Krwawe szalenstwo - Karen Marie Moning k.2

Karen Marie Moning

KRWAWE SZALEŃSTWO Przełożył Anna Studniarek

Wydawnictwo MAG Warszawa 2011

Tytuł oryginału: Bloodfever Copyright © 2007 by Karen Marie Moning Copyright for the Polish translation © 2011 by Wydawnictwo MAG Redakcja: Urszula Okrzeja Korekta: Magdalena Górnicka Ilustracja na okładce: Irek Konior Opracowanie graficzne okładki: Piotr Chyliński Projekt typograficzny, skład i łamanie: Tomek Laisar Fruń ISBN 978-83-7480-222-2 Wydanie I Wydawca: Wydawnictwo MAG ul. Krypska 21 m. 63, 04-082 Warszawa tel./fax228 134 743 e-mail: [email protected] www.mag.com.pl Wyłączny dystrybutor: Firma Księgarska Olesiejuk Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością S.K.A. ul. Poznańska 91, 05-850 Ożarów Maz. tel. 227 213 000 www.olesiejuk.pl Druk i oprawa: drukarnia@dd-w,pl

Ta jest dla Jessi za, między innymi, włóczenie się po całej Irlandii w deszczu i robienie takich pięknych zdjęć. Jestem z ciebie bardzo dumna! I dla Leihy, która sprawia, że machina jest naoliwiona i wszystkie trybiki się obracają, a do tego ma uśmiech, w porównaniu z którym Kot z Cheshire wydawałby się markotny. Dzięki, że przejechałaś dla mnie cały kraj. I dla Neila, który rozumie duszę artysty, gdyż sam ją ma. Dzięki za muzykę i miesiące w Key West. Było jak w raju.

DRODZY CZYTELNICY

Na końcu Krwawego szaleństwa znajdziecie dokładny słownik imion, przedmiotów i wymowy. W niektórych hasłach znajdują się pewne informacje dotyczące fabuły książki. Czytacie na własne ryzyko. Dodatkowe informacje o serii „Gorączki” i świata elfów można znaleźć na stronach: http://www.sidhe-seersinc.com lub http://www.karenmoning.com

Widziałem chwilę błysku mojej wielkości, Widziałem, jak wiekuisty sługa trzyma mój płaszcz i chichocze, I krótko mówiąc, czułem przerażenie. T. S. Eliot Pieśń miłosna J. Alfreda Prufrocka (tłum. Michał Sprusiński)

PROLOG

Wszyscy mamy czasem problemy i czujemy się niepewnie. Ja także. W szkole średniej, kiedy coś odbierało mi pewność siebie, pocieszałam się dwiema myślami - jestem śliczna i rodzice mnie kochają. Dzięki nim mogłam przetrwać wszystko. Zdążyłam już jednak zrozumieć, jak małe znaczenie ma to pierwsze i jak bolesnym próbom może zostać poddane to drugie. Cóż więc pozostaje? Nic związanego z naszym wyglądem ani z tym, kto nas kocha czy nienawidzi. Na pewno nie inteligencja - podobnie jak uroda, jest kaprysem genetyki, na który nikt nie zapracował - ani nawet to, co mówimy. Określają nas nasze czyny. To, co wybieramy. To, czemu stawiamy opór. To, za co gotowi jesteśmy umrzeć. Nazywam się MacKayla Lane. Tak sądzę. Niektórzy twierdzą, że tak naprawdę mam na nazwisko O'Connor. To dla mnie kolejne źródło niepewności - kim naprawdę jestem. Choć w tej chwili wcale nie śpieszy mi się, by się tego dowiedzieć. Wystarczająco niepokoi mnie to, kim się okazałam. 9

Pochodzę z Ashford w stanie Georgia. Ostatnio uświadomiłam sobie, że mam pewne dziwne wspomnienia, których nie potrafię do końca umiejscowić. Aktualnie przebywam w Irlandii. Kiedy moja siostra Alina została znaleziona martwa w zaśmieconej ślepej uliczce w północnej części Dublina, miejscowa policja w błyskawicznym tempie zakończyła śledztwo w jej sprawie, więc ja przyleciałam, żeby zobaczyć, co uda mi się osiągnąć, by wymierzyć sprawiedliwość. Dobra, może nie jestem aż tak czysta. Naprawdę chodziło mi o zemstę. A teraz, po tym wszystkim co zobaczyłam, pragnę jej dwa razy mocniej. Sądziłam, że wraz z siostrą jesteśmy dwiema miłymi dziewczynami z południa, które za kilka lat wyjdą za mąż, urodzą dzieci, a ich życie ograniczy się do popijania słodkiej herbaty na ganku w cieniu magnolii o grubych płatkach i wspólnego wychowywania dzieci w pobliżu mamy i taty. Później odkryłam, że Alina i ja nie wywodzimy się z porządnej, zdrowej południowej rodziny, lecz ze starożytnego celtyckiego rodu widzących sidhe, ludzi mogących widzieć elfy, przerażającą rasę istot z innego świata, która przez tysiące lat mieszkała w tajemnicy pośród nas, ukryta wśród kłamstw i iluzji. Ograniczani w pewnym zakresie przez królową, a w jeszcze mniejszym przez Pakt - przez nielicznych popierany, a przez wielu ignorowany - całe milenia pasożytowali na ludziach. Podobno jestem jedną z najsilniejszych widzących sidhe, jacy się kiedykolwiek narodzili. Nie tylko widzę elfy, ale też wyczuwam ich święte relikwie, w których kryje się ich najbardziej zabójcza i najpotężniejsza magia. 10

Umiem je odnaleźć. Umiem z nich korzystać. Już odnalazłam mityczną Włócznię Luin, jedną z dwóch broni zdolnych do zabicia nieśmiertelnego elfa. Jestem również Zerem - osobą, która może na chwilę unieruchomić elfa i pozbawić go mocy samym dotykiem rąk. Pomaga mi to kopać tyłki, kiedy to konieczne, a ostatnio zdarza mi się to na każdym kroku. Wraz ze śmiercią siostry mój świat zaczął się rozpadać i już nie przestał. I nie tylko mój świat jest w niebezpieczeństwie, ale twój też. Mury między światami ludzi i elfów zaczynają się walić. Nie wiem dlaczego ani jakim sposobem. Wiem jedynie, że tak się dzieje. Czuję to w swojej krwi widzącej sidhe. Mroczny elfi wiatr niesie metaliczny posmak krwawej i straszliwej wojny. W powietrzu rozlega się odległy grzmot ostrych kopyt elfich rumaków, które krążą niecierpliwie, gotowe opaść na nas w starożytnym, zakazanym Dzikim Gonie. Wiem, kto zabił moją siostrę. Patrzyłam w mordercze oczy tego, który ją uwiódł, wykorzystał i zniszczył. Nie do końca elf, nie do końca człowiek, każe się nazywać Wielkim Panem i otwiera portale między światami, sprowadzając przez nie Mrocznych. Elfy dzielą się na dwa przeciwne dwory, z których każdy ma swoje królewskie rody i wyjątkowe kasty - Dwór Jasny, inaczej Seelie, i dwór Mroczny, inaczej Unseelie. Niech ich nazwy was nie zwiodą - oba są śmiertelnie niebezpieczne. Co mnie jednak przeraża, Seelie uznali swoich mroczniejszych braci, Unseelie, za tak plugawych, że sami ich uwięzili przed 11

wieloma eonami. Kiedy jeden elf boi się innego, oznacza to problemy. Teraz Wielki Pan uwalnia najmroczniejszych, najbardziej niebezpiecznych z naszych wrogów, wypuszczając ich w naszym świecie i ucząc ich, jak infiltrować nasze społeczeństwo. Kiedy te potwory chodzą po ulicach, widzicie jedynie ich „urok” - iluzję pięknej kobiety, mężczyzny czy dziecka. Ja widzę, czym są naprawdę. Nie wątpię, że wkrótce po przybyciu do Dublina byłabym równie martwa, jak moja siostra, gdybym nie wpadła do księgarni należącej do tajemniczego Jericho Barronsa. Nie mam pojęcia, kim albo czym jest ani o co mu tak naprawdę chodzi, ale o tym, kim jestem i co się właściwie dzieje, wie więcej od wszystkich pozostałych, a ja potrzebuję tej wiedzy. Kiedy nie miałam gdzie pójść, Jericho Barrons mnie przygarnął, zaczął mnie uczyć, otworzył mi oczy i pomógł mi przetrwać. Jasne, nie zrobił tego w miły sposób, ale ostatnio nie jestem wybredna, liczy się dla mnie przetrwanie, niezależnie od metod. Ponieważ pozostanie w tanim pokoju w pensjonacie byłoby niebezpieczne, wprowadziłam się do jego księgarni. Przed większością moich wrogów chronią ją różne zabezpieczenia i paskudne sztuczki, a do tego stanowi ona bastion na granicy tego, co nazwałam Mroczną Strefą - okolicą opanowaną przez Cienie, bezcielesnych Mrocznych, którzy rozkwitają w ciemnościach i karmią się ludźmi. Z Barronsem zawarłam niezręczny sojusz oparty na wspólnej potrzebie - oboje pragniemy znaleźć Sinsar Dubh 12

powstałą przed milionem lat księgę najczarniejszej magii, rzekomo napisaną przez samego Mrocznego Króla, w której znajduje się klucz do panowania nad światami elfów i ludzi. Pragnę ją odnaleźć, ponieważ umierająca Alina prosiła mnie, bym ją odnalazła, a ja sądzę, że kryje się w niej klucz do uratowania naszego świata. On pragnie ją odnaleźć, ponieważ jak twierdzi, zbiera książki. Jasne. Wszyscy inni, których poznałam, też jej szukają. Polowanie jest niebezpieczne, stawka ogromna. Ponieważ Sinsar Dubh jest elfim artefaktem, wyczuwam jej bliskość. Barrons nie. Ale wie, gdzie jej szukać, a ja nie. Dlatego jesteśmy teraz wspólnikami w zbrodni, którzy ani trochę sobie nie ufają. Życie przeżyłam komfortowo, pod kloszem i nic nie przygotowało mnie na ostatnie kilka tygodni. Utraciłam długie jasne włosy, zostały obcięte i ufarbowane na ciemno, by zapewnić mi anonimowość. Pozbyłam się ślicznych pastelowych strojów, zastępując je ponurymi kolorami, na których nie widać krwi. Nauczyłam się przeklinać, kraść, kłamać i zabijać. Zostałam napadnięta przez elfa seksualnego zabójcę i zmuszona do rozebrania się, dwa razy, w miejscu publicznym. Odkryłam, że zostałam adoptowana. Prawie umarłam. Z Barronsem u boku obrabowałam mafiosa i jego ludzi, a później poprowadziłam ich na śmierć. Walczyłam z dziesiątkami Mrocznych i zabijałam ich. Walczyłam z wampirem Mallucém w krwawym pojedynku w obecności samego Wielkiego Pana. 13

W ciągu krótkiego miesiąca udało mi się wnerwić niemal każdą istotę obdarzoną magiczną mocą żyjącą w tym mieście. Połowa z tych, których poznałam, pragnie mojej śmierci. Druga połowa pragnie mnie wykorzystać do znalezienia zabójczej, upragnionej Sinsar Dubh. Pewnie mogłabym uciec do domu. Spróbować zapomnieć. Spróbować się ukryć. Ale później myślę o Alinie i o tym, jak umarła. Jej twarz gości w moich myślach - twarz, którą znałam równie dobrze jak swoją własną. Była więcej niż moją siostrą, była także najlepszą przyjaciółką, a teraz niemal słyszę, jak mówi: „Jasne, Junior, i zaryzykujesz, że sprowadzisz potwora w rodzaju Mallucégo, elfa seksualnego zabójcy albo innego Mrocznego do Ashford? Zaryzykujesz, że któryś z Cieni wybierze się na przejażdżkę w twoim bagażu i pochłonie urocze, idylliczne uliczki naszego dzieciństwa, jedną zepsutą latarnię uliczną po drugiej? Kiedy zobaczysz Mroczną Strefę, która niegdyś była naszym domem, jak się poczujesz, Mac?”. Jej głos zaczyna cichnąć, a ja wiem już, że zostanę tutaj do końca. Do ich śmierci albo swojej własnej. Śmierć Aliny zostanie pomszczona.

JEDEN

- Trudno panią znaleźć, panno Lane - powiedział inspektor O'Duffy, kiedy otworzyłam drzwi wejściowe do Księgarni i Bibelotów Barronsa z szybkami w kształcie rombów. Okazała księgarnia była moim domem na obczyźnie, czy to mi się podobało, czy nie, a mimo bogatego wyposażenia, bezcennych dywanów i niekończących się zapasów doskonałych lektur, nie byłam zachwycona. Nawet najwygodniejsza klatka to wciąż klatka. Spojrzał na mnie ostro, kiedy wyszłam zza drzwi i pojawiłam się w jego polu widzenia - od razu zauważył moje usztywnione ramię i palce, szwy na wardze i zanikające fioletowo-żółte sińce, które sięgały od mojego prawego oka po kości szczęki. Choć uniósł brew, nie skomentował. Pogoda była paskudna, a jak długo trzymałam otwarte drzwi, znajdowałam się zbyt blisko niej. Lało od wielu dni, nieustająca, przygnębiająca ulewa, która waliła we mnie ostrymi kroplami, mimo że stałam w głębi otoczonego kolumnami wejścia do księgarni. O jedenastej rano w niedzielny ranek było tak pochmurno i ciemno, że uliczne latarnie wciąż 15

się paliły. Mimo ich posępnego żółtego blasku, przez gęstą mgłę ledwie widziałam zarysy sklepów po drugiej stronie ulicy. Cofnęłam się, żeby wpuścić inspektora. Deptały mu po piętach podmuchy lodowatego wiatru. Zamknęłam drzwi i skierowałam się w stronę sofy w pobliżu kominka, gdzie siedziałam owinięta kocem i czytałam. Mój użyczony pokój znajduje się na najwyższym piętrze, ale kiedy w weekendy księgarnia jest zamknięta, traktuję parter, z jego wygodnymi zakątkami do czytania i ozdobnymi kominkami, jak swój osobisty salon. Ostatnio wybierałam dość ekscentryczne lektury. Boleśnie świadoma, że O'Duffy depcze mi po piętach, ukradkowo wepchnęłam kilka co dziwaczniejszych tytułów, które przeglądałam, pod elegancką szafkę z bibelotami. Magiczny ludek - baśń czy fakt? leżał tuż obok Wampirów nie tylko dla orłów i Boskiej mocy: historii świętych relikwii. - Paskudna pogoda - zauważył, podchodząc do kominka i wyciągając ręce w stronę syczących gazowych płomieni. Zgodziłam się być może ze zbyt wielkim entuzjazmem, biorąc pod uwagę, czego dotyczyła rozmowa, ale niekończąca się ulewa mnie dobijała. Jeszcze kilka dni takiej pogody i zacznę budować arkę. Słyszałam, że w Irlandii dużo padało, ale „bezustannie” to moim zdaniem odrobinę więcej niż dużo. Jako stęskniona za domem turystka, mimo woli popełniłam ten błąd i rankiem sprawdziłam pogodę w Ashford. W Georgii był upał, trzydzieści pięć stopni i bezchmurne niebo - kolejny doskonały, pełen kwiatów, słoneczny dzień na południu. Za 16

kilka godzin moje koleżanki wyruszą nad jedno z naszych ulubionych jezior, gdzie będą wystawiać się na słońce, rozglądać za chłopakami, z którymi mogłyby się umówić, i przeglądać najnowsze magazyny o modzie. Tutaj, w Dublinie, było aż dziesięć stopni i tak koszmarnie mokro, że wydawało się o połowę zimniej. Brak słońca. Brak chłopaków, z którymi można by się umówić. A, co się tyczy mody, obecnie moje ubrania musiały być jedynie na tyle luźne, bym mogła ukryć pod nimi broń. Nawet we względnie bezpiecznej księgarni nosiłam dwie latarki, nożyczki i zabójczy, długi na trzydzieści centymetrów grot włóczni, osłonięty kulką z folii aluminiowej. Po wszystkich czterech kondygnacjach księgarni porozkładałam latarki i inne przedmioty, które mogły służyć jako broń. W różnych kątach pochowałam także krucyfiksy i buteleczki z wodą święconą. Barrons by mnie wyśmiał, gdyby się dowiedział. Możecie się zastanawiać, czy spodziewam się armii z Piekła rodem. Tak jest. - To jak mnie pan odnalazł? - zapytałam inspektora. Kiedy przed tygodniem po raz ostatni dzwoniłam do Gardy, naciskał mnie i koniecznie chciał wiedzieć, jak się ze mną skontaktować. Podałam mu stary adres w Clarin House, gdzie zatrzymałam się na krótko po przyjeździe do Dublina. Nie wiem dlaczego. Chyba nikomu nie ufałam. Nawet policji. Tutaj dobrzy i źli goście wyglądają tak samo. Zapytajcie tylko Alinę, ofiarę jednego z najpiękniejszych mężczyzn, jakich widziałam - Wielkiego Pana - który przypadkiem jest również jednym z najgorszych. 17

- Jestem detektywem, panno Lane - powiedział z krzywym uśmiechem O'Duffy i zrozumiałam, że nie ma zamiaru mi powiedzieć. Uśmiech zniknął i jego oczy zmrużyły się z zawoalowanym ostrzeżeniem: „Niech mnie pani nie oszukuje, zauważę to”. Wcale się tym nie przejmowałam. Barrons też mi raz powiedział coś takiego, a on miał naprawdę nadnaturalne zmysły. Skoro Barrons nie umiał mnie przejrzeć, O'Duffy'emu też się to nie uda. Czekałam, zastanawiając się, co go tu sprowadza. Wcześniej wyraźnie dał mi do zrozumienia, że uważał sprawę mojej siostry za nie do rozwiązania i zamkniętą. Na zawsze. Odszedł od kominka i opuścił na stolik torbę, którą miał na ramieniu. Na błyszczący drewniany blat posypały się mapy. Choć niczego nie dałam po sobie poznać, poczułam zimny dreszcz. Nie umiałam już patrzeć na mapy tak jak kiedyś - jak na niewinne przewodniki dla zagubionego wędrowca lub speszonego turysty. Teraz kiedy otwieram jedną z nich, na wpół spodziewam się znaleźć wypalone otwory w miejscu Mrocznych Stref - tych fragmentów naszych miast, które wypadły z map, zostały pochłonięte przez zabójcze Cienie. Martwi mnie już nie to, co mapy pokazują, ale raczej to, czego na nich brak. Tydzień temu zażądałam, żeby O'Duffy powiedział mi wszystko, co wiedział o wskazówce pozostawionej przez moją siostrę na miejscu zbrodni, słowach wydrapanych przez nią w chwili śmierci w bruku: „LaRuhe 1247”. Powiedział, że nie udało im się odnaleźć takiego adresu. 18

Mnie się udało. Wymagało to nieco niestereotypowego myślenia, ale w tym robię się z każdym dniem lepsza, choć tak naprawdę nie mogę tego uznać za swoje osiągnięcie. Łatwo jest myśleć niestereotypowo, kiedy życie zmiażdżyło wasze stereotypy. A zresztą, czyż stereotypy nie są przekonaniami na temat świata, których pragniemy się trzymać, bo dzięki temu czujemy się bezpiecznie? Cóż, moje przekonania były teraz równie użyteczne, jak parasol z chusteczki do nosa w tym deszczu. O'Duffy usiadł na sofie obok mnie, ostrożnie, jak na człowieka z taką nadwagą. - Wiem, co pani o mnie sądzi. Kiedy próbowałam uprzejmie zaprotestować - dobre południowe maniery trudno wykorzenić - zrobił gest, który moja matka nazywa „uciszającym machnięciem ręką”. - Wykonuję tę pracę od dwudziestu dwóch lat, panno Lane. Wiem, co czują rodziny ofiar morderstwa, kiedy sprawa zostaje zamknięta. Ból. Gniew. - Zaśmiał się bez odrobiny wesołości. - Przekonanie, że muszę być przeklętym idiotą, który spędza za dużo czasu w pubach, a za mało w robocie. Gdyby było odwrotnie, ich ukochani zmarli spoczywaliby w pokoju, a sprawcy gniliby w więzieniu. Gnicie w więzieniu było zbyt łagodnym wyrokiem dla mordercy mojej siostry. Poza tym nie byłam pewna, czy jakakolwiek cela by go zatrzymała. Odziany w szkarłat przywódca Mrocznych mógłby narysować symbole na podłodze, uderzyć laską i przejść przez dogodny portal. Choć Barrons ostrzegał mnie przed zakładaniem różnych rzeczy, nie widziałam 19

powodu, by podawać w wątpliwość, że to Wielki Pan był odpowiedzialny za śmierć mojej siostry. O'Duffy przerwał, być może dając mi szansę, bym się sprzeciwiła. Nie zrobiłam tego. Miał rację. Czułam to wszystko i jeszcze więcej, lecz, oceniając po plamach z galaretki na jego krawacie i brzuszysku wiszącym nad paskiem, podejrzewałam go raczej o przesiadywanie w cukierniach i kawiarniach, a nie pubach. Wziął ze stołu dwie mapy Dublina i podał mi je. Spojrzałam na niego pytająco. - Ta na górze jest z ubiegłego roku. Ta pod spodem została opublikowana siedem lat wcześniej. Wzruszyłam ramionami. - I co z tego? Przed kilkoma tygodniami byłabym wdzięczna za wszelką pomoc Gardy. Teraz, kiedy wiedziałam tak wiele o Mrocznej Strefie sąsiadującej z Księgarnią i Bibelotami Barronsa straszliwą ziemią jałową, gdzie odnalazłam LaRuhe 1247, przeżyłam brutalną konfrontację z Wielkim Panem i prawie zginęłam - chciałam, żeby policja trzymała się jak najdalej od mojego życia. Nie chciałam mieć więcej śmierci na sumieniu. Garda i tak nie mogła mi pomóc. Jedynie widząca sidhe mogła zobaczyć potwory, które zapanowały nad opuszczoną dzielnicą i zmieniły ją w śmiertelną pułapkę. Przeciętny człowiek nie zauważał niebezpieczeństwa, aż był po kolana wśród trupów. - Znalazłem pani LaRuhe 1247, panno Lane. Jest na mapie opublikowanej przed siedmiu laty. Co dziwne, na tej sprzed roku jej nie ma. Grand Walk, przecznicę od tej księgarni, również brakuje. Podobnie jak ulicy Conelly, kolejną 20

przecznicę dalej. Wiem. Byłem tam, zanim przyszedłem do pani. O Boże, wszedł tego ranka do Mrocznej Strefy. Dzień był ledwie na tyle jasny, by zmusić Cienie do ukrycia się tam, gdzie się kryły te paskudne stwory! Gdyby burza przywiała choć jeszcze jedną gęstą, odcinającą słońce chmurę, najbardziej odważne z tych wysysających życie stworów mogłyby się odważyć i wyjść na ludzki Happy Meal. O'Duffy tańczył twarzą w twarz ze śmiercią i nawet sobie tego nie uświadamiał! Inspektor machnął ręką nad stertą map. Wydawały się starannie przejrzane. Jedna wyglądała tak, jakby została zmięta w kulę ze złości, a być może niedowierzania, po czym znów wygładzona. Te emocje nie były mi obce. - Właściwie, panno Lane - mówił dalej O'Duffy - żadna ze wspominanych ulic nie znajduje się na żadnej z niedawno opublikowanych map. Spojrzałam na niego tępo. - Co chce pan powiedzieć, inspektorze? Czy władze miasta zmieniły nazwy ulic w tej części Dublina? Czy to dlatego nie ma ich na nowych mapach? Skrzywił się i odwrócił wzrok. - Nikt nie przemianował ulic - warknął. - Chyba że zrobili to, nie powiadamiając absolutnie nikogo. - Znów spojrzał na mnie, uważnie. - Sądziłem, że może chciałaby mi pani powiedzieć coś jeszcze, panno Lane. Coś, co może brzmiałoby... odrobinę... niezwykle? Widziałam to w jego oczach. Inspektorowi coś się niedawno przytrafiło, co drastycznie wstrząsnęło jego paradygmatem. Nie miałam pojęcia, co tak poruszyło tego cynicznego, 21

przepracowanego, rzeczowego detektywa, że zmieniło jego punkt widzenia, ale on również zaczął myśleć niestereotypowo. Musiałam skłonić go do powrotu do świata bezpiecznych przekonań - natychmiast. Inaczej znajdował się w wielkim niebezpieczeństwie. Myślałam szybko. Nie miałam właściwie punktu zaczepienia. - Panie inspektorze - odezwałam się przesadnie słodko i łagodnie, z przesadnym akcentem, „udając południowca”, jak to określamy w naszych okolicach. To swego rodzaju werbalny miód, który ma na celu ukryć paskudny smak tego, co nim doprawiamy. Wiem, że musi mnie pan uważać za idiotkę, skoro przybyłam tutaj i zakwestionowałam pańskie metody śledcze, choć przecież każdy musi widzieć, że pan jest ekspertem w tej kwestii, a ja nie mam ani krzty doświadczenia w prowadzeniu dochodzenia, i doceniam pańską cierpliwość, ale już nie mam żadnych wątpliwości co do pańskiego śledztwa w sprawie mojej siostry. Wiem teraz, że zrobił pan wszystko, żeby rozwiązać tę zagadkę. Chciałam zajrzeć i porozmawiać z panem przed wyjazdem, ale... no, wie pan, tak naprawdę czułam się nieco zawstydzona z powodu naszych poprzednich spotkań. Później wróciłam do tamtej uliczki i rozejrzałam się uważnie, nie płacząc i nie pozwalając, aby zapanowały nade mną emocje, i zrozumiałam, że siostra nie pozostawiła mi żadnych wskazówek. To wszystko było moim żalem, gniewem i mnóstwem myślenia życzeniowego. Cokolwiek zostało wydrapane w tej uliczce, stało się to przed wielu laty. 22

- Cokolwiek zostało wydrapane? - powtórzył ostrożnie O'Duffy i wiedziałam, że przypomniał sobie, z jakim uporem twierdziłam w poprzednim tygodniu, że wiem, co tam było wydrapane. - Naprawdę, z trudem to odczytałam. To mogło być cokolwiek. - Tak pani uważa, panno Lane? - Tak. I chciałam jeszcze powiedzieć, że to nie była jej kosmetyczka. Tu też się pomyliłam. Mama powiedziała mi, że Alina dostała od niej srebrną kosmetyczkę, bez przeszyć. Chciała, żeby każda z nas mogła bez trudu rozpoznać swoją. Zawsze się kłóciłyśmy o to, co należy do której z nas. Tak naprawdę chwytałam się brzytwy i bardzo mi przykro, że zmarnowałam pański czas. Miał pan rację, kiedy mi powiedział, że powinnam się spakować, wrócić do domu i pomóc rodzinie przetrwać ten trudny czas. - Rozumiem - powiedział powoli i obawiałam się, że tak właśnie jest. Ze wszystkimi szczegółami. Czy przepracowani, kiepsko opłacani pracownicy służby cywilnej nie powinni oliwić jedynie skrzypiących trybików w maszynie? Ja już nie skrzypiałam, więc dlaczego nie przyjął tego do wiadomości i nie schował olejarki? Sprawa Aliny została zamknięta przed moim przybyciem, on odmówił jej otwarcia, i niech mnie, jeśli otworzy ją ponownie teraz. Zostanie zabity! Porzuciłam przesłodzony ton. - Proszę posłuchać, panie inspektorze, chciałam w ten sposób powiedzieć, że się poddaję. Już nie proszę pana ani nikogo innego o kontynuowanie śledztwa. Wiem, że pański 23

wydział i tak jest przepracowany. Wiem, że nie ma poszlak. Wiem, że sprawa śmierci mojej siostry nie została rozwiązana i jest zamknięta. - Jakże... to dojrzale z pani strony, panno Lane. - Śmierć siostry może przyśpieszyć dorastanie. - To akurat było prawdą. - Jak sądzę, znaczy to, że wkrótce leci pani do domu? - Jutro - skłamałam. - Jaka linia? - Continental. - Który lot? - Nie pamiętam. Mam to gdzieś zapisane. Na górze. - O której? - Jedenasta trzydzieści pięć. - Kto panią pobił? Zamrugałam, próbując wymyślić odpowiedź. Nie mogłam przecież powiedzieć, że dźgnęłam wampira, a on próbował mnie zabić. - Spadłam. Ze schodów. - Musi być pani ostrożna. Schody bywają niebezpieczne. - Rozejrzał się po sali. - Które schody? - Są na tyłach. - Jak sobie pani stłukła twarz? Uderzyła w poręcz? - Aha. - Kim jest Barrons? - Co takiego? - Ten sklep nazywa się Księgarnia i Bibeloty Barronsa. W aktach nie udało mi się znaleźć żadnych informacji na temat właściciela, daty sprzedania budynku ani nawet rejestracji firmy. Właściwie, choć ten adres znajduje się na moich 24

mapach, poza tym wydaje się, że nie istnieje. W takim razie, kim jest Barrons? - Ja jestem właścicielem tego sklepu. A dlaczego pan pyta? Wzdrygnęłam się, tłumiąc westchnienie. Cóż za przebiegły człowiek. Stał tuż za nami, uosobienie bezruchu, z jedną ręką na oparciu sofy, ciemnymi włosami zaczesanymi do tyłu, a na jego twarzy malowały się opanowanie i arogancja. Co mnie wcale nie zdziwiło. Barrons jest opanowany i arogancki. Jest również bogaty, silny, błyskotliwy i tajemniczy. Większość kobiet uważa go do tego za oszałamiająco podniecającego. Całe szczęście, nie jestem taka jak większość kobiet. Nie ekscytuje mnie niebezpieczeństwo. Ekscytują mnie mężczyźni z kręgosłupem moralnym. Barrons zbliża się do kręgosłupa co najwyżej przy jedzeniu wędzonej ryby. Zastanawiałam się, jak długo tam był. Z nim nigdy nie wiadomo. Inspektor wstał, wydawał się przy tym nieco wstrząśnięty. Objął wzrokiem wzrost Barronsa, okute stalą buty, drewniane podłogi. Jericho Barrons jest wysokim, potężnie zbudowanym mężczyzną. Wiedziałam, że O'Duffy zastanawia się, jak mógł nie usłyszeć jego nadejścia. Ja już nie marnuję czasu na zastanawianie się nad takimi rzeczami. Właściwie, jak długo pilnuje moich tyłów, starannie ignoruję fakt, że Barrons zaprzecza prawom fizyki. - Chciałbym zobaczyć jakiś dowód tożsamości - warknął inspektor. Niemalże się spodziewałam, że Barrons weźmie O'Duffy'ego za ucho i wyrzuci go ze sklepu. Nie miał obowiązku 25

spełnić tego żądania, a Barrons niezbyt dobrze tolerował głupców. Właściwie w ogóle ich nie tolerował, za wyjątkiem mnie, i to jedynie dlatego, że byłam mu potrzebna do odnalezienia Sinsar Dubh. Co prawda, nie byłam głupia. Tym, co mnie obciąża, jest beztroskie i radosne usposobienie kogoś, kto miał szczęśliwe dzieciństwo, kochających rodziców i spędzał długie lata pod leniwie obracającymi się wentylatorami, pośród małomiasteczkowych dramatów głębokiego południa, które, choć są wielkie, nie przygotowują człowieka do życia poza nimi. Barrons uśmiechnął się drapieżnie. - Oczywiście. - Z wewnętrznej kieszeni wyciągnął portfel. Wyjął go, ale nie puścił. - A ja pański, inspektorze. O'Dufíy zacisnął zęby, ale spełnił tę prośbę. Kiedy mężczyźni wymienili się dowodami, przesunęłam się bliżej inspektora, żeby rzucić okiem na portfel Barronsa. Życie jest zaiste pełne niespodzianek. Jak zupełnie zwyczajny człowiek, miał prawo jazdy. Włosy: czarne. Oczy: czarne. Wzrost: 190 cm. Waga: 110 kg. Data urodzin żartował sobie? - wigilia Wszystkich Świętych. Miał trzydzieści jeden lat i środkowy inicjał Z. Wątpiłam, by wyraził zgodę na pobranie narządów. - Jako adres podaje pan skrytkę pocztową w Galway. Czy to tam się pan urodził? Kiedyś spytałam Barronsa o pochodzenie, powiedział mi o piktyjskich i baskijskich przodkach. Galway znajdowało się w Irlandii, kilka godzin jazdy na zachód od Dublina. - Nie. - To gdzie? 26

- W Szkocji. - Nie ma pan szkockiego akcentu. - A pan nie ma irlandzkiego. A jednak jest pan tu i pełni funkcję policjanta w Irlandii. Z drugiej strony, Anglicy przez wiele stuleci próbowali siłą narzucić swoje prawa sąsiadom, czyż nie? O'Duffy miał tik nerwowy, drgającą powiekę. Wcześniej tego nie zauważyłam. - Od jak dawna mieszka pan w Dublinie? - Od kilku lat. A pan? - To ja tu zadaję pytania. - Jedynie dlatego, że panu na to pozwalam. - Mogę zabrać pana na komisariat. Czy to by panu bardziej odpowiadało? - Proszę spróbować. Te dwa słowa były wyzwaniem dla policjanta, by spróbował, zgodnie z prawem lub wbrew niemu. Towarzyszący uśmiech gwarantował niepowodzenie. Zastanawiałam się, co Barrons by zrobił, gdyby inspektor jednak podjął próbę. Mój nieprzenikniony gospodarz zdaje się miał w zanadrzu nieograniczoną ilość sztuczek. O'Duffy wytrzymał spojrzenie Barronsa dłużej niż się spodziewałam. Chciałam mu powiedzieć, że nie ma nic zawstydzającego w ucieczce spojrzeniem. Barrons ma w sobie coś, czego reszcie z nas brakuje. Nie wiem, co to jest, ale odczuwam to przez cały czas, szczególnie kiedy jestem blisko. Pod drogimi ubraniami, niezwykłym akcentem i pozorami kultury kryła się istota, która nie do końca wypełzła z bagien. Nie miała ochoty. Przebywanie tam bardzo jej odpowiadało. 27

Inspektor najwyraźniej uznał, że wymiana informacji jest najrozsądniejszym rozwiązaniem. A może tylko najprostszym? - Mieszkam w Dublinie od dwunastego roku życia. Kiedy mój ojciec umarł, matka wyszła po raz drugi za mąż za Irlandczyka. W Chester jest człowiek, który twierdzi, że pana zna. Nazywa się Ryodan. Czy coś to panu mówi? - Panno Lane, proszę pójść na górę - powiedział natychmiast Barrons, bardzo cicho. - Tu mi dobrze. - Kim był Ryodan i czego zdaniem Barronsa nie powinnam wiedzieć? - Na. Górę. Już. Skrzywiłam się. Nie musiałam patrzeć na O'Duffy'ego, by wiedzieć, że przygląda mi się z wyraźnym zainteresowaniem i litością. Sądził, że Barrons to nazwa schodów, z których spadłam. Nie cierpię litości. Współczucie nie jest aż tak złe. Współczucie mówi - wiem, jak to jest, paskudnie, prawda? Litość oznacza, że ludzie uważają was za pokonanych. - On mnie nie bije - powiedziałam poirytowanym tonem. - Zabiłabym go, gdyby to zrobił. - Tak by zrobiła. Ma niezły charakterek. I jest uparta. Ale nad tym pracujemy, co, panno Lane? Barrons zwrócił swój drapieżny uśmiech w moją stronę i wskazał głową na sufit. Pewnego dnia mam zamiar nacisnąć Jericho Barronsa najmocniej jak się da i zobaczyć, co się stanie. Ale muszę z tym zaczekać, nabrać sił. I mieć pewność, że mam odpowiednie argumenty w ręku. 28

Być może zostałam zmuszona do wzięcia udziału w tej wojnie, ale zaczynałam się uczyć, w których bitwach warto walczyć. *** Przez resztę dnia nie widziałam Barronsa. Jako posłuszny żołnierz, zgodnie z rozkazem wróciłam do okopów i się w nich skuliłam. I w tych właśnie okopach miałam objawienie. Ludzie traktują nas tak źle, jak im na to pozwalamy. Słowo kluczowe: pozwalamy. Od tej reguły są wyjątki, głównie rodzice, bliscy przyjaciele i małżonkowie, choć kiedy jeszcze pracowałam jako barmanka w Brickyard, widziałam, jak mężowie i żony robią sobie w miejscu publicznym rzeczy gorsze, niż ja zrobiłabym komuś, kogo szczerze nie znosiłam, i to sam na sam z tą osobą. W każdym razie konkluzja jest taka, że świat wywiera na nas taki nacisk, na jaki sami pozwalamy. Barrons wysłał mnie do pokoju, to fakt, ale to ja byłam tą idiotką, która sobie grzecznie poszła. Czego się bałam? Że mnie skrzywdzi, zabije? Raczej nie. Przed tygodniem uratował mi życie. Potrzebował mnie. Dlaczego pozwalałam, żeby mnie zastraszał? Czułam odrazę do samej siebie. Wciąż zachowywałam się jak MacKayla Lane, na pół etatu barmanka, na drugie pół wyznawczyni słońca, a poza tym rozkoszne dziewczątko. Kiedy otarłam się o śmierć, stało się jasne, że ta dziewczyna tu nie przeżyje, co wyraźnie podkreślało dziesięć niepolakierowanych, połamanych paznokci u rąk. Niestety, zanim przeżyłam 29

objawienie i znów zeszłam na dół, Barrons i inspektor zdążyli sobie pójść. Mój paskudny nastrój pogorszył jeszcze fakt, że pojawiła się kobieta, która prowadzi księgarnię i wzdycha do Barronsa. Fiona jest oszałamiająca, zmysłowa, po pięćdziesiątce i mnie nie lubi. Podejrzewam, że gdyby wiedziała, że Barrons mnie tydzień temu pocałował, lubiłaby mnie jeszcze mniej. Byłam ledwie przytomna, kiedy to zrobił, ale pamiętałam. O tym nie dało się zapomnieć. Kiedy podniosła wzrok znad wybieranego w komórce numeru, doszłam do wniosku, że być może wiedziała. Oczy miała pełne jadu, a jej wydęte w pogardliwym grymasie wargi otaczała siateczka zmarszczek. Każdy szybki, płytki oddech sprawiał, że jej koronkowa bluzka drżała na pełnej piersi, jakby właśnie pędziła gdzieś w pośpiechu albo była bardzo zdenerwowana. - Co tu dziś robił Jericho? - spytała z napięciem w głosie. - Jest niedziela. W niedziele tu nie przychodzi. Nie mam pojęcia, po co mógłby chcieć tu przychodzić. Obejrzała mnie od góry do dołu, jak sądzę, szukając śladów niedawnej schadzki - zmierzwione włosy, może niedopięty guzik bluzki albo majtki zwinięte w pośpiechu w kłębek w nogawce spodni. Raz mi się to zdarzyło. Alina mnie uratowała, zanim mama zauważyła. Omal się nie roześmiałam. Schadzka z Barronsem? Jasne, już to widzę. - A co ty tu robisz? - odpowiedziałam pytaniem. Nie byłam już porządnym żołnierzykiem. Księgarnia była zamknięta i żadne z nich nie powinno tu przychodzić i psuć mojego i tak paskudnego nastroju. 30

- Szłam właśnie do rzeźnika, kiedy zobaczyłam, jak Jericho wychodzi - stwierdziła. - Jak długo tu był? Gdzie ty byłaś? Co wy dwoje robiliście, zanim przyszłam? Słowa Fiony były tak pełne zazdrości, że niemal spodziewałam się zielonych chmurek wychodzących z jej ust. Jakby przywołana przez niewypowiedziane oskarżenie, że robiliśmy coś niegrzecznego, w mojej głowie pojawiła się wizja nagiego Jericho Barronsa - ciemnowłosego, despotycznego i pewnie brutalnego w łóżku. Uznałam ją za oszałamiająco podniecającą. Zaniepokojona, w duchu pośpiesznie policzyłam dni. Owulacja. To wszystko wyjaśniało. Robię się bezkrytycznie napalona przez trzy dni dzień przed nią, w trakcie i dzień po. Jak przypuszczam, w tak podstępny sposób Matka Natura próbuje zapewnić przetrwanie ludzkiej rasie. Zwracałam uwagę na gości, na których normalnie nawet bym nie spojrzała, szczególnie tych w ciasnych dżinsach. Łapałam się na próbie domyślenia się, czy chowają go w lewej, czy w prawej nogawce. Alina zazwyczaj śmiała się i mówiła: „Jeśli tego nie widzisz, Junior, to nie chcesz wiedzieć”. Alina. Boże, jak ja za nią tęskniłam. - Nic, Fiona - odpowiedziałam. - Byłam na górze. Wyciągnęła w moją stronę palec wskazujący, a jej oczy błyszczały niepokojąco i nagle zaczęłam się bać, że się rozpłacze. Gdyby zaczęła płakać, zmiękłabym. Nie mogę znieść, kiedy starsze kobiety płaczą. W każdej z nich widzę mamę. Dlatego ulżyło mi, gdy na mnie warknęła. - Czy myślisz, że wyleczył twoje rany, bo mu na tobie zależy? Myślisz, że go obchodzisz? Nic dla niego nie znaczysz! 31

Nie potrafisz zrozumieć tego mężczyzny i jego humorów. Jego potrzeb. Jego pragnień. Jesteś głupim, samolubnym, naiwnym dzieckiem - wysyczała. - Wracaj do domu! - Bardzo bym chciała wrócić do domu - odparowałam. Niestety, nie mam wyboru! Otworzyła usta, ale nie usłyszałam tego, co mówiła, bo już zatrzaskiwałam za sobą drzwi oddzielające mieszkanie od sklepu. Nie miałam ochoty dać się wciągnąć w kłótnię, której ona wyraźnie pragnęła. Kiedy odchodziłam, krzyczała coś o tym, że ona też nie ma wyboru. Poszłam na górę. Poprzedniego dnia Barrons kazał mi pozbyć się usztywnień. Powiedziałam mu, że kości tak szybko się nie goją, ale ręka znów mnie cholernie swędziała, więc poszłam do łazienki sąsiadującej z sypialnią i zdjęłam łubki. Ostrożnie poruszyłam nadgarstkiem i zgięłam rękę; prawdopodobnie wcale nie była złamana, jedynie zwichnięta. Teraz wydawała się zdrowa i silniejsza niż wcześniej. Zdjęłam usztywnienia z palców i odkryłam, że one też są w świetnym stanie. Z tyłu przedramienia zauważyłam niewyraźną czerwono-czarną plamę, jakby ślad atramentu. Zmywając ją, kręciłam głową przed lustrem, żałując, że sińce nie goją się tak szybko. Większość życia spędziłam jako atrakcyjna blondynka. Teraz patrzyła na mnie poturbowana dziewczyna o krótkich czarnych włosach. Odwróciłam się. Kiedy się kurowałam, Barrons przyniósł mi jedną z tych małych lodówek, jakie studenci trzymają w akademikach, i zaopatrzył mnie w przekąski. Otworzyłam puszkę z napojem 32

i padłam na łóżko. Przez większość dnia czytałam i łaziłam po sieci, próbując dowiedzieć się czegoś więcej na temat tych nadnaturalnych zjawisk, które przez pierwsze dwadzieścia dwa lata życia umniejszałam i ignorowałam. Od tygodnia czekałam na nadejście armii z piekła rodem. Nie byłam na tyle głupia, by uwierzyć, że ten czas spokoju to coś więcej niż tylko cisza przed burzą. Czy Mallucé naprawdę nie żył? Choć podczas przerwanej walki ze sługami Wielkiego Pana dźgnęłam cytrynowookiego wampira włócznią, a ostatnim, co widziałam, nim straciłam przytomność od obrażeń, które zadał mi w odwecie, był Barrons rzucający nim o ścianę, nie byłam przekonana o jego zgonie. I uznałam, że uwierzę w niego dopiero wtedy, gdy się dowiem czegoś od otępiałych wyznawców, którymi była wypchana gotycka posiadłość wampira na południu Dublina. Mallucé, sługa Wielkiego Pana - choć oszukiwał przywódcę Mrocznych i ukrywał przed nim potężne artefakty - próbował mnie zabić, żeby mnie uciszyć, zanim wyjawię jego paskudną tajemnicę. Jeśli wciąż żył, byłam pewna, że znów spróbuje mnie dopaść, i to raczej prędzej niż później. Mallucé nie był moim jedynym zmartwieniem. Czy Wielki Pan naprawdę nie był zdolny przeniknąć poza starożytne zaklęcia ochronne zapisane w krwi i kamieniu wokół księgarni, jak zapewniał mnie Barrons? Kto kierował samochodem, który w poprzednim tygodniu przewoził wypaczające umysł zło Sinsar Dubh obok księgarni? Gdzie została zabrana? Dlaczego? Co robili w tej chwili wszyscy Mroczni uwolnieni przez Wielkiego Pana? I w jakim stopniu byłam za nich 33

odpowiedzialna? Czy bycie jednym z niewielu ludzi, którzy mogą coś poradzić na określony problem, sprawia, że automatycznie jest się za to odpowiedzialnym? Zasnęłam około północy, z zamkniętymi drzwiami i oknami i zapalonymi wszystkimi światłami. W chwili, gdy otworzyłam oczy, wiedziałam, że coś jest nie tak.

DWA

Ostrzegły mnie nie tylko moje zmysły widzącej sidhe, wrzeszczące, że w pobliżu znajduje się coś elfiego. W moim pokoju jest podłoga z klepek, za to nie ma progu pod drzwiami. Zazwyczaj wciskam w szparę ręcznik - no dobra, kilka ręczników - przyciśnięty książkami i wzmocniony krzesłem, a na wierzchu stawiam lampę, więc gdyby jakiś dziwaczny, nieznany mi wcześniej potwór wślizgnął się przez szparę, trzask spadającej lampy obudziłby mnie i dał tyle czasu, bym zginęła przytomna. Poprzedniego wieczoru zapomniałam o tym. Kiedy tylko się obudzę, patrzę na niezgrabną stertę. W ten sposób upewniam się, że w nocy nic mnie nie dopadło i przeżyłam, by zobaczyć kolejny dzień w Dublinie, cokolwiek jest to warte. Tego ranka mojemu spostrzeżeniu, że zapomniałam zatkać szparę, towarzyszyło inne, które sprawiło, że krew zastygła mi w żyłach - szpara pod drzwiami była ciemna. Czarna. Jak smoła. Na noc zapalam wszystkie światła, nie tylko w sypialni, ale też w całej księgarni i wokół budynku. Księgarni i Bibelotów 35

Barronsa z przodu, z boków i od tyłu strzegą jaskrawe reflektory, powstrzymujące Cienie z sąsiadującej Mrocznej Strefy. Tego jednego razu, kiedy Barrons wyłączył te światła po zmroku, szesnastu ludzi zginęło tuż przed tylnym wejściem do budynku. Wnętrze również jest starannie oświetlone, z punktowymi reflektorami w podwieszanym suficie i dziesiątkami stojących lamp iluminujących każdy zakątek. Od spotkania z Wielkim Panem wszystkie palą się dwadzieścia cztery godziny na dobę. Na razie Barrons ani słowem nie wspomniał o astronomicznym rachunku za prąd, ale gdyby to zrobił, miałam zamiar kazać mu, żeby potrącił mi go z pensji - tej, którą powinien mi płacić za bycie jego osobistym wykrywaczem PM-ów. Wykorzystywanie talentów widzącej sidhe do lokalizowania starożytnych elfich artefaktów - Przedmiotów Mocy, w skrócie PM - trudno nazwać moją pracą marzeń. Strój służbowy to zazwyczaj czerń i szpilki, zupełnie nie w moim stylu, ja wolę pastele i perłowe odcienie. A do tego godziny pracy są paskudne zazwyczaj nie śpię przez całą noc, pełniąc obowiązki paranormalnej szczotki do ubrań w mrocznych i przerażających miejscach, okradając przerażających ludzi. Z tej samej pensji może potrącić moje jedzenie i rachunki za telefon, a skoro już przy tym jesteśmy, przydałby mi się dodatek mundurowy, za te wszystkie ubrania, które ciągle się niszczą. Krew i zielona maź nie spierają się zbyt dobrze. Wyciągnęłam szyję, żeby wyjrzeć za okno. Wciąż lało, tafle szkła były czarne i, na ile mogłam stwierdzić ze swojego ciepłego posłania, zewnętrzne reflektory też nie działały, co 36

uderzyło mnie z siłą zrzucenia do zbiornika pełnego głodnych rekinów. Nienawidzę ciemności. Wyskoczyłam z łóżka jak z procy - w jednej chwili leżałam, a zaraz kucałam gotowa do walki pośrodku pokoju, z latarkami w obu rękach. Ciemno wokół sklepu, ciemno w środku, za drzwiami pokoju. - Co, do kr... kurwy nędzy? - wykrzyknęłam, po czym mruknęłam - Przepraszam, mamo. Wychowałyśmy się na zapadłym, bogobojnym południu Stanów, a nasza matka była zagorzałą zwolenniczką miejscowego porzekadła „ładna kobieta nie ma brzydkich ust”, dlatego z Aliną wymyśliłyśmy głupie słówka jako odpowiedniki. Dupa to petunia, gówno to guzik, a słowo na „k” to krowa. Niestety, w dzieciństwie powtarzałam je tak często, że stały się nawykiem, którego wyzbycie okazało się równie trudne, jak prawdziwych przekleństw, a co gorsza, pojawiały się w nieodpowiednich momentach, zdecydowanie zmniejszając moją wiarygodność. „Wynoś się, do krowy, albo skopię ci petunię” nie wywrze, niestety, większego wrażenia na ludziach, z którymi ostatnio się stykałam, a moje wytworne południowe maniery nie zaimponowały nikomu poza mną samą. Próbuję się oduczyć, ale idzie mi to powoli. Czy kiedy spałam, spełnił się jeden z moich największych koszmarów i zabrakło prądu? Kiedy w mojej głowie pojawiła się ta myśl, od razu się zorientowałam, że nie tylko budzik wciąż wyświetla godzinę 4:01, równie radosny i pomarańczowy co zawsze, ale też świeci się górne światło, jak każdej nocy, kiedy się kładłam. 37

Przełożywszy obie latarki do jednej ręki, podniosłam słuchawkę telefonu. Próbowałam znaleźć kogoś, do kogo mogłabym zadzwonić, ale miałam pustkę w głowie. W Dublinie nie miałam przyjaciół, a choć Barrons najwyraźniej traktował sklep jak swoje mieszkanie, rzadko się w nim pojawiał, a ja nie miałam pojęcia, jak się z nim skontaktować. O telefonie na policję nawet nie pomyślałam. Zostałam sama. Odłożyłam słuchawkę i zaczęłam nasłuchiwać. Cisza w sklepie była ogłuszająca, pełna przerażających możliwości - potwory czające się z morderczą radością, tuż za drzwiami mojej sypialni. Włożyłam dżinsy, wymieniłam latarkę na włócznię, wcisnęłam trzy kolejne latarki za pasek i podkradłam się do drzwi. Czułam, że za nimi znajduje się coś elfiego, ale na tym się kończyło. Nie wiedziałam, co to było, w jakiej liczbie ani nawet jak blisko, jedynie ściskanie w żołądku, któremu towarzyszyło paskudne swędzenie w mózgu, sprawiające, że czułam się jak kot z wygiętym grzbietem, nastroszonym futrem i wysuniętymi pazurami. Barrons zapewnia mnie, że zmysły widzących sidhe wyostrzają się w miarę zwiększania doświadczenia. Miałam nadzieję, że wkrótce tak się stanie, bo inaczej nie przeżyję nadchodzącego tygodnia. Gapiłam się na drzwi. Musiałam tak stać przez pięć minut, próbując się zmusić, żeby je otworzyć. Nieznane jest wielką, paraliżującą otchłanią. Chciałabym móc wam powiedzieć, że potwór pod łóżkiem rzadko jest równie paskudny jak wasz strach przed nim, ale w moim doświadczeniu zazwyczaj jest jeszcze gorszy. 38

Odsunęłam zasuwę, odrobinę odsunęłam drzwi od futryny i przebiłam szparę ostrym białym promieniem światła z latarki. Około dziesięciu Cieni cofnęło się pośpiesznie na krawędź plamy światła i ani centymetra dalej. Adrenalina kopnęła mnie w zęby. Zatrzasnęłam drzwi i znów opuściłam zasuwę. W Księgarni i Bibelotach Barronsa są Cienie! Jak to się mogło stać? Sprawdziłam wszystkie światła przed snem. Paliły się! Przycisnęłam się do drzwi, drżąc i zastanawiając się, czy naprawdę się obudziłam, czy wciąż śniłam. Ostatnio miewałam paskudne sny, a to, co się działo, bez wątpienia pasowało do moich koszmarów. Byłam widzącą sidhe i mitycznym Zerem, posiadałam jedną z najbardziej zabójczych elfich broni, ale nawet ja byłam bezbronna w obliczu najniższej kasty Mrocznych. Ironia losu, wiem. - Barrons! - krzyknęłam. Z powodów, których mój małomówny gospodarz nie chce wyjawić, Cienie zostawiają go w spokoju. To, że mordercze stwory z najniższej kasty mrocznych elfów trzymają się od niego z dala, bardzo mnie niepokoi, ale obiecałabym, że już nigdy o to nie zapytam, gdyby tylko teraz przebił się przez nie i mnie uratował. Wykrzykiwałam jego imię aż do zachrypnięcia, ale żaden błędny rycerz nie ruszył mi na odsiecz. W normalnych warunkach, gdyby Cienie były poza sklepem, na ulicach, świt zmusiłby amorficzne wampiry do powrotu do miejsca, w którym kryły się w ciągu dnia, lecz było tak pochmurno, że wątpiłam, by przez cofnięte okna 39

księgarni wpadło do środka wystarczająco dużo światła. Nawet gdyby gęste chmury się rozwiały i zaświeciło słońce, jego promienie dotarłyby na parter księgarni dopiero wczesnym popołudniem. Jęknęłam. O, rany! Fiona przyjedzie dużo wcześniej. W poprzednim tygodniu zaczęła dłużej pracować w księgarni. Więcej klientów, jak stwierdziła. Mnóstwo przychodziło rano. Docierała na miejsce dokładnie o ósmej czterdzieści pięć, by otworzyć księgarnię o punkt dziewiątej. Musiałam ją ostrzec, zanim wejdzie w zasadzkę Cieni! A skoro już o tym pomyślałam, doszłam do wniosku, że wiedziała też, jak skontaktować się z Barronsem. Chwyciłam słuchawkę i zadzwoniłam do informacji. - Hrabstwo? - spytał telefonista. - Cały Dublin - odpowiedziałam energicznie. Z pewnością Fiona mieszkała w pobliżu. Jeśli nie, sprawdzę sąsiadujące hrabstwa. - Nazwisko? - Fiona... yyy... Fiona... Z obrzydzeniem odłożyłam słuchawkę. Byłam tak spanikowana, że nie pamiętałam, że nie znam nazwiska Fiony, dopóki go nie potrzebowałam. Wracamy do punktu wyjścia. Miałam dwie możliwości. Mogłam zostać tutaj, bezpieczna z latarkami, a wtedy za kilka godzin Cienie zaczną pożerać Fionę i nieokreśloną liczbę niewinnych, nieszczęsnych klientów, którzy mogliby wejść przez otwarte przez nią drzwi, albo też zebrać się do kupy i powstrzymać to. Tylko jak? 40

Światło było moją jedyną bronią przeciwko Cieniom. Choć podejrzewałam, że Barrons mógłby się wściec, gdybym podpaliła jego sklep, miałam zapałki, a to z pewnością by je wygnało. Nie chciałam jednak znajdować się w budynku, kiedy stanie w płomieniach. Ponieważ nie mogłam zeskoczyć z trzeciego piętra, a w pobliżu nie było schodów pożarowych ani sterty prześcieradeł, z których mogłabym związać linę, odfajkowałam tę możliwość jako „Wyjście Ostateczne”. Niestety, poza tym widziałam tylko jedno wyjście, i to wcale nie ewakuacyjne. Zagapiłam się ponuro na drzwi. Czekała mnie ścieżka zdrowia. A tak w ogóle, to jak Cienie dostały się do środka? Czy zabrakło prądu w części sklepu i wślizgnęły się przez szparę? Mogłyby to zrobić? A może światła jakimś sposobem zostały wyłączone? Wtedy mogłabym się prześlizgnąć od włącznika do włącznika, uzbrojona w latarki, i znów je włączyć. Nie wiem, czy kojarzycie taką dziecinną zabawę w „nie dotykać aligatora”, ale ja bawiłam się w nią z Aliną, kiedy mama była zbyt zajęta, żeby zauważyć, że skaczemy z sofy w salonie na jej ulubione poduszki w koronkowych powłoczkach, później na ten koszmarny fotel, który babcia obiła tkaniną w wytłaczany wzór, żeby pasował do zasłon, i tak dalej. Chodzi o to, że na podłodze jest pełno aligatorów, a ten, kto na nich stanie, ginie. Trzeba przedostawać się z jednego pomieszczenia do drugiego, nie dotykając przy tym ziemi. Musiałam zejść z najwyższego piętra księgarni na parter, nie dotykając ciemności, a nie byłam przy tym pewna, jak 41

bardzo mam jej nie dotykać. Barrons twierdzi, że mogą człowieka dopaść jedynie w całkowitej ciemności, ale czy to znaczyło, że Cień mógłby mnie zjeść - a może tylko część mnie? gdyby choć na jedną chwilę moja stopa, albo coś tak małego jak palec, znalazło się w cieniu? Stawki w tej grze były znacznie wyższe niż kolano otarte na dywanie albo bura od mamy, jeśli się wywaliłam. Widziałam sterty ubrań i ludzkie skorupy, które Cienie pozostawiały po posiłku. Drżąc, wciągnęłam buty, włożyłam kurtkę na piżamę i wsunęłam dwie z sześciu latarek za pasek spodni, jedną z przodu i jedną z tyłu. Założyłam kolejne dwie za ciasny, elastyczny pasek kurtki, skierowane w dół, by świeciły na moje palce. Nie czułam się z nimi zbyt pewnie. Gdybym poruszała się za szybko, wypadłyby, ale brakowało mi trzeciej ręki. Pozostałe dwie niosłam w dłoniach. Wsunęłam do kieszeni paczkę zapałek, a włócznię do cholewki. W walce z tym wrogiem mi się nie przyda, ale mogli być też inni. Istniała możliwość, że Cienie to jedynie awangarda, a za nimi nadejdzie coś gorszego. Odetchnęłam głęboko, wyprostowałam się i otworzyłam drzwi. Kiedy światło żyrandola wylało się na korytarz, Cienie znów się wycofały. Cienie mają rozmaite kształty i rozmiary. Niektóre są niskie i wąskie, inne wysokie i szerokie. Brakuje im materialności. Trudno je zauważyć w mroku, lecz jeśli człowiek wie, czego szuka, zauważa je bez trudu, jeśli jest widzącym sidhe. To te obszary, które są ciemniejsze i bardziej gęste, i wprost emanują wrogością. Dużo się ruszają, jakby były głodne i niespokojne. Nie wydają dźwięku. Barrons twierdzi, że są 42

ledwie rozumne, ale kiedy pogroziłam jednemu pięścią, najeżył się. To było wystarczająco rozumne, by mnie zaniepokoić. Pochłaniają wszystko, co żyje - ludzi, zwierzęta, ptaki, aż po robaki w ziemi. Kiedy przejmują okolicę, zmieniają ją w ziemię jałową. Określiłam te puste okolice Mrocznymi Strefami. - Uda mi się. Łatwizna. - Z tym kłamstwem na ustach wycelowałam latarki i wyszłam na korytarz. *** To była łatwizna. Okazało się, że wcale nie brakowało prądu, jedynie zgaszono światła. Z początku ostrożnie przechodziłam od przełącznika do przełącznika, ale kiedy zorientowałam się, że Cienie konsekwentnie trzymają się poza zasięgiem światła, nabrałam pewności siebie. Nawet w pozbawionym okien korytarzu, w którym panowała całkowita ciemność, latarki oblewały moje ciało chroniącym mnie białym blaskiem. Z każdym naciśniętym włącznikiem Cienie zbierały się w coraz ciaśniejszą gromadkę, aż w końcu około pięćdziesięciu kuliło się w ciemnościach, które zmuszałam do cofania się, lampa po lampie. Kiedy dotarłam do podestu w połowie drogi na parter, czułam wręcz pewność, że uda mi się uwolnić sklep od Mrocznych. Wkroczyłam energicznie do salonu na tyłach, kierując się w stronę włącznika światła na przeciwległej ścianie. Zrobiłam trzy kroki i poczułam wilgotny podmuch na włosach. Skierowałam w tę stronę światło latarki. Okno wychodzące na 43

uliczkę na tyłach Księgarni i Bibelotów Barronsa było otwarte! Musiałam to przyznać - zgaszone wewnętrzne i zewnętrzne światła, otwarte okno. Ktoś próbował mnie zabić! Ruszyłam w stronę okna i potknęłam się o podnóżek, którego nie powinno tam być. Latarki poleciały we wszystkie strony, co dało efekt przypominający stroboskop, gdy kręciły się na podłodze. Cienie uniosły się jak przestraszone gołębie i wypadły przez otwarte okno w bezpieczną noc. Ha! Dobrze im tak. Teraz musiałam tylko zatrzasnąć okno. Podniosłam się na czworaki i zamarłam w miejscu, twarzą w... no... ciemność pozbawioną twarzy, z Cieniem, który nie uciekł. I nie był to jeden z mniejszych. Zniekształcił swoją postać, żeby zająć ciemność między latarkami, zwijając się jak wąż pod, nad i pomiędzy promieniami. Wolałam nie myśleć o przerażająco szybkich odruchach, które musiał mieć, żeby udała mu się taka sztuczka. W kilku miejscach sięgał do sufitu, miał co najmniej sześć metrów długości i pulsował jak ciemny nowotwór, napierając na krawędzie światła. Westchnęłam. Już widziałam, jak jeden z nich to robi sprawdza światło. Wtedy nie zostałam wystarczająco długo w okolicy, by poznać wynik sprawdzianu. Pomodliłam się gorliwie, by go oblał. Latarki leżały rozrzucone na podłodze. Dwie świeciły na mnie, z lewej i z prawej. Byłam na tyle daleko od nich, by połączona plama światła obejmowała całe moje ciało, ale gdybym zaczęła się czołgać w kierunku jednej z nich, w miarę zbliżania promień by się zwężał, pozostawiając duże 44

części mojego ciała w ciemności. Nie mogłam podjąć takiego ryzyka, skoro wisiał nade mną agresywny, olbrzymi Cień. Kiedy się tak kuliłam, zaczął wysuwać przed siebie atramentowe macki, jedną w stronę moich włosów spowitych słabym blaskiem, drugą w stronę palców rozczapierzonych na podłodze. Cofnęłam rękę, znalazłam w kieszeni zapałki i zapaliłam jedną. Wilgotne powietrze wypełnił ostry siarkowy smród. Macki się cofnęły. Choć trudno to ocenić w przypadku istoty, która nie ma twarzy, przysięgam, że Cień mnie obserwował, szukając mojej słabości. Zapałka paliła się między nami. Rzuciłam ją na podłogę i zapaliłam kolejną. Gdybym spróbowała zdjąć kurtkę, żeby ją podpalić, moja klatka piersiowa i ręce znalazłyby się w ciemności. Podnóżek, o który się potknęłam, również znajdował się zbyt daleko. Ale... bezcenny perski dywan pode mną zaczynał dymić. Łagodnie dmuchnęłam na świecące węgielki upuszczonej zapałki. Zgasły. Jeśli Cienie mogą się śmiać, ten na pewno to zrobił. Rozdymał się i kurczył, a ja przysięgam, że czułam jego szyderstwo. Mam szczerą nadzieję, że się mylę. Mam szczerą nadzieję, że nie są zdolne do skomplikowanych procesów myślowych. - Wydaje się, że potrzebujesz wsparcia, widząca sidhe. Przez okno dobiegł mnie melodyjny baryton, nie z tego świata, zmysłowy, i podkreślony groźnym pomrukiem grzmotu.

TRZECI

Nadal nie błędny rycerz. To był V'lane. A ja już myślałam, że sytuacja nie może się pogorszyć. Nie rycerz, lecz książę. Z Dworu Seelie, czyli Jasnego, jeśli można wierzyć w cokolwiek, co mówi. I raczej nie błędny, V'lane jest bowiem elfem seksualnym zabójcą. Nie wędruje w poszukiwaniu przygody i romansu, tylko wzbudza mordercze podniecenie. Spojrzałam na siebie, by się upewnić, że wciąż mam na sobie ubranie. Z ulgą stwierdziłam, że jest na swoim miejscu. Przedstawiciele królewskich rodów elfów emanują takim erotyzmem, że pokonują wszystkie ludzkie instynkty, otumaniają umysł kobiety, pobudzają jej zmysły w nienaturalny sposób i zmieniają ją w oszalałe z żądzy zwierzę, błagające o spełnienie. Pierwszym, co zaczyna robić kobieta w obecności jednego z nich, jest ściągnięcie ubrania. W rękach autorki romansów mogłoby to brzmieć namiętnie, kiczowato, może nawet podniecająco. W rzeczywistości uczucie jest lodowate, przerażające i najczęściej kończy się 46

śmiercią. Jeśli kobieta pozostaje przy życiu, staje się Pri-ya, prawie niezdolną do normalnej egzystencji, uzależnioną od seksu z elfami. Spojrzałam znów na Cienia i pośpiesznie zapaliłam kolejną zapałkę. Miałam wrażenie, że obserwuje mnie jeszcze uważniej. - To może byś mi tak pomógł? - warknęłam. - Czy to oznacza, że przyjmiesz mój dar? Podczas pierwszego spotkania przed kilkoma tygodniami V'lane zaproponował mi tajemniczy artefakt zwany Bransoletą Cruce'a. Jak twierdził, był to gest dobrej woli w zamian za moją pomoc w znalezieniu Sinsar Dubh dla jego pani, Aiobheal, Wysokiej Królowej Jasnego Dworu. Wedle jego słów, bransoleta chroni noszącego przed paskudnymi stworami, w tym Cieniami. Wedle słów mojego trudnego w kontaktach gospodarza, w wypadku elfów, czy to Jasnych, czy Mrocznych, zawsze jest haczyk i do tego nie lubią wyjawiać całej prawdy. Właściwie, w ogóle nie lubią wyjawiać prawdy. Czy my wyjawilibyśmy swoje zamiary koniowi, zanim ruszymy na nim na przejażdżkę, albo krowie, zanim ją zjemy? Może bransoleta by mnie uratowała. Może by mnie zniewoliła. Może by mnie zabiła. Podczas naszego ostatniego spotkania V'lane próbował mnie zgwałcić w miejscu publicznym - nie chodzi o to, że gwałt w miejscu ustronnym był o wiele lepszy, ale kiedy odzyskałam panowanie nad sobą, odkryłam, że jestem na wpół naga w tłumie podglądaczy. To było paskudne, bolesne wspomnienie. Ostatnio sporo mi się ich nazbierało. 47

Mama nie tak mnie wychowała, chcę to podkreślić dla przyszłych pokoleń - Rainey Lane jest dobrą, szlachetną kobietą. Barwnie i ze wszystkimi szczegółami opisałam V'lane'owi, co mam zamiar mu zrobić przy najbliższej okazji i gdzie dokładnie mam zamiar wepchnąć moją zabójczą dla elfów włócznię - grotem naprzód - kiedy już skończę. Okrasiłam wulgaryzmy barwnymi przymiotnikami. Nie przeklinam zbyt często, ale barmanka zyskuje pewne wykształcenie w tej kwestii, czy tego chce, czy nie. Zostało mi czternaście zapałek. Potarłam kolejną. W oknie za Cieniem ukazał się V'lane - skóra z migotliwego złota, oczy z płynnego bursztynu, nieludzko piękny na tle aksamitu nocy. Chyba unosił się w powietrzu. Odrzucił do tyłu włosy, pozłacany wodospad błyszczący metalicznymi iskrami, opadający na męskie ciało pełne tak zmysłowej doskonałości, tak hedonistycznej pokusy, że nie miałam wątpliwości, iż w dniu jego stworzenia Szatan się roześmiał - i brzmiał pewnie podobnie, jak V'lane w tej chwili. Kiedy jego śmiech ucichł, mruknął: - A taka byłaś urocza, kiedy tu przyjechałaś. - Skąd wiesz, jaka byłam, kiedy tu dotarłam? - spytałam. - Od jak dawna mnie obserwujesz? Elfi książę uniósł brew, ale nic nie powiedział. Ja też uniosłam brew. Był Panem, Bachusem i Lucyferem, tak pięknym, że można było dla niego umrzeć. Dosłownie. - Może byś tak wszedł? - zaproponowałam słodkim głosikiem. Miałam pewne podejrzenia, które chciałam sprawdzić. 48

V'lane się skrzywił, a wtedy to ja się roześmiałam. Barrons był zadziwiający. - Nie możesz przedostać się przez zabezpieczenia, tak? Czy to dlatego nie jestem jeszcze naga? - Upuściłam zapałkę, gdy zaczęła parzyć moje palce, i zapaliłam kolejną. - Czy te zaklęcia w jakiś sposób zmniejszają twoją mo... Nie udało mi się dokończyć zdania. Przepełniło mnie otępiające pożądanie, rozprzestrzeniające się jak pożar lasu jestemgłodnawygłodzonaumierambezciebieproszęproszęprosz ędajmitoczegopragnę - wypalając powietrze w płucach, gotując umysł i zwęglając kręgosłup. Upadłam na ziemię, ludzki popiół. Seksualne piekło zniknęło równie nagle i niespodziewanie, jak przeszyło każdą komórkę mojego ciała, pozostawiając mnie zlodowaciałą i przez krótką chwilę przepełnioną agonią, spragnioną rozkoszy, których mogłam zaznać, jedynie jedząc ze stołu, przy którym ludzie nigdy nie powinni siadać. Zakazany owoc. Zatruty owoc. Owoc, za który kobieta mogła oddać duszę. Może nawet zdradzić ludzkość. - Ostrożnie, widząca sidhe. Postanowiłem cię oszczędzić. Nie wystawiaj mojej cierpliwości na próbę. Zacisnęłam zęby, podniosłam się i zapaliłam kolejną zapałkę, wpatrując się w jej migotliwym blasku w obu moich wrogów. Obaj by mnie pożarli. Tylko na różne sposoby. Gdybym musiała wybierać, wybrałabym śmierć od Cienia. - Dlaczego postanowiłeś mnie oszczędzić? - Chciałbym, żebyśmy zostali... jak to określacie? Przyjaciółmi? 49

- Psychopatyczni gwałciciele nie mają przyjaciół. - Nie wiedziałem, że jesteś psychopatycznym gwałcicielem, bo wtedy bym ci tego nie zaproponował. - Cha, cha, cha. - Spodziewałam się takiego tekstu. Uśmiechnął się, a ja zrozumiałam, że nagłe pragnienie, by uwierzyć, że wszystko jest cudownie, to jedynie iluzja. Elfy królewskiego rodu mają wielką moc. Barrons twierdzi, że ich kwintesencją jest pokusa, na wszystkich możliwych poziomach. Urok na iluzji na oszustwie. Nie można wierzyć w żadne ich słowo. - Nie jestem przyzwyczajony do kontaktów z ludźmi i już wcześniej zdarzało mi się, że nie doceniłem wpływu, jaki na nich wywieram. Nie pojmowałem, jak bardzo cię zaniepokoi Sidbba-jai. Pragnę zacząć od początku - powiedział. Rzuciłam zapałkę i zapaliłam kolejną. - Zacznij od pozbycia się Cienia. - Z bransoletą będziesz mogła poruszać się wśród nich swobodnie, bez lęku. Nigdy już nie będziesz tak odsłonięta. Dlaczego odmawiasz przyjęcia takiej mocy? - Och, jejku, niech się zastanowię... może dlatego, że ufam ci mniej niż Cieniom? - Cień był przynajmniej za głupi na próby oszustwa. Tak sądzę. - Czymże jest zaufanie, widząca sidhe, jeśli nie oczekiwaniem, że druga osoba będzie się zachowywać w określony sposób, spójny z jej wcześniejszymi działaniami? - Wspaniała definicja. Zastanów się nad swoimi wcześniejszymi działaniami. - Zrobiłem to. To ty mnie nie rozumiesz. Przybyłem, przynosząc dar, który może uratować ci życie. Jesteś piękną 50

kobietą, która ubiera się tak, by zwracać na siebie uwagę mężczyzn. Ja poświęciłem ci uwagę. Nawet zaproponowałem, że dam ci przyjemność, za którą nie będziesz musiała zapłacić. Odmówiłaś mi. Może się obraziłem. Grozisz mi bronią ukradzioną mojej rasie. Mówisz mi o powodach, dla których mi nie ufasz, choć sama dałaś mi niezliczone. Jesteś podejrzliwą złodziejką o zbrodniczych skłonnościach. Mimo iż ciągle grozisz mi paskudnymi rzeczami, pozostaję tutaj i powstrzymuję to, co ci przeszkadza, proponując ci pomoc. Kończyły mi się zapałki. Ależ sprytnie odwrócił kota ogonem, jakby on nie zrobił nic złego, a to ja była tą niebezpieczną. - Och, odpuść sobie, Dzwoneczku, i zajmij się moim problemem. Później porozmawiamy. - Tak? Porozmawiamy? Skrzywiłam się i zapaliłam kolejną zapałkę. Gdzieś tam był haczyk, ale nie byłam pewna, na czym polegał. - Powiedziałam, że tak. - Jako przyjaciele, porozmawiamy. - Przyjaciele nie uprawiają seksu, jeśli o to ci chodzi. To nieprawda, ale on nie musiał tego wiedzieć. Jestem dzieckiem pokolenia „seks to tylko seks” i nie podoba mi się to. Nie tylko przyjaciele uprawiają seks, robią to też ludzie, którzy się nawet nie lubią. Kiedyś przyłapałam Natalie i Ricka, dwoje ludzi, co do których jestem pewna, że się nie cierpią, pieprzących się w toalecie w Brickyard. Kiedy później spytałam ją, co się zmieniło, odpowiedziała, że nic, nadal go nie znosi, ale tego wieczoru wyglądał tak seksownie. Czy nikt naprawdę nie rozumie, że seks jest tym, co z nim robimy, 51

i jeśli traktujemy go jak coś nieważnego, to taki się staje? Już nie sprzątam łazienek. Robi to Val. Ja mam dłuższy staż. Przez ostatnie kilka lat marzyłam o porządnej, staromodnej randce, wiecie, takiej, kiedy on dzwoni, robi plany, przyjeżdża samochodem, który należy do niego, nie do jego taty ani tej drugiej dziewczyny, i zabiera mnie w jakieś miejsce, które świadczy, że przemyślał, co mi się może spodobać, a nie wybrał coś, co go podnieca, na przykład najnowszy film z gatunku „jak wiele gołych cycków możemy wcisnąć w ten obraz, żeby ukryć całkowity brak fabuły”. Myślę o randce, która zaczyna się od przyjemnej rozmowy, ma słodki i satysfakcjonujący środek, a kończy się długimi, powolnymi pocałunkami i tym uczuciem, że chodzi się w chmurach. - Nie to sugerowałem. Usiądziemy we dwoje i porozmawiamy o czymś więcej niż tylko groźby, obawy i różnice między nami. Spędzimy jedną z twoich godzin jako przyjaciele. Nie spodobało mi się to staranne sformułowanie. - Jedną z moich godzin? - Nasze godziny są o wiele dłuższe, widząca sidhe. Widzisz, jak swobodnie z tobą rozmawiam? Opowiadam ci o naszych zwyczajach. Tak rodzi się zaufanie. Moją uwagę zwróciło coś w Cieniu. Minęła chwila, nim zorientowałam się, o co chodzi. Jego zachowanie się zmieniło. Wciąż był drapieżny, lecz teraz także wściekły. Wyczuwałam to w taki sam sposób, jak wcześniej czułam jego szyderstwo. Wyczuwałam również, że jego gniew nie był zwrócony przeciwko mnie. Zapaliłam kolejną zapałkę i przyjrzałam mu się. 52

Miałam jeszcze cztery zapałki i paskudne podejrzenie, że V'lane być może robił coś, by powstrzymać bezkształtnego stwora. Czy to możliwe, żeby ten nienaturalnie silny Cień mnie zaatakował, nawet w świetle, gdyby V'lane tu nie było? Czy powstrzymywał go od samego początku? - Jedna godzina - jęknęłam. - Ale nie biorę bransolety. I nie będziesz mnie podniecał. I potrzebuję kawy, nim zaczniemy. - Nie teraz. W chwili, którą sam wybiorę, MacKaylo. Mówił mi po imieniu, jakbyśmy byli przyjaciółmi. Wcale mi się to nie podobało. Zapaliłam jedną z trzech ostatnich zapałek. - W porządku. Rozwiąż mój problem. Zastanawiałam się właśnie, na co właściwie się zgodziłam i ile jeszcze żądań postawi V'lane, nim pozbędzie się Cienia nie miałam wątpliwości, że przeciągnie to aż do ostatniej chwili, żeby mnie przerazić i upokorzyć - kiedy on odezwał się szyderczo: - Niech się stanie światłość. I nagle wszystkie światła w pokoju się zapaliły. Cień wybuchł, rozpadając się na niezliczone małe odłamki. One rzuciły się w stronę ciemności jak karaluchy uciekające z pokoju po wybuchu bomby, a ja czułam, że Mrocznego wypełnia niewypowiedziany ból. Jeśli światło ich nie zabijało, z pewnością było dla nich jak piekło. Kiedy ostatni drżący fragment wypełzł za parapet, pośpiesznie zatrzasnęłam okno. Uliczka znów była jaskrawo oświetlona. I pusta. V'lane zniknął. 53

*** Zebrałam latarki, wcisnęłam je za pasek i przeszłam przez księgarnię, polując na cienie kryjące się w kątach lub w szafach. Żadnego nie znalazłam. Światła znów się paliły, w środku i na zewnątrz. Bardzo mnie to zaniepokoiło. V'lane pomógł mi zupełnie bez wysiłku, co oznaczało, że mógłby równie łatwo pogrążyć mnie znów w ciemnościach, gdyby miał na to ochotę, nawet nie wchodząc do sklepu. Co jeszcze mógł zrobić? Jak potężny był elf królewskiego rodu? Czy zabezpieczenia nie powinny powstrzymać go od wywierania wpływu na materię za nimi? A skoro mowa o zaklęciach ochronnych, to czemu nie powstrzymały Cieni? Czy Barrons zabezpieczył swoją własność jedynie przed Wielkim Panem? Jeśli znał takie sztuczki, to czemu nie ochronić całego budynku przed wszystkim? Poza oczywiście klientami, choć było jasne, że księgarnia to jedynie przykrywka Barrons potrzebował więcej pieniędzy, tak jak Irlandia potrzebowała więcej deszczu. Ja zaś potrzebowałam odpowiedzi. Miałam już dość ich braku. Otaczali mnie samolubni, nieprzewidywalni, humorzaści, aroganccy idioci, a ja powoli dochodziłam do wniosku, że jeśli nie da się ich pokonać, należy się do nich przyłączyć. Byłam pewna, że ja również mogę stać się arogancką idiotką. Potrzebowałam jedynie trochę wprawy. Chciałam wiedzieć więcej na temat Barronsa. Chciałam wiedzieć, czy mieszkał w tym budynku. Chciałam wiedzieć więcej o jego tajemniczym garażu. Jakiś czas temu 54

wymknęło mu się coś na temat skarbca trzy kondygnacje pod nim. Chciałam wiedzieć, co człowiek taki jak on ukrywał w podziemnym skarbcu. Zaczęłam od sklepu. Frontowa część była dokładnie tym, na co wyglądała, nieco eklektyczną i dobrze zaopatrzoną księgarnią. Zostawiłam ją i przeszłam na tył. Parter był równie bezosobowy jak muzeum, szczodrze i ponad miarę wypełniony antykami i dziełami sztuki, lecz niczym, co pozwalałoby mi zyskać wgląd w umysł mężczyzny, który kupował tyle artefaktów. Nawet jego gabinet, pomieszczenie, w którym spodziewałabym się znaleźć jakieś elementy osobiste, zawierał jedynie zimne, bezosobowe odbicie w dużym lustrze w drewnianych ramach, między regałami z wiśniowego drewna, za ozdobnym piętnastowiecznym biurkiem. Na parterze nie było sypialni, kuchni ani jadalni. Wszystkie drzwi na pierwszym i drugim piętrze były zamknięte na klucz. To były ciężkie, masywne drewniane drzwi ze skomplikowanymi zamkami, których nie mogłam otworzyć ani wyłamać. Na początku ostrożnie poruszałam klamkami, gdyż obawiałam się, że Barrons może przebywać w jednym z pomieszczeń, lecz nim dotarłam do drugiego piętra, szarpałam nimi i kopałam w nie ze złością. Obudziłam się dziś w ciemnościach. Miałam już dość przebywania w ciemnościach. Miałam dość tego, że ktoś inny panował nad światłem. Zeszłam z powrotem na dół i wyszłam do garażu. Deszcz ucichł, ale niebo wciąż było ciemne od burzowych chmur, świt zaś był jedynie obietnicą, w którą bym nie uwierzyła, 55

gdybym nie przeżywała ich codziennie od dwudziestu dwóch lat. Po lewej Cienie bezustannie kłębiły się w ciemnościach na krawędzi opuszczonej dzielnicy. Pokazałam im środkowy palec. I to w obu rękach. Sprawdziłam drzwi do garażu. Oczywiście, zamknięte na klucz. Podeszłam do najbliższego zaczernionego okna i zmiażdżyłam je latarką. Brzęk pękającego szkła był jak balsam dla mojej duszy. Nie rozległ się żaden alarm. - No i co, Barrons? Twój świat nie jest jednak aż tak doskonale kontrolowany. Może był zabezpieczony jak księgarnia, przed innymi zagrożeniami, ale nie przede mną. Wyłamałam poszarpane krawędzie szkła, żeby się nie pokaleczyć, przeskoczyłam przez parapet i opadłam na ziemię. Podeszłam do drzwi i włączyłam światła, po czym stałam tak przez dłuższą chwilę, szczerząc się jak wariatka. Widziałam już wcześniej jego kolekcję wozów, paroma się nawet przejechałam, ale widok ich wszystkich razem, jedno błyszczące marzenie obok drugiego, to dla kogoś takiego jak ja totalny odjazd. Kocham samochody. Od aerodynamicznych i sportowych po przysadziste i mocne, od luksusowych sedanów po szybkie coupe, od najnowocześniejszych po ponadczasowe klasyki, jestem fanatyczną wielbicielką samochodów - a Barrons ma je wszystkie. No, może nie wszystkie. Nie widziałam go jeszcze w bugatti, ale tak naprawdę, przy mocy tysiąca trzech koni mechanicznych i cenie rzędu miliona dolarów, wcale się tego nie spodziewam, 56

ale ma prawie wszystkie samochody moich marzeń, aż po stingraya z roku 1964, pomalowanego oczywiście w odcieniu zieleni charakterystycznym dla brytyjskich samochodów wyścigowych. Tam czarne maserati przyczaiło się obok wolfa countacha. Tu czerwone ferrari prawie że mruczało, obok - tu mój uśmiech natychmiast zgasł - maybacha Rocky'ego O'Banniona. On zaś przypomniał mi o śmierci szesnastu mężczyzn, którzy na to nie zasługiwali, a ja przynajmniej częściowo byłam za nią odpowiedzialna - śmierć szesnastu mężczyzn, która była dla mnie powodem do świętowania, bo oznaczała odroczenie wyroku. Gdzie można umieścić takie sprzeczne uczucia? Czy mam w końcu zacząć dorastać i upychać je w osobne szufladki? Czy upychanie w szufladki to inny sposób na dzielenie naszych grzechów, przypisanie kilku tu, a kilku tam, przesuwanie wewnętrznych mebli, żeby ukryć kolejne, byśmy mogli żyć dalej z ciężarem każdego z nich, gdyż wszystkie razem by nas przygniotły? Odepchnęłam myśli o samochodach i zaczęłam szukać drzwi. Garaż był kiedyś magazynem i wcale bym się nie zdziwiła, gdyby zajmował cały kwartał. Posadzki z polerowanego betonu, betonowe ściany, stalowe belki i dźwigary. Wszystkie okna pomalowano na czarno, zarówno wąskie paski z pustaków szklanych pod sufitem, jak i dwa podwójnie szklone okna na poziomie ziemi, w pobliżu drzwi - to przez jedno z nich się przebiłam. Garaż miał pojedynczą uchylną bramę. Poza nimi i licznymi samochodami, w środku nic nie było. Żadnych schodów, żadnych szaf, żadnych klap ukrytych 57

pod gumowymi matami na podłodze. Wiem, bo sprawdziłam. No to gdzie są te trzy podziemne kondygnacje i jak mam się do nich dostać? Stałam pośrodku olbrzymiego garażu, otoczona przez jedną z najwspanialszych kolekcji samochodów na świecie, ukrytą przy bocznej uliczce w Dublinie, i próbowałam myśleć jak jej dziwaczny właściciel. Na próżno. Wcale nie byłam pewna, czy on w ogóle ma mózg. Może w jego czaszce krył się jedynie lodowato racjonalny mikroprocesor? Bardziej wyczułam niż usłyszałam hałas, dudnienie pod stopami. Pochyliłam głowę, nasłuchując. Po chwili opadłam na czworaki, starłam z posadzki cienką warstwę kurzu i przycisnęłam ucho do zimnego betonu. Głęboko pode mną, w trzewiach ziemi, coś zawodziło. Odgłosy były oszalałe, zwierzęce i sprawiły, że dostałam gęsiej skórki. Zamknęłam oczy i próbowałam wyobrazić sobie usta zdolne wydać taki dźwięk. Istota zawodziła przez cały czas, każde mrożące krew w żyłach wycie trwało ponad minutę i odbijało się echem w betonowym grobowcu. Co tam było? Jaki stwór miał taką pojemność płuc? Dlaczego wydawał takie dźwięki? Był mroczniejszy niż jęk rozpaczy, bardziej pusty niż lament pogrzebowy - to było ponure, udręczone zawodzenie istoty pozbawionej możliwości wybawienia, porzuconej, zagubionej, skazanej na piekielne męki bez początku i końca. 58

Dostałam gęsiej skórki. I wtedy rozległ się nowy krzyk - ten był bardziej przerażony niż udręczony. Koszmarnie współbrzmiał z tym długim, straszliwym wyciem. Oba ucichły. Zapadła cisza. Sfrustrowana, uderzyłam dłonią w posadzkę, zastanawiając się, w co właściwie się wpakowałam. Przestałam się już czuć tak arogancko i zapragnęłam wrócić do swojego pokoju. Kiedy wyszłam na uliczkę, wiatr pędził śmieci po chodniku, a gęste chmury rozsunęły się na chwilę, ukazując ciemne niebo. Od świtu dzieliło mnie kilka chwil, a jednak księżyc był wciąż jasny i pełny. Po mojej prawej, w Mrocznej Strefie, Cienie już się nie czaiły w mroku. Uciekły przed czymś i nie był to księżyc ani świt. Ostatnio często obserwowałam je z okna - ustępowały stopniowo i niechętnie, największe z nich zwlekały do ostatniej chwili. Spojrzałam w lewo i sapnęłam. - Nie - wyszeptałam. Tuż poza zasięgiem reflektorów otaczających budynek stała wysoka, odziana w czerń postać, a jej mroczna szata szeleściła na wietrze. W ciągu ostatniego tygodnia kilka razy wydawało mi się, że widziałam coś przez okno, późno w nocy. Coś tak wyświechtanego i oklepanego, że nie chciałam w to uwierzyć. I teraz też nie miałam zamiaru. Wystarczały mi elfy. - Nie ma cię tutaj - powiedziałam mu. 59

Przebiegłam przez uliczkę, wbiegłam po schodach, kopniakiem otworzyłam drzwi i wpadłam przez nie do środka. Kiedy obejrzałam się za siebie, widmo zniknęło. Zaśmiałam się nerwowo. Wiedziałam. Nigdy go tam nie było. Wzięłam prysznic, wysuszyłam włosy, ubrałam się, wzięłam z lodówki schłodzoną latte i zeszłam po schodach w chwili, gdy do środka wkroczyła Fiona, a policja przyjechała, żeby mnie aresztować.

CZTERY

- Mówiłam panu. Zajmował się sprawą mojej siostry. - A kiedy widziała go pani po raz ostatni? - To też panu powiedziałam. Wczoraj rano. Zajrzał do księgarni. - Dlaczego zajrzał do księgarni? - Na litość boską, to też panu mówiłam. Żeby powiedzieć mi, że ponownie przeanalizował jej sprawę, nie pojawiły się żadne nowe dowody i bardzo mu przykro, ale musi nadal pozostać zamknięta. - Naprawdę sądzi pani, że uwierzę, że inspektor O'Duffy, który tak na marginesie ma śliczną żonę i troje dzieci, z którymi chodzi do kościoła w każdą niedzielę, a następnie na obiad do teściów... i w ciągu ostatnich piętnastu lat zaledwie cztery razy zrezygnował z tego rodzinnego wyjścia, za każdym razem z powodu pogrzebu... postanowił miast tego złożyć wczesnym rankiem osobistą wizytę siostrze ofiary morderstwa, by powiedzieć jej, że zamknięta sprawa pozostaje zamknięta? Ech, stokrotka. Nawet ja widziałam, że to nielogiczne. - Dlaczego nie zadzwonił? 61

Wzruszyłam ramionami. Przesłuchujący, inspektor Jayne, machnął na dwóch oficerów stojących po obu stronach drzwi. Podniósł się znad stołu i okrążył go, po czym stanął za moimi plecami. Wyczuwałam, że patrzy na mnie z góry. Byłam boleśnie świadoma starożytnej, skradzionej włóczni w bucie, ukrytej pod nogawką spodni. Gdyby mnie oskarżyli i przeszukali, miałabym prawdziwe kłopoty. - Jest pani atrakcyjną młodą kobietą, panno Lane. - I? - Czy między panią a inspektorem O'Duffym do czegoś doszło? - Przepraszam? Naprawdę sądzi pan, że on jest w moim typie? - Był, panno Lane. Czy sądzę, że był w pani typie. Nie żyje. Popatrzyłam z dołu na górującego nade mną oficera, który próbował zastosować dominującą pozę, żeby mnie zastraszyć. Nie wiedział, jak paskudny miałam dzień ani że właściwie nic w świecie ludzi nie mogło mnie przestraszyć. - Czy ma mnie pan zamiar aresztować, czy nie? - Jego żona twierdziła, że ostatnio był rozkojarzony. Zatroskany. Nie dojadał. Nie miała pojęcia, dlaczego. A pani może wie? - Nie. To też panu mówiłam. I to kilkukrotnie. Ile razy jeszcze będziemy musieli przez to przejść? - Brzmiałam jak kiepska aktorka w jeszcze gorszym filmie. On też. 62

- Tyle, ile będzie konieczne. Zacznijmy od początku. Proszę mi powiedzieć o waszym pierwszym spotkaniu, tu, na komendzie. Odetchnęłam głęboko i zamknęłam oczy. - Proszę otworzyć oczy i odpowiedzieć na pytanie. Otworzyłam oczy i spojrzałam na niego z wściekłością. Wciąż nie mogłam uwierzyć, że O'Duffy nie żyje. Wpakował mnie w naprawdę porządne kłopoty, kiedy dał sobie poderżnąć gardło, trzymając w ręku kartkę papieru z moim nazwiskiem i adresem księgarni. Nie minęło wiele czasu i jego towarzysze - no dobra, nie do końca broni, dublińska policja nie nosi pistoletów - przyszli po mnie. Spędziłam cały ranek, walcząc z Cieniami i elfem seksualnym zabójcą, odkryłam, że coś potwornego mieszka pod garażem Barronsa tuż za moją sypialnią, a teraz byłam na komendzie i przesłuchiwano mnie jako podejrzaną o dokonanie morderstwa. Czy mój dzień mógł się stać jeszcze gorszy? Och, nie postawili mi oficjalnych zarzutów, ale w księgarni próbowali mnie zastraszyć, dając do zrozumienia, że tak jest. I dali mi do zrozumienia, że wykorzystają każdy powód, by postawić mnie pod ścianą i zacząć mi robić zdjęcia do kartoteki. Byłam obca w tym mieście, wszystkie moje odpowiedzi brzmiały wymijająco, bo były wymijające, a niedzielne odwiedziny O'Duffy'ego rzeczywiście wydawały się podejrzane. Powtórzyłam historię, którą opowiedziałam mu przed godziną, godzinę wcześniej i jeszcze godzinę wcześniej. Zadawał mi te same pytania, co on i dwaj mężczyźni przed nim, przez cały ranek i dużą część popołudnia - zostawili mnie na 63

czterdzieści pięć minut, kiedy poszli na lunch, a wrócili, pachnąc apetycznie frytkami z octem i rybą - sformułowanymi na nieco inny sposób, wszystko po to, żeby zmusić mnie do popełnienia błędu. Kofeina z mrożonej latte już dawno wyparowała i umierałam z głodu. W pewnym sensie doceniałam to, co robił inspektor Jayne to była jego robota, wykonywał ją świetnie, a Patrick O'Duffy był najwyraźniej jego kumplem. Miałam nadzieję, że to samo zrobili dla Aliny. Z drugiej strony, doprowadzało mnie to do szału. Moje problemy były o wiele większe niż to. Marnowali mój czas. Do tego jeszcze czułam się odsłonięta. Pomijając wycieczkę na drugą stronę uliczki tego ranka, nie wystawiłam głowy poza księgarnię od czasu, kiedy przed tygodniem w magazynie na LaRuhe 1247 zobaczyłam to, co zobaczyłam. Czułam się jak chodzący cel z dziesiątką wymalowaną na czole. Czy Wielki Pan wiedział, gdzie mnie odnaleźć? Jak wysoko znajdowałam się na jego liście priorytetów? Czy wciąż był tam, gdzie się udał, kiedy przeszedł przez portal? Czy obserwował portal? Czy wysłał swoich Nosorożców, te elfie psy łańcuchowe - niższą kastę olbrzymich, paskudnych, szaroskórych Mrocznych o przysadzistych, baryłkowatych ciałach, z wystającymi kłami i guzowatymi czołami - by pochwycili mnie w chwili, kiedy wyjdę z komendy? Czy powinnam dać się aresztować? Od razu odrzuciłam ten pomysł. Ludzie nie mogli utrzymać mnie przy życiu. Zamrugałam, kiedy z zaskoczeniem zorientowałam się, że już nie całkiem uważam się za jedną z nich. - Był moim szwagrem - powiedział nagle. 64

Skrzywiłam się. - Zakładając, że nie ma pani nic wspólnego z jego śmiercią, wciąż muszę jakoś wyjaśnić siostrze, co on, do kurwy nędzy, robił z panią tego ranka, kiedy został zamordowany powiedział z goryczą. - To co on, do kurwy nędzy, robił? Ponieważ oboje wiemy, że pani historia to stek bzdur. Patty nie opuszczał mszy. Patty nie zajmował się sprawami w czasie wolnym. Patty pozostawał przy życiu, bo Patty kochał swoją rodzinę. Wpatrywałam się ponuro w dłonie złożone na kolanach. Wymagały porządnego manikiuru. Próbowałam sobie wyobrazić, co pomyśli i poczuje żona policjanta, który zginął kilka godzin po odwiedzinach u ładnej młodej kobiety, kiedy usłyszy moje bezsensowne wyjaśnienie powodu jego wizyty. Domyśli się, że ją okłamano, a to, co niewiadome, zawsze jest większe i bardziej przerażające od prawdy ukrytej za kłamstwem. Czy uwierzy, jak jej brat, że jej ukochany Patty ją zdradzał i złamał przysięgę małżeńską w dniu, w którym zginął? Kiedyś nigdy nie kłamałam. Mama wychowywała nas w przekonaniu, że z każdym kłamstwem na świecie pojawia się coś, co w końcu powróci i ugryzie nas w petunię. - Nie umiem wyjaśnić działań inspektora O'Duffy'ego. Mogę jedynie powiedzieć panu, co zrobił. Przyszedł, żeby powiedzieć mi, że sprawa Aliny pozostanie zamknięta. Tylko tyle wiem. Znajdowałam pocieszenie w fakcie, że gdybym postanowiła mówić prawdę i opowiedziała mu wszystko, wyznała każdy szczegół, łącznie z moimi podejrzeniami, że O'Duffy jakimś 65

sposobem domyślił się, że coś wielkiego, paskudnego i nieludzkiego zamieszkało w Dublinie, i został z tego powodu zamordowany, uwierzyłby mi jeszcze mniej. Popołudnie trwało całą wieczność: Kto jest właścicielem księgarni? Jak go pani poznała? Dlaczego pani u niego mieszka? Czy jest pani kochankiem? Jeśli jej sprawa pozostaje zamknięta, dlaczego nie wróciła pani do domu? Skąd się wzięły te sińce na pani twarzy? Czy gdzieś pani pracuje? Jak się pani utrzymuje? Kiedy planuje pani wracać do domu? Czy wie coś pani na temat trzech porzuconych samochodów w uliczce za Księgarnią i Bibelotami Barronsa? Przez cały czas spodziewałam się, że Barrons przyjdzie i mnie uratuje - pewnie to efekt dorastania w świecie, w którym wszystkie baśnie, jakie czytałam w dzieciństwie, kończyły się wyprawą księcia na odsiecz księżniczce. Mężczyźni na południu uwielbiali odgrywać tę rolę. Tutaj wszystko wygląda zupełnie inaczej i zasady się zmieniły - każda księżniczka musi troszczyć się o siebie. Wypuścili mnie dopiero za piętnaście szósta. Szwagier O'DufFy'ego odprowadził mnie do drzwi. - Będę panią obserwował, panno Lane. Za każdym razem, kiedy się pani obróci, zobaczy pani moją twarz. Będę jak taśma na pani tyłku. - W porządku - odpowiedziałam zmęczonym głosem. Czy mogą mnie państwo odwieźć do księgarni? Dobra, odpowiedź brzmiała: nie. - A telefon? Czy mogę z niego skorzystać? Znów spojrzał na mnie ostro. 66

- Chyba pan żartuje? Nie pozwoliliście mi dziś rano wziąć torebki. Nie mam pieniędzy na taksówkę. A co, jeśli ktoś mnie napadnie? Inspektor Jayne już odchodził. - Nie ma pani torebki, panno Lane. Dlaczego ktoś miałby panią napaść? Spojrzałam niespokojnie na zegarek. Kiedy zabierali mnie z księgarni, zmusili do wyjęcia latarek zza paska dżinsów i pozostawienia ich z Fioną. Zabrzmiał grzmot, zadrżały szyby. Wkrótce zapadnie zmrok. *** - Hej! Zaczekaj! Nie zwolniłam. - Śliczna dziewczyno, zaczekaj! Miałem nadzieję, że znów cię spotkam! To określenie „śliczna dziewczyno” zarzuciło pętlę na moją stopę, a głos mocno ją zacisnął. Przeciągnęłam dłonią po niedawno obciętych włosach i spojrzałam z góry na ciemne, luźne ubranie. Komplement był balsamem dla mojej duszy, głos był młody, męski i wesoły. Zatrzymałam się. To płytkie, wiem. To był ten chłopak, którego widziałam w muzeum w dniu, w którym szukałam tam PM-ów. Zaczerwieniłam się. Tego dnia V'lane podkręcił swój urok i rozebrałam się pośrodku słynnej wystawy Ór, na oczach Boga i wszystkich innych. 67

Zawstydzona, ruszyłam dalej, brodząc przez kałuże. Lało oczywiście - i chodniki pełnej craic dzielnicy Temple Bar były niemal puste. Miałam gdzie pójść, musiałam wyprzedzić mrok i unikać gości, którzy widzieli, jak się rozbieram. Dogonił mnie i szedł długim krokiem obok, a ja nie mogłam się powstrzymać, spojrzałam na niego z ukosa. Wysoki, ciemnowłosy, o rozmarzonym spojrzeniu, był chłopcem prawie stającym się mężczyzną, w tej doskonałej fazie, kiedy aksamitna skóra okrywa ich gibkie, umięśnione ciała bez grama tłuszczu. Mogłam się założyć, że na brzuchu miał kaloryfer. Kiedyś dużo bym dała za randkę z nim. Nosiłabym różowe i złociste stroje, wiązała długie jasne włosy w zabawny kucyk i malowała paznokcie w pastelowym odcieniu. - W porządku, pobiegnę razem z tobą - powiedział swobodnie. - Gdzie się tak śpieszysz? - To nie twoja sprawa. - Odejdź, śliczny chłopcze. Już nie pasujesz do mojego świata. Jakże chciałam, by było inaczej. - Bałem się, że już cię nie zobaczę. - Nawet mnie nie znasz. Poza tym jestem pewna, że w muzeum dosyć się mnie naoglądałeś - powiedziałam z goryczą. - Co masz na myśli? - Przecież wiesz. Spojrzał na mnie pytająco. - Wiem tylko, że musiałem wyjść zaraz po tym, kiedy cię zobaczyłem. Śpieszyłem się do pracy. 68

Nie patrzył, jak się rozbieram. Moje życie nagle zaczęło wyglądać o wiele lepiej. - Gdzie pracujesz? - Wydział Języków Starożytnych. - Gdzie? - Przystojny i bystry. - Trinity. - Super. Jesteś studentem? - Tak. A ty? Pokręciłam głową. - Jesteś Amerykanką? Pokiwałam głową. - A ty? - Nie mówił jak Irlandczyk. - Trochę tego, trochę tamtego. Nic szczególnego. Uśmiechnął się i mrugnął. Rozmarzone oczy, długie ciemne rzęsy. Rany. Jasne. Ten gość był szczególny od stóp do głów. Chciałam go poznać. Chciałam go pocałować. Chciałam dotknąć wargami tych rzęs. A on pewnie by zginął, gdyby kręcił się wokół mnie. Zabijałam potwory, których inni ludzie nie widzieli, i właśnie spędziłam cały dzień na komendzie podejrzana o zamordowanie mężczyzny, którego nie zabiłam, w przeciwieństwie do tych szesnastu, których krew miałam na rękach. - Zostaw mnie w spokoju. Nie mogę być twoją przyjaciółką - powiedziałam bez ogródek. - Brzmi zbyt intrygująco, żeby tak to zostawić. Jaka jest twoja historia, śliczna dziewczyno? - Nie mam historii. Mam życie. A ty do niego nie pasujesz. 69

- Chłopak? - Całe dziesiątki. - A prawda? - Taka właśnie. - Daj spokój, nie spławiaj mnie. - Uznaj się za spławionego. Spieprzaj - powiedziałam chłodno. Uniósł dłonie. - Dobra, rozumiem. - I zatrzymał się. Ruszyłam chodnikiem. Miałam ochotę się rozpłakać. - Będę w okolicy! - zawołał. - Gdybyś zmieniła zdanie, wiesz, gdzie mnie znaleźć. Jasne. Wydział Języków Starożytnych na Trinity. Postanowiłam zapamiętać, by nigdy się tam nie wybrać. *** - Chyba mnie poznają - powiedziałam, kiedy weszłam przez frontowe drzwi księgarni. Za ladą stał Barrons, nie Fiona. To było dziwne. Obsługiwał klienta, jak zwykły człowiek wykonujący swoją pracę. Spojrzał na mnie ostrzegawczo - „Cicho, panno Lane” - i wskazał głową na klienta. - Przekręć tabliczkę - powiedział, kiedy kupujący wyszedł. Położył arkusz kartonu na blacie i zaczął pisać. - Kto cię poznaje? - Cienie. Robią się... nie wiem, poruszone, kiedy mnie widzą. Jakby mnie rozpoznawały i jakbym je wkurzała. Chyba są bardziej rozumne niż ci się wydaje. 70

- A ja sądzę, że masz zbyt pobudzoną wyobraźnię, panno Lane. Czy przekręciłaś już tabliczkę? Przekręciłam ją. To był cały Barrons, dominujący aż po okute metalem czubki butów. - Dlaczego? Zamykasz wcześniej? Skończył pisać, podszedł i podał mi arkusz kartonu, żebym powiesiła go obok tabliczki. Przeczytałam go. - Na jak długo? - Byłam zaskoczona. Księgarnia była naszą przykrywką, a teraz ją zamykał? - Przynajmniej na kilka tygodni. Chyba że chcesz sama obsługiwać klientów, panno Lane. - A gdzie Fiona? - Fiona wczoraj wieczorem wyłączyła wszystkie światła i otworzyła okno. Zatoczyłam się - rzeczywiście zrobiłam krok do tyłu - i niemal się przewróciłam pod tym mentalnym ciosem. Zatrzymałam się na stoliku wystawowym, zrzucając kilka drobiazgów i stertę najnowszych bestsellerów. - Fiona próbowała mnie zabić? - Wiedziałam, że mnie nie lubiła, ale rany! To już przesada! - Twierdziła, że chciała cię tylko przestraszyć. Chciała, żebyś wróciła do domu. Już myślałem, że jej się udało. Gdzie byłaś przez cały dzień? Nie odpowiedziałam mu, wciąż próbując wrócić do siebie. Moja sytuacja i tak była trudna, musiałam uważać na wszelkie znane mi okropieństwa. Przy tym wszystkim nie byłam na tyle wyćwiczona w kobiecych sztuczkach, żeby przewidzieć bardziej subtelne ataki. 71

- Boże, co ona takiego zrobiła? - wydyszałam. - Wślizgnęła się tu wczoraj w nocy? Jak się wydostała? - Pewnie tak samo, jak ty. Latarki. Muszę przyznać, panno Lane, jestem pod wrażeniem, jak dobrze oczyściłaś lokal. Cienie musiały być wszędzie. - Tak, były, i nie, nie zrobiłam tego. Oczyściłam tylko część. V'lane zrobił resztę - powiedziałam z roztargnieniem. Cóż za ironia losu, że tak uparcie próbowałam ją ochronić przed potworami, które to ona na mnie wypuściła. Zapadła cisza, po czym Barrons wybuchł: - Co takiego?! V'lane był tutaj? W moim sklepie?! - Zacisnął palce na moim przedramieniu. - Auć, Barrons, boli! - warknęłam. Natychmiast mnie puścił. Barrons jest niebezpiecznie silny. Sądzę, że musi cały czas uważać na to, czego dotyka, bo inaczej ciągle łamałby kości. Rozmasowałam ramię. Jutro pojawią się na nim sińce. Znowu. - Proszę o wybaczenie, panno Lane. I? - Nie, oczywiście, że nie był w sklepie, zabezpieczyłeś go, prawda? A skoro o tym mowa, dlaczego nie umieściłeś zaklęć powstrzymujących Cienie? - Jest chroniona jedynie przed określonymi rzeczami. - Dlaczego nie zabezpieczyć jej przed wszystkim? - Zabezpieczenia wymagają... zasobów. Ochrona ma swoją cenę. Jak wszelka moc. Światło bez trudu powstrzymuje Cienie. Poza tym są głupie. - Tego nie byłabym taka pewna. Opowiedziałam mu o tym, z którym starłam się w pokoju na tyłach, jak straciłam latarki i zostałam tylko z paczką 72

zapałek, która niemal się skończyła, oraz jak w uliczce pojawił się V'lane i je przegnał. Słuchał uważnie, zadał mi wiele pytań na temat naszej rozmowy i zakończył: - Rżnęliście się? - Ach! - wrzasnęłam. - Oczywiście, że nie! - Przetarłam twarz dłońmi i nie opuszczałam ich przez chwilę. - Czy wtedy bym się nie uzależniła? - Podniosłam głowę. Barrons wpatrywał się we mnie, spojrzenie jego ciemnych oczu było chłodne. - Nie, gdyby cię chronił. - Mogą to zrobić? Naprawdę? - Wydajesz się tym zbyt zainteresowana, panno Lane. - Wcale nie jestem - odpowiedziałam. - Dobrze. Nie ufasz mu, prawda? - Nikomu nie ufam. Ani jemu. Ani tobie. Nikomu. - To może uda ci się pozostać przy życiu. Gdzie dziś byłaś? - Fiona ci nie powiedziała? - Uczyłam się jego sztuczek, odpowiadania pytaniem na pytanie. Rozproszyć uwagę. Uniknąć. - Nie była szczególnie rozmowna, kiedy ją... zwolniłem. Przed słowem „zwolniłem” była chwila wahania, niemal niedostrzegalna, chyba że się go znało. - A jeśli wróci i spróbuje zrobić mi krzywdę? - Nie ma mowy. Gdzie byłaś? Opowiedziałam mu o Gardzie, że spędziłam dzień na posterunku i że O'Duffy nie żyje. - I myślą, że poderżnęłaś gardło mężczyźnie dwa razy od ciebie większemu? - Prychnął. - To absurd. 73

Mój umysł wypełnił nagły, głęboki spokój. Nie powiedziałam Barronsowi, jak zginął O'Duffy. - No tak - powiedziałam niezręcznie - wiesz, jakie są gliny. A tak na marginesie, gdzie się ostatnio podziewałeś? W ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin kilka razy przydałaby mi się twoja pomoc. - Wystarczająco dobrze poradziłaś sobie sama. Pomógł ci twój nowy przyjaciel, V'lane. - Wypowiedział to imię w taki sposób, jakby książę był rozbrykanym małym duszkiem, a nie męskim, zabójczo uwodzicielskim elfem. - Co się stało z oknem na tyłach? Nie miałam zamiaru powiedzieć człowiekowi, który już znał szczegóły śmierci O'DuíFy'ego, że wiedziałam, że pod garażem trzyma potwora. Wzruszyłam ramionami. - Nie wiem. Co takiego? - Jest wybite. Słyszałaś coś wczoraj w nocy? - Miałam ręce pełne roboty, Barrons. - Tuszę, że z Cieniami, nie z V'lanem. - Cha, cha, cha. - Nie byłaś w moim garażu, prawda? - Nie. - Nie okłamałabyś mnie, prawda? - Oczywiście, że nie. Przynajmniej nie bardziej, niż ty mnie okłamujesz, dodałam w myśli. - W takim razie dobranoc, panno Lane. Pochylił głowę i w milczeniu przemknął przez drzwi oddzielające księgarnię od części mieszkalnej. Westchnęłam i zaczęłam zbierać książki i drobiazgi, które zrzuciłam ze stołu. Nie mogłam pogodzić się z myślą, 74

że Fiona zakradła się tu poprzedniej nocy i wyłączyła wszystkie światła. Odstraszyć mnie, petunia. Ta kobieta pragnęła mojej śmierci. Nie mogłam sobie wyobrazić, że ktokolwiek zna Barronsa na tyle dobrze, by obdarzył go tak silnymi uczuciami. Mimo to wiedziałam, że coś między nimi było, choćby tylko intymność i poczucie przynależności wynikające z długiej znajomości. Z tyłu budynku dobiegł mnie wrzask wściekłości. Chwilę później Barrons wpadł przez drzwi, ciągnąc za sobą perski dywan. - Co to jest? - spytał ostro. - Dywan? - Zatrzepotałam rzęsami. - Wiem, że to dywan. A to co jest? - Podstawił mi go pod nos, wskazując palcem około dziesięciu wypalonych śladów. - Wypalone dziury? - Pozostałe po upuszczonych zapałkach, panno Lane? Zapałek być może upuszczonych podczas flirtowania z feralnym elfem, panno Lane? Czy masz pojęcie o tym, ile jest wart ten dywan? Nie sądziłam, by jego nozdrza mogły się jeszcze bardziej rozdąć. W oczach miał czarny płomień. - Feralny? Rany, czy angielski jest twoim drugim językiem? Trzecim? - Tylko ktoś, kto uczył się angielskiego ze słownika, mógł użyć takiego słowa. - Piątym - warknął. - Odpowiedz mi. - Jego wartość nie jest większa niż moje życie. Nic nie jest warte więcej od mojego życia. Wpatrzył się we mnie. Ja uniosłam wyżej brodę i odpowiedziałam podobnym spojrzeniem. 75

Z Barronsem mamy wyjątkowy sposób komunikacji. Prowadzimy te niewerbalne rozmowy, podczas których wzrokiem przekazujemy to, co chcemy powiedzieć i rozumiemy się doskonale. Ja nie powiedziałam głośno: „Jesteś takim nadętym dupkiem”. A on: „Jeśli jeszcze raz przypalisz jeden z moich wartych ćwierć miliona dolarów dywanów, odbiorę to w naturze”. A ja nie powiedziałam: „Och, kochanie, pewnie by ci się to spodobało?”. A on: „Dorośnij, panno Lane, nie biorę sobie do łóżka małych dziewczynek”. Ja zaś: „Nie poszłabym do niego, nawet gdyby to było jedyne w całym Dublinie schronienie przed Wielkim Panem”. - Pewnego dnia możesz zmienić zdanie w tej kwestii. Jego głos był niski, pełen złości, niemal gardłowy. Sapnęłam. - W jakiej? Nieodłącznym elementem naszych bezgłośnych pyskówek była domyślna zgoda, by nigdy nie wyrażać niczego na głos. I to był jedyny powód, dla którego w ogóle braliśmy w nich udział. Uśmiechnął się do mnie chłodno. - Że nic nie jest warte więcej od twojego życia, panno Lane. Niektóre rzeczy są. Nie nadawaj mu zbyt wielkiej wartości. Pewnego dnia możesz tego pożałować. Odwrócił się i odszedł, ciągnąc za sobą dywan. Ja poszłam spać. *** 76

Następnego ranka obudziłam się, rozmontowałam prowizoryczny system wczesnego ostrzegania, a kiedy otworzyłam drzwi, w korytarzu ujrzałam niewielki telewizor z wbudowanym odtwarzaczem wideo i DVD. Manna z niebios! Od kiedy Fiona odeszła, zastanawiałam się nad zwinięciem tego odbiornika, który trzymała za ladą. Teraz już nie musiałam. Obok leżała kaseta. Wciągnęłam telewizor do pokoju, podłączyłam go do prądu, wsunęłam kasetę i włączyłam. Program już był ustawiony. Skrzywiłam się i znów go wyłączyłam. Kopnęłam krzesło. Za każdym razem, kiedy wydaje mi się, że robię się coraz bystrzejsza, uświadamiam sobie, że właśnie zrobiłam coś głupiego. Tato mawia, że na świecie są trzy rodzaje ludzi - ci, którzy nie wiedzą i nie wiedzą, że nie wiedzą; ci, którzy nie wiedzą i wiedzą, że nie wiedzą; i ci, którzy wiedzą i wiedzą, jak wiele wciąż nie wiedzą. To skomplikowane, wiem. Chyba w końcu z tych, którzy nie wiedzą, że nie wiedzą, przeszłam do tych, którzy wiedzą, że nie wiedzą. Barrons miał w garażu telewizję przemysłową. Właśnie dał mi kasetę z nagraniem mojego włamania.

PIĘĆ

Przekręciłam tabliczkę, na której jaskraworóżowym markerem wypisałam „Księgarnia i Bibeloty Barronsa, letnie godziny otwarcia 11:00 - 19:00”, i zamknęłam frontowe drzwi, czując zadowolenie z siebie. Właśnie zakończyłam pierwszy dzień w nowej pracy. Do tej chwili jedyną poszukiwaną na rynku pracy umiejętnością, jaką zdobyłam, było stanie za barem, ale dziś poszerzyłam swoje horyzonty i do CV mogłam dopisać kasjerkę. Miałam okazję zarobić trochę pieniędzy i nie chciałam jej przepuścić. Barrons sam zaproponował mi tę pracę poprzedniego wieczoru - „chyba że chcesz sama obsługiwać klientów, panno Lane”, tak powiedział. Po jednym dniu wiedziałam, że praca była o wiele bardziej skomplikowana niż tylko przyjmowanie pieniędzy za zakupione towary. Do tego dochodziło jeszcze zaopatrzenie, zamówienia specjalne, księgowość i spędzanie czasu z klientami, by pomóc im znaleźć rzeczy, których wcale nie szukali. W sklepie było sporo świetnych towarów, ale część asortymentu zdecydowanie wymagała zmiany. Musiałam się pozbyć niektórych czasopism - nie miałam zamiaru marnować cennego 78

czasu na odganianie kilkunastoletnich chłopców od stojaków oznaczonych „Dla Panów”. Za to w dziale „Dla Pań” były spore braki, postanowiłam zamówić dodatkowe czasopisma o modzie z wyższej półki, jak również kilka z tych przyciągających wzrok. A poza tym trzeba było zwiększyć wybór przyborów piśmienniczych. Jaskraworóżowy marker należał do mnie. W księgarni można było kupić jedynie podstawowe długopisy, jak również kilka staromodnych zestawów do kaligrafii, takich, które wymagają poświęcenia mnóstwa czasu na napisanie jednego krótkiego listu. Barrons najwyraźniej nie rozumiał, że formy skrócone - LOL, IMHO, ROTFL - były nowym pismem, a w świecie, w którym wszystko było szybkie i bezprzewodowe, nikt już nie miał ochoty się wdzwaniać. Przyjęłam tę pracę z dwóch powodów - w końcu musiały mi się skończyć pieniądze, raczej wcześniej niż później, a gdyby Garda chciała dalej prowadzić dochodzenie, mogłabym podać pracę jako powód do pozostania w Dublinie. Uczyłam się, żeby później otworzyć własną księgarnię w Stanach, tak bym im powiedziała. Przedłużone godziny pracy, niedawno wprowadzone przez Fionę, nie miały sensu - nie ma mowy, żebym pracowała jedenaście godzin na dobę. Ponieważ ja tu teraz byłam szefem, podjęłam pierwszą decyzję i ustaliłam nowe godziny pracy rozpoczynając ją na tyle późno, by móc się wyspać albo rankiem załatwić różne sprawy osobiste. Co się tyczy Stanu Świata, uznałam, że to nie mój problem. Pomszczenie siostry - i jedynej żyjącej krewnej, o ile mi wiadomo, lecz w tych mętnych wodach nie miałam się 79

zamiaru nurzać, podobnie jak nie miałam ochoty dzwonić do domu - było moim jedynym priorytetem. Cóż, i jeszcze pozostanie przy życiu. Dziś miałam dwudziestu siedmiu klientów, nie licząc chłopców, których przegoniłam, a czas wolny między nimi poświęciłam na wklejanie zdjęć, które znalazłam u Wielkiego Pana, tych przedstawiających Alinę w Dublinie i okolicach, do nowego dziennika, który zwinęłam spośród kolekcji ręcznie robionych, oprawionych w skórę kalendarzy sprzedawanych w księgarni. Alina. „Boże, dlaczego?” - chciałam krzyknąć. Dlaczego ona? W dziesiątkach krajów na całym świecie żyły miliony kreatur dlaczego nie wziął jednej z nich? Teraz, kiedy się dowiedziałam, że zostałam adoptowana, miałam wielki żal do Boga. Inni ludzie mieli mnóstwo krewnych, ja tylko jedną. Czy kiedykolwiek przestanę cierpieć? Czy kiedykolwiek przestanę za nią tęsknić? Czy kiedykolwiek przeżyję choć dzień bez tego pustego miejsca w duszy, które rozpaczliwie pragnęłam zapełnić, czymkolwiek? Niestety, ten otwór miał kształt Aliny i nic innego do niego nie pasowało. Ale... może zemsta zmiękczy jego krawędzie. Może zabicie tego sukinsyna, który ją zabił, sprawi, że staną się łagodniejsze, mniej poszarpane i przestanę się o nie ranić. Wklejając zdjęcia Aliny do dziennika, znów poczułam żal z powodu jej śmierci. Wszystko, co się działo wokół mnie, sprawiło, że raz czy dwa obudziłam się rankiem i moją pierwszą, przytłaczającą myślą nie było: „Alina nie żyje, jak mam przeżyć dzień?”. Myślałam o rzeczach w rodzaju: „Wczoraj 80

obrabowałam mafiosa, a on teraz mnie zabije”. Albo: „Czy wampiry naprawdę istnieją, jak myślisz?”. Albo: „Boję się, że to Barrons był przyjacielem mojej siostry”. Tego typu sprawy. Przed tygodniem to ostatnie zdanie mogłam odrzucić, przez co ogromnie mi ulżyło. Teraz, gdy niesamowite wydarzenia stały się normą w moim życiu, smutek i wściekłość powróciły na dobre, na poziomie, z którym nie mogłam sobie poradzić. W moim wnętrzu żyła Mac, której nigdy wcześniej nie miałam okazji poznać. Nie mogłam jej ubrać. Nie mogłam jej zmusić do kąpieli. Nie chciała spotykać się z miłymi ludźmi. Nie umiałam zatrzymać żadnej z jej myśli. Pozostawała mi jedynie nadzieja, że nigdy nie wyrosną jej usta. Była krwiożerczą, prymitywną dzikuską. I nienawidziła różu. *** Zaparłam się. - Nie ma mowy. Tam nie pojadę. Żadnego rabowania grobów. Tu wytyczam granicę, Barrons. - Pióro nie należy do ciebie. - Że co? A do kogo? Jakie pióro? Myślałam, że rozmawiamy o rozpadających się nagrobkach, uświęconej ziemi i kradzieży, która była zbrodnią przeciwko prawom boskim i ludzkim. Rozmowę o piórach skończyliśmy po drodze, łącznie z moimi pomysłami, żeby zamówić nowe, fajniejsze. Słuchał mojej gadaniny 81

nieco speszony, jak mi się zdaje, i w milczeniu. Podejrzewam, że niewielu kobietom udaje się przegadać Barronsa. „I ile mam ci zapłacić za prowadzenie mojej księgarni?” zapytał tylko w końcu. W ostatniej chwili dodałam odrobinę do sumy, którą wcześniej sobie ustaliłam. Kiedy się zgodził, miałam ochotę podskoczyć z radości, tyle tylko, że wtedy właśnie zatrzymał vipera, a ja mogłam się rozejrzeć po okolicy. Byliśmy na przedmieściach na południu Dublina, w wąskiej uliczce, obok bardzo starego, bardzo ciemnego cmentarza. Ostatnim razem odwiedzałam cmentarz podczas pogrzebu Aliny. Zacisnęłam dłonie na zimnych żelaznych prętach głównej bramy i ponuro popatrzyłam na nagrobki. - Pióro jest tu metaforą, panno Lane. Nie do ciebie należy wytyczanie granic, tylko do mnie. Ty jesteś wykrywaczem PM-ów, ja jestem kierownikiem PM-ów. Wejdziesz na cmentarz. Szczególnie interesują mnie nieoznaczone groby za kościołem, ale przeszukaj też dokładnie budynek i cały teren. Westchnęłam. - Czego dokładnie szukam? - Nie wiem, może niczego. Ten kościół został wybudowany na miejscu starożytnego kręgu, miejsca spotkań widzących sidhe pod przywództwem Wielkiej Mistrzyni. - Innymi słowy - mruknęłam - pewnie szukamy wiatru w polu. - Pamiętasz tę bransoletę, którą zaproponował ci V'lane? - Czy jest coś, o czym nie wiesz? 82

- Wedle legend istniało więcej bransolet, a każda miała inny cel. Legendy utrzymują także, że w dawnych czasach widzące sidhe zbierały wszelkie elfie artefakty, jakie tylko dostały się w ich ręce, a jeśli okazywały się niemożliwe do zniszczenia, chowały je w takich miejscach, by ludzie nigdy ich nie odnaleźli. Niektórzy twierdzą, że kiedy Irlandia została ochrzczona, widzące sidhe zachęcały do budowania kościołów w pewnych określonych miejscach, nawet je fundowały, być może po to, by bezpiecznie ukryć swoje tajemnice w poświęconej ziemi. Prawa regulujące kwestie wykopywania i przenoszenia szczątków są rygorystycznie przestrzegane. To brzmiało przekonująco. - Czy w tamtych czasach widzący sidhe tworzyli jakiś klub czy coś w tym rodzaju? - W stopniu, w jakim to było możliwe. To były inne czasy. Droga z jednej enklawy do drugiej zajmowała tygodnie, czasami miesiące, ale kiedy pojawiało się zagrożenie, zbierali się we wcześniej ustalonych miejscach i odprawiali magiczne rytuały. - Gdzie oni się wszyscy podziali? Wspominałeś, że jest nas więcej? - Kiedy elfy wycofały się z naszych krain, świat już nie potrzebował widzących sidhe. Niegdyś szczytna rola stała się niepotrzebna. A ci, którzy się przyzwyczaili, że bardzo ich ceniono, w jednej chwili stracili cel życia. W swoim czasie wiedza na temat sidhe została zapomniana. Przez wieki talenty leżały odłogiem. Jeśli chodzi o to, gdzie podziewają się ci, którzy pozostali, to, kiedy następnym razem spojrzysz na miasto, rozglądaj się. Obserwuj. Gdy zobaczysz coś z krainy 83

elfów, nie patrz na samego elfa, lecz na tłum, by zobaczyć, kto jeszcze mu się przygląda. Niektórzy wiedzą, kim są. Niektórzy biorą leki psychotropowe. Niektórzy zdradzają się przed pierwszym, którego zobaczą, i zostają przez niego zabici. Tak właśnie cię rozpoznałem. Widziałem, jak obserwujesz Cienie. Leki psychotropowe? Próbowałam sobie wyobrazić, jak to by było, gdybym zobaczyła niedawno napotkane potwory jako dziecko, nie umiała tego zrozumieć i uświadomiła sobie, że nikt inny ich nie widzi. Powiedziałabym mamie. Ona byłaby przerażona i zabrałaby mnie do terapeuty. A gdybym powiedziała psychologowi prawdę? Leki - i to mnóstwo. Aż za łatwo mogłam to sobie wyobrazić. Jak wielu widzących sidhe żyło na świecie, zbyt przymulonych, by obchodziło ich, co się dzieje wokół? - A ta Wielka Mistrzyni, ona wszystkim rządziła? Pokiwał głową. - Czy dziś nadal tak jest? - Można się spodziewać, że ród, który przez tysiąclecia kierował widzącymi sidhe, zachował wiedzę. Takiej wymijającej odpowiedzi nie chciałam przyjąć. - Co to znaczy? Wiesz czy nie wiesz o tym, że ktoś taki jest, a jeśli tak, to kim ona jest? Wzruszył ramionami. - Jeśli jest, jej tożsamość jest pilnie strzeżona. - Czyli jednak czegoś nie wiesz. Zadziwiające. Uśmiechnął się słabo. - Zabierz się do roboty, panno Lane. Ty może i jesteś niebezpiecznie młoda, ale noc już nie. 84

*** Moja „robota” oznaczała szybkie przeszukanie kościoła, a kiedy już skończyłam z surową kamienną kaplicą, przeczesanie grobów, przejście się cmentarnymi alejkami, okrążenie mauzoleów, nasłuch wewnętrzną anteną, o której istnieniu kiedyś nie wiedziałam, by szukać rzeczy, w których istnienie jeszcze przed kilku tygodniami bym nie uwierzyła. Nieoznaczone groby za kościołem zachowałam sobie na koniec. Byłam uzbrój ona po same zęby w latarki, choć wiedziałam, że tu nie było Cieni. Tam, gdzie mieszkają Cienie, nie grają świerszcze, na wietrze nie kołyszą się źdźbła traw, a gałęzie drzew są nagie i białe jak stare kości. Oczekiwałam, że nocny spacer po cmentarzu wywoła we mnie niepokój. Nie spodziewałam się, że cichy świat ludzkich zmarłych okaże się kojący, spokojny, lecz coś w tym było. Śmierć z przyczyn naturalnych to część życia. Jedynie gwałtowna śmierć - jak Aliny - sprzeciwiała się porządkowi rzeczy i wymagała zadośćuczynienia, zrównoważenia na poziomie kosmicznym. Te epitafia, których nie zatarł czas, były serdeczne i ciepłe. Na cmentarzu spoczywało zadziwiająco wielu osiemdziesięciolatków, a nawet stulatków. W tych okolicach życie było niegdyś proste, dobre i niezwykle długie, zwłaszcza dla mężczyzn. Barrons czekał w samochodzie. Widziałam jego profil, rozmawiał przez komórkę. Odnajdywanie przedmiotów mocy, w skrócie PM, nie jest zdolnością, którą posiadają wszyscy widzący sidhe. Ze słów 85

Barronsa wynika, że to rzadkość. Alina też miała ten dar i dlatego Wielki Pan ją wykorzystał. Nie myślcie, że nie widzę podobieństw między nami - moja siostra i Wielki Pan, Barrons i ja. Różnica polega na tym, że moim zdaniem Barrons nie ma zamiaru zniszczyć ludzkości. Nie sądzę, by ludzkość szczególnie go obchodziła, ale nie podejrzewam, by miał głęboko ukryte pragnienie zniszczenia nas wszystkich. Kolejna różnica polega na tym, że nie próbował mnie uwieść, a ja się w nim nie zakochałam. Jestem świadoma tego, co robię i dlaczego. A jeśli pewnego dnia dowiem się, że Jericho Barrons rzeczywiście zabił O'Duffy'ego za węszenie wokół jego życia i rzeczywiście jest jednym ze złych gości, to cóż... przekroczę ten Rubikon, jeśli i kiedy do niego dotrę. Zemsta jest daniem, które najlepiej smakuje na zimno. Nigdy nie rozumiałam tego powiedzenia, ale chyba w końcu zaczynam je pojmować. Na razie jestem porywcza i niedoświadczona. Muszę wiedzieć więcej o elfach i o tym, kim jestem. Muszę być bardziej opanowana, bystrzejsza, twardsza, silniejsza i lepiej wyposażona, zanim wyruszę po zemstę. Potrzebuję więcej PM-ów, jak włócznia. Potrzebuję Barronsa. Jest niewyczerpanym źródłem informacji i wie, gdzie szukać. Na przykład, ten cmentarz. Nigdy bym się nie dowiedziała o jego istnieniu albo co kiedyś znajdowało się na jego miejscu. Nie wiem nic o swoim dziedzictwie, a jeszcze mniej wiem o historii Irlandii. Niebezpiecznie młoda, jak mi zarzucił, i nie mogę się temu sprzeciwiać. Ale mogę się zmienić. Wkroczyłam w cienie za cmentarzem, świecąc latarkami na prawo i lewo. Tę część cmentarza otaczał niski, walący się 86

kamienny murek i od wielu lat nikt o nią nie dbał. Nie pracował tu żaden ogrodnik. Trawa rosła wysoka i gęsta, a żaden kwiat nie ozdabiał licznych niewielkich kopców z bladego kamienia, porzuconych pod ciężkimi konarami dębu i smukłymi gałęziami cisu. Połamana furtka z kutego żelaza wisiała na jednym zawiasie, który zaskrzypiał na znak protestu, kiedy pchnęłam ją i wkroczyłam do środka. I tyle w kwestii moich talentów - trawa sięgała mi do połowy ud i potknęłam się o to cholerstwo zanim je wyczułam. Choć na swoją obronę mam fakt, że niewiele z niego pozostało. *** - Co to takiego? - spytałam z przerażeniem Barronsa. Kiedy potknęłam się o to okropieństwo, wrzasnęłam tak głośno, że mogłabym obudzić umarłych. Barrons natychmiast przybiegł. U naszych stóp leżała bezkształtna masa, nieruchoma, pomijając od czasu do czasu wstrząsające nią przerażające dreszcze. - Jak mniemam, to pozostałości Nosorożcy - odpowiedział powoli Barrons. - Co mu się stało? - Jak mniemam, coś go... obgryzało. - Co mogło zjeść Nosorożce? I dlaczego? Popatrzył na mnie i z zaskoczeniem stwierdziłam, że sam wydawał się wstrząśnięty, co było zadziwiającym pokazem uczuć jak na Barronsa. 87

- To musiał być inny elf. - Wydawał się zbulwersowany. - Żaden człowiek nie mógłby powalić jednego z nich, a z pewnością nie miałby powodu, by go jeść. Co się tyczy pytania „dlaczego?”, nie mam pojęcia. To wbrew wszystkiemu, co wyznają sidhe. Elfy nie pożerają się nawzajem. Nawet najniższy z Mrocznych uznałby to za potworność, obrzydliwość. Całymi stadami rzuciliby się na profanatora. - Czy on umrze? - spytałam. Tak niewiele z niego pozostało. A jednak żył i wyraźnie cierpiał. - Nie, chyba że przebijesz go włócznią, panno Lane. - Czy w końcu się zregeneruje albo coś w tym rodzaju? Brakowało mu wielu ważnych organów. - Nie. Tylko królewskie kasty mają tę moc. Będzie istniał w tej postaci przez całą wieczność, chyba że inny przedstawiciel jego rasy wpadnie przypadkiem na niego i się ulituje, co jest mało prawdopodobne. Albo ty. - Czułam na sobie ciężar jego wzroku. - Czy to czujesz? Czy litujesz się nad nim? Wpatrywałam się w jego ciemne oczy. Czasem wydawały się bezdenne, nie do końca ludzkie, i to była jedna z tych chwil. - Powiedz mi, panno Lane, czy go opuścisz? Pozwolisz mu cierpieć przez wieczność? A może jesteś aniołem miłosierdzia? Zagryzłam wargę. - Co wybierzesz? Wiedząc, że jedna z tych istot zamordowała twoją siostrę. Może nie ta kasta, ale z pewnością jeden z jego braci. - To Wielki Pan zabił moją siostrę. - Tego byłam pewna. 88

- Tak twierdzisz. On nie jest elfem, a to ich ślady pozostały na jej ciele. Fakt. Z drugiej strony, jeśli nawet to nie on zadał zabójczy cios, z pewnością wszystko zaplanował. Zmrużyłam oczy. Barrons mnie sprawdzał. Nie miałam pojęcia, co w jego wypaczonym umyśle oznaczało zaliczenie. Wiedziałam tylko, co musiałam zrobić. Śmierć i życie się dopełniały, a on do tego nie pasował. Wysunęłam włócznię z buta i przebiłam Nosorożca. Barrons uśmiechnął się, ale nie wiedziałam, czy szydzi z mojej słabości, czy też pochwala moje współczucie. Do diabła z nim. Ja musiałam żyć ze swoim sumieniem. Kiedy opuszczaliśmy cmentarz, popełniłam ten błąd i się obejrzałam. Zjawa w ciemnej szacie stała z widmową dłonią opartą o zardzewiałą furtkę i obserwowała mnie, a ciemna tkanina szeleściła. Jej ciemność była jak sama noc. I podobnie jak noc, otaczała mnie, naciskała na mnie, pieściła mnie, znała mnie. Krzyknęłam i potknęłam się o niski nagrobek. Barrons chwycił mnie za ramię i uchronił przed nieprzyjemnym upadkiem. - Co się stało, panno Lane? Ukłucie żalu, tak szybko? Potrząsnęłam głową. - Popatrz w stronę furtki - powiedziałam. Nigdy wcześniej to mi się nie ukazało, kiedy w pobliżu był ktoś inny. Barrons odwrócił się, przez chwilę przyglądał się odgrodzonej część cmentarza, po czym znów spojrzał na mnie. - Co takiego? Nic nie widzę. 89

Odwróciłam się i popatrzyłam. Miał rację. Zniknęło. Oczywiście. Powinnam się tego spodziewać. Westchnęłam. - Chyba jestem trochę zdenerwowana, Barrons. I tyle. Jedźmy do domu. Tu nic nie ma. - Do domu, panno Lane? W jego głosie słyszałam lekkie rozbawienie. - Jakoś muszę go nazywać - odparłam ponuro. - Powiadają, że tam dom twój, gdzie serce twoje. Mój w takim razie jest wyłożony atłasem i znajduje się dwa metry pod ziemią. Otworzył dla mnie drzwi samochodu - od strony kierowcy. - Może nieco rozproszymy ten młodzieńczy niepokój, panno Lane? - Podał mi kluczyki. - Niedaleko stąd jest droga, która ciągnie się wiele kilometrów przez absolutnie opustoszałe okolice. - Jego ciemne oczy błyszczały. - Diabelskie zakręty. Żadnego ruchu. Może zabierzesz nas na przejażdżkę? Szerzej otwarłam oczy. - Naprawdę? Odsunął kosmyk włosów z mojego czoła, a ja zadrżałam. Barrons ma mocne dłonie o długich palcach i chyba nosi na sobie ładunek elektryczności statycznej, bo za każdym razem, kiedy mnie dotyka, przeszywa mnie niepożądany dreszcz. Wzięłam kluczyki z jego ręki, starannie unikając dotknięcia jego skóry. Jeśli nawet to zauważył, nie skomentował. - Spróbuj nas nie zabić, panno Lane. Wsunęłam się za kierownicę. 90

- Viper, SR10 coupe. Sześciobiegowa skrzynia biegów, silnik V10, 510 koni mechanicznych przy 5600 obrotach na minutę, 3,9 do setki - paplałam radośnie. Roześmiał się. Utrzymałam nas przy życiu. Z trudem. *** Budowanie gniazd leży chyba w ludzkiej naturze. Nawet bezdomni wybierają jakąś szczególną ławkę albo miejsce pod mostem i ozdabiają je przedmiotami wyciągniętymi ze śmietnika. Wszyscy pragną mieć swoje bezpieczne, ciepłe, suche miejsce na świecie, a jeśli go nie mają, zrobią wszystko, by je sobie stworzyć za pomocą dostępnych środków. Ja wiłam sobie gniazdko na parterze księgarni. Poprzestawiałam meble, upchnęłam nudną brązową narzutę w szafie i zastąpiłam ją żółtą, przyniosłam z góry dwie świece o zapachu brzoskwini ze śmietanką, podłączyłam nową stację dokującą za kasą i włączyłam zestaw radosnych piosenek, a na szczycie telewizora poprzedniczki ustawiłam zdjęcia mojej rodziny. MacKayla Lane tu jest! O tym świadczyło to wszystko. W nocy byłam wykrywaczem PM-ów i zabójcą potworów dzienna praca sprzedawcy książek zapewniała mi upragnione wytchnienie. Podobał mi się korzenny zapach palących się świec, czysta woń świeżo wydrukowanych gazet i kolorowych magazynów. Lubiłam podliczać zakupy i podobał mi się dźwięk wydawany przez kasę. Przyjemność sprawiał mi 91

odwieczny rytuał przyjmowania pieniędzy w zamian za towary. Podobało mi się, jak drewniane podłogi i półki błyszczały w popołudniowym słońcu. Lubiłam leżeć na plecach na ladzie, kiedy w sklepie nikogo nie było, i wpatrywać się we fresk na sklepieniu cztery kondygnacje wyżej. Lubiłam rekomendować wspaniałe lektury i poznawać nowe dzięki klientom. Wszystko to razem tworzyło gniazdo. W środę o czwartej popołudniu z zaskoczeniem odkryłam, że kręcę się po sklepie, nucę pod nosem i czuję się niemal... minęło kilka chwil, zanim rozpoznałam to uczucie... dobrze. I wtedy do środka wszedł inspektor Jayne. Jakby tego było za mało - towarzyszył mu tato.

SZEŚĆ

- Czy to pańska córka, panie Lane? - spytał inspektor. Tato zatrzymał się tuż za drzwiami i wpatrzył się we mnie uważnie. Uniosłam rękę do obciętych włosów, nagle boleśnie świadoma sińców na twarzy i włóczni wciśniętej za cholewkę. - Mac, dzieciaku, czy to ty? - Jack Lane wydawał się wstrząśnięty, przerażony i tak pełen ulgi, że prawie się rozpłakałam. Odchrząknęłam. - Cześć, tato. - „Cześć, tato”? - powtórzył. - Powiedziałaś „Cześć, tato”? Po tym wszystkim, co przeszedłem, żeby cię znaleźć, mówisz mi „Cześć, tato”? Oho, no to się wpakowałam. Kiedy mówi takim tonem, lecą głowy. Jack Lane, wysoki na prawie metr dziewięćdziesiąt doradca podatkowy, który w imieniu swoich klientów kontaktuje się z urzędem skarbowym i często z nim wygrywa, jest bystry, czarujący, wygadany i ostry jak tygrys, kiedy ktoś go sprowokuje. A sposób, w jaki przeczesywał palcami 93

szpakowate włosy i na mnie spoglądał, świadczył, że obecnie został bardzo, ale to bardzo sprowokowany. Ma szczęście, że wciąż mówię do niego „tato”, pomyślałam z goryczą. Oboje wiedzieliśmy, że nim nie jest. Ruszył w moją stronę, mrużąc oczy. - MacKaylo Evelino Lane, coś ty zrobiła z włosami? A twoja twarz! To sińce? Kiedy ostatnio się kąpałaś? Czy zgubiłaś bagaże? Nie nosisz... Chryste, Mac, wyglądasz koszmarnie! Co się stało... - Przerwał, potrząsnął głową i wyciągnął palec w moją stronę. - Powinnaś wiedzieć, młoda damo, że przed czterema dniami zostawiłem twoją matkę z jej rodzicami! Rzuciłem wszystkie sprawy, które prowadziłem, by przylecieć tutaj i sprowadzić cię do domu. Czy możesz sobie wyobrazić, jak się czułem, kiedy odkryłem, że od ponad tygodnia nie mieszkasz w Clarin House? I nikt nie wiedział, gdzie się podziałaś! Mogłabyś sprawdzać mejle, Mac? Mogłabyś odbierać telefon? Chodziłem po tych paskudnych, zalanych deszczem, pełnych śmierdzących pijaków ulicach, wpatrywałem się w twarze, przeszukiwałem pełne śmieci zaułki, mając nadzieję i modląc się do Boga, żebym nie znalazł cię leżącej twarzą w dół w jednym z nich jak twoja siostra. Wtedy musiałbym się zabić, żeby nie zabrać tych wieści z powrotem do twojej matki, bo to zabiłoby ją! Łzy, które dotąd powstrzymywałam, popłynęły jak wodospad. Może nie miałam w ciele DNA tego mężczyzny, ale i tak był moim ojcem. Przeszedł pomieszczenie długimi krokami i zmiażdżył mnie w tym wielkim, niedźwiedzim uścisku, który zawsze 94

pachniał miętą i wodą po goleniu, i poczułam się jak zawsze w najbezpieczniejszym miejscu na świecie. Niestety, wiedziałam, że tak nie jest. Nie było bezpiecznych miejsc. Nie dla mnie. Nie teraz. I z pewnością nie dla niego. Nie tutaj. Chodził po Dublinie i mnie szukał! Błogosławiłam Fatum, które go oszczędziło, trzymało go z dala od Mrocznej Strefy i ochroniło w tych uliczkach przed Unseelie. Gdyby cokolwiek mu się stało, miałabym to podwójnie na sumieniu. Co ja sobie myślałam - nie sprawdzać mejli, nie dzwonić do domu? Oczywiście, że przyjechał, żeby mnie poszukać! Dla taty odmowa nie istniała. Musiałam go wydostać z Dublina, i to szybko, zanim stanie się z nim coś strasznego i kolejny kawałek mojego serca trafi do tej wyłożonej atłasem skrzyni pod ziemią. Musiałam sprawić, by jak najszybciej poleciał do domu, i to bez tego, po co przyjechał - beze mnie. *** - Co się stało z twoją twarzą, Mac? - To było pierwsze pytanie, które zadał mi tato, kiedy inspektor Jayne odszedł. Choć wciąż pozostały dwie godziny do zamknięcia, odwróciłam tabliczkę, a obok przykleiłam kartkę z tekstem «Przepraszamy, dziś już zamknięte, zapraszamy jutro”. Poprowadziłam go na tył księgarni, żeby przechodnie nie mogli zobaczyć, że w sklepie nadal ktoś jest. Nerwowo bawiłam się włosami. Okłamanie policji to jedno, czymś zupełnie innym jest okłamanie człowieka, który mnie wychował, 95

wiedział, że nie cierpię pająków i uwielbiam deser lodowy z sosem czekoladowym, masłem orzechowym i bitą śmietaną. - Inspektor Jayne powiedział mi, że spadłaś ze schodów. - Co jeszcze powiedział ci inspektor? - zapytałam ostrożnie. Ile miałam do wyjaśnienia. - Że policjant prowadzący sprawę Aliny został zamordowany. Poderżnięto mu gardło. I że odwiedził cię w dniu, w którym to się stało. Mac, co się dzieje? Co tu robisz? Co to za miejsce? - Wyciągnął szyję i rozejrzał się dookoła. - Pracujesz tutaj? Wprowadziłam go w sytuację, nic mu przy tym nie mówiąc. Zrozumiałam, że lubię Dublin, tak mu powiedziałam. Dostałam propozycję pracy z mieszkaniem, więc przeprowadziłam się do księgarni. Dzięki temu, że pozostałam w Irlandii i miałam pracę, mogłam cały czas wywierać nacisk na nowego oficera prowadzącego sprawę Aliny. Tak, spadłam ze schodów. Wypiłam parę kufli, ale zapomniałam, że ich „Guinness” jest o wiele mocniejszy od naszego piwa. Nie, nie mam pojęcia, dlaczego inspektor Jayne miał o mnie takie złe zdanie. Wizytę inspektora O'Duffy'ego wyjaśniłam tak samo, jak Jayne'owi. Żeby zabrzmiało bardziej prawdopodobnie, dodałam, że był dla mnie bardzo miły i traktował mnie prawie po ojcowsku, a odwiedziny były z jego strony wielką uprzejmością. Przestępczość była w Dublinie poważnym problemem, powiedziałam tacie, i śmierć O'Duffy'ego napełniała mnie smutkiem, ale tak naprawdę policjanci ciągle ginęli na służbie, a Jayne po prostu zachowywał się wobec mnie jak petunia. - A twoje włosy? 96

- Nie podobają ci się? Trudno było udawać zaskoczenie, skoro sama ich nie cierpiałam. Brakowało mi ich ciężaru, różnych fryzur, ich kołysania się, kiedy szłam. Mogłam się tylko cieszyć, że nie widział mnie, gdy wciąż miałam usztywnioną rękę. Popatrzył na mnie znacząco. - Żartujesz, prawda? Mac, dziecinko, miałaś śliczne włosy, długie i jasne jak twoja matka... I oto doszliśmy do tego. Spojrzałam mu prosto w oczy. - Która matka, tato? Mama? A może ta druga... no wiesz, ta, która oddała mnie do adopcji? - Masz ochotę pójść na obiad, Mac? Mężczyźni. Czy wszyscy traktują unik jako pierwszą linię obrony? Zamówiliśmy z dostawą. Od wieków nie jadłam dobrej pizzy, znów zaczynało padać, a ja nie miałam ochoty wychodzić. Ja zamówiłam, tato zapłacił, jak w dawnych czasach, kiedy życie było proste, a tatuś zawsze był gotów zjeść ze mną kolację w piątkowy wieczór, kiedy mój ostatni chłopak okazał się draniem. Wzięłam papierowe talerzyki i serwetki ze sterty, którą Fiona trzymała za kasą. Nim usiedliśmy nad pizzą, włączyłam wszystkie światła na zewnątrz i zapaliłam gaz w kominku. Na razie byliśmy bezpieczni. Musiałam tylko zapewnić mu bezpieczeństwo do rana, a wtedy jakimś sposobem wsadzę go do samolotu i odeślę do domu. Przez cały czas podtrzymuje mnie na duchu jedna radosna myśl, głęboko ukryta. Kiedy to wszystko się skończy, wrócę do Ashford i udam, że nic z tego się nie wydarzyło. Znajdę sobie mężczyznę, wyjdę za niego i będę miała dzieci. 97

Potrzebuję obojga rodziców w domu, czekających na mnie, ponieważ mam zamiar urodzić małe wnuczki Lane, i znów będziemy rodziną. Przez całą kolację prowadziliśmy luźną rozmowę. Ojciec powiedział mi, że mama wciąż pozostaje zatopiona w smutku i z nikim nie chce rozmawiać. Nie chciał jej zostawiać, ale zawiózł ją do babci i dziadka, a oni się nią zaopiekowali. Myślenie o mamie było zbyt bolesne, więc zmieniłam temat rozmowy na książki. Tato kocha czytać tak samo jak ja i wiem, że jego zdaniem mogłam pracować w o wiele gorszym miejscu, na przykład w kolejnym barze. Rozmawialiśmy o nowych publikacjach. Przedstawiłam mu część z moich planów związanych ze sklepem. Kiedy skończyliśmy obiad, odsunęliśmy talerzyki i wpatrzyliśmy się w siebie z rezerwą. Zaczął poważną przemowę z gatunku „wiesz, że twoja matka i ja cię kochamy”, a ja go uciszyłam. Wiedziałam. Nie miałam co do tego żadnych wątpliwości. Przez ostatnie kilka tygodni musiałam dojść do ładu z tak wieloma rzeczami, że pogodzenie się ze świadomością, że moi rodzice nie byli moimi biologicznym rodzicami, nie zajęło aż tak długo, jak się spodziewałam. Wstrząsnęło moim światem, brutalnie zmieniło moje paradygmaty, ale niezależnie od tego, z czyjego plemnika i komórki jajowej zostałam poczęta, Jack i Rainey Lane wychowywali mnie z większą miłością i niezachwianym wsparciem, niż większość ludzi zaznała przez całe życie. Jeśli moi biologiczni rodzice gdzieś tu żyli, to oni byli tymi drugimi. - Wiem, tato. Po prostu mi powiedz. - Jak się dowiedziałaś, Mac? 98

Opowiedziałam mu o staruszce, która się upierała, że jestem kimś innym, o brązowych i niebieskich oczach, które nie mogą dać zielonych oczu, o telefonie do szpitala, by zapytać o świadectwo urodzin. - Wiedzieliśmy, że taki dzień może nadejść. - Przeczesał dłonią włosy i westchnął. - Co chcesz wiedzieć, Mac? - Wszystko - powiedziałam zduszonym głosem. - Każdy szczegół. - Nie ma tego wiele. - Alina była moją biologiczną siostrą, prawda? Pokiwał głową. - Miała prawie trzy latka, a ty prawie roczek, kiedy trafiłyście do nas. - Skąd się wzięłyśmy, tato? - Nie powiedzieli nam. Właściwie nie powiedzieli nam nic, a żądali bardzo dużo. „Oni”, czyli ludzie z kościoła w Atlancie. Mama i tato nie mogli mieć dzieci i tak długo znajdowali się na liście oczekujących na adopcję, że prawie już się poddali. Ale pewnego dnia dostali telefon, że w kościele w centrum pozostawiono dwójkę dzieci, a przyjaciółka przyjaciółki siostry pastora znała ich prawnika, który zasugerował państwa Lane. Nie wszystkie pary chciały przyjąć dwójkę małych dzieci lub też nie miały środków na ich wychowanie, a wśród długiej listy wymagań biologicznej matki było również takie, by dzieci nie rozdzielano. Do tego rodzice adopcyjni, jeśli nie mieszkali na wsi, musieli się wyprowadzić do małego miasteczka i zgodzić się nigdy nie powrócić do dużego miasta. - Dlaczego? 99

- Powiedziano nam, że tak ma być, Mac, a my możemy to zaakceptować albo zrezygnować. - I nie wydawało się to wam dziwne? - Oczywiście, że tak. Bardzo. Ale razem z twoją matką tak bardzo pragnęliśmy mieć dzieci, a nie mogliśmy. Byliśmy młodzi, zakochani i gotowi zrobić wszystko, by mieć własną rodzinę. Ponieważ oboje pochodziliśmy z małych miasteczek, uznaliśmy to za znak, by powrócić do korzeni. Odwiedziliśmy dziesiątki miejscowości, aż w końcu osiedliśmy w Ashford. Byłem wówczas znanym adwokatem i pociągnąłem za wszystkie możliwe sznurki, żeby przepchnąć adopcję. Podpisaliśmy wszystkie dokumenty, w tym listę wymagań, i wkrótce byliśmy dumnymi rodzicami mieszkającymi w uroczym małym miasteczku, gdzie wszyscy wierzyli, że jesteście naszymi biologicznymi córkami, prowadząc życie, o jakim zawsze marzyliśmy. - Uśmiechnął się do wspomnień. - Zakochaliśmy się w chwili, kiedy was zobaczyliśmy. Alina miała na sobie taki komplet, żółtą spódniczkę i sweterek, a ty byłaś ubrana od stóp do głów w róż, Mac, a do tego miałaś tęczową wstążeczkę na malutkim jasnym kucyku. Oniemiałam. Czy dziecięcy umysł pamięta? Po dziś dzień róż i kolory tęczy to moje ulubione odcienie. - Jakie inne dziwaczne wymagania miała ta kobieta? Nie mogłam nazwać jej „naszą matką”. Nie była nią. Była kobietą, która nas porzuciła. Przymknął oczy. - Większości z nich sobie nie przypominam. Gdzieś w zamkniętej na klucz skrzyni spoczywa dokument, który podpisaliśmy. Ale jednego nigdy nie zapomnę. 100

Wyprostowałam się. Otworzył oczy. - Pierwszym, na co musieliśmy się zgodzić w agencji adopcyjnej, zanim w ogóle rozważyli umieszczenie nas na liście potencjalnych rodziców, było to, byśmy nigdy i w żadnych okolicznościach nie pozwolili wam postawić stopy w Irlandii. *** Nie mogłam zmusić go do powrotu do domu. Próbowałam wszystkiego. Uważał, że pogwałcił swoją najbardziej uświęconą przysięgę, kiedy ustąpił przed rozpromienioną twarzą Aliny, gdy stwierdziła, że zdobyła stypendium zagraniczne - i to jeszcze w Trinity! - to znaczy, nie zamknął jej w pokoju i nie zabronił jej wyjazdu. Powinien jej grozić, powinien zabrać samochód, powinien skusić ją propozycją zafundowania nowego, sportowego, gdyby została w domu. Mógł na tysiąc sposobów powstrzymać ją przed wyjazdem i na tysiąc sposobów zawiódł. „Była tak podekscytowana”, powiedział smutnym głosem. Nie mógł się zmusić, by stanąć jej na drodze. Te warunki, na które przed tak wielu laty wyrazili zgodę, wydawały się niematerialne jak duchy w ciepłym blasku dnia. Minęło ponad dwadzieścia cudownych lat i dziwne wymagania, które nam towarzyszyły, utraciły swoją wagę, stały się widmowymi obawami umierającej kobiety. - To ona nie żyje? - spytałam przyciszonym głosem. - Nie powiedzieli nam. Tak założyliśmy. Tak było łatwiej, podobała nam się ta nieodwracalność. Żadnych obaw, 101

że pewnego dnia ktoś gdzieś wróci do zmysłów i spróbuje nam odebrać nasze dziewczynki. Takie prawnicze koszmary zdarzają się często. - Czy ty i mama próbowaliście kiedyś wrócić i dowiedzieć się więcej na nasz temat? Tato pokiwał głową. - Nie wiem, czy sobie przypominasz, ale kiedy Alina miała osiem lat, bardzo się rozchorowała i lekarze chcieli dostać więcej informacji na temat jej zdrowia, niż my mieliśmy. Odkryliśmy, że kościół spłonął, agencja adopcyjna została zamknięta, a wynajęty przez nas prywatny detektyw nie umiał znaleźć nawet jednego z byłych pracowników. - Zauważył moją minę i uśmiechnął się słabo. – Wiem. To znowu dziwne. Musisz zrozumieć, Mac, wy dwie byłyście nasze. Nie obchodziło nas, skąd pochodziłyście, a jedynie to, że jesteście. No, a teraz wracasz ze mną do domu - dodał z naciskiem. - Ile czasu zajmie ci pakowanie? Westchnęłam. - Nie mam zamiaru się pakować, tato. - Nie wyjadę bez ciebie, Mac - stwierdził. - Pan musi być Jackiem Lane - powiedział Barrons. Niemal wyskoczyłam ze skóry. - Mógłbyś przestać tak robić. - Obróciłam głowę, żeby posłać mu ponad ramieniem wściekłe spojrzenie. Jak tak wielki człowiek mógł się poruszać tak cicho? Znów stał za mną, kiedy rozmawiałam, i żadne z nas nie usłyszało jego nadejścia. Jeszcze bardziej zdenerwowało mnie, że znał imię mojego ojca. Nigdy mu go nie podałam. 102

Tato podniósł się tak, jak to mają w zwyczaju potężni, pewni siebie mężczyźni, powoli, rozciągając się do ostatniego centymetra swojego wzrostu, po drodze jakby jeszcze rosnąc. Na jego twarzy malowała się rezerwa, ale jednocześnie zainteresowanie. Chciał poznać mojego nowego pracodawcę, mimo że już postanowił, że nie będę dla niego dłużej pracować. Wyraz jego twarzy zmienił się w chwili, gdy zobaczył Barronsa. Spochmurniał, a jego rysy stwardniały. - Jericho Barrons. - Barrons wyciągnął rękę. Tato wpatrywał się w nią i przez kilka chwil nie byłam pewna, czy ją przyjmie. Później jednak pochylił głowę, uścisnął jego dłoń i tak trzymał. I trzymał. Jakby to był jakiś konkurs i ten, który puści pierwszy, przegra. Wodziłam wzrokiem od jednego do drugiego i zrozumiałam, że Barrons i tato prowadzili jedną z tych bezgłośnych rozmów, jakie czasem ja z nim prowadzę. Choć ten język był mi obcy z samej swojej natury, dorastałam na głębokim południu Stanów, gdzie ego mężczyzny jest mniej więcej rozmiarów jego pikapa, a kobiety dość szybko i w ciekawy sposób uczą się rozumieć nie tak do końca subtelny ryk testosteronu. „Jest moją córką, ty kutasie, a jeśli myślisz o swoim kutasie, kiedy na nią patrzysz, to powieszę cię za niego”. „Tylko spróbuj”. „Jesteś dla niej za stary. Zostaw ją w spokoju”. (Chciałam powiedzieć tacie, że bardzo się myli, ale mimo że z uporem maniaka próbowałam im przerwać i za pomocą spojrzenia 103

wtrącić swoje trzy grosze, oni w ogóle nie patrzyli w moją stronę). „Tak myślisz? Założę się, że ona nie uważa mnie za zbyt starego. Może ją zapytasz?”. (Barrons powiedział to, by go zirytować. Naturalnie, uważam, że jest dla mnie za stary. Choć w ogóle w ten sposób o nim nie myślę). „Wybierze mnie zamiast ciebie”, powiedział z dumą tato. Barrons sic roześmiał. - Mac, dziecinko - rzekł tato, nie spuszczając wzroku z Barronsa - pozbieraj swoje rzeczy. Wracamy do domu. Jęknęłam. Oczywiście, że wybrałabym tatę, nie Barronsa, gdybym miała wybór. Ale nie miałam wyboru. Ostatnio w ogóle go nie miałam. Wiedziałam, że moja odmowa zrani ojca. A musiałam go zranić, ponieważ musiałam sprawić, żeby wyjechał. - Przykro mi, tato, ale zostaję tutaj - powiedziałam cicho. Jack Lane się wzdrygnął. Oderwał wzrok od Barronsa i spojrzał na mnie z wyrzutem, wcześniej jednak zdążyłam zobaczyć cierpienie i zawód pod maską prawnika, którą zbyt późno przybrał. Ciemne oczy Barronsa błyszczały. Dla niego rozmowa już się skończyła. *** Rano odprowadziłam tatę na lotnisko. Poprzedniego wieczoru nie uwierzyłabym, że uda mi się go zmusić do wyjazdu i tak naprawdę nie jestem pewna, czy to moja zasługa. 104

Zatrzymał się w księgarni, w jednym z dodatkowych pokojów na górze i nie dał mi usnąć do trzeciej nad ranem, argumentując na wszelkie możliwe sposoby - a wierzcie mi, adwokaci umieją człowieka w taki sposób zamęczyć - by skłonić mnie do zmiany zdania. Zrobiliśmy coś, co nigdy wcześniej się nie stało - poszliśmy spać wściekli na siebie nawzajem. Tego ranka jednak zachowywał się zupełnie inaczej. Kiedy się obudziłam, on już był na dole i w gabinecie popijał kawę z Barronsem. Przywitał mnie jednym z tych niedźwiedzich uścisków, które tak uwielbiam. Był rozluźniony, serdeczny, jak zawsze pełen charyzmy - mężczyzna, który sprawiał, że moje koleżanki ze szkoły średniej, dwa razy od niego młodsze, na jego widok chichotały jak kretynki. Był silny, radosny i ogólnie w lepszym nastroju niż kiedykolwiek od śmierci Aliny. Uśmiechnął się i uścisnął rękę Barronsa, kiedy wychodziliśmy, wydawało mi się, że z prawdziwą życzliwością, może nawet szacunkiem. Wydaje mi się, że Barrons musiał wyznać mojemu ojcu coś, co zdradziło jego głęboko ukrytą prawość, której ja jeszcze nie miałam okazji poznać, a to sprawiło, że prawniczy umysł Jacka Lane się uspokoił. O czymkolwiek on i Barrons rozmawiali, zdziałało to cuda. Zajrzeliśmy na chwilę do hotelu taty, żeby zabrać jego bagaże, kupić torbę rogalików i kawę, a drogę na lotnisko wypełniliśmy rozmową na jeden z naszych ulubionych tematów samochody i nowe projekty przedstawione na ostatnich targach motoryzacyjnych. 105

W terminalu przyjęłam kolejny uścisk, poprosiłam o przekazanie pozdrowień mamie, obiecałam, że wkrótce zadzwonię i wróciłam do księgarni na czas, by ją otworzyć. *** Miałam dobry dzień. Niestety, wiedziałam, że wtedy właśnie życie lubi kopnąć człowieka w zęby - w chwili, gdy zaczynamy się rozluźniać i zmniejszamy czujność. Do szóstej miałam pięćdziesięciu sześciu klientów, imponujące obroty i odkryłam, że kocham pracę księgarza. Znalazłam swoje powołanie. Zamiast podawać drinki i patrzeć, jak ludzie zmieniają się w pijanych idiotów, zarabiałam, dając ludziom cudowne opowieści, w których mogli znaleźć ucieczkę, pełne tajemnic, walki i miłości. Zamiast nalewać do szklanek otępiający alkohol, nalewałam pokrzepiający trunek fikcji, by złagodzić stresy, trudności i mozoły ich życia. Nie doprowadzałam nikogo do marskości wątroby. Nie musiałam patrzeć, jak łysiejący mężczyźni w średnim wieku podrywają śliczne studentki, próbując przypomnieć sobie chwałę dawnych dni. Nie zalewały mnie ponure i okropne historie niedawno i często nie bez powodu porzuconych, gdy stałam za barem. Nie musiałam przez cały dzień patrzeć, jak ktoś oszukuje współmałżonka, odlewa się na podłogę albo wywołuje bójkę. O szóstej powinnam była zamknąć wcześniej i cieszyć się udanym dniem. Nie zrobiłam tego i kiedy znów zaczynałam się czuć niemal dobrze, moje życie ponownie poszło do diabła. 106

SIEDEM

- Przyjemny lokal - powiedział kolejny klient, gdy zatrzasnęły się za nim drzwi. - Patrząc z chodnika, nigdy bym nie przypuszczał, że w środku jest tyle miejsca. Tak samo pomyślałam, kiedy po raz pierwszy weszłam do Księgarni i Bibelotów Barronsa. Z zewnątrz budynek wydawał się po prostu za mały, by pomieścić całą przestrzeń wewnątrz. - Dzień dobry - powiedziałam. - Witam u Barronsa. Czy szuka pan czegoś szczególnego? - Właściwie to tak. - W takim razie przyszedł pan we właściwe miejsce powiedziałam mu. - Jeśli okaże się, że nie mamy w tej chwili poszukiwanej książki, możemy ją zamówić, a na pierwszym i drugim piętrze mamy też sporo wspaniałych przedmiotów kolekcjonerskich. Był przystojnym mężczyzną pod trzydziestkę, a może trochę po niej, ciemnowłosym i dobrze zbudowanym. Odnosiłam wrażenie, że ostatnio otaczają mnie atrakcyjni mężczyźni. 107

Kiedy wyszłam zza lady, zmierzył mnie wzrokiem z wyraźną aprobatą, przez co doceniłam swój staranny strój. Nie chciałam, żeby tato wrócił do domu, mając w głowie obraz niezadbanej, posiniaczonej i ponuro odzianej córki, więc rankiem skompletowałam ubiór bardzo starannie. Wyciągnęłam zwiewną brzoskwiniową spódnicę, która kołysała się kusząco przy każdym moim kroku, śliczną bluzeczkę na ramiączkach i złote sandały wiązane wokół łydek. Krótkie ciemne loki owinęłam jaskrawym jedwabnym szalem, który związałam na karku i pozwoliłam, by jego końce opadały na moje nagie ramiona. Umalowałam się starannie, ukrywając siniaki, i pociągnęłam błyszczącym pudrem brązującym nos, policzki i dekolt. Kiedy się poruszałam, długie kryształowe kolczyki ocierały się o moją szyję, a pojedynczy wisior w kształcie kropli spoczywał na dekolcie. Modna Mac czuła się fantastycznie. Dziką Mac zadowalała jedynie włócznia przymocowana po wewnętrznej stronie prawego uda. I krótki sztylet, który znalazłam na ozdobnym postumencie w gabinecie Barronsa i przymocowałam do lewego uda. I mała latarka ukryta w kieszeni. I cztery pary nożyczek za ladą. I zebrane dziś w wolnych chwilach informacje na temat prawa do noszenia broni w Irlandii i tego, jak ją kupić. Uznałam, że pistolety półautomatyczne zapowiadają się nieźle. - Jest pani Amerykanką? - spytał. Zaczynałam już rozumieć, co to znaczy być turystą w Dublinie. W szkole wszyscy mnie pytali: „Jaki wybrałaś profil?”. Za granicą wszyscy domyślali się mojej narodowości. Pokiwałam głową. - A pan z pewnością jest Irlandczykiem. 108

Uśmiechnęłam się. Miał głęboki głos, śpiewny akcent i wyglądał, jakby urodził się w tym grubym kremowym swetrze w warkocze, spranych dżinsach i znoszonych butach. Poruszał się ze swobodą i wdziękiem, co miało związek z muskularną sylwetką i męskością. Nie mogłam nie zauważyć, że nosi go po prawej. Zarumieniwszy się, zabrałam się za porządkowanie gazet na ladzie. Przez kolejne kilka minut pozwalaliśmy sobie na swobodne przekomarzanie się mężczyzny i kobiety, którzy podobają się sobie i sprawia im przyjemność ponadczasowy rytuał flirtu. Nie każdy to lubi i, szczerze mówiąc, sądzę, że ta sztuka umiera. Flirt nie musi do niczego prowadzić, a już z pewnością nie musi kończyć się w łóżku. Moim zdaniem jest odrobinę bardziej przyjazny niż uścisk dłoni i odrobinę mniej intymny niż pocałunek. To sposób na powiedzenie: „Cześć, świetnie wyglądasz, życzę miłego dnia”. Elegancki flirt, prowadzony przez ludzi, którzy rozumieją zasady, sprawia, że wszyscy czują się świetnie, i może poprawić nawet najgorszy nastrój. Mój z pewnością się poprawił, gdy w końcu zdecydowałam się sprowadzić rozmowę z powrotem do interesów. - W czym więc mogę panu pomóc, panie...? - O'Bannion. - Wyciągnął rękę. - Derek O'Bannion. I mam nadzieję, że pomoże mi pani odnaleźć mojego brata Rocky'ego. *** Czy kiedykolwiek przeżyliście jedną z tych chwil, kiedy czas nagle się zatrzymuje? Wiecie, kiedy świat staje się nagle 109

śmiertelnie nieruchomy, jest cicho jak makiem zasiał, a odgłos bicia własnego serca staje się tak głośny, że wasze uszy wypełnia ryk krwi? I tak stoicie w tej chwili zawieszenia, umierając po tysiąckroć, ale tak naprawdę wcale nie. Później ta chwila mija i wyrzuca was na drugą stronę, a wy stoicie z otwartymi ustami i wytartą tablicą w miejscu umysłu. Chyba ostatnio oglądałam zbyt wiele starych filmów, późno w nocy, kiedy nie mogłam spać, ponieważ bezcielesny głos, który wtedy udzielił mi rady, brzmiał zupełnie jak John Wayne. „Głowa do góry, kowboju”. Nawet nie wiecie, ile przetrwałam dzięki tej radzie. Kiedy wszystko inne zawodzi, pozostają nam tylko jaja. Pytanie brzmi: czy wasze są z ciała i krwi, czy też z żelaza? *** Kiedy uścisnęłam dłoń Dereka O'Banniona, włócznia, którą ukradłam jego bratu, zanim skazałam go na śmierć, paliła moje udo jak piekielne piętno. Zignorowałam ją. - Ojej, to pański brat zaginął? - Zamrugałam. - Tak. - Jak dawno temu? - Ostatnio widziano go przed dwoma tygodniami. - To straszne! - wykrzyknęłam. - Co sprowadza pana do naszej księgarni? Patrzył na mnie z góry i nagle zaczęłam się zastanawiać, jak mogłam nie zauważyć podobieństwa. Te same zimne oczy, które przed dwoma tygodniami spoglądały na mnie z wnętrza jaskini mafii wytapetowanej krzyżami i religijną ikonografią, 110

patrzyły teraz na mnie. Niektórzy nazwaliby Rocky'ego i jego brata Dereka „czarnymi Irlandczykami”. Ale ja wiedziałam od Barronsa, który wie wszystko o wszystkich, że w żyłach O'Bannionów płynie zajadła, bezwzględna krew saudyjskiego przodka. - Zaglądałem do wszystkich firm przy tej ulicy. W uliczce za tym sklepem stoją trzy samochody. Czy coś pani o nich wie? Pokręciłam głową. - Nie. A dlaczego pan pyta? - Należały do... wspólników mojego brata. Zastanawiałem się, czy wie pani może, kiedy zostały tam porzucone i dlaczego. Czy pani coś słyszała albo widziała? Może czwarty czarny samochód? Bardzo drogi? Znów pokręciłam głową. - Właściwie nie zaglądam na tyły sklepu i nie zwracam uwagi na samochody. Wyrzucaniem śmieci zajmuje się szef. Ja tu tylko pracuję. Przez większość czasu staram się siedzieć w środku. Te zaułki mnie przerażają. - Zaczynałam paplać. Ugryzłam się w policzek, żeby przestać gadać. - Czy był pan już na policji? Idź do nich i odejdź stąd, prosiłam w milczeniu. Uśmiech Dereka O'Banniona był ostry jak nóż. - O'Bannionowie nie zawracają policji głowy swoimi problemami. Sami się nimi zajmujemy. - Przyglądał mi się z chłodną obojętnością, po flircie nie pozostało śladu. - Od jak dawna tu pani pracuje? - Trzy dni - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. - Jest pani nowa w mieście. - Aha. 111

- Jak się pani nazywa? - Mac. Zaśmiał się. - A nie wygląda pani na to. Czy oto widziałam bezpieczny brzeg? - A jak wyglądam? - spytałam, opierając się biodrem o ladę i leciutko wyginając grzbiet. To była poza zachęcająca do dalszego flirtu. Przyjrzał mi się od stóp do głów. - Jak kłopoty - odpowiedział po chwili, z lekkim, nieco erotycznym uśmiechem. Zaśmiałam się. - Wcale taka nie jestem. - Jaka szkoda - odparował. Ale widziałam, że nie skupiał się do końca na flircie. Jego myśli zajmował brat. I coś jeszcze, co doskonale rozumiałam poszukiwanie prawdy, zadośćuczynienia. Jakie kaprysy losu uczyniły z nas pokrewne dusze? Och, przepraszam, to nie były kaprysy. Tylko ja sama. Wyjął z portfela wizytówkę, z kieszeni pióro, i nagryzmolił coś na niej. - Gdyby coś pani zobaczyła albo usłyszała, powie mi pani o tym, prawda, Mac? - Wziął mnie za rękę, odwrócił moją dłoń wierzchem do dołu i ucałował ją, a później złożył na niej wizytówkę. - W dowolnej chwili. W dzień i w nocy. Cokolwiek. Nieważne, jak nieistotne by się to pani wydawało. Pokiwałam głową. - Myślę, że on nie żyje - powiedział Derek O'Bannion. A ja zabiję skurwysyna, który to zrobił. 112

Znów pokiwałam głową. - Był moim bratem. Pokiwałam głową po raz trzeci. - Moja siostra została zamordowana - wypaliłam. Spojrzał na mnie z nowym zainteresowaniem. Nagle w jego oczach stałam się kimś więcej niż tylko kolejną śliczną, zabawną dziewczyną. - W takim razie rozumie pani, co to zemsta - powiedział cicho. - Rozumiem, co to zemsta - zgodziłam się. - Proszę do mnie zadzwonić, Mac - powiedział. - Chyba mi się pani podoba. W milczeniu patrzyłam, jak wychodzi. Kiedy drzwi zamknęły się za nim, pobiegłam do łazienki, zamknęłam się w niej i oparłam o drzwi, po czym wpatrzyłam się w lustro, próbując pogodzić dwa obrazy. Polowałam na potwora, który zabił moją siostrę. Byłam potworem, który zabił jego brata. *** Kiedy wyszłam z łazienki, rozejrzałam się dookoła i z ulgą stwierdziłam, że żaden klient nie wszedł do środka. Zapomniałam przylepić jedną z tabliczek „Będę za 5 minut”, które przygotowałam poprzedniego dnia na czas, kiedy musiałam skorzystać z toalety. Teraz pośpieszyłam do drzwi, by przekręcić tabliczkę. Znów planowałam zamknąć wcześniej. Barrons musiał się z tym pogodzić. Nie było bardzo wcześnie, a pieniędzy przecież i tak nie potrzebował. 113

Kiedy przekręcałam tabliczkę, popełniłam błąd i wyjrzałam przez okno. Zrobiło się już prawie ciemno, zapadał zmierzch, ta chwila, gdy dzień łagodnie przechodzi w noc. I nie mogłam się zdecydować, co było gorsze - inspektor Jayne siedzący na ławce kilka domów dalej i nawet nieudający, że czyta trzymaną w ręku gazetę; widmo w czerni stojące po drugiej stronie ulicy i obserwujące mnie wśród cieni słabo migoczącej latarni; czy Derek O'Bannion wychodzący ze sklepu dwa budynki dalej, skręcający w lewo i kierujący się prosto w Mroczną Strefę. *** - Gdzie ty się do diabła podziewałaś? - Barrons otworzył szarpnięciem drzwi taksówki i wyciągnął mnie, chwytając za przedramię. Moje stopy na chwilę straciły kontakt z ziemią. - Nie zaczynaj! - warknęłam. Wyrywając się z uścisku, przecisnęłam się obok niego. Taksówka inspektora Jayne'a właśnie zatrzymywała się za nami. Zastanawiałam się, czy zaczynał już tęsknić za rodziną. Miałam nadzieję, że wkrótce się mną znudzi i wróci do domu. - Kupię ci komórkę, panno Lane - warknął w stronę moich pleców. - Będziesz ją nosić przy sobie przez cały czas, jak włócznię. Nic bez niej nie będziesz robić. Czy mam ci przypomnieć wszystkie rzeczy, których nie będziesz bez niej robić? 114

Powiedziałam mu, gdzie może sobie wsadzić tę komórkę słońce tam nie świeciło i nie użyłam nazwy pewnego kwiatka - i weszłam do sklepu. On wszedł za mną. - Czy zapomniałaś już, jakie niebezpieczeństwa czyhają w nocy w Dublinie, panno Lane? Może pójdziemy na spacer? Raz wcześniej, kiedy uznał, że jestem uparta, zagroził mi, że wciągnie mnie w nocy w Mroczną Strefę. Tego wieczoru byłam zbyt otępiała, by mnie to obchodziło. Odgłos opadających zasuw przypominał wystrzały. - Czy już zapomniałaś o swoim celu, panno Lane? - Jakżebym mogła? - odparłam z goryczą. - Za każdym razem, kiedy próbuję, dzieje się coś jeszcze gorszego. Znalazłam się w połowie drogi do drzwi łączących sklep i mieszkanie, kiedy mnie chwycił i odwrócił do siebie. Obrzucił mnie wściekłym spojrzeniem, zatrzymując je na chwilę na krysztale wiszącym między moimi piersiami. A może chodziło właśnie o moje piersi? - I oto stoisz tutaj, ubrana jak tania dziwka idąca na drinka. Co ty sobie myślałaś? W ogóle pomyślałaś? - Tania dziwka? Czasy się zmieniły, Barrons. Wcale nie wyglądam jak tani ktokolwiek. Właściwie jestem wręcz przesadnie starannie ubrana, jak na standardy wielu ludzi, a z pewnością mam na sobie więcej niż ta głupia czarna sukienka, którą kazałeś mi włożyć, kiedy... - Przerwałam, bo świadomość, gdzie nosiłam tę skąpą sukienkę z dekoltem na plecach, była teraz zbyt dojmująca. - I jeśli już musisz wiedzieć - dodałam sztywno - nie poszłam na drinka. 115

- Nie okłamuj mnie, panno Lane. Czuję jego zapach. I inne rzeczy. Kim był ten mężczyzna? - Jego twarz o egzotycznych rysach była beznamiętna. Nozdrza rozdymały się jak u drapieżnika czującego zapach ofiary. Barrons miał nadzwyczajnie wyczulone zmysły. Nie wypiłam nawet łyka alkoholu. - Wiem, że coś było. Co to było? - spytał. - Okraszony alkoholem pocałunek - powiedziałam przez zaciśnięte zęby. - A nawet dwa, jeśli mam być dokładna. Ale tylko dlatego, że nie poruszałam się wystarczająco szybko, żeby uniknąć tego drugiego. Odwróciłam się, nienawidząc samej siebie i swoich wyborów. Błyskawicznym ruchem zacisnął mi dłoń na ramieniu. Odwrócił mnie w swoją stronę z taką gwałtownością, że zrobiłabym piruet, gdyby mnie nie chwycił za ramiona. Wydawało się, że w chwili, gdy miałam na niego warknąć, zorientował się, że trzyma mnie za mocno, i palce rozluźniły chwyt na mojej skórze, lecz jego ciało wydawało się jeszcze bardziej napięte. Wzrok Barronsa znów opadł na mój naszyjnik, jego miękką podściółkę na moich piersiach. - Ze kim? - Z kim, tak chyba brzmi właściwe sformułowanie. - Dobra, z kim, do kurwy nędzy, panno Lane? - Z Derekiem O'Bannionem. Jeszcze jakieś pytania? Przyglądał mi się przez chwilę, po czym na jego wargach powoli pojawił się słaby uśmiech. Podobnie jak wcześniej O'Bannion, tak i on nagle jakby zaczął uważać mnie za o wiele bardziej interesującą. 116

- No, no. Przeciągnął opuszką kciuka po moich wargach, po czym ujął moją brodę w dłonie i ustawił moją twarz do światła, szukając mojego spojrzenia. Przez chwilę sądziłam, że ma zamiar mnie pocałować, by poczuć moje skomplikowanie i uwikłanie. A może dwulicowość? - Całowałaś się z bratem człowieka, którego zabiłaś... Dlaczego? - wyszeptał. - Ja go nie zabiłam - powiedziałam z goryczą. - To ty go zabiłeś bez mojego pozwolenia. - Bzdura, panno Lane - odparł. - Gdybym tamtej nocy zapytał cię, czy pragniesz jego śmierci, by zapewnić ci bezpieczeństwo, powiedziałabyś, że tak. Pamiętałam tamtą noc. Miałam zapamiętać ją na zawsze. Przeraziło mnie tempo, w jakim rozpadało się moje życie, przerażał mnie Rocky O'Bannion i byłam w pełni świadoma, że jeśli czegoś z nim nie zrobimy, to on zrobi mi coś paskudnego i bez wątpienia niezwykle bolesnego. Barrons miał rację. Powiedziałabym: „Zrób wszystko, co musisz zrobić, żeby zapewnić mi bezpieczeństwo”. Ale nie musiało mi się to podobać. I nie musiałam tego przyznawać. Odwróciłam się i odeszłam. - Chcę, żebyś jutro poszła na Wydział Języków Starożytnych Trinity, panno Lane. Zatrzymałam się gwałtownie, jakby szarpnął za moją smycz, i ze złością wbiłam wzrok w sufit. Czy jakaś kosmiczna siła tam na górze się mną zabawiała? Czy cały wszechświat zmówił się, żeby zrobić Mac jeden wielki dowcip? Wydział Języków Starożytnych Trinity był jedynym miejscem w 117

całym Dublinie, do którego przysięgałam nigdy się nie udać. - Żartujesz, prawda? - Nie. Dlaczego? - Zapomnij - mruknęłam. - Dlaczego chcesz, żebym tam poszła? - Poszukasz kobiety imieniem Elle Masters. Będzie miała dla ciebie kopertę. - Czemu sam po nią nie pójdziesz? - Co właściwie robił przez cały dzień? - Jutro jestem zajęty. - To odbierz ją dzisiaj. - Ona będzie ją miała dopiero jutro. - To niech ją przyśle kurierem. - Kto tu jest szefem, panno Lane? - A kto jest wykrywaczem PM-ów? - Czy z jakiegoś powodu nie masz ochoty iść na uniwersytet? - Nie. - Nie miałam ochoty rozmawiać o rozmarzonych oczach chłopaka i randce, na którą nie mogłam pójść. - W takim razie, z czym masz problem, panno Lane? - Nie powinnam się martwić, że Wielki Pan mnie dopadnie, kiedy będę się włóczyć po mieście? - Czy przejmowałaś się tym dziś wieczorem, kiedy pozwoliłaś, żeby Derek O'Bannion wepchnął ci język do gardła? Zesztywniałam. - On wchodził prosto w Mroczną Strefę, Barrons. - I co z tego? Jeden problem mniej dla nas. 118

Pokręciłam głową. - Nie jestem tobą, Barrons. Nie jestem martwa wewnątrz. Uśmiechnął się do mnie lodowato. - To co zrobiłaś? Pobiegłaś za nim i dałaś mu samą siebie na srebrnej tacy, żeby tylko zawrócił? Właściwie tak. Kolejne trzy i pół godziny spędziłam w klubie w centrum, tańcząc i flirtując z nim, a jednocześnie próbując trzymać się z dala od jego rąk. Przez cały czas przyglądał się nam inspektor Jayne, siedząc przy stoliku w kącie. Starałam się zająć mu tyle czasu, by tego wieczoru nie chciało już mu się przeszukiwać Mrocznej Strefy. W końcu próbowałam wymówić się uprzejmie, co mi się nie udało. Podobnie jak brat, Derek O'Bannion był przyzwyczajony, by dostawać wszystko, czego chciał, a jeśli mu się to nie udawało, naciskał mocniej. Pełna ślepej determinacji, by uniknąć winy za kolejną śmierć, zapomniałam, że on jest krewnym człowieka, który w ciągu jednej nocy brutalnie zamordował dwudziestu siedmiu ludzi, żeby osiągnąć swój cel. Około jedenastej trzydzieści miałam już dosyć. Z każdym pochłanianym drinkiem O'Bannion wyciągał ręce coraz bardziej i zachowywał się coraz paskudniej. Nie udało mi się wydostać z wdziękiem, więc w akcie desperacji przeprosiłam go, stwierdziłam, że muszę iść do toalety, i spróbowałam wyślizgnąć się bocznymi drzwiami. Pomyślałam, że zadzwonię do niego następnego dnia, powiem, że się pochorowałam, a gdyby znów próbował mnie zaprosić na randkę, miałam 119

zamiar przeciągać to i kłamać. Naprawdę nie chciałam, żeby kolejny O'Bannion w tym mieście się na mnie wkurzył. Jeden wystarczył. Dopadł mnie przed wejściem do toalety, pchnął na ścianę i pocałował tak brutalnie, że nie mogłam oddychać. Byłam ściśnięta między jego ciałem a murem, z braku tlenu kręciło mi się w głowie. Wciąż czułam, że moje wargi są napuchnięte, posiniaczone. Widziałam gorączkę w jego oczach i zrozumiałam, że podnieca go bezradność kobiety. Przypomniałam sobie restaurację jego brata, te starannie ufryzowane i kontrolowane kobiety, którym kelner nie mógł podać posiłku albo drinka, o ile zamówienia nie złożył ich mężczyzna. O'Bannionowie nie byli miłymi ludźmi. Kiedy w końcu się wyrwałam, zrobiłam scenę, głośno oskarżyłam go o narzucanie się, choć dziesięć razy mu powtarzałam, że nie jestem zainteresowana. Gdyby chodziło o kogokolwiek innego, wykidajło wyrzuciłby go z klubu. Ale w Dublinie O'Bannionów się nie wyrzuca. Dlatego wyrzucili mnie. Przyklejony do mojego tyłka inspektor przyglądał się ze zmrużonymi oczami i rękami założonymi na piersiach, ale nawet nie ruszył palcem, żeby mi pomóc. Tego wieczoru zyskałam w mieście kolejnego wroga, jak gdybym nie miała ich wystarczająco wielu. Kiedy wyjrzałam przez okno i zobaczyłam Dereka O'Banniona kierującego się prosto na śmiertelnie niebezpieczne spotkanie z Cieniami, marzyłam tylko o tym, żeby przekręcić znak przy wejściu, zamknąć drzwi na klucz, zwinąć się w kłębek z dobrą książką i udawać, że nic tam nie ma, że nie 120

wydarzy się nic złego. Wydaje mi się jednak, że w moim wnętrzu pojawiła się waga, której wcześniej nie miałam albo przynajmniej nie byłam świadoma i nie mogę pozbyć się uczucia, że jeśli nie utrzymam jej szalek w równowadze, to utracę coś, czego nie uda mi się już odzyskać. Dlatego zmusiłam się do wyjścia z księgarni i wejścia w pogłębiający się zmrok. Przewróciłam oczami na widok inspektora i zacisnęłam zęby w reakcji na uczucie przytłaczającego przerażenia, które dopadało mnie za każdym razem, kiedy widziałam to straszliwe czarne widmo, obserwujące i czekające. Uniosłam brodę odrobinę wyżej i zmusiłam się, żeby przejść obok niego, jakby w ogóle nie istniało - i prawdopodobnie tak było, ponieważ Jayne je ignorował, a O'Bannion w drodze powrotnej z pewnością nie spojrzał nawet w jego stronę; ale też ja obciągnęłam koszulkę, ukazując wyjątkowo głęboki dekolt, żeby skłonić go do zawrócenia. Zrobiłam dla jednego O'Banniona to, czego nie zrobiłam dla drugiego, i szalki w moim wnętrzu częściowo się wyrównały. Miałam nadzieję, że wróci do poszukiwań następnego ranka, w świetle dnia, i nie zatrzyma się tutaj w drodze powrotnej. Gdyby wbrew moim wszelkim wysiłkom powrócił do opuszczonej dzielnicy jeszcze tej nocy - cóż, ja z pewnością dałam z siebie wszystko i szczerze mówiąc, nie byłam wcale pewna, czy pozostawienie kolejnego O'Banniona pośród żywych miało tak wielkie znaczenie. Tato mawia, że w piekle jest specjalny krąg dla mężczyzn, którzy znęcają się nad kobietami. Wśród Unseelie są potwory i wśród ludzi też. 121

- Dobrze się całował, panno Lane? - spytał Barrons, przyglądając mi się uważnie. Na to wspomnienie wytarłam usta wierzchem dłoni. - Czułam się, jakby brał mnie w posiadanie. - Niektórym kobietom się to podoba. - Mnie nie. - Może to zależy od mężczyzny, który będzie brał w posiadanie. - Wątpię. Kiedy mnie całował, nie mogłam oddychać. - Pewnego dnia być może pocałujesz mężczyznę, bez którego nie będziesz mogła oddychać, i odkryjesz, że oddychanie jest przereklamowane. - Jasne, i pewnego dnia przybędzie po mnie książę. - Wątpię, by był księciem. Mężczyźni rzadko nimi są. - Pójdę po tę twoją kopertę, Barrons. I co dalej? - Pozwoliłem sobie umieścić ubrania w twoim pokoju. Jutro wieczorem wyjeżdżamy do Walii. *** Okazało się, że następnego ranka Elle Masters była nieobecna, podobnie jak, ku mej wielkiej uldze, chłopak o rozmarzonym spojrzeniu. Spotkałam się jedynie ze studentem czwartego roku, który pracował dla Elle i miał dla mnie kopertę. Był wysoki, miał ciemne włosy, wspaniały szkocki akcent i mnóstwo pytań dotyczących Barronsa, o którym pewnie słyszał od swojej pracodawczyni. A do tego również miał piękne rozmarzone oczy, w niezwykłym bursztynowym odcieniu, jak ślepia tygrysa, otoczone grubymi, czarnymi rzęsami. 122

„Szkot” (nie przedstawiliśmy się sobie, ja za bardzo się śpieszyłam, żeby wyjść i zająć swoimi sprawami) powiedział mi, że sześcioletnia córka Elle się rozchorowała i kobieta musiała zostać tego dnia w domu, więc on zajrzał po kopertę w drodze do pracy. Wzięłam ją i wyszłam pośpiesznie. Szkot odprowadził mnie korytarzem, prowadząc niezobowiązującą rozmowę z tym swoim uroczym szkockim akcentem, ale miałam nieodparte wrażenie, że próbuje zebrać się w sobie, by się ze mną umówić. Dwaj wspaniali faceci na tym samym wydziale, dwaj normalni goście! Tylko bym się zadręczała, gdybym zaczęła myśleć o którymkolwiek z nich. Wydział Języków Starożytnych Trinity był dla mnie zakazany. Barrons mógł sam biegać na posyłki albo wynająć kuriera. W drodze powrotnej do księgarni udawałam, że nie widzę prawie tuzina Nosorożców, prowadzących swoich nowych protegowanych ulicami, przygotowujących ich do przebywania wśród ludzi. Mówili coś i pokazywali, ich podopieczni kiwali głowami i wyraźnie widziałam, że uczą się nowego świata - mojego świata. Chciałam przebić ich wszystkich swoją włócznią, ale się powstrzymałam. Małe potyczki się nie liczą. Liczy się wojna. Wszyscy rzucali elfie uroki, żeby robić wrażenie ludzi o różnym stopniu atrakcyjności, ale, albo robili to jedynie na poziomie podstawowym, albo ja coraz lepiej radziłam sobie z przebijaniem wzrokiem iluzji, gdyż, pomijając chwilowe zachwianie obrazu, krótkie drżenie barw i konturów, widziałam ich prawdziwe postaci. Żaden z nich nie był tak odrażający jak ohydny Szary Człowiek, który żerował na kobietach, kradnąc ich urodę przez otwarte rany na ciele i dłoniach, choć 123

wszyscy wywoływali we mnie mdłości - ale tak właśnie działa każdy elf na moje zmysły widzącej sidhe, to mój system wczesnego ostrzegania. Wyłapałam dziesięcioosobową grupkę na moim „radarze” dwie przecznice wcześniej, zanim napotkałam oddział potworów. Zauważyłam trzy nowe rodzaje Mrocznych, które planowałam opisać w swoim dzienniku, być może podczas lotu do Walii. Kiedy wróciłam do księgarni, otworzyłam za pomocą pary kopertę. Przylepna krawędź zwinęła się szybko, a kleju nie było wiele, co kazało mi się zastanowić, czy byłam pierwszą osobą, która to zrobiła. W środku znajdowało się zaproszenie, bardzo ekskluzywne, wystosowane przez gospodarza, który podpisywał się przy użyciu symbolu, nie podając adresu. Na odwrocie wypisano niepełną listę, mającą pobudzić zainteresowanie. Znajdował się na niej przedmiot uważany od dawna za mityczny, dwa symbole religijne, których podobno poszukiwał Watykan, i obraz jednego z Mistrzów, rzekomo spalony przed stuleciami. Miałam się udać z Barronsem na aukcję, bardzo prywatną. O nalocie na taką czarnorynkową aukcję śnią agenci Interpolu i FBI, marzący o zrobieniu kariery.

OSIEM

Walia to jedna z czterech części składowych Zjednoczonego Królestwa. Pozostałe trzy to Anglia, Szkocja i Północna Irlandia. Irlandia - nie należy jej mylić z Północną Irlandią - to niepodległe państwo, członek Unii Europejskiej. Całe Zjednoczone Królestwo, z powierzchnią niecałych dwustu czterdziestu pięciu tysięcy kilometrów kwadratowych, jest nieco mniejsze od stanu Oregon. Wyspa Irlandia, obejmująca Irlandię Północną i Republikę, rozmiarami dorównuje Indianie. Walia jest malutka, ma niecałe dwadzieścia jeden tysięcy kilometrów kwadratowych. Co to oznacza? Jest cztery razy mniejsza od Szkocji i trzydzieści trzy razy od Teksasu. Wiem to wszystko, bo sprawdziłam. Kiedy moją siostrę zamordowano, a ja zostałam zmuszona do opuszczenia przytulnego gniazdka w Ashford w stanie Georgia, oczy otworzyły mi się w więcej niż jednej kwestii. Zrobiłam bilans życia i uświadomiłam sobie, że pomijając wszystko inne, brakuje mi wiedzy o świecie. Rozpaczliwie próbowałam pozbyć się 125

stygmatu prowincjonalności poprzez patrzenie na wszystko z lotu ptaka. Jeśli wiedza to władza, potrzebowałam jej jak najwięcej. Lot z Dublina do Cardiff zajął niecałą godzinę. O jedenastej piętnaście wylądowaliśmy na Rhoose, jakieś dziesięć minut drogi od stolicy Walii. Wkrótce dołączył do nas szofer, z którym poszliśmy do oczekującego maybacha 62. Nie mam pojęcia, gdzie się stamtąd udaliśmy, bo nigdy wcześniej nie siedziałam w takim samochodzie i za bardzo zajęło mnie oglądanie luksusowego wnętrza, bym zauważyła coś poza przelatującymi obok światłami miasta, a później ciemnością widoczną przez panoramiczny szklany dach. Rozłożyłam swoje siedzenie do pozycji niemal horyzontalnej. Wypróbowałam masaż. Głaskałam miękką skórę i błyszczące drewno. Obserwowałam na wskaźnikach umieszczonych w podsufitce prędkość, z jaką pędziliśmy przez noc. - Kiedy dotrzemy na miejsce, usiądziesz i nie będziesz się ruszać - powtórzył Barrons po raz piąty. - Nie drap się po nosie, nie baw się włosami, nie przeciągaj dłońmi po twarzy i niezależnie od tego, co ci powiem, nie wolno ci kiwać głową. Mów do mnie, ale cicho. Ludzie będą w miarę możliwości podsłuchiwać. Bądź dyskretna. - Bez ruchu jak kotek, cichutko jak myszka - odpowiedziałam, przeglądając filmy dostępne na moim osobistym płaskim ekranie. Samochód miał, jak to określali dziennikarze, „oszałamiające osiągi”, do setki rozpędzał się w ciągu pięciu sekund. Barrons musiał być poważnym kolekcjonerem, skoro nasi gospodarze przysłali po niego taki samochód. 126

Na otoczenie zaczęłam zwracać uwagę dopiero w chwili, kiedy Barrons pomógł mi wysiąść z samochodu i wziął mnie pod ramię. Dzisiejszy strój podobał mi się bardziej niż cokolwiek, co wybrał dla mnie wcześniej. Miałam na sobie czarny kostium od Chanel, wyglądający bardzo profesjonalnie, seksowne szpilki, które wcale tak nie wyglądały, a do tego sztuczne diamenty w uszach, na nadgarstkach i na szyi. Wygładziłam krótkie ciemne loki odżywką bez spłukiwania i założyłam je za uszy. Wyglądałam na majętną i bardzo mi się to podobało. Zresztą, komu by nie? Aż do tej chwili najdroższym strojem, jaki miałam na sobie, była moja sukienka na bal maturalny. Zawsze sądziłam, że kolejną drogą suknią będzie ta, którą tatuś kupi mi na ślub, a później, jeśli życie mi się ułoży, może jeszcze z pięć między weselem a pogrzebem. Z pewnością nigdy nie spodziewałam się haute couture, luksusowych samochodów, nielegalnych aukcji i mężczyzn we włoskich garniturach z wysadzanymi diamentami platynowymi spinkami do mankietów. Kiedy w końcu się rozejrzałam, z zaskoczeniem odkryłam, że znajdujemy się na opuszczonej wiejskiej drodze. Sztywni mężczyźni w jeszcze sztywniejszych garniturach przeprowadzili nas ciemną ścieżką przez las, po czym zatrzymali się na zarośniętym brzegu rzeki. Byłam skonsternowana do chwili, gdy rozsunęli gęste listowie, ukazując stalowe drzwi w skarpie. Wprowadzono nas przez nie, później szliśmy niekończącymi się, wąskimi betonowymi schodami, długim betonowym korytarzem, wzdłuż którego ciągnęły się przewody i rury, aż dotarliśmy do dużego prostokątnego pomieszczenia. 127

- Jesteśmy w schronie - szepnął mi Barrons do ucha prawie trzy kondygnacje pod ziemią. Jak możecie się domyślić, byłam bardziej niż odrobinę zaniepokojona, znajdując się tak głęboko pod ziemią z tylko jedną drogą wyjścia, to znaczy tą, którą przyszliśmy, między kilkunastoma ciężko uzbrojonymi mężczyznami. Nie cierpię na klaustrofobię, ale lubię mieć wokół siebie otwartą przestrzeń, a przynajmniej świadomość, że znajduje się ona tuż za ścianą tego pomieszczenia, w którym właśnie przebywam. To przypominało pochowanie żywcem. Chyba wolałabym zginąć w nuklearnym wybuchu niż spędzić dwadzieścia lat w betonowym pudle. - Uroczo - mruknęłam. - Czy to coś w rodzaju twojego pod... Auć! Barrons przydepnął moją stopę i gdyby nacisnął jeszcze bardziej, spłaszczyłby ją jak naleśnik. - Są chwile i okazje, gdy ciekawość jest na miejscu, panno Lane. To nie jest jedno z nich. Tutaj, cokolwiek powiesz, może zostać użyte przeciwko tobie i pewnie zostanie. - Przepraszam - powiedziałam i naprawdę to czułam. Jeśli nie chciał, żeby ci ludzie wiedzieli o jego podziemnym skarbcu, mogłam to zrozumieć i gdyby otoczenie nie wprawiło mnie w takie osłupienie, pewnie pomyślałabym o tym wcześniej, zanim podniosłam ten temat. - Zejdź z mojej stopy. Posłał mi swoje typowe spojrzenie, którego nie da się opisać, ponieważ ma ich kilka, a każde znaczy więcej niż tysiąc słów. - Jestem czujna, przysięgam - powiedziałam ze złością. Nie znoszę czuć się jak ryba wyciągnięta z wody, a tu nie 128

tylko machałam płetwami na plaży, ale też byłam płotką pośród rekinów. - I nic już nie będę mówić, chyba że ty coś powiesz, dobra? Uśmiechnął się do mnie z zadowoleniem i ruszyliśmy w stronę swoich miejsc. Pomieszczenie było betonowe od podłogi po sufit, bez żadnych ozdób. Wzdłuż sklepienia biegły rury i kable. W środku ustawiono czterdzieści składanych metalowych krzeseł - pięć rzędów po cztery po obu stronach wąskiego przejścia. Większość zajęli już ludzie w eleganckich strojach wieczorowych. Rozmawiali przyciszonymi głosami. Z przodu znajdowało się centralne podwyższenie, po jego obu stronach stały stoły, przykryte przedmiotami zawiniętymi w aksamit. Inne, podobnie zawinięte, wisiały na ścianie z tyłu. Barrons spojrzał na mnie. Powstrzymałam się przed skinieniem głową. - Tak - powiedziałam mu, gdy zajęliśmy miejsca w trzecim rzędzie po prawej stronie sali. Czułam to od wejścia do schronu, ale nie umiałam powiedzieć, czy chodziło o elfi artefakt czy też elfa - aż przyjrzałam się wszystkim obecnym w okolicy. Nikt tu nie rzucał uroków, wszyscy znajdujący się na sali byli ludźmi, co oznaczało, że gdzieś pod aksamitem krył się bardzo potężny PM. Na skali mdłości od jednego do dziesięciu - przy czym dziesiątką jest Sinsar Dubh, większość z pozostałych przedmiotów osiąga trzy albo cztery, a do tej pory między szóstką i dziesiątką nie znalazło się nic poza pojedynczą dziesiątką, która pozbawia mnie przytomności - osiągał pięć. Wyciągnęłam z kieszeni 129

jedną z pastylek na niestrawność, które zaczęłam łykać, żeby poradzić sobie z uczuciem dyskomfortu wywoływanym przez noszenie przez cały czas włóczni. Tak na marginesie, na polecenie Barronsa zostawiłam ją na jego biurku, by mógł ją ukryć w nogawce swoich spodni. Nie chciałam się z nią rozstawać, ale nie dałoby się jej ukryć pod moim dopasowanym kostiumem. Choć nie ufaliśmy sobie, wiedziałam, że odda mi ją szybko, jeśli będę jej potrzebować. - Drzwi zamykają się o północy. - Jego wargi musnęły moje ucho, a ja zadrżałam, co najwyraźniej go rozbawiło. - Ci, którzy nie dotrą do tej pory, nie wejdą do środka. Zawsze jest kilku maruderów, przychodzących w ostatniej chwili. Spojrzałam na jego zegarek. Pozostało trzy i pół minuty, a sześć miejsc wciąż było pustych. W ciągu kolejnej minuty pięć zajęto, zostawiając jedno puste krzesło z przodu. Choć ja wyciągałam szyję, przyglądając się każdej twarzy, Barrons patrzył prosto przed siebie. „Dziś masz być więcej niż tylko moim wykrywaczem PM, panno Lane”, powiedział w samolocie. „Musisz być moimi oczami i uszami. Chcę, żebyś każdego przeanalizowała, wszystko usłyszała. Chcę wiedzieć, kto zdradza podekscytowanie którym przedmiotem, kto jest zaniepokojony wygraną, a kto nie umie przegrać”. „Dlaczego? Zawsze zauważasz o wiele więcej ode mnie”. „Tam, gdzie się udajemy, zwracanie uwagi na kogokolwiek poza sobą samym jest uważane za oznakę niepewności, słabości. Musisz widzieć za mnie”. „Kto wcześniej widział za ciebie? Fiona?”. 130

Barrons ma w zwyczaju mnie ignorować, kiedy nie chce odpowiadać. I dlatego to ja byłam tym żółtodziobem, który się rozglądał. Nie było tak źle, jak się spodziewałam, bo nikt nie odpowiadał mi spojrzeniem. Niekiedy ich powieki drżały, jakby im się nie podobało, że ktoś im się przygląda w sytuacji, w której zasady gry nie pozwalały im odpowiedzieć tym samym. Uznałam za idiotyzm to, że wszyscy się tak odstawili, choć czekało ich tylko siedzenie na metalowych krzesłach w zakurzonym schronie, ale w wypadku ludzi tak bogatych pieniądze nie były czymś, co po prostu mieli, one stanowiły ich istotę i obnosili się z nimi aż po grób. W sumie było dwudziestu sześciu mężczyzn i jedenaście kobiet, w wieku od trzydziestki aż po siwowłosego mężczyznę, który musiał mieć co najmniej dziewięćdziesiąt pięć lat, siedzącego na wózku inwalidzkim w towarzystwie aparatu tlenowego i ochroniarzy. Jego ziemista skóra była tak cienka i przezroczysta, że widziałam przez nią siateczkę naczyń krwionośnych. Chorował na coś, co pochłaniało go żywcem. Tylko on odpowiedział mi spojrzeniem. Miał przerażające oczy. Zastanawiałam się, czego mógł pragnąć tak mocno człowiek tak bliski śmierci. Mam nadzieję, że w wieku dziewięćdziesięciu pięciu lat będę pragnąć jedynie rzeczy dostępnych za darmo - miłości, rodziny i pysznego domowego obiadu. Większość rozmów dotyczyła niedogodności obecnej lokalizacji, błocka, które uszkodziło ich buty podczas krótkiego spaceru przez las, paskudnej sytuacji politycznej i jeszcze bardziej paskudnej pogody. Nikt nie wspominał 131

o przedmiotach, które miały zostać wystawione na aukcję, jakby zupełnie ich nie obchodziło, co będzie do wzięcia. Choć cały czas udawali, że otoczenie absolutnie ich nie interesuje, wymyślali powody do poruszenia się, by choć przez chwilę móc się rozejrzeć. Dwie kobiety wyjęły zdobione szlachetnymi kamieniami puderniczki i sprawdziły pomadkę, choć to nie swoim wargom przyglądały się w tych sprytnych lustereczkach. Cztery osoby upuściły różne przedmioty z kolan, żeby móc się ruszyć i je odzyskać. To było nawet na swój smutny sposób zabawne, jak wielu innych rzuciło się podnosić te rzeczy, żeby też mieć usprawiedliwienie. Siedem osób wstało i próbowało pójść do toalety. Uzbrojeni strażnicy odmówili im, ale tamci przynajmniej mogli się rozglądać. Nigdy nie widziałam bardziej chciwej, paranoicznej bandy ludzi. Barrons nie pasował tu bardziej niż ja. Jeśli ja byłam płotką, a oni rekinami, to on był jedną z tych jeszcze nieodkrytych ryb, które kryją się w najgłębszych, najciemniejszych otchłaniach oceanu, gdzie nie dociera słoneczne światło ani człowiek. Do środka wszedł dystyngowany z wyglądu mężczyzna, siwowłosy, z elegancko przyciętą brodą. Przez chwilę myślałam, że to ostatni uczestnik, ale on skierował się prosto w stronę podwyższenia. Po drodze przywitał się ciepło z wieloma obecnymi, zwracając się do nich po imieniu. Miał brytyjski akcent i błyszczące oczy. Kiedy dotarł do podwyższenia, przywitał nas wszystkich i przypomniał krótką listę warunków, na które wyraziliśmy zgodę przez samą swoją obecność. Dodał też, że każdy, kto 132

podejmie taką decyzję, może jeszcze wyjść (zastanawiałam się ponuro, czy pozwoliliby takiej osobie żyć). Później wymienił wszystkie dopuszczalne formy płatności i gdy aukcja miała się rozpocząć, na ostatnie miejsce wślizgnął się pewien bardzo sławny mężczyzna - z pewnością widzieliście go w telewizji. Aukcja rozpoczęła się od obrazu Moneta i z każdą chwilą wydawała mi się coraz bardziej surrealistyczna. Tamtej nocy dowiedziałam się, że niektóre z najcenniejszych dzieł sztuki i artefaktów tego świata nigdy nie ujrzą światła dziennego, przekazywane w ukryciu z rąk do rąk najzamożniejszych. Widziałam obrazy, o których istnieniu nie wiedział świat, przedmioty, które jakimś cudem przetrwały całe epoki, manuskrypt sztuki, która nigdy nie została wystawiona i nigdy nie będzie, a wielka szkoda. Odkryłam, że istnieją ludzie gotowi zapłacić fortunę, by posiąść coś jedynego w swoim rodzaju, dla samej przyjemności posiadania tego i by garstka innych bogaczy im tego zazdrościła. Stawki zapierały dech w piersi. Jedna z kobiet zapłaciła dwadzieścia cztery miliony dolarów za obraz wielkości mojej dłoni. Inna kupiła broszkę rozmiarów orzecha włoskiego za trzy i dwie dziesiąte miliona. Sławny mężczyzna nabył Klimta za osiemdziesiąt dziewięć milionów. Pod młotek poszły klejnoty należące kiedyś do władczyń, broń, którą posługiwali się najbardziej niesławni łotrzy, a nawet włoska posiadłość, łącznie z prywatnym odrzutowcem i kolekcją starych aut. Barrons kupił dwie sztuki starożytnej broni i dziennik prowadzony przez Wielkiego Mistrza jakiegoś tajnego 133

stowarzyszenia. Przysiadłam sobie dłonie, żeby nimi nie ruszać, i czekałam z zapartym tchem na odsłanianie kolejnych skarbów, bardzo pilnując, żeby nie poruszyć głową, co okazało się o wiele trudniejsze niż mogłoby się wydawać. Pragnienie, by poprawić kosmyk włosów, który wyślizgnął się z gładkiej fryzury i opadał mi na twarz, stało się niemal dojmujące. Aż do tej chwili nie miałam pojęcia, jak często moje ciało zdradzało moje myśli, aż raz za razem w ostatniej chwili powstrzymywałam się od wzruszenia ramionami albo pokiwania głową. Nic dziwnego, że Barrons tak łatwo mnie czytał. To była ciężka noc, ale niezapomniana. Kiedy PM w końcu został odkryty, nie miałam pojęcia, co to jest, ale Barrons wiedział - i bardzo go pragnął. Ja też się nauczyłam go czytać. To był zdobiony klejnotami amulet wielkości mojej pięści mam małe dłonie - wykonany ze złota, srebra, szafirów i onyksu oraz, według opisu, kilku nieznanych stopów i równie tajemniczych kamieni. Pełna przepychu złota obejma otaczała ogromny przezroczysty klejnot niewiadomego pochodzenia, a całość wisiała na długim, grubym łańcuchu. Przedmiot miał barwną historię, sięgającą w przeszłość poza czasy Homo sapiens i został stworzony dla ulubionej konkubiny mitycznego króla imieniem Cruz. Każdy z uczestników aukcji dostał folder, w którym ze szczegółami opisano pochodzenie przedmiotu i listę jego poprzednich posiadaczy - oczy wyszły mi z orbit, kiedy czytałam ją przez ramię Barronsa. Każdy z wcześniejszych właścicieli amuletu był ważną postacią historyczną lub mitologiczną rozpoznawał ich nawet ktoś taki jak ja, kto przesypiał większość lekcji historii. Niektórzy byli heroicznie dobrzy, inni 134

potwornie źli. Wszyscy bez wyjątku posiedli oszałamiającą władzę. Oczy licytatora błyszczały, kiedy mówił o amulecie i jego „mistycznej” zdolności do spełniania najgłębszych pragnień właściciela. - Czy szukasz zdrowia? - spytał oddychającego z trudem mężczyznę na wózku. - Długowieczności? Jeden z jego właścicieli, skądinąd Walijczyk, jak pan, podobno żył setki lat. - Może ma pan aspiracje polityczne - zwrócił się do sławnego człowieka. - Czy chciałby pan pokierować swoim wspaniałym narodem? A może większe bogactwo? Ja zastanawiałam się, czy on mógłby być jeszcze bogatszy. Na jego miejscu postawiłabym na lepszą fryzurę. - Może pragnie pani, by powróciły pożądanie i zainteresowanie? - kusił podstarzałą piękność ze zmarszczkami otaczającymi usta i płonącymi węglami w miejscu oczu. Powrotu męża? Aby jego nowa żona... Jak by to powiedzieć? Dostała za swoje? - Może - zachęcał mężczyznę w czwartym rzędzie, na którego twarzy malował się wyraz całkowitego udręczenia i zaszczucia - chciałby pan zniszczyć wszystkich swoich wrogów? Zaczęła się gwałtowna licytacja. Przez cały czas Barrons siedział bez ruchu, wpatrując się prosto przed siebie. Ja z kolei bezwstydnie wyciągałam szyję. Serce mi waliło, a przecież tak naprawdę to nie była moja sprawa. Czekałam, aż Barrons zacznie licytować, i czułam się coraz bardziej zaniepokojona, kiedy tego nie robił. Cruz to z 135

pewnością Cruce, legendarny twórca Bransolety, którą proponował mi V'lane. To był elfi artefakt, nieprawdopodobnie potężny, i nawet jeśli my byśmy go nie wykorzystali, powinien zniknąć z powierzchni świata. To był PM. Instynkty widzącej sidhe sprawiały, że pragnęłam, by opuścił świat ludzi, do którego w ogóle nie powinien trafić. W nieodpowiednich rękach mógł uczynić wiele zła, o czym świadczył przykład niemieckiego dyktatora, który niegdyś go posiadał. Pochyliłam się i przysunęłam wargi do jego ucha. - Powiedz coś - wysyczałam. - Licytuj! Położył swoją dłoń na mojej i ścisnął. Kość lekko otarła się o kość. Zamknęłam się. Stawki osiągnęły poziom astronomiczny. Barrons z pewnością nie miał aż takich pieniędzy. Nie mogłam uwierzyć, że tak po prostu z niego zrezygnujemy. Pozostało pięciu gorączkowo licytujących. Później dwóch ten sławny i ten umierający. Kiedy stawki osiągnęły poziom ośmiocyfrowy, sławny mężczyzna roześmiał się i spasował. - Mam już wszystko, czego pragnę - powiedział, a ja z przyjemnym zaskoczeniem uświadomiłam sobie, że mówił prawdę. W sali pełnej ponurych, chciwych ludzi on był prawdziwie zadowolony ze swojego Klimta i ogólnie z życia. Zaczęłam mieć o nim zdecydowanie lepsze mniemanie. Uznałam, że podoba mi się jego fryzura i podziwiałam go za to, że nic go nie obchodzi, co inni o niej sądzą. I bardzo dobrze. 136

Aukcja skończyła się godzinę później. Kilka godzin później po krótkim locie prywatnym samolotem - trudno przewozić nielegalnie zakupione dobra samolotem rejsowym - tuż przed świtem stanęliśmy przed księgarnią. Byłam wyczerpana, przespałam cały lot i obudziłam się dopiero po wylądowaniu, odkrywając, że mam na wpół otwarte usta, a Barrons przygląda mi się z rozbawieniem. Złościło mnie, że pozwolił, żeby PM wymknął mi się z rąk. Chciałam się dowiedzieć, jakie moce dawał swojemu właścicielowi. Chciałam wiedzieć, czy mógłby mnie chronić lepiej niż Bransoleta, którą proponował mi V'lane. - Dlaczego przynajmniej nie próbowałeś licytować? spytałam ze złością, kiedy otwierał frontowe drzwi. Podążył za mną do środka. - Kupuję, co muszę, żeby utrzymać pozory i wciąż otrzymywać zaproszenia na aukcje. Każdy zakup dokonywany na takiej licytacji jest obserwowany i zapisywany. Nie chcę, żeby inni ludzie wiedzieli, co posiadam. Nigdy nie kupuję rzeczy, które pragnę mieć. - To głupota. W takim razie, jak je zdobywasz? - Zmrużyłam oczy. - Nie pomogę ci w kradzieży, Barrons. Zaśmiał się. - Nie pragniesz go? Licytator się mylił, panno Lane. To nie Amulet Cruce'a. Sam Mroczny Król stworzył tę błyskotkę, to jedna z czterech Mrocznych Relikwii. Przed kilkoma miesiącami nie uwierzyłabym w żadne Relikwie, ale przed kilkoma miesiącami nie uwierzyłabym też, że jestem zdolna do zabijania. Relikwie były najświętszymi, najpotężniejszymi i najbardziej pożądanymi artefaktami. Istniały cztery Jasne Relikwie 137

- włócznia, miecz, kocioł i kamień; jak również cztery Mroczne Relikwie - amulet, skrzynia, zwierciadło i najstraszliwsza z nich, Sinsar Dubh. - Wiedziałaś, kto posiadał go w przeszłości - dodał Barrons. - Nawet jeśli go nie pragniesz, czy możesz pozwolić, by Mroczna Relikwia krążyła po świecie? - To niesprawiedliwe, żeby wykorzystywać przeciwko mnie moją naturę widzącej sidhe, skłaniając mnie do popełnienia przestępstwa. - Życie nie jest sprawiedliwe, panno Lane. A tak się składa, że tkwisz po uszy w przestępstwach. Musisz to przeboleć. - A jeśli nas złapią? Mogłabym zostać aresztowana. Mogłabym wylądować w więzieniu. - Nie przeżyłabym więzienia. Ponure kombinezony, brak kolorów, rutyna więziennego życia doprowadziłyby mnie do szaleństwa w ciągu kilku tygodni. - Wydostałbym cię - odparł krótko. - Cudownie. I wtedy musiałabym uciekać. - Już to robisz, panno Lane. Robisz to od śmierci swojej siostry. Odwrócił się i zniknął za drzwiami oddzielającymi część prywatną. Gapiłam się na nie. Czy istniało coś, czego Barrons nie wiedział? Ja wiedziałam, że od tamtego czasu uciekam, ale skąd wiedział on? Po śmierci Aliny zaczęłam się czuć niewidzialna. Rodzice przestali mnie zauważać. Coraz częściej przyłapywałam ich, jak patrzyli na mnie z łamiącą serce mieszaniną tęsknoty i cierpienia, i wiedziałam, że to Alinę widzieli w mojej twarzy, 138

moich włosach, moich nawykach. Polowali na nią we mnie, przyzywali jej ducha. Przestałam istnieć. Już nie byłam Mac. Byłam tą, która przeżyła. Miał rację. Sprawiedliwość i zemsta to jedynie część mojej motywacji dla opuszczenia Ashford. Uciekałam przed swoim smutkiem, przed ich cierpieniem, przed byciem cieniem innej osoby, bardziej kochanej - tak boleśnie utraconej - a Irlandia wcale nie znajdowała się wystarczająco daleko. Co gorsza, teraz biegłam w morderczym maratonie, uciekałam w popłochu przed wszystkimi potworami, które za mną goniły, a przed sobą nie widziałam linii mety.

DZIEWIĘĆ

Skoro już mowa o bardziej kochanych, bo tak boleśnie utraconych, pozostał mi jeden dzień, by posprzątać jej mieszkanie. Do północy wszystkie rzeczy Aliny musiały zostać zabrane, inaczej właściciel miał prawo wystawić je za drzwi. Zapakowałam pudła już dawno. Musiałam tylko wyciągnąć je na zewnątrz, zamówić taksówkę i dopłacić taksówkarzowi, żeby pomógł mi je załadować i przewieźć do księgarni, gdzie mogłam je owinąć w papier i wysłać do domu. Nie mogłam uwierzyć, że tak straciłam rachubę czasu, ale w końcu walczyłam z potworami, byłam przesłuchiwana, przeszukiwałam cmentarz, ratowałam przed śmiercią brata mafiosa, uczyłam się nowej pracy i brałam udział w nielegalnej licytacji. Aż cud, że w ogóle coś udało mi się zrobić. I tak oto w niedzielne popołudnie 31 sierpnia, ostatniego dnia najmu, w dniu, kiedy to ona powinna się spakować i czekać na taksówkę na lotnisko, skąd miała odlecieć do mnie i do domu w Georgii, gdzie czekały na nas niekończące się plażowe imprezy schyłku lata, oparłam mokrą parasolkę o schody 140

i wycierałam buty na wycieraczce przed jej drzwiami. Stałam tak przez kilka minut, przestępując z nogi na nogę, oddychając głęboko i sięgając po puderniczkę, żeby wyjąć z oka ten paproch, który wywołał łzawienie. Mieszkanie Aliny znajdowało się nad pubem w dzielnicy Temple Bar, niedaleko Trinity, gdzie studiowała, przynajmniej przez pierwsze kilka miesięcy, kiedy wciąż chodziła na zajęcia, nim zaczęła wyglądać na zestresowaną, chudnąć i zachowywać się dziwacznie. Mogłam zrozumieć, dlaczego zapomniałam o posprzątaniu jej mieszkania, ale teraz, kiedy przed nim stałam, nie mogłam uwierzyć, że zapomniałam również o jej dzienniku. Alina była uzależniona od swojego dziennika. Nie umiała bez niego żyć. Prowadziła go od dzieciństwa. Nigdy nie opuściła nawet jednego dnia. Wiedziałam - wyszukiwałam je, czytałam i zadręczałam ją z powodu tajemnic, którymi wolała podzielić się z jakąś głupią książką, a nie ze mną. Podczas pobytu za granicą podzieliła się największymi tajemnicami swojego życia z jakąś głupią książką, a nie ze mną, a ja potrzebowałam tej książki. O ile ktoś nie dotarł do niej wcześniej i jej nie zniszczył, gdzieś w Dublinie znajdował się zapis wszystkiego, co się jej przytrafiło od chwili, kiedy postawiła stopę w tym kraju. Alina była szczegółowa aż do przesady. Na tych kartach musiał znajdować się zapis wszystkiego, co widziała i czuła, gdzie była i czego się dowiedziała, jak odkryła, kim obie jesteśmy, jak Wielki Pan oszukał ją i skłonił, by się w nim zakochała, jak również - jak miałam nadzieję - wyraźne wskazówki co do lokalizacji Sinsar Dubh - kto ją 141

miał, kto ją przewoził i z jakiego tajemniczego powodu. „Wiem teraz, czym jest” powiedziała w ostatniej, gorączkowej wiadomości telefonicznej „i wiem gdzie...”. Rozmowa zakończyła się gwałtownie. Byłam pewna, że Alina miała zamiar mi powiedzieć, że wie, gdzie ona się znajduje. Miałam nadzieję, że zapisała to w swoim dzienniku i ukryła go w miejscu, w którym jej zdaniem mogłam odnaleźć go ja i tylko ja. Odnajdywałam je przez całe życie. Z pewnością pozostawiła mi wskazówkę, jak odnaleźć ten najważniejszy. Wsunęłam klucz do zamka, szarpnęłam klamką, żeby go przekręcić - zamek ciężko chodził - otworzyłam drzwi i stanęłam twarzą w twarz z dziewczyną stojącą za nimi, patrzącą na mnie ze złością i trzymającą w ręku kij bejsbolowy. - Oddaj go - powiedziała ostro, wyciągając rękę i wskazując na klucz. - Słyszałam cię tam i już zadzwoniłam na policję. Skąd masz klucz do mojego mieszkania? Schowałam klucz do kieszeni. - Kim jesteś? - Mieszkam tu. A ty kim jesteś? - Nie mieszkasz tu. Tu mieszka moja siostra. A dokładniej: do północy dzisiejszego dnia. - Niemożliwe. Trzy dni temu podpisałam umowę najmu i zapłaciłam z góry. Jeśli masz z tym problem, pogadaj z właścicielem. - Naprawdę zadzwoniłaś na policję? Obrzuciła mnie chłodnym spojrzeniem. - Nie. Ale zrobię to, jeśli będę musiała. 142

To była ulga. Nie widziałam tego dnia inspektora Jayne'a, co mnie cieszyło. Jeszcze tylko brakowało, żeby się pojawił i aresztował mnie za włamanie albo coś innego, równie naciąganego. Popatrzyłam za jej plecy. - Gdzie są rzeczy mojej siostry? - spytałam ostro. Wszystkie starannie zapakowane pudła zniknęły. Na podłodze nie było proszku policyjnego, żadnego potłuczonego szkła, zniszczonych i pociętych mebli, podartych zasłon. Mieszkanie było w stanie idealnym, zostało elegancko odnowione. - A skąd mam wiedzieć? Było puste, kiedy się wprowadziłam. - Kto wynajął ci to mieszkanie? Byłam oszołomiona. Ktoś zamknął przede mną drzwi. Kiedy wahałam się, czy zburzyć ściany i zerwać podłogi, żeby przeprowadzić dokładne, acz kosztowne poszukiwania jej dziennika, a później zajęły mnie inne sprawy, straciłam wszystkie rzeczy osobiste mojej siostry! Ktoś mieszkał w jej mieszkaniu. To niesprawiedliwe - miałam jeszcze jeden dzień! Kłóciłabym się do zachodu słońca i aż do ostatniego, dwunastego uderzenia zegara, gdyby nowa lokatorka powiedziała cokolwiek innego niż powiedziała. - Gość na dole w barze zajmuje się sprawami w jego imieniu, ale pewnie będziesz musiała się skontaktować z samym właścicielem. - A jest nim kto? Wzruszyła ramionami. - Nie miałam okazji go poznać. Jakiś gość o nazwisku Barrons. 143

*** Czułam się jak szczur w labiryncie, a wszyscy pozostali byli ludźmi w białych fartuchach, którzy stali wokół mojego pudełka, patrzyli, jak miotam się na ślepo wśród korytarzy i się śmiali. Bez słowa opuściłam nową lokatorkę. Wyszłam na zewnątrz, w uliczkę za pubem, dla ochrony przed deszczem ukryłam się we wnęce pozostałej po zamurowaniu drzwi i zadzwoniłam do Barronsa, korzystając z komórki, którą poprzedniego wieczoru zostawił pod moimi drzwiami. W jej pamięci zapisał trzy numery. Wybrałam ten oznaczony JB. Pozostałe dwa były tajemnicze: JNMSZMP i JU. Wydawał się wściekły, kiedy odebrał. - Co? - warknął. Słyszałam trzaski i odgłos tłuczonego szkła. - Powiedz mi o mojej siostrze - warknęłam w odpowiedzi. - Nie żyje? - odparł sarkastycznie. Kolejny trzask. - Gdzie są jej rzeczy? - Na górze, w pokoju obok twojego. O co takiego chodzi, panno Lane, co nie może poczekać? Jestem teraz odrobinę zajęty. - Na górze?! - wykrzyknęłam. - Czyli przyznajesz, że je masz? - A dlaczego nie? Wynajmowałem jej mieszkanie, a ty nie posprzątałaś na czas. 144

- Miałam jeszcze czas. Aż do dzisiaj! - Zostałaś pobita, później byłaś zajęta, a ja zająłem się tym za ciebie. - Jego słowom towarzyszył głośny huk. - Nie ma za co. - Wynajmowałeś mieszkanie mojej siostrze i dotychczas nie raczyłeś mi o tym wspomnieć? Mówiłeś, że jej nie znałeś! Krzyczałam, żeby usłyszał mnie w hałasie dobiegającym ze słuchawki. No dobra, może krzyczałam, bo byłam wściekła. Okłamał mnie. Paskudnie i jawnie. W czym jeszcze mnie okłamywał? Odgłos grzmotu nad głową wywołał we mnie jeszcze większą wściekłość. Pewnego dnia miałam zamiar uciec przed Jericho Barronsem i tym deszczem. Pewnego dnia trafię na słoneczną plażę, usadzę na niej swoją petunię i zapuszczę korzenie. - Poza tym - warknęłam - twojego nazwiska nie było na liście, którą otrzymaliśmy w sprawie zniszczeń w mieszkaniu! - Ten list wysłał człowiek zajmujący się należącymi do mnie mieszkaniami. I nie znałem twojej siostry. Nie wiedziałem, że wynajmowałem jej mieszkanie, do chwili gdy przed kilkoma dniami zadzwonił mój prawnik, żeby powiedzieć, że jest problem z jedną z moich nieruchomości. - Rozległo się ciche łupnięcie, Barrons stęknął. Po chwili dodał: - Dzwonił do waszego domu w Ashford, ale nikt nie odbierał. Nie chciał być odpowiedzialny za wystawienie rzeczy lokatora za drzwi. Usłyszałem nazwisko, dodałem dwa do dwóch, zająłem się tym. - Rozległ się cichy jęk, a później taki odgłos, jakby telefon Barronsa upadł na ziemię. 145

Byłam dziwnie przybita. Na górze miałam jedno z tych objawień - od razu byłam przekonana, że ukrywał jakiś osobisty związek z moją siostrą, że oto znalazłam dowód na jego nikczemność, a teraz wszystko znajdzie się cudownie na swoim miejscu i w końcu zacznie mieć sens, lecz jego odpowiedź była zdecydowanie logiczna. W Brickyard miałam okazję poznać dwóch właścicieli mieszkań pod wynajem. Nie zajmowali się osobiście prowadzeniem interesu, chyba że były jakieś problemy. Nie widzieli papierów, chyba że szli z nimi do sądu i nie mieli bladego pojęcia, kto wynajmuje jedno z ich mieszkań. - Nie sądzisz, że to zadziwiający zbieg okoliczności? spytałam, kiedy znów usłyszałam go po drugiej stronie. Dyszał ciężko, jakby biegł, walczył albo robił jedno i drugie. Próbowałam sobie wyobrazić, z kim lub z czym mógł walczyć Barrons, skoro miał takie problemy, ale uznałam, że nie chcę wiedzieć. - Od kiedy pamiętam, mam powyżej uszu zbiegów okoliczności. A ty? - Tak - zgodziłam się. - I zamierzam zrozumieć, co za nimi stoi. - Proszę bardzo, panno Lane. Brzmiał wręcz agresywnie. Czułam, że za chwilę się rozłączy. - Chwileczkę. Kim jest JNMSZMP? - Jeśli nie możesz się ze mną połączyć. - A JU? - Jeśli umierasz, panno Lane. Ale na twoim miejscu nie wybierałbym tego numeru, chyba że rzeczywiście będziesz umierać, bo inaczej sam cię zabiję. 146

Usłyszałam dochodzący z tła męski śmiech. Rozłączył się. *** - Ty też ich widzisz - powiedziałam cicho, siadając na ławce obok piegowatej, rudowłosej dziewczyny. Znalazłam w kampusie widzącego sidhe - dziewczynę. Kiedy wracałam do księgarni, pogoda poprawiła się na tyle, że postanowiłam zajrzeć jeszcze na uniwersytet, żeby obserwować ludzi. Choć promienie słońca z trudem przebijały się przez chmury, popołudnie było ciepłe i ludzie wylegli na trawniki, niektórzy się uczyli, inni śmiali się i gadali. „Kiedy widzisz istotę z krainy elfów” poradził mi Barrons „nie patrz na elfa, ale na tłum, kto jeszcze go obserwuje”. Rada okazała się rozsądna. Zajęło mi to kilka godzin, ale w końcu ją zauważyłam. Pomógł mi fakt, że w mieście było wiele elfów. Wydawało się, że co pół godziny, jeśli nie częściej, przechodzą obok Nosorożcy z podopiecznym. Albo też widziałam coś zupełnie nowego, jak ten stwór, któremu obie się przyglądałyśmy. Dziewczyna uniosła głowę znad książki i spojrzała na mnie z konsternacją doprowadzoną do perfekcji. Kręcone rude włosy okalały jej delikatną twarz z niedużym prostym noskiem i różowymi usteczkami. Oceniałam, że może mieć czternaście, najwyżej piętnaście lat, a jej fasada widzącej sidhe była nieskazitelna. Przy niej czułam się nieokrzesana. Sama się nauczyła czy ktoś inny ją nauczył? 147

- Przepraszam? - spytała, mrugając. Spojrzałam z powrotem na elfa. Rozciągnął się na plecach na brzegu kaskadowej fontanny, jakby pochłaniał prześwitujące przez chmury promienie słońca. Był smukły, przezroczysty, śliczny. Przypominał te rozmarzone, świetliste obrazy elfów z kultury masowej, miał jedwabiste włosy, delikatną twarz i drobne, chłopięce ciało. Był nagi i nie przejmował się rzucaniem uroku. Zresztą, po co miałby? Zwyczajni ludzie nie mogli go zobaczyć, a według Barronsa, wiele elfów sądziło, że widzący sidhe wymarli lub ich liczba znacznie się zmniejszyła. Podałam dziewczynie dziennik otwarty na stronie, na której naszkicowałam istotę. Wzdrygnęła się, zatrzasnęła go i spojrzała na mnie ze złością. - Jak śmiesz? Jeśli chcesz się znaleźć w niebezpieczeństwie, proszę bardzo, ale nie wciągaj mnie w to! Chwyciła swoją książkę, plecak i parasol, zerwała się i odbiegła z kocim wdziękiem. Ruszyłam za nią. Miałam milion pytań. Chciałam wiedzieć, jak dowiedziała się wszystkiego, co uczyniło ją tym, kim była. Chciałam wiedzieć, kto ją uczył, i chciałam poznać tę osobę. Chciałam dowiedzieć się więcej o swoim dziedzictwie, i to nie od Barronsa, który miał ukryte zamiary w ukrytych zamiarach. Kogo zresztą próbowałam oszukać? Choć dziewczyna była o wiele lat młodsza ode mnie, czułam się samotnie w tym wielkim mieście i brakowało mi przyjaciół. Byłam świetną biegaczką. Oprócz tego ja miałam na nogach tenisówki, a ona sandałki. Choć biegła ulicami, 148

przepychając się między turystami i handlarzami, doganiałam ją, aż w końcu skręciła w boczną uliczkę, zatrzymała się i odwróciła na pięcie. Odrzuciła do tyłu włosy w kolorze płomienia i znów posłała mi wściekłe spojrzenie. Miała świecące, złocisto-zielone kocie oczy. Rozejrzała się dookoła, sprawdzając chodnik, ściany, dachy, a na końcu niebo. - Niebo? - Skrzywiłam się. - Dlaczego? - Kuźwa! Jak przetrwałaś tak cholernie długo? Była za młoda, żeby przeklinać. - Uważaj, co mówisz. Moja matka wyszorowałaby ci usta mydłem. Spojrzała na mnie z czystą agresją. - A moja mama oddałaby cię radzie i kazała cię zamknąć, bo jesteś zagrożeniem dla siebie i wszystkich wokół. - Rada? Jaka rada? - Czy to możliwe? Czy było nas tak wielu? Czy byli zorganizowani, jak za dawnych czasów, o czym opowiadał mi Barrons? - Masz na myśli radę widzących... - Zamknij się - wysyczała. - Kuźwa, sprowadzisz na nas śmierć! - Czy ona istnieje? - spytałam. - Rada... no wiesz... ludzi takich jak my? Jeśli tak, musiałam ich poznać. Jeśli nie wiedzieli jeszcze o Wielkim Panu i jego portalu, musieli poznać prawdę. Może udałoby mi się przekazać całą tę paskudną sprawę w ręce kogoś innego, całej rady innych. Umyć ręce i skupić się na zemście, może nawet uzyskać w niej pomoc. Czy moja siostra ich poznała, spotkała się z nimi? - Cicho! - Znów spojrzała w niebo. 149

To mnie niepokoiło. - Dlaczego ciągle patrzysz w górę? Przymknęła oczy, potrząsnęła głową i zrobiła minę, jakby wzywała Jezusa, Maryję, świętego Józefa i wszystkich innych świętych, prosząc ich o łaskę cierpliwości. Kiedy znów je otworzyła, podeszła do mnie i wyjęła mi dziennik spod pachy. - Długopis - zażądała. Wyciągnęłam jeden z torebki i wcisnęłam jej w dłoń. Napisała: „Ty i ja jesteśmy tutaj, ale wiatr jest wszędzie. Nie rzucaj nań żadnych słów, jeśli nie chcesz, żeby cię po nich wyśledzono.” - To straszliwie melodramatyczne. - Próbowałam zażartować, choćby po to, żeby stłumić dreszcze przebiegające mi po plecach. - To pierwsza zasada, którą poznajemy - powiedziała, posyłając mi jadowite spojrzenie. - Nauczyłam się jej, kiedy miałam trzy latka. Jesteś stara. Powinnaś wiedzieć. Najeżyłam się. - Nie jestem stara. Od kogo się jej nauczyłaś? - Od babci. - No i widzisz. Zostałam adoptowana. Nikt mi nic nie powiedział. Sama musiałam się wszystkiego nauczyć i sądzę, że zrobiłam kawał doskonałej roboty. A ty jak byś sobie poradziła, gdybyś została sama? Wzruszyła ramionami i popatrzyła na mnie z miną świadczącą o tym, że poszłoby jej o wiele lepiej, bo była tak bystra i wyjątkowa. Ech, ta pewność siebie nastolatków. Jak mi jej brakowało. 150

- To co z tym niebem? - naciskałam. Czy powinnam czuć się jak szczur, a po niebie latały sowy? Otworzyła dziennik na czystej kartce i napisała kolejne słowo. Choć tusz był różowy, mroczne i złowrogie słowo przecinało kartkę. „Łowcy”. Dreszcze, których prawie udało mi się pozbyć, powróciły w postaci lodowego toporka, przebiły moje plecy i dotarły do serca. Łowcy byli przerażającą kastą uskrzydlonych Mrocznych, których głównym zadaniem było polowanie na widzących sidhe i zabijanie ich. Zatrzasnęła dziennik. - Widziano ich - powiedziała bezgłośnie. - W Dublinie? - odpowiedziałam w podobny sposób, przerażona, spoglądając ostrożnie na niebo. Pokiwała głową. - Jak się nazywasz? - Mac - odpowiedziałam cicho. Czy chciałam puścić swoje imię na wiatr? - A ty? - Dani. Z „i” na końcu. Mac i jak dalej? - Lane. To musiało na razie wystarczyć. Jakie to dziwne uczucie, kiedy człowiek zaczyna mieć wrażenie, że nie do końca ma prawo do swojego nazwiska. - Gdzie cię mogę znaleźć, Mac? Zaczęłam jej podawać numer mojej nowej komórki, ale ona pokręciła głową. - W takich czasach lepiej jest trzymać się starych sposobów. Gdzie się zatrzymałaś? Podałam jej adres Księgarni i Bibelotów Barronsa. 151

- Pracuję tam. Dla Jericho Barronsa. - Wpatrywałam się w jej twarz, czekając na reakcję. - On jest jednym z nas. Spojrzała na mnie z dziwną miną. - Tak sądzisz? Pokiwałam głową i przewróciłam kartkę dziennika. Napisałam: „Czy jest nas wielu?”. „Nie jest moją rolą odpowiadać na twoje pytania”, nagryzmoliła. „Ktoś wkrótce się z tobą skontaktuje”. - Kiedy? - Nie wiem. - Potrzebuję odpowiedzi, Dani, widziałam różne rzeczy. Czy twoja rada wie, co się dzieje w mieście? Jej świetliste oczy zapłonęły, potrząsnęła głową. Spojrzałam na nią z irytacją. - To powiedz temu „komuś”, żeby się pośpieszył. Sytuacja robi się coraz gorsza, i to bardzo szybko. Znów otworzyłam dziennik. „Jestem Zerem” napisałam. „I wiem o Wielkim Panu oraz Sinsar...”. Wyrwała mi dziennik z rąk i podarła kartkę, zanim zdążyłam mrugnąć. Zrobiła to tak gładko i szybko, że wciąż unosiłam długopis w powietrzu nad kartką, której już nie było i nadal pisałam literę „D”. Nic nie mogło poruszać się tak szybko. Zareagowała z nieludzką prędkością. Wpatrzyłam się w zuchwałą, chłopięcą twarz. - Kim jesteś? - Tym samym, co ty. Uśpione talenty budzą się, gdy pojawia się potrzeba - odparła, spoglądając na mnie. - Ty masz swoje zdolności, ja swoje. Każdego dnia dowiadujemy się, kim byliśmy i kim znów się stajemy. 152

- Pozwoliłaś mi się dogonić - powiedziałam oskarżycielskim tonem. Mogła uciec mi w ciągu jednego uderzenia serca. Kogo próbowałam oszukać? Ten dzieciak pewnie przeskakiwał nad niższymi budynkami. - I co z tego? - Dlaczego? Wzruszyłam ramionami. - Nie powinnam, ale byłam ciekawa. Rowena wysłała kilka z nas na poszukiwanie, żebyśmy się dowiedziały, gdzie się zatrzymałaś. Rzecz jasna, to ja zauważyłam cię jako pierwsza. Mówiła o tobie tak, jakbyś była bardzo potężna. - Spojrzała na mnie pogardliwie. - Nie widzę tego. - Kim jest Rowena? - Miałam przeczucie, które bardzo mi się nie podobało. - Staruszka. Siwe włosy. Wydaje się krucha. Wcale taka nie jest. Tak jak podejrzewałam, stara kobieta, którą poznałam pierwszej nocy w Dublinie, kiedy padłam ofiarą jej furii, gdy za długo gapiłam się na pierwszego elfa, jakiego ujrzałam w życiu. Później stała obok i nic nie zrobiła, kiedy V'lane prawie mnie zgwałcił w muzeum, a następnie ruszyła za mną, upierając się, że zostałam adoptowana. - Zabierz mnie do niej - zażądałam. Nienawidziłam jej, gdyż swoją prawdą rozdarła mój świat. Musiałam poznać więcej z jej prawdy. Nazwała mnie O'Connor, wspomniała o kimś o imieniu Patron. Czy wiedziała, skąd pochodziłam? Niemal nie pozwalałam sobie na kolejną myśl, która przerażała mnie w tym samym stopniu, co fascynowała, 153

i wydawała mi się zdradą moich rodziców oraz wszystkiego, czym byłam i co robiłam przez ostatnie dwadzieścia dwa lata. Czy miałam krewnych gdzieś w Irlandii? Jakieś cioteczne rodzeństwo, wuja, czy odważę się pomyśleć... siostrę? - Rowena wybierze czas - odparła Dani. Kiedy skrzywiłam się i otworzyłam usta, żeby się sprzeciwić, cofnęła się i uniosła ręce. - Hej, nie wściekaj się na mnie. Jestem tylko posłańcem. A ona da mi po uszach, kiedy się dowie, że w ogóle przekazałam ci jakąkolwiek wiadomość. - Wyszczerzyła się. - Ale szybko jej przejdzie. Uważa, że jestem wyjątkowa. Mam na koncie czterdzieści siedem ofiar. Ofiar? Czy miała na myśli elfy? Czym je zabijał ten bezczelny dzieciak? Odwróciła się, by odejść, a stopy miała jak uskrzydlone i wiedziałam, że nigdy jej nie dogonię. Dlaczego nie dostałam nadludzkiej szybkości? Przydałaby mi się już kilkanaście razy. - Mac - rzuciła jeszcze przez ramię - jedna rzecz. Jeśli powiesz Rowenie, że ci o tym mówiłam, zaprzeczę. Ale musisz wiedzieć. Wśród nas nie ma mężczyzn. Nigdy ich nie było. Kimkolwiek jest twój pracodawca, nie jest jednym z nas. *** Wróciłam przez dzielnicę Temple Bar. Przez otwarte okna wylewała się muzyka, a hałaśliwi klienci zataczali się przez otwarte drzwi pubów. 154

Kiedy po raz pierwszy weszłam do tej części miasta, towarzyszyły mi gwizdy i okrzyki, a mnie się to podobało. Wtedy byłam dziewczyną, która ubierała się tak, żeby zwracać na siebie uwagę, w rzucający się w oczy strój ze wszystkimi stosownymi dodatkami. Dziś, kiedy miałam na sobie luźne ciuchy, wygodne buty do biegania, zero makijażu i włosy mokre od deszczu, mojego przejścia przez pełną craic dzielnicę rozrywki nikt nie zauważył, co mi odpowiadało. Jedynym tłumem, jaki mnie interesował, był ten w mojej głowie, myśli wciśnięte w każdy zakątek i zakamarek mózgu, rozpychające się pośród innych, by zwrócić moją uwagę. Aż do tej chwili Barrons był moim jedynym źródłem informacji na temat tego, kim byłam i co się wokół mnie działo. Ale właśnie się dowiedziałam, że istnieje jeszcze inne źródło, i to zorganizowane. W okolicy znajdowały się inne widzące sidhe, walczące z elfami i zabijające je - energiczne czternastolatki, do tego obdarzone nadludzką szybkością. Nawet nie znając jej imienia, do tej chwili uznawałam Rowenę za zgryźliwą staruszkę, która pewnie znała kilkoro nam podobnych i była wystarczająco stara, by pamiętać podania na temat sidhe. Nawet nie marzyłam, że może być częścią wspólnoty widzących sidhe, aktywnej sieci z radą i zasadami, jak również matkami, które od samego początku uczyły swoje dzieci, jak radzić sobie z tym, kim były. Starożytna enklawa, o której Barrons opowiadał mi na cmentarzu, wciąż istniała! Byłam wściekła, że nie zaprosiła mnie do tej wspólnoty tamtej nocy, kiedy się poznałyśmy, kiedy zobaczyłam 155

swojego pierwszego elfa i prawie się zdradziłam - zrobiłabym to, gdyby nie interweniowała. Ale nie, wcale nie wzięła mnie pod swoje skrzydła, kiedy tak rozpaczliwie potrzebowałam pomocy, i nie nauczyła mnie jak przetrwać. Wręcz przeciwnie, Rowena pogoniła mnie i kazała mi umrzeć gdzie indziej. I tak by się właśnie stało - umarłabym - gdyby na mojej drodze nie stanął Jericho Barrons. Pozbawiona wskazówek, nieświadoma, kim naprawdę jestem, zostałabym zabita przez takiego czy innego Mrocznego potwora, w których istnienie nie chciałam uwierzyć. Może jeden z Cieni zmieniłby mnie w pergaminową skorupę, gdybym po raz kolejny bezwiednie wkroczyła do opuszczonej dzielnicy. Może Szary Człowiek szybciej pozbawiłby mnie urody niż obecna koszmarna fryzura, paskudne ubranie i szybko zmieniające się priorytety. Może Stwór o Wielu Paszczach zwróciłby w moją stronę swoje paszcze, a może zwróciłabym uwagę Wielkiego Pana i skończyła jako jego osobisty wykrywacz PM-ów, nie Barronsa, a on by mnie wykorzystał i zabił jak wcześniej Alinę. Kimkolwiek jeszcze był Barrons - to on mnie ocalił. Otworzył mi oczy i zmienił mnie w broń. Nie Rowena i jej wesoła gromadka widzących sidhe. Wolę trudną miłość od braku miłości. „Wśród widzących sidhe nie ma mężczyzn”, powiedziała mi Dani. „Nigdy ich nie było”. Cóż, mam dla niej nowinę: Barrons ich widział, uczył mnie o nich, razem walczyliśmy przeciwko nim, a to było o wiele więcej, niż Rowena czy ktokolwiek inny dla mnie zrobili. 156

Nie miałam wątpliwości, że wkrótce po mnie pośle. Wysłała widzące sidhe na poszukiwanie. Wiedziała, że mam jedną z Jasnych Relikwii. Tamtego dnia w muzeum, kiedy V'lane zwrócił przeciwko mnie swój zabójczy erotyzm, widziała, jak grożę mu włócznią. Kiedy w końcu udało mi się uciec, dogoniła mnie i próbowała mnie zmusić, żebym gdzieś z nią poszła. Ale to było za mało i za późno. Tamtego dnia w muzeum opuściła mnie po raz kolejny, pozwalając mi się rozebrać w miejscu publicznym, nadstawić się jak klacz w rui elfowi seksualnemu zabójcy i nie ruszyła palcem, żeby mi pomóc. Kiedy spytałam, dlaczego nie próbowała czegoś zrobić - czegokolwiek - odpowiedziała zimno: „Jeden ujawniony to jeden martwy. Dwóch ujawnionych to dwóch martwych...nie możemy podejmować ryzykownych działań, które mogłyby nas zdemaskować, szczególnie ja”. Była ważna, ta staruszka. I miała informacje na mój temat, o tym, kim jestem. A kiedy kogoś po mnie przyśle, pójdę. Bardzo ostrożnie i starannie ukrywając myśli. Podczas naszego trzeciego spotkania sytuacja będzie wyglądać zupełnie inaczej - to ona będzie musiała mi coś udowodnić. *** Nim dotarłam do księgarni, zapadł już zmrok. Ruszyłam boczną uliczką w stronę tylnego wejścia, ściskając w obu rękach latarki. Zauważyłam, że Barrons zabił dechami stłuczone okno garażu. 157

Wcale nie miałam obsesji na punkcie Cieni. Po prostu sprawdzałam, czy status quo pozostaje... no tak, quo. Jeden z moich wrogów założył obóz tuż przed tylnym wyjściem. Zadaniem dobrego żołnierza było przeprowadzanie regularnych patroli, by się upewnić, że nie zaszły żadne zmiany. Nie zaszły żadne zmiany. Reflektory świeciły, okna były pozamykane. Z ulgą wytarłam czoło wierzchem dłoni. Od kiedy Cienie dostały się do sklepu, nie mogłam wyrzucić ich z głowy, a szczególnie tego dużego, agresywnego, który groził mi w salonie Barronsa, a obecnie poruszał się niespokojnie na krawędzi ciemności. Zamrugałam. Jedna z jego macek przybrała kształt, który podejrzanie przypominał zaciśniętą ludzką pięść z jednym wyprostowanym palcem - sami wiecie, którym. Z pewnością nie nauczył się tego ode mnie, prawda? Wolałam nie zajmować się tą myślą. Nie było dla niej miejsca w mojej głowie, mój mózg był zapełniony. To było złudzenie optyczne, nic więcej. Odwróciłam się w stronę schodów i stanęłam na najwyższym stopniu z dłonią na klamce, kiedy poczułam za plecami jego obecność. Ciemną. Pustą. Ogromną jak noc. Obróciłam się, nieubłaganie przyciągana, jakby za moimi plecami nagle otworzyła się czarna dziura, która mnie wciągała. Widmo stało w bezruchu, przyglądając mi się w milczeniu, nieruchome jak śmierć. Atramentowe fałdy jego obszernej szaty z kapturem szeleściły na wietrze. 158

Zmrużyłam oczy. Nie było wiatru. W tylnej uliczce nie czułam najmniejszego podmuchu. Nie ruszał się żaden włos na mojej głowie. Polizałam palec i uniosłam go. Powietrze stało. A jednak szata widma łopotała na wietrze, którego nie było. Cudownie. Jeśli potrzebowałam dowodu, że dręcząca mnie upiorna wizja jest halucynacją, to go dostałam. Najwyraźniej stworzyłam tego stwora z obrazów wypełniających mój umysł, a zaczerpniętych z filmów, opowieści o duchach z dzieciństwa i książek. W głowie miałam zakodowane, że jego szaty zawsze szeleściły, nigdy nie widziałam jego twarzy, a do tego zawsze nosił zakrzywione, zabójcze ostrze na hebanowym drzewcu, dokładnie takie, jak teraz. Było doskonałe. Zbyt doskonałe. Dlaczego robiłam to sama sobie? - Nie rozumiem - powiedziałam. Oczywiście, widmo nic nie odpowiedziało. Nigdy tego nie zrobiło i nigdy nie zrobi. Ponieważ to nie Śmierć stała ze mną w uliczce, czekając z cierpliwością zrodzoną z nieśmiertelności na właściwą chwilę, by skasować mój bilet, wywołać mój numer. To nie wiekuisty sługa trzymał mój płaszcz, dając mi subtelny, acz niezaprzeczalny sygnał, że mój taniec się skończył, noc minęła. A jeśli potrzebowałam dalszych dowodów, że ten sztampowy duch był właśnie tym - wizją, wytworem przemęczonej wyobraźni - musiałam sobie tylko przypomnieć, że Barrons, Jayne i Derek O'Bannion nie widzieli go, choć znajdowali się w pobliżu. Jayne i O'Bannion niekoniecznie mogli stanowić rozstrzygający dowód, ale Barrons tak. 159

Dobry Boże, ten człowiek umiał wyczuć na mnie pocałunek. Widział wszystko. - Czy to dlatego, że zabiłam Rocky'ego O'Banniona i jego ludzi? Czy to dlatego wciąż cię widzę? Ponieważ zebrałam ich ubrania i wyrzuciłam je do śmieci, zamiast odesłać je na policję albo ich żonom? - Swego czasu chodziłam na zajęcia z psychologii. Wiedziałam, że zupełnie zdrowy umysł mógł płatać człowiekowi figle, a mój wcale nie był zdrowy. Obciążała go żądza zemsty, żal i coraz liczniejsze grzechy. - Wiem, że to nie z powodu tych wszystkich Mrocznych, których zabiłam, czy też pchnięcia Mallucégo włócznią. Z tym czuję się dobrze. - Przyglądałam mu się przez chwilę. Jak uczciwa musiałam być ze sobą, żeby się go pozbyć? - Czy to dlatego, że zostawiłam mamę w domu, w Ashford, przeżywającą żałobę, i boję się, że beze mnie nigdy nie wróci do normalności? A może ta mroczna istota narodziła się jeszcze wcześniej? Czy jej nasiona zostały zasiane w ciepły słoneczny dzień nad basenem, kiedy ja się wylegiwałam, opalając zadbaną skórę i słuchając radosnej, głupiutkiej muzyki, a w odległości sześciu tysięcy kilometrów moja siostra wykrwawiała się na śmierć w dublińskiej uliczce? Czy to dlatego, że przez całe miesiące co tydzień godzinami rozmawiałam z Aliną i ani razu nie zauważyłam niczego w jej głosie, ani razu nie wysunęłam głowy z mojego radosnego, szczęśliwego światka na tyle, żeby wyczuć, że coś się z nią działo? Ponieważ upuściłam swoją głupią komórkę do basenu, byłam zbyt leniwa, żeby kupić sobie nową i przegapiłam jej ostatni telefon, ostatnią szansę, by usłyszeć jej głos? 160

- Czy to dlatego, że ją zawiodłam? Tak? Czy widzę cię, ponieważ wstydzę się, że to ja przeżyłam? Pod kapturem widma ziała ciemność, bezimienna, niewinna, jedwabista ciemność, która obiecywała zapomnienie. Czy podświadomie jej szukałam? Czy moje życie stało się tak obce i straszliwe, że szukałam drogi ucieczki i - zamiast dręczyć się strachem przed śmiercią, śmiercią, na którą w swoim przekonaniu zasługiwałam - pocieszałam się jej obietnicą? Nie, to było dla mnie zbyt skomplikowane. Nie miałam skłonności samobójczych. Wierzyłam w wychodzenie na dobre i w tęcze, a wszystkie potwory i całe poczucie winy na świecie nie mogły tego zmienić. To w takim razie co? Nie umiałam przypomnieć sobie niczego innego, z czym czułabym się źle i, szczerze mówiąc, nie byłam w nastroju do dalszych poszukiwań - przeprowadzanie psychoanalizy na samej sobie było równie atrakcyjne, jak zrobienie sobie niepotrzebnego leczenia kanałowego. Nie jadłam nic od śniadania, nogi mnie bolały i byłam zmęczona. Potrzebowałam czegoś dobrego do zjedzenia, ognia na kominku i ciekawej książki do przeczytania. Czy człowiek nie jest zdolny do pozbycia się swoich własnych demonów? Czułam się jak idiotka, ale spróbowałam. - Zgiń, przepadnij maro nieczysta! - Rzuciłam w nie jedną z latarek. Latarka przeleciała przez widmo i odbiła się od ceglanego muru. Nim zdążyła spaść na bruk, mój Mroczny Żniwiarz zniknął. Chciałabym tylko wierzyć, że zniknął na zawsze. 161

DZIESIĘĆ

- Dlaczego Wielki Pan jeszcze po mnie nie przyszedł? Minęły dwa tygodnie. Kiedy w poniedziałkowy wieczór Barrons wszedł do księgarni, godzinę wcześniej niż miał w zwyczaju, wypowiedziałam na głos zmartwienie, które dręczyło mnie przez cały dzień. Znów padało. W przeciwieństwie do ulic, strumyczek klientów wysechł. Mimo pustki w księgarni, miałam poczucie winy, ponieważ od rozpoczęcia pracy regularnie wychodziłam przed czasem. Dlatego też tego wieczoru postanowiłam zamknąć drzwi punktualnie o dziewiętnastej. Zajęłam się więc uzupełnianiem lektur na półkach i ścieraniem kurzu z wystawek. - Przypuszczam, panno Lane - powiedział, zamykając za sobą drzwi - że nasze chwilowe wytchnienie to kwestia dogodności. Zwróć przy tym uwagę na zaimek „nasze”, na wypadek gdybyś była na tyle lekkomyślna, by znów spróbować działać samotnie. Nigdy nie da mi zapomnieć, że zginęłabym tamtego dnia, kiedy samodzielnie wyruszyłam do Mrocznej Strefy, gdyby 162

za mną nie ruszył. Nie przejmowałam się tym. Mógł mi wbijać szpileczki, ile tylko chciał. Jego surowość zaczynała po mnie spływać. - Dogodności? Dla mnie z pewnością było to dogodne, ale nie sądziłam, by Barrons to właśnie miał na myśli. - Dla niego. Najpewniej w tej chwili zajmuje go coś innego. Jeśli, kiedy zniknął przez portal, udał się do krainy elfów, tam czas płynie inaczej. - O czymś takim wspominał V'lane. Opróżniłam kasę, podzieliłam banknoty na sterty i zaczęłam podliczać sumę na kalkulatorze. Księgarnia nie była skomputeryzowana, co znakomicie utrudniało księgowość. Spojrzał na mnie z ukosa. - Widzę, że z waszej dwójki zrobiły się niezłe gaduły, czyż nie, panno Lane? Kiedy go ostatnio widziałaś? Co jeszcze ci powiedział? - To ja dziś zadaję pytania. Pewnego dnia napiszę książkę „Jak dyktować dyktatorowi i robić uniki unikającemu”, z podtytułem „Jak postępować z Jericho Barronsem”. Prychnął. - Jeśli iluzja panowania nad sytuacją przynosi ci ulgę, panno Lane, to proszę bardzo, trzymaj się jej dalej. - Dupek. Posłałam mu spojrzenie, którego nauczyłam się od niego. Roześmiał się, a ja wpatrywałam się w niego, po czym zamrugałam i odwróciłam wzrok. Spięłam banknoty gumkami, włożyłam je do skórzanego woreczka i wprowadziłam ostatnie 163

liczby, uzyskując sumę obrotów tego dnia. Przez chwilę wcale nie wydawał się mroczny, nieprzystępny i zimny, tylko mroczny, nieprzystępny i... pełen ciepła. Właściwie, kiedy się śmiał, robił wrażenie... no... w pewnym sensie gorącego. Skrzywiłam się. Najwyraźniej zjadłam coś nieświeżego. Zapisałam dochody tego dnia w księdze głównej, schowałam woreczek do sejfu za plecami, po czym wyszłam zza lady i przekręciłam tabliczkę na drzwiach. Zamykając je na klucz, pomachałam inspektorowi Jayne'owi. Nie widziałam sensu w udawaniu, że go nie zauważam. Miałam nadzieję, że jest mokry, zmarznięty i aż do bólu znudzony. Wolałabym, żeby przypomnienie o śmierci O'Duffy'ego nie gapiło mi się w twarz przez cały dzień. - A co z Mallucém? - spytałam. - Czy jest na pewno martwy? Mallucé - urodzony jako John Johnstone Jr, syn bogatego brytyjskiego finansisty - dogodnie utracił oboje rodziców w wypadku samochodowym, którego okoliczności pozostały niewyjaśnione, ku niezadowoleniu firmy ubezpieczeniowej, i w tej samej chwili odziedziczył fortunę ocenianą na prawie miliard dolarów, a to wszystko w młodym wieku dwudziestu czterech lat. Bezzwłocznie pozbył się powtarzalnego imienia i nazwiska, przyjął przydomek Mallucé i powrócił do socjety jako nieumarły. To wydarzyło się przed ośmioma czy dziewięcioma laty. Od tego czasu zyskał licznych wiernych na całym świecie, którzy gromadami udawali się do gotyckiej posiadłości, gdzie urzędował żółtooki, steampunkowy wampir. 164

Można się było tylko domyślać, czy tak naprawdę był wampirem - Barrons zdaje się w to wątpił. Wiedziałam jedynie, że z pewnością jest czymś więcej niż człowiekiem. Śmiertelnie blady, wysoki, o smukłym, umięśnionym ciele tancerza, na moich oczach jednym ciosem rzucił dwumetrowym ochroniarzem o ścianę, zabijając go na miejscu. Wciąż nie byłam pewna, jak przeżyłam cios, który przyjęłam tamtego dnia w Mrocznej Strefie, po tym jak przebiłam go włócznią. - Tydzień temu w jego posiadłości odbyły się uroczystości żałobne - odparł Barrons. Tak! Na to właśnie czekałam, by wyznawcy go opłakiwali! - Czyli nie żyje. - Zachęcałam Barronsa, by wypowiedział te słowa. Mimo że ta wiadomość mnie uspokoiła, chciałam, by Barrons potwierdził, że nie ma już jednego ze złych gości, którzy na mnie polowali. Nic nie powiedział. - Rany, dlaczego po prostu tego nie powiesz? Skoro organizują uroczystości żałobne upamiętniające kogoś, kto był nieumarłym, to on z pewnością nie jest już „nie”, co oznacza, że jest martwy. Prawda? Inaczej urządziliby jakieś niepokojące uroczystości ponownego powitania, nie płaczliwe uroczystości pożegnalne. - Jak ci mówiłem, panno Lane, nie wierz, że cokolwiek jest martwe... - Wiem, wiem, dopóki „tego nie spalisz, nie pomacasz popiołów i nie zaczekasz dzień albo dwa, żeby się upewnić, 165

że nic z nich nie powstanie” - odparowałam szyderczo, przewracając oczami. Zdaniem Barronsa niektórych istot nie dawało się zabić. Sugerował wyraźnie, że do tej kategorii zaliczają się wampiry. Najwyraźniej nie czytał poradnika „Wampiry nie tylko dla orłów”. Według autorów tej pozycji, którzy rzekomo przeprowadzili wywiady z setkami nieumarłych, by odnaleźć prawdę, którą mógłby pojąć każdy (Mallucé był tak sławny, że poświęcili mu cały rozdział), wampiry całkiem łatwo było przebić kołkiem i w ten sposób się ich elegancko pozbyć, nie wspominając już o tym, że podlegały wszelkiego rodzaju ograniczeniom i schorzeniom. - Jego adwokat brał udział w aukcji, panno Lane, i był gotów dać duże pieniądze za wiele rzeczy, w tym amulet. Moje nadzieje oklapły jak opona przebita gwoździami. - To on żyje? - Spekulacje wydają się nierozsądne. Być może ktoś inny prowadzi jego interesy, korzystając z jego imienia i przedstawicieli jako przykrywki. Może to Wielki Pan przejął kontrolę nad finansami i wyznawcami Mallucégo. Niewiele mogłoby go powstrzymać. To była przerażająca myśl. Niezależnie od tego, jak wielu fanatycznych wyznawców zgromadził Mallucé, Wielki Pan mógłby mieć ich dziesięciokroć więcej. Choć widziałam go tylko raz, jego twarz wyryła się na stałe w mojej pamięci, ze wszystkimi szczegółami. Całymi godzinami przyglądałam się zdjęciom, które przedstawiały jego i moją siostrę w Dublinie i okolicach. Był nieludzko piękny, jak elf, ale nie elf. Moja wewnętrzna widząca sidhe była równie zdezorientowana jak 166

w wypadku Mallucégo. Człowiek... ale... nie do końca ludzki. Jednego byłam pewna - na skali charyzmy od jednego do dziesięciu on był jedenastką. Wyznawcy Mallucégo nie mieli żadnych szans. W jednej chwili padliby błagalnie na kolana. Tamtej nocy, kiedy ukradłam PM, który wampir ukrywał przed Wielkim Panem, widziałam wystarczająco wielu z jego fanów, by zrozumieć, iż tak rozpaczliwie pragnęli znaleźć coś, dla czego warto by było żyć, że byli też gotowi za to umrzeć. Jak dla mnie to większy oksymoron niż krewetki olbrzymie. A poza tym czysty idiotyzm. - Włóż to. - Barrons rzucił mi paczkę. Przyjrzałam się jej z rezerwą. Ubrania, jakie wybierał dla mnie Barrons, zawsze były sprzeczne z moim gustem. Moglibyśmy pójść do tego samego sklepu i robić zakupy przez cały dzień, a pod koniec ja i tak nie natrafiłabym na rzeczy, które on dla mnie od razu wybrał. On woli surowość od licznych dodatków, ciemniejsze odcienie od jasnych, barwy podstawowe od pasteli, zmysłowość od flirtu. Rzadko rozpoznaję się w lustrze, kiedy on mnie ubiera. W głębi duszy wciąż jestem tęczowo-różową córeczką tatusia. - Niech zgadnę - powiedziałam chłodno - jest czarny? Wzruszył ramionami. - Obcisły? Zaśmiał się. Drugi raz tego samego wieczoru. Barrons rzadko się śmiał. Zmrużyłam oczy. - Co się z tobą dzieje? - spytałam podejrzliwie. - Co masz na myśli, panno Lane? Podszedł bliżej. Za blisko. Czy znów patrzył na moje piersi? Czułam ciepło jego wielkiego ciała, w połączeniu z tą 167

energią, którą cały czas emanował, tym dziwnym elektrycznym prądem, który bez ustanku przepływał pod jego złocistą skórą. Tego wieczoru wydawał się inny. Opanowanie to drugie imię Barronsa. Dlaczego więc miałam to poczucie... dzikości... emocji, której nie umiałam zidentyfikować, ale która z pewnością była pokrewna agresji? I coś jeszcze... Gdyby on był innym mężczyzną, a ja inną dziewczyną, uznałabym, że zmrużenie jego ciężkich powiek sugeruje pożądanie. Ale on był Barronsem, a ja byłam Mac i nagły rozkwit pożądania był równie prawdopodobny, jak orchidee na Antarktydzie. - Pójdę się przebrać. - Odwróciłam się. Chwycił mnie za ramię, a ja spojrzałam w jego stronę. Podświetlony z tyłu przez kinkiety na ścianach wcale nie przypominał Barronsa. Światło odbijało się od ostrych płaszczyzn i rzucało cienie na zarysy jego twarzy, stapiając jego kości w brutalną, groźną maskę. Choć patrzył prosto na mnie, wydawało się, że wpatruje się w przestrzeń, a jeśli w ogóle mnie widział, to nie była to ta wersja mojej osoby, którą znałam. Aby rozproszyć dojmujące napięcie przepełniające tę chwilę, odezwałam się: - Gdzie się wybieramy, Jericho? Potrząsnął głową, jakby się obudził ze snu. - Jericho? Żartujesz sobie, panno Lane? Odchrząknęłam. - Chciałam powiedzieć Barrons i ty dobrze o tym wiesz powiedziałam ze złością. Nie miałam pojęcia, dlaczego właśnie zwróciłam się do niego po imieniu. Kiedy raz próbowałam przejść w naszym 168

dziwacznym związku, z braku lepszego określenia, do poziomu mówienia sobie po imieniu - na swoją obronę mam fakt, że właśnie uratował mi życie i byłam oszołomiona z wdzięczności oraz przez większość czasu nieprzytomna - zaszydził i kategorycznie mi odmówił. - Zapomnij - powiedziałam sztywno. - Puść moją rękę, Barrons. Będę gotowa za dwadzieścia minut. Opuścił wzrok, spoglądając na moje piersi. Cofnęłam się. Gdyby on był innym mężczyzną, a ja inną dziewczyną, powiedziałabym, że Barrons miał tego wieczoru ochotę się zabawić. Może mimo różnicy wieku sypiał z Fioną, a teraz, kiedy ona odeszła, był napalony? To była przerażająca myśl. Która okazała się niezmiernie oporna, kiedy próbowałam ją wypchnąć z głowy. *** Czterdzieści pięć minut później siedzieliśmy na pokładzie prywatnego samolotu kierującego się w stronę Walii, w celu popełnienia kolejnego przestępstwa. Inspektor Jayne podążył za nami na lotnisko i wydawał się wściekły, kiedy się zorientował, że nie wsiadamy do samolotu, na pokładzie którego i on mógłby się znaleźć, lecz wybraliśmy prywatny lot czarterowy. Nie myliłam się w kwestii czerni i rozmiaru stroju. Pod płaszczem przeciwdeszczowym, którego nie miałam zamiaru zdejmować, chyba żeby okazało się to absolutnie konieczne, nosiłam obcisły kombinezon, który tak doskonale przylegał do ciała, że równie dobrze mogłabym nie mieć nic na sobie, tak 169

wiele odsłaniał. Barrons zapewnił mi również pas roboczy z rozlicznymi kieszeniami, w które wcisnął moją włócznię, latarki, jak również kilka innych nieznanych mi gadżetów i ustrojstw. Całość ważyła z tonę. - Czym dokładnie jest ten amulet? - spytałam, kiedy usadowiłam się na swoim fotelu. Chciałam wiedzieć, co miałam ukraść, ryzykując przy tym życie, zdrowie i przyzwoitość. Zajął miejsce naprzeciwko mnie. - Tak naprawdę nigdy nie wiadomo, czym jest elfi artefakt, dopóki nie dostanie się go do ręki. A i wtedy może minąć trochę czasu, zanim człowiek się zorientuje, jak go używać. Dotyczy to również Relikwii. Uniosłam brew i spojrzałam na włócznię. Nie miałam żadnych problemów z jej rozgryzieniem. - Większość powiedziałaby, że to się rozumie samo przez się, panno Lane. I nie mogę zagwarantować, że dla elfów ten przedmiot nie ma zupełnie innego przeznaczenia. Ich historia jest szczątkowa, pełna nieścisłości i rozlicznych kłamstw. - Dlaczego? - Z różnych przyczyn. Po pierwsze, iluzje ich bawią. Po drugie, często tworzą się od nowa, a za każdym razem pozbywają się wszystkich wspomnień. - Że co? - Pozbywanie się wspomnień? Czy miałabym na to szansę? Kilka chętnie bym wyrzuciła, i nie wszystkie pochodziły z czasów po śmierci mojej siostry. - Elfy nie umierają z przyczyn naturalnych. Niektóre żyją dłużej niż możesz sobie wyobrazić. Skrajna długowieczność ma niestety niefortunny i nieunikniony efekt uboczny, 170

szaleństwo. Kiedy elfy czują, że się zbliża, większość postanawia napić się z Jasnej Relikwii, kotła, i wytrzeć wszystkie wspomnienia, by w ten sposób zacząć od nowa. Nie zachowują nic z poprzedniej egzystencji i wierzą, że rodzą się w dniu, w którym się napili. Jest też kronikarz, który zapisuje imiona każdego wcielenia każdego elfa i zachowuje prawdziwą historię ich rasy. - Czy kronikarz też w końcu nie popada w szaleństwo? - On lub ona pije, zanim do tego dochodzi, a obowiązek przechodzi na kogoś innego. Skrzywiłam się. - Skąd wiesz o tym wszystkim, Barrons? - Od lat prowadzę badania na temat elfów, panno Lane. - Dlaczego? - Amulet - powiedział, ignorując moje pytanie - to jeden z darów, który Mroczny Król stworzył dla swojej ulubionej konkubiny. Nie była z jego rasy i nie miała magii. Pragnął, by była zdolna tworzyć iluzje dla swojej rozrywki, jak pozostali z jego rodzaju. - Ale licytator opowiadał o nim w taki sposób, jakby amulet miał większe moce niż tylko tworzenie iluzji, Barrons sprzeciwiłam się. Chciałam, żeby działał. Chciałam go zdobyć. - W jego ustach brzmiało to tak, jakby wywierał wpływ na rzeczywistość. Popatrz tylko na listę poprzednich właścicieli. Dobrzy czy źli, wszyscy byli nieprawdopodobnie potężni. - Kolejny problem z elfimi artefaktami polega na tym, że w miarę upływu czasu się przeobrażają, szczególnie jeśli używa się ich w pobliżu innej magii lub zostają przez nią zepsute. Mogą zyskać własne życie i zmienić się w coś innego niż 171

pierwotne zamierzenia. Na przykład, kiedy stworzono Srebra Przenikania, falowały jak srebrzyste morze w promieniach słońca. Ich uświęcone sale wypełniało piękno ponad wszelkie wyobrażenie. Były czyste, wspaniałe. A teraz są... - Czarne na krawędziach! - wykrzyknęłam, podekscytowana myślą, że posiadam odrobinę wiedzy, którą mogę wykorzystać w rozmowie. - Jakby psuły się od zewnątrz. Spojrzał na mnie ostro. - Skąd to wiesz? - Widziałam je. Tylko wtedy nie wiedziałam, czym są. - Gdzie? - spytał. - W domu Wielkiego Pana. Gapił się na mnie. - Nie wszedłeś do domu? - Trochę się wtedy śpieszyłem, panno Lane. Poszedłem prosto do magazynu. Czyli tak się dostawał do krainy elfów i z niej powracał. Zastanawiałem się nad tym. - Nie rozumiem - wtrąciłam. - Z pomocą Sreber człowiek może się dostać niewykryty do krainy elfów. Ile miał? - Nie wiem. Widziałam co najmniej sześć. - Zawahałam się, po czym dodałam: - W tych lustrach coś było, Barrons. Coś, co czasem widziałam w koszmarach. Ku mojemu zaskoczeniu, Barrons nie zapytał, co. - Czy były otwarte? - To znaczy? - Czy musiałaś odsłonić zwierciadła, żeby w nie spojrzeć, panno Lane? Potrząsnęłam głową. 172

- Czy widziałaś jakieś runy lub symbole w zwierciadłach, na ich powierzchni? - Nie, ale nie przyglądałam się im. - Po tym, jak zajrzałam do pierwszych, starannie unikałam pozostałych wzrokiem. - Innymi słowy, te lustra to droga prowadząca do krainy elfów? I mogłabym tak po prostu przejść przez jedno z nich? - To nie takie proste, ale w pewnych okolicznościach, owszem. Srebra to jedna z Relikwii Unseelie. Większość wierzy, że pierwszą Mroczną Relikwią, jaką stworzył król, było pojedyncze zwierciadło. Nieliczni wiedzą, że w rzeczywistości była to potężna sieć zwierciadeł, łącząca wymiary i krainy. Zwierciadła były pierwszym środkiem, który pozwalał Tuatha Dé poruszać się między wymiarami, zanim rozwinęły się na tyle, by przenosić się siłą umysłów, choć niektórzy powiadają, że zostały stworzone przez mrocznego króla w celach osobistych, których jednak nie zapisano. W pewnym momencie historii elfów ten Cruce, o którym tyle słyszymy, przeklął Srebra. Kiedy wpatrzyłam się w niego z oczekiwaniem, potrząsnął głową. - Nie wiem, jakie to było zaklęcie ani kim był Cruce i dlaczego je przeklął. Wiem jedynie, że po tym, jak to zrobił, nawet elfy nie ważą się wstąpić w Srebra, niezależnie od okoliczności. Gdy zwierciadła stały się mroczne, Jasna Królowa wyrzuciła je z krainy elfów, gdyż im nie ufała i bała się tego, czym mogły się stać. To samo czułam ostatnio względem samej siebie - stawałam się mroczna i bałam się tego, czym mogłam się stać. W tej chwili nie byłam pewna, ile jest jeszcze we mnie jasności. Ale 173

z drugiej strony rzadko doceniamy wartość tego, co posiadamy, dopóki go nie utracimy. Otrząsnęłam się z czaru opowieści Barronsa. Potrzebowałam trochę słońca w swoim życiu, i to szybko. Na razie musiał wystarczyć lżejszy temat. - Wróćmy do amuletu. - Krótko mówiąc, panno Lane, rzekomo wzmacnia on ludzką wolę. - Jeśli to sobie wyobrazisz, tak się stanie - powiedziałam. - Coś w tym rodzaju. - Cóż, najwyraźniej działa. Sam widziałeś listę. - Widziałem również długie przerwy między kolejnymi właścicielami. Podejrzewam, że jedynie garstka ludzi jest obdarzona wolą wystarczająco silną, by zmusić go do działania. - To znaczy, że człowiek już musi być wielki, żeby amulet uczynił go jeszcze większym? - Podobno byłam wielka. - Być może. Wkrótce się dowiemy. - On umiera. Chodziło mi o starca. Chciał zdobyć amulet, żeby żyć. Kiedy go zabierzemy, będzie to kolejna niezawiniona śmierć na moim sumieniu. - Jego szczęście. Nie zawsze rozumiem poczucie humoru Barronsa, a czasem nawet nie próbuję. Ponieważ był w tej chwili skłonny do udzielania informacji, postanowiłam zadać kolejne pytanie. - Z kim walczyłeś, kiedy do ciebie zadzwoniłam? - Z Ryodanem. 174

- Dlaczego? - Ponieważ rozmawiał na mój temat z ludźmi, z którymi nie powinien rozmawiać. - Kim jest Ryodan? - Człowiekiem, z którym walczyłem. Postanowiłam objechać tę ślepą uliczkę. - Zabiłeś inspektora? - Gdybym był typem człowieka, który zabiłby O'Duffy'ego, byłbym również typem człowieka, który skłamałby w tej kwestii. - Zrobiłeś to czy nie? - Odpowiedź brzmi „nie” w obu wypadkach. Zadajesz absurdalne pytania. Posłuchaj swojej intuicji, panno Lane. Pewnego dnia może ci to uratować życie. - Słyszałam, że podobno wśród widzących sidhe nie ma mężczyzn. - Gdzie to słyszałaś? - Na mieście. - A w którą z tych dwóch rzeczy wątpisz, panno Lane? - W którą z jakich rzeczy? - Czy widzę elfy albo czy jestem mężczyzną? Jak sądzę, w tej pierwszej kwestii nie masz najmniejszych wątpliwości, więc czy mam cię uspokoić w tej drugiej? - Sięgnął do pasa. - Daj spokój. - Przewróciłam oczami. - Nosisz go w lewej nogawce. - Touché, panno Lane - mruknął. *** 175

Tego wieczoru nie znałam nazwiska naszej nieświadomej ofiary i wcale nie chciałam. Jeśli nie znałam jego nazwiska, nie mogłam go zapisać na liście swoich grzechów i być może pewnego dnia stary Walijczyk, którego pozbawiłam ostatniej nadziei na przeżycie, miał zniknąć z moich wspomnień i przestać zadręczać moje sumienie. Na lotnisku wypożyczyliśmy samochód, przejechaliśmy przez łagodnie falujące wzgórza i zaparkowaliśmy na drodze prowadzącej przez las. Niechętnie rozstałam się z płaszczem przeciwdeszczowym i stamtąd ruszyliśmy pieszo. Kiedy wspięliśmy się na grzbiet i po raz pierwszy zobaczyłam miejsce, które mieliśmy obrabować, opadła mi szczęka. Wiedziałam, że był bogaty, ale wiedza to jedno, a zobaczenie na własne oczy to coś zupełnie innego. Dom starca był wielki jak pałac, otoczony eleganckimi zabudowaniami gospodarczymi i jasno oświetlonymi ogrodami. Unosił się jak pozłacane miasto z kości słoniowej nad ciemną walijską wsią, iluminowany ze wszystkich stron. Jego najważniejszym punktem było wysokie, przykryte kopułą wejście od tego miejsca rozwijała się reszta domu, jego skrzydła, wieżyczki i tarasy. Na szczycie znajdował się basen z kolorową mozaiką na dnie, otoczony rzeźbami ustawionymi na marmurowych postumentach. Wysokie na cztery kondygnacje okna ukazywały błyszczące żyrandole. Pośród bujnej roślinności starannie wypielęgnowanych ogrodów woda przelewała się z jednej pięknie zdobionej misy fontanny do drugiej, a sadzawki miały odcień tropikalnego morza i parowały w chłodnym nocnym powietrzu. Przez chwilę pozwoliłam sobie na fantazjowanie, że jestem rozpieszczoną księżniczką, która mogła się 176

opalać w tym świecie jak z baśni. Szybko zamieniłam ją na inną - że jestem księżniczką, która mogła pójść na zakupy z kartą kredytową starego mężczyzny. - Wartość oceniana na sto trzydzieści dwa miliony dolarów, panno Lane - powiedział Barrons. - Posiadłość została pierwotnie wybudowana dla arabskiego szejka naftowego, który jednak nie dożył końca budowy. Powierzchnia cztery i pół tysiąca metrów kwadratowych, czyli więcej niż część mieszkalna pałacu Buckingham. Trzynaście sypialni z łazienkami, siłownia, cztery domki gościnne, pięć basenów, podłoga wykładana złotem, podziemny garaż i lądowisko dla helikopterów. - Ile osób tu mieszka? - Jedna. Jakie to smutne. Tyle wszystkiego i nikogo, by się tym podzielić. Czy to ma sens? - Posiadłość ma najnowocześniejsze zabezpieczenia, dwa tuziny strażników i schron na wypadek ataku terrorystycznego. Wydawał się perwersyjnie zadowolony, wymieniając te fakty, jakby cieszyło go wyzwanie. - A ty jak planujesz wprowadzić nas do środka? - spytałam sucho. - Ktoś był mi winien przysługę. Strażnicy nie będą stanowić problemu. Ale nie łudź się, panno Lane. System bezpieczeństwa trzeba rozbroić, a między nami i nim znajduje się co najmniej kilka różnych zabezpieczeń. Podejrzewam, że stary będzie miał amulet przy sobie. Możemy spędzić tutaj sporo czasu. 177

Zeszliśmy ze wzgórza i prawie dotarliśmy do domu, kiedy zauważyłam pierwszego trupa, częściowo ukrytego w gęstych zaroślach. Przez chwilę nie wiedziałam, co właściwie widzę. Później nie mogłam uwierzyć w to, co widzę. Odwróciłam się, tłumiąc mdłości. To był jeden ze strażników, nie tylko martwy, ale też bardzo okaleczony. - Kurwa - zaklął Barrons. Objął ręką moje kolana, przerzucił mnie przez ramię i, niosąc mnie, odbiegł od domu. Zatrzymał się dopiero, kiedy dotarliśmy do jednego z domków gościnnych na granicy posiadłości. Postawił mnie na ziemi i wepchnął w cień pod okapem dachu. - Nie ruszaj się do mojego powrotu. - Powiedz mi, że nie o taką przysługę poprosiłeś, Barrons - powiedziałam cicho, ostrożnie. Jeśli tak, to z nami skończone. Wiedziałam, że Barrons nie był szczególnie uczciwym gościem, ale musiałam wierzyć, że taka rzeź wykraczała poza jego możliwości. - Mieli być tylko nieprzytomni, nic więcej. W blasku księżyca jego twarz wydawała się ponura. Kiedy chciałam znów się odezwać, przycisnął mi palec do warg i zniknął w mroku. Kuliłam się w cieniach domku gościnnego przez całą wieczność, aż powrócił, choć według mojego zegarka minęło zaledwie dziesięć minut. Poprzedził go jego głos. - Ktokolwiek to zrobił, już odszedł, panno Lane. 178

Kiedy go zobaczyłam, stłumiłam westchnienie ulgi. Jedynym, czego nienawidzę bardziej od ciemności, jest samotność pośród niej. Kiedyś sprawy miały się inaczej, ale teraz to się zmieniło i robi się coraz gorzej. - Strażnicy nie żyją od wielu godzin - powiedział mi. System zabezpieczeń został zdezaktywowany, a dom jest otwarty. Chodź. Ruszyliśmy prosto do głównego wejścia, nie próbując się nawet skradać. Po drodze minęliśmy kolejne cztery trupy. Drzwi frontowe były otwarte, a za nimi widziałam wystawny okrągły hol i dwa ciągi schodów, które rozwijały się po obu jego stronach, by spotkać się na podeście zawieszonym pod przeszkloną kopułą. Całość oświetlał skrzący się żyrandol. Marmurowa posadzka miała niegdyś odcień wypolerowanych pereł. Teraz była zalana czerwienią i zarzucona ciałami, niektórymi należącymi do kobiet. Służby również nie oszczędzono. - Czy wyczuwasz amulet, panno Lane? Czy wyczuwasz cokolwiek? Zamknęłam oczy, żeby nie patrzeć na rzeź, i sięgnęłam do zmysłów widzącej sidhe, ale ostrożnie, bardzo ostrożnie. Już nie uważałam mojej zdolności do wyczuwania PM-ów za dobroczynny talent. Poprzedniego wieczora, po przeczytaniu kolejnej pozycji na temat zjawisk paranormalnych - „Percepcja pozazmysłowa, prawda czy mit?” - nie mogłam usnąć, więc leżałam i myślałam o tym, kim jestem i co to znaczy, zastanawiałam się, skąd brały się te zdolności, dlaczego niektórzy je mieli, a inni nie. Rozważałam, co we mnie było innego, a co w Alinie. Zdaniem autorów te ponadzmysłowe zdolności 179

wykorzystywały części mózgu, które u innych ludzi pozostawały uśpione. Zaczęłam zastanawiać się, czy to prawda, a ponieważ byłam potwornie znudzona - późno w nocy w telewizji nic nie ma, niezależnie od kraju - bawiłam się włócznią i zaczęłam macać wewnątrz własnej czaszki. Nie miałam problemów z odnalezieniem tej części mojej osoby, która była inna, a teraz, kiedy wiedziałam już o jej istnieniu, nie mogłam uwierzyć, że przez dwadzieścia dwa lata pozostawałam nieświadoma jej obecności. W głowie miałam miejsce, które zdawało się równie wiekowe, jak ziemia, równie starożytne, jak czas, zawsze czujne, zawsze obserwujące. Kiedy się na nim skupiałam, pulsowało gorąco, jakbym w mózgu miała węgielki. Zaciekawiona, pobawiłam się trochę. Mogłam podsycić je tak, by zmieniło się w ogień, który rozrastał się, pochłaniał moją czaszkę i wypływał na zewnątrz. Podobnie jak żywioł, który przypominało, nie znało moralności, nie rozumiało tego słowa. Ziemia, ogień, powietrze i woda są tym, czym są. Mocami. W najlepszym wypadku obojętnymi. W najgorszym niszczycielskimi. Ja to kształtowałam. Ja nad tym panowałam. Albo nie. Ogień nie jest ani dobry, ani zły. Po prostu spala. Teraz tylko je muskałam, jak kamień odbijający się od powierzchni spokojnego morza - głębokiego, ciemnego morza, które pragnęłam utrzymać w spokoju. Na mojej wachcie nieruchome wody się nie wzburzą. Otworzyłam oczy. - Jeśli nawet tu jest, nie czuję go. - Czy mógłby znajdować się gdzie indziej w domu, a ty po prostu nie znajdujesz się wystarczająco blisko? 180

Wzruszyłam ramionami. - Nie wiem, Barrons - odpowiedziałam ponuro. - To wielka posiadłość. Ile jest w niej pomieszczeń? I jak grube są ściany? - Sto dziewięć i bardzo. - Na jego szczęce zadrgał mięsień. - Muszę wiedzieć, czy nadal tu jest, panno Lane. - A jaką mamy na to szansę? - Zdarzały się już dziwniejsze rzeczy. Może ta masakra była efektem nieudanej próby kradzieży? Z pewnością wyglądało to tak, jakby ktoś dał upust wściekłości. Ogromnej, nieludzkiej furii. Powiedziałam mu prawdę, choć wiedziałam, że to przypieczętuje mój los, a ostatnim, czego pragnęłam, było przejście przez te drzwi. - Nie wyczuwałam kamienia Mallucégo, dopóki nie znalazłam się z nim w jednym pomieszczeniu. Nie wyczuwałam włóczni, dopóki nie stanęłam nad nią i wyczułam amulet w chwili, gdy weszliśmy do schronu. Zamknęłam oczy. - Bardzo mi przykro, panno Lane, ale... - Wiem, musisz przeprowadzić mnie przez dom - dokończyłam za niego. Otworzyłam oczy i uniosłam wyżej brodę. Jeśli istniała najmniejsza szansa, że amulet wciąż się tu znajdował, musieliśmy go poszukać. A ja myślałam, że cmentarz był nieprzyjemny. Tamtejsze trupy były przynajmniej pozbawione krwi, zabalsamowane i starannie zakopane w ziemi. *** 181

Barrons próbował sprawić, by pokoje stały się dla mnie znośniejsze, to znaczy szedł przodem, jako pierwszy wchodził do środka, przykrywał ciała prześcieradłami albo kocami, a jeśli niczego takiego nie było pod ręką, upychał je za meblami. Dopiero kiedy „zabezpieczył” pomieszczenie, wychodził i posyłał mnie do środka samotnie, jak twierdził, żebym mogła się lepiej skupić na poszukiwaniach. Choć doceniałam jego wysiłki, i tak widziałam już za dużo, a szczerze mówiąc, trudno było nie spoglądać za kanapę czy krzesło, na ciała, których nie przykrył. Przyciągały mnie w ten sam makabryczny sposób, jak skorupy pozostawione przez Cienie, jakby jakaś zupełnie irracjonalna część mojej osoby wierzyła, że jeśli przyjrzę im się wystarczająco długo i uważnie, pogrążę w makabrze, dowiem się czegoś, co pomoże mi uniknąć tego samego losu. - Nie wyglądają, jakby się bronili, Barrons - powiedziałam, wychodząc z kolejnego pomieszczenia. Opierał się o ścianę kilka drzwi dalej, z rękami założonymi na piersi. Przenoszenie ciał sprawiało, że miał na sobie coraz więcej krwi. Skupiłam się na jego twarzy, nie na plamach na rękach albo ciemnych, wilgotnych kleksach na ubraniach. Jego oczy mocno błyszczały. Wydawał się twardszy, potężniejszy, bardziej elektryzujący niż zazwyczaj. Czułam na nim krew, metaliczny posmak starych monet. Kiedy nasze spojrzenia się zetknęły, zadrżałam. Jeśli za tymi oczami był człowiek, to ja byłam elfem. Wpatrywały się we mnie czarne, bezdenne studnie, z tych błyszczących, obsydianowych powierzchni patrzyła na mnie malutka Mac. Jego spojrzenie opadło, prześlizgnęło 182

się po moim obcisłym kombinezonie i bardzo powoli wróciło na górę. - Byli nieprzytomni, kiedy zostali zamordowani - powiedział w końcu. - To po co ich zabijać? - Najwyraźniej dla przyjemności, panno Lane. - Jaki potwór mógłby zrobić coś takiego? - Jest ich sporo, panno Lane. Sporo. Wróciliśmy do poszukiwań. Fascynacja, jaką wcześniej wywoływał we mnie dom, zniknęła. Pośpiesznie przeszłam przez galerię sztuki, która wywołałaby atak zazdrości u kuratora największego muzeum, czując jedynie gorycz człowieka, który zgromadził tak spektakularną kolekcję, po czym powiesił ją w pozbawionym okien, przypominającym bankowy skarbiec pomieszczeniu, gdzie tylko on mógł ją oglądać. Przechodziłam po podłodze ze złota, a widziałam tylko krew. Barrons znalazł starca - który zapłacił ponad miliard dolarów za amulet, nieświadom, że w ten sposób nie tylko nie oddala swojej śmierci, ale właśnie wydaje obrzydliwie wielką kwotę, by ją przyśpieszyć - martwego w łóżku. Siła, z jaką zerwano amulet z jego szyi prawie oderwała mu głowę, na poszarpanej skórze gardła pozostały ślady ogniw łańcucha. Tyle w temacie długowieczności - próbując oszukać śmierć, jedynie ją przywołał. Nasze poszukiwania okazały się bezowocne. Cokolwiek znajdowało się tu wcześniej - amulet, może inne PM-y - zniknęło. Ktoś nas wyprzedził. Mroczna Relikwia znajdowała się gdzieś na świecie, wzmacniając wolę swojego nowego właściciela, a my wróciliśmy do punktu wyjścia. 183

Naprawdę pragnęłam dostać ten amulet. Jeśli mógł wywierać wpływ na rzeczywistość, a mnie udałoby się dojść do tego, jak go używać... cóż, możliwości były nieskończone. W najgorszym wypadku mógł mnie chronić, w najlepszym pomóc mi dokonać zemsty. - Skończyliśmy, Barrons? - spytałam, gdy zeszliśmy po tylnych schodach. Nagle poczułam, że jak najszybciej muszę opuścić marmurowe mauzoleum. - Jest jeszcze piwnica, panno Lane. Zeszliśmy na dół ostatniego ciągu schodów i ruszyliśmy w stronę drzwi w ścianie u podstawy schodów. Które w tej właśnie chwili zaczęły się otwierać. Nagle nie znajdowałam się już w domu, lecz stałam na białej plaży, a ciepły, słony wiatr szarpał moimi włosami. Słońce świeciło. Alabastrowe ptaki nurkowały nad lazurowymi falami. A ja byłam naga.

JEDENAŚCIE

- V'lane! - warknęłam. Ja byłam naga, a on był w pobliżu. - Nadszedł czas na naszą godzinę, MacKaylo - usłyszałam bezcielesny głos. - Odstaw mnie z powrotem, natychmiast! Barrons mnie potrzebuje! Jak mógł tak płynnie wymienić jedną rzeczywistość na inną? Czy poruszył mnie, czy też światy? Czy właśnie zostałam „przeniknięta”? Nawet go nie widziałam, nie czułam jego dotyku ani nic w tym rodzaju. - Częścią naszej umowy było prawo do wyboru czasu. Czy ją złamiesz? Czy ja też powinienem ją złamać? Czy mógł to zrobić? Cofnąć czas i wrzucić mnie z powrotem do pełnej Cieni księgarni, skuloną przed wrogiem ze zbyt małym zapasem zapałek? Może chodziło mu o to, że pozwoli Cieniom powrócić w tej właśnie chwili, a kiedy wrócę do domu z Walii, będę musiała się ich pozbyć, tym razem bez jego pomocy? Na to też nie miałam ochoty. - Nie łamię jej. Ale ty to robisz. Oddaj mi ubranie! 185

- Umowa, którą zawarliśmy, nic nie wspomina o ubiorze. Znajdujemy się na równej stopie, ty i ja - wymruczał za moimi plecami. Obróciłam się z wściekłością w oczach i furią w sercu. On też był nagi. Wszelkie myśli na temat Barronsa, otwierających się drzwi do piwnicy i potencjalnych niebezpieczeństw kryjących się za nimi zniknęły. Nie miało też znaczenia, jak się tu dostałam. Byłam tutaj. Kolana ugięły się pode mną. Upadłam na piasek. Odwróciłam wzrok, ale moje oczy mnie nie słuchały. Mój centralny układ nerwowy służył w tej chwili komuś innemu i nie obchodziła go moja wola. Wola? Czym była wola? Dokumentami, jakie podpisywało się na wypadek śmierci, i tyle. Nic, co by wiązało się z moją obecną sytuacją. W tej chwili musiałam jedynie powierzyć swoje ciało stojącemu przede mną Mistrzowi, który zagrałby na nim jak nikt inny, poruszając jego struny w niewyobrażalnych crescendo, wygrywając akordy, których nie uzyskał przed nim żaden człowiek i którym nikt nie dorówna. Nagi elfi książę to wizja, która sprawia, że później wszyscy mężczyźni wydają się niedoskonali. Zrobił krok w moją stronę. Zadrżałam. Miał mnie dotknąć. O Boże, miał mnie dotknąć. Po każdym z licznych spotkań z V'lanem usiłowałam go opisywać w swoim dzienniku. Używałam określeń w rodzaju przerażająco piękny, boski, obdarzony nieludzkim, śmiertelnie niebezpiecznym erotyzmem. Nazywałam go zabójczym, nazywałam go nieodpartym, przeklinałam go. Pożądałam go. 186

Nazywałam jego oczy oknami świetlistych niebios i bramami do piekła. Zapisywałam strony gryzmołami, które później nie miały sensu, składającymi się z kolumn antonimów - anielski, diabelski; stwórca, niszczyciel; ogień, lód; seks, śmierć - choć nie jestem pewna, dlaczego te dwa określenia uznałam za przeciwieństwa, może dlatego, że seks jest jednocześnie wysławianiem życia i procesem, poprzez który się je tworzy. Tworzyłam listy barw, wszystkich świetlistych odcieni brązu, złota, miedzi i bursztynu znanych człowiekowi. Opisywałam olejki i przyprawy, zapachy z dzieciństwa, aromaty z moich snów. Pozwalałam sobie na długie słownikowe wpisy, próbując oddać przeciążenie zmysłów, jakie wywoływał V'lane, książę elfów. Nigdy mi się to nie udało. Jest tak piękny, że moja dusza płacze. Nie rozumiem tych łez. Nie przypominają tych, które wylewałam z powodu Aliny. Nie składają się z wody i soli. Sądzę, że są krwawe. - Wyłącz. To - wychrypiałam przez zaciśnięte zęby. - Nic nie robię. Zatrzymał się na piasku obok mnie, górując nade mną. Te części jego osoby, których potrzebowałam, te doskonałe, niewiarygodne części, które tak bardzo pragnęłam poczuć w sobie, by zaspokoiły moje straszliwe, nieludzkie pożądanie, znajdowały się w zasięgu ręki. Zacisnęłam pięści. Nigdy po nie nie sięgnę. Nie dla elfa. Nigdy. - Kłamca. Roześmiał się, a ja zamknęłam oczy i, drżąc, leżałam na miękkim białym piasku. Delikatne ziarenka na mojej skórze 187

były dłońmi kochanka, podmuch na piersiach rozgrzanym językiem. Modliłam się, by ocean nie zaczął lizać żadnej części mego ciała. Czy się rozpadnę? Czy komórki mojego ciała utracą spójność, konieczną, by zachować kształt mojego człowieczeństwa? Czy rozsypię się na wszystkie krańce wszechświata, jak popiół niesiony na kapryśnym elfim wietrze? Przetoczyłam się, by przycisnąć sutki do plaży. Kiedy się przekręcałam, moje udo otarło się o wrażliwy, obolały srom. Gwałtownie doszłam. - Ty sukinsynu... nienawidzę... cię - wysyczałam. Znów stałam. W pełni ubrana w obcisły kombinezon, z włócznią w dłoni. Moje ciało było chłodne, odległe, nie czułam ani odrobiny namiętności w jeszcze przed chwilą rozpalonych lędźwiach. Znów byłam panią swojej woli. Natychmiast rzuciłam się na niego. Zniknął. - Chciałem ci jedynie przypomnieć, co moglibyśmy razem mieć, MacKaylo - powiedział za moimi plecami. - To niezwykłe, nieprawdaż? Jak przystoi niezwykłej kobiecie. Obróciłam się i znów zaatakowałam. Wiedziałam, że znów zniknie, ale nie mogłam się powstrzymać. - Której części „nie” nie rozumiesz. „N”, „i” czy „e”? Nie to nie być może. To, że nie lubię ostrej zabawy. I nigdy, przenigdy nie oznacza tak. - Pozwól mi złożyć przeprosiny. Znów stał przede mną, odziany w szatę o barwie, której nie widziałam nigdy wcześniej i nie umiałam opisać. Przypominała mi motyle skrzydła na tle opalizującego nieba, podświetlone 188

blaskiem tysiąca słońc. Jego oczy, kiedyś przypominające stopiony bursztyn, miały ten sam dziwny odcień. Bardziej obco nie mógł wyglądać. - Na nic ci nie pozwolę - powiedziałam. - Nasza godzina minęła. Ty złamałeś umowę. Obiecywałeś, że nie będziesz mnie podniecać. Złamałeś tę obietnicę. Przyglądał mi się przez długą chwilę, a później jego oczy znów wyglądały jak stopiony bursztyn i znów był płowym elfim księciem. - Proszę - powiedział, a mówił to w taki sposób, jakby w języku elfów nie było takiego słowa. „Tuatha Dé nie widzą różnicy między tworzeniem a niszczeniem”, powiedział mi kiedyś Barrons. „Istnieją tylko bezruch i zmiana”. Dla tych nieludzkich istot nie istniało również nic takiego jak przeprosiny. Czy ocean przeprosiłby za zakrycie głowy i wypełnienie płuc człowieka, który do niego wpadł? Użył tego słowa dla mnie. Może nauczył się go dla mnie. Użył go w błaganiu. Zmusiło mnie to do zastanowienia, na co liczył. - Proszę - powtórzył. - Wysłuchaj mnie, MacKaylo. Znów popełniłem błąd. Próbuję zrozumieć twoje zwyczaje, twoje pragnienia. - Gdyby był człowiekiem, powiedziałabym, że wyglądał na zmieszanego. - Nigdy wcześniej nikt mi nie odmówił. Trudno mi to znieść. - Nie dajesz im szansy odmówić. Gwałcisz je wszystkie! - To nieprawda. Od osiemdziesięciu dwóch tysięcy lat nie użyłem Sidhaba-jai na niechętnej kobiecie. Gapiłam się na niego. V'lane miał osiemdziesiąt dwa tysiące lat? 189

- Widzę, że cię zaciekawiłem. To dobrze. Ty mnie również ciekawisz. Chodź. Dołącz do mnie. Porozmawiajmy. Cofnął się o krok i machnął ręką. Między nami pojawiły się dwa szezlongi. Pomiędzy nimi na wiklinowym stoliku spoczywała taca, a na niej dzbanek ze słodką herbatą i dwie szklanki z lodem. W piasek wciśnięto butelkę mojego ulubionego olejku do opalania, obok sterty grubych pastelowych ręczników. Płachty jedwabiu w kolorowe paski pojawiły się znikąd, wydęły się raz na wietrze i opadły na krzesła. Słone powietrze musnęło moją skórę. Spojrzałam w dół. Mój kombinezon zniknął i znów nie miałam włóczni. Miałam na sobie skąpe jaskraworóżowe bikini, a do tego złoty łańcuszek na brzuchu, z którego zwieszały się dwa diamenty i rubin. Zamrugałam. Na moim nosie pojawiły się markowe okulary przeciwsłoneczne. - Przestań - wysyczałam. - Próbuję tylko przewidzieć twoje pragnienia. - Nie rób tego. To obraźliwe. - Spędź ze mną godzinę na słońcu, MacKaylo. Nie będę cię dotykał. Nie będę cię... jak to określasz... podniecał. Porozmawiamy, a przy następnym spotkaniu nie popełnię znów tych samych błędów. - Powiedziałeś to poprzednim razem. - Teraz popełniłem nowe błędy. Tych też nie powtórzę. Potrząsnęłam głową. - Gdzie moja włócznia? 190

- Otrzymasz ją z powrotem, kiedy odejdziesz. - Naprawdę? - Dlaczego miałby oddać mi stworzoną przez ich rasę Relikwię, skoro wiedział, że wykorzystam ją, żeby dalej zabijać elfy? - Uznaj to za gest naszej dobrej woli, MacKaylo. - Naszej? - Królowej i mojej. - Barrons mnie potrzebuje - powtórzyłam. - Jeśli będziesz nalegać, by przedwcześnie zakończyć naszą godzinę, ponieważ czujesz, że złamałem umowę, nie zabiorę cię z powrotem do Walii, więc i tak mu się nie przydasz. Czy zostaniesz, czy odejdziesz, nie będziesz z nim. Poza tym, MacKaylo, jak sądzę, twój Barrons powiedziałby, że nie potrzebuje nikogo. To było prawdą. Zastanawiałam się, skąd znał Barronsa. Zapytałam go o to. Musieli się szkolić u tego samego mistrza uników, ponieważ powiedział jedynie: - W Dublinie bez ustanku pada. Patrz. W tropikalnym krajobrazie pojawił się niewielki kwadrat, jakby V'lane odsunął na bok niebo i palmy i otworzył okno do mojego świata. Widziałam przez nie księgarnię. Ulice były ciemne, mokre. Byłabym tam sama. - Teraz pada. Czy mam cię tam zwrócić, MacKaylo? Patrzyłam na malutką księgarnię, ciemne uliczki po obu stronach, inspektora Jayne'a siedzącego pod latarnią po drugiej stronie ulicy i obserwującego ją. Czy przecznicę dalej nie widziałam niewyraźnego zarysu mojego osobistego Mrocznego Żniwiarza? Byłam tak zmęczona deszczem, ciemnościami i wrogami. Dotyk słońca na skórze wydawał się niebiański. 191

Niemal już zapomniałam, jak to jest. Wydawało się, że mój świat od wielu miesięcy był mokry i ponury. Przeniosłam wzrok z przygnębiającego widoku na niebo. Słońce zawsze sprawiało, że czułam się silna, zdrowa, jakbym czerpała z niego witaminy. Jego promienie niosą coś, co odżywia moją duszę. - Czy ono jest prawdziwe? - Wskazałam głową na słońce. - Tak samo jak twoje. - Okno się zamknęło. - Czy jest moje? Potrząsnął głową. - Czy jesteśmy w krainie elfów? Pokiwał głową. Po raz pierwszy od chwili, kiedy zostałam tak bezceremonialnie przeniesiona, rozejrzałam się po okolicy. Piasek był świetliście biały i miękki jak jedwab pod moimi stopami, ocean lazurowy, a woda tak czysta, że widziałam pod powierzchnią całe miasta z tęczowego koralu oraz pływające między nimi malutkie złote i różowe rybki. Syrena zatańczyła na szczycie fali, po czym zniknęła w wodzie. Przypływ rzucał piasek na plażę falą migoczącej srebrnej piany. Palmy szeleściły na wietrze, rzucając na brzeg ogromne szkarłatne kwiaty. Powietrze pachniało rzadkimi przyprawami, egzotycznymi kwiatami i słoną morską pianą. Zagryzłam wargi, żeby nie powiedzieć „Jak tu pięknie”. Nie będę komplementować jego świata. Jego świat pieprzył nasz. Jego świat nie należał do naszej planety. Mój tak. Mimo to... słońce zawsze było moją ukochaną używką. A jeśli miał grać czysto - to znaczy nie próbowałby znów mnie 192

zgwałcić - któż wie, czego mogłabym się dowiedzieć? - Jeśli mnie dotkniesz albo w jakikolwiek inny sposób spróbujesz wpłynąć na moją wolę, nasz czas razem się kończy. Rozumiesz? - Twoja wola jest moim rozkazem. - Jego wargi wygięły się w triumfalnym uśmiechu. Zdjęłam okulary i spojrzałam na słońce, pragnąc usunąć niszczycielskie piękno tego uśmiechu z siatkówki, wypalić z pamięci. Nie miałam pojęcia, kim albo czym był V'lane, lecz jedno wiedziałam - był elfem, i to niesamowicie potężnym. W bitwie, w której wiedza oznaczała tak wyraźnie przewagę, w której informacje mogły utrzymać mnie przy życiu, w której Barrons właściwie rządził swoim światem dzięki temu, co wiedział, nie mogłam sobie pozwolić, by zrezygnować z możliwości przepytania elfa, a wydawało się, że V'lane z niewiadomych powodów może mi na to pozwolić. Może mnie okłamie. Może o niektórych rzeczach nie wspomni. Ja jednak byłam coraz lepsza w przesiewaniu tego, co mówili mi ludzie. Uczyłam się znajdować prawdę w ich kłamstwach i kłamstwa w prawdzie. - Rzeczywiście żyjesz od osiemdziesięciu dwóch tysięcy lat? - Dłużej. Wtedy po raz ostatni użyłem uroku, żeby uwieść kobietę. Usiądź i porozmawiajmy. Po chwili wahania usiadłam sztywno na krawędzi. - Rozluźnij się, MacKaylo. Ciesz się słońcem. Możesz go później nie widzieć bardzo długo. 193

Zastanawiałam się, co miał na myśli. Czy uważał się za meteorologa? A może rzeczywiście mógł panować nad pogodą, wywoływać deszcz? Mimo obaw wyciągnęłam nogi i usadowiłam się wygodnie. Wpatrywałam się w szafirowe morze, patrzyłam, jak pełne wdzięku alabastrowe ptaki łowią ryby pośród fal. - To ile masz lat? - Trudno się domyślić - powiedział. - W tym wcieleniu żyję od stu czterdziestu dwóch tysięcy lat. Wiesz o naszych wcieleniach? - Pijecie z kotła. Pokiwał głową. Ile czasu mijało, nim zaczynali popadać w szaleństwo? Moje dwadzieścia dwa lata prawie mi wystarczyły. Wydawało mi się, że zapomnienie mogło być ulgą. Rozważyłam skutki pozbycia się wspomnień i uświadomiłam sobie, dlaczego elfy mogły to odkładać. Jeśli spędził pięćdziesiąt albo sto tysięcy lat, obserwując, ucząc się, budując sojusze i robiąc sobie wrogów, pozbywszy się wspomnień, nie wiedział nawet, kim byli ci wrogowie. Ale oni wiedzieli, kim jest. Zastanawiałam się, czy jakiś elf został kiedyś zmuszony do napicia się przez innych ze swego rodzaju, by uratować go z potężnych, samotnych pustkowi szaleństwa. A może z innych, bardziej nikczemnych powodów. Biorąc pod uwagę, że V'lane dokładnie wiedział, gdzie byłam i co robiłam, zastanawiałam się, czy to on był odpowiedzialny za masakrę w posiadłości Walijczyka. - Czy to ty ukradłeś amulet? Roześmiał się. 194

- A, to o to wam chodziło. Zastanawiałem się. On wzmacnia wolę, MacKaylo. - I co z tego? - Mnie się nie przyda. Moja wola nie potrzebuje wzmacniania. Moja wola kształtuje światy. Amulet został stworzony dla takich jak ty, o których woli nie ma co mówić. - To, że nie umiemy kształtować myślami rzeczywistości, nie oznacza jeszcze, że nie mamy woli. Może kształtujemy rzeczywistość, choć na inną skalę, a ty tego nie widzisz? - Może. Królowa podejrzewa, że tak właśnie może być. - Naprawdę? - Dlatego wysłała mnie, żebym ci pomógł, abyś ty mogła pomóc nam i razem zapewnimy przetrwanie obu naszych ras. Czy dowiedziałaś się czegoś o Sinsar Dubbi Zastanowiłam się. Czy powinnam mu powiedzieć? Co powinnam mu powiedzieć? Może udałoby mi się to wykorzystać jako punkt zaczepienia. - Tak. Palmy przestały się kołysać, fale znieruchomiały, ptaki zatrzymały się w połowie lotu. Mimo słońca zadrżałam. - Czy mógłbyś znów uruchomić świat? Tak znieruchomiały przyprawiał mnie o gęsią skórkę. Wszystko znów ruszyło. - Czego się dowiedziałaś? - Znałeś moją siostrę? - Nie. - Jak to możliwe? Wiedziałeś o mnie. - Dowiedzieliśmy się o tobie, ponieważ obserwowaliśmy Barronsa. Twoja siostra, o której dowiedzieliśmy się później, 195

Barronsa nie znała. Ich ścieżki nigdy się nie skrzyżowały, więc nasze też nie. A teraz powiedz mi o Sinsar Dubh. - Dlaczego obserwowaliście Barronsa? - Barronsa trzeba obserwować. Księga, MacKaylo. Nie skończyłam jeszcze. Księga to ważne wieści, z pewnością warte więcej. - Znasz Wielkiego Pana? - Kogo? - Żartujesz, prawda? - Nie. Kim jest ten Wielki Pan? - To on przeprowadza Mrocznych. Jest ich przywódcą. V'lane wydawał się oszołomiony. Ja też się tak czułam. On i Barrons wiedzieli tak wiele, jednak brakowało im niezmiernie ważnych informacji. Z jednej strony byli tacy bystrzy, a z drugiej tacy ślepi. - Czy on jest elfem? - spytał. - Nie. V'lane był pełen niedowierzania. - Jak to możliwe? Elf nie będzie słuchał człowieka. Nie powiedziałam, że tamten jest człowiekiem. Był czymś więcej. Ale szyderczy sposób, w jaki V'lane wypowiedział słowo człowiek - jakby nie istniała niższa forma życia - wkurzył mnie, więc go nie poprawiłam. - To ty ponoć jesteś wszechwiedzący. - Wszechmocny nie oznacza wszechwiedzący. Często oślepia nas to, jak wiele widzimy. - To absurdalne. Jak widzenie może cię oślepiać? - Wyobraź sobie, że jesteś zdolna widzieć strukturę atomową wszystkiego, co cię otacza, MacKaylo, przeszłość, 196

teraźniejszość i część przyszłości, i istniejesz wewnątrz tego. Wyobraź sobie, że jesteś świadoma nieskończonych wymiarów. Wyobraź sobie, że jesteś zdolna pojąć nieskończoność... jedynie garstka z twojej rasy osiągnęła taką świadomość. Wyobraź sobie, że widzisz możliwe skutki każdego najmniejszego działania, od lekkiego oddechu na wietrze, we wszystkich rzeczywistościach, ale nie możesz ich połączyć w wielki finał, gdyż każda żywa istota ciągle się zmienia. Jedynie w śmierci jest stałość, a i to nie do końca. Mnie i tak było trudno funkcjonować na moim malutkim, krótkowzrocznym, ludzkim poziomie. - Krótko mówiąc, mimo całej swej wyższości i mocy nie jesteście bystrzejsi ani w lepszej sytuacji niż my. Może nawet w gorszej. Uderzenie serca rozciągnęło się do kilku. Później uśmiechnął się chłodno. - Możesz ze mnie szydzić ile chcesz, MacKaylo. Usiądę przy twoim łożu śmierci i zapytam cię wtedy, czy nie wolałabyś raczej być mną. Gdzie jest ten ludzki głupiec, który uważa się za pana wszystkiego? - LaRuhe 1247. Magazyn za domem. Wielki dolmen. Przez niego ich sprowadza. Czy mógłbyś zniszczyć go dla mnie? - Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem. Zniknął. Gapiłam się na puste siedzenie. Czy naprawdę poszedł zniszczyć dolmen, przez który Mroczni przechodzili do naszego świata? Czy zabije też Wielkiego Pana? Czy upragniona przeze mnie zemsta zostanie osiągnięta w tak rozczarowujący 197

sposób? I beze mnie jako świadka? Tego nie chciałam. - V'lane! - krzyknęłam. Nie było odpowiedzi. Odszedł. A ja go miałam zamiar zamordować, gdyby zabił mordercę mojej siostry beze mnie. Mroczne szaleństwo, które opanowało mnie tamtej pierwszej nocy w Dublinie, zmieniło się w obsesję innego rodzaju krwawe szaleństwo. To znaczy pragnęłam krwi, rozlanej za moją siostrę. Rozlanej przeze mnie. Tamta dzika Mac w moim wnętrzu wciąż nie znalazła słyszalnego głosu, wciąż nie mówiła moim językiem, ale znalazłyśmy porozumienie, ona i ja, i zgadzałyśmy się w krytycznych kwestiach. Obie miałyśmy zamiar razem zabić mordercę mojej siostry. - Junior? - rozległ się miękki, śpiewny głos. Głos, którego nie spodziewałam się już usłyszeć. Zadrżałam. Dochodził z prawej. Zagapiłam się na fale. Nie spojrzę. Byłam w krainie elfów. Tu nie można było niczemu zaufać. - Junior, chodź, jestem tutaj - zachęciła mnie siostra i się roześmiała. Niemal zgięłam się z bólu. To był śmiech Aliny - słodki, czysty, pełen niekończącego się lata, słońca i pewności, że jej życie jest zaczarowane. Usłyszałam uderzenie dłoni o piłkę do siatkówki. - Mała Mac, zagrajmy. To piękny dzień. Przyniosłam piwo. Wzięłaś limonki z baru? Nazywam się MacKayla Evelina Lane. Ona to Alina MacKenna Lane. Nazywała mnie Junior, z różnych powodów, 198

a czasami małą Mac. W soboty podkradałam limonki z tacy z dodatkami w Brickyard. Głupota, wiem. Nigdy nie chciałam dorosnąć. Oczy zapiekły mnie od łez. Łapałam oddech wielkimi haustami, zmuszałam się, by wciągać powietrze do płuc i je wypychać. Zacisnęłam pięści. Potrząsnęłam głową. Zapatrzyłam się na morze. Nie było jej tam. Nie słyszałam odgłosu piłki uderzającej w piasek. Nie czułam zapachu perfum „Beautiful” na wietrze. - Piasek jest cudowny, Junior. Jak puder. Chodź! Dziś przyjdzie Tommy. Przez wiele lat byłam zadurzona w Tommym. Spotykał się z moją najlepszą przyjaciółką, więc udawałam, że działa mi na nerwy, ale Alina znała prawdę. Nie patrz, nie patrz. Są duchy i rzeczy gorsze od duchów. Spojrzałam. Za siatką do siatkówki, w podmuchach tropikalnego wietrzyku, stała moja siostra, uśmiechała się i czekała, żeby zacząć grę. Miała na sobie swoje ulubione jaskrawozielone bikini, a jasne włosy związała w kucyk przeciągnięty przez otwór z tyłu spłowiałej bejsbolówki, którą przed dwoma laty kupiła w Key West. Rozpłakałam się. Alina wydawała się wstrząśnięta. - Mac, kochanie, co się dzieje? - Upuściła piłkę, przeszła pod siatką i podbiegła po piasku w moją stronę. - Co się stało? Ktoś ci zrobił krzywdę? Skopię ich krowie petunie. Powiedz mi, kto. Co ci zrobili? Moje łzy zmieniły się w łkanie. Wpatrywałam się w siostrę, drżąc z żalu. 199

Uklękła obok mnie. - Mac, nie zniosę tego. Odezwij się do mnie. Co się stało? Objęła mnie, a ja płakałam wtulona w jej szyję, otoczona chmurą zapachu brzoskwiniowego szamponu do włosów, perfum „Beautiful”, olejku do opalania „Hawaiian Tropic” i gumy do żucia, którą zawsze żuła na plaży, żeby ukryć przed mamą woń piwa w oddechu. Czułam jej ciepło, jedwabistą skórę. Dotykałam jej. Zatopiłam palce w jej kucyku i łkałam. Tęskniłam za jej włosami. Tęskniłam za swoimi. Tęskniłam za nią. Tęskniłam za sobą. - Powiedz mi, kto ci to zrobił - powiedziała i też się rozpłakała. Nigdy nie umiałyśmy znieść swoich łez. Zawsze kończyło się to tak, że płakałyśmy obie. A później zawierałyśmy pakty, że zawsze będziemy się wspierać i zawsze będziemy się o siebie troszczyć. Teraz wiedziałam już, że zaczęłyśmy zawierać te pakty, kiedy ona miała trzy latka, a ja roczek i zostałyśmy porzucone w obcym świecie - jak zaczynałam podejrzewać, żeby nas ukryć. - Czy to naprawdę ty, Alino? - Junior, popatrz tylko na mnie. - Cofnęła się i jednym z ręczników otarła moje łzy, po czym osuszyła swoją twarz. To ja. To naprawdę ja. Popatrz, jestem tutaj. Boże, jak ja za tobą tęskniłam! - Znów się roześmiała. Tym razem ja zaczęłam się śmiać razem z nią. Kiedy nagle i niespodziewanie traci się ukochaną osobę, bez ostrzeżenia, człowiek marzy tylko o tym, żeby spotkać 200

się z nią jeszcze raz, proszę, Boże, jeszcze tylko jeden raz. Każdej nocy po jej pogrzebie leżałam w swojej sypialni, kilka kroków od jej pokoju i mówiłam „dobranoc”, choć wiedziałam, że już nigdy nie usłyszę odpowiedzi. Leżałam tam, ściskając zdjęcia, ze szczegółami odtwarzając jej twarz w głowie i - jeśli zrobiłam to doskonale - mogłam zabrać ją w swoje sny i wykorzystać jako mapę, by do niej dotrzeć. Czasami nie widziałam jej twarzy i płakałam, błagałam ją, żeby wróciła. Proponowałam Bogu różne umowy - tak na marginesie, on ich nie zawiera. W rozpaczy proponowałam umowy każdemu, kto tylko mógł mnie wysłuchać. I coś mnie usłyszało. Oto miałam okazję znów ją zobaczyć. Nie obchodziło mnie, w jaki sposób. Nie obchodziło mnie, dlaczego. Przyjmowałam każdy szczegół. Wysoko na lewym policzku miała pieprzyk. Dotknęłam go. Miała też piegi na nosie, które doprowadzały ją do szału, jak również niewielką bliznę na dolnej wardze, od czasu kiedy w dzieciństwie przypadkiem walnęłam ją gitarą. I te rozmarzone zielone oczy, podobne do moich, lecz bardziej złociste. I te długie jasne włosy, tak bardzo podobne do tych, jakie ja kiedyś miałam. Nosiła kolczyki w kształcie malutkich serduszek z czystego srebra, które kupiłam jej u Tiffany'ego na dwudzieste pierwsze urodziny. Pół roku na nie oszczędzałam. To była Alina, aż po paznokcie u stóp pomalowane jej ulubionym letnim lakierem w odcieniu „krewetki Cajun”. Strasznie gryzł się z jej zielonym bikini, co jej powiedziałam. Roześmiała się i ruszyła przez piasek. 201

- Chodź, Junior, zagrajmy. Siedziałam nieruchomo przez dłuższą chwilę. Nie opiszę wam wszystkich myśli, które pojawiły się wtedy w mojej głowie: To nieprawda, to niemożliwe. A może jednak? Może to niebezpieczne? Czy to może być moja siostra z innego wymiaru, inna wersja jej osoby, ale mimo wszystko Alina? Pośpiesz się i zapytaj ją o dziennik, Wielkiego Pana i co wydarzyło się w Dublinie. Nie zadawaj jej pytań, jeszcze zniknie. Wszystkie te myśli szybko przebiegły przez mój umysł i pozostawiły po sobie jedną wskazówkę - zagraj ze swoją siostrą tu i teraz. Nie zastanawiaj się. Wstałam i pobiegłam przez piasek, moje pięty wyrzucały w powietrze chmurki białego pyłu. Moje nogi były długie, ciało silne, serce całe. Grałam z siostrą w siatkówkę. Piłyśmy corone w promieniach słońca. Oczywiście nie przyniosłam limonek, ale znalazłyśmy je w maselniczce w chłodziarce i wycisnęłyśmy je do butelek, a ich miąższ spływał po oszronionych ściankach. Piwo już nigdy nie będzie smakować tak dobrze jak tego dnia z Aliną w krainie elfów. W końcu wyciągnęłyśmy się na piasku i cieszyłyśmy słońcem, z palcami u stóp dotykającym granicy wody. Rozmawiałyśmy o mamie i tacie, rozmawiałyśmy o szkole, rozmawiałyśmy o przechodzących obok przystojniakach i próbowałyśmy się zebrać, żeby znów zagrać w piłkę. Rozmawiałyśmy o jej pomyśle, żeby przenieść się do Atlanty i że wtedy rzuciłabym pracę i zamieszkała razem z nią. Rozmawiałyśmy o tym, że w końcu powinnam spoważnieć. 202

To ta myśl mnie otrzeźwiła. Zawsze planowałam w końcu spoważnieć, a oto siedziałam tutaj, dokładnie taka sama jak wcześniej, idąc po linii najmniejszego oporu, wybierając najłatwiejsze wyjście, robiąc to, co w tej chwili sprawiało mi frajdę i do diabła z konsekwencjami. Przekręciłam się na bok i spojrzałam na nią. - Czy to sen, Alino? Odwróciła się w moją stronę i uśmiechnęła. - Nie. - Czy to prawda? Znów się uśmiechnęła, tym razem ze smutkiem. - Nie. - To w takim razie, co to jest? Zagryzła wargi. - Mnie nie pytaj, ciesz się tym dniem. - Muszę wiedzieć. - To dar V'lane'a. Dzień spędzony ze mną na plaży. - Iluzja - powiedziałam. Woda dla człowieka, który dwa i pół dnia spędził na pustyni bez picia. Nie mógł odmówić, nawet jeśli była zatruta. Znałam już odpowiedź, ale i tak spróbowałam. - A gdybym zapytała cię, jak poznałaś Wielkiego Pana albo gdzie jest Sinsar Dubbi Wzruszyła ramionami. - Nie wiem tego. Nie byłam zaskoczona. V'lane musiał wziąć ją z moich wspomnień, co znaczyło, że wiedziała jedynie to, co ja wiedziałam, a co czyniło jałowymi pytania o wszystko poza tym, co mogłam sobie przypomnieć lub o moją obecną sytuację. 203

- Od jak dawna tu jestem? - Jako twór V'lane'a powinna to wiedzieć. Znów wzruszyła ramionami. - Dłużej niż ludzka godzina? - Tak. - Czy mogę odejść? - Tak. - Czy mogłabym zdecydować się na pozostanie? - I miałabyś wszystko, czego zapragniesz, MacKaylo. Na zawsze. Alina nigdy nie nazywała mnie MacKaylą. Właściwie nie robili tego również moi rodzice i znajomi. Tylko V'lane. Czy to on krył się za tymi promiennymi oczami? A mimo to, chciałam zostać tutaj, zapomnieć się na tej plaży, w tym słońcu, przeżywać ten dzień raz za razem przez resztę życia. Zapomnieć o deszczu i strachu, cierpieniu i niepewnej przyszłości. Mogłabym umrzeć szczęśliwie, leżąc na hamaku w słońcu, za siedemdziesiąt lat, otoczona utraconymi marzeniami. - Kocham cię, Alino - wyszeptałam. - Ja ciebie też kocham, Mac - odpowiedziała szeptem. - Przepraszam, że cię zawiodłam. Przepraszam, że nie odebrałam wtedy telefonu. Przepraszam, że nie zauważyłam, że coś jest nie tak. - Nigdy mnie nie zawiodłaś, Mac. I nigdy tego nie zrobisz. Moje oczy wypełniły łzy. Skąd się wzięły te słowa rozgrzeszenia? Czy lodowaty książę elfów lepiej rozumiał ludzkie emocje niż się do tego przyznawał? 204

Uścisnęłam Alinę, odetchnęłam głęboko i zapamiętałam wszystkie możliwe zmysłowe szczegóły. Później zacisnęłam powieki i sięgnęłam do tego obcego miejsca w mojej głowie, i podsyciłam ogień. Kiedy zapłonął mocno i gorąco, szepnęłam: - Pokaż mi, co jest prawdą. I otworzyłam oczy. Moje ramiona były puste. Alina zniknęła. Przede mną na piasku klęczał V'lane. - Nigdy więcej mi tego nie rób - powiedziałam cicho. - Nie podobał ci się czas spędzony z nią? - To nie była ona. - Powiedz mi, że ci się to nie podobało. Nie mogłam tego zrobić. - To podziękuj mi za to. Tego też nie mogłam zrobić. - Ile czasu minęło? - Zabrałbym cię, ale nie chciałem przerywać twoich przyjemności. Ostatnio nie było ich wiele w twoim życiu. - Powiedziałeś, że nie zabierzesz mi więcej niż godziny mojego czasu. - I mówiłem szczerze. Postanowiłaś zostać w krainie elfów, kiedy ruszyłaś za nią. Rozumiem, że wolność to towar, który ludzie bardzo cenią. Tobie też ją pozostawiłem. Kiedy miałam ochotę wykłócać się, że mnie oszukał, położył mi palec na ustach. Był ciepły i silny, lecz w jego dotyku nie wyczuwałam absolutnie nic elfiego. Tłumił swoją moc. Robił wrażenie mężczyzny, silnego, pewnego siebie, seksownego mężczyzny, ale nic poza tym. 205

- Niektóre rany potrzebują balsamu, żeby się zagoić. Iluzja to wspaniały balsam. Powiedz mi, czy twój smutek po śmierci siostry nie zelżał nieco? Rozważyłam jego słowa i z zaskoczeniem stwierdziłam, że to prawda. Choć wiedziałam, że ta Alina, z którą przed chwilą grałam w piłkę, płakałam, ściskałam się i którą błagałam o przebaczenie, nie była prawdziwa, ten dzień spędzony w słońcu pozwolił mi zamknąć pewien etap. Choć wiedziałam, że Alina, która mnie rozgrzeszyła, nie była moją Aliną, jej słowa i tak mnie pocieszyły. - Nigdy więcej - powtórzyłam. Iluzje mogą być balsamem, ale są też niebezpieczne. A w swoim życiu miałam dość niebezpieczeństw. Uśmiechnął się. - Twoje życzenie. Zamknęłam na chwilę oczy, próbując oczyścić myśli ze wspomnień o Alinie - jej widok, zapach i dźwięk głosu unosiły się wokół mnie. Po tym, jak ją uścisnęłam, wciąż czułam woń „Beautiful” na skórze. Później miałam jeszcze raz przeżyć każdą chwilę i wtedy również mnie to pocieszało. Otworzyłam oczy. - Co z Wielkim Panem? - Magazyn był opuszczony. Zniszczyłem dolmen. Wydaje się, że od tygodni nikogo tam nie było. Podejrzewam, że kiedy został odkryty, nie powrócił już do tego miejsca. Powiedz mi wszystko, co o nim wiesz. - Jestem zmęczona - odparłam. - Nasza godzina minęła. I więcej jeszcze. - Zabierz mnie z powrotem. - Powiedz mi o Sinsar Dubh. Jesteś mi to winna. 206

Opowiedziałam mu wszystko, co wiedziałam, że czułam, jak mnie szybko mija na dublińskiej ulicy, przewożona samochodem obok księgarni, przed dwoma tygodniami. Zadawał wiele pytań, na które nie umiałam odpowiedzieć, ponieważ sama bliskość Mrocznej Księgi pozbawiła mnie przytomności, co go wyraźnie rozbawiło. - Jeszcze się zobaczymy, MacKaylo - powiedział. Wtedy zniknął, a ja znalazłam się gdzie indziej. Zamrugałam. Choć nie skończyłam przedwcześnie naszego spotkania, V'lane nie przeniósł mnie z powrotem do Walii - odstawił mnie do Książek i Bibelotów Barronsa. Pewnie po to, żeby Barronsa zdenerwować. Skupienie się na otoczeniu zajęło mi kilka chwil. Tak szybka i całkowita zmiana rzeczywistości wykracza poza ludzkie zdolności pojmowania - nie jesteśmy stworzeni do takiego sposobu podróżowania - i nasz umysł wyłącza się, jak telewizor po zakończeniu programu, na kilka sekund. To trudny czas. Można zostać wtedy zaatakowanym. Natychmiast sięgnęłam do włóczni. Ulżyło mi, kiedy znalazłam ją na swoim miejscu, przy pasie, który otaczał moje... - Ha, ha, V'lane - mruknęłam ze złością. ...różowe bikini. - Dupek. Nic dziwnego, że było mi zimno. Wtedy mój umysł przetrawił to, co widziałam, i aż jęknęłam. Księgarnia Barronsa została splądrowana. 207

Stoły poprzewracano, książki zrzucono z półek, bibeloty potłuczono. Nawet telewizorek za ladą został zniszczony. - Barrons?! - zawołałam niepewnie. Była noc, paliły się światła. Moja wyobrażona Alina powiedziała mi, że minęła ponad godzina. Czy to była ta sama noc, przed świtem? A może noc po naszej próbie kradzieży? Czy Barrons wrócił z Walii? A może wciąż tam był i mnie szukał? Kiedy zostałam tak brutalnie wyrwana z rzeczywistości, kto lub co wyszło przez drzwi piwnicy? Usłyszałam kroki i odwróciłam się z oczekiwaniem w stronę drzwi prowadzących na zaplecze. Barrons stał w drzwiach. Wpatrywał się we mnie przez chwilę, przyglądając mi się od stóp do głów. - Ładna opalenizna, panno Lane. To gdzie, do kurwy nędzy, podziewałaś się przez ostatni miesiąc?

DWANAŚCIE

- Jedno popołudnie - upierałam się. - Spędziłam tam najwyżej sześć godzin, Barrons! Straciłam miesiąc życia na plaży z Aliną. To było nie do pojęcia. Postarzałam się o miesiąc czy zostałam taka sama? A co, gdybym postanowiła zostać z Aliną przez tydzień? Straciłabym rok? Dziesięć lat? Co się zmieniło od czasu mojego zniknięcia? Wyjrzałam przez okno. Jedno na pewno pozostało takie samo - wciąż padało. - W krainie elfów, ty idiotko - warknął. - Wiesz przecież, że czas płynie tam inaczej niż tutaj! Rozmawialiśmy o tym! - V'lane obiecał mi, że zajmie mi tylko godzinę mojego czasu. Oszukał mnie - powiedziałam ze złością. - „V'lane obiecał. Oszukał mnie” - powtórzył Barrons szyderczym falsetem. - A czego się spodziewałaś? To cholerny elf, i to w dodatku jeden z tych... jak ty to określasz... seksualnych zabójców. Uwiódł cię, a ty dałaś się nabrać? Na co jeszcze dałaś się nabrać? Dlaczego w ogóle zgodziłaś się spędzić z nim godzinę w krainie elfów? 209

- Nie zgodziłam się na godzinę w krainie elfów! Zgodziłam się spędzić z nim godzinę w wybranym przez niego momencie. Nic nie mówił o tym, gdzie ją spędzimy. - A dlaczego w ogóle zgodziłaś się poświęcić mu godzinę? - Ponieważ pomógł mi pozbyć się Cieni z księgarni! - Ja bym pomógł ci pozbyć się Cieni z księgarni! - Ciebie tam nie było! Wrzeszczeliśmy na siebie. - Pakty z diabłem, panno Lane, nigdy dobrze się nie kończą. To fakt. Nigdy więcej go nie zawrzesz. Rozumiesz? Choćbym miał cię przykuć łańcuchem do pieprzonej ściany, żeby chronić cię przed skutkami własnej głupoty, zrobię to! Spojrzał na mnie ze złością. Zagrzechotałam łańcuchami. - Nadgarstki. Dźwigar. Już jestem przykuta, Barrons. Wymyśl nową groźbę. - Odpowiedziałam równie wściekłym spojrzeniem. Próbował zmusić mnie do spuszczenia wzroku. Nie zrobiłam tego. Mimo że miałam skute nadgarstki i byłam ubrana jedynie w skąpe bikini. Traciłam zdolność do przestrachu i wiedziałam, że nie będę już nigdy dziewczyną, która spuszcza wzrok. - Kto zniszczył księgarnię, Barrons? - spytałam. Miałam mnóstwo pytań i jak na razie żadnej okazji, by zadać choć jedno. W chwili, kiedy mnie zobaczył, skoczył do mnie, przerzucił mnie przez ramię, zaniósł do garażu, zdjął pasek z narzędziami i przykuł mnie do dźwigara. Nie próbowałam się szarpać - w Barronsie było więcej stali niż w słupie za moimi plecami. 210

Mięsień na jego szczęce zadrżał. Odwrócił się, podszedł do niedużego metalowego stolika na kółkach i podtoczył go do mnie. Później z jednej z licznych półek z narzędziami zdjął długie, płaskie drewniane pudło. - Co robisz? - spytałam. Zaczął wyciągać z pudełka różne rzeczy i ustawiać je na stoliku. Najpierw dwie malutkie buteleczki, w których znajdowały się płyny - jeden szkarłatny, drugi czarny. Trucizny? Narkotyki? Później nóż, bardzo ostry, z długim czubkiem. - Masz zamiar mnie torturować? - spytałam z niedowierzaniem. Wyciągnął osmaloną świeczkę z długim czarnym knotem. - A może rzucić na mnie zaklęcie? - Czy mógł to zrobić? - Tym, co mam zamiar zrobić, panno Lane, jest wytatuowanie cię. Otworzył butelki, wyciągnął komplet igieł zawinięty w tłoczoną skórę i zapalił świecę. Zaczął podgrzewać igłę w płomieniu. Jęknęłam. - Nie zrobisz tego. Mama mnie zabije. Buteleczki zawierały tusze, nie narkotyki. Nie byłam pewna, czy to lepiej, czy gorzej. Efekty narkotyków mijają. Tusz pozostawał na zawsze. Spojrzał na mnie ostro. - Dorośnij. Dorastałam i świetnie sobie z tym radziłam, niezależnie od jego zdania. Branie pod uwagę uczuć matki nie było niedojrzałością, a wręcz przeciwnie. Poza tym podzielałam jej zdanie. Urodzona w pokoleniu, które równie swobodnie robiło 211

sobie tatuaże, piercingi i operacje plastyczne, jak goliło głowy, już przed wielu laty przysięgłam sobie, że pójdę do grobu taka, jaką się narodziłam, co najwyżej o wiele bardziej pomarszczona. - Nie zrobisz mi tatuażu - powtórzyłam. - To mnie powstrzymaj. Miał tak koci uśmiech, że poczułam, jak na mojej głowie wyrastają uszka myszy. Mówił poważnie. Zakuł mnie, a teraz miał zamiar zrobić mi tatuaż. Stanie blisko mnie i będzie powoli i metodycznie pracować na mojej nagiej skórze być może całymi godzinami, zależnie od stopnia skomplikowania tatuażu. Od tej myśli zakręciło mi się w głowie i zrobiło niedobrze. Kazałam sobie zachować spokój. Uda mi się dojść do sedna sprawy. Uda mi się go przekonać, żeby tego nie robił. - Dlaczego chcesz mnie wytatuować, Barrons? - spytałam najbardziej rozsądnym i uspokajającym tonem, jaki udało mi się uzyskać. - Wzór zawiera zaklęcie, które pozwoli mi zlokalizować cię, kiedy następnym razem zdecydujesz się zaspokoić dziecinny kaprys. - Kaprys? - Gniewnie zagrzechotałam łańcuchami. - To nie był kaprys. Nie było cię, kiedy walczyłam z Cieniami, więc zawarłam najlepszą możliwą umowę z tym, kto był akurat pod ręką. - Nie mówiłem o V'lanie, lecz o decyzji, by pozostać w krainie elfów. Wściekłam się. - Nie masz pojęcia, jak to jest! Moja siostra zginęła. I oto znów stała przede mną. Mogłam ją widzieć, dotknąć, znów 212

usłyszeć jej głos. Wiesz jak to jest, kogoś utracić? A właściwie pytanie powinno brzmieć: czy kiedykolwiek kochałeś kogokolwiek poza sobą? Kochałeś tak bardzo, że nie umiałeś żyć bez tej osoby? Czy w ogóle wiesz, czym jest miłość? Nie pozwoliłam sobie na kaprys. Miałam chwilę słabości. - I pokonałam ją. Zmusiłam iluzję do zniknięcia. Przejrzałam ją. Byłam z siebie dumna. - Ludzie, którzy mają uczucia, czasami mają słabości, ale ty przecież nic o tym nie wiesz, prawda? - powiedziałam z goryczą. - Jedynym, co czujesz, jest chciwość, szyderstwo, a czasami pewnie ci staje, ale nie na widok kobiety, tylko pieniędzy, artefaktu albo księgi. Nie różnisz się od pozostałych graczy. Nie różnisz się od V'lane'a. Jesteś zimnym najemnikiem... Położył mi rękę na gardle i przyciskał mnie swoim ciałem do zimnego stalowego dźwigara za plecami. - Tak, panno Lane, kochałem, i choć to nie twoja sprawa, straciłem. Wiele rzeczy. I nie, wcale nie przypominam innych graczy i nigdy nie będę taki jak V'lane, a staje mi zdecydowanie częściej niż czasami. - Oparł się o mnie, a ja jęknęłam. Czasem z powodu rozpieszczonej małej dziewczynki, nie kobiety. I tak, zdemolowałem księgarnię, kiedy nie mogłem cię znaleźć. Będziesz też musiała wybrać sobie nową sypialnię. I bardzo mi przykro, że twój śliczny mały światek poszedł w diabły, ale tak się dzieje z każdym i trzeba żyć dalej. A człowieka definiuje to, w jaki sposób żyje dalej. - Rozluźnił chwyt na moim gardle. - I zrobię ci tatuaż, panno Lane, jak zechcę i gdzie zechcę. Jego spojrzenie opadło na moją muśniętą słońcem, pokrytą cienką warstwą olejku, bardzo nagą skórę. Połączone ze sobą 213

różowe trójkąty zakrywały bardzo niewiele, a choć na plaży mi to nie przeszkadzało, przebywanie prawie nago w obecności Barronsa było jak chodzenie na imprezę rekinów w sosie z krwi. Nie mogłam mu pozwolić na przekroczenie tej granicy. Musiałam być panią samej siebie. Musiałam to wygrać. - Jeśli to zrobisz, Barrons, wyjdę stąd, kiedy skończysz i już nigdy nie znajdę dla ciebie żadnego PM-a. Jeśli mnie do tego zmusisz, z nami koniec. Nie żartuję. Znajdę kogoś innego, kto mi pomoże. - Wpatrzyłam się w jego czarne oczy. Nie wspomniałam imienia V'lane'a, bo nie miałam ochoty machać czerwoną płachtą przed bykiem. Spłynął na mnie spokój i napełniłam nim głos. - Nie rób tego. Czasem pozwalam ci, żebyś mocno mnie naciskał, ale nie tym razem. Nie pozwolę, żebyś nałożył swoje... - minęła chwila, nim znalazłam właściwe słowo - ...piętno czarodzieja, żebyś mógł mnie wytropić, kiedy i gdzie tylko zechcesz. I to, Jericho Barronsie, nie podlega dyskusji. Są pewne granice, na których przekroczenie pozwolić nie można. Nie zawsze mają sens, czasem może się wydawać, że wcale nie są to najważniejsze kwestie, ale każdy wie, gdzie się znajdują, i kiedy zostanie do nich przyparty, musi ich bronić. Poza tym, kto wie, jaki jeszcze wpływ mógł mieć tatuaż? Patrzyliśmy na siebie w milczeniu. Tym razem, jeśli prowadziliśmy jedną z tych bezgłośnych rozmów, nie słyszałam niczego, co mówił, gdyż byłam zajęta nadawaniem jednego, ogłuszającego słowa: „Nie”. Po chwili sięgnęłam do tego dziwnego miejsca w czaszce, podsyciłam 214

ogień i próbowałam skierować go w nieustępliwy sprzeciw, którym emanowałam. Próbowałam podkręcić magią swoje „nie”, jeśli to można tak określić, wzmocnić je. Byłam oszołomiona, kiedy Barrons nagle się uśmiechnął. A jeszcze bardziej, kiedy zaczął się śmiać, z początku cicho, lecz dudnienie narastało. Czułam je w głębi jego piersi. Przesunął dłonie z mojego gardła na ramiona, zęby błyszczały w jego ciemnej twarzy. Był elektryzujący, niczym prąd dotykający mojego ciała, wibrujący żywotnością, płonący energią. - Dobra robota, panno Lane. Kiedy zaczynam sądzić, że jesteś bezużytecznym puchem i ślicznym manikiurem, pokazujesz mi zęby. Nie wiedziałam, czy mówił o mojej werbalnej odmowie, czy też wysiłki żółtodzioba, by wykorzystać to miejsce widzących sidhe w mojej głowie, powiodły się, ale Barrons sięgnął do tyłu i zajął się przykuwającymi mnie do dźwigara łańcuchami. Po chwili z głośnym łoskotem spadły na dźwigar. - Wygrałaś. Tym razem nie zrobię ci tatuażu. Nie dzisiaj. Ale w zamian zrobisz coś dla mnie. Odmów, a wytatuuję cię. I jeśli znów cię przykuję, panno Lane, tym razem nie będzie gadania. Zaknebluję cię. Rozpiął rękaw koszuli, podwinął go, zdjął z nadgarstka szeroką srebrną bransoletę i podał ją mi. Miałam uczucie déjà vu, powróciłam myślami do V'lane'a i Bransolety Cruce'a, choć ta ozdoba wyglądała zupełnie inaczej. Często ją na nim widziałam. Przyjęłam ją i obróciłam w dłoni. 215

Była gorąca od jego skóry. Wykuta z grubego srebra, ozdobiona skomplikowanymi celtyckimi plecionkami, runami i symbolami, lekko poczerniała, wydawała się starożytna, jakby wyciągnięta z muzeum. - Załóż ją. Nigdy jej nie zdejmuj. Uniosłam wzrok. Był zbyt blisko. Potrzebowałam dystansu. Wyszłam spomiędzy niego i dźwigaru, omijając stertę łańcuchów. - Co ona robi? - spytałam. - Pozwoli mi zlokalizować cię, jeśli znów znikniesz. - Czy naprawdę znalazłbyś mnie w krainie elfów, gdybym miała tatuaż? Odwrócił wzrok i po chwili powiedział: - Przynajmniej wiedziałbym, że żyjesz. Nawet tego nie wiedziałem. - Dlaczego najpierw nie zaproponowałeś mi bransolety, zamiast tatuażu? - Ponieważ, panno Lane, bransoletę można zdjąć albo o niej zapomnieć. Z tatuażem tak się nie da. Wciąż wolałbym tatuaż. Bransoleta to ustępstwo, a robię je, ponieważ w końcu uniosłaś głowę i zaczęłaś badać swoje... talenty. - Uśmiechnął się słabo. Aha, czyli to, co próbowałam zrobić z tym dziwnym miejscem w mojej głowie miało na niego jakiś wpływ! To już coś. Nie doszłam jeszcze do wyginania łyżeczek mocą myśli, ale zrobiłam pierwszy krok. - Czy ktoś nie mógłby wyciąć tatuażu? - Czy atrament nie sięgał tylko kilku warstw skóry? - Byłoby to ryzykowne i niezmiernie bolesne. Miałem zamiar go ukryć. 216

- A gdzie miałeś zamiar ukryć...? - Cofnęłam się gwałtownie znad krawędzi urwiska. - Nie, nie chcę wiedzieć. Przyjrzałam się bransolecie. - Czy ona robi coś jeszcze? - Nic, czym musiałabyś się przejmować. Załóż ją. Już. W jego oczach widziałam, że to nie podlega dyskusji, i wiedziałam, że by mnie wytatuował, a ja musiałabym odejść, a mimo swej brawury nie byłam gotowa znaleźć się samotnie w tym mrocznym świecie. Wsunęłam ją na nadgarstek. Była ogromna. Pociągnęłam w górę, na przedramię, ale ona zsunęła się z mojej dłoni. Chwycił ją, nim uderzyła o ziemię, i rozsunął końce. Umieścił ją nad bicepsem i ścisnął, aż jej końce się zetknęły. Moje mięśnie były na tyle rozwinięte, by utrzymała się w tym miejscu. - Co ty i V'lane robiliście w krainie elfów? - spytał od niechcenia. Wzruszyłam ramionami, nie byłam w nastroju, by opowiadać mu o Alinie, a podejrzewałam, że nie byłby zachwycony, gdybym powiedziała mu o najbardziej intensywnym orgazmie mojego życia, którzy przeżyłam na plaży pod elfim słońcem. Spuściłam wzrok. W garażu panowała cisza. Zastanawiałam się, czy jego potwór spał. Nagrania z kamer pokazały Barronsowi, że się tu włamałam. Wiedział, że wiem. - Co trzymasz pod garażem, Barrons? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie. Byłam tak pewna jego odpowiedzi, że wypowiedziałam ją ruchem warg razem z nim. - Nic, czym musiałabyś się przejmować. - Spojrzał na mnie zimno. - Skoro znasz już odpowiedź, panno Lane, nie 217

marnuj mojego czasu. Właśnie zmarnowałaś cały miesiąc. - Świetnie, Barrons, zachowuj swoje tajemnice, ale wiedz jedno: będę ci powierzać swoje tajemnice w takim stopniu, w jakim ty będziesz mi powierzał swoje. Jeśli chcesz utrzymywać mnie w nieświadomości, ja będę cię utrzymywać w nieświadomości i wiesz, jak to się skończy? Oboje będziemy kręcić się w ciemnościach. Wydaje mi się to głupie. - Ja świetnie widzę w ciemnościach. Spal to bikini, panno Lane. Nie ufaj niczemu, co ci daje. Prychnęłam i potrząsnęłam bransoletą. - Ale czy mogę ufać temu, co ty mi dajesz? Daj sobie spokój. - Jeśli myślisz, że możesz stać między V'lanem i mną, i wygrywać nas przeciwko sobie, zostaniesz rozerwana na kawałki. Na twoim miejscu, panno Lane, wybrałbym sobie stronę, i to szybko. *** Następnego ranka zaczęłam przywracać porządek w sklepie - pozamiatałam, starłam kurz, wyrzuciłam do śmieci uszkodzone bibeloty, zamówiłam nowe książki. Barrons zasugerował, żebym nie otwierała sklepu, ale ja go potrzebowałam. Jeśli iluzja jest balsamem, to cel i rutyna także. Nie zniszczył mojego iPoda i stacji dokujących - całe szczęście schowałam je bezpiecznie w szafce pod kasą, więc przy sprzątaniu słuchałam starych nagrań Beach Boysów. 218

Zaśpiewałam razem z nimi „Sloop John B.”, ten fragment o chęci powrotu do domu i koszmarnej wycieczce. Od czasu do czasu wyglądałam za okno, na zachmurzone jesienne niebo, próbując dojść do ładu ze świadomością, że kiedy ja opalałam się ze swoją rzekomą siostrą, w ciągu jednej nocy lato zmieniło się w jesień - dosłownie. Był już październik. Pocieszałam się myślą, że w ciągu miesiąca w Dublinie i tak nie miałabym więcej niż te sześć godzin słońca. W porze lanczu sklep zaczął wyglądać całkiem przyzwoicie, więc skoncentrowałam się na miesięcznym zapasie gazet, który zgromadził się pod moją nieobecność, dostarczony, ale nie sprzedany. Zebrałam kilka pudeł i zaczęłam wrzucać do nich dzienniki, żeby wynieść je później do śmieci. Po kilku chwilach przestałam je wyrzucać, wstrząśnięta nagłówkami. Pod moją nieobecność poziom przestępczości w Dublinie wzrósł gwałtownie, a media obarczały winą Gardę. (Tak na marginesie, miałam nadzieję, że dzięki temu inspektor Jayne będzie zbyt zajęty innymi sprawami, by mnie nadal dręczyć). W porównaniu z poprzednim rokiem, o sześćdziesiąt cztery procent wzrosła liczba napaści i gwałtów, których sprawców nie zatrzymano, a morderstw o prawie sto czterdzieści dwa procent - ale to tylko część historii, którą wyczytałam z gazet. Do tego wszystkiego przestępstwa stawały się coraz bardziej brutalne. Czytałam gazetę za gazetą, pochłaniałam jeden niepokojący artykuł po drugim. To nie były zwyczajne morderstwa. To były bestialskie, sadystyczne zbrodnie, jakby najmroczniejsza, najbardziej niezrównoważona część ludzkiego charakteru 219

wychodziła na powierzchnię i pękała jak wrzód. Co kilka dni nagłówki ogłaszały nowe, wstrząsające morderstwo połączone z samobójstwem. Czy to możliwe, że Mroczni chodzący pośród ludzi - nawet niewidzialni - zmieniali ich? Uwalniali ich id? Wyzwalali to, co najgorsze w nas wszystkich? Co jeszcze się wydarzyło pod moją nieobecność? Patrzyłam w prawo, jakbym mogła spojrzeć przez mur i zobaczyć, czy w tym czasie pojawiły się przerzuty zrakowaciałej Mrocznej Strefy. Czy gdybym zaczęła przeglądać mapy, odkryłabym, że zniknęły kolejne części miasta? - To straszne - powiedziałam Barronsowi tamtego wieczoru, gdy wsiedliśmy do jedynego nijakiego pojazdu, jaki posiadał, ciemnego sedana, z którego korzystaliśmy, kiedy okradliśmy Rocky'ego O'Banniona. - Widziałeś ostatnie wiadomości? Pokiwał głową. - I co? - Dużo się wydarzyło pod twoją nieobecność, panno Lane. Może to sprawi, że następnym razem zastanowisz się nad spędzeniem czasu z V'lanem. Zignorowałam przytyk. - Zadzwoniłam dziś do taty. Zachowywał się, jakbyśmy rozmawiali przed paroma dniami. - Wysłałem mu parę mejli z twojego laptopa. Raz zadzwonił. Kryłem cię. - Włamałeś się do mojego laptopa! To rzecz osobista. Byłam wściekła. Co prawda, cieszyłam się, że uchronił tatę przed zmartwieniami i zarazem ciekawiło mnie, jak się przebił przez zabezpieczenia. - Jak? 220

Spojrzał na mnie ironicznie. - Twoje hasło ogólne, panno Lane, to „Alina”. A hasło do konta pocztowego to „tęcza”. Naburmuszyłam się. Zesztywniałam i było mi zimno. Siedzenia nie miały podgrzewania. Wolałam vipera, porsche albo lamborghini, czy cokolwiek innego, ale wydawało się, że tego wieczoru liczy się anonimowość. - Gdzie się wybieramy, Barrons? - spytałam z irytacją. Dla odmiany nie określił mojego stroju, więc pozostawiona sama sobie włożyłam dżinsy, sweter, ciężkie buty i kurtkę. - Stare opactwo, panno Lane. Tylko przejedziemy obok. Nie będziesz musiała po nim chodzić. Nie zajmie nam to długo, ale dojazd z miasta potrwa kilka godzin. - Jak myślisz, co tam może być? Czy szukamy czegoś konkretnego? - Po prostu szukamy. - Czy opactwo wybudowano na miejscu dawnych spotkań widzących sidhe, jak cmentarz? Barrons niczego nie robił bez powodu. Coś w opactwie kazało mu sądzić, że może się tam znajdować PM. Chciałam wiedzieć, co to było. Wzruszył ramionami. - To dlaczego nie przejdziemy się po nim? - Jest zajęte, panno Lane. Wątpię, by nas miło przyjęli. - Mnisi? - Wiedziałam, że klasztory często mają surowe zasady dotyczące obecności kobiet na ich terenie. - Czy zakonnice? Wystarczyłoby, żeby spojrzały na Barronsa, a uznałyby, że to sam diabeł zapukał do ich drzwi. 221

On nie tylko wyglądał na niebezpiecznego, ale też emanował czymś, co sprawiało, że nawet ja miałam się czasem ochotę przeżegnać, a nie jestem religijna. Widzę Boga we wschodzie słońca, a nie w rytuałach religijnych. Raz poszłam do kościoła katolickiego - usiąść, wstać, uklęknąć, uklęknąć, wstać, usiąść - i tak się zestresowałam próbą przewidzenia, jak się powinnam ustawić, że umknęła mi większość tego, co było mówione. Chrząknął, co znaczyło, że skończył już odpowiadać na moje pytania, więc równie dobrze mogę nie marnować czasu. Zastanawiałam się, co chciał osiągnąć, jedynie przejeżdżając obok tego tajemniczego opactwa, biorąc pod uwagę, jak blisko musiałam się znaleźć, żeby wyczuć PM. Ta myśl sprawiła, że z dużym opóźnieniem przypomniałam sobie coś innego - i klepnęłam się w czoło. Nie mogłam uwierzyć, że o tym nie pamiętałam. - Kto wyszedł przez drzwi piwnicy tamtej nocy w Walii, Barrons? - Nic o tym nie wspominał. Jego ciało natychmiast się napięło, co powiedziało mi, że wspomnienie nie było przyjemne. - Następni cholerni złodzieje. - Żartujesz? To znaczy, poza nami i tym, kto zabrał amulet? Tamtej nocy szukały go trzy grupy? - Cholerny zjazd. - To kim oni byli? Ktoś jeszcze z aukcji? - Nie mam cholernego pojęcia, panno Lane. Nigdy wcześniej ich nie widziałem. Nigdy wcześniej o nich nie słyszałem. Na ile mi wiadomo, w grze nie brali udziału żadni cholerni Szkoci. Jakby spadli z cholernego nieba. - Przerwał, po czym 222

dodał ponuro: - I jak na mój gust, wiedzieli cholernie dużo. Te wszystkie „cholerne” oznaczały prawdziwą obfitość emocji, jak na Barronsa. Kimkolwiek byli złodzieje i cokolwiek wydarzyło się po tym, jak V'lane przeniknął mnie do krainy elfów, to głęboko go zaniepokoiło. - Jesteś pewien, że to nie oni go ukradli? - Gdyby to oni byli odpowiedzialni za śmierć ochrony, nie byłoby masakry. - To znaczy? - Choć jeden z mężczyzn znał się na mrocznych sztukach, obaj zostali wyszkoleni przez druidów. O ile krew nie jest potrzebna do celów rytualnych, druidzi zabijają czysto. Ktokolwiek czy cokolwiek zabił tamtej nocy strażników i personel, zrobił to albo z obojętnym sadyzmem czystego socjopaty albo z ogromną wściekłością. Trzymałam się tematu złodziei, żeby uniknąć wspomnienia tamtych okaleczonych ciał. - To dziś można jeszcze znaleźć druidów? Sądziłam, że wymarli dawno temu. - Świat myśli tak samo o widzących sidhe - rzekł ironicznie. - Musisz zapomnieć o uprzedzeniach, panno Lane. - Skąd wiedziałeś, że jeden z nich znał się na czarnej magii? Spojrzał na mnie z ukosa i wiedziałam, że za chwilę przestanie odpowiadać na moje pytania. Byłam i tak zaskoczona, że udzielił tylu odpowiedzi. - Był bardzo wytatuowany. Czarna magia ma swoją cenę, panno Lane, którą można... zmniejszyć, wprowadzając runy ochronne w skórę. 223

Rozważałam to przez chwilę, po czym doszłam do logicznego wniosku. - Czy w pewnym momencie nie zabraknie skóry? - Zgadza się. Niektóre płatności można tylko odroczyć, ale nie da się ich uniknąć. Założę się, że większość z nich mówiła sobie, że rzucą „tylko jedno małe zaklęcie”. To narkotyk jak inne. Spojrzałam na niego z ukosa, zastanawiając się, co kryje się pod jego eleganckim włoskim garniturem i wyprasowaną białą koszulą. Miał wszystkie przyrządy do tatuażu. Jak wyglądał Barrons bez ubrania? - Jeśli ci złodzieje nie byli na aukcji... - pośpiesznie wyrzuciłam z głowy ten obraz - ...to skąd się o niej dowiedzieli? - Myślisz, że tak sobie staliśmy i gadaliśmy, panno Lane? Ty zniknęłaś, a ja nie miałem pojęcia, gdzie się podziałaś. Szybko załatwiliśmy sprawę i tyle. Zastanawiając się, co dla Barronsa oznaczało „szybko załatwić sprawę”, wyjrzałam przez okno na Temple Bar. Wzrost przestępczości nie wpłynął jeszcze na dzielnicę pełną craic. Była ruchliwa jak zawsze. I roiło się w niej od Mrocznych. Jeden przypadał na około dwudziestu ludzi. Miałam nadzieję, że to znaczy, że preferują dzielnicę popularną wśród turystów, a nie że cały Dublin jest ich tak pełen. Mrocznych było znacznie więcej niż przed kilkoma dniami - nie, przed miesiącem - kiedy po raz ostatni szłam tymi hałaśliwymi brukowanymi ulicami. - O Boże, Wielki Pan sprowadził ich więcej pod moją nieobecność, tak? O wiele więcej. Barrons pokiwał głową. 224

- Jakimś sposobem. Nie przez LaRuhe. Musiał wybudować nowy portal gdzie indziej. Miałem ci zamiar powiedzieć, że dolmen i magazyn zostały zniszczone. Wyglądały, jakby ktoś zrzucił na nie bombę. Zmrużyłam oczy. Właśnie zauważyłam wdzięcznego, przezroczystego elfa, który opalał się na brzegu fontanny, kiedy poznałam Dani. Stał przed barem w grupie młodych ludzi. Na moich oczach stał się jeszcze bardziej przejrzysty i zrobił swego rodzaju krok w stronę kształtnej, uśmiechniętej brunetki, odwrócił się - i wsunął się w jej skórę - jakby wkładał płaszcz. Oczy brunetki otworzyły się szerzej, potrząsnęła głową, jakby coś jej wpadło do ucha. Elf nie wyszedł z jej ciała. Kiedy przejeżdżaliśmy obok, odwróciłam się i obserwowałam ich przez lusterko wsteczne. Nic nie wyszło. Sięgnęłam zmysłem widzącej sidhe, próbując spojrzeć poza ludzką skorupę i wyczuć elfa wewnątrz. Nie mogłam. Nie mogłam go przejrzeć i nie mogłam go wyczuć. Umiałam przebić ich urok, ale nie wykrywałam elfa w ludzkiej skórze. Aż do tej chwili nie wiedziałam, że elfy były zdolne do czegoś takiego. Obserwowałam, aż brunetka zniknęła mi z oczu. Już się nie uśmiechała. Zastanawiałam się, jakiego straszliwego wydarzenia byłam właśnie świadkiem, i zastanawiałam się też, czy chcę to wiedzieć. Nie mogłam wyskoczyć z samochodu, przebiec kilku kwartałów ulic i spróbować egzorcyzmować dziewczynę. Cała ulica uznałaby mnie za wariatkę, a elf w jej wnętrzu dowiedziałby się, że ja wiem. - Wiem. V'lane to dla mnie zrobił - powiedziałam do Barronsa w zamyśleniu. 225

Zapadła cisza. Spojrzałam w jego stronę i mogłam przysiąc, że z uszu poszła mu para. - Szkoda, że nie było go tam, żeby uratować ci życie, panno Lane - powiedział chłodno. - Za to był na miejscu, by pozbyć się Cieni. A gdzie ty byłeś? - Zażądał zapłaty. Ja nie proszę cię o zapłatę. I nie próbuję cię zerżnąć za każdym razem, kiedy cię widzę. - Ależ tak. To znaczy prosisz o zapłatę. Każesz mi wykrywać PM-y. Obaj ubieracie mnie w wulgarne ciuchy, dyrygujecie mną i mówicie mi tylko tyle, ile musicie, żeby dostać to, co chcecie. Obaj próbowaliście założyć mi bransoletę. Tobie się udało. Nie różnisz się od niego. Obaj mnie wykorzystujecie. Na mój gust obaj raz uratowaliście mi życie, czyli jesteście równi. Nacisnął na hamulec tak gwałtownie, że pas werżnął mi się w piersi. Gdyby to był nowszy model samochodu, dostałabym w twarz poduszką powietrzną. Sięgnął za moje siedzenie i otworzył drzwi. - Jeśli w to naprawdę wierzysz, panno Lane, wysiądź. Spojrzałam w mrok. Wyjechaliśmy z Temple Bar w dzielnicę mieszkaniowo-handlową, starannie pozamykaną na noc. Nawet uzbrojona we włócznię i latarki nie miałam ochoty samotnie spacerować po tych ciemnych, opuszczonych ulicach. - Nie rób takich scen... aaaaa! Chwyciłam się obiema rękami za głowę, czując, jak tysiąc rozgrzanych do czerwoności czekanów wbija się w moją czaszkę. Opactwo musiało zaczekać. 226

W gardle poczułam żółć. Ta obca część w mojej głowie stała się krematorium dla mojego mózgu, inferno rozprzestrzeniało się na wszystkie komórki mojego ciała, jakby ktoś mnie oblał benzyną, od środka i na zewnątrz. Czułam, jak moja skóra pokrywa się pęcherzami, czernieje. Czułam smród palącego się ciała. Na całe szczęście straciłam przytomność. *** - To znowu była Sinsar Dubh, prawda? - spytał Barrons w chwili, kiedy otworzyłam oczy. Przytaknęłabym, ale głowa za bardzo mnie bolała. - T-tak - wyszeptałam. Ostrożnie uniosłam dłoń do twarzy, pomacałam wargi, policzek, włosy. Wbrew temu, czego się spodziewałam, mojej skóry nie pokrywały pęcherze, a choć włosy miałam krótkie i w niewłaściwym odcieniu, przynajmniej nadal je miałam. - G-gdzie jesteśmy? - To, co czułam pod sobą, nie przypominało siedzenia samochodu. - Z powrotem w sklepie. Tym razem nie odzyskałaś przytomności, panno Lane. Założyłem, że to oznacza, że księga jest blisko nas i się nie porusza, więc ruszyłem jej poszukać... Musiałem przestać. Nie byłem pewien, czy cię nie zabija. - To znaczy? Utrata przytomności oznaczała całkowitą bezradność. Dookoła coś się działo, a człowiek nie miał o tym żadnego pojęcia. 227

- Szarpałaś się. Dość gwałtownie. Gapiłam się na niego. - Co takiego zrobiłeś? Przerzuciłeś mnie przez ramię i niosłeś jak różdżkę, kiedy byłam nieprzytomna? - A co miałem zrobić? Kiedy ostatnio natknęłaś się na Sinsar Dubh, straciłaś przytomność, ale kiedy tylko oddaliła się od ciebie, odzyskałaś świadomość. Stąd płynął logiczny wniosek, że skoro nie wracałaś do siebie, to dlatego, że księga się nie ruszała, czyli najpewniej byliśmy tuż przy niej. Uznałem, że twoje cierpienie wyraźnie się zwiększy w miarę zbliżania się do niej, nawet jeśli byłaś nieprzytomna. Tak się stało, a ja zostałem zmuszony do wycofania się. Do cholery, na co mi się przydasz, jeśli możesz ją wyczuć, ale w jej obecności nie możesz zachować przytomności? - Sama się nad tym zastanawiam. Nie wybrałam sobie tej umiejętności ani towarzyszących jej uwarunkowań. - Zadrżałam. Teraz, kiedy ogień w moim wnętrzu zgasł, czułam się przemarznięta do szpiku kości i zaczęłam szczękać zębami. Kiedy ostatnio minęłam się z księgą, czułam to samo, zmrożenie samej duszy przez jej czyste zło. Podszedł do kominka, zapalił gazowe płomienie i wrócił z kocem. Owinęłam się nim i ostrożnie usiadłam. - Powiedz mi, jak się czujesz, kiedy to się dzieje - spytał. Spojrzałam na niego. Mimo troski, jaką mi okazał, z kominkiem i kocem, był zimny, wyniosły, profesjonalnie zajmował się moimi potrzebami. Zastanawiałam się, jak bardzo pozwolił, by moje „cierpienie” się zwiększyło, zanim się wycofał. To musiał być dla niego wielki dylemat - znajdował się 228

tak blisko Sinsar Dubh, ale bał się, że wykorzystanie mnie do jej zlokalizowania mnie zabije, i to zanim on ją odnajdzie. W ten sposób utraciłby swój wykrywacz PM-ów i przewagę w tej grze. Czy gdyby miał gwarancję, że utrzyma mnie przy życiu aż do ostatniej straszliwej chwili, poświęciłby mnie dla księgi? Nie wątpiłam w to. Wyczuwałam w nim przemoc. Nie miałam pojęcia, dlaczego jej pragnął, ale wiedziałam jedno Mroczna Księga była ostatecznym celem i wszystkim dla Barronsa. Miał obsesję, a ludzie z obsesją są niebezpieczni. - Nigdy nie znalazłeś się tak blisko niej, prawda? - Na pewno nie byłem tego świadom - odparł przez zaciśnięte zęby. Obrócił się nagle i uderzył pięścią w ścianę, krótkim, starannie wymierzonym ciosem - kontrolowane rozładowanie wściekłości. Kawałki gipsu i desek rozpadły się pod jego ręką, która zagłębiła się w ścianie aż po ceglany mur. Opierał się o niego i dyszał ciężko. - Nie masz pojęcia, ile czasu szukałem tego przeklętego artefaktu. Znieruchomiałam. - To może mi powiesz? Co mógłby odpowiedzieć? Dziesięć lat? Dziesięć tysięcy? Jego śmiech zabrzmiał szorstko, jak ostry odgłos przeciągania łańcuchem po kościach. - I jak, panno Lane? - przypomniał mi. - Co się dzieje, kiedy się do niej zbliżasz? 229

Potrząsnęłam głową i od razu tego pożałowałam. Miałam dość uników Barronsa, ale ból głowy był wrogim dzikim lokatorem zajmującym każdy centymetr mojej głowy i kopiącym ziemię za oczami ostrym szpadlem. Zamknęłam je. Zbliżał się dzień, kiedy miałam dostać odpowiedzi, w taki czy inny sposób. Na razie odpowiem jemu, z nadzieją, że uda mu się rzucić światło na mój oczywisty problem związany z niemożnością zbliżenia się do księgi, której odnalezienie było ostatnią wolą mojej umierającej siostry. - Uderza mnie tak nagle i z taką siłą, że nie mam czasu o tym myśleć. Wiem, jedynie, że w jednej sekundzie czuję się doskonale, a zaraz przeszywa mnie tak mocny ból, że zrobiłabym wszystko, żeby przed nim uciec. Gdyby trwał dłużej i nie pozbawiał mnie przytomności, Barrons, chyba błagałabym, żebyś mnie zabił. - Otworzyłam oczy. - Ale cała sprawa jest jeszcze bardziej skomplikowana. Wydaje się, że to, co wyczuwam, jest absolutnym przeciwieństwem wszystkiego, czym jestem. Jakbyśmy były punktem i kontrapunktem, wzajemnymi antytezami. Nie możemy zajmować tej samej przestrzeni. Jakbyśmy były dwoma magnesami, które się odpychają, ale ona odpycha mnie z taką mocą, że nieomal mnie miażdży. - Przeciwstawne bieguny - mruknął zamyślony. - Zastanawiam się... - Zastanawiasz się nad czym? - Czy gdyby jeden z biegunów osłabić, wciąż by odpychał? - Nie widzę sposobu, żeby osłabić moc księgi, Barrons, i nie widzę też, jak miałabym się stać o tyle silniejsza. 230

Czekał, aż załapię. Skrzywiłam się. - To znaczy osłabić mnie? Uczynić mnie trochę złą, to może księga dopuści mnie bliżej? I co by to dało? Stałabym się zła, dostałabym złą księgę i pewnie robiłabym z nią złe rzeczy. Wygralibyśmy bitwę, żeby przegrać wojnę. - Może, panno Lane, walczymy w dwóch różnych wojnach. Jeśli on uważał, że stanie się kimś złym było rozwiązaniem, nie problemem, to wcale się nie mylił, walczyliśmy w różnych wojnach.

TRZYNAŚCIE

- Kuźwa, co się dzieje tam na tyłach? Uniosłam głowę. Dani stała w drzwiach księgarni, a promienie popołudniowego słońca muskały jej rude loki i kąpały w świetle delikatne rysy twarzy. Drobna, energiczna dziewczyna miała na sobie strój służbowy, składający się z jasnozielonych spodni oraz popelinowej koszuli w cienkie białozielone paski, z wyhaftowaną na kieszeni koniczynką i literami PHI. Wyglądała uroczo, słodko i niewinnie, ale ja ją znałam. Nie miałam pojęcia, co mnie bardziej zaskoczyło - jej obecność czy słońce. I jedno i drugie podkradło się niezauważalnie, kiedy czytałam, pochłonięta najnowszymi wiadomościami. Powróciłam do makabrycznej historii. Pewien mężczyzna zabił całą swoją rodzinę - żonę, dzieci, pasierbów, nawet psa po czym przejechał przez pół miasta i z prędkością stu trzydziestu kilometrów na godzinę wjechał w betonowy przyczółek mostu, całkiem niedaleko od miejsca, gdzie poprzedniego wieczoru byłam z Barronsem. Nikt z przyjaciół, sąsiadów i współpracowników nie umiał tego wyjaśnić. Był kochającym 232

mężem, dobrym pracownikiem miejscowej kasy pożyczkowej i idealnym ojcem, który zawsze pojawiał się na wszystkich zawodach i występach dzieci. - Chcesz kląć, Dani - powiedziałam jej - to znajdź sobie kogoś innego. - Odpieprz się - odparła. - To naprawdę bardzo dojrzałe - stwierdziłam, nie podnosząc wzroku. - Udajesz dorosłą, przeklinając. Ty i miliony innych dzieciaków. Zrób coś oryginalnego. W domu zazwyczaj czytałam tylko niedzielne wydanie gazety, a dokładniej działy dotyczące mody i stylu życia. Czy takie zbrodnie zawsze się zdarzały, tylko ja tego nie zauważałam? Czy byłam nieświadoma? Dani wprowadziła rower przez drzwi. - Ja nie muszę robić nic oryginalnego, sama jestem oryginalna. - Zawahała się. - To co się dzieje, tam na tyłach? Wzruszyłam ramionami. - Chodzi ci o samochody? Nie mam pojęcia. Nie miałam zamiaru przyznać się komuś, kto należał do wspólnoty widzących sidhe, że ukradłam elfią Relikwię i po drodze doprowadziłam do śmierci szesnastu ludzi. Czytałam sporo na temat zjawisk nadnaturalnych i wydawało się, że istnieje pewna złota zasada - nie należy krzywdzić niewinnych, a ludzi zazwyczaj zaliczano do tej kategorii, co można uznać za ironię, biorąc pod uwagę to, o czym czytałam w gazetach. - Nie. Chodzi mi o tego na wpół martwego Gruga. - Gruga? Opisała go, a raczej to, co z niego zostało. 233

- Ja mówię o nich Nosorożcy. - Upuściłam gazetę. - Na tyłach jest jeden z nich, na wpół pożarty? Pokiwała głową i wygięła wargi. - Nosorożcy, niezłe. Są szare, pokryte guzami i wydają te dziwne odgłosy z głębi gardła. - Czy Grug to nazwa ich kasty Mrocznych? Czy to była prawdziwa wiedza widzących sidhe? Tak bardzo mi jej brakowało. Pragnęłam uzyskać wyjaśnienia, poznać zasady. Chciałam, żeby ktoś wziął moje życie i nadał mu sens. Brakowało mi Kompendium Widzących Sidhe. Wzruszyła ramionami. - Guzik wiemy o Mrocznych. Dlatego tak ich nazywamy. Twoje określenie bardziej mi się podoba. To co, masz zamiar go wykończyć czy będziesz dalej torturować? Co zrobiłaś z innymi kawałkami? Trzymasz je w słoju, czy co? - Rozejrzała się wokół, szukając tych słojów z miną wyrażającą jednocześnie „ale się nudzę” i „rany, jakie to fajne”. - Boże, czy ty myślisz, że ja... Nie, Dani, nie podnieca mnie torturowanie ich! Nie wiedziałam, że tam jest. Dręczyło mnie niezmiernie, że w pobliżu czaiło się coś wystarczająco wielkiego i paskudnego, by pożreć Mrocznego, a ja o tym nie wiedziałam. Jeszcze bardziej martwiło mnie, że Dani uważała mnie za tak wypaczoną. Kto był autorytetem dla tej dziewczyny? Skąd brała pomysły? Z telewizji? Gier komputerowych? W dzisiejszych czasach dzieciaki wydają się jednocześnie niebezpiecznie podatne na wpływy i znieczulone, jakby ich życie jakimś sposobem nabrało proporcji rodem z komiksu, a jednocześnie znaczenia rodem z komiksu - albo jego kompletnego braku. Gdybym przeczytała o kolejnej grupie nastolatków, którzy zamordowali bezdomnego, a potem 234

mówili „Nie wiem, dlaczego to zrobiliśmy, to było jak.... hej, no wiecie... ta gra sieciowa, w którą gramy”, prawdopodobnie zaczęłabym dźgać ludzi swoją włócznią i do diabła ze złotą zasadą. - Zabiłaś go? - spytałam. - A czym? - Wysunęła chude biodro. - Widzisz miecz wciśnięty za pasek? Przywiązany gdzieś do roweru? - Miecz? - Zamrugałam. Z pewnością nie miała na myśli tego miecza. - Mówisz o Jasnej Relikwii, mieczu światła? Czytałam o nim podczas swoich badań. To była druga z broni zdolna zabić elfa. - To stąd się wzięło te czterdzieści siedem zabójstw na twoim koncie? Masz go? Spojrzała na mnie z zadowoloną miną. - Skąd go, u licha, wytrzasnęłaś? - Według ostatniej książki, którą przeczytałam, znajdował się w rękach samej Jasnej Królowej. Zadowolenie spełzło z jej twarzy. Zmrużyłam oczy. - Rowena ci go dała. - Jej zawiedziona mina sprawiła, że zgadywałam dalej. - Ona go trzyma i nie pozwala ci go często brać, co? Dani skrzywiła się i oparła rower o ścianę. - Kurde, ona myśli, że jestem za młoda. Zabiłam więcej elfów niż te jej wszystkie lizuski akolitki razem wzięte, a ona wciąż traktuje mnie jak dziecko! - Podeszła do lady i obejrzała mnie od góry do dołu. - Założę się, że nie uda ci się zabić Gruga. Założę się, że Rowena się myli. Jakie wyjątkowe moce posiadasz? Nie widzę w tobie nic wyjątkowego. 235

Bez słowa wyszłam zza lady, przeszłam przez drzwi i ruszyłam na tyły budynku. Co pożerało Mrocznego tuż pod oknem mojej sypialni? Nie podobało mi się to. Nie dość, że musiałam się przejmować Cieniami i tym czymś pod garażem, to teraz jeszcze miałam na głowie tego pożeracza potworów. Nie podobało mi się również, że coś takiego przytrafiło się już po raz drugi w moim bezpośrednim sąsiedztwie. Czy takie makabryczne uczty odbywały się w całym mieście, a ja o nich nie wiedziałam, bo mało wychodziłam? Czy też może coś takiego działo się wyłącznie wokół mnie? Czy był to przypadek, czy może coś więcej? Otworzyłam tylne drzwi i rozejrzałam się po uliczce, w prawo i w lewo. Zauważyłam go dopiero po paru chwilach. Utracił niemal dwie trzecie ciała, a to co pozostało - głowa, ramiona i kawałek torsu - wrzucono do przepełnionego pojemnika na śmieci. Podobnie jak zmasakrowany elf na cmentarzu, wyraźnie cierpiał. Zbiegłam po schodach, wspięłam się na górkę śmieci i kucnęłam nad nim. - Kto ci to zrobił? - spytałam. To nie miało być zabójstwo z litości. Pragnęłam uzyskać odpowiedzi. Stwór otworzył usta i jęknął, a ja się odwróciłam. Istota została pozbawiona nie tylko dłoni i rąk, ale też języka. Ten, kto go porzucił, częściowo pożartego, chciał, żeby cierpiał, a jednocześnie pozbawił go możliwości mówienia lub przekazania informacji w jakikolwiek inny sposób. 236

Wyjęłam włócznię z kabury, którą tego ranka ukryłam pod kurtką, i przebiłam go. Umarł, wypuszczając z siebie lodowaty, smrodliwy oddech. Kiedy zeszłam ze sterty śmieci, czekała na mnie Dani, wpatrując się we mnie szeroko otwartymi oczami. - Masz włócznię - powiedziała z szacunkiem. - I jaka świetna kabura! Jest tak mała, że mogłabym ją nosić przez cały czas i wszędzie. Mogłabym ich zabijać dwadzieścia cztery godziny na dobę! Czy jesteś nadzwyczajnie szybka? - spytała. - Jeśli nie, to ja powinnam mieć tę włócznię. - Wyciągnęła po nią rękę. Schowałam ostrze za plecami. - Dzieciaku, jeśli spróbujesz dotknąć mojej włóczni, zrobię ci coś gorszego niż wszystko, co kiedykolwiek widziałaś. Nie miałam pojęcia, o czym mówię, ale podejrzewałam, że gdyby ktoś próbował odebrać mi włócznię, ta dzika Mac w moim wnętrzu, ta, która nienawidziła różu i bez większego obrzydzenia patrzyła na Mrocznego dręczonego wiecznym cierpieniem, mogłaby zrobić coś, czego obie byśmy żałowały. A przynajmniej jedna z nas by żałowała. Robiłam się zbyt skomplikowana dla swojego spokoju. Czy Dani próbowałaby mi ją odebrać, wykorzystując swoją nadzwyczajną prędkość? Czy znalazłabym w tym gorącym, obcym miejscu w mojej czaszce coś, co pomogłoby mi ją pokonać? - Nie jestem dzieciakiem. Kiedy wy, cholerni dorośli, w końcu to zauważycie? - warknęła Dani, odwracając się. - Kiedy przestaniesz się tak zachowywać. Co tu robisz? 237

- Masz kłopoty - rzuciła przez ramię. - Rowena chce cię widzieć. *** Okazało się, że PHI to nie dwudziesta trzecia litera greckiego alfabetu, tylko Post Haste Ine, Usługi Kurierskie, a Dani była doręczycielką, co wyjaśniało strój służbowy i rower. Był czwartek, druga po południu, kiedy zawiesiłam na drzwiach księgarni tabliczkę „Przepraszamy, zamknięte” i przekręciłam klucz w zamku. - Nie powinnaś być w szkole, Dani? - Uczę się w domu, jak większość z nas. - A co twoja mama myśli o tym, że biegasz po mieście i zabijasz elfy? - Nie mogłam sobie wyobrazić żadnej matki dziecka w tym wieku, której by to nie przeszkadzało. Ale kiedy trwa wojna, a ktoś urodził się żołnierzem, nie ma zbyt wielkiego wyboru. - Nie żyje - odpowiedziała nonszalancko. - Umarła sześć lat temu. Nie powiedziałam, że mi przykro. Nie wypowiedziałam jednego z tych frazesów, po które sięgają ludzie w czasie smutku. One nie pomagają. W rzeczy samej, bolą. Wyraziłam współczucie na jej poziomie. - Kuźwa, to do dupy, co nie? Spojrzała na mnie z zaskoczeniem i jej nonszalancja gdzieś się ulotniła. - Tak. Nienawidzę tego. - Co się stało? 238

Jej różowe usteczka zadrżały. - Jeden z nich ją dopadł. Pewnego dnia dowiem się który i zabiję sukinsyna. Byłyśmy jak siostry w zemście. Dotknęłam jej ramienia i uśmiechnęłam się. Wydawała się zaskoczona, nieprzyzwyczajona do współczucia. Przed sześciu laty Dani mogła mieć siedem albo osiem lat. - Nie wiedziałam, że są tu od tak dawna - powiedziałam, mając na myśli Unseelie. - Wydawało mi się, że zostali uwolnieni dopiero niedawno. Potrząsnęła głową. - To nie Un ją dopadł. - Ale myślałam, że ci... pozostali - mówiłam niejasno, świadoma wiatru - nie zabijają nas z powodu... no wiesz. - Paktu? To bzdury. Oni nigdy nie przestali nas zabijać. To znaczy, może część przestała, ale większość nie. Przeszłyśmy resztę drogi w milczeniu, Dani prowadziła swój rower. Nie czuła się swobodnie, rozmawiając na ulicy. Ominęłyśmy Temple Bar i przeszłyśmy na drugi brzeg Liffey. PHI Usługi Kurierskie zajmowało dwupiętrowy budynek pomalowany na taki sam jasny odcień zieleni jak spodnie Dani, z czerwonymi elementami. Ozdabiały go wysokie, łukowate okna. Na szyldzie nad wejściem znajdował się ten sam symbol, co na kieszeni koszuli Dani, ale koniczynka wydawała się zniekształcona, nieproporcjonalna. Coś w tym znaku mnie niepokoiło. Gdybym przypadkiem sama znalazła się na tej ulicy i go zobaczyła, bez wahania weszłabym do budynku, wiedziona nieodpartym przymusem. 239

- Jest zaklęty - wyjaśniła Dani, patrząc, jak się mu przyglądam. - Przyciąga ludzi takich jak my. Podobnie jak ogłoszenia w gazetach. Zbiera nas od dawna. - Nie sądzisz, że może mówisz mi rzeczy, których ona nie chciałaby mi zdradzić? Wobec kogo była lojalna? Czy nie była wychowanką Roweny? Dani zastanawiała się przez chwilę i nagle zrozumiałam jej charakter. Podobnie jak ja, nie ufała nikomu. A na pewno nie do końca. Zastanawiałam się, dlaczego. - Wejdź od tyłu. - Ruda chłopczyca wskoczyła na rower. - Już jestem spóźniona z dostawami. Do zobaczenia wkrótce, Mac. *** Na tyłach stały dziesiątki zielono-białych rowerów, cztery motocykle i dziesięć samochodów dostawczych, a wszystkie ozdobione tą samą zniekształconą koniczynką. Nawet jeśli PHI służyło jako przykrywka, to jednocześnie było świetnie prosperującym interesem. Podeszłam do schodów na tyłach i zapukałam. Drzwi otworzyła kobieta po czterdziestce, w okularach bez oprawek, z krótko obciętymi, kasztanowymi włosami. Wpuściła mnie do środka, poprowadziła na górę po schodach do pokoju na końcu korytarza i bez słowa zostawiła mnie przed drzwiami. Otworzyłam je i weszłam do ładnie urządzonego gabinetu z drewnianym parkietem, boazerią na ścianach i wielkim kominkiem. Promienie słońca wpadały przez wysokie okna z 240

aksamitnymi zasłonami. Lampy wszelkiego rodzaju, stojące i na biurkach, oświetlały wszystkie zakamarki pomieszczenia. Jak się miałam dowiedzieć, była to typowa cecha widzących sidhe, to znaczy włączanie wszystkich możliwych źródeł światła. My nienawidzimy ciemności. Stara kobieta siedziała za zabytkowym biurkiem, ale dziś nie wyglądała tak staro. Kiedy widziałam ją dwa razy wcześniej, miała na sobie bure ciuchy. Dziś włożyła turkusowy kostium klasycznego kroju i białą bluzkę, przez co wydawała się o dwadzieścia lat młodsza, raczej po sześćdziesiątce niż po osiemdziesiątce. Siwe włosy zaplotła w warkocz, który otaczał jej głowę jak korona. Kremowe perły błyszczące na jej uszach, szyi i nadgarstku lśniły tak samo, jak jej włosy. Sprawiała wrażenie kobiety eleganckiej, odpowiedzialnej, i, mimo drobnej budowy ciała, z jajami, jakby to określił mój ojciec. Domyślałam się, że kiedy wychodziła do ludzi, specjalnie udawała starą i zmęczoną życiem - ludzie starannie omijają wzrokiem zaniedbanych seniorów, jakby, nie zauważając ich, nie musieli jednocześnie przyznawać, że z każdą minutą taka sama istota ukryta w ich wnętrzu coraz bardziej wynurza się na powierzchnię. Na jej piersi spoczywały okulary na ozdobnym łańcuszku. Uniosła je teraz i wsunęła na ostro zakończony nos. Szkła podkreślały rozmiar, ostry odcień i jeszcze ostrzejszą inteligencję jej przenikliwych niebieskich oczu. - MacKaylo. Wejdź. Usiądź - powiedziała energicznie. Skinęłam głową i weszłam do środka. Rozejrzałam się, zastanawiając się, gdzie trzyma miecz. W tym pomieszczeniu było coś elfiego. 241

- Roweno. Jej oczy zabłysły i wiedziałam, że nie podoba jej się ta poufałość. Dobrze. Chciałam, żeby traktowała mnie jak równa równą, nie jak mentorka uczennicę. Utraciła szansę, by mnie nauczać, kiedy odwróciła się do mnie plecami. Patrzyłyśmy na siebie w milczeniu. Cisza się przedłużała. Nie miałam zamiaru się odezwać. To był nasz pierwszy pojedynek woli. I z pewnością nie ostatni. - Usiądź - powiedziała znów, wskazując na krzesło przed biurkiem. Nie zrobiłam tego. - Na miłość boską, usadź tyłek, dziewczyno - warknęła. Jesteśmy tu rodziną. - Naprawdę? - Oparłam się o drzwi i założyłam ręce na piersi. - Tam, skąd pochodzę, rodzina nie porzuca swoich członków w potrzebie, a ty zrobiłaś mi to dwa razy. Dlaczego kazałaś mi iść umrzeć tamtej nocy w pubie? Zbierasz widzących sidhe. Dlaczego nie mnie? Przechyliła głowę i spojrzała na mnie znad okularów. - To był ciężki dzień. Straciłam trzy z naszych. A oto ty miałaś właśnie zdradzić siebie i święci boscy jedynie wiedzą, ilu jeszcze z naszych, gdybyś nie została powstrzymana. - Chyba musiało się rzucać w oczy, że nie mam pojęcia, czym jestem? - Oczywiste było to, że elf cię zafascynował. Jak już ci mówiłam, uważałam cię za Pri-ya, jedną z uzależnionych. Nie mogłam wiedzieć, że to pierwszy elf, którego w życiu widziałaś, ani też, że jesteś nieświadoma, kim jestem. Tym, które są Pri-ya, nie możemy pomóc. Jeśli doszło do takich zniszczeń, 242

utraciły już wolę i rozum. Nigdy nie poświęcę dziesięciu, żeby uratować jedną. - Czy wyglądałam, jakbym straciła rozum? - spytałam ostro. - Właściwie tak - odparła beznamiętnie. - Owszem. Wróciłam myślami do tej nocy, mojej pierwszej w Dublinie. Odczuwałam wówczas skutki długiego lotu, przepełniał mnie smutek, czułam się boleśnie samotna i właśnie zobaczyłam coś, czego nie mogło tam być. Być może na mojej twarzy rzeczywiście malowało się... oszołomienie, może nawet otępienie. Ale... - A co z muzeum? Tam też mnie porzuciłaś. Założyła ręce na piersi i odchyliła się na krześle. - Wyglądałaś, jakbyś miała układ z elfim księciem... i znów byłaś Pri-ya. Rozbierałaś się przed nim. Co miałam sobie pomyśleć? Dopiero, kiedy zobaczyłam, jak grozisz mu włócznią, zrozumiałam, że jest inaczej. A skoro już o tym mowa, muszę zobaczyć tę włócznię. Podniosła się, obeszła biurko ze zwinnością dużo młodszej kobiety i wyciągnęła rękę. Roześmiałam się. Zwariowała, jeśli sądziła, że oddam jej moją broń. Już prędzej bym ją nią przebiła. - Nie sądzę. - MacKaylo - powiedziała surowym tonem - pozwól mi zobaczyć tę włócznię. Jesteśmy twoją rodziną. Jesteśmy twoimi siostrami w tej wojnie. - Moja siostra nie żyje. Czy ją też widziałaś? Czy tak samo pochopnie ją oceniłaś i odepchnęłaś? Kazałaś jej umrzeć samotnie? Bo tak się właśnie stało - dodałam gorzko. - Elfy rozerwały ją na strzępy. 243

Rowena wydawała się zaskoczona. - O co chodzi z tą siostrą? - No, ludzie. - Oto był prawdziwy powód, dla którego jej nienawidziłam. Nie tylko dlatego, że mnie odepchnęła i zniszczyła moją wiarę w rodzinę, ale dlaczego nie odnalazła mojej siostry? Ze swoimi zaklętymi szyldami, ogłoszeniami i szpiegami na rowerach, dlaczego nie przyciągnęła Aliny? Nie nauczyła jej? Nie uratowała jej? - Spędziła w Dublinie wiele miesięcy. Przez cały czas łaziła po pubach. Jak mogłaś na nią nie wpaść? - A spodziewałabyś się, że w ciągu jednej wizyty w mieście spotkam wszystkich mieszkańców Chicago? - warknęła. Dublin to duże miasto, a my się dopiero niedawno zorganizowaliśmy. Aż do niedawna byłam zajęta gdzie indziej. Jak długo była tu twoja siostra? Jak wyglądała? - Przebywała tu osiem miesięcy. Była blondynką jak... jak ja, kiedy zobaczyłaś mnie po raz pierwszy. Ten sam kolor oczu. Bardziej wysportowana sylwetka. Odrobinę wyższa. Rowena przyglądała się mojej twarzy, jakby ją wchłaniała i rozkładała na pojedyncze elementy, próbując nałożyć je przypadkowo na twarz innej kobiety. W końcu potrząsnęła głową. - Przykro mi, MacKaylo, ale nie. Nigdy nie poznałam twojej siostry. Musisz mi powiedzieć, co się stało. Ty i ja jesteśmy siostrami nie tylko ze względu na swoje zdolności i sprawę, łączy nas również strata. Opowiedz mi wszystko. - Nie jesteśmy żadnymi siostrami i nie oddam ci włóczni, kobieto. - Nie nabierze mnie na współczucie. 244

Spojrzała na mnie ostro. - Za pierwszym razem cię odesłałam. Za drugim razem próbowałam cię skłonić, żebyś poszła ze mną, ale mi odmówiłaś. Każda z nas raz odrzuciła drugą. Ja już nie popełnię tego błędu. A ty? - Powinnaś była znaleźć moją siostrę. Powinnaś była ją uratować. - Nie masz pojęcia, jak bardzo żałuję, że nie mogłam tego zrobić. Dlatego pozwól, żebym uratowała ciebie. - Ja nie potrzebuję ratowania. - Jeśli współpracujesz z Jericho Barronsem, to go potrzebujesz. - Co wiesz o Barronsie? - Że nie ma i nigdy nie było mężczyzn widzących sidhe, MacKaylo. To dar matriarchatu. Prychnęłam. - Dar? Zabił moją siostrę i zniszczył mi życie. A jeśli chodzi o Barronsa, to kim on w takim razie jest? Bo z pewnością widzi elfy i pomaga mi je zabijać, czego wy nigdy nie zrobiłyście. - Czy to trzeba zrobić, żeby zdobyć twoje zaufanie, MacKaylo? Walczyć u twojego boku? W takim razie chodźmy zabijać elfy, i to już. Czy wiesz, co jest w jego sercu? W jego umyśle? Dlaczego to robi? Czego szuka? Nic nie odpowiedziałam, bo na to nic się nie dało odpowiedzieć. Przez większość czasu nie byłam nawet pewna, czy on w ogóle ma serce, a jakiekolwiek myśli pojawiały się w jego głowie, pilnie ich strzegł. - Tak właśnie myślałam. Nic ci nie mówi, prawda? - Powiedział mi więcej o tym, kim jestem, niż wy. 245

- Nie dałaś nam szansy. - Dałam aż dwie. - Spróbuj raz jeszcze, MacKaylo. Jestem gotowa rozmawiać. A czy ty jesteś gotowa słuchać? - Czy ty wiesz, kim on jest? - naciskałam. - Wiem, kim nie jest, i to mi wystarczy. Nie jest jednym z nas. Nasze serca są czyste i czysty jest nasz cel. Widziałaś shamrock? - Rowena pokazała obraz za plecami, przedstawiający duży zielony liść koniczyny na tle wytłaczanego złota. Popatrz na niego. Czy wiesz, dlaczego uważa się go za szczęśliwy symbol, i to od niepamiętnych czasów? Potrząsnęłam głową. - Nim w rękach św. Patryka stał się symbolem Trójcy, należał do nas. To symbol naszego Zakonu. To symbol, który nasze dawne siostry przed tysiącleciami rzeźbiły na drzwiach i malowały na chorągwiach, kiedy wprowadzały się do nowej wioski. W ten sposób informowały mieszkańców, kim były i czym się zajmowały. Kiedy ludzie widzieli nasz znak, ogłaszali czas wielkiego ucztowania i świętowali przez dwa tygodnie. Witali nas najlepszymi pokarmami, winem i mężczyznami. Urządzali turnieje, żeby wybrać najgodniejszych, by z nami legli. - Podeszła do obrazu, po drodze chwytając ołówek z biurka. - To nie jest koniczynka, lecz przysięga. - Gumką przeciągnęła po linii dwóch dolnych liści, od prawej do lewej. - Widzisz, jak te dwa liście tworzą przechyloną na bok ósemkę, jak wstęga Moebiusa? To dwie litery S, jedna ułożona prawą stroną do góry, druga odwrotnie, połączone końcami. Trzeci listek i łodyga to wyprostowane P. 246

To dlatego koniczynka wydawała mi się zniekształcona! Bo tak też było. Górny listek był spłaszczony z lewej, a łodyżka sztywna. - Przez tysiące lat o nas zapomnieli, dodali kilka ozdóbek, czasem czwarty listek i teraz nazywają to szczęśliwą koniczynką. - Prychnęła. - Ale my nie zapomniałyśmy. My nigdy nie zapominamy. P to Patrzeć, pierwsze S to Służyć, drugie S to Strzec. Shamrock to symbol Eire, wielkiej Irlandii. Wstęga Moebiusa to nasza przysięga wiecznej opieki. Jesteśmy widzącymi sidhe i strzeżemy ludzkości. Chronimy ją przed Przedwiecznymi. Stoimy między światem a wszystkimi pozostałymi. Walczymy przeciwko Śmierci w jej różnych wcieleniach, a teraz, bardziej niż kiedykolwiek, jesteśmy najważniejszymi ludźmi na ziemi. W tym momencie miałam ochotę porywająco i z uczuciem zaśpiewać „Danny Boy”, nieoficjalny hymn amerykańskich Irlandczyków, choć przecież nie znałam słów. Sprawiła, że poczułam się częścią czegoś wielkiego. Przeszły mnie dreszcze i wcale mi się to nie spodobało. Nigdy nie byłam wielbicielką klubów i klubików, a człowiek raczej nie ma ochoty przystępować do klubu, z którego już dwa razy go wykopano. Miałam zamiar zrobić z nią to samo, co ze wszystkimi innymi, ja, detektyw Mac Lane - wyciągnąć z niej wszystkie możliwe informacje. Później zabiorę dziennik w jakieś spokojne miejsce, zrobię notatki, zadecyduję, komu zaufać... w pewnym sensie, a przynajmniej po czyjej stronie przez jakiś czas stać. - Przypuszczam, że macie gdzieś jakiś zbiór opowieści i zapisów? - Jeśli tak, z radością położyłabym na nim ręce. 247

Pokiwała głową. - Owszem. Mamy więcej informacji na temat elfów, niż jeden człowiek mógłby przeczytać przez całe życie. Niektóre z naszych... mniej atletycznych członkiń zostały zwerbowane, by przenieść nas w dwudziesty pierwszy wiek. Rozpoczęły mozolne dzieło digitalizacji wszystkiego. Nasza biblioteka, choć obszerna, pęka w szwach. - Gdzie znajduje się biblioteka? Obejrzała mnie od stóp do głów. - W starym opactwie, kilka godzin drogi od Dublina. Stare opactwo. Jasne. Zabiję Barronsa, kiedy go zobaczę. - Czy chciałabyś ją zobaczyć? Całą swoją istotą. Pragnęłam powiedzieć: zabierz mnie, pokaż mi, teraz, zaraz i natychmiast, przeprowadź mnie tymi korytarzami, naucz mnie, kim jestem. Ale nie zrobiłam tego. A co, gdyby dopadła mnie tam pośród wzgórz, owiec i ruin, pokonała mnie z całym sabatem swoich wiernych wyznawczyń i ukradła mi włócznię? Pojmowałam wartość swojej broni. Tylko dwie zabijały elfy. Ona miała jedną - i niezliczone wyznawczynie, które pozostawały nieuzbrojone. Ja miałam drugą. To się nie wydawało sprawiedliwe, nawet dla mnie. Ale mnie nie interesowała sprawiedliwość, jedynie przetrwanie. - Może kiedyś - powiedziałam niezobowiązująco. - Pozwól, że dam ci przedsmak tego, co tracisz. - Podeszła do biurka, wysunęła szufladę i wyjęła gruby tom oprawiony w skórę, przewiązany tasiemką. - Chodź. Położyła go na biurku, wezwała mnie gestem i otworzyła księgę, ostrożnie przekładając pociemniałe ze starości karty. 248

- Sądzę, że to hasło mogłoby cię zainteresować. Przeciągnęła palcem po stronie. To był jakiś zapis alfabetyczny, leksykon widzących sidhe, a my byłyśmy przy literze V. Westchnęłam. Viarie: książę z Jasnego Dworu, Seelie. Członek Wysokiej Rady Królowej i czasami Małżonek. Twórca Dzikiego Gonu, wysoka elita, bardzo erotyczny. Nasze pierwsze zapisane spotkanie z nim miało miejsce... Zamknęła księgę i znów schowała ją w szufladzie. - Ej! - sprzeciwiłam się. - Nie skończyłam czytać. Kiedy było to pierwsze spotkanie i na czym polegało? Jak bardzo ufacie tym zapiskom? Czy on na pewno jest Seelie? - Elfi książę, którego powstrzymałaś w muzeum, urodził się w Jasnym Dworze i był ze swoją królową od zarania dziejów. Dołącz do nas, MacKaylo, a my podzielimy się z tobą wszystkim, co mamy. - A w zamian zażądacie? - Lojalności, posłuszeństwa, oddania. W zamian za to damy ci dom, rodzinę, azyl, szlachetną sprawę i udostępnimy ci wiedzę z wszystkich wieków. - Kim była Patrona? Uśmiechnęła się słabo, smutno. - Kobieta, z którą niegdyś wiązałam ogromne nadzieje, zabita przez elfy. Jesteś do niej podobna. - Powiedziałaś, że wyglądam jak O'Connor. Czy w twojej organizacji są jacyś O'Connorowie? Ludzie, z którymi mogłabym być spokrewniona? 249

Przechyliła głowę i znów spojrzała na mnie znad okularów, z niejaką aprobatą. - Rozmawiałaś z matką. Bardzo dobrze, nie byłam pewna, czy to zrobisz. I? Zacisnęłam zęby. Nie mogłam się zmusić do powiedzenia jej, że miała rację. - Chcę wiedzieć, kim jestem i skąd pochodzę. Czy możesz mi to dać? - Mogę ci pomóc w poszukiwaniu prawdy. - Czy w twojej organizacji są jacyś O'Connorowie, czy nie? - Dlaczego nikt mi nie udzielił prostej odpowiedzi? Jej twarz spochmurniała. Potrząsnęła głową. - Ta linia wymarła, MacKaylo. Jeśli jesteś O'Connorówną lub boczną linią tej rodziny, to jesteś ostatnia. Odwróciłam się, wstrząśnięta. Nawet nie uświadamiałam sobie, jak wielką miałam nadzieję, że znajdę krewnych, aż została ona zniszczona kilkoma krótkimi słowami. Jej dłoń łagodnie spoczęła na moim ramieniu, choć wiedziałam, że jest z żelaza. - My jesteśmy twoimi krewnymi, MacKaylo. - Czy O'Connorowie też zostali zabici przez elfy? - Stoisz w drzwiach, jedną nogą na zewnątrz, jedną wewnątrz. Zdecyduj się. Drzwi mogą się zamknąć. Odwróciłam się i spojrzałam na nią. - Gdzie jest Sinsar Dubh? - No, to jest pytanie. - Macie ją? - Zadajesz pytania, na które odpowiedź może znać tylko Przystań. Ja na nie nie odpowiem. 250

- Kim jest Przystań? - Naszą Radą, niegdyś przewodniczyła jej Patrona. Czy jesteś Zerem? - Tak. Tak szybko zmieniła biegi, że odpowiedziałam bez wahania. Wykorzystałam jej taktykę i natychmiast zadałam swoje pytanie: - Czym są elfy, które wślizgują się w ludzi i już nie wychodzą? Odetchnęła głośno. - Widziałaś taką istotę? Pokiwałam głową. - Jak wyglądała? Opowiedziałam jej, a wtedy ona powiedziała: - Na wszystkich świętych, ta, którą Dani mi opisała w dniu, kiedy cię spotkała! Czyli ona robi coś takiego. Słyszałam pogłoski, że tacy Mroczni istnieją. Nie wiemy, czym są i nie nadaliśmy im nazwy. - Nie widziałam tej istoty, kiedy znalazła się wewnątrz dziewczyny. - Znalazła się poza zasięgiem twojego wzroku? To znaczy, nosiła człowieka jak urok, a ty nie mogłaś go przebić? Wydawała się równie zaniepokojona, jak ja. - Czy zabiłaś ją? - Jak mogłam, nie zabijając przy tym dziewczyny? W jej oczach pojawiła się nagana. - Czyli pozwoliłaś jej tam chodzić, udając człowieka? Jak wielu ludzi zginie, bo ty byłaś za dobra, żeby odebrać jedno życie? Czy będziesz nosić te śmierci na swoim sumieniu, 251

widząca sidhe? A może będziesz udawać, że to nie twoja wina? W chwili, kiedy wstąpił w nią elf, ona przestała być człowiekiem. Z jednej strony rozumiałam, co chciała mi powiedzieć, z drugiej wywoływało to we mnie odrazę. - Po pierwsze, nie wiesz tego. A po drugie, nie mogę podejść do niewinnej dziewczyny i ją zabić. - To oddaj swoją broń komuś, kto może! Kiedy pozwoliłaś jej odejść, nie uchroniłaś dłoni przed splamieniem krwią, przyjęłaś na nie krew dziesiątek. Ten stwór będzie zabijał. To właśnie robią Mroczni. - Dla ciebie wszystko jest czarne albo białe, tak? - Szarość to inne określenie czerni. Szarość nigdy nie będzie biała. Biel nie ma odcieni. - Przerażasz mnie, kobieto. - A ty mnie, dziecko - odparła. Zamknęła oczy i odetchnęła głęboko. Kiedy je znów otworzyła, nie było w nich nagany. - Przyjdź do opactwa. Już poznałaś Dani. Poznaj inne ze swoich sióstr. Dowiedz się więcej o nas. Zobacz co robimy i dlaczego. Nie jesteśmy potworami. To elfy nimi są. Ta wojna będzie coraz gorsza. Jeśli nie przeciwstawimy się ich okrucieństwu niezachwianą determinacją i podobnym okrucieństwem, przegramy. Ci, którzy nie podejmują działania, tylko reagują. Ci, którzy tylko reagują, giną wcześniej. - Czy słyszałaś o Wielkim Panu i jego planach, by uwolnić wszystkich Mrocznych? - Nie odpowiem na żadne z twoich pytań, dopóki nie dokonasz wyboru. Nie ma wśród nas renegatów. Nie pozwalam na to. Jesteś z nami albo przeciwko nam. 252

- Istnieją odcienie szarości, Roweno. Nie jestem z wami ani przeciwko wam. Uczę się i decyduję, komu zaufać. Zamiast mnie przymuszać, przekonaj mnie. - Próbuję. Przyjdź do opactwa. Chciałam. Ale na swoich warunkach, kiedy będę się czuła bezpiecznie, a na razie nie umiałam sobie tego wyobrazić. - Będę w kontakcie. - Każda chwila, którą marnujesz, jest chwilą, w której możesz zginąć samotnie, zamiast przebywać z siostrami w miejscu, w którym będziesz bezpieczna, MacKaylo. - Zaryzykuję. Kiedy wychodziłam, zawołała za mną: - Dlaczego Dani nie mogła cię przez miesiąc znaleźć? Zastanawiałam się nad kłamstwem, ale postanowiła rzucić karty na stół: - Ponieważ byłam w krainie elfów z V'lanem - powiedziałam, przechodząc przez drzwi. - Jeśli jesteś Pri-ya, a on cię wysłał, żeby nas zinfiltrować... - wysyczała. - Nie jestem niczyją marionetką, Roweno - powiedziałam, nie odwracając się. - Ani jego. Ani Barronsa. Ani twoją.

CZTERNAŚCIE

Usadowiłam się na nierównym siedzeniu w boksie o wysokich ścianach, po czym zamówiłam piwo i drinka. Po raz pierwszy od przybycia do Dublina czułam się dziwnie spokojna, jakby tego dnia na planszy pojawił się kluczowy pionek, jakby rozgrywka w końcu się zaczęła. Po jednej stronie planszy znajdował się Wielki Pan. Był zły. Sprowadzał Mrocznych. Planował zniszczyć nasz świat. Po drugiej stronie byłam ja - malutka rączka machająca, o tam, kropka wielkości czubka ołówka na satelitarnej mapie świata. Pragnęłam zemsty za siostrę i pragnęłam, by elfy, kuźwa, jak by to określiła Dani, wyniosły się z naszego świata. Byłam dobra. Na planszy było trzech innych ważnych graczy - V'lane, Barrons i Rowena. Wszyscy mieli jedną cechę wspólną: pragnęli mnie. Jeden był elfem. Jeden był nieznanym. Jedna była - wydawało mi się to pewne, choć tego nie powiedziała, a ja nie zapytałam - Wielką Mistrzynią widzących sidhe. Wszyscy mieli swoje ukryte cele i tajemnice. 254

I, czego byłam pewna, cała trójka okłamałaby mnie równie chętnie i bez wątpliwości, jak wbiłaby sobie nawzajem nóż w plecy. Wyjęłam dziennik i zaczęłam notować. Na pierwszy ogień poszedł V'lane. Według Roweny, mówił mi prawdę. Rzeczywiście był księciem Seelie, członkiem Wysokiej Rady królowej i występował w jej imieniu, by powstrzymać Unseelie przed wkroczeniem do naszego świata i opanowaniem go. To wydawało się umiejscawiać go po mojej stronie planszy, stronie dobra, co było nieco trudne do przełknięcia, gdyż wiedziałam, że był bezlitosny i doprowadziłby mnie na krawędź śmierci, żeby osiągnąć swój cel, nie wspominając już o próbach zmuszenia mnie do uprawiania potencjalnie zabójczego seksu. Miał co najmniej sto czterdzieści dwa tysiące lat, być może znacznie więcej. Nie wiedziałam, czy był zdolny zrozumieć, co odczuwał człowiek w jakiejkolwiek kwestii, i dlatego, choć próbował powstrzymywać się przed krzywdzeniem mnie, mógł uczynić mi ogromną krzywdę. Następny był Barrons. Bez wątpienia wyrachowany. Czy mógł być najbardziej zdradzieckim z całej trójki? Kiedy Rowena wspomniała o opactwie kilka godzin jazdy od miasta, a później stwierdziła, że Dani przez miesiąc próbowała mnie znaleźć w księgarni, od razu domyśliłam się, że Barrons śledził dziewczynę i podążył za nią - albo za samą Roweną - do opactwa. Mojego opactwa. A później miał czelność, by próbować skłonić mnie do przejechania obok, bez wątpienia, by się upewnić, czy Sinsar Dubh nie kryje się przypadkiem na terenie opactwa - w końcu 255

kto mógł być lepszym strażnikiem księgi mrocznej elfiej magii, jeśli nie horda widzących sidhe, która mogła zobaczyć wszystkie szukające jej potwory. I nie wspomniał przy tym nawet ani słowem „A, wiesz, przypadkiem znalazłem kwaterę główną widzących sidhe, kiedy cię nie było, oni na pewno wiedzą coś na temat tego, kim jesteś”. Nie, nie miał ochoty podzielić się ze mną informacjami. Barrons chodził pośród Cieni i nie działa mu się krzywda. Barrons widział elfy, wiedział o druidach, był obdarzony nadnaturalną siłą i szybkością oraz, choć minęło sporo czasu, zanim sama się przed sobą do tego przyznałam, to, co patrzyło na mnie przez te czarne oczy, nie wyglądało na trzydziestolatka. Czy był człowiekiem, który nauczył się oszukiwać czas? Czy był elfem, a ja tego nie widziałam? Jeśli tak, jak potężnym elfem był, skoro urok ukrywał go nawet przed widzącymi sidhe? Czy to możliwe, że jeden z tych przezroczystych elfów wślizgnął się w jego wnętrze i przejął to, co niegdyś było Barronsem? Natychmiast odrzuciłam tę myśl. Nie wierzyłam, by cokolwiek, nawet elf, mogło przejąć władzę nad Jericho Barronsem. Fiona zniknęła po tym, jak spróbowała zrobić krzywdę jego wykrywaczowi PM-ów. Inspektor, który węszył wokół jego spraw, został zamordowany. Ludzie, którzy przeszkadzali Jericho Barronsowi, w dogodny sposób znikali lub umierali. Mimo to... w obu tych sprawach nie miałam dowodów, że zrobił coś nikczemnego. Nie wydawało się, że pragnął, by w naszym świecie pojawiło się więcej Mrocznych. Z drugiej strony jednak nie robił wrażenia szczególnie zainteresowanego ocaleniem naszego świata. Czy naprawdę był tak interesowny i ambiwalentny? 256

Czy rzeczywiście pragnął zdobyć księgę, by później sprzedać ją temu, kto da najwięcej? Pozostawała jeszcze kwestia, jak miał zamiar jej dotknąć, zakładając, że ją odnajdziemy. Sinsar Dubh była tak zła, że deprawowała każdego, kto się z nią zetknął. Czy wierzył, że uda mu się wytatuować zaklęcia ochronne w skórze, które pozwolą mu jej dotknąć? Czy to możliwe? Rozmasowałam czoło i wypiłam kielicha. Poczułam palenie w gardle. Uderzyłam się w pierś i z trudem wciągnęłam oddech. W wypadku Jericho Barronsa pewne było jedynie to, że nic nie jest pewne. Mając zbyt wiele pytań i zbyt mało odpowiedzi, nie mogłam go umieścić po żadnej stronie planszy. Kiedy już z wahaniem umieściłam V'lane'a po stronie dobra, a Barronsa w okolicy linii środkowej, przeszłam do Roweny. Cóż za majstersztyk. Powinna być kimś, kogo mogłabym umieścić zdecydowanie po mojej stronie, i jeśli chodzi o zdeterminowaną walkę przeciwko Mrocznym i elfom w ogóle, rzeczywiście tak było. Problem zaczynał się, kiedy chodziło o moje interesy. Wiedziałam, że V'lane i Barrons pragnęli utrzymać mnie przy życiu i byli zdolni tego dokonać. W wypadku Roweny nie miałam takiej pewności. Gdyby uznała, że ma kogoś bardziej wykwalifikowanego - i uległego - ode mnie, kto mógłby posłużyć się włócznią w imię świętej trójcy Patrzeć, Służyć, Strzec, do czego mogłaby się posunąć, żeby mi odebrać broń? Jeśli ludzie na bezwzględność elfów odpowiadali równą bezwzględnością, to czym się od nich różnimy? Czy nie powinien istnieć jakiś decydujący czynnik? Czy naprawdę miałam 257

podejść do ludzkiej kobiety i zabić ją, ponieważ wstąpił w nią elf, zamiast wcześniej spróbować znaleźć jakiś sposób, żeby go wyciągnąć? Czy kiedy już się położę, będę śnić o śmierciach, do których doprowadziłam, kiedy pozwoliłam jej odejść? Myślenie o Rowenie do niczego nie prowadziło. Dodałam małą notkę z gwiazdką: „Jeśli ona nie jest Wielką Mistrzynią, to kto nią jest?”. Przeszłam do notatek na temat pomniejszych graczy, takich jak Mallucé, który pracował dla Wielkiego Pana, jednocześnie go oszukując. Jak twierdził Barrons, podczas mojej miesięcznej nieobecności nadal go nie widziano i nikt o nim nie słyszał, co moim zdaniem oznaczało, że uroczystości pożegnalne były prawdziwe i rzeczywiście umarł. Gdyby przeżył to, co zrobiliśmy mu z Barronsem, już by powrócił do swoich wyznawców. Zastanawiałam się, czy Wielki Pan znalazł sobie innego sługę. Zrzuciłam Mallucégo z planszy. Jeden załatwiony. Uznałam, że różni McCabe, O'Bannionowie i wszelcy zbieracze elfich artefaktów nie byli częścią rozgrywki. Jedynie ci, którzy poszukiwali Sinsar Dubh lub pracowali dla kogoś, kto to robił, zasługiwali na własne pole na planszy. Przypisałam wszystkim Mrocznym w naszym świecie rolę pionków. Wydawało się, że ich głównym celem było folgowanie wypaczonym żądzom, szpiegowanie ludzi i ogólnie wywoływanie chaosu. Robienie zamieszania, kiedy Wielki Pan zajmował się swoimi sprawami, a gdy w końcu osiągnie swoje cele, służenie mu. Jeśli istniał Unseelie bardziej znaczący od pozostałych, jeszcze go nie spotkałam albo byłam zbyt tępa, by go zobaczyć. 258

Zatrzymałam się z piórem nad kartką, rozmyślając nad graczami za kulisami, jeszcze niewidzialnymi. „Jasna Królowa”, zanotowałam. Według V'lane'a pragnęła zdobyć Sinsar Dubh, ale dlaczego? Czy potrzebowała księgi, by znów opanować Unseelie? Czy znajdowały się tam zaklęcia władające ich mroczniejszymi braćmi? Czym tak naprawdę była Sinsar Dubh? Wiedziałam, że to księga czarnej magii napisana przez Mrocznego Króla, ale co tak naprawdę robiła? Dlaczego wszyscy jej pragnęli? Czy każdy gracz miał inne pragnienie i inne zastosowanie? Jakie zaklęcia i czary zapisano na jej kartach, a które były tak ohydne, że deprawowały każdego, kto się z nimi zetknął? Czy słowa i symbole miały taką moc? Czy zwykłe bazgroły na pergaminie mogły zmiękczyć ludzki kręgosłup moralny? Czy nie byliśmy nieco twardsi? Wcale mi się nie śpieszyło, by się tego dowiedzieć. Podczas dwóch krótkich zetknięć z Mroczną Księgą z bólu straciłam przytomność, a później byłam słaba jak niemowlę i żałowałam, że w ogóle trafiłam na tę planszę. Gdzie w tym wszystkim był Mroczny Król? Czy miał znaczenie, czy też pozostawał nieobecnym właścicielem mieszkania? Gdyby to moja księga czarnej magii zaginęła, moglibyście założyć się o własną petunię, że wyruszyłabym na poszukiwanie. A on? Dlaczego on mnie nie wyśledził? Wszyscy inni to zrobili. Jak w ogóle utracił księgę? A skoro już przy tym jesteśmy, pozwoliłam sobie na atak czystej paranoi - która w moim świecie wydawała się zupełnie rozsądna - czy rzeczywiście ją utracił? A co, jeśli to tylko przynęta na końcu bardzo długiej wędki? Jeśli tak, to co łowił? Czy sam Wielki Pan był 259

pionkiem, przesuwanym o wiele mroczniejszą, niewypowiedzianie starożytną dłonią? Czy plansza nie była bardziej rozległa niż mi się wydawało? Czy wszyscy byliśmy pionkami czegoś o wiele większego? Gdzieś tam na planszy poruszała się Sinsar Dubh. Kto ją poruszał? Jak się poruszała? I dlaczego? I jaka skłonna do żartów, dobrotliwa istota - tego naprawdę chciałam się dowiedzieć - stworzyła kogoś takiego jak mnie, który wyczuwał najbardziej niebezpieczny z artefaktów, a później wyposażyła mnie w paskudną skazę, która kazała mi tracić przytomność za każdym razem, kiedy się do niego zbliżałam? Zamówiłam kolejnego drinka i wypiłam go, pozwalając sobie na rytuał, który zbyt wiele razy widziałam zza baru przełknąć, zadrżeć, odetchnąć. - Mogę się przyłączyć? Podniosłam wzrok. To był ten gość ze szkockim akcentem z Wydziału Języków Starożytnych w Trinity. „Szkot”, od którego dostałam kopertę z zaproszeniem na nielegalną aukcję. Jaki ten świat jest mały. A wszyscy mi powtarzają, że Dublin to takie duże miasto. Wzruszyłam ramionami. - Jasne, czemu nie. - Wspaniale, dzięki - powiedział ironicznie. Przypuszczam, że nie był przyzwyczajony do tak zblazowanej reakcji kobiet. Był w podobnym wieku co chłopak o rozmarzonym spojrzeniu, z którym pracował, ale poza tym podobieństwa się kończyły. Jego współpracownik miał aksamitną skórę i był chłopcem, który niemal stał się mężczyzną, 260

lecz Szkot był bardziej masywny i umięśniony, a sposób, w jaki chodził i się poruszał, milcząca pewność siebie, świadczyły, że mimo młodego wieku już swoje przeszedł. Miał metr osiemdziesiąt pięć albo metr dziewięćdziesiąt wzrostu i długie ciemne włosy związane na karku. Przesunął po mnie spojrzeniem złocistych, tygrysich oczu. Estrogen zareagował na testosteron - ten chłopiec był mężczyzną - i usiadłam bardziej wyprostowana. - Za dobrą szkocką i śliczne dziewczyny. - Stuknął szklanką z whisky o mój kufel piwa i napiliśmy się. Później poprawiłam trzecim kielichem - przełknąć, zadrżeć, odetchnąć. To zimne miejsce w brzuchu, w którym czułam się samotna i zagubiona, w końcu zaczęło się ogrzewać. Wyciągnął rękę. - Christian jestem. Przyjęłam ją. Jego dłoń całkowicie zakryła moją. - Mac. Roześmiał się. - Nie wyglądasz jak Mac. - Dobra, poddaję się. Dlaczego wszyscy mi to powtarzają? To jak wyglądam? - W większości miejsc Mac to imię męskie, a ty, dziewczyno, zupełnie nie wyglądasz na mężczyznę. W moich okolicach twoje przedstawienie się oznacza „pochodząca z klanu”, więc wciąż czekam na dalszy ciąg. - Pochodzisz ze Szkocji. Pokiwał głową. - Z klanu Keltar. 261

Christian MacKeltar. - Piękne nazwisko. - Dzięki. Obserwowałem cię, od kiedy tu weszłaś. Wydajesz się... zamyślona. I o ile się nie mylę, to twój trzeci kieliszek. Kiedy śliczna dziewczyna samotnie pije mocny alkohol, zaczynam się martwić. Wszystko w porządku? - Po prostu miałam ciężki dzień. Dzięki, że zapytałeś. Jakie to urocze z jego strony. Potrzebowałam takiego przypomnienia, że na świecie są też mili ludzie, tyle tylko, że nieczęsto się z nimi spotykałam. - Piszesz? - Wskazał na mój dziennik. Zamknęłam go w chwili, kiedy się dosiadł. - Prowadzę pamiętnik. - Naprawdę? - Uniósł brew, a w jego złotych oczach odmalowało się zainteresowanie. Prawie się roześmiałam. Nie wątpiłam, iż uważa, że opisuję w nim uroczych chłopców, śliczne ubrania i gwiazdora najnowszego reality show, w którym się zabujałam, czyli wszystkie te sprawy, które kiedyś mnie zajmowały. Miałam pokusę, żeby pchnąć dziennik po stole w jego stronę, kazać mu przeczytać ze dwie strony, a później zobaczyć, czy wciąż chce ze mną siedzieć. A po trzech kielichach byłam wystarczająco podpita, żeby to zrobić. Miałam już dość kłamstw, samotności i poczucia oderwania. Miałam dość bycia z ludźmi, którym nie mogłam ufać, i pragnienia zaufania ludziom, z którymi nie mogłam być, jak na przykład ten gość albo jego kolega, chłopiec o rozmarzonym wzroku. Tęskniłam za normalnością i byłam na tyle zła, by zniszczyć każdą szansę, jaką na nią miałam. 262

- Obejrzyj sobie. - Popchnęłam notatnik po blacie. Wydawał się zaskoczony, wewnętrznie rozbity. Widziałam, że ma ochotę poznać moje przemyślenia - czy jakiś mężczyzna odrzuciłby okazję, żeby przeczytać, co kobieta naprawdę myśli, bez cenzury? - a jednocześnie wiedział, że powinien zatroszczyć się o moją godność, skoro byłam zbyt pijana, żeby sama to zrobić, i odepchnąć dziennik z powrotem. Kto wygra mężczyzna czy dżentelmen? Mężczyzna otworzył mój notatnik na pierwszej stronie, zapełnionej opisami Mrocznych, których widziałam, a później moimi spekulacjami na temat tego, jak zabijali i jak najlepiej ich zabić. Pozwoliłam mu doczytać obie strony do końca, zanim zabrałam mu dziennik. - Czyli - odezwałam się wesoło - skoro już wiesz, że jestem wariatką... - Przerwałam i wpatrzyłam się w niego. Wiesz, że jestem wariatką, prawda? - W sposobie, w jaki na mnie patrzył, było coś bardzo nie tak. - MacKaylo - powiedział cicho - chodź ze mną gdzieś, gdzie będzie... bezpieczniej. Musimy porozmawiać. Odetchnęłam głośno. - Nie powiedziałam ci, że mam na imię MacKayla. Wpatrywałam się w niego, nieco zbyt pijana, żeby poradzić sobie z paniką, którą wywołała ta nagła zmiana paradygmatu. Próbowałam zniszczyć swoje szanse na normalność, po czym nagle odkryłam, że w tej sytuacji nie miałam żadnych szans na normalność, bo normalny chłopak wcale nie był normalny. - Wiem, kim jesteś. I czym jesteś - powiedział cicho. Poznałem już takie, jak ty. 263

- Gdzie? - Byłam oszołomiona. - Tutaj, w Dublinie? Przytaknął. - I gdzie indziej. Z pewnością nie. Czy to możliwe? Znał moje imię. Co jeszcze o mnie wiedział? - Znałeś moją siostrę? - Nagle zaparło mi dech w piersiach. - Tak - odparł ciężko - znałem Alinę. Opadła mi szczęka. - Znałeś moją siostrę?! - Niemal zaczęłam wrzeszczeć. Skąd nas znał? Kim był ten mężczyzna? - Tak. Czy pójdziesz ze mną, w jakieś prywatne miejsce, w którym będziemy mogli porozmawiać? Kiedy zadzwoniła moja komórka, mimo że schowałam ją głęboko w torebce, zabrzmiała tak głośno, że prawie wyskoczyłam ze skóry, a goście w trzech kolejnych boksach spojrzeli na mnie ze złością. Nie miałam o to do nich pretensji - to był koszmarny dzwonek, jak ryk trąb, nastawiony na maksa. Najwyraźniej Barrons nie chciał, żebym przypadkiem przegapiła telefon. Wyciągnęłam ją z trudem, otworzyłam i nacisnęłam przycisk odbioru. Barrons wydawał się wściekły. - Gdzie się podziewasz, do kurwy nędzy? - spytał. - To nie twoja sprawa - odpowiedziałam chłodno. - Widziałem dziś w mieście dwóch Łowców, panno Lane. Ponoć więcej jest w drodze. O wiele więcej. Zabieraj swój tyłek do domu. Siedziałam tam znieruchomiała, wsłuchana w sygnał. Powiedział, co miał do powiedzenia, i się rozłączył. 264

Nie umiem wyjaśnić, jak działa na mnie słowo „Łowcy”, ale przeszywa mnie aż do szpiku kości. Dopada mnie w najbardziej uświęconym miejscu, w tym, które wydawało się bezpieczne, ale już nigdy nie będzie, dopóki w naszym świecie są jakieś elfy. Zupełnie tak, jakby niektóre rzeczy zostały zaprogramowane w DNA widzącej sidhe i wywoływały reakcje odruchowe, których nie możemy stłumić, nad którymi nie panujemy i których nie możemy przemóc. - Jesteś blada jak ściana, dziewczyno. Co się stało? Rozważyłam możliwości. Żadnych nie miałam. Pub, w którym siedziałam, w tygodniu zamykał się wcześniej. Mogłam albo teraz pobiec do księgarni, albo zaczekać kilka godzin, a jeśli kolejni Łowcy byli w drodze, to za kilka godzin mogło być jeszcze bardziej niebezpiecznie. - Nic takiego. Rzuciłam na stół kilka banknotów i parę monet. Dlaczego Barrons po mnie nie przyszedł? Telefon znów zadzwonił. Wyciągnęłam go. - To by jedynie uczyniło z nas większy cel, a ja mam teraz trochę do roboty - powiedział. - Trzymaj się blisko budynków, pod balkonami, jeśli to możliwe. Jeśli ci się uda, wchodź w tłum ludzi. Czy on... czytał w myślach? - Mogłabym wziąć taksówkę. - Czy widziałaś, co je ostatnio prowadzi? Nie, ale skoro mi to teraz powiedział, na pewno się przyjrzę. - Gdzie jesteś? 265

Powiedziałam mu. - To niedaleko. Nic ci nie będzie, panno Lane. Tylko bądź tu szybko, zanim pojawią się kolejni. Znów się rozłączył. Wcisnęłam dziennik i telefon do torebki, po czym wstałam. - Gdzie idziesz? - spytał Christian. - Muszę wyjść. Coś się wydarzyło. Jakiekolwiek zbrodnie mogłam przypisać Barronsowi, wierzyłam, że umie mnie ochronić. Jeśli tej nocy po mieście krążyli Łowcy, chciałam mieć u boku najbardziej niebezpiecznego człowieka, jakiego znałam, nie dwudziestoparoletniego Szkota, który znał moją siostrę - która to, jak warto zauważyć, nie żyła, więc z pewnością jej nie pomógł. - Chcę wiedzieć wszystko. Mogę cię odwiedzić na Trinity? Wstał. - Cokolwiek się dzieje, Mac, pozwól, bym ci z tym pomógł. - Będziesz mnie tylko spowalniał. - Nie wiesz tego. Mogę okazać się użyteczny. - Nie naciskaj mnie - stwierdziłam lodowato. - Mam już tego dosyć. Przez chwilę oceniał mnie wzrokiem, po czym pokiwał głową. - Odwiedź mnie na uczelni. Porozmawiamy. - Wkrótce - obiecałam. Kiedy wychodziłam z pubu, dziwiłam się swojej ignorancji. Siedziałam tam i sądziłam, że Rowena jest ostatnim, 266

kluczowym pionem. Gdy byłam zajęta analizowaniem planszy, wydawaniem osądów i podejmowaniem decyzji, uważając się za całkiem bystrą, nieznany mi gracz podszedł i usiadł przy moim stoliku, i podobnie jak wszyscy pozostali wiedział zdecydowanie więcej o mnie niż ja o nim. Znów czułam się głupia. Gdzie na planszy miałam umieścić Christiana MacKeltara? W głowie przeciągnęłam po niej ręką, zrzuciłam wszystkie piony i wyszłam w noc. Do licha z tym wszystkim. Teraz musiałam wrócić do księgarni, niezauważona przez mojego śmiertelnego wroga, potwory, których jedynym celem było wytropienie i niszczenie ludzi takich jak ja. Tato miał takie powiedzonko, kiedy próbowałam go przekonać, że 2 na moim świadectwie jest bardzo blisko 3. Mawiał: „Mac, dziecinko, blisko liczy się jedynie w wypadku granatów i podków”. Byłam bardzo blisko - właściwie dotarłam już niemal do domu, kiedy odnalazł mnie Łowca.

PIĘTNAŚCIE

Czułam się tak, jakby podczas mojego pobytu w pubie narodził się nowy Dublin, i nagle uświadomiłam sobie, że za wyjątkiem krótkiego przejazdu przez Temple Bar tamtego wieczoru, przez ponad miesiąc nie poruszałam się po okolicy. Minęło tak wiele czasu, odkąd po raz ostatni oglądałam swój świat. Noc była ich czasem i wychodziły całymi stadami. Nosorożcy prowadzili taksówki. Nieznana mi kasta Mrocznych, śmiertelnie blada i boleśnie wychudzona, o ogromnych, wilgotnych, głodnych oczach, za to pozbawiona ust, prowadziła uliczne stragany. Gdzie się podziali pierwotni właściciele? Byłam pewna, że nie chcę tego wiedzieć. Na dziesięciu ludzi na ulicy przypadał jeden Mroczny. Wielu z nich nosiło uroki atrakcyjnych ludzi i spacerowało z prawdziwymi ludźmi. Wiedziałam, że wchodzili do barów, udając seksownych turystów, i podrywali prawdziwych turystów. I robili z nimi co? 268

Tego też nie chciałam wiedzieć. Nie mogłam pozabijać ich wszystkich. Przy takiej liczbie byłam bezużyteczna. Zmusiłam się, żeby patrzeć prosto przed siebie. Otaczało mnie zbyt wielu Mrocznych, a ja za dużo wypiłam. W żołądku wszystko mi się kłębiło. Musiałam się stąd wydostać. Trafić gdzieś, gdzie mogłabym odetchnąć. Może zwymiotować. Koalicja widzących sidhe zaczynała wyglądać coraz lepiej. Potrzebowaliśmy całych setek, żeby walczyć przeciwko temu, co się działo w tym mieście. A mieliśmy tylko dwie bronie. To było szaleństwo, trzeba wymyślić inne sposoby na ich zabijanie. Trzymałam spuszczoną głowę i śpieszyłam ulicami, mieszając się z innymi turystami i kryjąc się pod okapami, gdzie tylko to było możliwe. Zastanawiałam się, co takiego zajmowało Barronsa tej nocy. Noc pełna była elfów, a ja czułam się jak kamerton, wibrujący z powodu ich liczby i bliskości. Przepełniało mnie wszechogarniające pragnienie, by zacząć wrzeszczeć, kazać ludziom uciekać, odejść, zrobić... coś... nie pamiętałam... coś, co kryło się gdzieś w mojej pamięci genetycznej... czego nauczyłyśmy się... dawno temu... rytuał, mroczny... zapłaciłyśmy straszliwą cenę... to był nasz największy wstyd... sprowadziłyśmy zapomnienie. Kiedy skręciłam z Dreary Lane na Butterfield, w ciemności za moimi plecami rozległy się kroki, mocne, zdecydowane, jak maszerujących żołnierzy. Nie odważyłam się spojrzeć za siebie. Gdybym tak postąpiła, a to coś z tyłu mnie zaskoczyło, byłam na tyle zaprawiona, że moja twarz by mnie zdradziła, 269

a cokolwiek to było, nie mogło wiedzieć, że jestem widzącą sidhe, dopóki sama się nie zdradziłam, więc musiałam tylko iść dalej, jak gdyby nigdy nic. Prawda? - Człowieku - zawarczał ktoś za mną - uciekaj. Uciekaj jak parszywy kundel, którym jesteś. Uciekaj. My lubimy gonić. Głos pochodził prosto z koszmaru. I z pewnością nie mówił do mnie. - Ty. Widząca sidhe. Uciekaj. Nazwał mnie widzącą sidhe. Rozpoznał mnie z widzenia. Jedyny Mroczni, którzy znali moją twarz, byli sługami Wielkiego Pana, co oznaczało, że on powrócił z miejsca, do którego się udał - i mnie szukał. Wierzyłam, że Łowcy w mieście pojawili się przypadkiem, nie celowo. Myliłam się. Mieli mnie schwytać. Mogłam walczyć, miałam włócznię ukrytą w kaburze, ale biorąc pod uwagę liczbę widzianych mrocznych elfów i brak wsparcia, nie potrzebowałam dalszej zachęty, by stchórzyć. Obejrzałam się przez ramię. Ulica była pełna Nosorożców, idących parami, ich szeregi ginęły poza zasięgiem mojego wzroku. Są chwile, kiedy odwaga bywa po prostu głupia. Uciekłam. Jedną ulicą. Drugą. Boczną uliczką. Przez park. Przeskakiwałam nad ławkami i brodziłam w fontannach. Biegłam, aż zaczęło mnie palić w płucach i nogi mi osłabły. Zatrzymał mnie stary browar i musiałam nadłożyć sześć przecznic. 270

Biegłam. Biegłam, jakbym u stóp miała skrzydełka Dani, i w końcu, jakże wspaniale, kroki za moimi plecami ucichły i zapadła cisza, przerywana jedynie uderzeniami moich stóp o beton. Obejrzałam się przez ramię. Zgubiłam ich. Naprawdę, naprawdę mi się to udało. Nosorożcy byli silni, ale krótkie ręce i nogi pozbawiały ich szybkości i zręczności. Wyszłam za róg i prawie wpadłam na ceglany mur. Ślepe uliczki pojawiały się w tym mieście równie często i niespodziewanie, jak ulice jednokierunkowe. Musiałam się wydostać, zanim żołnierze znów mnie wytropią. Nie miałam jak wspiąć się na mur. Miał wysokość czterech metrów, z gładkiej cegły, a przed nim nie stały żadne dogodnie umiejscowione pojemniki na śmieci. Znajdowałam się trzy przecznice od Księgarni i Bibelotów Barronsa. Tylko ten mur i dwie ulice. Blisko, tak blisko. Odwróciłam się. I zamarłam. Zupełnie jakby na niebie nade mną otworzyła się ogromna zamrażarka. Temperatura gwałtownie spadła. Malutkie, błyszczące kawałki lodu zaczęły zasypywać moją skórę. Było tam. Wiedziałam, co to. Każda komórka mojego ciała wiedziała, co tam jest. I to nie dlatego, że o nich czytałam, opowiedział mi o nich Barrons czy widziałam ich szkice. Bestia unosiła się nade mną. Czułam łopot potężnych skrzydeł uderzających w powietrze. Moje nozdrza wypełniła 271

woń siarki i starożytnych, zakurzonych przedmiotów. Gdyby w Piekle były smoki i wydawały woń, taki właśnie byłby ich zapach. „Widząca sidhe” - powiedział, nie odzywając się wcale. Głos był wewnątrz mojej głowy, w tym gorącym, obcym miejscu. „Niewolnico. Należysz do nas”. - Wynoś się - warknęłam i uderzyłam z całej siły gorącym, obcym ogniem z mojej głowy. Wygoniłam go ze swojego umysłu, ale nie z miejsca nade mną. Czułam poruszenia powietrza. Wyczuwałam jego ostry odór. Oceniłam odległość do końca uliczki, w głowie obliczyłam swoje szanse. Jak szybki był? A tak w ogóle, jakich był rozmiarów? Czytane przeze mnie opisy bardzo się różniły w tej kwestii. Czy mógł się zmieścić między budynkami? Czy mógł zanurkować i złapać mnie w szpony, podnosząc z chodnika? Czy mógł zerwać dach księgarni, jej belki i strop, żeby mnie znaleźć? Wezwać wszystkich swoich mrocznych braci, żeby zburzyć cały budynek? Czy ktokolwiek by to w ogóle zauważył, czy też Łowcy mogli „skrywać” swoją działalność, jak Cienie i Mroczne Strefy? Czy odważę się doprowadzić go do Barronsa? Czy odważę się tego nie zrobić? Gdyby udało mi się wejść do jakiegoś budynku, jakiegokolwiek, czy zostawiłby mnie w spokoju, czy też pełniłby wieczną mroczną straż na okapie jak kruk u Poego, tylko bardziej makabryczną i niebezpieczną? Czy umiał przenikać? Zmaterializować się tam, gdzie ja? - Kurwa - powiedziałam dobitnie. Czasem nie da się użyć innego słowa. 272

Musiałam wiedzieć, przed czym tak naprawdę próbowałam uciec. Wiedza to władza. Ta jedna prawda nigdy mnie nie zawiodła. Ocierając z twarzy płatki lodu, podniosłam wzrok. I spojrzałam prosto w oczy świecące jak dwa piekielne paleniska, wpatrujące się złowrogo we mnie pośród chmury czarnego lodu. Księgi, które czytałam, porównywały Królewskich Łowców z diabłem. Księgi się nie myliły. Gdzieś w naszej ludzkiej starożytności jakaś widząca sidhe - albo może i kilka z nich - miała swój udział w zapisywaniu mitów religijnych i Biblii. Widziała Łowców i wykorzystała swoje wspomnienia, żeby piekielnie - dosłownie - przestraszyć ludzkość. Przez chwilę nie umiałam oddzielić stwora od nocy - i jedno, i drugie składało się z ciemności. A później zaczęłam widzieć lepiej, coś w moich genach zaczęło działać i istota stała się wyraźna. Wielkie, ciemne, skórzaste skrzydła wyrastały z wielkiego, ciemnego, skórzastego ciała z potężną głową jak u satyra, kopytami i rozwidlonym ogonem. Jego język był długi i rozdwojony. Stwór miał długie, zakrzywione szpony z krwawymi końcówkami. Był czarny, ale bardziej niż czarny absolutna, zupełna i całkowita nieobecność światła. Absorbował otaczające go światło, połykał je, wchłaniał w swoje ciało, pożerał i wypluwał ponownie jako miazmaty ciemności i samotności. I był zimny. W powietrzu poruszanym przez jego powoli uderzające skrzydła kłębiły się błyszczące płatki czarnego lodu, wirujące pod olbrzymimi, skórzastymi płachtami. 273

To był jedyny elf - poza V'lanem, podczas naszego pierwszego spotkania - którego obecność wpływała na świat. V'lane również zmroził powietrze, choć nie tak wyraźnie ani dramatycznie. Istota była potężna. Wywoływała we mnie takie mdłości, że z trudem oddychałam. Śmiał się we wnętrzu mojej głowy. Zamknęłam oczy i znów go wypchnęłam, tym razem nie było to takie proste. Wiedział, gdzie mnie znaleźć w moim wnętrzu. Czy to dlatego tak bardzo się ich bałyśmy - ponieważ te elfy mogły wejść do naszych głów? Czy widząca sidhe, która nie była tak silna jak ja, mogłaby go wytrzymać, czy też rozerwałby jej umysł na strzępy, jedno wspomnienie, cechę osobowości i marzenie po drugim, pazurami przeorał pozostałości i niemal po namyśle zniszczył jej ciało? Otworzyłam oczy. Mój osobisty Ponury Żniwiarz stał w uliczce, bezpośrednio przede mną, w odległości około czterech metrów, a jego czarne szaty szeleściły cicho poruszane nienaturalnym wiatrem wywoływanym przez ruchy skrzydeł bestii. Stał w milczeniu, jak zwykle, przyglądając mi się spod głębokiego czarnego kaptura, choć nie miał żadnej twarzy, żadnych oczu, żadnych rysów, które mogłam zauważyć, a którymi mógłby na mnie patrzeć. Składał się z cieni i nocy, jak Łowca nade mną, tyle tylko, że go nie było, a Łowca był. Cóż za idiotyczny czas, żeby dręczyć się swoimi wadami. Ignorując go, odsunęłam kurtkę, wyciągnęłam włócznię z kabury i zacisnęłam dłoń na rękojeści. To nie on był moim problemem, lecz smok z piekła rodem. 274

Zaczął padać czarny grad, od jego uderzeń zapiekła mnie skóra. Łowca był wściekły, jego niezadowolenie mroziło noc. „Jak śmiesz dotykać naszych Relikwii!” - zaryczał mi w głowie. - Pieprz się - warknęłam. - Chcesz mnie? To chodź. Skupiłam się na tym obcym miejscu w mojej głowie, podsyciłam ten dziwny ogień i zamknęłam umysł najdokładniej, jak umiałam. Jego ryk niemal rozwalił mi głowę. Czy Łowca mógł się wcisnąć w wąską uliczkę? Czy mógł przeniknąć albo zmniejszyć swój rozmiar? Zobaczymy, a gdyby to zrobił, zamroziłabym go i przebiła włócznią w chwili, kiedy się do mnie zbliżył. Czekałam. On się unosił. Podniosłam wzrok... i uśmiechnęłam się. W jego ognistych oczach płonęła wściekłość, jednak nie ruszył się w moją stronę. Nie miał zamiaru ryzykować zbliżenia się do mojej włóczni i oboje o tym wiedzieliśmy. Mogłam go zabić. Mogłam odebrać mu wieczność, a arogancja tej istoty była równie wielka, jak rozpiętość jej skrzydeł - nie uważał żadnego pana, któremu postanowił służyć, za wartego tak wiele, by dla niego umrzeć. Zrozumiałam wtedy, a może na powierzchni mojego umysłu pojawił się odłamek zbiorowych wspomnień, że Łowców bali się nawet inni z ich rodzaju. Mieli coś... nie byłam pewna co... ale coś, z czym nie zadzierali nawet ich bracia królewskiego rodu. Byli elfami... ale być może nie do końca. Służyli komu chcieli, jeśli im to pasowało, i przestawali służyć, gdy 275

przyszła im taka ochota. Kwintesencja najemników. Bał się włóczni. Nie ryzykował. Miałam szansę. Zerwałam się biegiem. Jeśli tylko nie znajdą mnie żołnierze, jeśli nie pojawią się inni Łowcy, mogłam przeżyć tę noc. Mogłam dotrzeć do księgarni, a Barrons z pewnością miał jakiś plan - zawsze tak było. Może moglibyśmy wyjechać z miasta na kilka dni. Może, choć nie chciałam o tym myśleć, dołączylibyśmy do innych widzących sidhe. Zawsze byłoby nam raźniej razem. Kiedy mijałam swojego Widmowego Żniwiarza, on zrobił coś tak całkowicie niespodziewanego i niezrozumiałego, że mój umysł odmówił współpracy. Zamachnął się kosą i jej tępy koniec trafił mnie w brzuch. W głowie wrzasnęłam - „ale ty nie jesteś prawdziwy!” - a jednocześnie zgięłam się wpół i straciłam oddech. Nawet jeśli on nie był prawdziwy, to jego kosa tak. Po raz drugi tego wieczoru mój paradygmat uległ gwałtowniej zmianie - mój Ponury Żniwiarz był cielesny. Niemożliwe! Rzuciłam przez niego latarką, patrzyłam, jak wiruje, po czym uderza o ścianę. On był niematerialny! Ze śmiechem ruszył w moją stronę. Teraz, kiedy wiedziałam, że jest realny, wyczuwałam jego wrogość, mroczną, pulsującą nienawiść, z trudem mieszczącą się pod obszerną czarną szatą. Skierowaną przeciwko mnie i tylko mnie. Wpatrywałam się z niedowierzaniem, z trudem łapiąc powietrze. Jego brak aż bolał. Moja pierś była zaciśnięta, płuca sflaczałe. 276

Zostałam zwiedziona. Oszukana, by wierzyć, że mój wróg nie jest wrogiem, aż był gotów wykonać swój ruch. Czy śledził mnie przez ten cały czas? Obserwował i czekał na właściwy moment? Rozmawiałam z nim. Wyznałam mu swoje grzechy! Co to było? Odetchnęłam ze świstem, wciągając powietrze. Zbliżył się, jego czarne szaty poruszały się, gdy sunął naprzód. Wyczuwałam elfa - nie wyczuwałam elfa. Może mogłam go wyzerować, może nie. Zamachnął się kosą. Skoczyłam. Zawirował i sparował, ja uchyliłam się i odskoczyłam. Drzewce z wizgiem przecinało powietrze i wiedziałam, że gdyby jeden z tych ciosów mnie trafił, zmiażdżyłby moje kości. Nie próbował sięgnąć mnie zakrzywionym ostrzem. Chciał miażdżyć, okaleczyć. Dlaczego? Czy przygotował dla mnie specjalną śmierć? Kiedy tańczyliśmy makabrycznego walca, uliczkę nagle wypełnili Nosorożcy - żołnierze szeregowi nas odnaleźli. Za chwilę miały mnie otoczyć dziesiątki Unseelie. Gdyby im się to udało, byłoby po mnie. Mogłabym ich unieruchomić, ale było ich zbyt wiele. W końcu by mnie pokonali. Potrzebowałam Dani, potrzebowałam Barronsa. Zostałabym pochłonięta przez hordę żołnierzy, niesiona na szczycie ich mrocznej fali, prosto do ich pana. Zrobiłam jedyne, co wpadło mi do głowy - kiedy wszystko inne zawodzi, należy wyeliminować najważniejszego. W tym momencie byłam już całkiem pewna, że Pan Ponury - dotychczas przeze mnie nie doceniany - jest tym najważniejszym, 277

który do tej pory trzymał się niewinnie na tyłach. Zaatakowałam widmo. Z nieludzką prędkością sparował moją włócznię i trafił mnie płazem kosy. Poczułam, jak kości mojego nadgarstka się rozpadają. Kiedy padłam na kolana, mimo oślepiającego bólu uderzyłam drugą dłonią w jego ciemną szatę. Nie zamarł. Właściwie to, na co natknęła się moja dłoń, nie było... do końca... stałe. Kiedy miałam pięć lat, znalazłam martwego królika, który jakimś cudem utknął w naszym domku dla lalek. Pewnie padł z głodu. Była wiosna, jeszcze niezbyt gorąco i zwierzak nie zaczął śmierdzieć ani okazywać widocznych znaków rozkładu - przynajmniej nie od góry. Wyglądał tak ślicznie na moim kocyku, z jedwabistym futerkiem, puchatym ogonkiem i różowym noskiem. Myślałam, że śpi. Próbowałam go podnieść i zanieść do domu, do mamy, żeby zapytać, czy możemy go zatrzymać. Moje małe rączki wsunęły się głęboko w jego ciało, w ciepłą, żółtawą maź rozkładającego się mięsa. Miałam nadzieję, że już nigdy więcej nie poczuję czegoś takiego. Teraz to czułam. Moja lewa ręka wsunęła się prosto w jego brzuch, zatonęła w ciele. Ale istota nie była do końca przegniła. Jej ramię nie było wcale miękkie, kiedy otoczyło moje gardło, lecz twarde i nieustępliwe jak stalowa lina. Szarpałam się i wrzeszczałam, walczyłam i gryzłam, ale istota była niewiarygodnie silna. Co to było? Przeciwko czemu 278

walczyłam? Jakże łatwo uwierzyłam w to, co mi podsunął! Jakże musiał się śmiać, kiedy wyliczyłam przed nim grzechy, które miałam na sumieniu. Gdzie się podziała moja włócznia? Po raz drugi w ciągu kilku minut nie mogłam oddychać. Dusił mnie. Umierając, wpatrywałam się w skórzaste podbrzusze Łowcy.

SZESNAŚCIE

Pewnie się domyśliliście, że nie umarłam w bliźniaczo podobnych okolicznościach, jak moja siostra, samotna w uliczce, otoczona przez potwory, w mrocznym sercu Dublina. Moi rodzice nie musieli odbierać kolejnego ciała z lotniska - a w każdym razie jeszcze nie. Ale myślałam, że umieram. Kiedy ktoś odcina wam dopływ krwi do mózgu, zaciskając wam ręce na szyi, nigdy nie wiecie, czy napastnik ma zamiar przyciskać arterie szyjne przez dziesięć sekund - wystarczy, by pozbawić przytomności - czy dłużej, aż serce przestanie bić, a mózg obumrze. Założyłam, że widmo pragnęło mojej śmierci. Wkrótce potem pożałowałam, że tak nie było. Odzyskałam przytomność z kwaskowym, chemicznym posmakiem w ustach, który sugerował, że zostałam uśpiona, ostrym bólem w nadgarstku, towarzyszącym mu dziwnym poczuciem bezruchu i ociężałości, oraz zatęchłym odorem mokrych, omszałych kamieni w nozdrzach. Nie otwierałam oczu i oddychałam miarowo, próbując ocenić swój stan i otoczenie, zanim zdradzę ewentualnemu obserwatorowi, że odzyskałam przytomność. 280

Byłam na bosaka i zmarznięta, miałam na sobie tylko dżinsy i koszulkę. Buty, sweter i kurtka gdzieś zniknęły. Niejasno przypominałam sobie, że torebka została w uliczce. To tyle, jeśli chodzi o komórkę, którą dał mi Barrons. A skoro mowa o Barronsie, odnajdzie mnie! Wyśledzi moją bransoletę i... Straciłam nadzieję. Nie czułam bransolety na ramieniu. Właściwie czułam jedynie coś sztywnego i ciężkiego na nadgarstku. Zastanawiałam się, gdzie i kiedy została usunięta moja bransoleta, gdzie się teraz znajdowałam i ile czasu minęło. Zastanawiałam się, kim albo czym było widmo. Choć kiedy jedyny raz widziałam Wielkiego Pana, nosił podobną szatę z kapturem w kolorze szkarłatnym, nie wierzyłam, że to była jedna i ta sama osoba. Mieli ze sobą coś wspólnego, lecz widmo robiło zupełnie inne wrażenie. Leżałam absolutnie bez ruchu i nasłuchiwałam. Jeśli w pobliżu ktoś się krył, bardzo się starał, by nie zdradzić swojej obecności. Otworzyłam oczy i wpatrzyłam się w kamień. Nikt nie powiedział nic złowrogo brzmiącego w rodzaju: „Aha, obudziłaś się, niech się zaczną tortury”, więc zaryzykowałam spojrzenie na nadgarstek. Miałam na nim gips. - Prawie wyrwałem ci rękę - powiedział ktoś od niechcenia, a ja prawie wyskoczyłam ze skóry. - Wykrwawiałaś się na śmierć. Pewne zabiegi okazały się konieczne. Usiadłam powoli, ostrożnie. W głowie mi się kręciło, język stał kołkiem. Ból poszarpanych nerwów w nadgarstku promieniował aż do ramienia. 281

Rozejrzałam się wokół. Znajdowałam się w celi z kamienia - starożytnej grocie - za żelaznymi kratami, ułożona na cienkim sienniku na podłodze. Za tymi kratami stało moje widmo. - Gdzie jestem? Jego kaptur zaszeleścił. - Burren. A dokładniej pod nim. Wiesz, gdzie jest Burren? W jego głosie brzmiał uśmiech. Gdzie ja go wcześniej słyszałam? Syczący, miękki, brzmiał znajomo... ale inaczej... ton płynny, słowa nie do końca wyraźne. Tak, wiedziałam, gdzie jest Burren. Widziałam je na mapach i czytałam o nim podczas ostatniej gorączkowej próby wyzbycia się stygmatu prowincjonalizmu. Nazwa pochodziła od irlandzkiego określenia Boireann, które oznaczało wielką skałę lub skalistą okolicę. Był to krasowy krajobraz w hrabstwie Clare w Irlandii, rejon wapiennych skał o powierzchni około trzystu kilometrów kwadratowych, na jego południowozachodniej krawędzi leżały słynne Klify Moheru. Na popękanych lapiazach poprzecinanych szczelinami znajdowały się neolityczne grobowce, dolmeny, kamienne krzyże i około pięciuset fortów pierścieniowych. Pod Burren biegły podziemne strumienie, jak również dziesiątki kilometrów korytarzy i jaskiń. Część była otwarta dla turystów, jednak większość pozostała niezbadana, niezagospodarowana i stanowczo zbyt niebezpieczna dla przeciętnego grotołaza. Znajdowałam się pod Burren. To było sto razy gorsze od schronu. Równie dobrze mogłam zostać pogrzebana żywcem. Nienawidzę zamkniętych przestrzeni niemal tak samo jak ciemności. Świadomość, że 282

nad moją głową znajdują się setki ton kamienia, zwartego i nieprzeniknionego, oddzielającego mnie od powietrza, otwartych przestrzeni i możliwości swobodnego poruszania się, wywołała we mnie ostry atak klaustrofobii. Moja twarz musiała zdradzać przerażenie. - Widzę, że tak. - Gdzie są moje rzeczy? Nie mogłam myśleć o tym, gdzie się znajdowałam, bo załamałabym się. Musiałam się skupić na wydostaniu. A dokładniej, gdzie była moja bransoleta? Czy została zdjęta tutaj? A może w uliczce? Nie mogłam zapytać. Rozpaczliwie musiałam wiedzieć. - Dlaczego pytasz? - Zimno mi. - Zimno to najmniejszy z twoich problemów. Fakt. Nawet gdyby udało mi się uwolnić, jak miałam się wydostać z tego miejsca? Mrocznymi tunelami, przez zalane jaskinie, bez kompasu i wyczucia kierunku. Choć rozpaczliwie pragnęłam zdobyć informacje na temat mojego ubrania, bransolety i włóczni, bałam się naciskać. Obawiałam się, że zbyt wielkie zainteresowanie wywołałoby podejrzenia mojego dręczyciela, a ostatnim, czego pragnęłam, było skłonienie widma do pozbycia się czegoś, co być może pozostawało w okolicy czegoś, co mogłoby uratować moje życie. Jak działała bransoleta? Czy Barrons mógłby ją wyśledzić pod ziemią? - Kim jesteś? Czego chcesz? - spytałam. - Odzyskać swoje życie - powiedział. - A w zamian wezmę twoje. W taki sposób, w jaki ty zabrałaś moje. Po kawałku. 283

- Kim jesteś? - powtórzyłam. O czym mówił ten stwór? Uniósł rękę i odsunął kaptur. Szarpnęłam się gwałtownie. Przez chwilę byłam tak przerażona, że mogłam się tylko gapić. Wpatrywałam się w twarz w poszukiwaniu czegoś, czegokolwiek, co rozpoznawałam. Minęło kilka długich chwil, zanim odnalazłam jego oczy. Były martwe, cytrynowe, nieludzkie. Mallucé! Zdecydowanie zbyt przedwcześnie zrzuciłam go z planszy. Myliłam się, tak bardzo się myliłam! Wampir nie umarł. Stało się z nim coś jeszcze gorszego. Kiedy wcześniej zauważyłam widmo, widywałam je późno w nocy przez okno, w uliczce albo na cmentarzu z Barronsem, to był Mallucé, który mnie obserwował. Kiedy lekceważyłam swojego Mrocznego Żniwiarza jako wytwór wyobraźni, w rzeczywistości wampir tam był, jakimś sposobem. Zadrżałam. Tak wiele razy byłam tak blisko niego, nieświadoma niebezpieczeństwa. Stał na tyłach księgarni tamtej nocy, kiedy Cienie dostały się do środka, gdy włamałam się do garażu Barronsa. Zaczął mnie obserwować wkrótce po tym, jak go przebiłam. Zastanawiałam się, co mu zajęło tak dużo czasu. Starałam się patrzeć mu w oczy, choćby po to, by nie skupiać się na tym, jak bardzo groteskowa stała się reszta jego ciała. Nic dziwnego, że nosił kaptur. Odwróciłam wzrok. Nie mogłam tego znieść. - Patrz na mnie, dziwko. Oglądaj swoje dzieło. To ty mi to zrobiłaś - warknął. 284

- Wcale nie - odpowiedziałam natychmiast. Nie wiedziałam może zbyt wiele, ale byłam pewna, że nigdy bym czegoś takiego nikomu nie zrobiła, nawet swojemu najgorszemu wrogowi. - Ależ tak. A ja, zanim skończę, zrobię z tobą coś gorszego. Umrzesz, kiedy ja umrę. Może to zająć tygodnie, może miesiące. Spojrzałam znów na niego i próbowałam się odezwać, ale nie mogłam. Jego twarz, niegdyś przystojna na swój blady, gotycki, bajroniczny sposób, wyglądała teraz potwornie. - Nie zrobiłam tego - powiedziałam. - Ja ci tylko przebiłam brzuch. Nie wiem, jakim sposobem reszta ciebie stała się taka... taka... - Tu zakończyłam, dla dobra nas obojga. - Jesteś pewien, że to nie Barrons ci to zrobił? To nie było szczególnie wielkoduszne z mojej strony, ta próba zrzucenia winy na Barronsa, ale w tej chwili i w tych okolicznościach nie czułam się wielkoduszna. Czułam się malutka i przerażona. Mallucé uważał mnie za odpowiedzialną za to, czym się stał, a to, czym się stał, było gorsze niż cokolwiek, co widziałam w filmach i w najgorszych sennych koszmarach. - Przebiłaś mnie włócznią zabijającą elfy, dziwko! - Ale ty nie jesteś elfem - sprzeciwiłam się. - Jesteś wampirem. - Części mnie były elfie! - wysyczał. Jego usta nie domykały się do końca i drobiny śliny przeleciały przez kraty, lądując na mojej skórze. Paliły jak kwas. Wytarłam przedramiona o koszulkę. - Co takiego? 285

Jak ktoś mógł być w części elfem? Ale tak to właśnie wyglądało. Jakby włócznia zabiła kawałki jego ciała. Fragmenty twarzy Mallucégo wciąż były białe jak marmur i przystojne na swój wampiryczny sposób, a inne niszczył ohydny trąd. Poczerniała żyła biegła wzdłuż jego prawego policzka, przez szczękę i znikała w połowie szyi, jak pasmo zgnilizny w mięsie. Kawałek skóry nad jego lewym okiem był szary, wilgotny. Większość brody i dolnej wargi się rozkładała. Wyglądało to strasznie. Nie mogłam przestać się gapić. Jego długie jasne włosy wypadły, odsłaniając napuchniętą czaszkę poprzecinaną siatką cienkich czarnych żyłek. Uświadomiłam sobie, że to właśnie dlatego moja ręka zatopiła się w jego brzuchu - części jego ciała również się rozkładały, co wyjaśniało dziwny krok i zmiany w jego głosie, nie wspominając również o niedomykających się ustach, które musiały utrudniać wymowę. Czy gnił również od wewnątrz? Z obrzydzeniem wytarłam dłoń o spodnie. - Popatrz na mnie - powiedział. Jego żółte oczy świeciły jak latarnie w zniekształconej czaszce. - Przyglądaj mi się. Wkrótce poznasz tę twarz równie dobrze jak swoją własną. Będziemy blisko, o jakże blisko. Razem umrzemy. - Zmrużył oczy do szparek. - Wiesz, co jest najgorsze? - Nie czekał na odpowiedź. - Z początku myślałem, że to patrzenie, jak kawałkami się rozkładam. Gapienie się w lustro, wciskanie palca w gnijące fragmenty ciała. Zastanawianie się, czy lepiej wydrapać zgniliznę, czy ją zostawić. Zabandażować. Uświadomienie sobie, że policzek, ucho czy część żołądka są już nie do wyleczenia. Ginę stopniowo. Myślałem sobie, że przecież bez tego fragmentu da się przeżyć, ale później zgniła kolejna część 286

i jeszcze następna, i odkryłem, że wcale nie są najgorsze ranki, kiedy budziłem się i odkrywałem, który kawałek mojego ciała obumarł, lecz noce, kiedy leżałem przerażony myślą o tym, co odkryję o poranku. Czy to będzie moja ręka? Oko? Czy przed śmiercią oślepnę? Czy to będzie mój język? Kutas? Jaja? To nie rzeczywistość doprowadza do szaleństwa, ale możliwości. To czekanie, zastanawianie się godzinami, co będzie następne. To nie cierpienie, ale oczekiwanie na kolejną porcję bólu. To nie samo umieranie... ono będzie ulgą.... ale desperackie pragnienia życia, ta kurewska potrzeba, by ciągnąć dalej, długo po tym, jak znienawidziłem to, czym się stałem, długo po tym, jak przestałem być zdolny do patrzenia w lustro. Poczujesz to, zanim z tobą skończę. - Jego wargi, jedna kształtna, różowa i jędrna, druga zgniła, odsłoniły kły. - Popatrz na mnie. Przez lata żyłem jako Śmierć. Odgrywałem ją dla nich. Dawałem śmierć moim wyznawcom, okrytą wspaniałym gotyckim urokiem. Dawałem ją im pośród aksamitu, koronek i zapachu seksu. Odlatywali dalej niż na jakimkolwiek narkotyku. W tańcu prowadziłem ich do śmierci. Rozrywałem ich gardła i piłem ich krew, a oni w śmierci dochodzili pod moim ciałem. Czy nikt nie zrobi tego dla mnie? Czy nikt w tańcu nie zaprowadzi mnie w mrok? Nie umiałam znaleźć słów. Jego uśmiech był straszliwy, a śmiech jeszcze gorszy - wydawał się wilgotny, niewłaściwy. Wyciągnął ręce, jak do walca. - Witaj, moja partnerko w tańcu. Witaj na moim balu w piekielnej grocie. Śmierć nie jest uwodzicielska. Nie 287

przychodzi odziana w jedwab pośród słodkich woni, jak to robiłem dla moich wybranych. Jest samotna, zimna i bezlitosna. Odbiera ci wszystko, a na końcu zabiera ciebie. - Opuścił ręce. - Miałem wszystko. Trzymałem świat za jaja. Rżnąłem wszystko, na co miałem ochotę, kiedy miałem ochotę. Byłem uwielbiany, byłem bogaty i miałem stać się jedną z największych nowych sił tego świata. Byłem prawą ręką Wielkiego Pana, a teraz jestem niczym. Z twojego powodu. Uniósł kaptur, poprawił go, po czym odwrócił się i odszedł. - Pomyśl więc, śliczna dziwko - rzucił przez ramię - jak bardzo nie będziesz śliczna, i to wkrótce. Myśl o ranku i grozie, jaka cię wtedy czeka. Próbuj zasnąć. Zastanawiaj się, co może cię obudzić. Śnij. Bo tylko to ci pozostało. Ja jestem panem twojej rzeczywistości. Witaj w moim świecie. *** Leżałam na posłaniu, wpatrując się w kamienne sklepienie. Udałam się do tego miejsca w mojej głowie i coś odkryłam byłam zdolna do iluzji. Nie takich elfiego rodzaju, które wywierały wpływ na innych, ale takich, które widziałam tylko ja. To wystarczyło. Mocą umysłu namalowałam chmury i błękitne niebo na kamiennym sklepieniu jaskini i mogłam znów oddychać. Czy zaledwie przed trzema miesiącami leżałam przy basenie domu rodziców, ubrana w ukochane różowe bikini w kropki, popijałam słodką mrożoną herbatę i słuchałam, jak Louis Armstrong zawodzi na temat cudownego świata? 288

Mój wewnętrzny iPod odgrywał teraz „Highway to Hell”. Trafiłam na autostradę do piekła i nawet o tym nie wiedziałam. Szybko się po niej jechało - w porównaniu z nią niemieckie autobahny wydawały się wręcz powolne. W ciągu trzech miesięcy trafiłam ze Stanów do grobu, a miesiąc z tego czasu zmarnowałam w ciągu jednego popołudnia, grając w siatkówkę z sobowtórem mojej siostry w krainie elfów. - V'lane? - powiedziałam cicho, lecz z naciskiem. Wyczarowałam lekki wiatr, by poruszył puchatymi chmurkami na sklepieniu. - Jesteś tam? Gdziekolwiek? Naprawdę przydałaby mi się teraz pomoc. Przez kilka chwil - na dole nie miałam poczucia czasu - gorączkowo wzywałam elfa seksualnego zabójcę. Obiecywałam mu rzeczy, o których wiedziałam, że będę ich żałować. Ale śmierci pożałowałabym jeszcze bardziej. Nic to nie dało. Gdziekolwiek był, nie słuchał. Co, u licha, stało się z Mallucém? Co miał na myśli, kiedy powiedział, że częściowo był elfem? Jak części człowieka - a w tym wypadku wampira mogły być elfie? Wydawało mi się, że ktoś albo był elfem, albo nim nie był. Czy elfy i ludzie mogli się rozmnażać, a ich potomstwo było pół-elfami? Ale kiedy czytałam Mallucégo, nie to czułam. Za każdym razem, kiedy go spotykałam, skupiałam się na nim, próbując zrozumieć, kim jest. Zawsze czułam dezorientację, a już teraz szczególnie. Niezależnie od tego, jak stał się w części elfem, nie urodził się taki, lecz dopiero stał. Ale jak? Czy to jak wampiryzm? Czy musieli go ugryźć? Uprawiać seks? 289

Moje chmury zniknęły. Utrzymywanie iluzji było ciężką pracą, a ból nadgarstka i efekty uboczne środków, którymi mnie nafaszerował na czas podróży z Dublina, sprawiały, że nie pozostało mi wiele energii. Umierałam z głodu. Marzłam i byłam przerażona. Przekręciłam się na bok i wyjrzałam z celi. Zostałam uwięziona na jednym końcu długiej owalnej jaskini oświetlonej pochodniami. Na drugim końcu w ścianie umieszczono pojedyncze metalowe drzwi. Pośrodku jaskini znajdował się niski kamienny postument, który bardzo przypominał ołtarz ofiarny. Na nim leżały noże, łańcuchy i stały butelki. Wokół niego ustawiono trzy kryte brokatem, wiktoriańskie w stylu krzesła. Mallucé zabrał ze sobą w głąb ziemi resztki swojej gotyckiej przeszłości. Wzdłuż ścian wilgotnej jaskini znajdowały się inne cele czy groty - niektóre tak wąskie i małe, że przypominały raczej zakratowane skrzynie w kamieniu, do których można było wepchnąć człowieka, inne tak duże, że zmieściłby się w nich tuzin ludzi. Moja cela została wciśnięta między dwie inne cele, oddzielone kratami, lecz tamte były puste. W kilku z cel po drugiej stronie od czasu do czasu coś się poruszało. Wołałam do innych mieszkańców, lecz nie dostałam żadnej odpowiedzi. Czy to Mallucé stworzył to miejsce, czy też znajdowałam się w starożytnych lochach, pozostałościach bardziej barbarzyńskich czasów, ukrytych tak głęboko w ziemi, że zostały zapomniane? Chmury. Przewróciłam się na plecy i znów namalowałam je na niebie. Trzęsłam się. Frazy takie jak „głęboko w ziemi” nie działały na mnie dobrze. Miałam kilku grotołazów wśród 290

znajomych. Zawsze uważałam ich za świrów. Po co iść do ziemi wcześniej niż to konieczne? Dodałam do iluzji słońce i oślepiająco białą plażę, ubrałam się na różowo. Domalowałam do obrazu siostrę. W końcu usnęłam. *** W chwili, kiedy się obudziłam, wiedziałam, że jest w jaskini. Elf, ale nie elf. Wyczuwałam go - mroczny nowotwór, coś niewłaściwego. Głowa bolała mnie od spania na poduszce z kamienia. Ból w nadgarstku złagodniał, nie czułam już poszarpanych nerwów, tylko zwykły ból ciała, łatwiejszy do wytrzymania. Byłam tak głodna, że z trudem się poruszałam. Czy planował mnie zagłodzić? Podobno do odwodnienia organizmu wystarczało około trzech dni. Ile mi jeszcze zostało? W tym miejscu nie miałam poczucia czasu. Czy godziny ciągnęły się jak dni? Czy dni były jak miesiące? Jak długo pozostawałam nieprzytomna? Jak długo spałam? Głód kazał mi sądzić, że minął co najmniej dzień, może dwa. Mam bardzo szybką przemianę materii i muszę często jeść. Zakładając, że będzie mnie karmił i poił, jak będę wyglądać po tygodniu tutaj? Miesiącu? Ostrożnie przewróciłam się na bok. W celi znalazłam chleb i nieduże wiadro wody. Rzuciłam się na nie jak zwierzę. Kiedy odrywałam kawałki czerstwego, suchego chleba i wpychałam je do ust, obserwowałam Mallucégo przez kraty. 291

Był odwrócony do mnie plecami. Zsunął kaptur. Tył jego bezwłosej, napuchniętej głowy wydawał się gangrenowaty. Jego szyję i okryte czarnymi rękawiczkami dłonie otaczały koronki. Mimo że się rozkładał, nadal nosił się w stylu gotyckim. Siedział przy niskim kamiennym postumencie i, o ile się nie myliłam, jadł coś, wydając przy tym obrzydliwe odgłosy. Widziałam srebrny błysk ostrza, odgłos metalu przesuwanego po kamieniu, chrzęst. Zastanawiałam się, co jedzą gnijące wampiry. Wedle autorów „Wampirów nie tylko dla orłów”, one nic nie jadły. Piły krew. Jego ciało i krzesła zasłaniały postument. Za szybko zjadłam chleb, który teraz leżał mi na żołądku. Mimo ogromnego pragnienia ostrożnie sączyłam wodę. W mojej piekielnej celi nie było toalety. Cóż za ironia losu, te upokorzenia, które towarzyszą nam pośród o wiele ważniejszych i większych problemów, jakby zabicie przez wroga nie było aż tak straszliwe jak konieczność wysikania się na jego oczach. Gdzie był Barrons? Co zrobił, kiedy nie pokazałam się tamtej nocy w księgarni? Wyruszył na poszukiwania? Nadal szukał? Czy Mallucé i Łowcy jego też pojmali? W to nie chciałam uwierzyć. Potrzebowałam nadziei. Z pewnością gdyby Mallucé dopadł Barronsa, chełpiłby się tym i uwięził go gdzieś, gdzie mogłabym go widzieć. Czy wrócił do księgarni i był na mnie wściekły, myśląc, że znów poszłam za V'lanem i pojawię się za miesiąc, odziana w bikini i opalona? Gdzie się podziała bransoleta? Och, dlaczego nie dałam mu się wytatuować? Z czym miałam problem? Mógłby mnie wytatuować na petunii, gdyby 292

tylko chciał, jeśli dzięki temu mógłby mnie stąd wyciągnąć. Co ja sobie myślałam? Jaka ze mnie idiotka! „Bransoletę można zdjąć, panno Lane. Z tatuażem nie da się tego zrobić”. Przyswoiłam już tę lekcję. Pytanie brzmiało: czyją przeżyję? - Gdzie moja włócznia? - spytałam Mallucégo. Jeśli była tutaj, to może bransoleta też. - To nie jest twoja włócznia, dziwko - powiedział wampir, unosząc kolejny kęs do ust. Wówczas mignęła jego dłoń - nosił błyszczące, sztywne czarne rękawiczki. Zaczęłam się zastanawiać, czy jego ręce też gniły i nosił rękawiczki, by nadać im kształt. Przez chwilę przeżuwał. - Nigdy nie byłaś jej godna. Puściłem wici, że ją mam. Ktokolwiek przywróci mi zdrowie, dostanie ją. - Naprawdę sądzisz, że to da się zrobić? Wyglądał jak istota wskrzeszona z grobu. Wątpiłam, by takie uszkodzenia dało się naprawić. Nie odpowiedział mi, ale czułam jego gniew, zrobiło się zimniej. - Skoro byłeś prawą ręką Wielkiego Pana, dlaczego on cię nie uleczy? Przewodzi Mrocznym. Musi być bardzo potężny. - Spróbowałam go wybadać. Wypluł coś z ust. Kawałek czegoś czerwonego mignął mi w oczach, zanim spadł za postument. Jadł surowe mięso? - On jest niczym w porównaniu z elfami! Potrzebuję teraz prawdziwego elfa, czystej krwi. Może sama królowa przyjdzie po włócznię i da mi w zamian za nią eliksir życia, uczyni mnie prawdziwie nieśmiertelnym. 293

- Dlaczego miałaby to zrobić, skoro mogłaby cię zabić i zabrać włócznię? Obrócił się i spojrzał na mnie, jego cytrynowe oczy płonęły wściekłością. Moją iluzją były chmury. Jego królowa dająca mu wieczne życie, a ja ją właśnie zniszczyłam. Moje ciało zaczęło się krztusić, zanim mój mózg zrozumiał, co widzę. Niektóre rzeczy nie muszą zostać przefiltrowane przez świadomość, od razu działają na żołądek. Kawałek surowego mięsa zwisał z jego gnijących ust, a w ręce Mallucé trzymał kolejny. Mięso było szaro-różowe, wilgotne i pokryte białymi naroślami. Ponieważ wampir stał do mnie bokiem, mogłam zobaczyć, co jest na postumencie. Wiedziałam teraz, co zjadał. Do postumentu przykuto Nosorożce. Żywego. To, co z niego pozostało, drżało z bólu. Mallucé pożerał Mrocznych! Chleb w moim żołądku natychmiast zmienił się w kulę popsutych drożdży, która rozrosła się i groziła wymiotami. Nie chciałam go oddać. Potrzebowałam energii. Z trudem przełknęłam ślinę. Kto wiedział, kiedy Mallucé znów postanowi mnie nakarmić? - To ty! To ty ich zjadałeś! Ale dlaczego? Oczywiście. To nie był przypadek, że na wpół pożarte ciała znajdowałam tam, gdzie widziałam swoje widmo. To Mallucé jadł Nosorożce na cmentarzu tamtej nocy, kiedy przeszukiwałam go dla Barronsa. To on stał tuż pod księgarnią i pozostawił ten prawie w całości zjedzony koszmar w pojemniku na odpadki! Tak blisko, a ja się nie domyśliłam! 294

Palcami wepchnął kęs do ust. Ten drżał, opierając się przez cały czas. Mięso, które zjadał, nie było jedynie surowe - podobnie jak Mroczny na postumencie, ono także wciąż żyło. - Czy zastanawiałaś się nade mną, dziwko? Ja zastanawiałem się nad tobą. Po tym, jak mnie dźgnęłaś, natychmiast się rozchorowałem. Leżałem w swojej kryjówce, zatruty, powoli orientując się, co mi zrobiła twoja włócznia. To wtedy właśnie przenosiłem się do ciebie, szpiegowałem cię. Z początku byłem zbyt słaby, żeby robić coś więcej poza obserwowaniem i planowaniem, lecz zemsta dodała mi sił. To, jak również zjedzenie większości moich wyznawców. - Roześmiał się. - Kiedy leżałem w tamtym pokoju, śmierdząc pod niebiosa, prowadziłem z tobą tak wiele rozmów, miałem tak wiele prywatnych spotkań, czekając na właściwą chwilę. W każdym z nich oddawałaś mi cześć, zanim umarłaś. Chcesz mnie poznać? Wkrótce wszystkiego się dowiesz. Będziesz mnie nazywać Wielkim Panem. - Przełknąwszy kolejny kęs, dodał: To on nauczył mnie ich jeść. - Dlaczego? Po co? - Oto w końcu jakieś informacje o moim wrogu! - Żebym ich widział. - Jakich ich? Chodzi ci o elfy? - spytałam z niedowierzaniem. Przytaknął. - Mówisz, że jeśli ktoś zje Unseelie, to uzyskuje zdolność widzenia elfów? Zupełnie zwyczajna osoba czy też trzeba być wampirem? 295

Wzruszył ramionami. - Kazałem to zjeść dwóm moim ochroniarzom. Na nich też to podziałało. Zastanawiałam się, co zrobił ze strażnikami. Nie pytałam. Nie sądziłam, by pozwolił potencjalnej konkurencji w jakiejkolwiek postaci przeżyć. Jeśli Mallucé był wampirem, wątpiłam, by kiedykolwiek stworzył innego wampira, swojego „potomka”. - Dlaczego Wielki Pan chciał, żebyś ich widział? - Żeby przeciągnąć mnie na swoją stronę. Chciał moich pieniędzy i powiązań. Ja chciałem jego mocy. I miałem zamiar ją wziąć... całą... aż ty się pojawiłaś. Przeciągnąłem wiele z jego sług na swoją stronę. Wciąż mi służą. - Wcisnął kolejny kęs do ust i zamknął oczy. Przez chwilę na jego zniszczonej twarzy pojawił się ohydny wyraz zmysłowej przyjemności. Nawet nie możesz sobie wyobrazić, jakie to uczucie - powiedział, żując powoli, z półuśmiechem. Później jego oczy otworzyły się gwałtownie, pełne nienawiści. - A raczej, jakie to było uczucie, zanim je popsułaś. To był ostateczny odlot. Dawał mi panowanie nad mrocznymi sztukami, siłę dziesięciu mężczyzn, wyczulone zmysły, a do tego leczył śmiertelne rany w chwili, kiedy zostały zadane. Czynił mnie niepokonanym. Teraz tej ekstazy już nie ma. Daje mi siłę. Utrzymuje mnie przy życiu, jeśli jem przez cały czas. Ale nic poza tym. Przez ciebie! Jeszcze jeden powód, by mnie nienawidzić - odebrałam mu jego ukochany narkotyk. A do tego jeszcze zadałam mu nieśmiertelną ranę, taką, której jedzenie Mrocznych nie leczyło. Ranę, która zabijała go powoli, elfi kawałek po elfim kawałku. Tego aspektu nie rozumiałam do końca. 296

- Czy jedzenie Unseelie zmieniłoby cię w końcu w elfa? Czy to właśnie robiliście z Wielkim Panem? Jedliście elfy, żeby stać się elfami? - Pieprzyć Wielkiego Pana - warknął. - Ja jestem teraz twoim światem. - Porzucił cię, prawda? - domyślałam się. - Kiedy zobaczył cię w takim stanie, odesłał cię na śmierć. Już nie służyłeś jego celom. Powietrze wibrowało wściekłością. Wampir odwrócił się i odkroił kolejny kawałek ciała. Kiedy się poruszał, jego ciemne szaty rozsunęły się i przez chwilę widziałam coś złotego i srebrnego, zdobionego onyksami i szafirami, wiszącego na jego szyi. Mallucé miał amulet! To on tamtej nocy wcześniej dotarł do posiadłości Walijczyka! Ale jeśli miał amulet, dlaczego go nie wykorzystał, żeby się uleczyć? Odpowiedź przyszła niemal natychmiast Barrons powiedział mi, że Mroczny Król stworzył go dla swojej konkubiny, która nie była elfem, i że ludzie musieli być potężni, żeby wezwać jego moc. Mallucé był teraz w części elfem. Co znaczyło, że albo elfia część jego istoty nie pozwalała mu wezwać mocy amuletu, albo też mimo wszelkich swoich machinacji, by wznieść się tak wysoko, John Johnstone Jr po prostu nie był potężny. Może ja byłam. Musiałam położyć ręce na tym amulecie. Za tą myślą natychmiast podążyła kolejna, o wiele bardziej ponura - to Mallucé brutalnie zabił tych wszystkich ludzi. Jak to podsumował Barrons? „Ktokolwiek czy cokolwiek zabił tamtej nocy strażników i personel, zrobił to albo z obojętnym 297

sadyzmem czystego socjopaty, albo z ogromną wściekłością”. Z kim zatem miałam do czynienia? Socjopatą czy wybuchowym temperamentem? Żadne mi dobrze nie wróżyło. Wybuchowego może udałoby mi się zmanipulować. Wątpiłam, by ktokolwiek przeżył socjopatę. Mallucé wstał, odwrócił się, wyciągnął haftowaną chusteczkę z obszernych fałd szaty i otarł brodę. Później uśmiechnął się, odsłaniając kły. - Jak tam nadgarstek, dziwko? Był w o wiele lepszym stanie, dopóki nie złamał go po raz drugi. *** Trochę pozostawię teraz waszej wyobraźni. Choć może wydawać się, że tak nie jest, to nie opowieść o ciemnościach, lecz o świetle. Kahlil Gibran mówi: „Im głębiej smutek drąży waszą istotę, tym więcej możecie pomieścić radości”*. Jeśli nigdy nie posmakowaliście goryczy, słodycz to tylko kolejny przyjemny smak na języku. Pewnego dnia pomieszczę mnóstwo radości. * Gibran, Kahlil, „Prorok”, tłum. Ernest Bryll, wyd. Drzewo Babel 2006.

W każdym razie Mallucé nie chciał mojej śmierci. Jeszcze nie. Znał wiele interesujących sposobów zadawania cierpienia bez doprowadzenia do poważnych i trwałych uszkodzeń. Chciał, żebym oczekiwała grozy, jaką dla mnie przygotował bardziej, niż chciał zacząć tę grozę, bym ja również musiała 298

przeżywać tę bezradność, co on. Przez te wszystkie tygodnie, kiedy leżał w swojej kryjówce, zwalczając truciznę w ciele, zaplanował moją śmierć w każdym szczególe, a teraz miał zamiar dać sobie na nią dużo czasu. Dopiero kiedy zada mi tyle bólu, ile to możliwe bez robienia mi większej krzywdy, zacznie mnie okaleczać. Powiedział mi, że za każdą część, którą utracił, ja też stracę część. Miał pod ręką lekarza, by mnie połatał po jego barbarzyńskich operacjach chirurgicznych i utrzymał przy życiu. W chwili śmierci miałam być równie szalona, jak on. Z początku przytrzymywało mnie dwóch Mrocznych. Później ich odesłał, wszedł do mojej celi i zaczął bardziej osobisty atak. Wydawało się, że sądzi, że łączy nas szczególna osobista więź. Zadając mi ból, bez przerwy mówił, opowiadał rzeczy, które nie docierały do mojego udręczonego umysłu, alé później, w spokojniejszych chwilach powracały i uświadomiłam sobie, że rzeczywiście spędził mnóstwo czasu, rozmawiając ze mną w swojej głowie. Jego słowa były starannie przemyślane i wypowiedziane z doskonałym wyczuciem czasu, by wywrzeć najbardziej przerażający wpływ. Wampir Mallucé, ze swoją gotycką posiadłością w stylu rodziny Addamsów, steampunkowymi strojami i uwodzicielskim, uzbrojonym w długie kły obrazem śmierci, zawsze miał duszę showmana, a ja byłam jego ostatnią, unieruchomioną widownią. Postanowił, że jego ostatni show będzie najwspanialszy. Powiedział mi, że zanim ze mną skończy, będę się go kurczowo trzymać, szukać pomocy, błagać o zmiłowanie, gdy on będzie mnie niszczył. 299

Są tortury i tortury psychologiczne. Mallucé był mistrzem obu. Trzymałam się. Nie krzyczałam za dużo. Na razie. Niepewnie trzymałam się burty małej szalupy ratunkowej optymizmu na morzu cierpienia. Powtarzałam sobie, że wszystko będzie w porządku, że Mallucé być może zdjął bransoletę, ale z pewnością nie wyrzuciłby artefaktu, który mógłby się okazać użyteczny, a szczególnie nie starożytnego, wartego dużo pieniędzy. Zapewniałam samą siebie, że porzucił ją gdzieś w pobliskiej jaskini, a Barrons ją wyśledzi i mnie odnajdzie. Ból się skończy. Nie umrę tutaj. Moje życie się nie skończyło. Wtedy mnie zastrzelił. Z parszywym uśmiechem, trzymając swoją twarz tak blisko mojej, że ohydny odór gnijącego mięsa niemal mnie zadusił, posłał moją szalupę na dno. Kazał mi zapomnieć o Barronsie, jeśli to była moja nadzieja, jeśli to powstrzymywało mnie przed poddaniem się bezmyślnej panice, ponieważ Barrons nigdy po mnie nie przyjdzie. Mallucé sam się o to zatroszczył, kiedy zdjął moją „zmyślną małą bransoletę lokalizacyjną” jeszcze w uliczce, w której mnie dopadł, pozostawiając ją razem z torebką i ubraniem. Zostawił ją tam, między potłuczonymi butelkami i śmieciami. Łowcy nas tu przenieśli, więc nie pozostawiliśmy na ziemi śladów, za którymi można by podążyć. Oni byli najemnikami, a Mallucé zaproponował im lepszą stawkę niż Wielki Pan. Niemożliwe, by Jericho Barrons czy ktokolwiek inny mnie odnalazł i uratował. Zostałam zapomniana, stracona dla świata. Tylko on i ja, w czeluściach ziemi, aż do bolesnego końca. 300

Zdania w rodzaju „w czeluściach ziemi” bardzo na mnie działają. Myśl o bransolecie leżącej tam w uliczce, bezużytecznie, podziałała na mnie jeszcze gorzej. Znajdowałam się wiele godzin drogi od Dublina, pod tonami skał. Mallucé miał rację - bez bransolety nikt mnie nie mógł odnaleźć, żywej czy martwej. W wypadku Aliny tato i mama przynajmniej dostali z powrotem ciało. Moje pozostanie zaginione na zawsze. Jak to na nich wpłynie, utrata kolejnej córki bez śladu? Wolałam o tym nie myśleć. Barrons odpadał. Na Vlane'a nie mogłam liczyć. Gdyby unosił się w okolicy, jak to miewał w zwyczaju, już by to powstrzymał. Nie pozwoliłby, żeby Mallucé robił mi takie rzeczy, co oznaczało, że był gdzie indziej, pewnie wypełniał jakieś zadania wyznaczone przez swoją królową i mogły minąć miesiące ludzkiego czasu, zanim znów się pojawi w okolicy. To pozostawiało Rowenę i jej ściśle kontrolowaną grupkę widzących sidhe, a ona wyraźnie powiedziała: „Nigdy nie poświęcę dziesięciu, żeby uratować jedną”. Mallucé miał rację - nikt po mnie nie przyjdzie. Miałam umrzeć tutaj, w tej żałosnej, ciemnej dziurze z gnijącym potworem. Nigdy więcej nie zobaczę słońca. Nigdy nie poczuję trawy ani piasku pod stopami. Nigdy nie wysłucham kolejnej piosenki, nie odetchnę słodkim, pełnym kwiatowych aromatów powietrzem Georgii, nie posmakuję pieczonego przez mamę placka z brzoskwiniami i orzeszkami pekanu. Jak powiedział, miał zamiar obciąć mi wszystkie kończyny, powoli i po kawałeczku. Cierpienie, które planował zadać pozostałościom mojego ciała było tak przerażające, że mój 301

mózg nie pozwolił, by uszy usłyszały jego słowa. Wyłączyłam je. Nic już nie słyszałam. Nadzieja to sprawa kluczowa. Bez niej jesteśmy niczym. Nadzieja kształtuje wolę. Wola kształtuje świat. Być może brakowało mi nadziei, ale kilka rzeczy mi pozostało - wola, mnóstwo desperacji i szansa. Migotliwa, złoto-srebrna, zdobiona szafirami i onyksami szansa. Tego dnia coś zjadłam, nie zostałam jeszcze za bardzo pobita i jedna z moich rąk wciąż działała. Któż wiedział, w jakim stanie mogłam się znaleźć następnego dnia? A kolejnego? Nie mogłam myśleć o przyszłości w tym miejscu. Mogłam już nigdy nie być tak silna jak w tej chwili. Czy rzeczywiście miał zamiar zacząć tortury od podania mi leków psychotropowych, jak powiedział? Myśl o pozbawieniu kontroli nad umysłem była gorsza niż perspektywa dalszego cierpienia. Wtedy miało zabraknąć mi nawet pragnienia, by walczyć. Nie mogłam na to pozwolić. Teraz albo nigdy. Musiałam wiedzieć - czy jestem potężna? Mogłam nie mieć już więcej okazji, by to sprawdzić. Następnym razem mógł mnie skuć łańcuchami. Albo gorzej. Wciąż mówił, nie zwracał uwagi, że odcięłam się od jego słów i nie reagowałam na nie nawet skrzywieniem ust. To było przedstawienie, dla którego żył. Jego chorobliwie żółte oczy płonęły psychotyczną żarliwością. Kiedy znów się nade mną nachylił, rzuciłam się do przodu, jakbym chciała, żeby wziął mnie w ramiona. To go zaskoczyło. Sięgnęłam zdrową ręką pod jego szaty, pomacałam w poszukiwaniu amuletu i zacisnęłam na nim palce, kiedy go 302

odnalazłam. To było jak wzięcie w dłoń suchego lodu. Metal był tak zimny, że palił, jakby przebijał moją skórę aż do kości. Przebiłam się przez ból. Przez chwilę nic się nie działo. Później mroczny ogień, niebiesko-czarne światło zaczęło pulsować między fałdami jego szaty, wokół moich palców. Oto miałam odpowiedź - MacKayla Lane miała potencjał, by stać się wielką. Wystarczyłaby mi odrobina nadnaturalnej siły i mapa, by się stąd wydostać. Szarpnęłam, ale łańcuszek składał się z grubych ogniw. Nie mogłam go rozerwać. Przypomniałam sobie, że głowa starca została prawie oderwana od ciała. Czy ogniwa wzmacniała magia? Skupiłam wolę, próbowałam przeciągnąć go przez jego gnijącą szyję. Przezroczysty kamień wewnątrz amuletu płonął, zalewając grotę mrocznym blaskiem. - Ty dziwko! - Wampir wydawał się pełen niedowierzania. Miałam rację. Nie udało mu się zapanować nad amuletem. Uśmiechnęłam się szyderczo. - Chyba po prostu nie masz tego, co konieczne. - Niemożliwe! Jesteś nikim, niczym! - To nic zaraz skopie ci tyłek, wampirze. Blef, blef, blef. I modlitwa, żeby było w nim trochę prawdy. Kiedy łańcuszek nagle pękł, zatoczyłam się na ścianę, ściskając amulet. Przez chwilę patrzył na mnie tępo. Jego okryta rękawiczką dłoń sięgnęła do szyi i wiedziałam, że zastanawiał się, jakim sposobem go z niego zdjęłam, skoro musiał prawie pozbawić głowy poprzedniego właściciela, żeby go uwolnić. Później 303

jego twarz wykrzywiła wściekłość. Rzucił się na mnie z odsłoniętymi kłami, machając pięściami, próbując odebrać mi amulet, zanim go wykorzystam. Zwinęłam się w kłębek, ściskając go i osłaniając, skupiając się na nim. Nic się nie wydarzyło. Sięgnęłam do tego gorącego miejsca i próbowałam narzucić amuletowi swoją wolę. Rozkazywałam mu. Zniszcz go, zażądałam. Rozerwij go na strzępy. Zabij go. Uratuj mnie. Niech on umrze. Pozwól mi żyć. Niech przestanie mnie bić, niech przestanie, niech przestanie! Ciosy nadal spadały. Ani trochę nie wpłynęłam na rzeczywistość. Amulet w mojej dłoni był zimniejszy niż śmierć, jego chłód promieniował w górę ramienia. Emanował mrocznym blaskiem, proponując mi swoją lodowatą, ogromną moc. Ten arktyczny przedmiot w mojej dłoni miał swego rodzaju cieniste życie. Widziałam, jak pulsuje, bije jak niecierpliwe ciemne serce. Wyczuwałam, że chce zostać przeze mnie użyty. Pragnął celu, ale czegoś w nim nie rozumiałam, czegoś, co musiałam zrobić, żeby uczynić go swoim. Wtedy właśnie pojęłam, że nie zerwałam łańcucha - pękł z własnej mrocznej woli, zdecydował się przyjść do mnie, ponieważ wyczuwał, że ja mogłabym go użyć. Ale na tym się skończyło. Ja sam musiałam się domyślić, jak go zmusić do działania. Co miałam zrobić? Mallucé zatopił mi zęby w szyi. Jego dłonie w sztywnych rękawiczkach wbijały się w moje boki jak rozpędzone do stu 304

kilometrów na godzinę piłki bejsbolowe, kiedy próbował zmusić mnie do wyprostowania się, by odebrać amulet. Ból stawał się nie do zniesienia, nie mogłam myśleć. Mroczna Relikwia okazała się bezużyteczna. Gdybym miała czas dowiedzieć się, jak zmusić ją do działania, miałabym szansę. A tak udało mi się jedynie naprawdę wkurzyć Mallucégo okazałam się potężna, co jemu się nie udało. Nie przerywał bicia, a ja nagle zrozumiałam jego charakter - w głębi duszy, pod potworną nikczemnością, krył się rozpuszczony, rozpieszczony łobuz. Wcale nie socjopata, jedynie pozbawione rodzicielskiej kontroli, nadąsane dziecko, które nie mogło znieść, że ktoś inny ma lepsze zabawki, więcej bogactwa, większą władzę czy też, w moim wypadku, jest potężniejszy. Jeśli nie mógł tego posiąść, wolał to zniszczyć. Powróciłam myślami do trupów, które pozostawił w posiadłości Walijczyka. Straszliwego sposobu, w jaki zostali zabici. Nikt po mnie nie przyszedł. Nie zmusiłam amuletu do działania. Choć Mallucé się rozkładał, nie dorównywałam mu siłą i nigdy nie dorównam. Nie miałam wyjścia. Tak wyglądała prawda. Kiedy człowiek zostaje pozbawiony całego panowania, które miał nad światem i pozostaje jedynie śmierć - a jedyną różnicą jest, czy nadejdzie ona szybko, czy powoli - życie staje się gorzką pigułką. Moje cierpienie ułatwiło jej przełknięcie. Nie pozwolę mu pozbawić się kończyn. 305

Nie pozwolę mu odebrać sobie umysłu. Bywa los gorszy od śmierci. Opanowała go ślepa furia, silniejsza niż kiedykolwiek wcześniej. Znajdował się na krawędzi całkowitej utraty panowania nad sobą. Zebrałam się w sobie, by ją podsycić, by zrzucić go z krawędzi. Przypomniałam sobie, co Barrons mówił mi o przeszłości Johna Johnstone'a Jr. Tajemnicza śmierć rodziców „w wypadku”, jak szybko odciął się od wszystkiego, co sobą reprezentowali. Pamiętałam, jak Barrons sprowokował Mallucégo aluzją do jego korzeni, natychmiast doprowadzając wampira do ataku wściekłości, jego irracjonalną niechęć do nazwiska. - Jak dawno temu oszalałeś, J.J.? - wydyszałam między ciosami. - Zanim jeszcze zabiłeś rodziców? - Nazywam się Mallucé, dziwko. Dla ciebie jestem Wielkim Panem. A mój ojciec zasługiwał na śmierć. Nazywał się humanitarystą. Przepuszczał moje dziedzictwo. Kazałem mu przestać. Nie zrobił tego. Barrons sprowokował Mallucégo, nazywając go Juniorem. To było moje imię, nadane mi przez Alinę. Nie chciałam go splugawić, używając go w odniesieniu do wampira. - To ty zasługujesz na śmierć. Niektórzy ludzie po pro stu urodzili się źli, Johnny. - Nie nazywaj mnie tak! Nigdy mnie tak nie nazywaj! wrzasnął. Trafiłam w dziesiątkę, w imię, którego nienawidził jeszcze bardziej od Juniora. Czy to matka się tak do niego zwracała? Czy tak pobłażliwie mówił do niego ojciec? 306

- To nie ja uczyniłam cię potworem. Taki się urodziłeś, Johnny. - Prawie zemdlałam z bólu. Nie czułam jednej ręki. Po mojej twarzy i szyi płynęła krew. - Johnny, Johnny, Johnny zanuciłam. - Johnny, mały Johnny, nigdy nie będziesz nikim więcej... Kolejny cios sprawił, że ból wypełnił mój policzek. Opadłam na kolana. Amulet wysunął się z mojej dłoni. - Johnny, Johnny - powiedziałam, a przynajmniej tak mi się wydawało. Zabij mnie, modliłam się. Zabij mnie teraz. Następny cios rzucił mnie na tylną ścianę groty. Kości moich nóg popękały. Zapadłam w błogosławioną nieświadomość.

SIEDEMNAŚCIE

Nie wiem, skąd się biorą sny. Czasem zastanawiam się, czy to pamięć genetyczna, a może wiadomości od boskiej istoty. Ostrzeżenia. Może rzeczywiście każdy z nas przychodzi na świat z instrukcją, ale jesteśmy zbyt tępi, żeby ją przeczytać, ponieważ odrzuciliśmy ją jako irracjonalne odpadki „racjonalnego” umysłu. Czasem wydaje mi się, że wszystkie potrzebne odpowiedzi są ukryte w drzemiącej podświadomości, w marzeniach sennych. Instrukcja cały czas jest na miejscu i za każdym razem, kiedy wieczorem przykładamy głowę do poduszki, otwiera się. Mądrzy czytają ją i postępują odpowiednio. Cała reszta z nas, po przebudzeniu bardzo stara się zapomnieć o niepokojących objawieniach, jakich dostąpiła. Kiedy byłam dzieckiem, miałam powtarzający się koszmar senny. Sen o czterech odrębnych, nieco różniących się smakach. Dwa z nich nie były aż tak złe. Dwa były tak paskudne, że budziłam się, dławiąc się własnym językiem. Teraz czułam jeden z tych paskudnych. Wypełniał moje policzki i język, sprawiał, że odsuwałam wargi od zębów, i w końcu zrozumiałam, dlaczego nigdy 308

wcześniej nie umiałam go nazwać. To nie był smak jedzenia ani napoju. To był smak uczucia - żalu. Głębokiego, dotkliwego smutku, który wypływa ze źródła naszej duszy w reakcji na błędy, jakie popełniliśmy, działania, które powinniśmy podjąć lub których podejmować nie powinniśmy, długo po tym, jak już jest za późno i nic już nie da się zrobić ani naprawić. Żyłam. Ale nie tego żałowałam. Barrons pochylał się nade mną. I tego też nie żałowałam. To jego mina, która powiedziała mi bardziej otwarcie niż jakakolwiek lekarska diagnoza, że nie przeżyję. Jeszcze żyłam, ale niedługo. Mój wybawca tu był, mój błędny rycerz przybył, by mnie uratować, ale ja spieprzyłam sprawę. Dla mnie było już za późno. Mogłam przeżyć, gdybym tylko nie wyzbyła się nadziei. Zapłakałam. Chyba. Nie czułam swojej twarzy. Co takiego mi powiedział, tamtej nocy, kiedy obrabowaliśmy Rocky'ego O'Banniona? Słuchałam go. Nawet uznałam, że to brzmi strasznie mądrze. Po prostu nie zrozumiałam. „Widzący sidhe bez nadziei, bez niewzruszonego zdecydowania, by przetrwać, to martwy widzący sidhe. Widzący sidhe, który wierzy, że jego przeciwnicy mają przewagę liczebną i przewagę broni, równie dobrze mógłby wycelować tę wątpliwość prosto w skroń, nacisnąć spust i wysadzić mózg. Człowiek wobec czegokolwiek w życiu może przyjąć jedynie dwie postawy - nadziei albo strachu. Nadzieja dodaje sił, strach zabija”. Teraz to pojęłam. 309

- Czy jesteś p-prawdziwy? Usta miałam poważnie pokancerowane przez zęby. Język zesztywniał od krwi i żalu. Wiedziałam, co chciałam powiedzieć. Nie byłam pewna, czy zabrzmiało to zrozumiale. Ponuro pokiwał głową. - To był... Mallucé... nie martwy - powiedziałam mu. Z rozdętymi nozdrzami i zmrużonymi oczami wysyczał: - Wiem, czuję go tutaj, wszędzie. To miejsce nim śmierdzi. Nie mów. Cholera jasna, co on ci zrobił? Co ty zrobiłaś? Celowo go wkurwiłaś? Barrons znał mnie aż za dobrze. - P-powiedział mi, że... ty... nie p-przyjdziesz. Było mi zimno, tak zimno. Poza tym, prawie nie czułam bólu. Zastanawiałam się, czy to znaczyło, że miałam uszkodzony kręgosłup. Rozglądał się szaleńczo dookoła, jakby czegoś szukał, a gdyby chodziło o innego człowieka, nazwałabym jego stan rozgorączkowaniem. - A ty mu uwierzyłaś? Nie, nie odpowiadaj. Powiedziałem, żebyś nic nie mówiła. Nie ruszaj się. Kurwa. Mac. Kurwa. Nazwał mnie Mac. Moja twarz bolała za bardzo, żebym mogła się uśmiechnąć, ale zrobiłam to w głębi duszy. - B-Barrons? - Powiedziałem, żebyś nic nie mówiła - warknął. Dałam z siebie wszystko, żeby to wypowiedzieć. - N-nie pozwól... m-mi tu.... umrzeć. - Tu... umrzeć, odpowiedziało słabo echo. - Proszę. Zabierz... m-mnie... 310

na słońce. - Pochowaj mnie w bikini, pomyślałam. Złóż mnie obok siostry. - Kurwa - wybuchnął znowu. - Potrzebuję różnych rzeczy! Wstał i znów rozglądał się po jaskini z tą aurą rozgorączkowania. Zastanawiałam się, jakie rzeczy mógł tu znaleźć. Tym razem łubki nie wystarczą. Próbowałam mu to powiedzieć, ale nie udało mi się nic wykrztusić. Chciałam mu też powiedzieć, że mi przykro. To również mi się nie udało. Musiałam zamrugać. Jego twarz znalazła się obok mojej. Trzymał dłoń w moich włosach. Jego oddech ogrzewał mój policzek. - Tu nie ma nic, co mógłbym wykorzystać, Mac - powiedział głucho. - Gdybyśmy znajdowali się gdzie indziej, gdybym miał pewne rzeczy... zaklęcia, które mógłbym wykorzystać. Ale nie przeżyjesz na tyle długo, żebym cię stąd wyciągnął. Zapadła cisza, a może on mówił, lecz ja go nie słyszałam. Czas pozostawał bez znaczenia. Unosiłam się. Znów miałam przed sobą jego twarz, mrocznego anioła. Baskowie i Piktowie, jak mi powiedział. Zbrodniarze i barbarzyńcy, jak szydziłam. Piękna twarz, mimo całej dzikości. - Nie możesz umrzeć, Mac. - Jego głos był beznamiętny, nieprzejednany. - Nie pozwolę ci. - To... mnie... powstrzymaj - powiedziałam, choć nie byłam pewna, czy w moich słowach zabrzmiała zamierzona ironia. 311

Mój głos był słaby, piskliwy. Przynajmniej nie straciłam poczucia humoru. I przynajmniej Mallucé nie zdołał zmienić mnie przed śmiercią w potwora. To była jasna strona. Miałam nadzieję, że tato zaopiekuje się mamą. Miałam nadzieję, że ktoś zajmie się Dani. Chciałam poznać ją bliżej. Pod całymi tymi kolcami wyczuwałam pokrewną duszę. Nie pomściłam Aliny. Kto to teraz zrobi? - Nie tego chciałem - mówił Barrons. - Nie to bym wybrał. Musisz o tym wiedzieć. To bardzo ważne, żebyś o tym wiedziała. Nie miałam pojęcia, o czym mówił. Czułam, że w głębi umysłu coś mnie dręczy. Coś, nad czym powinnam się zastanowić. Jakiś wybór. Poczułam jego palce na powiekach. Zamknął je. „Ale ja jeszcze nie umarłam”, chciałam mu powiedzieć. Jego ciepła dłoń przyciskała się do mojej szyi. Moja głowa zwisła. „N-nie pozwól... m-mi tu.... umrzeć”, odbijało się echem w mojej głowie. Zaskoczyło mnie, jak słabo i głupio brzmiałam. Jak bezradnie. Sam puch, żadnej stali. Byłam żałosna, przez wielkie Ż. Poczułam w ustach drugi paskudny smak. Od niego zesztywniały wewnętrzne strony moich policzków, w ustach zebrała się ślina. Zbadałam ten smak językiem, jak popsute wino. Tym razem rozpoznałam truciznę, zanim ją wypiłam tchórzostwo. Wciąż popełniałam ten sam błąd. Traciłam nadzieję przed końcem walki. 312

Walka się nie skończyła. Mogły mi się nie podobać moje możliwości - mogłam nimi gardzić - ale walka się nie skończyła. „Dawało mi panowanie nad mrocznymi sztukami”, powiedział Mallucé o jedzeniu Mrocznych. „Siłę dziesięciu mężczyzn, wyczulone zmysły, a do tego leczyło śmiertelne rany w chwili, kiedy zostały zadane”. Mroczne sztuki mogłam sobie odpuścić, wystarczy mi siła oraz wyczulone zmysły. Szczególnie interesowała mnie ta część z leczeniem śmiertelnych ran. Tego dnia zmarnowałam jedną szansę na przeżycie. Drugiej nie zmarnuję. Barrons przyszedł. Drzwi celi były otwarte. Mógł dotrzeć do elfa na postumencie i nakarmić mnie nim. - Barrons. - Zmusiłam się do otwarcia oczu. Powieki były ciężkie, jak obciążone monetami. Jego twarz spoczywała na mojej szyi, oddychał ciężko. Czy mnie opłakiwał? Już? Czy będzie mu mnie brakować? Czy w choć malutkim stopniu zaczęłam coś znaczyć dla tego tajemniczego, twardego, błyskotliwego, opętanego mężczyzny? Uświadomiłam sobie, że on zaczął dla mnie coś znaczyć. Dobry czy zły, miał rację czy się mylił, coś dla mnie znaczył. - Barrons - powtórzyłam, tym razem mocniej, wkładając w te słowa wszystkie siły. Nie było ich wiele, ale wystarczyło, żeby zwrócić jego uwagę. Uniósł głowę. W blasku pochodni jego twarz składała się z surowych płaszczyzn i ostrych kątów, miał ponurą minę. Jego ciemne oczy były jak okna otwierające się na bezdenną otchłań. 313

- Przykro mi, Mac. - To nie twoja... wina - wykrztusiłam. - Moja wina na więcej sposobów, niż umiałabyś sobie wyobrazić, kobieto. Nazwał mnie kobietą. Dorosłam w jego oczach. Zastanawiałam się, co sobie o mnie za chwilę pomyśli. - Przepraszam, że po ciebie nie przyszedłem. Nie powinienem pozwolić ci wracać samej. - P-posłuchaj. - Chwyciłabym go natarczywie za rękaw, ale nie mogłam ruszyć rękami. Nachylił się bliżej. - Unseelie... postument? - spytałam. Ściągnął brwi. Obejrzał się przez ramię, spojrzał znów na mnie. - Jest tam, jeśli o to pytasz. Mój głos brzmiał strasznie, kiedy powiedziałam: - Przynieś... mi... go. Uniósł brew i zamrugał. Spojrzał na drżącego Mrocznego i widziałam, że jego umysł zaczął pracować. - Ty... co... czy Mallucé... - Przerwał. - Co chcesz mi powiedzieć, Mac? Mówisz mi, że chcesz to coś zjeść? Nie miałam już sił mówić. Otworzyłam usta. - Cholera jasna, zastanowiłaś się nad tym? Czy masz pojęcie, co to może z tobą zrobić? Starałam się doprowadzić do jednej z naszych bezgłośnych rozmów. „Całkiem niezłe. Na przykład pozwoli mi przeżyć”. - Chodziło mi o minusy. Zawsze są jakieś minusy. Powiedziałam mu, że śmierć byłaby jeszcze większym minusem. 314

- Są losy gorsze od śmierci. „Nie ten. Wiem, co robię”. - Nawet ja nie wiem, co robisz, a ja wiem wszystko warknął. Roześmiałabym się, gdybym była do tego zdolna. Jego arogancja była bezgraniczna. - To mroczny elf, Mac. Masz zamiar zjeść Unseelie. Rozumiesz to? „Umieram, Barrons”. - Nie podoba mi się ten pomysł. „A masz lepszy?”. Ze świstem wciągnął powietrze do płuc. Nie rozumiałam tego, co pojawiło się wtedy na jego twarzy - myśli zbyt skomplikowane, poza moim zasięgiem - myśli, które odrzucił. Ale wahał się kilka sekund za długo, nim potrząsnął głową w geście gwałtownego zaprzeczenia, i wiedziałam, że miał jakiś inny pomysł, który jednak uznał za gorszy od mojego. - Żadnych lepszych pomysłów. W dłoni miał nóż. Uśmiechnął się do mnie słabo, szyderczo, kiedy ruszył w stronę postumentu. - Skrzydełko czy nóżka? Och, obawiam się, że nóżek zabrakło. - Wbił ostrze w elfa. Skrzydełek też nie miały, ale doceniłam jego humor, choć był raczej czarny. Próbował osłabić straszliwą grozę mojego najbliższego posiłku. Nie chciałam wiedzieć, jakie części ciała jadłam, więc zamknęłam oczy, kiedy uniósł pierwszy kawałek mięsa Mrocznego do moich ust. Nie mogłam na nie patrzeć. Wystarczyło mi, że miejscami chrzęściło i poruszało się przez cały czas, 315

kiedy je żułam. I przez cały czas, kiedy przełykałam. Małe kawałki trzepotały w moim żołądku. Mięso Mrocznych smakuje gorzej niż wszystkie cztery smaki z mojego koszmaru razem wzięte. Podejrzewam, że nasza instrukcja obejmuje tylko ten świat, nie krainę elfów, i bardzo dobrze. Nie podobałoby mi się, gdybym musiała wyśnić także wszystkie paskudne smaki ich świata. MacKayla Lane, barmanka i ślicznotka, wrzeszczała na mnie, każąc mi przestać, zanim będzie za późno. Zanim nie będziemy mogły już wrócić do bycia tą nieskomplikowaną, szczęśliwą dziewczyną, którą byłyśmy. Nie rozumiała, że na to jest już stanowczo za późno. Dzika Mac kucała w pyle, wbijała włócznię w ziemię, kiwała głową i mówiła: „Taak, w końcu prawdziwa moc! Dawaj!”. Zastanawiałam się, jaką cenę za to zapłacę. Czy niepokój Barronsa był uzasadniony? Czy zjedzenie mrocznego elfa zrobi ze mną coś strasznego, mnie także uczyni mroczną? A może, żeby stać się mrocznym, najpierw trzeba mieć w sobie nasiona ciemności? Może zjedzenie go raz w ogóle mnie nie zmieni? Mallucé pożerał ich bez przerwy. Może zabijała częstotliwość? Istnieje wiele narkotyków, które można zażyć kilka razy i nie zapłacić za to zbyt wysokiej ceny. Być może żyjące ciało mrocznego elfa uleczy mnie, doda mi sił i nie zrobi nic poza tym. A może to wszystko nie miało znaczenia, bo w ostatecznym rozliczeniu tego dnia - czy też tej nocy, nieważne - popełniłam błąd, zbyt szybko wyzbywając się nadziei, i nie miałam zamiaru popełnić go ponownie. Postanowiłam walczyć o życie wszystkim, co miałam pod ręką i zapłacić konieczną 316

cenę bez słowa narzekania. Nigdy więcej nie pogodzę się ze śmiercią. Będę walczyć do ostatniej chwili, niezależnie od grozy. Wstydziłam się, że zabrakło mi nadziei. „Nie możesz iść naprzód, jeśli patrzysz wstecz, Mac”, zawsze mawiał tato. „Wtedy wpadasz na ściany”. Odrzuciłam żal, jak uciążliwy bagaż. Patrząc naprzód, otworzyłam usta. Odciął kolejny kawałek ciała i nakarmił mnie nim, później jeszcze następny. Przeżuwałam mocniej, przełknęłam z większym wigorem. Przepełniło mnie lodowate gorąco i zadrżałam, jakby złożona potężną gorączką. Po kilku kolejnych kawałkach poczułam, że moje ciało zaczyna bolesny proces naprawy. To nie było przyjemne. Krzyknęłam. Barrons położył mi dłoń na ustach, objął mnie mocno i przycisnął do siebie, gdy ja szarpałam się i jęczałam. Domyślałam się, że takie próby uciszenia mnie oznaczały, że w okolicy przebywał Mallucé lub jego słudzy. Kiedy najgorsze minęło, zjadłam więcej i raz za razem przeżywałam ten brutalny cykl. Przyciśnięta do jego gorącej skóry zdrowiałam. Otoczona jego ramionami, trzęsłam się i rzucałam, i zrastałam. Rany wewnątrz ust zagoiły się do gładkiej skóry. Kości prostowały się i łączyły, ścięgna i rozerwane tkanki zrastały się, sińce znikały. To była męczarnia. To był cud. Czułam, jak żyjące ciało Unseelie coś ze mną robi. Czułam, jak zmienia moją strukturę wewnętrzną, wpływa na nią na poziomie komórkowym, wypełnia mnie czymś starożytnym i potężnym. Leczy każdą ranę i sięga dalej, poza doskonałe ludzkie zdrowie, do nadzwyczajnych poziomów. 317

Zaczęła wypełniać mnie słodka euforia. Moje ciało było młode, silniejsze niż kiedykolwiek wcześniej, silniejsze niż cokolwiek. Przeciągnęłam się, z początku ostrożnie, później z coraz większym uniesieniem. W moim ciele nie pozostał ból. Kiedy się ruszałam, mięśnie napinały się, pełne mocy. Serce waliło mi w piersiach, zalewając mózg potężną, doprawioną elfimi składnikami krwią. Usiadłam. Usiadłam! Byłam na krawędzi śmierci, a teraz wyzdrowiałam! Bardziej niż wyzdrowiałam. Z namysłem przeciągnęłam dłońmi po twarzy i ciele. Barrons usiadł razem ze mną. Patrzył na mnie tak, jakby spodziewał się, że za chwilę wyrośnie mi druga, potworna głowa. Rozdął nozdrza, nachylił się nade mną i wciągnął powietrze. - Inaczej pachniesz - powiedział szorstko. - Bo czuję się inaczej! Ale wszystko ze mną w porządku zapewniłam go. - Właściwie czuję się wspaniale! Roześmiałam się. - Czuję się fantastycznie. Właściwie lepiej niż kiedykolwiek w życiu. To niewiarygodne. Wstałam, wyciągnęłam rękę i poruszyłam dłonią. Zacisnęłam pięść i uderzyłam w kamienną ścianę. Nawet tego nie poczułam. Uderzyłam po raz drugi, mocno. Skóra na kostkach pękła - i natychmiast się zagoiła. Krew nawet nie zdążyła popłynąć. - Widziałeś to?! - wykrzyknęłam. - Jestem silna. Jestem taka jak ty i Mallucé, mogę teraz skopać komuś tyłek! Barrons podniósł się z ponurą miną i odsunął. Za bardzo się martwił. Powiedziałam mu to. - A ty się martwisz za mało - odparł. 318

Trudno się było martwić, kiedy przed chwilą pukałam do bram śmierci, a teraz czułam się, jakbym miała żyć wiecznie. Szarpnęłam się między nimi jak źle wyważone wahadło, niebezpiecznie szybko. Odbiłam się z głębin rozpaczy do euforii, ze zmiażdżonej do silniejszej niż kiedykolwiek, z zastraszonej do zdolnej zastraszać. Kto mógł mi teraz zrobić krzywdę? Nikt! W końcu poczułam, że bycie widzącą sidhe miało jakieś zalety. To lepsze niż niesamowita prędkość Dani, ta nadludzka siła. Nie mogłam się doczekać, żeby móc się sprawdzić, odkryć, do czego jestem zdolna. Własna odwaga mnie oszałamiała. Upiłam się mocą, jakże dobrze było być mną! Zrobiłam kilka lekkich bokserskich kroczków w stronę Barronsa. - Uderz mnie. - Nie bądź głupia. - Dalej, uderz mnie, Barrons. - Nie uderzę cię. - Powiedziałam, uderz... Auć! - Walnął mnie. Aż zadrżały kości, moja głowa odskoczyła do tyłu. I wróciła na miejsce. Potrząsnęłam nią. Żadnego bólu. Roześmiałam się. - Jestem niesamowita! Popatrz na mnie! Prawie tego nie poczułam. Przeskakiwałam z nogi na nogę i udawałam, że go uderzam. Dalej. Uderz mnie raz jeszcze. - Moja krew wydawała się naelektryzowana, a ciało nieczułe na ciosy. Barrons potrząsnął głową. Uderzyłam go w szczękę, a jego głowa odskoczyła do tyłu. 319

Kiedy ją podniósł, miał na twarzy minę „Jeszcze cię toleruję”. - Zadowolona? - Bolało? - Nie. - Mogę spróbować raz jeszcze? - Kup sobie worek treningowy. - Walcz ze mną Barrons. Muszę wiedzieć, jak silna jestem. Pomasował szczękę. - Jesteś silna - powiedział oschłym tonem. Roześmiałam się z zadowoleniem. Z tą południową ślicznotką należało się liczyć! To zadziwiające. Miałam moc. Byłam graczem. Kiedy odzyskam włócznię, będę jeszcze lepsza. Sytuacja na polu walki ze złem właśnie się wyrównała. A skoro mowa o wyrównywaniu, chciałam Mallucégo. Martwego. Już. Ten sukinsyn pozbawił mnie woli życia. Był żyjącym, chodzącym przypomnieniem mojego wstydu. - Czy po drodze widziałeś może Mallucégo? A skoro już mowa o drodze, jak mnie odnalazłeś? Okłamał mnie w kwestii bransolety, tak? - Nie widziałem go, ale bardziej zajmowało mnie odnalezienie ciebie. System jaskiń pod Burren jest ogromny. Wyprowadzę cię. - Spojrzał na zegarek. - Przy odrobinie szczęścia wyjdziemy stąd w ciągu godziny. - Po tym, jak zabijemy Mallucégo. - Wrócę tu i zajmę się Mallucém. - Nie sądzę - odparłam lodowato. 320

Posłałam mu spojrzenie zachęcające go do sprzeciwu. Byłam nabuzowana, odlatywałam na adrenalinie. Nie pozwolę, by ktoś inny odbył za mnie tę walkę. Ona była moja. Zapłaciłam za to własną krwią. - Dać kobiecie trochę mocy - powiedział szyderczo. - On mnie złamał, Barrons. - Mój głos drżał. - Każdy, kogo warto znać, raz się łamie. Raz. Nie ma w tym wstydu ani nic złego, jeśli się to przeżyje. A ty przeżyłaś. - Czy ty też raz się złamałeś? - Kto lub co mogło złamać Jericho Barronsa? Patrzył na mnie w słabo oświetlonej jaskini. Blask pochodni padał na jego twarz, sprawiając, że jego policzki wydawały się zapadnięte, zmieniając jego oczy w płonące węgle. - Tak - powiedział w końcu. Później miałam zamiar zapytać, kto i jak. Teraz chciałam wiedzieć tylko jedno. - Zabiłeś sukinsyna? Nie byłam pewna, czy wygięcie jego warg było uśmiechem, ale inaczej nie mogłam tego nazwać. - Gołymi rękami. Po tym, jak zabiłem jego żonę. - Gestem wskazał drzwi celi. - Prowadź, panno Lane. Pilnuję twoich pleców. Znów byłam panną Lane. Najwyraźniej na Mac zasługiwałam tylko wtedy, kiedy byłam poważnie ranna lub umierałam. O tym też miałam zamiar porozmawiać później. - On jest mój, Barrons. Nie wtrącaj się. - Chyba że nie będziesz sobie z nim radzić. - Poradzę sobie - obiecałam. 321

*** System jaskiń rzeczywiście był ogromny. Zastanawiałam się, jak Barrons w ogóle mnie odnalazł. Niosąc pochodnie, które zdjęliśmy ze ścian, wspinaliśmy się i schodziliśmy w dół przez tunele i jaskinie, bez ładu i składu. Widziałam zdjęcia turystycznych części Burren. W ogóle nie przypominały tego miejsca. Znajdowaliśmy się o wiele głębiej pod ziemią i daleko od utartych szlaków, w niezbadanych częściach przypominającego labirynt systemu jaskiń. Wyobrażałam sobie, że jeśli jacyś uparci grotołazi znaleźli drogę do tego miejsca, Mallucé pozbywał się problemu, po prostu ich pożerając. Nigdy bym nie znalazła drogi wyjścia. Choć szłam boso, to kamienie nie przecinały mi podeszew stóp albo też rany leczyły się na bieżąco. Normalnie uważałam ciemność i zamknięte przestrzenie za wysoce niepokojące, lecz pożarty przeze mnie Mroczny odmienił mnie. Nie czułam strachu. To było upajające. Miałam niezwykle wyczulone zmysły. W słabym, migotliwym blasku pochodni widziałam równie dobrze, jak za dnia. Słyszałam zwierzęta drążące tunele w ziemi. Wyczuwałam więcej woni niż umiałam rozpoznać. Mallucé stworzył sobie namiastkę domu. Przeniósł do jaskini wiele z wiktoriańskich mebli, które widziałam w jego rezydencji. W sali, którą zmienił w luksusowy gotycki buduar, odnalazłam swoją szczotkę do włosów na stoliku obok łóżka przykrytego poplamioną satynową narzutą. Obok szczotki stały trzy niewielkie flakoniki, czarna świeca i leżało kilka moich włosów. 322

Barrons otworzył jedną z buteleczek i powąchał. - Szpiegował cię, przenosił się. Czy czułaś kiedykolwiek, że ktoś cię obserwuje? Opowiedziałam mu o widmie. Wepchnęłam szczotkę do tylnej kieszeni spodni. Nie chciałam dotykać tego, co on dotykał, ale nie miałam zamiaru pozostawić żadnej części mnie tutaj, pod ziemią, w tej piekielnej krainie. - I nigdy mi o tym nie powiedziałaś?! - wybuchnął. - Ile razy go widziałaś? - Rzuciłam przez niego latarką. Myślałam, że nie jest realny. - Jak mam cię utrzymać przy życiu, skoro nie mówisz mi wszystkiego? - warknął. - Jak możesz oczekiwać, że będę mówić ci wszystko, skoro ty nigdy mi nic nie mówisz? Nic o tobie nie wiem. - Jestem tym, który ciągle ratuje ci życie. Czy to o czymś nie świadczy? - Tak, ale dlaczego? Bo mnie potrzebujesz. Bo chcesz mnie wykorzystać. - A z jakiego innego powodu miałbym cię ratować? Bo cię lubię? Lepiej być użytecznym niż lubianym. Sympatia to uczucie. Uczucia - uniósł dłoń i mocno zacisnął pięść - są jak łapanie wody. Otwierasz dłoń i nic tam nie ma. Lepiej być bronią niż kobietą. W tej chwili byłam i jednym, i drugim. I chciałam dopaść Mallucégo. - Później możesz mi dać za to po petunii. Ja też mam ci sporo do powiedzenia. Znaleźliśmy włócznię w wyłożonym aksamitem pudełku, obok jego laptopa. Zastanawiałam się, jak laptop mógł 323

działać tak głęboko pod ziemią, aż zorientowałam się, że wszystkie diody emanowały zimnym niebiesko-czarnym światłem, podobnym do tego, które wypełniało amulet. Mallucé zasilał go czarną magią. - Zaczekaj. - Barrons wpisał kilka poleceń, wywołał ekran. Przez ułamek sekundy widziałam stronę tekstu, zanim komputer wybuchł lodowatymi iskrami i zgasł. - Zauważyłeś cokolwiek z tego? - Miał wielu licytujących włócznię. Zobaczyłem dwa z nazwisk. - Znów spojrzał na zegarek. - Bierz włócznię i chodźmy. Sięgnęłam po otoczoną aksamitem włócznię i miałam ją właśnie wyjąć z pudełka, kiedy nagle uderzyła mnie przerażająca myśl. Zatrzasnęłam wieko. Kiedy podniosłam pudełko i włożyłam je pod pachę, Barrons spojrzał na mnie z ukosa. Wzruszyłam ramionami i ruszyliśmy dalej. Opuściliśmy buduar i weszliśmy do kolejnej jaskini, pełnej książek, skrzyń i słoi, których zawartości nie dało się opisać. Wszystko wskazywało na to, że Mallucé babrał się w czarnej magii na długo przed spotkaniem z Wielkim Panem. Pośród kolekcji eliksirów, proszków i wywarów leżały rozrzucone chłopięce skarby. Prawie widziałam angielskiego chłopca, niewidzialnego w cieniu wybitnego, potężnego ojca, który tego nienawidził. Buntował się. Przeżywał fascynację światem Gotów, jakże różnym od jego własnego. Studiował czarną magię. W wieku dwudziestu czterech lat zaplanował zabicie rodziców. Mallucé był potworem na długo, zanim nadał sobie nowe imię. 324

Ta jaskinia przechodziła w długi, szeroki tunel oświetlony pochodniami. W ścianę wprawiono stalowe drzwi, zamknięte na klucz. Ani Barronsowi, ani mnie nie udało się ich wyważyć. Położył na nich obie dłonie. Po dłuższej chwili westchnął i wypowiedział pod nosem niezrozumiałe słowa. Drzwi otworzyły się, ukazując długą, wąską jaskinię, która na oko miała co najmniej czterysta metrów długości. Znajdowały się w niej liczne cele pełne Mrocznych. Oto była osobista spiżarnia Mallucégo. Zastanawiałam się, jak ich wszystkich uwięził. Nagle wyczułam go, wir rozkładu i furii, pędzący korytarzami w naszą stronę. - Idzie tutaj - powiedziałam Barronsowi. - Chyba potrzebuje jedzenia. Mówił, że musi ciągle jeść. Barrons spojrzał na mnie ostro. Wiedziałam dokładnie, co myślał. - Nie dlatego, że to uzależnia - wyjaśniłam - ale dlatego, że od jedzenia Mrocznych częściowo zmienił się w elfa, a włócznia zatruła te części. Barrons gapił się na mnie. - Częściowo zmienił się w elfa? I włócznia go zatruła? A ty wiedziałaś to wszystko, zanim zjadłaś Unseelie? - Pamiętaj o alternatywie, Barrons. - To dlatego zostawiłaś włócznię w pudełku i wcisnęłaś pod pachę. Boisz się ją teraz nosić, tak? - Wcześniej miałam broń. Teraz sama jestem bronią. Odwróciłam się i wyszłam z jaskini, nie chcąc pokazać po sobie, jak głęboko mnie niepokoiło to, że mogłam zyskać moc elfa - i jego słabość. Nie chciałam już dotykać włóczni. Gdybym przypadkiem się drasnęła, czy ja też zaczęłabym gnić? 325

Czym się stałam? Jak bardzo upodobniłam się do swojego wroga? - Idzie tu - rzuciłam przez ramię. - Wolałabym, żeby nie miał okazji się najeść. Barrons wyszedł po mnie i zamknął drzwi. Wyciągnął z kieszeni flakonik, a ja zorientowałam się, że podkradł część z zapasów wampira. Wylał kilka kropel na drzwi i znów odezwał się w języku, którego nie rozumiałam. Rozejrzał się i widziałam, że nie podobało mu się to, co zobaczył. - Dobry żołnierz wybiera pole bitwy. Dzielisz z nim ciało. Jeśli ty go wyczuwasz, mogę się założyć, że on też cię wyczuwa. Podąży za tobą. - Czego szukamy? - Miejsca bez wyjścia. Chcę to skończyć jak najszybciej. *** Jaskinia, którą wybrał, była mała, wąska i naszpikowana stalaktytami i stalagmitami. Prowadziło do niej jedno wejście, które Barrons planował zablokować w chwili, kiedy Mallucé przez nie przejdzie. Podałam mu pudełko z włócznią. Gestem kazał mi je ukryć za stertą kamieni. Nie miałam zamiaru pozwolić wampirowi, żeby wykorzystał moją broń przeciwko mnie. Poza tym już ustaliłam, że zabijała go tylko częściowo, a to mi nie wystarczało. Chciałam, żeby nie żył w całości. - Jak się zabija wampira? - spytałam Barronsa. - Miejmy nadzieję, że nim nie jest. - Naprawdę nie podoba mi się ta odpowiedź. 326

Wzruszył ramionami. - Innej nie mam, panno Lane. Wyczuwałam, jak Mallucé się zbliża. Barrons miał rację, nasz wspólny posiłek w jakiś sposób nas połączył. Nie wątpiłam, że wyczuwa mnie równie wyraźnie, jak ja jego. Wampir był rozwścieczony... i głodny. Nie udało mu się wejść do spiżarni. Cokolwiek zrobił Barrons, skutecznie zamknął wejście. Jak wam już mówiłam, mój nieprzenikniony gospodarz ma w zanadrzu bezdenny worek sztuczek. Zastanawiam się, skąd je bierze. Był blisko. Moje ciało mrowiło z oczekiwania. Mallucé wszedł przez otwór. Opuścił kaptur, a jego uśmiech był bardziej niż makabryczny. - I tak mi nie dorównujesz, dziwko. Stał w wejściu, oświetlony blaskiem pochodni, jego ciemne szaty szeleściły, a ja wyczuwałam emocje unoszące się z jego gnijącego ciała. Pachniał równie nieustraszenie, jak ja się czułam. Wierzył w to, co właśnie powiedział. Miałam zamiar udowodnić mu, że się mylił. Zmrużyłam oczy, oceniając go. Mógł wierzyć, że jest ode mnie lepszy, ale moja ucieczka go niepokoiła i nie miał zamiaru wejść do jaskini, zanim się nie dowie, jak mi się to udało. - To chodź i mnie złap - zaszydziłam. - Jak wydostałaś się z celi? - Zapomniałeś ją zamknąć - skłamałam. Rozważał to przez chwilę. - Nie mogłaś się poruszyć. Złamałem ci obie nogi. I ręce. Jak dotarłaś do Mrocznego? - W podobny sposób, w jaki zaczarowałam twoją „lodówkę”. Dobrze sobie poradziłam, co? Nie mogłeś wejść do 327

środka. Też się trochę znam na czarnej magii. Nie doceniłeś mnie. Przyglądał mi się. Wiedział, jak potężne było zaklęcie na jego spiżarni, a jeśli byłam zdolna do takiej czarnej magii, to byłam naprawdę niezła. Poczułam, jak odrobinę się rozluźnia. - To sprawia, że wszystko robi się o wiele bardziej interesujące. Wiesz, bawiłem się tym pomysłem. Teraz zgnijemy razem. Nakarmię cię jeszcze i dźgnę cię twoją własną włócznią. Najwyraźniej nie wiedział jeszcze, że już jej nie ma. - No dalej - zamruczałam. Rozpiął szatę i pozwolił, by opadła na ziemię. Jego zdobiona koronkami koszula była paskudnie poplamiona. Nosił sztywne, obcisłe skórzane spodnie, przypuszczałam, że z tego samego powodu, co sztywne rękawiczki. Musiał znaleźć się wewnątrz jaskini. Wtedy Barrons zaczaruje wejście i nie będzie drogi ucieczki. Znów zrobiłam kilka bokserskich kroczków. - Dalej, Johnny, zabawmy się. Z nadludzką szybkością skoczył przez wejście i zacisnął dłoń na moim gardle. Zobaczyłam za jego plecami Barronsa i posłałam mu bezgłośny rozkaz: „Nie wtrącaj się”. Chwyciłam Mallucégo za nadgarstek i z siłą dziesięciu mężczyzn wbiłam mu kolano w lędźwie. Ciało między jego nogami było za miękkie i kolano wbiło się na głębokość kilku centymetrów. - Tu nic już nie czuję - warknął. - A tutaj? 328

Z całej siły walnęłam go w ucho. Z jego czaszki popłynęła krew, zatoczył się i zachwiał. Patrzyłam, jak rana goi się błyskawicznie. Czy u mnie też tak będzie? Wkrótce się dowiedziałam. Złamał mi nos, który zaraz znów się wyprostował. Niemal wyrwałam mu rękę ze stawu. Przez kilka chwil zwisała bezużytecznie, po czym uderzył mnie nią, silny jak wcześniej. - Kiedy skończę z tobą, dziwko, pojadę do Ashford. Pamiętasz swoje wyznanie? - zaszydził. - Powiedziałaś mi, że masz tam matkę. Może utrzymam cię przy życiu na tyle długo, żebyś zobaczyła, co zrobię z nią. Zmieniłam jego znienawidzoną twarz w krwawą miazgę. To się musiało tu skończyć. Mallucé nie wyjdzie z tych jaskini, nawet gdybym musiała spędzić tu całą wieczność, zabijając go. Próbował wyrwać mi ucho. Ja prawie go ugryzłam, ale powstrzymałam się, gdyż nie do końca znałam zasady rządzące wampirami. Nie chciałam jego krwi nigdzie w pobliżu ust. Kopnęłam go w kolano. Kiedy pękło i upadł, rzuciłam się na niego, kopiąc, uderzając pięściami, warcząc. Czułam, jak coś we mnie cofa się w ewolucji, i podobało mi się to. Czas stracił dla mnie wszelkie znaczenie. Byliśmy jak niezniszczalne maszyny. Tłukliśmy się do nieprzytomności, bezrozumnie. Istniałam w jednym celu - żeby go powalić, przytrzymać i sprawić, by nigdy się nie podniósł. Nie wiedziałam już, kim on był. Nie obchodziło mnie, kim ja jestem. Zeszliśmy na najbardziej podstawowy poziom. Mallucé nie miał już imienia ani twarzy. Był Wrogiem. Ja byłam Niszczycielką. 329

Pojmowałam jedynie przymus walki, pragnienie zabijania. Rzuciłam nim o ścianę jaskini. On pchnął mnie na wysoki stalagmit, który roztrzaskał się pod impetem uderzenia. Podniosłam się i znów spadliśmy na siebie, uderzając się pięściami, kopiąc, sapiąc. Nagle między nami znalazł się Barrons, rozdzielając nas. Odwróciłam się do niego i zawarczałam: - Co ty wyprawiasz, do cholery? - Ty! - Mallucé wydawał się wstrząśnięty. - Jak się tu dostałeś? Zostawiłem bransoletę w uliczce! Nie mogłeś mnie wyśledzić! Wpatrywałam się w Barronsa. Jak właściwie mnie odnalazł? - Trzymaj się od tego z dala, Barrons! To moja walka. Barrons zupełnie mnie zaskoczył kilkoma błyskawicznymi, ostrymi ciosami w głowę i brzuch. Zgięłam się wpół, oszołomiona. Mallucé się roześmiał. Pochylona, czekałam przez kilka sekund, aż połamane żebra się zrosną. W piersi czułam palenie, jakby zostało przebite płuco. Mallucé przestał się śmiać, rozległo się stłumione charczenie. Kiedy poderwałam się, Barrons otoczył ramieniem jego szyję. Znów mnie walnął i ponownie poleciałam na ziemię. Kiedy wcześniej mnie uderzył, powstrzymywał się. Tamto było pieszczotą w porównaniu z tym, czym mnie teraz potraktował. 330

Ten sukinsyn zrobił mi to jeszcze trzykrotnie - za każdym razem, kiedy się prostowałam, jego pięść trafiała mnie w twarz, zanim zdążyłam jeszcze do końca unieść głowę. Miałam wrażenie, że mózg grzechocze mi w czaszce. Gdy podniosłam się po raz piąty, Mallucé leżał nieruchomo na ziemi. Wiedziałam, dlaczego. Jego głowa już nie spoczywała na ramionach. Zabił go! Barrons ukradł moją zemstę, odebrał mi przyjemność zniszczenia tego, który prawie zniszczył mnie. Odwróciłam się w jego stronę. Był zalany krwią, dyszał ciężko ze spuszczoną głową, miał zmrużone oczy i emanował wściekłością. Jak śmiał być na mnie zły? To ja zostałam pokrzywdzona! Moja bitwa została przerwana, dusiłam w sobie żądzę krwi jak silnik na maksymalnych obrotach, przekraczający czerwoną linię. - Ten wampir był mój, Barrons! - Obejrzyj sobie jego zęby, panno Lane - odpowiedział z napięciem. - To robota chirurga. Nie był wampirem. Uderzyłam go lekko w ramię. - Nie obchodzi mnie, kim był! To była moja walka, dupku! W odpowiedzi uderzył mnie równie lekko, ostrzegawczo. - Zbyt długo zabierało ci jej zakończenie. - Kim ty jesteś, żeby decydować, jak długo to za długo? Znów uderzyłam go w ramię. Odpowiedział mi ciosem o podobnej mocy. - Podobało ci się! - Wcale nie! 331

- Uśmiechałaś się, kołysałaś się na piętach i podpuszczałaś go. - Próbowałam skończyć walkę! - Tym razem uderzyłam go mocno w ramię. - Przestałaś próbować ją zakończyć - warknął, odpowiadając ciosem za cios. Prawie się przewróciłam. - Przedłużałaś ją. Upajałaś się. - Kuźwa, nie masz pojęcia, o czym ty gadasz! - wrzasnęłam. - Już nie umiałem was od siebie odróżnić! - ryknął. Uderzyłam go pięścią w twarz. Kłamstwa po nas spływają. To prawdę najtrudniej uciszyć. - Za słabo się przyglądałeś! Dla odróżnienia, ja mam cycki! - Wiem, że masz cycki! Mam je tuż przed nosem za każdym razem, kiedy się odwracam! - Może powinieneś zapanować nad swoim libido, Barrons! - Pierdol się, panno Lane! - Tylko spróbuj. Skopię ci dupę! - Myślisz, że by ci się udało? - Dalej, dawaj. Chwycił mnie za koszulkę i podciągnął bliżej, aż prawie zetknęliśmy się nosami. - Proszę bardzo, panno Lane. Ale pamiętaj, że sama tego chciałaś. Nawet nie myśl o tym, żeby próbować się poddać. - A słyszysz, żeby ktoś tu krzyczał „poddaję się”, Barrons? Bo ja nie. 332

- Świetnie. - Świetnie. Puścił moją podkoszulkę, a zamiast tego chwycił mnie za włosy i przycisnął swoje wargi do moich. Wybuchłam. Rzuciłam się na niego i pazurami przyciągnęłam go bliżej. On mnie popchnął i przycisnął mocniej do siebie. Szarpnęłam go za włosy. On mnie też szarpnął. Nie walczył uczciwie. A raczej walczył absolutnie uczciwie. Nie zrobił mi uprzejmości, ani jednej. Ugryzłam go w wargę. Podciął mnie i pchnął na kamienną podłogę jaskini. Uderzyłam go. On na mnie usiadł. Rozerwałam przód jego koszuli, pozostawiając jej strzępy na ramionach. - Lubiłem tę koszulę - warknął. Wznosił się nade mną jak mroczny demon, błyszczący w świetle pochodni, ociekający potem i krwią, a jego tors pokrywały tatuaże, które znikały pod paskiem spodni. Chwycił moją koszulkę i rozerwał ją aż po samą szyję, po czym gwałtownie wciągnął powietrze. Uderzyłam go. Jeśli odpowiedział ciosem na cios, już tego nie poczułam. Znów przycisnął swoje wargi do moich, gorący jedwab języka, ostre zęby, wymiana oddechów i ciche, rozpaczliwe jęki pragnienia. Uderzyło mnie tsunami pożądania bez wątpienia wzmocnione przez to, co było elfie w mojej krwi - zwaliło z nóg i pociągnęło na niebezpieczne głębie. Na tych bezdennych, śmiertelnie niebezpiecznych wodach nie było żadnej szalupy ratunkowej ani nawet latarni morskiej, 333

która swym miękkim bursztynowym blaskiem wskazywałaby drogę do brzegu. Był tylko sztorm, w którym znajdowałam się z Barronsem, a jeśli w wodzie pod moimi stopami poruszały się ciemne kształty, którym powinnam się uważnie przyjrzeć i być może ponownie rozważyć, czy naprawdę chcę pływać w tym miejscu, już mnie to nie obchodziło. Przycisnął się do mnie i zaczął się o mnie ocierać, gwałtownie, namiętnie, rytmicznie. Osamotniony chłopiec. Samotny mężczyzna. Sam na pustyni pod krwawym księżycem. Wszędzie wojna. Zawsze wojna. Zapierające dech w piersi shocco spadające na zdradzieckie ruchome piaski. Jaskinia w urwisku. Schronienie? Nigdzie nie ma schronienia. W ustach miałam jego język i jakimś sposobem znalazłam się we wnętrzu Jericho Barronsa. Obrazy należały do niego. Oboje w tej samej chwili usłyszeliśmy hałas i oderwaliśmy się od siebie równie szybko, jak się zeszliśmy, odskakując na przeciwległe krańce małej jaskini. Zadyszana, patrzyłam na niego. Oddychał ciężko, ciemne oczy zmrużył do szparek. „Nadal jest zaczarowane?” - wyszeptałam samym ruchem warg, mając na myśli wejście do jaskini. „Żeby nie wypuścić, a nie, żeby powstrzymać przed wejściem”. „To zaczaruj je znowu!”. „To nie takie proste”. Zniknął w cieniach za stalagmitem. Skupiłam uwagę na drzwiach, próbując wyczuć, co się zbliżało, i zesztywniałam. Elf... ale nie elf. A za nim co najmniej dziesięciu Mrocznych. 334

Popatrzyłam ponad trupem Mallucégo przed wejściem, gotowa do skoku. Moje spojrzenie przyciągnął błysk złota i srebra w migotliwym blasku pochodni. Amulet! Jak mogłam zapomnieć? Leżał pośród zwiniętego łańcuszka, między jego ciałem a drzwiami. Musiał tam spaść, kiedy Barrons pozbawił wampira głowy. Kroki się zbliżyły. Skoczyłam w stronę Relikwii. Czyjś but opadł na nią w chwili, kiedy do niej dotarłam. Spojrzałam w górę i popatrzyłam prosto w oczy zabójcy mojej siostry.

OSIEMNAŚCIE

Wielki Pan oderwał ode mnie wzrok i z pobieżnym zainteresowaniem spojrzał na Mallucégo. - Przyszedłem, żeby go wykończyć - powiedział. - Stał się obciążeniem. Oszczędziłaś mi kłopotu. Jak to zrobiłaś? Przyjrzał mi się uważnie, oglądając krew na mojej twarzy, ubraniu i rękach, widoczny brak obrażeń. Na jego pięknej, egzotycznej twarzy pojawił się uśmiech. - Zjadłaś Mrocznego, prawda? Nic nie powiedziałam, ale pewnie zdradziło to moje spojrzenie. Za jego plecami w drzwiach stało kilkunastu Unseelie z kasty, której wcześniej nie widziałam, ubranych w czarne mundury z czerwonymi emblematami, najwyraźniej jego osobista straż. Roześmiał się. - Cóż za niespodzianka. Jesteś śliczna jak twoja siostra, ale Alina nigdy by tego nie zrobiła. Imię mojej siostry na wargach jej zabójcy rozwścieczyło mnie. - Nawet nie wypowiadaj jej imienia. Nic, co jest jej, nie należy do ciebie. I nigdy nie należało. 336

Gdyby Barrons odebrał mi tę walkę, zabiłabym go. Ale nie miałam szansy na walkę. Nie tutaj. Nie tej nocy. Głos Wielkiego Pana pogłębił się, stwardniał, zagrzmiał tysiącem głosów. Robił coś w mojej głowie - odbijał się echem, szeptał, zmieniał. - Podaj mi amulet. Już. Podniosłam go i podałam mu, zastanawiając się jednocześnie, co takiego właściwie robię, dlaczego jestem posłuszna. Amulet zapłonął słabym niebiesko-czarnym zaproszeniem w chwili, gdy go dotknęłam. Oczy mężczyzny otwarły się odrobinę szerzej. Szybko odebrał mi artefakt. - Kolejna niespodzianka - mruknął. Zgadza się, sukinsynu, jestem potężna, więc uważaj, ale nad swoimi strunami głosowymi nie panowałam bardziej niż nad czymkolwiek innym w tej chwili. - Wstań - rozkazał. Amulet płonął w jego dłoni, przytłumiając słaby blask, który udało mi się wywołać i z którego byłam taka dumna. Wstałam jak marionetka na sznurkach, umysł stawiał opór, ciało się słuchało. Zakołysałam się przed odzianym w czerwone szaty Wielkim Panem, wpatrywałam się w jego nieludzko piękną twarz i czekałam, aż wyda mi rozkaz. Czy to właśnie zrobił mojej siostrze? Może nie została przez niego oszukana, tylko pozbawiona wyboru, jak ja teraz? - Chodź. Odwrócił się, a ja ruszyłam za nim jak automat. Barrons wypadł z cieni i uderzył we mnie jak pocisk, rzucając mnie na ziemię pod sobą. Wielki Pan obrócił się z szelestem szat. - Ona zostaje ze mną - powiedział Barrons. 337

Jego głos również wypełniał grzmot wielu głosów, odbijając się echem w mojej głowie. Oczywiście, że z nim zostaję. Co ja takiego sobie myślałam? To, co później zrobił Wielki Pan, było tak niezrozumiałe, że jeszcze kilka minut później nadal gapiłam się tępo w wejście do jaskini. Przyjrzał się uważnie mojemu tajemniczemu mentorowi, skinął głową na swoją straż - i odszedł.

DZIEWIĘTNAŚCIE

Pędziliśmy z powrotem do Dublina w eleganckim, kradzionym czarnym maybachu Rocky'ego O'Banniona. Nie próbowałam nawiązać rozmowy, Barrons też nie. Zbyt wiele przeszłam ostatnio, niezależnie od tego, ile czasu minęło. Dwadzieścia siedem godzin, jak miałam się później dowiedzieć. Stawiłam czoło Łowcy, odkryłam, że moje widmo nie tylko jest rzeczywiste, ale i stanowi większe zagrożenie niż goniący mnie Mroczni; zostałam uwięziona w jaskini, torturowana i pobita prawie na śmierć, po czym uratowana; zjadłam żyjące ciało Unseelie, zyskałam nadludzką siłę i moc, a utraciłam Bóg jeden wie co, walczyłam z wampirem i wdałam się w bójkę z Barronsem, która pod koniec niebezpiecznie zmieniła charakter, utraciłam Mroczną Relikwię na rzecz zabójcy mojej siostry, a co gorsza, w jego obecności utraciłam wszelką wolę i gdyby Barrons znów mnie nie uratował, podążyłabym za moim największym wrogiem, zaczarowana przez odzianego w czerwień Szczurołapa. A później, kiedy sądziłam, że nic mnie już nie zaskoczy ani nie poruszy, Wielki Pan spojrzał na Barronsa - i odszedł. 339

To mnie niepokoiło. Bardzo. Skoro Wielki Pan zostawił Barronsa, w jak wielkim niebezpieczeństwie znajdowałam się każdego dnia? Czułam się niepokonana aż do tych ostatnich kilku chwil w jaskini. Aż jeden mężczyzna znajdujący się w tym samym pomieszczeniu co ja pozbawił mnie woli samymi słowami, a drugi mężczyzna znajdujący się w tym samym pomieszczeniu co ja najwyraźniej zmusił tamtego do odejścia. Zły i jeszcze gorszy. Spojrzałam na siedzącego obok Jeszcze Gorszego. Otworzyłam usta. Spojrzał na mnie. Zamknęłam je. Nie wiedziałam, jak mógł jechać dalej, ponieważ patrzyliśmy na siebie przez długi czas. Obok ze świstem przelatywał mrok, a powietrze wewnątrz pędzącego samochodu było ciężkie od słów, których nie wypowiadaliśmy. Tym razem nie przeprowadziliśmy nawet jednej z naszych bezgłośnych rozmów, żadne nie chciało zdradzić ani jednej myśli czy uczucia. Patrzyliśmy na siebie jak dwoje zbyt bliskich obcych, którzy obudzili się po namiętnej nocy i nie wiedzieli, co sobie powiedzieć, więc w końcu nic nie powiedzieli i każde poszło w swoją stronę, obiecując oczywiście, że zadzwonią, ale za każdym razem, kiedy przez kolejne kilka dni patrzyli na telefon, wypełniała ich nieprzyjemna i nieco zawstydzająca świadomość, że zdjęli ubranie przed kimś, kogo właściwie nie znali, i telefon nie został wykonany. Tamtej nocy Barrons i ja zdjęliśmy z siebie skóry. Podzieliliśmy się zbyt wieloma tajemnicami, a żadna z nich nie była tą ważną. 340

Miałam już odwrócić wzrok, kiedy sięgnął ponad siedzeniem, dotknął mojej brody swoimi długimi, silnymi, pięknymi palcami i pogłaskał mnie po twarzy. Dotknięcie z czułością przez Jericho Barronsa sprawia, że człowiek czuje się jak ktoś najbardziej wyjątkowy na świecie. To jak podejście do największego, najdzikszego lwa w całej dżungli, położenie się i wsunięcie mu głowy do paszczy, a on, zamiast odebrać życie, zaczyna lizać i mruczeć. Odwróciłam się. On skoncentrował się na jeździe. Zakończyliśmy podróż w takim samym pełnym napięcia milczeniu, w jakim ją rozpoczęliśmy. *** - Potrzymaj to - powiedział Barrons, odwracając się, żeby zamknąć drzwi garażu. Zabezpieczył go alarmem i teraz wstukał jakieś cyfry na klawiaturze. Zbliżał się świt. Kącikiem oka widziałam Cienie na krawędzi Mrocznej Strefy, poruszające się równie niespokojnie i desperacko, jak muchy przyklejone do lepu. Przyjęłam delikatną szklaną kulę. Cienka jak skorupka jajka i delikatna, miała niemożliwy kolor, przypominający zmienne odcienie szat V'lane'a na plaży tamtego dnia. Trzymałam ją ostrożnie, świadoma swojej zwiększonej siły. Wygięłam drzwi maybacha, zamykając je zbyt mocno. Barrons wciąż był na mnie wściekły. Nikt nie lubi trzaskania drzwiami, warknął wtedy. - Co to takiego? 341

- Kula D'Jai. Artefakt jednego z Królewskich Rodów Seelie. - Niemożliwe. To żaden PM - powiedziałam mu. Popatrzył na mnie. - Ależ tak. - Nie - sprzeciwiłam się. - Wyczuwam te rzeczy, pamiętasz? - Tak - powtórzył powoli - oczywiście. - Wcale nie. Przez chwilę myślałam, że zaczniemy się przekrzykiwać „ależ tak” „wcale że nie”. Patrzyliśmy na siebie z wściekłością, oboje przekonani o swojej racji. Nagle otworzył szerzej oczy, jakby w jego głowie pojawiła się niepokojąca myśl. - Wyjmij włócznię z pudełka, panno Lane - warknął. - Nie widzę sensu i wolałabym raczej nie. Nie chciałam już jej dotykać. Byłam boleśnie świadoma ciała Mrocznego w moim wnętrzu i tego, że nie miałam pojęcia, w jak wielkim stopniu mnie odmieniło. Dlatego miałam zamiar starannie unikać wszystkiego, co było zdolne zaszkodzić elfowi, póki nie poznam swoich ograniczeń. - To je chociaż otwórz - wychrypiał. To mogłam zrobić, choć nadal nie widziałam sensu. Wysunęłam je spod pachy i uniosłam pokrywę. Spojrzałam na włócznię. Minęła chwila, zanim zrozumiałam. Nie wyczuwałam jej. Zupełnie. Właściwie, jak sobie uświadomiłam, nie wyczuwałam jej również w buduarze Mallucégo. Zobaczyłam ją, jak leżała w pudełku. 342

Skupiłam się na niej. Nawet mrowienia. Mój zmysł widzącej sidhe był martwy. Nie osłabiony. Nie zmęczony. Straciłam go. Wstrząśnięta, wykrzyknęłam: - Co jest ze mną nie tak?! - Zjadłaś elfa. Dodaj dwa do dwóch. Zamknęłam oczy. - Elf nie wyczuwa elfich PM-ów. - Dokładnie. A wiesz, co to znaczy? To znaczy, panno Lane, że nie odnajdziesz już Sinsar Dubh. Kurwa mać. Obrócił się na pięcie i wszedł do księgarni. - Kurwa mać - powtórzyłam jak echo. Znaczyło to również, że nie byłam już potrzebna Barronsowi. Ani V'lane'owi. Mimo wszystkich nadludzkich umiejętności, wcale nie byłam taka wyjątkowa. „Zawsze są jakieś minusy”, ostrzegał mnie. To był cholernie wielki minus. Straciłam wszystko, czym byłam, by stać się częściowo elfem ze śmiertelnie niebezpieczną skazą. *** Całą niedzielę spędziłam w łóżku, większość przespałam. Groza, którą przeżyłam, wyczerpała mnie. Wydawało się, że pośpieszne, nadnaturalne gojenie również sporo mnie kosztowało. Ludzkie ciało nie zostało stworzone, by prawie umierać i się regenerować. Nie pojmowałam, co się ze mną stało na poziomie komórkowym. Mimo wyczerpania elf w moim wnętrzu sprawiał, że czułam się zdenerwowana, agresywna, jakbym pod skórą miała małych żołnierzyków. 343

Drzemałam niespokojnie. Śniłam. To były koszmary. Znajdowałam się w zimnym miejscu, z którego nie było ucieczki. Nade mną górowały lodowe mury, otaczały mnie. Jakieś istoty wyrzeźbiły jaskinie w surowych, stromych urwiskach nade mną i obserwowały mnie. Gdzieś tam był zamek, ogromna forteca z czarnego lodu. Czułam, jak mnie przyciąga, a wiedziałam, że gdybym ją odnalazła i przeszła przez te posępne wrota, już nigdy nie byłabym taka sama. . Obudziłam się z drżeniem i stałam pod prysznicem, aż ciepła woda się skończyła. Owinięta kocem, włączyłam laptop i próbowałam odpowiadać na mejle od przyjaciół, ale nie umiałam odnieść się do niczego, o czym pisali. Imprezy i drinki, kto sypiał z kim i kto co o kim powiedział - to po prostu nie docierało do mojego umysłu. Spałam. Znów śniłam o zimnym miejscu. Powtórzyłam gorący prysznic, żeby się rozmrozić. Spojrzałam na zegar. Był poniedziałek, dziewiąta rano. Mogłam spędzić cały dzień w łóżku i ukrywać się albo mogłam zatopić się w uspokajającej rutynie. Wybrałam rutynę. Czasem niebezpiecznie jest, jeśli człowiek zatrzyma się, żeby pomyśleć. Czasem lepiej jest się nie zatrzymywać. Zmusiłam się, żeby zadbać o siebie. Nałożyłam peeling, maseczkę, ogoliłam się. Pod prysznicem drasnęłam kolano, a kiedy spod niego wyszłam, nałożyłam na rankę pastę do zębów - tej sztuczki nauczyła mnie Alina, kiedy zaczęłam się golić i więcej niż raz zmasakrowałam sobie kostki. Kiedy patrzyłam, jak krew wypełnia bladoniebieski żel, czułam, że zbiera mi się na płacz. Gdybym w tej chwili miała możliwość 344

wślizgnąć się do krainy elfów i znów spędzić z nią czas, mogłabym okazać się zbyt słaba. Krew wypełnia bladoniebieski żel. Gapiłam się na nią. Krwawiłam. Ranka się nie zagoiła. Dlaczego? Starłam z niej pastę. Krew popłynęła swobodnie, łącząc się z kroplami wody na mojej wciąż wilgotnej nodze. Zmarszczyłam czoło i uderzyłam pięścią w futrynę. - Auć! Oszołomiona i pełna niedowierzania znów uderzyłam. Ponownie zabolało, a moje otarte kostki zaczęły krwawić. Moja nadludzka siła zniknęła! I nie regenerowałam się! Miałam mętlik w głowie. Mallucé brzmiał, jakby jadł Mrocznych bez przerwy, nawet zanim go dźgnęłam. Założyłam, że to swego rodzaju uzależnienie. Teraz wiedziałam, jaki był mechanizm - ten, kto nie jadł bez przerwy, stawał się na powrót człowiekiem. Oczywiście, Mallucé nie miał zamiaru na to pozwolić. Gapiłam się na siebie w lustrze i patrzyłam, jak krwawię. To przypomniało mi inny dzień, kiedy stałam przed lustrem i przyglądałam się sobie. I szkarłat, który już raz wcześniej widziałam na swoim ciele. Trudno określić, co sprawia, że różne rzeczy nagle łączą się ze sobą i umysł wypełnia zaskakująca jasność, lecz nagle zalały mnie obrazy... Łubki spadają z mojego ramienia, plamy szkarłatnego i czarnego tuszu na skórze; tatuaże na torsie Barronsa, Mallucé wrzeszczący, że zostawił bransoletę w uliczce, pytający, jak Barrons nas wyśledził; ja przykuta do dźwigara w garażu, w pobliżu sprzęt do tatuażu... 345

...i miałam objawienie. - Ty sukinsynu - wydyszałam. - To wszystko był podstęp, tak? Bo bałeś się co będzie, kiedy się dowiem, że już to zrobiłeś. Gierki wewnątrz gierek, Barrons w stanie czystym. Zaczęłam sprawdzać każdy cal mojej skóry w lustrze. „Miałem zamiar go ukryć”, powiedział mi wtedy. Zaczęłam się obmacywać. Spojrzałam pod piersiami. Przy pomocy małego lusterka sprawdziłam między pośladkami i westchnęłam z ulgą. Zajrzałam do uszu. Sprawdziłam za uszami. Znalazłam go na karku, wysoko w lekkim wgłębieniu czaszki, niemal niewidoczny pod włosami. To był skomplikowany wzór naniesiony czarnym i czerwonym tuszem, z lekko świecącym „Z” pośrodku, mistyczny kod kreskowy, piętno czarnoksiężnika. Musiał zrobić to tej nocy, kiedy przyniósł mnie z Mrocznej Strefy, kiedy założył mi łubki i uleczył mnie. Tamtej nocy, kiedy kazał mi iść spać i pocałował mnie. Długo byłam nieprzytomna. A później coś kazało mu się zacząć martwić, że go odnajdę. Martwić, że jeśli tak się stanie, to może być dla mnie za wiele. I miał rację, tak by właśnie było. Dlatego, kiedy powróciłam z krainy elfów, wykorzystał doskonałą okazję, by wytatuować mnie dla mojego własnego dobra. Bez wątpienia jedynie poprawiłby ten stary, może dodałby coś niegodziwego. Kiedy powiedziałam jasno i wyraźnie, że byłoby to ogromne naruszenie moich granic i odeszłabym, znalazł się w 346

sytuacji bez wyjścia. Nie chciał mnie naciskać, bo wtedy bym odeszła - a jednocześnie miał świadomość, że gdybym się dowiedziała o istniejącym tatuażu, też bym odeszła. Napiętnował mnie bez mojej wiedzy i zgody, jak własność. Jego własność. Cholera, na głowie miałam „Z”. Przeciągnęłam opuszkami palców po tatuażu. Był cieplejszy niż otaczająca go skóra. Przypomniałam sobie, jak leżałam w piekielnej grocie i z całego serca żałowałam, że nie pozwoliłam mu się wytatuować. Gdyby mnie nie wytatuował, już bym nie żyła. Cóż za ironia losu. Jedyna rzecz, która zmusiłaby mnie do odejścia od niego, była jednocześnie jedynym, co uratowało mi życie. Rowena się myliła. Tak bardzo się myliła. Istnieją tylko odcienie szarości. Biel i czerń to jedynie podniosłe ideały w naszych umysłach, standardy, zgodnie z którymi próbujemy wydawać osąd i w odniesieniu do których ustalamy swoje miejsce na świecie. Dobro i zło w stanie czystym są tak nieuchwytne i wykraczające poza naszą zdolność utrzymania w ręku, jak każda elfia iluzja. Możemy jedynie się nimi kierować, aspirować do nich i liczyć, że nie zgubimy się w cieniach tak bardzo, że już nie będziemy widzieć światła. Istnieje też moc. Jeśli ty jej nie wykorzystasz, zrobi to ktoś inny. Można nią tworzyć lub niszczyć. Tworzenie jest dobre. Niszczenie jest złe. To moja dewiza. Wyczuwałam włócznię za plecami, delikatnie drażniącą moje zmysły widzącej sidhe. 347

Znów wyczuwałam PM-y. Miałam jedynie ludzką siłę i zdolności regeneracji. Byłam sobą. Sto procent MacKayli Lane, na dobre czy na złe. Wróciłam - i cieszyło mnie to. Miałam nadzieję, że mroczne ciało mnie opuściło i nie pozostawiło śladów. Życie nie jest czarno-białe. Do tych dwóch kolorów zbliżamy się najbardziej, kiedy je na siebie wkładamy. Ubrałam się, zeszłam na dół i otworzyłam księgarnię. *** To był pracowity dzień. Trochę deszczowy, ale nie najgorszy. Komórkę, którą Mallucé zostawił w uliczce, kiedy mnie porwał, znalazłam na ladzie obok kasy, a razem z nią moje buty, kurtkę i torebkę. Kiedy Barrons mnie szukał, musiał je znaleźć. Zostały tylko dwie kreski, więc podłączyłam ją do ładowania - przestałam lekkomyślnie traktować obowiązki posiadacza komórki. Zawsze będzie mnie dręczyć wspomnienie aparatu unoszącego się w błękitnym basenie i rozpieszczonej młodej kobiety, którą kiedyś byłam. Wrzuciłam buty i kurtkę do pojemnika na śmieci na tyłach, razem z całą resztą ubrań, które miałam na sobie podczas uwięzienia pod Burren. Mallucé ich dotykał - śmierdziały nim i wiedziałam, że nigdy już ich nie włożę. Na ladzie nie było bransolety. Uśmiechnęłam się słabo. Barrons domyślił się, że słowa Mallucégo dały mi do myślenia i wiedziałam już, że ma inny sposób, żeby mnie odnaleźć. Dobrze. Doceniał mnie. Jak powinien. 348

Do czwartej miałam prawie sześćdziesięciu klientów. Miałam właśnie przekręcić wywieszkę, żeby pójść do toalety, kiedy wyczułam kogoś - albo coś - przed wejściem. Elf- ale nie elf! Zesztywniałam. Drzwi z drzewa wiśniowego z wprawionymi szybkami w kształcie rombów poruszyły dzwonek, który zadźwięczał. Do środka wszedł Derek O'Bannion, ociekając agresją i arogancją. Zastanawiałam się, jakim cudem uważałam go kiedykolwiek za atrakcyjnego. Nie był przystojny na swój mroczny sposób, lecz po prostu smagły. Nie poruszał się męsko, lecz gadzio. Uśmiechnął się, ukazując ostre zęby, a ja widziałam swoją śmierć na tych kostnych sztyletach. Wiedziałam, jak się czuł. Jeszcze niedawno sama taka byłam. Był nabuzowany na Unseelie. Robiłam się coraz lepsza w dodawaniu dwóch do dwóch moja umiejętność dedukcji stała się sto razy lepsza od czasu, kiedy zeszłam z pokładu samolotu. Fakty - Derek O'Bannion nie jest widzącym sidhe. Nie widzi Mrocznych. Jeśli nie widzi się Mrocznych, to nie można ich zjeść. Co oznacza, że jeśli pojawia się człowiek, który nie jest widzącym sidhe, nabuzowany po zjedzeniu Unseelie, to ktoś, kto widzi Unseelie musiał go nakarmić ich mięsem, celowo otwierając jego oczy na nową mroczną krainę, jak to Wielki Pan zrobił z Mallucém. Zwykły człowiek nie może samodzielnie zmienić się w hybrydę - musi zostać w nią zmieniony, wprowadzony w mroczny rytuał przez kogoś świadomego. - Wyjdź z mojego sklepu - powiedziałam zimno. 349

- Masz wielkie jaja jak na chodzącego trupa. - Kto cię nakarmił? Czerwona szata? Śliczny chłopiec? Czy powiedział ci o Mallucém? - Mallucé był głupcem. Ja nim nie jestem. - Czy powiedział ci, że Mallucé zgnił od środka? - Powiedział mi, że zabiłaś mojego brata i że masz coś, co do mnie należy. Przysłał mnie po to. - W takim razie posłał cię na śmierć. Rzecz, po którą cię posłał, jest zdolna zabijać Unseelie... którym teraz w części jesteś... i dlatego Mallucé zgnił od wewnątrz. Dźgnęłam go. Uśmiechnęłam się. - Czy twój nowy przyjaciel ci o tym powiedział? Nie masz pojęcia, w co się wpakowałeś. Czy nie brzmiałam zupełnie jak Barrons? Czyżbym właśnie powiedziała bratu mafiosa coś, co powiedział mi Barrons, kiedy dopiero zaczynałam wkraczać w świat elfów? Proszę, powiedzcie mi, że nie zaczynam przesiąkać swoim mentorem. Proszę, powiedzcie mi, że kiedy dorastamy, nie zmieniamy się w dorosłych, którzy wcześniej doprowadzali nas do szału. Wysunęłam włócznię z kabury i wbiłam ją w ladę. Zadrżała, migocząc alabastrowym blaskiem, prawie białym. - Dalej, O'Bannion, weź ją sobie. Mam dość petunii takich jak ty i z przyjemnością popatrzę, jak zaczniesz się rozkładać, powoli i boleśnie. Wiem, że jesteś teraz cały nabuzowany swoimi nowymi mocami, ale powinieneś wiedzieć, że nie jestem jedynie ślicznotką. Jestem widzącą sidhe i sama mogę ci skopać tyłek. Nie powstrzymasz mnie przed dźgnięciem, jeśli znajdziesz się w odległości trzech metrów ode mnie. I dlatego, jeśli nie masz nic przeciwko zgniciu żywcem... czy wspomniałam też o tym, że kutas mu odpadł, zanim 350

jeszcze stracił zmysły... wejdź o krok dalej do mojego sklepu. W gadzich oczach pojawiło się niezdecydowanie. - Twój brat nie uważał mnie za zagrożenie. Twój brat nie żyje. Podobnie jak piętnastu jego ludzi. Zastanów się nad tym. Bardzo poważnie. Wpatrywał się we włócznię, emanującą miękkim, nienaturalnym blaskiem. Rocky nie wiedział nic na temat otaczających go mrocznych mocy. Derek został niedawno przebudzony i nie popełni tych samych błędów. Widziałam to w jego twarzy. Ten O'Bannion nie rzuci się na ślepo, prosto w śmierć. Wycofa się teraz. Jedynie na jakiś czas. Przegrupuje się i powróci, bardziej niebezpieczny niż wcześniej. - To jeszcze nie koniec - powiedział. - Wszystko się skończy, kiedy umrzesz. - Kiedy jedno z nas umrze - zgodziłam się. - Wynoś się. Wyciągnęłam włócznię z lady i zacisnęłam na niej pięść. Powinnam była pozwolić mu tamtego dnia wejść do Mrocznej Strefy. Jednakże ze względu na poczucie winy z powodu dawnych grzechów uratowałam go. Ale byłam głupia. Po jego odejściu wpatrywałam się w drzwi. Nawet nie przyśpieszył mi puls. Przekręciłam wywieszkę, poszłam do toalety, po czym ponownie otworzyłam księgarnię. *** Barrons nie przyszedł w poniedziałek wieczorem ani we wtorek. Nadeszła środa i nadal nie było po nim śladu. 351

W czwartkowy wieczór minęło pięć dni od naszego ostatniego spotkania, nigdy wcześniej nie był tak długo nieobecny. Robiłam się niecierpliwa. Miałam pytania. Oskarżenia. Wspomnienia walki, która zakończyła się niepokojącym pożądaniem. Każdego wieczoru godzinami siedziałam na tyłach księgarni, przed cicho syczącym gazowym płomieniem i udawałam, że czytam, czekając na niego. Księgarnia była wielka i cicha, a ja czułam się samotna i oddalona o miliony kilometrów od domu. Po pięciu dniach złamałam się i wybrałam JB na komórce, którą mi dał. Nie odebrał. Wpatrywałam się w wyświetlacz, przeglądając krótką listę kontaktów - JB, JNMSZMP, JU. Nie miałam odwagi, by zadzwonić na ten ostatni. Wybrałam JNMSZMP. - Ryodan - powiedział ktoś szorstkim tonem. Rozłączyłam się natychmiast, pełna zażenowania i poczucia winy. W moich dłoniach rozległ się ryk setek trąb. I choć w głębi duszy właśnie tego się spodziewałam, i tak mnie to przeraziło. Na wyświetlaczu mrugało JNMSZMP. Westchnęłam i odebrałam. - Mac? Wszystko w porządku? Odezwij się do mnie powiedział mężczyzna. Ryodan - tajemniczy mężczyzna, który rozmawiał o Barronsie z ludźmi, z którymi rozmawiać nie powinien, z którym Barrons walczył w dniu, gdy poszłam do mieszkania Aliny. 352

Zawahałam się. - Mac! - wrzasnął. - Jestem tutaj. Wszystko w porządku. Przepraszam - powiedziałam. - Dlaczego zadzwoniłaś? - Zastanawiałam się, gdzie jest Barrons. Rozległ się cichy śmiech, głębokie, rezonujące mruczenie. - To tak się teraz nazywa? Barrons? - Czy to nie jego nazwisko? Jericho Barrons? Znowu śmiech. - Używa drugiego imienia? - Inicjału „Z”. - Widziałam to na jego prawie jazdy. - Ach, Omega. Zawsze miał skłonności do melodramatyzmu. - A Alfa? - spytałam z rozbawieniem. - Pewnie podałby ci wiele argumentów za nią. - Jak się nazywa naprawdę? - Sama go spytaj. - Nie odpowie mi. Nigdy tego nie robi. Kim ty jesteś? - Jestem tym, do którego dzwonisz, kiedy nie możesz skontaktować się z Barronsem. - Aha. Dzięki. Kim jest Barrons? - Tym, który ciągle ratuje ci życie. Nie wierzyłam, że dwóch ludzi może brzmieć aż tak podobnie, obaj byli mistrzami unikowych odpowiedzi, które do niczego nie prowadziły. - Jesteście braćmi? - W pewnym sensie. Nie musiałam dalej naciskać, żeby wiedzieć, że podobnie jak Barrons, Ryodan powie mi tylko to, co chciał mi 353

powiedzieć, i pozostanie głuchy na wszelkie pytania, chyba że sam uzna, że coś powinnam wiedzieć. - Odchodzę, Ryodanie. On mnie okłamuje, dręczy. Nigdy mi nic nie mówi. Zdradził mnie. - Nie wierzę w to. - W co? Okłamywanie, dręczenie, zdradę? - Zdradę. Reszta jest typowa dla... jak go nazwałaś? Barronsa. Ale on nie zdradza. - Nie znasz go tak dobrze, jak ci się wydaje. - Otwórz oczy, Mac. - To znaczy? - Słowom można nadać każdy kształt. Można złożyć obietnice, które uspokoją duszę i zwiodą serce. W ostatecznym rozliczeniu słowa nie znaczą nic. To etykietki, które nadajemy rzeczom, próbując swoimi malutkimi umysłami ogarnąć ich naturę, podczas gdy przez dziewięćdziesiąt dziewięć procent czasu całość rzeczywistości to coś zupełnie innego. Największym mędrcem jest ten, kto milczy. Rozważ jego czyny. Oceniaj go po nich. On uważa, że masz serce wojownika. Wierzy w ciebie. Uwierz w niego. - W kogo? W najemnika? Chce sprzedać księgę temu, kto da najwięcej! Łowcy też są najemnikami! - Na twoim miejscu nigdy bym go tak nie nazywał. Kim jesteś, żeby tak mówić? Myślisz, że twoja motywacja jest tak czysta? Masz tak szlachetne powołanie? Bzdura. Co jest w tobie dobrego? Pragniesz krwi. Pragniesz zemsty. Nie obchodzi cię los świata. Chcesz tylko odzyskać swój szczęśliwy mały domek. Przyganiał kocioł...- Przerwał, jakby się spodziewał, że wiem, co będzie dalej. Nie wiedziałam. - Co takiego? Przyganiał kocioł? 354

- Kurwa, młoda jesteś, nie? - Roześmiał się. - Garnkowi, że smoli, a sam kopci, Mac. Przyganiał kocioł garnkowi, że smoli, a sam kopci. Rozłączył się. Zadźwięczał dzwonek. Do środka wszedł Barrons. - Barrons. - Pośpiesznie wepchnęłam telefon między poduszki. - Panno Lane. - Skłonił głowę. - Wytatuowałeś mnie, ty sukinsynu. - Przeszłam od razu do rzeczy. - I co z tego? - Nie miałeś prawa! - Wolałabyś, żebym tego nie zrobił? - To nic nie zmienia! - Ależ zmienia, prawda? I to cię tak drażni. Postąpiłem wbrew twoim życzeniom. Zatroszczyłem się o ciebie, jak mężczyzna troszczył się o kobietę, zanim świat stał się miejscem, w którym dzieci mogą złożyć pozew o rozwód rodziców. Gdybym tego nie zrobił, byłabyś martwa. Będziesz udawać, że wolałabyś być martwa? Znam cię. Jesteś pełna życia, samolubnie szczęśliwa, że żyjesz, i zawsze tak będzie. Jeśli potrzebujesz sceny i widowni, żeby odgrywać dziewiczą mniszkę, która poświęciła życie dla zachowania cnoty, żeby uspokoić swoje sumienie, to idź gdzie indziej, ja ci nie będę przyklaskiwał. Masz zamiar oprzeć swoje życie na wartościach, które w ostatecznym rozliczeniu pozostają bez znaczenia? Kiedy byłaś zbyt młoda i naiwna, by spostrzec zagrożenia, naraziłem się na twój gniew, żeby cię ochronić. Nakrzycz na mnie, jeśli musisz. Podziękuj mi, kiedy w końcu dorośniesz. 355

Zmieniłam temat. Czasem zadaje mi taki cios, że łatwiej mi przeskoczyć na inny temat, taki, dzięki któremu znajduję się w natarciu, a on w obronie, nie zaś odwrotnie. - Dlaczego Wielki Pan tylko na ciebie spojrzał i odszedł? Kim jesteś, Barrons? - Tym, który nigdy nie pozwoli ci umrzeć, a to więcej, panno Lane, niż ktokolwiek w twoim życiu mógłby ci powiedzieć. Więcej, niż ktokolwiek mógłby dokonać. - V'lane... - Ten cholerny Vlane nie przyszedł do ciebie w grocie, prawda? Gdzie był wtedy twój złoty książę? - Mam już dość twoich uników. Kim jesteś? - Podeszłam do niego i uderzyłam go w ramię. - Odpowiedz mi! Odepchnął moją dłoń. - Właśnie to zrobiłem. Więcej nie dostaniesz. Możesz to przyjąć albo odrzucić. Zostać albo odejść. Wpatrywaliśmy się w siebie. Wydawało mi się, że ostatnio tylko to robiliśmy. Ale nie miałam woli walki i on to wyczuwał. Kiedy podeszłam do sofy i usiadłam, odwrócił się. - Zakładam, że znów jesteś sobą - powiedział, wpatrując się w ogień. - Skąd to wiesz? - Spędziłem kilka ostatnich dni, badając konsekwencje tego, co zrobiłaś, by dowiedzieć się, czy to odwracalne. Dowiedziałem się, że efekty spożycia Unseelie są tymczasowe. - Gdybyś raczył pokazać się w poniedziałek, sama mogłabym ci to powiedzieć. Odwrócił się. 356

- Tak szybko ustąpiły? Skinęłam głową. - I znów jesteś całkowicie sobą? Wyczuwasz włócznię? - Nie martw się, twój wykrywacz PM-ów znów jest sprawny - odparłam z goryczą. - A, i wygląda na to, że O'Bannion zajął miejsce Mallucégo u boku Wielkiego Pana. Zrelacjonowałam mu wizytę młodszego brata i to, że jadł Mrocznych. Barrons zajął miejsce na drugim końcu sofy. Mimo że dzieliła nas spora odległość, i tak było to za blisko. Pamiętałam, jak to było, kiedy miałam na sobie jego oszałamiające, elektryzujące ciało. Pamiętałam, jak leżałam pod nim z koszulką rozerwaną aż po szyję, wyraz jego twarzy. Odwróciłam wzrok. - Zabezpieczę przed nim sklep. W środku będziesz bezpieczna. - Skoro byłam już wytatuowana, dlaczego nie mogłeś mnie odnaleźć, kiedy V'lane był ze mną w krainie elfów? - Ta nielogiczność mnie dręczyła. - Wiedziałem, że jesteś w krainie elfów, ale nie mogłem cię wyśledzić. Krainy ciągle się zmieniają, przez co nie można podążyć za... światłem przewodnim. - Dlaczego kazałeś mi nosić bransoletę, skoro już miałam tatuaż? - Żebym mógł wyjaśnić, jak cię odnalazłem, gdybym musiał. Prychnęłam. - Utkałeś nieźle poplątaną sieć, co? Czy ona rzeczywiście może służyć do lokalizacji? 357

Potrząsnął głową. - Czy w ogóle ma jakieś działanie? - Żadne, które by cię interesowało. - W jaki sposób Wielki Pan sprawił, że byłam mu posłuszna? - Tanie sztuczki. Nazywa się to Głos. To umiejętność druidów. - Sam znałeś tę tanią sztuczkę. Czy to coś, czego ktoś inny może się nauczyć? Na przykład ja? - Wątpię, byś pożyła wystarczająco długo, żeby się jej nauczyć. - Ale tobie się to udało. - Nie zostałaś wyszkolona. - Wypróbuj mnie. - Zastanowię się nad tym. - Czy użyłeś go wobec mojego ojca? Czy dlatego właśnie wyjechał następnego ranka, choć kłóciliśmy się całą noc i nie mogłam go skłonić do powrotu? - Wolałabyś, żeby został? - Czy wykorzystałeś go ponownie, kiedy tu zadzwonił, a ja spędziłam miesiąc w krainie elfów? Zaczynałam rozumieć jego metody. - Czy powinienem mu pozwolić, żeby tu przyleciał i dał się zabić? - Dlaczego nie powiedziałeś mi o opactwie, Barrons? - To wiedźmy i kłamczuchy. Powiedziałyby ci cokolwiek, żeby tylko przeciągnąć cię na swoją stronę. - Brzmi jak ktoś, kogo znam. - Właściwie brzmiało jak każdy, kogo znałam. 358

- Ja nie składam ci obietnic, których nie mogę dotrzymać, i dałem ci włócznię. One by ci ją odebrały. Daj im szansę, a zobaczysz, co zrobią. Nie przychodź tylko do mnie z płaczem, kiedy cię orżną. - Za parę dni udam się do opactwa, Barrons - powiedziałam i było to wyzwanie. Mówiłam w ten sposób „lepiej daj mi wolność, której pragnę”. Po wszystkim, przez co przeszłam, moje uczucia się zmieniły. Byliśmy partnerami, nie wykrywaczem PM-ów i jego właścicielem, a partnerzy mieli prawa. - Mam zamiar spędzić tam trochę czasu i zobaczyć, czego mogą mnie nauczyć. - Będę tu na ciebie czekał. A gdyby starucha próbowała zrobić ci krzywdę, zabiję ją. Prawie wymamrotałam „dzięki”, ale ugryzłam się w język. - Wiem, że nie ma mężczyzn widzących sidhe. - Kiedy otworzył usta, przerwałam mu, zanim rzucił w moją stronę jakąś zjadliwą uwagę. - Daj sobie spokój. Wiem, że jesteś mężczyzną i wiem, że ich widzisz. Nie musimy tego powtarzać. Wiem również, że jesteś nadludzko silny i rzadko dotykasz włóczni. Od jak dawna pożerasz Mrocznych, Barrons? Gapił się na mnie przez chwilę, po czym jego ramiona zadrżały, w piersi rozległo się dudnienie, w ciemnych oczach zamigotało rozbawienie i zaczął się śmiać. - To całkowicie logiczne założenie. - Najeżyłam się. - Tak - powiedział w końcu - owszem. Zaskoczyła mnie jego logika. - Ale to nieprawda. Patrzyłam na niego zmrużonymi oczyma. 359

- Może dlatego Cienie cię nie pożerają. Nie są kanibalami, a ty jesteś pełen ich braci. Może nie lubią ciemnego mięsa. - To mnie dźgnij - powiedział cicho. Wsunęłam rękę pod kurtkę i zacisnęłam dłoń na włóczni. To był blef. Oboje wiedzieliśmy, że tego nie zrobię. Za ladą zadzwonił telefon. Wpatrywałam się w ciemne oczy Barronsa, a telefon dzwonił i dzwonił. Przypomniałam sobie, jak się całowaliśmy, przypomniałam sobie obrazy pustynia, gorące, mordercze sirocco, samotny chłopiec, niekończące się wojny. Zastanawiałam się, czy gdybym znów go pocałowała, ponownie znalazłabym się w jego wnętrzu. Telefon dzwonił. Przyszło mi na myśl, że to mógł być tato. Z trudem oderwałam wzrok, odepchnęłam się od sofy i chwyciłam słuchawkę. - Halo? - To nie był tato. - Christian? Cześć, pewnie, z dużą chęcią. Nie, nie, nie zapomniałam! Byłam trochę zajęta. Miałam inne rzeczy na głowie, znalazłam się w kłopotliwym położeniu. Ale teraz już wszystko było w porządku. Wróciło do normy. Byłam Mac Lane, widzącą sidhe, uzbrojoną po zęby we włócznię, nóż i latarki. Barrons był... cóż, Barronsem, a polowanie na Sinsar Dubh znów się zaczęło. A ten wieczór był doskonałym momentem na spotkanie z przystojnym młodym Szkotem, który znał moją siostrę, i odkrycie, co właściwie wiedział. - Będę tam za czterdzieści minut. - Chciałam się przebrać i odświeżyć. - Nie, nie musisz po mnie przychodzić. Przejdę się. Nie martw się, nic mi się nie stanie. 360

- Randka, panno Lane? - powiedział Barrons, kiedy się rozłączyłam. Stał bez ruchu. Właściwie przez chwilę nie byłam pewna, czy w ogóle oddycha. - Naprawdę sądzisz, że to stosowne w obecnych okolicznościach? Nad miastem krążą Łowcy. Wzruszyłam ramionami. - Boją się mojej włóczni. - I Wielki Pan. Uśmiechnęłam się ironicznie. - W takim razie to chyba dobrze, że nie pozwolisz mi umrzeć. Odpowiedział mi słabym uśmiechem, jeszcze bardziej ironicznym. - Musi być niezły, skoro warto dla niego przejść nocą przez Dublin. - Bo taki jest. Nie powiedziałam mu, że znał moją siostrę. Dobrowolne podawanie informacji nie jest czymś, co praktykujemy z Barronsem. Pozwalamy sobie nawzajem tkwić w kłopotach, które sami dla siebie stworzyliśmy. Kiedy on przestanie, ja też to zrobię. - A może powinienem ci nałożyć szlaban? - zażartował. - Tylko spróbuj. Ruszyłam w stronę wewnętrznych drzwi. Miałam zamiar umyć twarz, nałożyć róż, tusz do rzęs i błyszczyk, a do tego coś uroczego i różowego z ubrania. Nie dlatego, że uważałam to za randkę. Wcale nie. Szkot może i znał moją siostrę i wiedział co nieco na temat tego, kim byłyśmy, ale nie mógł zamieszkać w moim świecie. To było zbyt niebezpieczne dla 361

przeciętnego człowieka, nawet uzbrojonego w odrobinę wiedzy. Miałam zamiar ubrać się na różowo, ponieważ moja przyszłość wcale różowo nie wyglądała. Wystroić się aż po czubki palców i włożyć urocze buty, ponieważ mój świat potrzebował więcej piękna przeciwstawionego brzydocie. Róż również dlatego, że nienawidziłam szarości, nie zasługiwałam na biel, a czerni miałam powyżej uszu. Kiedy dotarłam do drzwi, zatrzymałam się. - Jericho. - Mac. Zawahałam się. - Dziękuję ci za uratowanie mi życia. - Prześlizgnęłam się przez drzwi. Zanim je zamknęłam, dodałam cicho: - Znowu.

DWADZIEŚCIA

Musiałam przejść przez Temple Bar w drodze do Trinity, gdzie umówiłam się z Christianem. Po drodze minęłam inspektora Jayne'a. On i dwaj inni oficerowie Gardy próbowali zapanować nad grupą agresywnych pijaków. Kiedy go mijałam, spojrzał na mnie ostro i ze złością, dając mi wyraźnie do zrozumienia, że nie zapomniał o mnie ani o śmierci szwagra. Nie wątpiłam, że wkrótce go znów zobaczę. Nie miałam mu tego za złe. Ja również polowałam na mordercę i wiedziałam jak się czuł. Problem polegał tylko na tym, że on wziął na celownik niewłaściwą osobę. Ja nie. Choć moglibyście się spodziewać, że po wszystkim, co przeszłam, będę się bała nocy, tak się nie stało. Noc to inne oblicze dnia. I nie ciemność mnie przeraża, lecz rzeczy, które z niej wychodzą, a na nie byłam przygotowana. Miałam włócznię, do której woleli się nie zbliżać Łowcy. U nasady czaszki miałam tatuaż, który Barrons mógł wykorzystać, żeby mnie odnaleźć, kiedykolwiek i gdziekolwiek. Gdybym trafiła do krainy elfów, wieści z pewnością szybko by dotarły do Vlane'a, a wiedziałam, że on również pragnie 363

utrzymać mnie przy życiu. Może i miałam potężnych wrogów, ale i potężnych obrońców. Był jeszcze Ryodan - mężczyzna zdolny przeżyć walkę z Barronsem - do którego mogłam zadzwonić, gdyby Barronsa nie było w okolicy, a oprócz tego miałam jeszcze JU, na wypadek gdyby sytuacja wyglądała bardzo paskudnie. Po tym, co pokazał mi Barrons, byłam pewna, że JU naprawdę umie skopać petunię. A gdyby wszystko zrobiło się naprawdę niewiarygodnie paskudne, ugryzłabym najbliższego Mrocznego, zamiast go dźgnąć, i zaczęła przeżuwać. A skoro już mowa o Unseelie, byli wszędzie w ruchliwej dzielnicy rozrywkowej, ale nie skupiałam się na nich. Miast tego koncentrowałam się na ludziach. To był mój lud. Miałam zadanie, cel, większy niż odnalezienie Sinsar Dubh, czym obarczyła mnie moja siostra. Wiedziałam teraz, że nie chciała, żebym na tym skończyła. Po prostu interpretowałam jej wiadomość ze swojego egoistycznego punktu widzenia. „Od tego zależy wszystko”, powiedziała. „Nie możemy pozwolić, żeby oni to dostali! Musimy pierwsi do niej dotrzeć!”. Znałam jej wiadomość na pamięć. Ciągle odsłuchiwałam ją w głowie. Musiałam dotrzeć do niej pierwsza, żeby coś z nią zrobić. Nie miałam pojęcia, co, ale nie wątpiłam, że moje zadanie nie skończy się z chwilą jej odnalezienia. Pytanie: kiedy jesteś jednym z niewielu ludzi, którzy mogą coś poradzić na określony problem, jak bardzo odpowiedzialnym cię to czyni? 364

Odpowiedź: to, jak odpowiesz na to pytanie, definiuje twoją osobę. Szłam wśród ożywionych tłumów ubrana w róż i złoto, z napuszonymi ciemnymi lokami i błyskiem w oku. Rozglądałam się dookoła, wciągając aromaty, radując się dźwiękami. Do moich kroków powróciła energia. Nigdy wcześniej nie czułam się bardziej ożywiona, bardziej podekscytowana, bardziej w jedności ze światem. Postanowiłam w drodze do domu zatrzymać się w całodobowej kawiarence internetowej, napawać się późnowieczornym irlandzkim craic i ściągnąć jakieś nowe melodie na iPoda. Miałam teraz pensję. I prawo, żeby część z niej wydać. Jeszcze niedawno pukałam do nieba bram i upajałam się tym, że żyję, niezależnie od tego, jak paskudnie wyglądała sytuacja na świecie i jak bardzo pokręcone było moje życie. Spoglądałam z ciekawością i zainteresowaniem na twarze mijających mnie ludzi. Posyłałam im uśmiechy i dostawałam je w odpowiedzi. Usłyszałam również kilka gwizdnięć. Czasem najmniejsze przyjemności w życiu są tymi najsłodszymi. W drodze oszacowałam obecny stan planszy do gry. Mallucé opuścił ją na dobre, ciemna, pozbawiona głowy wieża za linią boczną. Jego miejsce na ciemniej stronie planszy, rządzonej przez Wielkiego Pana, zajął Derek O'Bannion. Wciąż byłam zdecydowana umieścić Rowenę głównie po mojej stronie - tej jasnej - i liczyłam, że Christian MacKeltar też będzie tam gdzieś pasował. Miło by było mieć jakieś 365

towarzystwo. Byłam pewna, że Dani jest wojownikiem światła. Barrons? Czasami zastanawiałam się, czy to nie on stworzył tę przeklętą planszę i wprawił grę w ruch. Znajdowałam się trzy przecznice od Trinity i szłam właśnie skrótem przez boczną uliczkę, kiedy to się wydarzyło. Chwyciłam się za głowę i jęknęłam. - Nie. Nie teraz. Nie! Próbowałam zrobić krok do tyłu, wycofać się, ale ona mi nie pozwalała. Moje stopy utknęły w miejscu. Ból w mojej głowie osiągnął przejmujące crescendo. Otoczyłam głowę rękami i objęłam nimi obolałą czaszkę. Nic nie może się równać z cierpieniem, jakie wywołuje we mnie Sinsar Dubh. Przycisnęłam brodę do piersi, wiedząc, że za chwilę będę leżeć na chodniku, zwinięta w bełkoczącą kulkę, a później nieświadoma, odsłonięta na wszystko, co mogło kryć się w mroku. Ciśnienie wzrosło gwałtownie i kiedy byłam już pewna, że czubek mojej czaszki oderwie się i rozrzuci kostne odłamki po całej ulicy, tysiąc rozgrzanych do czerwoności czekanów przebiło moją głowę, zmniejszając nacisk i tworząc nowe piekło, wewnętrzne inferno. - Nie - wyjęczałam, zataczając się. - Proszę... nie. Czekany miały poszarpane krawędzie i obracały się jak rożna. Moje wargi poruszały się bezgłośnie i opadłam na kolana, przewróciłam się do rynsztoka i padłam twarzą w kwaśno śmierdzącą kałużę. Między budynkami wył lodowaty wiatr, mrożąc mnie do szpiku kości. Stare gazety unosiły się 366

jak brudne, przemoczone róże pustyni nad potłuczonymi butelkami, wyrzuconymi opakowaniami i kuflami. Wbiłam paznokcie w ziemię, łamiąc ich czubki w szczelinach między kamieniami bruku. Z olbrzymim wysiłkiem uniosłam głowę i spojrzałam w dół ulicy. Była niemal opuszczona, turystów wypłoszył mroczny, lodowaty wiatr, pozostałam jedynie ja... i oni. Patrzyłam w oniemiałym przerażeniu na rozgrywającą się na moich oczach scenę. Po kilku trwających całą wieczność minutach ból zaczął ustępować i opuściłam brodę w ciemną śmierdzącą kałużę, dysząc ciężko. Po kilku kolejnych minutach udało mi się odczołgać od kałuży i wciągnąć na chodnik, gdzie wymiotowałam aż do całkowitego opróżnienia żołądka. Wiedziałam już, gdzie była Simar Dubh. I wiedziałam, kto ją przenosi. Choć ta informacja była niezwykle doniosła i zadziwiająca, mój umysł zajmowało coś innego. Znajdowałam się w odległości około pięćdziesięciu metrów od Mrocznej Księgi, bliżej niż kiedykolwiek wcześniej - i nie straciłam przytomności. „Zastanawiam się”, powiedział Barrons „czy gdyby jeden z biegunów osłabić, wciąż by odpychał?”. Sinsar Dubh istniała od miliona lat, a choć zdaniem Barronsa elfie artefakty zmieniały się w czasie, byłam całkiem pewna, że ta relikwia nigdy nie zrobi się milsza. W rzeczy samej, nie wątpiłam, że będzie stawała się coraz gorsza. 367

Wcześniej odrzucała mnie tak gwałtownie, że w ciągu kilku sekund pozbawiała mnie przytomności. Tej nocy pozostałam świadoma przez cały czas, bliżej niż kiedykolwiek wcześniej, a to mogło oznaczać tylko jedno. Tym, co się zmieniło, byłam ja. TAK OTO KOŃCZY SIĘ KSIĘGA DRUGA KRONIK MAC O'CONNOR.

SŁOWNICZEK Z DZIENNIKA MAC

* oznacza Jasną lub Mroczną Relikwię *AMULET: Mroczna Relikwia, stworzona przez króla Unseelie dla konkubiny. Złocisty „koszyk” amuletu, wykonany ze złota, srebra, szafirów i onyksu, zawiera potężny, przezroczysty kamień nieznanego rodzaju. Osoba o olbrzymiej woli może go wykorzystać, żeby wywierać wpływ na rzeczywistość i kształtować ją. Na liście poprzednich właścicieli można znaleźć Merlina, Boudikkę, Joannę d'Arc, Karola Wielkiego i Napoleona. Niedawno został kupiony przez pewnego Walijczyka za ośmiocyfrową kwotę na nielegalnej aukcji, krótko znajdował się w moich dłoniach, a obecnie znajduje się w posiadaniu Wielkiego Pana. Aby nad nim zapanować, konieczna jest jakaś ofiara albo forma związania. Miałam wolę, ale nie znałam sposobu. BARRONS, JERICHO: Nie mam bladego pojęcia. Ciągle ratuje mi życie. To chyba coś znaczy. BRANSOLETA CRUCE'A: Bransoleta ze złota i srebra, zdobiona czerwonymi jak krew kamieniami. Starożytny elfi artefakt, który rzekomo zapewnia noszącemu go człowiekowi 369

„niejaką ochronę przed wieloma z Mrocznych i... innymi nieprzyjemnymi istotami”. (Tak twierdził elf seksualny zabójca o ile można im w ogóle zaufać). CIENIE: Jedna z niższych kast Mrocznych. Rozumne, ale ledwie. Są głodne, więc się karmią. Nie mogą znieść światła i polują tylko w nocy. Kradną życie tak, jak Szary Człowiek kradnie urodę, z wampiryczną prędkością wysysają swoją ofiarę, pozostawiając jedynie stertę ubrań i wysuszoną skorupę. Ocena zagrożenia: zabójcze. (Doświadczenie osobiste). Dodatek do oryginalnego wpisu: Chyba się zmieniają, ewoluują, uczą. CRUCE: Elf, nie wiadomo, Jasny czy Mroczny. Po świecie krąży wiele z jego artefaktów. Przeklął Srebra Przenikania. Nie wiadomo, jakie to było przekleństwo. CZTERY KAMIENIE: Półprzezroczyste, granatowoczarne kamienie pokryte wypukłym liternictwem przypominającym runy. W tych czterech mistycznych kamieniach kryje się klucz do odcyfrowania starożytnego języka i złamania kodu Sinsar Dubh. Pojedynczy kamień może rzucić światło na niewielki fragment tekstu, lecz dopiero kiedy wszystkie cztery zostaną połączone, ukaże się pełny tekst. („Irlandzkie mity i legendy”). DANI: Młoda widząca sidhe, nastolatka, której darem jest nadludzka szybkość. W chwili, kiedy to piszę, może się pochwalić - i wykrzykiwałaby to z dachów, gdyby tylko mogła zabitymi czterdziestoma siedmioma elfami. Jestem pewna, że jutro będzie ich więcej. Jej matkę zabił elf. Jesteśmy siostrami w zemście. Pracuje dla Roweny i jest zatrudniona w Post Haste, Inc. 370

DOLMEN: Jednokomorowy grobowiec megalityczny składający się z dwóch lub więcej ustawionych pionowo głazów wspierających duży, płaski kamień. Dolmeny są w Irlandii częste, szczególnie wokół Burren i Connemary. Wielki Pan wykorzystał dolmen w rytuale mrocznej magii, by otworzyć przejście między światami i sprowadzić przez nie Mrocznych. DRUID: W przedchrześcijańskich społecznościach celtyckich Druidzi oddawali cześć bogom, zajmowali się kwestiami prawodawstwa i sądownictwa, filozofią i kształceniem wybranych młodych ludzi na członków swego bractwa. Wierzono, że druidzi są wtajemniczeni w tajemnice bogów, w tym kwestie związane z manipulowaniem materią, przestrzenią, a nawet czasem. Staroirlandzkie określenie „Drui” oznacza maga, czarodzieja, wieszcza. („Irlandzkie mity i legendy”). Dodatek do oryginalnego wpisu: Widziałam, jak Jericho Barrons i Wielki Pan wykorzystują druidzką moc Głosu, wydawanie rozkazów wieloma głosami, którym nie można się sprzeciwić. Znaczenie? ELF: Patrz również: Tuatha Dé Danann. Dzielą się na dwa dwory, Jasny (Seelie) i Mroczny (Unseelie). Oba dwory zamieszkują różne kasty, a pośród nich najwyższą pozycję mają cztery Rody Królewskie. Królowa Seelie i wybrany przez nią małżonek władają Jasnym Dworem. Król Unseelie i jego obecna konkubina rządzą Mrocznym Dworem. (Definicja J.B.). ELF SEKSUALNY ZABÓJCA (np. V'lane): Elfo tak silnym oddziaływaniu erotycznym, że człowiek umiera podczas stosunku z nim, chyba że elf ochroni go przed pełnym 371

wpływem swojej zabójczej seksualności. (Definicja w opracowaniu). Dodatek do oryginalnego wpisu: Kiedy V'lane mnie dotknął, odczuwałam go jako niezwykle podniecającego mężczyznę, nic więcej. Rzeczywiście umieją tłumić swoją zabójczą moc, jeśli tylko zechcą. *KOCIOŁ: Jasna Relikwia, z której prędzej czy później piją wszyscy Seelie, żeby pozbyć się ciężaru wspomnień. Zgodnie z tym, co twierdzi Barrons, nieśmiertelność ma swoją cenę. Kiedy elfy czują, że się zbliża, piją z Kotła i „odradzają” się bez wspomnień poprzedniego wcielenia. Elfy mają kronikarza, który zapisuje liczne wcielenia każdego elfa, lecz miejsce jego pobytu znane jest nielicznym, a miejsce przechowywania zapisków jedynie jemu samemu. Może na tym właśnie polega problem z Mrocznymi - nie mają kotła, z którego mogliby się napić? KRÓLEWSCY ŁOWCY: Średnia kasta Mrocznych. Rozumni i wojowniczy, z wyglądu przypominają klasyczne przedstawienia diabła - kopyta, rogi, długie twarze jak u satyrów, skórzaste skrzydła, płonące pomarańczowe oczy i ogony. Mają dwa do trzech metrów wzrostu i potrafią się poruszać z zadziwiającą szybkością, zarówno pieszo, jak i w locie. Główna rola: zabójcy widzących sidhe. Ocena zagrożenia: zabójcze. (Def. J.B.). Dodatek do oryginalnego wpisu: Spotkałam jednego z nich. Barrons nic nie wie. Był większy, niż się spodziewałam, jego skrzydła miały dziesięć do dwunastu metrów rozpiętości, do tego posiadał pewne zdolności telepatyczne. Są najemnikami do szpiku kości i służą panu jedynie tak długo, jak długo im się to opłaca. Nie jestem pewna, czy wierzę, że należą 372

do średniej kasty, i właściwie nie wiem, czy wierzę, że są w pełni elfami. Boją się mojej włóczni i podejrzewam, że nie są skłonne umierać za żadną sprawę, co daje mi przewagę taktyczną. KULA D'JAI: Nie mam pojęcia, ale Barrons ją ma. Twierdzi, że to PM. Nie wyczuwałam tego, kiedy ją trzymałam, ale w tamtej chwili w ogóle nic nie czułam. Skąd ją wziął i gdzie schował? Czy jest w jego tajemniczym skarbcu? Co robi? Jak można się dostać do jego skarbca? Gdzie znajduje się wejście do trzech kondygnacji pod jego garażem? Czy istnieje tunel łączący oba budynki? Muszę poszukać. MACKELTAR, CHRISTIAN: Zatrudniony na Wydziale Języków Starożytnych Trinity. Wie, kim jestem, i znał moją siostrę! Nie mam pojęcia, jaka jest jego rola w tym wszystkim, nie znam też jego motywów. Wkrótce dowiem się więcej. MALLUCÉ: Urodzony jako John Johnstone, Jr. Po tajemniczej śmierci rodziców odziedziczył setki milionów dolarów, zniknął na jakiś czas i powrócił jako nieumarły wampir Mallucé. Przez następne dziesięć lat zgromadził szeregi wyznawców i został zwerbowany przez Wielkiego Pana ze względu na majątek i koneksje. Blady, jasnowłosy, o cytrynowych oczach, lubi stroje w stylu steampunkowym i gotyckim. *MIECZ LUGA: Jasna Relikwia, znana również jako Miecz Światłości, zdolna zabijać elfy, Jasne i Mroczne. Obecnie znajduje się w posiadaniu Roweny, która przekazuje go swoim widzącym sidhe, jak uważa za stosowne. Zwykle dostaje go Dani. 373

MROCZNA STREFA: Okolica przejęta przez Cienie. W ciągu dnia wygląda jak typowe zaniedbane, opuszczone osiedle. Po zapadnięciu zmroku to śmiertelna pułapka. (Definicja Mac). NOSOROŻCY: Zbiry należące do dolnej warstwy średniej kasty Mrocznych. Przede wszystkim pełnią funkcję strażników wyższych pozycją elfów. (Doświadczenie osobiste). Dodatek do oryginalnego wpisu: Smakują paskudnie. O'BANNION, DEREK: Brat Rocky ego i najnowszy rekrut Wielkiego Pana. Tamtego dnia powinnam była pozwolić mu na wejście do Mrocznej Strefy. PATRONA: Wspomniała o niej Rowena, podobno przypominam ją wyglądem. Czy była z O'Connorów? Niegdyś była przywódczynią Przystani widzących sidhe. PHI: Post Haste, Ine, dublińska firma kurierska, która służy jako przykrywka dla związku widzących sidhe. Wydaje się, że kieruje nią Rowena. PM: Skrót od Przedmiot Mocy, artefakt elfów przepełniony mistyczną mocą. (Definicja Mac). PRI-YA: Człowiek uzależniony od seksu z elfami. (Chyba. Definicja w opracowaniu). PRZENIKANIE: Elfi sposób poruszania się, z prędkością myśli. (Widziałam!). Dodatek do pierwotnego wpisu: Jakimś sposobem V'lane przeniknął mnie, choć nie byłam nawet świadoma jego obecności. Nie wiem, czy udało mu się zbliżyć do mnie, kiedy był w jakiś sposób „osłonięty”, a ja się nie zorientowałam, bo wszystko wydarzyło się tak szybko, czy też może zamiast poruszyć mnie, poruszył otaczające mnie krainy? Czy 374

mógłby to zrobić? Jak potężny jest V'lane? Czy inny elf mógłby mnie przeniknąć bez wcześniejszego ostrzeżenia? Niedopuszczalne zagrożenie! Potrzebuję więcej informacji. PRZYSTAŃ: Wysoka rada widzących sidhe. RELIKWIE: Osiem starożytnych artefaktów o olbrzymiej mocy, cztery jasne i cztery mroczne. Jasne Relikwie to kamień, włócznia, miecz i kocioł. Mroczne to zwierciadło, skrzynia, amulet i księga (Sinsar Dubh, inaczej Mroczna księga). („Przewodnik po artefaktach, autentycznych i legendarnych”). Dodatek do oryginalnego wpisu: Wciąż nie wiem nic o kamieniu ani o skrzyni. Czy mają moce, które mogłyby mi pomóc? Gdzie są? Poprawka do powyższej definicji - zwierciadło to Srebra. Patrz: Srebra Przenikania albo Srebra. Wszystkie Mroczne Relikwie zostały stworzone przez Mrocznego Króla. Kto stworzył Jasne? ROWENA: W pewnym sensie przywódczyni związku widzących sidhe, udających kurierów Post Haste, Inc. Czy jest Wielką Mistrzynią? Mają kapitularz albo kryjówkę w starym opactwie kilka godzin drogi od Dublina. Muszę się dostać do tamtejszej biblioteki. RYODAN: Wspólnik Barronsa i JNMSZMP na mojej komórce. SEELIE: „Jasny” lub „jaśniejszy” dwór Tuatha Dé Danann, rządzony przez Jasną Królową Aoibheal. (Def. J.B.). SHAMROCK: Nieco zniekształcona trzylistna koniczynka jest starożytnym symbolem widzących sidhe, których obowiązkiem jest Patrzeć, Służyć i Strzec ludzkość przed elfami. 375

SINSAR DUBH (szi-su-du): Mroczna Relikwia należąca do Tuatha Dé Danann. Napisana w języku znanym jedynie najstarszym z ich rodzaju, jej zaszyfrowane strony mają ukrywać morderczą magię. Sprowadzona do Irlandii przez Tuatha Dé podczas inwazji opisanych w dziejach bajecznych Leabhar Gabbala, została ukradziona wraz z innymi Mrocznymi Relikwiami i podobno znalazła drogę do świata Ludzi. Rzekomo napisana przed ponad milionem lat przez Mrocznego Króla Unseelie. (Przewodnik po artefaktach, autentycznych i legendarnych). Dodatek do oryginalnego wpisu: Widziałam ją. Słowa nie mogą jej opisać. Jest księgą, ale żyje. Jest świadoma. SREBRA PRZENIKANIA albo SREBRA: Skomplikowany labirynt zwierciadeł, niegdyś główny sposób poruszania się elfów między krainami, aż Cruce rzucił zakazane przekleństwo na srebrzyste korytarze. Żaden elf nie odważy się teraz wejść między Srebra. (Def. J.B.). Dodatek do oryginalnego wpisu: Wielki Pan miał wiele z nich w swoim domu w Mrocznej Strefie i wykorzystywał je do wchodzenia do krainy elfów i opuszczania jej. Jeśli zniszczy się Srebro, czy niszczy to też jego zawartość? Czy pozostaje otwarte wejście do krainy elfów, jak rana w materii naszego świata? Czym dokładnie było przekleństwo i kim był Cruce? STWÓR O WIELU PASZCZACH: Obrzydliwy Mroczny o niezliczonych paszczach przypominających otwór gębowy pijawki, dziesiątkach oczu i przerośniętych narządach płciowych. Kasta Mrocznych: nieznana w chwili obecnej. Ocena ryzyka: nieznana w chwili obecnej, ale podejrzewam, że 376

zabija w sposób, o którym wolę nie myśleć. (Osobiste doświadczenie). Dodatek do oryginalnego wpisu: Wciąż tam jest. Chcę jego śmierci. SZARY CZŁOWIEK: Potworny, pokryty wrzodami Mroczny, który pożywia się, odbierając urodę ludzkim kobietom. Ocena ryzyka: może zabić, ale woli, by jego ofiara pozostała przy życiu, potwornie oszpecona. (Osobiste doświadczenie). Dodatek do oryginalnego wpisu: Podobno był jedyny w swoim rodzaju. Ja i Barrons go zabiliśmy. TABH'RS (tawr): Elfie bramy, portale między krainami, często ukryte w zwyczajnych przedmiotach. TUATHA DÉ Danann lub TUATHA DÉ (tua-dei-danna lub tua-dei): (Patrz: Elfy): Wysoko rozwinięta rasa, która przybyła na Ziemię z innego świata. (Definicja w opracowaniu). UNSEELIE: „Mroczny” dwór Tuatha Dé Danann. Zgodnie z legendami Tuatha Dé Danann, Mroczni zostali na tysiące lat zamknięci w więzieniu, z którego nie mogli uciec. Nie mogli, akurat. UROK: Iluzja rzucana przez elfy, by ukryć prawdziwy wygląd. Im potężniejszy jest elf, tym trudniej przebić wzrokiem jego przebranie. Przeciętny człowiek widzi jedynie to, co elf chce, żeby widział, i jest dyskretnie powstrzymywany przed wpadnięciem na niego lub otarciem się o niego poprzez niewielki krąg zniekształconej przestrzeni, który również stanowi część uroku elfów. (Definicja J.B.). 377

V'LANE: Według ksiąg Roweny, V'lane jest księciem Seelie z Jasnego Dworu, członkiem Wysokiej Rady Królowej i czasami Małżonkiem. Jest elfem seksualnym zabójcą i w imieniu królowej Aoibheal próbował mnie skłonić, bym poszukiwała Sinsar Dubh. WIDZĄCY SIDHE (Szi): Osoba, na którą nie działa magia elfów, zdolna przejrzeć iluzję albo „urok”, który otacza elfa, i zobaczyć ukrytą pod nim prawdziwą naturę. Niektórzy widzą również Tabh'rs, ukryte portale między krainami. Inni wyczuwają Jasne i Mroczne przedmioty mocy. Każdy widzący jest inny i w różnym stopniu są odporni na elfy. Niektórzy mają ograniczone możliwości, inni posiadają liczne „moce specjalne”. (Def. J.B.). Dodatek do oryginalnego wpisu: Niektórzy, jak Dani, są nadnaturalnie szybcy. W mojej głowie znajduje się miejsce, które... nie przypomina reszty mnie. Czy wszyscy je mamy? Co to jest? Jak się tacy staliśmy? Skąd się biorą te okruchy niewyjaśnionej wiedzy, które udają wspomnienia? Czy istnieje coś takiego jak genetyczna zbiorowa nieświadomość? WIELKI PAN: Ten, który zdradził i zabił moją siostrę. Elf, ale nie elf, przywódca armii Mrocznych, poszukuje Sinsar Dubh. Wykorzystywał Alinę do poszukiwań, tak jak Barrons wykorzystuje mnie do szukania PM-ów. WŁÓCZNIA LUISNE: Jasna Relikwia (inaczej Włócznia Luina, Włócznia Longinusa, Włócznia Przeznaczenia, Płonąca Włócznia). Włócznia, którą przebito bok Jezusa Chrystusa podczas ukrzyżowania. Nie jest dziełem rąk ludzkich, lecz Jasną Relikwią Tuatha Dé Danann - i jest jednym z niewielu 378

przedmiotów, które mogą zabić elfa, niezależnie od jego pozycji i mocy. (Def. J.B.). Dodatek do oryginalnego wpisu: Zabija wszystko, co elfie, a jeśli coś jest tylko częściowo elfie, zabija tę część, w straszliwy sposób. WYKRYWACZ PM-ÓW: Ja. Widząca sidhe ze szczególną zdolnością wyczuwania PM-ów. Alina też nim była, i dlatego Wielki Pan ją wykorzystał. ZERO: Widzący sidhe, który ma moc unieruchomienia elfa dotykiem swoich dłoni (np, ja). Im potężniejszy elf i do wyższej kasty należy, tym krócej pozostaje unieruchomiony. (Def. J.B.).

WYMOWA

Irlandzka wymowa pochodzi od źródeł w Dublinie, w Gardzie i Trinity. Wszelkie błędy są moje. AN GARDA SIOCH'NA: W Dublinie garda, on garda szia-cona. Poza Dublinem garde. AOIBHEAL: A-wil (nie irlandzki gaelic, lecz starszy język elfów). CRAIG: krak. BRANSOLETA CRUCE'A: krus. FIR BOLG: fer-bol-uch. LEABHAR GABALA: lauer-gau-ala. MALLUCÉ: mal-lusz.

O AUTORCE

Karen Marie Moning ukończyła Purdue Unversity z tytułem licencjata w dziedzinie prawa i socjologii. Jej powieści trafiały na listy bestsellerów „New York Timesa”, „USA Today” i „Publishers Weekly”, i zdobyły wiele nagród, w tym prestiżową nagrodę RITA. Można się z nią skontaktować przez stronę www.karenmoning.com.