Grisham John - 28. Demaskator

O książce KSIĄŻKA, KTÓRA W 2016 ROKU MIESIĄCAMI NIE SCHODZIŁA Z PIERWSZEGO MIEJSCA LISTY BESTSELLERÓW „NEW YORK TIMESA” SYNDYKAT ZBRODNI INDIAŃSKIE KASYNO SKORUMPOWANY SĘDZIA MILIONY DOLARÓW PRZECHODZĄCE Z RĘKI DO RĘKI Uczciwi i mądrzy sędziowie to podstawa dobrze funkcjonującego systemu prawnego. Ale teoria i życie czasami się rozjeżdżają. Na przykład kiedy sędzia bierze łapówki, by odpowiednio pokierować procesem. Pozbawiony uprawnień adwokat Greg Myers w imieniu osoby, która skrzętnie ukrywa swoją tożsamość, podpisuje skargę przeciwko sędzi Claudii McDover i składa ją w Komisji Dyscyplinarnej Sędziów. Nieznany demaskator – sygnalista czy kret, jak sam siebie nazywa – twierdzi, że McDover od lat otrzymuje od florydzkiego syndykatu pieniądze pochodzące z kasyna, które powstało dzięki jej werdyktom. Pracująca w Komisji prawniczka Lacy Stoltz decyduje się na zbadanie sprawy, choć wie, że śledztwo będzie przekraczało jej kompetencje i może być niebezpieczne. Ale nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo.

JOHN GRISHAM John Grisham, współczesny amerykański pisarz, autor 36 powieści (w tym sześciu dla młodzieży), fabularyzowanego reportażu oraz zbioru opowiadań. Jego książki ukazują się w 40 językach, a ich łączny nakład przekroczył 300 milionów egzemplarzy. W 2011 r. otrzymał prestiżową nagrodę literacką Harper Lee. Po twórczość Grishama chętnie sięgają filmowcy, takiej miary co Sydney Pollack, Francis Ford Coppola, Robert Altman czy Alan J. Pakula, a ekranizacje jego powieści, m.in. Raport Pelikana z Julią Roberts i Denzelem Washingtonem, Firma z Tomem Cruise’em, Klient z Susan Sarandon czy Zaklinacz deszczu z Mattem Damonem, stały się megahitami. www.facebook.com/JohnGrisham

Tego autora w Wydawnictwie Albatros

FIRMA KANCELARIA ZAKLINACZ DESZCZU KRÓL ODSZKODOWAŃ WIĘZIENNY PRAWNIK OSTATNI SPRAWIEDLIWY CALICO JOE KOMORA DARUJMY SOBIE TE ŚWIĘTA UŁASKAWIENIE NIEWINNY CZŁOWIEK RAPORT PELIKANA GÓRA BEZPRAWIA CHŁOPCY EDDIEGO KLIENT SAMOTNY WILK ADEPT WERDYKT DEMASKATOR Jake Brigance CZAS ZABIJANIA CZAS ZAPŁATY Theodore Boone OSKARŻONY AKTYWISTA

Rozdział 1 Radio satelitarne grało łagodny jazz, co było wynikiem kompromisu. Lacy, właścicielka priusa, a więc i radia, nienawidziła rapu prawie tak samo, jak Hugo, jej pasażer, nienawidził współczesnego country. Nie zgodzili się słuchać razem audycji sportowych, radia publicznego, złotych przebojów, programów satyrycznych dla dorosłych i BBC, i nawet nie próbowali pertraktować w kwestii bluegrass, CNN, opery oraz setki innych stacji. Ona z powodu frustracji, a on ze zmęczenia poddali się dość wcześnie i zaakceptowali cichy jazz. Cichy, by nic nie zakłócało długiej i głębokiej drzemki Huga, i ponieważ tak naprawdę Lacy nie przepadała za jazzem. To było kolejne coś za coś, jedno z wielu wzajemnych ustępstw, dzięki którym udawało im się przez lata współpracować. On spał, a ona prowadziła i oboje byli zadowoleni. Przed kryzysem finansowym Komisja Dyscyplinarna Sędziów miała dostęp do niewielkiej floty państwowych hond, wszystkich czterodrzwiowych, pomalowanych na biało i z niewielkim przebiegiem. Po cięciach budżetowych to się skończyło. Lacy, Hugo i inni niezliczeni pracownicy sektora publicznego na Florydzie musieli teraz korzystać w pracy z własnych pojazdów i dostawali zwrot kosztów w wysokości trzydziestu centów za kilometr. Hugo, mający czwórkę dzieci i spłacający pokaźny kredyt hipoteczny, jeździł przedpotopowym bronco, którym ledwo docierał do biura i który raczej nie nadawał się na dłuższe trasy. Dlatego teraz spał. Lacy lubiła ciszę i spokój. Podobnie jak jej koledzy większością spraw zajmowała się sama. Cięcia budżetowe zdziesiątkowały biuro i w KDS pozostało tylko sześcioro śledczych, a właściwie siedmioro. W stanie liczącym dwadzieścia milionów mieszkańców, z tysiącem sędziów zasiadających w sześciuset sądach i rozpatrujących pół miliona spraw rocznie. Lacy dziękowała losowi, że większość sędziów była uczciwymi, ciężko pracującymi ludźmi, oddanymi ideałom sprawiedliwości i równości. W przeciwnym razie już dawno by odeszła. Zajęcie się nawet tą niewielką ilością zgniłych jabłek wymagało od niej pracy w wymiarze pięćdziesięciu godzin tygodniowo. Włączyła delikatnie kierunkowskaz i przyhamowała przed zjazdem. Kiedy samochód zwolnił, Hugo wychylił się do przodu, jakby w ogóle nie spał i był gotów do akcji. – Gdzie jesteśmy? – zapytał. – Prawie na miejscu. Jeszcze tylko dwadzieścia minut. Czas, żebyś zmienił

pozycję i chrapał przy oknie. – Przepraszam. Chrapałem? – Zawsze chrapiesz, przynajmniej według twojej żony. – Cóż, na usprawiedliwienie mogę powiedzieć, że dziś o trzeciej w nocy biegałem po domu, lulając do snu jej najmłodsze dziecko. To chyba dziewczynka. Jak ona ma na imię..? – Żona czy córka? – Ha, ha! Urocza i stale zachodząca w ciążę Verna rzadko zachowywała dyskrecję, gdy chodziło o męża. Starała się trzymać w ryzach jego ego, a nie było to wcale łatwe zadanie. W poprzednim wcieleniu Hugo był szkolną gwiazdą futbolu, jednym z najbardziej obiecujących kandydatów do drużyny Uniwersytetu Stanowego Florydy i pierwszym w historii studentem, który już na pierwszym roku wystartował w rozgrywkach. I nie patyczkując się z nikim, zagrał jako tailback w dwóch meczach. W połowie trzeciego znieśli go z boiska z przemieszczonym kręgiem w górnym odcinku kręgosłupa. Przysiągł sobie, że wróci, ale matka powiedziała nie. Po ukończeniu z wyróżnieniem college’u poszedł na prawo. Czasy jego chwały odeszły w przeszłość, lecz nigdy nie pozbył się charakterystycznej dla futbolistów brawury. To było silniejsze od niego. – Dwadzieścia minut, tak? – mruknął. – Mniej więcej. Jeśli chcesz, zostawię cię po prostu w samochodzie z zapalonym silnikiem i możesz spać cały dzień. Obrócił się na prawy bok i zamknął oczy. – Chcę, żeby przydzielono mi nowego partnera – powiedział. – To całkiem dobry pomysł. Problem w tym, że nikt inny cię nie chce. – Takiego, który ma większy samochód. – Ten pali pięć litrów na setkę. Hugo odchrząknął, znieruchomiał, a potem zadygotał, zamruczał pod nosem i usiadł wyprostowany. – Czego słuchamy? – zapytał, trąc oczy. – Przedyskutowaliśmy to jakiś czas temu, kiedy wyjeżdżaliśmy z Tallahassee, tuż zanim się zahibernowałeś. – Z tego, co pamiętam, proponowałem, że poprowadzę. – Tak, z jednym otwartym okiem. Do tego to się sprowadzało. Jak się miewa Pippin? – Stale płacze. Kiedy noworodek płacze, a mówię to na podstawie bogatego doświadczenia, robi to na ogół z jakiegoś powodu. Chce mu się jeść, chce mu się pić, chce, żeby zmienić mu pieluchę, chce do mamy… cokolwiek. Ale ona nie. Ona wrzeszczy dla czystej przyjemności. Nie wiesz, co tracisz. – Nie wiem, czy pamiętasz, ale już dwa razy siedziałam z nią w nocy.

– Oczywiście i niech cię Bóg błogosławi. Mogłabyś przyjść dziś wieczorem? – Kiedy tylko sobie życzysz. To wasze czwarte dziecko. Słyszeliście kiedyś o kontroli urodzin? – Zaczynamy na ten temat rozmawiać. A skoro o tym mowa, to co z twoim życiem seksualnym? – Przepraszam. Niepotrzebnie pytałam. – W wieku trzydziestu sześciu lat Lacy była atrakcyjną singielką i jej życie seksualne było tematem wielu rozmów prowadzonych szeptem w biurze. Zmierzali na wschód, w stronę wybrzeża Atlantyku. Do St. Augustine zostało niecałe dwanaście kilometrów. Lacy w końcu wyłączyła radio. – Byłaś tam już kiedyś? – zapytał Hugo. – Tak, kilka lat temu. Mój chłopak i ja spędziliśmy tydzień nad oceanem w mieszkaniu znajomego. – Dużo seksu? – Znowu zaczynasz. Nie potrafisz myśleć o niczym innym? – Hm… jeśli się nad tym zastanowić, odpowiedź brzmi: nie. Poza tym musisz pamiętać, że Pippin ma teraz miesiąc, co oznacza, że Verna i ja nie spaliśmy ze sobą od co najmniej trzech miesięcy. Wciąż jestem zdania, w każdym razie na własny użytek, że przestaliśmy się kochać o trzy tygodnie za wcześnie, ale teraz to i tak nie ma znaczenia. Nie możemy się chyba cofnąć i tego nadrobić, prawda? Więc jeśli o mnie chodzi, mam pod górkę… nie wiem, czy ona też tak uważa. Trójka bachorów i jeden noworodek mogą naprawdę popsuć intymne stosunki. – Nigdy bym nie zgadła. Przez kilometr albo dwa Hugo próbował skupić się na drodze, ale potem znów opadły mu powieki i zaczęła się kiwać głowa. Lacy zerknęła na niego z uśmiechem. W trakcie dziewięciu przepracowanych w Komisji lat prowadzili wspólnie kilkanaście spraw. Tworzyli zgrany zespół, ufali sobie i oboje wiedzieli, że gdyby zaczął się do niej dostawiać – a dotychczas nigdy tego nie próbował – Verna natychmiast by się dowiedziała. Lacy pracowała z Hugiem, ale plotkowała i robiła zakupy z Verną. St. Augustine cieszy się sławą najstarszej osady w Stanach. W tym miejscu wylądował Ponce de León i stąd właśnie ruszył w głąb lądu. Zanurzone w historii i żyjące z turystyki urocze miasteczko słynie z wielu zabytkowych budowli i zwisającego z konarów drzew mchu hiszpańskiego. Kiedy minęli granice St. Augustine, samochody zwolniły. Przy krawężnikach stały autokary wycieczkowe. W oddali po prawej stronie widać było wznoszącą się nad miasteczkiem starą katedrę. Lacy wszystko to dobrze zapamiętała. Zachowała miłe wspomnienia stąd, choć tydzień z byłym chłopakiem okazał się katastrofą. Jedną z wielu katastrof.

– Kim jest ten tajemniczy informator, z którym mamy się spotkać? – zapytał Hugo, przecierając oczy; tym razem nie zamierzał ponownie zasnąć. – Jeszcze nie wiem, ale ma kryptonim Randy. – W porządku, przypomnij mi tylko, dlaczego przyjeżdżamy we dwójkę na tajne spotkanie z facetem, który używa pseudonimu i nie złożył jeszcze oficjalnej skargi na jednego z naszych czcigodnych sędziów. – Nie mogę ci tego wyjaśnić. Ale rozmawiałam z nim już trzy razy przez telefon i sprawiał wrażenie… hm… raczej zdeterminowanego. – Cudownie. Kiedy ostatnim razem rozmawiałaś z kimś składającym skargę, kto nie sprawiał wrażenia… hm… raczej zdeterminowanego? – Zostaw to mnie, dobrze? Michael kazał nam jechać, więc przyjechaliśmy. Michael był dyrektorem, ich szefem. – Oczywiście. Wiesz coś na temat tych nieetycznych działań zarzucanych sędziemu? – Owszem. Zdaniem Randy’ego, to duża sprawa. – Jezu, pierwszy raz to słyszę. Skręcili w King Street i toczyli się powoli w stronę centrum. Była połowa lipca, na północnej Florydzie wciąż trwał szczyt sezonu i turyści w szortach i sandałach snuli się chodnikami, najwyraźniej bez określonego celu. Lacy zaparkowała w bocznej uliczce i wysiedli. Znaleźli jakąś kafejkę i spędzili tam pół godziny, przerzucając broszury biur nieruchomości na papierze kredowym. W południe, zgodnie z instrukcjami, weszli do knajpy Luca’s Grill i dostali stolik na trzy osoby. Zamówili mrożoną herbatę i czekali. Minęło trzydzieści minut, a Randy się nie pojawił, zamówili więc kanapki. Do tego frytki dla Huga i owoce dla Lacy. Jedli najwolniej, jak się dało, obserwowali drzwi i czekali. Jako prawnicy bardzo cenili swój czas. Jako śledczy nauczyli się cierpliwości. Te dwie role często pozostawały ze sobą w konflikcie. O drugiej po południu dali za wygraną i wrócili do samochodu, w którym było gorąco jak w saunie. Kiedy Lacy obracała kluczyk w stacyjce, zaterkotała jej komórka. Numer nieznany. – Tak – powiedziała, odbierając. – Prosiłem, żeby przyjechała pani sama – usłyszała męski głos. To był Randy. – Ma pan pewnie prawo o to prosić. Mieliśmy się spotkać w południe, na lunchu. – Jestem obok miejskiej mariny, przy końcu King Street, trzy przecznice od was. Niech pani powie swojemu koledze, żeby spadał, to będziemy mogli pogadać. – Słuchaj, Randy, nie jestem policjantką i nie pasują mi takie podchody. Spotkam się z tobą, przywitam i tak dalej, ale jeśli w ciągu sześćdziesięciu sekund nie poznam twojego prawdziwego nazwiska, odchodzę.

– Dobra. – Dobra – powtórzyła, rozłączając się. *** W marinie stało pełno jachtów i motorówek; cały czas wpływały albo wypływały łodzie rybackie. Z długiego pontonowego pomostu schodziła właśnie grupka hałaśliwych turystów. W restauracji, której patio znajdowało się tuż przy skraju wody, wciąż siedziało mnóstwo gości. Majtkowie na statkach wycieczkowych polewali wodą pokłady i przygotowywali jednostki do jutrzejszych czarterów. Lacy szła po centralnym molo, wypatrując twarzy człowieka, którego nigdy w życiu nie spotkała. Stojący przy pompie paliwowej niemłody już plażowicz uniósł nagle lekko rękę i skinął jej głową. Odwzajemniła jego gest i szła dalej. Mniej więcej sześćdziesięcioletni, miał długie siwe włosy, które wystawały spod jego panamy. Szorty, sandały, kolorowa koszula w kwiaty, typowa ogorzała cera kogoś, kto spędza dużo czasu na słońcu. Oczy skrył za ciemnymi okularami. – Pani jest pewnie Lacy Stoltz – powiedział, podchodząc do niej z uśmiechem. – Tak, a pan nazywa się…? – Podała mu rękę. – Ramsey Mix. Miło panią poznać. – Mnie również. Mieliśmy się spotkać w południe. – Najmocniej przepraszam. Miałem trochę kłopotów z łodzią. – Mówiąc to, wskazał przycumowaną przy końcu pomostu dużą łódź motorową. Nie była największą znajdującą się w tym momencie w porcie, ale niewiele jej brakowało. – Możemy porozmawiać tam? – zapytał. – Na łodzi? – Jasne. Będzie o wiele przytulniej. Wchodzenie na pokład z zupełnie nieznajomym facetem wydało jej się nie najlepszym pomysłem, więc zawahała się. – Kim jest ten czarny facet? – zapytał Mix, zanim zdążyła odpowiedzieć. Spoglądał w stronę King Street. Lacy odwróciła się i zobaczyła Huga, który podążał śladem grupki zmierzających do portu turystów. – To mój kolega – powiedziała. – Ktoś w rodzaju ochroniarza? – Nie potrzebuję ochroniarza, panie Mix. Nie jesteśmy uzbrojeni, ale mój znajomy może w ciągu dwóch sekund wrzucić pana do wody. – Mam nadzieję, że to nie będzie konieczne. Przychodzę w pokojowych zamiarach. – Miło to słyszeć. Wejdę na łódź tylko pod warunkiem, że nigdzie stąd nie odpłyniemy. Kiedy tylko uruchomi pan silniki, nasze spotkanie jest skończone.

– Dobra. Ruszyła za nim pomostem, mijając stojące w rzędzie żaglówki, które wyglądały, jakby od wielu miesięcy nikt nie pływał nimi po otwartym morzu. Swoją łódź Mix nazwał sprytnie Konspirator. Zeskoczywszy na pokład, podał jej pomocną dłoń. Pod płócienną markizą stał niewielki drewniany stolik z czterema składanymi krzesłami. – Witam na pokładzie – powiedział Mix, wskazując je ręką. – Niech pani siada. Lacy szybko się rozejrzała. – Jesteśmy sami? – zapytała. – Niezupełnie. Mam przyjaciółkę, która lubi ze mną pływać. Nazywa się Carlita. Ma pani ochotę ją poznać? – Tylko jeśli odgrywa ważną rolę w pana opowieści. – Nie odgrywa. – Patrzył na Huga, który stał na pomoście, opierając się o balustradę. W pewnym momencie pomachał do nich, jakby chciał powiedzieć: „Mam was na oku”. – Mogę panią o coś zapytać? – mruknął Mix. – Jasne. – Czy słusznie podejrzewam, że wszystko, co pani teraz opowiem, powtórzy pani już wkrótce panu Hatchowi? – Jest moim kolegą. Pracujemy razem przy pewnych sprawach, niewykluczone, że tak będzie również tym razem. Skąd pan zna jego nazwisko? – Tak się składa, że mam komputer. Zajrzałem na stronę internetową KDS. Powinniście ją zaktualizować. – Wiem. Cięcia budżetowe. – Jego nazwisko wydaje mi się znajome. – Przez krótki okres grał w drużynie futbolowej Uniwersytetu Stanowego Florydy. – Może stąd go pamiętam. Jestem kibicem Gatorsów. Lacy nie uznała za stosowne na to odpowiadać. Było to takie typowe dla Południowców: fanatyzm, z jakim kibicowali uniwersyteckim drużynom futbolowym, zawsze ją irytował. – Więc i tak o wszystkim się dowie – podjął Mix. – Owszem. – No to niech go pani zawoła. Przygotuję coś do picia.

Rozdział 2 Carlita podała na drewnianej tacy dietetyczne napoje gazowane dla Lacy i Huga i butelkę piwa dla Mixa. Była ładną Latynoską, co najmniej dwadzieścia lat od niego młodszą, i obecność gości, a zwłaszcza kobiety, sprawiała jej chyba przyjemność. – Jedna sprawa – odezwała się Lacy, zapisując coś w notesie. – Telefon, z którego pan dzwonił przed kwadransem, ma inny numer niż ten z zeszłego tygodnia. – To pytanie? – odparł Mix. – Raczej tak. – W porządku. Korzystam z wielu telefonów na kartę. I przez cały czas się przemieszczam. Zakładam, że pani używa komórki, którą dostała pani od pracodawcy? – Owszem. Nie używamy prywatnych telefonów do spraw służbowych, więc mój numer się nie zmieni. – Upraszcza nam to chyba sytuację. Ja zmieniam telefony co miesiąc, a czasami co tydzień. W ciągu tych pierwszych kilku minut wszystko, co powiedział Mix, rodziło tylko kolejne pytania. Lacy była wciąż zła, że czekali na niego przez cały lunch, i jak na razie ich gospodarz nie zrobił na niej dobrego wrażenia. – W porządku, panie Mix – powiedziała. – Od tej chwili ja i mój kolega kończymy luźną pogawędkę i zamieniamy się w słuch. Niech pan nam opowie całą historię i jeśli odkryjemy w niej luki, których nie zdołamy wypełnić, i będziemy nadal błądzili po omacku, znudzimy się i wrócimy do domu. Był pan w wystarczającym stopniu ogólnikowy, żeby mnie tu zwabić. Teraz proszę przejść do konkretów. Mix uśmiechnął się do Huga. – Zawsze jest taka obcesowa? – zapytał. Hugo, nie odwzajemniając uśmiechu, pokiwał głową. Oparłszy ręce o stół, czekał. Lacy odłożyła długopis. Mix pociągnął łyk piwa. – Przez trzydzieści lat prowadziłem kancelarię prawną w Pensacoli – zaczął. – Niewielką firmę: mieliśmy na ogół pięciu albo sześciu prawników. Szło nam dobrze i życie było piękne. Jednym z moich pierwszych klientów był deweloper, prawdziwy rekin biznesu. Budował apartamentowce, osiedla domków jednorodzinnych, hotele, centra handlowe, typowe inwestycje, które na Florydzie rosną jak grzyby po deszczu. Nigdy mu nie ufałem, ale zarabiał tyle szmalu, że w końcu połknąłem przynętę. Dopuścił mnie do kilku interesów, dostałem parę

razy niewielką działkę i przez jakiś czas kręciliśmy wspólnie lody. Zacząłem wierzyć, że się wzbogacę, co, przynajmniej na Florydzie, może ściągnąć człowiekowi na głowę poważne kłopoty. Mój znajomy fałszował księgi i zaciągał zbyt wiele kredytów, a ja nie miałem o tym pojęcia. Okazało się, że zastawy pod niektóre pożyczki były fikcyjne… tak naprawdę wszystko było fikcją… I w końcu FBI rozpirzyło w drobny mak cały biznes, wytaczając grube działa, czyli ustawę RICO o zwalczaniu przestępczości zorganizowanej, i aresztując połowę Pensacoli, w tym i mnie. Ucierpiało wiele osób: deweloperów, bankierów, agentów nieruchomości, adwokatów i innych kombinatorów. Pewnie o tym nie słyszeliście, bo zajmujecie się sędziami, nie adwokatami. Tak czy inaczej, wymiękłem, wyśpiewałem wszystko jak z nut, poszedłem na układ, przyznałem się do jednego zarzutu wyłudzenia i spędziłem szesnaście miesięcy w więzieniu federalnym o złagodzonym rygorze. Teraz się nie wychylam. Złożyłem podanie o przywrócenie do palestry i dostałem z powrotem licencję. Obecnie mam jednego klienta i właśnie o tej osobie będziemy teraz mówić. Jakieś pytania? Mix wziął z wolnego krzesła niepodpisaną teczkę i podał ją Lacy. – Tu są informacje na mój temat. Artykuły z gazet, układ zawarty z sądem, wszystko, czego możecie potrzebować. Jestem czysty, na ile może być czysty były więzień, i wszystko, co mówię, jest prawdą. – Jaki jest pański obecny adres? – zapytał Hugo. – Mam brata w Myrtle Beach i korzystam z jego adresu, jeśli chodzi o korespondencję prawniczą. Carlita ma mieszkanie w Tampie i część poczty przychodzi tam. Generalnie jednak mieszkam na tej łodzi. Mam tutaj telefony, faks, Wi-Fi, mały prysznic, zimne piwo i miłą panią. Jestem szczęśliwym facetem. Pływamy wokół Florydy, na Florida Keys i na Bahamy. Nie najgorsza emerytura, dzięki Wujowi Samowi. – Dlaczego wziął pan klienta? – zapytała Lacy, ignorując teczkę. – Jest znajomym starego kumpla, który wie o mojej mrocznej przeszłości i uznał, że jestem gotów zaryzykować, jeśli mi dobrze zapłacą. Ma rację. Kumpel odszukał mnie i przekonał, żebym wziął tę sprawę. Nie pytajcie mnie o nazwisko klienta, bo go nie znam. Łącznikiem jest mój kumpel. – Nie zna pan nazwiska swojego klienta? – zdziwiła się Lacy. – Nie znam i nie mam zamiaru poznać. – Czy możemy zapytać o powód, czy po prostu przyjąć to do wiadomości? – odezwał się Hugo. – To luka numer jeden, panie Mix – stwierdziła Lacy. – A my nie lubimy luk. Powie nam pan wszystko albo zabieramy się stąd i zamykamy sprawę. – Odprężcie się, dobrze? – Mix pociągnął kolejny łyk piwa. – To długa historia i nie da się jej od razu opowiedzieć. Chodzi o naprawdę duże przekręty, o korupcję, taką, że jeżą się włosy na głowie, i kilku wrednych facetów, którzy nie

mieliby większych wahań, żeby posłać kulkę między oczy mnie, wam, mojemu klientowi i każdemu, kto zadaje za dużo pytań. Zapadło milczenie. Lacy i Hugo przez dłuższy czas go nie przerywali. – W takim razie dlaczego pan wszedł do tej gry? – zapytała w końcu. – Dla pieniędzy. Mój klient chce wystąpić z roszczeniem na mocy ustawy o sygnalistach stanu Floryda. Marzy, że zarobi miliony. Ja zadowolę się skromną działką i jeśli wszystko pójdzie dobrze, nie będę już potrzebował klientów. – Wynika z tego, że pański klient jest pracownikiem sektora publicznego – powiedziała Lacy. – Znam się na prawie, pani Stoltz. Ma pani wymagającą pracę. Ja nie. Mam mnóstwo czasu, żeby ślęczeć nad kodeksami i konkretnymi sprawami. Zgadza się, mój klient jest zatrudniony przez stan Floryda. Ale jego tożsamość nie może zostać ujawniona, w każdym razie nie teraz. W dalszej przyszłości, kiedy na stole będą leżały pieniądze, być może uda nam się przekonać sędziego, by utajnił jego nazwisko. Ale w tej chwili mój klient za bardzo się boi, żeby złożyć oficjalną skargę do Komisji Dyscyplinarnej Sędziów. – Nie możemy procedować bez podpisanej oficjalnej skargi – powiedziała Lacy. – Przepisy ustawy, jak pan wie, są tutaj jednoznaczne. – Wiem o tym. To ja podpiszę skargę. – Pod przysięgą? – zapytał Hugo. – Owszem, tak jak to jest wymagane. Wierzę, że mój klient mówi prawdę, i chcę złożyć swój podpis. – Nie boi się pan? – Od dawna żyję w strachu. Chyba się do tego przyzwyczaiłem, choć moja sytuacja może się zmienić na gorsze. – Mix sięgnął po kolejną teczkę, wyciągnął z niej jakieś dokumenty i położył na stole. – Przed sześcioma miesiącami – podjął – udałem się do sądu w Myrtle Beach i zmieniłem nazwisko. Nazywam się teraz Greg Myers i jako Greg Myers podpiszę się pod skargą. Lacy przeczytała postanowienie sądu z Karoliny Południowej. Po raz pierwszy zaczęła wątpić, czy warto było przyjeżdżać do St. Augustine, by spotkać się z tym facetem. Pracownik sektora publicznego, który za bardzo się boi, żeby wystąpić z otwartą przyłbicą. Nawrócony prawnik, do tego stopnia wystraszony, że pojechał do innego stanu i zmienił nazwisko. Były więzień bez stałego adresu. Hugo, który również przeczytał postanowienie sądu, zaczął żałować, że nie ma przy sobie broni. – Czy możemy uznać, że jest pan w tej chwili osobą, która się ukrywa? – zapytał. – Powiedzmy, że zachowuję dużą ostrożność, panie Hatch. Jestem doświadczonym żeglarzem. Znam te wody, prądy morskie, rafy koralowe, wysepki, ukryte plaże i zatoczki o wiele lepiej od ludzi, którzy mogliby mnie szukać… jeśli

rzeczywiście są tacy ludzie. – Wydaje mi się dość oczywiste, że się pan ukrywa – oznajmiła Lacy. Myers pokiwał tylko głową, jakby się z nią zgadzał. Wszyscy napili się ze swoich butelek. W końcu powiała lekka bryza i zrobiło się mniej parnie. Lacy przerzuciła papiery w cienkiej teczce. – Mam pytanie. Czy pańskie kłopoty prawne są w jakiś sposób związane z sędziowskimi wykroczeniami, o których chce pan mówić? Myers przestał kiwać głową i przez chwilę się zastanawiał. – Nie – odparł w końcu. – Wracając do pańskiego tajemniczego klienta – odezwał się Hugo – czy ma pan z nim bezpośredni kontakt? – Absolutnie żadnego. Nie kontaktuje się ze mną za pośrednictwem maili, tradycyjnej poczty, faksu ani żadnych możliwych do namierzenia telefonów. Rozmawia z łącznikiem, a ten albo składa mi wizytę twarzą w twarz, albo dzwoni na jeden z moich telefonów na kartę. To niezbyt poręczne i zabiera sporo czasu, ale całkiem bezpieczne. Nie pozostawiamy po sobie żadnych śladów, żadnych zapisów. – A jak go pan może znaleźć, gdyby potrzebował go pan w tej chwili? – Coś takiego nigdy się dotąd nie zdarzyło. Przypuszczam, że zadzwoniłbym do łącznika i musiałbym poczekać godzinę albo dwie. – Gdzie mieszka ten klient? – Nie jestem pewien. Gdzieś na północno-zachodnim wybrzeżu Florydy. Lacy wzięła głęboki oddech i wymieniła spojrzenia z Hugiem. – W porządku, co to za sprawa? – zapytała. Myers utkwił wzrok w oddali. Po drugiej stronie basenu portowego, za łodziami, otwierał się właśnie most zwodzony i ten widok najwyraźniej go zafascynował. – Ta historia ma wiele rozdziałów – zaczął w końcu. – Niektóre z nich nadal są pisane. W trakcie naszego kameralnego spotkania mam zamiar ujawnić dość faktów, żeby was zainteresować, ale nie tyle, żebyście nie mogli się wycofać, jeśli tego zechcecie. W tej chwili najważniejsze pytanie brzmi: Czy chcecie się w to angażować? – Chodzi o wykroczenie jakiegoś sędziego? – zapytała Lacy. – Słowo „wykroczenie” jest tutaj co najmniej eufemizmem. Z tego, co wiem, chodzi o korupcję na skalę dotąd niespotykaną w tym kraju. Tak się składa, pani Stoltz i panie Hatch, że nie zmarnowałem całkowicie tych szesnastu spędzonych za kratkami miesięcy. Kazali mi tam prowadzić więzienną bibliotekę prawniczą i nie wychylałem nosa z książek. Przestudiowałem wszystkie przypadki korupcji wśród sędziów, które zostały kiedykolwiek osądzone, we wszystkich pięćdziesięciu stanach. Mam notatki, fiszki… Gdybyście chcieli kiedyś pogłębić swoją wiedzę, to

jestem całkiem wiarygodnym źródłem. A w historii, którą wam opowiem, jest więcej brudnych pieniędzy niż łącznie we wszystkich innych sprawach, o jakich czytałem. Chodzi również o przypadki przekupstwa, wymuszenia i zastraszania, ustawione procesy, przynajmniej dwa zabójstwa i jeden bezprawny wyrok. Mniej więcej godzinę jazdy stąd w celi śmierci gnije człowiek skazany za zbrodnię, której nie popełnił. A winny spędza w tej chwili miło czas na swojej łodzi, która jest o wiele ładniejsza od mojej. Myers przerwał, pociągnął łyk z butelki i spojrzał na nich z zadowoloną miną. Był pewien, że wzbudził w nich zainteresowanie. – Pytanie brzmi, czy chcecie się w to angażować? To może być niebezpieczne – dodał. – Dlaczego zwrócił się pan do nas? – zapytał Hugo. – Dlaczego nie zawiadomił pan FBI? – Miałem już do czynienia z FBI, panie Hatch, i nie skończyło się to dla mnie najlepiej. Nie ufam im i nikomu, kto nosi odznakę, zwłaszcza w tym stanie. – Przypominam panu ponownie, panie Myers, że nie jesteśmy uzbrojeni – powiedziała Lacy. – Nie prowadzimy śledztw kryminalnych. Wygląda na to, że sprawa podlega kompetencjom kilku agencji federalnych. – Ale możecie dysponować nakazami sądowymi – odparł Myers. – Ustawa daje wam prawo zwrócenia się o nakaz. Możecie zobowiązać każdego sędziego w tym stanie do wydania wszelkich akt znajdujących się w jego sądzie. To duże kompetencje, pani Stoltz. Więc pod pewnymi względami prowadzicie śledztwa kryminalne. – Owszem – przyznał Hugo – ale nie jesteśmy odpowiednio wyposażeni, żeby walczyć z gangsterami. Jeśli to, co pan mówi, jest prawdą, wygląda na to, że ci dranie są dobrze zorganizowani. – Słyszeliście kiedyś o Mafii Sumowej? – Myers po raz kolejny pociągnął długi łyk z butelki. – Nie – odparł Hugo. Lacy pokręciła głową. – No cóż, to kolejna długa opowieść. Owszem, panie Hatch, ten gang jest dobrze zorganizowany. Mają długą historię przestępstw, które was jednak nie interesują, bo nie dotyczą sędziów. Ale jest pewne przedsięwzięcie, którego nie mogliby zrealizować bez udziału sędziego. I to powinno was obchodzić. Minął ich stary kuter do połowu krewetek i Konspirator zakołysał się na fali jego kilwateru. Na chwilę zapadło milczenie. Przerwała je Lacy: – A co będzie, jeśli nie zechcemy się zaangażować? Co się wtedy stanie z pańską historią? – Czy nie musicie wszcząć dochodzenia, jeśli złożę oficjalną skargę? – Teoretycznie tak. Jak pan z pewnością wie, mamy czterdzieści pięć dni na

rozpoznanie skargi i ustalenie, czy zarzuty wydają się prawdopodobne. Następnie zawiadamiamy sędziego, którego ona dotyczy, i psujemy mu humor. Ale możemy również w bardzo przemyślny sposób zignorować skargę. – O tak – dodał z uśmiechem Hugo. – Jesteśmy biurokratami. Znamy różne techniki uników. – Nie możecie ich zastosować w odniesieniu do tej sprawy – powiedział Myers. – Jest zbyt duża. – Skoro jest taka duża, dlaczego nie odkryto jej do tej pory? – zapytała Lacy. – Bo nadal się rozwija. Bo to nie jest odpowiedni moment. Z wielu powodów, pani Stoltz, a najważniejszy jest taki, że nikt z tych, którzy wiedzą, co w trawie piszczy, nie miał ochoty wystąpić i tego zgłosić. Teraz ja to zgłaszam. I pytam was: czy wasza Komisja Dyscyplinarna chce się zająć najbardziej skorumpowanym sędzią w historii amerykańskiego sądownictwa? – Kimś, kto wywodzi się z naszych szeregów – mruknęła Lacy. – Otóż to. – Kiedy poznamy jego nazwisko? – zapytał Hugo. – Zakładacie, że to mężczyzna. – Niczego nie zakładamy. – Na początek to najlepsze podejście. *** Lekka bryza wkrótce ustała i kręcący się nad nimi wiatrak tylko rozgarniał nieruchome powietrze. Myers jako ostatni zdał sobie chyba sprawę, że koszule lepią się im do ciała, i jako gospodarz tego małego spotkania zaproponował w końcu zmianę miejsca. – Przejdźmy się do restauracji obok i zamówmy coś do picia – powiedział. – Mają tam bar z porządną klimatyzacją. Podnosząc się z krzesła, ścisnął mocno sfatygowaną skórzaną torbę kurierską, z którą najwyraźniej nigdy się nie rozstawał. Lacy zastanawiała się, co w niej trzyma. Mały pistolet? Gotówkę, fałszywy paszport? Może kolejne dossier? – To jedna z pana kryjówek? – zapytała, kiedy szli po molo. – Dlaczego miałbym odpowiadać na to pytanie? – odparł Myers i zrobiło jej się głupio. Miała do czynienia z niewidzialnym człowiekiem, kimś, kto żył tak, jakby w każdej chwili mogli do niego strzelić zza węgła, a nie z pływającym od portu do portu przypadkowym żeglarzem. Hugo pokręcił głową. Lacy skarciła się w duchu. Restauracja była już pusta i zajęli stolik wewnątrz lokalu, z widokiem na port. Po smażeniu się przez ostatnią godzinę w upale panująca tu temperatura wydała im się zbyt niska. Mrożona herbata dla śledczych, kawa dla pana Myersa. Byli sami; nikt nie mógł ich podsłuchać.

– Co będzie, jeśli sprawa nie wzbudzi w nas entuzjazmu? – zapytał Hugo. – Wtedy przejdę chyba do realizacji planu B, choć nie mam na to zbytniej ochoty. Plan B przewiduje media, dwóch reporterów, których znam, chociaż na żadnym z nich nie można do końca polegać. Jeden pracuje w Mobile, drugi w Miami. Szczerze mówiąc, wydaje mi się, że łatwo ich nastraszyć. – Co przekonuje pana, że my nie damy się łatwo nastraszyć, panie Myers? – zapytała Lacy. – Jak już mówiliśmy, nie przywykliśmy do zajmowania się gangsterami. Poza tym mamy masę innych spraw na głowie. – Nie wątpię. Złych sędziów nigdy nie brakuje. – Tak naprawdę nie ma ich zbyt wielu. Zaledwie kilka zgniłych jabłek, ale jest dość urażonych uczestników postępowań sądowych, żebyśmy mieli pełne ręce roboty. Trafia do nas wiele skarg, ale większość nie ma solidnych podstaw. – No tak… Myers zdjął powoli ciemne okulary i położył je na stoliku. Miał podpuchnięte, przekrwione oczy, jakby nadużywał alkoholu. Otaczające je białe obwódki upodabniały go do szopa albinosa. Było jasne, że rzadko zdejmuje okulary. Rozejrzał się ponownie, jakby chciał się upewnić, że tych, którzy go ścigają, nie ma w restauracji, i chyba się odprężył. – Mówiliśmy o Mafii Sumowej – przypomniał mu Hugo. Myers uśmiechnął się i odchrząknął. Najwyraźniej nie mógł się doczekać, by kontynuować swoją opowieść. – Chcecie dowiedzieć się o nich czegoś więcej, tak? – To pan zaczął. – Owszem. Kelnerka postawiła przed nimi napoje i wycofała się. Myers upił łyk kawy. – Musimy się cofnąć o mniej więcej pięćdziesiąt lat – zaczął. – To była dość luźna grupa ludzi, którzy robili szemrane interesy w różnych częściach Arkansas, Missisipi i Luizjany, wszędzie tam, gdzie udało im się przekupić szeryfa. Zajmowali się głównie pędzeniem bimbru, prostytucją i hazardem, czyli można powiedzieć, tradycyjnymi dziedzinami przestępczości. Byli jednak bardzo brutalni i nie stronili od zabójstw. Wybierali hrabstwo, w którym wolno było sprzedawać alkohol, sąsiadujące z takim, gdzie baptystom udało się wprowadzić prohibicję, najlepiej przy granicy stanu, i zaczynali kręcić lody. Po pewnym czasie miejscowi mieli ich na ogół dosyć, wybierali nowego szeryfa i bandyci musieli opuścić miasto. Z biegiem czasu osiedli wzdłuż wybrzeża Missisipi, wokół Biloxi i Gulfport. Tych, którzy nie zginęli w strzelaninach, skazano i zamknięto za kratkami. Na początku lat osiemdziesiątych nie było już ani jednego bandziora z początków organizacji, ale ocalało kilku z młodszego pokolenia. Kiedy w Biloxi zalegalizowano hazard, uderzyło ich to mocno po kieszeni. Przenieśli się na Florydę, gdzie odkryli uroki fikcyjnych transakcji ziemią, a także zaskakująco duże

możliwości w handlu kokainą. Zarobili masę szmalu, zreorganizowali się i przeobrazili w organizację znaną jako Mafia Nadbrzeżna. Hugo pokręcił głową. – Dorastałem na północnej Florydzie, studiowałem tu i mieszkałem przez całe życie, a przez ostatnie dziesięć lat brałem udział w dochodzeniach przeciwko skorumpowanym sędziom. I nigdy nie słyszałem o żadnej Mafii Nadbrzeżnej. – Nie ogłaszają się w gazetach i ich nazwiska nigdy nie pojawiają się w mediach. Nie sądzę, żeby w ciągu ostatnich dziesięciu lat którykolwiek z nich został aresztowany. To mała grupa, bardzo zwarta i zdyscyplinowana. Podejrzewam, że większość jej członków jest połączona więzami krwi. Mimo to zostaliby zapewne zinfiltrowani, rozbici i wylądowali za kratkami, gdyby nie pojawił się facet, którego nazwę Omarem. Wredny koleś, ale zarazem bardzo sprytny. W połowie lat osiemdziesiątych przeniósł gang do południowej Florydy, która w tamtym okresie była głównym ośrodkiem handlu kokainą. Przez kilka lat prosperowali całkiem nieźle, a potem narazili się kilku Kolumbijczykom i wszystko diabli wzięli. Omar został postrzelony. Jego brat też, tyle że nie przeżył i nigdy nie odnaleziono jego ciała. Uciekli z Miami, ale nie z Florydy. Omar był geniuszem przestępczości i mniej więcej przed dwudziestu laty zafascynowały go indiańskie kasyna. – Jakoś mnie to nie dziwi – mruknęła Lacy. – No właśnie! Jak zapewne wiecie, na Florydzie działa teraz dziewięć indiańskich kasyn. Siedem należy do plemienia Seminoli, zdecydowanie największego, jednego z trzech uznawanych przez rząd federalny. Kasyna Seminoli osiągają łącznie dochód brutto w wysokości czterech miliardów dolarów rocznie. Omar i jego chłopcy nie mogli się powstrzymać, żeby nie skorzystać z okazji. – Więc w pańskiej historii jest mowa o zorganizowanej przestępczości, Indianach, do których należą kasyna, oraz o skorumpowanym sędzi. I wszystko to jakoś się ze sobą łączy? – zapytała Lacy. – Tak to można określić. – Ale przestępczością wśród Indian zajmuje się wyłącznie FBI – zauważył Hugo. – Owszem. I FBI nigdy nie podchodziło do tego zadania z wielkim entuzjazmem. Poza tym, panie Hatch… i niech pan zwróci uwagę, że powtarzam to po raz drugi… nie chcę mieć z nimi do czynienia. Nie znają faktów. Ja je znam i rozmawiam z wami. – Kiedy poznamy całą historię? – zapytała Lacy. – Kiedy tylko wasz szef, pan Geismar, da mi zielone światło. Pogadacie z nim, przekażecie, co wam mówiłem, i upewnicie się, że rozumie, czym to wszystko pachnie. Kiedy powie mi przez telefon, że Komisja Dyscyplinarna Sędziów potraktuje moją oficjalną skargę poważnie i przeprowadzi w jej sprawie

pełne dochodzenie, postaram się wypełnić wszystkie luki. Hugo postukał kłykciami w stolik i pomyślał o swojej rodzinie. Lacy obserwowała sunący powoli kuter do połowu krewetek i zastanawiała się, co powie Geismar. Myers patrzył na nich i było mu ich prawie żal.

Rozdział 3 Komisja Dyscyplinarna Sędziów zajmowała połowę trzeciego piętra w pięciokondygnacyjnym biurowcu władz stanowych w centrum Tallahassee, dwie przecznice od Kapitolu. Wszystko, co można tam było zobaczyć – od wytartego postrzępionego dywanu, poprzez wąskie niczym w więzieniu okna, przez które padało światło odbijające się od poszarzałego od papierosowego dymu sufitu, aż po ściany zastawione tanimi regałami uginającymi się pod ciężarem grubych akt i zapomnianych memorandów – świadczyło o napiętym i kurczącym się budżecie, a także o oczywistym fakcie, że wykonywana przez agencję praca nie była traktowana priorytetowo przez gubernatora i władzę ustawodawczą. Co roku w styczniu Michael Geismar, długoletni dyrektor KDS, musiał chodzić z kapeluszem w ręce na Kapitol i patrzeć, jak komisje niższej i wyższej izby dzielą budżetowy tort. Trzeba było się nisko kłaniać. Zawsze prosił o trochę więcej kasy i zawsze dostawał trochę mniej. Takie było życie dyrektora agencji, o której istnieniu większość ustawodawców nie miała nawet pojęcia. Komisja składała się z pięciu politycznych mianowańców, na ogół emerytowanych sędziów i adwokatów, którzy zdobyli uznanie gubernatora. Spotykali się sześć razy w roku, by zapoznać się ze skargami, prowadzić przesłuchania, które przypominały rozprawy sądowe, i wysłuchać relacji Geismara i jego personelu. Potrzebował więcej etatów, ale nie było na to pieniędzy. Jego sześciu śledczych – czworo w Tallahassee i dwoje w Fort Lauderdale – tyrało średnio przez pięćdziesiąt godzin tygodniowo i szukało po cichu innej pracy. Ze swojego narożnego gabinetu Michael Geismar mógł, jeśli miał na to ochotę, co zdarzało się nader rzadko, popatrzeć na kolejny, jeszcze wyższy, podobny do bunkra biurowiec i miszmasz stojących za nim rządowych budynków. Jego gabinet był duży, bo zlikwidował ścianki działowe i wstawił tam długi stół, jedyny w labiryncie klitek i pakamer, które KDS nazywał swoją siedzibą. Na oficjalne posiedzenia Komisja wypożyczała salę konferencyjną w budynku Sądu Najwyższego Florydy. Tego dnia za stołem usiadły cztery osoby: Michael Geismar, Lacy, Hugo oraz tajna broń KDS, leciwa asystentka prawna o imieniu Sadelle, która choć dobiegała siedemdziesiątki, wciąż potrafiła nie tylko zebrać obszerny materiał, dotyczący sprawy, lecz znała go na wyrywki. Przed trzydziestu laty ukończyła wydział prawa, ale oblała trzy razy egzamin adwokacki, w wyniku czego na zawsze została asystentką. Niegdyś nałogowa nikotynistka – to jej można było przypisać większość plam na oknach i suficie – od trzech lat walczyła z rakiem płuc, lecz ani razu nie wzięła chorobowego na cały tydzień. Na stole leżały dokumenty i wyjęte z nich pojedyncze kartki, w wielu

miejscach zaznaczone na żółto i podkreślone na czerwono. – Facet sprawdza grunt – stwierdził Hugo. – Rozmawialiśmy z ludźmi w Pensacoli, którzy znali go, kiedy był adwokatem. Miał niezłą opinię i tak dalej, przynajmniej do czasu, kiedy go przymknęli. Z wyjątkiem nowego nazwiska jest tym, za kogo się podaje. – Do jego więziennego dossier nie sposób się przyczepić – dodała Lacy. – Spędził szesnaście miesięcy i cztery dni w zakładzie federalnym w Teksasie i przez większą część odsiadki prowadził tam bibliotekę prawniczą. Był kimś w rodzaju więziennego adwokata: pomógł kilku współwięźniom złożyć apelację, a dwóm załatwił wcześniejsze zwolnienie, bo ich adwokaci nie odwołali się od wyroku. – Co mamy, jeśli chodzi o zarzuty, za które go skazali? – zapytał Michael. – Przekopałem akta wystarczająco głęboko, żeby zweryfikować to, co mówił – odparł Hugo. – Federalni namierzyli działającego w nieruchomościach aferzystę o nazwisku Kubiak, który przyjechał tu z Kalifornii i przez dwadzieścia lat budował wszystko, co się dało, wokół Destin i Panama City. Odsiaduje teraz dwudziestoletni wyrok za długą listę przestępstw, w większości za fałszerstwa bankowe, podatkowe oraz pranie brudnych pieniędzy. Kiedy go dorwali, pogrążył wiele osób, w tym niejakiego Ramseya Mixa, który szybko zgodził się zeznawać i dobił targu z prokuraturą. Obciążył zeznaniami wszystkich objętych aktem oskarżenia, zwłaszcza Kubiaka, któremu bardzo zaszkodził. Chyba dobrze, że się teraz ukrywa, żeglując pod innym nazwiskiem po morzach i oceanach. Dostał tylko szesnaście miesięcy. Wszystkich innych skazano co najmniej na pięć lat, Kubiak został laureatem nagrody głównej. – Sprawy osobiste? – zapytał Michael. – Dwa rozwody, obecnie samotny – odpowiedziała Lacy. – Żona numer dwa rzuciła go, gdy poszedł siedzieć. Ma jednego syna z pierwszego małżeństwa, facet mieszka w Kalifornii i jest właścicielem restauracji. Po przyznaniu się do winy Myers zapłacił grzywnę w wysokości stu tysięcy. Zeznał, że pobrane przez niego wynagrodzenie wynosiło mniej więcej tyle samo. Jego zwrot i ta grzywna go zrujnowały. Na tydzień przed początkiem odsiadki złożył wniosek o bankructwo. Hugo rzucił na stół kilka powiększonych fotografii. – Co jest w pewnym stopniu intrygujące – powiedział. – Przed spotkaniem zrobiłem zdjęcia jego łodzi. To siedemnastometrowa łódź motorowa Sea Breeze, bardzo przyjemna łajba o zasięgu dwustu mil, z wygodną kajutą na cztery osoby. Zarejestrowano ją na Bahamach, więc nie mogłem zdobyć jej numeru, ale oceniam, że jest warta przynajmniej pół miliona. Myers wyszedł na wolność sześć lat temu i, według Stowarzyszenia Adwokatów stanu Floryda, przed trzema miesiącami odzyskał licencję. Nie ma swojego biura i twierdzi, że mieszka na łodzi, którą, jak przypuszczam, może wynajmować. Tak czy inaczej, wygląda to na dość kosztowny styl życia. Więc rodzi się oczywiste pytanie: Skąd ma na to pieniądze?

– Bardzo prawdopodobne, że przed aresztowaniem ukrył część łupu za granicą – wtrąciła Lacy, przejmując pałeczkę. – To była duża sprawa, wielu osobom przedstawiono zarzuty. Ucięłam sobie pogawędkę z pewnym byłym prokuratorem i, jego zdaniem, od początku podejrzewano, że Mix, obecnie Myers, ukrył trochę pieniędzy. Wielu oskarżonych próbowało to robić. Ale pewnie nigdy się tego do końca nie dowiemy. Skoro FBI nie zdołało znaleźć gotówki przed siedmiu laty, powinniśmy założyć, że i nam się nie uda. – Tak jakbyśmy mieli czas jej szukać – mruknął Michael. – Otóż to. – Więc ten facet to aferzysta? – Z całą pewnością trafił za kratki, ale odsiedział wyrok, odpokutował za swoje czyny i jest teraz szlachetnym członkiem palestry, podobnie jak cała nasza trójka. – Mówiąc to, Hugo posłał Sadelle szybki uśmiech, który nie został odwzajemniony. – No, może trochę przesadziłem, twierdząc, że to aferzysta – przyznał Michael. – Powiedzmy po prostu, że nie ma nieposzlakowanej reputacji. Nie przekonuje mnie do końca teoria o ukrytej forsie. Jeśli zamelinował ją gdzieś za granicą i złożył fałszywe zeznania w sądzie upadłościowym, to nadal odpowiada za oszustwo. Czy facet byłby gotów podjąć takie ryzyko? – Nie wiem – odparł Hugo. – Wydaje się dość ostrożny. Poza tym pamiętajcie, że od sześciu lat jest na wolności. Na Florydzie trzeba odczekać pięć lat, zanim złoży się podanie o ponowne przyjęcie do palestry. Czekając na to, zarobił pewnie trochę forsy. Robi wrażenie obrotnego. – Jakie to w gruncie rzeczy ma znaczenie? – zapytała Lacy. – Czy badamy jego, czy skorumpowanego sędziego? – Słuszna uwaga – zauważył Geismar. – I zasugerował, że sędzia jest kobietą? – Tak jakby – odparła Lacy. – Chociaż nie był w tej kwestii jednoznaczny. – Zakładam, że mamy na Florydzie poprawną politycznie liczbę kobiet sędzi – mruknął Michael, zerkając na Sadelle. Ta sapnęła ciężko i odezwała się ochrypłym od nikotyny głosem: – To zależy. Są dziesiątki pań w sądach, które zajmują się wykroczeniami drogowymi i podobnymi sprawami, ale to dotyczy chyba raczej kogoś z sądu apelacyjnego albo okręgowego. Z zasiadających tam około sześciuset sędziów jedna trzecia to kobiety. Z rozrzuconymi po całym stanie dziewięcioma kasynami zgadywanie, o kogo chodzi, to strata czasu. – A tak zwana mafia? – Kto wie? – Sadelle nabrała tyle powietrza, ile zdołały pomieścić jej płuca. – Były kiedyś Mafia Dixie, Mafia Troglodytów i Mafia Teksaska, ale więcej się o nich gadało, niż zdziałały w sensie kryminalnej skuteczności. Zwykłe bandy

kmiotków zajmujących się sprzedażą whiskey i łamaniem nóg. Nigdzie nie zetknęłam się z czymś, co nazywałoby się Mafią Sumową albo Nadbrzeżną. Nie twierdzę, że nie istnieli, ale nic o nich nie znalazłam. – Głos jej się załamał i złapała kurczowo oddech. – Nie tak szybko – rzuciła Lacy. – Trafiłam na pewien artykuł sprzed prawie czterdziestu lat. Zamieszczono go w lokalnej gazecie z Little Rock. Była w nim dość barwna historia niejakiego Larry’ego Wayne’a Farrella, właściciela kilku restauracji rybnych nad rzeką Arkansas. Wygląda na to, że handlował sumami od frontu, a bimbrem na zapleczu. W którymś momencie on i jego kuzyni stali się bardziej ambitni i rozszerzyli działalność na hazard, prostytucję i handel kradzionymi samochodami. Tak jak mówił Myers, przenosili się z jednego południowego stanu do drugiego, szukając za każdym razem szeryfa, którego mogliby skorumpować, żeby zorganizować swój proceder. W końcu osiedli w pobliżu Biloxi. To długi artykuł i nie warto przytaczać wszystkich szczegółów, ale trupy za nimi słały się zaskakująco gęsto. – Hm… przyznaję się do błędu – powiedziała Sadelle. – Dziękuję za oświecenie. – Nie ma sprawy. – Czy mogę zadać oczywiste pytanie? – odezwał się Hugo. – Jeśli facet złoży skargę, a my przedstawimy ją tej sędzi i zaczniemy dochodzenie, sytuacja stanie się naprawdę niebezpieczna. Dlaczego nie możemy po prostu zwrócić się do FBI? Przecież w tym momencie Myers nie będzie mógł nam tego zabronić. – Oczywiście, że nie – przyznał Michael. – I do tego właśnie dojdzie. To nie Myers, ale my prowadzimy dochodzenie. I jeśli będziemy potrzebowali pomocy, z pewnością ją otrzymamy. – To znaczy, że się tym zajmiemy? – zapytał Hugo. – Możesz być tego pewien. Tak naprawdę nie mamy wyboru. Jeśli on złoży skargę, w której oskarży sędzię o jakieś uchybienia lub korupcję, ustawa nakazuje nam ją rozpoznać. To proste. Wprawia cię to w niepokój? – Nie. – Jakieś wątpliwości, Lacy? – Oczywiście, że nie. – Znakomicie. Zawiadomcie pana Myersa. I skoro chce usłyszeć mój głos, poproście go do telefonu. *** Poproszenie Myersa do telefonu zajęło dwa dni i kiedy Lacy w końcu udało się z nim skontaktować, nie był specjalnie zainteresowany rozmową z Geismarem. Oznajmił, że ma w tym momencie pilne sprawy biznesowe i zadzwoni później. Jego głos brzmiał niewyraźnie i zakłócały go trzaski, jakby znajdował się daleko od

lądu. Nazajutrz zadzwonił do Lacy z innego telefonu i rozmówił się z jej szefem, który zapewnił go, że skarga zostanie potraktowana priorytetowo i natychmiast zbadana. Godzinę później Myers zadzwonił ponownie do Lacy i poprosił o spotkanie. Powiedział, że chce się jeszcze raz zobaczyć z nią i z Hugiem i porozmawiać. Było sporo dodatkowych informacji, których nie mógł zawrzeć na piśmie, kluczowych informacji, bardzo istotnych dla dochodzenia. Nie chciał podpisać i złożyć skargi, dopóki się nie spotkają. Michael Geismar zgodził się, więc czekali, aż Myers wybierze jakieś miejsce. Odezwał się dopiero po tygodniu i oznajmił, że on i Carlita są w okolicach wysp Abaco na Bahamach i wrócą na Florydę za parę dni. *** W sobotę późnym popołudniem, kiedy temperatura sięgała trzydziestu ośmiu stopni, Lacy wjechała na osiedle domków jednorodzinnych, którego bramy chyba nigdy się nie zamykały. Kluczyła między sztucznymi stawami z tanimi fontannami strzykającymi nagrzaną wodą, minęła zatłoczone pole golfowe i długie rzędy pyszniących się swoimi podwójnymi garażami identycznych domów i w końcu zatrzymała się obok dużego parku z połączonymi basenami. W wodzie pluskały się setki dzieci, a matki siedziały pod wielkimi parasolami i sączyły zimne napoje. Osiedle Meadows przetrwało kryzys finansowy i reklamowano je teraz jako wielorasowe miejsce dla młodych rodzin. Hugo i Verna Hatchowie kupili tu dom pięć lat wcześniej, po narodzinach dziecka numer dwa. Teraz mieli ich czworo i ich parterowy dom o powierzchni dwustu metrów kwadratowych zrobił się za ciasny. Przeprowadzka nie wchodziła jednak w grę. Hugo zarabiał sześćdziesiąt tysięcy dolarów rocznie, tyle samo co Lacy, i podczas gdy ona jako singielka mogła trochę odłożyć, Hatchowie żyli od wypłaty do wypłaty. Lubili jednak się bawić i w lecie, prawie w każde sobotnie popołudnie, Hugo stał przy grillu obok basenu, piekąc hamburgery, popijając zimne piwo i nawijając z kumplami o futbolu. Dzieciaki kąpały się wtedy w basenie, a kobiety kryły w cieniu. Lacy dołączyła do pań i przywitawszy się z nimi, weszła do altany przy basenie, gdzie schroniła się z najmłodszą córką Verna, nie chcąc, by mała się zanadto przegrzała. Pippin miała dopiero miesiąc i, jak na razie, była bardzo płaczliwym dzieckiem. Lacy co jakiś czas zajmowała się dziećmi Hatchów, żeby ich rodzice mogli trochę odetchnąć. Na co dzień nietrudno było znaleźć kogoś do opieki. Obie babcie mieszkały w promieniu pięćdziesięciu kilometrów. Zarówno Hugo, jak i Verna pochodzili z wielkich rozgałęzionych rodzin z niezliczonymi ciotkami, wujami i kuzynami, których życie obfitowało w bezustanne konflikty i dramaty. Lacy często zazdrościła im poczucia bezpieczeństwa, które daje taki klan, ale dziękowała też losowi, że nie musi się przejmować tyloma ludźmi i ich problemami. Co pewien czas zdarzała się jednak sytuacja, że Verna i Hugo

potrzebowali kogoś do opieki, ale woleli nie kontaktować się z krewnymi. Teraz Lacy wzięła na ręce niemowlę, a jego matka poszła przynieść napoje. Kołysząc małą, Lacy przyglądała się zgromadzonemu na patio tłumowi: mieszance czarnych, białych, latynoskich i azjatyckich par, wszystkich młodych i z małymi dziećmi. Zobaczyła dwóch prawników z Biura Prokuratora Generalnego, których Hugo znał ze studiów, i jeszcze jednego, pracującego w senacie stanowym. Poza nią nie było tam żadnych innych singli, żadnej szansy na niezobowiązujący flirt, choć prawdę mówiąc, raczej nikogo takiego nie wypatrywała. Rzadko się z kimś umawiała – tak mało było dostępnych mężczyzn i tak mało tych, którzy mogli się jej spodobać. Przeżyła już jedno paskudne rozstanie, po którym, nawet po ośmiu latach, nie doszła całkiem do siebie. Verna wróciła z dwoma piwami i usiadła naprzeciwko niej. – Dlaczego zawsze robi się taka spokojna, kiedy ty bierzesz ją na ręce? – szepnęła. Lacy uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami. W wieku trzydziestu sześciu lat zastanawiała się codziennie, czy kiedykolwiek będzie trzymać w rękach własne dziecko. Nie znała odpowiedzi na to pytanie, lecz w miarę, jak tykał jej zegar biologiczny, martwiła się, że szanse na to maleją. Verna sprawiała wrażenie równie zmęczonej jak Hugo. Chcieli mieć dużą rodzinę, ale czy naprawdę nie wystarczała im czwórka dzieci? Lacy nie śmiała zaczynać rozmowy na ten temat, ale dla niej odpowiedź była oczywista. Oboje mieli to szczęście, że jako pierwsi w swoich rodzinach skończyli studia, i marzyli, że ich dzieci będą miały tę samą możliwość. Jak mogli się jednak spodziewać, że będzie ich stać na czesne dla całej czwórki? – Hugo mówi, że Geismar przydzielił wam obojgu dużą sprawę – powiedziała cicho Verna. Lacy zdziwiła się, bo jej partner był wyznawcą zasady, że spraw zawodowych nie porusza się w domu. Poza tym w KDS z oczywistych powodów przestrzegano zasad poufności. Bardzo rzadko, na ogół po kilku piwach późno w nocy, zdarzało się, że śmiali się w trójkę z jakiegoś skandalicznego zachowania sędziego, w którego sprawie trwało dochodzenie, ale nigdy nie padało jego nazwisko. – Może być duża, ale może też się skończyć na niczym – odparła. – Nie zdradził wiele, bo nigdy tego nie robi, ale trochę się niepokoi. To dziwne… nigdy nie brałam pod uwagę, że wasza praca może być niebezpieczna. – My również nie braliśmy tego pod uwagę. Nie jesteśmy gliniarzami, którzy biegają z wyciągniętymi spluwami. Jesteśmy prawnikami, naszą bronią są nakazy. – Powiedział, że żałuje, że nie ma broni. To mi naprawdę napędziło stracha, Lacy. Musisz mi obiecać, że nie wdepniecie w coś groźnego. – Obiecuję ci to, Verna. Jeśli kiedykolwiek uznam, że powinnam być uzbrojona, odejdę stamtąd i znajdę sobie inną pracę. Nigdy w życiu nie oddałam

strzału z broni palnej. – Bo widzisz, w moim świecie… w naszym świecie jest zbyt wiele pistoletów i zbyt wiele złych rzeczy przydarza się z ich powodu. Pippin, która na piętnaście minut przysnęła, wybuchła nagle płaczem. – Co za dziecko, co za dziecko – mruknęła Verna, sięgając po nią. Lacy oddała jej małą i poszła sprawdzić hamburgery.

Rozdział 4 Kiedy Myers w końcu się odezwał, poprosił Lacy o spotkanie w tym samym porcie jachtowym w St. Augustine. Wszystko wyglądało tak samo – upał i parne wilgotne powietrze, przycumowany przy końcu pomostu Konspirator; nawet Myers miał na sobie tę samą koszulę w kwiaty. Kiedy usiedli pod markizą przy tym samym drewnianym stoliku, pociągnął łyk tego samego gatunku piwa i zaczął opowiadać. *** Omar nazywał się naprawdę Vonn Dubose i był potomkiem jednego z gangsterów, którzy rzeczywiście zaczynali przestępczą działalność w restauracji rybnej niedaleko Forrest City w Arkansas. Jego dziadek ze strony matki był jej właścicielem i po latach zginął w policyjnej zasadzce. Ojciec powiesił się w więzieniu – tak przynajmniej napisano w oficjalnym raporcie. Licznych kuzynów i wujów spotkał podobny los i gang tracił na znaczeniu i liczebności, dopóki Vonn nie odkrył uroków handlu kokainą na południu Florydy. Kilka udanych lat pozwoliło mu wzmocnić należący do niego mały syndykat. Zbliżał się teraz do siedemdziesiątki, mieszkał gdzieś na wybrzeżu i nie miał oficjalnego adresu, konta w banku, prawa jazdy, numeru ubezpieczenia społecznego ani paszportu. Po tym, jak trafił na żyłę złota w kasynie, ograniczył liczebność gangu do kilku kuzynów, żeby nie dzielić kasy pomiędzy wielu udziałowców. Zarządzał interesem zupełnie anonimowo, kryjąc się za całym łańcuszkiem zagranicznych firm, reprezentowanych przez pewną kancelarię prawną w Biloxi. Według wszystkich relacji, a nie było ich zbyt wiele, był człowiekiem zamożnym, lecz żył raczej skromnie. – Spotkał go pan kiedyś? – zapytała Lacy. Myers skrzywił się. – Niech pani nie żartuje. Nikt nie spotyka się z tym facetem, to chyba jasne. Żyje w cieniu, trochę tak jak ja. W całym rejonie Pensacoli nie spotka pani trzech osób, które mogą potwierdzić, że znają Vonna Dubose’a. Mieszkam tu od czterdziestu lat, a dowiedziałem się o nim dopiero przed kilku laty. Facet pojawia się i znika. – Ale nie ma paszportu – zauważył Hugo. – Ważnego paszportu. Jeśli go dorwą, znajdą przy nim z dziesięć fałszywych. W 1936 roku Biuro do spraw Indian przyznało autonomię ludowi Tappacola, małemu plemieniu Indian, którego członkowie w liczbie około czterystu mieszkali w większości w małych domkach na bagnistych obrzeżach hrabstwa Brunswick

w północno-zachodniej Florydzie. W leżącym tam studwudziestohektarowym rezerwacie, przekazanym im osiemdziesiąt lat wcześniej, plemię miało coś w rodzaju kwatery głównej. W latach dziewięćdziesiątych poprzedniego stulecia potężne plemię Seminoli, podobnie jak inne plemiona indiańskie w całym kraju, zaczęło odkrywać korzyści, jakie może przynosić posiadanie własnych kasyn. Tak się złożyło, że mniej więcej w tym samym czasie Vonn i ludzie z jego gangu zaczęli skupywać za bezcen ziemię przylegającą do rezerwatu Tappacola. Gdzieś na początku lat dziewięćdziesiątych – nikt nie znał dokładnej daty, ponieważ wszelkie rejestry zostały już dawno zlikwidowane – Vonn Dubose złożył Tappacola propozycję zbyt piękną, by była prawdziwa. – Treasure Key – mruknął Hugo. – Właśnie. Jedyne kasyno w północnej części stanu Floryda, usytuowane wygodnie, zaledwie piętnaście kilometrów na południe od autostrady międzystanowej numer dziesięć i piętnaście kilometrów na północ od plaż wybrzeża. Zapewniające pełen zakres usług i otwarte przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Do tego park rozrywki w stylu Disneylandu dla całej rodziny, największy aquapark w całym stanie i mieszkania na sprzedaż, na wynajem lub własność wakacyjną. Żyć nie umierać. Prawdziwa mekka dla tych, którzy chcą uprawiać hazard, i tych, którzy lubią wygrzewać się na słońcu. W promieniu trzystu kilometrów mieszka pięć milionów ludzi. Nie znam dokładnych liczb, bo Indianie prowadzący kasyno nie składają nikomu raportów, ale uważa się, że Treasure Key może przynosić roczny dochód w wysokości pół miliarda dolarów. – Byliśmy tam latem zeszłego roku – przyznał się Hugo, jakby zrobił coś złego. – Skorzystaliśmy z weekendowej oferty last minute za sto pięćdziesiąt dolców. Nie było najgorzej. – Nie było najgorzej? Chyba fantastycznie. Dlatego ludzie walą tam drzwiami i oknami, a Tappacola trzaskają szmal aż miło. – I dzielą się z nim z Vonnem i jego chłopcami? – domyślił się Hugo. – Między innymi, ale nie wybiegajmy zbytnio do przodu. – Hrabstwo Brunswick znajduje się w Dwudziestym Czwartym Okręgu Sądowym – oznajmiła Lacy. – W tamtejszym sądzie zasiada dwoje sędziów, mężczyzna i kobieta. Czy jestem blisko? Myers uśmiechnął się i poklepał leżącą pośrodku stołu zamkniętą teczkę. – Tu jest skarga. Dam ją wam dzisiaj. Sędzia nazywa się Claudia McDover, orzeka od siedemnastu lat. Porozmawiamy o niej później. Teraz pozwólcie, że przedstawię wam tło wydarzeń. Jest kluczowe. Wracając do plemienia Tappacola. W kwestii hazardu i kasyna doszło tam do dramatycznego podziału. Przeciwnikom przewodził agitator, niejaki Son Razko, który jako chrześcijanin sprzeciwiał się hazardowi z pobudek moralnych.

Popierający kasyno obiecywali korzyści dla wszystkich: nowe domy, dożywotnie renty, lepsze szkoły, refundację czesnego dla studentów, opiekę zdrowotną… Lista była bardzo długa. Vonn Dubose potajemnie finansował zwolenników kasyna, ale jak zwykle nikogo nie udało się złapać za rękę. W tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym trzecim roku sprawa została poddana pod głosowanie. Po wyłączeniu tych, którzy mieli poniżej osiemnastu lat, prawa wyborcze przysługiwały mniej więcej trzystu członkom plemienia. Tylko czternastu z nich nie wzięło udziału w głosowaniu, nadzorowanym przez szeryfów federalnych, na wypadek gdyby doszło do użycia przemocy. Son Razko i jego tradycjonaliści wygrali, zdobywając pięćdziesiąt cztery procent głosów. Przeciwnicy oskarżyli ich o zastraszanie i fałszerstwo, ale sąd apelacyjny odrzucił skargę. Marzenie o kasynie umarło śmiercią naturalną. Wkrótce potem gwałtowną śmiercią zginął Son Razko. Znaleźli jego zwłoki w sypialni innego mężczyzny razem z żoną tamtego. Obydwoje zastrzelono dwoma strzałami w głowę. Byli nadzy i wszystko wskazywało na to, że przyłapano ich w trakcie seksu. Mąż kobiety, niejaki Junior Mace, został aresztowany i oskarżony o podwójne zabójstwo. W sporze o kasyno był sojusznikiem Sona Razko. Mace niezmiennie utrzymywał, że jest niewinny, lecz groziła mu kara śmierci. Z troski o bezpieczeństwo nowo wybrana sędzia Claudia McDover przeniosła proces do innego hrabstwa, nalegała jednak, by mu przewodniczyć. Przez cały czas faworyzowała przedstawicieli oskarżenia. Budowa kasyna napotykała dwie główne przeszkody. Jedną z nich był Son Razko. Drugą – lokalizacja. Większa część terenów należących do Tappacola była bagnista, położona poniżej poziomu morza i w zasadzie nie nadawała się do zamieszkania, można tam było jednak znaleźć dość wyżej położonych gruntów, by zbudować na nich kasyno wraz z przyległymi budynkami. Problemem był dojazd. Droga do rezerwatu była stara, w bardzo złym stanie i nie można było nią puścić całego ruchu. Przewidując wzrost dochodów z podatków, powstanie nowych miejsc pracy i wszelkiego rodzaju inne korzyści, włodarze hrabstwa Brunswick zdecydowali o budowie nowej czteropasmowej drogi prowadzącej od drogi stanowej numer dwieście osiemdziesiąt osiem do granicy rezerwatu. Do miejsca, w którym miało powstać kasyno, było stamtąd bardzo blisko. Inwestycja wymagała jednak przejęcia prywatnej ziemi przez wykup, a w razie sprzeciwu przez przymusowe wywłaszczenia. Większość właścicieli działek na proponowanej trasie była przeciwna powstaniu kasyna. Hrabstwo wytoczyło jednocześnie jedenaście procesów, starając się o przymusowe wywłaszczenie jedenastu działek położonych wzdłuż proponowanej trasy. Sędzia McDover, która prowadziła te sprawy, nadała im ekspresowy bieg, sponiewierała prawników strony przeciwnej i już po kilku miesiącach pierwsza z nich trafiła na wokandę. W tym momencie nie było większych wątpliwości,

przynajmniej wśród adwokatów, że sędzia popiera władze hrabstwa i chce doprowadzić do jak najszybszej budowy drogi. Przed rozpoczęciem pierwszego procesu zorganizowała w swoim pokoju sesję ugodową i zażądała, by uczestniczyli w niej wszyscy prawnicy. W trakcie trwającego wiele godzin posiedzenia doprowadziła do zawarcia porozumienia, na mocy którego hrabstwo miało zapłacić każdemu właścicielowi cenę dwukrotnie przekraczającą wartość działki. W świetle obowiązującego na Florydzie prawa nie było wątpliwości, że hrabstwo przejmie ziemię. Nie wiadomo było tylko, za jakie pieniądze i jak szybko. Dzięki sędzi McDover kasynu udało się uniknąć kilku lat zwłoki. W związku z tym, że przymusowe wywłaszczenia były w toku, a Son Razko został na zawsze wyeliminowany, zwolennicy kasyna poprosili o kolejne referendum. Wygrali je większością trzydziestu głosów. Złożono kolejny zarzut o fałszerstwo, ale sędzia McDover go odrzuciła. Można było zacząć budowę Treasure Key, które otwarto w dwutysięcznym roku. Apelacje Juniora Mace’a zostały rozpatrzone i chociaż kilku sędziów zgłaszało krytyczne uwagi wobec McDover i jej rozstrzygnięć, nie znaleziono żadnych poważnych błędów proceduralnych. Wyrok pozostał w mocy. – Studiowaliśmy tę sprawę na wydziale prawa – wtrącił Hugo. – Zabójstwo popełniono przed szesnastu laty, więc ile miał pan wtedy? Dwadzieścia lat? – zapytał Myers. – Coś koło tego. Nie pamiętam samego zabójstwa ani procesu, ale mówiło się o tym na wydziale. Chodziło chyba o sprawy proceduralne. O to, czy można korzystać z donosów współwięźniów osób oskarżonych o przestępstwa zagrożone karą śmierci. – Pani chyba ta sprawa nie obiła się o uszy? – zapytał Myers, zwracając się do Lacy. – Nie. Nie dorastałam na Florydzie. – Mam wszystkie akta dotyczące tego procesu, razem z wnioskami apelacyjnymi. Śledziłem go przez wiele lat i gdybyście potrzebowali jakichś szczegółowych danych, wiem o nim więcej niż ktokolwiek. – Czy Mace rzeczywiście złapał żonę w łóżku razem z Sonem i dostał szału? – zapytała Lacy. – Bardzo w to wątpię. Zeznał, że był gdzie indziej, ale świadek, który potwierdził jego alibi, nie był zbyt wiarygodny. Wyznaczony obrońca z urzędu był nowicjuszem i nie miał szans w starciu z oskarżycielem, który okazał się szczwanym manipulatorem. Sędzia McDover pozwoliła mu wezwać na świadków dwóch więziennych kapusiów, a ci zeznali, że Mace przechwalał się w areszcie zabójstwami. – Czy nie powinniśmy pogadać z tym Mace’em? – zapytał Hugo. – Od tego bym zaczął.

– Ale dlaczego? – zdziwiła się Lacy. – Bo Junior Mace może coś wiedzieć i jest szansa, że wam się zwierzy. Indianie Tappacola są skrytymi, zamkniętymi w sobie ludźmi, nieufnie traktującymi obcych, zwłaszcza takich, którzy reprezentują jakąkolwiek władzę. Poza tym boją się Vonna Dubose’a i jego gangu. Zostali w prosty sposób zastraszeni. Zresztą po co mieliby uchylać rąbka tajemnicy? Uważają na pewno, że złapali Pana Boga za nogi. Mają domy i samochody, szkoły i opiekę zdrowotną, pieniądze na czesne dla dzieci. Po co kołysać łodzią? Nawet jeśli kasyno robi szemrane interesy z jakimiś gangsterami, kogo to obchodzi? Ktoś, kto za dużo gada, może zarobić kulkę. – Moglibyśmy porozmawiać o tej sędzi? – powiedziała Lacy. – Jasne. Claudia McDover, wiek pięćdziesiąt sześć lat, po raz pierwszy wybrana na sędziego w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym czwartym i od tego czasu co sześć lat wybierana ponownie na to stanowisko. Cieszy się opinią ciężko pracującego stróża prawa, który bardzo poważnie traktuje swoją pracę i salę sądową. Wygrywa w wyborach przeważającą większością głosów. Bardzo inteligentna i bardzo zdeterminowana. Jej eksmąż był wziętym doktorkiem w Pensacoli i bardzo lubił młode pielęgniarki. Doszło do bolesnego rozwodu, w którego wyniku Claudia została do szczętu wykiwana przez mężusia i bandę jego adwokatów. Zraniona i wściekła, zdała na wydział prawa, żeby się zemścić, ale w pewnym momencie przestało jej na tym zależeć. Zamieszkała w Sterling, stolicy hrabstwa Brunswick, i zatrudniła się w małej agencji nieruchomości. Szło jej średnio i wkrótce znudziła ją praktyka prawna w małym miasteczku. W którymś momencie ścieżki jej i Vonna Dubose’a się skrzyżowały. Nie znam tej części historii. Słyszałem plotki, że mogli mieć przelotny romans, ale tego też nie sposób zweryfikować. W tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym trzecim, po tym, jak Tappacola zagłosowali przeciwko kasynu, Claudia McDover zainteresowała się nagle polityką i wystartowała w wyborach na sędziego okręgowego. O szczegółach nic mi nie wiadomo. W tamtym czasie byłem wziętym adwokatem w Pensacoli i nie bardzo wiedziałem, gdzie leży miasteczko Sterling. Słyszałem o plemieniu Tappacola i czytałem o sporze w sprawie kasyna, ale w ogóle mnie to nie interesowało. Wiadomo tylko, że jej kampania była świetnie sfinansowana i dobrze zorganizowana. McDover zdobyła urząd większością tysiąca głosów. Miesiąc po jego objęciu Son Razko został zamordowany i jak już mówiłem, Claudia McDover przewodniczyła procesowi, w którym skazano Juniora Mace’a. W tym czasie Vonn Dubose, jego kamraci, wspólnicy i zagraniczne firmy kupowali w hrabstwie Brunswick duże połacie ziemi w pobliżu rezerwatu. Kiedy wszystkim się zdawało, że Tappacola zbudują kasyno, ziemię kupowali również inni spekulanci, ale ci po pierwszym przegranym głosowaniu wycofali się z rynku. Dubose z radością odkupywał od nich teren. Wiedział, co się wydarzy, i niebawem wykupił całe

otoczenie rezerwatu. Po wyeliminowaniu w drastyczny sposób Sona Razko zwolennicy kasyna wygrali drugie głosowanie. Reszta jest historią. Lacy postukała w klawisze swojego laptopa i otworzyła duże oficjalne zdjęcie sędzi Claudii McDover, w czarnej todze, z młotkiem w ręce. Miała elegancko obcięte krótkie ciemne włosy i designerskie okulary, zza których trudno było cokolwiek wyczytać z jej oczu. Ani śladu uśmiechu, poczucia humoru czy serdeczności, czysta rzeczowość. Czy naprawdę doprowadziła do skazania niewinnego człowieka, który od piętnastu lat siedział w celi śmierci? Trudno w to było uwierzyć. – Gdzie mamy do czynienia z korupcją? – zapytała. – Wszędzie. Kiedy Tappacola zaczęli budować kasyno, Dubose też zakasał rękawy. Jego pierwszą inwestycją był przylegający do ich rezerwatu kompleks golfowy o nazwie Rabbit Run. – Mijaliśmy go – przypomniał sobie Hugo. – Myślałem, że należy do Treasure Key. – Nie, ale ze strzelnicy na polu golfowym może pan w pięć minut dojść do kasyna. W tajnej umowie z Tappacola zawarto warunek, że Indianie nie będą się wtrącali do golfa. Oni mają hazard i park rozrywki, Dubose dostaje golf i całą resztę. Zaczął od osiemnastu dołków w Rabbit Run i fairwayów, przy którym stoją eleganckie apartamentowce. Myers położył na stole teczkę. – Tu jest skarga złożona pod przysięgą przez Grega Myersa. Oświadczam w niej, że sędzia Claudia McDover posiada na osiedlu Rabbit Run co najmniej cztery domy, które otrzymała od bliżej nieznanej firmy o nazwie CFFX, zarejestrowanej w Belize. – To Dubose? – zapytała Lacy. – Jestem pewien, ale nie potrafię tego jeszcze udowodnić. – A akty własności? – zapytał Hugo. Myers poklepał teczkę. – Są tutaj. Wynika z nich, że CFFX przeniosło akty własności co najmniej dwudziestu domów na zagraniczne firmy. Mam powody wierzyć, że sędzia McDover ma udziały w czterech z nich. W tę sprawę są zamieszani wytrawni oszuści korzystający z usług znakomitych adwokatów. – Jaka jest wartość tych domów? – Dzisiaj każdy jest wart około miliona. Kompleks Rabbit Run jest bardzo dochodowy, przetrwał bez strat nawet załamanie na rynku nieruchomości. Dzięki kasynu Dubose ma mnóstwo gotówki i lubi ogrodzone osiedla z szeregowcami i apartamentowcami wzdłuż alejek. Rozbudował kompleks z osiemnastu do trzydziestu sześciu, a potem pięćdziesięciu czterech dołków i ma dość ziemi, by go dalej powiększać.

– Dlaczego dał te domy sędzi McDover? – Może dlatego, że jest miłym facetem. Mówiąc serio, przypuszczam, że taką mieli umowę. Claudia McDover sprzedała duszę diabłu, żeby wygrać wybory na sędziego, i od tego czasu jest regularnie opłacana. Budowa kasyna i osiedli w hrabstwie Brunswick pociągnęła za sobą tony pozwów sądowych. Spory o plany zagospodarowania przestrzennego, skargi obrońców środowiska, przymusowe wywłaszczenia, pozwy właścicieli ziemi. Tak się dziwnie składało, że wszystko to rozstrzygała sędzia McDover. I ci, którzy byli po stronie Dubose’a, wygrywali. Jego przeciwnicy nie mieli szans. McDover nie jest w ciemię bita i potrafi uzasadnić każdą swoją decyzję rozbudowanymi argumentami prawnymi. Jej wyroki są rzadko podważane w sądach apelacyjnych. W dwa tysiące pierwszym doszło do pewnych nieporozumień między nią i Dubose’em. Nie wiem, co było powodem, ale konflikt się zaognił. Uważa się, że sędzia chciała większej działki z dochodów kasyna, a Dubose był zdania, że jest w wystarczający sposób wynagradzana. W rezultacie sędzia McDover zamknęła kasyno. – Jak dokładnie udało jej się tego dokonać? – zapytała Lacy. – To kolejna zabawna historia. Kiedy kasyno zaczęło działać i praktycznie od pierwszego dnia stało się kurą znoszącą złote jaja, hrabstwo zdało sobie sprawę, że niewiele z tego ma. W Ameryce Indianie nie płacą podatków od zysków kasyn. Tappacola nie chcieli się dzielić. Hrabstwo poczuło się wystawione do wiatru, zwłaszcza że zadało sobie tyle trudu, by wybudować piękną czteropasmówkę na odcinku ponad dziesięciu kilometrów. W związku z tym podjęli szybką decyzję i przekonali władze stanu, żeby pozwoliły im pobierać opłatę za przejazd nową drogą. Hugo się roześmiał. – Racja, trzeba zatrzymać się mniej więcej półtora kilometra przed kasynem i zapłacić pięć dolców, by móc jechać dalej. – Rozwiązanie okazało się całkiem skuteczne. Indianie są zadowoleni, a hrabstwo też ma z tego parę groszy. Więc kiedy Dubose i sędzia McDover trochę się poprztykali, ona kazała znajomemu adwokatowi, żeby zwrócił się o zakaz ruchu pod pretekstem, że budki do poboru myta powodują korki i stwarzają niebezpieczeństwo. Być może doszło tam do kilku stłuczek, ale to nie było nic poważnego. Sprawa była kompletnie dęta, lecz McDover natychmiast wydała zakaz ruchu, zamykając drogę. Kasyno nadal działało, bo nielicznym osobom udawało się tam dotrzeć bocznymi drogami, ale praktycznie było odcięte. Przez sześć dni Vonn i Claudia czekali, które z nich pierwsze pęknie. W końcu się pogodzili, lipny zakaz został uchylony i wszyscy byli znów szczęśliwi. To był moment zwrotny w historii kasyna i korupcyjnego układu, który w związku z nim powstał. Sędzia McDover dała wszystkim do zrozumienia, że ona tu rządzi. – Mówi pan o Vonnie Dubosie, jakby wszyscy go znali – mruknął Hugo.

– Nikt go nie zna. Już wam to tłumaczyłem. Stoi na czele niewielkiej organizacji, w której wszyscy są spokrewnieni i wszyscy dostają grubą gotówkę. Daje polecenie kuzynowi, żeby zarejestrował na Bermudach spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością i kupił trochę ziemi. Inny kuzyn zakłada działalność na Barbadosie i zaczyna handlować apartamentami. Dubose jest otoczony całym wianuszkiem zagranicznych firm krzaków. Nie ma twarzy, nie zostawia żadnych śladów. – Kto zajmuje się prawną stroną tego przedsięwzięcia? – zapytała Lacy. – Mała kancelaria w Biloxi, kilku prawników specjalizujących się w sprawach podatkowych i znających się na brudnej robocie. Reprezentują gang Dubose’a od wielu lat. – Ale wygląda na to, że sędzia McDover nie boi się Dubose’a – zauważyła. – Jest zbyt chytry, żeby się jej pozbyć, choć na pewno się nad tym zastanawiał. On potrzebuje jej. Ona potrzebuje jego. Pomyślcie tylko. Jesteście ambitnym i nieuczciwym deweloperem na Florydzie, poza tym praktycznie należy do was kasyno, co jest oczywiście niezgodne z prawem. Więc musicie mieć parasol ochronny. Co może być więcej warte od szanowanej sędzi, którą macie w tylnej kieszeni? – Ta sprawa, jakkolwiek na nią patrzeć, podlega pod ustawę o przestępczości zorganizowanej – powiedział Hugo. – Owszem, ale nie będziemy jej teraz wyciągać, prawda, panie Hatch? Ta ustawa funkcjonuje na szczeblu federalnym, podobnie jak FBI. Nie obchodzi mnie, co się stanie z Dubose’em. Chcę przyskrzynić sędzię McDover, żeby mój klient mógł odebrać skromną sumkę za to, że dmuchnął w gwizdek. – Jak skromną? – zapytała Lacy. Myers dopił piwo i otarł usta wierzchem dłoni. – Nie wiem. Przypuszczam, że to wy ustalicie jej wysokość. Z kabiny łodzi wyszła Carlita. – Lunch jest już gotowy – powiedziała. – Zapraszam na dół – mruknął Myers, wstając od stołu. Lacy i Hugo wymienili szybkie spojrzenia. Siedzieli na łodzi od dwóch godzin, umierali z głodu i nie wiedzieli, gdzie uda im się zamówić lunch, jednak wspólny posiłek z Myersem wydał im się nagle nie najlepszym pomysłem. On jednak zbiegał już na dół po schodkach. – Chodźcie, chodźcie – zachęcił ich, więc zeszli razem do kajuty. W ciasnym kambuzie, na szklanym blacie stołu nakryto na trzy osoby. Gdzieś obok niestrudzenie pracował klimatyzator i powietrze było odświeżająco rześkie. Czuć było zapach grillowanej ryby. Carlita krzątała się wokół nich, najwyraźniej zachwycona, że ma dla kogo gotować. Podała tacę tacos rybnych, rozlała do szklanek wodę mineralną i zapytała, czy ktoś ma ochotę na wino. Nikt

nie miał, w związku z czym wycofała się w głąb kajuty. Myers, nie tknąwszy nawet jedzenia, kontynuował swoją opowieść: – Tak naprawdę ta skarga nie jest tą, którą mam zamiar ostatecznie złożyć. Oskarżam w niej sędzię McDover o korupcję, jako argument podając wyłącznie domy, które dostała w Rabbit Run. Realne pieniądze w tym małym spisku płyną do niej co miesiąc w postaci części nielegalnych zysków z kasyna. To interesuje mnie najbardziej, bo to istna żyła złota dla mojego klienta. Jeśli uda mi się zdobyć na to dowody, skoryguję skargę. Jeśli nie, w tej wersji jest i tak dość zarzutów, by usunąć ją ze stanu sędziowskiego i zapewne skazać. – Wymienia pan w skardze nazwisko Vonna Dubose’a? – zapytała Lacy. – Nie. Jego firmy określam jako „organizacje przestępcze”. – Oryginalnie – mruknęła Lacy. – Ma pani lepszy pomysł, pani Stoltz? – odpalił Myers. – Czy możemy sobie darować „pan” i „pani”? – zaproponował Hugo. – Ona ma na imię Lacy, ty Greg, ja Hugo. – Dobra. – Cała trójka poczęstowała się tacos. Myers połykał szybko jedzenie, nie przestając jednocześnie mówić: – Jedno pytanie. Według ustawy, macie od dzisiaj czterdzieści pięć dni na przedstawienie sędzi McDover kopii skargi. Do tego czasu prowadzicie swoje dochodzenie, które… jak się u was nazywa? – Rozpoznanie. – No właśnie. Trochę mnie to niepokoi. Jestem przekonany, że ci ludzie nie mają pojęcia, że ktoś śledzi ich działalność i konkretne poczynania. Kiedy sędzia dostanie kopię skargi, będzie w szoku. W pierwszym odruchu zadzwoni do Dubose’a i może się wtedy zacząć dziać sporo nieprzyjemnych rzeczy. McDover natychmiast obstawi się adwokatami i prawdopodobnie zacznie pozbywać się aktywów. Dubose wpadnie w panikę, zarządzi mobilizację, może nawet poszuka kogoś, kogo dałoby się zastraszyć. – Jak brzmi twoje pytanie? – Ile naprawdę musicie czekać, zanim jej to przedstawicie? Ile możecie zwlekać? Moim zdaniem jest szalenie ważne, by zebrać jak najwięcej obciążających materiałów, zanim zorientuje się, że jest na celowniku. Lacy i Hugo spojrzeli na siebie. – Jesteśmy biurokratami i potrafimy opóźniać procedury – odparła w końcu, wzruszając ramionami, Lacy. – Ale jeśli ona zareaguje tak, jak przewidujesz, jej prawnicy będą szukali dziury w całym. Jeżeli nie będziemy w każdym punkcie przestrzegali ustawy, spróbują oddalić całą skargę. – Rozegrajmy to w bezpieczny sposób i ustalmy, że mamy czterdzieści pięć dni na rozpoznanie – zaproponował Hugo. – To za mało czasu – stwierdził Myers.

– Więcej nie będzie. – Co możesz nam powiedzieć o swoim tajemniczym kliencie? – zapytał Hugo. – Skąd wie to, co wie? Myers pociągnął łyk wody i uśmiechnął się. – Ponownie zakładacie, że tą osobą jest mężczyzna. – W porządku, więc mamy o niej mówić on czy ona? – W naszym małym łańcuszku są tylko trzy ogniwa. Ja, łącznik oraz klient albo klientka. Łącznik i ja określamy klienta mianem kreta. Kret może być mężczyzną albo kobietą, kimś starym albo młodym, czarnym, białym albo brązowym. W tym momencie nie ma to większego znaczenia. – Kret? – mruknęła Lacy. – To niezbyt oryginalne. – A co to za różnica? Macie lepsze określenie? – Przypuszczam, że to musi nam wystarczyć. Jakim cudem kret wie tak wiele? Myers wsadził sobie do ust połówkę taco i powoli ją przeżuwał. Łódź zakołysała się na fali kilwateru jakiejś większej jednostki. – Kret jest bardzo blisko sędzi McDover i cieszy się jej wielkim zaufaniem. Jak widzimy, niesłusznie. To wszystko, co mogę teraz powiedzieć. – Mam inne pytanie – odezwała się Lacy po krótkiej przerwie. – Twoim zdaniem, ci ludzie, to znaczy Dubose i jego gang, są bardzo sprytni i korzystają z usług świetnych adwokatów. Sędzia McDover chyba też potrzebuje dobrego adwokata, żeby nikt nie wpadł na trop jej podejrzanych transakcji. Kogo zatrudnia? – Phyllis Turban, prawniczkę korporacyjną z Mobile. – Rany, panie stają się w tej historii prawdziwymi czarnymi charakterami – zażartowała Lacy. – Ona i McDover studiowały razem na wydziale prawa, obie się rozwiodły, nie mają dzieci i utrzymują bliskie stosunki. Tak bliskie, że można by uznać, że łączy je ze sobą coś więcej niż przyjaźń. Hugo i Lacy przełknęli ślinę, próbując to przetrawić. – Reasumując – odezwała się w końcu Lacy – nasza podejrzana, sędzia McDover, bierze łapówki od gangsterów, dzieli się nielegalnie zyskiem z kasyna z Indianami i pierze brudne pieniądze z pomocą bardzo bliskiej przyjaciółki, która całkiem przypadkowo jest korporacyjną prawniczką. – Wydaje mi się, że jesteście na właściwym tropie. – Myers się uśmiechnął. – Mam ochotę na piwo. Ktoś chce się jeszcze napić piwa? Carlita! *** Zostawili go na pomoście, machającego na pożegnanie i obiecującego, że będzie w kontakcie. Napomknął kilka razy, że teraz, kiedy skarga została złożona i zaczną się problemy, zamierza jeszcze głębiej zapaść się pod ziemię. Lacy i Hugo

nie mieli pojęcia, dlaczego Vonn Dubose i Claudia McDover mieliby o cokolwiek podejrzewać Grega Myersa, człowieka, którego podobno nigdy dotąd nie spotkali i który wcześniej nazywał się Ramsey Mix. Było to kolejną niewiadomą w tej historii. Tych niewiadomych uzbierało się stanowczo zbyt wiele.

Rozdział 5 Następny dzień spędzili w biurze, naradzając się z Michaelem Geismarem i układając plan działania. Po złożeniu skargi zegar zaczął tykać. Jeśli chcieli być w zgodzie z procedurą, Lacy i Hugo powinni wkrótce pojechać do małego miasteczka Sterling i przedstawić kopię skargi sędzi Claudii McDover. Dobrze byłoby, gdyby do tej pory poznali możliwie jak najwięcej faktów. Najpierw jednak musieli odwiedzić przebywającego w celi śmierci Juniora Mace’a. Hugo był już raz w więzieniu Starke, na wycieczce, kiedy studiował na wydziale prawa. Lacy słyszała o tym zakładzie karnym, odkąd zaczęła pracować, ale nigdy nie miała okazji tam zajrzeć. Wyjechali wcześnie, żeby zdążyć przed porannymi korkami wokół Tallahassee, i kiedy na międzystanowej numer 10 zrobiło się luźniej, Hugo szybko zapadł w drzemkę. Do więzienia mieli dwie i pół godziny drogi. Lacy nie musiała wprawdzie przez całą noc lulać płaczącego niemowlaka, ale również niewiele spała. Ona i Hugo, a także Michael mieli wrażenie, że zajmują się bałaganem, który powinien posprzątać ktoś inny. Jeśli wierzyć Gregowi Myersowi, w hrabstwie Brunswick od dłuższego czasu prowadzona była na wielką skalę działalność przestępcza, którą powinni się zająć śledczy bardziej doświadczeni i o dużo większych możliwościach. Oni byli w końcu tylko prawnikami, nie gliniarzami. Nie chcieli biegać po mieście z wyciągniętą bronią. Wyszkolono ich, by prowadzili dochodzenia w sprawie skorumpowanych sędziów, a nie syndykatów zbrodni. Te myśli nie pozwalały jej zasnąć przez większą część nocy. Złapawszy się teraz na ziewaniu, podjechała do drive-thru i zamówiła kawę. – Obudź się – upomniała partnera. – Zostało nam jeszcze półtorej godziny jazdy, a mnie też zamykają się oczy. Kiedy popijając kawę, ruszyli dalej, Hugo przedstawił jej informacje zebrane przez Sadelle. – Według naszej koleżanki, od roku dwa tysiące do dwa tysiące dziewiątego w hrabstwie Brunswick złożono dziesięć pozwów przeciwko mieszczącej się na Bahamach firmie o nazwie Nylan Title, której zarejestrowanym przedstawicielem jest adwokat z Biloxi. W każdym przypadku powód starał się doprowadzić do ujawnienia tożsamości prawdziwych właścicieli Nylan Title i za każdym razem sędzia, nasza znajoma Claudia McDover, na to nie pozwalała, bo to niedozwolone. Firmy mające siedzibę na Bahamach podlegają tamtejszym prawom. Firmy mogą być fasadowe, ale wszystko jest zgodne z prawem. Swoją drogą Nylan Title musi mieć fantastycznych adwokatów, skoro ani razu nie przegrała procesu, przynajmniej kiedy w sprawie orzekała Claudia McDover. Dziesięć do zera. – Co to były za sprawy? – zapytała Lacy.

– Naruszanie planu zagospodarowania, zaniżanie wartości ziemi, nawet oddalony pozew zbiorowy właścicieli apartamentów zarzucających firmie wadliwe wykonawstwo. Władze hrabstwa zarzuciły Nylan Title niewłaściwą wycenę ziemi, a w związku z tym zaniżanie podatków. – Kto pojawia się w sądzie w imieniu Nylan Title? – Zawsze ten sam adwokat z Biloxi. To korporacyjny prawnik i chyba wie, co jest grane. Jeśli za Nylan Title rzeczywiście stoi Vonn Dubose, to, jak mówił Myers, świetnie się kamufluje. Osłania go, jak to ujął, wianuszek prawników. Ładnie powiedziane. – Naprawdę uroczo. Hugo upił łyk kawy i odłożył notatki. – Chciałem ci powiedzieć, Lacy, że nie ufam Gregowi Myersowi – oświadczył. – Gość raczej nie wzbudza zaufania. – Ale musisz przyznać, że na razie wszystko, co mówił, okazało się prawdą. Jeśli nas wykorzystuje, to jaki ma w tym interes? – Zadawałam sobie to pytanie dziś o wpół do czwartej w nocy. Musimy złapać sędzię McDover z gotówką w ręce. Koniec kropka. Jeśli uda się ją odzyskać, sygnalista dostanie te pieniądze w charakterze nagrody, a Myers odbierze swoją działkę. Jeśli przyskrzynieni zostaną tylko Vonn Dubose i jego chłopcy, to świetnie, ale co to daje Myersowi? – Figę z makiem, chyba że McDover pójdzie na dno razem z Dubose’em – odparł Hugo. – To, że Myers nas wykorzystuje, nie powinno cię dziwić. Złożył skargę, w której zarzuca sędzi korupcję, a może nawet zwykłe złodziejstwo. Naszym zadaniem jest zbadanie zarzutów. Każdy, kto składa skargę na sędziego, wykorzystuje nas, żeby odkryć prawdę. Na tym polega nasza praca. – Jasne, ale z tym facetem coś jest nie tak. – Mam podobne wrażenie. Podoba mi się strategia Michaela. Trochę powęszymy, zajrzymy pod dywan, ustalimy kilka faktów, spróbujemy dowiedzieć się, kto jest właścicielem tych apartamentów… Będziemy robili to, co do nas należy, ale ostrożnie, i kiedy znajdziemy realne dowody na to, że zostało popełnione przestępstwo, zwrócimy się do FBI. Myers nie może nam tego zabronić. – Zgoda, ale może zniknąć i już go nie namierzymy. Jeśli ma jakieś dowody, że w kasynie dochodzi do korupcji, nigdy ich nie zdobędziemy, kiedy FBI zrobi tam nalot. – Co jeszcze zapakowała nam Sadelle na tę miłą przejażdżkę? Hugo wyjął kolejną notatkę. – Kilka informacji na temat sędzi McDover. Wybory, w których startowała,

przebieg kampanii, przeciwnicy, tego rodzaju rzeczy. Ponieważ w wyborach na sędziego nie uczestniczą partie, nie znamy jej sympatii politycznych. Żadnych datków na rzecz kandydatów w innych kampaniach. Żadnych wcześniejszych skarg do KDS. Żadnych skarg do Stowarzyszenia Sędziów stanu Floryda. Nie popełniła żadnych przestępstw ani wykroczeń. Od tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego ósmego dostaje najwyższe oceny w stowarzyszeniu. Dużo pisze i mam tutaj długą listę artykułów, które opublikowała w czasopismach prawniczych. Chętnie daje wykłady na wydziałach prawa. Trzy lata temu prowadziła nawet kurs z praktyki procesowej na Uniwersytecie Stanowym Florydy. Całkiem niezłe CV, naprawdę. Lepsze od tego, którym może się pochwalić przeciętny sędzia okręgowy. Niewiele, jeśli chodzi o stan posiadania. Dom w centrum Sterling, wyceniany na dwieście trzydzieści tysięcy dolarów, zbudowany przed siedemdziesięciu laty, obciążony hipoteką w wysokości stu dziesięciu tysięcy. Akt własności wydany na nazwisko McDover, które swoją drogą jest jej nazwiskiem panieńskim. Wróciła do niego zaraz po rozwodzie i posługuje się nim do dzisiaj. Od tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego ósmego samotna, bezdzietna, nie zawarła innych związków małżeńskich. Nie ma śladu, żeby była członkiem jakiegoś kościoła, klubu obywatelskiego, stowarzyszenia absolwentów, partii politycznej, czegokolwiek. Studiowała prawo na Uniwersytecie Stetson, gdzie należała do wyróżniających się studentów. Licencjat na Uniwersytecie Północnej Florydy w Jacksonville. Jest jeszcze kilka informacji o rozwodzie z mężem lekarzem, ale chyba szkoda na to czasu. Lacy słuchała go uważnie, popijając kawę. – Jeśli Myers się nie myli, McDover zgarnia nielegalną kasę z indiańskiego kasyna. Trudno w to raczej uwierzyć, nie sądzisz? To znaczy, w to, że czegoś takiego dopuszczał się sędzia, wyłoniony w głosowaniu i cieszący się dużym szacunkiem. – Właśnie. Mieliśmy do czynienia z sędziami, którzy robili dziwne rzeczy, ale nigdy z czymś tak bezczelnym. – Jak można to wytłumaczyć? Jakie są jej motywy? – Ty jesteś samotną robiącą karierę kobietą. To pytanie do ciebie. – Nie potrafię na nie odpowiedzieć. Czego dotyczy kolejna notatka? Hugo wsunął rękę do teczki i wyjął z niej plik papierów. *** Wjeżdżając do wiejskiego hrabstwa Bradford, zobaczyli tablice informujące, że w pobliżu jest kilka więzień i zakładów poprawczych. Przed niewielkim, liczącym pięć tysięcy mieszkańców miasteczkiem Starke skręcili i kierując się drogowskazami, dojechali do więzienia stanowego Florydy, w którym przebywało półtora tysiąca osadzonych, w tym czterystu skazanych na śmierć mężczyzn.

Więcej skazańców niż w celach śmierci na Florydzie jest tylko w Kalifornii. Trzecie miejsce w tej klasyfikacji zajmuje Teksas, ale ponieważ tam usilnie starano się ograniczyć ich liczbę, jest ich teraz plus minus trzystu trzydziestu. W Kalifornii, gdzie władzom nie zależało tak bardzo na uśmiercaniu ludzi, ich liczba wynosi sześćset pięćdziesiąt. Floryda chciała pójść za przykładem Teksasu, ale w osiągnięciu tego zbożnego celu przeszkodziły sądy apelacyjne. Rok wcześniej, w 2010, w Starke stracono przy użyciu śmiertelnego zastrzyku tylko jednego mężczyznę. Lacy i Hugo zaparkowali na zatłoczonym parkingu i weszli do budynku administracyjnego. Jako prawnicy zatrudnieni przez stan nie musieli się poddawać dokładnej kontroli. Po przejściu przez bramki przydzielono im strażnika, który miał wystarczające uprawnienia, by otwierano przed nim szybko wszystkie drzwi. W skrzydle Q, w którym mieści się osławiony blok śmierci, minęli kolejny punkt kontrolny i weszli do długiej sali. Na drzwiach była tabliczka z napisem „Pokoje adwokackie”. Strażnik otworzył kolejne drzwi, do małego pomieszczenia przedzielonego szybą z pleksiglasu. – Pierwsza wizyta w bloku śmierci? – zapytał. – Tak – odparła Lacy. – Byłem tu raz, kiedy studiowałem prawo – mruknął Hugo. – To świetnie. Ma pan pisemną zgodę? – Oczywiście. Hugo położył na stole teczkę i otworzył ją. Junior Mace był reprezentowany pro publico bono przez prawników dużej waszyngtońskiej kancelarii. Przed rozmową ze skazańcem Lacy i Hugo musieli ich zapewnić, że nie będą poruszali żadnej ze spraw zawartych w najnowszym wniosku kasacyjnym. Hugo wyciągnął odpowiedni dokument, a strażnik powoli go przeczytał i oddał. – Mace to dziwny facet, powiem wam – oznajmił. Lacy odwróciła wzrok; nie miała ochoty tego komentować. Nie mogąc w nocy zasnąć i zamartwiając się wszystkim, co przychodziło jej do głowy, przeczytała w internecie kilka artykułów o bloku śmierci w więzieniu stanowym Florydy. Każdy skazaniec był tu przetrzymywany w izolacji przez dwadzieścia trzy godziny na dobę. Jedna godzina przeznaczona była na „rekreację”, co oznaczało możność chodzenia w kółko po skrawku trawy i spojrzenia na słońce. Cele miały dwa na trzy metry i trzy metry wysokości. Łóżko, oddalone zaledwie kilka centymetrów od toalety ze stali nierdzewnej, miało niecały metr szerokości. Nie było klimatyzacji, współwięźniów i żadnej szansy na kontakt z człowiekiem z wyjątkiem krótkiej pogawędki ze strażnikami przy podawaniu posiłków. Nawet jeśli Junior Mace nie był „dziwnym facetem”, zanim przybył tutaj przed piętnastu laty, to trudno się dziwić, że nieco tu zdziwaczał. Totalna izolacja prowadzi do deprywacji sensorycznej i najróżniejszego rodzaju problemów

psychicznych. Eksperci zajmujący się systemem penitencjarnym zaczęli sobie z tego zdawać sprawę i rósł w siłę ruch na rzecz zreformowania praktyki trzymania więźniów w odosobnieniu. Jego postulaty nie dotarły jednak do Florydy. Drzwi po drugiej stronie pomieszczenia otworzyły się i wszedł przez nie strażnik. Za nim pojawił się Junior Mace, w kajdankach, standardowych więziennych niebieskich spodniach oraz pomarańczowym T-shircie zarezerwowanym dla skazanych na śmierć. Pochód zamykał kolejny strażnik. Rozkuli więźnia i wyszli. Junior Mace dał dwa kroki do przodu i usiadł przy stole. Dzieliła ich pleksiglasowa szyba. Hugo i Lacy zajęli swoje miejsca i przez kilka sekund trwała niezręczna cisza. Pięćdziesięciodwuletni Mace miał długie, przetłuszczone siwe włosy, które związał w kucyk, i ciemną karnację, która ani trochę się nie rozjaśniła wskutek przebywania w zamkniętym pomieszczeniu. Jego oczy również były ciemne: duże, brązowe i smutne. Był wysoki, szczupły i muskularny. Musi chyba robić dużo pompek, pomyślał Hugo. Z akt wynikało, że jego żona, Eileen, miała trzydzieści dwa lata, gdy została zabita. Mieli trójkę dzieci, które po aresztowaniu i osadzeniu Juniora wychowali krewni. Lacy podniosła jedną z dwóch słuchawek leżących po jej stronie szyby. – Dziękuję, że zechciał pan się z nami spotkać – powiedziała. Junior przystawił słuchawkę do ucha, wzruszył ramionami i nie odezwał się. – Nie wiem, czy dostał pan nasz list, ale pracujemy w stanowej Komisji Dyscyplinarnej Sędziów i prowadzimy dochodzenie w sprawie sędzi Claudii McDover. – Dostałem list – odparł Junior. – Przyszedłem tutaj. Zgodziłem się na spotkanie. – Mówił powoli, jakby zastanawiał się nad każdym słowem. – Więc nie przyjechaliśmy tutaj, żeby dyskutować o pańskiej sprawie – włączył się Hugo. – Nie możemy panu w niej pomóc, a poza tym ma pan dobrych prawników w Waszyngtonie. – Wciąż żyję. Więc chyba nieźle wykonują swoją robotę. Czego ode mnie chcecie? – Informacji – odparła Lacy. – Chcemy, żeby dał nam pan nazwiska ludzi, z którymi możemy porozmawiać. Indian z plemienia Tappacola, tych, którzy są po pana stronie… po dobrej stronie. To dla nas zupełnie obcy świat i nie możemy po prostu pojawić się tam któregoś dnia i zacząć zadawać pytania. Junior zmrużył oczy i kąciki jego ust opadły. Wbijając w nich wzrok, pokiwał głową. – Słuchajcie – odezwał się w końcu – moją żonę i Sona Razko zamordowano w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym piątym. Ja zostałem skazany w dziewięćdziesiątym szóstym i wywieźli mnie w kajdanach furgonetką. To było,

zanim jeszcze powstało kasyno, więc nie wiem, jak mogę wam pomóc. Musieli się mnie pozbyć, mnie i Sona, żeby móc je zbudować. Zamordowali Sona razem z moją żoną i zdołali mnie w to wrobić. – Wie pan, czyje to dzieło? – zapytał Hugo. Junior autentycznie się uśmiechnął, chociaż w jego oczach nie było śladu wesołości. – Od szesnastu lat, panie Hatch, powtarzam bez końca, że nie wiem, kto zabił moją żonę i Sona Razko. Wokół nas pojawili się jacyś ludzie, obcy, którzy zaczęli się szarogęsić. Nasz wódz był wtedy dobrym człowiekiem, ale dał się skorumpować. Ci ludzie dotarli do niego… nie wiem jak, ale na pewno w grę musiały wchodzić pieniądze… i przekonali go, że kasyno jest dobrym rozwiązaniem. Son i ja byliśmy przeciwko i wygraliśmy pierwsze głosowanie w dziewięćdziesiątym trzecim. Tym ludziom wydawało się, że to oni wygrają, i spodziewali się, że zarobią kupę szmalu na kasynie i sąsiadujących z nim terenach. Kiedy plemię odrzuciło za pierwszym razem te plany, postanowili pozbyć się Sona. I mnie chyba też. Wymyślili, jak to zrobić. Son zginął. Ja siedzę tutaj. Kasyno od dziesięciu lat trzaska pieniądze. – Obiło się panu kiedykolwiek o uszy nazwisko Vonn Dubose? – zapytała Lacy. Junior skrzywił się lekko i przez chwilę nie odpowiadał. Byli przekonani, że odpowie twierdząco, więc kiedy zaprzeczył, oboje to zapisali. Zapowiadała się ciekawa rozmowa w drodze do domu. – Pamiętajcie, że siedzę tu już bardzo długo – dodał Junior. – Piętnaście lat w izolatce zżera człowiekowi duszę, umysł i pamięć. Dużo straciłem i nie zawsze pamiętam to, co powinienem pamiętać. – Gdyby pan znał Vonna Dubose’a, na pewno by go pan nie zapomniał – nie dawała za wygraną Lacy. Junior zacisnął zęby i pokręcił głową. Nie. – Nie znam go. – Spodziewam się, że nie ma pan najlepszej opinii o sędzi McDover – znów włączył się Hugo. – To mało powiedziane. Przewodniczyła czemuś, co było karykaturą procesu, i zadbała o to, by skazano niewinnego człowieka. Poza tym przez cały czas coś ukrywała. Zawsze podejrzewałem, że wie więcej, niż powinna. To był jeden wielki koszmar, panie Hatch. Od pierwszej chwili, gdy poinformowali mnie, że moja żona nie żyje i że zginęła razem z Sonem, po szok, kiedy mnie aresztowali i zamknęli w więzieniu. W tym momencie wszyscy obrócili się przeciwko mnie i każdy, na kogo spojrzałem, był moim wrogiem. Gliniarze, prokuratorzy, sędzia, świadkowie, przysięgli… System, który zasuwał na najwyższych obrotach, połknął mnie i wypluł. Zanim się obejrzałem, wrobiono mnie, oskarżono, skazano

i zamknięto w celi śmierci. – Co takiego ukrywała sędzia? – przejęła pałeczkę Lacy. – Prawdę. Podejrzewam, że wiedziała, że nie zabiłem Sona i Eileen. – Ilu ludzi zna tę prawdę? – zapytał Hugo. Junior położył słuchawkę na stole i potarł oczy, jakby od wielu dni nie spał. Palcami prawej dłoni przeczesał włosy aż do kucyka i powoli podniósł z powrotem słuchawkę. – Niewielu – odparł. – Większość uważa mnie za zabójcę. Uwierzyli w tę bajeczkę i wcale im się nie dziwię. Zostałem skazany prawomocnym wyrokiem sądu i gniję tu teraz, czekając na zastrzyk. Któregoś dnia go dostanę, przewiozą moje ciało do hrabstwa Brunswick i gdzieś zakopią. A ta historia będzie żyła dalej. Junior Mace nakrył żonę z innym mężczyzną i zabił ich w ataku szału. Całkiem niezła historia, prawda? Przez chwilę żadne z nich się nie odzywało. Lacy i Hugo pisali coś w notesach i zastanawiali się, o co jeszcze go zapytać. – Gdybyście nie wiedzieli – przerwał ciszę Junior – nasze spotkanie jest traktowane jak wizyta adwokatów i nie ma limitu czasowego. Jeśli wam się nie spieszy, możecie być pewni, że mnie również. W mojej celi jest teraz prawie czterdzieści stopni. Nie ma wentylacji, a mały wiatraczek tylko rozgarnia gorące powietrze. To dla mnie miła odmiana i możecie do mnie wpadać, kiedy tylko będziecie w okolicy. – Dzięki – mruknął Hugo. – Odwiedza pana dużo osób? – Nie tak dużo, jak bym chciał. Przyjeżdżają czasem moje dzieci, ale to trudne wizyty. Przez lata nie chciałem, żeby mnie tu odwiedzały, ale naprawdę szybko dorosły. Teraz każde z nich jest po ślubie. Zostałem nawet dziadkiem, tyle że nigdy nie widziałem żadnego z wnucząt. Ponalepiałem tylko ich zdjęcia na ścianie. I co na to powiecie? Czworo wnucząt i żadnego z nich nigdy nawet nie dotknę. – Kto wychowywał pańskie dzieci? – zapytała Lacy. – Pomagała moja matka, dopóki żyła. Głównie jednak zajmowali się nimi mój brat Wilton i jego żona. Starali się, jak mogli, ale to fatalna sytuacja. Wyobraźcie sobie, że jesteście dzieckiem i wasza matka zostaje zamordowana. Wszyscy mówią, że to zrobił wasz ojciec, i skazują go na karę śmierci. – Pańskie dzieci uważają, że jest pan winny? – Nie. Wilton i moja mama powiedzieli im prawdę. – Czy pana brat zgodzi się z nami pogadać? – zapytał Hugo. – Nie mam pojęcia. Spróbujcie się z nim skontaktować. Nie wiem, czy będzie chciał się w to mieszać. Musicie pamiętać, że naszym ludziom żyje się obecnie o wiele lepiej. Kiedy teraz na to patrzę, nie jestem pewien, czy walcząc z kasynem, Son i ja stanęliśmy po właściwej stronie. Dało nam pracę, szkoły,

drogi, szpital, poziom zamożności, o jakim nasi ziomkowie nawet nie śnili. Każdy Tappacola, który skończy osiemnaście lat, dostaje dożywotnią rentę w wysokości pięciu tysięcy dolarów miesięcznie, a ta suma może jeszcze wzrosnąć. Nazywają ją dywidendą. Dostaję ją nawet ja, siedząc w celi śmierci. Zbierałbym pieniądze na moje dzieci, ale one ich nie potrzebują. Wysyłam je więc prawnikom w Waszyngtonie, uznałem, że tyle chociaż mogę zrobić. Kiedy wzięli moją sprawę, system dywidend jeszcze nie istniał i z pewnością nie spodziewali się żadnych pieniędzy. Każdy Tappacola jest uprawniony do bezpłatnej opieki zdrowotnej, bezpłatnej edukacji i pokrycia czesnego, jeśli ma ochotę studiować. Mamy własny bank i udzielamy nisko oprocentowanych kredytów na domy i samochody. Jak mówiłem, żyje się nam całkiem dobrze, o wiele lepiej niż przedtem. To są plusy. Jeśli chodzi o minusy, to zaczęły się problemy z motywacją, zwłaszcza wśród młodych. Po co studiować i robić karierę, skoro masz do końca życia zapewniony dochód? Po co szukać pracy? Kasyno zatrudnia mniej więcej połowę dorosłej populacji plemienia, i to stało się źródłem ciągłych niesnasek. Kto dostaje łatwą pracę, a kto trudną? Jest sporo wewnętrznych rozgrywek i polityki. Ale generalnie ludzie z mojego plemienia uważają, że dzieje się dobrze. Po co to wszystko psuć? Dlaczego Wilton miałby pomagać wam dorwać skorumpowaną sędzię, skoro w rezultacie mogliby ucierpieć wszyscy? – Wie pan coś konkretnego o korupcji w kasynie? Junior odłożył słuchawkę i ponownie zaczął przeczesywać włosy, jakby odpowiedź na to pytanie sprawiała mu wyraźny ból. Nie tyle wahał się, czy powiedzieć prawdę, ile zastanawiał się, która jej wersja będzie najbardziej odpowiednia. – Powtórzę jeszcze raz – rzucił, podnosząc słuchawkę. – Kasyno otwarto kilka lat po tym, jak tu trafiłem. Nigdy nie widziałem go na oczy. – Niech pan da spokój, panie Mace – odezwał się Hugo. – Sam pan mówił, że to małe plemię. Wielkie kasyno dla bardzo małej grupy ludzi. Trudno tu zachować coś w sekrecie. Na pewno słyszał pan plotki. – Jakie? – O tym, że gotówka jest zgarniana i wynoszona tylnymi drzwiami. Według danych szacunkowych, Treasure Key przynosi roczny dochód w wysokości pół miliarda dolarów, a dziewięćdziesiąt procent przychodów jest w gotówce. Nasz informator twierdzi, że zorganizowany gang dogadał się z waszymi przywódcami i osiągają razem niebotyczne zyski. Słyszał pan coś o tym? – Mogłem słyszeć takie plotki, ale to nie znaczy, że wiem coś konkretnego. – W takim razie kto wie? Z kim możemy porozmawiać? – zapytała Lacy. – Musicie mieć dobrego informatora, w przeciwnym razie by was tu nie było. Wróćcie do niego. Lacy i Hugo spojrzeli na siebie; oboje mieli przed oczami obraz Grega

Myersa, który pływa wokół Bahamów, trzymając w ręce butelkę zimnego piwa i słuchając płyty Jimmy’ego Buffetta. – Może później – prychnął Hugo. – Teraz potrzebujemy kogoś w terenie, kogoś, kto zna kasyno. Junior pokręcił głową. – Moim jedynym źródłem jest Wilton, a on niewiele mi mówi. Nie mam pojęcia, ile tak naprawdę wie, ale tu, do Starke, dociera bardzo mało. – Mógłby pan zadzwonić do brata i powiedzieć mu, że może z nami pogadać? – poprosiła Lacy. – A co z tego będę miał? Nie znam was. Nie wiem, czy powinienem wam ufać. Wierzę, że macie dobre intencje, ale możecie doprowadzić do sytuacji, w której wszystko wymknie się spod kontroli. Nie wiem… Muszę się nad tym zastanowić. – Gdzie mieszka pana brat? – zapytał Hugo. – W rezerwacie, niedaleko kasyna. Próbował dostać tam pracę, ale odprawili go z kwitkiem. Nikt z mojej rodziny nie jest tam zatrudniony. Nie przyjmą ich. To kwestia polityczna. – Więc są wzajemne pretensje? – O tak. I to duże. Ci, którzy sprzeciwiali się powstaniu kasyna, znaleźli się praktycznie na czarnej liście i nie mogą tam pracować. Dostają dywidendy, ale zatrudnienie jest wykluczone. – A co myślą o panu? – zapytała Lacy. – Jak już mówiłem, większość uważa, że zabiłem Sona, ich przywódcę, więc nie żywią raczej do mnie sympatii. A ci, którzy popierali kasyno, nienawidzili mnie od samego początku. Nie muszę dodawać, że nie mam wielu fanów we własnym plemieniu. Moja rodzina płaci za to cenę. – Czy jeśli sędzia McDover zostanie zdemaskowana i udowodni się jej korupcję, istnieje szansa, że pomoże to w pańskiej sprawie? – zapytał Hugo. Mace powoli wstał, rozprostował ramiona, jakby go bolały, podszedł do drzwi i wrócił do stołu. Przeciągał się jeszcze przez chwilę, zaciskał i rozprostowywał palce, a potem usiadł i podniósł z powrotem do ucha słuchawkę. – Nie bardzo to widzę. Proces zakończył się dawno temu. Wszystkie jej decyzje zostały przeanalizowane na potrzeby apelacji, i to przez bardzo dobrych prawników. Naszym zdaniem, kilka razy popełniła poważne błędy. Nowy proces powinien się rozpocząć co najmniej dziesięć lat temu, ale sąd odrzucił mój wniosek apelacyjny. Nie jednogłośnie; trzeba przyznać, że każde niekorzystne dla mnie rozstrzygnięcie było podważane przez dość dużą mniejszość. Ale decyduje większość i jestem tu, gdzie jestem. Dwaj więzienni kapusie, którzy skutecznie mnie wrobili i pogrążyli, przed wielu laty zapadli się pod ziemię. Wiedzieliście o tym?

– Czytałam o tym w notatce – odparła Lacy. – Obaj zniknęli mniej więcej jednocześnie. – Co pan o tym sądzi? – Mam dwie teorie. Pierwsza, bardziej prawdopodobna, jest taka, że obu sprzątnięto niedługo po tym, jak mój wyrok się uprawomocnił. Obaj byli recydywistami, szczwanymi lisami. Odstawili prawdziwy teatr na procesie i przekonali przysięgłych, że przechwalałem się w areszcie zabójstwami. Ale problem z kapusiami polega na tym, że często odwołują swoje zeznania, więc według mojej pierwszej teorii prawdziwi zabójcy załatwili ich, zanim tamci mieli możność zmienić zeznania. Tak w gruncie rzeczy uważam. – A druga teoria? – zapytał Hugo. – Że sprzątnęli ich z zemsty członkowie mojego plemienia. Raczej w to wątpię, ale nie jest to zupełnie nieprawdopodobne. Emocje sięgały wtedy zenitu i wszystko było możliwe. Tak czy owak, kapusie zniknęli i nie widziano ich od wielu lat. Mam nadzieję, że są martwi. To przez nich tu siedzę. – Mieliśmy nie rozmawiać o pańskiej sprawie – zauważyła Lacy. – A o czym innym mam mówić? Ale kogo to obchodzi? Wszystko jest teraz w archiwach publicznych. – Więc mamy co najmniej cztery trupy – stwierdził Hugo. – Co najmniej. – Jest ich więcej? – zapytała Lacy. Junior kiwał bez przerwy głową, ale nie wiedzieli, czy to zwykły tik nerwowy, czy odpowiada twierdząco na ich pytanie. – To zależy, jak głęboko chcecie kopać – odparł w końcu.

Rozdział 6 Pierwsza siedziba sądu zbudowana przez obywateli hrabstwa Brunswick spaliła się do szczętu. Drugą zniszczyła trąba powietrzna. Po huraganie w 1970 roku władze hrabstwa zatwierdziły do realizacji projekt, w którym było dużo cegły, betonu i stali. W rezultacie powstał koszmarny hangar w sowieckim stylu, z trzema kondygnacjami, niewieloma oknami i spadzistym metalowym dachem, który od pierwszego dnia zaczął przeciekać. W tamtym czasie hrabstwo, leżące w połowie drogi między Pensacolą i Tallahassee, było słabo zaludnione, a jego plaże – spokojne i ciche. Według spisu z roku 1970 mieszkało tam 8100 białych, 1570 czarnych i 411 rdzennych Amerykanów. Kilka lat po tym, jak „nowy sąd”, jak go nazwano, został oddany do użytku, na północno-zachodnim wybrzeżu Florydy deweloperzy zaczęli jeden po drugim wznosić osiedla mieszkaniowe i hotele. Mogące się pochwalić dziesiątkami kilometrów dzikich i dziewiczych plaż „szmaragdowe wybrzeże” stawało się coraz popularniejszym celem wakacyjnych wypadów. Liczba ludności znacznie wzrosła i w 1984 roku hrabstwo musiało rozbudować budynek sądu. Dochowując wierności postmodernistycznemu stylowi, wzniesiono kuriozalny falliczny aneks, który wielu osobom przypominał rakowatą narośl. Pewnie dlatego miejscowi nazwali go Tumorem. Dwanaście lat później – ponieważ liczba ludności nadal szybko rosła – hrabstwo wzniosło po drugiej stronie „nowego sądu” kolejny Tumor i ogłosiło, że jest gotowe na każde wyzwanie. Siedzibą władz hrabstwa było Sterling. Brunswick oraz dwa przyległe hrabstwa tworzyły Dwudziesty Czwarty Okręg Sądowy stanu Floryda. Z dwóch sędziów tylko Claudia McDover rezydowała na stałe w Sterling, więc praktycznie to ona rządziła w okręgu. Jej pozycja była niezagrożona i wszyscy zatrudnieni przez hrabstwo urzędnicy omijali ją szerokim łukiem. Ze swojego przestronnego gabinetu na trzecim piętrze miała przyjemny widok i mogła grzać się w promieniach słońca padających przez jedno z nielicznych okien. Nie znosiła budynku sądu i marzyła często o tym, by zyskać takie wpływy, żeby kazać go zburzyć i wybudować nowy. Ale to były tylko marzenia. Po spokojnym dniu spędzonym za biurkiem poinformowała swoją nieśmiałą i znakomicie wyszkoloną sekretarkę, że wyjdzie o czwartej, wcześniej niż zwykle. Ta przyjęła tę informację, nie zadając żadnych pytań. Nikt nie pytał sędzi, dlaczego coś robi albo czegoś nie robi. Claudia McDover wsiadła do najnowszego modelu lexusa i wyjechała ze Sterling drogą okręgową prowadzącą na południe. Dwadzieścia minut później minęła imponujący wjazd do Treasure Key, ośrodka, który na własny użytek określała mianem „swojego kasyna”. Była przekonana, że gdyby nie jej starania,

nigdy by nie powstało. Jeśliby chciała, mogła je zamknąć choćby jutro. Nie było jednak takiej potrzeby. Skręciła w drogę, która biegła wzdłuż granicy kompleksu, i jak zawsze uśmiechnęła się, widząc zatłoczone parkingi, dowożące gości z hoteli do kasyna przepełnione busy i jaskrawe neony reklamujące występy podstarzałych piosenkarzy country i tanie cyrkowe numery. Wszystko to przywoływało na jej usta uśmiech, bo świadczyło o tym, że Indianie prosperują. Jedni mieli pracę. Inni świetnie się bawili. Rodziny przyjeżdżały na wakacje. Treasure Key było wspaniałym miejscem, a fakt, że do niej trafiał tylko drobny ułamek wypracowywanych w nim zysków, w najmniejszym stopniu nie spędzał jej snu z powiek. Nic nie spędzało ostatnio snu z powiek Claudii McDover. Po siedemnastu latach pełnienia urzędu sędziego jej reputacja była nieskazitelna, jej pracę oceniano wysoko i stanowisko wydawało się niezagrożone. Po jedenastu latach brania łapówek była niewiarygodnie bogatą kobietą, z rozsianymi po całym świecie aktywami, których liczba rosła z miesiąca na miesiąc. I chociaż robiła interesy z ludźmi, których nie lubiła, nic nie wskazywało na to, by ich szemrany układ ujrzał kiedykolwiek światło dzienne. Nie było żadnych śladów, żadnych dowodów. Wszystko szło dobrze przez jedenaście lat, od pierwszego dnia działalności kasyna. Przejechała przez bramę i znalazła się na terenie eleganckiego willowego osiedla Rabbit Run, połączonego z polem golfowym. Należały tu do niej cztery domy, a dokładnie rzecz biorąc, zagraniczne firmy, które miały do nich prawa własności. Jeden zatrzymała dla siebie, pozostałe trzy wynajmowała za pośrednictwem swojej prawniczki. Położona przy czwartym fairwayu willa była piętrową fortecą ze wzmocnionymi oknami i drzwiami. „Chcę się zabezpieczyć przed huraganami”, tłumaczyła przed laty, zamawiając specjalne wyposażenie. W sypialni kazała zbudować trzymetrowy betonowy sejf z zabezpieczeniem przeciwpożarowym i antywłamaniowym. Trzymała tam mienie ruchome – gotówkę, złoto, biżuterię. I kilka rzeczy bardziej stacjonarnych – dwie litografie Picassa, liczącą cztery tysiące lat egipską urnę, porcelanowy serwis do herbaty z dynastii Tang oraz kolekcję rzadkich pierwszych wydań dziewiętnastowiecznych powieści. Drzwi do sypialni znajdowały się za przesuwaną biblioteczką, co dawało jej pewność, że przechadzająca się po domu osoba nigdy nie trafi do sejfu. Zresztą i tak nikt nie przechadzał się po tym domu. Gdyby ktoś ją odwiedził, zaprosiłaby go na patio, zasadniczo jednak nikt nie składał jej wizyt, nie wpadał tu na drinka i nie mieszkał. Claudia rozsunęła zasłony i spojrzała na pole golfowe. Był upalny i parny sierpniowy dzień i nikogo tam nie zobaczyła. Nalała wody na herbatę do czajnika i postawiła go na kuchence. Czekając, aż się zagotuje, wykonała dwa telefony, oba do adwokatów występujących w sprawach, które miała na wokandzie.

Punktualnie o piątej przybył jej gość. Spotykali się zawsze o tej samej porze w pierwszą środę miesiąca. Czasami, kiedy nie było jej w kraju, zmieniali daty, ale zdarzało się to rzadko. Kontaktowali się zawsze osobiście, twarzą w twarz, w jej domu, gdzie nie mogło być żadnych pluskiew, kamer i jakiegokolwiek innego rodzaju inwigilacji. Telefonowali do siebie tylko raz albo dwa razy w roku. Starali się załatwiać wszystko jak najprościej i nie zostawiali żadnych śladów. Byli bezpieczni od samego początku, ale i tak woleli nie ryzykować. Claudia popijała herbatę, Vonn sączył wódkę z lodem. Przyjechał z brązową teczką, którą położył na kanapie, tak samo jak zawsze. W środku było dwadzieścia pięć plików studolarowych banknotów, każdy obwiązany gumką, każdy wart dziesięć tysięcy dolarów. Comiesięczna nielegalna nadwyżka z kasyna wynosiła pół miliona dolarów i z tego, co wiedziała, dzielili się nią równo po połowie. Przez wiele lat Claudia zastanawiała się, ile tak naprawdę Vonn ściąga od Indian, ale ponieważ to on brał na siebie całą czarną robotę, nie mogła tego wiedzieć. Poza tym z czasem jej działka zaczęła ją w pełni zadowalać. Dlaczego miałoby być inaczej? Nie znała szczegółów. Jak dokładnie wyprowadzano tę gotówkę? Jak udawało im się to ukrywać przed księgowością, ochroną i monitoringiem? Kto fałszował księgi i ukrywał nadwyżkę? Kto konkretnie w głębinach kasyna brał haracz i zabezpieczał go dla Vonna? Dokąd ten się udawał, by go odebrać? Albo kto mu go dostarczał? Ile osób wewnątrz uczestniczyło w tym procederze? O żadnej z tych rzeczy nie miała pojęcia. Nie wiedziała również, co Vonn robił ze swoją częścią łupu, kiedy do niego trafiała. Nigdy o tym nie rozmawiali. Nie wiedziała nic na temat jego gangu i wolała, żeby tak pozostało. Załatwiała sprawy prawie wyłącznie z Vonnem Dubose’em, rzadziej z Hankiem, jego zaufanym asystentem. Vonn znalazł ją przed osiemnastoma laty, kiedy była znudzoną małomiasteczkową prawniczką, z trudem starającą się związać koniec z końcem i wciąż próbującą się zemścić na byłym mężu. Planował wielkie inwestycje, które miały być zasilane zyskami z kasyna w rezerwacie indiańskim, niestety sprzeciwiał się temu stary miejscowy sędzia. Gdyby udało się pozbyć jego i być może kilku innych protestujących, Vonn mógłby zacząć lać fundamenty. Zaproponował, że sfinansuje jej kampanię i zrobi wszystko, by wybrano ją na sędziego. Teraz miał koło siedemdziesiątki, ale wyglądał na sześćdziesięciolatka. Ze swoją niezmienną opalenizną i w kolorowych golfowych koszulkach mógł uchodzić za kolejnego bogatego emeryta spędzającego przyjemnie jesień życia na słonecznej Florydzie. Kiedy Claudia została sędzią, starał się o jej względy, lecz nie okazała zainteresowania. Był od niej mniej więcej piętnaście lat starszy, co nie było aż tak wielką różnicą, ale zabrakło chemii. Później, w wieku trzydziestu dziewięciu lat, zdała sobie w końcu sprawę, że woli kobiety od mężczyzn. I prawdę

mówiąc, uznała go za nudziarza. Był niewykształcony, nie interesowało go nic poza wędkarstwem, golfem i budową kolejnego centrum handlowego lub pola golfowego, a mroczna strona jego charakteru trochę ją przerażała. Z biegiem lat, gdy zaczęły krążyć plotki, wyszły na jaw pewne szczegóły, a sądy apelacyjne zaczęły stawiać niewygodne pytania, Claudia nie była już taka pewna, że Junior Mace rzeczywiście zabił żonę i Sona Razko. Przed procesem i w jego trakcie była przekonana o jego winie i chciała uzyskać właściwy werdykt, traktując to jako zobowiązanie wobec obywateli, którzy właśnie niedawno ją wybrali. Z biegiem czasu, kiedy nabrała doświadczenia, zaczęła poważnie wątpić w jego winę. Jej rola w procesie była już jednak dawno zakończona i niewiele mogła zdziałać, by naprawić zło. Poza tym dlaczego miałaby to robić? Son i Junior zniknęli. Kasyno zbudowano. Żyła jak królowa. Nie ulegało jednak wątpliwości, że skoro Junior nie zabił żony i jej kochanka, to ktoś z gangu Vonna wpakował dwie kulki w głowy Sona Razko i Eileen Mace, a potem ktoś sprzątnął dwóch więziennych kapusiów, którzy wrobili Juniora. Choć Claudia nic po sobie nie pokazywała i udawała odważną, w gruncie rzeczy śmiertelnie bała się Dubose’a i jego ludzi. W trakcie jednego jedynego głośnego konfliktu, do jakiego doszło między nimi mniej więcej przed dziesięciu laty, przekonała go, że jeśli coś jej się stanie, zostanie natychmiast zdemaskowany. Z czasem zapanowały między nimi cywilizowane stosunki, oparte na braku wzajemnego zaufania. Każde grało przypisaną sobie rolę. Ona mogła pod dowolnym pretekstem zamknąć kasyno i udowodniła, że nie zawaha się tego uczynić. On zawiadywał czarną robotą, trzymając w szachu Indian. Obojgu powodziło się świetnie i z każdym upływającym miesiącem byli coraz bogatsi. Zadziwiające, ile serdeczności mogą stworzyć i ile podejrzeń zniwelować regularne dostawy gotówki. Siedzieli wewnątrz, w chłodzie, popijając napoje i obserwując puste pole golfowe, zadowoleni z siebie, ze swojego niewiarygodnego bogactwa i swoich machinacji. – Jak idzie budowa North Dunes? – zapytała. – Zgodnie z planem – odparł Vonn. – W przyszłym tygodniu jest posiedzenie komisji zatwierdzającej zmiany w planie zagospodarowania. Ma dać zielone światło. Za dwa miesiące na teren wjadą buldożery. North Dunes było najnowszym elementem jego golfowego imperium, z trzydziestoma sześcioma dołkami, jeziorami i sadzawkami, eleganckimi apartamentowcami i jeszcze elegantszymi willami, usytuowanymi wokół centrum biznesowego z amfiteatrem i miejskim placem, wszystko to półtora kilometra od plaży. – Członkowie komisji nie mają zastrzeżeń? – zapytała. Głupie pytanie. Pieniądze, które dostawała od Dubose’a, były tylko jedną z wielu łapówek

trafiających do urzędników w całym hrabstwie. – Czterej są za, jeden przeciw – powiedział. – Sprzeciwia się oczywiście Poley. – Dlaczego się go nie pozbędziesz? – Nie, nie, potrzebujemy go. To nie może wyglądać zbyt łatwo. Wynik głosowania cztery do jednego jest w porządku. Na Południu łapówki tak naprawdę nie zawsze były konieczne. Można było zaplanować każdego rodzaju inwestycję, od ekskluzywnych ogrodzonych osiedli po tandetne centra handlowe, wydać pełną sloganów kolorową broszurę, mamić ludzi hasłami „rozwoju gospodarczego” i obiecać miejsca pracy i zwiększone wpływy z podatków, a każdy wyłoniony w wyborach miejscowy oficjel z radością sięgał po pieczątkę. Wszyscy, którzy zwracali uwagę na problemy ze środowiskiem, ruchem drogowym albo zatłoczonymi szkołami, byli z miejsca obwoływani liberałami, „przytulaczami drzew” albo, co gorsza, „ludźmi z Północy”. Vonn już przed wielu laty opanował tę grę do perfekcji. – A co z DP? – zapytała Claudia. Z dodatkową powierzchnią. – Oczywiście, Wysoki Sądzie. Przy polu golfowym czy w apartamentowcu? – Jak wysoki jest ten apartamentowiec? – A jak wysoki ma być? – Chciałabym widzieć z niego ocean. To możliwe? – Nie ma sprawy. W tym momencie myślimy o dziesięciu piętrach, a w pogodny dzień zatoka będzie widoczna już z piątego. Idea dodatkowej powierzchni została doprowadzona do perfekcji przez legendarnego dewelopera z Florydy, któremu nadano przydomek Condo Conroy. We wznoszonym w pośpiechu nad brzegiem morza apartamentowcu zawsze można było zmodyfikować plany i poprzestawiać ściany. Efektem był dodatkowy apartament, o którym urzędnicy nie mieli pojęcia. Można go było wykorzystać w bardzo różnych celach, z których żaden nie był legalny. Vonn nauczył się tej sztuczki, a jego ulubiona sędzia w ciągu wielu lat zgromadziła imponującą ilość DP. W swoim portfelu miała również udziały w legalnych przedsięwzięciach: centrum handlowym, aquaparku, dwóch restauracjach, kilku małych hotelach i wielu pustych działkach czekających na inwestycje. – Nalać ci więcej? – zapytała. – Są dwie rzeczy, które chciałabym z tobą omówić. – Sam się tym zajmę. – Vonn wstał i podszedł do kuchennego blatu, gdzie stały mocne trunki, których nigdy sama nie piła. Nalał sobie szklaneczkę, wrzucił dwie kostki lodu i wrócił na swoje miejsce. – Zamieniam się w słuch. Claudia wzięła głęboki oddech, bo wiedziała, że to nie będzie łatwe. – Wilson Wango – powiedziała. – Co z nim? – warknął Vonn.

– Posłuchaj. Odsiedział czternaście lat i jest bardzo chory. Ma rozedmę płuc, zapalenie wątroby i problemy psychiczne. Wielokrotnie go pobito, w wyniku czego doszło do uszkodzenia mózgu. – Świetnie. – Za trzy lata przysługuje mu zwolnienie warunkowe. Jego żona umiera na raka jajnika, rodzina jest w nędzy i tak dalej. Straszna sytuacja. Komuś udało się dotrzeć do gubernatora, który chce mu darować resztę kary, pod warunkiem że ja się na to zgodzę. W oczach Vonna zapaliły się niebezpieczne ogniki. Odstawił drinka i podniósł palec. – Ten sukinsyn skradł czterdzieści tysięcy dolarów z jednej z moich firm. Chcę, żeby zdechł za kratkami, najlepiej po kolejnym pobiciu. Rozumiesz, Claudio? – Daj spokój. Z twojego powodu dałam mu maksymalny wymiar kary. Odsiedział już dosyć. Biedak umiera, podobnie jak jego żona. Odpuść mu. – Nigdy, Claudio. Nigdy nie odpuszczam. Facet ma szczęście, że trafił do więzienia, a nie dostał kulki w głowę. Do diabła, Claudio, ten facet nigdy nie wyjdzie na wolność. – Dobrze, dobrze. Zrób sobie następnego drinka. Uspokój się. Zrelaksuj. – Nic mi nie jest. Co jeszcze chciałaś mi powiedzieć? Claudia upiła łyk herbaty i odczekała minutę. – Słuchaj, Vonn – zaczęła, kiedy atmosfera nieco zelżała – mam już pięćdziesiąt sześć lat. Pełnię urząd sędziego od siedemnastu lat i zaczyna mnie męczyć ta praca. To moja trzecia kadencja, a że w przyszłym roku nie będę miała żadnych godnych przeciwników, czeka mnie jeszcze siedem lat orzekania, łącznie dwadzieścia cztery lata. To za dużo. Phyllis też ma zamiar przejść na emeryturę i chcemy zwiedzić świat. Ja mam dosyć Sterling, Florydy, ona ma dosyć Mobile. Nie mamy dzieci, które trzymałyby nas w tym miejscu, więc dlaczego nie miałybyśmy gdzieś wyjechać? Wydać trochę naszej indiańskiej forsy. – Przerwała i popatrzyła na niego. – Co ty na to? – zapytała. – Podoba mi się obecny układ, to oczywiste. Najwspanialsze jest w tobie, Claudio, to, że tak łatwo dałaś się skorumpować, a potem beznadziejnie zakochałaś się w forsie. Podobnie jak ja. Różnica jest taka, że ja urodziłem się po to, by korumpować, mam to w swoim DNA. Wolę ukraść, niż zarobić. Ty natomiast byłaś czysta, ale łatwość, z jaką przeszłaś na ciemną stronę, jest godna podziwu. – Nie byłam czysta. Napędzała mnie nienawiść i gorące pragnienie upokorzenia byłego męża. Chciałam się zemścić i nie ma w tym nic czystego. – Chodzi mi o to, że nie wiem, czy zdołam znaleźć innego sędziego, którego tak łatwo będzie kupić. – Czy w tym momencie naprawdę go potrzebujesz? Jeśli wyjadę, zyski

z kasyna w całości przypadną tobie, co stanowi całkiem niezłe zabezpieczenie. Masz w kieszeni polityków. Zagospodarowałeś połowę hrabstwa i masz dość ziemi pod następne inwestycje. To oczywiste, przynajmniej dla mnie, że poradzisz sobie bez opłacanego sędziego. Zmęczyła mnie po prostu ta praca i uczciwie stawiając sprawę… co nie jest być może najwłaściwszym słowem między nami… chcę przez jakiś czas zakosztować normalności. – Chodzi ci o pieniądze czy o seks? – zapytał. – O pieniądze, ty dupku – odparła z chichotem. Vonn uśmiechnął się i sączył wódkę, analizując sytuację. W głębi serca spodobał mu się ten pomysł. Jedna gęba mniej do nakarmienia, i to wielka gęba. – Damy sobie radę – powiedział. – Oczywiście, że dacie. Nie podjęłam jeszcze decyzji, ale chciałam, żebyś wiedział, że się nad tym zastanawiam. Mam dość sądzenia w sprawach rozwodowych i wsadzania dzieciaków do końca życia za kratki. Nie powiedziałam o tym nikomu poza Phyllis. – Możesz mi powierzyć swoje najmroczniejsze sekrety, Wysoki Sądzie. – Możemy razem konie kraść. Vonn wstał. – Muszę już iść. O tej samej porze w przyszłym miesiącu? – Tak. Wychodząc, zabrał ze sobą pustą brązową teczkę, nieróżniącą się od tej, którą przywiózł, tylko nieco lżejszą.

Rozdział 7 Łącznikiem był niejaki Cooley, również były adwokat, choć on odszedł z zawodu nie w tak spektakularny sposób jak jego kumpel Greg Myers. Cooley nie trafił na pierwsze strony gazet, bo przyznając się szybko do winy w Georgii, sam oddał licencję i potem nie starał się jej odzyskać. Spotkali się w hotelu Pelican w South Beach i popijając drinki na małym cichym patio, przejrzeli uzyskane ostatnio materiały. Na kilku kartkach opisane były podróże odbyte przez Claudię McDover w ciągu ostatnich siedmiu lat. Pani sędzia lubiła podróżować i robiła to w wielkim stylu, najczęściej prywatnymi odrzutowcami, choć nigdy nie wynajmowała ich na własne nazwisko. Szczegółami zajmowała się Phyllis Turban, jej prawniczka, która korzystała na ogół z usług jednej z dwóch firm lotniczych mających siedzibę w Mobile. Przynajmniej raz w miesiącu Claudia jechała do Pensacoli lub Panama City, wsiadała na pokład małego odrzutowca, gdzie czekała już na nią Phyllis, i leciały na weekend do Nowego Jorku albo Nowego Orleanu. Nie było żadnych informacji na temat tego, co robiły podczas tych wypadów, ale kret miał pewne przypuszczenia. W lecie Claudia spędzała zawsze dwa tygodnie w Singapurze i miała tam podobno własny apartament. Dłuższe podróże odbywała pierwszą klasą American Airlines. Prywatnym odrzutowcem latała również przynajmniej trzy razy w roku na Barbados. Nie było pewności, czy Phyllis Turban towarzyszy jej w wycieczkach do Singapuru i na Barbados, ale kret, używając niedających się namierzyć telefonów na kartę, wielokrotnie dzwonił do jej biura w Mobile i ustalił, że nie było jej tam, kiedy McDover przebywała za granicą, i że wracała do pracy w tym samym terminie co sędzia. W pierwszą środę każdego miesiąca – napisał w dołączonej notatce – CM wyjeżdża z sądu trochę wcześniej niż zwykle i udaje się do swojego domu w Rabbit Run. Przez dłuższy czas trudno było ustalić, dokąd jeździ, ale po umieszczeniu pod jej tylnym zderzakiem niewielkiego nadajnika GPS cel jej podróży stał się znany. Adres domu to Fairway Drive numer 1614D. Z ksiąg hipotecznych hrabstwa Brunswick wynika, że dwukrotnie zmienił właściciela i teraz należy do firmy zarejestrowanej w Belize. Łatwo się domyślić, że CM jeździ tam, otrzymuje jakąś sumę w gotówce, a następnie leci gdzieś z częścią albo całością pieniędzy. Spekulując dalej, można założyć, że zamienia forsę na złoto, srebro, diamenty albo antyki. Pewni handlarze w Nowym Jorku i Nowym Orleanie przyjmują w rozliczeniach gotówkę, oczywiście podbijając znacznie cenę. Z kraju można dość łatwo przemycić diamenty albo biżuterię. Gotówkę można również wysłać regularną pocztą kurierską w dowolne miejsce na świecie, zwłaszcza na Karaiby. – Nie podobają mi się te wszystkie spekulacje – stwierdził Myers. – Co kret

wie na pewno? – Robisz sobie jaja? – odparł Cooley. – Spójrz na zestawienie jej podróży. Dokładne dane za ostatnie siedem lat. Poza tym wygląda na to, że facet wie coś o praniu brudnych pieniędzy. – Facet? To znaczy, że to mężczyzna? – Nic nie znaczy. Dla ciebie nie jest ani mężczyzną, ani kobietą. – Ale jest moim klientem – zauważył Myers. – Odwal się, Greg. Zawarliśmy porozumienie. – Żeby tyle wiedzieć, musi codziennie kontaktować się z sędzią. Może to jej sekretarka? – Od niego lub od niej dowiedziałem się kiedyś, że McDover tyranizuje swoje sekretarki, zwalnia je po roku albo dwóch latach pracy. Przestań zgadywać, dobrze? Kret żyje w ciągłym lęku. Złożyłeś skargę? – Tak. Zaczęli dochodzenie i w odpowiednim czasie przedstawią ją starej jędzy. Wtedy wybuchnie bomba. Wyobrażasz sobie, co się stanie, kiedy McDover zda sobie sprawę, że jest już po balu? – Nie wpadnie w panikę, bo jest na to zbyt opanowana i zbyt sprytna – odparł Cooley. – Zadzwoni do swoich prawników, a oni zabiorą się do roboty. Zadzwoni do Dubose’a, który zacznie knuć. I co będzie wtedy z tobą, Greg? To twoje nazwisko jest na skardze. Ty stawiasz jej zarzuty. – Trudno będzie mnie namierzyć. Pamiętaj, że nigdy nie spotkałem się z McDover ani z Vonnem Dubose’em. Nie mają pojęcia, kim jestem. W tym kraju żyje przynajmniej tysiąc osiemset Gregów Myersów i każdy ma inny adres, numer telefonu, rodzinę i pracę. Dubose nie będzie wiedział, gdzie zacząć szukać. Poza tym, jeśli zobaczę, że ktoś kręci się w pobliżu, mogę zawsze dać dyla na swojej małej łódce i stać się kropką na oceanie. Nigdy mnie nie znajdzie. Dlaczego kret żyje w ciągłym lęku? Jego nazwisko nigdy nie zostanie ujawnione. – Jezu, Greg, nie wiem. Może on albo ona nie ma pojęcia, jak działa przestępczość zorganizowana. Może martwi się, że ujawnienie zbyt wielu grzeszków McDover może doprowadzić do ustalenia źródła przecieku. – Trudno, nie możemy się teraz cofnąć. Skarga została złożona i tryby zaczęły się obracać. – Użyjesz w najbliższym czasie tych materiałów? – zapytał Cooley, machając kartkami. – Nie wiem. Potrzebuję trochę czasu, żeby się zastanowić. Załóżmy, że uda im się udowodnić, że sędzia lubi ze swoją partnerką latać prywatnymi odrzutowcami. Wielkie mi co! Adwokaci McDover powiedzą po prostu, że nie ma w tym nic złego, póki Phyllis uiszcza rachunki. A ponieważ Phyllis nie procesuje się o nic w sądzie, w którym przewodniczy McDover, nikomu nie dzieje się krzywda.

– Phyllis Turban prowadzi małą kancelarię w Mobile. Specjalizuje się w prawie spadkowym. Założę się, że nie wyciąga więcej niż sto pięćdziesiąt tysięcy rocznie netto. Wynajęcie odrzutowców, którymi latają, kosztuje trzy tysiące za godzinę, a spędzają w nich rocznie średnio osiemdziesiąt godzin. Policz to sobie. To ćwierć miliona dolarów za same opłaty za czarter, i to tylko te, o których wiemy. Jako sędzia okręgowa McDover zarobi w tym roku sto czterdzieści sześć tysięcy dolarów. Obu nie byłoby stać nawet na paliwo lotnicze. – Phyllis Turban nie jest objęta dochodzeniem. Może powinna być, ale to nie moja broszka. Jeśli mamy z tego coś uzyskać, musimy przyskrzynić urzędującą sędzię. – Rozumiem. – Jak często spotykasz się z kretem? – zapytał Myers. – Niezbyt często. Ostatnio jest bardzo spłoszony i śmiertelnie się boi. – Więc dlaczego to robi? – Z nienawiści do McDover. I dla pieniędzy. Przekonałem go, że zarobi fortunę. Mam tylko nadzieję, że nikt przeze mnie nie zginie. *** Lacy mieszkała w trzypokojowym mieszkaniu w zaadaptowanym budynku magazynowym niedaleko Uniwersytetu Stanowego Florydy, w odległości pięciu minut jazdy od biura. Architekt, który zaprojektował adaptację, wykonał wspaniałą robotę i dwadzieścia lokali szybko się sprzedało. Dzięki opiewającej na wysoką sumę polisie ubezpieczeniowej ojca oraz hojności matki Lacy stać było na pokaźny wkład własny. Podejrzewała jednak, że na tym skończy się wsparcie rodziców. Ojciec nie żył od pięciu lat, a matka, Ann Stoltz, z roku na rok stawała się coraz bardziej zgryźliwa. Dobiegała siedemdziesiątki i nie starzała się tak godnie, jak by sobie tego życzyła Lacy. Ponieważ pani Stoltz rzadko kiedy wyjeżdżała dalej niż dziesięć kilometrów od domu, widywały się coraz rzadziej. Jedynym towarzyszem Lacy był Frankie, jej buldog francuski. Od wyjazdu na studia w wieku osiemnastu lat nigdy nie mieszkała z mężczyzną. W gruncie rzeczy nie miała takiej pokusy. Dziesięć lat wcześniej jedyny mężczyzna, którego naprawdę pokochała, napomykał coś o wspólnym mieszkaniu, ale, o czym wkrótce się przekonała, w tym samym czasie planował już ucieczkę z mężatką. Co też i zrobił, wywołując skandal. Prawda była taka, że w wieku trzydziestu sześciu lat Lacy była całkiem zadowolona z tego, że mieszka sama, śpi pośrodku łóżka, sprząta tylko po sobie, zarabia i wydaje własne pieniądze, wychodzi i przychodzi, kiedy jej się podoba, robi karierę, nie martwiąc się, czy nie koliduje ona z jego karierą, sama planuje swoje wieczory, gotuje albo nie i nie dzieli z nikim pilota. Mniej więcej jedna trzecia jej przyjaciółek była młodymi rozwódkami, zranionymi, poobijanymi i przysięgającymi, przynajmniej w tym momencie, że już nigdy nie

zbliżą się do żadnego mężczyzny. Kolejna jedna trzecia utknęła w toksycznych małżeństwach, z niewielką nadzieją, że się z nich wyzwoli. Pozostałe były zadowolone ze swoich związków i albo robiły karierę, albo miały dzieci. Nie podobały jej się te wyliczenia. Podobnie jak rozpowszechnione w społeczeństwie przekonanie, że jest nieszczęśliwa, ponieważ nie znalazła odpowiedniego faceta. Dlaczego jej życie miało zależeć od tego, za kogo i kiedy wyjdzie za mąż? Nie godziła się z sugestią, że jest samotna. Skoro nigdy nie mieszkała z mężczyzną, jak mogło go jej brakować? I naprawdę miała dosyć nagabywania ze strony rodziny, zwłaszcza matki i jej siostry, ciotki Trudy, z którymi każda rozmowa kończyła się pytaniem, czy spotyka się „z kimś poważnym”? – Kto mówi, że szukam kogoś poważnego? – brzmiała jej standardowa odpowiedź. Nie chciała tego przyznawać, ale niechęć do spotkań z matką i Trudy wynikała przede wszystkim z tych pytań. Ponieważ była szczęśliwą singielką i nie polowała na księcia z bajki, uważały ją za odmieńca, kogoś, nad kim trzeba się litować, bo dryfuje przez życie sam. Matka była wiecznie pogrążoną w żałobie wdową, a Trudy miała okropnego męża, a mimo to były przekonane, że żyje im się lepiej od niej. Nieważne. Bycie singielką wiąże się również z koniecznością prostowania błędnych wyobrażeń innych. Zrobiła sobie kolejną filiżankę bezkofeinowej zielonej herbaty i zaczęła się zastanawiać, czy nie obejrzeć jakiegoś starego filmu. Ale zbliżała się dziesiąta, był środek tygodnia i musiała się wyspać. Sadelle wysłała jej mailem dwie ostatnie notatki i Lacy postanowiła przed włożeniem piżamy przejrzeć jedną z nich. Od lat wiedziała, że notatki Sadelle są bardziej skuteczne od tabletek nasennych. Krótsza zatytułowana była Tappacola: fakty, mity i plotki. Ludność: Nikt nie zna dokładnej liczby rdzennych Amerykanów z plemienia Tappacola (swoją drogą, określenie „rdzenni Amerykanie” jest politycznie poprawnym wymysłem niemających bladego pojęcia, o czym mówią, białych, którzy czują się lepiej, używając go, podczas gdy sami rdzenni Amerykanie określają siebie mianem Indian i śmieją się z tych, którzy tego nie robią, ale to tylko dygresja). Według Biura do spraw Indian, liczba ludności wynosiła w 2010 roku 441 osób, dla porównania: w 2000 roku – 402. Złota żyła, jaką okazało się kasyno, po raz pierwszy w historii spowodowała wzrost populacji, ponieważ wiele osób zapragnęło stać się członkami plemienia. Powodem jest system dystrybucji bogactwa nazywany powszechnie „dywidendami”. Według Juniora Mace’a każdy Tappacola powyżej osiemnastego roku życia dostaje co miesiąc czek na pięć tysięcy dolarów. Trudno to zweryfikować, ponieważ podobnie jak we wszelkich innych sprawach, plemię nie składa nikomu sprawozdań. Kiedy kobieta wychodzi za mąż,

jej comiesięczna dywidenda jest jednak z niejasnych powodów pomniejszana o połowę. Dywidendy bardzo się różnią w zależności od stanu i od plemienia. Przed wielu laty pewne plemię w Minnesocie zyskało powszechną sławę, ponieważ ich kasyno, którego dochód brutto sięgał miliarda dolarów rocznie, należało tylko do osiemdziesięciu pięciu członków plemienia. Roczna dywidenda dla każdego z nich przekraczała milion dolarów. Uważa się to za niepobity do tej pory rekord. W Stanach Zjednoczonych istnieją 562 uznane plemiona, ale tylko 200 prowadzi kasyna. Mniej więcej 150 innych plemion stara się o formalne uznanie, ale federalni nabrali podejrzeń. Teraz plemionom nie jest już tak łatwo to uzyskać. Wielu krytyków twierdzi, że nagła duma, jaką Indianie odczuwają ze swego dziedzictwa kulturowego, bierze się wyłącznie z chęci posiadania własnego kasyna. Większość Indian nie ma dostępu do tych bogactw i wielu nadal żyje w ubóstwie. Tak czy inaczej, podobnie jak większość plemion, Tappacola są oblegani przez ludzi twierdzących, że są ich krewniakami. Plemię ma specjalną komisję, która bada i ustala związki krwi. Jeśli w żyłach delikwenta płynie mniej niż jedna ósma indiańskiej krwi, zostaje zdyskwalifikowany. Prowadzi to do wielu niesnasek. Wygląda na to, że w tym plemieniu nie jest to zjawisko rzadkie. Z artykułu zamieszczonego siedem lat temu w „Pensacola News Journal” wynika, że co cztery lata plemię wybiera w głosowaniu nowego wodza i radę starszych liczącą dziesięciu członków. Wódz ma najwyraźniej wiele do powiedzenia we wszystkich plemiennych sprawach, zwłaszcza tych dotyczących kasyna. Stanowisko musi być ważne, bo jego wynagrodzenie wynosiło w tamtym czasie trzysta pięćdziesiąt tysięcy dolarów rocznie. Wódz ma również decydujące słowo w kwestiach zatrudnienia i zwyczajowo obsadza świetnie opłacaną administrację członkami swojej rodziny. Dlatego wyborom towarzyszą gorące spory i oskarżenia o fałszerstwa i zastraszanie (dziennikarz musiał się tego dowiedzieć od ludzi spoza plemienia). To w gruncie rzeczy sytuacja, w której zwycięzca bierze wszystko. Obecnie wodzem jest Elias Cappel (swoją drogą bardzo niewielu współczesnych Indian decyduje się na obrazowe imiona z dawnych czasów; w którymś momencie większość przyjęła zachodnie nazwiska). Wybrano go w 2005 roku i cztery lata później również wygrał w głosowaniu. Jego syn, Billy, zasiada w radzie. Plemię mądrze wydawało pieniądze. Zbudowali nowoczesne szkoły i przedszkola, darmowy ośrodek medyczny, który jest bardziej kliniką niż szpitalem, obiekty rekreacyjne, drogi oraz większość obiektów, które zapewnia dobry samorząd. Jeśli absolwent liceum chce iść na studia, otrzymuje ze specjalnego funduszu pieniądze na czesne na uczelni w granicach stanu, a także na zakwaterowanie w akademiku. Przeznaczają także dużo pieniędzy na zapobieganie alkoholizmowi i narkomanii oraz leczenie ofiar nałogów.

Jako suwerenny naród Tappacola ustanawiają i wcielają w życie własne prawa, nie przejmując się raczej światem zewnętrznym. Plemię ma własnego szefa policji, z kompetencjami zbliżonymi do wiejskiego szeryfa, a także siły policyjne – zdaje się, że dobrze wyszkolone i wyposażone – w których ramach funkcjonuje również jednostka do zwalczania narkotyków. (Choć normalnie bardzo skryci, wódz oraz kilku członków rady najwyraźniej nie mają oporów, by rozpowszechniać informacje, które stawiają ich w dobrym świetle, a ich ulubionym tematem jest istnienie silnej policji). Mają swój złożony z trzech członków sąd plemienny, zajmujący się sporami i przestępstwami. Sędziowie są mianowani przez wodza i zatwierdzani przez radę. Jest poza tym areszt i zakład karny dla tych, którzy odsiadują dłuższe wyroki. Tappacola są bardzo skuteczni w ukrywaniu sporów i kontrowersji w ich środowisku. „Pensacola News Journal” i w mniejszym stopniu „Tallahassee Democrat” przez długie lata starały się trafić na ślad jakichś nieprawidłowości; próbowali odkryć, ile tak naprawdę zarabia plemię i która z frakcji aktualnie bierze górę. Obie gazety niewiele się dowiedziały. Wszystko wskazuje na to, że Tappacola generalnie nie puszczają pary z gęby. Choć informacje były nawet interesujące, notatka wywołała taki sam jak zwykle skutek i Lacy zaczęła ziewać. Przebrała się w piżamę i przy otwartych drzwiach odprawiła codzienne rytuały w łazience, po raz kolejny dziękując losowi, że jest sama i nikt jej nie przeszkadza. Tuż przed jedenastą, kiedy już prawie spała, zadzwonił telefon. To był Hugo. Sprawiał wrażenie jeszcze bardziej skonanego niż zwykle. – To nie może być nic dobrego – mruknęła. – Masz rację. Słuchaj, potrzebujemy pomocy. Verna pada z nóg, ja nie jestem w o wiele lepszym stanie. Pippin wyje na pełen regulator i w domu panuje napięta atmosfera. Musimy się trochę zdrzemnąć. Verna nie chce tu mojej matki, ja nie chcę teściowej. Naprawdę bylibyśmy ci bardzo wdzięczni. – Nie ma sprawy. Jadę. Już po raz trzeci od narodzenia Pippin wzywano Lacy na nocną zmianę. Opiekowała się wcześniej czwórką dzieci, żeby Hugo i Verna mogli się wybrać na kolację we dwoje, ale tylko dwa razy u nich nocowała. Włożyła szybko dżinsy i T-shirt i zostawiła przy drzwiach najwyraźniej zdezorientowanego Frankiego. Ulice o tej porze były puste, więc dotarła do domu Hatcha dwadzieścia minut po jego telefonie. Verna otworzyła jej drzwi, trzymając na rękach Pippin, która akurat się uspokoiła. – Musi ją boleć brzuch – szepnęła. – W tym tygodniu trzy razy byłam z nią u lekarza. Biedactwo nie może po prostu zasnąć. – Gdzie są butelki? – zapytała Lacy, biorąc ostrożnie małą od matki.

– Na stoliku. W domu jest totalny kocioł. Tak mi przykro. – Vernie drżały wargi i miała załzawione oczy. – Daj spokój, to przecież ja. Idź do łóżka i spróbuj się przespać. Jutro będzie lepiej. Verna cmoknęła ją w policzek. – Dzięki – mruknęła i zniknęła w holu. Lacy usłyszała, jak zamykają się cicho drzwi. Przytuliła Pippin i zaczęła chodzić tam i z powrotem po zagraconym pomieszczeniu; nuciła przy tym cicho i klepała ją po pupie. W domu zapadła cisza, ale nie trwała długo. Kiedy mała znów zaczęła się drzeć, Lacy wcisnęła jej w usta smoczek butelki, siadła w bujanym fotelu i lulała ją tak długo, aż Pippin zasnęła. Pół godziny później, gdy niemowlę nadal głęboko spało, położyła ją do bujanego łóżeczka i włączyła cichą kołysankę. Pippin stężała, zaczęła się wiercić i przez moment szykowała się do kolejnego wybuchu, ale potem odprężyła się i spała dalej. Po jakimś czasie Lacy zostawiła ją i przeszła na palcach do kuchni. Kiedy zapaliła górne światło, zaskoczył ją panujący tam chaos. W zlewie pełno było brudnych naczyń. Blaty zawalone były garnkami, patelniami i jedzeniem. Na stole leżały pudełka na lunch, plecaki i nieposkładane pranie. Kuchnia aż się prosiła o gruntowne porządki, ale narobiłaby przy tym za dużo hałasu. Postanowiła poczekać z tym do świtu, kiedy rodzina zacznie się budzić. Zgasiła światło i przeżywając jedną z tych cudownych chwil, którymi z nikim nie mogła się podzielić, podziękowała losowi za to, że jest singielką i nie ma tych wszystkich zmartwień na głowie. Zwinęła się w kłębek na kanapie obok Pippin i wkrótce zasnęła. Mała obudziła się głodna i zła piętnaście po trzeciej, ale butelka wciśnięta jej do buzi przyniosła pożądany skutek. Lacy zmieniła jej pieluchę, ululała z powrotem do snu i spała prawie do szóstej.

Rozdział 8 Wilton Mace mieszkał w dwupoziomowym domu z czerwonej cegły przy szutrowej drodze, trzy kilometry od kasyna. Kiedy do niego zadzwonili, nie miał ochoty na spotkanie i powiedział, że musi zapytać brata. Nazajutrz oddzwonił do Huga i zgodził się spotkać. Czekał na nich na składanym krześle pod drzewem, przy wiacie na samochód, odganiając packą muchy i popijając mrożoną herbatę. Dzień był pochmurny i niezbyt gorący. Kiedy zaproponował Lacy i Hugowi herbatę, odmówili. Wskazał im dwa składane krzesła i usiedli. W plastikowym baseniku na tylnym podwórku pluskało się pod czujnym okiem babci niemowlę w pieluszce. Wilton był trzy lata młodszy od Juniora i wyglądał prawie jak jego bliźniak. Ta sama smagła cera, ciemne oczy i długie, sięgające ramion siwe włosy. Miał głęboki, niski głos i podobnie jak Junior ważył każde słowo. – To pański wnuk? – zapytała Lacy, próbując przełamać pierwsze lody, bo Wilton nie wydawał się tym raczej zainteresowany. – Wnuczka, pierwsza. To moja żona, Nell. – W zeszłym tygodniu spotkaliśmy się z Juniorem w Starke – oznajmił Hugo. – Dziękuję, że pojechaliście go odwiedzić. Jeżdżę tam dwa razy w miesiącu i wiem, że to nie jest najlepszy sposób spędzania czasu. Jego ziomkowie o nim zapomnieli, a to trudna rzecz dla mężczyzny, zwłaszcza tak dumnego jak Junior. – Jego zdaniem, większość członków plemienia wierzy, że to on zabił żonę i Sona Razko – powiedziała Lacy. Wilton przez dłuższą chwilę kiwał głową. – To prawda – odparł w końcu. – To prosta historia, łatwo ją opowiedzieć i łatwo w nią uwierzyć. Złapał ich w łóżku i zastrzelił. – Rozumiem, że rozmawiał pan z nim po naszej wizycie w Starke? – zapytał Hugo. – Dzwoniłem do niego wczoraj. Pozwalają mu rozmawiać przez telefon przez dwadzieścia minut dziennie. Wyjaśnił, o co wam chodzi. – Mówił nam, że próbował pan dostać pracę w kasynie, ale panu odmówiono. Jak pan to tłumaczy? – zapytała Lacy. – To proste. Plemię jest podzielone po równo i obie strony okopały się na swoich pozycjach. To ciągnie się jeszcze od głosowania w sprawie hazardu. Zwycięzcy zbudowali kasyno i ich wódz decyduje o wszystkim, w tym również o tym, kogo zatrudnić, a kogo zwolnić. Ja byłem po przeciwnej stronie, dlatego nie mogę dostać roboty. Do prowadzenia kasyna potrzeba dwóch tysięcy osób. W większości pochodzą z zewnątrz. Tappacola, którzy chcą tam pracować, muszą

mieć właściwe poglądy polityczne. – Więc wzajemne animozje wciąż są silne? – zauważył Hugo. Wilton odchrząknął i uśmiechnął się. – Równie dobrze moglibyśmy być dwoma plemionami, które wzajemnie się zwalczają. Nie podejmuje się żadnych wysiłków, żeby doprowadzić do pojednania. Tak naprawdę nikomu na nim nie zależy. – Junior napomknął, że on i Son mylili się, walcząc z kasynem, bo przyniosło wam wiele dobrego – powiedziała Lacy. – Zgadza się pan z nim? Znowu nastąpiła długa pauza; Wilton zbierał myśli. Dziecko zaczęło płakać i zostało zabrane do domu. Jego dziadek upił łyk herbaty. – Nigdy nie jest łatwo przyznać, że człowiek się mylił – odezwał się w końcu. – Kasyno wydźwignęło nas z biedy i dało fajne rzeczy, więc to jest plus, duży plus. Jesteśmy zdrowsi, szczęśliwsi, bezpieczniejsi. Można mieć satysfakcję, patrząc, jak obcy ciągną tutaj i oddają nam swoją gotówkę. Czujemy, że w końcu coś odzyskujemy, bierzemy rewanż. Ale niektórych z nas niepokoi, że w tak dużym stopniu korzystamy z zasiłków. Bezczynność rodzi kłopoty. Ludzie więcej piją. Nasze dzieci częściej zażywają narkotyki. – Skoro żyje się coraz lepiej, dlaczego nie ma więcej dzieci? – zapytał Hugo. – Przez głupotę. W radzie dominują idioci, którzy tworzą złe przepisy. Kiedy kobieta kończy osiemnaście lat, ma prawo do comiesięcznej dywidendy, która od wielu lat wynosi pięć tysięcy dolarów. Ale jeśli wyjdzie za mąż, obcina się ją do połowy. Ja dostaję pięć tysięcy, moja żona dwa i pół. Dlatego coraz więcej naszych kobiet nie bierze ślubu. Mężczyźni tylko piją i przysparzają problemów, więc po co brać sobie męża, skoro bez niego ma się więcej pieniędzy? Mówi się także, że im mniej nas będzie, tym większe będą zasiłki dla tych, którzy zostaną. Kolejny fatalny pomysł. Żeby społeczność była zdrowa, trzeba inwestować w dzieci. – Chcielibyśmy porozmawiać o sędzi McDover – powiedziała Lacy, zerkając na swojego kolegę. – Wiem bardzo mało na temat sędzi – przyznał Wilton. – Obserwowałem proces i wydawało mi się, że jest za młoda i za mało doświadczona. Nie zrobiła nic, by chronić prawa mojego brata. Była krytykowana w apelacjach, ale podtrzymano jej rozstrzygnięcia, często minimalną większością głosów. – Czytał pan uzasadnienia werdyktów sądu apelacyjnego? – zapytał Hugo. – Czytałem wszystko, panie Hatch. Wiele razy. Mój brat ma zostać stracony za zbrodnie, których nie popełnił. Jedyne, co mogę zrobić, to przeanalizować dokładnie wszystkie szczegóły i go wspierać. I oczywiście mam na to dużo czasu. – Czy Son Razko romansował z żoną Juniora? – zapytał Hugo. – Bardzo mało prawdopodobne, choć jak wiecie, kiedy chodzi o te sprawy, wszystko może się zdarzyć. Son był bardzo porządnym człowiekiem i kochał swoją żonę. Nigdy nie uwierzyłem, że kręcił z moją szwagierką.

– Więc kto ich zabił? – Nie wiem. Wkrótce po otwarciu kasyna zaczęliśmy dostawać naszą działkę, choć wtedy nie była jeszcze taka wysoka. W tamtym czasie byłem kierowcą ciężarówki, oczywiście nienależącym do związku, i z moich zarobków, pensji żony, która była kucharką, a także z dywidendy udało nam się uzbierać dwadzieścia pięć tysięcy. Dałem te pieniądze prywatnemu detektywowi z Pensacoli. Podobno był jednym z najlepszych. Badał tę sprawę prawie przez rok i nic nie znalazł. Na pierwszym procesie bratu trafił się fatalny adwokat, młodzik, który nie miał o niczym pojęcia, w procesie apelacyjnym reprezentowało go jednak kilku dobrych prawników. Oni też przekopywali akta i nic nie znaleźli. Bardzo żałuję, ale nie podam panu nazwiska tego, kto mógł to zrobić, panie Hatch. Mój brat został w perfekcyjny sposób wrobiony i wygląda na to, że w końcu wykonają na nim wyrok śmierci. – Zna pan niejakiego Vonna Dubose’a? – zapytała Lacy. – Słyszałem to nazwisko, ale nie spotkałem faceta. – Co pan o nim wie? Wilton zagrzechotał kostkami lodu w szklance i nagle zaczął robić wrażenie zmęczonego. Lacy współczuła mu; próbowała sobie wyobrazić, jak ciężko jest być bratem człowieka siedzącego w celi śmierci, zwłaszcza jeśli wierzy się w jego niewinność. – Krążyły tu kiedyś pogłoski – odezwał się w końcu – że to wszystko… kasyno, otaczające je osiedla i szybka zabudowa terenu aż do wybrzeża… jest dziełem jednego dużej klasy kombinatora o nazwisku Dubose. Mówiono, że miał jakiś związek z zabójstwem Sona i Eileen. Ale teraz, kiedy gotówka płynie szerokim strumieniem jak z wodnej zjeżdżalni i mamy tutaj państwo opiekuńcze, dawno o tym zapomniano. To nie ma znaczenia, bo nieźle nam się żyje. Jeśli ten facet naprawdę istnieje i maczał w tym palce, nikogo to nie obchodzi, nikt nie chce przysporzyć mu kłopotów. Gdyby wszedł głównym wejściem do kasyna i powiedział całą prawdę, czczono by go jak bohatera. Bo to wszystko tutaj jest jego dziełem. – A co pan o tym sądzi? – To, co sądzę, nie ma najmniejszego znaczenia, panie Hatch. – Może i nie ma, ale jestem ciekaw. – W porządku. Owszem, do powstania kasyna przyczynili się ludzie z przestępczości zorganizowanej i ci ludzie, bezimienni i bez twarzy, nadal dostają swoją działkę. Potrafią użyć broni i skutecznie zastraszyli wodza i jego pomagierów. – Jakie są szanse, że znajdziemy wewnątrz kasyna kogoś, kto z nami porozmawia? – zapytała Lacy. Wilton aż się roześmiał.

– Pu prostu tego nie rozumiecie – powiedział po chwili. Ponownie zagrzechotał kostkami lodu i utkwił wzrok w czymś, co znajdowało się po drugiej stronie drogi. Lacy i Hugo popatrzyli na siebie i czekali. – Jako plemię, naród, rasa nie ufamy outsiderom – odezwał się po dłuższej przerwie. – Nie donosimy. To jasne, siedzę tu z wami i gadam, ale poruszamy bardzo ogólne tematy. Nie zdradzamy sekretów, nikomu, w żadnych okolicznościach. To po prostu nie leży w naszej naturze. Pogardzam tymi z moich ziomków, którzy znaleźli się po przeciwnej stronie, ale nigdy na nich nie doniosę. – Więc może jakiś rozczarowany pracownik, ktoś, kto nie jest tak dyskretny jak pan? Przy wszystkich tych podziałach i braku zaufania muszą być jacyś ludzie, którzy mają żal do wodza i jego ludzi. – Są tacy, co nienawidzą wodza, ale musicie pamiętać, że w ostatnich wyborach dostał siedemdziesiąt procent głosów. Jego najbliższe otoczenie jest szczelne. Wszyscy dzielą się łupami i wszyscy są zadowoleni. Znalezienie wśród nich kapusia jest praktycznie niemożliwe. – Wilton przerwał i nastąpiła kolejna długa pauza, która najwyraźniej wcale nie wprawiała go w zakłopotanie. – Radziłbym wam, żebyście trzymali się od tego z daleka – powiedział wreszcie. – Jeśli sędzia McDover jest w zmowie z tymi kombinatorami, to znaczy, że ochraniają ją ludzie, dla których przemoc i zastraszanie jest chlebem powszednim. To jest ziemia Indian, pani Stoltz, i wszystkie zasady, którymi rządzi się zorganizowane społeczeństwo, wszystkie rzeczy, w które wierzycie, tu po prostu nie obowiązują. Rządzimy się sami. To my ustanawiamy prawa. Ani stan Floryda, ani rząd federalny nie mają wiele do powiedzenia na temat tego, co robimy, zwłaszcza jeśli idzie o prowadzenie kasyna. *** Rozstali się z nim po godzinie, nie dowiedziawszy się – poza ostrzeżeniem – niczego, co mogło im się przydać, i wrócili na zatłoczoną czteropasmową drogę, którą hrabstwo zbudowało, by zarobić trochę szmalu. Przed wjazdem do rezerwatu zatrzymali się na rogatkach i zapłacili pięć dolarów, by móc jechać dalej. – Przypuszczam, że właśnie w tym miejscu sędzia McDover postanowiła wstrzymać sądownie ruch drogowy – powiedział Hugo. – Czytałeś akta tej sprawy? – zapytała Lacy, dodając gazu. – Tylko omówienie Sadelle. Sędzia uznała, że ruch drogowy stanowi zagrożenie dla zdrowia publicznego, i na sześć dni zablokowała drogę, wysyłając tu zastępców szeryfa. To było w dwa tysiące pierwszym, dziesięć lat temu. – Wyobrażasz sobie jej rozmowę z Vonnem Dubose’em? – Miała szczęście, że nie zarobiła kulki. – Nie, jest na to za sprytna. Podobnie jak Dubose. Udało im się znaleźć płaszczyznę porozumienia i zakaz został uchylony.

Zaraz za rogatkami powitały ich kolorowe tablice informujące, że znajdują się na ziemi plemienia Tappacola. Inne znaki wskazywały drogę do Rabbit Run. W oddali widać było stojące przy szerokich alejach apartamentowce i wille. Osiedle przylegało do rezerwatu i zgodnie z tym, co powiedział Greg Myers, z pola golfowego można było w ciągu pięciu minut dostać się do kasyna. Granica rezerwatu była na mapie bardziej poszarpana i nierówna niż zmyślnie wyznaczane granice okręgów wyborczych. Dubose i spółka zagarnęli większą część otaczających go terenów. I ktoś, prawdopodobnie sam Dubose, wybrał miejsce na kasyno tak, by znajdowało się jak najbliżej jego ziemi. Genialnie zrealizowany plan. Za łagodnym zakrętem zobaczyli przed sobą ogromny budynek kasyna. Prowadząca do niego strzelista brama skąpana było w świetle neonów i wirujących reflektorów. Po jego obu stronach stały wysokie hotele. Zaparkowali na zatłoczonym parkingu i podjechali busem do wejścia, gdzie się rozdzielili i przez godzinę włóczyli się po różnych piętrach. O czwartej po południu spotkali się w kafejce, z której widać było stoły do gry w craps i blackjacka. Kiedy słuchało się płynącej z głośników muzyki, nieustannego łoskotu wypluwających monety automatów, zgiełku głosów przy stołach i wrzasków ludzi, którzy za dużo wypili, nie można było mieć wątpliwości, że z rąk do rąk przechodzi tu całkiem poważna gotówka.

Rozdział 9 Dyrektorem florydzkiej Komisji do spraw Hazardu był Eddie Naylor, były stanowy senator, który chętnie zrzekł się swojego mandatu w zamian za wysoką pensję, jaką zaoferowano mu w nowej agencji, gdy na początku lat dziewięćdziesiątych pojawiły się pierwsze kasyna i władze stanu uznały, że powinno się uregulować ich działalność. Urzędował trzy przecznice od biura Lacy i łatwo było im umówić się na spotkanie. W odróżnieniu od zapuszczonych wnętrz zajmowanych przez Komisję Dyscyplinarną Sędziów jego agencja mieściła się w nowoczesnym, pięknie wykończonym budynku, miała spory personel i najwyraźniej nie dotknęły jej cięcia budżetowe. Stan Floryda był zadowolony ze swojego przemysłu hazardowego i elastycznie dostosowywał do niego system podatkowy. Wystarczyło jedno spojrzenie na Lacy i Naylor postanowił wstać zza swojego wielkiego biurka i pogawędzić z nią przy bocznym stoliku. Przed podaniem kawy co najmniej dwa razy zerknął na jej nogi, doskonale widoczne dzięki spódniczce, która była prawie zbyt krótka. – Jak pan zapewne wie, nasze biuro rozpatruje skargi przeciwko sędziom stanowym – oświadczyła Lacy po wstępnych uprzejmościach. – Jest ich wielu i mamy sporo pracy. Nasze dochodzenia są poufne, dlatego pana również muszę prosić o dyskrecję. – Naturalnie – zapewnił ją Naylor. Nic w tym facecie, poczynając od rozbieganych oczu i obleśnego uśmiechu, a kończąc na źle dopasowanym garniturze i rozchylającej się przy guzikach koszuli, nie wzbudzało zaufania. Musi mieć duży fundusz reprezentacyjny, pomyślała. Można go było wziąć za jednego z lobbystów przemierzających ulice Tallahassee. Żeby jej zaimponować, zaczął górnolotnie opisywać zakres spraw, którymi zajmowała się „jego komisja”. Cały hazard na terenie stanu nadzorowany był przez jedną agencję, a on stał na jej czele. Pod jego jurysdykcją znajdowały się obecnie wyścigi konne, wyścigi psów, loterie, automaty, statki wycieczkowe, a nawet jai alai. Ciężar spoczywający na jego barkach wydawał się kolosalny, ale Naylor był zdania, że mu podoła. – Co dokładnie obejmuje nadzór, jaki sprawuje pan nad indiańskimi kasynami? – zapytała. – Wszystkie kasyna na Florydzie są prowadzone przez Indian. Najwięcej mają ich Seminole, którzy są najliczniejszym plemieniem. Ale szczerze mówiąc, i nie będę tego owijał w bawełnę, nasz nadzór i kontrola nad kasynami są bardzo ograniczone. Plemię, które zostało uznane przez rząd federalny, jest odrębnym narodem i tworzy własne prawa. Na Florydzie zawarliśmy traktaty ze wszystkimi

operatorami kasyn, co pozwala nam na pobieranie niewielkich podatków od ich zysków. Bardzo niewielkich, ale coś jednak z tego mamy. Obecnie istnieje dziewięć kasyn i wszystkie świetnie sobie radzą. – Czy możecie wkroczyć do kasyna i skontrolować jego działalność? Naylor pokręcił ze smutkiem głową. – Nie i nie możemy zajrzeć do ich ksiąg. Każde kasyno przedstawia kwartalny raport, w którym wykazuje obroty i zyski i na tej podstawie obliczamy podatek. Ale szczerze mówiąc, musimy im wierzyć na słowo. – Więc dyrekcja kasyna może napisać w raporcie to, co chce? – Owszem, taki jest obecny stan prawny i raczej się nie zmieni. – Kasyno nie płaci żadnego podatku federalnego? – Nie płaci. Zawierając z nimi traktaty, zachęcamy ich do płacenia niewielkich kwot na rzecz stanu. Robimy to, budując tu i ówdzie jakąś drogę i zapewniając usługi w rodzaju ratowniczej służby medycznej albo wsparcie dla oświaty. Czasami proszą, żeby stan pomógł im w tym lub w owym. Ale prawdę mówiąc, jest to zupełnie dobrowolne. Jeśli plemię nie chce płacić żadnych podatków, nie możemy na to nic poradzić. Na szczęście żadne z nich nie zajęło takiego stanowiska. – Ile płacą? – Pół procent od zysków. W zeszłym roku było to około czterdziestu milionów. Część tych pieniędzy zasila naszą komisję, reszta idzie na stanowy fundusz awaryjny. Czy mogę zapytać, do czego to wszystko zmierza? – Oczywiście. Została złożona oficjalna skarga przeciwko sędziemu okręgowemu, któremu zarzuca się wykroczenia. W sprawę zamieszany jest pewien deweloper. Z tego, co wiemy, dogadał się z Indianami prowadzącymi kasyno, a sędzia uczestniczy w podziale zysków. Naylor odstawił filiżankę i pokręcił głową. – Szczerze mówiąc, pani Stoltz, wcale mnie to nie dziwi. Jeśli kasyno chce fałszować księgi i zgarniać lewą gotówkę albo, co w gruncie rzeczy nie czyni dużej różnicy, przekazywać ją komuś pod stołem, niewiele możemy zrobić, by to ukrócić. Sytuacja, w jakiej działają, tworzy idealne warunki do korupcji. Mamy do czynienia z ludźmi… co tu dużo mówić… dość prostymi, którzy nagle zaczęli osiągać niewyobrażalne zyski. To przyciąga najróżniejszego rodzaju kombinatorów i oszustów oferujących pomoc. I proszę zwrócić uwagę na to, że większość transakcji jest gotówkowa, a zatem nie do namierzenia. Nas, w komisji, często frustruje brak możliwości nadzoru. – Więc w kasynach dochodzi do korupcji? – Nie powiedziałem, że dochodzi. Powiedziałem, że jest taka możliwość. – Ale nikt tego nie sprawdza? Naylor zdjął jedną grubą nogę z drugiej, założył je na odwrót i zaczął się

zastanawiać. – Wszelkiego rodzaju przestępstwami i wykroczeniami popełnionymi na indiańskiej ziemi zajmuje się FBI. Przypuszczam, że ma to swoją wagę. Powtórzę jeszcze raz: to są dość prości ludzie, więc myśl o tym, że federalni mają na wszystko oko, trzyma ich chyba w ryzach. Powinienem też dodać, że większość naszych kasyn współpracuje z cieszącymi się dobrą reputacją firmami, które znają się na ich prowadzeniu. – Czy FBI może tam wejść z nakazem i zabrać księgi? – Nie jestem pewien. Z tego, co wiem, coś takiego nigdy się nie zdarzyło. W ciągu minionych dwudziestu lat FBI raczej nie interesowało się Indianami. – Dlaczego? – Dokładnie nie wiem, ale przypuszczam, że wynika to z ograniczonych zasobów ludzkich. FBI skupia się na walce z terroryzmem i cyberprzestępczością. Nie obchodzą ich jakieś drobne szwindle w indiańskim kasynie. Dlaczego mieliby się tym zajmować? Indianom nigdy nie żyło się tak dobrze, w każdym razie nie w ciągu ostatnich dwustu lat. – Naylor wrzucił kolejną kostkę cukru do kawy i zamieszał ją palcem. – Chodzi o plemię Tappacola, prawda? – Owszem. – Nie dziwi mnie to. – Dlaczego? – Od lat krążyły pewne plotki. – Naylor wypił łyk i czekał na ciąg dalszy. – Rozumiem. Jakie plotki? – O wpływach z zewnątrz. Jacyś szemrani faceci zaangażowali się w ten biznes od samego początku i zarabiają krocie na inwestycjach wokół kasyna. To tylko podejrzenia, nic więcej. Nie prowadzimy śledztw kryminalnych, dlatego nie badaliśmy bliżej tej sprawy. Jeśli o czymś się dowiadujemy, powinniśmy zawiadomić FBI. – Plotki o zgarnianiu trefnej forsy? Naylor pokręcił głową. – Nie, nic o tym nie słyszałem. – Plotki o sędzi? – Nie. Byłbym zaskoczony, gdyby okazało się to prawdą – odparł, nadal kręcąc głową. – Nas też to zaskakuje, ale mamy informatora. – No cóż, mają tam sporo gotówki, a ona w dziwny sposób wpływa na ludzi. Na pani miejscu byłbym bardzo ostrożny, pani Stoltz. Bardzo ostrożny. – Wie pan chyba więcej, niż jest skłonny wyjawić. – W żadnym wypadku. – W porządku. Ale proszę pamiętać, że nasze dochodzenie jest poufne. – Ma pani moje słowo.

*** Kiedy Lacy składała swoją pierwszą i ostatnią wizytę we florydzkiej Komisji do spraw Hazardu, jej partner po raz pierwszy i ostatni odwiedził pole golfowe. Pożyczywszy od Michaela Geismara rzadko używane kije, Hugo namówił zgodnie z jego sugestią swojego kolegę z KDS, niejakiego Justina Barrowa, na fikcyjną partyjkę golfa. Justin zwrócił się o pomoc do znajomego, który znał jeszcze kogoś innego, i przy pomocy dyskretnych machinacji i bezczelnych kłamstw wykupili czas na polu Rabbit Run. Justin był golfistą weekendowym; znał w wystarczającym stopniu reguły i etykietę, by nie wzbudzać podejrzeń. Hugo nie miał o tej grze pojęcia i nie zamierzał się niczego uczyć. W świecie, w którym dorastał, golf był sportem białych mężczyzn, uprawianym w klubach białych. Pierwszy tee box na polu Rabbit Run East był niewidoczny ze strzelnicy i z budynku klubu, więc nikt nie zauważył, że tylko Justin rozpoczął grę. W ten sierpniowy ranek temperatura już o wpół do jedenastej przekroczyła trzydzieści stopni i pole było puste. Choć Hugo, który prowadził wózek golfowy, kompletnie nie znał zasad, nie przeszkadzało mu to obszernie komentować każde nieudane uderzenie kolegi. Kiedy Justin trzy razy z rzędu nie zdołał wybić piłeczki z bunkra, Hugo o mało nie popłakał się ze śmiechu. Na trzecim greenie złapał swój pożyczony putter, przekonany, że z odległości trzech metrów każdy trafi do dołka. Nie udało mu się, więc Justin nie omieszkał wsadzić mu szpili. Wspomagając się zdjęciami satelitarnymi, zlokalizowali wcześniej cztery domy, które należały jakoby do sędzi Claudii McDover. Szef chciał, by je obejrzeli i sfotografowali. Stojąc przy czwartym tee boxie i mierząc wzrokiem skręcający ostro w lewo długi fairway, Hugo i Justin zerkali dyskretnie w prawo, przyglądając się stojącym w odległości dwustu pięćdziesięciu metrów eleganckim willom. – Zdążyłem się już zorientować, że większość twoich piłek ląduje poza polem, więc spróbuj ją teraz posłać nad tymi domami – powiedział Hugo. – Ostro ciętym slajsem, w którym chyba się specjalizujesz. – Może ty spróbujesz to zrobić, dryblasie. Zobaczysz, jakie to łatwe – odciął się Justin. – Proszę bardzo. Hugo wbił podstawkę w trawę, umieścił na niej piłeczkę, przyłożył się do strzału, odprężył i wziął długi swobodny zamach. Piłka przeleciała półtora kilometra i powoli zaczęła skręcać w lewo. Kiedy opadała nad lasem, stracili ją z oczu. Hugo bez słowa wyciągnął następną, położył ją na podstawce i z jeszcze większą determinacją walnął w nią kijem. Piłka poleciała nisko i szybko, po czym stopniowo zaczęła się wznosić. Wyglądało na to, że kieruje się prosto w stronę domów, ale wkrótce nabrała wysokości i przeleciała nad nimi. – Cóż, korzystasz przynajmniej z całego kompleksu – stwierdził Justin. – Te

dwie piłki spadły w odległości półtora kilometra od siebie i zdecydowanie poza polem. – To mój pierwszy raz. – Tak słyszałem. – Justin ustawił piłkę na podstawce i zmierzył wzrokiem fairway. – Muszę być ostrożny, bo dobre uderzenie może ją skierować prosto na te domy. Nie chcę zbić żadnej szyby. – Po prostu ją tam poślij, a ja, nie spiesząc się, zacznę jej szukać. Strzał był udany, dokładnie taki, jak chcieli: ostro cięty slajs, po którym piłka wylądowała poza polem, w zaroślach otaczających domy. – Idealnie – ocenił Hugo. – Jezu, dziękuję. Wskoczyli do wózka golfowego i popędzili środkiem fairwaya, a potem w prawo, w stronę domów. Justin rzucił piłeczkę na trawę, jakby chciał oddać strzał, po czym wyciągnął małe urządzenie, które wyglądało jak laserowy dalmierz mierzący odległość od piłki do flagi, ale w rzeczywistości było kamerą wideo. Podczas gdy Hugo podszedł nonszalanckim krokiem do patio domu numer 1614D, udając, że szuka piłki, Justin sfilmował z bliska całą posesję. Hugo miał przy pasku mały aparat cyfrowy, który robił zdjęcia, podczas gdy on grzebał kijem w krzakach. Po prostu dwaj marni golfiści szukający zgubionych piłeczek. Coś takiego zdarza się codziennie. Trzy godziny później, po długich poszukiwaniach kolejnych zgubionych piłek, uznali, że pora się zwijać. Kiedy zniknął im z oczu budynek klubu, Hugo przysiągł w duchu, że nigdy już nie postawi stopy na polu golfowym. W drodze powrotnej do Tallahassee odbili trochę w bok, do miasteczka Eckman, by pogadać chwilę z adwokatem Alem Bennettem. Mecenas urzędował w eleganckiej kancelarii przy Main Street i najwyraźniej miał nadzieję, że wizyta Huga pozwoli mu się oderwać od monotonii aktów notarialnych. Justin znalazł jakąś kawiarnię i zabijał w niej czas. Pięć lat wcześniej Bennett po raz pierwszy i ostatni spróbował sił w polityce, wchodząc w szranki z ubiegającą się o ponowną kadencję Claudią McDover. Prowadził intensywną kampanię, na którą wydał sporo pieniędzy, i po tym, jak oddało na niego głos tylko trzydzieści jeden procent wyborców, zniechęcił się na dłuższy czas do służby publicznej i wycofał się do Eckman. Hugo przez telefon nic mu nie zdradził, uprzedził jedynie, że chce zadać kilka pytań na temat miejscowego sędziego. W bezpośredniej rozmowie wyjaśnił, że KDS rozpatruje skargę przeciwko sędzi, że dochodzenie jest poufne i skarga może się okazać nieuzasadniona. Sprawa była delikatna i Bennett musi obiecać, że zachowa ją w sekrecie. – Oczywiście – odparł zaciekawiony i lekko podekscytowany mecenas.

W trakcie rozmowy Hugo zadawał sobie pytanie, jak temu facetowi udało się zebrać to trzydzieści jeden procent głosów. Bennett mówił szybko i nerwowo, piskliwym, drażniącym uszy głosem. Trudno było go sobie wyobrazić na mównicy albo zwracającego się do przysięgłych. Hugo miał pewne obawy co do tego spotkania. Adwokaci nie ujawniają na ogół sekretów dotyczących ich klientów, ale są strasznymi plotkarzami, gdy idzie o cokolwiek innego. Im więcej on i Lacy odbywali takich rozmów, tym większe było prawdopodobieństwo przecieku i wkrótce sędzia i jej wspólnicy mogli się dowiedzieć, że są namierzani. Lacy zgadzała się w tej kwestii z Hugiem, ale ich szef chciał sprawdzić jak najwięcej tropów. – To była trudna kampania? – zapytał teraz Hugo. – Hm… można powiedzieć, że trudny był dla mnie jej rezultat – odparł Bennett. – Czułem się, jakby spadła na mnie lawina. Bolało, ale właściwie doszedłem już do siebie. – Czy była brudna? Bennett zastanawiał się przez chwilę, walcząc chyba z pokusą obrzucenia błotem byłej przeciwniczki. – W żadnym momencie nie stała się zbyt osobista. McDover stale podkreślała, że nie mam żadnego doświadczenia w roli sędziego. Trudno mi było to podważyć, więc próbowałem dyplomatycznie wskazywać, że ona też nie miała żadnego doświadczenia, zanim została wybrana. Ale wyjaśnienie tego zajmowało zbyt dużo czasu, a jak pan wie, wyborcy nie są w stanie skupić na czymś dłużej uwagi. Poza tym, musi pan pamiętać, panie Hatch, że sędzia McDover cieszyła się dobrą reputacją. – Atakował ją pan? – Nie za bardzo. Nie udało mi się znaleźć żadnych haków. – Czy ktoś zarzucał jej naruszenie kodeksu etycznego? Bennett pokręcił głową. – Nie. Jakiego rodzaju naruszenia kodeksu etycznego badacie? – zapytał po chwili. Hugo zdecydował szybko, że nie ujawni żadnych konkretów. Jeśli do Bennetta, który walczył ostro z McDover, nie dotarły pogłoski o jej uchybieniach, nie było sensu informować go o zarzutach. – Nic pan nie słyszał? – zapytał. Adwokat wzruszył ramionami. – Właściwie nie. Przed wielu laty przeżyła ciężki rozwód. Mieszka nadal sama, nie ma dzieci, nie angażuje się w życie społeczności. Nie szukaliśmy brudów i żadne się nie pojawiły. Przykro mi. – W porządku. Dziękuję, że poświęcił mi pan czas. Wyjeżdżając z Eckman po sprawdzeniu kolejnego możliwego tropu, Hugo

był przekonany, że szukając haków na Claudię McDover, zmarnował cały dzień. *** Lacy odnalazła wdowę po Sonie Razko na małym osiedlu niedaleko Fort Walton Beach, mniej więcej godzinę drogi od rezerwatu Tappacola. Ponieważ wyszła ponownie za mąż, właściwie nie była już wdową. Miała na imię Louise i z początku nie chciała wracać do całej sprawy. Podczas drugiej rozmowy telefonicznej zgodziła się na krótkie spotkanie w barze z goframi. Ponieważ w dzień pracowała, mogła się umówić dopiero pod wieczór. Po trzech godzinach jazdy Lacy spotkała się z nią o szóstej po południu tego samego dnia, gdy Hugo zwiedzał wózkiem golfowym Rabbit Run. Z akt wynikało, że kiedy jej męża odnaleziono martwego i nagiego z żoną Juniora Mace’a, Louise miała trzydzieści jeden lat i miała z Sonem dwójkę dzieci, które zdążyły już dorosnąć i wyjechały z Florydy. Przed kilkoma laty Louise wyszła ponownie za mąż i opuściła rezerwat. Prawie pięćdziesięcioletnia, miała siwe włosy i przysadzistą figurę. Czas nie obszedł się z nią zbyt łaskawie. Lacy wyjaśniła, o co jej chodzi, ale Louise nie wydawała się zainteresowana. – Nie zamierzam mówić o tych morderstwach i całej reszcie – oświadczyła na wstępie. – Dobrze. Zostawmy to. Pamięta pani sędzię McDover? Louise sączyła przez słomkę mrożoną herbatę i wyglądała, jakby desperacko chciała znaleźć się gdzie indziej. W końcu wzruszyła ramionami. – Tylko z procesu – powiedziała. – Więc obserwowała pani proces? – zapytała z głupia frant Lacy, chcąc podtrzymać rozmowę. – Oczywiście, że obserwowałam. Od początku do końca. – Co pani myśli o sędzi? – A jakie to ma teraz znaczenie? Proces odbył się przed wielu laty. Wzięliście ją na celownik za coś, co wtedy zrobiła? – Nie, w żadnym wypadku. Rozpatrywana przez nas skarga koncentruje się na domniemanych łapówkach, które bierze. W tle przez cały czas przewija się kasyno. – Wolałabym nic nie mówić o kasynie. Okazało się błogosławieństwem dla moich ziomków. Brawo, Louise! Jeśli nie możemy mówić ani o kasynie, ani o śmierci twojego męża, to po co właściwie przejechałam taki kawał drogi? Lacy gryzmoliła coś w notesie, jakby głęboko się zastanawiała. – Ma pani kogoś z rodziny, kto tam pracuje? – Dlaczego pani pyta?

– Bo potrzebne są nam informacje na temat kasyna i okazało się, że raczej trudno je zdobyć. Ktoś, kto jest tam zatrudniony, mógłby nam bardzo pomóc. – Może pani o tym zapomnieć. Nikt nie będzie z panią gadał. Ludzie, którzy tam pracują, są zadowoleni, że mają pracę i dobrze zarabiają. A inni im zazdroszczą i są zgorzkniali, ale oni też dostają wypłaty. Nikt nie będzie chciał zaszkodzić kasynu. – Obiło się pani o uszy nazwisko Dubose? Vonn Dubose. – Nie. Co to za jeden? – Co by pani powiedziała, gdyby okazało się, że to Dubose zabił pani męża, bo ten przeszkadzał mu w budowie kasyna? Uwierzyłaby w to pani? – Lacy była przekonana, że tak właśnie było; problem polegał na tym, że nie miała mocnych dowodów. Składając to śmiałe oświadczenie, chciała skłonić Louise do wynurzeń. Ta pociągnęła łyk herbaty i utkwiła wzrok w oknie. Lacy dowiadywała się coraz więcej rzeczy o Tappacola. Po pierwsze, co nie powinno zaskakiwać, nie ufali obcym. Nie można było ich o to winić. Po drugie, bardzo powoli wykładali swoje racje. Mówili rozwlekle, z namysłem i długie przerwy w rozmowie wcale im nie przeszkadzały. Po dłuższym czasie Louise spojrzała na Lacy. – Junior Mace zabił mojego męża – powiedziała. – Zostało to udowodnione w sądzie. Czułam się taka upokorzona. – A co by pani powiedziała, gdyby okazało się, że Junior nie zabił pani męża? – odparła stanowczym tonem Lacy. – Gdyby okazało się, że on i Eileen Mace zostali zabici przez tych samych bandytów, którzy przekonali pani ziomków, żeby zbudowali kasyno, tych samych przestępców, którzy zarabiają krocie na związanych z nim inwestycjach i zgarniają prawdopodobnie grubą forsę z jego zysków? Ci sami ludzie są w zmowie z sędzią McDover. Czy to cię nie szokuje, Louise? Oczy Louise zaszkliły się i pojedyncza łza potoczyła się po jej prawym policzku. – Skąd o tym wiecie? – zapytała. Tak długo wierzyła w jedną wersję, że trudno jej było uwierzyć w coś innego. – Bo jesteśmy śledczymi. Tym się zajmujemy. – Ale policja wiele lat temu przeprowadziła śledztwo. – To był ustawiony proces i bezprawny wyrok. Dwaj główni świadkowie byli więziennymi kapusiami. Policja i prokuratorzy nakłonili ich do złożenia fałszywych zeznań. – Mówiłam już, że nie chcę rozmawiać o tamtych morderstwach. – Oczywiście. Więc porozmawiajmy o kasynie. Nie oczekuję, że będzie pani współpracować, dopóki się pani dobrze nie namyśli. Ale potrzebujemy nazwisk ludzi, pani ziomków, którzy wiedzą, co się dzieje. Jeśli da nam pani jedno albo dwa

nazwiska, nikt się nie dowie. Wiemy, jak chronić tożsamość naszych świadków. – Ja nic nie wiem, pani Stoltz. Nigdy nie postawiłam stopy w kasynie i nigdy tego nie zrobię. To samo dotyczy mojej rodziny. Większość z nas się stamtąd wyprowadziła. Oczywiście dostajemy czeki, bo to nasza ziemia, ale kasyno zniszczyło duszę naszego narodu. Nic o nim nie wiem. Pogardzam nim i ludźmi, którzy je prowadzą. Louise mówiła to z pełnym przekonaniem i Lacy zdała sobie sprawę, że rozmowa dobiegła końca. Kolejny ślepy trop.

Rozdział 10 Michael Geismar chodził po swoim gabinecie z rozluźnionym krawatem, podwiniętymi rękawami koszuli i udręczonym wyrazem twarzy człowieka, który napotkał w śledztwie zbyt dużo przeszkód. Lacy trzymała zdjęcie jednego z należących do McDover domów i zastanawiała się, czy ma ono dla nich jakąkolwiek wartość. Hugo popijał jak zwykle kofeinowy napój energetyczny, starając się nie zasnąć. Sadelle stukała w klawisze laptopa, starając się ustalić kolejny ulotny fakt. – Nic nie mamy – stwierdził Michael. – Cztery domy należą do zagranicznych firm. Ich właścicielem jest ktoś tak głęboko zakamuflowany, że nie jesteśmy w stanie go zidentyfikować. Kiedy dojdzie do konfrontacji, sędzia McDover za pośrednictwem swoich prawników po prostu zaprzeczy, że jest ich właścicielką, albo oświadczy, że kupiła je w celach inwestycyjnych. Może się to wydać czymś niestosownym, zważywszy na to, jakie ma zarobki, ale trudno to uznać za złamanie etosu sędziego. Nie muszę wam mówić, że wynajmie dość wziętych adwokatów, by przeciągać sprawę przez następne dziesięć lat. Potrzebujemy o wiele więcej haków. – Nie będę już więcej grał w golfa – zastrzegł Hugo. – To strata czasu, z bardzo wielu względów. – W porządku, to nie był najlepszy pomysł – zgodził się Michael. – Masz lepsze? – Nie poddajemy się – powiedziała Lacy. – Odkryliśmy dosyć, by uznać, że Greg Myers mówi prawdę, a przynajmniej jest jej bardzo bliski. Nie możemy odpuścić. – Wcale tego nie sugeruję, nie teraz. Za trzy tygodnie musimy albo doręczyć skargę sędzi McDover, albo poinformować Grega Myersa, że wstępne dochodzenie doprowadziło nas do przekonania, że jego skarga nie jest oparta na solidnych podstawach. Zgadzamy się jednak chyba wszyscy, że skarga ma pewne podstawy. A zatem doręczymy ją, a w ślad za tym wezwanie do przekazania wszystkich akt i protokołów sądowych. Do tej pory McDover otoczy się już zwartym murem adwokatów, więc każde nasze żądanie będzie kontestowane. Powiedzmy, że w końcu dostaniemy to dossier. Akta sądowe, akta prawne, akta dotyczące spraw, w których orzekała albo które aktualnie prowadzi. Nie wezwiemy jej do przedstawienia prywatnych rachunków, dopóki nie będziemy mieli dowodów, że jest winna kradzieży, korupcji lub defraudacji. – Znamy statut – wtrącił Hugo. – Oczywiście, że znamy, Hugo, ale zrób mi tę przyjemność i wysłuchaj do końca, dobrze? Próbuję ocenić, w jakim jesteśmy punkcie, a ponieważ jestem

szefem, wolno mi to robić. Chcesz wrócić na pole golfowe? – Proszę, nie. – Ktoś, kto jest dość bystry, by ukryć się za skomplikowaną siatką fikcyjnych firm, nie będzie trzymał prywatnych rozliczeń finansowych w miejscu, gdzie moglibyśmy je znaleźć. Mam rację? Lacy i Hugo pokiwali głowami, pragnąc zrobić przyjemność szefowi. Następnie zapadła długa cisza. Michael dalej chodził po gabinecie, drapiąc się po głowie. Hugo popijał kofeinę, starając się aktywować swój umysł. Lacy bazgrała po kartce, usilnie się nad czymś zastanawiając. Słychać było stukot klawiszy laptopa Sadelle. – W ogóle się nie odzywasz, Sadelle – powiedział w końcu Michael. – Jestem tylko zwykłą asystentką prawną – przypomniała im, po czym odkaszlnęła i o mało się nie zakrztusiła. – Cofając się o jedenaście lat, znalazłam w hrabstwie Brunswick trzydzieści trzy inwestycje, poczynając od pól golfowych, poprzez centra i galerie handlowe oraz osiedla mieszkaniowe aż po multipleks z czternastoma salami. W większości z nich była zaangażowana firma Nylan Title z Bahamów, ale jest również kilkanaście innych zagranicznych firm, do których należą inne zagraniczne firmy, oraz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością należące do zagranicznych korporacji. Osobiście uważam to za oczywisty dowód, że ktoś bardzo się stara utrzymać te powiązania w sekrecie. Coś tu śmierdzi. Poza tym jest czymś niezwykłym i bez precedensu, że leżącym na uboczu hrabstwem interesuje się tyle zagranicznych firm. Pogrzebałam trochę w księgach innych hrabstw zachodniej Florydy… Okaloosy, Walton, a nawet Escambii, gdzie leży Pensacola… i choć w każdym z nich budowano o wiele więcej niż w Brunswick, mamy tam do czynienia z o wiele mniejszą liczbą zagranicznych inwestycji. – Nie udało ci się dowiedzieć czegoś więcej o Nylan Title? – zapytał Hugo. – Nie. Nie sposób przekopać się przez procedury i przepisy obowiązujące na Bahamach. Chyba żeby zaangażowało się w to FBI. – Z tym będziemy musieli jeszcze zaczekać. – Michael spojrzał na Lacy. – Rozmawiałaś ostatnio z Myersem? – zapytał. – O nie. Rozmawiam z nim tylko wtedy, kiedy on ma ochotę ze mną pogadać. – Nadeszła na to pora. Czas poinformować pana Myersa, że jego skarga jest zagrożona. Jeśli nie zdoła nam szybko dostarczyć więcej informacji, być może będziemy musieli ją oddalić. – Mówisz serio? – zapytała Lacy. – Nie do końca, przynajmniej na razie. Ale przyciśnijmy go trochę. To on ma informatora po drugiej stronie. ***

Nawiązanie kontaktu z Myersem trwało dwa dni i wymagało kilkunastu telefonów na trzy różne numery. Kiedy w końcu oddzwonił do Lacy, wydawał się podekscytowany tym, że słyszy jej głos, i przyznał, że myśli o kolejnym spotkaniu. Miał sporo informacji do przekazania. Lacy zapytała, czy mogliby porozmawiać w jakimś bardziej odpowiadającym jej miejscu. St. Augustine jest urocze i w ogóle, ale leży w odległości trzech i pół godziny jazdy od ich biura. Mieli napięty kalendarz; podczas gdy on był panem swojego czasu. Z oczywistych względów wolał trzymać się z daleka od zachodniej Florydy. – Mam tam wielu starych wrogów – powiedział takim tonem, jakby się tym chełpił. Uzgodnili, że spotkają się w Mexico Beach, małym miasteczku nad Zatoką Meksykańską, położonym mniej więcej dwie godziny drogi na południowy zachód od Tallahassee. Spotkali się w lokalnym barze i zamówili na lunch grillowane krewetki. Myers opowiadał o swoich wyczynach wędkarskich przy wybrzeżu Belize i nurkowaniu w pobliżu Brytyjskich Wysp Dziewiczych. Był jeszcze bardziej opalony i chyba trochę schudł. Hugo nie po raz pierwszy złapał się na tym, że zazdrości temu facetowi, który mieszkał na fajnej łodzi i najwyraźniej nie miał żadnych kłopotów finansowych. Teraz pił beztrosko piwo z zimnej oszronionej szklanki i tego też Hugo mu zazdrościł. Lacy były obce tego rodzaju uczucia; Myers coraz bardziej ją irytował. Nic ją nie obchodziły przygody tego faceta. Czekała na fakty i szczegóły, dowody, że jego historia jest prawdziwa. – Jak idzie dochodzenie? – zapytał w końcu z pełnymi ustami Myers. – Dość powoli – odparła. – Nasz szef chce, żebyśmy znaleźli więcej brudów, w przeciwnym razie może oddalić skargę. A zegar tyka. Myers przestał się opychać, otarł usta wierzchem dłoni i zdjął z nosa okulary przeciwsłoneczne. – Nie możecie oddalić tej skargi. Złożyłem ją pod przysięgą. McDover ma cztery domy i dostała je w charakterze łapówki. – Ale jak mamy to udowodnić, skoro wszystkie dokumenty są ukryte za granicą? – zapytał Hugo. – Zderzyliśmy się tutaj z ceglanym murem. Wszystkie akty własności są wystawione na Barbadosie, Wielkim Kajmanie, w Belize. Ślady prowadzą do miejsc, gdzie zdobycie jakichkolwiek dowodów graniczy z niemożliwością. Możesz zeznać pod przysięgą, że te domy do niej należą, ale my potrzebujemy dowodów, Greg. Myers uśmiechnął się i upił trochę piwa. – Mam je. Poczekajcie chwilę. Lacy i Hugo wymienili spojrzenia. Myers wbił na widelec kolejną krewetkę, zanurzył ją w sosie koktajlowym i wetknął sobie do ust. – Nie będziecie jeść?

Hugo i Lacy grzebali przez chwilę plastikowymi widelcami w swoich porcjach krewetek. Żadne nie miało apetytu. Myers chyba od dawna nic nie jadł i był spragniony, ale poza tym wyraźnie grał na czas. Przy sąsiednim stoliku, zbyt blisko, by można było poważnie porozmawiać, siedziała dziwnie wyglądająca para. Wyszli, kiedy kelnerka przyniosła Myersowi drugie piwo. – Czekamy – powiedziała Lacy. – Dobrze, dobrze. – Myers upił łyk i ponownie wytarł usta wierzchem dłoni. – W pierwszą środę każdego miesiąca sędzia wychodzi z sądu w Sterling godzinę wcześniej i jedzie do jednego ze swoich domów w Rabbit Run. Parkuje lexusa na podjeździe i podchodzi do frontowych drzwi. Dwa tygodnie temu miała na sobie granatową sukienkę bez rękawów, szpilki od Jimmy’ego Choo i trzymała małą torebkę Chanel, tę samą, z którą wyszła z sądu. Podeszła do frontowych drzwi i otworzyła je kluczem. Dowód pierwszy, świadczący o tym, że jest właścicielką. Mam fotografie. Mniej więcej godzinę później obok lexusa zaparkował SUV marki Mercedes i wysiadł z niego mężczyzna, który przyjechał jako pasażer. Kierowca został w samochodzie. Mam zdjęcia, i owszem, panie i panowie, wydaje mi się, że pstryknęliśmy w końcu fotkę nieuchwytnemu Vonnowi Dubose’owi. Miał w ręce brązową skórzaną teczkę, która robiła wrażenie wypchanej. Naciskając dzwonek do drzwi, rozejrzał się i nie wydawał się w najmniejszym stopniu zdenerwowany. Sędzia wpuściła go do środka. Przebywał tam trzydzieści sześć minut i wychodząc, miał w ręce, jak się zdaje, tę samą teczkę, tyle że, sądząc po tym, jak ją trzymał, nie była już taka pełna. Tak naprawdę trudno powiedzieć. Wsiadł do mercedesa i odjechał. Piętnaście minut później z domu wyszła ona. Te spotkania odbywają się, jak już powiedziałem, w pierwszą środę każdego miesiąca i mamy powody wierzyć, że nie są poprzedzane żadnymi telefonami ani korespondencją mailową. Myers odsunął od siebie pusty koszyczek, pociągnął łyk piwa, sięgnął do skórzanej torby kurierskiej, z którą najwyraźniej nigdy się nie rozstawał, i wyjął dwa niepodpisane foldery. Rozejrzał się i podał jeden Lacy, a drugi Hugowi. Wszystkie fotografie były kolorowe, w formacie dwadzieścia na dwadzieścia pięć centymetrów i zrobiono je z naprzeciwka. Pierwsza przedstawiała tył lexusa z czytelną tablicą rejestracyjną. – Sprawdziłem oczywiście numery – powiedział Greg. – Samochód jest zarejestrowany na naszą znajomą, Claudię McDover, i stanowi jedną z niewielu ruchomości kupionych na jej nazwisko. Nabyła go w zeszłym roku u dealera w Pensacoli. Na drugim zdjęciu widać było całą Claudię, z twarzą częściowo schowaną za dużymi okularami przeciwsłonecznymi. Lacy przyglądała się przez chwilę jej ośmiocentymetrowym obcasom. – Skąd wiesz, kto projektował te buty? – zapytała. – Wie o tym kret – odparł Myers, nie dodając nic więcej.

Zdjęcie numer trzy przedstawiało Claudię obróconą plecami do obiektywu i otwierającą frontowe drzwi, prawdopodobnie kluczem, choć nie było tego widać. Zdjęcie numer cztery – zaparkowanego za lexusem czarnego terenowego mercedesa, również z dobrze widocznymi numerami rejestracyjnymi. – Samochód zarejestrowany jest na człowieka, który mieszka w penthousie niedaleko Destin i, co nie powinno nas zaskakiwać, nie nazywa się Vonn Dubose – powiedział Myers. – Wciąż staramy się ustalić więcej faktów. Spójrzcie na zdjęcie numer pięć. Widać było na nim mężczyznę: sympatycznego, opalonego florydzkiego emeryta w golfowej koszulce i spodniach, łysiejącego, chudego, ze złotym zegarkiem na nadgarstku. – Nie mam pojęcia, co ma w swojej kartotece FBI, ale podejrzewam, że nic, więc z tego, co wiem, to jedyne zdjęcie Vonna Dubose’a – oświadczył Myers. – Kto je zrobił? – zapytała Lacy. – Facet z aparatem. Mamy to również na wideo. Powiedzmy po prostu, że kret jest przedsiębiorczy. – To dla nas za mało, Greg – odpaliła gniewnie Lacy. – Jest jasne, że ktoś obserwuje sędzię McDover. Kto to jest? Wciąż bawisz się z nami w kotka i myszkę i chcę wiedzieć dlaczego. – Słuchaj, Greg – wtrącił Hugo. – Powinniśmy ci ufać, ale musimy wiedzieć, co wiesz. Ktoś śledzi McDover. Kto to jest, do diabła? Z przyzwyczajenia, które zaczynało już być irytujące, Myers rozejrzał się, uznał, że nic mu nie grozi, i zdjął ciemne okulary. – Dostaję informacje od łącznika, który dla was nadal jest anonimowy. Ma kontakt z kretem, którego nazwiska nadal nie znam i nie jestem pewien, czy chcę poznać. Kiedy kret ma coś ważnego do przekazania, łącznik namierza mnie, wręcza mi to, a ja daję wam. Przykro mi, jeśli nie podoba wam się ten układ, ale pamiętajcie, że kret, łącznik i ja, a także wy i każdy, kto bierze udział w tej kameralnej historii, może łatwo zarobić kulkę między oczy i któregoś dnia już się nie obudzić. Nie obchodzi mnie, czy mi ufacie, czy nie. Moim zadaniem jest dostarczyć dość informacji, żeby udało wam się przyskrzynić sędzię Claudię McDover. Czego jeszcze potrzebujecie? Myers pociągnął łyk z oszronionej szklanki. – A teraz wróćmy, proszę, do zdjęcia numer pięć – powiedział. – Nie wiemy, czy to na pewno Vonn Dubose, ale załóżmy, że to on. Spójrzcie na jego teczkę. Z brązowej skóry, większa od normalnej teczki, raczej podniszczona, choć może być również sztucznie postarzona, co jest ostatnio popularne. To nie jest cienka aktówka, w której prawnik może zmieścić kilka dokumentów. Nie, w tej teczce przyniesiono coś ważnego. Co? Nasz człowiek uważa, że McDover i Dubose spotykają się w pierwszą środę każdego miesiąca, żeby dokonać wymiany.

W jakim innym celu Dubose, ubrany jak golfista, miałby przyjeżdżać z raczej rzucającą się w oczy teczką o tak późnej porze dnia? Najwyraźniej przywozi coś sędzi. Spójrzcie na zdjęcie numer sześć. Zostało zrobione trzydzieści sześć minut po zdjęciu numer pięć. Ten sam facet, ta sama teczka. Jeśli popatrzycie na nagranie, to po samym sposobie, w jaki ją trzyma, widać, że jest lżejsza. Choć szczerze mówiąc, sam nie wiem. – Raz w miesiącu przywozi jej kasę – powiedziała Lacy. – Coś na pewno jej przywozi. – Kiedy zrobiono te zdjęcia? – zapytał Hugo. – Dwanaście dni temu, trzeciego sierpnia. – Ale nie możemy potwierdzić, że to na pewno Vonn Dubose? – zapytała Lacy. – Z tego, co wiem, nie. Dubose nigdy nie został aresztowany. Nie ma kryminalnego dossier, praktycznie nie ma tożsamości. Płaci za wszystko wyłącznie gotówką. Kryje się za podwładnymi i wspólnikami i nie zostawia żadnych śladów. Próbowaliśmy coś znaleźć i jestem pewien, że wy też, ale w tym kraju na nazwisko Vonn Dubose nigdzie nie wydano prawa jazdy, numeru ubezpieczenia społecznego i paszportu. Jak widzimy, ma swojego kierowcę. Oficjalnie może się nazywać Joe Smith i mieć na to papiery. Myers sięgnął do swojej teczki, wyciągnął dwa kolejne foldery i podał jeden Lacy, a drugi jej koledze. – Co to jest? – rzuciła. – Szczegółowa rozpiska podróży McDover za ostatnie siedem lat. Daty, miejsca, wyczarterowane odrzutowce i tak dalej. Prawie zawsze lata ze swoją kumpelką Phyllis Turban, która wynajmuje samoloty i płaci rachunki. Rezerwuje również pokoje, kiedy mieszkają w hotelach. Zajmuje się wszystkimi szczegółami. Na razie nie mamy niczego na nazwisko McDover. – Dlaczego ta lista jest taka ważna? – zapytała Lacy. – Sama w sobie nie jest może taka istotna, ale wspiera teorię, że te dwie bujające w obłokach panny wydają krocie, latając odrzutowcami po całym kraju i kupując prawdopodobnie kosztowności za brudną forsę. Ich łączne zarobki nie wystarczyłyby na pokrycie kosztów paliwa. Wiemy, ile zarabia sędzia. Mogę się domyślać, ile wyciąga Turban, i założę się, że mniej, niż dostaje na rękę McDover. Być może któregoś dnia trzeba będzie budować akt oskarżenia na podstawie porównania zarobków, wydatków i aktywów, dlatego zbieram wszystkie brudy, które uda się znaleźć. – Rób to dalej – zachęcił go Hugo. – Przyda nam się każda pomoc. – Żartowaliście chyba, mówiąc, że oddalicie moją skargę. Spójrzcie tylko, do diabła, na te zdjęcia. Jak możecie twierdzić, że to nie jej dom, skoro przyjeżdża tutaj przynajmniej od siedmiu lat i ma własny klucz. Zarejestrowano go na firmę

krzak w Belize i przy dzisiejszych cenach wart jest co najmniej milion. – Czy McDover kiedykolwiek spędziła tam noc albo wyprawiła przyjęcie? – zapytała Lacy. – Nie sądzę. – Przyjrzałem się temu domowi w zeszłym tygodniu – powiedział Hugo. – Grałem tam w golfa i zrobiłem zdjęcia. Myers posłał mu pytające spojrzenie. – I co odkryłeś? – Zupełnie nic. Totalna strata czasu, jak zawsze przy golfie. – Spróbuj wędkowania. Jest o wiele zabawniejsze. *** Lacy malowała właśnie paznokcie u nóg, oglądając końcówkę filmu z Carym Grantem, kiedy zabrzęczała jej komórka. Numer nieznany. Wewnętrzny głos podpowiedział jej, że to może być Myers, i tak też było. – Wiadomość z ostatniej chwili – powiedział. – Jutro mamy piątek. – Jak na to wpadłeś? – Zaczekaj. Wygląda na to, że nasze dziewczęta wybierają się do Nowego Jorku. Claudia wsiądzie do odrzutowca w Panama City mniej więcej w południe, dokładnego czasu nie znamy, bo kiedy wynajmujesz cały samolot, lecisz, kiedy ci się podoba. Lear 60, numer rejestracyjny N38WW, maszyna należy do firmy czarterowej z Mobile i jest przez nią użytkowana. Na pokładzie będzie już prawdopodobnie przyjaciółka adwokatka i polecą z workiem forsy do Nowego Jorku, żeby się zabawić i zrobić większe zakupy. Jeśli przypadkiem nie wiesz, pasażerowie prywatnych lotów nie są prawie w ogóle sprawdzani. Nie mają prześwietlanego bagażu i nie przechodzą przez bramkę. Domyślam się, że mądrale z bezpieczeństwa wewnętrznego doszli do wniosku, że bogacze nie są raczej zainteresowani wysadzaniem w powietrze własnych odrzutowców. Tak czy inaczej, możesz zabrać sto gramów czystej heroiny i lecieć, gdzie dusza zapragnie, pod warunkiem że nie przekroczysz granicy państwa. – Bardzo ciekawe, ale po co mi to mówisz? – Gdybym był tobą i nie miał nic lepszego do roboty, pokręciłbym się w pobliżu terminalu w Panama City, nazywa się Gulf Aviation, i uważnie bym się rozejrzał. Huga zostawiłbym w samochodzie. W tym czarterowym światku nie widuje się zbyt wielu czarnych dżentelmenów, więc mógłby rzucać się w oczy. Zaopatrzyłbym go również w aparat, żeby mógł pstryknąć parę zdjęć. Może Phyllis wysiądzie z samolotu, żeby skorzystać z toalety. Kto wie? Możesz się dużo nauczyć, a przede wszystkim zobaczysz, z kim mamy do czynienia. – A ja nie będę rzucać się w oczy? – Lacy, kochanie, ty zawsze rzucasz się w oczy. Jesteś zbyt ładna, by było

inaczej. Włóż dżinsy, zwiąż włosy, weź inne okulary. Poradzisz sobie. W terminalu jest poczekalnia z gazetami i czasopismami i bez przerwy siedzą tam ludzie. Gdyby ktoś cię pytał, powiedz, że czekasz na pasażera. To publiczne miejsce i nikt nie zabroni ci tam przebywać. Przyjrzałbym się uważnie Claudii. Zobacz, w co się ubrała i co ze sobą zabrała. Nie oczekiwałbym, że wypchała kieszenie gotówką, ale może mieć parę sztuk dodatkowego bagażu. Wiem, że to brzmi trochę niepoważnie, ale znam gorsze sposoby spędzania czasu. Osobiście chętnie natknąłbym się na dziewczynę z Florydy, która jest przypadkiem najbardziej skorumpowaną sędzią w historii Ameryki. Kimś, o kim wkrótce przeczytamy na pierwszych stronach gazet, choć ona sama nie ma o tym na razie pojęcia. Zaryzykujcie. – Chyba to zrobimy.

Rozdział 11 Sędzia McDover zaparkowała blisko priusa Lacy, w którym siedział skulony Hugo, z głową schowaną za gazetą i aparatem fotograficznym przy boku. Do zupełnie bezużytecznej kolekcji zdjęć z pola golfowego Rabbit Run mógł teraz dołączyć kilka fotek stojącego na płycie lotniska leara 60. Kiedy Claudia, ciągnąc za sobą małą walizkę, przeszła przez parking i zbliżyła się do frontowych drzwi Gulf Aviation, zrobił kilka zdjęć jej tyłka. W wieku pięćdziesięciu sześciu lat była szczupła i przynajmniej z tyłu mogła uchodzić za kogoś o dwadzieścia lat młodszego. Właściwie musiał przyznać, że widziana od tej strony wygląda lepiej od Verny, która po dziecku numer cztery zaczęła walczyć z otyłością. Hugo nie mógł po prostu zerwać ze zwyczajem zerkania na tyłki wszystkich zgrabnych kobiet. Kiedy Claudia zniknęła w terminalu, odłożył na bok aparat i gazetę i zaraz zasnął. *** Zajmując się od wielu lat przestępczością, Claudia McDover stopniowo nauczyła się myśleć jak podejrzany. Dostrzegała wszystko, zaczynając od czarnego faceta czytającego gazetę w małej toyocie, co w samo południe wydawało się trochę dziwne, poprzez miłą rudą dziewczynę w punkcie odprawy, która posłała jej szeroki uśmiech, oraz znękanego biznesmena w ciemnym garniturze, którego lot najwyraźniej się opóźniał, po ładną dziewczynę siedzącą na kanapie, przeglądającą „Vanity Fair” i niepasującą jakoś do tego miejsca. W ciągu kilku sekund Claudia omiotła wzrokiem całą poczekalnię, uznała, że nic jej nie grozi, i zapamiętała wszystkie twarze. W jej świecie każdy telefon mógł być na podsłuchu, każda obca osoba mogła być tajniakiem, każdy list mógł zostać otwarty, a każdy mail zhakowany. Nie wpadała jednak w paranoję i nie żyła w ciągłym strachu. Była tylko ostrożna i po latach praktyki ostrożność stała się jej drugą naturą. Po chwili podszedł do niej młody człowiek w wyprasowanym mundurze, przedstawił się jako jeden z pilotów i wziął jej walizkę. Ruda kobieta wcisnęła przycisk, drzwi się otworzyły i Claudia wyszła z terminalu. Takie chwile, choć niezbyt dramatyczne i brakowało im widowni, nadal dostarczały jej dreszczu emocji. Podczas gdy zwykli ludzie sterczeli w niekończących się kolejkach, czekając na loty, które były wyprzedane do ostatniego miejsca, spóźnione albo odwołane, i na koniec zaganiano ich niczym bydło do brudnych samolotów z fotelami zbyt wąskimi, by zmieściły się w nich współczesne amerykańskie tyłki, ona, sędzia Claudia McDover z Dwudziestego Czwartego Okręgu Sądowego Florydy kroczyła niczym królowa do wyczarterowanego odrzutowca, w którym

mroził się już szampan i który miał wystartować i wylądować o czasie. Phyllis czekała na nią w kabinie. Podczas gdy piloci zapinali pasy i sprawdzali działanie przyrządów, Claudia dała jej całusa i ścisnęła za rękę. Po starcie, kiedy samolot wzbił się na wysokość jedenastu tysięcy metrów, Phyllis otworzyła butelkę Veuve Clicquot i jak zwykle wzniosły toast za plemię Tappacola. Poznały się na drugim roku wydziału prawa Uniwersytetu Stetson i podobieństwo ich losów były uderzające. Obie dochodziły do siebie po nieudanych małżeństwach. Obie wybrały prawo z niewłaściwych powodów. Claudia została upokorzona przez byłego męża oraz jego bezwzględnych adwokatów i snuła plany zemsty. Wyrok rozwodowy Phyllis zobowiązywał byłego męża do pokrycia kosztów jej dalszych studiów. Wybrała medycynę, żeby płacił jak najdłużej, ale oblała egzamin MCAT. Wtedy zdała na prawo i dostawała od niego kasę jeszcze przez trzy kolejne lata. Ona i Claudia zaczęły się potajemnie spotykać na trzecim roku prawa, ale po ukończeniu studiów każda poszła swoją drogą. Były kobietami na wymagającym rynku pracy i brały to, co udało im się znaleźć. Claudia zatrudniła się w małej firmie w małym mieście. Phyllis pracowała jakiś czas jako obrońca z urzędu w Mobile, a potem, mając po dziurki w nosie ulicznych kryminalistów, znalazła ukojenie w pracy biurowej. Wzbogaciwszy się dzięki Indianom, podróżowały w wielkim stylu, żyły w dyskretnym luksusie i planowały w odpowiednim czasie uciec gdzieś daleko, w miejsce, którego jeszcze nie ustaliły. Po wypiciu szampana obie zasnęły. Claudia od siedemnastu lat wykonywała pilnie obowiązki sędzi, bo co jakiś czas musiała startować w wyborach. Phyllis spędzała długie godziny w swojej małej firmie. Zawsze brakowało im snu. Dwie i pół godziny później lear wylądował w Teterboro w stanie New Jersey, macierzystym porcie największej na świecie liczby prywatnych samolotów. Czarna limuzyna zabrała je z lotniska i dwadzieścia minut później podjechała pod smukły nowy wieżowiec w Hoboken, dokładnie naprzeciwko dzielnicy finansowej. Ze swojego apartamentu na czternastym piętrze miały stamtąd wspaniały widok na południowy Manhattan. Statua Wolności znajdowała się o rzut kamieniem. Apartament był przestronny i skąpo umeblowany. To nie był dom, ale inwestycja, nieruchomość, której mogły się w każdej chwili pozbyć. Należała oczywiście do zagranicznej firmy mającej siedzibę na Wyspach Kanaryjskich. Phyllis z wielką przyjemnością uprawiała te międzynarodowe spekulacje i stale przenosiła firmy i pieniądze do nowych, bardziej lukratywnych rajów podatkowych. Z biegiem czasu stała się prawdziwą ekspertką w ukrywaniu ich pieniędzy. Po zmroku ubrały się w dżinsy i pojechały limuzyną do SoHo, gdzie zjadły kolację w małym francuskim bistro. Później w pogrążonym w półmroku barze

napiły się znowu szampana i śmiały się z tego, jak wielki pokonały dystans, nie tylko w sensie geograficznym, ale i życiowym. *** Ormianin nazywał się Papazian i nigdy nie wiedziały, czy to jego imię, czy nazwisko. Nie miało to zresztą znaczenia. Ich transakcje zawierane były w tajemnicy. Żadna ze stron nie zadawała pytań, bo nikt nie chciał znać odpowiedzi. Papazian dzwonił do ich drzwi o dziesiątej rano w sobotę i po wymianie uprzejmości otwierał swoją walizeczkę. Kładł ciemnoniebieski filc na małym stoliku śniadaniowym i rozkładał swoje skarby – diamenty, rubiny i szafiry. Phyllis podawała mu podwójne espresso, które sączył, opisując każdy kamień. Po czterech latach wspólnych interesów wiedziały, że Papazian oferuje na sprzedaż tylko najwspanialsze klejnoty. Miał sklep w śródmieściu i tam go poznały, ale teraz wolał im składać wizyty domowe. Nie miał pojęcia, kim są i skąd pochodzą. Obchodziło go tylko sfinalizowanie transakcji i gotówka. W niespełna pół godziny wybrały garść jego, jak lubiła to określać Phyllis, „przenośnego bogactwa” i wręczyły w zamian pieniądze. Mamrocząc cicho w swoim ojczystym języku, Papazian przeliczył powoli dwieście trzydzieści tysięcy w studolarowych banknotach. Kiedy wszyscy byli usatysfakcjonowani, dopił drugie – ostatnie – espresso i wyszedł. Załatwiwszy brudne interesy, panie wystroiły się i pojechały limuzyną do miasta. Kupiły sobie buty u Barneya, nie spiesząc się, zjadły lunch w Le Bernardin i w końcu dotarły do dzielnicy handlarzy diamentów, gdzie odwiedziły jednego ze swoich ulubionych dealerów. Kupiły tam za gotówkę kolekcję nowych, niebędących w obiegu złotych monet – krugerrandów z Afryki Południowej, maple leafów z Kanady oraz, by wspomóc miejscową gospodarkę, amerykańskie orły. Wyłącznie za gotówkę, bez faktur, kwitów, nie zostawiając żadnych śladów. W małym sklepie były co najmniej cztery kamery i to budziło niegdyś ich obawy. Ktoś mógł je obserwować, ale w tej branży zawsze trzeba podejmować pewne ryzyko. Cała sztuka polegała na tym, by wybrać te możliwe do zaakceptowania. W sobotę wieczorem obejrzały musical na Broadwayu, zjadły potem kolację w Orso, ale nie zobaczyły tam żadnych celebrytów i poszły spać po północy, po kolejnym udanym dniu spędzonym na praniu brudnych pieniędzy. Późnym rankiem w niedzielę spakowały swoje łupy wraz z kolekcją nowych, nieprzyzwoicie drogich butów i pojechały z powrotem limuzyną na Teterboro. Odrzutowiec czekał już, by odwieźć je na południe.

Rozdział 12 Hugo spóźniał się na odprawę. Czekając na niego, Michael przeglądał nowe fotografie i rejestr podróży McDover, a Lacy odpowiadała na maile. – Wiecie, dlaczego te dane dotyczą tylko ostatnich siedmiu lat? – zapytał. – Nie. Myers też nie wie, ale spekuluje, że kret mniej więcej w tym czasie pojawił się na scenie. Najwyraźniej to ktoś pozostający w bliskich relacjach z McDover i wtedy właśnie zaczął się nią interesować. – W takim razie on lub ona z pewnością nie żałuje pieniędzy. Trudno uwierzyć, by te zdjęcia mógł zrobić ktoś siedzący w samochodzie na ulicy. Bardziej prawdopodobne jest, że fotograf znajdował się w środku jednego z mieszkań. – W budynku po drugiej stronie ulicy jest ich dokładnie cztery – wyjaśniła Lacy. – Dwa na krótkoterminowy wynajem, za tysiąc dolarów tygodniowo. Zakładamy, że wynajął jedno z nich, ustawił sprzęt i dokładnie wiedział, kiedy pojawią się McDover i Dubose. Wygląda to na profesjonalną robotę. – Rzeczywiście. Myers wie, o czym mówi. Ci ludzie robią jakieś brudne interesy. Nie wiem, czy uda nam się to wykazać, ale dowody są coraz mocniejsze. Co powie McDover, kiedy jej to wszystko pokażemy? – Chyba wkrótce się o tym dowiemy. Drzwi otworzyły się na oścież i do gabinetu wszedł Hugo. – Przepraszam za spóźnienie. Kolejna ciężka noc – powiedział, po czym rzucił teczkę na stół i napił się kawy z wysokiego kubka. – Przyjechałbym wcześniej, ale rozmawiałem przez telefon z facetem, który nie chciał się przedstawić. Michael pokiwał wyczekująco głową. Wciąż trzymał jedno ze zdjęć. – No i? – zapytała Lacy. – Zadzwonił po raz pierwszy dziś o piątej rano, trochę wcześnie, ale tak się złożyło, że byłem na nogach. Powiedział, że pracuje w kasynie i ma pewne informacje, które mogą nam się przydać. Wie, że interesujemy się Indianami i sędzią, i uważa, że może nam pomóc. Kiedy próbowałem go trochę przycisnąć, rozłączył się. Mniej więcej przed godziną zadzwonił ponownie, z innego numeru. Powiedział, że chce się spotkać i pogadać o układzie. Zapytałem, jaki układ ma na myśli, ale nie udzielił jasnej odpowiedzi. Twierdzi, że przekręty, do jakich dochodziło, są naprawdę duże i było tylko kwestią czasu, kiedy to wyjdzie na jaw. Jest członkiem plemienia, zna wodza i ludzi, którzy prowadzą kasyno, i nie chce oberwać, kiedy rozpęta się afera. Hugo chodził tam i z powrotem po gabinecie, co weszło mu ostatnio w krew. Gdy siadał, kleiły mu się oczy.

– To może być ciekawe – przyznała Lacy. Michael usiadł w swoim obrotowym fotelu i splótł ręce na karku. – I to wszystko? – Tak. Chce się spotkać dziś wieczorem. Powiedział, że pracuje do późna i będzie wolny dopiero po dwudziestej pierwszej. – Myślisz, że naprawdę coś ma? – zapytał Michael. – Kto wie? Na pewno sprawiał wrażenie nerwowego i skorzystał z dwóch telefonów, prawdopodobnie jednorazowego użytku. Kilka razy prosił mnie o zachowanie dyskrecji i chciał wiedzieć, w jaki sposób możemy chronić jego tożsamość. Powtarzał, że ludzie mają dosyć korupcji, ale boją się mówić. – Gdzie chce się spotkać? – zapytała Lacy. – Mieszka niedaleko kasyna, w rezerwacie. Powiedział, że znajdzie jakieś miejsce i zadzwoni do nas, kiedy będziemy blisko. – Musicie uważać – mruknął Michael. – To może być pułapka. – Nie sądzę – odparł Hugo. – Sprawiał wrażenie faceta, który potrzebuje pomocy i sam też chce pomóc. – Jakiej komórki używasz? – Służbowej. Znam zasady, szefie. – Więc skąd miał twój numer? – zapytał Michael. – Komu w trakcie tego dochodzenia podaliście numery? Pytam was oboje. Hugo i Lacy spojrzeli na siebie i próbowali sobie przypomnieć. – Myersowi – zaczęła wymieniać Lacy – Juniorowi Mace’owi, władzom więzienia, Wiltonowi Mace’owi, wdowie po Razko, Alowi Bennettowi, czyli prawnikowi, który startował z McDover w wyborach pięć lat temu, a także Naylorowi z Komisji Hazardu. To chyba wszyscy. – Na pewno wszyscy – potwierdził Hugo. – Jadąc tutaj, zadałem sobie to samo pytanie. – To dosyć osób, żeby mogło dojść do przecieku – stwierdził Michael. – Ale żadna z nich nie jest nawet w odległy sposób związana z Dubose’em i korupcją – zaznaczyła Lacy. – Z tego, co wiemy – dodał Hugo. – Więc chcecie tam jechać? – upewnił się Michael. – Oczywiście, że jedziemy – odparła. Geismar wstał i podszedł do wąskiego okna. – To może być przełom – powiedział. – Będziemy mieli kogoś wewnątrz. – Jedziemy – powtórzyła Lacy. – Dobrze, ale proszę, bądźcie ostrożni. *** Siedząc w samochodzie Lacy na skraju należącego do kasyna parkingu,

czekali na sygnał od informatora prawie do jedenastej. W poniedziałkowy wieczór ruch przy stolikach i automatach był niewielki. Hugo oczywiście uciął sobie drzemkę, Lacy wetknęła nos w iPada. Facet zadzwonił za cztery jedenasta z instrukcjami. Przejechali zgodnie z nimi trzy kilometry wąską, krętą drogą i zatrzymali się przy opuszczonym metalowym budynku. Stary przenośny szyld informował, że mieścił się tu niegdyś salon bingo. W oddali stał dom mieszkalny. Jasne neony Treasure Key znikły gdzieś za horyzontem. Noc była gorąca i parna, w powietrzu roiło się od komarów. Hugo wysiadł z samochodu i rozprostował nogi. Miał metr dziewięćdziesiąt wzrostu, ważył dziewięćdziesiąt kilo i odznaczał się typową dla futbolistów zadziornością. Generalnie niełatwo było go nastraszyć. Lacy w jego obecności czuła się pewniej. Sama nie przyjechałaby tutaj za żadne skarby. Hugo wybrał numer, z którego zadzwonił ostatnio facet, ale nie doczekał się odpowiedzi. Nagle w zaroślach przy bocznej ścianie budynku coś się poruszyło. – Halo! – zawołał w ciemność Hugo. Lacy wysiadła z priusa. – Podejdźcie kilka kroków bliżej – odezwał się informator. Widzieli nieruchomy zarys jego postaci. Facet miał na głowie czapkę, na wysokości twarzy tańczył czerwony ognik papierosa. – Dosyć – rzucił, kiedy się zbliżyli. – Nie chcę, żebyście zobaczyli moją twarz. – Ty chyba dobrze widzisz nasze? – zapytał Hugo. – I niech tak zostanie. Pan Hatch, jak się domyślam? – Zgadza się. – Co to za dziewczyna? – Nazywam się Lacy Stoltz. Jesteśmy kolegami. – Nie powiedział pan, że przywiezie tu kobietę. – Bo pan o to nie pytał – odpalił Hugo. – To moja partnerka. Pracujemy razem. – Nie podoba mi się to. – Nic na to nie poradzę. Facet zaciągnął się i przez chwilę im się przyglądał. W końcu odchrząknął i splunął. – Rozumiem, że chcecie dorwać sędzię McDover. – Pracujemy dla florydzkiej Komisji Dyscyplinarnej Sędziów – powiedziała Lacy. – Jesteśmy prawnikami, nie gliniarzami. Badamy skargi wniesione przeciwko sędziom. – Ta sędzia powinna wylądować za kratkami razem z całą bandą. – Mężczyzna mówił szybko i niewyraźnie. Wypuścił z płuc obłok dymu, który popłynął w ich stronę. – Mówił pan, że pracuje w kasynie – wtrącił Hugo. – Tak – odparł tamten po dłuższej chwili. – Co wiecie o sędzi?

– Została złożona skarga dotycząca zachowania nielicującego z godnością sędziego – odpowiedziała Lacy. – Nie wolno nam wchodzić w szczegóły. – Zachowanie nielicujące z godnością sędziego, powiadacie? – Mężczyzna nerwowo się roześmiał i rzucił na ziemię niedopałek, który przez chwilę jeszcze się żarzył. – Czy możecie kogoś aresztować, czy jesteście ludźmi, którzy wtryniają tylko nos w nieswoje sprawy? – Nie, nie mamy prawa nikogo aresztować – odparł Hugo. W mroku rozległ się kolejny nerwowy śmiech. – W takim razie tracę tylko czas. Muszę pogadać z kimś, kto ma realną władzę. – Mamy prawo badać zarzuty i usunąć sędzię z urzędu, jeśli okaże się to konieczne. – Sędzia nie jest tutaj największym problemem. Czekali na ciąg dalszy, ale w mroku zapadło milczenie. Wytężali wzrok, by dojrzeć sylwetkę mężczyzny, lecz on najwyraźniej zniknął. Hugo podszedł kilka kroków do przodu. – Jest pan tam? – zapytał. Bez odpowiedzi. – Wystarczy – szepnęła Lacy. – Chyba się zwinął. – Masz rację – rzucił Hugo po kilku sekundach niezręcznego milczenia. – Nie podoba mi się to. Wynośmy się stąd. Otworzyli szybko drzwi samochodu i wsiedli do środka. Cofając się, Lacy omiotła reflektorami boczną ścianę budynku. Po mężczyźnie nie było śladu. Skręciła na drogę i ruszyła z powrotem w stronę kasyna. – Dziwnie to wyglądało – mruknął Hugo. – Mogliśmy odbyć tę rozmowę przez telefon. W oddali zobaczyli zbliżające się do nich światła. – Uważasz, że go spłoszyłam? – zapytała Lacy. – Kto wie? Jeśli nie jest jakimś oszustem, to znaczy, że miał zamiar przekazać informacje, które zaszkodzą pewnym ludziom. To naturalne, że ma opory. Domyślam się, że obleciał go strach i zwiał. – Hugo poklepał się po brzuchu. – Pas bezpieczeństwa znowu się odpiął. Trzeci raz dzisiaj. Może byś go naprawiła? Zerknęła na niego i chciała coś powiedzieć, ale w tej samej chwili Hugo krzyknął. Oślepiły ich reflektory. Jadący z naprzeciwka pick-up przekroczył środkową linię i skręcił prosto na nich. Zderzenie czołowe było tak potężne, że prius wzbił się w powietrze i obrócił o sto osiemdziesiąt stopni. Ważący prawie trzy tony, dwa razy więcej od toyoty, dodge ram 2500 wyszedł z wypadku w znacznie lepszym stanie i zatrzymał się na poboczu wąskiej drogi. Jego zmiażdżona maska zawisła nad płytkim rowem. Eksplodująca poduszka powietrzna pokiereszowała klatkę piersiową i twarz

Lacy, pozbawiając ją przytomności. Zgnieciony dach samochodu przeciął jej paskudnie skórę na czubku głowy. Poduszka powietrzna od strony pasażera nie zadziałała. Niezapięty pasami Hugo uderzył w przednią szybę, rozbijając ją głową i ramionami. Szkło pokaleczyło mu twarz i przecięło głęboko szyję. Wszędzie dookoła leżały okruchy szkła i kawałki metalu. Przednie prawe koło pick-upa obracało się w powietrzu. Jego kierowca powoli wysiadł, zdjął czarny kask motocyklowy i ochraniacze i obejrzał się do tyłu. Dojeżdżał do niego drugi pick-up. Kierowca rozprostował nogi, pomasował lewe kolano i pokuśtykał do rozbitego priusa, by mu się przyjrzeć. Zobaczył unieruchomioną przez poduszkę powietrzną kobietę z zakrwawioną twarzą i czarnego faceta, który krwawił z wielu ran. Przez chwilę stał w miejscu, a potem cofnął się, wsiadł do drugiego pick-upa i kiedy jego kierowca wysiadł, czekał, masując kolano. Zauważył, że z nosa leci mu krew. Tamten po chwili wrócił, siadł za kierownicą i powoli odjechali ze zgaszonymi światłami. Po kilkudziesięciu metrach skręcili na pole i zniknęli w mroku. Nikt nie zadzwonił po pogotowie. Najbliższy dom, należący do rodziny Beale’ów, stał przy drodze osiemset metrów dalej. Iris Beale, żona i matka, usłyszała odgłosy wypadku, lecz z początku nie miała pojęcia, co się stało. W końcu uznała, że wydarzyło się coś niezwykłego i trzeba to sprawdzić. Obudziła swojego męża Sama i zmusiła go, by zarzucił coś na siebie i poszedł zobaczyć. Kiedy dotarł na miejsce, przy wrakach zatrzymał się kolejny samochód. Po kilku minutach z wyjącymi syrenami i migającymi na dachach światłami pojawiły się dwa radiowozy policji Tappacola. Zaraz po nich podjechała straż pożarna i ambulans. Prawie natychmiast wezwano helikopter medyczny z najbliższego szpitala w Panama City. Huga wyciągnięto przez otwór powstały po usunięciu rozbitej przedniej szyby. Żył, lecz był nieprzytomny i miał prawie niewyczuwalne tętno. Nożycami hydraulicznymi odcięto drzwi kierowcy i wydostano na zewnątrz Lacy, która starała się coś powiedzieć, ale wydawała tylko nieartykułowane dźwięki. Ambulans zawiózł ją do indiańskiej kliniki w pobliżu kasyna. Tam miała zaczekać na helikopter. W drodze do ośrodka straciła przytomność i nie dowiedziała się, że Hugo nie przeżył wypadku. Krótki lot do szpitala odbyła bez kolegi. Na miejscu wypadku policjanci zabrali się do pracy; robili zdjęcia, kręcili filmy, mierzyli odległości i szukali świadków. Nie udało się jednak znaleźć żadnego. A przede wszystkim kierowcy pick-upa. Jego poduszka powietrzna całkowicie się otworzyła. Nie było śladów krwi ani urazów, ale na podłodze po stronie pasażera znaleziono rozbitą butelkę whiskey. Kierowca po prostu zapadł się pod ziemię. Jeszcze zanim pick-up został odholowany, policja ustaliła, że skradziono go sześć godzin wcześniej z parkingu przy centrum handlowym w Foley w stanie Alabama. Priusa wciągnięto na lawetę i odwieziono na zamknięty parking przy budynku administracyjnym plemienia.

Ciało Huga przetransportowano do indiańskiej kliniki i umieszczono w chłodni w piwnicy, w której przechowywano niekiedy zmarłych. Po drugiej stronie ulicy szef policji Lyman Gritt siadł za biurkiem i przyjrzał się niewielkiej kolekcji rzeczy należących do zmarłego – kluczom na kółku, zwitkowi banknotów, kilku monetom i portfelowi. Siedzący po drugiej stronie biurka sierżant również milczał. Żaden nie miał ochoty sięgnąć po słuchawkę telefonu. Gritt otworzył w końcu portfel i wyjął z niego jedną z wizytówek Huga. Znalazł na internecie stronę KDS i namierzył Michaela Geismara. – To chyba on powinien zadzwonić – zwrócił się do sierżanta. – Znał w końcu tego Hatcha i pewnie zna jego rodzinę. – Dobry pomysł – zgodził się sierżant. Michael odebrał telefon o drugiej dwadzieścia w nocy. – Bardzo mi przykro, że dzwonię – usłyszał w słuchawce – ale zdaje się, że pracuje pan z panem Hugiem Hatchem. Jestem szefem policji plemienia Tappacola w hrabstwie Brunswick. Michael zerwał się z łóżka, jego żona zapaliła światło. – Tak! Co się stało? – Doszło do wypadku, fatalnej kolizji i pan Hatch zginął. Ktoś musi zawiadomić jego rodzinę. – Co takiego? Mówi pan serio? Nie, to nie może być prawda! Z kim rozmawiam? – Nazywam się Lyman Gritt, proszę pana, i jestem szefem policji plemienia Tappacola. Zapewniam pana, że nie żartuję. Do wypadku doszło w naszym rezerwacie mniej więcej dwie godziny temu. Młoda kobieta, Lacy Stoltz, została odtransportowana do szpitala w Panama City. – Nie mogę w to uwierzyć. – Przykro mi, proszę pana. Czy pan Hatch ma rodzinę? – Czy ma rodzinę? Tak, panie Gritt, ma rodzinę, śliczną młodą żonę i czwórkę małych dzieci. Ma rodzinę. To się nie mieści w głowie. – Przykro mi, proszę pana. Mógłby pan ich zawiadomić? – Ja? Dlaczego ja? To się nie dzieje naprawdę. Skąd mam wiedzieć, że to nie jest jakiś głupi żart czy coś podobnego? – Może pan wejść na naszą stronę internetową i sprawdzić, kim jestem. Może pan zadzwonić do szpitala w Panama City. Ta pani powinna już tam być. Zaręczam jednak panu, że ta straszna wiadomość jest prawdziwa i że już wkrótce jakiś reporter dowie się o wypadku i zadzwoni do rodziny. – Dobrze, dobrze. Niech mi pan po prostu da zebrać myśli. – Nie ma powodu do pośpiechu, proszę pana. – Czy Lacy jest ciężko ranna? – Nie wiem, proszę pana, wiem tylko, że żyje.

– Rozumiem. Jasne, zaraz tam jadę. Na wszelki wypadek niech mi pan da swój numer telefonu. – Oczywiście proszę dzwonić, jeśli będziemy mogli w jakiś sposób pomóc. – Naturalnie. I dziękuję. Wiem, że to nie jest łatwe. – Nie, proszę pana. Nie jest łatwe. Jedno pytanie. Czy zeszłej nocy te dwie osoby były na terenie rezerwatu służbowo? – Owszem, byli służbowo. Z całą pewnością. – Mogę zapytać, jaki był cel ich wizyty? Jestem tutaj szefem policji. – Przykro mi, ale może odłóżmy to na później. *** Michael został z Verną Hatch i dziećmi do przyjazdu jej matki i najprędzej, jak to możliwe, wyniósł się z ich domu. Do końca życia miały mu się śnić groza, szok i cierpienie najbliższych, którzy dowiedzieli się, że ich mąż i ojciec nie wróci do domu, i przekonywali się wzajemnie, że to nie może być prawda. Chwilami to na nim, złym posłańcu, koncentrowała się cała ich nienawiść i to on musiał ich przekonywać, że Hugo naprawdę nie żyje. Nigdy jeszcze nie doświadczył tak strasznej emocjonalnej męczarni i chyba nie przetrwałby po raz drugi takiego koszmaru. Wyjeżdżając przed świtem z Tallahassee, zorientował się, że płacze. W Panama City był tuż po szóstej.

Rozdział 13 Lacy była w stanie stabilnym, ale nadal nie odzyskała przytomności. W trakcie wstępnych oględzin stwierdzono u niej ranę po lewej stronie głowy, wymagającą założenia dwudziestu czterech szwów, wstrząśnienie, którego następstwem był obrzęk mózgu, otarcia na twarzy będące wynikiem nagłego kontaktu z poduszką powietrzną i małe skaleczenia na szyi, lewym ramieniu, lewym łokciu, dłoni i kolanie. Ogolono jej głowę i lekarze postanowili utrzymywać ją przez co najmniej dwadzieścia cztery godziny w śpiączce farmakologicznej. Jeden z nich wyjaśnił Michaelowi, że dopiero po jednym albo dwóch dniach będą w stanie zdiagnozować kolejne urazy, na razie jednak nie widzi niczego, co zagrażałoby jej życiu. Jej matka, Ann Stoltz, przybyła z Clearwater o ósmej rano, razem ze swoją siostrą Trudy i jej mężem Ronaldem. Uściskali się z Michaelem, który przekazał im wszystkie znane mu – dość skąpe – informacje. Po jakimś czasie zostawił ich i pojechał do rezerwatu. Pół godziny czekał na posterunku na Lymana Gritta. Szef policji wyjaśnił, że wciąż prowadzą śledztwo i do tej pory udało im się ustalić, co następuje: do wypadku doszło w momencie, gdy skradziony i zarejestrowany w Alabamie pick-up przekroczył linię środkową i wpadł na priusa. Nie trafili na razie na ślad kierowcy, ale wygląda na to, że był pijany. Nikt nie widział go na miejscu wypadku. Poduszka powietrzna od strony pasażera nie otworzyła się i pan Hatch nie zapiął pasów. Doznał ciężkich urazów, miał poważną ranę głowy i najprawdopodobniej wykrwawił się na śmierć. – Chciałby pan obejrzeć zdjęcia? – Może później. – Chciałby pan obejrzeć pojazdy? – Owszem, bardzo chętnie – odparł Michael. – Dobrze, zrobimy to i zabiorę pana na miejsce wypadku. – Jest kilka pytań, na które najwyraźniej nie znamy odpowiedzi. – Nadal prowadzimy śledztwo, proszę pana – oznajmił Gritt. – Być może mógłby pan udzielić mi kilku informacji na temat tego, czym pańscy ludzie zajmowali się zeszłej nocy. – Być może, ale nie w tej chwili. Przejdziemy do tego później. – Śledztwo wymaga z pana strony pełnej współpracy. Muszę o wszystkim wiedzieć. Co oni tam robili? – Nie mogę panu teraz przekazać wszystkich szczegółów. – Michael zdawał sobie sprawę, że budzi w ten sposób jeszcze większe podejrzenia. W tym momencie jednak nie wolno mu było nikomu wierzyć. – Niech pan posłucha, zginął człowiek w bardzo podejrzanym wypadku samochodowym. Musi mi pan

dać słowo, że oba pojazdy zostaną odstawione na policyjny parking i zatrzymane tam do chwili, kiedy ktoś będzie mógł je zbadać. – Ktoś? Kogo pan ma na myśli? – Nie jestem pewien. – Chyba nie muszę panu przypominać, że wypadek zdarzył się na ziemi Tappacola i to my zajmujemy się tutaj śledztwem. Nikt nie zagląda nam przez ramię. – Jasne, rozumiem. Jestem po prostu trochę roztrzęsiony, rozumie pan? Niech pan mi da trochę czasu, żebym to przemyślał. Gritt wstał i podszedł do stołu w rogu gabinetu. – Niech pan się temu przyjrzy – powiedział. Pośrodku stołu leżała duża stylowa damska torebka i klucze, a pół metra dalej portfel i kolejne klucze. Michael podszedł bliżej i wbił w to wszystko wzrok. – Kiedy dochodzi do śmiertelnego wypadku – podjął Gritt – przeglądamy normalnie rzeczy osobiste i sporządzamy spis. Jeszcze tego nie zrobiłem. Otworzyłem tylko portfel, żeby wyjąć z niego wizytówkę. Dzięki temu pana namierzyłem. Nie zaglądałem jeszcze do torebki. – Gdzie są ich komórki? – zapytał Michael. Gritt pokręcił głową. – Nie było żadnych komórek. Sprawdziliśmy wszystkie kieszenie zmarłego, przeszukaliśmy samochód i żadnych nie znaleźliśmy. – To niemożliwe! – rzucił zaskoczony Michael. – Ktoś musiał im je zabrać. – Jest pan pewien, że je mieli? – Oczywiście. Kto nie ma dziś przy sobie komórki? W pamięci telefonów były zarejestrowane ostatnie połączenia, w tym również z facetem, z którym mieli się spotkać. – Co to za facet? – Nie wiem. Przysięgam. – Michael potarł oczy i nagle głośno westchnął. – A ich teczki? – zapytał. Policjant ponownie pokręcił głową. – Nie znaleźliśmy żadnych teczek. – Muszę usiąść. – Michael osunął się na stojące przy stole krzesło i zszokowany wpatrywał się w rzeczy osobiste swoich pracowników. – Może napije się pan wody? – zapytał Gritt. – Poproszę. – W teczkach były akta, a w aktach znajdowało się wszystko. Michael poczuł falę mdłości, gdy pomyślał o przeglądających je Vonnie Dubosie i Claudii McDover. Fotografie czterech domków, zdjęcia Vonna i Claudii przed i po ich spotkaniu, zdjęcia sędzi tuż przed odlotem do Nowego Jorku, szczegółowe opisy podróży, kopia skargi Grega Myersa, notatki Sadelle, wszystko. Dosłownie wszystko. Popijał wodę z butelki i ocierał pot z czoła. W końcu zmobilizował siły

i wstał. – Niech pan posłucha – powiedział. – Jutro tu wrócę, zabiorę te rzeczy i obejrzę oba samochody. W tym momencie muszę wracać do biura. Proszę, żeby pan to wszystko zabezpieczył. – Na tym polega nasza praca, proszę pana. – I jeśli się pan zgodzi, muszę zabrać te klucze. – Nie ma problemu. Michael zabrał klucze, podziękował Grittowi i wyszedł na zewnątrz. Zadzwonił do Justina Barrowa z KDS i kazał mu natychmiast udać się do mieszkania Lacy i znaleźć administratora. Wyjaśnić mu, co się stało, i poinformować, że szef Lacy ma klucze do mieszkania i jest już w drodze. Ponieważ nie znali kodu jej alarmu, administrator był potrzebny, żeby go wyłączyć. – Obserwuj mieszkanie, dopóki nie przyjadę. Pilnuj, żeby nikt tam nie wchodził. Pędząc z powrotem do Tallahassee, Michael powtarzał sobie, że wedle wszelkiego prawdopodobieństwa, Lacy i Hugo nie zabrali ze sobą teczek. Przecież wcale ich tam nie potrzebowali, prawda? Mieli się spotkać późną nocą z nieznanym świadkiem. Do czego mogły im się przydać akta? Z drugiej strony, miał świadomość, że podobnie jak każdy inny śledczy, w gruncie rzeczy każdy inny prawnik, rzadko wybierali się gdzieś służbowo bez poczciwej starej teczki. Przeklinał się w duchu za raczej liberalne podejście KDS do kwestii bezpieczeństwa danych. Czy w ogóle mieli w tym zakresie jakieś wytyczne? Ponieważ wszystkie prowadzone przez nich dochodzenia były ściśle tajne, odpowiednie zabezpieczenie dokumentacji stanowiło rzecz oczywistą i nigdy nie czuł potrzeby, by przypominać o tym podwładnym. Zatrzymał się dwa razy, żeby napić się kawy i rozprostować nogi. Walczył ze zmęczeniem, bez przerwy do kogoś dzwoniąc. Zatelefonował do Justina, który stał już przy drzwiach mieszkania Lacy. Administrator nie chciał go wpuścić i czekali, aż pojawi się jej szef z kluczem. Prowadząc i popijając jednocześnie kawę, Michael odbył również rozmowy z dwoma reporterami, którzy zadzwonili wcześniej do jego biura. Zatelefonował do Verny i rozmawiał z jej siostrą. Nie miała, co nie powinno dziwić, dużo do powiedzenia. Verna była w sypialni z dwojgiem starszych dzieci. Chciał poprosić, by ktoś spróbował znaleźć teczkę i komórkę Huga, ale nie był to chyba odpowiedni moment. Mieli dość innych zmartwień. Jego sekretarka zorganizowała telekonferencję z całym personelem i w jej trakcie postarał się odpowiedzieć na wszystkie pytania. Byli zbyt wstrząśnięci, by normalnie pracować. Administrator chciał być obecny przy tym, jak wchodzą do mieszkania. Michael znalazł odpowiedni klucz do frontowych drzwi i otworzył je, a facet

szybko wyłączył alarm. Frankie, buldog francuski Lacy, skamlał z głodu i pragnienia i załatwił się w kuchni. – Dobrze, nakarmię tego nieszczęśnika, a wy, panowie, się pospieszcie – powiedział administrator. Kiedy zaczął szukać psiej karmy, Michael i Justin przeczesali dokładnie pokój po pokoju. Justin znalazł teczkę Lacy na krześle w jej sypialni. Michael ostrożnie ją otworzył i wyjął notes i dwie koperty. Były w nich oficjalne akta KDS i zawierały całą istotną dokumentację. Na półce w łazience znaleźli podłączonego do ładowarki iPhone’a. Podziękowali administratorowi, który mamrocząc coś pod nosem, wycierał podłogę, po czym wyszli z mieszkania z teczką i komórką. – Słuchaj, Justin, ja po prostu nie mogę tam wrócić – powiedział Michael przy swoim samochodzie. – Kojarzą mnie z tą straszną wiadomością. Musisz zapytać Vernę o teczkę i komórkę, rozumiesz? Powiedz jej, że to bardzo ważne. Michael Geismar był szefem i Justin nie miał wielkiego wyboru. *** Dom Hatchów nietrudno było znaleźć. Samochody stały przy nim po obu stronach ulicy. Kilku mężczyzn czekało na zewnątrz, jakby w środku panował zbyt wielki ścisk. Justin zbliżył się do nich niechętnie i pozdrowił skinieniem głowy. Byli grzeczni, ale niewiele się odzywali. Jeden z nich, biały facet w koszuli i krawacie, wydawał się znajomy. Justin wyjaśnił mu, że jest kolegą Huga z KDS. Facet odparł, że ma na imię Thomas i pracuje w biurze prokuratora generalnego. Studiował razem z Hugiem na wydziale prawa i później pozostawał z nim w bliskich stosunkach. Justin wyjaśnił mu szeptem powód swojej wizyty. Rzeczą pierwszorzędnej wagi było zlokalizowanie i zabezpieczenie teczki. Były w niej poufne akta KDS i podobne rzeczy. Thomas w lot to zrozumiał. Zapodziała się też gdzieś służbowa komórka Huga. Może zostawił ją w domu? – Mało prawdopodobne – odparł Thomas i zniknął w środku. Dwie zapłakane kobiety wyszły na zewnątrz i ich mężczyźni zaczęli je pocieszać. Sądząc po liczbie zaparkowanych na ulicy samochodów, w domu było kilkudziesięciu zszokowanych krewnych i znajomych. Justinowi wydawało się, że minęła cała wieczność, zanim Thomas wyszedł z pustymi rękami przez frontowe drzwi. Podeszli obaj do skraju jezdni, żeby mieć trochę prywatności. – Teczka Huga jest w domu – powiedział Thomas. – Wyjaśniłem Vernie całą sytuację i pozwoliła mi ją przejrzeć. Zdaje się, że wszystko w niej jest, ale nie pozwoliła mi jej zabrać. Poprosiłem, żeby jej pilnowała. Chyba to zrozumiała. – Nie będę pytał, w jakim jest stanie. – To straszne. Siedzi w sypialni z dwojgiem starszych dzieci i prawie się nie odzywa. Matka Huga leży w salonie na kanapie. Wszędzie są ciotki i wujowie. Jest

także lekarz. Po prostu okropność. – Nie zauważyłeś gdzieś komórki? – Nie, miał ją ze sobą. Zadzwonił wczoraj wieczorem do Verny, żeby się dowiedzieć, co słychać w domu. Zapytałem ją też, czy miał prywatną komórkę; twierdzi, że nie. Do wszystkiego używał służbowej. Justin wziął głęboki oddech. – Dzięki. Do zobaczenia. Odjeżdżając, zatelefonował do szefa i przekazał mu najświeższe informacje. *** Wczesnym popołudniem ciało Huga przewieziono karawanem do domu pogrzebowego w Tallahassee i zaczęto je przygotowywać do pochówku, choć Verna nie była jeszcze w stanie podać szczegółów. Lacy przez cały dzień pozostawała na oddziale intensywnej opieki. Jej parametry życiowe były prawidłowe i lekarze nie kryli zadowolenia. Kolejne zdjęcie wykazało lekkie zmniejszenie obrzęku i planowali, że jeśli wszystko pójdzie dobrze, zaczną ją wybudzać ze śpiączki za trzydzieści sześć, najpóźniej za czterdzieści osiem godzin. Chciał z nią rozmawiać Lyman Gritt, ale powiedziano mu, że musi zaczekać. *** Po spędzonej w łóżku niespokojnej nocy Michael pojechał o świcie do biura i zaczekał tam na Justina. Mając wrażenie, że nadal śni mu się koszmar, przeczytał o Hugu na pierwszej stronie porannej gazety. Zamieszczono dwie fotografie – jedną z czasów, gdy grał w drużynie Uniwersytetu Stanowego Florydy, drugą w marynarce i krawacie, zrobioną na potrzeby strony internetowej KDS. Michael przeczytał imiona czwórki jego dzieci i znowu zachciało mu się płakać. Pogrzeb miał się odbyć za trzy dni, w sobotę. Wolał sobie nie wyobrażać, co się tam będzie działo. On i Justin wyjechali z miasta o siódmej rano i dość szybko dotarli do rezerwatu. Lyman Gritt spisał zawartość portfela Huga, policzył pieniądze, sfotografował wszystko i poprosił Michaela, żeby pokwitował odbiór rzeczy. Michael zabrał również torebkę Lacy i poszli na ogrodzony siatką i zamykany na kłódkę mały policyjny parking, na którym stało kilkanaście rozbitych samochodów. Nie dotykając niczego, zbadali dwa pojazdy. Pick-up nadal cuchnął whiskey. Prius był znacznie bardziej zniszczony i tyle w nim było krwi, że ani Michael, ani Justin nie chcieli mu się długo przyglądać. To była w końcu krew ich przyjaciela, do tego całkiem świeża. – Sprawa trafi prawdopodobnie do sądu – odezwał się ponurym tonem Michael, choć tak naprawdę nie mógł o tym wiedzieć. – Dlatego te pojazdy muszą

zostać zachowane w takim stanie, w jakim są teraz. Czy to nastręcza jakieś problemy? – Naturalnie, że nie – odparł Gritt. – Wypadkiem zajmą się poza tym towarzystwa ubezpieczeniowe i przyślą swoich rzeczoznawców. – Przerabialiśmy to już, panie Geismar. – Przeszukaliście dokładnie wrak i nie znaleźliście żadnych komórek? – Jak już powiedziałem, szukaliśmy wszędzie i niczego nie znaleźliśmy. Michael i Justin wymienili spojrzenia, jakby nie do końca w to wierzyli. Zapytali, czy mogą zrobić zdjęcia, i Gritt odparł, że nic nie stoi na przeszkodzie. Skończywszy, pojechali za nim tam, gdzie to się zdarzyło. Rozejrzeli się, z początku niepewnie, i uderzyło ich, w jak ustronnej okolicy się znaleźli. Sprawca mógł mieć pewność, że nie będzie żadnych świadków. Zobaczyli w oddali dom Beale’ów i trochę bliżej dawny salon bingo. Poza tym żadnych zabudowań. – Nie ma śladów hamowania – stwierdził Michael, patrząc na jezdnię. – Najmniejszych – potwierdził Gritt. – Kobieta prowadząca priusa nie zdążyła nawet zareagować. Pick-up przekroczył środkową linię i zderzył się z nimi mniej więcej tutaj. – Szef policji stał pośrodku pasa prowadzącego na wschód. – Jej samochód obrócił się o sto osiemdziesiąt stopni i stanął przodem w tę stronę. Pick-upa, który był oczywiście o wiele cięższy, odbiło tutaj i o mało nie wpadł do rowu. Kierowca wjechał najwyraźniej na jej pas tak szybko, że nie mogła nic poradzić. – Wiecie, z jaką szybkością się zderzyli? – zapytał Michael. – Nie, ale będzie to mógł ocenić ekspert. Michael i Justin omietli wzrokiem drogę i zauważyli plamy po oleju, okruchy rozbitych szyb, kawałki aluminium i innych metali. Na asfalcie, przy samym poboczu dostrzegli coś, co mogło być tylko zaschniętą krwią. W trawie leżał skrawek materiału, także zakrwawiony. Jeden z ich kolegów zginął tutaj, a koleżanka została poważnie ranna. Nikogo nie powinna spotkać śmierć w takim miejscu. Zrobili jeszcze kilka zdjęć i poczuli nagle, że nie mogą tam dłużej zostać. *** Frog Freeman prowadził wiejski sklepik i stację benzynową trzy kilometry na północ od Sterling. Mieszkał obok w starym domu, który zbudował jego dziadek, i ponieważ nigdzie się stamtąd nie ruszał, a sklep był całym jego życiem, zamykał go dopiero o dziesiątej wieczorem. Biorąc pod uwagę ruch, jaki panował w sennym hrabstwie Brunswick, mógł prowadzić interes tylko do szóstej, ale nie miał nic innego do roboty. W poniedziałkowy wieczór nie zamknął sklepu o dziesiątej, bo zepsuła się chłodziarka do piwa. Frog sprzedawał dużo piwa,

w większości zimnego. Chłodziarka musiała być sprawna, a ponieważ sam wykonywał wszelkie naprawy, zmagał się właśnie z wyciekiem, gdy do środka wszedł klient i poprosił o lód, spirytus salicylowy i dwie puszki piwa. Dziwny zestaw, pomyślał Frog, wycierając ręce i podchodząc do kasy. Miał sklep od przeszło pięćdziesięciu lat i potrafił rozszyfrować klientów wyłącznie na podstawie tego, co kupili. Widział już wszystko, ale kombinacja lodu, spirytusu salicylowego i piwa była czymś niezwykłym. Obrabowano go dotąd trzy razy, dwa razy pod lufą pistoletu, i przed wielu laty zaczął się bronić. Miał wokół sklepu sześć kamer. Cztery widoczne, żeby potencjalni rabusie zdawali sobie sprawę z niebezpieczeństwa, oraz dwie ukryte, w tym jedną nad gankiem. Teraz wszedł do małej pakamery za kasą i zerknął na monitor. Biały pick-up na numerach z Florydy. Na miejscu pasażera siedział młody mężczyzna. Coś było nie tak z jego nosem. Trzymał przy nim szmatkę, która była chyba zakrwawiona. W polu widzenia kamery pojawił się kierowca z woreczkiem lodu i małą brązową torbą, w której miał spirytus i piwo. Siadł za kierownicą, powiedział coś do pasażera i wyjechał tyłem na drogę. – Chłopak wdał się w bójkę – mruknął Frog i wrócił do chłodziarki. W hrabstwie Brunswick nieczęsto dochodziło do poważnych wypadków drogowych. Nazajutrz rano przy stoliku kawowym w sklepie roiło się od plotek. Jakiś czarny facet i biała dziewczyna z Tallahassee zabłądzili w rezerwacie i zderzyli się czołowo z pick-upem prowadzonym przez pijaka. Pick-up okazał się kradziony, pijak uciekł z miejsca wypadku. Po prostu zwiał. Nie trafiono jeszcze na jego ślad. Obraz pijanego kierowcy porzucającego rozbitego pick-upa, znikającego w głębi rezerwatu i pojawiającego się gdzieś poza jego granicami, skłaniał do wielu żartów, spekulacji i niedowierzania. – Nie przetrwałby tam nawet godziny – stwierdził jeden z pijących kawę. – Pewnie nadal biega w kółko – dorzucił drugi. – Nie martw się, Indianie to załatwią – powiedział trzeci. Kiedy w ciągu dnia do Froga docierały kolejne szczegóły, zaczął łączyć jedno z drugim. Znał dobrze szeryfa hrabstwa Brunswick, Clive’a Picketta, i wiedział, że nie lubi się z policją Tappacola. Mając do dyspozycji nieograniczone fundusze, Indianie utworzyli siły policyjne dwa razy większe od sił hrabstwa i o wiele lepiej wyposażone, wzajemne animozje były więc nie do uniknięcia. Zadzwonił do szeryfa i powiedział, że ma być może coś ciekawego. Pickett wstąpił do niego po pracy i obejrzeli razem nagranie. – To dziwne – brzmiały pierwsze słowa szeryfa. Dodał, że w poniedziałkowy wieczór, podobnie jak prawie w każdą inną noc w hrabstwie, niewiele się działo. Życie toczyło się głównie w kasynie. Nikt nie zgłosił bójki, napadu, przypadku podglądactwa, nikt nie widział żadnych

podejrzanych typków. Do chwili, gdy zderzyły się te dwa pojazdy, panował całkowity spokój. – Stąd do tego miejsca jest jakieś piętnaście kilometrów, prawda? – zapytał. – W linii prostej – odparł Frog. – A czas się mniej więcej zgadza? – Na to wygląda. Szeryf podrapał się po brodzie, głęboko się zastanawiając. – Więc jeśli ten chłopak z rozbitym nosem prowadził kradzionego pick-upa, jak udałoby mu się zwiać, złapać stopa i dotrzeć tutaj w ciągu piętnastu minut? – Nie wiem. To ty jesteś szeryfem. – Może ten, kto go podwiózł, nie był wcale kimś obcym. – Mnie się też tak wydaje. Frog zgodził się skopiować nagranie i przesłać je mailem szeryfowi. Uzgodnili, że odczekają kilka dni, zanim poinformują o nim Indian.

Rozdział 14 W środę późnym popołudniem Michael zwołał zebranie tych, którzy pozostali w jego zespole w Tallahassee. Nie uczestniczyli w nim dwaj pracownicy oddziału KDS z Fort Lauderdale. Justin Barrow z sześcioletnim stażem był teraz głównym śledczym. Tydzień wcześniej udawał, że gra z Hugiem w golfa, znał główne punkty skargi Grega Myersa, ale nie miał pojęcia o całym układzie przestępczym. Prowadził poza tym własne dochodzenia i musiał się nimi zajmować. Maddy Reese, pracująca u nich od niespełna roku, nie wiedziała nic o Vonnie Dubosie, o korupcji w kasynie i o sędzi Claudii McDover. Michael przedstawił im całą sprawę, zaczynając od Myersa. Słuchali jego opowieści z mieszaniną niedowierzania i lęku, mając nadzieję, że szef nie zamierza wpakować ich w to śledztwo. Podkreślił, że żaden z zarzutów podniesionych w skardze Myersa nie został udowodniony i że, jego zdaniem, KDS nie ma odpowiednich kompetencji, by je potwierdzić. Był jednak przekonany, że Lacy i Hugo zapuścili się na wrogie terytorium. – Ten wypadek jest cholernie podejrzany – powiedział. – Zostali zwabieni w ustronne miejsce przez potencjalnego informatora. Nie wiemy, czy się z nim spotkali, i nie będziemy tego wiedzieć, dopóki nie pogadamy z Lacy. Na prostym i pustym odcinku drogi, przy dobrej widoczności, zderzyli się czołowo z kradzionym pick-upem, którego kierowca prawdopodobnie nigdy nie zostanie odnaleziony. Poduszka powietrzna pasażera, a także jego pasy bezpieczeństwa były uszkodzone i nie zadziałały. Zniknęły także służbowe komórki Lacy i Huga. Prawdopodobnie je skradziono. Będziemy domagali się wnikliwego śledztwa, ale mamy do czynienia z Indianami, a ich policja funkcjonuje na trochę innych zasadach. – Chcesz powiedzieć, że Hugo został zamordowany? – zapytała Maddy. – Jeszcze nie. Twierdzę tylko, że okoliczności, w jakich zginął, są bardzo podejrzane. – A FBI? Czy to nie wchodzi w zakres ich kompetencji? – Owszem i być może zwrócimy się do nich o pomoc, ale nie w tym momencie. Maddy głośno odchrząknęła. – Więc jaki jest obecnie status tej sprawy? – zapytała. – Leży na moim biurku – odparł Michael. – Nie wiem jeszcze, co z nią zrobię, ale na razie jest moja. – Nie pogniewaj się, że to powiem – odezwał się Justin – ale nie sądzę, żeby to było coś dla nas. Jeśli rzeczywiście mamy do czynienia z tego rodzaju działalnością przestępczą, to co my, do cholery, robimy, wścibiając w to wszystko

nos? To jest robota dla facetów ze spluwami, odznakami i tak dalej. – Zgoda. I przypuszczam, że zabiorę ze sobą twoje pytanie do grobu. Zdawaliśmy sobie sprawę, że może nam grozić niebezpieczeństwo. Mieliśmy zamiar trochę powęszyć i zorientować się, co da się znaleźć. Nie zapominajcie, że została złożona oficjalna skarga i kiedy wylądowała u nas na biurku, nie mieliśmy wyboru, musieliśmy się nią zająć. Trzeba było pewnie zachować większą ostrożność. Powinienem im powiedzieć, żeby nie jechali do rezerwatu w poniedziałek wieczorem. – To prawda, ale tych dwoje niełatwo było nastraszyć – mruknęła Maddy. Zapadło długie ciężkie milczenie; myśleli o dwójce swoich kolegów. – Kiedy będziemy mogli zobaczyć Lacy? – zapytała w końcu Maddy. – Zamierzają wkrótce wybudzić ją ze śpiączki. Rano u niej będę. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, będę miał możność z nią pogadać. Ktoś musi jej powiedzieć o Hugu. Może za parę dni będziecie mogli ją odwiedzić. Pamiętajcie, że pogrzeb jest w sobotę i wszyscy tam będziemy. – Nie mogę się doczekać – mruknął Justin. *** Policja w Foley w stanie Alabama została poinformowana, że skradziony dodge ram, którego poszukują, znajduje się na zamkniętym parkingu w indiańskim rezerwacie na Florydzie. Zawiadomili o tym właściciela, a ten skontaktował się z ubezpieczycielem. W środę po południu w komisariacie pojawił się mężczyzna i oświadczył, że wie coś na temat kradzieży. Był prywatnym detektywem, którego znało kilku policjantów, i wynajęto go, by śledził młodą mężatkę, którą mąż podejrzewał o zdradę. Siedząc w swoim samochodzie na parkingu przy centrum handlowym, detektyw zobaczył, jak obok dodge’a rama parkuje pick-up Hondy z rejestracją z Florydy. Siedzący w hondzie dwaj mężczyźni nie wysiedli. Przez piętnaście minut obserwowali przejeżdżające samochody i przechodzących ludzi. W końcu pasażer wysiadł i podszedł do dodge’a. W tym momencie detektyw, ponieważ się nudził i tak naprawdę nie miał nic innego do roboty, wyciągnął komórkę i zaczął go filmować. Złodziej, używając cienkiego paska metalu, otworzył drzwi od strony kierowcy – nie ulegało wątpliwości, że miał w tym doświadczenie – po paru sekundach uruchomił silnik i odjechał. W ślad za nim ruszył jego kumpel w hondzie. Na filmie nakręconym przez detektywa widać było wyraźnie jej znaki rejestracyjne z Florydy. Rzadko kiedy udaje się tak łatwo rozwiązać sprawy dotyczące kradzieży samochodu. Policja w Foley skopiowała film i podziękowała zatroskanemu obywatelowi. Dzięki numerom rejestracyjnym namierzyli właściciela hondy, niejakiego Berla Mungera, zamieszkałego w DeFuniak Springs, w hrabstwie Walton na Florydzie, mniej więcej dwadzieścia pięć kilometrów od

kasyna. Facet miał na koncie wiele drobnych przestępstw i aktualnie był na zwolnieniu warunkowym. Ponieważ nie chodziło o poważną zbrodnię, tylko o kradzież pick-upa, a śledztwo miało objąć inny stan, policjanci z Foley odłożyli je na później, do koszyka spraw, które trzeba było załatwić wkrótce, ale niekoniecznie już jutro. *** Ukochana łódź Grega Myersa stała zacumowana w Naples na Florydzie. Popijając na pokładzie Konspiratora popołudniowego drinka, Myers przeglądał jak co dzień gazety z Pensacoli, Tallahassee i Jacksonville. Żyjąc na łodzi, czuł się trochę wykorzeniony; nigdy nie wiedział, gdzie znajdzie się jutro. Wiedza o tym, co się aktualnie dzieje w jego dawnych stronach, pozwalała mu zachować związki z przeszłością, w każdym razie z tą dobrą, a przywiązywał do niej dużą wagę. Poza tym miał tam wielu wrogów i ich nazwiska pojawiały się czasami w gazetach. Doznał wstrząsu, czytając o wypadku samochodowym, do którego doszło w nocy w rezerwacie Tappacola i w którym zginął Hugo, a jego partnerka, Lacy Stoltz, została ciężko ranna. To była – z różnych powodów – straszna wiadomość. Zapewne rozpocznie się dochodzenie, będą zbadane tropy i w końcu zostaną wskazani winni. Mimo że nic na to nie wskazywało, podejrzewał jak zwykle najgorsze – że w wypadku maczał palce Dubose. Im dłużej czytał o tym, co się stało, tym większe dręczyły go wyrzuty sumienia. Chociaż spotkał się z Lacy i Hugiem tylko trzy razy, polubił ich i podziwiał. Byli bystrzy i bezpretensjonalni, nie zarabiali dużo pieniędzy, ale z oddaniem wykonywali swoją pracę. Z jego powodu tropili skorumpowaną sędzię i jej wspólników i z jego powodu Hugo nie żył. Myers zszedł z łodzi i ruszył przed siebie pomostem. Znalazł ławkę, z której roztaczał się widok na zatokę, i siedział tam bardzo długo, przeklinając się za to, co się stało. Ich mała mroczna intryga okazała się o wiele bardziej niebezpieczna, niż przypuszczał.

Rozdział 15 Michael Geismar przyjechał do szpitala w czwartek o ósmej rano i przywitał się z czuwającą samotnie w poczekalni Ann Stoltz. Parametry życiowe Lacy nadal były prawidłowe. Zeszłej nocy lekarze przestali jej podawać barbituraty i powoli wybudzała się ze śpiączki. Trzydzieści minut później do Ann wyszła pielęgniarka i powiedziała, że jej córka odzyskała świadomość. – Powiem jej o Hugu – mruknął Michael. – Niech pani idzie pierwsza, ja wejdę za kilka minut. Ponieważ Lacy nadal przebywała na oddziale intensywnej opieki, nie prosił wcześniej, by pozwolono mu ją zobaczyć. Po wejściu na salę przeżył szok na widok jej twarzy. Była cała pokryta sińcami, krwiakami, otarciami i małymi skaleczeniami i tak spuchnięta, że trudno ją było poznać. W wąskich szparkach oczu ledwo widać było źrenice. Z ust wystawała rurka intubacyjna, którą przylepiono plastrem do skóry. Delikatnie dotknął jej dłoni i przywitał się. Lacy poruszyła głową; chciała coś powiedzieć, ale przeszkadzała jej rurka. Ann Stoltz siedziała na krześle i ocierała oczy. – Jak się czujesz, Lacy? – zapytał Michael. Sam też był na skraju łez. Taka piękna twarz zmieniona w krwawą miazgę. Kiwnęła lekko głową. – Nic jej nie mówiłam – szepnęła Ann. Do pokoju weszła pielęgniarka i stanęła obok jej krzesła. Michael nachylił się nad Lacy. – Mieliście zderzenie czołowe. To był straszny wypadek. – Przełknął z trudem ślinę i zerknął na Ann. – Hugo nie przeżył, słyszysz? Hugo nie żyje. Lacy jęknęła żałośnie, zamknęła wąskie szparki oczu i ścisnęła go za rękę. – To nie była twoja wina, Lacy, musisz to zrozumieć – ciągnął Michael, czując, jak w oczach stają mu łzy. – To nie była twoja wina. Ponownie jęknęła i pokręciła lekko głową. Przy łóżku naprzeciwko Michaela stanął lekarz i przez chwilę wpatrywał się w pacjentkę. – Lacy, jestem doktor Hunt – powiedział. – Byłaś nieprzytomna przez czterdzieści osiem godzin. Słyszysz mnie? Kiwnęła głową i wzięła głęboki oddech. Przez spuchnięte powieki przecisnęła się łza i popłynęła po lewym policzku. Lekarz poddał Lacy małemu testowi – zadawał krótkie pytania i podnosił palce, prosząc, by zwróciła wzrok na różne przedmioty w pokoju. Reagowała prawidłowo, ale z pewnym wahaniem. – Boli panią głowa? – zapytał.

Pokiwała nią. Tak. Doktor Hunt spojrzał na pielęgniarkę i zaordynował leki przeciwbólowe. – Możecie przez kilka minut pogawędzić – zwrócił się do Michaela. – Ale ani słowa na temat wypadku. Rozumiem, że chce z nią mówić policja, na razie jednak to wykluczone. Zobaczymy, jak się będzie czuła za kilka dni – dodał, po czym odsunął się od łóżka i bez słowa wyszedł z pokoju. – Musimy omówić sprawy służbowe – powiedział Michael, spoglądając na Ann. – Jeśli pani pozwoli. To potrwa tylko chwilę. Ann pokiwała głową i wyszła na korytarz. – Lacy, czy w poniedziałek wieczorem miałaś ze sobą służbową komórkę? – zapytał. Pacjentka pokiwała głową. – Nie ma jej, podobnie jak komórki Huga. Policja przeszukała twój samochód i cały teren. Sprawdzili wszędzie. Nie znaleźli żadnych komórek. Nie potrafię ci tego wyjaśnić. Ale jeśli ci ludzie zhakowali twój telefon, musimy założyć, że zdołają odnaleźć Myersa. Jej spuchnięte oczy otworzyły się szerzej i zaczęła kiwać głową, chcąc, by mówił dalej. – Nasz technik twierdzi, że praktycznie nie sposób włamać się do pamięci telefonów, ale wszystko jest możliwe. Masz numer Myersa? Pokiwała głową. Tak. – W aktach? Tak. – Świetnie. Zajmę się tym. Na salę zajrzał kolejny lekarz i zaczął się krzątać przy łóżku. Michael miał już dość jak na jedną wizytę. Misja, której tak się obawiał, została wykonana, i oczywiście nie mógł zadawać Lacy więcej pytań na temat poniedziałkowego wypadku. – Muszę już iść – szepnął, pochylając się nad nią. – Powiem Vernie, że dobrze się czujesz i myślisz o ich rodzinie. Znowu zaczęła płakać. *** Godzinę później pielęgniarki odłączyły ją od respiratora i zaczęły wyciągać rurki. Parametry życiowe były w normie. Przez cały czwartkowy ranek zasypiała i budziła się, a po południu odechciało jej się na dobre spać. Głos miała schrypnięty i słaby, lecz z każdą godziną stawał się mocniejszy. Odbyła rozmowę z matką, ciotką Trudy i wujem Ronaldem, człowiekiem, którego nigdy nie lubiła, ale teraz zaczynała cenić. Na OIOM-ie nie było zbyt wiele łóżek i ponieważ jej stan był stabilny,

lekarze uznali, że może już leżeć w zwykłej izolatce. Przenosiny zbiegły się w czasie z przybyciem Gunthera, jej starszego i jedynego brata. Jak zwykle, najpierw go usłyszeli, dopiero potem zobaczyli. Był na korytarzu i kłócił się z pielęgniarką na temat liczby odwiedzających, którym władze szpitala pozwalały przebywać jednocześnie w sali. Liczba ta wynosiła trzy. Gunther uznał takie ograniczenia za śmieszne, a poza tym jechał z Atlanty non stop, żeby odwiedzić młodszą siostrę i jeśli pielęgniarce się to nie podoba, może wezwać ochronę. A jeżeli ona wezwie ochronę, Gunther być może zadzwoni do swoich prawników. Dźwięk jego głosu był na ogół zapowiedzią kłopotów, lecz w uszach Lacy brzmiał w tym momencie przepięknie. Zachichotała ze szczęścia i ostry ból przeszył ją od głowy aż do kolan. – Domyślam się, że zaraz tu wejdzie – powiedziała Ann Stoltz. Trudy i Ronald stanęli na baczność, jakby szykowali się na grubszą przykrość. Drzwi otworzyły się bez pukania i do środka wparował Gunther ścigany przez pielęgniarkę. Cmoknął matkę w policzek, zignorował ciotkę i wuja i prawie rzucił się na Lacy. – Boże, dziewczyno, co oni ci zrobili?! – zawołał i pocałował ją w czoło. Próbowała się uśmiechnąć. – Witaj, Trudy. Witaj, Ronaldzie – powiedział, oglądając się przez ramię. – Pożegnaj się, Ronaldzie, bo musisz zaczekać na korytarzu. Tu obecna siostra Ratched ma zamiar wezwać ochronę z powodu jakiegoś arbitralnego i nierozsądnego zarządzenia, które obowiązuje w tej pipidówie. Trudy sięgnęła po swoją torebkę. – Będziemy już lecieć – bąknął Ronald. – Wrócimy za kilka godzin. Pospiesznie opuścili salę, najwyraźniej zadowoleni, że mogą zejść z drogi Guntherowi, który podniósł dwa palce w geście zwycięstwa i spiorunował wzrokiem Wielką Oddziałową. – Jeden odwiedzający, drugi odwiedzający. Ja i mama. Nie potrafi pani liczyć? Skoro zalegalizowałem już swoją obecność tutaj, to czy mogłaby pani zostawić nas samych, żebym mógł spokojnie porozmawiać z siostrą? Siostra Ratched również chętnie wyszła. Ann pokręciła głową. Lacy miała ochotę się roześmiać, ale wiedziała, że to będzie zbyt bolesne. W zależności od pory roku, a nawet miesiąca Gunther Stoltz należał albo do pierwszej dziesiątki najlepiej prosperujących albo do pierwszej piątki najbardziej zagrożonych bankructwem komercyjnych deweloperów w Atlancie. W wieku czterdziestu jeden lat miał już za sobą dwie upadłości i wydawał się stworzony do balansowania na linie, które tak lubią pewni deweloperzy. Kiedy trwała hossa i łatwo było zdobyć pieniądze, pożyczał ile wlezie i budował jak szalony, wydając pieniądze, jakby nigdy miały się nie skończyć. Gdy zaczynała się bessa, ukrywał

się przed bankami i sprzedawał aktywa za bezcen. Nie było mowy o kompromisie, ostrożnym planowaniu ani, Boże broń, odłożeniu jakichś pieniędzy. Kiedy był na dnie, nigdy nie przestawał marzyć o świetlanej przyszłości, a gdy wiodło mu się lepiej, dławił się forsą i zapominał o złych czasach. Atlanta nigdy nie przestawała się rozrastać, a jego życiowym powołaniem było stawianie w niej coraz to nowych centrów handlowych, apartamentowców i kompleksów biurowych. Już w pierwszej minucie jego wizyty Lacy zdała sobie sprawę z czegoś ważnego. Fakt, że przyjechał z Atlanty samochodem, a nie skorzystał z prywatnego odrzutowca, świadczył dowodnie, że interesy nie idą najlepiej. – Bardzo cię przepraszam, Lacy, że nie przyjechałem wcześniej – powiedział, nachylając się tak nisko, że stykali się niemal nosami. – Byłem w Rzymie z Melanie i postarałem się wrócić najszybciej, jak to możliwe. Jak się czujesz, kochanie? – Bywało lepiej – odparła schrypniętym głosem. Nie można było wykluczyć, że od wielu lat nie widział Rzymu. Lubił czarować słuchaczy, wymieniając nazwy modnych miejsc. Melanie była jego żoną numer dwa. Lacy nie znosiła jej i, na szczęście, rzadko miała okazję ją widywać. – Dopiero dziś rano wybudzili ją ze śpiączki – odezwała się z krzesła Ann. – Wcześniej nie miałeś po co przyjeżdżać. – A jak ty się czujesz, matko? – zapytał, w ogóle na nią nie patrząc. – Dobrze, dzięki, że zapytałeś. Musiałeś być taki niegrzeczny w stosunku do Trudy i Rolanda? Atmosfera zrobiła się napięta, kłótnia wisiała w powietrzu. Co dla niego nietypowe, Gunther zaczerpnął powietrza i nic nie odpowiedział. – Czytałem o tym w wiadomościach – zwrócił się do siostry. – Okropność. I twój znajomy zginął, Lacy? Nie mogę w to uwierzyć. Jak to się stało? – Lekarz powiedział, żeby nie rozmawiać z nią o wypadku – wtrąciła Ann. Gunther spiorunował matkę wzrokiem. – Nie obchodzi mnie, co powiedział lekarz. Przyjechałem tutaj i jeśli chcę pogadać z siostrą, nikt nie będzie mi narzucał, o czym mam z nią mówić. Co się stało? – zwrócił się ponownie do Lacy. – Kto prowadził ten drugi pojazd? – Nie wszystko jeszcze do niej dociera, Gunther – próbowała interweniować Ann. – Od poniedziałkowego wieczoru była w śpiączce. Odpuść sobie, dobrze? Ale odpuszczanie sobie nie należało do jego zwyczajów. – Znam świetnego adwokata i puścimy tego sukinsyna w skarpetkach. To była jego wina, prawda, Lacy? Ann wypuściła głośno powietrze z płuc, po czym wstała i wymaszerowała z pokoju. Lacy pokręciła lekko głową. – Nie pamiętam – powiedziała, po czym zamknęła oczy i zasnęła.

*** Po południu Gunther zajął na swoje potrzeby połowę izolatki. Ustawił dwa krzesła, stolik na kółkach, szafkę nocną, na której stała wcześniej lampa, oraz małą rozkładaną kanapę w taki sposób, że stworzyły coś w rodzaju minibiura z laptopem, iPadem, dwiema komórkami i ryzą papieru. Siostra Ratched próbowała wyrazić sprzeciw, przekonała się jednak szybko, że każdy komentarz z jej strony spotka się z bezwzględną i druzgoczącą odpowiedzią. Trudy i Ronald wpadli kilka razy, żeby sprawdzić, jak się miewa Lacy, ale czuli teraz, że są intruzami. Ann też się w końcu poddała. Pod koniec dnia poinformowała syna i córkę, że na dzień lub dwa jedzie do siebie, do Clearwater; że wróci, kiedy to tylko będzie możliwe; i że jeśli Lacy będzie czegoś potrzebować, niech się nie krępuje i dzwoni. Kiedy Lacy zapadała w drzemkę, Gunther wyłączał telefony, a gdy chciał z nich skorzystać, wychodził na korytarz. W pokoju stukał gorączkowo, lecz cicho w klawisze laptopa. Kiedy się budziła, nachylał się nad nią lub zaczynał gadać przez komórkę, żeby ratować kolejną sypiącą się transakcję. Bez przerwy ponaglał pielęgniarki i salowe, by donosiły mu kawę, a gdy jej nie dostawał, schodził na dół, do kafeterii, gdzie „jedzenie wyglądało okropnie”. Co jakiś czas do izolatki zaglądali lekarze; mierzyli go surowym wzrokiem, lecz Gunther nie wydawał się w najmniejszym stopniu wytrącony z równowagi. Starali się go nie prowokować. Jednak Lacy udzielała się emanująca z niego energia. Rozśmieszał ją, choć nadal bała się roześmiać. Kiedy w pewnym momencie się obudziła, stał obok jej łóżka, ocierając łzy z policzków. Siostra Ratched pojawiła się o szóstej. Poinformowała, że jej zmiana dobiega końca, i zapytała Gunthera o dalsze plany. – Zostaję – odparł surowym tonem. – Ta kanapa nie stoi tutaj przypadkowo. Swoją drogą, biorąc pod uwagę wasze opłaty, moglibyście zapewnić coś wygodniejszego od tego rozpadającego się mebla. Lepsza byłaby chyba żołnierska prycza. – Przekażę to wyżej – powiedziała. – Do zobaczenia rano, Lacy. – Co za dziwka! – mruknął wystarczająco głośno, by oddziałowa, zamykając za sobą drzwi, go usłyszała. Na kolację nakarmił siostrę lodami i galaretką. Sam niczego nie zjadł. Oglądali powtórki Przyjaciół tak długo, że w końcu nie mogła już patrzeć na ekran. Gdy zasnęła, wrócił do swojego prowizorycznego biura i ani na chwilę nie zwalniając, wystukiwał kolejne maile. W nocy pielęgniarki wchodziły do nich i wychodziły. Z początku wściekał się, że za bardzo hałasują, ale potem jedna z nich, która wpadła mu w oko, dała mu tabletkę xanaxu. O północy chrapał w najlepsze, nie przejmując się niewygodną kanapą.

*** O piątej rano w piątek Lacy zaczęła się wiercić i jęczeć. Coś jej się śniło i nie było to nic przyjemnego. Gunther poklepał ją po ramieniu, szepnął, że wszystko będzie dobrze i wkrótce wróci do domu. Obudziła się gwałtownie i przez chwilę ciężko oddychała. – O co chodzi? – zapytał. – Daj mi wody – poprosiła. Kiedy przystawił jej do ust słomkę, pociągnęła długi łyk, a on wytarł jej wargi. – Widziałam to, Gunther, widziałam tego pick-upa, tuż zanim w nas uderzył. Hugo krzyknął, spojrzałam przed siebie i zobaczyłam jaskrawe światła. A potem wszystko spowiła ciemność. – Dzielna dziewczyna. Pamiętasz jakiś dźwięk? Może odgłos kolizji albo eksplodującej ci w twarz poduszki powietrznej? – Może. Nie jestem pewna. – Widziałaś kierowcę? – Nie, nie widziałam nic poza światłami, naprawdę jaskrawymi. To stało się tak szybko, Gunther. Nie miałam czasu zareagować. – Oczywiście, że nie miałaś. To nie była twoja wina. Pick-up przekroczył środkową linię. – Tak, przekroczył ją. Lacy zamknęła oczy i dopiero po kilku sekundach zdał sobie sprawę, że zaczęła płakać. – Już dobrze, siostrzyczko. Już dobrze. – Tak naprawdę Hugo wcale nie zginął, prawda? – Hugo zginął. Musisz przyjąć to do wiadomości, uwierzyć w to i przestać pytać, czy to prawda. Hugo nie żyje. Płakała dalej i nie mógł na to nic poradzić. Cierpiał razem z nią, kiedy drżała, wierciła się i opłakiwała przyjaciela. Na szczęście po jakimś czasie znowu zasnęła.

Rozdział 16 Po porannych wizytach lekarzy, pielęgniarek i salowych sytuacja wróciła do normy i Gunther mógł dalej pracować nad swoimi transakcjami. Stan Lacy poprawiał się z godziny na godzinę. Opuchlizna na twarzy ustępowała, krwiaki przybrały różne odcienie koloru niebieskiego. Około dziewiątej przyjechał Michael Geismar i nie krył zdziwienia na widok prowizorycznego biura urządzonego w izolatce. Lacy nie spała; popijała przez słomkę letnią kawę. Jej brat, nieogolony, w skarpetkach i wyciągniętej ze spodni koszuli, przedstawił się. Odwiedzający siostrę typek w ciemnym garniturze natychmiast wzbudził jego podejrzenia. – Daj spokój, to mój szef – powiedziała Lacy i Gunther cofnął się. Dwaj mężczyźni uścisnęli sobie niepewnie ręce nad łóżkiem i konflikt został zażegnany. – Czujesz się na siłach, żeby pogadać? – zapytał Michael. – Chyba tak. – Lyman Gritt, który jest szefem policji w rezerwacie, chce cię odwiedzić i zadać kilka pytań. Chyba lepiej będzie, jeśli wcześniej omówimy pewne rzeczy. – Dobrze. Michael spojrzał na Gunthera, który nie zdradzał chęci wyjścia z pokoju. – To są poufne informacje – powiedział. – Dotyczą prowadzonego przez nas dochodzenia. – Nie ruszę się stąd nawet na krok – odparł bez wahania Gunther. – Lacy jest moją siostrą i potrzebuje mojej rady. Muszę wiedzieć wszystko i rozumiem, jakie są wymogi poufności. Prawda, Lacy? – Pozwól mu zostać – rzuciła, nie mając wyboru. Michael nie był w konfrontacyjnym nastroju, a błysk, jaki zobaczył w oczach Gunthera, świadczył, że łatwo wyprowadzić go z równowagi. Niech mu będzie. – Nie mamy wiadomości od Myersa – zaczął. – Dzwoniłem kilka razy pod każdy z trzech numerów, które znalazłem w twoich aktach, i słyszałem po drugiej stronie tylko sygnał nieodebranego połączenia. Facet nie ma chyba poczty głosowej. – Nie sądzę, żeby zdołali go namierzyć, Michael. – Kto to jest Myers? – zapytał Gunther. – Powiem ci później – mruknęła Lacy. – Albo i nie – wtrącił Michael. – Wracając do poniedziałkowego wieczoru, co możesz mi powiedzieć o spotkaniu z informatorem? Zamknęła oczy, wzięła głęboki oddech i skrzywiła się z bólu. – Niewiele, Michael, naprawdę niewiele. Pojechaliśmy do kasyna. Czekaliśmy na parkingu. A potem ruszyliśmy gdzieś ciemną drogą i zatrzymaliśmy

się przy małym budynku. – Przerwała na dłuższą chwilę i Michael pomyślał, że zasnęła. – Spotkaliście się z informatorem? – spytał. Lacy pokręciła głową. – Nie wiem. Nie pamiętam. – Czy Hugo rozmawiał z nim przez komórkę? – Chyba tak. Tak, musiał rozmawiać. Facet powiedział, dokąd mamy jechać, żeby się z nim spotkać. Tak, przypominam to sobie. – A sam wypadek? Pamiętasz, jak do niego doszło? I ten pojazd, który was staranował? Zamknęła znowu oczy, jakby jej pamięć funkcjonowała lepiej po ciemku. – Wczesnym rankiem przyśnił jej się koszmar – odezwał się po chwili Gunther. – Obudziła się i powiedziała, że widziała światła reflektorów, słyszała krzyk Huga i zanim zdążyła zareagować, pick-up był tuż przed nimi. Pamięta, że to był pick-up. Nie pamięta samego uderzenia, hałasu i tak dalej. A także akcji ratowniczej, ambulansu, helikoptera i izby przyjęć. Niczego. Jedna z jego wyciszonych komórek zaczęła nagle gwałtownie wibrować i przemieszczać się po stole w zagarniętej przez niego połowie izolatki. Sprawa musiała być bardzo pilna. Gunther walczył z pokusą, żeby odebrać, wpatrując się w telefon tak, jak pacjent na odwyku patrzy na schłodzone piwo. Nie odebrał. Michael skinął w stronę drzwi i obaj wyszli na korytarz. – Rozmawiałeś z jej lekarzami? – zapytał Gunthera. – Raczej niewiele. Chyba mnie nie lubią. Ciekawe dlaczego…? – No więc ja z nimi rozmawiałem i powiedzieli mi, że pamięć powoli wróci. Najlepszym sposobem, by w tym pomóc, jest stymulowanie mózgu, przede wszystkim przez rozmowę. Postaraj się, żeby dużo mówiła, śmiała się i słuchała. Zorganizuj jej jak najszybciej jakieś czasopisma i dopilnuj, żeby je czytała. Uwielbia stare filmy, więc oglądaj je razem z nią. Lacy potrzebuje teraz mniej snu i więcej hałasu. Gunther spijał z jego ust każde słowo, uszczęśliwiony tym, że będzie mógł się wykazać. – Jasne. – Pogadaj z lekarzami i spróbuj jak najdłużej nie dopuszczać do niej tego indiańskiego policjanta. Faceta interesuje, co ona i Hugo robili na jego ziemi, a szczerze mówiąc, nie chcę, żeby się dowiedział. To ściśle tajne. – Rozumiem, ale chcę wiedzieć, jak doszło do katastrofy. Wszystko. Powiedz mi, czego do tej pory się dowiedziałeś. Coś mi tu śmierdzi. – Nie bez powodu. Włóż buty i pójdziemy gdzieś na kawę.

*** W piątek po lunchu, kiedy Gunther przemierzał korytarze szpitala, próbując desperacko ratować sypiące się transakcje, Lacy napisała maila do Verny: Droga Verno, to ja, Lacy, piszę na iPadzie mojego brata. Nadal jestem w szpitalu, ale odzyskałam już dość sił i jasności umysłu, żeby się do Ciebie odezwać. Nie wiem, od czego zacząć i co powiedzieć. Nie mogę uwierzyć w to, co się stało. To takie nierealne. Zamykam oczy i mówię sobie, że nie leżę wcale w szpitalu, że Hugo ma się świetnie i kiedy się obudzę, wszystko będzie dobrze. Ale potem budzę się i uświadamiam sobie, że ta tragedia zdarzyła się naprawdę, że Huga już nie ma, że Ty i dzieci doznaliście straty, której nie sposób opisać. Tak mi przykro, nie tylko z powodu tej straty, lecz także roli, jaką w tym odegrałam. Nie pamiętam, co się stało, wiem tylko, że to ja siedziałam za kierownicą. To nie jest teraz ważne, ale zabiorę to ze sobą do grobu. Tak bardzo chciałabym się z Tobą zobaczyć, uściskać Ciebie i dzieci. Kocham Was wszystkich i nie mogę się doczekać, kiedy się z Wami spotkam. Przykro mi, że nie wezmę jutro udziału w nabożeństwie. Płaczę na samą myśl o tym. W ogóle dużo płaczę, ale na pewno nie tyle co Wy. Serce pęka mi na myśl o Tobie i o dzieciach. Jesteś w moich myślach i w modlitwach, Verno. Wyrazy miłości, Lacy Dwadzieścia cztery godziny później mail nadal pozostawał bez odpowiedzi. *** Nabożeństwo żałobne w intencji Huga Hatcha miało się zacząć o drugiej po południu w sobotę, w podmiejskiej megaświątyni ze strzelistym nowoczesnym ołtarzem i miejscami siedzącymi dla prawie dwóch tysięcy osób. Hugo i Verna zapisali się do kościoła Gateway Tabernacle przed kilku laty i udzielali się w nim dość aktywnie. Parafianami byli niemal wyłącznie Afroamerykanie, wśród nich wielu członków rodziny Huga i Verny i większość znajomych. Kiedy zbliżała się druga, w kościele zapadła pełna powagi cisza. Wszyscy szykowali się na czekające ich emocje. Pustych miejsc było bardzo niewiele. Najpierw puszczono slajdy na wielkim ekranie nad mównicą. Przy akompaniamencie płynącego z głośników żałobnego spiritualu ukazywały się na nim kolejne zdjęcia Huga, każde boleśnie przypominające, że odszedł z tego świata o wiele za wcześnie. Uroczy mały Hugo w wieku niemowlęcym; szczerbaty Hugo w podstawówce; Hugo uwieczniony w najróżniejszych sytuacjach na boisku futbolowym; Hugo w dniu ślubu; Hugo bawiący się ze swoimi dziećmi. Fotografii było kilkadziesiąt i uroniono dużo łez. W miarę trwania nabożeństwa stawało się jasne, że będzie dużo wszystkiego. W końcu, po łamiących serce trzydziestu minutach, ekran zniknął i na galerii stanęła setka chórzystów w przepięknych

bordowych szatach. W ich minikoncercie znalazło się miejsce na ciche żałobne pieśni, ale i na skoczne stare standardy gospel, które śpiewali razem z nimi wszyscy wierni. W tłumie mało było białych twarzy. Michael z żoną siedzieli w pierwszym rzędzie długiego, pochyłego balkonu. Rozglądając się, zobaczył kilka innych osób z KDS. Większość białych siedziała na balkonie, jakby chcieli odseparować się od rejwachu na dole. Michael, pamiętający lata sześćdziesiąte, kiedy obowiązywała segregacja rasowa, dostrzegł gorzką ironię w tym, że czarni zajmowali teraz najlepsze miejsca, a białych zesłano na górę. Po godzinnej rozgrzewce pałeczkę przejął wielebny i wygłosił trwającą piętnaście minut mowę. Obdarzony potężnym barytonem, utalentowany i doświadczony mówca zaoferował bliskim słowa pociechy, lecz wszyscy płakali teraz jeszcze głośniej. Po nim zabrał głos starszy brat Huga, który zaczął opowiadać śmieszne historyjki z ich dzieciństwa, ale mniej więcej w połowie się rozkleił. Drugą eulogię wygłosił trener Huga z liceum, twardy zasuszony biały facet, który już po trzech zdaniach nie był w stanie mówić dalej i rozpłakał się jak dziecko. Autorem trzeciej był kolega z drużyny uniwersyteckiej. Czwartej – wykładowca z wydziału prawa. Następnie profesjonalna sopranistka przedstawiła wspaniałe wykonanie How Great Thou Art i kiedy skończyła, płakali wszyscy zebrani, łącznie z nią. Siedzącej pośrodku pierwszego rzędu Vernie udawało się jakoś panować nad emocjami. Była otoczona rodziną, dwoje starszych dzieci siedziało tuż obok niej. Ciotka trzymała na kolanach Pippin i drugie niemowlę. Nawet kiedy inni szlochali głośno i zginali się wpół, Verna wpatrywała się po prostu w oddaloną o trzy metry trumnę i bezgłośnie ocierała oczy. Za radą zaprzyjaźnionego lekarza i wbrew tradycji zdecydowała, że trumna będzie zamknięta. Obok stała na trójnogu duża fotografia jej przystojnego męża. W miarę upływu czasu Michael nie mógł się powstrzymać, by nie zerkać na zegarek. Był pobożnym prezbiterianinem i w jego kościele kazanie mogło trwać najwyżej dwadzieścia minut, ślub nie więcej niż trzydzieści, a jeśli pogrzeb przekroczył czterdzieści pięć, ktoś mógł za to oberwać po uszach. Tego dnia jednak w Gateway Tabernacle nikt nie liczył się z czasem. To był ostatni taniec i ostatnia pieśń Huga Hatcha i miał zostać odprawiony w zaświaty w królewskim stylu. Piątą eulogię wygłosił kuzyn, który odsiedział wyrok za prochy, ale teraz był czysty i miał pracę dzięki zmarłemu. Wszystko to było bardzo wzruszające, lecz po dwóch godzinach Michael miał ochotę wyjść. Dziękował przy tym losowi, że siedzi wygodnie w wyściełanym fotelu i nie czeka go występ przed całym zgromadzeniem. Hatchowie zapytali go na samym początku, czy nie mógłby powiedzieć „paru słów” na pogrzebie, ale Verna szybko wycofała tę propozycję. Michael wyczuwał z jej strony tajoną

pretensję. Śmierci Huga, bez względu na to, czy nastąpiła w wyniku wypadku, czy czegoś innego, można było zapewne uniknąć, gdyby szef nie powierzył mu tak niebezpiecznej misji. Starszy brat Huga zadzwonił dwa razy, zaintrygowany tym, że o tak późnej porze pojechali do rezerwatu. Rodzina dochodziła do siebie po szoku, zaczynała zadawać pytania i Michael czuł, że może mieć kłopoty. Autorem szóstej i ostatniej eulogii był Roderick, najstarsze dziecko Huga i Verny. Napisał trzystronicową pochwałę ojca, którą odczytał wielebny. Słuchając go, nawet Michael Geismar, zimnokrwisty prezbiterianin, dał się w końcu ponieść emocjom. Kaznodzieja zakończył całość przydługim błogosławieństwem. Rozkołysany chór zanucił melodię, a żałobnicy przenieśli trumnę z Hugiem na wózek i potoczyli go przejściem. Verna, z zaciśniętymi ustami i wysoko podniesioną głową, szła tuż za nimi, trzymając na obu rękach dzieci i roniąc ciche łzy, które płynęły jej po policzkach. Podążający za nią członkowie rodziny nie próbowali nawet powstrzymywać targających nimi uczuć. Zgromadzeni wyszli z kościoła i rozpierzchli się po parkingu. Większość wybierała się za pół godziny na cmentarz, na kolejną zbyt długą i przyprawiającą o łzy uroczystość. W trakcie całego nabożeństwa nie padło ani jedno ostre słowo adresowane do osoby odpowiedzialnej za śmierć Huga. Oczywiście nikt nie znał jej nazwiska. „Pijany kierowca kradzionego pick-upa, który uciekł pieszo z miejsca wypadku” – brzmiała oficjalna wersja, a ponieważ nie można było nikogo wskazać palcem, kaznodzieja i inni mówcy mogli uderzyć w podniosły ton. Kiedy Hugo Hatch został złożony do grobu, tylko kilka osób, wśród których był Michael Geismar, podejrzewało, że jego śmierć nie była przypadkowa. Nieopodal, na lekkim wzniesieniu na tyłach cmentarza, w samochodzie siedzieli dwaj mężczyźni i obserwowali tłum przez lornetkę.

Rozdział 17 W sobotę lekarze i pielęgniarki wymyślili idealny plan, jak pozbyć się Gunthera. Był genialny w swojej prostocie – po przewiezieniu jego siostry w inne miejsce nie będzie miał powodu, by u nich zostać. W piątek Lacy zapytała lekarza, kiedy będzie w wystarczająco stabilnym stanie, by wrócić do Tallahassee. Było tam dużo szpitali, i to całkiem niezłych, więc skoro już dochodziła tylko do zdrowia i nie czekał ją żaden zabieg, to dlaczego nie miałaby się przenieść do rodzinnego miasta? Niedługo po tej rozmowie jedna z pielęgniarek weszła hałaśliwie do izolatki Lacy, budząc nie tylko pacjentkę, ale i jej brata, i od tej chwili wydarzenia nabrały tempa. Gunther zaczął się w ostrych słowach domagać, by pielęgniarki i salowe okazały choć trochę „zwykłej ludzkiej przyzwoitości” i przestały wchodzić bez zapowiedzi o każdej porze dnia i nocy. Pierwszej pielęgniarce przyszła z pomocą druga, ale udało im się tylko jeszcze bardziej rozjuszyć przeciwnika. Uknuto spisek, by wykurzyć Gunthera ze szpitala. Mniej więcej w tym samym czasie, kiedy Hugo spoczął na cmentarzu, Lacy wywieziono ambulansem ze szpitala w Panama City do odległego o dwie godziny jazdy Tallahassee. Gunther też opuścił szpital, nie omieszkawszy wcześniej zbesztać na pożegnanie kilku członków personelu medycznego. Ruszył w ślad za siostrą w czarnej limuzynie Mercedes-Benz S600, wziętej w leasing na cztery lata i kosztującej go trzy tysiące sto dolarów miesięcznie. Medycy z Panama City musieli ostrzec swoich kolegów w Tallahassee, ponieważ kiedy wózek z Lacy wtoczono do windy, która miała ją zawieźć do izolatki na czwartym piętrze, dołączyli do niej dwaj wielcy strażnicy, którzy zmierzyli ostrym spojrzeniem Gunthera. Ten odpowiedział im tym samym. – Odpuść sobie – syknęła Lacy do brata. Nowa izolatka była większa od poprzedniej i zaaranżowanie kolejnego przytulnego miejsca do pracy zajęło Guntherowi trochę czasu. Po wyjściu lekarzy i pielęgniarek spojrzał na siostrę. – Idziemy na spacer – oznajmił. – Już teraz widzę, że ci lekarze są o wiele lepsi od tych z Panama City. Twierdzą, że jest sprawą pierwszorzędnej wagi, żebyś się ruszała. Inaczej dostaniesz odleżyn. Masz zdrowe nogi, więc chodźmy. Pomógł siostrze usiąść na łóżku i założył jej na stopy tanie szpitalne kapcie z bawełny. – Złap mnie za łokieć – polecił, po czym wyszli z izolatki na szeroki korytarz. – Idziemy tam i z powrotem. – Wskazał duże okno na jego końcu. – W porządku? – W porządku, ale jestem bardzo obolała. Wszystko mnie rwie. – Wiem. Nie spiesz się i jeśli zrobi ci się słabo, po prostu mi powiedz.

– Jasne. Ignorując ukradkowe spojrzenia pielęgniarek, ruszyli powoli przed siebie. Stopy i nogi Lacy zaczęły funkcjonować. Mocno posiniaczone i pokaleczone lewe kolano bolało ją przy zginaniu, ale zgrzytając zębami, starała się zaimponować bratu. Jego mocny uścisk dodawał jej odwagi. Gunther nie przyjmował do wiadomości odmowy. Dotarli do okna i zawrócili. Wydawało jej się, że do izolatki ma cały kilometr. Kiedy do niej doszli, kolano rozbolało ją na dobre, więc brat pomógł jej położyć się do łóżka. – W porządku, będziemy to robili raz na godzinę aż do wieczora. Tak? – Jeśli ty dasz radę, ja też sobie poradzę. – Dzielna dziewczyna. – Przykrył Lacy kołdrą, usiadł na skraju łóżka i poklepał ją po ramieniu. – Twoja twarz wygląda z każdą godziną lepiej. – Moja twarz wygląda jak mielony. – Jeśli już, to befsztyk z polędwicy najwyższej klasy, z bydła wypasanego na sawannie. Słuchaj, Lacy, teraz sobie porozmawiamy i będziemy gadać tak długo, aż zdrętwieje ci język. Spędziłem wczoraj trochę czasu z Michaelem, facet jest w porządku i zapoznał mnie z sytuacją. Nie wiem wszystkiego na temat waszego dochodzenia i nie powinienem tego wiedzieć, ale to, co mi powiedział, wystarczy. Wiem, że ty i Hugo pojechaliście w poniedziałek wieczorem do rezerwatu na spotkanie z informatorem. To była zasadzka, sytuacja, w którą w ogóle nie powinniście się pakować. Kiedy daliście się tam zwabić, mieli was w garści i na swoim terenie. Do zderzenia nie doszło przypadkiem. Zostaliście z premedytacją staranowani przez faceta, który prowadził skradzionego pick-upa. Natychmiast po zderzeniu on albo ktoś, kto mu towarzyszył, przeszukał priusa i zabrał obie wasze komórki, a także twojego iPada. Potem ci dranie zniknęli w mroku nocy i prawdopodobnie nigdy nie zostaną odnalezieni. Nadążasz? – Chyba tak. – Więc powiem ci, co teraz zrobimy. Zaczniemy od momentu, kiedy ty i Hugo jechaliście do rezerwatu: która była godzina, jaką jechaliście trasą, co leciało w radiu, o czym rozmawialiście… wszystko. To samo, kiedy siedzieliście w samochodzie, czekając na parkingu przed kasynem. Która była godzina, o czym rozmawialiście, co leciało w radiu, jakie wysyłaliście maile, wszystko. A potem pojedziemy twoim samochodem na spotkanie z informatorem. Będę ci zadawał pytania, setki pytań, a ty będziesz odpowiadała. Po półgodzinnym grillowaniu zrobimy sobie przerwę i jeśli zechcesz, będziesz się mogła przespać. A potem przejdziemy się ponownie do końca korytarza. Podoba ci się ten plan? – Nie. – Przykro mi, mała, ale nie masz wyboru. Daliśmy popracować nogom, teraz pora na szare komórki. W porządku? Pierwsze pytanie: O której godzinie w poniedziałek wyjechaliście z Tallahassee?

Lacy zamknęła oczy i oblizała spierzchnięte wargi. – Był wczesny wieczór, ale jeszcze się nie ściemniło. Chyba o wpół do ósmej. – Czy był jakiś powód, dla którego wyjechaliście tak późno? Przez chwilę się zastanawiała, a potem kiwnęła z uśmiechem głową. – Tak, ten facet pracował w kasynie do dziewiątej, na drugiej zmianie. – Znakomicie. Co miałaś na sobie? Lacy otworzyła oczy. – Pytasz serio? – Śmiertelnie serio, Lacy. Skup się i odpowiedz na moje pytanie. – Hm… chyba dżinsy i lekką bluzkę. Było gorąco i ubraliśmy się swobodnie. – Jaką trasą tam pojechaliście? – Międzystanową dziesiątką, jak zawsze. Można się tam dostać tylko w jeden sposób. Trzeba skręcić w stanową numer dwieście osiemdziesiąt osiem i po przejechaniu piętnastu kilometrów na południe skręcić w lewo w płatną drogę. – Czy jadąc, słuchaliście radia? – Zawsze jest włączone, ale gra bardzo cicho. Hugo chyba drzemał. – Lacy jęknęła i zaczęła płakać. Jej spuchnięte usta spazmatycznie drżały, po policzkach płynęły łzy. Gunther otarł je chusteczką, ale nic nie powiedział. – Dziś był jego pogrzeb, tak? – zapytała. – Tak. – Żałuję, że mnie tam nie było. – Dlaczego? Hugo i tak nie wiedziałby, czy tam jesteś, czy cię nie ma. Pogrzeby to strata czasu. Chodzi tylko o to, by pokazać się żywym. Martwi mają to w nosie. Dzisiejszy trend jest taki, żeby nie urządzać pogrzebu, ale „święto”. A cóż takiego mamy świętować? Nieboszczyk z całą pewnością nie świętuje. – Przykro mi, że o tym wspomniałam. – Wracamy do poniedziałkowego wieczoru. *** Rozeszły się wieści, że Lacy wróciła do miasta, i nim zapadł wieczór, nie mogła się opędzić od gości. Ponieważ z większością dobrze się znała, atmosfera zrobiła się zabawowa i pielęgniarki zaczęły się skarżyć. Gunther, wieczny flirciarz, jak zawsze grał pierwsze skrzypce, koncentrował na sobie uwagę wszystkich i dawał odpór pielęgniarkom. Lacy była skonana, więc mu w tym nie przeszkadzała. Z początku przerażała ją myśl, że będzie musiała kogoś oglądać, a właściwie zgodzić się, by ktoś oglądał ją. Z ogoloną głową, szwami, sińcami i spuchniętymi oczami i policzkami czuła się niczym dziw natury w gabinecie osobliwości. Ale Gunther przedstawił jej sprawę w zupełnie innym świetle.

– Wyluzuj. Ci ludzie cię kochają i wiedzą, że przeżyłaś zderzenie czołowe. Za miesiąc ty będziesz znów gorącą laską, a większość tych brzydali bynajmniej nie wypięknieje. Mamy to w genach, mała. Odwiedziny kończyły się o dwudziestej pierwszej i pielęgniarki z nieskrywaną satysfakcją wyprosiły gości. Lacy była skonana. Jej popołudniowe tortury z Guntherem trwały cztery godziny i przerwało je dopiero przybycie gości. Cztery godziny bezustannego grillowania i długich wypraw korytarzem – a na jutro obiecywał ciąg dalszy. Zatrzasnął drzwi, przyznał, że najchętniej zamknąłby je na klucz, by nikt tu więcej nie wchodził, po czym zgasił światło i ułożył się na kanapie. Lacy, której podano łagodny środek uspokajający, zapadła szybko w głęboki sen. *** Krzyk. Przerażenie w głosie kogoś, kto nigdy nie krzyczał, nigdy dotąd nie okazywał emocji. Coś było nie w porządku z pasami bezpieczeństwa, on zwracał na to jej uwagę. Zerknęła w bok i znów usłyszała krzyk, gdy instynktownie zasłonił się ramionami. Światła, takie jaskrawe, takie bliskie, nieuchronne. Zderzenie i uczucie, jakby jej ciało w ułamku sekundy runęło do przodu, a potem gwałtownie się cofnęło. Pięć ton stali, szkła, aluminium i gumy zderzających się ze sobą z hałasem podobnym do eksplozji bomby. Mocne uderzenie, gdy oddalona o trzydzieści centymetrów poduszka powietrzna wystrzeliła do przodu z szybkością trzystu kilometrów na godzinę, ratując jej życie, lecz jednocześnie nieźle kiereszując twarz. Jej samochód odrywający się od ziemi, obracający się o sto osiemdziesiąt stopni, gubiący kawałki karoserii. A potem nic. Ile razy słyszała, jak ofiary skarżą się: „Przez kilka sekund jakby mnie nie było”. Nikt nigdy nie wie, jak długo to trwa. Spostrzegła jednak jakiś ruch. Hugo, który utkwił w przedniej szybie, poruszał nogami, próbując wypełznąć do przodu albo do tyłu. Jęczał. Po lewej stronie zobaczyła jakiś cień, postać, mężczyznę z latarką, który przykucnął i na nią spojrzał. Czy zobaczyła jego twarz? Nie. A nawet jeśli zobaczyła, nie mogła jej sobie przypomnieć. Po chwili pojawił się od strony pasażera, przy Hugu. A może to był ktoś inny? Czy wokół jej samochodu kręcili się dwaj faceci? Hugo jęczał i obficie krwawił z głowy. Po rozbitym szkle zachrzęściły kroki. Światła reflektorów omiotły wrak i zniknęły. A potem zapadła ciemność. *** – Było ich dwóch, Gunther. Dwóch. – W porządku, siostrzyczko. Miałaś zły sen i jesteś cała spocona. Mamrotałaś coś i trzęsłaś się przez pół godziny. Obudź się, to pogadamy, dobrze? – Było ich dwóch. – Rozumiem. Obudź się i popatrz na mnie. Wszystko w porządku,

siostrzyczko. Znów miałaś zły sen. – Gunther zapalił lampę przy łóżku. – Która jest godzina? – A jakie to ma znaczenie? Nie spóźnisz się na samolot. Jest wpół do trzeciej rano i miałaś paskudny sen. – Co mówiłam? – Nic koherentnego, dużo jęków i mamrotania. Chcesz się napić wody? Lacy pociągnęła łyk przez słomkę i wcisnęła przycisk podnoszący łóżko. – To do mnie wraca – powiedziała. – Widzę to teraz wyraźniej. Coś sobie przypominam. – Dzielna dziewczyna. Zapytam cię teraz o ludzi, których widziałaś. Pogadajmy o nich. Jeden to oczywiście kierowca pick-upa. Drugi prawdopodobnie prowadził pojazd, którym uciekli. Co widziałaś? – Sama nie wiem, niewiele. To byli mężczyźni. Jestem tego raczej pewna. – W porządku. Widziałaś ich twarze? – Nie. Nie widziałam. Dopiero co zostałam staranowana, pamiętaj. Pamiętam wszystko jak przez mgłę. – Jasne. Gdzie trzymałaś swoją komórkę? – Na ogół na konsoli. Nie wiem na pewno, gdzie wtedy leżała, ale chyba na konsoli. – Gdzie Hugo trzymał swoją? – Zawsze w prawej tylnej kieszeni spodni, chyba że był w marynarce. – Ale wtedy nie był w marynarce, prawda? – Nie. Mówiłam, że było gorąco i byliśmy lekko ubrani. – Więc ktoś musiał sięgnąć do środka samochodu i zabrać wasze komórki. Przypominasz sobie coś takiego? Czy ktoś dotykał ciebie albo Huga? Lacy zamknęła oczy i pokręciła głową. – Nie, nic nie pamiętam. Drzwi do izolatki otworzyły się i weszła pielęgniarka. – Dobrze się pani czuje? – zapytała. – Skoczył pani puls. – Miała zły sen – powiedział Gunther. – Wszystko w porządku. Pielęgniarka zignorowała go i dotknęła jej ramienia. – Jak się czujesz, Lacy? – Dobrze – odparła pacjentka, nie otwierając oczu. – Potrzebujesz snu, rozumiesz? – Trudno u was zasnąć – wtrącił Gunther – skoro co godzinę ktoś tu zagląda. – Po drugiej stronie ulicy jest motel. Może tam będzie panu wygodniej. Pozostawił jej uwagę bez odpowiedzi i pielęgniarka wyszła.

Rozdział 18 Jadąc w niedzielę o piątej po południu na posterunek, Lyman Gritt miał przeczucie, że czeka go coś nieprzyjemnego. Wódz nigdy dotąd nie spotykał się z nim o tej porze, a zapytany o powód, udzielił niejasnej odpowiedzi. Czekał na niego przed budynkiem razem z synem, Billym Cappelem, który należał do dziesięcioosobowej rady plemienia i odgrywał dominującą rolę w rządzeniu rezerwatem. Kiedy się witali, podjechał na motocyklu przewodniczący rady plemienia, Adam Horn. Żaden z nich raczej się nie uśmiechał i kiedy weszli do budynku, Gritt nabrał jeszcze większych podejrzeń. Wódz dzwonił do niego codziennie w sprawie wypadku i najwyraźniej nie był zadowolony z jego pracy. Jako mianowany pracownik szef policji był na łasce i niełasce wodza, z którym nigdy nie pozostawał w bliskich stosunkach. W gruncie rzeczy Gritt nie ufał wodzowi, tak samo jak jego synowi i Adamowi Hornowi, który nie cieszył się szacunkiem większości plemienia. Elias Cappel został wodzem przed sześciu laty i całkowicie kontrolował swoich ziomków. Jeśli Billy był jego prawą ręką, Horna można było uznać za lewą. W trójkę skutecznie wymanewrowali przeciwników politycznych i wydawali się nie do ruszenia. Łagodzili tarcia, rządzili żelazną ręką, a że kasyno nie mogło się skarżyć na brak klientów i każdy dostawał swoją dywidendę, nie spotykali się tak naprawdę ze sprzeciwem. Weszli do gabinetu Gritta. Szef policji zajął miejsce za biurkiem i patrząc na gości, zdał sobie nagle sprawę, że znalazł się na cenzurowanym. – Chcieliśmy pogadać o dochodzeniu w sprawie wypadku, który wydarzył się w poniedziałek w nocy – zaczął wódz, człowiek małomówny i nietowarzyski. – Nadal nie znamy odpowiedzi na wiele pytań – dodał Horn. – Jasne – zgodził się Gritt. – Co chcielibyście wiedzieć? – Wszystko – odparł wódz. Szef policji otworzył teczkę, poszperał w papierach i wyjął raport. Przedstawił im podstawowe fakty dotyczące wypadku, pojazdów, które brały w nim udział, odniesionych obrażeń, akcji ratowniczej i śmierci pana Hatcha. Teczka miała już pięć centymetrów grubości i pełno w niej było sprawozdań i fotografii. Nie dołączono jednak filmu od policji w Foley i nie było na jego temat żadnych zapisów. Gritt spodziewał się kłopotów ze strony wodza i prowadził dwie teczki: jedną oficjalną, którą miał w biurku, i drugą tajną, trzymaną poza gabinetem. Ponieważ filmik ze sklepu Froga przekazał im szeryf, wódz mógł o nim wiedzieć, więc Gritt przezornie dołączył go do akt, ale kopię trzymał w domu. – Co oni tam robili na naszej ziemi? – zapytał wódz. Ton jego głosu sugerował, że to jest najważniejsze pytanie.

– Jeszcze tego nie wiem. Jutro mam się spotkać z panem Geismarem i dowiedzieć się więcej. Jest ich szefem. Pytałem go o to, ale jak dotąd, nie udzielił jasnej odpowiedzi. – Ci ludzie prowadzą dochodzenia w sprawie sądów, prawda? – zapytał Horn. – Owszem. Ale nie należą do organów ścigania, są po prostu śledczymi, którzy ukończyli prawo. – Więc co, do diabła, tam robili? – obruszył się wódz. – Rezerwat nie należy do ich jurysdykcji. Byli tutaj o północy w poniedziałek, jak przypuszczam, w sprawach służbowych. – Badam tę sprawę, wodzu, zapewniam cię. Jest mnóstwo pytań i podążamy różnymi tropami. – Rozmawiałeś z dziewczyną, która prowadziła samochód? – Nie. Próbowałem to zrobić, ale nie pozwolili na to lekarze. Wczoraj przenieśli ją do Tallahassee. Jutro albo pojutrze pojadę tam i zobaczę, co ma do powiedzenia. – Powinieneś pogadać z nią wcześniej – oświadczył Billy Cappel. Gritt zjeżył się, ale zachował spokój. – Jak już mówiłem, nie pozwolili na to lekarze. Atmosfera stawała się coraz bardziej napięta i było jasne, przynajmniej dla Gritta, że spotkanie raczej nie skończy się dobrze. – Rozmawiałeś z ludźmi z zewnątrz? – zapytał Horn. – Oczywiście. To stanowi część śledztwa. – Z kim? – No więc odbyłem kilka rozmów z panem Geismarem. Zapytałem go dwa razy, co tam robili, nie udzielił jednak jasnej odpowiedzi. Rozmawiałem z lekarzami poszkodowanej, ale niczego się nie dowiedziałem. Obie firmy ubezpieczeniowe przysłały swoich rzeczoznawców, którzy obejrzeli pojazdy. Z nimi też się spotkałem. I tak dalej. Nie pamiętam wszystkich, z którymi rozmawiałem. Załatwianie spraw z ludźmi z zewnątrz należy do moich obowiązków. – Wiedzą coś więcej na temat skradzionego pick-upa? – zapytał wódz. – Nie mają żadnych nowych informacji – odparł Gritt i powtórzył im podstawowe fakty, nie wspominając jednak o nagraniu z Foley. – I nie wiedzą, kto go prowadził? – dociekał wódz. – Do dzisiejszego ranka nie. Cała trójka lekko zesztywniała. – Mów dalej – mruknął wódz. – W piątek po południu wpadł do mnie na kawę szeryf Pickett. Słyszeliście o tym sklepie Froga Freemana na północ od Sterling? Sklep był otwarty

w poniedziałkową noc, to znaczy niezupełnie otwarty, ale też i nie zamknięty… Wszedł do niego klient, który chciał kupić lód. Froga już kilka razy napadnięto, więc zamontował kamery. Chcecie zobaczyć? Cała trójka ponuro pokiwała głowami. Lyman postukał palcami w klawiaturę i obrócił ekran komputera w ich stronę. Przed sklepem zaparkował pick-up; wysiadł z niego kierowca; pasażer przycisnął zakrwawioną szmatkę do nosa; kierowca zniknął w środku sklepu, jakiś czas później pojawił się z powrotem i odjechali. – O czym to ma świadczyć? – zapytał wódz. – O niczym, ale jest trochę podejrzane, kiedy się zważy czas i miejsce nagrania, a także to, że o tej porze praktycznie nikt tą drogą nie jeździ. – Więc uważasz, że facet z rozbitym nosem prowadził pojazd, który spowodował wypadek? – wtrącił Horn. – I chcesz, żebyśmy uwierzyli w twoje spekulacje? Szef policji wzruszył ramionami. – To nie są moje spekulacje. To nie ja nakręciłem to wideo. Ja je wam tylko pokazuję. – Sprawdziłeś numery rejestracyjne? – zapytał wódz. – Tak. To fałszywe znaki z Florydy. W kartotece nie ma takich numerów. Po co ktoś zawracałby sobie głowę i przykręcał fałszywe tablice, gdyby nie miał złych zamiarów? Jeśli chcecie znać moje zdanie, te fałszywe numery wskazują wyraźnie na tych dwóch. Gościowi pokiereszowała twarz poduszka powietrzna, kiedy wjechał w priusa. Nie byli dość sprytni, żeby mieć lód w drugim pick-upie, tym z fałszywymi tablicami, prowadzonym przez faceta, który wszedł do sklepu. Uciekając z miejsca wypadku, zobaczyli po prostu sklep Froga, otwarty w środku nocy. Starając się stamtąd jak najszybciej zwiać, nie rozumowali logicznie, zresztą pewnie w ogóle nie byli zbyt bystrzy, więc nie pomyśleli o kamerach. Duży błąd. Mamy ich zdjęcia i znajdziemy ich. To tylko kwestia czasu. – Nic takiego się nie stanie, Lyman – powiedział wódz. – Przynajmniej nie teraz i nie z twoim udziałem. Zwalniam cię ze skutkiem natychmiastowym. Gritt przyjął ten nieczysty cios ze spokojem, którego sam się po sobie nie spodziewał. Przez chwilę wpatrywał się w swoich trzech gości, którzy siedzieli po drugiej stronie biurka, trzymając ręce na tłustych brzuchach. – Z jakiego powodu? – zapytał w końcu. Wódz posłał mu fałszywy uśmiech. – Nie muszę ci podawać powodów. To się nazywa wypowiedzenie z woli pracodawcy i jest o nim mowa w naszych przepisach wewnętrznych. Jako wódz mam prawo zatrudniać i zwalniać szefów wszystkich urzędów. Wiesz o tym. – To prawda. – Gritt popatrzył na nich, zdał sobie sprawę, że to koniec, i postanowił przynajmniej trochę się z nimi podroczyć.

– Więc grube szychy zdecydowały, żeby ukręcić śledztwu łeb, tak? To nagranie nigdy nie wyjdzie na jaw. I żadna z zagadek związanych z tym wypadkiem nigdy nie zostanie rozwiązana. Człowiek zginął, ale zabójcom ujdzie to na sucho. Czy to w porządku, wodzu? – Masz stąd natychmiast wyjść – mruknął wódz. – To mój gabinet i mam tutaj swoje rzeczy. – To nie jest już twój gabinet. Znajdź jakiś karton i wynoś się stąd. Zaczekamy. – Chyba żartujesz. – Mówię śmiertelnie serio. I pospiesz się, jest niedzielne popołudnie. – Nie ja wyznaczyłem godzinę tego spotkania. – Zamknij się, Lyman, i zacznij się pakować. Oddaj klucze i broń, nie dotykaj tych akt, spakuj swoje śmieci i zjeżdżaj. I nie muszę ci chyba przypominać, że w twoim najlepszym interesie jest trzymać gębę na kłódkę. – Jasne. Tak właśnie tu postępujemy, prawda? Chowamy głowy w piasek, nie puszczamy pary z gęby i chronimy grube ryby. – Właśnie tak, a to, co mówiłem o trzymaniu gęby na kłódkę, obowiązuje od tej chwili – oznajmił wódz. Gritt zaczął otwierać szuflady. *** Michael zastukał z drżeniem serca do drzwi Lacy. Kiedy je otworzył, potwierdziły się jego najgorsze obawy. Jej brat nadal tu był! Siedział na skraju jej łóżka; między nimi leżała mała plansza do gry w tryktraka. Gunther niechętnie ją zabrał i odłożył na kanapę w swoim prowizorycznym biurze. Michael i Lacy przez kilka minut niezobowiązująco gawędzili, a potem on odwrócił się do Gunthera. – Chcielibyśmy pobyć przez chwilę sami – powiedział. – Po co? – Mamy do omówienia poufne sprawy. – Jeśli chodzi o pracę, moim zdaniem możesz z tym poczekać do jutra. Jest w końcu niedzielny wieczór i Lacy nie doszła jeszcze w wystarczającym stopniu do zdrowia, żeby roztrząsać problemy dotyczące pracy. Jeżeli chodzi ci o wypadek, dochodzenie i wszystkie te bzdury, to nie ruszam się z miejsca. Moja siostra potrzebuje kogoś, kto orientuje się w sytuacji i będzie mógł jej doradzić. Lacy nie odezwała się. Michael podniósł ręce na znak, że się poddaje. – Dobrze. Nie będę mówił o sprawach służbowych. Usiadł w fotelu przy łóżku i przyjrzał się Lacy z profilu. Opuchlizna prawie całkiem zeszła, sińce zmieniały kolor. – Jadłeś kolację? – zapytał Gunther. – W kafeterii mają mrożone kanapki, które zrobiono co najmniej dwa lata temu i smakują jak dachówki. Trudno je

polecać, zjadłem jednak trzy i nadal żyję. – Raczej sobie daruję. – To może kawy? Jest fatalna, ale da się pić. – Świetny pomysł. – Michael zgodziłby się na wszystko, byle tylko pozbyć się tego faceta z pokoju. – Będę ci bardzo wdzięczny. Gunther znalazł swoje buty i wyszedł. Michael nie tracił czasu. – Wstąpiłem dziś po południu do Verny i jak się pewnie spodziewasz, nadal panuje u nich grobowa atmosfera. – Wysłałam do niej dwa maile, ale nie dostałam odpowiedzi. Poza tym dwa razy zadzwoniłam i rozmawiałam z osobami, które akurat odebrały. Muszę się z nią zobaczyć. – O tym właśnie chciałem z tobą pogadać i zamknę się, kiedy tylko Gunther uchyli drzwi. Wolałbym, żeby to zostało między nami. Verna, co zrozumiałe, nadal nie otrząsnęła się z tego koszmaru i jest w szoku. Powoli jednak dochodzi do siebie i nie bardzo podoba mi się to, co słyszę. Jest pewna grupa znajomych Huga, w tym kilku jego kumpli z wydziału prawa, którzy mają dla niej same dobre rady. Myślą o złożeniu pozwów przeciwko plemieniu Tappacola. Tam jest żyła złota i marzą o tym, żeby się do niej dobrać. Szczerze mówiąc, nie specjalizuję się w prawie związanym z odszkodowaniami i nie bardzo widzę związek. To, że do wypadku doszło na terenie rezerwatu, nie oznacza jeszcze, że winni są Indianie. Poza tym sprawa podlega prawu plemiennemu, a tam wszystko wygląda nieco inaczej. Ponieważ Hugo był pracownikiem państwowym, Verna do końca życia będzie dostawała połowę jego wynagrodzenia. Jak wiemy, nie jest to dużo. Hugo miał prywatną polisę ubezpieczeniową na sto tysięcy dolarów i to będzie łatwo uzyskać. Jest jeszcze polisa OC skradzionego pick-upa. Według faceta, który jest chyba głównym rzecznikiem doradców Verny i nawija jak nawiedzony, pojazd był ubezpieczony w Southern Mutual do wysokości dwustu pięćdziesięciu tysięcy dolarów, i to niezależnie od kradzieży. Być może trzeba będzie z tym pójść do sądu, ale facet uważa, że są duże szanse na wygraną. Ja nie jestem tego taki pewien. Dalej sprawy się komplikują. Tamci dużo mówią o pozwaniu Toyoty za wadliwe pasy bezpieczeństwa i poduszkę powietrzną. Musiałoby to również objąć ciebie i twoją firmę ubezpieczeniową, i to właśnie mi się nie spodobało. – Chyba żartujesz, Michael. Verna wini mnie? – W tym momencie wini wszystkich. Jest załamana, przerażona i nie myśli racjonalnie. Nie jestem również pewien, czy ma dobrych doradców. Odniosłem wrażenie, że ci faceci siedzą przy jej stole i kombinują, jak pozwać wszystkich, którzy choć w najmniejszym stopniu mają związek ze śmiercią Huga. Padło twoje nazwisko i nie słyszałem, żeby Verna się sprzeciwiała. – Mówili o tym w twojej obecności? – Och, wcale się mną nie przejmowali. Dom jest pełen ludzi, wciąż dosyłane

jest jedzenie. Ciotki, wujowie, kuzyni, każdy, kto ma jakiś pomysł, może poczęstować się ciasteczkiem i wygłosić swoją opinię. Wyszedłem stamtąd ze złymi przeczuciami. – Nie mogę w to uwierzyć… Verna i ja od lat się przyjaźnimy. – To wymaga czasu, Lacy. Czasu, żebyś ty zaleczyła swoje rany, a ona swoje. Jest dobrą kobietą i kiedy otrząśnie się z szoku, wszystko wróci do normy. Ale teraz bym sobie odpuścił. – Nie mogę w to uwierzyć – powtórzyła. Gunther wpadł do środka z tacą, na której stały trzy filiżanki parującej kawy. – Pachnie nienadzwyczajnie – przyznał, po czym podał im kawę, przeprosił i dał nura do łazienki. – Kiedy wyjeżdża? – zapytał szeptem Michael, nachylając się do Lacy. – Jutro. Słowo. – Najwyższa pora.

Rozdział 19 W poniedziałek rano przyjechała Ann Stoltz, żeby spędzić dzień albo dwa z córką. Na szczęście jej syna nie było akurat w izolatce, choć najwyraźniej nie zamknął jeszcze swojego biura i nie wyniósł się na dobre. Lacy wyjaśniła, że Gunther załatwia pilne sprawy. Dobra wiadomość była taka, że zamierzał wyjechać koło południa, ponieważ w Atlancie wszystko oczywiście waliło się bez niego w gruzy i musiał ratować miasto. Jeszcze lepsza wiadomość była taka, że lekarz prowadzący Lacy planował wypisać ją nazajutrz ze szpitala. Przekonała go, że w domu włosy odrosną jej tak samo szybko. Podczas gdy Ann dzieliła się z nią plotkami z Clearwater, pielęgniarka zdejmowała szwy z głowy Lacy. Potem przyszedł fizjoterapeuta, który przez pół godziny ćwiczył z nią rozciąganie i dał jej plan codziennych ćwiczeń do wykonywania w domu. Gunther pojawił się z torbą z baru kanapkowego i wiadomością, że musi wracać do domu. Po godzinie spędzonej razem z matką nie mógł się doczekać, by opuścić szpital. Po spędzonych z nim czterech dniach Lacy musiała odpocząć. Żegnając się, ocierał łzy z policzków. Błagał Lacy, by dzwoniła do niego w każdej sprawie, zwłaszcza gdyby nagabywali ją szmaciarze w rodzaju rzeczoznawców ubezpieczeniowych albo łowców nieszczęść. Wiedział dobrze, jak postępować z takimi ludźmi. Cmoknął matkę w policzek i już go nie było. Lacy zamknęła oczy i przez dłuższy czas rozkoszowała się ciszą. *** Nazajutrz, we wtorek, sanitariusz wytoczył ją na wózku ze szpitala i pomógł wsiąść do samochodu Ann. Lacy była oczywiście w stanie sama dojść do auta, ale szpital miał swoje przepisy. Piętnaście minut później zaparkowały na parkingu przed jej domem. – To tylko osiem dni – powiedziała Lacy, przyglądając mu się. – A wydaje mi się, jakby minął miesiąc. – Wezmę kule – zaofiarowała się matka. – Nie potrzebuję kul, mamo, i nie będę ich używać. – Ale fizjoterapeuta powiedział… – Proszę cię. Teraz go tu nie ma, a ja wiem, co mogę. Nie utykając, Lacy dotarła do swojego mieszkania. Czekał tam na nią jej sąsiad Simon, Brytyjczyk, który przez cały czas opiekował się Frankiem. Kiedy zobaczyła psa, powoli uklękła i go objęła. – Jak wyglądam? – zapytała Simona. – Cóż, powiedziałbym, że mimo wszystko całkiem dobrze. Przypuszczam, że

mogło być gorzej. – Powinieneś mnie zobaczyć tydzień temu. – Dobrze, że widzę cię teraz, Lacy. Bardzo się martwiliśmy. – Napijmy się herbaty. Przyjemnie było znaleźć się poza szpitalem. Lacy nie zamykały się usta, a Simon i Ann słuchali jej i co jakiś czas parskali śmiechem. Nikt nie mówił o Hugu i wypadku. Na to miała przyjść pora później. Lacy opowiadała historyjki o Guntherze, które teraz, po jego wyjeździe, wydawały się o wiele zabawniejsze. – Wychował go jego ojciec, nie ja – powtarzała Ann. Po południu Lacy obdzwoniła znajomych, zdrzemnęła się, poćwiczyła zgodnie z instrukcją rozciąganie, zjadła trochę orzeszków i batonów owocowych i przejrzała akta z pracy. O czwartej przyjechał Michael, a Ann wybrała się do najbliższego centrum handlowego. Michael, który utrzymywał, że boli go kręgosłup, nie usiadł i chodził tam i z powrotem po pokoju. Paradując przed dużym frontowym oknem, mówił o wszystkim, co leżało mu na wątrobie. – Na pewno nie chcesz wziąć zwolnienia? – spytał. – Możemy ci wypłacać pełne wynagrodzenie przez trzydzieści dni. – I co miałabym tu robić przez te trzydzieści dni? Wyrywać sobie włosy z głowy, kiedy zaczną odrastać? – Musisz odpocząć. Tak mówią lekarze. – Zapomnij o tym. Nie biorę dłuższego zwolnienia. W przyszłym tygodniu jestem w biurze, bez względu na to, czy skaleczenia się zagoją, czy nie. – Tak też myślałem. Rozmawiałaś z Verną? – Nie. Przecież mnie do tego nie zachęcałeś, pamiętasz? – To prawda. Od niedzieli nic się nie zmieniło. Skończyły jej się pieniądze, czemu trudno się dziwić, i chce jak najprędzej odebrać odszkodowanie. – Wiesz, ile on zarabiał, Michael? Żyli od pierwszego do pierwszego. Możemy im jakoś pomóc? – Nie sądzę. Nikt z nas nie zarabia kokosów. Poza tym to duża rodzina. Do wypłaty jakoś przeżyją. Ale na dłuższą metę będzie jej ciężko z czwórką dzieci i połową wynagrodzenia. – Chyba że wygra w sądzie. – To wielka niewiadoma. – Michael przystanął, żeby napić się wody. Lacy pół siedziała, pół leżała na kanapie, zmęczona po pierwszych kilku godzinach wolności. – Mamy dwa tygodnie, Lacy – podjął. – Dwa tygodnie, żeby albo doręczyć skargę sędzi McDover, albo spasować. Nadal chcesz zajmować się tą sprawą, czy mam ją przekazać Justinowi? – Sprawa jest moja, Michael, tylko moja, zwłaszcza teraz. – Czemu mnie to nie dziwi? Szczerze mówiąc, nie uważam, żeby Justin się

do niej nadawał. I chyba nie bardzo chce ją wziąć. Zresztą trudno go za to winić. – Ja będę ją prowadzić. – Dobrze. Masz jakiś plan? Na dzień dzisiejszy w skardze, podpisanej przez naszego przyjaciela Grega Myersa, który się ukrywa i lepiej, żeby tak zostało, zawarte są zarzuty o wzięcie łapówek w postaci czterech domów na osiedlu Rabbit Run. Te nieruchomości przekazali sędzi McDover deweloperzy w zamian za korzystne dla nich rozstrzygnięcia. W skardze jest bardzo mało konkretów i brakuje dowodów. Wymienione są nazwy zagranicznych podmiotów, które są oficjalnymi właścicielami, ale nie potrafimy udowodnić, że de facto właścicielem jest sędzia. Możemy wkroczyć z nakazami i zająć wszystkie jej akta i dokumenty, mam jednak poważne wątpliwości, czy to coś da. Jeśli ta działalność przestępcza jest tak wyrafinowana, jak twierdzi Myers, to raczej nie wierzę, żeby McDover zostawiła jakieś ślady w dokumentacji, do której moglibyśmy mieć dostęp. Dlatego lepiej zachować nakazy na później. McDover skryje się za murem prawników i wynajmie ich więcej, niż jestem sobie w stanie wyobrazić. To będzie walka na śmierć i życie. Każdy nasz ruch będzie blokowany przez drugą stronę. Ostatecznie jest całkiem prawdopodobne, że McDover zdoła udowodnić, że nabyła domki w charakterze inwestycji, co na Florydzie nie jest czymś niezwykłym. Wiem, że powtarzam to, o czym już mówiliśmy… – I nie słyszę w twoim głosie wielkiego entuzjazmu, Michael. – Żadna z naszych spraw nie budzi we mnie entuzjazmu, ale naprawdę nie mamy wyboru. Oboje wierzymy Myersowi. Wierzymy w to, co napisał w skardze, a także w inne jego opowieści: o korupcji na wielką skalę, praniu brudnych pieniędzy i przekupstwie, nie mówiąc już o zabójstwach. – Skoro wspomniałeś o zabójstwach, porozmawiajmy o jednym z nich. W sprawę zaangażowany był cały gang. Po pierwsze, informator, który zwabił nas do rezerwatu, a potem rozpłynął się w powietrzu. Po drugie, facet, który prowadził pick-upa. Po trzecie, partner, który dołączył do niego na miejscu wypadku, ukradł nasze komórki i zabrał go do swojego samochodu. Dodaj do tego faceta, który ukradł pick-upa. Ktoś majstrował przy pasach bezpieczeństwa i poduszce powietrznej w moim samochodzie. Więc skoro mamy tylu szeregowych żołnierzy, musi być jakiś mózg, który o wszystkim decyduje, co razem tworzy gang. Jeśli zakładamy, że szefem jest Dubose, a nie potrafię podać ci innego podejrzanego, to mamy do czynienia dokładnie z tym rodzajem przemocy, w jakim się specjalizuje. Hugo został zamordowany i sami nie zdołamy tego rozwikłać. I poważnie wątpię, by udało się to policji Tappacola. – Sugerujesz, żeby zawiadomić FBI? – Oboje wiemy, że w końcu trzeba będzie to zrobić. Pytanie tylko kiedy. Jeśli zaprosimy ich na bal już teraz, ryzykujemy, że zrazimy do siebie Grega Myersa. A on nadal jest najważniejszym graczem, bo ma kontakt z kretem. Jeśli

Myers się wścieknie i zniknie, stracimy źródło informacji, które jest nie do zastąpienia. Znakomite źródło, dzięki któremu możemy pewnego dnia doprowadzić tę sprawę do końca. Dlatego zaczekajmy. Doręczymy skargę, McDover, tak jak powiedziałeś, otoczy się adwokatami, ale nie będzie wiedziała, co wiemy. Ona i Dubose będą przekonani, że naszym zdaniem Hugo został zabity przez pijanego kierowcę, a ja oberwałam przy okazji. Będą przekonani, że nic nie wiemy o jej upodobaniu do czarterowanych odrzutowców, kosztownych podróży, wycieczek do Nowego Jorku, Singapuru, na Barbados i gdzie jeszcze chcesz. Nie będą mieli pojęcia, że w ogóle coś wiemy na temat Phyllis Turban. Uznają, że mamy tylko tę jedną, niezbyt poważną skargę podpisaną przez faceta, o którym nigdy nie słyszeli i którego nie są w stanie namierzyć. – Więc dlaczego przywiązujemy do niej taką wagę? – zapytał Michael. Lacy zdecydowanie się pozbierała, jej umysł pracował na wysokich obrotach. Efekty wstrząsu i opuchlizny nie były już widoczne. Jak zwykle analizowała fakty szybciej niż ktokolwiek inny i potrafiła spojrzeć na sprawę z szerszej perspektywy. – Z dwóch powodów, z których każdy jest równie ważny – powiedziała. – Po pierwsze, żeby zmobilizować do działania Myersa. Jeśli rozwiążemy tę sprawę, kluczowe będą brudy dostarczone przez kreta, który dużo wie i ma dostęp do naszej sędzi. Po drugie, musimy zobaczyć, jak zareaguje na skargę McDover. Myers ma prawdopodobnie rację. Ta kobieta nie ma pojęcia, co ją czeka. Przez ostatnie jedenaście lat ona i Dubose kręcili lody w całym hrabstwie, zgarniali forsę z kasyna i przekupywali każdego, kto miał jakieś wątpliwości. Albo łamali mu nogi lub jeszcze gorzej. Pieniądze przychodziły im zbyt łatwo i to prawdopodobnie osłabiło ich czujność. Sam pomyśl, Michael, forsa płynie przez jedenaście lat i nikt, kto ma władzę, się tym nie interesuje. Kiedy pojawimy się ze skargą, ich świat zachwieje się w posadach. Michael przestał chodzić i wbił wzrok w dziwaczny mebel z czterema niedopasowanymi nogami. – To krzesło? – Owszem. Podróbka Philippe’a Starcka. – On tu gdzieś mieszka? – Nie, nie mieszka. Nie bój się, możesz usiąść. Powoli usadowił się na krześle i wydawał się zaskoczony, że się pod nim nie załamało. Wyjrzał przez okno i zobaczył w oddali stanowy Kapitol. – Ładny widok – mruknął. – Taki mam plan – powiedziała. – Masz jakiś inny? – Nie, na razie nie.

Rozdział 20 W środę zaczęła się nudzić. Zastanawiała się nad powrotem do pracy. Jej twarz wyglądała o wiele lepiej, lecz Lacy nadal nie chciała, żeby w tym stanie zobaczyli ją koledzy. Matka robiła sprawunki i spełniała wszystkie jej życzenia, ale ona też zaczęła się nudzić. Zawiozła córkę do spożywczego i na umówioną wizytę u lekarza, a potem do biura rzeczoznawcy ubezpieczeniowego, który wręczył jej czek za przeznaczonego do kasacji priusa. Ann była fatalnym kierowcą i w ogóle nie zwracała uwagi na inne pojazdy. Lacy drętwiała ze strachu na widok każdego pojawiającego się w pobliżu samochodu, a niebezpieczna jazda matki dodatkowo potęgowała jej stres. W nocy dobrze spała i nie brała już leków przeciwbólowych. Fizjoterapia przebiegała prawidłowo, wrócił jej apetyt. Nie zdziwiła się więc, kiedy w środę przy kolacji matka oświadczyła, że musi wracać do domu. Lacy bardzo dyplomatycznie ją do tego zachęcała. Doceniała jej troskę i opiekę, ale czuła się coraz lepiej i miała dość ciągłej kurateli. Chciała zostać sama. Co ważniejsze, wpadł jej w oko fizjoterapeuta, który przyjechał we wtorek wieczorem na krótką sesję i którego Anna bacznie obserwowała. Nazywał się Rafe i miał dwadzieścia kilka lat, dziesięć mniej od Lacy, co wcale jej nie przeszkadzało. Zaiskrzyło między nimi, kiedy masował jej kolano, a potem gdy się żegnali. Sińce i skaleczenia w ogóle go nie zniechęcały. W środę wieczorem wysłała mu maila z pozdrowieniami; odpowiedział po godzinie. Wymieniając wiadomości, ustalili, że żadne z nich nie jest aktualnie z nikim związane i oboje mają ochotę spotkać się na drinka. Może coś dobrego wyniknie w końcu z tego wypadku, pomyślała. Kiedy leżała w łóżku, przeglądając czasopismo, zaskoczył ją mail, który przyszedł od Verny. Przepraszam, Lacy, że nie napisałam ani nie zadzwoniłam wcześniej. Mam nadzieję, że dobrze się czujesz i wracasz do zdrowia. Bardzo się cieszę, że Twoje obrażenia nie są tak poważne, jak mogły być. Co do mnie, trzymam się ostatkiem sił. Właściwie wszystko mnie przytłacza i przerasta. Dzieci są w rozsypce i nie chcą chodzić do szkoły. Pippin płacze jeszcze bardziej. Czasami wszystkie płaczą i mam ochotę się poddać. Ale nie chcę się rozklejać na ich oczach. Potrzebują kogoś, kto będzie silny, więc chowam się po prostu pod prysznicem i wypłakuję oczy. Z trudem wytrzymuję każdy dzień i nie mogę myśleć o następnym. O następnym dniu bez Huga. Następnym tygodniu, następnym miesiącu, następnym roku bez niego. Nie widzę przed sobą żadnej przyszłości, a teraźniejszość jest koszmarem. Przeszłość wydaje mi się tak odległa i szczęśliwa, że chce mi się rzygać. Są u nas moja matka i siostra, bardzo pomagają mi przy dzieciach. Ale nic nie wydaje się rzeczywiste:

wszystko jest jakieś sztuczne. Nie mogą tu długo zostać, więc wkrótce będę sama z czwórką dzieci, bez męża. Chciałabym się z Tobą spotkać, ale jeszcze nie teraz. Potrzebuję trochę czasu. Kiedy myślę o tobie, przypomina mi się od razu Hugo i to, jak zginął. Przepraszam. Proszę, daj mi trochę czasu. Nie odpowiadaj od razu. Verna. Lacy przeczytała list dwa razy i wróciła do lektury czasopisma. Pomyśli o Vernie nazajutrz. *** Ann wyjechała w końcu do domu w czwartek prawie przed południem, kilka godzin później, niż spodziewała się Lacy. Po raz pierwszy od dziesięciu dni sama, położyła się z Frankiem na kanapie, zamknęła oczy i rozkoszowała spokojem. Nie docierały do niej żadne dźwięki i to było cudowne. A potem pomyślała o Vernie i o domu Hatchów, w którym bez przerwy płakały dzieci, dzwoniły telefony i przewalały się tabuny krewnych. Kontrast między panującą u niej w domu ciszą i tamtym rozgardiaszem sprawił, że poczuła się winna. Kiedy zamknęła oczy, mając zamiar chwilkę się zdrzemnąć, Frankie cicho zawarczał. Przed drzwiami na dole stał jakiś mężczyzna. Lacy podeszła do okna i uważnie mu się przyjrzała. Drzwi były zamknięte. Wystarczy, że naciśnie przycisk, a rozlegną się wszelkiego rodzaju alarmy. Mężczyzna wydawał jej się znajomy – mocna opalenizna, długie siwe włosy. Przyszło jej do głowy, że to może być Greg Myers. Na suchym lądzie. – Słucham – powiedziała do domofonu. – Szukam Lacy Stoltz – usłyszała. Głos był znajomy. – Jak pana się nazywa? – Myers. Otworzyła z uśmiechem drzwi. Kiedy wszedł do środka, omiotła wzrokiem parking, ale nie zauważyła nic podejrzanego. – Gdzie twoja panama i kolorowa koszula? – zapytała. – Zachowuję je na łódź. Co się stało z tymi pięknymi włosami? Lacy pokazała mu paskudną szramę na głowie. – Dwadzieścia cztery szwy i wciąż boli. – Wyglądasz wspaniale, Lacy. Tak się bałem, że jesteś ciężko ranna. W gazetach nie pisali, w jakim jesteś stanie, wspomnieli tylko, że masz obrażenia głowy. – Siadaj. Rozumiem, że masz ochotę na piwo. – Nie, prowadzę. Wystarczy trochę wody. Wyciągnęła z lodówki dwie butelki wody gazowanej i usiedli przy małym stoliku w kąciku śniadaniowym.

– Więc nie przestałeś przeglądać gazet? – zapytała. – Robię to chyba z przyzwyczajenia. Żyję na łodzi, a muszę mieć jakiś kontakt z rzeczywistością. – Nie czytałam gazet od dnia wypadku. – Niewiele straciłaś. Jeśli chodzi o ciebie i Huga, znaleźli już nowe tematy. – Rozumiem, że nie było trudno mnie znaleźć. – Dość łatwo. Nie ukrywasz się, prawda? – Ja tak nie żyję, Greg. Nie boję się. – To musi być przyjemne. Słuchaj, Lacy, jechałem tu cztery godziny z Palm Harbor. Chcę wiedzieć, co się wydarzyło. Musisz mi powiedzieć. To nie był wypadek, prawda? – Nie, nie był. – W porządku. Mów. – Opowiem ci, ale najpierw jedno pytanie. Nadal masz te same telefony, których używałeś przed miesiącem? Przez chwilę się zastanawiał. – Tak, jeden z nich. – I gdzie się w tej chwili znajduje? – Na łodzi. W Palm Harbor. – Jest tam Carlita? – Tak. Dlaczego pytasz? – Możesz do niej zadzwonić w tej chwili i poprosić, żeby wyrzuciła ten telefon za burtę? Teraz! Nie masz wyboru. – Jasne. – Myers wyjął z kieszeni kolejny telefon na kartę i zrobił to, o co prosiła. – No dobrze, o co w tym wszystkim chodzi? – zapytał, kiedy skończył rozmawiać z Carlitą. – To część całej historii. – Więc mi ją opowiedz. *** Słuchając jej relacji, Myers okazywał chwilami żal, a chwilami wydawał się obojętny na całą tragedię. – To był fatalny błąd – mruknął kilkakrotnie, kiedy Lacy opisywała, jak dali się zwabić w zasadzkę informatorowi. – Przeprowadzono sekcję zwłok? – zapytał później. Nie przypominała sobie, żeby ktoś o niej wspominał. – Nie. Dlaczego mieliby robić sekcję? – Nie wiem. Pytałem z ciekawości. Zamknęła nagle oczy i zaczęła się stukać w głowę niczym w transie. – O co chodzi? – zapytał Myers.

– On miał latarkę, latarkę na głowie, jak górnik albo ktoś w tym rodzaju. – Czołówkę. – Chyba tak. Teraz to widzę. Spojrzał na mnie przez szybę, która była rozbita. – Widziałaś jego twarz? – Nie, światło było zbyt jaskrawe. – Lacy zakryła twarz dłońmi i delikatnie masowała palcami czoło. Minęła jedna, potem druga minuta. – Widziałaś tego drugiego faceta? – zapytał cicho Myers. Pokręciła głową. – Nie, gdzieś mi to umknęło. Wiem, że było ich dwóch, dwie poruszające się postacie. Jedna z czołówką na głowie, druga z normalną latarką. Słyszałam ich kroki, kiedy stąpali po rozbitym szkle. – Mówili coś? – Nic nie pamiętam. Byłam ogłuszona. – Oczywiście, że byłaś. Miałaś wstrząśnienie mózgu. To osłabiło twoją pamięć. Lacy uśmiechnęła się, podeszła do lodówki i wyjęła sok pomarańczowy. – Jakie telefony wam ukradli? – zapytał Myers. – Stare modele BlackBerry, które mieliśmy od KDS. – Rozlała sok do dwóch szklanek i postawiła je na stoliku. – Ja mam iPhone’a, ale zostawiłam go tutaj. Hugo korzystał ze służbowej komórki do wszystkiego. Nie wydaje mi się, żeby miał prywatną. Nasz informatyk twierdzi, że nie można się włamać do służbowych telefonów. – Wszystko da się zrobić. Za odpowiednie pieniądze mogą wynająć hakerów. – Nasz człowiek mówi, żeby się nie przejmować. Próbował również namierzyć nasze telefony, ale nie odebrał sygnałów, co oznacza, że leżą prawdopodobnie na dnie oceanu. – Ja przejmuję się wszystkim. Dlatego wciąż żyję. Lacy podeszła do wysokiego kuchennego okna i spojrzała na chmury. – Powiedz mi, Greg, co oni osiągnęli, zabijając Huga? – zapytała odwrócona do niego plecami. Myers wypił trochę soku, po czym wstał i rozprostował nogi. – Chodzi o zastraszenie – odpowiedział. – W jakiś sposób dowiedzieli się, że węszycie w okolicy, i zareagowali. Dla policji to będzie wyglądało na zwykły wypadek. Ale zabierając komórki, wysłali również sygnał tobie i KDS. – Mogę być następna? – Wątpię. Mieli cię na deskach i mogli łatwo wykończyć. Jeden nieboszczyk jest wystarczającym ostrzeżeniem. Gdyby coś ci się teraz stało, federalni poruszyliby niebo i ziemię.

– A co będzie z tobą? – Och, ja nigdy nie będę bezpieczny. Ich podstawowym celem będzie odnalezienie Grega Myersa, kimkolwiek jest, i sprzątnięcie go, to znaczy mnie, po cichu. Ale nigdy mnie nie znajdą. – Mogą odnaleźć kreta? – Nie, nie sądzę. – Dużo niewiadomych, Greg. Podszedł do okna i stanął obok niej. Zaczął padać deszcz, jego krople uderzały w szybę. – Chcesz zrezygnować? – zapytał. – Mogę wycofać skargę i żyć dalej. To samo dotyczy ciebie. Przelałaś dość krwi. Życie jest za krótkie. – Nie mogę tego zrobić, nie teraz. Jeśli sobie odpuścimy, te sukinsyny znowu wygrają. Śmierć Huga pójdzie na marne. KDS stanie się pośmiewiskiem. Nie, nadal jestem w grze. – A jakie stawiasz sobie cele? – Korupcja zostanie ujawniona. McDover, a także Dubose ze wspólnikami trafią za kratki. Kret dostanie swoją nagrodę. W sprawie śmierci Huga zostanie wszczęte śledztwo i ci, którzy do niej doprowadzili, poniosą karę. Junior Mace wyjdzie na wolność po piętnastu latach spędzonych w celi śmierci. A ten, kto zabił Sona Razko i Eileen Mace, stanie przed sądem. – Coś jeszcze? – Nie, to powinno zapewnić mi dość roboty w przyszłym miesiącu i później. – Nie zdołasz zrobić tego wszystkiego sama, Lacy. Potrzebujesz sporej pomocy. – Owszem i w tym momencie powinno się włączyć FBI. Mają odpowiednie środki i wiedzę; my ich nie mamy. Jeśli chcesz, żeby ta sprawa została rozwiązana, a sukinsyny trafiły za kratki, musisz złagodzić swoje stanowisko w sprawie FBI. – Sądzisz, że zgodzą się wszcząć dochodzenie? – Tak, choć być może jestem zbytnią optymistką. – Kiedy się do nich zwrócicie? – Jest mało prawdopodobne, że FBI zacznie swoje dochodzenie, jeśli my nie zaczniemy swojego. Jak wiesz, Biuro bardzo niechętnie wtrąca się w sprawy Indian. Dlatego mamy zamiar doręczyć skargę McDover. Będzie miała trzydzieści dni na odpowiedź. Zrobimy to krok po kroku. – Musisz zawsze chronić moją tożsamość, Lacy. Jeśli nie możesz mi tego zagwarantować, wycofam się już teraz. Poza tym ja nie będę bezpośrednio współpracował z FBI. Wy możecie i dostarczę wam wszystko, co dostanę od kreta. Sam nie będę się jednak z nimi kontaktował. Jasne? – Jasne. – Uważaj na siebie, Lacy. To niebezpieczni ludzie i są zdesperowani.

– Rozumiem to, Greg. Zabili przecież Huga, prawda? – Zabili go i bardzo mi z tego powodu przykro. Żałuję, że w ogóle do ciebie zadzwoniłem. – Teraz już na to za późno. Myers wyjął z kieszeni cienki telefon na kartę i dał go Lacy. – Używaj go w przyszłym miesiącu – powiedział. – Mam taki sam. Trzymała przez chwilę komórkę na otwartej dłoni, jakby była kradziona. – Dobrze – odparła w końcu, kiwając głową. – Za trzydzieści dni przyślę ci kolejny telefon – oznajmił. – Miej go zawsze przy sobie. Jeśli wpadnie w ręce niewłaściwych ludzi, będę martwy i ty też znajdziesz się w poważnym niebezpieczeństwie. Patrzyła, jak odjeżdża wynajętym autem ze znakami z Ohio, i ściskając w dłoni tanią komórkę, zastanawiała się, jak to się stało, że wdepnęła w to gówno. W ciągu pierwszych dziewięciu lat pracy w KDS najciekawszą jej sprawą było dochodzenie przeciwko sędziemu okręgowemu z hrabstwa Duval, dobierającemu się do atrakcyjnych mężatek, których sprawy rozwodowe miał na wokandzie. Dobierał się również do stenotypistek, urzędniczek i sekretarek, właściwie do każdej zgrabnej kobiety, która miała pecha i znalazła się blisko jego gabinetu. Lacy zmusiła go do rezygnacji, a później trafił za kratki. Ale nigdy nie miała do czynienia z czymś takim. *** Nadeszła nieunikniona chwila, lecz Lacy nie była na nią gotowa. Wiedziała, że nigdy nie będzie gotowa; dlatego nie miała wyboru. Jej sąsiad Simon zgodził się z nią jechać i wspierać dobrą radą. Na chwiejnych nogach podeszła do małego forda, wynajętego dla niej i dostarczonego poprzedniego dnia pod dom przez ubezpieczyciela. Otworzyła jego drzwi, siadła powoli za kierownicą i złapała ją mocno dłońmi. Czuła, jak pulsuje w nich krew. Simon też wsiadł, zapiął pasy i zaproponował, żeby zrobiła to samo. Lacy włożyła kluczyk do stacyjki, uruchomiła silnik i siedziała jak sparaliżowana, czując, jak powoli zaczyna działać klimatyzacja. – Weź głęboki oddech – poradził jej Simon. – To będzie łatwe. – Nie ma w tym nic łatwego. Ostrożnie wrzuciła wsteczny i puściła hamulec. Kiedy auto ruszyło z miejsca, poczuła, jak kręci jej się w głowie, i ponownie wcisnęła hamulec. – Daj spokój, Lacy. Miejmy to już za sobą. – Simon był jednym z tych nigdy nietracących zimnej krwi Brytyjczyków. – Nie masz wyboru. – Wiem, wiem. Puściła hamulec i centymetr po centymetrze wycofała się ze swojego miejsca parkingowego. Znowu wcisnęła hamulec i wrzuciła przedni bieg. Na parkingu

przed jej budynkiem nie manewrował żaden inny pojazd, mimo to się bała. – Lacy, żeby auto ruszyło, musisz zdjąć nogę z hamulca – przypomniał jej trochę zbyt lekkim tonem Simon. – Wiem, wiem – wymamrotała. Ruszyła powoli po parkingu, a potem skręciła i zatrzymała się przed ulicą, na której nigdy nie panował duży ruch. – Skręć w prawo – rzucił. – Nie widzę, żeby coś jechało. – Spociły mi się ręce – poskarżyła się. – Mnie też. Gorąco tu jak w piekle. Ruszaj, Lacy. Dobrze ci idzie. Wszystko jest w porządku. Skręciła w ulicę i wcisnęła pedał gazu. Choć starała się ze wszystkich sił, nie mogła zapomnieć o swojej ostatniej jeździe. – Dobrze jest. Dobrze jest – mamrotała pod nosem, bo to jej pomagało. – Idzie ci świetnie, Lacy. Gdybyś tylko mogła dodać więcej gazu. Zerknęła na szybkościomierz, który pokazywał trzydzieści kilometrów na godzinę, po czym zaczęła zwalniać przed znakiem stopu. Minęła jedną przecznicę, potem drugą. Piętnaście minut później była z powrotem przed swoim budynkiem, zlana potem i ze spierzchniętymi ustami. – Spróbujemy znowu? – zapytał Simon. – Daj mi godzinę – odparła. – Muszę się położyć. – Jak sobie życzysz, kochanie. Kiedy będziesz gotowa, po prostu do mnie zadzwoń.

Rozdział 21 Żadne z ich trójki nie było nigdy w Sterling, miasteczku liczącym trzy i pół tysiąca mieszkańców, i po szybkiej rundce wokół obskurnego gmachu sądu byli pewni, że nie będą mieli ochoty tam wracać. Michael zaparkował swojego SUV-a nieopodal pomnika ku czci ofiar wojny i wszyscy troje wysiedli. Przekonani, że są obserwowani, celowo przeszli na chodnik i weszli głównym wejściem. Na tę ponurą okazję Michael i Justin włożyli ciemne garnitury, jakby szykowali się na poważny proces. Justin pojechał dla towarzystwa, żeby dodać im animuszu i jako dowód, że KDS ma ludzi i nie żartuje. Lacy miała na sobie czarne spodnie i buty na płaskich obcasach. Mogła chodzić, nie utykając, ale lewe kolano wciąż było opuchnięte. Włożyła też beżową bluzkę, a na głowie zawiązała jedwabną chustkę od Hermèsa. Zastanawiała się, czy nie pójść na spotkanie z gołą ogoloną głową, prezentując wciąż jeszcze świeżą ranę. Chciała, żeby Claudia McDover zobaczyła tę ranę i stanęła twarzą w twarz z żywą ofiarą własnej korupcji. Weszli po schodach na trzecie piętro i znaleźli gabinet Claudii F. McDover, sędzi Dwudziestego Czwartego Okręgu Sądowego. Recepcjonistka powitała ich bez uśmiechu. – Nazywam się Geismar – przedstawił się Michael. – Jeśli się nie mylę, rozmawialiśmy przez telefon. Jesteśmy umówieni z panią sędzią na godzinę siedemnastą. – Przekażę jej. Minęła siedemnasta. Kwadrans po recepcjonistka otworzyła drzwi i oznajmiła: – Pani sędzia McDover. Kiedy weszli do gabinetu, powitała ich chłodnym, wymuszonym uśmiechem. Lacy starała się nie ruszać głową. W kącie dużego pokoju dwaj mężczyźni wstali od stołu konferencyjnego i przedstawili się jako prawnicy sędziny McDover. Ich obecność nie była zaskoczeniem. Michael zadzwonił dzień wcześniej, żeby umówić się na spotkanie, więc McDover miała dwadzieścia cztery godziny, żeby zacząć się przygotowywać. Starszy z nich, niejaki Edgar Killebrew, był cieszącym się złą sławą obrońcą z Pensacoli. Wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna nosił granatowe garnitury w prążki, a rzednące siwe włosy zaczesywał do tyłu, tak że opadały mu na kołnierzyk. Miał opinię głośnego i ekstrawaganckiego, a przy tym budził postrach, bo był zawsze gotów do walki i rzadko przegrywał przed ławą przysięgłych. Jego wspólnikiem był Ian Archer, poważny, gburowaty typ, który nikomu nie podawał ręki.

W niezręcznej ciszy zajęli miejsca przy stole konferencyjnym. McDover po jednej stronie między swoimi prawnikami, Michael naprzeciw niej z Lacy i Justinem po prawej i lewej. Rozmowa towarzyska była bezcelowa. No bo kogo obchodziła pogoda? Rozpoczął Michael. – Czterdzieści pięć dni temu wniesiono skargę przeciwko sędzi McDover. Przyjrzeliśmy się sprawie i jak państwo wiecie, wszystko zależy od wstępnych ustaleń. Jeśli się okaże, że skarga była zasadna, przekażemy sprawę do sądu. Stąd nasze dzisiejsze spotkanie. – Rozumiemy – rzucił ostro Killebrew. Lacy patrzyła na McDover i zastanawiała się, czy to wszystko prawda. Lata łapówek w zamian za przychylne decyzje; okradanie Tappacola; zamordowanie Huga Hatcha; czarterowane odrzutowce; ogromne pieniądze i domy rozsiane po całym świecie; bezprawne skazanie Juniora Mace’a. Nie, to nie możliwe, żeby ta atrakcyjna kobieta z małej mieściny była zamieszana w tak paskudne i poważne przestępstwa. A co widziała McDover, kiedy patrzyła na nią? Chustkę zasłaniającą rany? Dziewczynę, która miała szczęście, bo uszła z życiem? Zagrożenie? Cokolwiek myślała, nie dawała nic po sobie poznać. Jej nieprzyjemna twarz była maską, z której niczego nie dało się wyczytać. Najlepsze w strategii Lacy było to, że na tę chwilę McDover nie miała pojęcia, co powiedział im kret. Nie domyślała się, że wiedzą o gotówce, odrzutowcach, domach i innych luksusach. Niebawem dowie się, że jej cztery mieszkania wzbudziły podejrzenia, ale to byłoby na tyle. – Możemy rzucić okiem na skargę? – zapytał Killebrew. Michael przesunął w jego stronę oryginał wraz z trzema kopiami. McDover, Killebrew i Archer sięgnęli po nie i zaczęli czytać. Uważali jednak, by nie okazywać żadnych emocji. Jeśli McDover była zaskoczona, dobrze ukrywała zdumienie. Nic. Żadnej złości. Niedowierzania. Beznamiętnie przebiegała wzrokiem po dokumencie. Jej prawnicy, przeczytawszy skargę, okazali pełną zadowolenia obojętność. Archer zapisał coś w notatniku. Mijały minuty. Napięcie w gabinecie było niemal namacalne. W końcu McDover powiedziała bez cienia emocji w głosie: – To jakiś absurd. – Kim jest Greg Myers? – zapytał chłodno Killebrew. – Na razie nie zamierzamy ujawniać jego tożsamości – odparł Michael. – I tak się dowiemy, prawda? To jakieś cholerne pomówienia. Pozwiemy go i puścimy z torbami. Nie ukryje się. Michael wzruszył ramionami. – A pozywajcie sobie, kogo chcecie. Nie nasza sprawa. – Czego takiego dowiedzieliście się podczas oceny tych domniemanych

zarzutów, co mogłoby wskazywać, że mogą być słuszne? – zapytał Archer nieprzyjemnym, nosowym głosem, który sugerował, że uważa się za bardziej inteligentnego od wszystkich tu zgromadzonych. – Tego również nie możemy jeszcze ujawnić. Jak z pewnością państwo wiecie, sędzia McDover ma trzydzieści dni, żeby odpowiedzieć na piśmie. W tym czasie my będziemy kontynuować śledztwo. Kiedy dostaniemy odpowiedź, ustosunkujemy się do niej. – Już teraz udzielę wam odpowiedzi – warknął Killebrew. – To oszczerczy stek bzdur. Same kłamstwa. Pracownikom Komisji Dyscyplinarnej Sędziów powinno się postawić zarzut, że traktują poważnie takie śmieci i znieważają jednego z najlepszych sędziów stanu Floryda. – Nas też pozwiecie? – zapytała Lacy ze spokojem, który najwyraźniej zbił go z tropu. Spiorunował ją wzrokiem, ale nie dał się sprowokować. – Obawiam się o poufność – odezwała się McDover. – Nie przejmuję się tymi zarzutami, bo są bezpodstawne i bezzwłocznie tego dowiedziemy. Ale muszę chronić swoją reputację. To pierwsza skarga, jaka wpłynęła pod moim adresem od siedemnastu lat, odkąd jestem sędzią. – To o niczym nie świadczy – rzuciła Lacy, która wyraźnie miała ochotę na utarczkę słowną. – To prawda, panno Stoltz, ale chcę mieć pewność, że sprawa nie nabierze rozgłosu. Tym razem odezwał się Michael. – Wiemy, że musimy działać dyskretnie, że chodzi o pani reputację i dlatego procedujemy zgodnie z ustawą, na której mocy nasze dochodzenie jest ściśle tajne. – Ale będziecie rozmawiać z potencjalnymi świadkami – zauważył Killebrew. – Ludzie zaczną gadać. Wiem, jak przebiegają takie dochodzenia. To polowania na czarownice, w których cierpią ludzie. – Ludzie już ucierpieli – odgryzła się Lacy, patrząc bez mrugnięcia okiem na McDover, przyglądającą się jej obojętnym, znudzonym wzrokiem. Przez chwilę wydawało się, że w pomieszczeniu zabrakło powietrza. – Takie śledztwa – odezwał się Michael – to dla nas chleb powszedni, panie Killebrew. Zapewniam, że potrafimy zachować dyskrecję. Często jednak zdarza się, że to druga strona zaczyna mówić. – My, proszę pana, na pewno nic nie powiemy – zapewnił Killebrew. – Zgłosimy wniosek o oddalenie skargi i jak najszybciej zakończymy tę sprawę. – Pracuję dla KDS od prawie trzydziestu lat i nie widziałem jeszcze, żeby oddaliła skargę przed otrzymaniem odpowiedzi. Ale proszę spróbować. – Świetnie, panie Geismar. A w ciągu tych trzydziestu lat ile razy miał pan do czynienia ze skargą składaną przez anonimową osobę?

– Ta osoba nazywa się Greg Myers. Jego nazwisko figuruje na pierwszej stronie. – Dziękuję. Ale kim jest ten pan Myers i gdzie mieszka? Nie ma adresu, danych kontaktowych, niczego. – Byłoby to niezgodne z procedurą, gdyby próbował pan się z nim skontaktować. – Nie powiedziałem, że zamierzam się z nim skontaktować. Chcemy tylko wiedzieć, kim ten człowiek jest i dlaczego oskarża moją klientkę o korupcję. To wszystko. – Porozmawiamy o tym później – odparł Michael. – Coś jeszcze? – zapytała McDover. Wzięła sprawy w swoje ręce i zamierzała zakończyć spotkanie. – Z naszej strony to wszystko – powiedział Michael. – Oczekujemy, że odpowiedzą państwo w ciągu trzydziestu dni. Nie uścisnąwszy sobie dłoni, zdawkowo skinęli głowami, po czym wstali od stołu i wyszli z gabinetu. Bez słowa wrócili do samochodu i odjechali spod gmachu sądu. – No więc co macie do powiedzenia? – odezwał się Michael, kiedy wyjeżdżali z miasteczka. Pierwszy głos zabrał Justin: – Fakt, że nie wiedząc, co się kroi, wynajęła najdroższego adwokata w okolicy, wzbudza podejrzenia. Czy zwróciłaby się do niego, gdyby nie miała czegoś na sumieniu? I niby skąd ma na to pieniądze? Z sędziowskiej pensji? Handlarzy narkotykami i inne szychy stać na kogoś takiego jak Killebrew, ale nie sędzię sądu okręgowego. – Myślę, że ma forsę – wtrąciła Lacy. – Udawała opanowaną, ale widziałem, że się boi – dodał Michael. – I nie był to lęk o zszarganą reputację. To najmniejsze z jej zmartwień. Zgadzasz się, Lacy? – Nie odniosłam wrażenia, że się boi. Jest na to zbyt bezwzględna. – Słuchajcie – rzucił Justin. – Wiemy, co zrobi McDover. Napisze odpowiedź, w której będzie twierdziła, że nabyła mieszkania lata temu jako inwestycję. W przypadku zagranicznych firm nie jest to niezgodne z prawem. Może wyglądać podejrzanie, ale nie jest nielegalne ani nawet nieetyczne. – Dobrze, ale jak udowodni, że za nie zapłaciła? – zapytała Lacy. – Znajdzie jakieś dokumenty – zgadywał Michael. – Ma Vonna Dubose’a, który fałszuje księgi, a teraz wynajęła Edgara Killebrew, żeby zatarł ślady. Nie będzie łatwo. – Wiedzieliśmy o tym od początku – przypomniała mu Lacy. – Musimy wyciągnąć od Myersa więcej informacji – uznał Michael. – Potrzebujemy dowodu obciążającego.

– Tak, ale on nie może się wychylać – dodał Justin. – Widzieliście, jak bardzo chcą go dopaść. – Nie znajdą go. – Głos Lacy był tak pewny, jakby wiedziała więcej od kolegów. Jechali dwie godziny na trwające piętnaście minut spotkanie, ale na tym polegała ich praca. Jeśli starczy im czasu, Lacy chciała przynajmniej zobaczyć wrak swojego samochodu i zabrać z bagażnika i schowka resztę szpargałów. Michael odwodził ją od tego. Cokolwiek tam zostawiła – stare płyty CD, parasolkę czy drobne – nie było warte tego, by wracać do miejsca, w którym zginął Hugo. Ponieważ jednak byli w okolicy i mieli chwilę, Michael chciał się przywitać z szefem policji w rezerwacie i przedstawić go Lacy. Gritt był na miejscu wypadku, brał udział w akcji ratunkowej i Lacy chciała mu przynajmniej podziękować. Dochodziła osiemnasta, gdy zajechali przed posterunek w pobliżu kasyna. Przy biurku krzątał się jeden z funkcjonariuszy i kiedy Michael zapytał go o szefa, został poinformowany, że Gritt już tu nie pracuje. Na jego miejsce przyjęto kogoś nowego, ale ten ktoś poszedł już do domu. – Co się stało z Grittem? – zapytał Michael, od razu nabierając podejrzeń. Policjant wzruszył ramionami, jakby nie wiedział. – Trzeba zapytać wodza, ale wątpię, żeby wam powiedział. Podjechali dwie przecznice dalej na złomowisko i przez siatkę przyglądali się dziesiątkom wraków. Wśród przygnębiającej kolekcji nie było priusa Lacy ani dodge’a rama, który się z nim zderzył. Oba samochody zniknęły. – Cholera – mruknął Michael. – Gritt zapewnił mnie, że wraki zostaną zabezpieczone. Mówiłem mu, że w tej sprawie może się toczyć śledztwo. Myślałem, że jest po naszej stronie. – Jak długo był tutaj szefem policji? – spytała Lacy. – Chyba mówił, że cztery lata. – Myślę, że musimy z nim porozmawiać. – Ale będziemy bardzo ostrożni, prawda, Lacy?

Rozdział 22 Nowym szefem policji został Billy Cappel, syn wodza i członek rady. Kiedy wódz go mianował, tłumaczył, że to sytuacja przejściowa. Billy będzie służył do czasu, aż na jego stanowisko zostanie wybrany właściwy człowiek. Ponieważ nowy bez wątpienia będzie jednym z miejscowych, jego poszukiwania nie potrwają długo. Tak naprawdę zarówno wódz, jak i Billy wiedzieli, że tymczasowa posadka już wkrótce zmieni się w stałą. Billy, oprócz miesięcznych dywidend, zarabiał rocznie pięćdziesiąt tysięcy jako członek rady. Jako szef policji miał zarabiać trzy razy tyle i dzięki nowym przepisom mógł bawić się w gliniarza, dalej zasiadając w radzie. Był to dobry układ, zwłaszcza dla klanu Cappelów. Życiorys Billy’ego jako stróża prawa nie był imponujący, ale i nie potrzebował innego. Zanim został wybrany do rady, przez krótki czas pracował jako ochroniarz w kasynie; był też wolontariuszem na oddziale ratunkowym szpitala, dopóki nie zatrudniono tam pełnoetatowego personelu. Drugiego dnia swojej nowej pracy odebrał telefon z komisariatu w Foley w Alabamie. Tamtejsi gliniarze byli zainteresowani aresztowaniem Berla Mungera, człowieka z nagrań, który pomógł ukraść dodge’a rama. Ponieważ policja z Foley nie mogła przekroczyć granicy stanu, żeby dokonać aresztowania, a tereny poza rezerwatem nie podlegały jurysdykcji policji Tappacola, sytuacja była, delikatnie mówiąc, dość skomplikowana. Billy obiecał, że skontaktuje się z policją w DeFuniak Springs i poprosi ich o pomoc. Nie zrobił jednak niczego takiego; zamiast tego zadzwonił do ojca, a ten rozpuścił wici i niebawem Berl Munger dowiedział się, że Alabama wydała nakaz jego aresztowania. Billy nie mógł znaleźć nagrania, o którym mówili gliniarze z Foley. Przeszukał policyjne biura, kartotekę i komputery. Bez skutku. Podejrzewał, że Lyman Gritt schował nagranie albo zabrał je ze sobą, więc jeszcze raz zadzwonił do ojca i uprzedził go, że mogą być problemy. Zatelefonował też do Foley, by zapytać o nagranie, ale tamtejsi gliniarze byli sceptyczni i zastanawiali się: „Co, u diabła, robią tam ci Indianie?”. Obiecali, że prześlą materiał, lecz najwyraźniej się z tym nie spieszyli. Berl Munger tymczasem zapadł się pod ziemię. Billy i wódz złożyli wizytę w domu Lymana Gritta. Podczas pełnego napięcia spotkania Gritt przysiągł, że nic nie wie o nagraniu i nie ma pojęcia, o czym gadają gliniarze z Foley. Wódz posunął się do gróźb, ale były szef policji nie dał się zastraszyć. W końcu poprosił ich, żeby opuścili jego posiadłość. Już wcześniej uważał wodza za człowieka wścibskiego i nieuczciwego, a teraz, kiedy stracił pracę, gardził nim i całą jego rodziną. Ukrył nagranie na strychu razem z kopią tego ze sklepu Froga Freemana. Gritt uważał się za uczciwego gliniarza, który został wylany przez

skompromitowanych polityków. Jeśli kiedyś nadejdzie dzień rozrachunków, będzie potrzebował dowodów. Był człowiekiem prawym i kompetentnym. Dwa dni po wypadku, gdy padały kolejne pytania, a odpowiedzi okazywały się wymijające, osobiście pojechał na miejsce zdarzenia. Zdumiały go trzy oczywiste rzeczy. Po pierwsze, po co złodziej samochodów miałby kraść brykę wartą co najmniej trzydzieści tysięcy dolarów i jechać trzy godziny do odosobnionego miejsca w rezerwacie Indian? Wiejska droga, na której zatrzymał się samochód, znajdowała się w sercu rezerwatu i prowadziła właściwie donikąd. Zaczynała się na tyłach kasyna, wiła się, prowadząc w głąb rezerwatu, i była wykorzystywana przez garstkę Indian Tappacola, którzy mieszkali w dzikiej, nieprzyjaznej okolicy. Dysponując środkami finansowymi, plemię utwardziło drogę i dbało o nią, ale tak samo wyglądała teraz każda droga polna w okolicy. Sądząc po tym, co zobaczył na nagraniu, złodziej miał doświadczenie, a tacy weterani zwykle po kilku godzinach odprowadzają samochody do dziupli. Nie wałęsają się o północy po dziwnych miejscach, popijając jacka daniel’sa, i nie urządzają sobie rajdów po okolicy. Z tego, co wiedział Gritt, w hrabstwie Brunswick nikt nie zajmował się paserką. Nie mógł uwierzyć, że kierowca, który był podpity albo całkiem pijany, przeżył czołowe zderzenie z małą toyotą prius, wyszedł bez szwanku po wystrzeleniu poduszki powietrznej i odszedł z miejsca zdarzenia o własnych siłach. I niby dokąd miał pójść? Połowę rezerwatu stanowiły mokradła i tereny nienadające się do zamieszkania. Wyższe partie porastał gęsty las. Na jedynych ziemiach, które nadawały się do czegokolwiek, zbudowano kasyno. Intruz, który o północy błąkałby się po rezerwacie, zgubiłby się w ciągu zaledwie pięciu minut. Jeśli gość z rozkwaszonym nosem z nagrania Froga był rzeczywiście kierowcą skradzionego pick-upa, musiał mieć wspólnika, kogoś, kto jechał drugim pick-upem na fałszywych blachach z Florydy. To była pierwsza zagadka, w której nic nie trzymało się kupy. Druga była jeszcze bardziej zagmatwana: co dwoje prawników, którzy zajmowali się sprawą sędzi oskarżonej o naruszenie etyki zawodowej, robiło o północy w rezerwacie? Nie wtargnęli na teren prywatny – niezależnie od tego, jak bardzo Indianie się starali, nie byli w stanie powstrzymać intruzów – ale tych dwoje nie miało uprawnień do działania w rezerwacie. Sąd plemienny liczył trzech członków, którzy, choć dobrze opłacani, nie mieli wykształcenia prawniczego. Mimo to florydzka Komisja Dyscyplinarna Sędziów nie mogła ich tknąć. Trzecia zagadka była oczywista: jak doszło do wypadku? Nie było przecież ruchu; tylko dwa samochody na ciemnym odcinku drogi przy dobrej pogodzie. Nie było ograniczenia prędkości, ale żaden rozsądny kierowca nie wjeżdżałby w takie zakręty szybciej niż osiemdziesiąt kilometrów na godzinę. Facet, który zniknął, nawet jeśli był pod wpływem, potrafiłby trzymać się swojego pasa.

Stojąc w miejscu, w którym doszło do zderzenia, i spoglądając na plamy płynów eksploatacyjnych na asfalcie, Gritt musiał przyznać, że jest w kropce. Tu nie chodziło o śmiertelny wypadek i kierowcę, który zbiegł z miejsca zdarzenia, ale o coś więcej. Wozy służb ratowniczych pozostawiły istny labirynt śladów opon na poboczu, w rowach, a nawet na pobliskim polu. Jeśli drugi pick-up, ten na fałszywych blachach, wziął stąd kierowcę dodge’a, to dokąd pojechał? Może trzymał się z dala od drogi, nie chcąc, żeby zobaczyli go Tappacola wychodzący z kasyna po nocnej zmianie. Do tej pory Gritt rozmawiał z każdym z okolicznych mieszkańców i nikt niczego nie widział; większość twierdziła, że spała. Tylko pani Beale słyszała huk. W ziemi za płytkim rowem przydrożnym Gritt zauważył ślady opon, które biegły w bok od miejsca wypadku. Szerokie opony, szerokie nadwozie, dobra przyczepność, prawdopodobnie pick-up. Podążał za nimi przez pięćdziesiąt metrów i w zaroślach rzepienia znalazł zwitek papierowych ręczników, cztery kawałki zmięte w kulkę i zlepione zaschniętą krwią. Nie dotykał ich, ale wrócił do radiowozu i wyciągnął z bagażnika torebkę strunową. Przy użyciu patyka delikatnie włożył do niej ręczniki i ruszył dalej za śladami opon. W pewnym momencie w trawie i zaroślach ślady się urywały, ale zauważył je znowu czterysta metrów od radiowozu. Przecinały dno wyschniętego potoku, biegły dalej jakieś sto metrów i skręcały w lewo, w wysypaną żwirem drogę, którą pierwszy raz widział na oczy. I tam się kończyły. Droga wiła się przez kolejne osiemset metrów – stał przy niej tylko jeden dom – i docierała do utwardzonego szlaku zwanego Sandy Lane. Gritt powoli wrócił na miejsce wypadku i wsiadł do samochodu. Na nagraniu Froga twarz gościa była widoczna jak na dłoni. Teraz, przy odrobinie szczęścia, miał także próbkę jego krwi. Nie było jednak wątpliwości, że kierowca pick-upa znał okolice lepiej niż on. *** Zebranie odbyło się w nieumeblowanym mieszkaniu przy Seagrove Beach, jednym z wielu wybudowanych i sprzedanych przez kolejną firmę krzak z istnego labiryntu organizacji Dubose’a. Kiedy wódz Cappel wjechał na parking, został odprowadzony do budynku przez mężczyznę, którego znał jedynie jako Hanka. Po latach współpracy z Dubose’em wodza wciąż zdumiewało, jak niewiele wie o tym człowieku i jego poplecznikach. Domyślał się, że Hank musiał być kimś istotnym, bo brał udział w spotkaniu i choć nic nie mówił, słyszał każde słowo. Dubose miał za sobą długi męczący dzień. Dwie godziny wcześniej spotkał się z Claudią McDover w jej mieszkaniu w Rabbit Run i dowiedział się o spotkaniu z KDS. Przeczytał skargę, zapytał, kim jest Greg Myers, i próbował uspokoić

przerażoną sędzię. Po wszystkim został odwieziony do mieszkania, gdzie czekał na wodza. Cappel pojawił się z aktówką; wyciągnął z niej laptopa i położył na blacie wyspy kuchennej. W mieszkaniu nie było gdzie usiąść, ściany wciąż pachniały świeżą farbą. – Są dwa nagrania – zaczął wódz. – Pierwsze z policji z Foley w Alabamie; dopiero dziś po południu dostaliśmy kopię. Jesteśmy prawie pewni, że przesłali je w ubiegłym tygodniu i Gritt zgubił je, ukrył albo sam nie wiem, co z nim zrobił. W aktach nie ma o nim ani słowa. Oto ono. – Wystukał coś na klawiaturze i Dubose pochylił się. Patrzyli na film, na którym ktoś kradł dodge’a rama z parkingu w Foley. Dubose oglądał materiał w milczeniu, a gdy nagranie dobiegło końca, rzucił tylko: – Puść jeszcze raz. Obejrzeli materiał po raz drugi. – Co wiesz? – zapytał Dubose. – Honda należy do niejakiego Berla Mungera, który dostał cynk i zniknął. Co o nim wiesz? Dubose cofnął się i przez chwilę krążył po pokoju. – Nic. To było zlecenie. Potrzebowaliśmy kradzionego pick-upa, więc zadzwoniliśmy tu i tam. Munger nie należy do klubu, to niezależny przedsiębiorca. Nic nie wie. – Wygląda na to, że kiedy przekazywał samochód, dobił z kimś targu i wziął gotówkę. Ma więc coś do powiedzenia. – Owszem, ma. Zakładam, że powiedziano mu, żeby zniknął i nie wychylał się. – No tak... A kim był ten drugi, ten, który ukradł dodge’a? – Nie mam pojęcia, pewnie jeden z ludzi Mungera. Mówię ci, że ich nie znamy. Po prostu zapłaciliśmy im gotówką za kradziony samochód. – Dubose podszedł do wyspy kuchennej i utkwił wzrok w monitorze. – Pokaż ten drugi film. Palce wodza zatańczyły na klawiaturze i na ekranie pojawiło się nagranie Froga. Dubose obejrzał je i pokręcił głową z obrzydzeniem. Tym razem zaczął kląć. – Kretyn, kretyn, kretyn – mruczał pod nosem. – Czyli znasz tych gości, tak? – Tak. – A ten dzieciak z rozbitym nosem prowadził dodge’a, kiedy doszło do wypadku, tak? – Cholera, cholera, cholera. – To chyba znaczy tak, tak, tak. Wiesz, Vonn, nie podobają mi się te

wszystkie tajemnice. Odwalasz takie numery na naszej ziemi i nic mi nie mówisz. Nie chcę być twoim partnerem, ale wiele nas łączy. Jeśli gdzieś jest przeciek, chcę o tym wiedzieć. Dubose znów zaczął krążyć po pokoju i obgryzać paznokcie; starał się zachować spokój, ale miał ochotę wybuchnąć. – Co chcesz wiedzieć? – warknął. – Kim jest ten z rozwalonym nosem? I jak to możliwe, że korzystasz z usług takich kretynów? W środku nocy zatrzymują się pod sklepem, nie parkują w cieniu, ale centralnie pod drzwiami, jakby się prosili, żeby ich sfilmowano. I proszę, oto mamy nagrania twoich ludzi zaraz po tym, jak wykonali robotę. – To idioci, okay? Kto widział to drugie nagranie? – Ja, ty, Billy, Frog, szeryf Pickett i Gritt. – Możemy więc zadbać, żeby nikt więcej go nie zobaczył, tak? – Może. Martwi mnie Gritt. Okłamał mnie w sprawie pierwszego nagrania, twierdził, że nic o nim nie wie, ale gliniarze z Foley powiedzieli Billy’emu, że wysłali kopię przeszło tydzień temu. Gritt coś kombinuje, a teraz, kiedy stracił pracę, jest naprawdę wkurzony. Nie zdziwiłbym się, gdyby ukrył gdzieś kopie obu nagrań. Próbowałem z nim rozmawiać, ale nic z tego nie wyszło. – Co on wyprawia, do cholery? – Musiałem go zwolnić, pamiętasz? Sam mi to doradzałeś. Trzeba było się go pozbyć, żeby kontrolować dochodzenie. Ludzie z Komisji Dyscyplinarnej Sędziów zaczęli węszyć i są podejrzliwi jak diabli. Kto wie? Może pójdą do federalnych i przekonają ich, żeby przyjrzeli się sprawie. Gritt nie potrafił grać zespołowo. Musiał odejść. – Dobrze już, dobrze – rzucił Dubose i zatrzymawszy się przy przesuwanych drzwiach, spojrzał w mrok. – Zrobimy tak. Spotkasz się z Grittem i przekonasz go, że igra z ogniem. Facet za bardzo sobie pozwala, więc trzeba go utemperować. – Nie podoba mi się ta metafora. Dubose odwrócił się i podszedł do wodza, jakby szykował się do zadania ciosu. Oczy mu błyszczały i ledwie nad sobą panował. – Mam gdzieś, co ci się podoba. Nie pójdziemy na dno tylko dlatego, że Gritt jest rozżalony, bo stracił pracę. Wytłumacz mu, z kim ma do czynienia. Facet ma żonę, trójkę dzieciaków i całkiem niezłe życie, nawet jeśli pożegnał się ze swoim ślicznym mundurem. Ma zbyt wiele do stracenia, żeby nagle zgrywać świętoszka. Niech przestanie kłapać dziobem, odda wszystko, co ukrywa, i wróci do szeregu. Albo porozmawiamy inaczej. Rozumiesz? – Nie skrzywdzę brata. – Nie będziesz musiał. Nie rozumiesz, jak działa magia zastraszania. Ja mógłbym o tym napisać książkę. Znam się na tym i lubię to. Gritt musi to zrozumieć. Jeśli ja pójdę na dno, to samo czeka ciebie i wiele innych osób. Ale tak

się nie stanie. Twoim zadaniem jest przekonać Gritta, żeby się zamknął i wrócił do szeregu. Zrób to, a wszystko będzie dobrze. Wódz opuścił pokrywę laptopa. – A co z szeryfem Pickettem? – To nie on będzie prowadził śledztwo w sprawie wypadku, tylko ty. Dla niego to jeden wrak mniej. Zresztą sam zajmę się szeryfem. Ty ustaw do pionu Gritta. I upewnij się, że Munger zniknął. Zabaw się w kotka i myszkę z chłopakami z Foley i jakoś przetrwamy tę burzę. – A ten ze złamanym nosem? – Jutro w południe będzie tysiąc pięćset kilometrów stąd. Biorę go na siebie.

Rozdział 23 Lacy wróciła do pracy w pełnym wymiarze godzin i choć jej obecność podnosiła na duchu, brak Huga był niczym jątrząca się rana. Ona i Michael zachowali większość szczegółów dla siebie, ale wśród ludzi panowało ogólne przekonanie, że śmierć Huga była czymś więcej niż tragicznym wypadkiem. W maleńkiej agencji tajemnicza śmierć jednego z pracowników wzbudzała niepokój. Nikt z KDS nie przypuszczał, że ich praca może być niebezpieczna. Choć jej ruchy były powolne, a głowę okrywała rosnąca kolekcja modnych chustek, powrót Lacy ucieszył kolegów i stał się dla nich inspiracją. Odzyskiwała siły i spędzała w pracy coraz więcej czasu. Dwa dni po spotkaniu z Claudią McDover siedziała przy biurku, kiedy zadzwonił do niej Edgar Killebrew. Napuszony nawet przez telefon, zaczął od uprzejmego: – Panno Stoltz, im dłużej przeglądam tę skargę, tym bardziej jestem zbulwersowany. Te zarzuty są bezpodstawne i jestem zdumiony, że KDS w ogóle zamierza się tym zająć. – Już to pan mówił – odparła ze spokojem Lacy. – Ma pan coś przeciwko nagrywaniu naszej rozmowy? – Mam gdzieś, co pani robi. Lacy włączyła nagrywanie. – A więc, co mogę dla pana zrobić? – zapytała. – Wycofać tę przeklętą skargę, oto co może pani zrobić. I przekazać panu Gregowi Myersowi, że wytoczę mu tyle procesów o zniesławienie, że przez najbliższe dziesięć lat nie wyjdzie z sądu. – Oczywiście przekażę, ale jestem pewna, że pan Myers rozumie, że jego skarga nie nosi znamion oszczerstwa, ponieważ do tej pory nie została podana do opinii publicznej. – Jeszcze zobaczymy. Postanowiłem nie składać wniosku o oddalenie tylko dlatego, że to ściągnęłoby niepotrzebną uwagę. Rada nadzorująca działalność KDS liczy pięć osób, pięciu lojalnych członków partii, którzy podlizywali się gubernatorowi, dlatego w kwestii dochowywania tajemnic nie ufam żadnemu z nich, tak jak nie ufam nikomu z pani biura. O tej sprawie nie może zrobić się głośno. Czy pani to rozumie, panno Stoltz? – Rozmawialiśmy o tym dwa dni temu w gabinecie sędzi McDover. – I teraz znów rozmawiamy. Przy okazji, chciałbym dowiedzieć się nieco więcej o prowadzonym przez państwa dochodzeniu. Bez wątpienia zaprowadzi was donikąd, dlatego obawiam się, że w akcie desperacji zaczniecie składać niezapowiedziane wizyty ludziom, którzy mogą znać moją klientkę. Tak właśnie

rodzą się plotki, paskudne plotki, panno Stoltz, a ja nie wierzę, że pani, czy ktokolwiek inny, potrafi zachować należytą dyskrecję. – Za bardzo się pan martwi, panie Killebrew. Dla nas to chleb powszedni i dobrze wiemy, co znaczy poufność. Poza tym nie wolno mi rozmawiać na temat śledztwa. – Ostrzegam, że jeśli ta sprawa zmieni się w polowanie na czarownice i ucierpi przez to reputacja mojej klientki, pozwę panią, pana Geismara i całą KDS za zniesławienie. – Proszę bardzo. A my pozwiemy pana za bezpodstawne wytoczenie sprawy. – Pięknie, po prostu pięknie! Wprost nie mogę się doczekać, kiedy spotkamy się na sali sądowej. Ja tam praktycznie mieszkam, panno Stoltz, pani nie. – Coś jeszcze, panie Killebrew? – To wszystko. Miłego dnia. Choć w rozmowie starała się zachować spokój, telefon wytrącił Lacy z równowagi. Killebrew był nieustraszonym prawnikiem, znanym ze stosowania taktyki spalonej ziemi. Proces, który by im wytoczył, zostałby w końcu uznany za niepoważny, ale perspektywa użerania się z nim była mało zachęcająca. Do tego Killebrew miał rację; był człowiekiem, który zarabiał, występując przed ławą przysięgłych, podczas gdy Lacy żadnego nie widziała na oczy. Gdy odtworzyła nagranie z rozmowy Michaelowi, zbył je uśmiechem. W przeciwieństwie do niej słyszał już podobne groźby. Dopóki pracownicy Komisji Dyscyplinarnej Sędziów robili, co do nich należy i nie zapędzali się w zakazane rewiry, agencji nie groziły pozwy cywilne. W przeciwnym razie oddalaliby każdą skargę. Lacy wróciła do biurka i próbowała skupić się na innych rzeczach. Drugi raz zadzwoniła na posterunek i zapytała o Billy’ego Cappela, usłyszała jednak, że jest zajęty. Godzinę później zadzwoniła jeszcze raz i dowiedziała się, że nadal jest na spotkaniu. Wykonała telefon do firmy ubezpieczeniowej i w końcu namierzyła rzeczoznawcę, który zabrał wrak priusa. Poinformował ją, że sprzedał go za tysiąc dolarów na złomowisko niedaleko Panama City. Twierdził, że nie wie, co dzieje się z pojazdami, które tam trafiają, ale podejrzewał, że albo są zgniatane i wysyłane do zakładów recyklingu, albo sprzedawane na części. Dwa razy zadzwoniła na złomowisko, lecz niczego się nie dowiedziała. Po lunchu poinformowała Michaela, że ma wizytę u lekarza i tego dnia nie wróci już do pracy. Zamiast tego wybrała się do Panama City; pierwszy raz od wypadku jechała sama. Nie przekraczała prędkości i starała się nie wzdrygać na widok każdego mijanego samochodu, ale i tak kosztowało ją to wiele nerwów. Oddychała z trudem i żołądek miała ściśnięty w ciasny supeł, była jednak zdecydowana dojechać tam i wrócić. Na miejscu zaparkowała na wysypanym żwirem parkingu między samochodem pomocy drogowej i wysłużonym pick-upem. Zapytała o biuro starszego mężczyznę w usmarowanej olejem koszuli i z jeszcze brudniejszą brodą.

Wskazał głową metalowy barak z powgniatanymi ścianami i otwartymi drzwiami. Weszła do pomieszczenia z długim kontuarem, na którym mechanicy kładli zakupione używane części samochodowe. Na ścianach wisiała imponująca kolekcja kołpaków, choć jeden kąt zarezerwowano dla kalendarzy ze zdjęciami półnagich kobiet. Pojawienie się ładnej dziewczyny sprawiło, że wszelki ruch ustał. Mężczyzna z imieniem Bo namalowanym z pomocą szablonu na koszuli uśmiechnął się. – Witamy, panienko – rzucił. – W czym możemy pomóc? Lacy odpowiedziała uśmiechem i podeszła do niego. – Szukam swojego samochodu. Trzy tygodnie temu został rozbity w rezerwacie Tappacola i przywieziony tutaj. Chciałabym go zobaczyć i wziąć kilka drobiazgów. Uśmiech na twarzy Bo zgasł. – Hm… skoro trafił do nas, to nie jest już pani samochód. Rozumiem, że został skasowany. – Tak. Rozmawiałam z firmą ubezpieczeniową i powiedziano mi, że znajdę go tutaj. Bo podszedł do komputera. – Ma pani numer VIN? – zapytał. Lacy wręczyła mu ksero karty pojazdu. Kiedy wystukiwał coś na klawiaturze, podszedł do niego kumpel imieniem Fred. Z drugiego końca kontuaru dwóch mechaników obserwowało rozwój wydarzeń. Bo i Fred marszczyli czoła, mruczeli coś pod nosem i wyglądali na zdezorientowanych. – Tędy – rzucił w końcu Bo i wyszedł zza kontuaru. Lacy ruszyła za nim. Przecięli niewielką halę i wyszli bocznym wyjściem. Na tyłach budynku był ogrodzony wysokim płotem rozległy plac z setkami pogruchotanych samochodów osobowych, ciężarówek i furgonetek. W oddali masywna, niezgrabna maszyna miażdżyła rozbity samochód. Bo machnięciem ręki przywołał mężczyznę, a ten podszedł do nich z ociąganiem. Miał na sobie białą koszulę bez imienia; dużo czystszą niż te, którymi mogli się pochwalić Bo czy Fred. Wyglądało na to, że on tu dowodzi. Bo wręczył mu kartkę. – Pani szuka priusa przywiezionego z rezerwatu Indian. Mówi, że jest właścicielką. Mężczyzna w białej koszuli ściągnął brwi i pokręcił głową. – Nie ma go tu. Kilka dni temu przyjechał jakiś facet i kupił go za gotówkę. Zabrał go na lawecie. – Kto to był? – zapytała Lacy. – Nie mogę powiedzieć, proszę pani, i naprawdę nie wiem. Chyba się nie przedstawił. Chciał tylko samochód i miał gotówkę. To tutaj normalka. Kupują wraki i sprzedają je na części. Nigdy wcześniej nie widziałem tego kolesia.

– I nie macie żadnych dokumentów? Bo parsknął śmiechem, a jego szef uśmiechnął się pobłażliwie. – Nie, proszę pani. Kiedy samochód zostaje skasowany i przestaje należeć do właściciela, nikogo nie obchodzi, co się z nim dzieje – wyjaśnił. – Takie wraki często sprzedaje się za gotówkę. Nie wiedziała, o co jeszcze mogłaby zapytać. Zakładała, że mężczyźni mówią prawdę. Rozejrzała się po cmentarzysku samochodów i uznała, że znalezienie tu czegokolwiek to jak szukanie igły w stogu siana. – Przykro mi, proszę pani – dodał szef i zostawił ją w towarzystwie Bo. *** Wiadomość od Verny brzmiała: Chcesz pogadać? Po krótkiej wymianie SMS-ów umówiły się na spotkanie. Lacy przyjechała do domu Hatchów po kolacji. Verna była sama z dziećmi. Dwoje starszych odrabiało pracę domową. Młodsze spały. Verna powiedziała, że od śmierci Huga w domu nie było takiej ciszy. Popijały na patio zieloną herbatę i obserwowały w ciemnościach świetliki. Verna odetchnęła, gdy krewni w końcu rozjechali się do domów, choć jej matka zapowiedziała, że wróci jutro, żeby pomóc w opiece nad Pippin. Verna była wykończona, ale przynajmniej zaczęła więcej sypiać, choć nadal budziła się przekonana, że jest z nią Hugo. Jakimś cudem zaczęła jednak funkcjonować w miarę normalnie. Przy czwórce dzieci nie mogła sobie pozwolić na prawdziwą żałobę. Życie toczyło się dalej. – Dostałam dziś czek z ubezpieczenia na życie, więc mam jeden kłopot z głowy, przynajmniej na razie – powiedziała. – To świetnie. – Wystarczy nam na mniej więcej rok, ale będę musiała znaleźć pracę. Hugo zarabiał sześćdziesiąt tysięcy rocznie i nie mamy żadnych oszczędności. Część pieniędzy muszę odłożyć na przyszłość, dla dzieci. Musiała się wygadać i potrzebowała kogoś, kto jej wysłucha, kogoś spoza rodziny. Skończyła studia na wydziale publicznej służby zdrowia Uniwersytetu Stanowego Florydy i zanim pierwszy raz zaszła w ciążę, pracowała przez rok jako pracownik opieki społecznej. Po trzecim dziecku porzuciła marzenia o karierze zawodowej. – Podoba mi się myśl, że mogłabym wrócić do pracy – powiedziała. – Długo byłam pełnoetatową matką i jestem gotowa na zmianę. Hugo i ja często o tym rozmawialiśmy i ustaliliśmy, że kiedy Pippin pójdzie do przedszkola, wrócę do pracy. Może przy dwóch pensjach stać by nas było na większy dom, może zaczęlibyśmy odkładać dla dzieci. On mnie bardzo wspierał, Lacy. Pewnie miał trochę wybujałe ego i takie tam, ale nie miał nic przeciwko temu, żebym wróciła do pracy.

Jeszcze długo o tym mówiła, a Lacy słuchała i kiwała głową. Po jakimś czasie Verna upiła łyk herbaty i na chwilę zamknęła oczy. Zaraz potem je otworzyła. – Uwierzysz, że ludzie już zaczęli prosić mnie o pieniądze? Dwóch kuzynów Huga kręciło się tu przez jakiś czas, a w końcu zapytali, czy nie pożyczyłabym im trochę grosza. Odmówiłam i przegoniłam ich, ale wiem, że wrócą. Coś jest nie tak z ludźmi, skoro stać ich na coś takiego, prawda? Na to pytanie Lacy nie znała odpowiedzi. – Nie wiem – bąknęła. – Zbyt wiele osób próbuje służyć mi radą – ciągnęła Verna. – Jeszcze przed pogrzebem wszyscy wiedzieli, że dostanę sto tysięcy z ubezpieczenia na życie, i niektóre pijawki już wtedy próbowały wkraść się w moje łaski. Mam ich dość, naprawdę. Nie mówię o mamie i siostrach, ale o niektórych kuzynach i ludziach, których nie widzieliśmy z Hugiem przez ostatnie pięć lat. – Geismar wspomniał coś, że kręcili się koło ciebie jacyś prawnicy, którzy zamierzają wnieść pozew. – Ich też przegoniłam. Jeden z nich powiedział, że mogłabym dostać pieniądze z polisy ubezpieczeniowej na skradzionego pick-upa. Ale to chyba nieprawda, bo kiedy samochód zostaje skradziony, polisa zostaje unieważniona, przynajmniej jeśli chodzi o szkody osób trzecich powstałe po kradzieży. Odbyło się w tej sprawie mnóstwo głośnych procesów. Podobno pozwano też Toyotę w związku z wadliwą poduszką powietrzną i pasem bezpieczeństwa. Ale nie wiem, czy to dobry pomysł… Mam pytanie, Lacy. Kiedy tamtej nocy Hugo jechał do kasyna, czy jego pas bezpieczeństwa działał, jak należy? – Niezupełnie. Coś było nie tak z zatrzaskiem i nie mógł go zapiąć. Nigdy wcześniej nic takiego się nie zdarzało. Majstrował przy nim i kilka razy próbował go zapiąć, zanim w końcu zaskoczył, ale coś ewidentnie było nie tak. – Myślisz, że ktoś przy nim grzebał? – Tak, Verno. Myślę, że ktoś wyłączył poduszkę powietrzną i uszkodził pas bezpieczeństwa. – A wypadek wcale nie był wypadkiem? – Tak myślę. Celowo wjechał w nas pick-up dwukrotnie cięższy od priusa. – Ale dlaczego? Powiedz, Lacy. Zasługuję na to, żeby wiedzieć, co się dzieje. – Powiem ci wszystko, co wiem, ale musisz obiecać, że nikomu nie piśniesz ani słowa. – Daj spokój. Przecież mnie znasz. – Masz prawnika? – Tak. Jeden z kolegów Huga ze studiów zajmuje się wszystkim. Ufam mu. – To dobrze, ale nawet on nie może się dowiedzieć. Przynajmniej na razie.

– Powiedz mi, proszę. *** Dochodziła dwudziesta druga, kiedy Roderick otworzył drzwi i powiedział: – Mamo, Pippin płacze. – A to ci dopiero niespodzianka! Co za dzieciak... – Verna pospiesznie otarła łzy z twarzy. – Zostanę dziś na noc, dobrze? – zapytała Lacy, kiedy wstały i weszły do środka. – Zajmę się Pippin i może jeszcze porozmawiamy. – Dzięki. Mam jeszcze kilka pytań. – Domyślam się.

Rozdział 24 Spotkanie odbyło się w biurze FBI w Tallahassee, dziesięć minut piechotą od siedziby KDS. Przewodniczył mu niejaki Luna, który bardzo poważnie podchodził do swojej pracy i chyba nigdy się nie uśmiechał. Od momentu, gdy zajęli miejsca przy stole, widać było, że wątpi w celowość tego spotkania. Po jego prawej siedział przystojny, przyjazny agent, Pacheco; był po trzydziestce i bez obrączki, i pożerał Lacy wzrokiem, odkąd zostali sobie przedstawieni. Na drugim końcu stołu – jak ktoś potrzebny, choć nie do końca mile widziany – zajmował miejsce trzeci agent, Hahn. Lacy i Michael siedzieli naprzeciw Luny i Pacheco. – Po pierwsze – zaczęła Lacy – dziękuję, że znaleźliście dla nas czas. Wiemy, że jesteście zajęci, a to nie będzie krótkie spotkanie. Czy jesteśmy ograniczeni czasowo? Luna pokręcił głową. – Nie. Proszę mówić. – Dobrze. Wczoraj w rozmowie telefonicznej pytałam pana o niejakiego Vonna Dubose’a. Jesteśmy ciekawi, czy wiecie coś na jego temat. Pacheco sięgnął po kartkę. – Tak. Niestety, nie ma tego wiele. Dubose nie był notowany ani przez policję stanową, ani przez federalnych. Mafia Sumowa, zwana też Nadbrzeżną, jest nam dobrze znana. Myślę, że znacie jej historię. To niewielki gang z barwną przeszłością, nienotowany tu na Florydzie. Jakieś dwadzieścia lat temu niejaki Duncan został zatrzymany nieopodal Winter Haven z ciężarówką pełną marihuany. Agenci z DEA podejrzewali, że pracował dla zorganizowanej grupy, prawdopodobnie dla tej Mafii Nadbrzeżnej, ale niczego się nie dowiedzieli, bo Duncan nie chciał mówić ani współpracować. Odsiedział wieloletni wyrok i trzy lata temu został zwolniony warunkowo. Nigdy nie pisnął ani słowa. To tyle. Co do Vonna Dubose’a, na razie niczego nie znaleźliśmy. – Nie mamy zespołu, który zajmowałby się Mafią Nadbrzeżną – dodał Luna. – Ostatnio skupiamy się na bardziej palących problemach, na Al-Kaidzie, handlarzach narkotykami i innych przyjemniaczkach. – Dobrze – rzuciła Lacy. – Mamy informatora, któremu, chcąc nie chcąc, wierzymy. To były prawnik, przestępca, który odsiedział swoje. Twierdzi, że wie o kilku trupach w szafie. Oczywiście nie dosłownie; gość jest przekonany, że istnieje zorganizowany gang, którym rządzi Dubose. Informator skontaktował się z nami jakieś dwa miesiące temu. – Greg Myers? – zapytał Pacheco. – Takie nazwisko figuruje na skardze, którą wczoraj doręczyłam. Ale to jego nowe nazwisko, naprawdę się tak nie nazywa. Według Myersa, Vonn Dubose

i jego brat wiele lat temu zostali postrzeleni podczas nieudanej transakcji narkotykowej na południu Florydy. Brat zmarł. Vonn przeżył. Nic o tym nie wiecie? – Nic. – Pacheco pokręcił głową. – Skąd Myers o tym wie? – Nie mam pojęcia. Ukrywa się i jest bardzo tajemniczy. – Przed kim? – zapytał Luna. – Nie jestem pewna, ale nie przed wami ani żadnym z organów ochrony porządku publicznego. Kiedy przyznał się do winy, doniósł na kilka osób i teraz boi się, że coś mu grozi. – Postawiono mu zarzuty federalne? – dociekał Pacheco. – Tak i odsiedział karę w więzieniu federalnym. Ale proszę, z przyczyn, o których być może opowiem później, nie traćcie czasu na szukanie prawdziwego Grega Myersa. To nie z jego powodu tu jesteśmy. Czytaliście skargę przeciwko sędzi McDover. Dokonaliśmy oceny i uważamy, że jest ona zasadna. Sęk w tym, że tak naprawdę chodzi o coś więcej niż to, co napisano w skardze. Według Myersa, Vonn Dubose i Indianie Tappacola jakieś dwadzieścia lat temu zawarli umowę na budowę kasyna i od samego początku spijają śmietankę. Chodzi o grube pieniądze, którymi dzielą się teraz z sędzią McDover. – Pani sędzia bierze łapówki? – zapytał Luna. – Według Myersa, tak. – A niby czemu mieliby jej płacić? – Oficjalna skarga jest naszym dokumentem numer jeden. Macie kopię. Oto dokument numer dwa. – Michael przesunął dokumenty po blacie, gdy tymczasem Lacy ciągnęła: – To krótka notka o Tappacola, ich ziemi, oficjalnym uznaniu ich przez rząd federalny za plemię i staraniach, żeby zbudować kasyno. Mamy tu co najmniej dwa zabójstwa i niejakiego Juniora Mace’a, który siedzi w celi śmierci w Starke. Proponuję, żebyście poświęcili kilka minut i przeczytali dokument numer jeden. Ale oni już czytali, niespiesznie i w skupieniu. Wydawało się, że historia pochłonęła ich bez reszty. Metodycznie odwracali kartki, Pacheco nieco szybciej niż pozostali. Siedzący na końcu stołu Hahn w milczeniu przeglądał dokument. Powietrze było aż gęste, gdy zastanawiali się nad każdym słowem. Lacy zapisywała w notatniku nic nieznaczące notatki, a Michael czytał maile w telefonie. Kiedy skończyli, Lacy powiedziała: – Nasz dokument numer trzy to dość szczegółowa historia budowy kasyna oraz płatnej drogi dojazdowej i towarzyszących temu sporów sądowych. Mając sędzię w kieszeni, Dubose był w stanie poradzić sobie z każdym, kto stanął mu na drodze. I tak w roku dwutysięcznym otwarto Treasure Key. – Michael wręczył agentom kopie dokumentu numer trzy. – Mamy to teraz przeczytać? – zapytał Luna.

– Tak. – Dobrze. Napijecie się w tym czasie kawy? – Chętnie, dzięki. Hahn zerwał się od stołu i poszedł szukać recepcjonistki. Kawa pojawiła się w zwykłych kubkach – nie papierowych – ale ani Luna, ani Pacheco nie zwrócili na to uwagi. Byli pochłonięci lekturą dokumentu numer trzy. Pacheco skończył jako pierwszy i nie chcąc przeszkadzać szefowi, robił notatki na marginesie i czekał. W końcu Luna odłożył kopię na stół. – Mam pytanie – zaczął. – Ten Junior Mace, który czeka na egzekucję… Czy sugerujecie, że to nie on dopuścił się tych dwóch zabójstw wspomnianych w jednym z dokumentów? Tym razem głos zabrał Michael: – Prawdę mówiąc, nie wiemy, ale Greg Myers wierzy, że Mace został wrobiony i jest niewinny. – Spotkałam się z Mace’em w celi śmierci – dodała Lacy. – Facet twierdzi, że jest niewinny. – Nie on jeden – zażartował Pacheco. Jego uwaga wywołała uśmiechy na twarzach zgromadzonych, nikt jednak się nie roześmiał. Luna zerknął na zegarek i rzucił okiem na leżący przed Michaelem stos papierów. – Ile macie tych dokumentów? – zapytał. – Niewiele. – W dokumencie numer cztery poznacie sędzię McDover – wyjaśniła Lacy, na co Michael przesunął papiery w stronę agentów. – To ona w jednym z należących do niej mieszkań w Rabbit Run. Pacheco przyjrzał się fotografiom. – Nie wygląda, jakby pozowała – rzucił. – Kto zrobił te zdjęcia? – Nie wiemy – odparła Lacy. – Greg Myers ma informatora, którego nazwiska nie znamy, bo on sam go nie zna. Korespondują przez pośrednika. Siedzący z dala od innych Hahn westchnął jakby z niedowierzaniem. – To ciekawa historia, a będzie jeszcze ciekawsza – powiedziała Lacy, zerkając na niego. – Ale wróćmy do dokumentu numer cztery. Mamy tu kilka informacji o McDover, choć jest tego niewiele, bo nasza pani sędzia stara się nie zwracać na siebie uwagi. Jej wspólnikiem, być może nie jedynym, jest prawniczka z Mobile, niejaka Phyllis Turban specjalizująca się w nieruchomościach. Jej zdjęcie pochodzi z broszury wydanej przez tamtejszą Izbę Adwokacką. Te dwie panie znają się od dawna i są sobie bardzo bliskie, razem podróżują pierwszą klasą albo wyczarterowanymi odrzutowcami. Wydają dużo więcej, niż zarabiają. W dokumencie znajdziecie listę podróży, które odbyły w ciągu ostatnich siedmiu lat.

Zaintrygowani agenci przeglądali dokument numer cztery. W pokoju zapadła cisza, którą przerywał jedynie szelest odwracanych kartek. Kubek Lacy był pusty. Siedzieli przy stole od godziny i na razie była zachwycona przebiegiem spotkania. Idąc tu, nie wiedzieli, czego mogą się spodziewać. Zdawali sobie sprawę, że historia, którą mają zamiar opowiedzieć, jest interesująca, ale nie byli pewni, jak zostaną przyjęci. A jednak udało im się zwrócić uwagę FBI. I choć agenci należeli do ludzi zajętych, nie wyglądali, jakby się im spieszyło. W końcu Luna spojrzał na nią. – Następny. – Następny dokument, piąty, jest najkrótszy ze wszystkich prezentowanych do tej pory. To skondensowany raport z naszych ustaleń w tej sprawie w chronologicznym porządku – wyjaśniła Lacy, a Michael rozdał kolejne kopie. Agenci dokładnie się im przyjrzeli. – Jak zareagowała McDover, kiedy doręczyliście jej skargę? – zapytał Pacheco. – Była opanowana – odparła Lacy. – I, oczywiście, wszystkiemu zaprzeczyła. – Według mnie, wyglądała na przerażoną – wtrącił Michael. – Ale moi koledzy byli innego zdania. Nie wiem, czy ma to jakieś znaczenie. – Hm… musi mieć coś na sumieniu, skoro wynajęła Edgara Killebrew – skwitował Pacheco. – Co za krętaczka. Taka była moja pierwsza reakcja. – Słowa Hahna wyraźnie ich zaskoczyły. Luna podniósł rękę, żeby go uciszyć. – Kolejny dokument? – zapytał. – Tak – rzuciła Lacy. – Ostatni. Na pewno wiecie, że nasz kolega, Hugo Hatch, zginął w wypadku samochodowym na terenie rezerwatu. Ze smutkiem pokiwali głowami. – To ja prowadziłam samochód, kiedy to się stało. Noszę chustkę, bo w szpitalu ogolono mi głowę. Miałam wstrząśnienie mózgu, rany na głowie i w innych miejscach. Założono mi ponad dwadzieścia szwów, ale miałam szczęście. Niewiele pamiętam, zaczynam sobie jednak niektóre rzeczy przypominać. W każdym razie w wypadku zginął mój kolega z pracy i przyjaciel, a jego śmierć nie była przypadkowa. Wierzymy, że został zamordowany. Michael przekazał agentom kopie ostatniego dokumentu, po które sięgnęli chętniej niż po poprzednie. Zdjęcia toyoty prius i dodge’a rama, zdjęcia z miejsca wypadku, zapis rozmowy z szefem policji w rezerwacie, opis poduszki powietrznej i pasa bezpieczeństwa, które nie zadziałały, brakujące telefony i iPad i konkluzja, że ktoś

stał za tym wypadkiem – a zatem było to zabójstwo – i że tym kimś byli Vonn Dubose i jego ludzie. Zwabieni obietnicą uzyskania informacji, Lacy i Hugo pojechali do rezerwatu i wpadli w zasadzkę. Chodziło o zastraszenie ich, pokazanie im, że igrają z ogniem i że Dubose jest gotów posunąć się do wszystkiego, żeby chronić swoje imperium. Według Myersa – a oni nie mieli powodu mu nie wierzyć – nikt, kto sprawował jakąkolwiek władzę, nie węszył dotąd w okolicach kasyna ani nie zadawał żadnych pytań. Ludzie z Komisji Dyscyplinarnej Sędziów zrobili to jako pierwsi i przesłanie Dubose’a było jasne i czytelne. Wiedział, że możliwości dochodzeniowe KDS są ograniczone, i zakładał – zresztą słusznie – że agencja praktycznie nie ma możliwości zwalczania przestępczości zorganizowanej. Wyszedł więc z założenia, że wystarczy ich nastraszyć. – No, no – rzucił Pacheco, odkładając dokument. – Wygląda na to, że walicie prosto z mostu. – Zginął nasz przyjaciel – powiedziała Lacy. – I nie zamierzamy odpuszczać. – Z drugiej strony, nie mamy środków ani uprawnień, żeby zbadać tę aferę korupcyjną – wtrącił Michael. – Dlatego przyszliśmy do was. Pierwszy raz Luna okazał zmęczenie albo podenerwowanie. – No nie wiem – bąknął. – To może być paskudnie duża sprawa. Tymczasem Pacheco był najwyraźniej gotów do działania. – To jest duża sprawa – przyznał, uśmiechając się do Lacy. – Za duża jak dla nas – odparła. – Nie możemy prowadzić śledztwa w sprawie przestępczości zorganizowanej. Nasz świat kręci się wokół sędziów, którym odbiło i którzy zrobili coś głupiego. Łamią etykę zawodową, ale rzadko łamią prawo. Nigdy dotąd nie spotkaliśmy się z czymś takim. Luna odsunął na bok stos papierów i splótł ręce za głową. – Dobra, nie jest pani policjantką, ale jest pani śledczą. Żyła pani tą sprawą przez kilka ostatnich tygodni. Co by pani zrobiła na naszym miejscu, pani Stoltz? – Zaczęłabym od zamordowania Huga Hatcha. Wiem, że dla mnie to sprawa osobista, ale rozwiązanie jej może okazać się łatwiejsze niż próba dotarcia do setki zagranicznych inwestycji i uganianie się za pieniędzmi. Ktoś ukradł pick-upa. Może ktoś inny go prowadził. Pewne jest, że dla kogoś pracowali, ktoś im zlecił to zabójstwo. Myślę, że Dubose przeszarżował, zareagował zbyt mocno i zrobił coś, co może mu się odbić czkawką. Jego świat to świat przemocy i zastraszania. Czasami tacy ludzie posuwają się za daleko. Poczuł się zagrożony i instynkt kazał mu zagrać ostro. – I nie ma wątpliwości, że oba telefony i iPad zostały skradzione? – zapytał Pacheco. – Żadnych. Ukradli je, żeby zdobyć informacje, ale kradzież była też ostrzeżeniem. Możliwe, że Dubose chciał dać nam do zrozumienia, że jego ludzie byli tam, na miejscu wypadku.

– A jesteście pewni, że tak było? – drążył łagodnie Pacheco. – Tak. Niewiele pamiętam, ale wiem, że ktoś kręcił się koło samochodu, ktoś z latarką czołówką. Jej światło oślepiło mnie na chwilę. Pamiętam chrzęst butów na odłamkach szkła. Myślę, że byli to dwaj mężczyźni, ale tu mogę się mylić, bo byłam ledwie przytomna. – To zrozumiałe – odparł Pacheco. – Okoliczności wypadku nie zostały dokładnie zbadane przez Tappacola. Szef ich policji został zwolniony, a jego miejsce dziwnym trafem zajął syn wodza. Przypuszczamy, że się dogadali, Indianie uznali to za kolejny tragiczny wypadek i chcą jak najszybciej zamknąć sprawę. – Zakładacie, że wódz współpracuje z Dubose’em? – Oczywiście. On ma tam władzę absolutną i o wszystkim wie. – Wróćmy do telefonów – powiedział Pacheco. – Jesteście pewni, że niczego się z nich nie dowiedzą? – Tak – odparł Michael. – Telefony są wydawane przez władze stanowe. Są, albo były, chronione pięciocyfrowym kodem i posiadają inne zabezpieczenia. Nasi technicy są przekonani, że są bezpieczne. – Teraz wszystko można zhakować – zauważył Luna. – I jeśli im się uda, to co znajdą? – To by była katastrofa – rzucił Michael. – Mieliby billingi, zapisy rozmów telefonicznych. I prawdopodobnie byliby w stanie znaleźć Grega Myersa. – Jak rozumiem, pan Myers żyje i ma się dobrze? – zapytał Luna. – Owszem – powiedziała Lacy. – Nie znajdą go. Dwa tygodnie temu był tu w Tallahassee, wpadł do mnie, zobaczyć, jak się czuję. Wszystkie jego stare telefony leżą na dnie oceanu; posługuje się wyłącznie telefonami na kartę i często je zmienia. – A pani iPad? – dopytywał się Pacheco. – Nie ma w nim niczego, co mogłoby się im przydać. Same osobiste rzeczy. Luna odsunął krzesło, wstał od stołu i rozprostował nogi. – Hahn – zwrócił się do agenta siedzącego przy końcu stołu. Ten skinął głową, gotów wyrazić swoje zdanie. Może jest ich tajną bronią, pomyślała Lacy. – Nie wiem – bąknął. – Mamy posłać tam sześciu ludzi i zrobić nalot? I co potem? Forsa zniknie na zagranicznych kontach. Indianie na jakiś czas przestaną zatajać zyski. Oni boją się Dubose’a, więc nabiorą wody w usta. – Pięknie – rzucił Pacheco. – Nie robiłabym tego – odezwała się Lacy. – Zabrałabym się do tego po cichu i w pierwszej kolejności znalazłabym kierowcę pick-upa. Powiedzmy, że macie szczęście i go złapiecie. Perspektywa dożywocia może rozwiązać mu język i skłonić do współpracy.

– Ochrona świadka? – zapytał Pacheco. – To wasza gra i jestem pewna, że wiecie, jak to rozegrać. Luna wrócił na krzesło, jeszcze dalej odsunął papiery i potarł oczy, jakby nagle dopadło go zmęczenie. – Problem polega na tym, że nasz szef jest w biurze w Jacksonville – powiedział. – Możemy szepnąć mu słówko, ale to on zdecyduje. My musimy oszacować, ile czasu i ludzi będziemy potrzebować. Jak dla mnie to strata czasu, bo cel jest w ciągłym ruchu i nie wiadomo, dokąd może nas zaprowadzić śledztwo. Ale zasady to zasady, jesteśmy w końcu agencją federalną, więc szef weźmie pod uwagę nasze sugestie. W tej chwili nie ma pojęcia o przekrętach w indiańskim kasynie. I pewnie nie będzie szczęśliwy, kiedy dowie się o wypadku, który wcale nie musiał być wypadkiem. Hm… ostatnio walczymy z terroryzmem. Marnujemy czas na tropienie uśpionych szpiegów, nastolatków, którzy czatują z dżihadystami, i domorosłych idiotów, którzy gromadzą materiały, żeby skonstruować bombę. Musicie wiedzieć, że jest tego naprawdę sporo. Brakuje nam ludzi i często mamy wrażenie, że zostajemy coraz bardziej w tyle. Nie możemy zapomnieć, że jedenastego września spóźniliśmy się o dwadzieścia cztery godziny. Tak to u nas wygląda. Jesteśmy poddawani nieustannej presji.... Przepraszam za to przemówienie. Przez chwilę nikt się nie odzywał. W końcu Michael przerwał ciszę. – Chyba wszyscy wiemy, ale wciąż istnieje coś takiego jak przestępczość zorganizowana. Luna autentycznie się uśmiechnął. – Pewnie. I uważam, że to idealna sprawa dla FBI, ale nie jestem pewny, czy nasz szef będzie tego samego zdania. – Mogę zapytać, co mu powiecie? – odezwała się Lacy. – Może pani, ale w tym momencie nie odpowiem na to pytanie. Zastanowimy się nad tym przez kilka dni i wyślemy raport do Jacksonville. – Z mowy jego ciała można było wyczytać, że nie chce się angażować. Zachowanie Pacheco sugerowało, że jest gotów w każdej chwili wyciągnąć odznakę i zacząć szukać świadków. Hahn nie okazywał żadnych emocji. Lacy zebrała papiery i ułożyła je na równą kupkę. Spotkanie dobiegło końca. – Cóż – zaczęła – dziękujemy, że nas wysłuchaliście i poświęciliście nam tyle czasu. Będziemy kontynuować dochodzenie i czekać na wiadomość od was. Pacheco razem z nimi opuścił gabinet i w trójkę wsiedli do windy. Michael bacznie mu się przyglądał. – Zadzwoni do ciebie w ciągu dwudziestu czterech godzin – powiedział, kiedy on i Lacy znaleźli się sami w samochodzie. – I nie będzie to miało nic wspólnego z kasynem. – Wiem – odparła.

– Dobra robota.

Rozdział 25 Jak w zegarku sekretarka zapukała do drzwi o dziewiątej rano i nie czekając na odpowiedź, położyła na biurku Lacy poranną pocztę. Lacy uśmiechnęła się i podziękowała. Poczta została posegregowana, a ulotki odłożone dla Florida Recycles. Zostało sześć kopert adresowanych do niej, na pięciu z nich widniał adres zwrotny nadawcy. Szósta wyglądała nieco podejrzanie i to ją otworzyła jako pierwszą. W środku znalazła zapisaną niestarannym pismem wiadomość: Do Lacy Stoltz. Tu Wilton Mace. Próbowałem się dodzwonić, ale pani telefon nie działa. Musimy porozmawiać, to pilne. Mój numer to 555-996-7702. Jestem w mieście. Wilton. Korzystając z telefonu stacjonarnego, pospiesznie wybrała numer i odbyła z Wiltonem krótką rozmowę. Przyjechał wczoraj i zatrzymał się w hotelu DoubleTree, trzy przecznice od stanowego Kapitolu. Czekał na telefon i chciał się z nią spotkać osobiście. Twierdził, że ma ważne informacje. Powiedziała, że już jedzie, i pokrótce streściła rozmowę Michaelowi, który był wobec niej nadopiekuńczy, co zaczynało ją irytować. Zgodził się jednak, że spotkanie w centrum miasta jest dobrym pomysłem. Nalegał, żeby informowała go o tym, dokąd się wybiera i z kim rozmawia w sprawie McDover. Zgodziła, ale nie zamierzała dotrzymywać obietnicy, chociaż straciła ochotę na ryzykowanie. Tak jak ustalili, Wilton czekał przed wejściem i zaszyli się w barze kawowym na końcu holu. Był ubrany dokładnie tak samo jak przy okazji ich spotkania kilka tygodni temu – miała wrażenie, że od tamtego czasu minął rok – w dżinsy, dżinsową koszulę, koraliki na szyi i nadgarstkach; długie włosy związał w kucyk. Patrząc na niego, przypomniała sobie, jak bardzo kochał brata. Kiedy czekali na kawę, wyraził szczere ubolewanie z powodu śmierci Huga, człowieka, którego polubił i cenił. Zapytał o jej obrażenia i zapewnił, że świetnie wygląda. – Co pan wie o wypadku? – zapytała. – Co się o tym mówi? Jego słowa były równie niespieszne w mieście, jak i w rezerwacie. Wilton Mace był ostoją spokoju. – Mnóstwo podejrzeń – odparł. Kelnerka postawiła przed nimi kawę – ciemno paloną dla Wiltona i latte dla Lacy. Przy stoliku zapadła długa cisza. – W takim razie zamieniam się w słuch – powiedziała w końcu Lacy. – Mówi pani coś nazwisko Short? Todd Short? – Może. Brzmi jakby znajomo. Co to za jeden? – Był jednym z dwóch więziennym kapusiów, którzy zeznawali przeciwko mojemu bratu. Przed procesem gliniarze wsadzili ich do celi Juniora i wyciągnęli

po dwóch dniach. Obaj skłamali przed ławą przysięgłych i powiedzieli, że Junior chwalił się, że zabił sukinsyna, z którym przyłapał żonę. I dla świętego spokoju ją też zabił. To było bardzo obciążające zeznanie i pogrążyło mojego brata. Lacy sączyła latte i w milczeniu kiwała głową. Nie miała nic do dodania, a wolała nie ciągnąć go za język. W końcu to on chciał się z nią spotkać. – W każdym razie niedługo po procesie Todd Short zniknął. Podobnie jak drugi szpicel, Robles. Mijały lata i wszyscy zakładali, że ktoś ich sprzątnął, prawdopodobnie ci sami ludzie, którzy zabili Sona i Eileen. A teraz, po piętnastu latach, Short znów się pokazał i mieliśmy okazję porozmawiać. Urwał, żeby napić się kawy. Lacy miała ochotę zapytać: „Powie mi pan, co powiedział?”, ale Wilton rozejrzał się, odchrząknął i podjął przerwaną opowieść: – Spotkałem go trzy dni temu w pobliżu rezerwatu. Kiedy go zobaczyłem, przypomniałem sobie, jak bardzo go nienawidziłem. Miałem ochotę rozwalić mu gębę kamieniem, ale byliśmy w miejscu publicznym, w barze z kurczakami. Facet podchodzi i zaczyna mnie przepraszać, mówi, że mu przykro i takie tam. Był włóczęgą, narkomanem z kryminalną przeszłością, bez żadnych perspektyw. Nie znał za dobrze Roblesa, ale po procesie dowiedział się, że gość prawdopodobnie został zamordowany, więc postanowił zniknąć. Pojechał do Kalifornii i zaszył się tam. Teraz jest czysty i prowadzi uczciwe życie. Umiera na raka, chce oczyścić duszę i wyznać wszystkie grzechy. – To znaczy? – Trafił do Sterling za posiadanie narkotyków i czekał na kolejny proces; wiedział, że jeśli zostanie skazany, przez lata nie wyjdzie z pierdla. Był już wcześniej w więzieniu i nie chciał tam wracać, więc gliniarze posłużyli się nim jako przynętą. Zaproponowali mu układ. Prokurator zgodził się, że pozwoli mu się przyznać do jakiejś bzdury i po tygodniu w więzieniu okręgowym wyjdzie na wolność. Musiał jedynie spędzić kilka dni w celi z Juniorem i zeznawać przeciwko niemu na rozprawie. Byłem wtedy na sali sądowej i wszystko widziałem. Short był świetnym świadkiem, bardzo wiarygodnym, a przysięgli połknęli każde jego słowo. Nie sposób było mu się oprzeć. Kto nie lubi porządnej historii o małżeńskiej zdradzie? Według niego Junior z radością opowiadał o tym, jak wrócił wcześniej do domu, usłyszał hałas w sypialni, a kiedy domyślił się, co się dzieje, chwycił pistolet, kopniakiem otworzył drzwi i zobaczył żonę w łóżku z Sonem Razko. W szale strzelił Sonowi dwa razy w głowę, a ponieważ Eileen nie przestawała krzyczeć, ją też zastrzelił. Następnie, co w ogóle nie miało sensu, wziął portfel Sona i uciekł. Wszystko to oczywiście bzdury, ale taką bajeczkę Short sprzedał przysięgłym. Gdyby Junior zamordował Sona i Eileen, powiedziałby, że była to zbrodnia w afekcie, ale ich nie zamordował, więc nie skorzystał z tej oczywistej linii obrony. A jak już mówiłem, miał fatalnego prawnika. – Czy Short dostał za to jakieś pieniądze?

– Dwa tysiące, które wręczył mu jeden z gliniarzy po tym, jak złożył zeznanie. Przez kilka tygodni błąkał się po okolicy, aż usłyszał pogłoski o Roblesie. Wtedy uciekł. Telefon Lacy leżał na stole wyciszony. Kiedy zaczął wibrować, zerknęła na ekran. – Dlaczego zmieniła pani numer telefonu? – zapytał Wilton. – To telefony wydawane przez władze stanowe. Stary skradziono z mojego samochodu tuż po wypadku. Nowy ma inny numer. – Kto go ukradł? – Pewnie ci sami ludzie, którzy spowodowali wypadek. I co teraz chce zrobić Short? – Chce opowiedzieć swoją historię komuś, kto go wysłucha. Skłamał, a gliniarze i prokurator o tym wiedzieli. Teraz paskudnie się z tym czuje. – Prawdziwy bohater. – Lacy upiła łyk latte, zerkając w stronę holu. Nikt ich nie obserwował ani nie podsłuchiwał, ale ostatnio wolała mieć się na baczności. – Proszę mnie posłuchać: to może być przełom, ale nie ja się tym zajmuję. Sprawą pana brata zajmują się prawnicy z Waszyngtonu. Ma szczęście, że na nich trafił. Powinien pan usiąść z nimi i zdecydować, co dalej z Toddem Shortem. – Dzwoniłem do nich kilka razy, ale są zajęci. Nie mają czasu na rozmowy. Ostatnia petycja została odrzucona osiem dni temu. Boimy się, że wkrótce wyznaczą datę egzekucji. Jego obrońcy odwalili kawał dobrej roboty, ale zbliżamy się do końca. – Powiedział pan bratu o Shorcie? – Zobaczę się z nim jutro. Będzie chciał wiedzieć, co się stanie, jeśli jeden z kapusiów odwoła swoje zeznania. On pani ufa. Ja też. – Dzięki, ale nie jestem obrońcą w sprawach karnych i nie mam pojęcia, czy po piętnastu latach ma to jakiekolwiek znaczenie. Są ograniczenia na włączanie do sprawy nowych dowodów, ale nie wiem jakie. Jeśli szuka pan rady, jestem niewłaściwą osobą i niewłaściwym prawnikiem. Gdybym była w stanie, pomogłabym, ale to nie moja liga. – Mogłaby pani porozmawiać z jego prawnikami? Mnie nie udaje się z nimi skontaktować. – A brat nie może z nimi porozmawiać? – Mówi, że w więzieniu zawsze ktoś podsłuchuje. Uważa, że telefony są na podsłuchu. Poza tym od dawna nie widział swoich obrońców. Boi się, że teraz, kiedy sprawy mają się ku końcowi, zapomnieli o nim. – Nieprawda. Jeśli pojawia się ktoś, kto jest gotowy zeznać pod przysięgą, że policja i prokurator wiedzieli, że składał fałszywe zeznania, prawnicy z Waszyngtonu będą wniebowzięci. – Myśli pani, że jest nadzieja?

– Nie mam pojęcia. Mówiłam, że nie zajmuję się takimi sprawami. Uśmiechnął się i zamilkł. Drużyna rodeo w takich samych butach i stetsonach przemaszerowała przez hol. Ich identyczne walizki na kółkach z głuchym terkotem sunęły po podłodze. Kiedy zgiełk ucichł, Wilton zapytał: – Zna pani Lymana Gritta, byłego szefa policji z rezerwatu? – Nie. Ale słyszałam, że został zwolniony. Dlaczego pan pyta? – To dobry człowiek. – Na pewno. Dlaczego pan o nim wspomniał? – Możliwe, że coś wie. – Domyśla się pan co? Niech się pan nie bawi ze mną w kotka i myszkę. – Nie, nie wiem. Zwolnił go wódz. Podobno się nie zgadzają. Gritt wyleciał z pracy kilka dni po waszym wypadku. Ludzie plotkują. Plemię jest niespokojne. Czarnoskóry facet i biała dziewczyna kręcą się o północy po rezerwacie i za czymś węszą. On ginie w dziwnych okolicznościach. – To, że był czarny, jest podejrzane? – Niezupełnie. Kolor skóry nie stanowi dla nas problemu. Ale sama pani przyzna, że to dziwne. W okolicy od dawna panuje przekonanie, że za kasynem stoją źli ludzie, którzy chodzą na pasku jakichś grubych ryb. A teraz, w końcu, sytuacja może się rozwiązać. Ktoś, pani i Hugo, pojawia się i zaczyna zadawać pytania. On ginie śmiercią tragiczną. Pani ledwie uchodzi z życiem. Śledztwo napotyka przeszkody ze strony nowego szefa policji, który nie jest godny zaufania. Ludzie plotkują i spekulują. A jakby tego było mało, nagle pojawia się Todd Short z zupełnie nową śpiewką. To co najmniej niepokojące. Zaczekaj, aż w sprawę włączy się FBI, pomyślała. – Będzie mnie pan informował na bieżąco? – Zależy, co usłyszę. – Zadzwonię do prawników w Waszyngtonie – obiecała. – Tyle mogę zrobić. – Dzięki. – I proszę pozdrowić ode mnie brata. – Dlaczego pani do niego nie pojedzie? Rzadko miewa gości, a może być tak, że sprawa dobiegnie końca. – Tak zrobię. Czy on wie o Hugu? – Tak. Powiedziałem mu. – Proszę mu przekazać, że postaram się go odwiedzić, jak tylko uda mi się stąd wyrwać. – Ucieszyłby się. *** Lacy zrelacjonowała spotkanie Michaelowi i pospiesznie przejrzała akta Juniora Mace’a. Zadzwoniła do kancelarii adwokackiej w Waszyngtonie

i wyciągnęła ze spotkania niejakiego Salzmana. Jego firma zatrudniała tysiąc prawników i słynęła z pracy pro bono. Poświęcili wiele godzin, reprezentując Mace’a, odkąd piętnaście lat temu został skazany. Powiedziała Salzmanowi, że Todd Short wrócił z zaświatów, bo w oczy zajrzała mu inna, pewniejsza śmierć. Jej rozmówca z początku nie dowierzał. Short i Robles zniknęli na tak długo, że wiadomość o jego nagłym pojawieniu się była wręcz nieprawdopodobna. Lacy przyznała, że nie zna się na podobnych sprawach, i spytała, czy jest już za późno. – Owszem – odparł Salzman. – Bardzo późno, ale w tej branży walczymy aż do końca. Przyjadę najszybciej, jak się da. *** Nie było niespodzianką, gdy agent specjalny Allie Pacheco wpadł z wizytą do siedziby KDS. Zadzwonił po południu i powiedział, że przypadkiem jest w pobliżu i za kilka minut będzie u Lacy w biurze. Od spotkania w gabinecie Luny minęły cztery dni. Ku ich zaskoczeniu Pacheco nie zadzwonił do niej ani nie napisał. Spotkali się w gabinecie Michaela, usiedli przy końcu zagraconego stołu i już na pierwszy rzut oka było widać, że Pacheco jest w zupełnie innym nastroju. Nie uśmiechał się i zaczął bez zbędnych wstępów: – Luna i ja byliśmy przedwczoraj w Jacksonville i przedstawiliśmy sprawę szefowi. Chcieliśmy, żeby natychmiast wszczęto śledztwo. Podobnie jak wy, jesteśmy zdania, że w pierwszej kolejności należy ująć mordercę Huga Hatcha. Jednocześnie zaczęlibyśmy żmudny proces przenikania do labiryntu zagranicznych firm powiązanych z grupą przestępczą i do tropienia pieniędzy. Mielibyśmy na oku sędzię McDover, Phyllis Turban, wodza Cappela i jego syna Billy’ego. Być może udałoby nam się zdobyć nakaz założenia podsłuchu na ich telefonach i w biurach. Żeby to zrobić, potrzebowalibyśmy pięciu agentów; ja dowodziłbym całą operacją. Dziś rano nasz szef odmówił, tłumacząc się tym, że na chwilę obecną nie mamy tylu ludzi. Naciskałem, ale to stanowczy gość, który zawsze obstaje przy swoim. Zapytałem, czy mógłbym rozpocząć śledztwo w przyszłym miesiącu z jednym, dwoma agentami. Też odmówił. Więc nasza odpowiedź brzmi: nie. Przykro mi. Robiliśmy, co w naszej mocy, i naciskaliśmy tak bardzo, jak było to możliwe, choć słowo „naciskać” nie jest może najbardziej odpowiednie. Michael wydawał się niewzruszony. Lacy miała ochotę zakląć. – Czy istnieje szansa, że zmienicie decyzję, jeśli dowiemy się czegoś więcej? – zapytała. – Kto wie? – Pacheco był wyraźnie poirytowany. – Chociaż sytuacja może pójść w zupełnie inną stronę. Floryda to ulubiony punkt przekraczania granicy, zawsze tak było. Dostajemy mnóstwo informacji o nielegalnych imigrantach, którzy ściągają tu, żeby pracować na zmywaku i budować drogi, po czym

w domowych zaciszach szykują się do dżihadu. Namierzanie ich, monitorowanie i zatrzymywanie to dla nas sprawa priorytetowa, tak jak kiedyś korupcja. Ale bądźmy w kontakcie. Będę trzymał rękę na pulsie. Jeśli coś się wydarzy, chcę o tym wiedzieć. Jeśli coś się wydarzy! Kiedy wyszedł, Michael i Lacy przez długi czas siedzieli przy stole i wymieniali spostrzeżenia. Oboje byli rozczarowani, ale nie zamierzali się poddawać. Przy tak ograniczonych środkach musieli się wykazać przedsiębiorczością. Na tę chwilę ich najważniejszą bronią było wezwanie do sądu. Korzystając z notatek służbowych Sadelle, postanowili sporządzić listę dwudziestu spraw, w których sędzia McDover rozstrzygnęła na korzyść tajemniczych przedsiębiorców inwestujących w rozbudowę infrastruktury hrabstwa Brunswick. W jedenastu procesach chodziło o postępowanie wywłaszczeniowe mające związek z budową płatnej drogi do rezerwatu Tappacola. Ponieważ mieli dużą swobodę w występowaniu z wnioskami o udostępnienie akt, postanowili skupić się tylko na połowie spraw, którym przewodniczyła McDover. Gdyby zajęli się wszystkimi, za bardzo odkrywaliby karty. Zażądają tylko części akt i dopiero gdy zobaczą, co McDover i jej prawnicy są gotowi ujawnić, wrócą po więcej, jeśli zajdzie taka potrzeba. Adwokatowi sędzi, Killebrew, i jego ludziom ogarnięcie tego zajmie sporo czasu, a przecież ich usługi fakturowane były za godziny. Akta spraw przechowywano w gmachu sądu hrabstwa Brunswick i Sadelle dawno już zdobyła ich kopie. Grube tomiszcza zostały skatalogowane i opatrzone odnośnikami, nie było więc wątpliwości, że opracowania KDS będą znacznie bardziej uporządkowane niż to, co przyśle im Killebrew. Każdy sędzia miał jednak w swoim gabinecie akta, które nie trafiały do archiwów sądowych. Ciekawie byłoby zobaczyć, co w swojej szafie na dokumenty skrywała McDover. Lacy do zmierzchu pracowała nad wnioskiem o udostępnienie akt. Dzięki temu nie myślała o FBI.

Rozdział 26 Gunther wrócił. Zakłócił leniwy sobotni poranek wiadomością, że przylatuje wczesnym popołudniem. Choć Lacy nie miała żadnych planów, udawała, że jest zajęta. Nic z tego. Brat stęsknił się za siostrzyczką, bał się o nią i w kółko przepraszał za to, że nie przyleciał wcześniej. Wiedział, że Lacy go potrzebuje. Stała przy oknie terminalu i patrzyła, jak prywatne odrzutowce lądują i odlatują. O piętnastej zauważyła małą awionetkę, która wylądowała w pobliżu terminalu. Gunther wysiadł sam. Jego burzliwa kariera pilota trwała od dwudziestu lat i co najmniej dwa razy napotykała trudności, gdy Federalna Administracja Lotnictwa odebrała mu licencję. Gunther skonfliktował się z władzami i pokłócił się z kontrolerami lotów. W takich sytuacjach piloci stali na pozycji straconej, więc został uziemiony. Najwyraźniej jednak znalazł sposób, żeby odzyskać licencję. Niósł małą torbę podróżną, którą Lacy wzięła za dobry znak, i pękatą aktówkę, zapewne pełną ważnych umów. Uściskał siostrę w holu, powiedział jej, że świetnie wygląda, i wydawał się bliski łez, kiedy opowiadał, jak bardzo za nią tęsknił. Lacy – choć bez większego przekonania – udawała, że czuje to samo. – Czyli znowu latasz – zauważyła, kiedy wychodzili z terminalu. – Taa, ci kretyni z FAL nie zatrzymają dobrego człowieka na ziemi. Odzyskałem licencję dwa tygodnie temu. – Fajny samolot. – Pożyczyłem od kumpla. Kiedy podeszli do samochodu Lacy, kompaktowego forda, Gunther skomentował jego niewielkie gabaryty. – To wynajęty wóz – wyjaśniła Lacy. – Jeszcze nie zdecydowałam, co kupię. Znał się na samochodach i od razu zaczął rozprawę na temat modeli, które powinna wziąć pod rozwagę. – Jeśli starczy nam czasu, powinniśmy pójść razem i coś wybrać. – Świetny pomysł – odparła. Ostatnio Gunther jeździł drogim mercedesem, ale Lacy pamiętała maserati, hummera, porsche i czarnego SUV-a range rovera, a dawno temu była mowa o rolls-roysie. Mimo niepewnej pracy w pośrednictwie w handlu nieruchomościami Gunther zawsze jeździł po Atlancie luksusowymi samochodami. Był ostatnią osobą, która doradziłaby Lacy kupno samochodu na miarę jej możliwości finansowych. Kiedy włączyli się do ruchu, zauważył, że siostra prowadzi z nadmierną ostrożnością. – Dobrze się czujesz za kółkiem? – zapytał. – Nie do końca, ale jest coraz lepiej. – Nigdy nie miałem poważnego wypadku. Podejrzewam, że potrzeba czasu,

żeby znowu poczuć się pewnie. – Dużo czasu. – Świetnie wyglądasz, Lacy – powtórzył po raz trzeci. – Podobają mi się twoje włosy. Myślałaś o tym, żeby nosić krótkie? – Nawet nie przyszło mi to do głowy. – Roześmiała się. Miesiąc po wyjściu ze szpitala jej głowę porastała krótka szczecina, nieco ciemniejsza od włosów, które jej zgolono, ale nie przejmowała się tym. Przynajmniej nie była już łysa. Porzuciła więc chustki i czapki i przestała zwracać uwagę na ciekawskie spojrzenia. Gunther chciał wiedzieć, jak idzie śledztwo w sprawie sędzi krętaczki i kasyna i Lacy co nieco mu opowiedziała. Potrafił dochować tajemnicy i nie miał w Atlancie nikogo, z kim mógłby rozmawiać na takie tematy, nie zamierzała jednak całkowicie ignorować zasad poufności. Przyznała, że zderzyli się ze ścianą, bo FBI nie zgodziło zająć się tą sprawą. To dało Guntherowi pretekst, żeby wsiąść na swojego konika i paplać aż do chwili, gdy dotarli do mieszkania. Pomstował na rząd, jego rozbudowaną administrację, niezliczone agencje, bezużytecznych biurokratów i bezsensowną politykę. Wspomniał o własnych przepychankach z Agencją Ochrony Środowiska, Komisją do spraw Równych Szans Zatrudnienia, urzędem skarbowym, a nawet z Departamentem Sprawiedliwości, choć nie powiedział, co takiego zrobił, że wszedł w konflikt z prawem, a Lacy nie pytała. Jak to możliwe, że FBI, które dysponuje milionem agentów i miliardami dolarów, odmówiło zajęcia się sprawą tak jawnej korupcji? Zginął człowiek, a federalni odmówili wszczęcia śledztwa? Gunther był nie tylko zdumiony, lecz także wściekły. Kiedy weszli do mieszkania, cisnął torbę i aktówkę w pokoju gościnnym, a gdy Lacy zaproponowała mu wodę albo herbatę, poprosił o dietetyczną colę. Nie pił od prawie dziesięciu lat i trzeźwość nie była dla niego niczym nowym. Dni, kiedy pił, należały już do mrocznej przeszłości i obrosły rodzinną legendą. Na prośbę najbliższych dwukrotnie był na odwyku. Bez rezultatu. Aresztowanie za jazdę pod wpływem alkoholu, rozwód i bankructwo – wszystko to naraz zwaliło mu się na głowę i w wieku trzydziestu dwóch lat Gunther odstawił alkohol i narkotyki i poddał się sile wyższej. Od lat stronił od wszelkich używek, a nawet pracował jako wolontariusz w klinice odwykowej dla nastolatków. Pytany, chętnie opowiadał o swoich uzależnieniach. Zresztą Gunther, o czym Lacy dobrze wiedziała, mówił chętnie o wszystkim. Chcąc uniknąć delikatnych tematów, opowiedziała mu o spotkaniu z Wiltonem Mace’em w hotelu w centrum miasta. To z kolei doprowadziło do dość przydługiej opowieści o zamordowaniu Sona Razko i Eileen Mace, procesach Juniora i tym podobnych. To nie była jej sprawa, która wymagałaby poufności. O tamtych historiach można było przeczytać w publicznie dostępnych aktach.

Gunther, jak większość białych, był zdania, że niewinny człowiek w celi śmierci to jakiś absurd. Junior Mace musiał mieć coś na sumieniu, inaczej nie znalazłby się w takim miejscu. Uwaga ta dała początek burzliwej i irytującej rozmowie o systemie sądownictwa karnego. Prawo było dla Lacy całym życiem i miała świadomość jego wad. Jej brat żył pośrednictwem w handlu nieruchomościami i zarabianiem pieniędzy i poza tym niewiele go interesowało. Przyznawał, że rzadko czyta gazety, a jeśli już, to tylko działy poświęcone biznesowi. Nie miał pojęcia o dwóch głośnych sprawach w Georgii, w których na podstawie badań DNA skazani zostali oczyszczeni z zarzutów; jeden z nich odsiedział dwadzieścia dziewięć lat za gwałt i zabójstwo popełnione przez kogoś innego. Zdaniem Gunthera więzienia były pełne z powodu szerzącej się przestępczości. Gdy rozmowa zeszła na interesy, przypomniał sobie, że ma do wykonania kilka telefonów. Lacy była zmęczona i sama potrzebowała przerwy. Zaprowadziła go na mały taras, na który wychodziło się z kuchni. Stół z kutego żelaza okazał się idealnym miejscem do prowadzenia interesów. *** Na kolację poszli do tajskiej restauracji nieopodal kampusu uniwersyteckiego. Kiedy usiedli przy stoliku, Gunther ni stąd, ni zowąd wyciągnął z kieszeni telefon. – Muszę wysłać maila, siostrzyczko – rzucił, wystukując coś na ekranie. Patrzyła na niego z dezaprobatą, a gdy skończył, powiedziała: – Umówmy się. Wyciszamy telefony i kładziemy je na stole. Czyj pierwszy zawibruje, ten płaci rachunek. – I tak zamierzałem zapłacić. – Na pewno będziesz miał okazję. – Wyjęła z torebki iPhone’a i nowy firmowy BlackBerry. Gunther położył na stole swoje dwa telefony. – Co to? – zapytał, wskazując BlackBerry. – Telefon wydany przez władze stanowe. Mój poprzedni skradziono z samochodu. – Nie namierzyliście go? – Nie. Nasi technicy twierdzą, że nie ma szans, żeby go zhakować, więc myślę, że nie mamy się czego bać. – Sięgnęła do kieszeni spodni. – Prawie zapomniałam. – Położyła na stole telefon na kartę, który dostała od Myersa. – Masz trzy telefony? – zapytał Gunther. – Ten się właściwie nie liczy – rzuciła, kładąc go w rządku obok pozostałych. – Takich używa Myers. Myślę, że zmienia je kilka razy w miesiącu. – Spryciarz. Kiedy ostatnio z nim rozmawiałaś? – Kilka tygodni temu. W dniu, kiedy dał mi ten telefon.

Egzotyczna Azjatka podeszła do stolika, żeby przyjąć zamówienie. Gunther zamówił herbatę i namówił Lacy na kieliszek wina. Był to rytuał, który odprawiali setki razy. Lacy nie robiła nic, żeby go kusić, a on szczycił się tym, że nie ulega pokusie. Poza tym nigdy nie przepadał za winem. Uważał je za zbyt łagodne i zbyt cywilizowane. Ostatecznie zamówiła kieliszek chablis. Na początek zdecydowali się na talerz chrupiących sajgonek. Kiedy na stoliku pojawiły się napoje, a oni wymieniali relacje z ostatniej rozmowy z matką, jeden z telefonów zaczął wibrować. Z leżącej na stole imponującej kolekcji ten był najmniej spodziewany. Meldował się Myers. Lacy westchnęła i zawahała się. – Lepiej odbiorę – rzuciła w końcu. – Jasne. Rachunek też bierzesz na siebie. Powoli otworzyła klapkę telefonu i rozejrzała się. – Mam nadzieję, że to coś dobrego – powiedziała. – Szukam Lacy Stoltz – usłyszała w słuchawce nieznany głos. Zamarła przekonana, że to nie głos Grega Myersa. – To ja. Kto mówi? – Nie mieliśmy okazji się poznać, ale oboje znamy Grega. Jestem pośrednikiem, mediatorem, gościem, który zajmuje się kretem. Musimy porozmawiać. Coś było bardzo nie tak. Lacy nie mogła złapać tchu i zrobiło jej się słabo. Jej twarz musiała wyrażać przerażenie, bo brat sięgnął ponad stołem i dotknął jej ramienia. – Gdzie jest Greg? – zapytała. Gunther z troską zmrużył oczy. – Nie wiem. Właśnie o tym musimy porozmawiać. Jestem w mieście, niedaleko pani mieszkania. Jak szybko możemy się spotkać? – Jestem na kolacji. I... – W takim razie za dwie godziny. Powiedzmy o dziesiątej. Między nowym Kapitolem a budynkiem starego jest dziedziniec. Będę czekał na schodach frontowych o dziesiątej. – Jaki jest stopień zagrożenia, jeśli mogę zapytać? – Na chwilę obecną, między nami, powiedziałbym, że nie ma żadnego. – Dobrze, ale przyjdę z bratem… on lubi zabawy z bronią. Myśli pan, że powinnam wziąć ją ze sobą, tak na wszelki wypadek? – Nie, Lacy, jestem po twojej stronie. – Czy coś stało się Gregowi? – Porozmawiamy o tym później. – Straciłam apetyt. Będę pod Kapitolem za pół godziny. ***

Okolica była doskonale oświetlona, a po placu przechadzało się kilka osób. W końcu to niedziela, więc ludzie cieszyli się weekendem. Samotny człowiek nieopodal schodów starego Kapitolu miał na sobie szorty, tenisówki i bejsbolówkę i nie zwracał niczyjej uwagi. Ostatni raz zaciągnął się papierosem, zdeptał niedopałek i ruszył w ich stronę. – Jesteś pewnie Lacy – zaczął, wyciągając rękę. – Tak. A to mój brat Gunther. – Jestem Cooley – przedstawił się mężczyzna i uścisnął im dłonie. – Przejdźmy się – zaproponował i wskazał głową w kierunku pobliskiego biurowca. – Nie wiem, co o mnie wiesz, prawdopodobnie bardzo niewiele – dodał, gdy ruszyli niespiesznie w tamtą stronę. – W życiu o tobie nie słyszałam – odparła Lacy. – O co chodzi? – Już zadając pytanie, wiedziała, że coś przytrafiło się Gregowi. Gdyby nie to, nie poznałaby Cooleya i nie rozmawiałaby z nim. – Cztery dni temu – zaczął łagodnym głosem – Myers i jego dziewczyna Carlita nurkowali w Key Largo. – Poznałam ją. – Kiedy zacumowali, Myers powiedział, że idzie do baru, bo musi się z kimś spotkać. Wyszedł na molo, a dziewczyna została na łodzi. Nie wrócił. Po kilku godzinach Carlita zaczęła się niepokoić. O zmierzchu zauważyła dwóch nieznajomych, którzy z daleka przyglądali się łodzi; a przynajmniej tak jej się wydawało. W porcie panował ruch, ludzie imprezowali na jachtach i ci dwaj wkrótce się zwinęli. Wieczorem zadzwoniła do mnie, bo taki był plan awaryjny. Nie muszę chyba dodawać, że jest zrozpaczona, odchodzi od zmysłów i nie ma pojęcia, co dalej robić. Greg rzadko wychodził na brzeg, a jeśli już, wiedziała dokładnie, kiedy wróci. Od czasu do czasu robili zapasy, ale to ona zwykle wychodziła na zakupy. Jeśli szli do kina albo do restauracji, to zawsze razem. Greg był ostrożny i dokładnie wszystko planował. Byli na Duval Street i oddalali się od Kapitolu – trójka przyjaciół, którzy wyszli na spacer w parną noc. – A jego telefony, laptopy, pliki, akta? – zapytała Lacy. – Część rzeczy została na łodzi pod opieką Carlity. Prawdę mówiąc, nie wiem, co tam jest. Greg nie ma pojęcia, kim jest wtyczka. Rozmawialiśmy twarzą w twarz albo przez telefony na kartę, uważaliśmy, żeby nie zostawiać śladów. Ale to prawnik, prawda? Jest więc szansa, że ma notatki i nagrania. Na chwilę obecną Carlita nie rusza się i czeka. Czeka, aż wróci Myers albo ja powiem jej, co ma robić. Nie mogę ryzykować i tam się pokazywać. – Mogliby cię rozpoznać? – zapytała Lacy. – Domyślasz się, kim są ci oni? Nie, nie sądzę, żeby mnie rozpoznali, ale kto wie? Nie mogę po nią pojechać.

– A ona nie może odpłynąć? – zapytał Gunther. – Nie ma mowy. Nie potrafi nawet uruchomić silnika, a co dopiero wycofać się z mariny. Zresztą dokąd miałaby płynąć? – Chętnie bym usiadła – rzuciła Lacy, widząc ławkę. Ona i Gunther usiedli – brat trzymał ją za rękę – podczas gdy Cooley zapalił kolejnego papierosa i obserwował ruch uliczny. W pobliżu nie było innych pieszych. – Greg twierdził, że od kilku lat ucieka – odezwała się Lacy. – Że kiedy wpadł w kłopoty, narobił sobie wrogów. Myślisz, że przeszłość mogła się o niego upomnieć? Cooley wydmuchał chmurę dymu. – Wątpię. Spotkaliśmy się w więzieniu. Sam kiedyś byłem prawnikiem.... Nieważne. Tak więc byliśmy dwoma chłopcami pozbawionymi uprawnień adwokackich, którzy odsiadywali wyrok w więzieniu federalnym w Teksasie. Od innego więźnia usłyszałem historię o Vonnie Dubosie i indiańskim kasynie, więc kiedy wyszedłem, wróciłem na Florydę i zacząłem węszyć. To długa historia, ale znałem kreta i skontaktowałem się z nim. Teraz wygląda to idiotycznie. Ty zostałaś ranna. Twój kolega nie żyje. A Myers prawdopodobnie leży na dnie oceanu z kamieniem u szyi. – Myślisz, że to Dubose? – zapytał Gunther. – Tak mi się wydaje. To jasne, że Greg miał wrogów, ale historia zaczęła się dużo wcześniej. Znam kilku z tych, na których doniósł. Nie byli członkami zorganizowanej grupy przestępczej. Pewnie, że się wściekali, ale raczej nie należeli do ludzi, którzy szukaliby go latami tylko po to, żeby wpakować mu kulkę w łeb i jeszcze bardziej skomplikować sobie życie. Kubiak, przywódca, wciąż odsiaduje wyrok. I nagle, dziwnym zbiegiem okoliczności, Greg znika wkrótce po tym, jak składa skargę przeciwko sędzi i zagraża Dubose’owi. Lacy zbyła jego wywód wzruszeniem ramion. – Czy sprawa przeciwko sędzi McDover może trafić na wokandę, jeśli strona skarżąca zniknęła? – spytał Cooley. Zastanawiała się nad tym przez chwilę. – Nie jestem pewna – odezwała się w końcu. – Nigdy nie słyszałam o podobnym przypadku. – Na pewno chcecie, żeby trafiła do sądu? – zapytał Gunther. Żadne mu nie odpowiedziało. Cooley powoli dokończył papierosa i wyrzucił niedopałek na chodnik. Był to bezmyślny akt zaśmiecania miasta, na którego temat Lacy miałaby coś do powiedzenia, teraz nie było to jednak istotne. – Co jest dla nas najważniejsze? – spytała. – Carlita nie może dłużej zostać na łodzi – odparł Cooley. – Kończy jej się jedzenie, a kapitan mariny upomina się o opłatę portową. Chciałbym ją stamtąd

wyciągnąć i zabezpieczyć telefony, pliki, wszystko, co potrzebuje ochrony. Ale to zbyt ryzykowne. Całkiem prawdopodobne, że ktoś stale obserwuje łódź i czeka. – Ja mogę to zrobić – zaofiarował się Gunther. – Nie ma mowy – rzuciła zdumiona Lacy. – Trzymaj się od tego z daleka. – Posłuchaj, mam na lotnisku mały samolot. Mogę być w Key Largo za dwie godziny. Tamci, jeśli rzeczywiście są jacyś oni, nie mają pojęcia, kim jestem. Carlita powinna się mnie spodziewać i być gotowa. Niech nam powie dokładnie, gdzie zacumowała łódź. Załatwię to, zanim ktokolwiek się zorientuje. Jeśli coś zauważą i przypadkiem pojadą za nami na lotnisko, nie ma szans, żeby w tak krótkim czasie zorganizowali samolot i nas ścigali. Wysadzę ją gdzieś po drodze, żeby mogła złapać autobus i jechać, dokąd będzie chciała. – A jeśli ktoś będzie chciał wam przeszkodzić? – zapytał Cooley. – Słyszał pan moją siostrę. Lubię broń i zawsze mam jakąś w kieszeni. Nie tak łatwo mnie przestraszyć. – No nie wiem, Gunther – bąknęła Lacy. Cooleyowi najwyraźniej spodobał się ten pomysł, lecz ona miała obiekcje. – Zrobimy to, siostrzyczko, dobrze? Ryzyko jest niewielkie, a stawka wysoka. Polecę tam, żeby wam pomóc i żeby cię chronić.

Rozdział 27 Gdy Lacy późnym wieczorem zadzwoniła do Michaela Geismara, sprzeciwił się planowi. Był wściekły, że Gunther kolejny raz wtyka nos w sprawę McDover, i zbeształ Lacy za brak należytej dyskrecji. Broniła się, tłumacząc, że Cooley zadzwonił w trakcie kolacji i nie miała jak ukryć tego przed bratem, który – jak wszyscy wiedzieli – ma gumowe ucho i bywa bezczelny. Przypomniała szefowi, że on sam powiedział Guntherowi o wiele za dużo, gdy pijąc kawę, siedzieli w szpitalu, podczas gdy ona znajdowała się w śpiączce. To nie było typowe dochodzenie i wymagało innych zasad. Znacznie poważniejszą sprawą niż niedyskrecja było zniknięcie Myersa i związane z tym problemy. Lacy nalegała, żeby spotkali się w niedzielę rano w siedzibie KDS. Michael w końcu ustąpił, ale zażądał, żeby Gunther nie brał udziału w spotkaniu. Brat Lacy czekał więc w samochodzie, warcząc przez telefon na bankiera, którego wyciągnął z łóżka. Michael obudził się w znacznie lepszym nastroju i był gotów słuchać. Lacy przekazała mu ostatnie wieści od Cooleya, który wczesnym rankiem rozmawiał z Carlitą. Myers nadal nie dawał znaku życia. Dziewczyna krzątała się po łodzi, udając, że wszystko jest w porządku: czyściła pokład, myła okna, starała się zachować pozory, podczas gdy tak naprawdę obserwowała okolicę. Była zdruzgotana, przerażona, zdana na własne siły i gotowa wrócić do domu, do Tampy, ale nie miała pieniędzy ani planu. Przejrzała papiery Myersa, lecz nie wiedziała, czego szukać. Pod łóżkiem znalazła pudełko z jego „dokumentami prawniczymi”, ale większość „papierów” trzymał gdzieś w Myrtle Beach. Były też dwa telefony i laptop. Cooley zapewnił ją, że pomoc jest już w drodze, ale powiedział to tylko po to, by ją uspokoić. Lacy upierała się, że mają obowiązek pomóc Carlicie, zwłaszcza że ryzyko jest niewielkie. Sytuacja, w której się znalazła, była bezpośrednim następstwem ich śledztwa. W tej chwili nikt inny nie mógł jej pomóc. Dziewczyna miała dostęp do dokumentów, telefonów i laptopa, co jeszcze bardziej mogło jej zaszkodzić. Co prawda Gunther cieszył się opinią postrzeleńca, ale był gotów polecieć po Carlitę na własny koszt, podczas gdy jazda samochodem w jedną stronę zajęłaby co najmniej dziesięć godzin – w sytuacji, kiedy liczyła się każda minuta. – Nie przyjmuję odmowy do wiadomości – powtarzała raz za razem Lacy. – Dlaczego nie może zadzwonić na policję i zgłosić zaginięcia? – zapytał Michael. – Niech oni się tym zajmą. Może opuścić łódź, zabrać, co będzie chciała, i wrócić do domu. Jeśli popełniono przestępstwo, policja musi się o tym dowiedzieć. – Cooley powiedział jej to samo, ale się przeraziła. Nie wiem dlaczego,

podejrzewam jednak, że nie wiemy wszystkiego o Myersie i jego łodzi. Może nie chce, żeby gliniarze tam węszyli. Może nie ma dokumentów. – Powiedz jej, żeby zniszczyła papiery, wszystko, co wygląda podejrzanie. Niech zatrzyma telefon, którym się posługuje, a drugi razem z laptopem wyrzuci za burtę. – Łatwo ci mówić, kiedy siedzisz sobie tu w biurze. Zrozum, że nie wiemy tego co ona. Poza tym możesz nakłaniać ją do zniszczenia dowodów, ale ona i tak tego nie zrobi. Jest przerażona i nie wie, co począć. Musimy jej pomóc. – Jeśli opuści pokład, to co stanie się z łodzią? – A kogo to obchodzi? Pewnie ktoś w końcu wezwie gliny. Zorientują się, że właściciel zaginął, i zrobią, co trzeba. Mamy dość własnych problemów. – Ty zostajesz, Lacy. Nie mam zamiaru ryzykować, że znowu coś ci się stanie. – Dobrze, w takim razie niech Gunther się tym zajmie. Niech zabierze Carlitę z łodzi. – Naprawdę mu ufasz? – Tak. W niektórych sytuacjach można na nim polegać. Michael był wyraźnie zatroskany. Kolejna ofiara. Być może Myers zostawił coś ważnego. KDS nie miała doświadczenia w takich sprawach. Gdzie byli prawdziwi gliniarze? Upił łyk kawy z papierowego kubka. – Wiesz, Lacy – odezwał się – jeśli maczał w tym palce Dubose, to wie, że skargę przeciwko McDover napisał gość, który został sprzątnięty, i dla niego gra jest skończona. Bez strony skarżącej nie możemy nic zrobić. – Proszę cię, pomyślimy o tym jutro. Teraz musimy zabrać Carlitę i wszystko to, co zostawił na łodzi Myers. – To koniec, Lacy. – Wcale nie i nie przyjmuję odmowy do wiadomości. – Już to mówiłaś. – Mam pomysł. Polecisz do Key Largo z moim bratem i razem zabierzecie Carlitę. Pogoda jest idealna. Gunther mówi, że w samolocie jest miejsce dla czterech osób. Czeka cię przyjemna podróż. – Nie lubię małych samolotów. – Dużych też. Bądź mężczyzną, Michael. Zanim się obejrzysz, będziecie z powrotem. Przecież nie łamiemy prawa. Polecicie tam, zgarniecie ją, wysadzicie gdzieś i wrócicie do domu. – I na cztery godziny utknę z twoim bratem w powietrzu? – Tak, wiem, ale to ważne. – Po co tyle zachodu, Lacy? Sprawa i tak zostanie zamknięta. – Nie, jeśli włączy się w nią FBI. Kiedy się dowiedzą, że zniknął główny świadek, może zmienią zdanie.

– Mówisz jak desperatka. – Bo jesteśmy zdesperowani. Wziął głęboki wdech i poirytowany pokręcił głową. – Nie mogę lecieć. Po południu urządzamy małe przyjęcie dla mojej teściowej. Kończy dziewięćdziesiąt lat. – W takim razie ja polecę. Przysięgam, że nic mi się nie stanie. Posłuchaj, to tylko uroczy lot małym samolotem w piękny niedzielny poranek. Poza tym to mój wolny dzień. Jeśli mam ochotę polatać, kto mi zabroni? – Zgoda, ale pod jednym warunkiem: nie chcę, żebyś zbliżała się do łodzi. Jeśli ktoś ją obserwuje, może cię rozpoznać. Gunthera nikt nie zna, ale z tobą jest inaczej. Niech zabierze papiery Myersa, jego telefony i laptopa. Carlita cię zna i będzie ci ufać bardziej niż twojemu bratu. Zresztą, kto by ci nie ufał? Tak czy siak, zostawcie ją gdzieś po drodze, dajcie jej pieniądze na autobus albo taksówkę i uświadomcie ją, że ma z nikim nie rozmawiać. Lacy była już w drodze do drzwi. – Rozumiem – rzuciła jeszcze przez ramię. *** Godzinę później wystartowali z lotniska Tallahassee lekkim dwusilnikowym samolotem Beechcraft Baron. Gunther, wykorzystując sytuację, podekscytowany czekającą ich przygodą, zajął fotel pilota. Lacy ze słuchawkami na uszach siedziała obok niego i jak urzeczona przysłuchiwała się rozmowie kontrolerów lotu z pilotami. Kierowali się na południe i wkrótce znaleźli się nad Zatoką Meksykańską. Na wysokości trzech tysięcy metrów wyrównali lot i osiągnęli maksymalną prędkość trzystu siedemdziesięciu kilometrów na godzinę. Hałas silników przycichł nieco, choć w kabinie było dużo głośniej, niż Lacy się spodziewała. Po dwóch godzinach zaczęli obniżać lot i Lacy mogła podziwiać ocean i rozsiane na nim wysepki. Wylądowali o jedenastej czterdzieści. Gunther skontaktował się z terminalem ruchu czarterowego i poprosił o podstawienie na lotnisko samochodu. Usiadł za kółkiem, podczas gdy Lacy pilotowała go, czytają mapę turystyczną. Cooley wciąż był gdzieś w okolicach Tallahassee i rozmawiał przez telefon z Carlitą. Kiedy zbliżali się do mariny w Key Largo, podał Guntherowi jej numer telefonu. W porcie żeglarze szykowali się do wypłynięcia w morze, a kutry rybackie wracały z porannym połowem. Łódź do nurkowania właśnie wpłynęła na przystań i kilkunastu nurków wypakowywało swój sprzęt. Lacy została w samochodzie i obserwowała okolicę, podczas gdy Gunther szedł niespiesznie wzdłuż nabrzeża, udając, że podziwia łodzie. Carlita zeszła z pokładu Konspiratora i uśmiechnęła się, jakby wszystko było w porządku. Miała ze sobą trzy bagaże: plecak, nylonowy worek wypchany czymś, co wyglądało jak ubrania,

i oliwkową torbę kurierską Myersa. Gunther wziął dwa z nich i jak gdyby nigdy nic ruszyli w stronę parkingu. Lacy lustrowała wzrokiem marinę, ale nie zauważyła nikogo, kto by ich obserwował. Na widok jej znajomej twarz Carlity się rozpromieniła. Gunther, zawsze chętny do wyrażania swych opinii, był zdania, że pięć dni po tym, jak wszelki kontakt się urwał, ludzie odpowiedzialni za zniknięcie Myersa na pewno się ulotnili. Gdyby chcieli porozmawiać z Carlitą albo przeszukać łódź, już dawno by to zrobili. Godzinę później byli z powrotem na lotnisku, pospiesznie weszli na pokład barona i o trzynastej piętnaście wystartowali. Lacy zadzwoniła do Michaela, ten jednak nie odbierał telefonu. Pewnie bawił się na urodzinach teściowej. Wysłała więc SMS-a z wiadomością, że misja została wykonana. Lacy i Carlita siedziały obok siebie z tyłu kabiny. Kiedy samolot znalazł się w powietrzu, Carlita się rozpłakała. Lacy trzymała ją za rękę i zapewniała, że już nic jej nie grozi. Dziewczyna chciała wiedzieć, czy Lacy ma jakieś wiadomości o Myersie. Nie, żadnych wieści. Kompletnie nic. Co stanie się z łodzią? Lacy odparła, że nie jest pewna. Plan zakładał, że powiadomią władze o zniknięciu Grega Myersa i pozwolą, by to one zajęły się sprawą. Wypytywała Carlitę o łódź. Jak długo na niej mieszkała? Gdzie Myers ją kupił albo od kogo ją wynajmował? Czy należy do niego, czy współwłaścicielem jest bank? Czy ktokolwiek odwiedzał ich na łodzi? Carlita wiedziała niewiele. Mieszkała na łodzi od prawie roku, ale nie miała pojęcia, skąd się wzięła ani do kogo należy. Myers nie rozmawiał z nią o interesach. Od czasu do czasu schodził na brzeg, żeby się z kimś spotkać, ale zawsze wracał w ciągu godziny. Był wyjątkowo ostrożny i bojaźliwy. Nie popełniał błędów. W dniu zniknięcia wyszedł na przystań na drinka, nic więcej. Nie był z nikim umówiony. Po prostu przepadł. Kiedy osiągnęli wysokość przelotową i Key Largo została daleko w tyle, dziewczyna przestała płakać i uspokoiła się. Lacy zapytała, czy mogą zatrzymać torbę kurierską i plecak, i Carlita odparła, że oczywiście, nie chciała mieć nic wspólnego z tymi papierami. Powiedziała, że Myers uważał na to, co zostawia na łodzi, bo wiedział, że może być przeszukana przez jakichś zbirów albo władze. Korzystając z poczty, nigdy nie z ekspresowych przesyłek kurierskich, wysyłał dokumenty bratu w Myrtle Beach. Nie miała pojęcia, co takiego zostawił na łodzi, ale była pewna, że nie jest to nic ważnego. Godzinę później wylądowali w Sarasocie. Gunther zamówił taksówkę, a Lacy wręczyła Carlicie wystarczającą ilość gotówki, żeby miała za co wrócić do Tampy. Podziękowała dziewczynie, uściskała ją i powiedziała „do zobaczenia”, choć wiedziała, że nigdy więcej się nie spotkają. Gdy ponownie wzbili się w powietrze, Lacy zajrzała do torby. Wyjęła należącego do Myersa laptopa i włączyła go, ale urządzenie było chronione hasłem.

Znalazła telefon na kartę i kilka papierowych teczek. W jednej natrafiła na dokumenty rejestracyjne łodzi, według których należała do firmy z siedzibą na Bahamach, gwarancje, podręcznik użytkownika oraz plik papierów od ubezpieczyciela. Następna teczka zawierała akta starych spraw dotyczących skorumpowanych sędziów. Lacy nie znalazła w niej nic na temat McDover, Tappacola, Cooleya, kreta czy jej. Zawartość plecaka była równie nieciekawa: nic oprócz starych wycinków z gazet dotyczących Ramseya Mixa, alias Grega Myersa. Najwyraźniej Myers przechowywał co ważniejsze dokumenty – przynajmniej te na papierze – gdzieś na lądzie. Lacy podejrzewała, że jego laptop zawiera mnóstwo informacji, które – gdyby trafiły w niepowołane ręce – mogłyby wyrządzić wiele szkód. Kiedy wylądowali w Tallahassee, miała nadzieję, że Gunther postanowi wrócić do Atlanty. On jednak nawet o tym nie myślał. W drodze do mieszkania zorientowała się, że brat uważa się za pełnoprawnego członka grupy dochodzeniowej KDS. Planował zostać kilka dni dłużej i mieć ją na oku. Zadzwoniła do Michaela i zdała mu szczegółowy raport z podróży. Ustalili, że spotkają się w poniedziałek rano. Późnym popołudniem, kiedy Gunther krążył po tarasie, wydzwaniając do wspólników, prawników, księgowych i bankierów, a ona odpowiadała na maile, dostała wiadomość od Alliego Pacheco. Jej treść była wyjątkowo krótka i bezpośrednia: Masz czas na drinka? Odpisała: Nieoficjalnie, po godzinach, żadnych interesów? Oczywiście. Ale szykując się na spotkanie, Lacy myślała wyłącznie o interesach. Zaprosiła go do siebie i uprzedziła, że jest u niej brat. Pacheco pojawił się w szortach i koszulce polo o dziewiętnastej trzydzieści. Lacy poczęstowała go piwem i przedstawiła bratu, który chciał go przesłuchać. Nieoficjalna randka trwała pięć minut, do momentu, gdy Gunther rzucił: – Musimy pogadać o Myersie. Pacheco odstawił szklankę, spojrzał na Lacy i zapytał: – Dobra. O co chodzi? – Zaginął pięć dni temu – odparła. – Tam, na blacie, to jego laptop. Zabraliśmy go dziś rano z jego łodzi na Key Largo. – To długa historia – dodał Gunther. Pacheco patrzył to na nią, to na niego. Uniósł ręce i obrócił je wewnętrzną stroną w ich kierunku, jakby się chciał od tego wszystkiego zdystansować. – To zakazane, rozumiecie? Powiedzcie mi wszystko, co możecie, a ja zdecyduję, co z tym zrobić. Gunther siedział zadziwiająco cicho, gdy Lacy opowiadała, co się wydarzyło. – Trzeba zabezpieczyć łódź – powiedział Pacheco, sącząc drugie piwo. –

A żeby to zrobić, należy powiadomić policję. Nie jest to sprawa federalna, przynajmniej na razie, więc nie możemy się tym zająć. – Ale możesz zawiadomić policję, tak? – zapytała Lacy. – Wolałabym tego uniknąć, bo musiałabym odpowiedzieć na mnóstwo pytań. Poza tym nie chcę, żeby moje nazwisko łączono ze sprawą zaginięcia. – Trochę na to za późno. Masz przecież jego laptopa i dokumenty. – Ale to nie ma nic wspólnego z zaginięciem Myersa. – Nie wiesz tego. Nie wiesz, co znajduje się w tym laptopie. Może być jakiś trop, wzmianka o spotkaniu, na które poszedł w dniu zniknięcia. – Świetnie – wtrącił Gunther. – Damy to wszystko tobie, a ty przekażesz policji. Podejdą do sprawy dużo poważniej, jeśli zostaną zawiadomieni przez FBI. – To może się udać – przyznał Pacheco. – Wykluczacie, że Myers po prostu się ulotnił? Zważywszy na jego przeszłość i teraźniejszość, wcale bym się nie zdziwił. – Jasne – rzuciła Lacy. – Też o tym myślałam. Może się czegoś wystraszył? Może znudziło go siedzenie na łodzi, kobieta albo jedno i drugie i postanowił zniknąć. Na pewno zastanawiał się, czy nie wycofać skargi. Kiedy przyszedł tu, do mojego mieszkania, zastanawiał się, czy tak nie zrobić i nie zniknąć. Miał wyrzuty sumienia z powodu Huga, obwiniał siebie i żałował, że zaczął całą tę sprawę. Mógł pozbyć się dowodów, usunąć dane z komputera i ruszyć w drogę. – Sama w to nie wierzysz – powiedział Gunther. – Owszem, nie wierzę. Rozmawiałam z Cooleyem, jest przekonany, że Myers nie dałby nogi i znowu zaczął się ukrywać. Potrzebuje pieniędzy. Jest byłym więźniem, ma prawie sześćdziesiąt lat i raczej kiepskie perspektywy na przyszłość. Jako informator liczył na przypływ gotówki. Wierzył, że McDover i Dubose skasowali dziesiątki milionów dolarów i że znaczną część tych pieniędzy da się odzyskać. Nie wiem, jak zapłacił za łódź, ale był z niej bardzo dumny. Uwielbiał przemieszczać się z wyspy na wyspę i pływać w okolicach Florida Keys. Był szczęśliwym facetem, który liczył, że się wzbogaci. Więc nie, nie sądzę, żeby tak po prostu postanowił się ulotnić. – Facet zniknął pięć dni temu, a śledztwo nawet się nie rozpoczęło – zauważył Pacheco. – Wszystkie ślady mogły się już zatrzeć. – I FBI nic nie może zrobić? – zapytał Gunther. – Nie bardzo. W pierwszej kolejności sprawą musi się zająć miejscowa policja. Gdyby doszło do porwania, mogliby nas wezwać. Ale szczerze w to wątpię. Na chwilę obecną szanse na znalezienie Myersa są dość marne. – Tym bardziej powinniśmy poszukać Dubose’a – powiedziała Lacy. – Tak, ale to nie ja podejmuję takie decyzje. – Ilu trupów potrzebujecie? – zapytał Gunther. – Powtarzam, nie ja podejmuję takie decyzje. Lacy wie, że gdyby to ode

mnie zależało, już tydzień temu zająłbym się tą sprawą. Gunther wypadł jak burza z pokoju i wrócił na taras. – Przepraszam – bąknęła Lacy. Jadąc do niej, Pacheco liczył na drinka w towarzystwie ładnej kobiety. Wychodząc, zabrał torbę kurierską i plecak Myersa, choć nie miał pojęcia, co z nimi zrobić.

Rozdział 28 W poniedziałek Lacy obudziła się wczesnym rankiem z nowym planem, jak pozbyć się brata. W tym celu będzie musiała wybrać się do celi śmierci, miejsca, do którego jej brat nie zostanie wpuszczony. Pojedzie tam sama, choćby dlatego, że przepisy KDS nie pozwalały na to, by Gunther jej towarzyszył. Parząc kawę, jeszcze raz powtarzała w głowie bajeczkę, którą zamierzała mu sprzedać. Poczuła się miło zaskoczona, gdy wszedł do kuchni wykąpany i ubrany. Poinformował ją, że wynikły problemy z jedną z umów i musi wracać do domu. Zdążył jeszcze tylko zjeść kawałek tosta i oboje w pośpiechu wyszli do samochodu Lacy. Na lotnisku podziękowała mu i kazała obiecać, że niedługo znów przyleci. Kiedy samolot startował, uśmiechnęła się i odetchnęła z ulgą, że nie ma jej na pokładzie. W biurze spotkała się z Michaelem i zdała mu szczegółową relację z wyprawy na Key Largo. Poinformowała go, co dokładnie znalazła w teczce Myersa i w jego plecaku, i wyjaśniła, że wszystko, łącznie z laptopem, trafiło do rąk FBI. – Spotkałaś się z FBI? – zapytał poirytowany. – Pacheco napalił się na mnie i wpadł wczoraj na drinka. Był z nami Gunther i od słowa do słowa, rozmowa zeszła na Myersa. Pacheco powiedział, że skontaktuje się z policją i zgłosi zaginięcie. Uznał, że najlepiej będzie, jeśli rzeczy znalezione na łodzi trafią do rąk FBI. – Proszę, powiedz, że twój brat opuści to miasto. – Wyleciał dziś rano. – Dzięki Bogu. Powiedz mi jeszcze, że potrafi trzymać język za zębami. – Nie martw się. Nikogo w Atlancie to nie obchodzi, a poza tym Gunther zrobi wszystko dla mojego dobra. Wyluzuj. – Mam wyluzować? To nasza największa sprawa i wszystko się wali. Pewnie nie kontaktował się z tobą Killebrew. – Nie i wcale się tego nie spodziewam. Mają jeszcze osiemnaście dni na odpowiedź i jestem pewna, że do samego końca będą zgrywali twardzieli. Jakakolwiek ekscytacja byłaby przedwczesna i mogłaby zdradzić ich plany. Są za mądrzy, żeby się z nami kontaktować. Wezwanie do złożenia dokumentów zostało doręczone w piątek i jestem pewna, że nad nim główkują. – Czyli musimy czekać. – Nie mogę tak siedzieć z założonymi rękami, Michael. Zamierzam odwiedzić Juniora Mace’a w celi śmierci. Lepiej, żebyś wiedział, gdzie jestem. – Nie wiedziałem, że reprezentujesz Mace’a. – Bo nie reprezentuję, ale obiecałam, że go odwiedzę. Jego waszyngtońscy prawnicy spotkają się z nim po południu. Salzman, właściciel kancelarii, zaprosił

mnie na to spotkanie. Mace nie ma nic przeciwko. Polubił mnie. – Nie angażuj się za bardzo. – Salzman jest pewien, że egzekucja zostanie odroczona. Jeśli kapuś odwoła swoje zeznania, może dojść do nowego procesu. – Nowego procesu? Po ilu… piętnastu latach? – Coś koło tego. – A co właściwie masz tam robić? – Nie twierdziłam, że mam cokolwiek robić. Załóżmy, że nie mam ochoty cały dzień siedzieć w biurze. Poza tym niesłuszne skazanie Juniora Mace’a jest częścią wielkiego spisku. Mogą pojawić się nowe dowody. A jeśli założymy, że trop prowadzi do Dubose’a, wiele może się wyjaśnić. Uważam, że powinniśmy monitorować tę sprawę. – Tylko bądź ostrożna. – Cela śmierci to dość bezpieczne miejsce. – Skoro tak mówisz… *** Lacy zamknęła drzwi biura i sięgnęła po grubą teczkę z zapiskami Sadelle. Wyciągnęła notatkę zatytułowaną Zabójstwo Sona Razko i Eileen Mace i zaczęła czytać. Junior i Eileen Mace mieszkali z trójką dzieci w drewnianym domu przy Tinley Road, mniej więcej trzy kilometry od rezerwatu. (W tamtym czasie połowa Indian Tappacola zamieszkiwała ziemie należące do plemienia, a wielu innych mieszkało w domach rozsianych po okolicy. Około 80 % mieszkało w hrabstwie Brunswick, ale byli i tacy, którzy osiedlili się w Jacksonville). Po południu 17 stycznia 1995 roku, kiedy dzieci były w szkole, Son Razko przyszedł z wizytą do domu Mace’ów. Razko i Junior byli przyjaciółmi i przeciwnikami budowy kasyna. Junior pracował jako kierowca ciężarówki w firmie z Moreville na Florydzie i tamtego dnia był w pracy. Jeśli Son i Eileen mieli romans, cel wizyty był oczywisty. Jeśli nie, nie wiadomo, po co Son przyjechał do domu Mace’ów. W każdym razie on i Eileen zostali znalezieni nadzy w sypialni. Makabrycznego odkrycia dokonał najstarszy syn Mace’ów, kiedy około godziny szesnastej wrócił ze szkoły. Zeznający przed sądem koroner stwierdził, że zgon nastąpił między godziną czternastą a piętnastą. Wiadomo było, że Junior lubi wypić. Po pracy wrócił do magazynu w Moreville, wsiadł do samochodu i w drodze do domu wstąpił do baru. Wypił kilka piw i zagrał w lotki z mężczyzną, którego tożsamości nie udało się ustalić. Około osiemnastej trzydzieści znaleziono go na parkingu nieopodal samochodu, nieprzytomnego i prawdopodobnie pijanego. Do zabójstwa użyto niezarejestrowanego krótkolufowego rewolweru Smith and Wesson kaliber .38.

Broń została znaleziona pod siedzeniem w samochodzie Juniora, razem z portfelem Sona. Podejrzany został zabrany do szpitala w Moreville. Policja, idąc za czyjąś anonimową radą, pojawiła się w szpitalu i poinformowała go o śmierci żony i przyjaciela. Po nocy spędzonej w szpitalu Junior został przewieziony do więzienia. Oskarżono go o podwójne zabójstwo i nie uzyskał zgody na wzięcie udziału w pogrzebie żony. Utrzymywał, że jest niewinny, ale nikt go nie słuchał. W trakcie procesu, któremu przewodniczyła sędzia McDover, obrona powołała dwóch świadków, którzy poświadczyli, że tamtego popołudnia Junior Mace rozwoził przesyłki. Pierwszy z nich widział go między godziną czternastą a piętnastą w miejscu odległym o pięćdziesiąt kilometrów od miejsca zbrodni. Drugi twierdził, że widział oskarżonego dwadzieścia pięć kilometrów od miejsca zbrodni. Ze stenogramu wynika, że żaden ze świadków nie był szczególnie przekonujący, a prokurator uznał, że Junior mógł dostarczyć obie przesyłki, a i tak miałby czas, żeby między czternastą a piętnastą pojawić się w domu. Nie udało się ustalić, jak to możliwe, że zaparkował furgonetkę, przesiadł się do pick-upa, pojechał do domu, zabił dwoje ludzi i wrócił do pracy. Policja stanowa polegała na zeznaniach dwóch więziennych informatorów – Todda Shorta i Diggera Roblesa. Obaj zeznali, że w różnym czasie przebywali z Juniorem w jednej celi i słyszeli, jak przechwalał się, że nakrył żonę w łóżku z innym mężczyzną i zastrzelił oboje. W niebywale podobnych zeznaniach zapewniali ławę przysięgłych, że Junior jest dumny z tego, co zrobił, nie ma wyrzutów sumienia i nie rozumie, dlaczego wniesiono przeciwko niemu oskarżenie. (Chodziły pogłoski, że niedługo po procesie obaj kapusie zniknęli). Dowodem obciążającym okazał się portfel Sona znaleziony w pick-upie Juniora. Zgodnie z prawem stanu Floryda karą śmierci zagrożeni są przestępcy, którzy dopuścili się zabójstwa, a także gwałciciele, włamywacze, porywacze i tak dalej. Tak więc fakt, że Junior ukradł portfel, podwyższał rangę przestępstwa z zabójstwa w afekcie do kwalifikowanego, za które grozi kara śmierci. Broń w samochodzie była dla obrony gwoździem do trumny. Eksperci od balistyki z laboratorium stanowego zeznali, że nie ma wątpliwości, że pociski usunięte z ciał ofiar zostały wystrzelone z rewolweru kaliber .38. Wbrew radom adwokata (obrońcą Mace’a został wyznaczony przez sąd nowicjusz, dla którego była to pierwsza sprawa o zabójstwo, za które grozi kara śmierci) Junior postanowił zeznawać. Zaprzeczył, jakoby miał coś wspólnego ze śmiercią żony i przyjaciela. Twierdził, że został wrobiony w odwecie za to, iż był przeciwnikiem budowy kasyna. Powiedział, że ktoś dosypał mu coś do piwa, po trzech butelkach urwał mu się film i nie pamięta nawet, jak wydostał się z baru. Barman zeznał, że tamtego dnia Junior wypił co najmniej trzy piwa i że to on zaprowadził go do samochodu i tam zostawił. Ze stenogramu wynika, że Junior zachowywał się przyzwoicie, choć wzięto

go w krzyżowy ogień pytań. Z bronią, portfelem, dwoma informatorami, obroną, która polegała na zeznaniach dwóch świadków zapewniających Mace’owi wątpliwe alibi, i oskarżonym, który w dniu zabójstwa był pijany i niewiele pamiętał, ława przysięgłych miała dość dowodów, by uznać go za winnego. Przed ogłoszeniem wyroku obrońca Juniora zadzwonił do jego brata Wiltona i kuzyna, którzy zeznali, że Junior był oddanym mężem i ojcem, nie miał problemu z alkoholem, nie posiadał broni i od lat nie strzelał. Ława przysięgłych skazała Mace’a za podwójne zabójstwo na karę śmierci. W ciągu trwającego osiem dni procesu sędzia McDover, dla której była to pierwsza sprawa o zabójstwo, gdzie oskarżonemu groziła kara śmierci, praktycznie w każdej kwestii przychylała się do opinii prokuratora. Tylko raz w kwestii zmiany miejsca procesu okazała troskę o dobro Mace’a. Dawała świadkom oskarżenia niebywałą swobodę i oddalała praktycznie każdy sprzeciw obrony. Podczas przesłuchiwania świadków obrony podtrzymywała niemal każdy sprzeciw oskarżenia. W procesie apelacyjnym obrona wielokrotnie krytykowała sposób, w jaki McDover prowadziła sprawę, i choć sąd apelacyjny dostrzegł pewne nieprawidłowości, utrzymał wyrok w mocy. *** Podczas dwuipółgodzinnej podróży do więzienia Lacy myślała o Hugu. Niespełna dwa miesiące temu jechali tędy razem i wykończeni brakiem snu, popijali kawę, żeby nie zasnąć. Rozmawiali o tym, że nie ufają Gregowi Myersowi i nie wierzą w jego teorię spiskową. Mieli też świadomość niebezpieczeństwa. Jacy byli naiwni! Wjechała do hrabstwa Bradford i podążając za drogowskazami, kierowała się na Starke, a następnie w stronę więzienia. Dotarcie do skrzydła Q zabrało jej pół godziny. W to poniedziałkowe południe oprócz niej nie było tam żadnych prawników. Usiadła w małej sali, do której kwadrans później wprowadzono skutego Juniora. Strażnicy rozkuli go i usiadł po drugiej stronie plastikowej szyby. Sięgnął po słuchawkę i uśmiechnął się. – Dzięki, że pani przyszła. – Miło pana znów widzieć, Junior. – Dobrze pani wygląda… mimo tego, co się wydarzyło. Mam nadzieję, że dochodzi pani do siebie. – Odrastają mi włosy, tylko to się liczy. Roześmiał się. Był bardziej ożywiony i chętny do rozmowy. Lacy domyślała się, że czeka na przyjazd prawników z Waszyngtonu. Pierwszy raz od wielu lat miał nadzieję.

– Przykro mi z powodu pana Hatcha – powiedział. – Polubiłem go. – Dzięki. – Nie chciała rozmawiać o Hugu, ale nie mając nic innego do roboty, musieli jakoś zabić czas rozmową. Powiedziała, że rodzina Huga jakoś sobie radzi, chociaż jest im ciężko. Junior wypytywał o wypadek, gdzie i jak do niego doszło i co udało im się ustalić. Wątpił, że był to wypadek, a Lacy utwierdziła go w tym przekonaniu. Był zdziwiony, że nikt „z zewnątrz” nie prowadzi dochodzenia w sprawie śmierci Huga. Ostrożnie dobierając słowa, Lacy wytłumaczyła mu, że być może – ma taką nadzieję – sprawy ruszą w dobrym kierunku. Rozmawiali o jego bracie Wiltonie, Toddzie Shorcie, prawnikach z Waszyngtonu i życiu w celi śmierci. Po dłuższej pauzie – jednej z wielu – Junior powiedział: – Wczoraj miałem niespodziewanego gościa. – Kogo? – Lymana Gritta. Słyszała pani o nim? – Tak, podobno mieliśmy okazję się spotkać, choć nie pamiętam. Powiedziano mi, że był w ekipie ratunkowej pracującej na miejscu wypadku i to on zawiózł mnie do szpitala. Wpadłam do niego do biura, żeby się przywitać i podziękować, ale wygląda na to, że już tam nie pracuje. Podejrzany zbieg okoliczności. Junior uśmiechnął się i nachylił w stronę szyby. – Wszystko jest podejrzane. Maszyna poszła w ruch i lepiej niech pani będzie ostrożna. Wzruszeniem ramion zachęciła go, żeby mówił dalej. – Gritt to dobry człowiek – ciągnął. – Był za budową kasyna, więc dawno temu staliśmy po przeciwnych stronach barykady. Ale coś nas łączy. Mój ojciec i jego wuj wychowywali się razem w chałupie na obrzeżach rezerwatu. Byli jak bracia. Nie powiem, żeby nasze rodziny były teraz blisko, bo pokłóciliśmy się przez kasyno. Ale Gritt ma sumienie i wie o korupcji. Nigdy nie lubił wodza, a teraz gardzi nim i jego rodziną. Syn wodza został nowym szefem policji, więc śledztwo w sprawie wypadku utknie w martwym punkcie. Pewnie się pani domyśla, że sprawa zostanie zatuszowana. Ale Gritt zna prawdę i uważa, że ma dowody, żeby to udowodnić. Dlatego chce z panią porozmawiać. – Ze mną? – Tak. Myśli, że może pani zaufać. Nie ufa miejscowym z hrabstwa Brunswick; zresztą oni nie chcą się angażować. Pewnie zauważyła pani, że nasze plemię nie ufa ludziom z zewnątrz, zwłaszcza tym z odznakami. Ale Gritt ma dowody. – Jakie? – Nie chciał powiedzieć… albo raczej nie mógł. Wiadomo, że tutejsze ściany mają uszy, dlatego byliśmy ostrożni. Musi pani zrozumieć, że mu grożono. Facet

ma żonę i trójkę dzieci, a wódz i jego ludzie wiedzą, jak skutecznie kogoś zastraszyć. Całe plemię żyje w strachu, ale nikt o tym nie rozmawia. Poza tym, odkąd zbudowano kasyno, ludziom wiedzie się lepiej, więc po co wprowadzać niepotrzebne zamieszanie? Lacy miała poważne wątpliwości, czy władze więzienia podsłuchują rozmowy obrońców z klientami siedzącymi w celach śmierci, ale dotarło do niej, że spotkanie z Grittem odbyło się w innej części skrzydła Q, bo przecież Gritt nie był prawnikiem. – Dlaczego on myśli, że może mi ufać? Nigdy się nie spotkaliśmy. – Bo nie jest pani policjantką i jako pierwsza weszła pani na teren rezerwatu i zaczęła zadawać pytania. Pani i pan Hatch. – Dobrze. Jak mam się z nim spotkać? – Mój brat Wilton to zorganizuje. – Czyli do kogo należy kolejny krok? – Gritt i ja ustaliliśmy, że ja skontaktuję się z Wiltonem, a on zajmie się resztą. To znaczy, jeśli pani będzie chciała z nim pogadać. – Oczywiście, że będę chciała. – W takim razie szepnę słówko bratu. Chyba nie muszę mówić, że to delikatna sprawa. Wszyscy się boją. Obserwują Gritta i Wiltona pewnie też. – Czy oni, kimkolwiek są, wiedzą, że Todd Short wrócił do miasta? – Nie sądzę. Moi prawnicy dziś rano spotkali się z Shortem, gdzieś daleko od rezerwatu. Jeśli rzeczywiście zrobi, jak mówi, i odwoła zeznania, niedługo wszyscy się dowiedzą. A wtedy znajdzie się w niebezpieczeństwie. – Oni nie mogą tak po prostu zabijać ludzi. – Zabili pana Hatcha. Sona i Eileen. I prawdopodobnie zajęli się Diggerem Roblesem, tym drugim kapusiem… niech spoczywa w pokoju. Nie mówiąc o Gregu Myersie. – I zależy im na tym, żeby stan Floryda wykonał na mnie egzekucję – dodał Junior. – Ci ludzie nie cofną się przed niczym. Proszę nigdy o tym nie zapominać. – Jak mogłabym zapomnieć? *** Salzman i jego wspólnik, niejaki Fuller, przyjechali tuż po trzynastej. Byli w spodniach khaki i mokasynach i niczym nie przypominali ubranych w ciemne prążkowane garnitury waszyngtońskich prawników. Ich firma zatrudniała tysiące ludzi na praktycznie wszystkich kontynentach. Praca pro bono na rzecz morderców skazanych na karę śmierci była godna pochwały i zdumiewająca. Lacy czytała o nich w sieci i zdumiało ją, ilu ludzi rzuciło się do walki przeciwko karze śmierci. Spotkanie Salzmana i Fullera z Toddem Shortem przebiegło pomyślnie. Kapuś miał dwugodzinne nagranie, w którym przyznawał, że został wynajęty przez

policję i prokuraturę, żeby za pieniądze i łagodniejszy wyrok złożyć fałszywe zeznania. Prawnicy Juniora Mace’a uznali, że Short jest wiarygodny i naprawdę żałuje tego, co zrobił. Junior do końca życia będzie nienawidził człowieka, który posłał go do celi śmierci, ale cieszyło go, że Short postanowił zmienić zdanie. Salzman wyjaśnił, że niezwłocznie złoży w sądzie stanowym wniosek o kasację wyroku i o zawieszenie egzekucji. Mając asa w rękawie, załatwi porachunki z prokuratorem generalnym stanu Floryda, a jeśli będzie trzeba, pójdzie do sądu federalnego. Nagłe ożywienie związane z przełomem w sprawie było zdumiewające, przynajmniej dla Lacy, ale Salzman doświadczał czegoś takiego wielokrotnie. Był zaprawionym w boju ekspertem od bezprawnych wyroków i błędów proceduralnych w procesach. Jego celem było wznowienie procesu, który zostanie przeprowadzony jak najdalej od dbającej wyłącznie o własne interesy Claudii McDover.

Rozdział 29 We wtorek wczesnym rankiem zawibrował telefon na kartę, który Lacy trzymała w kieszeni. Dzwonił Cooley z informacją, że nadal nie ma żadnych wieści od Grega Myersa. Nie zdziwiło jej to. Powiedział też, że wysłał jej kolejny telefon na kartę, który powinna dostać przed południem. Odebrawszy przesyłkę, miała zniszczyć telefon, z którego korzystała teraz. Zjadła lunch w towarzystwie Alliego Pacheco w barze nieopodal Kapitolu. Nad talerzem zupy opowiedział jej, że policja z Key Largo zajęła Konspiratora i łódź jest pod kluczem. Za dzień, dwa Pacheco spotka się z nimi i przekaże im laptopa, torbę i plecak. To było ich śledztwo, nie jego, ale FBI obiecało pełną współpracę. Policja przesłuchiwała stałych bywalców mariny, ale nikt nie zauważył niczego dziwnego. Nie dysponując zdjęciem, a jedynie opisem zaginionego, nie mówiąc o tym, że od zniknięcia upłynęło już trochę czasu, odnalezienie Myersa praktycznie graniczyło z cudem. – Zupa jest niezła, ale co powiesz na kolację? – zapytał Pacheco, gdy wyczerpali temat Myersa. – Na gruncie zawodowym? – Lacy odpowiedziała pytaniem na pytanie. – Jak najbardziej – rzucił z uśmiechem. – Z pewnością gramy w tej samej drużynie. Z etycznego punktu widzenia nie powinienem uderzać do lasek z pracy, ale ty przecież nie jesteś z FBI. – Lasek? – Taka figura retoryczna. Bez urazy. Mam trzydzieści cztery lata. Domyślam się, że jesteś mniej więcej w tym samym wieku. Oboje jesteśmy singlami i, prawdę mówiąc, dobrze jest spotkać miłą kobietę w rzeczywistości, nie tylko na portalach randkowych. Umawiałaś się kiedyś online? – Dwa razy, dwie porażki. – Mógłbym ci wiele opowiedzieć, ale nie będę cię zanudzał. No więc jak z tą kolacją? Gdyby się zgodziła, to tylko dlatego, że był przystojny i ujmujący, chociaż odrobinę zbyt pewny siebie, ale przecież nigdy dotąd nie spotkała agenta FBI, który nie byłby pewny siebie. Nie przyjęłaby jego zaproszenia tylko dlatego, że KDS desperacko potrzebowała pomocy. – Kiedy? – zapytała. – Nie wiem. Dziś wieczorem? – A jeśli w pewnym momencie Biuro zaangażuje się w mój mały spisek? Czy twój szef nie będzie czuł się niezręcznie? – Poznałaś Lunę. On zawsze czuje się niezręcznie; taki już jest. Ale nie, nie widzę konfliktu interesów. Zresztą i tak będziemy grać do jednej bramki. A poza

tym już wszystko nam powiedziałaś. Nie ma już żadnych tajemnic, prawda? – Jest mnóstwo tajemnic. Po prostu o nich nie wiem. – Nie będę pytał. A twój szef? – To naiwniak. – Tak myślałem. Mam wrażenie, że kiedy jesteście w jednym pomieszczeniu, to ty dowodzisz, nie on. Kolacja, butelka dobrego wina... a co tam!... może nawet przy świecach? Wpadnę do ciebie o siódmej, pod warunkiem że nie będzie twojego brata. – Nie będzie. – To dobrze. Co za koleś! – Gunther jest bardzo opiekuńczy wobec swojej młodszej siostry. – Nie powiem, żebym go winił. Siódma? – Siódma trzydzieści. Wybierz miłe, ale niezbyt wymyślne miejsce. I zapomnij o świecach. Pracujemy dla rządu i rachunek płacimy po połowie. – Umowa stoi. *** Przyjechał po nią nowym SUV-em, umytym, nawoskowanym i odkurzonym na tę okazję. Przez pierwsze pięć minut rozmawiali o samochodach. Lacy miała dość wynajętego forda i była gotowa na kupno nowego. Uwielbiała swoją starą hybrydę, ale po wypadku zaczęła myśleć o czymś solidniejszym. Jechali na południe, z dala od centrum. – Lubisz kuchnię cajun? – zapytał. – Uwielbiam. – Byłaś kiedyś w Johnny Ray’s? – Nie, ale słyszałam, że to świetny lokal. – Przekonajmy się. Podobał jej się SUV, ale wydał jej się odrobinę zbyt męski. Była ciekawa, ile kosztował. Z tego, co wiedziała, pensja początkowa agenta specjalnego wynosiła pięćdziesiąt dwa tysiące dolarów. Allie pracował w FBI od pięciu lat, zakładała więc, że zarabia mniej więcej tyle co ona. Skomplementował jej mieszkanie i przyznał, że sam mieszka z innym agentem. Częste przeniesienia to w Biurze normalka, więc Pacheco nie mógł się zdecydować na kupno mieszkania. Wymieniali uprzejmości, choć oboje wiedzieli, że przed spotkaniem szukali informacji na swój temat w internecie. On dorastał w Omaha; ukończył college i wydział prawa w Nebrasce. Prywatnie miał w sobie leniwą swobodę mieszkańca Środkowego Zachodu, bez cienia pretensjonalności. Ona zrobiła licencjat na wydziale prawa w William & Mary College, a potem studiowała na uniwersytecie Tulane w Nowym Orleanie. Pacheco też trafił do tego miasta – na pierwsze dwa lata swojej pracy dla FBI. Nie tęsknili za Nowym Orleanem – za dużo tam wilgoci

i przestępczości – chociaż mówili o nim z wyraźnym rozrzewnieniem. Zanim zaparkowali i weszli do restauracji, Lacy była zachwycona swoim towarzyszem. Ochłoń, upominała się w duchu; tacy jak on zawsze rozczarowują. Usiedli przy stoliku w kącie i otworzyli menu. – Tak dla przypomnienia – odezwała się, kiedy kelner zostawił ich samych – płacimy po połowie. – Dobrze, chociaż wolałbym zapłacić za nas oboje. W końcu to ja cię zaprosiłem. – Dzięki, ale się podzielimy. To był koniec dyskusji. Postanowili zacząć od surowych ostryg i butelki Sancerre. – A więc o czym chciałabyś porozmawiać – zaczął Pacheco, kiedy kelner zabrał karty dań. Rozbawiła ją jego bezpośredniość. – O wszystkim, byle nie o sprawie. – W porządku. Najpierw ty wybierz temat, a później ja. Możemy rozmawiać o wszystkim oprócz kasyna i tego, co z nim związane. – No to jest z czego wybierać. Ty zacznij, zobaczymy, co z tego wyjdzie. – Dobra, mam pytanie, ale zrozumiem, jeśli nie będziesz chciała o tym rozmawiać. Jak to jest dostać poduszką powietrzną? – Domyślam się, że nigdy tego nie doświadczyłeś? – Jeszcze nie. Upiła łyk wody i nabrała głęboko powietrza. – Słyszysz hałas, a chwilę później gwałtowne szarpnięcie. W jednej chwili poduszka jest ukryta w kierownicy i nawet o niej nie myślisz, a ułamek sekundy później wybucha ci w twarz z prędkością trzystu dwudziestu kilometrów na godzinę. To i siła uderzenia ogłuszyło mnie. Nie na długo, bo pamiętam, jak ktoś kręcił się koło samochodu. Potem zemdlałam. Poduszka powietrzna ocaliła mi życie, ale nie jest to przyjemne. Raz mi wystarczy. – Na pewno. Wróciłaś już do zdrowia? – W zasadzie tak. Jestem jeszcze trochę obolała, ale z każdym dniem czuję się lepiej. Szkoda tylko, że włosy nie rosną szybciej. – Z krótkimi wyglądasz ślicznie. Kelner przyniósł wino. Lacy skosztowała i skinęła głową. Stuknęli się kieliszkami i napili się. – Twoja kolej – rzucił Pacheco. – Jak to? Dość się nasłuchałeś o poduszkach powietrznych? – Byłem ciekaw. Miałem przyjaciela, który siedział za kółkiem i gwałtownie skręcił, żeby nie potrącić pieszego. Zamiast tego uderzył w słup z prędkością trzydziestu kilometrów na godzinę. Nic by mu się nie stało, ale poduszka

powietrzna nieźle go pokiereszowała. Przez tydzień okładał twarz workami z lodem. – Mimo wszystko cieszę się, że miałam ją w samochodzie. Dlaczego poszedłeś na prawo? – Mój ojciec jest prawnikiem w Omaha, więc wydawało mi się to naturalne. W przeciwieństwie do większości studentów pierwszego roku nigdy nie chciałem zmieniać świata; chciałem mieć tylko fajną pracę. Ojciec dobrze sobie radził i przez rok miałem praktyki w jego kancelarii. Szybko się jednak znudziłem i uznałem, że najwyższy czas wyrwać się z Nebraski. – Dlaczego FBI? – Chciałem mieć ekscytującą pracę. Nie siedzieć za biurkiem od ósmej do siedemnastej. Kiedy ścigasz przestępców, dużych, małych, przebiegłych albo głupich, nie ma czasu na nudę. A ty? Dlaczego postanowiłaś patrzeć na ręce sędziom? – Nie o tym marzyłam, kiedy szłam na prawo. Ale kiedy kończyłam studia, rynek pracy był nasycony, a poza tym nie chciałam pracować dla wielkiej kancelarii. Zatrudniają tam mnóstwo kobiet, połowa mojego roku to dziewczyny, ale nie chciałam ślęczeć w pracy po sto godzin tygodniowo. Mam przyjaciół, którzy poszli tą drogą i nie są szczęśliwi. Na emeryturze moi rodzice przeprowadzili się na Florydę. Kiedy ich odwiedziłam, zobaczyłam ogłoszenie o pracy w KDS. – Poszłaś na rozmowę kwalifikacyjną i zostałaś zatrudniona. Co za niespodzianka! Kiedy na stole pojawiły się półmiski ostryg w lodzie, przerwali rozmowę i przeszli do nowoorleańskiego rytuału wyciskania soku z cytryny i dodawania chrzanu do sosu. Pacheco wyjadał ostrygi prosto z muszli, podczas gdy Lacy kładła je na krakersach. – Czyli odwiedziłaś wczoraj Juniora Mace’a. – Drugi raz. Byłeś kiedyś w celi śmierci? – Nie, ale kiedyś na pewno tam zajrzę. Coś ciekawego? – Węszysz w poszukiwaniu informacji? – Zawsze. Nic na to nie poradzę. Mam to w DNA. – Być może mam jakiś trop, wskazówkę, coś w tym stylu. Możliwe, że Mace coś wie. Głównie jednak cieszy się, gdy ktoś go odwiedza. – Czyli nie powiesz mi nic nowego? – Nie, a zresztą, może. Na pewno przeglądałeś nasze akta dotyczące jego procesu i skazania. – Przeczytałem każde słowo. – Czyli pamiętasz tę część historii, gdy dwóch więziennych szpicli zniknęło tuż po procesie.

– Todd Short i Digger Robles. Uśmiechnęła się. Zaimponował jej. – Tak. Latami mówiło się, że zostali sprzątnięci, zanim mogli odwołać zeznania, jak to często bywa ze szpiclami. Wygląda na to, że jeden naprawdę zniknął. Ale drugi w cudowny sposób powrócił po latach. Można powiedzieć, że wrócił z zaświatów i zaczął mówić. Umiera na raka i chce naprawić swoje błędy. – To chyba dobrze, co? – Może. Waszyngtońscy prawnicy Mace’a byli wczoraj w Starke i chcieli się ze mną spotkać. Są podekscytowani, bo, po pierwsze, być może uda się im odroczyć egzekucję, a po drugie, istnieje szansa na wznowienie procesu. – Wznowienie procesu? Po piętnastu latach? – Tak. Moim zdaniem szanse są marne, ale ci goście wiedzą, co robią. – Ale to nie twoja sprawa, prawda? Nie zajmujesz się wysyłaniem petycji czy wniosków w sprawie Mace’a, więc spotkałaś się z nim w innym celu. – Tak. Jak powiedziałam, on myśli, że coś wie. Uśmiechnął się, ale nie drążył tematu. Było oczywiste, że Lacy nie powie nic więcej. Zjedli ostrygi i zastanawiali się nad wyborem dania głównego. Pacheco zamówił jeszcze raz to samo, a Lacy zdecydowała się na gumbo. – Czyja kolej? – zapytał. – Chyba twoja. – Dobra, nad jakimi innymi ciekawymi sprawami pracujesz? Uśmiechnęła się i upiła łyk wina. – Nie chcę naruszać tajemnicy służbowej, więc nie podam nazwisk, ale powiem tylko, że próbujemy usunąć sędziego, który zbyt często zagląda do kieliszka. Dwóch prawników i dwie procesujące się strony wniosły skargę. Biedak od dawna walczy z alkoholizmem i wygląda na to, że przegrywa. Wyznacza terminy rozpraw na popołudnia. Czasami o nich zapomina. Jedna z protokolantek twierdzi, że ukrywa piersiówkę pod togą i wlewa alkohol do kubka po kawie. Ma zaległości i nikt nie jest z tego powodu szczęśliwy. Smutne to. – W takim razie nie powinniście mieć problemów. – Niełatwo usunąć sędziego. To ludzie, którzy zwykle lubią swoją pracę i kiedy odwieszą togę, nie mają co ze sobą zrobić. Moja kolej. Nad czym obecnie pracujesz? Przez godzinę wymieniali się opowieściami. Świat Pacheco, w którym agenci tropili uśpionych szpiegów i handlarzy narkotykami, był dużo ciekawszy niż nagonki na sędziów winnych zaniedbania obowiązku, Pacheco nie należał jednak do osób, które łatwo ferują wyroki, i wydawał się szczerze zainteresowany pracą Lacy. Kiedy skończyło się wino, zamówili kawę i rozmawiali dalej. Odwiózłszy ją do domu, odprowadził Lacy po schodach i, jak na dżentelmena przystało, zatrzymał się przed drzwiami.

– Możemy porozmawiać o interesach? – zapytał. – Jeśli masz na myśli seks, odpowiedź brzmi „nie”. Jestem zbyt obolała, żeby mieć na cokolwiek ochotę. – Nie mówię o seksie. – To pierwsze kłamstwo tego wieczoru? – Może drugie. – Odwrócił się do niej i podszedł bliżej. – Luna się waha, Lacy. Zniknięcie Myersa zwróciło naszą uwagę. Przez większość dnia próbowałem go przekonać, że ta sprawa może okazać się czymś więcej, niż się nam wydaje. Potrzebujemy czegoś jeszcze, jakiegoś dowodu obciążającego. Być może wtedy uda mi się przekonać Lunę. – A co z waszym szefem w Jacksonville? – Jest uparty, ale ambitny. Jeśli zobaczy, że ta sprawa ma potencjał, zmieni zdanie. Tylko daj nam coś jeszcze. – Próbuję. – Wiem. Będę czekał pod telefonem. – Dobrze się bawiłam. – Ja też. – Cmoknął ją w policzek i pożyczył dobrej nocy.

Rozdział 30 Wilton Mace powiedział, że dzwoni z automatu telefonicznego. Sprawiał wrażenie podenerwowanego, może nawet przestraszonego, jak ktoś, kto bez przerwy ogląda się przez ramię. Powiedział, że jutro Lyman Gritt zabiera żonę do lekarza specjalisty w Panama City i chce się spotkać się z Lacy w gabinecie, miejscu, które nikomu nie wyda się podejrzane. Przekazał szczegóły i zapytał, czy Lacy będzie umiała rozpoznać Gritta. Odparła, że nie, bo nigdy go nie spotkała, ale jej szef na pewno go rozpozna, a z pewnością będzie chciał jej towarzyszyć. Wilton nie wiedział, jak zareaguje na to Gritt; uprzedził też Lacy, żeby nie była zaskoczona, jeśli mu się to nie spodoba. Lacy i Michael przyjechali godzinę wcześniej. Podczas gdy on siedział w samochodzie, weszła do budynku – ruchliwego czteropiętrowego centrum medycznego z gabinetami lekarskimi i stomatologicznymi. Przez chwilę kręciła się po parterze, przeglądała wykaz gabinetów, zajrzała do kafejki i wjechała windą na trzecie piętro. Gabinet należał do trzech ginekologów, a duża, nowoczesna poczekalnia była pełna kobiet, z których tylko dwie przyszły w towarzystwie mężczyzn. Lacy wróciła do samochodu i czekała, podczas gdy Michael wysiadł, żeby się rozejrzeć. Kiedy wrócił, oboje uznali, że nic im tu nie grozi. Idealne miejsce na tajne spotkanie. Dziesiątki pacjentów wchodziły i wychodziły z budynku. O trzynastej czterdzieści pięć Michael wskazał głową parę, która właśnie wysiadła z samochodu. – To Gritt – rzucił tylko. Mężczyzna miał metr osiemdziesiąt, był szczupły, ale brzuchaty. Jego żona, dużo niższa i krępa, miała splecione w warkocz długie, ciemne włosy. – Widzisz? – zapytał Michael. – Taa. Kiedy para weszła do budynku, Lacy wysiadła z samochodu i poszła za nimi. Michael czekał na nią z nadzieją, że nie odbierze żadnego dramatycznego telefonu, i obserwował okolicę. Lacy kolejny raz przejrzała wykaz gabinetów, przez chwilę wałęsała się w holu, aż w końcu wjechała windą na trzecie piętro. W poczekalni zobaczyła Gritta i jego żonę, którzy przycupnęli w drugim końcu pomieszczenia. Wyglądali na równie skrępowanych jak pozostali pacjenci. Sięgnęła po magazyn i znalazła krzesło po drugiej stronie poczekalni. Amy Gritt siedziała ze wzrokiem utkwionym w podłogę, jak gdyby oczekiwała złych wieści. Jej mąż kartkował magazyn „People”. Lacy nie miała pojęcia, czy Wilton powiedział mu, jak wygląda kobieta, z którą ma się spotkać, ale mężczyzna najwyraźniej nie zwracał na nią uwagi. Recepcjonistka była zbyt zajęta, żeby zauważyć młodą kobietę, która się nie zarejestrowała. Wyczytano nazwisko i jedna z pacjentek powoli podeszła do

biurka, gdzie czekała na nią wyraźnie zniecierpliwiona pielęgniarka, i chwilę później zniknęła za rogiem. Sytuacja powtarzała się przez następne pół godziny, kiedy kolejne kobiety zastępowały te wychodzące z gabinetu. Lacy zerkała ponad magazynem i dyskretnie obserwowała Gritta. Po godzinie z rosnącym poirytowaniem zerknął na zegarek. W końcu wywołano imię i nazwisko jego żony i Amy Gritt podeszła do biurka. Gdy tylko zniknęła za drzwiami, Lacy wstała i spojrzała na Lymana. Kiedy odwzajemnił jej spojrzenie, skinęła dyskretnie głową i wyszła z poczekalni. Przeszła na koniec korytarza i odczekała kilka sekund, zanim Gritt zamknął za sobą drzwi i podszedł do niej. – Lacy Stoltz – przedstawiła się szeptem i podała mu rękę. Uścisnął ją delikatnie, uśmiechnął się i odruchowo obejrzał się przez ramię. – Lyman Gritt. Wygląda pani dużo lepiej, niż kiedy widziałem panią ostatni raz. – I lepiej się czuję. Dziękuję za wszystko. – To moja praca. Kiepsko to wyglądało. Przykro mi z powodu pani kolegi. – Dziękuję. Podszedł do okna i oparł się plecami o szybę. Pacjenci wchodzili i wychodzili z gabinetów, ale nikt nie zwracał na nich uwagi. – Nie mamy zbyt wiele czasu – powiedział. – Nie jestem zamieszany w żadne krętactwa. Jestem policjantem, uczciwym, i mam rodzinę, którą muszę chronić. Moje nazwisko nie może się pojawić w żadnym śledztwie. Nie będę zeznawał w sądzie. Nie wskażę palcem żadnego z moich ludzi ani oszustów, z którymi się układają. Zrozumiano? – Tak, ale wie pan, że nie jestem w stanie kontrolować wszystkiego, co może się wydarzyć. Ma pan moje słowo co do tego, nad czym mam kontrolę. Sięgnął do kieszeni dżinsów i wyciągnął pendrive’a. – Są tu dwa nagrania. Pierwsze jest własnością policji z Foley w Alabamie. Mieli szczęście, że ktoś… nie wiem kto… zarejestrował kradzież pick-upa. Drugi film został nakręcony mniej więcej kwadrans po wypadku w sklepie na północ od Sterling. Myślę, że widać na nim faceta, który wjechał pick-upem w wasz wóz. Dołączyłem notatkę służbową ze wszystkim, co wiem na ten temat. Lacy wzięła pendrive’a. Chwilę później Gritt sięgnął do drugiej kieszeni i wyjął plastikową torebkę strunową. – Moim zdaniem to kawałek zakrwawionego papierowego ręcznika. Znalazłem go dwa dni później czterysta metrów od miejsca wypadku. Myślę, że to krew pasażera z drugiego nagrania. Na waszym miejscu natychmiast zrobiłbym analizę DNA i modlił się, żeby wynik pasował. Przy odrobinie szczęścia będziecie mieli nazwisko faceta z nagrania. Lacy wzięła torebkę.

– Ma pan kopie nagrań? – Tak. Mam też resztę ręcznika, choć nikt tego nigdy nie znajdzie. – Nie wiem, co powiedzieć. – Proszę nic nie mówić. Zróbcie, co do was należy, złapcie tych bydlaków i nie wspominajcie o mnie ani słowem. – Obiecuję. – Dziękuję, pani Stoltz. Nigdy się nie spotkaliśmy – powiedział i zaczął odchodzić. – Dzięki – rzuciła za nim Lacy. – Mam nadzieję, że z pańska żona jest zdrowa. – Nic jej nie jest. To tylko rutynowa kontrola. Boi się lekarzy, więc jej towarzyszę. *** Ani Michaelowi, ani Lacy nie przyszło do głowy, żeby podłączyć pendrive’a do laptopa, którego mieli w teczce; inaczej zaparkowaliby na pustym parkingu przed restauracją z fast foodem, kupili kawę, znaleźli stolik w kącie i tam obejrzeli nagranie. Zamiast tego jechali do siedziby KDS, snując po drodze domysły na temat tego, co za chwilę zobaczą. – Czemu go o to nie zapytałaś? – dopytywał poirytowany Michael. – Bo mu się spieszyło – odgryzła się. – Dał mi pendrive’a, powiedział, co miał powiedzieć, i tyle. – Ja bym zapytał. – Nie wiesz, co byś zrobił. Przestań marudzić. Kto jest szefem komendy głównej policji stanu Floryda? – Gus Lambert. Jest nowy i nie znam go. – A kogo znasz? – Starego przyjaciela. – Michael próbował dwukrotnie dodzwonić się do „starego przyjaciela”, ten jednak nie odbierał. Lacy zadzwoniła do znajomej z biura prokuratora generalnego i zdobyła nazwisko kierownika regionalnego laboratorium kryminalistycznego w Tallahassee. Kierownik był jednak zajęty i niechętny do współpracy i obiecał, że oddzwoni jutro. – W laboratorium kryminalistycznym nie przeprowadzą testów, dopóki w sprawę nie zaangażuje się komenda główna policji – oznajmił Michael, kiedy skończyli rozmawiać przez telefon. – Zadzwonię do Gusa Lamberta – zaproponowała Lacy. – Jestem pewna, że mój urok powali go na kolana. Sekretarka komendanta Lamberta nie dała się oczarować i oświadczyła, że szef przybywa obecnie na spotkaniu i jest bardzo, bardzo zajętym człowiekiem. Oddzwonił stary przyjaciel Michaela i zapytał, o co chodzi. Mknąc lewym pasem

międzystanowej dziesiątki, Michael wyjaśnił mu, że sprawa jest pilna i chodzi o podejrzaną śmierć jednego z pracowników państwowych. Abbott, przyjaciel, powiedział, że słyszał o śmierci Huga Hatcha. – Mamy podstawy wierzyć, że chodzi o coś więcej niż tragiczny wypadek – ciągnął Michael. – Mamy informatora z rezerwatu i dysponujemy próbką krwi, która może okazać się ważna. Jak możemy uzyskać dostęp do laboratorium kryminalistycznego? Lacy tymczasem sprawdzała informacje w internecie. Nigdy dotąd nie miała do czynienia z badaniami DNA i praktycznie nic o nich nie wiedziała. Według artykułu na jakiejś stronie naukowej technicy kryminalistyki są w stanie zbadać DNA podejrzanego w ciągu zaledwie dwóch godzin, na tyle szybko, żeby policja przeszukała swoje bazy i ustaliła, czy aresztowany dopuścił się rzeczonej zbrodni, jak również innych. Jeszcze pięć lat temu na wyniki trzeba było czekać od dwudziestu czterech do siedemdziesięciu dwóch godzin, a w tym czasie podejrzany mógł wpłacić kaucję i opuścić areszt. – Nie, nie ma otwartego śledztwa – mówił Michael. – Sprawą nie zajmuje się ani lokalna policja, ani komenda główna. Wypadek miał miejsce na terenie rezerwatu i sprawę prowadzą Tappacola. Między innymi na tym polega problem. Proszę cię o przysługę, Abbott. Zależy nam na czasie. Przez chwilę słuchał swojego rozmówcy, po czym rzucił: – Dzięki. – I rozłączył się. – Mówi, że spróbuje porozmawiać z komendantem – zwrócił się do Lacy. *** Dochodziła siedemnasta, gdy Michael i Lacy przyjechali do regionalnego laboratorium kryminalistycznego na obrzeżach Tallahassee. Przed wejściem czekał na nich Abbott i doktor Joe Vasquez, kierownik laboratorium. Po krótkiej prezentacji wszyscy razem udali się do małej sali konferencyjnej. Lacy położyła torebkę strunową przed Vasquezem, a on spojrzał na nią, ale jej nie dotknął. – Co o tym wiemy? – zapytał. – Niewiele – odparła. – Dostaliśmy ją niecałe dwie godziny temu od zaufanego informatora. Uważa, że to kawałek papierowego ręcznika ze śladami krwi. – Kto go dotykał? – Nie mamy pojęcia, ale nasz informator uważa się za funkcjonariusza ochrony porządku publicznego. Założę się, że przestrzegał procedur. – Jak długo to potrwa? – dopytywał się Michael. Vasquez uśmiechnął się z dumą i powiedział: – Dajcie nam dwie godziny. – To niewiarygodne.

– Rzeczywiście. Technologia gna do przodu. Przypuszczamy, że za dwa lata detektywi będą w stanie zbadać próbki krwi i nasienia na miejscu za pomocą podręcznego urządzenia, czegoś w rodzaju laboratorium w chipie. – A ile czasu potrzeba, żeby porównać wyniki ze stanową bazą danych? – chciała wiedzieć Lacy. Vasquez spojrzał na Abbotta. Ten wzruszył ramionami. – Jakieś pół godziny – odparł. *** Kupili jedzenie na wynos w chińskiej restauracji w pobliżu Kapitolu. Kiedy po osiemnastej wrócili do siedziby KDS, biuro świeciło pustkami. Ignorując obiad, podeszli prosto do biurka Michaela i podłączyli pendrive’a do komputera. Obejrzeli oba nagrania, wydrukowali notatkę służbową Gritta, przeczytali ją uważnie, omówili linijka po linijce i jeszcze raz obejrzeli nagrania. Lacy zesztywniała, gdy dotarło do niej, że patrzy na narzędzie zbrodni, pick-upa, a także na mordercę, sukinsyna z rozkwaszonym nosem. Na każdym nagraniu było dwóch mężczyzn. Czy to możliwe, że oni również należeli do organizacji przestępczej Dubose’a? Mieli zdjęcia Vonna Dubose’a wchodzącego do mieszkania w Rabbit Run, ale nikogo poza nim. Kierowca na drugim nagraniu, ten ze sklepu Froga, był szczególnie intrygujący. Był starszy od pozostałych trzech, miał około czterdziestu pięciu lat, był lepiej ubrany, miał koszulkę polo i wyprasowane spodnie khaki. Zaplanował wszystko w najdrobniejszych szczegółach, łącznie z wymianą tablic na fałszywe. Nie był to Vonn, ale ten człowiek mógł być kimś ważnym. Czy to on dowodził całą operacją? Czy to on był na miejscu wypadku i myszkował z latarką w rozbitym priusie Lacy, szukając telefonów, podczas gdy Hugo wykrwawiał się na śmierć? Chociaż był bystry, popełnił kardynalny błąd i zaparkował przed sklepem Froga w zasięgu kamer. Allie nieraz powtarzał, że nawet najbystrzejsi przestępcy robią niekiedy głupie rzeczy. W końcu zjedli zimne chow mein z kurczakiem, choć nie mieli apetytu. O dziewiętnastej pięćdziesiąt zadzwonił telefon Michaela i Abbott oznajmił radośnie: – Mamy waszego chłopca. Krew należała do Zeke’a Foremana, dwudziestotrzylatka na zwolnieniu warunkowym, który dwukrotnie siedział za narkotyki. Jego DNA znajdowało się w stanowej bazie danych od pierwszego aresztowania pięć lat temu. Abbott miał trzy zdjęcia, dwa zrobione na policji i jedno z archiwum więziennego. Abbott wysłał im je mailem. Michael podziękował mu i powiedział, że jest jego dłużnikiem. Lacy stała przy drukarce, czekając na wydruk fotografii. Michael zatrzymał

drugie nagranie w momencie, gdy twarze obu mężczyzn były widoczne jak na dłoni. Pasażer, nawet z rozkwaszonym nosem, był bardzo podobny do Zeke’a Foremana. *** Allie Pacheco z radością wpadł do Lacy na późnowieczornego drinka, choć w jej tonie, kiedy z nim rozmawiała, nie było nic romantycznego. Powiedziała, że to pilne, i nic poza tym. Obejrzeli razem nagrania i przyjrzeli się zdjęciom. Przeczytali notatkę Gritta i popijając wino, do północy rozmawiali o sprawie.

Rozdział 31 Zeke Foreman mieszkał z matką nieopodal miasteczka Milton na Florydzie, niedaleko Pensacoli. FBI od dwóch dni obserwowało jego dom, ale nie widzieli śladu Zeke’a ani jego nissana z 1998 roku. Kurator sądowy dwudziestotrzylatka twierdził, że Zeke zawsze stawiał się na spotkanie, a kolejne wypadało czwartego października. Niestawienie się groziło cofnięciem decyzji o warunkowym zwolnieniu i powrotem do więzienia. Nie chcąc wpaść w kłopoty, przez ostatnie trzynaście miesięcy Foreman chwytał się prac dorywczych. I rzeczywiście czwartego pojawił się w biurze kuratora sądowego w centrum Pensacoli i przywitał się z kuratorem. Zapytany, gdzie się podziewał, opowiedział historyjkę o tym, jak to pojechał pick-upem do kumpla w Miami. – Zaczekaj tu – rzucił kurator. – Ktoś chce się z tobą przywitać. Otworzył drzwi i do pokoju weszli agenci Allie Pacheco i Doug Hahn. Kiedy się przedstawili, kurator opuścił swój gabinet. – O co chodzi? – zapytał Foreman, wyraźnie zaniepokojony nagłym pojawieniem się FBI. Żaden z agentów nie usiadł. Pierwszy odezwał się Pacheco: – Około północy w poniedziałek dwudziestego drugiego sierpnia byłeś w rezerwacie Indian Tappacola. Co tam robiłeś? Foreman próbował udawać zaskoczonego, ale wyglądał tak, jakby miał zemdleć. Wzruszył ramionami i rozejrzał się głupawym wzrokiem. – Nie wiem, o czym mówicie – rzucił. – Dobrze wiesz, o czym mówimy. Prowadziłeś skradzionego pick-upa, który brał udział w wypadku. Uciekłeś z miejsca zdarzenia. Coś ci świta? – Macie niewłaściwego faceta. – Tylko na tyle cię stać? – Pacheco skinął głową do Hahna, a ten wyciągnął kajdanki. – Wstawaj. Jesteś aresztowany pod zarzutem zabójstwa, za które grozi ci kara śmierci. – Chyba żartujecie. – Jasne, to taka komedia. Wstań z rękami na plecach. Skuli go i przeszukali, zabrali mu telefon i bocznym wejściem wyprowadzili z biura. Wsadzili na tylne siedzenie samochodu i zawieźli cztery przecznice dalej do siedziby FBI. W czasie jazdy nikt nie odezwał się ani słowem. Gdy znaleźli się w budynku, zaprowadzili go do windy i wjechali na szóste piętro. Po przemierzeniu labiryntu korytarzy weszli do małej sali konferencyjnej, gdzie czekała na nich młoda kobieta. – Panie Foreman – zaczęła z uśmiechem – nazywam się Rebecca Webb i jestem federalnym prokuratorem śledczym. Proszę usiąść.

Agent Hahn rozkuł zatrzymanego. – Możesz zostać tu przez chwilę. – Delikatnie pchnął go na krzesło i chwilę później wszyscy usiedli. – O co chodzi? – zapytał Foreman. Choć skończył dopiero dwadzieścia trzy lata, nie zachowywał się jak przerażony dzieciak. Miał czas, żeby wziąć się w garść, i znów zgrywał twardziela. Miał długie włosy, zacięty wyraz twarzy i imponującą kolekcję tanich więziennych tatuaży. Pacheco pouczył go o przysługujących mu prawach i wręczył to samo na piśmie. Foreman przeczytał niespiesznie i podpisał na dole, potwierdzając, że rozumie, co się dzieje. Już przez to przechodził. – Ciążą na tobie zarzuty o zabójstwo, za które grozi kara śmierci… no wiesz, śmiertelny zastrzyk i tak dalej…. – poinformował go Pacheco. – Niby kogo zabiłem? – Niejakiego Huga Hatcha, pasażera samochodu, który staranowałeś, ale nie będziemy się o to wykłócać. Wiemy, że tamtej nocy byłeś w rezerwacie, prowadziłeś kradziony samochód, dodge’a rama, który celowo zjechał na przeciwległy pas i uderzył w nadjeżdżającą z naprzeciwka toyotę prius. Ty i kierowca pick-upa, który po ciebie przyjechał, chwilę kręciliście się wokół wraku priusa i zabraliście z niego telefony i iPada. Wiemy to na pewno, więc nie próbuj zaprzeczać. Foreman zachowywał spokój i niczego nie zdradzał. – Piętnaście minut po tym, jak odjechaliście z miejsca zdarzenia – ciągnął Pacheco – ty i twój kumpel zatrzymaliście się przed sklepem, kupiliście lód, piwo i spirytus salicylowy. Brzmi znajomo? – Nie. – Tak myślałem. – Pacheco wyciągnął z teczki zdjęcie z kamery zainstalowanej przed sklepem Froga i pokazał je chłopakowi. – Ten z rozkwaszonym nosem to pewnie też nie ty. Foreman spojrzał na zdjęcie i pokręcił głową. – Chyba będę potrzebował adwokata. – Załatwimy ci jakiegoś za chwilę. Ale chciałbym, żebyś wiedział, że nie jest to typowe przesłuchanie. Nie przyszliśmy tu, żeby wypytywać cię o twój udział w sprawie, bo wiemy, co się stało. Możesz wszystkiemu zaprzeczyć, mamy to gdzieś. Dysponujemy dowodami i chętnie spotkamy się z tobą w sądzie. Może pani Webb wytłumaczy ci, po co naprawdę tu jesteśmy. Foreman unikał jej wzroku. Ona jednak spojrzała na niego i powiedziała: – Mamy dla ciebie propozycję, Zeke. Całkiem niezły układ. Wiemy, że nie ty ukradłeś samochód, chociaż prowadziłeś go, kiedy doszło do wypadku, zbiegłeś z miejsca zdarzenia i zostawiłeś umierającego człowieka. Wiemy, że pracowałeś dla niebezpiecznych ludzi, groźnych przestępców. Pewnie zgarnąłeś za to niezłą

sumkę i usłyszałeś, że powinieneś na jakiś czas zniknąć z miasta. Może odwalałeś dla nich inną czarną robotę. Nieważne. Nas interesuje wyłącznie to zabójstwo i ludzie, którzy je zaplanowali. Szukamy poważnych graczy, a ty jesteś tylko pionkiem. Płotką, która brała udział w zabójstwie. – Jaką propozycję? – zapytał, patrząc na nią. – Interes życia. Mówisz, co wiesz, i wychodzisz. Podajesz nazwiska, numery telefonów, wszystko, co nas interesuje, a my wycofujemy zarzuty. Obejmujemy cię programem ochrony świadków, załatwiamy ci miłe mieszkanko daleko stąd, na przykład w Kalifornii, dajemy nowe nazwisko, papiery, nową pracę i nowe życie. Zapominamy o twojej przeszłości, a ty jesteś wolny jak ptak. W przeciwnym razie trafisz do celi śmierci na dziesięć, może piętnaście lat, dopóki nie wyczerpiesz wszelkich środków prawnych i nie dostaniesz zastrzyku. Foreman przygarbił się i spuścił głowę. – Musisz zdecydować teraz, taka oferta się nie powtórzy – ciągnęła Webb. – Jeśli odmówisz i opuścisz ten pokój, nigdy więcej nie odetchniesz jako wolny człowiek. – Chyba potrzebuję adwokata. – Oczywiście. Ostatnio reprezentował cię niejaki Parker Logan. Pamiętasz go? – Tak. – Byłeś zadowolony z jego usług? – Chyba tak. – Czeka na dole. Chcesz z nim porozmawiać? – Jasne. Hahn wyszedł z sali konferencyjnej i chwilę później wrócił w towarzystwie Parkera Logana, doświadczonego obrońcy z urzędu z Pensacoli. Po szybkiej prezentacji adwokat uścisnął rękę swojemu byłemu klientowi i usiadł obok niego. – Dobra, o co chodzi? Webb wyciągnęła z teczki plik papierów. – Sędzia wyznaczył pana do reprezentowania pana Foremana. Tu są wszystkie dokumenty, a także akt oskarżenia. Logan zaczął czytać. – Chyba się wam spieszy – rzucił. – Przejdziemy do tego za chwilę – odparła Webb. Czytał dalej, a kiedy skończył, złożył podpis na jednej kopii i przesunął ją w stronę Foremana. – Podpisz tu – poinstruował go. Tymczasem Webb wyjęła kolejne dokumenty i wręczyła je adwokatowi. – Oto treść ugody – wyjaśniła. – Akt oskarżenia zostanie zapieczętowany i pozostanie w zawieszeniu do czasu, gdy pan Foreman nie będzie już potrzebny

prokuraturze. – Ochrona świadka? – zapytał Logan. – Tak. Począwszy od dziś. – Jasne. Muszę porozmawiać z klientem. Webb, Pacheco i Hahn wstali i podeszli do drzwi. W progu Pacheco zatrzymał się. – Muszę zabrać pańską komórkę – powiedział. – Żadnych telefonów. To zdenerwowało Logana. Wahał się przez chwilę, potem jednak wyjął telefon z kieszeni i podał go agentowi. Godzinę później otworzył drzwi i oznajmił, że są gotowi. Webb, Pacheco i Hahn wrócili do sali i usiedli przy stole. Podczas ich nieobecności Logan zdjął marynarkę i podwinął rękawy koszuli. – Po pierwsze – zaczął – jako obrońca czuję się w obowiązku zapytać, jakie dowody macie przeciwko mojemu klientowi. – Nie będziemy tracić czasu, wykłócając się o dowody – odparł Pacheco. – Ale powiedzmy, że mamy DNA z próbki krwi znalezionej w okolicach miejsca wypadku. Pański klient tam był. Logan wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć: „Nieźle”. – Co się stanie, kiedy mój klient opuści to pomieszczenie, zakładając, że przyjmie waszą ofertę? – zapytał. Tym razem głos zabrała Webb: – Jak zapewne pan wie, programem ochrony świadków zajmuje się U.S. Marshals Service. Zabiorą go stąd, wywiozą z miasta i stanu i umieszczą gdzieś daleko. W jakimś miłym miejscu. – Mój klient martwi się o matkę i młodszą siostrę. – Będą mogły do niego dołączyć. W programie ochrony świadków często biorą udział całe rodziny. – Dodam też, że U.S. Marshals Service jeszcze nigdy nie stracił świadka, a ochraniali już przeszło pięć tysięcy osób – wtrącił Pacheco. – Zwykle mają do czynienia z zorganizowanymi grupami przestępczymi działającymi na terenie całego kraju, nie z takimi płotkami jak nasi miejscowi chłopcy. Logan pokiwał głową, zastanawiał się przez chwilę, po czym spojrzał na klienta. – Jako twój prawnik radzę ci, żebyś przyjął tę propozycję. – Niech będzie. – Foreman sięgnął po długopis. Webb wzięła zamontowaną na trójnogu małą kamerę i odwróciła ją w jego stronę, podczas gdy Hahn położył przed nim dyktafon. Kiedy Foreman i jego prawnik podpisali dokumenty, Pacheco pokazał mu zdjęcie. Wskazał kierowcę pick-upa na fałszywych tablicach. – Kto to? – zapytał.

– Clyde Westbay. – Dobrze, a teraz powiedz nam wszystko, co wiesz o Clydzie Westbayu. Gramy teraz w jednej drużynie, Zeke, więc chcę usłyszeć wszystko. Ze szczegółami. – Westbay jest właścicielem dwóch hoteli w Fort Walton Beach. Ja... – Nazwy, Zeke. Jak nazywają się te hotele? – Blue Chateau i Surfbreaker. Pracowałem tam na czarno dwa lata temu, czyściłem baseny, dbałem o ogród, takie tam. Dostawałem gotówkę. Od czasu do czasu widywałem Westbaya i ktoś napomknął, że to właściciel. Raz zatrzymał mnie na parkingu przed Surfbreakerem i zapytał, czy byłem notowany. Powiedział, że zwykle nie zatrudnia przestępców i lepiej, żebym miał się na baczności. Z początku zachowywał się jak dupek, ale z czasem się zmienił. Nazywał mnie recydywistą. Wkurzało mnie to, ale mniejsza z tym. To koleś, któremu lepiej nie pyskować. Jego hotele są ładniejsze od innych i nie mógł narzekać na brak gości. Lubiłem tę pracę, bo przy basenach zawsze kręciły się fajne dziewczyny, no i w ogóle było tam ładnie. – Nie przyszliśmy tu rozmawiać o dziewczynach – mruknął Pacheco. – Kto jeszcze pracował w tych hotelach? I nie chodzi mi o takich leszczy jak ty. Kto był kierownikiem, zastępcą kierownika? Foreman podrapał się po brodzie, podał kilka nazwisk i próbował przypomnieć sobie kolejne. Hahn wystukał coś na klawiaturze. W biurze FBI w Tallahassee dwóch agentów obserwowało Foremana na ekranie i pracowało na laptopach. Kilka minut później wiadomo było, że hotele Blue Chateau i Surfbreaker należą do firmy o nazwie Starr S z siedzibą w Belize. W odsyłaczu znaleźli informację, że ta sama firma jest właścicielem centrum handlowego w hrabstwie Brunswick. Mały fragment układanki trafił na swoje miejsce. – Co wiesz o Westbayu? – naciskał Pacheco. – Niewiele. Po tym, jak przepracowałem tam kilka miesięcy, usłyszałem plotki, że robi interesy z jakimiś ludźmi, którzy mają ziemie i pola golfowe, bary, a nawet kluby ze striptizem, wszystko to było jednak owiane tajemnicą. Plotki, nic więcej. No, ale sam pan powiedział, że jestem płotką. – Opowiedz, co się wydarzyło w poniedziałek dwudziestego drugiego sierpnia. – Dzień wcześniej Westbay przyparł mnie do muru i powiedział, że ma dla mnie niebezpieczną robotę, która wymaga dyskrecji. Mówił, że płaci pięć tysięcy w gotówce, i zapytał, czy jestem zainteresowany. Odparłem, że pewnie, czemu nie. Tak naprawdę czułem, że nie mam wyjścia. Chyba chciałem mu zaimponować, poza tym zwolniłby mnie, gdyby się wkurzył. Jak człowiek jest notowany, niełatwo o pracę. I tak w poniedziałek po południu byłem w Blue Chateau, czekałem, aż się ściemni, i wtedy obaj wsiedliśmy do jego wozu i przyjechaliśmy tu, do Pensacoli.

Zatrzymaliśmy się przy barze na wschód od miasta. Powiedział, żebym zaczekał w samochodzie, a sam zniknął w barze. Siedział w środku z pół godziny, a kiedy wyszedł, dał mi kluczyki do dodge’a rama, który stał tam zaparkowany. Zauważyłem, że miał blachy z Alabamy, ale nie wiedziałem, że jest kradziony. Wsiadłem do pick-upa i pojechałem za nim do kasyna. Zaparkowaliśmy na tyłach. Westbay przesiadł się do mojego wozu i powiedział mi, że mamy spowodować wypadek. Jechaliśmy krętą drogą w głąb rezerwatu. Westbay kazał mi się zderzyć czołowo z małą toyotą i wysiąść z samochodu. Obiecał, że się tam zjawi i mnie zabierze. Mówię wam, kiedy to usłyszałem, chciałem wysiąść, ale nie miałem dokąd pójść. Wróciliśmy do kasyna i on przesiadł się do swojego samochodu. Pojechaliśmy do rezerwatu, a potem długo czekaliśmy w jakichś zaroślach. Westbay, zdenerwowany, krążył wokół mojego pick-upa i rozmawiał przez telefon. W końcu powiedział, żebyśmy się zbierali. Dał mi czarny kask, rękawice i ochraniacze na kolana, jakich używają motocykliści. Kiedy w oddali zobaczyliśmy światła, które zbliżały się w naszą stronę, powiedział, że to ten samochód. Kazał mi się rozpędzić i zjechać na przeciwległy pas. Zapewnił mnie, że pick-up jest dwukrotnie cięższy od toyoty i nic mi nie będzie. Jeśli mam być szczery, to bałem się jak cholera. Nie jechałem bardzo szybko, jakieś osiemdziesiąt kilometrów na godzinę i w ostatniej chwili zjechałem na przeciwległy pas. Poduszka powietrzna ogłuszyła mnie na sekundę albo dwie i kiedy wyszedłem z samochodu, Westbay był już na miejscu. Zdjąłem kask, rękawice i ochraniacze na kolana i oddałem mu. Zauważył, że mam rozkwaszony nos i sprawdził, czy na poduszce powietrznej nie ma śladów krwi. Nic nie znalazł. Nos nie był złamany. Z początku krwawił tylko trochę, ale potem krew zaczęła lać się strumieniami. Obeszliśmy samochód. Dziewczyna za kierownicą próbowała się poruszyć i coś powiedzieć, ale była w kiepskim stanie. Gość na fotelu pasażera, czarny, rozwalił przednią szybę. Było mnóstwo krwi. Głos mu się załamał i Foreman z trudem przełknął ślinę. – W samochodzie była potłuczona butelka whisky – odezwał się Pacheco. – Piłeś? – Ani kropli. To pewnie było częścią planu. – Czy Westbay miał latarkę? – Nie, ale założył czołówkę. Kazał mi wsiąść do samochodu… do jego samochodu… i chyba go posłuchałem. Przez parę minut kręcił się przy toyocie. Byłem ogłuszony i niewiele pamiętam. Wszystko wydarzyło się tak szybko, a ja mało nie zesrałem się ze strachu. Brał pan kiedyś udział w zderzeniu czołowym? – Raczej nie. Kiedy Westbay wrócił do pick-upa, miał coś ze sobą? – To znaczy? – Dwie komórki i iPada? Foreman pokręcił głową.

– Nie przypominam sobie. Spieszyło mu się. Popatrzył na mnie i powiedział coś o krwi. Miał w bagażniku rolkę papierowych ręczników i oddarł kilka kawałków, więc wytarłem nos. Pacheco zerknął na Logana. – Mamy fragment papierowego ręcznika ze śladami krwi. – Przecież mój klient zeznaje, prawda? – rzucił prawnik. – Miałeś jakieś inne obrażenia? – dopytywał się Pacheco. – Uderzyłem się w kolano i bolało mnie jak cholera, ale to wszystko. – I odjechaliście? – Chyba tak. Westbay przeciął pole; nieźle to sobie wymyślił, bo nie włączył świateł. Nie miałem pojęcia, dokąd jedziemy. Chyba dalej byłem w szoku po tym, jak zobaczyłem tego zakrwawionego faceta. Pamiętam, że pomyślałem, że za coś takiego powinienem dostać dużo więcej niż pieprzone pięć tysięcy. W każdym razie wyjechaliśmy na żwirową drogę i dopiero wtedy Westbay włączył światła. Na asfaltówce przyspieszył i opuściliśmy rezerwat. W pewnym momencie zapytałem go: „Kim byli ci ludzie?”, a on odpowiedział: „Jacy ludzie?”. No to przestałem się odzywać. Uznał, że potrzebujemy lodu, żeby zatamować krwawienie, i zatrzymał się pod sklepem. Pewnie stamtąd pochodzi to zdjęcie. – Co się stało, kiedy odjechaliście spod sklepu? – Wróciliśmy do Blue Chateau w Fort Walton. Westbay dał mi pokój na noc, przyniósł czystą koszulkę i kazał mi okładać twarz lodem. Gdyby ktoś pytał, miałem mówić, że brałem udział w bójce. Tak powiedziałem matce. – Zapłacił ci? – Tak, następnego dnia dał mi pieniądze i kazał trzymać język za zębami. Zagroził, że jeśli ktokolwiek się dowie, zostanę oskarżony o ucieczkę z miejsca wypadku i coś jeszcze gorszego. Mówię wam, robiłem w gacie ze strachu, więc trzymałem gębę na kłódkę. Bałem się gliniarzy i Westbaya. Minęło kilka tygodni, nic się nie wydarzyło, więc uznałem, że nic mi nie grozi. I wtedy Westbay zagadnął do mnie w hotelu, kazał wsiąść do samochodu i natychmiast wyjechać z Florydy. Dał mi tysiąc dolców i nie pozwolił się pokazywać, dopóki nie zadzwoni. – I zadzwonił? – Raz, ale nie odebrałem. Myślałem o tym, żeby w ogóle nie wracać, tylko że martwiłem się o mamę, a poza tym miałem spotkanie z kuratorem. Dlatego wróciłem dziś do miasta i wieczorem zamierzałem spotkać się z matką. Ponieważ do tej pory wszystko się zgadzało, Pacheco postanowił wrócić do początku opowieści i wydusić z Foremana więcej szczegółów. Wszystko dokładnie analizował i zmuszał świadka, żeby przypomniał sobie więcej nazwisk. Cztery godziny później Foreman był wykończony i marzył o tym, by opuścić miasto. Kiedy Pacheco skończył przesłuchanie, do sali weszło dwóch ludzi z U.S. Marshals Service i wyprowadziło z niej Zeke’a Foremana. Zawieźli go do hotelu w Gulfport

w stanie Missisipi, gdzie spędził pierwszą noc swojego nowego życia. *** Clyde Westbay mieszkał z drugą żoną w eleganckim, ogrodzonym domu niedaleko plaży w hrabstwie Brunswick. W wieku czterdziestu siedmiu lat nie był notowany. Miał prawo jazdy wydane w stanie Floryda, amerykański paszport i nigdy nie zarejestrował się jako wyborca, przynajmniej na Florydzie. Według rejestru zatrudnienia był menedżerem hotelu Surfbreaker w Fort Walton Beach. Korzystał z dwóch telefonów komórkowych i dwóch stacjonarnych – jednego w biurze, a drugiego w domu. Trzy godziny po tym, jak Zeke opuścił Florydę, agenci FBI założyli podsłuchy na wszystkich czterech.

Rozdział 32 Z poranną pocztą przyszły trzy grube paczki z kancelarii Edgara Killebrew. Lacy otworzyła je niechętnie i znalazła pismo przewodnie. Adwokat wyjaśniał w charakterystycznym dla siebie zwięzłym, aroganckim języku, że „w załączeniu” przesyła odpowiedź sędzi McDover na „niepoważne” zarzuty Lacy. Do listu dołączono również oficjalne żądanie wycofania zarzutów przeciwko jego klientce i umorzenia śledztwa. W przeciwnym wypadku Killebrew domagał się „natychmiastowego i poufnego przesłuchania w obecności wszystkich członków Komisji Dyscyplinarnej Sędziów”. Lacy poprosiła o pełne akta dotyczące jego klientki, zarówno oficjalne, jak i prywatne z dziesięciu wybranych procesów. Kiedy zaczęła je przeglądać, stało się jasne, że nie ma w nich nic nowego. Killebrew i jego wspólnicy najzwyczajniej w świecie skopiowali dokumentację sądową i złożyli ją w całość na chybił trafił. Były tu przypadkowe notatki podyktowane przez sędzię, ale nic, co zdradzałoby jej myśli, intencje czy spostrzeżenia; nic, co stanowiłoby dowód na to, że faworyzowała jedną czy drugą stronę. We wszystkich przypadkach orzekała jednak na korzyść anonimowych zagranicznych firm i na niekorzyść miejscowych właścicieli nieruchomości. Jak można się było spodziewać, dokumentacja była bardziej chaotyczna niż materiał skatalogowany dawno temu przez Sadelle. Niemniej jednak Lacy nie miała wyboru, musiała przejrzeć każdy dokumenty. Kiedy się z tym uporała, zdała raport Michaelowi. *** Piątego października, w pierwszą środę miesiąca, sędzia McDover opuściła swój gabinet godzinę wcześniej i pojechała do mieszkania w Rabbit Run. Była tu drugi raz, odkąd wpłynęła skarga, w której oskarżano ją, że nabyła mieszkanie w drodze korupcji. Zaparkowała lexusa w tym samym miejscu, zostawiając miejsce dla drugiego samochodu, i weszła do mieszkania. Nie sprawiała wrażenia zdenerwowanej i ani razu nie obejrzała się za siebie. Gdy znalazła się w środku, sprawdziła drzwi na taras i wszystkie okna. Przez chwilę podziwiała swoje „skarby”, wspaniałości, które kolekcjonowała od tak dawna, że zaczęła wierzyć, że na nie zasługuje. Gotówkę i diamenty w małych, przenośnych ognioodpornych sejfach. Zamknięte stalowe szafki pełne biżuterii, rzadkich monet, starych srebrnych kielichów, filiżanek i sztućców, limitowane pierwsze edycje słynnych powieści z podpisami autorów, zabytkowe kryształy i niewielkie obrazy współczesnych artystów. Wszystko to kupiła za pieniądze z kasyna umiejętnie prane dzięki systematycznym zakupom od dziesiątków

handlarzy, którzy nie mieli pojęcia, że ona i Phyllis Turban łamią prawo, konsekwentnie nie wykazując ich w oświadczeniach majątkowych. Genialny plan McDover i jej partnerki opierał się na cierpliwości. Kupuj piękne i rzadkie rzeczy w małych ilościach i patrz, jak z czasem twoja kolekcja rośnie. Znajdź odpowiednich handlarzy, unikaj tych, którzy zadają pytania albo są niezdecydowani, i – jeśli to możliwe – wywieź zakupione towary z kraju. Uwielbiała swoją kolekcję, ale pierwszy raz od jedenastu lat czuła, że ogarnia ją panika. Wszystko to powinna była wywieźć i ukryć w bezpiecznym miejscu. Teraz została oskarżona. Ktoś wiedział o jej mieszkaniach i tajemniczych firmach, których była właścicielką. Vonn Dubose mógł sobie być oazą spokoju, ale ona była inna. Jej nienasycony apetyt na gotówkę w końcu zaczął słabnąć. Miała dość. Razem z Phyllis mogły podróżować luksusowo po świecie i śmiać się z Indian. Przede wszystkim jednak mogła raz na zawsze zerwać kontakty z Dubose’em. Kiedy przyjechał, nalał sobie podwójną wódkę. Ona sączyła zieloną herbatę. Siedzieli przy stoliku śniadaniowym z widokiem na pole golfowe. Na kanapie leżały dwie torby na ramię: jedna pełna łupów, druga pusta. – Porozmawiajmy o Killebrew – powiedział gość po krótkiej pogawędce. – Za pięćset dolarów za godzinę zasypał ich papierkową robotą. I, rzecz jasna, zażądał wycofania wszelkich zarzutów. Wciska im bajeczki o niezwłocznym przesłuchaniu, a tak naprawdę ma nadzieję, że uda mu się odwlec sprawę w czasie o przynajmniej pół roku. Gdzie będziemy za pół roku, Vonn? – Tutaj. Będziemy liczyć pieniądze. Nic się nie zmieni, Claudio. Martwisz się? – Oczywiście, że się martwię. Ci ludzie nie są głupi. Mogę pokazać im anulowane czeki z okresu, gdy kupowałam mieszkania. Dałam za każde dziesięć tysięcy mniej, niż wynosiła ich wartość rynkowa. Mogę przedstawić podpisany przeze mnie weksel jako zabezpieczenie wciąż jeszcze niespłaconego kredytu w jakimś szemranym banku na Karaibach. – Przez lata dokonywałaś wpłat. Twoje umowy z bankiem nie powinny ich interesować. – Bardzo małych wpłat, Vonn, bardzo małych. Które wracały do mnie przez inny zagraniczny bank. – Nie wytropią tego, Claudio. Ile razy o tym rozmawialiśmy? – Nie wiem. Może po prostu ustąpię ze stanowiska. – Ustąpisz? – Pomyśl tylko. Mogłabym powiedzieć, że mam problemy zdrowotne, sprzedać prasie jakąś zmyśloną historyjkę i odejść. Killebrew rozpętałby piekło i oświadczył, że w momencie, kiedy przestałam być sędzią, KDS nie ma już uprawnień, by grzebać w moich sprawach. Istnieje szansa, że zarzuty zostaną

wycofane. – I tak zostaną wycofane. Wzięła głęboki oddech i upiła łyk herbaty. – A Myers? – Zniknął. Odsunęła od siebie filiżankę. – Dłużej tego nie zniosę, Vonn. To twój świat, nie mój. – Facet uciekł. Nie mamy go, ale jesteśmy blisko. Długo siedzieli w milczeniu; ona liczyła trupy, on myślał o pieniądzach, które sobie przywłaszczy, gdy McDover przejdzie na emeryturę. – Kim jest ten człowiek? – zapytała w końcu. – To pozbawiony uprawnień adwokackich prawnik z Pensacoli, niejaki Ramsey Mix. Odsiedział swoje w więzieniu federalnym, wyszedł, znalazł pieniądze, które zdążył ukryć, zanim capnęli go federalni, zmienił nazwisko na Greg Myers i zamieszkał na łodzi ze swoją meksykańską ukochaną. – Jak go znalazłeś? – To nieistotne. Ważne jest to, że KDS nie może bez niego nic zrobić. To koniec, Claudio. Przez chwilę było groźnie, ale już po wszystkim. Możesz się wyluzować. – Nie byłabym taka pewna. Przyjrzałam się regulaminowi Komisji Dyscyplinarnej Sędziów i nigdzie nie jest napisane, że w przypadku, gdy strona skarżąca znika lub traci zainteresowanie, należy wycofać oskarżenie. Była prawniczką. On nie i nie zamierzał się z nią wykłócać. – A jesteś pewna, że zrobią to, jeśli odejdziesz? – Nie wiem, co zrobią. Ich procedury bywają niejasne. Ale jeśli przestanę być sędzią, po co mieliby się mną przejmować? – Może nie będą. Nie wiedziała o dwóch nagraniach i gorączkowych staraniach Vonna, żeby zminimalizować szkody, jakie mogły poczynić. Nie wiedziała o Lymanie Gritcie i jego podejrzanych poczynaniach. Było wiele rzeczy, o których nie wiedziała, bo w tym świecie wiedza bywała niebezpieczna. Zaufanych powierników można było nakłonić do mówienia. Sekrety wychodziły na światło dzienne. Miała dość własnych zmartwień. Kolejny raz nastała długa cisza. Żadne z nich nie kwapiło się do rozmowy i oboje wydawali się pogrążeni w rozmyślaniach. W końcu Vonn zakręcił szklanką, aż zagrzechotały kostki lodu. – Pozostaje pytanie, jak Myers dowiedział się o mieszkaniach. Jakiekolwiek dokumenty zaprowadziłyby go donikąd. Za dużo zabezpieczeń, zagranicznych firm, do których nie sposób przeniknąć. Ktoś mu coś powiedział, a to oznacza, że był przeciek. Popatrz na moich ludzi i na swoich. Moi to profesjonaliści kierujący

hermetyczną organizacją; siedzimy w tym biznesie od dawna i nigdy nie było żadnych przecieków. A ty, pani sędzio? – Rozmawialiśmy już o tym. – I porozmawiamy jeszcze raz. Co z Phyllis? Wie o wszystkim. Jak bezpieczne jest jej biuro? – Phyllis jest ze mną w zmowie, Vonn. Ma na sumieniu tyle samo co ja. – Nie sugeruję, że mogła coś powiedzieć. Ale kto kręci się wokół niej? Wiem, że nie ma współpracowników, tylko sługusów, ale kim oni są? – Phyllis przesadnie dba o bezpieczeństwo. W jej biurze ani domu nie ma niczego istotnego. To, co ważne, trzyma w małym gabinecie, o którym nikt nie wie. Tam wszystko jest bezpieczne. – A twoje biuro? – Mówiłam ci, Vonn. Zatrudniam jedną pełnoetatową sekretarkę, którą wymieniam co półtora roku. Żadna nie pracowała dłużej niż dwa lata, bo nie chcę, żeby poczuły się swobodnie i zaczęły węszyć. Od czasu do czasu biorę na rok stażystkę, ale te biedne dzieciaki nie są w stanie znieść presji. Mam też protokolantkę, która pracuje dla mnie od lat i do której mam bezgraniczne zaufanie. – JoHelen. – JoHelen Hooper. Miła dziewczyna, która świetnie wykonuje swoją pracę, ale trzyma się z dala od wszystkiego, co ma związek z gmachem sądu. – Od jak dawna jest twoją protokolantką? – Od siedmiu, ośmiu lat. Dogadujemy się, bo JoHelen, kiedy trzeba, mało mówi, całuje mnie w tyłek, a poza tym nie wchodzi mi w drogę. – Dlaczego tak bardzo jej ufasz? – Bo ją znam. A ty dlaczego tak bardzo ufasz swoim chłopcom? Zignorował jej pytanie. – Ma dostęp do twojego biura? – dociekał dalej. – Nigdy. Nikt nie ma do niego dostępu. – Nie ma czegoś takiego jak bezgraniczne zaufanie, pani sędzio. Często ci, którym ufamy najbardziej, są gotowi poderżnąć nam gardło za odpowiednią cenę. – Ty coś o tym wiesz. – Żebyś wiedziała. Miej ją na oku, dobrze? Nikomu nie ufaj. – Nikomu nie ufam, Vonn, zwłaszcza tobie. – I dobrze. Na twoim miejscu też bym sobie nie ufał. Rozbawieni własną przewrotnością parsknęli wymuszonym śmiechem. Vonn poszedł dolać sobie wódki, podczas gdy ona popijała zimną herbatę. – Zróbmy tak – rzucił, wracając na miejsce. – Spotykajmy się tutaj raz w tygodniu, w każdą środę o siedemnastej, i monitorujmy rozwój wydarzeń. I daj mi czas, żebym mógł przemyśleć twoją rezygnację. – Jestem pewna, że przekonasz się do mojego pomysłu. Już liczysz

dodatkową kasę, która co miesiąc trafi do twojej kieszeni. – Tak, ale przekonałem się, że warto mieć w kieszeni sędziego. Rozpuściłaś mnie, Claudio, i nie jestem pewien, czy znajdę kogoś tak przekupnego jak ty. – Miejmy nadzieję, że nie. – Nagle stałaś się uczciwa? – Nie. Po prostu mam dość pracy. Musiałam dziś odebrać matce dziecko. Kobieta była ćpunką, wrakiem człowieka. Dziecku groziło niebezpieczeństwo, ale i tak nie było to łatwe. Trzeci raz odebrałam tej kobiecie dziecko. Rozprawa trwała sześć godzin, była bardzo burzliwa i nie obeszło się bez wyzwisk. Kazałam pracownikom opieki społecznej zabrać dziecko, a kiedy matka opuszczała sąd, zawołała: „Wielka mi sprawa, i tak znowu jestem w ciąży!”. – Koszmarny sposób na zarabianie pieniędzy. – Mam tego dość. Okradanie Indian jest dużo przyjemniejsze. *** Lacy siedziała na macie do jogi, próbując osiągnąć pozycję zwaną paschimottanasaną – rozciąganie w siadzie, które robiła od lat, ale którego unikała od dnia wypadku. Niemal dotknęła palców złączonych wyprostowanych nóg, kiedy leżący na stoliku telefon, który dostała od Cooleya, zawibrował. Nienawidziła go, bo ostatnio nie mogła bez niego żyć. Natychmiast jednak zapomniała o jodze i sięgnęła po komórkę. – Melduję się, Lacy – usłyszała głos Cooleya. – Ani znaku Myersa. Nie żebym się czegoś spodziewał, ale i tak mnie to niepokoi. Gliniarze z Key Largo szukają go, ale śledztwo utknęło w martwym punkcie. Kilka dni temu jakiś bank przejął jego łódź. Właśnie rozmawiałem z kretem. Nic nowego poza tym, że nasza pani sędzia spotkała się dziś z Dubose’em, żeby jak co miesiąc pogadać o forsie. – Skąd o tym wie? – zapytała, choć teraz nie miało to żadnego znaczenia. – Może kiedyś sama go o to zapytasz. Nie wiem. Posłuchaj, Lacy, jeśli te gnoje znajdą Myersa, znajdą też mnie. Boję się. Przenoszę się z jednego taniego motelu do drugiego i prawdę mówiąc, jestem wykończony. Jutro wyślę ci paczkę z kolejnym telefonem i numerem do kreta. Co miesiąc się zmieniamy. Jeśli coś mi się stanie, zadzwoń pod tamten numer. – Nic ci się nie stanie. – Dzięki, ale nie masz pojęcia, o czym mówisz. Myers myślał, że jest sprytny. – Tak, ale on podpisał skargę. Tamci nie wiedzą, kim jesteś. – Nie jestem tego taki pewien. W każdym razie muszę lecieć. Uważaj na siebie. Rozmowa dobiegła końca i Lacy stała ze wzrokiem wbitym w tani telefon, jakby oczekiwała, że usłyszy coś jeszcze.

Rozdział 33 Wraz z nadciągającą jesienią w hotelu Surfbreaker rozpoczęły się przygotowania do corocznej inwazji Kanadyjczyków. W holu panowała cisza, basen i parking ziały pustkami. Clyde Westbay wsiadł do windy, żeby wjechać na trzecie piętro i sprawdzić, jak idą prace remontowe w kilku pokojach. W ostatniej chwili do windy wszedł gość hotelowy w szortach i sandałach i wcisnął guzik z numerem sześć. Kiedy winda ruszyła, zwrócił się do Westbaya: – Ma pan chwilę, panie Westbay? – Jest pan naszym gościem? – Westbay zmierzył go od stóp do głów. – Tak. Mieszkam w apartamencie Delfin. Nazywam się Allie Pacheco i jestem agentem FBI. Westbay spojrzał na sandały, na co Pacheco wyciągnął odznakę. – Co FBI robi w moim hotelu? – Płaci sporą sumkę za przyzwoity apartament. Chcemy z panem porozmawiać. Winda zatrzymała się na trzecim piętrze, ale Westbay nie wysiadł. Nikt nie wsiadł. Drzwi zamknęły się i winda ruszyła do góry. – Może jestem zajęty. – My również. Tylko kilka pytań, nic więcej. Westbay wzruszył ramionami i wysiadł na szóstym piętrze. Poszedł za Pacheco na koniec korytarza i czekał, aż agent otworzy drzwi do apartamentu. – Jak się podoba panu mój hotel? – zapytał. – Jest w porządku. Ale obsługa do niczego. Dziś rano znalazłem pod prysznicem martwego karalucha. W pokoju siedziało trzech mężczyzn, wszyscy w szortach i sandałach, a także młoda kobieta, która wyglądała, jakby wybierała się na tenisa. Mężczyźni byli agentami FBI. Kobieta, Rebecca Webb, była federalnym prokuratorem śledczym. Westbay rozejrzał się po przestronnym pokoju. – Nie podobacie mi się – rzucił. – Myślę, że mógłbym wyprosić was ze swojego hotelu. – Jasne – odparł Pacheco. – Chętnie się wyniesiemy, ale pójdzie pan z nami. W kajdankach. Wyjdziemy głównym holem, na oczach pańskich gości i pracowników. Może damy nawet cynk lokalnym pismakom. – Aresztujecie mnie? – Tak, za zabójstwo, za które grozi kara śmierci. Westbay pobladł, nogi się pod nim ugięły. Chwycił oparcie krzesła i usiadł ciężko. Agent Hahn podał mu butelkę wody. Westbay przyłożył ją chciwie do ust,

aż strużka wody spłynęła mu po brodzie. Oddychał głęboko i spoglądał w twarze agentów, jakby liczył na pomoc. Niewinny człowiek już dawno by zaprzeczył. – To nie dzieje się naprawdę – wymamrotał w końcu. A jednak wszystko to było prawdą. Życie Westbaya dobiegło końca i właśnie zmieniało się w koszmar. Rebecca Webb położyła mu na kolanach jakieś papiery. – Oto podpisany i opieczętowany akt oskarżenia, przekazany wczoraj przez Wielką Ławę Przysięgłych w Tallahassee. Zarzut zabójstwa, za które grozi kara śmierci. Chodzi o śmierć Huga Hatcha. Dodajmy, że było to zabójstwo na zlecenie, co wymaga zaostrzenia kary. Poza tym skradziony pick-up, którego kupił pan za gotówkę, przekroczył granicę stanu. Niezbyt to mądre posunięcie. – Nie zrobiłem tego – zaskomlał Westbay. – Przysięgam. – Przysięgaj, na co chcesz, Clyde. Nic ci to nie pomoże – powiedział z udawanym współczuciem Pacheco. – Chcę adwokata. – Świetnie. Załatwimy ci adwokata, ale najpierw uporajmy się z papierkową robotą. Usiądźmy przy tamtym stoliku i pogadajmy. Stół był mały i okrągły, z dwoma krzesłami. Westbay usiadł na jednym, Pacheco naprzeciw niego. Hahn i pozostali dwaj agenci stanęli za plecami Pacheco. Nawet z bladymi łydkami, w szortach i koszulkach polo budzili grozę. – Z tego, co wiemy, nie masz kryminalnej przeszłości, tak? – zapytał Pacheco. – Tak. – Czyli to twoje pierwsze aresztowanie? – Chyba tak, tak. – Myślenie przychodziło Westbayowi z trudem. Był oszołomiony, wodził dookoła oszalałym wzrokiem. Pacheco powoli i wyraźnie pouczył go o przysługujących mu prawach, a następnie wręczył mu to samo na piśmie. Westbay, czytając, kręcił głową; jego twarz odzyskała w końcu nieco koloru. Długopisem, który ochoczo pożyczył mu Pacheco, złożył na dole podpis. – Przysługuje mi prawo do telefonu? – zapytał. – Oczywiście, ale musisz wiedzieć, że od trzech dni podsłuchujemy twoje rozmowy telefoniczne. Masz co najmniej dwie komórki i jeśli teraz użyjesz którejś z nich, będziemy słyszeć każde słowo. – Że co? – zapytał Westbay z niedowierzaniem. Pani Webb położyła na stole kolejny plik dokumentów. – Oto nakaz założenia podsłuchu podpisany przez sędziego – wyjaśniła. – Wygląda na to, że do większości rozmów prywatnych używasz iPhone’a – pochwalił się swoją wiedzą Pacheco. – Nokia to telefon służbowy; dzwonisz też z niej do swojej kochanki, Tammy James, byłej kelnerki w Hooters. Zakładam, że twoja żona nie ma pojęcia o pannie Tammy.

Westbay rozdziawił usta, jednak nie dobył się z nich żaden dźwięk. Czyżby fakt, że wiedzieli o Tammy, przeraził go bardziej niż zarzut zabójstwa? Może pomieszało mu się w głowie i nic już nie miało sensu. Tymczasem Pacheco, którego najwyraźniej bawiła cała ta sytuacja, ciągnął: – Przy okazji, dostaliśmy również nakaz założenia podsłuchu na telefon Tammy. Wygląda na to, że twoja kochanka sypia też z facetem imieniem Burke i jeszcze jednym o imieniu Walter, nie wykluczamy jednak, że może być ich więcej. Ale radzę o niej zapomnieć, bo szanse na to, że jeszcze kiedyś się z nią zobaczysz, są raczej marne. Gdzieś w głębi gardła Westbaya rozległo się burczenie, które potrafił odczytać tylko jeden agent. Słysząc je, chwycił plastikowy kosz na śmieci i z usłużnym „proszę” podstawił pod nos oskarżonego. Twarz Westbaya zrobiła się czerwona, gdy prychając i krztusząc się, wymiotował do pojemnika. Wszyscy obecni w pokoju na chwilę odwrócili wzrok, choć to, co słyszeli, było równie odrażające. Zwróciwszy całe śniadanie, Westbay otarł usta wierzchem dłoni. Głowę miał spuszczoną i dziwnie pochlipywał. Jeden z agentów podał mu mokry ręcznik do rąk i Westbay jeszcze raz wytarł usta. W końcu usiadł prosto i zagryzł zęby jak ktoś pogodzony z losem. Agent wyniósł do łazienki kosz, którego zawartość cuchnęła nie do wytrzymania. Hahn podszedł do stołu. – Poza tym mamy billingi z obu telefonów z ostatnich dwóch lat – powiedział z dumą. – W tej chwili nasi ludzie sprawdzają numery. Któryś z nich należy do Dubose’a. W końcu go namierzymy. Wydawało się, że Westbay przestał oddychać. Przerażonym wzrokiem gapił się na siedzącego naprzeciwko Pacheco, aż w końcu bąknął: – Chcę adwokata. – Kogo ma pan na myśli? Przez chwilę nie był w stanie myśleć. Zamknął oczy i spróbował przypomnieć sobie nazwisko prawnika, jakiegokolwiek prawnika, albo kogoś, kto mógłby go uratować. Przypomniał sobie prawnika specjalizującego się w nieruchomościach, z którym grał w golfa; gościa do spraw upadłościowych, z którym lubił się napić, i specjalistę od rozwodów, który przegnał jego pierwszą żonę, i tak dalej. – Dobrze, niech będzie Gary Bullington – odezwał się w końcu. Pacheco wzruszył ramionami. – W takim razie zadzwoń do niego. Miejmy nadzieję, że przyjeżdża do klientów. – Nie mam jego numeru. – Ja mam – rzucił jeden z agentów ze wzrokiem wbitym w laptopa. Podał

numer, ale Westbay nie potrafił opanować drżenia rąk. Wybrał go dopiero za trzecim razem i przyłożył telefon do ucha. Pan Bullington był na spotkaniu, ale Westbay nie przyjmował odmowy do wiadomości. Czekając, spojrzał na Pacheco i zapytał: – Mógłbym mieć odrobinę prywatności? – Niby po co? – odparł agent. – I tak podsłuchujemy twoje rozmowy. Mamy pozwolenie sędziego. – Proszę. – Jasne. To twój hotel. Chodźmy do sypialni. – Pacheco zaprowadził go do sypialni, ale nie wyszedł. Zabawnie było słuchać, jak Westbay przedstawia się Bullingtonowi, gdy ten podszedł w końcu do telefonu. Jeśli kiedykolwiek się spotkali, starali się to ukryć. Westbay próbował przedstawić swoje kłopotliwe położenie, lecz adwokat bombardował go pytaniami. Odwrócony plecami do agenta Westbay bąkał do telefonu: – Nie… tak… proszę posłuchać… są tu w tej chwili… FBI… w hotelu… w Fort Walton... Tak, akt oskarżenia... federalny, ale... Posłucha mnie pan? Zależy mi na tym, żeby przyjechał pan do hotelu. Proszę wszystko rzucić... Stawka? Pewnie, ile... Chyba pan żartuje... Tak, zabójstwo, za które grozi kara śmierci... Agent FBI gapi się na mnie i słyszy każde moje słowo... Dobrze... Westbay odwrócił się do Pacheco. – Adwokat mówi, żeby opuścił pan pokój. – Powiedz mu, żeby pocałował mnie w tyłek. Nigdzie nie idę. – Mówi, żeby pocałował go pan w dupę. Proszę posłuchać, ile za dziś, za to, żeby przyjechał pan tu i coś doradził, zanim mnie powieszą...? Co? Czemu aż tyle...? Rozumiem, rozumiem. Dobrze, ale proszę się pospieszyć. Westbay zakończył rozmowę i zwrócił się do Pacheco: – Powiedział, że będzie za godzinę. – Nie spieszy nam się, Clyde. Wynajęliśmy apartament na dwa dni, za posezonową cenę, która i tak jest za wysoka. Wrócili do pokoju, gdzie Hahn i pozostali agenci rozstawiali na trójnogach dwie kamery. Pacheco zwrócił się do Westbaya: – Spokojnie, Clyde, to nie jest przesłuchanie. Z tym zaczekamy do przyjazdu twojego adwokata. Ale dla bezpieczeństwa od tej chwili będziemy wszystko nagrywać. Nie chcemy przecież, żeby ktoś powiedział, że pogwałciliśmy prawa Mirandy, prawda? Czekając na pana Bullingtona, obejrzymy nagranie, które może cię zainteresować. Obaj usiedli przy stole. Hahn postawił przed nimi laptopa i wcisnął klawisz. – To nagranie z kradzieży dodge’a rama w Foley w Alabamie – wyjaśnił Pacheco. – Tego samego, za którego wieczorem dwudziestego drugiego sierpnia zapłaciłeś gotówką w barze na wschód od Pensacoli, podczas gdy młody Zeke

Foreman czekał w twoim samochodzie, tym na fałszywych tablicach z Florydy. Obejrzyj to sobie. Westbay zmrużył oczy i utkwił wzrok w ekranie. – Kto to nakręcił? – zapytał, obejrzawszy nagranie drugi raz. Pacheco podniósł rękę. – Chwileczkę! To nie ty przesłuchujesz nas. Zresztą my też nie przesłuchujemy ciebie. Przynajmniej do czasu, aż pojawi się twój adwokat. To dla twojej informacji. Może dzięki temu nagraniu podejmiesz lepsze decyzje. Hahn zrobił krótkie wprowadzenie do drugiego nagrania, tego sprzed sklepu Froga Freemana. Kiedy Westbay zobaczył siebie, jak parkuje i wysiada z samochodu, przygarbił się. Z głową wciśniętą w ramiona, z cichym i drżącym głosem, po tym jak zwymiotował i omal nie zemdlał, sprawiał wrażenie zaszczutego zwierzęcia. Pacheco wyczuwał, że facet dał za wygraną, choć wiedział, że pojawienie się adwokata może skomplikować sytuację. Mimo to postanowił go dobić. – Nie popisałeś się, parkując przed sklepem, gdzie byłeś widoczny jak na dłoni – zauważył ironicznie, na co Westbay pokiwał tylko głową. – Wystarczy? – zapytał Hahn po tym, jak dwukrotnie obejrzeli drugie nagranie. Westbay przytaknął i odchylił się na krześle. – Ponieważ mamy trochę czasu, chcielibyśmy pokazać ci kolejny, nieco dłuższy, ale równie interesujący materiał – powiedział Pacheco. – Kilka dni temu pogadaliśmy sobie z twoim kumplem, Foremanem. Pamiętasz Zeke’a? – Nie będę odpowiadał na żadne pytania. – W porządku. A więc trochę go przycisnęliśmy, a on przestraszył się i zaczął śpiewać. I nie robię sobie jaj, facet naprawdę śpiewał. Jak z nut. Hahn, włącz muzykę. Na ekranie laptopa pojawiła się przerażona twarz Zeke’a, który przysięgał, że powie wszystko, co wie, i przez kolejne czterdzieści sześć minut wywiązywał się z obietnicy. Westbay słuchał z uwagą i czuł, że z każdą upływającą minutą coraz bardziej traci kontrolę nad swoim życiem. *** Zanim pojawił się Gary Bullington, FBI miało już jego profil, który nie robił większego wrażenia. Bullington miał czterdzieści lat, był poślednim adwokaciną, który reklamował się na dwóch billboardach i marzył o głośnych sprawach, ale wiązał koniec z końcem dzięki procesom o odszkodowania pracownicze i handel narkotykami. Sfotoszopowany wizerunek na billboardach – dobrze ubranego młodego prawnika, szczupłego, z grzywą gęstych włosów – miał na celu zachęcić potencjalnych klientów i połechtać jego próżność. W rzeczywistości mógł się

pochwalić wypchanym na brzuchu, pomiętym garniturem i rzednącymi, siwiejącymi włosami. Po niezręcznym powitaniu zniknął ze swoim klientem w sypialni, zatrzasnął drzwi i nie wychodził przez następną godzinę. Tymczasem Pacheco zamówił półmisek z kanapkami. Zastanawiał się, czy nie zrobić tego na koszt właściciela hotelu, uznał jednak, że oszczędzi Westbayowi kolejnych upokorzeń. Kiedy Bullington i jego klient wrócili do pokoju, wyglądali, jakby mieli za sobą burzliwą dyskusję. Pacheco zaproponował im kanapki i banany. Bullington skusił się na jedno i drugie, ale Westbay najwyraźniej nie miał apetytu. – Możemy kontynuować? – zapytał Pacheco. – Poradziłem swojemu klientowi, żeby nie odpowiadał na żadne pytania – odparł Bullington z pełnymi ustami. – Świetnie. Ale nie przyszliśmy tu na przesłuchanie. – Więc po co, do cholery? Rebecca Webb siedziała na wąskiej kanapie i pisała coś w notatniku. – Jesteśmy gotowi zaproponować ugodę między obroną a oskarżeniem. Pana klientowi powinien zostać postawiony zarzut zabójstwa, za które grozi kara śmierci, ale my możemy zmienić kwalifikację i zażądać dużo mniej. – Jak dużo mniej? – zapytał Bullington. – Zaczniemy od dwudziestu lat i zobaczymy, jak sobie poradzi. Możliwe, że pański klient będzie mógł częściowo „odpracować” wyrok. – To znaczy? – Będzie wtyczką. Informatorem. Pański klient należy do gangu. Założymy mu podsłuch, będzie musiał przeprowadzić kilka rozmów i tak dalej. Westbay posłał jej przerażone spojrzenie. – Krótko mówiąc, panie Bullington, chcemy, żeby pański klient wystawił dla nas Mafię Nadbrzeżną. – A co dostanie w zamian? – Może pięć lat – odparła Webb. – Możemy tyle zażądać, choć, jak pan wie, ostateczna decyzja będzie należała do sędziego. – Pięć lat – powtórzył Pacheco – a potem błogie życie w programie ochrony świadków. To albo dziesięć lat w celi śmierci i nieunikniona randka z katem. – Proszę nie grozić mojemu klientowi – rzucił wściekle Bullington. – Ja nie grożę. Ja obiecuję. Zostanie oskarżony o zabójstwo, za które grozi kara śmierci, co prokurator udowodni bez trudu. Proponujemy naprawdę dobry układ, dzięki któremu pan Westbay może wyjść z więzienia już po pięciu latach. – Dobrze już, dobrze – prychnął Bullington i wpakował do ust ostatni kawałek kanapki. – Pokażcie mi te przeklęte nagrania. ***

Dochodziła szesnasta trzydzieści, kiedy adwokat i jego klient opuścili sypialnię po kolejnej burzliwej naradzie. Dwóch agentów FBI grało na stole w remika gin. Rebecca Webb rozmawiała przez telefon. Hahn drzemał na kanapie. Pacheco odprawił sprzątaczkę. Obiecali Bullingtonowi, że jeśli będzie trzeba, spotkanie potrwa nawet całą noc. W końcu nigdzie się im nie spieszyło; a jeśli nie dojdą do porozumienia, skują Westbaya i zabiorą go do Tallahassee, gdzie trafi do celi, pierwszej z wielu, które będzie oglądał do końca życia. Jeżeli się nie dogadają, nie będzie drugiej szansy. Marynarka Bullingtona wisiała na klamce drzwi. Adwokat miał czerwone szelki, które podtrzymywały spodnie. Stanął na środku pokoju i zwrócił się do zgromadzonych: – Chyba przekonałem swojego klienta, że zarzuty przeciwko niemu są poważne i raczej nie ma szans na uniewinnienie. Nic dziwnego, że zależy mu na jak najniższej karze, nie mówiąc o tym, że chce uniknąć kary śmierci. Westbay z każdą godziną wyglądał coraz gorzej. Blady i dość drobnej budowy, skurczył się i zapadł w sobie. Unikał kontaktu wzrokowego i wyraźnie błądził myślami gdzieś indziej. Agenci przyglądali mu się z uwagą i kiedy rozmawiał w pokoju obok z adwokatem, doszli zgodnie do wniosku, że się o niego martwią. Rozmowa na podsłuchu z Dubose’em wymagała odwagi, opanowania i umiejętności aktorskich. Tymczasem Westbay w tym stanie przedstawiał sobą obraz nędzy i rozpaczy. Agentom podobało się to, jak na początku zgrywał twardziela, ale zdumiało ich, jak szybko wymiękł. Cóż, nie zawsze człowiek może wybierać informatorów, a przecież szkolili już gorszych frajerów. – I co teraz? – zapytał Bullington. – Pańskiemu klientowi, podobnie jak reszcie gangu, zostanie postawiony zarzut zabójstwa, za które grozi kara śmierci – odparła Webb. – Zarzut może zostać oddalony, kiedy zobaczymy, że jest chętny do współpracy. Jeśli się przyłoży, zmienimy kwalifikację zabójstwa i zażądamy łagodnego wymiaru kary. Jeśli zrobi coś głupiego, na przykład ucieknie albo zdemaskuje się, zmienimy zdanie i zażądamy dożywocia. – Tak właśnie myślałem. Panie Westbay? Clyde Westbay, wyraźnie zrezygnowany, rozłożył ręce i roześmiał się głupkowato. – A mam jakiś wybór? – bąknął.

Rozdział 34 Nie było jasne, przynajmniej dla Westbaya, czy Vonn Dubose jest prawdziwym nazwiskiem, czy fałszywym. Clyde Westbay nie był jednym z pięciu Krewniaków, jak nazywano przywódców gangu. Żaden z pozostałej czwórki nie posługiwał się nazwiskiem Dubose. Młodszy brat Vonna zastrzelony w 1990 roku podczas nieudanej transakcji narkotykowej w Coral Gables nazywał się Nash Kinney. Z tego, co wiedziało FBI, Nash urodził się w Luizjanie w 1951 roku i nie miał braci. Westbay przyznał, że większość tego, co wiedział na temat historii gangu, pochodziło ze strzępów zasłyszanych tu i tam informacji i było mało wiarygodne. Panowie nie siedzieli wokół stołu do pokera i nie rozpamiętywali dni chwały. Tak naprawdę spędzał z Krewniakami niewiele czasu. Nie wiedział nawet, czy łączą ich więzy krwi. Pracował dla nich przez dwa lata, zanim spotkał wszystkich pięciu. Vonn Dubose nie miał adresu, prawa jazdy, numeru ubezpieczenia społecznego, numeru NIP, paszportu, konta bankowego czy karty kredytowej. Informacje te zostały potwierdzone przez agentów FBI, którzy przypuszczali, że nazwisko jest fałszywe, zostało wymyślone dawno temu i było chronione przez lata. Nikt taki nigdy nie składał zeznania podatkowego. Według Grega Myersa Dubose co najmniej raz był żonaty i rozwiedziony, FBI nie znalazło jednak aktów małżeństwa ani orzeczenia o rozwodzie. Henry Skoley był pierwszym Krewniakiem, którego należało rozgryźć. Znany jako Hank, był podobno bratankiem Vonna, synem jego zastrzelonego brata. Lecz jeśli brat nie istniał, to kim, u diabła, był Hank? Przed agentami piętrzyły się kolejne pytania. Hank miał około czterdziestki i pracował jako kierowca Vonna, jego ochroniarz, towarzysz do gry w golfa, kumpel do picia; jednym słowem – człowiek od wszystkiego. Wszystko, czego potrzebował Vonn, załatwiał Hank. Jeśli potrzebny był nowy samochód, Hank kupował go w jego imieniu. Jeśli Vonn chciał jechać na weekend do Vegas, Hank organizował samolot, limuzynę, hotel, dziwki, no i, oczywiście, leciał z nim, żeby zająć się szczegółami. Przede wszystkim jednak Hank przekazywał innym polecenia szefa. Vonn nie używał telefonów ani maili, przynajmniej do brudnej roboty. Clyde Westbay oddał obie komórki, podał hasła i patrzył, jak dwóch agentów kopiuje dane. Były wśród nich dwa numery do Hanka Skoleya, ale te były już znane federalnym. Westbay nie miał pojęcia, gdzie mieszka Vonn, wiedział tylko, że wiele podróżuje, zatrzymuje się czasami w nowych mieszkaniach, które kupił we Florida Panhandle, północno-zachodniej części stanu. Nie wiedział też, czy Dubose

mieszka sam. Podejrzewano, że dwóch Krewniaków, Vance’a i Floyda Matonów, łączą jakieś więzy krwi z Dubose’em. Razem z Hankiem było ich czterech. Piątym był Ron Skinner, rzekomy bratanek Vonna. Skinner mieszkał na wybrzeżu nieopodal Panama City i prowadził należące do gangu bary, sklepy monopolowe i ogólnospożywcze, a także kluby ze striptizem – miejsca będące pralniami brudnych pieniędzy. Bracia Matonowie sprawowali pieczę nad firmami budowlanymi. Hank nadzorował hotele, restauracje i parki rozrywki. Był to zdyscyplinowany zespół zarządzający, w którym wszystkie ważne decyzje podejmował Vonn, a zyski z Treasure Key były skrzętnie ukrywane, żeby uniknąć płacenia podatków. Następni w kolejności byli menedżerowie, ludzie pokroju Westbaya, którzy prowadzili pozornie legalne interesy. Było ich około dwunastu, choć Westbay nie znał wszystkich. Nie stanowili jednej wielkiej szczęśliwej rodziny z corocznymi piknikami i organizowanymi w pracy „dniami rodzinnymi”. Zupełnie jakby Vonn nie chciał, żeby wiedzieli zbyt wiele o pozostałych. Dziesięć lat wcześniej, kiedy Westbay pracował w hotelu w Orlando, usłyszał o propozycji pracy w Fort Walton Beach. Przeprowadził się, bo lubił mieszkać nad oceanem. Rok później dostał posadę zastępcy dyrektora w Blue Chateau i nieświadomie wkroczył do przestępczego świata Mafii Nadbrzeżnej, choć nigdy o niej nie słyszał. Poznał Hanka, polubił go, a wkrótce awansował na kierownika i dostał wysoką podwyżkę. Płacili mu dobrze, dużo powyżej średniej branżowej, więc uwierzył, że w imperium Dubose’a to powszechna praktyka. Kupowanie lojalności. Widząc, że Westbay świetnie sobie radzi, Hank poinformował go, że firma kupiła hotel Surfbreaker, niecały kilometr dalej. Ta dziwna firma, zarejestrowana w Belize jako odzieżowa, została poddana restrukturyzacji i Westbay miał zarządzać dwoma hotelami na obszarze Fort Walton Beach. Jego pensja wzrosła dwukrotnie i otrzymał pięć procent udziałów w Starr S, nowym przedsiębiorstwie. Podejrzewał, że pozostałymi procentami dzielą się Hank i inni wspólnicy, ale nie miał pewności. Później dowiedział się, że wszystko to było częścią tego samego przekrętu. Wszedł na drogę przestępstwa, gdy pewnego dnia Hank przyjechał z czterdziestoma tysiącami dolarów w gotówce, w banknotach studolarowych, i wytłumaczył, że trudno jest prać pieniądze w hotelach, gdzie praktycznie za wszystko płaci się kartą kredytową. Wyjątek stanowili klienci hotelowych barów, którzy chętnie używali gotówki. Hank wyłuszczył szczegółowo, w jaki sposób brudne pieniądze systematycznie będą trafiały do kas barowych. Nigdy nie użył terminu „pranie pieniędzy”, wolał stare, poczciwe „fałszowanie ksiąg”. Od tego dnia raportami kasowymi miał się zajmować wyłącznie Westbay, nikt inny. Z czasem nauczył się, jak dopasować liczby do panującego w hotelach ruchu.

Obmyślił nawet sposób, jak dodawać brudne pieniądze do przychodów w recepcjach obu hoteli. Sfałszowane księgi wydawały się bez zarzutu. Księgowi z Pensacoli gratulowali mu wzrostu obrotów i nic nigdy nie wzbudziło ich podejrzeń. Raporty finansowe prowadził nie w komputerze, lecz w zeszytach i szybko wyśpiewał FBI, ile dokładnie pieniędzy wyprał w hotelach i barach w ciągu ostatnich dziewięciu lat. Chodziło o sumy rzędu trzystu tysięcy rocznie. Ale to jeszcze nic. Prawdziwe pranie pieniędzy na wielką skalę odbywało się jednak w barach, sklepach monopolowych i klubach ze striptizem. Westbay powoli wsiąknął w struktury gangu. Po dwóch latach bycia kierownikiem został zaproszony na męską wyprawę do Vegas. Poleciał prywatnym odrzutowcem razem z Hankiem i braćmi Matonami. Limuzyna zawiozła ich do kasyna, gdzie Westbay dostał dla siebie cały apartament. Wszelkie koszty pokrywał Hank – steki, najlepsze wina i luksusowe dziwki. W sobotę wieczorem Hank zaprosił ich do apartamentu na ostatnim piętrze na drinka w towarzystwie Vonna. Tylko Vonn, Krewniacy i Clyde Westbay, teraz zaufany członek organizacji. Następnego dnia on i Hank umówili się na kawę w hotelowym barze, gdzie Westbay poznał kilka kolejnych podstawowych zasad: (1) rób, co ci każą; (2) trzymaj język za zębami; (3) nie ufaj nikomu oprócz nas; (4) miej oczy otwarte i nigdy nie zapominaj, że łamiesz prawo; (5) nigdy nie donoś, bo donoszenie może okazać się fatalne w skutkach dla ciebie i twojej rodziny. Żądano od niego lojalności, w zamian za co miał zarobić mnóstwo pieniędzy. Clyde Westbay nie miał problemu z tymi zasadami. Od kierowników wymagano, by co najmniej dwa razy w miesiącu odwiedzali kasyno. Pranie pieniędzy było proste. Hank dawał Westbayowi od pięciu do dziesięciu tysięcy na hazard. W ten sposób gotówka, która pochodziła z kasyna, przechodziła przez Dubose’a, Hanka i Clyde’a i wracała do kasyna. W zamian Westbay, hazardzista, dostawał stos studolarowych żetonów. Najbardziej lubił grać w blackjacka i był w nim na tyle dobry, że praktycznie wychodził na czysto. Kupował żetony, powiedzmy, za dwa tysiące, grał przez godzinę i robił sobie przerwę. Kazał wypłacać sobie gotówkę i przelewał wygraną na rachunek osobisty założony na fałszywe nazwisko. Raz w roku przelewał te pieniądze na konto kontrolowane przez Hanka. W ubiegłym roku, 2010, wyprowadził z kasyna sto czterdzieści siedem tysięcy wypranych pieniędzy. Był niemal pewien, że Krewniacy i wszyscy kierownicy prali w ten sposób pieniądze. Nie pamiętał dokładnej chwili, kiedy postanowił przekroczyć granicę i zaczął łamać prawo. Wykonywał polecenia szefa i z pozoru nie było w tym nic złego. Wiedział, że pranie pieniędzy jest nielegalne, ale okazało się takie proste. Nie było mowy o wpadce. Do diabła, nawet ich księgowi nie mieli o niczym

pojęcia. Poza tym zarabiał mnóstwo forsy, dużo wydawał i korzystał z życia. To oczywiste, że pracował dla organizacji przestępczej, ale jego udział w machlojkach z pewnością był niewielki. Z czasem stało się to częścią jego życia, czymś, co zapewniało mu bezpieczeństwo. Jeżdżąc wzdłuż wybrzeża hrabstwa Brunswick, na widok nowego wieżowca albo nowo powstałego pola golfowego, czuł ukłucie dumy, bo to, co robił Vonn, było zajebiste. Gdyby federalni zaczęli węszyć, z pewnością rzuciliby się na grube ryby, Krewniaków, i nie zawracaliby sobie głowy takimi płotkami jak on. Ale nikt nie węszył. Nikogo to nie obchodziło. Po kilku latach zaczął traktować ten biznes jak każdy inny. Tym bardziej był zaskoczony, gdy zadzwonił Hank z informacją, że mogą być problemy. Sędzia McDover, której nigdy nie poznał, zaczęła wzbudzać zainteresowanie. Westbay mieszkał w innym okręgu sądowym i niewiele o niej słyszał. Nie rozumiał, jaką rolę odgrywała w organizacji Dubose’a, ale zważywszy na zamieszanie, zakładał, że była ona istotna. Hank, który rzadko mówił o wuju, przyznał, że Vonn się niepokoi. Należało coś zrobić. Odwiedził Westbaya w jego biurze w hotelu Surfbreaker i przy kawie nad basenem poinformował, że Vonn chce, by Clyde wyświadczył mu przysługę. Vonn wybrał jego, Clyde’a Westbaya, do brudnych interesów, bo nikt nigdy by go nie podejrzewał. Nie było mowy o morderstwie. Chodziło o to, by napędzić komuś niezłego stracha i późną nocą na terenie rezerwatu spowodować wypadek samochodowy. Oczywiście Westbay nie chciał tego zrobić, ale nie potrafił odmówić. Ostatecznie podszedł do tego jak do swoich codziennych obowiązków. Dla Krewniaków zrobiłby wszystko. Hank zgodził się, że Zeke Foreman byłby odpowiednim człowiekiem do tej roboty, i sam załatwił kradziony samochód; Westbay nie miał pojęcia, jak i skąd go wytrzasnął. To była typowa procedura: ograniczyć przepływ informacji do minimum, żeby kontrolować ewentualne przecieki. Hank skołował fałszywe tablice z numerami z Florydy, a on miał robić za kierowcę. Operacja przebiegła gładko. Hank, który był na terenie rezerwatu, mówił im, dokąd mają jechać. Westbay nie znał faceta, który udawał informatora i zwabił Lacy i Huga do rezerwatu. Tuż po wypadku zaparkował za dodge’em ramem, kazał Zeke’owi odsunąć się od priusa i wsiadać do samochodu. Chłopak miał rozkwaszony nos, wiec Westbay obejrzał poduszkę powietrzną w dodge’u, ale nie znalazł śladów krwi. Hugo był w opłakanym stanie, rozwalił głową przednią szybę, jęczał i krwawił jak diabli. Komórkę miał w prawej tylnej kieszeni dżinsów. Westbay zauważył, że nie miał zapiętego pasa bezpieczeństwa, ale nie potrafił powiedzieć, czy poduszka powietrzna pasażera wystrzeliła. Nie, nie wiedział, czy ktoś majstrował przy pasie bezpieczeństwa i poduszce. Nie, nie dotykał Huga, poza tym, że zabrał mu komórkę. Miał gumowe rękawiczki

i był przerażony bliskością człowieka, który się wykrwawiał. Przyznał, że czuł się fatalnie. Ale miał zadanie do wykonania. Telefon i iPad Lacy leżały na podłodze za fotelem kierowcy, ale tylne drzwi zostały uszkodzone w trakcie zderzenia i nie dało się ich otworzyć. W końcu otworzył tylne drzwi od strony Huga i zabrał oba urządzenia. Lacy krwawiła, bełkotała coś i próbowała się poruszyć. Opowiadał to wszystko beznamiętnym głosem. Jeśli czuł skruchę, nie okazywał tego. Musiał skorzystać z toalety. Dochodziła osiemnasta. *** Razem z Zekiem wyjechali na drogę gruntową odkrytą dzień wcześniej przez Hanka. Nie pamiętał, żeby chłopak wyrzucał coś przez okno. Pacheco pokazał mu kawałek zakrwawionego ręcznika. Westbay nie potrafił wyjaśnić, dlaczego zaparkował przed sklepem Froga. Tłumaczył, że nawet nie wiedział, czy jest otwarty. Poza tym to rudera – jak to możliwe, że mają tam monitoring? Tak, teraz zdawał sobie sprawę, że to było naprawdę głupie posunięcie. Po opuszczeniu Brunswick on i Zeke wypili piwo. Zatrzymali się na parkingu przy międzystanowej dziesiątce i czekali na Hanka. Westbay dał mu torbę z dwoma telefonami i iPadem i wrócił z Zekiem do Blue Chateau w Fort Walton Beach, gdzie chłopak spędził noc w hotelowym pokoju. Następnego dnia Westbay zawiózł go do lekarza i po prześwietleniu okazało się, że nos nie jest złamany. Dał Zeke’owi pięć tysięcy gotówką i uznał, że sprawa jest zakończona. Przez cały ranek oglądał wiadomości i był zaszokowany, gdy dowiedział się, że Hugo Hatch zmarł. Mniej więcej tydzień później do biura wpadł Hank wściekły z powodu nagrania. Powiedział, że Vonn gotuje się ze złości i stara się zatuszować sprawę. Podobno kazali Zeke’owi wyjechać z miasta i czekać na dalsze instrukcje. Nie, on, Westbay, ostatni raz rozmawiał z Vonnem przed wypadkiem i potem nie miał na to ochoty. Chociaż oglądał się za siebie i kiepsko sypiał, wydawało się, że sytuacja się uspokaja; przynajmniej aż do dziś. Teraz świat stanął na głowie. Hahn zamówił kolejną porcję kanapek i owoców, a kiedy obsługa przyniosła je do pokoju, Westbay i Bullington znowu zniknęli w sypialni. Dochodziła dwudziesta i Westbay twierdził, że jego żona zacznie się denerwować. Zadzwonił do niej i wytłumaczył, że wypadło mu coś nieoczekiwanego. Podczas posiłku przesłuchanie prowadzili Allie Pacheco i Rebecca Webb. Kiedy skończyli, była prawie dwudziesta druga. Nagranie z przesłuchania Clyde’a Westbaya trwało ponad sześć godzin i zawierało wystarczająco dużo informacji, by przypuścić szturm na Dubose’a i jego Krewniaków. W Tallahassee agenci, którzy śledzili przesłuchanie na ekranie komputera, byli gotowi zarzucić sieci. Westbay wyszedł z hotelu Surfbreaker jako wolny człowiek; wolny w tym

sensie, że nie zakuto go w kajdanki. Ale w apartamencie na szóstym piętrze zostawił swoją duszę, nagraną na wideo i wciągniętą do akt po to, by go dręczyć. Zostało mu kilka dni, może tygodni wolności, zanim wpadnie w łapy policji podczas zorganizowanego na wielką skalę nalotu. Przerażenie żony i dzieci; zdjęcia na pierwszych stronach gazet; telefony od rodziny i przyjaciół. Clyde Westbay, członek grupy przestępczej, oskarżony o zabójstwo, za które grozi kara śmierci? Jeżdżąc bez celu po Destin, myślał o swojej byłej dziewczynie Tammy. Co za zdzira! Spała z połową miasteczka, nawet z tą gnidą Walterem. Może jego żona nigdy się nie dowie. Jak wiele powinien jej powiedzieć? Mieć to już za sobą czy czekać do nalotu, do tej przerażającej chwili, gdy skutego wyprowadzą go z domu? Skąd, u diabła, miał wiedzieć, co robić? Jego życie się skończyło. Im dłużej jeździł, tym bardziej miał ochotę strzelić sobie w łeb, rozstać się ze światem na własnych warunkach, zamiast zginąć z ręki zbira wynajętego przez Dubose’a. A może rzuci się z mostu albo połknie pigułki. FBI miało jego zeznanie.

Rozdział 35 Do brudnej roboty Vonn Dubose od dawna wynajmował oprycha znanego jako Delgado. Nie wiadomo, czy było to prawdziwe nazwisko, czy kolejna fikcja ze świata Vonna. Za dnia Delgado prowadził bar będący jedną z wielu żył złota należących do spółki, a także pralnią brudnych pieniędzy. Ale to drugie zajęcie Delgada było dla organizacji prawdziwym skarbem. Jak nikt znał się na broni, mechanice i elektronice. To on zawiózł Sona Razko do domu Mace’a, z zimną krwią zastrzelił jego i Eileen w sypialni, po czym zniknął bez śladu. Godzinę później wpadł w barze na Juniora i postawił mu drinka. Po procesie Juniora zabrał pierwszego kapusia, Diggera Roblesa, na nocną przejażdżkę łodzią i skutego łańcuchem wrzucił do wód Zatoki Meksykańskiej. Drugi donosiciel, Todd Short, mało nie zginął od strzału w głowę, gdy Delgado mierzył do niego ze strzelby myśliwskiej. Kula trafiłaby go w lewe ucho, zanim Short usłyszałby huk wystrzału, ale na celowniku pojawiła się inna głowa i kapuś dożył następnego dnia, po czym przezornie wziął nogi za pas. Delgado prawie dopadł go w Oklahomie. Vonn Dubose popełnił kardynalny błąd, decydując się na Clyde’a Westbaya zamiast na Delgada do sprzątnięcia Huga. Wybrał amatora, nie profesjonalistę. Decyzja była uzasadniona, bo nikt nie podejrzewał Westbaya, w czasie akcji nie używano broni, zadanie było względnie proste, a poza tym Dubose chciał, żeby Westbay awansował w strukturach organizacji. Dostrzegał w nim talent i potrzebował kogoś lojalnego. Zlecając mu popełnienie zbrodni, do końca życia uzależniał go od siebie. Jednak decydującym czynnikiem, który wyniknął w ostatniej chwili, był atak kamieni nerkowych, z powodu którego Delgado na trzy dni trafił do szpitala. Obezwładniający ból zaatakował go kilka godzin po tym, jak włamał się do samochodu Lacy i majstrował przy pasie bezpieczeństwa i poduszce powietrznej pasażera. Kiedy okazało się, że jest niedysponowany, a czas nagli, Dubose poinstruował Hanka, żeby złożył wizytę Westbayowi i wyłuszczył mu plan. Delgado żył w świecie kamer monitorujących i nie dopuściłby do tego, żeby sfilmowano go pod sklepem Froga. W każdym razie jego nerki były teraz czyste i wrócił do gry. Zaparkował swoją czerwoną furgonetkę z logo firmy dezynsekcyjnej Blann’s na podjeździe małego domu na polu golfowym osiem kilometrów od wybrzeża. Wjazdu na teren posesji strzegła brama, Delgado znał jednak kod. Dom zbudowała firma z Bahamów należąca do firmy z Nevis. Gdzieś tam, na samym szczycie łańcuszka, siedział Vonn Dubose. Właścicielka domu była w sądzie, gdzie pracowała.

Zapisywała ważne rzeczy dla sędzi McDover, która jej doradziła kupienie tego domu. Delgado miał na sobie ładny strój roboczy, czerwoną koszulę i czapkę z daszkiem, i niósł pękatą butlę jak ktoś gotów unicestwić każdego robala we Florida Panhandle. Wiedział, że w domu nikogo nie ma, mimo to zadzwonił do drzwi. Zwinnym ruchem wsunął cienki śrubokręt między rygiel a zapadkę i przekręcił gałkę. Nawet mając klucz, nie otworzyłby drzwi szybciej. Zaraz potem zamknął je za sobą i nasłuchiwał ostrzegawczego pikania alarmu. Kilka sekund później usłyszał go. Za mniej więcej pół minuty w domku rozpęta się piekło. Podszedł do panelu przy drzwiach i ze spokojem wbił pięciocyfrowy kod wykradziony z danych firmy ochroniarskiej. Odetchnął głęboko i przez moment rozkoszował się błogą ciszą. Gdyby kod nie zadziałał, najzwyczajniej w świecie wyszedłby z domu i odjechał. Włożył ciasne gumowe rękawiczki i upewnił się, że drzwi frontowe i tylne są zamknięte. Nie musiał się spieszyć. W domu były dwie sypialnie. Duża, w której spała właścicielka, i mniejsza z tanim łóżkiem piętrowym. Delgado wiedział, że kobieta mieszka sama. Była czterdziestotrzyletnią bezdzietną rozwódką. Przeszukał dwie komody, nie znalazł w nich jednak niczego oprócz ubrań. W szafach i dwóch łazienkach też nic nie było. W małym zagraconym gabinecie zobaczył komputer stacjonarny i drukarkę stojącą na niskiej szafce na dokumenty. Powoli, metodycznie, przeszukał każdą szufladę, każdy segregator i obejrzał każdą kartkę papieru. *** W jej domu był jakiś mężczyzna! JoHelen Hooper dotknęła ekranu iPhone’a. Aplikacja informowała, że alarm w jej domu został rozbrojony dwie minuty temu, o dziewiątej czterdzieści cztery. Jeszcze raz dotknęła ekranu i znalazła nagranie. Kamera ukryta w wentylatorze zarejestrowała, jak intruz niespiesznie kieruje się na tyły domu. Biały mężczyzna koło czterdziestki w idiotycznej czerwonej koszuli i czapce, udający kogoś innego, niż był. Na obrazie z kamery zainstalowanej w otworze odpowietrzającym nad jej łóżkiem widać było, jak wchodzi do pokoju i przetrząsa zawartość szuflad. Dotykał wszystkiego. Z trudem przełknęła ślinę i spróbowała się uspokoić. Siedziała niecałe sześć metrów od sędzi McDover w głównej sali rozpraw gmachu sądu w Sterling i czekała, aż grupa prawników skupionych wokół ławy przysięgłych podejmie decyzję. Na szczęście na sali nie było sędziów przysięgłych; Wysoki Sąd wysłuchiwał wniosków. Przed JoHelen na trójnogu stała maszyna stenograficzna. Na stoliku leżały papiery, notatnik i iPhone, na którego zerkała, próbując nie wyglądać na zaniepokojoną. Zaniepokojoną! W jej domu był obcy mężczyzna, który przetrząsał

jej bieliznę. Chwilę później zamknął szufladę i otworzył następną. Słysząc głos jednego z prawników, JoHelen zaczęła notować. Było to nic niewarte przesłuchanie w nieistotnej sprawie i nawet jeśli pominie kilka słów, będzie mogła odsłuchać taśmę z nagraniem. Miała gonitwę myśli i była przerażona, patrzyła jednak na prawnika, na jego poruszające się usta i starała się skoncentrować. Aplikacja zarejestruje nagrania ze wszystkich czterech kamer ukrytych w domu, więc JoHelen nic nie umknie, gdy obejrzy materiał w przerwie na lunch. Bądź spokojna, opanowana, sprawiaj wrażenie znudzonej i zapisuj ich głupią prawniczą gadkę z prędkością dwustu słów na minutę. Po ośmiu latach bycia protokolantką sądową mogła wykonywać swoją pracę przez sen. Ale to nie był sen. W końcu do tego doszło. W ubiegłym tygodniu sędzia odkryła karty, a ich stosunki wyraźnie się ochłodziły. Choć Claudia McDover nigdy nie była przesadnie serdeczna, jej relacje z JoHelen były jak najbardziej poprawne. Lubiły swoje towarzystwo, często plotkowały i śmiały się z tego, co wydarzyło się w sądzie. Nie były przyjaciółkami, na to Claudia była zbyt powściągliwa. Serdeczności zachowywała dla Phyllis Turban, kobiety, którą JoHelen znała jedynie ze słyszenia. Od dnia, kiedy agenci KDS doręczyli skargę, sędzia nie była sobą. Stała się bardziej nerwowa, rozkojarzona, jakby coś zaprzątało jej myśli i nie dawało spokoju. Zwykle nie okazywała emocji i nie ulegała nastrojom. Ostatnio jednak, zwłaszcza przez te kilka dni, traktowała JoHelen szorstko i unikała jej, choć skrywała to za udawanym uśmiechem i rzuconym od czasu do czasu pochlebstwem. Przez osiem lat spędzały niemal każdy dzień roboczy w tym samym pokoju. JoHelen czuła, że coś się zmieniło. A co z alarmem? System był nowy, z czujnikami w drzwiach i oknach; Cooley zainstalował go dwa miesiące temu. Jeśli facet w czerwonej koszuli i czapce go obszedł, to znaczy, że jest profesjonalistą. Podczas krótkiej przerwy, gdy jeden z prawników szukał kartki papieru, JoHelen zerknęła na telefon. Włamywacz, który właśnie myszkował w garderobie, był ledwie widoczny. Powinna zadzwonić na policję i wsadzić gnojka za kratki? Powiadomić straż sąsiedzką? Nie... telefony pozostawiają tropy, a ostatnio miała wrażenie, że wszystkie i tak prowadzą do niej. Dwóch prawników zaczęło mówić jednocześnie – w świecie JoHelen takie rzeczy zdarzały się nagminnie – zapisywała jednak wszystko, nie pomijając ani słowa. Nienawidziła tylko, gdy zaczynało mówić naraz trzech prawników. Wystarczyło jednak, że zerknęła w stronę sędzi McDover, a ta od razu przywracała porządek na sali. Często komunikowały się za pomocą drobnych gestów albo min, ale dziś JoHelen starała się nie patrzeć na szefową. Intruz nie znajdzie żadnych dowodów obciążających. Nie była na tyle głupia,

żeby ukrywać akta w miejscu, gdzie tak łatwo można je znaleźć. Były gdzie indziej – bezpieczne i pod kluczem. Tylko do czego oni posuną się tym razem? Zabili człowieka, żeby utrudnić śledztwo prowadzone przez KDS. Wszystko wskazywało na to, że wytropili Grega Myersa i zamknęli mu usta. A teraz Cooley, jej przyjaciel, powiernik, doradca i współspiskowiec wyjeżdżał albo już wyjechał, przerażony i na skraju załamania nerwowego. Zapewnił ją, że nic jej nie grozi, że jej nazwisko nigdy nie wypłynie, ale od ubiegłego tygodnia były to czcze słowa. Sędzia zarządziła dziesięciominutową przerwę i JoHelen ze spokojem poszła do swojego małego gabinetu, gdzie za zamkniętymi drzwiami na ekranie telefonu obserwowała włamywacza. Mężczyzna wciąż był w jej domu i przeszukiwał kuchenne szafki, ostrożnie wyjmując garnki i patelnie i odstawiając je na miejsce. Nie był złodziejem i nie zamierzał zostawiać śladów. Dlatego włożył rękawiczki. W końcu udał się do gabinetu, gdzie usiadł przy biurku i rozejrzał się. Chwilę później zaczął wyciągać z szuflad dokumenty, niespiesznie, jakby miał mnóstwo czasu. Pracował dla Vonna Dubose’a. Podejrzewali ją. *** W południe Allie Pacheco wpadł do biura, żeby przekazać najświeższe nowiny. Spotkali się w biurze Michaela Geismara, przy stole zagraconym aktami innych bieżących spraw. Allie nie triumfował, opowiadając o przesłuchaniu Clyde’a Westbaya, ale widać było, że jest zadowolony. A najlepsze dopiero miało nadejść. Sędzia federalny wyraził zgodę na założenie pluskiew i obserwację i FBI miało na podsłuchu dziesiątki telefonów. Agenci federalni namierzyli domy Vance’a i Floyda Matonów, Rona Skinnera i Hanka Skoleya, czterech z pięciu Krewniaków. Ich szef, pan Dubose, mieszkał obecnie w domku w Rosemary Beach. Poprzedniego wieczoru Hank zawiózł Vonna do eleganckiej restauracji nieopodal Panama City, gdzie spotkali się z trzecim mężczyzną, jak się okazało, przewodniczącym rady hrabstwa Brunswick. Cel spotkania był niejasny. Dubose wciąż pozostawał zagadką. Agenci FBI byli zgodni, że nazwisko, którym się posługuje, jest fałszywe, i że przez ostatnie trzydzieści, czterdzieści lat bardzo sprawnie udawał kogoś innego. Nie wiadomo było, czy mężczyźni są ze sobą spokrewnieni. Zważywszy na niejasne pochodzenie ich przodków, trudno było ustalić stopień pokrewieństwa między nimi. Najważniejsze jednak było ustalenie prawdziwej tożsamości Vonna Dubose’a. Clyde Westbay podał nazwiska siedmiu innych kierowników. Do tej pory FBI namierzyło prawie trzydzieści barów, restauracji, hoteli, centrów handlowych, klubów ze striptizem, sklepów monopolowych i ogólnospożywczych, inwestycji budowlanych, strzeżonych osiedli mieszkaniowych i pól golfowych, którymi

zarządzało ośmiu mężczyzn, w tym Clyde Westbay. Wszystko to było własnością zagranicznych firm zarejestrowanych w Belize, na Bahamach i Kajmanach. Śledztwo zataczało coraz szersze kręgi. Szef FBI w Jacksonville oddał do ich dyspozycji tyle ludzi i środków, ile potrzebowali. Luna, przełożony Pacheco, rzucił wszystko i osobiście nadzorował operację. Prokuratura wyznaczyła do współpracy z FBI czterech prawników. Pacheco chodził podminowany i uwijał się jak w ukropie. Pracował dwadzieścia godzin na dobę i nie wykazywał zainteresowania Lacy, przynajmniej poza biurem. Kiedy wyszedł z biura, Michael zapytał ją: – Widujesz się z nim? – Właśnie się z nim widziałam. – Wiesz, o czym mówię. – Byliśmy na lunchu, dwóch kolacjach i wypiliśmy razem dwie butelki wina. Chyba go lubię, ale się nie spieszymy. – Ty nigdy się nie spieszysz. – Fakt. Przeszkadza ci to? – Trochę. Sytuacja jest niejasna. – Rozmawialiśmy o tym. Pracujemy przy tej samej ulicy, ale nie w tym samym biurze. Nie mógłby się spotykać z agentką z FBI, ale mnie te ich zasady nie dotyczą. Chcesz, żebym to zakończyła? – A gdybym powiedział „tak”? – Ty jesteś szefem, więc zrobiłabym, co każesz. On mi nie ucieknie. Nigdzie się nie wybiera. – Nie poproszę cię o to. Myślę, że pasujecie do siebie, uważaj tylko, co mówisz. Bo możesz być pewna, że on nie mówi nam wszystkiego. – Tak, ale wie dużo więcej niż my.

Rozdział 36 Wracając do domu, JoHelen rozważała różne opcje i doszła do wniosku, że żadna z nich nie jest dobra. Nie mogła tak po prostu uciec i zniknąć. Musiała przynajmniej wejść do domu i zobaczyć, czy niczego nie brakuje, chociaż nagranie z kamer pokazywało, że włamywacz wyszedł, niczego nie zabierając. Był w środku przez dziewięćdziesiąt trzy minuty, zbyt długo jak na serwisanta. Nie miał klucza i znał kod alarmu, więc niby czemu miałby nie wrócić o drugiej w nocy? Powinna zostać w domu czy wyjechać? Tylko dokąd? Przeklęła Cooleya z goryczą, której się po sobie nie spodziewała. Weszli w to razem jako partnerzy i zamierzali zarobić mnóstwo kasy, a teraz on pękł. Zniknął, dał nogę, zanim Dubose dobrał mu się do tyłka, i zostawił ją bez opieki, samotną, przerażoną, bez pomysłu, co dalej. Brama otworzyła się automatycznie dzięki karcie magnetycznej. Sandy Gables, numer pięćdziesiąt osiem. Zaparkowała na podjeździe i spojrzała na dom, wiedząc, że już nigdy nie będzie taki sam. To był ten moment. Zostać? Uciec? Ukryć się? Skąd miała wiedzieć? W tej krytycznej chwili powinna mieć przy sobie przyjaciela, który by ją chronił. Chwyciła torebkę, wysiadła z samochodu i podeszła do drzwi frontowych. Przekręciła klucz, ale ich nie otworzyła. Po drugiej stronie ulicy zauważyła pana Armstronga krzątającego się pod wiatą dla samochodów. Podeszła do niego, tłumacząc, że drzwi do jej domu są otwarte i że się boi. Zapytała, czy mógłby rozejrzeć się po mieszkaniu. Zrobiła to niechętnie i prawdopodobnie przesadzała z ostrożnością, ale w dzisiejszych czasach nigdy jej nie za wiele, prawda? Pan Armstrong był miłym człowiekiem i znudzonym emerytem, więc chętnie się zgodził. Razem weszli do domu i JoHelen wyłączyła alarm. Staruszek stał w pokoju i paplał o tym, że jego żona ma nawrót półpaśca, podczas gdy JoHelen pospiesznie przechodziła z pokoju do pokoju, od czasu do czasu zadając jakieś pytanie dotyczące dolegliwości pani Armstrong. Zajrzała do szaf, zaglądała pod łóżka i prysznice, do spiżarki, wszędzie, gdzie można się było ukryć. Wiedziała, że nikogo tam nie ma, ale to nie miało znaczenia. Jeśli nie zajrzy w każdy kąt, nie było mowy o tym, żeby została w domu. Podziękowała sąsiadowi i zaproponowała mu dietetyczny napój gazowany. Wykorzystał okazję do pogawędki i godzinę później wciąż siedział w domu JoHelen. Dobrze, bo nie chciała zostać sama. Kiedy w końcu wyszedł, usiadła w gabinecie, próbując zebrać myśli. Gdzieś na strychu skrzypnęła deska podłogowa i JoHelen omal nie wyskoczyła ze skóry. Serce waliło jej jak młot, oddech przyspieszył. Siedząc bez ruchu, nasłuchiwała kolejnych odgłosów. Czy to mogły być kroki? W domu panowała jednak cisza. Postanowiła wyjechać i szybko

przebrała się w dżinsy. Co spakować? Jeśli ją obserwowali i zobaczą, jak wychodzi z bagażem, natychmiast przejrzą jej plany. Mogła zaczekać do wieczora i przemycić do samochodu torbę albo dwie, lecz nie chciała siedzieć w domu po zmroku. Wzięła największą torebkę i spakowała do niej przybory toaletowe i bieliznę. Do papierowej torby na zakupy włożyła pustą torbę sportową i dwie zmiany ubrań. W okolicy było pełno sklepów; zawsze mogła kupić to, czego będzie potrzebować. Odjeżdżając sprzed domu, pomachała panu Armstrongowi, zastanawiając się, kiedy tu wróci. Ruszyła na południe, w kierunku plaż, po czym skręciła na zachód i wjechała na autostradę numer dziewięćdziesiąt osiem, dołączając do sznura samochodów ciągnących wzdłuż wybrzeża; mijała nadmorskie miejscowości i od czasu do czasu dziewiczą linię brzegową. Próbowała obserwować, co dzieje się z tyłu, ale szybko dała za wygraną. Jeśli zamierzali ją śledzić, jak mogła ich powstrzymać? W Destin zatankowała do pełna i ruszyła dalej; wybierała boczne drogi, żeby ominąć Pensacolę. Kiedy uświadomiła sobie, że dotarła do Alabamy, skręciła na wschód i nadkładając drogi, wróciła na międzystanową dziesiątkę. Po zmroku zatrzymała się w motelu, gdzie gotówką zapłaciła za pokój. *** JoHelen nigdy nie rozmawiała z Gregiem Myersem. Znała jego nazwisko, ale on nic o niej nie wiedział. Przez Cooleya otrzymała kopię skargi, którą wniósł przeciwko jej szefowej. Był gotowy zdemaskować korupcję i przy okazji uszczknąć coś dla siebie, choć nikt z ich trójki – Myers, Cooley ani JoHelen – nie miał pojęcia, kiedy skarga zostanie rozpatrzona. Myersowi, który był prawnikiem, chodziło przede wszystkim o kasę. Cooley, były prawnik, miał się zająć kontaktami między nim i JoHelen i zadbać o to, by każdy z nich dostał swoją działkę. Układ wydawał się uczciwy i wyglądał dobrze, przynajmniej w teorii. Tymczasem Myers prawdopodobnie nie żył. Cooleyowi odbiło i uciekł. A JoHelen Hooper ukrywała się w tanim motelu, gapiąc się w telefon na kartę z jedynym numerem, pod który mogła zadzwonić. Nie było nikogo innego. Dochodziła dwudziesta druga, kiedy połączyła się z tym numerem. – Pani Stoltz, nazywam się JoHelen Hooper. Cooley dał mi pani numer. Kojarzy pani Cooleya? – Tak. – To telefon, który dostała pani od niego? – Tak. Pani jest informatorem? – Tak. Kretem, źródłem, sygnalistą. Cooley mówił, że Myers nazywał mnie demaskatorem, bo miałam zdemaskować sędzinę McDover. Co pani o mnie wie? – Nic, nie wiedziałam nawet, że jest pani kobietą. Dlaczego pani dzwoni?

– Bo Cooley dał mi pani numer, powiedział, że ma pani telefon na kartę i żebym do pani zadzwoniła, jeśli zrobi się nieciekawie i zacznę się bać. Boję się. – Gdzie jest Cooley? – Nie wiem. Odbiło mu i uciekł, powiedział, że wyjeżdża z kraju, zanim Dubose go znajdzie. Wie pani, że dorwał Myersa. Nie mam nikogo, z kim mogłabym porozmawiać. – Więc porozmawiajmy. Skąd pani zna sędzię McDover? – Od ośmiu lat jestem jej protokolantką, ale to zupełnie inna historia. Dziś, kiedy byłam w sądzie, jakiś mężczyzna włamał się do mojego domu i przeszukał każdy kąt. Wiem, bo zainstalowałam ukryte kamery i mam w telefonie aplikację, dzięki której mogę na bieżąco śledzić, co dzieje się w domu. Nie wziął nic, ponieważ nie był złodziejem. Nic nie znalazł, bo z oczywistych powodów nie trzymam w domu ważnych rzeczy. Cooley i ja zaczęliśmy planować to wszystko lata temu i byliśmy bardzo ostrożni. Dlatego zadbał o kamery, telefony, przechowywanie dokumentów poza domem i całe mnóstwo innych zabezpieczeń. – Czy ktoś oprócz pani tam mieszka? – Ależ nie. Jestem samotną rozwódką bez dzieci. – Domyśla się pani, kim był ten mężczyzna? – Nie, ale myślę, że rozpoznałabym go, chociaż wątpię, czy będę miała okazję. Jestem pewna, że pracuje dla Dubose’a, i podejrzewam, że chcą mnie dopaść. Informacje, które przekazałam Cooleyowi i Myersowi o Claudii, mogły pochodzić z bardzo niewielu źródeł. Tak więc jestem na liście. Przykro mi z powodu pani kolegi. – Dziękuję. – Mówię poważnie. Żyłby, gdybym nie zdecydowała się zniszczyć sędzi. – Dlaczego chce ją pani zniszczyć? – To inna bajka. Zostawmy ją na później. Teraz potrzebuję rady i nie mam się do kogo zwrócić. Ukrywam się w motelu, bo nie mogłam zostać w domu. Nie wiem, co będzie jutro. Jeśli nie pojawię się w pracy, zaczną coś podejrzewać. W ciągu ośmiu lat rzadko brałam wolne, a Claudia już zrobiła się podejrzliwa. Jeśli pójdę do pracy, będę na jej terenie i na samą myśl o tym zaczynam się denerwować. A jeśli oni, kimkolwiek są, uznali, że muszę zniknąć? W pracy czy w drodze do pracy stanowię łatwy cel. Sama pani wie, jak niebezpiecznie bywa na drogach. – Proszę zadzwonić i powiedzieć, że jest pani chora, że złapała pani grypę jelitową. Zdarza się każdemu. JoHelen się uśmiechnęła. Jakie to proste, dlaczego na to nie wpadła? Może dlatego, że nie myślała trzeźwo. – Może, ale co mam jutro robić? – Niech pani jeździ po okolicy.

– Wiedziała pani, że Cooley ukrył w samochodzie sędzi McDover urządzenie pozwalające go namierzyć? Zapłacił za nie trzysta dolarów, a zainstalowanie go zajęło mu minutę. Powiedział, że to bułka z masłem. Wiedziała pani? – Wiedzieliśmy tylko, że ktoś ją obserwuje. Ale nie mieliśmy pojęcia, kto i jak. – Chodzi o to, że łatwo jest kogoś namierzyć, więc takie jeżdżenie nic nie da. Mogli założyć mi pluskwę w samochodzie, zhakować telefon… kto wie, co jeszcze. Dubose ma pieniądze, może dostać to, co chce. Jestem bezbronna, pani Stoltz. – Mów mi Lacy. Czy w motelu jest bar? – Chyba tak. – Idź tam i zostań aż do zamknięcia. Jeśli będzie się do ciebie przystawiał jakiś młody przystojniak z twardym, płaskim brzuchem, zabierz go na noc do pokoju. Jeśli ci się nie poszczęści, wsiądź do samochodu, znajdź jakąś czynną całą noc tanią restaurację albo zajazd dla kierowców ciężarówek. Spędź tam kilka godzin. Jeśli w motelu jest nocny recepcjonista, siedź do świtu w lobby. – Da się zrobić. – Trzymaj się ludzi. – Dzięki, Lacy.

Rozdział 37 Zgodnie z instrukcjami Clyde Westbay spotkał się z Hankiem Skoleyem na rozległym placu budowy, trzy kilometry na zachód od Panama City i półtora kilometra na północ od Zatoki Meksykańskiej. Ogromne znaki zwiastowały powstanie Honey Grove, osiedla uroczych domków, fantastycznych centrów handlowych i pola golfowego, a wszystko to kilka minut drogi od Szmaragdowego Wybrzeża. W oddali spychacze wyrównywały grunt, na którym do niedawna rósł las. Nieco bliżej robotnicy kładli krawężniki i stawiali obmurowania. Przy głównej drodze rosły domy. Westbay zaparkował swój samochód i przesiadł się do należącego do Hanka czarnego mercedesa SUV-a. Jechali jedną z utwardzonych ulic, klucząc wśród pick-upów i furgonetek zaparkowanych na chybił trafił na błotnistych parkingach. Setki robotników uwijały się jak w ukropie. Przy końcu ulicy budynki były niemal wykończone, a na samym końcu trzy nowiuteńkie domy pokazowe miały zachęcać potencjalnych nabywców. Hank zaparkował na jednym z podjazdów i obaj weszli do środka. Brama garażowa była otwarta. W domu nie było ludzi ani mebli. – Chodź za mną – rzucił Hank i ruszył w górę po schodach. Vonn Dubose czekał w pustej sypialni. Wyglądał przez okno, jak gdyby cieszył oko panującą w dole krzątaniną. Przywitali się, uścisnęli sobie ręce, a szef, który najwyraźniej był w dobrym nastroju, nawet się uśmiechnął. Westbay nie widział go od przeszło roku i musiał przyznać, że Dubose wcale się nie zmienił. Nadal był szczupły i opalony – ot, zamożny emeryt w koszulce polo i spodniach khaki. – A więc o co chodzi? – zapytał Dubose. *** Pluskwa została ukryta w timexie na lewym nadgarstku Westbaya, identycznym jak ten, który nosił przez ostatnie trzy lata. Nie zwracał uwagi na zegarki Hanka czy Dubose’a i był niemal pewien, że oni również nie przywiązywali wagi do takich szczegółów. Mężczyznom umykają takie rzeczy, ale Pacheco i jego technicy nie zamierzali ryzykować. Skórzany pasek był ciasny z powodu umieszczonego pod kopertą maleńkiego wibratora. Kiedy furgonetka była w zasięgu, koperta wibrowała, dzięki czemu Westbay wiedział, że agenci FBI są w pobliżu. Siedzieli w samochodzie dostawczym z logo FedExu, który zatrzymał się przed domem naprzeciwko. Kierowca, ubrany w strój kuriera, wysiadł i zajrzał pod maskę. Z tyłu było trzech techników i Allie Pacheco. Kiedy znaleźli się w odległości sześćdziesięciu metrów od timexa, nacisnęli przycisk i zegarek

zawibrował. Ukryty w zegarku miniaturowy mikrofon wychwytywał najdrobniejszy szept w sypialni z odległości dziewięciu metrów. Dzień wcześniej Westbay spędził cztery godziny w towarzystwie Alliego Pacheco i dwóch innych agentów, przygotowując się do roli. Teraz nadeszła jego wielka chwila. Wystarczy, że wystawi Dubose’a, a on, Clyde Westbay, odsiedzi kilka lat i zestarzeje się jako wolny człowiek. *** – O dwie rzeczy, Vonn – zaczął. – Nie mogę znaleźć Zeke’a Foremana. Dwa tygodnie temu kazałem mu zniknąć i dzwonić do mnie co drugi dzień. Rozmawialiśmy kilka razy, ale potem przestał się odzywać. Myślę, że dzieciak spanikował i uciekł. Dubose spojrzał na Hanka, wzruszył ramionami i zerknął na Westbaya. – Wiem o tym – rzucił. Westbay, któremu serce waliło jak młotem, przestąpił z nogi na nogę. – Posłuchaj, Vonn, to wszystko moja wina i ponoszę za to pełną odpowiedzialność. To był z mojej strony głupi błąd i... no cóż... kto wie, co może się wydarzyć. Szef kolejny raz spojrzał na Hanka. – Myślałem, że wyrażam się jasno, kiedy kazałem ci przekazać moje niezadowolenie z tego, co się stało. – Wbił wzrok w Westbaya i ciągnął: – Pewnie, że to był głupi pomysł, ale stało się i nie zamierzam drążyć tematu. Wygląda na to, że sprawa została załatwiona. Po prostu rób swoje i zarządzaj hotelami, a ja znajdę ludzi do brudnej roboty. – Dzięki, Vonn – odparł z ulgą Westbay. – Jeśli chodzi o tę drugą sprawę, to chciałbym, żebyś wiedział, że zamierzam wyjechać z miasta na jakiś rok. Pomyślałem, że dobrze będzie, jeśli… no wiesz, zrobię sobie wolne i zniknę, dopóki sprawa nie ucichnie. Widzisz, ostatnio nie układa mi się z żoną i, prawdę mówiąc, dobrze by było, gdybyśmy trochę od siebie odpoczęli. Nie rozwodzimy się, ale ona nie ma nic przeciwko, żebym na trochę zniknął z jej życia. – Może to niegłupi pomysł. Zastanowię się nad tym. – Chodzi o to, że na nagraniu widać moją twarz i nie wiem, co zrobię, jeśli jakiś gliniarz zacznie węszyć i zadawać pytania. Trochę mnie to stresuje, Vonn. Wolałbym na razie się wycofać. W hotelach pracują dobre ekipy, a ja odzywałbym się co tydzień. Wszystko toczyłoby się gładko. – Powiedziałem już, że się nad tym zastanowię. – Dobra. – Westbay wzruszył ramionami, jakby nie miał nic więcej do powiedzenia. Zrobił krok w stronę drzwi, zatrzymał się i spojrzał na Dubose’a. Czas na oscarową rolę. – Posłuchaj, Vonn, chciałbym, żebyś wiedział, że kocham swoją pracę i jestem dumny, że należę do twojej organizacji, ale wspomniałeś coś

o „brudnej robocie” i... – Głos mu się załamał. – Posłuchaj, ja po prostu się do tego nie nadaję. Wiesz, co mam na myśli? Nie wiedziałem, że facet umrze. Nie miałem pojęcia, że to wszystko zostało... zaplanowane. Ktoś majstrował przy pasie bezpieczeństwa i poduszce powietrznej, a ten biedak prawie wypadł przez przednią szybę. Szkoda, że tego nie widziałeś. Miał poharataną twarz, był cały zakrwawiony i wił się z bólu. Spojrzał na mnie, Vonn. Popatrzył na mnie i powiedział: „Proszę! Proszę!”. Mam przez to koszmary. Zostawiłem go tam. Nie wiedziałem, co robię. Ktoś powinien był mnie uprzedzić, co tam się wydarzy. – Miałeś wykonać zadanie – warknął Dubose i postąpił krok do przodu. – Ale nie wiedziałem, że polegało na tym, żeby kogoś zabić. – To się nazywa zastraszanie, Clyde. Tak się nazywa ta gra i tak właśnie załatwiam sprawy. Gdyby nie zastraszanie, nie byłoby mnie tu, a ty nie zarabiałbyś grubej forsy, zarządzając moimi hotelami. Czasami w tej branży trzeba ustawiać ludzi do pionu. Niestety, zdarzają się tacy, do których nie trafia nic innego. Jeśli nie chcesz tego robić, w porządku. Chyba źle cię oceniłem. Myślałem, że masz jaja. – Ja też tak myślałem, ale straciłem je, kiedy zobaczyłem, jak facet wykrwawia się na śmierć. – To część gry. – Widziałeś kiedyś, jak ktoś wykrwawia się na śmierć? – Tak – odparł z dumą Vonn Dubose. – Głupie pytanie. – Coś jeszcze? – Rzucił Hankowi gniewne spojrzenie, jakby chciał powiedzieć: „Zabierz go stąd”. Westbay uniósł ręce w geście poddania i cofnął się. – Dobrze już, dobrze, ale naprawdę chcę wyjechać na rok i uciec od tego wszystkiego. Proszę, Vonn. – Pomyślę o tym. *** W furgonetce Allie Pacheco zdjął słuchawki i uśmiechnął się do techników. – Pięknie – mruknął do siebie. – „To się nazywa zastraszanie, Clyde. Tak się nazywa ta gra i tak właśnie załatwiam sprawy”. Kierowca zamknął maskę i uruchomił silnik. Odjechał w chwili, gdy Westbay i Hank wychodzili z domu pokazowego. Westbay zauważył oddalający się samochód, ale nie wiedział, że w środku są agenci FBI. Hank w milczeniu jechał przez labirynt błotnistych uliczek. Jedną z nich blokowała ciężarówka wyładowana cegłami. Z przodu furgonetka firmy kurierskiej również czekała na przejazd. Hank nerwowo bębnił palcami w kierownicę. – Ciekawe, co tu robi FedEx. Nikt jeszcze tu nie mieszka. – Ci są wszędzie – rzucił Westbay.

Timex zawibrował. „Mów dalej”, powiedział Pacheco. – A więc, Hank, myślisz, że źle zrobiłem, mówiąc Vonnowi, że nie chcę odwalać brudnej roboty? – Nie było to mądre posunięcie. Vonn gardzi słabeuszami. Byłoby lepiej, gdybyś w ogóle się nie odzywał. Chciałeś się spotkać, żeby pogadać o twoim zniknięciu. W porządku. Ale niepotrzebnie zgrywałeś mięczaka. – Chciałem, żeby wiedział, że nie godziłem się na zabijanie ludzi. – Jasne, rozumiem. Ale Vonn widział w tobie potencjał. Ja zresztą też. Wygląda na to, że obaj się pomyliliśmy. – O jakim potencjale mówisz? – Myśleliśmy, że jesteś typem faceta, który nie boi się pobrudzić sobie rąk. – Poważnie? – Lepiej się zamknij, Clyde. Dość już powiedziałeś jak na jeden dzień. Ty też, pomyślał Allie Pacheco i uśmiechnął się. Westbay zgodnie z instrukcjami wyjechał z Honey Grove i wrócił do hotelu Surfbreaker w Fort Walton Beach. Zamienił kilka słów z sekretarką, wykonał telefon i wyszedł. Korzystając z tylnego wejścia nieopodal rampy do załadunku, opuścił budynek i wskoczył na tylne siedzenie szarego SUV-a. Z przodu siedziało dwóch agentów FBI. Wyjeżdżając z hotelu, kierowca obrócił się przez ramię. – Dobra robota. Pacheco mówi, że świetnie sobie poradziłeś. Zdemaskowałeś Dubose’a. Westbay milczał. Nie miał ochoty rozmawiać ani wysłuchiwać gratulacji. Czuł się podle, donosząc na kolegów, i miał świadomość, że będzie jeszcze gorzej. Wolał nie myśleć o tym, że pewnego dnia będzie musiał wejść na salę sądową i czując na sobie wzrok Vonna Dubose’a siedzącego na ławie oskarżonych, opowiadać przed ławą przysięgłych, jak brał udział w zabójstwie Huga Hatcha. Zdjął zegarek i podał go agentowi. – Zdrzemnę się – bąknął. – Zbudźcie mnie, kiedy dotrzemy do Tallahassee. *** W piątek do dziewiątej Lacy nie miała żadnej wiadomości od JoHelen; kobieta nie odbierała też telefonu, z którego dzwoniła dzień wcześniej. Lacy pokrótce opowiedziała o wszystkim Michaelowi i oboje byli poważnie zaniepokojeni. Korzystając z telefonu stacjonarnego w biurze, zadzwoniła do biura sekretarza sądu okręgowego w Sterling i dowiedziała się, że sędzia McDover nie pojawiła się rano w pracy. Niewykluczone, że przewodniczyła rozprawie w sądzie w Eckman. Skoro więc istniała szansa, że JoHelen poszła do pracy, Lacy zadzwoniła do sekretarza sądu w Eckman, gdzie kobiecy głos poinformował ją, że owszem, sędzia McDover jest w budynku, ale nie przewodniczy rozprawie. Tego dnia na wokandzie nie było żadnych spraw.

Po kilku kolejnych telefonach Lacy wciąż nic nie wiedziała i nie pozostało jej nic innego, jak siedzieć i czekać. Oddzwoniła do brata i chwilę pogadali. Gunther nie miał na weekend żadnych planów poza „umowami oczekującymi na sfinalizowanie” i wspomniał, że być może w sobotę wieczorem wpadnie na kolację. Obiecała, że zadzwoni do niego później. *** JoHelen obudziła się z promieniami słońca na twarzy i stwierdziła, że padła jej komórka. Telefon, ostatni, który dostała od Cooleya, był kompletnie rozładowany, a ładowarkę zostawiła w domu. Korzystając z własnego telefonu, zadzwoniła do Claudii i dość przekonująco opowiedziała jej o problemach żołądkowych. Sędzia chyba połknęła haczyk i okazała nawet nieco współczucia. Na szczęście tego dnia nie było na wokandzie żadnych spraw, które wymagałyby obecności protokolantki. JoHelen nie zamierzała jednak robić sobie wolnego. Jako sądowa protokolantka miała wieczne zaległości w prowadzeniu akt. Musiała zdobyć tę przeklętą ładowarkę, co oznaczało powrót do domu. Wyszła z baru o północy, jako ostatnia. Jedynym facetem, z którym mogłaby wrócić do pokoju, był czterdziestoletni kierowca ciężarówki z postrzępioną brodą sięgającą mu niemal do wydatnego brzuszyska. Zgodziła się, żeby postawił jej drinka, ale nie zamierzała tego ciągnąć. O dziewiątej wymeldowała się z motelu i ruszyła w stronę wybrzeża, godzinę drogi na południowy wschód. Starała się co jakiś czas spoglądać w lusterko wsteczne, ale nie była dobra w te klocki. Z duszą na ramieniu zaparkowała na podjeździe i powiedziała sobie, że już nigdy nie będzie w stanie mieszkać w tym domu. Każdy milimetr jej przestrzeni prywatnej został naruszony i przetrząśnięty przez mężczyznę o złych intencjach. Nawet jeśli wymieni zamki i podwoi środki bezpieczeństwa, nie będzie umiała się zrelaksować. Pan Armstrong, który plewił chwasty przed werandą, najwyraźniej miał ochotę na pogawędkę. JoHelen skorzystała z tego, uraczyła go słodkim uśmiechem i zaproponowała: – Napijmy się czegoś. Wszedł za nią do domu i zaczekał w progu, aż wyłączy alarm. JoHelen po drodze do sypialni zaglądała do wszystkich pokoi i rozpytywała o zdrowie pani Armstrong. Znalazła ładowarkę tam, gdzie ją zostawiła, na blacie w łazience. Podłączyła komórkę i wróciła do pokoju. – Gdzie spędziła pani ubiegłą noc? – zapytał sąsiad. Oboje z żoną słynęli z wścibstwa i niedyskrecji. Obserwowali bacznie, co się dzieje na ulicy, i chcieli wiedzieć wszystko o wszystkich. – U siostry – odparła JoHelen, spodziewając się tego pytania. – A gdzie mieszka pani siostra?

– W Pensacoli. Upewniwszy się, że w domu nikogo nie ma, zaproponowała: – Może napijemy się czegoś razem z pana żoną. – Och, będzie zachwycona. Usiedli w cieniu na tylnej werandzie za domem państwa Armstrongów i sączyli przez słomki napoje gazowane. Na szczęście półpasiec zaatakował dolną część pleców Glorii Armstrong i chcąc go pokazać, musiałaby odsłonić nieco więcej ciała, tak więc JoHelen oszczędzono przykrego widoku. – Ma pani zatkany otwór odpływowy? – zapytał sąsiad. – Nie. Dlaczego? – Rano, około dziewiątej, był tu hydraulik. Hydraulik? JoHelen postanowiła nie niepokoić sąsiadów. – Ach tak! Miałam wyciek, ale facet miał przyjechać w poniedziałek. – Bezczelny typ, mówię pani. Na pani miejscu bym mu nie ufał. – Dlaczego? – Widziałem, jak podszedł i zadzwonił do drzwi. Potem zaczął majstrować coś przy zamku, aż w końcu sięgnął do kieszeni i wyciągnął coś jakby ostrze, zupełnie jakby się włamywał. Mam nadzieję, że nie ma pani nic przeciwko, ale krzyknąłem na niego i podszedłem bliżej. Zapytałem, co, u diabła, wyprawia. Schował to coś do kieszeni i udawał, że nic się nie stało. Powiedziałem, że pani nie ma, a on mruknął tylko, że wróci później, i wyniósł się stąd czym prędzej. Na pani miejscu poszukałbym innego hydraulika. Przysięgam, że ten facet był jakiś podejrzany. – W dzisiejszych czasach nikomu nie można ufać – skwitowała JoHelen i wróciła do rozmowy o półpaścu. Słuchając Glorii, która zwierzała się jej, że to trzeci atak choroby w ciągu dwudziestu lat, miała w głowie prawdziwą gonitwę myśli. Nagle sąsiadka zwróciła się do męża: – Mówiłeś pani o tym człowieku z firmy dezynsekcyjnej, który kręcił się tu wczoraj? – Nie, zapomniałem. Byłem na polu golfowym, ale Gloria jest pewna, że w pani domu był ktoś z firmy dezynsekcyjnej. Siedział tam co najmniej przez godzinę. – To ten nowy facet, Freddie – odparła JoHelen, chcąc uspokoić sąsiadów i uniknąć kolejnych pytań. – Ma klucze. – Widać, że się nie spieszy – zauważyła Gloria. Kiedy tylko trafiła się okazja, JoHelen wymówiła się od rozmowy, twierdząc, że musi zadzwonić do firmy hydraulicznej i złożyć skargę. Pożegnała się i przeszła na drugą stronę ulicy. Zamknąwszy za sobą drzwi domu, podeszła do ładującej się komórki i zadzwoniła do Lacy.

Rozdział 38 Wielka Ława Przysięgłych zebrała się w piątek czternastego października o trzynastej w sądzie federalnym. Liczyła dwudziestu trzech członków, z których wszyscy byli zarejestrowanymi wyborcami i mieszkańcami sześciu hrabstw północnej części stanu Floryda. Zasiadanie w Wielkiej Ławie Przysięgłych było wymagającym zadaniem, zwłaszcza dla kogoś, kto nie zgłaszał się na ochotnika. Niskie wynagrodzenie – czterdzieści dolarów za dzień – z ledwością pokrywało wydatki. Była to ważna funkcja, a na sali czasami działy się ciekawe rzeczy, zwłaszcza gdy FBI i prokurator generalny wytaczali działa przeciwko przestępczości zorganizowanej. Siedemnastu członków ławy przysięgłych bezzwłocznie odpowiedziało na wezwanie, a ponieważ do kworum wystarczało szesnastu, czym prędzej wzięli się do roboty. Mając do czynienia ze śledztwem, które z godziny na godzinę nabierało tempa, i rzadką okazję oskarżenia bogatych białych obywateli o zabójstwo, za które grozi kara śmierci, sprawę przejął prokurator generalny. Była nim Paula Galloway, mianowana przez prezydenta Obamę, z dużym doświadczeniem w pracy w prokuraturze. Jej asystentka, Rebecca Webb, wiedziała o sprawie więcej niż ktokolwiek inny, z wyjątkiem Alliego Pacheco, którego wezwano na pierwszego świadka. FBI postawiło zarzuty Zeke’owi Foremanowi i Clyde’owi Westbayowi, a sędziowie przysięgli znali fakty dotyczące śmierci Huga Hatcha. Pacheco podsumował je pobieżnie i odpowiedział na kilka pytań. Galloway zaskoczyła wszystkich, wzywając na kolejnego świadka kierowcę SUV-a. Tak oto z czeluści federalnego programu ochrony świadków wynurzył się Zeke Foreman, który przysiągł mówić prawdę, całą prawdę i tylko prawdę. Nie zamierzano poruszać tematu jego umowy z oskarżeniem ani pytać o obecne miejsce pobytu. Opowiedział swoją wersję historii, a sędziowie przysięgli słuchali go jak urzeczeni. Ponieważ został postawiony w stan oskarżenia, byli pod wrażeniem jego decyzji i z uwagą wysłuchali szczegółowej relacji z wydarzeń, które miały miejsce dwudziestego drugiego sierpnia. Zadawali mnóstwo pytań, z którymi Zeke dobrze sobie poradził. Był odprężony, pełen skruchy i absolutnie wiarygodny. Galloway, Webb, Pacheco i obecni na sali agenci FBI przyglądali mu się z uwagą. Pewnego dnia ten człowiek będzie zeznawał przeciwko Krewniakom, a ich prawnicy będą próbowali go zniszczyć. Kolejnym świadkiem był Clyde Westbay; wydawał się dziwnie spokojny w obecności ludzi, którzy niespełna tydzień wcześniej oskarżyli go o zabójstwo. Przetrwał właśnie swój pierwszy wielki test – rozmowę twarzą w twarz z szefem, będąc na podsłuchu i wyciągając obciążające informacje. Przez pierwszą godzinę

opisywał swój udział w wypadku. Przez kolejne dwie mówił o organizacji Dubose’a i swojej w niej roli. Nie miał pojęcia o ukrywaniu zysków z kasyna, ale zauroczył przysięgłych swoją opowieścią o praniu brudnych pieniędzy przy stołach do blackjacka. Jeden z nich, pan Craft z Apalachicoli, przyznał, że ma słabość do blackjacka i często grywał w Treasure Key. Był zafascynowany mechanizmem prania brudnych pieniędzy i zadawał tyle szczegółowych pytań, że prokurator zaproponowała, żeby przeszli do kolejnego zeznania. Późnym popołudniem Pacheco odtworzył nagranie rozmowy, jaką Clyde Westbay odbył osiem godzin wcześniej z Vonnem Dubose’em. Kiedy po niemal pięciogodzinnym przesłuchaniu Westbay został zwolniony, Galloway pouczyła sędziów przysięgłych o obowiązujących prawach federalnych. Fakt, że narzędzie zbrodni, kradziony samochód, przejechał granicę stanu, oznaczało złamanie przepisów federalnych. To, że Zeke otrzymał za swój udział w zabójstwie pięć tysięcy dolarów, kwalifikowało przestępstwo jako zabójstwo z premedytacją, a co za tym idzie, zabójstwo, za które grozi kara śmierci. A ponieważ w sprawę zamieszana była organizacja o charakterze przestępczym, której członkowie łamali wiele ustaw kodeksu karnego, im także zostaną postawione zarzuty. Dochodziła dwudziesta, gdy Wielka Ława Przysięgłych zagłosowała jednogłośnie za postawieniem w stan oskarżenia Vonna Dubose’a, Hanka Skoleya, Floyda Matona, Vance’a Matona i Rona Skinnera za zabójstwo Huga Hatcha i napaść czynną na Lacy Stoltz. Clyde Westbay został również oskarżony, choć zarzuty wobec niego miały być później wycofane. Na mocy ugody zarzuty o zabójstwo, za które grozi kara śmierci, miały zostać zmienione. Ważne było, by Dubose i reszta uważali go za współoskarżonego. O tym, że ułożył się z federalnymi, mieli się dowiedzieć dużo później. *** Lacy stała przy kuchence, dodając do cioppino – gęstej włoskiej zupy rybnej – ostatni składnik: świeże małże. Wcześniej wrzuciła przegrzebki, krewetki i dorsza. Stół był nakryty, świece zapalone, a w kubełku z lodem chłodziła się butelka Sancerre. Allie Pacheco zadzwonił dziesięć minut temu, zaraz po tym, jak wyszedł z siedziby FBI. Powitała go w drzwiach czułym pocałunkiem. Na razie ograniczali się do pocałunków. Krążyli wokół siebie i oceniali się wzajemnie, zastanawiając się, co przyniesie przyszłość. Lacy nie była fizycznie ani emocjonalnie gotowa na kolejny krok, a on nie miał zamiaru jej ponaglać. Adorował ją i był gotów zaczekać. Rozlała wino, podczas gdy on zdejmował krawat i marynarkę. Praca po osiemnaście, dwadzieścia godzin na dobę dawała o sobie znać i Pacheco był

wykończony. Choć obrady Wielkiej Ławy Przysięgłych były ściśle tajne, wiedział, że może jej zaufać. Grali przecież w jednej drużynie i rozumieli zasady poufności. Sporządzono akt oskarżenia, choć nie wydano jeszcze nakazów aresztowania. Ale wkrótce FBI zgarnie członków gangu. Nie wiedział dokładnie, kiedy to się stanie, lecz aresztowania były nieuchronne. Paula Galloway i FBI przyjęli strategię podwójnego oskarżenia. Pierwsze było najważniejsze i najbardziej pilne, a także najłatwiejsze. Dzięki zeznaniom Zeke’a Foremana i Clyde’a Westbaya sprawa o zabójstwo była jasna, a dowody wydawały się niezbite. Jeśli Dubose i jego ludzie nie mieli pojęcia, co się kroi, zostaną zatrzymani w ciągu kilku dni i trafią do aresztu bez szans na zwolnienie za kaucją. W tym samym czasie FBI dokona nalotów na ich domy i biura, a także na domy i biura Claudii McDover, Phyllis Turban, wodza Cappela, jego syna Billy’ego i prawników z Biloxi, którzy od dwudziestu lat reprezentowali Dubose’a. Każda firma powiązana z organizacją będzie szczegółowo zbadana, a wiele z nich zostanie tymczasowo zamkniętych. Kasyno odwiedzą agenci z nakazem rewizji. Prokurator generalny próbowała przekonać sędziego federalnego, żeby zamknął je na czas nieokreślony. Drugi akt oskarżenia, dotyczący wymuszeń i oszustw, pociągnie za sobą falę aresztowań, które zbiegną się w czasie z nalotami na siedziby firm. Na pierwszy ogień pójdzie sędzia McDover, a tuż za nią wódz Tappacola. – Myers nazywał to bombą kasetową RICO – powiedziała Lacy. – Sam tak wpadł. – Pasuje jak ulał. Akt oskarżenia będzie dość obszerny. Kiedy Dubose będzie krążył po celi, zastanawiając się, jak, u diabła, został oskarżony o zabójstwo, dostanie w prezencie taką właśnie bombę. – Będzie potrzebował dziesięciu prawników. – To prawda. Niestety, nie będzie mógł ich zatrudnić. Wszystkie jego konta zostaną zablokowane. – Myers, Myers…. Zastanawiam się, gdzie on teraz jest. Naprawdę go lubiłam. – Wątpię, czy go jeszcze zobaczysz. – Myślisz, że się dowiemy, co się z nim stało? – Nie sądzę. Policja na Key Largo niczego nie znalazła. Jeśli za jego zniknięciem stał Dubose, prawdopodobnie nigdy nie poznamy prawdy, chyba że jeden z jego ludzi się przyzna. Lacy dolała wina. Wielka Ława Przysięgłych zacznie pracę od jutra i jeśli zajdzie taka potrzeba, będą pracować także w sobotę i niedzielę. Sprawa była pilna, bo przeciągające się śledztwo z kolejnymi świadkami zeznającymi przed Wielką Ławą mogło doprowadzić do przecieku. Ci, którzy pracowali dla organizacji, mogli w każdej chwili zapaść się pod ziemię. Kiedy Krewniacy zostaną aresztowani pod

zarzutem zabójstwa, kierownicy, chłopcy na posyłki, kierowcy, ochroniarze i kurierzy mogą się poczuć zagrożeni i dać nogę. Po ośmiu dniach intensywnej inwigilacji lista członków gangu sporządzona przez FBI zawierała dwadzieścia nazwisk. – Czyli najpierw strzelacie, a później zadajecie pytania – skwitowała Lacy. – Coś w tym stylu. Pamiętaj, że zawsze możemy wprowadzić zmiany do aktu oskarżenia. Na listę oskarżonych mogą trafić nowe nazwiska, ale niektóre mogą z niej zniknąć. To śledztwo na dużą skalę i żeby rozwiązać tę sprawę, potrzeba będzie czasu. Zamierzamy jednak uderzyć z grubej rury i zamknąć wszystkich, zanim zdążą zafałszować dowody. Umieram z głodu. – Jadłeś lunch? – Nie. Zjadłem ociekającego tłuszczem burgera z driver-thru. Zamieszał sałatkę, podczas gdy ona nałożyła do miseczek cioppino. – To wprawdzie owoce morza, ale dużo w nich sosu pomidorowego, więc uznałam, że czerwone wino będzie lepsze. Jak myślisz? – Jestem za czerwonym. – Dobrze. Otwórz tamtą butelkę Barolo. Wyciągnęła z piekarnika bagietkę z masłem i podała sałatę. Siedzieli naprzeciw siebie i popijali wino. – Pachnie bosko – pochwalił Pacheco. – Dzięki, że zaczekałaś. – Nie chciałam jeść sama. – Często gotujesz? – Nie. Nie mam potrzeby. Muszę cię o coś zapytać. – Wal. – Co z informatorem na tym etapie śledztwa? – Jakim informatorem? – Sygnalistą, kretem, osobą z otoczenia McDover, tą, która przekazywała szczegóły Cooleyowi, który z kolei przekazywał je Myersowi. W zamyśleniu przeżuwał sałatę i przyglądał się twarzy Lacy. – Teraz jest bez znaczenia, ale później będzie nam potrzebny. – To ona. Dzwoniła do mnie wczoraj, była naprawdę przerażona. Ktoś włamał się do jej domu i przetrząsał kąty. Codziennie widzi się z McDover i sądzi, że sędzia robi się podejrzliwa. – Kim ona jest? – Przysięgłam, że nie zdradzę jej tożsamości, przynajmniej na razie. Może później. Jak mówiłam, jest wystraszona, zdezorientowana i nie wie, komu ufać. – W końcu będzie ważnym świadkiem. – Nie jestem pewna, czy zgodzi się zeznawać. – Może nie mieć wyboru. – Przecież nie możecie jej zmusić.

– Nie, ale są sposoby, żeby ją przekonać. Pyszne. – Umoczył w zupie kawałek bułki i włożył go do ust. – Cieszę się, że ci smakuje. Pracujesz jutro? – Tak. Wielka Ława zbiera się o dziewiątej. Przed ósmą muszę być w sądzie. To będzie kolejny długi dzień. Niedziela też. – Zawsze tak pracujecie? – Nie, ale rzadko trafiają się nam tak duże sprawy. To potężny zastrzyk adrenaliny. Jak tamtego ranka, kiedy siedziałem w furgonetce z trzema technikami, temperatura dochodziła do pięćdziesięciu stopni, a my podsłuchiwaliśmy rozmowę Westbaya z Dubose’em. W takich sytuacjach serce wali ci jak młotem. Te emocje to jeden z powodów, dla których kocham tę robotę. – Ile możesz mi powiedzieć? Rozejrzał się po kuchni, jakby spodziewał się zobaczyć jakichś szpiegów. – A co chcesz wiedzieć? – Wszystko. Co mówił Dubose? – Jest pięknie.

Rozdział 39 W sobotę Lacy spała prawie do siódmej – długo jak na nią – ale nawet wtedy nie była gotowa rozpocząć kolejnego dnia. Niestety, jej pies Frankie jak co rano węszył i skomlał, przypominając, że musi się załatwić. W końcu wypuściła go na dwór, a sama włączyła ekspres do kawy. Kiedy kawa się parzyła, zadzwonił telefon. Allie Pacheco, dwie po siódmej. – Co tam? – zapytał. – Dobrze spałaś? – Świetnie. A ty? – Nie, za dużo się wydarzyło. Posłuchaj, wczoraj wieczorem rozmawialiśmy o rzeczach, które, delikatnie mówiąc, są dość kłopotliwe. Mam nadzieję, że informatorka, o której wspominałaś, to nie sądowa protokolantka. – Dlaczego? – Bo jeśli to ona, grozi jej niebezpieczeństwo. Podsłuchujemy wiele rozmów telefonicznych i nie powtórzę dokładnie, co usłyszałem, bo wiadomość brzmiała, jakby była zakodowana, ale wygląda na to, że szef wydał rozkaz. – Ona jest informatorką, Allie. Myers nazywał ją demaskatorem. – W takim razie szukają jej. Wiesz, gdzie ją znaleźć? – Nie. – Możesz się z nią skontaktować? – Spróbuję. – Zrób to i oddzwoń do mnie. Wpuściła psa, nalała sobie filiżankę kawy, sięgnęła po komórkę i wybrała numer JoHelen. Po piątym sygnale usłyszała nieśmiałe: – To ty, Lacy? – Tak, to ja. Gdzie jesteś? Długa cisza, a potem: – A jeśli ktoś podsłuchuje? – Nikt nie podsłuchuje. Nikt nie wie o tych telefonach. Gdzie jesteś? – W Panama City Beach. W tanim hotelu, płaciłam gotówką. Patrzę na ocean. – Właśnie rozmawiałam z FBI. Wczesnym rankiem podsłuchali rozmowę. Uważają, że jesteś w niebezpieczeństwie. – Powtarzam ci to od dwóch dni. – Zostań w pokoju. Zadzwonię do nich. – Nie! Nie rób tego, Lacy. Cooley mówił, żebym nigdy nie ufała FBI. Nie dzwoń do nich. Lacy przygryzła paznokieć i spoglądała na Frankiego, który teraz domagał się śniadania.

– Musisz im zaufać – powiedziała. – Twoje życie jest w niebezpieczeństwie. JoHelen się rozłączyła. Lacy dwukrotnie próbowała się do niej dodzwonić. Bez skutku. Nakarmiła psa, włożyła dżinsy i w pośpiechu wyszła z mieszkania. Siedząc za kierownicą nowiutkiej mazdy, którą kupiła cztery dni temu i do której wciąż próbowała się przyzwyczaić, zadzwoniła do Alliego i przekazała mu, co się dzieje. Powiedział, że w tej chwili jest zajęty, ale poprosił, żeby informowała go na bieżąco. Po piątej próbie JoHelen w końcu odebrała telefon. Wydawała się przerażona i nie chciała podać nazwy hotelu. Lacy wiedziała, że Panama City Beach leży przy ruchliwym odcinku autostrady dziewięćdziesiąt osiem z dziesiątkami małych nadmorskich hotelików, tanich restauracji i stoisk z koszulkami. – Dlaczego się rozłączyłaś? – zapytała. – Nie wiem. Jestem przerażona i boję się, że ktoś podsłuchuje. – Te telefony są bezpieczne. Zamknij drzwi, a jeśli zauważysz coś podejrzanego, dzwoń na portiernię albo na policję. Już jadę. – Jak to? – Jadę po ciebie, JoHelen. Czekaj na mnie. Będę za jakąś godzinę. *** Delgado wynajmował pokój na trzecim piętrze w West Bay Inn. JoHelen zatrzymała się w sąsiadującym z nim Neptune. Były to tanie motele pełne turystów z północy, którzy szukali okazji po sezonie urlopowym. Jej drzwi otwierały się na wąskie betonowe przejście na drugim piętrze. Nieopodal były schody. Na balustradach suszyły się kostiumy kąpielowe i ręczniki. Ona jednak nie pływała, choć to znacznie ułatwiłoby mu sprawę. Z odległości trzydziestu metrów obserwował jej drzwi i okno. Zaciągnęła szczelnie zasłony, co uratowało jej życie. Miał karabin snajperski, wystarczyło więc, by choć trochę rozsunęła zasłony, lecz tego nie zrobiła. Czekał zatem cierpliwie i w miarę upływu czasu zastanawiał się, czy nie pójść tam i jak gdyby nigdy nic zadzwonić do drzwi. „Przepraszam panią, pomyliłem pokój”. Kopnięciem otworzyłby drzwi i kilka sekund później byłoby po sprawie. Obawiał się jedynie, że stłumiony krzyk, wrzask albo jakiś hałas mógłby przyciągnąć uwagę. Zbyt ryzykowne. Gdyby wyszła z pokoju, poszedłby za nią i czekał na okazję, choć nie był w tej kwestii optymistą. Tutejsze motele i kafejki tętniły życiem. Dookoła było zbyt dużo ludzi i nie podobało mu się to. Czekał, zastanawiając się, dlaczego ta kobieta się ukrywa. Ktoś, kto się nie boi i nie ma nic na sumieniu, nie musi tego robić. Co wystraszyło ją do tego stopnia, że uciekła i zatrzymała się w tanim motelu, za który płaciła gotówką? Niecałą godzinę drogi stąd miała dom, który był znacznie ładniejszy niż te nory. Może sąsiedzi widzieli pracownika firmy dezynsekcyjnej, który w czwartek kręcił

się po okolicy? Albo ten upierdliwy staruch z naprzeciwka powiedział jej o podejrzanym hydrauliku, który w piątek próbował wejść do jej domu? Tak czy siak, wiedziała, że jest winna, i spanikowała. Delgado zastanawiał się, czy czeka na spotkanie z mężczyzną, z którym nie powinna się spotykać, ale nigdzie nie widział żadnego kochasia. Była tam sama i zabijała czas, czekając. Tylko na co? Prawdopodobnie seks był ostatnią rzeczą, na jaką miała ochotę. Spacer po plaży byłby rozsądnym rozwiązaniem. Mogłaby też popływać w oceanie. Robić to, co wszyscy, i stworzyć okazję. Ale drzwi pozostały zamknięte. Najwyraźniej nie zamierzała się nigdzie ruszać. *** – Nie podoba mi się to, Lacy – powiedział Pacheco. – Nie wiesz, co robisz. – Wyluzuj. – Niech się tym zajmą miejscowi gliniarze. Zdobądź nazwę hotelu i zadzwoń na policję. – Nie poda mi nazwy hotelu i nie będzie rozmawiać z gliniarzami. Jest przerażona i nie myśli racjonalnie. Nawet ze mną nie chce rozmawiać. – Mogę wezwać dwóch agentów z Panama City. – Nie, ona się boi FBI. – W tych okolicznościach to trochę głupie. Jak ją znajdziesz, skoro nie wiesz, gdzie jest? – Mam nadzieję, że mi powie, kiedy dotrę na miejsce. – Okay, w porządku. Muszę wracać na obrady Wielkiej Ławy. Odezwij się za godzinę. – Jasne. Myślała o tym, czy nie zadzwonić do Michaela, ale nie chciała zawracać mu głowy w niedzielę. Wprawdzie kazał jej informować go o tym, gdzie i kiedy się wybiera, ale uznała, że ostatnio bywa nadopiekuńczy. Miała dzień wolny i nie zamierzała się meldować. Zresztą, co mogło jej grozić? Jeśli znajdzie JoHelen, zabierze ją z hotelu i ulokuje w bezpiecznym miejscu. *** JoHelen wiedziała, że ten człowiek jest tam, w hotelu West Bay Inn, że obserwuje ją i czeka. Nie był tak bystry, jak mu się wydawało. Nie miał pojęcia, że widziała go na nagraniu z domu, jak przechodził z pokoju do pokoju, oglądał jej bieliznę i grzebał w aktach. Potężny mężczyzna, co najmniej metr dziewięćdziesiąt, wąska talia, umięśnione ramiona, lekko utykający na lewą nogę. Zobaczyła go tuż przed wschodem słońca, jak przecinał parking, niosąc torbę o dziwnym kształcie. Nawet bez tego śmiesznego uniformu pracownika firmy dezynsekcyjnej wiedziała, że to ten sam człowiek.

Dzwoniła do Cooleya, ale nie odbierał. Co za tchórz, menda, łgarz! Uciekł i zostawił ją samą. Wiedziała, że wściekanie się na byłego wspólnika nic nie da, ale była rozgoryczona. Myślała o tym, żeby zadzwonić do Lacy, ale ona była przecież w Tallahassee, a poza tym, co mogła zrobić? Czekała więc i próbowała zebrać myśli. Ustawiła szybkie wybieranie na numer 911, na wypadek gdyby ktoś zapukał do drzwi. O dziewiątej pięćdziesiąt zadzwoniła komórka. – Halo, Lacy – powiedziała tak spokojnie, jak było to możliwe. – Jestem w Panama City. Gdzie mam cię szukać? – Motel Neptune, naprzeciwko McDonalda. Czym przyjechałaś? – Czerwoną mazdą, hatchbackiem. – Dobrze, zejdę do holu i zaczekam. Pospiesz się. JoHelen wyślizgnęła się z pokoju i cichutko zamknęła za sobą drzwi. Stanowczym, opanowanym krokiem zeszła po schodach na pierwsze piętro. Przecięła podwórze i minęła basen, przy którym starsza para nacierała się olejkiem do opalania. W holu przywitała się z recepcjonistą i stanęła przy oknie, żeby mieć na oku sąsiedni motel. Mijały minuty. Recepcjonista zapytał, czy czegoś potrzebuje. Jasne, pomyślała, co powiesz na karabin szturmowy? Jednak na głos odparła, że nie, dziękuje. Kiedy zobaczyła nowiuteńką czerwoną mazdę zjeżdżającą z trasy na przyhotelowy parking, wyszła bocznymi drzwiami i ruszyła na spotkanie Lacy. Zerknęła na West Bay Inn. Mężczyzna, patrząc na nią, gnał wzdłuż przejścia na trzecim piętrze, ale nie było mowy, żeby ją złapał. – Ty pewnie jesteś JoHelen Hooper – rzuciła Lacy, kiedy JoHelen zamknęła za sobą drzwi samochodu. – Tak. Miło mi cię poznać. On tu jest. Wynośmy się stąd. Lacy ruszyła i wyjechała na dziewięćdziesiątkęósemkę, kierując się na wschód. JoHelen odwróciła się i obserwowała ruch za ich plecami. – Dobra, kim on jest? – zapytała Lacy. – Nie znam jego nazwiska. Nie poznaliśmy się i wolę, żeby tak zostało. Zgubmy go. Lacy skręciła w lewo, a zaraz potem w prawo. Nic nie wskazywało na to, że ktoś siedzi im na ogonie. JoHelen otworzyła nawigację w iPhonie i klucząc bocznymi uliczkami, wyjechały z Panama City Beach na północ, z dala od wybrzeża. Ruch był tu mniejszy. Lacy gnała jak szalona, nie obawiając się patroli policyjnych, a nawet licząc na to, że zostaną zatrzymane. Korzystając z nawigacji, skręcały w prawo lub w lewo na każdej drodze. Obie obserwowały, co dzieje się z tyłu, i niewiele mówiły. Godzinę później przecięły międzystanową dziesiątkę, a pół godziny później zobaczyły znak witający je w stanie Georgia. – Wiesz, dokąd jedziemy? – zapytała JoHelen.

– Do Valdosty. – Kto tak zdecydował? – Pomyślałam, że tam nikt się nas nie spodziewa. Byłaś tam kiedyś? – Raczej nie. A ty? – Nie. – Wyglądasz inaczej niż na zdjęciu, na stronie KDS. – Wtedy miałam włosy – rzuciła Lacy. Zwolniła i jechały teraz z rozsądną prędkością. W miasteczku Bainbridge zatrzymały się przy sieciowej restauracji z fast foodem, skorzystały z toalety i zdecydowały, że zjedzą w środku i będą obserwować ruch. Były pewne, że nikt ich nie śledzi, ale i tak nie mogły się odprężyć. Siedziały obok siebie przy frontowym oknie, pochylone nad hamburgerami i frytkami, i obserwowały każdy przejeżdżający samochód. – Mam setki pytań – powiedziała Lacy. – Nie wiem, czy potrafię na wszystkie odpowiedzieć, ale zaryzykuję. – Nazwisko, pochodzenie, data urodzenia. Podstawowe informacje. – Mam czterdzieści trzy lata, urodziłam się w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym ósmym w Pensacoli. Kiedy przyszłam na świat, moja matka miała szesnaście lat. W jej żyłach płynęła indiańska krew, choć było jej niewiele. Ojciec był psem na baby; rozkochiwał w sobie kobiety i je porzucał. Nigdy go nie poznałam. Miałam dwóch mężów i trzeci raz nie popełnię tego samego błędu. A ty, Lacy? – Jestem singielką, nigdy nie byłam mężatką. Były głodne i jadły w pośpiechu. – Twoje indiańskie pochodzenie jest istotne dla sprawy? – Tak. Wychowywała mnie babcia, dobra kobieta, w połowie Indianka. Jej mężem był człowiek, w którego żyłach nie płynęła żadna krew, ani indiańska, ani żadna inna, tak więc moja matka była w jednej czwartej Indianką. Twierdziła, że mój ojciec był w połowie Indianinem, ale ponieważ zniknął, nie dało się tego udowodnić. Latami próbowałam go odnaleźć, nie dlatego, że jestem sentymentalna, lecz dla pieniędzy. Jeśli jest albo był w połowie Indianinem, to znaczy, że ja jestem w trzech ósmych Indianką. – Tappacola, tak? – Oczywiście. Jako Indianka w trzech ósmych trafiłabym do „rejestru”. Paskudne określenie, nie sądzisz? Powinniśmy rejestrować zbrodniarzy i przestępców seksualnych, ale nie zwyczajnych ludzi, w których żyłach płynie mieszana krew. Walczyłam z plemieniem o swoje dziedzictwo, ale nie miałam wystarczająco dowodów. Ktoś z mojej puli genów dał mi te orzechowe oczy i jaśniejsze włosy, przez co nie wyglądam jak Indianka. W każdym razie ci od klasyfikacji rasowej w końcu orzekli na moją niekorzyść i uznano, że nie jestem członkiem plemienia.

– Żadnych dywidend? – Żadnych. Są tacy, w których żyłach płynie mniej indiańskiej krwi, ale spełnili wymagania i teraz żyją z kasyna, mnie jednak odrzucono. – Nie znam wielu Indian Tappacola, ale ty z pewnością nie wyglądasz jak jedna z nich. – JoHelen, szczupła i wysportowana, w obcisłych dżinsach i równie obcisłej bluzce, była o jakieś cztery centymetry wyższa od Lacy. Jej duże, orzechowe oczy błyszczały, nawet kiedy coś ją trapiło. Na twarzy próżno było szukać zmarszczek czy oznak starzenia. Malowała się, choć nie musiała. – Dzięki. Mój wygląd przysporzył mi tylko kłopotów. Lacy włożyła do papierowej torby ostatni kawałek hamburgera. – Wynośmy się stąd – rzuciła. Ruszyła na wschód autostradą numer osiemdziesiąt cztery. Obserwując to, co działo się z tyłu, przy niewielkim ruchu, jechała zgodnie z przepisami. I słuchała. *** Jak można było się spodziewać, nazwisko Cooley było fałszywe, a JoHelen nie wyjawiła prawdziwego. Poznała go prawie dwadzieścia lat temu, po tym, jak rozpadło się jej pierwsze małżeństwo. Miał niewielkie biuro w Destin i cieszył się opinią dobrego prawnika rozwodowego. Jej pierwszy mąż dużo pił i bywał agresywny. JoHelen zachwyciła się Cooleyem, gdy ten obronił ją w trakcie awantury w jego biurze. Spotkała się z nim, żeby omówić pewne sprawy, gdy pojawił się jej mąż. Był pijany i szukał zaczepki. Cooley wyciągnął broń i go nastraszył. Sprawa rozwodowa przebiegła bez problemów i jej były zapadł się pod ziemię. Niedługo potem Cooley rozwiódł się z żoną i zadzwonił do JoHelen. Spotykali się z przerwami przez kilka lat, ale żadne nie chciało się angażować. On ożenił się ponownie – kolejny zły wybór – a ona popełniła ten sam błąd. Prowadził jej drugą sprawę rozwodową, a gdy było po wszystkim, znowu zaczęli się spotykać. Był dobrym prawnikiem, a mógłby być jeszcze lepszy, gdyby trzymał się z dala od szemranych interesów. Uwielbiał prowadzić podejrzane sprawy, w które zamieszani byli dealerzy i członkowie gangów motocyklowych. Lubił towarzystwo typów spod ciemnej gwiazdy, do których należały puby i bary ze striptizem w całym Panhandle. Wcześniej czy później musiał wpaść na Vonna Dubose’a. Nie robili wspólnych interesów i Cooley wielokrotnie powtarzał jej, że nigdy nie spotkał Dubose’a, ale zazdrościł mu organizacji. Piętnaście lat temu usłyszał plotkę, że Mafia Nadbrzeżna jest zamieszana w sprawę Indian i ich kasyna. Chciał mieć w nim swoje udziały, ale gdy federalni przymknęli go za uchylanie się od płacenia podatków, został odstawiony na boczny tor. Stracił licencję adwokata i poszedł do więzienia, gdzie spotkał Ramseya Mixa, innego pechowego prawnika i przyszłego wspólnika.

JoHelen nie znała nazwiska Grega Myersa, dopóki nie zobaczyła go na skardze przeciwko Claudii McDover. Ona i Cooley byli zbyt przerażeni, żeby podpisać skargę i oskarżyć jej szefową o przestępstwa. To on wpadł na pomysł, żeby znaleźć kogoś trzeciego, kto podjąłby się ryzyka w zamian za sporą sumkę. Była ciekawa Myersa, więc Lacy opowiedziała jej o ich pierwszym spotkaniu na łodzi w marinie w St. Augustine; o jego meksykańskiej przyjaciółce Carlicie; ich drugim spotkaniu w tym samym miejscu; trzecim na lunchu w Mexico Beach; o niespodziewanej wizycie Myersa w jej mieszkaniu po tym, jak została ranna; o jego zniknięciu z Kay Largo i wreszcie o tym, jak ona i Gunther uratowali Carlitę. Według jej źródła w FBI śledztwo w sprawie zniknięcia utknęło w martwym punkcie. Lacy chciała wiedzieć, przed kim uciekają i kim był mężczyzna w hotelu. JoHelen nie znała jego nazwiska, ale miała go na nagraniu w iPhonie. Lacy zatrzymała się przed sklepem niedaleko miasteczka Cairo i obejrzała nagranie z kamer zainstalowanych w domu JoHelen. Ta wyjaśniła, że Cooley był specem od elektroniki i gadżetów i że to on je zamontował. Umieścił także nadajnik GPS na tylnym zderzaku lexusa Claudii, wynajął mieszkanie po drugiej stronie ulicy i robił zdjęcia, gdy sędzia i Vonn Dubose spotykali się w każdą pierwszą środę miesiąca. Co się stało z Cooleyem? JoHelen nie miała pewności, ale była wściekła. To wszystko był jego pomysłem. Wiedział wystarczająco dużo o Vonnie Dubosie i kasynie. On i JoHelen przez wiele lat byli w zażyłych stosunkach i Cooley żerował na jej urazie do plemienia. Osiem lat temu namówił ją, żeby ubiegała się o pracę protokolantki McDover, gdy ta zwolniła poprzednią. A gdy JoHelen dostała posadę pracownika państwowego, mogła zacząć działać jako demaskatorka. Cooley znał się na prawie i przekopując akta spraw i orzeczenia, nie miał wątpliwości, że McDover siedziała w kieszeni u Dubose’a. Obserwował roboty budowlane w hrabstwie Brunswick i próbował połapać się w labiryncie zagranicznych firm. Przygotowując się do ataku frontalnego, zwerbował Grega Myersa i był na tyle bystry, by nie zdradzać mu jej tożsamości. Latami snuł intrygi, metodycznie wcielając w życie swój wielki plan i wtedy rzeczywiście wyglądał on imponująco. Teraz Hugo Hatch nie żył, a Myers przepadł bez śladu i być może podzielił jego los. Cooley dał nogę, zostawiając ją samą. I choć JoHelen nienawidziła Claudii McDover, żałowała, że zgodziła się ją pogrążyć. Przypuszczała, że jeśli Dubose dorwał Myersa, bez trudu zmusił go do mówienia, co oznaczało, że Cooleyowi groziło niebezpieczeństwo. Prędzej czy później domyślą się, że to ona była informatorem, i nie będzie miał jej kto chronić. Zanim trafił do więzienia, Cooley był twardzielem, który nosił broń i lubił pokazywać się w towarzystwie podrzędnych gangsterów. Ale trzy lata za kratami zmieniły go. Odebrały mu pewność siebie i odwagę, a kiedy wyszedł, rozpaczliwie

potrzebował pieniędzy. Pozbawiony uprawnień do wykonywania zawodu, z kryminalną przeszłością, nie miał wielu możliwości. Skasowanie części nagrody za zdemaskowanie nieuczciwej sędzi brzmiało bardzo zachęcająco.

Rozdział 40 Nie miały problemu ze znalezieniem terminalu na regionalnym lotnisku w Valdoście. Zamknąwszy samochód, Lacy rozejrzała się, nie zobaczyła jednak niczego podejrzanego. Gunther był w środku, zagadując dziewczynę z informacji. Uścisnął siostrę, jakby nie widział jej od lat. Nie przedstawiła go JoHelen. – Nie macie bagażu – zauważył. – Dobrze chociaż, że mamy torebki – odparła Lacy. – Chodźmy. Pospiesznie wyszli z terminalu, na płycie lotniska minęli kilka mniejszych samolotów i zatrzymali się przy tym samym baronie, którym polecieli po Carlitę. Gunther kolejny raz zapewnił, że samolot należy do przyjaciela. Jeszcze tego dnia Lacy miała się przekonać, że brat ma naprawdę dobrych przyjaciół. Tuż przed wejściem na pokład zadzwoniła do Alliego Pacheco. Odebrał zaraz po pierwszym sygnale, powiedział, że Wielka Ława Przysięgłych nadal obraduje, i zapytał, gdzie się, do diabła, podziewała. Uspokoiła go, że są bezpieczne, że właśnie wsiadają do samolotu i zadzwoni później. Gunther przypiął je pasami i usiadł za sterami. W kabinie było gorąco jak w saunie i wszyscy troje byli mokrzy od potu. Uruchomił oba silniki i samolotem wstrząsnęło od śmigła po ogon. Kołując, Gunther uchylił okno i do kabiny wpadł delikatny powiew świeżego powietrza. Na pasie startowym nie było żadnego ruchu, więc mógł śmiało startować. Kiedy puścił hamulce i samolotem szarpnęło do przodu, JoHelen zamknęła oczy i chwyciła Lacy za rękę. Na szczęście było pogodnie, choć nieco za gorąco i duszno jak na październik. A dokładnie piętnasty października, dwa miesiące po śmierci Huga. Kiedy wznieśli się na wysokość tysiąca pięciuset metrów, JoHelen się odprężyła. Przy włączonej klimatyzacji w kabinie panował przyjemny chłód. Ryk silników utrudniał rozmowę, ale JoHelen i tak spróbowała. – Tak z ciekawości. Dokąd lecimy? – Nie wiem – odparła Lacy. – Nie powiedział mi. – Świetnie. Na wysokości przelotowej dwóch i pół tysiąca metrów, silniki barona pracowały znacznie ciszej. JoHelen, która spodziewając się najgorszego, spędziła dwie ostatnie noce w tanich motelach, była wykończona. Głowa opadła jej na pierś i zasnęła głębokim snem. Lacy z braku lepszego zajęcia również się zdrzemnęła. Kiedy się obudziła godzinę później, Gunther podał jej słuchawki. – Cześć – rzuciła, poprawiając mikrofon. Skinął głową, nawet na chwilę nie odwracając wzroku od konsoli. – I jak leci, siostrzyczko? – zapytał. – W porządku i dziękuję.

– Nic jej nie jest? – Śpi jak zabita. Ma za sobą dwa ciężkie dni. Opowiem ci, jak wylądujemy. – Cieszę się, że mogłem pomóc. – Dokąd lecimy? – W góry. Mój przyjaciel ma tam chatkę, której nikt nie znajdzie. Spodoba ci się. Półtorej godziny później delikatnie przymknął przepustnice i samolot zaczął powoli obniżać lot. Widoki w dole były zupełnie inne od równin, które kilka godzin wcześniej mijały w drodze z Florydy do Valdosty. Jak okiem sięgnąć, widziała grzbiety ciemnych gór w odcieniach czerwieni, żółci i oranżu. Baron powoli podchodził do lądowania. Lacy potrząsnęła JoHelen za ramię, żeby ją obudzić. Pas startowy znajdował się w dolinie otoczonej uroczymi wzgórzami i Gunther po mistrzowsku posadził maszynę. Po krótkim kołowaniu zatrzymali się pod niewielkim terminalem, minąwszy po drodze cztery małe cessny. – Witamy na lotnisku hrabstwa Macon we Franklin, w Karolinie Północnej – powiedział Gunther, wyłączywszy silniki. Wyszedł z kokpitu, otworzył drzwi do kabiny i pomógł im wysiąść. – Spotkamy się z gościem imieniem Rusty, miejscowym, który zawiezie nas na miejsce, jakieś trzydzieści minut drogi stąd – oznajmił, kiedy szli do terminalu. – Opiekuje się niektórymi chatkami. – Zostaniesz z nami? – zapytała Lacy. – Jasne. Nie zostawię cię, siostrzyczko. Co powiesz na pogodę? A jesteśmy dopiero sześćset metrów nad poziomem morza. Rusty okazał się niedźwiedziem z gęstą brodą, szeroką piersią i równie szerokim uśmiechem, który zerkał pożądliwie na dwie atrakcyjne kobiety. Jeździł wysłużonym fordem explorerem, który wyglądał, jakby całe życie przemierzał górskie szlaki. Wyjechawszy z lotniska, zapytał: – Zatrzymujemy się w miasteczku? – Przydałaby mi się szczoteczka do zębów – odparła Lacy. Wjechał na parking przed niewielkim sklepem spożywczym. – W chatce są zapasy? – zapytał Gunther. – Whisky, piwo i popcorn. Jak macie ochotę na coś innego, lepiej zróbcie zakupy. – Jak długo tu zostaniemy? – odezwała się JoHelen. Niewiele mówiła, jakby zaskoczyła ją ta nagła zmiana scenerii. – Kilka dni – odparła Lacy. – Kto wie? Kupili przybory toaletowe, jajka, chleb, paczkowane wędliny i ser. Na skraju miasteczka Rusty skręcił z gładkiej asfaltowej szosy w żwirową drogę i wkrótce wjechali na wzgórze, jedno z wielu. Lacy poczuła, że zatyka jej uszy. Rusty gadał jak nakręcony, gnając wzdłuż krawędzi klifów i pokonując drewniane mosty z płynącymi w dole bystrymi potokami. Jak się okazało, Gunther miesiąc temu

spędził tu tydzień z żoną. Mężczyźni rozmawiali, a siedzące z tyłu kobiety słuchały ich w milczeniu. Niebawem wysypana żwirem droga skończyła się, ustępując miejsca wąskiej drodze gruntowej. Ostatnie wzniesienie było przerażające, lecz kiedy zatrzymali się na szczycie wzgórza, ich oczom ukazało się malownicze jezioro. Chata stała przy samym brzegu. Rusty pomógł im wypakować zapasy i oprowadził ich po chacie. W drodze Lacy spodziewała się rozpadającej się chałupy z wychodkiem na zewnątrz, ale bardzo się pomyliła. Domek był niesamowity. Miał kształt litery A, trzy poziomy, taras, werandę i wychodziło się z niego na drewniane molo, na którego końcu zacumowano łódź. Wygody były tu większe niż w jej mieszkaniu w Tallahassee. Na małym parkingu stał lśniący jeep wrangler. Gunther powiedział, że właściciel, jego przyjaciel, zbił majątek na hotelach i zbudował tę chatę, żeby móc uciekać od parnego lata w Atlancie. Rusty pożegnał się z nimi i powiedział, żeby dzwonili do niego, gdyby czegoś potrzebowali. Zasięg był tu dobry, a wszyscy troje musieli dokądś zadzwonić. Lacy zadzwoniła do administratora budynku, w którym mieszkała, i poprosiła, żeby porozmawiał z jej sąsiadem Simonem i poprosił go, by zajął się Frankiem. Skontaktowała się też z Pacheco i wyjaśniła, że są w górach, w bezpiecznym miejscu. JoHelen zadzwoniła do pana Armstronga z prośbą, żeby miał na oku jej dom, choć on i jego żona i bez tego robili to przez co najmniej piętnaście godzin dziennie. Gunther, jak zwykle, miał do załatwienia interesy i godzinami wisiał na telefonie. Powoli zaczynali się odprężać. Po upałach Florydy rozkoszowali się czystym rześkim powietrzem. Jeśli wierzyć wiszącemu na ganku staremu termometrowi, temperatura powietrza wynosiła siedemnaście stopni. W chatce na wysokości tysiąca dwustu metrów było wszystko oprócz klimatyzacji. *** Późnym popołudniem, kiedy słońce chowało się za szczytami gór, a Gunther rozmawiał przez telefon i nerwowo chodził po werandzie, Lacy i JoHelen usiadły na skraju molo, nieopodal małej łódki rybackiej, i popijały z puszek zimne piwo. – Opowiedz mi o Claudii McDover – odezwała się Lacy. – Jejku. Nie wiem, od czego zacząć. – Od początku. Dlaczego cię zatrudniła i współpracowała z tobą przez osiem lat? – Hm… powiedzmy, że jestem bardzo dobra w tym, co robię. Po pierwszym rozwodzie postanowiłam zostać protokolantką sądową i na poważnie wzięłam się do roboty. Uczyłam się od najlepszych, pracowałam z najlepszymi i nadążałam za rozwijającą się technologią. Kiedy Cooley dowiedział się, że Claudia poszukuje nowej dziewczyny, namówił mnie, żebym złożyła podanie. Gdy dostałam tę pracę,

jego plan nabrał nagle realnych kształtów, bo miał teraz swojego człowieka. Protokolanci sądowi wiedzą wszystko, Lacy, a ja, już przyjmując tę posadę, miałam pewne podejrzenia co do Claudii. Ona jednak niczego się nie domyślała, co znacznie ułatwiało całą sprawę. Dostrzegałam pewne rzeczy. Nosiła drogie ubrania, ale starała się to ukryć. Podczas ważnych procesów, kiedy wiedziała, że na sali będzie dużo osób, ubierała się skromnie. Ale w zwykłe dni przychodziła do biura w eleganckich ciuchach. Uwielbiała ubrania od projektantów, to było silniejsze od niej. Miała mnóstwo biżuterii, brylanty i rubiny, ale nie wiem, czy ktoś jeszcze to zauważał, zwłaszcza w takim miejscu jak Sterling na Florydzie. Wydawała fortunę na ubrania i biżuterię, więcej, niż można oczekiwać po kimś z jej zarobkami. Co dwa lata zmieniała sekretarkę, bo nie chciała, żeby ktokolwiek zbytnio się do niej zbliżył. Była wyniosła, chłodna, zawsze wymagająca, ale nigdy mnie nie podejrzewała, bo ja również nie próbowałam się spoufalać. Tak przynajmniej myślała. Pewnego dnia w trakcie rozprawy ukradłam jej breloczek z kluczami. Dałam go Cooleyowi, który podjechał pod gmach sądu. Dorobił wszystkie klucze. Po gorączkowych poszukiwaniach Claudia znalazła klucze obok kosza na śmieci i do głowy jej nie przyszło, że ktoś zrobił kopię. Mając dostęp do jej biura, Cooley wziął się do roboty. Założył podsłuch na telefonach i opłacił hakera, żeby włamał się do jej komputera. To stąd te wszystkie informacje. Claudia była ostrożna, zwłaszcza w kontaktach z Phyllis Turban. Używała komputera stacjonarnego do pracy i laptopa do celów prywatnych. Miała jeszcze jednego laptopa, na którym przetrzymywała poufne informacje. Cooley nie powiedział o tym Myersowi, bo się bał, że jeśli Myersowi coś się stanie, szlag trafi całą operację. Wtajemniczył go na tyle, by zaczął węszyć. Upiła łyk piwa. Obserwowały zmarszczki na wodzie w miejscu, gdzie żerowały ryby. – Ubrania i biżuteria zwróciły moją uwagę, ale kiedy zrozumieliśmy, że ona i Phyllis latają odrzutowcami tu i tam… do Nowego Jorku, Nowego Orleanu, na Karaiby… wiedzieliśmy, że zarabiają na czymś niemałą kasę. Loty zawsze były zarezerwowane na Phyllis, nigdy na Claudię. Potem odkryliśmy mieszkanie w New Jersey, dom w Singapurze i willę na Barbadosie. Nie pamiętam dokładnie. Wszystko to było dobrze ukryte; tak przynajmniej myślały. Ale Cooley miał je na oku. – Dlaczego nie poszedł do FBI, zamiast mieszać w to nas? – Rozmawiali o tym, ale żaden z nich nie ufał federalnym. Zwłaszcza Myers. Zagroził nawet, że jeśli w sprawę włączy się FBI, on się z tego wypisze. Myślę, że go wystawili, kiedy został aresztowany, i bał się ich. Ponieważ Indianie nie podlegają jurysdykcji policji stanowej, Myers i Cooley uznali, że należy włączyć do sprawy KDS. Wiedzieli, że macie ograniczone możliwości, ktoś jednak musiał wszcząć śledztwo. Nie wiadomo było, co się wydarzy, ale z pewnością nikt nie

spodziewał się trupów. Zadzwonił telefon Lacy. Pacheco. – Muszę odebrać – rzuciła. – Jasne. Ruszyła w stronę chaty. – Tak? – zapytała cicho. – Gdzie jesteście? – Gdzieś w górach Karoliny Północnej. Gunther nas tu podrzucił i został z nami. – Czyli wciąż jest w to zaangażowany? – Tak. Jest wspaniały. – Posłuchaj, Wielka Ława przerwała na dziś posiedzenie. Jutro zbierze się ponownie. Mamy nakazy aresztowania. – Kiedy? – Właśnie idę na spotkanie, na którym zdecydujemy. Będę informował cię na bieżąco. – Uważaj na siebie. – Mam uważać? To najlepsza część. Myślę, że dziś w nocy nie zmrużę oka. *** O zmierzchu rozpalili ogień w kamiennym kręgu nieopodal jeziora i opatuleni kocami usiedli w starych wiklinowych fotelach. Gunther znalazł butelkę czerwonego wina, które zdaniem Lacy nadawało się do picia. Wypiła niewiele, a JoHelen jeszcze mniej. Gunther, abstynent, sączył bezkofeinową kawę i dokładał do ognia. JoHelen chciała usłyszeć historię o wypadku i o tym, jak zginął Hugo, więc Lacy opowiedziała. Brat wypytywał o Cooleya i o to, w jaki sposób śledził McDover. JoHelen mówiła przez godzinę. Lacy próbowała się dowiedzieć, jak to możliwe, że po trzykrotnym bankructwie Gunther wciąż jest w branży i jego opowieści wypełniły resztę wieczoru. Siedząc przy ognisku, zjedli, kanapki z białego pieczywa z serem i szynką i rozmawiali, i śmiali się do późnej nocy.

Rozdział 41 Pierwsze aresztowania poszły jak po maśle. Z siedmiu pól golfowych należących do Vonna Dubose’a najbardziej lubił to w Rolling Dunes, ekskluzywnym klubie w południowej części hrabstwa Brunswick, z malowniczymi widokami na Zatokę Meksykańską i prywatnością, o której marzy każdy prawdziwy golfista. Jako człowiek wolny od wszelkich przyzwyczajeń, Dubose raz w tygodniu oddawał się przyjemności. W każdą niedzielę o ósmej rano on i jego kumple spotykali się w barze z grillem w budynku klubu Rolling Dunes na śniadanie i Krwawą Mary. Atmosfera była beztroska i gwarna. Dla panów po sześćdziesiątce i siedemdziesiątce była to chwila rozrywki w męskim gronie. Mogli spędzić pięć godzin na polu golfowym, pijąc piwo, paląc najlepsze cygara, obstawiając przy wszystkich dołkach, oszukując przy każdej okazji, przeklinając, kiedy naszła ich ochota, opowiadając sprośne dowcipy, a wszystko to bez udziału pomocników noszących kije i innych golfiarzy. Spotykali się o dziewiątej i Dubose rezerwował pole z trzydziestominutowym marginesem. Nienawidził tłumów, a raz zrobił awanturę, bo musiał czekać pięć minut bo grający przed nimi czterej amatorzy golfa byli zbyt ospali. Bracia Matonowie, Vance i Floyd, bezustannie się sprzeczali i trzeba było ich rozdzielać. Dubose zawsze grał w parze z Floydem, a Ron Skinner z Vance’em. W niedzielę szesnastego października czterech z pięciu Krewniaków uderzało w piłeczkę na podkładce, nie wiedząc, że właśnie rozpoczęli ostatnią rundkę golfa. Piąty, Hank Skoley, podrzucił szefa i miał go odebrać za pięć godzin. Hank nienawidził golfa i zwykle spędzał niedzielne poranki z żoną i dziećmi nad basenem. Zatopiony w myślach, jechał do domu z dozwoloną prędkością, gdy na dziewięćdziesiątceósemce zatrzymał go policyjny patrol z Florydy. Skoley, delikatnie mówiąc, był nieuprzejmy wobec policjanta i kiedy upierał się, że nie popełnił żadnego wykroczenia, funkcjonariusz poinformował go, że zostaje aresztowany pod zarzutem zabójstwa. Kilka minut po zatrzymaniu, skuty kajdankami, siedział z tyłu radiowozu. Dołek numer cztery w Rolling Dunes był dłuższym dołkiem par 5 zakręcającym w prawo. Ze startu green nie był widoczny, znajdował się na skraju posiadłości, obok ulicy, od której oddzielały go drzewa i gęste zarośla. To tam Allie Pacheco i jego ludzie siedzieli w ukryciu, obserwowali i czekali. Widząc dwa wózki golfowe, które, grzechocząc, toczyły się alejką, agenci zaczekali, aż się zatrzymają, a Vonn, Floyd, Vance i Ron wyjdą na pole z putterami. Palili cygara i śmiali się, gdy nagle, znikąd, pojawiło się dwunastu mężczyzn w ciemnych garniturach, którzy poinformowali ich, że gra dobiegła końca. Gracze zostali skuci, zaprowadzeni między drzewa i wywiezieni. Skonfiskowano im telefony

komórkowe i portfele, ale kije golfowe, kluczyki i zimne piwo zostały w wózkach. Puttery, piłeczki i cygara leżały porozrzucane na trawie. Pół godziny później na miejscu pojawiła się kolejna czwórka graczy. Tajemnica zaginionych golfistów była w klubie tematem numer jeden przez kolejne dwadzieścia cztery godziny. Krewniaków zapakowano do osobnych samochodów. Allie Pacheco jechał na tylnym siedzeniu z Vonnem Dubose’em, który kilka minut po aresztowaniu rzucił: – Do diabła! A tak dobrze mi szło. – Miło słyszeć, że dobrze się pan bawił – powiedział Pacheco. – Może mi wyjaśnicie, o co chodzi? – O zabójstwo, za które grozi kara śmierci. – A kim jest rzekoma ofiara? – Było ich zbyt wiele, żeby wszystkie spamiętać, co Vonn? Hugo Hatch. Dubose przyjął to ze spokojem i więcej się nie odezwał. Hank Skoley, bracia Matonowie i Ron Skinner jechali do aresztu w zupełnej ciszy. *** Niedługo po tym, jak zostali aresztowani, a ich komórki zarekwirowano, grupy agentów FBI weszły do ich domów i biur i zaczęły zabezpieczać komputery, telefony, książeczki czekowe, szafki z aktami oraz wszystko, co mogłoby stanowić jakikolwiek dowód. Bracia Matonowie i Ron Skinner prowadzili na pozór normalne biura z asystentkami i sekretarkami, ale ponieważ była niedziela, nie było w nich nikogo, kto byłby świadkiem nalotu FBI. Hank Skoley przechowywał dokumenty w piwnicy swojego domu, tak więc jego żona i dzieci patrzyli z przerażeniem, jak posępni agenci federalni pakują wszystko do wynajętej ciężarówki. Vonn Dubose nie posiadał przy sobie ani w bungalowie żadnych dokumentów, które łączyłyby go z którąkolwiek ze spraw. Po tym, jak pobrano ich odciski palców i zrobiono zdjęcia do policyjnej kartoteki, świeżo upieczeni oskarżeni zostali ulokowani w osobnych celach. Miały minąć miesiące, zanim znów się zobaczą. Dubose’owi zaproponowano na lunch kanapkę z czerstwego chleba. Odmówił i został zaprowadzony do pokoju przesłuchań, gdzie czekali na niego Allie Pacheco i Doug Hahn. Podziękował za kawę i wodę i oświadczył, że chce prawnika. Pacheco poinformował go o przysługujących mu prawach, ale Dubose nie podpisał dokumentów. Kolejny raz zażądał adwokata i oświadczył, że chce skorzystać z prawa do wykonania telefonu. – To nie przesłuchanie, Jack – powiedział ze spokojem Allie. – Tylko sobie rozmawiamy… teraz kiedy znamy już twoje prawdziwe nazwisko. Mamy odciski palców. Wrzuciliśmy je do bazy i okazało się, że w tysiąc dziewięćset

siedemdziesiątym drugim zostałeś aresztowany za napaść z bronią w ręku z zamiarem zabójstwa. Nazywałeś się wówczas Jack Henderson, należałeś do gangu, który zajmował się handlem narkotykami, stręczycielstwem i hazardem. Po tym, jak zostałeś skazany w Slidell w Luizjanie, stwierdziłeś, że więzienie to nie miejsce dla ciebie, i dałeś nogę. Porzuciłeś stare nazwisko, zostałeś Vonnem Dubose’em i zniknąłeś na kolejne czterdzieści lat. Ale impreza dobiegła końca, Jack. – Żądam adwokata. – Jasne, dostaniesz adwokata, ale nie takiego bajeranta, o jakim myślisz. Tacy sporo kosztują, a ty o dziewiątej rano będziesz tak spłukany jak twój staruszek, kiedy powiesił się w celi. Wszystkie twoje konta bankowe zostaną zablokowane, Jack. Cały majątek nie do ruszenia. – Dajcie mi adwokata. *** Clyde Westbay został aresztowany. W niedzielę rano otrzymał telefon od agenta FBI, który poinformował go, że nadszedł czas. Westbay powiedział żonie, że w biurze wyniknął jakiś problem, i wyszedł z domu. Pojechał na pusty parking przed centrum handlowym i zaparkował obok czarnego chevroleta tahoe. Położył kluczyki na podłodze, wysiadł, pozwolił zakuć się w kajdanki i wsadzić się do tyłu chevroleta. Nie uprzedził żony, co się z nim stanie. Najzwyczajniej w świecie nie miał odwagi. Używając jego kluczy, dwa zespoły agentów FBI weszły do biur hoteli, którymi zarządzał dla zagranicznej firmy Starr S. W poniedziałek goście zostali poproszeni o opuszczenie hoteli, a wszystkie rezerwacje odwołano. Hotele zamknięto na czas nieokreślony. Kiedy Krewniakom pozwolono w końcu skorzystać z prawa do wykonania telefonu, pojawiły się przecieki o aresztowaniach, a wkrótce huczało o nich w całej organizacji. „Uciekać, czy nie?”, zastanawiali się spanikowani kierownicy. Zanim zdążyli odpowiedzieć sobie na to pytanie, większość z nich została aresztowana, a FBI przetrząsnęło ich biura. Stavish, prawnik z Biloxi, szedł z żoną do katolickiego kościoła na niedzielną mszę, kiedy zatrzymało go dwóch agentów. Gdy wyszło na jaw, że on i jego wspólnik są oskarżeni o naruszenie ustawy o przestępczości zorganizowanej oraz korupcji i że jest aresztowany, pozwolono mu wybrać: albo dobrowolnie odda klucze do kancelarii, albo agenci FBI wyważą drzwi. Stavish pocałował żonę na pożegnanie i ignorując zdumione spojrzenia parafian, ze łzami w oczach pojechał z agentami do kancelarii. W Treasure Key czterech agentów odnalazło kierownika zmiany i poinformowało go, że kasyno zostaje zamknięte i wszyscy mają się wynieść. Inny

agent zadzwonił do wodza Cappela i poprosił go, żeby przyjechał do kasyna. Sprawa była pilna. Kiedy dwadzieścia minut później wódz stawił się na miejscu, został niezwłocznie aresztowany. Ludzie z U.S. Marshals Service pomogli wyprowadzić z kasyna rozgniewanych hazardzistów. Tym, którzy zatrzymali się w hotelach, powiedziano, że mają się spakować i wyjechać. Kiedy na miejscu pojawił się Billy Cappel, on również został aresztowany, podobnie jak Adam Horn i trzech innych członków rady. Bywalcami kasyna, gośćmi i pracownikami, którzy nie chcieli odejść, choć wszystkie drzwi zostały zamknięte na kłódki, mieli się zająć ci z U.S. Marshals Service. Około piętnastej w niedzielę Phyllis Turban siedziała na werandzie, popijając mrożoną herbatę i czytając książkę. Kiedy zadzwonił jej telefon, a na wyświetlaczu pojawił się nieznany numer, odebrała i usłyszała czyjś głos: „Ty, twoja kumpelka, McDover, Vonn Dubose i ze stu innych oszustów zostaliście oskarżeni. FBI organizuje naloty na biura na całym wybrzeżu; twoje będzie następne”. Korzystając z telefonu na kartę, na którym FBI zainstalowało podsłuch, Phyllis natychmiast zadzwoniła do Claudii, która nie miała o niczym pojęcia. Sędzia zadzwoniła do swojego informatora, Hanka Skoleya, ten jednak nie odbierał. Obie przeczesywały internet w poszukiwaniu jakichkolwiek wiadomości, ale niczego nie znalazły. Phyllis zaproponowała, że na wszelki wypadek powinny gdzieś wyjechać. Zadzwoniła do firmy w Mobile czarterującej samoloty i dowiedziała się, że odrzutowiec będzie gotowy do lotu za dwie godziny. Zgodnie z instrukcjami z firmy zadzwoniono do FBI. Agenci pojechali za Phyllis do jej tajnego biura w ekskluzywnym pasażu na przedmieściach, nieopodal lotniska. Wchodząc tam, miała przy sobie jedynie kluczyki, ale opuściła budynek z dwoma pękatymi torbami Prady. Śledzili ją aż do terminalu na lotnisku w Mobile. Firma czarterowa poinformowała FBI, że ich stała klientka życzy sobie wylądować w Panama City, żeby zabrać jeszcze jednego pasażera, a następnie lecieć na Barbados. FBI we współpracy z Federalną Administracją Lotnictwa poinstruowało firmę czarterowa, by działała zgodnie z planem. I tak o szesnastej pięćdziesiąt lear 60 wystartował z lotniska w Mobile i dwadzieścia minut później wylądował w Panama City. Tymczasem sędzia McDover udała się do swojego ulubionego mieszkania w Rabbit Run, skąd wzięła kilka rzeczy, wrzuciła je do dużej torebki i pospieszyła na lotnisko. Dotarła na miejsce o siedemnastej piętnaście, a gdy lear zatrzymał się na płycie, pobiegła do wejścia. Kapitan powitał ją na pokładzie, po czym udał się do terminalu, żeby wypełnić niezbędne dokumenty. Kwadrans później drugi pilot poinformował Claudię i Phyllis, że nad Zatoką Meksykańską nastąpiło załamanie pogody i samolot wystartuje z opóźnieniem. – Nie można tego ominąć? – warknęła Phyllis. – Przykro mi, ale nie.

Zza odrzutowca wyjechały dwa czarne SUV-y i zaparkowały przed lewym skrzydłem. – Jasna cholera – mruknęła Claudia, która zobaczyła je jako pierwsza. Kiedy obie kobiety zostały skute i wyprowadzone z leara, agenci przeszukali pokład. Jak się okazało, pasażerki nie przejmowały się ubraniami; zamiast tego wzięły tyle kosztowności, ile były w stanie udźwignąć. Brylanty, rubiny, rzadkie monety i zwitki banknotów. Kilka miesięcy później zostały one zinwentaryzowane, a ich wartość oszacowano na cztery miliony dwieście tysięcy dolarów. Zapytane, jak zamierzały przejść odprawę celną na Barbadosie, nie odpowiedziały. W mieszkaniu Claudii McDover w Rabbit Run odkryto kolejne kosztowności. Kiedy agenci znaleźli w końcu jej sekretny pokój, zdumiała ich ilość gotówki, biżuterii, dzieł sztuki, rzadkich książek, zegarków i antyków. Tymczasem w domu sędzi znaleziono niewiele kosztowności. W jej biurze agenci skonfiskowali komputery, telefony i dokumentację. Komputery w biurze Phyllis Turban nie były wykorzystywane do szemranych interesów. Za to dwa laptopy w jej sekretnym gabinecie zawierały mnóstwo informacji na temat kont bankowych, przelewów, danych spółek, nieruchomości, a także korespondencję z prawnikami z krajów uznawanych za raje podatkowe. *** Akcja w Panhandle odbyła się błyskawicznie i przebiegła bez zakłóceń. W niedzielę przed wieczorem aresztowano dwudziestu jeden mężczyzn i dwie kobiety. Wszystkim im postawiono zarzuty wymuszania okupu i oszustwa. W nadchodzących tygodniach lista ta miała się wydłużyć. Wśród aresztowanych był również Delgado, który wyciskał na siłowni, gdy agenci FBI postanowili popsuć mu dzień. Oficjalnie prowadził bar, który należał do firmy należącej do innej firmy, został więc oskarżony o pranie brudnych pieniędzy. Miną lata, zanim dużo gorsze przestępstwa, które popełnił, ujrzą światło dzienne.

Rozdział 42 Telewizje kablowe dowiedziały się o wszystkim w niedzielę około godziny osiemnastej i wyglądało na to, że nie były przygotowane na taką burzę. Ponieważ zarówno o zarzutach, jak i samych oskarżonych niewiele było wiadomo, początkowe informacje okazały się dość zdawkowe. Sytuację zmieniły dwa wydarzenia: wiadomość o zamknięciu kasyna i pojawienie się, z anonimowego źródła, nazwy „Mafia Nadbrzeżna”. To drugie było zbyt sensacyjne, by tak po prostu je zignorować, więc stacje telewizyjne zaczęły nadawać relacje na żywo sprzed zamkniętych drzwi Treasure Key. Lacy i JoHelen gapiły się w ekran z fascynacją graniczącą z niedowierzaniem. Ujawniono wielkie przekręty, rozbito zorganizowaną grupę przestępczą, a jej członków aresztowano. Zdemaskowano korupcję. Przestępcy trafili do aresztu. Sprawiedliwości stało się zadość. Aż trudno było uwierzyć, że to one wywołały tę lawinę zdarzeń. Jednak to, co straciły po drodze, sprawiało, że nie czuły dumy; przynajmniej w tym momencie. Kiedy do mediów dotarła kolejna sensacyjna wiadomość z ostatniej chwili, a na ekranie pojawiło się zdjęcie Claudii McDover, JoHelen zakryła usta dłonią i rozpłakała się. Reporterka rozwodziła się nad tym, jak sędzia i jej prawniczka zostały aresztowane na pokładzie wyczarterowanego odrzutowca, kiedy próbowały uciec z kraju. Połowa szczegółów się zgadzała, ale druga połowa była wyssana z palca. – To łzy radości? – zapytała Lacy. – Może. Sama jeszcze nie wiem. Na pewno nie jest mi smutno. Po prostu trudno w to uwierzyć. – Rzeczywiście. Kilka miesięcy temu nie słyszałam o żadnej z tych osób i nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek myślała o kasynie. – Kiedy będę mogła wrócić do domu? – Nie jestem pewna. Zaczekajmy, aż porozmawiam z FBI. Gunther, który wcześniej pojechał jeepem do miasteczka w poszukiwaniu wołowiny i węgla drzewnego, siedział teraz na ganku, grillując steki i piekąc ziemniaki w popiele. Od czasu do czasu zaglądał do środka, żeby poznać najnowsze wieści, ale wraz z nadejściem wieczoru było ich coraz mniej. „Gratulacje, dziewczyny – powtarzał – właśnie doprowadziłyście do zapuszkowania najbardziej skorumpowanej sędzi w historii Ameryki. Zdrówko!” One jednak nie były w nastroju do świętowania. JoHelen była prawie pewna, że zachowa posadę, choć sędzia, który zastąpi McDover, będzie miał prawo zatrudnić nową protokolantkę. Jeśli nadal liczyła na to, że jako demaskatorka uszczknie coś dla siebie, nic o tym nie wspomniała. Straciła adwokata, który rzekomo miał wiedzieć, jak wykorzystać sytuację, a sama nie wiedziałaby, jak się

do tego zabrać. Przed kolacją Lacy zadzwoniła do Michaela i wymienili się spostrzeżeniami. Następnie zadzwoniła do Verny i rozmawiały o aresztowaniu ludzi oskarżonych o zamordowanie Huga. Próbowała też skontaktować się Alliem Pacheco, lecz nie odbierał telefonu. Nie rozmawiali przez cały dzień, ale nie przeszkadzało jej to. Podejrzewała, że jest dość zajęty. *** W poniedziałek o dziewiątej prokurator generalny Paula Galloway spotkała się z sędzią federalnym z Tallahassee i zażądała wydania decyzji, które umożliwią natychmiastowe zamknięcie trzydziestu siedmiu firm. Większość z nich znajdowała się na terenie hrabstwa Brunswick, ale w grę wchodziło całe Panhandle. Wśród nich były bary, sklepy monopolowe, restauracje, kluby ze striptizem, hotele, sklepy ogólnospożywcze, centra handlowe, parki rozrywki, publiczne pola golfowe i trzy osiedla mieszkaniowe w budowie. Macki organizacji sięgały kilku wspólnot mieszkaniowych takich jak Rabbit Run, ale ponieważ większość nieruchomości została sprzedana prywatnym właścicielom, postanowiono ich w to nie mieszać. Galloway przedstawiła sędziemu listę osiemdziesięciu czterech kont bankowych i nakazała ich tymczasowe zablokowanie. Większość z nich miała związek z działalnością grupy, ale niektóre założono na nazwiska prywatne. Na przykład Hank Skoley trzymał dwieście tysięcy dolarów na nisko oprocentowanym rachunku depozytowym i około czterdziestu tysięcy na wspólnym koncie, jego i żony. Oba zostały zablokowane przez doświadczonego sędziego, który grał w jednej drużynie z prokurator. Ze względu na charakter postępowania nie było nikogo, kto odważyłby się jej przeciwstawić. Sprawę sądowego zajęcia wszystkich wymienionych dotychczas firm powierzyła prawnikowi z dużej kancelarii adwokackiej w Tallahassee. Jego obowiązki były rozległe. Miał sprawować kontrolę prawną nad wszystkimi biznesami, które w całości lub częściowo należały do organizacji znanej teraz jako Syndykat Dubose’a, ustalić, kiedy dokładnie powstała dana firma, i zrekonstruować dokumentację. Z pomocą audytorów śledczych miał odtworzyć pajęczynę powiązań finansowych łączącą wszystkie przedsiębiorstwa i wykazać ich związki z syndykatem, a dzięki pomocy FBI zbadać labirynt założonych przez Dubose’a zagranicznych firm i ustalić aktywa każdej z nich. Przede wszystkim jednak miał się zająć konfiskatą lub sprzedażą wszystkich nieruchomości należących do Syndykatu Dubose’a. Dwie godziny później Galloway zwołała doskonale przygotowaną konferencję prasową, o jakiej marzy każdy prokurator generalny. Stanęła przed tłumem reporterów i mówiła do dziesiątków mikrofonów. Za nią stali jej asystenci, wśród nich Rebecca Webb, i kilku agentów FBI. Po jej prawej na dużym ekranie

ukazywały się zdjęcia policyjne pięciu Krewniaków i Clyde’a Westbaya. Prokurator wyjaśniła, że są to osoby oskarżone o zabójstwo, które przebywają w areszcie i, tak, będzie domagała się dla nich kary śmierci. Pozostawiając pytania na koniec, przeszła od oskarżenia o zabójstwo do zarzutów o pogwałcenie ustawy RICO. Jak poinformowała: „Obława wciąż trwa, ale dwudziestu sześciu z trzydziestu trzech oskarżonych znajduje się już w areszcie. Jest to dopiero początek śledztwa, więc FBI i biuro prokuratora generalnego czeka jeszcze wiele roboty. Działalność przestępcza Syndykatu Dubose’a była rozległa i doskonale zorganizowana”. Kiedy przyszedł czas na zadawanie pytań, została nimi zasypana. *** W poniedziałek przed południem górska kryjówka zaczęła tracić na atrakcyjności. Mieli dość oglądania wiadomości, drzemania, czytania starych książek, które ktoś zostawił w chacie, siedzenia na werandzie i podziwiania kolorów wczesnej jesieni, niezależnie od tego, jak były piękne. Znajomy Gunthera chciał odzyskać samolot. Lacy miała mnóstwo pracy, a JoHelen nie mogła się doczekać, kiedy wróci do gmachu sądu ze świadomością, że nigdy więcej nie zobaczy twarzy Claudii McDover. Chciała też usłyszeć plotki. Przede wszystkim, zdaniem Alliego Pacheco, JoHelen nie groziło już niebezpieczeństwo. Dubose miał większe zmartwienia niż protokolantka sądowa, która nie potrafi trzymać języka za zębami. Teraz, gdy większość poważnych graczy siedziała za kratkami bez dostępu do telefonu, zrobienie czegokolwiek zakrawało na cud. Pacheco obiecał też, że przez najbliższe tygodnie agenci FBI będą mieli JoHelen na oku. Rusty przyjechał po nich o czternastej; jak się okazało, jazda w dół była dużo bardziej przerażająca niż podjazd pod górę. Zanim dotarli do Franklin, nawet Gunther miał nudności. Podziękowali Rusty’emu, złożyli obietnice bez pokrycia, że na pewno znów się spotkają, po czym wystartowali. Lacy chciała lecieć prosto do domu, nie było to jednak możliwe. Zostawiła swój nowy samochód w Valdoście i chcąc nie chcąc, musieli lecieć właśnie tam. Lot był trudny; Gunther starał się omijać burze i bezskutecznie szukał bezpiecznej wysokości. Zanim wylądowali, Lacy i JoHelen miały dość i z ulgą przesiadły się do samochodu. Przyszedł czas na uściski, podziękowania i pożegnania. Zaczekały, aż Gunther wystartuje, i w pośpiechu opuściły miasto. Tallahassee znajdowało się w połowie drogi między Valdostą a Panama City, gdzie JoHelen zostawiła swój samochód na parkingu przed motelem Neptune. Ponieważ czekała je długa droga, Lacy wpadła na pewien pomysł. Przenocują u niej w Tallahassee i zaproszą na kolację Alliego Pacheco. Przy makaronie i dobrym winie wysłuchają jego opowieści o tym, co wydarzyło się

w ciągu ostatnich trzech dni. Wypytają go o szczegóły, które tak bardzo chciały poznać. Kto aresztował Dubose’a i co tamten miał do powiedzenia? Zapytają o Claudię i jej nieudaną próbę ucieczki z kraju. Kim są pozostali oskarżeni i gdzie teraz przebywają? Kto groził JoHelen? Im dłużej jechały, tym więcej pytań rodziło się w ich głowach. Lacy zadzwoniła do Alliego i zaprosiła go na kolację. Dodała też, że będzie z nimi JoHelen Hooper. – To znaczy, że poznam demaskatorkę? – zapytał Pacheco. – We własnej osobie. – W takim razie nie mogę się doczekać.

Epilog Po aresztowaniach i nalotach historia nie schodziła z pierwszych stron gazet na Florydzie i całym południowym wschodzie Stanów. Wszędzie roiło się od dziennikarzy, którzy węszyli to tu, to tam, podążali za tropami i oczekiwali na kolejne sensacyjne doniesienia. Relacjonowali na żywo sprzed zamkniętych drzwi kasyna Treasure Key. Biwakowali przed domem Verny, a gdy zmuszono ich do odejścia, cofnęli się na ulicę, blokując ruch uliczny. Kiedy aresztowano dwóch dziennikarzy, a pozostali przekonali się, że Verna nie ma nic do powiedzenia, stracili zainteresowanie i odjechali. Paula Galloway codziennie organizowała briefingi, na których nie podawała praktycznie żadnych nowych informacji. Allie Pacheco, który wypowiadał się w imieniu FBI, był równie małomówny. Przez kilka dni reporterzy nagrywali relacje przed domem Claudii McDover w Sterling, a także przed gmachem sądu w Brunswick. Kręcili materiały przed zamkniętym biurem Phyllis Turban i kancelarią prawną w Biloxi. Powoli historia schodziła z pierwszych stron gazet. Jako że uwaga wszystkich skierowana była na FBI i biuro prokuratora generalnego, zainteresowanie Komisją Dyscyplinarną Sędziów było niewielkie. Prawdę mówiąc, agencja ta przetrwała burzę, nie wzbudzając praktycznie niczyjej uwagi. Lacy i Michael otrzymali kilka telefonów od dziennikarzy, na żaden jednak nie odpowiedzieli. Jak wszyscy, oni również śledzili doniesienia w prasie i nie mogli się nadziwić ilości błędnych informacji. Jeśli chodzi o KDS, sprawa została zamknięta. Podejrzana trafiła do aresztu i wkrótce miała zrzec się urzędu. Tymczasem powrót do normalnego życia był trudny, szczególnie dla Lacy. Była zbyt emocjonalnie związana ze sprawą, by tak po prostu zamknąć śledztwo i zająć się kolejnym. Największa sprawa w jej karierze dobiegła końca, jednak przez najbliższe miesiące będzie kładła się cieniem na jej życiu osobistym. Ona i Pacheco spędzali razem dużo czasu i okazało się, że nie są w stanie rozmawiać o niczym innym. Dwa tygodnie po aresztowaniach McDover i członków gangu Dubose’a Lacy późnym popołudniem wróciła do mieszkania. Zamierzała wysiąść z samochodu, kiedy dostrzegła mężczyznę, który jak gdyby nigdy nic siedział na progu i czekał. Zadzwoniła do Simona, swojego sąsiada, i poprosiła go, żeby miał go na oku. Okazało się, że Simon od jakiegoś czasu go obserwuje. Kiedy Lacy szła w stronę drzwi, Simon wyszedł, żeby mieć sytuację pod kontrolą. Nieznajomy miał na sobie białą koszulkę polo, szorty w kolorze khaki i bejsbolówkę naciągniętą głęboko na oczy. Krótkie włosy ufarbował na czarno. Kiedy do niego podeszła, uśmiechnął się i rzucił: – Cześć, Lacy.

Greg Myers. Machnięciem ręki pokazała Simonowi, że może wrócić do siebie, i oboje z Myersem weszli do środka. – Myślałam, że nie żyjesz – odezwała się, gdy tylko zamknęła drzwi. – Mało brakowało – rzucił ze śmiechem. – Napiłbym się piwa. – No to jest nas dwoje. Otworzyła dwie butelki i usiedli przy stole kuchennym. – Pewnie nie widziałeś się z Carlitą. Znów się roześmiał. – Spędziłem z nią ubiegłą noc – powiedział. – Nic jej nie jest. Dzięki, że jej pomogłaś. – Dzięki? Daj spokój, Myers, lepiej zacznij mówić. – Co chcesz wiedzieć? – Wszystko. Dlaczego zniknąłeś? – To długa historia. – Domyślam się. Mimo to chciałabym ją usłyszeć. Pociągnął z butelki, otarł usta wierzchem dłoni i zaczął: – Dlaczego zniknąłem? Jak się okazało, powody były dwa. Po pierwsze, od samego początku taki był plan. Wiedziałem, że FBI niechętnie włączy się do sprawy, i z czasem okazało się, że mam rację. Gdybym zniknął, zarówno wy, jak i federalni uwierzylibyście, że dorwał mnie Dubose. Kolejne zabójstwo sprawiłoby, że FBI przyjrzałoby się sprawie. Nie chciałem, żeby się w to angażowali, ale przecież wiemy, że bez nich sprawa utknęłaby w martwym punkcie. Mam rację? – Może. Twoje zniknięcie z pewnością wzbudziło ich zainteresowanie, ale to nie ono skłoniło ich do zmiany decyzji. – A co? – DNA. Mieliśmy próbkę krwi z miejsca wypadku, która doprowadziła nas do kierowcy. Kiedy go zidentyfikowaliśmy, FBI wiedziało, że to istotny przełom w sprawie. Zwęszyli wygraną i wkroczyli do akcji. – Skąd wzięliście tę próbkę krwi? – Później ci powiem. Mówiłeś, że opuściłeś łódź z dwóch powodów. – Tak. Ten drugi powód był znacznie ważniejszy. Pewnego ranka siedziałem na łodzi w marinie na Key Largo i grzebałem przy silniku, kiedy komórka w mojej kieszeni zawibrowała. Odebrałem i powiedziałem „Słucham?” czy coś takiego i usłyszałem: „Myers?”. Myślałem, że to Cooley, ale coś mi mówiło, że się mylę. Rozłączyłem się i z drugiego telefonu zadzwoniłem do Cooleya. Powiedział, że nie, nie próbował się do mnie dodzwonić. Już wtedy wiedziałem, że ktoś wpadł na mój trop i tym kimś jest Vonn Dubose. Zszedłem pod pokład, wykasowałem wszystkie dane z laptopa, wypchałem kieszenie gotówką i powiedziałem Carlicie, że wychodzę na przystań po lody. Przez pół godziny wałęsałem się po marinie,

rozglądałem się, aż w końcu zapłaciłem miejscowemu, żeby zawiózł mnie do Homestead. Stamtąd uciekłem do Miami i zapadłem się pod ziemię. Prawie mnie dorwali i napędzili mi niezłego stracha. – Jak mogłeś tak po prostu zostawić Carlitę? Znowu pociągnął z butelki. – Wiedziałem, że nic jej nie zrobią. Mogli jej grozić i próbować ją nastraszyć, ale uznałem, że nic jej nie będzie. Było to trochę ryzykowne posunięcie, ale musiałem przekonać ją, Cooleya, ciebie, a może nawet FBI, że jestem kolejną ofiarą. Ludzi można zmusić do mówienia, nawet Carlitę i Cooleya. Ważne było, żeby nie wiedzieli, że zniknąłem celowo. – Ty uciekłeś. Cooley uciekł. Zostawiliście dziewczynę na pastwę losu. – Wiem, że tak to wygląda, ale to dużo bardziej skomplikowane. Miałem do wyboru: uciec albo zarobić kulkę. Cooley uciekł z innych powodów. Kiedy zniknąłem, doszedł do wniosku, że poszedłem na ugodę. Przestraszył się i postanowił zniknąć. – A teraz wróciłeś i liczysz na kokosy. – Żebyś wiedziała. Pamiętaj, Lacy, że nie byłoby tego zamieszania, gdyby nie my. Cooley był mózgiem, który to wszystko zaplanował. To prawdziwy geniusz. Zwerbował JoHelen i mówił jej, co ma robić, dopóki się nie wystraszył. Jeśli o mnie chodzi, miałem na tyle odwagi, żeby podpisać skargę i mało brakowało, a drogo bym za to zapłacił. – JoHelen również. – I wierz mi, dostanie swoją nagrodę. Wystarczy tego dla całej naszej trójki. – Czy Cooley pogodził się z JoHelen? – Powiedzmy, że są w trakcie negocjacji. Sypiają ze sobą z przerwami od prawie dwudziestu lat i doskonale się rozumieją. Lacy odetchnęła i pokręciła głową. Nie upiła nawet łyka, podczas gdy butelka Myersa była już pusta. Wyciągnęła z lodówki kolejną i podeszła do okna. – Spójrz na to w ten sposób, Lacy – powiedział Myers. – Cooley, JoHelen i ja zaplanowaliśmy atak na Dubose’a i McDover. Sprawy się skomplikowały. Zginął twój kumpel. Ty zostałaś ranna. Cieszmy się, że nie było innych ofiar. Wiedząc to, co wiem teraz, drugi raz bym tego nie zrobił. Ale stało się, źli ludzie trafili za kratki, a my wciąż żyjemy. Zawrzemy pokój i podzielimy się łupami. – Na pewno czytałeś gazety. – Co do słowa. – W takim razie wiesz, kim jest Allie Pacheco. – O, tak. To ten agent mądrala. – Tak się składa, że się spotykamy i myślę, że będzie chciał wysłuchać twojej historii. – No to go zaproś. Nie zrobiłem nic złego i dość mam milczenia.

*** Śledztwo FBI w sprawie Syndykatu Dubose’a trwało czternaście miesięcy i zaowocowało sześcioma kolejnymi aktami oskarżenia. Ostatecznie aresztowano trzydzieści dziewięć osób, a uznawszy, że wszystkie one mogą próbować opuścić kraj, sąd nie wyraził zgody na zwolnienie za kaucją. Połowę z nich stanowili pomniejsi gracze, którzy choć pracowali dla firm należących do organizacji, wiedzieli niewiele o praniu brudnych pieniędzy i nie mieli pojęcia o ukrywaniu zysków z kasyna. Gdy zablokowano im konta, ograniczono wolność i przyznano adwokatów z urzędu, wszyscy nagle zapragnęli podpisywać ugody między obroną a oskarżeniem. W ciągu pół roku od aresztowania Dubose’a około dwunastu współoskarżonych przyznało się do winy i zgodziło zeznawać przeciwko swoim szefom. W miarę jak coraz więcej szczegółów wychodziło na światło dzienne, pętle na szyjach przywódców organizacji coraz bardziej się zaciskały. Byli jednak wytrwali. Nikt z jedenastu kierowników – oprócz Clyde’a Westbaya – i żaden z pięciu Krewniaków nie pękł. Najsłabszym ogniwem okazał się człowiek spoza syndykatu – Gavin Prince, szanowany członek plemienia Tappacola, absolwent Uniwersytetu Stanowego Florydy, który uznał, że w więzieniu nie ma dla niego przyszłości. Był zastępcą dyrektora kasyna i znał większość tajemnic. Jego prawnik przekonał Paulę Galloway, że Prince nie jest oszustem i jeśli oskarżenie zaproponuje mu odpowiednią ugodę, może im bardzo pomóc. W zamian za obietnicę zwolnienia warunkowego przyznał się do jednego z zarzutów. Według Prince’a, każdy stół do hazardu – blackjacka, ruletki, pokera i kości – ma kasetkę na gotówkę, do której krupierzy nie mają dostępu. Dziewięćdziesiąt procent pieniędzy, które trafiają do kasyna, to gotówka; krupier liczy ją na oczach graczy i pod czujnym okiem kamer, chowa do kasetki i zamienia na żetony. Najwięcej gotówki generują stoły do blackjacka; najmniej te do gry w ruletkę. Kasyno było zawsze otwarte, nawet w Boże Narodzenie, a najmniejsze obroty przypadały na godzinę piątą rano. O tej porze każdego dnia uzbrojeni ochroniarze zabierali kasetki z gotówką, wkładali do wózka i wymieniali na puste. Kasetki zabierano do specjalnego strzeżonego pomieszczenia, gdzie czterech „profesjonalistów” przeliczało zawartość każdej z nich. Pilnowali ich strażnicy, a zamontowane na suficie kamery śledziły każdy ich ruch. Zawartość kasetki była liczona czterokrotnie. Zwykle było ich około sześćdziesięciu. Zadanie Prince’a polegało na tym, że codziennie rano usuwał kasetkę BJ-17 z zarabiającego najlepiej stolika do blackjacka. Po prostu zdejmował ją z wózka, zanim ten trafił do pancernego pokoju. Wiedząc o tym, strażnicy odwracali wzrok. Biznes jak każdy inny. Wyciągnąwszy BJ-17, Prince szedł do małego pokoiku, w którym nie było kamer, i zamykał kasetkę w szufladzie. Z tego, co wiedział, drugi klucz należał do

wodza, który codziennie przychodził do kasyna i zabierał gotówkę. Dziennie do kasetek ze stołów do blackjacka trafiało dwadzieścia jeden tysięcy dolarów, choć w kasetce oznaczonej jako BJ-17 bywało znacznie więcej. Według Prince’a rocznie mogło do niej trafiać nawet osiem milionów dolarów lewych pieniędzy. Taśmy z nagraniami ze stołu znikały w tajemniczy sposób co trzy dni, na wypadek gdyby ktoś zaczął zadawać pytania, choć nikt nigdy tego nie zrobił. Bo i kto miałby węszyć? Byli przecież na ziemi należącej do plemienia! Prince był jednym z trzech kierowników, którzy przenosili kasetkę do szuflady wodza. Wszyscy trzej siedzieli teraz w areszcie, czekając na wyrok. Kiedy zaczął śpiewać, dwaj pozostali poszli jego śladem. Twierdzili, że nie mieli wyjścia i musieli brać udział w ukrywaniu zysków. Wiedzieli, że wódz nie zatrzymuje wszystkich pieniędzy i wykorzystuje je, żeby przekupywać innych ludzi. Ale pracowali w środowisku, w którym nie należy zadawać pytań, które rządzi się własnymi prawami, i byli święcie przekonani, że nigdy nie wpadną. Wszyscy twierdzili, że nie wiedzą nic o Vonnie Dubosie. Kasyno było zamknięte od trzech tygodni. Po tym, jak dwa tysiące ludzi straciło pracę, a wypłata dywidendy stanęła pod znakiem zapytania, Indianie Tappacola wynajęli drogich prawników, którym udało się przekonać sędziego, że od tej pory wszystko będzie się odbywało zgodnie z literą prawa. Zgodzili się zatrudnić profesjonalistów z kasyna Harrah’s. Ponieważ wódz Cappel oczekiwał na wyrok i prawdopodobnie spędzi w więzieniu najbliższe trzydzieści lat, a całe plemię zostało upokorzone, podjęto próbę jego odwołania. Dziewięćdziesiąt procent mieszkańców rezerwatu podpisało petycję, domagając się jego ustąpienia i nowych wyborów. Ostatecznie wódz ustąpił, podobnie jak jego syn Billy i ich pomagier Adam Horn. Dwa miesiące później Lyman Gritt zwyciężył przytłaczającą większością głosów. Po wyborach obiecał Wiltonowi Mace’owi, że wyciągnie z więzienia jego brata. Prawnicy Krewniaków robili, co mogli, by ich klienci zyskali dostęp chociaż do części pieniędzy. Bez skutku. Dubose i jego ludzie chcieli zatrudnić najlepszych adwokatów, którzy znajdą jakieś furtki w przepisach prawnych. Sędzia był jednak przeciwny temu, by honoraria adwokackie opłacano z brudnych pieniędzy. Stanowczo odmówił i wyznaczył dla nich doświadczonych prawników z urzędu. Akt oskarżenia o zabójstwo, choć dużo poważniejszy od zarzutów o pogwałcenie ustawy RICO, był znacznie łatwiejszy w przygotowaniu. Nie licząc Clyde’a Westbaya, na ławie oskarżonych miało zasiąść pięć osób, podczas gdy w sprawie łamania ustawy RICO aż dwadzieścia. Paula Galloway postanowiła skupić się na sprawie o zabójstwo i liczyła, że Krewniacy zostaną skazani na dożywocie albo karę śmierci; wówczas mogłaby zacząć negocjować z pozostałymi oskarżonymi w tej drugiej sprawie. Ona i jej ludzie byli przekonani, że teraz, kiedy

wszyscy podejrzani trafili do aresztu, proces o zabójstwo rozpocznie się w ciągu półtora roku, podczas gdy na rozpoczęcie drugiego trzeba będzie poczekać nawet dwa lata. W kwietniu 2012 roku, mniej więcej sześć miesięcy po aresztowaniach, wyznaczony przez sąd syndyk masy upadłościowej zaczął sprzedawać aktywa. Wykorzystując niesławną, kontrowersyjną ustawę, zorganizował aukcję dziewięciu najnowocześniejszych modeli samochodów, czterech łodzi i dwóch samolotów dwusilnikowych. Obrońcy Krewniaków wnieśli sprzeciw, twierdząc, że konfiskata majątku w sytuacji, gdy ich klienci, formalnie rzecz biorąc, wciąż są niewinni, jest przedwczesna. Był to argument używany przez obrońców od prawie dwudziestu lat i choć mogło się to wydawać niesprawiedliwe, prawo to prawo, a zyski z aukcji wyniosły trzy miliony trzysta tysięcy dolarów. Jak się okazało, była to zaledwie kropla w bardzo dużym morzu. Tydzień później syndyk sprzedał centrum handlowe za dwa miliony sto tysięcy i przejęcie długu. Likwidacja imperium Dubose’a ruszyła pełną parą. Wszystkiemu przyglądał się prawnik reprezentujący Vernę Hatch. Po aukcji wniósł pozew cywilny, w którym domagał się dziesięciu milionów dolarów odszkodowania i poinformował syndyka, że jego klientka zamierza skorzystać z prawa do odszkodowania moralnego. Syndykowi było wszystko jedno. W końcu pieniądze nie należały do niego. Idąc za przykładem Verny, Lacy również wniosła pozew o odszkodowanie za uszczerbek na zdrowiu. Wytropienie aktywów Claudii McDover i Phyllis Turban nie było tak skomplikowane jak namierzenie brudnych pieniędzy, którymi obracała organizacja Dubose’a. Kiedy FBI weszło w posiadanie dokumentów należących do Phyllis Turban, śledztwo nabrało tempa. Pod przykrywką zagranicznych inwestycji kobiety nabyły willę na Barbadosie, apartament w Nowym Jorku i dom w Singapurze. Nieruchomości zostały sprzedane i przyniosły zyski w wysokości sześciu milionów trzystu tysięcy dolarów. Obie panie posiadały jedenaście wspólnych kont rozsianych po całym świecie, a na nich przeszło pięć milionów. Pod naciskiem sądu i Departamentu Stanu bank w Singapurze otworzył należący do nich sejf. Znaleziono w nim brylanty, rubiny, szafiry, rzadkie monety i trzystugramowe sztabki złota. Ich łączna wartość wynosiła jedenaście milionów dolarów. Wartość precjozów przechowywanych w banku na Barbadosie szacowano na osiem milionów osiemset tysięcy dolarów. Cztery mieszkania w Rabbit Run zostały sprzedane za mniej więcej milion dolarów każde. W siedzibie FBI w Tallahassee imponująca kolekcja zgromadzona przez obie kobiety zyskała miano Funduszu Demaskatora. Syndyk masy upadłościowej powoli rozprzedawał ich majątek i rok po aresztowaniu na koncie Funduszu zgromadzono trzydzieści osiem milionów dolarów. Na papierze liczby te robiły zawrotne wrażenie, choć z upływem czasu wzbudzały coraz mniej emocji.

Greg Myers złożył podanie o nagrodę z Funduszu Demaskatora. Obrońcy z urzędu przydzieleni przez sąd McDover i Turban wnieśli sprzeciw wobec wyprzedawania aktywów, nic jednak nie wskórali. Kiedy wszystko zostało spieniężone, nie mieli argumentów. Bo i co mogli powiedzieć? Że te pieniądze nie zostały ukradzione? Wycofali się więc i zniknęli. Prawnicy reprezentujący Indian Tappacola byli zdania, że pieniądze wyprowadzane nielegalnie z kasyna należą do plemienia, i sędzia przyznał im rację. Tyle tylko, że nie zostałyby one odnalezione, a sprawa korupcji nie wyszłaby na światło dzienne, gdyby nie odwaga JoHelen, Cooleya i Grega Myersa. Tappacola nie byli tu bez winy. Dwukrotnie wybrali na wodza człowieka skorumpowanego. Z trzydziestu ośmiu milionów sędzia przyznał dziesięć JoHelen, Myersowi i Colley’owi, z czego połowę jej, a im po dwadzieścia pięć procent. Nie pozostawił też wątpliwości, że w dalekiej przyszłości mogą się spodziewać jeszcze większej nagrody, kiedy wszystkie aktywa należące do Syndykatu Dubose’a zostaną znalezione i sprzedane. Czternastego stycznia 2013 roku, piętnaście miesięcy po tym, jak zostali aresztowani, pięciu Krewniaków stanęło przed sądem w Pensacoli. Wiedzieli już wówczas, że Clyde Westbay i Zeke Foreman będą zeznawać przeciwko nim. Wiedzieli, że w dniu aresztowania Westbay przyznał się do popełnienia zabójstwa pierwszego stopnia i że odsiedzi przez to krótszy wyrok. Nie mieli jednak pojęcia, gdzie ukrywa się Zeke Foreman, i niewiele ich to interesowało. Byli skończeni i skupiali się na własnej ponurej przyszłości. W sali sądowej pełnej ludzi Paula Galloway, która przed publicznością czuła się jak ryba w wodzie, przedstawiła akt oskarżenia. Jej pierwszym świadkiem była Verna Hatch. Drugim Lacy. Do zeznań dołączono zdjęcia i nagrania z miejsca wypadku. Lacy zeznawała przez cały dzień i była wykończona, została jednak w sądzie, by towarzyszyć Vernie. W czasie trwającego osiem dni procesu w sądzie pojawiali się przyjaciele Huga i jego rodzina. Oglądali nagranie, na którym zarejestrowano kradzież dodge’a rama i drugie sprzed sklepu Froga. Zeke Foreman okazał się doskonałym świadkiem. Clyde Westbay był równie przekonujący, choć denerwował się i nie chciał spojrzeć w oczy żadnemu z oskarżonych. Żaden z nich nie sypnął. Do samego końca stali za sobą murem. Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. Jeśli mieli pójść na dno, to wszyscy razem. Ława przysięgłych obradowała przez sześć godzin i uznała wszystkich pięciu za winnych. Tydzień później Paula Galloway zażądała dla nich kary śmierci, nie wszystko jednak poszło po jej myśli. Sędziowie przysięgli nie mieli problemu ze skazaniem Vonna Dubose’a i Hanka Skoleya na śmierć. Ten pierwszy zlecił zabójstwo, a drugi zajął się szczegółami. Nie było jednak wiadomo, czy bracia Matonowie i Ron Skinner wiedzieli o ich planach. Zgodnie z literą prawa członek gangu jest winien przestępstw popełnionych przez gang bez względu na to, czy brał

w nich udział, czy nie. Mimo to sędziowie przysięgli nie potrafili skazać pozostałych trzech na karę śmierci. Zamiast tego skazali ich na dożywocie bez prawa do zwolnienia warunkowego. Teraz, kiedy sprawa Krewniaków została rozwiązana, Paula Galloway była bardziej chętna zawrzeć ugodę z pozostałymi oskarżonymi. Większość z nich przyznała się do winy w zamian za łagodniejszy wyrok i kara dla nich wynosiła zwykle pięć miesięcy więzienia. Jeden z nich, goniec, niejaki Willis Moran, nie chciał trafić za kratki. Jego brat został zgwałcony i zamordowany w więzieniu, nic więc dziwnego, że chłopak był przerażony. Podczas przesłuchań kilka razy napomknął, że wie coś na temat zamordowania Sona Razko i Eileen Mace, a także o zniknięciu więziennego szpicla, Diggera Roblesa. FBI nie miało zamiaru skazywać gońca na długi wyrok – na krótki zresztą też – podpisano więc ugodę, zgodnie z którą Moran odsiedział już swoje, czekając na rozpoczęcie procesu. Jak się okazało, na przestrzeni lat kilkukrotnie współpracował z Delgadem, ulubionym zbirem Vonna. Wiadomo było, przynajmniej wśród weteranów, że Delgado jest specem w swoim fachu i to prawdopodobnie on zabił Sona i Eileen. Słysząc to, Allie Pacheco niechętnie otworzył kolejny rozdział w historii Dubose’a. Dwa miesiące po procesie o zabójstwo Claudia McDover i Phyllis Turban w otoczeniu swoich prawników stanęły przed sądem w Tallahassee. Już wcześniej obie przyznały się do przyjmowania łapówek i prania brudnych pieniędzy. Teraz miały zostać osądzone. Sędzia w pierwszej kolejności zwrócił się do Phyllis i powiedziawszy jej do słuchu, skazał ją na dziesięć lat pozbawienia wolności. Następnie zajął się Claudią. W przygotowanym przemówieniu ostro zaatakował ją za „niebywałą chciwość”, „odrażającą nieuczciwość” i „tchórzliwe nadużycie” zaufania, jakim obdarzyli ją wyborcy. Przypomniał, że stabilne społeczeństwo opiera się na zasadach uczciwości i sprawiedliwości i to „sędziowie tacy jak pani i ja mają chronić obywateli przed siłami zła”. Zjadliwa, sarkastyczna i pozbawiona jakiegokolwiek współczucia sędziowska tyrada trwała przeszło pół godziny i zdumiała wiele osób, które tego dnia zgromadziły się na sali sądowej. Claudia, krucha i znacznie szczuplejsza po siedemnastu miesiącach na więziennej diecie, stała wyprostowana i przyjmowała na siebie kolejne ciosy. Tylko raz się zachwiała, jakby nogi się pod nią ugięły. Nie uroniła ani jednej łzy i nawet na chwilę nie odrywała wzroku od sędziego. Dostała dwadzieścia pięć lat. Siedzący w pierwszym rzędzie Lacy, Allie i JoHelen prawie jej współczuli.