Cherrystone trudno było o prywatność. W trakcie owych wzlotów i upadków nastrój Emily niekiedy rodził potrzebę zachowania profesjonalnego dystansu wobec współpracowników. Jednakże Gloria, z którą pracowała dzień w dzień, stała się dla

niej nieledwie członkiem rodziny. – Na szczęście zawodowych – odpowiedziała Emily. – Oczywiście sprawa Crawforda. Też spędza mi sen z powiek. Pani szeryf wypłukała kubek i obserwowała brązową strugę kawy spływającej do dzbanka. Opowiedziała Glorii o nieregularności rozdarcia nylonowej tkaniny śpiwora. – Ciekawe – skomentowała Gloria, starając się coś wywnioskować z podanych informacji, lecz bezowocnie. – Ale co to oznacza? Emily nalała sobie kawy i rozejrzała się za paczką słodzika. – Nasuwa mi się tylko jedno wyjaśnienie: na brakującym kwadracie materiału kiedyś był monogram. Gloria znowu wyglądała na zdziwioną. – Monogram? A kto umieszcza monogramy na śpiworach? Pani szeryf dała spokój z szukaniem słodzika i wsypała do kawy bez śmietanki trochę cukru. – Ktoś, kto ma wybujałe ego i za dużo pieniędzy. Spojrzenie Glorii zdradziło, że rozumie. – Mitch Crawford? – Moim zdaniem to podobne do niego. Trochę przy tym podrążę. Zobaczymy, co Jasonowi uda się ustalić w tutejszych pracowniach hafciarskich. Gloria uśmiechnęła się, wreszcie roześmiała się w głos. – O rany, to zadanie mu się spodoba. Emily zawtórowała jej śmiechem. Jason spodziewał się po pracy policjanta czegoś więcej niż objeżdżanie sklepów sportowych i pracowni hafciarskich. – O takich atrakcjach nie mówi się w telewizji – skomentowała, znikając w głębi korytarza. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 52 Garden Grove Michael Barton odczuwał nieodparte pragnienie zabrania głosu. Spojrzał na przycisk służący do zamieszczania komentarzy na blogu Jenny Kenyon. Odczytał wpisy innych czytelników. Jenno! Jesteś naszą opoką, najfantastyczniejszą konsultantką na świecie! Nie wiem, co byśmy zrobiły bez Ciebie i Twoich rad! Cherie, BZ, Biloxi Hej! Jeśli kiedyś pojawisz się znowu w Huntsville, musimy się umówić! Jesteś bystra, zabawna i niesamowicie miło spędza się z Tobą czas. Pamiętaj o Megan, swojej siostrze z BZ! Megan, BZ, Huntsville Mam kilka pomysłów do omówienia z Tobą. Wyślę Ci plik PowerPointa ze szczegółami! Wiesz, że lubię wszystko przedstawiać w podpunktach! Donatella, BZ, Bowling Green Michael kliknął ikonę w kształcie ołówka, oznaczającą funkcję dodawania komentarza. Pojawiło się wyskakujące okno. Wpatrywało się w niego nieruchomo pustą przestrzenią. Tak, chciałby dodać komentarz. Jednak nie tak optymistyczny. Tym, co chciałby napisać, mógłby sprowokować administratora strony do wyśledzenia jego dostawcy usług internetowych albo jego adresu IP. Zaczął pisać. Cześć, dziwko! Uważasz się za kogoś wyjątkowego, prawda? Za osobę inteligentną, utalentowaną, ładną. A jesteś tylko śmieciem. Chciałbym tępym nożem powoli odciąć łeb od twojego ciała o kościstej dupie. Chciałbym wziąć trochę dynamitu, wetknąć ci po jednej lasce w każdy otwór i podpalić cholerny lont. Jesteś zerem. Ty i twoje siostry myślicie, że rządzicie światem. To nieprawda. Nie pozwolę wam na to. Nie dbacie o nikogo z tych, co nie pasują do waszego ustalonego z góry planu. Dziwko! Czy choćby pamiętasz Sarah? Czy kiedykolwiek o niej myślisz? Wierz mi, będzie to twoja ostatnia myśl! Dosłyszał kroki żony na schodach. Zminimalizował okno i otworzył inny plik. Podniósł wzrok z uśmiechem. – Cześć, kochanie – powiedziała Olivia. – Już późno. Chodź do łóżka. Była po kąpieli. Delikatnie pachniała lawendą. Gdy oparła mu dłoń na ramieniu, rozchylony szlafrok nieco odsłonił jej biust. Michael spojrzał żonie w oczy. – Jeszcze chwila. Za moment będę. – Nie zwlekaj. Jestem samotną dziewczyną. – Już wyłączam. Olivia zniknęła na schodach, on zaś powrócił do blogu Jenny Kenyon. Przesunął kursor nad przycisk oznaczający polecenie „Wyślij”. Tak go kusił. Michael tak bardzo pragnął dać tej dziewczynie do zrozumienia, że czeka ją straszny los. Że jej przyszłość należy do niego. Zamknął okno bloga bez wysłania komentarza. Oczywiście nie ma po co jej ostrzegać. Nie ma po co dać się złapać. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 53 Coś było nie tak, Olivia Barton czuła to przez skórę. Pierwsze oznaki były banalne, niemal głupie. Na ubraniach Michaela poczuła zapach tytoniowego dymu i zapytała go o przyczynę. Odpowiedział, że ktoś w pracy zapalił w sali konferencyjnej. Poznała się na kłamstwie. Firma Human Solutions, podobnie jak wszystkie zakłady pracy w Kalifornii, zapewniała środowisko całkowicie pozbawione dymu. Domyśliła się, że mąż pod wpływem stresu znowu zaczął palić. Zabolało ją to. Rzucił palenie przed narodzinami Danny’ego. „Chcę długo żyć, żeby zdążyć zadbać o mojego chłopca”, powiedział. Dlaczego teraz pali? Co się z nim dzieje? W miarę narastania nietypowych zachowań męża Olivia zaczęła się martwić. Zmartwienie przerodziło się w działanie. Wiedziała, że niektóre żony grzebią w mężowskich kieszeniach, szukając oznak romansów. Zdawała sobie sprawę, że z Michaelem dzieje się coś niepokojącego, ale pozamałżeńskie kontakty seksualne nie figurowały na pierwszych miejscach jej listy trosk. Poszukiwała wskazówek świadczących o tym, że trapiące ją zmiany w zachowaniu męża wskazują na możliwe załamanie nerwowe. Działo się coś złego. Zastanawiała się, czy jakiś czynnik ponownie przywołał dawno pogrzebane problemy. Obejrzała odcinek programu Dr Phil o zespole wypartych wspomnień i o tym, jak często reminiscencje traumatycznych przeżyć z dzieciństwa nawiedzają osoby dorosłe. Czasami ludzie na nowo przeżywają incydenty z przeszłości, nigdy do końca nieprzepracowane. Dana osoba zostaje uwięziona w dramatycznej sytuacji wciąż odtwarzanej w wyobraźni. Nikt o tym nie wie. Jedynie ofiara. Wstyd zmusza ją do milczenia. O stopniowym narastaniu problemu poinformowały Olivię drobne, lecz znaczące objawy. Przypomniała sobie, że co najmniej dwukrotnie zauważyła, jak Michael ściąga z łóżka prześcieradło i pierze je. Za pierwszym razem wyjaśnił, że rozlał na pościel kawę. Za drugim, gdy wyczuła zapach moczu, wytłumaczył, że to Simon, ich kot, nasikał na łóżko. Oczywiście mogło tak być. Ale Simon nigdy dotąd tego nie zrobił. Wkrótce po tym zdarzeniu zniknął. Wszystko to brzmiałoby wiarygodnie, gdyby nie oczywiste kłamstwo. Olivia spojrzała na internetowy raport z serwera stanu Kalifornia z informacją o wysokości sumy przekazanej z ich konta bankowego do systemu Fast Pass na podstawie sygnałów elektronicznego transpondera umożliwiającego wjazd na płatne pasy ruchu dla dojazdów zbiorowych oraz autostrady. – Co to za dane z Fast Pass o tych wszystkich podróżach do San Diego? – zapytała męża. – Nie obsługujecie tamtego regionu. Spojrzał na nią, potem na wydruk. – Nie wiem. To musi być błąd. Słyszałem o partii transponderów wysyłających schrzanione sygnały do czytników. Pamiętasz tamten artykuł z „Timesa”? Obrzuciła go skonsternowanym spojrzeniem. – Rozmawialiśmy o tym, Olivio. Sięgnęła pamięcią wstecz, ale doszła do wniosku, że takiej rozmowy nie było. Naleganie męża ją zaniepokoiło. – Chyba masz rację – przyznała w końcu. – Zadzwonię do nich jutro i wyjaśnię to. – Nie kłopocz się. Ja to zrobię. Nie cierpię płacić za coś, z czego nie korzystaliśmy, więc dam im do zrozumienia, że nie zamierzamy tego tolerować. Głupie państwowe systemy komputerowe. Kurde, chciałbym zostać ich doradcą i oszczędzić trochę forsy podatników. Tą tyradą uspokoił Olivię do czasu, aż przyłapała go na kłamstwie. Przekonał ją o tym zgnieciony rachunek za kawę z restauracji Hardee’s z San Diego. Wydrukowana na nim data zgadzała się z dniem

podanym w raporcie systemu Fast Pass. Zatem faktycznie tam był. Musiał tam pojechać. Ale po co? I dlaczego skłamał? Gryzło ją coś jeszcze. Z Dixon mąż wrócił do domu tylko z jedną torbą. Wyjeżdżając do Tennessee, zabrał dwie. Większa była torbą na garderobę, zawierającą trzy wyprasowane koszule oraz dwa garnitury, chociaż – w zależności od klienta – Michael przeważnie wkładał garnitur tylko pierwszego dnia wizyty. W drugiej, mniejszej torbie na kółkach miał skarpety, bieliznę i przybory do golenia. – Co się stało z twoją torbą? – spytała Olivia, chcąc szybko rozpakować bagaże i schować walizki, żeby nie zajmowały miejsca w ich ciasnej głównej sypialni. – Musiałem drugą zostawić w samochodzie. Wiedziała, że to nieprawda. – Nie, właśnie zajrzałam do wozu. Jest pusty. – Cholerna linia lotnicza. – Twarz Michaela zaczęła powoli powlekać się rumieńcem. – Pewnie zagubili gdzieś drugą sztukę bagażu. Olivia chciała spytać, jak to się stało, że nie zauważył, iż wraca do domu tylko z połową bagażu. Jednak ugryzła się w język. Coś było nie w porządku. Po co wymyślał takie bajki? Zaniepokojenie przerodziło się w obawę. Ponownie analizowała sprawy, które przedtem frasowały ją tylko nieznacznie. Kiedy mąż spał, przytuliła się do jego pleców. Odsunęła mu włosy z karku i przyjrzała się z bliska rzędowi małych okrągłych blizn. Było ich pięć, rozstawionych idealnie równo. Michael poczuł na plecach dotyk żony, ciepło jej ciała i oddech. Obrócił się i pocałował ją. – Kocham cię – powiedział. Wyszeptała doń w odpowiedzi te same słowa. Przygarnął ją do siebie. Pachniał jak zawsze miętową pastą do zębów i mydłem Irish Spring. Błądził dłońmi po jej ciele, szepcząc przez cały czas, jak ją uwielbia. Jednak wewnętrzny monolog Olivii jaskrawo kontrastował z tą czułą chwilą. Co się z tobą stało, kochanie? Co ci zrobili? Dlaczego się wymykasz? Dokąd wyjeżdżasz? Gdy się kochali, w półmroku sypialni widziała jego przystojną twarz, intensywne spojrzenie, napięte, twarde ciało, tak odmienne od miękkiej gładkości jej ciała. – Kocham cię, Olivio – powiedział. – Kocham cię bardziej, niż przypuszczasz. – Ja też cię kocham. W jej głowie znowu rozbrzmiał monolog: Powiedz mi, powiedz. Dzieje się coś złego. Kochanie, czego muszę się dowiedzieć, by to naprawić? Później, kiedy Michael już zasnął, Olivia zeszła do gabinetu i uruchomiła jego laptop. Znała hasło, ponieważ pewnego razu mąż zadzwonił do niej z podróży, gdy jego laptop nawalił, a on potrzebował pewnych danych o kliencie zapisanych w zapasowym komputerze stacjonarnym. „Przykro mi, kochanie – mówił – ale mam kłopot. Możesz mi pomóc?”. Podczas gdy komputer się uruchamiał, pogawędzili przez chwilę o podróży. Na ekranie ukazało się okno z monitem o podanie danych logowania. Spytała Michaela o hasło. „Oliviamojamiłość”, odpowiedział. Z uśmiechem na ustach wpisała je. „Ładne hasło. Myślałam, że może użyłeś imienia kota, jak wszyscy”. „Używam tego hasła albo jakiejś jego odmiany niemal od dnia, w którym się poznaliśmy”. Było to słodkie wspomnienie. Teraz, kiedy czekała, aż rozjaśni się ekran, nie była pewna, jak daleko chce się posunąć, by się przekonać, co trapi ukochanego mężczyznę. Może lepiej pozostawić

pewne sekrety nieodkryte? – myślała. Serce zabiło jej szybciej na dźwięk skrzypnięcia schodów, lecz to był fałszywy alarm. Nikt nie nadchodził. Siedząc w pomieszczeniu oświetlonym jedynie odblaskiem ekranu, musiała trzykrotnie próbować, zanim podała prawidłowe hasło. Prawie już dała za wygraną, przekonana, że mąż je zmienił. Tapetę pulpitu stanowiło znajome zdjęcie zrobione przez japońskiego turystę na nabrzeżu w Santa Monica; na fotografii słońce zaczynało się pogrążać w falach Pacyfiku. Cała ich rodzina w komplecie stała przed karuzelą z twarzami oświetlonymi złotym blaskiem zachodu. Podpis głosił: „Oto co kręci Bartonów”. Zdjęcie przywołało jej na usta przelotny uśmiech, lecz wciąż dręczył ją smutek. Coś zagrażało jej idealnej rodzinie. Olivia najpierw zagłębiła się w e-mailach, lecz nie znalazła nic ciekawego, choć na chwilę zatrzymała się przy spamie z seksualnymi propozycjami. Rozwinęła listę ulubionych witryn męża. Wśród stron z raportami giełdowymi i wiadomościami, obok kilku portali fachowych, a nawet witryny dla ogrodników, jej uwagę przyciągnęło jedno łącze. Kierowało do witryny z blogiem prowadzonym przez młodą kobietę ze stanu Waszyngton. Z pewnością kryło się za tym coś niezwykłego. Olivii niełatwo było odgadnąć, dlaczego mąż dodał do „Ulubionych” stronę tak dalece odbiegającą od jego zainteresowań. Przez moment zastanawiała się, czy to nie portal pornograficzny. …centrala krajowa rozesłała zalecenie, ale na pewno już je przeczytałyście. Mimo to zamieszczę je na blogu. Naprawdę zawiera ono informacje zasługujące na szczególną uwagę. Żeby przeczytać wiadomość, kliknij tutaj. Olivia przesunęła kursor na wskazane miejsce i kliknęła. Otworzyło się okno z następującą wiadomością: Brutalne zabójstwo naszej siostry z Beta Zeta, Sheraton Wilkes, wstrząsnęło naszą sekcją z Uniwersytetu Dixon w Dixon w stanie Tennessee. Bolejąc nad losem tej, którą utraciłyśmy w tak młodym wieku, błagamy, byście zwracały baczną uwagę na siebie nawzajem. Mamy cztery porady dla bezpieczeństwa; zachęcamy, żebyście wzięły je sobie do serca. Niech Wasza stała troska o bezpieczeństwo stanie się hołdem złożonym pamięci Sheraton Wilkes. Zawsze podróżujcie parami. Zawsze dbajcie o to, by kilka osób wiedziało, dokąd się wybieracie i kiedy zamierzacie wrócić. Zawsze bądźcie w akademikach przed północą. Nie wahajcie się zadzwonić do ochrony kampusu lub pod numer alarmowy, kiedy odniesiecie wrażenie, że coś wam zagraża. Oczywiście istniało wyjaśnienie wizyty męża na stronie z blogiem Jenny. Olivia pamiętała, że informację o zamordowaniu studentki podano w wiadomościach po jego powrocie z Tennessee. Rozmawiali o tym. Okazywał pewne zainteresowanie tą sprawą, ponieważ tam przebywał. Takie samo zaciekawienie odczuła i ona na wieść o katastrofie samolotu w Górach Kaskadowych, niedaleko od miejsca, w którym dorastała. Czasami, kiedy zło lub tragedia przemkną tak blisko, chce się poznać wszystkie szczegóły. Spojrzała na zegar. Już po drugiej. Internet znowu pochłonął jej kolejną godzinę życia. Wyłączyła komputer i wróciła na górę. Czegokolwiek poszukiwała, tam tego nie było. Michael czuł uginanie się materaca, kiedy Olivia wsuwała się do łóżka. Udawał, że śpi. Spojrzał

na zegar. Spędziła na dole przeszło godzinę. Co tam robiła? ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 54 Olivia Barton czuła się, jakby popełniała drobną zdradę, ale miała po temu uzasadniony powód. Podczas gdy autostrada do Acton przesuwała się przed jej oczami na pozór nieskończonym pasmem asfaltu pokrytego śladami hamowania aut, powtarzała sobie, że Michael uznałby to za dowód jej miłości do niego. Oczywiście najlepiej by było, gdyby nie odkrył jej postępku. Nie mogła wymyślić innego sposobu wyświetlenia bolesnej przeszłości męża. Akta stanowe dotyczące młodocianych były niedostępne. Próbowała omamić urzędnika archiwum wybiegiem w rodzaju: „Jestem krewną, która rozpaczliwie pragnie odnaleźć brata”; jednak tylko strzelił pęcherzykiem gumy do żucia i odparł, iż akta „są opieczętowane nie bez powodu; władze nie życzą sobie, by ktoś w nich grzebał”. Próbowała rozmawiać z Michaelem o jego przeszłości, jednak mąż stale ją zbywał, niekiedy nawet lekceważąco, jakby nie było o czym mówić. Wielokrotnie jej powtarzał, że od tamtego czasu się zmienił. Zdawała sobie sprawę, że na odkrycie prawdy o przeszłości właściwa pora była wtedy, kiedy się poznali. Jedynie na początku związku, myślała, kobieta może postawić na swoim i grzebać, oczywiście delikatnie, w przeszłości ukochanego mężczyzny. Z chwilą zawarcia ślubu nieświadomie zamyka się tę księgę i akceptuje się go takiego, jaki jest. Wszystko, co się z nim wiąże. Jego przeszłość. Jego rodzinę. Dwa dni przed wyjazdem z Garden Grove znalazła w internetowym spisie numer telefonu Gwen Trexler. Odetchnęła głęboko i zadzwoniła. – Pani Trexler? – Tak. Kto mówi? – Czy była pani niegdyś dziennikarką „Sea Breeze”? Na krótko zapadła cisza. Olivia słyszała w tle, jak Etta James zawodzi utwór At Last. – Tak. – Dzwonię w sprawie mojego męża, Michaela Bartona. – Słucham? Bartona? To nazwisko nic mi nie mówi. Od lat nie odwiedzałam hrabstwa Orange. W końcu zmądrzałam i zajęłam się public relations. – Kiedy pani napisała o nim, był jeszcze małym chłopcem. Jego i siostrę znaleziono w Disneylandzie. Gwen Trexler natychmiast przypomniała sobie smutną historię dwojga małych dzieci porzuconych przez matkę. – Stale rozmyślałam o tych dzieciach. Żałowałam, że nic więcej nie mogę dla nich zrobić. Zwłaszcza dla chłopca, był taki załamany. Szkoda, że nie mogłam mu bardziej pomóc. Olivia zastanowiła się, co eksdziennikarka chce przez to powiedzieć. – Czy nie zechciałaby pani ze mną porozmawiać? Mogłaby pani pomóc teraz. Myślę, że mąż ma problemy. Mogą mieć związek z tym, co go wtedy spotkało. – Dobrze. Mieszkam w Acton. Ma pani coś do pisania? Podam adres. Olivia spojrzała na ekran komputera. – Nadal przy Antelope Way? – Owszem. Dobra robota, powinna pani zostać dziennikarką. To znaczy, jeśli chce pani zrezygnować z prywatnego życia na rzecz spotkań, wdychać dym cudzych papierosów, nie mieć pieniędzy ani ludzkiego szacunku… Nie wydaję się zbyt rozgoryczona? Olivia się roześmiała. Przyniosło jej to ulgę w napięciu wywołanym rozmową, którą musiała przeprowadzić.

– Myślę, że jedynie szczera. Dziękuję, pani Trexler. Do zobaczenia jutro po południu. Wspominała tę rozmowę, gdy podrzuciła dzieci matce i ruszyła na północ. Wyjaśniła matce, że wybiera się z przyjaciółkami na obiad, a później na zakupy. Nie umiała sobie wyjaśnić, dlaczego mąż nie chce rozmawiać o swojej przeszłości. Bardzo go kochała, ale doskwierała jej świadomość, że żyje z mężczyzną, którego związki z najbliższymi osobami z dzieciństwa nie trwały dłużej niż kilka lat. Gdyby istniał łatwiejszy sposób, niewymagający podstępu, chętnie poszłaby tą drogą. Jednak gazetę „Sea Breeze” pod koniec lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku wykupił duży koncern prasowy. Nowi właściciele natychmiast pozbyli się archiwum czasopisma. I tyle. Jedyna dobra strona sytuacji polegała na tym, że Gwen Trexler jeszcze żyła i skwapliwie zgodziła się pomóc. Dobiegająca siedemdziesiątki Gwen Trexler, której firma PR już dawno wyzionęła ducha, mieszkała w bliźniaku w Acton. Dom stał na nieskazitelnie utrzymanej posesji ozdobionej wypielęgnowanym kwietnikiem, który za miesiąc miał szansę wzbudzić zachwyt wszystkich czasopism ogrodniczych. Bliźniak pomalowano na odcień brązu z pomarańczowymi wykończeniami, które – wprawdzie dziwne – jakoś pasowały. Wszystko po drodze do frontowych drzwi wyraźnie zdradzało, że pani Trexler prawdopodobnie mieszka sama – panował tam idealny porządek. Sąsiednia posesja wyglądała zupełnie inaczej. Huśtawka oraz cmentarzysko zabawek wskazywały, że obok wprowadziła się rodzina z dziećmi. Porządek w zestawieniu z chaosem. Życie rodzinne kontra życie samotne. Gwen Trexler była wysoka, miała z metr osiemdziesiąt oraz szczupłą, lecz muskularną sylwetkę. Rysy twarzy kanciaste, niemal kubistyczne. Była ubrana w bawełnianą bluzkę i dżinsową koszulę sięgającą prawie do podłogi. Kolor jej oczu pasował do jadeitu w kołyszącym się na szyi wisiorze. Uchyliła drzwi z moskitierą i wpuściła Olivię do środka. – Przyrządziłam trochę koktajlu z owoców mango – oznajmiła. – Bez cukru. Używam miodu i sproszkowanej serwatki, żeby po południu dodać sobie trochę energii. Olivia pomyślała, że to brzmi okropnie, lecz matka uczyła ją, by zawsze wypiła choć łyk i udawała, że smakuje, „bo to uszczęśliwia gospodynię”. Trzymała się w życiu tej zasady. – Brzmi kusząco – skomplementowała, biorąc do ręki szklankę. Okna zaskakująco obszernego salonu wychodziły na rozległą dolinę, w której pasło się kilkaset sztuk bydła. Krów było tak wiele, że trudno było odróżnić poszczególne zwierzęta. – Wygląda to jak zagroda, wiem – odezwała się Gwen, wpatrując się w falujące morze czarnych i brązowych grzbietów, odległych nie więcej niż o kilometr. – Dzięki Bogu wiatr dzisiaj mi sprzyja. Odstawiła szklankę z jasnożółtym koktajlem, ze sterczącą z niego słomką. – Pyszny – pochwaliła Olivia, tylko po części nieszczerze. Próbowała w życiu gorszych. – Chce pani dowiedzieć się więcej o mężu. Dlaczego po prostu go pani nie zapyta? Olivia upiła trochę napoju, starając się zyskać na czasie i opanować zakłopotanie. – On nie chce ze mną o tym mówić. Gospodyni odrzuciła sprzed oczu kilka pasm siwych włosów. – Czy słyszała pani powiedzenie, że lepiej nie wywoływać wilka z lasu? – Proszę mi wierzyć, myślałam o tym. Może w jego przeszłości kryje się coś tak mrocznego, że mąż po prostu nie umie tego przeniknąć i zrozumieć. Ale… – Ale coś panią tu przywiodło. – Gwen Trexler zerknęła przez okno na samochód Olivii. – Z odcisków palców na szybach wnioskuję, że mają państwo dzieci. O to chodzi? – Tak, mamy syna i córkę. Ale nie, chodzi nie o to. Ostatnio tak się oddalił, a kilka razy skłamał w błahych sprawach. – Jakich?

– O tym, gdzie wyjeżdżał, nic wielkiego. – A czy przyczyną nie jest romans? Olivia zdecydowanie potrząsnęła głową. Myśl o romansie brzmiała niedorzecznie. – Nie, bynajmniej. Całkiem niedawno krzyczał przez sen. Gwen spojrzała spod zmrużonych powiek na ładną, młodą kobietę. Sugestia o romansie rzeczywiście wydawała się głupia. – Rozumiem – odpowiedziała. – Mam wrażenie, że mąż próbuje uporać się z tym, co mu się przydarzyło, a gdybym znała jego losy, mogłabym mu pomóc. Gwen przejrzała segregator. Wyjęła z szuflady stolika pożółkłą teczkę i postukała w nią opalizującymi paznokciami. – Ta garść informacji, którą posiadam, znajduje się tutaj. – Czy zachowuje pani kopie materiałów do wszystkich napisanych artykułów? – zapytała Olivia. – Mój Boże, nie. – Gwen zamieszała łyżeczką zastygłą miksturę w swojej szklance. – Tylko to, co mnie interesuje. W tonie głosu byłej dziennikarki zabrzmiało coś złowróżbnego; Olivia zignorowała to. Gwen otworzyła teczkę i rozłożyła na blacie stolika wycinki z prasy. Na górze leżał ten sam artykuł, który zachował Michael. – Nie byłam pewna, czy znajdę coś oprócz tego reportażu, który już widziałam – powiedziała Olivia. – Mogę? Gospodyni przyglądała się, jak młoda kobieta sięga po wycinki zachowane niczym zasuszone kwiaty z bukietu młodej dziewczyny, otrzymanego w liceum przy rozdaniu świadectw. – Proszę się nie krępować. Dostałam za to nagrodę. Najlepszy reportaż napisany dla gazety z segmentu czasopism o najniższych nakładach. – Roześmiała się. – Byłam wtedy na tyle młoda, by sądzić, że jeśli ktoś jest dobry, to rzeczywiście może w dziennikarstwie do czegoś dojść. Śmiechu warte. Były tam trzy artykuły łącznie z początkowym reportażem z fotografią. Gdy wzrok Olivii padł na nagłówek na drugim wycinku, zaparło jej dech. Matka dzieci z Disneylandu odnaleziona? W artykule szczegółowo opisano okoliczności odkrycia zwłok, trzy dni po znalezieniu Michaela i Sarah Bartonów. Kobieta leżała w łóżku w Igloo Motel przy Katella Avenue, naprzeciw Disneylandu. – Nie rozumiem – powiedziała Olivia, podnosząc wzrok. – Co się z nią stało? Szary pręgowany kot wskoczył na kolana Gwen, która machinalnie zaczęła drapać go za uszami. – Dobre pytanie. Naprawdę nie wiemy. Nie było śladów walki. Ani wyraźnych obrażeń. Pani Barton zameldowała się w motelu w tym samym dniu, który dzieci spędziły w parku. Zapłaciła z góry za trzy dni. Wydała na to wszystkie posiadane pieniądze. Po chwili dodała: – Pomyślałam, że tytuł artykułu napisano nieodpowiedzialnie. Nie dysponowaliśmy żadnym dowodem, że tę kobietę coś łączyło z dziećmi. – Co pani chce przez to powiedzieć? – Mieliśmy jedynie martwą kobietę. Żadnych narkotyków. Żadnych śladów przemocy. Nic. – Kim była? – Któż to wie? Koroner orzekł, że rodziła co najmniej raz, może więcej. Nigdy jej nie zidentyfikowano. Nikt nie zdołał. Zapłaciła gotówką. Nie miała torebki. Nic. Pokazano nawet koszmarnie wyretuszowane zdjęcie chłopcu, lecz i on nie mógł jej zidentyfikować.

Olivia ponownie opuściła wzrok na wycinek. – Jak zatem zmarła? – Koroner przypuszczał, że z powodu uduszenia. Jednak ja sądzę, że matka, która porzuciła dzieci, mogła umrzeć z żalu. Olivii ledwie mogło się pomieścić w głowie, że matka mogłaby z jakiejkolwiek przyczyny opuścić dzieci. – Co mąż powiedział pani o swojej rodzinie? – zapytała Gwen. Olivia odczuła nagłą chęć sprzeciwu, która ją zaniepokoiła. Jak gdyby dziennikarka podawała w wątpliwość bliskość jej małżeńskich więzi z Michaelem. Chciałaby odpowiedzieć, że wie wszystko, lecz to byłoby oczywistym kłamstwem. Przyjechała przecież do Acton po okruch układanki, który miał zbliżyć ją do ukochanego mężczyzny. – Nie chcę okazać się zbyt wścibska – dodała dziennikarka. – Nie odmówi mi pani odpowiedzi na kilka pytań? – To sprawia dość oficjalne wrażenie. Pani nie pisze o tym artykułu, prawda? – Oczywiście, że nie. Jak powiedziałam, często zastanawiałam się nad losami pani męża i jego siostry. – No cóż, dobrze. Co chce pani wiedzieć? – W artykułach o tym nie wspomniano, ale ktoś brutalnie maltretował pani męża. – Jak to: maltretował? – Maltretował fizycznie. – Gwen szukała spojrzeniem oczu młodszej kobiety. – Czy widać jeszcze blizny na jego karku? Małe, okrągłe? Olivia pamiętała moment, gdy pierwszy raz je ujrzała. Pomagała mężowi wiązać krawat przed jedną z tych okropnych firmowych imprez, na które musiał chadzać. Był to niemal idealnie równy rząd małych, kolistych blizn, wyblakłych w miarę upływu czasu, skrywanych pod włosami sięgającymi kołnierzyka. „Co to takiego?”, spytała, spoglądając na jego twarz w łazienkowym lustrze. „Co?”. „Te małe blizny. Skąd je masz?”. Zmrużył oczy i lekceważąco zbył jej pytanie: „Ach, te. Paskudny trądzik. Zostały mi po tym brzydkie ślady na barkach i karku”. – Powiedział, że to blizny po trądziku – wyjaśniła Olivia. Gwen postawiła kota na podłodze i potrząsnęła przecząco głową. – Nie po trądziku. Kiedy znaleźliśmy Michaela i Sarah, na karku miał jeszcze strupy po oparzeniach. Również na ręce. Wydawało się, że niektóre ślady są całkiem świeże. Olivia poczuła, że kurczy się jej żołądek. Oparzenia? To wykraczało poza granice jej wyobraźni. Kto mógłby oparzyć szyję dziecku? – Ma pani na myśli rany oparzeniowe? W pięknych, ciemnych oczach młodej kobiety wezbrało przerażenie zasłyszaną historią. – Tak – odpowiedziała cicho Gwen. – Odnieśliśmy wówczas wrażenie, że torturowano go zapalonym papierosem. Olivia wybuchnęła płaczem. – Proszę pani, wiem, że trudno tego słuchać. – Gwen wstała i wyjęła chusteczkę z dozownika w szydełkowej powłoczce, stojącego na pianinie. – Jeszcze nie widziałam dzieciaka maltretowanego okrutniej niż Michael. Zawsze sądziłam, że jego siostra, jako młodsza, miała spore szanse uniknięcia najgorszego. Ale Michael… – Urwała, podając Olivii chusteczkę. – Cóż, dzięki pani wizycie ujrzałam

mały cud. Olivia otarła oczy i podniosła na nią wzrok. – Jaki? – On ma panią. Ma dwoje dzieci. Ten biedny mały chłopiec przeżył i ułożył sobie życie. Byłam pewna, że skończy jako pensjonariusz systemu, odpłacając światu tym samym, co otrzymał od matki i ojca. Olivia wstała, zbierając się do wyjścia; chciała odnieść pustą szklankę do kuchni, lecz Gwen tylko machnęła ręką. – Pani Trexler – zagadnęła Olivia nieśmiało – czegoś tu nie rozumiem. Starsza pani położyła jej rękę na ramieniu uspokajającym gestem, który faktycznie podziałał kojąco. – Czego mianowicie? – spytała. – Skąd myśl, że tamta kobieta była matką Michaela i Sarah? Czy przypominała ich wyglądem? Gwen spojrzała w okno. – Nie dlatego. Oczywiście między nimi istniało podobieństwo. Ale chodziło o coś innego. – Co? Gospodyni ponownie zwróciła wzrok na Olivię. Na jej twarzy malowały się żal i troska. – Ona także miała ślady oparzeń na karku. Taki sam rząd blizn jak u niego. Olivii zrobiło się niedobrze. Wiedziała, że bynajmniej nie od koktajlu. – A Sarah? – zapytała. – Nic z tych rzeczy. Ona nie miała śladów na szyi. – Czy ktoś w ogóle zgłosił się po zwłoki? – Nie. Pochowano je na cmentarzu Potters Field za starym motelem i kasynem Westward Ho. – Dziękuję pani. – Olivia czuła łzy spływające po twarzy. Ruszyła do drzwi. – Szkoda, że nie mogłam więcej pomóc. Cieszę się, że pani mąż to przetrwał. Dziewczynka także? – Nie wiemy – odpowiedziała Olivia, nie oglądając się. – Stracili ze sobą kontakt. Kiedy wróciła z dziećmi o siódmej wieczorem, w domu panowała cisza. Znalazła Michaela w sypialni; przebierał się, żeby pobiegać. Usiadł na brzegu łóżka. – Jak się miewa mama? – spytał, nie podnosząc wzroku i zawiązując but. – Och, znasz mamę. To lepiej, to gorzej. – Jasne. Myślałem, że wrócisz wcześniej – dodał. – Korki były jeszcze gorsze niż zwykle. – Miło spędziłyście czas z dzieciakami? – Och, nic nadzwyczajnego. Zdołałam urwać się mniej więcej na godzinę. Kupiłam ci koszulę w sieci Gap, mieli właśnie wyprzedaż. Podniósł wreszcie wzrok. – Wspaniale. Przymierzę ją po tym, jak sobie pobiegam. – Dobrze, kochanie. Do zobaczenia niedługo. Po jego wyjściu poszła do kuchni. Zapis z automatycznej sekretarki został już odsłuchany, lecz była na niej nowa wiadomość, więc Olivia nacisnęła przycisk. Z głośnika odezwał się głos jej matki: „Cześć, Michaelu. Dzieciaki chcą, żeby je zabrać w ulubione miejsce na lody. Za nic nie mogę sobie przypomnieć, jak się ten lokal nazywa. One też nie wiedzą. Ojej. Wiem, że dzisiaj pracujesz w domu, a Olivia chyba wyłączyła komórkę i raczej nie wróci przed końcem dnia”. Olivia poczuła na plecach zimny dreszcz. Nie miała pojęcia, co mąż pomyślał o tej wiadomości i jej oczywistym kłamstwie. Mógł posądzać ją o najgorsze. Ona zaś jedynie poszukiwała prawdy.

Wierzyła, że prawda wyzwoli go od udręki. Jednak to wkrótce miało się zmienić. Olivio, przestań. Olivio, proszę… – myślał Michael Barton, biegnąc po bieżni liceum Rancho Alamitos. Dlaczego uważała, że penetrowanie jego życia przyniesie mu korzyść? Tak bardzo ją kochał. Uważał ją i dzieci za lek na chorobę dręczącą go od dzieciństwa. Piękne, brązowe oczy żony patrzyły na niego z miłością, odkąd się poznali. Jednak teraz widział w nich tylko odbicie jej podejrzeń. Olivio, przestań. Nie zmuszaj mnie, bym cię powstrzymał. Dojrzał młodą kobietę wykonującą ćwiczenia rozciągające obok piaskownicy do skoku w dal. Parking był prawie pusty, stał tam tylko jego wóz oraz niebieska mazda, pewnie należąca do niej. Dziewczyna miała na sobie zielony dres z zielono-złotą literą V na plecach – hołd dla szkolnej maskotki Vaquero. Studentka. Przebiegł obok niej. Serce tłoczyło mu krew i adrenalinę do żył niczym do węża strażackiego. Olivio, chcę cię kochać. Chcę się dowiedzieć, co to znaczy być normalnym. Przestań. Przestań. Nie zmuszaj mnie… Ta dziewczyna przypominała mu trochę żonę swoją drobną sylwetką i ciemnymi włosami, odsuniętymi na bok i spiętymi luźnym klipsem. Jej piwne oczy przyciągnęły na chwilę jego wzrok. Gdy przebiegał obok, odwróciła się. Jego adidasy uderzały o ciemną, gąbczastą powierzchnię bieżni. Nie ma jej na liście. Muszę przestać. Nie mogę stale tego robić. Nie. Olivio, proszę, nie budź mojego gniewu. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 55 Lily Ann Denton. Nazwisko brzmiało jakby znajomo. Olivia nie zastanawiała się nad tym zbyt głęboko, lecz kiedy siedziała w kuchni przy włączonym telewizorze, podczas gdy w dzbanku parzyła się kawa, nazwisko pojawiło się w porannych wiadomościach. Trącało jakąś strunę w jej pamięci. W wiadomościach podano, że Lily Ann znaleziono zamordowaną – zarżniętą – przy autostradzie w pobliżu San Diego. Jak wynikało ze słów ubranego w świeżo odprasowaną niebieską koszulę i bordowy krawat dziennikarza, stojącego przed biurem koronera, dziewczyna miała dwadzieścia dwa lata. Obecnie uważano, że śledztwo utknęło w martwym punkcie, i rodzice zmarłej wyznaczyli nagrodę w wysokości pięćdziesięciu tysięcy dolarów za jakąkolwiek informację, która doprowadzi do aresztowania i skazania mordercy córki. – Lily Ann wiele znaczyła dla krewnych i przyjaciół. Była uzdolnioną projektantką wnętrz, lojalną członkinią studenckiej korporacji oraz kochającą córką – mówił poważnym głosem reporter. Na ekranie ukazali się mężczyzna i kobieta, na pierwszy rzut oka zamożni, siedzący na skórzanej sofie na tle panoramy oceanu w oknie, prawdopodobnie ich domu. Chociaż meble sprawiały wrażenie nieco niedzisiejszych, wnętrze emanowało wyraźną aurą bogactwa. W każdym z rozciągniętych płatków uszu kobiety kołysał się kolczyk z brylantem wielkości kostki lodu. – Córka była dla nas treścią życia. Chcemy znaleźć tego, kto jej to zrobił… – Głos pani Denton załamał się, a po mikrofon sięgnął jej mąż. – Chcemy, by złapano tego sukinsyna, który zabił Lily Ann. Prosimy o pomoc. Olivia nalała sobie kawy, lecz napój zalatywał spalenizną i zrobiło się jej niedobrze. Czuła, że ściska się jej żołądek. Nazwisko dziewczyny zdawało się coś jej przypominać, lecz nie była pewna. Nie znała Lily Ann Denton. Nie miała wielu znajomych w okolicach San Diego. Jednak myśl o tej sprawie kołatała się w jej głowie przez cały dzień. Myślał o Lily Ann i o tym, jak ją zabił. Czytał trochę o seryjnych mordercach i dowiedział się o nich dostatecznie dużo, toteż chciał posłużyć się mieszaną techniką, by zbić z tropu śledczych, którzy będą chcieli powstrzymać go przed ukończeniem dzieła. Jego pierwszą ofiarą, Tiffany, zajęły się zwierzęta. Detektywi mieli świadomość, iż ją zamordowano, lecz nie wiedzieli, że udusił ją kablem. Szmatką nasączoną chloroformem zakrył lśniące od błyszczyku wargi Lily Ann i trzymał, dopóki nie zwiotczała mu w rękach. Wrzucił ją do bagażnika i poszedł coś przekąsić. Żyła, gdy przywiózł ją na parking i otworzył bagażnik. – Proszę, nie rób mi krzywdy – mówiła, płacząc tak gwałtownie, że ledwie mogła wydobyć z siebie słowa. – Nie powinnaś była tego robić. – Nie wiem, o czym mówisz… Wyciągnął ją z bagażnika. – Zamknij się. Zamknij się, bo zabiję. Uwielbiał to kłamstwo. Tę zawartą w słowach obietnicę, kuszącą płonną nadzieją. Zapadł już zmrok; dobiegający z autostrady szum brzmiał niczym fale oceanu. Oprócz samotnego kierowcy ciężarówki chłodni, śpiącego w kabinie przy wyłączonym silniku, nie było tam nikogo. – Chcesz mnie zgwałcić? – odezwała się. Aż wzdrygnął się na samą myśl o gwałcie. Nigdy nikogo nie zgwałcił. Wiedział z własnego doświadczenia, jak to jest.

– Nikomu nic nie powiem – przekonywała z błaganiem wyzierającym z przerażonych oczu. Wszyscy tak mówią na ostatek. Wyciągnął zasilaną akumulatorem maszynkę do strzyżenia. Brzęczenie silniczka rozbrzmiało w uszach dziewczyny prawie jak ryk, gdy mężczyzna unieruchomił ją w silnym uścisku. Mogła jedynie płakać, patrząc, jak jej piękne włosy opadają na błotnisty grunt. Bez słowa sięgnął do kieszeni kurtki po nóż i wbił go w pierś ofiary. Lily Ann Denton ledwie zdołała westchnąć, gdy życie ulatywało z jej błękitnych oczu. Osunęła się na ziemię, on zaś rozpruł ją niczym rybę. Narządy wewnętrzne, połyskujące w świetle lamp parkingu, wypłynęły w błoto. Większy bałagan niż ostatnim razem, pomyślał. Był zdegustowany przypuszczeniem dziewczyny, że zamierzał ją zgwałcić. Nigdy by czegoś takiego nie zrobił. Na koniec zerwał jej z szyi złoty łańcuszek, uważając, by wisiorek w kształcie dwóch liter nie upadł w kałużę już krzepnącej krwi dziewczyny. Miał teraz dwie takie pamiątki. Bardzo dobry początek. Niemal skończone. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 56 Dixon Czasami podczas przeglądania dowodów w sprawach kryminalnych śledczy nie dostrzegają najoczywistszych wskazówek i powiązań. Czasami dopiero bystra młoda kobieta rozmiłowana w Google’u zdoła wpaść na odpowiedź wymykającą się najbardziej doświadczonym śledczym – nawet własnej matce. Jenna Kenyon opłakała śmierć korporacyjnych sióstr, Tiffany Jacobs i Sheraton Wilkes. Tę ostatnią znała zaledwie kilka godzin, ale z Tiffany współpracowała w poprzednim sezonie przy rekrutacji nowej grupy kandydatek do złożenia ślubowania. Chociaż dziewczętom pozwolono wrócić po siódmej wieczorem do akademika Beta Zeta, żadna nie skorzystała. Wszystkie żeńskie domy studenckie w kampusie w Dixon otworzyły drzwi przed siostrami BZ. Dziesięć młodych kobiet było tak bardzo wstrząśniętych tragedią, że nie skorzystały nawet z tej propozycji zakwaterowania – rozjechały się do rodzinnych domów. Biuro centrali krajowej upoważniło Jennę do wynajęcia pokoju w hotelu, zameldowała się więc w Ramada Inn w centrum Dixon. Wyjęła laptop i przejrzała dział wiadomości BZ. Kilka sióstr ofiarowało wirtualne kwiaty w hołdzie Sheraton. Bonita Rayburn z Tucson w stanie Arizona wysłała wiadomość, która zmroziła Jennie krew w żyłach. Nadeszły ciężkie czasy dla naszych sióstr BZ. Wydarzyło się tyle tragedii. Najpierw Lily Ann Denton, później Tiffany Jacobs, a teraz Sheraton Wilkes. Sercem jestem z ich rodzinami. Jenna wpatrzyła się w monitor laptopa. Lily Ann Denton? Ależ znała Lily Ann! Razem z Tiffany Jacobs współpracowała z nią przy rekrutacji do BZ na Uniwersytecie Cascade. Jenna wpisała „Lily Ann Denton” w okienku wyszukiwarki i kliknęła przycisk. Pojawił się jeden artykuł. ZIDENTYFIKOWANO ZWŁOKI KOBIETY ZNALEZIONEJ POD SAN DIEGO Lekarz sądowy z San Diego dzisiaj obwieścił, że zwłoki młodej kobiety, znalezione za parkingiem przy autostradzie w pobliżu granicy hrabstwa, zidentyfikowano jako ciało Lily Ann Denton, lat 22. „Oceniam, że kobieta padła ofiarą zabójstwa – powiedział doktor Ken Jensen. – Istnieją jednak pewne niejasności, które będziemy musieli sprawdzić”. Doktor Jensen nie zdementował ani nie potwierdził policyjnych raportów, że Denton zamordowano w związku z procederem nielegalnego handlu ludzkimi narządami, wykrytym pod Tijuaną. „Nie mam w tej sprawie nic do powiedzenia”, oświadczył. Jenna przez chwilę spoglądała na telefon, wreszcie uznała, że matka jest w domu i prawdopodobnie szykuje się do snu. Nacisnęła przycisk numer 1 z listy szybkiego wybierania. Sygnał w słuchawce rozlegał się bez końca. Wreszcie dosłyszała kliknięcie, a potem głos Emily. – Cześć, kochanie. Właśnie kładłam się do łóżka. Co za miłe zakończenie dnia – powiedziała matka. – Mamo, tak się cieszę, że cię słyszę. Chciałam ci powiedzieć o dziwnej sprawie. Emily słyszała zaniepokojenie w głosie córki. Jenna mówiła zdławionym głosem. Objawiała w taki sposób emocje od dzieciństwa. Była twarda, lecz kiedy się bała, nie potrafiła ukryć swoich

uczuć. – Jenno, czy wszystko w porządku? Przez cały dzień myślałam o tobie. Emily spojrzała przez ramię na Chrisa, który obrócił się na bok i przytulił się do niej. Odgadł, że romantyczny nastrój ustąpił miejsca zmartwieniu. Jennie serce biło gwałtownym rytmem wzbierającego w niej strachu. Na dźwięk matczynego głosu poczuła narastającą obawę. Walczyła ze łzami. – Nic mi nie jest. Ale, mamo, przeglądałam w sieci wiadomości; ktoś napisał o śmierci innej dziewczyny, Lily Ann Denton. Mamo, zamordowano ją. Tiffany została zamordowana. Sheraton została zamordowana! – Jej słowa, wypowiadane w tempie karabinu maszynowego, mknęły przez cały kraj wzdłuż łańcucha wież telefonii komórkowej. – Powoli – zmitygowała ją Emily, siadając na łóżku. – Lily Ann Denton? – Tak. Właśnie czytam o niej w internecie. Mamo, nie sądzisz, że to za dużo jak na zbieg okoliczności? Obok przeszły dwie studentki z BZ; Jenna odwróciła się. Nie chciała, by dostrzegły, że płacze. Emily zerwała się już na równe nogi i sięgnęła po szlafrok. Chciała, żeby Jenna jak najszybciej wyjechała z Dixon. – Zadzwonię na policję w Dixon i przekażę im to, co mi powiedziałaś. Rano wsiądź do pierwszego samolotu. Emily, przyciskając telefon do ucha, poczuła, że drżą jej ręce. – Biuro centrali krajowej otworzą dopiero o dziesiątej. Nie dostanę rezerwacji. – Nadal masz tę kartę Visa od taty? Tę na sytuacje awaryjne? Jenna rzuciła okiem w głąb torebki. – Chyba tak – odpowiedziała. – Doskonale. To jest sytuacja awaryjna. Emily odłożyła słuchawkę i spojrzała na Chrisa, który nadal leżał w łóżku, choć pozbył się już zarówno senności, jak i romantycznego nastroju. – O co chodziło? – spytał, siadając. – Mówiłam ci o tamtej dziewczynie nazwiskiem Jacobs, której kości znalazła policja z Idaho? – Tak, mówiłaś. Jenna ją znała. – Zamordowano jeszcze jedną dziewczynę, kolejną studentkę z BZ. Chris był zaskoczony. Potrzebował więcej informacji, by połączyć wątki. – Masz na myśli Sheraton Wilkes, tak? Emily potrząsnęła głową. – Nie, Jenna właśnie się dowiedziała, że zabito kolejną studentkę z jej korporacji. Tym razem w San Diego. – Nakazała sobie spokój. Strach Jenny udzielił się i jej. – Cóż, to musi być jedynie tragiczny zbieg okoliczności – uznał Chris. – Mam złe przeczucia. Jenna znała dwie z tych trzech dziewczyn. – Zgadza się, Tiffany i Sheraton. Oczy Emily nagle rozszerzyły się ze strachu. – Sheraton wśród zabitych dziewczyn była jedyną, którą Jenna znała tylko przelotnie. Za to dobrze znała tamtą z San Diego. Jenna Kenyon spakowała bagaże. Z pierwszym brzaskiem chciała wyjechać z Dixon w miejsce, w którym czuła się bezpieczna – do domu. „Morderca studentek”, jak sprawcę zabójstw pierwszy raz nazwał redaktor „Dixon Chronicle”, natychmiast stał się pożywką dla dyskusji prowadzonych przez gospodarzy audycji radiowych oraz

psychologów z „parciem na szkło”. Wszyscy się zgadzali, że zabójca poszukiwał określonego typu dziewcząt: młodych, ładnych i dobrze sytuowanych. „Proszę posłuchać – powiedział jeden z ekspertów Nancy Grace w prowadzonej przez nią audycji poświęconej autentycznym zbrodniom – nie mam wątpliwości, że w całym kraju grasuje seryjny morderca prześladujący młode kobiety. Gdybym był rodzicem młodej, ładnej dziewczyny, uzbroiłbym ją w gaz pieprzowy i kazał mieć oczy szeroko otwarte”. Gospodyni zamrugała i potrząsnęła głową, pytając gościa, policyjnego profilera z dość wątpliwymi kwalifikacjami, na kogo konkretnie miałyby zwracać uwagę. „Na białego, bardzo silnego mężczyznę, prawdopodobnie w wieku dwudziestu kilku lat”. Oczywiście ów bardzo skąpy opis był nader problematyczny. Policja wiedziała mniej więcej tyle samo. Taka charakterystyka mogła pasować do połowy mężczyzn w uczelnianych kampusach całego kraju. Kellie Jasper, policyjny detektyw z Dixon, prowadziła śledztwo dające największą nadzieję na znalezienie sprawcy. Z Jacobs pozostały tylko kości, a Denton, znaleziona pod San Diego, prawdopodobnie została zabita gdzie indziej, nie na parkingu. Natomiast miejsce zbrodni w domu studenckim BZ było absolutnie świeże. Policjantka liczyła na to, że w budynku znajdzie jakiś materiał zawierający DNA lub włókna z odzieży. Ogromny problem stanowiła jednak mnogość owych materiałów. Technicy z FBI przeczesali miejsce zabójstwa Sheraton i wywieźli stamtąd górę dowodów. Ponieważ w domu mieszkało przeszło pięćdziesiąt dziewczyn (a bywali tam również przyjaciele, krewni i personel pomocniczy), nie ulegało wątpliwości, że zidentyfikowanie osób, które pozostawiły poszczególne ślady, zajmie całe miesiące. Łatwo można było wykluczyć mieszkanki akademika, lecz trudniej – wszystkie inne osoby, które zjawiły się tam przejściowo, pozostawiając swoje odciski palców, włosy i włókna tkanin. To jedno z tych śledztw, w których po poznaniu zabójcy będziemy mogli przekopać się przez ten materiał i znaleźć w nim dowody do aktu oskarżenia, pomyślała policjantka. Oczywiście to by się udało tylko w razie poznania sprawcy. Jednak, o ile było wiadomo, zamordowane kobiety łączyło ze sobą tylko jedno: przynależność do żeńskiej korporacji studenckiej. Lily Ann i Tiffany znały się z Uniwersytetu Cascade. Ten wątek był dobrze udokumentowany. Jednak choć Sheraton Wilkes również należała do BZ, nie znała żadnej z nich. Początkowo sądzono, że gościły na tej samej konferencji wszystkich korporacji studentek w Waszyngtonie, lecz okazało się, iż Lily Ann ze względu na problemy sercowe została wtedy w domu. Czy to zbieg okoliczności, że Jenna Kenyon dobrze znała dwie z trzech zabitych dziewczyn, a zupełnie przypadkowo znalazła się w miejscu zamordowania trzeciej? Kellie Jasper uważała, że to niemożliwe. Zadzwoniła do Jenny przebywającej obecnie w domu, w Cherrystone. – Musi istnieć jakiś związek między tobą a Sheraton. Myśl. Myśl. – Już pani mówiłam, dopiero się poznałyśmy. Kellie przycisnęła ją mocniej. Musiała, nie mając nic innego w zanadrzu. – Należała do tej samej korporacji co ty. Musiałaś ją spotkać, mieć z nią coś wspólnego. – W całym kraju ślubowanie BZ złożyło trzy tysiące dziewczyn. – Pomyśl. Proszę. Musimy złapać faceta, zanim znowu zabije. Jenna poczuła, jak rośnie jej ciśnienie. – Pani detektyw, czy pani sądzi, że o tym nie pomyślałam? O niczym innym nie myślę. – W porządku. Przepraszam. Jednak liczę na ciebie. Po zakończeniu rozmowy Jenna odszukała w kuchni matkę. Przyrządzała kurczaka w oliwkach i krojonych w kostkę suszonych owocach tropikalnych.

– Ładnie tu pachnie, mamo – pochwaliła Jenna bezbarwnym głosem. Emily wychwyciła ów beznamiętny ton. Uśmiech zamarł jej na ustach, gdy podniosła wzrok na zgnębioną twarz córki. – Co się stało? Jenna odetchnęła głęboko, próbując złagodzić stres wywołany rozmową. – Znowu dzwoniła pani detektyw z Dixon. Sądzi, że muszę coś wiedzieć o Lily Ann, Tiffany i Sheraton. Ale ja naprawdę nic nie wiem, mamo. Nie mam pojęcia, co je łączy poza członkostwem w Beta Zeta. Emily odłożyła łyżkę i przykryła patelnię ze smażącym się kurczakiem. Zmniejszyła dopływ gazu, pochylając się, żeby sprawdzić wysokość płomieni. – Istnieje związek – odparła. – Pomówimy o tym przy kolacji. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 57 Cherrystone Śledzenie tropów finansowych w sprawach kryminalnych to najpewniejszy sposób ujęcia zabójcy, gdy podejrzewano motyw w postaci oszustwa ubezpieczeniowego, łapówki oraz, rzecz jasna, morderstwa na zlecenie. Chrisowi Collierowi nieraz się to przydawało w karierze policyjnego detektywa w Seattle. Najsłynniejszego zatrzymania na podstawie tropu finansowego dokonał wtedy, gdy udowodnił, że żona miejskiego radnego z Seattle wynajęła mordercę do zabicia męża. Spisek był tyleż prosty, ile głupi. Kobieta poprosiła o wykonanie zlecenia swojego brata („nie ma jak wtedy, gdy głupota zostaje w rodzinie”, powiedział Chris do Emily przy kawie tego ranka, kiedy rozwiązał zagadkę), obiecując mu niewielką zaliczkę, a później szczodrą zapłatę z polisy ubezpieczeniowej. Chris rozpracował wątek finansowy, przeszukując transakcje na licznych kontach bankowych. Odkrył dziesięć czeków po pięćset dolarów każdy, wystawionych na brata podejrzanej. Kobietę skazano na dożywocie za morderstwo i spisek w celu pozbawienia życia. Obecnie przebywała w więzieniu dla kobiet w Purdy w stanie Waszyngton, gdzie uczyła inne osadzone rachunkowości. Niedawny dopływ gotówki, który Fatima zaobserwowała u Tricii Wilson, prawdopodobnie miał związek z kłamstwami na temat eksmęża. Tylko jaki? I, co ważniejsze, od kogo pochodziła forsa? Chris jechał wynajętym cruiserem autostradą do Spokane. Popijał kawę z sieciowej kawiarni Java the Hut, mijając sady oraz gospodarstwa rolne. Nie była to wilgotna część stanu; okolica zieleniła się jedynie wtedy, gdy kanały nawadniające i ogromne zraszacze łaskawie zezwoliły jej na to. Czuł się gotów na zmianę. Miał nadzieję, że Emily także. Kiedy dotarł na parking przed bankiem w Spokane, zdawał sobie sprawę, że jeśli bez nakazu prokuratorskiego ma uzyskać jakiekolwiek informacje, będzie to zależało od osoby, którą w tym celu wybierze. Był zmęczony po nocy spędzonej przy winie nad aktami śledztwa, wiedział zatem, że jego urok osobisty będzie nieco wymuszony. To nie zawsze najlepsza metoda pozyskiwania potencjalnego świadka. Po wejściu do banku zauważył kolistą ladę, zza której z gniazdka z pleksiglasu i matowej stali uśmiechała się Britannia Scott. Miała za zadanie witać klientów indywidualnych. Jej przepastne oczy i serdeczny uśmiech oraz stanowisko na przywieszce z nazwiskiem zachęciły Chrisa do zwrócenia się do niej. Pierwsze podejście bez wyjmowania odznaki z prośbą o pomoc. – Dzień dobry! Witamy w oddziale bankowości indywidualnej! Chris natychmiast odwzajemnił uśmiech. Dziewczyna była przyjazna aż do przesady. Tego właśnie potrzebował. – Dzień dobry, pani Britannio – odpowiedział. – Widzę tu kawę. Na pewno dobrze mi zrobi. Jaką ma pani dzisiaj? – Paloną na sposób wiedeński. Naleję panu. – Przeszła na drugą stronę kolistej lady i nacisnęła przycisk pompy. Z dzbanka popłynęła pachnąca cynamonem struga kawy. – Prawdziwy kubek – pochwalił Chris, gdy dziewczyna wręczyła mu ceramiczny niebieski kubek z wypisaną srebrnymi literami nazwą banku. – Lepiej niż u Starbucksa. – Staramy się o wiele bardziej niż inni. Co dzisiaj możemy dla pana zrobić? Mamy nowe stopy procentowe pożyczek pod zastaw nieruchomości i darmowe konta specjalne. – Tak naprawdę to przyszedłem po pomoc innego rodzaju. – A jaką? – W tonie głosu dziewczyny nagle pojawiła się nieufność.

Chris podsunął jej zdjęcie Mitcha Crawforda. Spojrzała na nie, wyraźnie zdradzając, że rozpoznaje mężczyznę na fotografii. – Czy pan jest funkcjonariuszem policji? Pani Davis, moja kierowniczka, może udzielić panu pomocy. Ja nie mam upoważnienia do takich spraw. – No cóż, jestem policjantem. Ale nie przyszedłem oficjalnie. Pomagam w śledztwie organom ścigania z innego okręgu. – Nie mogę panu pomóc – powtórzyła. – Muszę tylko się dowiedzieć, czy ten człowiek jest klientem tego banku. Britannia nacisnęła przycisk na konsoli pod ladą. Przez chwilę Chrisowi Collierowi błysnęła myśl, że dziewczyna uruchomiła bezgłośny alarm, a on za trzy minuty będzie już leżał na brzuchu pod lufą rewolweru policjanta ze Spokane. Stało się jednak inaczej; od strony biurka po drugiej stronie sali podeszła, postukując obcasami, drobna kobieta o ciemnych, ptasich oczach, ostro zakończonym spiczastym nosie i krótko ostrzyżonych włosach nadających jej chłopięcy – lub raczej ptasi – wygląd. Sprawiała wrażenie bezmiernie poirytowanej. – O co chodzi, Britannio? – Objawiała zniecierpliwienie, zanim jeszcze zapoznała się z problemem. – Mówiłam, że helu zabrakło, zapasowy zbiornik jest w drodze, ale na razie musisz sobie radzić bez niego. Britannia skuliła ramiona, aż Collierowi zrobiło się jej żal. – To nie tak, pani Davis. Ten pan chce uzyskać pewne informacje. Pracuje nad tamtą sprawą z Cherrystone. Chris nie powiedział, skąd przyjechał, a więc dziewczyna rozpoznała mężczyznę na zdjęciu. – Czy ma pan pismo z sądu? – spytała pani Davis. – Nie mam. Proszę posłuchać, chcę tylko się dowiedzieć, czy gość jest klientem tego banku. Doprawdy, co pani to szkodzi? – Proszę otworzyć sobie konto albo wyjść. Może i jesteśmy najbardziej przyjaznym bankiem w mieście, ale przestrzegamy wszystkich zasad. Doprawdy, chciałby pan korzystać z usług banku, który ich nie przestrzega? Ona to nazywa przyjaznym podejściem? – pomyślał. Chciałbym ją zobaczyć, kiedy nie jest taka sympatyczna. Pani Davis odwróciła się i na odchodne rzuciła jeszcze przez kościste ramię: – Britannio, przejrzyj instrukcję dla pracowników, rozdział poświęcony prośbom o informacje. Zaczyna się na stronie trzydziestej drugiej. Chris Collier wrócił do samochodu. Dotarł tak blisko. Był świadom, że młoda kobieta za kolistą ladą coś wie. Wspomniała o Cherrystone. Gdy ujrzała zdjęcie, miała wyraz twarzy jednoznacznie świadczący o tym, że rozpoznaje Crawforda. To już coś. Nie tyle, na ile liczył. Jednak więcej niż nic. Kiedy zaczął wyjeżdżać tyłem z miejsca parkingowego, polakierowane paznokcie Britannii Scott zastukały w okno od strony pasażera. Usilnie starał się znaleźć mechanizm opuszczający szybę. Cholerny wóz z wypożyczalni! – Rzucam tę pracę w piątek, więc nie obchodzi mnie, czy pani Davis wyleje mnie już dzisiaj. Pracowałam tu sześć miesięcy, czyli o pół roku za długo. – Żarty na bok. Pani w sprawie fotografii? Rozpoznała pani tego człowieka, prawda? – Tak. Od początku interesowałam się tą sprawą. Widziałam Mitcha Crawforda w telewizji. To on jest na zdjęciu, prawda? – Czy jest tutejszym klientem?

Britannia spojrzała za siebie na frontowe drzwi banku. – Jak mówiłam, naprawdę mnie nie obchodzi, czy mnie wyleją. Jednak nie, on nie jest klientem tego banku. Wiedziałabym o tym. Widzę wszystkich wchodzących ludzi. – A może korzystał z usług pod nazwą firmy? Dziewczyna wydała westchnienie i potrząsnęła głową w przesadny sposób, jakby chciała tym ruchem strząsnąć z siebie irytację. – To wszystko, co mogę panu powiedzieć. Muszę nadmuchać pięćdziesiąt balonów. Boże, nienawidzę tej pracy. Chris podziękował młodej kobiecie, która po chwili zniknęła we wnętrzu banku. Widział jeszcze, jak truchtem podbiega do niej pani Davis z awanturą. Chris ułowił spojrzenie Britannii, gdy dziewczyna znów stanęła za kolistą ladą. Przez sekundę jej twarz rozjaśniła się lekkim uśmiechem. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 58 Garden Grove Żądza mordu może wzrastać niczym zgubny siew. Tamtego lata, zanim zaczęły się morderstwa studentek z korporacji, Michael Barton czuł, jak narastają w nim wściekłość i nienawiść, coraz mroczniejsze i głębsze. Tamtego lata, kiedy odnalazł swoją siostrę. Tego samego lata, kiedy ją utracił. Ludzie, którzy mordują dla rozrywki, łatwo odgadną, dlaczego tak łatwy cel stanowią prostytutki. Zawsze bowiem czają się w mroku, jak gdyby wręcz oczekiwały na zabójcę. „To jakby wybierać ryby z beczki”, powiedział o duszeniu prostytutek słynny morderca z lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku. Nie uszło to uwagi Michaela Bartona. Dziwki ryzykują za każdym razem, gdy wskakują do auta faceta i finalizują transakcję, która daje klientowi zaspokojenie, im zaś – forsę. O ile alfons nie trzyma ich na smyczy elektronicznego monitoringu – jak zaczęli postępować na południu Florydy ci bieglejsi w posługiwaniu się nowoczesną technologią – prostytutki robią, co chcą, kiedy chcą i z kim chcą. Nikt o nie się nie martwi i nikt ich nie żałuje, jeśli znikają. Tylko rozgniewany alfons, który musi znaleźć zastępczynię na wolne miejsce. Michael rozmyślał o zabijaniu prostytutek, kiedy wściekłość podsycała w nim żądzę mordu, gdy wyrósł już z uśmiercania kotów lub przebijania śrubokrętem żółwi. Pewnego razu, kiedy jakaś smarkula w granatowym bmw zajechała mu drogę na Sunset Boulevard w Los Angeles, dostrzegł młodą dziewczynę w za krótkiej spódnicy, stojącą ze ściśniętymi białymi udami w czasie największego upału letniego dnia. Przyjechała ze Środkowego Zachodu, pomyślał. Wypasiona na kukurydzy krowa. Mógłbym ją zarżnąć i opiekać jej gnaty na piecyku hibachi jak na grillu. Gdybym był człowiekiem takiego pokroju. Podobnym do innych odczuwających przymus. Ale nie jestem. Nie jestem. Z całą stanowczością nie. Szczycił się swoją zdolnością powstrzymywania przymusu. Wiedział, że wskutek owego powstrzymywania część jego osobowości umiera, lecz cieszył się z tego. Był ojcem, mężem, lecz nie mógł nikomu zdradzić, kim jeszcze. Kim poza tym bywał. Powstrzymując się od zabicia zauważonej prostytutki albo kiepsko obsługującej go kelnerki, Michael czuł, że oddaje rodzinie przysługę. Wiedział, że nic nie liczy się bardziej od rodziny. Olivii i dzieciaków. Oraz siostry. Musiał odnaleźć Sarah. Mimo że umiał radzić sobie ze złożonymi systemami komputerowymi, znajdować tylne drzwi pozostawiane niekiedy przez programistów dla czystej rozrywki, wkradać się głęboko do systemu, unikając wykrycia, ponosił porażki na całej linii. Dokumentacja stanowa została starannie zaszyfrowana, ponieważ jakiś nastolatek włamał się niegdyś do archiwów, szukając swojej biologicznej matki. Udało mu się ją znaleźć. Historia mogłaby zakończyć się dość szczęśliwie – spotkaniem chłopaka z utraconą przed laty matką. Ta jednak zakończyła się inaczej. Trevor Wilson był wkurzony. Zastał swoją matkę w Tarzana w dobrym zdrowiu. Podpalił dom, w którym mieszkała razem z mężem i trojgiem dzieci. Dwoje dzieci zginęło, a mąż doznał oparzeń obejmujących przeszło sześćdziesiąt procent powierzchni ciała. Nie było to najszczęśliwsze spotkanie rodzinne. Michael uznał, że nie ma nic do stracenia, próbując skorzystać z drogi konwencjonalnej. Zamieścił ogłoszenie na stronie internetowej FindaRelative.com:

ZAGINIONA SIOSTRA Brat poszukuje siostry. Nazywam się Michael. Ty nazywasz się Sarah. Kiedy byłaś mała, nasza mama porzuciła nas w Disneylandzie. Zanim Cię adoptowano, przebywaliśmy w rodzinie zastępczej. Kocham Cię. Napisz do mnie list na adres tej strony internetowej. W ciągu kilku dni od zamieszczenia wiadomości skontaktowało się z nim kilku prywatnych detektywów, co przypomniało mu epizod, kiedy razem z Olivią poszli na targi ślubne w Anaheim i głupio przystąpili do losowania rabatu na wyjazd na miesiąc miodowy. „Nigdy nie podawaj adresu, e-maila ani numeru telefonu komuś, kto zamierza jedynie dobrać się do twojego portfela”, powiedział wtedy Olivii. Olivia ponaglała męża do dalszych poszukiwań. Modliła się o ich rezultat. Wiedziała, że Michaela głęboko zranił postępek matki. Nie była pewna, czy go maltretowano, lecz zdawała sobie sprawę, że we wczesnym dzieciństwie spotkały go jakieś okropne zdarzenia. Brakuje mu jakiejś części serca, mówiła sobie. Może Sarah zdoła mu pomóc w złożeniu go na powrót w całość. Było już po ósmej i Olivia po raz trzeci ułożyła Carlę w łóżku, kiedy w nieskazitelnie czystej kuchni rozdzwonił się stacjonarny telefon. Oboje z Michaelem zawsze czekali, aż uruchomi się poczta głosowa, ponieważ na stary domowy numer – zamiast na osobiste komórki – dzwoniły jedynie organizacje charytatywne i komitety wyborcze. Olivia odkręciła kran i zaczęła napełniać wodą czajnik, gdy rozległ się głos Michaela: „W tej chwili nie ma nas w domu. Nie interesują nas oferty sprzedaży. Jeśli chodzi o agitację wyborczą, to już podjęliśmy decyzję i nie potrzebujemy żadnych sugestii. W razie konieczności po usłyszeniu sygnału proszę zostawić wiadomość”. – Michaelu – odezwał się kobiecy głos, nieśmiały i cichy – mam nadzieję, że to właściwy numer. Tu Sarah, twoja siostra. Olivia rzuciła się do telefonu i poderwała słuchawkę z widełek. – Sarah? Mówi Olivia, żona Michaela. Jesteś jego siostrą? To naprawdę ty? Młoda kobieta po drugiej stronie linii milczała chwilę. – Tak – odpowiedziała – to ja. – Och, jak gorąco się o to modliłam, a raczej modliliśmy się oboje! – Ja też. Olivia czuła przypływ podniecenia. – Nie ma go. Wyjechał służbowo. Wróci jutro wieczorem. Czy mam ci dać numer jego komórki? Albo czekaj, zapiszę twój numer i przekażę, żeby do ciebie oddzwonił. – Ja zadzwonię. Moi rodzice nie wiedzą, że staram się odnaleźć brata. – Rozumiem. Dobrze. Nie ma problemu. Olivia czuła, że serce tłucze się jej w piersi. Jej kochany ponad wszystko mąż odnalazł siostrę. Będzie mógł stać się w pełni sobą. Potrzebował więzi z przeszłością i już się znalazła. Bogu dzięki! – Nie masz pojęcia, ile to dla niego będzie znaczyło – mówiła Olivia ze łzami spływającymi jej po policzkach, podczas gdy czajnik, w którym woda się zagotowała, wydał wreszcie gwizd. – Powiedz mu, że go kocham. Powiedz, że mam się dobrze. Olivia zerknęła na panel identyfikacji rozmówcy na aparacie telefonicznym. Widniał na nim napis: „Numer prywatny”. – Gdzie mieszkasz? – spytała. – W Seattle. Muszę już kończyć. Powiedz mu, że porozmawiamy jutro. Pożegnały się i Olivia pochyliła się, opierając się na blacie na wprost okna. Ćmy zbierały się

wokół latarni na podwórzu, tworząc piękną aureolę ruchu i blasku. Miała ochotę wybuchnąć płaczem, by dać upust emocjom. W życiu nie czuła się tak szczęśliwa. Michael odnalazł siostrę. Była pewna, że mąż odnajdzie teraz samego siebie. Sięgnęła po komórkę i zadzwoniła do niego. W Chicago, dokąd wyjechał służbowo, było już późno, lecz nie na tyle, by Michael nie chciał odebrać jej telefonu. Nie wtedy, gdy miała mu do przekazania tak upragnione wieści. W myśli odtwarzała każde słowo rozmowy. Sarah nie prosiła, by Olivia nie wspomniała Michaelowi o jej telefonie. Nie umawiały się, która z nich oznajmi mu tę wieść. Ani na sekundę nie dopuszczała do siebie myśli, że telefon jest mistyfikacją. Nikt nie zrobiłby tego człowiekowi tak bezbronnemu jak brat poszukujący siostry. Usłyszała pocztę głosową męża. Michaelu, gdzie jesteś? ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 59 Olivia Barton uważała tamto poprzednie lato za najszczęśliwszy okres w życiu z Michaelem. Mąż był odmienionym człowiekiem. Szczęśliwym człowiekiem. Ponury wyraz, jaki zjawiał się czasem na jego twarzy bez wyraźnej przyczyny, przyćmiła radość. Początkowo z Sarah toczyli nieśmiałe i emocjonalne rozmowy telefoniczne, które ustąpiły miejsca e-mailom. Cześć, Mikey, Fajnie było porozmawiać z Tobą wczoraj wieczorem. Śmiertelnie się bałam, że może nie zechcesz mieć ze mną nic wspólnego. Wiesz, dawne, złe wspomnienia. Masz ich mnóstwo, prawda? Ja w gruncie rzeczy niczego nie pamiętam z Portland, więc będę musiała zawierzyć Twoim wspomnieniom. Myślę, że tak naprawdę nie chcę nic wiedzieć, więc obiecaj, że jeśli zapytam, nie odpowiesz. Dobrze? Tak dziwnie znowu z Tobą rozmawiać. Czy powinnam nazywać Cię „Mikey”? Wszyscy jesteśmy dorośli, lecz nadal myślę o Tobie jak o moim wielkim bracie, choć nie aż tak wielkim. Nawet nie nastolatku. Twoja na zawsze Sarah Droga Sarah, Możesz nazywać mnie „Mikey”. Nikt inny nie może tak się do mnie zwracać. Jesteś moją jedyną siostrą, więc wszystko ujdzie Ci płazem. Myślę, że to dobry pomysł, by za dużo nie rozmawiać o Portland. Było tam źle nam obojgu. Kiedy Cię zabrano, powiedziano mi, że zrobię najlepiej, nie kontaktując się z Tobą. Kłóciłem się o to. Nie chciałem, byś myślała, że Cię porzuciłem, tak jak nasza mama porzuciła nas w Disneylandzie. Mikey, To dziwne, ale nigdy tak nie myślałam. Po prostu wyobrażałam sobie, że Ty i ja znaleźliśmy się w różnych samolotach lecących do różnych portów, a pewnego dnia się spotkamy. Wiesz, co mam na myśli? Jak gdybyśmy musieli się rozstać, bo to było częścią planu. Opowiedz mi o swojej żonie i dzieciach, a ja Ci opowiem o swoich planach dotyczących studiów. Pozdrowienia, S Droga Sarah, Olivia i dzieci są moim największym szczęściem. Wiem, że nie doceniam ich tak bardzo, jak powinienem, gdyż ze względu na warunki, w jakich się wychowywałem, naprawdę trudno zachować pozytywne nastawienie. Zastanawiam się, czy Ty kiedyś tak się czułaś. Wiesz, jak gdyby ludzie byli podobni do kubków jednorazowych – użyj i wyrzuć. W każdym razie nie myślę tak o Olivii ani o dzieciach. Oni jedyni utrzymali mnie przy zdrowych zmysłach. Opowiedz mi więcej o swojej rodzinie. Pozdrawiam, Twój wielki brat Mikey, Rodzina, która mnie adoptowała, jest cudowna. Miałam tyle szczęścia. Tata jest inżynierem lotniczym, podwykonawcą Boeinga. Nie należy do najbardziej emocjonalnych osób. Czasami wypowiada się w dziwny, beznamiętny sposób. Cokolwiek słyszałeś o inżynierach, jest słuszne.

Mama uczy wychowania plastycznego w szkole średniej, niecałe dwa kilometry od domu. Jest fajna, ładna i pomaga zrobić z taty człowieka w pełnym tego słowa znaczeniu zamiast chodzącej encyklopedii. Nie mogli mieć własnych dzieci, więc wybrali mnie, szczęściarę… Michael pamiętał dzień, w którym usłyszał, że Sarah wybrano do adopcji. Na krótko przeniesiono go do domu dziecka w Chino i tam dostał od władz stanu Kalifornia list, w którym przeczytał o adopcji siostry i jej wyjeździe do innego stanu. Pokazał pismo szkolnemu psychologowi, mężczyźnie o szarych oczach i siwych włosach oraz wystającym brzuchu, mającemu się za najmodniejszego faceta w placówce. – Słuchaj, dzieciaku, musisz sobie to odpuścić – powiedział psycholog Michaelowi. – Daj jej wolność. Niech gdzieś zacznie od nowa, dopóki może. – Ona jest moją jedyną krewną – zaoponował Michael. – Więzy krwi już się nie liczą. Czy wasza matka tego nie dowiodła? Uwaga przekraczała granice okrucieństwa. Chłopak zapragnął chwycić parę nożyc z biurka, rozchylić je i wbić temu człowiekowi w oczy. Przemknęło mu przez myśl, że tak postąpił niegdyś z pewnym terierem. – Myśli pan, że jest taki mądry – odpowiedział. – Ale gówno pan wie o czymkolwiek. Może pan jedynie gadać. Niczego pan nie przeżył. – Nie muszę tego przeżyć, żeby wam pomagać – odparł psycholog z wyraźną niechęcią. Spojrzał na zegarek. Był to lekceważący gest i Michael Barton poczuł się nim dotknięty, mimo że za nic w świecie nie przyznałby się do tego. – Słuchaj – ciągnął psycholog – zaraz kończy się nasz czas rozmowy na dzisiaj. W tym tempie nigdy nie zaczniemy omawiać broszury o przysposobieniu zawodowym. Wręczył Michaelowi broszurę ze spisem zawodów, które uważał za najodpowiedniejsze dla niego. Gastronomia (pomywacz), przemysł prasowy (drukarz), handel detaliczny (sprzedawca) i tym podobne. Przeszkolenia stawiałyby chłopaka na najniższym, najbardziej niepewnym szczeblu każdej hierarchii zawodowej. – Interesują mnie komputery – oświadczył Michael. – Masz na myśli wprowadzanie danych? – Nie, mówię o programowaniu lub inżynierii sieci teleinformatycznych. – Michael obrócił swój gniew w bunt i przez chwilę czuł, jak jego wściekłość topnieje. Był na tyle inteligentny, by zajmować się czymś, czego ten człowiek nigdy nie zdołałby sobie wyobrazić. – Niestety, tego nie mamy w programie – odparł psycholog sztywno. – Lepiej przysłużyłby ci się kurs naprawy telewizorów. Michael wyobraził sobie, jak wchodzi do salonu psychologa w jego lichym mieszkanku w Chino. Mężczyzna pochyla się, żeby wskazać gniazdo połączeniowe lub coś innego w telewizorze, co nie działa prawidłowo. Michael zaś wyjmuje z torby narzędziowej śrubokręt i wbija go facetowi w szyję. Dobry Boże! Krew tryska niczym czekoladowa fontanna na pretensjonalnym weselu w Beverly Hills. On zaś przekręca rękojeść śrubokrętu, czując, jak kręgi chrupią pod ostrzem… – Czy ty mnie słuchasz? – spytał psycholog. Tym pytaniem brutalnie przerwał Michaelowi fantazję o przemocy. Chłopak warknął w odpowiedzi: – Tak. Ale już wychodzę. Poszedł do łazienki, by znaleźć tam zaspokojenie.

Mąż nawet w najszczęśliwszych dniach wydawał się lekko melancholijny. Olivia Barton składała to na karb jego nieszczęśliwej przeszłości. Zdawała sobie sprawę, że jego charakter stanowi efekt wszystkiego, co mu się przydarzyło. Wiedziała również, że jej życie mimo nędzy było skąpane w miłości, natomiast jego życiorys wypełniała atmosfera opuszczenia i strachu. Po nawiązaniu kontaktu z Sarah Michael się zmienił. Zdawał się bardziej cieszyć dziećmi i nią. Chyba nawet zaczynał uważać jej umiejętności kulinarne za niemal doskonałe, choć niegdyś z zakłopotaniem namawiał ją na kurs gotowania organizowany przez sklep z przyborami kuchennymi w centrum handlowym. – Kiedy się z nią spotkamy? – spytała Olivia, gdy Michael pakował teczkę przed wyjściem do pracy. – Mam nadzieję, że wkrótce. – Skąd to opóźnienie? Sądziłam, że któreś z was wsiądzie do pierwszego samolotu z wolnymi miejscami. – Ja również – odpowiedział, choć nadal bardzo optymistycznym tonem. – Ma jakieś problemy z rodzicami. To zrozumiałe. Adoptowali ją. Stale próbują ją chronić przed przeszłością. – Ale nie przed tobą? – Och, nie. Nie przede mną. Po prostu musi im wytłumaczyć pewne trudne sprawy. To wszystko. Czekałem na nią bardzo, bardzo długo. Mogę jeszcze poczekać, aż będzie gotowa. Był to ów spokojny czas po kolacji, kiedy dzieci leżały już w łóżkach, a słońce zniżało się ku zachodowi. Spokojny. Pełen nadziei. Olivia zerkała przez ramię męża, który otwierał okno czatu MSN i sprawdzał, czy Sarah jest dostępna w sieci. Była. Od czasu pierwszego kontaktu brat i siostra wymienili liczne e-maile i rozmawiali przez sieciowy komunikator. Rzadziej telefonowali do siebie ze względu na sytuację rodzinną Sarah. MichaelTech: Cześć, siostro. Tu Olivia i ja. Sarah: Cześć, Mikey. Cześć, Olivio! MichaelTech: Wiesz, że jesteś jedyną osobą, która mnie tak nazywa. Olivia też Cię wita. Sarah: Jestem na specjalnych prawach, co? MichaelTech: Tak. Co słychać w tym tygodniu? Sarah: Nic. MichaelTech: Nic? Sarah: No dobrze. Zdarzyło się coś fantastycznego. MichaelTech: Zdradź nam tajemnicę. Sarah: Przyznano mi stypendium! Na cztery lata! MichaelTech: Poważnie? Hura! Sarah: Rodzice są ze mnie tacy dumni. W przyszłym tygodniu jedziemy do Uniwersytetu Cascade, żeby zwiedzić kampus. MichaelTech: Wspaniale. Wiedziałem, że Ci się uda. Sarah: Dzięki. Oto moje nowiny. A co u Was? Olivia ma się dobrze? Jak tam dzieciaki? MichaelTech: Wszystko dobrze. Wszyscy chcemy, żebyś tu przyjechała. Albo my możemy pojechać do Ciebie. Sarah: Jeszcze nie powiedziałam rodzicom. Ale zrobię to. MichaelTech: Jasne. Michael wydawał się uszczęśliwiony rozmową, natomiast Olivia nieco mniej. Zastanawiała się, dlaczego Sarah tak długo nie informuje rodziców, że odnalazł się jej dawno utracony brat. – Chciałabym, żeby wreszcie im powiedziała – odezwała się.

Michael zamknął okno czatu. – Powie. To trudne dla niej. Nie chce ich zranić. Dyskutowali już na ten temat, więc nie było potrzeby powtarzać oczywistych argumentów. „Nie jesteś przecież jej biologicznym ojcem ani kimś podobnym. Jesteś jej bratem!”. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 60 Cherrystone Jason Howard wszedł do gabinetu Emily z teczką akt i zadowoloną miną, którą Emily znała aż za dobrze. Natychmiast odgadła, że zastępca ma jej coś ważnego do zakomunikowania. – Czy Samantha Phillips nie mówiła, że ona i Amanda przestały ze sobą rozmawiać? – zapytał. Emily skinęła głową. – Owszem, lecz nie z jej wyboru, jak wywnioskowałam. – Skłamała, pani szeryf. – Jason wyjął z teczki spis połączeń telefonicznych z numerem Mitchella Crawforda zamieszkałego przy Larkspur 21 w Cherrystone. – Co tam znalazłeś? – Dziesięć rozmów. – Dziesięć? – Tak, w okresie między Halloween a datą jej zniknięcia. – Dobra robota, Jasonie. Coś jeszcze? – Garść połączeń wychodzących i przychodzących z rozmaitymi salonami dilerskimi, biurem jego prawnika oraz rozmowy z rodzicami Mandy w Spokane. Niewiele więcej. Emily przejrzała listę. Jason podkreślił na niej rozmowy z Samanthą. – Kiedy ktoś kłamie – powiedziała – musimy się dowiedzieć, po co, czyż nie? – Otóż to. Telefon do wspaniałej rezydencji państwa Phillipsów odebrała gosposia Anna, która słodkim głosem poinformowała Emily, że „pani domu”, czyli Samantha, za dnia pracuje społecznie w szkole, gdzie uczą się jej dzieci. Pani domu? – pomyślała Emily. Czemu ja nie mogę być panią domu? Czemu nie mam gosposi? Ach tak. Jestem najwyższą obieralną urzędniczką i zarabiam rocznie pięćdziesiąt trzy tysiące dolarów, dlatego. Chwyciła płaszcz i kluczyki. Oczywiście dobrze znała tę szkołę. Uczęszczała do niej Jenna, ona sama także. Zaparkowała wóz pod klonem, który pamiętała jeszcze jako młode drzewko zasadzone dla upamiętnienia Dnia Ziemi. Zimą przypominał ogromny szkielet z nadal uczepionymi do gałęzi czterema ptasimi gniazdami, miotanymi mroźnym wiatrem. Ruszyła do sekretariatu. – Dzień dobry, pani szeryf – powitała ją kobieta za biurkiem. Błyszczące ciemne włosy miała ciasno upięte, jej oczy powiększały grube szkła okularów. Z przywieszki można było się dowiedzieć, że to pani Jonas, lecz Kenyon jej nie znała. – Co się stało? Pan Gray wyjechał na konferencję w Boise. Jestem Heather Jonas, główna sekretarka. – Miło mi panią poznać – odrzekła Emily, wyciągając rękę. – Nie dzieje się nic złego. Muszę tylko pomówić z jedną z pracujących tu społecznie matek. Gdzie znajdę Samanthę Phillips? Heather odłożyła podkładkę z zaciskiem. – Zaraz do niej zadzwonię. Pomaga pani Brennan w pracowni komputerowej. – Cofnęła się o jedno biurko do konsoli telefonu/interkomu i nawiązała połączenie. – Już idzie – powiedziała po chwili. – Czy chciałaby pani porozmawiać z nią gdzieś w cztery oczy? Może pani skorzystać z gabinetu pana Graya. Jest tam miły stolik dla gości. Może znajdę w pokoju nauczycielskim coś do picia. Mam klucz od lodówki. – To byłoby cudownie – odrzekła Emily, myśląc, że pomysł poczęstunku wydaje się nie

na miejscu w sytuacji, gdy ona zamierza przycisnąć najlepszą przyjaciółkę Mandy Crawford i ustalić, co ukrywa. Po pięciu minutach urok osobisty zawiódł Samanthę. Wyglądała na poirytowaną i zaaferowaną. Miała ze sobą torebkę i płaszcz, widocznie zamierzała opuścić budynek po zakończeniu rozmowy z panią szeryf. Z informacji przekazanych przez gosposię wynikało, że Samantha pracuje społecznie w szkole „przez cały dzień”. – Powiedziałam już pani wszystko, więcej nie wiem nic – zaczęła. Emily zignorowała chłodne powitanie. – Dzień dobry, pani Samantho. Samantha pohamowała się i spróbowała przypomnieć sobie o dobrych manierach. – Przepraszam. Dzień dobry, pani szeryf. – Przykro mi, że panią niepokoję, ale w sprawie Mandy może pani być naszą jedyną nadzieją. Samantha bawiła się zatrzaskiem dużej torebki z kolekcji Chanel. Emily uśmiechnęła się w duchu. Numer seryjny, zauważyła. Torebka jest autentyczna. Ta kobieta ma też gosposię. – Jakiej pomocy pani potrzebuje? Przecież już zamknęła pani jej męża. – Tak, wiem. Ale jeszcze trzeba go osądzić i skazać. – Naprawdę powiedziałam jej już wszystko, co mogłam. Wszystko, co wiem. Emily utkwiła w niej wzrok. – Na pewno? – Tak, na pewno. Czy potrzebuję prawnika albo coś w tym rodzaju? Odpowiedź zabrzmiała dość nielogicznie i popchnęła Emily do działania. – A dlaczego, na miłość boską, miałaby pani potrzebować prawnika? Samantha nadal bez końca zamykała i otwierała zatrzask torebki. – Czuję się, jakby wszyscy mnie naciskali, wywierali na mnie presję. – Wszyscy? O czym pani mówi? – Po prostu nie chcę się w to mieszać, w porządku? – Pani coś wie, prawda? Samantha potrząsnęła głową. – Nieprawda. Nic nie wiem. – Pani Samantho, dlaczego jakoś pani nie wierzę? Chodzi o romans Mandy? – Pani mnie nęka. Nie wiem tylko dlaczego. Niech pani da temu spokój. Nie wiem, o czym pani mówi. – Wie pani. Coś pani zauważyła tamtego dnia, gdy pani do niej zaszła, prawda? – Nic pani nie rozumie, pani szeryf. Ja nie mogę powiedzieć pani nic więcej. – Dlaczego? Przyjaźniłyście się. Nie chce pani dopilnować, żeby jej mąż dostał za swoje? Samantha odwróciła wzrok. Przed szkołą stał rząd jaskrawożółtych autobusów szkolnych. Za chwilę najmłodsze dzieci miały być rozwiezione po domach. – Kochałam Mandy. Ale nie chodzi już o nią, jasne? Proszę zostawić mnie w spokoju. Proszę, błagam, pani szeryf. – Nie chodzi o Mandy? Co pani chce przez to powiedzieć? Dobrze się pani czuje? W drzwiach stanęła Heather Jonas z dwiema puszkami dietetycznej coli. Samantha wstała i ruszyła do wyjścia. – Powiedziałam więcej, niż powinnam. Proszę, niech pani da temu spokój. – Czy wszystko w porządku? – spytała pani Jonas, schodząc jej z drogi. Ani Emily, ani Samantha nie odpowiedziały. Sytuacja nie wymagała odpowiedzi. Sprawy wyraźnie

były dalekie od stanu „w porządku”. Samantha otwierała drzwi swojego volvo kombi, kiedy szeryf Kenyon ją zatrzymała. – Proszę posłuchać – powiedziała z twarzą zalaną łzami. – Zaraz po zniknięciu Mandy odebrałam telefon. Usłyszałam, że jeśli pisnę choć słowo o tym, co wiem, moje dzieci umrą. – Kto to był? I co pani wie? Samantha usiadła za kierownicą i sięgnęła do torebki po chusteczkę higieniczną. Szlochała już w głos. – Naprawdę nie wiem, kto to był. Nic nie wiem. Mandy miała romans, ale nie wiem, z kim. Nie chciała mi powiedzieć. – To Mitch pani groził? – Nie. Nie. Wcale nie on. – Na pewno? Samantha starła z oczu rozmazany makijaż. – Jestem pewna, pani szeryf. Dzwoniła do mnie kobieta. – Przekręciła kluczyk w stacyjce. – Proszę, błagam panią – ciągnęła. – Niech pani mnie w to nie miesza. Gdybym coś wiedziała, powiedziałabym pani. Daję słowo. Zatłukłabym sukinsyna i dziwkę, przez których mam wrażenie, że w Cherrystone nie jest lepiej niż w Los Angeles czy w Chicago. Emily jechała do swojego biura i myśli kłębiły jej się w głowie. Kto straszył Samanthę? Tricia Wilson? Kto i dlaczego groził Samancie śmiercią dwojga jej małych dzieci? Czy wszystkie drogi prowadziły do Tricii Wilson? Zadzwoniła komórka. – Cześć, kochanie – to był Chris; właśnie jechał z powrotem na lotnisko, skąd po przeprowadzeniu rekonesansu w banku w Spokane miał odlecieć do Seattle. – Próbowałem się dodzwonić wcześniej. Jak ci dotąd mijał dzień? – Zaczekaj chwilę. – Emily rozejrzała się za miejscem, gdzie mogłaby się zatrzymać. Zmarznięty śnieg zachrzęścił pod oponami, gdy wjeżdżała na parking przy centrum handlowym. – Najpierw mi powiedz, jak poszło w banku – poprosiła. – Czy to coś w rodzaju zabawy „Dam ci zajrzeć, jeśli i ty mi dasz”? My już mamy to za sobą. W zwykłej sytuacji Emily dałaby się zaprosić do przekomarzanek, lecz teraz jeszcze nie doszła do siebie. – Właśnie analizuję rozmowę z Samanthą. Chris nie uchwycił niepokoju w jej głosie. Emily umiała go skrywać i właśnie teraz postanowiła to zrobić. – Dobra – odpowiedział. – Konkluzja jest taka, że Mitch Crawford nigdy nie korzystał z usług oddziału bankowego, który wysłał pieniądze Tricii Wilson. Dowiedziałem się tego od kobiety, która pracuje w „kręgu”. – Kręgu? – Tak, „kręgu dla klientów”. To taki bankowy termin. Nie pytaj. – Zatem jeśli pieniądze pochodzą stamtąd, to Tricię opłacał kto inny, tak? – Tak. Nie wiemy kto. A co z Samanthą? – W porządku. Nie sądzę, że kłamie. Podobno ktoś jej groził, że zrobi krzywdę dzieciom. Jest matką. Skoro już powiedziała mi o groźbach, nie będzie chronić jakiejś kreatury. Chris rozumiał, a przynajmniej tak twierdził. – No dobrze. Pomówimy wieczorem, kiedy wrócę do Seattle. – Kocham cię – powiedziała Emily.

– Ja ciebie też. Przed odjazdem Emily nacisnęła specjalny przycisk połączenia z prywatną linią prokurator Hazelton. – Camille, to ja. – Słucham. Tak wcześnie zdołałaś coś ustalić? – Nie. Zaczekaj jeszcze. Mam czas do piątej. Ale czegoś się dowiedziałam. Pracownicy banku potwierdzają (a pamiętaj, że działam bez nakazu, za co wielkie dzięki), że ktokolwiek dokonał transakcji, to nie był Mitch Crawford. – Jasne, że trzeba było wystawić nakaz. A Cary McConnell natychmiast by się o tym dowiedział. Wyczuwa krew niczym rekin. – Jakbym nie wiedziała – westchnęła Emily. – No cóż, Mitch nie opłacił Tricii. – Kto jeszcze mógłby to zrobić? Kto jeszcze chciałby przekupić świadka? – Ktoś, kto ma mnóstwo do stracenia. Nawet więcej niż Mitch. Słuchawka zamilkła na sekundę. – Kto? – Nie mam pojęcia. Chciałabym wiedzieć. Rozmawiałam też z Samanthą Phillips. Ta sprawa wykracza poza konto bankowe Tricii Wilson. Camille znów na chwilę umilkła. – Co masz na myśli? Uważasz, że Samantha jest w to zamieszana? – Nie, nie. Umiera ze strachu. Po zniknięciu Mandy ktoś jej groził. – Groził jej? Dlaczego? Jak? – Dzieci. Mają zginąć, jeśli zacznie mówić. W tym momencie Emily mogła sobie wyobrazić, jak Camille czerwienieje z gniewu. Prawdopodobnie żyły na skroniach też jej nabrzmiały pod nieskazitelną cerą. – Ten cholerny Mitch Crawford to istny gad! – Cammie, to nie Mitch. Samantha powiedziała, że dzwoniła do niej kobieta. – Co za kobieta groziłaby dzieciom innej dla tego potwora? Darla? Emily polubiła Darlę i uważała ją za dziewczynę, która już doszła do wniosku, że popełniła za wiele błędów. – Nie sądzę. To nie w jej stylu. – Tricia? – Może. Albo ktoś inny. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 61 Garden Grove Michael Barton nigdy się nie spotkał ze swoją dawno utraconą siostrą Sarah. Planowali to spotkanie. Marzyli o nim, a przynajmniej marzył on, od chwili, gdy zostali rozdzieleni. Jednak dwa dni przed podróżą Michaela i Olivii do Seattle zadzwoniła kobieta, której głosu Michael nie znał. – Czy mówię z panem Bartonem? – Tak. – To trudna rozmowa. Taka, której nie chciałabym przeprowadzać. – Kobieta była bliska płaczu. Słowa więzły jej w gardle i wyrywały się pojedynczo, w urywanym staccato. – Wiem, że był pan biologicznym bratem mojej córki Sarah. Słowo „był” spadło jak grom z jasnego nieba. Michael zdał sobie sprawę, że stało się nieszczęście. Zakręcił się bez celu po swojej pracowni i wpatrzył się w okno. – Czy z Sarah wszystko w porządku? – Ona nie żyje. Ta kobieta przekazała straszliwą wieść w chłodny i absolutnie druzgocący sposób. Bez żadnych wstępów. Nie powiedziała: „Z żalem muszę pana poinformować…” ani niczego podobnego. Jedynie szybkie i zimne „Ona nie żyje”. Michael czuł, że traci dech. – Co pani mówi? Chwila ciszy. Odgłos wciąganego z wysiłkiem powietrza. A potem słowa: – Sarah odebrała sobie życie. Michael opierał się wolną ręką o szybę kuchennego okna. W ogrodzie Danny i Carla bawili się na huśtawce. Liście drzewa pomarańczowego, połyskujące, jak gdyby były z zielonego wosku, trzepotały na wietrze. – Jak to? Co się stało? Kobiecie na drugim końcu linii głos się łamał. – Powiesiła się w łazience swojej sypialni u nas w domu. Pomyślałam, że zechce pan się o tym dowiedzieć. „Zechce pan się dowiedzieć?”. Chodzi o moją siostrzyczkę! Gdyby ta kobieta rozmawiała z nim bezpośrednio, w tej chwili rzuciłby się na nią. Przetrąciłby jej kark. – Ale dlaczego? – zapytał. – Dlaczego to zrobiła? – Nie jesteśmy pewni. Policja znalazła w jej komputerze nieco informacji. Sarah była zrozpaczona. Pewna korporacja studencka odrzuciła jej kandydaturę. – Czemu miałaby się tym przejmować? – Tego raczej się nie dowiemy. Jednak Sarah potrafiła ranić się sama. Kiedy miała jedenaście lat, rozpaliła ogień w swoim domku dla lalek i doznała poważnych oparzeń twarzy. Przeszła wiele zabiegów, ale lekarze nie zdołali przywrócić jej w pełni dawnego wyglądu. Miała rozległe blizny na prawej stronie twarzy. Michael nie miał o tym pojęcia. Siostra przysłała mu fotografie, lecz wszystkie przedstawiały ją bez skazy. – Nigdy mi o tym nie mówiła – powiedział głosem zdławionym z emocji. – Chciała, żeby pan był z niej dumny. Tak się cieszyła… Chcę, żeby pan to wiedział… Tak bardzo się cieszyła, że ponownie zjawił się pan w jej życiu. Ze względu na pana chciała zmienić przedmiot

kierunkowy na informatykę. Ściskał słuchawkę tak mocno, że musiał świadomie zmusić się do rozluźnienia chwytu. – Mówiła mi. Wydawała się taka szczęśliwa. – Była. Dopóki nie wykończyły jej tamte dziewczyny z Beta Zeta. – Co się stało? Ona była moją jedyną siostrą. A także jedyną więzią łączącą go z przeszłością. Kobieta urwała, łapiąc oddech; może ocierała łzy. – Policja znalazła kilka e-maili od komitetu rekrutacyjnego korporacji. Zawierały pewne okrutne uwagi pod adresem naszej córki. Napisano w nich, że nie była wystarczająco ładna. Nie była MBZ. – Nie rozumiem. Może pani powtórzyć? – Materiał na Beta Zeta. Pod Michaelem ugięły się nogi. Nie wiedział już, czy krzyczy do słuchawki, czy mówi głosem cichym i spokojnym, stosownym do rozmów prowadzonych w gabinecie. – To takie głupie. Takie bezsensowne. – Wiem. Ale w takich żyjemy czasach, panie Barton. Nie ma już happy endów. Nawet dla dziewczynki pozostawionej wraz z bratem w Disneylandzie. Na odbiciu swojej twarzy w okiennej szybie Michael Barton widział, że z oczu wypływają mu wąskie, błyszczące strugi. Co to takiego? Kiedy poinformował Olivię, że Sarah popełniła samobójstwo, odczuwał dziwne spłaszczenie afektu. Siedział za stołem, przy którym jadł śniadanie, mieszając kolistym ruchem miazgę pomarańczową na dnie szklanki po soku. Był swobodny. Obojętny. – Ty i dzieci jesteście moją jedyną rodziną – zakończył. Żona objęła go za ramiona; siedział sztywno, nie reagując na uścisk. – Tak mi przykro, kochanie – powiedziała Olivia. – Wiem, jak bardzo pragnąłeś jej obecności w swoim życiu. – W porządku – rzekł krótko. – Wiesz, jestem dość zajęty. Naprawdę brakuje mi czasu, żeby się ze wszystkim uporać. Więc sporządzam listę. Olivia pocałowała go w czoło. Nie wiedziała, że lista, którą mąż spisał, zawierała nazwiska trzech młodych kobiet. Zamierzał bowiem dopilnować, żeby zapłaciły za swój postępek. Za odebranie mu siostry na zawsze. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 62 Wszyscy mają swoje dziwactwa. Niektórzy mają ukryte nałogi, nieujawniane przez całe życie. Jak otyła kobieta, która przez cały dzień je niczym ptaszek, a wieczorem przemyka się do lodówki po pudełko lodów. Albo dentysta, który czeka, aż pacjenci i personel pójdą do domu, żeby zaciągnąć się podtlenkiem azotu ze zbiornika. Albo matka, która całymi popołudniami sączy znośne kalifornijskie chablis, podczas gdy jej malec ssie przez plastikową słomkę sok z kartonu. Inne nałogi bywają mniej wyraźne. Niemal wszystkie jednak mają swoją praprzyczynę – ból, który dana osoba pragnie stłumić, albo wspomnienia, które chce przyćmić. W spiżarni w domu państwa Bartonów zawsze pachniało jak przy stoisku ze środkami czystości w supermarkecie. Bez względu na to, ile mydła Irish Spring Olivia przytaszczyła do domu, zdawało się, że Michaelowi ciągle mało. Sądziła, że to jedyne obsesyjne zachowanie męża, i uznała je za dość nieszkodliwe. Ostatecznie to tylko mydło. W pierwszym okresie, kiedy zamieszkali razem, jak wszystkie młode pary nie mogli się sobą nasycić. Wspólny poranny prysznic po seksie lub po prostu seks o dowolnej porze dnia rozpalały w nich wzajemne pożądanie. Właśnie podczas pierwszej wspólnej kąpieli pod prysznicem w mieszkaniu Michaela, jeszcze przed ślubem, Olivia zauważyła, że kochanek wydziela zapach kostek mydła w zielone i białe prążki. Zażartowała z tego, małpując irlandzkie zaciąganie ze starego sloganu reklamowego, nadawanego w telewizji w czasach jej dzieciństwa. – Ach, Irish Spring! Lubiane również przez damy! – Chyba naprawdę bardzo je lubię – odpowiedział Michael, namydlając ją; woda rozpryskiwała się na zasłonie prysznicowej, oni zaś tulili się do siebie jak najbliżej gorącego strumienia, by nie marznąć. Jednak nie powiedział jej, nie mógł jej powiedzieć, dlaczego tak lubi to mydło. Owe zielone kostki były jego wybawieniem. Czasami zużywał jedną w dwa dni. Zmiękczał ją w głębokiej mydelniczce, którą większość użytkowników uznałaby za bezużyteczną, bo pozatykał kitem hydraulicznym dziurki odprowadzające wodę, w wyniku czego mydelniczka zatrzymywała wilgoć. Tym samym zmieniała spodnią stronę kostki mydła w żel. Michael mógł rozsmarowywać mydlaną maź po całym ciele, zwłaszcza na klatce piersiowej, pod pachami i na genitaliach. Zdawał sobie sprawę, że to dlań czynność przymusowa. Irish Spring jako jedyne maskowało zapach jego ciała. Michaelowi dokuczano w gimnazjum i liceum, bo nie chciał brać udziału w grach zespołowych. Nie był w stanie. Zapach potu w szatni, ckliwa woń ciała innego mężczyzny wywoływały mdłości. Zaczął uprawiać biegi, potem pływać, wreszcie w ogóle zarzucił sport. Nie chciał rozbierać się i brać prysznica razem z innymi nastolatkami po lekcji wychowania fizycznego. Nie dlatego, że nie pociągał go sport czy kontakt z rówieśnikami. Woń męskości przyprawiała go o chorobę. Znikała zaś jedynie pod wpływem mydła Irish Spring. W jego umyśle na zawsze wdrukował się odór męskiego ciała, gdy pan Hansen rozpiął rozporek i zsunął spodnie aż do kostek. „Zrób mi loda. Bądź grzecznym chłopcem – powiedział wtedy Hansen. – Tym razem masz wszystko połknąć”. Chłopiec czuł woń bawełnianych spodenek, potu, a po wszystkim także nasienia. Ledwie mógł oddychać. A Hansen rozkazywał: „Zrób mi dobrze, kowboju. No, prędzej. Mam jeszcze sprawy do załatwienia”. Kiedy pod koniec lat dziewięćdziesiątych rozpowszechniło się wyrażenie „czuć się dobrze

we własnej skórze”, samo pojęcie doprowadzało Michaela Bartona do śmiechu. Nie mógł bowiem znieść zapachu własnej skóry. Zanim zdołał okiełznać niektóre zachowania przymusowe, zwykł szorować skórę tak mocno, że na udach i brzuchu zostawały mu ślady. Kilka razy nawet krwawiły. To głupie, pomyślał. Przecież to, co tamten sukinsyn robił ze mną w garażu, nie określa mnie. Nauczył się myć delikatniej. Opanował też sposoby uspokajania się. To nie może mną owładnąć, powtarzał sobie. W duchu wiedział jednak, że już tak się stało. Przez głowę Michaela przemknęło wspomnienie tamtego ranka, gdy swoich impulsów nie zdołał już poskromić logiką. Owego ranka skrył się pod pozorami zwyczajności, która łatwo maskowała jego wściekłość. Jego zamiary. Chociaż wiedział, że to punkt, z którego nie będzie powrotu. Olivia zajrzała do kabiny prysznicowej. Widziała namydlony muskularny tors męża, kremowe strugi mydła spływające mu po ciele w gorącej mgle pary. Woń Irish Spring aż dusiła. – Kochanie, czy nie mógłbyś czasem umyć się innym mydłem? – zażartowała Olivia. Wszyscy mamy swoje śmiesznostki, myślała. Mój mąż przynajmniej jest czysty i porządny. Czegóż tu chcieć więcej? – Żałuję, że musisz jechać – powiedziała, podając mu ręcznik. – No to jest nas dwoje. – Owinął ręcznik wokół talii i odwrócił się do lustra, żeby się ogolić. – Nie będzie mnie zaledwie przez parę dni. Tylko tam zajadę i zaraz wracam. – Wiem, ale dopiero co wróciłeś. – Otoczyła go ramionami. Mąż pochylił się i pocałował ją przelotnie. – Muszę zarabiać na życie. – Rozprowadził na twarzy piankę do golenia. – Nie będzie mnie tylko tyle, ile zajmie mi praca. Mówił poważnie. Z wiarą w każde słowo. Miał rezerwację na lot do Seattle, następnie do Spokane w stanie Waszyngton, gdzie wypożyczył samochód, by dostać się do Uniwersytetu Cascade. Dziewczyny, te głupie, złe dziewuchy, ułatwiły mu zadanie, rozpisując się na blogach o swoim życiu, nadziejach i marzeniach. Pozabija je jedną po drugiej. Jako pierwszą umieścił na liście Tiffany Jacobs. Następnie w San Diego poszuka Lily Ann Denton. Na ostatek przyjdzie kolej na prezeskę sekcji. Nazywała się Jenna Kenyon. Ją zabije na końcu. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 63 Seattle Irvin Watkins, emerytowany policjant z Seattle, oglądał telewizję – a raczej, należałoby rzec, upajał się nią. Irv, zaledwie sześćdziesięciotrzylatek ze strzechą śnieżnobiałych włosów i wesołymi niebieskimi oczami, siadywał w zaciemnionym pokoju przed telewizorem, popijał piwo i myślał: Życie jest piękne. Właśnie sprawił sobie odbiornik o wysokiej rozdzielczości i miał wrażenie, że wszystko na ekranie wygląda olśniewająco. Obraz z imprez sportowych był obecnie tak kryształowo czysty, że niemal czuło się zapach rozlanego piwa na trybunach. Miejscowi prezenterzy wiadomości wyglądali, jak gdyby postarzeli się o dwadzieścia lat, bo każda zmarszczka i skaza na skórze wydawała się wykreślona ostrym diamentem. Właśnie oglądał wiadomości z Seattle. Jasnowłosa prezenterka, od dziesięcioleci występująca na antenie, zaznajamiała widzów z postępami w sprawie Mandy Crawford z Cherrystone na drugim końcu stanu. Sprawa ta przyciągała uwagę policjanta z dwóch powodów. Po pierwsze, znał Emily Kenyon głównie z reputacji, jaką zyskała sobie za czasów pracy w Seattle. Ale wiedział również, że pani szeryf spotyka się z jego dawnym partnerem, Chrisem Collierem. „Mąż zaginionej kobiety, Mitchell Crawford, nie zdołał zgromadzić odpowiedniej sumy, by wpłacić kaucję, oczekuje zatem na proces w celi więzienia w Cherrystone”. – Zaraz, chwila – rzucił Watkins na głos, choć nikt go nie słuchał. Mieszkał sam. Żył samotnie, odkąd w sierpniu zmarła jego żona. Odstawił szklaneczkę. Nie musiał zakładać okularów, żeby przyjrzeć się twarzy mężczyzny w telewizorze. Wysoka rozdzielczość wystarczała. Facet na ekranie wyglądał niesamowicie znajomo. Irv Watkins sięgnął po starą książkę telefoniczną, znalazł numer i wstukał do aparatu. Jednak połączenie nie zostało nawiązane i nagrany głos z centrali telefonicznej poinformował go, że powinien sprawdzić numer i spróbować ponownie. Zrobił to, z identycznym skutkiem. Wyglądało na to, że numer Chrisa jest nieczynny. – Musiał przejść na komórkę – odezwał się do siebie Watkins, znowu na głos. Zatelefonował więc do kumpla z komisariatu w centrum, gdzie pracował przed odejściem na emeryturę. Dwie minuty później otrzymał od niego numer komórki Chrisa Colliera. Zadzwonił ponownie, lecz tym razem odezwała się poczta głosowa. – Hej, Chris, mówi Irv Watkins. Myślę, że mam coś, co może cię zainteresować. Zadzwoń do mnie. A jeszcze lepiej wpadnij. Tamtej nocy panowało lodowate zimno. Donna Rayburn przytuliła się do kochanka, lecz jego chłodne ciało nie dawało ciepła. Wstała z łóżka, chwyciła szlafrok i ruszyła na poszukiwanie dodatkowego koca. Przyświecając sobie latarką w mało znanym jej korytarzu, dotarła do szafki na pościel. W środku panował porządek niczym na półkach w sklepie. Ani jedna rzecz nie leżała nie na swoim miejscu. Wszystko harmonizowało ze sobą kolorami. Na rąbku każdego ręcznika na półce tuż poniżej poziomu wzroku Donny widniał monogram z inicjałami gospodarza. Przeniosła snop światła na następny rząd ręczników, szukając koca. One również były opatrzone monogramami. Donna potrząsnęła głową na ten widok i ściągnęła koc leżący na samej górze, odsłaniając przy tym inny zestaw inicjałów – ML. Kto to jest ML? Żona, o której nigdy nie słyszałam? Pomyślała, że to odrażające, iż facet nie pozbył się tamtych ręczników. Nie był przecież skąpy. Musiał je zatrzymać, bo tego chciał, a nie dlatego, że ich potrzebował. Wzięła koc i wróciła do łóżka. Zanotowała sobie w pamięci, by rano zapytać o nieznajomy monogram.

Nie wiedziała, że to pytanie będzie ostatnim, jakie kiedykolwiek zada. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 64 Cherrystone Więzienie w Cherrystone mieściło się w piwnicy budynku władz hrabstwa i miasta obok biura szeryfa. Jeffery Kirkpatrick pełnił służbę strażnika więziennego co najmniej od dwudziestu lat, choć utrzymywał, że nie ma „dokładnego rozeznania” w liczbie lat pracy. Kiedy go o to pytano, sądził, że celem jest wypchnięcie go na emeryturę albo uczczenie jubileuszu zawodowego. Nie chciał ani jednego, ani drugiego. Czytał właśnie artykuł w „Newsweeku” o ekowakacjach i rozmyślał, że chyba się wybierze do słonecznej Kostaryki. Oczywiście kiedy już mocno postanowi, że przechodzi na emeryturę. Jason Howard wpisał się do dziennika odwiedzających, prosząc o wpuszczenie go do więźnia numer 43992, czyli Mitcha Crawforda. W arkuszu wpisów zauważył, że oprócz prawnika nikt nie odwiedzał osadzonego. – Nie wiedziałem, że przyjaźni się pan z Crawfordem – rzekł Jeffrey. – To chyba jest pan pierwszy na liście jego przyjaciół. Dla jego ojca nikt nie był obcy, ale ten mały drań nie ma, jak się zdaje, w rezerwie zbyt wielu oddanych znajomych. W każdym razie tak sądzę. Strażnik zniknął w głębi korytarza, pozostawiając Jasona w obszarze dla interesantów przy krytym laminatem bibliotecznym stole w towarzystwie, co dziwne, kolekcji oprawionych w ramki reprodukcji obrazów pędzla Winslowa Homera. Jason zdawał sobie sprawę, że postępuje w najlepszym razie niekonwencjonalnie. W najgorszym zaś naraża się na jakąś karę dyscyplinarną. Nie obchodziło go to. Miał już dość sytuacji, w której Emily traktuje go jak sekretarkę od parzenia kawy. Wydawało się, że w każdej sprawie szefowa zwraca się do Chrisa Colliera. Dyskusje, które prowadzili, powinny były toczyć się między panią szeryf a mną, myślał. Mógł robić więcej, niż tylko sprawdzać rejestry rozmów telefonicznych. Nie dybał na stanowisko Emily, chciał po prostu, żeby okazywała mu pewien szacunek, dając mu tym do zrozumienia, że wie, iż wyrósł już z wieku pryszczatego nastolatka. Strażnik Jeffery, człapiąc ciężko, znowu pojawił się w polu widzenia. – Mówi, że zobaczy się z panem. Zbliża się rozprawa. Przyszedł pan życzyć mu szczęścia? Widać było, że Jeffery poluje na informacje, ale Jason nie zamierzał mu nic zdradzić. – Coś w tym rodzaju – odpowiedział. Nawet gdyby nie był zastępcą szeryfa, nie musiałby się poddawać rewizji. W staromodnym więzieniu w Cherrystone boksy do odwiedzin rozdzielała prawie trzycentymetrowej grubości szyba bezpieczeństwa. Jason zasiadł w pomarańczowym, odlanym z plastiku fotelu i wlepił wzrok w drzwi. Na drugim końcu rzędu boksów jakaś kobieta wiodła przez szybę ożywioną rozmowę. Howard widział jedynie tył jej głowy poruszającej się tam i z powrotem niczym kamień wystrzeliwany z procy. – Niech cię szlag, Luis, nie zrobię tego znowu – mówiła. – Skończyłam z tobą! Luis Guzman był jedynym oprócz Crawforda pensjonariuszem więzienia. To musi być pani Guzman, pomyślał Jason, przypominając sobie nazwisko wpisane w arkuszu odwiedzin nad własnym. Daj mu popalić, skarbie. Z drugiej strony sali nadszedł Mitch Crawford. Pozbył się już powierzchowności egocentrycznego snoba, za którego uważała go większość ludzi. Miał na sobie jasnoniebieskie spodnie na gumce i koszulkę, która wisiała na nim. Cerę miał dość ziemistą, a nad górną wargą w szczecinie zarostu perliły się kropelki potu. Wsunął się w fotel i podniósł słuchawkę.

– Czego pan chce? – Chcę tylko z panem porozmawiać. – Zgłupiał pan? Bez mojego prawnika nie powiem ani słowa. Uwzięliście się na mnie od chwili zaginięcia Mandy. Jason poczuł się głupio. Wizyta mogła przybrać naprawdę paskudny przebieg, on zaś przyszedł jedynie po to, żeby spróbować dokładniej rozgryźć sprawę zeznania Tricii Wilson. – Jestem tu z powodu pańskiej żony – podjął, po czym dodał po chwili: – Pańskiej byłej żony, Patty. – Ma pan na myśli Tricię? Kłamliwa dziwka! – Oczy Mitcha rozbłysły nienawiścią. – To pan tak twierdzi. Ale czy może pan tego dowieść? – Jason ugryzł się w język, miał bowiem ochotę zakończyć zdanie sarkastycznym „koleś”. W dwie minuty pojął, dlaczego wszyscy nienawidzą Mitcha Crawforda. – Może pan? – Nie. Moje słowo przeciwko jej słowu. Przysięgli prawdopodobnie uwierzą jej. Zawsze wierzą kobietom. Wie pan, one potrafią robić wrażenie. – Wydaje się, że wpadło jej trochę pieniędzy – powiedział Jason. – Nie wie pan przypadkiem, w jaki sposób mogła położyć łapę na pięćdziesięciu patykach? – Ta dziwka z marginesu? Musiałaby zrobić laskę wielu facetom, żeby zarobić tyle pieniędzy, zatem nie wiem, skąd mogła je wziąć. Niech pan mi powie. – Hej, to ja próbuję czegoś się dowiedzieć. Pomówmy jeszcze o paru sprawach. Pański komputer. Czy ktoś miał do niego dostęp? Gosposia? Jacyś krewni? Mitch potrząsnął głową. – Nie. Trzymamy w domu wszystko twardą ręką. Próbowałem nie dopuścić, żeby Mandy szastała naszymi pieniędzmi. Wie pan, starałem się trzymać ją na krótkiej smyczy. A jakże, nie wątpię, pomyślał Jason. – No dobrze, wiem, że pan nie chce uwierzyć w romans Mandy z kimkolwiek, ale my oczywiście ustaliliśmy co innego. Kto to mógł być pana zdaniem? Z kim pana zdradzała? Policzki Mitcha Crawforda powlokły się szkarłatem, wargi pobladły. – Uważa pan, że nie starałem się tego odgadnąć? Pomyślałem o każdym mężczyźnie, z którym ta dziwka miała styczność. Może pieprzyła się z listonoszem? Lekarzem? Z kimś w pracy? Nie mam, psiamać, pojęcia! Gdybym miał, to powiem panu jedno: nie siedziałbym tutaj pod mylnym zarzutem morderstwa. Zamknęliby mnie za prawdziwe morderstwo. Zatłukłbym faceta, który pieprzył mi żonę i spieprzył mi życie. – Tu nie chodzi o dumę. Chodzi o ustalenie, co zaszło w dniu zniknięcia Mandy. Wie pan, w dniu zamordowania pańskiej żony i nienarodzonego dziecka. Nie chce pan się dowiedzieć, choćby po to, żeby się uratować? Po twarzy więźnia przemknął uśmiech. – Oczywiście. Pragnę się oczyścić. Nie chcę uchodzić przed ludźmi za mięczaka, którego guzik warta żona robiła w konia. – W porządku. Więc pytam. – O co? – Kto miał dostęp do państwa domowego komputera? Niech pan pomyśli. Mitch zapatrzył się nieruchomym wzrokiem w szklaną taflę. – Mówiłem panu, nikt. Mieszkaliśmy sami. Nie zatrudnialiśmy nikogo do sprzątania. Zapasowe klucze od domu trzymam w salonie dilerskim. Lubię odprowadzać nowe auta do domu, więc dogodniej mieć klucze pod ręką.

Jason rozchmurzył się odrobinę. – Teraz do czegoś dochodzimy. Kto miał dostęp do kluczy od pańskiego domu? – Oczywiście nikt z wyjątkiem Darli. – Dziewczyny, którą pan dmuchał? – Jason nienawidził tego określenia, lecz skoro Mitch Crawford pragnął uchodzić za twardego kobieciarza, zdecydował się na nie. – Tak. Nie czuję się dumny z tego powodu. – Czy ona miała coś przeciwko Mandy? Mitch wzruszył ramionami. – Wściekała się, że żona ma to wszystko, czego ona pragnie. Czyli mnie. Godzinę później Emily znalazła Jasona we frontowym pomieszczeniu biura rozmawiającego z Glorią. Ledwie rzucił na nią okiem. Czuła w powietrzu chłód, lecz wiedziała, że to nie z powodu aury na zewnątrz. – Muszę z tobą pomówić – oznajmiła. – W moim gabinecie, jeśli ci to odpowiada. – To brzmi poważnie – skomentował, wstając. Po chwili siedzieli twarzą w twarz po przeciwnych stronach biurka. – Jasonie, wiem, że pojechałeś do więzienia, żeby zobaczyć się z Mitchem Crawfordem. Co ty sobie, u licha, myślałeś? – Pani mnie śledzi, czy co? – Mój Boże, nie. Dzwonił Cary McConnell. Twierdzi, że jego klient zatelefonował do niego. To nie jest sposób, w jaki prowadzimy śledztwa. Dobrze o tym wiesz. Jason spuścił wzrok. – Traktuje mnie pani jak jakiegoś lokaja, pani szeryf. – Nie wiem, o czym mówisz. – Wie pani. Ze wszystkim zwraca się pani do Chrisa. On tu nie pracuje. Ja tak. Emily zdawała sobie sprawę, że Jason ma rację, i czuła się głupio, że nie zważała na jego uczucia, a jeszcze bardziej z tego powodu, iż nie doceniła jego zdolności, które dalece wykraczały poza koordynowanie przesłuchań świadków i pomaganie Glorii w pisaniu comiesięcznych raportów ze śledztwa. – Jasonie, tworzymy zespół. Ty i ja. – Więc niech mnie pani traktuje jak członka zespołu. – W porządku. Dowiedziałeś się czegoś od Mitcha? Opowiedział jej o kluczach od domu, do których dostęp miała Darla. Emily zastanowiła się, czy nie pomyliła się w ocenie dziewczyny. Może to ona telefonowała z groźbami do Samanthy Phillips. – Czy mam pojechać i sprawdzić to? – spytał Jason. – Tak, proszę. – Urwała na sekundę. – Jasonie, to ty jesteś moim zastępcą. Chris jedynie zaproponował pomoc. – Tak, ale słyszałem, że pani go wydelegowała. – Tylko w ten sposób mógł pomóc. On nie zamierza zająć twojego stanowiska, jasne? Jason nadal wpatrywał się w podłogę. – Miło mi to słyszeć, pani szeryf, bo sądziłem, że oboje dobrze współpracujemy. Wie pani, nie jestem już takim żółtodziobem. Mogę bardziej się przysłużyć. – Wiem – odpowiedziała, czując wstyd za wykluczanie go ze śledztwa, w którym miał wszelkie prawo uczestniczyć. – Właśnie dlatego musisz zobaczyć się z Darlą. Ustal, na ile bezpieczne były tamte klucze. – Dobrze. Załatwione.

===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 65 Steffi Johansson wyłączyła telewizor. Serce niemal zamarło jej w piersi. W popołudniowym programie informacyjnym ze Spokane nadano właśnie reportaż o śledztwie w sprawie morderstwa Mandy Crawford. Oglądała z żywym zainteresowaniem, gdyż uczestniczyła w więzieniu w Cherrystone w okazaniu podejrzanych. Tak bardzo pragnęła pomóc. Ogromnie wytrącała ją z równowagi myśl o przystojnym nieznajomym, który zawitał do jej kawiarni po tym, jak rzekomo szukał po lasach choinki na święta. Miejscowa stacja telewizyjna pokazała matkę Mandy i zdjęcia Mandy jako małej dziewczynki, „która dorosła jedynie po to, by zginąć, zanim zdążyła całkowicie się spełnić”. „Moja córka bardzo pragnęła zostać matką – powiedziała gospodarzowi audycji Hillary Layton. – Mówiła, że chce pewnego dnia zostać taką dobrą matką, jaką… ja byłam dla niej”. Dziewczyna poczuła, że uginają się pod nią kolana, gdy ruszyła w kierunku swojej torebki i telefonu. O mój Boże, myślała, naprawdę widziałam wtedy wieczorem zabójcę tamtej kobiety. Mogę go zidentyfikować. Szukała w portfelu wizytówki Emily Kenyon. Karty kredytowe, rachunki, a nawet karta lojalnościowa ze sklepu z kanapkami, o której w ogóle zapomniała. Gdy wreszcie znalazła wizytówkę, wybrała numer. W salonie dilerskim Crawforda zaszła zmiana aury, zazwyczaj towarzysząca jedynie wprowadzeniu na rynek nowego modelu auta, co wnosiło nowe perspektywy i podnosiło sprzedaż. Zapach hot dogów, obracających się w małym kole na frontowej wystawie, nadal pobudzał albo odbierał apetyt, w zależności od czyjegoś osobistego zdania na temat hot dogów. Obfitość chorągiewek oraz napełnionych helem balonów nadal sygnalizowała, że salon jest fajnym i wesołym miejscem dla całej rodziny. Jason Howard zauważył, że wszyscy pracownicy wydają się w dobrym nastroju. Może aresztowanie szefa za morderstwo poprawia morale? – zadał sobie pytanie, zbliżając się do Darli, która wychodziła z kawą i aktami z gabinetu Stana Sawyera. Sawyer do powrotu Mitcha pełnił obowiązki dyrektora. Jezu, ona nawet pogwizduje, zauważył Jason. – Cześć, Darlo. – Dzień dobry, panie szeryfie – odpowiedziała z serdecznym uśmiechem na twarzy. – Może kawy od Starbucksa? W tych dniach Stan właśnie tym częstuje klientów. Jak mówi, chce, żeby „przebudzili się i poczuli aromat kawy”. Prawda, że to miłe? – Bardzo. Ale nie przyjechałem na kawę, tylko po informacje. Przysyła mnie pani szeryf. Uśmiech na twarzy Darli zgasł. – Nie będę musiała teraz zeznawać, prawda? Wie pan, o czym… – O nie, do licha, nie sądzę. W każdym razie nie z tego powodu przyjechałem. Takie tam drobiazgi. – Jakie drobiazgi? – Stawiamy przed rozprawą ostatnie kropki nad i. – Dobrze, w czym zatem mogę pomóc? – Cóż, musimy się czegoś dowiedzieć o kluczach pana Crawforda. Twierdzi, że w gabinecie trzymał komplet kluczy od domu. – To prawda. Dwa lub trzy razy w tygodniu odprowadzał do domu różne samochody. Wie pan,

dlaczego nowo zakupiony samochód ma na liczniku ponad dwadzieścia kilometrów? Bo jeździł nim diler, tak jak pan Mitch. To ważne, żeby zaznajomić się z produktem. – Fajne. Nie wiedziałem o tym. – Niewiele osób wie, co się dzieje za kulisami salonu sprzedaży aut. To mniej więcej tak samo jak sceny ze służbowych pomieszczeń w McDonaldzie… Czasem lepiej o tym nie wiedzieć. Jason jako uczeń liceum pracował w restauracji sieci McDonald’s. Rozumiał zatem, co dziewczyna ma na myśli; uśmiechnął się. – No tak. Ale wróćmy do kluczy. Czy ktoś mógł uzyskać do nich dostęp, czy znajdowały się w bezpiecznym miejscu? – Razem z głównymi kluczami od salonu były u mnie. W skarbcu. Zatem zawsze znajdowały się w bezpiecznym miejscu. Wpisuję do dziennika wszystkie osoby, które tam wchodzą. – Miałem nadzieję, że tak to zostało zorganizowane. Sprawdź z łaski swojej, kto wchodził i pobierał klucze dwudziestego czwartego lub dwudziestego piątego listopada. – To znaczy wtedy, gdy zaginęła Mandy? Darla była młoda, nieco lekkomyślna, jeśli wziąć pod uwagę jej romans z szefem, ale też bystra. Zaskoczyła Jasona natychmiastowym skojarzeniem sobie daty. – Tak. Możesz to zrobić? – Jasne. Dziewczyna przeszła na drugą stronę sali wystawowej i z metalowej skrzynki obok wejścia do skarbca wyjęła dziennik. – Tylko jedno rzuca się w oczy. Jason podszedł bliżej. – Co takiego? – Cary McConnell. Pamiętam, że kiedy zaczęło się to wszystko w związku z Mandy, wpadł tu po klucze, żeby pomóc. – Dobrze. Ktoś jeszcze? – Tylko ja. I proszę mi wierzyć, naprawdę nauczyłam się wiele na własnych błędach. Kiedy Jason zmierzał do drzwi, z gabinetu Crawforda doleciał go zapach wybielacza. Woń przywołała wspomnienie. Wybielaczem pachniało w domu Crawforda, gdy pierwszy raz go przesłuchiwano. Wówczas potraktowano to jako zapachowy alarm sygnalizujący, że Mitch mógł zrobić żonie krzywdę i za pomocą wybielacza zniszczyć ślady zbrodni. – Czemu tu czuć wybielaczem? – spytał Howard. – Dziś piątek. Jason spojrzał na nią zdumiony. – Co piątek zmywamy nim wszystkie powierzchnie w gabinecie pana Mitcha. Nawet gdy go nie ma. – Dlaczego wybielaczem, a nie jakimś innym środkiem czyszczącym? To świństwo cuchnie. Darla rozejrzała się, żeby sprawdzić, czy nikt jej nie dosłyszy. – Zaburzenie obsesyjno-kompulsywne – wyjaśniła ściszonym głosem. – Pan Mitch nie chce, żeby ktokolwiek się dowiedział, ale ma lekkiego bzika na punkcie zarazków. Musiałam to samo robić także w jego domu. Wreszcie ktoś go przekonał, że sprzątanie jego domu nie należy do moich obowiązków. Jason był zadowolony z siebie. Potrafił zdobywać informacje. Emily niekiedy polecała mu sporządzać fotokopie, co równie dobrze mogłaby robić Gloria. Miał bądź co bądź legitymację policjanta, a nie świadectwo ukończenia szkoły dla urzędników. Pod numerem szeryf Kenyon odezwała się poczta głosowa. Steffi Johansson próbowała

kilkakrotnie zadzwonić, ale z pośpiechu i ze strachu miała wrażenie, że palce jej pogrubiały i nie może trafić we właściwe przyciski na ekranie dotykowym. Wreszcie się udało i znów usłyszała komunikat poczty głosowej. Rozłączyła się, wybrała inny numer – dyspozytorki Glorii. – Muszę natychmiast pomówić z panią szeryf Kenyon. – W tej chwili nie ma jej w biurze. Czy to pilne? – Tak. Chyba tak. – A o co chodzi? – Proszę posłuchać, pani szeryf poleciła mi dzwonić, jeśli będę miała coś do przekazania. Mówi Steffi Johansson. Jakiś czas temu brałam udział w okazaniu w sprawie zaginięcia pani Crawford. – Tak, więc w czym mogę pomóc, pani Steffi? – Naprawdę muszę pomówić z szeryf Kenyon. – Nie ma jej w biurze. Czy mógłby to być pan Howard, zastępca szeryfa? Mogę panią z nim połączyć. – Chyba tak. Głośnik słuchawki umilkł, po czym rozległ się brzęczyk. Steffi wiedziała, że przerywany dźwięk brzęczyka wskazuje, że rozmowa jest nagrywana; zanim zatrudniła się w kawiarni, pracowała jako telemarketerka w firmie organizującej kempingi. – Tu zastępca szeryfa Howard. – Dzień dobry, panie szeryfie. Mówi Steffi Johansson. – W czym mogę pomóc? Dziewczyna urwała na sekundę, zbierając się na odwagę. – Wiem, kto zabił Mandy Crawford – oznajmiła. Kiedy funkcjonariusz spytał ją, o kim mówi, i usłyszał odpowiedź, poczuł w całym ciele dreszcz podniecenia niczym elektrowstrząs, jak kiedyś, gdy w przemoczonych skórzanych butach naprawiał elektryczny płot na pastwisku u wuja. Gdyby w tym momencie stał, na pewno osunąłby się na podłogę. Wiadomość była bowiem aż tak wstrząsająca. – Czy na pewno jego pani widziała? – Tak – odparła głosem łamiącym się z emocji. – Na sto procent. Jason Howard trzykrotnie próbował połączyć się z komórką Emily. Za każdym razem odzywała się poczta głosowa. Wreszcie przy drugiej próbie zdecydował się zostawić wiadomość. – Pani Emily, jedzie tu Steffi Johansson. Może zidentyfikować mężczyznę, którego tamtego wieczoru widziała w kawiarni. Proszę przyjechać jak najszybciej. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 66 Seattle Przekazując swoje mieszkanie do dyspozycji agencji nieruchomości, Chris zdawał sobie sprawę, że musi się ożenić z Emily albo poszukać sobie nowego lokum. Wiedział, że Emily nigdy nie wyjedzie z Cherrystone. Uznał, że powie jej, iż nadeszła dla nich chwila prawdy. Powie jej: „Kochasz mnie? Wiem, że kochasz. Spędźmy razem resztę życia”. Wpadł do domu Irva Watkinsa w Normandy Park, ocienionej baldachimem jodłowych koron enklawie na południe od Seattle. Był to jednopiętrowy, utrzymany w nowoczesnym stylu budynek, z którego rozpościerał się rozległy widok w kierunku zachodnim na zatokę Puget i wyspę Vashon. Chris podjechał obok stojącej przy garażu kobaltowej mazdy miata z przyklejoną taśmą do szyby od wewnątrz kartką z napisem NA SPRZEDAŻ; zaparkował. Irv Watkins wyjrzał przez frontowe drzwi i otrząsnął się z przygnębienia, jakie budził w nim zimowy chłód. Miał na sobie purpurowo-złotą bluzę sportową z emblematem Uniwersytetu Stanu Waszyngton i spłowiałe spodnie z brązowego sztruksu. – Diabelnie ciężko się z tobą skontaktować, chłopie! – zawołał. – Musiałem dzwonić do centrum po numer twojej komórki. – Machnięciem ręki zachęcił Chrisa do wejścia po schodach. – Chyba wolę, żeby tak było. Ale zawsze miło usłyszeć twój głos. Co u ciebie, Irv? – Nie narzekam. Chris skrzywił się z powodu bezmyślności własnych słów. Tak niewiele czasu minęło od śmierci Randi, z którą Irv był żonaty przez czterdzieści lat. Miata należała do niej. Weszli do wnętrza domu umeblowanego we współczesnym stylu duńskim, a Irv zamknął frontowe drzwi. Obok truchcikiem przebiegł kot. Gospodarz skinął na Chrisa, zapraszając go do salonu. Pokój wyglądał znajomo. Chris gościł tu przed laty na jakimś przyjęciu, nie pamiętał już, z jakiej okazji. – Na pewno jest ci ciężko. – Teraz już mniej. Choć tęsknię za nią co dnia. – Przykro mi. Cieszę się, że się trzymasz. – Kawy? Piwa? Czy wody mineralnej? Chris odmówił z uśmiechem, a Irv gadał dalej, wyraźnie zadowolony, że ma towarzystwo. – Hej, dalej widujesz się z Emily Kenyon? – zapytał. – Kiedy tylko mogę. Watkins wziął swoją szklankę. – Tak słyszałem. Widziałem reportaż ze śledztwa, nad którym ona pracuje. Pokazywali go w telewizji wczoraj wieczorem. – Mandy Crawford? – Nie inaczej. To mi przypomina sprawę Harriman. Irv wzbudził zainteresowanie Chrisa. – Belindy Harriman? – Tak, pamiętasz tamto śledztwo? Chris oczywiście pamiętał tę sprawę. Wszyscy pamiętali. Belinda Harriman studiowała prawo. Wszyscy, którzy mieszkali wtedy w okolicach Seattle, bez trudu przypominali sobie ulotki, rozklejane w całym regionie. Jej krewni i przyjaciele w niewzruszonej chęci odnalezienia zaginionej powtarzali głośno jak mantrę: „Niech na wszystkich słupach od Tacomy aż do Everett zawisną ogłoszenia!”. Przywołując wspomnienia, Chris zasiadł w krytym brązową skórą fotelu, podobnym do tego, który

zajmował Irv. Belindę, wysoką, szczupłą, rudowłosą dziewczynę o jasnoniebieskich oczach i usianym piegami nosie, po raz ostatni widziano grającą w bilard w Sun Villa – kręgielni mieszczącej dziesięć torów do gry w kręgle i sześć stołów bilardowych, położonej w podmiejskiej miejscowości Bellevue na wschód od Seattle. Bawiła tam z grupą znajomych, studentów z wydziału prawa. Wracała samochodem ze swoim chłopakiem i wysiadła około północy w pobliżu uniwersytetu, przed budynkiem, w którym mieszkała. W kręgielni powiedziała znajomym, że w przyszłym tygodniu ma ważne zaliczenie i musi się uczyć. Pomachała na pożegnanie i zniknęła. Policja z Seattle i Bellevue wszczęła śledztwo. W poszukiwaniu śladów przetrząśnięto każdy centymetr jej mieszkania oraz kręgielni. Bezskutecznie. Po Bożym Narodzeniu rodzice Belindy spakowali jej rzeczy, wiedząc w sposób właściwy jedynie rodzicom, że ich dziecko nie żyje. Pod koniec lutego następnego roku jakaś dziewczyna, poszukująca w ramach szkolnego zadania wczesnych oznak wiosny, zauważyła pasmo rudych włosów na zamarzniętym brzegu Phantom Lake, małego akwenu, bardziej przypominającego duży staw niż prawdziwe jezioro, leżącego o kilka kilometrów na północ od kręgielni. Podążyła wzrokiem za rudymi włosami do kępy obumarłych szuwarów. Tam twarzą do góry spoczywały zwłoki Belindy Harriman zawinięte w przesiąknięty wodą śpiwór. – Ale zabójca Belindy Harriman został ujęty i skazany, prawda? – spytał Chris, dostrzegając analogie, które Irvowi wydawały się tak oczywiste. – Owszem. Nazywał się Rick Deacon, jej chłopak, pamiętasz? Collier podrapał się po głowie. – Przykro mi, Irv, ale chyba trochę zardzewiałem. Nie widzę związku z Mandy. Twoją uwagę zwróciło miejsce porzucenia zwłok? Czy raczej fakt zabójstwa młodej kobiety zimą? Irv wyjął kolejne piwo z małej lodówki obok fotela, jego telewizyjnej centrali sterowania; Chris wykonał dłonią gest oznaczający „nie, dziękuję”. – Muszę prowadzić – wyjaśnił. – Wybieram się na drugą stronę przełęczy, do Em. Watkins przełknął kilka potężnych haustów piwa. – Zamarznięty staw i uduszona dziewczyna to na pewno sygnały, ale, na litość boską, to za mało, żebym cię tu ściągał. – Więc o co chodzi? – Chris nie tracił cierpliwości. Lubił Watkinsa. Po prostu pamiętał, że Irv potrafi minutę rozmowy rozciągnąć aż do godziny, umie przedstawiać swoją myśl tak rozwlekle, że nie pomija ani jednego wątku całego zagadnienia. – Jak już mówiłem, wczoraj wieczorem wysłuchałem w telewizji wywiadu dotyczącego sprawy zabójstwa Crawford. – Prawda, mówiłeś. Gospodarz wlał sobie do gardła jeszcze trochę piwa. Jezu, czy to kolejny emerytowany gliniarz, co ma problem z alkoholem? – zadał sobie w duchu pytanie Chris, chociaż znał odpowiedź. – Kiedy oglądałem program, doznałem jakby wstrząsu. Silnego. Kogoś rozpoznałem i dało mi to do myślenia. – Rick Deacon nadal siedzi w więzieniu, Irv. Nie mógł tego zrobić. Watkins podniósł się z fotela, odstawił prawie pustą butelkę i wyminął stolik do kawy stojący przed skórzaną sofą. – Ach, to nie on. Przecież wiem. – Podniósł telewizyjnego pilota i nacisnął przycisk, żeby odtworzyć zapis. – Czy to nie fajne, że mogę to robić?

– Co robić, Irv? – Nagrywać programy bez kaset wideo. Nagrywam wiadomości na wypadek, gdybym był zajęty lub coś w tym rodzaju. Mogę stale być na bieżąco. Watkins przewinął do przodu w przyspieszonym tempie reklamy oraz reportaże o wypadku autobusowym w Seattle i o zwolnieniach w firmie komputerowej z Redmond, wreszcie zatrzymał na obrazie prezenterki, za którą widniała grafika przedstawiająca wykonany żółtą kredą obrys zwłok, z napisem MORDERSTWO W CHERRYSTONE. W dalszej części reportażu występowali mieszkańcy miasta, wypowiadający się o Mitchu Crawfordzie i o tym, co mógł zrobić swojej żonie. – Tamten facet! – powiedział Irv, zatrzymując obraz. – O, tam. Chris zerwał się, wpatrując się w ekran. Zerknął za siebie na kolegę, nie mając pewności, czemu lub komu ma się przyglądać. – To najlepszy przyjaciel Ricka Deacona. Jestem tego pewien. Pamiętam, jak mój kumpel pracujący nad tą sprawą mówił, że kolega Ricka ma tyle samo uzasadnionych powodów, by kłamać o tamtej nocy, kiedy zginęła Belinda, ile sam Rick. W istocie raz mi powiedział, że gdyby ten czaruś, jej chłopak, pierwszy zgłosił się na policję, mogliby obciążyć winą za morderstwo jego kumpla. Irv wyjął kasetę wideo i włożył ją do odtwarzacza połączonego wijącymi się wężowo przewodami z nowym, płaskoekranowym odbiornikiem telewizyjnym. – Randi uwielbiała Evening Magazine. Kazała mi nagrywać ten program dla tych części, w których prezentowano miejsca, gdzie warto się wybrać. Ale w tym odcinku jest uaktualnienie wiadomości o sprawie Harriman… i zdjęcie naszego faceta, jak nakleja plakat. Chris wyciągnął palec i wycelował go w obraz na ekranie. – Ostrożnie! Nie dotykaj telewizora. To niszczy ekran! Collier cofnął rękę, lecz podszedł bliżej. W miarę jak piksele rosły mu w oczach i świeciły coraz silniejszym blaskiem, czuł, że krew odpływa mu z twarzy. Pragnął, żeby Irv się mylił. – Co o tym sądzisz? – spytał Watkins. – Myślisz, że to on? Chris spojrzał na niego. – Jakość zdjęcia nie jest za dobra, ale rzeczywiście istnieje podobieństwo. – Wiesz, to nie wina telewizora. Dobrze odbiera. – Nie mówiłem, że to wina telewizora, Irv. Ale, chłopie, minęło przecież wiele lat. Gospodarz wysączył ostatni, pienisty łyk piwa. – Myślę, że coś w tym jest. Może to zbieg okoliczności, lecz gdy ujrzałem faceta, poczułem lekki chłód na karku. Chris nie powiedział tego na głos, ale i on czuł ten chłód. Przypominał lodowaty palec postukujący po włoskach porastających kark: Uważaj… uważaj… – Muszę już iść – oznajmił. – Mam przed sobą długą drogę. – Nie możesz zostać choć na piwko? Mam ochotę otworzyć jeszcze jedno. Collier z miejsca odrzucił propozycję, lecz przed dawnym kolegą udał, że się zastanawia. – Może kiedy indziej, dobrze? Dzięki, Irv. – A nie chcesz tego? – Watkins podał mu parę białych arkuszy. – Wiesz, zostało mi jeszcze w centrum paru przyjaciół. Chris spojrzał na pierwszą kartę. Zawierała zdjęcie do stanowego prawa jazdy mężczyzny z programu telewizyjnego, zrobione w okresie, kiedy poszukiwano zaginionej Belindy Harriman; najwidoczniej pochodziło z akt sprawy. Na drugim arkuszu widniała fotografia z jego aktualnego prawa jazdy. Jezu Chryste, to naprawdę mógł być on! – pomyślał Chris.

Zastanowił się, czy tego dnia rano zażył lekarstwo na nadciśnienie. Byłoby dobrze, gdyby akurat dziś o nim nie zapomniał, zaaferowany innymi sprawami. Wybrał numer Emily, lecz nie odebrała. Zadzwonił do Glorii, która poinformowała go, że pani szeryf wyjechała w związku ze śledztwem, a wszyscy polują już na nią „jak stado wilków”. – W ciągu ostatniej godziny zarejestrowałam cztery zgłoszenia: trzech pijaczków i podglądacz. Nie wiem, kiedy pani szeryf wróci. Trzeba próbować dzwonić na komórkę. Proszę tu wpaść w dowolnej chwili. Ostatnio dziwne rzeczy się tu dzieją. Ona nie ma o tym pojęcia, pomyślał Chris, rozłączając się i ruszając w drogę na lotnisko. Nie było czasu na jazdę do Cherrystone samochodem. Dobrze, że samoloty do Spokane odlatywały co godzinę. Wcześniej tego samego popołudnia komórka Emily odebrała SMS-a od Donny Rayburn, wspólniczki z kancelarii prawnej Cary’ego McConnella: „Jeśli Pani to odbierze, proszę o spotkanie w miejscu odnalezienia M. Jestem poza zasięgiem, więc nie mogę zadzwonić. Będę tam o czwartej. Niech Pani przyjedzie sama. Proszę nie mówić Cary’emu. DR”. Emily zauważyła, że wcześniej Donna kilkakrotnie próbowała się do niej dodzwonić, lecz żadne połączenie nie trwało dostatecznie długo, by dało się nagrać wiadomość głosową. Odbiór sygnału sieci telefonii komórkowej w niektórych miejscach wokół Cherrystone w najlepszym razie był „w kratkę”. Żaden operator nie mógł twierdzić, że naprawdę obejmuje zasięgiem cały obszar. Przez chwilę zastanawiała się, czy zadzwonić do Camille, żeby uzyskać jej aprobatę dla rozmowy z prawniczką z przeciwnej drużyny, ale się rozmyśliła. Prawdopodobnie potrzeba spotkania nie miała nic wspólnego ze sprawą. Emily uznała, że jeśli Donna ma jej coś do powiedzenia, to może jej wysłuchać. Może już pozbyła się złudzeń co do Cary’ego i teraz chce wypłakać się w mankiet komuś doświadczonemu i współczującemu? Chris Collier stał w kolejce do kontroli bezpieczeństwa w porcie lotniczym SeaTac. Młody agent bezpieczeństwa transportu o jasnych włosach z dredami, z zaklejonym plastrem tatuażem na szyi, pomachał elektroniczną różdżką między jego nogami i nad dolną częścią pleców. – Tylko sprawdzam, proszę pana. – W porządku. Chrisa rozbawił fakt, że słowa młodego mężczyzny mimo woli przekształciły mu się w myśli w nieco frywolne wyrażenie: „Tylko sprawdzam, koleś”. Dosłyszał dzwonek swojej komórki z plastikowego wózka, w którym leżały także jego buty, pasek, kurtka i portfel. Pewnie Emily próbuje oddzwonić. Niech to szlag! Włożył buty, chwycił swoje papiery, które musiał przepuścić przez bramkę rentgenowską, i ruszył w stronę wyjścia z sali odlotów do samolotu. W pobliżu bramki wszelkie dźwięki zagłuszał przenikliwy płacz dziecka, lecz Chris zdobył się na uśmiech pod adresem młodej matki. Jego dzieci już dorosły, ale jeszcze nie zapomniał, co to znaczy odbywać z maluchami podróż samolotem. Na szczęście lot trwa tylko godzinę, pomyślał. Próbował oddzwonić do Emily, lecz nie odebrała. Tym razem zaczekał na pocztę głosową i nagrał wiadomość: – Em, właśnie lecę do ciebie. Mam coś, co może być przełomową informacją w sprawie Crawfordów. Wyjaśnię już na miejscu. Rozłączył się. Wolał wypowiedzieć się enigmatycznie. Bliższe informacje mogłyby zabrzmieć zbyt wstrząsająco. Głos młodego mężczyzny nie był złudzeniem, choć słowa zostały wypowiedziane ledwie

słyszalnym szeptem: – Hej, proszę pana, to ja, Devon Little z wydziału komunikacji. Wczoraj poproszono nas o pańskie zdjęcie do prawa jazdy oraz informacje. To policja z Seattle. Ktoś od nich wysłał prośbę. Chcieli dostać pańskie dzisiejsze zdjęcie i fotkę z czasów, kiedy pan był w moim wieku. Dość zabawna fryzura. Proszę pamiętać o niezwłocznym wysłaniu mi pieniędzy. W przyszłym tygodniu jadę na urlop. Mężczyzna zatrzasnął klapkę aparatu. Po jego skroni spłynęła kropla potu. Wiedział, że ten dzień nadchodzi. Nie spodziewał się tylko, że nadejdzie tak szybko. Spojrzał w drugi koniec pomieszczenia na kobietę trudzącą się nad perfekcyjnym przyrządzeniem sałatki. Potrawa wyglądała nieźle. Szkoda, że ona jej nawet nie skosztuje. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 67 Cherrystone Gloria Bergstrom, która pracowała na drugą zmianę, siedziała za biurkiem. Odebrała jedną lub dwie rozmowy i czekała, aż o wpół do dziesiątej przyjdzie jej zmienniczka Renata Klug. Podniosła wzrok na wchodzącą Emily. – Właśnie próbowałam się do ciebie dodzwonić – powiedziała. – Telefonował Jason. Do biura jedzie Steffi. Musi uzupełnić swoje zeznanie. Jason twierdzi, że ona może zidentyfikować mężczyznę, który tamtego wieczoru zaszedł do jej kawiarni. Dyspozytorka spojrzała na drzwi, następnie znów na Emily. – Powinien tu być za pięć minut. Pojechał po nią. Mówi, że to bombowa wiadomość. Emily sprawdziła swój służbowy telefon, po czym schowała go na noc pod kluczem. W tej samej chwili, gdy wróciła, do biura weszli Jason i Steffi. Howard wyglądał, jakby zaraz miał eksplodować, Steffi – jakby za chwilę miała się rozpłakać. – Musi pani tego wysłuchać, pani szeryf – oznajmił Jason. – Witam, pani Steffi. Czy dobrze się pani czuje? – Jestem przerażona – odpowiedziała dziewczyna. – Proszę się nie martwić. Pomogę pani. Przejdźmy do pokoju zebrań. Gloria westchnęła. Wyraźnie nie podobał się jej fakt, że musi zostać na miejscu. Kiedy wszyscy troje usiedli, Steffi zaczęła dygotać. Oparła płasko dłonie na stole, by opanować drżenie. – Oglądałam w telewizji program, wiedzą państwo, ten o Mandy. – W transmisji ze Spokane – dodał Jason, jak gdyby ów szczegół miał im w czymś pomóc. – Czy ten program przypomniał pani jakieś wspomnienie lub coś w tym rodzaju? – Nie tylko. – Z oczu dziewczyny zaczęły płynąć łzy. – Niech mi pani opowie. Proszę się nie spieszyć. – Mężczyzna, który wszedł do naszej kawiarni. Ten, o którym pani opowiadałam. – Tak? Ten, który przedtem się skaleczył? – Ten sam. – Steffi nerwowo wykręcała dłonie. – No cóż, widziałam go w telewizji. – Przeprowadziliśmy już okazanie – przypomniała Emily. – Nie możemy tego powtórzyć tylko dlatego, że teraz potrafi pani zidentyfikować Mitcha Crawforda. Steffi zerknęła na Jasona, potem znów na Emily. Przestała drżeć i wydawało się, że odzyskuje równowagę. – Nie widziałam wtedy pana Crawforda. – Więc kto to był? – spytał Jason. Dziewczyna znów spojrzała na niego i na Emily. – To był jego adwokat. Mężczyzna, którego widziałam tamtego wieczoru, to Cary McConnell. Serce Emily przyspieszyło gwałtownie, lecz pani szeryf ukryła przypływ podniecenia. – Uważa pani, że mężczyzną, którego pani wtedy widziała, był Cary McConnell? Steffi potrząsnęła głową, dając tym gestem Emily sekundę na ochłonięcie. – Nie, ja nie uważam, pani szeryf. Jestem absolutnie pewna. Jason pochylił się w stronę Emily. – Proszę posłuchać, to ma sens – odezwał się cicho. – McConnella nie było na okazaniu, prawda? Przysłał współpracownicę. Pamięta pani? Kenyon przypomniała sobie rozczarowanie, jakie odczuwały z Camille, gdy się okazało, że

zeznanie Steffi nie ma żadnej wartości. A także fakt, że Cary nie miał czasu, by się pojawić. Zwykle nie cofał się przed bezpośrednim starciem. – Miał też dostęp do domu Crawfordów. Mógł sfałszować tamtą notatkę. Emily czuła, że traci równowagę. Cieszyła się, że siedzi. Cary McConnell był wyzutym z uczciwości prawnikiem. A także facetem najgorszym na świecie. Lecz tych dwoje sugerowało, że był również mordercą. – To dość daleko idące przypuszczenie – odparła. Niechętny ton, jakim wygłosiła tę uwagę, zaszokował nawet ją samą. Dlaczego, u licha, miałaby go bronić? Jason znał powód i niezwłocznie odpowiedział: – Wiem, że w przeszłości coś panią łączyło z McConnellem. Oczywiście miał rację. Dobrze czytał w jej myślach. Dostrzegał jej zawstydzenie własną oceną sytuacji. Widział, jak kompromituje ją cała ta sprawa. Spojrzała na swego zastępcę. Nie powiedziała tego na głos, lecz miała nadzieję, że jej twarz wyraża to dostatecznie wymownie: „Porozmawiajmy o tym później”. Jason zrozumiał; przeniósł spojrzenie z powrotem na Steffi. – Dobrze się pani czuje? – Tak, chyba tak. Głupio mi z powodu pana Crawforda. Emily skinęła głową. – Jeśli jest niewinny, dość szybko wyjdzie na wolność. Oznajmiła Steffi, że jej zeznanie spisze Gloria, ponieważ ona i zastępca będą musieli wyjść. – Nad brzegiem Miller’s Marsh Pond czeka na mnie Donna. Jadę tam. Godzinę temu przysłała mi SMS-a. Jason wstał i włożył kurtkę. – Nie ma mowy, nie pojedzie pani beze mnie. Emily posłała mu łagodny uśmiech. Żałowała, że nie okazała się lepszą mentorką. Jason Howard świetnie spisywał się jako zastępca i zawsze zasługiwał na jej szacunek. – Oczywiście, że nie. Ale weź swój wóz i trzymaj się w pewnej odległości. – No, nie wiem… – Ale ja wiem. Myślę, że ona mi powie, co się naprawdę dzieje, dlatego chcę jej wysłuchać. – Mówi to pani tak, jakby chodziło o osobistą sprawę. – Bo to jest osobista sprawa. Ale nie moja. Robię to dla Mandy i jej dziecka. – Uważa pani, że to ona stoi za groźbami pod adresem Samanthy Phillips? Ona opłacała Tricię? – Dobry jesteś – pochwaliła Emily z uśmiechem. – Przyszło mi to do głowy dziesięć minut temu. – A mnie zaraz po pani – odrzekł Jason. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 68 Brzeg Miller’s Marsh Pond pod Cherrystone Był początek marca i śnieg wreszcie stopniał. W powietrzu czuło się wiosnę. Szuwary puszczały świeże zielone pędy, a na gałązkach wierzb rosnących wzdłuż brzegów stawu, w którym Dan Fletcher wraz z dziećmi znalazł zaraz po Bożym Narodzeniu zwłoki Mandy Crawford, pękały zielone pąki. Mitch Crawford prawdopodobnie jej nie zabił, myślała Emily. I poprawiła się: Mitch Crawford jest niewinny. Cały czas się myliłam. Zaparkowała swojego forda crown victoria obok bmw Donny Rayburn. Przypomniała sobie słowa Steffi – dziewczyna opowiadała, że mężczyzna, który tamtego wieczoru zaszedł na kawę, prowadził półciężarówkę. Kątem oka zobaczyła, że radiowóz Jasona zatrzymał się niespełna pięćdziesiąt metrów dalej. Słońce zapadało coraz niżej w kępę olch zdobnych w świeże bazie. Emily, idąc ścieżką, zastanawiała się, jak mogła być tak głupia. Jak mogła pragnąć uwierzyć w winę Mitcha Crawforda tak niewzruszenie, tak bezwzględnie, że aż sama wpadła we własne sidła. Oczywiście Camille bardzo ją naciskała, lecz nie ponosiła tu wyłącznej winy. To Emily prowadziła śledztwo. To ona ścigała mordercę, by mu odpłacić za śmierć kobiety i jej dziecka. To śledztwo za szybko zabrnęło zbyt daleko, wyrzucała sobie w myślach. Jak gdybyśmy chcieli, żeby winnym okazał się Mitch. Tak zgrabnie. O tyle łatwiej. Nad brzegiem stawu nie było Donny. Kiedy Emily go ujrzała, w jej umyśle wszystko raptem się skrystalizowało. Przypomniała sobie monogramy na ręcznikach dla gości w górskim domku w Idaho i w ogromnej posiadłości w Cherrystone. Jak szukała w sklepach szpilki do krawata z literą M, bo Cary nie używał żadnych ozdób, o ile nie były w jakiś sposób spersonalizowane. Po co nosić coś, co nic o tobie nie mówi? – zadał retoryczne pytanie jeszcze wtedy, gdy się spotykali. To wszystko pochodziło z okresu, który najchętniej wyrzuciłaby z pamięci. Cary McConnell stał zwrócony twarzą w stronę wody. Odwrócił się, gdy usłyszał kroki Emily na chodniku z desek, ułożonym na rozmiękłym gruncie przez weekendowych wędkarzy. Pani szeryf trzymała rękę blisko rewolweru, którego chłodna lufa przypominała jej o niebezpieczeństwie tej chwili. – Nie mam już dokąd iść, Emily – odezwał się. Miał zaczerwienione oczy. Może nawet płakał, zanim nadeszła. – Możesz się przyznać, Cary. Odwrócił się tyłem i zapatrzył w wodę marszczącą się złotymi cętkami fal. – Nie. Nie mogę. – Możesz. Powiedz mi. Co zaszło między tobą a Mandy? – Nietrudno się domyślić – odpowiedział, nadal odwrócony do niej plecami. – Jesteś dość bystra. Choć nie na tyle, by nie związać się ze mną. – To było dość dawno temu. – Uważnie dobierała słowa. Jednak okazałam się bystra, bo cię rzuciłam, pomyślała. – Co się stało z Mandy? – To było głupie. Chodziło przecież o żonę mojego najważniejszego klienta. Czuła się samotna. Ja też. Wiem, że postąpiłem źle. – To coś więcej niż pogwałcenie zasad etycznych, Cary. Mandy nie żyje. Co się stało? Cary zapatrzył się w wodę zalaną żółtym blaskiem chylącego się słońca. – Chciała o wszystkim opowiedzieć mężowi. Pragnęła być ze mną. Jezu, nie chciałem tego.

Mówiłem, żeby trzymała się Mitcha. Niechby myślał, że to jego dziecko. Powtarzała mi, że nie kocha męża, że mogłaby ułożyć sobie życie ze mną. Jasne? Tak jakbym mógł zrezygnować z najważniejszego klienta dla niej i tego dziecka. Emily powoli przysunęła się nieco bliżej. Nie bała się. – I co zrobiłeś? – Rozwścieczyła mnie. Nie lubię, gdy się mnie naciska, a ona robiła to bez przerwy. Nawet zaczęła już telefonować do Mitcha, żeby mu powiedzieć. Nie mogłem do tego dopuścić. Ścisnąłem ją ręką za gardło. Wtedy mnie podrapała. Musiałem ją uciszyć. Po raz pierwszy Emily dostrzegła lufę pistoletu, który Cary wyjął z kieszeni kurtki. Nie spodziewała się tego, cofnęła się o pół kroku. Wyjęła swój rewolwer. – Rzuć broń – rozkazała. – Nie chcesz tego zrobić. – Nie wiesz, czego chciałem. Pragnąłem ciebie, pamiętasz? Kochałem cię, Emily. Gdybyś ze mną nie zerwała, to by się nie zdarzyło. – Przykro mi. Żałuję, że sprawy nie potoczyły się inaczej. Było to tak płytkie kłamstwo, że adwokat na pewno je przejrzy. Jednak to zdanie jako pierwsze przyszło jej na myśl. Obiecać wszystko potencjalnemu samobójcy. Grać na zwłokę. Czas może ocalić życie. – Jesteś dobrym człowiekiem – powiedziała. Kolejne wierutne kłamstwo. Lufa jego broni poruszyła się lekko. – Jestem śmieciem. Wszyscy tak twierdzą. Nawet nie zdołałem ukryć bałaganu, jakiego narobiłem. – Dobrze się spisałeś. Opłaciłeś Tricię, prawda? Po jego twarzy przemknął cień uśmiechu. – To było niezłe, co? – Genialne. A teraz odłóż broń. W niebo zerwało się nagle stadko kaczek, a Emily na sekundę odwróciła wzrok od Cary’ego. W tej samej chwili adwokat poderwał rękę i błyskawicznym ruchem wymierzył broń we własną twarz. – Nie! – krzyknęła. Huknął strzał, rozbryzg krwi trysnął na stos drewna na ognisko, ułożony nieznaną ręką na kształt wieży z klocków. Cary osunął się na błotnisty grunt. – Dostałem! – jęknął. Tuż za Emily stał Jason, z lufy jego służbowego rewolweru, wydanego przez biuro szeryfa w Cherrystone, sączyła się smuga dymu. Cary wił się z bólu. Pocisk Jasona przebił mu bark. Nigdy nie oddano celniej wymierzonego strzału. Emily podniosła pistolet Cary’ego z wygrawerowanymi na błyszczącej rękojeści literami CAM. Odłożyła broń poza zasięg leżącego przed nią tchórzliwego sukinsyna. – Gdzie jest Donna? – zapytała chłodno, bez ogródek. – Gadaj. Natychmiast. Spojrzenie Cary’ego było zimne jak lód. – Sądzisz, że ci powiem? – Nie pogrywaj ze mną, Cary! Gdzie Donna? Adwokat przycisnął lewą rękę do krwawiącej rany na prawym barku. Z wysiłkiem przemógł ból, starając się sprawiać wrażenie, jak gdyby tylko użądliła go pszczoła. – Znajdziesz ją, kiedy przyjdzie czas. Tak jak inne – odparł. Te słowa zaparły Emily dech w piersiach. Tak jak inne? Mandy, Donna, kto jeszcze? – Karetka przyjedzie za pięć minut – oznajmił Jason.

Emily spojrzała na Cary’ego, potem na swojego zastępcę. – Przekaż im, że nie ma pośpiechu. Może się wykrwawi. Cary McConnell tylko się uśmiechnął. Dwie godziny po tym, jak ponad taflą wody Miller’s Marsh Pond przetoczyło się echo strzału, przed biuro szeryfa zajechał wynajętym samochodem Chris Collier. Był wzburzony, czoło miał zroszone potem. Klął linię lotniczą za opóźnienia i wypożyczalnię samochodów za podstawienie mu wozu cuchnącego jak popielniczka. Oczywiście to były drobiazgi. Ciśnienie podnosiła mu inna przyczyna – chciał już być z Emily. Żeby upewnić się, że jest bezpieczna. Większości nowin o strzelaninie dowiedział się od Glorii po drodze z lotniska w Spokane. – Jason postrzelił go w bark w momencie, gdy miał już odstrzelić sobie głowę. Moim zdaniem to za dobry z niego strzelec – mówiła Gloria. – Policja z Idaho przeszukuje dom letniskowy, ale jak dotąd ani śladu Donny. – Z Emily wszystko w porządku, prawda? – Bywała już w gorszych tarapatach. Sam pan najlepiej wie. Jest twarda. Oczywiście poleciła mi zadzwonić do Jenny i powiadomić ją o wszystkim. Nie chciała jej martwić, w razie gdyby w wiadomościach zaczęli trąbić o strzelaninie nad stawem. Gloria powiedziała również, że pani szeryf zaszyła się z Camille Hazelton, a w drodze są już śledczy ze stolicy stanu, żeby się upewnić, czy okoliczności postrzelenia podejrzanego przez Jasona Howarda nie budzą wątpliwości. Kiedy Chris przyjechał do biura szeryfa, Gloria rozmawiała przez telefon. Machnięciem ręki zaprosiła go do środka, wypowiedziała bezgłośnie „Media!” i wzniosła ku niebu udręczone spojrzenie. Collier zajrzał do gabinetu Jasona, żeby mu podziękować, lecz go nie zastał. Gdy się odwrócił, tuż przed sobą ujrzał Emily. Bez słowa osunęła się w jego ramiona. Nie płakała, lecz napawała się jego kojącą siłą, wzbudzającą w niej poczucie, że choć dzień był okropny, może skończyć się dobrze. – On powiedział, że były też inne, Chrisie. Myślę, że zabił jeszcze kogoś oprócz Mandy i Donny. – Ja to wiem. – Wiesz? – Och, Emily, przez całe popołudnie próbowałem skontaktować się z tobą. – Widziałam, że dzwoniłeś. Opowiedział jej o tak lubianej przez Irva Watkinsa telewizyjnej funkcji nagrywania programów, o tym, jak Watkins zarejestrował audycję, w której nadawano reportaż o zabójstwie Belindy Harriman. Oczy Emily wypełniły się łzami. – Pamiętam tamtą sprawę. Dziewczynę odnaleziono w Phantom Lake, prawda? – Tak, w śpiworze – potwierdził Chris, robiąc pauzę, by te słowa dotarły do jej świadomości. – Em, w tle materiału filmowego wyraźnie widać Cary’ego rozklejającego plakaty. Studiował wtedy prawo. Policja go przesłuchiwała. Po prostu chłopak ofiary lepiej im pasował na sprawcę zbrodni. – Skazali jej chłopaka, tak? – Tak, nadal siedzi w więzieniu. W ciągu kilku godzin do Cherrystone zleciały się media, by zbierać materiał do reportaży o zbrodniczym prawniku i jego kliencie, którego swoją obroną niemal posłał na szubienicę. Do tego czasu Mitch Crawford wynajął nowego adwokata, który wszystkim bohaterom dramatu zagroził wytoczeniem procesu, „jakiego dotąd nie oglądano w Cherrystone”. Pani szeryf w miarę możliwości starała się trzymać z dala od całej wrzawy. Oczywiście zabójca został ujęty, ale brakowało powodów do świętowania. Trudno było w ogóle mówić o sprawiedliwości. Rozegrała się po prostu bardzo smutna historia z nader pokrętnym zakończeniem. Emily czuła

ściskanie w dołku, kiedy śledczy z policji z Idaho poinformował ją o znalezieniu półciężarówki Cary’ego o kilometr od domku letniskowego. Zastanawiała się, czy w rowkach i wyżłobieniach wokół nitów auta pozostały jeszcze ślady po Mandy. Jej DNA. Włosy. Krew. Wiedziała, że bez względu na to, ile razy zabójca dokładnie czyścił samochód, pozostanie w nim jakiś ślad, który wykrzyczy całemu światu prawdę: wieziono nim Mandy. Rzuconą na wóz niczym stertę śmieci, owiniętą kokonem jak poczwarka. Aby ją ukryć w zamarzniętej toni stawu. „W weekendy lubię przewozić różne rzeczy”, powiedział jej Cary. Emily myślała o tym, w jaki sposób McConnell jej dotykał. Jak się kochali. Jak mówił, że jest piękna, seksowna, bystra. Jak pragnął nią zawładnąć. Dreszcz przeszedł jej po plecach. Intuicja? – pomyślała. Zaufaj swojej intuicji. Odetchnęła głęboko. Poradzi sobie z tym. Była przecież silna. Nie wiedziała, że do Cherrystone przybył ktoś snujący mroczne plany zemsty, która może pozbawić ją wszystkiego co najdroższe. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 69 Garden Grove Olivia Barton nigdy nie była głupia. Tego nie można było o niej powiedzieć. Całymi godzinami rozpamiętywała ową chwilę prawdy, moment, w którym swojej zrodzonej z życiowych nauk mądrości nie wolno jej było tłumić miłością do Michaela Bartona. Ciążyły jej wydarzenia z tamtego poranka, kiedy mąż wyjechał na wybrzeże Pacyfiku, do północno-zachodniej części kraju. Wspomnienie dławiło ją niczym zawieszony u szyi kamień. Bolało. Jak rana, krwawa i ziejąca tak szeroko, że nigdy się nie zagoi. Wspominała to wciąż na nowo. Tego samego ranka, po wyjeździe Michaela na lotnisko, pod dom państwa Bartonów miała podjechać półciężarówka ze Stowarzyszenia Świętego Wincentego à Paulo. W narożniku łóżka leżała walizka Michaela, otwarta, lecz spakowana, zawierająca wszystko z wyjątkiem przyborów toaletowych. Podczas gdy mąż brał prysznic, Olivia wyniosła stertę starych dziecięcych ubrań do przygotowanych w garażu pudeł, gdzie oboje gromadzili przedmioty, które chcieli oddać na cele dobroczynne. Olivia chciała sprawniej prowadzić dom i z radością pozbywała się rzeczy przekazywanych potrzebującym, którzy mogli je wykorzystać. Zawsze starannie oglądała ubranka, z których Danny i Carla wyrośli. Zaznała biedy, wiedziała zatem, jak bardzo dzieci doceniają to, że ktoś daje im podarunek, a nie coś, co sam wyrzuciłby jako śmieci. Matka mawiała, że porządny człowiek zna różnicę między wspomożeniem potrzebującego a pozbyciem się niechcianych rupieci. Cztery kartonowe pudła stały w rzędzie obok nienagannie uporządkowanego warsztatu. Olivia pochyliła się z naręczem dziecięcych kocyków, wyprasowanych w idealne kwadraty i powkładanych do oddzielnych plastikowych worków z suwakowym zamknięciem. Wiedziała, że są jak nowe. Wspomniała Danny’ego i Carlę jako niemowlęta. Poczuła przypływ miłości na myśl o dzieciach. Rozejrzała się za czymś, co mogłaby jeszcze ofiarować, zanim ciężarówka od Świętego Wincentego wtoczy się w uliczkę. Jest! Idealny kandydat na dobroczynny dar stał na półce obok kilku puszek farby, materiałów ogrodniczych oraz małego cmentarzyska przyborów kuchennych. Może ktoś lepiej od nas wykorzysta piecyk do pizzy, pomyślała, zdejmując pudło z półki. Piecyk dostali w prezencie ślubnym. Nigdy go nie używali, a był nowiuteńki i mógł sprawić komuś radość. Olivia zdmuchnęła cieniutką warstewkę kurzu, a cząstki pyłu, lśniące jak małe gwiazdy w porannym słońcu wpadającym przez okno, opadły na betonową posadzkę. Spojrzała ponownie na miejsce, w którym stał piecyk. Kryło się za nim drugie, mniejsze pudełko zawierające, jeśli wnosić z obrazu na bocznej ściance, flakon z kryształu z Waterford. Nie przypominała sobie, żeby coś takiego kupowali. Pudło było lekkie, nie mogło zawierać kryształu. Podniosła wieko i zajrzała do środka. Co to jest? Leżało tam sześć psich obroży i złote łańcuszki zwinięte jak węże. Przechyliła pudło w stronę okna, by lepiej widzieć. Uniosła łańcuszki końcami palców. Z cienkiego łańcuszka jubilerskiego błysnęły srebrne litery B i Z. Olivia rozpoznała duże litery alfabetu greckiego. W drzwiach stanął Michael z dwoma parującymi kubkami. – Kochanie, kawa gotowa! Olivia, obrócona doń plecami, zatrzasnęła wieko pudła i ustawiła je za kartonami szykowanymi do wywiezienia. Nie była zupełnie pewna, co przed chwilą widziała. Odgadła jednak, że znalezisko nie było przeznaczone do oglądania. Serce biło jej szybciej. Odwróciła się i przywołała na twarz

przesadny grymas. Bała się, że mąż się zorientuje. Zawsze bez trudu umiał ją przejrzeć. – Tylu rzeczy musimy się pozbyć – powiedziała, biorąc kubek z ręki Michaela i modląc się, żeby serce przestało jej walić jak młotem. Nie wiedziała, że mąż myśli w tej chwili dokładnie to samo. – Prawda? – odpowiedział, przenosząc wzrok z pudła z używaną odzieżą na drugą stronę garażu, gdzie przedtem stały piecyk do pizzy i karton po kryształowym flakonie. Lot z Los Angeles przebiegł spokojnie. Michael Barton przesiadł się w Seattle na samolot odlatujący w południe i zaraz po trzeciej wylądował w Spokane. Podczas postoju na lotnisku wypił filiżankę kawy i odpowiedział na kilka służbowych e-maili oraz wysłał do Olivii liścik: „Już za Tobą tęsknię”. Uznał, że porozmawiają, kiedy już się rozlokuje w Spokane. Wynajął pokój w hotelu Davenport, jednym z dawnych, wspaniałych obiektów w Spokane, wybudowanym w 1914 roku jako pierwszy hotel wyposażony w klimatyzację, co podówczas było wielkim luksusem. W ciężkich czasach budowla nieco podupadła, lecz ostatnio przywrócono jej dawny blask. Znów zaroiło się w niej od portierów w liberiach i recepcjonistów. Hipermarket sieci Kmart w dzielnicy South Hill otaczał czterohektarowy parking, choć pewnie nawet przy najbardziej ożywionym handlu wystarczyłby dziesięciokrotnie mniejszy. Tego deszczowego dnia, śliski i mokry, wyglądał jak czarne morze, z którego wyłaniał się port złożony z klocowatych budynków ozdobionych gigantyczną czerwoną literą K. Michael Barton zaparkował wynajęty samochód dalej od frontowych drzwi, niż to było konieczne. Wszedł do środka. Mimo pory roku krył oczy za ciemnymi okularami. Miał na sobie sportową kurtkę z kapturem, w której wyglądał niczym niedoszły Unabomber. Ów dziwaczny strój miał chronić go przed rozpoznaniem i zidentyfikowaniem. Minął kolekcję Marthy Stewart oraz wystawę strojów Jaclyn Smith i przeszedł do dobrze zaopatrzonego działu myśliwskiego. Wybrał tam nóż Camillus Buckmaster z hakiem do patroszenia zwierzyny. Ostrze długości prawie dwudziestu centymetrów wyglądało na dość praktyczne. – Czy potrzebna panu osełka? – spytał sprzedawca, kluchowaty mężczyzna z wąsem jak u morsa i niezbyt udanymi przeszczepami włosów na wyłysiałych miejscach. – A czy teraz nóż jest naostrzony? Michael obrócił ostrze z wysokowęglowej stali nierdzewnej, by mu się przyjrzeć w mdłym oświetleniu sklepu. Światło odbiło się przyjemnym błyskiem wprost w oczy sprzedawcy. Mała przywieszka wychwalała zalety ostrza: „Nóż gwarantuje dokładne oskórowanie. Takim ostrzem można dzielić włos na czworo! Nie ma mowy o przypadkowym uszkodzeniu tuszy. To gwiazdor wśród noży za przeciętną cenę”. – W dziesięć sekund można nim wypatroszyć żywą sarnę – odparł sprzedawca, robiąc pauzę przed makabryczną puentą – a ona nawet nie poczuje. To działa prawie jak suwak zamka błyskawicznego. Michael skinął głową z aprobatą. – To ładnie, nie trzeba osełki. Nie wyjaśnił, że osełki nie potrzebuje, bo nie będzie musiał używać noża po raz drugi. – Należy się dwadzieścia cztery dolary i dziewięćdziesiąt siedem centów razem z podatkiem. Za broń palną i noże płaci się tutaj, nie w kasie od frontu. Michael położył na ladzie dwadzieścia pięć dolarów. Kiedy sprzedawca chciał wydać mu trzy centy reszty, potrząsnął głową i wskazał stojącą na ladzie skarbonkę akcji „Podziel się grosikiem”. – Proszę je wrzucić tam. Spojrzał na zegarek. Wszystko przebiegało punktualnie. Według zamieszczonego w sieci harmonogramu Jenna Kenyon musiała już wrócić do Cherrystone.

Zamierzał dokończyć to, co poprzednio mu się nie powiodło. Postrzelenie McConnella było dla Jasona Howarda przeżyciem traumatycznym. Pierwszy raz do kogoś strzelał. Urzędnicy stanowi obu płci, którzy sami nigdy nie zetknęli się z bezpośrednim zagrożeniem, przesłuchiwali go całymi godzinami. Postrzelenie podejrzanego dla uratowania mu życia nie gwarantowało rozgrzeszenia. Jeden ze śledczych zasugerował, że gdyby zastępca szeryfa położył trupem prawnika i seryjnego zabójcę w jednej osobie, skróciłby tym samym śledztwo i oszczędził wszystkim zachodu. – Gdyby zginął, nikt nie wrzeszczałby teraz o jego prawach – powiedział Chris do Emily, wychodząc po kawę. Postanowił zostać przez kilka dni, by się upewnić, że wszystko jest w porządku. – Wracam za kwadrans – oznajmił. Emily nie chciała, żeby wyjechał. Czuła, jak bardzo go kocha. Zapowiedziała sobie, że jeśli Chris znowu jej się oświadczy, odpowie mu „tak”. Shali Patterson musiała odstawić swój samochód do warsztatu, wybrała się więc pieszo do domu Kenyonów. Od wieków jeździła starym volkswagenem i zdawała sobie sprawę, że wkrótce będzie musiała dać sobie spokój z jego naprawianiem, podjąć decyzję i kupić nowy wóz. Tego dnia zamierzała poprosić Jennę, by zawiozła ją na zakupy swoją niezawodną, choć nudną hondą civic. Przed dużym białym domem Kenyonów, zbudowanym w stylu wiktoriańskim, do Shali podszedł jakiś mężczyzna. – Dzień dobry – przywitał się. – Teraz już dobry – odparła Shali, która nigdy nie traciła okazji, by wykorzystać swoje niemałe umiejętności flirtowania. Nieznajomy był przystojny, ubrany w dżinsy i bluzę z kapturem. Starszy niż większość facetów, z którymi się umawiała, lecz bezsprzecznie atrakcyjny, z wesołymi piwnymi oczami i falistymi czarnymi włosami. – Zepsuł mi się samochód – ciągnął mężczyzna, wskazując ruchem głowy za siebie. – Muszę też skorzystać z łazienki, a w dodatku padła mi komórka. Za dużo korzystałem z internetu. Shali się uśmiechnęła. – To fatalnie. Może pan zadzwonić z mojej komórki. A tu mieszka moja przyjaciółka, która na pewno pozwoli panu skorzystać z łazienki. W tej dzielnicy mieszkańcy nie lubią facetów sikających po krzakach. – Tak myślałem – odpowiedział, błyskając w uśmiechu białymi zębami. – Dzięki. Shali zapukała do drzwi. Otworzyła Jenna, spoglądając z lekkim zdziwieniem na mężczyznę stojącego o krok za jej najlepszą przyjaciółką. – To jest… – zaczęła Shali, zerkając wyczekująco przez ramię na mężczyznę w bluzie z kapturem. – Michael – przedstawił się przybysz. Shali odwróciła się z powrotem do Jenny. – Michaelowi zepsuł się samochód. Musi zadzwonić po pomoc drogową. Oprócz tego potrzebuje toalety. Michael raz i drugi przestąpił z nogi na nogę. Może nie był to jeszcze taniec oznaczający „muszę wyjść na stronę”, lecz subtelna aluzja, że trochę mu pilno. Potrzebował toalety, i to natychmiast. – Głupi samochód z wypożyczalni – poskarżył się. – Przyjechałem, żeby obejrzeć nieruchomości. Zastanawiam się nad przeprowadzką w te strony. Tutejsi ludzie są zdumiewająco gościnni. Kto wie, czy to nie idealne miasto na sprowadzenie tu żony i dzieciaków. – Nazywam się Jenna Kenyon. Shali pan już poznał. Uśmiechnął się; białe zęby miał z przodu w idealnym stanie, z tyłu nieco skrzywione niczym sfatygowany płot.

– Miło mi panie poznać. Dzięki za poratowanie nieznajomego. Kiedy wchodził do hallu, Jenna dostrzegła świeżą plamę wilgoci na kieszeni jego sportowej bluzy. – Wygląda na to, że się pan zmoczył – zauważyła. Mężczyzna zerknął z zakłopotaniem na okolicę krocza. – Och, nie to miałam na myśli! – poprawiła się zaczerwieniona z zażenowania Jenna. – Na kieszeni bluzy. Michael pomacał wilgotną wypukłość. – Butelka z wodą – wyjaśnił, lecz nie wyjął jej, by dokręcić nakrętkę. – Nie cierpię, gdy mi się to zdarza – przyznała Shali. Przybysz znów odpowiedział uśmiechem. – Łazienka jest w głębi korytarza. – Jenna wskazała drogę. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 70 Olivia Barton spojrzała na telefon jak na śpiącą kobrę. Nie chciała brać go do ręki. Wiedziała, że czeka ją najtrudniejsza w życiu rozmowa. Że po wybraniu numeru biura szeryfa w Cherrystone własnoręcznie położy kres życiu, o jakim marzyła w dzieciństwie. Miała to wszystko zniweczyć – kochającego męża, stabilne warunki życiowe, w których dorastają dzieci, ładny dom z drzewem pomarańczowym na podwórzu. Nie miała nikogo, komu mogłaby się zwierzyć. Była sam na sam z groźnym telefonem i zniszczeniem, które mógł spowodować. Miała zapisany numer, znaleziony w internecie. Wreszcie zdecydowała się, zadzwoniła. Odezwała się Gloria Bergstrom. – Biuro szeryfa w Cherrystone. Czy to pilna sprawa? – Mhm. Chcę mówić z panią Emily Kenyon – odpowiedziała Olivia; każde słowo więzło jej w gardle. – Niech pani poprosi panią szeryf. – Czy dzwoni pani w sprawie przestępstwa? Olivia wiedziała, że tak, odpowiedziała jednak inaczej, choć i to niezupełnie było kłamstwem. – Nie, w sprawie osobistej. – Połączę panią. Proszę nie odkładać słuchawki. – Mówi szeryf Kenyon. – Pani szeryf, nazywam się Olivia Barton. – Jej głos załamał się jak odległe echo. – Czy my się znamy? – Pani szeryf, sądzę, że z moim mężem może dziać się coś złego. On może być niebezpieczny. – Nie mogła zmusić się do wypowiedzenia słów „seryjny zabójca”. – Czy pani w tej chwili nic nie grozi? – spytała Emily. – Mnie nic. Chyba. – Czy mam do pani przyjechać? Gdzie pani jest? – Dzwonię z Garden Grove w Kalifornii. – Coś mi umknęło. Czy istnieje jakiś związek z Cherrystone? Czy pani mąż stąd pochodzi? – Nie, ale myślę, że on tam jest. Sądzę, że znowu zamierza zabić. Emily otworzyła notatnik, zapisała personalia Olivii Barton i jej męża. Choć wyczuwała w głosie kobiety autentyczny strach, miała poważne wątpliwości, czy cokolwiek z tego, co słyszała, było prawdą. Według rozeznania Emily Olivia szukała możliwości zemsty na uganiającym się za spódniczkami mężu. A może tylko dostała bzika? Telefony takie jak ten, choć może mniej dramatyczne, zdarzały się każdego tygodnia. – No dobrze – podjęła Emily – proszę mi opowiedzieć, czym się pani martwi. – Boję się, że mąż pojechał do Cherrystone, żeby kogoś zabić. – Dlaczego pani tak uważa? – Pani szeryf, myślę, że on już wcześniej zabijał. Może wielokrotnie. Sądzę, że… cóż, mógł przedtem zabić dziewczynę na wschodzie kraju. Emily nie miała pojęcia, do czego zmierza rozmówczyni. Żona domniemanego mordercy najwidoczniej nie mówiła całej prawdy. – Skąd pani o tym wie? Powiedział pani? Olivia się zawahała. – Och, nie. Nawet nie wie, że się domyślam. Dziwnie się zachowuje, więc starałam się ustalić dlaczego. – Rozpłakała się. Ta rozmowa była bardzo trudna. – Przykro mi, pani Barton. Proszę się postarać przekazać mi to, co powinnam wiedzieć.

– On zabił na wschodzie tamtą studentkę z korporacji. Chociaż informacja została przekazana w sposób jak najdalszy od precyzji, Emily po plecach przebiegł dreszcz. – Sheraton Wilkes? Słuchawka umilkła. – Pani Barton, czy ma pani na myśli Sheraton Wilkes? Usłyszała głośny płacz i jedno słowo: – Tak. Emily czuła, że mięśnie z lekka się jej napinają, a czoło wilgotnieje. Odrzuciła włosy opadające na oczy. Pożałowała, że wymknęło się jej to nazwisko. Może dała w ten sposób kobiecie na drugim końcu linii wskazówkę potrzebną do kontynuowania fałszywego zeznania. – A skąd pani o tym wie? Olivia próbowała się opanować. – Częściowo z komputera męża, ale przede wszystkim wywnioskowałam. O nie, pomyślała Emily. To jedna z tych kobiet, które w dzień oglądają powtórki Prawa i porządku, a nocą zwalczają przestępczość. Niegdyś w Seattle prowadzono dochodzenie w sprawie Zabójcy znad Zielonej Rzeki. Sama nie pracowała nad nim, lecz jako detektyw miała peryferyjny kontakt ze śledztwem zmierzającym do schwytania zabójcy kilkudziesięciu prostytutek w okolicach Seattle. Znała dziesiątki przykładów kobiet usiłujących obarczyć winą swojego chłopaka czy męża. – Rozumiem. Mówi pani, że ofiar było więcej. Więc pani twierdzi, że mąż jest seryjnym zabójcą? Znowu dobiegł ją głośniejszy płacz. – Chyba tak. Chciałam powiedzieć, że to możliwe. Nie wiem. Emily nie chciała popełnić drugi raz tego samego błędu. – Czy zna pani drugą ofiarę? – Były dwie ofiary: Tiffany Jacobs i Lily Ann Denton, studentki należące do korporacji. Zeszłego lata siostra Michaela popełniła samobójstwo. Dziewczyny z Beta Zeta zmieszały ją z błotem i na podstawie tego, co mąż mi powiedział, oraz danych z jego komputera domyślam się… Olivia urwała. Emily ponagliła ją: – Proszę mówić dalej. O co chodzi w związku z Beta Zeta? Moja córka należy do BZ, myślała. Znała Tiffany, Lily Ann i Sheraton. – Myślę, że mąż postanowił odpłacić tym dziewczynom. Wiem, że to brzmi głupio, lecz on ma za sobą naprawdę okropne przejścia. Siostra była dla niego wszystkim. On uważa, że tamte trzy dziewczyny ponoszą winę za samobójstwo jego siostry. Emily miała wrażenie, że gabinet wciąga ją i pochłania. Pomieszczenie jak gdyby skurczyło się i pociemniało. Tamta kobieta znała wszystkie nazwiska ofiar. Wiedziała, co te dziewczyny łączyło z jej córką. – Pani szeryf, dzwonię do pani, bo mąż popełnił straszny błąd. Emily otarła czoło. – Jaki błąd? – On nie zamierzał zabić Sheraton Wilkes. Nie! Nie! Nie! Emily odłożyła długopis i spojrzała na identyfikator numeru rozmówcy na aparacie telefonicznym, w nadziei że połączenie nawiązano z Cherrystone. Zobaczyła wyświetlony numer kierunkowy 714. Nie była pewna, jaki dokładnie obszar oznacza, lecz telefonowano z Kalifornii.

– Pani szeryf, słyszy mnie pani? – Tak, słucham. – Mąż zamierza zabić Jennę. Pani córkę. Tak mi przykro. Proszę… – Emily odniosła wrażenie, że jej gabinet jeszcze bardziej się skurczył. Olivia Barton wyjaśniła, że śmierć siostry wzburzyła jej męża. Poczucie winy w jakiś sposób rozpętało w nim wściekłość i zapoczątkował wendetę o niewyobrażalnym ładunku zła. – Mąż jest chory – tłumaczyła. – Był dobrym człowiekiem i ojcem. Dowiedziałam się o nim rzeczy, o których nie wiedziałam. Takich, które mogą wyjaśnić, dlaczego stał się kimś tak wynaturzonym. Przykro mi. Mam tylko nadzieję, że nie dzwonię za późno. Emily aż drżała ze strachu. Jenna i Shali wybierały się do kina. A może na zakupy? Nie zwróciła uwagi. Podczas przyjazdów do Cherrystone Jenna starała się odwiedzać jak najwięcej dawnych przyjaciół. – Pani Barton, poproszę komendę policji w Garden Grove, żeby kogoś do pani wysłano. Dla pani bezpieczeństwa. – Proszę nie martwić się o mnie. Tak się boję o pani córkę. Michael śledził ją w internecie. Czytał jej bloga. Zna każdy jej krok. Miał wyjechać służbowo, ale klient poinformował jego szefa, że mąż się nie pojawił. – W porządku. Teraz się rozłączę. Proszę pozostać na miejscu. Lokalna policja zjawi się u pani już wkrótce. To zapewne przestraszy dzieci, więc jeśli może pani gdzieś je zabrać, proszę to zrobić. – Zawiozłam je rano do matki. Jeździłam autostradą tam i z powrotem, myśląc o tym, co mam zrobić. – Postąpiła pani słusznie – powiedziała Emily. Na tym zakończyła rozmowę. Przekazała Glorii wszystkie informacje od Olivii Barton i poleciła dopilnować, by policja z Garden Grove niezwłocznie wysłała wóz patrolowy do domu Bartonów. Potem wybiegła, głowiąc się, gdzie się podział Chris z tą cholerną kawą. Serce waliło jej szaleńczym rytmem. – Jadę szukać Jenny – rzuciła od progu. – Powiedz Chrisowi, żeby przyjechał do mojego domu. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 71 Cherrystone Emily pędziła swoim niezbyt zrywnym fordem crown victoria najszybciej, jak mogła. Wóz mknął tak, że aż rozpływał się w oczach w jasnozieloną smugę. Nie wyposażono go w syrenę ani błyskowe światło ostrzegające pieszych i kierowców, by ustąpili mu z drogi. Emily przemknęło przez myśl, że ktoś może ją zobaczyć, jak przejeżdża na czerwonym świetle, i zawiadomić o tym biuro szeryfa. Miejscowa prasa będzie miała używanie – żaden redaktor nie oprze się pokusie umieszczenia na pierwszej stronie nagłówka SZERYF KENYON ŁAMIE PRAWO. Jednak nie dbała o to. Próbowała dzwonić na komórkę Jenny i na domowy telefon stacjonarny. Nikt nie odbierał. To mogło oznaczać jedną z dwóch ewentualności. Albo Jenny nie było w domu, albo miała kłopoty i nie mogła podejść do telefonu. Nie mogło być tak, że nie odbierała wielokrotnych telefonów od matki. Dawno minęły dni, kiedy ulubione tasiemce telewizyjne zmieniały ją w przykutą do ekranu lunatyczkę. Emily wybrała numer komórki Chrisa. – Cześć, kochanie – usłyszała. – Kawiarnia po drugiej stronie ulicy jest zamknięta. Awaria wodociągowa. Pojechałem do… Przerwała mu w pół słowa. – Nie chodzi o kawę. – Głos łamał się jej z niepokoju. – Jest bardzo źle. Morderca studentek poluje na Jennę. Usłyszała jakieś zakłócenia w odbiorze i przestraszyła się, że sieć ponownie odmawia posłuszeństwa. Jednak Chris odezwał się znowu. – O czym ty mówisz? – Dzwoniła jego żona. On nazywa się Michael Barton i dla zemsty prowadzi jakąś krucjatę przeciwko studentkom z Beta Zeta, korporacji Jenny. Ta kobieta mówiła, że siostra męża zabiła się po tym, jak korporacja ją odrzuciła. On winił za to Tiffany, Lily Ann i Jennę. – A co z Sheraton Wilkes? Emily czuła, że serce ściska się jej w piersi, gdy ostro skręcała w prawo w Orchard Avenue. – To pomyłka. Wziął Sheraton za Jennę. – Trzymaj się. Już jadę. – Olivia Barton mówi, że jej mąż już tu jest. Jadę do domu. Minęła nieznany jej samochód. Znała każdy wóz na Orchard Avenue. Choć przemknęła obok z dużą prędkością, dostrzegła, że auto pochodzi z wypożyczalni – na szybie bocznego okna widniała charakterystyczna żółta nalepka. Michael Barton wpatrywał się w lustro, jak tysiące razy przedtem. Jego zadanie znacznie się skomplikowało przez to, że Jenna była z przyjaciółką. Nigdy nie stanął przed koniecznością zabicia naraz więcej niż jednej osoby. Właściwie napawał się wyzwaniem, jakie przedstawiał ten scenariusz. Ekstaza, której doznawał podczas zaspokajania swoich przymusów, dawała satysfakcję silniejszą niż seks. Skoro tak, to zabicie równocześnie dwóch ofiar będzie istną orgią. Wszystko wykonał dobrze. Zerknął w dół na opuszki palców. W dotyku były twarde i chrzęszczące. W motelu posmarował je klejem. Zatem nie pozostawi odcisków palców w łazience domu, który za chwilę miał przekształcić się w miejsce najkrwawszej zbrodni – koszmaru jego autorstwa. Zapanowanie nad dwiema młodymi kobietami będzie bardzo trudne. Musi szybko doskoczyć do jednej, wbić jej nóż w serce albo poderżnąć gardło. Trzeba to zrobić ze straszliwą, niespodziewaną szybkością.

W przeciwnym razie druga może zdążyć uciec. Rozpiął rozporek i oddał mocz do muszli. Starannie celował w sam środek zbiornika wody, żeby robić jak najwięcej hałasu. Chciał, by dziewczyny słyszały, że naprawdę potrzebował skorzystać z toalety. Chwilę zbierał się na odwagę. Muszę to zrobić, powiedział sobie. Dla Sarah. Dla siebie samego. Spuścił wodę i poszukał dłonią rękojeści noża. Użył go tylko raz – do przecięcia linii telefonicznej niknącej we wnętrzu domu – zanim pokazała się Shali. Za minutę będzie po wszystkim. Dozna ulgi. Wróci do Kalifornii. Nigdy więcej tego nie zrobi. Wiedział, że przedtem już to sobie obiecywał. Tym razem jednak było inaczej. Tak jak musiało być. Otworzył drzwi na korytarz. Emily wjechała na podjazd. Nie było tam auta Shali. Miała nadzieję, że to oznacza, iż zgodnie z planem pojechały na zakupy do Spokane. Proszę, niech będzie bezpieczna. Niech wszystko z nią będzie w porządku, powtarzała w duchu, wyłączając silnik i sięgając po broń. Półtora tysiąca kilometrów stamtąd Olivia Barton otworzyła frontowe drzwi swojego wymarzonego domku w Garden Grove i ujrzała dwóch funkcjonariuszy policji. Ich widok stanowił niezbity dowód, że działaniami, które podjęła dla ocalenia młodej kobiety ze stanu Waszyngton, spuściła kurtynę na wszystko, co było jej drogie. Że uruchomiła nieubłagany bieg zdarzeń. Wpuściła policjantów do środka. – Bez względu na to, co Michael uczynił – powiedziała im – w jakiejś części jest bardzo dobrym człowiekiem. Chcę, żeby panowie to wiedzieli. Kocham go. Nasze dzieci kochają swego ojca. Tylko częściowo stał się potworem. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

ROZDZIAŁ 72 Michael Barton wyłonił się z łazienki i ujrzał obie kobiety czekające nań w hallu. Jenna stała przy drzwiach, nadal z lekka uchylonych. Do wnętrza przenikał chłodny wiosenny powiew. – Dzięki za możliwość skorzystania z toalety – powiedział. – Nie ma za co. – Jenna się uśmiechnęła. – Tak to właśnie wygląda w Cherrystone. Shali wyciągnęła do niego rękę z komórką. – Niech pan zadzwoni z mojej. Mam abonament bez limitu minut. Michael sięgnął lewą ręką po telefon. Wzrok Jenny przyciągnął błysk metalu – nóż. Krzyknęła: – Co pan robi?! Jak gdyby w zwolnionym tempie Shali obróciła głowę i spojrzała na Jennę, po czym znów na Michaela, który w tej samej chwili pchnął ją nożem w brzuch. Na jej ubraniu rozkwitła plama krwi przypominająca wielkością i barwą kwiat hodowanych przez Emily czerwonych dalii. Shali jęknęła i osunęła się na podłogę. – Co pan zrobił?! – Jenna opadła na kolana. Shali chwyciła się za brzuch i zaczęła się krztusić, a potem kaszleć krwią. – Jenno, pomocy – wydyszała. – Rzuć telefon – rozkazał Michael. – Rzuć, bo natychmiast odrąbię jej głowę. Wszystko działo się tak szybko. Przerażająco. Płynęła krew. Shali zbladła jak płótno. Osunęła się do tyłu na drzwi, zatrzaskując je. Jenna rzuciła telefon, który w tej chwili zaczął dzwonić. Widziała, że telefonuje matka. Mamo, pomóż mi, zaklinała w duchu. – Nie zrobię ci krzywdy – odezwał się Michael, zaskoczony, że kłamstwo przychodzi mu z taką łatwością, nawet wśród największego chaosu i zamieszania. Miał nadzieję, że tym ją jakoś rozbroi. Była to fantazja, marzenie. Po prostu rób, co mówię, a nie będzie za bardzo bolało, pomyślał. – Czego chcesz? – spytała Jenna. – Moja przyjaciółka potrzebuje lekarza! Musimy wezwać karetkę. – Przyszedłem po ciebie, Jenno. Przykro mi z jej powodu. Dziewczyna była przerażona i zdezorientowana. – Po mnie?! Jego oczy przypominały ślepia gada, gdy bez śladu współczucia spoglądał na swoje dzieło, na sączącą się bez ustanku krew Shali. – Tak, po ciebie. Byłaś trzecią z tych dziwek, które zmieszały z błotem moją siostrę. Jenna próbowała cofnąć się o krok, lecz nie miała dokąd. Jej oczy biegały od Shali do mężczyzny z ociekającym krwią nożem. – O czym ty mówisz? – spytała. – Nie znam cię! Ani twojej siostry. – Sarah Barton. Twarz Jenny zastygła w wyrazie konsternacji i przerażenia. Po policzkach płynęły jej łzy. – Nie znam jej. – Nazywała się Sarah Cleary. Sarah Barton Cleary. – Michael szyderczo groził Jennie ostrzem. – Mówiłyście, że nie jest dość dobra, by wstąpić do waszego głupiego klubu. Ty, Lily Ann, Tiffany… wszystkie trzy. Mówiłyście, że jest nie dość bystra lub ładna. Czy macie choć pojęcie, jaką krzywdę wyrządzacie dziewczętom, które chcą się znaleźć w tym waszym kółeczku? Jenna łamała sobie głowę, lecz wszystko działo się tak szybko, że nie mogła przypomnieć sobie żadnej Sarah Barton.

– Przykro mi, nie pamiętam jej. Na pewno była miłą dziewczyną. – Wrobiłyście ją. Powiedziałyście, że została przyjęta, a potem jej to odebrałyście. Zniszczyłyście ją. Nie miałyście, cholera, pojęcia, o co chodziło jej w życiu, jak bardzo się starała. Jenna bezustannie rozglądała się po pokoju w poszukiwaniu drogi ucieczki lub broni. – Naprawdę mi przykro. Proszę, wezwijmy lekarza do Shali. – Ona jest uboczną ofiarą. Przyszedłem po ciebie. Raz już chybiłem celu na Uniwersytecie Dixon i przykro mi z powodu Sheraton Wilkes. Byłyście do siebie podobne, miała na sobie twoją cholerną kurtkę i znajdowała się w twoim pokoju. Jenna przypomniała sobie, jak tamtego wieczoru w restauracji Sheraton pożyczyła od niej kurtkę, jak ona sama opuściła pokój dla gości i poszła spać do wspólnej sypialni tamtej nocy, gdy Sheraton została zamordowana. – Zasługujesz na to – wycedził Michael. Emily Kenyon przekręciła gałkę i pchnęła frontowe drzwi, lecz coś je blokowało. Pchnęła powtórnie, trochę mocniej. Przy każdym pchnięciu rosła plama krwi na podłodze. Dobry Boże, co się tam dzieje?! – myślała Emily przerażona. Pchnęła silniej, tym razem używając barku niczym tarana. Chris Collier podjechał swoim wynajętym wozem i ruszył biegiem przez podjazd. – Tam się dzieje coś okropnego – powiedziała Emily cicho. – Wejdź od tyłu. Shali jest ranna. – Gdzie Jenna? – spytał. – Nie wiem. Wezwij pomoc. Potrzebujemy karetki i wsparcia. – Już wezwałem. Sprawdzę tył domu. – Tylko uważaj. Chris Collier okrążył dom w takim pośpiechu, że niemal upadł, potknąwszy się o żardynierę na podwórzu. Odzyskał równowagę, pochylił się nisko i zajrzał przez okno do wnętrza salonu. Zobaczył Jennę cofającą się w stronę kuchni i postępującego za nią mężczyznę z nożem. Widział smugę światła wpadającą przez frontowe drzwi, które Emily bezustannie popychała z zewnątrz. Emily wsunęła głowę do środka i krzyknęła: – Jenno! Mężczyzna z nożem rzucił się w stronę Jenny. To musi być mój najcelniejszy strzał w życiu, przemknęło Chrisowi przez myśl. Wycelował i strzelił do mężczyzny w bluzie z kapturem. Okno rozprysło się i wszędzie posypały się połyskujące kawałki szkła. Przez sekundę nie widział, z jakim skutkiem trafił, o ile w ogóle strzelił celnie. – Jenno! Emily! – wykrzyknął. – Nic mi nie jest – odpowiedziała Jenna. Chris wszedł przez roztrzaskane okno i podbiegł do Jenny. Równocześnie wbiegła też Emily. Do piersi i nogawek spodni Colliera przylgnęły odłamki szkła. – Mamo! – Jenna przyciągnęła do siebie matkę w rozpaczliwym uścisku. – Musimy pomóc Shali. Ten szaleniec pchnął ją nożem. – Pogotowie już jedzie, kochanie. Zajmą się nią. Po twarzy Jenny płynęły łzy. – Mamo, przepraszam. Nie powinnam była go wpuszczać. – Nie obwiniaj się, kochanie. Chris pochylił się nad Shali i zapewnił ją łagodnym głosem, że wyjdzie z tego. – Jesteś waleczną dziewczyną, Shali Patterson – powiedział. – Więc walcz. Trzymaj się.

W uliczce zawyły syreny, zawodząc coraz głośniej w miarę przybliżania się do domu Kenyonów. Jenna płakała, drżąc na całym ciele. Ogarnął ją paroksyzm rozpaczy, który następuje wtedy, gdy człowiek czuje się już na tyle bezpieczny, by mu ulec. – Powiedział, że zabił Lily Ann, Tiffany i Sheraton – wyszlochała. Emily przytuliła ją z całą mocą matczynej miłości. – Wiem. Kochanie, już po wszystkim. Obrzuciła wzrokiem martwego mężczyznę na podłodze salonu. Wokół niego widniała kałuża krwi. Kula trafiła Michaela Bartona w pierś. W jego dłoni nadal tkwił nóż. Przez chwilę Emily odniosła wrażenie, że na jego twarzy nie maluje się ani ból, ani groźba. To był tylko martwy człowiek. Chory człowiek. Potwór, który nareszcie odnalazł spokój. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

EPILOG Nigdzie nie mogło być piękniej niż w Cherrystone w ów dzień w pełni rozkwitu wiosny. Wiśnie, posadzone przez skautów w latach sześćdziesiątych wzdłuż głównych ulic, okryte kwieciem, stały w pełnej krasie. Kiedy tylko powiał północny wiatr, w powietrze leciały białe płatki, wirowały wokół opon aut i przy krawężnikach. Choć zima okazała się ponad wszelką miarę niespokojna, wiosna – jak zawsze – obiecywała odrodzenie. Jenna, przyjęta na wydział prawa, jesienią miała rozpocząć studia na uczelni Stanforda. Nie mogła się doczekać, kiedy zacznie robić karierę jako specjalistka prawa karnego. Zrzekła się członkostwa w BZ, wysławszy w tej sprawie e-mail tego samego dnia, w którym jej matka przyjęła oświadczyny ukochanego mężczyzny. – Musimy żyć dalej – powiedziała Emily córce. – Nie można zawsze liczyć na to, że znowu pojawi się druga szansa. Jenna i Shali zdobiły altanę na tyłach domu Kenyonów wielkimi bukietami kwiatów wiśni. – Nie miałam pojęcia, Shali, że wokół waszego domu rośnie tyle wiśniowych drzew. Shali wywróciła oczami. – Wiem, czemu to mówisz. – Doprawdy? – Tak. Przecież wiesz, iż przy naszym domu nie rosną żadne wiśnie. Ale, do licha, to ślub twojej matki, a ja ją lubię. Więc wczoraj wieczorem przeszłam się przez dwie przecznice i urządziłam tu i ówdzie małe postrzyżyny. Jenna odmierzyła kolejny odcinek wstążki. – Mam nadzieję, że nie przymkną mi mamy za afiszowanie się na własnym ślubie ze skradzioną własnością. Shali uśmiechnęła się krzywo. – Oby. Przynajmniej miałybyśmy wiadomości z pierwszej ręki. Zaśmiały się. Nie śmiały się tak od dawna – od tamtego strasznego popołudnia, gdy Michael Barton zranił Shali. Rana się zagoiła, a dziewczyna sumiennie uczęszczała na przepisane sesje fizjoterapii. Jenna zdumiewała się jej niezłomnym duchem. Wiedziała, że przyjaciółka dojdzie do siebie. Jak oni wszyscy. Odstąpiły od altany, podziwiając swoje dzieło. Każdy słupek został kunsztownie opleciony wstążkami koloru indygo i białymi kwiatami wiśni. Obie zgodnie uznały, że obrazek jest piękny jak marzenie. – A więc twoja mama nie zamierza startować w wyborach na drugą kadencję? Jenna zlustrowała podwórze. Wszystko wyglądało perfekcyjnie. – Nie. Ale Jason będzie kandydował. Mama i Chris chcą założyć prywatną agencję detektywistyczną. – Będą prywatnymi detektywami? – Shali ze zdumienia wytrzeszczyła oczy. Jenna podniosła szpulę błękitnej wstążki. – Coś w tym rodzaju. Choć mama twierdzi, że to nawet w połowie nie będzie tak ekscytujące, jak się sądzi. Będą się zajmować głównie polowaniem na próżniaków niepłacących alimentów i rozpracowywaniem przekrętów ubezpieczeniowych. Shali roześmiała się, przyciskając rękoma brzuch, który nadal trochę ją pobolewał. – Podam im ostatni adres mojego taty. Jenna odpowiedziała swojej najlepszej przyjaciółce uśmiechem.

– Chodźmy już. Ślub zaczyna się o drugiej. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=

PODZIĘKOWANIA Chciałbym podziękować Michaeli Hamilton, Susan Raihofer, Jessice Rose Wolfe, Jean Olson, Tinie Marie Brewer, Bunny Kuhlman, Jimowi Thomsenowi, Charlesowi Turnerowi i Kathrine Beck za nieocenione rady, wskazówki i ogólne opinie o książce. Ponadto dziękuję Claudii za to, że jest najlepszą czytelniczką i pisarką, jaką znam. Kocham was. ===OAFgAWdQMlBjU2sIaQw/DW5dZFNrCjwNaw9uVzEDYgE=