Jewel Ann E Niezaprzeczalnie ty

Prolog 22 czerwiec 2013 r. WESELE. Masa warstw tiulu pochłania moje mierzące metr sześćdziesiąt siedem i ważące pięćdziesiąt dwa kilogramy ciało. Zastanawiam się, jak wielu panów młodych zaginęło w akcji w czasie nocy poślubnej, szukając swojej panny młodej w jej sukni ślubnej Kopciuszka. Moje piersi i żebra protestują, kiedy ciężar tej bestii bez ramiączek domaga się ich pełnego wsparcia przez kolejne pięć, lub coś koło tego, godzin. Długi, ciemny pukiel spięty z boku spływa mi kaskadą na ramię. Słodki, kwiatowy aromat z mojego lekkiego, różowego bukieciku z róż miesza się w powietrzu z lawendowym sprejem do ciała, który nadal jest świeży na mojej skórze. Pukanie do drzwi otrząsa mnie z przygnębiającej oceny mojego odbicia w lustrze. - Proszę – krzyczę. - Och Sam, wyglądasz niesamowicie. – Dłoń mojej siostry ląduje na piersi, kiedy widok jej rozwartych z zazdrości ust wnika w moje sumienie, karcąc je wyrzutami sumienia. To jest marzenie każdej dziewczyny; suknia, przystojny pan młody, znajdowanie się w centrum uwagi. Jest jednak tych kilka, unikatowych kobiet, którym brakuje genu odpowiedzialnego za marzenia o bajkach. To rzadka i ekskluzywna grupa, do której się zaliczam. - Dzięki, Avery – mamroczę, spotykając w lustrze jej łzawe, niebieskie spojrzenie. - Chciałabym, żeby mama tu była i cię widziała. – Jej usta opadają z niezadowolenia. Słowa Avery cofają mnie o trzynaście lat. To nie tak, że te same słowa nie unosiły się dzisiaj w moich myślach, ale ona mówi to przez cały czas. „Chciałabym, aby mama oglądała z nami ten film. Chciałabym, aby mama spróbowała tej zupy. Chciałabym, aby mama mogła usłyszeć tę piosenkę.” Łapię to. Na serio. Avery jest ode mnie o dwa lata młodsza, ale wydaje się, jakby było to dziesięć. Nawet dziś, nadal przypomina mi o złamanej ośmiolatce, która została bez mamy – naszej mamy. Kruche wspomnienia o byciu zależną od mamy są jak drobinki piasku, które blakną w klepsydrze w moim umyśle. Właśnie taki skutek ma wykonanie emocjonalnego przeskoku z dziesięciolatki do czternastolatki w przeciągu kilku tygodni, aby wypełnić tę „matczyną” szparę. Łapię w pięści tiul, unoszę suknię i odwracam się w jej stronę. - Ona tutaj jest. Właśnie na nią patrzę. – Długie, blond, Barbie loki Avery i jasne, niebieskie oczy stanowią tak upiorne podobieństwo do naszej mamy, że ogrzewa mi to serce i formuje usta w uśmiech. - Och, Sydney! – Łzy wzbierają w jej oczach i podchodzi do mnie z otwartymi ramionami i z dziecięcą kruchością. Cholera! Avery nazywa mnie moim imieniem nadanym przy narodzinach tylko wtedy, kiedy chce się przytulać. - Uch, uch, uch… - Unoszę dłonie w górę, blokując jej podejście - …. Biała sukienka, biały welon… odsuń się od panny młodej. Avery gwałtownie sie zatrzymuje. Jej pogrążona w smutku twarz zmienia się w uśmiech, kiedy muska kąciki oczu opuszkami palców. - Sorki. Po prostu zawsze potrafisz powiedzieć właściwą rzecz we właściwym czasie – mówi, bawiąc się swoimi diamentowymi kolczykami w kształcie łez. Oferuję jej dłoń, a ona patrzy na nią przez chwilę, zanim ją chwyta. Ściskając, patrzę w te jej niebieskie oczy, na pełne usta i blond włosy, które ma

upięte do góry, a kilka zabłąkanych, kręconych kosmyków okala jej twarz. Nie powiem tego na głos, ale również o tym myślę. Boże, tęsknię za tobą mamo. - Pięknie wyglądasz, siostrzyczko – szepczę. Jej entuzjastyczny, ukazujący wszystkie zęby uśmiech, sięga oczu. - Dzięki, kocham moją sukienkę. – Uwalnia moją dłoń i okręca się dookoła w swojej jasnofioletowej sukience z tafty w stylu syrenki. - Powinnaś, skoro sama ją wybrałaś – mamroczę, nie otrzymując od niej odpowiedzi. – Dziewczynka od kwiatków? – pytam z uniesionymi brwiami. - Ściga za kościołem dziecko niosące obrączki… albo może na odwrót. – Avery kończy, wzruszając ramionami. Przesuwam się ponownie do lustra, biorę głęboki oddech i wypuszczam powolną ulgę. - Pójdę sprawdzić co u twojego pana młodego. - Avery otwiera drzwi, ale zatrzymuje się i odwraca do mnie z pokrzepiającym uśmiechem. – On jest tym jedynym, Sam. Przystojny, miły… i, Boże, tak bardzo cię kocha. To przeznaczenie. Drzwi zatrzaskują się z kliknięciem. Przeznaczenie. To słowo odbija się echem w powietrzu. Istnieje coś takiego jak przeznaczenie?

Rozdział 1 3 czerwiec 2010 r. PALO ALTO Cholera! To jest wszędzie, a byłam tu tylko od trzech godzin. Dzięki Bogu, że wylądowało to na drewnianej podłodze. Kiedy gramolę się, aby znaleźć w spiżarni worek na śmieci, dzwoni mój telefon. Wysuwam go z tylnej kieszeni krótkich, dżinsowych szortów i przesuwam palcem po wyświetlaczu. - Halo? - Sydney? - Rozbrzmiewa nieznany mi kobiecy głos. – Tak – potwierdzam, przytrzymując telefon pomiędzy uchem a ramieniem, kiedy otwieram worek na śmieci. - Mówi Kimberly, z gabinetu doktora Abbotta, dzwoniłaś, więc oddzwaniam. Wychodzę na patio przez szklane, francuskie drzwi i spotykam się po drugiej stronie z parą niebiesko-szarych oczu, które śledzą każdy mój ruch. Mrużę oczy, kipiąc z pogardą ze złości i idę dalej, do pierwszej, parującej kupki gówna. - Och tak, dziękuję że pani oddzwania. Pilnuję domu i psa mojej cioci i wujka, Trevora i Elizabeth Worthingtonów. Ich pies… uch… - Swarley. - Tak, Swarley, sr… znaczy, robi kupę, wszędzie, odkąd wyjechali dziś rano. - Może być zdenerwowany, albo bojaźliwy z powodu ich wyjazdu. Psy wyczuwają więcej, niż zdajemy sobie sprawę. Są o wiele mądrzejsze, niż uważamy ze są. Taa, ten pies jest naprawdę, cholernie mądry! - Tak czy siak, jeśli chciałabyś przywieść Swarleya, aby upewnić się, że to nic poważnego, to doktor Abbott ma okienko o 13:00. Ostry, rynsztokowy smród unosi się do mojego nosa i zmusza do wstrzymania oddechu, kiedy spieszę się, owijając dłoń papierowym ręcznikiem i wycieram ten bałagan. - 13:00, dzięki. Będę tam. – Zjadliwy zapach kradnie mi głos. *** Pilnowanie domu jest świetną, tymczasową pracą, dla kogoś z licencjatem z historii sztuki. Opieka nad zwierzęciem… już nie tak wspaniała, ale wiąże się z tego typem zajęciem. Czeka mnie długa podróż do mojego marzenia, aby zostać kustoszem w muzeum. Praktycznie niemożliwe jest, aby dostać ofertę pracy bez stopnia magistra, a tak naprawdę, to preferowany jest doktorat – zwłaszcza w tych największych, najbardziej prestiżowych muzeach.

Czując się złamana i tonąc w długach od zakończenia szkoły, zdecydowałam się popracować przez kilka lat, zanim uzupełnię moje wykształcenie. Jednakże, jeśli nadal będę wchodziła w tego typu „gówno”, to może postanowię sprzedawać ciało, zamiast mojego czasu. Pierwsze kilka prac których się podjęłam, było w Midwest i dojeżdżałam tam samochodem z miejsca, w którym dorastałam, czyli Rock Island, w Illinois. Po tym, jak zdeponowałam w banku trochę kasy, zdobyłam paszport i złożyłam podanie o pracę, jako opiekunka domów za granicą. W ciągu ostatnich kilku lat podróżowałam do Rio De Janeiro, Kataru, Irlandii, Australii i Wielkiej Brytanii. Odwiedziłam każde muzeum, które mogłam, i marzyłam o tym, że pewnego dnia będę szczęściarą, odpowiedzialną za nadzór nad tym wszystkim. To w najlepszym wypadku loteria, ale dziewczyna może mieć nadzieję. Kiedy Avery przyjęła pracę w Los Angeles, jako masażystka, zdecydowałam się poszukać czegoś na Zachodnim Wybrzeżu, abyśmy mogły widywać się przez lato. Przeznaczenie sprawiło, że siostra taty i jej mąż, którzy mieszkają w Palo Alto, zdecydowali się w czerwcu podróżować po Europie. Byli podekscytowani słysząc, że byłam wolna, i mogłam popilnować im domu i opiekować się ich psem. To pięcio i pół godzinna droga z Los Angeles, ale przynajmniej jesteśmy z Avery w tej samej strefie czasowej. - Właź, Swarley! – Przytrzymuję otwarte drzwi w białym Escalade Trevora i Elizabeth. Ich dwuletni Wyżeł weimarski jest ogromnie irytujący, a nasza znajomość trwa krócej, niż dwadzieścia cztery godziny. To będzie długi miesiąc. Spoglądam na godzinę na telefonie. 12:45. - Ugh! Ty uparty kundlu, właź. – Sięgam w dół i łapię go w niedźwiedzi uścisk, modląc się, aby nic nie trysnęło z jego tyłka, kiedy wpycham go na tylne siedzenie. Po kolejnych pięciu minutach siłowania się i prób przewleczenia pasa przez pętelkę w jego obroży, w końcu ruszamy do weterynarza. Na parkingu zauważam dwa inne samochody, więc mam nadzieję, że nie będziemy musieli długo czekać. Tak szybko, jak odpinam Swarleya, rzuca się do ucieczki z siedzenia, z zamiarem wyrwania mi ręki za pomocą smyczy, która owinęła się wokół mojego nadgarstka. - Swarley! Do cholery, stój! – Ciągnie mnie przez trawę, wzdłuż boku budynku. Myślę, że ściga wiewiórkę, albo ptaka. Cholera, z tego co wiem to mógłby ścigać własny ogon. Jestem zbyt zajęta próbami ominięcia parujących min lądowych. Co się stało z normami postępowania w kwestii zbierania psiego gówna? Swarley zatrzymuje się, aby unieść nogę przy drzewie i tym samym daje mi wytchnienie. Odplątuję wrzynającą mi się w skórę smycz i ciągnę za nią, niewiele mi brakuje, aby go udusić. - Chodźmy! – Szarpię go. Krzywię się, kiedy podchodzimy do drzwi. Nie jestem pewna czy czuję coś nowego, czy też ostry odór z rana nadal utrzymuje się w moim nosie. Chwytam za klamkę drzwi, aby zachować równowagę i unoszę prawą nogę, żeby zbadać podeszwę. Czysto. Unoszę lewą. - Co za gówno! Dosłownie, na całej podeszwie mojego sandała. Swarley ciągnie za smycz, jak upośledzony ruchowo, więc zsuwam but i wprowadzam go do środka. - Swarley! – krzyczy radośnie kobieta za biurkiem, podskakując i witając nas, cóż… jego. - Ty musisz być, Sydney. Jestem Kimberly, rozmawiałyśmy przez telefon. - Tak, cześć. – Uśmiecham się. - Chodźcie. Doktor Abbott zaraz kończy. Nie powinno mu to długo zająć. – Kimberly eskortuje nas do pokoju badań. – Usiądź. Zważę Swarleya i zaraz przyprowadzę go z powrotem. Wyprowadza go, a ja siadam na małym krześle przy oknie, które wychodzi na śmietnisko. Spoglądam w dół, na stopy, i zdaję sobie sprawę, jak

niedorzecznie wyglądam w jednym sandale. Wyglądałabym lepiej bez butów? Brak butów świadczy o tym, że jestem jedną z tych dziwacznych, brudnych osób, które nigdy nie noszą obuwia. Jeden but, świadczy o tym, że albo zgubiłam drugi, albo wdepnęłam w psie gówno. Każde wyjaśnienie jest prawdopodobne. Ostatecznie straciłam rachubę jak wiele razy jechałam drogą, i widziałam na środku pojedynczy but. To solidny dowód na to, że istnieje cała populacja ludzi biegających w koło tylko w jednym bucie. Zakładam, że to rowerzyści lub motocykliści je gubią. Zbyt nieprawdopodobne jest, że przywiozłam Swarleya do weterynarza na Harleyu czy rowerze, więc sądzę, że pozostaje mi opcja B; gówno się stało. - No i już – ogłasza Kimberley, wprowadzając Swarleya ponownie do pomieszczenia. W ślad za nią, przez drzwi przechodzi doktor „Ciasteczko” weterynarz. Głowa pełna gęstych, ciemnych włosów, które opadają mu na brwi, znajdujące się ponad głębokimi, jasnobrązowymi oczami, które marszczą się w kącikach i pasują do promiennego, przyjacielskiego uśmiechu. Idealnie dopasowane, czarne spodnie zwisają z jego wysokiej, smukłej figury. Jasnoszara koszula na guziki, którą ma pod białym fartuchem, eksponuje nęcące ciemne włoski na klacie, w miejscu, gdzie zostawił swobodnie odpięte górne guziki. Swarley uprzejmie wita się z jego kroczem, kiedy weterynarz oferuje mi dłoń. - Dzień dobry, jestem doktor Abbott… albo… Dane. – Jego długie palce są ciepłe, a uścisk nerwowo stanowczy. - Sydney, i sądzę, że już znasz… - Usiłuję ukryć szeroki uśmiech, wskazując na Swarleya, który w dalszym ciągu niegrzecznie obwąchuje krocze doktora Abbotta. - Swarleya. Tak. Widuję go odkąd był szczeniakiem. Magnetyczny pociąg Swarleya do jego krocza jest rozpraszający. Choć nie jest moim psem i jestem pewna, że doktor Abbott jest do tego przyzwyczajony, to czuję potrzebę, aby wyjaśnić jego zachowanie. - Musi myśleć, że masz tam duży kawałek mięska. Słowa wychodzą mi z ust i mój mózgu – który najwyraźniej ma dwusekundowe opóźnienie – nadrabia stratę, a ja robię się czerwona jak burak. Doktor Abbott jest wyraźnie zażenowany moim komentarzem, ponieważ odcień jego twarzy odzwierciedla mój, i przenosi oczy na kartę pacjenta, którą trzyma w dłoni. Kimberly kaszle i odwraca się do nas plecami. To jasne, że również usiłuje stłumić swoją reakcję. - Och mój Boże! Nie miałam na myśli… chodziło mi o to… - Swarley ma biegunkę z tyłka, a ja z ust. Czy ten dzień może być jeszcze gorszy? - Sydney, w porządku. – Doktor dochodzi do siebie, szybko się opanowując. – Jak długo Swarley miał… . – Milknie i zauważam, że patrzy na moje stopy. Tak, ten dzień właśnie stał się gorszy. Poruszam palcami i chowam gołą stopę za tą, która jest okryta sandałem. Doktor Abbott się uśmiecha i jego oczy spotykają moje. Wydziela subtelną nieśmiałość, która, jak sądzę, maskowana jest jego autorytetem, zapewnianym mu przez biały fartuch i słowo „Doktor” przed jego nazwiskiem. - Kiedy u Swarleya zaczęła się biegunka? – pyta ze szczerym uśmiechem. - Dziś rano. Przyjechałam wczoraj, późno w nocy, ale nie spotkałam go aż do dzisiejszego poranka, kiedy Elizabeth i Trevor wyjechali. Nie wspominali, że ma jakieś problemy, więc zakładam, że trwa to od dzisiaj. - Przyniosłaś próbkę stolca? – pyta, robiąc jakieś notatki w karcie. - Um, nie. Przepraszam. - W porządku. Szybko go przebadam, ale najbardziej prawdopodobne, że to tylko przypadek nerwów i niepokoju. Z tego co wiem, ma ścisły harmonogram żywieniowy, więc wątpię że to coś, co zjadł. Przytakuję i obserwuję jak doktor Abbott prowadzi Swarleya do podnoszonego hydraulicznie stołu. Kimberly umieszcza go w uchwycie na szyję, podczas gdy dobry lekarz prowadzi badanie. - Wszystko wygląda dobrze. Upewnij się że ma wodę, i aż do rana nie

dawaj mu jedzenia. Może do tego czasu wszystko się unormuje. Jeśli nie ustąpi, albo się pogorszy, to zadzwoń. W sumie, mogę wstąpić podczas porannego joggingu i zobaczyć jak się ma. Kimberly unosi w jego kierunku brew. Klepie długopisem o swoją klatkę piersiową. - Och, to nie jest… konieczne. To znaczy, zadzwonię jeśli będzie jakiś problem. Nie ma potrzeby, abyś zbaczał z drogi. - Tak naprawdę to nie zboczę. Właściwie to przebiegam tamtędy każdego ranka. Mieszkam tylko kilka przecznic dalej. Przesuwa palcami przez włosy i spogląda na stopy, przenosząc ciężar ciała z nogi na nogę. Jasna dupa! On ze mną flirtuje, a Kimberly totalnie na niego leci. - Jeśli będziesz miał czas, ale naprawdę, nie kłopocz się. – Uśmiecham się i wstaję. Znów spogląda na moje stopy. Zginam kolano i ukrywam bosą stopę za drugą nogą i wzruszam ramionami. - Wdepnęłam na zewnątrz w gów… kupę. - Och, gdzie zostawiłaś but? - Na zewnątrz. - Kimberly skończy papierkową robotę i wystawi rachunek dla Worthingtonów. A ja wyczyszczę twój but. - Co? Nie! Unosi dłoń i kręci głową. - Nalegam. Przynajmniej tyle mogę zrobić. Sądzę, że masz pełne ręce roboty z tym psiakiem. – Drapie Swarleya za uchem. – Wracam za kilka minut. Wychodzi, a ja patrzę na Kimberly, która wypełnia jakieś papiery. - Czy doktor Abbott jest taki miły dla każdego? Szczerzy się, ale nie patrzy w górę. - Miły? Tak. Ale jeśli pytasz czy nieustannie czyści buty? Nie. Kimberly wsadza za ucho sięgające do brody, kasztanowe włosy. Wygląda, jakby miał około czterdziestu lat, ale nie jestem najlepsza w ocenianiu wieku. - Jeśli twoim kolejnym pytaniem jest czy doktor Abbott jest żonaty, to odpowiedź brzmi nie. Teraz oficjalnie czuję się niekomfortowo i tak samo, jak ten niezdarny pies, pragnę stąd wyjść. - To interesujące, ale nie zamierzałam o to pytać. Nie mieszkam tutaj i za miesiąc wyjeżdżam. Zaufaj mi, nie szukam… - Moje myśli się urywają . Nie szukam czego? Romansu? Randki? Seksu? - Rób co chcesz. Ale on jest niezłą partią. Buduje się pomiędzy nami nerwowe napięcie. Wyprawa tutaj dotyczy Swarleya, a nie szukania poprawy mojego nieistniejącego życia społecznego. Owijam wokół palca moje długie, brązowe włosy, kiedy doktor Abbott wraca z sandałem. - Jak nowy. – Podaje mi go. - Dzięki, uch… to naprawdę nie było konieczne, ale dzięki, doktorze Abbott. – Pochylam się i zakładam go. Kiedy wstaję, zauważam, że doktor „Niezła partia” mi się przygląda, ale nie patrzy mi w oczy. Odchrząkuję i jego spojrzenie spotyka moje. - Och, um, przyjemność po mojej stronie i nazywaj mnie Dane. Do jutra. – Kiwa głową i odsuwa się na bok. Swarley nie traci czasu i ciągnie mnie na zewnątrz. Zanim otwieram drzwi, oglądam się w tył i macham. - Jeszcze raz dziękuję, na razie. Wyjeżdżamy z parkingu, a mój umysł wiruje. „Do jutra”. Kto tak mówi? *** Spoglądam na zegar w kuchni i zdaję sobie sprawę, że minęło około pięć godzin od kiedy Swarley miał sraczkę. Odpoczywa na swoim pluszowym, jestem-najbardziej-rozpieszczonym-psem-na-świecie łóżku, przed stolikiem kawowym w salonie. Elizabeth i Trevor nie mają dzieci, i widać to w ich nieskazitelnie utrzymanym domu. Jest przestronny, ale nie tak przytłaczający, jak kilka innych, w których przebywałam. Na parterze znajduje się otwarty przedpokój z formalną jadalnią po jednej stronie, i biurem po drugiej. Wszystkie podłogi są drewniane, lub wyłożone płytkami, a w każdym pokoju znajduje się

tradycyjny, wełniany dywan. Ciemne ściany w kolorze ziemi, są zupełni inne, niż to co pamiętałam z naszego domu, kiedy byłam mała. Brakuje im artystycznych malowideł kredkami i flamastrowych arcydzieł wykonanych na dolnej połowie. Świeże, białe, szerokie wykończenia i zaokrąglone u góry drzwi są wolne od wgnieceń i zadrapań na skutek kolizji z zabawkami na kółkach i zawierającymi metalowe elementy. Z tyłu domu znajduje się kuchnia i świetne połączenie pokoju, który wychodzi na moją ulubioną część całego domu – olbrzymi taras i duży, prostokątny basen. To nie jest przeciętny taras. Po jednej stronie znajduje się jacuzzi i zakryty pelargoniami obszar z barem i duży grill ze stali nierdzewnej, po drugiej stronie kamienny piec do pizzy. Avery oszaleje kiedy wpadnie z wizytą. To nasz pierwszy raz w domu Elizabeth i Trevora tutaj, w Palo Alto. To również moja pierwsza praca opiekunki domu dla rodziny. Już nas widzę, jak wylegujemy się nad basenem, sącząc margarity i słuchając muzyki płynącej z zewnętrznych głośników. Jest niemal 16:00. Kiedy otwieram zamrażarkę, aby napić się trochę mrożonej herbaty, dzwoni dzwonek. Kieruję się do wejścia i widzę przez szybę faceta z krótkimi, złoto blond włosami, który stoi po drugiej stronie z dłońmi wciśniętymi w kieszenie swoich khaki szortów. Ma na sobie czerwoną koszulkę ze Stanford, która wygląda, jakby była o rozmiar za mała, ale sposób w jaki otula jego zdefiniowane ramiona i klatkę piersiową powoduje, że ciężko mi marzyć, aby była we właściwym rozmiarze. Nikogo się dzisiaj nie spodziewam, ale mam mgliste wspomnienia, że słyszałam coś o facecie od basenów który miał wpaść w środę. Myślałam, że miało to być w przyszłym tygodniu, ale mogłam się mylić. Otwieram drzwi i najbardziej spektakularne oczy, otoczone długimi rzęsami wysysają mi powietrze z płuc. - Cześć – szepczę, niezdolna aby odnaleźć głos. - Cześć. – Przeciąga to słowo w dwie, długie, jedwabiste sylaby. Oczy, mieniące się barwami błękitnego oceanu z intensywnością znakomicie ociosanego szafiru i kilkoma drobinkami delikatnych, letnich niezapominajek, podróżują przez całą długość mojego ciała. Skóra mi mrowi i jestem super świadoma tego, jak krótkie są moje dżinsowe spodenki i nie mogę sobie przypomnieć, jakiego koloru stanik założyłam pod dopasowaną, białą koszulkę na ramiączkach, ale nie sądzę, że biały. Czuję się naga pod jego spojrzeniem, kiedy przejeżdża idealnie białymi zębami po dolnej wardze, uzyskując tym natychmiastowy rumieniec na mojej skórze i lekkie zawroty głowy. Jestem laleczką voodoo i jednym spojrzeniem odprawia na mnie swoją seksowną, czarną magię. Przełykam powoli i przesadnie, potem zamykam oczy i kręcę głową. - Ty musisz być… uch… Aaron? – Krzyżuję ramiona na piersi, ponieważ jego namiętne spojrzenie stawia moje sutki na baczność. Przechyla głowę na bok, jego śmiałe spojrzenie odbywa powtórkową wycieczkę w dół i w górę mojego ciała. - Facet od basenów, Aaron, racja? – Jego rozmyślne milczenie doprowadza mnie do szału. Powoli przytakuje. - Facet od basenów. - Muszę zerknąć na grafik, ale jestem całkiem pewna, że nie powinno cię tutaj być aż do przyszłej środy. – Bawię się bezmyślnie włosami i wewnętrznie opieprzam się za mój zdyszany głos i spojrzenie zbzikowanej uczennicy. Wzrusza ramionami i błyska do mnie niewinnym, chłopięcym uśmiechem. - Wobec tego, zgaduję że powinienem wrócić w przyszłym tygodniu, albo, mogę po prostu sprawdzić basen teraz. Odwzajemniając jego swobodne nastawienie, wzruszam ramionami. - W porządku. Jeśli nie jest zbyt wcześnie. To ty tu jesteś ekspertem. Odsuwam się i wskazuję, aby wszedł do środka. Jego cała twarz jest jednym, wielkim uśmiechem. - Nie potrzebujesz niczego ze swojej ciężarówki? Mija mnie, a ja spoglądam na zewnątrz, do wyłożonego kamieniami,

okrągłego podjazdu. Na końcu zaparkowany jest czarny 4Runner. - Nie jeździsz firmowym samochodem? Bez odwracania się przechodzi przez kuchnię i wchodzi na taras, jakby był właścicielem tego miejsca. - Suplementy są prawdopodobnie z tyłu domu, a furgonetka basenowego się zepsuła. – Jego głos odbija się echem. Zatrzaskuję drzwi, zamieram na moment i potrząsam głową. Prawdopodobnie z tyłu domu? Furgonetka basenowego? Przez tylne okno widzę na tarasie jego japonki, a w drodze do domku przy basenie jednym, gładkim ruchem zsuwa z siebie koszulkę. Och. Słodka. Cholera. Co jest z tymi facetami a Palo Alto? Tam, skąd pochodzę, tacy nie rosną. Wyciągam telefon z tylnej kieszeni i dzwonię do Avery, ale od razu wciskam przycisk kończący połączenie. - Nie, tak będzie jeszcze lepiej – szepczę do siebie z cwanym uśmieszkiem na twarzy. Kiedy Aaron wychodzi z cedzakiem basenowym na długiej rączce, robię mu zdjęcie i wysyłam Avery. 2 słowa: basenowy facet. 3 słowa: życie jest dobre. Mijają krótkie dwie sekundy, zanim telefon wibruje, sygnalizując wiadomość. Nie ma, kurwa, mowy! Śmieję się i odpisuję. A jednak! Mój telefon dzwoni piosenką Beyonce „Single Ladies”, która pasuje do mojej kochającej imprezy siostry. - Zazdrosna? – odbieram. - Sam! Och mój Boże. W normalnym życiu faceci od basenów tak nie wyglądają. Czy to jakiś żart? – Jej entuzjastyczny pisk przeszywa mi uszy. Aaron porusza się w powolnych i wykalkulowanych ruchach wokół basenu, przesuwając cedzakiem po wodzie. Co ironiczne, kiedy byłam tam wcześniej, woda wyglądała na czystą, nieskazitelną i wolną od robaków i liści. - Nie sądzę, ale może być. On tak naprawdę nic nie robi. Nie powinien przypadkiem sprawdzać chemikaliów, albo zmieniać filtr czy coś w tym stylu? Avery prycha. - Skąd mam niby wiedzieć? Mieszkam w bloku, a tutejszy facetem od basenów wygląda jak orka. Wychodzę z siebie aby nie patrzeć jak on pracuje. Powiedz mu, że sądzisz, iż na dnie basenu jest śluz. - Co? Dlaczego? - Boszzz… żeby musiał wejść i to sprawdzić. Kiedy Aaron okrąża róg basenu, spogląda w górę i uśmiecha się do mnie. Szybko wycofuję się od okna. - Uch, nie sądzę, że przywiózł ze sobą kąpielówki. - No i? – pyta swoim „boszzz” tonem. - No i, nie wskoczy do basenu w pełni ubrany. - Albo… - Albo nagi. - Ugh, mój następny klient już tu jest. Będziesz mi musiała później zdać relacje. A tak przy okazji, wydzieliłam sobie grafik na kolejne kilka dni, począwszy od następnego piątku, więc mogę przyjechać i z tobą zostać. - Świetnie! Pokochasz to miejsce. Pogadamy później. Nalewam do szklanki mrożoną herbatę i zaczynam iść w stronę tarasu. Wtedy zawracam i nalewam kolejną szklankę. - Gościnność to dobra rzecz – mówię sobie, muszę tylko przekonać do tego racjonalną część mojego mózgu. - Herbaty? – oferuję, podchodząc do basenu. Aaron kładzie cedzak wzdłuż krawędzi. - Dziękuję. – Uśmieszek na jego twarzy jest podejrzliwy i sprawia, że czuję, jakbym przegapiała jakiś wewnętrzny żart. Bierze ode mnie szklankę, a ja go mijam, aby lepiej spojrzeć na basen, ponieważ nie mogę patrzeć na niego bez koszulki i nie pocić się. - Co wyławiasz? - Tak naprawdę nic. Mieszam wodę – mówi rzeczowo.

Ten facet nie może być poważny. Co ma na myśli przez „mieszam wodę?” On coś kombinuje. To oczywiste dlaczego ciocia Elizabeth go zatrudniła. Ale musi odpowiednio czyścić basen po jego wyjściu, żeby Trevor nie zrobił się podejrzliwy i nie wylał jego tyłka… muszę wyznać, bardzo wspaniałego tyłka. - A dlaczegóż to musisz mieszać wodę? – Odwracam się w jego stronę, a moje oczy padają wprost na szeroką, muskularną klatę i dobrze zarysowany abs muśnięty słońcem. Jezu, jest zbyt idealny, a ja jestem… jakaś. Rozkojarzona? Mentalnie letargiczna? Szalona? Napalona? BINGO! - Żeby konsystencja chemikaliów równomiernie się rozkładała, kiedy sprawdzam wodę. Stoję z rozdziawioną buzią i nie mogę przestać się na niego gapić. Pochyla się, aby fizycznie przyciągnąć moją uwagę. Cholera! W ogóle nie okazuję wstydu gapiąc się na jego gołą klatę. - Halo? – mówi, zmuszając mnie abym na niego spojrzała. Wytrząsam z głowy nieodpowiednie myśli i biorę szybki łyk herbaty, aby zamaskować moje zażenowanie. - Muszę założyć koszulkę? Krztuszę się napojem. - Nie… - Nie mogę przestać kaszleć. – To znaczy… - Odchrząkuję i zauważam jego pewny siebie uśmieszek. – Załóż ją, lub zostań bez. Dlaczego miałabym się tym przejmować? Boże, Sydney, mogłabyś być dzisiaj jeszcze większą katastrofą? Klapnięcie psich drzwi odciąga od niego moją uwagę. Swarley przeskakuje w dół po schodach tarasu. Aaaron przykuca, jak liniowy w futbolu, oczekując nadgorliwego przywitania. Problem w tym, że kiedy Swarley podbiega bliżej, zdaję sobie sprawę, że nie kieruje się do Aarona. Kieruje się do… - Och cholera! – Zostaję wyrzucona tyłem do basenu. Moje ciało opada na dno i otwieram oczy, aby zobaczyć zamazane powiększenie pana „Chodzący Seks” basenowego, który stroi na brzegu i patrzy na mnie. Rozważam, aby przekonać się, jak długo mogę wstrzymać oddech. Może zdecyduje się wyjść, a ja będę mogła bez widowni podryfować w głębiny mojego osobistego piekła. Tak! To jest to. Mogę to zrobić. Nadal trzymam wiele pamiątek po mojej licealnej karierze pływaczki. Wstrzymanie oddechu dopóki nie odejdzie powinno być proste. Chyba, że postanowi być bohaterem i wskoczy, aby mnie uratować. To również nie najgorszy scenariusz. Wtedy przynajmniej oboje będziemy w przemoczonych ciuchach. Jak dziurawy ponton, wypuszczam oddech, po jednej bańce na raz, i siadam sobie na dnie basenu. Ha! Opróżnia kieszenie. Wygląda na to, że nie będę jedynym przemoczonym szczurem. Chwila. Co do diabła? Nie, nie robi tego. Och dobry Boże, tak, robi. „Chodzący Seks” nurkuje w basenie, bez szortów i bielizny! Dwa, zapadające w pamięć dźwięki ze „Szczęk” rozlegają się w mojej głowie, kiedy gramolę się na powierzchnię w przeciwnym kierunku, zdesperowana, aby się od niego oddalić. Słodka ulga powietrza wypełniającego mi płuca jest zgnieciona niepokojem, wywołanym byciem ściganą przez nagiego nieznajomego. - Och mój Boże! Co ty robisz? Gwałtowny krzyk wydostaje się z moich ust wraz z pozostałą resztką oddechu, kiedy płynę w stronę drabinki, ledwo mu uciekając. Wyskakuję z basenu z nadludzką szybkością. Owijam się ramionami i gramolę się w stronę domku przy basenie, serce mi pędzi, a całe ciało się trzęsie, kiedy szperam za ręcznikiem. - Woda jest dzisiaj świetna. – Rozbrzmiewa za mną jego głos. Odwracam się gwałtownie i sapię, a oczy wychodzą mi z orbit. Kilkadziesiąt centymetrów dalej wita mnie mokre, nagie, grzeszne-jak-gorącydeser-lodowy-z-polewą-krówkową ciało. Dłonie ma zwinięte w pięści, a ręce swobodnie skrzyżowane w nadgarstkach i zasłania nimi swój interes. Stoi przede mną idealna okładka „Sports Illustrated”, a jedyne co chcę zrobić, to zdzielić go w twarz i zetrzeć mu ten głupi uśmieszek. Następnie, oczywiście,

chcę na niego wskoczyć, i ocierać się o niego każdą wrażliwą częścią ciała, ponieważ w tej chwili jestem tak wkurzona, i tak napalona, że znów muszę zanurkować w basenie, zanim ulegnę samozapłonowi. - Kończ co masz kończyć i wynoś się – mamroczę, rzucając mu ręcznik i tupiąc, idę w kierunku domu. Po drodze mijam Swarleya, który leżakuje sobie na krześle wypoczynkowym przy basenie. - Zły, demoniczny pies! – besztam go. *** Mając nadzieję, że już go nie ma, ściągam długie, mokre włosy w kucyk i na paluszkach schodzę na dół, w suchej parze szortów i zielonej koszulce z Irlandii, na której jest napisane „Dublin, twoja przyjemność.” Niestety nie dodaje ona irlandzkiego szczęścia. On nadal tu jest, siedzi sobie na stołku w kuchni. Wstaje, kiedy widzi, że się zbliżam. - Hej, myślę, że źle rozpoczęliśmy – mówi z megawatowym uśmiechem. - Skończyłeś? – pytam, opierając się o szafki z dłonią na biodrze. - Skończyłem? - Z basenem? – mówię z irytacją. Przewraca oczami. - Pewnie, skończyłem. - Co to ma niby znaczyć? Marszczy twarz, jakby był gotowy aby mi coś powiedzieć, ale w tylnej kieszeni wibruje mi telefon. - Halo? - Cześć Sydney. Tu Elizabeth. Właśnie wysiedliśmy z samolotu i chciałam się upewnić, że zaaklimatyzowałaś się w domu, i że nie masz jakichś problemów z Swarleyem. - Um, Swarley miał jakieś… uch… problemy z żołądkiem dziś rano, więc zabrałam go do doktora Abbotta. Uważa, że to tylko nerwy czy coś, i od tamtej pory z Swarleyem w porządku. – Myślę, że to zbyt wcześnie, aby mówić jej, iż może się zdarzyć tak, że do ich powrotu, Swarley będzie przywiązany łańcuchem do słupka w ogrodzie. - Och skarbie, przykro mi, że musiałaś sobie z tym radzić, ale dziękuję ci. Jeszcze jakieś kłopoty? - Niezupełnie. Aaron przyjechał dziś, żeby sprawdzić basen – mówię, mrużąc na niego oczy. Przygryza wargę, unikając kontaktu wzrokowego i pociera kark. To zachowanie jest totalnym przeciwieństwem kolesia, który godzinę temu pojawił się w drzwiach. - Aaron? Naprawdę? Nie powinno go być aż do przyszłej środy. Myślałam, że nadal dochodzi do siebie po operacji zmniejszenia żołądka. Ten biedny facet ma taką nadwagę. Myślę, że to dlatego Trevor go zatrudnił. No wiesz jak to jest, zdesperowane gospodynie domowe i gorący faceci od basenów. Tak czy siak, myślę, że w przyszłym tygodniu będziesz miała o jedno zakłócenie spokoju mniej. Masz nasze numery komórkowe. Nie wahaj się dzwonić, gdybyś miała jakiekolwiek pytania. „Aaron” przenosi do mnie swoje szeroko otwarte oczy, kiedy słucham Elizabeth i przesuwam się powoli przez kuchnię. Nie odrywając od niego oczu, sięgam za siebie w zwolnionym tempie, i łapię za rączkę dużego noża rzeźniczego, który stoi w drewnianym stojaku. - Dzięki, Elizabeth, bawcie się dobrze. Trzymając telefon w jednej dłoni, a nóż w drugiej, tak, aby wyraźnie je widział, kontynuuję oddalanie się od niego. - Słuchaj, nie wiem kim, kurwa, jesteś, ale sugeruję, abyś się stąd wynosił zanim zadzwonię na policję, albo… potnę cię! Przesuwa szybko oczy pomiędzy mną a nożem, jednak ma rozbawioną minę, a kąciki ust uniesione w górę. - Potniesz mnie? – pyta, unosząc brew.

Od niechcenia, lekkomyślnie macham nożem wokoło i warczę: - Tak, potnę cię, dźgnę, wykastruję. Jego zmrużone, niebieskie oczy migoczą, kiedy psotnie na mnie patrzy. - Wykastrujesz? - Tak, odetnę ci penisa! – przesuwam w powietrzu nożem, tworząc X. - Kastracją byłoby usunięcie moich jąde… - Wynocha! – Rzucam się w jego kierunku. Odskakuje w tył, trzymając w górze dłonie. - Okej, okej, Jezu, wyluzuj. Już idę. Idę za nim do drzwi, utrzymując bezpieczny dystans. Zatrzaskują się, a ja zamykam zasuwę. Na dźwięk pukania w szybkę, zamieram w pół obrotu. Trzyma ręce po bokach twarzy i zagląda do środka. Jego uśmiech jest seksowny, ale, zważając na okoliczności, trochę przerażający. - Chcesz jutro pojechać na plażę? Patrzę na niego wilkiem i dźgam nożem powietrze, celując w jego kierunku. Kręci głową i idzie do swojego 4Runnera. Czekam aż odjedzie, a potem wracam do kuchni. Rozdział 2 4 czerwiec 2010r. Swarley budzi mnie zdecydowanie zbyt wcześnie. Jego harmonogram żywieniowy dostosowany jest do rannych ptaszków. A takowym nie jestem. - Odejdź, psie! – jęczę, kiedy usiłuje lizać mi powieki, abym je otworzyła. Jest 6:30 i słońce zagląda przez rolety. Tęsknię za elektrycznymi, zacienionymi żaluzjami z jakimi spotkałam się podczas niektórych z moich przygód opiekunki domu. Zwiewne zasłony w oknach, które tutaj są, sugerują, że Elizabeth i Trevor wstają wraz ze słońcem. - Dobra już, nakarmmy cię. Ciężko jest się na niego wkurzać, bynajmniej za to. Nie jadł od dwudziestu czterech godzin, wedle zaleceń doktora Abbotta, co mi przypomina, że może dzisiaj złożyć nam wizytę domową. Swarley powinien pójść na spacer lub pobiegać godzinę po jedzeniu, więc przebieram się w szorty do biegania i bokserkę. Ściągam włosy w kucyk i wpatruję się w piwne oczy, patrzące na mnie z lustra. Mój wędrujący umysł widzi inne odbicie – najbardziej uderzające, niebieskie tęczówki jakie w życiu widziałam. Jego uśmiech, zmierzwione, złoto blond włosy i to ciało… och rany. Wybrzuszone mięśnie. Silna szczęka. Pełne usta. Potrząsając głową usiłuję wypędzić ten absurd z umysłu. Dziś jest nowy dzień i muszę wierzyć, że będzie mniej… gówniany. Przewijam maile i wiadomości, sącząc na tarasie wodę kokosową. Oczywiście jest tam jedna od Avery. Hej Sam, przepraszam, że nie oddzwoniłam poprzedniej nocy. Wyszłam z kilkoma przyjaciółmi i skończyłam na tym, że wypiłam za dużo i obudziłam się… cóż, jestem pewna, że możesz zgadnąć  Zadzwoń później, myślę, że masz historię do skończenia :D - Okej, psie, jest 7:30. Zróbmy to, abyśmy mogli wrócić i na resztę dnia usadzić nasze tyłki przy basenie. Nie tylko byłam w liceum w drużynie pływackiej, ale grałam także w piłkę nożną. W college’u uczestniczyłam w wewnętrznej drużynie piłki nożnej, koszykówki i flagowego futbolu. Jednakże bieganie nigdy nie było wybieraną przeze mnie aktywnością fizyczną. Uderzanie stopami o chodnik przez wiele kilometrów nie „oczyszcza mi głowy”. Jestem pewna, że ortopedzi kochają biegaczy – wymiana stawów przed pięćdziesiątką. Spasuję, dziękuję bardzo. Stojąc na przednim ganku, zapinam Swarleya w uprzęż. - Biegniemy trzy kilometry, a potem spacerkiem do domu. Jeśli potrzebujesz więcej ćwiczeń niż to, to przymocuję twój nadpobudliwy tyłek do bieżni na resztę popołudnia. Kapujesz?

- Mogłabyś po prostu przywiązać jego smycz do zderzaka i pojeździć po mieście. Odwracam się gwałtownie z szeroko otwartymi oczami. Stoi za mną doktor Abbott, a Swarley rzuca się, aby bezpośrednio przywitać się z jego kroczem, znowu. - Szlag! Wystraszyłeś mnie. Ja… ja tylko… - Żartowałaś? Mam nadzieję. – Uśmiecha się. Jego granatowa koszulka jest mokra i przylega do smukłej figury biegacza, a szorty są zbyt krótkie jak na jego długie nogi. Ale znów, moje są prawdopodobnie zbyt krótkie aby w ogóle biegać w nich publicznie. Jego ciemna czupryna przykleiła mu się do czoła i ocieka potem w dół zarumienionej twarzy. Jego nieodparty, niewinny urok przywodzi uśmiech na moją twarz. - Taa, przynajmniej dzisiaj żartuję. - Wczoraj było ciężko? – Chichocze. - Wydarzyło się zdecydowanie kilka nieoczekiwanych wypadków, poczynając od wycieczki do twojego gabinetu. – Oferuję mu uśmieszek z mocno zaciśniętymi ustami i ze skrzyżowanymi na piersi rękoma. Przykuca i żartobliwie pociera Swarleya za uszami. - Dobrze dziś wyglądasz, wielkoludzie. – Swarley szaleje, liżąc go. Całe jego ciało wije się z podekscytowania. - Nie mieliśmy więcej bałaganu od zeszłego poranka, a on wciągnął swoje śniadanie godzinę temu. - Więc trzy kilometry, hm? – pyta. - Taa, to mój dzisiejszy limit. – Przytakuję. - Cóż, to mniej więcej tyle ile mi zostało, zanim będę musiał szykować się do pracy. Chcesz towarzystwa? - Doktorze Abbott, nie chcę cię spowolniać. - Dane, i już przebiegłem dwanaście kilometrów. Myślę, że spowolnienie będzie dobre. – Przenosi ciężar ciała z nogi na nogę i rozciąga uda. Zacieśniając kucyk, rozważam jego ofertę. Z pozostałymi mi tutaj dwudziestoma dziewięcioma dniami i z całkowicie nieprzewidywalnym kundlem, to może nie być zły pomysł, aby wejść w dobre stosunki z uroczym weterynarzem, który mieszka w okolicy. - No weź, to tylko jogging. – Opiera dłoń na biodrze i przechyla głowę. Przytakuję. - Dobra, ale jestem poważna. Nogi przyczepione do tego mierzącego metr sześćdziesiąt siedem ciała muszą pracować dwa razy mocniej, aby dotrzymać kroku twojemu metrowi dziewięćdziesiąt osiem. - Metr dziewięćdziesiąt dwa i zwolnię. Na końcu podjazdu skręcamy na północ, i Dane zaczyna zabawę w dwadzieścia pytań. - Więc, skąd znasz Trevora i Elizabeth? - Elizabeth jest siostrą mojego ojca. - Skąd jesteś? - Illinois. Śmieje się. - Dziewczyna ze Środkowego Zachodu, hm? - Taa, taa, dziewczyna ze Środkowego Zachodu. – Usiłuję powstrzymać uśmiech, ale nie mogę. - Poszłaś do college’u? - Tak. - To niezbyt rozbudowana odpowiedź. – Jego głos jest głęboki od sarkazmu, i ani trochę ociężały z powodu jego dwunastokilometrowego biegu. Zazwyczaj nie jestem gadatliwa podczas joggingu, nie mam wystarczająco dużo tlenu. - Uniwersytet Iowa. Historia sztuki. Moja mama umarła. Tata jest ministrem. Mam młodszą siostrę. Twoja kolej. Dane się śmieje. - To jak jogging z robotem. Swarley ma w tej chwili więcej entuzjazmu niż ty. Zatrzymuję się, kiedy Swarley pociąga mnie na bok, aby się załatwić.

- Kupa wygląda dobrze. – Szczerzy się Dane. Zbieram kupę do torby i biegniemy dalej. - Medycyna weterynaryjna na Uniwersytecie w Dublinie. Rodzice mieszkają w Los Angeles. Młodszy brat w Seattle. Starsza siostra w San Jose. Patrzy na mnie z ukosa, ale nie mówię nic w odpowiedzi, on też nic nie dodaje, więc biegniemy w ciszy. - Tutaj mieszkam. – Wskazuje w prawo na dwupiętrowy dom z cegły. Pochylam się, opierając dłonie na kolanach i łapię oddech, kiedy Swarley unosi nogę na wszystko i na nic. - Mogę dać ci jakąś wodę zanim ruszysz z powrotem? - Dzięki, ale ze mną dobrze. Chodź, Swarley. - Podobał mi się nasz jogging… um… może moglibyśmy kiedyś to powtórzyć? – Dane przenosi ciężar ciała z nogi na nogę. To musi być nerwowy nawyk, albo może musi skorzystać z łazienki. - Pewnie. Swarley będzie zachwycony. Cóż, wiesz gdzie nas znaleźć. - Pa, Sydney. - Narka. *** Zatrzymuję się tak szybko, jak skręcamy w stronę długiego podjazdu prowadzącego do domu Elizabeth i Trevora. Przy chodniku przed domem zaparkowana jest znajoma Toyota 4Runner. Szlag! - Okej, psie, kiedy powiem, że masz atakować, lepiej żebyś posłuchał. Idę wzdłuż podjazdu i kiedy wychodzę zza jego 4Runnera, zostaję zaskoczona widokiem na tarasie. Pseudo koleś od basenów siedzi na schodach, trzymając bukiet polnych kwiatów, a obok niego jest uchwyt na napoje z kubkami w środku i biała torba. - Atakuj – szepczę, puszczając smycz. Swarley biegnie po schodach i zaczyna lizać twarz kolesia od basenu. Głupi pies. Nie-mogę-się-doczekać-kiedy-znowu-cię-zobaczę-uśmiech, który przecina jego twarz, topi moją determinację i te niebieskie tęczówki… Mój Boże, odbierają mi głos. - Pomyślałem, że powinniśmy zawrzeć rozejm, zanim będziesz miała dostęp do jakichś sztućców. – Oblizuje te pełne, czerwone usta, a mój język naśladuje jego. Łapiąc się na tym, zagryzam wargi, formując je w ciasny uśmiech. - Mmm… mądrze. – Podchodzę bliżej. Swarley znajduje kawałek cienia blisko drzwi i pada. Facet wstaje i wyciąga do mnie kwiaty. - Rozejm? Ten koleś jest bardziej niż nie do odparcia mając na sobie szorty w czarno-szare paski i czarną koszulkę, eksponującą mięśnie, a aviotorki zwisają mu z przodu. Wszystko w nim krzyczy „niebezpiecznie seksowny”. Jednakże dzisiaj jestem głucha. Przyciągam jaskrawe kwiaty do nosa i mijam go. - Jak mam cię nazywać? Odwracam głowę i unoszę w pytaniu brew, a jego uśmiech się podwaja. - Lautner Sullivan. Idę dalej, aby otworzyć drzwi i nie oglądam się ponownie. Swarley się zrywa i kieruje się do kuchni. - Nie zamierzasz zaprosić mnie do środka? Zatrzymując się w połowie drogi, rozważam czy rozsądnie jest zaprosić całkowicie obcą osobę do domu, który do mnie nie należy. Okej, zrobiłam to wczoraj, ale całkowicie pod fałszywym pretekstem. Wykręcając usta, wzruszam ramionami. - To zależy. Co jest w torbie? - Ciasto wiśniowo-migdałowe.

Łapię torbę i zerkam do środka. Pozamiatane. Oficjalnie zostaje zaproszony do środka, a jeśli w jednym z tych czterech kubków jest chai tea latte *1, to padnę na kolana i zafunduję mu najlepsze obciąganko jakie kiedykolwiek miał. - Ty pierwszy. – Szczerzę się i odwracam, aby go przepuścić. - Dziękuję…? - Sydney. – Nasze oczy się spotykają. - Tak jak podejrzewałem. Piękne imię dla pięknej kobiety. Och Jezzzu, nie jest dobrze… w ogóle nie jest dobrze. W kuchni, Lautner zajmuje miejsce przy blacie, a ja wyciągam z szafki talerze. - Mam nadzieję, że przyniosłem coś, co lubisz. Mam czystą kawę bezkofeinową, frappe, zieloną herbatę i chai tea latte. Chai tea latte? Och dobry Boże! Jeden z talerzy wyślizguje mi się z dłoni i uderza o blat. Ale jakimś cudem nie rozbija się. - Cholera! - Przepraszam, jesteś prawdopodobnie dziewczyną pijącą sok pomarańczowy, hm? Sydney! Ogarnij się… w przenośni i dosłownie. Całe moje ciało się ociepla, a twarz sie rumieni. Nie mogę na niego patrzeć bez myślenia o zrobieniu mu laski. Jestem całkiem pewna, że nigdy więcej nie wypiję żadnej chai tea latte bez myślenia o obciąganiu Lautnerowi. Szlag! Mam nadzieję, że nie potrafi czytać w myślach. - Czy coś nie tak? - Nie. – Odchrząkuję, szybko dochodząc do siebie, i rozkładając ciasto na talerze bez nawiązywania kontaktu wzrokowego. - Jesteś pewna? Wydajesz się… sfrustrowana. *1 Chai Tea Latte to zachwycająca kompozycja herbaty i spienionego mleka zwieńczona nutą orientalnych przypraw - cynamonu, imbiru, kardamonu i goździków. Ten oryginalny napój, pochodzący z Indii, swoją barwą i konsystencją przypomina Cappuccino. - Świetnie, ze mną… po prostu… świetnie. Chai tea latte poproszę. – Odzyskuję trochę spokoju i patrzę na niego, biorąc kawałek ciasta. Jest takie dobre! Wygląda na usatysfakcjonowanego moim wyznaniem, przesuwa do mnie moją herbatę i zaczyna jeść. - No więc, zakładam, że opiekujesz się psem pod nieobecność właścicieli? Przełykam i przytakuję. - Pilnuję domu. Przyjemność z opiekowania się psem jest tylko bonusem. - Nie jesteś fanką psów? – pyta z wiedzącym uśmieszkiem. - Nie, lubię je. Nie jestem tylko pewna, czy jestem fanką Swarleya. - Może zyskuje przy bliższym poznaniu, jak ja. Dławię się herbatą, ponieważ nie wierzę, że właśnie to powiedział. Desperacko usiłuję nie wyobrażać sobie go nago, co ciężko zrobić, ponieważ tak właściwie widziałam go nago. Dlaczego musiał to powiedzieć? Czyta w moim brudnym umyśle? - Z tobą okej? Przytakuję, zakrywając usta i tłumiąc kaszel. Kim do cholery jest ten koleś i dlaczego tak na mnie wpływa? Pamiętaj, Sydney, faceci są jak wężopodobne rozproszenie uwagi, bajki nie istnieją, a ty masz alergię na magiczny pył. - Ze mną… dobrze. Swarley, w świecie, w którym psy uznawane są za członków rodziny, jest moim kuzynem. Właściciele domu, Elizabeth i Trevor to moja ciocia i wujek. Wyszło tak, że chciałam być na Zachodnim Wybrzeżu, bliżej siostry, w tym samy czasie, kiedy oni potrzebowali opiekunki domu i psa, na czas ich miesięcznej podróży po Europie.

Lautner sączy napój i przytakuje. - Cóż, szczęściarz ze mnie. - Taa, a propos… przejdźmy do tego, co do tej pory olewaliśmy. Kim jesteś i co tu wczoraj robiłeś? – pytam, siadając na blacie i upewniając się, aby pozostawić pomiędzy nami puste krzesło. Nie ufam mu jeszcze, ale co gorsze… nie ufam sobie, kiedy jest blisko. Kończy przeżuwać i szelmowski uśmieszek wykrzywia kąciku jego ust. - To w sumie zabawna historia, mój przyjaciel wprowadził się do domu przy 1109 SW Vine. Nie zapisałem adresu, kierowałem się pamięcią i, jak wiesz, ten dom znajduje się na… - 1109 NW Vine – kończę. – Więc znalazłeś się zwyczajnie pod złym adresem? - Szalone, hm? - Nie. Szaleństwem jest podszywanie się pod faceta od basenów, abyś mógł prześladować niczego niepodejrzewającą kobietę, która zatrzymała się sama w domu kogoś innego. Wykręca usta i drapie się po brodzie. - Cóż, kiedy tak to ujmujesz, to brzmi to, jakbym był jakimś drapieżnikiem. - A jak dokładnie wytłumaczyłbyś wczorajsze wydarzenia? - Unoszę na niego brew i sączę herbatę. Wsuwa żartobliwie język w kącik ust i przez chwilę kieruje oczy na sufit. Potem jasnoniebieskie tęczówki spotykają moje, a jego twarz mięknie. - Chłopak poznaje dziewczynę. Chłopak fizycznie czuje, jakby brakowało mu tchu, ponieważ dziewczyna przed nim jest po prostu oszołamiająca, całkowicie... zapierająca dech. Chłopaka bierze w posiadanie nieznajome uczucie – strach. Strach, że źle skręcił, ale z dobrych powodów. Strach, że moment zniknie, i że przez resztę życia będzie żył z nieznośną agonią zrodzoną z chwytającego za duszę „co jeśli?” Rozchylam usta i mrugam wielokrotnie. Oniemiałam. Co jeśli? Cisza wisi w powietrzu, jak ciężka chmura czekająca aby pęknąć. Gapię się na niego, ale ma opuszczoną głowę, patrząc na talerz i przesuwa po nim palcami kilka okruszków. Ryzykuje zerknięcie na mnie i widzę coś w jego ponurej minie, coś, czego jeszcze nie widziałam – wrażliwość. Marszczę twarz i mrużę oczy. - Najgorszy na świecie tekst na podryw. Jasna dupa! Najlepszy na ŚWIECIE tekst na podryw! Zatracam się w tych niebieskich tęczówkach, ale on nie przytrzymuje mojego spojrzenia. Spogląda w talerz i wzrusza ramionami z małym cieniem uśmiechu. - Nie możesz winić chłopaka za to, że próbuje. - Prawda. Ale twoje ckliwe – właściwie, w stylu boomboxa-nad-głową-ibaneru-na-niebie-którego-żaden-koleś-nigdy-nie-pobije – wyjaśnienie nie tłumaczy dlaczego niemal pozwoliłeś mi utonąć, zanim wskoczyłeś za mną do basenu… całkowicie nagi. Tym razem to jego zmrużone oczy strzelają do mnie. Wysuwa głowę do przodu, a jego szczęka opada. - Utonąć? Taa, racja. – Śmieje się. – Ponieważ ludzie którzy toną, siedzą sobie ze skrzyżowanymi nogami na dnie basenu, trzymając założone na nogach ręce. - Wszystko jedno. – Macham dłonią w lekceważącym geście. – Ale nadal nie wyjaśnia to wskoczenia nago do basenu. - Igrałaś sobie, więc pomyślałem, że ja też to zrobię. Nie zgrywaj mi tu cnotki niewydymki. Pieprzyłaś mnie spojrzeniem od chwili, kiedy otworzyłaś drzwi, a kiedy ściągnąłem koszulkę, było tak, jakby nic powyżej mojej szyi nie istniało. - Pieprzyłam cię oczami? Nie schlebiaj sobie. – Wstaję i zabieram nasze

talerze do zlewu. Totalnie pieprzyłam go wzrokiem, no ale weźcie… to bardzo nie dżentelmeńskie z jego strony, aby mi to wypominać. - Sądzę, że będziemy musieli się po prostu zgodzić, że się nie zgadzamy. Jednakże przyznam, że mogłem lekko przegiąć wskakując nago do basenu. – Trzyma kciuk i palec wskazujący kilka centymetrów od siebie. Ucieka mi bardzo niegodne damy parsknięcie. - Rany, co sprawia, że tak myślisz? Przygryza paznokieć kciuka i uśmiecha się. - Powiedziałbym, że ten rzeźniczy nóż. Naprawdę sądziłaś, że stanowiłem zagrożenie? Opieram się o blat i uśmiecham się. - Nie. Igrałeś sobie, więc pomyślałem, że też to zrobię. - Touché, Sydney. – Pochłania mnie błyszczące odbicie jego oczu i swobodny uśmiech na ustach. Wstaje i porusza się w moją stronę z powolną ostrożnością. Jestem jak zamrożona, odrętwiała i całkowicie zaczarowana niebieskimi tęczówkami. Jesteśmy tak blisko, że mogę poczuć na twarzy ciepło jego oddechu. Podskakuję, czując na brodzie dotyk jego kciuka. - Okruszek – szepcze, ścierając go. Mój mózg krzyczy „powiedz coś!” - Chodźmy. - Co? Gdzie? – Kręcę głową, aby oczyścić moje zamglenie, które tworzy w mojej pełnej zamętu głowie jego bliska obecność. Cofa się, a ja wciągam szybki oddech, aby powstrzymać się od uschnięcia. Sposób, w jaki mimowolnie moje ciało na niego odpowiada jest magnetyczny i alarmująco niebezpieczny. Wycofując się jeszcze o kilka kroków, opiera się o blat naprzeciwko mnie. - Na plażę. - Nie mogę jechać z tobą na plażę – odcinam się bez wahania. - Dlaczego nie? Dlaczego nie mogę jechać na plażę z Lautnerem? Nie wiem, moja intuicja podpowiada mi, że ma to coś wspólnego z instynktem samozachowawczym. To jedna rzecz, a poza tym, jest to poprawna odpowiedź dla osoby, którą znam od dwóch sekund. Kto przy zdrowych zmysłach zrobiłby coś tak lekkomyślnego, jak powiedzenie „a co mi tam” i wskoczył do samochodu nieznajomego, ponieważ powiedział „co jeśli”? Ja. Oto kto. Ledwo zdolna powściągnąć moje nerwowe podekscytowanie, owijam długie włosy wokół palca i szczerzę się tym możesz-być-Tedem-Bundy-alepierdolić-to-i-tak-z-toba-jadę uśmiechem2. - Wezmę strój kąpielowy. *** - To wariactwo. - Przeskakuję po schodach tarasu i zakładam torbę na ramię. Lautner opiera się o przód swojego 4Runnera z jedną nogą swobodnie skrzyżowaną na drugiej. Ukłucie rozczarowania zagraża mojemu promiennemu uśmiechowi, kiedy widzę, że chowa te hipnotyzujące, niebieskie tęczówki za okularami przeciwsłonecznymi. Ale szybko dochodzę do siebie, kiedy rozchyla usta w najbardziej zaraźliwym uśmiechu. - Ciężko mi nazwać dzień na plaży wariactwem. – Otwiera drzwi pasażera i bierze ode mnie torbę, muskając palcami moje nagie ramię. Oddech mi się rwie z powodu jego elektryzującego dotyku i rozciągam usta w ciasnym uśmiechu, aby ukryć nerwowość. - Dziękuję – szepczę, oddając torbę. Wrzuca ją na tył i zatrzaskuje drzwi. Facet, któremu mniej niż dwadzieścia cztery godziny temu groziłam nożem, zabiera mnie na plażę. Przejął kontrolę nad moją zdolnością rozumowania. Kieruję się impulsem i to jest radosne, wyzwalające i wariackie. Co jeśli

*2 Ted Bundy, właśc. Theodore Robert Bundy – amerykański seryjny morderca. Był jednym z najkrwawszych seryjnych morderców w historii USA. W latach 1974-1978 zabił wiele młodych zwykle przy użyciu tępego narzędzia, czasami przez uduszenie.

kobiet,

wywabia mnie z bezpiecznego miejsca, aby mnie zgwałcić, pociąć na malutkie kawałeczki i wyrzucić moje ciało do oceanu? Może oglądam zbyt dużo Dextera *3. Dźwięk zatrzaskujących się drzwi kierowcy wysyła przez moje ciało dreszcz zwątpienia. Serce pędzi mi w piersi, żołądek mam zaciśnięty w supeł, a płuca walczą o powietrze. Jego dłoń ląduje na mojej, którą tak mocno zaciskam na ciemno grafitowym, skórzanym podłokietniku, że zbielały mi kostki. - Wszystko okej? Skupiam spojrzenie na jego dłoni. Piekące uczucie jego dotyku zabija moje skupienie. Czy on ma gorączkę? Dlaczego jest taki gorący? Może jestem chora. Czuję dreszcze i jestem nieco zdezorientowana. Przeciągam oczy do jego twarzy. Przesuwa okulary na czubek głowy. - Sydney? Niebieskie tęczówki. Są cholernie nie do opisania. To bardziej odczucie. Moje dreszcze się rozwijają, a krew przepływa przez ciało, rozgrzewając powierzchnię aż połyskuje. Nie uciekają żadne słowa, jedynie nikły szept usatysfakcjonowanego westchnienia, kiedy moje ciało relaksuje się. Jest tak, jakby cała cudowność i nostalgia najbardziej surrealistycznych miejsc na ziemi została pochwycona, a następnie uwolniona w jego spojrzeniu. To szalone, wiem, ale są niebieskie oczy i jeszcze niebieskie oczy. To tak, jakby Bóg zdecydował się dać jednemu człowiekowi nieskończenie piękne tęczówki, które są jak przejście do wieczności, rzut oka na niebo, a ja właśnie na niego patrzę. To jedyne wyjaśnienie, ponieważ to niemożliwe – albo nie fair – aby mieć tak zapadające w pamięć oczy. - Dobrze… - To wszystko co mam. Jedno słowo. Zsuwa okulary ponownie na oczy, odsuwa rękę z mojej i uruchamia silnik. Pierdolone oczy Meduzy! Weź się ogarnij, Syd. - Wyglądasz na trochę zdenerwowaną, to wszystko. – Wrzuca bieg. *3 Dexter – amerykański serial telewizyjny. Akcja serialu skupia się wokół Dextera Morgana. Bohater za dnia pracuje jako analityk śladów krwi w Miami Metro Police Department, nocą jest seryjnym mordercą. - Zdenerwowana? Dlaczego miałabym być zdenerwowana? To nie tak, że jadę na plażę z totalnie obcą osobą, która może mnie zgwałcić, pokroić moje ciało i nakarmić mną rekiny. Głęboki, przerywany chichot rozbrzmiewa z jego klatki piersiowej. - Sydney, nie zamierzam cię zgwałcić. I…? Wisi pomiędzy nami upiorna cisza, kiedy rzucam mu spojrzenie z ukosa. Jest skupiony na drodze, a jego mały, krzywy uśmiech jest pełen psot. - I…? – Przechylam głowę w jego stronę, czekając na bardziej pokrzepiającą odpowiedź. - I co? - I mam niby być pocieszona wiedząc, że moje dziewictwo pozostanie nietknięte, kiedy zostanę zmasakrowana i przerobiona na karmę dla rekinów? Głowa Lautnera szarpie się w moją stronę. - Jesteś dziewicą? – podkreśla ostatnie słowo podniesionym głosem. - Nie, oczywiście, że nie. To tylko takie powiedzenie. Kręci głową. - „Zdenerwowany jak kot z długim ogonem w pokoju pełnym bujanych krzeseł” to powiedzenie. „Moje dziewictwo zostanie nietknięte” to nie porzekadło. To deklaracja… duże wyjawienie sekretu. Ale to nie jest powiedzenie.

Wzruszam ramieniem i wyglądam przez okno. - Taa, cóż, może nie tam, skąd pochodzisz. - Sydney, to okej jeśli jesteś dzie… - Nie jestem dziewicą! Jezu! Co mam zrobić, abyś w to uwierzył? - Cóż… - Jego nowy uśmieszek przepleciony jest diabelskimi intencjami, kiedy wysuwa język, aby zwilżyć pełne wargi, zanim przygryza krawędź dolnej. - Nie ma szans – zapewniam. - Okej – mamrocze. - Mówię poważnie. Nie prześpię się z tobą. - Powiedziałem okej. – Śmieje się, poruszając nieznaczenie głową w przód i w tył. - Nie, ty nie powiedziałeś tylko „okej”, powiedziałeś „okej” – naśladuję go: - ale to co miałeś na myśli, to „cokolwiek, maleńka, ale wiesz że nigdy nie będziesz w stanie oprzeć się mojemu hipnotyzującemu seksapilowi”. Śmiech wybucha głęboko z jego brzucha, jakby właśnie usłyszał najbardziej niesamowity żart na świecie. - Boże, Sydney, jesteś prawdziwą choleryczką. Ciepła bryza porusza i szarpie moimi włosami kiedy przyspieszamy, wyjeżdżając z miasta. Odplątuję włosy z nadgarstka i ściągam dzikie loki w kucyk. - Możemy zamknąć okna – oferuje Lautner. - Nie ma mowy. Skoro nie jedziemy na plażę kabrioletem, to opuszczone okna są podstawą. A tak w ogóle, to na jaką plażę jedziemy? - Nie jestem jeszcze pewien. Pomyślałem sobie, że skierujemy się na zachód, autostradą numer jeden, a potem zobaczymy które fale, stąd do Santa Cruz, nas przywołają. Zmieniający się widok zielonych szczytów i dolin naszpikowany kolorowymi pozostałościami wiosennych kwiatów wzdłuż krętej drogi jest spektakularny. Widziałam ocean niezliczoną ilość razy, ale nadal drżę z powodu lekkomyślnego oczekiwania, kiedy jedziemy w stronę wzrastającej linii brzegowej Kalifornii. - No więc Sydney, masz jakieś nazwisko, czy jesteś jedną z tych sław, które używają tylko imienia? – Gładki głos Lautnera przesącza się przez brzęczenie wiatru w moich uszach. - Montgomery. – Szczerzę się, wyglądając przez okno. - Cóż, Sydney Montgomery, jesteś z Kalifornii? – Jego formalny głos ankietera jest zabawny. - Z Illinois. Od ukończenia szkoły, przez ostatnie kilka lat zajmowałam się pilnowaniem domów na całym świecie. Byłam w stanie zobaczyć najbardziej niesamowite miejsca, ale jak powiedziałam wcześniej, tego lata chciałam być bliżej siostry. Jest masażystką w Los Angeles, więc wakacje Elizabeth i Trevora zgrały się idealnie w czasie. - Hmm… na jakim college’u zdobyłaś swój tytuł opiekunki domów? Odpowiadam na jego rzucone z ukosa spojrzenie i głupkowaty uśmiech przewróceniem oczu. - Na Uniwersytecie Iowa. Mam licencjat z historii sztuki, ale moja wymarzona praca wymaga trochę więcej wykształcenia, i o wiele więcej kasy, więc robię sobie kilka lat przerwy, aby zaoszczędzić. Utrzymując oczy na drodze, przytakuje. - Taa, to szalone jak dużo pieniędzy trzeba, aby zdobyć dobrą pracę, albo pracę marzeń… - Spogląda na mnie z uniesionymi brwiami - … którą jest? Niemożliwe jest, abym ukryła mój entuzjazm i na mojej twarzy pojawia się szeroki uśmiech. - Kustosz w muzeum. - Ach, więc jesteś pozującym na artystkę typem? - Niekoniecznie pozującym na artystkę, to znaczy, lubię rysować i kocham fotografię, ale historia sztuki jest moją pasją. Mogę spędzić cały dzień na poszukiwaniach i nigdy się tym nie znudzić. Profesorowie z college’u mówili, że mam dryg do organizowania i dobre oko do unikatowych rzeczy. Co

jest ironiczne, ponieważ w domu jestem bałaganiarą. Tak czy siak, gdzieś po drodze nastawiłam się na zostanie kustoszem i nigdy nie oglądałam się za siebie. – Zsuwam japonki i opieram stopę o deskę rozdzielczą. Lautner jest cicho, jakby przetwarzał to, co właśnie mu powiedziałam. - No więc, jaka jest twoja historia? Jak to jest, że dorosły facet nie ma nic lepszego do roboty w czwartek, niż jechać na plażę z obcą osobą? - Dobre pytanie, i masz rację… jesteś trochę dziwna *4. - Zamknij się! – Szczypię paznokciami napiętą skórę jego ręki. Mogę jedynie udawać, że jestem urażona, kiedy ma na twarzy tak towarzyski uśmiech. - Mam przerwę, przynajmniej przez kolejne półtora tygodnia. - Przerwę, hm… mówimy o przerwie od wiezienia, czy… Szybko łapie i ściska moje kolano. Pisk, który mi ucieka, grozi roztrzaskaniem przedniej szyby. Uwalnia moją nogę, ale ciepło jego dotyku nadal utrzymuje się na mojej skórze. - Tak dla twojej informacji, przygotowuję się, aby rozpocząć staż jako pediatra. Nie mogłabym być w większym szoku, gdyby samochodowi wyrosły skrzydła i poniósł nas na księżyc. Lautner ma na twarzy żartobliwy uśmiech, nie arogancki, ale pewny siebie. - Jesteś lekarzem? – Nie mogę ukryć moich szeroko otwartych oczu. - Tak. – Posyła mi kolejne ukośne spojrzenie i przewraca oczami. - Nie bądź taka zaskoczona. Przenoszę spojrzenie na drogę i wzdycham. - Hmmm, to jest… - Niesamowite? Zajebiste? Fascynujące? Wspaniałe? Cudowne? Zaciskam usta i kręcę głową. - Nie… zamierzałam powiedzieć niespodziewane. - Och, cóż, nienawidzę być przewidywalny. Jednakże, jestem nieco rozczarowany twoją reakcją. Ostatecznie, czy nie uczyłaś się aby dostrzegać nieoszlifowane diamenty? Śmieję się na głos. *4 Gra słów, Sydney mówi „stranger” – obca osoba, nieznajomy, a Lautner „strange” – dziwny. - O rany! Nazywasz się nieoszlifowanym diamentem? Wzrusza ramionami. - Pewnie, czemu nie? Jestem, co najmniej, uznawany za dobrą partię. Dobra partia? Czy to możliwe, aby spotkać dwie „dobre partie” w mniej niż dwadzieścia cztery godziny? Krzyżuję ręce na piersi i obserwuję pagórkowe tereny, które mijamy. - Możesz sobie nią być. Nie to, że mnie to obchodzi. Nie szukam dobrej partii wśród nikogo i niczego. - Wobec tego możesz mieć problem. Wszyscy jesteśmy niczego nie podejrzewającymi rybami w morzu, które są wabione pokusą. Prycham. - Jeśli nazywasz się przynętą, to przyznam, że jesteś rozpraszający, kłopotliwy, irytujący… ale kuszący? Nie. Chętnie wpłynę w sieć kiedy będę gotowa, ale to nie nastąpi w najbliższej przyszłości. Nie chcę zabrzmieć jak skorupiak, ale nie mam teraz czasu na rybaka. Ryczy hałaśliwym śmiechem. - Skorupiak? Boże, Sydney, jesteś zbyt wymagająca. Obmywa mnie ciepłe uczucie zadowolenia. Lautner nie śmieje się ze mnie. On łapie moje dziwne poczucie humoru, co stawia go w małej, acz elitarnej grupie osób. Autentyczność często jest iluzją, jednak w tym momencie, bycie sobą nigdy nie było tak prawdziwe. - Bez obaw, Sydney. Ja też nie szukam rozproszenia uwagi. Mam przed sobą trzy lata pracy i wyrabiania wielu nadgodzin, a także mnóstwo wezwań na telefon. Ktoś taki jak ty nie byłby dobrą rzeczą. - Ałć! – udaję urażoną, przyciskając płaską dłoń do piersi.

Kręci głową. - Wiesz co mam na myśli. Kobiety potrafią być małymi, diabelskimi kusicielkami i myślę, że dokładnie taka jesteś pod tym nieskazitelnym, niewinnym wizerunkiem dziewczyny ze Środkowego Zachodu. To moja kolej, aby się zaśmiać. - Wszystko jedno. Nie mogę go mentalnie ogarnąć. W jednej minucie jest intensywnie emocjonalny, mówiąc rzeczy, które słyszy sie tylko w filmach, a potem w kolejnej jest pewny siebie i powściągliwy. - Okej. Co byś dzisiaj robił, gdybyś wczoraj mnie nie poznał? Wzrusza ramionami. - Łatwizna, surfowałbym. - Więc nie zaplanowałeś tego dnia specjalnie dla mnie? - Nie schlebiaj sobie. Jak powiedziałem, wiele się dzieje w moim życiu. Nie mam czasu na wielkie, romantyczne gesty. Och, ma gładką gadkę. Zasysam powietrze i zagryzam górną wargę, aby utrzymać naturalną reakcję. Zdecydowanie dowodzi tego, że jest godnym przeciwnikiem. - Wobec tego, jak nazwiesz to ciasto i herbatę dziś rano? – Unoszę jedną brew. Utrzymując oczy na drodze, szeroko się uśmiecha. - Śniadaniem. - A kwiaty? - Chwilowym zanikiem poczytalności. – Spogląda na mnie z uśmieszkiem. – Ale nie przeszkadza mi to. Granica pomiędzy niepoczytalnością, a geniuszem często jest zamazana. - Taa, to poniekąd to co myślałam, kiedy zgodziłam się dzisiaj z tobą przyjechać. Trzyma kierownicę lewą dłonią, a prawą przesuwa na moje siedzenie i kładzie dłoń z tyłu zagłówka. - Że to było genialne? Próbuję nie patrzeć w tył na jego herkulesową rękę. - Albo szalone – mamroczę, napinając się z powodu jego bliskiej obecności. Reszta drogi jest spokojna. Żadne z nas dużo nie mówi, ale nie jest to niezręczna cisza. Mix muzyki rozlega się z głośników i łapię się na tym, że chcę śpiewać razem z nią, ale nie jestem pewna siebie jeśli chodzi o mój głos, ani o reakcję Lautnera. To może być zbyt prawdziwe. Nadbrzeżna podróż autostradą numer jeden jest pełna zapierających dech, panoramicznych widoków Pacyfiku. Białe grzbiety fal rozbijają się o gładkie, piaszczyste plaże. Czaple i rybitwy żerują w płytkiej wodzie. Wędkarze i żaglówki w oddali mieszają się z okazjonalnymi motorówkami i paralotniarzami. Czy komukolwiek mógłby się kiedyś znudzić ten widok? Lautner wjeżdża i zatrzymuje się na płaskiej powierzchni na dole trawiastego pagórka. - Jaka to plaża? Odpina pas i wysiada. - To nasza plaża na ten dzień. Słyszę, jak otwiera bagażnik, więc wsuwam na stopy japonki i wyskakuję z auta. Nie ma w pobliżu innych aut, i nie mogę zobaczyć plaży zza wzgórza, ale zakładam, że również jest pusta. Kiedy przechodzę na tył, podaje mi torbę, a potem łapie przenośną lodówkę z dwoma torbami z supermarketu. - Wolno nam tutaj być? – Biorę jedną z toreb z lodówki. Lautner odwraca się o trzysta sześćdziesiąt stopni. - Wygląda na to, że wybrzeże jest czyste. - Ha ha. Nie mam nikogo, kto wpłaci za mnie kaucję, jeśli nas aresztują. – Szuram stopami o ziemię, idąc za nim, kiedy taszczy lodówkę w stronę wzgórza. - Nie aresztują nas. Tylko trzymaj bikini na sobie… albo nie – woła

przez ramię. - O ile mnie pamięć nie myli, to jest twój sposób działania, nie mój. Jestem gotowa, aby wspinać się po wzgórzu, kiedy widzę jak kieruje się w dół wąskiej ścieżki, która wije się wokół plaży. Opuszcza lodówkę na piasek. - Pójdę po deski. Weź sobie coś do picia z lodówki. Biorąc pod uwagę wygląd zdezelowanej ścieżki, coś więcej niż tylko nasze stopy przedzierało się tutaj, aby pobawić się na słońcu i piasku. Zsuwam buty, ściągam koszulkę, a potem strząsam spodenki. Nie miałam zbyt wiele czasu aby zastanowić się nad wyborem bikini. To zwykły, czarny stanik z wiązaniem z przodu i niskie majtki. Nic krzykliwego, ale znowu, komu ja próbuję zaimponować? Taa, racja! Piasek ciągnie się od wody do wijących się trawistych pagórków, sprawiając, że ten odcinek wybrzeża wydaje się być ustronny, coś jak prywatna plaża. Sięgam do płóciennej torby i wyciągam etui na aparat. Rzadko gdziekolwiek bez niego chodzę. To pierwsza, prawdziwa inwestycja jaką zrobiłam, kiedy zaoszczędziłam pieniądze pracując jako ratownik w czasie lata, podczas trzeciego i czwartego roku liceum. Po pierwszym lecie pracy, tata sugerował wartego trzysta dolców, używanego Canona z Ebaya, ale poczekałam do następnego roku i wydałam prawie trzy tysiaki na Nikona. Najlepsza decyzja na świecie. - Ach, miłośniczka fotografowania. Odwracam się, kiedy Lautner odkłada deski. Ściągnął już koszulkę i po raz kolejny jestem poddana wyzwaniu, aby trzymać zamknięte usta i ograniczyć dyszenie do minimum. - Tak – odpowiadam, kombinując przy ustawieniach, aby wyglądało na to, że robię cokolwiek poza gapieniem się na niego. Ściąga okulary i rzuca je na koszulkę, która była zwinięta i pozostawiona na piasku. Właśnie kiedy myślałam, że jego oczy nie mogą być bardziej oszałamiające, one się takie stały. Może to kwestia oświetlenia, albo może sposób w jaki na mnie patrzy, ale cholernie zatracam się w jego oczach. - Zajmę się tobą, jeśli ty zajmiesz się mną? – W jego dłoni spoczywa tubka kremu do opalania. Świetnie. Niemal się roztopiłam, kiedy wcześniej dotknął mojej dłoni. Równie dobrze możemy zobaczyć, czy moje ciało może całkowicie wyparować. - Okej. – Strzelam mu kilka fotek. Na wypadek gdybym skończyła martwa, to przynajmniej w aparacie będą dowody. - Pozwól, że schowam aparat. – Dłonie mi drżą; nie jest dobrze. - Proszę. – Podaje mi butelkę. - „W ochronie rafy koralowej. Biodegradowalny krem z filtrem.” - Trzeba chronić życie morskie. Mój tata jest biologiem morskim, tylko to znam. - Uśmiecha się, a następnie odwraca do mnie plecami. Cieszę się, że nie może mnie zobaczyć, ponieważ dłonie nadal mi drżą kiedy ściskam buteleczkę. Wytryskuje z niej o wiele więcej niż się spodziewam. Podaję mu ją, a potem zaczynam aplikować krem na jego plecy. Usta mam jak z waty i czuję pot wykwitający na brwiach i pomiędzy piersiami, ale nie z powodu słońca. Jego plecy to wyboisty teren solidnych mięśni. Ugniatam każdy powolnymi ruchami. - Masz silne dłonie. Dźwięk jego głosu mnie paraliżuje. Jezu, nie aplikowałam kremu, tylko go masowałam… obmacując go. - Uch… um… ja… ja… wycisnęłam za dużo kremu i próbuję tylko go wetrzeć. Unosi ręce i splata palce na czubku głowy. Jęczę – tak, naprawdę jęczę – kiedy jego ciało się porusza, a mięśnie napinają. Ręce mnie świerzbią, aby sięgnąć po aparat. Jest dziełem sztuki i umieram, aby uchwycić go pod każdym kątem. - Rozetrzyj go z przodu - sugeruje, dzięki Bogu nie zwracając uwagi na moje potrzebujące dźwięki. Moje dłonie, nadal grubo posmarowane kremem torują sobie drogę na

przód, do jego klatki piersiowej i, och-cholernie-twardego-absu. W tym momencie jestem zajebiście świadoma tego, jak mało mam na sobie. To nie był wielki problem, kiedy byliśmy w bezpiecznej odległości, ale teraz czuję się naga wobec jego gorącego spojrzenia, które znajduje się centymetry ode mnie. Ryzykuję spojrzenie w górę, wyobrażając sobie jego pewny siebie uśmieszek. Zamiast tego spotykam się ze stanowczymi oczami i wilgotnymi, rozchylonymi ustami. Szlag! Niedobrze. - Gotowe. – Odwracam wzrok. - Odwróć się – domaga się. Dźwięk wyciskanego kremu, kiedy ściska buteleczkę, łaskocze mnie w skórę. Jestem zdenerwowana, wyczekując jego dotyku. Na skutek kontaktu, zamiera mi oddech. Jego duże dłonie prześlizgują się po moich plecach w powolnych, okrężnych ruchach. Uczucie opuszków jego placów, którymi muska skórę pod krawędzią moich majtek powoduje, że odruchowo, szybko się odwracam. - Wystarczy… dzięki. Uch, właściwie to tak łatwo mnie nie spieka, nie ma potrzeby aby przesadzać z kremem. Wciera nadmiar kremu w ramiona, a ja spieszę, aby zaaplikować go na resztę ciała. - Surfowałaś wcześniej? – pyta. - Tak, ale nie jestem taka dobra. – Niedopowiedzenie. Jestem do dupy. Kiedy ostatnim razem próbowałam surfować, wylądowałam z pięcioma szwami na głowie, kiedy moja deska całkowicie się mnie wyrzekła po dwóch sekundkach, jak na nią wskoczyłam. - Zróbmy to. – Podaje mi deskę. - Uch… może powinnam cię przez chwilę poobserwować. To znaczy, czy nie powinniśmy się asekurować, czy coś? - Tak, powinniśmy. Ja poasekuruję cię jako pierwszy. – Szczerzy się, nadal trzymając moją deskę. - Och cóż… o…kej. – Biorę ją i brnę przez piasek. Ten biedny facet nie ma pojęcia. Każda fantazja jaką kiedykolwiek miał o seksownej dziewczynie w bikini, która łapie dużą falę, niebawem zostanie roztrzaskana i zrujnowana na zawsze. Nigdy nie będzie w stanie wymazać tego, co się za chwilę wydarzy. Wiosłuję, leżąc na brzuchu z zamiarem dania nura pod załamanie fal. Niedobrze. Wywracam się do góry nogami i uderzam ponownie o piasek pod bezwzględnym ciągiem fal. Odmawiam spojrzenia na Lautnera i przystępuję do podejścia numer dwa. Tym razem udaje mi się minąć uderzające fale i siadam na desce okrakiem z tyłkiem usytuowanym trochę poza środkiem. Idealna fala przykuwa moje oczy. Kieruję dziób deski w stronę plaży i zaczynam wiosłować. Genialnie! Mój żołądek wykonuje salto, kiedy czuję, że unoszę się z falą. - Jesteś moja, suko. – Wiosłować, wiosłować, wiosłować… sądzę, że to jednak nie była moja fala. Złapię kolejną. Nadchodzi… okej, ta też nie jest moja. To trwa wieki. W końcu, mniej więcej po piętnastu próbach, pięciu przewrotkach i siedmiu glebach później, łapię jedną. Opadając z nią, przypominam sobie aby być cierpliwą i poczekać, aż będę na równej wodzie z przodu fali. - Oł jeee! – Wskakuję na deskę i spoglądam w stronę plaży, aby się chełpić. Złe posunięcie. Spadam na łeb na szyję. Nie panikuj. Zamknij usta. Płyń z prądem. Czołgam się – tak, czołgam – w piasku, z opuszczoną głową. Włosy mam splątane na twarzy, a w majtkach tak dużo piasku, że czuję, i wyobrażam sobie, że wygląda to, jakbym się w nie zesrała. Balansuję na kolanach i jednej dłoni, a drugą usiłuję zetrzeć włos z oczu. Dwie duże stopy w piasku, zwieńczone spienionymi falami pojawiają się w zasięgu mojego wzroku. Siadam na piętach, klęcząc przed nim, a rytmiczne fale obmywają mi nogi. Po odgarnięciu z twarzy reszty mokrych, splątanych włosów spoglądam na Lautnera. Nie ma już na sobie okularów, a dłonie swobodnie opiera na biodrach. - To było… - Uśmiech na jego twarzy jest napięty, jakby go coś bolało.

Kiwa głową, ale potem zmienia kierunek i porusza nią teraz na boki. - Wow, musisz być… wycieńczona… i to nie był twój pierwszy raz? Kręcę głową z uśmiechem i zmarszczonym nosem, mrużąc oczy przed jasnym słońcem. Przynosi moją deskę, a potem oferuje mi dłoń. Biorę ją i wspinam się na nogi. Usiłuje ukryć szeroki uśmiech, ale żałośnie daje ciała. Puszczam jego dłoń i zaczynam odchodzić. - Sydney, czy ty… może chcesz prywatnej chwili w wodzie? Szlag! Patrzy na mój tyłek. W szczególności na gównianą kupkę piasku obciążającą w dół moje majtki. Nie ma sensu próbować to ukryć. Już zobaczył. Więc dlaczego cofam się do wody jak wywrotka, zamiast najpierw się odwrócić? Proste. Usiłuję zachować ten jeden, malutki strzępek godności, jaki mi pozostał. Jestem bezpiecznie po szyję w chłodnym Pacyfiku i majstruję przy majtkach, aby wymyć kupkę piasku. Lautner odgrywa rolę idealnego dżentelmena, stojąc do mnie plecami i szpera w lodówce. Szarpię i pociągam za górę stroju, aby ją wyprostować i również z niej pozbyć się piasku. Odchylam do tyłu głowę i staram się wypłukać włosy, ale część zaplątała się w wiązanie stanika. Widząc, że Lautner nadal jest zajęty rozkładaniem jedzenia i napoi, wykonuję szybkie ruchy, aby odwiązać paski z przodu i na szyi, i wyplątać włosy. Gumka zasupłała się w część włosów, więc ją ściągam. Trzymam stanik w zębach, pracując nad tym, aby ponownie spiąć włosy w kok i móc bez problemu zawiązać stanik. - Woda czy mrożona herbata? - krzyczy, na szczęście nadal na mnie nie patrząc. - Wo… ach… szlag! – No i pięknie. Ostatni strzępek mojej godności właśnie złapał falę i niesie górę od stroju w stronę plaży, pokazując język i z dłońmi zwiniętymi nad głową w pięści, z wystawionymi kciukami i małymi placami. Cholera jasna, Sydney! Herbata, kochasz herbatę. „Herbata” łatwo i naturalnie wymówić z zaciśniętymi zębami. Na przykład, kiedy ktoś… och, no nie wiem, trzyma w ustach górę od bikini i mówi „herbata”, to nie ma problemu. „Woda”… już nie tak naturalnie. Jakie. Były. Szanse. Że. To. Się. Stanie? - Idziesz Sydney? Mam kanapki z indykiem, lub łososiem. Może jesteś wegetarianką. Jesteś? Nie, Lautner. Nie jestem wegetarianką. Utknęłam w oceanie bez góry od stroju! Ręce mam skrzyżowane na klatce piersiowej i trzymam w dłoniach piersi. Mogę pobiec i zabrać górę od stroju, a potem wrócić do wody zanim Lautner spojrzy w moim kierunku? Może. Mam pięćdziesiąt procent szans – okej, bardziej jak czterdzieści sześć. Nigdy nie byłam taka dobra w grze w zdobycie flagi, ale szanse powinny działać na moją korzyść, skoro Lautner nie jest jeszcze wtajemniczony, że w ogóle rozgrywa się tutaj taka gra. Mozolnie przesuwam się w stronę plaży, pełnymi podstępności ruchami. Właśnie tak, wielkoludzie, koncentruj się na zrobieniu mi zajebistej kanapki, kiedy ja będę odzyskiwała mój zbiegły strój. Nie ma tutaj nic do oglądania. Nope… - REKIN! – krzyczę i biegnę sprintem w stronę plaży. Dłonie mam zaciśnięte w pięści, kiedy gwałtownie pompuję rękami, aby zyskać impet i napędzić ciało do wydostania się z wody. Lautner do mnie podbiega, a ja na niego wskakuję i zarzucam mu ręce na szyje. - Och mój Boże! Re-rekin. Widziałeś go? Jego spiczaste… płetwo coś tam wystaje z wody. – Serce mi pędzi, kiedy walczę, aby złapać oddech. Nadal się go trzymam, jakby rekinowi miały wyrosnąć nogi i miałby ścigać mnie po plaży. Lautner owija wokół mnie ręce i przyciska do siebie, a potem unosi mnie z ziemi i obraca tak, że stoję twarzą do wody, kiedy spoglądam mu przez ramię. - Ta płetwa? – pyta.

Mrużę oczy, chociaż mam pełną ostrość widzenia. Blisko brzegu znajduje się… tekturowe pudełko. Większa cześć jest przemoczona i znajduje się pod wodą, ale jeden róg, róg o trójkątnym kształcie, nadal jest suchy i podskakuje na powierzchni wody. Dryfuje bliżej mojej… Mojej góry od stroju! Szybkie podsumowanie; pudełko przebrane za rekina unosi się na wodzie; moja góra od stroju opala się beze mnie kilka metrów dalej; a moje gołe piersi przyciskają się do klatki piersiowej Lautnera. - Coś mi świta, że sugerowałem abyś nie paradowała toples? Nie żebym narzekał. Teraz jestem w pełni świadoma tego, że jego naga klata jest przyciśnięta do mojej. Modlę się, błagam, oferuję złożenie Swarleya w ofierze, aby moje sutki mnie nie oszukały, albo żeby jego męski wihajster nie… och Boże, za późno. - Co ty robisz? – Mój głos jest zdesperowanym jękiem. - Sorki, to nie tak, że mam pełną kontrolę nad… - Zaczyna mnie puszczać. - Nie! – Zacieśniam uchwyt na jego szyi co również przysuwa mnie do jego problemu. – Nie mam na sobie stanika. Mam dar, polegający na tym, że kiedy jestem zdenerwowana, to oświadczam to, co jest oczywiste, a zważając na obecną sytuację, jestem bardzo zdenerwowana. - Um… taaa, wiem. A propos, dlaczego tak właściwie ściągnęłaś górę od stroju zanim uciekłaś przed kartonowym pudełkiem? - Nie ściągnęłam go kiedy zobaczyłam… rekina. Już wcześniej to zrobiłam, żeby wypłukać piasek i ponownie związać włosy, a potem wybrałam wodę, kiedy powinnam była wybrać herbatę… - Sydney? – Wyciąga mnie z mojej nerwowej tyrady. - Mhm? - Możesz mnie już puścić. Już widziałem twoje cyc… piersi. - Cóż, raz wystarczy, więc… - Muszę się z tobą nie zgodzić w kwestii… - Lautner! Po prostu zamknij oczy, puść mnie i licz do stu. Chichocze i puszcza mnie. Nagle wiszę na nim, koniuszkami palców dotykając piasku. - Jeden… dwa… trzy… Ma zamknięte oczy, więc rzucam się jak wściekła po mój strój. - Trzydzieści trzy… trzydzieści cztery… Nie za dobrze działam pod presją. Szamoczę się z wiązaniem. - Sześćdziesiąt sześć… sześćdziesiąt siedem… - Gotowe! Otwiera po jednym oku na raz. Stoję prosto, z ramionami odsuniętymi do tyłu, wysoko uniesioną brodą i dłońmi na biodrach. Z czego ja jestem taka dumna? Lautner posyła mi uśmiech z zaciśniętymi wargami. Kiwa głową w stronę naszych rzeczy. - Zjedzmy coś. Na piasku leży duży koc w kratę, a na nim paczka chipsów ziemniaczanych, winogrona, marchewki i dwa papierowe talerze z kanapkami ze świeżego chleba. - Indyk czy łosoś? - Łosoś, dzięki. Siadamy na kocu, przodem do wody i z jedzeniem pomiędzy nami. - Świetny dzień – mamroczę z pełną buzią. Nie jestem pewna dlaczego to powiedziałam poza niezręczną potrzebą do pogawędki. Spogląda na mnie z uniesioną brwią. - Cieszę się, że nadal tak uważasz. Oboje wpatrujemy się w wodę i kontynuujemy jedzenie. Kątem oka widzę, że ciało Lautner się trzęsie i słyszę zabawne dźwięki, jakby się dławił. Odstawiam talerz, nachylam się i widzę, że dłoń ma zwiniętą w pięść przy ustach i przekręca ciało z dala ode mnie. Miałam kurs pierwszej pomocy, ale to

było jakiś czas temu. O ile mnie pamięć nie myli, to on jest za duży na klepanie po plecach, więc będę musiała owinąć wokół niego ręce i zrobić chwyt Heimlicha, no chyba że zemdleje. - Hej, z tobą okej? – pytam, zmartwienie jest ewidentne w moim drżącym głosie. Przytakuje, kiedy nachylam się jeszcze bliżej, aby zobaczyć jego twarz. - Och mój Boże! Czy ty się ze mnie śmiejesz? Nie potrafi już dłużej się powstrzymać. Ucieka mu niekontrolowany śmiech, kiedy próbuje nie udławić się jedzeniem, które ma w ustach. - Ty gnoju! – Popycham go, więc opada na bok. - Przepraszam… tylko… - Za bardzo się śmieje żeby skończyć. – Nigdy nie widziałem… - Kaszle, żeby odchrząknąć i ociera z oczu łzy wierzchem dłoni. Jasna dupa! Śmieje się ze mnie tak mocno, że aż się popłakał. - Co jest takie cholernie zabawne? – pytam z własnym, głupkowatym uśmiechem. – Chodzi o moje surfowanie czy o rekina? Czy może bawi cię mój nieszczęśliwy odzieżowy wypadek? Jego twarz jest czerwona jak burak i zmarszczona w grymasie spowodowanym próbami opanowania histerii. To podręcznikowy, brzydki śmiech. - Och Boże… to wszystko. – Oddech ma ciężki, kiedy usiłuje odzyskać trochę kontroli. – To znaczy, nie chodzi nawet o to, że miałaś problem ze złapaniem fali, czy wstaniem, czy nawet z siedzeniem okrakiem na desce, jeśli już o to chodzi… - ucieka mu kilka zabłąkanych chichotów - … tylko to, jak byłaś zdeterminowana. Boże… boleśnie się na to patrzyło. – Bierze jeszcze kilka głębokich oddechów, a ja biorę aparat i zaczynam pstrykać mu fotkę za fotką. - Hej, co robisz? – Próbuje zakryć ręką twarz. - Cóż, słyszałam, że w tych okolicach są hieny, ale już bliżej żadnej z nich się nie znajdę, więc pomyślałam, że pstryknę jej kilka zdjęć. - Okej, okej, okej. Przepraszam. – Zerka spod ręki, którą zasłania twarz. Robię jeszcze jedno i odkładam aparat. Tak bardzo, jak chcę zachować na twarzy gniewny grymas, to nie mogę. - Twoja kolej. No idź. – Wykonuję strzelający ruch ręką. – Moja kolej aby cię poasekurować. Chociaż po twoim niesamowicie niegrzecznym pokazie nie gwarantuję, że cię uratuję jeśli będziesz tonął. Więc upewnij się, że zostawisz mi klucze, żebym mogła dotrzeć do domu na czas i nakarmić Swarleya. Lautner wstaje i zabiera mi aparat. - Hej! – krzyczę. Strzela mi kilka fotek, a potem mi go oddaje. - Patrz i ucz się. – Rzuca mi uśmieszek i łapie deskę. *** Wracamy do Palo Alto po mistrzowskim wystąpieniu Lautnera na desce. Musiałam pstryknąć mu ze sto zdjęć. Był szalenie dobry, i powiedziałam mu to… pomijając tę część o „dobrym”. Jestem zmęczona. Długi dzień na słońcu wyssał ze mnie energię. Cóż, to, i bycie zalaną wodą. - Chcesz skoczyć na jakąś kolację? Pizza czy coś? – Lautner w ogóle nie brzmi na zmęczonego. - Dzięki, ale nie dzisiaj. Muszę nakarmić Swarleya i nie jestem taka głodna. Uśmiecha się, ale słabo. - Kiedy indziej? – oferuję. Teraz się rozpogadza. - Zdecydowanie. Jutro? Odwzajemniam jego uśmiech. - Okej. - Świetnie. Przyniosę pizzę i piwo. Ty zapewnisz rozrywkę. - Rozrywkę? – pytam, patrzą na niego z ukosa. - Tak, rozrywkę. Jąkam się czy jak? – Ponownie łapie mnie za nogę i uzyskuje mój kolejny pisk. Odpycham jego dłoń i kręcę głową. - Jest basen, jacuzzi, telewizja satelitarna i stół do ping ponga na

niższym poziomie domu. Rozrywka zapewnia się sama. - Słuszna uwaga. Mam przynieść kąpielówki? - Tylko jeśli planujesz wskoczyć do basenu albo jacuzzi. – Wzruszam ramionami, wyglądając przez okno. - Och, planuję skorzystać z obu. Rozważam tylko czy potrzebuję kąpielówek czy nie. Odwracam się i walę go w rękę, co równa się uderzaniu robaka o przednią szybę. - Zamknij się! Od tej chwili, oboje, trzymamy na sobie ciuchy, albo stroje. Łapiesz? - Hej, zastosuję się do reguł, jeśli ty to zrobisz. – Chichocze, kiedy zatrzymujemy się na podjeździe. Wyłącza silnik i wyciąga z tyłu moją torbę, kiedy ja zakładam japonki i wysiadam. Zamiast podać mi torbę, zarzuca ją na prawe ramię i zaskakuje mnie, łapiąc mnie za dłoń lewą ręką i prowadząc po schodach na taras. Zatrzymujemy się przy drzwiach. Puszcza moją rękę, staje do mnie twarzą i podaje torbę. - Więc jutro… 17:00? Przytakuję. Przesuwam oczy od jego niebieskich tęczówek, do pełnych ust i z powrotem do oczu. Dlaczego czuję jakbym miała szesnaście lat i była na pierwszej randce? Zamierza mnie pocałować? Czy chcę, aby mnie pocałował? Co do cholery jest ze mną nie tak? Puls mi przyspiesza. Podchodzi do mnie tak blisko jak może bez dotykania. Mocno przełykam i zwilżam usta, które są suche od ciężkiego dyszenia. - Mogę cię pocałować? – szepcze. Co? Nigdy wcześniej mnie o to nie pytano. Większość facetów po prostu to robi. Mów, Sydney! - Um… wyjeżdżam za miesiąc. Nieźle… wiadomość z ostatniej chwili, on już to wie! - Wobec tego lepiej, abym się nie ociągał, hm? Kładzie palce na mojej brodzie i unosi ją, opuszczając usta na moje. Są ciepłe, a pocałunek jest delikatny i powolny. Zamykam oczy i łapię się na tym, że się nachylam, usiłując go pogłębić. Lautner kończy pocałunek, zostawiając mnie z pragnieniem czegoś więcej. Kolana mam słabe, więc opieram się o drzwi, aby stać prosto. - Dobranoc, Sydney. – Odwraca się i schodzi z tarasu. Przesuwam koniuszkiem języka po ustach. - Branoc – wzdycham. Rozdział 3 5 czerwiec 2010r. Trzeci dzień w Palo Alto, a ja mam przystojnego weterynarza, który ze mną flirtuje; gorącego nieznajomego, który wskoczył mi nago do basenu; surfowałam, czego, przysięgam, więcej nie powtórzę; i ocierałam piersi o gołą klatę wspomnianego, gorącego nieznajomego. Potem były te niebieskie tęczówki i… pocałunek. - Tak, Swarley! Nie śpię. Jeezu, musisz lizać mnie po całej głowie? – Jest 7:00, to by było na tyle jeśli chodzi o spanie. – Nie myśl, że nie widziałam jak wczoraj lizałeś się po tyłku. Teraz mam głowę pokrytą twoimi odbytowymi zarazkami. Gdzie twoje maniery? – mamroczę, zakładając szorty do biegania i koszulkę. Swarley opada na ziemię i opiera głowę na skrzyżowanych z przodu łapkach. Dostaję właśnie „oczy szczeniaczka”. - Nie kupuję tego. Chodźmy. Kiedy daję Swarleyowi śniadanie, następuje pukanie do drzwi. Podchodzę do nich i widzę doktora Abbotta, który balansuje na jednej nodze, odciągając do tyłu drugą, aby rozciągnąć mięsień czterogłowy. - Doktorze Abbott… to znaczy, Dane. Wyciera ręką pot z czoła. - Hej, dzień dobry. Mam nadzieję, że cię nie obudziłem. Nerwowość w jego schrypniętym głosie jest oczywista. Tak jak przewidywałam, jego pewność siebie jest o wiele większa, kiedy ma na sobie swój biały fartuch.

- Chciałabym, ale niestety to robota Swarleya. Chcesz wejść? – Wskazuję rozpostartą ręką. - Nie… cóż, tak… ale chodzi mi o to, że nie mogę. Muszę się przygotować do pracy. Pomyślałem tylko, że sprawdzę czy ty… czy chciałabyś… cóż, to znaczy jeśli nie jesteś zbyt zajęta, żeby, um, zjeść dziś kolację… ze mną? Ponieważ, jestem pewien, że chcesz kolacji i ja również chciałbym ją zjeść… więc może moglibyśmy zjeść razem. Jeśli chcesz… albo nie, to znaczy… wszystko jedno. Wiadomość dla ciebie, doktorze Abbott. W twoim ciele jest intruz i ma ustną biegunkę. Proszę, przywdziej swój biały fartuch i przybądź go powstrzymać, NATYCHMIAST! Swarley kończy śniadanie i wita Dane swoim zwykłym, ochoczym i popisowym obwąchiwaniem krocza. - Hej, Swarley. – Pochyla się i pozwala mu się lizać. Swarley nie ma dość jego twarzy. Musi być słony po tym całym bieganiu. Nie wyznaję doktorowi o analnej higienie Swarleya. Jestem pewna, że w swoim zawodzie narażony jest na więcej zarazków z tyłka, niż mucha na podwórzu. - Doceniam ofertę, ale mam dzisiaj plany. Może innym razem? Dane wstaje, a Swarley czmych przez drzwi, aby ścigać niczego nie podejrzewającą wiewiórkę. - Taa, pewnie, um… oczywiście. To może jutro, późne śniadanie? Niezręcznie nieśmiały lekarz jest nieustępliwy. Myślę, że bliski kontakt ze zwierzęciem podnosi jego pewność siebie. - Późne śniadanie? Okej, czemu nie? – Surfuję na równi pochyłej, a to dopiero mój trzeci dzień tutaj, ale on jest weterynarzem, a ja nie mogę zrazić mojego największego sojusznika w operacji „Trzydzieści Dni Ze Swarleyem”. - Świetnie. Odbiorę cię około 11:00? – Twarz mu promienieje. - Brzmi dobrze. – Odwzajemniam uprzejmy uśmiech, który nie ukazuje zębów. - Dobrze, świetnie… um, wobec tego zobaczymy się wtedy… jutro. O 11:00. Swarley rezygnuje z wiewiórki i przebiega obok nas, wpadając do domu. - 11:00. – Zamykam drzwi, a on odwraca się, aby odbiec. *** Słoneczko, basen, leżak, dobra książka, wykończony pies – to będzie dobry dzień. Zabrałam dziś rano Swarleya na niesamowicie długi spacer. Potem bawiliśmy się frisbee w ogrodzie. A teraz odpłynął na leżaku obok mnie. Misja zakończona sukcesem. Sięgam po telefon i dzwonię do Avery. - Hej, Sam. Co się wczoraj stało z telefonem do mnie? Byłaś zbyt zajęta robieniem sprośnych rzeczy z tym facetem od basenów? - Avery, z tego co wiem, to ty również masz mój numer. Przez cały wieczór byłam w domu. Dlaczego do mnie nie zadzwoniłaś? - Hmm, pozwól mi pomyśleć… gdzie ja byłam wczorajszej nocy? - Pozwól, że zgadnę. Wysłużona i nieprzytomna w łóżku jakiegoś nieznajomego? Avery śpiewała w naszym chórze kościelnym w czasie liceum. Ona i jej przyjaciółki nosiły pierścienie czystości i ślubowały zachowanie dziewictwa aż do ślubu. Ryan Michelson, również z chóru kościelnego, zabrał jej wianek w drugiej klasie, po balu na zakończenie szkoły. Avery modliła się o wybaczenie i duchowe odzyskanie dziewictwa. Od tamtej pory traktowała pierścień czystości jak pierścionek dla wampirów chroniący przed promieniami słonecznymi. Tak długo jak go nosi, nie spłonie w piekle za swoje seksualne nieroztropności. - Nie będę nawet usprawiedliwiać odpowiedzią tego krzywdzącego oskarżenia. Nie musi. Obie wiemy że to kod do „co do chuja przydarzyło mi się

zeszłej nocy?” - Tak czy siak, dość o mnie. Co się stało z facetem od basenu? - Cóż, miałaś rację. Basenowi tak nie wyglądają. Długa historia w skrócie… pojawił się tutaj omyłkowo, pomylił adres. Najwyraźniej myślał, że „obrał zły skręt z dobrych powodów” więc grał według mojego założenia, że jest facetem od basenów. - On tak powiedział? Och mój Boże, jak romantycznie. – Ckliwy głos Avery jest piskliwy. - I dokładnie dlatego kończysz w najgorszych związkach, Ave. Myślisz, że to romantyczne, kiedy facet zlizuje ci tequilę z pępka. - Taa, cóż, może bym tak nie myślała, gdyby koleś kiedykolwiek powiedział mi coś takiego jak tobie. Więc zakładam, że go rozgryzłaś i wykopałaś jego tyłek na krawężnik? Myślę przez moment. Mam wypełnić wszystkie luki? Moczenie się nago. Groźba kastracji. Kwiaty i ciasto. Optuję za osłodzeniem przeglądu najważniejszych wydarzeń. - Dałam mu znać, że byłam… lekko w złym humorze. A potem przyniósł mi wczoraj kwiaty oraz śniadanie i przeprosił. Wylądowaliśmy na plaży, surfując przez całe popołudnie. - Przerwij w tym miejscu! Znowu surfowałaś? - Tak, znowu surfowałam. Poszło… dobrze. Osładzanie najważniejszych wydarzeń. - Zamierzasz się z nim ponownie zobaczyć? - Właściwie, wpada dziś na pizzę i piwo. - Czy on wie o twojej niezdolności do zobowiązań? – pyta kpiarskim tonem. - Przyganiał. Kocioł. Garnkowi. Nawet tego ze mną nie zaczynaj, panienko-nie-wiem-gdzie-obudziłam-się-dziś-rano. Tak, wie że wyjeżdżam za miesiąc i że nie szukam związku. W zasadzie on również nie. Przygotowuje się, aby rozpocząć staż jako pediatra. - Nie. Ma. Kurwa. Mowy! - A jednak… więc nie właź mi na głowę z powodu jakiegoś faceta, który wyleci z mojego życia tak szybko, jak do niego wpadł. - Skoro tak mówisz. Sądzę że to znaczy, iż nie będziesz miała nic przeciwko temu, abym przetestowała twojego faceta od basenów, kiedy wpadnę z wizytą? Czy mam coś przeciwko temu, żeby spróbowała przespać się z Lautnerem, kiedy przyjedzie z wizytą w przyszłym tygodniu? Po moim trupie, puszczalska siostrzyczko! - Wszystko jedno. To nie tak, że jest moim chłopakiem – mówię, swobodnym głosem, owijając włosy wokół palca. - Świetnie! Nie mogę się doczekać. Widzimy się w przyszłym tygodniu. - Pa, Ave. *** Avery ma rację, choć nigdy nie wypowiem tych słów na głos. Moje poważne skupianie się na niczym poza osiągnięciem celu, zwykle zniechęca większość facetów. Nie mieliby nic przeciwko jednorazowemu numerkowi, ale to broszka Avery, nie moja. Więc kończę będąc nieosiągalną „kokietką.” A mówiąc „kokietka”, mam na myśli mężczyzn, którzy uważają, że jeśli dziewczyna jest atrakcyjna, ale nie prowadzi bujnego życia seksualnego, to jest kokietką. Rzadko okazuję zainteresowanie facetami; zauważam ich, ale nie szukam ich aktywnie. Moja obecna sytuacja jest inna. Szczerze mówiąc, nie szukałam nikogo. Swarley zachorował, więc wyprawa pierwszego dnia do gabinetu doktora Abbotta była nieoczekiwana, ale konieczna, a Lautner… cóż, on również był nieoczekiwaną, ale miłą niespodzianką. Mogę zachowywać się niezobowiązująco. Strach przed zobowiązaniem jest zwykle tym, co zabija związek. Dobrze, że żadne z nas nie szuka zobowiązań. Spoglądam w duże lustro i kiwam do siebie z aprobatą. Wybrałam

pastelową górę od bikini, bez ramiączek i wiązane na biodrach majtki. Na górę zarzucam jaskraworóżową sukienkę na cienkich ramiączkach, a paznokcie u stóp pomalowałam na pasujący do niej kolor. Długie, brązowe włosy wyprostowałam, a grzywkę zaczesałam na bok. - Co myślisz, Swarley? – Rozwalił się na brzegu łóżka, uważnie mnie obserwując. – Zgadzam się. Wyglądam odpowiednio gorąco. Nie za bardzo zdzirowato i niezbyt pruderyjnie. Kilka minut przed 17:00 włączam system nagłaśniający. Playlista z mojego telefonu rozbrzmiewa z obu zewnętrznych głośników. Kiedy zaczyna się „Use Somebody” – Kings of Leon’s, rozlega się pukanie do drzwi. Jestem zdenerwowana. To niedorzeczne, skoro wczoraj spędziliśmy razem większość dnia, ale skończyło się pocałunkiem i to dlatego moje ciało nadal jest zmrożone. - Hej – witam Lautnera z nerwowym uśmiechem. Ma na sobie czerwone spodenki kąpielowe i szarą koszulkę ze Stanford. W genialny sposób zakładam, że chodził do college’u Stanford. W jednej dłoni trzyma pudełko pizzy, a w drugiej sześciopak butelkowego piwa. W tej chwili chłoną mnie jego niebieskie tęczówki i skóra mi się rumieni z powodu jego gorącego spojrzenia. - Hej, tobie. Wyglądasz… niesamowicie. - Dzięki, um… wejdź. – Biorę pizzę i idę do kuchni. Dobrze pachnie, jestem głodna. - Zapomniałem zapytać jaką pizzę lubisz, więc rozegrałem to bezpiecznie i zamówiłem wegetariańską, bez cebuli. Hmm, czy on zakłada że nie lubię cebuli, czy że nie potrzebny nam cebulowy oddech… z jakiegoś powodu? - Idealnie. Zjedzmy na tarasie. Odkładam pizzę na stolik, kiedy Swarley wita Lautnera, na szczęście bez takiego przejęcia, jak robi z doktorem Abbottem. Może to tylko ja, ale napięcie jest gęste. Byłam w zawieszeniu odkąd Lautner pocałował mnie zeszłej nocy i chciałam aby się pospieszył i zrobił to ponownie, żebym mogła się zrelaksować i nie spędzać wieczoru zastanawiając się kiedy, a nawet czy, to się znów wydarzy. Boże, lepiej żeby się wydarzyło! Kiedy rozkładam po kawałku pizzy na nasze talerze, on otwiera dwie butelki piwa. Jego gołe nogi ocierają się pod stolikiem o moje, kiedy przysuwa krzesło. Rzucam szybkie spojrzenie w dół, aby się upewnić, że sukienka zakrywa moje twardniejące sutki. Jestem bałaganem. Nie możemy najpierw odbyć rundki, w której przechodzi do drugiej bazy i moje ciało zaznaje ulgi od bycia w tak wzmożonym stanie gotowości? - Co robiliście dzisiaj ze Swarleyem? Pociągam łyk piwa, mając nadzieję, że to pomoże mi uspokoić nerwy. - Niewiele. Po tym jak zajechałam jego tyłek długim spacerem i grą we frisbee, przez większość dnia wylegiwaliśmy się przy basenie. - Ciężka praca – odpowiada z uśmieszkiem. - Wiem, no nie? Pewnego dnia, kiedy będę urabiała się po łokcie w szkole, to wrócę pamięcią do moich beztroskich dni opiekunki domów. - Jesteś całkiem zdeterminowana. To cecha dziedziczna? – Gryzie pizzę, utrzymując na mnie spojrzenie. - Mama chodziła do szkoły, aby zostać architektem i wtedy poznała tatę. Sześć miesięcy później wzięli ślub, a ja byłam ponoć owocem miesiąca miodowego. Potem, jak już się urodziłam, mama zrezygnowała ze szkoły… Zrezygnowała ze swojego marzenia. Tata powiedział jej, że powinna skończyć edukację, kiedy osiągnęłam wiek przedszkolny. Ale to się nie udało z powodu mojej siostry. Jedna rzecz prowadziła do drugiej, pieniędzy było niewiele bo pracował tylko tata, więc mama nadal odraczała powrót do szkoły. Potem wykryto u niej raka i… - Słowa są zbyt surowe. Nie jestem gotowa, aby Lautner zobaczył jak płaczę. - Boisz się, że coś spowoduje, że zboczysz z drogi do marzeń. – To nie jest pytanie. Przytakuję i biorę kolejny, bardzo potrzebny łyk piwa.

- Rozumiem. Włożyłem wiele krwi i potu w moje wykształcenie… przyszłość i też nie chcę zboczyć z kursu. – Unosi w górę butelkę piwa. – Za nie zboczenie z kursu. Uśmiecham się i stukam butelką o jego. - Za nie zboczenie z kursu. – To może być alkohol, albo wzajemne zrozumienie, ale czuję się bardziej zrelaksowana. - Czy twoja mama… Przytakuję i mocno przełykam, ale gula nadal tam jest, więc wypijam więcej piwa i czekam na odrętwienie. - No więc, twój tata jest biologiem morskim używającym ratującego rafę koralową kremu z filtrem. A co z twoją mamą? Skubie etykietkę piwa. - Mama jest nauczycielką, pedagogiem specjalnym… pokonała także raka piersi. Miękkie, niebieskie tęczówki błyszczą do mnie. Nie mówi tego, ale słyszę niewypowiedziane słowa. Dzielimy więź. Obie nasze mamy miały raka. Ale jego mama go pokonała, a moja nie. - To z jej powodu jestem lekarzem. Pierwotnie miałem się specjalizować w onkologii, ale kiedy zacząłem, wszystko co widziałem to moja mama, wisząca na granicy życia. – Bierze długi łyk piwa. – Ale potem zmieniłem specjalizację na pediatrię i praca z dziećmi po prostu zaskoczyła. Wiedziałem, że to moje powołanie. Przytakuję, zastanawiając się czy ja mam powołanie? Czy bycie kustoszem w muzeum jest moim powołaniem? To wszystko brzmi dla mnie podobnie do „przeznaczenia”, a ja w takowe nie wierzę. - Jakieś rodzeństwo? – pytam, nadal skupiając się na nim. - Nie. Mama miała problem z zajściem w ciążę, więc ja byłem, jak to mówią, ich cudem. Kiedy miałem dwa lata wykryto u niej trzecie stadium raka piersi. Teraz to ona jest cudem. – Odchyla się i splata dłonie za głową. – Chcesz dalej o tym rozmawiać? Moje oczy opadają do jego klaty i rąk, podziwiając napięcie dużych, wyraźnie zarysowanych mięśni. - Nope. Jacuzzi czy basen? – wypowiadam słowa bez zastanowienia, albo może moja podświadomość jest całkowicie nakręcona na to, aby Lautner ściągnął koszulkę. - Jacuzzi. Powinniśmy pozwolić aby jedzenie się strawiło zanim zaczniemy pływać. - Niezła myśl. Wstaję, otrzepuję z siebie kilka okruszków i idę do jacuzzi, zrzucając po drodze sukienkę. Ściągam gumkę z nadgarstka i związuję włosy w niechlujny kok. Zatrzymuję się z rękami nadal nad głową i odwracam się, a Lautner stoi za mną. Wita mnie jego naga klata. Zwilżam usta i zmuszam oczy do przesunięcia się do jego, ale on bada każdą część mojego ciała, poza oczami. - Piwa? – Wyciąga butelkę. - Dzięki. – Biorę ją i się odwracam. Opuszczam się i siadam na brzegu, machając przez chwilę nogami w parującej wodzie, zanim całkowicie się zagłębiam. – Boże, to takie dobre uczucie. Jacuzzi pomieści co najmniej osiem osób. Ku mojej uciesze, Lautner zajmuje miejsce obok mnie, ale odwraca się, więc jesteśmy pod wygodnym do rozmowy kątem. - Okej, wiesz, że lubię surfing. A co z tobą? Nasze stopy i nogi od czasu do czasu się dotykają i powracam do mojego pierwotnego, zdenerwowanego stanu. - Surfowanie, to nie za wiele. – Przewracam oczami. – Jesteś ode mnie starszy, więc musisz mieć coś więcej do powiedzenia, niż surfing i szkoła medyczna. Przesuwa palcem pod moją stopą i podskakuję, uzyskując od niego chichot. - Nie jestem tak dużo starszy. Ile masz… dwadzieścia trzy? Dwadzieścia cztery lata?

Pocieram szyjką piwa o usta i uśmiecham się. - Dwadzieścia trzy. A ty? - Jestem starszy. Szturcham go żartobliwym kopniakiem w nogę. - No raczej! Pomyślmy… cztery lata studiów, plus cztery lata szkoły medycznej… - Przewracam oczami, robiąc mentalne podliczenia. - … dwadzieścia sześć? - Niezły strzał… dwadzieścia siedem. - Mmm, więc miałeś niedawno urodziny czy kiblowałeś jedną klasę? Przygryza dolną wargę i powoli przytakuje. - Taa… coś w tym stylu. Przechylam głowę na bok i mrużę oczy. - Twoja kolej. Powiedz mi więcej. - Co? – Mój głos jest piskliwy. - Nadal nie… - Panie mają pierwszeństwo. – Uśmiecha się ironicznie. - Dobra! Coś o mnie, hmm… piłka nożna i pływanie, przynajmniej to jest to, co robiłam w liceum. Grałam w college’u w siatkówkę, futbol flagowy i piłkę nożną. Jestem poniekąd chłopczycą. Chwała ci za to, że wczoraj znalazłeś jeden sport w którym jestem do dupy. – Przewracam oczami i robię kolejny łyk piwa. Śmiech wibruje mu przez klatkę piersiową i niebieskie tęczówki błyszczą z zachwytu. - Mój błąd, następnym razem musimy naprawić tę niefortunną sytuację aktywnością, którą ty wybierzesz. Następnym razem? Podoba mi się to. Odstawia piwo, a potem mnie zaskakuje, zabierając moje i kładąc je za nami, obok swojego. Przysuwa się bliżej, opierając rękę za mną, na krawędzi jacuzzi. Serce nabrzmiewa mi w klatce piersiowej. Nie spieszy się. Każdy ruch który wykonuje jest cierpliwy, wyważony i agonalnie powolny. Oczy skupia na moich ustach i przełykam w pozbawionym tchu oczekiwaniu, kiedy nachyla się w moją stronę. - Sydney, ani trochę nie wyglądasz jak chłopczyca.- Jego głos jest głębokim szeptem. Obserwuję jak przesuwa lewą dłoń, aby chwycić moją szczękę. Nasze twarze są tak blisko. Pociera kciukiem moją dolną wargę. Usta mi się rozluźniają, kiedy pozwalam sobie posmakować jego kciuk koniuszkiem języka. Umieram! Unosi się nade mną tak blisko, a jednak wydaje się jakby te kilka centymetrów, które dzieli nasze usta były całym oceanem. Czy on czeka na mnie? Ma wątpliwości? Czy on… Dzięki Ci, Boże! Jego usta są na moich. Pocałunek jest powolny, tak jak poprzedniej nocy, ale zabarwiony intensywnością. Muskam językiem jego górną wargę i oczekuję rewanżu, tego, że pogłębi pocałunek, ale on się odsuwa. Nigdy nie czułam się jak napastnik. Zwykle to ja jestem tą, która wciska hamulce, ale Lautner łapie mnie na haczyk i zwija sznureczek. Daje mi wystarczająco, aby doprowadzić mnie do szału. Avery miałaby już do teraz ściągniętą górę od stroju i siedziałaby okrakiem na jego kolanach. Jej język nie prosiłby nieśmiałym ocieraniem o pozwolenie. Rzuciłaby się naprzód i domagałaby się uwagi. - Sydney, jesteś tak cholernie seksowna. Pokaż mi! - Sam również nie jesteś taki zły. – Mój głos jest ledwo słyszalny. Odsuwa się trochę. - Robi się tutaj gorąco. – Ku mojemu rozczarowaniu wychodzi i bierze długi łyk piwa. Podpieram ręce za sobą i unoszę się, aby usiąść na krawędzi, pozostawiając stopy w wodzie. Lautner schodzi z tarasu i robi dwa, duże kroki zanim nurkuje w basenie. Jestem zamroczona. To nie był mój pierwszy raz kiedy obściskiwałam się w jacuzzi, ale zdecydowanie był najkrótszy. Nie jestem naprawdę pewna czy kwalifikuje się to jako obściskiwanie. A teraz odszedł i wskoczył do basenu. Nie mam pojęcia co myśleć, ani jaki powinien być mój

kolejny ruch. Też mam wejść do basenu? Mam tu czekać? Leżaki po lewej stronie nadal łapią nieco słońca, które jeszcze nie przesunęło się za drzewa. Wychodzę, łapię piwo i kładę się na jednym z nich, a ciepłe słońce pada mi na twarz. Lautner pływa okrążenia. Nieźle wygląda w stylu grzbietowym, który podkreśla jego napięty abs. Swarley, jak można było przewidzieć, znajduje mnie i zajmuje leżak obok. - Wchodzisz? – woła Lautner. Ręce ma założone na krawędzi basenu i opiera na nich brodę. - Myślisz o wyścigu? – pytam, mrużąc na niego oczy, usiłując osłonić je dłonią przed słońcem. - Myślę o pomoczeniu się w basenie, ale jeśli czujesz się w nastroju aby trochę porywalizować… to możemy się ścigać. Nie użyję nawet nóg, tylko ręce. Zrywam się i podchodzę do basenu z rękami defensywnie skrzyżowanymi na piersi. - Muszę ci powiedzieć, że byłam mistrzynią w pływaniu przez trzy lata z rzędu. Nie tylko będziesz potrzebował nóg. Będziesz potrzebował boskiej interwencji aby mnie pokonać. - Wchodzę w to. – Łapie mnie za nogę i szarpie do basenu. Wypływam na powierzchnię i wykrzywiam twarz w diabelskim grymasie. - Zapłacisz za to, koleżko. – Podpływam do brzegu gdzie już na mnie czeka z pewnym siebie uśmieszkiem. - Wybierz styl. Otwiera szeroko oczy. - Oczywiście żabka, ale zachowamy to na potem.*5 Poprawiam górę stroju. - Cokolwiek, póki co dużo gadasz, a mało działasz. Kraul, tam i z powrotem, pięć razy, jazda! Stoi z rozdziawioną buzią. Mój bezwstydny zarzut sprawił, że oniemiał, a ja opuszczam brodę i odpycham się od ściany. Od razu siedzi mi na ogonie. *5 gra słów, w oryginale pojawia się „Breast stroke” co oznacza styl pływacki – żabka, ale dosłownie oznacza to „pocieranie/głaskanie piersi.” Utrzymuję pomiędzy nami dystans połowy ciała, ale dopiero się rozgrzewam. Przy ostatnim nawrocie zaczyna mnie doganiać. Wrzucam najwyższy bieg. Obrazy tego jak wczoraj się ze mnie śmiał napędzają mnie, abym skończyła. Pozostaje daleko w tyle. Brak mi tchu, tak jak i jemu, kiedy opieramy ręce o krawędź basenu. - Jezu, Sydney! Nie doceniałem cię. Mój żebyś-cholera-wiedział szeroki uśmiech mówi wszystko. Jestem bardzo konkurencyjna. To dlatego tak bardzo pokarało mnie wczoraj w wodzie. Wolałam wyglądać żałośnie, ale na zdeterminowaną, niż wycofać się z gracją. - Ponieważ jestem dziewczyną? – Wyłania się defensywna chłopczyca, którą w sobie mam. Lautner chichocze. - Nie, ponieważ wyglądałaś… niezręcznie wczoraj w wodzie. Przesuwam dłonią po powierzchni, ochlapując mu twarz. - Zamknij się! Rzucając się do mnie, łapie mnie za nadgarstki, przyciąga do siebie i przyszpila przy boku basenu. Sapię. Jego naga skóra przyciska się do mojej, ale nie tak jak wczoraj. Tamto było żenujące i niezręczne. To jest gorące i zmysłowe. - Więc tylko gadanie i mało działania. Przytakuję raz, patrząc w jego niebieskie tęczówki, kiedy śledzę językiem dolną wargę. - Chcesz mniej gadania i… więcej działania? – szepcze milimetry od moich ust. - Tak. – Wypuszczam powietrze. Opuszcza usta na moje, ale to nie jest powolne. Jest pośpieszne i wymagające. On nie prosi, on bierze. Uwalniam chichy jęk, kiedy zatapia język w moich ustach, badając ich wnętrze w erotycznych pociągnięciach. Owijam mu ręce wokół szyi, a on zsuwa dłonie z mojej talii na tył nóg, unosząc i oplatając je

sobie wokół pasa, przyciągając mnie bliżej. Zasysam głęboki oddech, kiedy odrywa ode mnie usta. Wbijam mu place w ramiona, a on muska ustami moją szczękę i ucho. Ucieka mi kolejny jęk, kiedy pieści językiem miejsce poniżej ucha, a prawą dłoń wsuwa pod tył moich majtek. Kciuk zaczepia na zewnątrz, a palcami ściska moją gołą skórę, przyciągając mnie bliżej. - Och Boże. – Czuję jak jego usta przy mojej szyi wyginają się w uśmiechu. Muska moją skórę zębami, a potem szybko przygryza, powodując, że podskakuję i chichoczę, ponieważ to łaskocze. Nasze oczy się spotykają. - To miałaś na myśli? – pyta, wysuwając dłoń z moich majtek. – Czy może myślałaś o czymś innym? – Z oczami skupionymi na moich ustach przesuwa ręce po moich plecach, do wiązania góry stroju. Zamieram, aby pomyśleć, ale nie jestem Avery. Odplatam nogi z jego talii i uśmiecham się. - O wiele przekroczyłeś moje oczekiwania. Powinniśmy wyjść. Szczerzy się i zabiera dłonie z wiązania. Wspinam się po drabince i biorę dwa ręczniki z domku przy basenie. Kiedy się odwracam, Lautner stoi w tym samym miejscu co dwa dni temu. Tylko że tym razem nie jest w pełni wyeksponowany. Podaję mu ręcznik. Osusza włosy i twarz, a następnie przesuwa nim do klatki piersiowej. - Przestań wyobrażać sobie mnie nago. – Nawet na mnie nie patrzy, ale usta wykręcone ma w pewnym siebie uśmiechu. Stoję bezczynnie z ręcznikiem przytulonym do przedniej części ciała. Strzelam oczami do jego, które teraz są na mnie skupione. - Ja… ja nie wyobrażam sobie ciebie nago. – Owijam ręcznik wokół piersi i przechodzę obok niego. - To okej jeśli to robisz. Ja z całą, cholerną pewnością wyobrażam sobie ciebie bez stanika. Ignoruję jego komentarz i idę dalej w stronę tarasu. - Piwo. Potrzebujemy więcej piwa. *** Po tym jak oboje kończymy nasze trzecie i ostatnie piwo, a nasze kostiumy są suche, decydujemy się zejść na dół. Jest tam stół to ping ponga, barek i brązowy komplet wypoczynkowy przed dużym telewizorem LED. Ponownie założyłam na strój sukienkę, a Lautner, ku mojemu wielkiemu rozczarowaniu, włożył swoją koszulkę ze Stanford. - Czy ping pong jest w twoim repertuarze mistrzowskich umiejętności, Sydney? – Podnosi paletkę i uderza nią o dłoń. Biorę kolejną i piłeczkę. - Dlaczego? Czy przegranie więcej niż raz dzisiejszego wieczoru zniszczy twoje ego? - Boże, jesteś niemal tak pewna siebie jak ja. – Szczerzy się. – Co powiesz na mały zakładzik? Wysuwam biodro w bok i przeciwną stopą uderzam o ziemię, kiedy odbijam paletką piłeczkę. - Słucham. - Jeśli wygram, zostanę na noc. – Pojawia się jego megawatowy uśmiech. - Lautner, powiedziałam ci wcześniej. Nie prześpię się z tobą. - Kto powiedział cokolwiek o spaniu? – Jego głos jest głęboki i seksowny. Szarpię paletką i piłeczka odbija się od sufitu. Moja dłoń, cholera, całe moje ciało drży. Odchrząkuję. - A jeśli ja wygram? Wzrusza ramionami. - Podaj swoją nagrodę. Szczypię palcami dolną wargę i pociągam za nią. Moje oczy skaczą do jego i usta wyginają mi się w promiennym uśmiechu. - Jeśli ja wygram, to pozbierasz z ogródka gówno Swarleya… dziś

wieczorem, z latarką. Lautner chichocze i kręci głową. - Interesujący wybór, ale wszystko jedno, zgoda. Możesz zacząć serwować. - Do pięciu czy do siedmiu? – pytam. - Do pięciu jeśli ja obejmę prowadzenie. Do siedmiu jeśli ty. - W takim razie do siedmiu – potwierdzam, puszczając mu oczko. Z łatwością wygrywam pierwsze trzy gemy. Lautner zdobywa kolejne trzy, ale po wyrównanej rozgrywce. A potem coś się dzieje w siódmym gemie. Lautner zdobywa dziesięć punktów… Z. Rzędu. - Och mój Boże! Wrobiłeś mnie – wrzeszczę, rzucając w niego paletką. Odbija ją ku ziemi. - Co? Nie, miałem po prostu szczęście, albo może ty się zmęczyłaś. – Udaje niewinność, krocząc dumnie w moją stronę. Odpycham go. - Pieprzenie! Nie byłam zmęczona. - Okej, mogłem cię lekko wrobić. – Drapie się po brodzie, marszcząc nos. Zakładam ręce na klatce piersiowej, a potem dąsając się podchodzę do kompletu wypoczynkowego i opadam na niego, a tam Tom Cruise wspina się po ścianie wysokiego budynku w Mission Impossible. Lautner klęka przede mną. Skupiam spojrzenie na Tomie. - Przepraszam. Chcesz żebym pozbierał gówno i poszedł do domu? - Tak – warczę ze zmrużonymi oczami i wydętymi ustami. Przesuwa dłonie po moich gołych nogach i nachyla się tak, że jego twarz znajduję się w zgięciu mojej szyi. Napinam się z powodu jego ciepłego oddechu na skórze i tego, jak delikatnie ściska moje nogi. Zatacza kciukami kółka we wnętrzu moich ud, a jego gorący, mokry język parzy mi skórę od ramienia do ucha. - Jesteś pewna, że chcesz abym wyszedł? - Może – szepczę. Jednak moje ciało mówi inaczej, kiedy przechylam szyję, aby dać mu lepszy dostęp. Wbijam paznokcie w kanapę, walcząc, aby go nie dotknąć. Prawą dłonią zsuwa ramiączko mojej sukienki, podążając za nim otwartymi ustami, wyciskając na skórze pocałunki. Puls łomocze mi w szyi, w piersiach i pomiędzy nogami. Każdy oddech, który biorę staje się coraz bardziej płytki i poszarpany. Niekontrolowane drżenie wibruje przez moje nerwy. Przesuwa usta niżej, do krągłości moich piersi. Ciepło jego oddechu utrzymuje się na mojej skórze, doprowadzając mnie do obłędu z potrzeby. Wyginam plecy, aż dotyka mnie ustami. Lewą rękę zaciska na mojej nodze i kreśli kciukiem okręgi wewnątrz uda, mniej niż kilka centymetrów od miejsca, w którym umieram, aby być dotkniętą. Przesuwa językiem wzdłuż wypukłości moich piersi, w miejscu, gdzie góra od bikini łączy się ze skórą. - Lautner. – Jestem bez tchu i tracę kontrolę. Biorę jego dłoń, która nadal trzyma ramiączko sukienki i przesuwam ją do moich piersi. Odsuwa się i spotyka moje gorące spojrzenie. - Dotknij mnie – szepczę. Oczy nadal ma skupione na moich, kiedy wsuwa kciuk pod górę stroju. Opuszką pociera stwardniały sutek. Oczekuję, że w miejsce kciuka położy usta, ale nie robi tego. Obserwuje mnie, moją reakcję na jego dotyk. Chwyta moją pierś i unosi ją ze stanika, nadal podtrzymując oczami moje spojrzenie. Niebieskie tęczówki błyszczą z pożądania, kiedy ugniata ją dłonią i silnymi palcami, nieustannie kreśląc na sutku kręgi opuszką kciuka. Pierdolone, niebieskie tęczówki. Są tak samo uwodzicielskie, jak jego dotyk. Mam ociężałe powieki. On jest tak cholernie upajający. Przesuwam drugą dłoń na tył jego głowy i przyciągam go do ust. Cichym jękiem zapraszam jego język na spotkanie z moim. Następuje rytmiczna wibracja. Usiłuję ją ignorować, ale nie mogę. Zajmuje nam kilka sekund, aby zdać sobie sprawę, że to nie my, i to nie jest

trzęsienie ziemi. Dłoń Lautnera na mojej piersi zamiera. Przerywamy pocałunek i oboje patrzymy w bok. Swarley posuwa poduszkę obok nas. Ponownie odwracamy się w swoją stronę i zaczynamy się całować, ale dostaję przedwczesnego napadu chichotu. Lautner, jak na prawdziwego dżentelmena przystało naciąga górę od stroju na moją pierś. Teraz oboje się śmiejemy. Kręci głową i siada obok mnie na kanapie. Może Swarley skończył, albo po prostu zaprzestał swoich działań, ponieważ ma publiczność, ale zeskakuje na ziemię i kieruję się w górę schodów. - Powinienem pójść, pozbierać jakieś gówno i pojechać do domu – mówi Lautner, zasłaniając pięścią ziewnięcie. - Nie zbieraj gówna. Na zewnątrz jest ciemno i technicznie wygrałeś, więc powiedzmy, że jest remis. Okej? Wstaje i podaje mi dłoń. - Okej. Idziemy na górę i do drzwi wejściowych. - Dzięki za pizzę i piwo. - W każdej chwili. – Podchodzi do mnie bliżej i odsuwa mi z twarzy kilka zabłąkanych kosmyków włosów. Pochyla się i składa miękki pocałunek na moich ustach. Zamykam oczy, kiedy pociera nosem o mój. - Wyjeżdżam za niecały miesiąc – szepczę, przypominając w takiej samej mierze sobie, jak i jemu, że cokolwiek to jest, jest to czasowe. - Pozwolę ci odejść za niecały miesiąc. Nawet jeśli będziesz mnie błagała abym tego nie robił, ponieważ jesteś nikczemną, małą kokietką. Biorę w pięści jego koszulkę, aby przytrzymać go bliżej i całuję go. Nigdy nie kosztowałam niczego tak uzależniającego. Jestem bez tchu i odsuwam się. - Myślę, że będzie na odwrót, koleżko. Nie zapominaj, że pochodzę ze świata sztuki. Nie muszę czegoś posiadać, aby się tym cieszyć. Otwiera drzwi. - Brzmi dobrze. Pozwolę ci cieszyć się mną do czasu, aż pozwolę ci odejść. - Moja siostra przyjeżdża do miasta w następny piątek i zostaje na tydzień. Więc albo ograniczysz spotykanie się ze mną kiedy tu będzie, albo znajdź przyjaciela, aby zabawiał ją przez połowę czasu. Zaciska usta i mruży oczy. - Jak wygląda twoja siostra? - Jak ja tylko z blond włosami. - Uznaj, że to załatwione. Zobaczymy się rano. – Pochyla się aby ponownie mnie pocałować, ale odwracam się, robiąc unik. - Um… a propos jutra. Tak jakby mam plany, ale powinnam wrócić do 14:00. Lautner przechyla głowę na bok. - Jakie plany? Marszczę twarz. - Późne śniadanie z doktorem Abbottem. - Doktor Abbott? Przytakuję. - To weterynarz Swarleya. Zaprosił mnie. - A ty się zgodziłaś? Wzruszam ramionami. - Cóż, dobrze się zajmuje Swarleyem, a ja już raz potrzebowałam jego pomocy, więc… - Więc co? Jest weterynarzem, to jego praca. Jestem pewien, że twoja ciocia i wujek płacą rachunki weterynaryjne. Nie musisz prowadzić handlu wymiennego. Cofam się i kładę dłonie na biodrach. - To tylko posiłek, a on jest naprawdę miłym facetem. Lubię zawierać przyjaźnie kiedy podróżuję. To sprawia, że nie czuję się tak bardzo jak tułacz. Lautner bierze moją twarz w dłonie i daje mi głośnego całusa w usta, a potem wychodzi przez drzwi.

- Doktor Abbott? - Taa, dlaczego pytasz? - Wygoogluję go kiedy wrócę do domu. - Ponieważ…? - Abym mógł ocenić moją konkurencję. Kręcę głową i popycham go w stronę schodów. - Znikaj stąd, chłopaku od basenów. - 14:00 – woła, kiedy stąpa dumnie w stronę swojego 4Runnera. Zatrzaskuję drzwi i opieram się o nie. - Och rajuśku. Rozdział 4 6 czerwiec 2010 r. Doktor Abbott odbiera mnie dokładnie o 11:00. W każdym razie, to wtedy puka do drzwi. Jednakże kiedy wyglądałam przez okno myjąc zęby o 10:45, widziałam na zewnątrz jego zaparkowanego, srebrnego Lexusa SUV. - Dzień dobry, Sydney. - Doktorze Abbott. - Proszę, idziemy na późne śniadanie. Mów do mnie Dane. Prowadzi mnie w dół schodów. Dane jest przystojnym facetem. Wyblakłe dżinsy wiszą nieźle na jego wysokim, wysportowanym ciele, a nie jak u niektórych kolesi, którym zupełnie brakuje tyłka. Granatowa koszula z krótkim rękawem której nie wsadził w spodnie skrywa wyrzeźbiony tors, a wiem że takowy posiada, ponieważ widziałam go we wdzianku do biegania. Otwiera mi drzwi i otrzymuję przypomnienie, że posiada bardzo uroczy, nieśmiały uśmiech szkolnego chłopca i proste, białe zęby. - Dziękuję. – Wślizguję się na wygodne, skórzane siedzenie i zapinam pas, kiedy Dane wsiada do środka. – Czy twój samochód jest nowy? - Nie, ma pięć lat. – Uruchamia silnik. Auto pachnie nowością i wszystko, od skórzanych siedzeń i dywaniki, po deskę rozdzielczą oraz chromowane akcenty wygląda nieskazitelnie. Uderza we mnie to, że mogę mieć do czynienia z doktorem cierpiącym na zaburzenia obsesyjno-konwulsyjne. Teraz jestem nerwowo świadoma samej siebie. Sprawdziłam podeszwy sandałów zanim wsiadłam? Moja spódnica w kwiatki nie sięga kolan. Czy balsam który wtarłam w nogi zostawi ślady na skórzanym siedzeniu? - Mam nadzieję, że nie masz celiaki?6 – ogłasza Dane bez dalszych wyjaśnień. Lubisz naleśniki? Jest cokolwiek czego nie jesz? Masz jakąś alergię na jedzenie? Tyle wersji, ale on wybrał „mam nadzieję, że nie masz celiaki?” Dane jest dziwakiem, ale postrzegam jego ekscentryczność jako zabawną. Wolę to, niż wyniosłość i pretensjonalność. Nie mogę się powstrzymać i zaczynam się śmiać. - Nie, nie mam celiaki. Dlaczego pytasz? Jedziemy do IHOP?7 Posyła mi szybkie spojrzenie z ukosu i uśmiecha się. - Nie… ale, uch… moglibyśmy. To znaczy jeśli ty… - Dane? Będzie dobrze gdziekolwiek mnie weźmiesz. Jego idealna postura nieco się relaksuje. - Zabieram cię do kawiarni poza kampusem. Jedzenie jest tam niesamowite. Przyjeżdżamy piętnaście minut później, a parking jest pełen, więc parkujemy kilka przecznic dalej, wzdłuż ulicy. Dane spieszy, aby otworzyć mi drzwi. - Dziękuję. – Zakładam torebkę na ramię i wygładzam moją jasnożółtą bluzkę bez rękawów. Kiedy idziemy w stronę restauracji, Dane bawi się kluczami. Wsadza je do kieszeni, a potem wykręca dłonie. Zaskakuje mnie, sięgając w dół i bez spoglądania na mnie bierze mnie za rękę. Jego nerwowość jest wyczuwalna. Tłumię uśmiech, ponieważ sprawia, że czuję się jakbyśmy byli w liceum i to jest

cholernie słodkie. Moje sumienie kwestionuje ten intymny gest, ale jest on zbyt niewinny, aby teraz się o niego martwić. Z przodu czeka spory tłumek. Niektórzy ludzie stoją w małych grupach, a inni siedzą na ławkach rozstawionych wokół rabatek, które ciągną się wzdłuż chodnika i wejścia. *6 celiakia – nietolerancja na gluten. *7 IHOP to sieć popularnych w Stanach restauracji śniadaniowych oferujących naleśniki, gofry, jajka itp. - Nie martw się, mam rezerwację – zapewnia mnie Dane. Torujemy sobie drogę przez tłum. - Sydney? Obracam głowę w prawo, a potem w lewo. Uścisk Dane’a na mojej ręce zacieśnia się, kiedy mijamy bardziej zatłoczony obszar przy drzwiach. - Sydney? Dane również słyszy moje imię, ponieważ zatrzymuje się i również się rozgląda. Ponownie zerkam do tyłu i zauważam Lautnera stojącego obok starszej pary. Cofam się o kilka kroków, a Dane depcze mi po piętach. - Cześć, uch… co ty tutaj robisz? – pytam z nerwowym uśmiechem. Wzrok Lautnera skupia się na mojej dłoni, ściskanej przez Dana. - Lautner? Jego oczy spotykają moje. - Jem późne śniadanie z rodzicami. – Wskazuje na parę obok siebie. – Mamo, tato, to jest Sydney Montgomery. Poznaliśmy się nieoczekiwanie jakiś czas temu. W tym miesiącu pilnuje domu w Palo Alto. Sydney, to moi rodzice, James i Rebecca. Ciepły, zachęcający uśmiech wkrada mi się na twarz. Nie jestem pewna, dlaczego jestem taka zadowolona z powodu poznania jego rodziców, ale tak jest. - Miło mi poznać. To jest doktor Abbott, mój… przyjaciel. Jest weterynarzem Swarleya. A Swarley to pies, którego również pilnuję. – To wcale nie jest niezręczne! Dane uwalnia moją rękę i wyciąga dłoń w ich stronę. Lautner daje Danowi jednowyrazowe powitanie i potrząsa jego dłonią. - Lautner. Dane się uśmiecha, ale jego oczy są pełne napięcia. Wygląda na skołowanego. James i Rebecca uśmiechają się i oferują nam obojgu przyjacielskie powitanie. Jestem zauroczona jego rodzicami. Lautner podziela budowę ojca, ale jego tata jest niemal łysy, a ta odrobina włosów, która mu została jest siwa. Oczy ma brązowe, więc możliwe że pierwotnie włosy również miał ciemne. Rebecca jest bardzo drobna. Jej krótko ścięte, blond włosy są tego samego koloru co Lautnera, a oczy ma niebieskie, ale ani trochę nie takie wspaniałe i zachwycające jak jego. - Cóż, lepiej już wejdźmy do środka, zanim oddadzą nasz stolik komuś innemu. – Dane łapie mnie za rękę i lekko za nią ciągnie. - Cudownie było was poznać. Miłego śniadania. – Unoszę dłoń w przyjaznym geście. - Wzajemnie – odpowiadają równocześnie James i Rebecca. Podchodzimy kilka kroków w stronę drzwi i spoglądam na Lautnera. Jego twarzy nie da się odczytać. Uśmiecha się, ale usta zaciśnięte ma w stanowczą linię. Miejsce jest pełne. Siadamy przy małym stoliku obok okna, które wychodzi na ulicę. Kelnerka podaje nam menu i pyta, czy chcemy zacząć od czegoś do picia. Dane zamawia sok pomarańczowy i kawę bezkofeinową. A ja niesłodzoną herbatę mrożoną z cytryną. - Jak się poznaliście z Lautnerem? – Dane spogląda na menu a jego ton jest równy i swobodny. Myśląc przez moment, decyduję się podać osłodzoną wersję. - Pojawił się w domu Elizabeth i Trevora przez przypadek. Zanim

wyszedł ucięliśmy sobie swobodną pogawędkę, a potem jedna rzecz poprowadziła do kolejnej i skończyło się na tym, że pojechaliśmy razem posurfować. Dane unosi do mnie oczy ponad menu. - Naprawdę? Wiesz kim on jest? - Uch… co masz na myśli? Wiem, że dopiero co skończył szkołę medyczną i że przygotowuje się do odbycia stażu. Dane przytakuje, spoglądając na menu. - Śledzisz futbol? - Trochę w college’u, ale nie obsesyjnie. Dlaczego? Znów zerka na mnie ponad menu. - Lautner Sullivan grał jako skrzydłowy w Stanford. Wzruszam ramionami. - Hmm, to ma sens. Wygląda jak skrzydłowy. – Moja zewnętrzna reakcja jest kontrolowana, ale wewnątrz szaleję. Dlaczego Lautner o tym nie wspomniał? Ja się z nim podzieliłam wszystkim moimi aktywnościami z liceum i z college’u. Dane odkłada menu i zaczyna bawić się serwetkę. - Interesujące. - Co takiego? – Marszczę brwi. Dane dziwnie się zachowuje, nawet jak na niego. - To po prostu dziwne, że Lautner nie podzielił się z tobą swoimi futbolowymi latami z college’u. - Może. Ale to nie tak, że gra w NFL. Dane szeroko otwiera oczy. - Mógłby. Na drugim roku był pretendentem do Heisman Throphy9 i przewidywano, że wybiorą go w pierwszej turze poboru nowych graczy do ligi zawodowej. Heloł! - Co? Poważnie? – Zaczynam rozumieć zaskoczenie Dana co do mojego braku wiedzy na temat kolesia, który był, lub nadal może być, uważany w tych stronach za celebrytę. – Więc nie został powołany? - Zdecydował się nie brać udziału. Plotka głosi, że przestraszyła go kontuzja kolana podczas ostatniego roku studiów. Lekarze pozwolili mu grać po odbyciu rehabilitacji, ale kiedy przyszło co do czego powiedział, że zamiast tego *9 Heisman Trophy – najbardziej prestiżowa nagroda indywidualna przyznawana od 1935 roku najwybitniejszemu zawodnikowi w college football. chciał podążyć ścieżką kariery medycznej. W tamtym czasie była to niezła sensacja. Nie odrzuca się tak po prostu okazji zostania zawodnikiem NFL. - Czy są państwo gotowi aby zamówić? – przerywa nam kelnerka, stawiając nasze napoje na stoliku. - Tak. – Dane najpierw kiwa głową do mnie. - Poproszę włoski, wegetariański omlet i tosta pszennego z Nutellą. Dane wskazuje na swoje menu. - Ja wezmę śniadaniowe buritto z kiełbasą, do tego owoce i bułeczkę jagodową. - Okej, zaraz przynoszę. – Kelnerka uśmiecha się do nas i zabiera menu. Dane dodaje do kawy śmietankę i cukier. - Jeśli nie masz na później planów, to możecie razem ze Swarleyem spotkać się z nami w parku dla psów. - Z nami? - Sól i Pieprz, to moje czarno białe Jack Russell Teriery. - Jestem pewna, że Swarley byłby zachwycony, ale mam już plany. – Wyciskam cytrynę do herbaty. Po konserwatywnej odpowiedzi Lautnera na poznanie Dana nie jestem pewna czy nadal mam plany na później. - Żaden problem, może kiedy indziej. - Pewnie. – Uśmiecham się.

Śniadanie jest świetne. Rozumiem dlaczego na zewnątrz czeka tak duży tłum. Nasza rozmowa jest grzeczna i łatwa. Dane jest bardzo uważny i swobodnie czuję się w jego towarzystwie. Przez te rewelacje o Lautnerze ciężko mi w pełni skupić się na Danie, ale nie sądzę, że to zauważył. Płaci rachunek i decydujemy się nie przeciągać pobytu, ponieważ tak wielu ludzi czeka na stolik. Właśnie kiedy wychodzimy, widzę Lautnera i jego rodziców, którzy siedzą przy stoliku po przeciwnej stronie restauracji. Lautner rozmawia z tatą, ale jego mama widzi, że wychodzimy. Uśmiecha się i macha do nas uprzejmie. Odwzajemniam jej gest, a Lautner spogląda w naszym kierunku. Rozciąga usta w małym, wymuszonym uśmiechu, a potem opuszcza oczy na talerz. Droga powrotna mija w ciszy, tak jakbyśmy wyczerpali tematy do rozmów. Żyję nadzieją, że Dane włączy radio, aby złagodzić niezręczną ciszę, ale nie robi tego. Kiedy zatrzymuje się na podjeździe, czuję ulgę, że nie rusza się z siedzenia. - Dziękuję za śniadanie. Było bardzo dobre. - Cieszę się że ci smakowało. Um… powinniśmy wymienić się numerami czy coś, na wypadek gdybyś zdecydowała się kiedyś spotkać z nami w psim parku? Przygryzam kącik dolnej wargi. - Mmm, okej. Swarley’owi się to spodoba. Właściwie, to mam twój numer od czasu wizyty w gabinecie. Przytakuje i widzę na jego twarzy rozczarowanie, kiedy opuszcza oczy, a jego uśmiech blaknie. Jestem pewna, że chciałby aby mi też się to podobało i gdyby konkretny facet od basenów nie pojawił się w moich drzwiach, to byłabym bardziej entuzjastyczna odnośnie spędzania czasu z Dane’m. - Hej, moja siostra wpada w przyszły weekend z wizytą. Pewnie zorganizujemy imprezkę nad basenem. Może mógłbyś wpaść. – Po raz kolejny moje usta pracują szybciej niż mózg. Dlaczego Dane sprawia, że jest mi go żal? I dlaczego ciągle przepadam widząc te jego nadąsane minki? - Brzmi świetnie. Więc… będę czekał na twój telefon? Przytakuję i otwieram drzwi. - Pa, Sydney. Zamykam drzwi i macham. Głupia, głupia, głu…pia, Sydney! *** Nie czepiam się nadziei, że Lautner się dziś pojawi. Moim alternatywnym planem jest odmóżdżające obijanie się przy basenie. Do 14:00 temperatura sięga dwudziestu sześciu stopni, a niebo jest słoneczne, choć zasnute smogiem. Swarley i ja zajmujemy nasze zwyczajowe miejscówki na leżakach przy basenie. Flo Rida śpiewa mi serenadę przez głośniki, a obok siebie mam truskawkową Margaritę ze ściekającymi po bokach szklanki kropelkami. Życie. Jest. Dobre! Swarley płoszy mnie, kiedy szybko zeskakuje z leżaka. Biegnie w stronę tarasu. Lautner schodzi po schodach. Pochyla się i klepie go kilka razy w bok. Zadowolony z jego przywitania Swarley truchta z powrotem na leżak. Unoszę do góry okulary przeciwsłoneczne i podnoszę oparcie. - Hej. – Mój głos jest powściągliwy, kiedy próbuję odgadnąć jaki ma humor. - Hej. – Siada okrakiem na moim leżaku, twarzą do mnie. Podciągam kolana do piersi. - Nie wiedziałam czy przyjdziesz. – Robię łyk drinka. - Dlaczego miałbym nie przyjść? – Owija dłoń wokół mojej i przyciąga szklankę do swoich ust. – Mmm, dobre. – Oblizuje górną wargę. Odstawiam szklankę. - Dziś rano wydawałeś się cichy, może nawet zazdrosny. - Dlaczego miałbym być zazdrosny? – Sunie palcem od mojego kolana do kostki, pozostawiając gęsią skórkę, która łaskocze moją skórę. – Nie jesteś

moja. Nie potrafię powstrzymać śmiechu. - Jezu, Lautner, jest 2010 rok. Jestem całkiem pewna, że kobiety nie są już uznawane za własność. Jego pełne wargi wyginają się w uśmiechu, a ja zatapiam się w jego niebieskich tęczówkach. Co jest z tą moją obsesją na punkcie jego oczu? - Masz najbardziej niesamowite oczy. Spogląda w dół, jakbym go zawstydziła. Opuszczam głowę, aby podążyć za jego spojrzeniem. Pozwala mi znów je pochwycić. - Masz. Mówię poważnie, są… oszałamiające. To nie może być pierwszy raz kiedy to słyszysz. Poprawiam się i teraz klęczę na leżaku, więc jestem na poziomie jego oczu. Pozwala mi swobodnie opaść w tę niebieską otchłań. Kładę dłoń na jego policzku i pocieram kciukiem łagodną krzywiznę brązowej brwi. Owija palce wokół mojego przedramienia i przyciska usta do wnętrza nadgarstka. Lautner jest dużym, silnym facetem; jednak jego siła wzmocniona jest głównie przez miękkie, kojące spojrzenie i powściągliwość delikatnego dotyku. - Jeśli musisz wiedzieć, to dostaję więcej komplementów od kobiet na temat niektórych innych części mojego ciała. – W jego głosie jest tysiąc oddźwięków seksualnego podtekstu. Jest nieodpartym flirciarzem. Czas zmienić temat. Pociągam za nogawkę jego krótkich bojówek. - Nie przyszedłeś ubrany jak na basen. - Wcześniej mnie to nie powstrzymało. – Porusza brwiami. Krzyżuję ręce na piersi i mrużę oczy. - Nie dzisiaj, wielkoludzie. - Och, a więc wiesz która część mojego ciała otrzymuje najwięcej komplementów. - Ugh! Jesteś niepoprawny. – Prycham, popychając jego solidną klatkę piersiową. Chichocze i sięga do przedniej kieszeni. Wyciąga portfel, klucze i telefon i wkłada je pod leżak. Ta scena jest zbyt znajoma. Uderza we mnie świadomość tego, co robi. - Nie! Ani mi się waż – ostrzegam. Żartobliwy uśmiech na jego twarzy powiększa się, kiedy zrzuca koszulkę. Następnie wstaje i odpina spodenki. Dłonie szybują mi do twarzy i zasłaniam oczy. - Przestań robić przede mną striptiz! - No i znów, żadna dziewczyna nigdy wcześniej do mnie tego nie powiedziała. Muszę się przyznać. Dwa palce mam rozsunięte na tyle, aby go widzieć. Jego spodenki opadają na ziemię i zostaje tylko w czarnych bokserkach. Pochyla się i owija rękę wokół mojej talii, unosząc mnie. - Przestań! Jesteśmy w powietrzu. Plusk! Gramolę się na powierzchnię i przesuwam się na płytszy brzeg. Lautner ma mnie w ramionach zanim mogę się odsunąć. - Puść mnie! – proszę z mocno zaciśniętymi oczami. - Sydney, otwórz oczy. – Śmieje się… znowu… ze mnie. Otwieram je, ale patrzę wszędzie byle nie na niego. - Dlaczego na mnie nie patrzysz? Nie jestem nagi, a tak czy siak widziałaś już… - Nie patrzyłam… - Och, ależ patrzyłaś… - Nie, nie patrzyłam, a teraz masz na sobie tylko bieliznę i mogę zobaczyć twojego… albo zarys twojego… - Penisa? Kutasa? Fiuta? Maczugi? Pały? Wacka? Ptaszka? Jogurtowego strzelca? - Przestań! – Spotykam jego oczy. On to uwielbia. Jego oczy tańczą, a jego uśmiech jest pewny siebie i

tak… zarozumiały. Każda próba ucieczki z jego uścisku będzie daremna. Wiem co muszę zrobić. To nieco ryzykowne, ale nie mam innego wyjścia. Z niezachwianą determinacją i stanowczym, mocnym chwytem łapię za jego interes, i przyznaję, jest to duży interes. Wybałusza oczy i zasysa szybki oddech, zbliżając się do połknięcia języka. - Okej, wielkoludzie. Dowiodłeś swego. A teraz daj znać swojej maczudze, że pływa na ograniczonych wodach. Uchwyt Lautnera znika. Wychodzę z basenu zanim jego ciało i umysł znów staną się spójne. Z przesadnym kołysaniem bioder i nie oglądając się za siebie, przechadzam się w stronę leżaka. Całe moje ciało mrowi z radości, ponieważ nigdy wcześniej czegoś takiego nie robiłam. Czuję się pewna siebie, silna, pyskata, lekkomyślna i, co dziwne… podniecona. Swarley zniknął w domu, zostawiając mój ręcznik pokryty psią sierścią. Dzięki za to. Otrzepuję go i opuszczam głowę w dół, aby osuszyć włosy. - Och Boże! – Szarpię się w górę i gwałtownie się odwracam. Dlaczego się odwróciłam? Nie wiem. Będąc do góry nogami złapałam szybki wgląd na to, co było za mną; nie musiałam się odwracać. Ale oto jestem, gapiąc się na nagiego Lautnera, a jego… męski wihajster jest… Och. Mój. Boże! Nie jestem pewna co jest bardziej dziwaczne w tej sytuacji; Lautner czujący się tak swobodnie i komfortowo w eksponowaniu się przede mną, czy to, że nie mogę oderwać oczu od… tego. Wykręca bieliznę tak spokojnie, jakby to była zamszowa ściereczka do wycierania samochodu. - Co…co… - W ustach mam sucho, całkowita susza. - Och, to. Cóż, Syd, nie możesz nosić tego bikini tuż przed moją twarzą, łapiąc mnie w tym samym czasie za sprzęt, i oczekiwać, że nie będę miał wściekłego wzwodu. – Rozkłada majtki na oparciu leżaka i zakłada spodenki. Moje oczy, które nigdy nie będą już takie same, wspinają się po jego ciele, aż do twarzy. – No to co powinniśmy teraz zrobić? – pyta, zapinając spodenki. Opuściły mnie wszelkie słowa. Łapię Margaritę i wypijam do dna. - Szlag! – Krzywię się i pocieram skronie . Mózg mi zamarza! Niespodziewane dłonie chwytają moją twarz i gorące usta stapiają się z moimi. Ciepło jego języka ogrzewa mi usta i szok wywołany zimnem znika. Odsuwa się i pociera nosem o mój. - Lepiej? Lautner jest totalnie szalony i nieprzewidywalny. To zbyt wiele aby sobie z tym poradzić, a jednak nie mam dość. - Co to niby było? Resuscytacja zamrożonego mózgu? - Podziałało, czyż nie? – Mruga do mnie i bierze koszulkę, zakładając ją na siebie. – Co myślisz o samolotach na zdalne sterowanie? Owijam się ręcznikiem w talii. - Musisz rozwinąć tę myśl. Wsuwa do kieszeni klucze, portfel i telefon. - Mój przyjaciel, Caden, zabiera swojego młodszego brata aby polatać takimi samolotami nie tak daleko stąd. Zaprosił nas, abyśmy do nich dołączyli. Znów to zrobił, przełącza się z zarozumiałego na słodkiego. Prawda jest taka, że Lautner jest całkowicie słodki. Nawet ta jego zarozumiała strona jest bardziej na żarty niż poważnie. - W tym wypadku, myślę, że powinnam się przebrać. Chcesz, abym wrzuciła to do suszarki? – Kiwam w stronę jego mokrych bokserek. - Nope, jest dobrze. – Szczerzy się. - Oczywiście że tak – mamroczę, odwracając się, aby pójść do domu. - Co tam mówisz? - Nic. *** Wybieram czarne spodnie Capri i liliową bokserkę. Przewidując, że

pojedziemy z opuszczonymi oknami, związuję włosy w wysokiego kucyka, a potem kopię w torbie z butami, której w dalszym ciągu nie rozpakowałam i znajduję moje sandały Keen. Lautner czeka na tarasie z przodu domu, siedząc na wypoczynkowym, drewnianym krześle. Zatrzaskuję i zamykam drzwi. Wstaje i posyła mi powolny, przestudiowany, doceniający uśmiech. - Tak cholernie seksowna. – Kręci głową. Czuję, że ciepły rumieniec wykwita mi na policzkach i szyi. Sięga po moją dłoń i prowadzi mnie do 4Runnera. Otwiera mi drzwi i spogląda w niebo. - Mam nadzieję, że nie złapie nas deszcz. Chmury się przesuwają. Wsiada i zapina pas. - Powinnam wziąć parasol? – pytam. - Mam jeden. Będzie dobrze. W czasie drogi na małe lotnisko, Lautner opiera prawą rękę za mną. Tym razem jego dłoń znajduje się na mojej szyi i głaszcze opuszkami palców moją skórę. Okna są otwarte, a Jeffrey Gaines śpiewa moją ulubioną piosenkę Petera Gabriella „In Your Eyes”. Zamykam oczy i odpływam ze słowami, które powodują, że zatracam się w niebieskich tęczówkach. „ Światło… ciepło… jestem kompletna”. Kiedy podjeżdżamy, na parkingu znajduje się kilkanaście aut. Na lotnisku widzę tylko dwójkę dzieci i jednym z nich jest dziewczynka, więc domyślam się, że łatwo będzie znaleźć Cadena i jego brata. Kiedy podchodzimy, chłopak wyglądający na około dziesięć lat podaje kontroler mężczyźnie stojącemu obok i pędzi w naszą stronę. - Sully – krzyczy. - Hej Brayden. – Lautner rozchyla ramiona i dzieciak go przytula. Sully? Lautner o tym nie wspomniał, ale zauważam, że chłopak ma zespół Downa. Ma ten charakterystyczny płaski profil twarzy, skłaniające się ku górze oczy i wysunięty język. Jego mowa jest nieco ograniczona, ale nie na tyle, aby powodować jakieś kłopoty z komunikacją. Facet z kontrolerem podchodzi w naszą stronę, w drugiej dłoni trzymając samolot. - Sully, stary. – On i Lautner dokonują zwyczajowej serii potrząśnięć dłoni. – A to musi być Seksowna Sydney. Unoszę brew, rzucając ukośne spojrzenie Lautnerowi, który ma zaciśniętą szczękę, a usta ułożone w mniej niż wdzięczny przyjacielowi uśmiech. - Nigdy nie nazwałem jej Seksowną Sydney. – Lautner kręci głową. - Prawda. Ale powiedział, że jesteś najseksowniejszą kobietą jaką w życiu widział. Wymyśliłem sobie określenie Seksowna Sydney, no i spójrz na siebie, całkowicie słusznie. A tak w ogóle to jestem Caden. – Wyciąga rękę, a ja odwzajemniam jego stanowczy uścisk. Najseksowniejsza kobieta jaką w życiu widział? Szlag! Mam kłopoty. - Miło cię poznać. Jesteś pierwszym przyjacielem Sully’ego, jakiego poznałam. – Znów spoglądam na Lautnera. - Sully to moja ksywka. – Wzrusza ramionami. - Taa, dlatego że jego ulubionym filmem są „Potwory i Spółka” *8 – dodaje entuzjastycznie Brayden. Przechylam głowę na bok, szeroko otwierając oczy. - To prawda? Lautner żartobliwie mierzwi Braydenowi włosy. - Jeśli Brayden tak mówi, to tak jest. Brayden, to jest moja przyjaciółka, Sydney. - Seksowna Sydney. – Brayden mówi to tak, jakby było to moje pełne imię. Przewracam oczami, na żarty mrużąc je w stronę Cadena. - Miło cię poznać, Brayden. - Bray, niebo nie wygląda zbyt obiecująco. Jeśli chcesz się popisać swoimi umiejętnościami pilota przed Sullym i Sydney to lepiej się pospieszmy.

*8 Sully to ten niebieski potwór z „Potwory i Spółka.” Brayden jest całkiem niezły w kontrolowaniu swojego samolotu. Lautner i ja siedzimy na trawie, obserwując, podczas gdy Caden nadzoruje drogę samolotu. - Jego umiejętności motoryczne są niesamowite. Radzi sobie lepiej niż niektórzy dorośli, którzy tutaj są – komentuję. - Ich mama jest z zawodu terapeutką, więc jest bardziej rozwinięty niż inne dzieci z zespołem Downa w jego wieku. Brayden jest świetnym dzieciakiem. Jest chłopcem podającym wodę drużynie futbolowej w swojej szkole, a jego marzeniem jest zostać kiedyś skrzydłowym. - Dlaczego nie miałbym o tym marzyć? Plotka głosi, że przyjaźni się z legendą z college’u. Lautner zrywa trawę pomiędzy nami. - Ktoś odrobił zadanie domowe, lub pogrzebał. - Nie tym razem. Ale doktor Abbott z pewnością zna twoje statystyki. - Taa, cóż, jestem pewien, że walnął ci również gadkę o tym jakim „rozczarowaniem” byłem dla fanów futbolu, kiedy wybrałem szkołę medyczną ponad NFL. - Dlaczego to zrobiłeś? - Myślałem żeby zrezygnować kiedy byłem na czele, a na ostatnim roku nie wkładałem w to serca. Miałem tyły w szkole… - Spogląda na mnie - … ponieważ kursy przed medyczne wymagają uczęszczania na wiele trudnych zajęć, a nie dlatego że coś oblałem. – Szturcha mnie w bok. Oddaję szturchnięcie, przypominając sobie mój komentarz na temat jego wieku. - Pieniądze i sława nie są warte ryzyka wcześniejszego artretyzmu, albo możliwego uszkodzenia mózgu. Nie zrozum mnie źle, kocham grę, ale to wszystko czym to dla mnie jest… grą. Taksuję jego gołe nogi i zauważam wyblakłą bliznę w poprzek kolana. Sięgam i przesuwam po niej palcem. Napina się, a jego oczy śledzą mój palec. - A to? - Zerwane więzadło. – Nie rozwija tematu. - To dlatego przestałeś grać? Jego oczy pozostają na moim palcu, który nadal śledzi bliznę. - Między innymi. Pochylam się i przyciskam do niej usta. Lautner zasysa szybki oddech. Siadając prosto spotykam się ze stanowczymi oczami i zmarszczonymi brwiami. Chwytam go za dłoń i przesuwam jego palcem po moim skalpie, zaraz nad czołem. Puszczam jego dłoń, a on kontynuuje dotykanie wybrzuszonej skóry. - Rana po piłce nożnej? – pyta. Kręcę głową i szczerzę się. - Pierwsze surfowanie. Iskierki wracają do jego oczu kiedy uśmiecha się i pochyla, aby pocałować mnie w głowę. - Brayden skończył, więc będziemy się zbierali – mówi Caden, kiedy do nas podchodzą. – Poza tym wygląda jakby w każdej chwili miało zacząć padać. Niebo robi się coraz ciemniejsze. Oboje wstajemy. Lautner ponownie przytula Braydena. - Świetnie się dzisiaj spisałeś, kolego. Narka, stary. – Kładzie dłoń na ramieniu Cadena i ściska. – Pamiętaj, w następny weekend jest imprezka u Sydney. Spoglądam na Lautnera, ponieważ tak naprawdę nie dyskutowaliśmy o przyjęciu, pomimo tego, że zaprosiłam Dana na to domniemane przyjęcie, kiedy przyjedzie moja siostra. - Nie mogę się doczekać. Miło było cię poznać, Seksowna Sydney. – Szczerzy się i odchodzą. Odwracam się i krzyżuję ręce na piersi. - Więc, Sully, dlaczego mam przeczucie, że ty i twój koleżka spędziliście

sporą ilość czasu gadając niestosownie na mój temat? Lautner przedrzeźnia mnie, krzyżując ręce na piersi. - A czemuż to miałabyś tak myśleć? Dźwięk grzmotu odwraca naszą uwagę od tego impasu w którym jesteśmy i zanim się orientujemy pada na nas deszcz. - Och, szlag! – piszczę. Lautner łapie mnie za rękę i rzucamy się pędem w stronę samochodu. Wpycha dłonie do kieszeni, ale nic z tego nie wynika. Jestem przemoczona. W tej chwili nie wiem po co ten pośpiech. - Mam zbyt cholernie mokre kieszenie. Nie mogę wsadzić dłoni, aby wyciągnąć klucze! – krzyczy. – Może ty powinnaś spróbować. Masz mniejsze dłonie. - Co? – Mrużę oczy na deszczu, spoglądając na niego. Nie może mówić poważnie. To cholerne bojówki, na litość boską. Mają jakieś… dwadzieścia kieszeni. Dlaczego nie wsadził kluczy do jednej z wierzchnich, które są na nodze, zamiast do tej na biodrze. - Ugh! To niedorzeczne – odpowiadam. Unosi w górę ręce w geście poddania. Kręcę głową i wsadzam dłoń do kieszeni. Jest pusta. Następnie wkładam ją do drugiej kieszeni, ale nie czuję jego kluczy. - Może powinnaś trochę nią poruszać. Co? Słyszę podwójne piknięcie otwieranych drzwi. Spoglądam w górę i widzę wiszące mu na palcu klucze, a na twarzy ma największy, pełen samozadowolenia uśmiech. - Ty sukins… Przykłada mi palec do ust. - Ej, ej… mówisz tutaj o mojej mamie. Otwieram drzwi i wsiadam, zatrzaskując je za sobą. Gdyby nie miał kluczy, to zamknęłabym jego tyłek na zewnątrz. Jestem przemoczona do suchej nitki, a woda ścieka i gromadzi się na jego skórzanym siedzeniu. Och, jak mi cholernie przykro! Wsiada do środka i otrzepuje wodę z włosów jak pies. Myślę, że potrzeba by boskiej interwencji, aby zetrzeć mu ten uśmieszek z twarzy. - Ale była zabawa! Patrzę na niego gniewnie i odwracam się. - Zapnij pas – mówi. Ani drgnę. - Sydney, no weź. Nie ruszymy dopóki nie zapniesz pasa. Nie ma cholernej mowy, że zwrócę teraz na niego uwagę. Nachyla się i usiłuje złapać za mój pas. Uderzam w niego ramieniem. - Co do cholery? Moją odpowiedzią jest stanowcze, wkurzone spojrzenie. Nasze twarze dzielą centymetry, a trzask pioruna wywołuje niewykorzystane emocje, które są naładowane i poza kontrolą. Moje wkurzone oczy opadają do jego ust na ułamek sekundy przed tym, jak chwytam w dłonie jego włosy i przyciągam go do siebie. Ja nie proszę. Ja biorę. Mój żądny język sięga po jego. Serce mi wali. Oddech przyspiesza. Moje zaciśnięte palce mrowią z potrzeby, a ciało płonie, pragnąc jego dotyku. Łapie mnie dłońmi w pasie i ciągnie na swoje kolana, tak, że siadam na nim okrakiem. Jego chętne usta kontynuują atak na moje wargi, podczas gdy lewą ręką majstruje z boku siedzenia. Opada maksymalnie do tyłu. Przesuwam dłonie do rąbka jego koszulki i chwytam za nią. Szarpię i pociągam, aż pochyla się do przodu pozwalając mi ściągnąć z niego ciężką, mokrą bawełnę. Przerywamy pocałunek, aby przeciągnąć koszulkę przez jego głowę. Kiedy ją odrzucam uderza z klapnięciem o tylne siedzenie. Czuję, jakby moje usta były posiniaczone i odrętwiałe, ale nie chcę aby przestawał. To pragnienie jest nienasycone. Po kilku chwilach siadam prosto i przerywamy, pozostając całkowicie

bez tchu. Ręce mnie świerzbią aby go dotknąć, więc przesuwam delikatnie palcami w dół wybrzuszeń i krzywizn jego twardej, dobrze zarysowanej piersi i mięśni brzucha. - Lautner… - szepczę. – Boże, jesteś tak… - Nie jestem pewna jakich słów użyć. Jego dłonie są na moich biodrach i unosi je w górę na tyle, aby musnąć mój brzuch. Jego dotyk pali. Krzyżuję ręce i chwytam w palce rąbek koszulki, przeciągając ją przez głowę. Przesuwa biodra i ten nieznaczny ruch sprawia, że jego wielka, prężąca się w spodenkach erekcja, przyciśnięta jest pomiędzy moimi nogami. Gładkie, ciepłe uczucie zalewa mój rdzeń. Skupia spojrzenie na moich piersiach. Przesuwa dłonie w górę i śledzi kciukami skórę pod stanikiem. Unoszenie się i opadanie mojej klatki piersiowej wzrasta wraz z budującym się zniecierpliwieniem. Jego cierpliwość jest agonalna. Obserwuję jego oczy, odpinając przednie zapięcie stanika. Na krótki moment jego oczy spotykają moje, rozchyla usta i wysuwa język, aby je zwilżyć. Wraca spojrzeniem do moich piersi kiedy ściągam z nich różową satynę połączoną z koronką. - Sydney… one są… kurewsko idealne. – Jego surowy głos powoduje, że twardnieją mi sutki, a skóra łaknie jego dotyku. Czekam, spragniona jego kolejnego ruchu. Waha się i nie porusza dłońmi, które znajdują się pod moimi piersiami. Czuję jak drga pomiędzy moimi nogami. W końcu przesuwa obie dłonie do moich piersi. - Ach… och, Lautner – jęczę i zamykam oczy, wyginając plecy. Moje piersi wydają się pełne i ciężkie w jego dużych dłoniach, kiedy zaczyna ugniatać je w stanowczych, sensualnych ruchach. Ucieka mi cichy jęk, kiedy muska kciukami sutki. Unoszę się trochę na kolanach i wplatam mu palce we włosy, przyciągając bliżej jego głowę. Przesuwa językiem po moim sutku i całe moje ciało się szarpie. - Lautner! Och mój Boże! Muska językiem drugi sutek, a potem zasysa go do ust. Jeszcze mocniej pociągam go za włosy. Uwalnia gardłowy pomruk. Siadam i pochłaniam jego usta. Dłońmi w dalszym ciągu zapewnia moim piersiom słodką torturę, którą umieram aby czuć. Mój rdzeń jest nabrzmiały i na krawędzi orgazmu. To niemal bolesne. Zaczynam się o niego ocierać, ale łapie mnie za biodra, wbijając mi palce w skórę. - Chryste, Sydney, co ty robisz? – jęczy mi w usta. Stanowczym chwytem zatrzymuje moje ruchy. Nie chcę przestawać. Nie mogę przestać. Gmeram palcami przy jego spodniach. Łapie moje dłonie. - Sydney, przestań. To idzie za daleko. Muskam ustami jego szczękę i przesuwam językiem w dół szyi. Smakuje tak dobrze, a głód który wobec niego czuję jest drapieżny. - Proszę… nie przestawaj – błagam. Nie mogę uwierzyć, że błagam. Unosi moje dłonie do góry i opiera sobie na ramionach. Następnie odpina mi spodnie. - Jesteś na tabletce? – pyta. Znów omiata językiem mój sutek. - Czasami – szepczę. Zamiera i odsuwa głowę. - Czasami? Przesuwam paznokciami po jego ramionach. - Przez większość czasu… poza chwilami kiedy zapominam. Nie masz gumki? – Nie mogę ukryć podniecenia i potrzeby w głosie. - Jezu, Sydney! Nie, nie mam gumki. - Dlaczego nie? – Siadam prosto. Ciało mam ożywione, serce mi wali i brak mi tchu. Przewraca oczami i wzdycha z irytacją. - Ponieważ nie mam w zwyczaju uprawiać przypadkowego seksu w samochodzie. Przypadkowy seks?

Mam obnażoną przed nim klatkę piersiową, ale nie jest to już seksualne czy erotyczne. Teraz jestem zdenerwowana i świadoma moich wyeksponowanych piersi, a zmiana rozmowy jest żenująca. Zakładam stanik i zapinam go. Byliśmy na granicy uprawiania przypadkowego seksu? Jeśli tak, to czy mnie to martwi? Znam tego kolesia od czterech dni. Czy to zbyt wcześnie? W perspektywie tego, że może to być jedynie trzydziestodniowy związek, cztery dni są jak dwa miesiące gdybyśmy mieli przed sobą rok. Większość ludzi uprawia seks w ciągu dwóch miesięcy umawiania się. Chodzi mi o to, że koleś z pewnością kupuje paczkę gumek przed drugim miesiącem, racja? Łapię koszulkę i zakładam ją. Jest mokra i zimna, ale prawdopodobnie jest to coś, czego w tej chwili potrzebuje moje libido. - Masz rację. Musimy zwolnić. – Pozbawiona jakiejkolwiek ilości gracji, manewruję, aby przenieść się na siedzenie pasażera. Lautner sięga do tyłu i porywa koszulkę. Kiedy zapinam pas, kładzie mi dłoń na nodze i ściska. - Między nami dobrze? Nie, nie jest dobrze. Przez to, że się tak na niego rzuciłam, czuję się jak totalna latawica. Musi myśleć że podróżuję po świecie i sypiam z przypadkowymi facetami. Boże, nie mogę uwierzyć że upadłam tak nisko, aby błagać go o seks. Prosiłam. Czy mogę być jeszcze bardziej żałosna? Rzucam mu szybkie, ukośne spojrzenie, uśmiecham się i przytakuję. Droga do domu jest niekomfortowa. Niewiele do siebie mówiliśmy również kiedy jechaliśmy na lotnisko, ale powietrze nie było wtedy gęste od niejasności i niepewności. Do czasu kiedy zatrzymujemy się na moim podjeździe, deszcz słabnie. Wyskakuję z auta zanim zdąży zaparkować. - Sydney? – woła, biegnąc za mną. Drżę w moich zimnych, mokrych ubraniach i moje place nie współpracują, kiedy szamotam się aby włożyć klucz do zamka. - Sydney? – Lautner łapie mnie za rękę i odwraca w swoją stronę. – Co jest? Myślałem, że pomiędzy nami dobrze? Wyrywam się z jego uchwytu. - Skłamałam. Między nami nie jest dobrze! Czuję się jak kompletna idiotka. Jestem zażenowana… i… zła… i… - Odwracam się z powrotem i otwieram drzwi, a potem wślizguję się do środka i zatrzaskuję je za sobą, zamykając na klucz. Wali w nie. - No weź, Sydney. Przepraszam. Co chcesz abym zrobił? Pojadę po jakieś gumki. Ma czelność… Nachylam się w lewo i rzucam mu przez okno moje najbardziej nienawistne, mordercze spojrzenie. - Odejdź! – Maszeruję na górę bez oglądania się za siebie. Rozdział 5 7 czerwiec 2010 r. Witam cię comiesięczna przyjaciółko. Trwam w wierze, że miałam wszelkie prawo być wczoraj wkurzona na Lautnera. Jednakże przyznaję, że moja reakcja mogła być nieco… ekstremalna. Domieszka krwi na majtkach, którą odkryłam dziś rano może być wiarygodnym wyjaśnieniem. Jest 5:30 rano – za wcześnie – ale nie mogę spać. Obudził mnie tępy ból pomiędzy nogami, więc równie dobrze mogę zabrać Swarleya na spacer przed śniadaniem. Gimnastyka zdaje się pomagać w mojej sytuacji. Wolałabym także uniknąć konkretnego weterynarza, który, niby przypadkiem, przebiega koło domu około 6:30 – 7:00 każdego dnia. W zasadzie, biorąc pod uwagę mój obecny stan w połączeniu z wczorajszym, żenującym fiaskiem, deklaruję, iż kolejne pięć dni spędzam bez facetów.

Spacerujemy. Jemy. Wracamy spać. Niedziela już kształtuje się jako lepszy dzień. Umieszczam notatkę na drzwiach, aby utrzymać z dala natrętnego weterynarza i striptizera. Uwaga! Czerwona, wściekła suka w środku. Natychmiast ewakuuj się z tego terenu! Wróć w piątek. O 10:00 dzwoni dzwonek do drzwi. Wyglądam zza rogu i widzę odchodzącego Lautnera. Podkradam się do drzwi, kiedy odjeżdża z podjazdu. Otwieram je i zauważam na ziemi bukiet kolorowych kwiatów, opakowanie z ciastem, kubek gorącego napoju i buteleczkę Advilu. Niosę te dobroci do kuchni i wkładam kwiaty do wody, obok pierwszego bukietu, który zaczyna więdnąć. Do opakowania z ciastem przypięta jest karteczka. PRZEPRASZAM. Wdycham zapach migdałowo-wiśniowego ciasta i siadam na tarasie, sącząc moją chai tea latte z psotnym uśmiechem na twarzy i z brudnymi myślami w głowie. Odwalając swoją robotę, zbieram kupę, koszę trawnik i wystawiam śmieci i kosze z posortowanymi śmieciami, a potem ucinam sobie z Swarleyem późno popołudniową drzemkę nad basenem. *** 8 czerwiec 2010r. Lepiej sypiam. Odkryłam, że jeśli pozwolę Swarleyowi być ze mną w łóżku, to on pozwala mi dłużej pospać. Uczciwa wymiana. Jest 7:30 rano i decyduję się nakarmić go i za godzinę pójść z nim na spacer. Po raz kolejny moja strategia obejmuje uniknięcie Dana w czasie porannego joggingu. Podczas gdy pies trawi żarełko, dzwonię do Avery. - Jeeezu Sam, czy ty wiesz która jest godzina? – Ma półprzytomny głos. - Tak, 8:00 rano, w poniedziałek. Nie masz pracy? Śmieje się. - I kto to mówi. Panienka płacą-mi-za-wylegiwanie-się-nad-basenem. Tak czy siak, nie mam klienta aż do 11:00. Nie dzwonisz po to, aby powiedzieć mi, żebym nie przyjeżdżała, prawda? - Nie, oczywiście, że nie. Nie mogę się doczekać kiedy cię zobaczę. Mam tutaj przeładowanie testosteronu. Potrzebuję cię abyś to wyrównała. - Och, poważnie? Cóż, jeśli jest jedna rzecz jaką lubię, to jest nią zdrowa dawka testosteronu. Nie zaklepałaś sobie pseudo faceta od basenów, prawda? Wykorzystywałam jego zdjęcie jako wizualizację, kiedy byłam pod kimś, kto był… nie tak wizualnie pociągający. - Nieźle, Ave. Dlaczego w ogóle sypiasz z kimś, kto nie pociąga cię fizycznie? - Z nudów. – Chichocze. Przewracam oczami. - Potrzebujesz jakiegoś hobby. - Może seks jest moim hobby. - Świetnie, napisz to na kartce świątecznej i wyślij tacie. - Och Sam, nie bądź taką cnotką. Może gdybyś wykorzystała tego gorącego cukiereczka ze zdjęcia, to nie byłabyś tak oceniająca. Próbowałam! - Taa, taa, cokolwiek. O której będziesz w piątek? - Wyjeżdżam rano, więc powinnam być gdzieś między 14:00, a 15:00. - Okej, jedź bezpiecznie. Kocham cię. - Też cię kocham, Sam. Pa.

Zabieram Swarleya na spacer, a potem bawimy się frisbee. Następnie siadam na kanapie i sprawdzam na komputerze maile, zwłaszcza oferty pracy. Dzwoni dzwonek. Po raz kolejny widzę odchodzącego Lautnera. Kiedy oficjalnie znika, otwieram drwi – kwiaty, ciasto, ciepły napój. Siadam na stołku w kuchni i otwieram kopertę przyczepioną do torebki z ciastem. Są tam dwa bilety do muzeum. Jeden do De Young, a drugi do Legion of Honor, oba są w San Francisco. Jest tam również notatka. PROSZĘ.

Proszę co? To nie ma znaczenia. Aktualnie jestem zbyt zajęta zanurzaniem się w kolejnym migdałowo-wiśniowym cieście i sączeniem chai tea latte. Cholera, dobre to, tak samo jak brudne myśli które temu towarzyszą. - Sorki Swarley, dziś przez chwilę pobędziesz sam. Jadę do San Francisco – obwieszczam z szerokim uśmiechem. *** 9 czerwiec 2010r. Dobrze się bawiłam wczoraj w obu muzeach. Otoczenie tego co kocham przypomniało mi o moich celach i moim niezachwianym oddaniu się im. Z radością przyjęłabym posadę kustosza w którymkolwiek z nich. Pozytywną stroną pracy w Kalifornii byłaby bliskość Avery. Nikły głosik w mojej głowie podpowiada również imię Lautnera, ale nie jestem gotowa, aby myśleć o związku. Nie zrezygnuję z marzeń. Część mnie czuje, że dążenie do kariery z niezachwianym skupieniem jest hołdem dla mamy, która straciła swoją szansę. Muszę wierzyć, że byłaby ze mnie dumna i w równym stopniu rozczarowana, gdybym zrezygnowała z przyszłości z powodu mężczyzny. Swarley na mnie napiera, co powinno być ciężkie do osiągnięcia w królewskich rozmiarów łóżku. Zegar pokazuje 7:45. Stopniowo osiągamy cel. W przyszłym tygodniu, o tej porze, będę wstawała o 9:00. Elizabeth i Trevor mogą nie docenić nowego harmonogramu Swarleya, ale będę się o to martwiła później. - Chodźmy cię nakarmić, ty wielka bestio. Kiedy Swarley je, wychodzę na wielki taras. Dziś znów jest pochmurno. Mam nadzieję, że uda mi się wziąć go na spacer zanim zacznie padać, w przeciwnym razie utknę na cały dzień w domu z psem, który ma więcej energii, niż jestem w stanie znieść. Udaje nam się wrócić ze spaceru, kiedy opadają pierwsze krople. Idziemy w górę podjazdu i zauważam coś na drzwiach. Nie mogę jeszcze dojrzeć co to, ale szczerzę się jak zwariowana, ponieważ wiem co tam znajdę. Bukiet kwiatów, ciasto i ciepły napój. Dzisiejsza notatka głosi. WYBACZ I jest jeszcze kawałek papieru, zatytułowany „Rozrywka w deszczowy dzień” i długa lista linków internetowych. Przynoszę laptopa do kuchni i wpisuję linki, jedząc migdałowo-wiśniowe ciasto i pijąc chai tea latte… i oczywiście myślę o sprośnych rzeczach. - Och, Jeezu! – mówię na głos, kręcąc głową. Linki prowadzą do filmików na YouTube uczących jak surfować. Na liście musi być z pięćdziesiąt linków. Lautner wywołuje mój uśmiech nawet kiedy go tutaj nie ma. Ta myśl jest zarówno ujmująca, jak i przerażająca. Do końca dnia oglądam je wszystkie. Przez większość dnia padało, ale jutro ma być słonecznie i ciepło. Poznam również prawdziwego faceta od basenów. Był umówiony na dzisiaj, ale deszcz pokrzyżował plany. Opis tego faceta przedstawiony mi przez Elizabeth skłania mnie do myśli, że nie będzie żadnego gapienia się z rozdziawioną buzią, ani ukradkowych zdjęć podsyłanych

Avery. Przy obecnym stanie rzeczy i tak mam pełne ręce roboty. *** 10 czerwiec 2010 r. 8:07. - Tak! Dobry chłopczyk, Swarley. – Drapię go po brzuchu. – Widzisz, spałeś jak kamień. – Czuję się dziś rano pełna energii. Jutro przyjeżdża moja siostra, a dzisiejsza pogoda, jak przewidywano, jest zajebista. Swarley je, a potem, nieco po 9:00, idziemy pobiegać. Tak, pobiegać. Potrzebuję ujścia dla mojej nowo odnalezionej energii, a Swarley posiada jej nielimitowane pokłady, więc wykorzystujemy poranek. Jak można było przewidzieć, co jednak nie umniejsza fenomenalnie słodkiemu gestowi, przed drzwiami znajduję kwiaty, torbę z cukierni, ciepły napój i… och… mój… Boże… kondony. Notatka głosi. MI. Przepraszam, proszę wybacz mi. Do opakowania kondonów przytwierdzona jest kolejna notatka. Nie jestem arogancki, czy nachalny, tylko przygotowany. Prezerwatywy na blacie sprawiają, że jest mi niezmiernie ciężko, to nie była zamierzona gra słów9, aby nie myśleć o sprośnościach, kiedy piję moją chai tea latte i zajadam ciasto migdałowo-wiśniowe. Decyduję się zdjąć ostrzeżenie o „Czerwonej, wściekłej suce” zanim pojawi się Aaron, facet od basenów. Po czterech dniach specjalnych dostaw od Lautnera, suka zniknęła, wściekłość się rozmyła, a jedyną czerwienią, która pozostała jest rumieniec pojawiający się na mojej skórze, kiedy piję moją chai tea latte i myślę o obciąganiu w ramach podziękowania. Aaron pojawia się na czas. Jest także wielkim facetem z ekstremalnym przypadkiem widocznego rowka, jak u hydraulika. Robię sobie w kuchni kanapkę, a on wyciąga specyfiki z domku przy basenie. Och nie, proszę, nie rób tego. Nie, nie, nie! Ugh! Aaron nie został powiadomiony. Potrzeba trochę czasu zanim zobaczy się rezultaty po operacji zmniejszenia żołądka. Nie sądzę, aby tego lata mógł ściągać koszulkę. On myśli, że tak. Spoglądam z obrzydzeniem na moją kanapkę. Straciłam apetyt, może nawet na resztę dnia. - Swarley! – wołam, stawiając talerz na ziemi. Kolejna złamana zasada z której Elizabeth i Trevor nie będą zadowoleni. Żadnego jedzenie ze stołu. Technicznie rzecz biorąc, ta kanapka nigdy nie dotarła na stół. Dwadzieścia minut później, Aaron podchodzi to tylnych drzwi i rozsuwa je. *9 W oryginale pada słowo „hard” które oznacza ciężko, ale również twardy, mi nie pasowało twardy, ale Sydney o to właśnie chodziło ;) - Sydney, czy to będzie zbyt wiele, jeśli poproszę o szklankę zimnej wody? Odkładam książkę i wyciągam szklankę. - Nie ma problemu? Czy na zewnątrz jest bardzo gorąco? – Podaję mu szklankę. Bardzo łatwo dostrzec moje bikini przez przezroczystą, białą narzutkę. Aaron omiata oczami moje ciało z bezczelną bezwstydnością. Zastanawiam się czy widzi ciarki na mojej skórze. Fuuuj!

tutaj

- Taa, jest naprawdę gorąco – mówi przyprawiającym o dreszcze głosem, a po jego wielkim torsie ścieka pot. Wzrokiem ciągle ucieka ku wyspie kuchennej, a potem patrzy na mnie z sugestywnym uśmiechem na twarzy. Zerkam za siebie. Och, kurwa! Na wyspie leżą dwie rzeczy. Mój laptop i opakowanie prezerwatyw. Oczy wyłażą mi z orbit kiedy zasysam głęboki oddech. - Okej, cóż, muszę lecieć zająć się kilkoma sprawami. Kiedy skończysz, to po prostu sobie wyjdź. Przytakuje. - Może złapię cię później. Dobry Boże, mam nadzieję, że nie! Wymuszam napięty uśmiech, a on wraca na basen. Zgarniam kondony i pędzę na górę, aby przebrać się w spodenki i koszulkę. Zamierzałam poczekać i później pójść do spożywczaka, ale teraz zdecydowanie nadszedł najlepszy czas aby wyjść na zakupy. Moja mentalna lista zawiera wszystkie niezbędne rzeczy: przekąski, napoje, alkohol i asortyment produktów do wrzucenia na grill. Robię drugą rundkę po sklepie, aby upewnić się, że o niczym nie zapomniałam… i aby mieć pewność, że dałam Aaronowi masę czasu, aby skończyć i wynieść się w cholerę. Rozdział 6 11 czerwiec 2010 r. Dzięki Bogu dziś piątek… cóż, przynajmniej dla ludzi, którzy mają prawdziwą pracę. Budzę się wcześnie, nawet przed Swarleyem. Nazwijcie to karmą, ale ściągam jego tyłek z łóżka, karmię, wyprowadzam i uśmiecham się, kiedy ponownie zwala się na leżak koło basenu. A jest tylko 9:00. Biorę prysznic i golę wszystkie włosy, a także te w pobliżu moich dolnych kończyn. Dlaczego? Podświadomość zakrada się za moje przytomne myśli i przygotowuje się na „co jeśli?” Olewam suszenie włosów, ponieważ i tak wskoczę do basenu. Kiedy dzwoni dzwonek do drzwi, serce zapada mi się w klatce piersiowej, a żołądek robi salto w przód z półobrotem. Otwieram drzwi z żenująco wielkim uśmiechem na twarzy. Na tarasie, pod moimi stopami, leżu bukiet kwiatów, opakowanie z cukierni i ciepły napój. Żadnego samochodu na podjeździe, żadnego Lautnera. Mój uśmiech blednie i rozczarowanie ściska mnie za serce. Podnoszę wszystko i odwracam się aby wejść do środka. - Dzień dobry, piękna. Odwracam się. Niebieskie tęczówki. - Teraz już jest dobry. – Mój entuzjazm powraca w mgnieniu oka. Mrużąc oczy przechylam głowę na bok. – Ukrywałeś się? Szczerzy się i przytakuje, wchodząc na taras po jednym, powolnym kroku na raz, trzymając w dłoni wysoki kubek kawy. - Dlaczego? – Zaciskam usta aby ukryć entuzjazm. - Chciałem zobaczyć twoją twarz, kiedy otworzysz drzwi, abym mógł ocenić moje szanse na to, że zostanę dziś zaproszony do środka. – Podchodzi do progu. Przykładam kwiaty do nosa i zaciągam się słodkim zapachem świeżej lawendy. - I? Wyciąga z bukietu różową stokrotkę i wkłada mi za ucho, a potem przesuwa palcem w dół mojej szyi. - Myślę, że mam całkiem niezłe szanse. - Gdzie twój samochód? - Zaparkowany na ulicy. Odwracam się i idę do kuchni. Kiedy się oglądam, widzę, że Lautner nadal stoi w progu. Wskazuję głowę w kierunku kuchni i uśmiecham się. Robi przesadny, pierwszy krok do środka. Kręcę głową i idę dalej. Blat kuchenny blisko okna zastawiony jest szklankami i wazami z kwiatami.

- Ktoś musi uważać, że jesteś całkiem wyjątkowa. - To tylko taki jeden koleś, którego poznałam w zeszłym tygodniu. Wszystkie te kwiaty to skrajna przesada. – Wkładam nowy bukiet do wody. – No i jest jeszcze całe to ciasto i słodka herbata. Myślę że przytyłam jakieś dwa kilo. Zamieram, czując za sobą jego bliskość. Odsuwa mi włosy na ramię i muska ustami szyję. - Sydney – szepcze, a ja zamykam oczy. – Przepraszam za tamten dzień. Jesteś wyjątkowa, a bycie z tobą nigdy nie będzie przypadkowe. W mojej głowie powinny wyć syreny. Niebezpieczeństwo! Gorący facet próbuje zakłócić twoją przyszłość! Odwracam się. Nie myślę o następnych dwudziestu jeden dniach, ani o przyszłości napędzanej skradzioną przeszłością. Stojący przede mną Lautner posiada każdą moją myśl. Opieram rozpostarte dłonie na jego klatce piersiowej i wdycham jego unikatowy zapach. Staje się znajomy; to po prostu on, czasami zmieszany ze słońcem, oceanem i piaskiem, albo ziemistą trawą i deszczem. Zaciskam palce na jego koszulce i przyciągam go bliżej. Nasze oczy spotykają się. Pozwolenie mojemu analitycznemu mózgowi skraść ten moment byłoby jak lot do Paryża i nie zobaczenie wieży Eiffela. Muszę doświadczyć tego momentu, to nie jest wybór… to instynkt. Wspinam się na palce, naciągam szyję i muskam wargami jego usta. Szczerzy się, więc przygryzam jego dolną wargę, wciągając ją pomiędzy zęby. - Nie drocz się dzisiaj ze mną. – Mocniej pociągam za jego koszulkę. Silne dłonie łapią mnie w talii i podnosi mnie na blat. Ściąga koszulkę. Ściskam dłońmi blat po obu moich stronach. Niebieskie tęczówki. Zwinnymi palcami pracuje nad małymi guzikami z przodu mojej jasnożółtej sukienki. Niebieskie tęczówki… to wszystko co widzę. Moje nerwy zostały ukojone. Strach zniknął. W tej chwili nie ma innego miejsca, w którym wolałaby być i nikogo z kim bardziej chciałabym być. Kiedy ostatni guzik zostaje odpięty, Lautner rozchyla moją sukienkę. Mam na sobie prosty, biały, koronkowy stanik i pasujące stringi. Zasysa powolny, głęboki oddech. Skóra rumieni mi się pod jego pożądliwym spojrzeniem. Kocham obserwować jak mi się przygląda. Żaden facet nie patrzył nigdy na mnie w ten sposób i wiedza, że źle zgraliśmy się w czasie szarpie moimi wnętrznościami, ponieważ jestem pewna, że żaden inny facet nie sprawi, że poczuję się tak jak teraz… tylko… jednym… spojrzeniem. - Sydney, zapierasz dech w piersi. – Cierpliwymi dłońmi chwyta moją twarz. Przesuwa je na tył, wplata mi palce we włosy i pociągając lekko, łączy nasze usta. Przesuwam dłonie na jego bicepsy. Napinają się pod moim dotykiem, kiedy przyciąga mnie bliżej, pogłębiając nasz pocałunek. Owijam mu nogi wokół pasa i przesuwam dłonie wokół jego szyi. Piecze mnie skóra z powodu mrowiącego podniecenia wywołanego jego dotykiem. Pociągnięciem silnych ramion unosi mnie z blatu i zyskuje tym ode mnie cichy jęk. Uwalnia moje usta i odwraca się, wynosząc mnie z kuchni i w stronę schodów. Bez wysiłku zanosi mnie do sypialni. Nasze oczy połączone są tak jak ciała i wpatrujemy się w siebie w ciszy. Blisko łóżka, opuszcza moje stopy na ziemię. Drżę w pozbawionym oddechu oczekiwaniu. Delikatnie przesuwa dłonie w dół mojej szyi, do ramion, a potem zsuwa rozpiętą sukienkę, aż opada na podłogę. Każdy wykonywany przez niego ruch jest powolny i wyważony. To uwodzicielskie i zmysłowe. Czuję się jak po lekkim drinku wypitym na słońcu, topiąc się i poddając jego dotykowi. Znajoma obfitość powraca do moich piersi, kiedy odpina stanik, pozwalając, aby dołączył do leżącej u moich stóp sukienki. Sutki mi twardnieją pod zasłoną ciemnych włosów zakrywających mi piersi. Lautner klęka przede mną, przeciągając dłońmi po bokach mojego ciała. Pochyla się i dotyka ustami brzucha. Oddech mi się rwie, kiedy zanurza język w

moim pępku. Owija palce wokół gumki moich majtek i kolana mi słabną, kiedy pociąga koronkowy materiał w dół moich nóg. Przełykam mocno, kiedy spogląda na mnie tymi niebieskimi tęczówkami. Są czułe i cierpliwe. Całe moje ciało wibruje. Zastanawiam się czy zauważa te lekkie dreszcze nerwowego podniecenia, które przepływają po mnie w małych falach. Wstaje. Jestem zakładnikiem jego niewidzialnego uchwytu. Wyrzeźbione mięśnie brzucha scalają się z miejscem, w którym jego szory zwisają nisko na biodrach. Odpina guzik. A potem powoli rozsuwa zamek. Wstrzymuję oddech, kiedy spodenki i bokserki zsuwają się po jego silnych nogach. Widziałam go wcześniej, ale oczekując na jego nagie ciało przy moim jest tak, jakby to był pierwszy raz. On jest… oszałamiający. Napięty, z brązową skórą zakrywającą każdy centymetr jego silnej, muskularnej sylwetki. Duże, wyraźnie zarysowane mięśnie czterogłowe i łydki. Zdefiniowana klatka piersiowa i abs. Muskularne ręce kończące się szerokimi ramionami. Niska linia wokół jego pasa, gdzie opalona skóra blaknie i ma jaśniejszy odcień budzi mnie w erotycznym przypomnieniu, że patrzę na część Lautnera, która nie jest widoczna dla każdego. Nie chodzi tu o przynależenie do kogoś. Do nikogo nie należę. Chodzi o poddanie się fizycznej potrzebie, która przewyższa wszelki rozsądek. Błogi przypływ doznań wywołany byciem wziętą, kontrolowaną przed kogoś dla przyjemności. Chcę aby Lautner mnie wziął, kontrolował mnie, utopił mój rozsądek w morzu fizycznej euforii. Jestem pochłonięta i w mgnieniu oka przestrzeń pomiędzy nami znika. Wplata mi dłonie we włosy. Nasze języki zdobywają się nawzajem. Obejmuję go rękoma i przesuwam dłonie do jego pośladków, wbijając palce w napięte mięśnie, które poruszają się, kiedy popycha do przodu miednicę. Jego erekcja przyciska mi się do brzucha, a moje wrażliwe sutki ocierają się o miękkie włoski na jego klacie. Głowa opada mi do tyłu i zamykam oczy kiedy ustami i językiem pieści skórę na mojej szyi. - Boże – jęczę w zdyszanej przyjemności. – Lautner… - Sydney… - szepcze pod moim uchem. Odciąga z łóżka kołdrę i kładzie nas na zimnym prześcieradle. Ciepłe tarcie jego twardego ciała na moim jest niesamowicie erotyczne… nierealne. Przesuwa głowę w dół mojej szyi, do klatki piersiowej i łapie w usta moją pierś. - Achh… - krzyczę, wyginając plecy i kołyszę miednicą tak, że płcią ocieram się o jego nogę, którą włożył pomiędzy moje uda. Przetacza nas tak, że leżę na plecach, a on unosi się nade mną podparty na rękach i kolanach. Ustami powraca do moich piersi, a ten zmysłowy atak wysyła crescendo fajerwerków wprost do mojego centrum. Łapię w pięści jego włosy i przyciągam usta do moich. Głęboko i powoli pociąga językiem w moich ustach. Jedną dłoń utrzymuję na jego włosach, a drugą przesuwam w dół jego klatki piersiowej. Jęczy mi w usta kiedy owijam wokół niego dłoń i ściskam jego twardą długość w pionowych pociągnięciach. - Syd… Sydney… och Boże… przestań! – Siada na kolanach pomiędzy moimi nogami. Oczy skupia na mnie, usta ma rozchylone i wydobywają się z niego szybkie, nierówne oddechy. – Prezerwatywa? Oblizuję usta i szczerzę się. Istnieje niepohamowana satysfakcja z powodu tego, że powoduję, iż mnie pragnie. Spoglądam w prawo, a jego spojrzenie podąża do szafki nocnej, na której położyłam opakowanie. Pochyla się i bierze je. Jestem zahipnotyzowana tym, jak nasuwa gumkę na swoją wielką erekcję. Skubię nerwowo zębami kącik ust. Myślę, że jest zbyt duży. Czy to możliwe? Z pewnością nie. Ostatecznie kobiety wypychają dzieci przez tę samą dziurkę. Spoglądam na Lautnera, a jego gorący wyraz twarzy zawiera teraz również przebłysk uśmiechu. Jestem pewna, że zauważył jak szeroko otwartymi oczami wgapiałam się w jego… pokaźny wkład w moją przyjemność. Kładzie dłonie na moich zgiętych kolanach i przesuwa nimi w górę ud. Utrzymujemy kontakt wzrokowy, kiedy wkłada palec pomiędzy moje mokre fałdki i przeciąga nim po łechtaczce. - Ung! – krzyczę, szarpnięciem unosząc biodra z łóżka. To oficjalne,

moja cipka pulsuje. Lautner uśmiecha się znacząco i wkłada we mnie dwa palce. Rzucam się przy jego dłoni i znów jęczę. Powieki mi ciążą i walczę, aby powstrzymać orgazm, jestem przytłoczona najbardziej podniecającymi doznaniami. Wyjmuje palce i trzepocząc powiekami otwieram oczy. Opuszcza głowę do mojego biodra. Powolne, mokre pocałunki rozgrzewają mi skórę, kiedy przesuwa ustami w górę mojego ciała. Zatrzymuje się przy piersi i nakrywa sutek ustami, pociągając za niego zębami. Kontynuuje wędrówkę poprzez moją szyję i zatrzymuje się. Zawisa nad moimi ustami i czuję jak przysuwa swoją powleczoną gumką erekcję do mojego wejścia. Zasysam szybki oddech i wstrzymuję go w oczekiwaniu. Jego usta konsumują mnie stymulująco, kiedy wsuwa się we mnie. Uwalniam w jego usta jęk. Jestem rozciągnięta mocniej niż kiedykolwiek w życiu. Pełnia jest intensywna. Balans pomiędzy przyjemnością a bólem. Lautner nieruchomieje i spogląda na mnie. Pierś pulsuje mi od gwałtownych, płytkich oddechów. - Z tobą okej? – pyta. Każdy mięsień w jego ciele kurczy się, jakby walczył z prymitywnym pragnieniem, usiłując rozegrać to ze mną powoli. Przytakuję. Wysuwa się lekko i pcha we mnie. - Gaaaaach! – krzyczę. To przyjemność, to ból… to oszałamiające, i nie chcę aby przestał. Waha się ponownie kiedy krzyczę, ale spieszę i przyciągam jego głowę w dół, atakując jego usta i poruszając w jego stronę biodrami. Tylko tyle trzeba. Obiera intensywne tempo. Wbijam mu paznokcie w tyłek. - Sydney… - Moje imię wycieka z jego ust jak powolny, słodki miód. Seks z Lautnerem wykracza poza wszystko co wyobrażałam sobie, że jest możliwe. Nie mogę myśleć. Umysł mam rozmyty. Jestem nim pijana. Przyspiesza tempo, kiedy wsuwa pomiędzy nas dłoń, aby mnie dotykać. - Lautner! – krzyczę pozbawiona kontroli, a oczy uciekają mi w głąb głowy, kiedy najbardziej niewyobrażalny orgazm przedziera się przez moje ciało w bezwzględnych falach. - Och Boże… Sydney! – Lautner nieruchomieje głęboko we mnie, a potem jeszcze raz zatacza biodrami kółko, odnajdując ustami moje wargi. Pokój wypełniają ciche jęki wdzięczności, kiedy nucimy w swoje usta. Owijam wokół niego nogi w niemym błaganiu, aby się nie ruszał. Biorę jego twarz w dłonie, przytrzymując jego usta przy moich. Seks był daniem głównym, ale to jest deser. Pośpiech ustąpił i zatraciliśmy się, rozkoszując się chwilą tego powolnego, niekończącego się pocałunku. Każde pragnienie jakie będę czuła do końca życia porównywane będzie z tym momentem. Wysuwa się i opada na plecy obok mnie. Ucieka mu zdyszany śmiech. - To było… - Sam? – Słyszę echo dobiegające z dołu. - Szlag! – sapię, zeskakując z łóżka. Łapię szorty Lautnera i rzucam w niego. - Ubieraj się. Musisz stąd wyjść. - Kim jest Sam? – Nadal leży na łóżku. - Ja jestem Sam. A teraz wstawaj. Pospiesz się! Moje ruchy są szybkie i nierówne kiedy szamoczę się ze stanikiem i stringami. Nie potrafię zapiąć sukienki drżącymi dłońmi, więc odrzucam ją na bok i biorę spodenki i koszulkę z brudnej kupki ciuchów leżącej w otwartej walizce na ziemi. - Powiedziałaś, że nazywasz się Sydney? - pyta, wchodząc do przylegającej do sypialni łazienki, przypuszczalnie po to, aby pozbyć się gumki. - To moja ksywka – mamroczę, zapinając spodenki. - Sam? Jesteś tutaj? - Czy to twoja siostra? – pyta, wychodząc z łazienki i dzięki Bogu ma na sobie spodenki. - Tak. Gdzie twoja koszulka? - Jest na dole, w… - Dam ci ją później. – Popycham go w stronę okna.

- Co ty robisz? – Jego głos przeplata dezorientacja, a brwi ma zmarszczone. - Musisz wyjść przez okno. Nie martw się jest tam metalowa kratka po której możesz zejść. – Otwieram okno. - Nie chcesz aby twoja siostra o nas wiedziała? - Nie. Planuje przespanie się z tobą. – Przytrzymuję zasłonę. - O czym ty mówisz? - Zapytała czy planuję się z tobą przespać, a kiedy powiedziałam że nie, zapytała czy ona może. - Jezu, Sydney! Próbujesz przehandlować mnie swojej siostrze? - Nie! Cóż… tak, ale to nie tak jak myślisz. Wyjaśnię ci później, a teraz idź. Kręci głową i wystawia nogi za okno. - A co z moimi butami? - Możesz odebrać je za jakiś czas. Zejdź na dół, poczekaj jakieś piętnaście minut i zadzwoń do drzwi. Wzdycha z rozdrażnieniem, a potem schodzi na dół. - Och… i Lautner? Zatrzymuje się i spogląda na mnie. - To był najlepszy seks jaki w życiu miałam. – Szczerzę się i zatrzaskuję okno. Nadal kręci głową ale nie wystarcza to aby powstrzymać uśmiech, który wkrada mu się na twarz. *** - Avery! – wrzeszczę, schodząc na dół. Kuca, pozwalając Swarleyowi lizać się jak lizaka. Bakterie odbytowe! Niezły z niego pies stróżujący. Jednakże wiszę mu dodatkowy spacer albo wyjątkową przekąskę z psiej piekarni za bycie moim wabikiem i kupienie mi dodatkowego czasu na wykopanie Lautnera z domu. - Sam! – Wstaje i przytula mnie. – Wyjechałam super wcześnie rano, a wiesz, że nie jestem rannym ptaszkiem, ale chciałam cię zaskoczyć. Puszczam ją i błyskam przesadzonym, bezzębnym uśmiechem i szeroko otwieram oczy. - Misja zakończona sukcesem. Zaciska usta i przechyla głowę na bok. - Co robiłaś? - Um… nic. Dlaczego pytasz? – Bawi się moimi włosami, odsuwając kilka kosmyków z twarzy. - Włosy masz całe rozczochrane i wyglądasz na zarumienioną. - Leniłam się nad basenem przez ostatni tydzień. To tylko opalenizna, a po porannym prysznicu nie wysuszyłam włosów. - Mmm, to nie jest opalenizna, ale wszystko jedno. Jeśli oglądasz porno na komputerze to twoja sprawa, nie moja. Twój sekret jest ze mną bezpieczny. - Avery, nie oglądam porno na… - Nie musisz się tłumaczyć. – Macha dłonią w powietrzu, wchodząc do kuchni i wyglądając przez drzwi na patio. Gwiżdże. – No i to się nazywa ogródek… basen, jacuzzi i zajebista zewnętrzna kuchnia. Oficjalnie jest to centrum imprezowe przez kolejne kilka dni. Kiedy jest rozproszona, zgarniam z podłogi koszulkę Lautnera i w chwili kiedy się odwraca, wciskam ją do szuflady w kuchni. - O co biega z tymi wszystkimi kwiatami? - Lubię mieć wokół siebie świeże kwiaty. – Wzruszam ramionami i okręcam włosy wokół palca. - Od kiedy? – Krzyżuje ręce na piersi. - Odkąd… zajmuję się domami. To… um… polepsza mi nastrój kiedy jestem sama. Jestem w tej chwili w takim dołku, że nigdy nie będę w stanie się z niego wykaraskać.

- Dlaczego stoją tu dwa kubki? – Wskazuje na wyspę kuchenną. - Nie wyrzuciłam tego z wczoraj. Avery podnosi jeden, ten Lautnera. Otwiera wieczko i wącha. - Kawa. Nienawidzisz kawy. - Wiem. Głupi barista dał mi zły kubek, Ala zauważyłam to dopiero po wyjściu. Odstawia kubek i unosi do mnie oczy. - Jest w połowie pusty. - Wylałam. Taa, w samochodzie – jąkam się jak najgorszy kłamca na świecie. Dzwoni dzwonek. Dzięki Bogu! - Ave, to pewnie kurier. Weźmiesz Swarleya na tył? - Pewnie, i tak muszę sprawdzić basen. Chodź Swarley - woła, otwierając tylne drzwi. Wyciągam koszulkę z szuflady i biegnę do drzwi, podnosząc buty Lautnera zanim je otwieram. - Hej! – wykrzykuję, jakbym nie wiedziała kto stoi za drzwiami. Wychodzę na taras, podaję mu jego rzeczy i zatrzaskuję za sobą drzwi. - Hej – odpowiada z nieznacznym skinieniem, wypychając językiem policzek. – Nie zamierzasz przedstawić mnie swojej siostrze? – Wsuwa buty i zakłada koszulkę. – Ostatecznie powinniśmy się poznać zanim… - Sugestywnie porusza brwiami w górę i w dół. Zanim mogę odpowiedzieć otwierają się za mną drzwi. - Proszę, proszę, proszę… kogóż my tutaj mamy? – Rozbrzmiewa podniesiony głos Avery w stylu tępej blondynki. Ona w ogóle nie jest tępa. Avery jest całkiem bystra, ale gdzieś po drodze wykombinowała, że ciemna dama w opałach otrzymuje więcej uwagi od płci przeciwnej. Odwracam się ze sztucznym, napiętym uśmiechem. - Avery, to jest Lautner. Lautner, to jest moja siostra… - Avery, i to prawdziwa przyjemność cię poznać. – Odpycha mnie na bok i wyciąga do niego dłoń. - Avery, cała przyjemność po mojej stronie. Sydney mówiła że jesteś ładna, ale to niedopowiedzenie. Jesteś po prostu… wow. Chichocze. - Och, przestań. WTF! - Sam, nie bądźmy niemiłe. Powinnyśmy zaprosić Lautnera na drinka, albo żeby pomoczyć się w basenie. Odwraca się, nadal trzymając jego dłoń i wciąga go do domu. Lautner błyska do mnie to-powinno-być-zabawne uśmiechem i wzrusza ramionami. Patrzę na niego wilkiem. - Sam, powinnaś zrobić Margarity. Sam robi zabójcze Margarity – mówi radośnie Avery, przysuwając stołek bliżej Lautnera. – Sam była barmanką przez dwa lata college’u. - Avery! – warczę przez zaciśnięte zęby. - Wyluzuj, Sam. Nie powiedziałam, że miałaś w zwyczaju upijać się i tańczyć na stołach… ups, zgaduję, że właśnie to zrobiłam. – Odwraca się do Lautnera, kładąc mu dłoń na nodze. – Po tym jak licealna miłość Sam skradła jej dziewictwo i ulotnił się podczas jej pierwszego tygodnia w college’u, Sam zdecydowała się wypróbować rolę córki kaznodziei, no wiesz, dzika i szalona? Była w tym do dupy; to moja rola. Wrzucam lód do blendera, zatrzaskuję wieczko i włączam. Wszystko byle zagłuszyć moją wkurzającą siostrzyczkę. Kusi mnie, aby dolać dodatkowy kieliszek tequili do mojej szklanki, aby trochę się znieczulić, ale decyduję, że najlepiej będzie jeśli zachowam trzeźwość umysłu, kiedy moja siostra uwodzi Lautnera tuż pod moim nosem. - Dzięki, sis. – Avery robi łyk i oblizuje usta jakby brała udział w przesłuchaniu do filmu „Triple X”. – Mmm, powinniśmy zabrać je nad basen. Pójdę założyć bikini. - Avery, Lautner nie ma kąpielówek – wtrącam się.

- A kto potrzebuje kąpielówek? – zaczyna mówić Lautner, spoglądając na mnie z głupim uśmieszkiem. Jego hipnotyczne, niebieskie tęczówki tańczą z ekscytacją. Raport na mój temat rodem z Wikipedii, który zdała mu Avery wydaje się sprawiać mu przyjemność. Grymas, który mam na twarzy odkąd przyszedł, nadal nie zniknął. Myślę, że utrzyma się przez kilka kolejnych, torturujących dni. - Podoba mi się sposób twojego myślenia – woła od schodów Avery. Opieram się o blat, sączę drinka i sztyletuję Lautnera spojrzeniem. - Dobrze się bawisz? – besztam go. Wstaje i przechadza się w moją stronę, zabierając mi szklankę i odstawiając ją na bok. Opiera ręce na blacie po obu stronach mego ciała, przesuwa czubkiem nosa wzdłuż mojej szyi i wdycha. - Mmm, pachniesz jak gorący, parny seks i… ja. - Co robisz? – szepczę, a mój puls przyspiesza. - Zabijam czas, aż twoja siostra zejdzie na dół w bikini – szepcze w odpowiedzi. - Nie bądź dupkiem i nie zwódź jej. - Sam? Masz gumkę do włosów którą mogę pożyczyć? – woła z góry Avery. Lautner robi krok w tył. - Kto powiedział że ją zwodzę? Mrużę oczy i przeciskam się obok niego. - Ugh! Cokolwiek. *** Avery jest jedyną znaną mi osobą, która pojawia się na basenie w bikini i szpilkach. - Jezzzu, Ave, myślę, że zapomniałaś swoje szarfy i tiary. – Przewracam oczami, kiedy wychodzi na zewnątrz. - Podobają ci się? Są nowe. – Obraca stopę, pokazując nowe buty, całkowicie ignorując mój celowy przytyk. Lautner ściągnął koszulkę – na szczęście tylko koszulkę – i relaksuje się na leżaku, leżąc na brzuchu. Nadal jestem w moich brudnych, pomiętych szortach i koszulce, prawdopodobnie pachnąc jak seks i siedzę na krawędzi basenu, machając stopami w wodzie. Zaistniała sytuacja jest pełna chłodnego traktowania, ale nie jestem pewna czy to ja go tak taktuję, czy jestem tak traktowana. Nie rozmawialiśmy ze sobą odkąd wyszliśmy na zewnątrz kilka minut temu. Myślę, że jestem na niego wkurzona, ale nie jestem pewna dlaczego, skoro zasadniczo podarowałam go siostrze zanim w ogóle się tutaj pojawiła. Może on też jest wkurzony, a ta gra w którą gra jest po to, żeby dowieść swoich racji. Jakich racji? Tego również nie jestem pewna. - Potrzebujesz kremu z filtrem na plecy? – oferuje Lautnerowi Avery? Unosi głowę i uśmiecha się. - Pewnie. Naciera sobie dłonie i wmasowuje mu w plecy. - Czy Sam ci mówiła że jestem masażystką? - Nie. Ale mogę to stwierdzić. To cholernie dobre uczucie – jęczy Lautner. - Idę założyć strój – ogłaszam. – Nie żeby kogoś to obchodziło! – mamroczę do siebie. *** Kołdra nadal leży na ziemi, więc wygładzam prześcieradło i ścielę łóżko. Podnoszę opakowanie prezerwatyw i obracam się dookoła, zastanawiając się co z nim zrobić. - Gdzie mam ukryć te głupie gumki? Zaczęłam do siebie mówić, kiedy rok temu rozpoczęłam zajmować się

domami. Może to nie jest najzdrowsze, psychiczne zachowanie, ale czasami pomaga na chwilę oddalić samotność. - Równie dobrze mogę położyć je w pokoju Avery, aby miała je kiedy wieczorem Lautner będzie ją pieprzył – mówię sztucznym, uszczypliwym głosem. - Nie zamierzam pieprzyć dzisiaj twojej siostry. Podskakuję i odwracam się w stronę drzwi. Lautner opiera się o framugę ze skrzyżowanymi na nagiej piersi rękami. - Szlag! Przestraszyłeś mnie. – Kładę dłoń na sercu. - Do kogo mówisz? – pyta, wchodząc do pokoju i zatrzaskując za sobą drzwi. – Do Sam? Twojego alter ego? Wsuwam opakowanie prezerwatyw pod poduszkę. - Gdzie Avery? - Opala się. Powiedziałem jej, że muszę skorzystać z łazienki. Pomyślałem że powinniśmy pogadać. Wzdycham, siadam na krawędzi łóżka i wpatruję się w paznokcie. To nie powinno być tak skomplikowane. - Nie wiem jak tym pokierować. Jeśli powiem Avery, że uprawialiśmy seks, to zmusi mnie abym znalazła na to logiczne wytłumaczenie. Będę zmuszona przypiąć nam łatkę. Wyjdzie na to, że albo tylko się zabawiamy, co w jej oczach nadal będzie robiło z ciebie godną uwagi osobę, albo że jesteśmy w jakimś rodzaju zadeklarowanego związku, co w obecnym punkcie mojego życia nie wchodzi w grę. Lautner siada obok mnie, bierze moją dłoń i splata nasze palce. - Dwadzieścia jeden dni? Przytakuję i spoglądam na niego. - Wezmę to, cokolwiek mogę dostać. Nie musimy nadawać temu jakiejkolwiek nazwy. To po prostu… jest. Więc powiedz siostrze. Nie mów jej. To zależy od ciebie. Nie będę jej zwodził i nie będę jej pieprzył. Okej? Uśmiecham się i spoglądam na niego nie nawiązując kontaktu wzrokowego, ponieważ jestem zażenowana, że poczyniłam takie dziwkarskie założenia. - Okej. Wstaje i przyciąga mnie do siebie. Kocham uczucie bycia trzymaną przy jego nagiej klacie. Być może za bardzo. Już czuję, że przyspiesza mi puls, więc cofam się o krok. - Uch… powinieneś zejść. Muszę się przebrać, a Avery będzie zastanawiała się gdzie jesteś. – Prześlizguję się obok niego aby poszperać w rzeczach w poszukiwaniu bikini. - Więc zamierzasz jej powiedzieć? Muszę po prostu wiedzieć jak się zachowywać. Znajduję bikini i wstaję. - Zajmę się tym kiedy zejdę na dół. Lautner podchodzi do drzwi i zatrzymuje się. - Sydney, tak dla twojej wiadomości, dla mnie to też był najlepszy seks jaki w życiu miałem. Znika, a ja jestem cała w skowronkach. To niedorzeczne aby myśleć, iż możliwe jest abym była najlepszym seksem Lautnera. Byłam stremowanym wrakiem. Tak czy siak nadal tryskam dobrym humorem i mam zawroty głowy, że w ogóle pomyślał aby to powiedzieć. *** Avery jest w kuchni, napełniając ich szklanki Margaritą, a Lautner siedzi przy basenie obok Swarleya. - Hej Sam, słodkie bikini. Dopiliśmy resztą Margarity. Chcesz coś wrzucić na grill na lunch? Bawię się włosami i przygryzam wnętrze policzka. Muszę powiedzieć jej o mnie i o Lautnerze. Będzie w cholerę analizowała tę sytuację, ale nie dlatego, że dba o moje życie seksualne. Chce dowieść, że moje próby

kontrolowania przyszłości są absurdalne. Po śmierci mamy skupiłam się na przyszłości i na osiągnięciu celu zanim zdarzy się coś nieoczekiwanego… jak rak. Avery skupiła się na życiu chwilą. To szalone jak coś tak tragicznego wpływa na ludzi w tak różny sposób. - Ziemia do Sam? Lunch? - Taa, coś z grilla brzmi dobrze. - Świetnie. Otworzysz mi drzwi? – pyta, trzymając szklanki z Margaritą. - Ave… uch… co do mnie i Lautnera… Marszczy brwi. - Tak? Słowa są bezładnym kłębowiskiem w mojej głowie. - O co chodzi, Sam? Biorę gigantyczny oddech. To nic nie daje. - Dziś rano uprawiałam najlepszy seks w życiu; to dlatego miałam zarumienioną twarz, a włosy były bałaganem i dlatego na blacie stały dwa kubki, w tym jeden z kawą, którego, miałaś rację, nie piłam, i nie wylałam napoju w aucie. To była tylko przykrywka, no i nie kupiłam tych kwiatów. Dostarczano mi je pod drzwi codziennie przez pięć dni, kiedy miałam okres, i odmówiłam widywania się z facetami. – Żołądek mam ściśnięty, płuca skurczone, i sapię po powietrze, ale przynajmniej wyrzuciłam to z siebie – z prędkością licytatora. Avery ma oczy jak spodki, a uzupełnia je idealnie jej szczęka, która znajduje się na podłodze. - Wow… to znaczy… wow! Nie wiem co powiedzieć, poza zapytaniem kim jest ten facet? Kiedy powietrze znów dociera do mojego mózgu, dochodzi do mnie, że w tej pospiesznej paplaninie nie wspomniałam imienia Lautnera. - Och, jest nim Lautner. - Lautner, Lautner? – doprecyzowuje. - Oczywiście, że Lautner, Lautner. Jak myślisz, ilu Lautnerów znam? – Stoję stanowczo ze skrzyżowanymi rękami. - Sam, nie musisz tego robić. To nie są zawody. – Przewraca oczami i kręci głową jakby to była najbardziej absurdalna rzecz jaką w życiu słyszała. - Robić co? – domagam się. - Jesteś zazdrosna, że teraz tutaj jestem i to ja skupiam całą jego uwagę. Więc naturalnie chcesz abym się odwaliła, aby Lautner poświęcił więcej uwagi tobie. - Co? Oszalałaś? Nie zmyślam tego. - W takim razie udowodnij to. – Piorunuje mnie wzrokiem. - Dobra, chodźmy i zapytajmy go czy kłamię. – Podchodzę do drzwi, ale łapie za klamkę, aby mnie powstrzymać. - Nie ma mowy. Wasza dwójka pewnie to uzgodniła, albo zawarła jakąś umowę. On jest miłym facetem. Jestem pewna, że zrobiłby to dla ciebie. No więc skąd będę wiedziała, że mówi prawdę? Teraz moja kolej, aby przewrócić oczami. - Więc jak oczekujesz, że ci to udowodnię? Wykrzywia twarz patrząc w sufit. - Mam! Ściągnij górę od stroju, wyjdź tam i pocałuj go długo, zmysłowo i z otwartymi ustami. – Szczerzy się do mnie psotnie. - Nie ma bata! To niedorzeczne i totalnie głupie. - Jak sobie chcesz, ale nie patrz potem jak zazdrosna sarenka, kiedy cały się na mnie napali. – Otwiera drzwi i ponownie sięga po drinki. - Dlaczego muszę ściągnąć górę od stroju? - Pocałunek to nic innego jak intymne puszczenie oczka, ale gołe cycuszki mówią „pamiętasz mnie?” - To najgłupsza rzecz jaką w życiu słyszałam, ale dobra! – Odwiązuję górę od stroju i rzucam ją na blat. Avery gapi się na mnie bez wyrazu, jakby nie była pewna czy blefuję, czy nie. Nie blefuję.

Maszeruję przez drzwi i kiedy docieram do schodów, Lautner na mnie spogląda. Jego szeroko otwarte oczy mówią wszystko; szok. Podchodzę bliżej, a jego szczęka porusza się, jakby usiłował coś powiedzieć, ale z ust nie wydobywają się żadne słowa. Wyleguje się na leżaku, a ja wczołguję się pomiędzy jego nogi. - Syd… Moje otwarte usta są na jego, a językiem śledzę łączenie jego warg, prosząc o wpuszczenie. Po chwili wahania poddaje się. Wiem, że Avery obserwuje. To służy tylko dowiedzeniu moich racji, ale cieszę się tym bardziej niż powinnam. Wykraczamy zdecydowanie poza normy publicznego okazywania uczuć. Moje racje zostały już potwierdzone, ale on smakuje tak cholernie dobrze, że zmuszam się, aby przestać. Uwalniam jego usta i jego kosmici-właśnie-wylądowali-na-ziemi wyraz twarzy jest bezcenny, ale nawet nie w przybliżeniu taki, jak mina Avery, kiedy mijam ją, aby wziąć stanik. - Usatysfakcjonowana? – Patrzę na nią wilkiem. - Och mój Boże! – Ma opadniętą szczęką i sapie, wchodząc za mną do kuchni. – Uprawiałaś z nim seks? Zakładam strój i uśmiecham się znacząco. - Mówiłam ci. - Sam, dlaczego nie powiedziałaś mi wcześniej? – pyta przyciszonym głosem, zatrzaskując drzwi i szybko rzucając okiem na Lautnera. - Wiedziałam, że zrobisz z tego coś więcej niż faktycznie jest. - A czym to jest? – Unosi brwi. - Zanurzam się w lokalnej kulturze. No wiesz… chłonę krajobraz, biorę udział w kilku przejażdżkach. Obie poddajemy się naszym mimowolnym szerokim uśmiechom prowadzącym do chichotu. - Masz na myśli to, że kultura zanurza się w tobie – docina Avery. Zaczynam odpowiadać kiedy Lautner otwiera drzwi. Przeskakuje oczami pomiędzy nami. Odwracam się i odchrząkuję, grzebiąc głęboko w sobie w poszukiwaniu jakiegoś opanowania. - Ja… uch… pójdę… - jąka się Avery, wskazując na zewnątrz i nadal się szczerząc, ale nie nawiązuje kontaktu wzrokowego z Lautnerem. On do mnie podchodzi, a ja się odwracam i cofam, dopóki nie zatrzymuje mnie ściana. Ze spojrzeniem drapieżnika, łapie mnie i bierze w pułapkę bez możliwości ucieczki. Zagryzam wargi w połowicznej próbie ukrycia uśmiechu. Moje przedstawienie na zewnątrz było dla Avery, ale coś czuję, że Lautner jest gotów przeprowadzić jego krytyczną analizę. Znajduje się centymetry ode mnie. Pragnę przycisnąć usta do jego klaty i prześledzić językiem każdy mięsień, ale nie robię tego. Zamiast tego mrugam oczami i czekam aż zrobi swój kolejny ruch. Delikatnie przesuwa placami po wzgórku moich piersi, pochłaniając mnie w tym samym czasie oczami, chłonąc mnie, jednym zmysłowym pociągnięciem na raz. - Interesujący sposób na powiedzenie siostrze, ale podoba mi się to, jak sobie z tym poradziłaś. - Taa, cóż… no wiesz, jeden obraz jest wart więcej niż tysiąc słów. Łapie moje piersi przez górę od bikini i okrąża kciukami sutki, które natychmiast twardnieją. - Zgadza się Sydney, zgadza się. Słowa „dwadzieścia jeden dni” pojawiają się w mojej głowie. Ach, pieprzyć to! Kładę dłonie na jego klacie i nachylam się, całując mięśnie piersiowe i przesuwam palcami po jego absie, jak samochód przejeżdżający powoli przez progi zwalniające. Wplata mi palce we włosy, a z klatki piersiowej wydobywa mu się cichy jęk. - Sydney, Boże, chcę zedrzeć z twojego ciała te cienkie kawałki materiału i wziąć cię przy ścianie, ale myślę, że twoja siostra widziała już dziś wystarczająco. No i dostałem mieszane sygnały na temat zasad ubioru. Nie mam kąpielówek, co, jak zakładam, stanowi wymóg skoro jest tutaj Avery, ale potem

wychodzisz bez… Chichoczę i popycham jego pierś. - Jedź po kąpielówki. Przygotuję jakiś lunch. Po tym jak skończę fantazjować o tym, jak pieprzysz mnie przy ścianie. Chwyta mnie za nadgarstki i owija je sobie wokół szyi, a potem łapie mnie za tyłek i unosi tak, że stoję na palcach. Kiedy mnie całuje, topię się z cichym jękiem satysfakcji. Powolne pociągnięcia jego języka na moim są zmysłowe i pochłaniające. Sprawia, że zataczam się na krawędzi utraty kontroli, jednak on wykazuje tak powściągliwy umiar. - Widzimy się niebawem. – Ściska mi tyłek, trącając nosem mój. Dzięki Bogu, że za plecami mam ścianę, inaczej Avery musiałaby pościerać mnie z podłogi. *** W chwili w której Lautner wychodzi, Avery zaczyna maglować mnie na temat wszystkiego, poczynając od rozmiaru jego penisa, do tego, jak wyobrażam sobie, że będą wyglądały nasze dzieci. Usiłuje doprowadzić do pęknięcia mojego postanowienia i przekonać mnie, że bycie tak zdeterminowaną dążeniem do przyszłości doprowadzi do poczucia żalu. Ja czuję wręcz przeciwnie, ale to jest temat, który poruszałyśmy zbyt wiele razy i nie jestem w nastoju aby przeprowadzić tę samą kłótnię. Decydujemy się jutro wyprawić naszą oficjalną imprezkę przy basenie. Niechętnie, po moim nieprawdopodobnym poranku z Lautnerem, nadal muszę wykonać obiecany telefon. Dane jest przeszczęśliwym zaproszeniem na jutro. To sprawia, że jest jedyny… no dobra, jest ktoś jeszcze, jeśli liczyć Swarleya. - Więc pozwól mi to pojąć. Masz Lautnera, który jest przezajebiście gorący i, mówiąc twoimi słowami, „przystojnego weterynarza” i oboje się do ciebie ślinią? – Avery sieka warzywa, podczas gdy ja kroję w kostkę łososia i nadziewam go na patyczki do kebaba. - Nie wiem czy powiedziałabym że „ślinią się do mnie”. – Śmieję się. - Zgaduję, że jutro to ocenię. A mówiąc o tym… czy przyjdzie ktoś jeszcze? - Hmm, może. Myślę, że pojawi się przyjaciel Lautnera, Caden. - Och, jest gorący? – Całe jej ciało się ożywia. - Jest dostatecznie gorący. Krótkie, ciemne włosy, ma może z metr osiemdziesiąt wzrostu, ciemne oczy i niezłe ciało… trafiałaś gorzej. – Nie mogę ukryć ironicznego uśmieszku na twarzy. - Czym on się zajmuje? – pyta, całkowicie ignorując mój ostatni komentarz. - Nie wiem. Czy to ma znaczenie? Avery wzrusza ramionami. - Niezupełnie. Tylko jeśli jest brzydki. Wtedy musi być bogaty i odnosić sukcesy aby był bardziej pociągający. - Jezzzu, jesteś jedyna w swoim rodzaju. Czy przyszło ci w ogóle do głowy, że nie musisz z nim spać. Możesz być tutaj tylko w odwiedzinach i zawszeć przyjaźnie… platoniczne przyjaźnie. - Okej, mogę spróbować. Ale musisz się zgodzić, żeby nie pieprzyć Lautnera póki tutaj jestem. - Co? To głupie! – wybucham, szokując tą reakcją nawet siebie. Czy myśl o tym aby przez kilka dni nie uprawiać seksu z Lautnerem jest naprawdę taka niewyobrażalna? Po dzisiejszym poranku, tak! - Widzisz, nie chcesz obejść się bez seksu, więc dlaczego ja powinnam? Sfrustrowana, dźgam bambusowym patyczkiem, mijając o milimetry moją dłoń. - To nie chodzi o obchodzenie się bez seksu, jakbym była uzależniona. Chodzi o mnie i Lautnera, ale dla ciebie chodzi tylko o seks… z kimkolwiek. - Cios poniżej pasa, Sam – odpowiada, kiedy słyszę jak otwierają się frontowe drzwi. Unoszę na nią brwi.

- Być może, ale prawdziwe. Mam rację? – szepczę, kiedy Lautner zbliża się do kuchni. Avery przewraca oczami. - Wszystko jedno. - Drogie panie – mówi dźwięcznie Lautner, wchodząc do kuchni. Sama jego obecność podnosi temperaturę mojego ciała o kilka stopni. - Hej, chcesz rozpalić grill? Prawie skończyłyśmy z szaszłykami. Spoglądam na niego, a on ma na sobie spodenki na deskę i szarą koszulkę, która, ponownie, wygląda na za małą na jego ręce. Pieprzyć szaszłyki, wezmę repetę Lautnera i będę całkowicie usatysfakcjonowana. Mruga do mnie. - Już się robi. W czasie lunchu prowadzimy luźną rozmowę, głównie o Avery i o tym jak kocha Los Angeles. Lautner pyta nas o naszego tatę i cały ten stereotyp „córki kaznodziei”. Resztę popołudnia spędzamy przy basenie. Lautner i ja nie potrafimy utrzymać rąk z dala od siebie, ale usiłujemy być dyskretni, aby Avery nie czuła się niekomfortowo. Ku mojemu zaskoczeniu i rozczarowaniu, Lautner informuje mnie, że wieczorem ma plany z jakimiś przyjaciółmi ze szkoły. Zaprasza mnie i Avery, ale kiedy słyszę, że będziemy tam jedynymi dziewczynami, to odmawiam… ku wielkiemu rozczarowaniu Avery. Nie jest szczęśliwa, ale zapewniam ją, że zamiast tego zrobimy sobie babską noc i ponownie się rozchmurza. Rozdział 7 12 czerwiec 2010 r. Jest 2:00 w nocy, a ja zostaję wyrwana ze snu. Szlajałyśmy się z Avery po barach i wróciłyśmy po północy. Ona odpłynęła w taksówce, w drodze powrotnej. Na szczęście, kierowca pomógł mi zataszczyć ją do drzwi. Potem musiałam radzić sobie sama, więc obecnie jest na kanapie, ponieważ nie było mowy, abym ją podniosła i doprowadziła do jej pokoju. Pocieram oczy i ponownie nasłuchuję dźwięku, który mnie obudził. Obracam się gwałtownie w prawo. Dobiega stamtąd dźwięk pukania. Zerkam za zasłonę. W oknie stoi Lautner. - Co ty robisz? – szepczę, otwierając okno. Mam ciężką głowę, nadal noszącą lekkie skutki wieczornego wypadu. Wspina się do środka i zamyka okno. Siadam na brzegu łóżka, kiedy staje przede mną skopując buty. Jego chciwe oczy omiatają moje ciało. Łapię prześcieradło i przyciskam do klatki piersiowej, nagle mając świadomość, że łatwo zobaczyć moje piersi przez cienki, biały top. - Musiałem cię zobaczyć. – Jego głos jest schrypnięty i uwodzicielski. Obserwuję szeroko otwartymi oczami, jak ściąga koszulkę i pozbywa się spodenek. Dobry Boże! Jego bokserki są jak namiot i to nie jak taki jednoosobowy, ale jak ośmiosobowy namiot pośrodku którego możesz stanąć. A jego oczy… pieprzone oczy Meduzy… robią mi niegrzeczne rzeczy. Zaciskam razem nogi i wiercę się w nerwowym zniecierpliwieniu. Opada przede mną na kolana i uśmiecha się znacząco, pociągając za prześcieradło które przyciskam do piersi - piersi, która unosi się i opada w gwałtownych seriach z powodu mojego szybko rosnącego pulsu. - Co to? Ukrywasz coś? Zwilżam suche wargi, kiedy odciąga prześcieradło. Spojrzenie skupia na moich wyeksponowanych nogach i prześwitującym topie. - Jesteś seksowna jak chuj, Sydney. Myślę, że wyczuwam w jego oddechu alkohol, ale może to być mój. Alkohol i Lautner to uderzająca do głowy mieszanka, więc nie mogę w tej chwili logicznie myśleć. Przesuwa dłońmi w górę moich nagich nóg i łapie w palce moje majtki, ściągając je. - Połóż się.

Przełykam i przesuwam się do tyłu, trzymając złączone razem kolana. - Rozluźnij się, Syd – szepcze. Łapie moją stopę i ze stanowczym naciskiem pociera kciukiem podbicie. To tak cholernie dobre uczucie. Mięśnie miękną mi pod jego dotykiem. Opiera moją stopę na swoim ramieniu i zasysam głęboki oddech. Światła są wyłączone, ale światło księżyca sączy się przez rolety. Jestem w pełni przed nim wyeksponowana i jest to w tym samym czasie wytrącające z równowagi jak i erotyczne. Jego niedawno gładką twarz pokrywa teraz szorstki, lekki zarost, kiedy ssie i liże drogę w górę mojego uda. Boże, kocham i nienawidzę to, jak niespiesznie mnie nakręca. Nie chcę aby to się skończyło, ale potrzebuję więcej niż mi daje. Moje sedno jest mokre i śliskie od jego dotyku. Jest tak blisko, że mogę poczuć jego ciepły oddech. Napinam się kiedy muska mnie nosem i wdycha. Drżę z każdym jego nierównym wdechem. Łapie mnie pod kolanami i rozchyla mi bardziej nogi. Chłodne powietrze na mojej wyeksponowanej płci zostaje zastąpione jego językiem. - Aaach! – jęczę, mocno chwytając się prześcieradła. Odsuwa się i przyciska usta do wnętrza mojego uda. Czuję przy skórze jego uśmiech. Wie co mi robi, wiec robi to ponownie. Tym razem biodra podrywają mi się z łóżka, ścigając jego dotyk, kiedy się odsuwa. - Lautner. – Ucieka mi jęk, kiedy sięgam dłońmi po jego głowę. Ściskając jego włosy, przyciągam go bliżej. Tym razem nie zatrzymuje się i zatracona w chaosie fizycznej ekstazy, szybko zostaję zażenowana z powodu tego, że tak prędko dochodzę. Mruczy pod nosem i przesuwa się w górę mojego ciała, pociągając za sobą mój top. Unoszę ręce i zatracam się w jego spojrzeniu kiedy go ze mnie ściąga. Wielkimi dłońmi chwyta mnie za tyłek, unosząc mnie i przesuwając bardziej do tyłu. Łapie mnie za piersi i drażni sutek językiem. Przesuwam stopę do jego pasa, zaczepiam palec o bokserki i ściągam je w dół. Balansując na kolanach i ręce, spuszcza w dół drugą stronę. - Pocałuje mnie – szepczę. Nasze usta się stapiają. Języki zgłębiają. Dłonie pieszczą. Czuję się taka mała przy jego dużym, silnym ciele, które się nade mną unosi. Jestem podniecona tą myślą, ale także czuję się chroniona i bezpieczna, tak, jakby świat mógł się wokół nas zawalić, a ja i tak przetrwałabym, bezpieczna w jego ramionach. - Sydney… - szepcze moje imię jak modlitwę, przesuwając ustami po moim ciele. - Nie każ mi czekać. – Topiąc się w desperacji, sięgam po niego. Nie dbając o to, że jego ekspercki język zapewnił mi właśnie niesamowity orgazm, chciwie pragnę więcej. Odrywa usta od mojej skóry i opuszcza brodę na pierś kiedy go pocieram. Jedynym dźwiękiem jaki słyszę jest jego ciężki oddech, kiedy porusza biodrami w powolnych, wyważonych ruchach, pchając nimi pod wpływem mojego dotyku. Bez ostrzeżenia przewraca się na plecy, zabierając mnie ze sobą. Siadam okrakiem na jego miednicy. Łapie mnie za biodra i przesuwa do przodu i do tyłu swojej długości. Moje ociężałe oczy zamykają się dzięki tej stymulacji, która znów przybliża mnie do krawędzi. Lautner wbija zęby w dolną wargę, obserwując mnie. - Załóż kondoma – mówi ochrypłym głosem. Kusi mnie, aby rozejrzeć się po pokoju, myśląc, że z pewnością nie mówi do mnie. Dobrą wiadomością jest to, że nie ma tu z nami nikogo. Złą wiadomością jest to, że mówi do mnie. Zaciskam usta i zagryzam je na moment.

- Um… okej. – Gramolę się z niego i siadam na brzegu łóżka. Wyciągam prezerwatywę z pudełka i rozrywam opakowanie. Jest wilgotna, zgaduję, że

nasączona lubrykantem. Dłonie mi drżą. To pieprzona gumka, Syd, po prostu ją na nim rozwiń! Wsuwam ją ponownie do foliowego opakowania i odkładam na szafkę nocną. Lautner muska mnie palcami po plecach. - Masz ją? – pyta. - Uch… taa, sekunda. – Wyciągam instrukcję, ale światło księżyca jest niewystarczające, aby ją przeczytać. Sięgam po telefon, wkładam go między nogi i podświetlam ekran, aby widzieć instrukcję. - Czy to twój telefon? - Tak… um… myślałam, że dostałam wiadomość. Jeszcze sekundka. 1. Ostrożnie rozerwij opakowanie, nie używaj nożyczek, zębów … bla, bla, bla. Dobra. 2. Upewnij się że zrolowana strona jest na zewnątrz, i umieść kondona na główce penisa. Okej. 3. Upewnij się, aby pozostawić na koniuszku miejsce na spermę. Dobry pomysł. 4. Delikatnie ściśnij koniuszek, aby zapobiec zatrzymaniu się wewnątrz powietrza. To nie brzmi tak prosto jak się wydaje. - Syd, co ty… - Lautner przetacza się w moją stronę, a ja staram się pospiesznie ukryć instrukcję w pudełku. – Co do… czy ty czytasz instrukcję? – pyta z niedowierzaniem. - Tak… to znaczy nie. – Biorę prezerwatywę i gramolę się z powrotem na łóżko. Leży na plecach z założonymi za głowę rękoma. Wyczuwam jego uśmieszek, ale nie chcę rujnować chwili, więc skupiam oczy na tym, co robię. Po tym jak z sukcesem rozwijam na nim gumkę, nie mogę się powstrzymać od uśmiechu na widok mojej robótki ręcznej. To ten artysta we mnie. - Nieźle. – Chichocze, a ja zostaję wyrwana z moich mrzonek. - Czy ty się znowu ze mnie śmiejesz? – Zaczynam z niego schodzić, ale łapie mnie za ręce i przytula do swojej piersi, tak, że nasze twarze niemal się dotykają. - Jesteś urocza – szepcze. Przewracam oczami. - Szczeniaki są urocze. Ja jestem katastrofą. Jak to się stało, że przeszłam od bycia „seksowną jak chuj” do bycia „uroczą”? Jego usta łapią moje i przesuwa dłonie do mojej głowy, przytrzymując mnie blisko. Nasze ciała znów się poruszają. Ja leżę na plecach, a on całuje mnie z wznowioną namiętnością. Delikatnie unosi mi nogę do góry i zatapia się we mnie, wypełniając mnie po jednym agonalnie wolnym centymetrze na raz. Głębokie, pochwalne westchnienie, które od niego słyszę miesza się z moimi własnymi, cichymi jękami. Porusza się we mnie i czuję się jakbym została przeniesiona do innego wymiaru. To uczucie, którego doświadczyłam tylko z Lautnerem – jego ciało czyta moje, dając mi to, czego pragnę, nie zadając pytań. Nie chcę aby kiedykolwiek przestawał. Kiedy odnajduje swoje uwolnienie, poruszam się desperacko, aby odnaleźć moje, które jest tak blisko, ale poza zasięgiem. Opuszcza głowę na moje ramię, a ja wbijam mu paznokcie w tyłek kiedy zwalnia ruchy. - Mam cię – mamrocze, muskając ustami moją skórę, skubiąc i ssąc. Lekki nacisk jego palców, zataczających kręgi na mojej łechtaczce i jest po mnie. - Tak, och tak! – dyszę. *** Otwieram i mrużę oczy widząc błysk światła. Nie wiem która jest godzina i jestem zdezorientowana, dlaczego nie obudził mnie Swarley. Ale to co wiem, to fakt, że jest mi ciepło i przytulnie, i słyszę przy uchu uspokajający rytm. Jestem rozwalona na piersi Lautnera i nigdy nie czułam takiego spokoju. Bardzo powoli unoszę głowę aby spojrzeć mu w twarz. Spotykam się z niebieskimi tęczówkami. Uśmiecha się.

- Dzień dobry. Szczerzę się. - Dzień dobry. Jak długo nie śpisz? - Jakiś czas. - Dlaczego mnie nie obudziłeś? - Ponieważ podoba mi się uczucie twojego seksownego, małego, nagiego ciałka rozłożonego na moim. – Odsuwa mi włosy z oczu. – No i są jeszcze twoje długie, ciemne włosy rozrzucone na wszystkie strony. Wyglądasz jak bogini. - Hmmm, cóż, też lubię to uczucie. Porusza opuszkami palców na moich plecach tak, jakby pociągał za struny. - Więc Sam to twoja ksywka? Dlaczego? - “Green Eggs and Ham” autorstwa Dr. Seuss to moja ulubiona książka… Jestem Sam.*11 Lautner łaskocze mnie w bok, powodując, że wiercę się i skręcam. - Kłamczucha! Chichoczę. - Okej, okej, to moje inicjały, Sydney Ann Montgomery. Avery zaczęła nazywać mnie Sam kiedy była na tyle duża, aby wykombinować, że moje *11 Książka dla dzieci, której jednym z bohaterów jest postać odnosząca się do siebie Sam-Iczyli jestem Sam. inicjały składają się na imię Sam. Przyjaciele słyszeli jak tak do mnie mówi, więc po jakimś czasie także zaczęli mnie tak nazywać. - Ale bardziej podoba ci się Sydney? - pyta. Przesuwam delikatnie palcami po cienkich włoskach na jego klacie. - Tak, to było drugie imię mojej mamy. - Mmm. Sam i Sully. – Chichocze. - Kto pierwszy zaczął nazywać cię Sully? - Trener futbolu z college’u. Jeden z liniowych obrony również miał na nazwisko Sullivan, więc trener i wszyscy inni zaczęli mówić do mnie Sully. Nawet prasa używała mojej ksywki, kiedy przeprowadzali ze mną wywiad. - Nie będę nazywała cię Sully. Podoba mi się Lautner. Przyciska mnie do siebie. - A mi podoba się Sydney. – Wzdycha. – No więc, córko pastora, rola zbuntowanej nastolatki to efekt złego wpływu twojej licealnej miłości, hm? - Jep, głupia ja. Był starszy, a ja myślałam, że był Jezusem. - Hm? - Że chodził po wodzie. Lautner się śmieje. - Ach… - Tak czy siak, jak wiesz dzięki papli, dałam mu wszystko, a on mnie zostawił. Odebrałam lekcję. - Którą jest? - Nie zakochiwać się. - Ałć, trochę ekstremalnie, nie sądzisz? - Może pewnego dnia będzie, ale póki co nie. Seks to seks, a miłość to miłość. Nie potrzebujesz jednego, by mieć drugie. - Więc jestem seksem? Całuję go w pierś. - Nie, ty jesteś ekstazą, co jest klasą samą w sobie. Ale nadal nie mogę cię kochać. - W porządku. Wykorzystuj mnie do seksu ile ci się żywnie podoba, a potem, końcem miesiąca, odjedź w stronę zachodzącego słońca. - Och, tak właśnie planuję. – Chichoczę. - Ale jest pewien problem, który sądzę, że powinniśmy rozwiązać. Ponownie na niego spoglądam. - Jaki problem? - Twoje braki wiedzy w zakresie profilaktyki.

Am,

- Och mój Boże! Nie mogę uwierzyć że to wywlekasz. – Staczam się z jego ciała i uderzam go w głowę poduszką, po czym owijam się prześcieradłem. Rechocze tak bardzo, że myślę iż właśnie usłyszałam jak smarknął. Ogłupiały uśmiech na jego twarzy jest diabelski. Spodziewam się zobaczyć wyłaniające się z jego głowy rogi. - Dość już, ty głupku! Tylko dlatego, że jesteś zbyt leniwy żeby założyć sobie gumkę nie znaczy to, że musisz sobie robić ze mnie jaja. Nie mówimy tu o założeniu koszulki tył na przód. Niewłaściwe użycie mogłoby skutkować prezentem na osiemnaście lat, o który nie proszę. Przytula poduszkę do piersi z tym samym, pełnym samozadowolenia szerokim uśmiechem. - A poza tym, to takie męskie żeby olewać znaczenie czytania instrukcji czy coś. Chciałabym zobaczyć jak zakładasz mi tampon albo krążek maciczny. - Chryste, Sydney. Jestem lekarzem. Pewnie założyłbym tampon lub krążek maciczny lepiej niż ty. Śmieję się i kręcę głową. - Rany, znalazłam pasującą do mnie osobę. Każdy inny koleś ogłosiłby klęskę na komentarz o tamponie lub krążku, ale nie ty. Odrzuca poduszkę na bok i chwyta mnie, przyszpilając pod swoim masywnym ciałem. - Ugiąć się przed wyzwaniem? Nie ma cholernej mowy. Nigdy nie spotkałem kogoś tak upartego… - pocałunek w nos - … zadziornego… - całus w policzek - … rywalizującego… - pocałunek w drugi policzek - … i tak totalnie, kurwa, podniecającego jak ty. – Pocałunek w usta, który się pogłębia. Przekręcam się na bok z jego ustami nadal przyciśniętymi do moich i zerkam na zegar. 9:30 rano. - Jasna dupa! – Popycham jego pierś. – Swarley musi umierać z głodu. Nie mogę uwierzyć, że nie płacze pod drzwiami. – Najwyraźniej wypiłam wczoraj więcej niż sądziłam. Zwykle nie zamykam drzwi. Po tym jak doprowadziłam Avery na kanapę, przeszłam na autopilota aby dostać się do łóżka. Wyskakuję z łóżka i zarzucam na siebie pierwsze rzeczy, jakie mogę znaleźć. Lautner cieszy się przedstawieniem w pozie ręce-za-głową-jestem-takcholernie-seksowny. Prześcieradło zarzucone ma nisko w pasie, ale nie zakrywa całkowicie jego dużej erekcji. Albo podniecił się naszym pocałunkiem, albo staje mu od zawstydzania mnie. Mam nadzieję że to pierwsze. - Idę nakarmić kundla. Spotkamy się w kuchni. – Otwieram drzwi. - Mogę tym razem skorzystać ze schodów? – beszta mnie. Przewracam oczami, ale nie odpowiadam. *** Avery leży twarzą do ziemi, przed kanapą – chrapiąc. Niesamowite. Czy to w ogóle fizycznie możliwe, aby chrapać leżąc na brzuchu? Swarley jest na kanapie – także chrapiąc. Notka dla samej siebie; Avery plus Swarley równają się wyspaniu się. - Pobudka słoneczko! – wrzeszczę, szarpiąc za sznurek przy żaluzji. Swarley zeskakuje z kanapy jak Dalmatyńczyk w czasie próbnego alarmu pożarowego. Oczy ma szeroko otwarte. Uszy postawione. Macha ogonem. - Co… do… chuja? – jęczy Avery, przetaczając się na plecy i zasłania oczy ręką. - Zamierzam nakarmić Swarleya, a ty wstajesz i idziesz pod prysznic. A potem zabierasz go na spacer. - Ja? To twoja fucha – lamentuje Avery. - Taa, cóż ja zapłacę za żarełko i gorzałę którą ty będziesz cieszyła się w ten weekend, więc jesteś mi coś winna. Chwiejnie podnosi się na nogi, nadal mrużąc oczy. - A co ty zamierzasz w tym czasie robić? - Lautner zabiera mnie na śniadanie.

- Robi to? – pyta schrypnięty głos za mną. Odwracam się, a moje oczy zostają powitane przez mojego seksownego sportowca, który jest teraz ubrany i wygląda tak pysznie, że ślinka cieknie, kiedy stoi tam ze zmierzwionymi włosami i tymi seksownymi ustami, które z wprawą eksperta smakowały każdy centymetr mojego ciała. Wspinam się na palce i przyciągam do siebie jego głowę. Zaczynam mruczeć mu w usta, a on ochoczo przyjmuje wszystko co oferuję. - Ekhm, halo? Ja tutaj stoję - wcina się Avery. Niechętnie odrywam od niego usta. - Tak, zabierasz mnie na śniadanie. Myślę że nadszedł czas, abyś zdradził mi swoją sekretną cukiernię. - Wtedy nie będzie sekretna. – Zakłada mi włosy za ucho w czułym geście. Szepczę mu do ucha: - Zgadnij kiedy znowu będziesz uprawiał seks? Jego oczy ożywiają się. - To sekret. – Uśmiecham się. - Pójdę wziąć prysznic i wracam za pół godziny. *** - Witajcie gruby tyłku i zwiotczałe ramiona. To miejsce jest obłędne. – Gapię się na cztery, wielkie, szklane witryny wypełnione każdym możliwym smakołykiem; pierożki, ciasta, ciasteczka, tarty z owocami, bułeczki z nadzieniem, makówki, muffinki, wypieki z ciasta francuskiego, racuszki, lista nie ma końca. - Co bierzesz? – pyta Lautner, kiedy uśmiecha się do nas pani za ladą. - Ciasto migdałowo-wiśniowe i średnią chai tea latte. - Poproszę dwa razy – dodaje Lautner. Kiedy płaci, znajduję boks. - Miałaś tam ze sto opcji. A ty wybierasz to samo, co przynosiłem ci przez cały tydzień? – Stawia napoje na stole, a starsza pani przynosi za nim ciasto. - Dziękuję. – Uśmiecham się do niej. Łapię w dłonie kubek i dmucham w unoszącą się parę, a potem wzruszam ramionami. - Po co zmieniać coś, co jest dobre? Dlaczego zamówiłeś dzisiaj herbatę? Robi łyk. - Pomyślałem że zobaczę o co tyle zachodu. Za każdym razem kiedy ją pijesz masz ten uwodzicielsko usatysfakcjonowany wyraz twarz. Otwieram szeroko oczy. - Tak? - Tak, to jak kawiarniane porno. Nawet mruczysz. - Zamknij się! Nieprawda. Myślę, że to robię… ale to nie z powodu tego co smakuję, ale tego co sobie wyobrażam.12 Chichocze. - Robisz to. To urocze i gorące w tym samym czasie. Nie tracąc ani chwili, zanurzam się w moim niebiańskim cieście. - Opowiedz mi o Cadenie. Ociera usta. - Graliśmy razem w futbol i był moim współlokatorem w college’u. Jest programistą komputerowym. - Nie ma dziewczyny? – pytam, wiedząc, że popołudniu Avery będzie tropić. - Właściwie to był zaręczony przez pół roku i narzeczona zerwała z nim kilka miesięcy temu. Chciała się przenieść do Oklahomy, ponieważ stamtąd pochodzi, ale Caden nie chciał zostawić Braydena. - Hmm, to do dupy. Przeszło mu już?

- Tak sądzę. Jesteśmy facetami, my nie analizujemy swoich uczuć przy butelce wina i paczce chusteczek. - Taa, cokolwiek twardzielu. Ty tylko zasypujesz kobiety prezentami podczas miesiączki. - Kobiety? Nie. – Uderza stopą o moją. – Ciebie? Tak. - Jaka strata. Mógłbyś zabiegać o względy przyszłej żony, a zamiast tego inwestujesz, co prawda wielkie romantyczne gesty, w związek, który ma ograniczony termin ważności. Wzrusza ramionami i sączy napój. *12 Dla przypomnienia, kiedy Lautner przyszedł przeprosić za udawanie faceta od basenów i przyniósł jej ciasto i cztery napoje, to Syd pomyślała, że jeśli jednym z nich jest chai tea latte to mogłaby mu obciągnąć i od tej pory zawsze o tym myśli jak to pije ;) - Może dlatego właśnie to robię. Może jesteś moją świnką doświadczalną. No wiesz, sprawdzam co działa, a co nie. A potem, kiedy pojawia się właściwa dziewczyna, „zabieganie o względy” będę miał opanowane do perfekcji i nie zadając sobie trudu będę nie do odparcia, a wszystko to dzięki tobie. Jezu! Spójrz w lustro, pieprzone oczy Meduzy. Już nie zadając sobie trudu nie da ci się oprzeć. Opuszczam spojrzenie, a uśmiech który wymuszam zaczyna się chwiać. Za dwadzieścia dni opuszczam Palo Alto. Więc dlaczego doświadczam dźgnięcia zazdrości na wspomnienie Lautnera o „właściwej dziewczynie”? - Rozumiem, cóż, tak czy siak, powodem dla którego pytam o Cadena jest to, że Avery będzie uderzała do niego dziś popołudniu. Ona jest… jak powinnam to ująć? Flirciarą i lubi dobrze się bawić, ale oddany związek nie jest obecnie jej mocną stroną, więc… - Więc… chcesz, abym przestrzegł Cadena, że ona nie jest materiałem na żonę? - Boże, nie! Nie o to mi chodzi, cóż, niezupełnie. Jestem pewna, że pewnego dnia będzie nadawała się na żonę. Ma tylko do rozsiania silos lub dwa pełne młodzieżowych wybryków. Lautner chichocze. - Dzięki za ostrzeżenie, ale na wypadek gdybyś zapomniała, to przypominam, że mam doświadczenia z pierwszej ręki jeśli chodzi o twoją siostrę. Poza tym Caden nie szuka zastępczej panny młodej. Myślę że przez jakiś czas będzie nieco bojaźliwy jeśli chodzi o zobowiązania. Przytakuję. - Czy to prawdziwy powód tego śniadania? – pyta. - Po części. – Zagryzam wargi w nerwowej obawie. – No i muszę ci jeszcze powiedzieć, że ja… uch… zaprosiłam na imprezkę Dana. – Marszczę twarz czekając na jego dopowiedź. Pociera brodę i zaciska usta. - Weterynarz, hm? Nie za bardzo kręcą mnie tego typu trójkąty, preferuję dwie dziewczyny i… - Zamknij się! – Kopię go w goleń. - Ała! Co? – Śmieje się. – O ile sobie przypominam to wasza dwójka trzymała się za rączki i wyglądał dość poufale, wtedy podczas późnego śniadania. Kończę herbatę. - Wiedziałam że byłeś wtedy zazdrosny. Podrywa głowę do góry. - Zazdrosny? Musisz sobie żartować. Ja nie bywam zazdrosny. Wstaję i strząsam kilka okruszków z koszulki. - Więc kiedy cię przedstawiłam, to był wytwór mojej wyobraźni, że zanim uścisnąłeś mu dłoń, to ściągnąłeś do tyłu ramiona i wypchnąłeś do przodu pierś jak cholerny kogut? - Nie mam zielonego pojęcia o czym ty mów… - Tak, tak… chodźmy. Mam imprezkę do przygotowania.

*** Jest niemal dwadzieścia siedem stopni przy bezchmurnym niebie. Lautner i Caden zajmują się grillem, Avery robi dip i myje warzywa, a ja przyrządzam Margarity – blenduję z kostkami lodu. No i jest jeszcze Claire. Jest „przyjaciółką” Lautnera ze szkoły medycznej, którą zdecydował się zaprosić, aby wyrównać liczbę kobiet i mężczyzn. Wspomniał także, że będzie tu wolny facet, Dane, którego może chcieć poznać. Mój ulubiony, zalotny i totalnie niezręczny weterynarz jeszcze nie przybył, ale nie rozwijam nadziei na sukces przynęty, którą zastawił Lautner. Drobna Claire z długimi falami w kolorze blond, która nie zaoferowała aby w czymkolwiek pomóc, siedzi przy basenie, w cieniu, z kapeluszem którego rondo jest tak duże, że każdy w zasięgu dwóch metrów od niej będzie ochroniony przed słońcem. To, czego jeszcze nie zauważył mój seksowny basenowy, to awersja Claire do Swarleya. Nie sądzę, by chodziło konkretnie o Swarleya, ale ogólnie o psy. Ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu, Swarley zachowuje się dziś wzorowo. Ale kiedy przyjechała Claire, obwąchał jej rękę i zakładam, że musiał dotknąć ją nosem, ponieważ natychmiast podeszła do umywalki i szorowała ją przez dobre trzy minuty. A potem było jeszcze to całe przeganiania i płoszenie. Sio psie… poszedł, ty wielki kundlu! Cóż, przyznaję, że kiedy tu przyjechałam nie byłam największą fanką Swarleya, ale moja reakcja była sprowokowana, a jej jest instynktowna. - Sam, otwórz drzwi! – wrzeszczy Avery ponad hałasem blendera. Wyłączam go i podchodzę do drzwi. - Hej Dane, cieszę się że przyszedłeś. Jest żywym obrazkiem luzu i swobody w koszulce, szortach, okularach przeciwsłonecznych i z kartonem piwa w butelce w każdej ręce. - Pomyślałem że coś przyniosę. – Wskazuje na piwo. - Świetnie. Wstawię je do lodówki. Wejdź. Kiedy podąża za mną do kuchni, moja ciekowość tego jak to się rozegra sięga zenitu. Kiedy godzinę temu przyjechał Caden, Avery rzuciła się na niego jak Swarley na krocze Dana. Caden wydaje się odwzajemniać jej zainteresowanie. Jednakże pojawienie się Dana może zmienić chemię. Avery jest cholernie nieprzewidywalna. Może go zobaczyć i zdecydować się pozostać otwarta na różne opcje. Mottem randkowym mojej siostry jest „równe możliwości”. Wszyscy są z tyłu domu kiedy prowadzę Dana przez kuchnię, zostawiając tam po drodze jego zapas piwa. - Hej wszyscy, to jest Dane Abbot. Dane, to moja siostra, Avery. Oferuje mu rękę, stając bliżej Cadena. - Cześć Dane, miło cię poznać. – Jest przyjazna i nie zachowuje się jak chichocząca słodka idiotka. Hmm, interesujące. - To jest Caden – przedstawia go Avery, jakby już byli parą. Swarley musiał mieć kilka sekund opóźnienia, bo teraz pomyka w stronę Dana. Uśmiecham się wewnętrznie i przewracam oczami. Krocze, pamiętasz nos. Nosie, ty zdecydowanie pamiętasz krocze. Dane musiał kupić swoje przybory toaletowe w jednym z tych specjalnych sklepów, które oferują mydło o zapachu bekonu. - A Lautnera już poznałeś – kontynuuję. Lautner przytakuje, ale nie z rezerwą, czy z zazdrością. Nie ma mowy, ponieważ on nie bywa zazdrosny! - Taa, myślę że rozpoznałem cię w zeszłym tygodniu w kawiarni. Jestem wielkim fanem Stanford i uwielbiałem patrzeć jak grasz, człowieku. Wyznanie Dana o tym, że jest fanem powoduje, że Lautner nieco się relaksuje. - Dzięki. To szalone, że ludzie nadal mnie rozpoznają. - Nie bądź taki skromny, Sully. Mogłeś grać dla drużyny 49ers… byłbyś wybrany w pierwszej rundzie poboru, koleś! – Caden nie ma skrupułów w wyśpiewywaniu pieśni pochwalnych na cześć Lautnera.

- Taa, cokolwiek. – Lautner robi łyk piwa. Obawiająca się słońca, piękność wchodzi po schodach. Jeśli zbyt szybko obróciłaby głowę, to jej kapelusz przypominający pierścień Saturna, ściąłby głowę Dana. To co interesujące, i co działo się odkąd przyjechała, to fakt, że wydaje się zauważać tylko i wyłącznie Lautnera. - Ekhm… - odchrząkuję. Claire się odwraca i niewiele brakuje, aby Dane pożegnał się z życiem. - Dane, to jest Claire. Kończyła szkołę z Lautnerem. Dane nadal głaszcze jedną ręką głowę Swarleya, ale drugą oferuję Claire. - Miło cię poznać. Claire daje mu słaby, uwzględniający jedynie palce, uścisk dłoni. Skoro jego ręka znajdowała się na opanowanym przez toksyczne bakterie psie, to jestem pewna, że laska poczuje potrzebę wejścia do środka i zdarcia z dłoni kolejnych trzech warstw skóry. - Cześć, jestem doktor Brown – odpowiada Claire. To pewnie tylko ja, ale zwalczam chęć wybuchnięcia śmiechem. Doktor Brown? Nie pytam jaka jest jej specjalizacja, ale jeśli jest nią gastrologia, to mogłam właśnie zmoczyć spodnie .*12 Dane się uśmiecha. - Cóż, w takim razie jestem doktor Abbot. Ałć! Niezła riposta. Widzę Dane’a w nowym świetle i on nie udaje zabawnego. On autentycznie ma świetne poczucie humoru. - Drinki? – Avery zrywa się, ratując katastrofę, która rozgrywa się na naszych oczach. Idę do kuchni po drinki dla wszystkich, a Lautner podąża za mną. Łapie mnie w talii i przyciąga do siebie. Przesuwam dłońmi po koszulce na jego plecach, śledząc zdefiniowane mięśnie z którymi zaznajomiłam się intymnie. - Mówiłem ci jak cholernie seksowanie dzisiaj wyglądasz? – Jego głos jest niski i surowy. Mam na sobie to sławne czarne bikini z naszego wypadu na surfing i wiązaną, różową spódniczkę. Szczerząc się kręcę głową. Nie traci czasu aby mi to pokazać. Uwalniam doceniający jęk, kiedy jego usta konsumują moje, a nasze języki niespiesznie ślizgają się po sobie. Przyspiesza mi puls. Wsuwa mi palce pod majtki od bikini i łapie mnie za tyłek. - Drinki – przypominam mu bez tchu. Przygryza wargę i wygląda przez okno, dyskretnie poprawiając to, co ma w spodenkach. - Boże! Już sprawiłaś że jestem twardy. Kieruję uwagę na napełnianie szklanek Margaritą i kręcę głową. *12 Jeśli ktoś nie wie to Brown oznacza brązowy, więc wiadomo o co chodzi Sydney z tą gastrologią ;) - Sam sobie to zrobiłeś, kolego. Nie wiń mnie. Łapie z lodówki kilka butelek piwa. - Dane był trochę dupkiem dla Claire. - Co? – Odwracam się gwałtownie, by na niego spojrzeć. – Czyś ty się urwał z alternatywnej rzeczywistości? Ponieważ jeśli byłbyś tam jakieś pięć minut temu, to stałbyś się świadkiem tego, co wszyscy inni. Jak doktor Brown była totalnie nadęta i pretensjonalna w stosunku do naprawdę miłego faceta. - Och, więc teraz Dane jest naprawdę miłym facetem? Kim mnie to czyni? Głupkiem? - Starczy już, panie ja-nie-bywam-zazdrosny, nie łapiesz o co mi chodzi. - To znaczy? Wyrzucam ręce w powietrze i warczę z frustracji. - Zaprosiłeś jakąś laskę, która wyraźnie jest tutaj dla ciebie, nie dla Dana. Twoimi słowami „pieprzyła cię oczami” przez ostatnią godzinę. I jasne jest, że nie jest fanką psów. Heloł? Dlaczego chciałeś spiknąć swoją nienawidzącą psy przyjaciółkę z weterynarzem?

- To nie fair. Swarley potrafi być nieco przytłaczający… - Pieprzenie! Swarley zachowuje się dziś wzorowo i wiesz o tym. – Zgrzytam zębami, dźgając go palcem w klatę. - Czy… wszystko tutaj okej? – pyta Avery, otwierając drzwi. – Myślałam że przyniesiecie drinki. - Przyniesiemy – warczę ze szczątkową wściekłością, która nie jest skierowana do Avery. Stawiam drinki na tacę i przeciskam się obok Lautnera nie nawiązując z nim kontaktu wzrokowego. Avery rozdaje drinki, podczas gdy Dane i Caden ściągają jedzenie z grilla. Lautner wychodzi z butelkami piwa, ale ignoruję go. Każdy znajduje miejsce przy stole. Niby przypadkiem wciskam się pomiędzy Dane’a i Lautnera, ale Claire siada po drugiej jego stronie, zamiast obok Dane’a. Aby utrzymać wzór chłopak-dziewczyna, Caden siada pomiędzy Claire i Avery, która ląduje obok Dane’a. Avery i Caden z powodzeniem angażują doktor Brown w rozmowę – oczywiście w rozmowę o niej. Jak się okazuje jej specjalnością jest anestezjologia. Zgaduję, że ostatecznie doktor Brown nie będzie obiektem moich żartów. *12. Lautner się przyłącza, dzieląc się swoim nadchodzącym harmonogramem stażu, który rozpoczyna się za dwa dni. Dane decyduje się rozpocząć własną rozmowę ze mną. Gadamy o Swarleyu, jego psach, a nawet o jego nowej trasie biegania. Lautnerowi udaje się ignorować mnie przez cały posiłek, nie żebym współzawodniczyła o jego uwagę. Dane odchyla się w krześle i sączy piwo, a drugą rękę opiera swobodnie na oparciu mojego krzesła. - Mam sezonowe bilety na mecze Gigantów. Jesteś fanką bejsbolu? – pyta Dane. Teraz oficjalnie mamy uwagę Lautnera. Odwraca się i przygląda ręce Dana na moim krześle. - Tak, Syd, jesteś fanką bejsbolu? – Kładzie dłoń na mojej nodze i ściska delikatnie. Otwiera szeroko oczy, a usta układa w wyzywającym uśmieszku. Oczy Dana opadają na zaborczą dłoń Lautnera, i zabiera rękę z oparcia krzesła. - Pewnie. Lubię bejsbol. – Patrzę wilkiem na Lautnera i odwracam się do Dana. – Ale Avery także. Byłaby nieźle zazdrosna gdybyś zabrał mnie na mecz. - Cholerna racja! – Zaczyna mówić podsłuchująca Avery. - Och… cóż, może wasza dwójka weźmie moje bilety i pojedziecie w tym tygodniu zobaczyć mecz. - Jej! Dzięki, Dane. – Avery podskakuje na krześle, klaszcząc w dłonie. Kręcę głową. - Tak, dzięki. To naprawdę bardzo miłe z twojej strony. *12 w oryginale pada słowo „butt” które oznacza tyłek, ale także cel, obiekt. Niestety po polsku gra słów traci sens. Dane robi kolejny łyk piwa i przytakuje. Jestem pewna, że nie spodziewał się, iż jego propozycja randki zamieni się w biletowy datek na dziewczyński wypad. - Taa, naprawdę miło z twojej strony, doktorze Dane – dodaje Lautner z usatysfakcjonowanym uśmiechem. Odpycham jego rękę i piorunuję go wzrokiem. Wstając, zbieram puste talerze i zabieram je do kuchni. Ku mojemu szczeremu zaskoczeniu, doktor Brown podąża za mną z resztą naczyń. - Dzięki. – Uśmiecham się i zabieram je od niej. - Więc… Lautner mówi, że jesteś w mieście tylko do końca miesiąca. - Zgadza się. – Wkładam naczynia do zmywarki. - Więc trafnie będzie założyć, że to co jest pomiędzy wami jest… tymczasowe? Najwyraźniej jej chęć pomocy domowej była tylko przykrywką, aby znaleźć się ze mną sam na sam.

- Dlaczego pytasz? Wygląda na zewnątrz, po czym przysuwa się bliżej mnie. - Lautner jest moim przyjacielem i oboje naprawdę ciężko pracowaliśmy aby znaleźć się w tym miejscu, w którym jesteśmy. On ma przed sobą naprawdę wymagające trzy lata i nie chciałabym patrzeć jak jest dekoncentrowany. Zatrzaskuję drzwiczki od zmywarki, opieram się o blat i krzyżuję ręce na piersi. - Dekoncentrowany czy zajęty? - Słucham? – Jej głos wzrasta o kilka oktaw, a jej postawa sztywnieje. Słyszę pukanie w drzwi francuskie. Avery trzyma pusty kieliszek. Przytakuję i łapię dzbanek z Margheritą. - Nie stresuj się, pani doktor. Za kilka tygodni zejdę ci z drogi. – Zostawiam ją w kuchni i wychodzę na zewnątrz. - O co biega z Claire? – pyta Avery, kiedy napełniam jej kieliszek. - Martwi się. Wtargnęłam na jej terytorium. - Och, walka kocic? - Ledwo, Ave, ona nie jest warta energii. – Biorę drinka i zajmuję duży leżak obok Swarleya. Cała trójka facetów znajduje się w basenie. Rozciągnęli siatkę i grają w wodną siatkówkę. Oczywiście Doktor Ogier jest sam. Pewnie potrzeba zarówno Cadena i Dane’a aby go pokonać. - Chodźcie dziewczyny. Przywleczcie tu swoje tyłki – woła Caden. Avery ma niezłą banię, więc wskakuje bez wahania. - Chodź, Sam – wrzeszczy. - Spasuję. Poza tym jeśli Claire nie będzie grała, to nie będzie równo. - Wchodzę w to. – Słyszę jak woła, przechadzając się do leżaka po drugiej stronie basenu. – Potrzebuję tylko olejku na plecy. Miałbyś coś przeciwko, Lautner? Lautner spogląda w moją stronę, ale odwracam wzrok. Nie dam mu satysfakcji z wiedzy, że usłyszałam o co zapytała. Zamiast tego biorę piwo które jest obok leżaka i zaczynam pić duszkiem. Nie jestem pewna czyje jest, może Dane’a, ale mam to gdzieś. - Sydney Ann Montgomery zabieraj swój tyłek do basenu - woła znów Avery. Ściągam spódniczkę i poprawiam górę stroju. Przepływ alkoholu z Margarity, a teraz z piwa, zapewnia mi własny szum w głowie. Ściągam włosy w kucyk i skaczę na bombę do basenu. Kiedy się wyłaniam, Dane się szczerzy, a Caden i Avery chichoczą. - Jesteś taką chłopczycą. – Avery kręci głową. - Chłopaki przeciwko dziewczynom? - pyta Caden. - To nie byłoby fair – woła Lautner. Wciera balsam w plecy Claire. Pamiętam kiedy nacierał mnie na plaży, ale ta myśl tylko mnie teraz wkurza. Jestem wkurzona, że to robię i jestem wkurzona, że jestem wkurzona. - Lautner ma rację. Ostatnią rzeczą jakiej potrzeba na tej imprezie są trzy, zranione, męskie ega. A dokładnie to byśmy otrzymali po tym, jak my, dziewczyny, skopałybyśmy wasze aroganckie, męskie tyłki. – Zasadniczo mam na myśli mnie i Avery, ponieważ nie jestem pewna czy panienka „SPF 100” potrafi w ogóle pływać w miejscu. - Niech będzie! – woła Caden, przepływając na drugą stronę siatki. Dane wzrusza ramionami i rusza za nim. - Zróbmy to suki! – krzyczę, czując się nieco bardziej niż wstawiona. - Ach, kocham pijaną Sam. Jest o wiele zabawniejsza kiedy zaczyna gadać jak marynarz – piszczy pijana Avery. Nie jestem pijana – jeszcze – ale jeśli Lautner nie zabierze pieprzonych rąk z albinoski, to zacznę pić czystą tequilę. Okej, mogę być nieco pijana. *** Starcie w proch, lanie i bezlitosne upokorzenie, tak można podsumować

tę grę. Jak można było przewidzieć, Claire nie była pomocna. Przyklaskiwała nawet Lautnerowi, kiedy zdobywał punkt. Dane, mój jedyny, prawdziwy sojusznik, musiał wyjść, ponieważ otrzymał telefon o pudlu, który dobrał się do pudełka czekoladek. Claire została kolejną godzinę skoro Lautner tak uprzejmie zaaplikował jej kolejną warstwę balsamu po tym, jak wyszliśmy z basenu. Dała mi znać, że wynajmuje mieszkanie nad Lautnerem. Więc kiedy odprowadza ją do drzwi, wyobrażam sobie, że przypomina mu o jego godzinie policyjnej i aby unikał jakiegokolwiek rozproszenia uwagi, które pozbawiłoby go odpowiedniej dawki snu. - Gdzie Lautner? – pyta Avery, wyglądając bardzo komfortowo siedząc na kolanach Cadena. Biorę długi łyk piwa. - Żeg…na się z dok…tor Suką… to znaczy Brown. – Chichoczę. Jestem cała rozgrzana z powodu alkoholu i odkrywam, że ciężko mi myśleć zanim się odezwę. - Claire jest tylko przyjaciółką – mówi Caden, bez wątpienia w obronie Lautnera. - Przyjaciółka – mówię niewyraźnie to słowo, testując je. Mam zamknięte oczy i chłonę ostatnie promienie popołudniowego słońca. – Tak, wydawali się być ze sobą bardzo przyjaźni. - Kto wydawał się być razem bardzo przyjazny? – Głos Lautnera zostaje przytłumiony przez moją zamroczoną głowę. - Nikt. – Caden oferuje szybką odpowiedź. - Sydney jest pijana. Nie wie o czym mówi. - Ja… nie jestem pijana. T..yyy jesteś pijana, Ave. - Nie piłam żadnego alkoholu od dwóch godzin, siostrzyczko… to ty jesteś nawalona. Niestety jesteś zdana na siebie. Caden zabiera mnie na miasto. – Przysuwa usta do mojego ucha. – Nie czekaj – szepcze. Cholera, ledwo mogę teraz utrzymać otwarte oczy. Nie sądzę aby musiała się martwić o to, że będę na nią czekała. Rozdział 8 13 czerwiec 2010 r. - Ałć! – Głowa mnie zabija, tak samo, jak to głupie światło przesączające się przez cholerne, zwiewne zasłony. Jestem rozwalona na brzuchu. Odsuwam włosy z twarzy i mrużę oczy patrząc na zegar, 6:05 rano. Usiłuję się poruszyć, ale czuję, jakbym miała nogi z ołowiu. - Swarley. – Kaszlę, czując jakbym miała watę w ustach, kiedy zdaję sobie sprawę, że wyleguje mi się na nogach. Zeskakuje z łóżka i zaczyna swoje poranne rozciąganie przypominające jogę. Choć bardzo tego nie chcę, to muszę wstać. To dziwaczne, bo choć czuję, że jestem odwodniona, to mój pęcherz zaraz eksploduje. Krzywię się, kiedy siadam i przerzucam nogi poza krawędź łóżka. Co do… Jestem naga. Pomimo zesztywniałej szyi, która krzyczy w proteście, szybko rozglądam się dookoła. Launter śpi na plecach, z dłońmi leżącymi na nagiej piersi i jedną nogą wysuniętą spod kołdry. Musieliśmy zeszłej nocy uprawiać seks, ale nie pamiętam tego. Boże, to nie mogło być dobre. Albo może było. To możliwe, że jestem niezłą kokietką po pijaku. Lautner wygląda spokojnie, może nawet na… zaspokojonego. Szczerzę się, dopóki nie staję na nogi ze stłumionym jękiem. Wykonuję palcami okrężne ruchy na skroniach, naciskając mocno, aby złagodzić łomotanie w głowie i powstrzymać ją od eksplodowania. Po tym jak sobie ulżyłam i umyłam ręce pochylam głowę pod kran i siorpię łyk za łykiem zimnej wody. Łagodzące uczucie jest jak niebo i mam nadzieję, że tak samo będzie po dwóch tabletkach Advilu. W ustach nadal czuję posmak tyłka. Fuj! Łapię szczoteczkę do zębów, wyciskam ogromną ilość pasty na zużyte włosie i szoruję usta. Swarley zajął moje miejsce w łóżku. - Rusz się – szepczę. Wtyka nos pod moją poduszkę i wzdycha. – No już Swarley, ruszaj się! – Szturcham go, a on odwzajemnia się niskim warkotem i

nawet na mnie nie patrzy. – Głupi kundel! Są w tym domu trzy inne łóżka i dwie sofy, ale chcę być obok Lautnera kiedy się obudzi. Po tym, co było prawdopodobnie całkiem śmiałym seksem ubiegłej nocy nie mam wątpliwości, że on również chce obudzić się obok swojej seksownej Sydney. To łóżko jest królewskich rozmiarów, i podczas gdy mój wielki stosik gorących, seksownych mięśni zajmuje swoją połowę, Swarley zwinięty jest przy krawędzi, pozostawiając mi przyjemną przestrzeń do wślizgnięcia się pomiędzy nich. Wsuwam moją nagość pod przykrycie, opierając się pokusie, aby skopać tyłek Swarleya na ziemię. Zasysając dolną wargę pomiędzy zęby, podstępnie unoszę kołdrę, aby rzucić okiem na Lautnera – całego. Ku mojemu zaskoczeniu ma na sobie szorty do biegania, choć powstał w nich niezły namiot. Nagle czuję się nieco za mało ubrana. Unoszę się na łokcie, aby się wymknąć, ale trzepoczą długie rzęsy Lautnera, a potem otwiera oczy, ujawniając niebieskie tęczówki, które zawsze paraliżują moje ciało i wysysają mi z głowy wszelkie myśli. Wsuwam się z powrotem pod przykrycie, aby ukryć piersi i wypuszczam nieśmiały uśmiech. - Dzień dobry. – Wibruje jego schrypnięty głos. Przewracam się na bok, twarzą do niego, zginam łokieć i opieram głowę na dłoni, przyciskając przykrycie do piersi. - Dzień dobry. Zaciska dłonie w pięści i rozciąga ręce nad głową, ziewając. Rozchylam usta i sunę językiem po dolnej wardze, kiedy obserwuję jak jego mięśnie napinają się i marszczą z każdym ruchem. - To dopiero była noc, hm? – Szczerzy się. Wiedziałam! Zaciskam razem nogi, kiedy usiłuję przypomnieć sobie co się wydarzyło poprzedniej nocy. Jego uśmiech mówi wszystko. Byłam nieskrępowaną boginią seksu. Jedynym minusem jest to, że mam teraz coś spektakularnego, czym mogę żyć, ale tego nie pamiętam. Przesuwam palcami po jego mięśniach brzucha. - Tak, była - mruczę uwodzicielsko. Unosi brew i przewraca się na bok, odzwierciedlając moją pozycję. - Powiedzmy, że mam nadzieję, iż dla dobra nas obojga nie powtórzy się to w najbliższym czasie. Co! Odsuwam od niego rękę, jakby mnie oparzył. - Która część ci się nie podobała? Jego oczy robią się dwa razy większe. - Um… zasadniczo wszystko. Jestem w szoku, po prostu oniemiałam. Lekko się szczerzy. - Cóż, poza striptizem. To było zabawne. Chcę zarzucić przykrycie na głowę i rozpaść się w otchłani piekła upokorzenia. - Było tak źle? – Głos mam słaby, a słowa są powolne i niedowierzające. - Źle, to niedopowiedzenie. Ulżyło mi, kiedy wreszcie odpłynęłaś. Szczerze mówiąc było mi cię żal. Gdybyś miała jasność umysłu, to jestem pewien, że byłabyś zażenowana. Sięga i odgarnia mi z twarzy kilka kosmyków. - Nie chcę abyś się o to martwiła. Po striptizie zrobił się lekki bałagan, ale potem zemdlałaś, rozebrałem cię i zrobiłem to, co musiałem. Nie mogę uwierzyć, że on to mówi. Co prawda miałam w życiu zły seks, ale nigdy nie opierdzieliłam nikogo za bycie tak upadlającym. I jakim chorym skurwielem trzeba być, aby wykorzystać nieprzytomną osobę? - Myślę, że powinieneś wyjść - mówię z monotonnymi, kontrolowanymi emocjami. - Co? Dlaczego? – Głowa Lautnera podrywa się do góry. - Dlaczego? Naprawdę musisz o to pytać? – Siadam, pociągająca ze sobą nakrycie. Swarley musi czuć napięcie, ponieważ zeskakuje i wychodzi z pokoju. - Może przebywałeś w pobliżu zbyt wielu zwłok, albo jakiegoś innego

dziwnego gówna w tym stylu, ale kiedy sprowadza się to do uprawiania seksu z nieprzytomną osobą, to uznawane to jest za gwałt. Moje serce przemierza maraton w klatce piersiowej, a krew pędzi w żyłach, ale ten chory skurwiel obok mnie ma czelność się roześmiać. - Och Boże, Sydney. – Śmieje się, zginając się w pasie tak, jak wtedy kiedy byliśmy na plaży. Przesuwam się na ciepłe miejsce, które zajmował Swarley, przytulając do siebie więcej kołdry i zwiększając dystans pomiędzy nami. Jestem zbulwersowana, że uważa to za zabawne. - Och Jezusie, Syd, nie uprawialiśmy seksu. Po twoich małych próbach striptizu zwymiotowałaś na siebie i odpłynęłaś. Musiałem ściągnąć z ciebie resztę ciuchów i wykąpać cię. Potem, kiedy wpakowałem cię już do łóżka, posprzątałem resztę bałaganu i sam wziąłem prysznic. Dobry Boże, czuję się jak kompletna idiotka. Znam Lautnera przez całe jedenaście dni, a już widział mnie przy kilku okazjach w najgorszym stanie. Kręcę głową. - Dlaczego miałbyś to robić? To znaczy, poważnie, co ty tu jeszcze robisz? Większość facetów uciekłaby gdzie pieprz rośnie. Znasz mnie od dwóch sekund i sprzątasz moje rzygi, oraz kładziesz mnie do łóżka? – Poruszam prześcieradłem, wskazując na moje ciało. – Choć nago. – Unoszę na niego brew, a on się szczerzy. Zwinnym, niespodziewanym ruchem łapie mnie w tali i pociąga w dół, aż leżę na plecach, gubiąc gdzieś po drodze prześcieradło. Unosi się nade mną z przedramionami po obu stronach moich ramion. - Nie jestem jak większość facetów, Sydney, a ty… - Wzdycha i kręci głową, ale nie kontynuuje. - Przepraszam – szepczę. Pociera nosem o mój. - Za co? - Za wszystko… za to, że za dużo wypiłam, obrzygałam wszystko, zostawiłam cię z bałaganem do posprzątania, po czym oskarżyłam cię o… Szczerzy się i nurkuje w dół, aby zostawić ślad pocałunków wzdłuż mojej szyi. - O zgwałcenie twojego nieprzytomnego ciała? – mamrocze przy mojej skórze. Wplatam mu palce we włosy i zamykam oczy, kiedy jego dotyk pali mi skórę. - Tak, to. Jego usta odnajdują moje. Nasze języki leniwie prześlizgują się po sobie w miękkich pociągnięciach. Opuszcza tors na tyle, że sutki twardnieją mi przez drażnienie jego skóry. Jęczę i przesuwam dłońmi po jego ramionach i w dół pleców, wbijając palce w napięte ciało. Przesuwa się, moszcząc pomiędzy moimi nogami. Zginam kolana i rozluźniam nogi, aby go pomieścić. Pocałunek pogłębia się. Wsuwa mi język głęboko do ust, stymulująco poruszając biodrami i pozwalając, aby jego twarda erekcja przyciskała się dokładnie tam, gdzie jej potrzebuję. Jęczę i poruszam biodrami, po cichu przeklinając jego cholerne szorty. - Zdejmij spodenki. – Przerywam pocałunek. Przebiega dłońmi po moich biodrach, wzdłuż żeber i przez piersi. Pociera palcami sutki i przeciąga językiem wzdłuż mojej szczęki, do ucha, gdzie muska zębami płatek. - Nie ma czasu na seks. Muszę się zbierać – szepcze mi do ucha. - Co? – Mój głos jest żałosnym, zdesperowanym lamentem. Wbijam mu w plecy paznokcie, grożąc upuszczeniem krwi. Jego ciało wibruje od chichotu. Łapie mnie za ręce i odciąga moje paznokcie z pleców, przyszpilając mi ręce nad głową. Poruszam biodrami, kusząc go by został, ale stanowczo zatacza miednicą przy mojej, zatrzymując moje ruchy. Jego niebieskie tęczówki błyszczą, a pewny siebie uśmieszek drwi ze mnie. - Niczego bardziej bym nie pragnął, jak skonsumować każdy centymetr

twojego seksownego ciała, aż krzyczałabyś o litość… ale muszę iść. Jasna dupa! Krzyczenie o litość? Jestem całkowicie wyczerpana, a moja klatka piersiowa pracuje nadprogramowo, aby zyskać potrzebny tlen. Mój rdzeń topi się przez jego stalowego penisa, wciśniętego w górną część moich ud. - G…gdzie idziesz? – Utrzymuje moje nagie ciało przyszpilone do łóżka pod jego przepyszną, twardą jak skałą posturą. Atakuje moje usta swoim wprawnym językiem, wpychając biodra w moją ciepłą, śliską płeć i stymuluje sutki, formując z nich twarde szczyty… ale musi iść? Do cholery! Opuszcza usta do moich, i przygryza moją dolną wargę, powoli wciągając ją do ust. - Bez dąsania. Wynagrodzę ci to później. Ledwo mrugam, a jego już nie ma na łóżku i zakłada koszulkę. Spoglądam w dół, na moje nagie ciało, i pociągam prześcieradło, aby się zakryć, ale zrywa je ze mnie i kręci głową w ostrzeżeniu. - Mam dziewiętnaście dni, aby patrzeć na twoje oszałamiające, seksowne ciało. Możesz zakrywać je w lipcu. – Szczerzy się i idzie do łazienki. - Humph! – Zwlekam się z łóżka i idę za nim. Spogląda w lustro nad toaletką, mierzwiąc włosy, co jest niedorzeczne, ponieważ sprawia, że zmierzwione jest seksowne. Przyciskam nagą klatkę piersiową do jego pleców, owijając wokół niego ręce i przesuwam dłonie w górę, pod jego koszulką. - Nie mogę sprawić, byś zmienił zdanie? Śmieje się i odwraca, pozwalając by jego oczy pieściły moje nagie ciało jak miękki pędzel sunący po płótnie. Czuję się komfortowo we własnej skórze, ale zwykle nie do punkt, w którym pozwalam komuś niespiesznie gapić się na moje nagie ciało. Ale Lautner sprawia, że czuję się piękna. To nie pożądanie, to coś więcej. Rozpoznaję to. To taki sam sposób, w jaki patrzę na sztukę i widzę coś, czego nikt inny nie dostrzega. Przyciąga mnie do siebie i przesuwa dużymi dłońmi w dół moich pleców i przez krzywiznę tyłka. - Bez wątpienia mogłabyś sprawić, że zmienię zdanie. Właśnie dlatego muszę się stąd wynieść. – Unosi włosy z moich piersi i przesuwa mi je za ramię. – Mmm… mmm… mmm – nuci, kręcąc głową – ty i te twoje długie, ciemne, seksowne jak u bogini włosy spływające kaskadą na nieskazitelną skórę. Boże, muszę się stąd wynosić. – Pochyla się i muska ustami moje wargi. – Zobaczymy się później, moja uwodzicielska bogini. – Wychodzi, pozostawiając mnie jak galaretę z zawrotami głowy. Otrząsam się z jego zniewalającego uroku, łapię szlafrok i ścigam go. Kiedy docieram do szczytu schodów jest już przy drzwiach, zakładając buty i gadając do Swarleya. - Nie powiedziałeś mi dokąd idziesz… i jak się z tobą skontaktować? Spogląda w górę i posyła mi atrakcyjny uśmiech. - Za pół godziny mam spotkać się z tatą. To jego urodziny. Otwiera drzwi i mruga do mnie. - Wpisałem się do twojego telefonu, piękna. Narka. *** Spacer ze Swarleyem i słuchanie jak Avery dzieli się każdym szczegółem swojej nocy z Cadenem powoduje, że nie myślę o Doktorze Seksowanym i jego dekoncentrującej obecności w moim życiu. Jestem wytrącona z równowagi. Choć brzmi to szalenie i bezrozumnie, potrzebowałam tego, by Lautenr okazał się być pokręconym facetem, który wykorzystałby mnie ubiegłej nocy bez skrupułów, nie bacząc na mój stan. Mam dwadzieścia trzy lata i pracuję na swoją przyszłość – moje marzenia. Chcę małżeństwa i dzieci, ale nie co najmniej przez następną dekadę. Najgorszą dla mnie rzeczą byłoby znalezienie odpowiedniego faceta w niewłaściwym czasie. Lubię Lautnera… bardzo, może nawet za bardzo. To budzi niepokój. - O co kaman, Sam? – pyta Avery, popychając w dół okulary, aby mogła

patrzyć na mnie gniewnie ponad oprawkami. Przewracam się na brzuch i rozwiązuję górę od stroju, aby wyrównać opaleniznę. - Nie nadążam. - Dopiero co spędziłam godzinę, nawijając o Cadenie i klubie do którego mnie zabrał, oraz o niedorzecznie drogiej restauracji, a także o odurzającym seksie który uprawialiśmy, a jednak nie walnęłaś mi tej wielkiej siostrzanej przemowy. Co jest? Rzucam na nią okiem i wzruszam ramionami. - Może z ciebie zrezygnowałam. Cholera, spałaś z połową Los Angeles, to była tylko kwestia czasu, zanim przemieścisz się na nowe terytorium. – Śmieję się, ponieważ wiem, co nadchodzi. - Suka! – Usiłuje zgrywać obrażoną, ale wie, że jeśli o mnie chodzi, to próżny trud. - Wyjeżdżasz za kilka dni i Caden o tym wie. Więc jeśli obojgu wam nie przeszkadza… rekreacyjny seks, to kim ja jestem, by oceniać? Śmieje się. - Taa, zwłaszcza po tym małym przedstawieniu zeszłej nocy. Podpieram się na przedramionach. - Do czego tak właściwie pijesz? Nie było cię tu zeszłej nocy. - Lautner zadzwonił do Cadena, ponieważ musiał mnie zapytać o karmienie Swarleya. Zapytałam jak się trzymasz, a on powiedział, że odpłynęłaś, ale zdążyłaś jeszcze opierdzielić go za pocieranie rękami Doktor Poczwary. - Co? – Podrywam się do pozycji siedzącej, zawiązując stanik. – Nie zrobiłam tego! - Cóż, nie było mnie tutaj aby osobiście tego doświadczyć, ale wierzę mu, ponieważ zanim wyszliśmy, byłaś w pijackim, zazdrosnym stanie. Jak myślisz, dlaczego tak się upiłaś? - Och Boże! – Głowa opada mi na ręce. - Nieźle cię wzięło, sis. Lautner może okazać się czynnikiem, który zmieni zasady gry. Podrywam głowę do góry i potrząsam nią. - Nie ma mowy. Jest zabawny i dobry w łóżku. – Jest erudytą seksu! – Ale nie czynnikiem zmieniającym zasady gry. Katastrofa naturalna, albo wypadek samochodowy po którym byłabym w wegetatywnym stanie byłby czynnikami zmieniającym. Żaden facet nigdy nim nie będzie. - Mhmm – mruczy. Mrużę oczy i prycham, po czym tupiąc, wracam do domu. *** Jest 18:00 i Avery znów wybyła z Cadenem. Jestem zaskoczona, że Lautner jeszcze się nie odezwał i besztam się wewnętrznie za to, że w ogóle się tym przejmuję. Po pogrzebaniu na komputerze i przeskoczeniu przez kanały w telewizji, łapię telefon i patrzę, czy naprawę mam go w kontaktach. Jep, jest. Lautner Sullivan. Mam jego numer telefonu, adres i email. Najwyraźniej bawił się moim telefonem po tym, jak mnie wykąpał i wpakował do łóżka – nago. Zastanawiam się co jeszcze wścibski typek zrobił? Odkładam telefon na blat i gapię się na niego. - Po prostu do niego zadzwoń, to nic wielkiego. Nie, jeśli to naprawdę nic wielkiego, to poczekaj aż sam zadzwoni. Albo po prostu zgłoś się do najbliższego ośrodka dla psychicznie chorych, ponieważ tak cholernie dużo gadasz sama do siebie. Arg! – wrzeszczę i przeciągam palce przez włosy. To szaleństwo. Nawet kiedy mój dupkowaty chłopak zerwał mi wianek i uciekł z nim, to nie gryzłam się tym tak bardzo, jak teraz tym głupim telefonem. - Pieprzyć to! – Dzwonię do niego i czuję niesamowite nerwy, kiedy nawiązuje się połączenie. Jego usta zgłębiały każdy centymetr mojego nagiego ciała. Więc dlaczego dosłownie się trzęsę z telefonem przy uchu? - Halo? – Jego głos jest półprzytomny.

- Hej, um, obudziłam cię? – Nerwowo skręcam palcami włosy. - Tak, ale i tak muszę wstawać. – Odchrząkuje, aby wzmocnić głos. - Jezu, sorki, uch, długi dzień? Chichocze. - Długa noc z taką jedną pijaną laską i wczesny, golfowy poranek z tatą, a potem lunch w klubie. - Taa, a propos ostatniej nocy… zwrócono mi uwagę, że mogłam nieco przekroczyć granicę odnośnie czegoś, co zrobiłam i powiedziałam, więc… - Poważnie? A było to… Nie mogę uwierzyć, że każe mi to powiedzieć. Jest taki frustrujący. W jednej chwili czyści rzygi z pijanej dziewczyny, pokazując swoją miłą stronę, a w kolejnej usiłuje mnie upokorzyć. Przyznaję, odwaliłam kawał dobrej roboty, aby znaleźć się w tej sytuacji. - Było to, tak na początek, upicie się, potem być może sprawianie wrażenia, że byłam… zazdrosna o Claire, czy doktor Brown. - Masz na myśli Doktor Poczwarę? Szlag! - Tak… to znaczy… nie, nie Doktor Poczwarę. Nie pamiętam żebym ją tak nazywała, ale jeśli to zrobiłam, to przepraszam. Nie chciałam. – Mogłam chcieć. - Daruj sobie, Syd. Myślę że jesteś urocza, kiedy cała robisz się zazdrosna. - Nie byłam zazdrosna! – wrzeszczę podniesionym głosem. - Uch… twój striptiz był zatytułowany „Miejsca, w których nigdy więcej nie znajdą się ręce Lautnera, jeśli nie będzie trzymał ich z dala od Doktor Poczwary”. Zabijcie mnie teraz, i nie pozwólcie aby jeszcze kiedykolwiek choć kropla alkoholu dotknęła moich ust. - No więc jak było na golfie? Lautner się śmieje. - Rozumiem, że skończyliśmy gadać o zeszłej nocy? - To nie ma sensu, ponieważ jest twoje słowo przeciwko mojemu, chyba że Swarley zmienił się w Bush Bean Duke.*14 - Boże, jesteś wyjątkowa. No więc w jakiej sprawie do mnie dzwonisz? - Och… tylko żeby… - Właśnie sprawiłem, że świrujesz. Wiem dlaczego zadzwoniłaś. Wie? Nie jestem całkiem pewna czy ja wiem dlaczego zadzwoniłam, więc skąd on może to wiedzieć? - Wiesz? - Zostawiłem cię dziś rano w stanie gorącego bałaganu i musisz zostać obsłużona. – Jego głos ocieka pewnością siebie, albo bardziej arogancją. - Co? Nie, to nie… um… - Przepraszam, kochanie. Nie zdawałem sobie sprawy jak mocno będziesz do tej pory cierpiała. Cholera, nie potrafisz nawet sklecić spójnej myśli. Rozbierz się, widzimy się za dziesięć minut. - Lau… Rozłączył się! *** - Hej. – Otwieram drzwi z głupkowatym uśmiechem. Niebieskie oczy Lautnera skanują moje ciało. - Muszę być wcześnie. – Krzyżuje ręce na piersi. Odwracam się i idę do kuchni, słysząc za sobą zamykające się drzwi. 14 Reklama karmy dla psów, w której pies gada ludzkim głosem. - Co masz na my… Zostaję zgarnięta w jego ramiona i powietrze ucieka mi z płuc wraz z piskiem, kiedy pokonuje po dwa schody na raz.

- Lautner! – krzyczę. Rzuca mnie na łóżko i ściąga koszulkę. - Naga… przerwało połączenie? Kręcę głową, chłonąc pełen obszar jego wyrzeźbionej klatki piersiowej i mięśni brzucha. - Przyszedłeś tutaj dla seksu? – pytam zdyszanym głosem. Opuszcza spodenki i jego podniecenie wyskakuje na wolność. Otwieram szeroko oczy i sapię. Słodki Jezu! Przyszedł tutaj na komandosa. Jestem sparaliżowana, ale nie na długo. Łapie mnie za kostki i ciągnie na brzeg łóżka, podnosi do góry i pospiesznie pozbywa się mojego topu. - Przyszedłem tu dla ciebie. Ale bądźmy szczerzy, myślałaś o tym przez cały dzień. Ma mnie nagą i jego gorączkowe ruchy zwalniają. Ciekłe, niebieskie tęczówki przepływają przeze mnie. Stoi przede mną, każdy mięsień idealnie wyrzeźbiony, każda część jego ciała jest solidna, poza twarzą. Minę ma delikatną. Usta rozchylone, a oczy przymknięte, jakby był mną pijany. Przełykam mocno i przerywam ciszę: - No więc, jak ci się sprawdza to ciało z zerową ilością tłuszczu? Mój komentarz powoduje drganie kącików jego ust i oczy tańczą mu ze swawolną przyjemnością. Klęka na podłodze i bierze moją stopę, pocierając kciukiem podbicie, wspaniałymi, stanowczymi pociągnięciami. - Jak ci się sprawdza ten wygląd seksowna-bogini-każda-dziewczyna-wszkole-musi-cię-nienawidzić? Odchylam się i jęczę w aprobacie, kiedy jego magiczne dłonie pracując nad wszystkimi mięśniami w mojej stopie, wykonują powolne pociągnięcia w górę nogi. - Mówiłam ci, że w szkole byłam chłopczycą. Nic we mnie nie było seksowne, chyba że kręcą cię posiniaczone kolana, łokcie w strupach i zniszczone chlorem włosy. Muska ustami moje kolano. - Wszystko w tobie jest seksowne. Moje wnętrzności zaciskają się i rozgrzewają. Czuję, że skóra mi się rumieni. - Pocałuj mnie. Kocham sposób w jaki czuję na skórze jego uśmiech, zanim go zobaczę. - Cierpliwości, Sydney. – Przewraca mnie i moje ciało mrowi pod jego miękkimi, pieszczącymi mnie ustami i dłońmi. - Co robisz? – szepczę. - Zapamiętuję cię – szepcze przy moich plecach, odsuwając mi włosy z ramienia. - Dlaczego? - Ponieważ zamierzasz mnie zostawić i to wszystko będzie wydawało się snem. Chcę… - całuje mnie w szyję - … zapamiętać… - całuje bok mojej piersi - … każdy… - całuje niewielką krzywiznę mojego biodra - … szczegół. - Lautner? – szepczę drżącym głosem. - Hmm? – Jego głos wibruje przy dolnej części moich pleców, podczas gdy palcami tańczy na moich rękach. - Nie rób tego. – Mój głos się łamie. Zamiera, a ja przewracam się na plecy, przyciągając do siebie jego twarz i pocieram dłońmi lekki zarost na policzkach. Mrugam, aby odgonić niemile widziane emocje i kręcę głową. - Proszę… nie. Niebieskie tęczówki zgłębiają moje usta, włosy, policzki i w końcu spotykają moje spojrzenie. Przytakuje i posyła mi pokrzepiający uśmiech, który nie sięga jego oczu. Bez słowa sięga po kondoma i zakłada go. Cisza wokół nas krzyczy, ale gula w moim gardle jest zbyt wielka, aby mogły uciec mi jakieś słowa. Jego usta atakują mnie z wznowionym pośpiechem. Czuję desperację, kiedy jego język nurkuje w moich ustach wykonując stanowcze, głębokie pociągnięcia na moim, a dłońmi gorączkowo łapie mnie za piersi, rolując sutki w twarde szczyty.

Przeszedł od bycia kontrolującym zwierzakiem, który skrada się do swojej ofiary, do napastnika, zabierającego wszystko z bezwzględnym pożądaniem. Zajmujemy całe łóżko, skręcając i plącząc pościel. Moje ciało walczy, aby dopasować się do każdego jego ruchu, pełnego zdeterminowanej intensywności. Warczy, kiedy łapię i pociągam go za włosy, a te gardłowe dźwięki powodują, że ciągnę jeszcze mocniej. - Lautner… - jęczę, kiedy przyszpila mi ręce nad głową i obsypuje mój sutek powolnymi pociągnięciami języka. – Achh! – krzyczę, kiedy zasysa go do ust, muskając zębami wrażliwą skórę. Przesuwa dłonie w dół mojego brzucha, i rozchylam nogi, zapraszając jego dotyk. Ale jego dłoń spoczywa stanowczo na moich mięśniach brzucha, z rozpostartymi na drżącym ciele palcami. Ręce nadal mam skrępowane silnym uchwytem jego drugiej dłoni i usycham pod nim. Pożera mnie w swoim własnym, agonalnym tempie, posiadając nade mną całkowitą kontrolę. Ciągłe pociąganie i drażnienie sutka to dla mnie zbyt wiele. Moje zakończenia nerwowe płoną pod jego dotykiem i iskry intensywności budują się w jednym miejscu… w miejscu, od którego jego dłoń dzielą centymetry. - Lautner! – krzyczę. Szarpię rękami w jego uścisku i unoszę z łóżka miednicę, poszukując jego dotyku – jakiegokolwiek dotyku. - Sydney, doprowadzasz mnie do kurewskiego szaleństwa – mamrocze przy mojej szyi. Ja doprowadzam go do szaleństwa? Nie… nawet… Uwalnia moje ręce i nie tracę czasu łapiąc go za plecy i usiłując przyciągnąć go bliżej siebie. Na próżno. Nie mogę równać się z jego siłą. Odbędzie się to na jego warunkach. Mam tylko nadzieję, że dojdzie do tego zanim stracę całą godność i zacznę prosić i błagać. Przerzuca sobie moje nogi przez ramiona i oddech mi się rwie, kiedy rozciągają mi się mięśnie. Nie jestem akrobatką i zaskakuje mnie jego śmiałe założenie, że może poskładać moje ciało jak precel w szalone, seksualne pozycje. Nie mam czasu, aby skupić się na mojej elastyczności, ponieważ umysł mi eksploduje, kiedy wsuwa dwa palce w mój śliski tunel. - Och Boże. – Odrzucam głowę do tyłu i jęczę. Chcę spojrzeć w jego wypełnione pożądaniem oczy, ale ledwo mogę utrzymać własne otwarte, kiedy pracuje we mnie palcami. Wyciągając je, zatrzymuje się i otwieram oczy. Czuję go przy moim wejściu i oczekiwanie jest hipnotyczne – sposób w jaki mnie obserwuje i po cichu domaga się mojej pełnej uwagi, kiedy się we mnie zatapia. Przygryzam dolną wargę, aż boli, usiłując rozluźnić mięśnie, aby go przyjąć. - Boże, to jest perfekcja, Syd – jęczy i nieruchomieje zakopany we mnie. Przesuwam językiem po śladzie zębów na wardze i przytakuję szybko kilka razy. To jest perfekcja. Odnajduję oddech i przyciągam w dół jego głowę. Nasze języki odzwierciedlają ruch bioder, kiedy ssiemy i jęczymy w swoje usta. Odsuwa się, a potem wraca po zaczerpnięciu oddechu. Pozwalam sobie zostać pochłoniętą przez tę chwilę i nie spieszyć się ku końcowi, pomimo tego, że każda inna część mojego ciała gorączkowo chce rzucić się naprzód. Puszcza moją nogę i moje mięśnie wzdychają z ulgi. Kołysząca siła jego bioder jest jak erotyczne przypływy i odpływy, i pomimo moich starań by wyznaczyć sobie rytm, łapię się na tym, że splatam nogi wokół jego pasa i palcami torturuję jego włosy. Czuję przy swoim ciele jak napinają mu się mięśnie i jego fiut nabrzmiewa we mnie. Wymyka mu się kontrola i z każdym pchnięciem niemal spadam z krawędzi. - Odpuść, Sydney – warczy, walcząc o kontrolę, ale traci ją i nieruchomieje we mnie, uwalniając szereg przekleństw, besztając się za to, że nie wytrzymał trochę dłużej. Obraca biodrami, wciska się we mnie i tylko tyle trzeba… jest także po mnie. - Och Boże, Lautner! – krzyczę i zakopuję twarz w jego szyi, ssąc i gryząc jego napiętą skórę, kiedy fale niesamowitej euforii wstrząsają moim ciałem. Opada na mnie, co ani trochę nie pomaga w przywróceniu tlenu do

moich wyczerpanych płuc, ale jestem zbyt zaspokojona, by przejmować się czymś tak trywialnym jak powietrze. Nie jestem pewna ile kalorii spaliliśmy, ale sporo. Oboje jesteśmy pokryci potem i głodni jak wilki. - To było… - dyszy w moją szyję dziewięćdziesiąt kilo martwej wagi. - Sekstakularne – chichoczę. Jego ciało drży od śmiechu i czuję jak przytakuje. Napływ powietrza wypełnia moją klatkę piersiową kiedy podnosi się z mojego ciała. Ledwo mogę ruszać nogami. Myślę, że na stałe przyjęły kształt dostosowany do jego miednicy. Przechadza się do łazienki z tym swoim seksownym tyłkiem złożonym z napiętych mięśni. Głupi uśmiech na mojej twarzy wydaje się być permanentny. Lautner wraca z łazienki już bez prezerwatywy. - Umieram z głodu, ale nie wiem czy mam siłę aby pójść na dół i wygrzebać jakieś jedzenie – mówię, leżąc nieskrępowanie nago i zwiotczale na chaosie, którym jest pościel na łóżku. - Hmm, cóż, to może być problem. – Siada na brzegu łóżka, plecami do mnie. Nie mogę się powstrzymać od przesunięcia dłonią po jego zdefiniowanych mięśniach. - Problem? Odwraca się z diabelskim uśmiechem i foliowym pakiecikiem w dłoni, który rzuca na poduszkę. - Jep… problem. Jeszcze z tobą nie skończyłem. – Jego silne ręce wciągają mnie na kolana. Jesteśmy zwróceni do siebie twarzą, a moje oczy są szeroko otwarte z podekscytowania. - Nie? - Nawet nie blisko. *** Ból wywołany głodem zniknął. Ucztowałam na Lautnerze przez niemal dwie godziny. Teraz stoję w drzwiach, mając na sobie długą koszulkę i zmierzwione, poplątane włosy po seksie. Pożegnania są do dupy! Ale muszę się do tego przyzwyczaić. - Masz wyprasowany fartuszek na swój pierwszy dzień, doktorze Sullivan? Przesuwa kciukiem po mojej dolnej wardze i uśmiecha się. - Coś w tym stylu. - Więc… zobaczę cię jeszcze zanim wyjadę, prawda? – Usiłuję nie brzmieć na zdenerwowaną i zdesperowaną, ale swoboda mnie zawodzi. - Kiedyś w końcu będę miał kilka wolnych godzin. Dokąd się teraz udajesz? - Do Paryża. – Mój głos jest bez wyrazu, a nie powinien taki być. Czekałam na to, by zobaczyć Francję i Luwr, odkąd odbyłam w liceum pierwsze zajęcia ze sztuki. Niech cholera weźmie Lautnera za przygaszenie mojego entuzjazmu. Unosi moją brodę do góry. - Cieszę się twoim szczęściem. W ciągu roku zobaczysz więcej świata, niż większość ludzi w całym swoim życiu. Jestem pewien, że twoja mama byłaby dumna. Przygryzam drżącą wargę i przytakuję. - Zadzwonię do ciebie. – Przyciska usta do moich warg. - Pa. – Zasysam głęboki oddech i wypuszczam go, walcząc o zachowanie spokoju. Nie mogę oderwać się od drzwi. Nawet kiedy tylne światła jego samochodu blakną w mroku nocy, ja nadal wpatruję się w ciemność.

Rozdział 9 14 czerwiec 2010 r. Jeśli istniały słodko-gorzkie noce, to miniona do nich należy. Zrobiłam milion zdjęć Lautnera i kilka naszych wspólnych. Jesteśmy na nich nadzy w łóżku, ale fotki są cenzuralne i gustownie piękne. Połowa z nich przedstawia zbliżenie jego twarzy. Myślę, że udało mi się sfotografować niemal każdy mięsień w jego ciele. Sprzedałyby się ładnie, jako zdjęcia stockowe, co robiłam już wcześniej, ale tych nie sprzedam. Te są tylko dla moich oczu. Przeglądając je na komputerze jestem w niebie złożonym z niebieskich tęczówek, podczas gdy Swarley leżakuje na podłodze przy oknie, gdzie ogrzewają go promienie słoneczne. Nasza pięciokilometrowa przebieżka była dokładnie tym, czego potrzebowaliśmy. Dziś rano mam lekko obolałe mięśnie, a moje kobiece część są cudownie nadużyte. Będą potrzebowały odpoczynku, czy mi się to podoba, czy nie. Staż Lautnera jest wymagający, a czas… nie gra na naszą korzyść. - Hej Sam! – woła od drzwi Avery. - Jestem tutaj, Ave – wrzeszczę od stołu w kuchni. Wchodzi tanecznym krokiem, jak pełen gracji łabędź z rozmarzonymi oczami i roztrzepanym uśmiechem. - Sydney… Unoszę podejrzliwie brew. Avery nie nazywa mnie Sydney. Coś jest na rzeczy. - Jestem zakochana. WTF? - Lepiej żebyś mówiła o jakiejś torebce, lub parze butów, a nie… - Caden. – Wzdycha i zamyka oczy. - Avery, jest poniedziałek. Nie znasz go nawet czterdziestu ośmiu godzin. Masz urojenia. – Olewam jej obłęd i kontynuuję przeglądanie zdjęć. Otwiera oczy, po czym mruży je na mnie z grymasem. - Nie mam urojeń. Podchodzi za mnie i zerka mi przez ramię. - Ja pierdole! Czy to… - Nic. – Zamykam mojego MacBooka. - Och… mój… Boże. Na tych zdjęciach jest Lautner. – Stęka. – To ty masz urojenia, Sam. Biorę winogrona z lodówki i wrzucam do ust. - Nie jestem zakochana – mamroczę. - To właśnie dlatego masz urojenia. Znalazłaś tego jedynego, a jesteś zbyt ślepa i uparta, aby to dostrzec. - Zamknij się, Ave. On zaczął dziś staż, a ja wyjeżdżam za kilka tygodni. Nie jestem nawet pewna, czy jeszcze kiedyś go zobaczę. - Jezu, Sam. Tak, zaczął staż, a nie zaciągnął się do wojska. Zobaczysz go jeszcze. A poza tym nie łapiesz o co mi chodzi. - To znaczy… - mówię z rozdrażnieniem. - Że jesteś zakochana w Lautnerze. Chcę jej przerwać, ale kręci głową i unosi do góry palec. - Uch, uch… pozwól mi skończyć. Sam, nie możesz winić przeznaczenia i nie możesz go też kontrolować. Mogłaś znaleźć pracę w Los Angeles, bliżej mnie, ale potem zadzwoniła ciotka Elizabeth i ta praca spadła ci z nieba. Przeznaczenie. A potem Lautner pojawił się tutaj przez przypadek. Przeznaczenie. I jest dla ciebie idealny. Jest wykształcony, wysportowany, zabawny, gorący jak cholera… i uwielbia cię. To przeznaczenie, Sam. Nie możesz zaplanować całego swojego cholernego życia. Nie jest nam dane mieć takiej kontroli nad wszechświatem. Mentalnie odliczam godziny do czasu, kiedy Avery wsiądzie do samochodu i wróci do Los Angeles. - Naprawdę oczekujesz, że będę słuchała kogoś, kto nigdy nie był w związku, który trwał dłużej niż tydzień, i kto dziesięć minut temu wszedł przez drzwi, deklarując swoją miłość do jakiegoś kolesia, którego poznał dwa dni

temu? No weź, Ave, poważnie? – Wychodzę i idę na górę, pod prysznic. - Za dwa tygodnie wyjedziesz z Kalifornii ze złamanym sercem i wiesz o tym *** 15 czerwiec 2010 r. Lautner napisał do mnie późno w nocy. Powiedział, że jego pierwszy dzień minął dobrze, tylko że się dłużył. Nie wspomniałam o szalonej deklaracji mojej siostry na temat miłości do jego przyjaciela, która doprowadziła do tego, że przez większość popołudnia siedziałyśmy w ciszy przy basenie, aż wyszła, by spotkać się z Cadenem na kolacji. Nie wspomniałam także, że Swarley i ja spotkaliśmy się z Danem i jego terierami, Solą i Pieprzem, w psim parku, aby się pobawiły. Dał mi bilety na jutrzejszy mecz bejsbolu. To będzie moje i Avery ostanie „hura”, zanim wróci do Los Angeles. Pomimo jej ostatniego natręctwa odnośnie moich uczuć do Lautnera, w głębi siebie wiem, że będę za nią tęskniła. Caden wziął wolny dzień, by spędzić go z moją siostrą. Zgaduję, że to powinno coś znaczyć, ale po tym co Lautner powiedział mi na temat jego przeszłości, nie doszukuję się zbyt wielkiego znaczenia w jego geście. Na kolację jest makaron i sałatka dla jednej osoby, którą jem na tarasie, z zapalonymi świeczkami w stylu pochodni, podczas gdy John Legend sączy się z głośników, a na stole znajduje się duża butelka lokalnego wina, Pinot Grigio. Nienawidzę tego, że choć przez tyle lat byłam sama, to nigdy nie czułam się samotna… aż do czasu, kiedy pojawił się Lautner. Do momentu, kiedy kończę połowę butelki, zaczynam nienawidzić tego, że teraz za nim tęsknię. Wraz z ostatnią kroplą alkoholu i ciepłym upojeniem ogarniającym moje ciało, nienawidzę też tego, że Avery ma rację. Wyjadę z Palo Alto ze złamanym sercem. Mam złe wyczucie czasu. Nienawidzę idei przeznaczenia. Nienawidzę czuć się tak zagubiona. Ale głównie nienawidzę mojego serca, za to, że zdradziło mózg. *** 16 czerwiec 2010 r. Znakiem numer jeden, sygnalizującym, że tracę głowę jest to… że budzę się rano, przytulając na łyżeczkę Swarleya. Elizabeth i Trevor nie będą zadowoleni z tego, że humanizuję ich psa. - Chodźmy Swarley. Bieg, a potem śniadanie. Kiedy otwieram drzwi, początkowo czuję się uszczęśliwiona, ale potem równie szybko uderza we mnie ukłucie rozczarowania. Znajduję tam piękny bukiet kwiatów, kubek z gorącym napojem i opakowanie z cukierni… ale zero Lautnera. Przy kwiatach jest notatka. Wczesny poranek, możesz podgrzać herbatę. Nie chciałem Cię obudzić… skreśl to… CHCIAŁEM Cię obudzić, ale wtedy nie zdążyłbym na czas do szpitala. Co jeśli powiedziałbym, że tęsknię za Tobą bardziej niż powinienem? ~~ Lautner. - Ała, Swarley – mówię, trzymając ochronnie dłoń na sercu. – Co dziewczyna ma zrobić, Biegamy super ostro, a potem dogadzam sobie ciastem i letnią chai tea latte, która nadal świetnie smakuje. Wysyłam wiadomość mojemu ulubionemu facetowi od basenów. Pychota, dziękuję! ;** Co jeśli powiedziałabym Ci, że żałuję iż nie dałeś mi szansy na to, bym sprawiła, że spóźniłbyś się do pracy? ~ Sydney.

Jestem zaskoczona jego szybką odpowiedzią. Ale wywołuje ona mój uśmiech. Mmm… co jeśli? *** Avery i ja spędziłyśmy świetny dzień w San Francisco; zakupy, lunch i genialny mecz Gigantów. Napięcie pomiędzy nami zmalało. Nadal otwarcie nie przyznałam, że mogę żywić skomplikowane uczucia do Lautnera, nie przed Avery i zdecydowanie nie przed nim. - Więc widzisz się dziś wieczorem z Cadenem? – pytam w drodze powrotnej do Palo Alto. - Mhmm. Spędzam noc w jego mieszkaniu, a potem wpadnę rano, żeby się pożegnać, zanim ruszę z powrotem do Los Angeles. - Waham się, czy w ogóle poruszać ponownie ten temat, ale czy powiedział, że cię kocha? Wzrusza ramionami, lawirując jak maniak przez korek. - Tak jakby. - Tak jakby? Jak można tak jakby powiedzieć komuś, że się go kocha? Jej mały uśmiech przyćmiewa zmarszczony nos. - Cóż, powiedział to raz podczas… Przewracam oczami. - Seksu? Tak? Przytakuje. - Tak, ale nie powiedziałby, gdyby nie miał tego na myśli, prawda? Nie potrafię powstrzymać śmiechu. - Och, Ave… jeśli to było w chwili uniesienia, to może nic nie znaczyć. Powiedział to wcześniej, czy wykrzyczał podczas orgazmu? - Nie śmiej się ze mnie! – Usiłuje być poważna, ale widzę że jej usta drżą, kiedy próbuje powstrzymać nadchodzący uśmiech. – To było w środku. Powiedział „Kurewsko cię kocham, Avery”. - Ave, słyszałam jak niemal miałaś orgazm jedząc czekoladowe trufle i o ile dobrze pamiętam, to także deklarowałaś, że je kochasz. - Dlaczego psujesz mój moment? – Dąsa się. - Niczego nie próbuję zepsuć. Jeśli powie to ponownie, w pełni ubrany, zanim jutro wyjedziesz, to myślę że możesz mieć coś, w czym będziesz mogła ulokować swoje nadzieje. Ale jeśli tego nie zrobi… - Więc myślisz, że nie powinnam jeszcze rzucić pracy i przenieść się do San Francisco? Obie się śmiejemy i cieszę się, że dostrzega niedorzeczność tej sytuacji. - Okej, twoja kolej. Na czym stoicie z Lautnerem? - Ave… - Nie „Aveuj” mi tutaj. Sam, nie jestem głupia. W tym jest coś więcej niż tylko seks. Wyglądam przez okno i obserwuję jak otoczenie robi się znajome. Prawie jesteśmy w domu. - Lubię go… bardzo. Po prostu czas jest nieodpowiedni dla nas obojga. Ciężko będzie za dwa tygodnie opuścić Palo Alto, ale… takie jest życie. *** 17 czerwiec 2010 r. Dane’owi, niby przypadkiem, udaje się złapać mnie i Swarleya podczas biegania. Wiedziałam, że to pewnie skutek naszej wczesnej pobudki, ale nie próbuję go już unikać. W sumie cieszę się, że go widzę. - Hej Dane. Jeszcze raz dzięki za bilety. Świetnie się bawiłyśmy. - I wygrali – dodaje, ocierając ręką czoło i zwalniając, aby dopasować się do mojego tempa.

Szczerzę się. - Tak, wygrali. - Oglądałem mecz w telewizji, ale nie pojawiłyście się na telebimie. - Co jest zaskakujące, skoro Avery założyła seksowne wdzianko Gigantów, stwarzając ich maskotce poważną konkurencję. - Założę się że tak. – Śmieje się. Przez chwilę biegniemy w ciszy, aż docieramy do domu Dane’a. - Masz czas, aby wstąpić na coś do picia? - pyta. Skręcam kucyka i wykręcam usta. Niedługo wyjeżdżam i nic tego nie zmieni, więc decyduję się dobrze bawić i nie analizować każdej, głupiej, małej decyzji. - Pewnie, ale nie mogę długo zostać. Swarley wkrótce będzie domagał się śniadania. - To w porządku. Muszę wskoczyć pod prysznic i za godzinę być w pracy, więc tak czy siak, będę cię wykopywał za piętnaście minut. – Mruga do mnie. - Jak gościnnie z twojej strony. Wypuszczamy Swarley na tył domu, by przywitał się z Solą i Pieprzem. - Twój dom jest niesamowity. Z zewnątrz wygląda na całkiem stary, ale wyraźnie odwaliłeś w środku kawał dobrej roboty. - Został wybudowany w latach sześćdziesiątych. Kupiłem go od pierwotnych właścicieli, kiedy przenieśli się do domu spokojnej starości. Woda, woda kokosowa, sok pomarańczowy… - Woda będzie w porządku, dzięki. Podaje mi wodę i prowadzi na taras, do psów. - Tak czy siak, zasadniczo patroszyłem wnętrze po jednym pokoju na raz. Poprzedni właściciele unowocześnili dom tylko w zakresie podstawowych potrzeb. - Chodzi mi o to, czy faktycznie ty to zrobiłeś, czy wynająłeś do tego firmę? Dane wypija resztę swojego soku pomarańczowego. - Zrobiłem wszystko poza elektryką i hydrauliką. Otwieram szeroko oczy. - Masz duże zdolności. - Internet. – Uśmiecha się. – Znajdziesz tam wideo z cyklu „jak to zrobić” do wszystkiego, czego potrzebujesz. Również tata nauczył mnie sporo, kiedy byłem młodszy. Swarley podbiega do mnie i siada na mojej stopie. - Hmm, ktoś jest głodny – gaworzę do niego. - Dokąd się udajesz po Palo Alto? – pyta Dane. - Do Paryża. Chciałam tam pojechać bardziej niż gdziekolwiek indziej na świecie, i w końcu do tego dojdzie. - A Lautner? – Jego głos jest ostrożny. Zakręcam moją pustą butelkę i obserwuję goniące się psy. - Lautner rozpoczął w poniedziałek staż. Ma przed sobą trzy, ciężkie lata. - A ty? Spotykam jego spojrzenie i uśmiecham się, wzruszając ze zrezygnowaniem ramionami. - Przez kolejny rok będę zajmowała się domami, a potem zaczynam studia magisterskie i kończę to, co założyłam sobie, że chcę osiągnąć. - Żadnej dekoncentracji? - Żadnej dekoncentracji. – Podaję mu pustą butelkę i zapinam Swarleyowi smycz. – Dzięki za wodę i jeszcze raz za bilety. Wiem, że naprawdę chciałeś zabrać mnie na ten mecz. Przytakuje. - Prawda, ale tak wyszło lepiej. - Pa, Dane. - Do zobaczenia, Sydney.

Swarley pałaszuje śniadanie, kiedy pojawia się Avery. - Dzień dobry. – Przytulam ją. - Taki jest. – Wstrzymuje się. Mogę to stwierdzić po wyrazie jej twarzy. - Wyduś to. – Kręcę głową i napełniam miskę płatkami. - Chce się ze mną ponownie zobaczyć. – Uśmiecha się i trzepocze rzęsami. - Złożył jeszcze jakieś deklaracje miłości? – mamroczę z pełnymi ustami. - Nie… ale zamierza przyjechać w sobotę do LA, i spędzić ze mną weekend. - Cóż, to dobrze. Wiesz, że on był… - Tak, wiem że był zaręczony. Nie proszę go o rękę. On po prostu jest pierwszym facetem który sprawia, że nie chcę być z innymi. Sapię i uderzam dłonią o pierś. - Avery w monogamicznym związku. Szybko, łap kurtkę, piekło musi zamarzać. - Och, skończ z tym! – Uderza mnie pięścią w ramię. – Naprawdę go lubię. Obie robimy się poważne i milczymy przez kilka minut. Kocham siostrę i niczego bardziej nie pragnę, jak widzieć ją szczęśliwą. Ale jestem także wobec niej opiekuńcza, a ostatnio jej najgorszym wrogiem była ona sama. Caden zmienia wszystko. Po raz pierwszy od lat, Avery znalazła się w tak bezbronnej sytuacji. Usiłuję cieszyć się z jej powodu, ale matka, która we mnie tkwi, ta, która dominowała od śmierci naszej mamy, boi się o nią. Obie wstajemy i przytulamy się. - Bezpiecznej podróży, Ave. Kocham cię. - Ja ciebie też. Jeśli nie wrócę tu przed końcem miesiąca, to lepiej zadzwoń do mnie, zanim opuścisz kraj. - Tak zrobię. Zakłada torbę na ramię. - Pożegnaj ode mnie Lautnera. Przytakuję i uśmiecham się. Kiedy zatrzaskuje drzwi, pozwalam kilku łzom spłynąć mi po policzkach. Nie wiem co się dzieje, ale każdego dnia czuję się bardziej samotna. *** Mój nowy, najlepszy przyjaciel, Swarley, i ja obijamy się przez resztę popołudnia nad basenem. Lautner nie odzywał się od przeszło dwudziestu czterech godzin. Nie mam pojęcia co robi, ani jak wygląda jego harmonogram, więc powstrzymuję się od dzwonienia i pisania do niego. Zamiast tego, gapię się przez ostatnią godzinę w telefon, jak żałosna przylepa, czekając na jego telefon. Włączyłam sobie każdą wersję piosenki „In your eyes” jaka kiedykolwiek została zrobiona i ustawiłam sobie to jako jego dzwonek. Mam do zerwania poważny nałóg niebieskich tęczówek. Nie mogę sobie wyobrazić jakie to będzie uczucie, kiedy fizycznie, będzie nas dzielił ocean. Muszę wierzyć, że zanurzenie się we wszystkich cudach Paryża przytępi ten nieunikniony ból serca, który zabiorę ze sobą, kiedy wyjadę. Jest 22:00 i decyduję się zawlec tyłek na górę i paść w morze pościeli, która pachnie jak Lautner. Naprawdę muszę wyprać te poszewki. Oboje byliśmy spoconym bałaganem, ale nie potrafię pożegnać się z tym piżmowym zapachem mydła, który utożsamiam z najseksowniejszym facetem, jakiego w życiu spotkałam. Słyszę „In your eyes” i wypluwam z ust pastę do zębów, po czym biegnę w stronę łóżka. Serce wyskakuje mi z piersi, i zanim odbieram, biorę głęboki oddech. - Hej! Nic nie słyszę. - Halo? – mówię wolniej. - Boże, twój głos jest jak wschodzące po dniach ciemności słońce.

Tęsknię za tobą tak kurewsko mocno. Ból serca oficjalnie… właśnie… się rozpoczął. - Mmm. – Przełykam całe moje serce, które utknęło mi w gardle, ograniczając dopływ powietrza. - Syd? - Hmm? - Wszystko okej? Tak, jakby mógł mnie zobaczyć, przytakuję i mrugam, aby odgonić nadciągającą powódź. To zbyt wiele. Nie mogę mówić i powstrzymywać łez, więc pozwalam im płynąć i odnajduję głos. - W porządku, wszystko jest dobrze – odpowiadam z nerwowym śmiechem, ocierając łzy. To niedorzeczne. Jaki ja mam problem? – Jak tam życie stażysty? Wzdycha. - Szalone. Ciągle sobie powtarzam, że mój zawalony grafik odciągnie moje myśli od seksownej bogini, która pochłania je wszystkie. - Cóż, więc dobrze, że niebawem wyjeżdżam. Będziesz mógł o mnie zapomnieć i skoncentrować się na byciu genialnym lekarzem, którym wiem, że jesteś. - Sydney… - szepcze moje imię jak modlitwę. Nie, proszę nie! Mój umysł krzyczy, kiedy zawisa pomiędzy nami ciężka cisza. Odchrząkuję. - No więc, myślisz że uda ci się, w ciągu najbliższych dwóch tygodni, wcisnąć mnie na jakąś kawę czy coś? - Mam wolną niedzielę. Muszę przeprowadzić jakieś badania naukowe, ale za nic nie przepuściłbym spotkania z tobą. - Okej. – Pociągam nosem i przygryzam górną wargę, smakując słonych łez. - Sydey, jesteś pewna, że z tobą okej? - Tak. Dlaczego ciągle mnie o to pytasz? – Odwracam się, aby wziąć ze stolika nocnego chusteczkę i oto są… niebieskie tęczówki i ogromny uśmiech po drugiej stronie okna. Kręcę głową i ocieram oczy. – Nienawidzę cię – szepczę do telefonu, nim kończę połączenie i otwieram okno. Zabieram mu od ucha telefon i rzucam go na ziemię. - Ty dupku! – Szczerzę się. Wchodzi i zamyka okno. Atakuje mnie jego „przyłapałem cię” uśmiech. - Nie nienawidzisz mnie. - A właśnie że tak… bardzo. – Obejmuję go za szyję, a nasze usta się zderzają. Przytula mnie i unosi z ziemi. Stary podkoszulek, który mam na sobie, przesuwa się w górę moich pleców, kiedy nogi dyndają mi w powietrzu. Łapie w dłonie mój nagi tyłek, wyeksponowany przez stringi. Jęczę mu w usta. Smakuje bosko i mój chciwy język nie może przestać zgłębiać każdego jego centymetra. Mgliście dociera do mnie, że stawia mnie na ziemi, ale Lautner sprawia, że unoszę się wysoko w chmurach, więc jestem pewna, że nigdy już nie stanę stabilnie na nogach. Odsuwa się i ściąga koszulkę. Automatycznie kładę płasko dłonie na jego klacie. Czuję pod brodą jego palce, kiedy odchyla mi głowę do tyłu, abym spotkała się z jego hipnotycznym spojrzeniem. Muska kciukami moje policzki. - Te łzy nie były z moje powodu, prawda? Kładę dłonie na jego, którymi trzyma moją twarz. - Nigdy. – Chcę odwrócić wzrok, ale nie mogę. Nie wypowiadając ani słowa, wciąga mnie do miejsca, w którym nigdy nie byłam. Chwytam rąbek koszulki, przeciągam ją przez głowę i teraz stoję przed nim jedynie w koronkowych stringach. Nie odrywa oczu od moich, a ja czekam. Wiem, że na mnie spojrzy… na całą mnie. Robi to i rozgrzewam się pod jego spojrzeniem. Kocham sposób w jaki na mnie patrzy. To afrodyzjak. Modlę się, aby czas wykradł z mojego umysłu jego obrazy, ale nigdy nie chcę zapomnieć, jak te niebieskie tęczówki sprawiają, że czuję się jakbym była stworzona jedynie dla jego oczu.

W zwolnionym tempie odpinam mu spodnie, a jego oczy przesuwają się do moich dłoni. Ma rozchylone usta, a klatka piersiowa unosi mu się w głębokich oddechach i czeka z nieustającą cierpliwością. Kucam, pociągając ze sobą jego spodnie i bokserki. Wychodzi z nich i kładę dłonie na jego napiętych udach. Całuję go w łydki i kolana, utrzymując usta na jego bliźnie, i czuję pod ustami jak napinają mu się mięśnie. Przesuwam dłonie do jego bioder, wyznaczając ustami szlak delikatnych pocałunków. Spoglądam w górę, w niebieskie tęczówki i przeciągam opuszkami palców bo jego tarce na brzuchu. Bardzo nieznacznie muskam ustami całą długość jego gładkiej, napiętej erekcji. Jego wiotkie dłonie, zwisające po bokach ciała, zaciskają się w pięści, mięśnie brzucha zamieniają się w stal pod moim dotykiem, a powieki opadają ociężale na gasnące tęczówki. Drażnię czubkiem języka główkę jego długości. Syczy i otwiera oczy. Uśmiecham się, kiedy kręci głową. Duże, silne dłonie wplatają się w moje długie, ciemne loki. Kontynuuję moją podróż, wyznaczając szlak dłońmi i podążając ustami, poprzez jego abs, klatkę piersiową, ręce i szyję. Kończę na jego idealnych… seksownych… ustach. Nadal się uśmiechając, przesuwam językiem po jego dolnej wardze. - Nie pozwolę ci odejść – szepcze. Czuję jak radość na mojej twarzy znika, a głowa opada. Przyciskając usta do środka jego klatki piersiowej zamykam oczy, i tonę w rytmie jego pulsu pod moimi ustami. Łzy spływają mi po policzkach i jestem bezsilna wobec ich potrzeby ucieczki. - Spójrz na mnie, Sydney. Rozrywa mnie bezradność, pozostawiając mnie jako całkowity wrak i jestem słaba. W tej chwili robi jedną rzecz, której przysięgałam, że nie dokona żaden facet… posiada mnie na własność. Niebieskie tęczówki… - Kocham cię – szepcze. Jestem wstrząśnięta. Nie ma znaczenia, że oczy mam zalane łzami, a nos jest zasmarkanym bałaganem. Nigdy nie czułam się taka piękna i… kochana. - W takim razie pozwolisz mi odejść. – Dławię się tłumionym szlochem. Mogę fizycznie poczuć udrękę na jego twarzy, ale ratuje mnie jednym… pojedynczym… skinieniem głowy. Głodne usta spotykają moje, jakby głodowały przez całe życie. Czuję, jakby każda sekunda mojego życia w niewytłumaczalny sposób przywiodła mnie do tej chwili i wkładam w ten pocałunek wszystko, co mogę dać. Może za dwa tygodnie wyjadę całkowicie pusta, ale to jest tego warte… on jest tego wart. Nasze splecione ciała zatapiają się w łóżku i czas się zatrzymuje. Nie ma znaczenia, że znamy się tylko od dwóch tygodni… już zawsze będę rozpoznawała jego dotyk w ciepłym słońcu, jego oddech w wietrze, a oczy w morzu. - Sydney… - Kocham moje imię wypowiadane jego głosem. Czuję, jakby piętnował tę więź pomiędzy nami w głębinach wieczności. Pieści moją szyję miękkimi pocałunkami, a piersi cierpliwymi dłońmi. Pożądanie które czuję jest obezwładniające, ale nie chcę niczego pospieszać. Lautner się ze mną kocha, a nikt, nigdy tego ze mną nie robił. W tej chwili jestem pewna, że nikt nigdy nie będzie się już ze mną kochał. - Piękna… - Uwodzicielskie usta szepczą przy moim pępku. To hipnotyczne; wszystko w nim zapiera dech. Kiedy wplatam palce w jego gęste, blond włosy zostaję nagrodzona widokiem niebieskich tęczówek. - Jeśli miałabym jutro oślepnąć, to ostatnią rzeczą na świecie, jaką chciałabym zobaczyć, byłyby twoje oczy – szepczę słabym głosem. Opiera mi brodę na brzuchu i uśmiecha się. - Wiesz co takiego niesamowitego widzisz w moich oczach? - Co? – szepczę, przesuwając kciukiem po jego gęstej brwi. - Twoje odbicie. Brak mi słów. Szturcham go kolanem, a on ochoczo przetacza się na plecy. Siadam na nim okrakiem, a on łapie mnie za biodra. Odsłaniam piersi,

przerzucając włosy na plecy. Zwilża usta i uśmiecha się z uznaniem. - Brałam tabletki. – Pocieram go stanowczym ruchem dłoni od podstawy fiuta, w górę. – Chcę cię w sobie poczuć… tylko ciebie. Oczekuję wahania w jego analitycznym, lekarskim umyśle, ale nawet jeśli jakieś się pojawiło, to jego ciało nie otrzymało sygnału. Unosi mi biodra, a ja chwytam się jego rąk, dla równowagi, kiedy opuszcza mnie na siebie, wsuwając się po jednym, zapierającym dech centymetrze na raz. Zamykam ciężkie powieki, głowa opada mi do tyłu, a cichy jęk wibruje mi w gardle. Jestem nim całkowicie wypełniona, i to jest wyśmienite uczucie, mieć jego ciepłe ciało pulsujące przy moim. To o wiele bardziej intymne. - Sydney… tak cholernie dobrze cię czuć. - Mmm – mruczę, nadal absorbując tę pełność. Przełykam mocno i otwieram oczy, zauważając, że wpatruje się we mnie gorąco… a potem zaczynamy się razem poruszać. To prosty, rozkoszny, omdlewający rytm. Nie myślę o orgazmie. Jestem zachwycona tą chwilą, i nie chcę, aby kiedykolwiek się skończyła. Pochylam się do przodu. - Pocałuj mnie. Przesuwa delikatnie dłońmi po moich plecach, zgarniając wraz z nimi moje włosy, nim przyciąga moją twarz do swojej. Jesteśmy całkowicie połączeni, nasze języki poruszają się w synchronizacji z biodrami, a serca utrzymują rytm pięknej symfonii miłości, którą uprawiamy. Czas znów zaczyna płynąć, kiedy nasze ruchy stają się bardziej pospieszne i nieregularne. Pełność w moich piersiach i podbrzuszu odpowiada uczuciu nabrzmienia pomiędzy nogami. Czuję, jak Lautner pęcznieje we mnie, a jego oddech staje się szybki i płytki. Choć bardzo pragnę to kontrolować… sprawić, aby to trwało, to nie mogę. Przesuwa dłonie z moich piersi, do łechtaczki. Porusza środkowym palcem na napiętym kłębku nerwów i porusza biodrami w górę, w kilku krótkich, stanowczych pchnięciach. Wypełnia mnie ciepła ciecz, a on wypowiada szeptem moje imię w tej samej chwili, kiedy ja wołam jego i rozpadam się wokół niego. Zataczając biodrami, biorę wszystko co ma, i oddaję to, co mi pozostało. Wyczerpana i spocona, leżę wiotka na jego piersi, z twarzą przyciśniętą do szyi. Kojący dotyk jego palców przesuwających się w delikatnych pociągnięciach po moich plecach kołysze mnie do snu.

Rozdział 10 18 czerwiec 2010 r. 4:00 rano. Jestem wtulona w pierś Lautnera i nie sądzę, że poruszyłam się przez całą noc. Jego wyznanie nadal mnie prześladuje. Kocha mnie najbardziej niesamowity facet, jakiego kiedykolwiek poznałam. To tak cholernie boli. Wszystko, czego chcę, to odwzajemniać jego miłość. Pieprzyć magisterkę. Do diabła z głupimi marzeniami. Nic nigdy nie będzie się równało z tym, co czuję w tej chwili. I właśnie, dlatego wiem, że to zbyt dobre, by było prawdziwe. Jestem zaślepiona miłością. Jeśli nie znajdę perspektywy, to skończę roztrzaskując się o ziemię, kiedy ta iluzja wyparuje. Odsuwam się od niego i biorę laptopa. Mam zamiar zdystansować się od Lautnera, więc klikam na iPhoto, aby usunąć zdjęcia, które mu zrobiłam. Wpatrują się we mnie niebieskie tęczówki i mój palec zawisa nad klawiszem „delete”. Odwracam głowę i spoglądam na Lautnera. Długie rzęsy opierają mu się na policzkach. Pełne usta ma lekko rozchylone. Jedna dłoń spoczywa na piersi, która unosi się i opada w powolnych oddechach. Nie mogę tego zrobić. To wydaje się być jak pożegnanie. Nie jestem gotowa, aby się pożegnać. Nigdy nie będę na to gotowa. Ale i tak to zrobię, tylko, że jeszcze nie teraz. Klikam w kolejny album, nad którym pracowałam przez miniony miesiąc. - Co to? – Straszy mnie schrypnięty głos Lautnera. Siada i opiera się

obok mnie o zagłówek. - Hej, nie chciałam cię obudzić. Pochyla się do mnie i skubie mnie w szyję. - Nie obudziłaś. Niedługo muszę się zbierać. Muszę wziąć prysznic i zmienić ciuchy zanim pojadę do szpitala. Przechylam głowę na bok i opieram się o niego. - Skąd masz te zdjęcia? – pyta. - Zrobiłam je. - Poważnie? Śmieję się. - Taa, poważnie. Dlaczego? Wzrusza ramionami. - Po prostu… są niesamowite. Dlaczego je zrobiłaś? - Para, u której pilnowałam domu, ma wnuczkę z białaczką. Zrobili kalendarze w ramach podarunku za datki. Tak właściwie, to zwierały one dwanaścioro dzieciaków z białaczką, po jednym na każdy miesiąc roku. Każdy, kto złożył datek otrzymywał kalendarz. Lokalna drukarnia wykonała wszystkie usługi drukarskie, a ja zrobiłam za darmo zdjęcia. Lautner się nie odzywa. Po prostu gapi się w ekran. Zdjęcia przedstawiają dzieci z białaczką. Są biało-czarne, ale rekwizyty – zabawki, kapelusze, ubrania, które mają na sobie – są kolorowe. Większość dzieci straciła włosy na skutek chemioterapii i na zdjęciach widać rzadkie, słabe kosmyki. Ale uśmiechy na ich twarzach i błysk uchwycony w oczach to czysta radość. Pamiętam każde z nich. Ich imiona, historie, a ich odwaga pozostała mi w głowie i w sercu. Dzieciaki czuły się jak celebryci, wystrojeni i pozujący do zdjęć. W tamtej chwili czuły się niesamowicie wyjątkowe. I przez jeden dzień czuły się normalne. - Sydney, jesteś cholernie utalentowana. Chodzi mi o to… te zdjęcia są naprawdę dobre. Szturcham go żartobliwie. - Mówi przyszły pediatra, który ma słabość do dzieci. - Tak, kocham dzieci, ale mówię o zdjęciach. Oświetlenie, kąty, dodane kolory, prostoduszność każdego z nich jest taka… naturalna, uchwyciłaś całe sedno. Twoje dzieło jest… wow! - Tak, tak, jestem kolejną Annie Leibovitz.*15. Cokolwiek. To tylko hobby. – Spoglądam na niego, a on kręci głową i zaciska z rozdrażnienia wargi. – Okej, przepraszam. Dziękuję. Naprawdę doceniam komplement. To wiele znaczy, kiedy wychodzi z ust człowieka, który sam posiada tak wiele talentów. Zawstydzony uśmiech wślizguje mu się na twarz. - Chcę kalendarz. Przypnę go w pokoju socjalnym, jako przypomnienie, dlaczego wszyscy tam jesteśmy. Przytakuję i uśmiecham się. - Okej. – Zamykam laptopa i odstawiam go na szafkę nocną. Wczołguję mu się na kolana i siadam na nim okrakiem, obejmując go rękami za szyję. – Nie idź – mówię, wydymając dolną wargę. Pochyla się i przygryza ją, powoli wciągając ją pomiędzy zęby. - Zostanę, jeśli ty zostaniesz. Poruszam sugestywnie biodrami. - Mmm, okej. Nie muszę dziś nigdzie iść. Wbija mi palce w biodra, aby mnie unieruchomić. Jego twarz zalewa powaga. - Nie, chodzi mi o to, że zostanę, jeśli ty zostaniesz. Przytakuję w zrozumieniu i opuszam oczy. - W takim razie lepiej się zbieraj. – Schodzę mu z kolan i kładę się plecami do niego, nakrywając się kołdrą. Materac się porusza, kiedy wstaje. - Chcę, abyś została. – Jego głos za mną jest cichy, kiedy się ubiera. - Wiem – szepczę. *15 Anna-Lou „Annie” Leibovitz – amerykańska fotograf, portrecistka, wielokrotnie nagradzana najbardziej prestiżowymi nagrodami dla fotografów, między innymi przez ASME na miano Fotografa

Roku. Obchodzi łóżko i kuca, więc jego twarz dzielą od mojej tylko centymetry. - Kocham cię. - Wiem. – Zamykam oczy i wciągam powolny oddech, po czym go wypuszczam. - Nie oczekuję, że odpowiesz tym samym. Chcę tylko abyś wiedziała, żebym nie spędził reszty życia zastanawiając się „co jeśli”. Kolejne skinienie. - Wiem. Nie otwieram oczu. Miałby mnie. Jedno spojrzenie i byłabym jego. Cholera, już jestem. Po prostu nie wypowiedziałam tych słów i nie zrobię tego… nie mogę. Muska ciepłymi ustami moje czoło. - Wiesz, hm? – Jego głos jest słaby i pokonany. – W takim razie okej, zadzwonię później. Ostatnie skinienie, to wszystko, co mu daję. Serce podskakuje mi w mostku, jak sygnał ostrzegawczy, ale to nie mój mózg, więc muszę je zignorować. Emocje są niemiarodajne, niebezpieczne i wprowadzają w błąd. Przeznaczenie jest dla głupców, którzy wierzą w bajki. Nie kupowałam tej całej bajki o księżniczce, kiedy byłam mała, i z całą, cholerną pewnością, nie zamierzam wskakiwać teraz do złotej karocy, tylko po to, by okazało się, że siedzę na dyni w otoczeniu myszy, kiedy bal już się skończy. *** 19 czerwiec 2010 r. - Hej, Ave, co tam? - odbieram telefon, spacerując ze Swarleyem. - Robię śniadanie dla Cadena. Nadal jest w łóżku. Spędziliśmy wspaniały weekend. – Jej głos jest cichy, niemal szepcze. - Wow! Czy kiedykolwiek wcześniej robiłaś dla faceta śniadanie? - Czy na serio musisz pytać? Śmieję się. - Sądzę, że nie. Więc robi się poważnie? - Tak myślę. Jest inny niż faceci, których wcześniej poznawałam. Jest mądry, atrakcyjny i cholernie troszczy się o mnie w łóżku. Jeśli wiesz, o co mi chodzi. – Chichocze. Marszczę nos i odpowiadam: - Taa, wiem, ale na serio nie chcę wiedzieć. - Lubię go, Sam. – Powaga w jej głosie wydobywa ze mnie tę dużą, opiekuńczą siostrę. - Cieszę się twoim szczęściem, tylko… bądź ostrożna. Już raz się sparzył i przez to może być przez jakiś czas emocjonalnie niedostępny. Musisz rozważyć ewentualność, że jest miłym facetem, dobrym w łóżku, ale że niekoniecznie oznacza to coś więcej. Okej? - Wiadomość przyjęta, Sam. Muszę lecieć. Zadzwonię później. - Pa, Ave. Wzdycham i spoglądam w dół, na mojego spacerującego partnera. - Och, Swarley. Uczucia Avery wymykają się jej spod kontroli. Myślę, że moje także. Jakieś rady? Swarley się zatrzymuje i robi kupę na trawie. - Milutko. To twoja odpowiedź? Co usiłujesz mi powiedzieć? Rób, co masz robić, albo olej to? Czy po prostu sugerujesz, że jestem pełna gówna? *** Karmię Swarleya, biorę prysznic i czekam na tarasie z torbą plażową. To nasz ostatni, pełny dzień razem. Nie mogę się doczekać, aby się rozpoczął, ale

kiedy tak się stanie, to nigdy nie będę chciała, aby się zakończył. Lautner zadzwonił do mnie w piątek, po powrocie z pracy. Pogadaliśmy trochę. Brzmiał na zmęczonego, a ja nie byłam pewna, co powiedzieć, więc nie rozmawialiśmy długo. Wczoraj napisał do mnie podczas przerwy na lunch, aby dać mi znać, o której jutro mnie odbierze. Chciałabym powiedzieć, że minionej nocy nie czekałam na to, żeby do mnie zadzwonił… ale tak było. Jednakże, nie zadzwonił. Dziś rano obudziłam się z ciężkim sercem, więc zdecydowałam się tylko powiedzieć „pieprzyć to”. To byłoby nienormalne, aby nie cieszyć się każdym dniem wakacji tylko dlatego, że nieuchronnie zmierzają ku końcowi. Lautner i ja zmierzamy ku końcowi. Wyczucie czasu jest całkowicie złe, a ja nie dam się omamić iluzją przeznaczenia. Zamierzam za to cieszyć się każdą sekundą, jaka mi z nim pozostała. Przekroczyłam już granicę „możesz zostać zraniona”, która miała wielkość oceanu. Z konsekwencjami poradzę sobie później. Kiedy znajomy 4Runner skręca na podjazd, zrywam się na nogi i biorę torbę. Nie ma czasu na zgrywanie luzaka. Zbiegam po schodach i pędzę do niego, kiedy wysiada z samochodu. Wskakuję mu w ramiona, obejmując go rękoma i nogami. - Whoa! Ktoś tu jest lekko podekscytowany widząc mnie. – Śmieje się, przytulając mnie mocno. Odsuwam się i znajduję moje, niebieskie tęczówki. Boli mnie twarz od tak szerokiego uśmiechania się. - Zamknij się i pocałuj mnie. Lautner się nie waha. Wszystko w nim obezwładnia moje zmysły; jego miętowe usta, oszałamiający, piżmowy zapach, jego silne ciało, które otacza każdy centymetr mojego, jego seksowny warkot, i te pieprzone oczy Meduzy. Ściskam go nogami z całych sił, i rozpościeram dłonie na jego policzkach, ciesząc się gładkością jego świeżo ogolonej twarzy. Nasz pocałunek kończy się bez tchu. - Kocham, kiedy jesteś taka władcza. – Pociera nosem o mój. - Czyżby, hm? W takim wypadku zabierz mnie na plażę… bardzo prywatną plażę. – Poruszam sugestywnie brwiami. Stawia mnie na ziemi i klepie w tyłek. - Wsiadaj, musimy odbyć krótki przystanek zanim zaczniesz hasać nago po plaży. Przechodzę na stronę pasażera i pokazuję mu język. - To nie jest zabawne. *** Zatrzymujemy się przy domu kultury, gdzie stoi wielki autobus pomalowany na biało-czerwono z sercem na boku i słowami „Oddaj krew dla życia”. - Jadłaś śniadanie? – pyta. - Taa… - Jesteś nawodniona? – kontynuuje. - Uch… taa. Na spacerze ze Swarleyem wypiłam butelkę wody, a po powrocie puszkę wody kokosowej. Dlaczego? Co robimy? – Usiłuję utrzymać silny i równy głos, pomimo nerwowej obawy, która zalewa mój system. - Oddamy krew. Moja mama i grupka jej przyjaciół zorganizowali ten autobus do poboru krwi, na cześć przyjaciółki, która niedawno była hospitalizowana po ciężkim wypadku samochodowym. - Och… okej. - Oddawałaś wcześniej krew? – pyta, odpinając swój pas. - Raz, podczas ostatniego roku liceum, kiedy gościliśmy w szkole autobus do poboru krwi. - Świetnie, więc wiesz, czego się spodziewać. – Wysiada i przechodzi na moją stronę. Taa, wiem, czego oczekiwać; zamazanego wzroku, przytłumionego słuchu, nudności i ostrego zapachu amoniaku, który wyciąga mnie z ciemności.

Otwiera mi drzwi, a ja już mam słabe kolana. - Chodźmy pogadać z moją mamą. Podchodzimy do miejsca, w którym, wokół stołów z wodą, sokami i ciastkami, stoi grupka kobiet. - Jest mój chłopiec – woła Rebecca, rozchylając ramiona. Lautner przytula mamę z uczuciem. - Hej, mamo. – Puszcza ją i ponownie łapie mnie za rękę, splatając nasze palce. – Pamiętasz, Sydney? - Oczywiście. Strasznie miło znowu cię zobaczyć. Bardzo doceniam to, że oboje przyjechaliście oddać krew. - To dla większego dobra. Jednak przykro mi słyszeć o twojej przyjaciółce. - Dziękuję, skarbie. Jest już w śpiączce od dwóch tygodni, ale mamy ogromną nadzieję, że wkrótce się wybudzi. Przytakuję i uśmiecham się uprzejmie. - Chodź, kochanie, wypełnijmy dokumenty. – Lautner ciągnie mnie do kolejnego stolika z podkładkami do pisania i formularzami do wypełnienia. Patrzę na reakcję jego mamy po tym, jak zwrócił się do mnie czułym słówkiem – kochanie – ale nie wygląda na to, by w ogóle ją to wzruszyło. Lubię Rebeccę. Wydaje się szczera i miła. Nie powinno to mieć znaczenia, skoro nie planuję powrotu do Palo Alto, ale chcę, aby mnie lubiła. Nie chcę, aby zapamiętała mnie, jako dziewczynę, która złamał serce jej chłopcu. Czy to możliwe, że mogłabym złamać Lautnerowi serce? Wypełniamy formularze i Lautner idzie na pierwszy strzał. - Sydney Montgomery. – Młoda, krótko obcięta brunetka woła moje imię. Zasycha mi w ustach, a zaciśnięte zęby zaczynają szczękać. - To ja. – Wymuszam uśmiech i podchodzę do autobusu. Lautner uśmiecha się promiennie w chwili, kiedy wchodzę do środka. - Tutaj. – Klepie wolną dłonią miejsce obok siebie. Usiłuję nie patrzeć na igłę w jego ręce i na krew płynącą rurką. To nie tak, że normalnie mnie mdli, czy czuję zawroty głowy na widok czyjejś krwi, ale obawa tego, co z pewnością się wydarzy, napełnia mnie całą masą niechcianych uczuć. - Widziałam w twoim formularzu, że oddawałaś wcześniej krew, ale potem zemdlałaś? Spoglądam na Lautnera, kiedy kobieta zakłada mi na rękę opaskę uciskową. Ma lekko zmarszczone brwi. - Niski poziom cukru we krwi? – pyta Lautner. Wzruszam ramionami z zakłopotanym uśmiechem. - Może. To nie miało nic wspólnego z poziomem cukru w mojej krwi, ale tak czy siak decyduję się trwać w tym wyjaśnieniu. - Cóż, zjadłaś dobre śniadanie i po wszystkim od razu damy ci sok, więc wszystko będzie dobrze. - Taa… będzie dobrze – odpowiadam, uśmiechając się przez mocno zaciśnięte wargi i przytakuję kilkukrotnie. Szybkie przetarcie skóry alkoholem, małe ukłucie i viola, czysta rurka robi się czerwona. To ta łatwa część. Mam dobre żyły i wkłucie się w nie, nie stanowi problemu. Problemem wydaje się wstanie z miejsca, kiedy jest po wszystkim. Oddawałam krew tylko raz, ale słabnę za każdym razem, kiedy ją tracę. Nie ma znaczenia czy to tylko kilka gramów, czy pół litra… zawsze mnie to nokautuje. - Nie będziemy dzisiaj surfowali. Żadnych wyczerpujących aktywności po oddaniu krwi. Spoglądam na niego. - Surfing to wyczerpująca aktywność? Zaciska usta i uśmiecha się. - Cóż, dla niektórych jest. - Ponownie, nie śmieszne. – Przewracam oczami.

Lautner czeka ze mną w środku do czasu, aż kończę. Podaje mi kubek soku zanim w ogóle próbuję wstać. - Wypij to i daj sobie chwilę zanim wstaniesz. Okej? Przytakuję i robię tak, jak mi powiedział. - Wiedziałaś, że co dwie sekundy ktoś potrzebuje transfuzji krwi? I że każde oddanie krwi ratuje do trzech żyć? – Lautner kuca pomiędzy moimi nogami, łapiąc mnie za biodra. Kocham jego pasję do pomagania ludziom. Wykracza to poza jego stopień medyczny. Nie mam żadnych wątpliwości, że gdyby podążył ścieżką kariery sportowej, to byłby jednym z tych zawodników, którzy wykorzystują swoją kasę i status gwiazdy, by robić wielkie rzeczy, także poza boiskiem. Pierwszego dnia, kiedy zabrał mnie na plażę, zauważyłam, że zbiera śmieci wzdłuż wybrzeża, podczas gdy ja robiłam z siebie idiotkę w wodzie. Ma wrodzoną potrzebę do czynienia dobra. - Jesteś dobrym człowiekiem, Lautner… jak masz na drugie imię? - Asher. – Pochyla się i całuje mój bandaż. – To oznacza szczęśliwy i błogosławiony. - Cóż, jesteś dobrym człowiekiem, Lautnerze Asherze Sullivan. - Te słowa wychodzące z twoich ust wiele znaczą. – Mruga do mnie. - Pfffi… mogę być córką kaznodziei, ale tak naprawdę nie mam misji ratowania świata. - Nie, ty tylko zrezygnowałaś z dzieciństwa, by pomóc wychować siostrę. Teraz pracujesz, by skończyć szkołę, bezpłatnie ofiarujesz swoje profesjonalne umiejętności fotografowania, aby pomóc rodzinom z chorymi na białaczkę dziećmi. I, właśnie oddałaś krew. - Dzięki, Święty Sullivanie. – Chwytam jego twarz i całuję go głośno w usta. – A teraz miejmy to już za sobą. Wstaje i wyciąga do mnie rękę. - Z tobą dobrze. Okej… Wstaję, a Lautner posyła mi spojrzenie pod tytułem „widzisz, mówiłem ci.” Wtedy, z małym ostrzeżeniem, tracę słuch, w głowie mi się kręci i gasną światła. Odpływam. *** - Teraz czuję się jak gówno – mówi Lautner, wykładając nasz lunch na koc, w miejscu, które oficjalnie, nazywam „naszą plażą”. – Nadal jestem zdumiony, że zemdlałaś. Jesteś pewna, że zjadłaś śniadanie? Leżę na plecach i opuszczam okulary przeciwsłoneczne na oczy. - To nic wielkiego. I tak, zjadłam śniadanie. Nie mogę uwierzyć, że nadal tu jesteś. Powaga, jestem chodzącą katastrofą. Jestem wymijająca. Mdleję. Jestem okropna w piciu. I ogłosiłam ci mój cykl menstruacyjny po pięciu dniach znajomości. Pięć dni! Powinieneś spieprzać gdzie pieprz rośnie, wrzeszcząc przy tym „szalona suka”. Podaje mi kanapkę i kręci głową. - Nie zamieniłbym ani sekundy twojego „szaleństwa” na całą wieczność spokoju. Gryzę kanapkę i patrzę jak fale rozbijają się o brzeg. Lautner mówi najbardziej niesamowite rzeczy ze swobodą godną zamawiania kawy. - Co, jeśli nigdy więcej nie znajdziesz szaleństwa? – Spoglądam na niego. - Co, jeśli całkowicie nieznajomy facet nigdy więcej nie wskoczy nago do twojego basenu? – Bierze gryza kanapki. Chichoczę. - Co, jeśli nigdy więcej nie otrzymasz pijackiego striptizu? Teraz to on się śmieje. - Co, jeśli nigdy więcej nie zjesz ciasta wiśniowo-migdałowego? Nie mogę powstrzymać uśmiechu, spoglądając na nieskończoność oceanu.

Co, jeśli nigdy nie zobaczę świata w niebieskich tęczówkach? - Taa… co jeśli… - szepczę. Kończymy lunch przy akompaniamencie cichego szumu fal. Jest pomiędzy nami tak wiele niewypowiedzianych słów. Podzielenie się nimi niczego nie zmieni, spowoduje jedynie więcej bólu. Wierzę, że emocje pomiędzy nami są wzmocnione, ponieważ są nowe. Czas sprawi, że stare wspomnienia zblakną i zastąpią je nowe. Nigdy nie wyobrażałam sobie, że przestanę czuć ciążący na sercu bólu po śmierci mamy, ale tak się stało. Jest i zawsze będzie we mnie pustka, która nigdy nie zostanie wypełniona, ale nie boli już. Powstało kilka warstw blizn, które przytępiły ból. Lautner pozostawia swój własny ślad w moim sercu. On także stanie się bezbolesnym wspomnieniem o wyjątkowej osobie, która przewinęła się przez moje życie. Wciąga mnie pomiędzy swoje nogi i opiera moje plecy o swoją pierś. - Gdybyś nie doznał kontuzji, to nadal byś grał? – pytam, skupiając się na jego bliźnie. - Nie wiem… może. - Żałujesz, że nie kontynuowałeś grania? Chodzi mi o to, że wielu zawodników odnosi kontuzje, ale nie przerywają gry. Obejmuje mnie rękami i całuje w głowę. - Czasami za tym tęsknię, kiedy chodzę na mecze, albo oglądam je w telewizji, ale nie mogę powiedzieć, że żałuję. Wielu ludzi myślało, że bałem się grać, nawet po tym, jak wyleczyłem kontuzję, ale prawdą było, że bardziej bałem się nie grać. To była jedyna rzecz, w której naprawdę byłem dobry i kochałem grę. To było wszystko, co znałem. - Skąd wiedziałeś, że podejmujesz właściwą decyzję? - Nie wiedziałem… nadal nie wiem. Ciężko jest zrezygnować z czegoś, co się kocha, a jeszcze ciężej jest ruszyć dalej. Ale największym wyzwaniem jest nie oglądanie się za siebie. – Ponownie całuje mnie w głowę. Przytulają mnie najsilniejsze ramiona, jakie kiedykolwiek znałam – całą mnie. Przemawia do mnie poprzez dotyk i trzyma mnie w przestrzeni pomiędzy słowami. Jeśli to nie jest miłość, to ona nie istnieje. Spacerujemy wzdłuż plaży, trzymając się za ręce i dzieląc się najszczęśliwszymi wspomnieniami z dzieciństwa. Nie jestem zaskoczona, że wiele wspomnień Lautnera kręci się wokół sportu. Uprawiał niemal każdą dyscyplinę, ale nauczył się także gry na gitarze. Właśnie, kiedy myślałam, że Lautner nie może być już gorętszy, on musiał dodać seksownego byczka z gitarą do mojej, już i tak skwarnej, wizji jego osoby, którą noszę w głowie. - Oczekuję prywatnego występu zanim wyjadę. Zakłada rękę na moje ramiona i przyciąga mnie do swojego boku. - Będę musiał sprawdzić harmonogram koncertów. Szczypię go mocno w pośladek. - Okej, powiedz mi więcej. Byłeś idealnym chłopakiem skautem – grzeczny, czarujący, miły? Jest cicho, więc nie jestem pewna czy mnie usłyszał. Spoglądając w bok, zauważam, że zgrzyta zębami, a usta ma zaciśnięte w wąską linię. Odchrząkuje. - Nie cały czas. Patrząc wstecz, muszę przyznać, że było kilka rzeczy, które zrobiłem, bądź, w których uczestniczyłem, które mogę niekorzystnie wyglądać w moim życiorysie. Moje ulubione oczy unikają mnie, przez co wygląda, jakby miał wyrzuty sumienia. - Na przykład? - W ósmej klasie założyliśmy z przyjaciółmi klub. – Przerywa. - Jaki klub? Chichot, który mu ucieka sugeruje, że nie był to klub szachowy. - Klub zapalonego sportowca. Domek na drzewie w moim ogródku był naszą siedzibą. Choć w tym wieku byliśmy naprawdę za duzi, aby wcisnąć się do niego. To cud, że nie zwalił się na ziemię pod naszym ciężarem. Cóż, tak czy siak, dyskutowaliśmy o ważnych, sportowych kwestiach. - Och, łapię. To był wiek, w którym ty i twoi przyjaciele myśleliście, że

musicie zacząć nosić sprzęt ochronny – suspensory i ochraniacze na genitalia. Ale nie mieliście odwagi, aby poprosić rodziców o ich kupno, więc zbieraliście się codziennie po szkole i ciosaliście z wyrzuconego przez morze drewna małe ochraniacze na peniski i pletliście suspensory z resztek nici, które wykradliście twojej mamie… - Piszczę, kiedy mnie łapie i przerzuca sobie przez ramię, jak worek ziemniaków. - Małe ochraniacze na peniski? – Warczy, klepiąc mnie w niemal goły tyłek. - Przestań! Postaw mnie! Centymetr, po agonalnym centymetrze, pozwala mi ześlizgnąć się w dół swojego ciała, aż spotykają się nasze oczy. Czekam, aż jego usta zaatakują moje, albo na jakąś złośliwą ripostę, ale kręci tylko głową z napiętym uśmiechem. Opuszcza mnie na stopy. - Tak jak mówiłem… - Splata nasze palce i pociąga mnie w kierunku naszych rzeczy. - … nasz klub dyskutował o dziewczynach. Zwłaszcza o tych, które planowały spróbować cheerleadingu w pierwszej klasie liceum. Wybieraliśmy ulubione kandydatki, bazując na wyglądzie, popularności i skoczności. - Skoczności? W sensie, jak wysoko mogą skoczyć? Uśmiecha się, i jest to duży uśmiech, ale nie potrafię go określić. - W sensie, rozmiaru piersi. Nieważne. Właśnie go określiłam. To uśmiech z serii byłem-napalonymzboczonym-nastolatkiem-i-nadal-jestem-z-tego-poniekąd-dumny. - Nazwaliśmy nasz system oceniania „Stopień Skoczności”. Pięć punktów oznaczało podbite oko, a jeden, że nie potrzeba było nawet stanika zerówki. To tyle w kwestii Świętego Lautnera. Nie chcę się śmiać – poniżanie kobiet powoduje, że młode dziewczyny stają się skrępowane i tak dalej – ale nie mogę się powstrzymać. To tak cholernie zabawne. - Śmiejesz się ? – pyta powoli, wypełnionym niedowierzaniem głosem. - Wiem… wiem, powinnam być urażona. – Kręcę głową i łapię oddech. – Może gdybym w tym wieku nie była taką chłopczycą, to bardziej by mnie to dotknęło. Jeśli istnieje coś takiego jak przeciwieństwo cheerleaderki, to byłam nim ja. Lautner ciągnie mnie za kucyk. - Opowiedz mi, to moja kolej, aby poznać jakieś brudy na twój temat. - Ten brud się zgadza. W czasie mojej fazy krótkowłosej chłopczycy miałam obsesję kopania w błocie za naszym domem. Jestem pewna, że rok później „Fear Factor” 16 ukradli mi ten pomysł. Kilka dzieciaków z sąsiedztwa, głównie chłopcy i ja, bawiliśmy się w naszą własną wersję tego programu. Zjadłam po jednym z niemal każdego rodzaju robaków istniejących w Północnym Illinois, tak jak i kilka króliczych bobków i oko żaby. Jego skrzywiona twarz jest przezabawna. Przytakuję, wskazując palcem na usta. - Och taa, kolego. Zgadza się. Całowałeś te usta – bobki, żabie oczy i insekty. *16 Fear Factor (z ang. Czynniki strachu) to program typu reality show, realizowany w Stanach Zjednoczonych. W Polsce znany jako „Nieustraszeni”. Zamysł programu polega na postawieniu uczestników przed zadaniami, których wykonanie polega na zmierzeniu się z własnym lękiem. W większości odcinków zawodnicy mieli do wykonania 3 zadania. Zwycięzca wygrywał 50.000 dolarów. - Paskudztwo… nie ma na to innego słowa. – Zamyka oczy i szybko się otrzepuje. Docieramy z powrotem do naszego miejsca na plaży. - Powinniśmy wracać. Mam trochę roboty, a twój ulubiony pies będzie chciał obiadu. – Lautner przyciąga mnie do swojej piersi. Woda obmywa nam stopy.

- Może się najpierw szybko zanurzymy? – Wciągam pomiędzy zęby dolną wargę i wykonuję żałosną imitację oczu szczeniaczka. - Dziś jest nieco chłodno. Będzie ci zimno jak wyjdziemy. Wzruszam ramionami i ciągnę go do wody. - Eek! – piszczę, kiedy zimne fale omywają mi ramiona. Lautner przyciąga mnie do siebie i dzielimy głęboki pocałunek. - Bobki, żabie oczy i insekty – mamroczę przy jego ustach. - Zamknij się. Łapie mnie za tyłek i owijam wokół niego nogi. Uczucie jego podniecenia w spodenkach kąpielowych powoduje, że pragnę więcej. Wprawnymi palcami odsuwa miseczki stanika z moich piersi i pociera dłońmi sutki. Do tej pory jest to najseksowniejsza rzecz, jaką zrobiłam. Boję się, że analityczny umysł Lautnera wkroczy do akcji i skradnie ten moment. Ściskam go mocno, poruszając się przy jego fiucie z nadzieją na uniknięcie inwazji jakichkolwiek racjonalnych myśli z jego, bądź mojej strony. Prowadzi nas bliżej plaży i czuję ukłucie rozczarowania, kiedy stawia mnie w wodzie, sięgającej mi do kolan. Zaczynam z powrotem zakrywać piersi. - Uch, uch, uch… - Kręci głową i chcę krzyczeć z radości, kiedy widzę jak opuszcza spodenki poniżej bioder. Opadając na kolana w płytkiej wodzie, siada na piętach i pociąga mnie w dół. Nie ma nikogo w pobliżu, ale fakt, że ktoś może się pojawiać na trawiastym pagórku powoduje, że czuję się frywolna. Ta chwila jest seksowna i radosna. Ustami nakrywa jedną moją pierś, a dłonią ugniata drugą. Ściskając jego włosy, przyciągam go bliżej, przesuwając jedną dłoń niżej, ku jego erekcji i pocieram ją, aż jęczy przy mojej piersi. Tracę dech, kiedy przygryza mój sutek. Sięgając pomiędzy nas, odsuwa mi majtki na bok. Wbijam stopy w piasek i unoszę się na tyle, by przesunąć jego fiuta pomiędzy moje nogi i opadam na niego. - Och Boże. – Kiedy mnie wypełnia, zostaję przeniesiona do zupełnie nowego poziomu raju. Ściska mi dłońmi biodra, a usta biorą moje, kiedy zaczynam poruszać się w górę i dół jego długości. Przez ulotną chwilę wędruję myślami do rekinów, które pewnie kierują się bliżej linii brzegu z powodu nadchodzącego zmierzchu. - Achh! – wrzeszczę, kiedy Lautner się we mnie wbija. Wizje rekinów natychmiast się rozmywają, kiedy zaczynam czuć powoli budujący się orgazm. Oboje wypracowujemy szybkie tempo, a woda uderza mi o plecy. - Mocniej! – krzyczę, odrzucając głowę do tyłu i czując, że jestem blisko. - Chryste, Sydney! - warczy, zatapiając się we mnie po raz ostatni i oboje szczytujemy w tej samej chwili. Wykonujemy biodrami kilka, powolnych okręgów, przechodząc przez każde, ostatnie doznanie. Czuję ocean w sobie i wszędzie wokół mnie. Jego głowa opada mi na klatkę piersiową, a ja opieram mu policzek na jej czubku. - To było… - dyszę z powodu sporego wyczerpania. - Kurewsko niesamowite – kończy Lautner. - To tyle w kwestii unikania wyczerpujących aktywności. – Śmieję się i on także. *** W drodze do domu zapadam w sen, kołysana kojącymi pociągnięciami palców Lautnera wzdłuż mojej ręki. - Zaraz wrócę, kochanie – szepcze. Słyszę jak zamyka drzwi i walczę, by otworzyć oczy. Nie rozpoznaję miejsca, w którym jesteśmy, ale wygląda jak parking przed budynkiem mieszkalnym. Lautner podchodzi do drzwi na dole, ale potem tracę go z oczu. Wraca, niosąc w dłoni worek marynarski i torbę miejską przerzuconą przez ramię. - Co robisz? – pytam, kiedy otwiera drzwi. - Zostaję z tobą dopóki nie wyjedziesz. Spakowałem się na kilka nocy

poza domem. – Zapina pas i wycofuje. – I tak nie będę w stanie zbyt często cię widywać z powodu długich godzin pracy, ale samo przytulenie się w łóżku do twojego śpiącego ciała, to więcej niż miałem w minionym tygodniu. Jestem podekscytowana, całkowicie uradowana. - No chyba, że nie chcesz abym został? – pyta, kiedy ruszamy z parkingu. Wzruszam ramionami. - Wszystko jedno. Nie jesteś najgorszą opcją, przy której można się budzić. Zakładam, że możesz zostać… jeśli chcesz. - Jesteś do dupy w nonszalancji, kochanie. Ale to okej. Zagram po twojemu. Och, proszę Sydney. Pozwól mi z tobą zostać i położyć usta tam, gdzie najbardziej lubisz, aż będziesz krzyczała moje imię, powodując wycie Swarleya i to, że sąsiedzi zawiadomią władze. Uderzam go pięścią w ramię. - Jeezu, nie mogę uwierzyć, że przepadłam dla tego całego aktu oddawania krwi, kochania życia morskiego i wysyłania zapasu kwiatów. Myślałam, że byłeś dobrym facetem. Ale teraz sądzę, że jesteś taki, jak każdy inny arogancki koleś. – Krzyżuję ramiona na piersi. - Jestem dobrym facetem… który ma też stronę złego chłopca. Wiesz, że to kochasz. Naprawdę tak jest, ale niech mnie diabli, jeśli kiedykolwiek otwarcie to przyznam. Nie ma nic bardziej seksownego, niż facet, który myśli, że musi coś udowodnić. Rozdział 11 25 czerwiec 2010 r. Czysta błogość. Nie ma po prostu innego słowa na opisanie minionego tygodnia. Lautner pracował wiele godzin, ale zawsze kończył obok mnie w łóżku. Wiem, że po cichu odlicza dni, tak jak i ja. Nie rozmawiamy już o końcu, ale powietrze wokół nas robi się gęstsze, utrudniając oddychanie z każdym mijającym dniem. Nie ma znaczenia, o jakich szalonych godzinach przyjeżdża Lautner. Bierzemy się w szaleńczej pasji. Nie potrzeba słów. To, co nieuniknione, czuć w ostrych pocałunkach, zdesperowanych dłoniach, nienasyconej wytrzymałości, błagających jękach, i w sposobie, w jaki nasze ciała pozostają splecione przez godziny. Siedem dni. Myślałam o pozostaniu – bardzo wiele. Tak naprawdę to tylko o tym myślałam. Ale w wieku dwudziestu trzech lat nadal nie potrafię wybrać torebki bez tysiąca wycieczek do centrum handlowego. Dlaczego do cholery miałoby mieć dla mnie sens myślenie, że odnalazłam miłość życia w mniej niż miesiąc. To proste. Wessał mnie, oskubał ze zdrowego rozsądku, aresztował moje serce i obnażył duszę. A to wszystko samymi tylko oczami. Pieprzone oczy Meduzy. Słyszę pukanie do drzwi i Swarley dostaje wariacji. Jego znudzenie mną jest oczywiste i nie potrafi powściągnąć entuzjazmu, który czuje w związku z perspektywą kogoś – kogokolwiek – bardziej interesującego niż ja, kto przejdzie przez drzwi. Lautner rozpuścił go smakołykami z piekarni dla psów. Nie mogę narzekać. Podczas gdy Swarley zajęty jest pysznymi dobrociami, mamy więcej prywatności. Lautner w ogóle się tym nie przejmuje, ale Swarley siedzi przy łóżku i skomli, kiedy uprawiamy seks. Sprawił, że w zeszłym tygodniu straciłam dwa nadciągające orgazmy. Ale Lautner oba heroicznie ścigał i złapał dla mnie po wykopaniu psa z sypialni. Chcę wierzyć, że zdolności Lautnera do doprowadzenia mnie do orgazmu w mniej niż dziesięć sekund są skutkiem jego rozległego studiowania ludzkiej anatomii, a nie lat seksualnych doświadczeń. Śnij dalej, Syd! Był kandydatem do Heisman Thropy..16 - Och mój Boże! Co ty tu robisz? – piszczę w szoku, przytulając Avery. Usiłuje oddać uścisk z wielką torebką zwisającą jej z ramienia i torbą podróżną na drugim. - Niespodzianka!

- Dlaczego nie zadzwoniłaś? – pytam, cofając się, by mogła wejść. - Tak trochę zniszczyłoby to niespodziankę. Nie sądzisz? Taa, taa, widzę cię Swarley. – Opuszcza torby i pochyla się, by pogłaskać protestującego psiaka. - Jak słodko, przyjechałaś, aby ponownie się pożegnać przed moim wyjazdem w przyszłym tygodniu. – Mój głos jest do obrzydzenia słodki i daję z siebie wszystko, aby trzepotać rzęsami. Avery się na mnie krzywi, po czym przewraca oczami. - Pewnie, to też. - Caden całkowicie cię uwiązał, hm? Uśmiecha się znacząco. - W przenośni i dosłownie. - Zbyt wiele informacji… dzięki za wizualizację – stękam i idę do kuchni. – Czy on wie, że tu jesteś, czy zamierzasz tak po prostu pojawić się także w jego drzwiach? - Bingo. Znalazłam pracę w San Francisco, Sam. Jeszcze jej nie przyjęłam, ale myślę, że po tym weekendzie mogę to zrobić. - A co się stało z tym „umrę w Los Angeles”? *16 Heisman Trophy – najbardziej prestiżowa nagroda indywidualna przyznawana od 1935 roku najwybitniejszemu zawodnikowi w col ege footbal . Trofeum nosi nazwę byłego zawodnika i trenera futbolu uniwersyteckiego Johna Heismana. - Cóż mogę powiedzieć? Dorosłam. – Ściąga ramiona do tyłu, jakby lepsza postawa miała bardziej oddać jej punkt widzenia. - Masz dwadzieścia jeden lat. Sześć miesięcy temu paradowałaś z fałszywym dowodem osobistym, ale teraz dorosłaś? - A co tam u Doktora Seksownego? - Niezła dywersja, Ave. Z doktorem Sullivanem wszystko dobrze. Podaję jej szklankę mrożonej herbaty. - Dobrze, czy dobrze? Próbuję ukryć pełen samozadowolenia uśmiech, ale przegrywam. - Dobrze… bardzo, bardzo D.O.B.R.Z.E. - Założę się, że w łóżku jest pieprzoną maszyną. Mam rację? - Avery! Uważaj na słowa. Myślałam, że przyjechałaś tutaj zobaczyć się z Cadenem? Śmieje się. - Bo tak jest. Ale Jezusie, Sam. Lautner jest Adonisem, a te jego oczy… - Pieprzone oczy Meduzy – kończę, wpatrując się pusto w szklankę. Avery chichocze. - Niezły opis. - Mmm… więc kiedy zamierzasz zaskoczyć Cadena? - Wkrótce. W piątki pracuje tylko do południa. Ale najpierw chciałam zobaczyć ciebie. - Och, naprawdę? – pytam z niedowierzaniem. - Naprawdę. – Wstaje i przechadza się do przedpokoju, bierze torby, po czym kieruje się na górę. – I muszę wziąć prysznic po podróży, a także przebrać się w coś seksowniejszego. Oczywiście, że tak. *** Piątek jest malowniczy, więc pakuję mojego nowego, czworonożnego przyjaciela na przejażdżkę, aby zrobić trochę zdjęć. Zdjęć sekwoi, z każdego, możliwego kąta. Trzymam się flory, ponieważ Swarley nie jest najlepszym obiektem dla fotografa, kiedy usiłuje łapać dziką naturę. Kocham bawić się światłem i różnymi filtrami. Łatwo jest zatracić się w obiektywnie aparatu, kiedy otaczają mnie takie cuda natury. Robię sobie zdjęcie telefonem, na którym przytulam drzewo i wysyłam Lautnerowi. Ma lekkiego hopla na punkcie ochrony drzew, więc sądzę, że

załapie. Myślę o Tobie! Po zapakowaniu do samochodu Swarleya i mojej torby z aparatem, rozbrzmiewa dzwonek mojego telefonu „In your eyes”. - Hej, nie musiałeś odzwaniać. - Jem szybki lunch. Kocham zdjęcie i nieprzyzwoite insynuacje. – Głos Lautnera jest niski i seksowny. - Nieprzyzwoite insynuacje? O czym ty mówisz? Chodziło mi o miłośnika ochrony drzew. Chichocze. - Taa, sądzę, że może to oznaczać także to, ale wolę swoją interpretację. - A jest nią? – Zapinam pas i uruchamiam samochód. - Tęsknisz za moim dużym drewnem. - Och mój Boże! I oni pozwalają ci pracować z dziećmi? Jesteś takim zbokiem. - Więc nie tęsknisz za moim dużym drewnem? - Gdz… gdzie jesteś? Czy ludzie cię słyszą? Jestem tobą zażenowana! – Wzdycham. - Wyluzuj, wcisnąłem się w kąt stołówki i jestem zupełnie sam. Mam jakieś pięć minut, więc kontynuujmy. Co masz na sobie? - Co masz na myśli mówiąc co mam na… Jezus, nie będę uprawiała z tobą seks telefonu, kiedy jesteś w pracy, a ja w samochodzie ze Swarleyem. - Jak sobie chcesz, ale pamiętaj, ty to zaczęłaś, Syd. - Ugh! Rozłączam się, pa. - Sydney? - Taa. Następuje chwila ciszy. - Będę za tobą tęsknił. Zabijcie mnie teraz. - Zobaczymy się później – szepczę i kończę połączenie. Jest późne popołudnie, skończyłam na dziś zdjęcia, a Swarley jest gotowy na drzemkę. Wjeżdżając na podjazd, jestem zaskoczona widząc białą Hondę Pilot Avery. Poruszam się po domu z ostrożnością, mając nadzieję, że nie natknę się na nagi film porno przy basenie, w wykonaniu jej i Cadena. Czuję ulgę, widząc Avery na leżaku, ubraną. Coś jest nie tak. Nie jest w stroju kąpielowym i pije piwo, po które sięga tylko wtedy, kiedy jest wkurzona, ponieważ ono nie powoduje, że tak szybko wymiotuje. - Hej, Ave. – Słowa wychodzą mi z ust, kiedy schodzę po schodach tarasowych. Wielkie, czarne okulary przesłaniają jej większość twarzy, ale nie zasłaniają łez, które spływają jej po policzkach, ani cieknącego nosa, którym od czasu do czasu pociąga. - Jestem taka głupia – szlocha. Siadam w nogach jej leżaka i ściskam jej dłoń. - Co się stało? - Pieprzony Caden się stał, albo bardziej pieprzący Caden. – Ociera łzy z policzków i pociąga nosem. - Nie rozumiem. - Ja… ja pojawiłam się u niego, a on… on pieprzył in.. inną laskę! – Jej ciało drży przy każdym słowie, i tak bardzo mi jej żal. Standardowa matka, którą w sobie mam, wstaje z pełną troską i gotowa jest ruszyć na wojnę za moją młodszą siostrzyczkę. Najpierw skopać tyłki, a potem pytać o imiona. - Co powiedział? - Powiedział, że myślał, iż tylko dobrze się bawimy. Boże! Nie mogę uwierzyć, że przepadłam dla tego jego zachowania miłego faceta. Przynajmniej z większością kolesi wiedziałam, że to tylko jednorazowe numerki. Nie dzwonili, nie pisali i nie zostawali u mnie na cały weekend! Nie opowiadali mi o swojej rodzinie i nie przedstawiali bratu z zespołem Downa. Nie mówili mi, że

tęsknią i żałują, że nie mieszkam bliżej. Nie wiem, co powiedzieć. Jestem wściekła i gotowa pojechać do Cadena, wyrwać mu jaja i zmiażdżyć je parą dziesięciocentymetrowych szpilek. - Załatwię to. – Fala złości ogrzewa mi skórę. - Nie, Sam. Najwyraźniej nie jest tego wart. – Avery ściąga okulary i serce zaciska mi się na widok jej czerwonych, opuchniętych oczu. Nigdy nie widziałam jej tak załamanej przez faceta – przenigdy. Zaryzykowała i jej serce zostało podeptane. Wiem, że w tej chwili tęskni za mamą. Tata nie wiedziałby, co jej powiedzieć i najprawdopodobniej walnąłby jej protekcjonalne kazanie, które sprawiłoby jedynie, że poczułaby się gorzej. Ale nie mama. Bez względu na to, co myślałaby o niefrasobliwym stylu życia Avery, pocieszyłaby swoje dziecko. Mama zawsze była bezwarunkowa w swojej miłości. - W takim razie, co mogę dla ciebie zrobić, Ave? – Przysuwam się i zgarniam ją w ramiona. - Po prostu przypominaj mi, że faceci są dobrzy tylko do seksu. Nigdy więcej nie popełnię tego błędu. W zasadzie… - Puszcza mnie i siada prosto, ocierając oczy i wciągając głęboki oddech. – Mili faceci zostają oficjalnie skreśleni z mojej listy. Trzymam się złych chłopców. Z nimi dostajesz to, co widzisz. - Ave, nie wszyscy faceci są tacy jak Caden. Po prostu w przyszłości musisz zwolnić. Nie daj się łapać w wir romantyzmu i bajek, które nie istnieją. - Poza tobą. Lautner nigdy by ci tego nie zrobił. Przeczucie mówi mi, że ma rację, ale to nie ma znaczenia. Nie jestem gotowa poprzestawiać sobie życia, aby z nim być. Jestem gotowa, aby się pożegnać. - Może… ale to nieistotne. W przyszłym tygodniu wyjeżdżam do Paryża, do mojego wymarzonego miejsca przeznaczenia, a ty wracasz do L.A., pozostawiając Cadena i całe to gówno za sobą. - Dziewczyny Montgomery będę znów pyskate, seksowne i wolne – deklaruje z pewnym siebie, stanowczym skinieniem głowy. Śmieję się pomimo bólu, którego nie pozwolę Avery zobaczyć. - Strzeż się świecie! *** Zabieram Avery na kolację, i pozwalam jej topić pozostały smutek w jej ulubionym winie Riesling. Pomiędzy winem, a jej długim dniem całkowitego wycieńczenia mentalnego, zwala się na kanapę w pokoju gościnnym, jak tylko wracamy do domu. Swarley dotrzymuje mi towarzystwa na łóżku, kiedy przekopuję się przez wszystkie fotki, które wcześniej zrobiłam. Zeskakuje z łóżka, strasząc mnie, i spoglądam w górę, widząc mojego seksownego lekarza, w błękitnej koszulce i wyblakłych dżinsach, stojącego w drzwiach. Lautner daje Swarleyowi jego codzienną przekąskę, z którą natychmiast zbiega na dół. - Hej – mówię z niewielkim uśmiechem. Moje emocje zostały ostudzone przez dzisiejsze wydarzenia. Siada obok mnie na łóżku i przyciska usta do moich. Chcę pogadać z nim o Cadenie i Avery, ale najpierw potrzebuję tego. Wsuwa mi język pomiędzy wargi, a mój wita go z zapałem. Łapię w dłonie jego twarz i wymrukuję cichy, aprobujący jęk. Hojnie obdarowuje soczystymi pocałunkami moją szczękę i szyję, zamyka laptopa i zsuwa mi go z kolan. - Lautner, czekaj… Musimy pogadać. Przesuwa dłońmi w górę moich gołych nóg. Mięśnie napinają mi się pod dotykiem jego kciuków, zataczających kręgi nieopodal szczytów wewnętrznej strony moich ud. - Rozmawiam. Nie słyszysz, co usiłuję powiedzieć? – mamrocze przy mojej szyi. Lautner mnie posiada… albo przynajmniej moje ciało. Myśli się rozmywają. Otaczają mnie doznania. Reszta świata przestaje istnieć. - Słyszę… och, dobry Boże, kocham sposób, w jaki to mówisz, ale…

Przerywa, zostawiając kciuki milimetry od przycisku, powodującego topnienie mojego mózgu. Niebieskie tęczówki błyszczą i zajmuje mi chwilę, aby złapać oddech. - Rozmawiałeś dziś Cadenem? Lautner siada prosto, a utrata dotyku jest moją odpowiedzią. - Czuje się jak gówno. Wbijam dłonie w materac, aby usiąść bardziej prosto, a następnie krzyżuję ręce na piersi. Oczy opadają mu do moich rąk i żuje kącik ust. - Cóż, biedny Caden. Może powinnam wysłać mu jutro kwiaty, aby poprawić mu humor. Przypomnij mi, abym to zrobiła po tym, jak odeślę rano do Los Angeles moją siostrę i jej roztrzaskane serce. – Nie planowałam wyładowywać na nim swojej złości, ale nie potrafię powstrzymać ściekającego z moich słów sarkazmu. - Syd, on nie miał pojęcia, że Avery wpadnie w ten weekend z wizytą. - Nie o to, kurwa, chodzi! – wrzeszczę z umiarkowanym opanowaniem. - Jezu, Sydney! – Unosi dłonie w poddaniu. Wypuszczam długi oddech. - Przepraszam. Jestem po prostu cholernie w tej chwili wkurzona. Avery nie wyglądała na taką załamaną od śmierci mamy. Krzywi się. - Nie próbuję brzmieć na nieczułego, ale mówimy tutaj o Avery. - Co to ma niby znaczyć? - Mówię tylko, że ona jest trochę… - Przerywa i obserwuje mnie. - Jest trochę jaka? – Unoszę brwi. Przesuwa dłonią przez włosy i wzdycha, kręcąc nieznacznie głową. - Nic. Słuchaj, przykro mi… - Nie! Powiedz to! - Jezus, Syd! – jęczy z irytacją. – Twoja siostra nakręciła się na mnie dwie sekundy po tym, jak zostaliśmy sobie przedstawieni. A potem zabrałaś mnie na śniadanie, aby ostrzec, że zamierza „rzucić się” na Cadena. Powiedziałaś, że jest „flirciarą” i nadal „używa życia”. Więc teraz nagle Caden jest złym facetem, ponieważ nie wrzucił jej na palec pierścionka i nie obiecał wieczności? - Ona jest istotą ludzką, Lautner! Nikt nie zasługuje na to, by wejść i zobaczyć jak ktoś, kogo się kocha pieprzy kogoś innego. - Kocha? Jesteś poważna? Powiedziała mu, że go kocha? Zgodzili się być w oddanym związku? - Nie o to chodzi. – Odwracam od niego wzrok. Wstaje i opiera dłonie na biodrach. - Wobec tego proszę, oświeć mnie. O co chodzi? - Pojechał do L.A., by spędzić z nią weekend. Podzielił się z nią osobistymi informacjami. Przedstawił ją Braydenowi. Odwalił niezłe przedstawienie pod tytułem „miły facet”. - Caden jest miłym facetem! To nie gra. Tego biednego faceta rzuciła narzeczona i może sam chce sobie trochę poużywać, zanim znów zaryzykuje tym, że zostanie mu wyrwane cholerne serce. Nie chciał wetrzeć jej tego w twarz. Powinna była zadzwonić. Podciągam kolana do piersi, potrzebując dodatkowej tarczy. Dzieli nas metr, ale Lautner góruje nade mną jak wieża, a jego postawa jest tak samo defensywna, jak moja. Głos rozsądku podszeptuje mi coś z tyłu głowy, ale nie słyszę go poprzez nastroszone ego, krzyczące mi do ucha. - Dostała ofertę pracy w San Francisco. Pracę, którą miała przyjąć, aby być bliżej Cadena. Avery go nie szpiegowała, ani nie próbowała przyłapać go na udawaniu. Próbowała zrobić mu niespodziankę. Jak „Niespodzianka! Pamiętasz mnie? Dziewczynę, którą pieprzyłeś przez kilka ostatnich tygodni. Dziewczynę, która jest skłonna poświęcić marzenia o mieszkaniu w L.A, by być bliżej ciebie”. Lautner wzrusza ramionami i kręci głową. - Przykro mi, Syd. Wiem, że chcesz, abym był na niego zły. Ale nie mogę. Rozumiem to. Avery jest twoją siostrą, ale Caden jest najbliższą bratu

osobą, jaką mam. A poza tym, tutaj nie chodzi o nas. - Masz rację. Nie chodzi o nas. Nie ma nas, ponieważ wyjeżdżam w przyszłym tygodniu. Może powinieneś pójść i wyruchać jakąś przypadkową laskę i zgrywając niewiniątko, ponieważ nie wrzuciłeś mi pierścionka na palec i nie obiecywałeś mi wieczności. - Jesteś niedorzeczna – mamrocze, pocierając dłońmi twarz. - A ty jesteś protekcjonalny – odcinam się. - Ugh! Nie jestem protekcjonalny. Wiesz w ogóle, co to znaczy? - Tak! Wiem, co to znaczy, a ty właśnie ponownie to zrobiłeś! – wrzeszczę. Wstaję i mijam go, aby otworzyć drzwi. Potrzebuję wszystkich sił, aby utrzymać w sobie kolację. Supeł w moim żołądku, gula w gardle, drut kolczasty wokół serca… to wszystko zbyt wiele. Nie rusza się, i ja także nie. - Po prostu wyjdź. – Wzdycham z wyczerpania. - Nie wyjdę i nie zamierzam ruchać przypadkowej laski. – Ściąga koszulkę i zsuwa spodnie, po czym wchodzi do łóżka. Jest tak cholernie uparty i frustrujący. Tupiąc, podchodzę do łóżka i zabieram komputer. Zanim mogę uciec, łapie mnie za ręce, przyciągając blisko swojej twarzy. Przełykam i odwracam wzrok. - Spójrz na mnie, Sydney. Kręcę głową. - Kocham cię. - Po prostu PRZESTAŃ! – drę się. Puszcza moje ręce, wyglądając na pokonanego. Idę do pokoju Avery, zatrzaskując i zamykając za sobą drzwi na klucz. *** 26 czerwiec 2010 r. Dziękuję ci, Swarley. W ten jedyny poranek, kiedy potrzebuję abyś dłużej pospał i nie skomlał pod drzwiami, okazuje się być porankiem, w który postanowiłeś skomponować najdłuższe, pieprzone „nakarm mnie” solo na świecie. Avery leży twarzą w dół, ale nadal oddycha. Miała w organizmie tyle alkoholu, aby przespać kłótnię pomiędzy mną i Lautnerem, i moje szlochy, które w końcu mnie wykończyły i ukołysały w najbardziej niespokojny sen na świecie. Jestem emocjonalnie wypompowana i fizycznie wykończona. To nie będzie dobry dzień. Przechodzę na paluszkach w dół korytarza i zerkam do mojego pokoju. Lautnera nie ma. Zastanawiam się czy został, czy wyszedł poprzedniej nocy. Swarley jest do mnie przyklejony, merda ogonem i uśmiecha się. Tak, on się naprawdę uśmiecha. Przynajmniej jedno z nas będzie miało dobry dzień. Kiedy wchodzę do kuchni, zostaję powitana bardzo dużym bukietem kwiatów, dwoma kubkami z ciepłym napojem i moim ulubionym opakowaniem z cukierni. Daję śniadanie temu żałosnemu psiakowi i czytam karteczkę przy kwiatach. Kocham Cię. Kocham Cię. Kocham Cię. Kocham Cię… Tylko Ciebie… Zawsze Ciebie… Na zawsze Ciebie. Wczoraj bardziej go nienawidziłam. Nie miał nic do stracenia i wiele do zyskania wypowiadając te dwa słowa. Z kolei ja, nie miałam nic do zyskania, a wszystko do stracenia. Kiedy tata mnie obudził i powiedział, że dzwonili z hospicjum, mówiąc, że mama umarła, to nie chciałam w to uwierzyć. I nie uwierzyłam, aż do czasu, kiedy zobaczyłam jej ciało w otwartej trumnie. Czasami myślę, że gdybym jej tam nie zobaczyła, to część mnie na zawsze wierzyłaby, że tak naprawdę nie odeszła. Choć cholernie mocno nie chcę żyć moim życiem z tak dziecinną mentalnością, to nic nie mogę na to poradzić. Nadal wierzę w twórczą moc

słów. Więc jeśli nie wypowiem tych dwóch słów, które tak desperacko chcę powiedzieć Lautnerowi, to może one okażą się nie być prawdziwe. Z jakiegoś powodu trzymanie ich w sobie wydaje się być jak zatrzymywanie wystarczającej cząstki siebie, żeby nie mógł całkowicie mnie pochłonąć, złamać mnie i odebrać mi marzeń. Jednak wiem, że on zdaje sobie sprawę z tego, że może to zrobić. Każdego dnia robi kolejną rysę na mojej determinacji. - Dobry Boże. Więcej kwiatów? – Straszy mnie schrypnięty głos Avery. Wygląda jak piekło, a to nie jest dla niej łatwe do osiągnięcia. - Kawy? – pytam, zdejmując wieczka z kubków i zabierając sobie moją herbatę. - Tak, zdecydowanie kawy – odpowiada, zabierając kubek i siadając na stołku. – Mmm, dobra, ale nie jest już taka gorąca. Sączę moją letnią latte. - Sądzę, że pewnie zjawił się w cukierni jak tylko otworzyli drzwi. Wiem, że bardzo wcześnie musiał być w szpitalu. - Dlaczego przyszłaś do mojego pokoju? – pyta. Marszczę w zmieszaniu brwi. - Skąd wiesz, że przyszłam zeszłej nocy? Obudziłaś się w środku nocy? - Nope. Twój komputer jest na szafce nocnej. Więc wal. Co się stało? Wyciągam ciasto z torby, odrywam kawałek i karmię moją nerwową frustrację. - Skonfrontowałam się z nim odnośnie Cadena. Avery odkłada kubek i opiera skrzyżowane ręce na blacie. - I? - I, zachowywał się jakby to nie była wina Cadena. Postawiłam się, on się postawił i kłóciliśmy się, aż spróbował zmienić temat na nas, na co kontynuowałam, mówiąc mu, że nie ma nas. Posyła mi napięty, zbolały uśmiech. - Dzięki, że się za mną wstawiłaś, Sam. Ale teraz czuję się, jakbym rozdzieliła waszą dwójkę. - To niedorzeczne – mamroczę z połową ciasta w ustach. Kończę przeżuwać i biorę łyk napoju. - Wyjeżdżam za niecały tydzień. Oboje wiedzieliśmy, że nasz… Wykonuję w powietrzu znak cudzysłowia. - … związek, donikąd nie zmierzał. Było po wszystkim, zanim się w ogóle zaczęło. I nie wstawiłam się za tobą tylko, dlatego, że jesteś moją siostrą. Zrobiłam to, dlatego, że Caden okazał się być totalnym dupkiem. Wykorzystał twój brak komunikacji. Zrobił sobie z tego wymówkę do sypiania z kim popadnie. Czasami do określenia uczuć nie potrzebne są słowa… Wprawiłam się właśnie w osłupienie własnymi, cholernymi słowami. - Zadziwiasz mnie, Sam. Bez względu na to jak nisko upadam, jak wiele zaliczam jednorazowych numerków, ty zawsze dostrzegasz we mnie dobro i nigdy nie odwracasz przeciwko mnie mojej nieroztropności. Wzruszam ramionami. - Nikogo nie można z góry skazać na straty. Nawet mojej zdzirowatej siostry z L.A. - Tutaj jesteś. Witaj z powrotem. – Avery się śmieje, podnosząc ze stołu karteczkę od Lautnera. Unosi ją i widzę jak jej twarz wyraża „ WTF” . - Nie pytaj – mówię śmiertelnie poważnie. - O rajuśku! – Spogląda w górę. Parskam śmiechem. - O rajuśku? – Rozglądam się dookoła. – Czy przez drzwi właśnie wszedł tata, czy co? Avery chichocze. - Masz rację. Pieprz mnie od boku. To poważne gówno! Przewracam oczami. - Mogłabyś wygłosić dobre kazanie, to na pewno. - Sydney… - Przeciąga moje imię i marszczy brwi. Łzy kłują mnie w oczy i cały humor zostaje wyssany z pomieszczenia. „Sydney” wychodzące od Avery oznacza, że czas być poważnym, ale ja nie

chcę taka być. Zabieram jej z dłoni karteczkę. - To nic. Lautner po prostu czuje się źle z powodu wczorajszej kłótni i trochę go poniosło z tymi przeprosinami. Jestem pewna, że był zmęczony i nie myślał nawet o tym, co pisał. - Kocham cię… Tylko ciebie… Zawsze ciebie… na zawsze ciebie. Po raz kolejny mnie zadziwiasz. Nakryłam faceta moich marzeń, który pieprzy jakąś inną laskę, a ty otrzymujesz to? – Wskazuje na kwiaty, napoje, opakowanie z cukierni i notatkę. – Wygrałaś na cholernej loterii ze spełniającymi odpowiednie warunki, wolnymi facetami, i targasz zwycięski kupon! To nie ma sensu. Zaciskam szczękę. Cholernie dobrze wiem, że Lautner jest świetną partią, jest, tą świetną partią. Ale to nie zmienia okoliczności. To jak znalezienie twoich ulubionych butów za pięć stówek, które są przecenione o połowę, ale nie masz w banku nawet dziesięciu dych. To idealna okazja, ale w złym czasie. Właśnie tym to jest. - Mama… - Przestań! – przerywa mi. – Nie waż się wciskać mi tu jakiejś gadki o sprawieniu, by mama była dumna, czy o prowadzeniu życia, którego ona nigdy nie miała. Nienawidzę, kiedy sprawiasz, że brzmi to tak, jakby jej życie było rozczarowaniem. Przez to czuję, jakby żałowała tego, że nas miała. Czy tym właśnie myślisz, że dla niej byłyśmy? Błędami? - Nie! Nie o to mi chodzi! – Napinam obronnie mięśnie. – Nienawidzę, kiedy wzbudzasz we mnie wyrzuty sumienia za to, że jestem ambitna. - Dobra! Bądź sobie ambitna. Spędź resztę życia chodząc do szkoły i szukając idealnej pracy. Poczekaj do czterdziestki, aby wyjść za mąż i założyć rodzinę, ale zrób to dla siebie. Nie rób tego dla mamy. Nie rób tego, ponieważ uważasz, że tego by dla ciebie chciała. Nie rób tego, dlatego, że myślisz, że nie udało jej się osiągnąć swoich marzeń. Opieram płasko dłonie o blat i robię powolny wdech. - W przyszłym tygodniu lecę do Paryża, i robię to dla siebie. Zrobię magisterkę, dla siebie. To moje marzenia. Mama nie żyje. Jest za późno by przysporzyć jej dumy. – Słowa smakują w moich ustach jak kwas. - Mam taką nadzieję. Ponieważ oficjalnie ryzykujesz wszystko. - Idź na całość, albo wracaj do domu – odpowiadam z odrobiną uszczypliwości w głosie. - Taa, cóż, wczoraj poszłam na całość, a dziś wracam do domu w gorszym stanie, niż wyjeżdżałam. Było warto? Jak cholera, nie. – Avery wyrzuca ręce w powietrze. Śmieję się, ponieważ ta rozmowa zmierza w filozoficzne odmęty, a żadna z nas nie ma wprawy, by się z nimi mierzyć. - Więc… to ma niby odnosić się do Lautnera, czy mojej przyszłości. Tak czy siak jest to ryzyko. Ale nie sądzę, że praca marzeń mnie rozczaruje. Myślę, że twój przykład dowodzi, że faceci są nieprzewidywalni i niewarci ryzyka. Avery wstaje i przeciąga się, ziewając głośno. - Faceci nie są warci ryzyka, ale miłość tak. – Podchodzi do schodów. - Nigdy nie powiedziałam, że kocham Lautnera. - Nigdy nie powiedziałaś, że go nie kochasz. *** Avery poszła ze mną i Swarleyem na spacer, a następnie wyjechała po lunchu. Obie przeprosiłyśmy za nasz emocjonalny wybuch i zwaliłyśmy to na facetów, mieszających nam w głowach. Lautner nadwyrężył moje nerwy. Czuję, że jestem na krawędzi i gotowa do ataku, jeśli tylko wiatr muśnie moją skórę. To szalone, ale zazdroszczę Avery zbiegu okoliczności. Jestem pewna, że zobaczenie Cadena z inną laską było miażdżące, ale podjęcie decyzji o opuszczeniu go było proste. Odejście od Lautnera, bez względu na to jak bardzo próbuję dostrzec w nim złego chłopca, nie będzie łatwe. Kieruję się na basen i w chwili, kiedy siadam, dzwoni mi telefon. - Hej Elizabeth – odbieram.

- Cześć Sydney. Jak leci? - Dobrze. – Przerywam, zanim wspomnę o tym, że Swarley nie jest na swojej normalnej diecie i nie przestrzega harmonogramu spania. Nie wspominam także, że śpi w ich łóżku, w tym samym, w którym uprawiałam gorący seks przez minione trzy tygodnie, a pościel pachnie jak Lautner, seks i ja. - Och, to świetnie. Powiedzmy… że wcześniej wracamy do domu. - Naprawdę? Jak wcześnie?

- Jutro. Trevor dostał zatrucia pokarmowego i przez ostatnie trzy dni czuł się żałośnie. Teraz jest mu już lepiej, ale jest wyczerpany, i chce wrócić do domu. - Och Jezusie, to do dupy. Nie ma nic gorszego, jak zachorować, kiedy jest się milion kilometrów od domu. Przerabiałam to. - Taa, ma lekką fobię przed zarazkami, więc przytulanie hotelowej toalety i leżenie na podłodze w łazience niemal go zabiły. Śmieję się myśląc o nerwicy natręctw Trevora. Nawet jego wygląd krzyczy na ten temat, kiedy patrzy się na jego idealnie ogoloną głowę i nienagannie wyprasowane ubrania, starannie zaportkowane i zapięte, co do ostatniego guzika. Elizabeth może to bagatelizować i nazywać fobią przed zarazkami, ale widziałam to w prawdziwej formie. Ta myśl paraliżuje mnie niepokojem. Mam niecałe dwadzieścia cztery godziny, aby doprowadzić to miejsce do porządku na ich powrót. Niedobrze! - Kiedy przylatujecie? I chcecie, abym odebrała was z lotniska? - Na pewno nie przed 21:15, i nie, zorganizowaliśmy sobie transport do domu. - W takim razie okej, zobaczymy się jutro wieczorem. - Pa, Sydney. - Pa. Czuję strzał adrenaliny i mój dzień na słońcu zostaje oficjalnie odwołany. - Jesteś zdany na siebie, Swarley. Czeka mnie wielkie sprzątanie. Mój mentalny długopis zaczyna sporządzać listę wszystkiego, co trzeba zrobić; pranie, ogarniecie sypialni, ścieranie kurzu, zamiatanie, koszenie trawnika, posprzątanie psiej sierści z tylnego siedzenia samochodu Trevora i uzupełnienie jedzenia i alkoholu, które skonsumowałam. Właśnie, kiedy docieram do pralni z przesiąkniętą seksem pościelą, otrzymuję wiadomość. Nie musisz dziękować za śniadanie. Jestem pewien, że przegapiłem twój sms z „dziękuję”  Ponieważ nie ma mowy, że mogłabyś nadal być na mnie zła za wczoraj. Prawda? Wkurzam się nadal o zeszłą noc? Nie wiem. Nie mogę teraz o tym myśleć. Mam zbyt wiele do zrobienia. Z Lautnerem uporam się później. Dziękuję Ci. Gapię się na wiadomość i rozważam rozwinięcie jej, ale nie wiem, co powinnam powiedzieć, więc wysyłam po prostu te dwa słowa. Rozdział 12 27 czerwiec 2010 r. Dwanaście godzin… tik tak. Wstałam, wyprowadziłam i nakarmiłam Swarleya. Moim strojem na dziś są stare, dżinsowe spodenki i czary top, a do

tego żółte, gumowe rękawiczki. Pranie gotowe – ich pościel i moje ciuchy. Elizabeth i Trevor mają wynajętą sprzątaczkę, która przychodzi co dwa tygodnie, ale powiedziałam im, że zajmę się tym pod ich nieobecność. Teraz żałuję, że złożyłam im tę ofertę. To cholernie wielki dom, albo przynajmniej wydaje się duży, kiedy nadchodzi czas, aby wszystko posprzątać. Pozwólcie, że to przeformułuję. Zajęło mi dwie godziny, aby odkurzyć wszystko tak, by spełniało perfekcjonistyczne oczekiwania Trevora. Szerokie, drewniane wykończenia są piękne, ale stanowią koszmar sprzątającego. Może będę musiała opuścić lunch, i przerwy na siusiu, ale sądzę, że ogarnę wszystko jak się należy na czas ich powrotu. Słyszę dzwonek do drzwi, kiedy znajduję się na kolanach, szorując toaletę w korytarzu na górze. Prychając ze zirytowania, podnoszę się na nogi i schodzę na dół. Ostatnia osoba, którą chcę widzieć, stoi przed oknem obok drzwi i topi mi majtki swoim ogromnym uśmiechem. Ściągam rękawiczkę z prawej dłoni i otwieram drzwi. - Hej, piękna. Przewracam oczami. - No teraz to jesteś głupi. Spójrz na mnie. – Rozciągam ramiona, aby mógł się dobrze przyjrzeć moim starym ciuchom, pozbawionej makijażu twarzy i spiętemu wysoko z tyłu głowy, niechlujnemu kucykowi. - Ukończyłem szkołę medyczną będąc na szczycie listy absolwentów. Zapewniam cię, że nie jestem głupi. – Leniwie muska językiem dolną wargę, podczas gdy te jego pieprzone oczy Meduzy omiatają całe moje ciało. Robi krok w przód, a ja się cofam. - Nie musisz dzisiaj być w szpitalu? Potrząsa głową. Pożądanie w jego oczach jest drapieżne. - Cóż, jestem zajęta, więc zadzwonię do ciebie później. – Cofam się o kolejny krok. - Sydney… - Łapie moją dłoń w rękawiczce i ściąga ją, rzucając na ziemię. - Nie mam czasu… Jestem w jego ramionach, smakując miętę i czując wodę po goleniu, kiedy jego duże dłonie łapią mnie za tyłek i unoszą z ziemi. Odwracam głowę od pocałunku. Ustami atakuje moją szyję. - Oni… oni wracają… dzisiaj. Muszę posprzątać. – Nieprzekonywujące słowa wychodzą mi z ust z każdym, ciężkim oddechem. Łup. Moje plecy uderzają o ścianę, a nogami szukam oparcia wokół jego twardego ciała. Wsuwa mi dłonie pod koszulkę, aż odnajduje piersi. - Boże, Sydney. Gdzie masz stanik? - jęczy mi w szyję, wzdłuż wrażliwej skóry za uchem. Kołysze biodrami w górę i oddech mi się rwie, kiedy erekcja w jego spodenkach ociera się o szczyty moich ud. - Wszystkie są wyprane… ja… nie chciałam… ich pobrudzić. – Łapię go za włosy i pociągam, aż jego twarz znajduje się na tym samym poziomie, co moja. Dzielą nas centymetry i po prostu wpatrujemy się w siebie. Podpiera dłońmi moje pełne piersi, a kciukami muska sutki. Zmuszam się, aby mocno przełknąć i zwilżam usta. Odciągam ociężałe oczy od jego dotyku. Muska ustami moje wargi z wykalkulowanym opanowaniem. - Przepraszam za wczoraj, kochanie. – Miękki pocałunek. – Nie próbowałem być nieczuły. – Kolejny pocałunek w kącik moich ust. – Boże, tak mocno cię kocham. – Delikatnie przesuwa językiem po mojej górnej wardze, powodując, że rozluźniam szczękę i daję mu dostęp do moich ust, a on się nie waha. Nasze ciała poruszają się w synchronizacji; jego miednica przesuwa się w górę, ciągle i ciągle, moja, dopasowuje się do jego, tym razem współzawodnicząc o większe tarcie. Ssie i liże mój język, biorąc w posiadanie całe moje usta. Nienawidzę każdego kawałka ubrań, które dzielą nasze ciała. Odsuwa od mojej piersi prawą rękę i łapie mnie nią za nogę. Przesuwa kciukiem

w górę uda, i pod szorty, wkładając go w moje bardzo mokre majtki. - Jezu, Sydney… jesteś przemoczona – jęczy mi w usta. - Hmm… - To wszystko, co mogę powiedzieć. Wsuwa i wysuwa kciuk z mojego mokrego wejścia, po czym krąży nim po łechtaczce. - Achh… - Głowa opada mi na ścianę z głuchym odgłosem. Pukanie do drzwi zatrzymuje nas oboje. Zamieramy w miejscu, a nasze zdesperowane oddechy stanowią jedyny dźwięk przecinający ciszę. Jesteśmy ukryci poza widokiem z okna obok drzwi, ale bardzo nieznacznie. - Spodziewasz się kogoś? – szepcze Lautner z jedną dłonią nadal na mojej piersi, a drugą spoczywającą stanowczo na mojej nodze i kciukiem przyciśniętym do mojego sedna. Oczy wyłażą mi z orbit i kręcę głową. Potem przypominam sobie wczorajszy telefon, który wykonałam i wydmuchuję sfrustrowany oddech. - Szlag! – szepczę. Lautner unosi z ciekowością brew. - To Dane. Zostaję szybko opuszczona na nogi. Poprawiam koszulkę i spodenki, podczas gdy Lautner wciąga kontrolowane oddechy. - Dane? Podchodzę do drzwi. - Tak, Dane. Otwierając drzwi, modlę się, aby moja twarz nie była tak bardzo pokolorowana na czerwono z zawstydzenia, jak wydaje się być. - Hej, Dane! – Uśmiecham się. – Dzięki, że to dla mnie robisz. Swarley wybiega, zmierzając po swoją działkę Dane’a. Lekarz kuca i wita go, akceptując jego entuzjastyczne lizanie. - Witaj, Dane. – Lautner obejmuje mnie rękami i przyciąga do siebie. - Lautner. – Dane spogląda w górę i uśmiecha się. Ich powitanie jest mniej niż przyjacielskie. - Co cię tu sprowadza? – pyta Lautner. Dane wstaje, ale zanim może się odezwać, odpowiadam: - Zadzwoniłam wczoraj do Dana, aby zapytać, czy byłby tak miły i zabrał Swarleya na kilka godzin, abym mogła poodkurzać i umyć podłogi. Chwytam smycz Swarleya, wiszącą obok drzwi i podaję ją Dane’owi. - Cóż, to bardzo miłe z twojej strony. – Lautner oferuje mu uśmiech poprzez mocno zaciśnięte wargi. - Tak, to prawda. – Wysuwam się z zaborczego uchwytu Lautnera, upewniając się, by odwrócić głowę i rzucić mu ostrzegawcze, pogardliwe spojrzenie. - Musisz być częścią ekipy sprzątającej? – Dane zwraca się do Lautnera. - Tak. – Mówię z wielkim uśmiechem. – Lautner wpadł, aby skosić trawnik i posprzątać samochód. A potem sprawdzi poziom chemikaliów w basenie. Lautner zaciska usta i mruży na mnie oczy, przytakując powoli. - Taa… - Przeciąga to słowo. – Właśnie po to tutaj jestem. – Krzyżuje na piersi jedną rękę i opiera na niej łokieć drugiej. Zaciska ją w pięść i przesuwa kciukiem – tym kciukiem – po wargach, pozwalając by koniuszek języka go musnął. TERAZ, jestem czerwona – jaskrawoczerwona. - Więc, powinnam skończyć za kilka godzin. – Oferuję Dane’owi nerwowy uśmiech i klepię Swarleya kilka razy po boku. - Brzmi świetnie! Nie przepracuj się. – Odwraca się i sprowadza Swarleya w dół schodów. Zatrzaskuję drzwi, a Lautner znajduje się na mnie w mgnieniu oka, przyszpilając mnie do nich stanowczo swoim ciałem. Dłonie przyciska do drzwi po obu stronach mojej głowy. - No więc… na czym skończyliśmy? – Oddycha mi w szyję. Popycham jego pierś i schylam się pod jego ręką. - Nie ma mowy! Ja – skreśl to – my, musimy posprzątać. Elizabeth i

Trevor będą w domu przed 22:00. – Zabieram z ziemi rękawiczki. – Kosiarka jest w garażu. Mam ci pokazać jak nalać do niej paliwa i uruchomić? Och, i nie zapomnij pozbierać najpierw psiego gówna. Klepie mnie w tyłek, wywołując tym mój wrzask, po czym ściąga koszulkę. Moje wygłodniałe oczy chłoną precyzyjnie wyrzeźbione tereny jego wywołującego ślinotok torsu. Jego koszulka uderza mnie w twarz, wyrywając mnie z zamroczenia. - Gdybyś potrzebowała mnie, lub tego… - Wskazuje na swoje na wpół nagie ciało, i uśmiecha się ironicznie - … to będziemy na zewnątrz. Mądrala! *** Podłogi odkurzone i umyte. Łazienki wyszorowane. Kuchnia na nowo zaopatrzona i posprzątana. No i jest jeszcze mój zapierający dech, przystojny byczek, który ponownie udaje, że jest basenowym. Mdleję! Ogródek jest idealnie przycięty; Lautner także może mieć lekką nerwicę natręctw. Samochód także jest szczegółowo posprzątany i wolny od sierści Swarleya. - Mieszasz wodę, chłopcze od basenów? – Obniżam głos do cichego, uwodzicielskiego tonu. Lautner się szczerzy i mruga do mnie. - Proszę się odsunąć, proszę pani. Nie chciałbym, aby pani do niego wpadła. Nie ma żadnego ratownika na posterunku, co oznacza, że musiałbym panią reanimować… oczywiście nago. Podchodzę za niego i obejmuję go rękami wokół klatki piersiowej. - Mmm… nigdy, w całym moim życiu, tak bardzo nie chciałam zostać damą w opałach. – Całuję go w plecy, przesuwając paznokciami po jego twardych mięśniach brzucha. - Nie zaczynaj czegoś, czego nie możesz skończyć – ostrzega, przesuwając sitkiem po wierzchu wody. - Kto powiedział, że nie mogę skończyć? – Zaczynam opuszczać prawą rękę pod gumkę jego spodenek. Łapie ją i odciąga. - Jedno „prawie się udało” na dziś wystarczy. Jest niemal 17:00, więc jestem pewien, że twój ulubiony weterynarz w każdej minucie pojawi się tutaj z twoim ulubionym psiakiem. Jeśli nalegasz na rozpoczęcie czegoś w tej chwili, to nie… powtórzę, nie przestanę, bez względu na to, kto będzie nas obserwował. Puszcza moją dłoń i wsuwam obie do jego przednich kieszeni. - Och doktorze Sullivan, jak arogancko z twojej strony. - Ostatnie ostrzeżenie, Syd. Wyciągam dokuczliwe dłonie z jego kieszeni i klepię go w tyłek w ten sam sposób, jak on zrobił mi to wcześniej. - Nie jesteś zabawny. – Przechadzam się z powrotem w kierunku domu. - Och, mam w sobie wiele zabawy… poczekaj tylko. Jak na znak, frontowe drzwi otwierają się i Swarley biegnie do mnie. - Hej, Swarley. Dobrze się bawiłeś z Solą i Pieprzem? – Odpinam mu smycz, a on wybiega przez drzwiczki dla psa, aby zobaczyć się z Lautnerem. - Dzięki, Dane. Naprawdę doceniam twoją pomoc. Bardzo dużo zrobiliśmy. Mam nadzieję, że Swarley nie zapaskudzi za bardzo podłóg przez następne kilka godzin. Dane się śmieje. – Nie martwiłbym się o to. W końcu Swarley jest ich psem. Jeśli nie zamkniesz go na polu, albo nie przywiążesz do budy, to nie uda ci się utrzymać wszystkiego w idealnym porządku. - Racja – przyznaję. - Cóż… - Dane kołysze się w przód i w tył na stopach. - Taa, cóż… na wypadek, gdybym nie miała szansy zobaczyć się z tobą przed wyjazdem, to od razu powiem, że było świetnie. – Podchodzę do niego i przytulam go. - Hej, jeśli ponownie odwiedzisz zachód, to zadzwoń, a wyskoczymy na

jakiś lunch czy coś. Przytakuję, kiedy otwiera drzwi. - Baw się dobrze w Paryżu. - Będę, dzięki! Drzwi się zamykają i odwracam się. Lautner opiera się o ścianę w kuchni z dłońmi wetkniętymi w kieszenie. - Zostań ze mną. Nie potrafię odczytać jego twarzy, ani tonu głosu. „Zostań” to trochę mało jasne, więc nie wiem jak wiele mam się w tym doszukiwać. - Zostać? - Do czasu, aż będziesz musiała jechać. – Opuszcza oczy na ziemię. Jest tak duży i silny, a jednak w tej chwili widzę smutną bezbronność, która szarpie moimi emocjami, sercem, moją determinacją. - To tylko pięć dni. Przytakuje. - Wezmę tyle, ile mogę dostać. - Jestem pewna, że Elizabeth i Trevor będą oczekiwali, że zostanę tu do wyjazdu. Co mam im niby powiedzieć? „Hej, poznałam takiego jednego faceta, który zwalił mnie z nóg kwiatami, ciastem i słodką herbatą. Uprawialiśmy w waszym łóżku niesamowity seks, i och, tak przy okazji, zamierzam zatrzymać się u niego, a nie u was, do czasu, aż wyjadę do Paryża”. Uśmiecha się znacząco. - Taa, coś w tym stylu. Poza tą częścią o cieście i słodkiej herbacie… to trochę zbyt osobiste. Nie sądzisz? Walczę, aby utrzymać poważną minę. Elizabeth i Trevor wytrącili mnie z równowagi swoim wcześniejszym powrotem, a teraz Lautner robi mi to samo. - Jeśli z nimi nie zostanę, to powinnam spróbować zmienić bilety i polecieć do domu, by zobaczyć się z tatą. Odpycha się od ściany i niweluje dystans pomiędzy nami. Zamykam ociężałe powieki, kiedy pieści moje policzki. Delikatnie sunie kciukiem po mojej dolnej wardze. - Nie chcesz ze mną zostać? Czy nie sądzisz, że powinnaś? Nadal nie ma na sobie koszulki, i przysięgam, że czuję promieniujące z jego skóry ciepło, które woła do mnie jak ciepłe słońce. Pochylam się i obejmuję go rękoma. Czas zbyt szybko mija. Powinnam mu powiedzieć, że pięć dni nie miałoby znaczenia. Powinnam wrócić do domu i spędzić czas z tatą. Powinnam pozwolić, aby doszło do zawodu miłosnego, aby mogło rozpocząć się leczenie złamanego serca. Powinnam… powinnam… powinnam. Historia się powtarza. Pierwszego dnia, kiedy Lautner zaprosił mnie na plażę, mój umysł przewijał powody, dla których nie powinnam była jechać, a jednak zignorowałam każdy jeden z nich. - Pójdę się spakować. **** Pakuję się, kiedy Lautner karmi Swarleya. Notatka, którą zostawiam Elizabeth i Trevorowi jest krótka, ale przynajmniej nie będą się o mnie martwili. Jednakże moja droga ciotka Elizabeth tak łatwo nie popuści. Spodziewam się od niej telefonu jutro rano z żądaniem, abym wszystko jej powiedziała. Witajcie w domu. Mam nadzieję, że Trevor czuje się lepiej. Zatrzymam się u przyjaciela do czasu wylotu do Paryża. Napiszcie do mnie, kiedy to przeczytacie, abym wiedziała, że dotarliście bezpiecznie i Swarley dostanie rano jedzenie. Kocham, Sydney. - To wszystko? – Lautner wskazuje na moje dwie, duże walizki, małą torbę podręczną, torbę na komputer i torebkę, które ułożone są przy drzwiach. - Jep. - Wyniosę to na zewnątrz, a ty sprawdź, czy wszystkie drzwi są pozamykane i wszystko jest powyłączane. Przytakuję i odwracam się w stronę kuchni, znajdując tam Swarleya.

- Hej, kolego. – Kucam, a on pada na bok jak kłoda i macha w powietrzu łapami. Swarley nie ma wstydu, kiedy czuje, że zbliża się drapanie po brzuszku. – Jadę, ale za kilka dni wrócę się pożegnać, zanim wyjadę na dobre. Pamiętaj, spanie na łóżku nigdy się nie wydarzyło, więc nie wpakuj mnie w tarapaty i nie kładź nawet łapy na kołdrze. Zrozumiano? I wracasz z powrotem do psiego jedzenia. Wiem, że to do dupy, ale to cena, którą musisz zapłacić za kilka tygodni raju. - Wypuszczam podszyte emocjami westchnienie. – Ja także rezygnuję z czegoś niesamowitego, więc nie jesteś sam. - Gotowa? Podskakuję na dźwięk głębokiego głosu Lautnera. Czeka na progu kuchni. Wstaję i odchrząkuję. - Taa, jestem gotowa. – Biorę głęboki oddech i mentalnie żegnam się z kolejną przygodą, jako opiekunka domu. Po wyjeździe z podjazdu, Lautner przerywa ciszę, która zaległa pomiędzy nami od wyjścia z domu. - Głodna? Śmieję się, zastanawiając się czy słyszał moje wściekłe burczenie w brzuchu. - Umieram z głodu. Ale wyglądam i czuję się paskudnie po całym tym sprzątaniu. Nie ma mowy, abym poszła gdziekolwiek, aby coś zjeść. Podaje mi telefon z numerem już widniejącym na wyświetlaczu. - Chińszczyzna na wynos? Biorę jego telefon i uśmiecham się. - Brzmi idealnie. Docieramy do mieszkania Lautnera co najmniej trzydzieści sekund przed dostawcą jedzenia. To mój pierwszy raz, kiedy jestem u niego. - Jedzenie, a potem prysznic? – Wyciąga pudełka z siatki. - Zdecydowanie. – Zataczam powolny obrót. – Twoje mieszkanie jest… zaskakujące. – Rozglądam się po dużej, otwartej przestrzeni wypełnionej szarą, tapicerowaną kanapą, na której znajdują się ciemnoczerwone, białe i czarne poduszki i prostokątnym stolikiem z białym blatem i czarnymi, stalowymi nogami, który stoi na dużym, biało-czarnym, perskim dywanie. Reszta podłogi składa się z szerokich, ciemnych desek. Ściany pomalowane są na jasny, szary kolor i wiszą na nich oprawione w ramki, abstrakcyjne malowidła i fotografie. - Zaskakujące? Jak to? – pyta, unosząc butelkę piwa. Przytakuję i oboje zasiadamy na sofie, by zjeść. - Jest bardzo w stylu Crate&Barrel.*17 - Nie lubisz Crate&Barrel? – Bierze duży łyk piwa. *17 Taki sklep z meblami i wyposażeniem wnętrz. - Kocham. Sądzę, że wyobrażałam sobie bardziej gniazdko kawalera. No wiesz, stara, skórzana sofa, krzesła w stylu dużych puf z logo drużyn sportowych, w rogu ławeczka do wyciskania i telewizor jakieś dziesięć razy większy niż ten, który masz na ścianie, oprawione w ramki koszulki sportowe, dziewczyny pin up… Lautner parska śmiechem. - Opisujesz mój pokój w akademiku na pierwszym roku studiów. Wydoroślałem trochę od tamtej pory. Przełykam smażony ryż z warzywami i ocieram usta papierową serwetkę. - Jest tutaj także czysto. Masz świra na punkcie porządku? Kręci głową. - Nie. Po prostu nie przebywałem tu na tyle często, abym mógł narobić bałaganu. Jem dwa, a czasami wszystkie trzy posiłki w szpitalu. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz siedziałem na tej kanapie. Kiedy wracam do domu, to albo idę prosto do łóżka, albo pracuję na komputerze przy kontuarze. Zobaczysz, że mam niepościelone łóżko, a na podłodze w szafie znajdziesz może nawet skarpetki. - Żadnego współlokatora? - Caden i ja kiedyś wynajmowaliśmy razem dom, ale potem jego

narzeczona zdecydowała, że także się wprowadzi, więc wtedy zacząłem szukać własnego kąta. - W trójkę jest tłoczno? - Coś w tym stylu. – Wzrusza ramionami. - Żadnych własnych, mieszkających tu dziewczyn? – Wkraczam na temat, na który nie jestem pewna, czy chcę rozmawiać, ale nie mogę powstrzymać ciekawości. - Mieszkających? Nie. Miałem kilka, które usiłowały się wprowadzić. - Usiłowały? – Przechylam głowę na bok i uśmiecham się z ciekawością. - Jakiś ciuszek tu, szczoteczka do zębów tam, a potem kosmetyczka i dodatkowa para butów… a wszystko to robione ukradkiem. - O jak dużej ilości dziewczyn rozmawiamy? Cholera jasna! Słowa wyszły mi z ust i nie mogę ich cofnąć. - Syd, zostawiasz mnie za pięć dni. Czy to ważne? – Opuszcza oczy na talerz. Następuje zmiana w luźnym uczuciu, towarzyszącym naszej rozmowie. Mój nieuchronnie zbliżający się wyjazd na stałe, jest ciągle obecnym faktem, wokół którego krążymy. Ten komentarz „zastawiasz mnie” także trochę kłuje. Odstawiam na stolik na wpół puste opakowanie z jedzeniem i robię łyk piwa. - Nieważne. Prz… przepraszam. Nie wiem, dlaczego zapytałam. – Wstaję i rozglądam się. – Gdzie jest łazienka? Myślę, że wezmę szybki prysznic, jeśli to okej? - Syd… Kręcę głową i unoszę rękę. - Nie. Jest dobrze. Naprawdę. Wezmę po prostu prysznic. Jego zmarszczone brwi i zgarbiona postawa powodują, że wkurzam się na siebie. Bez powodu postawiłam go w niezręcznej pozycji. Ja i te moje głupie pytania. Chwytam spod drzwi mniejszą walizkę i biorę ją ze sobą. - Pierwsze drzwi po prawej. Czyste ręczniki znajdują się w szufladzie pod umywalką – woła. - Dzięki. – Zamykam drzwi i opieram się o nie. – Co ty do cholery robisz, Sydney? Jeezu, pięć, pieprzonych dni dzieli cię od wejścia na pokład samolotu, i teraz zdecydowałaś się zacząć pytać o jego przeszłe związki. – Spoglądam w górę i widzę w lustrze szaloną dziewczynę, która gada sama do siebie – zmierzwione włosy, zero makijażu, całkowicie zagubiona. Skanując łazienkę, nie potrafię powstrzymać uśmiechu. Wszystko jest czyste, a jednak nie mógł wiedzieć, że wyląduję tu dziś wieczorem. - Jak cholera nie masz świra na punkcie czystości. Włączam wodę pod prysznicem i rozbieram się. Wtedy słyszę pukanie do drzwi. Łapię ręcznik i gorączkowo się nim owijam. - Uch… tak? Drzwi się otwierają. - Z nami dobrze? – Jego głos jest ostrożny. Spodziewam się machającej w powietrzu białej flagi. Przytakuję, czując się głupio przez to, że wyszłam. Lautner się szczerzy i wchodzi do środka, zatrzaskując za sobą drzwi. - Pomyślałem, że możemy oszczędzić wodę. – Ciągnie za ręcznik, odsuwając go ode mnie. – Co to? Jesteś dziś nieśmiała? Przewracam oczami. - Nie wszyscy są tak pewni siebie jak prowodyr „klubu zapalonego sportowca”. - Prezes, a nie prowodyr – mówi z zarozumiałym uśmieszkiem, ściągając przez głowę koszulkę. - Jak twój klub oceniłby mnie? Wychodzi ze spodenek i bokserek. Potem odgarnia mi włosy na plecy, zaciska usta i krzyżuje ręce na piersi. - Cóż, powiedziałbym… - Chwila! Musisz wyobrazić sobie mnie bez nich. – Wskazuję na piersi. – Nie miałam ich wtedy. Nie miałam także długich włosów i pamiętaj, że jadłam

owady i tego typu gówno. Przesuwa ręce na biodra i kręci głową. - Zero cycków, fryzurka na Piotrusia Pana i wystające ci spomiędzy zębów odnóża owadów? Nie przeszłabyś wstępnych eliminacji. Opada mi szczęka. - Świnia! – Piorunuję go wzrokiem i wchodzę pod prysznic. Zanim pierwsze krople wody opadają mi na stopy, jego nagie ciało przyciska się do moich pleców. - Świnia? Myślisz, że jestem świnią? Próbuję wykręcić się z jego żelaznego uścisku, ale chichot pozbawia mnie wszelkich sił. - Pragniesz mnie tylko dla mojego ciała. To naprawdę boli. Głośny śmiech opuszcza jego klatkę piersiową i wypełnia pomieszczenie. Odwraca mnie w swoją stronę. Łapie moje nadgarstki i opiera je sobie o pierś. - A do czego ty mnie pragniesz? – Jego uniesiona brew mówi „przyganiał kocioł garnkowi”. On jest wizualnym orgazmem, erotycznym dziełem sztuki. Chcę go sfotografować, namalować go i wyrzeźbić. Jest moją muzą. - Gdybym mogła zabrać ze sobą cząstkę ciebie, to byłyby to te twoje pieprzone oczy Meduzy. - Pieprzone oczy Meduzy? – Chichocze. - To tylko oczy. - Nie dla mnie. – Przesuwam dłonie w górę jego piersi i wokół szyi, przyciągając go do siebie. Woda spływa wokół nas kaskadą, spowijając nasze ciała intymnością i zmysłowością. Sunie dłońmi poprzez moje krzywizny – piersi, biodra, tyłek. Łapię jego erekcję i powoli pocieram. Kocham jęk, który uwalnia w moje usta, kiedy nasze języki tańczą ze sobą. Kocham, że mu to robię. Kocham to, że wielbi moje ciało z czułym uznaniem. Kocham w tym facecie wszystko. - Sydney… - Głowa opada mu do tyłu, kiedy ześlizguję się w dół jego ciała, na kolana, i biorę go do ust. – Jezu… - Oddech mu się rwie, a mięśnie brzucha napinają. Nie mogę wziąć go do ust całego, ale to nie wydaje się mieć znaczenia. Otwiera usta, a dłonie przyciska do ściany prysznica. Spojrzenie skupione mam na jego twarzy. Kiedy uchyla ociężałe powieki, uśmiecham się i kilkukrotnie okrążam językiem główkę. - Przestań… Sydney… Biorę go tak głęboko jak mogę, po czym wypuszczam i szybko powtarzam tę czynność, ssąc i drażniąc językiem każdy centymetr jego długości. Uwalniam go i oblizuję usta. - Jesteś pewien, że chcesz abym przestała? Wiem, że zbliża się do orgazmu przede mną, i nigdy nie czułam się tak seksowna. Jego półprzymknięte oczy wpatrują się we mnie gorąco. Łapie mnie za włosy i myślę, że zamierza przyciągnąć mnie z powrotem do swojej pulsującej erekcji, ale pociąga mnie delikatnie w górę, aż wstaję. Kontrola Lautnera osiągnęła punkt krytyczny. Sunę w górę jego ciała i ledwo jestem w stanie opleść go nogami w pasie, zanim się we mnie wbija. Wykrzykuję jego imię, kiedy jego najazd całkowicie mnie wypełnia i rozciąga. Potrzebuję chwili, aby się przyzwyczaić, ale nie jest teraz w cierpliwym nastroju. Plecy przyciśnięte mam do ściany, a on się we mnie wbija. Obejmuję go za szyję, i po prostu się trzymam. Zwiększa tempo, ramiona ma napięte i wypełnia mnie ciepło, kiedy we mnie nieruchomieje. - Sydney! – Opuszcza czoło na moje ramię, a ja kołyszę biodrami w jego stronę. - Proszę… nie przestawaj! Jestem cholernie blisko, ale jeszcze nie całkiem w tym miejscu. Kontynuuje powolne, głębokie pchnięcia, i zasysa do ust mój sutek. - Nie przestawaj, już pra…wie. – Chwytam się go w desperacji, kiedy spycha mnie z krawędzi. – Achh… o Boże! – wrzeszczę, wbijając mu paznokcie w plecy. Widzę gwiazdy, a napływ doznań przyprawia mnie o zawroty głowy. – To było…

- Niesamowite… - Wzdycha, wyznaczając szlag delikatnych pocałunków od mojego ucha, do ust. Jestem totalnie wiotka. Bolą mnie nogi od ściskania jego pasa, i nie jestem pewna, czy mogę ustać. Opuszcza mnie na stopy, ale trzymam się dla wsparcia jego szyi. - Okej? – pyta z uśmiechem, który zawłada jego niebieskimi basenami nieskończoności. Przytakuję i puszczam jego szyję, ale i tak uderzam o niego ciałem. Chichocze, ale nic nie mówi. Delikatnymi dłońmi namydla mi ciało i wciera szampon we włosy. Nasze oczy od czasu do czasu się spotykają i dzielimy uśmiechy zrodzone z całkowitego uwielbienia. To piękne i bolesne, niebo i piekło, miłość i rozpacz. Rozdział 13 28 czerwiec 2010 r. - Obudź się, piękna. Uchylam lekko oko, na tyle, by zobaczyć, że nadal jest ciemno. Muszę śnić. Nie ma powodu, abym wstawała przed wschodem słońca. - Włosy seksownej bogini… Ponownie słyszę szept jego głosu. - Idealna skóra… Usta muskają moje plecy. Która godzina? – Mój zaspany głos przepleciony jest wczesnoporannym marudzeniem. - 5:30 – szepcze przy moim pokrytym gęsią skórą ciele. – Czas na śniadanie. - Nie jestem głodna – mamroczę, ukrywając twarz w poduszce. - Chodź ze mną na śniadanie. Możesz spać cały dzień, kiedy mnie nie będzie. Wsuwa dłonie pod moje ciało i przytula mnie. - Jestem chciwy. Pragnę każdej minuty. Masz szczęście, że w ogóle pozwalam ci spać. – Umieszcza mnie w siedzącej pozycji, w nogach łóżka, zapala światło w szafie i szpera w mojej walizce. - O ile sobie przypominam, to nie pozwoliłeś mi. Myślę, że w końcu odpłynęłam. Jesteś na Viagrze czy coś? Lautner klęka przede mną i zakłada mi majtki oraz spodenki. Potem podciąga mnie na nogi i przeciąga je dalej. Niechętnie je zapinam. - Ty jesteś moją Viagrą – szepcze mi do ucha, skubiąc płatek ucha. Unoszę ręce, a on zakładam mi koszulkę. - Nie potrzebuję stanika? – Unoszę w zapytaniu oczy. Cofa się i spogląda na moją klatkę piersiową. Łapie w dłonie moje piersi i przesuwa kciukami po sutkach, tworząc z nich wstydliwe szczyty. - Proszę. Idealnie. – Szczerzy się, cały z siebie zadowolony. Przewracam oczami. - Zbok. – Omijam go i wyciągam z torebki gumkę do włosów, aby związać moje potargane loki w kucyk. Klepie mnie w tyłek i wychodzi z pokoju. - Nie byłem nim zanim cię poznałem. Podążam za nim w dół korytarza. - Mnie? Bierze swoją torbę i kluczyki. Otwierając mi drzwi, zasysa dolną wargę pomiędzy zęby i przytakuje. - Mhmm, te wszystkie rzeczy, które pragnę ci robić. Pędzę w dół schodów i do wyjścia, ponieważ pomiędzy wczorajszym seks maratonem, jego komentarzem i drapieżnym spojrzeniem, czuję się jak prześladowana ofiara. Fizyczna intensywność pomiędzy nami w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin wykroczyła poza skalę i ten świat. Nie możemy się do siebie zbliżyć. Ostatniej nocy czułam, jakby chciał pochłonąć mnie całym

swoim ciałem. Lautner, zawsze taki dżentelmen, przemyka obok mnie, aby otworzyć mi drzwi samochodu. - Rycerski… tak bardzo rycerski. – Mrugam do niego i wskakuję do środka. Pochyla się i całuje mnie. Ten pocałunek jest miękki, powolny, cierpliwy i wypełniony czymś, czego nie przyznam. Uwalnia moje usta i patrzy na mnie, naprawdę na mnie patrzy. Pieprzone niebieskie tęczówki rozbierają mnie do cna. - Kocham cię. Ałć! Dlaczego te dwa słowa tak mocno tną? Przełykam gulę emocji, która utworzyła mi się w gardle. Bez względu jak głośno te słowa krzyczą w mojej głowie… i sercu, nie mogę ich wypowiedzieć. Mrugam, aby przetrwać ten łzawy, sentymentalny moment, i jedyne, co robię, to przytakuję. Smutny uśmiech na jego twarzy potęguje ból. Opuszcza spojrzenie, a uśmiech mu blednie. Zamyka moje drzwi i jedziemy w ciszy do kawiarni. Zamawiamy nasze zwyczajowe ciasto wiśniowo-migdałowe – nadal ciepłe – kawę dla niego i herbatę dla mnie. Wita nas piękny wschód słońca, kiedy siadamy przy oknie. - Nadal się cieszysz, że wybrałeś pediatrię? – przerywam niekomfortową ciszę. Sączy swoją ciepłą kawę. - Absolutnie. Lekarze, z którymi pracuję są świetni. Wiele się słyszy o koszmarze, którym jest pierwszy rok stażu, ale póki co, czuję się jak członek zespołu. Mam wiele do przyswojenia, ale kocham to. To nie są płaczące cały dzień dzieci, ani nic w tym stylu. Mogę mieć dziesięciu trudnych pacjentów, ale ten jeden, z którym nawiążę kontakt, ten, którego zaufanie zyskam sprawia, że wszystko inne znika. Oczywiście, że kocham Lautnera. Gdyby już nie skradł mi serca, zamknął go i wyrzucił klucz, to te słowa, same w sobie, dokonałyby tego. Jestem albo ogromnie ambitna, albo niesamowicie głupia, przez to, że od niego odchodzę. Uśmiecham się. - Mogłabym przez cały dzień słuchać jak tak mówisz. Spogląda na zegarek. - Niczego bardziej bym nie chciał, jak spędzić z tobą cały dzień, ale… Kończę ostatni kęs ciasta, a następnie zabieram torebkę i herbatę. - Ale musisz zająć się dzieciakami, które cię potrzebują. Wstaje, po czym przyciąga mnie do boku i wychodzimy z kawiarni w stronę 4Runnera. Po tym jak odwozi mnie do swojego mieszkania i daje mi klucze, zostawia mnie z pocałunkiem na ustach, który będę czuła przez resztę dnia. *** Dzwonię do Elizabeth. Po otrzymaniu od niej zeszłej nocy wiadomości wiem, że dotarli bezpiecznie do domu i umiera, aby ze mną pogadać. Trochę po 13:00 odbiera mnie spod domu Lautnera i zabiera na lunch. Jest starsza od taty o dziesięć lat, ale jest bardzo na czasie i wolna od uprzedzeń. W czasie drogi do restauracji wałkujemy szybko temat tego, co działo się w domu i ze Swarleyem, kiedy ich nie było. Ale w chwili, kiedy już siedzimy z menu w dłoniach, Elizabeth ma tylko jedną rzecz, na temat, której chce rozmawiać. - Wyduś to, młoda damo. Uśmiecham się i wzruszam nonszalancko ramionami, udając, że czytam menu. - Wydusić co? Chwyta za moją kartę dań i odciąga ją od mojej twarzy. - Ten „przyjaciel” u którego się zatrzymałaś. Zakładam, że to on?

- Taa, facet od basenów. Przechyla głowę na bok i mruży oczy. Nie mogę już dłużej tego w sobie trzymać. Ta historia naprawdę jest świetna, no, z wyjątkiem zakończenia, które trzeba jeszcze napisać, ale wiem, dokąd zmierza. Wszystko jej opowiadam, no prawie wszystko. Kiedy kończę, wygląda na zszokowaną. - Sydney Ann Montgomery, proszę, powiedz mi, że zamierzasz poślubić tego faceta. Nie daję rady utrzymać kontaktu wzrokowego. Owijam nerwowo włosy na palce i skręcam je. - Za kilka dni wylatuję do Paryża. - No i? To nie tak, że się tam przeprowadzasz. - Prawda. Ale zamierzam kontynuować pilnowanie domów przez kolejny rok, co zmusi mnie do podróżowania, co miesiąc w inne miejsce, po czym, następnej jesieni, rozpoczynam studia magisterskie. Lautner jest po prostu… Elizabeth odsuwa talerz, opiera ręce na stole i pochyla się do przodu. - Tylko czym? Kręcąc głową, śledzę palcami wzór na obrusie. - Odpowiednim facetem, w niewłaściwym czasie. - Więc, tak po prostu zamierzasz wyjechać. Odejść, ponieważ wyczucie czasu nie jest idealne? Szybko na nią spoglądam. - Idealne? To nie mieści się nawet w tym samym spektrum, co „idealne”. Mam dwadzieścia trzy lata i pewnie nie skończę studiów i nie otrzymam pierwszej oferty pracy do czasu, aż będę miała niemal trzydziestkę na karku. Lautner skończy staż za trzy lata, i będzie gotowy na małżeństwo, dzieci… prawdziwe życie. A nie na jakiś długodystansowy związek ze studentką. Rozpocznie pewnie własną praktykę lekarską, a kiedy skończę szkołę, to gdzie będę? Będę szukała pracy w pobliżu? Wiesz jak ciężko będzie mi znaleźć wymarzoną pracę, nawet, jeśli będę skłonna pojechać gdziekolwiek będę musiała, a co dopiero, jeśli ograniczę się do przestrzeni osiemdziesięciu kilometrów? To nigdy by nie wyszło. W końcu któreś z nas zaczęłoby mieć pretensję do tego drugiego. To po prostu nie… to nie wyjdzie. - Czy ta praca, dla której wracasz do szkoły, naprawdę jest twoim marzeniem? – Głos Elizabeth jest cichy, niepewny, nawet współczujący. - Kocham sztukę, a zostanie kustoszem w największym muzeum lub galerii byłoby niesamowitą okazją… pracą marzeń. - Twoją pracą marzeń? - Oczywiście, że moją pracą marzeń. Gdyby było inaczej, to dlaczego miałabym przechodzić przez te wszystkie prace by oszczędzić kasę na szkołę, a potem skazać się na wyczerpującą naukę i długie godziny studiów magisterskich? Klepie się palcem w brodę. - Nie jestem pewna. Ale jesteś moją bratanicą i kocham cię jak córkę, więc twoje szczęście jest dla mnie ważne. Czasami odnajdujemy szczęście, kiedy najmniej się tego spodziewamy. Nie chciałabym po prostu patrzeć, jak cię to omija. Praca opłaca nasze rachunki i zapewnia nam poczucie realizacji w życiu. Ale praca cię nie kocha i nie pociesza. Nie zabiera cię na plażę, ani nie przynosi kwiatów, czy ciasta. Nie trzyma cię w nocy i nie sprawia, że czujesz się piękna. Nie wiem jak odpowiedzieć. Jej słowa mogą mieć pewną wartość, ale w tym momencie nie są pocieszające. Zostawia na stoliku pieniądze i wstaje. - Ale masz rację, Sydney. Jesteś młoda, a podejmowanie decyzji zmieniających życie po tym, jak znasz faceta zaledwie miesiąc, jest pewnie szalone. Wstaję i szczerzę się. Wiem, co tak naprawdę ma na myśli, ale daje mi wyjście. Wymówkę, aby wyjechać i nie czuć się jak totalna idiotka. Podrzuca mnie z powrotem do mieszkania Lautnera i przytula mnie mocno.

- Kocham cię, skarbie. Cokolwiek postanowisz, będzie to właściwa decyzja. Bez żalu, okej? Bezpieczna w jej ramionach, pozwalam opaść kilku zabłąkanym łzom. Czeka ich cała powódź, ale są zachowane na długi lot do Paryża za cztery dni. *** Resztę popołudnia spędzam na bawieniu się zdjęciami na laptopie. Potem odpowiadam na maila od przyjaciółki ze studiów, która pyta, czy będę jej fotografem na weselu, które odbędzie się jesienią. Tak się składa, że wypada ono w weekend, kiedy będę w domu, pomiędzy pilnowaniem domów, więc się zgodziłam. To łatwa kasa, a ja muszę zaoszczędzić ile się da. O 19:00 znów jestem głodna, ale nie jestem pewna czy zjeść coś, czy czekać na Lautnera. Dostałam przedsmak tego, jak to jest być z lekarzem i to jest do dupy. Ale znów, on jest zajęty stażem, a ja obecnie jestem bezrobotna. Po przegrzebaniu szafek w kuchni, znajduję batoniki zbożowe i jem jeden, który pomaga mi przetrwać. Moje znudzenie zamienia się w ciekawość, i łapię się na tym, że jestem w jego pokoju, węsząc po kątach. Otwieram szafkę nocną i znajduję kilka książek, thrillery, trochę drobniaków i opakowanie prezerwatyw. Otwarte opakowanie prezerwatyw. Wiem, że żadna z nich nie została użyta ze mną, więc teraz zastanawiam się jak długo je ma, i z kim ich użył. Zanim mój mózg ma szansę racjonalnie pomyśleć, liczę pozostałe gumki. Zostały cztery, a w opakowaniu było dziesięć. Data ważności jest długa, więc nie mogą być takie stare. - Węszymy? Straszy mnie znajomy, kobiecy głos. - Claire. Stoi w drzwiach i wpatruje się w moje kolana. Spoglądam w dół i wpycham prezerwatywy do pudełka. - Jak się tutaj dostałaś? – Odkładam gumki do szuflady drżącymi dłońmi. Unosi breloczek na klucze, na którym wisi ich kilka. Dlaczego do cholery doktor Brown ma klucz? - Czy Lautner wie, że tutaj węszysz? – Usta układa w wąską, stanowczą linię, a samozadowolenie zmieszane z odrobiną ostrzeżenia, które słyszę w jej głosie, powoduje, że czuję się jak zabłąkane dziecko. Wstaję i podchodzę do niej. Cofa się z każdym krokiem, który stawiam, aż znajdujemy się w salonie. - Czego chcesz? – Chwytam telefon i zaczynam się nim bawić, by wyglądać na zajętą i nieporuszoną jej wtargnięciem. - Lautner powiedział, że mogę pożyczyć kilka książek do badań. - Cóż, nie wiem gdzie one są, może… Kroczy dumnie z powrotem w kierunku jego sypialni. - Są na półce, w pokoju. Jestem pewna, że znam jego sypialnie lepiej niż ty. Jestem cholernie nieprzygotowana na tę rozmowę. Ona ma klucze i wchodzi sobie tutaj bez pukania. A teraz robi subtelne insynuacje, że jest pomiędzy nimi coś więcej, niż wiem. Doktor Brown wraca, pyszniąc się i trzymając w rękach kilka książek. - Były dokładnie tam, gdzie zapamiętałam, że się znajdowały. Kręcę głową i marszczę nos. - Czy coś mi tutaj umyka? Claire się śmieje. - Jestem pewna, że umyka ci wiele, więc musisz wyrażać się bardziej konkretnie. - Skończ z tymi bredniami. Umierasz, aby powiedzieć to, co sprawia, że jesteś tak cholernie wkurzona. Chodzi o to, że Lautner jest ze mną, a nie z tobą? Piorunuje mnie wzrokiem i wiem, że trafiłam w czuły punkt, ale szybko bierze się w garść i ironiczny uśmieszek rozkwita jej na twarzy.

- Nie schlebiaj sobie. Nie dostajesz niczego, czego ja nie miałam. Różnica polega na tym, że ty wyjeżdżasz, a ja zostaję. O czym ona gada? Przewraca mi się w żołądku, a ból gardła miesza się z ciężarem, który czuję w piersi. Nie wiem jak odpowiedzieć. Jestem na nią zła za te żądlące słowa, czy na Lautnera za to, że nie podzielił się ze mną tym kawałkiem informacji? Czy ja w ogóle wiem, o czym ona gada, czy wyciągam błędne wnioski? Boże, niedobrze mi. - Co ty mówisz? – Zaciskam wargi, unikając kontaktu wzrokowego. - Och skarbie. Nie powiedział ci, prawda? Cóż, powinnam się wstydzić tego, że puściłam parę z ust. Ryzykuję spojrzenie na nią. Macha lekceważąco dłonią w powietrzu. - Z rozkoszą zostałabym, i podzieliła się z tobą wszystkimi szczegółami, ale mam ważniejsze rzeczy do roboty. – Kiedy sięga po klamkę, odwraca głowę do tyłu i posyła mi ostatni uśmieszek. – Miło było cię poznać. Gapię się w telefon, a chęć zadzwonienia do Avery jest przytłaczająca. Dlaczego czuję się, jakbym nakryła Lautnera na posuwaniu innej laski? Ogarnięcie umysłem idei Lautnera i Claire przyprawia mnie o mdłości. Nie zdradził mnie. To musiało się zdarzyć zanim mnie poznał, ale i tak boli. Dlaczego poczułam się jak intruz, kiedy wlazła tu bez pukania? Dlaczego to ma znaczenie, skoro wyjeżdżam za cztery dni? Nie dzwonię do Avery. To jest coś, z czym mogę poradzić sobie sama. Technicznie, nigdy mnie nie okłamał. Nie ma potrzeby, by wspominać o wizycie doktor Brown. Lautner ma dwadzieścia siedem lat, oczywiście, że ma historię. Ja także ją mam. Wszystko będzie dobrze. Nie ma powodu, dla którego nie miałabym być w stanie przeżyć tych następnych kilku dni nie wspominając o dzisiejszym incydencie. Przypominam sobie o prezerwatywach, które odłożyłam do szuflady w jego sypialni. Sześć gumek, no i co z tego? Może nie zużył ich z tą samą osobą. Och Boże! Nie, nie chcę myśleć o Lautnerze jak o kolesiu, który sypia, z kim popadnie. Lepiej myśleć, że wykorzystał je z tą samą dziewczyną. Kurwa! Nie, to też nie jest dobre. To wyglądałoby na związek. Kochał ją? Może kochał ją bardziej. - Sydney! Po prostu odpuść. Taa, tak lepiej. Gadam do siebie jak pieprzona, szalona laska. Samotne utknięcie w mieszkaniu Lautnera nie jest dobre. Zauważam plastikowe pudełko stojące na ziemi, w kącie szafy, więc wyciągam je i otwieram wieko. Jest wypełnione zdjęciami, trofeami, i jego poskładanymi koszulkami sportowymi, zarówno z liceum, jak i ze studiów. Zakładam na siebie koszulkę ze Stanford, w której pływam. Podciągam jej przód do nosa i wącham. - Pot, krew i brud. Podskakuję, a serce niemal mi zamiera. Lautner stoi w drzwiach. Czuję się, jakbym totalnie wścibiała nos w nieswoje sprawy. Przyłapał mnie na przeglądaniu jego osobistych rzeczy, przekroczyłam wszelkie granice o wiele kilometrów. - Szlag, wystraszyłeś mnie. Ja… tylko… Boże, przepraszam. Byłam znudzona i ciekawa i … Kręci głową i podchodzi do mnie. Motam się, aby zdjąć jego koszulkę. Zabiera ją ode mnie i podaje mi drugą dłoń. Spoglądam na nią przez sekundę, po czym ją przyjmuję. Podciąga mnie na nogi. - Zdejmij ciuchy – żąda. Marszczę brwi. - Hm? - Słyszałaś. – Głos ma głęboki, ale nie wkurzony. Plątanina emocji przebiegająca mi przez głowę bierze w posiadanie moją zdolność do racjonalnego myślenia. Ściągam ubrania, pozostawiając tylko majtki. Przechyla głowę z boku na bok. - Kontynuuj. Wzdycham i przewracam oczami, ale ściągam bieliznę. Ponownie

zakłada na mnie swoją koszulkę. Opada mi niemal do kolan. Nie umyka mojej uwadze namiot w jego spodenkach. - Tak, cieszę się, że cię widzę. – Szczerzy się i pochyla, więżąc moje usta. Mruczę z satysfakcją, podczas gdy jego język eksploruje znajome terytorium. Łapie w dłonie moją twarz i odsuwa się, pozostawiając mnie bez tchu i z zawrotami głowy. – W tej koszulce zdobyłem wiele punktów, ale dziś wieczorem będzie świadkiem tego, jak pobiję kilka nowych rekordów. Chodźmy zjeść. Klepie mnie w tyłek, po czym idzie do kuchni. Jestem wstrząśnięta z powodu zmieszania, pożądania, podekscytowania i szczątkowego zażenowania wywołanego przyłapania na gorącym uczynku. Jednak wydaje się, że zazdrość jest uczuciem, które zwycięża. Wizualizuję sobie Claire w jego koszulce sportowej, rozwaloną na jego łóżku, która przepytuje go do testu, podczas gdy jego usta i dłonie dotykają jej tak, jak mnie. Zamykam oczy i usiłuję wytrząsnąć te obrazy z głowy. Kiedy wchodzę do kuchni do mojego nosa dociera zapach pizzy. Lautner zabiera z lodówki dwa piwa, kiedy unoszę wieko pudełka. - Och mój Boże. Jesteś. Najlepszy! Kocham pizzę taco. Odstawia piwa na blat i przyciąga mnie do piersi. - A ja kocham ciebie w mojej koszulce… tylko w mojej koszulce. – Wsuwa mi pod nią chłodne od piwa dłonie i łapie mnie stanowczo za tyłek. Pewnie kolego, miewałeś takie chwile także z Claire? - Doktorze Sullivan, jesteś perwersyjnym draniem. Zsuwa dłonie z mojego tyłka, pod nogi i podnosi mnie bez wysiłku. Moja naga płeć ociera się o wybrzuszenie w jego spodniach. - Doprowadzasz mnie do szaleństwa. Kiedy jestem przy tobie muszę tłumaczyć się niepoczytalnością. – Przygryza moją dolną wargę i wciąga ją pomiędzy zęby, warcząc nisko. Stawiając mnie ponownie na ziemi, wygina usta w swoim popisowym, seksownym i cholernie zarozumiałym uśmiechu. Całe moje ciało rumieni się z zawstydzenia, kiedy zauważam, na co patrzy. Wilgotne miejsce na jego szortach, które po sobie pozostawiłam. - Mogę już nigdy więcej nie wyprać tych spodenek. Strzelam w niego spojrzeniem, stojąc ze skrzyżowanymi nogami i bawiąc się włosami. - Naprawdę wiesz jak mnie zawstydzić. Podaje mi piwa i zabiera pudełko z pizzą, talerze i widelce. - Nie powinnaś być zażenowana. Jesteś seksowna jak diabli, Syd, i… Następuje pukanie do drzwi. Lautner odstawia wszystko na stolik obok sofy. Siadam szybko, mając nadzieję, że tył kanapy zakryje mnie przed widokiem od drzwi. Koszulka wszystko zakrywa, ale nie ma wątpliwości, że jestem pod nią naga. - Hej, Sully. Claire została wezwana do szpitala. Właśnie otworzyłam tę butelkę Zinfandel, chcesz spędzić ze mną trochę czasu? - Właściwie… - Mmm… czy ja czuję pizzę? Odwracam się w stronę głosu za mną. Za kanapą stoi blondynka z kręconymi włosami, wielkimi cyckami, mająca na sobie krótkie spodenki i top bez ramiączek, który odsłania jej pępek udekorowany tatuażem róży. Wstaję i patrzę w jej duże, brązowe oczy, które badają każdy centymetr mojego ciała. - Och… nie zdawałam sobie sprawy, że masz towarzystwo. Lautner nadal stoi przy drzwiach, przytrzymując je otwarte. - Tak, mam towarzystwo. – Brzmi na zirytowanego, ale jego uprzejmy uśmiech tego nie ukazuje. Laska krzyżuje ramiona na piersi, wypychając cycki bliżej brody. - Cóż, nie zamierzasz nas sobie przedstawić? Przyszpilam Lautnera do drzwi moim zmrużonym spojrzeniem. Spogląda w górę i wydmuchuje rozdrażniony oddech, który dźwięczy mu na ustach. - Rose, Sydney. Sydney, Rose. - Och, więc to ty jesteś Sydney. – Otwarcie się na mnie gapi. –

Interesujące. – Wykręca usta. Doskonale widzę, dlaczego przyjaźni się z doktor Brown. Więc ona także była z Lautnerem? - Wiec jesteś Rose? Tak wiele o tobie słyszałam – mówię ze sztucznym uśmiechem i dorzucam dodatkowo trzepotanie rzęs. - Tak? – pyta z piskliwym entuzjazmem w głosie – brodę uniosła w górę, ramiona ściągnęła w tył, a cycki wypięła do przodu. - Tak, Lautner właśnie mówił, że ma nadzieję, iż razem z Claire zajmiecie się dziś swoimi sprawami, podczas gdy on będzie pieprzył mnie na kanapie, blacie w kuchni, przy ścianie w korytarzu i oczywiście, przywiązaną do jego łóżka. Rose sapie słyszalnie, zasłaniając dłonią usta, a jej szeroko otwarte oczy wędrują pomiędzy mną i Lautnerem. Mięsień w jego szczęce drga, a usta drżą, kiedy powstrzymuje uśmiech. Rose się odwraca i stukając szpilkami, wychodzi z mieszkania. - Rose, czekaj… - woła za nią Lautner, ale unosi rękę w górę i obrażona wraca na górę. Lautner zamyka drzwi i opiera się o nie z założonymi na piersi rękoma. Biorę łyk piwa i odwracam się do niego plecami. - Zdajesz sobie sprawę, że po twoim wyjeździe będę musiał sobie radzić z dwoma, bardzo wkurzonymi sąsiadkami mieszkającymi na górze. Wzruszam ramionami. - Jestem pewna, że znajdziesz sposób na załagodzenie sytuacji z nimi. Siada obok mnie i przesuwa palcami po moich gołych nogach. - Lepiej, żebyś zdawała sobie także sprawę, że jestem słownym facetem. Więc jeśli powiedziałem, że zamierzam „pieprzyć cię na kanapie, blacie w kuchni, przy ścianie w korytarzu i, moje ulubione… przywiązaną do mojego łóżka” – spogląda na zegarek - … to lepiej już zacznę. Cierpliwość i samokontrola, o które walczyłam po wizycie Claire zaczęły chwiać się na krawędzi, kiedy Lautner wrócił do domu. Teraz poszły w zapomnienie. Podwójny cios Claire-Rose, powalił mnie na ziemię, ale pozbierałam się wściekła jak jasna cholera. - Nie ma szans. Idę pobiegać. – Wstaję i wchodzę do sypialni. - Chwila… - Jest zaraz za mną. – Jesteś zła? Rozrzucając ciuchy, znajduję szorty i stanik sportowy. - Idę tylko pobiegać. – Odrzucam jego koszulkę na bok, i zakładam swoje ubrania, nie zaszczycając go nawet jednym spojrzeniem. - Teraz? Idziesz pobiegać… teraz? Odnajduję pasujące skarpetki, wkładam stopy w buty i wiąże sznurówki. - Nie, pójdę rano. Pomyślałam tylko, że prześpię się w tym stroju. Tak! Idę pobiegać, TERAZ! Jezu, doktorze Sullivan, myślałam, że jesteś mądrzejszy. Blokuje mi drzwi, ale próbuję się obok niego przecisnąć. Zanim mogę się przepchnąć, popycha mnie na ścianę i chwyta za ręce. - Co do chuja jest z tobą nie tak? Niemile mnie zaskakujesz tym nastawieniem, i nie mam pojęcia, co do cholery zrobiłem? Popycham jego pierś, ale ani drgnie. - Niemile cię zaskakuję? Wow, to cudownie. – Walczę ponownie, by wyrwać się z jego uścisku, ale moje starania są daremne. - O czym ty mówisz? – Bruzdy na jego czole ciągle się powiększają. Otwieram szeroko oczy i pochylam głowę do przodu. - Doktor Brown, a teraz Rose, to współlokatorki latawice? Kręci głową i puszcza mnie. - Boże, Syd, jestem zbyt cholernie zmęczony, aby bawić się z tobą w te szarady, po prostu powiedz mi, o co jesteś wkurzona. – Wzdycha głęboko i przesuwa dłonią przez włosy, opierając się o ścianę po przeciwnej stronie korytarza. Krzyżuję ręce na piersi. - Dlaczego mi nie powiedziałeś, że ty i Claire byliście razem? Przygryza górną wargę i przewraca oczami w stronę sufitu. - Nie byliśmy razem, to była jedna, pieprzona, noc rok temu, po tym, jak

wyszliśmy ze znajomymi. Oboje za dużo wypiliśmy i… to był tylko głupi błąd. To wszystko. Spogląda na mnie. - Skąd w ogóle o tym wiesz? Przechylam głowę na bok i posyłam mu uśmieszek. - Claire mi powiedziała, kiedy wpadła tutaj wcześniej. Ze. Swoimi. Kluczami! Lautner opiera głowę o ścianę i zamyka oczy, a dłonie splata na karku. - To jest zwyczajnie… głupie. Dlaczego my… Tupiąc, podchodzę do drzwi. - Masz rację. To jest głupie. Moja obecność tutaj jest głupia. - Syd, czekaj! Trzaskam drzwiami i sprintem wybiegam z budynku. Nie mam pojęcia dokąd zmierzam, po prostu biegnę. To nie jogging, biegnę szybko i mocno, napędzana toksycznymi emocjami. Jeśli będę to kontynuowała, to może uda mi się zostawić to wszystko za sobą – ból, złość, zazdrość. Nie chcę nic z tego. Płuca mi płoną, a nogi odmawiają posłuszeństwa, kiedy docieram do opuszczonego parku po mojej prawej. Zwalniam do marszu i opieram dłonie na czubku głowy, walcząc, aby złapać oddech. Słony smak na moich ustach to mieszanka łez i potu. Przede mną jest ławka, zwrócona w stronę małego stawu pełnego kaczek, gęsi i kilku innych, migrujących ptaków. Opadam na nią, opieram łokcie na nogach i opuszczam głowę. Tama pęka. Szloch wstrząsa moim ciałem w niekontrolowanych falach. Jestem taka zagubiona. Moja siostra jest pięć godzin drogi stąd, tata jeszcze dalej, a mama nie żyje. Moje uczucia są tak nieracjonalne i surowe. Im bardziej próbuję je ignorować, tym głośniej na mnie krzyczą. Agonia jest paraliżująca. Jak mogę w tym samym czasie chcieć jechać i zostać? - Hej… - woła do mnie cichy głos Lautnera. Unoszę głowę i zostaję powitana przez niebieskie tęczówki. Smutne. Niebieskie. Tęczówki. Kucnął przede mną i obejmuję go rękoma i nogami. Opada na tyłek i przytula mnie do piersi silnymi ramionami. Zakopuję twarz w zgięciu jego szyi i płaczę. Opiera policzek na mojej głowie i delikatnie mnie kołysze. Ostatni raz, kiedy czułam się tak bezpiecznie, komfortowo i taka kochana był wtedy, kiedy znajdowałam się w uścisku mamy. - Przepraszam, kochanie. Wolałbym umrzeć niż cię skrzywdzić. Pociągam nosem i kręcę głową. - Nie, ja tylko… tylko… jestem ch… cholernie pokręcona. To nie twoja wina. – Biorę głęboki oddech, wstrzymuję go, a następnie powoli go wypuszczam. – Twoje życie osobiste nie jest moją sprawą i… - Przestań! – Odsuwa się i łapie w dłonie moją twarz, ocierając kciukami moje mokre od łez policzki. – O czym ty mówisz? To. My. Nic nigdy nie było dla mnie bardziej osobiste. Obnażyłbym przed tobą duszę, gdybyś mi na to pozwoliła. Rozumiesz? Czy ty w ogóle masz pojęcie, co ja naprawdę do ciebie czuję? – Twarz ma napiętą i pełną bólu. Przytakuję, przygryzając dolną wargę i mrugając wielokrotnie, by odgonić większą ilość nadciągających łez. Przyciska usta do moich warg i zamyka oczy. Życie. Jest. Cholernie. Okrutne. Puszcza mnie i przesuwa palcami po mojej szczęce, a jego oczy są jasne i pełne uwielbienia. - Powiem ci wszystko, co chcesz wiedzieć. Okej? - Okej – szepczę ze słabym uśmiechem. - Zabijasz mnie, Sydney Ann Montgomery. – Kręci głową. – Nie jestem chciwym facetem, więc to… uczucie, ciężko znieść. - Uczucie? Przytakuje. - Pragnę czegoś bardziej, niż czegokolwiek innego w życiu, ale wiem, że nie mogę tego mieć… wiem, że nie mogę mieć ciebie.

*** Jestem pijana Lautnerem. Jest moim ulubionym narkotykiem. Kiedy jestem na haju spowodowanym jego osobą, reszta świata blaknie. Czuję spokój, kiedy jestem naga, zaspokojona i w jego ramionach. - Bolą cię ręce? – Jego głos rozbrzmiewa w ciszy ciemnego pokoju. Śledzę palcami mięśnie jego ręki, którą obejmuje mnie w pasie i uśmiecham się. - Hmm, jedyną rzeczą, jaką w tej chwili czuję, jest błogość. Uśmiech, ten sam, który wywołuje dreszcze przebiegające po moim ciele, przyciska mi się do ramienia. Zastanawiam się czy wie, że uśmiech, który czuję na skórze jest moim absolutnie ulubionym. Moje oczy widzą to, co chcą, uszy słyszą to, co słyszą, ale ten dotyk, ta namacalna emocja, jest prawdziwa i niezaprzeczalna. - Claire ma klucz, ponieważ Rose lubi się zabawić, więc pozwalam jej używać mojego mieszkania do nauki, lub prowadzenia badań, kiedy mnie tu nie ma. Ciało mi sztywnieje na samo wspomnienie jej imienia, więc ściska mnie mocniej. - A Rose… czy wy… - Nie. – Śmieje się. – Jezu, nie jestem takim facetem. - Takim facetem? - Takim, który robi nacięcia na ramie łóżka po zaliczeniu laski. Sześć prezerwatyw. Dlaczego to mnie martwi? Powinnam go zapytać, ale znienawidziłabym siebie za bycie taką dziewczyną. - Wiem. – Wypowiadam te słowa, zapewniając bardziej siebie, niż jego. *** 29 czerwiec 2010 r. Powtarzający się dzwonek komórki wyrywa mnie ze snu. Słońce już wzeszło, a ja jestem w łóżku sama. Nie próbuję nawet dotrzeć do telefonu, który znajduje się na stoliku kawowym. Nie jestem taka szybka z rana. Kradnę z łóżka prześcieradło, owijam nim nagie ciało i ruszam po telefon. Nie pamiętam, abym słyszała jak dzwonił więcej niż raz, ale mam na nim dwa nieodebrane połączenia, jedno od Avery, a drugie od Elizabeth. Coś przykuwa moją uwagę, kiedy ziewam. Patrzę jeszcze raz i zauważam duży – nie, gigantyczny – bukiet kwiatów na blacie w kuchni. Stanowią tęczę żywych kolorów i musiały kosztować fortunę. Lautner musi być spokrewniony z florystą, ponieważ żadna kwiaciarnia nie jest jeszcze otwarta, kiedy on wychodzi z domu przed świtem. To, co przywołuje na moją twarz ogromny uśmiech, to dwa elastyczne bandaże, zawiązane w kokardę wokół łodyg. Te same bandaże, których Perwersyjny Drań użył, aby zeszłej nocy przywiązać mi ręce do łóżka. I ja pierdolę… zrobił mi takie rzeczy, którymi nigdy nie będę w stanie podzielić się nawet z moją często ordynarną siostrą. Nie ogarniam tego, jak może po minionej nocy założyć swój strój lekarski i jak Matka Teresa doglądać chorych dzieci. Wybieram numer Avery, ale łączy się z pocztą głosową, więc zostawiam wiadomość. Następnie próbuję do Elizabeth. – Sydney, Avery usiłowała się do ciebie dodzwonić, ale nie odbierałaś… - mówi pospiesznie Elizabeth. - Wiem. Właśnie próbowałam oddzwonić, ale połączyło mnie prosto z pocztą głosową. - Pewnie jest już w powietrzu. - Co? Dokąd leci? - Sydney, wasz tata został zabrany do szpitala dziś, wcześnie rano. Sądzą, że to coś z sercem. Mój świat właśnie się przechylił i spadam swobodnie w odmęty własnego piekła.

- C…co? Czy on… - Póki co ma się dobrze. Przeprowadzą jakieś badania, ale nie będą wiedzieli nic więcej, dopóki nie dostaną wyników. Zabukowałam nam lot na 12:00. To najwcześniejsza godzina, jaka była wolna. Słyszę jej słowa, ale nie koduję ich. Tata jest zdrowy i w formie. To nie może być prawda. - Uch… okej, taa, będę gotowa. – Niezgrabne słowa wypadają mi z ust. - Odbiorę cię za dwie godziny. - Okej… um, pa. Łzy spływają mi szybciej, niż mogę je otrzeć. Nie mogę stracić także taty. To po prostu nie jest fair. Ponownie spoglądam na kwiaty i myślę o Lautnerze. Wyjeżdżam za dwie godziny. To wtedy uderza we mnie ogrom tej całej sytuacji. Tata jest w szpitalu, a ja nie mogę dotrzeć do niego wystarczająco szybko. Za trzy dni mam lecieć do Paryża, i nie zobaczę ponownie Lautnera… nigdy. Zasługuje na to by wiedzieć, więc wysyłam mu szybką wiadomość, zanim spakuję swoje rzeczy. Tata jest w szpitalu. Wylatuję w południe. Przepraszam, że muszę wyjechać w ten sposób. Zadzwonię do Ciebie jutro wieczorem z Illinois. Syd. Kieruję się do sypialni, telefon rzucam na łóżko i zaczynam wrzucać rzeczy do walizki. Na telefonie rozbrzmiewa „In your eyes”. - Nie jedź… po prostu poczekaj! – Słyszę w uchu spanikowany głos Lautnera. - Przykro mi. Muszę jechać. Nie chciałam kończyć w ten sposób, ale… - Po prostu POCZEKAJ! – krzyczy i połączenie zamiera. Serce szarpie mi się w dwie strony. Muszę być z tatą. Nie tak chciałam się pożegnać z Lautnerem, ale nie mam już wyjścia. Po tym jak jestem już spakowana, a walizki stoją przy drzwiach, po raz ostatni sprawdzam kuchnię i łazienkę. Elizabeth nie będzie tu jeszcze przez pół godziny, więc piszę do siostry, by dać jej znać, że otrzymałam wiadomość i jestem w drodze. Serce mi zamiera, kiedy drzwi frontowe otwierają się w hukiem, niemal wyrwane z futryn. Lautner stoi przede mną w zielonym fartuchu i z falującą piersią. W mgnieniu oka znajduję się w jego ramionach i wylewa się ze mnie niekończąca się ilość emocji – cierpienie, smutek, strach i… miłość. - Ciii… jestem tutaj. – Uspokaja mnie swoim głosem. Czuję i słyszę jak serce wali mu w piersi, jakby w tej chwili biło tylko dla mnie. - Co się stało twojemu tacie? Odchylam się na tyle, by go zobaczyć, odnajdując pocieszenie w niebieskich tęczówkach. Chwyta moją twarz i ociera mi łzy. - Serce… c..coś z jego sercem. – Pociągam nosem pomiędzy szlochem. - Operują go? Kręcę głową. - Nie są…sądzę. Robią jakieś badania. – Wciągam głęboki oddech i wstrzymuję go przez chwilę, zanim powoli go wypuszczam, uspokajając się. Łapie swoją dużą dłonią tył mojej głowy i opieram się o jego pierś. Przyciska usta do czubka mojej głowy i tam je pozostawia. Trzymamy się, nie wypowiadając żadnych słów. Nie wiem jak był w stanie opuścić szpital, ale to nie ma znaczenia. Jest tutaj, a ja go potrzebuję. Potrzebuję tego pożegnania, abym mogła ruszyć naprzód. Potrzebuje zamknięcia. - Z twoim tatą będzie dobrze. Jestem pewien, że jest w dobrych rękach. Przeprowadzą badania, dojdą do tego, co jest nie tak i wyleczą go. Okej? Odsuwam się. - Boże, mam taką nadzieję. Pochyla się i całuje mnie. Potem zamiera. Czuję to. Budujące się emocje, prawdziwość chwili. - Wróć. – Muska ustami moje wargi. Robię krok w tył i kręcę głową.

- Nie mogę. Wiesz o tym. - Dlaczego nie? – pyta drżącym głosem. - Ponieważ muszę pracować, a potem wrócić do szkoły. Mam dwadzieścia trzy lata. Nie mogę odrzucić przyszłości i marzeń dla jakiegoś faceta. Szarpie głową do tyłu. - Jakiegoś faceta? Tym dla ciebie jestem? Jakimś tam facetem? - Nie! – Odwracam się i przeczesuję palcami włosy, odchodząc, aby powiększyć pomiędzy nami dystans. – Boże! Nie jesteś dla mnie jakimś tam facetem, Lautner. Prawdopodobnie jesteś tym facetem, ale to niczego nie zmienia. - To, kurwa, zmienia wszystko! - Wchodzi do środka i zatrzaskuje drzwi tak mocno, że oprawione w ramki zdjęcia spadają ze ścian, a szkło roztrzaskuje się na wszystkie strony. Ryk jego głosu i szkło uderzające o podłogę, wysyłają chłodne dreszcze przez moje ciało. Nigdy wcześniej nie widziałam tej jego strony. Odwracam się i spoglądam na niego, a potem na bałagan na podłodze, na który nie zwraca uwagi. Parzy mnie swoim spojrzeniem. - Jezu, Lautner! Wiedzieliśmy, że ten dzień nadejdzie. Ani razu nie obiecywałam ci nic więcej. Żyjesz swoim marzeniem. Zrezygnowałbyś z tego wszystkiego dla mnie? – Totalnie się drę, i obwiniam go o utratę kontroli. - Tak. – Tylko jedno słowo, ale mówi z całkowitą pewnością i bez wahania. To jak cios w brzuch, który pozbawia mnie powietrza z płuc. Jak może tak mówić? A jeszcze lepiej, jak może mieć to na myśli? - Pieprzenie – mówię z prowokacją w głosie. – Zrezygnowałbyś dla mnie ze swoich marzeń? - Tak. – Oczy ma pełne łez, których nie wylał, ale moja twarz jest całkowicie od nich mokra. Straciłam kontrolę nad emocjami. Straciłam kontrolę nad życiem. Ocieram łzy wierzchem dłoni. - Cóż, na tym polega różnica. Ja nigdy bym cię o to nie poprosiła. – Nie potrafię ukryć klęski w głosie. – Winiłbyś mnie. - Nie. – Kręci głową. – Nigdy bym cię nie winił. - To tyle. Powiem jeszcze raz, to nie ma znaczenia. Ja bym się winiła za wszystko, z czego zrezygnowałbyś, aby ze mną być. Winiłabym ciebie, za sprawienie, że tak okropnie bym się czuła. – Kręcę głową i zasysam górną wargę, aby zwalczyć emocje. – W końcu rozdzieliłoby to nas. - Kocham cię – szepcze. - Przestań – mówię ze złością w głosie. - Zawsze będę cię kochał. – Robi krok w moją stronę. - Zamknij się. – Zaciskam zęby, patrząc wszędzie, byle nie na niego. - Cholera! Spójrz na mnie! – Łapie moją twarz i za pomocą tych pieprzonych, niebieskich tęczówek, całkowicie wbija mi nóż w serce. – Kocham. Cię, kropka. To cholerna, roztrzaskująca duszę miłość, z którą nigdy, przenigdy nic nie będzie się równało. Moja miłość do ciebie jest nieprzepraszająca i wieczna. Następuje pukanie do drzwi, ale Lautner je ignoruje. Wiem, że to Elizabeth. - Muszę iść – szepczę i podchodzę do drzwi. - CHOLERA! – Jego ogłuszający głos odbija się echem w pomieszczeniu. Odwracam się szybko i widzę jak ciska o ścianę pustą butelką po piwie, a potem kolejną. Płaczę za niego. Płaczę za siebie. Jest jak bomba z podpalonym lontem – zaciśnięta szczęka, zmarszczone brwi, przeszywające oczy, zaciśnięte w pięści dłonie, falująca pierś. - Sydney? – woła niespokojnie Elizabeth. Jestem pewna, że słyszała hałas i niepokoi się o mnie. Odwracam się i spoglądam na nią. - Już idę. – Usiłuję wymusić smutny uśmiech, ale nie ma szans na

ukrycie katastrofy, w którą weszła. - Uch… okej, zabiorę jedną z twoich walizek. Przytakuję. Wszystkie moje emocje zderzyły się razem i rozrywa mnie to od środka. Nie chcę go kochać… nie chcę go nienawidzić. Ale prawda jest taka, że nienawidzę go, ponieważ sprawił, że go kocham. Sprawił, że zatrzymałam się na tyle długo, by w siebie zwątpić. Uchylił drzwi do mojego serca, i wyszeptał „co jeśli”. Lautner stoi w kuchni, plecami do mnie, dłonie opiera na blacie, a głowę ma opuszczoną. Słowa są silniejsze, niż moja kontrola nad nimi. Czuję żal, zanim w ogóle opuszczają moje usta. - Zostały ci w pudełku cztery prezerwatywy. Jestem pewna, że przeżyjesz beze mnie. Zazdrość jest jak język Szatana. Słowa smakują jadem. Będzie mnie mniej kochał, jeśli go zranię? Czy ja będę go mniej kochała, jeśli on zrani mnie? Zakładam torebkę na ramię i pochylam się, aby wziąć torbę podróżną i drugą walizkę. Odwracam się i ciągnę rzeczy do przedpokoju. Przeszywający ból w ręce powoduje, że się krzywię, kiedy zostaję gwałtownie odwrócona. - Pierdolone prezerwatywy! To to siedziało ci od wczoraj w głowie? Napięcie wokół jego chłodnych oczu, kipiące ze złości słowa, i zostawiający siniaki uścisk powodują, że się boję. Nie widziałam go jeszcze takiego. Torby spadają mi z ramion, kiedy ciągnie mnie przez dom, do swojej sypialni. Wyrywa szufladę z szafki nocnej i wyciąga opakowanie gumek. - Ile kondomów? – Unosi pudełko przed moją twarz. Przełykam, ale nie mogę mówić. - ILE? Ciało mi drży, a łzy niekontrolowanie spływają mi po twarzy. - Dziesięć – dławię się. Wyrzuca pozostałe gumki na łóżko. - Licz je! – Nie rozpoznaję głosu, który słyszę. Jest cholernie zły. - Cztery – szepczę. Wyciąga portfel i rzuca na łóżko kolejne dwie. - A teraz ile? Szlocham. - Sześć. Szarpie mnie za rękę i ciągnie do szafy. Wyciąga z kosza na pranie szorty, te, które miał na sobie pierwszej nocy, kiedy uprawialiśmy seks bez prezerwatywy. Wyjmuje z nich kolejne dwa pakieciki i rzuca je na łóżko. - Ile? – żąda przez zaciśnięte zęby. Szloch mnie dusi. - Przestań… proszę – błagam. - Licz te pierdolone gumki, Sydney! - Osiem… osiem… - płaczę. Nie wiem, co boli bardziej, moja ręka czy serce. Tak, wiem… serce. Roztrzaskuje je. Wyciąga mnie z mieszkania i prowadzi obok zszokowanej Elizabeth, która zbiera resztę moich toreb. Lautner nie uznaje jej obecności, kiedy ciągnie mnie za sobą po schodach. - Ranisz mnie… przestań! – proszę. - Sydney! - woła za nami Elizabeth. Lautner otwiera drzwi 4Runnera, sięga do schowka i wyciąga… jeszcze… dwa… kondomy. - Powiedz to – mówi groźnym głosem. Kręcę głową, z nosa mi cieknie, oczy mam spuchnięte, a łzy spływają rzeką po mojej twarzy. - Do jasnej cholery, POWIEDZ TO! – Jego grzmiący głos przecina coś głęboko we mnie. Zmartwiony głos Elizabeth brzmi, jak echo wiele kilometrów dalej,

pomimo tego, że dzieli ją od nas tylko kilka metrów. Wszystko rozgrywa się w zwolnionym tempie, jakbym w spowolnieniu oglądała miniony miesiąc z Lautnerem – ludzie nie powinni miewać wizji, dopóki nie umierają. Czy to się właśnie dzieje? Umieram? - Dziesięć. – Bolesne słowa tną do żywego moje gardło. Rzuca je na siedzenie i wpatruje się we mnie. Szczękę ma zaciśniętą i… och Boże… łzy. Oczy ma pełne łez. - Tego dnia… - Przełyka. - … tego dnia w deszczu. Czułem się okropnie. Wyglądałaś na tak odrzuconą i… Boże, ja także chciałem z tobą być. Jedno. Mrugnięcie. Niebieskie tęczówki uwalniają łzy. Nic nigdy tak bardzo nie rozrywało mi serca. - Ty… - Tak mocno przygryza górną wargę, że myślę, iż może ją przebić. Wciąga drżący oddech i porusza głową z boku na bok. - … były dla ciebie… tylko ciebie… zawsze ciebie. Zaczynam przesuwać dłonie w stronę jego twarzy, ale wzdryga się i odsuwa, zatrzaskując drzwi. Odrzucenie i ból, które w tej chwili czuję, są nie do opisania. Przechodzi na stronę kierowcy. - Lautner… - Jego imię wyrywa mi się z gardła. Łzy znów wypełniają mi oczy. Zatrzymuje się tyłem do mnie, przytrzymując częściowo otwarte drzwi. Przytulam rękoma wzburzony żołądek, wbijając paznokcie w skórę. Przez załzawione, niewyraźne spojrzenie, nie widzę jak do mnie podchodzi. Jego usta gwałtownie zderzają się z moimi. Fizyczny ból chwilowo przyćmiewa ten emocjonalny. To jest smak ostatniego pocałunku. Bezgraniczne emocje. Piękny ból. Całkowicie pochłaniający. Całkowicie roztrzaskujący. - Mam nadzieję, że odnajdziesz swoje marzenia, Sydney… moja… piękna… Sydney – szepcze mi do ucha, łamiącym się głosem. Ostatnie spojrzenie. Ostatnia chwila. Ostatnia szansa. Błagające, niebieskie tęczówki wołają do mnie, prosząc o dwa słowa. Dwa słowa, które zasługuje by usłyszeć. Dwa słowa, które powiedziałyby mu, że mnie posiada. Dwa słowa, które zrujnowałyby moją przyszłość. Nic nie mówię. Zamykam oczy – Jedno. Ostatnie. Skinienie. Trzaskają drzwi samochodu. Silnik budzi się do życia. Opony piszczą. Otwieram oczy i widzę jak moje „co jeśli” odjeżdża w dal. - Kocham cię. – Pozwalam tym słowom wypłynąć; trzymanie ich w sobie zabiłoby mnie. Rozdział 14 Elizabeth wie, czego potrzebuję. Nie muszę prosić. Słowa są zbyt bolesne. Kiedy docieramy na lotnisko, wygrzebuje z mojej torebki okulary przeciwsłoneczne i wciska mi w dłoń pęk chusteczek. Czekamy w kolejce, a ona delikatnie pociera moje plecy okrężnymi ruchami. To jej sposób na wspieranie mnie, i kocham ją za to. Żadnego „a nie mówiłam”, tylko bezwarunkowa miłość, jak od matki. Podróż do Illinois jest torturująco długa. Ale znów, każdy oddech wydaje się być wiecznością. Czas… zabawną rzeczą jeśli chodzi o czas jest to, że ulatuje z prędkością pociągu towarowego, kiedy się zakochujesz, ale wlecze się po jednej agonalnej sekundzie na raz, jeśli w grę wchodzi leczenie złamanego serca. Muszę zobaczyć tatę i sprawdzić, czy z nim wszystko okej. Część mnie dzisiaj umarła, i nie mogę stracić także jego. Kiedy wreszcie docieramy do szpitala, jestem totalnym wrakiem. Odnajdujemy salę taty i widzę go jak siedzi na łóżku, z Avery przy boku. Wiem, że zauważa moje opuchnięte oczy, pomimo zimnych butelek wody, które w taksówce przykładała mi do nich Elizabeth. - Tatusiu! – przytulam go, a łzy ponownie zaczynają płynąć. Czuję się w

jego ramionach jak mała dziewczynka, której złamano dziś serce. - Och, hej, maleńka. Po co to wszystko? Będzie ze mną dobrze. Nie musiałyście od razu pędzić do domu, dziewczynki. Puszczam go i siadam na brzegu łóżka. Avery przewraca oczami. - Jezu, tato. Masz w osiemdziesięciu procentach zatkaną tętnicę i lekarz powiedział, że potrzebujesz stentu. Nie bagatelizuj tego. - Więc będziesz miał operację? - pytam, pociągając nosem. - Drobną operację. Prawdopodobnie wyjdę ze szpitala w przeciągu dwudziestu czterech godzin. - Kiedy ją przeprowadzą? - Jutro – mówi Avery. - Odwołam podróż do… - Nie ma mowy – przerywa mi tata. – Lecisz do Paryża. Czekałaś na to odkąd byłaś mała. Jeśli umrę, to możesz zostać, ale jeśli nie wydarzy się nic takiego, to wsiądziesz do samolotu. Rozumiesz mnie? - Nie mów tak tato. – Marszczę nos, ponieważ sam fakt, że wypowiada słowo „śmierć” przyprawia mnie o mdłości. - Będzie dobrze – mówi Elizabeth. – A poza tym, mój młodszy brat ma po swojej stronie Boga. Tata się śmieje. - Nie boję się umierania. Bóg może mnie mieć, kiedy tylko zapragnie. Poza tym, czeka tam na mnie miłość mojego życia. Ugh! Czy mogę znieść jeszcze więcej ciosów w brzuch dzisiejszego dnia? - Mama ma teraz wieczność. Może na ciebie zaczekać. – Avery pochyla się i całuje go w policzek. Do pomieszczenia wchodzi pielęgniarka i mówi, że musi omówić z tatą jakieś sprawy przed jutrzejszą operacją. Elizabeth z nim zostaje, podczas gdy ja i Avery schodzimy do stołówki, po jakieś jedzenie. - Nie jesteś głodna? – pyta mnie, patrząc na moją samotną butelkę soku winogronowego. - Nie bardzo. – Walczę, aby odnaleźć uśmiech. - Wszystko będzie dobrze – mówi, chwytając moją dłoń i ściskając ją. - Wiem. To dość powszechna operacja. - Nie mówię o tacie. – Jej głos jest cichy i w łamiący serce sposób współczujący. Głupie łzy powracają, ale nie mrugam, aby nie pozwolić im wygrać. Przełykam ciężko i przytakuję, skupiając się na etykietce szklanej butelki soku. - Przeprowadzam się – ogłasza. Boże, kocham ją za to, że wie, kiedy zmienić temat. - Wracasz do domu? Prycha. - Cholera, nie! Po prostu bliżej plaży. Jedna z masażystek z którymi pracuję szuka współlokatorki. Takiej, która nie gra na dudach. Obie się śmiejemy. - Cóż, wobec tego cię pokocha. I tak nigdy nie ma cię w domu. Avery je swoją kanapkę z kurczakiem, a mi udaje się skończyć sok, zanim wracamy do taty. Robi się późno, a operację ma zaplanowaną wcześnie rano, więc decydujemy się pojechać do domu, i dać mu odpocząć. *** 30 czerwiec 2010 r. Przyjeżdżamy do szpitala na 7:00 rano, aby ponownie zobaczyć tatę przed operacją. Avery i Elizabeth idą po kawę, a ja siedzę w poczekalni. Nie zmrużyłam nawet oka poprzedniej nocy. W głowie mi łupało, a Advil nie pomógł, prawdopodobnie dlatego, że nie mogłam przestać ryczeć. Avery wlazła do mojego łóżka trochę po północy, i trzymała mnie przez resztę nocy. Wiem, że to dlatego jest teraz tak cholernie zdesperowana kawy. Operacja „załamana

Sydney” jest wykańczająca. Nic nie brzmiało bardziej zachęcająco, niż utopienie smutków w sześciopaku piwa, albo butelce Jacka, ale nie mogłam tego zrobić z powodu dzisiejszej operacji taty. Nie pamiętam kiedy zasnęłam. Ale muszę otrzeć stróżkę śliny z policzka, kiedy Avery szturcha mnie, by dać mi znać, że operacja się skończyła. - Nieźle, Sam. Bardzo atrakcyjnie. – Avery się ze mnie śmieje, a Elizabeth bierze mnie pod rękę i prowadzi do sali taty. Operacja przebiegła dobrze i planują wypuścić go do domu następnego ranka, jeśli badania wypadną dobrze. Zostajemy w jego pokoju przez większość dnia, gadając o przeprowadzce Avery, wycieczce Elizabeth i Trevora i liście rzeczy do zrobienia w Paryżu. Tata to zasypia, to się budzi, aż w końcu wykopuje nas z pokoju po tym, jak kończy talerz przepysznego, szpitalnego jedzenia. - Wy, kury, wracajcie do domu i skończcie tam to swoje gdakanie – mówi, żartując. Ale wiemy, że jest całkiem poważny. - Wrócimy rano, aby cię odebrać. – Avery go całuje. - Jeśli za bardzo się nie zagdaczemy. – Elizabeth mocno go przytula. - Ja tu zostanę – mówię, kiedy opuszczają salę. Zaczynam siadać na krześle obok łóżka, ale tata klepie materac obok siebie. Biorę go za rękę i siadam. - Wylatuję o 6:00 rano, więc nie zobaczę cię do czasu, aż wrócę z Paryża. Uśmiecha się. - Zaszalej, skarbie. Bądź rozsądna… ale zaszalej. Jestem z ciebie taki dumny. Mama także by była. Tak ciężko pracowałaś w szkole, i nadal to robisz, aby spełnić marzenia. Nie mogę się doczekać, aby zobaczyć cię pewnego dnia, moją małą dziewczynkę, jako kustosza w muzeum. Prawdopodobnie w Luwrze. – Mruga do mnie. Śmieję się. - Bez wątpienia. Jestem pewna, że zaproponują mi pracę kiedy tam będę. Na okres próbny jako sortownik. - Nie ma ograniczeń. Pomimo wszystkiego, Bóg naprawdę nas pobłogosławił. Ocieram zabłąkaną łzę i przytulam go. - Tak, to prawda. Kocham cię, tatusiu. Zadzwonię, kiedy dotrę do Paryża. - Ja też cię kocham, skarbie. Bądź bezpieczna. - Dobrze. *** W drodze do domu zatrzymujemy się w drukarni. Wysłałam wczoraj mailem kilka zdjęć, aby mi je wydrukowano. Powiedziałam Avery i Elizabeth, że to zdjęcia dla przyjaciela i nie zadawały pytań. Kiedy docieramy do domu, idę do piwnicy i wygrzebuję kilka ramek, które kupiłam lata temu. Oprawiam zdjęcia i piszę z tyłu dedykację. Po owinięciu ich w brązowy papier, zostawiam je, trochę gotówki i adres, aby Avery i Elizabeth zaniosły je jutro do firmy kurierskiej. - Palo Alto? – pyta Avery. - Po prostu zrób to dla mnie. Przytakuje bez dalszych pytań i przytula mnie. - Więc, która z was, kury, wstanie jutro nie taka radosna, ale za to wcześnie, i zawiezie mnie na lotnisko? Avery unosi rękę. - Mnie kopnął ten zaszczyt. Elizabeth się szczerzy. - Jestem za stara, aby wstawać tak wcześnie. - Ale ściema, spałam w twoim łóżku. Słyszałaś kiedykolwiek o ciemnych zasłonach? Macha dłonią w powietrzu.

- Ach, słońce mnie nie budzi. - Cóż, jeśli nie słońce, to z pewnością twój pies. - Masz na myśli psa Trevora. Nie wstaję ze Swarleyem, chyba że Trevor jest poza miastem. Dziewczyna potrzebuje snu dla urody, nie wiesz o tym. Chichoczę. - Wiedziałam, że to Trevor i jego poddanie się reżimowi nerwicy natręctw. Avery zajęta jest swoim telefonem, ale nawet ona wybucha śmiechem. - On nie ma nerwicy natręctw. Przechylam głowę na bok. - Naprawdę? Będziesz upierała się przy tej odpowiedzi? - On jest tylko… schludny i zorganizowany. - Wasze przyprawy ułożone są alfabetycznie. - Wielu ludzi tak robi. - Tak samo te przyprawy w lodówce. Sos barbecue, ketchup, majonez, musztarda, pikle w marynacie, sos tzatziki, sos do steków, sos tysiąca wysp, sos Worcestershire. W. Takiej. Kolejności. *18 - Taa, to nie jest normalne. – Śmieje się Avery. - Robi się trochę dziwny, kiedy postawię pikle w marynacie po sosie tzatziki. - Mhmm. – Avery i ja przytakujemy, uśmiechając się przez zaciśnięte usta. - To nie ma znaczenia. Uciekam do łóżka, młode damy. Przytulcie mnie. *18 nazwy w oryginale układają się alfabetycznie ;) Ściskam ją mocno. - Bezpiecznej podróży, Sydney. Kocham cię. - Ja ciebie też, Elizabeth. Avery puszcza mi oczko. - Dobranoc – odpowiadamy, kiedy Elizabeth idzie na górę. Opadamy na kanapę i gapimy się na opakowane zdjęcia oparte o krzesło. Lautner mnie prześladuje. Wcześniej dawałam radę przetrwać więcej niż dwadzieścia cztery godziny bez widzenia go i bez jakichkolwiek wiadomości od niego, ale wtedy było inaczej. Wiedziałam, że zobaczę go ponownie. Teraz, nie wchodzi to już w grę. Avery wie o czym myślę. - Proszę, powiedz mi, że jutro nawalisz się w samolocie i zapomnisz o doktorze Jak Mu Tam. Uśmiecham się, nadal wpatrując się w spakowane ramki. - Nie mogę. Lecę sama. Poczekam aż rodzina, której domu mam pilnować, wyjedzie, i wtedy zamierzam się nawalić i zapomnieć o doktorze Jak Mu Tam. - Lepiej, żebyś przeleciała także na dokładkę kilku francuzów. Przesuwam palcami przez długie włosy. - Oczywiście. Jaki jest sens w nawaleniu się, jeśli nie budzi się potem w obcym łóżku. - Zuch dziewczyna. – Avery się do mnie pochyla i opiera mi głowę na ramieniu. – Jestem wyczerpana. Jakieś ryczące dziecko nie dawało mi spać przez całą noc. Opieram głowę o jej. - Brzmi naprawdę żałośnie. - Totalnie. Rozdział 15 22 czerwiec 2013 r. WESELE. - Gotowa skarbie? – Uspokaja mnie głęboki głos dobiegający z drugiej

strony drzwi. - Taa, wejdź tato. – Łapię w pięści moją długą, biała, tiulową suknię baletnicy i odwracam się. Tata dobrze się zestarzał. W jego gęstych, ciemnych włosach widać lekkie prześwity siwizny, ale forma fizyczna odejmuje mu dobre dziesięć lat. Wiem, że nigdy nie wyobrażał sobie okoliczności, które doprowadziły do tego dnia, ani że tak szybko mi się to przydarzy. Kiedy podzieliłam się z nim tą informacją, nie dało się zamaskować rozczarowania w jego oczach, nawet za całą tą miłością, którą mi okazywał. Ale oto jesteśmy tutaj, a czas zmienił także jego. Jest gotów poprowadzić mnie nawą, a także przewodniczyć ceremonii. Mój ojciec, kaznodzieja, zaakceptował „rękę boską” przyłożoną do wydarzeń, które miały miejsce na przestrzeni minionych kilku lat. I teraz także jest wdzięczny za błogosławieństwo, którym tak nieoczekiwanie zostaliśmy obdarowani. - Olśniewająca. – Kręci głową, a ja walczę ze łzami. Wyginam usta w napiętym uśmiechu i przełykam morze emocji, które pochodzą w tej chwili od dziesięcioletniej dziewczynki, która zbyt wcześnie straciła matkę. - Dzięki, tato. - Twój pan młody jest nieco zdenerwowany. Przechylam głowę na bok. - Naprawdę? - Nie sądził, że kiedykolwiek doczeka tego dnia. Wasza dwójka przeszła tak wiele. Powiedział mi, że dla niego nadal jest to jak sen. Wzruszam ramionami. - Przeznaczenie. Śmieje się. - I to mówi moja córka, która nie wierzy w przeznaczenie. - Taa, cóż, czasami jest to jedyne wyjaśnienie. - Proszę. – Sięga do kieszeni marynarki i wyciąga małe pudełeczko. Otwieram je. - Och tato… - Brak mi słów. - Należały do twojej matki… - Wiem – szepczę, wpatrując się w kolczyki z białego złota, z niebieskim topazami. – Mój szczęśliwy kamień. Mama powiedziała mi, że podarowałeś jej te kolczyki w dniu moich narodzin. Przytakuje. Wyczuwam emocje wzbierające w jego gardle. - Coś pożyczonego i niebieskiego. – Uśmiecham się, wyciągając je z pudełka. - Tylko coś niebieskiego, skarbie. Teraz należą do ciebie. Kąciki oczu kłują mnie od łez, kiedy je zakładam. - Będę na zewnątrz. Nie spiesz się. Myślę, że tata sam potrzebuje chwili na osobności, by wziąć się w garść. Biorę moją torbę i grzebię w niej, aż znajduję złożony kawałek papieru, który niemal się rozpada po ciągłym trzymaniu go, składaniu, i rozkładaniu. Biorę głęboki wdech i czytam słowa które krążyły mi w głowie przez lata… po raz ostatni.

Sydney, Wstrzymywałam się z napisaniem tego listu aż do ostatniej minuty. Dziś drżą mi dłonie, a ciało mam słabe. Właśnie pojechałyście z tatą do domu na noc. Odkąd przez ostatni tydzień jestem w hospicjum, każdy uścisk wydaje się być tym ostatnim. Każdy pocałunek jest jak ten ostatni. Każde pożegnanie odczuwam jako ostatnie. Wiem w co wierzę, że wydarzy się po śmierci, i mam nadzieję, że te historie są prawdziwe. Musisz zawsze wyobrażać mnie sobie we wspaniałym miejscu, zdrową, szczęśliwą i obserwującą jak dorastasz, i stajesz się piękną kobietą, którą wiem, że będziesz. To bardzo nie fair prosić Cię o to, ale chcę, abyś zaopiekowała się Avery. Będzie Cię potrzebowała, tak, jak potrzebowała

mnie. Kochaj ją bezwarunkowo i świeć dla niej przykładem. Jesteś zbyt młoda, aby to teraz zrozumieć, ale pewnego dnia przeczytasz to ponownie i doskonale będziesz wiedziała, co miałam na myśli. Nie bój się upaść. Czasami perspektywa, której najbardziej potrzebujemy, znajduje się na ziemi. Nie bój się osiągnąć sukcesu. Czasami nie sięgamy nieba, ponieważ nie spoglądamy wystarczająco wysoko. Stąd, ten widok z ziemi. Podążaj za marzeniami z niezachwianą determinacją. Nigdy nie spoczywaj na laurach. Otwórz serce na niekończące się możliwości i zaryzykuj wszystko dla chwili, jeśli nadejdzie właściwa. Życie może nie zawsze wydawać się fair, ale właśnie w ten sposób będziesz wiedziała, że żyjesz. Zawsze będę cię strzegła i chcę, abyś zabierała mnie ze sobą tak długo, jak będziesz tego potrzebowała. A wtedy, pewnego dnia… może za pięć lat, może za dwadzieścia, będziesz gotowa, by dać mi odejść. Kiedy nadejdzie ten dzień… zrób to! Uwolnij mnie, a poczujesz jak znika ciężar przeszłości. Rozwiń skrzydła i szybuj, moja słodka dziewczynko. Zmień coś na świecie – pozostaw swój ślad. Sydney Ann Montgomery, ZAWSZE będę Cię kochała. Zobaczmy się w gwiazdach. ~ Mama. Zwijam delikatny papier po raz ostatni i odkładam go do śmieci. - Odnalazłam swoje skrzydła, mamo. Nawet pozostawiłam już swój ślad na świecie. – Śmieję się. – Czytałam twój list setkę razy, i było to zarówno błogosławieństwo, jak i przekleństwo. Chciałam, abyś była ze mnie dumna. Chciałam żyć życiem, które zostało ci skradzione. Chciałam odkupienia… dla nas obu. Ale wtedy zaryzykowałam wszystko, kiedy chwila była odpowiednia. Otworzyłam serce na nieskończone możliwości i odnalazłam to, co nieoczekiwane… odnalazłam siebie. – Ocieram opuszkami palców wilgoć z kącików oczu. Słyszę pukanie do drzwi. Wyglądam przez okno, spoglądając wysoko w niebo. - Do widzenia, mamo. - Hej, znów gadasz do siebie? – pyta Avery, zerkając do środka. Prowadzę tylko rozmowę z moimi dwoma, najlepszymi przyjaciółkami. Avery unosi jedną brew w zmieszaniu. Uśmiecham się. - Ze mną, z sobą i jeszcze ze mną. Kręci głową. - Chodźmy, księżniczko. Wszyscy na ciebie czekają. - Jak tam mój pan młody? - Zdenerwowany, przystojny, niecierpliwy, ale całkowicie seksowny i umierający, by zobaczyć swoją piękną pannę młodą. - Cóż, wobec tego nie każmy dłużej czekać dobremu lekarzowi. *** - Gdzie moja dziewczynka do sypania kwiatów? – pytam tatę, kiedy prowadzi mnie w dół korytarza, do drzwi sanktuarium. - Twoja siostra zabrała ją ostatni raz do łazienki. Tańczyła. - Mamusiu! – Słyszę wołający mnie mój ulubiony głos na świecie, i odwracam się, aby zobaczyć podskakujące ciemne loczki i białą, tiulową sukienkę w stokrotki, która pędzi w moją stronę. Pochylam się i rozpościeram ramiona, aby ją złapać. - Hej, maleńka. – Jej uśmiech jest zaraźliwy, a policzki ma zarumienione z powodu biegania przez cały ranek. Całuję ją w czółko, aby sprawdzić temperaturę. Przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny miała gorączkę, która to spadała, to się podnosiła. Rozważałam przełożenie wesela, ale Doktor Wiem Wszystko nalegał, że to tylko infekcja wirusowa, i że będzie z nią dobrze. Nadal jest ciepła, ale zwalam to na karby całego tego jej biegania. Wzdycham,

spoglądając poza jej długie rzęsy, w zapierające dech, niebieskie tęczówki, które migoczą pełnią życia. Oczy tatusia. - Gdzie twój tragarz obrączek? – pytam. - Avery… piesek. - Tutaj jest – woła od bocznych drzwi moja siostra. Swarley, aka, tragarz obrączek, podbiega do nas. Ma na sobie psi smoking i specjalną obrożę z pudełeczkiem, w którym przypuszczalnie znajdują się obrączki. - Mała panienko Ocean Ann, weź smycz swojego pieska i podążaj za ciocią Avery w dół nawy, tak, jak ćwiczyłyśmy przez cały dzień. - Mamusiu. – Uśmiecha się i całuje mnie w policzek, a ja się topię. - Gotowa? – upewnia się tata, kiedy odczekujemy ostatnie kilka sekund zanim zaczyna grać pianino i rozbrzmiewają dźwięki „She” Elvisa Costello. Przytakuję, biorę głęboki oddech, wychodzę zza rogu i patrzę jak wszyscy wstają i odwracają się do tyłu. Spoglądam szybko na Avery i Ocean, po czym kieruję oczy wprost na oczekującego na mnie pana młodego. Stanowi uosobienie atrakcyjności. Nie odrywam od niego oczu, dopóki tata mnie nie puszcza i zajmuje miejsce za ołtarzem. Jestem lekko zdenerwowana, ale jego silne dłonie stabilizują moje, i koją mi nerwy. Umysł mi szaleje. Usiłuję skupić się na słowach, które wypowiada tata. Ciężko pracował nad kazaniem i wybraniem odpowiedniego fragmentu z Pisma Świętego, ale jego głos jest dla mnie białym szumem. Ten dzień jest bardzo znaczący. Splot wydarzeń, które doprowadziły do tej chwili jest surrealistyczny. Skup się, Sydney! - Dane, czy bierzesz sobie Sydney za żoną i ślubujesz jej… Rozdział 16 17 lipiec 2010 r. Paryż nie jest taki, jak sobie wyobrażałam. Jest czymś więcej. Obfitość sławnych budowli, elegancka moda, i idealna mieszanka europejskiej i współczesnej kultury. No i jest jeszcze sztuka. Brak mi słów. Książki, fotografie, a nawet filmiki na You Tube, nie oddają jej sprawiedliwości. Oczywiście Luwr pochłonął mój pierwszy tydzień pobytu. Ogrody Tuileries znajdujące się za Luwrem są formalnymi, francuskimi ogrodami krajobrazowymi ze współczesnymi rzeźbami. Przez trzy dni jadłam lunch w kawiarni, która się tam znajduje. Za kilka tygodni rozpoczyna się jarmark Tuileries, drugi, największy paryski jarmark. Powiedziano mi, że będą tam zjeżdżalnie, trampoliny, samochodziki i wielka, okrągła karuzela. Mówi się, że przypomina to bardziej wesołe miasteczka ze starych filmów. Moje próby utopienia smutków w dużej butelce wina, obróciły się przeciwko mnie więcej, niż raz. Nie jestem pewna, czy złapałam coś w samolocie, czy chodzi o coś innego, ale zmagałam się z utrzymującym się wirusem żołądkowym. Odpływałam na kanapie, czując się żałośnie, niemal tak często, jak odhaczałam z listy rzeczy do zrobienia w Paryżu. Dzisiejszy dzień także nie wygląda zbyt obiecująco. Skrytym błogosławieństwem jest to, że nie ma tu żadnego zwierzaka wymagającego uwagi. Jednak skłamałabym mówiąc, że do pewnego stopnia nie tęskniłam za Swarleyem. Polubiłam tego szalonego psiaka, i możliwe, że sprawiał, iż czułam się mniej szalona. Kiedy był w pobliżu, nie wyglądało to tak, jakbym przez cały czas gadała sama do siebie. - Och Boże… - Pędzę do łazienki i opróżniam zawartość żołądka, której nie było wiele. Klęcząc na ziemi, spoglądam w górę, aby zaczerpnąć potrzebnego powietrza. Coś przykuwa mój wzrok. - Nie. Ma. Kurwa. Mowy. Opakowanie tamponów, stojące obok papieru toaletowego, jest jak świecący, neonowy znak. Nie trzeba było o tym długo myśleć; doskonale wiem,

kiedy miałam ostatni okres. Ostatecznie na tę okazję umieściłam znak na drzwiach. - Och mój Boże. Spóźnia mi się… mocno mi się spóźnia. Odbywam szybką wyprawę do apteki na rogu, z charakterystycznym, zielonym krzyżem na górze, i wracam z sześcioma patyczkami. Sikam. + - Nie! Sikam. + - Szlag! Sikam. + - Cholera, szlag, cholera! Wielka szklanka wody i piętnaście minut później. Sikam. + - Cholera jasna! Sikam. + - Kurwa… nie! Sikam. + Łzy… *** Odrętwienie. Nudności, ale także odrętwienie. Przypominam sobie to uczucie, lub brak takowego. Rodzice posadzili mnie i Avery w salonie, i wyjaśnili, że „mamusia jest chora”. To była chwila, w której zrozumiałam, że wszystko co wiedziałam nie było już prawdą. Wycieczka do Disneylandu została przełożona… potem odwołana. Każdy rodzic na trybunach obserwował swoje dziecko, które pływało w zawodach stanowych, ale moi nie. Torty urodzinowe w pudełku z cukierni – koniec z pokrytymi masą ubijakami, o które się biłyśmy i łyżkami do wylizania. W tej chwili wszystko co wiedziałam jest kłamstwem. Nie pójdę na studia magisterskie. Tata nie będzie już ze mnie dumny. Odkupienie przyszłości, którą straciła mama, jest już teraz tylko zszarganym wspomnieniem. Jestem pieprzoną porażką, oddaloną o pół świata od mojego serca, które pozostawiłam w Palo Alto. - Jezu, Lautner. – Łzy spływają mi po twarzy, kiedy siedzę na krześle i przytulam nogi do klatki piersiowej. Spełnia swoje marzenia. Trzy, wymagające lata stażu pedriatycznego. Jestem pewna, że będzie zachwycony widząc mnie w drzwiach, do chwili, aż powiem mu, że jestem bezrobotna, w ciąży, i jestem jego nową odpowiedzialnością. To zbyt przytłaczające. Jedyne czego chcę, to obudzić się z tego koszmaru, ale nie mogę. W snach, łzy nie są tak mokre, a kiedy ból staje się tak intensywny, to sen się kończy. Muszę zadzwonić do Avery. To zbyt wiele do udźwignięcia samodzielnie. Zawsze mogłyśmy na siebie liczyć jeśli chodziło o dzielenie się emocjonalnym, życiowym ciężarem. Jednak to… to ją oszołomi. - Zdajesz sobie sprawę, że tutaj nadal jest bardzo wcześnie? – odbiera telefon ze swoim charakterystycznym, przemądrzałym komentarzem. - Ave… - szlocham. - Sydney, co jest? – Jej ton się zmienia. Słyszę przez telefon jej zmartwienie, widzę wykrzywioną twarz, czuję wokół siebie jej ramiona. - Ja… ja… jestem w ciąży. – Głos mi się łamie. Słowa zawisają ciężko w powietrzu. Cisza na linii mówi wszystko. Ona także jest w szoku, i nie padają żadne słowa pocieszenia. Avery zna mnie zbyt dobrze. Rozumie, że to najgorsze, co mogło mi się przytrafić, i nie dlatego, że mam dwadzieścia trzy lata, nie mam męża i nie skończyłam jeszcze szkoły. Chodzi o naszą mamę. Choć tak wiele razy zaprzeczałam temu przed nią, Elizabeth, naszym tatą, i przed samą sobą, to chciałam osiągnąć to, czego mama nie zdołała. - Sydney… jesteś pewna?

- Tak, Boże, tak. Nasikałam na sześć, pieprzonych patyczków. Wszystkie wyszły pozytywnie. – Ocieram nos wierzchem dłoni i pociągam nim. - Co zamierzasz zrobić? Chodzi mi o to, czy zamierzasz je zat… - Jezu, tak, zamierzam je zatrzymać! Tata dopiero co przeszedł operację na serce, cholernie mocno go to rozczaruje… a aborcja wpakowałaby go do grobu. - Nie musi wiedzieć – mówi Avery z ostrożnością. - Mama będzie wiedziała… i ja także. - Zamierzasz powiedzieć Lautnerowi? Przerywam, aby pomyśleć o odpowiedzi, ale nie ma o czym myśleć. - Tak. - Kiedy? - Kiedy wrócę do domu. Przebukuję bilety i polecę do Palo Alto, zamiast do Illinois. Lautner musi dowiedzieć się przed tatą. Ale nie chcę mu mówić przez telefon. Muszę załatwić to osobiście. - Sydney… to będzie… - Avery nie kończy. To nasza niepisana zasada „żadnych bzdur”. Nie może mi powiedzieć, że będzie okej, a ja nie mogę powiedzieć, że będzie ze mną w porządku. Więc dzielimy się jedyną rzeczą, którą wiemy na pewno. - Jestem tu dla ciebie, Sydney, i… kocham cię. - Ja też cię kocham, Ave. *** 25 lipiec 2010 r. Moja paryska lista rzeczy do zrobienia to jakiś żart. Trzy tygodnie, a ja nie pamiętam uczucia, które towarzyszyło mi podczas rejsu o zachodzie słońca po Sekwanie i obserwowaniu, jak pomniki budzą się do życia, zostając powoli oświetlane. Chłodne płytki pod moimi kolanami, ech mojego opróżnianego żołądka, blade odbicie w lustrze, i te cholerne plusy, to wszystko, co wypala się w moim mózgu. Pewnie, mam pendrivy wypełnione zdjęciami, ale równie dobrze mogłyby zostać zrobione przez kogoś innego, ponieważ nie pamiętam bycia w tamtych miejscach. Dwunastogodzinna podróż powrotna na Zachodnie Wybrzeże jest wykańczająca, zwłaszcza, w zatłoczonym samolocie z workiem na wymioty w dłoni, na wypadek, gdyby toaleta była zajęta. Poza potrzebą ucieczki przed klaustrofobią, wywołaną ściskiem, nie spieszy mi się, aby dotrzeć… gdziekolwiek. Po raz pierwszy odkąd pamiętam, nie mam określonego kierunku. Gdzie będę mieszkała za tydzień… miesiąc… rok? Jaką pracę znajdę z licencjatem z historii sztuki, i z dzieckiem? Jak zareaguje tata? Jaka będzie reakcja Lautnera? Lautner. Mam w sobie pustkę spowodowaną wielką tęsknotą za nim. Czas nie złagodził bólu, spotęgował go tylko. Mam na komputerze pokaz slajdów z jego zdjęciami i głos Petera Gabriela, który przypomina mi o tym, jak totalnie przepadłam dla jego oczu. Odtwarzałam tę piosenkę co najmniej sto razy. Głowa mówi mi, abym zapomniała, ale serce na to nie pozwoli. Minął niemal miesiąc odkąd widziałam jego twarz, słyszałam jego głos, czułam jego dotyk. Nie dzwonił, ani nie pisał, pytając o tatę, Paryż, czy mnie. W dniu, kiedy wyjechałam, był taki moment, kiedy poczułam, że coś we mnie się odłączyło, jakby coś umarło. To było moje serce. Nie to roztrzaskiwanie, które czułam kiedy na mnie wrzeszczał, nie ten ciążący wstyd, z powodu braku zaufania do niego, to było uczucie opuszczającego mnie Lautnera. Połączenie pomiędzy nami zostało rozerwane… odłączone. *** Gwałtowne bicie serca potęguje moje nudności. Wysiadam z taksówki i zauważam czarnego 4Runnera. Jest tutaj. Jest trochę po 21:00, a powietrze jest parne. Ciągnę walizki do wejścia, zostawiam je tam i wspinam się po schodach do mieszkania Lautnera, po jednym, drżącym kroku na raz. Puls wygrywa mi w

uszach rytmiczny bas. Wciągam uspokajający oddech, i odpycham niepokojące wzburzenie w żołądku. - Raz kozie śmierć. – Pukam do drzwi. Zero odpowiedzi. Wkładam w to więcej siły i pukam jeszcze raz. Wykręcam dłonie i żuję wnętrze policzka. Właśnie kiedy zaczynam się odwracać, otwierają się drzwi. Lautner kocha się ze mną po raz pierwszy, leniwe popołudnia przy basenie, lub na plaży. Kwiaty, herbata i opakowanie z cukierni, czekające przed drzwiami. Niebieskie tęczówki. Usta przyciśnięte to mojej skóry. Prezerwatywy. Łzy. Tylne światła samochodu niknące w oddali. - Claire. – Jej imię ucieka mi z płuc jak ostatnie tchnienie. Jej chłodne oczy i twardy uśmiech przecinają mnie, ale to jej mokre włosy i nagie ciało owinięte w ręcznik wysysają ze mnie każdą, ostatnią uncję życia. - Spóźniłaś się… Samantha? Racja? – Poprawia ręcznik, zaciskając go mocniej ponad piersiami. Gdybym mogła się poruszyć, to fizycznie usunęłabym ten zadowolony z siebie uśmiech z jej twarzy. Ta przebiegła suka zna moje imię, ale nie mogę jej tego powiedzieć. W ogóle nie mogę mówić. Grahamowe krakersy, które zjadłam na lotnisku, torują sobie drogę powrotną na zewnątrz. Odwracam się, zbiegam pospiesznie po schodach, wybiegam przez drzwi i pędzę w krzaki. - Och Boże! – płaczę, kiedy mój żołądek nie przestaje się kurczyć, aż nie mam już czym wymiotować. Bezlitosny beton wbija mi się w kolana, kiedy opadam na chodnik – dysząc i szlochając, totalnie załamana. - Dlaczego… dlaczego… dlaczego? – wyję, pochylając się i obejmując ramionami za brzuch. Nie mogę oddychać; płuca kurczą mi się niekontrolowanie. Kaszlę. Dławię się. Ciężko oddycham. - Wszystko w porządku, panienko? Unoszę ociężałą głowę i widzę wpatrujące się we mnie, naładowane współczuciem spojrzenie. Młoda dziewczyna, może w moim wieku opiera mi rękę na ramieniu. - Tak – chrypię ledwo słyszalnym głosem i zataczając się, staję na nogi. – Po prostu… źle się czuję. - Jesteś pewna? Przełykam piekący kwas żołądkowy. - Jep. - Przytakuję. - Okej… - waha się, ale posyłam jej słaby uśmiech, a ona rusza do budynku, oglądając się jeszcze raz za siebie, zanim zatrzaskują się za nią drzwi. Przekopując się przez torebkę, znajduję telefon i dzwonię do Elizabeth. - Bonjour! – odpowiada entuzjastycznie piskliwym głosem. - Elizabeth… - mój głos jest surowy. - Sydney? Co się dzieje? Gdzie jesteś? - Możesz po mnie przyjechać? – Słowa są jak papier ścierny. - Co? To znaczy tak, skarbie… gdzie jesteś? - U Lautnera. – Zaciskam usta, i wypuszczam dławiący szloch. - Zaraz będę. Po przytaszczeniu toreb na krawężnik, siadam i czekam. Musi być jakieś dwadzieścia siedem stopni, ale chłodne dreszcze wstrząsają moim ciałem. - Sydney – woła cichy głos Elizabeth. Stoi przede mną, ale nie słyszałam jak się zatrzymywała. Wszystkie zmysły mam przytępione, ogarnął mnie szok, i utknęłam w zamroczeniu, szczękając zębami. Obejmuje mnie rękoma i pomaga mi wstać, po czym sadza mnie do auta. Mam mglistą świadomość tego, że pakuje moje walizki do bagażnika i siada obok mnie. Głowę mam przyciśniętą do okna i obserwuję przemykającą obok drogę, jak moje życie – szybko wijące się koleiny i nieoczekiwane wzniesienia. W chwili, kiedy przechodzimy przez drzwi, czmycham do łazienki. Bolą mnie mięśnie brzucha, kolana mam posiniaczone, a włosy splątane od potu.

- Który to miesiąc? – Elizabeth odciąga mi jedną dłonią włosy od twarzy, a drugą pociera moje plecy. - Avery? – Muszę założyć, że Avery jej powiedziała. Siadam na tyłku i opieram się o ścianę, po przeciwnej stronie toalety. Elizabeth zakłada za uszy swoje ciemne włosy sięgające jej ramion, i z uśmiechem opiera się o toaletkę. - Nope, tylko przeczucie. Wyciągam przed siebie nogi, kładąc je po obu stronach toalety i wzdycham. - Jeszcze nie wiem. Może miesiąc. - A Lautner? Jesteś gotowa aby pogadać o… Wstrzymując oddech i zagryzając wargi, kręcę głową i mrugam, aby odgonić łzy. - Okej, jestem tutaj, kiedy będziesz gotowa. - Dziękuję – szepczę. Rozdział 17 1 sierpień 2010 r. Nadzieja. Boże, potrzebuję czegoś… jakiegoś przebłysku światła, które wyrwie mnie z mojego mroku. Elizabeth i Trevor przygotowywali mi posiłki, zmuszali mnie do wychodzenia na świeże powietrze i na słońce, i nalegali, abym każdego dnia myła zęby i brała prysznic. Ale nie zadawali większej ilości pytań. Zadzwoniłam do taty i powiedziałam mu, że zanim wrócę do domu, to na kilka tygodni zatrzymałam się u Avery. To, czego nie wie, to fakt, iż Avery jest w drodze do mnie. Tęsknię za nim, ponieważ nie widziałam go od operacji, ale to jest ta łatwa część. Powiedzenie mu, że jestem w ciąży, będzie niewyobrażalnie trudne. W tym momencie Avery wie tyle co Elizabeth. Trzymam się mojej mentalności dziesięciolatki, że jeśli nie wypowiem tych słów, jeśli nie powiem im co zastałam w mieszkaniu Lautnera, to może okaże się to nieprawdą. Zaprzeczanie temu, że facet którego kocham, ojciec mojego nienarodzonego dziecka, ruszył naprzód z kobietą, którą gardzę, nie będzie trwało wiecznie. - Wczoraj wieczorem dzwoniła Avery i powiedziała, że spróbuje się tam z nami spotkać, chyba, że natrafi na spory korek, albo roboty drogowe. – Elizabeth zerka na mnie szybko. Wpatruję się ze skupieniem przez okno, ale odruchowo kiwam głową. Jedziemy na badania ginekologiczne, na które Elizabeth umówiła mnie dzień po moim powrocie z Paryża. To nie tak wyobrażałam sobie moją pierwszą, prenatalną wizytę. Nie chcę zabrzmieć staromodnie, ale widziałam to tak, że jestem trzydziestolatką, zamężną, trzymającą dłoń męża i… szczęśliwą. Przyjeżdżamy piętnaście minut wcześniej i wypełniam dokumenty. Nadal jestem na ubezpieczeniu taty i nie mam pojęcia, czy jestem zabezpieczona na wypadek macierzyństwa. W chwili kiedy zgłoszą co do tego roszczenie, zegar zacznie tykać. Kwestią czasu będzie to, że tata otrzyma na maila powiadomienie, związane z roszczeniem. Myślę, że najlepiej będzie jeśli powiem mu o tym pierwsza. Ale może przez sms, kiedy jestem po drugiej stronie kraju, to byłby lepszy pomysł, przynajmniej dla mnie. - Sydney Montgomery – woła pielęgniarka. Elizabeth wchodzi za mną. Zatrzymujemy się w korytarzu i pielęgniarka mierzy mój wzrost i wagę, ciśnienie, oraz temperaturę. Avery nie przyjechała, ale mam nadzieję, że wkrótce to nastąpi. Czuję, jakby przygotowywano mnie na egzekucję, a nie na zbadanie nowego życia, które we mnie rośnie. Pielęgniarka prowadzi nas do sali, i zadaje mi jeszcze kilka pytań, których nie było w formularzu. Potem instruuje mnie, abym rozebrała się od pasa w dół, usiadła na stole i zakryła się jednorazowym, papierowym ręcznikiem. Właśnie kiedy wychodzi, pojawia się Avery. - Sydney. – Przytula mnie do siebie mocno. Przez lata odgrywałam dla niej rolę matki i opiekuna, i schlebia mi

uczucie, że nasze role się odwróciły. - Bardzo się cieszę, że udało ci się dotrzeć – szepczę przez ściśnięte gardło. Siada obok Elizabeth, a ja się rozbieram i sadowię się na stole. - Denerwujesz się? – pyta Avery. - Czym? – Przechylam głowę i otwieram szeroko oczy. - Ultrasonografem. – Przewraca oczami. - Denerwuję się powiedzeniem tacie, znalezieniem pracy, radzeniem sobie z tymi paskudnymi porannymi mdłościami, i porodem. Ultrasonograf to nic takiego. - Lautner? – Avery wpatruje się we mnie z napiętym, zbolałym uśmiechem. Elizabeth ją szturcha i posyła jej ledwo dostrzegalne poruszenie głową. Słyszymy dwa, szybkie puknięcia w drzwi. - Dzień dobry, jestem doktor Wiggins. – Drobna lekarka z ciemnymi włosami spiętymi w ciasny kok oferuje mi dłoń. - Sydney. – Wskazuję w bok. – Moja ciocia Elizabeth i siostra Avery. Doktor Wiggins dzieli się z nimi uprzejmym uśmiech i przytakuje, siadając na regulowanym, obrotowym stołku. Powtarza te same pytania, które zadała mi już pielęgniarka. Kusi mnie, aby udzielić jej całkowicie innych odpowiedzi tylko po to, by sprawdzić czy naprawdę słucha, czy zwyczajnie przechodzi przez rutynową gadkę. Pielęgniarka nagrała już wszystkie moje odpowiedzi; to wydaje się całkowicie zbędne. Nic dziwnego, że lekarze zawsze się spóźniają. - Cóż, spójrzmy. Wkładam nogi w strzemiona, biorę głęboki wdech i usiłuję się zrelaksować, kiedy wkłada we mnie sondę. Czuję lekki nacisk, ale nie boli. - Oto twoje dziecko. – Wskazuje na ekran. – Rytm serca jest idealny, a… - Przesuwa lekko sondę i kontynuuje wpatrywanie się w ekran. - … wielkość oceniam na sześć tygodni. No i jest… gwałtowne, rytmiczne bicie nadziei. Avery łapie mnie za rękę i ściska ją. Odwracam się w jej stronę i dzielimy kilka łez. Pielęgniarka puka i wślizguje się do środka. Wklepuje kilka rzeczy do komputera, zanim doktor Wiggins usuwa sondę. - Przepiszę ci receptę na witaminy prenatalne, a Eileen wydrukuje ci zdjęcia z ultrasonografu, a także przekaże ci kilka informacji na temat tego, jak masz dbać o siebie i dziecko, ponieważ jest to twoja pierwsza ciąża. Masz do mnie więcej pytań? Ocieram oczy i kręcę głową. Musi być milion pytań do zadania, ale w tej chwili nie mogę o niczym myśleć, poza życiem które w sobie noszę – idealne, splecione połączenie mnie i Lautnera. *** Podróż do domu przebiega w takiej samej ciszy, jak podróż tutaj. Nie mogę przestać się wpatrywać w niewyraźny zarys na zdjęciach. Kątem oka widzę, że Elizabeth okazjonalnie na mnie zerka. Mama przywiązałaby mnie do krzesła i już do teraz przesłuchała, ale Elizabeth wykazuje się wobec mnie świętą cierpliwością. Trevor wyszedł ze Swarleyem pozałatwiać jakieś sprawy, a Avery i Elizabeth robią kolację. Odkąd wróciłyśmy do domu, nie wypowiedziałam do żadnej z nich ani słowa. Elizabeth stawia przede mną miskę z mieszanką orzeszków, abym sobie żuła podczas czekania na kolację. Mam przed sobą komputer, ale oczy przyklejone mam do plamki na zdjęciach, które leżą obok. - Ruszył naprzód. – Moje monotonne ogłoszenie wprowadza w kuchni ciszę. Avery i Elizabeth zamierają w miejscu – jedna trzyma nóż, druga ziemniaka i obieraczkę. Jest tak, jakbym odezwała się po raz pierwszy w życiu. Przez ich szeroko otwarte oczy i rozchylone usta mogę stwierdzić, że boją się cokolwiek powiedzieć, lub choćby poruszyć mięśniem. Przesuwam spojrzenie od nich, do basenu na zewnątrz. Błyskają mi w głowie wizje Lautnera bez

koszulki, poruszającego wybieraczką po wodzie. Mrugam, i wszystko co widzę to Claire, owinięta w ręcznik i patrząca na mnie protekcjonalnie z uśmieszkiem, który mówił „powinnaś się trzymać z dala”. - Zapukałam do jego drzwi i otworzyła Claire, doktor Brown, - mokra i owinięta jedynie w ręcznik. Chichot który mi ucieka podszyty jest niedowierzaniem. - Nie minął nawet miesiąc, a on ruszył dalej… z nią. Na końcu głębokiego westchnienia wymuszam uśmiech, i spoglądam na zmrożone statuy przy wyspie kuchennej. - Więc wychowam to dziecko sama, i będzie z nami dobrze. – Wkładam w te słowa tyle pewności siebie, ile mogę. Ponownie, jeśli to powiem, to będzie prawdą. Avery odkłada nóż na deskę do krojenia i wykrzywia usta, ale oczy skierowane ma ku dołowi. - Nie sądzisz, że ma prawo wiedzieć? Że może powinien wziąć trochę odpowiedzialności za to, co się stało. Ostatecznie jest pieprzonym lekarzem. Nie słyszał o prezerwatywach? Prezerwatywy? Taa, ma ich całe pudełko. Będąc dokładną, dziesięć sztuk. Nóż, który mam wbity w brzuch zanurza się nieco głębiej. Bawię się włosami i przenoszę spojrzenie ponownie na okno. - Na początku ich używaliśmy, ale potem tak jakby powiedziałam mu… że ich nie potrzebowaliśmy, ponieważ brałam tabletki antykoncepcyjne. - Brałaś? – Elizabeth przerywa ciszę. - Tak! – odpowiadam z defensywną ostrością w głosie. – To znaczy… nie brałam ich regularnie, ale potem, kiedy pierwszy raz prawie… - Spoglądam na nie i przewracam oczami, patrząc sufit. - … no wiecie, zaczęłam je brać codziennie. Ale to nie tak, że od razu uprawialiśmy seks. Przez pięć dni miałam okres, zanim ponownie zobaczyłam się z Lautnerem. Zamykam oczy, przeciągam dłonie przez włosy i kręcę głową. - Jakie to ma w ogóle znaczenie? Jestem w ciąży. Jak, kiedy, ani dlaczego, nie zmieni tego, co jest faktem. - Nadal uważam, że powinnaś mu pow… - Ugh! Ave, nie zamierzam mu mówić. Myślałam, że go znam. Ale facet, który sprawił, że uwierzyłam w to, że złamałam mu serce kiedy wyjechałam miesiąc temu, nie znajdował się tego dnia w mieszkaniu. To był ktoś inny. Nie ma cholernej mowy, abym teraz mu o tym powiedziała. - Ponieważ boisz się, że wybierz ją? – pyta Elizabeth. - Nie, ponieważ boję się, że wybierze mnie. Obie podzielają ten sam, pusty wyraz twarzy. - Lautner ma w sobie wiele ze skauta. Wybrałby mnie, ponieważ noszę jego dziecko. Ale nie chcę zostać wybrana dlatego, że jestem jakimś przypadkiem charytatywnym… i nawet jeśli nigdy by tego nie powiedział, to zawsze tak bym myślała. – Pocieram kark. – Nie poślubię kogoś, kto woli być z kimś innym, i zdecydowanie nie sprowadzę dziecka do takiego rodzaju związku. Avery powraca do krojenia i kręci głową. - Jeśli kiedykolwiek się dowie, to znienawidzi cię za to, że mu nie powiedziałaś. Zabieram ze stołu komputer i zdjęcia, i wzruszam ramionami. - Taa, cóż, ja nienawidzę go w tej chwili. *** 3 sierpień 2010 r. Avery wróciła wczoraj do L.A. Ma pracę, rachunki do opłacenia, i póki co, nie ma nic, co mogłaby dla mnie zrobić. Przez połowę czasu mam mdłości, i walczę z poważnym przypadkiem lęku. Planowałam wrócić do Illinois i powiedzieć tacie, ale w tej chwili lot w moim żałosnym stanie nie wchodzi w grę.

- Możemy porozmawiać? – Elizabeth podaje mi szklankę imbirowocytrynowej, mrożonej herbaty. Zażywam trochę słońca i świeżego powietrza przy basenie, i po raz pierwszy dzisiaj, mój żołądek się uspokoił. - Pewnie, co jest? - Nie wiem jakie masz plany na… przyszłość. Ale jeśli zdecydujesz się nie wracać do Illinois, aby urodzić dziecko i zamieszkać z tatą, to mam dla ciebie propozycję. Opuszczam okulary nisko na nos i spoglądam na nią ponad oprawkami. - Propozycję? Sączy swoją herbatę. - Trevor i ja kupiliśmy mieszkanie w San Diego, przeprowadzamy się w przyszłym miesiącu… Siadam prosto na krześle. - Och Jezusie, mam się wyprowadzić. Mogę się ulotnić… - Sydney! – Kręci głową i uśmiecha się. - Pozwól mi skończyć. Tak jak mówiłam… nie wystawiliśmy jeszcze tego domu na sprzedaż, a Trevor nie zaakceptuje żadnej kwoty, poniżej tego co sobie ustalił, więc przez jakiś czas może się nie sprzedać. W międzyczasie, jeśli chcesz, to chcielibyśmy abyś tu została, ale pod jednym warunkiem. - Którym jest? Krzywi się. - Swarley także zostaje. Spoglądam na Swarleya, który rozciągnął się na krześle obok mnie. Unosi głowę i stroszy uszy. - Związek mieszkaniowy nie zezwala na trzymanie tam dużych zwierząt. Szukamy dla niego nowego domu, ale jeśli tutaj zostaniesz, to kupi nam to więcej czasu, by znaleźć odpowiednią osobę. Będziemy płacili za media i wszystko inne, ty będziesz musiała tylko znaleźć pracę, aby zapłacić za jedzenie, transport i osobiste wydatki. Kiedy dom się sprzeda, obiecuję, że damy ci co najmniej miesiąc, na znalezienie własnego mieszkania. Szczypię i pociągam za dolną wargę. Minione trzydzieści dni było dla mnie porażką. Moje życie obrało sobie swój własny kurs, nie informując o tym mózgu. - Nie musisz decydować od ra… - Zrobię to. Naprawdę muszę przestać być taka zgodna. Patrząc wstecz, całkiem możliwe jest, że właśnie przez to wylądowałam w obecnej sytuacji. Przesuwam okulary na czubek głowy. - Chodzi mi o to, że to wspaniałomyślna oferta i byłabym szalona, gdybym jej nie przyjęła. Poranne czy całodniowe mdłości uniemożliwiają mi w chwili obecnej podróż do Illinois, a myśl o ponownym wprowadzeniu się do taty i urodzenie nieślubnego dziecka jest przerażająca. Więc… zrobię to. Jestem pewna, że mogę znaleźć gdzieś w pobliżu pracę i zapewni mi to trochę czasu, aby wymyślić co zamierzam zrobić, i gdzie zamierzam być, kiedy dziecko przyjdzie na świat. Elizabeth sięga i ściska moją dłoń. - To może nie być złym pomysłem, abyś została przez jakiś czas w tej okolicy. Wstaję, poprawiam górę od stroju i podchodzę na brzeg basenu. - Nie ma znaczenia czy Lautner jest pięć, czy pięć tysięcy kilometrów dalej. Z nami koniec – deklaruję, nurkując w basenie. Rozdział 18 1 wrzesień 2010 r. Normalność. Jedenaście tygodni w ciąży, a ja wreszcie czuję się znów normalnie. Niedola całodziennych mdłości zblakła. Brzuch powiększył mi się tylko na tyle, że ja to zauważam, i jedynie wtedy, kiedy próbuję zapiąć spodenki lub dżinsy. Spódniczki, sukienki i spodnie do jogi są moimi wyborami

odzieżowymi. Musiałam kupić większe staniki, ale nie narzekam na to. W zasadzie, myślę, że będę karmiła piersią, aż dziecko skończy dziesięć lat, jeśli przez to będę mogła zachować te dziarskie cycki. Niestety przeczytałam, że to nie wchodzi w grę. Jedna z mam blogerek powiedziała, że jej dzieci wyssały życie z jej piersi. Zamieniły się z grejpfrutów w ciastolinę. Bosko! Elizabeth i Trevor wyjechali wczoraj do San Diego. Na szczęście dla mnie, ich mieszkanie jest mniejsze, więc zostawili tu sporo mebli. Trevor stwierdził, że dzięki temu dom będzie się lepiej prezentował. Tata wyrusza jutro moim samochodem, aby przywieźć mi resztę rzeczy. Jednym z najgorszych momentów mojego życia było wykonanie telefonu do taty i powiedzenie mu, że jestem w ciąży. Dobrze sobie radził od czasu operacji, i nie chciałam przyprawić go moimi rewelacjami o zatrzymanie akcji serca. Agonalna cisza, która zapadła po drugiej stronie słuchawki, po tym, jak mu powiedziałam, trwała całą wieczność. A potem nastąpiła jedna z najlepszych chwil mego życia. Powiedział „Kocham cię i jestem tu, gdybyś mnie potrzebowała”. Tylko tyle. W tym momencie to moje serce było zagrożone. Zaoferował mi bezwarunkową miłość i płakałam dłużej i mocniej, niż gdyby na mnie wrzeszczał i wyraził swoje wielkie rozczarowanie moją osobą. Czasami myślę, że dusza mojej mamy złączyła się po śmierci z jego, ponieważ mówi swoim głosem, ale słowa pochodzą z jej serca. Nie jestem pewna dokąd pójdę, kiedy ten dom się sprzeda, ale skłaniam się ku przeprowadzce do Los Angeles, by być bliżej Avery. Dzięki temu byłabym także bliżej Elizabeth i Trevora. Ostatnio myślałam także o Swarleyu. Nie znaleźli jeszcze dla niego właściwego domu, a mój kontrolowany ciążowymi hormonami mózg sądzi, że powinnam go zatrzymać. Gadałam do niego więcej przez ostatnie trzy miesiące, niż ktokolwiek inny. Cóż mogę rzec… on mnie rozumie. W ciągu ostatniego miesiąca, dzięki kontaktom Elizabeth, udało mi się także znaleźć pracę jako niezależny fotograf. Robiłam sesje narzeczeńskie, zdjęcia dzieci, rodzinne, i byłam nawet fotografem na imprezce urodzinowej psa. Tak, niektórzy ludzie mają tak dużo kasy. *** Odkąd Elizabeth i Trevor wyjechali, nie mam środka transportu dopóki tata nie przyjedzie za kilka dni moim samochodem. Swarley jest odbiorcą mojej nowoodkrytej energii, ale bez czterech kółek, nasze wyprawy muszą ograniczać się do pieszych dystansów. Oboje skończyliśmy obiad godzinę temu i zmierzamy do parku, zanim zrobi się zbyt ciemno. - Spuszczę cię ze smyczy, ale musisz okazać trochę manier. Żadnego ruchania, szczania na cokolwiek, co jest dziełem ludzkim, a gorące powitania z kroczami ogranicz do swoich czteronożnych, włochatych kumpli. Łapiesz? Swarley przytakuje, ponieważ przez ostatnie kilka miesięcy zrobiłam z niego półczłowieka i jestem też całkiem pewna, że widziałam jak przewrócił na mnie oczami. Sądzę, że lepiej będzie, jak zacznę się przyzwyczajać do pyskowania i wywracania oczami… to także wyczytałam na blogu dla rodziców. Notka dla samej siebie. Znaleźć więcej pozytywnych blogerów, którzy rysują obraz rodzicielstwa w otoczeniu tęcz, wróżek i magicznego pyłu. - Sydney? Odwracam się. - Hej, Dane! Pochyla się, aby spuścić swoje psy ze smyczy. - Boże, nie sądziłem, że wrócisz. Jak było w Paryżu? O którą cześć pytasz? O widok sufitu z kanapy, czy odpływu kanalizacyjnego w muszli klozetowej? - Świetnie! – To niesamowicie przesłodzona odpowiedź… może zahaczać o pełnowymiarowe kłamstwo. - Jak długo zostajesz? - Opiera dłonie na biodrach.

Dane jest uroczy. Jestem pewna, że dorośli faceci nie lubią być tak nazywani; cholera, nie spodobało mi się, kiedy Lautner tak do mnie powiedział, ale Dane taki właśnie jest. Wysoki, z ciemnymi włosami i naprawdę przystojny z chłopięcym uśmiechem, który sprawia, że chcę zabrać go do domu, upiec mu ciasteczka i nalać szklankę mleka. - Nie jestem pewna. Trevor i Elizabeth dopiero co przeprowadzili się do San Diego, a ja zostaję w ich domu, dopóki się nie sprzeda, albo aż znajdę własną miejscówkę. Przechyla głowę na bok. - A jednak zostawili Swarleya? Odwracam spojrzenie, by zerknąć na szalonego kundla i kręcę głową. - Ich związek mieszkaniowy nie zezwala na przetrzymywanie tam większych zwierząt. Szukali dla niego nowego domu, ale póki co ja go mam. - Wasza dwójka przeszła długą drogę od czasu, kiedy po raz pierwszy pojawiłaś się w moim gabinecie. Splatam dłonie za plecami i spoglądam w dół, kopiąc w ziemię. - Taa, masz rację. Ostatnio nawet rozważałam zatrzymanie go. Ale dopóki nie wiem gdzie wyląduję, zaoferowanie tego byłoby trochę przedwczesne, jeśli nie nierozsądne. - Studia magisterskie z psem. Musiałabyś znaleźć jakieś miejsce, które zezwala na posiadanie zwierząt. Krzywię się, patrząc na niego. - Nie idę na magisterkę, przynajmniej nie przez jakiś czas. Coś, tak jakby, mi wyskoczyło. - Och? – Dane przesuwa dłonie z bioder, i krzyżuje je na piersi, stając szerzej. Wydmuchuję długi oddech i pocieram dłońmi twarz. Przeciągam palcami po brwiach i spotykam jego spojrzenie. - Jestem… w ciąży. Jeśli Dane otworzy oczy choć trochę szerzej, to wyskoczą mu z oczodołów i psy będą za nimi goniły. - Przykr… albo gratul… czy może… Uśmiecham się, ponieważ jego urok się podwaja kiedy robi się nerwowy i zaczyna się jąkać. - Teraz już możesz gratulować… wyrazy współczucia przyjmowałam w zeszłym miesiącu. Przytakuje powoli. - Więc wróciłaś dla Lautnera? - Nie… cóż, tak, ale odbiło mi się to czkawką. On… ruszył naprzód. - Ruszył naprzód? Mówisz poważnie? Po… tobie? Wzruszam ramionami, poruszając głową w górę i w dół. - Cóż… jest popier… popieprzonym idiotą. Choć ta rozmowa przysparza mi wiele bólu, to nadal udaje mi się wykrzesać chichot i towarzyszący mu uśmiech. - Masz rację. Jest popierdolonopieprzonym idiotą. Dane się szczerzy. - Zwłaszcza, że jest z Claire. Ponownie otwiera szeroko oczy. - Z doktor Brown? Przytakuję. - Doktor popierdolonopieprzoną Brown. Dane wypowiada bezgłośne „Wow!” - Dokładnie. - Więc co powiedział na temat dziecka? Zostajesz w Palo Alto, żebyś nie musiała targać dziecka na takie długie dystanse? Szarpię głowę w tył i mrużę oczy. - Co? Nie… to znaczy on nie… Powiedzenie Lautnerowi i rozważenie możliwości, że wychowywalibyśmy nasze dziecko, dzieląc się opieką, nigdy nie przyszło mi do głowy. Teraz, kiedy Dane o tym wspomniał, ani trochę nie podoba mi się ten pomysł.

- Nie powiedziałam mu. Opada mu szczęka. - Nie powiedziałaś mu? Nie wie nawet, że jesteś w ciąży? Wbijam zęby w dolną wargę i kręcę głową. - Sydney… - Drapie się w czubek głowy – …to nie moja sprawa, ale on zasługuje, aby wiedzieć. Nienawidzę tego, że ma rację. Strach mnie paraliżuje i sprawia, że niemożliwe jest, aby racjonalnie myśleć. - Dane, wiem co on zrobi. Powie, że chce ze mną być, ale nigdy nie będę wiedziała, czy naprawdę chodzi o mnie, czy o dziecko. Dwa miesiące temu nigdy bym tego nie zakwestionowała. Czułam, że kochał mnie bardziej niż kogokolwiek, lub cokolwiek innego. Ale kiedy zobaczyłam Claire, i to jedynie po miesiącu… wszystko się zmieniło. Nie mogę już ufać w jego uczucia do mnie. Dane wzrusza ramionami. - No to nie mów mu, że jesteś w ciąży… przynajmniej nie od razu. Zobacz, czy wybierze ciebie, tylko ciebie. Jeśli to zrobi, to będziesz wiedziała, że nie chodzi o dziecko. - A jeśli nie? – Te słowa przecinają moją klatkę piersiową. Wzdycha. - Jeśli nie, to nie poślubisz nieodpowiedniego faceta z właściwych powodów. *** 3 wrzesień 2010 r. Ostatnie dwa dni spędziłam myśląc o tym, co powiedział Dane. W noc, kiedy pojawiłam się u Lautnera i drzwi otworzyła mi Claire, sięgnęłam punktu krytycznego. Poczułam się przez niego odrzucona, choć nawet go nie widziałam. Myśl o zostaniu odrzuconą twarzą w twarz jest tak cholernie niewyobrażalna, że nie potrafię nawet zacząć o tym myśleć. Jednakże muszę to zrobić. Każdy kogo kocham, i na kogo wsparcie liczę, patrzył na mnie krytycznym wzrokiem z powodu mojej decyzji o tym, by mu nie mówić. Powiedzenie mu, bez względu na rezultat, uwolni mnie od ciągłego poczucia winy, które czuję przy moich bliskich. Tata zadzwonił, kiedy był godzinę drogi stąd, a było to właśnie jakąś godzinę temu. Siedzę na ganku, kolano gwałtownie podskakuje mi w górę i w dół, a oczy mam przyklejone do drogi. Znajomy, szary jeep Cherokee skręca na podjazd i zrywam się na nogi. - Tato! – krzyczę, zbiegając po schodach, kiedy wysiada. - Hej, maleńka. – Przytula mnie, a ja czuję emocje w jego słabym głosie i sama walczę ze łzami. - Tak bardzo się cieszę, że tutaj jesteś – szepczę mu na ucho. - Ja także. – Puszcza mnie i oboje się uśmiechamy. – Rozpakujmy twoje rzeczy… albo ja to zrobię. Ty pewnie nie powinnaś dźwigać niczego ciężkiego. – Jego oczy wędrują do mojego nadal płaskiego brzucha. Przewracam oczami. - Może za kolejne trzy, lub cztery miesiące, ale póki co jest dobrze. Poza tym, to ty miałeś niedawno operację serca. Mam wyrzuty sumienia, że poprosiłam cię, abyś sam zapakował wszystkie moje rzeczy i przywiózł mi je tutaj. Macha lekceważąco dłonią. - Niee… ze mną dobrze. Jestem jak nowy. – Otwiera bagażnik i oboje bierzemy rzeczy, które trzeba wnieść do środka. Jest już późno, kiedy wszystko znajduje się w domu i jest rozpakowane. - Myślę, że pójdę już do łóżka. Pogadamy rano – sugeruje tata. Przytulam go. - Pewnie, ja także jestem zmęczona. Kocham cię. - Ja też cię kocham, skarbie.

*** 4 wrzesień 2010 r. Oboje zabieramy Swarleya na spacer. Tata musi wykonywać codziennie jakąś formę ćwiczeń, wymagającą małego wysiłku. Po śniadaniu siadamy na tarasie z tyłu, a po wcześniejszej, wyczerpującej gadce szmatce, zostaje poruszony majaczący nade mną temat. - Więc ten facet… - Lautner – poprawiam go. Tata przytakuje. - Lautner… stanął już na wysokości zadania i przyjął odpowiedzialność? Pocieram dłonią mój nieistniejący brzuszek. - Nie powiedziałam mu… - Że co… - Tata podnosi głos. Unoszę dłoń. - Pozwól mi skończyć. Relaksuje się z powrotem na krześle, ale usta zaciśnięte ma w stanowczą linię. - Nie powiedziałam mu, ponieważ musiałam wymyślić co zrobić, i powiedzieć, żeby nie przyjął mnie z powrotem z litości. Tylko dlatego, że moje marzenia zostały roztrzaskane, tak jak mamy, nie znaczy to, że powinnam zadowolić się kimś, kto mnie nie kocha. Tata wygina brwi, a usta wykrzywia w grymasie, poruszając głową z boku na bok. - Whoa! Poczekaj no minutkę. Dlaczego miałabyś to powiedzieć? - Powiedzieć co? - Że marzenia twojej mamy zostały roztrzaskane. Skąd w ogóle takie wrażenie? Przełykam, czując wzrastającą w gardle gulę. - Słyszałam jak ona… Tata pochyla się do przodu, opierając łokcie na kolanach. - Słyszałaś jak ona co? Minęła ponad dekada, i byłam młoda, ale nadal słyszę jej głos, jej złość, jej rozgorączkowanie. - Kłóciliście się z mamą. Było późno, Avery spała, ale ja nie. Siedziałam na górze schodów; oboje byliście w kuchni. Ramiona taty opadają i opuszcza głowę, wiedząc, co zamierzam powiedzieć, jakby to pamiętał. - Kłóciliście się o pieniądze. Powiedziała, że powinieneś był wybrać inny zawód, skoro oczekiwałeś, że zostanie w domu, boso i w ciąży. Powiedziałeś jej, że wydaje zbyt dużo na siebie… mnie… i Avery. – Łamie mi się głos i ucieka mi kilka łez. - Sydney, nie… - Napięty wyraz udręki na jego twarzy jest niemal tak samo bolesny, jak wspomnienia. Robię wdech i spoglądam na basen. - Owoc miesiąca miodowego. – Śmieję się, ocierając łzy i kręcąc głową. – Myślę, że biorąc pod uwagę twój zawód, lepiej było powiedzieć, że byłam owocem miesiąca miodowego, niż pozamałżeńskim dzieckiem. - Proszę, Sydney, nie… Unoszę rękę. - Byłam zbyt młoda, by w pełni zrozumieć. Zajęło mi kilka lat, aby poskładać to w całość. Powiedziała, że ją zapłodniłeś i ukradłeś jej przyszłość, że sprawiłeś, iż stała się ode ciebie zależna. – Większa ilość łez spływa mi po twarzy szybko i wściekle. – Powiedziałeś… - Dławię się słowami, a dolna warga mi drży. – Powiedziałeś, że zachowywała się jak dziwka, zanim uchroniłeś ją od potępienia. – Ucieka mi szloch. – Wtedy usłyszałam jak coś się roztrzaskuje i uciekłam do pokoju. Sięga po mnie, ale kręcę głową i odsuwam się. - Czy masz w ogóle pojęcie jak się czułam, kiedy dotarł do mnie sens tej kłótni… po jednym słowie na raz?

Tata ma czerwone oczy, które są pełne łez i żalu. - To był cholerny cios w brzuch, kiedy dowiedziałam się co znaczy „zapłodnić”, „dziwka” i „potępienie”! Napina szczękę. Wiem, że obraziłam go moim językiem, ale mam to gdzieś. - Sydney, przepraszam… - płacze. Przesuwam dłońmi przez włosy, wzdycham drżącym oddechem i ocieram łzy. - Nie przepraszaj, nie jestem już zła. Nigdy nie chciałam, abyś się dowiedział, że wiem, ale teraz jest inaczej. Mam dość tego, że nikt nie rozumie mnie i tego, dlaczego byłam tak zdeterminowana, by osiągnąć coś sama. To nie był tylko rak, to było wszystko. Nienawidziłam mamy za to, że cię obwiniała, a ciebie za to, że winiłeś ją. Potem uświadomiłam sobie, że najbardziej jestem wkurzona na was oboje za to, że zadowoliliście się czymś, co było mniej niż niesamowite. – Ponownie odnajduję spojrzenie taty. – Nigdy nie chciałam być od kogoś zależna. Nigdy nie chciałam poświęcić poczucia własnej wartości i marzeń. Nigdy nie chciałam osiąść na laurach. Ponownie sięga po moją dłoń; tym razem pozwalam mu ją wziąć. - To, co usłyszałaś tamtej nocy, było kulminacją emocji, które budowały się latami. Kiedy rzeczy nie idą tak, jak myślimy że powinny, łatwiej jest znaleźć kozła ofiarnego, niż spojrzeć w lustro. Żałuję, że nie wiedziałem o tym, że borykasz się z tym od tylu lat. Usiłowałaś poskładać w całość puzzle, choć nie posiadasz wszystkich elementów. - Co masz na myśli? – przechylam głowę na bok. - Ciężko to wyjaśnić i jest kilka rzeczy… - Powiedz mi! Jezu, jestem dorosła, poradzę sobie z tym… proszę o prawdę. Wzdycha. - Zarówno twoja mama jak i ja mieliśmy osobiste problemy, z którymi radziliśmy sobie w chwili, kiedy się poznaliśmy. Może to był po części powód początkowego przyciągania. Szalałem na jej punkcie, a ona stanowiła dla mnie pokusę. – Odwraca wzrok, jakby był zawstydzony tym, że czuł do mamy fizyczny pociąg. – Zostałaś poczęta, ponieważ uważałem, że stosowanie antykoncepcji było w jakiś sposób większym grzechem, ponieważ było planowane. - Twarz wykrzywia mu się w grymasie. – A potem, kiedy dowiedzieliśmy się, że twoja mama była w ciąży, od razu chciałem wziąć ślub, aby wyglądało to tak, że byłaś owocem miesiąca miodowego. Twoja mama chciała… Opuszcza głowę i spogląda na mnie, a ból w jego oczach jest ewidentny. Nic nie mówi, jednak słyszę jego prośbę, w której błaga mnie o zrozumienie, aby nie musiał wymawiać tych słów. Uświadomienie sobie tego wywołuje ciarki i ból serca. Zapłodniona. Uchroniona przed potępieniem. - Chciała się poddać aborcji. Mocniej ściska mi dłoń i przytakuje. - Byłam jej pierwszym dzieckiem? Kręci głową. Dziwka. Rozpościeram dłonie na brzuchu. Czy mogłabym usunąć moje dziecko? - Czas zmienia ludzi, Sydney? – Pochłaniają mnie jego ciemne oczy. – Wszyscy mówimy rzeczy, których nie mamy na myśli. Wszyscy robimy coś, czego potem żałujemy. Wiem co usłyszałaś, ale powodem tego, że tak intensywnie się kłóciliśmy było to, że byliśmy w sobie zakochani. Wiem to głęboko w sercu. Kochaliśmy siebie i kochaliśmy was, dziewczyny. Zawsze będę żałował tego, że nazwałem twoją mamę dziwką, a wiedząc, że słyszałaś jak to mówiłem… cóż, niszczy mnie to. To czego nie rozumiesz, to fakt, że ona była moją pierwszą, ale ja nie byłem jej. W wieku siedemnastu lat zaszła w ciążę, i poddała się aborcji. Nie cierpiałem tego, że nie była „czystą” dziewicą, którą wyobrażałem sobie, że znajdę, ale serca nie zawsze idą w zgodzie z rozumem. Uśmiecha się i spogląda w dół.

- Żałuję, że nie podsłuchałaś rozmowy, którą przeprowadziliśmy po tym, jak otrzymała diagnozę. Tę, w której się załamała i przez wiele godzin wypłakiwała mi się w ramionach, zżerana poczuciem winy. Chciała więcej czasu z nami – więcej filmów, więcej wycieczek rowerowych, więcej kampingów w ogródku za domem i pieczenia pianek na grillu. Lista żalów była bardzo długa i bolesna do słuchania, ale nigdy nie powiedziała, że żałowała posiadania ciebie, czy twojej siostry, i nigdy nie żałowała tego, że była mamą, a nie architektem. Zalewają mnie emocje. Paląca szczerość, którą widzę w jego oczach, unosi ciężar poczucia winy, pod którym cierpiałam przez lata. Sięga dłonią do mojej twarzy, a ja się w nią wtulam, kiedy ociera mi łzy. - To, moja słodka dziewczynko, jest rozmowa, którą powinnaś wziąć sobie do serca i na jej podstawie ułożyć swoje cele i marzenia. Przytulamy się i czuję wokół siebie dwie pary rąk, jego i jej. Będę czytała list, który zostawiła mi mama z nowym spojrzeniem i, poczynając od dziś, będę odzyskiwała moją przyszłość, nie jej.

Rozdział 19 6 wrzesień 2010 r. Podrzucam tatę na lotnisko i jadę prosto do Lautnera. Jest niedziela, więc istnieje szansa, że będzie w domu. Przygotowanie się do tego, że zobaczę go z Claire, kiedy otworzy drzwi, było ciężkie, ale muszę to zrobić. To jedyny sposób na to, bym ruszyła dalej. Jestem to winna naszemu dziecku, i jestem to winna jemu. Nie widzę jego 4Runnera, ale parking jest duży i zwykle zatłoczony, więc istnieje możliwość, że gdzieś tu jest. Po raz kolejny czuję mdłości, wspinając się po schodach do jego mieszkania, ale tym razem to tylko z powodu nerwów. Biorę głęboki oddech i pukam do drzwi. Brak odpowiedzi. Pukam ponownie. Cisza. - W czym mogę ci pomóc? Odwracam się i moje oczy namierzają tatuaż róży, który wcześniej widziałam. - Uch… jestem tu, by zobaczyć się z Lautnerem. Rose zatrzymała się na najniższym stopniu, więc spogląda na mnie w dół. - Jest w szpitalu. Przytakuję. - Wobec tego pojadę tam. - Nie wpuszczą cię, jeśli nie jesteś z rodziny. Mrużę oczy. - O czym ty mówisz? - O jego mamie, heloł, Moja zmarszczona twarz pozostaje skołowana. Rose przewraca oczami. - Jego mama ma dziś operację. Rak powrócił, tylko tym razem są przerzuty. Chemia, radioterapia… wszystkie te świetne rzeczy. Tak czy siak, był wrakiem. Rzadko go widuję. Claire mówiła, że pomiędzy stażem, a chorobą mamy, ledwo się trzyma. Claire była z nim dniem i nocą. Robiąc mu pranie, zakupy i w ramach możliwości, sprawdzając co u jego mamy. Nie wiem co on by teraz bez niej zrobił. Twarz mi się rozluźniła. Nie ma wyrazu, i jedyną rzeczą jaką czuję, jest szok. To paraliżująca równowaga pomiędzy jego bólem, a moim. - Chcesz, abym mu powiedziała, że wpadłaś? Spoglądam na nią, ponownie na drzwi do jego mieszkania, po czym w dół, na dłoń, spoczywającą na moim brzuchu.

- Nie… nie ma potrzeby. Moje ciało porusza się jak na autopilocie, ponieważ mózg jest papką. To jedyne wyjaśnienie na to, jak znalazłam się z powrotem w domu i na kanapie. Nie pamiętam jak opuszczałam jego blok mieszkalny, ani drogi do domu. Nie ma już oczywistego rozwiązania na żadną z obecnych sytuacji. Jak mam teraz ponownie wmaszerować w jego życie? Skoro wisi na włosku, tym, który trzyma w kupie Claire, to jak mogę go przerwać? Jakby to na niego wpłynęło? Jestem zraniona, wkurzona i skołowana. Potrzebuję jakiejś rady, ponieważ nie ufam własnym instynktom, jeśli w ogóle jakieś mam. Rozdział 20 10 marzec 2011 r. - Przyj! Sam, możesz to zrobić. – Avery ściska moją dłoń, zachęcając mnie. Ból jest obłędny, a odmówienie znieczulenia było astronomicznie wielkim błędem. Teraz już za późno. - Widzę główkę. Świetnie sobie radzisz, Sydney. – Głos doktor Wiggins, choć uspokajający, jest także irytujący jak cholera. Ona „widziała główkę” przez ostatnie czterdzieści minut. Jestem przepocona i wyczerpana. Może po prostu zostanę sobie w ciąży na zawsze. To dziecko wyraźnie nie chce wychodzić na zewnątrz. - Jestem zbyt zmęczona… - dyszę - … to nie działa. Nie ma wystarczająco miejsca. Doktor Wiggins się śmieje. - Z twoim dzieckiem wszystko jest w porządku, i z tobą także. To maraton, Sydney, nie sprint. Pieprzony maraton. Czy ona ma w ogóle jakiekolwiek pojęcie o tym, jak ja nie cierpię biegać? - Nie, nie, nie! – wrzeszczę, czując jak napina mi się brzuch, a ból wbija we mnie swoje obrzydliwe pazury, kiedy kolejny skurcz buduje się z bezlitosną mocą. - Teraz! Przyj z całych sił, Sydney – instruuje mnie doktor Wiggins.

Płonący we mnie ogień jest tak intensywny, że czuję, jakbym była rozrywana na kawałki. Pod koniec skurczu, rzucam głową na boki i jęczę. - Daj mi rękę, Sydney. – Doktor Wiggins prowadzi moją dłoń pomiędzy nogi. – Czujesz to? Przytakuję i przełykam. Jest ciepłe i śliskie, ale to nie ja. - To twoje dziecko. Wypchnij je, Sydney. Nadszedł czas, abyś poznała swoje dziecko. Zaczyna się kolejny skurcz. Z palcami spoczywającymi w dalszym ciągu na główce mojego dziecka, prę z całych sił. - Aaachhh! – krzyczę w agonii, kiedy doktor Wiggins mówi mi, abym przestała przeć. - Och Sam! – Po policzkach Avery spływają łzy. – Główka wyszła. To twoje dziecko. Och mój Boże. - Okej, Sydney, jeszcze jedno parcie, najgorsze już za tobą. Odnajdując siłę w jakimś nieznanym miejscu, prę jeszcze raz i pomieszczenie wybucha wiwatem, śmiechem i łzami. - Zrobiłaś to! – Avery jest zachwycona. Pielęgniarki mi gratulują, a doktor Wiggins podaje mi dziecko. - Poznaj swoją córkę, Sydney.

Biorę ją w ramiona, a ona płacze po raz pierwszy. To najpiękniejszy dźwięk na świecie. Z oczu wylewa mi się dziewięć miesięcy emocji. Jestem zakochana, a jednak ta chwila jest słodko-gorzka. Avery była moją opoką, ale nie jest osobą, która wyobrażałam sobie, że będzie trzymała mnie za rękę i przecinała pępowinę. - Wybrałaś jakieś imię? - pyta pielęgniarka. Przesuwam delikatnie palcami po jej ciemnych włoskach i malutka otwiera oczy. Niebieskie tęczówki. Czytałam, że większość dzieci rodzi się z niebieskimi, lub zielonymi tęczówkami, ale gdzieś w środku wiem, że ma oczy swojego taty. - Ocean… Ocean Ann – szepczę, spoglądając na najbardziej niesamowity widok jaki w życiu widziałam. Spoglądam na Avery i myślę o mamie i jej liście do mnie. Właśnie pozostawiłam po sobie ślad na ziemi, mamo. *** 12 marzec 2011 r. Sześć miesięcy temu podjęłam ciężką i bolesną decyzję, by nie mówić Lautnerowi. Dwa dni po opuszczeniu jego mieszkanie, posiadając nowe wiadomości na temat jego mamy, skończyłam w szpitalu, po tym, jak zemdlałam. Na szczęście, miałam się spotkać z Dane’m w psim parku i kiedy się nie pojawiłam, poszedł mnie szukać. Lekarz powiedział, że omdlenie było skutkiem stresu i odwodnienia. Zmieniłam swoje priorytety. Nie mogłam ryzykować i dokładać sobie jeszcze stresu Lautnera. Jedyne co się liczyło, to nasze dziecko. Teraz wiem, że ona jest jedynym, co kiedykolwiek będzie miało dla mnie znaczenie. Moje dłonie zostały stworzone po to, by ją trzymać, a serce bije, by ją kochać. Trevor i Elizabeth sprzedali swój dom w listopadzie. Rozważałam znalezienie w L.A mieszkania do wynajęcia, ale przyjęłam już w połowie lutego pracę jako wolny strzelec w Palo Alto i San Francisco. Tu pojawia się Dane. Jest właścicielem kilku posiadłości do wynajęcia, i jedna z nich będzie wolna w grudniu. Zaoferował mi wynajęcie z miesiąca na miesiąc – nie mogłam odrzucić tej oferty. To uroczy, dwupokojowy dom, w całości zbudowany z cegły i z ogrodzonym ogródkiem, idealnym dla mojego adoptowanego syna – Swarleya. Trzymam się prostej prawdy… on mnie rozumie, a teraz ja mam jego.*18 - Ciii… cicho, Swarley! – Avery beszta go za głośne powitanie, kiedy odstawia nosidełko obok kanapy. - On ją po prostu wita. – Śmieję się, wyciągając z nosidełka nadal śpiącą Ocean. – Słyszała jego „głos” od kilku miesięcy. Jestem pewna, że jej to nie obejdzie. - Co możemy podać ci na lunch? – pyta Elizabeth, wchodząc za tatą przez drzwi. Siadam na kanapie, trzymając w dłoniach cały mój świat, i uśmiecham się. - Cokolwiek. Nie mam tu zbyt wiele. - Dane jest teraz w sklepie, ale póki co, pojedziemy po coś. – Tata się pochyla i całuje delikatnie Ocean w głowę. Iskra uwielbienia w jego oczach jest ekscytująca. - Dane i tak zrobił już stanowczo za dużo. Nie powinien robić mi zakupów. – Przewracam oczami. Avery siada obok mnie, kiedy tata i Elizabeth wychodzą po lunch. - Taa, spróbuj mu to powiedzieć. Prędzej poświęciłby lewe jajko niż pozwolił, aby czegoś ci brakowało. Kręcę głową. - Wiem. Jest cholernie dobrym przyjacielem. Nie wiem jak przetrwałabym ostatnie kilka miesięcy gdyby nie on. - Pfffi… przyjaciel? Wszystko jedno. Dane ma totalne klapki na oczach

jeśli chodzi o ciebie. Mógłby przebywać w pokoju pełnym nagich modelek, a i tak wybrałby wcieranie ci w tyłek kremu na hemoroidy. - Zamknij się. – Chichoczę. – Nie mam hemoroidów, a Dane i ja jesteśmy tylko przyjaciółmi. *18 Gra słów, Get somebody – rozumieć kogoś, have Got something – mieć coś. Rozdział 21 3 czerwiec 2011 r. Ocean ma niemal trzy miesiące, a ja nigdy nie ubóstwiałam niczego tak mocno. Jej piękne, niebieskie oczy są zarówno dręczące, jak i zachwycające. Avery nieustannie wysyła mi informacje o mieszkaniach do wynajęcia w Los Angeles. Uważa, że powinnyśmy zamieszkać razem, aby mogła pomagać przy Ocean. To kuszące, ale nie chcę, aby jej życie obracało się wokół mojego. Póki co, jestem zadowolona z mojego życia w Palo Alto. Avery sądzi, że to z powodu bliskiej obecności Lautnera, ale to nieprawda. Przynajmniej mam nadzieję, że nie jestem taka żałosna. Ciągle przyjmuję nowe oferty pracy, ograniczając je do wieczorów i weekendów, wedle sugestii Dane’a. Kiedy próbowałam umieścić ogłoszenie o zatrudnieniu niani w pełnym wymiarze czasu, to całkowicie się sprzeciwił. Nalegał, abym dopracowała mój grafik tak, aby on mógł siedzieć z Ocean, i posunął się nawet do tego, że załatwił swoją asystentkę, Kimberly, aby była jego zastępstwem na wypadek, gdyby został nagle wezwany. Lautner jest ciągle obecny w moich myślach. Nie jestem pewna czy kiedykolwiek będę w stanie spojrzeć na Ocean i o nim nie myśleć. Ostatnio rozmyślałam o tym, aby mu o niej powiedzieć. Nie ma pojęcia, że omija go część życia, idealna i piękna esencja nas obojga. To, co jest najbardziej zaskakujące, to fakt, że Dane grał adwokata Lautnera przez kilka miesięcy, po tym jak dowiedział się o mojej ciąży, ale teraz jest tym, który powoduje, że wątpię w decyzję o powiedzeniu mu. Myśli, że Ocean nie będzie pamiętała tego okresu życia, więc ryzyko wojny o opiekę jest teraz niepotrzebne. Nie mogę znieść myśli o Lautnerze i doktor Brown, odjeżdżających z moim dzieckiem na weekend, tydzień, lub dłużej. Opiekuńczość, którą wobec niej czuję jest żarliwa. - W lodówce są dwie butelki i zamrożone mleko w zamrażarce. Dodatkowe pieluchy są… - Idź, Sydney. – Dane się śmieje, bawiąc się z gruchającą na podłodze Ocean. – Wiem gdzie wszystko jest. Im szybciej wyjdziesz, tym prędzej wrócisz, więc po prostu… idź. Klękam na ziemi, trącam nosem jej szyję i żartobliwie szczypię Dane’a w policzek. - Jesteś dla mnie zbyt dobry. Mruga do mnie. Łapię torebkę i torbę z aparatem. - Zadzwoń jeśli… - Idź! – krzyczy z wielkim uśmiechem na twarzy. *** Zdjęcia próbnego obiadu zajęły około dwie godziny. Jutro nie będzie mnie przez siedem godzin, ponieważ będę fotografowała ślub i wesele, przez co Ocean będzie długo beze mnie. Jest niemal 22:00, kiedy zatrzymuję się na ciemnym podjeździe. Otwieram drzwi wejściowe i wita mnie kolejna, fotograficzna okazja nie do odparcia. Dane jest rozłożony na sofie, a Ocean przytula się do jego piersi, jak miś koala i oboje śpią. Strzelam kilka fotek, i zanim odkładam aparat, Dane się budzi. - Hej – szepcze, podnosząc się do pozycji siedzącej. Uśmiecham się, kiedy delikatnie wymieniamy się dzieckiem. Po tym jak

kładę ją w sypialni, wracam z powrotem do salonu. Dane jest już przy drzwiach, zakładając buty. - Sprawiała ci jakieś problemy? Zakłada mi za ucho kosmyk włosów, pozostawiając dłoń na skórze. - Była idealna, tak, jak jej mama. Jestem czymś sparaliżowana… strachem? Pochyla się, a jego usta zawisają nad moimi. Pokonuje ostatnie centymetry, a ja odwracam się na tyle, by zaoferować mu policzek. - Nie mogę… przepraszam. Ja po prostu… Kręci głową. - Jest w porządku. Nie chcę na ciebie naciskać. Ja tylko… lubię cię… bardzo. Wymuszam uśmiech. Nazwanie Dane’a niesamowitym, byłoby uogólnieniem. Jest bardziej niż niesamowity, ale nie mam jeszcze odpowiednich słów, więc nie mówię nic. - Dobranoc. Będę jutro przed południem. Przytakuję. - Dziękuję. Odwraca się, aby wyjść, ale zanim to robi, łapię go za nadgarstek. - Mam to na myśli. To, co dla mnie zrobiłeś… to, co dla mnie robisz jest po prostu… Wzrusza ramionami. - Jest w porządku. Nie robiłbym tego, gdybym nie chciał. Kolejny wymuszony uśmiech szarpie moimi ustami, ale niezupełnie sięgam oczami jego, zanim się odsuwa i idzie do samochodu. Rozdział 22 16 listopad 2012 r. Gdzie zniknął ten cały czas? Ocean jest gotowa, aby świętować swoje drugie święto Dziękczynienia. Ciemnobrązowe, falujące włosy i niebieskie oczy w kolorze oceanu sprawują nade mną władzę. Jest alfą i omegą mojego życia. Moja dziewczynka ma narobione więcej zdjęć, niż jakikolwiek celebryta. Dane stał się częścią naszego życia w tak dużej mierze, jak Swarley. Nie to, że porównuję go do psa. Okej, może i tak robię. Prawda jest taka… że on jest jak rodzina – muszę jeszcze tylko określić jego rolę. Zdecydowanie jesteśmy przyjaciółmi, a linia pomiędzy tym, a czymś więcej, jest zamazana. Trzymanie się za ręce w parku, i jedzenie, co wieczór razem kolacji, stanowi tę część „więcej”. Przydarzył się także okazjonalny pocałunek, ale nie doprowadził do niczego innego. Dane na mnie czeka, czuję to. Myślę, że mógłby czekać wieczność. Utrzymujące się myśli o tym, by powiedzieć Lautnerowi o Ocean niemal zniknęły – niemal. Nie mam wątpliwości, że ta odrobina wątpliwości, to cholerne „co jeśli”, wstrzymuje mnie od tego, by całkowicie ruszyć naprzód. Dane także to wie. Widzę jak usiłuje wypełnić rolę ojca w życiu Ocean, ale nie pozwolę na to tak całkowicie. Czy chcę, aby Ocean poznała pewnego dnia swojego ojca? Czy znienawidzi mnie tak, jak wiem, że zrobi to Lautner? Te pytania są agonalne, a odpowiedzi nie takie proste. Dane był na konferencji poza miastem przez ostatni tydzień. Dziś wraca do domu, i to żałosne, jak spragniona jestem dorosłej rozmowy. W międzyczasie razem z Ocean jesteśmy w drodze do parku, a konkretnie do tego, gdzie zabrał mnie Lautner, aby pooglądać jak Brayden bawił się samolotem zdalnie sterowanym. Ocean kocha obserwować dzieci, ale jest dziś ciepło jak na tę porę roku, więc nie mogłam się oprzeć możliwości zaczerpnięcia z nią świeżego powietrza. - Chcesz zobaczyć samolociki? – pytam, odpinając ją z fotelika. Jej jasne oczy pełne entuzjazmu, pasują do moich, kiedy czmycha z samochodu i biegnie w stronę trawiastego zbocza. Te jej małe stópki ledwo dorównują energii jej gorliwych nóg. - Ocean, zaczekaj na mamusię! – Biorę jej kurtkę i ruszam w pościg. Łapię ją, zanim dociera na górę wzniesienia i umieszczam jej wiercące

się ciałko w różowej, polarowej kurtce. - Spójrz! – Wskazuję na niebo, gdzie brzęczą nad nami nisko latające samoloty na zdalne sterowanie. Piszczy z radości, a jej usta próbują sformułować poprawne słowo. - Molot! – Jej uwagę szybko kradnie mała piłka, która ląduje u jej stóp. – Pilka. – Ocean ją podnosi i zaczyna z nią biec, mając najwyraźniej słabość do tego samego typu sportu, który preferuje jej tata, a nie ja. Dziś jest tu tłoczno; nie byłyśmy jedynymi, które zdecydowały się wyjść na zewnątrz i cieszyć się ciepłą pogodą. Utrzymuję bliski dystans za moją nadmiernie ruchliwą córką, kiedy przyglądam się różnorodnemu tłumowi. Rodziny, pary, grupki facetów z bardziej drogimi samolotami, a nawet kilkoro samotnych osób, ze swoimi kompanami, psami-robotami, są rozprzestrzenieni na dużej, otwartej przestrzeni. Sadzę, że lepiej będzie, jeśli nie powiem Swarleyowi, że były tu inne psy. Coś przykuwa mój wzrok, albo raczej ktoś. Minęło dwa i pół roku i jest pewnie jakieś pięćdziesiąt metrów pomiędzy nami, ale wszędzie rozpoznałabym tę postać. Lautner. Ma na sobie wyblakłe dżinsy, czarną bluzę z kapturem i stoi do mnie tyłem. Nie widzę z nim nikogo innego. Odchyla głowę do tyłu i podąża spojrzeniem za samolotem nad swoją głową. Serce wali mi w piersi. To jest to. Nie jestem pewna dlaczego, ale czuję, że to ten moment. - Ocean? – wołam, a ona do mnie podbiega. Zgarniam ją w ramiona. - Chcesz poznać swojego tatusia? – szepczę bardziej do siebie niż do niej. Robię ostrożny krok naprzód, po czym się zatrzymuję. - Och mój Boże! – szepczę. Moje płuca walczą o powietrze, kiedy zostaje z nich wyssane życie. Jakby znikąd, pojawia się kobieta z długimi, ciemnymi włosami, obejmuje go rękoma, a on… całuje ją. Trzyma ją w ramionach i unosi jej drobne ciało ponad ziemię. Ten pocałunek jest intymny. Wiem o tym, ponieważ kiedyś to mnie tak całował. Wizje burzy i Lautnera chowającego klucze do samochodu błyskają mi w głowie. Nasze mokre ciała poruszające się z zapałem i desperacją. Pieszczące dłonie. Głodne usta. Niebieskie tęczówki. Ogarnia mnie „walcz lub uciekaj”. Biegnę w stronę samochodu z Ocean na rękach, sapiąc po każdy oddech. - Pilka – płacze Ocean. Piłka została na wzniesieniu, ale nie mogę po nią wrócić. - Pilka! – Jej głos staje się głośniejszy, kiedy szamoczę się z mocowaniem jej fotelika. - Wiem, skarbie. Mamusia kupi ci nową. Obiecuję. Łzy formują się w jej oczach i opiera się moim próbom zapięcia jej, kopiąc nogami i wymachując rękami. Po tym, jak w końcu umieszczam ją w foteliku, odbywamy emocjonalną podróż do domu. Ocean płacze za swoją piłką. A ja płaczę dlatego, ponieważ właśnie dostałam zamknięcie, którego potrzebowałam, ale nie takie, jakiego chciałam. Miałam chwilową migawkę, kiedy go zobaczyłam, widząc nas, jako rodzinę. Ulegająca słabościom i nierealistyczna część mnie sądziła, że on się odwróci, zobaczy nas i po raz pierwszy zakocha się w Ocean. Myślałam, że zakocha się ponownie we mnie. Myliłam się. *** Ocean ukołysała się płaczem do snu. Niosę jej wiotkie ciało do środka i kładę do łóżka. Kusi mnie, aby skulić się obok niej i także zasnąć. Może się obudzę i zdam sobie sprawę, że to wszystko było tylko złym snem. Przez cały ten czas, wyobrażałam sobie Lautnera z doktor Brown. Powinnam czuć ulgę, że to nie ona jest w jego ramionach, ale tak nie jest. Zobaczenie go z kimkolwiek

innym jest potwornie bolesnym uczuciem – takim, którego mogę nigdy nie zapomnieć. Woła mnie butelka wina znajdująca się w kuchni. Nalewam sobie lampkę, wkładam telefon do portu i włączam muzykę. Rozbrzmiewa „In your eyes”. Spośród ponad tysiąca piosenek, losowe wybieranie upatrzyło sobie właśnie tę. Życie jest okrutne. Kiedy kończę drugą lampkę, decyduję się odpuścić. Ocean jest teraz moim światem, moim głównym priorytetem i muszę być dla niej odpowiedzialną i trzeźwą mamą. - Hej… - woła od tylnych drzwi Dane. - Jestem tutaj. - W moim głosie brak entuzjazmu, który powinien tam być. Ostatecznie tęskniłam za nim przez cały tydzień. Siada obok mnie, wciąga mnie w ramiona i całuje bok mojej głowy. - Gdzie mała kulka energii? - Swarley jest na zewnątrz. Nie widziałeś go? Dane się śmieje i ściska mnie mocniej. - Wiesz, o kim mówię. Przesuwam dłoń po jego klatce piersiowej i odwzajemniam uścisk. - Zasnęła. Wykończyło ją bieganie po parku. Potem straciłyśmy jej piłkę i całkowicie się załamała w samochodzie. - Hmmm, a to pech. Tęskniłem za nią i nie mogłem się doczekać powrotu do domu, aby ją zobaczyć. Unoszę brodę w górę i spoglądam na niego. Moje ciało czuje lekkie brzęczenie ciepła. - Tylko za nią, hm? Przełyka. - Nie… Chwytam tył jego głowy i wykonuję śmiały ruch, który nigdy nie wyobrażałam sobie, że zrobię. Całuję go. Zaczyna się odsuwać, więc się na niego wspinam, siadając na nim okrakiem, i pokazuję mu, że nie chcę, aby przestał. Dziś straciłam cząstkę siebie i mam w sobie ziejącą pustkę. Potrzebuję tego. Muszę ruszyć naprzód. Potrzebuję… Dane’a. Rozdział 23 23 czerwiec 2013r. WESELE. - Czy ty, Sydney, bierzesz sobie Dane’a za męża i ślubujesz mu… - Ocean! – Wrzaskliwy głos Avery wysyła ciarki przez moje ciało. - Ocean! – krzyczę. – Niech ktoś sprowadzi pomoc! Moja mała dziewczynka, moje serce, mój cały świat, leży na ziemi. Jej ciało jest sztywne z powodu konwulsyjnych fal, które nią wstrząsają, a oczy uciekły jej w głąb głowy, ale nie są zamknięte. - Och Boże! Niech ktoś pomoże, proszę! – Głos mi się łamie. Jej małe usteczka robią się niebieskie. - Nie! Nie! – Moje prośby wydają się trafiać w próżnię. Dlaczego nikt nie pomaga? - Sydney, uspokój się. Będzie z nią dobrze. – Głos Dane’a jest spokojny, ale odczuwam go jak papier ścierny pocierający moje nerwy. - Nie jest z nią dobrze! Ma niebieskie usta. Nie oddycha! - Miała atak. Spójrz kochanie, oddycha. Będzie okej. Wszystkie głosy wokół mnie zamieniają się w echo. Modlę się do Boga, aby ją uratował, aby w zamian wziął mnie. Moje dziecko… moja słodka, mała Ocean. Jazda ambulansem mija jak we mgle. Zadano mi zbyt wiele pytań i moje usta się poruszają, ale nie jestem pewna, co mówię. Oczy Ocean odnajdują moje. Niebieskie tęczówki. Jest przytomna i oddycha. Jej usta odzyskały kolor, ale płacze. Moje dziecko jest przestraszone. Dolna część jej sukienki jest ubrudzona, a część mojej tiulowej spódnicy rozdarła się, kiedy z gorączkową desperacją wspinałam się na tył ambulansu. Pytają mnie, czy mam jakieś preferencje co do szpitala, ale nie potrafię

odpowiedzieć. Jesteśmy w L.A. i nic nie jest tu znajome. Dane zasugerował, abyśmy wzięli ślub tutaj, skoro zarówno Avery jak i jego rodzina tutaj mieszkają. Byli cudowni, pomagając wszystko zaplanować, ale w tej chwili żałuję, że nie jesteśmy w Palo Alto. Doktor Erickson, pediatra Ocean, uspokoiłaby mnie. Była kimś więcej niż lekarzem Ocean; była moją przyjaciółką i pomogła mi przy wszystkich obawach i lękach związanych z byciem świeżo upieczoną mamą. - Mamusiu! – płacze Ocean. - Jestem tutaj, kochanie. – Pochylam się i przytulam ją, próbując uspokoić jej nerwy. Światła i obcy ludzie patrzący na nią muszą być przerażający. Podjeżdżamy pod wejście oddziału nagłych wypadków i płacz Ocean staje się głośniejszy, kiedy zawożą ją do środka. Dane, Avery i mój tata są zaraz za nami. Pielęgniarka wpycha mi do rąk podkładkę do pisania i jedyne, co chcę zrobić, to zdzielić ją nią w twarz. Na szczęście dla niej, Dane ją zabiera i zaczyna wypełniać formularze. Moja głupia sukienka zaczepia się o wszystko, a podarte kawałki u dołu ciągle zahaczają się o moje szpilki. - Panna, czy pani… - pyta pielęgniarka. - Panna, to znaczy pani, chwila my nie… Sydney, mam na imię Sydney. Mój pogmatwany mózg nie potrafi niczego zebrać do kupy. Powinnam być panią Abbott, ale nie sądzę, abyśmy oficjalnie doszli tak daleko. Jestem pewna, że wielka, biała sukienka ją dezorientuje. - Sydney, zamierzamy przeprowadzić kilka badań, a potem lekarz z tobą porozmawia. Przytakuję. Mam złamane serce. Dźwięk jej płaczu mnie miażdży. Wołała moje imię, ale nie było nic, co mogłam zrobić. Teraz zabierają ją na badania i wiem, że się boi i mnie potrzebuje. Czas jest nieważny. Nie patrzyłam na zegar. Może minęła godzina, a może dziesięć. Dla mnie wydaje się to być wiecznością. - Skończyliśmy badania. Zabiorę ją do jej sali – mówi pielęgniarka. - Kochanie! – Nie mogę powstrzymać łez, kiedy przytulam jej kruche, małe ciałko. Jej zaczerwienione oczka są szkliste i ma ciężkie powieki. Całuję ją w mokry od łez policzek, odgarniając jej z twarzy włosy. - Była odwodniona, więc podamy jej kroplówkę i, tak jak wiesz, łagodne środki uspokajające, na potrzeby przeprowadzenia badań. Powinny przestać działać za jakąś godzinę. Dostępny pediatra niedługo tutaj będzie, aby przedyskutować wyniki badań. - Dziękuję – odpowiada Dane, pocierając delikatnie moje plecy okrężnymi ruchami. Ocean zamyka oczy, a ja całuję ją w czoło i przyciągam krzesło do jej łóżka. Tata podaje mi butelkę wody. - Wypij to. Nie chcę, aby obie moje dziewczyny były odwodnione. Niechętnie ją biorę i robię kilka łyków. - Powinniśmy przełożyć ślub. Wiedziałam, że nie czuła się najlepiej. Boże, czuję się jak cholernie zła ma… - Ciii… przestań. – Dane masuje moje nagie ramiona. – Wiem jak przerażająco to wyglądało, ale najprawdopodobniej atak był spowodowany gorączką i infekcją wirusową. Wszystko będzie z nią dobrze. Krzyżuję ręce i opieram je na brzegu jej łóżka, a głowę opuszczam. Dane robi, co może, aby mnie pocieszyć, ale to nie pomaga. To miejsce doprowadza mnie do szaleństwa. Chcę po prostu wrócić do domu z moją dziewczynką. Do diabła z weselem, do diabła ze wszystkim. Wczoraj, kiedy pierwszy raz zaczęła się źle czuć, instynkt kazał mi przełożyć ślub, ale wszyscy próbowali mnie od tego odwieść, mówiąc, że przesadnie reagowałam. Cóż, kto teraz przesadnie reaguje? - Cześć, jestem… Tak szybko podrywam głowę w górę, że jestem pewna, iż nabawiłam się urazu kręgosłupa szyjnego. Nie. Ma. Kurwa. Mowy!

W pokoju zapada cisza, a wyjątek stanowią tylko maszyny, do których podpięta jest Ocean. - O szlag. – Słyszę szept Avery. Odchrząkuje. Lautner odchrząkuje. - Doktor Sullivan. Jestem doktor Sullivan. Niebieskie tęczówki. Szybko odwraca ode mnie wzrok i skupia go na balkonie za mną. - My po prostu… poczekamy na zewnątrz, podczas gdy dobry lekarz będzie robił… uch… te swoje rzeczy – sugeruje wszystkim Avery. Nasze rodziny wychodzą gęsiego z sali. Spoglądam na Dane’a, ale ani drgnie. - Możesz dać nam minutę? – szepczę. Grymas na jego twarzy pokazuje oczywiste niezadowolenie. Pochyla się i całuje mnie w szyję, po czym wychodzi z pokoju nie uznając obecności Lautnera. Chciałabym powiedzieć, że po trzech latach nie ma na mnie wpływu, ale nie byłaby to prawda. - Cześć – szepczę, bawiąc się nerwowo tiulową spódnicą. Opuszcza oczy z moich, i ponownie spogląda na kartę, którą ma w dłoniach, a usta ma zaciśnięte w stanowczą linię. Mocno przełyka. - Ocean Ann Montgomery… masz dziecko. To nie jest pytanie. W zasadzie, nie jestem nawet pewna, czy zdaje sobie sprawę z tego, że wypowiedział te słowa na głos. Wygryzam krater we wnętrzu policzka. Spogląda na mnie, a ja powoli przytakuję. Napięcie jest gęste i duszące. Wędruje po mnie oczami. - Niezła sukienka. – Marszczy brwi. Gapię się na dłonie. Po tym całym czasie powinnam wiedzieć, co powiedzieć, ale tak nie jest. Cała moja dzisiejsza śmiałość została postrzępiona, a mózg jest gotowy, aby wybuchnąć. - Lekarz z oddziału nagłych wypadków zalecił badania krwi i moczu, tomografię i elektroencefalografię. Miała atak spowodowany gorączką, wywołaną infekcją wirusową. Badania nie pokazały żadnych innych niepokojących rzeczy. To nie jest niezwykłe zdarzenie u małych dzieci i powinno być z nią w porządku. Jednakże skoro była odwodniona, zatrzymamy ją tutaj na noc, ale rano powinna być w stanie wrócić do domu. Masz jakieś pytania? Słyszę jego głos, ale nie potrafię sklecić słów. Oziębłość w jego tonie i brak emocji wprawiły mnie w osłupienie. - Pani Abbott, ma pani jakieś pytania? Przytyk jest oczywisty i zamierzony, i jest dokładnie tym, czego potrzebuję, aby otrząsnąć się z szoku. Prostuję plecy i jestem gotowa do oddania ciosu. - Mamusiu. – Rozbrzmiewa cichy głosik. - Hej, kochanie. – Odgarniam jej delikatnie włosy i całuję w czoło. - Cześć, Ocean. Jestem doktor Sully. – Jego głos magicznie przemienił się w kojącą harmonię. – Chcesz posłuchać mojego serca? – Unosi stetoskop. Ocean ma ledwo otwarte oczka, ale i tak po niego sięga. Lautner poprawia go jej delikatnie na uszach, a drugi koniec przykłada sobie do piersi. Jej małe, wiśniowe usteczka, które można zacałować, wyginają się w małym uśmiechu. Lautner sięga po coś do kieszeni fartucha. - Mogę spojrzeć w twoje oczka? Przytakuje, nadal zmagając się, by je otworzyć. Wstrzymuję oddech, kiedy podnosi do jej oka przyrząd ze światełkiem na końcu, a drugą dłonią unosi jej powiekę. Cały mój świat zaczyna się wokół mnie walić. - Twoja oczy są… piękne. – Głos mu się łamie, po czym odchrząkuje, i zabiera jej stetoskop. – Mogę teraz posłuchać twojego serduszka? Przytakuje. Lautner na mnie nie patrzy, nie rzuca nawet okiem, i nie uznaje mojej

obecności w pokoju. Zarzuca sobie stetoskop wokół szyi i ściska jej dłoń. Równie dobrze mógłby ściskać moje serce. - Wszystko jest idealnie, ale ponieważ jest już późno, myślę, że powinnaś tutaj zostać i pojechać do domu rano. Czy to będzie okej? Spogląda na mnie, a ja uśmiecham się i ściskam jej drugą rączkę. - Będę tutaj całą noc. Nigdzie się nie wybieram. Przytakuje. - Upewnię się, żebyś dostała coś do jedzenia, i wrócę rano, okej? – Nadal trzyma jej rączkę. Ocean uśmiecha się do niego, a ja ledwo mogę oddychać. Wszystkie moje niebieskie tęczówki – to zbyt wiele. Wstaję, czekając aż na mnie spojrzy, ale nie robi tego. Odwraca się i wychodzi z sali. Co do cholery? - Dane, ciocia Avery i dziadek są na zewnątrz. Chcesz się z nimi zobaczyć? Ocean się uśmiecha. - Tak. Wychylam głowę na korytarz i widzę, że wszyscy tam stoją. Nie da się ukryć pytań, które mają wypisane na twarzach i które są gotowe, by zeskoczyć z ich języków, ale nie mogę teraz na nie odpowiedzieć. - Chce się z wami zobaczyć. Wszyscy wchodzą do środka, poza Dane’m. - Wejdź. Ja zaraz wracam. Nie odpowiada. Opuszcza oczy na ziemię i mija mnie, wchodząc do sali. Lautner stoi przy stanowisku pielęgniarek, wklepując coś do komputera. Opieram się o kontuar przed nim. Ignoruje mnie. - Możemy pogadać? Nadal mnie ignoruje. Pielęgniarka obok niego spogląda pomiędzy nami. - Lautner? Patrzy na mnie lodowatymi oczami, po czym odwraca się i rusza zamaszystym krokiem w dół korytarza. - Lautner? – wrzeszczę za nim. Ignoruje mnie, otwierając z rozmachem drzwi, prowadzące na klatkę schodową. Kiedy docieram do drzwi, on pokonał już pierwszą kondygnację schodów. - Lautner, stój! – krzyczę za nim, kiedy drzwi zatrzaskują się za mną z głuchym łoskotem. Zatrzymuje się tyłem do mnie z rękami na biodrach. - Ona jest moja. – To znów nie jest pytanie. Pędzę za nim korytarzem, ale słowa mnie zawodzą. Odwraca się, pierś mu faluje, a oczy ma przeszywające. Uderza we mnie strach, i podnosi się moja ochronna tarcza mamy. Kręcę głową. - Widziałem jej datę urodzenia. Nie okłamuj mnie! Łzy kłują mnie w oczy i w dalszym ciągu kręcę głową. - ONA MA MOJE PIEPRZONE OCZY! NIE. OKŁAMUJ. MNIE! Szloch wyrywa mi się z piersi. - Ja… chciałam ci… powiedzieć. - Ty co? – Spogląda w sufit i śmieje się kręcąc głową. – Nie… nieprawdopodobne. Chciałaś mi powiedzieć. Jak to w ogóle możliwe? Mieszkałem w tym samym miejscu, wyprowadziłem się dopiero trzy tygodnie temu. Nigdy nie zmieniłem numeru telefonu. A jednak… - piorunuje mnie wzrokiem - … oczekujesz, że uwierzę, iż chciałaś mi powiedzieć? Ocieram oczy i widząc ciemne smugi na palcach, wiem, że właśnie roztarłam sobie na - Poszłam do twojego mieszkania. Marszczy w zmieszaniu czoło. Krzyżuję ramiona na piersi. - Doktor Brown otworzyła drzwi… W. Ręczniku. Kąpielowym.

twarzy tusz.

Lautner kręci głową. - Nie wiem nawet, o czym ty do cholery gadasz? - No i kto teraz kłamie? Nie zamierzam tu stać i pozwalać ci sprawiać, że czuję się winna. Próbowałam ci powiedzieć. – Odwracam się, otwieram drzwi i wychodzę na korytarz. - Poczekaj do cholery na chwilę! – Jego głos znów jest warkotem, kiedy zaciska palce wokół mojej ręki i odwraca mnie w swoją stronę. – Nie wywiniesz się tak łatwo. Zmyślaj wymówki i kłamstwa, jakie tylko chcesz, ale minęły trzy, pierdolone lata i nie kupuję ani słowa. - Sugeruję, abyś zabrał od niej łapy, teraz! – Rozbrzmiewa za mną głęboki głos Dane’a. Lautner strzela spojrzeniem poza mnie i puszcza moją rękę. - Dobrze rozegrane, Dane. – Kręci głową z sadystycznym uśmieszkiem na twarzy. – Mogłeś coś powiedzieć… ale nie zrobiłeś tego. Cóż, możesz ją mieć. – Jego oczy opadają na moment do mnie, po czym ponownie skupiają się na Dane’ie. – Ale możesz być pewny jak cholera, że nigdy nie będziesz miał mojej córki. – Odwraca się i kieruje z powrotem w stronę klatki schodowej. Opadam w ramiona Dane’a – przestraszona i skołowana. *** 23 czerwiec 2013 r. Dane i ja nie rozmawialiśmy więcej o Lautnerze zeszłej nocy. Naszą uwagę skupiała Ocean, a obecność naszych rodzin i tak nie stwarzała ku temu dobrej okazji. Wszyscy czekają na moje instrukcje. Czy będziemy kontynuowali ślub? Jeśli tak, to kiedy? Czy goście spoza miasta powinni zostać, czy wrócić do domu? No i pozostaje jeszcze kwestia jedzenia weselnego, tortu i prezentów, które czekały na przeniesienie w inne miejsce. Dane zniknął, aby kupić nam śniadanie i kofeinę, podczas gdy ja czekam z moją jasnooką dziewczynką, aż zostanie wypisana. Wygląda na to, że dziś rano Ocean czuje się o wiele lepiej. Na jej policzki powrócił kolor, a do oczu jej charakterystyczny błysk. Siedzi na moich kolanach, ubrana i gotowa do drogi. Doktor Sullivan w ogóle się dziś nie spieszy, bez wątpienia planując swój kolejny, złośliwy atak na moją, i tak już kruchą, psychikę. - Dzień dobry! Jak tam moja ulubiona pacjentka? – Ironia w jego głosie natychmiast przywołuje grymas na mojej twarzy. Jednak nie widzi go, ponieważ ponownie, patrzy tylko na Ocean. Wyciąga ręce, a ona ochoczo do niego idzie i czuję, jakby wyrwano mi serce z piersi. Sadza ją na łóżku i zaczyna mówić do niej dziecinnym głosem, badając ją. - Moja dziewczynka jest idealna! Moja? Cholera jasna! - Chodźmy Ocean. – Zgarniam ją w ramiona i kieruję się do drzwi, w chwili, kiedy wchodzi Dane. - Wszystko z nią dobrze. Chodźmy. – Usiłuję wypchnąć go z powrotem z pokoju, błagając go desperacko oczami, aby po prostu się dostosował. - Sydney? – woła chłodny głos Lautnera. Wzdycham i przewracam oczami, podając Ocean Dane’owi. - Idź. Spotkamy się na zewnątrz. Przytakuje i bierze ją. Odwracam się, ale zostaję w drzwiach. Lautner siedzi na brzegu łóżka, opierając dłonie po obu stronach. - Nie chcę się z tobą kłócić, ale nie zamierzam pozwolić ci tak zwyczajnie z nią stąd wyjść, tak, jakby nic się nie zmieniło. Nie cierpię buntowniczych łez, które wypełniają moje oczy. - Nie mogę jej stracić – szepczę, kręcąc głową i zagryzając razem wargi. Lautner wstaje i podchodzi do drzwi. Wzdrygam się, kiedy jego dłoń zbliża się do mojej twarzy. Na moment się zatrzymuje i patrzy na mnie z napiętym, zbolałym wyrazem twarzy. Potem przysuwa kciuk do mojego policzka i ociera zabłąkaną łzę. Zwalczam pragnienie, by nachylić się ku jego dotykowi. - Nie chcę ci jej odebrać, Sydney. – Jego głos jest cichy i miły. To

pierwszy strzępek współczucia, który poczułam od niego od trzech lat. – Obiecuję. Chcę po prostu ją widywać. Chcę być jej tatą. Pociągam nosem i odchrząkuję. - Mieszkamy w Palo Alto, nie tutaj, w Los Angeles. Wzrusza ramionami. - No i co? Będę wpadał z wizytą, albo może mogłaby zostawać tu ze mną i z Emmą na kilka dni, co miesiąc.

- Whoa, co? Kim jest Emma? – Robię krok w tył. Scena z parku pojawia mi się w głowie. Myślę, że wiem, kim jest Emma. Lautner żuje kącik ust. - Jest moją narzeczoną. Nadal mam na sobie suknię ślubną, więc nie jestem pewna, dlaczego to ostatnie słowo tak głęboko mnie rani… ale tak jest. Kręcę głową. - Nie ma mowy. Nie zabierzesz mojego dwuletniego dziecka i nie wykorzystasz jej, aby pobawić się w dom ze swoją narzeczoną. Ona nie zna ciebie, ani Emmy i nie jest na tyle duża, by zrozumieć. – Odwracam się i idę w stronę wind. - Sydney? – woła Lautner. Drzwi się otwierają, ale zanim mają szansę się zamknąć, udaje mu się przez nie wcisnąć. - Nie rób tego. Proszę, nie przemieniaj tego w jakąś głupią bitwę – prosi, ale słyszę w jego głosie lekką nutę ostrzeżenia. Wzdycham i gapię się na czerwone numerki odliczające piętra. - Możesz przyjeżdżać z wizytą, a kiedy pozwoli na to mój grafik, będę ją tutaj przywoziła, ale zostaje ze mną. Idę tam, gdzie ona. Winda dzwoni i otwierają się drzwi. Wychodzę z niej i odwracam się do Lautnera. Opiera się o tylną ścianę ze skrzyżowanymi na piersi rękoma. - Tak, albo nie? – mówię stanowczym głosem. - Dobra. Przyjeżdżam w następny weekend. Wyczyść swój grafik. W jego głosie nie ma humoru, po czym zamykają się drzwi. Rozdział 24 24 czerwiec 2013 r. Cholernie dobrze być z powrotem w domu, nawet, jeśli mój ślub zamienił się w epicką katastrofę. Rodzice Dane’a i moja rodzina usiłowali odłożyć ślub do czasu, aż Ocean wyjdzie ze szpitala, ale nie mogłam tego zrobić. Stawianie jednej stopy przed drugą, w drodze do samochodu, było trudne. Mówienie stanowiło jeszcze trudniejsze wyzwanie, więc kontynuowanie ceremonii ślubnej nie wchodziło w grę. Nie potrafię myśleć o pieniądzach, ani skołowanych krewnych, czy o moim narzeczonym i jego roztrzaskanym ego. Ocean i Lautner. To tyle, tylko o tym mogę myśleć. Nie ma sposobu na wytłumaczenie tego dwulatce. Co powiem na temat nowej obecności Lautnera w jej życiu? Biedne dziecko pomyśli, że jest cały czas chora, kiedy doktor Sullivan będzie w pobliżu. Muszę znaleźć jakieś książki na ten temat, albo zasięgnąć profesjonalnej pomocy. Wygląda na to, że jest prawdopodobnie mnóstwo okazji na to, by przedstawić dziecku nowego rodzica. Pierwszą oczywiście byłby czas, kiedy była niemowlakiem. W mojej całkowicie nieprofesjonalnej opinii, kolejna okazja nie powinna pojawić się aż Ocean będzie starsza i zdolna do tego, by zrozumieć, co się stało, czyli może za jakieś dziesięć lat. Jestem pewna, że Lautner na to pójdzie. „Hej, wielkoludzie. Ukrywałam to przed tobą przez trzy lata, ale jeśli nie ma to dla ciebie różnicy, to myślę, że powinniśmy zaczekać kolejne dziesięć. Zadzwonię do ciebie”.

Wczorajsza droga do domu i rozpakowanie się, minęły jak we mgle. Nie jestem pewna czy zamieniliśmy z Dane’m choć dwa słowa. A dziś rano go nie ma, ponieważ poszedł pobiegać. Ocean nadal śpi, a ja usiłuję wykombinować gdzie postawić wszystkie nasze rzeczy. W zeszłym miesiącu Dane znalazł chętnego na wynajem mieszkania, które zajmowałyśmy z Ocean. Przeprowadziłyśmy się do jego domu, naszego domu. - Hej – mówi Dane, ciężko oddychając, kiedy otwierają się frontowe drzwi. Czuję się lekko przytłoczona, stojąc na środku salonu, otoczona pudłami. - Hej. - Uśmiecham się. - Myślisz o rozpakowaniu się, czy o daniu nogi? Jego pytanie jest jak cios w brzuch. - Dane… ja nie… tylko, dlatego, że nie poszło tak jak planowaliśmy, nie oznacza to, że zamierzam odejść. Zwiesza głowę i przenosi ciężar ciała z boku na bok. - Chodzi tylko o to, że… widziałem jak na niego patrzyłaś i… - Chwila moment! Jak na niego patrzyłam? Jakbym była na śmierć przerażona, że się dowie? Jakby rozpadał się wokół mnie cały mój cholerny świat? Jakby moja mała dziewczynka miała mi zostać odebrana? Ponieważ to jest to, o czym myślałam. Cokolwiek innego myślisz, że widziałeś, jest w twojej głowie, nie w mojej. Grymas na twarzy Dane’a wysyła przeze mnie fale żalu. Wzdycham. - Przepraszam. Nie chcę się na tobie wyżywać. Głowa mi zaraz eksploduje, i ostatnią rzeczą, o jaką chcę się martwić jest to, że czujesz się niepewnie. Weźmiemy ślub, okej? Przytakuje, po czym podchodzi do schodów. - Dane? Odwraca się. - Co Lautner miał na myśli, mówiąc „mogłeś coś powiedzieć”? Przesuwa dłońmi przez spocone włosy i kręci głową. - Widziałem go w kawiarni, na miesiąc przed twoim porodem. Ale nie do mnie należało, aby mu powiedzieć. - Dlaczego mi o tym nie powiedziałeś? Wzrusza ramionami. - Z tego samego powodu, dla którego ty nie powiedziałaś jemu. Nie potrzebowałaś stresu. Ocean była twoim głównym priorytetem i, cóż… obie byłyście moim. *** 25 czerwiec 2013 r. Dane i ja powinniśmy spędzać miesiąc miodowy w Meksyku, ale najpierw musi dojść do ślubu, aby można było legalnie odbyć podróż poślubną. Skoro w tym tygodniu ma pusty grafik, postanowił wykonać potrzebne roboty w klinice. Ocean i ja rozpakowywałyśmy się i reorganizowałyśmy wnętrze. Jedna z wolnych sypialni wypełniona jest prezentami weselnymi, prezentami, których otworzenia i uznania odmówiłam, dopóki nie będę oficjalnie panią Abbott. Ocean znajduje się w swoim foteliku, jedząc masło orzechowe i galaretkę. Mój telefon rozbrzmiewa dźwiękami „In your eyes”, wysyłając wzdłuż mojego kręgosłupa najbardziej wytrącające z równowagi dreszcze. - Halo? - Cześć Syd. – Dźwięk jego głosu, wypowiadającego moje imię, wysyła dreszcze przez moje ciało. Następuje niezręczna przerwa. - Przeorganizowałem sobie grafik i mam wolny piątek. W czwartek wieczorem pojedziemy do mojego taty. Możemy w piątek wybrać się na plażę, czy coś? I pomyślałem, że potem, w sobotę, możemy pójść do zoo, albo do muzeum dla dzieci, albo… - Lautner? - Taa?

- Po prostu… przestań. Ona ma dwa latka i nadal potrzebuje drzemek. Godzina w parku całkowicie ją wykańcza, więc nie planuj wszystkiego. – Wzdycham. – A poza tym, nie możesz dyktować nam grafiku bez zapowiedzi tylko dlatego, że ty przeorganizowałeś sobie harmonogram. - Och, wybacz mi, że nie chcę czekać kolejnej minuty, by poznać moją córkę, po spędzeniu trzech lat nie wiedząc nawet, że spłodziliśmy dziecko i… - Przestań! Łapię. Okej? Zadzwoń do mnie w piątek rano. Wciskam przycisk kończący połączenie, zanim ma w ogóle szansę odpowiedzieć. - Niemądra dziewczynka. – Biorę porzucone skórki z talerzyka Ocean i wrzucam je sobie do ust. – Odrzucasz najlepszą część. Szczerzy się i robi łyk wody ze swojego kubka niekapka. Ani trochę nie wyobrażałam sobie dla siebie takiego życia. Stratą czasu jest nawet myślenie o tym, ale nie mogę się powstrzymać, i zastanawiam się gdzie byłabym dzisiaj, gdybym powiedziała Lautnerowi. Rozdział 25 28 czerwiec 2013 r. Miniona noc była żartem. Nie jestem nawet pewna, dlaczego wczołgałam się do łóżka. Umysł pędził mi przez całą noc, a ciało rzucało się i przekręcało z boku na bok. Dane wyglądał na równie wyczerpanego co ja, kiedy dziś rano zabierał Swarleya na przebieżkę. Jestem zaskoczona, że nie wykopał mnie z łóżka, ale znów, Dane taki nie jest. On mnie kocha, bez wątpienia, wiem, że bez mrugnięcia okiem oddałby życie za mnie czy Ocean. Bezsenna noc pewnie go nie obeszła. Jest słonecznie i przyjemnie, przy temperaturze dwudziestu ośmiu stopni. Dane jeszcze nie wrócił, a Lautner się nie odezwał, ale z niepokojem oczekuję dnia na plaży. Po tym komentarzu Lautnera, mówiącym „my”, zakładam, że Emma dziś do nas dołączy. Dobrze, że w tej sytuacji nie ma nic niezręcznego. - Nadal cisza? – pyta Dane, kiedy razem ze Swarleyem taszczą zmęczone tyłki przez drzwi. Kręcę głową, pomagając Ocean układać na podłodze jej duże, drewniane, psie puzzle. - Cóż, dostałem telefon od pani Fitzgerald. Jej sznaucer wbił sobie do łapy kolec czy coś takiego. Będę musiał dołączyć do was później. - Mówisz poważnie? – jęczę. Myśl o przebywaniu z Lautnerem i Emmą, bez wsparcia, nie jest czymś, co mi pasuje. Pochyla się i całuje Ocean, a potem mnie. - Przykro mi skarbie. Może zrobimy potem grilla czy coś? - Grilla? Teraz zapraszasz ich na kolację do naszego domu? Zaczyna wchodzić po schodach. - Będziemy obecni w swoim życiu, więc równie dobrze możemy się teraz zaprzyjaźnić. Ugh! Nienawidzę tego, że Dane jest lepszą osobą ode mnie. Wiem, że jego niepewności nie zniknęły, ale bardzo dobrze je ukrywa. To musi być męska cecha. Zaczyna śpiewać Peter Gabriel i odbieram, zanim słowa piosenki mnie sparaliżują. - Hej. - Dzień dobry, wszystko gotowe na nasz wypad na plażę? Mam problemy z odczuwaniem podekscytowania, które Lautner wydziela swoim radosnym tonem. - Pewnie. Spakowałam już dla nas lunch. Gdzie chcesz się spotkać? - Myślałem o plaży, na którą zwykliśmy chodzić, żeby… - Nie! – odpowiadam, wchodząc do kuchni, żeby Ocean mnie nie słyszała. - Co? Dlaczego nie? – Brzmi na cholernie oniemiałego. - Nie zabiorę mojej cór…

- Naszej córki… - przerywa mi. Przewracam oczami i wzdycham z rozdrażnieniem. - Nie zabiorę naszej córki na spotkanie z tobą i twoją narzeczoną, na tę samą plażę, na której my… - Nie mogę tego powiedzieć. - Kochaliśmy się – szepcze. Dlaczego to powiedział? Dlaczego powiedział to w ten sposób? - Po prostu wybierz inną plażę. - Ty i Dane wybierzcie. Nie zależy mi. - Dane nie jedzie. On… został wezwany do pracy. – Nie wspominam o grillu, ponieważ w tej chwili będę szczęściarą, jeśli uda mi się przeżyć te kilka godzin na plaży. - Wobec tego odbierzemy was obie za pół godziny. - Sama przyjadę. Fotelik Ocean jest… - Syd, kupiłem fotelik. Whoa! Dlaczego to oświadczenie mnie martwi? To nie tak, że myślałam, iż po tym, jak zobaczy ją kilka razy, to zdecyduje, że nie chce już dłużej być ojcem. Ale z jakiegoś powodu, pomimo tego, co powiedział, czuję, jakbym traciła ją kawałek po kawałku. - Uch… okej, wobec tego zobaczymy się… niebawem. - Sydney? - Hm? – odpowiadam drżącym głosem. - Potrzebuję twój nowy adres. - Och, um, napiszę ci w smsie. - Okej, do zobaczenia wkrótce. *** - Pijcie wodę i smarujcie się kremem z filtrem. – Dane nas przytula i całuje, zanim wychodzi. Ocean i ja siedzimy na huśtawce tarasowej, czekając na Lautnera i Emmę. Wszystko, co wie, to fakt, że jedziemy na plażę. Skoro nie możemy jeszcze odbyć rozmowy pod tytułem „kim jest twój tatuś”, zdecydowałam się nic nie mówić i poczekać, aż sformułuje własne pytania. - No i są. Lautner nadal jeździ tym samym, czarnym 4Runnerem. Na dachu przymocowane ma dwie deski surfingowe, tak, jak podczas naszej pierwszej randki na plaży. Wstajemy, kiedy wysiadają z samochodu. - Cześć, Ocean. – Głos Lautnera jest miękki, a te jego pieprzone oczy Meduzy rzucają czar na moją małą dziewczynkę. Odrywa się kolejny kawałek mojego serca, kiedy widzę w jej oczach rozpoznanie i ochoczo do niego idzie. Zgarnia ją w ramiona i delikatnie przytula. - Pamiętasz mnie? Ocean po prostu się szczerzy. - Zająłem się tobą, kiedy byłaś chora. Pamiętasz, jestem doktor Sullivan, ale możesz mnie nazywać… - Waha się, po czy spogląda na mnie, a potem na Emmę. Wstrzymuję oddech. Jeśli powie „tata”, „tatuś” lub „ojciec” to stracę to. - Sully, nazywaj mnie po prostu Sully. Jedyne, co Ocean może zrobić, to szeroko się uśmiechać. - Ocean, to jest Emma. Emma się uśmiecha. - Cześć Ocean. Kocham twoje imię i piękne, niebieskie oczy. Poważnie? Musiała wspomnieć o oczach. Pogadajmy o odgłosie przesuwanych po tablicy paznokci. - Emma, to jest Sydney. Grzebię tak głęboko, że aż boli, ale wykrzesuję z siebie uprzejmy uśmiech i oferuję jej dłoń. - Miło cię poznać. – Jej głos jest miękki i słodki; pasuje do jej uśmiechu.

Rozpoznaję długie, ciemne włosy z parku. Jest mniej więcej mojego wzrostu i posiada trochę więcej, wyraźnych krzywizn, ale nadal jest bardzo

wysportowana i… piękna. Nie może być ode mnie starsza. Jeśli już, to jest młodsza i ma idealną, oliwkową skórę, co powoduje, że mam nadzieję, iż nie jest starsza i wygląda tak dobrze. - Ciebie również miło poznać. Możemy jechać? – Wskazuję w stronę samochodu. Lautner zapina Ocean w foteliku, podczas gdy Emma przechodzi na przód samochodu, a ja wkładam nasze torby do tyłu. - Cholercia, zapomniałam naszej lodówki przenośnej i butelek z wodą. Zaraz wracam. – Biegnę do domu i wchodzę do kuchni. Nasza woda znajduje się w lodówce. Biorę ją, odwracam się by zamknąć drzwiczki i tracę oddech. Lautner tu jest, kilka centymetrów ode mnie. Niemal w niego uderzyłam. Spoglądam w górę i widzę niebieskie tęczówki, które mnie topią. Moje serce walczy, by dalej bić. Rozbiera mnie swoimi oczami, ale nie fizycznie – w emocjonalny sposób, który nigdy nie przeminie. Trzy lata później, a ja nadal to czuję. Nadal czuję jego. Nic nie mówi, ma kamienną twarz, pozbawioną wszelkich emocji. Zamykam oczy, przerywając ten trans. - Wezmę lodówkę – szepcze tak blisko mojej twarzy, że czuję miętę jego pasty do zębów. Przytakuję i przełykam rzekę emocji. *** - Hej, maleńka. – Pochylam się i szybko całuję Ocean, po czym zapinam pas. Emma odwraca się i uśmiecha. Potem, kiedy wycofujemy, widzę w lusterku wstecznym niebieskie tęczówki. Pieprzone oczy Meduzy. Po prostu zabijcie mnie od razu. Facet, który wszystko mi odebrał, a potem, dziewięć miesięcy później, oddał wszystko po stokroć, torturuje mnie niewypowiedzianymi słowami, podczas gdy życie, które razem stworzyliśmy siedzi obok mnie, a jego narzeczona obok niego. Lepiej znajdę jakąś dodatkową pracę, ponieważ terapia, której będę potrzebowała będzie kosztowna. - Więc Emma, jesteś z L.A? – Zmuszam się do gadki szmatki, tak, jak robię z nowymi klientami. - Z Hawajów. Moja mama nadal tam mieszka, a tata i jego nowa żona są tutaj, w Palo Alto. Jest ordynatorem w szpitalu, tak właśnie poznaliśmy się z Lautnerem. Cudownie. - Jesteś lekarzem, czy studiujesz medycynę? Śmieje się, po czym spogląda na Lautnera z ukosa. Mruga do niej. - Nie, prowadzę online przedsiębiorstwo projektowe. Robiłam w Chinach roczny staż z technologii. W zasadzie, tata załatwił Lautnera, aby odebrał mnie z lotniska, kiedy w zeszłym roku wróciłam do domu. – Sięga i kładzie dłoń na jego nodze. – Trzymał w górze głupi szyld, na prośbę taty, i cóż mogę powiedzieć… to była miłość od pierwszego wejrzenia. Pieprzyć terapię. Wyląduję prosto w wariatkowie. - Piciu – mówi Ocean. Daję jej łyk wody. - Lautner powiedział mi, że dopiero co wyszłaś za mąż… za weterynarza. Jesteś z tych mam, które siedzą w domu, czy pracujesz poza nim? Nawiązuję z Lautnerem przelotny kontakt wzrokowy poprzez lusterko, po czym uśmiecham się do Emmy.

- Właściwie to nie jesteśmy jeszcze oficjalnie małżeństwem. Ocean miała atak podczas ceremonii i przełożyliśmy ją. Widzę, że Lautner ściąga brwi, ale spojrzenie nadal skupione ma na drodze. - Jeśli o mnie chodzi, to jestem fotografem, ale pracuję głównie wieczorami i w weekendy, abym nie musiała szukać dla Ocean niani. Tak naprawdę czerpię to, co najlepsze z obu światów. - Fotograf, hm? Co fotografujesz? Wzruszam ramionami i wyglądam przez okno. - Wszystko. - Tata pociągnął za kilka sznurków i namówił Demona Michaelsa, aby zrobił nam zdjęcia ślubne. Możesz w to uwierzyć? Widziałaś jego prace… to znaczy, z pewnością widziałaś. Obsługiwał masę ślubów celebrytów. Czyż on nie jest po prostu… niesamowity? – Emma brzmi jak siedemnastoletnia dziewczyna, która znalazła właśnie idealną suknię na bal. - Widziałam jego prace, są… przewidywalne. Odwraca gwałtownie głowę. - Przewidywalne? Nie możesz mówić poważnie? Jedyną rzeczą, którą widziałam, i która pobija jego prace, to zdjęcia, które Lautner powiesił na ścianie. Jakiś nieznany fotograf zrobił mu te niesamowite fotki, jako projekt artystyczny. Są biało-czarne i przedstawiają jego ciało… dłonie, łydki, każdy zarysowany mięsień jego brzucha, i pleców, i, och. Mój. Boże. Jego oczy. Chciałam, aby zrobiła nam zdjęcia ślubne, ale mój zapominalski narzeczony nie może przypomnieć sobie imienia, i nie ma się jak z nią skontaktować. Powinnaś je kiedyś zobaczyć… możemy pogadać o niedorzecznym talencie, po prostu… wow! Nie potrafię ukryć uśmiechu, który szarpie kącikami moich ust. Lautner nie patrzy nam nie w lusterku i wierci się na siedzeniu. - Wydaje się być niesamowita! – Ponownie wyglądam przez okno i szczerzę się. - To niedopowiedzenie… ale tak, niesamowita. – Opiera głowę o zagłówek i wzdycha. *** To nie nasza plaża, ale nie jest zbyt zatłoczona, a moja słodka, plażowa dziewczyna jest cała w uśmiechach, zatapiając małe paluszki rąk i nóg w chłodnym piasku. - Proszę, załóż kapelusz. – Wiążę pod jej brodą sznureczki jej różowobiałego kapelusza w kwiatki, a potem siadam obok niej i wszystkich jej łopatek i wiaderek. Emma rozwalona jest na ręczniku, kilka metrów za mną i Ocean, mając na sobie wiązane bikini. Lautner łapał kilka fal, ale teraz idzie w naszą stronę… mokry, opalony i tak seksowny, że ślinka cieknie z ust. Opuszczam okulary na oczy, aby moje jawne gapienie się nie było tak oczywiste. - Eee! – piszczy Ocean, kiedy opada obok niej na kolana i kręci mokrą głową jak pies, ochlapując nas obie zimną wodą. - Co tam robisz? – pyta jej. - Piasek – odpowiada. - Idziesz, Em? – pyta Lautner. – Chyba, że ty chcesz iść? – Uśmiecha się do mnie ironicznie. - Spasuję, dzięki. – Nie daję mu satysfakcji, zachowując się, jakbym uznawała jego pytanie za zabawne. - Patrz i ucz się, przystojniaku. – Emma kroczy dumnie obok nas ze swoją deską, przez całą drogę kołysząc swoim idealnie wyrzeźbionym tyłkiem. Pochodzi z Hawajów, oczywiście, że jest pieprzoną królową surfingu. Lautner kopie w piasku jedną z łopatek Ocean. - Więc, nie jesteś mężatką? - Jeszcze nie. Nie patrzy na mnie, kiedy napełnia wiaderko i uklepuje je stanowczo

dłonią. - Więc kiedy? Wzruszam ramionami. - Nie wiem. A kiedy ty masz ślub? - Drugiego sierpnia, i bardzo bym chciał, żeby Ocean sypała nam kwiatki. Rozmowa o ślubie Lautnera i Emmy jest miażdżąca. Część mnie nadal należy do tego faceta, a teraz, kiedy ponownie wszedł do mojego życia, boję się, że moje uczucia do niego nigdy nie znikną. Nie mogę być obok niego i go nie pragnąć. Moje ciało łaknie jego dotyku, a serce gorąco pragnie jego miłości. - Nie wiem, Lautner. Jest tak wcześnie. Dopiero, co poznałeś ją w zeszłym tygodniu. - Kocham ją. – Spogląda na mnie stanowczymi oczami i z zaciśniętą szczęką. Kręcę głową. - Nawet jej nie znasz. Spogląda na wodę. Emma się popisuje, ale nie sądzę, aby poświęcał jej wiele uwagi. - Kiedy ją pokochałaś? - Co? – pytam. - Naszą córkę, kiedy pierwszy raz ją pokochałaś? Mrugam, by odgonić łzy, wdzięczna, że oczy zasłonięte mam okularami. - Ona jest moim wszystkim. Moja głowa pamięta czas, kiedy jej nie znałam, ale serce nie potrafi sobie przypomnieć tego, żebym jej nie kochała. - No to wiesz jak się czuję. Przytakuję, zagryzając wargi i modląc się o utrzymanie emocji w ryzach. - Więc lotnisko… miłość od pierwszego wejrzenia, hm? Brzmi to jak przeznaczenie. Zasysa oddech. - Syd, to nie było… - Nieważne, zmieniłam zdanie. Nie chcę wiedzieć. – Wstaję i otrzepuję piasek z nóg. Lautner zrywa się na nogi i podnosi Ocean. - Chodźmy zamoczyć w wodzie te słodkie, małe końskie ogonki. Niesie ją do brzegu, trzymając ją pod ramionami i kołysze jej ciałkiem jak wahadłem. Za każdym razem, kiedy dotyka stopami wody, piszczy z radości. Łapię aparat i zaczynam pstrykać. W idealnym świecie nie widziałabym Emmy, podchodzącej do brzegu, ani nie czułabym potrzeby sprawdzenia, co u Dane’a. Pozwalam umysłowi błądzić, tylko na moment, do tego, co mogłoby się stać, gdybym wróciła tu po operacji taty, zamiast lecieć do Paryża. Marzycielska iluzja znika tak szybko, jak się pojawiła. Emma odkłada deskę i bierze od Lautnera Ocean. Obraca ją w koło, a podekscytowanie na twarzy Ocean łamie. Mi. Serce. Przestaję robić zdjęcia. Szczęśliwa rodzina, którą widzę przez obiektyw, wzbudza moją zazdrość i strach – śmiertelna mieszanka. Odwracam się, odkładam aparat do torby i biorę telefon. - Hej, skarbie. Jak leci? – odpowiada Dane. Wciągam drżący oddech. - Dobrze. Jak tam sznaucer? - Z Rodneyem w porządku. To był paskudny kolec, ale wyciągnąłem go. Grill nadal aktualny? Oglądam się za siebie i widzę, że cała trójka siedzi na piasku. Zamykam oczy i wciągam świeży haust powietrza. To dla Ocean… To dla Ocean… - Prawdopodobnie, ale jeszcze nie pytałam. Napiszę ci niebawem. - W porządku… Sydney? - Taa? - Jak się trzymasz? Mogę nigdy nie pokochać Dane’a tak, jak on kocha mnie, ale w tej chwili bardzo punktuje. - Umieram. - Przykro mi, żałuję, że mnie tam nie ma.

- Ja także. - Możesz to zrobić. Jesteś najsilniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek poznałem. - Dzięki. - Pogadamy wkrótce. – Rozłącza się. - Mamusiu! – woła Ocean, biegnąc do mnie, jej małe nóżki ciężko pracują, aby uciec z piaskowego uchwytu. – Kwiatki… ja… kwiatki. - Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko, ale Lautner powiedział, że rozmawiał z tobą o tym, by Ocean sypała kwiatki na naszym ślubie – mówi Emma, marszcząc w obawie nos. – Będę musiała pobrać jej miarę na sukienkę, na wczoraj. Może moglibyśmy zrobić to jutro rano. Lautner mruży oczy i mówi bezgłośnie „przepraszam”. Doskonale wie, że się na to nie zgodziłam. - Taa, pewnie, cokolwiek. – Odwracam się i biorę dla Ocean chusteczki do rąk i winogrona. – Uch… Dane chciał, abym zaprosiła was dziś na kolację. Robi grilla. - Och, brzmi jak zabawa. Nie zaserwuje czerwonego mięsa, ani wieprzowiny, prawda? – pyta Emma, poprawiając górę od stroju. - Nie wiem, pewnie rybę czy coś. – Jestem wdzięczna, że okulary ukrywają moje rozdrażnione wywrócenie oczami. - Z wielką przyjemnością, dzięki – mówi Lautner, grzebiąc w ich lodówce. - Więc, wyprawiacie duże wesele? Lautner siedzi na swoim ręczniku, a Emma mości się pomiędzy jego nogami. - Tylko na jakieś pięćset osób – mówi. Mam szczęście, że winogrono, które właśnie wrzuciłam do ust, nie pokonało jeszcze bariery moich zębów, inaczej bym się udławiła. Tylko pięćset osób? - A potem startujemy na Bali, na dziesięć dni… - Chichocze, odchyla się do tyłu i całuje go w szyję - … no wiesz. - Taa… cóż, powinniśmy się zbierać. Dane może potrzebować mojej pomocy. – Wpycham rzeczy do torby i otrzepuję Ocean z piasku. Wizualny sztylet, którym Emma właśnie we mnie rzuciła, sprawił, że zwilgotniały mi oczy, a serce zaczęło krwawić. Kątem oka widzę, że Lautner wstaje. Patrzy na mnie, ale odmawiam odwzajemnienia spojrzenia. - Pozbierajmy twoje zabawki, skarbie. – Biorę ją za rękę i pociągam w stronę stosiku zabawek. Lautner kuca obok mnie i pomaga mi wysypywać piasek z zabawek i wkładać je do torby. - Przepraszam – szepcze. Nie mogę mówić. Jeśli spróbuję, to się pobeczę. A jestem pewna jak cholera, że nie zamierzam płakać przed Lautnerem i Emmą. - Sydney… - Jego głos jest cichy. Kręcę głową i zaciskam zęby. Wstaję i podnoszę Ocean. Lautner zabiera torby z mojego ramienia, a ja mu na to pozwalam, ponieważ czuję, jakbym miała się przewrócić. Potrzeba wszystkiego, co w sobie mam, aby przytulić Ocean do ciała i zanieść ją do samochodu. - Siup, kochanie. – Zapinam ją w foteliku i ocieram piasek ze stóp, zanim wsiadam. Lautner pakuje wszystko do bagażnika, a Emma rozwiesza ręcznik na przednim siedzeniu. - Mam nadzieję, że zdążymy wziąć prysznic przez kolacją. – Śmieje się, wygrzebując piasek spod idealnie wymanikiurowanych paznokci. Jesteśmy w drodze od pięciu minut, a Ocean odpłynęła. Emma klika na telefonie, a ja opuszczam się w dół na siedzeniu i opieram głowę o szybę. Łzy spływają mi po policzkach, po jednej na raz, a ja je ocieram, zanim wyciekną spod okularów. Boże, dlaczego to tak bardzo boli? Lautner odchrząkuje. Spogląda na mnie przez lusterko. A potem

zauważam, że lewą ręką sięga pomiędzy swoim siedzeniem i drzwiami. Trzyma w niej chusteczkę. Przełykam mocno i sięgam po nią. Kiedy ją zabieram, muskam palcami jego dłoń, a on zamyka ją wokół nich. Opieram głowę o tył jego siedzenia, nadal trzymając jego dłoń, i palce owinięte wokół jego. Tak bardzo tęskniłam za jego dotykiem. Emma w dalszym ciągu bawi się telefonem, całkowicie nieświadoma wszystkiego i wszystkich innych. - Kotku, tata chce, abyśmy w niedzielę przed wyjazdem wpadli na późne śniadanie. Co myślisz? Siadam prosto, zabierając od Lautnera chusteczkę. Przesuwa dłoń ponownie na kierownicę. - Jesteśmy w mieście, aby spędzić czas z Ocean, to nie tak, że nie chcę zobaczyć twojego taty… - Może moglibyśmy zabrać z sobą Ocean. Jestem pewna, że tata z radością by ją poznał. – Emma na mnie spogląda. – Czy miałabyś coś przeciwko? Wyczuwam na sobie spojrzenie Lautnera. - Um… nie wiem. Możemy najpierw zobaczyć jak pójdzie jutrzejszy dzień? - Pewnie. – Ponownie spogląda przed siebie. – Powiem mu, że może wpadniemy. Reszta drogi mija raczej w ciszy. Lautner zaczyna parkować, a ja odpinam pas, zanim całkowicie się zatrzyma. Wrzucam zwiniętą chusteczkę do torebki i odpinam szelki fotelika. Lautner otwiera drzwi. - Pozwól mi ją zanieść. Ty weź torby. Odwracam się i waham przez moment, po czym przytakuję i wysiadam. Emma zostaje w samochodzie, podczas gdy Lautner wnosi do domu nadal śpiącą Ocean. Wygląda na taką malutką w jego silnych ramionach. Pamiętam jak sama czułam się mała w jego ochronnych rękach. - Hej – szepcze Dane, przytrzymując otwarte drzwi. Lautner przytakuje, a ja posyłam mu smutny uśmiech. Dane marszczy czoło. Zna mnie zbyt dobrze. Lautner podąża za mną na górę i do pokoju Ocean. Kładzie ją na łóżeczku i całuje w czoło. Biorę głęboki oddech. Nie ma nic, czego potrzebuję bardziej, niż gorąca kąpiel i kieliszek wina. Lautner się odwraca i podchodzi bliżej mnie. - Dziękuję… za dzisiaj. Ona jest… czymś więcej niż kiedykolwiek mógłbym sobie wyobrazić. Przytakuję i ściągam okulary. Czuję, że mam spuchnięte oczy; jestem też pewna, że są czerwone. - Dlaczego? – szepcze, muskając mój policzek wierzchem dłoni. Wzruszam ramionami i odwracam wzrok, przygryzając drżącą wargę i przełykam. - Ja tylko… to… nic. – Spoglądam na niego, uśmiechając się przez zaciśnięte wargi. – To był po prostu długi tydzień, i wiele się wydarzyło. Jestem tylko lekko przytłoczona, to wszystko. - Emma nie powinna była… - Wszystko okej? – Dobiega nas od drzwi cichy głos Dane’a. Cofam się o krok od Lautnera i odwracam się. - W porządku. Idę wziąć kąpiel. – Spoglądam na Lautnera. – Widzimy się za kilka godzin? Przytakuje i podziela mój żałosny, słaby uśmiech. *** Ocean budzi się, kiedy siedzę w wannie. - Mamusiu – woła schrypniętym głosem. - Jestem tutaj, skarbie. Pociera oczka i szczerzy się. To znajomy uśmiech, taki, który mówi mi, że także chce wejść do wanny. - Chodź tutaj. – Sięgam i pomagam jej się rozebrać. – Idź na nocnik, a

potem możesz do mnie wejść. - Myju myju… kaczuszka. – Chichocze. Powtarzamy tę rutynę kilka razy w tygodniu. Proszę Dane’a, aby ją czymś zajął, kiedy biorę relaksacyjną kąpiel. Coś go rozprasza, a ona zakrada się na górę i posyła mi ten uśmiech, któremu nie mogę odmówić. Potem muszę wypuścić połowę wody i dolać zimnej, ponieważ ja kocham gorące kąpiele. W ciągu kilku minut robi mi się zimno i wyłażę z wanny poprzez wszystkie jej zabawki. W dobre dni udaje mi się to osiągnąć bez poślizgnięcia się na żadnej i bez wpadnięcia do wanny, wysyłając na podłogę falę wody i oszczędzając głowę Pana Kaczorka przed odnalezieniem nowego domu w moim tyłku. Ocean bawi się, aż znikają wszystkie bąbelki i widać piasek na dnie wanny. Pomagam jej się ubrać i czeszę ją, zanim wysyłam ją na dół, do Dane’a. Spoglądam w lustro i podziwiam ładny kolorek, którym słońce pomalowało dziś moje policzki. Jednak moje oczy nadal są trochę czerwone. Wyciskam do nich jakieś krople, dodaję eyeliner, tusz to rzęs i błyszczyk. - Sydney, już są – woła Dane. Biegnę, aby wysuszyć włosy, po czym zakładam jakieś ciemne dżinsy i zapinany na guziki biały top bez rękawów. Ostatni raz rzucam spojrzenie w lustro i wypuszczam głęboki oddech. - Rudna druga w torturowaniu Sydney. Ding. Ding. Ding. - Cześć – witam Lautnera i Emmę, otwierając tylne drzwi. Siedzą na tarasie, pijąc piwo i wino, obserwując jak Ocean ściga trzy psy. - Świat jest bardzo mały, kochanie. Kot taty Emmy, a także koty jego przyjaciół są moimi pacjentami. – Dane się szczerzy i przewraca burgery na grillu. Na szczęście dla Emmy, są z indyka. - Taa, nie miałam pojęcia, że twój mąż, albo przyszły mąż, jest tym sławnym doktorem Abbottem, czy zaklinaczem kotów, jak nazywa go mój tata. – Emma siedzi Lautnerowi na kolanach, muskając palcami jego kark. - Dane jest bardzo utalentowany – mamroczę i szczerzę się. - Mamusiu! – Mrożący krew w żyłach krzyk Ocean wprawia moje ciało w ruch. Biegnę do niej. Upadła na kamienie i zadrapała sobie kolano. - Ciii… jest okej, skarbie. – Tulę ją w ramionach i zanoszę do domu. - Pozwól, że odłożę to na talerz i przyniosę ci apteczkę – mówi Dane. - Jest dobrze. Ja to zrobię – mówię mu, kiedy Lautner przytrzymuje nam otwarte drzwi. Ocean szlocha mi w pierś, kiedy niosę ją na górę, a Lautner podąża za nami. - Cii… to tylko zadrapanie, maleńka – zapewniam ją, sadzając na toaletce w łazience. - Mogę zobaczyć? – pyta Lautner. Przytakuje pomiędzy dławiącym szlochem. Biorę małą apteczkę. Lautner oczyszcza ranę i nakłada na nią jakąś maść. Podaję mu apteczkę. Spogląda na nią. - Zaraz wracam – mówi. Przytulam do siebie Ocean i czekamy. - Proszę bardzo. Spójrz, co znalazłem w samochodzie. – Unosi plaster z Kubusiem Puchatkiem. - Kubuś. – Ocean chichocze, a łzy magicznie znikają. - I już, o wiele lepiej. – Pochyla się i całuje plasterek. Aż do tej chwili był lekarzem, ale ten pocałunek był w pełni ojcowski. Ściąga ją z toaletki, a ona wypada z łazienki i zbiega na dół, jakby nic się nie stało. Wyrzucam osłonki po plastrze do kosza i opieram się o toaletkę z dłońmi po obu stronach. - Przepraszam za wcześniej. Nie jestem pewna, dlaczego byłam taka emocjonalna. Wpycha dłonie w kieszenie dżinsów. - Emma nie powinna była mówić tego, co powiedziała na temat… Bali.

Wiem, że nie zrobiła tego, aby cię zasmucić, ale i tak nie powinna była tego robić. Śmieję się i przewracam oczami. - Jeezu, Lautner, ona będzie twoją żoną. Nie żyję w żadnej iluzji, wierząc, że nie zamierzasz… albo nie zrobisz… tego, podczas miesiąca miodowego. Jasna dupa! Nie mogę uwierzyć, że prowadzimy tę rozmowę i nie mogę uwierzyć, że powiedziałam „tego”, zamiast „seksu”. Ile ja mam lat? Dwanaście? Wzrusza ramionami. - Mówię tylko, że jeśli jesteś w złym humorze z powodu jej słów… to rozumiem. - Rozumiesz co? Przesuwa dłońmi przez włosy i wzdycha. - Nic. – Odwraca się i robi krok w stronę drzwi. - Nie, nie nic. Co zamierzałeś powiedzieć? – Krzyżuję ramiona na piersi. Lautner się odwraca i zatrzaskuje za sobą drzwi. Zanim mogę mrugnąć, góruje nade mną, opierając ręce na blacie, po obu moich stronach. - Zamierzałem powiedzieć, że rozumiem, iż przeszkadza ci myśl o mnie z kimś innym. – Jego głos jest głęboki i żądny. Odchylam się jeszcze bardziej, aby nasze twarze się nie dotknęły. - Ponieważ nawet pomimo tego, że nie powinienem, to myśl o dotykającym cię Dane’ie doprowadza mnie do jebanego szaleństwa! Brakuje mu tchu, ale mnie nie, ponieważ ja mój wstrzymuję. Nie mam już miejsca, aby się odsunąć, ale on ciągle się przybliża. Czuję przy brzuchu jego podniecenie. Patrzy mi na usta, a jego własne dzielą od moich tylko centymetry. - Idziesz, Sydney? Kolacja gotowa. – Głośny głos Dana niesie się na górę. Lautner staje prosto, ale ja się nie ruszam. Wpatrujemy się w siebie przez chwilę, po czym prostuję się i wychodzę. - Co robiliście? – pyta Dane, podając mi piwo i talerz z jedzeniem. Lautner pojawia się kilka sekund później. - Uch… Lautner dawał mi tylko kilka wskazówek z pierwszej pomocy, na poczet przyszłych ran. Plastry ściągające, prawidłowe oczyszczanie ran… no wiesz, tego typu rzeczy. Wysysał powietrze z moich płuc. Powodował, że sutki mi stwardniały. Przemoczył mi majtki. - Cóż, panienka Ocean jest zachwycająca z tym plasterkiem z Kubusiem Puchatkiem – mówi Emma, wspinając się na palce i dając mu szybki, namiętny pocałunek. Siadam obok Ocean, a Lautner po jej drugiej stronie. Kiedy kroję jej jedzenie, ryzykuję zerknięcie na niego. Jego oczy są gorące, niebiesko gorące i palą mnie jak palnik. - Jakie są plany na jutro? – pyta Dane, siadając naprzeciwko mnie. - Zabieramy Ocean na przymiarkę sukienki. Czy Sydney powiedziała ci, że mała będzie sypała kwiatki na naszym ślubie w przyszłym miesiącu? – Entuzjazm Emmy jest pewnie zaraźliwy dla niektórych ludzi, ale u mnie wywołuje wymioty. Dane na mnie spogląda. Uśmiecham się z buzią pełną jedzenia. - Sądzę, że lepiej będzie, jeśli wpiszemy w takim razie tę datę do naszego kalendarza. Byłoby okropnie, gdybyśmy wybrali tę samą datę na nasz ślub. To naprawdę mocno by ze sobą kolidowało – mówi Dane. Nie jestem pewna czy w jego głosie jest sarkazm, czy uprzejme przypomnienie dla mnie, że nie jesteśmy jeszcze małżeństwem, a powinniśmy być. Choć nie udało się nam go skończyć, to mieliśmy nasz ślub; Nie jestem gotowa na powtórkę. Zmarnowaliśmy już tak dużo pieniędzy, wliczając w to moją suknię i sukienkę Ocean. W tym momencie ślub cywilny wydaje się być bardziej odpowiedni. Ocieram usta serwetką, przełykam i odchrząkuję. - Jestem pewna, że uda nam się zorganizować czas w weekend ich ślubu.

- A gdzie odbędzie się ślub? – pyta Dane. - W San Francisco, w Bentley Reserve. Oczywiście, zważywszy na ograniczoną liczbę miejsc na ceremonii, zarówno na ślub, jak i wesele zostanie zaproszonych tylko trzystu pięćdziesięciu z pięciuset gości – mówi Emma. - Pięćset? – Dane się dławi. Szczerzę się i kopię go pod stołem. - Nowa żona mojego taty wywodzi się z dużej, zamożnej rodziny, no i oczywiście będą tam też wszyscy przyjaciele i współpracownicy taty. Przy tych wszystkich lekarzach będzie jak na konwencie medycznym. – Emma się śmieje, a Lautner kręci głową z niepewnym uśmiechem. - Koniec – mówi Ocean. - Chcesz więcej truskawek? – pytam. Kręci głową. - Okej. – Wycieram ją i pomagam zejść z fotelika. - Husiu! – krzyczy, biegnąc do huśtawki dla dzieci, którą Dane zawiesił na dębie. Przewracam oczami. - Może pobawisz się trochę, a my skończymy jeść? – wołam za nią. Lautner wstaje z krzesła i wyciera usta. - Zajmę się tym. Posyłam mu słaby uśmiech i pojedyncze skinienie. - Gdzie wybieracie się w podróż poślubną? – Dane pyta Emmę. To moja wskazówką, aby wyjść. Biorę kilka zabawek z gumowego kosza na odległym końcu tarasu i gwiżdżę na psy. Biegnie do mnie cała trójka. Rzucam im zabawki tak szybko, jak je przynoszą. Za każdym razem spoglądam na Lautnera i Ocean, uśmiecha się do niej, ale jego oczy szybko odnajdują moje, jakby wyczuwał mój wzrok. Dzieli nas dobre piętnaście metrów, ale kiedy jego niebieskie tęczówki spoczywają na mnie, czuję go tak blisko, jak wtedy, kiedy znajdowaliśmy się w łazience. Łazienka. Boże, co tam się stało? Jak to możliwe, że niecały tydzień temu byłam w środku mojej przysięgi ślubnej z Dane’m – a Lautner żeni się za miesiąc – ale kiedy jestem blisko niego, to te trzy lata, które spędziliśmy oddzielnie, wydają się znikać? To taki cholerny bałagan. Rozdział 26 29 czerwiec 2013r. Nie mogę się doczekać poniedziałku. Potrzebuję poważnej pomocy psychiatrycznej. Lautner i Emma wyszli krótko po kolacji, a Ocean zasnęła przed 21:00. Jednak Dane był napalony – jak kot. Część mnie zastanawiała się, czy nie został przez jakiegoś ugryziony i nie złapał jakiegoś kociego wirusa, jak Peter Parker, po ugryzieniu przez pająka. Kiedy zmywałam ciągle się o mnie ocierał, trącał nosem moją szyję i lizał ją. Jego język wydawał sie być suchy… jak u kota. Bez ściemy. Kiedy nucił z satysfakcji, brzmiało to jak mruczenie. A potem prawie walnęłam zwłokami, kiedy obejrzałam się i zobaczyłam, że liże sobie dłoń. Pomyślałam „Jasna dupa! On się myje”. Ale potem zdałam sobie sprawę, że miał na dłoni trochę lukru, po sprzątaniu resztek babeczki Ocean. Tracę rozum. Lautner wrócił do mojego życia w najgorszy, wyobrażalny sposób. Nie mogę pozbyć się go z głowy. Po tym, jak Dane otrząsnął się z przerażającej kociej fazy, zamienił się w łóżku w psa. Więcej lizania, ale nie seksownego lizania. To był ten rodzaj lizania, który może wzbudzić w kimś potrzebę umycia się. Było to jak sytuacja z doktor Brown i Swarleyem. Dane musiał się nawodnić przed wejściem do łóżka, ponieważ jego suchy, koci język stał się jak śliska, mokra szczoteczka. Jego dłonie były na moim ciele jak papier ścierny, a skóra mrowiła przy każdym jego dotyku. Umiarkowana, ale nie rozmiaru Lautnera, erekcja w jego bokserkach pocierała do żywego skórę na moim udzie, kiedy posuwał mi nogę i pieścił piersi. Nawet moje sutki się bały i skuliły się jak żółw w skorupce. Leżałam tam w ciszy i bezwładnie jak zwłoki, aż Dane zapytał, czy coś było nie tak. Odpowiedź, której przysięgałam nigdy nie

używać w łóżku, wyszła z moich ust automatycznie, jak zdesperowane błaganie. - Boli mnie głowa. Sączę herbatę, czekając aż Dane wróci z biegu, a Ocean się obudzi, i widzę wszystko inaczej. Dane wykorzystał na mnie te same ruchy co zawsze, od czasu naszego pierwszego seksu. Lautner popierdolił mi w głowie. Usiłowałam nawet wyobrazić sobie jak uprawia seks z Emmą, mając nadzieję, że wzbudzi to jakiś gniew i sprawi, że bardziej zapragnę Dane’a , jak wtedy, kiedy zobaczyłam ich razem w parku. Nic nie zadziałało. - Dzień dobry, słoneczko. Jak tam twoja głowa? – pyta radosnym głosem Dane, zdejmując uprząż Swarleya. - O wiele lepiej, dzięki . – Uśmiecham się. - Kiedy ta przymiarka sukni, zdejmowanie miary, czy cokolwiek co ma się wydarzyć? Wzruszam ramionami. - Nie jestem pewna. Nie dostałam jeszcze telefonu. - To dziewczyński wypad, czy wszyscy idziemy? - Tego też nie wiem. – Sączę herbatę. – Emma chce jutro zabrać Ocean, tylko Ocean, na późne śniadanie u jej ojca. Co myślisz? Dane kończy pić wodę, po czym ociera usta wierzchem dłoni. - Znam doktora Kane’a. Jest świetnym facetem. To zależy od ciebie, ale nie byłbym za bardzo zmartwiony, chyba że nie ufasz Lautnerowi. - Nie chodzi o problem z zaufaniem. Ocean jest po prostu mała i nie chcę, aby się bała. - Jest prawdziwą córeczką mamusi, ale myślę, że sobie poradzi. Może to dobry pomysł, aby pozwolić jej pojechać na kilka godzin, zanim zdecydują, że chcą z nią spędzić weekend w L.A. Podrywam głowę do góry. - Dlaczego tak mówisz? Wspominali coś? Dane wrzuca plastikową butelkę do kosza recyklingowego. - Kiedy bawiłaś się z psami, a Lautner huśtał Ocean, Emma wspomniała o możliwości tego, by Ocean została z nimi w przyszły weekend. Sądzi, że powinni spędzić przed ślubem razem tyle czasu, ile się da, żeby po powrocie z miesiąca miodowego nie było tak, że będą musieli zaczynać z nią od nowa. Moja głowa krzyczy „po moim trupie”, ale nie zdradzam tego Dane’owi. - Po jednym dniu na raz. Nie mogę jeszcze składać żadnych obietnic. *** Krótko po 10:00 otrzymuję telefon od Lautnera. Dane znajduje żałosną wymówkę, by z nami nie jechać, coś o cieknącym kraniku w ogrodzie. Więc, aby nie wyjść na antyspołecznego, ponownie zasugerował kolację we włoskiej restauracji blisko kampusu. Podróż do salonu sukien ślubnych w San Francisco odbywa się bez przygód. Emma dominuje rozmowę, gadając o swoich nowych klientach, a także o ślubie. - Mags! – mówi dźwięcznie Emma, kiedy wchodzimy do pełnego przepychu sklepu. Wysoka, szczupła kobieta, prawdopodobnie po czterdziestce, z sięgającymi brody blond włosami przytula Emmę. - Skarbie – wita się głosem właśnie-taka-jestem-sztywniacka. - Chcę, abyś poznała Ocean. – Emma łapie ją za rączką, a ja niechętnie ją puszczam. – Córkę Lautnera. Mags się jej przygląda i uśmiecha się na tyle, na ile pozwala jej pełna botoksu twarz. - Cóż, czyż nie jesteś prawdziwą ślicznotką. – Klepie czubek noska Ocean koniuszkiem swojego akrylowego paznokcia. – Chodźmy na tył, zmierzmy cię i wybierzmy idealna sukienkę. Zaczynam za nimi iść, ale Emma się odwraca. - Będzie z nią dobrze, jeśli chcesz tutaj zostać.

Nie ma, kurwa, mowy! Ocean się szczerzy, a oczka jej błyszczą. Jest całkowitą dziewczyną, nie tak, jak było w przypadku jej mamy, a koronkowe, satynowe i tiulowe sukienki włączają w niej tryb księżniczki. Szczerze mówiąc, w dupie mam pomaganie przy ślubie Lautnera i Emmy, ale wkurza mnie bycie odciętą od mojej córki. - Po przeciwnej stronie ulicy jest kawiarnia. Nie spieszcie się i spotkajmy się tam, kiedy skończycie. – Lautner usiłuje wprowadzić spokój, zanim uwolni się moja ekstremalna wściekłość. Jeszcze raz spoglądam na Ocean i pochylam się, aby ją pocałować. - Kocham cię. Będę zaraz po drugiej stronie ulicy. Okej? Przytakuje i idzie za Emmą na tył sklepu. Odwracam się i patrzę na Lautnera, niezdolna do ukrycia grymasu na twarzy. Otwiera drzwi i wskazuje, abym wyszła. - Będzie z nią dobrze – mamrocze, kiedy przechodzimy przez ulicę. Odwracam się, jak tylko docieramy na chodnik. - Przestań! Nie mów mi tego. Znasz ją od dwóch, cholernych sekund. Wiem, że nie potrafisz tego jeszcze zrozumieć, ale im dalej od niej jestem, tym ciężej mi oddychać. Więc nie waż się sprawiać, bym poczuła, że moja troska o nią jest w jakiś sposób przesadzona. Rozumiesz? Unosi w górę dłonie. - Rozumiem. Mijam go, a on mnie dogania, by otworzyć drzwi kawiarni. - A czyja to wina, że znam moją córkę od dwóch, cholernych sekund? – mówi mi do ucha niskim, schrypniętym głosem, kiedy wchodzę do środka. - Zapytaj Claire, czy może oficjalnie zerwałeś z nią wszelkie kontakty, kiedy postanowiłeś wejść w monogamiczny związek z Emmą? – cedzę przez zęby, podczas formowania sztucznego uśmiechu do baristki za ladą. - Co mogę podać? – Odwzajemnia uśmiech. - Małą, zieloną herbatę, proszę. – Kładę na ladzie banknot dziesięciodolarowy. – I cokolwiek on chce. – Nie czekam na zamówienie Lautnera, ani na moją resztę i odchodzę, by znaleźć miejsce przy oknie. Przynosi nasze napoje i rzuca mi z powrotem moją kasę. Przewracam oczami. - Jaki masz problem z Claire? – pyta z cieniem zniesmaczenia w głosie, kiedy ściąga wieczko z kawy. Śmieję się. - Poza tym, że nie zaczekałeś nawet miesiąca po moim wyjeździe, zanim znów zacząłeś ją pieprzyć? Mruży oczy. - O czym ty do cholery gadasz? - Powiedziałam ci. Claire… w twoich drzwiach… - Unoszę brew, czekając aż moje słowa wzniecą w jego mózgu jakieś rozpoznanie - … w ręczniku. Kręci głową, a ja nie mogę uwierzyć, że zachowuje się, jakby nie pamiętał. - 23 czerwiec 2011 roku, 21:00. Wysiadłam z samolotu po dwunastogodzinnej podróży z Paryża – w ciąży i z chujowymi nudnościami. Taksówka zawiozła mnie wprost do twojego mieszkania. Nadal wygląda na skołowanego. Wzdycham i kontynuuję. - Twój 4 Runner tam był… więc ty tam byłeś. Potrzeba było całej mojej siły, by zapukać do twoich drzwi, a potem… ona otworzyła, a jej nagie, mokre ciało owinięte było jednym z twoich kąpielowych ręczników. Powiedziała, że się spóźniłam. – Wyglądam przez okno na przejeżdżające samochody. Nadal mogę poczuć ból tamtego dnia. - Jezu, Sydney… ja… nie spałem z nią. Nienawidzę tego, że po tym całym czasie nie potrafi być ze mną szczery. - Nie było mnie tam… Odwracam gwałtownie głowę.

- Twój samochód tam był! - Ale mnie nie było! – Podnosi głos i oboje się rozglądamy, by sprawdzić, czy ludzie się na nas gapią. – Claire miała jakieś hydrauliczne problemy w swoim mieszkaniu, a fachowiec nie był w stanie tego naprawić aż do następnego dnia. Więc powiedziałem jej, że może wziąć prysznic w moim mieszkaniu, kiedy pójdę pobiegać! – jego głos nie jest już tak głośny, ale ton nadal jest stanowczy. Kręcę głową. To nie ma sensu, albo może ma. Czy ona chciała, abym myślała, że coś się pomiędzy nimi dzieje? Czy sama wyciągnęłam takie wnioski? - Co powiedziała po tym? – pyta. - Po czym? – szepczę, a w głowie nadal mi się kręci. - Po „spóźniłaś się”? Nie mogę przestać kręcić głową. - Ja… ja nie wiem. Było mi tak niedobrze, że wybiegłam z budynku i wymiotowałam bez przerwy. Potem… Boże, opadłam na ziemię i płakałam. Nie mogłam przestać… nie mogłam przestać płakać. Czułam jakbym… umierała. Lautner opiera łokcie na stole, czoło przyciska do dłoni, a głos mu drży. - Tak bardzo mi przykro, nie wiedziałem że ty… - Unosi głowę. Wypełnione łzami niebieskie tęczówki mocno we mnie uderzają. - … Wróciłaś? Myślę, że to pytanie, ale mówi to z takim niedowierzaniem, że nie jestem pewna. - Wróciłam – szepczę. - Mamusiu! – woła Ocean, kiedy drzwi kawiarni dzwonią przy otwarciu. Wskakuje mi na kolana i mocno mnie przytula. Lautner odchrząkuje i ociera oczy. - Kotku, wyglądasz jakbyś płakał – zdradza go Emma. Ponownie odchrząkuje. - Kawa wpadła nie do tej dziurki. Przytula się do jego ręki i pochyla się, aby go pocałować. - Biedactwo. Lautner odsuwa się jako pierwszy. - Więc gdzie teraz? - Zoo! – Ocean wrzeszczy na tyle głośno, że wszyscy ją słyszą. Wszyscy się śmiejemy. - Ktoś nakładł ci pomysłów do główki – mówię jej, trącając nosem jej miękką szyję. Emma unosi w górę dłonie. - Winna. - No więc zoo – deklaruje Lautner i wstaje. *** - Wynajmę wózek dziecięcy – ogłaszam, kiedy wysiadamy z samochodu. – Gdybym wiedziała, że tutaj wylądujemy, to zabrałabym nasz. - Nonsens. – Lautner wyrzuca Ocean w górę i sadza ją sobie na szerokich ramionach. Mała piszczy swoim firmowym, szczęśliwym piskiem. Nie potrafię ukryć uśmiechu, który igra mi na twarzy. Patrzenie na nich razem jest, po części, jak spełnienie marzeń. Kiedy podążam za nimi do wejścia, po raz kolejny rzeczywistość uderza mnie prosto w twarz. Emma przesuwa rękę za Lautnera i wkłada dłoń do tylnej kieszeni jego spodni. Jest nas czwórka, więc nie powinno być piątego koła u wozu, ale dokładnie tak się czuję. - Co chcesz zobaczyć najpierw? – Lautner pyta Ocean, kiedy przechodzimy przez bramę. - Zoo! – wiwatuje, łapiąc za jego uszy jak za uchwyty. - Dobra, ja wybiorę. – Lautner się śmieje, chwytając ją za stopy. Dwie godziny później mamy za sobą wszystkie główne atrakcje. Nie było zbyt wiele dorosłej rozmowy. Wszystko kręciło się wokół Ocean. Dla mnie super. Kupujemy trochę przekąsek i kierujemy się na plac zabaw.

Lautner zaskakuje mnie, kiedy wyciąga z kieszeni opakowanie nawilżanych chusteczek i wyciera Ocean rączki, zanim zacznie jeść swojego miękkiego precla. Spogląda w górę i widzi moje oszołomione spojrzenie. - Co? - Nic. – Uśmiecham się i odwracam wzrok. Ocean robi trzy, szybkie kęsy, zanim ucieka pobawić się z innymi dziećmi. - Dane ma wyrzuty sumienia – kłamię – z powodu tego, że ominął go dzisiejszy dzień. Zasugerował kolację dziś wieczorem, w jakiejś włoskiej restauracji blisko kampusu. Lautner spogląda na Emmę. Wzrusza ramionami i przytakuje. - Brzmi świetnie. – Lautner się do mnie uśmiecha. - Myślałaś o jutrzejszym późnym śniadaniu? – pyta Emma. Nie spuszczam Ocean z oczu; po raz trzeci wspina się na zjeżdżalnię. – Jeśli ona nie ma nic przeciwko, to ja także. - Świetnie! Dam znać tacie. – Emma wyciąga telefon z torebki. Lautner trąca pod stołem moją stopę. Odwracam się do niego. - Dziękuję - szepcze. Przytakuję, ale niezupełnie potrafię odnaleźć uśmiech. Nie ma pojęcia jak ciężko będzie mi jutro obserwować, jak ich trójka odjeżdża z podjazdu. *** - Kiedyś cały czas tutaj chodziłem – ogłasza Lautner, kiedy siedzimy już w restauracji, którą wybrał Dane. – Mają najlepszego, toskańskiego, grillowanego kurczaka. - Makajon. – Ocean klaszcze w dłonie, kiedy Dane sadza ją na jej miejscu. - Tak, dla ciebie makaron, skarbie. – Podaję jej kredki i kolorowankę. Kelnerka przynosi nam napoje i przyjmuje zamówienie. Lautner śledzi rączkę Ocean na kartce, a ona chichocze, jakby ją łaskotał. Niezręczny odcinek czasu, do chwili przyniesienia jedzenia, wypełnia luźna gadka o naszym dniu w zoo. - Makajon! – wiwatuje Ocean. - Ciii… tak, makaron. – Śmieję się, krojąc jej spaghetti. - Lubisz makaron? – Uśmiecha się do niej Lautner. Przytakuje z entuzjazmem. - Jem makajon. – Nabiera trochę i wkłada sobie do buzi. Kilka kawałków przykleja się do jej brody. - Trochę opuściłaś. – Lautner się pochyla i przyciska usta do jej brody, wciągając pozostałe tam kawałki. Mała chichocze, a ja czuję, jak ponownie zakochuję się w Lautnerze, ale tym razem w Tatusiu Lautnerze. Minął tylko tydzień, ale widzę w jego oczach uwielbienie… i w jej także. - Wracacie prosto do L.A. po jutrzejszym śniadaniu? – pyta Dane. - Tak, muszę przeglądnąć kilka kart pacjentów przed poniedziałkiem – odpowiada Lautner pomiędzy kęsami jedzenia. - Chcesz porozmawiać z nimi o przyszłym weekendzie? – Emma spogląda na niego z uniesionymi brwiami. Ociera usta serwetką i przełyka. Zanim może cokolwiek powiedzieć, Emma kontynuuje: - Skoro wszystko wydaje się przebiegać tak dobrze i… cóż, uwielbiamy Ocean, więc zastanawialiśmy się, czy mogłaby zostać z nami w następny weekend. No wiecie, kontynuować to tworzenie więzi. To znaczy, jeśli nie czujecie się z tym komfortowo do czasu, aż nasi prawnicy będą mieli wszystko na papierze, to całkowicie rozum… - Whoa… - Kręcę głową. – O czym ty mówisz? – Serce mam w gardle, a krew pędzi przez moje żyły. - Nic… to nie to co my… - Lautner zaczyna mówić.

Odsuwam krzesło w tył, by wstać, a ono przewraca się w skutek mojego gwałtownego ruchu. - Nie… nie… - Kręcę głową w akcie buntu. – Obiecałeś… - Piorunuję Lautnera wzrokiem i rzucam serwetkę na stół, po czym wypadam jak burza z restauracji. Mój świat się rozpada. Wykiwał mnie, sprawił, że mu zaufałam. A teraz będę musiała walczyć, by uchronić Ocean przed bitwą o prawo do opieki. Boże, nie mogę oddychać. Wychodząc z restauracji walczę o oddech. Jeden ciężki oddech na raz, zataczam się w dół chodnika i skręcam w alejkę. Opadam na ścianę budynku i osuwam się na dół, szarpiąc za włosy. - Nie – płaczę. Coś jest nie tak. Nie mogę oddychać. Takie uczucie musi towarzyszyć atakowi paniki. - Syd… - Straszy mnie głos Lautnera. Kuca przede mną. - Nie… - krzyczę, rzucając się na niego, bijąc go i okładając pięściami. – Obiecałeś… - płaczę. – Nienawidzę cię! Chwyta moje ręce i przytrzymuje je przy mojej klatce piersiowej, przyciskając mnie do ściany. - Ona… ona… ona jest moja! – Próbuję zassać powietrze, ale nie mogę, jakby nie było tlenu, który mogę zaczerpnąć. - Cii… uspokój się, Syd. – Jego głos jest cichy i spokojny, ale nie kupuję tego. Wiem, że pogrywa sobie ze mną, aby osiągnąć to, czego chce. - Ni… nie mogę od… dychać. - Powoli. Rób powolne wdechy, Syd. Poczuj swoje ciało. Zacznij od palców u stóp. Możesz nimi poruszyć? - Od…ejdź! – Usiłuję go odepchnąć. – Ona je..st moja! - Powoli, kochanie. Nie zabiorę ci jej. - Ni… e nazywaj… mnie t..ak. Jego usta są na moich. Pocałunek jest mocny i domagający się. Walczę z nim. Walczę o oddech. A potem je czuję – palce u stóp, nogi, ręce, palce. W końcu wciągam powietrze przez nos, a płuca je akceptują. Nasze języki scalają się; minęło zbyt wiele czasu. Ponownie napełnia mnie życiem i nie chcę, aby kiedykolwiek przestał. Kiedy rozluźnia dłonie na moich rękach, przesuwam ręce do jego policzków. Nienawidzę go. Kocham go. Potrzebuję go. Pragnę go. Potem spowalnia ruchy i puszcza mnie. Widzę w jego oczach natychmiastowe poczucie winy i zdaję sobie sprawę… że nie mogę go mieć. Nie jest już mój. - Nie odbiorę ci Ocean. Okej? – szepcze, ocierając kciukami moje mokre od łez policzki. - Dlaczego Emma powiedziała… Kręci głową i przelotnie zamyka oczy. - Byłem wkurzony. Tamtej nocy, kiedy wyszedłem ze szpitala po tym jak się dowiedziałem, dałem upust emocjom i powiedziałem coś, czego nie powinienem. Emma pomyślała, że biorąc pod uwagę okoliczności, powinienem zatrudnić adwokata i tamtej nocy to zrobiłem. – Przełyka i widzę ból, który marszczy mu czoło. – Ale teraz jest inaczej. Widzę jak Ocean na ciebie patrzy i jak cię potrzebuje. Żadnych prawników. Rozpracujemy to, okej? - Dlaczego mnie pocałowałeś? – szepczę. Odsuwa się i opuszcza głowę, wsuwając dłonie do kieszeni. - Żeby cię uspokoić. Ja… przepraszam. Nie powinienem był tego robić. Odrzucenie. To chory, przyprawiający o mdłości, okropny ból. Wciągam kontrolowany oddech i powoli go wypuszczam. Nic innego nie mogę zrobić, jak dodać ten incydent do listy „101 powodów, dla których Sydney jest popieprzona”, którą przygotuję na terapię, jak tylko umówię się na spotkanie. Zaczynam iść z powrotem w stronę restauracji, ale Lautner łapie mnie za rękę. - Co z jutrem? Czy Ocean nadal… Wyrywam rękę.

- Tak, możesz ją rano odebrać. – Ukrywam zranienie, tak samo jak złość w głosie. Lautner przybrał pokonaną postawę, ale mam to gdzieś. Nie może mnie to obchodzić. Jeśli to zrobię, to tylko będę bardziej cierpiała. Rozdział 27 30 czerwiec 2013r. Tik tak. Lautner i Emma powinni tu być w każdej chwili. Ocean wydaje się być podekscytowana, co łagodzi moją obawę o to, że będzie przestraszona, ale nadal istnieje irracjonalna część mojego mózgu, która myśli, że zamierzają porwać mi dziecko. Jest tylko 9:30, a Dane myśli, że po wyjściu Ocean pójdę z nim i z psami do parku. Błąd! Wyciągnę korek z butelki wina, które jest w lodówce, i otępię moje nerwy. - Już są – mówi Dane, wyglądając przez okno. Wstaję i mierzwię włoski Ocean. - Musisz jeszcze raz iść siusiu zanim pojedziesz? - Nie. - Okej, jesteś pewna, że chcesz jechać? - Tak. – Uśmiecha się i łamie mi serce… tak trochę. Zabieramy ją przed dom. - Dzień dobry, moja piękna dziewczynko! – Lautner ją podnosi i przytula. Nie wyjaśniliśmy jej sytuacji związanej z jej tatą, ale za każdym razem, kiedy Lautner ją widzi, językiem ciała mówi jej, że jest dla niego kimś wyjątkowym. Podążam za nimi do samochodu. - Cześć Sydney – mówi Emma z przedniego siedzenia. - Cześć – odpowiadam z wahaniem w głosie. Mogę sobie tylko wyobrażać co o mnie myśli po wczorajszym przedstawieniu w restauracji. Lautner zapina Ocean w foteliku i odsuwa się. Pochylam się i całuję ją, powstrzymując łzy, które kłują mnie w oczy. - Kocham cię, słodka dziewczynko. Zobaczymy się troszkę później, okej? - Okej. – Jeszcze raz mnie całuje. Zamykam drzwi i odwracam się w stronę domu, zanim uwolnią się moje głupie łzy. Lautner łapie mój nadgarstek i odwraca mnie w swoją stronę. Zakopuje nos w moich włosach i szepcze mi do ucha: - Proszę, nie płacz. Przywiozę ją z powrotem, okej? Przytakuję i ruszam w stronę domu. Dane widzi uciekające mi łzy i przytula mnie. - Nic nie mów – proszę go. - Nie powiem. – Kładzie dłoń z tyłu mojej głowy. *** Dane marszczy brwi, widząc mnie na kanapie z dużym kieliszkiem wina. Całuje mnie w policzek i wychodzi z psami. Chwała mu za to, że tak mocno gryzie się w język. Nie chodzi o przebywanie z dala od Ocean przez kilka godzin. Robiła to wcześniej wiele razy. To dlatego Dane mnie nie rozumie. Nie mogę mu powiedzieć, że to mój strach przed utratą Ocean, który miesza się z moimi pochrzanionymi uczuciami do Lautnera powoduje, że tracę kontrolę. Nigdy nie zapomnę na jakiego załamanego Lautner wyglądał w dniu, kiedy go zostawiłam, by wrócić do Illinois. Mam to chore przeczucie, że teraz szuka zemsty. Jestem jak ćma przy jego ogniu, który mnie przyciąga. To tylko kwestia czasu, zanim się sparzę. To tego potrzebuje? Zemsty? Musi powalić mnie na kolana, abym poczuła to, co on czuł? On kocha mocno, więc wiem, że kocha Emmę. Czy wolałby umrzeć, niż ją zranić? Czy jego miłość do niej jest „roztrzaskującą duszę miłością, z którą nigdy nic nie będzie się równało”? Rozbrzmiewa „In your eyes” i zrywam się na nogi, chwytając telefon. To nie połączenie, to tylko sms.

ZABIJASZ mnie po trochu każdą, jedną, smutną łzą. Świetnie, to musi być kod na „weź się w garść, ty żałosna nieudacznico”. Jestem pewna, że śmieją się razem z Emmą z tego, jakim płaczliwym dzieciakiem jestem. Pewnie ona też bierze udział w jego planie zemsty. - Sydney, to Karma, Karmo, poznaj Sydney. Och, Jezusie, to pewnie ich wielki plan. Doprowadzić Sydney do obłędu, a potem wydrzeć jej dziecko, kiedy będzie uległa. Muszę ci to oddać… - Unoszę kieliszek - … jestem w połowie drogi do szaleństwa. Nie ma tu nawet psów, więc to oficjalne… gadam sama do siebie. – Kręcę głową i wypijam resztę wina. – Jesteś szaloną suką, Sydney. – Zamykam oczy. *** - Sydney… Sydney! - Co? – Zrywam się ze snu. - Wrócili. – Dane wskazuje głową w stronę okna. Zrywam się z miejsca i łapię się za głowę. - Ugh! - Za wcześnie na wino? – Uśmiecha się ironicznie, przytrzymując mi otwarte drzwi. - Zamknij się. – Przewracam oczami, ale nie mogę powstrzymać zażenowanego uśmiechu, kiedy wychodzę przez drzwi. Lautner niesie Ocean w stronę domu. Śpi w jego ramionach. - Czy ona kiedykolwiek nie zasypia w samochodzie? – pyta. Kręcę głową. - Rzadko. Wezmę ją. – Wyciągam ręce. - Ja to zrobię. – Wchodzi do domu i kieruje się na górę. Dane pozostaje na zewnątrz, gawędząc z Emmą. Staję w korytarzu na górze i opieram się o ścianę, czekając, aż ją położy. Wymyka się z pokoju i przymyka za sobą drzwi. - Świetnie sobie radziła. Tata Emmy się w niej zakochał. Wzruszam ramionami. - Oczywiście, że tak. Jest niesamowita. - Jest taka jak ty – szepcze. - Przestań. Mruży oczy i przechyla głowę na bok. - Co mam przestać? - Wszystko. – Mijam go i pospiesznie schodzę na dół. Zabieram kieliszek po winie ze stolika w salonie i zanoszę go do kuchni. - Mogłabyś rozwinąć „wszystko”? Wstawiam kieliszek do zlewu i odwracam się do niego. - Dotykać mnie, całować, tak dobrze radzić sobie z Ocean, podawać mi chusteczkę kiedy płaczę, mówić mi jak bardzo przeszkadza ci myśl o dotykającym mnie Dane’ie, wysyłać mi brednie o „zabijaniu” cię moimi łzami… po prostu WSZYSTKO! – Przesuwam dłońmi przez włosy. – Łapię. Jesteś wkurzony, że cię zostawiłam i to twoja szansa na zemstę. Czas, by Sydney zapłaciła. Cóż, misja zakończona sukcesem. Świetnie odwaliłeś tę robotę. Jestem nieszczęśliwą, zranioną i kurewsko zazdrosną, szalejącą wariatką. Więc przestań starać się, abym ponownie cię pokochała, tylko po to, by uciec z kimś innym. Szarpie głową w tył. - Pokochała mnie ponownie? Ponownie? – Odwraca się i kręci głową. – Musisz pokochać kogoś pierwszy raz, aby móc zakochać się ponownie. - Co to ma niby znaczyć? – Podążam za nim, kiedy kieruje się do drzwi wyjściowych. Łapie za gałkę, ale nie odwraca się w moją stronę. - Dlaczego miałbym myśleć, że kiedykolwiek mnie kochałaś? - Dlaczego miałbyś tak nie myśleć? – Marszczę w zmieszaniu twarz.

- Ponieważ nigdy tego nie powiedziałaś. – Otwiera drzwi i wychodzi, zatrzaskując je za sobą. Rozdział 28 1 lipiec 2013r. Budzę się z nędznym bólem głowy po tym, jak dokończyłam butelkę wina po położeniu Ocean spać. Dobrze mi to zrobi. To czas, aby wziąć. Się. W. Garść. Wykopałam tyłek z tego żałosnego dołka, kiedy byłam w ciąży z Ocean, więc mogę zrobić to ponownie. Zamierzam skupić się na rodzinie, poczynając od ustalenia daty oficjalnego ślubu z Dane’m. A potem zamierzam spotkać się z prawnikiem. Lautner i Emma mają rację; muszą zostać ustalone jakieś granice. To jedyne wyjście, aby w jakiś sensowny sposób zorganizować i uszanować czas każdego z nas. Biorę telefon z komody, przemykam obok pokoju Ocean i schodzę na dół, po tak bardzo potrzebną mi herbatę z dawką kofeiny. Włączając telefon, widzę nieodebraną wiadomość od Lautnera. Dziękuję za czas, który mogłem spędzić z Ocean. Przepraszam, jeśli Cię zwodziłem. To nie było moją intencją. Czy planujesz może przypadkiem odwiedzić Avery w świąteczny weekend? Z radością zobaczyłbym ponownie naszą córkę, ale jestem na telefon ze szpitala, więc nie mogę opuścić miasta. Podgrzewam wodę i decyduję się poczekać z odpowiedzią. Muszę się upewnić, że mój umysł wpasował się w nowe ramy. Czwarty lipca podkradł się do mnie, i z tego co wiem, nie mamy żadnych planów. Z kolei Avery najprawdopodobniej ma coś nagrane. Dzwonię najpierw do niej, a potem pogadam z Dane’m. - Niedługo przychodzi mój klient, co tam, sis? - Tobie też cześć. - Żartuję sobie. – Śmieje się. - Jakie masz plany na weekend? - Vegas. A ty? - Poważnie? Jedziesz do Vegas? - Uch… taa. Dziewczyński weekend, sorki, że cie nie zaprosiłyśmy, ale wykombinowałam, że będziesz spędzała święto rodzinnie. - Wszystko jedno, nie dzwonię po zaproszenie. Pomyślałam tylko, aby wpaść z wizytą i przywieźć twoją ulubioną siostrzenicę. - Ocean jest moją jedyną siostrzenicą, ale tak, ulubioną. Wpadnę do was w kolejny weekend, jeśli uda mi się przełożyć klientów. A jak tam cała ta sytuacja „kto jest twoim tatusiem”? - Szalona, dezorientująca, ale głównie dobra dla Ocean. Bardzo go lubi, a on jest z nią uroczy. Musimy rozgryźć kwestie odwiedzin i całą resztę. Och… i Ocean będzie sypała kwiatki na jego ślubie. - Wow! Normalnie nie ma w tym nic dziwnego. Więc ty także będziesz na ślubie? Dobre pytanie. Nie myślałam o tym. Czy mogę patrzeć jak Lautner poślubia Emmę? Wątpliwe. - Mam nadzieję, że nie. - A kiedy twój ślub? - Wkrótce. Ale to nie będzie powtórka z tamtego. Myślę o ślubie cywilnym. - Doktor Dane nie ma nic przeciwko? - Nie wspomniałam o tym, ale… - Ale przez lata miałaś jego jaja owinięte wokół palca, więc oczywiście nie będzie miał nic przeciwko. - Nieźle, Ave. – Przewracam oczami. - Muszę lecieć. Wyściskaj ode mnie Ocean. Zadzwonię do ciebie po moim szalonym weekendzie. - Bądź ostrożna. - Okej, mamo.

Dla własnego zdrowia psychicznego muszę rozpracować tę sytuację z Ocean i Lautnerem. Ten weekend byłby idealną okazją, aby przedyskutować to, czego oboje oczekujemy, abyśmy wiedzieli jak postępować, kiedy spotkamy się z prawnikami. Jednakże nie jestem taka pewna, czy Dane będzie aż tak podekscytowany perspektywą spędzenia kolejnego weekendu z Lautnerem i Emmą. Ja z całą pewnością nie wypatruję tego z niecierpliwością. Dzwonię do Dane’a. - Hej, kochanie. - Cześć, masz pacjenta? - Nie w tej chwili. Dlaczego? - Chciałam tylko sprawdzić co myślisz o pojechaniu w ten weekend do Los Angeles? - Nie mogę. W sobotę rano prowadzimy na paradzie psy ratunkowe. - Cholera, racja. Zapomniałam. - Ale jeśli nie przeszkadza ci to, aby pojechać beze mnie, to myślę, że powinnaś to zrobić. Avery pewnie umiera, aby zobaczyć Ocean. - Uch… taa, na pewno. - No to śmiało. Żuję wnętrze policzka, czując się jak gówno przez to, że nie jestem z nim szczera. Nie jestem pewna jakby się czuł w związku z tym, że zabieram Ocean do L.A. tylko po to, by zobaczyła się z Lautnerem. Dane powiedział, że nie powinnam stawać na głowie, i że jeśli Lautner chce się zobaczyć z córką, to powinien przywlec tyłek do Palo Alto. Okłamywanie Dane’a powoduje, że czuję

jakby Lautner był moim małym, brudnym sekretem. Ale może jeśli wszystko w ten weekend wyprostuję, to nie będę czuła się taka winna. - Myślę, że pojadę. Dzięki, Dane. - Pa, kochanie. Piszę do Lautnera. Przyjedziemy w piątek rano. Musimy pogadać. Wyślij mi swój adres. Rozdział 29 4 lipiec 2013r. Zatrzymałyśmy się zatankować. Będziemy za dziesięć minut. Ocean budzi się z drzemki w samochodzie i musi siku… teraz! Więc przy okazji tankuję samochód. Nie możemy zameldować się w hotelu aż do 15:30, więc najpierw jedziemy do Lautnera. Wzięłam ze sobą w podróż spory ładunek wyrzutów sumienia. Avery nie ma w L.A., ale nie wie, że ja jestem. Dane myśli, że odwiedzam Avery, ale to nieprawda. Lautner myśli, że zatrzymam się u siostry, ale tak naprawdę będziemy w hotelu, kilka kilometrów od jego domu. Och, ta pajęczyna kłamstw, którą tkam. Pokonujemy krętą drogę w górę wzniesienia, aż docieramy do jego domu. Wow! To szary, dwupiętrowy dom, usytuowany w ustronnej, miejskiej oazie, z tarasem, który wydaje się otaczać cały dom. Zatrzymuję się i upewniam, by zaciągnąć hamulec ręczny. - Jesteśmy, skarbie. Lautner wychodzi przez francuskie drzwi z uśmiecham za milion dolarów. Ugh! Już mi to wszystko utrudnia. Nie mogę się powstrzymać przed wgapianiem się w niego w tych krótkich bojówkach i dopasowanej, szarej koszulce. Otwiera tylne drzwi samochodu. - Hej, jest moja dziewczynka! – Odpina ją z fotelika, a ona przywiera do niego z niecierpliwym uśmiechem. Idziemy w stronę domu.

- Gdzie Dane? - Nie mógł przyjechać. Jego klinika zgłosiła się na ochotnika, aby prowadzić na paradzie psy ratownicze. Wchodzimy do środka, zatrzymując się w otwartym salonie z kominkiem, kamiennymi podłogami i ścianami z okien. - To jest niesamowite! – Przechodzę wzdłuż okien z tyłu i zostaję przywitana najbardziej spektakularnym, panoramicznym widokiem Hollywood, wliczając w to napis, widniejący w oddali. - Musi być ciężko budzić się co rano z takim widokiem. Śmieje się i stawia Ocean na ziemi. - Nie jest tak źle. Ocean podbiega prosto do okien i uderza w nie rączkami. - Och skarbie, nie kładź rączek na czystej szybie. – Odciągam ją. Lautner kuca za nią i chwyta jej rączki, kładąc je z powrotem na oknie. - Możesz kłaść swoje małe rączki tutaj… - przesuwa je w nowe miejsce … albo tutaj… - ponownie je przesuwa - … albo gdziekolwiek chcesz. Jeśli zobaczę urocze odciski twoich dłoni, to nigdy nie będę chciał ich umyć. – Całuje ją w szyjkę, a ona się wykręca i chichocze. - Twoja narzeczona może się nie zgodzić, a poza tym, uczysz ją złych nawyków. A tak w ogóle to gdzie Emma? - Jej mama miała operację stopy, pojechała do niej na Hawaje i zostaje na weekend. To nie jest dobre… ani trochę. - Dlaczego z nią nie pojechałeś? – pytam, nadal oczarowana widokiem. - Jestem na telefon, pamiętasz? Przytakuję. - Chcesz zobaczyć jak jest z tyłu? – Wskazuje głową. - Pewnie. Miałam rację. Taras otacza cały dom i ma wbudowaną ławkę. Kamienne schody prowadzą do kwadratowego obszaru z kostki brukowej, na której ustawione jest rustykalne krzesło i stolik. Kolejny odcinek schodów prowadzi niżej, do żwirowej ścieżki. - Wow… naprawdę… wow! – Kręcę głową. Lautner się uśmiecha. - Cieszę się, że ci się podoba. - Dokąd prowadzi ta ścieżka? - Wije się w dół zbocza, a potem zakręca z powrotem w górę, do boku domu. Chodź, pokażę ci. Zgarnia Ocean w ramiona i znosi ją po schodach, których jest sporo. - Proszę bardzo. – Stawia ją na ziemi, a ona pochyla się, by podnieść kamień. Kilka kroków dalej znajduje patyk. - To jej rutyna. Kiedy wychodzimy na spacery spędza cały czas na wynajdywaniu najlepszego kamienia i patyka. - Co jeszcze lubi? Wiem, że próbuje lepiej ją poznać, ale czuję ukłucie winy, że ominęły go pierwsze dwa lata jej życia, i że muszę opowiadać mu o własnej córce. - Kocha owoce, wszelkiego rodzaju, i żółte koniki. Kiedy kładę ją wieczorem do łóżka, czytamy „Zgadnij jak bardzo cię kocham?”, a kiedy budzi się rano, chce siedzieć mi na kolanach przez dobre dwadzieścia minut, zanim zje śniadanie. Nienawidzi pająków, ale intrygują ją węże. Kupiłam jej niezliczoną ilość piłek do nogi, ale nalega na biegnie z nimi jak w futbolu. Lautner się śmieje, przechylając głowę w tył i kładzie rękę na brzuchu. - Kocham to! Jest córeczką tatusia. Kręcę głową z głupkowatym uśmiechem przyklejonym na twarzy. A potem żartobliwie go popycham. - Jest córeczką mamusi. Powinieneś zobaczyć jak pływa. Szturcha mnie łokciem, rzucając mi skośne spojrzenie. - Zawsze taka rywalizująca. Przewracam oczami. - Zdajesz sobie sprawę jakie to jest śmiechu warte, kiedy ty to mówisz?

- Patyk. – Ocean odwraca się i zatrzymuje, wyciągając patyk do góry, ale nie dając Lautnerowi wystarczająco dużo czasu, aby się zatrzymał. - Achh! – Zatrzymuje się z lekkim grymasem na twarzy, pocierając ręką tę… okolicę. Moje oczy robią się dwa razy większe. - Och mój Boże, wszystko w porządku? Przytakuje i uśmiecha się. - Właśnie rąbnęła mnie w jaja, to wszystko. Chichoczę. - Mówiłam ci, jest córeczką mamusi. - Nie, jest córeczką tatusia! – Zgarnia ją do góry i sadza sobie na ramionach. – Powinniśmy ścigać się z mamusią? - Cigać mamusiu! – piszczy Ocean. Lautner puszcza się z nią biegiem, a ja usiłuję nadążyć, ale jestem w japonkach, a on w tenisówkach, więc to z lekka nieuczciwy wyścig. Kiedy docieram na górę wzgórza, siedzą już sobie na ławce, całkowicie wyluzowani i swobodni. - Co zajęło ci tak długo? – Uśmiecha się do mnie ironicznie. - Mamusiu! – wiwatuje Ocean. - Oszuści – mamroczę, mrużąc na niego oczy. - Co? Miałem na ramionach dodatkowe dziewięć kilo. Kręcę głową i wchodzę do środka. - Woda, potrzebuję wody. Lautner bierze dla nas wodę i wyciąga pokrojone truskawki. Oczy Ocean otwierają się szeroko z zadowolenia. - Tjuskawki . – Sięga po jedną. Stukam palcem w bok szklanki. - Nazwałeś ją córeczką t.a.t.u.s.i.a., ale nie sądzisz, że to jest dla niej dezorientujące, kiedy słyszy jak się tak do siebie odnosisz? Wzdycha i zaciska szczękę, po czym ją rozluźnia. - Czy nazywa, lub myśli o kimś innym, jak o swoim t.a.t.u.s.i.u? Wiem kogo ma na myśli mówiąc to, i widzę, że ta możliwość go irytuje. - Dane i ja nie jesteśmy ze sobą bardzo długo… przynajmniej nie w ten sposób, więc nazywa go Dane. - Jak długo jesteście razem? – Patrzy na mnie, ale ja pozostaję skupiona na Ocean i jej ubrudzonej truskawkami buzi. - Od zeszłego listopada. Zobaczyłam… - Zatrzymuję się. - Co? - Nic. - Nie nic, co zobaczyłaś? – Jego napięty głos ma w sobie nutę rozdrażnienia. Patrzę mu w oczy. - Ciebie – szepczę. - Mnie? – Odsuwa głowę do tyłu. Przełykam i próbuję mu powiedzieć, jakbym mówiła o kimś innym… jakbym opowiadała historię kogoś innego. Historię, która mnie nie zmiażdżyła. - Zabrałam Ocean do parku. Tego, w którym latają samolocikami. Nosiła ze sobą swoją różową piłkę… - Uśmiecham się. – Piłkę do futbolu. On także się szczerzy. - Wtedy cię zobaczyłam. Byłeś jakiś kawałek dalej i stałeś do nas tyłem, ale wiedziałam że to ty. To był pierwszy raz, kiedy użyłam przy Ocean słowa „tatuś”. Zapytałam ją, czy chciała poznać swojego tatusia. Coś w tamtej chwili, w wyczuciu czasu, wydawało się być przeznaczeniem. A to wiele mówi, skoro nie bardzo w nie wierzę. Zaczęłyśmy iść w twoją stronę, a potem… - Zobaczyłaś Emmę – mówi. Przytakuję. - Nie mogłam uciec stamtąd wystarczająco szybko. Zostawiłyśmy tam nawet piłkę Ocean i płakała przez całą drogę do domu. Ja także, ale nie musi o tym wiedzieć. - Nie wiem. To dziwne. Nigdy nie chciałam, abyśmy byli razem tylko

dlatego, że byłam w ciąży, ale przez długi czas istniała cząstka mnie, która… trzymała się ciebie. Wzruszam ramionami, skupiając wzrok na napisie „Hollywood”, który majaczy w oddali. - Tak czy siak, to była noc, kiedy ruszyłam dalej. Po dwóch i pół roku przestałam się ciebie trzymać i ruszyłam naprzód… z Dane’m. Ciało Lautnera jest napięte, całkowicie nieruchome. Wpatruje się w coś na ziemi obok siebie, albo może nie patrzy na nic. Nie potrafię stwierdzić czy jest skołowany, zdenerwowany, czy po prostu myśli. - Myślę, że nadszedł czas na czyjąś drzemkę. Ocean ziewa. Lautner nadal się nie rusza. - Więc… masz coś przeciwko, abym zabrała ją na górę i położyła, aby się zdrzemnęła? Przytakuje… przynajmniej tak sądzę. Ruch jest zbyt nieznaczny, aby to stwierdzić. Nie jestem pewna co powiedziałam, że tak bardzo go to oszołomiło, ale decyduję się zostawić go w spokoju. *** Na górze są dwie sypialnie. Wybieram tę mniejszą, zakładając, że większa, z królewskich rozmiarów łóżkiem jest jego, lub ich. Idę z nią na siku, po czym kładę się z nią i przytulam. Frustruje mnie dziwna reakcja Lautnera na moją opowieść. Co takiego szokującego powiedziałam? Mija jakieś dziesięć minut, a Ocean odpływa. Mogłabym zejść na dół, ale sądzę że Lautner potrzebuje czasu, przestrzeni, albo czegoś takiego. Właśnie kiedy decyduję się zamknąć oczy, czuję poruszenie łóżka. Lautner leży po drugiej stronie Ocean, twarzą do mnie. Wpatrujemy się w siebie przez chwilę. Żałuję, że nie wiem o czym myśli. Ból w jego oczach mieszający się z ciszą, która krzyczy, to dla mnie zbyt wiele. Wstaję z łóżka i schodzę na dół, aby usiąść na tarasie. Wieje lekka bryza, więc zamykam oczy i skupiam się na powietrzu w płucach i dźwięku powiewających na drzewach liści. Słyszę jak otwierają się drzwi, po czym zamykają z cichym kliknięciem, ale nie otwieram oczu. - Tamtego wieczoru oświadczyłem się Emmie. Teraz to ja nie mogę się poruszyć, ani wypowiedzieć słowa. - To dlatego wiem, co widziałaś. Tamtego popołudnia zrobiliśmy sobie piknik w parku, a potem oświadczyłem się jej po zabraniu jej do filharmonii. - Dlaczego mi to mówisz? – Otwieram oczy, przygryzając drżące wargi. - Nie zastanawiasz się co by było gdyby… - Nie! – Wstaję i opieram dłonie o poręcz. – Nie zastanawiam się. Było wiele „co jeśli”, które zżerały mnie w przeciągu ostatnich trzech lat, ale tamten dzień nie jest jednym z nich. Gdybym przedstawiła ci Ocean zanim Emma wpadła w twoje ramiona, to i tak byś się jej oświadczył. Jesteś dobrym człowiekiem, Lautner. Nigdy nie kupiłbyś pierścionka zaręczynowego komuś, kogo nie kochasz. Nie byliśmy razem i, patrząc wstecz, „przeznaczeniem” tamtego dnia było to, że w końcu coś sobie uświadomiłam. – Śmieję się, kręcąc głową. – To musi być cecha fotografa… to było „zdjęcie warte tysiące słów”. To nie było tak, jak zobaczenie jakiejś dziewczyny stojącej w ręczniku w twoich drzwiach. Tamtego dnia w parku było inaczej. Zobaczyłam cię… zakochanego. Staje obok mnie i nakrywa moją dłoń swoją. - Przepraszam. Wciągam drżący oddech i wyrywam rękę, ocierając kilka zabłąkanych łez. - Nie przepraszaj za to, że znalazłeś kogoś i zakochałeś się. Zostawiłam cię. Wróciłam w złym czasie. Założyłam, że byłeś z Claire. Cholera, to ja przecież zaszłam w ciążę… pewnie przegapiłam tabletkę czy coś. – Ocieram więcej łez. – Ale nie żałuję tego, że mam Ocean, ani przez moment. Szaloną częścią jest to… że spośród wszystkich głupich decyzji które podjęłam, ona jest

jedyną, którą zrobiłam właściwie. - Sydney… Pociągam nosem i ocieram łzy. - Wiem… rzygasz już moim łzami. Jestem taka żałosna. Wchodzę do domu i szybko kieruję się na górę, aby sprawdzić co z Ocean. Nadal śpi. Przypominam sobie, że zapomniałam zadzwonić do Dane’a po przyjeździe, więc zaczynam schodzić na dół, po telefon, który mam w torebce. - Hej. – Oddech mi zamiera, kiedy okrążam półpiętro, ledwo unikając kolizji z Lautnerem, który wchodzi na górę. Szczękę ma napiętą, usta zaciśnięte w wąską linię, a oczy skupione na mnie. - Nic nie mów. - Co… Łapie w dłonie tył mojej głowy i zderza ze sobą nasze usta. Jego żądny język wbija się w moje usta. Jęczę w nie, kiedy drugą dłonią wędruję w dół mojej szyi i do piersi. - Lautner… - protestuję, odwracając głowę w bok. - Nic. Nie. Mów! – Pożera moją szyję zdesperowanymi ustami. Zamykam oczy i usiłuję sformułować składną myśl, kiedy moje sutki budzą się do życia pod jego dotykiem. Słabną mi kolana. Wyciąga przed siebie dłoń i opuszcza nas na schody. Nie mogę mu się oprzeć… jest moim narkotykiem. Jego usta żądają moich, dłońmi odnajduję jego włosy – chwytam się ich i pociągam. Przesuwa dłońmi w górę moich nagich nóg, pociągając ze sobą sukienkę. Rozluźniam nogi, pozwalając jego ciału przytulić się do mnie. Powinniśmy przestać i wiem o tym, ale jego dłonie są jakby stworzone, by mnie dotykać, a usta, by mnie całować. Jak coś tak idealnego i pięknego może być złe? - Mamusiu – woła z sypialni Ocean. Jej głosik, choć jest najsłodszym dźwiękiem na świecie, jest dla nas jak kubeł zimnej wody. Lautner siada na piętach. Pospiesznie opuszczam sukienkę i poprawiam ramiączka. Obojgu nam brakuje tchu, usta mamy spuchnięte, jesteśmy oniemiali i… kurewsko głupi. - Idę – krzyczę, i wbiegam po schodach. – Cześć, skarbie. Dobrze spałaś? Przytakuje, pocierając oczka. Siadam na łóżku, podnoszę ją sobie na kolana i przytulam. - Mmm… kto cię kocha? - Mama kofa. – Uczepia się mojej szyi. Lautner może być moim nałogiem, ale Ocean jest moim lekiem na wszystko. Kiedy mam ją w ramionach, wszystko w magiczny sposób ponownie odzyskuje sens. - Ata. Odsuwam ją, aby spojrzeć jej w twarz. - Co powiedziałaś? Uśmiecha się. - Ata. - Ata co? – Marszczę brwi, nie rozumiejąc skąd to się wzięło. - Ata. – Wskazuje na drzwi. Odwracam się i widzę opierającego się o futrynę Lautnera, z uśmiecham mówiącym „właśnie wygrałem na loterii”. Jestem pewna, że w swoim umyśle właśnie to zrobił. To oficjalne i słodko-gorzkie, nie jest już wyłącznie moja. - Tak, skarbie. To twój tatuś. – Wzdycham i pozwalam wsiąknąć we mnie rzeczywistość tej chwili. Lautner wkracza dumnie do środka i odsłania kalifornijskie żaluzje. - Zajęło jej mniej niż dwa tygodnie by mnie nazwać. Jak długo było z tobą? Przewracam oczami i stawiam ją na ziemi. Podnosi ją i wyrzuca w powietrze, uzyskując tym samym przeraźliwy pisk, a potem chichot.

- Skradłaś mi właśnie serce. – Przytula ją i całuje w policzek. Oboje skradli moje dawno temu. - Będę na dole. Muszę wykonać szybki telefon. Rzuca Ocean na łóżko i łaskocze ją. - My będziemy zacieśniać więzy. Ta chwila jest słodko-gorzka. *** Dane nie odbiera, wiec zostawiam wiadomość. - Hej, przepraszam że nie zadzwoniłam wcześniej. Dotarłyśmy bezpiecznie i spróbuję złapać cię później. Oślepiająca powódź niebieskich tęczówek schodzi na dół, kiedy odkładam telefon do torebki. - Pać! – Ocean trzyma piłkę, która jest wielkości niemal całego jej torsu. - Skarbie, to nie będzie się zbyt dobrze toczyło, kiedy w nią kopniesz. - Ha ha! Twoja mama myśli, że jest zabawna. – Lautner stawia ją na ziemi, a ona biegnie na kanapę i opada na nią, nadal trzymając piłkę. - Psiłozienie! – Chichocze. Unoszę oczy na Lautnera. - Ktoś tu poszerza jej słownictwo o nieużyteczne słowa. - Będzie musiała to znać, kiedy zabiorę ja na pierwszy mecz Stanford tej jesieni. – Włącza telewizor i ustawia Dorę. *19 - Dora! – wiwatuje Ocean, przesuwając się do tyłu na kanapie. - Co powinniśmy zrobić na obiad zanim obejrzymy fajerwerki? – Woła z kuchni Lautner. Dołączam do niego i siadam przy stole. - Musimy zameldować się w hote… to znaczy… - Co? – Zatrzaskuje drzwiczki lodówki. – Hotel? Myślałem, że zatrzymasz się u Avery. Bawię się włosami. - Ona jest w Vegas. - Przyjechałaś do L.A tylko dla mnie? - Nie… to znaczy, tak jakby. Pomyślałam, że powinniśmy pogadać. - Cóż, nie zostaniecie w hotelu. Nie ma mowy. Zatrzymacie się tutaj. Odwraca się, by ponownie otworzyć lodówkę. Podchodzę bliżej niego z rękami na biodrach. - Nie sądzę, aby to był dobry pomysł. - Wyciąga szklane naczynie, stawia je na blacie i odwraca się twarzą do mnie. - Dlaczego nie? - Cóż, zacznijmy od tego, co zdarzyło się wcześniej. *19 Dora poznaje świat – amerykański serial animowany, który swoją premierę w Polsce miał 11 lipca 2008 roku przez stację telewizyjną Nickelodeon. Przebiegły uśmieszek rozciąga się na jego ustach, kiedy zabiera garnek z drewniano-żelaznego stojaka, a potem sięga po patelnię. - Nie wiem o czym mówisz. – Przelewa ze szklanego naczynia do garnka coś, co wygląda jak zupa. - Lautner, cholernie dobrze wiesz o czym mówię. Świadczy o tym ten głupi uśmieszek na twojej twarzy. Wzrusza ramionami i zapala kuchenkę. - Jestem po prostu szczęśliwy, ponieważ najpiękniejsza dziewczyna na świecie, bez obrazy… - spogląda na mnie i mruga - … nazwała mnie dziś swoim tatą. - Jesteś niemożliwy! – Wyrzucam ręce w górę. – Dobra, zostaniemy, ale śpię z Ocean. - Ja także – dodaje. - Nie… ty nie. - Czy Ocean zje zupę z kurczakiem i tortillą, czy powinienem

przygotować jej coś innego? - Zje, jeśli nie jest zbyt pikantna, i jeśli masz do niej avocado. I zmieniasz temat. Uśmiecha się unosząc avocado. - Przepraszam, jaki był temat? Ponieważ jedyne co słyszałem to ”bla bla bla”. - Bierzesz ślub – rzucam tym w niego, mając nadzieję, że potraktuje mnie poważnie. - Ty także – odcina się. Frustrującą ironią tego wszystkiego jest to, że pobija mnie w mojej własnej grze. Zachowuje się, jakby nie uznawanie tego co się stało w jakiś sposób sprawiło, że będzie to mniej prawdziwe. To moja działka. - Wszystko jedno. – Wychodzę, aby sprawdzić co z Ocean i odwołać rezerwację w hotelu. Lautner wychodzi z kuchni kiedy rozmawiam przez telefon i zabiera Ocean z piłką przed dom. Przez krótką chwilę pozwalam sobie na wyobrażanie tego, że ten facet przed domem, ten, którego kocham, jest mój. Wyobrażam sobie, jak niesamowicie byłoby nie nosić w sercu tego bólu i poczucia winy. Lautner spogląda w okno i wskazuje, abym do nich wyszła. Macham i przytakuję. - Orientuj się – mówi, rzucając w moją stronę piłką. Łapię ją i skopuję japonki. - Łap mamusię! – mówi do Ocean, a ona drepta w moją stronę. Biegnę w przeciwnym kierunku, ale mała szybko traci zainteresowanie, kiedy zauważa motyle w krzakach. Lautner się szczerzy, mruży oczy i przykuca, gotowy, by mnie ścigać. - Oszczędź sobie wstydu, nigdy mnie nie złapiesz. Jego uśmiech przybiera pełną formę i zaczyna biec w moją stronę. Puszczam się biegiem, ale łapie mnie w pasie i pociąga mnie na ziemię, tak, że jestem na nim. Piłka wypada mi z rąk. Nasze twarze dzieli kilka centymetrów i oddychamy w swoje usta. Ten moment jest zbyt znajomy. Nie powinnam czuć się w jego ramionach jak w domu. - I kto się teraz wstydzi? – mówi z ciężkim oddechem. Sięgam po piłkę, ale jego długie ramiona dosięgają jej jako pierwsze. Trzyma ją w jednej dłoni i ucieka w przeciwnym kierunku. Gramolę się na stopy i ścigam go. Ocean nas widzi i dołącza. Lautner pozwala jej się złapać i dramatycznie opada na ziemię. Mała chichocze z zadowoleniem i wspina się na jego dużą klatę, kradnąc mu piłkę i uciekając. Kręcę głową i wyciągam do niego rękę. Chwyta ją, pozwalając mi udawać że mam siłę, by pomóc mu wstać. - Dziękuję – mówi. Przewracam oczami. - Cokolwiek, wstałeś samodzielnie. - Nie. – Jego głos jest poważny i kiwa głową w stronę Ocean. – Za nią. Wzruszam ramionami. - Jestem pewna, że kiedyś będziesz miał więcej dzieci. – Wpatruję się w palce u stóp i podwijam je w chłodnej trawie. - Mam taką nadzieję. Kiedy spoglądam w górę, jego oczy skierowane są na mnie. Posyłam mu słaby uśmiech, po czym spoglądam na Ocean, która turla się po trawie. - Kiedy wiedziałeś, że jest tą jedyną? - Kto? - Emma. Podchodzi do schodów i siada, opierając ręce na kolanach. - Nie jestem pewien. Tak wiele wydarzyło się w moim życiu i pewnego dnia uświadomiłem sobie, że nie czuję się już dłużej samotny i ona była tego powodem. Dała mi nadzieję, kiedy jej potrzebowałem. Dla mnie nie była to miłość od pierwszego wejrzenia, ale była to zdecydowanie wyjątkowa przyjaźń. Moje serce znów coś poczuło. Tonąłem, a ona wyciągnęła mnie na powierzchnię. – Śmieje się. – Była nieugięta. Nie miało znaczenia jak wiele godzin pracowałem w szpitalu, robiła co mogła by ze mną być. Nie wiem jak

wiele razy jechała czterdzieści minut, by spędzić ze mną pięć. Próbowałem ją odepchnąć, czując wyrzuty sumienia z powodu tego, że nie miałem dla niej czasu, ale nie pozwoliła mi. Surfing, mecze futbolu, kempingi… ona kocha to wszystko. Tata sądzi, że jest żeńską wersją mnie. Jego oczy odnajdują moje. Krzyżuję ramiona na piersi. - Była zmartwiona kiedy powiedziałeś jej o Ocean? Kręci głową. - Zmartwiona nie. To się stało zanim się poznaliśmy. Ale rozczarowana, może. Wyobrażała sobie, że da mi pierwsze dziecko. - A co z tobą? – Przełykam mocno. - Czy żałuję Ocean? – pyta z grymasem. - Nie Ocean, nie o to mi chodziło. Mam na myśli to, czy jest słodkogorzko posiadać dziecko, które nie jest jej? Ocean łapie mnie za nogę i spogląda na mnie. Uśmiecham się i podnoszę ją. - Chodźmy jeść. – Lautner się uśmiecha i wstaje, pozostawiając moje pytanie bez odpowiedzi. *** - Eeeee… pać! – krzyczy Ocean, patrząc z radością na fajerwerki. Z tarasu Lautnera mamy na nie najbardziej zapierający dech w piersi widok. Mała przechodzi tam i z powrotem z moich kolan na jego, aż w końcu siada na ławce przy poręczy. Staję za nią i delikatnie przeczesuje palcami jej włosy. Ciało mi się napina, kiedy czuję dotyk Lautnera. Przesuwa dłonią po moim brzuchu i przyciąga mnie do swojej piersi. Drugą dłonią odgarnia mi włosy na bok i całuje w szyję. - Lautner… - szepczę. - Ciii… - dyszy mi do ucha. Ocean jest zafascynowana magicznym pokazem światełek, ale nadal jestem zdenerwowana, że odwróci się i zobaczy, że Lautner dotyka mnie w sposób, który ją zdezorientuje. Problem w tym, że chcę, aby mnie dotykał, potrzebuję tego. Dłoń którą trzyma na moim brzuchu przesuwa się w dół, pomiędzy moje nogi, a cienki materiał sukienki i majtek nie robią wiele, aby złagodzić czucie jego środkowego palca, którym stymuluję moją łechtaczkę w powolnych, okrężnych ruchach. Dobry Boże… to jest takie złe, ale daje tak cholernie dobre uczucie. Moje powieki robią się ciężkie i kiedy mrugam, widzę własny pokaz fajerwerków, budujący się po jednym, cudownym rozbłysku na raz. Prowadzi mnie do mojego własnego finału. - Czas spać – mówię piskliwie, pomiędzy ciężkimi oddechami. Lautner mnie puszcza. - Nie! – protestuje Ocean. Na szczęście rozpoczyna się finał pokazu i mała zaczyna szaleć, podskakując w górę i w dół, klaszcząc w dłonie. Odwraca się, aby szybko na nas spojrzeć, a jej oczy są wielkie z podekscytowania. To dla niej całkowite przeciążenie uczuciowe. Mogę się z tym utożsamić, dzięki Panu Magiczne Dłonie. Kiedy jedyne co pozostaje, to światła miasta w oddali, rozmazane przez pozostałe opary dymu, zabieram ją do środka, podczas gdy Lautner wyciąga nasze torby z samochodu. Jej zwykły czas chodzenia spać już minął, ale nalega na bajkę. Na szczęście dla niej, spakowałam kilka. - Ja jej poczytam – oferuje Lautner. Początkowo się waham. - Uch… okej, wskoczę pod prysznic. Dobranoc, skarbie. - Branoc, mamusiu. – Przytula mnie i całuje. Pod prysznicem odtwarzam w głowie wydarzenia dnia. Jestem w bańce, która bez wątpienia pęknie za kilka dni. Dziś dostałam wgląd w to, jakby to było

tworzyć rodzinę z Lautnerem i Ocean. Kiedy z nim jestem, i patrzy na mnie tak jak kiedyś, dotyka mnie jak kiedyś, to potrafię odepchnąć wyrzuty sumienia. Jednakże w domu czeka na mnie Dane, a Emma wraca za kilka dni. Co wtedy? Nie zdradzam, nigdy tak nie było, a jednak jestem tutaj, pozwalając na intymne chwile z facetem, który jest zaręczony z kimś innym. A ja powinnam być już żoną Dane’a. Co my robimy? Po założeniu koronkowych szortów z Victoria’s Secret i dopasowanego topu, zerkam zza rogu, by sprawdzić co z Ocean. Lampka nocna nadal jest zapalona, a ona wtulona jest pod ramieniem Lautnera i opiera główkę na jego szerokiej piersi. Jedna z jego nóg zwisa poza krawędzią łóżka i oboje śpią. Przechodzę na palcach przez korytarz i schodzę na dół, aby wziąć aparat. Wracam, zadowolona, że żadne z nich się nie poruszyło. Pstrykam niezliczoną ilość zdjęć, po czym wracam z aparatem na dół. Ponownie kopię się w tyłek za to, że zapomniałam odzwonić do Dane’a. - Cześć, dostałem twoją wiadomość – odbiera. - Dobrze, mam nadzieję, że cię nie obudziłam. - Nope, właśnie oglądam film z trójką rozwalonych ze mną na kanapie psów. - Hmm, co oglądasz? – pytam, wchodząc do pokoju po przeciwnej stronie salonu. Włączam światło i tracę oddech. - Sydney? – pyta Dane. - Uch… taa? - Słyszałaś co powiedziałem? - Nie… uch, co? - Powiedziałem, że oglądamy „Marley i ja”. - Uhm. - Sydney? - Co? - Brzmisz na roztargnioną. Odwracam się i widzę stojącego w drzwiach Lautnera, który ma na sobie tylko granatowe bokserki i nic więcej. Moje oczy zaznajamiają się ponownie z każdą krzywizną i wypukłością jego ciała. - Jestem po prostu zmęczona. To była długa podróż. - Jesteś pewna? - Mhmm. - Okej, kochanie. Dobranoc, kocham cię. - Taa… uhm… ja też. Kończę połączenie. - Podobają ci się moje zdjęcia? – pyta z uśmieszkiem Lautner. Odrywam oczy od jego pysznego ciała i ponownie przyglądam się ścianom gabinetu. Są pokryte zdjęciami, które mu zrobiłam, z tym wyjątkiem, że to nie są oryginały, które mu wysłałam. Zostały powiększone i oprawione w nowe ramki. Dla kogoś obcego, patrząc na te wszystkie czarno-białe portrety przedstawiające różnorodne części jego ciała, mogłoby się wydawać, że jest cholernie zarozumiały, ale nie dla mnie. Widzę jego obsesję na punkcie fotografa, a nie muzy. - Są okej. Chodzi mi o to, że nie są to dzieła Damona Michaelsa, ale widzę w nich pewien potencjał. Chichocze. - Nie, zdecydowanie to nie Damon Michaels, ale daję artyście pałę za poziom trudności. Odwracam się i podchodzę do niego. - Jestem pewna, że zrobiła co mogła, biorąc pod uwagę kiepskie ciało modela, z którym musiała pracować. - Zamknij się. - Hej, nie mów mi, żebym… Znów to robi. Usta, język, dłonie… bierze w posiadanie moje ciało i umysł. Boże, kocham sposób w jaki mnie ucisza. Mrowią mi dłonie, ponieważ są tak bardzo niecierpliwe, by poczuć jego nagą skórę. Przesuwam je w dół jego piersi, po jednym mięśniu na raz, a potem w ten sam sposób w górę pleców.

Poczucie winy i sumienie grają głośno na werblach z tyłu mojej głowy, skandując cudzołóstwo… zdrada… romans. Dlaczego moje ciało nie może się zgodzić z umysłem? Wszystko jest cholernie rozstrojone. - Lautner… - szepczę. - Zamknij się – mamrocze, przygryzając, liżąc i ssąc każdy kawałek mojej szyi. – Nie cierpię tego, że jestem przez to poniekąd kutasem, ale to nie jest słodko-gorzkie mieć z tobą dziecko. – Ssie moją szyję, a potem przesuwa ustami w dół ramienia. – To cholerne spełnienie marzeń. Chwyta tył moich nóg i podnosi mnie, idąc do przodu, aż docieramy do biurka. Sadza mnie na nim i zrzuca wszystko na podłogę, poza lampą na drugim końcu. Jasna dupa! Takie rzeczy widziałam tylko w filmach. Lautner jest zbyt zorganizowany na tego typu zachowanie. Może zająć mu godziny, by poukładać wszystko co właśnie zrzucił z biurka. Zastanawiam się, czy jego umysł już żałuje tak impulsywnego zachowania. Może powinnam zasugerować, abyśmy przestali i pomóc mu wszystko posprzątać. - Lautner… - Mój potrzebujący głos próbuje zyskać trochę siły. - Nic nie mów! – Przesuwa koszulkę w górę mojego ciała i ściąga mi ją przez głowę. Przerywa, chłonąc moje obnażone piersi. Pierś mu faluje, a przymknięte oczy mają w tym świetle odcień przydymionego błękitu. To agonalne, jak powoli przesuwa dłoń do jednej z moich piersi – unosząc ją, ugniatając, pieszcząc sutek. Głowa opada mi do tyłu i zamykam oczy. Jego druga dłoń bierze przykład z tej pierwszej. - Achh! – jęczę. - Ciii… Jak on mi to robi? Każdy nerw w moim ciele ma przyspiesznik20 do jego dotyku. Przesuwa prawą dłoń na mój mostek, wskazując, abym się położyła. A potem, obiema dłońmi, zsuwa mi szorty i majtki. Niebieskie tęczówki ani na moment nie opuszczają moich oczu. Opieram stopę na brzegu biurka i obserwuję, jak zdejmuje bokserki. Sam widok jego wielkiego fiuta, który wyskakuje na wolność, przyprawia mnie niemal o konwulsje. Och Boże… naprawdę to robimy. Fale poczucia winy nie przestają wzrastać, i czuję, że rozprzestrzeniają się po mojej twarzy, kiedy się krzywię. Dlaczego, dlaczego, dlaczego to jest takie złe? Magnetyczna siła, która przyciąga nas do siebie posiada herkulesową siłę. Mamy razem dziecko… powinniśmy być razem. Więc dlaczego mój umysł zatruwa tę chwilę. - Lautner… - Siadam prosto. *20 Przyspiesznik – mechanizm pomocniczy stosowany w broni palnej, szczególnie w sztucerach, mający na celu zmniejszenie siły wymaganej do ściągnięcia spustu podczas oddawania strzału. Przyciąga mnie do swojego ciała, odwraca się i uderza moimi plecami o ścianę. Jedną dłonią przyszpila mi oba nadgarstki nad głową. - Po. Prostu. Przestań. Mówić! – warczy, wbijając się we mnie. Krzyczę, czując jak z użyciem brutalnej siły całkowicie mnie wypełnia. Jego usta pokrywają moje, absorbując głośne prośby. Lautner nigdy nie był ze mną taki zwierzęcy – wymagający, dominujący. Czuję jego złość, desperację i… ból. Czuję, że moje ciało jest na krawędzi złamania się za każdym razem, kiedy we mnie uderza, ale nie chcę aby przestał – nigdy. Przesuwa usta do mojego sutka, ssąc go tak mocno, że przygryzam wargę do krwi. Chcę umrzeć w ramionach tego faceta. Nawet jeśli doszłoby do tego w piekle, to mam to gdzieś. Chcę po prostu z nim być. Ból, z powodu tego, że jest to wykradziona chwila, niewybaczalny, epickich rozmiarów błąd, powoduje, że w oczach wzbierają mi łzy. Wbijając się we mnie po raz ostatni, zamiera i warczy, wciągając mój sutek pomiędzy zęby i powodując, że

dochodzę wokół niego. Puszcza moje nadgarstki i opiera czoło na moim ramieniu. Przesuwam palcami przez jego włosy z taką samą czułością, jak robię z Ocean. Właśnie zamienił się przy mnie w samca alfa, a jednak jedyne co czuję od niego w tej chwili, to dziecięca wrażliwość. Co. My. Robimy? Unosi głowę. Niebieskie tęczówki. Krwawią bólem. Spogląda na moje usta i przeciąga językiem po zakrwawionej wardze, po czym delikatnie zasysa ją do ust. Zamykam oczy i wtapiam się w jego czuły dotyk. Miękkimi ustami przesuwa po moich łzach, a ja oblizuję usta. Wysuwa się ze mnie powoli, a moje stopy odnajdują podłogę. Omiata moje ciało spojrzeniem, zanim zakłada bokserki i wychodzi. Bez wyjaśnienia. Bez przeprosin. Bez słowa. Jeszcze jedna, samotna łza. Tylko na tyle sobie pozwalam. Po szybkiej wyprawie do łazienki, wślizguję się do łóżka obok Ocean. Przytulam ją do ciała, zamykam oczy i czekam na to, aż mój świat ponownie odzyska sens. Rozdział 30 5 lipiec 2013r.

Niebieskie tęczówki. - Dzień dobry – szepcze. Ocean nie tuli się już do mnie. Przemieściła się na drugą stronę łóżka i leży przytulna do piersi Lautnera, nadal śpiąc. Nie pamiętam, żeby przyszedł tu zeszłej nocy. Po naszym kontakcie w jego biurze, moje ciało było tak wycieńczone, że nic dziwnego, że go nie usłyszałam. - Dobry – odpowiadam z ostrożnym uśmiechem. – Myślę, że ona cię lubi. - Jestem w tej chwili w niebie. – Całuje ją w główkę. Ja także, ale moje niebo jest iluzją. - Natura wzywa. – Wstaję z łóżka. Choć cholernie mnie kusi, aby wślizgnąć się ponownie do tego łóżka z niebieskich tęczówek, to po wyjściu z łazienki, kieruję się na dół. Jest piękny ranek i nie mogę się nacieszyć widokiem. Czuję się jak bóg, otoczona pięknymi kwiatami i ciszą, spoglądając w dół, na resztę świata. Wielkie miasto wygląda stąd na malutkie. Może tym właśnie jest ten weekend – skosztowaniem raju, odrobiny nieba. Czy mogę kochać się z Lautnerem, a i tak wyjść za Dane’a? Czy to w ogóle jest to, co robimy? To było kochanie się, czy po prostu danie upustu emocjom – takie powolne pożegnanie? - Herbaty? Odwracam się w lewo i widzę Lautnera z kubkiem w dłoni. - Dzięki. Ocean nadal śpi? - Taa, śpi. – Sączy swoją kawę. – Co powinniśmy dziś robić? Park Pacific?20, Universal Studios? Oceanarium? Więc tak to będzie? Jakby miniona noc nie miała miejsca? Tak samo, jak nigdy nie doszło do naszego małego spotkania na schodach. Tak to będzie, kiedy jego narzeczona wróci do domu? Zabierze ją na górę i będzie się z nią kochał tak, jakby nigdy nie wypieprzył mnie przy ścianie w swoim gabinecie? - Powinniśmy pogadać. Wzdycha i podchodzi do balustrady, stając tyłem do mnie. - Masz rację, powinniśmy. Ja zacznę. Uch… okej… - Planowałaś kiedykolwiek powiedzieć mi, że mam córkę? Whoa! Widzę, że do tego wracamy. Nie pomyślał, aby zapytać mnie o to wcześniej? - Myślę, że tak. Odwraca się i ponownie opiera o balustradę. - Myślisz? Co to ma niby znaczyć? - To znaczy, że nie wiem. To znaczy, że ponieważ zawaliłam przy

wszystkich trzech razach, kiedy pojechałam ci powiedzieć, stwierdziłam, że może najlepiej będzie zaczekać, aż Ocean trochę podrośnie. - Moment… trzy razy? Próbowałaś mi powiedzieć dwa razy. – Marszczy brwi i mruży oczy. Wpatruję się w kubek, kręcąc głową. - Trzy razy. Krótko po mojej pierwszej wizycie u lekarza pojechałam do twojego mieszkania. – Śmieję się. – Szczerze mówiąc, nie zamierzałam ci powiedzieć od razu, że byłam w ciąży. W tamtym momencie zakładałam, że byłeś z Claire. Ostatnią rzeczą jakiej chciałam było to, byś ją zostawił, aby być *20 Pacific Park – rodzinny park rozrywki w Santa Monica w Kalifornii. Park położony na Santa Monica Pier, zwrócony jest w stronę Oceanu Spokojnego, w kierunku na Catalina Island. ze mną, ponieważ byłam w ciąży. Ale wiedziałam, że nigdy nie przyznałbyś, że taki był tego powód. – Biorę uspokajający łyk herbaty. – Nie chciałam osiąść. Sądzę, że to właśnie zrobiła moja mama i nie chciałam tego dla siebie. - Bycie ze mną sprawiało, że czułaś jakbyś „osiadła”? - Tak… e… nie. Chciałam być z tobą, ale chciałam, abyś ty także pragnął ze mną być – tylko ze mną, dla mnie, a nie dlatego, że nosiłam twoje dziecko. Wiedziałam, że cię pragnęłam, nie wiedziałam tylko, czy ty nadal pragnąłeś mnie. Przeciąga palcami przez włosy. - Więc ty mogłaś zdecydować, że chciałaś ze mną być po tym, jak dowiedziałaś się, że byłaś ze mną w ciąży, ale ja musiałem cię wybrać zanim się dowiedziałem? Och, szlag! Ma rację. Nigdy nie pomyślałam o tym w ten sposób. Głupi, ciążowy mózg. Śmieje się, tym śmiechem, który utrzymuje kogoś od spadnięcia poza krawędź obłędu. - Jezu, Sydney! Wybrałem cię. Wybrałem cię zanim w ogóle wyjechałaś. Wybrałem cię, zanim którekolwiek z nas wiedziało, że byłaś w ciąży. Jednakże, TY nie wybrałaś mnie. - Zrobiłabym to – szepczę. Pochyla się nieznacznie do przodu, przykładając za ucho zwiniętą dłoń. - Przepraszam, co powiedziałaś? – Wygląda na to, że nie potrafi pozbyć się z głosu sarkastycznego tonu. Odnajduję spojrzeniem jego oczu. - Powiedziałam, że wybrałabym cię, gdybym wiedziała, że wszystko co brałam za prawdę odnośnie moich rodziców, jest tak naprawdę kłamstwem. Mama sypiała z kim popadnie, zaszła w ciążę i poddała się aborcji. Nie byłam owocem miesiąca miodowego, byłam dzieckiem poczętym w pozamałżeńskim związku i mama zamierzała pozbyć się także mnie. Jedyne o czym myślałam przez wiele lat, to zrobienie czegoś dla siebie, abym poczuła, że coś osiągnęłam, i że nigdy nie musiałabym polegać na mężczyźnie tak, jak mama. Wiedziałam, że nas kochała, ale zawsze sądziłam, że żyła z poczuciem żalu. Teraz wiem, że tak nie było. Urodzenie mnie i Avery zmieniło jej życie, ale w dobry sposób. Dałyśmy jej w życiu cel, dzięki nam zostawiła na świecie swój ślad, a to coś więcej niż jakakolwiek praca, czy jakakolwiek ilość sukcesów mogłaby sprawić. – Zamykam oczy, biorę głęboki oddech, po czym je otwieram. – Wiem, że to nie ma teraz znaczenia, ale moje serce cię wybrało, tylko rozum nie chciał go posłuchać. Otwiera usta, a potem ponownie je zamyka, kiedy przez otwarte okno w kuchni rozbrzmiewa słodki głosik Ocean. Podskakuję i wchodzę do środka. - Dzień dobry, skarbie. Szczerzy się i unosi w górę rączki. Podnoszę ją i obsypuję pocałunkami, oraz uściskami. - Gofry ze świeżymi owocami? – pyta Lautner, patrząc jedynie na Ocean. Jej błyszczące szczęściem oczy i uśmiech nie do odparcia są jedyną

odpowiedzią, jakiej potrzebuje. *** Pacific Park, przybywamy. - Czy to jej pierwszy raz w parku rozrywki? – pyta Lautner, kiedy ruszamy z jego podjazdu. - Tak. Mój także. - Co? Nie możesz być poważna! – Oczy wyłażą mu z orbit, a szczęka leży na kolanach. - Mama zawsze myślała, że karuzele nie przeszły odpowiedniej kontroli, a tata założył, że wszyscy pracujący w tego typu miejscach ludzie są uzależnieni od narkotyków, lub są pedofilami. Ale raz zjechałam na ślizgawce w objazdowym wesołym miasteczku. - Ja… nie wiem co powiedzieć. Narkomani albo pedofile? Czy on nie trzyma się Dziesięciu Przykazań… nie będziesz osądzał? Śmieję się. - To nie jest jedno z Dziesięciu Przykazań. - Cóż, na pewno jest to zapisane gdzieś w Biblii. - Ewangelii wg Św. Łukasza, rozdział szósty, wiersz trzydziesty siódmy.21 - Popisy córki kaznodziei. Przewracam oczami. - Cóż, jestem zaszczycony, że mogę zabrać was obie po raz pierwszy do parku rozrywki. - Nie bądź. Zjazd ślizgawką doprowadził mnie do wymiotów. - Cóż, radziłem sobie już wcześniej z twoimi wymiotami. Mogę zrobić to ponownie. Nie odrywam oczu od okna i nie mogę powstrzymać uśmiechu. Myślę, że to wtedy wiedziałam, że Lautner mnie kochał. Potrzeba silnych uczuć, aby posprzątać czyjeś rzygi i pozostać tak długo, aby powiedzieć o tym temu komuś. Znajdujemy miejsce parkingowe, o Ocean z całą pewnością śpi. - Masz coś przeciwko, abyśmy pozwolili jej przez chwilę pospać? Będzie w lepszym humorze jeśli się trochę przedrzemie. Lautner otwiera okno i zatrzymuje samochód. - Dla mnie w porządku. Wasza dwójka stanowi moje plany na ten weekend, więc zrobię cokolwiek chcecie. Ściągam sandał i opieram stopę o deskę rozdzielczą. Telefon Lautner wibruje na konsoli. - Cześć – odbiera głosem, który zdradza to, że wie kto dzwoni. *21 „Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone.” - Ja też za tobą tęsknię. Jak tam twoja mama? Serce mi przyspiesza, a ciało sztywnieje. To Emma… a on także za nią tęskni. Tęsknił za nią zeszłej nocy, kiedy jego fiut był we mnie zakopany? - Taa, jesteśmy w Pacific Park, ale Ocean zasnęła w drodze, więc czekamy aż się obudzi zanim wejdziemy. Czuję, jakbym podsłuchiwała, ale nie mogę się powstrzymać. Powinnam wysiąść i zapewnić im trochę prywatności? Może on powinien wysiąść? - Okej, wobec tego zobaczymy się na lotnisku… ja też cię kocham, pa. Zderzenie z rzeczywistością! Cios w brzuch. Podcięcie nadgarstków. Kulka w serce. Czy wszyscy faceci tak mają, czy tylko ten, w którym się zakochałam? Jak może być tak nieczuły? Czuję się, jakby ktoś dźgnął mnie strzykawką i wstrzyknął ciekłą złość w moje żyły. Moja krew minęła już poziom wrzenia, jest w stanie ogromnej, wulkanicznej erupcji. - Emma mówi „cześć”. Co… do… chuja?

Moje ciało porusza się we własnym rytmie, podczas gdy mózg czeka dziś w kolejce, aby poddać wszystkie myśli racjonalnemu rozważeniu. Trzask! Uderzam go tak mocno, że spodziewam się, iż Ocean obudzi sam ten dźwięk. A potem następuje ten chrząkający warkot, który ucieka mu, kiedy zakrywa policzek dłonią. - Co do cholery? – szepcze najwyższym możliwym decybelem, który nadal jest uznawany za szept. - Emma mówi „część.” Poważnie? Zeszłej nocy pieprzyłeś mnie tak mocno, że myślę iż na twojej ścianie pozostanie permanentne odbicie mojego tyłka, a mniej niż dwadzieścia cztery godziny później „tęsknisz za nią” i „także ją kochasz”, i mówisz to przy mnie. A potem masz jeszcze czelność powiedzieć „Emma mówi cześć”, jakbyśmy wszyscy byli paczką najlepszych przyjaciół! Oboje oglądamy się w tył. Ocean poprawia się w foteliku, ale ponownie się układa, nie budząc się. - Przepraszam. – Przesuwa dłońmi przez włosy. - Za co przepraszasz? Za pieprzenie mnie, czy kochanie jej? Opiera głowę o zagłówek i zamyka oczy. - Za obie rzeczy… za żadną… nie wiem. - Cóż, nie spinaj pośladów. Nie przyjechałam tu w ten weekend, aby ukraść cię twojej pannie młodej. Miałeś rację od samego początku. Powinniśmy porozmawiać z prawnikami na temat ugody związanej z legalnym prawem do opieki. Jeśli oboje będziemy mieli to na piśmie, to będziemy wiedzieli czego oczekiwać, tak będzie łatwiej dla wszystkich. Podnosi głowę i odwraca ją w moją stronę. - To dlatego tutaj jesteś… aby przedyskutować prawo do opieki? Wsuwam stopy w sandały i śmieję się. - Cóż, z całą, cholerną pewnością nie przyjechałam tutaj, aby wyrwano mi serce z piersi… ponownie. Wygląda na to, że dostałam bonus. Szczęściara ze mnie. Otwieram drzwi i wyskakuję, decydując, że Ocean spała wystarczająco długo. Tak naprawdę to nie, ale, nawet przy opuszczonych oknach, powietrze w samochodzie jest zbyt gęste, by oddychać. *** Jazda powrotna do domu Lautnera jest tak samo niekomfortowa, jak te trzy godziny w parku rozrywki. Ocean skupia uwagę nas obojga. Mówimy do niej, ale nie do siebie nawzajem. Była kochana w każdej minucie tego dnia. Zrobiłam dziś tak wiele zdjęć, że godziny zajmie mi przeglądnięcie ich wszystkich. Rozważam, by wrócić dziś do domu, ale to nie wydaje się fair w stosunku do Ocean. Ona kocha przebywać z Lautnerem, nawet jeśli ja nie mogę znieść znajdowania się w jego obecności. Jeśli zostaniemy, to dla niej, i dodam to do mojej listy poświęceń jako matki. - Nie skończyłaś mi mówić o drugim razie, kiedy przyjechałaś do mojego mieszkania. – Lautner przerywa ciszę, kiedy jedziemy przez wzgórza, nieopodal jego domu. - To nie ma znaczenia. – Wzruszam ramionami, wyglądając przez okno. - Dla mnie ma. - Dlaczego? Wzdycha. - Ponieważ usiłuję ogarnąć to, jak znaleźliśmy się w tym miejscu, w tej pochrzanionej sytuacji. - Złe wyczucie czasu… jak sądzę. – Kręcę głową. – To było niedługo po moim pierwszym badaniu USG. Nie było cię w domu, ale Rose zeszła po schodach i powiedziała, że przeżywasz ciężkie chwile, ponieważ twoja mama ma nawrót raka. Powiedziała, że wisiałeś na włosku i że Claire, zasadniczo, trzymała cię w kupie. Nie chciałam być tą, która przerwie ten włosek, więc zdecydowałam się zaczekać. Krótko po tym wylądowałam w szpitalu. Byłam odwodniona i zestresowana. To był dzwonek ostrzegawczy. Wtedy wiedziałam,

że musiałam postawić moje dziecko na pierwszym miejscu, więc postanowiłam nie próbować ponownie się z tobą kontaktować, do czasu, aż mała się urodzi. Przypominam sobie jak Lautner powiedział, że razem z Emmą zatrzymali się w zeszły weekend w „domu jego taty”. Rzucam mu szybkie spojrzenie z ukosa i rozważam zadanie pytania. Przytakuje, ale nic nie mówi, ani na mnie nie patrzy. - Czy twoja mama… - Nie potrafię skończyć. Odwraca gwałtownie głowę w moją stronę. - Nie wiesz? – pyta z napiętą dezorientacją na twarzy. Kręcę głową. - Nie, skąd miałabym wiedzieć? Lautner zatrzymuje się na podjeździe, wyłącza silnik i wyskakuje. - Niewiarygodne. Powinienem był wiedzieć. – Wyjmuje Ocean z fotelika i zanosi do domu. - O czym ty mówisz? – Ścigam go. Odstawia Ocean i idzie do kuchni. Kładę na stoliku jej nowe kredki i kolorowankę, a ona cała promienieje, wywalając kredki z pudełka. Kiedy wchodzę do kuchni, Lautner pije duszkiem napój izotoniczny. - Co jest niewiarygodne? Kończy pić i rzuca pustą butelkę na blat. - Moja mama zmarła w tamtym roku, dwa miesiące przed świętami. - Bardzo mi przykro – szepczę. - Mi także. – Kładzie dłonie na biodra i wygląda przez okno. – Dane wiedział, więc założyłem, że ty także. No teraz to bredzi. Skąd Dane miałby wiedzieć? - Dane nie wiedział. - TAK, wiedział. Spotkałem go następnej wiosny, w sklepie ze sprzętem komputerowym. Ocean musiała mieć już jakieś dwa miesiące. Mój umysł wiruje od pogmatwanych myśli. To nadal nie ma sensu. - Kiedy zapytałam Dane’a o co ci chodziło w szpitalu, powiedział mi, że widział cię w kawiarni miesiąc przed urodzinami Ocean. Powiedział, że to nie do niego należało przekazanie ci, że byłam w ciąży, i nie powiedział mi o tym, ponieważ troszczył się o mnie i Ocean. Lautner odwraca się gwałtownie. - Mówisz poważnie? Niezłego faceta sobie przygruchałaś, Syd. Jest pierdolonym kłamcą. Unoszę oczy i wskazuję głową w stronę młodych uszu, w pokoju obok. Wzdycha z żalem i wychodzi na zewnątrz, a ja podążam za nim. - Dane by mnie nie okłamał. – Krzyżuję ręce na piersi. - Więc, zapytaj go o naszą rozmowę w sklepie komputerowym po urodzeniu Ocean. Zobaczymy czy powie ci o tym, jak mówiłem mu, że byłem kompletnym wrakiem po tym, jak w przeciągu sześciu miesięcy straciłem dwie, najważniejsze kobiety w moim życiu. Powiedziałem mu, że minął niemal rok, a ja nie mogłem nawet jeszcze spojrzeć na inną kobietę, ponieważ tak głęboko mnie naznaczyłaś. Potem zapytałem go, czy miał od ciebie jakieś wieści, albo czy Elizabeth i Trevor mówili coś o tym, jak sobie radzisz. – Jego głos się podniósł. Każde słowo wypełnione jest bólem, ale emocja, która się za nim kryje jest czystym gniewem. Opadam na ławkę z opuszczonymi ramionami i zwieszoną głowę. - Dlaczego skłamał? – To pytanie do mnie samej. - Ponieważ chciał tego, co powinno być moje! – wrzeszczy Lautner. Pocieram dłońmi twarz i kręcę głową. - Nie, to nie ma żadnego sensu. To on pierwotnie zachęcał mnie, abym ci powiedziała. To dzięki niemu pojawiłam się u ciebie wtedy, kiedy spotkałam Rose. To nie ma sensu, aby był po twojej stronie, a potem skłamał na ten temat. Lautner się śmieje. - Może kiedy dostał się do twoich majtek, jego sumienie zostało przyćmione. - Pieprz się! – Mrużę na niego oczy. – To Dane mnie znalazł kiedy zemdlałam i zabrał mnie do szpitala. Nie robił nic, poza troszczeniem się o mnie

i Ocean, nawet kiedy spędzałam lata, trzymając się ciebie, myśląc, że może jakimś cudem skończymy razem. Zawsze upewniał się, że mamy dach nad głową i jedzenie na stole. Kiedy musiałam wrócić do pracy, spędzał cały swój wolny czas opiekując się Ocean, albo wyprowadzając mojego psa. Więc nie waż się sprawiać, by brzmiało to tak, jakby jedynym celem Dane’a było dobranie mi się do majtek! - Wobec tego, dlaczego mi nie powiedział? Dlaczego nie powiedział tobie? „Hej, Sydney, wpadłem na tatę Ocean, a on właśnie stracił matkę, i tęskni za tobą tak mocno, że ledwo może się skupić na kolejnym oddechu”! Twarz Lautnera jest czerwona, pierś mu faluje, a każdy mięsień w jego szyi i rękach jest napięty. Tym razem to ja, albo może to dlatego, że kiedy jesteśmy razem to „wszystko albo nic”. Tak szybko pokonuję dystans pomiędzy nami, że nie pamiętam już, jak to było nie znajdować się w jego ramionach dwie sekundy temu. Tym razem to moje usta domagają się jego, a on mi nie odmawia. Uczucia, które żywię do Lautnera ustępują jedynie tym, które czuję do Ocean, a odkąd ją mam i każdego dnia przez dwa lata widziałam w jej oczach jego własne, moje uczucia jedynie przybrały na sile. Przerywając pocałunek, opieram twarz o jego szyję i przytulam go tak mocno, że bolą mnie ramiona. - Dlaczego do tego doszło? To takie nie fair. - Wiem – szepcze w moje włosy, mocno mnie przytulając. *** Udręka i ból, które otaczają nas przez resztę wieczoru są nie do zniesienia. Bardzo niewiele mówimy, dzieląc okazjonalnie smutne uśmiechy podczas kolacji i w czasie oglądania bajki, którą wypożyczyliśmy dla Ocean. To powinno być proste. Powiedzenie Dane’owi i Emmie, że nie możemy bez siebie żyć i pozwolić, aby rozpoczęło się leczenie złamanych serc, a także rozpoczęcie wspólnego życia. Ale nie jest takie proste. Moje uczucia do Dane’a są skomplikowane. No i są jeszcze uczucia Lautnera do Emmy. Widziałam ich razem, i kiedy na nią patrzy, widzę w jego pięknych, niebieskich oczach miłość. Nigdy nie poprosiłabym go, aby wybrał mnie, ponieważ nie jestem już pewna, że zrobiłby to. Nie musi już ze mną być po to, by mieć swoją córkę i wie o tym. Emma to nie przelotny romans; wiem, że to co jest pomiędzy nimi jest prawdziwe. - Zaniosę ją na górę – szepcze Lautner, podnosząc naszą śpiącą dziewczynkę z kanapy, kiedy pojawiają się napisy końcowe. Przeskakuję kanały, usiłując znaleźć coś, co odciągnie mój umysł od bólu w sercu. - Chodź ze mną. – Lautner wyciąga do mnie rękę. Spoglądam na nią, a potem w niebieskie tęczówki. Wyłączam telewizor i chwytam jego dłoń. Prowadzi mnie na górę. Patrzę przed siebie, do jego sypialni. Ocean leży na środku łóżka. Skręcając w lewo, prowadzi mnie do pokoju gościnnego, w którym spaliśmy ubiegłej nocy. Ściąga koszulkę i siada na brzegu łóżka, pociągając mnie, abym stanęła pomiędzy jego nogami. Przyciskam dłonie do jego policzków i przesuwam kciukami pod jego oczami. - Nie chcesz, aby Emma się dowiedziała, że byłam w jej łóżku? – Mój głos jest cichy i miękki. Zagryzam wargi i mrugam, by odgonić łzy. Moja własna zazdrość rozrywa mnie na kawałki. Delikatnymi palcami nakrywa moją lewą dłoń i przyciska usta do wnętrz nadgarstka. - To nie dla niej. To dla ciebie… zawsze dla ciebie, Sydney. Wciągam drżący oddech, po czym go wypuszczam razem ze łzami. Muska mi kciukami policzki, łapiąc moje łzawe emocje po jednej na raz. Zamykam oczy, kiedy jego usta dotykają z czułością moich. Zeszłej nocy wziął, teraz daje. Utrzymując powolny taniec naszych ust, cierpliwymi palcami pracuje nad guzikami mojej koszulki, po czym zsuwa mi ją z ramion, opuszczając na

ziemię. Odpinam stanik i pozwalam mu dołączyć do koszulki. Obejmuję go za szyję, a on mnie w pasie, kiedy opadamy na łóżko. Nasz języki przesuwają się po sobie – drażniąc, smakując. Przesuwa dłonie w górę moich pleców i wplata mi je we włosy. - Jesteś pieprzoną boginią. – Przewraca mnie na plecy, sunąc ustami w dół mojej szyi. Zmysłowe uznanie w jego głosie doprowadza mnie do szaleństwa. Wyginam plecy i jęczę, kiedy jego usta nakrywają moją pierś. Chwytam w palce jego włosy i zataczam miednicą w jego stronę. Kontynuuje wędrówkę w dół mojego ciała, zatrzymując się, by rozwiązać moje spodenki, po czym wstaje, aby ściągnąć mi je razem z majtkami. Kocham, kocham, kocham sposób, w jaki patrzy na moje nagie ciało. To powolne studiowanie oczami każdego kawałka mnie. Oblizuje usta, jak głodny drapieżnik, gotowy do ataku. Jak on to robi? Mogę fizycznie poczuć na sobie jego oczy. To nigdy nie zniknie. To co nas łączy, jest dłuższe niż czas i głębsze niż wieczność. Nawet, jeśli będziemy przeżywali życie w ramionach kogoś innego, to muszę wierzyć, że będziemy znów razem… gdzieś, kiedyś. Zaczynam się wiercić, ale on się nie porusza. Ma wątpliwości? Boże, mam nadzieję, że nie. Jestem w połowie drogi. Musi mnie dotknąć… szybko! Może czeka, abym go błagała. Czy jestem aż tak zdesperowana? Tak. Wsuwam dłonie pod włosy i unoszę je nad głowę. Właśnie tak… chodź i weź swoją boginię. Dotknij mnie, do cholery! Przesuwam dłonie do piersi, rolując pomiędzy palcami sutki. Jasna dupa! To dobre uczucie. Nigdy w ten sposób się nie dotykałam. Jestem w tym dobra! Otwiera usta i zwiększa się częstotliwość jego oddechów. Patrzę na niego, ale on skupia się na moich dłoniach. Zbliża się. Ta stymulacja sutków sieje spustoszenie w konkretnym rejonie, trochę niżej. - Lautner… - mówię potrzebującym jękiem. Przesuwa oczy do moich i uśmiecha się. Zarozumiały dupek myśli, że to gra. W ciągu kilku minut przeszłam od łez, do dotykania się. Właśnie taki wywiera na mnie efekt. Pieprzyć to! Doszłam już tak daleko. Wsuwam do ust dwa palce i powoli okrążam je językiem, a on ani na chwilę nie spuszcza ze mnie wzroku. Następnie przesuwam nimi w dół szyi, pomiędzy piersiami i niżej… aż na sam dół. Wsuwam je pomiędzy nogi i pocieram łechtaczkę. Jego uśmiech znika, oczy ma na wpół przymknięte, a dłońmi pracuje nad rozpięciem guzika i suwaka spodenek. Dobry Boże, jestem naprawdę dobra. Kto by przypuszczał? Przez te wszystkie lata nie dotykałam się sama, ponieważ rodzice powiedzieli mi, że masturbacja wywołuje ślepotę. Zawsze spoglądałam w krytyczny sposób na niewidomych, zastanawiając się, czy czuli wstyd. Jeśli Lautner się nie pospieszy, to nie będę go potrzebowała. - Och Boże – jęczę, zamykając oczy. Otwieram je, kiedy czuję jak wczołguje się pomiędzy moje nogi. Chwyta moją rękę i zatrzymuje ruchy. Nie spuszczając ze mnie swoich ciemnych, głodnych oczu, zasysa moje palce do ust. - Sydney Ann Montgomery, niezła z ciebie kusicielka. – Szczerzy się, wycałowując ścieżkę w górę mojego brzucha, zatrzymując się, by poświęcić moim piersiom równą ilość uwagi. - Lautner… nie mogę czekać. Sunie językiem w górę mojej szyi, i wciąga do ust płatek ucha. - Wiem, kochanie – szepcze, zatapiając się we mnie. - Och Boże… - jęczę, przyciągając kolana do siebie i pozwalając mu głębiej się we mnie zanurzyć. Zatrzymuje się, nim powoli się wysuwa, po czym ponownie we mnie wchodzi w równie powolnym tempie. Już mi się nie spieszy. W tej chwili modlę

się, abyśmy zamarli w czasie. Nie chcę nigdy zapomnieć tego uczucia. Wypełnia mnie fizycznie i emocjonalnie. - Nie przestawaj… - I tak po prostu moje emocje się zrywają i ta chwila wywołuje moje łzy… - Nigdy. Nie. Przestawaj. - Sydney… powiedz to – szepcze, patrząc mi w oczy z czymś… Desperacją? - Nie czujesz tego? – Całuje mnie, pozwalając by jego język zanurzył się w moich ustach w tym samym rytmie co jego miednica. Zamykam oczy i usiłuję kontrolować budujące się doznanie, które jest na krawędzi wybuchu. Zwiększa tempo, a jego oddech staje się nierówny. - Powiedz to… proszę, kochanie, powiedz to. Powiedzieć co? Nie mogę myśleć. Co chce, abym powiedziała? Pojawiają się gwiazdy i niesamowicie powolne uwolnienie. Miotając głową z boku na bok, krzyczę: - Proszę, nie przestawaj… to czucie… jest… tak cholernie dobre. Jedno, dwa, trzy pchnięcia i nieruchomieje, wlewając we mnie swoje uwolnienie, a potem na mnie opada. Ledwo mogę oddychać pod ciężarem jego silnego ciała, ale nic nie mówię. Jestem przyzwyczajona do tego miażdżącego uczucia w piersi i wokół serca kiedy jesteśmy razem. Śledzę palcami mięśnie jego pleców, i odwracam głowę, całując bok jego. Odwraca się i patrzy na mnie przez chwilę, zanim mnie całuje. To cierpliwy, miękki i … idealny pocałunek. Stacza się ze mnie i wysuwa się, a ja poskramiam bolesne sapniecie z powodu uczucia pustki, którą we mnie zostawił. Pociąga mnie na swoją pierś, a ja kładę ucho na jego mostku i zasypiam przy kojącym dźwięku jego serca, serca, które kiedyś sądziłam, że bije dla mnie, i tylko dla mnie. - Kocham cię… zawsze ciebie. – Jego słowa są tak ciche – ledwo ocierają się o szept. Nie jestem pewna, czy chciał, abym je usłyszała. Rozdział 31 6 lipiec 2013r. Kilka promieni porannego słońca przedziera się przez malutką szparę w żaluzjach. Przyciska się do mnie ciepłe ciało – nie to, przy którym zasnęłam; to ciałko jest malutkie, a jej zmierzwione włosy znajdują się na mojej twarzy. Wdycham jej zapach. Jesteśmy same. Nie ma tutaj Lautnera. Nadal jestem naga pod przykryciem. Nie bardzo mam ochotę grać w dwadzieścia pytań z moją dwulatką, dotyczących tego, dlaczego nie jestem w piżamce, więc wysuwam się z łóżka i zakładam koszulkę oraz spodenki. Idąc na palcach na dół, słyszę w kuchni jakiś hałas. Wychodzę zza rogu i zamieram. Och szlag! - Dzień dobry. Mam nadzieję, że nie obudziłam cię włączając młynek do kawy. Robię, co mogę, aby ukryć wyraz twarzy jelenia w świetle reflektorów, ale jestem w szoku i nie bardzo wiem, co powiedzieć. Teraz jest to dość jasne dlaczego położył Ocean ze mną do łóżka. Kiedy Emma wróciła? Gdzie jest Lautner? - Kawy? – pyta, sięgając do szafki po kolejny kubek. - Uch… nie, dzięki. – Przygładzam włosy, wiedząc, że muszę wyglądać dziś jak czarownica. - Nie jesteś fanką kawy, hm? Kawa, to mój środek przetrwania, zwłaszcza po długim locie. Miałam wrócić jutro, ale odwołali lot, więc miałam do wyboru albo wracać wczoraj późnym wieczorem, albo dopiero we wtorek. Na szczęście Lautner odebrał wiadomość, którą zostawiłam mu zanim weszłam na pokład. Opieprzyłam go za to, że nie odbierał telefonu, zwłaszcza, że miał być w ten weekend dostępny na telefon. Powiedział, że Ocean się nim bawiła i zajęło mu chwilę znalezienie go po tym, jak zasnęła. Och, tak powiedział, czyż nie? Pozwalam jej przejąć rozmowę, ponieważ to ona zna tę historyjkę, nie

ja. Nie zaszkodziłoby jakieś uprzedzenie od Lautnera. - Gdzie on jest? – pytam, uznając, że to bezpieczne pytanie. - Dziś rano, w drodze z lotniska, został wezwany do pracy, więc podrzucił mnie i pojechał prosto do szpitala. Napisał do mnie kilka minut temu i powiedział, że niedługo będzie w domu. – Robi łyk kawy. – A to pech z tym mieszkaniem u twojej siostry. Hmm, będzie musiała rozwinąć myśl. Żałuję, że nie dostałam wiadomości ze scenariuszem dzisiejszego dnia. Zamiast tego muszę improwizować. - Um… taa… - Przytakuję. - Pluskwy to prawdziwy koszmar. Powinna lepiej sprawdzać materace w hotelach, kiedy podróżuje. - Mmm, tak, powinna. Pluskwy? Co do chuja, Lautner? - A jak tam twoja mama? – Znajduję temat, który nie wymaga ode mnie kroczenia po polu minowym. - Całkiem dobrze. Mój brat pojawił się wcześniej i został z nią; to, dlatego byłam w stanie załapać się na wcześniejszy lot. Za kilka dni będzie mogła zostać sama. - To dobrze. – Uśmiecham się i podchodzę do okien. – Wasz widok jest spektakularny. - To prawda. Będę za nim tęskniła, kiedy się przeprowadzimy. Odwracam się do niej. - Przenosicie się? - Jak tylko znajdziemy odpowiednie miejsce. Oczywiście nadal będziemy w L.A., ale w miejscu bardziej przyjaznym dziecku. Chcemy od razu założyć własną rodzinę, a ta niespodzianka z Ocean sprawiła, że jesteśmy jeszcze bardziej zdeterminowani, by znaleźć coś tak szybko, jak się da. Może, kiedy nasze dzieci będę dorosłe, to zamienimy dom z dużym ogrodem i huśtawką na taki z widokiem podobnym to tego. Jakie to wszystko zajebiste. Nie czułam takich nudności od czasu, kiedy byłam w ciąży. Myśl o Lautnerze i Emmie zakładających własną rodzinę i starzejących się razem jest po prostu… bajeczne! - Och, a tak przy okazji, czy Lautner wspominał o przymiarce sukienki w przyszłym tygodniu? Kręcę głową, uśmiechając się przez mocno zaciśnięte wargi. - Sukienka Ocean będzie gotowa. Musi ją po prostu przymierzyć, aby mogli wprowadzić jakieś ostateczne poprawki. – Emma wkłada pusty kubek do zmywarki. - Pewnie… um, w przyszłą sobotę robię zdjęcia na weselu, ale jestem pewna, że możecie ją zabrać. - Och… załapałaś się na ślubną fuchę, dobrze dla ciebie. Widziałaś zdjęcia w jego gabinecie, o których ci mówiłam? Tak, gapiłam się na nie, kiedy twój narzeczony pieprzył mnie przy ścianie po drugiej stronie. - Tak. Miałaś rację, fotograf ma prawdziwy talent. - Wiem, prawda? – Spogląda na zegar. – Lautner powinien wrócić w każdej chwili. Pobiegnę na górę i wezmę szybki prysznic, jeśli nie masz nic przeciwko. - Śmiało. – Oferuję jej mój zwycięski, sztuczny uśmiech. Jak tylko słyszę płynącą na górze wodę, pędzę do pokoju i zaczynam pakować nasze torby, a Ocean dalej sobie śpi. Musimy wynieść się stąd w cholerę, tak szybko, jak się da! Odkładam na bok czyste ubranie dla Ocean i wynoszę nasze torby do jeepa, w chwili, kiedy podjeżdża Lautner. Nie będę płakać… nie będę płakać. - Potrzebujesz pomocy? – woła, podchodząc na tył jeepa. - Nope. Dam sobie radę sama. – Zawodzi mnie próba pozostania spokojną i niewzruszoną. Wrzucam torby do środka, kiedy przysiada na tylnym zderzaku.

- Przepraszam. Spojrzenie na niego nie wchodzi w grę, kiedy jestem w moim trypie przetrwania Sydney. - Niepotrzebnie. – Zaczynam wracać w stronę domu. - Sydney? – woła za mną, ale nie zatrzymuję się. Klękam koło stolika i wrzucam do torby kredki, oraz zabawki Ocean. - Musimy porozmawiać. Kręcę głową, zajmując ręce sprzątaniem, a spojrzenie utrzymując z dala od tych pieprzonych oczu Meduzy. - Nie ma o czym mówić. - Jest wiele rzeczy, o których musimy porozmawiać! – mówi niskim, stanowczym tonem. Przerywam to, co robię i zerkam na niego. - Zamierzasz powiedzieć Emmie o tym, co wydarzyło się w ten weekend? Marszczy czoło. - Ja… ja… a ty zamierzasz powiedzieć Dane’owi? - Tak – mówię ze śmiertelną powagą. - Tak? – Ma szeroko otwarte oczy. - Tak. - Więc nie bierzesz ślubu? – Przechyla głowę na bok. Śmieję się. - A ty? Lautner otwiera usta, ale nie wychodzą z nich żadne słowa. - Spójrzcie, kto się właśnie obudził – mówi Emma, schodząc na dół w ręczniku kąpielowym i trzymając rączkę Ocean. Wstaję i rozkładam ręce, a ona biegnie wprost do mnie. - Dzień dobry, maleńka. – Przytulam ją. – Chodźmy cię ubrać, wkrótce wracamy do domu. - Przygotuję jej jakieś śniadanie. – Lautner kieruje się do kuchni. - Nie kłopocz się. Kupię jej coś po drodze. Odwraca się ze zmarszczonymi brwiami, ale nie zwracam na to uwagi. Zamiast tego zabieram ją na górę i szykuję do drogi. Jeśli tylko miałabym magiczną różyczkę, to od razu znalazłybyśmy się z powrotem w Palo Alto, zamiast próbować stąd uciec. Nie jestem pewna czy zamierzam powiedzieć Dane’owi o mojej niewierności; to był bardziej test dla Lautnera. Musiałam zobaczyć jego wyraz twarzy. Odpowiedź dostałam szybko i była jasna jak słońce. Jest cholernie przestraszony powiedzeniem Emmie, co oznacza, że nie chce jej stracić. Więcej odpowiedzi nie potrzebuję. - Okej, chodźmy. – Prowadzę Ocean na dół, ale zatrzymuję się na chwilę. - Boże, tęskniłam za tobą – mówi Emma. Potem słyszę jej jęk. Myślę, że się całują. – Po tym jak wyjadą, musimy odpowiednio się przywitać. - Mmm… - mruczy pod nosem Lautner. Miażdżąca kula walnęła mnie właśnie w pierś. To jest to uczucie, które miałam w restauracji. Nie mogę oddychać. Łzy wzbierają mi w oczach i, nie. Mogę. Oddychać. - I… idź na dół, z… zaraz wró… cę. – Zmagam się, aby wypowiedzieć do Ocean te słowa. Nie zauważa mojego stanu. Zamiast tego schodzi na dół. Biegnę do łazienki i niezamierzenie zatrzaskuję za sobą drzwi. Siadam na klapie toalety i walczę o spowolnienie oddechu. Ja to zrobiłam. Pozwoliłam, aby do tego doszło. Teraz płacę bolesną cenę za weekend przyjemności. Drzwi się uchylają, ale zanim mogę je zatrzasnąć, lub coś powiedzieć, do środka wchodzi Lautner i zamyka je za sobą. - Oddychaj, kochanie… oddychaj. Powoli. – Kuca przede mną, kładąc dłonie na moich. Wstrzymuję oddech, usiłuję go kontrolować, a potem wypuścić, szukając palców u stóp i u rąk, skupiając się na jednym oddechu na raz, i łącząc go z resztą mojego ciała. Kiedy zaczynam się uspokajać, Lautner ociera mi łzy.

- Nie powinienem był… - Nie! Nie waż się tego mówić. Jeśli powiesz, że żałujesz tego, co wydarzyło się w ten weekend, to znienawidzę cię na zawsze, więc po prostu… nie rób tego. – Mój głos nadal drży. Kładzie dłonie na mojej twarzy i całuje mnie. Ja kładę moje na jego i oddaję pocałunek, pomiędzy załamanym szlochem i powodzią łez. Opieram czoło o jego. - Kochasz ją. – To nie jest pytanie. - Kocham ciebie – szepcze. - Ją także kochasz. Nic nie mówi, ale czuję jak przytakuje przy moim czole. Ja wyjadę, a on będzie się z nią kochał. Poślubi ją, a ja będę musiała patrzeć jak będą sobie żyli długo i szczęśliwie, ponieważ mamy wspólne dziecko. - Idź wsadzić Ocean do samochodu. - Sydney. - Po prostu idź! Wstaje, a ja zwijam trochę papieru toaletowego i ocieram oczy oraz nos. Biorę z ziemi torebkę i grzebię w niej, szukając okularów przeciwsłonecznych. - Idź! Wychodzi, a ja kończę czyścić twarz, zanim zakładam okulary. Spoglądam w lustro. - Epicko, Syd. Jeśli zamierzasz osiągnąć samo dno, możesz równie dobrze siedzieć w tym czasie na płonącej kuli. Emma nadal jest w szlafroku i stoi obok Lautnera, który mówi do Ocean przez otwarte drzwi samochodu. Wskakuję do środka i zapinam pas. - Skontaktujemy się z wami jakoś w przyszłym tygodniu, muszę iść wysuszyć włosy – woła Emma i macha, kierując się do drzwi wejściowych. - Pa, moja mała księżniczko. – Lautner całuje ją po raz ostatni, po czym zatrzaskuje drzwi. Odpalam silnik i próbuję wbić bieg, ale nie jestem dość szybka. Lautner otwiera moje drzwi. - Sydney. - Zamknij drzwi. - Powiedz to, dlaczego tego nie powiesz? O czym on gada? - Powiedzieć co? Nie wiem, o co ci chodzi, więc zamknij drzwi. Myślę, że Emma jest w środku i czeka na odpowiednie przywitanie. Kręci głową, zaciska szczękę i zatrzaskuje drzwi. *** Droga powrotna do Palo Alto jest agonalna. Co Lautner chciał, abym mu powiedziała? Zostaw Emmę i wybierz mnie? Nie wchodź do środka i nie kochaj się z nią? Przepraszam? Co? Wysyła mnie to na krawędź poczytalności, na której zawsze balansuję, kiedy przy nim jestem. - Jesteśmy w domu, maleńka. – Podnoszę półprzytomną Ocean z fotelika. Jestem zaskoczona, że Dane nie pędzi, by nas przywitać. Drzwi do garażu są otwarte i stoi w nim Lexus. Ocean idzie do środka, a ja biorę nasze torby. - Hej! – Uśmiecham się do Dane’a, który siedzi na kanapie z grymasem na twarzy, który udaje mu się zamaskować małym uśmiechem skierowanym w stronę Ocean. - Cześć, laleczko. – Przytula ją mocno, po czym mała wybiega na podwórko, aby przywitać się ze swoimi pieskami. Odstawiam nasze torby obok schodów, po czym siadam obok niego na kanapie. - Co się dzieje? Opiera łokcie na nogach i przesuwa palcami przez włosy. - Jak się miewa Avery? – Chłodny ton jego głosu mówi mi, że wie. - Dane…

- Spałaś z nim? – To nowa strona Dane’a. Nigdy nie widziałam go tak wkurzonego. Pięści ma zaciśnięte, a mięśnie szczęki mu drgają. - Powinniśmy porozmawiać… - Czy. Z. Nim. Spałaś? Przygryzam drżące wargi i przytakuję, mrugając, by odgonić łzy. Wstaje i pokonuje schody po dwa na raz. - Dane! – Biegnę za nim. Przebiera się w strój na motor. - Nie porozmawiamy o tym? Ściąga koszulkę przez głowę i śmieje się. - Porozmawiamy, o czym? O tym, że mnie okłamujesz? Że mnie zdradzasz? Nie ma, o czym gadać. – Przechodzi obok mnie i nie mogę już powstrzymać łez. - Dane, czekaj! Zanim docieram do schodów, słyszę jak zatrzaskują się drzwi wejściowe. - Mamusiu? – woła Ocean. Ocieram mokrą od łez twarz, wciągam głęboki oddech i wstrzymuję go przez chwilę, po czym wypuszczam. Ocean nie może znaleźć się w środku tego bałaganu. Muszę to wszystko ogarnąć, dla niej. Tylko ona się liczy. - Idę, skarbie. Daję jej przekąskę, po czym witam się z psami. Byłoby łatwo żałować tego, co wydarzyło się z Lautnerem, zwłaszcza, kiedy tracę Dane’a, a Lautner żeni się z Emmą. Jednak nie żałuję, ani przez chwilę. Żałuję jednak zranienia Dane’a. Nie oczekuję, że mi wybaczy, a nawet, jeśli by to zrobił, to nigdy nie będzie już pomiędzy nami tak samo, ponieważ ani on, ani ja nigdy byśmy o tym nie zapomnieli. Po dwóch godzinach zaczynam się martwić. Słońce zachodzi, a Dane jeszcze nie wrócił. Próbuję dodzwonić się na jego telefon, ale łączę się bezpośrednio z jego pocztą głosową. Ocean chce się wykąpać, więc zabieram ją na górę, i obserwuję ją w wannie. Dzwoni mój telefon, ale nie rozpoznaję numeru. - Halo? - Sydney Montgomery? - Tak. - Nazywam się Jillian, jestem pielęgniarką w szpitalu Stanforda. Jest pani wypisana jako kontakt Dane’a Abbotta w razie nagłego wypadku, na etykietce przytwierdzonej do jego butów do biegania. Och Boże, och Boże, och Boże! - Co się stało? Czy z nim okej… - Został ranny w wypadku. Kierowca uderzył w niego, kiedy jechał motorem… Opuszczam telefon i znów zostaje mi skradziony oddech. Ocean bawi się w wannie, nieświadoma mojego zaalarmowanego stanu. Karma, to jest Karma. Ja to zrobiłam. - Chodź tutaj, kochanie. – Wyciągam Ocean z wanny i wycieram ją. Mój instynkt wkracza do akcji i zabieram nas do szpitala. - W czym mogę pomóc? – pyta pielęgniarka przy recepcji. - Dane Abbott, dzwoniła do mnie pielęgniarka, powiedziała, że on… - Tak, pokój 238. Podnoszę Ocean i niosę ją, aby nie musiała biec, by dotrzymać mi kroku. Żołądek zaciśnięty mam w supeł, a serce bije mi z tępym bólem w piersi, kiedy wchodzimy do sali. Dane śpi z temblakiem wokół lewej ręki i ramienia, a nogę ma w gipsie od kolana po palce u stóp. - Dane – szepcze Ocean. - Ciii… skarbie, Dane został ranny na motorze. Potrzebuje snu. Ulga, która mnie zalewa jest nie do opisania. Wyobrażałam sobie różne rzeczy odkąd opuściłam telefon, zanim pielęgniarka skończyła mówić. Rozległy uraz głowy, uraz rdzenia kręgowego, obawiałam się nawet… najgorszego. - Pani jest Sydney? – pyta cichy głos za mną.

Odwracam się. - Tak. - Jestem Jullian. Dzwoniłam do pani. - Och Boże, tak… przepraszam, spanikowałam. Moja córka była w wannie i… - W porządku. Powinnam była zacząć od tego, że z nim w porządku, więc to moja wina. Jest pani jego żoną? Zaczynam unosić lewą rękę, ale zauważam, że nie ma na niej obrączki. To pierwszy raz od wesela, kiedy zdałam sobie sprawę, że jej nie mam. Nie dotarliśmy do części z wymianą obrączek. Szczerze mówiąc nie jestem pewna gdzie one są. - Narzeczoną. Co się stało? – Odwracam się i podchodzę bliżej łóżka, sadzając Ocean na krześle i chwytając jego wolną dłoń. - Świadek powiedział, że przejeżdżał przez skrzyżowanie, a jakiś kierowca skręcił w prawo na czerwonym świetle. Ma wstrząs mózgu, zwichnięte ramię, i złamaną piszczel. Zatrzymamy go na noc, aby monitorować jego wstrząs mózgu, ale jutro powinien być w stanie wrócić do domu. - Dziękuję. Pielęgniarka wychodzi, a ja robię, co mogę by powstrzymać łzy. Nie chcę, aby Ocean myślała, że martwię się o Dane’a. Choć ta część nie jest głównym powodem moich emocji. Poczucie winy rozrywa mnie od środka. Dłoń Dane’a drga i walczy, by otworzyć oczy. - Hej… - Nienawidzę się za to, że nie wiem, co powiedzieć poza „hej”. - Hej – mamrocze w odpowiedzi. - Dane – woła Ocean. Podnoszę ją, a on wymusza dla niej uśmiech. - Cześć, laleczko. - Ała? – pyta. - Tak, ała. Spadłem z motoru. Wierci się, abym ją postawiła i wspina się z powrotem na krzesło, grzebiąc w mojej torebce, prawdopodobnie szukając przekąski. Łzy wypełniają moje oczy, i jego także. Coś mi mówi, że emocjonalny ból, którego doświadcza, jest o wiele gorszy, niż ten fizyczny. - Przepraszam – szepczę, ocierając łzy. Kręci głową, przesuwając oczy do Ocean. - Nie teraz. Przytakuję. - Chcesz, abym zadzwoniła do twoich rodziców? - Zadzwonię do nich jutro, jak wrócę do domu. - Chcesz, abym sprawdziła czy Heather z sąsiedztwa może zabrać Ocean na noc, abym mogła z tobą zostać? Zamyka oczy i kręci głową. - Po prostu idź. Wylewam kilka łez więcej, ocieram je i pociągam nosem. Jest zły i zraniony. Nie winię go, ani nie oczekuję, że będzie się czuł w inny sposób. Odrzucenie, które od niego czuję jest tak samo bolesne, ale zasługuję na nie i na więcej. Ściskam jego dłoń. - Okej, wrócę rano, aby cię odebrać. Przytakuje. - Powiedz Dane’owi dobranoc, skarbie. Musi tutaj dzisiaj zostać na noc, tak, jak ty musiałaś. Ale jutro będzie w domu. Dane uchyla dla niej oczy. - Branoc, laleczko. Pochylam ją w dół, aby mogła go pocałować. - Branoc. Rozdział 32 7 lipiec 2013 r.

Dane nie chciał abym wczoraj dzwoniła do jego rodziców, ale i tak to zrobiłam. Przemawiała przeze mnie matka. Nie mogę sobie wyobrazić, abym kiedykolwiek miała się nie martwić o Ocean, albo żebym nie chciała wiedzieć, gdyby coś jej się stało, bez względu na to, czy ma dwa latka, czy trzydzieści dwa. Wyjechali dziś wcześnie rano, by dotrzeć na czas, aby zostać z Ocean, kiedy pojadę odebrać Dane’a. - Jesteś pewna, że nie chcesz abyśmy my po niego pojechali? – pyta jego mama, Shirley. - Tak, skoro nie chciał abym do was dzwoniła, to nie sądzę, że dobrym pomysłem byłoby, gdybyście pojawili się w szpitalu, by go odebrać. Powiem mu w samochodzie w drodze tutaj. – Biorę torebkę i otwieram drzwi. – Mam nadzieję, że niedługo wrócę. - Okej, skarbie. Jedź ostrożnie. - Dobrze. Docieram do szpitala, a Dane jest przytomny i ogląda telewizję. - Dzień dobry. Patrzy na mnie. Kąciki jego ust usiłują wygiąć się w uśmiechu, ale mogę stwierdzić, że się z tym zmaga. - Przywiozłam ci ubrania. – Unoszę torbę. - Dzięki. Nie chce mojej pomocy przy ubieraniu się, ale nie potrzeba mu wiele czasu, aby uświadomił sobie, że jej potrzebuje. Po wypisie, podjeżdżam jeepem pod wejście, przy którym czeka na wózku z pielęgniarką. Jego lewa ręka i noga nie są zdolne do użytku, więc musi używać jednej kuli, pod prawą ręką. Pielęgniarka pomaga mi posadzić go w samochodzie i jedziemy do domu. - Nie wkurzaj się, ale… - Boże, Sydney, co tym razem? – narzeka. - Zadzwoniłam wczoraj do twoich rodziców. Przyjechali dziś wcześnie rano. To oni są teraz z Ocean. - Świetnie… cokolwiek. – Odwraca głowę i wygląda przez okno. - Zadzwoniłam także do Kimberly. Odwoła twoje wizyty w przyszłym tygodniu. Śmieje się. - W następnym tygodniu? Spójrz na mnie Sydney! Minie cholernie więcej niż tydzień, zanim będę mógł ponownie wykonywać swoją pracę. Zwalczam emocje, ponieważ zasługuję na jego wściekłość. Przeszedł od dowiedzenia się, że go zdradziłam, do potrącenia przez samochód, a teraz jeszcze nie może pracować. A żeby było weselej, utknie ze mną w domu, zależny ode mnie, potrzebując mnie, choć jestem pewna, że niczego bardziej nie pragnie, jak powiedzieć mi, abym spieprzała. Słowa „przepraszam, nie chciałam cię zranić, czy kiedykolwiek mi wybaczysz” umierają, aby opuścić moje usta, ale wiem jak pospolicie i żałośnie by zabrzmiały. Lautner usiłował mnie przeprosić, i bardziej wkurzyło mnie to, że próbował je wypowiedzieć, niż gdyby w ogóle nic nie powiedział. Tata Dane’a, Phill, pomaga mi zabrać go do domu. Shirley mu matkuje, wkładając mu poduszkę za plecy, pod nogę, przygotowując mu jedzenie, układając obok niego piloty od telewizora. Ocean siada obok niego, a on obejmuje ją zdrową ręką. Myśli o niej jak o córce i wiem, że ona także go kocha. Wraz z mijającym czasem czuję się coraz gorzej… z powodu wszystkiego. Po lunchu zabieram Ocean na górę, aby się zdrzemnęła. Jak tylko zasypia, idę do mojego pokoju – pokoju Dane’a – i dzwonię do Avery. - Hej, Sam. - Hej, jesteś zajęta? - Nope, nie mam do wieczora więcej klientów. Co się dzieje z tobą i Dane’m. Wysłaliście sobie sprzeczne sygnały w zeszły weekend? Zostawił mi wiadomość na telefonie, mówiąc, że nie odbierasz swojego. Oddzwoniłam i powiedziałam, że byłam w Vegas. Przeprosił i powiedział, że źle się zrozumieliście. - Zabrałam Ocean, aby zobaczyła się z Lautnerem.

- W miniony weekend? - Tak. - To było miłe z twojej strony? Dane nie pojechał? - Nie, nie mógł, ale myślał, że jadę w odwiedziny do ciebie, więc… - Och, szlag! Przepraszam, Sam. Ne chciałam cię wsypać. Dlaczego mi nie powiedziałaś? - Nie wiem. Wszystko jest teraz takie pochrzanione. – Wzdycham. - Co się stało? - Krótka wersja jest taka, że pojechałam do L.A., żeby Ocean i Lautner mogli spędzić razem czas, i abyśmy mogli porozmawiać o jakichś wizytach i porozumieniu, co do opieki. Emma była na Hawajach z mamą, i skończyło się na tym, że zostałyśmy u niego w domu, ale nie powiedziałam Dane’owi. - Cóż, nie może być zły, to nie tak, że ty… Jezu, Sydney, proszę powiedz mi, że ty nie… - Tak, uprawiliśmy seks. - Och mój Boże! Co to znaczy? Jego narzeczona wie? - Nie. - Ale Dane wie? - Tak. Zapytał mnie, a ja nie mogłam go okłamać. - Co zamierzasz zrobić? – Jej głos jest cichy i pełen współczucia. - Właśnie o to chodzi. Historia robi się coraz lepsza. Po tym jak przyznałam się do tego, co się wydarzyło, wsiadł na motor i odjechał. Kilka godzin później otrzymałam telefon ze szpitala, że został potrącony przez samochód. - Och mój Boże. Czy on… - Z nim okej. Mogło być o wiele gorzej. Ma zwichnięte ramię i złamaną piszczel. Zatrzymali go także wczoraj na noc, ponieważ miał wstrząs mózgu. - Sam… nie wiem, co powiedzieć. Chcesz, żebym przyjechała? - Jego rodzice tutaj są. Nie wiem jak długo planują zostać. Nie może pracować i nie jestem pewna ile czasu upłynie, zanim będzie mógł. Ja… tak bardzo spieprzyłam i po co? - Miłość. Spieprzyłaś dla miłości. Kręcę głową i opieram się o poduszkę. - To nie ma znaczenia. Lautner kocha Emmę. Poślubi ją. Rzeczywistość tego sprawia, że miniony weekend był tak cholernie samolubny, a teraz, widząc, co przytrafiło się Dane’owi… - Powinniście z Ocean zatrzymać się u mnie. - Nie mogę! Właśnie w tym rzecz. Rodzice Dane’a nie zostaną tu na zawsze. Nie wiedzą, co się pomiędzy nami wydarzyło. Dane potrzebuje mojej pomocy tak bardzo, jak jestem pewna, że jej nie chce, ale jej potrzebuje. Nie mogę go zostawić… jestem mu to winna. - Powiedziałaś tacie? - Co? Nie ma mowy! – Avery nie wie o bardzo osobistej i wiele ujawniającej rozmowie, którą przeprowadziłam z naszym tatą. Ostatnią rzeczą, jaką chcę zrobić, to powiedzieć mu, że zamieniłam się w mamę… dziwkę. – I doceniłabym, gdybyś ty także, póki co, nic nie mówiła. - Hej, twój sekret jest ze mną bezpieczny. Ale obiecaj mi, że zadzwonisz, jeśli będziesz czegoś potrzebowała. - Obiecuję, dzięki, Ave. - Kocham cię, sis. - Ja ciebie też. *** Zostaję na górze, czekając aż Ocean skończy drzemkę. Jeśli zejdę na dół, bez niej, jako rozproszenia, to Shirley i Phil z łatwością zauważą napięcie pomiędzy mną i ich synem. Mój telefon wibruje, to Lautner. Nie chcę odbierać, ale nie mogę go wiecznie unikać. - Tak – odbieram posępnym głosem. - Hej, z tobą okej? Tak, świetnie. Dlaczego miałoby nie być?

- Czego chcesz? - Powinniśmy pogadać. – Powoli wypowiada słowa. - Na temat? - Nas. Ucieka mi sarkastyczny śmiech. - Nas? Poważnie? Jakich nas? Tych „nas", o których nie mogłeś się doczekać zapomnieć podczas pieprzenia Emmy po moim wyjeździe? O tych nas, o których Dane się dowiedział zanim w ogóle wróciłam do domu? Czy o tych nas, przez których Dane wylądował w szpitalu, po tym jak odjechał na motorze, zły i zraniony? O których z nas preferujesz porozmawiać? - Jezu, Syd, czy z nim okej? - Okej? Tak, zdecydowanie z nim okej. Wyszedł ze szpitala, ale jest nieźle obandażowany. Nie jesteśmy pewni ile czasu minie zanim będzie mógł wrócić do pracy. Och… no i nie zapomnijmy. Jestem całkiem pewna, że mnie nienawidzi, ale potrzebuje mojej pomocy, więc utknęliśmy ze sobą aż nie wyleczy nogi i nie będzie mógł fizycznie wykopać mojego tyłka na bruk. A jak idą plany ślubne? – To naturalny progres, od złości do sarkazmu, a czasami posuwa się to jeszcze dalej, do kompletnej niepoczytalności… to właśnie jestem ja. - Sydney… - Co Sydney? Dzwonisz, aby powiedzieć mi, że powiedziałeś Emmie? Zostawiła cię? Nic nie mówi. - Tak właśnie myślałam. Więc jestem pewna, że mierzenie sukienki nadal jest w planach. Ale żaden problem. Wiesz gdzie będę. Kończę połączenie i rzucam telefon na łóżko. Rozdział 33 12 lipiec 2013r. Rodzice Dane’a zdecydowali się zostać na cały tydzień. Idę za jego przykładem we wszystkim. Zadecydował, aby udawać szczęśliwą parę, więc dostosowuję się. Prawda musi wyjść na jaw na jego warunkach, kiedy będzie gotowy. Złość w jego oczach trochę zblakła, ale ból jest nadal obecny. Ocean była niezłym buforem, i znajdowałam mnóstwo czasu na ucieczkę, skoro rola wyprowadzania psów spadła na mnie. Nie narzekam. Spory udział w decyzji Shirley i Phila o pozostaniu odegrało wesele, na którym mam dziś robić zdjęcia. Lautner i Emma powinni odebrać Ocean w każdej chwili, ale Dane nadal potrzebuje pomocy. Pilnie przyglądam się podjazdowi. Ostatnią rzeczą, jakiej nam potrzeba jest to, by Lautner podszedł do drzwi. Spotkanie twarzą w twarz mogłoby być dla Dane’a ostatnią kroplą, która przepełniłaby czarę. Jego czarny 4Runner pojawia się na podjeździe. Biorę Ocean i wychodzimy na zewnątrz. - Cześć, Ocean. Tęskniłem za tobą. – Zabiera ją ode mnie, przytula delikatnie i całuje w policzek. Siedzenie pasażera jest puste. - Gdzie Emma? – pytam, kiedy zapina Ocean w foteliku. - Uch… nie była całkiem gotowa, więc zdecydowałem się przyjechać po Ocean i odebrać ją w drodze powrotnej. – Zamyka drzwi. Krzyżuję ramiona na piersi i uśmiecham się ironicznie. - Boisz się, że jej powiem, prawda? Wzrusza ramionami. - Nope. Jeśli chcesz, aby wiedziała, to jej powiedz. – Wyciąga telefon. – Chcesz, abym do niej zadzwonił? Ugh! O co mu biega? Dlaczego miałby to powiedzieć? - To nie moja rola by jej powiedzieć. Ty powinieneś to zrobić. Przechyla głowę na bok. - Chcesz, żebym jej powiedział? Pierdolone gierki umysłowe!

- Powiedziałam, że powinieneś jej powiedzieć. - Zapytałem, czy chcesz, abym jej powiedział. Odwracam się i odchodzę. - Powiedz jej, nie mów. To nie moja sprawa. *** Nic nie równa się z fotografowaniem wesela, jeśli chodzi o oderwanie moich myśli od mojego własnego, którego nie będzie, i ślubu Lautnera, do którego dojdzie. Do końca przyjęcia, zapełniałam wszystkie karty pamięci, więc muszą znaleźć się tam jakieś świetne zdjęcia, ale dziś nie czułam inspiracji; moja artystyczna strona tego nie czuła. Wychodzę z przyjęcia i czuję, że wibruje mi telefon. To wiadomość od Lautnera, z adresem i informacją, że Ocean jest nadal z nimi i że mogę ją odebrać, kiedy skończę, z domu jego taty. Do czasu, kiedy tam docieram, jestem wykończona. To był długi dzień. - Hej. – Lautner się uśmiecha, otwierając drzwi. – Wejdź. Nie jestem w nastroju na wizyty, ale skoro przetrzymuje tu moją córkę, nie mam wyboru. - Pamiętasz mojego tatę, Jamesa? – pyta, kiedy wchodzimy do pokoju gościnnego. James znajduje się na szezlongu, a Ocean śpi na jego piersi. Uśmiecha się. - Miło cię znów zobaczyć. – Całuje Ocean w głowę. – Dziękuję ci za to, że dałaś mi tak piękną wnuczkę. Ma oczy Rebeccki. Przytakuję z małym uśmiechem, zmęczona, ale nie całkowicie nieporuszona jego słowami. - Hej, Sydney. – Emma wchodzi do pokoju. – Proszę. – Podaje mi torbę. – Po mierzeniu poszliśmy na zakupy. To tylko trochę dziewczyńskich ubranek, którym nie mogłam się oprzeć i nowa lalka. Zabieram torbę, czując na sobie oczy Lautnera, ale nie patrzę na niego. - Dziękuję. Cóż, jest późno, a ja jestem zmęczona, więc… - Weź jej rzeczy, a ja zaniosę ją do auta – mówi Lautner, zabierając ją od Jamesa. Macham do Jamesa i Emmy, przytrzymując Lautnerowi otwarte drzwi. - Dobranoc. Zapina ją bez budzenia i zatrzaskuje drzwi. Otwieram bagażnik i wkładam tam jej rzeczy, ale podskakuję, czując jego obejmujące mnie w pasie dłonie. Oglądam się, martwiąc, że ktoś nas obserwuje, ale zaparkowałam na podjeździe z boku domu, z dala od wszystkich okien, i za wielkimi krzakami, które rosną wzdłuż podjazdu. Odwracam się w jego ramionach, kładę dłonie płasko na jego piersi i wzdycham. - Dlaczego to robisz? Pochyla się i całuje mnie w szyję. - Powiedz to – szepcze. Zamykam oczy, zaciskając palce na jego koszulce. - Powiedzieć, co? – Mój głos jest słaby. Przesuwa usta w górę, do moich. Wpycha mi język do ust. Jęczę. Gdzie do cholery podział się mój szacunek do samej siebie? Jestem tak cholernie uzależniona; ciągle wracam po więcej, myśląc, że w końcu nie będę tego chciała… nie będę tego potrzebowała. Co jeśli Emma, albo jego tata wyjdą na zewnątrz? Czy go to obchodzi? Przywieram do niego, tak cholernie mocno pragnąc, aby był mój. - Pragnę cię – szepczę mu w usta. - Ja też cię pragnę - odszeptuje, wplątując dłonie w moje włosy. Ponownie mnie całuje. Obejmuję go za szyję i oddaję pocałunek ze wszystkim, co w sobie mam. Czy on tego nie czuje?

Ciągnąc mnie za włosy, przerywa pocałunek i opiera czoło na moim. - Kocham cię – szepcze. Łzy kłują mnie w oczy. To jest tortura. - W takim razie nie żeń się z nią – proszę. Proszę. Czy to właśnie chciał abym powiedziała? Dobra, powiedziałam to. Mój głos jest desperacki, co jeszcze mogę zrobić? Chwyta moje dłonie i odsuwa je ze swojej szyi. Ściska je mocno i pochyla się do mojego poziomu wzroku. - Dlaczego? - Dlaczego nie powinieneś się z nią żenić? – Moją twarz wykrzywia zmieszanie. Przytakuje. - Ponieważ mnie kochasz! Oto dlaczego! - wrzeszczę głośniej, niż powinnam. Staje prosto, puszcza moje dłonie i odchodzi. Nic więcej nie mogę zrobić, czy powiedzieć. Poprosiłam go, aby się z nią nie żenił. Poprosiłam, aby wybrał mnie. Nic więcej nie zostało. *** Dane śpi na sofie. Od wypadku nie spał na górze. Jego rodzice myślą, że to z powodu tego, jak dużo czasu zajmuje mu wejście po schodach. Wiem, że nie chce dzielić ze mną łóżka. Po położeniu mojego, na wpół śpiącego dziecka do łóżka, zabieram z kuchni przekąskę. Nie jadłam nic od południa. - Jak było na weselu? – mamrocze Dane półprzytomnym głosem. Zabieram talerz i siadam na krawędzi stolika, przy końcu kanapy, tam, gdzie jest jego głowa. - Dłużyło się. – Chrupię chipsa. – Jak się czujesz? - Niespokojny. Uśmiecham się do niego smutno. - Twoi rodzice nadal planują jutro wyjechać? - Tylko tata. – Próbuje się poprawić, aby podnieść się troszkę bardziej do pozycji siedzącej. Grymas na jego twarzy okazuje ból, który nadal towarzyszy każdemu ruchowi. - Dlaczego tylko twój tata? – Gryzę kanapkę. Nie nawiązuje ze mną kontaktu wzrokowego. - Mama wie, że się wyprowadzasz. Przerywam w trakcie żucia. Jego spojrzenie spotyka moje. Przytakuję powoli i żuję dalej. - On nadal ma zamiar poślubić Emmę. Dane kręci głową. - Zależy mi na tobie. – Kładę dłoń na jego. - Kochasz mnie? Szarpię głową w tył. - Dlaczego mnie o to pytasz? - Ponieważ nigdy tego nie powiedziałaś. - Co masz na myśli? Oczywiście, że to mówiłam. - Nie, ja to mówiłem, a ty odpowiadałaś „ja też”. - To to samo. - Czyżby? – Unosi brew. Odwracam spojrzenie. - Czy to ma znaczenie? - Dla mnie tak. Jeśli możesz spojrzeć mi w oczy i powiedzieć, że mnie kochasz, nie jak przyjaciela, czy brata, ale jako męża… jako twojego kochanka, to może mamy szansę. Spoglądam mu w oczy, ale nie wypowiadam tych słów. - Dlaczego mnie okłamałeś? Odwraca spojrzenie. - Nie widziałeś Lautnera przed urodzeniem Ocean. Spotkałeś go później. Powiedział ci, że umarła mu mama. Powiedział ci, że nie był z nikim, ponieważ

nadal mnie kochał. Lautner był złamany, a ty mogłeś coś powiedzieć… jeśli nie jemu, to mnie. Dlaczego Dane? Mięsień w jego szczęce drga, ale nadal na mnie nie patrzy. - Pragnąłem cię, a potem zobaczyłem Ocean i górę wzięła ta opiekuńcza strona mnie. Ale zrobiłem to, ponieważ cię kochałem. – Jego oczy spotykają moje. – Mogłem cię okłamać, ale nikogo nie ruchałem. - Wyruchałeś mnie! – Mój głos przybiera na sile i milknę na chwilę, aby upewnić się, że nikogo nie obudziłam. – Wyruchałeś mnie, Dane. Ukradłeś Ocean szansę na posiadanie prawdziwej rodziny, a nie jakiejś rozdartej sytuacji, w której będzie przenoszona z domu do domu, ale prawdziwej rodziny, w której jej mama i tata byliby razem. Takiego życia, które masz ty. Odebrałeś jej to, a teraz jest już za późno. Więc możesz być na mnie wkurzony, ponieważ podjęłam ostatnią próbę odzyskania tego, dla niej i dla siebie, ale nie prowadzilibyśmy tej rozmowy, gdybyś powiedział mi prawdę. Jest zraniony. Moje słowa miały go zranić. Jestem skłonna wziąć odpowiedzialność za swoje czyny, ale nie pozwolę mu zrzucić tego wszystkiego na mnie. Dane dał mi bardzo wiele, ale także bardzo dużo odebrał. Rozdział 34 27 lipiec 2013r. Dwa tygodnie temu spakowałam wszystkie moje rzeczy, córkę i psa, i emocjonalnie pożegnałam się z Dane’m. Podzieliliśmy trochę łez, i do czasu, kiedy ruszyłam z podjazdu, czułam, że jest pomiędzy nami lepiej. Fakt, że Dane w ogóle rozważał ponowne przyjęcie mnie, był prawdziwym świadectwem jego miłości do mnie. Miłości, której nigdy nie byłam w stanie odwzajemnić. Moje uczucia do niego mogły nie być tak silne, ale za bardzo mi na nim zależy, by odebrać mu szansę na szczęście. Zasługuje na taką miłość, jaką miałam z Lautnerem. Wiem, że pożegnanie się z Ocean było dla niego równie trudne. Pytała o niego więcej niż raz, i wiem, że z czasem wspomnienia o nim wyblakną z jej umysłu, ale na zawsze pozostanie w jej sercu. Jeśli chodzi o moją siostrę… to przyjęła nas tymczasowo. Jej współlokatorka zgodziła się zatrzymać u swojego chłopaka, dopóki nie znajdziemy własnego lokum. W zamian przejęłam za nią część jej opłat za wynajem. Swarley stanowił wyzwanie. Avery nie wolno trzymać tam zwierząt, więc przemycałyśmy go na zewnątrz i do środka. Ślub Lautnera i Emmy jest w przyszły weekend. Komunikowałam się z nim tylko przez smsy, a one dotyczyły Ocean. Nie widział jej także od dwóch tygodni i wiem, że to go zabija, zwłaszcza, że nie będzie jej widział, kiedy będzie na Bali, robiąc różne rzeczy z Emmą. W jakiś sposób go zawiodłam. Zobaczyłam to w jego oczach tamtej nocy pod domem jego taty. Nie jestem pewna czy szukał przeprosin, obietnicy, że nigdy więcej go nie okłamię, czy jeszcze czegoś, ale moje słowa nie były dość dobre. Doszłam do wniosku, że skoro kontynuuje przygotowania do wesela, to jest mu przeznaczone z nią być. Nie pojawię się i nie wtargnę przez drzwi jak w jakimś hollywoodzkim dramacie, prosząc go, aby się z nią nie żenił, chwilę przed tym, jak celebrant wygłosi frazę ”niech przemówi teraz, lub zamilknie na zawsze”. - Więc, skoro Dane odpadł, to kogo zabierasz na ślub? – pyta Avery podczas śniadania. - Właściwie to nie idę. - Co masz na myśli mówiąc, że nie idziesz? - Rzuca mi dezaprobujące spojrzenie ponad kubkiem z kawą. Wzruszam ramionami i podaję Ocean kawałek mojego tosta. - Nie zostałam zaproszona. - Co? Oczywiście, że jesteś zaproszona. Ocean sypie kwiatki. - Co oznacza, że Ocean jest zaproszona. Lautner do mnie napisał i mam ją podrzucić do jego taty w piątkowe popołudnie. Idzie na próbę, potem próbną kolację, po czym zostaje z nimi na noc u jego taty, aby mogła pójść rano z dziewczynami do salonu kosmetycznego.

- A tobie nie przeszkadza to, że spędzi z nimi noc? Sięgam i odgarniam Ocean włoski z oczu. - Przeszkadza, ale nie mam zbyt wielkiego wyboru. Ostatecznie i tak będzie to robiła w niedalekiej przyszłości. - A co zamierzasz robić, podczas kiedy to wszystko będzie się działo? Śmieję się. - To ta zabawna część. Najwyraźniej bogata rodzina Emmy umieści mnie w jakimś niezłym hotelu, a nawet załatwi jakieś drogie zabiegi Spa dla mnie i przyjaciela, którego wybiorę. Więc co na to powiesz, przyjaciółko? - Uch… tak, cholera, pójdę i poużywam sobie na czyjś rachunek. – Uśmiech Avery jest olbrzymi. – Myślisz, że wliczona w to jest obsługa hotelowa? Szczerzę się. - Cóż, nie dam im numeru mojej karty kredytowej, więc powiedziałabym, że tak. Jedzenie, szampan… cokolwiek chcemy. - Strzeż się świecie, siostry Montgomery zamierzają się urżnąć. Kręcę głową. Rozdział 35 2 sierpień 2013r. Znajdujemy się kilka przecznic od domu taty Lautnera. Chciałabym powiedzieć, że moja obawa o to, że Lautner i Emma ukradną Ocean zniknęła, ale tak nie było. To ta część z nocowaniem mnie martwiła. Mogła zmoczyć się w łóżku, mieć zły sen i płakać za mną. A co jeśli źle się poczuje, tak, jak na moim ślubie? - Skończ z tym – mówi Avery z uśmieszkiem na twarzy. - Co? – odpowiadam, rzucając szybkie spojrzenie w bok. - Przestań z tą obsesją. - Co… ja… nie wiem o czym mówisz. – Mój głos podskakuje o oktawę. - Słyszę obracające się w twojej głowie trybiki. Martwisz się zostawieniem jej, i tym, kto pokroi jej jedzenie wieczorem, no i tym, co to będzie, jeśli nie dostanie bajki na dobranoc. A jutro może zachorować, albo być przestraszona, bądź porwana przez jej tatę i jego nową żonę. - Pfffi… myślisz, że mnie znasz, ale… to… nie… nie jesteś nawet blisko. - Rośnie ci nos, Sam… rośnie ci nos. – Śmieje się, kiedy zatrzymujemy się na podjeździe. – Chcesz, żebym z tobą weszła? Przewracam oczami i otwieram drzwi. - Dzięki za troskę, ale jestem dużą dziewczynką. Mogę to zrobić. Po odpięciu Ocean z fotelika, przewieszam sobie przez ramię jej dwie torby, i prowadzę ją do drzwi. To tak, jakbym zostawiała ją na obozie. Nie płacz… nie płacz. - Ocean! – James otwiera drzwi z tak wielkim podekscytowaniem, że widzi wnuczkę. – Sydney, ciebie także miło widzieć. Uśmiecham się. - Gdzie jest Lautner? – Próbuję brzmieć nonszalancko, jakby to nie miało znaczenia, i nie jestem pewna, dlaczego ma. - On i jego drużbowie są jeszcze na golfie, ale powinien niedługo wrócić. Zaoferowałem, że zostanę, by być tu z Ocean. On chciał to zrobić, ale powiedziałem mu, że byłoby źle, gdyby pan młody opuścił własne wyjście na golfa z chłopakami. - Och, okej… um… James klepie mnie w ramię. - Będzie z nią dobrze. Będę ją chronił własnym życiem. Mrugam, by odgonić łzy, i przełykam mocno, przytakując z wahaniem. - Chodź tutaj, malutka. Przytul mnie i daj buziaka. Ocean mnie przytula i trochę nazbyt ochoczo wchodzi do środka. - Więc, zadzwonisz do mnie po przyjęciu i odbiorę ją stąd? - Dokładnie. Zobaczymy się jutro. – Porusza się, aby zamknąć drzwi.

- I masz mój numer? - Jasne. Drzwi się zamykają i wiem, że otrzymam całą dawkę bzdur od Avery za moje załzawione oczy, ale może mnie po prostu cmoknąć w tyłek. *** - Jasna dupa! Tutaj się zatrzymujemy? – Avery sapie, kiedy wjeżdżamy na parking. - Zamknij usta. Robisz mi wstyd. – Śmieję się, wysiadając z jeepa. Lokaj wita mnie, jakby właśnie zajechała Bentleyem. Nieźle! Zameldowanie się jest proste, ponieważ wszystko zostało załatwione z wyprzedzeniem. Zastanawiam się, czy ma to służyć odwróceniu uwagi. Zajęcie czymś szurniętej Sydeny, aby nie pokazała się na ślubie i wszystkiego nie zrujnowała. Rozglądam się po ekskluzywnym otoczeniu i uśmiecham się wewnętrznie. Po raz pierwszy w życiu moje szaleństwo się opłaciło. - Spojrzysz na to? – Avery biegnie do okien, kiedy tylko wchodzimy. Grzebię w torebce, by dać napiwek bojowi, ale unosi dłoń. - Wszystko zostało już załatwione, proszę pani. - Dziękuję. – Uśmiecham się. To nie jest pokój, to luksusowy apartament, większy niż dom, który wynajmowałam od Dane’a. - Chodźże tutaj, teraz! – krzyczy Avery. Drzwi francuskie prowadzą na wielki balkon, wychodzący na zatokę i prywatną część miasta. – Nieźle. - Nieźle? Okej, panienko „podróżowałam po świecie”, ale jako jedna z tych, którzy tego nie robili, pozwól, że ci powiem, że to jest nieprawdopodobne. Szczerzę się i szturcham ją. - Żartuję. Widziałam spory kawałek świata, ale to i tak jest niesamowity widok. Odwraca się i wchodzi do środka, by sprawdzić resztę naszego pałacu na tę noc. Sprawdzam zegarek. - Musimy się zbierać. Za pół godziny mamy zabiegi w Spa – wołam do niej. Wychodzi tanecznym krokiem z jednej z sypialni i bełkocze ze swoimi niedorzecznym, brytyjskim akcentem: - Ach, tak, z całą pewnością powinnyśmy zaznać nieco rozpieszczania. Przewracam oczami i otwieram drzwi. - Możemy? Przyjeżdżamy wcześniej i wypełniamy wszelkie konieczne formularze, podczas gdy oferują nam wszelkiego rodzaju alkohole, jakie można sobie wyobrazić. Avery decyduje się na kieliszek szampana, a ja optuję za mrożoną herbatą, postanawiającą zaczekać z utopieniem smutków w alkoholu do czasu, aż będziemy po zabiegach. - Więc bez żalu, prawda? – pyta Avery, kiedy sączymy napoje, czekając aż nas zabiorą. - Żalu? – Przechylam głowę. - Ten weekend. Miłość twojego życia wychodzi za kogoś innego. Tak tylko mówię… bez żalu? - Wyłożyłam kawę na ławę, powiedziałam mu, żeby się nie żenił, a jednak tu jesteśmy. Nie wiem, co jeszcze chciał abym powiedziała. Avery przytakuje i sączy szampana. Młoda para wchodzi do środka i zatrzymuje się, by spojrzeć na jakieś produkty na półce obok nas. Mężczyzna ją obejmuje i całuje. - Kocham cię – mówi. Uśmiecham się i usiłuję się nie gapić. Jak słodko, myślę sobie. ***

Na jutro mamy umówiony masaż; dziś miałyśmy manikiur i pedikiur. Avery zaszalała i zdecydowała się na wściekły róż z brokatem. Ja poszłam w seksowną czerwień na paznokciach u stóp i francuski manikiur na rękach. - Przywiozłaś sukienkę koktajlową odpowiednią do tutejszej, wystawnej restauracji? – pyta Avery, kiedy nasze paznokcie się suszą. - Taa, ale prawdopodobnie nie jest wystarczająco szykowna. - Twoim brwiom przydałoby się troszkę dotyku. Chcesz abym sprawdziła, czy uda im się wcisnąć nas na szybkie woskowanie? Kręcę głową. - Moje brwi są w porządku. Ty za bardzo wyskubujesz swoje. To musi być modne w L.A. - Cóż, wobec tego ja się piszę, nie przepuszczę darmowych zabiegów. Macham na nią ręką, kiedy wychodzi. - Baw się dobrze, ale nie siedź zbyt długo, inaczej pójdę na obiad bez ciebie. Kiedy opuszczam lobby Spa wracam myślami do pary, którą widziałyśmy wcześniej i do mojej krótkiej rozmowy z Avery. Żal… Wchodząc do naszego apartamentu, odstawiam torebkę i wyciągam telefon. Żal… „powiedz to”… para na dole… Wklepuję litery na ekranie. - Co ty do cholery robisz, Sydney? – pytam, nadal stuknięta i w dalszym ciągu gadająca do siebie. Jedną dłonią trzymam telefon, a drugą mierzwię włosy. - Pieprzyć to! – Muskam kciukiem przycisk „wyślij” i… poszło. Rzucam telefon na kanapę, chwytam sukienkę i kosmetyczkę, po czym kieruję się do łazienki. Maluję się, a potem zakładam srebrną, wyszywaną cekinami sukienkę, i ponownie spoglądam w lustro. - Och szlag! Co ja narobiłam? – Uderza we mnie rzeczywistość mojego impulsywnego smsa. Słyszę jak zatrzaskują się drzwi do apartamentu. - Ave… nie uwierzysz, co… - Otwieram drzwi łazienki. Och… dobry… Boże! Kwiaty. Przyćmione światło. Delikatna muzyka. Lautner. Stoi jakieś trzy metry ode mnie, mając na sobie czarny garnitur i metaliczny krawat. Nigdy nie widziałam go tak ubranego. Jest… idealny. Podnosi telefon i kręci głową. - Dostałem twoją wiadomość… w końcu. Mój świeżutko nałożony makijaż jest w niebezpieczeństwie. W gardle mam gulę wielkość Saturna, która powoduje, że wilgotnieją mi oczy… bardzo! Robi krok w przód. - Więc oto jak teraz będzie… zamierzam wysuszyć cię ze wszystkich łez, ponieważ w tym jestem najlepszy, potem powiesz mi te dwa słowa… ponownie unosi telefon - … następnie padnę na kolano i zadam ci bardzo ważne pytanie. Potem się zgodzisz. Po tym zamierzam pozbyć się wszystkich twoich ubrań i sprawić, że będziesz krzyczała aż zawali się most Golden Gate, po czym będziemy się powoli… namiętnie kochali… przez resztę naszego życia. Okej? Ucieka mi najbardziej bolesny szloch, a łzy ciekną tak szybko, że ledwo go widzę, ale udaje mi się przytaknąć. Robi kolejny krok w moją stronę. - Problem jest taki. Nie wiem jak żyć nie kochając cię. To jak prosić moje płuca, by rozszerzały się bez powietrza; by serce biło bez krwi, a oczy widziały po ciemku. To po prostu niemożliwe. A jednak, ty jesteś tak cholernie głupia… Śmieję się i płaczę w tym samym czasie, oczy mam spuchnięte i pociągam nosem. - Jak mogłaś kiedykolwiek pomyśleć, że pokochałbym kogoś tak, jak kocham ciebie? – Robi krok naprzód, sięgając do wewnętrznej kieszeni marynarki, wyciąga chusteczkę do nosa, i ociera mi twarz. – Najwyraźniej nie

słyszałaś mnie za pierwszym razem, więc powiem to ponownie. Uśmiecha się. - Gotowa? Przytakuję i pociągam nosem. - Kocham. Cię. Kropka. To cholerna, roztrzaskująca duszę miłość, z którą nigdy, przenigdy nic nie będzie się równało. Moja miłość do ciebie jest nieprzepraszająca i wieczna. – Chowa chusteczkę do kieszeni i chwyta w dłonie moją twarz. Niebieskie tęczówki. - Kocham cię… tylko ciebie… zawsze ciebie… na zawsze ciebie. – Ponownie sięga do kieszeni, i wyciąga telefon, pokazując mi wiadomość na ekranie. – Skończyłaś płakać? – Uśmiecha się. Pociągam nosem, uśmiecham się i przytakuję. - Dobrze, twoja kolej. – Porusza kilka razy telefonem zanim wkłada go ponownie do kieszeni. - Laut… - Uch, uch. – Kręci głową i kładzie mi palec na ustach. – Dwa słowa, Syd, tylko tyle chcę usłyszeć. – Zsuwa mi palec z ust i przyciska do nich niewinny pocałunek. W tym momencie odkryłam prawdę, w którą nigdy nie sądziłam, że uwierzę. Przeznaczenie jest prawdziwą, niezaprzeczalną siłą i nie wszystkie bajki są fikcją. - Kocham cię. – Nigdy nie wkładałam tak wielu emocji w dwa, proste słowa. Niekończące się szczęście błyska w jego uśmiechu i niebieskich tęczówkach. Nie mogę uwierzyć, że tyle czasu zajęło mi powiedzenie tych słów. Opada na kolano, sięga do innej kieszeni i wyciąga pierścionek. - Mama dała mi przed śmiercią swój diamentowy pierścionek. – Uwalnia swoje własne, zbuntowane łzy i mocno przełyka. – Powiedziała, abym dał go dziewczynie, która zawładnie moją duszą. – Zamyka oczy, kiedy muskam kciukami łzy, spływające mu po policzkach. – Nie dałem go Emmie. Nasze oczy się spotykają i nie musi mówić nic więcej. Nic więcej nie pozostało do powiedzenia. Właśnie powiedział wszystko. - Sydney Ann Montgomery, miłości mojego życia, strażniczko mej duszy, matko najbardziej anielskiej małej dziewczynki, która kiedykolwiek zdobiła ten świat… wyjdziesz za mnie? - Gdzie jest moja dziewczy… - Sydney! Jedno słowo, kochanie. Powiedziałem ci jak będzie. Chichoczę i wyciągam lewą rękę. - Tak. Wsuwa mi pierścionek na palec, po czym go całuje. - Gdzie moja siostra? Gdzie Ocean? Dlaczego nie jesteś… Ucisza mnie w jedyny sposób, jaki zna. Kiedy się rozluźniam i poddaję jego uciszającemu żądaniu, uwalnia moje usta. Spogląda w dół, na moje bose stopy i przygryza wargę. - Jak wyglądają buty, które przywiozłaś by dziś założyć? – Przesuwa dłońmi w dół moich bioder. - Srebrne szpilki, dlaczego? – Pociągam nosem. - Załóż je. - Co? Czy my nie… - Załóż. Je. – Przerywa mi stanowczym głosem, ale chytry uśmieszek szarpie jego ustami. Przewracam oczami, wygrzebuję buty z walizki i zakładam je. Mają dziesięciocentymetrowe szpilki i wyglądają jak coś, co założyłaby tancerka na rurze. Zakładam je tylko wtedy, kiedy wychodzę z Avery. Lautner stoi przy szklanych drzwiach balkonowych. Spotykam oczami jego seksowne, gorące spojrzenie. Pójdziemy usiąść na balkonie? Dlaczego miałam do tego założyć te buty? Przywołuje mnie palcem. Podążam za jego niemym żądaniem. Staję przed nim, a on bada moje ciało oczami, ściągając w tym samym czasie marynarkę.

- Zostajemy w środku? – pytam, kiedy poluzowuje krawat. Przytakuje. Kontynuuję patrzenie na to, jak ściąga koszulę i oblizuję usta. - Zdejmujesz wszystkie swoje ubrania? – Moje słowa są zdyszane. Przytakuje. Żuję wnętrze policzka i bawię się włosami, myśląc o moich butach. - Będziemy robili coś perwersyjnego, prawda? Szczerzy się, ściągając bokserki. Sapię, kiedy staje przede mną nagi i bardzo podniecony. Wpierw rzucam spojrzenie na okno, po czym spoglądam na niego szeroko otwartymi oczami. - Nikt nie może nas zobaczyć. – Uśmiecha się, odwracając mnie, by rozpiąć sukienkę. Moje małe wdzianko bez ramiączek opada na ziemię, i zostaję tylko w czarnych stringach i tych szpilkach. - Wyjdź z niej. Wychodzę z sukienki. Chwyta moje dłonie i opiera je płasko na szybie. - Rozszerz nogi. - Kiedy zrobiłeś się taki perwersyjny? – Oglądam się na niego. Odgarnia mi włosy na bok, odkrywając szyję i przesuwa po niej językiem, a potem kontynuuje przemieszczanie się w dół moich pleców, całując je otwartymi ustami. - Powiedziała dziewczyna, która zadowalała się sama na moich oczach – mamrocze mi przy skórze. No i jest… ten uśmiech. Czuję jak uśmiecha się przy mojej skórze i przez to mam ciarki na całym ciele. - To było niezręczne. – Wzdycham, kiedy przesuwa dłonie na moje piersi. - To było kurewsko seksowne. – Łapie je w dłonie i szczypie sutki. - Achh… - Wyginam plecy, wypychając piersi bardziej do przodu, w jego dłonie, a tyłek w jego stronę. - Kochanie, jesteś tak cholernie seksowna. – Wsuwa fiuta pomiędzy moje nogi, pocierając nim stringi. – I jesteś moja… cała moja. Przesuwa prawą dłoń w dół mojego brzucha i wsuwa palce pod koronkowy przód majtek. Odchylam głowę do tyłu, umieszczając ją obok jego, kiedy zatacza placami kręgi na mojej łechtaczce. - Lautner… - O co chodzi, kochanie? - Och… Boże! – krzyczę. - Nie słyszę cię, Syd. – Mocniej szczypie mnie w sutek. - Achh! Lautner! – wrzeszczę, kiedy pracuje nad moim sutkiem i łechtaczką. Łapie w pięść delikatny materiał i jednym, szybkim szarpnięciem moje stringi rozpadają się w mały, koronkowy strzępek niczego. Zatacza miednicą i wbija się we mnie. Skrobię paznokciami szkło, a kolana lekko mi się uginają. Spoglądam w górę, widzę nasze odbicie w oknie i jestem zaskoczona tym, jak bardzo mnie to nakręca. Jego dłonie znajdują się na moich piersiach, po czym obniża je pomiędzy moje nogi. Widzę, że także nas obserwuje. Nasze oczy spotykają się w szybie. - To nie perwersyjne, kochanie… po prostu… seksowne. – Ma napięty głos, który z każdym pchnięciem robi się ciężki. – Mój Boże… kocham… każdy centymetr… ciebie. - Lautner! – Znów się drę, odchylając głowę do tyłu, kiedy jego wprawne palce na mnie pracują. - Jestem blisko… och Boże… tak blisko! – wykrzykuję, kiedy uderza w każdy kłębek seksualnych nerwów, jaki mam. Mocniej się we mnie wbija, bardziej gorączkowo, a ja naciskam na niego, poruszając się w tył i zaciskając się wokół niego. - Tak! Tak! Tak! – krzyczę, jakbym usiłowała obudzić miasto. Skręcam się, wokół, kiedy uderza we mnie fala za falą wspaniałych doznań. Opuszczam czoło na Uderza we mnie jeszcze raz. - Sydney! Boże, to jest tak cholernie dobre! – warczy, wylewając we

szybę.

mnie swoje uwolnienie i obejmując mnie rękoma. Moje nogi się poddają. Cieszę się, że mocno mnie trzyma. Odwraca mnie, unosi w swoje kochające ramiona, i niesie mnie do łóżka. Odsuwa kołdrę i kładzie mnie, po czym zdejmuje mi buty i masuje stopy. Szczerzę się i kręcę głową. - Jak cholera seksowne … mów, co chcesz, to było perwersyjne. Całuje każdy z moich świeżo wypedikiurowanych palców. - Tak, twój tyłek jest seksowny 22*, a skoro oficjalnie jesteś moja na zawsze, to powinnyśmy od czasu do czasu dorzucić trochę perwersji, aby ciągle było… nieoczekiwanie. Unoszę lewą dłoń i wpatruję się w pierścionek. - Jest piękny. Jak będzie się czuł twój tata z myślą, że noszę pierścionek twojej mamy? Wczołguje się na łóżko, w moją stronę, wyciskając po drodze pocałunki na moim ciele. - Jest podekscytowany. Unoszę głowę. - On wie? - Oczywiście. - Hmmm… interesujące. Całuje mnie w usta. To powolny, niemal leniwy pocałunek, jakbyśmy mieli cały czas na świecie. Uśmiecham się wewnętrznie, ponieważ właśnie dociera do mnie, że tak jest. Proszę, niech to nie jest sen, a jeśli jest, to nigdy nie chcę się obudzić. *22 Gra słów Syd mówi „sexy my ass” co dosłownie znaczy seksowny tyłek, ale takie sformułowanie oznacza także, że ktoś nie zgadza się z czymś, co powiedział ktoś inny, Lautner oczywiście postawił na dosłowne znaczenie ;) Ciągnę go za włosy i uwalnia moje usta. - Kocham cię. Pojawia się ponownie jego uśmiech zwycięscy loterii. Jeśli będzie się tak mocno uśmiechał za każdym razem, kiedy mu to powiem, to będzie tego słuchał, co najmniej sto razy dziennie. - Ja też cię kocham. – Przewraca mnie tak, że jestem rozwalona na jego piersi, jego twarz w moich włosach, a serce przy uchu. - Więc… - No to zaczynamy, dwadzieścia pytań. – Chichocze znacząco. - Okej, mądralo… - Wbijam mu paznokcie w pierś, uzyskując od niego lekki podskok - … skoro jesteś taki mądry, to nie każ mi pytać, po prostu mi opowiedz. - Gdzie by tu zacząć. Zobaczmy… Ocean jest dziś u mojego taty z … powiedzmy, że z rodziną, a więcej dowiesz się jutro. Zaczynam unosić głowę, ale kładzie na niej rękę, przyciskając ją ponownie do swojej piersi. - Po prostu słuchaj. Ślub został odwołany dwa tygodnie temu, zaraz po tym, jak ostatni raz cię widziałem… - Trzyma moją głowę stanowczo przyciśniętą do klatki piersiowej, a ja umieram, by na niego spojrzeć i zapytać o więcej szczegółów - … ale myślę, że w chwili, kiedy dowiedziałem się, że nie wyszłaś za Dane’a, wiedziałem, iż nie poślubię Emmy. Więc, odpowiadając na twoje kolejne pytanie… bronię się czasową niepoczytalnością z powodu tego, że nie zerwałem wcześniej i jestem całkiem pewien, że lepiej będzie, jeśli będę trzymał się mojej aktualnej pracy, ponieważ znam konkretnego ordynatora, który nie będzie mi już dawał cudownych rekomendacji. Jednak Emma mnie nie nienawidzi. Powiedziała, że zazdrości tego, co mamy i że wie, iż znajdzie mężczyznę, który będzie na nią patrzył tak, jak ja na ciebie. Relaksuję się, choć moje kolejne pytanie nie jest tym, na które powinnam chcieć poznać odpowiedź i nic dobrego nie wyniknie z zadania go, ale… Puszcza moją głowę i spoglądam na niego z mieszanką emocji. - Nie – mówi.

Marszczę brwi. - Jeszcze cię nawet o nic nie zapytałam. - Chcesz wiedzieć, czy uprawiałem z Emmą seks po tym, jak odjechałyście z Ocean z mojego domu. Odwracam spojrzenie i przytakuję. Pociąga za moją brodę, zmuszając, abym na niego spojrzała. - Powiedzmy, że miałem niespotykanie ciężkie bóle głowy i musiałem wiele godzin spędzać w pracy. – Mruga do mnie. Zagryzam wargi i walczę, by ukryć mój zadowolony uśmiech. - Kocham cię. - Wiem o tym. Zawsze to wiedziałem. - Więc po co te dramaty? Dlaczego zmusiłeś mnie do powiedzenia tego? Zakłada mi włosy za uszy. - Chciałem, abyś to wiedziała… przyznała to przed samą sobą. Nie chciałem, aby twoja miłość do mnie była ukrytą emocją, czy wstydliwą przyjemnością. Chciałem, abyś to powiedziała, poczuła to, pokazała. Poddała się temu, mnie, nam. Całuję go. - Poddaję się. - Mmmm… najwyższy czas – mamrocze. Uśmiecham się przy jego ustach. - Zaplanowałeś to nie wiedząc, że do ciebie napiszę. Co zamierzałeś zrobić, gdybym nie powiedziała tego pierwsza? - Powiedzmy tylko, że i tak byłabyś w szpilkach, przyklejona do szyby. Opada mi szczęka. - Zamierzałeś wypieprzyć ze mnie wyznanie? - Coś w tym stylu. Ściska mi tyłek i zatacza biodrami w moją stronę. - Mmm… co było kolejne na liście? – Oblizuję usta i poruszam biodrami przy jego erekcji. Przewraca mnie na plecy, mości się pomiędzy nogami i wchodzi we mnie. - Kochanie się powoli… namiętnie… przez resztę naszego życia.

Rozdział 36 3 sierpień 2013r. - Kocham cię. – Pocałunek. – Kocham cię. – Pocałunek. – Kocham cię. – Pocałunek. - Kochanie… co ty mi robisz? – Rozbrzmiewa półprzytomny, ale seksowny głos Lautnera. Nie otworzył jeszcze oczu, ale usta ma wykręcone w uśmiechu, kiedy całuję tył jego nóg, przesuwam się po napiętych mięśniach tyłka, i po górzystych terenach jego wyrzeźbionych pleców. - Przepraszam, nie mogłam spać. Musiałam się upewnić, że nadal jesteś mój – szepczę mu do ucha. - Cóż, nie przestawaj. Jestem twój, kochanie, cały twój. Siadam okrakiem na jego tyłku i masuję mu plecy. - Więc, pewnie powinnam wspomnieć o tym zeszłej nocy, żebyś wiedział w co się pakujesz, ale jestem w tej chwili poniekąd bezdomna, mam dziecko i psa. Czy to będzie problem? Chichocze. - Zajmę się tym. Znajdę dla nas nowe miejsce do mieszkania, kiedy weźmiemy ślub. - Och. – Gryzę się w język, nie ma potrzeby kusić losu. Jednakże potrzebuję miejsca do mieszkania, teraz. To tylko kwestia czasu zanim Avery wpadnie w kłopoty za trzymanie u siebie psa.

- Śniadanie, potem seks, czy seks, a potem śniadanie, czy seks na śniadanie? – pyta. Szczypię go w boki, a on się przetacza, zrzucając mnie z siebie i przyszpilając do materaca. - To jak będzie? – Splata nasze palce nad moją głową. - Hmmm… to może seks na śniadanie, więc śniadanie, potem, cóż… więcej seksu, i do tego czasu faktycznie możemy potrzebować jedzenia. Szczerzy się. - Seks w łóżku, w wannie czy pod prysznicem. - Tak, tak i tak! – Uśmiecham się. - Boże, kocham cię, Syd. *** Jak obiecano dzień wcześniej, zrobiono mi dziś masaż i nawet zajęli się moimi włosami. Choć, czuję się bardziej winna, kiedy wiem, że Lautner płaci za ten wymyślny pobyt i usługi w Spa. Korci mnie, by wrócić do Ocean, ale Lautner chce mnie dla siebie zatrzymać jeszcze kilka godzin, po tym jak wymeldujemy się z hotelu. Jedziemy w dół wybrzeża, ciesząc się widokiem i swoim towarzystwem. Trzyma moją dłoń i od czasu do czasu bawi się diamentowym pierścionkiem na moim palcu. - Zdajesz sobie sprawę, że mój tata będzie chciał cię zabić za to, że oświadczyłeś się nie pytając go wcześniej. Lautner się śmieje. - Teraz już wiem, choć „nie zabijaj” jest jednym z Dziesięciu Przykazań. Jakiego wyznania mówiłaś, że jest twój tata? Szczerzę się. - Będzie świrował. Kiedy mu powiedziałam, że z Dane’m wszystko skończone, zasugerował, abym przez jakiś czas spróbowała być sama i nie spieszyła się z wchodzenie w nowy związek. - Będzie musiał po prostu sobie z tym poradzić. - Pewnego dnia to samo powie o tobie chłopak Ocean. Lautner marszczy brwi. - Taa, cóż, przedyskutujemy to, kiedy będzie miała trzydzieści lat. - Małżeństwo? - Randki – mówi poważnym tonem. Zatrzymujemy się na znajomym, pustym parkingu. Nasza plaża. - Mój strój kąpielowy znajduje się na dnie torby w bagażniku. Pochyla się i całuje mnie w usta, po czym wsuwa dłoń pod moją sukienkę, masując mi udo. - Jestem całkiem pewny, że do tego, co mam na myśli nie będziemy potrzebowali twojego stroju. – Jego głęboki, uwodzicielski głos powoduje, że wiercę się na siedzeniu. Wyskakuje z auta i przechodzi na drugą stronę, aby otworzyć mi drzwi. - Och, doktorze Sullivan, nie wiedziałam, że kręci cię publiczne cudzołóstwo. – Wysiadam, a on klepie mnie w tyłek. - Pamiętaj, trochę perwersji to dobra rzecz, kochanie. - Och, ależ pamiętam. Nadal bolą mnie mięśnie nóg. Następnym razem ty zakładasz szpilki. Ryk śmiechu ucieka mu z piersi, kiedy bierze mnie za rękę i prowadzi na ścieżkę wokół trawiastego pagórka. Nasza prywatna plaża pojawia się w zasięgu wzroku i zatrzymuję się. Ściska moją dłoń i patrzy na mnie z uwielbieniem i miłością. Spoglądam z powrotem na plażę. Jego tata. Mój tata. Avery. Ocean. I… Swarley. Nasi ojcowie mają na sobie ładne szorty i zapinane na guziki koszule. Avery i Ocean są w sukienkach i trzymają bukiety kwiatów. - Mamusiu! – Ocean do mnie biegnie, podnoszę ją i mocno przytulam. – Kwiatki. – Podaje mi mały bukiecik. Oczywiście płaczę.

Lautner całuje Ocean, a potem mnie. - Potem zrobimy to legalnie, ale wyjdź za mnie… dzisiaj… tutaj. Ocean się wierci, więc stawiam ją na ziemi, a ona wraca biegiem na plażę. Brak mi słów. Lautner przyciąga mnie do siebie i ociera mi łzy. - Wyjdź za mnie, Sydney – szepcze. Przytakuję. - Tak! Całuje mnie, a ten pocałunek jest niepohamowany. - Ehem! – Słyszę jak tata do nas podchodzi. – Nie dałem ci jeszcze pozwolenie na całowanie panny młodej. Lautner mnie puszcza i ściska dłoń taty. - Tom. Potem tata wciąga mnie w ramion. - Jak… kiedy… jesteś tu – jąkam się. - Dziesięć dni temu otrzymałem telefon. Jakiś facet, twierdzący, że jest tatą Ocean chciał wiedzieć, czy udzielę ślubu jemu i tej dziewczynie za którą szaleje… na plaży. Lautner idzie w stronę plaży, ale odwraca się, posyła mi uśmiech i seksownie do mnie mruga. Kręcę głową, ocierając oczy. Tata całuje mnie w czoło. - Jesteś szczęśliwa, maleńka? Przytakuję. - Właśnie spełniły się wszystkie moje marzenia. - Możemy? – Oferuje mi ramię, a ja je przyjmuję. W piasku wyrzeźbiono niezliczoną ilość serc, a do miejsca, w którym czeka Avery, Ocean, James, Swarley i Lauter prowadzi ścieżka z płatków róż. Tata przekazuje mnie, całując mnie w policzek i Lautner chwyta moje dłonie… i całe moje serce. Tata się nie rozgaduje i jest słodko, a potem Lautner składa mi swoją przysięgę. - Sydney Ann Montgomery, obiecuję ci długie życie pełne kwiatów, chai tea latte i ciasta wiśniwo-migdałowego. Obiecuję nauczyć cię surfować i grać w prawdziwy futbol… Wszyscy się śmieją. - … obiecuję słuchać każdego twojego słowa, pomimo tego, że przez większość czasu gadasz sama do siebie. Mrużę oczy i kręcę głową. Odchrząkuje i na moment opuszcza spojrzenie na nasze dłonie, po czym ponownie na mnie spogląda załzawionymi, niebieskimi tęczówkami. - Pragnąłem w życiu wielu rzeczy do chwili, kiedy poznałem ciebie. Potem nie chciałem niczego… poza tobą. Żyję dla ciebie… - spogląda na Ocean - … dla każdej części ciebie. Nigdy nie wątp w moją miłość. Skoro oddycham, to cię kocham. Tylko ciebie… zawsze ciebie… na zawsze ciebie. Sięgam i ocieram kciukiem jego mokry policzek, a on nachyla się do mojej dłoni. Miłość, którą do niego czuję nie da się wyrazić słowami, jednak to moja kolej, by sformułować coś, co wiem, że nie odda sprawiedliwości moim prawdziwym uczuciom. - Co jeśli nigdy nie wybrałbyś złego skrętu z dobrego powodu? Co jeśli ta chwila wyślizgnęłaby się? Co jeśli przez resztę życia musielibyśmy żyć w nieznośnej agonii zrodzonej z chwytającego za duszę „co jeśli?” – Kręcę głową i uśmiecham się. – NAJLEPSZY, podebrany tekst na świecie. *22 Lautner się szczerzy i w tej chwili nieważne jest to, że nikt inny nie rozumie naszych przysiąg. Jesteśmy tylko my, a reszta świata zawsze przestaje istnieć, kiedy jesteśmy razem. - Niebieskie tęczówki… miałeś rację. Widzę w twoich oczach moje odbicie. Mój. Cały. Świat. Znajduje się w twoich oczach. Moja przeszłość, moja teraźniejszość i przyszłość… to wszystko tam jest. Kiedy się gubię, odnajduję się w twoich oczach. Widzę w nich moje bijące serce. Widzę w twoich oczach

wszystko, co piękne na świecie. Widzę w nich ocean nieskończoności. Spoglądam na Ocean. - Widzę w twoich oczach naszą Ocean. Lautnerze Asherze Sullivan, jeśli ofiarowano by mi milion żyć, to i tak nigdy nie byłaby to wystarczająca ilość czasu, by pokazać ci jak bardzo cię kocham, ale tak jest. Kocham. Cię. Spoglądam na tatę i widzę w jego oczach łzy. Odchrząkuje i kontynuuje: - Lautnerze, czy bierzesz sobie Sydney za żonę, by ją kochać i miłować przez resztę waszego życia? - Tak. – Szczerzy się i ściska moje dłonie. - Sydney, czy bierzesz sobie Lautnera za męża, by go kochać i miłować przez resztę waszego życia? - Tak. – Mój roztrzepany uśmiech rywalizuje z jego. - Ogłaszam was mężem i żoną. Możesz pocałować moją córkę. Lautner spogląda na mojego tatę i śmieje się. - Dzięki, myślę, że to zrobię. Całujemy się, a nasz mały tłumek wiwatuje, kiedy Ocean wciska się pomiędzy nas. Lautner ją podnosi i przytulamy ją pomiędzy nami. - Gratulacje! – Avery odciąga mnie od Lautnera i wciąga w ramiona. *22 Dla przypomnienie, Lautner powiedział to do niej kiedy następnego dnia po ich spotkaniu pojawił się u niej, by przeprosić i umówić się na randkę ;) - Ty! Jesteś prawdziwym wężem. – Przytulam ją i kręcę głową. – Jak długo wiedziałaś? Puszcza mnie i szczerzy się. - Nie tak długo, może tydzień. Ale umierałam patrząc jak się fochasz, wiedząc, że twój książę z bajki przygotowywał się, by zwalić cię z nóg. Przesuwam palcem po jej brwiach. - Naprawę je zgoliłaś? - Tak, cholercia, darmowe zabiegi! Przewracam oczami. James dotyka moich pleców. Odwracam się, a on chwyta moją lewą dłoń i uśmiecha się. - Idealnie. Rebecca byłby przeszczęśliwa. Mrugam, by odgonić kilka łez. - Dziękuję. – Przytulamy się dopóki ponownie nie zostaję odciągnięta, dosłownie. Lautner zgarnia mnie w ramiona i niesie w stronę wody. - Lautner! – piszczę, kiedy wnosi nas w rozbijające się fale, aż jesteśmy całkowicie przemoczeni. Całuje mnie, nie spiesząc się w zgłębianiu każdego centymetra moich ust. Kiedy uwalnia moje usta, obejmuję go, a on nie wypuszcza z dłoni mojej twarzy. - Więc, pani Sullivan, słyszałem że masz problemy mieszkaniowe… Epilog 3 wrzesień 2013r. Mój seksowny lekarz, były skrzydłowy, mąż, jest na tyle miłosierny, by przygarnąć swoją bezdomną żonę, naszego kochanego aniołka i niesfornego wyżła weimarskiego. Mamy wielki ogród oprawiony dużymi drzewami, huśtawką i basenem. Muszę wspomnieć, że mój basenowy jest gorący jak jasna cholera… czasami nawet nieco frywolny. Moim prezentem ślubnym od niego jest dodatkowe pomieszczenie nad garażem, które zostało przerobione na studio fotograficzne. Czuję lekkie wyrzuty sumienia z powodu tego, że nie znalazłam jeszcze dla niego idealnego prezentu, ale jestem pewna, że kiedy znajdę, to będę wiedziała. Lautner ma jutro urodziny, więc Avery zabrała dzieci, Ocean i Swarleya, i zatrzymuje je na noc. Lada chwila powinien być w domu, a ja czekam z kolacją na stole, zapalonymi świeczkami i piosenką Eda Sherrana płynącą z głośników. Moja czerwona sukienka jest obcisła i krótka, i założyłam do niej

pierwszym

czarne szpilki, które mogą poprowadzić do jakiejś perwersji. Pierwotnie spięłam włosy, ale Lautner kocha długowłosą boginię, więc znów je rozpuściłam. Mam rozstrój żołądka, minął cały dzień. Byliśmy ze sobą intymnie w każdy, możliwy sposób, więc nie wiem, dlaczego nerwy tak mocno skręcają mi żołądek. Jest! Przygaszam światło i wskakuję na wyspę kuchenną, krzyżując gołe nogi, a włosy spływają mi na moje pokaźne krzywizny. Lautner otwiera tylne drzwi i zamiera. - Wszystkiego najlepszego, doktorze Sullivan – mówię niskim, seksownym głosem. Głodne, niebieskie tęczówki starannie studiują moje ciało, a ja oblizuję wargi. Rzuca klucze na blat i szczerzy się w uznaniu, zaczynając przechadzać się w moją stronę, jak kot z dżungli. - Pani Sullivan… - Rozplata mi nogi i ustawia się pomiędzy nimi, podciągając wyżej moją sukienkę. Przesuwa dłońmi po moich gołych nogach. … ładne buty. Mam nadzieję, że są wygodne, ponieważ sądzę, że trochę w nich pobędziesz. – Pełne, chciwe usta pochłaniają moje. Ciągnę go za krawat, przytrzymując blisko, i jęczę, kiedy nasze języki tańczą – witając się po długim dniu rozłąki. - Kolacja… - Próbuję powiedzieć przy jego ustach. - Nie mogę czekać. – Przesuwa dłonie w górę moich nóg i pod sukienkę. - Nie chcę, aby… Och Boże! Odpycham go, zeskakuję, i pędzę do łazienki, w jakiś sposób unikając skręcenia po drodze kostki. Kochające dłonie przytrzymują mi włosy, kiedy wymiotuję do toalety. Lautner siedzi na ziemi, otaczając mnie nogami, przyciąga mnie do swojej piersi i podaje mokry ręcznik. - Jak tam moje, kochanie? - Ugh! Nie czuję się za dobrze. Śmieje się. - Widzę, ale chodziło mi o to, jak ma się moje dziecko *23 – Czuję jak pociera dłonią kółka na moim brzuchu. - O czym ty mówisz? Nie jestem w ciąży. – Opieram głowę na jego ramieniu. Całuje mnie w szyję. - Uprawialiśmy seks co noc, odkąd ci się oświadczyłem. Nie widziałem żadnych znaków „trzymaj się z dala”, ani tamponów w koszu, a twoje piersi są… cóż, powiedzmy po prostu, że nie narzekam. *23 Gra słów „baby” to dziecko, ale także pieszczotliwe określenie „kochanie”.

Jasna dupa! Ma rację. - Na miłość boską! Dlaczego zawsze próbujesz mnie zapłodnić? - Ja? – Chichocze. – To ty bierzesz tabletki „przez większość czasu”. Wstaję, patrzę na niego gniewnie, po czym myję zęby. Opiera się o futrynę wyglądając zarozumiale jak cholera. Wypluwam wodę, odrzucam szczoteczkę i odwracam się. - Jak na lekarza, jesteś okropnie nieodpowiedzialny w kwestii zabezpieczenia przed ciążą. – Mrużę oczy i dźgam go palcem w pierś. – Skoro wiedziałeś, że nie można mi ufać w kwestii tabletek, to dlaczego nie zakładałeś prezerwatywy? Chwyta moją dłoń i całuje palec, którym mu wygrażam. - Ponieważ wygląda na to, że jesteś cholernie zdeterminowana by rodzić moje dzieci, a wiesz, że nie potrafię ci odmówić. - Chciałeś abym zaszła w ciążę? W obu przypadkach? – Mój głos podnosi się z każdym słowem. Wzrusza ramionami z uśmieszkiem z serii „jestem jedynym w swoim

rodzaju ogierem”. Przechodzę obok niego. - Masz pokręcony umysł, doktorze Sullivan. Chwyta mnie za rękę, odwraca mnie i przyciąga do piersi. Żartobliwość zniknęła, ale jego oczy błyszczą miłością i uwielbieniem. - Kocham cię, Sydney. – Klęka przede mną i ściąga mi buty. Moje palce krzyczą z radości. Obejmuje mnie rękoma i całuje w brzuch, wpatrując się we mnie niebieskimi tęczówkami. – Będziemy mieli kolejne dziecko. Szczerzę się i przesuwam palcami przez jego włosy. - Będziemy mieli kolejne dziecko. Właśnie dostał swój prezent ślubny. 3 kwiecień 2014 r. Wezwać doktora Sullivana Niemal cztery lata temu poznałem moją żonę. Nie wiedziała o tym, ale ja tak. Sydney wylądowała w Palo Alto z jednego powodu… żeby być ze mną. Skąd wiedziałem, że była kobietą dla mnie? Proste. Tego dnia, kiedy wyczołgała się z wody po tym, jak próbowała złapać kilka fal. Rekiny? Cholera, nie było żadnych w zasięgu trzech kilometrów. Nawet one odpłynęły, zażenowane nią po tym, jak widziały, że tak wiele razy lądowała w wodzie do góry nogami. Wyczołgała się z wody na czworakach, zatrzymując się u moich stóp – jej seksowne włosy bogini były splątanym bałaganem, a w majtkach od bikini ciążyła jej wielka kupka piasku. Dwie myśli przeleciały mi wtedy przez głowę. Jeden: „Cholera! Ta dziewczyna jest seksowną, niezręczną, upartą katastrofą.” Dwa: „Jep, pewnie się z nią ożenię.” Bycie z nią to moje przetrwanie; kochanie jej przychodzi bez wysiłku. Jest świecącym centrum mojego wszechświata, a jej miłość jest księżycem, który przyciąga fale mojego serca. Najlepszą częścią mojego dnia jest powrót do domu i zostanie przywitanym piskiem „Tatuś!” od naszej brązowowłosej, niebieskookiej małej dziewczynki, po którym następuje pociągnięcie za mój krawat, kiedy Sydney przyciąga moje usta do swoich i szepcze uwodzicielko „Jak minął dzień, doktorze Sullivan?” Idealnie. Tak wygląda mój dzień… codziennie. - Och Boże! To boli! – wrzeszczy Sydney, ściskając mi dłoń. - Wiem, że boli, kochanie, ale świetnie sobie radzisz. - Jak cholera wiesz! Ile dzieci wypchnąłeś przez swoją waginę? Doktor Mackey, nasza ginekolog, która siedzi na stołku pomiędzy nogami Sydney spogląda na mnie i wiem, że uśmiecha się ironicznie pod maską na twarzy, tak samo, jak pielęgniarka obok niej. - Cóż, żadnego, ale… - Więc. Po. Prostu. Przestań. Mówić. – Zaciska zęby, kiedy atakuje ją kolejny skurcz. - Właśnie tak Sydney. Jeszcze jedno mocne parcie i wyjdzie główka. Hmm… dlaczego doktor Mackey może mówić? - Ała! – wrzeszczy ostatni raz Sydney. - Wchodzisz, doktorze Sully – ogłasza doktor Mackey, a ja odsuwam rękę od Sydney, aby skończyć odbieranie naszego dziecka. Sydney nie przestaje, pomimo instrukcji pani doktor, by przestała przeć. Wyszło. On wyszedł. Łapię go z łatwością – najlepszy chwyt, jaki kiedykolwiek wykonałem… a było tego sporo. Zasysam jego usta uzyskując natychmiastowy płacz i podaję go jego mamie. - Och mój Boże! – Patrzy na niego, a potem na mnie, a łzy swobodnie wypływają z jej nieodpartych, piwnych oczu. Przepadłem. Dorosły facet czy nie, nie potrafię ukryć emocji. Najpiękniejsza dziewczyna na świecie dała mi kolejne dziecko, syna. Sięga wolną dłonią, by otrzeć mi twarz. - Teraz już możesz mówić. – Szczerzy się. - Niesamowita. Ty, moja miłości, jesteś niesamowita. – Całuję ją, a potem naszego syna.

- Kocham cię, skarbie. - Wiem, że tak, kochanie. Ja ciebie też. Sydney cały czas mówi mi, jak bardzo mnie kocha. To tylko dwa, proste słowa, ale są pokarmem dla mojej duszy. Tak długo czekałem, aby je usłyszeć, i nigdy nie znudzi mi się sposób, w jaki ich dźwięk wydobywa się z jej ust, ani to, że przytrzymuje moje spojrzenie dopóki nie uśmiechnę się, uznając te słowa. Przecinam pępowinę i trzymam naszego syna, Ashera, po raz pierwszy. Kładę go pod lampą i przyglądam mu się. Dziesięć paluszków u rąk, dziesięć u nóg, i silny zestaw płuc. Idealnie. Taki jest mój dzień… codziennie. *** 17 sierpień 2014 r. Prawdziwy futbol - Ocean, odwróć nagolenniki. To jasne, że tata ubrał cię na pierwszy trening. - Słyszałem to, i sama się ubrała – mówi za nami Lautner, niosąc worek piłek na boisko. Wyciągam Ashera z nosidełka i próbuję podać go Lautnerowi. Unosi ręce w górę. - Nope, przepraszam, muszę poprowadzić trening, kochanie. - Ja jestem trenerem, ty jesteś asystentem trenera – mówię przez zaciśnięte zęby. Podnosi piłkę i drybluje nią na kolanie, tylko po to, by udowodnić, że wymiata. - Cóż, mamy na spotkaniu drużyny powiedziały, że z przyjemnością obserwowałyby gdybym to ja prowadził trening. Przewracam oczami. - Och jestem pewna, że z ogromną radością obserwowałyby jak robisz cokolwiek. O ile sobie dobrze przypominam, to musiałam rozdawać na spotkaniu chusteczki, aby mogły wytrzeć ślinę z twarzy. Kopie piłkę do Ocean, kiedy zaczyna podjeżdżać więcej samochodów. - Nie jesteś zazdrosna, prawda kochanie? – szepcze mi do ucha, po czym całuje Ashera w policzek. – Ponieważ po tym jak dotykałaś się dla mnie zeszłej nocy, nie masz powodu by być… - Lautner! – Piorunuję go wzrokiem, unosząc brwi i rozglądając się, by sprawdzić czy ktoś słyszał. Chichocze widząc moją czerwoną twarz. - A teraz, jeśli mogę cię przeprosić, to mamy, to znaczy dzieci, czekają. Kręcę głową, ale mój uśmiech przeczy sztucznemu poirytowaniu, które próbuję pokazać. Lautner nie dał mi niczego, co myślałam, że pragnę i wszystko, bez czego nie mogę żyć. W ciągu ostatniego roku opanował do perfekcji przyrządzanie wiśniowo-migdałowego ciasta i obmyślił „ściśle tajny” przepis na chai tea latte, co doprowadziło do tego, że dowiedział się z pierwszej ręki dlaczego piję ją z satysfakcją godną orgazmu. Jeśli nie przywdziewa wdzianka doktora Sully, to spełnia rolę ojca roku, ucząc Ocean amerykańskiego futbolu, tego, jak chronić wody, by przyprawić o dumę dziadka Sullivana, i jak balansować na desce surfingowej w naszym basenie. Asher, według Lautnera moja miniaturka, nie jest jeszcze tak żądny jego czasu, ponieważ mamusia ciągle stanowi źródło jedzonka. Jednakże nawiązali więź na porodówce. Ja, najwyraźniej, odwaliłam tę łatwą część, wypychając go na zewnątrz; Lautner go złapał, odciął pępowinę, i zbadał, doprowadzając do jego pierwszego płaczu. Choć raz nie byłam jedyną osobą w sali ze łzami spływającymi po policzkach. Tamtego dnia niebieskie tęczówki mocno łzawiły. - Mamusiu! Mamusiu! – wrzeszczy Ocean. – Zrobiłam to! Gol! – Już jest sportsmenką, w wieku trzech lat. - Wspaniale! Dobrze dla ciebie, maleńka. – Głaszczę jej włosy, a ona

przytula moje nogi. - Pizza! – Szczerzy się do mnie. - Ach, czy tatuś obiecał ci pizzę? Przytakuje, kiedy mój asystent kieruje się w naszą stronę, po tym, jak zapewnił dzieciakom godzinę zabawy, a mamom wizualizację do wykorzystania z wibratorami. - Więc, jak mi poszło, trenerze? – Uśmiecha się ironicznie, chwytając rączkę Ocean, kiedy idziemy do samochodu. - Było za dużo fauli. - Nie faulowali. Czasami po prostu plątali się o swoje nogi. – Wzrusza ramionami. - Faulowali – mamroczę. Zapina dzieci w fotelikach i zanim ruszamy z parkingu, oboje spoglądamy na nie, a potem na siebie. - Są niesamowite, tak jak ich mamusia. – Lautner się pochyla i wyciska powolny pocałunek na moich ustach. Niebieskie tęczówki. Zatracona w wieczności jego oczu, jego miłości, sercu – uśmiecham się. - Są tobą… niezaprzeczalnie tobą.*24 Koniec.

*24 No i mamy na koniec tytuł książki ;)