Laurens Stephanie 13 Porywacz i dama

Stephanie Laurens Porywacz i dama Angelica, najbardziej niezależna i uparta z sióstr Cynster, na balu w grupce

mężczyzn

dostrzega pewnego przystojnego

arystokratę,

na

którego widok serce szybciej bije jej w piersi. Nie zwleka ani chwili, by go poznać.

Przekonana, że spotkała właśnie swego bohatera, prowokuje

go do rozmowy na osobności, nie podejrzewając nawet, że mężczyzna planuje porwanie. Angelica wybranką,

wprawdzie nie

wydaje mu się

musi jednak przekonać ją do małżeństwa,

wymarzoną

by ocalić swe

ziemie i honor rodziny. Czy porywacz okaże się bohaterem z marzeń Angeliki?

Rozdział pierwszy

1 lipca 1829 Cavendish House Londyn

- O. Mój. Boże. Angelica Rosalind Cynster stała na obrzeżach salonu lady Cavendish, mając za plecami gawędzący tłum gości szacownej damy, i wpatrywała się w wysokie okna od strony nieoświetlonego tarasu oraz tonących w mroku ogrodów. Widziała w nich odbicie dżentelmena, który przyglądał się jej z przeciwnego krańca pomieszczenia. Po raz pierwszy poczuła na sobie to niepokojące spoj­ rzenie jakieś pół godziny wcześniej. Obserwował ją, gdy tańczyła walca, gdy śmiała się i gawędziła, lecz bez względu na to, jak dyskretnie go poszukiwała, uparcie nie chciał się ujawnić. Poirytowana, kiedy muzycy odpo­ czywali, urządziła rundkę po salonie, przemieszczała się od jednej grupy gości do drugiej, wymieniała powitania i komentarze, sunąc płynnie, aż wreszcie ów mężczyzna znalazł się w jej polu widzenia. - To on! - wyszeptała z rozwartymi szeroko oczami, ledwie śmiąc w to uwierzyć. Tym źle skrywanym podekscytowaniem zaintrygowała swoją kuzynkę, Henriettę, stojącą tuż obok. Pokręciła głową, a ktoś z grupki, na skraju której się znajdowały, odciągnął uwagę Henrietty, dzięki czemu Angelica mogła

dalej wpatrywać się w najbardziej fascynującego mężczy­ znę, jakiego kiedykolwiek spotkała. Uważała się za ekspertkę w dziedzinie oceny dżentel­ menów. Od najmłodszych lat pozostawała świadoma od­ mienności tychże, a długotrwała obserwacja przyniosła jej dogłębne zrozumienie ich charakterystycznych cech i słabostek. W odniesieniu do dżentelmenów Angelica miała bardzo wysokie wymagania. Pod względem wyglądu dżentelmen po drugiej stronie pokoju spełniał je wszystkie z nawiązką. Znała pozostałych sześciu mężczyzn z grupki, w której stał, ale nie jego. Nigdy wcześniej go nie spotkała, nawet przelotnie nie widziała. Gdyby go zobaczyła, od razu wiedziałaby, jak wiedziała to teraz, że to jej jedyny, dżen­ telmen, na którego czekała. Zawsze żywiła niezachwiane przekonanie, że rozpo­ zna swego bohatera, mężczyznę jej pisanego, kiedy tylko go ujrzy. Nie spodziewała się, że zobaczy go po raz pierwszy jako odbicie w szkle, zagubionego w tłumie po odległej stronie pokoju, niemniej rezultat był ten sam - wiedziała, że to on. Talizman, który Lady, szkocka bogini, podarowała dziewczętom Cynsterów, aby pomógł im odnaleźć praw­ dziwą miłość, trafił od Heather, najstarszej siostry Ange­ liki, do ich środkowej siostry, Elizy, ta zaś, wróciwszy nie­ dawno do Londynu ze swoim narzeczonym, wręczyła go Angelice, następnej w kolejności. Pradawny i tajemniczy talizman, wisior z różowego kwarcu na starym złotym łańcuchu przeplatanym ametystowymi koralikami, krył się teraz pod koronkową chustą Angeliki, ogniwa i kora­ liki grzały jej skórę, kryształ wtulał się w dekolt. Trzy noce temu Angelica, uznawszy, że nastał jej czas, jej kolej, uzbrojona w naszyjnik, intuicję i wrodzoną de­ terminację, rozpoczęła intensywną kampanię w celu zna­ lezienia swego bohatera. Przybyła na wieczorne przyjęcie u lady Cavendish, które zgromadziło wyselekcjonowa-

nych przedstawicieli wyższych sfer, skorych do towarzy­ skich rozrywek i konwersacji, z zamiarem dokładnego zbadania wszystkich mężczyzn, jakich gospodyni, dama o rozległych znajomościach, zdołała tu zwabić. Talizman zadziałał w przypadku Heather, zaręczonej teraz z Breckenridge'em, połączył też Elizę i Jeremy'ego Carlinga. Angelica żywiła nadzieję, że jej również pomo­ że, aczkolwiek nie spodziewała się tak błyskawicznego efektu. Skoro wszakże wypatrzyła już swego bohatera, nie za­ mierzała tracić ani minuty. Nie zorientował się. Ze swego miejsca po drugiej stro­ nie pokoju przypuszczalnie nie miał szans zauważyć, że ona mu się przygląda. Wpatrzona w jego odbicie, poże­ rała go wzrokiem. Imponującej postury, górował nad towarzyszącymi mu mężczyznami, przerastając ich o pół głowy, choć ża­ den nie był niski. Ubrany elegancko, w czarny wieczoro­ wy surdut, nieskazitelnie białą koszulę z halsztukiem i czarne spodnie, od szerokich pleców po długie nogi sprawiał wrażenie zbudowanego w idealnych propor­ cjach do swego wzrostu. Włosy, jak się zdawało, miał smoliście czarne, dość długie, ale modnie ułożone, z delikatnie zmierzwionymi lokami. Angelica usiłowała przyjrzeć się jego twarzy, lecz w odbiciu okazało się to trudne - nie widziała detali, a je­ dynie surowe, ostro zarysowane płaszczyzny. Niemniej jednak szerokie czoło, ostry nos i kwadratowy podbródek nadawały temu mężczyźnie znamiona potomka arysto­ kratycznego rodu; tylko arystokraci mają takie surowe, pełne chłodnego piękna oblicza o wyrazistych rysach. Serce tłukło jej się w piersi. Z niecierpliwości. Teraz, kiedy już go znalazła, co dalej? Gdyby takie zachowanie uchodziło za choć w mini­ malnym stopniu do przyjęcia, okręciłaby się na pięcie, przemaszerowała przez pokój i przedstawiła się mu

- lecz to byłoby zbyt śmiałe, nawet jak na nią. Zarazem jeśli po ponadpółgodzinnej obserwacji on nadal nie pró­ bował podejść do Angeliki, raczej nie zamierzał tego zrobić, w każdym razie nie tutaj, nie tej nocy. A to było absolutnie nie po jej myśli. Omiotła wzrokiem pozostałych mężczyzn w luźnym kręgu, w którym stał. Przez cały czas przysłuchiwał się rozmowom, lecz rzadko się do nich włączał, wykorzystu­ jąc je zaledwie jako przykrywkę dla swego zainteresowa­ nia Angelicą. Kiedy tak się przyglądała, jeden z mężczyzn pozdrowił gestem pozostałych i opuścił grupkę. Angelica się uśmiechnęła. Bez słowa opuściła Hen­ riettę i wślizgnęła się w tłum w centralnej części salonu. Złapała Theodore'a Curtisa za rękaw na moment przed tym, nim dołączył do kręgu młodych dam i dżen­ telmenów. Mężczyzna się odwrócił. - Angelica! - rzekł z uśmiechem. - Gdzie się chowałaś? - Tam. - Machnęła ręką ku oknom. - Theo, kim jest ten dżentelmen z grona, które właśnie opuściłeś? Ten bardzo wysoki mężczyzna, pierwszy raz go widzę. Theo, przyjaciel rodziny, który znał Angelicę aż na­ zbyt dobrze, aby samemu żywić wobec niej określone za­ miary, zaśmiał się cicho. - Uprzedzałem go, że młode damy wkrótce go zauwa­ żą i otoczą wdzięcznym wianuszkiem. Angelica podjęła jego grę i zrobiła nadąsaną minę. - Nie drocz się ze mną. Kto to taki? - Debenham. - Theo wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Wicehrabia Debenham. - Który jest...? - Gestem zażądała dalszych informacji. - Kapitalnym facetem. Znam go od lat: w moim wie­ ku, w tym samym czasie przybył do miasta, podobne za­ interesowania, wiesz, jak to leci. Ma ziemie niedaleko Peterborough, ale trzymał się z dala od towarzystwa przez... to chyba będą cztery lata. Wyjechał ze względu

na sprawy rodzinne i związane z majątkiem, a teraz do­ piero co znów zaczął bywać. - Hm... Nie widzę zatem powodu, dla którego nie miałbyś nas sobie przedstawić. Nadal szeroko uśmiechnięty Theo wzruszył ramionami. - Jeśli tego sobie życzysz. - Owszem. - Angelica ujęła go pod ramię i zwróciła w stronę grupki, w której nadal stał jej bohater, Deben­ ham. - Obiecuję się zrewanżować, kiedy następnym ra­ zem będziesz chciał wyprzedzić na starcie konkurentów w wyścigu do jakiejś nowej ślicznotki. - Trzymam cię za słowo - odparł ze śmiechem Theo. Przytrzymując sobie jej dłoń na ramieniu, poprowadził Angelicę przez tłum. Kiedy lawirowali między rozmaitymi grupkami, wy­ mieniali uśmiechy i ukłony, zatrzymując się jedynie wte­ dy, gdy nie dało się tego uniknąć, Angelica przeprowa­ dziła pośpieszną inspekcję swego wyglądu, upewniając się, że suknia z jedwabiu barwy jasnej morskiej zieleni układa się jak należy, a częściowo przesłaniająca dekolt koronkowa chusta nie przekrzywiła się i stosownie skry­ wa naszyjnik. W pewnej chwili przystanęła, aby bardziej elegancko udrapować w zagięciach łokci jedwabny szal pod kolor sukni, z dodatkiem srebrnych motywów. Przy­ była na przyjęcie bez torebki czy wachlarza, o nie zatem nie musiała się troszczyć. Włosów nie odważyła się dotknąć. Jedwabiste, rudozłote pasma zostały upięte na czubku głowy w skompli­ kowany węzeł za pomocą niezliczonych szpilek oraz inkrustowanego masą perłową grzebienia; Angelica z doświadczenia wiedziała, że nawet delikatne porusze­ nie może doprowadzić do tego, że cały ten ogrom runie kaskadą w dół. Jakkolwiek żaden dżentelmen nie zgła­ szał nigdy zastrzeżeń co do jej transformacji w odzianą wersję Wenus wyłaniającej się z morskiej piany, nie tak

pragnęła zaprezentować się swemu bohaterowi po raz pierwszy. Wiedział, że Angelica się zbliża - mimo tłoku zdołała przelotnie nań spojrzeć. Nadal na nią patrzył, jednak na­ wet z bliższej odległości nie potrafiła niczego wyczytać z jego twarzy. Potem Theo przepchnął się między ostatnimi gośćmi i szerokim gestem zaprezentował Angelicę zebranym w kręgu mężczyznom. - Hej! Spójrzcie, kogo znalazłem. - Panna Cynster! - wykrzyknęło kilku z nich, przyjem­ nie zaskoczonych. - Urocze, wytworne damy zawsze są mile widziane. - Millingham ukłonił się jej, podobnie jak i wszyscy inni mężczyźni w tej grupie, z jednym wyjątkiem. Wymieniwszy z pozostałymi powitania, Angelica od­ wróciła się ku Debenhamowi; dzięki uczynności Theo zajęła miejsce w kręgu u boku wicehrabiego. Podniosła wzrok na jego twarz, pilno jej bowiem było zobaczyć, przyjrzeć się, poznać... - Debenham, staruszku - odezwał się stojący obok Theo - pozwól, że przedstawię ci pannę Angelicę Cyn­ ster. Panno Cynster, wicehrabia Debenham. Angelica ledwie odnotowała te słowa, schwyta­ na w pułapkę przez dwoje dużych, pięknie rozstawio­ nych, jasnych oczu o ciężkich powiekach i niepokojącej, zielonkawoszarej barwie. Te oczy wprawiły ją w trans, na ich dnie czaiła się bystrość, oceniały Angelicę z chłod­ nym, trzeźwym cynizmem. Jej bohater nadal ją obserwował, spokojnie badał i poddawał ocenie, Angelica zaś nie umiała stwierdzić, czy wywarła na nim pożądane wrażenie. Ta ostatnia myśl przywołała ją z powrotem do rzeczy­ wistości. Z nieznacznym uśmiechem, ciągle patrząc De­ benhamowi w oczy, skłoniła głowę.

- Wydaje mi się, że jeszcze się nie spotkaliśmy, milor­ dzie. - Wyciągnęła rękę. Jego wargi, uformowane w nic niewyrażającą prostą li­ nię, drgnęły zaledwie minimalnie, kiedy uniósł prawą dłoń, która wraz z lewą otulała dotąd srebrną gałkę laski - tego detalu nie dostrzegła z drugiej strony pokoju - i ujął palce Angeliki. Uścisk okazał się chłodny, lecz nie bezosobowy, zbyt stanowczy, zbyt mocny, aby zbyć go jako zwyczajowe po­ witanie. W Angelice coś się zachwiało, przekrzywiła się jakaś oś w jej wnętrzu, kiedy, nadal patrząc mu w oczy, chłonęła to niespodziewane doznanie - oraz subtelne, lecz niezaprzeczalne wrażenie, że Debenham ma wątpli­ wości, czy powinien ją puścić. Czując nagły ucisk w płu­ cach, dygnęła. Te niepokojące oczy pozostały w nią wpatrzone, kiedy ukłonił się z płynną gracją, której obecność laski niczego nie ujęła. - Panno Cynster. Niezmiernie miło mi panią poznać. Jego głos był tak głęboki, że wniknął w Angelicę i zmysłowo owinął się wokół jej kręgosłupa. W połączeniu z wpływem, jaki wywierały na nią chłod­ ne palce ściskające nadal jej dłoń, za sprawą tego głosu pod jej skórą rozlało się ciepło, w brzuchu rozprzestrzeniał się namiętny żar. Z bliska jej bohater okazał się zmysłową siłą, całkiem jakby emanował jakąś niepohamowaną mę­ ską pokusą, ukierunkowaną wyłącznie na Angelicę... Dobry Boże! Zdławiła impuls, żeby się powachlować. Z chęcią tu, na miejscu, zaniosłaby modły dziękczynne do Lady, wzięła się jednak w karby i wysunęła palce z uścisku Debenhama. Pozwolił jej na to - pozostała wszakże intensywnie świadoma, że to on podjął decyzję. W jej głowie kilka dzwonów zabiło na alarm, ale niech ją licho, jeśli przyzna, choćby tylko przed sobą, że przy nim traci grunt pod nogami. Był jej bohaterem, mogła zatem

bez obawy wykonać kolejny krok. Z trudem zaczerpnęła powietrza. - Jak rozumiem - powiedziała - dopiero niedawno wrócił pan do Londynu. Mówiąc, zwróciła się ku niemu, separując się od pozo­ stałych i wymuszając na nim podobne zachowanie; tym sposobem, choć nadal stali w obrębie grupki, mogli rozma­ wiać bardziej prywatnie, pozostawiając tamtych ich własnym rozrywkom. Theo zrozumiał sugestię i wmieszał się, pyta­ jąc Millinghama o nabyte przezeń niedawno ziemie. Tymczasem Debenham nadal patrzył na Angelicę spod osłony ciężkich powiek i gęstych, czarnych rzęs. - Wróciłem tydzień temu - odparł po krótkiej chwili. - Debenham Hall leży wprawdzie dość blisko, w Cam­ bridgeshire, ale przez kilka ostatnich lat interesy trzyma­ ły mnie z dala od wytwornego towarzystwa. Przekrzywiwszy głowę, Angelica otwarcie lustrowała jego twarz, wzrokiem wyrażając pytania - impertynenckie, których nijak nie mogła zadać - tłoczące się jej na końcu języka... Wygiął usta, nie tyle w uśmiechu, ile w wyrazie zrozu­ mienia. - Zarządzałem majątkiem. Bardzo poważnie podcho­ dzę do moich obowiązków. Jakkolwiek wypowiedział te słowa lekkim tonem, przeciągając leniwie zgłoski, Angelica nie wątpiła w ich prawdziwość. - Czy oznacza to, że teraz pańskie ziemie prosperują na tyle dobrze, iż nie czuje pan już potrzeby stałego ich nadzorowania i tym samym zwrócił się pan znów ku miejskim rozrywkom? Znów bacznie się jej przyjrzał, jakby te jego dziwne oczy potrafiły przeniknąć przez jej maskę pewności siebie i towarzyskiego wyrafinowania. Diabeł Cynster, kuzyn Angeliki, oraz jego matka, Helena, mieli jasnozielone oczy i także spoglądali bardzo przenikliwie. Oczy Deben-

hama były jaśniejsze, bardziej zmienne, bliższe szarości z dodatkiem jasnej zieleni, Angelica zaś poszłaby o za­ kład, że jego spojrzenie sięga jeszcze głębiej. - Można tak powiedzieć - przyznał w końcu - choć czysta prawda przedstawia się tak, że wróciłem do Lon­ dynu w tym samym celu, jaki motywuje większość dżen­ telmenów w moim wieku, z mojej sfery, do nawiedzania sal balowych wytwornego towarzystwa. Otworzyła szeroko oczy. - Szuka pan żony? - Było to absolutnie szokujące py­ tanie, lecz bezwzględnie musiała poznać odpowiedź. Jego wargi znów się wygięły, tym razem bardziej zde­ cydowanie. - W rzeczy samej. - Patrzył jej w oczy. - Jak mówiłem, to najczęstszy powód powrotu do stolicy i towarzyskich kręgów. Ze względu na panujący wokół ścisk stali blisko siebie, a ponieważ Debenham był wysoki, Angelica zaś niska, musiała zadzierać głowę, by widzieć jego twarz, podczas gdy on spoglądał w dół. Mimo obecności pozostałych mężczyzn ta ich pozycja nosiła znamiona szczególnej bli­ skości, prywatności... niemalże intymności. Jego potężna sylwetka, czysta moc jego ciała, jakkol­ wiek skryte pod eleganckim wieczorowym przebraniem, oddziaływały na zmysły Angeliki. Jego kuszące ciepło sięgało po nią, zdradliwie ją otulało, nęcąc, by bardziej się zbliżyła. Im dłużej zaglądała mu w oczy... - Angelica! Tak mi się zdawało, że zauważyłam cię w tym tłumie. Angelica zamrugała, odwróciła się i ujrzała Millicent Attenwell uśmiechającą się do niej z drugiego krańca grupki, podczas gdy siostra tejże, Claire, torowała sobie drogę, aby zająć miejsce u wolnego boku Debenhama. - Słowo daję, choć to już czerwiec, takie wydarzenia nadal gromadzą istne tłumy, czyż nie? - Claire podniosła

pytające spojrzenie na Debenhama, a potem uśmiechnę­ ła się nieśmiało. - Chyba jeszcze się nie znamy, sir. Theo zerknął na Angelicę, po czym przejął pałeczkę. Przedstawił Millicent i Claire, a potem wyświadczył tę samą uprzejmość Julii Quigley i Serenie Mills, które, spostrzegłszy, że siostry Attenwell odkryły nowego, druz­ gocąco przystojnego dżentelmena, pośpiesznie dołączyły do powiększającego się kręgu. Jakkolwiek niezadowolona, że im przerwano, Angelica skorzystała z okazji, aby nieco ochłonąć i zebrać my­ śli, którymi totalnie zawładnęła przystojna twarz Deben­ hama, jego hipnotyzujące oczy oraz kuszące ciało - co dla niej było nowością. Nigdy wcześniej nie przydarzyło jej się takie zauroczenie. Z całą pewnością nigdy dotąd nie zagubiła się w oczach mężczyzny. Ten jednak był jej bohaterem, co przypuszczalnie tłu­ maczyło, dlaczego tak zauważalnie na nią działał. Nie­ mniej fakt, że bez wysiłku pojmał jej zmysły i skradł cały rozsądek, skłonił Angelicę do ostrożności. Millicent, Claire, Julia i Serena z ożywieniem zawłasz­ czyły rozmowę, raz po raz strzelając spojrzeniami w stro­ nę Debenhama, w czytelnej nadziei na to, że wciągną go w wymianę zdań, on wszakże, choć uprzejmie poświęcał im uwagę, pozostał niezaangażowany. Angelica zerknęła z ukosa na jego twarz. W tej samej chwili Debenham opuścił wzrok i ich spojrzenia się spo­ tkały... związały. Upłynęły dwie sekundy. Zaczerpnęła tchu i umknęła wzrokiem - ku Julii, opo­ wiadającej właśnie jakąś ekscytującą historię. Spojrzenie Debenhama jeszcze przez chwilę zamarudziło na jej twarzy, zanim on także popatrzył na Julię... i minimalnie przysunął się do Angeliki. Serce zabiło jej mocniej. On także to czuje. Jest równie jak ja zaintrygowany wię­ zią między nami.

Doskonale. A teraz - jak to wykorzystać, jak zyskać sposobność do lepszego zbadania owej więzi? Niewidoczny skrzypek stroił instrument. - Wreszcie! - Millicent omal nie podskoczyła z rado­ ści. - Znów zaczynają się tańce. - Zwróciła rozświetlone oczy na Debenhama, napraszając się bezwstydnie. Nim Angelica zdążyła zareagować, Debenham prze­ sunął do przodu laskę i ciężej się na niej oparł. Millicent pojęła, że nie powinna zmuszać wicehrabie­ go do tłumaczenia, jakiego rodzaju uraz nie pozwala mu tańczyć; nadal pełna entuzjazmu przeniosła zachęcające spojrzenie na Millinghama. Który podchwycił sugestię. Pozostali dżentelmeni stanęli na wysokości zadania, prosząc do tańca damy stojące obok. Pogodzone z fak­ tem, że Debenham nie będzie wirował po pustoszejącym właśnie parkiecie na środku salonu, Claire, Julia i Sere­ na skwapliwie wyraziły zgodę i grupka poszła w rozsypkę. Tym sposobem Angelica została między Debenhamem a Theo, na wprost Gilesa Ribbenthorpe'a. Theo spojrzał jej w oczy, uśmiechnął się, pozdrowił ją gestem, a potem skinął głową dwóm dżentelmenom i zniknął w tłumie. Ribbenthorpe, który potrafił czytać sygnały nie gorzej niż każdy inny mężczyzna, mimo wszystko uniósł brew i z uśmiechem zapytał: - Zatańczy pani, panno Cynster? - Dziękuję za zaproszenie, panie Ribbenthorpe, chy­ ba jednak odpuszczę sobie tę turę. Jednakowoż lady Ca­ vendish z radością ujrzy pana na parkiecie, natomiast Jennifer Selkirk - Angelica ruchem głowy wskazała mło­ dziutką brunetkę, która stała u boku swej matki, smoka w ludzkiej postaci - przydałby się ratunek. Sugeruję, że­ by odegrał pan rolę świętego Jerzego. Ribbenthorpe odwrócił się, żeby przyjrzeć się paniom Selkirk, a potem się roześmiał, ukłonił i, nadal rozbawio-

ny, odszedł. Angelica z zadowoleniem przyjęła fakt, że zastosował się do jej rady i powiódł Jennifer na parkiet. Gdy wreszcie została sam na sam z Debenhamem, po­ rzuciła wszelkie pozory zalecanego towarzyskiego dy­ stansu i wymownie spojrzała na jego laskę. - Stary uraz - odparł po krótkim wahaniu - jeszcze z czasów przed moim pierwszym pobytem w Londynie. Mogę chodzić, ale taniec to już ryzyko, kolano mogłoby się pode mną załamać. Przyjrzała mu się badawczo. - Zatem nigdy nie tańczył pan walca? - Uwielbiała walca, ale jeśli był jej bohaterem... - Nigdy to nie. Przed wypadkiem zdążyłem nauczyć się tańczyć i wziąłem udział w niejednym wiejskim balu, lecz od tamtej pory nie wychodziłem na parkiet. - Rozumiem. - Postarała się zapomnieć o tym rozcza­ rowaniu i skupiła uwagę na bardziej palących kwestiach. - Skoro zatem nie wiruje pan na parkietach Almacka czy podobnych miejsc, jakie ścieżki przemierza pan w poszu­ kiwaniu narzeczonej? Trudno pana przeoczyć, skoro więc tak ja, jak i Millicent i spółka aż do tego wieczoru nie wiedziałyśmy o pańskim istnieniu, byłabym szczerze zaskoczona, gdyby mi pan oznajmił, że uczestniczył w którymkolwiek z większych wydarzeń towarzyskich minionego tygodnia. Znów patrzył jej w oczy, jakby oceniał, jaka odpo­ wiedź będzie stosowna. Zadarła brodę. - Już wiem. Nawiedzał pan jakąś jaskinię hazardu al­ bo hulał w gronie przyjaciół. - Niestety, nie. - Uśmiechnął się krzywo. - Jeśli ko­ niecznie musi pani znać odpowiedź, kilka dni poświęci­ łem odnawianiu niektórych pokoi w moim londyńskim domu, potem zaś, co zapewne zrozumiałe, celem pierw­ szych towarzyskich wypadów stały się dla mnie kluby. Uwzględniając moją długą nieobecność w mieście, z...

zaskoczeniem, ale też przyjemnością odkryłem, że tak wiele osób mnie pamięta. - Zrobił krótką przerwę. - Później nadeszło zaproszenie od lady Cavendish i uznałem, że pora zbadać teren. - Zatem dopadłam pana na pańskim pierwszym towa­ rzyskim wydarzeniu. - W istocie. - Usłyszał satysfakcję w jej głosie i lustro­ wał jej twarz. - Dlaczego to taki powód do zadowolenia? - Ponieważ, mówiąc językiem wytwornego towarzy­ stwa, wyprzedziłam na starcie wszystkie inne młode i nieco starsze damy. Spoglądał na nią takim wzrokiem, jakby miał ochotę pokręcić głową. - Jakkolwiek odbieram pani szczerość jako iście orzeźwiającą, czy zawsze jest pani tak bezpośrednia? - Zasadniczo tak. Tworzenie niepotrzebnych kompli­ kacji wskutek przesadnie drobiazgowego przestrzegania konwenansów nieodmiennie uderza mnie jako strata czasu. - Doprawdy? Może zatem wyjaśni mi pani, z całą szczerością i rezygnując z przesadnie drobiazgowego przestrzegania konwenansów, dlaczego nakłoniła pani Curtisa, żeby nas sobie przedstawił? Zrobiła wielkie oczy. - Polował pan na mnie. - No i? - spytał, nie odwracając wzroku. Spodziewała się po nim zaprzeczenia. Za sprawą wy­ razu jego oczu, który skojarzył jej się z działającym z roz­ mysłem i w skupieniu drapieżnikiem, oddech uwiązł An­ gelice w gardle, odpowiedziała jednak spokojnie: - No i teraz ja poluję na pana. - Ach. Rozumiem. To najwidoczniej jakaś nowa figu­ ra w tradycyjnym tańcu swatów. - Potoczył wzrokiem wokół, po czym znów spojrzał na Angelicę. - Aczkolwiek wyznam, że nie zauważyłem podobnej śmiałości u innych młodych dam.

Uniosła brwi. - One to nie ja. - Najwyraźniej. - Jeszcze przez chwilę zaglądał jej w oczy, nim w końcu rzekł: - Proszę mi więc opowiedzieć o Angelice Cynster. Zniżył głos, którym, podobnie jak tymi hipnotyzującymi oczami, nęcił ją, wręcz starał się omotać. Angelica uznała, że nie zaszkodzi pozwolić mu wierzyć w skuteczność owej strategii. - Każdy, kto mnie zna, powie panu, że choć mam dwadzieścia jeden lat, bliżej mi do damy dwudziestopię­ cioletniej, oraz że powszechnie uważa się mnie za naj­ bardziej pewną siebie, upartą i niezależną ze wszystkich dziewcząt Cynsterów, przy czym żadnej z nas nie opisa­ no by jako omdlewającej mimozy. - Wygląda na to, że istne z pani utrapienie. Wyzywająco uniosła brew, nie zaprzeczając. Muzycy zaczęli grać kolejnego walca. - Jeśli miałaby pani ochotę zatańczyć - rzekł po krót­ kim wahaniu - proszę nie czuć się zobowiązaną... - Nie mam ochoty. - Rozejrzała się. Uwaga wszyst­ kich, którzy akurat nie tańczyli, skupiała się na parkiecie, na wirujących na nim parach. - Prawdę mówiąc... - Po­ chwyciła jego spojrzenie. - Trochę tu gorąco. Może wyj­ dziemy na taras odetchnąć świeżym powietrzem? Zawahał się i Angelica ponownie odniosła wrażenie, że miał ochotę potrząsnąć głową, bynajmniej nie z apro­ batą. Mimo to... - Jeśli tego pani sobie życzy, proszę bardzo. - Z wdziękiem zaofiarował jej ramię. Położyła dłoń na jego rękawie, poczuła skryte pod materiałem stalowe mięśnie i uśmiechnęła się z za­ chwytem, w równym stopniu do siebie, jak do niego. Po­ lowanie na bohatera rozwijało się pomyślnie. Z laską w drugiej dłoni Debenham elegancko powiódł ją ku otwartym szklanym drzwiom, prowadzącym na ta-

ras i do ogrodów poniżej. Przestąpiwszy próg, Angelica stanęła na kamiennych płytach i głęboko odetchnęła nie­ malże balsamicznym nocnym powietrzem. Powiew wia­ tru musnął jej kark i szyję. Ogrody lady Cavendish były stare, pełne potężnych, wiekowych drzew, których gęste korony rzucały cień na stopnie przy obu końcach długiego tarasu, pogłębia­ jąc mrok nocy. Rozejrzawszy się, Angelica odnotowała, że kilka innych par przechadza się w bladym blasku po­ łówki księżyca, a następnie posterowała Debenhamem w przeciwnym kierunku. Zauważył to. Choć się podporządkował, kiedy pod­ niosła wzrok i zajrzała mu w oczy, pomimo mroku wy­ czuła jego dezaprobatę, podkreśloną przez zaciśnięte wargi. - O co chodzi? - spytała, wpatrując się w niego. - Czy zawsze jest pani taka... z braku lepszego okre­ ślenia, śmiała? Spróbowała zrobić obrażoną minę, lecz jej się to nie udało. Pełen dezaprobaty czy nie, Debenham uległ jej sugestii, sunęli więc powoli tarasem, który rozciągał się na całą długość salonu. - Zdaję sobie sprawę, że dżentelmeni lubią przewo­ dzić, ale jestem z natury niecierpliwa, a przy tym bezpo­ średnia. Chcę lepiej pana poznać, pan chce poznać mnie, co wymaga pewnej prywatności, a zatem - omiotła ge­ stem pustą połać tarasu przed nimi - oto jesteśmy tutaj. - Dopiero co nas sobie przedstawiono, a pani już za­ aranżowała prywatne interludium - rzekł raczej z rezyg­ nacją niż wyrzutem. - Nie widzę sensu w traceniu czasu, a poza tym - wy­ mownie spojrzała ku wielkim oknom - proszę mi wierzyć, nie robimy nic niedozwolonego. Doskonale nas widać z salonu. - Z salonu, gdzie wszyscy są aktualnie zwróceni w stronę parkietu. - Pokręcił głową. - Istna z pani lisica.

- Podniósł wzrok na jej włosy. - O czym świadczą też te pani rude loki. Współczuję pani braciom. Ma pani dwóch, jak mi się zdaje? - Owszem. Ruperta i Alasdaira, albo też Gabriela i Lucyfera, w zależności od tego, czy nasza mama lub ciotki znajdują się w zasięgu słuchu. - Dziwię się, że żaden z nich nie czai się gdzieś tu w cieniu, gotów wkroczyć, by panią okiełznać. - Zapewniam pana, że gdyby tutaj byli, na pewno by spróbowali, na szczęście jednak mają ostatnio lepsze za­ jęcia: poświęcać uwagę żonom, rozpieszczać dzieci. - Niemniej wygląda mi pani na typ zapalczywej nie­ wiasty, której trzeba nieustannie pilnować. - Choć może wyda się to panu dziwne, niewielu by się z panem zgodziło. Uważa się mnie powszechnie za oso­ bę wyjątkowo rozsądną i na wskroś praktyczną, z pewno­ ścią nie typ kobiety, którą jakikolwiek przewidujący dżentelmen spróbowałby wykorzystać. - Ach, to dlatego najwyraźniej nikt tu pani nie pilnuje. - W rzeczy samej. To efekt tego, że jestem postrzega­ na jako starsza, niżby na to wskazywał mój wiek. Obejrzał się na fragment tarasu za ich plecami. Angelica zrobiła to samo i odnotowała, że dwie inne pary na­ dal przechadzają się w pobliżu drzwi. - Mówiła pani, że chce porozmawiać - odezwał się, kiedy znów na niego spojrzała. - O czym? Przyglądała się jego twarzy, tym wielce wymownym ry­ som, czystym, wyrazistym liniom, które jednoznacznie wskazywały, że Debenham należy do jej sfery. - Kłopocze mnie, że nie potrafię pana nigdzie umiej­ scowić, że nie przypominam sobie, bym widziała pa­ na kiedykolwiek wcześniej. Kiedy był pan w Londynie po raz ostatni? Theo sądzi, że cztery lata temu. - Pięć. Po raz pierwszy przybyłem do miasta w roku dwudziestym, a ostatni raz gościłem na tutejszych salach balowych w lipcu dwudziestego czwartego. Od tamtej

pory zdarzało mi się zaglądać do Londynu w interesach, ale nie miałem czasu na życie towarzyskie. - No tak, to wszystko wyjaśnia: zostałam wprowadzo­ na do towarzystwa dopiero w dwudziestym piątym. Mo­ że jednak pamięta pan moje siostry? Przytaknął. - Owszem, pamiętam je, ale w tamtych dniach nie in­ teresowały mnie młode damy. Spędzałem więcej czasu na unikaniu ich niż na gawędzeniu z nimi, przy czym nie wydaje mi się, żebym kiedykolwiek rozmawiał z pani sio­ strami. Nie zostaliśmy sobie przedstawieni. - Hm... Zatem powrót na sale balowe w poszukiwaniu młodych dam stanowi dla pana całkiem nowe wyzwanie. - Można tak to ująć. Ale proszę opowiedzieć mi o sobie. Dotarli do końca tarasu. Przystanąwszy u szczytu scho­ dów, które prowadziły w dół na żwirową ścieżkę, Angelica popatrzyła w mrok ogrodu. Padające z okien salonu światło tutaj nie sięgało. Miejsce, gdzie się znajdowali, otulały gęste cienie rzucane przez pobliskie drzewa. Cofnęła dłoń z ramienia Debenhama, stanęła twarzą do niego, a plecami do ogrodu, popatrzyła mu w oczy i uniosła brew. - Co chce pan wiedzieć? - Widać, że dobrze się pani odnajduje w tym środowi­ sku. Spędza pani cały rok w Londynie? Uśmiechnęła się, spoglądając na jego skrytą w cieniu twarz. - Jako członek rodu Cynsterów przez całe życie przyna­ leżałam do towarzystwa, nic dziwnego więc, że w tych krę­ gach czuję się swobodnie. Zarazem jednak goszczę w mie­ ście tylko w sezonie, niekiedy też przez miesiąc w małym sezonie. Resztę czasu spędzam na wsi albo w Somerset, gdzie się urodziłam, albo odwiedzając rodzinę i przyjaciół. - Woli pani miasto czy wieś? Zastanowiła się. Debenham obejrzał się na taras za ich plecami.

Leniwie podążywszy za jego wzrokiem, odnotowała, że ostatnia z przechadzających się par wraca do środka. Później Debenham znów na nią spojrzał, toteż na po­ wrót skupiła się na nim. - Niełatwo odpowiedzieć, co wolę. Lubię przebywać w mieście, korzystać ze wszystkich dostępnych tu rozry­ wek, ale jeśli na wsi miałabym inne pochłaniające mój czas i energię zajęcia, inne satysfakcjonujące wyzwania, wówczas, jak przypuszczam, wcale nie ciągnęłoby mnie do Londynu. Przez długą chwilę zaglądał jej w oczy, a później opu­ ścił wzrok i oparł laskę o balustradę. - Muszę przyznać - rzekł, prostując się i znów spoglą­ dając na Angelicę - że z ulgą to słyszę. - Z ulgą? - Zaciekawiło ją to, toteż spytała: - Dlaczego? Patrzyli sobie w oczy. W jakiś dziwny, nieoczekiwany sposób czas się zatrzymał, rozrzedził, rozciągnął. W An­ gelice powoli, stopniowo narosło skonfundowanie; wyra­ ziła je spojrzeniem. - Stokrotnie panią przepraszam - rzekł głosem tak ci­ chym, że jego słowa zdały się nieomal pieszczotą. Zmarszczyła brwi. - Za co? - Za to. Dłonią zasłonił Angelice usta, wolnym ramieniem opasał ją w talii i dźwignął. Dociskając ją do siebie, zszedł szybko po schodach i pogrążył się w mroku ogrodu. Za sprawą szoku, pełnego i absolutnego, trwała nieru­ chomo, kiedy niósł ją w cień drzew. Potem wybuchła. Krzyczała pod jego dłonią, wiła się i walczyła, aby się uwolnić, lecz jego ciało okazało się twarde jak skała, a trzy­ mające ją w potrzasku ramię było tak niewzruszone, że równie dobrze mogłoby zostać wykute z żelaza. Uzmysło­ wiwszy sobie bezcelowość tych wysiłków, Angelica znie­ nacka zwiotczała, osuwając się w objęcia Debenhama.

Zatrzymał się przy niewielkiej połaci trawnika, osło­ niętej od strony domu przez gęste krzaki i opuścił Ange­ licę, tak że jej stopy dotknęły żwiru. Trwała w udawanym omdleniu, czekając na właściwy moment. Raptem ją uwolnił, oderwał dłoń od jej twarzy, zara­ zem jednak obrócił ją wokół własnej osi, aż się zachwia­ ła, zataczając się. Z szeroko otwartymi oczami rozpo­ starła ramiona i wywijała nimi dziko, by złapać równo­ wagę. Przeczesując wzrokiem ciemność - gdzie on się podział? - odzyskała stabilność, wyprostowała się i za­ czerpnęła tchu, żeby wrzasnąć... Jedwabna chusta śmignęła nad jej głową, wsunęła się między wargi i mocno zacisnęła; wrzask Angeliki został zredukowany do zduszonego pisku. Czuła, jak Debenham wiąże supeł z tyłu jej głowy. Wyrwała się i odwróci­ ła, chcąc stanąć twarzą do niego, zarazem sięgając w gó­ rę, aby zerwać knebel. Jednakże Debenham przemieścił się wraz z nią, chwycił od tyłu jej ręce i przeciągnął za plecy. Bezpardo­ nowo uwięził w dłoni jej nadgarstki, trzymając je nisko w dole, tak że miała wyprostowane ramiona. Przystąpił bliżej. Chciała właśnie paść na ziemię, kiedy wolną ręką przytrzymał ją za ramię. - Proszę uważać, jeśli pani upadnie, wykręci pani so­ bie ręce. Spięła się, żeby znów podjąć walkę. - Spokojnie. Choć może na to nie wygląda, nie zamie­ rzam pani skrzywdzić. Odpowiedziała tyradą, wytłumioną przez knebel. Wściekła, wiła się, szarpała, wyrywała, ale sprawa była beznadziejna. Próbowała go kopnąć, lecz na to znajdo­ wał się za blisko, Angelica zaś miała na nogach balowe pantofelki. Przy jego wzroście nie mogła go nawet ude­ rzyć w twarz tyłem głowy. W trakcie tych zmagań Debenham stał jak skała, trzy­ mając ją niewzruszenie.

Zdyszana, z włosami w nieładzie, czując, że zaczynają ją boleć mięśnie ramion, uspokoiła się. Nachylił ku niej głowę. - Powtarzam: nie zamierzam pani skrzywdzić. - Jego głos nadpłynął z ciemności, z góry i nieco z boku. - Wszyst­ ko wyjaśnię, ale nie tutaj, nie teraz. Zapewniam, że po­ trzebna mi pani cała i zdrowa. Jestem ostatnią osobą, któ­ ra by panią zraniła albo dopuściła, żeby zrobił to ktoś inny. Miał być moim bohaterem! Angelica odetchnęła głę­ boko, jej piersi dramatycznie się uniosły. Podczas gdy jedna część niej, ta wściekła, zdradzona, gotowa go za­ mordować lub przynajmniej wydrapać mu oczy, ani my­ ślała wierzyć choć jednemu jego słowu, inna, bardziej pragmatyczna i praktyczna, wsłuchiwała się nie tyle w sa­ mą treść wypowiedzi, ile w ton jego głosu, i sugerowała, że Angelica powinna przynajmniej dać temu mężczyźnie szansę się wytłumaczyć. Mówił z pełnym przekonaniem. Kiedy stała i czekała, podjął tym samym stanowczym, odrobinę dyktatorskim tonem: - Muszę porozmawiać z panią na spokojnie, wyłuszczyć wszystkie szczegóły. Zaraz wyniosę panią z tego ogrodu i umieszczę w mojej karecie. Nie, tam jeszcze pa­ ni nie uwolnię, polecę zawieźć panią do mego domu. Wtedy porozmawiamy. - Y-oem-ie-an-uśi? Na moment zapadła cisza. - Czy potem panią puszczę? Przytaknęła. Zawahał się krótko. - Prawdę mówiąc, to zależy od pani. Usiłowała spojrzeć mu w twarz. Groźnie nasrożyła brwi w tym kierunku. - O-o-a-nayć? - Wkrótce wszystkiego się pani dowie.

Odsunął się od niej i zaraz poczuła, że odplątuje szal, owinięty wokół jej łokci. Zabrał go. Moment później pętla z miękkiego materiału opasała jej nadgarstki. Łotr krępował ręce Angeliki jej własnym szalem! Nijak nie była w stanie powstrzymać go przed mocnym zaciśnięciem pęt. Nim miała szansę choćby napiąć mięśnie, żeby mu się wyrwać i popędzić z powrotem na przyjęcie, pochylił się i uniósł ją w ramionach. Pisnęła krótko, zaczęła się wykręcać, zaraz jednak uzmysłowiła sobie, że palce jednej jego ręki znajdują się niebezpiecznie blisko jej biustu, drugiej zaś palą jej udo przez jedwab sukni, toteż najlepiej zrobi, jeśli zarzuci próby zmiany pozycji. Poddała się, wyciszyła. I postarała się zebrać myśli. Ścieżka wiodła przez niewielką połać otwartego tere­ nu; w skąpym świetle Angelica spostrzegła, że on zerka na jej twarz. Zwęziła oczy, mając nadzieję, że Debenham odczuje siłę jej piorunującego spojrzenia. Jeśli tak się stało, nie dał tego po sobie poznać. - Moja kareta stoi w zaułku. Patrząc przed siebie, schylił się, by przejść pod niską gałęzią. Niósł Angelicę z taką łatwością, jakby dźwigał w ramionach kilkuletnie dziecko. - I żebyśmy dobrze się zrozumieli, nie planowałem porywać pani dzisiaj, na tym przyjęciu zamierzałem jedy­ nie przeprowadzić rekonesans. - Znów na nią spojrzał. - Jednak tak idealnie stworzyła pani okazję, że cóż inne­ go mogłem zrobić? Nie skorzystać z niej, pozwolić pani odejść, a potem modlić się, by los podarował mi kolejną szansę kiedy indziej? Zatem to ona ponosiła winę za to porwanie? Wystąpił spomiędzy drzew, blady blask księżyca musnął jego twarz.

- Aaci. An. A. O - wycedziła przez knebel, zwężając oczy w szparki. Przez chwilę się jej przyglądał, a potem uniósł brwi i spojrzał przed siebie. - Istotnie. Przypuszczam, że zapłacę. Ścieżka kończyła się przy drewnianej furtce w okalają­ cym ogród wysokim kamiennym murze. Debenham przemieścił Angelicę w ramionach, żeby odsunąć rygiel i otworzyć furtkę, a potem wyniósł ją do zaułka. W mroku czekała kareta. Angelica zauważyła stangre­ ta na koźle i chłopca stajennego, który właśnie zeskakiwał na ziemię. Ten drugi pośpieszył otworzyć drzwi. Związana i zakneblowana, w obecności trzech potęż­ nych mężczyzn, nawet nie próbowała się wyrywać czy stawiać oporu, kiedy Debenham, ten łotr, dźwignął ją do wnętrza pojazdu. Postawił ją na nogach, zamienił dwa słowa ze stajennym i wspiął się w ślad za Angelicą - przez co praktycznie nie pozostawił jej przestrzeni na wykonanie jakiegokolwiek ruchu. Wsparł potężną dłoń na ramieniu Angeliki i napierał na nią tak długo, aż usiadła na obitym skórą siedzeniu. Wciągnęła nosem powietrze. W karecie unosiła się woń stęchlizny. Czyżby ją wynajęto? Spojrzała na Debenhama, kiedy zajął miejsce naprzeciw niej; nogi miał tak dłu­ gie, że kolanami osaczył jej kolana. Chwycił jej stopy i uniósł tak, że odchyliła się na opar­ cie. Ignorując gniewny kwik Angeliki, sprawnie spętał jej kostki... chustą stajennego? - Mmuch! - Spróbowała go kopnąć, ale na próżno. - Spokojnie. - Wygładził jej spódnice i wstał, a stopy Angeliki ześlizgnęły się na podłogę. - Jeśli mi pani po­ zwoli, rozwiążę jej nadgarstki i skrępuję je z przodu. W przeciwnym razie będzie pani dość niewygodnie, do­ póki nie znajdziemy się u mnie w domu. Spiorunowała go wzrokiem, lecz, jak poprzednio, z mniej niż mizernym efektem. Nadal usiłowała ogarnąć

to, co się działo, jakby jej rozum nie nadążał jeszcze za wydarzeniami. Nie potrafiła wykoncypować, do czego on zmierza; przecież miał być jej bohaterem. Kiedy po prostu stał, spoglądając na nią wyczekująco, wydała z siebie pełen odrazy pomruk, który obiecywał, że Debenham drogo za wszystko zapłaci, po czym obró­ ciła się na siedzeniu, nadstawiając ku niemu skrępowane na plecach dłonie. Pochylił się nad nią. Spięła się, czekała, ale nie dał jej cienia szansy na uwolnienie ręki i zdarcie z twarzy knebla; był na tyle postawny, miał na tyle długie ramiona, by się­ gnąć wokół Angeliki. Przemieścił jej ręce do przodu i ponownie spętał, mocniej, więżąc jej palce w zwojach szala. Do licha! Jak się wydostanie z tego ambarasu? Przy założeniu, że w ogóle chciała się wydostać... Ta zbłąkana myśl uderzyła w nią z tak niepokojącą si­ łą, że Angelica na moment zgubiła wątek. Tymczasem ów łotr zdjął pled z półki nad jej głową, strzepnął go, troskliwie otulił nim plecy Angeliki... a po­ tem uniósł jej kolana w górę i w bok, aż w rezultacie le­ żała wzdłuż na siedzeniu. Pisnęła, później zaś nadaremnie wałczyła, kiedy bez­ pardonowo zawijał ją w pled, po czym ułożył na boku, starannie skrępowaną, unieruchomioną, z ramionami w dole i wyprostowanymi nogami. - O-an-yabia? Bezradna w tej haniebnej pozycji, posłała mu morder­ cze spojrzenie. Górował nad nią, stojąc z pochyloną głową, gdyż było tu dlań za nisko. Przez chwilę jej się przyglądał, aż wresz­ cie przemówił spokojnie tym niskim, wywołującym grzeszne myśli głosem: - Jeśli ma pani choć odrobinę instynktu samozacho­ wawczego, pozostanie pani w tej pozycji. Kiedy za moment kareta ruszy, wiercąc się, wyląduje pani na podłodze. Poje-

dzie pani do stajni za moim domem, to niedaleko stąd. Dołączę do pani najszybciej jak zdołam. Zostawiał ją?! - E-an-ie? - Z powrotem na przyjęcie. Opuszczę je, kiedy pani zniknięcie zostanie zauważone, a dostatecznie wiele osób odnotuje, że sam nadal jestem obecny. - Jeszcze przez kilka sekund na nią patrzył, nim w końcu skierował się do wyjścia. - Proszę mi zaufać - dodał. - Nic pani nie grozi. Wysiadł z karety i zamknął drzwi. Nadstawiła uszu, kiedy rozmawiał ze stangretem. Nie dosłyszała, jakich udzielił instrukcji - ten jego przeklęty jedwabisty głos był zbyt cichy - ale dotarła do niej odpo­ wiedź stangreta. - Taa je, m'lordzie. Zamarła. „Tak jest, milordzie". Tyle że nie tak to brzmiało. Stangret był Szkotem. I to nie z cywilizowanych regio­ nów Szkocji, na przykład z Edynburga, lecz z jej dzikich pustkowi. Przypadek? Dreszcz przebiegł jej po karku. Kareta drgnęła i ruszyła bez pośpiechu. Jako że jej myśli gnały szaleńczo w co najmniej dziesięciu kierun­ kach jednocześnie, Angelica ledwie odnotowała fakt, że skręcili z zaułka w większą ulicę. Potężny brunet, arystokrata. „Twarz jak wykuta w skale i oczy jak lód". Ale to niemożliwe. Laird nie żył. Spadł z urwiska, pro­ sto w ramiona śmierci. Dotąd nie znaleziono jego ciała, lecz... Poza tym Debenhama znano w towarzystwie. Nie był Szkotem... aczkolwiek Angelica znała kilku Szkotów, którzy mówili doskonałą, pozbawioną akcentu angielsz­ czyzną.

Debenham, o czym wszyscy wiedzieli, cierpiał na po­ ważny uraz kolana. Nikt nie wspomniał o tym, by laird wspierał się na lasce... ale Debenham zostawił laskę na tarasie, Angelica zaś nie odnotowała, by utykał, gdy niósł ją do karety. A jego oczy... Nie określiłaby ich jako zimne, nie by­ ły takie, kiedy z nią rozmawiał, potrafiła sobie wszakże wyobrazić, że mogą zionąć chłodem, jeśli on sobie tego zażyczy... Z trudem zaczerpnęła tchu. Ledwie mogła uwierzyć w to, co głośno kołatało się w jej głowie. Została porwana, przypuszczalnie przez lairda. Z całą pewnością przez swego bohatera.

Rozdział drugi

Kareta kołysała, ze stukotem tocząc się po bruku. An­ gelica leżała na siedzeniu i borykała się ze świadomością tego, co właśnie zaszło. Co aktualnie się działo. Zaczerpnęła powietrza, przytrzymała je w płucach i za­ częła się szarpać, walcząc zajadle z krępującym ją pledem. Ani trochę się nie poluzował, łotr mocno zabezpieczył końce. Kareta skręciła za róg i zapowiedź porywacza omal się nie sprawdziła; gwałtownie rzuciwszy się w tył, Angelica ledwo uniknęła upadku z siedzenia. Rezygnując z planów natychmiastowej ucieczki, z iry­ tacją wypuściła powietrze z płuc, leżała spokojnie i pró­ bowała się zastanowić. Starała się rozeznać w sytuacji, aby zdecydować, co powinna zrobić. Została uprowadzona przez mężczyznę nad wyraz po­ dobnego do w domniemaniu martwego lairda, tajemni­ czego arystokraty stojącego za porwaniami jej starszych sióstr. Jako pierwszą uprowadzono Heather, następnie, kilka tygodni po jej ucieczce, porywacze wynieśli Elizę z samego St. Ives House. Angelica usiłowała sobie wy­ obrazić, co poczuły Heather i Eliza, kiedy pojęły, że są brankami. Czy były to szok, zgroza, przerażenie, strach, czy jakaś kombinacja tychże? Analizując własne buzujące emocje, znajdowała jedy­ nie gniew, w kilku odcieniach, niekiedy ukierunkowany

na siebie samą, oraz różne poziomy niedowierzania, pod tym wszystkim zaś rodzące się poczucie, że została zdradzona. Debenham był jej bohaterem, a tymczasem związał ją jak byle pakunek i wykradł. Na samą tę myśl w Angelice gwałtownie wezbrała złość. Jeśli on rzeczywi­ ście okaże się przywróconym do życia lairdem, wówczas - tak jak mu zapowiedziała - zapłaci za wszystko. Pojazd znów ociężale skręcił i światło latarni ulicz­ nych zbladło. Angelica znalazła się w ciemności. Odchy­ liła do tyłu głowę, strząsnęła włosy z twarzy i wyjrzała przez okno. Kareta zwolniła, a potem się zatrzymała, jeszcze przez chwilę kołysząc się na resorach. Kiedy jej oczy przystosowały się do ciemności, Angelica dostrzegła tonącą w mroku ścianę ze starego kamienia. Debenham powiedział, że jego dom znajduje się nie­ daleko; uwzględniwszy niewielki dystans pokonany przez karetę, Angelica uznała, że mówił dosłownie, skoro zaś nie oddaliła się zanadto od Cavendish House stojącego kilka kroków od Dover Street, od własnego domu musiało dzielić ją zaledwie kilka minut drogi. Stangret i chłopiec stajenny pozostali na koźle, roz­ mawiając cicho. Przysłuchiwała się, ale nie zdołała roz­ różnić słów. Debenham powiedział, że kareta zabierze ją do stajni za jego domem, on sam zaś przyjdzie po nią dopiero, kiedy na przyjęciu zauważą jej zniknięcie. Udała się do lady Cavendish w towarzystwie matki, Celii, ciotki Louise i kuzynki Henrietty. Biorąc pod uwa­ gę tłok w salonie i charakter tego spotkania, Angelica wątpiła, czy którakolwiek z trzech pań odnotuje jej nie­ obecność wcześniej niż w chwili, gdy wszystkie będą się szykowały do wyjścia. Dopiero wtedy zaczną jej szukać. A to znaczyło, że miała przynajmniej godzinę, by po­ stanowić, jak odnosić się do Debenhama po jego powro­ cie. Czy powinna się go bać?

Bez względu na to, jak głęboko szukała, nie potrafiła odnaleźć w sobie strachu. Nawet wówczas, gdy zmagali się pod drzewami, Angelica nie czuła obawy. Była zszo­ kowana i wściekła, owszem, ale nie przestraszona. W żadnym momencie jej intuicja, aż do tego wieczoru nieomylna, gdy szło o przestrzeganie jej przed mężczy­ znami o niepożądanych intencjach, nie wykryła ze strony Debenhama najmniejszego zagrożenia. Wychwyciła coś, co Angelica odczytała jako seksualne zainteresowanie, ale zagrożenia żadnego. Cofnęła się myślami do chwili, gdy ujrzała go po raz pierwszy, przyglądającego się jej tak wnikliwie... Aż ją skręciło w duchu. Zinterpretowała jego zachowanie jako oznakę, że mu się podoba, podczas gdy on widział w niej jedynie cel. Oj... Skrzywiła się pod kneblem, policzki jej zapłonę­ ły. Jakież to żenujące. Rozumiała już, czemu odniósł się do jej śmiałości z ta­ ką dezaprobatą. Postrzegał Angelicę jako trzpiotowatą, bezmyślną panienkę z towarzystwa podejmującą niezro­ zumiałe i głupie ryzyko. Praktycznie rzuciła mu się w ra­ miona, zapraszając, by się z nią ulotnił. To nie znaczy, że musiał od razu wykorzystać sytuację. Niemniej zrobił to, a zatem gdzieś w tym wszystkim tkwił błąd. Angelica zachowała się z tak bezczelną śmia­ łością wyłącznie dlatego, że żywiła dogłębne przekona­ nie, iż ma do czynienia ze swym bohaterem. Jednakże Debenham nie mógł być jej bohaterem i porywaczem jednocześnie. To wykluczone. Nie zgadzam się, żeby było mi pisane zakochać się w porywaczu. Nie. Albo on się po­ mylił, albo ona. Zdecyduj najpierw, czy powinnaś się go bać. Odtworzyła w myślach jego dotychczasowe wypowiedzi i porównała z wiedzą, jaką zgromadziła w związku z uprowadzeniem Heather i Elizy - w obu przypadkach laird rozkazał swym pachołkom, by otoczyli porwane wyśmienitą opieką.

Debenham zapewnił ją kilkakrotnie, że nie zamierza jej skrzywdzić. Zamknęła oczy i ponownie wsłuchała się w jego słowa, przeanalizowała ton głosu. Mówił z abso­ lutną szczerością. Co więcej, nawet jeśli tak bezpardo­ nowo ją ujarzmił, związał i wyniósł z ogrodu do karety, wątpiła, czy zyskała choć jednego siniaka. Nawet teraz, jakkolwiek nie określiłaby warunków jako komfortowe, nie odczuwała bólu, nie mogła nawet powiedzieć, że cierpi niewygodę. Nie w sensie fizycznym. Pod względem psychicznym... była poruszona, co rzadko, jeśli w ogóle, jej się przyda­ rzało. Była zła, skonfundowana... i ciekawa. Podczas gdy to pierwsze i to ostatnie uważano powszechnie za jej uprzy­ krzone przywary, konfuzji nie zwykła ulegać. W jej świe­ cie, świecie, który organizowała i w którym rządziła, nie było na nią miejsca. Konfuzja oznaczała niewiedzę, Angelica zaś zawsze wiedziała - czego chce, co czuje, jak powinno wyglądać jej życie. Za jej konfuzję w pełni ponosił winę Debenham. Nie mógł być jej bohaterem. Usiłowała przekonać sa­ mą siebie, że jej intuicja się pomyliła, że czar Lady za­ wiódł. Że jakimś sposobem wszystkie znaki były spaczone lub fałszywe. Napominała się, że Debenham nie odpowie­ dział na jej awanse jakąkolwiek zachętą - choć wydawało jej się, że to robił, w istocie jedynie ją zwodził... Upływały minuty. Angelica leżała w ciemności, spie­ rając się sama ze sobą. Nie miała pojęcia, ile czasu minęło, nim wreszcie uznała, że to przegrana sprawa. Jej intuicja trwała przy swoim, wiara w Lady i jej tali­ zman pozostała niewzruszona. Angelica wiedziała do­ kładnie to samo, co wówczas, gdy postarała się, by zostać przedstawioną Debenhamowi. Nic, co zaszło od tamtej pory, nie wpłynęło na tę wiedzę ani nie zmieniło wyra­ stającego z niej niepodważalnego przekonania.

Debenham był jej bohaterem. Co oznaczało, że pomyłką była cała reszta. W porządku. Zaciskając wargi na kneblu, Angelica zmrużyła oczy i pokiwała głową. Zaczekam więc, dowiem się, o co tu chodzi, a potem to zmienię. Zmieni sytuację, zmieni jego. Uformuje go na nowo, jeśli okaże się to ko­ nieczne. Bez względu na wszystko on będzie moim boha­ terem. Zawsze miała nadzieję, że zdobycie bohatera będzie sta­ nowić wyzwanie; najwyraźniej owo życzenie się spełniło. A zatem żadnego strachu, chyba że odkryję powód, by się bać. Dowiem się, o co chodzi, i ruszę dalej od tego punktu. Ponieważ Lady i ja się nie mylimy, musi istnieć sposób, którego odnalezienie najwyraźniej pozostaje w mojej gestii, a przy tym leży w moim najlepiej pojętym interesie. Debenham powiedział, że wszystko wyjaśni. Kiedy już to zrobi, Angelica przejmie dowodzenie. Uzbroiła się w cierpliwość. Czekała. Czekała jeszcze trochę. Gdzie on się, u diabła, podziewa? Miotała już straszliwe przekleństwa, kiedy raptem stangret i chłopiec stajenny zamilkli, po czym kareta się zakołysała, gdy ten drugi zeskoczył z kozła. Angelica okiełznała język i nasłuchiwała, nie zorientowała się jed­ nak, czy Debenham jest na zewnątrz, dopóki nie otwo­ rzył drzwi pojazdu. Jak na tak potężnego mężczyznę, po­ ruszał się nader cicho. Wpatrywała się lodowato w ciemną sylwetkę, prawie że całkowicie wypełniającą otwór drzwiowy. - Ajyszy-as. Przez chwilę na nią patrzył, a potem wspiął się do środka. - Trwało to dłużej, niż zakładałem. Pani rodzina zo­ stała niemalże do końca przyjęcia, a potem, kiedy wy­ chodziłem, dopadł mnie przyjaciel. - Dźwignął Angelicę z siedzenia.

Nadal owinięta niczym mumia, trzymała język na wo­ dzy i nie stawiała oporu, kiedy manewrował, żeby wy­ nieść ją z pojazdu. Gdy znaleźli się na zewnątrz, zarzucił ją sobie na ramię. - Mff! - Wiercąc się wściekle, spiorunowała wzrokiem jego plecy. Mocniej docisnął sobie jej nogi do torsu. - Proszę o chwilę cierpliwości. Zaniosę panią do do­ mu i tam rozwiążę. Rozpoznała ten ton. Miał niższy głos, ale równie do­ brze mógłby być jednym z jej braci zwracającym się do kobiety, którą ze zrezygnowaniem chronił. Ze zrezygnowaniem? Znów się w niej zagotowało. Róg pledu opadł jej na tył głowy, Angelica zachowała jednak możliwość rozglądania się na boki. Kiedy Debenham ruszył, dostrzegła stangreta i stajennego, zaledwie cienie w mroku. Debenham schylił się, wnosząc ją przez furtkę w ka­ miennym murze do, jak się zdawało, rozległego ogrodu. Angelica rozejrzała się, usiłując wyrobić sobie pojęcie o lokalizacji domu. Jakkolwiek nie uzyskała rozstrzygają­ cej odpowiedzi na swoje pytanie, wszystko, co zobaczyła - warzywnik, niewielki sad, rozmaite zabudowania gospo­ darcze, brukowany dziedziniec przed tylnym wejściem, po którego obu stronach, nieco powyżej, rozciągały się trawniki i rosły krzewy - świadczyło o tym, że chodzi o jed­ ną z tych wiekowych rezydencji, jakie nadał spotykało się przy najlepszych londyńskich ulicach. Kilka spostrzeżeń, jakie poczyniła na temat budynku, zdawało się to potwierdzać: okna okalały stare kamien­ ne motywy dekoracyjne, a sam dom, którego masyw­ na bryła odcinała się na tle nocnego nieba, miał po­ nad trzy kondygnacje. Angelica ciągle znajdowała się w najwytworniejszych sferach.

Zarówno Heather, jak i Eliza zostały natychmiast wy­ wiezione z Londynu, ale żadnej z nich nie porwał tajem­ niczy laird we własnej osobie. Angelica nabierała coraz większego przekonania, że szerokie plecy, z których ak­ tualnie zwisała, należą właśnie do tego nieuchwytnego arystokraty. Nie mogła się doczekać, kiedy Debenham usunie jej knebel. Wniósł ją do domu tylnymi drzwiami. Ogromne po­ mieszczenie za nimi było ciepłe, przyjemne i dobrze oświet­ lone. Zaszurały krzesła, kiedy zaś Debenham wkroczył w obręb światła, z kilku gardeł wyrwały się okrzyki. - Łaskawe nieba! To ona? - Kobiecy głos i szkocki akcent. - Sądziłem, że tego wieczoru planuje pan tylko obser­ wację. - Starszy mężczyzna, również Szkot. - Pokoje hrabiny są gotowe, milordzie. - O wiele bar­ dziej wytworny osobnik, w ocenie Angeliki niebędący Szkotem. - Pomyślałem, że może zechce pan obejrzeć odnowione wnętrza, toteż zapaliłem tam kandelabry. - Dobrze. Panna Cynster i ja porozmawiamy właśnie tam. Porywacz przekazał jakiś przedmiot - laskę? - służą­ cemu, po czym ruszył dalej przez pomieszczenie. Angelica przelotnie zobaczyła tych troje, zaliczających się, jak przypuszczała, w poczet jego służby - schludnie ubraną pokojówkę, starszego mężczyznę, którego strój wskazywał na funkcję majordomusa, oraz niskiego, nie­ co pulchnego osobnika, wedle wszelkich oznak osobiste­ go lokaja Debenhama, trzymającego teraz jego laskę. Wszyscy wyglądali na zaskoczonych, ale zadowolonych, jeśli nie wręcz uszczęśliwionych, że ich pracodawca wra­ ca z wieczornego wypadu z opakowaną w pled porwaną damą na ramieniu. Debenham schylił się, wychodząc przez kolejne drzwi na korytarz. Kiedy jadalnia dla służby została za nimi, An-

gelica zmarszczyła brwi. Co tu się, u diabła, działo? Po­ rwał ją, a jego służący widzieli w tym powód do zachwytu? Jeśli przyjdzie jej spróbować ucieczki, oczywiste, że nie będzie mogła liczyć na ich wsparcie. Debenham pchnął wahadłowe drzwi i szedł dalej przez ogromny westybul. Angelica widziała przepyszną boaze­ rię, imponujące drzwi i łuki w stylu jakobińskim, witrażo­ we okna, wszystko to było jednak przykurzone i obwieszo­ ne girlandami pajęczyn świadczącymi o tym, że dom przez lata stał niezamieszkany. Debenham dotarł do podnóża masywnych schodów i ruszył w górę. Wydawało się, że w ogóle nie odczuwa ciężaru Angeliki, całkiem jakby niósł na ramieniu niewielki, zrolowany dywanik. Na szerokim podeście skręcił w lewo i wspiął się kolej­ nym ciągiem schodów. Balustradę wykonano z ciemnego, bogato rzeźbionego drewna; wszystko, co widziała Ange­ lica - stolik na podeście, ozdobny kandelabr obok niego - było doskonałej jakości, ale stare. Dawno niemodne. Na piętrze porywacz ruszył galerią, po czym zatrzymał się przed jakimiś drzwiami, otworzył je i przekroczył próg. Kiedy się odwrócił, by je zamknąć, Angelica zyska­ ła okazję, żeby szybko omieść wzrokiem pokój. Jeśli to, co zobaczyła w tym domu do tej pory, kazało jej się za­ stanowić, elegancja i kosztowna wygoda tego pomiesz­ czenia przegnały wszelkie wątpliwości w kwestii bogac­ twa i pozycji Debenhama. Oświetlony przez dwa srebrne kandelabry, przestron­ ny pokój pełnił funkcję bawialni damy. Na wprost deli­ katnie zdobionego, marmurowego kominka ulokował się ładny szezlong, obity jedwabiem barwy złota i kości słoniowej. W wiszącym nad kominkiem ogromnym lu­ strze w złotej ramie odbijała się jedwabna tapeta barwy kości słoniowej, tłoczona w drobne, złote fleur-de-lis*. Przy oknie stało mahoniowe biurko z pięknym krzesłem *Fleur-de-lis - kwiat lilii.

z wysokim oparciem. Wypolerowaną podłogę pokrywał gigantyczny orientalny dywan w odcieniach złota, brązu i beżu. Przez otwarte drzwi w ścianie z kominkiem widać było drugi pokój, z potężnym łożem z baldachimem. Angelica przypomniała sobie słowa lokaja. To były apartamenty „hrabiny". Co przypuszczalnie oznaczało, że istnieje, al­ bo kiedyś istniała, jakaś hrabina, a sam dom najprawdo­ podobniej należy do hrabiego. Po bokach kominka ustawiono dwa wielkie, wyściełane złotym aksamitem fotele. Debenham podszedł do tego stojącego dalej od drzwi, przygarbił się, zdjął Angelicę z ramienia i ulokował ją na wygodnej poduszce. Strząsnęła z głowy pled, po czym, nie przejmując się włosami, które kaskadą opadały jej na twarz, spiorunowała wzrokiem swego oprawcę. Zacisnął wargi. - Tak, wiem. Przepraszam po stokroć za moje meto­ dy, proszę jednak okazać mi trochę wyrozumiałości. Zakomunikowała swą odpowiedź stosowną miną: nie zostawił jej wielkiego wyboru. Zawahał się, po czym wolno i ostrożnie odgarnął jej włosy z oczu i twarzy. Opuszkami palców musnął jej czo­ ło i policzki, Angelica zaś walczyła, by zdławić nagły i słodki dreszcz świadomości. Jeszcze mocniej zacisnąwszy wargi, sięgnął za jej ple­ cy, poluzował pled i zaczął go odwijać. Zmieniała pozy­ cję, na ile było to konieczne, aż wspólnymi siłami ją uwolnili. Debenham odrzucił pled za fotel. Sztywno wyprostowana, ze związanymi rękami na podołku, patrzyła przed siebie i czekała, aż rozwiąże jej knebel. Stał między fotelem a kominkiem, patrząc na nią z gó­ ry. Wreszcie Angelica podniosła nań wzrok, ostrzegaw­ czo mrużąc oczy. Jak zwykle niewzruszony, lustrował jej twarz.

- Ten dom - rzekł w końcu - jest bardzo duży i odizolo­ wany. Jeśli zacznie pani krzyczeć, usłyszymy panią wyłącz­ nie ja i moja służba. Jednak, powtórzę, nie mam zamiaru pani skrzywdzić, w żaden sposób. Przywiozłem panią tutaj, ponieważ muszę z panią porozmawiać. Długo i na osobno­ ści. Muszę pani wytłumaczyć, o co chodzi. - Patrzył jej w oczy. - Oraz dlaczego potrzebuję pani pomocy. To ostatnie zdanie zmieniło wszystko. W pięciu sło­ wach przekazał Angelice władzę, przemieniając się z po­ rywacza w suplikanta. Zaglądała mu badawczo w oczy, upewniając się, że wypowiedział to zdanie z rozmysłem, że doskonale pojmował konsekwencje tego rodzaju oświadczenia. Znów wezbrała w niej ciekawość, wraz ze znacząco bardziej dojmującymi impulsami. Debenham czekał na znak; patrząc mu w oczy, skinieniem głowy za­ sygnalizowała gotowość do tego, by go wysłuchać. Sięgnął do węzła na jedwabnej chuście. Moment póź­ niej uwolnił Angelicę od knebla. Chciała coś powiedzieć, odkryła jednak, że kompletnie zaschło jej w ustach. - Chwileczkę. Wepchnął chustę do kieszeni, rozsupłał węzeł krępu­ jącego jej ręce szala, a następnie zostawił ją, żeby do końca się wyswobodziła, sam zaś podszedł do serwantki przy ścianie - damskiej wersji oszklonego barku. Nalał wody do szklaneczki i przyniósł ją Angelice. - Proszę. Odłożyła szal na podłokietnik fotela, wzięła oburącz szklaneczkę, uniosła ją do ust... i zastygła. Przyjrzała się przezroczystemu płynowi w kryształowym naczyniu, po czym podniosła wzrok na Debenhama. Znów zacisnął wargi. Odebrał jej szklaneczkę, jednym haustem wychylił połowę zawartości, a potem wyciągnął szkło w stronę Angeliki. - Zadowolona? Słysząc ton jego głosu, miała chęć się uśmiechnąć, za­ panowała nad tym jednak, po królewsku skłoniła głowę,

przyjęła szklaneczkę, napiła się wody - i nieomal wes­ tchnęła. - Moje stopy. - Wysunęła je, nadal spętane. Przykucnął, żeby zająć się węzłem. Angelica nie planowała, że „moje stopy" będą pierw­ szymi słowami, jakie padną z jej ust, niemniej dzięki temu, że Debenham zajął się uwalnianiem jej z pęt, zyskała do­ datkowe sekundy na zebranie myśli. Jeśli potrzebował jej pomocy... Nie umiała sobie wyobrazić, jakim sposobem, ale jeśli temu służyło porwanie, być może Debenham nie odbiegał aż tak drastycznie od jej ideału bohatera. Wskutek jej wcześniejszych prób wyswobodzenia się węzeł na chuście się zacisnął; podczas gdy Debenham koncentrował się na jego poluzowaniu, Angelica przy­ glądała się jego twarzy, wreszcie z bliska i w lepszym świetle. Patrzyła na maskę, nieprzeniknioną osłonę. Kimkol­ wiek był Debenham, trzymał swoje emocje, samego sie­ bie, w zamknięciu, w pełni ukryte za tą rozpraszająco atrakcyjną tarczą. Pęta z jej kostek opadły. Debenham podniósł się zwinnie. - Dziękuję - odparła z łaskawą uprzejmością, która wyraźnie go drażniła. Jeszcze długo nie wybaczy mu spo­ sobu, w jaki ją potraktował. Ze szklaneczką w dłoni umościła się w wygodnym fo­ telu. Przyglądał się jej przez chwilę, po czym zasiadł w dru­ gim fotelu, bez wysiłku przyjmując pozę pełną wdzięku i męskiej elegancji. Ponownie napiła się wody i wpatrywała się weń po­ nad krawędzią szklaneczki. Dorastała otoczona potężny­ mi, eleganckimi, silnymi mężczyznami, lecz Debenham bił ich wszystkich na głowę. Niezaprzeczalnie był naj­ wspanialszym męskim okazem, jaki kiedykolwiek oglą­ dała. Znalazła się pod wrażeniem nie tylko jego twarzy - tak surowo przystojnej, okolonej czarną grzywą, która

sugerowała ledwie okiełznaną dzikość - chłodno rzeź­ bionych płaszczyzn policzków czy fascynujących oczu i ust. Chodziło o niego całego, o wyżej wymienione ele­ menty w połączeniu z ciałem o idealnych proporcjach, długimi nogami mężczyzny nawykłego do jazdy konnej, prawie że niemożliwie szerokimi barkami, które pozo­ stawały wszak w pełnej harmonii z rozległą klatką pier­ siową i potężnymi bicepsami. Miał wielkie, silne dłonie o krótkich palcach, wiedziała jednak, że potrafi posługi­ wać się nimi łagodnie. Zdawał się całkowicie świadom swojej siły, przyzwyczajony do tego, by ostrożnie ją sto­ sować. Gdyby Angelice przyszło wcześniej na myśl określić fizyczny wizerunek swego bohatera, nie zrobiłaby tego tak umiejętnie. Siedział w fotelu i patrzył na nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy - mroczny Adonis o zmien­ nych oczach, który był jej pisany. Równie dobrze mogła zacząć wdrażać swój plan. - Kim pan właściwie jest? - spytała ostro, patrząc mu w oczy. W jego spojrzeniu pojawił się mars, odpowiedział jednak. - Dominic Lachlan Guisachan, ósmy hrabia Glencrae. - Zdumiała się, on zaś lustrował jej twarz. - Mówi pani coś ten tytuł? - Nie. - Zmarszczyła brwi. - A powinien? Wolno zaprzeczył ruchem głowy. - Zastanawiałem się po prostu, czy obił się pani o uszy. - A Debenham? - Jeden z moich pomniejszych tytułów. Mocniej ściągnęła brwi. - Dlaczego miałby się pan posługiwać tytułem wice­ hrabiego zamiast hrabiowskim? - Ponieważ hrabia pochodzi ze szkockich wyżyn w przeciwieństwie do wicehrabiego. - Zrobił krótką prze­ rwę. - Zakładałem, że chcąc panią śledzić, będę musiał

prześlizgiwać się po obrzeżach wytwornego towarzystwa, kiedy jednak tydzień temu pokazałem się w Londynie, odkryłem, że nadal uważa się mnie tutaj za Debenhama. Mój nieżyjący już ojciec wycofał się z Londynu czterdzie­ ści lat temu. W towarzystwie zapomniano zarówno jego, jak i jego tytuł. Jego śmierć przeszła tu praktycznie nie­ zauważona. Przy okazji poprzedniego pobytu w Londy­ nie istotnie byłem Debenhamem, nosiłem angielski ty­ tuł, z majątkiem niedaleko Peterborough. Nie widziałem wówczas powodu, by chwalić się szkockimi korzeniami albo tym, że dziedziczę tytuł hrabiowski; i bez tego z tru­ dem opędzałem się od swatek. Przypuszczalnie ze wszystkich tych względów nikt nie odnotował faktu, że zostałem hrabią, mogę zatem krążyć w towarzystwie jako Debenham, dopóki zaś unikam innych szkockich parów, wszystkich tych, którzy mogliby rozpoznać mnie jako Glencrae'a, nikomu nie przyjdzie do głowy powiązać mnie z próbami porwania pani sióstr. Wpatrywała się w niego intensywnie. - Dla jasności, pan jest tym lairdem? Tym szkockim ary­ stokratą odpowiedzialnym za owe nieznośne porwania? - Ku mej zgryzocie, tak. Nie wyglądał na szczęśliwego z tego powodu, niemniej ujawniając się przed Angelicą, w jej mniemaniu podej­ mował nadmierne ryzyko. - Unikać wszystkich szkockich parów... A gdyby któryś z nich pana zobaczył, wspomniał o tym i wieść dotarłaby do mojej rodziny, jak to zwykle bywa w takich przy­ padkach? Szkocki par pańskiej postury i wyglądu, w pańskim wieku: właśnie kogoś takiego moja rodzi­ na poszukiwała. - Pomyślnie dla mnie szkoccy parowie przeważnie wo­ lą edynburską socjetę. Jeśli nawet pojawiają się w Lon­ dynie, raczej nie obracają się w tych samych kręgach, co Cynsterowie. Ponadto o tej porze roku większość z nich wróciła już do swych posiadłości na letnie polowania.

Dzięki czemu ja sam mogłem względnie bezpiecznie za­ polować tutaj. - A co z Breckenridge'em, no i Elizą, i Jeremym? Wszyscy troje pana widzieli, nawet jeśli tylko z pewnej odległości. - Jako świeżo upieczeni narzeczeni, pani siostra Heather i Breckenridge, podobnie jak Eliza i Jeremy Carling, ra­ czej nie uczestniczą teraz w balach. Uznałem, że mogę podjąć takie ryzyko. - Ale wszyscy z mojej rodziny poznali opis... - Urwała. - Właśnie. Bycie wysokim, postawnym brunetem nie wystarczy, żeby wzbudzić podejrzenia, skoro nie mówię ze szkockim akcentem i powszechnie uchodzę za angiel­ skiego wicehrabiego. - I ta laska. - Angelica zerknęła na jego lewą nogę. - Pański uraz jest prawdziwy czy to tylko wygodna histo­ ryjka, uzupełniająca kamuflaż? Ściśle biorąc, nie westchnął, odniosła jednak wraże­ nie, jakby to zrobił. - Nic z tego, co powiedziałem pani dziś wieczorem, nie odbiegało od prawdy. Mój pierwotny uraz był poważny i długotrwały w skutkach, wspierałem się na lasce przez cały wcześniejszy pobyt w Londynie. W ostatnich czterech latach jej nie używałem, ostatnio jednak podrażniłem kola­ no, musiałem więc znowu zacząć z niej korzystać, przynaj­ mniej w towarzystwie. Tak więc prawdą jest, że nie tańczę. Jednak tak się pomyślnie złożyło, że laska jedynie wzmoc­ niła powszechne przekonanie, iż to tamten dawny Debenham wrócił do miasta. - Urwał na moment. - Nawet pani niczego nie podejrzewała. Kiedy się pani domyśliła? - Gdy usłyszałam akcent pańskiego stangreta. - Przy­ glądała mu się przez chwilę. - Mam jedno, bardzo istot­ ne pytanie. Dlaczego nie jest pan martwy? Zmarszczył brwi. - Dlaczego ktokolwiek miałby sobie wyobrażać, że nie żyję?

- Przypuszczalnie dlatego, że spadł pan z bardzo wy­ sokiego urwiska, ratując Elizę i Jeremy'ego przed Scrope'em. Jego czoło się wygładziło. - Spadłem na występ skalny jakieś sześć metrów niżej. Scrope na niego nie trafił. To on poniósł śmierć, nie ja. - Pogładził się po lewym udzie, bez wątpienia instynk­ townie; kiedy się zorientował, co robi, jego dłoń znieru­ chomiała. - To ten upadek odnowił mój dawny uraz. - Znów nasrożył brwi. - Kiedy jednak u podnóża urwi­ ska znaleziono tylko jedno ciało... - Ciała... czy też, najwyraźniej, ciało zabrali pogania­ cze, których do tej pory nie udało się wytropić. Dlatego żadna ze znanych nam osób nie wie, że był tylko jeden trup. - Zatem pani rodzina sądzi, że nie żyję. - Skupił wzrok na jej twarzy. - Z tego powodu nikt pani nie pil­ nował. - Martwi nie stwarzają zagrożenia. Oczywiście, moje zniknięcie na nowo wywoła wrzawę. - Napiła się wody. - W końcu też uda się odnaleźć tamtych poganiaczy, a moja rodzina uzmysłowi sobie, że pan nadal jak najbar­ dziej przechadza się wśród żywych. - I wszyscy zapragną mojej głowy. - W najlepszym razie. Jednakże nie znają dotąd pań­ skiej tożsamości. - Odczekała chwilę, a później pochwy­ ciła jego spojrzenie i uniosła brwi. - Dlaczego więc tu je­ stem? - Rozpostarła ręce, ogarniając gestem otoczenie. - Powiedział pan, że się z tego wytłumaczy. Patrzył jej w oczy. Zdawało się, że porządkuje myśli. - Mógłbym wyłuszczyć pani wszystko - rzekł wreszcie - lecz to długo potrwa, a dla naszych celów tej nocy wy­ starczy, jeśli zaakceptuje pani... - Nie. Zamrugał. - Co proszę?

- Nie. - Zacisnęła szczękę, wytrzymując jego spojrzenie. - Nie, nie pozwolę się zbyć połowicznym wyjaśnieniem. Albo nawet nie! - Wyrzuciła w górę rękę. - Dopiero co po­ rwał mnie pan z przyjęcia, żeby pomówić ze mną „długo i na osobności". Sugeruję, aby wziął się pan do dzieła, i proszę nawet nie myśleć o tym, by skąpić mi szczegółów. Twarz hrabiego stężała. Angelica nie miała pewności, wydało jej się wszakże, że jego policzki nabrały koloru. Wytrzymała spojrzenie, niewzruszona w obliczu biją­ cej od niego nie tak znów subtelnej aury władzy, starej i arystokratycznej, która po raz kolejny przypomniała Angelice, że ten mężczyzna należy do jej sfery i nawykł do rządzenia - właśnie tym od wieków zajmowali się je­ go przodkowie. - Jak na dwudziestojednoletnią gąskę, nader apodyk­ tyczna z pani osóbka. - W rzeczy samej. - Uśmiechnęła się ze sztuczną sło­ dyczą. - Zdaje się też, że powiedział pan, iż potrzebuje mojej pomocy. Zapadła cisza. Angelica wiedziała, że hrabia potrafi poruszać się zadziwiająco szybko, czego dowiódł na tara­ sie u lady Cavendish, lecz podobnie jak inni znani jej po­ stawni, silni i inteligentni mężczyźni, posiadł również umiejętność trwania w całkowitym bezruchu, z której często korzystał. Na nią wszakże ta sztuczka nie działała. Angelica po­ znała już jego tożsamość, wiedziała, do czego jest zdol­ ny, ale nie zamierzała dać się zastraszyć. Usadowio­ na wygodnie w fotelu, wytrzymała jego spojrzenie. - Ośmielę się zasugerować, drogi hrabio - odważnie przerwała ciszę - że ta rozmowa przebiegnie o wiele sprawniej, jeśli zacznie pan od początku. Po dłuższej chwili wziął głęboki oddech. - Od początku? W takim razie... Co pani wie o życiu swojej matki w miesiącach poprzedzających jej zamążpójście?

Zamrugała. - Pańska historia wtedy się zaczyna? Trzymając gniew mocno na wodzy, Dominic Guisachan, ósmy hrabia Glencrae, przytaknął. Nie wyglądał tej rozmowy z utęsknieniem, w dodatku branka bardzo odbiegała od jego wyobrażeń o rozpieszczonej księżnicz­ ce z towarzystwa, toteż z każdą minutą narastało w nim przekonanie, że doświadczenie okaże się dlań wyjątko­ wo mało przyjemne. Może i Angelica Cynster była roz­ pieszczona, ale miała też cięty język, szybko myślała i wy­ kazywała się na tyle dużym zmysłem obserwacji oraz wnikliwością, by czuł się nieswojo. Zaczynał podejrze­ wać, że ta dziewczyna ma kręgosłup ze stali. Powiedzia­ ła mu „nie". Nie przypominał sobie, kiedy po raz ostatni ktoś się na to poważył... nie licząc jego matki. Kiedy wpatrywała się weń bez zrozumienia, nie odpo­ wiadając na jego pytanie, zazgrzytał zębami i sformuło­ wał je nieco inaczej. - Co pani wiadomo o okolicznościach ślubu rodziców? Pomiędzy idealnymi łukami jej brwi pojawiła się pio­ nowa kreska. - Uciekli i pobrali się w Gretna Green*. - Zamruga­ ła. - To dlatego polecił pan przywieźć tam Heather? - Tak i nie. - Zbył kwestię machnięciem ręki. - To sprawa znacznie późniejsza. Czy nie zależało pani na po­ czątku? - Owszem. - Machnęła nań władczo w odpowiedzi. - Proszę kontynuować, inaczej spędzimy tu całą noc. Zapewne spędzą tu całą noc tak czy owak... - Wie pani, dlaczego rodzice uciekli? - Tak. Rodzice mamy zaaranżowali dla niej małżeń­ stwo z arystokratą, jakimś starszym hrabią, ale mama zaGretna Green - mała wioska w Szkocji tuż przy granicy z Anglią, dokąd uciekały młode pary, by wziąć ślub bez zgody rodziców - przyp. red.

kochała się w papie. Ponieważ jej rodzice woleli hrabie­ go od czwartego syna księcia i naciskali na mamę, mama i papa uciekli, żeby wziąć ślub nad kowadłem w Gretna Green. - Wie pani, jak nazywał się hrabia, którego odrzuciła pani matka? Kreska pomiędzy jej brwiami powróciła. Angelica przyglądała mu się bacznie. - Powie mi pan zaraz, że to był hrabia Glencrae. Pań­ ski ojciec? Przytaknął. - I...? Jej niecierpliwość działała mu na nerwy. - Jak już chyba wspomniałem, nie spodziewałem się, że porwę panią tego wieczoru, toteż nie przygotowałem zgrabnej dysertacji. Kiedy nie odpowiedziała, a jedynie twardo patrzyła mu w oczy, przełknął gniew i rozpoczął opowieść. - Mortimer Guisachan, siódmy hrabia Glencrae, liczył sobie niewiele ponad czterdzieści lat, kiedy poznał Celię Hammond, młodą angielską piękność. Zaledwie dzie­ więtnastoletnia, urzekła go, niemal na pewno bezwied­ nie. Mortimer oszalał na jej punkcie. Niczego nie pragnął bardziej, jak pojąć ją za żonę. Zwrócił się do jej rodziców, ci natychmiast się zgodzili i wszystko zmierzało, jak mnie­ mał Mortimer, w kierunku ołtarza. Jako tradycjonalista, Mortimer nie rozmówił się z Celią osobiście, rodzicom dziewczyny pozostawiając poinformowanie jej, jakie spo­ tkało ją szczęście, co zresztą stanowiło w tamtych czasach powszechną praktykę. Tydzień później Mortimer otrzy­ mał od Hammondów wiadomość, że Celia uciekła z lor­ dem Martinem Cynsterem, czwartym synem St. Ivesa'a, i poślubiła go w Gretna Green. Angelica słuchała w skupieniu. Kiedy na moment umilkł, ponagliła go gestem.

- Musi pani zrozumieć, że Mortimer nie był mężczy­ zną namiętnym. Nie powiedziałem, że kochał Celię. Je­ go stosunek do niej był dobroduszny, wręcz ojcowski. W konsekwencji, kiedy zrozumiał, że ona kocha Marti­ na Cynstera, kiedy zobaczył tych dwoje razem po ich po­ wrocie do stolicy, zaakceptował fakt, że Celia odnalazła szczęście, i wycofał się nie tylko z jej życia, ale również z towarzystwa i z Londynu. Zamknął swój dom, ten dom, i osiadł na zamku w Szkocji. - Na wyżynach? Przytaknął. - Dzięki długim rządom mojego dziadka majątek pro­ sperował, a klanowi dobrze się wiodło. Mortimer wrócił do domu, zostawiając Celię i Martina samym sobie. Jed­ nakże jego fiksacja na punkcie Celii nie zanikła. Odkrył, że po prostu musi wiedzieć, jak ona się miewa, co pora­ bia. Z własnego wyboru odizolowany na szkockich wyży­ nach, zaczął śledzić jej życie. Nakłonił dawnych przyja­ ciół, żeby opisywali mu jej poczynania, po kilku latach miał już w towarzystwie płatnych obserwatorów, którzy regularnie, przynajmniej raz na tydzień, słali listy na pół­ noc, relacjonując mu każdy szczegół życia Celii, a potem również jej dzieci, gdyż obsesja Mortimera rozciągnęła się także na nie. Tym razem, kiedy urwał, Angelica, wpatrzona w jego twarz, zwyczajnie czekała, aż sam podejmie opowieść. - Jednakże jako głowa klanu musiał się ożenić i spło­ dzić dziedzica. Jego młodszego brata nigdy nie przygoto­ wywano do roli lairda, hrabiego, zatem Mortimer pogo­ dził się ze swą powinnością, wyprawił się do Edynburga na jeden sezon i znalazł sobie żonę. Mirabelle Pevensey pochodziła ze szkockich nizin, z wyśmienitej, acz niezbyt majętnej rodziny, była zepsuta ponad wszelkie wyobra­ żenie i powszechnie uważana za oszałamiającą piękność. Jakkolwiek sporo od niej starszy, Mortimer nadal ucho­ dził za przystojnego mężczyznę. Jego obsesja w związku

z utraconą miłością nie stanowiła w tamtym czasie dla nikogo w Edynburgu tajemnicy, lecz Mirabelle postrze­ gała ją jako wyzwanie, takie, które, gdy mu podoła, przy­ sporzy jej towarzyskiego uznania. Postanowiła podbić Mortimera, wyleczyć go z fiksacji na punkcie dalekiej an­ gielskiej damy i uczynić zeń swego oddanego niewolnika, zdobyć jego miłość i całkowicie zawłaszczyć uwagę. Za sprawą swej niewątpliwej urody była pewna sukcesu. Poślubiła go i radośnie podążyła za nim na wyżyny, prze­ konana, że jeśli nie po miesiącu, to maksymalnie po ro­ ku owinie go sobie wokół palca. Tymczasem odkryła, że nie może rywalizować z Celią ani tym bardziej z jej dziećmi. Ciągle patrzył Angelice w oczy. - Mortimer znał każdy najdrobniejszy szczegół życia pani braci: ich oceny w Eton, uprawiane sporty, zmienia­ jące się zainteresowania. Wiedział o każdej chorobie, na jaką zapadli. Jeśli Mirabelle mu nie przypomniała, zapominał o jej urodzinach, nigdy jednak nie zdarzało mu się to w przypadku Celii, Ruperta czy Alasdaira. Za­ łożywszy, że to właśnie dzieci tak fascynują Mortimera, jakże bowiem mógłby pozostać oddany Celii, kiedy na wyciągnięcie ręki miał o wiele piękniejszą żonę, Mi­ rabelle zdecydowała się wypełnić swą powinność i uro­ dziła mężowi syna. - Pana. - Angelica przyglądała mu się spokojnie. Skinął głową. - Mnie. Jednakże, niestety dla Mirabelle, choć Morti­ mer okazał się dobrym, troskliwym ojcem, poświęcają­ cym mi dokładnie tyle uwagi, ile mógłbym sobie życzyć, moje pojawienie się nijak nie wpłynęło na jego obsesję na punkcie Celii i jej potomstwa. Opuścił wzrok na swą dłoń, na rozczapierzone na udzie palce. - Domyślam się, że poród był trudny. W konsekwen­ cji, wydawszy mnie na świat, Mirabelle uznała, że wypeł-

nita swój obowiązek, tak wobec mego ojca, jak i klanu. Spodziewała się teraz tego, co uważała za należną jej na­ grodę, zawiodła się wszakże. Mogę jedynie zgadywać, lecz chyba myślała, że jeśli zwyczajnie poczeka, w miarę mojego dorastania przywiązanie Mortimera do mnie bę­ dzie wzrastało, aż w końcu obejmie także i ją. Dlatego uzbroiła się w cierpliwość i czekała. Jakkolwiek Morti­ mera nie ciągnęło do życia towarzyskiego, gdyż Celia i jej rodzina w zupełności zaspokajali jego potrzeby w tym zakresie, od początku dawał do zrozumienia, że Mirabelle może korzystać z domu w Edynburgu i dołą­ czyć do tamtejszej socjety. Nigdy tego nie zrobiła, co wszystkich zastanawiało, aż dopiero wiele lat później, kiedy jako młodzieniec zacząłem się obracać w edynburskim towarzystwie, odkryłem, że korespondowała z przy­ jaciółkami sprzed swego zamążpójścia, chwaląc się im, jak to oderwała Mortimera od fascynacji Celią i jak teraz szalał na jej punkcie. W listach odmalowywała swoje wy­ marzone życie, nie zaś rzeczywistość. W efekcie, mimo że nikt nie zabraniał jej pojechać do Edynburga, nie mogła tego zrobić; nie bez Mortimera płaszczącego się u jej stóp. I tak oto utknęła na wyżynach, czekając, ciągle cze­ kając, i gorzkniejąc coraz bardziej. Wreszcie uzmysłowi­ ła sobie, że jej strategia nigdy nie przyniesie pożądanego rezultatu. Pani siostry, i pani sama, przyszłyście już wte­ dy na świat, a Mortimer był wniebowzięty. Nieustannie rozprawiał o waszych wyczynach. Jeśli wcześniej przepa­ dał za Celią, to na punkcie jej córek zupełnie zbzikował. Spojrzawszy na Angelicę, Dominic odkrył, że przyglą­ da mu się ze zmarszczonymi brwiami. - Musiał pan nas nienawidzić, całej naszej rodziny. - Nie. Ani trochę. - Zawahał się, ale prędko pogodził się z faktem, że musi wyznać również i to. - Prawda wy­ gląda tak, że bardzo mi odpowiadało, iż uwagę mojego ojca zaprzątają Cynsterowie. Dzięki temu mogłem robić, co tylko chciałem, a mając wokół siebie klan, nigdy nie

narzekałem na brak towarzystwa czy mentorów. Kuzyni i wujowie uczyli mnie jeździć konno, polować, łowić ryby, strzelać... wpajali mi te wszystkie umiejętności, o jakich może marzyć chłopak. Ciotki, prawdziwe i przyszywane, przygotowywały mi smakołyki i opatrywały zadrapania. Za sprawą Celii oraz jej dzieci miałem o wiele bardziej... barwne i satysfakcjonujące dzieciństwo i za to - skłonił głowę - dziękuję pani i pani krewnym. - Ale pańska matka... - Angelica była szczerze wstrząśnięta. - To musiało być bolesne. Patrzył jej chwilę w oczy, zanim ponownie się ode­ zwał. - Mirabelle nie była zanadto macierzyńska, zawsze traktowała mnie wyłącznie jak pionek w grze, a dzieci za­ uważają takie rzeczy. Nawet jako dziecko jej nie ufałem, ale nie musi mi pani współczuć z tego powodu: miałem wokół siebie cały klan, trudno o lepszą opiekę. - Urwał na moment. - Opiekę właściwego rodzaju, nie psuto mnie. Byłem po prostu jednym z tuzina dzieciaków, któ­ rym lato upływało na szaleństwach pod okiem tuzina do­ rosłych. Tym właśnie jest klan, po to istnieje. Tworzymy jedną wielką rodzinę. Westchnął ciężko. - W taki sposób docieramy do kolejnego zdarzenia w historii Mirabelle. Kiedy porzuciła już wszelką nadzie­ ję na zdobycie uwagi mego ojca, usiłowała odzyskać mnie, niejako odbić mnie klanowi. Miałem wtedy dwana­ ście lat. Liczyła na to, że zrobi ze mnie swoją marionetkę, tak by po śmierci Mortimera, który był wszak znacznie od niej starszy, móc kontrolować klan i jego finanse. Pró­ bowała zatem wciągnąć mnie z powrotem pod swoje skrzydła, przekonała się jednak, że nie jest w stanie. Mi­ rabelle pochodziła z nizin i nie rozumiała, nigdy nawet nie postarała się zrozumieć, jak funkcjonują wyżynne kla­ ny. Kiedy raptem spróbowała mnie zawłaszczyć, klan za­ mknął się wokół mnie. Nikt nie przeciwstawiał się jej

otwarcie, lecz ilekroć wracałem do domu ze szkoły, mat­ ka nie mogła mnie znaleźć: zawsze gdzieś tam się włóczy­ łem, tak że nie miała sposobności mnie złapać, zaciągnąć do swej bawialni i kontrolować. Po jakimś czasie zaprze­ stała tych prób. Ja... my wszyscy założyliśmy, że w końcu pogodziła się z losem. Nigdy nie uczyniła najmniejszego wysiłku, żeby stać się częścią klanu, prawdziwą żoną lairda. Spoglądała na członków klanu z góry, toteż nie miała tam żadnej przyjaciółki, która pomogłaby jej przetrwać wszystkie te lata. Stawała się coraz bardziej zgorzkniała, pełna urazy i zamknięta w sobie. Zrobił przerwę, żeby zaczerpnąć tchu. - Potem, kiedy w wieku dwudziestu jeden lat przyje­ chałem do domu z uniwersytetu, upadłem i poważnie uszkodziłem sobie kolano. Zostałem unieruchomiony na całe tygodnie, niczym więzień, a Mirabelle podjęła jeszcze jedną próbę, tym razem usiłując zwrócić mnie bezpośrednio przeciw ojcu. Urwał ponownie. Angelica zastanawiała się, czy zda­ wał sobie sprawę, że jego oczy przybrały odcień, który w pełni uzasadniał porównanie ich do lodu. - Nie wiem, jak daleko by się posunęła, ponieważ kie­ dy tylko się zorientowałem, do czego zmierza, natych­ miast to uciąłem, korygując jej mylne wyobrażenie, że ży­ wię jakiekolwiek ambicje, aby przejąć tytuł przed śmiercią ojca, śmiercią z przyczyn całkowicie naturalnych. Z po­ czątku nie wierzyła, potem wpadła w szał, niewiele jednak mogła zrobić. Przestrzegłem ojca i innych, i to by było na tyle. Kiedy wyzdrowiałem, jak najprędzej wyjechałem do Londynu i następne pięć lat upłynęło mi głównie tutaj. Przy okazji wizyt w domu spędzałem czas z ojcem, z kla­ nem, objeżdżałem nasze ziemie. Wiedziałem już więk­ szość rzeczy, które miały mi być potrzebne po objęciu dziedzictwa, nie istniał więc powód ku temu, żebym długo zabawiał na wyżynach.

Po raz kolejny zrobił przerwę, pochylił się do przodu, wspierając przedramiona na udach, i utkwił wzrok w twarzy Angeliki. - To niezbędne tło, stąd biorą swój początek wyda­ rzenia, w których następstwie znalazłem się obecnie w tarapatach i potrzebuję pani pomocy. W latach moje­ go pobytu w Londynie pogoda okazała się mało łaska­ wa, zbierano marne plony i klan popadł w kłopoty. W dwudziestym trzecim ojciec po raz pierwszy od po­ nad trzydziestu lat przyjechał do Londynu, żeby popro­ sić mnie o błogosławieństwo dla umowy, którą wypraco­ wał, chcąc ocalić klan. Wysłuchałem go i zgodziłem się na jego koncept. Opuścił wzrok na zwieszone między kolanami dłonie. - Cały plan obracał się wokół kielicha, od wieków znajdującego się w rękach naszej rodziny. Historia kieli­ cha nie ma związku z bieżącą sytuacją i, poza zaspokoje­ niem pani niewątpliwej ciekawości, nie wniesie nic do wyjaśnienia, dlaczego posiada on tak wielką wartość dla kliki londyńskich bankierów. - Splótł palce, spoglą­ dając na zegar kominkowy, a później popatrzył Angelice w oczy. - Jeśli zechce pani przyjąć za fakt, że kielich jest bajecznie cenny, możemy uniknąć tej dygresji. Uważnie zajrzała mu w oczy, po czym skinęła głową. - O kielichu opowie mi pan później. Wyprostował się, odchylił na oparcie i znów na nią spojrzał. - Dobrze, znajdujemy się zatem przy końcu roku dwu­ dziestego trzeciego, mamy kielich, a mój ojciec rozpacz­ liwie stara się utrzymać interesy klanu na powierzchni. Jakkolwiek hrabia, głowa klanu, jest właścicielem i za­ rządcą ziem oraz wszelkich przedsięwzięć, zwyczajowo dochody czerpią z nich wszyscy członkowie klanu, kiedy więc w tej sferze źle się dzieje, cały klan podupada. To­ też gra toczyła się o przyszłość wielu osób. Zrobił krótką przerwę.

- Umowa, którą mój ojciec obmyślił i dla której szukał mojej aprobaty, miała zostać zawarta z grupą londyń­ skich bankierów. W zamian za kielich zgodzili się prze­ kazać pewną pokaźną sumę, więcej, niż było trzeba, by przywrócić finanse klanu do świetności. Jednakże, jak już wspomniałem, ojciec był człowiekiem głęboko przy­ wiązanym do tradycji. Ze względu na rolę, jaką kielich odegrał w historii naszej rodziny, ojciec nie potrafił zdo­ być się na to, by go oddać, podczas gdy ja nie miałem ta­ kich oporów. Tak zatem umowa została uzgodniona, podpisana, pieniądze przekazane, moja zaś rola polega na dostarczeniu kielicha bankierom w piątą rocznicę śmierci ojca. Zaglądał jej w oczy, a potem nagle wstał. Podszedł do serwantki i nalał sobie wody. Angelica skorzystała z okazji, żeby także się napić. Zahipnotyzowała ją ta hi­ storia; skoro jej zaschło w ustach, hrabiemu tym bardziej. - Mój ojciec nie był ani dobrym, ani złym lairdem - przemówił, nie odwracając się. - Był względnie łagod­ nym człowiekiem, bynajmniej nie świętym, zawsze jednak dbał o dobro klanu. Jako laird nie zrobił nic, na co kto­ kolwiek mógłby się skarżyć, lecz zarazem nie próbował też aktywnie powiększać klanu, rozbudowywać jego inte­ resów. Gdyby nie zawarł tej umowy, klan pozostałby bez środków do życia. Poświęciłem pięć lat, aby zagwaranto­ wać, że klan nigdy więcej nie stanie się równie podatny na ciosy, ale budowałem głównie na spuściźnie mego dziadka. Opróżnił szklaneczkę, napełnił ją znowu i wrócił do Angeliki. Podniosła wzrok na jego twarz. - Kiedy ma pan przekazać kielich? Opadł na fotel. - W piątą rocznicę śmierci mego ojca, czyli pierwsze­ go lipca tego roku. -I...?

Z jego oczu, gdy teraz na nią patrzył, ziało przeraźli­ wym chłodem. - W styczniu tego roku kielich zaginął. Znajdował się w zamkowym sejfie, zaglądałem tam co miesiąc. Kom­ binację znaliśmy tylko ja i mój zarządca, żaden z nas ni­ komu jej nie zdradził, nie mówiąc już o przenoszeniu kielicha w inne miejsce. - Napił się wody, a potem utkwił niewidzący wzrok w jakimś punkcie za fotelem Angeliki. - Następnego dnia matka poinformowała mnie, że to ona zabrała i ukryła kielich. Nie mam poję­ cia, jak otworzyła sejf. Trzymano tam również rodowe klejnoty, zapewne więc w którymś momencie ojciec otwierał go dla niej, ona zaś zapamiętała kombinację. Angelica nie zazdrościła jego matce - ton głosu hra­ biego stał się lodowaty, każde słowo niosło tłumioną groźbę. - Mirabelle ma własne priorytety. Powiadomiła mnie, że zwróci kielich, abym mógł dopełnić umowy i ocalić klan, pod warunkiem że dam jej to, czego chce. - Czego zatem chce? - ponagliła go Angelica, gdyż wsparł głowę na oparciu i zamilkł. Popatrzył na nią. - Zemsty na pani matce. - Na mojej matce? - Angelica zmarszczyła brwi. - Dlaczego? I jak? - Dlaczego? Ponieważ obarcza Celię odpowiedzialno­ ścią za wszystkie swoje życiowe niepowodzenia. Oraz po­ nieważ Celia wygrała: pomimo niezliczonych wysiłków Mirabelle pani matka zachowała władzę nad moim ojcem aż do dnia jego śmierci, nawet jeśli nie miała pojęcia o je­ go obsesji. - Umilkł na chwilę. - Natomiast co do „jak"... - Napił się wody i popatrzył Angelice w oczy. - Muszę tyl­ ko pochwycić dowolną córkę Celii i ją skompromitować. Angelica zaglądała mu bacznie w oczy, ale nie doszu­ kała się w nich oznak zaburzenia umysłowego. Mówił najzupełniej poważnie.

- Skompromitować, w jaki konkretnie sposób? Pokiwał głową. - Zapytałem ją o to. Okazuje się, że mam porwać jedną z dziewcząt, nieważne którą, i zabrać na północ, na zamek, co samo w sobie będzie oznaczało jej kompromitację w oczach towarzystwa, Mirabelle zaś dokona zemsty, gdyż zada przeciwniczce niewypowiedziany ból, rujnując życie jej córki w rewanżu za własne, zrujnowane przez Celię. Angelica patrzyła mu w oczy, analizowała wyraz twarzy. - Czy pańska matka postradała zmysły? - spytała wreszcie. - W tej kwestii, na to wygląda. Poza tym jednak myśli jasno, jest bardzo sprytna. Gdziekolwiek ukryła kielich, nie udało nam się go odnaleźć. Szukaliśmy we wszelkich możliwych miejscach, wielekroć. Niemniej to ogromny, stary zamek, nam zaś... kończy się czas. - Jeśli matka nie odda panu kielicha, wskutek czego nie będzie pan mógł przekazać go bankierom pierwsze­ go lipca, co się wtedy stanie? - Umowę sporządzono w taki sposób - odparł cicho po krótkim wahaniu - że zobowiązanie można wypełnić wyłącznie za pomocą kielicha, nie zastąpi go żadna suma pieniędzy. Jeśli pierwszego lipca nie przekażę kielicha, stracimy zamek oraz wszystkie nasze ziemie: dolinę, je­ zioro, lasy, jak również wszystkie należące do klanu przedsięwzięcia. Klan zostanie wywłaszczony, pozbawio­ ny środków do życia. Dodatkowe zabezpieczenie umowy stanowi cały majątek klanu. - Dobry Boże, wszystko?! - Wszystko. - Jego twarz nabrała surowego wyrazu. - W tamtym czasie nie wydawało się to wielkim ryzy­ kiem: miałem kielich, żeby wywiązać się z umowy. - Po­ patrzył znów na Angelicę. - Teraz go nie mam, dlatego potrzebuję pani pomocy. Wirowało jej w głowie, musiała przyswoić tak wiele in­ formacji.

- Zakładając, że panu wierzę - a wierzyła, trudno by­ łoby bowiem spreparować tak fantastyczną historię, zwłaszcza że mężczyzna przed nią z pewnością nie prze­ jawiał skłonności do fantazjowania - jak konkretnie wy­ obraża pan sobie moją pomoc? - Nigdy nie zamierzałem i nadal nie mam zamiaru ulegać dyktatowi matki. Początkowo szukałem alterna­ tywy dla zgody na jej żądanie. Jednakże ocalę klan, wy­ łącznie przekazując kielich... dlatego zacząłem obmy­ ślać sposób, by tylko na pozór dać matce to, czego chce. - Postanowił pan wywieść ją w pole. Dobrze. Jak? Zaglądał jej w oczy. Przelotnie rozluźnił zaciśnięte wargi, lecz potem wyraz jego twarzy znów stał się nie­ przenikniony. - Jedyny sposób, jaki przyszedł mi do głowy, to pojmać jedną z córek Celii i zawrzeć z nią układ, zasadniczo zda­ jąc się wraz z klanem na jej łaskę. - Ciągle patrzył Angeli­ ce w oczy. - Byłem gotów użyć wszelkich dostępnych argu­ mentów, żeby więc odpowiednio przygotować tło pod zawarcie takiego układu, żeby jak najmocniej przechylić szalę na moją korzyść, zaaranżowałem porwanie jednej z pań i przewiezienie jej do mnie do Szkocji. Porwanie mu­ siało być prawdziwe, jak inaczej bowiem zdołałbym dopaść którąś z was na osobności, z dala od rodziny, i przetrzymać na tyle długo, by przekonać ją do moich racji? Raczej nie mogłem się zjawić na Dover Street, prosząc o możliwość wyłuszczenia mojej sprawy. Pani rodzina nigdy by się nie zgodziła, żeby którakolwiek z was pojechała ze mną na północ sama. A „sama" jest w tym wypadku kluczowe. Jakkolwiek w sprawach tyczących Celii matka wydaje się niespełna rozumu, poza tym myśli rozsądnie. Jeśli zobaczy w pobliżu jakiegoś Cynstera lub choćby pokojówkę z domu pani rodziców, zorientuje się, że nie ma mowy o prawdzi­ wej kompromitacji. Dlatego właśnie porwanie musiało być prawdziwe. - Urwał, zajrzawszy jej w oczy. - Najpierw wy­ nająłem Fletchera i Cobbinsa, słyszała pani o nich?

Przytaknęła. - Porwali Heather. - I zabrali ją do Gretna Green. Istotnie, wybrałem to miejsce, ponieważ współgrało z historią pani rodziców, jak również dlatego, że mogło się okazać pomocne przy nakła­ nianiu dowolnej siostry Cynster, którą by tam dowieziono, do tego, by... zaakceptowała układ, jaki zamierzałem jej zaproponować. Kiedy Heather mi się wymknęła, wysłałem Scrope'a po Elizę, lecz ona także uciekła. - Zawahał się. - Sądziłem, że jeśli nie będę osobiście zaangażowany w sa­ mo porwanie, wówczas ta z was, która ostatecznie wpadnie w sidła, okaże się bardziej skłonna przynajmniej mnie wysłuchać, a być może nawet przychylić się do mojej pro­ pozycji. Przełknąwszy osobistą reakcję na to, w jaki sposób hra­ bia dopiero co ją potraktował, nawet jeśli tylko tymczaso­ wo, Angelica musiała się zgodzić z tym rozumowaniem. - Jedno pytanie. Dlaczego wycofał się pan, kiedy Breckenridge uratował Heather? Dlaczego posunął się pan jeszcze dalej, ryzykując życie, żeby pomóc Elizie i Jeremy'emu uciec przed Scrope'em? Zwlekał z odpowiedzią. Kiedy nieznacznie uniosła brwi i po prostu czekała, westchnął. - W chwili porwania o obu pani siostrach było wiado­ mo, że nie upodobały sobie żadnego dżentelmena. Moje źródła to potwierdziły. W przeciwnym razie, to znaczy gdyby porwana dziewczyna darzyła uczuciem innego, mój plan nie miałby szans powodzenia. Dlatego kiedy ta­ kie uczucie się zrodziło... troszczyłem się już tylko o to, żeby danej parze nic się nie stało. - Popatrzył Angelice w oczy. - Skoro tego wieczoru zapolowała pani na mnie, zakładam, że w pani przypadku nie ma na razie mowy o zainteresowaniu konkretnym dżentelmenem. Przeciwnie, znalazła już sobie obiekt zainteresowania, ale on nie musiał tego wiedzieć. Bacznie się jej przyglądał.

- Z informacji, jakie zebrałem na temat niedawnych zaręczyn pani sióstr, zaręczyn wynikłych z faktu, że wciąg­ nąłem je do moich planów, wnoszę, że moje działania, to znaczy porwanie przez wynajętych przeze mnie ludzi, nie wyrządziły im krzywdy. Angelica już miała przytaknąć, ale się powstrzymała. Zastanowiła się, nim wreszcie przyznała łaskawie: - Nie wydaje mi się, żeby moje siostry miały panu za złe swoje przygody i wynikłe z nich zaręczyny, jeśli o to pan pyta. W jego żywych oczach zamigotała ulga, po czym znów skupił wzrok na Angelice. - I tak dotarliśmy do chwili bieżącej. - W istocie. - Patrzyła mu w oczy. - Jaką więc propo­ zycję zamierzał pan złożyć tej siostrze Cynster, która wpadłaby w pańskie sidła? Czyli jej, jak na to wychodziło. Nie odrywał od niej wzroku. Spokojnie wytrzymywała spojrzenie i czekała. - Klan znaczy dla mnie wszystko, jest moim życiem i od­ dałbym życie za niego, podobnie jak zrobiłby to każdy z moich ludzi. Jedno wszakże stoi ponad klanem, wyznacza granicę, której nie przekroczę nawet w tym wypadku. Zwięźle ujmuje to rodowe motto: „Honor ponad wszyst­ kim". - Umilkł na jedno uderzenie serca. - Zaplanowa­ łem, że poproszę panią o pomoc, o to, by pojechała pani ze mną na wyżyny i odegrała na zamku przedstawienie, które przekona moją matkę, że została pani skompromitowana, i to przedstawienie na tyle wiarygodne, aby Mirabelle po­ czuła się usatysfakcjonowana i zwróciła kielich. Nie umiem powiedzieć, czego ta farsa będzie od pani wymagać, jak jednak wspomniałem, ta kobieta zdaje się wierzyć, że samo porwanie i wywiezienie na północ załatwi sprawę. - W odniesieniu do większości młodych dam istotnie tyle by wystarczyło. Jeśli jednak chodzi o mnie, rodzi­ na zatai moje zniknięcie do czasu, aż ustali, co się ze

mną stało... a wtedy wynajdzie inną historyjkę, tak bym mimo wszystko uniknęła kompromitacji i towarzyskiego ostracyzmu. - Pani i ja to wiemy, ale na szczęście nie moja matka. Ona ma bardzo ograniczone pojęcie o angielskiej socjecie, a już w ogóle nie zdaje sobie sprawy, w jaki sposób funkcjonują rody, takie jak Cynsterowie. - Co zatem pan wnosi do układu? - Lustrowała jego twarz. - Co otrzymam w zamian za tego rodzaju wsparcie? Odpowiedział na jej spojrzenie. - Dla równowagi, a także by zagwarantować, że nie zo­ stanie pani w najmniejszym stopniu skompromitowana, je­ śli zgodzi się pani mi pomóc, uczynię panią moją hrabiną, dzięki małżeństwu zapewnię pani ochronę mego nazwiska, zastosuję się też do wszelkich, dowolnych warunków, jakie postawi pani w odniesieniu do naszego wspólnego życia. Mówił powoli i jasno, spokojnym, wyważonym tonem. Angelica nie wątpiła, że usłyszała poprawnie każde słowo. Oferował jej siebie. Zaglądał jej w oczy, a potem zacisnął szczęki. - Zacząłem od pani starszych sióstr, ponieważ wiem, że ma pani dopiero dwadzieścia jeden lat i przypuszczal­ nie nadal pielęgnuje idealistyczne wyobrażenia o miło­ ści, rycerzu na białym koniu i tak dalej. Z drugiej strony, jako że dotąd nie upodobała sobie pani żadnego dżentel­ mena, żywię nadzieję, że wywodząc się z takiej rodziny, dostrzeże pani zalety tego, co mogę zaofiarować, co za­ oferuję jej jako mojej żonie. Umilkł i czekał, nie odrywając wzroku od jej twarzy. Angelica odwzajemniała jego spojrzenie, nie okazując żadnej reakcji - powstrzymywał ją przed tym niespotyka­ ny wewnętrzny chaos. Dominująca część jej natury, śmiała i pewna siebie, pragnęła rozpromienić się z za­ chwytu i z otwartymi ramionami przyjąć propozycję, lecz inna, mniej znajoma, ostrożna część wyłoniła się z ukry­ cia i głośno zalecała rozwagę.

Ten jeden raz Angelica posłuchała owego zwykle ignorowanego głosu rozsądku. Bacznie patrzyła hrabiemu w oczy, żywiąc cichą na­ dzieję, że jej własna twarz wyraża równie mało jak jego rysy. Odpowiadał na jej spojrzenie spokojnie, bez stra­ chu, choć przecież miał pełną świadomość, że całe jego życie zależy od tej chwili, od reakcji Angeliki. Z sióstr Cynster tylko ona mu pozostała, tylko dzięki niej mógł zrealizować swój plan. Ten plan... był skandaliczny, niemniej miał szanse po­ wodzenia - powiedzie się, jeśli rzecz znajdzie się w jej rę­ kach. Angelica nie musiała długo się zastanawiać, żeby zyskać co do tego przekonanie. Był zamożnym hrabią, wyjawił jej też dosyć o sobie, by udzielić odpowiedzi na wszystkie pytania istotne w ta­ kich przypadkach. Z punktu widzenia wytwornego towa­ rzystwa był dla niej wysoce stosownym kandydatem na męża; tutaj nie musiała wiedzieć nic więcej. Serce tłukło jej się w piersi, lecz bynajmniej nie z eks­ cytacji. Był jej bohaterem. Jego wyznanie nie zachwiało tym przeświadczeniem, przeciwnie, jedynie je wzmocniło. W dodatku właśnie oświadczył się Angelice, pozostawia­ jąc jej wolną rękę w kwestii tego, jak będzie wyglądać ich przyszłe życie... Wydawałoby się, że powinna rzucić się na tę ofertę, uchwycić się jej kurczowo, a potem, później, wykorzystać swoją pozycję i zażądać... czego? Żeby ją kochał? Zaoferował jej swoje nazwisko, tytuł, pieniądze, domy, jak również swoje ciało i pewien szacunek, ale to wszystko. Znała mężczyzn tego pokroju, wiedziała, że miłość nie jest czymś, czego można od nich po prostu zażądać. Co więcej, tacy mężczyźni bardzo niechętnie poddają się mi­ łości; hrabia będzie instynktownie strzegł się przed tym uczuciem, stawi opór, jeśli ono nań spadnie, spróbuje osłonić się przed nim na wszelkie dostępne sposoby.

Zarazem był jej bohaterem. Nawet jeśli Angelica jesz­ cze go nie kochała, jej intuicja oraz przewodnictwo Lady - a przecież wierzyła i jednemu, i drugiemu - dowodziły, że pokocha go, gdy tylko spędzi z nim więcej czasu. Nie mogła głupio przymknąć oczu na fakt, że oświad­ czał się jej w rezultacie chłodnej kalkulacji, na podobnej zasadzie, na jakiej jego ojciec poślubił jego matkę. Czy dostrzegał analogię? Zasadniczo rzecz biorąc, propono­ wał Angelice typowe małżeństwo z rozsądku, które dla niego, w tej sytuacji, stanowiło konieczność, dla niej jed­ nak pozostawało wyborem. W rezultacie musiała się zmierzyć z decyzją o wiele bardziej brzemienną w skutki niż te, przed którymi sta­ wały dotąd kobiety Cynsterów z jej pokolenia, a nawet z pokolenia jej matki. Jeżeli przyjmie jego propozycję, to oczywiście się w nim zakocha, ale czy on z kolei zakocha się w niej? Jeżeli przyjmie propozycję, zakocha się w nim, a po­ tem odkryje, że on nie potrafi jej pokochać... co wtedy? Co się stanie ze szczęśliwym, przepełnionym miłością ży­ ciem, jakie zawsze wyobrażała sobie jako swoją przyszłość? Mogła odrzucić układ. Odmówić mu pomocy. Czyż nie? - A jeśli odmówię? - spytała cicho, patrząc mu w oczy. Wyraz jego twarzy się nie zmienił, ale spojrzenie spo­ sępniało. Odpowiedział jej wszakże tym samym spokoj­ nym, wyważonym tonem. - Jeśli nie zechce mi pani pomóc, w ciągu pól godziny odstawię panią do domu. Rodzina z pewnością na razie ukrywa pani nieobecność, po powrocie zaś opowie pani wszystkim dowolną historyjkę, dzięki której nie poniesie pani trwałej szkody wskutek mojej... ingerencji w pani wieczór. Mówił prawdę, jak zresztą przypuszczalnie przez cały czas. Jeśli wszakże hrabia odstawi ją do domu, Angelica nigdy więcej go nie zobaczy. Gdyby zaś kiedykolwiek szepnęła rodzinie choć słówko na jego temat, mężczyźni

doszliby prawdy i spróbowali wymusić małżeństwo, co byłoby nieskończenie gorsze. Pragnęła, aby był jej bohaterem, pragnęła jego miło­ ści, a zatem musiał nauczyć się ją kochać. A cel ten osiągnie jedynie wówczas, gdy sama podejmie ryzyko, położy na szali swe serce, zaryzykuje wszystko, ufając, że jej przekonania na temat miłości się sprawdzą. Ślepa, bezwarunkowa ufność... w miłość. Chciała wyzwania - oto było. Czy miała dość odwagi, aby je podjąć? Aby walczyć o jego miłość i wygrać? Wpatrywała się w te hipnotyzujące oczy. Zamrugała i znów w nich zatonęła. - Mam... parę pytań. Zachęcająco uniósł brew. - Jeśli odmówię i odeśle mnie pan do domu, co zrobi pan potem? Patrzył jej oczy. Minęło kilka sekund, nim odpowiedział. - Nie wiem. Nie sięgałem myślami poza ten moment. Ponieważ rozumiał, podobnie jak i ona, że jej odmo­ wa przekreśli wszystko. Opróżniła szklaneczkę i odstawiła ją na stolik obok fotela. - Po pierwsze, chcę od pana obietnicy, że nim dotrze­ my na miejsce, powie mi pan o wszelkich istotnych kwe­ stiach, których jeszcze pan nie ujawnił, jak również udzieli odpowiedzi na absolutnie każde pytanie na temat pańskiej matki, zamku i klanu. - Podniosła nań wzrok. - Nie życzę sobie odkryć nagle, że zatrzymał pan dla sie­ bie jakieś informacje, ponieważ pana zdaniem nie były mi potrzebne, nie chciał pan kalać nimi moich uszu czy cokolwiek w tym stylu. Zacisnął wargi, niemniej ruchem głowy wyraził zgodę. - Obiecuję. Wszystko powyższe. - Chcę też przeformułować umowę. Zgadza się pan rozważyć moje warunki?

Jego spojrzenie stało się czujne, bardziej przenikliwe. - Wie pani niewątpliwie, że, jak to się mówi, trzyma mnie pani na muszce. O cokolwiek pani poprosi, jeśli tylko w mo­ jej mocy będzie spełnić dane życzenie, otrzyma to pani. - Wobec tego - wysunęła brodę - moje warunki są na­ stępujące. Zgodzę się pomóc panu ocalić klan. W szcze­ gólności, pojadę z panem na zamek i odegram przedsta­ wienie na tyle przekonujące, żeby matka zwróciła panu kielich, dzięki któremu wywiąże się pan z zawartej przez ojca umowy z bankierami i ocali swój klan oraz włości. - Dostrzegła, że w jego szarozielone oczy wkrada się konfuzja; w jego mniemaniu przystała na wszystko. Zaczerp­ nęła tchu. - Jednakże co do poślubienia pana, rezerwuję sobie prawo do wstrzymania się z decyzją w tej kwestii, do czasu aż kielich znajdzie się w pańskich rękach. Ściągnął brwi. Przypatrywał się jej podejrzliwie, z po­ kaźną dozą dezaprobaty. - Jeżeli pojedzie pani ze mną na północ - rzekł wreszcie - a nawet jeśli po prostu zostanie tu pani przez resztę nocy, pani rodzina bezwzględnie zażąda, żebyśmy się pobrali. - Owszem, to bardzo możliwe, zwłaszcza w przypadku mężczyzn. Niemniej mówiliśmy już o tym, jak rodziny ta­ kie jak moja potrafią obejść konwenanse, jeśli tylko tak postanowią. - Patrząc mu w oczy, utwierdzała się w prze­ konaniu, że w tej sprawie obrała właściwą taktykę. - Ta­ kie są moje warunki, proszę decydować. Pomogę panu odzyskać kielich i ocalić klan, ale kwestia naszego mał­ żeństwa pozostanie na razie nierozstrzygnięta, pańska propozycja utrzyma się w mocy do czasu, aż zdecyduję, czy ją przyjąć, czy nie.

Rozdział trzeci

Dominic Guisachan, hrabia Glencrae, szkocki laird, przyzwyczajony do sprawowania władzy absolutnej, do bezwzględnego posłuchu, wpatrywał się w drobną ko­ bietę w fotelu naprzeciw i usiłował zapanować nad irra­ cjonalnym grymasem niezadowolenia. Nie miał pojęcia, co ona planuje. Pośpiesznie odtworzył w myślach całą rozmowę, ale nie doszukał się niczego, co wyjaśniałoby determinację i zdecydowanie, jakie stopniowo w dziewczynie narasta­ ły, a czytał je z jej twarzy, wysuniętego podbródka, uło­ żenia warg... Niczego, co tłumaczyłoby, dlaczego instynkt prze­ strzega go głośno, że właśnie, nie wiedzieć jak, wpadł w sidła. Skąd te sidła? To był jego plan. Jak niby jej odmowa zgody na ślub mogłaby stanowić pułapkę? Otrząsnął się z tego uczucia; być może to tylko tak dziwnie dawała o sobie znać niewysłowiona ulga. Popatrzył na zegar na kominku. Dochodziła trzecia nad ranem. Rozmawiali już całe godziny. Zerknął na An­ gelicę. Nie wyglądała na przemęczoną, raczej na skupio­ ną i nader przytomną. Zaabsorbowaną, czujną, subtelnie wyzywającą w sposób, który wywoływał w nim instynk­ towny pociąg...

Dominic gwałtownie uciął te rozważania, uzmysło­ wiwszy sobie, że ma częściowy wzwód. Tego rodzaju komplikacji z pewnością nie potrzebował. - Dobrze. Akceptuję pani warunki. - Ruchem głowy wskazał biurko pod oknami. - Jeśli życzy pani sobie na­ pisać do rodziców, zadbam o to, by doręczono wiado­ mość. Jak bez wątpienia pani odgadła, ich dom znajduje się niedaleko. - Hm... - Jej różane, pełne wargi zacisnęły się, a po­ tem rozluźniły. - Doceniam pańską propozycję i chętnie powiadomiłabym rodziców, że nic mi nie grozi, ale nie jestem pewna, gdzie ich teraz szukać: w domu czy w St. Ives House, czy może u Horatii i George'a? - Uniosła brwi i popatrzyła mu w oczy. - Jeśli nie ma pan nic prze­ ciw, wolałabym dostarczyć liścik rankiem, po śniadaniu. Dzięki temu zyskam też trochę czasu, żeby rozważyć, jak go sformułować. Przyglądał się jej bacznie, zastanawiając się... - Nie, nie zamierzam zmienić zdania. - Zmierzyła go spojrzeniem. - Zakładam też, że zdaje pan sobie sprawę z tego, iż nie może wysłać wiadomości w moim imieniu. To musi być moje odręczne pismo. W przeciwnym razie jeszcze bardziej zaalarmowalibyśmy całą moją rodzinę, a temu właśnie chcemy zapobiec. - Zmarszczyła nos. - W miarę możliwości. Istotnie przemknęło mu przez myśl, żeby wysłać wia­ domość, jeśli ona tego nie zrobi, jednak... miała rację. - Jest późno. - Wstał, odstawił na stolik pustą szklan­ kę i spojrzał na Angelicę, akurat gdy podniosła nań wzrok. Zawahał się. Nie chciał dawać jej okazji do zmia­ ny zdania, ale... - Proszę się przespać z tą decyzją. Jeśli rankiem nadal będzie pani przy niej trwała, dopracujemy szczegóły. - Nie zmienię zdania. - Mimo to. - Odwrócił się i ruszył ku drzwiom. Musiał się stąd wydostać, znaleźć się gdzieś, gdzie nic nie będzie

go rozpraszało, tak by spokojnie pomyśleć. Z ręką na gałce obejrzał się na Angelicę. - Przyślę pani poko­ jówkę. Powinna pani znaleźć tam wszystko, co potrzeb­ ne. - Ruchem głowy wskazał sypialnię obok. - Dziękuję. - Skłoniła głowę. - Dobranoc. Opowiedział lekkim ukłonem, wyszedł i zamknął za sobą drzwi. Puściwszy gałkę, przez chwilę stał nieru­ chomo, aż wreszcie potrząsnął głową. Nie pojmował, dlaczego czuł się tak niepewnie, podczas gdy powinien się radować. Odetchnął. Doświadczenie nauczyło go nieufności wobec rzeczy, które przychodzą zbyt łatwo, zwłaszcza gdy widać w tym rękę losu. Tego wieczoru zaś dosłownie wszystko przebiegło zbyt łatwo, zbyt gładko, nieomal tak, jakby plan Dominica ożył i dotrzymywał mu kroku - po czym raptem został przywołany do porządku, kiedy dziewczyna przeformułowała warunki układu. Krzywiąc się nieco, Dominic zwrócił się ku schodom. Nie pozostało mu nic innego, jak tylko przyjąć jej kontr­ propozycję i iść dalej. Gra toczyła się o zbyt wysoką staw­ kę, żeby się choć zawahał. Dotarł do westybulu i skierował kroki do jadalni dla służby. Nie zdziwiło go, że lampy nadal płoną, a służący siedzą przy stole, czekając na wiadomość, jak skończyło się posiedzenie z panną Cynster, ich potencjalną wybawczynią. Pięć osób wybranych spośród jego najbardziej za­ ufanych ludzi. Lokaj Griswold, majordomus Mulley, starsza pokojówka Brenda, stangret Jessup oraz osobisty stajenny Dominica, Thomas. Dominic zatrzymał się, powiódł wzrokiem po pełnych wyczekiwania twarzach. Skinął głową. - Zgodziła się. Wspólną reakcją było żarliwe: „Dzięki Bogu!". - Brendo, pójdź, proszę, na górę i pomóż pannie Cynster przygotować się do snu. I proszę, śpij dziś na składanym łóżku w gotowalni. Wątpię, by panna Cynster wyraziła

zgodę jedynie po to, by następnie się stąd wymknąć, ale nie chcę ryzykować. - Tak, milordzie. - Brenda zapaliła świecę i wyszła. Dominic popatrzył na Jessupa. - Tej nocy kareta nie będzie już potrzebna. Spodzie­ wam się jednak, że jeszcze przed świtem Cynsterowie otoczą kordonem całe miasto. Z samego rana pójdziecie z Thomasem sprawdzić, jak bardzo jest szczelny. Będzie­ my musieli obmyślić, jak się przez niego prześlizgnąć, ale najpierw chcę wiedzieć, czy istotnie pilnują dróg i w jaki sposób to robią: kto i gdzie je obserwuje. - Tak, milordzie. - Jessup potaknął, podobnie jak o wiele od niego młodszy Thomas. - Odstawimy karetę i położymy się spać. Dominic zwolnił ich skinieniem głowy. Kiedy ci dwaj zmierzali do kuchennego wyjścia, przeniósł wzrok na Griswolda i Mulleya. - Mimo że się zgodziła, powinniśmy pilnować przez noc frontowych i tylnych drzwi. Na wszelki wypadek. - Wezmę frontowe - rzekł Griswold. Mulley skinął głową. - To ja wyciągnę się tutaj. - Dziękuję. - Dominic ruszył z powrotem do głównej części domu, analizując wydane polecenia pod kątem te­ go, czy mógłby zrobić coś jeszcze. Angelica i jej zgoda na udzielenie mu pomocy były zbyt ważne, dla niego i dla tak wielu innych osób, żeby śmiał ryzykować pozostawie­ nie w swych planach jakiejś luki czy słabego punktu. Wiedział, że wyraziła zgodę, lecz jego instynkty nadal nie były gotowe zaakceptować, że po tylu dramatach i niepowodzeniach, pomyłkach i nieprzewidzianych ka­ tastrofach ostatnich pięciu miesięcy wreszcie udało mu się pozyskać to, czego on i klan potrzebowali, by prze­ trwać. Wreszcie miał w swoich rękach jedną z sióstr Cynster i przekonał ją, żeby mu pomogła.

Okoliczność, że rzeczona siostra była tą jedną z całej trójki, z którą, gdyby dano mu wybór, Dominic wolałby się nie zadawać, nie grała wielkiej roli. O wiele mocniej niepokoił go fakt, że Angelica dowiodła już, iż jest znacząco bardziej pewna siebie i nieprzewidy­ walna, aniżeli się spodziewał. ***

Godzinę później Angelica wyślizgnęła się spod świe­ żych prześcieradeł i pulchnej pierzyny. Ubrana w ładną, mimo że skromną, białą bawełnianą koszulę nocną, któ­ rą pokojówka, Brenda, wyjęła z komody, przemknęła przez mrok do okna. Sypialnię także odnowiono. Glencrae wyraźnie umiał planować. Nie chcąc przeszkadzać Brendzie, która spała spokoj­ nie na składanym łóżku w przyległej do pokoju gotowalni, Angelica wolno odciągnęła ciężkie, aksamitne story, bacząc, żeby przelotki nie zadzwoniły. Dzięki gadatliwości Brendy, pobudzonej zapewnie­ niem, że istotnie zobowiązała się pomóc w odzyskaniu kielicha, Angelica potwierdziła prawdziwość wszystkie­ go, co powiedział jej hrabia. Jeśli już, to Glencrae zbaga­ telizował powagę sytuacji, katastrofę, jaka groziła nie tylko klanowi, ale i jemu jako jego przywódcy. Angelica wątpiła, czy w pełni ogarnia, jak mocno doty­ ka go zaistniałe zagrożenie. Nie wiedziała zbyt wiele o wyżynnych klanach, lecz z tego, co hrabia i Brenda wy­ jawili jej do tej pory, wnosiła, że klan przypomina ogrom­ ną, rozgałęzioną rodzinę, o współzależnościach nawet bardziej zawiłych niż te, które znała z przykładu własne­ go rodu. Jeżeli potraktować klan jako rodzinę, która znalazła się w skrajnie trudnej sytuacji, wówczas rola Dominica przypominała tę, jaką w podobnych okolicznościach

odgrywałby Diabeł... a reakcję Diabła, gdyby coś zagro­ ziło dobrobytowi całego rodu Cynsterów, Angelica po­ trafiła sobie doskonale wyobrazić. Szczęśliwie dla Dominica, los i Lady zatroszczyli się o to, żeby dostał do pomocy Angelicę. Przekręciła klam­ kę i ostrożnie pchnęła okienne skrzydło. - Tym lepiej dla niego, że ma mnie, a nie Heather lub Elizę - szepnęła do siebie. Heather by mu odmówiła, podobnie jak Eliza, z tego prostego powodu, że nie był ich bohaterem. Obie posia­ dały też znacząco mniejsze niż Angelica kwalifikacje do takiego zadania, nie miały jej śmiałości, żądzy przy­ gód i pomysłowości, nie dysponowały takimi zdolnościa­ mi aktorskimi. Nie potrafiły równie nieugięcie jak Angelica trwać przy swych decyzjach, która to cecha okaże się niezbęd­ na tak w poszukiwaniach kielicha, jak i w jej osobistej pogoni za hrabią Glencrae'em. Wrodzona pewność siebie odezwała się w niej ze zdwojoną siłą. Mimo to Angelica stała przy otwartym oknie i nie potrafiła wyjaśnić, co za impuls ją tu przy­ wiódł. Wychyliła się, popatrzyła w dół, rozejrzała się. Słabną­ cy blask księżyca migotał w grubych liściach starego pną­ cza, które porastało ścianę, sięgając aż do okna, okalając je; dało się zauważyć, że niedawno przycięto je na linii ościeżnicy. Dla każdej w miarę zmyślnej osoby te stare, zdrewniałe łodygi równały się wygodnej drodze w dół. Spoglądając dalej, Angelica wytyczyła wzrokiem ścieżkę, prowadzącą przez niewielki kwadrat przerośniętego trawnika do kamiennego muru, który, jako że znaj­ dował się po przeciwnej stronie budynku niż tylny ogród, bez wątpienia graniczył z główną ulicą. Wspinający się po nim wiekowy bluszcz tworzył bujną drabinę. Gdyby chciała uciec, droga stała przed nią otworem. Gdyby zapragnęła wycofać się z nierozważnego układu

z Dominikiem Guisachanem i pobiec do domu z bez­ piecznym, nietkniętym sercem, mogłaby to zrobić. Z łat­ wością. Skąpana w gasnącym blasku księżyca, oparła się o pa­ rapet i czekała. Pozwoliła sercu swobodnie dokonać wyboru, zastanowić się po raz kolejny, na nowo ocenić sytuację. Miała pełną świadomość ryzyka, na jakie narażała rzeczone serce, swoje życie i przyszłość. Po wyjściu Dominica oczekiwała nagłej, przytłaczającej fali paniki albo chociaż jakiejś niepewności, lecz nic takiego się nie poja­ wiło. Przytrzymała w górze stary wisior, który w mroku zda­ wał się wręcz jarzyć blaskiem. - On jest moim bohaterem - szepnęła, obracając w palcach kryształ. - Potrzebuje mojej pomocy, pomocy, której wyłącznie ja mogę mu udzielić. Mniejsza więc o to, jak on wyobraża sobie nasze małżeństwo. Pójdę na­ przód z wiarą, że podobnie jak ja nauczę się go kochać, on nauczy się kochać mnie. Pozostała w tej pozycji jeszcze przez kilka minut, nim wreszcie schowała naszyjnik pod koszulę nocną, cicho zamknęła okno, zasunęła story i podreptała z powrotem do łóżka. Dokonała wyboru. Na dobre i na złe, wykonała pierwszy krok, odrzuciła wygodę i bezpieczeństwo rodu Cynsterów, aby rozpocząć własną przygodę, zawalczyć o miłość. Ani myślała cofnąć się przed wyzwaniem, jakie rzucił jej los. Wślizgnęła się z powrotem do łóżka, położyła na wznak i wpatrzyła w ciemność. Odwaga, pewność sie­ bie i wiara pomogły jej podołać większości życiowych wy­ zwań, z jakimi mierzyła się do tej pory. Pomogą jej także i tym razem, dzięki nim zatriumfuje. O wartościowe rzeczy w życiu przeważnie trzeba wal­ czyć, ale...

- Nie bez powodu uchodzę powszechnie za najsilniej­ szą, najbardziej niezależną i zdecydowaną Cynsterównę. Umościła się wygodnie i zamknęła oczy. Żałowała jedynie, że nie wysłała listu do rodziców, wiedziała, że szaleją z niepokoju. Pomijając zastrzeże­ nia, które podała Glencrae'owi - skądinąd prawdziwe - nie chciała pisać, dopóki nie zyska całkowitej pewności co do tego, że wie, co robi, oraz że nie będzie potrzebo­ wała ich pomocy; ta wiadomość mogła być jedyną szan­ są na poinformowanie rodziny o miejscu jej pobytu. Sko­ ro wszakże nabrała przekonania, że podąża właściwą drogą, rano wyśle liścik do domu. Usiłowała obmyślić stosowną treść, kiedy sen nadciągnął i pochłonął ją łagodnie. *** - Nie rozumiem. - Lady Celia Cynster, ściskając dłoń swego męża, lorda Martina Cynstera, popatrzyła na Diabła Cynstera, księcia St. Ives. - Jak to możliwe? Laird nie ży­ je. Kto więc uprowadził Angelicę? Diabeł, stojący przed kominkiem w salonie domu Martina i Celii przy Dover Street, pokręcił głową. - Założyliśmy, że to laird inicjował porwania, lecz mo­ że on również był pionkiem. Tak czy inaczej, rozesłałem ludzi do stacji pocztowych przy wszystkich głównych dro­ gach prowadzących z Londynu. Jeśli Angelicę wywiezio­ no ze stolicy, jak to się stało w przypadku Heather i Eli­ zy, przed świtem powinniśmy już coś wiedzieć. Było kilka godzin po północy. Stojąca obok Diabła Honoria, jego żona, ścisnęła go za ramię. - Wiem, że wydaje się to mało prawdopodobne, po­ winniśmy jednak rozważyć, czy zamiast zostać porwaną, Angelica nie opuściła przyjęcia z jakiegoś innego powo­ du. I nie... - Kiedy oczy zebranych zwróciły się na nią,

podjęła: - Żaden sensowny powód nie przychodzi mi do głowy, ale wszyscy znamy Angelicę: to możliwe. Zapadła cisza, kiedy pozostali, włącznie ze starszym bratem Angeliki, Gabrielem, oraz jego żoną Alatheą, dumali nad słowami Honorii. Heather, najstarsza siostra Angeliki, usadowio­ na obok swego narzeczonego, Breckenridge'a, zrobiła wymowną minę. - Czy gdyby to się zdarzyło przed moim i Elizy porwa­ niem, przemknęłoby nam w ogóle przez myśl, że Angeli­ cę uprowadzono? - Heather potoczyła wzrokiem po krę­ gu zatroskanych twarzy. - Czy raczej uznalibyśmy, jak mówi Honoria, że z jakiegoś powodu musiała opuścić przyjęcie i na razie nie zdołała nas powiadomić? - No właśnie. - Alathea westchnęła. - W moim odczu­ ciu Angelica jest ostatnią młodą damą, którą ktokolwiek zdołałby dyskretnie porwać w takich okolicznościach. Walczyłaby zajadle, nie dałaby się łatwo pokonać. - Jest o wiele bardziej... sprawna fizycznie w porów­ naniu ze mną czy Heather - wtrąciła Eliza ze swego fo­ tela, na podłokietniku którego przycupnął Jeremy Carling, otaczając narzeczoną ramieniem. Diabeł powiódł wzrokiem po zebranych, napotkał spojrzenie Gabriela, a potem spojrzał na Martina. - Będziemy prowadzić poszukiwania dyskretnie, na wypadek gdyby za godzinę pojawiła się tutaj z jakimś całkowicie sensownym usprawiedliwieniem. - My zaś - powiedziała Honoria, spoglądając na Celię - zajmiemy się obmyśleniem historyjki, którą wytłuma­ czymy jej nieobecność, gdyby jednak się nie pojawiła. Diabeł popatrzył na żonę, a potem nakrył dłonią jej dłoń na swym ramieniu. - Jeżeli została porwana, w ten lub inny sposób dowie­ my się tego, nim wybije południe.

***

- Mm... - Mirabelle Guisachan, hrabina Glencrae, wyciągnęła się na boku, przyjemnie wyczerpana, raz jesz­ cze dziękując w duchu za pełnego wigoru kochanka. Oczywiście, był od niej o kilka dobrych lat młodszy, Mirabelle zachowała jednak figurę, a jej skóra pozostała gładka, zwłaszcza w migotliwym blasku ognia - tylko zaś w takich okolicznościach pokazywała mu się nago. Jako że odwiedzał ją zwykle po północy, nietrudno było to za­ aranżować. Leżał na wznak za jej plecami, nadal zdyszany. Leni­ wie pogładził dłonią jej nagie biodro. - Jakieś wieści od Glencrae'a? Kiedy nie odpowiedziała - nie miała ochoty psuć so­ bie nastroju myślami o synu - kochanek wsparł się na łokciu i wycisnął gorący, kuszący pocałunek na jej na­ gim ramieniu, zarazem pieszcząc dłonią jej obfite po­ śladki. - Jest choć trochę bliżej urealnienia twojej zemsty? - Nie... no cóż, może i tak. Nie wiem. Mówiłam ci, że wyjechał do Londynu przed dwoma tygodniami. - Ale jak oceniasz jego szanse, skoro pozostała mu tylko jedna wolna siostra? - Prawdę mówiąc, akurat fakt, że ona istotnie jest je­ go ostatnią szansą, najwyraźniej wreszcie zmotywował go do osobistego zaangażowania się w moją sprawę. - Ponieważ mężczyźni lubią, kiedy łechce się ich ego, Mirabelle odwróciła się do kochanka i dodała cicho: - Ale nigdy nie zapomnę, że to ty przypomniałeś mi o kielichu. Gdyby nie on, nie wiem, czy kiedykolwiek zdołałabym podporządkować Dominica mojej woli... A, najdroższy - pogładziła kochanka po szczupłym po­ liczku, wyciągnęła się i pocałowała go w łuk szczęki - ja wprost uwielbiam zmuszać tego mojego krnąbrnego sy­ na do posłuszeństwa. - Uśmiechnęła się do jego oczu

i wymruczała: - Możesz być spokojny, nigdy nie zapo­ mnę, że to dzięki tobie zyskałam tak mi należną sposob­ ność, by dokonać zemsty. Chyba już na zawsze pozosta­ nę twoją dłużniczką. Kochanek się uśmiechnął. Jako że jego twarz tonęła w mroku, nie kłopotał się tym, by uśmiech sięgnął oczu. Owszem, przypomniał Mirabelle o znajdującym się w pieczy jej syna kielichu i zachęcił ją, żeby go wykradła, ale sam chciał dostać to przeklęte cacko w swoje ręce... Zmusił się, żeby rozluźnić dłoń, która zaciskała się w pięść na jej udzie, i z wysiłkiem pogładził starzejącą się skórę kochanki. Łatwo było ją uwieść, łatwo nakłonić do działania, później wszakże uczepiła się kielicha jako sposobu wymuszenia na Dominicu, by przeprowadził jej niedorzeczny plan zemsty, i ukryła ten przeklęty przed­ miot. Powiódł wargami po krągłości jej ramienia. - Nigdy mi nie powiedziałaś, gdzie schowałaś kielich. Jesteś pewna, że ludzie Dominica go nie znajdą? - Wierz mi - uśmiechnęła się szeroko - ukryłam go w miejscu, w którym nikomu nie przyjdzie do głowy szu­ kać. Przetrząsnęli cały zamek, zajrzeli w każdy zakama­ rek, a nawet się do niego nie zbliżyli. Zacisnął wargi. Z jakiegoś powodu Mirabelle opiera­ ła się każdej podejmowanej przez niego próbie zlokali­ zowania kielicha. Jego odwiedziny na zamku trwały zbyt krótko, zbyt się obawiał, że ktoś go tu przyłapie, żeby sam przeprowadził poszukiwania; nie mógł pozwolić so­ bie na to, by którykolwiek z lojalnych członków klanu Dominica zobaczył go w obrębie tych murów. - Jeśli Dominic nie da mi mojej zemsty - ciągnęła ci­ cho Mirabelle, podążając za biegiem własnych myśli - nie przywiezie mi jednej z córek Celii, żeby ją skom­ promitować, wówczas go zrujnuję. Jego oraz jego cenny klan. - Jej głos nabrał mocy. - Będę się śmiała, kiedy zo­ staną wydaleni z tego miejsca, z tej doliny.

Jej słowa ociekały mściwym jadem. Co, musiał przyznać, całkiem mu odpowiadało. Spo­ dziewał się, że Cynsterowie będą dobrze strzec swoich córek. Być może zdołają nawet pojmać i powiesić Domi­ nica, spychając cały klan Guisachanów w skrajną nieła­ skę. Napawał się tą perspektywą. Kto wie? Może szalo­ ny koncept zemsty Mirabelle sprowadzi na Dominica i jego klan katastrofę znacznie większą od tej, którą sam dla nich zaplanował. Tak czy owak, kiedy podjęta przez Dominica próba porwania i przywiezienia na północ, na zamek, ostatniej z córek Celii Cynster zakończy się klęską, dzięki mści­ wym gierkom Mirabelle jej kochanek zyska to, z myślą o czym ją uwodził. Klan Guisachanów zostanie usunięty z tego miejsca, ze wszystkich płodnych ziem, będących aktualnie w jego posiadaniu, pozbawiony obfitującego w ryby jeziora i pełnych drewna lasów wokół. Oni odejdą, on zaś pozo­ stanie tutaj, na pozycji dogodnej do przejęcia ich włości. Dominic Lachlan Guisachan będzie zrujnowanym, wystawionym na pośmiewisko i w rezultacie złamanym człowiekiem. Mężczyzna osunął się z powrotem na łóżko i rozluźnił, obejmując ramieniem kochankę. Skoro jego główny cel został już praktycznie osiągnięty, mógł sobie pozwolić na cierpliwość i nie przeszkadzać tej głupiej suce, kiedy wykorzystywała kielich do dokonania swej groteskowej zemsty.

Rozdział czwarty

Kolejnego ranka Dominic siedział w pokoju śniada­ niowym, zmagając się z tradycyjnie obfitym posiłkiem, i dumał nad tym, dlaczego nie czuje się szczęśliwy lub przynajmniej bardzo zadowolony. Miniona noc pod każdym względem przyniosła mu triumf. Udał się na przyjęcie, nie spodziewając się zyskać niczego ponad kilka obserwacji na temat Angeliki, tym­ czasem tego ranka przebywała już pod jego dachem, zgodziwszy się na zaproponowany układ, a w każdym ra­ zie na kluczową pierwszą część, kiedy zaś tylko spuści nieco z tonu, dostrzeże sensowność reszty propozycji i na nią także wyrazi zgodę. Powinien nie posiadać się z zachwytu lub chociaż od­ czuwać radosną ulgę. Tymczasem czuł się niespokojny, w jakiś sposób nieusatysfakcjonowany. - Dzień dobry. Podniósł wzrok na przyczynę swego niepokoju, która właśnie z gracją weszła do pomieszczenia. Widać było, że próbowała zebrać jedwabiste, złotorude włosy w schlud­ ny kok, lecz pojedyncze kosmyki już zdążyły się z niego wymknąć i wiły się niczym drobne, złociste płomienie na jej czole, policzkach i alabastrowej szyi. Z konieczno­ ści miała na sobie jedwabną suknię z wczorajszego przy­ jęcia; wyglądała korzystnie w tym zielonkawoniebieskim

odcieniu, stanowiącym doskonałą oprawę dla jej mlecznobiałej cery. Tego ranka Dominic mógł podziwiać znacznie większą połać tej ostatniej: Angelica zrezygno­ wała z koronkowej chusty, która minionej nocy wypełnia­ ła jej dekolt. Rezultat okazał się wielce rozpraszający, jednakże, podobnie jak ubiegłego wieczoru, kiedy Dominic po raz pierwszy zobaczył Angelicę po drugiej stronie salonu la­ dy Cavendish, to sposób, w jaki się poruszała, najsilniej oddziaływał na jego zmysły. Zerknęła na niego, zatrzymała się i omiotła wzrokiem pokój. Po ukończonej inspekcji uśmiechnęła się do Mulleya, który właśnie śpieszył odsunąć dla niej krzesło u drugiego końca stołu. Z niewymuszoną, na wskroś ko­ biecą gracją ruszyła w tym kierunku, unosząc dumnie głowę, podczas gdy jej smukłe, subtelne krągłości prze­ mieszczały się pod jedwabiem sukni. Cała jej postawa, każdy płynny ruch bezlitośnie przykuwały uwagę Domi­ nica. Usiadła. Był urodzonym myśliwym, we krwi miał tropienie, osaczanie i chłodną obserwację zwierzyny w celu ustale­ nia metody łowów. Nie tylko na dzikiego zwierza polo­ wał na tę modłę, z tą samą chłodną rozwagą. Sposób poruszania się Angeliki gwałtownie pobudził jego myśliwskie instynkty, tak że skupiły się na niej. Strzepnęła serwetkę i rozpostarła ją na podołku. Dominic niespiesznie wziął głęboki oddech i skorzystał z okazji, żeby utwierdzić się w swej pierwotnej ocenie. W opinii niemal każdego mężczyzny Angelica kwalifiko­ wałaby się jako piękność, w całej romantycznej chwale te­ go słowa. Miała nieskazitelną, alabastrową skórę, na po­ liczkach zabarwioną najdelikatniejszym rumieńcem. Każda linia jej twarzy, każdy jej detal, począwszy od ja­ snego czoła i delikatnych łuków brązowych brwi, poprzez wielkie, zielonozłote oczy, okolone bujnymi rzęsami, pro­ sty, drobny nos, wargi, z których górna wyginała się pro-

wokacyjnie, dolna zaś zmysłowo kusiła, aż po mocny, zaokrąglony podbródek, mogłyby wyjść spod pędzla uta­ lentowanego artysty, który postawił sobie za cel oddanie ideału kobiety - pełnej wdzięku, eleganckiej, delikatnej, lecz zarazem intensywnie zmysłowej i witalnej. Była niższa od sióstr, ale połyskliwe, miedziane włosy, zdające się płonąć żywym ogniem, wzmagały wrażenie bijącej od niej czysto kobiecej siły, przez co jej niski wzrost przechodził praktycznie niezauważony. Patrząc na nią, nikt nie określiłby jej jako istoty deli­ katnej. A słowo „potulna" już absolutnie nie wchodziło w rachubę. Co innego zapalczywa. A także niezależna. Oraz kosz­ towna, choć to akurat nie martwiło Dominica. Wreszcie nań spojrzała, unosząc brew. - Domyślam się, że ten dom zwykle nie jest obsadzo­ ny służbą. Jak na kobietę, miała dość niski, odrobinę ochrypły głos - zaledwie o ton odległy od namiętnie zmysłowego. Kolejna z jej cech, która oddziaływała na Dominica nie­ zależnie od intencji samej zainteresowanej. - Nie. Został zamknięty, kiedy mój ojciec wycofał się z Londynu, i od tamtej pory stał pusty. - Nie korzystał pan z niego w trakcie swego pobytu w mieście? - Jest odrobinę za duży na kawalerskie potrzeby. Wy­ najmowałem wtedy mieszkanie przy Duke Street - do­ dał, uprzedzając jej pytanie. Lustrował jej twarz, a potem znów zajrzał w oczy. Wy­ dały mu się jaśniejsze, spoglądały z większym zdecydo­ waniem i pewnością niż minionej nocy. - Rozumiem, że nie zmieniła pani zdania. - Nie. Powiedziałam panu, że nie zmienię. Ponieważ w międzyczasie Mulley wyszedł z pokoju, Dominic skorzystał z okazji, żeby spytać: - Również w kwestii przyjęcia moich oświadczyn?

- Zwłaszcza w tej kwestii. Mulley powrócił. Dominic w milczeniu obserwował, jak majordomus podsuwa jej stojak z tostami. - Zgodnie z pani życzeniem, panno Cynster. Prosto z pieca, jeszcze gorące. - Dziękuję, panie Mulley - powiedziała z uśmiechem Angelica. - Proszę też przekazać podziękowania Brendzie. Mulley zamrugał, mile zaskoczony, że zna jego nazwi­ sko. Rankiem Angelica przepytała Brendę na temat służ­ by, później zaś pokojówka zapytała ją, czego życzyłaby so­ bie na śniadanie, tak by mogła to zawczasu przygotować. - Za moment pojawi się herbata, panno Cynster - rzekł Mulley, kiedy już się upewnił, że masło i dżem truskawkowy znajdują się w zasięgu gościa. - Cudownie. Angelica wzięła grubą grzankę ze srebrnego stojaka, który przydałoby się nieco wypolerować. To samo doty­ czyło pomieszczenia, gdzie siedzieli. Chociaż jak na pokój śniadaniowy było ono bardzo przyzwoitych rozmiarów, a przez wychodzące na zarośnięty ogród okna wpadały promienie porannego słońca i wyraźnie ktoś zadbał, by nadawało się do użytku, to w kątach nadal wisiały pajęczy­ ny, w powietrzu zaś unosił się kurz, zalegający także w szczelinach ozdobnego kredensu. Stół wszakże został starannie wytarty, wypolerowany i przykryty świeżym obrusem, a zastawie, przepięknej serwskiej porcelanie, nikt nie zdołałby niczego zarzucić. Smarując grzankę grubo dżemem, Angelica na nowo przeanalizowała swój harmonogram dnia. Oprócz napisa­ nia listu do rodziców zamierzała poświęcić ten dzień na gromadzenie faktów. Musiała dowiedzieć się jak naj­ więcej o Glencrae'em-Debenhamie-Dominicu we wszyst­ kich jego wcieleniach, czekało ich też dopracowanie dal­ szych punktów planu. Obok niej pojawiła się Brenda z dzbankiem herbaty. Mulley czekał przy kredensie.

Mając pełne usta, Angelica uśmiechnęła się w podzię­ kowaniu i uwolniła pokojówkę od dzbanka. Gdy nalewa­ ła sobie herbaty, kątem oka zobaczyła, jak Dominic po­ słał wymowne spojrzenie Mulleyowi, który cokolwiek niechętnie opuścił pokój, zabierając ze sobą Brendę. Dominic przeniósł wzrok na wprawiającą go w kontu­ zję kobietę przy drugim końcu stołu - kobietę, którą miał poślubić bez względu na jej aktualne dwuznaczne nastawienie do tej kwestii. Kiedy się jej przyglądał, upiła łyk herbaty, odstawiła filiżankę i odgryzła zgrabny kęs tostu. Kropelka dżemu przyozdobiła kącik jej soczystych warg; zdjęła ją koniuszkiem palca, a potem z niego zliza­ ła. Powoli, jakby rozkoszowała się smakiem... Następnie skierowała na Dominica jasne, zielonozłote spojrzenie i uniosła brew. Nad twarzą potrafił panować. Z resztą ciała radził sobie znacznie gorzej. Z ogromną chęcią zmieniłby pozycję, ale zmusił się do pozostania w absolutnym bezruchu. Nie miał zamiaru grać z nią w takie gierki, nie wcześniej, niż ona zgodzi się na małżeństwo, a być może i wtedy nie. Damy takie jak ona nie potrzebują zachęty, żeby uciec się do swych ponętnych sztuczek; Dominic nie wątpił, że po­ mimo całej swej niewinności Angelica postara się owinąć go sobie wokół palca. Nie powiedzie jej się to, niemniej podejmie taką próbę; zapewne miała to we krwi, podob­ nie jak w jego krwi odzywały się instynkty nieco innego rodzaju. Nie zapomniał, że nie wyjaśniła, dlaczego minio­ nego wieczoru zdecydowała się - jak sama przyznała - zapolować na niego. Z jakiegoś powodu upatrzyła go sobie; jako mężczyzna doświadczony, zamierzał w pełni wykorzystać do własnych celów to, co wzbudziło u niej za­ interesowanie jego osobą, cokolwiek to było. Koniec końców, pobiorą się; ani jego honor, ani jej nie dopuszczą innego rozwiązania. W rzeczywistości po­ zostawało więc tylko pytanie, kiedy ona raczy wyrazić zgodę.

Patrząc jej w oczy, napił się kawy i opuścił filiżankę. Nim zdążył się odezwać, zatoczyła krąg ręką trzymającą grzankę. - Jedno mnie zastanawia. Mówił pan, że nie spodzie­ wał się, iż porwie mnie minionej nocy, dlaczego zatem pańska kareta czekała w zaułku? Przestawienie myśli na inny tor zajęło mu chwilę; do­ piero gdy to zrobił, uzmysłowił sobie, że temu właśnie służyło jej pytanie. Westchnął w duchu - najwyraźniej ni­ czego nie zamierzała mu ułatwiać. - Ponieważ nie jestem tak lekkomyślny, jak pani sobie wyobraża. Nie wiedziałem, czy pani bracia lub kuzyni pojawią się na przyjęciu w charakterze pani straży przy­ bocznej. Gdyby się pokazali, wyślizgnąłbym się stamtąd, zanimby mnie zauważyli, a kareta w zaułku zapewniała mi dodatkową drogę ucieczki. Podczas gdy jako Debenham nie jestem narażony na nadmierne zainteresowanie ze strony wytwornego towarzystwa, co do nich... Nie chciałem wzbudzać ich podejrzeń w kwestii tożsamości człowieka choćby tylko fizycznie podobnego do poszuki­ wanego przez nich lairda. Przełknęła ślinę i pokiwała głową. - Bardzo rozsądnie. Gdyby pana zobaczyli, zaczęliby za­ dawać pytania. Sprytne i natarczywe, nie odpuszczając, do­ póki nie dowiedzieliby się o panu absolutnie wszystkiego. - W rzeczy samej, lecz skoro już udało mi się zwerbo­ wać panią bez zwracania ich uwagi, zajmijmy się może pilniejszymi sprawami. Jak na przykład ta - pochwycił jej spojrzenie - że podróż stąd na zamek potrwa minimum siedem dni. Posłałem stangreta i stajennego na zwiady, żeby poznać reakcję rodziny na pani zniknięcie. Ponie­ waż drogi na północ niewątpliwie znajdą się pod obser­ wacją, nie zdołamy wyruszyć natychmiast, na pewno nie dzisiaj. W konsekwencji będzie pani skazana na moje to­ warzystwo, pozostanie pod moją opieką, przez co naj­ mniej kilka tygodni, zanim odzyskam kielich. Zanim,

zgodnie z naszą skorygowaną umową, podejmie pani de­ cyzję, czy przyjąć moją propozycję małżeństwa. Urwał na chwilę, ale nie zdołał nic wyczytać z jej syg­ nalizującej uprzejme zainteresowanie twarzy. - Zgodnie z naszą umową - ciągnął - kiedy już podej­ mie pani tę decyzję, wybór daty i miejsca ślubu będzie, na­ turalnie, należał do pani. - Patrzył jej oczy. - Biorąc pod uwagę, że w tej sytuacji dość długo będzie pani pozba­ wiona ochrony mego nazwiska, przy czym każdy kolejny dzień będzie się wiązał z ryzykiem, że sprawa przeniknie do publicznej wiadomości, a pani rodzina nie zdoła zapo­ biec skandalowi, czy na pewno nie życzy sobie pani ponow­ nie rozważyć pory podjęcia wspomnianej decyzji? Zmarszczyła brwi. - Na przykład - kontynuował, nie dając jej dojść do głosu - gdyby podjęła ją pani dzisiaj bądź jutro, mogli­ byśmy znacząco ograniczyć ryzyko narażenia na szwank pani reputacji, pobierając się tutaj, w mieście, nim roz­ poczniemy podróż na północ. Otworzyła szeroko oczy - wydawała się z lekka zszo­ kowana. - Nie. O, nie. - Zacisnęła wargi, wysunęła do przodu brodę i żywiołowo potrząsnęła głową. - Wykluczone. - Opuszczając filiżankę, popatrzyła na Dominica zwężo­ nymi oczami, które miotały groźne błyski. - Jeśli zdecy­ duję się wyjść za pana, ślub odbędzie się po zakończeniu sprawy, kiedy już przekaże pan kielich bankierom i od­ zyska pełną kontrolę nad swoimi włościami. Ceremonia istotnie zostanie przeprowadzona tutaj, w Londynie. Bę­ dzie to wielkie, huczne wydarzenie towarzyskie i obiecu­ ję panu - posłała mu odrobinę złośliwy uśmiech - że okrzykną je ślubem roku. Patrzył na nią nieruchomym spojrzeniem, wzbraniał się przed okazaniem jakiejkolwiek reakcji, kiedy uniosła brwi, zachęcając go do komentarza. Wiedziała - jakżeby inaczej - że opisała właśnie jeden z jego najgorszych

koszmarów sennych... przy czym Dominic nie miał inne­ go wyboru, jak tylko wyrazić zgodę. Nie blefowała, odniósł też wyraźne wrażenie, że tym obwieszczeniem odpłacała mu... być może za to, że za­ winął ją w pled. No i oczywiście nie pozwoli mu zmienić tematu, za­ nim Dominic nie uzna swej klęski. Patrzyła mu w oczy i czekała... Sztywno skłonił głowę. - Jak pani sobie życzy. Proszę po prostu pamiętać, że wysunąłem taką sugestię. Jedynie się uśmiechnęła i wróciła do popijania herbaty. Przyglądał się jej, raz jeszcze dokonując oceny, jak zwykł to robić w odniesieniu do większości napotyka­ nych ludzi - rozpracowywał ich sposób myślenia, kalku­ lował, jak ich kontrolować. Na takim czy innym pozio­ mie radził sobie z większością osób ze swego otoczenia; miał tę umiejętność we krwi. W jej przypadku pierwot­ nie oczekiwał, że przyjdzie mu przestawać z kapryśną, rozpieszczoną trzpiotką, istotą nieskomplikowaną i przewidywalną, którą łatwo się manipuluje. Tymcza­ sem patrzył na kobietę niepodobną do żadnej z dotąd mu znanych, przy czym nie nawiedził go nawet cień kon­ cepcji, jak się z nią obchodzić. Nie miał pojęcia, co roiło się w jej głowie, co nią kierowało, czego poszukiwała w relacjach z nim. Czego ostatecznie od niego chciała. Co więcej, już dobrała się do opracowanego przezeń jasnego układu i przetworzyła go w jakiś zagmatwany twór, nad którym utracił kontrolę. Właśnie to wzbudza­ ło w nim największy opór. Gdyby chodziło o jakąkolwiek inną kobietę, Dominic doszedłby pewnie do wniosku, że jest zbyt trudna, poten­ cjalnie zbyt oporna, by mu się podporządkować, i odpu­ ściłby sobie. W jej przypadku nie mógł sobie odpuścić.

Ześlizgnął się spojrzeniem z jej twarzy na mlecznobiałą skórę dekoltu. - Co się stało z resztą pani sukni? Opuściła wzrok na wzgórki, wystawione na pokaz po­ nad linią głębokiego dekoltu. - Chodzi panu o moją fichu? Potwornie się wygniotła, dałam ją Brendzie do uprania i wyprasowania. Jej piersi niewątpliwie nie uległy zmianie od minionej nocy, lecz bez koronkowej osłony były znacznie bar­ dziej... oczywiste. Dominic widział teraz również okala­ jący jej smukłą szyję piękny naszyjnik ze złotych ogniw przeplatanych ametystowymi koralikami, z zawieszonym na nim różowym wisiorem. Koniec wisiora dyndał w ocienionym rowku między piersiami Angeliki, przycią­ gając jego wzrok... Przywołał się w myślach do porządku, a potem uległ i zmienił pozycję na krześle na nieco wygodniejszą. Przeżuwając ostatni kęs grzanki, Angelica sięgnęła po filiżankę i pogratulowała sobie, że posłuchała głosu intuicji, nakłaniającej ją do wprowadzenia zmian w za­ proponowanym przez hrabiego układzie. Im więcej się dowiadywała na temat Dominica Guisachana, tym bar­ dziej narastała w niej pewność, że ten mężczyzna tak ła­ two nie padnie przed nią na kolana. Jego opór był wręcz namacalny, każdy rys przystojnej twarzy wyrażał nieugiętość. Jedynie pogłębiło to determinację Angeliki, żeby obudzić w nim miłość, co nigdy by się nie powiodło, gdy­ by najpierw zgodziła się zostać jego żoną. Jeśli natomiast wstrzyma się z wyrażeniem zgody, on, jak właśnie to za­ demonstrował, będzie usilnie starał się ją przekonać. Dzięki intuicji zyskała trochę czasu; od niej zależało, czy dobrze go wykorzysta. - A zatem. - Odstawiła filiżankę i spojrzała mu w oczy. - List do moich rodziców. Znajdę tu gdzieś biur­ ko? - Nie musiała dodawać, że chodzi jej o biurko odku­ rzone i stosownie zaopatrzone.

Wstał. - Biblioteka służy mi tu za gabinet. Tam może pani napisać wiadomość. Poczekała, aż odsunie dla niej krzesło, po czym razem opuścili pokój i podążyli długim korytarzem. Angelica rozglądała się, kiedy szli - dom był naprawdę ogromny. Odkrywanie jego sekretów, wystawianie ich znów na światło dzienne, odnowienie tych wnętrz, tak by paso­ wały do obecnych czasów, to wszystko zaiste ją nęciło. Przy końcu korytarza Dominic otworzył jakieś drzwi i przytrzymał je dla Angeliki. Weszła do podłużnego po­ mieszczenia, którego ściany od podłogi do sufitu zajmo­ wały półki z książkami. Na środku jednej z dłuższych ścian znajdował się ogromny kominek, z trzech sporych okien naprzeciw niego roztaczał się widok na polać przerośniętego trawnika, okolonego wysokimi drzewami. Jedynie bliższy koniec pokoju oczyszczono z wszechobecnych pa­ jęczyn i kurzu. Niedaleko ściany, frontem do pokoju, sta­ ło ciężkie, rzeźbione biurko z obrotowym fotelem za nim i dwoma ustawionymi pod skosem fotelami z przodu. W głębi pomieszczenia płócienne pokrowce nadal spowi­ jały resztę mebli. Opierając się pokusie, by zajrzeć pod pokrowce - to później - Angelica podeszła do biurka. Okrążając je, rzuciła okiem na piętrzące się na nim dokumenty. Dominic wyminął ją i zgarnął papiery na jedną stronę. - Sprawy majątku. Starałem się tu nie próżnować. Otworzył środkową szufladę, wyjął z niej czystą kartkę i położył na podkładce. - Dziękuję. - Angelica opadła na obrotowy fotel, sięg­ nęła po jedno z piór w pojemniku z onyksu i pozłacane­ go brązu. Kałamarz wyglądał na jeden z tych przedmio­ tów, które wzbudzały entuzjazm Alasdaira. Po krótkim zastanowieniu uznała, że jej brat zachwyciłby się przewa­ żającą częścią wyposażenia tego domu.

Uśmiechnąwszy się na tę myśl, otworzyła kałamarz, zanurzyła w nim przyzwoicie zaostrzoną końcówkę, za­ stygła na moment, a później pochyliła się nad zadaniem. Nie szukała bardziej oficjalnych sformułowań, lecz pi­ sała tak, jakby mówiła; miała nadzieję, że w ten sposób wiadomość odniesie lepszy skutek. Tymczasem Dominic - Angelica za nic nie będzie myśleć o nim per „Glencrae" - podszedł do najbliższego okna i stał, wyglądając na zewnątrz. Dawał jej nieco prywatności, aczkolwiek bez wątpienia zechce potem przeczytać liścik. Napisawszy wszystko, co uznała za rozsądne, przeczy­ tała całość, złożyła podpis i ostrożnie osuszyła kartkę bibularzem. Odłożyła pióro do pojemnika i z trzaskiem zamknęła kałamarz. Na ten dźwięk Dominic się obejrzał. - Proszę. - Wyciągnęła w jego stronę list. Popatrzył jej w oczy, podszedł do biurka i wziął kartkę. Odchylona w fotelu, przyglądała mu się, kiedy czytał. Zaczęła od uniżonych przeprosin za to, że nie skon­ taktowała się z rodzicami wcześniej, wyjaśniła, że była zmuszona opuścić przyjęcie, aby pomóc przyjacielowi w rozpaczliwej potrzebie, poprosiła o spreparowanie hi­ storyjki tłumaczącej jej nieobecność, jak obiecywała, tymczasową, mogącą wszakże potrwać kilka tygodni, a na koniec zapewniła, że absolutnie nic jej nie grozi. W trakcie lektury Dominic marszczył brwi. - „Zmuszona opuścić przyjęcie"? - Uznałam, że to dość zgrabny eufemizm. Uniósł brew. - Zwracam pańską uwagę - dodała - że ani słowem nie wspomniałam o tym, dokąd się udałam. Jak pan mó­ wił, rodzina najprawdopodobniej przyjęła, że moje znik­ nięcie wiąże się z wcześniejszymi porwaniami, toteż za­ blokowano drogi na północ, jednakże sugestia, że nadal przebywam w mieście i najwyraźniej nie spodziewam się wyjazdu, powinna przynajmniej dać im do myślenia.

A im dłużej będą się zastanawiać, tym większe prawdo­ podobieństwo, że wycofają ludzi z dróg i zaczną szukać gdzie indziej. Wolałabym nie podróżować do Szkocji z moimi braćmi i kuzynami depczącymi nam po piętach. Dominic nie mógł się z tym spierać. Ponownie prze­ czytawszy list, upewnił się, że skomponowała go w sposób idealnie wyważony, tak by z jednej strony uspokoić krew­ nych, z drugiej zaś - podsunąć im mylny trop. Kolejny do­ wód na to, że ta kobieta opanowała umiejętności, o jakie by jej nie podejrzewał. Sam specjalista od manipulowania innymi, bez trudu rozpoznawał tego rodzaju talent. Popatrzył w ogromne, zielonozłote oczy. - Ma pani dwadzieścia jeden lat? - W sierpniu skończę dwadzieścia dwa. - Obdarzyła go uśmiechem. - Muszę się zastanowić nad prezentem od pa­ na na tę okazję. - Uniosła brwi. - Może przed wyjazdem z miasta znajdziemy czas, żeby wstąpić do Aspreya. Zajrzawszy w jej oczy, uzmysłowił sobie, że się z nim droczyła; nie pamiętał, kiedy po raz ostatni ktoś się na to poważył. Odchrząknął i zwrócił jej list. - Proszę go zaadresować, Mulley zadba o jego dorę­ czenie. - Pociągnął za sznur dzwonka. Angelica złożyła kartkę i sięgnęła po pióro. - W jaki sposób zamyśla go pan doręczyć? Idę o za­ kład, że dom przy Dover Street jest pod obserwacją. - Spodziewam się. Polecę Mulleyowi, żeby przekazał list jednemu z zamiataczy ulic na Picadilly. Chłopak do­ starczy wiadomość, Mulley zaś będzie stał na czatach, aby się upewnić, że trafiła do rąk kamerdynera pani ro­ dziców, po czym zniknie. Nijak nie zdołają dotrzeć tro­ pem listu tutaj. Skończywszy adresowanie, osuszyła atrament, powachlowała złożoną kartką i podała ją Dominicowi. - Doskonale - pochwaliła. Niezauważalnie wzniósł oczy do nieba i podszedł z li­ stem do drzwi. Kiedy przybył Mulley, Dominic wytłuma-

czył mu procedurę doręczenia wiadomości. Zamknąwszy drzwi za majordomusem, odwrócił się i odkrył, że Ange­ lica przesiadła się na fotel przed biurkiem. Z łokciem na podłokietniku wspierała delikatnie za­ okrąglony podbródek na dłoni i spoglądała na gęstwinę za oknami. Okrążył biurko, nie odrywając od niej wzroku, i za­ siadł w fotelu obrotowym. Popatrzyła mu w oczy. - Skoro ta sprawa została załatwiona, powinniśmy rozważyć, jak dostaniemy się na zamek. Gdzie on się do­ kładnie znajduje? - Mniej więcej na południowy zachód od Inverness. - Po krótkim wahaniu wyjął z szuflady mapę i rozłożył na biurku. - Tutaj - pokazał. - Dopóki jednak moi ludzie nie wrócą z informacjami, jakiego rodzaju sieć zarzuciła pani rodzina, niczego konkretnego nie zaplanujemy. Angelica opadła z powrotem na fotel, nieznacznie za­ cisnąwszy wargi, co, jak już zauważył, robiła, ilekroć nad czymś rozmyślała. Spojrzała na niego. - Zgadzam się, że trzeba będzie poczekać, aż moja ro­ dzina zrezygnuje z przeszukiwania każdego powozu, lecz nawet wtedy przy drogach pozostaną obserwatorzy. Bez względu na obraną przez nas trasę będziemy musieli ob­ myślić sposób, żeby ich zmylić. Ku jego cichemu zaskoczeniu ta bezsprzeczna konklu­ zja dała początek swobodnej dyskusji na temat dostęp­ nych tras i metod podróżowania z Londynu do Inverness. Oczywiście, to Angelica nadawała ton rozmowie, ale Do­ minic rychło odkrył, że angażuje się w ożywioną wymianę zdań, jakiej nigdy nie spodziewałby się prowadzić z ko­ bietą, a już zwłaszcza z nią - jego porwanym aniołem, zbawczynią i przyszłą żoną w jednej osobie. Jako mężczyzna ceniący sobie sprawowanie kontroli, nie lubił niespodzianek, a jednak przy Angelicę nie­ ustannie musiał się z nimi liczyć.

***

Lady Celia Cynster wkroczyła do biblioteki w domu Diabla przy Grosvenor Square, wymachując listem od Angeliki. - Dzięki Bogu, napisała! W ślad za Celia do pokoju weszli jej mąż, Martin, oraz córki Heather i Eliza wraz z narzeczonymi, Breckenridge'em i Jeremym Carlingiem. Pochód zamykali Rupert, rezydujący tymczasowo w domu przy Dover Street, star­ szy syn Celii i Martina, lepiej znany jako Gabriel, oraz jego żona Alathea. Uprzedzili o swym przybyciu, toteż nie zdziwił ich widok czekającego w bibliotece zgromadzenia. Oprócz Diabła i Honorii stawili się: Vane Cynster z żoną Patience, Arthur i George, starsi bracia Martina, z żonami Louise i Horatią, jak również Helena, księżna wdowa St. Ives. Celia obeszła pokój, muskając policzki obecnych i przyjmując od nich gesty wsparcia, a następnie podała Diabłowi złożony list. - Przybył, kiedy kończyliśmy śniadanie. Diabeł zerknął na Gabriela. - Kto go dostarczył? - Jakiś ulicznik. Zanim Abercrombie rozpoznał pismo Angeliki, chłopak zdążył zniknąć. - Bez wątpienia otrzymał takie instrukcje. - Diabeł się skrzywił. - Tak, bez wątpienia, ale do rzeczy - powiedziała He­ lena. - Przeczytaj wiadomość. Głośno, jeśli łaska. Wobec takiego dictum Diabeł rozłożył list, prędko przebiegł go wzrokiem, a później posłusznie odczytał treść na głos. - A to z pewnością wygląda na jej podpis - dodał na zakończenie. - Owszem. - Gabriel przytaknął. - Napisała własno­ ręcznie całą wiadomość.

Diabeł położył list na biurku. Wpatrywał się w niego przez kilka chwil, zanim podniósł wzrok na Heather i Elizę, usadowione na szezlongu obok Celii. - Przychodzi wam na myśl, kim może być ów „przyja­ ciel w rozpaczliwej potrzebie"? Dziewczęta pokręciły głowami. - Ale sam wiesz, jaka ona jest - powiedziała Heather. - Bardzo towarzyska. Przyjaźni się z wieloma młodymi damami, podobnie jak i z licznymi młodymi dżentelme­ nami. Może chodzić o dowolną z tych osób, aczkol­ wiek... - Urwała i wymieniła spojrzenia z Elizą, która z grymasem wzruszyła ramionami. Heather popatrzyła znów na Diabła. - Jeśli mam być szczera, brzmi to tak, jakby Angelica rozpoczęła jakąś przygodę. - Znikanie bez śladu z przyjęcia nie wygląda mi na po­ czątek przygody - burknął Vane. - W każdym razie nie takiej, którą by zaplanowała. Diabeł potaknął mu ponuro. Znów przyjrzał się listowi. - Może ją zmuszono, żeby to napisała. - Tak sądzisz? - Helena zastanowiła się, przekrzywiw­ szy głowę, lecz potem potrząsnęła nią i spojrzała na Ce­ lię. - Nie wydaje mi się. A tobie? - No cóż... - Celia była wyraźnie zatroskana. Jednakże Heather również pokręciła głową. - Gdyby istotnie zmuszono ją do napisania tych słów, byłaby wściekła i z pewnością rozmazałaby atrament, po­ pełniła jakiś błąd albo rozdarła papier, w dowolny sposób zasygnalizowałaby nam, że była zdenerwowana i działała pod przymusem. Tymczasem - Heather skinęła ku kart­ ce - napisała liścik bezbłędnie, swoim zwykłym, staran­ nym pismem, nie robiąc choćby maleńkiego kleksa. Eliza jej potaknęła. - Moim zdaniem także wygląda na to, że pisała z własnej woli, mając na myśli dokładnie to, co tu przekazała. - A to kolei oznacza - rzekła Horatia - że ona istot­ nie coś knuje.

- Mnie też tak się zdaje. - Helena pokiwała głową i splotła dłonie na podołku. - Przynajmniej w tej chwili. Żadna z pań nie wyraziła odmiennej opinii, toteż od­ wróciły się zgodnie w stronę wielkiego biurka, wokół którego zgromadzili się mężczyźni. I odkryły, że panowie doszli do całkiem innego wniosku. - Będziemy zatem kontynuować poszukiwania - oznaj­ mił Diabeł. - Czy też, mówiąc ściślej, pozostaniemy przy­ czajeni na pozycjach. Jako że nie zauważono kobiety od­ powiadającej jej rysopisowi w żadnej ze stacji pocztowych w odległości trzech zmian koni od Londynu, Angelica nie­ mal na pewno przebywa nadal wewnątrz naszego kordo­ nu, nie opuściła stolicy. Pozostali mężczyźni zareagowali na to ponurymi potaknięciami. - Ale kto mógłby ją uprowadzić? I dlaczego? - Jeremy Carling potoczył wzrokiem po zebranych. - Czy słusznie zakładamy, że jej zniknięcie wiąże się z próbami porwania Heather i Elizy? Czy może chodzi o coś zupeł­ nie innego? - To akurat - oznajmiła Honoria, podnosząc się z krzesła - możemy wspólnymi siłami spróbować ustalić. Dyskretnie, ma się rozumieć. - Proponuję - rzekła Alathea, która także wstała i po­ prawiła szal - abyśmy przyjęli jej zapewnienie, że poma­ ga zaprzyjaźnionej osobie, i tym wytłumaczyli jej nie­ obecność. Nie będzie trudno zasugerować, że ta osoba przebywa gdzieś na wsi, a jak dopiero co napomknęła Heather, Angelica istotnie ma wielu przyjaciół. - W rzeczy samej. - Wsparłszy się na lasce, która od nie­ dawna stanowiła jej codzienny atrybut, Helena wstała. - A zatem teraz każde z nas na swój sposób postara się zi­ dentyfikować tego jakże zdesperowanego przyjaciela. Pozostawiając mężczyzn ich planom, damy udały się do salonu, by opracować własne strategie. Eliza, która zamykała pochód, ujęła Heather pod ramię.

- Przyszło mi właśnie do głowy... - zagaiła cicho. - Za­ stanawiam się, czy Angelica założyła wczoraj naszyjnik. Heather uniosła brwi. - Dałaś go jej, prawda? - Tak, kiedy wróciliśmy z Jeremym do miasta. Nosiła go na naszym balu zaręczynowym. - Hm... Mamy nie ma sensu o to pytać. Jest zdener­ wowana, szczegóły mogą się jej mieszać. Orientujesz się, kto jeszcze z rodziny tam był? - Nie, ale spodziewałabym się, że Henrietta, nie są­ dzisz? - Tak. Zapytamy ciotkę Louise. Jeśli ktokolwiek zwróciłby uwagę, czy Angelica nosi talizman Lady, to właśnie Henrietta... - Ponieważ już czeka na swoją kolej. - Eliza pokiwała głową. - Musimy ją zapytać. Siostry Angeliki zatrzymały się przed otwartymi drzwia­ mi salonu. Odstąpiły od siebie i wymieniły spojrzenia. Heather uniosła brwi. - Najwyraźniej na każdą posiadaczkę naszyjnika spa­ dają dziwne i dramatyczne wydarzenia. - To prawda - zgodziła się Eliza. - Niemniej do tej pory wynik końcowy nieodmiennie wart był wszystkich tych dramatów. - Może Angelica przeżywa własną przygodę. - Miejmy nadzieję i liczmy też na to, że jej bohater tyl­ ko czeka, by ją uratować. Heather przytaknęła i machnięciem ręki wskazała wnętrze salonu. - A tymczasem przekonajmy się, jak możemy pomóc jej zatrzeć ślady. ***

Dominic i Angelica omawiali zalety pokonania całej drogi na zamek konno, kiedy przerwało im pukanie

do drzwi. Zaskoczony, że owo najście go zirytowało, Do­ minic spojrzał przez pokój. - Wejść. W drzwiach ukazali się Jessup i Thomas. Wyprostował się w fotelu i skinął na nich, żeby się zbliżyli. - Czego się dowiedzieliście? Zatrzymawszy się przy biurku, Jessup zerknął niepew­ nie na Angelicę, podczas gdy Thomas po prostu gapił się na nią spod opuszczonych rzęs. Dominic machnął ręką. - Przy pannie Cynster możecie mówić otwarcie. Zgo­ dziła się nam pomóc i jest nie mniej ode mnie zaintere­ sowana waszymi ustaleniami. Jessup przekrzywił głowę ku Angelicę, a potem spoj­ rzał na Dominica i zrobił niewesołą minę. - Wszędy ich pełno. Rozesłali ludzi do wszystkich za­ jazdów, kręcą się tam po dziedzińcach, obserwują każden jeden powóz i sprawdzają, kto nim podróżuje. Tu i tam pogawędziliśmy ze stajennymi: inni mężczyźni, galanci panowie, zajechali przed świtem, wypytując, czy kto widział młodą damę o złotorudych włosach. Dominic zerknął na Angelicę i zauważył grymas na jej twarzy. - Z jakim skutkiem? - spytał. - Oczywista, niczego się nie dowiedzieli, to i zostawili tam swoich ludzi. Ale jeden ze stajennych słyszał od strażnika, co przyjechał z pocztą, że poszukiwania się­ gają aż do Buntingfordu. Żaden powóz nie zajechałby tak daleko bez zmiany koni. - A drogi na zachód i wschód? - To samo. Mają ludzi aż het za miastem. - Jessup spoj­ rzał na Angelicę. - Rodzina za nic nie chce pani stracić. Bezradnie rozłożyła ręce. - To bardzo w ich stylu. - Popatrzyła na Dominica. - Jest jakaś szansa, żeby pojechać na południe i zatoczyć koło?

Dominic spojrzał na Jessupa, ale ten pokręcił głową. - Żeśmy sprawdzali, tam też pilnują. Nawet jakby chcieć się prześlizgnąć przez tę sieć konno, po zmroku, na przełaj, i tak trzeba by minąć kilka zajazdów, zanim się dotrze na otwarte tereny, no a nocą ich obserwatorzy najpewniej usłyszą stukot kopyt na bruku i wyjdą na dro­ gę sprawdzić, kto zacz. Za ryzykowne, gdzie by nie spoj­ rzeć. - Jessup znów zrobił ponurą minę. - Mówiąc krót­ ko, szczelnie otoczyli Londyn, nie ma jak się wydostać. Angelica zamrugała. - Nie ma jak się wydostać, jeśli jest się młodą damą o złotorudych włosach. - No tak - zgodził się Jessup, marszcząc brwi. Uśmiechnęła się powoli, po czym spojrzała na Dominica. - Chyba wiem, jak się wymkniemy z Londynu. ***

- Nie podoba mi się to. - Godzinę później, odprawiw­ szy Jessupa i Thomasa, którzy, niezbyt pomocnie, okazali się wyjątkowo podatni na rozentuzjazmowane spojrze­ nia zielonozłotych oczu, Dominic starał się odzyskać stracone przyczółki. I przegrywał. - Nawet w przebraniu to zbyt niebezpieczne. Nie możemy ryzykować, że panią zauważą. On nie mógł ryzykować, że rodzina wypatrzy Angelicę i mu ją odbije. Przechadzał się za biurkiem, choć zwykle tego nie ro­ bił - oto, do czego go doprowadziła. Uciekł się nawet do marsowego spojrzenia, z mizernym skutkiem. Mimo że inni w takich razach drżeli, ona wydawała się całkowi­ cie odporna. Angelica także spacerowała, po drugiej stronie biur­ ka, swą wibrującą kobiecą energią jedynie przysparzając Dominicowi kolejnych problemów. Miał ochotę zapo-

mnieć o sporze, okrążyć biurko i przedsięwziąć potyczkę zupełnie innego rodzaju. Zbyła jego zastrzeżenia machnięciem ręki. - Nie wystarczy samo stwierdzenie, że to się panu nie podoba, chyba że zaproponuje pan lepsze rozwiązanie. W tym cały kłopot: nic innego nie przychodziło mu do głowy. Jej plan, ten, który na pewnym etapie osobi­ ście pomagał dopracować, był tak wysoce nieprawdopo­ dobny, że zwyczajnie miał szanse się powieść. - Zgadzam się, że trzeba będzie poczekać, aż ludzie związani z moją rodziną zostaną odwołani z zajazdów, gdyż to byłoby zbyt niebezpieczne. Bez przerwy jeżdżę konno, czy to na wsi, czy tutaj, wątpliwe więc, czy znalazłby się u moich krewnych stajenny albo nawet ogrodnik, który nie zna mnie z widzenia. Było to pewne ustępstwo - początkowo chciała wyjeż­ dżać już jutro. Przystanął. Jeśli nie nakłoni Angeliki, żeby usiadła, ta dyskusja przybierze nieoczekiwany dla niej obrót. W rze­ czy samej, Dominic będzie zmuszony ustąpić jej jedynie dlatego, żeby uniknąć innego finału. Obrócił się ku niej, poczekał, aż podniosła nań wzrok i odnotowała wyraz je­ go twarzy, w rezultacie zatrzymując się raptownie. - O co chodzi? Wskazał jej fotel przed biurkiem, a sam sięgnął po swój obrotowy. - Proszę usiąść. Spróbujmy uzgodnić szczegóły. Jej uśmiech triumfu był cudem godnym każdej ceny. Przyciągnęła fotel bliżej biurka, a potem z szelestem spódnic przysiadła na jego skraju, wyprostowana jak struna, promieniejąc entuzjazmem. - Myślałam właśnie, że skoro musimy wrócić do Lon­ dynu z kielichem przed pierwszym następnego miesiąca, powinniśmy ustalić, jak długo możemy zwlekać z wyko­ naniem naszego ruchu.

Mówiąc sobie, że sposób, w jaki posługiwała się owy­ mi „my" i „nasz", jest tego wart, Dominic usiadł w fote­ lu i popatrzył na nią ponad biurkiem. - Nawet jeśli pojedziemy dyliżansem pocztowym, po­ dróż na zamek zajmie nam minimum siedem dni. - I tyle samo droga powrotna. Przytaknął. - Ogółem mamy do dyspozycji ledwie cztery tygodnie, tym sposobem zostają nad dwa. Ponadto... - Zerknął na stertę papierów na biurku, zastanowił się, po czym pokręcił głową. - W drodze przez Edynburg będę się musiał zająć częścią tych spraw, nie mogą czekać. To po­ trwa... co najmniej jeden dzień, niewykluczone, że dwa. - Tak czy owak, czeka nas postój w Edynburgu. - Kiedy na nią spojrzał, omiotła gestem samą siebie. - Suknie. Bę­ dę potrzebować sukni na dalszą podróż, no i na później. Nie mogę przybyć na zamek bez stosownej garderoby. Zmarszczył brwi. - Skoro spędzimy w Londynie kilka dni, czekając, aż pani rodzina poluzuje kordon, mogłaby pani zaopatrzyć się w suknie tutaj. - Nie da rady. Przyzwoita suknia wymaga przymiarki, a każda cokolwiek warta londyńska krawcowa rozpozna mnie i prędko powiadomi mego ojca. Poza tym, kiedy zgodzę się zostać pańską żoną, będę potrzebowała kraw­ cowej w Edynburgu, czemu więc nie skorzystać z okazji, żeby tę i ową wypróbować, zwłaszcza że nic się nie stanie, jeśli do tej pory wstrzymam się z zakupem sukien... w rzeczy samej, tak będzie lepiej. Nie trzeba nam w po­ dróży dodatkowego bagażu. - Popatrzyła nań, otwierając szeroko oczy. - Bez wątpienia orientuje pan się w tym, które edynburskie krawcowe są najbardziej wzięte. - Mówiono mi o kilku, które uchodzą za wyjątkowo utalentowane - odparł wyzutym z emocji głosem, z twa­ rzą całkowicie pozbawioną wyrazu. - Ach tak?

Słyszał przyczajone na końcu jej języka impertynenckie pytanie, skąd u niego ta znajomość godnych polece­ nia edynburskich krawcowych, ale poszła po rozum do głowy i jedynie się uśmiechnęła. - Ile więc zostaje nam dni? - spytała. - Przyjmując po dniu zapasu na podróż w każdą stro­ nę, do tego dwa dni w Edynburgu... wszystkiego dziesięć. - Dziesięć dni, do podziału między czekanie tutaj, aż mężczyźni z mojej rodziny odwołają alarm pierwszego stopnia, i zamek, gdzie trzeba będzie przekonać pańską matkę o mojej kompromitacji i odzyskać kielich. - Wspierając łokieć na biurku, złożyła podbródek na dłoni i popukała się palcem po wargach... czym przy­ ciągnęła wzrok Dominica ku pełnym, soczystym łukom. - Ile dni powinniśmy pańskim zdaniem przyjąć na to drugie? Zamrugał i musiał pomyśleć, o jakim „drugim" mówiła. - Nie mam bladego pojęcia. Być może matce wystar­ czy rzut oka na panią, by poczuła się usatysfakcjonowa­ na i pobiegła po kielich. Bardziej jednak prawdopodob­ ne, że zażyczy sobie co najmniej kilku dni, aby wszystko przyswoić i upewnić się po raz kolejny, że jest pani praw­ dziwa, że w istocie spełniłem jej żądanie. - Zrobił krót­ ką przerwę. - Chyba łatwiej nam będzie określić, jak długo pani rodzina może utrzymać w zajazdach wła­ snych ludzi. Zna pani te domy. Jak długo mogą funkcjo­ nować, praktycznie ogołocone z męskiej służby? Kiedy odwołanie obserwatorów stanie się koniecznością? - To będzie zależało nie tyle od niedoboru męskiej służby, ile od tego, jak długo damy z rodziny będą musia­ ły przekonywać mężczyzn, żeby posłuchali głosu rozsąd­ ku i zaakceptowali, że, jak napisałam, nic mi nie grozi, jednak... - Patrząc mu w oczy, zastanawiała się, szaco­ wała. - Powinnam wysłać kolejny list, nie jutro, to było­ by za wcześnie, ale może pojutrze, żeby nieco przyśpie­ szyć sprawy, niemniej... trzy lub cztery dni?

- Jak pani wspomniała, nawet kiedy istotnie się wyco­ fają, musimy przyjąć, że zaofiarują pokaźną nagrodę właścicielom i personelowi zajazdów za jakiekolwiek in­ formacje o pani. - Owszem, ale temu zaradzi moje przebranie. Według rozsądnych szacunków, jeśli poczekamy cztery dni, a potem wyjedziemy dyliżansem, zostanie nam sześć dni na przeko­ nanie pańskiej matki, że jestem skompromitowana. Wpatrywał się w nią, w jej pełne zapału oczy. - Nie. Nie chcę ryzykować, że się pośpieszymy i zbyt późno odkryjemy, iż pani rodzina nadal bacznie pilnuje dróg. Poczekamy pięć dni. Dziś mamy drugiego. Wyje­ dziemy z nocną pocztą do Edynburga szóstego wieczo­ rem. - Jeżeli Dominic nie zdoła bezpiecznie wywieźć jej z Londynu, wszystko inne straci znaczenie. - Tym sposo­ bem będziemy mieli pięć dni na przekonanie mojej mat­ ki i odzyskanie kielicha. Przyglądała mu się chwilę, nim skinęła głową. - Pięć dni powinno wystarczyć. Odniósł silne wrażenie, że Angelica nad czymś rozmy­ śla, układa jakieś plany, nim jednak zdążył ją wybadać, jej twarz się rozjaśniła. - A teraz sprawa mojego przebrania. - Wykonała przyzywający ruch palcami. - Dwie kartki, jeśli łaska, muszę sporządzić dwie listy. Rozbawiony, spełnił polecenie, a potem przyglądał się, gdy energicznie pisała „Strój chłopaka" u góry pierwszej kartki. - No dobrze. Jeżeli mam wyglądać jak szanujący się młodzieniec, który podróżuje na północ z guwernerem, będę potrzebowała koszuli, bryczesów, marynarki i fularu. Może też płaszcza, skoro jedziemy aż do Edynburga. - Starannie zapisała te punkty na liście. - A teraz... - Stu­ diując spis, popukała końcem pióra w dolną wargę, czym znów rozproszyła Dominica, a później spojrzała na swoje stopy. - Noszę tak mały rozmiar, że dostanie dla mnie

butów do konnej jazdy ani chybi nastręczy trudności. Może powinnam założyć pończochy i trzewiki? Zamrugał. - Wysokie buty. Żadnych pończoch. - Nie czuł się na siłach tłumaczyć jej, jak znacząco różniłyby się jej wy­ stawione na publiczny widok łydki i kostki od tych byle młodzika. - Pójdę z Griswoldem. Znajdziemy dla pani stosowne buty. Przytaknęła i pochyliła się, aby odnotować kolejny punkt na liście, wskutek czego Dominic patrzył teraz na wspania­ łą, lśniącą koronę jej włosów, jakże charakterystyczną. - I kapelusz, oczywiście - powiedziała, jakby wyczuła jego spojrzenie. - Griswold na pewno będzie wiedział, jakiego typu, byleby był na tyle obszerny, żeby całkowi­ cie zakryć mi włosy. Oraz jak najmocniej ocienić twarz, włącznie z tymi jakże kobiecymi ustami. Nie urodził się jeszcze chłopak o takich wargach - kolejna kwestia, której Dominic ani myślał poruszać. - W porządku. - Osuszyła listę bibularzem i podała mu. - Proszę zobaczyć, czy czegoś nie pominęłam. - Zanurzy­ ła znów pióro w atramencie i na drugiej kartce napisała „Rzeczy potrzebne mi teraz". Przyłapawszy Dominica na tym, że się przyglądał, wyjaśniła: - To osobiste drobiazgi, których będę potrzebować niezależnie od przebrania. Je­ śli Brenda mogłaby wybrać się po nie tego popołudnia, na kilka najbliższych dni tyle mi wystarczy. Pozostawił ją układaniu drugiej listy i skupił uwagę na pierwszej. Odnotował, że uwzględniła na niej długą płócienną taśmę, i już miał zapytać, na co jej ona, kiedy raptem go olśniło. Spojrzał na jej piersi, spróbował sobie wyobrazić... Potrząsnął głową i na powrót skoncentro­ wał się na liście. Nie zdołałby przeoczyć, że znalazły się na niej także jedwabne kalesony. Zamknął oczy, usiłując odmalować sobie w wyobraźni kobietę ubraną po męsku, co skończyło się obmyślaniem

czynności koniecznych do tego, by rzeczoną kobietę ro­ zebrać... Otworzył oczy, kiedy Angelica wyprostowała się w fotelu, najwyraźniej zadowolona z listy osobistych drobiazgów. Pchnął ku niej pierwszy spis. - Pas i rękawiczki. Musi pani ukryć ręce. - Ach! Dziękuję. - Błyskawicznie chwyciła listę i do­ pisała stosowne punkty. Kiedy skończyła, wziął od niej kartkę. - Jutro wraz z Griswoldem poszukamy dla pani tych rzeczy. Z butami będzie najtrudniej, ale coś zorganizuje­ my. - Miał już okazję się przekonać, że jej stopy, podob­ nie jak dłonie, są drobne i delikatne; obejmował jej kost­ kę palcami jednej ręki. - Doskonale. - Wsparła łokcie na biurku i złożyła podbródek na splecionych palcach. Zwróciła na Dominica błyszczące oczy. - A jak zdobędziemy miejsca w noc­ nym dyliżansie do Edynburga? Przyszło mu na myśl, by zaprotestować i odprawić ją pod pretekstem, że czeka go dużo pracy, ale nie bardzo wiedział, jak się do tego zabrać. Mówiąc sobie, że zbliża się pora lunchu, nie ma więc sensu wracać do dokumen­ tów, skoro wkrótce i tak by mu przerwano, poddał się i odpowiadał na jej pytania. Nie dziwiło go już, że kiedy tylko poznała ogólne założenia, wysunęła kilka rozsąd­ nych sugestii co do tego, jak najlepiej uniknąć ryzyka, że jej rodzina nabierze podejrzeń, jeśli wpadnie na to, by sprawdzić listy pasażerów - sugestii, które Dominic za­ akceptował bez słowa sprzeciwu. - No cóż - powiedziała Angelica, najwyraźniej wresz­ cie usatysfakcjonowana. Z uśmiechem spojrzała mu w oczy. - Teraz musimy jeszcze tylko postanowić, czym wypełnimy czas od dzisiaj do szóstego wieczorem. Patrzył na nią i nie potrafił ocenić, czy znów się z nim droczy.

Rozdział piąty

Dominic czuł się tak, jakby uczył się polować na zu­ pełnie nowy gatunek zwierza. Trzeba poznać jego zwy­ czaje, wszelkie niuanse zachowania, nauczyć się popraw­ nie czytać znaki. Przy czym wszystkie te umiejętności są jeszcze bar­ dziej istotne w przypadku, gdy myśliwy podejrzewa, że w którymś momencie sam stanie się zwierzyną. Tego wieczoru, kiedy odsuwał dla Angeliki krzesło u szczytu stołu w pokoju śniadaniowym - nie widział sen­ su w otwieraniu ogromnej jadalni - spojrzał z góry na lśniące loki kipiące z węzła na czubku jej głowy, na bez­ miar mlecznobiałej skóry, który mógł podziwiać wskutek przedłużającej się nieobecności koronkowej chusty, i uznał, że jego łowieckie instynkty się nie myliły, wytrwa­ le przestrzegając go przed tą kobietą i jej motywami. Kiedy usiadła, przeszedł wzdłuż stołu na swoje miej­ sce, podczas gdy Mulley, wspomagany przez Brendę, po­ dał zupę. Chcieli obsłużyć najpierw Dominica, ale ge­ stem odesłał ich do Angeliki. I przyglądał się, jak czarowała ich promiennymi spoj­ rzeniami i uśmiechami. Żadne z tych dwojga nie było ła­ twym celem, a jednak zauważalnie topnieli w relacjach z... damą, która, bez względu na aktualne nieprzejedna­ nie, wkrótce zostanie ich panią. Dominic nie wiedział,

dlaczego odkładała akceptację tej części układu, nie ży­ wił jednak cienia wątpliwości, że w końcu się zgodzi. Nie miał pojęcia, jaką partię rozgrywała, lecz to z pewnością w którymś momencie sama mu powie. Co do służących, bez względu na to, co zaplanowała, Angelica postępowała bardzo mądrze, pozyskując ich sobie. Kiedy Mulley i Brenda skończyli go obsługiwać, Dominic odprawił oboje i sięgnął po łyżkę. Przez chwilę jedli w milczeniu, potem Angelica pod­ niosła nań wzrok. - Mówił pan, że zamek jest ogromny. Ma pan liczną służbę? Nim odpowiedział, przełknął kolejną łyżkę gęstej zupy. - Proszę sobie wyobrazić wiejską rezydencję pani kuzy­ na St. Ives'a, liczbę służących niezbędnych do tego, żeby wszystko sprawnie funkcjonowało, a następnie ją podwoić. - Aż tylu? - Oczywiście, rzecz nie w tym, że potrzebujemy tyle służby, po prostu w ten sposób każdy ma lżejszą pracę, no i pozwala to też... - Nie udało mu się od razu znaleźć właściwych słów. - Dać ludziom zajęcie, dzięki któremu czują, że wno­ szą swój wkład w dobrobyt klanu? - Tak. - Zamilkł na chwilę. - Weźmy na przykład Bren­ dę. Pięć lat temu jej mąż zginął w wypadku. Gospodyni, pani Mack, uznała, że przyda się jej kolejna pokojówka, toteż Brenda zamieszkała na zamku i tam pracuje. - Dzięki czemu nie ma poczucia, że żyje na garnuszku klanu i stanowi dla niego ciężar. Przytaknął. Uporawszy się z zupą, oparł się wygodnie i obserwował Angelicę. Lunch zjedli również w tym po­ koju, a potem Dominic oznajmił, że musi udać się do bi­ blioteki, aby zająć się interesami... i poczuł się delikat­ nie zaskoczony, że pozwoliła mu uciec. Niemniej tak właśnie się stało, teraz zaś podejrzewał, że spędziła po­ południe z jego ludźmi.

Skończyła zupę, akurat kiedy Brenda pojawiła się, żeby zabrać talerze, podczas gdy Mulley wnosił kolejne danie. Jakby na potwierdzenie, że istotnie minione godziny poświęciła ludziom Dominica, Angelica wyraziła zachwyt rybą, komplementując Brendę, która pełniła tu także funkcję kucharki. Brenda odeszła rozpromieniona, a tym­ czasem Mulley z uśmiechem usługiwał im przy stole. Dominic przyjrzał się temu uśmiechowi, odnotował, z jaką przyjemnością i dumą majordomus wypełnia ów pomniejszy obowiązek. On sam potrafił zdobyć szacunek i lojalność swych ludzi, był jednak mężczyzną, nie dyspo­ nował talentem do prawienia komplementów, jakim ewidentnie szczyciła się Angelica. Nie spodziewałby się, że wychuchana, rozpieszczo­ na piękność z towarzystwa z taką łatwością przerzuci most ponad społecznymi podziałami... choć, z drugiej strony, dziewczęta Cynsterów bez wątpienia wychowy­ wano tak, by umiały zarządzać książęcymi rezydencjami. Kiedy znów zostali sami, Angelica spojrzała nań po­ nad stołem. - Mulley mówił, że jest pańskim majordomusem. Ma pan też na zamku kamerdynera? - Nie, Mulley wypełnia te obowiązki, ilekroć zachodzi taka potrzeba. Angelica skoncentrowała się na rybie oraz kwestii, o co zapytać w następnej kolejności. Spędziła popołudnie w kuchni, pomagając Griswoldowi, lokajowi Dominica, polerować srebro stołowe, z którego teraz właśnie korzy­ stali; chwilowo zostawiła w spokoju pana, żeby lepiej po­ znać jego służących. Jak się okazało, mądra decyzja. Rozmyślając nad tym, czego się od nich dowiedziała, spojrzała na Dominica. - Służba wywodząca się z klanu różni się od... no cóż, tej typowej dla angielskich domów, nieprawdaż? Uniósł brew. - Trudno mi to ocenić. Pani niech mi powie.

Zmarszczyła czoło. - Wzajemne relacje między panem a służbą inaczej się kształtują. Jakkolwiek członkowie pańskiego klanu nie zachowują się, jakby byli panu równi, nie są też tak... przypuszczam, że właściwie będzie rzec „czołobitni" jak angielska służba. - Urwała na chwilę. - Hierarchia jest znacznie słabiej zaakcentowana. Pokiwał głową. - Dla nas słowo „pan" oznacza raczej lidera niż wła­ ściciela. - Tak. W skrócie o to właśnie chodzi. Skupiając znów uwagę na talerzu, Angelica zajęła się konsumpcją wyśmienitej soli, zadowolona, że jej obserwa­ cje i wnioski się potwierdziły. Chociaż jeszcze nie zgodziła się zostać jego żoną, nie była tak głupia, żeby przepuścić okazję do wydobycia kilku istotnych informacji od garstki służących, których Dominic przywiózł ze sobą do Londy­ nu, nim znajdzie się na zamku, przytłoczona przez tamtej­ szą, ewidentnie znacznie bardziej liczną służbę. Przy odrobinie szczęścia ów o wiele mniej sztywny rozdział między panem a służbą pozwoli Angelicę wyko­ rzystać dni ich przymusowego pobytu w stolicy lepiej, niż byłoby to możliwe w zwykłych okolicznościach. Nadeszła Brenda, żeby uprzątnąć talerze. Kiedy Mulley pokroił pieczeń, obsłużył ich oboje i wycofał się z po­ koju, Angelica popatrzyła na Dominica. - W zarysach przedstawiłam pańskim ludziom nasz plan dostania się do Edynburga. Byli pod wrażeniem. Griswold zastanawia się, jakiego rodzaju męskie ubrania najlepiej nadadzą się na przebranie dla mnie. Czy w mię­ dzyczasie przyszedł panu do głowy jakiś powód, żeby nie wyjeżdżać tego szóstego? Znieruchomiał. - Nie. A pani? - Też nie, chciałam tylko potwierdzić datę. - Wskaza­ ła półmiski. - Brenda musi wiedzieć, jakie zrobić zapasy.

Jej troska o sprawy zaopatrzenia, jak również fakt, że omówiła plan z jego ludźmi, wymiotły ostatnie okruchy niepewności, przyczajone w zakamarkach umysłu Dominica. Nie musiał się obawiać, że Angelica raptem uzmysłowi sobie, co takiego wyczynia, i zażąda powrotu do domu. Dokładnie wiedziała, co robi i na co się zgodziła. Zdą­ żała naprzód z pewnością siebie, która, jak zaczynał po­ dejrzewać, stanowiła jej nieodłączną cechę. Przełknął kęs mięsa. - Dyliżans do Edynburga odjeżdża spod gospody Bull and Mouth, niedaleko Aldersgate, o ósmej wieczorem. Możemy zjeść tam obiad, oszczędzając Brendzie i pozo­ stałym trudów usługiwania nam tutaj, a potem pakowa­ nia się w pośpiechu i gnania przez cały Londyn. - Z pewnością tak będzie najlepiej. - Jutro rano wyślę Jessupa i Thomasa, żeby wykupili dla nas miejsca. Thomas nabędzie miejscówki dla pani i dla mnie, udając lokaja, a potem Jessup zarezerwuje pozostałe pięć miejsc, to znaczy dwa, jakie pozostaną w środku, i trzy na dachu. Nie licząc pocztyliona i straż­ nika, będziemy mieli dla siebie cały dyliżans. - Wybiegł myślami naprzód. - Powinniśmy też przybyć do gospody osobno. - Popatrzył Angelicę w oczy. - Wszystko, byleby tylko wywieść w pole pani rodzinę. Uśmiechnęła się na znak zgody. - To przypomina zabawę w chowanego. - Po cichu liczę, że do tej pory będą już szukać gdzie indziej. - Griswold powiedział, że jutro rano będzie gotów, by panu towarzyszyć. - Najwyraźniej nie uważała za zu­ chwalstwo tego, że zorganizowała mu dzień. - Jeśli uda wam się zdobyć niezbędne elementy mojego stroju, a Jes­ sup i Thomas wywiążą się ze swego zadania, jutro w po­ rze lunchu będziemy mieli wszystko, co nam potrzebne, żeby prześlizgnąć się przez sieć zarzuconą przez moich braci i kuzynów i pomyślnie dotrzeć do Edynburga.

Jej przeświadczenie o sukcesie - lśniące w oczach, promieniejące z twarzy - okazało się zaraźliwe. Dominic mimo woli rozluźnił zaciśnięte wargi. - Przy odrobinie szczęścia to się uda. Kiedy Mulley sprzątnął ze stołu, a Brenda podała pudding, Angelica radośnie poinformowała Dominica, jakie preferuje kolory i materiały, oraz zaczęła wyliczać rozma­ ite inne szczegóły, które ewidentnie powinien uwzględ­ nić, nabywając dla niej elementy przebrania. Rozważał, czy nie oznajmić jej, że nic z tego nie zapamięta, odsyła­ jąc ją do Griswolda, ale tego nie zrobił. Na ogół miał lep­ szą pamięć niż lokaj, a poza tym... ogromnie go intrygo­ wało, w jaki sposób ona, i najwyraźniej także Griswold, planowali skutecznie przebrać za chłopaka tak na wskroś kobiecą istotę. Musiał wierzyć, że ci dwoje wiedzą, co ro­ bią, że podołają zadaniu, przynajmniej w stopniu wystar­ czającym do ich celów, kiedy jednak Angelica mówiła i gestykulowała, a jej oczy, wyraz twarzy i gesty były tak naturalnie kobiece, Dominic uzmysłowił sobie, że najge­ nialniejsze przebranie nie zdoła oszukać jego i jego libi­ do. Ani przez moment. Co więcej, wraz ze swoim coraz bardziej nadpobudli­ wym libido będzie siedział obok niej przez całą drogę do Edynburga. Nasrożył w duchu brwi, a coś z tego widocznie ukaza­ ło się w jego oczach, gdyż Angelica urwała i spojrzała nań pytająco. Poruszył się, odsunął krzesło. Oboje skończyli już de­ ser. - Ja... - Wstał i popatrzył na nią. - Muszę się zająć dokumentami w bibliotece. Z uśmiechem odłożyła serwetkę i także się podniosła. - Oczywiście. Spodziewał się, że - podobnie jak to zrobiła po lunchu - Angelica rozstanie się z nim w korytarzu i pójdzie w swoją stronę, być może do bawialni na piętrze, mylił

się jednak. Opowiadając beztrosko o Szkocji, o tym, że dotąd nie zapuszczała się na północ dalej niż do Edyn­ burga, podążyła przed Dominikiem do biblioteki, otwo­ rzyła drzwi i pierwsza weszła do środka. Zwlekał chwilę na progu, nim wreszcie, zaciskając wargi, wszedł za nią i zamknął drzwi. Zatrzymała się, omiotła wzrokiem pokój, a potem ze stolika przy drzwiach wzięła zapalony kandelabr i nie­ spiesznie ruszyła wzdłuż półek z książkami, odczytując tytuły na grzbietach. Westchnął w duchu. - Czego pani szuka? - Pomógłby jej, żeby tym prędzej pozbyć się jej z biblioteki. - Tylko patrzę. - Machnęła ręką, nie oglądając się na niego. - Proszę nie zwracać na mnie uwagi. Nie będę panu przeszkadzać. Posłał jej spojrzenie pełne niedowierzania i zarazem rezygnacji. Po krótkim wahaniu ruszył do biurka, gdzie czekały nań kontrakty i zamówienia, nad którymi praco­ wał przez całe popołudnie. Zwiększył płomień w lam­ pach, zapalonych wcześniej przez Mulleya, usiadł i spró­ bował się skupić na zawiłościach zarządzania majątkiem klanu i licznymi powiązanymi z nim przedsięwzięciami. Z niejakim zdziwieniem stwierdził, że mu się to uda­ ło. Początkowo. Bicie zegara uzmysłowiło mu, że minęło pół godziny. Podniósłszy wzrok, odkrył, że Angelica umościła się w fote­ lu nieco dalej, bokiem do niego, wspierając drobne stopy na podnóżku, który bez wątpienia wydobyła spod pokrow­ ców. Oczy miała utkwione w stronicach oprawnego w czer­ woną skórę tomiszcza, którym balansowała na podołku. Całkowicie pochłonięta lekturą, nie zorientowała się, że Dominic się jej przypatruje. Dzięki czemu mógł poddać ją oględzinom, przed któ­ rymi dotąd się wzbraniał. Niespiesznie przewędrował spojrzeniem od królewskiej wspaniałości jej włosów,

gdzie pośród złota połyskiwały miedzianorude nuty, na jej twarz, zrelaksowaną teraz i... anielsko doskonałą. Była dlań ideałem kobiecej urody. Wygięte w szlachetny łuk brwi zapewniały elegancką oprawę oczom, dużym i ładnie rozstawionym, w tej chwili zwróconym na karty książki, podczas gdy długie, nieznacznie podkręcone rzęsy rzucały koronkowe cienie na delikatnie rzeźbione policzki. Nos miała mały, lecz idealnie prosty, w przeciwień­ stwie do soczystych warg, górnej wydatnie wygiętej, dol­ nej zaś rozpraszająco pełnej, które zdawały się obiecy­ wać wszelkiego rodzaju zmysłowe rozkosze. Teraz, zrelaksowana, jej twarz formowała idealny owal, z krągłym podbródkiem, jednak Dominic widział już, jak tenże podbródek się wyostrza. Powiódł wzrokiem niżej, po łuku jej szyi i ogniwach dziwnego naszyjnika, aż do obfitych wzgórków piersi... Mówił sobie, że powinien przyglądać się jej bezna­ miętnie, że jego ciekawość jest w pełni uzasadniona, że ma prawo porównywać jej atuty z tymi, jakimi szczyciły się szkockie piękności, w których łożach gościł... jednak­ że wszystkie te kobiety zblakły w jego pamięci, nie uda­ wało mu się przywołać żadnego obrazu, który mógłby ze­ stawić ze zwiniętym w fotelu aniołem. A beznamiętność znajdowała się teraz stanowczo po­ za jego zasięgiem. Oparł się potrzebie zmiany pozycji, ulżenia niewygo­ dzie, która zresztą narosła, gdy wzrok wymknął mu się spod kontroli i ześlizgnął niżej, na wcięcie kobiecej talii, w większości zamaskowane przez fałdy sukni, a później na uwodzicielski wzgórek biodra i smukłe udo, jedno i drugie podkreślone przez napięty jedwab. Powiedział sobie w myślach, że Angelica zaangażowała się w jego plan, w ich obecnie już wspólne przedsięwzięcie, tak więc ostatecznie, bez względu na jej zastrzeżenia co do czasu, kiedy to nastąpi, ta kobieta będzie jego.

Po raz pierwszy w pełni dopuścił do siebie tę świado­ mość, odczuł ją do szpiku kości. Jego instynkty, choć nadal ostrożne, uspokoiły się. Otrząsając się z czaru, jaki bezwiednie nań rzuciła, pomyślał, że być może jest podobny do ojca bardziej, niż mu się zdawało. Córka Celii zafascynowała go tak, jak nie udało się to do tej pory żadnej kobiecie. Zaiste przypominała jasne­ go, rozmigotanego, pełnego życia anioła, bawiła go i in­ trygowała. Nie pamiętał, by kiedykolwiek wcześniej od­ czuwał taką potrzebę odgadnięcia myśli kobiety. W rezultacie zaczął się zastanawiać, czy w starym przysłowiu „Jaki ojciec, taki syn, jaka matka, taka córka" nie kryje się ziarno prawdy. Nie zdołałby zaprzeczyć, że córka Celii pociąga go w sposób noszący znamiona za­ uroczenia; nie zamierzał temu ulegać, niemniej fakt po­ zostawał faktem. Mądry mężczyzna przyznaje się do swoich słabości, przynajmniej przed samym sobą. Już miał oderwać spojrzenie od swej najnowszej sła­ bości, kiedy zaciekawiło go, co takiego przykuło jej uwa­ gę do tego stopnia, że nie zorientowała się, iż stała się obiektem tak długotrwałych oględzin. Przekrzywił gło­ wę, by odczytać złote litery na grzbiecie książki. Robertson. Historia Szkocji. Popatrzył na twarz Angeliki, upewniając się co do jej koncentracji na lekturze, a później spojrzał na doku­ menty na biurku. Podniósł jeden i udał, że czyta. Z setek tomów w bibliotece wybrała akurat Robertsona. Nie robiąc wokół tego najmniejszego zamieszania, posta­ nowiła dowiedzieć się więcej o świecie, do którego ją zabie­ rał - i który, jak przypuszczał, zamierzała uczynić własnym. O tym jednym aspekcie jej osobowości nie wolno mu było zapominać. Ta przeklęta kobieta była inteligentna! A zatem niebezpieczna, zwłaszcza dla niego.

***

Późnym rankiem następnego dnia Dominic, niosąc pod pachą parę chłopięcych butów do jazdy konnej, wró­ cił wraz z Griswoldem z wyprawy do sklepów. Lokaj taszczył kilka owiniętych w brązowy papier pakunków. Spędzili trzy godziny, przemierzając Londyn i odwiedza­ jąc krawców oraz sprzedawców ubrań, którzy zaopatry­ wali młodzieńców z towarzystwa, ale przynajmniej zdo­ łali nabyć wszystkie przedmioty z listy Angeliki. Dominic przytrzymał furtkę do tylnego ogrodu - aktu­ alnie jedyne wejście na posesję, z którego korzystali - żeby Griswold mógł się przecisnąć, po czym balansując pacz­ kami, podążył za lokajem do tylnych drzwi, także je dla niego otworzył i dał znak, by służący wszedł pierwszy, następnie zaś ruszył za nim do jadalni dla służby... Zatrzymał się, wytrzeszczając oczy. Posprzątano tutaj, nie, wypucowano całe pomieszczenie niemal dokument­ nie. Miedziane rondle nad paleniskiem lśniły, podobnie jak wyszorowany i wypolerowany stół, a w kredensie, wcześniej pustym, na czystych półkach piętrzyły się zgrabne stosy talerzy i innych naczyń. Nie wypatrzył choćby drobiny kurzu, nie wspominając o jakiejś pajęczynie. Odłożywszy zakupy na lśniący stół, Griswold zlustro­ wał pomieszczenie z nieskrywaną aprobatą. Od strony graniczącej z jadalnią kuchni dobiegł od­ głos energicznych kroków. Ukazała się jakaś postać, otrzepując ręce z kurzu. Na widok przybyłych Angelica się uśmiechnęła. - Dobrze, że wróciliście. Dostaliście wszystko? Dominic zagapił się na nią. - Tak. Ale skąd wytrzasnęła pani te ubrania? - Od Brendy. - Opuściła wzrok na długą, marszczoną spódnicę i luźną batystową bluzkę. Jedna i druga były na nią za duże, obszerna bluzka o szerokim otworze

na szyję zsuwała się z delikatnie zaokrąglonego ramie­ nia, spódnica została kilkakrotnie założona w talii i prze­ wiązana sznurkiem. Strój dopełniała chusta w pasy, któ­ rą Angelica osłoniła włosy. - Miała je w zapasie, na dzi­ siaj w sam raz... - Spostrzegła paczki i oczy jej rozbłysły. Dominic przyglądał się, gdy rzuciła się na zakupy, roz­ wiązywała sznurki, odwijała papier i z ożywieniem zasy­ pywała Griswolda pytaniami. Wyglądała jak wyszczekana posługaczka z tawerny przy nabrzeżu portowym, tyle że była zbyt czysta. Zbyt olśniewającej urody. Potrząsnął głową z nadzieją, że przywoła swe myśli do porządku. Chodziło o kontrast, nic więcej - o dez­ orientującą rozbieżność pomiędzy ubraniami a ich za­ wartością. Dominic pozostał tam, gdzie pierwotnie się zatrzymał, czyli u końca stołu. Tymczasem Angelica trzymała właśnie w górze białą koszulę, oceniając jej roz­ miar i gawędząc z Griswoldem na temat halsztuków. Z opóźnieniem przypomniał sobie o pakunku pod pachą i podał go jej. - Pani buty. Niewykluczone, że będzie pani musiała wypchać noski szmatami, ale przynajmniej nie powinny spadać. Rozpromieniona przyjęła paczkę. - Dziękuję. - Rozerwała papier, uniosła wysoko jeden but, przyjrzała mu się, po czym, balansując na jednej no­ dze, zdjęła wieczorowy pantofelek i porównała pode­ szwy. - Rozmiar niemal idealny. Usiadła na kuchennym krześle i zaczęła wzuwać nowe nabytki. Griswold pośpieszył jej z pomocą. Dominic zmusił się do pozostania na miejscu. Nie miał potrzeby po raz kolejny oglądać jej kostek. W nowych butach na nogach Angelica poderwała się z krzesła, przespacerowała kilka kroków w tę i z powrotem, po czym z uśmiechem zachwytu odtańczyła krótki taniec.

- Są idealne! - Okrążyła stół, uniosła spódnice do po­ łowy łydek i zaprezentowała obuwie Dominicowi. - Spoj­ rzała nań i obdarzyła go cudownym, olśniewającym uśmiechem. - Dziękuję. Nie wątpię, że sporo pan na nie polował, ale rezultat jest tego wart. W razie konieczności będę mogła w nich nawet biegać. Odchrząknąwszy cicho, zdobył się na beznamiętne, neutralne: - To dobrze. Odgłosy na zewnątrz przyciągnęły jego uwagę ku drzwiom. Te zaraz się otworzyły i do środka weszli Jessup i Thomas. Obaj skinęli głową Dominicowi, ominęli go wzrokiem, przełknęli zaskoczenie, po czym z pewną dozą nieufności przywitali się uprzejmie z Angelicą. Dominic rozumiał ich reakcję. - Zdobyliście miejsca? - Tak - odparł Jessup. - Ale ledwo, ledwo. Jegomość za nami się zeźlił, żeśmy mu pomieszali szyki. Chciał za­ płacić mi ekstra za dwa nasze miejsca, alem mu rzekł, że my marynarze i musimy zdążyć do Edynburga na statek, więc mu nie pomogę. - Dobra wymówka. - Dominic z aprobatą pokiwał głową. Znów rozległy się kroki i z kuchni wyłoniła się Bren­ da, wycierając ręce w fartuch. Uśmiechnęła się na widok Jessupa i Thomasa. - W samą porę, lunch już gotowy. Za nią ukazał się Mulley, w długim fartuchu kamerdy­ nera na swym zwykłym stroju, niosąc tacę z zastawą i sztućcami. Brenda popatrzyła na Angelicę. - Jeśli życzy pani sobie, żebym pomogła jej się prze­ brać, Mulley nakryje w tym czasie w małej jadalni. Angelica spojrzała na swoje nowe męskie ubrania, a potem na Brendę i Mulleya. - Sprzątaliśmy tu pracowicie przez cały ranek i masz rację, że nie mogę tak zasiąść do stołu w jadalni. Ale

lunch to tylko zimna przekąska, może więc zjemy wszy­ scy tutaj, przy tym wyjątkowo czystym stole? Tak będzie prościej, jak mi się zdaje. Mulley wymienił spojrzenia z Brendą i Griswoldem, a później popatrzył na Dominica. - Dzięki temu szybciej zabralibyśmy się do tego, co za­ planowaliśmy na popołudnie, jeśli wyraża pan zgodę, mi­ lordzie? - Naturalnie. - Dominic machnięciem ręki wskazał stół. Mulley pytał jedynie na pokaz, ze względu na Angeli­ cę. Przed jej przybyciem Dominic spożywał wszystkie posiłki w jadalni dla służby, ze swoimi ludźmi - tak jak to robił na zamku, w wielkiej sali. Ruszył na swoje miejsce u szczytu stołu. Angelica zebrała nowe ubrania i ułożyła je w stos w narożniku kredensu, podczas gdy Griswold uprzątał papier pa­ kunkowy. W zamieszaniu, jakie powstało, gdy rozsta­ wiano talerze i kubki oraz rozkładano sztućce, Angeli­ ca zdryfowała ku odległemu końcowi stołu, ale Brenda zastąpiła jej drogę, potem zaś wmieszał się Mulley i delikatnie posterował nią z powrotem, na miejsce po prawej ręce Dominica. Zerknęła nań, nie do końca pytająco, aczkolwiek Do­ minie nieomal widział obracające się w jej głowie trybiki, kiedy Mulley odsuwał dla niej krzesło. Gdy się usadowiła, Dominic także zajął miejsce. Doskonale zdawał sobie sprawę, że w wytwornych an­ gielskich domach jest nie do pomyślenia, żeby państwo jadali ze służbą, a jednak sama to zaproponowała. Zasta­ nawiał się, czy wyczytała u Robertsona, że klany zwykle zasiadają do posiłków wspólnie, że laird i jego ludzie przełamują się chlebem, czy też po prostu działała na wy­ czucie. Brenda i Mulley postawili na stole dwa wielkie półmi­ ski wędlin, jak również sosy, owoce, pieczywo i orzechy, po czym wszyscy pozostali usiedli i wzięli się do jedzenia.

Przy posiłku konwersacja toczyła się swobodnie. Brenda i Mulley opowiadali o odkryciach, jakich doko­ nano w trakcie porządków w jadalni dla służby, kuchni i pokoju kredensowym. Najwyraźniej spiżarnia, pomywalnia, komórka na pościel i pralnia zajmowały następ­ ne miejsca na ich liście. Kiedy Jessup zapytał, skąd ten nagły szał sprzątania, Dominic dowiedział się, że sugestia wyszła od Angeliki. Spojrzał na nią, unosząc brew, na co nieznacznie wzru­ szyła ramionami. - Pod koniec miesiąca znów tu zawitamy, a choć ma­ ła jadalnia i biblioteka nadają się do użytku, zarówno w nich, jak i w innych pokojach reprezentacyjnych cze­ ka nas jeszcze sporo do zrobienia. Zarazem pomiesz­ czenia, z których najwięcej się korzysta, najbardziej nie­ zbędne dla funkcjonowania domu, to te tu na dole, za zielonymi drzwiami, pomyślałam więc, że skoro tak czy owak musimy odczekać kilka dni przed opuszcze­ niem Londynu, możemy zacząć doprowadzać to miejsce do porządku, tak by wszystko było gotowe, kiedy wróci­ my z kielichem. Popatrzyła na niego, jakby ostrzegając, żeby nie wy­ ciągał z jej działań zbyt pochopnych wniosków. Chyba nie zauważyła, że po jej słowach zapadła krótka cisza, kiedy pozostali przyswajali i przetrawiali te informacje, włącznie z niewyartykułowanym, niemniej oczywistym przekonaniem Angeliki, że istotnie wrócą do Londynu pod koniec miesiąca, z kielichem. Thomas, młody i gorliwy, a teraz także pełen entuzja­ zmu, odwrócił się do Jessupa z pytaniem, czy nie powin­ ni pomóc przy porządkach. Dominic pozostawił decyzję w tej kwestii Jessupowi, sam zaś spod osłony rzęs obserwował Angelicę. Nie roz­ strzygnął jeszcze, jakie są jej ukryte motywy, jakie pry­ watne cele chce osiągnąć, tak w krótkim, jak i w dłuż­ szym okresie.

Bo nie wątpił, że wyznaczyła sobie cele - była osobą zbyt konkretną, zbyt podobną do niego, żeby tego nie zrobić. Ludzie tacy jak oni nie dają się po prostu nieść na fali ży­ cia, lecz zawsze wiedzą, czego chcą, i w miarę możliwości obierają najprostszą drogę do pożądanego rezultatu. Gdy jednak patrzył na Angelicę, nijak nie umiał się połapać, dokąd ona zmierza. Pod koniec posiłku obwieściła, że chce przymierzyć przebranie, i skaptowała do pomocy Brendę oraz Griswolda. Pozostawiając sprzątnięcie ze stołu Mulleyowi, Thomasowi i Jessupowi, Dominic umknął do biblioteki. ***

Godzinę później Angelica zeszła po schodach, z wy­ rafinowaniem stawiając kroki w wysokich butach. Podo­ bała się sobie w sztruksowych bryczesach i dopasowa­ nych skórzanych butach do konnej jazdy. Dopóki w swym przebraniu nie okręciła się przed stojącym lu­ strem w sypialni, nie zdawała sobie sprawy, że ma tak długie nogi i tak kobiece biodra. Na szczęście te ostat­ nie skrywały się pod połami dobranego przez Griswolda surduta. Dobrze się rozumiała z lokajem Dominica. Z począt­ ku odnosił się do niej chłodno, z wyraźną rezerwą, te­ raz jednak zaczynał już widzieć w niej sprzymierzeńca, przynajmniej tam, gdzie w grę wchodziły interesy jego pana. Brenda doszła do tego samego wniosku znacznie szybciej, dzięki czemu stała się wyśmienitym źródłem informacji na temat Dominica, zamku i klanu - wszyst­ kich tych spraw, które Angelica powinna sobie przy­ swoić. Wiedza to podstawa skutecznego działania. Dlatego musiała dowiedzieć się znacznie więcej o Dominicu. Włącznie ze szczegółami, które jedynie ona sama mogła ustalić.

Dotarłszy do westybulu, skręciła w korytarz prowa­ dzący do biblioteki. Dominic zakupił dla niej to przebra­ nie, zasługiwał więc na to, by obejrzeć rezultat. Angelica była ogromnie ciekawa jego zdania. Otworzyła drzwi biblioteki i weszła do środka. Dominic podniósł wzrok - i z wielkim trudem po­ wstrzymał się przed rozdziawieniem ust. Starał się nie patrzeć spode łba, nie okazać żadnej re­ akcji, kiedy ta bezczelna flirciara z gracją weszła do po­ koju. Odwróciła się dynamicznie, by zamknąć drzwi, wskutek czego poły jej surduta się uniosły, Dominic zaś przez moment widział jej pośladki, zgrabnie podkreślo­ ne przez brązowy sztruks. Zaschło mu w ustach. Miał świadomość, że zamarł - owładnęły nim myśliwskie instynkty, więżąc mu mięśnie w owym niezwykłym znieruchomieniu, charakterystycz­ nym dla drapieżników szykujących się do skoku na ofia­ rę... Tłumaczył sobie, że Angelica nie jest zwierzyną, lecz ta bardziej instynktowna część jego natury zdecydowanie tak ją postrzegała. Angelica ruszyła w stronę biurka, rozpraszająco koły­ sząc biodrami. Z wdziękiem rozpostarła ramiona, przy­ brała stosowną pozę i czekała, gdy wolno sunął spojrze­ niem w górę jej smukłej sylwetki, ponad skrytymi pod płócienną koszulą, bezlitośnie skrępowanymi pier­ siami, po szerokich klapach brązowego surduta i koń­ cach artystycznie zawiązanego fularu w czerwone pasy, aż na jej twarz, oczy. Uwięziła jego spojrzenie. - No i? - spytała z uśmiechem. - Nadam się? Do jakiej roli? Anioła z jego najbardziej sprośnych snów? Kiedy uniosła brew, uśmiechając się szerzej, porzucił beznamiętną maskę, a na jego czole pojawił się mars. - Musi pani nauczyć się chodzić jak mężczyzna. - Na­ wet pijany marynarz nie przeoczyłby tego niepowstrzy­ manie kobiecego kołysania biodrami. - I... - Zoriento-

wał się, że jego mars się pogłębia. - Co pani zrobiła z włosami? Przez jedną, okropną chwilę wnętrzności skręciły mu się z obawy, że je ścięła. - Och, są tu, na górze. - Angelica poklepała czubek czarnego kapelusza z szerokim rondem, które zdaniem Griswolda powinno ocieniać jej twarz na tyle, by mogła uchodzić za młodzieńca, pod warunkiem że nie będzie podnosić głowy. - Griswold wpadł na sprytny pomysł, że­ by przytrzymać kosmyki pod siatką, do której przypięli­ śmy też szpilkami kapelusz, dzięki czemu mi go nie zdmuchnie, nie powinien się również przekrzywić. Nie odrywała wzroku od Dominica. Przyszła tutaj, za­ mierzając z nim poflirtować, upewnić się, że potrafi wy­ wołać w nim odzew, że - jako jej bohater - istotnie jest podatny na jej wdzięki. Jednakże sposób, w jaki na nią patrzył... sugerował, że dalszy flirt oznaczałby pchanie się w paszczę smoka. Niektórzy dżentelmeni zareagowaliby, rozbierając ją wzrokiem. Ale nie on. Jego niespieszne oględziny przy­ pominały spis inwentarza - w taki sposób szejk mógłby oceniać nową niewolnicę - odkąd zaś ich spojrzenia się spotkały, to, co wyczuwała, przywodziło na myśl wielkie­ go, dzikiego drapieżnika, aktualnie trzymanego na wo­ dzy, ukontentowanego samym oglądaniem, który mógł­ by jednak, gdyby Angelica wykonała kolejny kusicielski ruch, runąć na nią z szybkością błyskawicy, uwięzić ją w żelaznym uchwycie i pożreć. Nigdy nie uważała się za osobę o nazbyt wybujałej wy­ obraźni, kiedy wszakże zaglądała w te hipnotyzujące oczy... przemknęło jej przez myśl pytanie, czy miał w swoim herbie zwierzę, a jeśli tak, to jakie. Wpatrzona w tę niepokojącą zielonkawą szarość, wzięła płytki oddech, w czym dodatkowo przeszkadzał jej materiał krępujący piersi, i uznała, że na dzisiaj do­ wiedziała się dosyć. Jakkolwiek uparta i niezależna, nie

zwykła pochopnie rzucać się w sytuacje, nad którymi z łatwością mogła utracić kontrolę. Uśmiechnęła się bez śladu przekory. - Czyli powinnam popracować nad sposobem chodze­ nia? - Popatrzyła na swe buty. - Istotnie, muszę przy­ wyknąć do tej nowej swobody. - Niech pani spróbuje poobserwować Thomasa, na­ śladować jego ruchy. Dominic wydusił z siebie te słowa, odnotowując chropawość ich brzmienia, niższy ton głosu... Jeśli Angelica prędko nie opuści biblioteki, groziło mu, że zrobi coś, czego oboje będą potem żałować. - Doskonały pomysł - odparła rozpromieniona. Znów popatrzyła mu w oczy. Zastanawiał się, czy za­ świtał jej choć cień podejrzenia, jak niewiele brakuje do tego, by... Uciął tę myśl i krótko przytaknął. - Zdaje się, że on i Jessup pomagają pozostałym - rzekł. Na tyłach domu, daleko stąd... Przekrzywiła głowę, zmierzyła Dominica przeciągłym, badawczym, nieco ostrożnym spojrzeniem, a potem za­ częła się odwracać. - Pójdę go poszukać. Nie wolno odwracać się plecami do drapieżnika... Zaciskając zęby, Dominic zmusił się do pozostania za biurkiem. Otworzyła drzwi, posłała mu ostatnie, sza­ cujące spojrzenie, po czym wyślizgnęła się na korytarz. Spróbował wydać z siebie westchnienie ulgi, ale mu się to nie udało. - Przeklęta kobieta! Opuścił wzrok na list, który pisał, zanim weszła. Popa­ trzył na trzymane w dłoni pióro, na końcówkę z za­ schniętym już atramentem. Ponownie zanurzył pióro w kałamarzu i przeczytał ostatnie, niedokończone zda­ nie. Trwało pełną minutę, nim jego umysł podporządko­ wał się na tyle, by dostarczyć kolejne słowa.

Skoncentrował się na liście, powiedziawszy sobie, że cieszy się, iż Angelicę wystarczyło rozsądku, żeby stąd wyjść - i patrząc pod kątem kierowania relacjami, jakie ostatecznie się między nimi rozwiną, istotnie się z tego cieszył. Nadmierny pośpiech mógłby ją przestraszyć. Bez względu na to, kiedy ona wyrazi zgodę na małżeństwo, ten aspekt - ten temat - mógł poczekać na później, do czasu aż Dominic odzyska kielich, a oni dwoje omó­ wią oczekiwania Angeliki w kwestii wspólnego życia. Później. Oczywiście, ta swawolna dziewczyna przyszła do biblio­ teki specjalnie po to, żeby go sprowokować, przynajmniej jednak wystarczyło jej rozumu i w porę się wycofała... Chwilowo. Dominic będzie wszak siedział koło niej, przebranej za młodzieńca, przez całą drogę do Edynburga. Ręka z piórem zastygła, gdy uzmysłowił sobie, że choć Angelica nie stała bliżej niż po drugiej stronie biurka... Zastanowił się, czy Griswold zna jakąś wodę kolońską o zapachu mężczyzny. ***

Angelica znalazła Thomasa w pralni, gdzie pomagał Brendzie w porządkach, miotłą na długim kiju usuwając zdobiące sufit girlandy pajęczyn. Przyglądała się, jak tyczkowaty młodzieniec chodzi po pomieszczeniu, po­ tem zaś, uzmysłowiwszy sobie, że biedak poczułby się potwornie zawstydzony, gdyby ją na tym przyłapał, wzię­ ła zrobioną z piór miotełkę do kurzu i podjęła walkę z pajęczynami w swym zasięgu, jednocześnie kątem oka obserwując Thomasa. Usiłowała naśladować jego spo­ sób poruszania się... ale nie była pewna efektu. Musiała poćwiczyć przed lustrem. Później Brenda wysłała Thomasa do prasowalni, An­ gelica jednak po krótkim namyśle została na miejscu.

- Jego lordowska mość, hrabia, wspominał o zamko­ wej gospodyni, niejakiej pani Mack - zwróciła się do Brendy. - Co to za osoba? - Miła starsza pani - odparła ochoczo Brenda. - Prawda, na pozór wydaje się surowa i nieustępliwa, ale ma złote serce, nikt lepiej od niej nie zaradza kryzysom. Trzyma nas wszystkich krótko, ale też zawsze broni. - Brenda pucowała okno. - Ubóstwia hrabiego, to na pewno, świata poza nim nie widzi. Angelica odnotowała w myślach, żeby podjąć zabiegi o względy pani Mack, kiedy tylko dotrą na zamek. Nim zdążyła spytać o inne osoby, którym warto poświęcić szczególną uwagę, pojawił się Griswold, prosząc ją o ra­ dę, co zrobić z kompletem srebrnych sztućców odkrytym przez niego i Mulleya w spiżarni - trzecim znalezionym do tej pory. Podążyła za lokajem do pokoju kredensowego, obej­ rzała najnowszy, czterdziestoośmioelementowy komplet i uznała, że najpewniej jest zarezerwowany na duże pro­ szone obiady. - Komplet z dwudziestu czterech elementów służy za­ pewne do codziennego użytku w jadalni, a ten z szesna­ stu, z którego aktualnie korzystamy, przynależy do poko­ ju śniadaniowego - zawyrokowała. - Mamy zostawić tu oba większe komplety? - Na razie tak, nie ma potrzeby już teraz brać się do ich polerowania. Kiedy wrócimy tu pod koniec mie­ siąca, przywieziemy pokojówki, a kolejne zatrudnimy. - Popatrzyła na półki nad ławą, na szeregi srebrnych na­ czyń, dzbanków, misek i flakonów. Wszystkie były pokry­ te patyną, lecz... - Stały tu od dziesięcioleci, mogą po­ czekać kolejny miesiąc. - Wypolerowałbym jedną czy dwie tace, proszę pani, bo tych nam brakuje, a Mulley i tak już prawie skończył w spi­ żarni... Chyba że ma pani dla mnie pilniejsze zadanie.

- Nie, nie, może pan polerować. - Angelica zawahała się krótko. - Prawdę mówiąc, jeśli znajdzie się druga szmatka, chętnie pomogę. - Och, nie, proszę pani, nie ma takiej potrzeby. - Wiem, ale nie przywykłam do bezczynności, a skoro hrabia jest zajęty korespondencją, równie dobrze mogę pomóc tutaj. - Wyśledziła stertę ściereczek do polerowa­ nia i wzięła sobie jedną. - Proszę mi podać ten półmisek. Usadowili się na krzesłach i pilnie polerowali. Pucując paterę, którą Griswold łaskawie pozwolił jej się zająć, usłyszała, w jaki sposób zaczął pracować dla szkockiego lairda, który mógł spokojnie uchodzić za Anglika, jeśli nie liczyć... Podniosła nań wzrok. - Jeśli nie liczyć...? Griswold międlił przez chwilę wargami, nim w końcu przyznał: - Tych momentów, kiedy wpada w gniew, proszę pani, co nie zdarza się często, ale gdy już nastąpi, to... No cóż, trudno mieć wątpliwości co do tego, skąd pochodzi. - Klnie po szkocku? - spytała z szerokim uśmiechem. Griswold pochylił się nad polerowanym półmiskiem. - Jak rozumiem, w sytuacjach ekstremalnych ludzie powracają do ojczystego języka, proszę pani. - W istocie. - Porzuciła ten temat i zadawala kolejne pytania. - Mówił mi - rzekła wreszcie - że na kilka mie­ sięcy przed tym, jak po raz pierwszy przybył do Londynu, poważnie uszkodził sobie nogę. - Och, Boże, tak. Początkowo myślałem, że tak mu zostanie, ale z upływem lat utykał coraz słabiej. Jednak dopiero kiedy na dobre wróciliśmy na wyżyny, gdzie spę­ dzał więcej czasu na spacerach, jego kolano wydobrzało na tyle, że mógł się obejść bez laski. - Griswold wes­ tchnął. - Ostatnio znów je uraził, więc laska po raz kolej­ ny stała się potrzebna.

Przypomniała sobie, że Dominic miał ze sobą laskę, kiedy późnym rankiem wszedł do jadalni dla służby, ale potem ją tam zostawił, opartą o ścianę. - W domu z niej nie korzysta - skomentowała. - Mówi, że dzięki temu wzmacnia staw, a gdyby się tu przewrócił, nikt tego nie zobaczy. I nikt mu nie pomoże... Co za głupiec. Powstrzymała się przed wygłoszeniem tej uwagi; mężczyźni pozostaną mężczyznami, w kwestiach rażących w ich poczucie god­ ności nieodmiennie postępują głupio. Dzięki kilku kolejnym pytaniom dowiedziała się co nieco o tym, jak Dominic spędza czas na wyżynach. Ba­ czyła, żeby nie zagadnąć o coś, co Griswold uznałby za naruszenie prywatności swego pana, jednak służba uważała jej zainteresowanie hrabią za całkowicie sto­ sowne. Pierwotnie Angelica rozważała, czy w relacjach ze służbą nie zachować rezerwy, podkreślając w ten sposób, że nie życzy sobie, by Dominic uważał ją już za swą przy­ szłą żonę, ponieważ jednak ostatecznie jak najbardziej zamierzała nią zostać, ponieważ zamierzała go zdobyć, doszła do wniosku, że jeśli chodzi o jego ludzi i ten dom, a nawet o zamek i jego mieszkańców, nie przyniosłoby jej żadnych korzyści, gdyby odnosiła się do nich inaczej, niż planowała robić to jako hrabina. Gdyby nie chwyciła sterów, nie nauczyła się, jak postępować z jego służbą, nie objęła przewodnictwa przy doprowadzaniu tego za­ niedbanego domu do stanu używalności, pod wieloma względami bardziej uderzyłoby to w nią niż w Dominica. Co więcej, jego ludzie byli ważni, zarówno dla niego, jak i dla niej jako jego przyszłej żony. Nie wątpiła, że je­ śli pozna ich bliżej, potem zaś weźmie na swoje barki tę część troski o nich i odpowiedzialności, która powin­ na stać się udziałem przyszłej hrabiny - do czego tak czy owak się skłaniała, gdyż taki miała charakter - pomoże

jej to wpłynąć na Dominica, żeby się w niej zakochał, a to wszak, ostatecznie, było jej celem. Jeśli zaś, jak się spodziewała, obrany przez nią kurs pogłębi konfuzję Dominica, to tym lepiej. W końcu zostawiła Griswolda przy polerowaniu kolej­ nej patery i wróciła do kuchni, gdzie zastała wycierającą stół Brendę. - Czy mogę jakoś pomóc? - zapytała z poczucia obo­ wiązku, niestety bowiem akurat jej kulinarne umiejętno­ ści pozostawiały sporo do życzenia. - Nie bardzo. - Brenda się uśmiechnęła. - Poradzę sobie, zresztą za moment przyjdzie Mulley. Poza tym - kobieta skinęła głową ku dłoniom Angeliki - przy­ puszczam, że hrabia wolałby, żeby tym tutaj nic się nie przydarzyło. Rozczapierzywszy palce, Angelica przyjrzała się swo­ im dłoniom. - Przyznam, że podzielam to zapatrywanie. - Podniosła znów wzrok na Brendę. - Czy jeśli przejdę się do stajni, rozpęta się piekło? - Nie widzę powodu. Bo chyba nie planuje pani się wymknąć i uciec do domu? - Nie, tyle mogę obiecać - odparła z uśmiechem An­ gelica. - Słowo Cynsterówny. - Cóż, z tym nie mogę się spierać, prawda? Ale co ma pani do roboty w stajni? - Chcę porozmawiać z Jessupem. - Angelica zmierza­ ła już do jadalni dla służby. - O koniach. Bez przeszkód dotarła do stajni, gdzie zastała Jessupa przy szczotkowaniu jednego z pary koni przypuszczalnie zaprzęganych do karety, w której ją tu przywieziono. Mężczyzna zerknął na nią, po czym wrócił do swego zajęcia. - Przygotowuję ino te koniki do odsprzedania. Co tu mają wariować z samotności. Angelica oparła się o drzwi boksu.

- Słyszałam, że hrabia jeździ na potężnym kasztanie. Za­ stanawiałam się, czy wziął go tu ze sobą, ale widzę, że nie. - Nie licząc drugiego konia z zaprzęgu, boksy były puste. - Ano racja. Nie przeoczyłaby pani pani Herkulesa. Nie lada z niego okaz. - Herkules? - Uśmiechnęła się szeroko. - Chyba ro­ zumiem, skąd takie imię. Jessup sapnął. - Hrabia nie ułomek, odkąd skończył piętnaście lat, trudno było trafić wierzchowca, co to by się pod nim nie załamał. - Gdzie znalazł Herkulesa? - Przywiózł go ze sobą z Londynu. Zdaje się, odkupił go od jednego dżentelmena, co sobie z bestią nie umiał dać rady. A powiem pani, że Herkules okropny był wte­ dy narwaniec. Z czasem się uspokoił. - Jessup, najbar­ dziej małomówny i, jak oceniała Angelica, najmniej po­ datny na jej czar spośród ludzi Dominica, otaksował ją krótko spojrzeniem. - Znaczy, jeździ pani, czy ino robi sobie spacerki po parku, nie szybciej niźli kłusem? - Och, nie, jeżdżę. Dużo. Uwielbiam się ścigać, moż­ na by rzec, że mam to we krwi. - O? A czemu to? - Mój kuzyn, Demon Cynster, należy do czołowych trenerów koni wyścigowych pełnej krwi. Ma stadninę i stajnię w Newmarket. Jessup wyprostował się i zamrugał. Angelica wiedziała, że już go ma. Jej rozmówca powoli skinął głową. - A owszem, to nazwisko żem słyszał. - Spojrzał na Angelicę z tajonym szacunkiem. - Znaczy zna się pa­ ni trochę na koniach? - Bardziej w praktyce niż w teorii. Demon zaopatruje w konie całą naszą rodzinę, co w tym przypadku rów­ na się stwierdzeniu, że zaopatruje cały klan. Zaprzęgo­ we, pod siodło, huntery: zawsze potrafi wybrać najlepsze

zwierzęta. W sprawach koni wszyscy w rodzinie zwraca­ ją się do niego, bo i czemu by nie, skoro wiemy, że zdo­ będzie dla nas to, co najlepsze? Jessup pokiwał głową, wyraźnie coś sobie kalkulując. Wrócił do czyszczenia konia, po czym znów zmierzył An­ gelicę wzrokiem. - Drobna z pani osóbka, ale skoro pani twierdzi, że poradzi sobie z charakternym wierzchowcem... - I owszem. - No zobaczymy, co nam się uda dla pani znaleźć. Te­ ren tam trudny, dużo ostrych podjazdów, spore odległo­ ści do pokonania. Mocne nogi i wytrzymałość, bez tego ani rusz. Myślałżem sobie, że weźmie pani kuca, ale jeśli spodziewa się pani jeździć z hrabią... - Jak najbardziej. - ...to kuc się nie nada. - Jessup uśmiechnął się krzy­ wo. - Co będzie akuratnie pasowało tym ancymonom, bo popatrują na bydlątko od miesięcy. Chyba przyjdzie pora im ustąpić, jak już wrócimy na zamek. - Ancymonom? - Gavinowi i Bryce'owi, wychowankom hrabiego. To on ma wychowanków?! Angelica przełknęła pyta­ nie, a później zmusiła się do krótkiego „Ach" i pokiwa­ nia głową, jakby doskonale się orientowała, o kogo cho­ dzi, jakby Dominic opowiedział jej o swoich podopiecz­ nych. Małych chłopcach. Których Jessup opisał jako ancymonów. Zaproponowany przez Dominica układ ani słowem nie napomykał o rzeczonych ancymonach, po krótkim namyśle Angelica stwierdziła jednak, że nieszczególnie ją to dziwi. Mężczyźni często zapominają o takich drob­ nych niedogodnościach. Bez wątpienia Brenda udzieli jej wszelkich niezbędnych informacji. Oparta o drzwi boksu, wypytywała Jessupa o tereny do jazdy konnej wokół zamku, o zamkowe stajnie i trzy­ mane tam pojazdy.

Kiedy wreszcie wróciła do domu, mogła uznać, że przynajmniej częściowo podbiła Jessupa, tak więc ogól­ nie biorąc zaliczyła popołudnie do udanych. Podążyła do apartamentów hrabiny, gdyż wypadało zacząć się już przebierać do obiadu. Aczkolwiek nie mu­ siała za długo dumać nad wyborem sukni. Rozważała, czy nie zasiąść do stołu w przebraniu mło­ dzieńca, gdy wszakże wróciła myślami do tamtych chwil w bibliotece - gdy przypomniała sobie, jak patrzył na nią Dominic - doszła do wniosku, że to nie najlepszy pomysł. Pod wpływem jego spojrzenia miała kłopoty z odde­ chem, bez najmniejszego wysiłku zawładnął jej zmysłami. Uznała, że powinna bardziej przywyknąć do reakcji, jakie w niej wywoływał, nim znów zacznie go kusić. Miała całe tygodnie na to, by go ujarzmić. Nie musiała się śpieszyć. Fakt, że śniła o nim minionej nocy, nie miał tu nic do rzeczy. Zdejmując męskie ubrania, rozmyślała o czekającym ją wyzwaniu - i z góry rozkoszowała się każdą mającą na­ dejść minutą. ***

Dominic uzbroił się wewnętrznie, gotów dać odpór, a przynajmniej zachować pozory spokoju w obliczu wszelkich gierek, jakie Angelica przyszykowała na ten wieczór, by pobudzić jego zmysły, podkręcić coraz bar­ dziej niekontrolowane zainteresowanie jej osobą. Tymczasem spoglądał na zamyśloną twarz u drugiego końca stołu. W trakcie posiłku rozmawiali o teatrze. Całkiem nie­ winnie. Pytała o częstotliwość edynburskich premier. Wyjawił jej, ile wiedział, wspomniał też o wędrownych trupach teatralnych, które odwiedzały Perth, a nawet In­ verness. Jednakże przy deserze... nad czymś się zadumała.

Dominic zaś odkrył, że temat, który tak dokumentnie odwrócił uwagę Angeliki od jego osoby, bez względu na to, o co chodziło, wzbudza w nim irracjonalną niechęć. Irracjonalną, owszem. Lecz również niezaprzeczalną. Zacisnął wargi. - Coś się stało? - spytał. Kiedy nań spojrzała, przemknęło mu przez myśl, czy nie dał się nabrać na kolejną sztuczkę, wtedy jednak na jej czole pojawiła się zmarszczka. - Powinnam wysłać drugi list do rodziny. - Teraz? Mulley i Griswold, który pomagał usługiwać im dwoj­ gu przy stole, właśnie w tym momencie pojawili się, żeby zaciągnąć story. Dominic zamierzał poczekać, aż sobie pójdą, lecz Angelica już zaczęła się podnosić. - Chodźmy - powiedziała, patrząc na Dominica, pod­ czas gdy Griswold odsuwał dla niej krzesło. - Napiszę go od razu. To nie zajmie dużo czasu. Odwróciła się i z wdziękiem ruszyła do drzwi. Dominic dogonił ją w korytarzu prowadzącym do bi­ blioteki. - Co zamierza im pani przekazać? - Dowie się pan, kiedy pan przeczyta. Zaciskając szczęki, przytrzymał dla niej drzwi do bi­ blioteki, po czym także wszedł do środka. Dziesięć minut później siedziała za biurkiem, Domi­ nie zaś stał obok i po raz drugi, tym razem na głos, czy­ tał krótką, dosadną wiadomość, którą wręczyła mu przed momentem. Zapewniłam Was, że nic mi nie grozi, w związku z czym nie ma potrzeby mnie szukać, domyślam się jednak, że niewiele Was to obeszło. Jeśli mam rację, pozwólcie, że po­ wtórzę: u mnie wszystko w najlepszym porządku. Napraw­ dę komuś pomagam, lecz w tej chwili nie mogę wyjaśnić nic więcej, gdyż nadużyłabym zaufania tej osoby. Obiecu­ ję, że wyjawię Wam szczegóły, kiedy tylko stanie się to moż-

liwe. Do tego czasu musicie po prostu odnaleźć w sobie cierpliwość. Angelica. Spojrzał w jej zielonozłote oczy. - Czy to nie nazbyt ostre? Z prychnięciem wyszarpnęła mu kartkę. - Nie zna pan moich braci i kuzynów. Przy czym na­ wet to nie poskutkuje. Zmarszczył brwi. - Dlaczego zatem w ogóle wysyła pani ten list? - Żeby nie mogli potem mówić, że ich nie uprzedza­ łam, oczywiście. Nie dopatrzył się tu żadnej oczywistości, najwyraźniej więc spoglądała na kwestię z wybitnie kobiecej perspek­ tywy. - Ten drugi liścik powinien im też uzmysłowić, że nadal przebywam w Londynie i nic nie wskazuje na to, bym spodziewała się stąd wyjechać. - Schludnie złoży­ ła kartkę i zanurzyła pióro w kałamarzu. - Ponadto wy­ syłam go bezpośrednio do kwatery głównej. Do domu Diabła. Wobec tego przeczyta go także Honoria, może więc uda jej się po części przejąć kontrolę nad sytu­ acją. - Trzymając pióro w gotowości, zrobiła krótką przerwę. - Na to liczę. Napisała na kartce tytuł i adres swego kuzyna, osuszy­ ła atrament i podała list Dominicowi. - Jeśli Thomas przejdzie się teraz na Grosvenor Square, napotka tam wielu uliczników, którzy za pensa pilnują koni. Bez trudu znajdzie chętnego do doręczenia wiadomości. Dominic wziął list, chwilę mu się przyglądał, a następ­ nie pociągnął za sznur dzwonka. Kiedy czekał na Mulleya, Angelica przesiadła się na fotel, obok którego zostawiła Historię Szkocji Robert­ sona. Odrobinę przesunęła podnóżek, otworzyła tomisz­ cze i podjęła lekturę. Czytała o historii Szkocji.

Z początku myślał, że wybrała tę książkę jedynie dla pozoru, ona wszakże naprawdę czytała, mimo że, jak wie­ dział, zawartość nie była ani pasjonująca, ani zabawna. Spojrzał na trzymany w ręku list. Jawną manipulację. Użyte przez nią sformułowania dowodziły, że przynaj­ mniej rodzina doskonale zna jej silę i bezpośredniość. Podobnie jak ona, nie wyobrażał sobie, by St. Ives, jej bracia i pozostali kuzyni choć w minimalnym stopniu wzięli sobie do serca jej instrukcje. Co innego ich żony. Fakt, że Angelica spodziewała się, iż księżna St. Ives zdoła wpłynąć na swego potężnego męża w tego rodzaju sytuacji... Gdyby rzekł, że otworzyło mu to oczy na wiele spraw, nie zacząłby nawet opisywać efektu, jaki wywarła na nim ta rewelacja. Zarazem wiele dzięki temu zrozumiał. Na przykład poczynione przez Angelicę założenie, że on, Dominic, będzie konsultował z nią wszystkie kwestie dotyczące ich dwojga oraz, co więcej, wysłuchiwał jej ewentualnych sugestii. Na odgłos zbliżających się kroków ruszył ku drzwiom. Prawdę mówiąc, jeśli tylko jej rady okażą się rozsądne i przyśpieszą osiągnięcie jego - ich wspólnego - celu, nie był takim matołem, żeby unosić się dumą i je odrzucać. Już kilka razy jej posłuchał... co, jak właśnie sobie uświadomił, upodabniało go do Cynsterów, do jej kuzy­ na Diabla, bardziej aniżeli mógłby przypuszczać. Niewy­ kluczone, że miał z nimi o wiele więcej wspólnego, niżby się spodziewał. Mulley zapukał i wszedł. Dominic podał mu list. - Grosvenor Square. Tym razem chyba najlepiej bę­ dzie posłać Thomasa, ale powiedz mu, żeby nie dal się za­ uważyć, a potem upewnił się, że nikt go nie śledzi. - Zerk­ nął na Angelicę; nie oderwała wzroku od książki. - O tej porze na placu powinno się kręcić wielu uliczników. - Oczywiście, milordzie. Natychmiast wyślę Thomasa. - Mulley oddalił się, zamknąwszy za sobą drzwi.

Dominic odwrócił się i popatrzył na Angelicę. Zawa­ hał się, lecz ostatecznie wolno podszedł do biurka. Przywykł do sprawowania władzy, w jego przypadku prawie że absolutnej. Odkąd zaczął przewodzić klanowi, nikt nie próbował podważać jego pozycji bądź przeciw­ stawiać się jego woli. Nawet matka nie podejmowała ta­ kich prób, nie w minionych pięciu latach. Angelica nato­ miast... Opadł na obrotowy fotel i na nowo posortował papie­ ry, które odsunęła na bok, żeby napisać list. Nie stawiała żądań. Po prostu oczekiwała, że Dominic dostrzeże sensowność jej propozycji i okaże się na tyle inteligentny, na tyle mądry, by stosownie zmodyfikować plany. Zmodyfikować swoją rolę w taki sposób, by zrobić miejsce dla niej. Zastanowił się, jakie wzbudza to w nim uczucia. By­ najmniej nie tracił możliwości sterowania własnym ży­ ciem, chodziło raczej o to, że inna dłoń - o wiele delikat­ niejsza, nie tak silna - wraz z nim dzierżyła wodze. Jedy­ nie po to, by niekiedy lekko je szarpnąć. Czas płynął. Dominic udawał, że czyta list. Uznał, że właściwie nie powinien narzekać. Angelica była bystra, spostrzegawcza, lubił z nią rozmawiać, posiadała też pewne atuty, których jemu brakowało. A co najważniej­ sze, z pełnym zaangażowaniem pomagała mu ocalić klan. Nawet jeśli jej kobiece sztuczki wzbudzały w nim niepokój, uciekała się do nich dla dobra jego i jego ludzi. Gdyby był wobec siebie szczery, przyznałby, że we dwo­ je są o wiele silniejsi, o wiele bardziej skuteczni, niż kie­ dy działał sam. Niełatwo było przełknąć tę prawdę, bardziej opor­ na część natury Dominica nadal ją odrzucała, jednakże w głębi duszy już wiedział. I akceptował. Akceptował fakt, że z nią jest mu lepiej. Że odkąd po­ łączyli talenty, ich szanse na sukces znacząco wzrosły.

I za to był dogłębnie wdzięczny. Rozstrzygnąwszy tę kwestię, oddał się znów sprawdza­ niu zamówień na przyszłoroczną produkcję klanowej destylarni. Jednakże nawet gdy przerzucał dokumenty, po­ równując poszczególne zapisy i robiąc notatki, podskórnie pozostawał intensywnie świadom tego, że Angelica siedzi w fotelu, zatopiona w historii jego ludu, powoli, lecz mia­ rowo przewracając kartki. Zerkał na nią od czasu do czasu. I zadawał sobie pyta­ nie, czy w ich relacjach nie jest to aby cisza przed burzą. ***

Lord Martin Cynster wprowadził żonę do biblioteki w domu swego bratanka, księcia St. Ives'a. Wzrokiem odszukał Diabła w gwarnym tłumie. - Jakieś wieści? Diabeł gestem dał znak, żeby podeszli bliżej. Kiedy znaleźli się przy biurku, podał Celii liścik. - Znowu napisała, ale niech mnie licho, jeśli wiem, co o tym myśleć. Celia rozłożyła kartkę i zaczęła czytać na głos. Pozostałe obecne w pokoju osoby - wszystkie uczest­ niczące w spotkaniu poprzedniego dnia, a ponadto De­ mon Cynster i jego żona Felicity, którzy przybyli z Newmarket, kiedy tylko dotarły do nich wieści - uciszyły się i słuchały. Skończywszy czytać, Celia zmarszczyła brwi. - Ona coś knuje. - Dokładnie tak! - Usadowiona na kozetce Hele­ na stuknęła laską dla wzmocnienia swych słów. - Oczy­ wiste, że dziewczynie przyświeca jakiś cel. Wszystkie damy się z nią zgodziły. - Ale tym razem wiemy coś więcej - rzekł Diabeł. - To Sligo otworzył drzwi. Wykazał się refleksem i złapał za kołnierz ulicznika, który przyniósł list. Chłopak przy-

sięgał, że dał mu go mężczyzna, młody, być może czyjś stajenny, lecz kiedy wraz ze Sligiem zaczęli szukać, ten człowiek zdążył już zniknąć. Niemniej chłopak zwrócił uwagę na jeden szczegół: ów stajenny, czy kto to był, mó­ wił ze szkockim akcentem. Z całą pewnością. - Szkoci - powiedział Vane. - Zatem jednak chodzi o sprawę z lairdem, tyle że, oczywiście, to nie może być on, skoro nie żyje. - Royce niczego jeszcze się nie dowiedział? - spytał Demon. Diabeł ponuro zaprzeczył ruchem głowy. - Razem z Hamishem nadal tropią poganiaczy, którzy zabrali ciała. Jednakże w świetle ostatniego porwania musimy przyjąć, że zagrożenie wciąż istnieje. - Może to jakaś rodzinna wendeta? - podsunął Ga­ briel. - Wraz ze śmiercią lairda miecz zemsty, że tak po­ wiem, przeszedł na jego dziedzica. - Kto to wie? - Lucyfer przeciągnął dłonią po wło­ sach. - Do diaska, jakież to frustrujące. Co możemy zro­ bić... Nie, co powinniśmy zrobić? - Moim zdaniem - odezwała się Honoria, a jej głos z łatwością przeciął toczące się rozmowy - powinniście zrobić dokładnie to, o czym pisze Angelica, to znaczy po­ czekać. Albo też, jak to ujęła, zna was wszak na wylot: odnaleźć w sobie cierpliwość. Diabeł popatrzył na żonę. - To nie wchodzi w rachubę. Patience, żona Vane'a, stanęła obok Honorii. - Ton listu wyraźnie wskazuje, że Angelica panuje nad sytuacją, w każdym razie w zakresie, który dotyczy bezpośrednio jej osoby. Bardzo wątpię, czy życzyłaby so­ bie, żebyście wy, panowie, robili wokół tej sprawy zamie­ szanie. Poprosiła nas już, żebyśmy jakoś wytłumaczyli jej nieobecność, co też uczynimy, jeśli wszakże będziecie szaleć z niepokoju, szukać, gdzie tylko się da, i podnosić larum, jedynie jej tym zaszkodzicie.

- Jakkolwiek chętnie bym nią potrząsnęła - dodała Alathea, żona Gabriela - po prostu dlatego, że niewie­ dza jest tak uciążliwa, nie wątpię, że nigdy z rozmysłem nie spowodowałaby takiego problemu, chyba że miałaby bardzo dobry powód. - Innymi słowy - skonkludowała Felicity, lepiej zna­ na jako Flick - bez względu na to, jak bardzo wam się to nie podoba, będziecie musieli pogodzić się z myślą, że w tej chwili nic nie możecie zrobić. Na dłuższy czas zapadła cisza, a potem mężczyźni, zdeterminowani i zapalczywi, ponownie zebrali się przy biurku Diabła, damy natomiast uformowały krąg wokół Celii, która siedziała na kozetce obok Heleny, u drugiego boku mając córki, Heather i Elizę. Damy doszły do porozumienia, były zatem spokojne; nawet Celię list podniósł na duchu. Natomiast do mężczyzn - co do czego damy również się zgadzały - nie przemawiały w tej chwili żadne argu­ menty, należało ich więc po prostu zostawić. Niech sobie utyskują, powarkują i potrząsają szabelkami, dopóki nie pojawią się dalsze informacje. - Ponieważ jeśli czegokolwiek możemy być pewne - powiedziała Heather - to tego, że nie ma sensu szukać Angeliki, jeśli ona nie życzy sobie zostać znaleziona.

Rozdział szósty

- Sugeruję, żebyśmy zaczęli od westybulu. Ubrana znów w pożyczone rzeczy, Angelica poprowa­ dziła Mulleya i Brendę przez zielone drzwi. Griswold ro­ bił pranie, a Jessup i Thomas doprowadzali do porządku stajnie z myślą o planowanym pod koniec miesiąca po­ wrocie do Londynu. Angelica zatrzymała się przy schodach, zadarła głowę i przyjrzała się girlandom pajęczyn na suficie. Wolałaby spędzać te chwile z Dominikiem, lecz okoliczności - a konkretnie stos papierów na jego biurku - zmusiły ją do poszukania sobie innego zajęcia. Wstrzymywała się z wyrażeniem zgody na ślub wyłącz­ nie w jednym celu: żeby dać losowi i Lady czas na to, by swą magią wzbudzili w Dominicu miłość do niej. Miała też nadzieję, że dzięki owej zwłoce Dominic skoncentru­ je się na tym, co było niezbędne do uzyskania jej zgody, mianowicie na dostarczeniu niezbitego dowodu, że ko­ cha Angelicę; jeśli poduma nad tą kwestią dostatecznie długo, bez wątpienia dojdzie do właściwych wniosków. Zarazem wątpliwe, by się w niej zakochał, jeśli prawie nie będą się widywać. Musiała mieć go całego dla siebie, bez bariery w postaci stołu w jadalni czy zarzuconego pa­ pierami biurka, bez kręcącej się w pobliżu służby. Tyle że poprzedniego wieczoru, kiedy przesunęła wspomniane papiery, by zrobić miejsce na napisanie li-

stu, zauważyła, że są to różnego rodzaju kontrakty i umowy. Sama wprawdzie nigdy nie zajmowała się taki­ mi sprawami, robili to jej bracia i kuzyni, rozpoznała jed­ nak ten typ dokumentów w stopniu dającym jej wyobra­ żenie o wadze klanowych interesów Dominica. Jeśli mimo skupienia na kwestii odzyskania kielicha przywiózł tutaj ze sobą owe dokumenty, najwyraźniej istotnie musiał się nimi zająć. Odnotowawszy tempo, w ja­ kim kurczył się stos na biurku Dominica, Angelica wyli­ czyła sobie, że jeśli tego dnia zostawi go w spokoju, wzrosną szanse, iż nazajutrz on poświęci jej cały swój czas. Ponieważ zaś musiała zająć czymś myśli i spożytkować energię, zdecydowała się poprowadzić szturm na westybul. - Jak na dom zamknięty od ponad czterdziestu lat, wydaje się w wyśmienitym stanie. Mulley oparł drabinę o ścianę. - Aż do początku tego roku mieszkała tu para, która zajmowała się domem. Zestarzeli się i chcieli odejść, to­ też hrabia przyznał im dożywotnią pensję. Od tamtej po­ ry nie miał czasu znaleźć kogoś na ich miejsce. - A teraz nie będzie już takiej potrzeby. - Angelica przeczesała wzrokiem westybul. - Chyba wszystko tutaj da się doczyścić. Nawet te arrasy wyglądają na całkiem zdrowe. Nim jednak zaczniemy, obejrzyjmy pokoje re­ prezentacyjne. Chcę zyskać pełniejsze pojęcie o zakresie prac potrzebnych do tego, żeby doprowadzić to miejsce do stanu używalności. Podeszła do masywnych podwójnych drzwi na lewo od głównego wejścia, przekręciła ozdobną gałkę i pchnę­ ła oba skrzydła. - Salon, jak przypuszczam. Pomieszczenie tonęło w mroku, meble kryły się pod pokrowcami. Brenda wyminęła ją i podążyła do okien. - Wpuśćmy tu trochę światła, jeśli istotnie chcemy co­ kolwiek zobaczyć.

Odciągnęła ciężkie płócienne zasłony, wiszące tu za­ miast typowych jedwabnych bądź aksamitnych. Przez witrażowe szybki do pokoju wpadły promienie słońca. Znajdowały się tu dwa takie okna, podłużne, z parapetami na wysokości talii, natomiast w odległym końcu pomieszczenia Brenda odciągnęła długą kotarę, ujawniając wnękę z oknem wykuszowym, z którego roz­ taczał się widok na boczny ogród. Gdy Angelica przyglądała się z uwagą salonowi, pomy­ ślała o Elveden Grange, dworze księcia i księżnej Wolverstone w Suffolk, także wybudowanym w stylu jakobiń­ skim. Jednak ten dom... był o wiele okazalszy, jak przy­ stało na londyńską rezydencję, nie zaś wiejską posiadłość. Tymczasem Mulley poszedł sprawdzić kominek; An­ gelica do niego dołączyła. Kiedy majordomus oceniał stan przewodu kominowego, rusztu i paleniska, ona z uwagą przyglądała się ciężkiej, ozdobnie - nader wy­ myślnie - rzeźbionej obudowie. Choć sama by takiej nie wybrała, do tego wnętrza pasowała idealnie. - Chyba w porządku. - Mulley się wyprostował. - Przeczyści się go i nie spodziewam się problemów. - Niestety, nie da się tego powiedzieć o tych fotelach. - Brenda zaglądała pod jeden z pokrowców. - Szkoda, na pewno były ładne. Angelica podeszła zobaczyć. Fotel wyglądał na solid­ nie wykonany, miał ładny kształt, jednak tapicerka już prawie się rozpadła, jedwab wyblakł i pokrył się kurzem. - Proszę spojrzeć tutaj. - Brenda wskazała miejsce, gdzie poduszka oparcia stykała się z siedziskiem. - Wi­ dać, jaki to był pierwotnie kolor. Taki piękny odcień. - Turkus. Angelica dobrze go znała. Poczuła na karku zimny dreszcz. Rozejrzała się, podeszła do ściany i z uwagą obejrzała jedwabną draperię, również bardzo zniszczoną przez czas. Na ile potrafiła to ocenić, niegdyś była to barwa kości słoniowej tłoczona w drobne, turkusowe lilie.

Jakieś nieuchwytne wspomnienie zamigotało, a potem wypłynęło na powierzchnię... Dawno temu, kiedy jako berbeć dopiero stawiała pierwsze kroki, w bawialni domu przy Dover Street ścianę zdobiła identyczna draperia. Odwróciła się i dołączyła do Brendy i Mulleya, by do­ konać bardziej wnikliwej inspekcji umeblowania. Obej­ rzeli każdy fotel, szezlong i podnóżek, każdy kredens oraz mniejszy czy większy stoliczek, odnotowując, jakie prace okażą się konieczne, by przywrócić pomieszczeniu świetność. Potem Mulley wydobył z kredensu dwa eleganckie kandelabry i postawił je na blacie, Angelica zaś znów po­ czuła ów dziwny dreszcz. Wpatrywała się w kandelabry - złocone, na turkuso­ wych nóżkach. Jej ojciec podarował matce identyczną parę w prezencie ślubnym; Celia nadal uważała je za jed­ ne z najcenniejszych przedmiotów w swoim posiadaniu. Lucyfer, brat Angeliki, wspomniał, że są rzadkie i kosz­ towne. Najwyraźniej nieczęsto spotyka się turkus takiej jakości. Spojrzała znów na fotele. Tapicerka uległa zniszcze­ niu wskutek upływu lat, nie zaś użytkowania. Popatrzyła na Mulleya. - Wie pan może, kto urządzał ten pokój? Majordomus dobiegał sześćdziesiątki, mógł to pamiętać. - Słyszałem, że poprzedni pan, bo i któż by inny? Po­ noć kazał urządzić wszystkie główne pokoje dla damy, którą spodziewał się poślubić, ale coś się wydarzyło, tak że zamiast tego zamknął dom i nigdy tu nie wrócił. Skinęła głową, odwróciła się i podeszła do okna wykuszowego, nie chcąc, by tamci zobaczyli kłębiące się na jej twarzy emocje. Salon urządzono jako świątynię jej matki, świątynię, do której Celia nigdy nie wkroczyła. Teraz, po latach, była tu jej córka Angelica, zdążająca ku ślubowi z synem Mortimera i objęciu w posiadanie tego pokoju, tego domu.

Niemalże tak, jakby pokolenie później weszła w skórę swojej matki... z jedną, nader istotną różnicą. Mortimer nigdy nie był bohaterem Celii. Z Angelicą i Dominikiem rzecz miała się zupełnie inaczej. Skoncentrowała się znów na widoku za oknem i pode­ szła bliżej, wytężając wzrok przez szybę. - Kiedy tylko wrócimy do Londynu, będzie trzeba za­ trudnić armię ogrodników. Ujarzmienie tej dziczy zaj­ mie miesiące. Odwróciwszy się w stronę pokoju, gestem zasygnalizo­ wała Mulleyowi, żeby odstawił kandelabry do kredensu. - Chwilowo mogą pozostać schowane. Pomogła Brendzie na powrót zasłonić meble, a póź­ niej przez inne drzwi podążyła za Mulleyem na galerię biegnącą po tej stronie domu. Jakikolwiek powód porwania Angeliki Dominic podał swoim ludziom, nie powiedział im wszystkiego. W świetle tego, jak dziwacznie się czuła, wchodząc w skórę matki, uznała, że cieszy się, iż tego nie zrobił. ***

Wstrzymała się z przesłuchaniem swego przyszłego mę­ ża, do czasu gdy po obiedzie przeszli do biblioteki. Zanim jednak, usadowiona w fotelu, uszeregowała w myślach py­ tania, Dominic zdążył zasiąść za biurkiem i zagłębić się w papierach. Jakkolwiek stos już pokaźnie się zmniejszył, Angelica postanowiła uzbroić się w cierpliwość, wzięła Historię Szkocji i podjęła lekturę od ostatnio czytanej strony. Pomiędzy akapitami zerkała na Dominica, na jego czarne włosy połyskujące w świetle lampy, i czekała na właściwy moment. Dominic czuł na sobie jej spojrzenie, zorientował się, że Angelica domaga się jego uwagi. Zaciskając wargi, podpisał ostatnią z najbardziej naglących umów, osuszył

atrament, odłożył dokument, odstawił pióro do pojem­ nika i wreszcie podniósł na nią wzrok. - O co chodzi? Zwlekała chwilę. - Wiedział pan, że pański ojciec urządził ten dom dla mojej matki, pod jej gust? Udało mu się nie zmarszczyć brwi. - Dlaczego pani tak sądzi? Wyjaśniła mu, na zakończenie dodając: - Już sam kolor jest wymowny, ale kandelabry roz­ strzygają sprawę. - Nie miałem pojęcia, nie powiem jednak, żeby bar­ dzo mnie to zaskoczyło. - Twierdzi pan, że on jej nie kochał. Urządzenie do­ mu w ulubionych kolorach i stylu konkretnej damy inter­ pretuje się zwykle jako przejaw miłości. Zastanowił się nad tym, lecz ostatecznie pokręcił głową. - W jego wypadku można mówić o zauroczeniu, uwielbieniu, zadurzeniu czy jakkolwiek zechce to pani nazwać, ale nie o miłości. - Zatem tak dobrze zna pan miłość? - spytała, patrząc na niego. Przed oczami stanęli mu Mitchell i Krista. - Potrafię rozpoznać miłość, kiedy ją zobaczę. - Za­ milkł na krótko. - Mój ojciec jedynie marzył, nigdy nie podjął działania. Inaczej niż pani ojciec. Uniosła brwi, lecz ostatecznie potaknęła. - Przyjmuję ten argument. Jednak to nie koniec mo­ ich pytań. Czy pańska matka wie o wystroju tego domu? - Wątpię. Gdyby wiedziała, ani chybi by o tym wspo­ mniała. Między opuszczeniem przez mego ojca Londynu a ich ślubem była kilkuletnia przerwa. Angelica popukała palcem w podłokietnik. - A dom w Edynburgu? - Tam niczego nie ruszał. Wszystko wygląda jak za czasów mojej babki. Mirabelle nigdy tam nie rezydo-

wała, nie jako hrabina Glencrae, zatem ona także nie wprowadziła zmian. Skąd akurat te pytania? - zaintere­ sował się, kiedy Angelica nadal delikatnie marszczyła brwi. - Usiłuję pojąć, jakie czynniki pchnęły pańską matkę do obmyślenia tak szczególnej zemsty. Gdyby jako mło­ da żona, z zapałem próbująca podbić serce męża, usły­ szała o wystroju tego domu, byłby to dla niej potężny cios, skoro jednak o niczym nie wiedziała, ten aspekt nie odegrał roli. Dominic nie winił jej za to, że starała się zrozumieć przyczyny szaleństwa jego matki, lecz impuls, by powie­ dzieć jej więcej, zderzył się w nim z pragnieniem utrzy­ mania tego rodzaju mało budujących rodzinnych sekre­ tów w tajemnicy - nie chciał jej nimi brukać. Zarazem obiecał niczego przed nią nie ukrywać, ona zaś przejrza­ ła go na tyle, by mądrze sformułować tamto żądanie. Pochwycił jej spojrzenie. - Żeby zrozumieć Mirabelle, musi pani przyjąć za fakt, że nie kochała mojego ojca bardziej niż on ją. Nie ma mowy o zaangażowaniu serca, po żadnej ze stron. - Umilkł na chwilę. - Jej żądza zemsty, na wszystkich, na całym świecie, wręcz na losie, zemsty, której chce do­ konać poprzez panią i pani matkę, bierze się z nikczem­ nej mściwości, po prostu. Nie doszuka się tu pani zawi­ łych przejawów nieodwzajemnionej miłości. - Znów przerwał, nie odrywając od niej wzroku. - Proszę mi wie­ rzyć, miałem całe życie, żeby poznać Mirabelle, i nie do­ strzegłem w niej nic, co choć mgliście przypominałoby miłość, do kogokolwiek, nawet do samej siebie. Po chwili Angelica przytaknęła i umknęła spojrze­ niem. Odczekał kilka uderzeń serca, nim zapytał: - To wszystko? - Nie. - Znów nań spojrzała, z wahaniem w oczach. - Kiedy zagadnęłam Mulleya o wystrój domu, okazało

się, że chociaż orientuje się, iż pański ojciec miał poślu­ bić jakąś damę, nie zna jej tożsamości. Ani on, ani pozo­ stali nie wiedzą, że jestem jej córką. Pokręcił głową. - Nie było potrzeby mówić im o tym. Nie licząc mnie i Mirabelle, wszyscy żyjący obecnie członkowie klanu wiedzą jedynie tyle, że mój ojciec przez całe życie pozo­ stał oddany pewnej angielskiej damie, która poślubiła in­ nego. Zwykle nie wspominał o niej przy innych, ale jeśli już to robił, używał jedynie imienia. To była dla niego bardzo osobista sprawa, dosłownie trzymał ją zamkniętą w sercu. Mnie wszystko opowiedział, a Mirabelle węszy­ ła i zebrała więcej informacji, niż mogłaby sobie życzyć, poza tym jednak nikt na zamku nie był wtajemniczony w szczegóły jego obsesji. Zrobił krótką przerwę. - Jak mi mówiono, poza klanem, w szerszym towarzy­ stwie, zarówno w Szkocji, jak i w Anglii, z pewnością co najmniej do czasu, gdy ojciec poślubił Mirabelle, tożsa­ mość Celii, fakt, że to na jej punkcie miał obsesję, były dość znane, od tamtej pory upłynęło jednak ponad trzy­ dzieści lat. Na ile mi wiadomo, teraz sprawa poszła już w zapomnienie. Nie ma to dłużej znaczenia dla nikogo poza Mirabelle. Co do jej planu zemsty, ponieważ Mira­ belle trzyma się na dystans od wszystkich członków kla­ nu, wiedzą oni jedynie, że żąda ode mnie, bym porwał młodą damę z pewnej konkretnej rodziny i przywiózł ją na zamek. Dopiero wtedy odda mi kielich. Nikt z klanu nie brał udziału w porwaniach pani sióstr, toteż ich wie­ dza na temat tych prób ogranicza się do tego, że się nie powiodły. Zaglądał Angelicę w oczy. - Motywy Mirabelle i towarzyskie konwenanse, grają­ ce rolę w jej planie zemsty, są członkom klanu całkowi­ cie obce. Jeśli w ogóle zastanawiają się nad tymi sprawa­ mi, dochodzą do wniosku, że to jakieś angielskie lub ni-

zinne dziwactwo, poza sferą ich wpływów, toteż zbywają je wzruszeniem ramion, jako jedną z owych rzeczy, któ­ rych nie warto starać się zrozumieć. - Zatem, co dokładnie wiedzą na mój temat? - Że musiałem przekonać panią, by mi pani pomogła, gdyż jedynie dzięki pani wsparciu zdołam sprostać żąda­ niom Mirabelle, poza tym wszakże... szczerze mówiąc, wątpię, by interesowało ich cokolwiek więcej. Takie wy­ jaśnienie wystarczy im, żeby zrobili to, o co ich poprosi­ łem i o co ewentualnie jeszcze poproszę. - Zawahał się, lustrując jej twarz. - Nie zamierzałem rozgłaszać pani powiązań z kobietą, na punkcie której mój ojciec miał obsesję, ani też tłumaczyć, dlaczego ze wszystkich mło­ dych dam z towarzystwa to akurat panią Mirabelle chce zobaczyć na zamku. - Pochwycił jej spojrzenie. - Życzy pani sobie, żebym to zrobił? Patrzyła mu w oczy. Po chwili pokręciła głową. - Nie. Pomijając wszelkie inne kwestie, zrodziłoby to niezręczne sytuacje przy okazji wizyt mamy i papy. O tym nie pomyślał. - Istotnie. - Ponownie zrobił przerwę. - Coś jeszcze? - Tak. - Angelica poczekała, aż znów na nią spojrzał. - Powiedział pan swoim ludziom, że dla uzyskania moje­ go wsparcia zaproponuje mi pan małżeństwo? - Nie. - Zaciskając wargi, zaglądał jej bacznie w oczy. - W ogóle nie tłumaczyłem im, w jaki sposób zamierzam nakłonić panią do udzielenia mi pomocy. - Zatem sami doszli do tego wniosku? - To nie taka znów wielka sztuka - odparł nieco ostrzej. - Ci ludzie towarzyszą mi od lat, przy czym nie są głupi. Wiedzą, jakiego rodzaju człowiekiem jestem, do tego przynajmniej Griswold doskonale potrafi rozpo­ znać damę o pani pozycji. Co więcej, do tej pory zacho­ wywała się pani jak przyszła hrabina, zbierając informacje o nich, o mnie, o klanie, o tym domu. Nie mają powodu wątpić w to, że wkrótce się pobierzemy. - Zmrużył oczy.

- Tak więc nie, nie usiłowałem wymusić na pani zgody poprzez ogłaszanie, że się pani oświadczę bądź że już to zrobiłem. Jakkolwiek te szarozielone oczy ją przyszpilały, doce­ niała jego szczerość. Skinęła głową. - W porządku. A teraz proszę mi opowiedzieć o pań­ skich wychowankach, Gavinie i Brysie. Jessup o nich na­ pomknął - wyjaśniła, kiedy zamrugał ze zdziwieniem. Zmiana w nim była oczywista, dobrze widoczna - praw­ dziwa. Angelica przyglądała się zafascynowana, jak jego ramiona się rozluźniają, a twarz, zwykle tak surowa, bez­ namiętna i nieprzenikniona, łagodnieje w sposób, który dotąd wydawał jej się niemożliwy. - To synowie mojego zmarłego kuzyna. - Uśmiechnął się. Na widok tego uśmiechu jej serce fiknęło koziołka. Wychowankowie go zauroczyli, był im oddany, troszczył się o nich, chronił ich... i kochał. To właśnie czytała z je­ go twarzy. Mój Boże... Tę mieszaninę dumy i miłości, która roz­ świetlała mu oblicze i przegnała z oczu wszelki cień, An­ gelica doskonale znała z twarzy braci i kuzynów, gdy spo­ glądali na swoje dzieci. Dogłębnie oczarowana, słuchała, kiedy, jedynie deli­ katnie ponaglony, opowiadał jej o tej parce - jak w wie­ ku zaledwie dwóch i trzech lat zostali sierotami, jak przy­ padła mu w udziale opieka nad nimi, jak od tamtej pory zastępował im ojca. Teraz chłopcy, podobnie jak niegdyś on sam i ich ojciec, dokazywali w obrębie zamkowych murów i poza nimi; najwyraźniej Jessup całkowicie słusznie opisał ich jako ancymonów. - Gavin, starszy, jest klanowym paniczem. Moim dzie­ dzicem. - Dominic zerknął na nią. - Przynajmniej na razie. Pozostawiła tę uwagę bez komentarza, nie mogła się wszakże oprzeć pokusie poddania go testowi. - Jakiego koloru mają oczy? - Niebieskie, Bryce ma trochę jaśniejsze.

- Włosy? - Brązowe, jeden jaśniejsze, drugi ciemniejsze, ale to typowi szatyni. Jeszcze nigdy nie spotkała mężczyzny, który potrafił­ by odpowiedzieć na takie pytania bez chwili namysłu. - Jessup wspomniał, że dręczą go, aby wreszcie po­ zwolił im dosiąść kuca. Rozważał, czy nie zrobi tego po powrocie na zamek. - To drażliwa kwestia: do tej pory jeździli wyłącznie na osłach. - Pochwycił jej spojrzenie. - Zrozumie pani, kiedy zobaczy otoczenie zamku. Nie chciałaby pani, żeby dwaj chłopcy o rozdmuchanych wyobrażeniach na temat własnych umiejętności jeździeckich ścigali się w takim te­ renie. A ci dwaj bez wątpienia tak by zrobili. Jednakże... - Odchylił się na oparcie fotela, bezwiednie obracając na palcu sygnet z tłokiem pieczętnym. - Jessup ma rację, wkrótce trzeba będzie przekroczyć tę granicę. Angelica już prawie zaofiarowała pomoc, powstrzyma­ ła ją wszakże drobna wątpliwość, czy Dominic rad przy­ jąłby jej wsparcie w sferze najwyraźniej bardzo bliskiej je­ go sercu - w każdym razie dopóki lepiej się nie poznają i on nie nabierze do niej zaufania. Na te rzeczy będzie mnóstwo czasu później, kiedy już odzyskają kielich, An­ gelica zaś zaznajomi się z tymi dwoma nicponiami. Zmie­ niła pozycję w fotelu, gdyż zaczynała jej drętwieć noga. - Skoro Jessup i Mulley są tu z panem, kto zajmuje się chłopcami? Zakładam, że nie kulą się pod skrzydłami pańskiej matki. Mruknął coś, co zabrzmiało jak szkockie przekleń­ stwo, i pokręcił głową. - Mało prawdopodobne. - Zawahał się, zacisnął usta w wąską kreskę. - Ona ich nie znosi. Są zbyt hałaśliwi, wrzeszczą, biegają, wnoszą na butach do zamku błoto... - Wymownie rozpostarł ramiona, po czym spojrzał na Angelicę, jakby nagle zwątpił, jak ona zapatruje się na te sprawy.

- Wielkie nieba, toż to chłopcy. - Uśmiechnęła się szeroko. - Czy pańska matka nie powinna wiedzieć co nieco o takich stworzeniach? Ostatecznie, miała pana, a nie wątpię, że wraz z pańskim kuzynem Mitchellem by­ liście jeszcze gorsi. Uśmiechnął się bez śladu zawstydzenia, nad wyraz chłopięco, tak że przez chwilę zobaczyła urwisa, jakim niegdyś był. - To prawda. Jednakże w tamtym czasie widziała we mnie, mówiąc w przenośni, swego złotego chłopca, tak więc wszystko uchodziło mi na sucho. A Mitchell chował się za moimi plecami. - Uśmiech zbladł, a na twarzy po­ jawił się nieobecny wyraz, jakby Dominic sięgał myślami daleko, daleko na północ. - Pani Mack i Gillian, ich pia­ stunka, baczą na nich w obrębie zamkowych murów, a Scanlon, mój gajowy, oraz jego chłopcy nie spuszczą ich z oka poza fortyfikacjami. Zamrugała. - Ma pan fortyfikacje? - Mam zamek - odparł, patrząc na nią. - Tak, wiem, ale... - Większość znanych jej zamków nie posiadała fortyfikacji albo, jeśli już, zostały one dawno pochłonięte przez rozrastającą się strukturę, nie sądziła jednak, by miał na myśli tego rodzaju sytu­ ację. Zegar na kominku w głębi pokoju zaczął wybijać go­ dzinę. Jedenaście uderzeń. Angelica zerknęła na papie­ ry na biurku. - Uporał się pan już z tymi tutaj? Opuścił wzrok na dokumenty. Skrzywił się. - Nie. Zamknęła równie zaniedbaną książkę. - Nie będę więc panu dłużej przeszkadzać - rzekła, wstając. Uniósł pytająco brew.

- Moje pytania o zamek mogą poczekać. Za kilka dni ruszamy w długą podróż, będzie mnóstwo czasu na to, by powiedział mi pan o wszystkim, co ważne. Skinął głową. - Dobranoc. - Dobranoc. - Z uśmiechem ruszyła do drzwi. Dotarła do westybulu i nieśpiesznie wstąpiła na scho­ dy. Kiedy rozmawiali o jego wychowankach, Dominic nie usiłował się chować za swą nieprzeniknioną maską. Opuścił ją, ukazując Angelicę skrywanego za nią czło­ wieka. Nie zdawała sobie wcześniej sprawy, jak bardzo cze­ kała na ten moment, na to, by przestał postrzegać ją ja­ ko kogoś, kogo należy trzymać na dystans, by dopuścił ją do kręgu bliskich sobie osób. By pozwolił jej zobaczyć wielkie serce, które tak sta­ rannie ukrywał przed światem. Poczuła w tamtej chwili nieomal przemożną pokusę, żeby wyciągnąć rękę i dotknąć tego serca... lecz na to by­ ło jeszcze zbyt wcześnie. Nie. Gdy chodziło o tropienie i pojmanie nieokrzesa­ nego szkockiego hrabiego, właśnie ona, choć mogło się to wydawać dziwne, znała wartość cierpliwości. Tej nocy zaśnie usatysfakcjonowana poczynionymi dziś postępa­ mi, z radością czekając na to, co przyniesie jutro. ***

Pół godziny później Dominic podpisał ostatnią z umów przesłanych do akceptacji przez zarządcę destylarni. Odłożył pióro, przeciągnął się i głęboko westchnął. Opuścił ramiona, oparł się wygodnie, spojrzał na fotel naprzeciwko i zamknięty tom Robertsona na stoliku obok i wreszcie pozwolił sobie na rozmyślania o swej współkonspiratorce.

Fakt, że użył takiego określenia, dowodził, jak znaczą­ co inaczej Dominic postrzegał teraz Angelicę. W odnie­ sieniu do niej chłodno racjonalna, kierująca się logiką część jego natury prędko dochodziła do porozumienia z tą drugą, sterowaną instynktem. W nadchodzącej przy­ szłości, zarówno bliskiej, jak i znacznie dalszej, ta kobieta będzie atutem, i to ogromnym. Plan matki mógł sprowa­ dzić na niego katastrofę, której skutki ciągnęłyby się latami, gdyby przyszło mu poślubić jakieś słodkie, głupiutkie dziewczątko, całkowicie niezdolne sprostać potrzebom klanu bądź jego własnym, a tymczasem los podarował mu Angelicę. Nawet jeśli trudna i charakterna, była błogosła­ wieństwem, którego kompletnie się nie spodziewał. Nadal żywił pewną nieufność wobec losu, zastanawiał się, czy znów coś znienacka nie pokrzyżuje mu szyków, na razie jednak musiał wziąć to wszystko za dobrą mo­ netę i ruszyć dalej, co w tym przypadku oznaczało, że powinien nauczyć się, jak z Angelicą postępować. Jak najlepiej... hm... właściwym terminem będzie chyba: negocjować z nią. Wyciągnął przed siebie nogi, krzyżując je w kostkach, splótł ręce za głową i wpatrzył się w sufit. Z każdą spę­ dzaną w towarzystwie Angeliki godziną czuł do niej co­ raz większy pociąg, coraz mocniej zaplątywał się w sieć jej powabu. Odbierał to przyciąganie nieomal jak realną siłę. Następna kwestia, którą w pewnym momencie będą musieli przedyskutować, choć na szczęście jeszcze nie te­ raz. Tego wieczoru ukazała mu kolejny wymiar, kolejny aspekt swego czaru. Jej zainteresowanie chłopcami było szczere. Mógł li­ czyć, że Angelica weźmie malców pod swoje skrzydła - bez wahania stanie u jego boku, żeby ich wspierać, da­ wać im miłość i poczucie przynależności, które stracili wraz ze śmiercią Mitchella i Kristy.

Znaczyło to dla niego bardzo wiele. Prawdę mówiąc, nie przychodziło mu na myśl nic wię­ cej, o co mógłby ją prosić. Zrobiła, co było w jej mocy, żeby sprowadzić rodzinę na fałszywy trop, pomogła opracować plan, dzięki któremu przenikną przez kordon i dotrą na zamek, zaangażowała się w przygotowania. Świetnie się rozumiała z jego ludźmi, okazywała stosow­ ne zainteresowanie domem, na bieżąco zbierała wszelkie potrzebne informacje, a zważywszy jej ostatnie pytania - rozmyślała już nad tym, w jaki sposób poradzić sobie z Mirabelle i jej szalonym planem. Owszem, na razie nie wyraziła zgody na ślub, była to jednak zaledwie tymczasowa obiekcja. Nie ogarniał jej rozumowania - przypuszczalnie znów chodziło o jakąś wybitnie kobiecą perspektywę - niemniej nawet tego wieczoru milcząco przyznawała, że w końcu się zgodzi. Oznaczało to, że Dominic będzie musiał głębiej się zastanowić, czego ona może od niego zażądać. Ile był gotów jej dać w zamian za wszystko, co od niej dostawał. Jeśli przez lata prowadzenia interesów czegoś się na­ uczył, to tego, że sukces w negocjacjach wymaga, by każ­ da ze stron zarówno coś dała, jak i otrzymała. Przypuszczał, że nie zaszkodzi określić, co mógłby jej dać, zanim Angelica zdecyduje, co takiego chce otrzy­ mać.

Rozdział siódmy

- Zamierzam pochodzić trochę po mieście, żeby prze­ ćwiczyć kamuflaż. Dominic zagapił się na Angelicę, jak zwykle usado­ wioną u przeciwległego krańca stołu. Z pewnością nie takiej odpowiedzi oczekiwał, kiedy zagadnął ją o plany na bieżący dzień. Aczkolwiek... Owszem, zapytał, dlatego że zasiadła do śniadania w przebraniu młodzieńca. Autorytarne weto parzyło go w koniec języka, prze­ łknął je jednak, gdy spojrzała mu w oczy. - Nie powinna pani ryzykować, że zobaczy panią ktoś z rodziny. - To prawda. Ale to w końcu tylko kilka osób, przy czym wiem, gdzie można je spotkać. W wiele rejo­ nów Londynu w ogóle się nie zapuszczają. - Opuściła wzrok na talerz z owsianką. - Tam właśnie się udam. - Rejony, w które nie zapuszcza się pani rodzina... - Urwał. Niczego nie osiągnie, mówiąc jej, że takie miej­ sca są niebezpieczne dla młodych dam. Wsunął do ust łyżkę owsianki, żeby zyskać na czasie. - Pani przebraniu niczego nie brakuje: w trakcie podróży nikt nie będzie nadmiernie się pani przyglądał, zwłaszcza gdy ja będę obok. - Kobiety może i nie, mówiliśmy jednak o tym, że mo­ ja rodzina zaalarmowała albo wręcz opłaciła personel zajazdów, żeby miał oko na wszystkich podróżnych,

a choć ci ludzie będą wypatrywać młodej damy, nie ma gwarancji, że nie popełnię jakiegoś charakterystycznego błędu, za sprawą którego mnie zdemaskują. Ćwiczyła przed tą rozmową - przygotowała sobie ar­ gumenty niezbędne do tego, by postawić na swoim. Uzmysłowił sobie, że nie panuje nad wyrazem twarzy, że sroży brwi, ale nie dbał o to. - Nie wyobraża pani sobie chyba, że wędrowanie po Londynie i gapienie się na obcych mężczyzn nie wią­ że się z żadnym ryzykiem. Pomijając wszelkie inne kwestie, jako młodzieniec również była o wiele zbyt ponętna. - Oczywiście, że nie. - Odłożyła łyżkę i osuszyła ser­ wetką usta, zmysłowe rąbki czerwieni, a jego niesforne ciało natychmiast zareagowało. - Wezmę ze sobą Tho­ masa. W razie czego mnie obroni. Popatrzył jej w oczy, wyczytał w nich determinację. Wydał z siebie mało eleganckie warknięcie. - W porządku. Pójdę z panią. Jak oboje wiemy, Tho­ mas nie jest odpowiednim towarzyszem dla młodzieńca o pani statusie społecznym, zwłaszcza w miejscach, gdzie tego typu młodzieńcy się zbierają, a to ich chce pani wszak naśladować. Posłała mu uśmiech, który wyrażał w równych czę­ ściach triumf, aprobatę i czyste zadowolenie. - Doskonale! Wiedziałam, że moje argumenty do pa­ na przemówią. Jeśli nie przyznała mu się właśnie do bezczelnej manipu­ lacji, to sam już nie wiedział, jak interpretować jej słowa. - Kiedy ruszamy? - radośnie zakończyła występ. ***

Nauka Angeliki rozpoczęła się w dorożce, po którą Dominic posłał Jessupa. Wsiedli do niej przy stajniach, z dala od ludzkich oczu.

W pierwszej kolejności Angelica dowiedziała się, że rezydencja Dominica mieści się przy Bury Street. - Dobry Boże! - Spojrzała na niego zdumiona. - Dom moich rodziców stoi praktycznie za rogiem! Patrzył na nią bez słowa. Rozejrzała się z szerokim uśmiechem. - Nic dziwnego, że nie chciałeś, żebym wypuściła się stąd pieszo - odezwała się, porzuciwszy formalny styl, i zlu­ strowała wnętrze pojazdu. - Każda dorożka tak wygląda? - Jeszcze nigdy nie jechałaś dorożką? Zaprzeczyła ruchem głowy. - Mniej więcej - odparł i z trudem opanował wes­ tchnienie. - Jedne bywają większe, inne mniejsze, ale za­ sada funkcjonowania pozostaje ta sama... przy czym ta wiedza na nic ci się nie przyda. - Młodzieniec z dobrego domu wiedziałby co nieco o dorożkach. Znów się z nim droczyła. Zamiast odpowiedzieć wprost, zmierzył ją krytycznym spojrzeniem. - Pierwsza lekcja. - Położył dłonie na jej obleczonych w spodnie kolanach i rozwarł je. Zauważył, jak przez jej twarz przemknął wyraz szoku i konsternacji. - Młodzień­ cy, jeśli nie muszą, nie siedzą ze złączonymi kolanami. - Och - wyrzuciła z siebie na bezdechu. Patrząc mu w oczy, oblizała wargi i przytaknęła. - Rozumiem. Doznanie owych jakże kobiecych kolan pod dłońmi, widok ud opiętych spodniami... Dominic niemal z ję­ kiem zamknął oczy. Co on wyrabia? Odpowiedź nade­ szła momentalnie: odpłaca jej pięknym za nadobne. Wolno, pieszczotliwie cofnął ręce i oparł się wygodnie na siedzeniu. Nie odrywał spojrzenia od twarzy Angeliki; dostrzegł delikatny rumieniec różowiący jej policzki. Mimo to nie odwróciła wzroku. - W porządku. - Lekko zadarła brodę. - Co jeszcze? Jeśli chciała kontynuować potyczkę...

- Twoje ręce. - Trzymała je splecione na podołku. Opuścił na nie wzrok. - Powinnaś wesprzeć się nimi o siedzenie albo położyć je na udach wnętrzem dłoni do dołu. Nigdy tak jak teraz. Angelica zdecydowała się na drugą opcję, nieznacznie rozczapierzyła palce, potarła uda... i spostrzegła, że Do­ minic tężeje. - Coś jeszcze? - W tej chwili nie - odparł głosem o oktawę niższym. Kiedy podniósł spojrzenie na jej twarz, z pewnością nikt nie doszukałby się w jego oczach chłodu. - Prezentujesz się jak należy. Skłoniła głowę, wyjrzała przez okno dorożki i zaczęła knuć, jak zadać Dominicowi ostateczną klęskę. Dwadzieścia minut później dorożka zatrzymała się w cieniu Tower. Dominic wysiadł pierwszy; Angelica ugryzła się w język, żeby nie dać upustu frustracji, kiedy po prostu stał, zagradzając jej drogę, dopóki nie spraw­ dził otoczenia. W końcu się odsunął. Kiedy płacił fiakro­ wi, samodzielnie zeszła po schodkach, pamiętając o za­ mknięciu za sobą drzwi - nie było tu służącego - a póź­ niej czekała na trotuarze, blisko muru. Bez osłaniających jej nogi spódnic czuła się dziwnie obnażona; w domu nie doświadczała tego niepokojącego uczucia, ale publiczna ulica na zachód od Tower to była zupełnie inna sprawa. Zdeterminowana, by nie zdradzić się przed Domini­ kiem z owym nagłym atakiem wstydliwości, obdarzyła go promiennym uśmiechem, gdy się zbliżył. Zatrzymał się tuż przed Angelica, potężną sylwetką zasłaniając ją przed wzrokiem przechodniów. Podobnie jak ona, miał na sobie bryczesy i buty do konnej jazdy, a do tego surdut o surowym kroju, założony na prostą kamizelkę; przynajmniej pod względem ubioru mógł uchodzić za dobrze sytuowanego guwernera. Omiótł ją uważnym spojrzeniem.

- Musisz trzymać głowę cały czas spuszczoną, tak by rondo kapelusza osłaniało ci twarz. Nie ma mowy, żeby ktokolwiek, kto nieco lepiej ci się przyjrzy, wziął cię za mężczyznę. I żadnych uśmiechów. Nie urodził się jeszcze chłopak z takim uśmiechem. Z trudem zachowała powagę. Przytaknęła, posłusznie zwieszając głowę. - W porządku. - Wskazała ręką w dół ulicy. - Chodźmy. Zwlekał akurat na tyle długo, żeby sobie przypomnia­ ła, iż wydawanie poleceń mężczyznom jego pokroju się nie sprawdza, a potem okręcił się na pięcie i ruszył przed siebie. Wolno, aby mogła dotrzymać mu kroku. W pierwszej kolejności musiała nauczyć się chodzić tak jak on. Albo przynajmniej w miarę podobnie. Przy­ glądała się Thomasowi, a później sama przespacerowała się przed lustrem, toteż miała świadomość, że jej zwykły sposób chodzenia - do którego odruchowo wracała, ile­ kroć przestawała się pilnować - momentalnie ją zdradzał. Miała ochotę spędzić czas z Dominikiem, jednak nie tylko z tego powodu nalegała na wyjście na miasto. Szczerze chciała obserwować, dostosowywać się, ćwi­ czyć. Jeśli przez cały dzień będzie w męskim stroju pra­ cowała nad opanowaniem ruchów i gestów typowych dla młodzieńca, zmaleje prawdopodobieństwo, że nieświa­ domie wróci do kobiecych zachowań, mając na sobie przebranie. Zwłaszcza że dysponowali wolnym dniem, który mogli na to poświęcić. Skoro już dostała to, czego chciała - przechadzała się po Londynie u boku Dominica - skoncentrowała się na najpilniejszych celach na dzisiaj. Nim dotarli do Custom House, Dominic poważnie się zastanawiał, co go podkusiło, że zgodził się na tę wycieczkę - że dał się w nią wmanewrować. Owszem, Angelica pracowicie starała się kopiować jego sposób

chodzenia, modyfikując go zgodnie ze swoimi warunka­ mi fizycznymi, lecz owo chwalebne przedsięwzięcie wy­ magało od niej nieustannego zerkania na nogi i biodra Dominica. Co absolutnie nie pomagało mu swobodnie kroczyć. W rezultacie z coraz większym trudem nonszalancko ignorował jej spojrzenia. - Wiesz - odezwała się jego dręczycielka - również będziesz musiał trochę nad sobą popracować, jeśli chcesz, żeby brano cię za guwernera. Nie spojrzał na nią, zresztą i tak nie podniosła głowy. - Dlaczego? - Ponieważ chodzisz jak arystokrata, mówisz jak ary­ stokrata, a do tego wręcz emanujesz arogancją. - Wywodzę się ze szlachetnego, lecz podupadłego ro­ du, okoliczności zmusiły mnie do podjęcia pracy zarob­ kowej. - A co z arogancją? Nie odpowiedział. Arogancja - to, co Angelica rozu­ miała pod tym określeniem - stanowiła nieodłączną część Dominica. Nie potrafił jej z siebie wyszarpnąć... lecz może zdoła nieco ją wytłumić. Odnotował w my­ ślach, żeby pamiętać o tym w trakcie podróży, gdy będzie udawał guwernera, i dalej kroczył przed siebie. Coraz bardziej świadom Angeliki, niczym drzazgi pod skórą, osobliwie, ekscytująco ponętnej w tym chło­ pięcym przebraniu. Powinien posłać z nią Mulleya albo Jessupa... Nie, nie mógłby. Żaden z tych dwóch nie zauważyłby w porę niebezpieczeństwa... O wilku mowa. Dominic zatrzymał się przy narożniku, spoglądając na to, co znajdowało się przed nimi. Angelica kornie przystanęła obok, po części skryta w jego cieniu. - Targ. - Na lewo od nich, między ulicą a rzeką, roz­ lokował się Billingsgate Fish Market, wielki targ rybny.

- Twoich braci, kuzynów i ich żon raczej tu nie spotka­ my, ale co ze służbą? Spod osłony kapelusza Angelica przyjrzała się gwarne­ mu tłumowi, wypełniającemu targ i wylewającemu się na ulicę. Było to jedno z owych doskonale znanych miejsc w Londynie, w które młoda dama nigdy nie odważyłaby się zapuścić - właśnie dlatego zażyczyła sobie wizyty tutaj. - Która godzina? Nie spojrzała na Dominica; już wcześniej zaobserwo­ wała, że mężczyźni rzadko patrzą na siebie w trakcie roz­ mowy. Kobiety nieomal zawsze przyglądają się twarzom roz­ mówców. Dominic wyjął zegarek z dewizką. - Prawie jedenasta. - Zatem nie ma zagrożenia: gdyby ktokolwiek ze służ­ by przyszedł tu na zakupy, zrobiłby to o wiele wcześniej. Jednakże w większości domów ryby są dostarczane do kuchennych drzwi. Zawahał się krótko, po czym skinął głową. - W porządku. Ale przechodzimy na drugą stronę bez przestanku, a potem idziemy dalej przez London Bridge. Ruszyła, swobodnie kołysząc ramionami. Radziła so­ bie z tym coraz lepiej - miała rację, przydawała jej się odrobina ćwiczeń. Uzgodnili wcześniej trasę biegnącą z dala od ulic, na których potencjalnie mogliby się natknąć na jej braci i kuzynów, o żonach tychże nie wspominając. Jakkolwiek Angelica spodziewała się hałaśliwej krzą­ taniny, na targu panował tłok większy niż w książęcym sa­ lonie. Gawiedź, przeważnie niedomyta, przepychała się we wszystkich kierunkach, powietrze wibrowało od ogłu­ szających, ochrypłych wrzasków i nawoływań. Na długo przed tym, nim dotarli do wyjścia, Angelica zaczęła być niewysłowienie wdzięczna za obecność Dominica, który wspierał ją i osłaniał przed najgorszym pospólstwem.

Zaciskając szczęki, Dominic chwycił Angelicę za ramię i dosłownie powlekł do mniej zatłoczonej zachodniej czę­ ści targu, przy kościele. Tam ją puścił. Przyglądał się jej, gdy się otrząsała, a potem poprawiała surdut i sprawdza­ ła stabilność kapelusza oraz ukrytych pod nim włosów. - Zadowolona? Ku jego niejakiemu zaskoczeniu nie posłała mu prze­ kornego uśmiechu, lecz po prostu skinęła głową. - Dobrze zobaczyć coś takiego. Rozumiem teraz, dla­ czego mówi się „wrzeszczeć jak handlarka rybami". One naprawdę wrzeszczą. Ruszyła dalej, nie musiał jej ponaglać. Ramię w ramię okrążyli kościół i podążyli ku London Bridge. ***

Zatrzymali się na lunch w tawernie na południe od rzeki, niedaleko portu. Dominic dziękował swej do­ brej gwieździe, że udało mu się posterować Angelicą z dala od spelun przy samych dokach, kiedy jednak wszedł pierwszy do głównej sali tawerny, instynkt zaczął się w nim burzyć. Gdyby nadal żywił wątpliwości co do tego, czy w głębi ducha uważa już Angelicę za swoją, impuls, który naka­ zywał mu warczeć i pokazywać zęby popijającym tu piwo mężczyznom, ostatecznie by je wytrzebił. Przy czym Do­ minie nie mógł choćby spojrzeć na nich ostrzegawczo, gdyż nawet takie zachowanie by go zdemaskowało. Istot­ nie będzie musiał się przystosować, z tym że wzięcia w karby wymagała nie tylko jego arogancja. Kiedy dotarł do stołu przy ścianie, zmusił się, żeby usiąść, nim ona to zrobi. Byłoby mu znacznie łatwiej traktować ją jak młodzieńca, gdyby zdołał ją w ten spo­ sób postrzegać, lecz jego wyobraźnia stanowczo się przed tym buntowała.

Przyczłapała niechlujna posługaczka. - Dobra, to co ma być? - Dwie porcje zapiekanki, piwo dla mnie, a dla moje­ go podopiecznego - zerknął na Angelicę, która odpo­ wiedziała spojrzeniem spod ronda kapelusza - piwo z wodą. Posługaczka chrząknęła i odeszła. Jego „podopieczny" omiótł wzrokiem otoczenie, po­ tem zaś, naśladując jednego z gości tawerny, wsparł łok­ cie na stole i splótł dłonie. To Angelica zasugerowała spacer wzdłuż portowych nadbrzeży. Okazał się on dość bezpieczny, podobnie jak wcześniejsza, nieśpieszna przechadzka po London Bridge. Mimo to Dominic przez cały czas trwał w stanie najwyż­ szej gotowości, starając się mieć oczy dookoła głowy, a jednocześnie wyglądać na znudzonego guwernera na całodziennym wypadzie z podopiecznym. Zatrzymała się na środku mostu, oparła o balustradę i spojrzała na wschód; jedynie Dominic stał na tyle bli­ sko, by wyczytać z jej twarzy i oczu, z jaką przyjemnością chłonęła oglądany widok. Po części wynagrodziło mu to wszystkie trudne chwile, na jakie go tego dnia narażała. Musiał też przyznać, że nawet w porcie obserwowała krążących tam i siam mężczyzn - posłańców, marynarzy - i raz po raz zapożyczała od nich jakiś charakterystycz­ ny szczegół, wypróbowywała go, a potem niekiedy przy­ swajała jako element kamuflażu. Udawanie chłopaka szło jej coraz lepiej, dlatego właśnie Dominic zgodził się na wizytę w tawernie. - O czym mężczyźni zwykle rozmawiają w takich miej­ scach? - wymamrotała, nachylając się ku niemu nad sto­ łem. Normalnie mówiła odrobinę chrapliwym kontraltem, toteż zniżywszy ton głosu, mogła uchodzić za chłopaka. Zastanowił się, o czym rozmawialiby z Mitchellem w takiej scenerii... a właściwie wszędzie. - O kobietach.

Przez chwilę patrzyła na niego w milczeniu. - Istnieją też chyba inne tematy, które choć przelotnie zaprzątają męską uwagę - rzekła wreszcie. - Konie. Hazard. Żadnego z nich guwerner nie poru­ szyłby z podopiecznym. Pojawiła się posługaczka z ich talerzami i piwem. Na kilka minut zapadła cisza, kiedy testowali ofertę ta­ werny, by skonstatować, że jest całkiem strawna. - Wiem - powiedziała Angelica w nagłym przypływie inspiracji. - Możesz mi opowiedzieć o kielichu, dlaczego jest tak cenny dla tych bankierów. - Słyszałaś o sir Walterze Scotcie, tym pisarzu? - spy­ tał po krótkim wahaniu, kiedy zaś przytaknęła, podjął: - Scott to szkocki patriota, a w 1818 roku pozostawał tak­ że w wielkiej przyjaźni z księciem regentem, który w tam­ tym czasie bardzo potrzebował czegoś, czegokolwiek, czym ugłaskałby pospólstwo. Scott, podobnie jak mój oj­ ciec, miał pewną obsesję, w jego przypadku na punkcie szkockich insygniów koronacyjnych. Insygnia pochodzą z czasów Jakuba IV, zaginęły wszakże na początku osiemnastego wieku, nieco ponad sto lat temu. Nie zosta­ ły skradzione, po prostu przeniesiono je w inne miejsce i raptem nikt nie wiedział, gdzie się podziały. Ich historia przemówiła do księcia. Za czasów swego protektoratu Cromwell ze szczególną zawziętością usiłował zniszczyć wszelkie insygnia królewskie, te symbole monarchii. Sto­ pił angielskie regalia, jak również wszystkie inne klejnoty koronne, które wpadły w jego ręce, następnie zaś wyru­ szył na północ po szkockie insygnia koronacyjne, tyle że nie udało mu się ich znaleźć. Wtedy jednak regalia zosta­ ły po prostu ukryte; po restauracji szybko znów wypłynę­ ły i używano ich przy wielu oficjalnych uroczystościach w Scone i Edynburgu, do czasu gdy... słuch o nich zaginął. Dominic zrobił przerwę, żeby zjeść trochę zapiekanki. - Scott był przekonany, że regalia znajdują się na zam­ ku w Edynburgu, lecz po prostu wszyscy, którzy znali

miejsce ich przechowywania, w międzyczasie pomarli. Przekonał księciunia, żeby przeprowadzić drobiazgowe poszukiwania, co okazało się gigantycznym przedsię­ wzięciem, niemniej w rezultacie odnaleziono insygnia w starej skrzyni w jakiejś dawno zapomnianej gotowalni. Książę wpadł w zachwyt: oto najstarsze brytyjskie regalia wróciły do Korony. Dużo się wtedy o tym mówiło, co odrobinę poprawiło publiczny wizerunek regenta, przy­ najmniej na jakiś czas. - Co nieco z tego pamiętam. - Poczekała, aż Dominic napije się piwa, zanim ponagliła: - A jak to się wiąże z kielichem? - Na odnalezione przez Scotta insygnia składały się: korona, berło i miecz. Brakowało kielicha koronacyjnego. - Naszego kielicha - niemal wykrzyknęła, opamiętaw­ szy się w ostatniej chwili. Posłał jej ostrzegawcze spojrzenie, a potem przytaknął. - To wysadzany klejnotami kielich z litego złota wyso­ kości około dwudziestu centymetrów. Przed wiekami po­ wierzono go pieczy mnichów z klasztoru Beauly Priory, który leży niedaleko ziem mojego klanu, a pod koniec szesnastego wieku, gdy w kościele wrzało, kielich odda­ no na przechowanie moim przodkom. Pozostał przy mo­ jej rodzinie przez późniejsze niespokojne lata, potem zaś, po restauracji, proszono o niego, ilekroć przy oficjal­ nej okazji potrzebowano kompletu regaliów, nieodmien­ nie jednak do nas powracał. Zostaliśmy opiekunami kie­ licha, mieliśmy go strzec i udostępniać wyłącznie wtedy, gdy zachodziła potrzeba uzupełnienia regaliów. W la­ tach, kiedy o pozostałych insygniach słuch zaginął, kie­ lich znajdował się u nas. Choć pozostawał w naszej pie­ czy, w zasadzie o nim zapomnieliśmy, jako że przez sto lat z okładem nikt się o niego nie upominał. Kiedy odna­ leziono insygnia, o kielichu nikt nie pamiętał. Wiedzia­ łem o jego istnieniu, lecz, podobnie jak mój ojciec, nie uważałem za konieczne oddawać go jedynie w celu po-

prawy publicznego wizerunku niepopularnego angiel­ skiego księcia. - Naturalnie. Milczał przez chwilę. - Plan mojego ojca był poniekąd genialny. Tak czy owak, w końcu przekazalibyśmy kielich, on jednak do­ strzegł związane z tym możliwości. I rzeczywiście, ban­ kierzy, do których się zwrócił, tak ogromnie pragnęli wkraść się w łaski byłego regenta, obecnie Jerzego IV, że z radością wręczyli ojcu pokaźną sumę jedynie za to, by pewnego dnia móc sprezentować królowi szkocki kielich koronacyjny, o którego istnieniu mało kto wie, i w ten sposób dopełnić tak drogie sercu Jerzego insygnia kró­ lewskie. Wpatrywała się w niego. - Niesamowita historia - skomentowała. Dopił piwo. - Taka myśl. - Popatrzyła na niego, gdy odstawił ku­ fel. - Czy gdybyśmy potrzebowali więcej czasu na odzy­ skanie oryginału, dałoby się wykonać kopię i to ją prze­ kazać bankierom, żeby ich trochę przetrzymać? - Dysponując oryginałem, który posłużyłby za wzór, może udałoby się sporządzić duplikat, aczkolwiek wszystkie insygnia pochodzą z tego samego roku. Dobra­ nie tak starego złota, a do tego klejnotów... - Zacisnął wargi. - Jednakowoż nie mamy oryginału, kiedy go zaś zdobędziemy, kopia nie będzie nam potrzebna. - Wska­ zał głową jej piwo, w którym ledwie zamoczyła usta. - Powinniśmy już iść. Możemy? Kiedy przytaknęła, rzucił monety na stół i wstał. Pamiętając o swym nowym wcieleniu, Angelica także natychmiast się podniosła i ruszyła za Dominikiem do wyjścia.

*** Poszli wzdłuż rzeki na wschód. Następnie Dominic uległ prośbom Angeliki i popłynęli łodzią do Greenwich. Park wokół obserwatorium był pełen piastunek, guwer­ nantek i tutorów towarzyszących podopiecznym w zaba­ wach na świeżym powietrzu, jednak żadna z tych osób nie miała związków z towarzyską elitą. Kiedy przechadzali się ścieżkami, Dominic stopniowo się rozluźnił - odrobinę. Na tyle, żeby część uwagi po­ święcić swemu domniemanemu podopiecznemu. - Radzisz sobie coraz lepiej - skomentował po chwili. Idąc niespiesznie u jego boku, z rękoma splecionymi za plecami, Angelica odpowiedziała skinieniem głowy. Spacerowali przez blisko godzinę. Na podstawie róż­ nych jej komentarzy i własnych obserwacji dowiedział się, że choć na to nie wyglądała, swego czasu była praw­ dziwą chłopczycą, która puszczała kaczki lepiej niż więk­ szość jej rówieśników. Znała się też na latawcach; kiedy pomogła trzem malcom rozplątać sznurki, zademonstro­ wała im, w jaki sposób doprowadzić do tego, by latawiec wzbił się w powietrze, a potem jak nim sterować, żeby nurkował i znów wzlatywał wysoko w niebo. Przyglądając się scence z pewnej odległości, Dominic widział radość na twarzach dzieci, słyszał ich zachwyco­ ne piski, kiedy zaś przeniósł wzrok na Angelicę, poczuł ucisk w sercu. Umiejętność cieszenia się drobnymi przy­ jemnościami uważał za niezwykle cenną, mimo że sam już ją utracił. Coś w nim drgnęło, wniknęło głębiej, zakotwiczyło się. Księżniczka Cynsterów, znająca swe silne strony, swą wartość, niezależna, uparta, nieustraszona, istna chłop­ czyca... Strzeżenie takiej damy, chronienie jej, aby nie stała się jej krzywda, nigdy nie będzie prostym zadaniem. W końcu pożegnała się z dziećmi i wróciła do boku Dominica, a jego wewnętrzne ja przyjęło to z aprobatą.

- Co dalej? - spytała z rumieńcem na policzkach, zwróciwszy na niego roziskrzone oczy. Zastanowił się, idąc nieśpiesznie przed siebie. Do tej pory nie popełniła żadnego głupiego błędu. Choć wyczuwał, że zdawała sobie sprawę z jego opiekuńczych zapędów, z napięcia, jakie dopadało go, ilekroć robiła coś poten­ cjalnie niebezpiecznego, nie próbowała się z nim dro­ czyć, przeciwnie, przestrzegała wytyczonych przez niego granic i stosowała się do narzuconych jej ograniczeń, przynajmniej dopóki dostrzegała ich sensowność. Wbrew oczekiwaniom Dominica nie próbowała też od­ płacić mu za ów wybuch pożądania w dorożce. Być może wynikało to z faktu, że również doświadczała tego nie­ pokojącego przyśpieszenia pulsu, tego kłopotliwego rozkojarzenia; nie zdołałaby odegrać się na nim, samej pozo­ stając niewzruszoną. Toteż nie podjęła takiej próby, lecz pozostała skupiona na ćwiczeniu się w roli młodzieńca. W odniesieniu do niej Dominic nadal działał intuicyj­ nie, ciągle się uczył. Nieczęsto, zwłaszcza w codziennym życiu, zdarzało mu się wchodzić w relacje z osobami, które powinien traktować jak równe sobie. Uwzględnia­ jąc wszystkie okoliczności, podejrzewał, że nadeszła właśnie chwila, kiedy powinien odrobinę ustąpić. Spojrzał na nią. - Świetnie sobie radzisz jako młodzieniec - odezwał się cicho - może więc chciałabyś udać się jeszcze w jakieś miejsce, które możesz odwiedzić jedynie w przebraniu? Zaglądając pod rondo kapelusza, zauważył błysk w jej oczach. - Och, tak, w rzeczy samej! ***

Późnym popołudniem parter Theatre Royal wypeł­ niała skłębiona, ruchliwa masa dorosłych mężczyzn i młodzieńców, tu i ówdzie wzbogacona o prostytutkę.

Ze wszystkich stron rozlegały się wiwaty, kiedy na scenę wkraczali główna bohaterka lub bohater, czarny charak­ ter witano natomiast buczeniem i sykami. Dominic stał mniej więcej pośrodku rozochoconego, przepychającego się tłumu, jaki przyszedł obejrzeć popołudniówkę. Tuż przed sobą miał Angelicę w kapeluszu wciśniętym głęboko na czoło; osłaniał ją przed najgor­ szym ściskiem, z trzech pozostałych stron była wszakże doskonale widoczna. Za jedyny pozytywny aspekt tej sytuacji Dominic uwa­ żał to, że oczy wszystkich były utkwione w scenie. Wszystkich poza nim. Nieustannie przeczesywał wzro­ kiem tłum, poszukując najdrobniejszej oznaki, że ktoś odnotował niezwykle gładką skórę stojącego przed nim młodzieńca albo też jego niespotykanie piękne oczy z długimi, podwiniętymi rzęsami, lśniące w sposób wy­ raźnie... nie po prostu zniewieściały, lecz kobiecy. Bądź wargi „młodzieńca", niepozostawiające wątpliwości co do jego rzeczywistej płci. Jak na razie, scena okazywała się bardziej nęcąca. Dominic nie miał pojęcia, o czym jest sztuka. Ryzyko zdemaskowania, jak również prawdopodobny rozwój zdarzeń, gdyby mężczyźni wokół zdali sobie sprawę, że stoi między nimi dama w przebraniu, dostarczały jego myślom aż nadto zajęcia. Utrzymywały wszystkie jego in­ stynkty w stanie podwyższonej gotowości, obracały w stal każdy mięsień. Nie tyle analizował, ile zachowywał najwyższą czuj­ ność. Gotów zareagować na niebezpieczeństwo, kiedy tylko takie się pojawi. Przy czym nie mógł nawet obar­ czyć winą za ten stan rzeczy Angeliki. Sam to na siebie sprowadził. Zaciskając szczęki, przy­ siągł sobie w duchu, że już nigdy nie wpadnie w taką pu­ łapkę. Nim następnym razem złoży Angelicę jakąś, choćby tylko sugerowaną obietnicę, wypyta najpierw o jej życze­ nia. Jej pragnienie, by odwiedzić teatr przy Drury Lane,

zdumiało go, ale na protest było za późno - zdążył ją wszak pochwalić za świetne wejście w rolę. I tak oto stał tutaj, sztywny w każdym możliwym rozu­ mieniu, z nerwami naprężonymi jak postronki i napię­ ciem dudniącym mu w żyłach. Najwidoczniej sztuka osiągnęła punkt krytyczny, gdyż zaabsorbowany tłum naparł ku scenie. Dominic trwał w miejscu niczym skała, a ciżba ludzka opływała go z obu stron, dzięki czemu nikt nie popychał Angeliki. Potem jednak przed nią zrobiło się tłoczno, tak że musiała się cofnąć, i jeszcze, aż nagle pchnięto ją w tył - i przylgnę­ ła do niego z tłumionym sapnięciem. Próbował odstąpić, lecz za nim także było gęsto, po­ dobnie jak i po bokach. Znalazł się w potrzasku. Angelica zaczerpnęła tchu i starała się odsunąć od męskiego ciała, palącego ją w plecy, ale ciżba przed nimi jeszcze zgęstniała, wręcz mocniej dociskając ją do Dominica. Usiłowała przemieścić się w bok... - Nie. Ruszaj. Się. Wycedzone przez zaciśnięte zęby słowa zmroziły An­ gelicę; głos Dominica stał się tak chrapliwym pomru­ kiem, że ledwie je zrozumiała. Z trudem nabrała powietrza, znieruchomiała i, zacho­ wując pozory spokoju, wpatrywała się w scenę, podczas gdy jej zmysły wrzały. Ciało miał twarde jak skała. Całe bez wyjątku. Kiedy niósł ją w trakcie porwania, odnotowała muskulaturę je­ go klatki piersiowej, mocarność ramion, ale... teraz to była twardość zupełnie innego rodzaju. Teraz się podniecił. Po bokach miała granitowe słupy jego ud, twardy członek wbijał jej się w dolną część ple­ ców. Stała dociśnięta do niego od ramion po kolana, co przypuszczalnie tłumaczyło, dlaczego nie chciał, żeby się poruszała; na ile rozumiała te sprawy, jego obecny stan był już niemalże bolesny, gdyby więc zaczęła się o niego ocierać, tylko pogorszyłaby sytuację.

Trwała zatem w niezmienionej pozycji, odkrywając w ten sposób, że również nie pozostaje obojętna na jego bliskość. Był rozpalony, a ten żar przenosił się na nią. Robiło jej się coraz gorącej, pod jej skórą pełzały subtel­ ne płomienie. Co więcej, ta skóra stała się wrażliwsza, każde najdelikatniejsze muśnięcie materiału oddziały­ wało na zmysły Angeliki. Piersi nabrzmiały jej pod krę­ pującą je taśmą... aż zaczęła także odczuwać dyskom­ fort, jeśli nie wręcz ból. Coraz bardziej trapiło ją pytanie, jak długo zdoła wy­ trwać w bezruchu... Tłum zgodnie wydał przeciągłe westchnienie, po czym wybuchł okrzykami i wiwatami, po których nastąpiły ha­ łaśliwe brawa. Wreszcie, po kilku kolejnych, zdających się nie mieć końca minutach, opuszczono kurtynę. - Zostań na miejscu - nadpłynął z góry nowy rozkaz. W następnej chwili po obu stronach parteru otworzo­ no wielkie drzwi i tłum zaczął się przez nie wylewać. Kiedy tylko napór ciał ustał, Dominic odstąpił o krok, kładąc kres torturze. Gdy na parterze się przerzedziło, pociągnął Angelicę za rękaw. Z opuszczoną głową dołączyła wraz z nim na tyły opuszczającej teatr hordy. Na dworze zapadał już zmierzch. Spojrzawszy na twarz Angeliki, pomimo mroku Dominic dostrzegł rumieniec, który nadal utrzymywał się na jej policzkach i spływał w dół szyi... Ona również silnie odczuła niedawną sytuację. Pohamował się przed dalszym analizowaniem tego faktu, przeczesał wzrokiem okolicę i przystanął. Rozejrzała się, jakby zafascynowana dorożkami, hała­ sem i zamieszaniem. - No! To była przygoda. Spojrzał na nią i poczekał, aż podniesie nań wzrok. - Gdy następnym razem zabiorę cię do teatru, zasią­ dziemy w loży.

Jeszcze przez moment patrzył jej w oczy, a później zmusił się do skupienia na bieżącej chwili i potoczył wzrokiem wokół, oceniając szanse na złapanie dorożki. - Chodźmy. - Ruszył trotuarem w kierunku Covent Garden, gdzie powinno czekać mnóstwo dorożek. - Po­ zostali będą się zastanawiać, co się z nami dzieje. Zastanawiał się nad tym samym. ***

Znalezienie dorożki nastręczyło im niejakich trudno­ ści, w końcu jednak wrócili na tyły domu przy Bury Street. Dominic przytrzymał dla Angeliki ogrodową furtkę, a następnie podążył za nią ścieżką do wejścia. Było już po ósmej, kiedy wkroczyli do jadalni dla służby. Brenda i Mulley podnieśli się zza stołu, żeby ich powitać. - Wrócili państwo. - Brenda uśmiechnęła się, lecz prędko na jej twarzy pojawił się wyraz troski. - Jadła coś pani, panno Cynster? Milordzie? Dominic pokręcił głową. - Wracamy prosto z teatru. - Nazajutrz Brenda i Mul­ ley musieli wstać skoro świt; Dominic miał nadzieję, że prawidłowo odczytał spojrzenie, jakie posłała mu Angelica. - Wystarczy lekka kolacja. - Jak najbardziej. - Angelica uśmiechnęła się do Brendy. - Na lunch jedliśmy dziczyznę w cieście, przygotuj więc tylko coś na szybko. - Nakryć w małej jadalni, czy tak? - Mulley sięgnął po tacę. Angelica wahała się może sekundę. - Tak, tak będzie chyba najlepiej. Wydało jej się raptem nader rozsądne, by znaleźć się na długość stołu od Dominica. Od czasu owych pełnych napięcia chwil w teatrze - chwil, których nie potrafiła wyrzucić z myśli - Dominic nie spuszczał z niej wzroku... aż zaczynała się czuć jak łowna łania.

Jako góral z pewnością polował na łanie... Chociaż bardzo pragnęła dowiedzieć się więcej na te­ mat tej strony ich przyszłego związku, strony, która bez wątpienia zaprzątała aktualnie myśli Dominica, była pewna - w tej kwestii jej łomocące serce nie pozostawia­ ło złudzeń - że tego wieczoru nie podołałaby kolejnym rewelacjom. Nie miała pojęcia, skąd u niej ta rozedrga­ na nerwowość; wiedziała tylko, że się irytuje. Ten jeden raz - być może pierwszy w życiu - wszystkie instynkty za­ lecały jej ostrożność i odwrót. Podążyła za Mulleyem do pokoju śniadaniowego, służącego im tymczasowo za jadalnię, przez cały czas intensywnie świadoma, że Dominic skrada się tuż za nią. Mulley ustawił dla niej nakrycia i ruszył na drugi koniec stołu. Gdy podeszła do swego krzesła, poczuła, że Dominic się zbliża - był tak piekielnie wielki, cały złożony z twardych mięśni, że dosłownie promieniował ciepłem, które jej uwrażliwione nerwy natychmiast wy­ krywały. Zatrzymał się, fala ciepła opływała jej plecy. Niespiesznie - zmysły przypomniały jej, że poruszał się równie wolno tamtego wieczoru na tarasie, kiedy szy­ kował się do ataku - odsunął dla niej krzesło. Usiadła. Odetchnęła z ulgą, dopiero gdy płynnie i leniwie od­ szedł ku dalekiemu krańcowi stołu. Mówiła sobie, że reaguje nonsensownie, kiedy wszak­ że usiadł i popatrzył na nią... zajrzała w pełną determina­ cji szarawą zieleń jego oczu i wiedziała już, że prawidłowo odczytała kierunek jego myśli. Ostatecznie, oni dwoje w pewnym momencie zostaną mężem i żoną... Weszła Brenda z wazą zupy. Za nią ukazał się Mulley, niosąc dwa talerze z chlebem, plastrami pieczeni i por­ cjami tarty z jajkami, bekonem, porem i serem.

- Cudownie, dziękuję. - Angelica zdołała uśmiechnąć się do Brendy, kiedy ta nalewała jej bulionu. - To aż za dużo. - Tak, no cóż, zjemy tu jutro jeszcze tylko śniadanie i lunch i już nas nie ma, dlatego chcę zużyć zapasy. Obsłużywszy także Dominica, Brenda wycofała się do kuchni w ślad za Mulleyem... zostawiając Angelicę sam na sam z przyszłym mężem. Jadła wpatrzona w talerz, ale czuła na sobie jego wzrok. Cisza gęstniała, podobnie jak w każdym z nich dwojga świadomość obecności tego drugiego, aż zdawali się sięgać ku sobie ponad stołem... - Dzisiejszy dzień sprawił mi wiele radości. Dziękuję, że mi towarzyszyłeś. Miałeś rację, z Thomasem to nie by­ łoby to samo. Targ rybny zapamiętam jako niesamowite doświadczenie i choć niekoniecznie mam ochotę je po­ wtórzyć, cieszę się, że mnie nie ominęło. Te tłumy, te za­ pachy, a cóż dopiero jazgot! Dlaczego... Dominic jadł, obserwował i słuchał. Ilekroć robiła prze­ rwę - na nie dłużej niż sekundę - jakby w oczekiwaniu na jego komentarz, wydawał z siebie jakieś „mhm" lub chrząkał, ona zaś, wyraźnie usatysfakcjonowana, kontynuowała opowieść o najważniejszych punktach minionego dnia. Zastanawiał się, czy zdawała sobie sprawę ze swojego słowotoku. I czy wiedziała, jak wiele tym zdradza. Nie zaliczyłby jej w poczet kobiet nadmiernie gadatli­ wych. To intensywność pożądania, które za sprawą wizy­ ty w teatrze teraz nieomal iskrzyło między nimi, po­ pchnęła ją do tej paplaniny. Mimo że wiedział, iż owa burza zmysłów nie jest wyłącz­ nie jego autorstwa, jej reakcja kazała mu się zastanowić. Rozpoznawał to zachowanie - przywodziło mu na myśl na pół zajeżdżoną klaczkę, która nadal wzbrania się przed siodłem. Chciała podążyć dalej, dowiedzieć się,

jak to jest, lecz zarazem obawiała się tego, co może stra­ cić, konsekwencji wyrażenia zgody. Było to niewątpliwie rozsądne podejście. Gdy zostanie jego żoną, jej życie rzeczywiście bezpowrotnie się zmieni. A choć rezultat pozostanie ten sam bez względu na to, kiedy skonsumują swój nieunikniony związek, przypusz­ czał, że to właśnie inteligencja - cecha jakże dlań po­ mocna - skłaniała Angelicę do ostrożności. Do zbadania terenu, nim wykona skok. Do przemyślenia najpierw wszystkiego. Nie mógł jej za to winić. Niczego nie pragnął bardziej aniżeli wstać, przejść wzdłuż stołu, poderwać ją z krzesła i całować, aż rozpłynie się w jego ramionach, aż nie tylko da mu przyzwolenie, lecz wręcz ochoczo go powita, nie, aż będzie błagać, by wdarł się pulsującym członkiem głęboko w rozpaloną przystań jej ciała, zapanował jednak nad owym prawie że zwierzęcym impulsem. Jak się okazało, kosztowało go to potwornie dużo wy­ siłku. Zwykle jego apetyty, mimo że ogromne jak on sam, pozostawały w pełni pod kontrolą. Tego wieczoru, z nią, po owym nazbyt dręczącym dniu, owa kontrola wy­ dawała się bardzo... nadwątlona. Pragnął jej mocniej niż jakiejkolwiek kobiety przed nią, być może dlatego że bę­ dzie jego żoną. Tak czy owak... Podniósł wzrok znad pustego talerza, by na nią spojrzeć. Skończyła już jeść, odłożyła sztućce. Z dłońmi na podołku, wpatrzona w jakiś punkt pośrodku stołu, przez cały czas paplała. - I , oczywiście... - Urwała, żeby z trudem zaczerpnąć tchu, przyciągając tym samym uwagę Dominica ku swym okrutnie skrępowanym piersiom, której to sytuacji jego drapieżnie seksualne ja zapragnęło natychmiast zara­ dzić. - ...zawsze chciałam znaleźć się na parterze Theatre Royal.

Nuty pożądania w jej głosie, to, jak poruszyła się na krześle... Myśliwski instynkt szarpnął samokontrolą Dominica, nakazując mu pochwycić Angelicę, teraz, zaraz. - Przestań - rzekł niskim, nabrzmiałym tłumioną na­ miętnością głosem; nie zdołał temu zapobiec. Drgnęła i podniosła nań wzrok. - Jest późno - oznajmił, siląc się na neutralny ton. - Proponuję, żebyś udała się na spoczynek. Jutro przed nami długi dzień. Otworzyła szeroko oczy w reakcji na to, co wyczuła, a może nawet, co wyczytała z jego twarzy. Wahała się za­ ledwie przez jedno uderzenie serca. - Tak. Oczywiście. Masz rację. - Kurczowo przytrzy­ mała się stołu, odsuwając krzesło. - Ja... ach, pójdę na górę. Wstała, ciągle nań patrząc. Potem odwróciła się i ru­ szyła do drzwi. Otworzyła je i przystanęła. - Dobrej nocy - powiedziała, nie oglądając się na niego. I wyszła. Patrzył na zamykające się za nią drzwi. „Dobrej no­ cy"?! Nie miała szans usłyszeć słowa, które wymamrotał w odpowiedzi. Nasłuchiwał jej kroków na schodach, zmuszając się do pozostania na miejscu, dopóki nie do­ tarł do niego odgłos zamykanych drzwi bawialni hrabiny. Dopiero wtedy się podniósł. Z ponurą miną poszperał w bufecie i wydobył butelkę whisky oraz szklaneczkę. Zaniósł jedno i drugie na stół, usiadł ciężko, po czym na­ lał sobie miarkę. A właściwie dwie. Zakorkował butelkę, pociągnął ze szklaneczki i po­ czuł delikatne pieczenie w przełyku. Z westchnieniem odchylił się na oparcie. I rozważył dostępne rozwiązania. Mógł ją mieć, kiedy tylko zechce, choćby dzisiejszej nocy. Jej zainteresowanie nim, seksem z nim, było wręcz namacalne, gdyby zatem nacisnął, uległaby.

Czy jednak, uwzględniwszy wszystkie czynniki i przy­ pisując każdemu stosowną wagę, dla niego, w relacjach z nią, rzeczywiście była to najlepsza droga? Może lepiej zrobi, jeśli poczeka, aż to ona przyjdzie do niego - aż wyrazi zgodę na małżeństwo, wyko­ na pierwszy ruch, zaprosi go? Sączył whisky i dumał, dość prędko dochodząc do wniosku, że w tym przypadku najmądrzej postąpi, je­ śli wybierze to drugie rozwiązanie. Biorąc pod uwagę jej charakter, niepokojąco podob­ ny, jak coraz wyraźniej to sobie uświadamiał, do jego własnego, jeśli sam do niej pójdzie, czyli w praktyce po­ dejmie decyzję za nią, nie pozna jej odpowiedzi. Pod wieloma względami zajmowali równorzędne po­ zycje - musiał o tym pamiętać. Zasady ich wspólnego ży­ cia, ich przyszłe interakcje będą stanowić przedmiot iście zawiłych negocjacji; Dominic dałby niepotrzebnie prze­ wagę Angelicę, gdyby nie domagał się od niej jasnej de­ klaracji w kwestii tego, jak ona wyobraża sobie fizyczną stronę ich związku. Dlatego bez wątpienia najlepiej zrobi, jeśli poczeka, aż to Angelica wykona pierwszy ruch. Udając się do niej tej nocy, popełniłby strategiczny błąd. W dodatku przypuszczalnie nie tylko na tym froncie. Odzyskanie kielicha zbyt wiele dlań znaczyło, aby mógł pozwolić sobie na rozkojarzenie, a choć niechętnie przyznawał się do tego nawet przed sobą samym, jakkol­ wiek nigdy dotąd żadna kochanka nie przeszkadzała mu w zebraniu myśli, w jej przypadku byłoby inaczej. Nie tylko dlatego, że miała zostać jego żoną. - To zaś - rzekł, sięgając po butelkę - jest bardzo nie­ pokojące. Nalał sobie kolejną porcję whisky i w zamyśleniu są­ czył trunek. Wreszcie opróżnił szklaneczkę, odstawił ją na stół i wstał.

Posłuchała jego rady i wyszła, dowodząc tym swej mą­ drości. I dała Dominicowi sposobność, by także wykazał się rozwagą. Do czasu odzyskania kielicha będą musieli po prostu radzić sobie ze wzajemnym przyciąganiem, z żarem mię­ dzy nimi, który dręczył ich oboje. Nawet kiedy kielich znajdzie się na powrót w jego rę­ kach, Dominic będzie działał ostrożnie, poczeka, aż ona ustąpi i otwarcie zadeklaruje, że pragnie dzielić z nim łoże. Tak będzie o wiele bezpieczniej. Opuścił jadalnię, wspiął się po schodach, minął drzwi Angeliki i podążył do swojej sypialni, mimo że nie do­ strzegał choćby odległej nadziei na to, by czekała go do­ bra noc.

Rozdział ósmy

Powoli zaczynało się zmierzchać, kiedy dotarli do go­ spody Bull and Mouth niedaleko Aldersgate. Na dzie­ dzińcu było rojno, podróżni, wyruszający w drogę lub do­ piero co przybyli, w pośpiechu taszczyli torby i walizy. W różnych punktach kwadratowego placu zaprzężone w konie powozy wypluwały pasażerów i bagaż bądź ocze­ kiwały na koniec załadunku. Sama gospoda otaczała dziedziniec z trzech stron - czterokondygnacyjna bu­ dowla z otwartymi galeriami na górnych piętrach, skąd można było śledzić cały ten chaos i chłonąć kakofonię dźwięków. Angelica, z sakwojażem w ręku, zatrzymała się zaraz na skraju dziedzińca. Zogromniałymi oczami chłonęła, ile się dało; oto miała przed sobą kolejny z owych hałaśliwych, malowniczych zakątków Londynu, których dotąd nie oglą­ dała, a niekiedy wręcz nie wiedziała o ich istnieniu. - Tędy. - Dominic chwycił ją za łokieć i ponaglił, by szła dalej; dotykał jej po raz pierwszy od tamtych chwil w te­ atrze. Potknęła się, on zaś przytrzymał ją, ale puścił natych­ miast, gdy odzyskała równowagę. - Te drzwi obok biura. Z zaciśniętymi wargami zmieniła kurs, omijając długą kolejkę wijącą się do biura; całe szczęście, że zawczasu nabyli miejscówki. Dominic subtelnie przecierał szlak i tak oto przedarli się przez tłum.

Przez cały dzień obchodzili się z daleka, każda wymia­ na zdań dotyczyła tematów praktycznych. A jednak gdy tylko jej dotknął, gdy znalazł się znów tak blisko, gdy usłyszała jego głos tuż przy swoim uchu, jej zmysły rozja­ rzyły się na nowo, ogień zapłonął z tą samą mocą. Zerknęła na jego twarz, upewniła się, że beznamięt­ na maska, którą przywdział na powrót tego ranka, trwa na swoim miejscu. Zdeterminowana, aby nie pokazać po so­ bie owej niepokojąco nietypowej dla niej niepewności, Angelica bezlitośnie stłamsiła rozbudzone zmysły i parła na­ przód. Dotarła do drzwi i wkroczyła do właściwej gospody. A tam zaatakował ją jeszcze bardziej jazgotliwy hałas. W wielkiej sali panował tłok, ludzie jedli, rozmawiali, śmiali się, pokrzykiwali. Woni także unosiło się tu bogac­ two, Angelica nie mogła się jednak zatrzymać, aby doko­ nać oceny sytuacji, ponieważ Dominic znajdował się tuż za jej plecami. Zagłębiła się w ten harmider, lecz wtedy pociągnął ją za płaszcz. Odwróciła się i podążyła za nim do miejsca, gdzie przy okienku w graniczącej z biurem ścianie siedział urzędnik o znękanym wyrazie twarzy. Dominic położył na kontuarze miejscówki. - Dwa na dyliżans do Edynburga. Urzędnik obejrzał papiery i odhaczył dwa miejsca na jednej z rozlicznych list. - W porządku - rzekł, zwracając Dominicowi miej­ scówki. - Miejcie panowie oczy otwarte, wezwiemy pasa­ żerów około ósmej. Jeśli ktoś nie zgłosi się w ciągu dzie­ sięciu minut, miejsca przechodzą na innych oczekujących. Dominic skinął głową w głąb sali. - Spróbujmy znaleźć wolny stół. Trzymała się z tyłu, oddając mu prowadzenie. W na­ rzuconym na męskie ubrania płaszczu i nasadzonym mocno na głowę kapeluszu bez trudu mogła zwieść więk­ szość obserwatorów, niemniej młodzieniec powinien po­ dążać za guwernerem, nie odwrotnie.

Do sali wszedł strażnik i wezwał przez tubę pasażerów dyliżansów do Norwich, Newcastle i Leeds. Kilka grup wstało, w pośpiechu zbierając bagaże. - Tam. - Dominic ruchem głowy wskazał stół w naroż­ niku szerokiej wnęki w ścianie na tyłach pomieszczenia. Angelica podążała za nim, kiedy przepychał się mię­ dzy zasiadającymi tam wcześniej podróżnymi, którzy właśnie śpieszyli do wyjścia. Przy zwolnionym stole stały dwie ławy, każda z miej­ scami dla czterech osób. - Usiądź w rogu. - Ponaglił ją gestem. Wślizgnęła się na ławę, a tymczasem Dominic odwró­ cił się, spoglądając ku wejściu. Później zajął miejsce obok niej. Jako że aktualnie się unikali, nie była pewna, czy to zrobi. Z drugiej strony, teraz, gdy znaleźli się znów w miejscu publicznym, opiekuńcze skłonności zapewne nie pozwoliłyby mu trzymać się od niej na dystans. Opiekuńczy mężczyźni zwykle nie odstępują swych ko­ biet, a ci zaborczo opiekuńczy - on stanowczo kwalifiko­ wał się do tej grupy - są pod tym względem jeszcze gorsi. Z tłumu wyłonili się: Griswold, Brenda i Mulley, zapy­ tali grzecznie, czy pozostałe miejsca są wolne, po czym się dosiedli. Niedługo później nadeszli Jessup i Thomas. Opuścili dom w trzech grupach i przybyli w okolice Aldersgate trzema dorożkami, jakby nic ich nie łączyło. Młodzieniec podróżujący dyliżansem w towarzystwie gu­ wernera nie brałby ze sobą takiej świty. Ledwie wszyscy się usadowili, zjawiła się posługaczka, aby zebrać zamówienia. Pasażerowie dyliżansów musieli przybywać ze sporym wyprzedzeniem, jeśli nie chcieli utracić zarezerwowanych miejsc, toteż gospoda świetnie zarabiała na karmieniu oczekujących. Angelica zdecydo­ wała się na duszoną baraninę. Po odejściu posługaczki zaczęli gawędzić, żeby wypełnić czas. Na początku mówiono o Szkocji, wyżynach i zamku, Angelica zaś chłonęła szczegóły. Kiedy jednak rozmów-

cy podzielili się na kilka grupek, rozprawiając o niezna­ nych jej ludziach i miejscach, przeniosła uwagę na salę, na niezliczonych gości gospody. Dominic zorientował się, że odpłynęła myślami i przez chwilę się jej przyglądał. - Czy to doświadczenie spełnia twoje oczekiwania? - spytał wreszcie. - Formułując moje oczekiwania - wymamrotała, nie patrząc na niego - byłam mocno niedoinformowana, dlatego wypadają mdło w zestawieniu z rzeczywistością. Tak wiele się tu dzieje, to miejsce wprost kipi energią. - Popatrzyła na niego. - To moja pierwsza i zarazem prawdopodobnie ostatnia podróż dyliżansem, dlatego - przeniosła znów wzrok na salę - chcę w pełni wykorzy­ stać sposobność, doświadczyć, ile tylko się da. - Ja też jeszcze nigdy nie podróżowałem dyliżansem - rzekł, a kiedy spojrzała nań skonfundowana, dodał: - Przy­ pominam ci, że jestem hrabią. - Pamiętam o tym, ale... Nawet w czasach hulaszczej młodości? - Nie wiem, czy w ogóle miałem hulaszczą młodość, w każdym razie w sensie, o który ci chodzi. Zmieniła pozycję. Oparła łokieć na stole, a podbró­ dek na dłoni, tak że siedziała teraz zwrócona do niego twarzą, poświęcając mu całą uwagę. Jakaś część Dominica uznała to za wielce pożądane, mimo iż pragnął zacho­ wać między nimi neutralny dystans. Przyglądała mu się przez chwilę, a potem zmarszczyła brwi. - Doprawdy nie wyglądasz mi na mężczyznę, który zrezygnowałby z hulaszczej młodości. Przynajmniej znów ze sobą rozmawiali. - Miałem klan, pamiętasz? Nie musiałem nigdzie je­ chać, żeby znaleźć pokrewne dusze. W moim przypadku odpowiednik szalonych młodzieńczych lat twoich braci i kuzynów to czas spędzony na wyżynach, w szkole

i na uniwersytecie w Edynburgu. Nie było tam dyliżan­ sów, które moglibyśmy zarekwirować, żeby spróbować sił w powożeniu. Zwykle jeździliśmy w siodle, były też gi­ gi, kariolki. - Ale trasę do Londynu i z powrotem na pewno poko­ nywałeś co najmniej kilka razy. - Owszem, lecz przybyłem tu już po wypadku. Miałem dwadzieścia jeden lat, etap awanturniczej młodości zo­ stawiłem za sobą, a jako Debenham dysponowałem pry­ watnym powozem, z którego korzystałem ze względu na kolano. Tak więc zawsze podróżowałem prywatnie. Na jej czole znów pojawiła się zmarszczka. - Zapomniałam o twoim kolanie, nie używałeś dzisiaj laski. - Zamrugała. - Wczoraj również obywałeś się bez niej przez cały dzień. Jej jawna dezaprobata poprawiła mu nastrój. Wzru­ szył ramionami. - Tym razem odzyskuję sprawność o wiele szybciej. Odezwał się dawny uraz, ale nie ma porównania z tamtą sytuacją. Zerknęła na złożone u ich stóp bagaże. - Nie wziąłeś ze sobą laski. - Zanadto rzuca się w oczy, a kto wie, czy twoja rodzi­ na nie zacznie szukać Debenhama. Nadal marszcząc czoło, otworzyła usta... - Proszę bardzo. Odwróciwszy się, Dominic ujrzał posługaczkę zdej­ mującą z tacy talerze. - Zaraz podam napitki. Wzięli się do jedzenia i rozmowy przy stole ustały. Kiedy Dominic opróżnił talerz, zaczął szukać jakiegoś bezpiecznego tematu, gdy tymczasem Angelica nadal jadła. - Mówiliśmy o mojej hulaszczej młodości, a co z twoją? - Młode damy nie hulają, dla nich są sezony towarzy­ skie. - A twoje były...?

Zastanowiła się, wbijając wzrok w talerz. - Patrząc z dystansu, zadziwiająco monotonne. W za­ sadzie nie ma o czym opowiadać. Zapewne nie odbiega­ ły od twoich wyobrażeń: bale, wieczorki, przyjęcia i tym podobne. Nic istotnego. Podniosła wzrok, a później skupiła uwagę za czymś za plecami Dominica. Odwrócił się. Jessup właśnie rozkładał mapę. - Zobaczmy... Zaczęto omawiać trasę i czas trwania podróży, wymie­ niać miasta, w których zatrzyma się dyliżans. - Edynburg! - huknięto przez tubę. - Odjazd za dzie­ sięć minut, zachodnia strona dziedzińca. Wszyscy pasa­ żerowie zameldować się u strażnika przy kufrze! - To my. - Thomas poderwał się z miejsca. Szybko pozbierali bagaże. Dominic wstał, rzucił na stół garść monet, potem zaś, oparłszy się pragnieniu, by pomóc Angelicę, czekał, aż sama się podniesie i weź­ mie swój sakwojaż. Następnie dał jej głową znak i pierw­ szy ruszył w kierunku wyjścia. Pozostali już poszli, żeby zgłosić się u strażnika w dwóch grupkach. Miejscówki Dominica i Angeliki uprawniały ich do jazdy w środku. Dołączyli tam do nich Brenda i Griswold. Mulley i Thomas wspięli się na miej­ sca dla pasażerów na dachu, a Jessup zasiadł obok pocztyliona. Mając wszystkich na pokładzie, pocztylion wspiął się na kozioł, podczas gdy strażnik zajmował swoje miejsce nad kufrem, obok worków z pocztą, które doręczą na trasie. Angelica wyjrzała przez okno; ekscytowała się jak dziecko i nie zamierzała tego ukrywać. Jak powiedziała, wydawało się mało prawdopodobne, by kiedykolwiek powtórzyła to doświadczenie. Zerknęła na usadowionego obok niej Dominica. Wy­ glądał przez drugie okno, czujnie wypatrując oznak roz-

poznania albo pościgu, zarazem jednak podobnie jak ona napawał się widokiem. Okoliczność, że będą dzielić to no­ we dla obojga doświadczenie, dodawała sytuacji uroku. Angelica i jej bohater wyruszą zaraz w podróż, aby po­ konać metaforycznego smoka i odzyskać skarb o kluczo­ wym znaczeniu dla Dominica i jego ludzi - czegóż więcej mogłaby sobie życzyć młoda dama, marząca o miłości, przygodzie i wyzwaniu? Jasności umysłu i poczucia pewności, nadpłynęła od­ powiedź. Spodziewała się, że będzie o wiele bardziej zdecydo­ wana co do tego, w jaki sposób wzbudzić w nim miłość. Sądziła, że bez trudu wybierze najwłaściwszą drogę do owego szlachetnego celu. Strażnik trąbką dał sygnał do odjazdu. Angelica głębo­ ko ukryła niepewność i zamiast niej przywołała entuzjazm, ekscytację bieżącą chwilą; bez względu na jej konfuzję, na zamęt w planach, ten moment, na wszelkie sposoby, na każdym poziomie, wyznaczał początek reszty jej życia. Pojazd szarpnął, potoczył się ociężale przez dziedzi­ niec i wyjechał na ulicę. Uległa gwałtownej fali emocji i nachyliła się ku Dominicowi. - Ruszyliśmy! - wymruczała. Dominic popatrzył na nią, na jej błyszczące oczy, twarz pełną ledwie trzymanego w karbach entuzjazmu. W odpowiedzi jedynie skinął głową i wrócił do obserwa­ cji trotuaru. Pozostawał spięty, czujny, po części oczekując, że lada moment napotkają zaaranżowaną przez Cynsterów przeszkodę, ale dyliżans sprawnie wytoczył się z Londy­ nu i pomknął głównym traktem na północ. Robiło się coraz ciemniej, nim dotarli do Enfield, za­ padła już noc. Zmianę koni przeprowadzono szybko, z dużą wprawą; pasażerom odradzono wysiadanie, gdyż pocztylion zamierzał natychmiast ruszać dalej. Kiedy za-

przęgano świeże konie, Dominic odnotował, że kilku stajennych zagląda do pojazdów na dziedzińcu, jednakże ich uwaga koncentrowała się na dwóch prywatnych po­ wozach, które czekały w kolejce do wymiany. Wkrótce mknęli traktem na północ. Dominic odrobi­ nę się rozluźnił, usiadł wygodniej i przyglądał się, jak je­ go współpasażerowie moszczą się do snu. Gdy kolejne kilometry z turkotem umykały spod kół, także się zdrzemnął. Obok niego Angelica raz po raz usi­ łowała zająć bardziej komfortową pozycję, nie dotykając go wszakże przy tej okazji. Ilekroć mimo wszystko się o niego ocierała, z trudem tłumił w sobie pragnienie, że­ by przygarnąć ją do siebie, zachęcić, by złożyła mu głowę na piersi i się zrelaksowała. Pragnienie irracjonalne i iry­ tujące. Pomijając już samo to, że dotykać jej byłoby nie­ rozsądnie, miała uchodzić za młodzieńca, a nadal znaj­ dowali się blisko Londynu - nie mogli ryzykować, że ktoś przypadkiem zerknie do wnętrza dyliżansu i domyśli się prawdy o jej przebraniu. Kiedy wreszcie zapadła w głębszy sen, popatrzył na nią. Przez okno dyliżansu wsączał się blask księżyca; mimo że Angelica miała na głowie kapelusz, srebrzyste promienie obmalowywały jej profil, rozluźnioną we śnie twarz, podkreślały linię tych niewyobrażalnie ponętnych warg. Gdy spała, tak anielsko spokojna... nietrudno by­ ło zrozumieć, dlaczego nadano jej akurat to imię. Popatrzył przed siebie, wsparł głowę o zagłówek i za­ mknął oczy. *** Reszta nocy upłynęła bez zakłóceń, nawet jeśli w pew­ nej niewygodzie. Dominic obudził Angelicę, kiedy po­ wóz wtoczył się do Huntingdon. - Śniadanie. Będziemy musieli się pośpieszyć.

Spała wtulona w narożnik, z policzkiem wspartym na dłoni. Teraz otworzyła oczy i popatrzyła nieprzytom­ nie na Dominica, zanim stopniowo odzyskała koncentra­ cję, rozprostowała nogi i usiadła. - Myślałam, że to tylko kolejna zmiana koni - wy­ mamrotała. Po Enfield zmieniali konie w Ware i Buntingfordzie, jednak tam również wszystko przebiegło sprawnie, tak że właściwie trudno było mówić o prawdziwych posto­ jach. W obu tych miejscach Dominic widział nietypowo czujnych stajennych, którzy zaglądali do pojazdów, lecz choć ten i ów popatrzył również w okna dyliżansu, jego pasażerowie nie wzbudzili zainteresowania. Jako że Buntingford był trzecim punktem zmiany ko­ ni w drodze z Londynu na północ, wyglądało na to, że prześlizgnęli się przez kordon, którym Cynsterowie oto­ czyli stolicę. Nie znaczyło to wszakże, że dalej na drodze nie natkną się na obserwatorów. Angelica ziewnęła i wyjrzała przez okno. - Och. Która godzina? - Na nocnym niebie nie poja­ wiły się jeszcze nawet pierwsze oznaki przedświtu. - Trochę przed czwartą. Nie mamy opóźnienia. Brenda poruszyła się i zbudziła. Griswold był już w pełni przytomny. - Zamienię się z Mulleyem, milordzie, żeby też mógł się zdrzemnąć. Dominic skinął głową. - Zdołamy chyba trochę rozprostować nogi, ale naj­ pierw posiłek, bo kolejny postój dopiero za kilka godzin. Wszyscy wzięli sobie ostrzeżenie do serca. Kiedy tylko dyliżans się zatrzymał, wysiedli i całą grupą weszli do za­ jazdu. Gdy złożyli zamówienia, Angelica wyślizgnęła się do wygódki, biorąc ze sobą Brendę, by stała na straży. Wróciły, akurat gdy właściciel i jego żona stawiali na sto­ le półmiski z szynką, jajami i kiełbaskami, jak również świeży chleb, dżem, kawę i herbatę.

Angelica zabrała się za posiłek, niemniej przeważnie jadała niewiele, zwłaszcza na śniadanie. Nawet koniecz­ ność udawania młodzieńca nie zmotywowała jej na tyle, by wmusiła w siebie coś więcej. Zaspokoiwszy skromny głód, rozważyła, czy nie wybrać się na spacer... ale uzmysłowiła sobie, że Dominic poczułby się w obowiąz­ ku jej towarzyszyć, a tymczasem jemu, zresztą podobnie jak i pozostałym mężczyznom, a nawet Brendzie, apetyt wyraźnie dopisywał. Dlatego też popijała herbatę i czekała. Aż nazbyt szybko pocztylion i strażnik, którzy dowieźli ich aż do tego miejsca, pojawili się po zwyczajowy napi­ wek. Dominic, najwyraźniej zawczasu uprzedzony, miał już w pogotowiu monety, które sprawiały wrażenie, jak­ by zebrał je od siedzących przy stole, nie zaś dobył bez wyjątku z własnej kieszeni. Później nowy strażnik wezwał ich do zajęcia miejsc w dyliżansie. Zamykający pochód Thomas poprosił pozostałych, żeby przetrzymali dyliżans, po czym pomknął do wygód­ ki. Guzdrali się i przeciągali wsiadanie, na ile się dało, aż wreszcie Thomas wypadł z zajazdu i wdrapał się na swo­ je miejsce, dosłownie w ostatniej chwili. Nowy pocztylion strzelił z bata i zakrzyknął na konie, strażnik zadął w trąbkę, i znów jechali. *** Postój na lunch w Stamfordzie trwał minimalnie dłu­ żej niż ten na śniadanie. Angelica, Dominic, Mulley i Jessup zdołali wygospodarować czas na krótki spacer, niemniej bardzo realne ryzyko, że dyliżans odjedzie bez nich, ograniczyło wycieczkę. Przynajmniej udało im się rozprostować nogi. Dyliżans minął Grantham i potoczył się do Newark, gdzie dano im pół godziny na pośpieszny obiad, po czym

znowu siedzieli w pojeździe, zmierzając na północ, przez Doncaster i dalej do Yorku. Stukot kół, częsty odgłos trąbki, w którą dął strażnik, sygnalizując innym pojazdom, żeby ustąpiły im drogi, nieprzewidywalne kołysanie oraz ciągły, miarowy tętent kopyt razem wzięte praktycznie uniemożliwiały rozmo­ wę. Cała czwórka w środku dyliżansu popadła w ospa­ łość, w milczeniu obserwując przemykający za oknami krajobraz. Pierwotnie Angelica planowała wykorzystać podróż na wydobycie z Dominica kolejnych informacji, okazało się jednak, że jej zwykle aktywny, pobudzony i dociekliwy umysł pogrążył się w apatii, tak że była zdolna jedynie spoglądać na migające za oknem drzewa i pola. Często, aczkolwiek nie w tak karkołomnym tempie, pokonywała z rodziną długie trasy, niemniej powozy Cynsterów były o wiele lepszej jakości, lepiej resorowane, dzięki czemu kołysanie i hałas ulegały istotnemu ograniczeniu. Zanim jeszcze wtoczyli się do Yorku, twardo postano­ wiła sobie nigdy więcej nie podróżować dyliżansem. Radosny obrazek, jaki ukazał się jej zmęczonym oczom, kiedy całą grupą weszli do gospody w Yorku, odrobinę ją ożywił, a pomogła w tym jeszcze wyśmienita kolacja, jaką zostali uraczeni. Pól godziny później wezwano ich znów do zajęcia miejsc. Angelica podniosła się z ławy. - Aż nie chce mi się wierzyć, że cały kolejny dzień zaj­ mie nam dotarcie zaledwie do Berwick - powiedziała. - Jedziemy nieco okrężną trasą, w dodatku te drogi nie mają najlepszej nawierzchni. - Dominic przekroczył ławę i już sięgał po rękę Angeliki, lecz w ostatniej chwili się opamiętał. Uniosła brew i poradziła sobie bez jego pomocy. Zajrzał jej w oczy, po czym ruszył do wyjścia. Podąży­ ła za nim, odczuwając niespodziewaną satysfakcję z racji

tego, że choć dla wszystkich wkoło była młodzieńcem, dla niego pozostała damą. Za obopólną cichą zgodą utrzymywali wobec siebie dystans; kiedy sadowiła się obok Dominica w dyliżansie, doskonale pamiętała, z jakiego powodu. Tamte chwile w teatrze, a jeszcze bardziej pełne napięcia minuty przy późniejszej kolacji, niezatarcie wyryły się w jej wspomnienia. Przy tym, jakkolwiek w trakcie podróży nie potrafiła skoncentrować się na tyle, by dalej przepy­ tywać Dominica, jej umysł jednak najwyraźniej oglądał ze wszystkich stron, na nowo badał i oceniał fakty, wy­ obrażenia oraz pomysły, aż wreszcie, podczas posiłku w Yorku, wnioski z tych analiz zarysowały się wyraźnie. Odzyskała jasność myślenia, a choć nadal towarzyszy­ ła jej niepewność, Angelica zaakceptowała już, że na tym etapie nie da się jej całkiem uniknąć. Na tym etapie kampanii, której celem było rozkocha­ nie w niej Dominica. Dostrzegała teraz, że jej główny problem polega na tym, iż jej doświadczenie w relacjach z płcią przeciw­ ną było raczej wątłe; liczyła sobie zaiste dwadzieścia je­ den, nie zaś dwadzieścia pięć lat. Poważnie wątpiła, czy Heather zareagowałaby na tamtą scenę przy stole rów­ nie nerwowo jak ona. Choć Angelica uważała się za by­ strą i spostrzegawczą, choć pod wieloma względami do­ skonale rozumiała mężczyzn i ich sposób myślenia, tym jednym aspektem, z którym niewiele miała dotąd do czy­ nienia, była żądza. Ani przez chwilę nie wątpiła, że to właśnie potęż­ na erupcja żądzy, tak w nim, jak i w niej, zelektryzowała tamtego wieczoru powietrze w jadalni. Z całą pewnością to żądza płonęła w jego oczach, żądza rozpalała ją od środka. Co, na ile Angelica rozumiała te sprawy, w żadnym wypadku nie było złe. Szkopuł w tym, że nie miała poję­ cia, jak ową żądzę przekuć w miłość.

Zaobserwowała, że zwykle odbywa się to mniej więcej w taki sposób: żądza dopada pary, potem zaś, w tym sa­ mym momencie albo też w następstwie folgowania owej żądzy miłość puszcza pąki i rozkwita. Nie wiedziała natomiast jeszcze, jak dochodzi do owej transformacji, połączenia, czy jak to nazwać. Owszem, niewiedza sama w sobie przeważnie wywoły­ wała u Angeliki co najwyżej krótkie wahanie; w innych okolicznościach kusiłoby ją, by żywiołowo, z typową pewnością siebie rzucić się w nieznane, rozpocząć edu­ kację i ufać, że jakoś sobie poradzi. Jednakże potęga tego, co wybuchło między nimi dwoj­ giem, wstrząsnęła nią do głębi. Dlatego spanikowała. Burza, która rozpętała się pomiędzy nimi minionej nocy, była tak gwałtowna, tak potężna, że Angelica zy­ skała instynktowną pewność, iż gdyby ten żywioł wyrwał się im spod kontroli ani ona, ani nawet Dominic nie mie­ liby nadziei na to, by nad nim zapanować. Ludzie uważali ją za impulsywną, jednak Angelica rzadko angażowała się w sytuacje, w których nie miała na nic wpływu. A choć Dominic, silniejszy i nawet bar­ dziej niż ona nawykły do sprawowania władzy, przyjmo­ wał zapewne, że zapanuje nad rozwojem wydarzeń, czy istotnie tak by się stało? Owszem, kontrolował się na tyle, by tamtego wieczo­ ru pozwolić Angelicę uciec, co byłoby jednak, gdyby ją wtedy schwycił, pocałował? Czy wówczas także zdołałby pohamować wezbraną żądzę? Tak czy owak, aktualnie zasadniczą kwestią do roz­ strzygnięcia było to, czy Angelica mogła zaryzykować utratę kontroli, jeśli za cel postawiła sobie przekształ­ cenie wzajemnej żądzy w miłość. Jak zdoła ją ukierun­ kować, oddziaływać na nią, jeśli jej nawet nie okieł­ zna?

Niepewność Angeliki brała się z konkluzji, że będzie musiała pogodzić się z takim ryzykiem, inaczej bowiem stanie przed groźbą, że skończy jej się czas. Obiecała udzielić mu odpowiedzi w sprawie małżeń­ stwa po tym, jak Dominic odzyska kielich i ocali klan, in­ nymi słowy - po pierwszym lipca. Poznała go już na tyle dobrze, by odgadnąć, że zażąda od niej decyzji najpóź­ niej drugiego tegoż miesiąca, przy czym ani on, ani też jej rodzina raczej nie zaaprobują dalszej zwłoki. Co oznaczało, że musiała rozkochać go w sobie przed ową datą. Zarazem już za tydzień znajdą się na wy­ żynach, gdzie będą na nich czekać konkretne wyzwania; Angelica nie była tak naiwna, by wyobrażać sobie, że jeśli pokaże się na zamku i dygnie przed Mirabelle, tyle wy­ starczy, żeby przekonać tę kobietę do zwrotu kielicha. Kiedy dotrą na miejsce, inne sprawy będą zaprzątać uwagę i myśli ich obojga. Patrząc realistycznie, najkorzystniej będzie zająć się przeformowaniem żądzy w miłość w czasie od chwili obecnej do momentu, gdy przybędą na zamek. W tym okresie nic ważnego nie powinno ich rozpraszać, doma­ gać się pilnie ich uwagi. W Edynburgu zatrzymają się w miejskiej rezydencji Dominica, dalej pojadą konno, nocując w gospodach. Angelica miała zatem słuszność, zawczasu postrzega­ jąc podróż na zamek jako zesłaną przez Lady sposob­ ność, by zbliżyć się do Dominica. Jej błąd polegał na tym, że założyła, iż chodzi o zbliżenie poprzez rozmowę. Przemyślała wszystko raz jeszcze i utwierdziła się w swym postanowieniu. Wszak już na samym początku, tamtej pierwszej nocy, kiedy zgodziła się pomóc Dominicowi, dostrzegła, że osiągnięcie celu będzie wymagało od niej bezwarunkowej wiary w miłość. Pora zatem, by przestała tchórzyć przed wizją utraty kontroli, zaufała miłości i podjęła ryzyko. Ryzyko, którego, jeśli chciała mieć Dominica za męża, i tak nie zdołałaby uniknąć.

Ich przyszłość, charakter ich małżeństwa zależały od niej. Czas podjąć działanie. York został już daleko za nimi. Toczyli się w ciemno­ ści, rozpraszanej jedynie przez blade światło powozo­ wych lamp. Mulley i Brenda zasnęli, zwinięci w swoich narożnikach; ten pierwszy cicho pochrapywał. Obok niej Dominic nadal nie spał. Nie musiała nań patrzeć, żeby to stwierdzić - wyczuwała, że trwa w goto­ wości, tak na wszelki wypadek. Dochodziła północ, czarowna godzina. Angelica jeszcze przez chwilę siedziała spokojnie, cze­ kając, aż ogarnie ją senność, po czym ziewnęła, poruszy­ ła się, podkurczyła nogi na siedzeniu i przekrzywiła się w bok, wsparłszy głowę na ramieniu Dominica. - Nie masz nic przeciw? - wymruczała i stłumiła ko­ lejne, całkowicie autentyczne ziewnięcie. Naprawdę mieli za sobą długi dzień. Zorientowała się, że na nią patrzy, wyczuła jego za­ skoczenie, być może z nutką podejrzliwości, lecz ani tro­ chę jej nie zdziwiło, kiedy szepnął, że nie. - Po prostu śpij - dodał po chwili. Uśmiechając się nieznacznie, rozluźniła się, wtulo­ na w niego, i rzeczywiście zasnęła. ***

Do Berwick dotarli o dziesiątej następnego wieczora. Dominic wysiadł i ruszył ku otwartym drzwiom zajaz­ du, zmuszając się, żeby nawet się nie oglądać na idącą za nim Angelicę. Impuls, by eskortować ją jak należy - widzieć ją, mieć w swym zasięgu - po minionej nocy je­ dynie przybrał na sile. Nad ranem Dominic uległ wreszcie pokusie i przemie­ ścił Angelicę tak, że wsparła mu głowę na piersi, przez sen wtulając się w jego bok, po czym otoczył ją ramie­ niem, zamknął oczy i, ku swemu zaskoczeniu, zasnął.

Poza tym wszakże na razie nie postanowił, jak zare­ agować na to, że nieoczekiwanie dokonała wyłomu w nie­ widzialnym murze między nimi, albo raczej, czy w ogóle jakoś reagować. Niewątpliwie mógł potraktować jej za­ chowanie jako sugestię, że Angelica chce się do niego zbliżyć, czy jednak wolno mu było uznać je za zaprosze­ nie do intymności? Podejrzewał, że nie. Zresztą i tak po­ ra nie była teraz na to odpowiednia. Siedział obok niej, kiedy ich grupa pośpiesznie roz­ prawiała się z kolacją, złożoną z zupy, chleba, zimnej wo­ łowiny, szynki, pikli i różnych przypraw, i udawał, że nie zauważa, iż stykają się udami. Nie odsunął się. Nie żywił złudzeń: Angelica zdawała sobie sprawę z tego, że on odczuwa każdy centymetr jej szczupłego ciała. Jak zwykle skończyła jeść pierwsza, lecz uprzejmie wy­ pełniła czas rozmową. - Przyznam, że mam już serdecznie dosyć podróży dy­ liżansem. Nie mogę się doczekać, kiedy wyciągnę się w łóżku. Zajrzał jej w oczy, gdy tymczasem pozostali głośno jej potakiwali. - Niestety - rzekł, przełknąwszy głośno kęs jedzenia - przed nami jeszcze jedna taka noc. - Mhm. - Otaksowała go wzrokiem. - Jako najmniej­ sza w tej grupie, zapewne nie powinnam narzekać, w każ­ dym razie nie nazbyt donośnie. - Powiodła spojrzeniem po pozostałych, nim znów popatrzyła na Dominica. - Do­ prawdy trudno mi sobie wyobrazić, jak wy to znosicie. - Och, nie jest tak źle - zapewniła Brenda, nieświado­ ma tego, co w rzeczywistości rozgrywało się po drugiej stronie stołu. - Ja powtarzam sobie, że to właśnie tylko „jeszcze jed­ na taka noc" - rzekł Mulley. - Mam przed oczami wizję mojego łóżka w Edynburgu, nagrody, którą otrzymam jutro, jeśli przetrwam najbliższe kilka godzin.

Wszyscy się z nim zgodzili. - Edynburg! Pasażerowie proszeni z powrotem. Szyb­ ko, musimy trzymać się rozkładu! Wstali z westchnieniem, Dominic zapłacił i razem wy­ szli z zajazdu. Odkąd minęli York, przestali udawać, że stanowią oddzielne grupki podróżnych. Dominic zajął miejsce obok Angeliki. W gospodzie Bull and Mouth siedział jak na szpil­ kach, później, aż do Newark, na każdym postoju spo­ dziewał się kłopotów, odkąd jednak minęli York, obu­ dziła się w nim nadzieja. Teraz, gdy od Szkocji dzieliło ich niespełna pięć kilometrów, nie martwił się już nawet na tyle, żeby zalecić wyglądającej przez okno Angelicę opuszczenie głowy. W tłoku, jaki panował wokół pojazdów, na dziedzińcach i w gospodach, gdzie urządzali postoje, jak na razie nikt nie przyjrzał się jej na tyle dokładnie, by wykryć subtelne róż­ nice, ujawniające jej prawdziwą płeć, tak doskonale wi­ doczne dla Dominica, tak oczywiste dla jego zmysłów. Jeśli dopisze im szczęście, dotrą do Edynburga, nie pozostawiając śladów. Kiedy dyliżans znów się toczył, wszyscy usadowili się jak najwygodniej, licząc na trochę snu. Dominic pocze­ kał, aż głowy Brendy i Griswolda zaczną się kiwać, po czym ramieniem przygarnął do siebie Angelicę - któ­ ra, naturalnie, czekała na ów gest. Przytuliła się do niego ochoczo, moszcząc się z wes­ tchnieniem. Odchylił głowę na zagłówek i opuścił powieki. Po jakimś czasie - nie wiedział, jak długim - usłyszał jej szept: - Czy także masz przed oczami wizję swego łóżka w Edynburgu jako nagrody za przetrwanie dzisiejszej nocy? Już na pół śpiąc, spróbował zebrać myśli, ale ponie­ waż mu się to nie udało, odparł zgodnie z prawdą, że tak.

Wydała cichy pomruk, delikatnie poklepała go po piersi. Wychwycił w jej głosie zmysłowy, pełen zado­ wolenia uśmiech, kiedy wyznała: - Ja też. Pełną minutę trwało, nim zarejestrował związek po­ między pytaniem Angeliki, własną odpowiedzią oraz jej reakcją. Nagle rozbudzony, spojrzał na nią, ale zobaczył jedynie kapelusz... Czy naprawdę powiedziała to, co mu się wydawało, że powiedziała? Odchylił znów głowę na oparcie i zmagał się z tym py­ taniem - czy miała na myśli swoje łóżko w jego edynburskim domu, czy może raczej siebie w jego łóżku pod tym­ że dachem...? Z kojąco ciepłym ciężarem Angeliki u bo­ ku zasnął. ***

Londyńskie dzwony wybijały północ, kiedy, wezwani pilnie z balu, Celia i Martin Cynsterowie stanęli na pro­ gu St. Ives House. Sligo, majordomus Diabła, otworzył drzwi, nim jeszcze do nich dotarli. Puszczając żonę przodem, Martin przyszpilił Sliga władczym spojrzeniem. - Co się stało? - Wieści, proszę pana, ale nie o pannie Angelicę, nie bezpośrednio - odparł ze współczującą miną Sligo i ski­ nął w głąb biegnącego z westybulu korytarza. - Jego ła­ skawość i pozostali czekają na państwa w bibliotece. Kiedy Martin i Celia weszli do podłużnego pomiesz­ czenia, odkryli, że pod pojęciem „pozostali" Sligo rozu­ miał większość członków rodziny obecnych aktualnie w mieście, z wyjątkiem jedynie dzieci. Stawiły się nawet ciotka Clara i Therese, lady Osbaldestone. - O co chodzi? - spytała Celia, niezdolna dłużej znieść niepewności. Opadła na szezlong, gdzie Horatia i Hele­ na zrobiły dla niej miejsce pomiędzy sobą, kurczowo ścisnęła

ich dłonie i zwróciła zdeterminowane spojrzenie na Diabła, tradycyjnie usadowionego za biurkiem. - Po prostu nam powiedz, bardzo cię proszę, bez zbędnych wstępów. Diabeł patrzył jej w oczy, najwyraźniej dobierając od­ powiednie słowa. - Wieści niekoniecznie są złe, aczkolwiek dość niepoko­ jące - rzekł. - Czekałem na wasze przybycie, żeby wyłożyć sprawę wszystkim jednocześnie. - Podniósł z biurka jakąś kartkę. - Otrzymałem ten list od Royce'a dziś wieczorem, przysłał go przez umyślnego. Wraz z Hamishem namierzyli w końcu bandę rozbójników, którzy wzięli ciało spod urwi­ ska. - Diabeł podniósł wzrok znad listu. - Ciało. Jedno. Według rozbójników nie było śladu po drugim mężczyź­ nie, przy czym wszystko wskazuje na to, że ten, który zgi­ nął i którego zwłoki przekazali sędziemu pokoju, to był Scrope. Na pewno nie pasował do opisu lairda. Przez pełną minutę panowała cisza. - Jak, u licha, przeżył taki upadek, nie mówiąc o tym, że miałby wstać i sobie pójść? - spytał w osłupieniu Jeremy Carling. Spojrzał na siedzącą obok niego Elizę. - Wi­ dzieliśmy to urwisko. Widzieliśmy, jak laird znika za je­ go krawędzią. - Popatrzył na Diabła i pokręcił głową. - Nie rozumiem, jak mógł to przeżyć. - Royce poszedł obejrzeć tamto miejsce - wyjaśnił z ponurą miną Diabeł - i jakieś sześć metrów poniżej krawędzi znalazł występ skalny, ledwie na tyle szeroki, żeby zdołał na nim stanąć człowiek. Royce uważa, że bardzo silny mężczyzna, mający doświadczenie we wspi­ naczce po stromych ścianach skalnych, a ponadto abso­ lutnie opanowany i odważny, mógłby wspiąć się stamtąd z powrotem na górę, przy czym znalezione ślady wskazu­ ją, że laird istotnie dokonał takiego wyczynu i odszedł. Diabeł rzucił list na biurko i spojrzał na pozostałych mężczyzn, którzy stali za fotelami lub wspierali się o pół­ ki z książkami.

- Zatem laird nadal żyje i pozostaje na wolności - wy­ cedził Gabriel. - Czy to on porwał Angelicę? Nikt mu nie odpowiedział. - Zastanawiam się - odezwała się wreszcie Hele­ na z namysłem - czy nie możemy dopatrzyć się w tej wia­ domości słonecznych stron? Diabeł na nią spojrzał. - Zwykle mówi się o jasnych stronach, ale niech będą i słoneczne. W jakim sensie? - No jak to? - Helena ekspresyjnie wyrzuciła w górę ręce i zaapelowała do otaczających ją dam: - Czyż nie jest prawdą, że przy okazji każdego porwania laird wy­ raźnie rozkazywał, by dziewczynie nie stała się krzywda? Żadnego rodzaju? Czy zatem nie wydaje się rozsądne założenie, że jeśli istotnie to z nim przebywa teraz Ange­ lica, ten człowiek otoczy ją wyśmienitą opieką? - Tak, masz rację. - Celia uczepiła się tej myśli. - Na­ turalnie, nie znamy jego motywów, lecz wiemy przynaj­ mniej tyle, że będzie z nim bezpieczna. Mężczyźni nie odezwali się słowem. Wymienili natomiast spojrzenia. - Kochana Angelica to zuch dziewczyna. - Ciotka Clara poklepała Celię po dłoni. - Poradzi sobie. - Czy kiedykolwiek sobie nie poradziła? - zauważyła lady Osbaldestone. Damy skupiły się wokół Celii, przerzucając się opty­ mistycznymi przypuszczeniami na temat tego, że Angeli­ ca jest cała i zdrowa. - Nawet jeśli na pierwszy rzut oka może to wyglądać inaczej, sądzę... sądzimy, że Angelica realizuje jakiś własny cel. - Eliza wysunęła brodę i powiodła spojrzeniem po twarzach starszych dam, z których wiele zaliczało się do najpotężniejszych w wytwornym towarzystwie. - Kie­ dy zniknęła, nosiła naszyjnik od Catriony, mający dopo­ móc nam w znalezieniu męża, naszego bohatera. - Eliza

zerknęła na stojącą obok matki Henriettę. - Henrietta go widziała. Wszystkie spojrzenia przeniosły się na dziewczynę. Louise ujęła dłoń córki. - Jaka ci się wydawała, kiedy widziałaś ją po raz ostatni? - Była w dobrym nastroju... - Henrietta zmarszczyła brwi, spuściła wzrok i dotknęła palcem nasady nosa, co zwykła robić, ilekroć nad czymś rozmyślała. Popatrzyła na matkę, a następnie na inne damy. - Prawdę mówiąc, powiedziałabym, że... polowała, z braku lepszego słowa. Nie wiem na kogo, ale odniosłam silne wrażenie, że mia­ ła kogoś na oku. Panie wymieniły spojrzenia. - To rzuca na cały epizod zupełnie inne światło, nie­ prawdaż? - wyraziła wspólną myśl Helena. Horatia jej przytaknęła. Celia także, nawet z więk­ szym zdecydowaniem. Heather i Eliza porozumiały się wzrokiem. - Jeśli chcecie znać moją opinię - lady Osbaldestone zastukała laską - to powiem wam, że jeżeli ten laird istotnie uwiódł nam Angelicę, wówczas to on powinien się martwić o swoją przyszłość. Angelica nie jest dzieckiem, nie jest też słaba. Naturalnie, sytuacja jako taka zasługuje na potępienie, dopóki jednak nie poznamy jej roli w tym dramacie... bo żadna z nas nie wyobraża jej sobie chyba jako biernego pionka... nie widzę powodów do paniki ani tym bardziej do utraty nadziei. - W rzeczy samej. - Honoria stanowczo przytaknęła. - Poczekajmy na pewniejsze wieści, najlepiej bezpośred­ nio od niej, zanim pochopnie wyciągniemy wnioski. Zgodziwszy się w tej kwestii, damy popatrzyły na swo­ ich mężczyzn zebranych przy biurku Diabła, gdzie spie­ rali się na temat zalet tego czy innego działania. Patience pokręciła głową. - Nie ma sensu próbować przekonywać ich do naszych racji.

- Niestety, nie - westchnęła Alathea. - Będziemy musiały pozwolić im robić swoje. Tyle dobrego z całej tej sytuacji, że zobaczymy Phyllidę oraz najnowszą po­ ciechę jej i Alasdaira. Przywiezie je tu obie, już są w drodze. Kiedy uwaga dam zwróciła się ku sprawom rodzin­ nym, zgromadzeni przy biurku skoncentrowali się na tym jednym nowym szczególe, który dawał pewną na­ dzieję po tygodniu bezowocnych poszukiwań. Żaden z obecnych w pokoju mężczyzn nie przywykł do porażek, zwłaszcza tam, gdzie chodziło o ochronę najbliższych, a tymczasem laird skutecznie pogwałcił ich terytorium, i to nie raz, lecz już trzykrotnie. Emocje buzowały. - Jakkolwiek z samego faktu, że laird żyje, nie wynika wprost, iż to on porwał Angelicę, idę o zakład, że za tym stoi - oświadczył Vane. - Trudno uwierzyć w taki zbieg okoliczności - zgodził się Diabeł. - Moim zdaniem powinniśmy założyć, że to znów jego sprawka. - Ale kim on jest? - warknął Gabriel. - I w jaki spo­ sób zdołał dopaść Angelicę? - Wyliczmy, co o nim wiemy - zaproponował Vane. - Już za sprawą samego wyglądu powinien się wyróż­ niać. - Wyglądu i tego, że jest szkockim arystokratą. - Dia­ beł potoczył spojrzeniem po zebranych. - Sugeruję, aby­ śmy zaczęli od ustalenia tożsamości owego dżentelmena, zwłaszcza że w mieście nie przebywa, czy też do niedaw­ na nie przebywało, aż tak wielu szkockich parów, przy czym żaden z nich nie pozostaje anonimowy. - Sprawdzę moje źródła w City. - Gabriel pokiwał głową. - Ja zapytam w Izbie Lordów - rzekł Diabeł. - My tymczasem - Demon porozumiał się wzrokiem z Vane'em - popytamy w klubach.

- Arthur, George i ja też to zrobimy - powiedział Martin. - Może starsi dżentelmeni słyszeli o młodym arystokracie, niezbyt dobrze znanym w mieście. - My zaś - Breckenridge spojrzał na Jeremy'ego, a ten potaknął - poszukamy we wszystkich innych miejscach, jakie nam się nasuną. Diabeł skinął głową. - Jeśli natkniecie się na pasującego do opisu Szkota, nie zadzierajcie z nim. Przyślijcie wiadomość tutaj, zwo­ łamy spotkanie i uzgodnimy najlepszą, najbardziej satys­ fakcjonującą linię postępowania. Wszyscy na to przystali. Widząc, że damy szykują się do opuszczenia bibliote­ ki, mężczyźni pośpieszyli, by im asystować, pokrzepieni myślą, że wreszcie mają do wykonania zadanie, które ro­ kuje nadzieje na dopadnięcie nieuchwytnego wroga.

Rozdział dziewiąty

Angelica obudziła się, kiedy świt malował niebo na zło­ to i różowo. We wnętrzu pojazdu panowała cisza, wszyscy inni nadal spali. Przez długie chwile wsłuchiwała się w bi­ cie serca Dominica pod swoim uchem, nim wreszcie ostrożnie uwolniła się spod ciężaru jego ramienia i usiadła. Wyprostowała się, przeciągnęła, poprawiła na głowie kapelusz, a później wyjrzała przez okno. Z przodu, po prawej, wyrastały w oddali skaliste wzgórza, na któ­ rych rozsiadł się Edynburg, o krawędziach zmiękczonych przez smugi mgły unoszącej się znad pobliskiej zatoki. Im dłużej się przyglądała, tym silniej odzywały się w niej wyczekiwanie, entuzjazm i ciekawość. Dominic poruszył się i nachylił, spoglądając ponad jej ramieniem. - Już prawie jesteśmy. Cofnął się, tak że mogła nań spojrzeć. - Pewnie się cieszysz z powrotu. - Prawdę mówiąc, nadal nie w pełni do mnie docho­ dzi, że dotarliśmy aż tutaj, nie natykając się na twoich krewnych lub ich przedstawicieli. - Mówiłam ci, że nie pomyślą o dyliżansie. - I nie bez powodu: czuła się wytrzęsiona jak worek kości. Odwróciła się znów do okna i spoglądała na zbliżają­ ce się miasto.

Kilka minut przed siódmą skręcili w bramę jednej z większych stacji pocztowych. Dominic dał napiwek pocztylionowi i strażnikowi, wziął swój bagaż i dołączył do peł­ nej zapału Angeliki, która czekała z pozostałymi na ulicy. Całą grupą ruszyli pod górę, w stronę starego miasta. - To South Bridge Street, zgadza się? - spytała Angelica. Przytaknął. - Mówiłaś, że byłaś już w Edynburgu. - Z mamą i papą w związku z towarzyskim wydarze­ niem u ich wieloletnich przyjaciół. - Rozejrzała się. - Nie zabawiliśmy tu długo, ale pamiętam tę ulicę, jak również kościół z dużą iglicą. - Wskazała przed siebie. - Jak on się nazywa? - Tron Kirk. Stoi przy High Street. Patrząc ze wscho­ du na zachód, Canongate, High Street i Lawnmarket tworzą główną ulicę, która biegnie od pałacu Holyrood do zamku. Zasypywała go pytaniami, kiedy wspinali się South Bridge Street, skręcali w prawo w High Street i podążali nią, a następnie Canongate. Angelica zwolniła, chcąc obejrzeć wystawy sklepowe. Dominic w końcu dał znak pozostałym, żeby szli dalej, sam zaś czekał, aż wreszcie, zaspokoiwszy ciekawość, znów doń dołączyła. Z kolejny­ mi pytaniami. Oczekiwał pytań. Nie spodziewał się natomiast takiej energii, entuzjazmu i nieokiełznanej ciekawości. Zainte­ resowanie wręcz z niej promieniało, rozświetlało jej oczy i twarz... aż zaczął się zastanawiać, czy teraz, kiedy zo­ stawiła za sobą etap nerwowej klaczki... Uciął tę myśl. Później. Zdecydował przecież, że na te sprawy przyjdzie czas później. W trakcie podróży jego li­ bido się uspokoiło, wycofało, ustępując miejsca potrze­ bie chronienia Angeliki. Lepiej nie dawać mu na nowo dojść do głosu, wyślizgnąć się z uwięzi.

Dotarli na róg Vallen's Close. Dominic skinął głową w dół brukowanej ulicy. - Tędy.

Angelica podążała za nim, rozglądając się na wszyst­ kie strony. Szeroko rozwartymi oczami chłonęła, ile się dało. Żaden młodzieniec nie przejawiałby takiego zain­ teresowania otoczeniem, lecz utrzymywanie kamuflażu nie wydawało jej się dłużej ważne. W każdym razie nie tak ważne, jak dowiedzenie się i przyswojenie jak najwię­ cej na temat życia Dominica. Życia, które od tej pory będzie z nim dzielić. Domy w tej okolicy były większe od widzianych przez nią do tej pory. Zakładała, że należą do arystokracji, zwłaszcza że pałac znajdował się niedaleko. Dominic zatrzymał się przed wspaniałą wiekową rezy­ dencją i otworzył furtkę w ogrodzeniu z kutego żelaza. Spojrzał na Angelicę, po czym wspiął się po pięciu schodkach na kamienny ganek. Gdy do niego dołączyła, ciekawa tego, co kryło się za ciemnymi dębowymi drzwiami, przyglądał się jej przez chwilę, nim wreszcie sięgnął ku klamce - akurat kiedy drzwi się otworzyły. Siwowłosy kamerdyner o dobrodusznej twarzy roz­ promienił się na widok Dominica. - Dzień dobry, milordzie. Witamy z powrotem. Bijąca z tych słów radość czytelnie obwieszczała, w ja­ ki sposób postrzega Dominica jego służba. - Dziękuję, panie Maclntyre. - Dominic spojrzał na Angelicę. - To jest panna Angelica Cynster. Kamerdyner skierował niebieskie oczy na Angelicę. Uśmiechnęła się i skłoniła głowę, żałując, że ma na sobie męskie ubranie. - Panie Maclntyre. Spojrzenie kamerdynera pozostało na jej twarzy mini­ malnie dłużej aniżeli powinno, potem jednak mężczyzna zmarszczył twarz w uśmiechu i się ukłonił.

- Witamy, panno Cynster. Ogromnie nam miło gościć panią w Glencrae House. Dominic gestem zaprosił ją do środka. Przekroczyła próg, na poły oczekując wszechobecnego kurzu i paję­ czyn. Tymczasem wnętrze okazało się nie po prostu czy­ ste, lecz wypucowane, w powietrzu unosiła się przyjemna woń dobrego wosku pszczelego. Angelica rozglądała się, coraz szerzej otwierając oczy, a potem wzięła głęboki oddech. Och, tak! Zdecydowanie wyobrażała sobie siebie jako panią na tych włościach. Przeszła kilka kroków naprzód, zatrzymała się i wolno obróciła wokół własnej osi, podziwiając przestronny we­ stybul. Maclntyre cicho zamknął drzwi, a potem on i Do­ minic stali, obserwując Angelicę. Nie kryła zachwytu. - Tutaj jest wprost cudownie. Pomieszczenie wyglądało jak ekspozycja paneli ścien­ nych z motywem linenfoldu, lub też, szerzej, artystycznej roboty w drewnie. Pas tynkowanej ściany szerokości metra, biegnący między gzymsem a górną krawędzią boazerii, wypełniały portrety i inne obrazy w bogato rzeźbionych, złoconych ramach, poza tym jednak ściany wyłożono drewnem w przeróżnych postaciach, a wszystkie meble - stojący na środku okrągły stół, dwa krzesła z wysokim oparciem po bokach kominka oraz rozmaite stoliczki - wykonano z tego samego, szlachetnego, lśniącego dębu. Rzeźbienia dekorujące poręcz i tralki szerokich schodów prowadzących z westybulu na piętro stanowiły odbicie fry­ zów na obudowie kominka. Mimo tak wielkiej obfitości drewna w tym samym odcie­ niu pomieszczenie aż wibrowało kolorami. Płonący na pa­ lenisku ogień rzucał złotawe światło na dekoracyjne obicia w intensywnych barwach oraz karmazynowe aksamitne kotary i poduszki, który to kolor dochodził do głosu także w orientalnych dywanach na wyłożonej kaflami podłodze. Efekt końcowy dawał ciepłe, przyjazne wrażenie.

Na tyłach westybulu otworzyły się bezszelestnie drzwi. Dominic spojrzał w tym kierunku i uśmiechnął się. - A oto i pani McCutcheon, która wraz z panem MacIntyre'em utrzymuje to miejsce w należytym porządku. Wysoka, szczupła kobieta o miłej twarzy omiotła Dominica spojrzeniem i ukłoniła się. - Witamy z powrotem, milordzie. - Odwróciła się do Angeliki i dygnęła. - Miło nam powitać również pa­ nią. Mamy nadzieję, że będzie pani zadowolona z poby­ tu tutaj. - Na pewno - odparła z uśmiechem Angelica. Przy­ glądała się, jak za panią McCutcheon ustawia się nie­ wielka procesja. Maclntyre wystąpił do przodu. - To jest Cora, panno Cynster, nasza główna poko­ jówka. A to Janet... Choć Dominic nie poinformował swoich ludzi o przy­ szłym statusie Angeliki, pozostali zapewne zdążyli się podzielić swoimi przypuszczeniami. Tak czy owak, jej strategia, żeby chwilowo wstrzymać się z wyrażeniem zgody, dotyczyła wyłącznie ich dwojga. Dlatego też An­ gelica ze stosowną gracją i szczerym zainteresowaniem przesuwała się wzdłuż krótkiego szeregu - trzy pokojów­ ki, dwaj lokaje, kucharka, pomywaczka i posłaniec. Po za­ kończonej prezentacji Dominic zajął miejsce u jej boku, tak że razem stanęli przed zgromadzoną służbą. - Pani McCutcheon, gdyby zechciała pani zaprowa­ dzić pannę Cynster do jej pokoju, a potem - popatrzył na Angelicę - przygotować śniadanie, tak za godzinę? - Oczywiście, milordzie. - Pani McCutcheon wystąpi­ ła do przodu. - Pokoje są gotowe, wszystko już czeka. - Odwróciła się do Janet. - Panna Cynster z pewnością życzyłaby sobie dolewkę gorącej wody do kąpieli. Kąpiel? Angelica się rozpromieniła. - Byłoby cudownie. - Oddałaby wszystko za ciepłą kąpiel.

Pani McCutcheon z aprobatą skinęła głową i wskaza­ ła na schody. Ruszając w górę, Angelica widziała, jak Dominic, w asyście Maclntyre'a, przecina westybul i znika w kory­ tarzu prowadzącym w głąb domu. Odezwała się w niej ciekawość, ale ten jeden raz ją pohamowała. Obejrzy wszystko później. Najpierw... Zwolniła, tak by pani McCutcheon się z nią zrównała. - Stokrotnie dziękuję, że nie tylko pomyślała pani o kąpieli, lecz nawet zawczasu ją przygotowała. - Och, cóż, tak sobie pomyślałam, że pewnikiem ze­ chce pani spłukać z siebie kurz z podróży, a na to nie ma nic lepszego jak ciepła kąpiel. - Zgadzam się w całej rozciągłości. - Angelica spoj­ rzała ku szczytowi schodów. - Które pokoje przygotowa­ ła pani dla mnie? - Apartament hrabiny, oczywiście. Kiedy jego lordowska mość wyjeżdżał do Londynu, przykazał nam, żeby wszystko było gotowe na przyjazd jego narzeczonej. Zatem stąd wiedzieli. Ten człowiek zaiste lubił pla­ nować. Przejawiał również skłonność do zakładania, że spra­ wy potoczą się dokładnie po jego myśli. Gdy dotarły na piętro, pani McCutcheon poprowadzi­ ła Angelicę do dwuskrzydłowych drzwi na końcu galerii. Tam zatrzymała się i odwróciła twarzą do niej. Angelica popatrzyła starszej kobiecie w oczy i, nadal nieznacznie uśmiechnięta, uniosła brwi. Pani McCutcheon otaksowała ją przenikliwym wzro­ kiem, otwarcie poddając ocenie. Nie do końca tym zaskoczona, Angelica cierpliwie czekała na koniec oględzin. Wreszcie pani McCutcheon lekko się uśmiechnęła. - Jestem przekonana, że się pani nada. Jemu trzeba żony z ogniem i wolą dorównującymi jego własnym.

- Podniosła wzrok na włosy Angeliki. - Mniemam, że ta­ ką znalazł. - Och, w rzeczy samej - odparła ze śmiechem Angelica. - O to może być pani spokojna. - No tak, cóż, zatem nada się pani wyśmienicie. - Pa­ ni McCutcheon bez skutku usiłowała przybrać surowy wyraz twarzy. Otworzyła drzwi i gestem zaprosiła Ange­ licę do środka. - Zobaczmy, co nam się uda zdziałać w sprawie pani upragnionej kąpieli. ***

Nieco ponad godzinę później Angelica zeszła po scho­ dach, raz jeszcze ubrana w balową suknię z jedwabiu w kolorze morskiej zieleni, uzupełnioną o koronkową chustę. Brenda wyprała i uprasowała jedno i drugie, choć jednak Angelica czuła się teraz rozkosznie czysta i schludna, odrobinę ją krępowało, że nosi taki strój za dnia. Gdyby - jakkolwiek wydawało się to mało praw­ dopodobne - ktoś zaszedł z wizytą, znalazłaby się w nie­ zręcznej sytuacji. - Suknie - oznajmiła, kiedy tylko, korzystając ze wska­ zówek Janet, bardzo pomocnej pokojówki, weszła do po­ koju śniadaniowego, gdzie Dominic siedział u szczytu stołu z dzisiejszą gazetą w dłoni. - Potrzebuję więcej su­ kien. Uzgodniliśmy, że nabędę je tutaj. Maclntyre odsunął dla niej mniejsze krzesło u drugie­ go końca stołu; z uśmiechem skorzystała z jego asysty. Później spojrzała na Dominica. - Jak rozumiem, możesz mi podać adresy odpowied­ nich krawcowych? - Sporządzę listę - odparł Dominic, zaglądając w te zielonozłote oczy. - Doskonale. - Sięgnęła po grzankę. - No dobrze, za­ tem, co dalej?

Odłożył gazetę i upił łyk kawy z filiżanki, porządkując myśli. - Nasz pobyt tutaj musi być możliwie krótki, nie dłuż­ szy niż to konieczne do zgromadzenia wszystkiego, co będzie nam niezbędne w trakcie podróży na zamek i po­ bytu tam, jak również zadbania o wszelkie inne kwestie, które mogą dopomóc w przekonaniu Mirabelle do zwro­ tu kielicha. - Skupił wzrok na Angelicę. - Musisz więc zdobyć suknie i inne potrzebne drobiazgi. Tymczasem ja zorganizuję dla ciebie konia i zajmę się najpilniejszymi interesami. Liczę na to, że uda mi się załatwić wszystkie bieżące sprawy, tak bym mógł poświęcić nadchodzące ty­ godnie na odzyskanie kielicha. Przełknęła kęs swojej tradycyjnej grzanki z dżemem. - Jak długo potrwa podróż stąd na zamek? - spytała. - A właśnie, jak on się nazywa? Chyba mi nie mówiłeś. - Zamek Mheadhoin. Stoi na wyspie na jeziorze Beinn a'Mheadhoin, we wschodniej części doliny Affric. Co do czasu podróży... - Spojrzał na nią. - Będzie zależał od tego, jak dobrze jeździsz. - Przyjmij, że dobrze. Możesz bez obaw założyć, że nie będę największym maruderem w grupie. - Angelica patrzyła na niego ze spokojem. - Jak długo trwa podróż, kiedy ty i pozostali jedziecie najszybszym możliwym tempem? Z jego wahania wywnioskowała, że nie zaakceptował do­ konanej przez nią oceny własnych umiejętności jeździec­ kich, ale w tej kwestii Angelica wyedukuje go po drodze. - Wyjeżdżając wcześnie rano, sam pokonałbym trasę w trzy dni, w grupie natomiast dotrzemy na miejsce po południu czwartego dnia. - Aż tak długo? - Nie zdawała sobie sprawy, że to tak daleko. - Droga jest dość przyzwoita, natomiast nie będziemy mieć możliwości wymiany koni, zatem to nie tylko kwe­ stia tempa jazdy, ale też rozsądnego gospodarowania ich

siłami, co oznacza, że jedziemy od świtu do zapadnięcia zmroku. Każdego dnia. Ta perspektywa jej nie martwiła. - Mhm... W porządku. Skoro musimy wyruszyć jak najszybciej, a uszycie nowych sukien zajmie trochę czasu, powinnam wziąć się za to natychmiast. Jednak­ że... - wskazała na swoją balową kreację - nie mogę po­ kazać się tak publicznie, nie za dnia, a pożyczenie sukni od kogoś ze służby także nie wchodzi w rachubę, nie był­ by to stosowny strój na wizytę u krawcowej. - Zastana­ wiała się chwilę. - Janet ma figurę podobną do mojej. Mogłabym ją posłać, żeby kupiła dla mnie gotową suknię dzienną. W niej udałabym się do krawcowych zamówić to, czego potrzebuję. - Przy założeniu, że zdołasz poinstruować Janet na ty­ le, by jej zakup cię zadowolił. - Poradzimy sobie. - Pochwyciła jego wzrok. - Za­ tem... jaką kwotę mogę przeznaczyć na suknie? Patrzył jej w oczy. - Czy jeśli zostawię ci wolną rękę - rzekł wreszcie - dokonasz jakiegoś skandalicznego zakupu jedynie dla­ tego, że będziesz mogła? - Oczywiście, że nie. Będę mieć wzgląd na twoją god­ ność, obiecuję. Prychnął cicho i opuścił wzrok. - Po prostu powiedz krawcowym, żeby rachunki przy­ słały tutaj, do Glencrae House. - Wnoszę z tego, że cię znają? Znowu popatrzył jej w oczy, ale się nie odezwał. - W porządku. - Spoważniała, a potem chwilę kalku­ lowała coś w myślach. - Twoim zdaniem, jak długo tu zostaniemy? - Zakładam, że przesądzi o tym czas, jaki będzie ci potrzebny na skompletowanie garderoby. - Czy to wyzwanie? - Zrobiła wielkie oczy. - Wspomi­ nałam ci już, jak uwielbiam wyzwania?

- Nie. Ale nie wątpię, że wkrótce się o tym przeko­ nam. ***

- No dobrze! Jeszcze jeden dzień, tylko tyle nam trze­ ba. - Angelicę przepełniał jakiś absurdalny triumf, kiedy Dominic odsuwał dla niej krzesło u końca stołu w mniej­ szej z dwóch jadalni; w tej drugiej, głównej, wygodnie zasiadłoby do posiłku trzydzieści osób. - Odwiedziłam dziś wszystkie trzy krawcowe z twojej listy, przy czym każda przysięgła, że zamówione suknie będą gotowe najpóźniej jutro wieczorem. Strzepnęła serwetkę. - Jutro rano każda dostarczy pierwszą suknię, tak więc będę mogła wyjść na miasto, żeby kupić inne nie­ zbędne rzeczy. - Popatrzyła na niego, kiedy zajął swoje miejsce. - Powiedz mi, istnieje jakiś powód, dla którego miałabym się obawiać, że ktoś mnie tu zauważy, czy też mogę swobodnie chodzić po sklepach? Zastanawiał się nad odpowiedzią, kiedy podawano zupę. - Rodzina wytłumaczyła jakoś twoją nieobecność, nie dopuściliby, żeby informacja o twoim zniknięciu prze­ niknęła do publicznej wiadomości. - Na pewno. Poprosiłam ich zresztą o spreparowanie stosownej historyjki, a w tej sztuce nabraliśmy ostatnio sporego doświadczenia. - O to właśnie mi chodzi. - Skłonił głowę. - Nie ma powodu przypuszczać, że jeśli zobaczy cię tu ktoś niewta­ jemniczony, uzna to za dziwne. Taka osoba założy, że przyjechałaś do Edynburga z rodziną lub gościsz u przy­ jaciół. Ukryć się, a potem pędem wracać tutaj, powinnaś jedynie w sytuacji, gdybyś spostrzegła krewnego lub ko­ goś na tyle zaprzyjaźnionego z rodziną, że wiedziałby o twoim zniknięciu i mógłby podnieść alarm.

- W porządku. Czyli mogę się swobodnie przemiesz­ czać, ale mam mieć oczy otwarte. Po rozstrzygnięciu tej kwestii skupili się na posiłku. Angelica ze szczególnym zadowoleniem oceniała ja­ kość potraw. Przekonała do siebie panią McCutcheon i Janet, a choć nadal pracowała nad MacIntyre'em, ogól­ nie biorąc, służba ochoczo powitała ją jako przyszłą pa­ nią, przyznając jej prawa należne żonie Dominica. Pod pewnymi względami sprawowała już zatem kontrolę nad gospodarstwem domowym, niemniej ko­ rzystała z tej władzy z rozwagą. Zawsze uważała, że za­ rządzanie służbą przypomina powożenie zaprzęgiem - należy doprowadzić do tego, by wszystkie konie biegły w równym tempie i w tym samym kierunku, ale najlepsze rezultaty nieodmiennie osiągają osoby o lekkiej ręce. W miarę trwania posiłku satysfakcja Angeliki rosła. Zastanawiała się, czy Dominic zauważył zmianę. Wreszcie, gdy kończyli główne danie, odchylił się na krześle i spojrzał na pozostałości po perliczce na swo­ im talerzu. - Wyśmienite pieczyste. Chyba najlepsze, jakie ja­ dłem. Muszę pochwalić kucharkę. - Zrób to, koniecznie - rzekła z cudownym uśmie­ chem. - Wtedy kucharka będzie mogła przekazać kom­ plement twojej nowej podkuchennej, ta zaś uzna, że pragnie pracować w tym właśnie domu, gdzie doceniają jej umiejętności. Zabiła tym Dominicowi ćwieka. - Mam podkuchenną, w dodatku nową? Anioł u drugiego końca stołu przytaknął, wyraźnie za­ dowolony z siebie. - W oczekiwaniu na powrót Janet z suknią dzienną urządziłam spotkanie z panią McCutcheon i Maclntyre'em. Zgodziliśmy się, że aby ten dom należycie sprostał przyszłym wymogom, potrzebujemy podkuchennej, ku­ charka zaś znała doskonałą kandydatkę, która akurat za-

stanawiała się nad wyborem jednej z kilku ofert. - Zielonozłote oczy Angeliki jaśniały, kiedy się uśmiechnęła. - Tak więc wykradłeś wyszkoloną we Francji podkuchenną sprzed samego nosa hrabiego i hrabiny Angusów. Zdobycie podkuchennej wymaga aż takich podchodów? - Nie miałem pojęcia... - Machnął ręką. - Nie, zapo­ mnij, że to powiedziałem. Możesz rządzić tym domem wedle uznania, jeśli tylko moi ludzie nie zaczną się bun­ tować. - Oczywiście, że nie będzie buntu - prychnęła, ale za sprawą dołeczków w jej policzkach wiedział, że nie poczuła się obrażona. Nigdy wcześniej nie prowadził z kobietą tego rodzaju rozmowy. Wymiany komentarzy na temat codziennych spraw, szybkich słownych potyczek z nutką wyzwania, za­ bawnych i pełnych poczucia wspólnego celu. Wcześniej rozmawiał tak z Mitchellem. A on nie żył od blisko czterech lat. Choć nikt nigdy nie zajmie jego miejsca, nieoczekiwana przyszła żona Dominica zdawała się wykuwać dla siebie własną niszę w jego przeważnie zamkniętym, bardzo prywatnym świecie. Okoliczność, że także tutaj z zapałem, sprawnie i sku­ tecznie weszła w rolę jego przyszłej żony, działała nań uspokajająco. Przyglądał się Angelicę z uwagą, kiedy podawano de­ ser. - Czy zarządzanie domem i cala reszta sprawiają ci przyjemność? - spytał, gdy pokój opuścili wszyscy po­ za MacIntyre'em. - Naturalnie. To... - Urwała, porządkując myśli. - Tak jak twoja rola polega na zarządzaniu majątkiem i zajmowaniu się wszystkim, co to za sobą pociąga, moja sprowadza się do zarządzania twoim domem i troszcze­ nia się o wszelkie powiązane z tym kwestie. - Machnęła łyżeczką. - Do tego mnie przygotowywano, takiego życia oczekiwałam. I teraz stało się moim udziałem. - Podniosła

nań roziskrzone oczy. - Mówiłam ci przecież, że uwiel­ biam wyzwania, aczkolwiek muszę oddać twoim ludziom sprawiedliwość, gdyż jak dotąd okazują się bardzo kom­ petentni. Była w swoim żywiole i doskonale o tym wiedziała. Je­ śli w Dominicu utrzymało się jeszcze poczucie winy z po­ wodu tego, że wywarł na nią nacisk, porwał ją, pozbawił możliwości wyboru, a nawet odebrał preferowany styl ży­ cia, teraz się rozwiało. Za sprawą szczęścia czy może zrządzenia losu najwyraźniej zaoferował Angelicę przy­ najmniej jedną rzecz, której pragnęła dla siebie na przy­ szłość, której wręcz potrzebowała i najprawdopodobniej już wtedy poszukiwała. Jako hrabina Glencrae będzie żyła w sposób odpowiadający jej wyobrażeniom, Dominicowi zaś ta świadomość przyniosła ulgę i zadowolenie. Zlizując z łyżeczki resztki wyjątkowo kremowego sosu waniliowego, Angelica westchnęła, po czym spojrzała na Dominica. On sam skończył już jeść i siedział wygod­ nie oparty, obserwując ją, jak to miał w zwyczaju. Nie zaskoczyły jej te oględziny - próbował ją rozszy­ frować, zrozumieć, najchętniej w stopniu, który pozwo­ liłby mu przewidywać jej zachowania i dzięki temu ją kontrolować. Uśmiechnęła się. - Jeśli, jak wszystko na to wskazuje, będziemy w sta­ nie opuścić Edynburg pojutrze, jaką trasą pojedziemy na zamek? Zawahał się, po czym wstał. - Przejdźmy do biblioteki. Chyba że wolałabyś usiąść w salonie? - Nie, lubię biblioteki. - Poza tym chciała zobaczyć je­ go królestwo. Zasygnalizował MacIntyre'owi, że sam odsunie dla niej krzesło. Później zaofiarował jej ramię. Wdzięcznie położyła mu dłoń na rękawie, rejestrując skryte pod ma­ teriałem stalowe mięśnie, po czym ruszyli z salonu przez westybul i dalej korytarzem do biblioteki.

Nie kłamała, istotnie lubiła biblioteki, a ta konkret­ na zawierała w sobie wszystko, co Angelica najbardziej ceniła w tych pomieszczeniach - piękno, funkcjonalność i wygodę. Wzdłuż ścian ciągnęły się regały, na których stały za szkłem oprawne w skórę tomy. Litery na grzbie­ tach połyskiwały złotem i srebrem, oprawy tworzyły przy­ padkową mozaikę miłych dla oka barw. Podobnie jak w innych częściach budynku, dominował tu dąb złocisty. Na jednej ze ścian trzy pary długich, aksamitnych zasłon, aktualnie zaciągniętych na noc, świadczyły o obecności dużych okien, przez które za dnia do pokoju wlewało się mnóstwo światła. Angelica zastanawiała się, jaki widok roztacza się z tych okien; jeszcze nie zdążyła się wypuścić do ogrodów na tyłach i po bokach rezydencji. W ogromnym kominku naprzeciw okien radośnie pło­ nął ogień, przez co pokój nurzał się w złotym blasku. Przy końcu pomieszczenia pyszniło się biurko więk­ sze, bogato rzeźbione i wyraźnie częściej używane aniże­ li to w londyńskim domu, przy czym blat nieomal znikał pod nawałem przeróżnych papierów - umów, listów, za­ mówień, rachunków - które Angelica spostrzegła, gdy Dominic prowadził ją ku ustawionym przed meblem fo­ telom. Dwie identyczne lampy, po jednej na każdym krańcu biurka, już płonęły. Usiadłszy, obserwowała Dominica, kiedy okrążał biurko. Wyjął z szuflady mapę i wrócił z nią do Angeliki. Przyciągnął pobliski stolik między dwa fotele, zasiadł w tym wolnym i rozłożył mapę, tak by oboje dobrze wi­ dzieli. - Oto nasza trasa: z Edynburga promem przez zatokę i dalej do Perth, potem przez Pitlochry, Drumochter i Kin­ gussie do Inverness. Stamtąd ruszymy na zachód, przez Eskdale i Strathglass. Cannich to ostatnie przed jeziorem Beinn a'Mheadhoin i zamkiem skupisko zabudowań, któ­ re zasługuje na miano miasteczka.

Dominic usiadł wygodnie i dał jej czas na zaznajomie­ nie się z trasą. Kiedy podniosła wzrok, popatrzył jej w oczy. - Mówiłaś, że jeździsz konno, ale jak dobrze? Szcze­ rze, to ważne. Nie dobiorę dla ciebie odpowiedniego ko­ nia, jeśli nie będę wiedział, jak radzisz sobie w siodle, a na północ od Edynburga szanse na znalezienie przy­ zwoitego zamiennika spadają praktycznie do zera. Obrzuciła go poirytowanym spojrzeniem. - Jestem z rodu Cynsterów. Wszyscy świetnie jeździ­ my konno, mamy to we krwi. - Eliza - rzekł, spokojnie patrząc jej w oczy. Skrzywiła się. - To wyjątek potwierdzający regułę. Naprawdę, nie znam żadnego innego Cynstera, który nie byłby wyśmie­ nitym jeźdźcem. Zawahał się, lecz w końcu skłonił głowę. - W porządku. Założę, że przynajmniej dotrzymasz tempa Brendzie i Griswoldowi, którzy są najwolniejsi w naszej grupie, co skądinąd nie znaczy, że wolni. - Od­ niósł wrażenie, że chciała coś powiedzieć, ale ugryzła się w język i po sekundzie przytaknęła, mógł więc kontynu­ ować. - Na szczęście dzięki temu pokonamy całą trasę konno, czyli szybciej. Konieczność użycia na tych dro­ gach gigu lub kariolki znacznie by nas spowolniła. - Planujesz wynająć dla mnie konia z tutejszej stajni? Potwierdził. - Wobec tego chcę konia wysokiego co najmniej na piętnaście dłoni, raczej smukłego i zwinnego niż prze­ sadnie umięśnionego, z temperamentem. - Patrzyła na niego poważnym wzrokiem. - Skoro musimy jechać szybko, nie spodziewam się, że wyszukasz dla mnie jakie­ goś żółwia, ale miej, proszę, na uwadze, że im żwawszy koń, tym prędzej pojadę. Robiła mu wykład na temat koni? - Będę pamiętał o twoich preferencjach.

- Dobrze. - Znów spojrzała na mapę. - Gdzie planu­ jesz noclegi? - W Perth, potem w Kingussie, jeśli się uda, aczkol­ wiek dotarcie tam w jeden dzień będzie wymagało bar­ dzo ostrej jazdy, a następnie w Inverness. Z Inverness będziemy mieć jakieś trzy, cztery godziny drogi do Cannich i kolejną godzinę na zamek. Naturalnie, wiele zale­ ży od pogody, na razie jednak nic nie zapowiada jej zała­ mania, drogi powinny więc być suche. Angelica studiowała mapę; wybierając się w podróż, lubiła wiedzieć, dokąd zmierza. Dominic zerknął na pa­ piery na biurku, lecz pozostał na swoim miejscu, obser­ wując ją. Kiedy już zyskała dostateczne rozeznanie co do kie­ runku w sensie geograficznym, zwróciła myśli ku ich oso­ bistej trasie. Jeżeli tego wieczoru Dominic powinien za­ jąć się dokumentami, nie chciała mu w tym przeszkadzać, lecz zarazem, skoro zdecydowała, że muszą posunąć się dalej w sferze fizycznej jeszcze przed przybyciem na za­ mek, jaki najlepszy ruch mogła w tej chwili wykonać? Odpowiedź wydawała się oczywista. Podniosła wzrok znad mapy. - Chyba udam się na spoczynek. Minione noce nas nie rozpieszczały. - Wstała. Zgodnie z oczekiwaniami również się podniósł. Schy­ lił się, aby przepchnąć stolik w stronę biurka, usuwając go Angelicę z drogi, po czym wyprostował się z częścio­ wo złożoną mapą w dłoniach. Za plecami miał biurko, z jednej strony stolik. Angelica musiała go minąć, żeby dotrzeć do drzwi. Po­ stąpiła krok naprzód i zatrzymała się. Blisko Dominica. Odchyliła głowę, zajrzała mu w oczy i uśmiechnęła się, jakby zamierzała życzyć mu dobrej nocy. Zamiast tego wszakże przystąpiła bliżej, chwyciła go za szyję, ciągnąc w dół, podczas gdy sama wspięła się na palce - i przywar­ ła wargami do jego warg.

Przez krótką chwilę delektowała się jego szokiem, a potem... Ogień! Żar eksplodował - między nimi, wokół nich. Piekące płomienie wezbrały, by zaraz rozszaleć się w obojgu. I już go nie całowała, to on ją pożerał. Wsunął dłoń w jej włosy, ujął od tyłu jej głowę i uwię­ ził Angelicę w pocałunku, wargami miażdżąc jej usta z naglącym, zachłannym, drapieżnym głodem. Siła owego wyzwolenia ją sparaliżowała, spętała jej zmysły - zdawało się, że Dominic przez cały czas czekał na ten właśnie moment, niecierpliwy i złakniony, po­ wstrzymywał się jednak, podobnie jak ona. Teraz wszelkie ograniczenia zniknęły. Krążył językiem po jej wargach, otwarcie kusząc, agresywnie rzucając wyzwanie, aż wreszcie rozwarła je instynktownie i doznała całkiem nowej przyjemności, kiedy zuchwale wdarł się do wnętrza jej ust, obejmując je w posiadanie. Twarde i władcze, jego wargi piły z jej ust, brały, żar­ łocznie smakowały. Językiem pieścił, badał, piętnował, zachęcał, atakując roztańczone zmysły Angeliki nagą na­ miętnością i palącym pożądaniem, aż wirowały jeszcze szybciej. Być może postąpiła bezwstydnie, inicjując tę wymia­ nę, lecz w jego reakcji nie doszukała się śladu niechęci. Całował ją tak, jakby pragnął i zamierzał pożreć, jeden zmysłowy skrawek po drugim. Nie zdołałby obwieścić te­ go dosadniej - śmielej, bardziej bezpardonowo - a pod­ czas gdy serce w niej śpiewało, ciało i zmysły rozpływały się w zachwycie. Rozczapierzył palce drugiej dłoni na jej plecach, na wysokości talii, paląc ją dotykiem nawet przez jedwab sukni. Poczuła, że narzucił im obojgu zmianę pozycji, dzięki czemu pocałunek nie wymagał od nich dłużej na­ prężania wszystkich mięśni; jakaś przyćmiona, odległa,

nadal przytomna część umysłu Angeliki zarejestrowała, że usiadł na biurku, niwelując różnicę wzrostu między nimi, i wciągnął ją sobie między uda. Doskonale, wymruczała skryta w niej rozpustnica. Mogła teraz odwzajemnić pocałunek, z większą stanow­ czością odpowiedzieć na skandaliczną, diabolicznie zmy­ słową pieszczotę. Wprawdzie na tym polu brakowało jej doświadczenia, do którego miałaby sposobność się od­ wołać, jeśli wszakże on coś potrafił, uda się to także i jej - z tą myślą przewodnią przystąpiła do rewanżowania się za jego względy. Po tamtej pierwszej chwili aktywności jej ręce opadły bezładnie na barki Dominica. Teraz sobie o nich przypo­ mniała, wsunęła palce w jego czarne loki - i przejściowo rozkojarzyła ją ich jedwabista miękkość. Bawiła się nimi, zaciskała je w pięściach, przytrzymywała go w ten spo­ sób, by tym śmielej wpić się w jego wargi, zanim wresz­ cie zwolniła uchwyt i rozpoczęła wędrówkę. Po jego po­ liczkach, które muskała opuszkami palców, ucząc się go. I niżej, ponad mocną szczęką, po szyi, by w końcu de­ lektować się szerokimi ramionami. Później Dominic pchnął pocałunek na nowe, głębsze, bardziej intymne terytorium, bezwzględnym szarpnięciem skupiając znów jej uwagę na coraz gorętszym spółkowaniu ust. Angelica nigdy nie całowała mężczyzny w ten sposób, nie wiedziała nawet, że coś takiego jest możliwe, nie od­ gadłaby, że pocałunek, choćby i niezwyczajny, może prze­ kształcić się w wymianę tak zaprawioną tajoną namiętno­ ścią i pożądaniem, że uzależniała niczym ambrozja, że całkowicie zawładnęła jej rozsądkiem, ciałem i zmysłami, spychając na dalszy plan, pozbawiając znaczenia wszystko inne - absolutnie wszystko na świecie. Liczyło się wyłącznie to, co dzielili, co narastało i roz­ kwitało między nimi. Oraz towarzysząca temu pożoga, błyskawicznie roz­ przestrzeniająca się pod skórą.

Zastanawiała się w oderwaniu, czy to jedynie gra jej wyobraźni, że skryty pod koronkową chustą naszyjnik pali jej dekolt, a wisior między piersiami nabrał ciężaru. Uderzyła z zaskoczenia, lecz mimo to nawet w naj­ dzikszych snach Dominic nigdy nie bral pod uwagę, że zdołałaby - za sprawą jednego tylko pocałunku - obalić sa­ mokontrolę, którą doskonalił przez ostatnią dekadę. Tym­ czasem już pierwszy dotyk warg Angeliki przerwał jego linię obrony, połączył się z wewnętrznym ja, trzymanym prze­ zeń zwykle na mocnej uwięzi, i wyzwolił je. A myśliwy na to odpowiedział, brutalnie spychając na bok wszelką logikę i racjonalność, pochłonięty przemożnym pędem, aby po­ chwycić, uwieść i posiąść Angelicę. Pragnienie, by ją mieć, płonęło teraz, koncentrując na sobie wszystkie myśli Dominica. Sądził, że ona ucieknie, ocali ich oboje, ale nic z tego. Bynajmniej nieprzestraszona potęgą przywołanej przez nich namiętności, ta nierozważna rozpustnica jeszcze go ponaglała, jakby nie mogła się doczekać, kiedy rozłoży dla niego nogi. Jeżeli jedno z nich natychmiast się nie opamięta, istot­ nie do tego dojdzie, najprawdopodobniej na jego biurku. Jęknął na tę wizję, a dźwięk uwiązł w pocałunku. Usłyszała go, lecz tylko zaczęła całować jeszcze bar­ dziej uwodzicielsko. Kiedy anielica przekształciła się w syrenę? Resztkami władz umysłowych Dominic walczył o od­ zyskanie samokontroli. Jej smak - słodycz i przyprawy nigdy dotąd nie przy­ niosły mu tyle przyjemności - absolutnie mu tego nie ułatwiał. Ciepło jej gibkiego, na wskroś kobiecego ciała, tak skandalicznie doń dociśniętego, pomagało w tym jeszcze mniej. Co do owych przeciągłych, dręczących muśnięć, wle­ wających mu ogień pod skórę...

Przez długie chwile wynik bitwy pozostawał niepew­ ny; połączony z nią wargami i językiem, gdy jego zmysły drapieżnie łaknęły więcej, na każdy dostępny sposób, Dominic obawiał się, że przegra, że nie zdoła się cofnąć, zanim... Zaczerpnął tchu, desperacko poszukał w myślach i wydobył na pierwszy plan dwa obrazy. Bryce'a i Gavi­ na oraz zamku i klanu. I raptem znów się kontrolował. Zdołał zablokować łomocące mu w żyłach maniakal­ ne pożądanie i wreszcie przerwać pocałunek. Uniósł głowę. Dysząc ciężko, wpatrywał się w twarz Angeliki. Czekał, aby się przekonać, co ona zrobi, jak zareagu­ je; autentycznie nie miał pojęcia, czego się spodziewać. Jej powieki uniosły się wolno, ukazując szmaragdowe, połyskujące złotem oczy. Przez chwilę przyglądali się so­ bie badawczo. Potem jej wargi, opuchnięte i śliskie, delikatnie wygię­ ły się w uśmiechu. - Zostawię cię, żebyś mógł uporać się z dokumentami - powiedziała niskim, ochrypłym głosem. Jeszcze przez chwilę patrzyła mu w oczy, a później uwolniła się z jego luźnych objęć. Wyprostował się, kiedy zmierzała do drzwi. Dotarłszy do celu, obejrzała się na Dominica. - Do zobaczenia rano. Wyszła cicho. Pozostawiając go, sterczącego jak kołek w każdym moż­ liwym sensie, wpatrzonego w zamknięte drzwi - i toczące­ go kolejny bój, tym razem o to, by za nią nie podążyć. Zwyciężył przypuszczalnie tylko dlatego, że w jej po­ żegnalnych słowach nie doszukał się choćby śladu kuszą­ cej, syreniej nuty. Zacisnął szczękę, zmuszając wreszcie stopy, by ruszy­ ły z miejsca i zaniosły go na drugą stronę biurka. Opadł

na fotel i wpatrzył się w liczne papiery, domagające się jego uwagi. Jednakże wszystkie jego zmysły, wszystkie myśli, nadal koncentrowały się na niej. Oraz na kolejnym kroku, na jaki ewidentnie się zdecy­ dowała. Oczekiwał wszak na jej deklarację, na zaproszenie, którego nie da się opacznie zrozumieć; powinien był przewidzieć, że Angelica nie ograniczy się do półśrod­ ków. Niczego nie pragnął bardziej, jak uczynić zadość jej życzeniom, w wybranym przez nią miejscu i czasie, ale... Jeśli potrzebował dowodu, że decyzja o tym, by odłożyć wejście w fizyczną sferę ich przyszłego związku, do czasu aż odzyska kielich i ocali klan, była nie tylko mądra, lecz wręcz krytyczna dla powodzenia sprawy, Angelica właśnie mu go dostarczyła. Postukując palcami o blat biurka, usiłował obejść ten wniosek - przekonać samego siebie, że niedawna utrata kontroli wynikała jedynie z faktu, iż Angelica wzięła go z zaskoczenia. Że następnym razem będzie inaczej. Po prawdzie jednak nie miał takiej gwarancji. Nie wie­ dział, jak długo potrwa, nim stanie się pewny swej samo­ kontroli w relacjach z nią. Wiedział za to, jak głęboko zanurzył się w owych na­ miętnych chwilach. Armia Cynsterów mogłaby przema­ szerować przez jego dom, a niczego by nie zauważył. Upłynęły długie minuty, nim wreszcie sięgnął po czy­ stą kartkę. - Przeklęta kobieta! Raz udało jej się rozbić w proch jego samokontrolę; będzie musiał nieustannie sobie przypominać, dlaczego nie wolno mu dopuścić, by zrobiła to ponownie. Zaciskając szczękę, zanurzył pióro w kałamarzu i spi­ sał powody, dla których na razie nie może - nie powinien - folgować sobie ze swą przyszłą żoną.

*** Angelica leżała w pięknym łożu w sypialni hrabiny i wpatrywała się w baldachim. Doskonale rozumiała szlachetną potrzebę samokon­ troli, sama stale się do niej uciekała, a przecież w trakcie pocałunku zatraciła się całkowicie. Nie, żeby ją to choć trochę martwiło - nie działo się tak w tamtej chwili ani nawet teraz, jednak co do Dominica... On również na początku się zatracił, nie panował nad sobą przez większą część szaleńczej wymiany pocałunków, lecz na koniec wziął się w karby, stanowczo i absolutnie. A to wzbudziło w Angelicę niejakie wątpliwości. Zwłaszcza gdy uwzględnić fakt, że pozwolił jej odejść, że wypuścił ją z ramion, nijak nie sygnalizując chęci prze­ dłużenia tamtego momentu. - Hm... - Obracając w palcach wisior z różowego kryształu, zastanawiała się, jak to interpretować. Mimo wszystko odczuwała zadowolenie z poczynio­ nych postępów. Tej nocy sprawy i tak zaszły dalej, niż planowała; w rzeczy samej, cieszyła się, że Dominic od­ zyskał kontrolę i się wycofał, w skrytości ducha podejrze­ wała bowiem, że sama nigdy by się na to nie zdobyła, a po trzech nocach w dyliżansie nie była w najlepszej kondycji, której skądinąd życzyłaby sobie na swój pierw­ szy raz. Niemniej teraz, gdy znała trasę na zamek i wiedziała, jak długo potrwa podróż oraz gdzie będą się zatrzymy­ wać na noc, nabrała jeszcze większego przekonania o słuszności swej decyzji. Musiała ulokować się na pozy­ cji jego żony, pod każdym względem z wyjątkiem nazwi­ ska, zanim przybędą na zamek. Kiedy tylko znajdą się w obrębie jego murów, skoncentrują się oboje na tym, co okaże się konieczne do odzyskania kielicha - taką już mieli naturę, rozumieli, czym jest obowiązek, jak rów­ nież, że ważne sprawy należy załatwiać w pierwszej ko-

lejności. Na zamku nie będą więc mieli czasu na zajmo­ wanie się fizycznym aspektem ich związku. Jeśli nie bę­ dzie on już dobrze funkcjonował, gdy dotrą na miejsce, zostaną pozbawieni możliwości czerpania z owej we­ wnętrznej siły, jaka według Angeliki płynęłaby z konse­ kwentnego pogłębiania ich relacji. Z miłości, w którą przeobraziłaby się ich żądza. - Zatem... jutrzejszej nocy. - Jutrzejszej nocy Angeli­ ca przypuści szturm na fortyfikacje Dominica. Dzisiejsze interludium okazało się wielce zachęcające, a przy oka­ zji wskazało jej właściwą drogę. - Zaskoczenie. Jeśli nie chcę, żeby arogancki hrabia Glencrae wszystko popsuł, muszę solidnie nim wstrząsnąć. Ten koncept wywołał uśmiech na jej twarzy. - Oto kolejne wyzwanie. Uśmiechając się szerzej, przewróciła się na bok i umościła wygodnie, planując nadrobić brak snu, zarówno z minionych, jak i nadchodzących nocy.

Rozdział dziesiąty

W zimnym, surowym świetle poranka o wiele łatwiej było radzić sobie z namiętnością i pożądaniem. Dominic poczekał, aż Angelica dołączy do niego przy śniadaniu, po czym dał znak MacIntyre'owi, żeby zostawił ich samych. Kiedy za kamerdynerem zamknęły się drzwi, Dominic popatrzył na dziewczynę. Akurat smarowała grubo dże­ mem zwyczajową grzankę, ale po chwili poczuła na sobie jego spojrzenie i podniosła wzrok. - Nasz wczorajszy pocałunek był nierozsądny - oznaj­ mił beznamiętnie. - Ponieważ incydent nastąpił z twojej inspiracji, nie będę za niego przepraszał, niemniej nawet jeśli minionego wieczoru mogłem się wydać ustępliwy ze względu na to, że odzyskanie kielicha jest tak ważne zarówno dla nas, jak i dla wielu innych osób, najlepiej postąpimy, jeśli zrezygnujemy z dalszych intymności do czasu, aż osiągniemy cel. Patrzyła nań ze spokojem, przez dłuższą chwilę nie okazując najmniejszej reakcji. Potem zamrugała i przyj­ rzała mu się badawczo, jakby poddawała ocenie nie tyle wypowiedź Dominica, ile jego samego. - Sformułowałeś tę opinię już wcześniej po głębszym zastanowieniu? Czy twoja deklaracja wynika bezpośred­ nio z tego, co zaszło minionej nocy?

Usiłował zataić marsową minę, ale nie do końca mu się to udało. - Miniona noc wyśmienicie zademonstrowała, dlacze­ go powinniśmy trzymać się od siebie na rozsądny dy­ stans. Ja... my nie możemy pozwolić sobie na to, żeby coś odciągnęło naszą uwagę od aktualnie nadrzędnego celu. Dla odmiany później będziemy mieli mnóstwo cza­ su, by w pełni poświęcić się tego rodzaju tematom. - Mhm. - Uniosła brwi. - Nęcąca perspektywa: w peł­ ni poświęcić się temu tematowi. Zacisnął szczęki; nie powinien teraz reagować na tego typu uszczypliwości. Czekał, jednakże jej spojrzenie sta­ ło się odległe, po prostu chrupała grzankę, zatopio­ na w rozmyślaniach... wolał nie wyobrażać sobie o czym. Poddał się po kolejnej minucie, przyglądając się, jak je. - Czyli się zgadzasz? - ponaglił. - Żadnych więcej in­ tymności, dopóki nie odzyskamy kielicha? - Proszę? - Zamrugała, a potem skupiła wzrok na jego twarzy. - Och. No cóż, jeśli reprezentujesz takie stanowi­ sko - wzruszyła ramionami - nie zamierzam się spierać. Patrzył na nią, na jej twarz, nadal wyzutą z wszelkich bardziej wyrazistych emocji. Równie dobrze mogliby omawiać jakąś pomniejszą kwestię towarzyską. Nie miał bladego pojęcia, co to oznacza. Narosła w nim frustracja. Powątpiewał, czy skutecznie ukrócił jej uwodzicielskie zapędy, lecz zarazem nie ży­ czył sobie dalszej dyskusji na ten temat. Odsunął krzesło i wstał. - Muszę załatwić w mieście kilka spraw, niedaleko zamku. Zobaczymy się na lunchu. - Dobrze. - Zajrzała pod przykrywkę dzbanka z her­ batą. - Możesz przysłać tu Maclntyre'a? Przydałoby się więcej herbaty. Zacisnąwszy zęby, opuścił pokój, niepewny, kto wy­ grał tę rundę.

***

Po raz kolejny ujrzał swą przyszłą żonę, kiedy wracał High Street, rozmówiwszy się ze swym lokalnym agen­ tem. Ona i Brenda stały na trotuarze, przyglądając się iglicy Tron Kirk. Spostrzegła go, kiedy przecinał ulicę. Na widok Dominica jej twarz się rozjaśniła, co przegnało utrzymującą się w nim od porannego starcia irytację. Miała anielski uśmiech i takież oczy, przy czym z obu tych oręży bez­ wstydnie korzystała, niemniej dopóki to jego nimi opro­ mieniała, czuł, że grubiaństwem byłoby czynić jej z tego zarzut. Po zastanowieniu doszedł do wniosku, że rankiem za­ sadniczo nie starli się ze sobą; wprawdzie Angelica nie zgodziła się wyraźnie z jego stanowiskiem, przynajmniej jednak przyjęła je do wiadomości. Jak ona się teraz za­ chowa... na to nie miał wpływu. Będzie musiał poczekać na jej ruch, a potem go odparować, uwzględniając zaś, że - w przeciwieństwie do niej - na tym konkretnym polu zgromadził bogate doświadczenie, nie powinno się to okazać zbyt trudne. Spotkanie z agentem, dotyczące sprzedaży whisky, po­ działało nań uspokajająco. - Interesy zakończone? - Przekrzywiła rudozłotą gło­ wę, przyozdobioną ponętnym czepkiem, i taksowała go wzrokiem, gdy się przy niej zatrzymał. - Tak. Właśnie idę zająć się sprawą koni. Stajnie, z których korzystam, znajdują się niedaleko pałacu, mo­ gę zatem odprowadzić cię do domu. - Zerknął na jej no­ we dodatki, w tym misternie wykonaną parasolkę, w tej chwili złożoną. - To znaczy, jeśli uporałaś się z zakupa­ mi i zmierzasz w tamtą stronę? - Dopiero wybiła jedena­ sta, jeśli więc Angelica chciała zajrzeć do kolejnych skle­ pów, miała na to czas.

- Owszem. Znalazłam już wszystkie potrzebne rzeczy. Wysłałam posłańca ze sprawunkami do domu, żebyśmy mogły z Brendą trochę pospacerować. - Wobec tego... - Ulokował sobie jej dłoń w zagłębie­ niu łokcia. Uśmiechnęła się i nieśpiesznie ruszyli to mniej, to znów bardziej zatłoczoną ulicą. Angelica miała na sobie nową suknię w odcieniu wio­ sennej zieleni, która doskonale podkreślała jej figurę i przydawała blasku zarówno cerze, jak i zachwycającym włosom. Dominic odnotował, że przechodnie ukradkiem się na nią gapią, ona wszakże zdawała się tego nieświa­ doma. Jakkolwiek doceniała swą urodę i, w co nie wąt­ pił, wykorzystywała ją jako broń przeciw niemu czy do­ wolnemu innemu mężczyźnie w zasięgu wzroku, choć przy tym nie mniej niż każda przeciętna dama lubiła mo­ dę i ładne drobiazgi, zaczynał podejrzewać, że próżność jako taka jest jej najzupełniej obca. Przecięli North Bridge Street i podążali dalej High Street, kiedy Angelica zwolniła kroku, po czym zerknęła na niego. - Z tego, co mówiła Eliza, dom, w którym ją przetrzy­ mywano, znajduje się gdzieś tu w pobliżu. Zajrzawszy jej w oczy, nie doszukał się niczego po­ nad typową dla niej ciekawość. - Stoi przy Niddery Street. - Wskazał głową na drugą stronę ulicy. - O tam. - Pokażesz mi go? - spytała z ożywieniem. Nawet nie dociekał, po co - odpowiedziałaby, że zwy­ czajnie chce go zobaczyć. Zaczynał rozumieć, co nią kie­ ruje; nie było to trudne, gdyż w podobnej sytuacji zacho­ wałby się identycznie. Teraz, gdy sam eskortował Angelicę, obecność Bren­ dy przestała być konieczna, toteż gdy skręcili w Niddery Street, kobieta poszła dalej prosto. Dominic zatrzymał się po drugiej stronie ulicy, naprzeciw numeru dwudziestego trzeciego, i wskazał głową budynek.

- To ten dom. Angelica z uwagą obejrzała fasadę, przywołując w pa­ mięci wszystko, co słyszała na temat ucieczki Elizy. - Eliza i Jeremy wspominali o... katakumbach, zgadza się? Dominic przytaknął. - Wiesz, gdzie się znajdują? - dociekała. - Te kata­ kumby? - Tak. Ale nie, nie zabiorę cię tam. - Dlaczego? - Zmarszczyła brwi. - Ponieważ nie jesteś stosownie ubrana na taką wy­ cieczkę - wyjaśnił, a kiedy zamrugała ze zdziwieniem, ciągnął: - Czy twoja siostra i pan Carling opowiedzieli ci historię tych katakumb? Zaprzeczyła ruchem głowy. Poprowadził ją z powrotem w kierunku High Street. - Pierwotnie była to wolna przestrzeń między podpo­ rami dwóch wiaduktów, South Bridge i North Bridge. Angelica nie przerywała, kiedy robił jej wykład na te­ mat katakumb oraz ich mieszkańców, jak również tego, dlaczego młodym damom nie przystoi zwiedzać owych miejsc, i udawała, że nie zauważa, iż zmierzają w stronę domu. Nie oczekiwała, że Dominic zabierze ją do kata­ kumb, chciała po prostu, by czegoś jej odmówił, zanim poprosi go o to, na czym faktycznie jej zależało. Kiedy znaleźli się niedaleko jego rezydencji, przysta­ nęła i podniosła nań wzrok. - Gdzie są twoje stajnie? Trzymasz tam obecnie tego potężnego kasztana? - Stajnie stoją przy Watergate i tak, Herkules tam jest - odparł po krótkim wahaniu. Rozpromieniła się. - Wobec tego pójdę z tobą. Tyle już słyszałam o tym twoim ogromnym koniu. Patrząc jej w oczy, znów się zawahał, wyraźnie nie­ pewny jej zamiarów. Spokojna o to, że z jej twarzy nie

sposób wyczytać nic z jej knowań ani tym bardziej inten­ cji, czekała, aż on zacznie dociekać. Wszakże tylko za­ cisnął wargi i, z ledwie wyczuwalną nutą rezygnacji, skinął głową. - W porządku. Na powrót umieścił sobie jej dłoń w zagięciu łokcia i podążyli dalej Canongate do Watergate i stajni. Podejrzenia Dominica, że jego nie tak znów niewin­ na narzeczona miała ukryty motyw w tym, by towarzy­ szyć mu do stajni, okazały się uzasadnione. Kiedy już na­ leżycie - i w pełni szczerze - pozachwycała się Herkule­ sem, przy okazji oczarowując starego Griggsa, masztale­ rza, zażądała prawa do wyboru konia dla siebie. No dobrze, ściśle mówiąc, nie zażądała, nalegała jed­ nak, żeby wyrazić własne zdanie, przy którym upierała się pomimo jego zarówno sugerowanego, jak i jasno wy­ rażonego sprzeciwu, ponieważ zaś miała po swojej stro­ nie Griggsa, Dominic zaś jako jedyny powód niewiary w jej umiejętności jeździeckie mógł podać własne uprze­ dzenia, ustępował stopniowo, aż w końcu został przypar­ ty do muru, bez pola manewru. Wsparł ręce na biodrach i zajrzał jej w twarz, pełną niezachwianej determinacji. „Upór" stanowczo nie wy­ starczył, aby opisać płonące w jej oczach zdecydowanie. Teraz już przejrzał jej taktykę, pojął, czemu służyła wyprawa na Niddery Street, niemniej zapędziła go w ko­ zi róg, nie miał wyboru. Nachylił się ku niej. - W porządku - wycedził przez zęby. W jej oczach błysnął triumf, była jednak na tyle mą­ dra, żeby nie pysznić się zwycięstwem. - Dostaniesz tę przeklętą klaczkę, ale negocjacje zo­ staw mnie - dodał cicho, tak by nie usłyszał go Griggs, który stał w przejściu nieco dalej, pełen nadziei na sfina­ lizowanie niespodziewanej transakcji. - Dziękuję - powiedziała rozpromieniona i odstąpiła, żeby mógł przejść.

Przyjrzał się Griggsowi. - Chodź ze mną - rzekł, nie patrząc na Angelicę - ale się nie odzywaj. Zadbaj natomiast o to, by Griggs wie­ dział, że ogromnie ci zależy na tym koniu. Rozpromieniła się jeszcze bardziej i zastosowała do zalecenia, dzięki czemu Dominic mógł zagrać na dwóch pragnieniach Griggsa - sprzedaży konia, z któ­ rym niewielu jeźdźców umiało sobie poradzić, jak rów­ nież wkradzenia się w łaski przyszłej hrabiny Glencrae - aby zbić cenę wywoławczą z temperamentną karą klaczkę, której zażyczyła sobie na własność jego anielica z piekła rodem. Po ponadgodzinnych podchodach - jej, jego i Griggsa - oraz nieuniknionych targach Dominic zorganizował wreszcie konie na następny ranek i opuścił stajnie z pro­ mieniejącą Angelicą wspartą na jego ramieniu, jak również nieprzyjemnym podejrzeniem, że instynkt nader słusznie przestrzegał go, aby miał się przed nią na baczności. Dotarli do Canongate. Popatrzył na nią. Podniosła wzrok, zlustrowała jego twarz, zajrzała mu w oczy, a potem się uśmiechnęła - o wiele bardziej nie­ pokojącym, pełnym zrozumienia uśmiechem. Poklepała go po ramieniu i spojrzała przed siebie. - Nie martw się, przywykniesz do tego - mruknęła cicho. Prawie że prychnął. Z rozkoszą kategorycznie zaprze­ czyłby temu twierdzeniu... tyle że dopadło go niemiłe uczucie, iż miała rację. ***

- Krótko rzecz ujmując - powiedział Diabeł - jakkol­ wiek zlokalizowaliśmy wszystkich szkockich parów, o których wiadomo, że przebywali w mieście mniej wię­ cej w czasie przyjęcia u lady Cavendish, żaden z nich nie przypomina z wyglądu lairda, nie mamy też najmniej­ szych powodów przypuszczać, że temu czy innemu za-

świtała myśl o porwaniu Angeliki, o pozostałych dwóch dziewczętach nie wspominając. Co więcej, mówiłem z Cavendishem i zdołałem przemycić kwestię szkockich arystokratów. Zapewnił mnie, że żaden taki dżentelmen nie bral udziału w przyjęciu wydanym przez jego żonę. - To w istocie byłoby na tyle. - Vane się skrzywił. W bibliotece, gdzie Diabeł, Vane, Demon, Gabriel, Breckenridge, Jeremy i Martin zgromadzili się, aby podsumować zdobyte informacje, zapadła pełna namy­ słu cisza. Starszy brat Angeliki, Alasdair, lepiej znany jako Lu­ cyfer, siedział w fotelu przed biurkiem, złożywszy dłonie palcami na sztorc. Dopiero co wrócił z Devonu, dokąd pojechał po żonę, Phyllidę, oraz ich maleńką córeczkę, Amaranthę, gdyż Phyllida zażyczyła sobie, aby zabrał ją do Londynu, gdzie mogłaby wesprzeć Celię i nieco za­ przątnąć jej uwagę nową wnuczką. - Być może podchodzimy do sprawy z niewłaściwej strony - rzekł teraz Lucyfer. - A jest inna? - spytał Martin. - Owszem. - Lucyfer rozłożył ręce. - Kto nakłonił An­ gelicę do opuszczenia salonu lady Cavendish? - Popatrzył po zebranych, ale nie uzyskał odpowiedzi. - Sama by stamtąd nie wyszła. Nawet jeśli damy wiarę jej liścikom, że pomaga przyjacielowi w potrzebie, ktoś musiał skontakto­ wać się z nią w trakcie przyjęcia, a przynajmniej przekazać jej pilną wiadomość. Coś w tym rodzaju, inaczej nie odda­ liłaby się w ten sposób. Przy czym niekoniecznie był to laird. Nawet jeśli on za tym stoi, mógł, podobnie jak w przypad­ ku Heather i Elizy, kimś się posłużyć, tym razem osobą, która miała dostęp do domu Cavendishów. - Masz rację - powiedział Gabriel. - Kluczem do tej sprawy jest człowiek, który skontaktował się z Angelicą i wywabił ją z rezydencji. Natychmiast obstawiliśmy lairda i Szkocję, co nadal może okazać się prawdą, lecz ten szczegół nam umknął.

- Ustalenie tego wymaga rozmów z innymi uczestni­ kami przyjęcia, czego chcieliśmy uniknąć, żeby nie upubliczniać zniknięcia Angeliki. - Demon powiódł wzro­ kiem po twarzach obecnych, by wreszcie spojrzeć na Martina. - Zaryzykujemy, że sprawa się rozniesie czy też... co robimy? Po chwili zastanowienia Martin ponuro pokręcił głową. - Tylko o tę jedną rzecz prosiła nas w liście: żebyśmy zataili jej nieobecność przed wytwornym towarzystwem. Przy czym nasze panie wspaniale poradziły sobie z zada­ niem. Jeśli zniweczymy efekty ich wysiłków... - Nigdy nie dadzą nam o tym zapomnieć. - Diabeł się skrzywił. - Chwileczkę. - Vane pochylił się w fotelu. - Istnieje źródło informacji, które ma szansę okazać się wystarcza­ jące dla naszych potrzeb. - Potoczył spojrzeniem po ze­ branych. - Nasze panie właśnie. Włącznie z szacownymi starszymi damami. Każda, która tam była, a którą może­ my bezpiecznie wypytać. - Bezpiecznie? - prychnął Gabriel. - W przypadku starszych dam nie ma mowy o czymś takim. Niemniej ro­ zumiem, o co ci chodzi: mogły coś zobaczyć, nie zdając sobie sprawy z wagi tej informacji, tak więc nie da się wy­ kluczyć, że któraś z nich wie, z kim Angelica rozmawiała tuż przed zniknięciem. Zatem... była tam Helena, no i oczywiście Celia, a bez wątpienia także Louise, gdyż nie puściłaby Henrietty samej. - Kto jeszcze? - Diabeł wziął pióro i zaczął sporzą­ dzać listę. Ostatecznie znalazło się na niej sześć imion. Diabeł zgodził się porozmawiać z matką, Heleną, oraz żoną, Honorią, która także uczestniczyła w przyjęciu. Demon obiecał przepytać swoją matkę, Horatię, Gabriel zaś swoją, Celię. Lucyfera oddelegowano, żeby porozmawiał z Louise oraz, jeśli mu się uda, także z Henriettą.

- Tym sposobem - rzekł Vane, rzucając pozostałym za­ wistne spojrzenie - dla mnie zostaje lady Osbaldestone. - Zawsze można trafić gorzej - pocieszył go Martin. - Jednak na szczęście dla mnie ciotka Clara nie brała udziału w przyjęciu. Vane sapnął, ale nie mógł się z tym spierać. Zrozumienie pełnej dygresji gawędy wiekowej ciotki Clary każdego przy­ prawiłoby o ból głowy. - No dobrze. - Diabeł odłożył pióro. - Udamy się za­ tem z prośbą o audiencję i wyjaśnienia, jak również su­ gestie, kogo jeszcze można bezpiecznie wypytać, czym w razie czego także się zajmiemy. Popołudnie mamy na­ dal wczesne, ale jeśli chcemy zastać panie w domu, w wa­ runkach sprzyjających dyskretnej rozmowie, może to oznaczać konieczność poczekania do jutra... Spotkajmy się tu znów pojutrze rano. Pozostali mężczyźni zasygnalizowali zgodę kiwaniem głową lub chrząknięciami. Opuścili bibliotekę, nadal niezachwianie zdeterminowani w swym polowaniu. ***

Tego wieczoru Angelica weszła do salonu w wyjątko­ wo pogodnym nastroju, osłodzonym dodatkowo przez radosne wyczekiwanie. Włożyła nową wieczorową kreację w delikatnym od­ cieniu fioletu; przekonała krawcową do rezygnacji z wszelkich marszczeń, wstążek czy kokard, a rezultat okazał się wielce zadowalający. Dominic stał przed kominkiem, wpatrzony w płomie­ nie. Odwrócił się, gdy ją usłyszał. Jeśli wyraz jego twarzy stanowił jakąś wskazówkę, krawiecka strzała Angeliki sięgnęła celu. Omiótł ją wzrokiem, po czym zapatrzył się na jej biust, z górną częścią ponętnie wyeksponowaną przez dekolt

w kształcie serca. Kiedy zatrzymała się przed nim, zamru­ gał, po czym przeniósł spojrzenie na jej twarz. - Sądziłem... - Znów zamrugał, zmarszczył brwi. - Czy ona nie jest trochę... mało dekoracyjna? Uśmiechnęła się. - Chodzi ci o to, że jest skromna, i owszem, taki mia­ łam cel. Z pewnością zauważyłeś, że jestem niska i raczej szczupła, przez co w rozmaitych falbankach i plisach czuję się przytłoczona, i tak też wyglądam. Natomiast prostota i elegancja - przeciągnęła ręką wzdłuż swej sylwetki - służą mi zdecydowanie bardziej, ponadto zaś pokazu­ ją, zamiast maskować, w ten sposób przenosząc uwagę z sukni na jej zawartość. - Patrząc mu w oczy, uśmiech­ nęła się szerzej. - Jak sam widzisz, to działa. Zmrużył oczy; wyraźnie rozważał ripostę, lecz osta­ tecznie tylko chrząknął. - Milordzie, panno Cynster, podano do stołu. Oboje popatrzyli na Maclntyre'a, który stał tuż za progiem. Dominic spojrzał na nią i zaofiarował jej ramię. - Obiad, milady. Uśmiechnęła się z pogodną pewnością siebie i położy­ ła dłoń na jego rękawie. Prowadząc ją do jadalni, Dominic pokręcił w duchu głową - nad nią, nad samym sobą. Pomimo jego poran­ nego oświadczenia zamierzała podjąć tę prastarą grę. Jej taktyka obejmowała wszakże nie tyle flirt, ile coś o wiele subtelniejszego i zdecydowanie bardziej prowokującego - czego dowodziła jego reakcja. Dlaczego tak na nią reagował, pozostawało zagadką. Podniecił się już na sam jej widok, nie potrzebował do­ datkowej stymulacji. Odsunął dla niej krzesło, po czym przeszedł na swoje miejsce u drugiego końca stołu. Maclntyre oraz lokaje wnieśli półmiski i posiłek się zaczął.

Wbrew oczekiwaniom Dominica - zaczynał podejrze­ wać, że zaskakiwanie go sprawia jej niewysłowioną przy­ jemność - Angelica prowadziła rozmowę pozbawioną podtekstów, koncentrując się w pełni na ich rychłej po­ dróży. - Brenda pakuje dziś, co się da, tak by rano uniknąć opóźnień. - Zmarszczyła nos. - Naprawdę obstajesz przy tym, żeby wyruszyć o świcie? Przytaknął. - O pierwszym brzasku, kiedy tylko zrobi się na tyle jasno, żeby jazda była bezpieczna. - Przez chwilę rozwa­ żał, czy istotnie chce się tego dowiedzieć, nim wreszcie spytał: - Ile masz sakwojaży? - Zaledwie trzy. No i pudło z kapeluszami, oczywiście. - Oczywiście - powtórzył z przekąsem, lecz jedynie się na to uśmiechnęła. - Wiem, że zamówiłeś juczne konie, z tak niewielką ilością bagażu nie będzie więc kłopotu. Chrząknął dwuznacznie, rozumiał jednak, że jak na damę o jej pozycji trzy sakwojaże i pudło na kapelusze to naprawdę mało. Rozmawiali o tym i owym, na nowo analizując przygo­ towania do podróży, ale nie doszukali się żadnego braku czy niedopatrzenia. Sama konwersacja wszakże z ko­ nieczności nieustannie kierowała spojrzenie Dominica na twarz Angeliki - na jej wargi, oczy, cień rzęs na po­ liczkach. W pewnym momencie odrobina wina pociekła jej po dolnej wardze; z mimowolną fascynacją przyglądał się, gdy wysunęła język i zatoczyła nim łuk. Wyobraził sobie, że robi to własnym językiem, a potem... Umknął wzrokiem, ukradkiem poruszył się na krześle i z konieczności zadał sobie pytanie, czy ona działa z roz­ mysłem - czy celowo podsyca jego żądzę. Zakładał, że i owszem, choć jednak od tej pory bacznie ją obserwo-

wał, nie przyłapał jej na żadnym zbyt jawnym, ewident­ nie przemyślanym, mającym go podniecić zachowaniu. Nawet kiedy bawiła się naszyjnikiem i wisiorem z ró­ żowego kryształu - w rezultacie czego jego niechętny umysł oraz aż nazbyt chętne libido skoncentrowały się na jej jędrnych piersiach, rowku między nimi - nie potra­ fił ocenić, czy to naturalnie prostoduszny gest, czy prze­ jaw przebiegłości. Tak czy owak, skutkowało. Kiedy wstali, aby przejść do biblioteki, odczuwał już ból, lecz zarazem jego determinacja, aby wytrwać przy zadeklarowanym stanowisku, jeszcze wzrosła. Angelica weszła do biblioteki pierwsza i skierowała się na swoje tradycyjne miejsce. Wcześniej poprosiła Brendę, żeby przyniosła tu zabraną z Londynu książkę - znalazła ją teraz na stoliku obok fotela. Dźwignęła oburącz tomiszcze, usiadła, ulokowała je sobie na podołku i otworzyła tam, gdzie skończyła lektu­ rę. Kątem oka widziała, że Dominic przystanął obok biurka i mierzy ją podejrzliwym wzrokiem, w końcu jed­ nak zajął swój fotel i skupił się na dokumentach. Najwy­ raźniej zostało mu nadal trochę pracy, chociaż biurko było już prawie uprzątnięte. Angelica rozluźniła się w fotelu i przystąpiła do czyta­ nia, choćby tylko po to, żeby oderwać myśli od planów na resztę nocy. Planów, które, miała nadzieję, z sukce­ sem zrealizuje. Uwzględniając wyzwanie w postaci jego porannego oświadczenia, czuła się podbudowana dzisiejszymi osiąg­ nięciami. Przekonanie Dominica, aby kupił jej karą klaczkę, okazało się dodatkowym, niespodziewanym zwycięstwem; nie mogła przewidzieć, że natkną się na tak idealnego konia, niemniej cała ta sytuacja po­ twierdziła, że Angelica istotnie potrafi sterować Domini­ kiem, nawet jeśli nie jest to łatwe. Jej suknie natomiast wpłynęły nań dokładnie tak, jak na to liczyła, poskutko-

wały też wszystkie inne przynęty, choć musiała je bardzo kamuflować. Poznała go już na tyle, by na tym etapie unikać otwar­ tych posunięć. Ani okoliczności, ani też jego przyczajone pod powierzchnią czujność i opór nie działały na jej ko­ rzyść, nie tutaj, nie teraz; miał po prostu zbyt silną wolę. Nawet w tej chwili wcale nie była pewna, kto by wy­ grał, gdyby stanęli do równej walki, wola przeciw woli. Nie wiedziała, czy w takim starciu którekolwiek z nich by zatriumfowało. Jednakże jej plan powinien temu zara­ dzić - obmyśliła, jak pokonać przeszkody, jak sprawić choć tyle, by okoliczności zadziałały na jej korzyść. Usiłowała się skupić na słowach Robertsona, pozosta­ wała wszakże intensywnie świadoma mężczyzny za biur­ kiem, a podniecenie, radosne wyczekiwanie i zwykła nie­ cierpliwość narastały w niej miarowo. Dominic odkrył, że każdy akapit, każdą kartkę musi przeczytać co najmniej trzy razy, nim zyska pewność, że wszystkie istotne szczegóły przeniknęły przez zasnuwającą mu umysł zmysłową mgiełkę. Na litość boską, ona czytała książkę - aczkolwiek, owszem, książkę o historii Szkocji - nie pojmował więc, dlaczego, u licha, jego in­ stynkty, jego świadomość, zamiast się uspokoić, pozosta­ ją skupione na niej, wyczekujące. Doprowadzała go do szaleństwa, nie robiąc absolut­ nie nic. Samym tylko oddychaniem. Po prostu będąc. Będąc gdziekolwiek w pobliżu Dominica, w zasięgu jego wzroku. Nie był na tyle głupi, aby udawać przed samym sobą, że nie pożąda jej w sposób oczywisty i bolesny. Gdyby zdecydował się na całkowitą szczerość, przyznałby, że pożąda jej od chwili, gdy po raz pierwszy ujrzał ją w sa­ lonie lady Cavendish, przy czym ten pociąg stale narasta, z dnia na dzień, niekiedy wręcz z godziny na godzinę. Co gorsza, owa żądza miała niezwykły odcień - fascy­ nujący powab nowości. Angelica zostanie jego żoną, to

ją wyróżniało - jego relacje z nią będą czymś, czego do­ tąd nie doświadczył, i jakaś niesforna jego część już się ekscytowała na myśl o odkryciu wszelkich niuansów. O skosztowaniu... Uciął te rozważania. Zacisnąwszy szczęki, położył na podkładce ostatni dokument, jakim powinien się dziś zająć. Zmusił oczy - i umysł - do lektury. Dotarł do końca, złożył podpis i właśnie osuszał atra­ ment, kiedy Angelica się poruszyła. Zerknął na nią, akurat gdy tłumiła ziewnięcie. Pochwyciła jego spojrzenie i posłała mu łagodny, swo­ bodny, pozbawiony dwuznaczności uśmiech. - Chyba pójdę już na górę. - Wstała, wsuwając sobie Robertsona pod pachę. - Wezmę to ze sobą, nie dotar­ łam jeszcze nawet do połowy. Skinął głową. Obserwował ją, gdy płynnie sunęła do wyjścia. Drzwi zamknęły się za nią cicho. Wpatrywał się w drewno. Spodziewał się czegoś zupełnie innego. Oczekiwał, że Angelica podejmie próbę obalenia jego porannej dekla­ racji lub przynajmniej rzuci jej wyzwanie - że spróbuje przekroczyć narysowaną przez niego linię. Skapitalizować fakt, że okazał się podatny na jej sub­ telne, lecz niewątpliwe uwodzenie. Uzbroił się, by stawić jej opór, utrzymać się na pozycji. Nie dopuścić, żeby nagięła go do swej woli - czy też, mówiąc precyzyjniej, pozyskała dla sprawy jego libi­ do i tym sposobem go pokonała. Tymczasem Angelica się wycofała. Poszła na górę, a on pozostał tutaj, nie po prostu obo­ lały, ale... przybity. Dziwnie zawiedziony. Z niecierpliwością oczekiwał tego starcia... - Niech to! - Ta przeklęta kobieta nieustannie zbijała go z tropu.

Przeszukał blat biurka, ale już skończył, wreszcie upo­ rał się ze wszystkimi dokumentami i z kontraktami, nie pozostało nic, czym musiałby się zająć przed wyjazdem na zamek. Jeśli wszakże pójdzie na górę teraz, w tym nastroju... nie ufał sobie na tyle, by mieć pewność, że minie jej drzwi i uda się do siebie, zamiast zapukać do jej sypialni i wszcząć dokładnie tę potyczkę, której przez cały wie­ czór oczekiwał, jak się okazało, na próżno. A to już prosta droga do obłędu. Wobec braku innych zajęć, którym mógłby poświęcić uwagę, otworzył dolną szufladę po lewej i wyjął kon­ trakt, wynegocjowany blisko sześć lat temu przez jego oj­ ca z grupą londyńskich bankierów. Jeśli cokolwiek zdoła go zmusić do koncentracji na sprawach naprawdę ważnych i pilnych, to właśnie lek­ tura tego dokumentu.

Rozdział jedenasty

Pół godziny później, na nowo skupiony, krążąc myśla­ mi wokół nadchodzących dni, Dominic zapalił świecę pozostawioną na stole w westybulu i przy jej blasku wstą­ pił na schody. Bez wahania minął drzwi apartamentu hrabiny i po­ dążył dalej do swoich pokoi. Wszedł do bawialni... i przystanął. W sypialni paliło się światło. Drzwi, zaraz po jego pra­ wej, stały otworem, lecz ze swego miejsca Dominic widział jedynie front szafy. Niemniej odgadnięcie, kogo tam za­ stanie, nie wymagało wielkiego intelektualnego wysiłku. Przez kilka sekund bawił się myślą, żeby cofnąć się na korytarz, pójść do jej apartamentu i tam spędzić noc, ale nazbyt zalatywało mu to tchórzostwem. Jakkolwiek jego libido paliło się do ustalenia, co właści­ wie Angelica porabia w jego sypialni oraz co może z tego wyniknąć, bynajmniej nie był uszczęśliwiony jej najnowszą taktyką. Ostatnie pół godziny poświęcił na to, by na po­ wrót skupić myśli na zasadniczym celu, a teraz... Zacis­ nąwszy zęby, z marsem na czole, zamknął za sobą drzwi apartamentu i sztywnym krokiem ruszył do sypialni. Gdzie zastał ją w swoim łóżku. Siedziała wsparta o poduszki, przykryta aż po linię oboj­ czyków, i czytała Robertsona przy świetle nocnej lampki. Zatrzymał się gwałtownie dobre trzy metry od łóżka.

Światło lampy omywało jej delikatnie zaokrąglone, nagie ramiona i odzywało się ognistymi rozbłyskami w plątaninie rozpuszczonych włosów, których luźne pa­ sma spływały aż na linię biustu. Podniosła wzrok, uśmiechając się swobodnie. - Jesteś wreszcie. Zastanawiałam się, kiedy przyj­ dziesz na górę. - Co. Ty. Tutaj. Robisz? - Choć nie podniósł głosu, da­ ło się w nim słyszeć niezadowolenie, a nawet coś więcej. Jakby zaskoczona jego tonem, z wyższością uniosła brew. - Czytam i czekam na ciebie, oczywiście. Oczy mu się zwęziły. Uczepił się swego gniewu. - Dlaczego tu przyszłaś? - Ponieważ muszę przedyskutować z tobą kilka kwe­ stii, a to miejsce najlepiej się do tego nadaje. - Zamknę­ ła książkę. - Skoro więc już jesteś... - Czyżbyś nie dosłyszała, co mówiłem dziś rano na te­ mat tego rodzaju „kwestii"? Odwrócił się plecami do niej, żeby odstawić świecę na komódkę naprzeciw łóżka. Zauważył, że Angelica na­ dal miała na sobie naszyjnik, a przez oparcie krzesła obok komody przewiesiła jedwabny peniuar. Koszuli nocnej - jak przypuszczał, letniej, bez rękawów, jedynie z tasiemką utrzymującą ją na miejscu - najwyraźniej nie zdjęła. Znów się do niej odwrócił. Popatrzyła mu w oczy. - Dziś rano złożyłeś deklarację, opierając się na własnym poglądzie na sprawę. Nie przypominam sobie, żebyś pytał o moje zdanie. Miała go za na tyle głupiego, by pozwolił jej wyrazić je na głos?! Milczał z nieprzejednaną miną, celowo przeciągając ciszę, ciężką od jego irytacji i gniewu. Nieporuszona tym, bynajmniej niezastraszona, obserwowała go i czekała. Z cierpliwością, której jemu brakowało.

Najwyraźniej ta konkretna kłótnia - ta potyczka - by­ ła im pisana. - Doskonale. - Skinął głową. - Jakie jest więc twoje zdanie? - Zupełnie proste. Uważam, że jako twoja przyszła żona powinnam od początku postępować tak, jak mam zamiar to robić później. Dlatego przejęłam stery twoje­ go gospodarstwa domowego i nalegałam na zakup sto­ sownej garderoby. Jeśli zaś chodzi o kwestie związane ze spaniem, zamierzam spędzać noce w twoim łóżku. - Oczekujesz, że będę spać obok ciebie i nawet cię nie dotknę? - spytał z niedowierzaniem, nim zdążył się za­ stanowić. - Nie - oświadczyła spokojnie, patrząc mu w oczy. Okowy, które nałożył na swoje libido - i przez ostat­ nie pół godziny wzmacniał - pękły i odpadły. Żądza zbu­ dziła się do życia z zachłannym, drapieżnym głodem. Angelica nadal spokojnie patrzyła mu w oczy. Wyklu­ czone, żeby nie zdawała sobie sprawy z tego, co powie­ działa, żeby nie rozumiała znaczenia swej deklaracji. Jeszcze nigdy nie słyszał równie dobitnego zaproszenia do intymności. Mógł na nie odpowiedzieć tylko w jeden sposób. - Nie tej nocy. Dwoma szybkimi krokami znalazł się przy łóżku. Na­ chylił się i wsunął ręce pod przykrycia, chcąc dźwignąć Angelicę i zanieść z powrotem do jej pokoju - tyle że na­ potkał nagie ciało. - Chryste! - Cofnął ręce jak oparzony. Błyskawicznie chwyciła go za halsztuk, tak by nie mógł się wyprostować. Nadal z łatwością by to zrobił, jednakże widząc jej deter­ minację, miał powody wątpić, czy by go wtedy puściła, kie­ dy zaś wyobraził sobie, jak wyciąga ją, nagą, spod przykryć... Zamknął oczy i zacisnął zęby tak mocno, że bał się, iż popękają.

- Nic na sobie nie masz. - Pomyślałam, że zaoszczędzi nam to czasu. Ty dla odmiany masz na sobie stanowczo zbyt dużo. Otworzył oczy i z bliska spiorunował ją wzrokiem. Dłonie mrowiły go na wspomnienie jej ciepłej, jedwabi­ stej skóry; zacisnął je w pięści i wsparł o skraj łóżka. Mylnie zinterpretowała ten gest i pociągnęła Dominica za halsztuk, chcąc pocałować. Nawet nie drgnął. - Dlaczego to robisz? Naprawdę. Czy miał to być pojedynek woli, jej przeciw jego, na arenie, gdzie z góry był skazany na porażkę? Zmrużyła oczy, przewiercając go spojrzeniem, podob­ nie jak on przewiercał ją... jakby każde sądziło, że zdoła zajrzeć w głąb umysłu tego drugiego. - Odpowiem na twoje pytanie, jeśli najpierw ty odpo­ wiesz na moje - oznajmiła wreszcie, nie zrywając kon­ taktu wzrokowego. - Czyli? - Dlaczego tak się opierasz przed zbliżeniem, skoro już postanowiłeś mnie poślubić? Jaki powód się za tym kryje? Odpowiedź - ta najgłębiej ukryta i zarazem najpraw­ dziwsza - nadpłynęła momentalnie: ponieważ po raz pierwszy w życiu nie miał pojęcia, dokąd zaprowadzi go seks z kobietą. Angelica była aż tak inna. Postrzegał ją, reagował na nią, myślał o niej, odnosił się do niej w spo­ sób całkowicie niepowtarzalny, przy czym bez względu na to, co usiłował sobie wmówić, nie chodziło jedynie o okoliczność, że ona zostanie jego żoną. Jednak nie mógł jej tego powiedzieć. Nawet zasugerować. Odetchnął głęboko, bez pośpiechu. - Jak wiesz - rzekł, ciągle patrząc jej w oczy - odzyska­ nie kielicha to dla mnie sprawa zasadnicza. W tej chwili uważam za absolutnie najważniejsze, aby za wszelką cenę zagwarantować, że go zdobędziemy. Romans, z tobą lub

jakąkolwiek inną damą, niemal na pewno odwróciłby moją uwagę od tego zasadniczego celu. - Urwał na mo­ ment. - Poprawka: intymne zbliżenie z tobą na tym eta­ pie rozkojarzyłoby mnie z całą pewnością, właśnie dlate­ go że będziesz moją żoną, który to fakt, jak oboje wiemy, nie ulega wątpliwości, bez względu na to, kiedy formalnie wyrazisz zgodę. Gdybyśmy sobie pofolgowali, a więc i rozproszyli się, właśnie teraz, gdy los moich ludzi zależy od tego, czy uda nam się odzyskać kielich, w moim odczu­ ciu praktycznie równałoby się zdradzie. Wpatrzony w nią, umilkł i czekał. Upłynęła długa chwila, w trakcie której Angelica ani na moment nie odwróciła wzroku. Potem zamrugała, znów się skoncentrowała, zlustrowała jego twarz, zajrza­ ła mu w oczy. - Rozumiem twoje stanowisko, jak również powody, dla których chcesz przy nim wytrwać. Jednakże ja mam dwa kontrargumenty, przy czym oba sprowadzają się do zwiększenia naszych szans na odzyskanie kielicha. Zrezygnował z beznamiętnego wyrazu twarzy i nasrożył brwi. - Twoim zdaniem wejście w intymność ułatwi nam oszukanie mojej matki i odzyskanie kielicha? - Tak. - Poparła to stanowczym skinieniem głowy. Nadal oburącz trzymała go mocno za halsztuk. Z ponu­ rym wyrazem twarzy przesunął się, żeby usiąść na łóżku. - Podaj pierwszy powód. Angelica zwlekała z odpowiedzią jedynie tyle, ile po­ trzeba na zaczerpnięcie tchu. - Również uważam nasze rozkojarzenie za potencjal­ ny problem. Najwyraźniej jednak umknęło twojej uwa­ dze, że już w tej chwili jesteśmy rozkojarzeni, i to potęż­ nie. Naprawdę sądzisz, że to uporczywe napięcie między nami - nieomal puściła jego halsztuk, żeby machnięciem wskazać przestrzeń między nimi dwojgiem, ale w porę się opamiętała, jeszcze mocniej zatopiła palce w mate-

riale i szarpnęła delikatnie - to skupienie, moje na tobie i twoje na mnie, zmaleje w miarę upływu dni? Że jeśli będziemy odkładać na później zaspokojenie tej potrze­ by, ona przyblaknie? Zaglądała mu w oczy. - Tak, to wszystko nas rozprasza - oświadczyła sta­ nowczo - ale owo rozkojarzenie jest napędzane przez ciekawość, nieustanne rozważania o tym, czego wówczas doświadczymy, jeśli więc nie zrobimy nic, aby tę cieka­ wość zaspokoić, będzie tylko gorzej. Jeśli dalej będziemy z tym zwlekać, to kiedy znajdziemy się wreszcie na zam­ ku, nie zdołamy... w każdym razie ja nie zdołam się w pełni skoncentrować na naszym przedstawieniu, na wywiedzeniu w pole twojej matki. Jak zresztą ktokol­ wiek mógłby tego ode mnie wymagać, skoro większa część moich myśli będzie skupiona na tobie? Na nas. Na naszym zbliżeniu. Milczał przez pełną minutę. - Są różne rodzaje rozkojarzenia - rzekł wreszcie. - Być może. - Przekrzywiła głowę, usiłując wyczytać z jego oczu, co konkretnie miał na myśli, ale jej się to nie udało. - Przyznaję, że znasz temat lepiej ode mnie. Jako że nigdy nie zaznałam tego rodzaju intymności, nie umiem osądzić, jaki poziom rozkojarzenia utrzyma się w jej następstwie, zarazem jednak trudno mi sobie wy­ obrazić, by mogło ono być gorsze od tego, które dotyka nas obecnie, w związku z tym, że zwlekamy. Z moich do­ świadczeń wynika, że niektóre emocje są znacznie potęż­ niejsze przed zrobieniem danej rzeczy niż po fakcie. Zacisnął wargi, ale nie dopuściła go do słowa. - Jeśli zaś dostrzegasz słuszność mojego rozumowania i zgadzasz się, że bardziej opłaci nam się zająć tą kwestią przed przybyciem na zamek, wówczas rodzi się pytanie o najlepsze czas i miejsce, a nasuwająca się, oczywista od­ powiedź brzmi: tu i teraz, w tym bezpiecznym domu, w tym wygodnym łóżku. - Patrzyła mu w oczy. - Jeśli mamy na-

wiązać intymne relacje, nim znajdziemy się na zamku, gło­ suję za tym, żebyśmy zrobili to tutaj, tej nocy, w tej sypialni. Upłynęła chwila. Kiedy dalej wpatrywał się w nią w milczeniu, otworzyła szerzej oczy. - No i? Zastanawiał się kolejne pół minuty. - Śmiem twierdzić - rzekł wreszcie - że tak moje, jak i twoje argumenty związane z rozkojarzeniem są przeko­ nujące. Innymi słowy, znoszą się nawzajem, tym samym więc nie mamy dobrego uzasadnienia ani do natychmia­ stowego działania, ani do dalszej zwłoki. - Patrzył jej w oczy. - Zatem... jaki jest twój drugi powód? O wiele trudniejszy do wyjaśnienia. Przyglądając się Dominicowi bacznie, nabrała pewności, że odgadł, iż w gruncie rzeczy nie miała najmniejszej ochoty wykładać mu tego drugiego argumentu... niemniej to zrobi. Od­ powie na wyzwanie losu, wyzwanie Dominica, przeko­ na go, by wykonał kolejny niezbędny krok na ścieżce ku miłości, sięgnie w głąb swych myśli, swych emocji - i znajdzie właściwe słowa. Dała sobie pełną minutę do namysłu, nim w końcu, nie odrywając od niego wzroku, zaczęła: - Kiedy już dotrzemy na zamek, nie wiadomo, czego bę­ dzie od nas wymagało przekonanie twojej matki, że zosta­ łam skompromitowana. Taki mamy cel i musimy osiągnąć go wspólnie. Jakkolwiek nie rozmawialiśmy na temat dzia­ łań, jakie mogą okazać się niezbędne, nie wątpię, że o tym myślałeś, podobnie jak ja. Moja rola, przedstawienie, któ­ rego odegranie mnie czeka, niekoniecznie będą proste. Spodziewam się raczej trudności, na wielu poziomach. Zarówno z mojego, jak i twojego punktu widzenia. Urwała. Uwięziona przez wzburzone morze jego oczu, mogła jedynie żywić nadzieję na to, że on zrozumie. - Abyśmy wypadli przekonująco w naszych rolach, po­ winniśmy... stać się sobie bliżsi.

Minimalnie uniósł brwi, ani chybi próbując nadążyć za jej tokiem rozumowania. Tyle nie wystarczy. Coraz silniej przeświadczona, że musi go przekonać, teraz, tej nocy, sięgnęła w głąb siebie i odnalazła prawdę, czekającą tylko na to, by ją wyznać, faktyczny powód - swą podatność na zranienie. Zaczerp­ nęła tchu, co raptem nastręczyło jej trudności, po czym, nadal nie odrywając od niego wzroku, zmusiła się, żeby powiedzieć: - Jeśli mam podołać naszemu przedstawieniu, zacho­ wać pewność siebie, dzięki której z sukcesem doprowadzę je do końca, będę musiała ci całkowicie i absolutnie ufać, zwłaszcza w sensie fizycznym. A jedynym znanym mi spo­ sobem na osiągnięcie takiego poziomu zaufania w miarę szybko, w ciągu kilku dni, jakie dzielą nas od przybycia na zamek, jest intymne zbliżenie między nami. Coś się poruszyło za ciemnymi chmurami w jego oczach. Kusiło ją, żeby mówić dalej, ale mocno zacisnę­ ła usta i czekała, nie odwracając wzroku. Dominic przyglądał się jej bacznie, lecz nie dostrzegł nic poza nagą szczerością. Zapytał, a ona mu odpowie­ działa. Prosto i otwarcie. On zaś zrozumiał. Wiedział o tym intymnym akcie o wiele więcej niż Angelica; słusz­ ność jej poglądu nie ulegała wątpliwości. Dla kobiety, zwłaszcza w relacjach z mężczyzną tak silnym jak on, za­ ufanie było... absolutnie nieodzowne. Rozumiał także, dlaczego zależało jej na tym konkret­ nym poziomie zaufania, potrafił sobie bowiem wyobra­ zić, jakie konieczne posunięcia przewidywała, kiedy znajdą się na zamku. Tu również się nie myliła. Patrzył na nią i widział kobietę, damę, która zgodziła się mu pomóc - jemu, mężczyźnie znanemu jej dotąd wyłącz­ nie od najgorszej strony - w ocaleniu klanu, z którym nic jej nie łączyło, za który nie ponosiła odpowiedzialności.

Zrobiła wszystko, czego mógłby od niej oczekiwać, a nawet znacznie więcej; aż do tej chwili szczodrze dawała. Teraz prosiła o coś w zamian. O coś, co było jej auten­ tycznie niezbędne. Tego jednego chciała od Dominica w rewanżu za wszystko, co dotąd mu podarowała, jak również za to, co zobowiązała się dać w nadchodzących dniach. Nie mógł jej odmówić. Nawet jeśli miał zastrzeżenia - poważne zastrzeżenia, które przez ostatnią godzinę jedynie nabrały ostrości - co do tego, czym się to dla niego skończy. Z całą pewnością nie mógł odmówić jej, żeby chronić siebie. Pierwszy podany przez nią powód był natury praktycz­ nej, drugi - emocjonalnej. Pierwszemu Dominic prze­ ciwstawił względy praktyczne, jego opór przeciw drugie­ mu bazował na emocjach, podobnie jak jej potrzeba. Dostrzegał te analogie, ale to niczego nie zmieniało. Zaczerpnął tchu i zlustrował jej twarz, rejestrując na­ pięcie - to samo, które zawładnęło także nim. Zajrzał w złote, nakrapiane zielenią oczy. - Zdajesz sobie sprawę, że po tym zbliżeniu nie będzie już odwrotu? - spytał. - Że nawet najzręczniejsze zabie­ gi twojej rodziny niczego nie zmienią? - Tak. - Patrzyła na niego jak zwykle bez cienia stra­ chu. - Nadal jednak wstrzymuję się z wyrażeniem zgody. Akceptuję, że się pobierzemy, ale formalnie przyjmę twoje oświadczyny później. - Dlaczego? - spytał, nie kryjąc niezadowolenia, po­ dejrzliwości wobec jej motywów. Przyglądała mu się przez chwilę. - Na tym etapie - odparła spokojnie - będziesz musiał po prostu mi zaufać. Sądzę, że wiem, co robię, oraz że to właściwa droga. Dla nas obojga. Tymi słowami bynajmniej nie rozwiała jego podej­ rzeń; jeśli już, to je podsyciła.

Jednakże... Westchnął głęboko i skinął głową. - W porządku. - Opuścił wzrok na Robertsona, nadal spoczywającego na jej podołku. Podniósł tomiszcze i schy­ lił się, żeby odłożyć je na podłogę. Choć Angelica nieco słabiej ściskała jego halsztuk, nie puszczała. Wyprostował się wolno. - Jedna kwestia. - Spojrzał jej w oczy. Uniosła brew. - Jaka? - spytała, siląc się na kurtuazję. - Podobnie jak w tańcu, ja prowadzę. - Kciukami od­ garnął z jej policzków zbłąkane rudozłote kosmyki. Puls natychmiast mu przyśpieszył, wyczuł, że Angelica skon­ centrowała się na jego dotyku. Wsunął palce w jej włosy, ostrożnie otulił dłońmi delikatną linię żuchwy. Zatrze­ potała rzęsami, kiedy odchylił jej brodę. - A ty podążasz za mną. Szykowała się do protestu, lecz nie dał jej szansy. Na­ chylił się i pocałował ją. Zamknął jej usta, odwrócił uwagę. Przytrzymywał jej twarz pod odpowiednim kątem i wolno, dogłębnie całował. Aż do utraty tchu. Podobnie jak poprzedniej nocy, buchnął między nimi żar, nagły, palący. Dominic nie próbował go tłumić, przeciwnie, pozwolił mu szaleć, w jakimś odległym, na­ dal przytomnym zakamarku umysłu wyobrażając sobie, że gorąca fala namiętności zszokuje Angelicę, zmiękczy ją i uczyni podatną na wpływy. Co do niego... Skoro już powziął decyzję, odłożywszy na bok wszelkie zastrzeżenia, nie widział powodu, żeby nie napawać się leniwie jej fascynującym smakiem, kontent, kiedy potrzeba, dudniąca tak w jego, jak i w jej ży­ łach, miarowo narastała. Rozpoznawał i doceniał tę przybierającą na sile reakcję, kiedy Angelica lgnęła war­ gami do jego warg, kiedy kusił jej język swoim, nieśpiesz­ nie, władczo prowadząc ją tak dobrze mu znaną ścieżką, w objęcia namiętności. Krok po kroku. Pod jego kontrolą.

Jednakże, och, te wargi, tak miękkie i soczyste, goto­ wość, z jaką oddała mu swe usta, by je zawłaszczył, plą­ drował do woli z aroganckim zapałem niekwestionowa­ nego zdobywcy... Jej zaproszenie nie mogłoby być bar­ dziej sugestywne, prowokacyjne, ewidentne. Poprzez sam pocałunek komunikowała mu, że należy do niego, deklarowała to z mocą, jakiej nie posiadają żadne słowa. Myśliwy w nim słyszał to i rozumiał. Oto miał ją tutaj, w łóżku, trzymał, pojmaną, uległą, zamiast ją ścigać, mógł zwyczajnie cieszyć się... tym wszystkim, co mu ofiarowała. I zapraszała, by to wziął. Tak głęboko zanurzył się w tę uderzającą do głowy go­ rączkę, że nie zarejestrował, iż ona ciągnie go za surdut - nie w stopniu, który odwróciłby jego uwagę od przy­ jemności jej ust, gładkości skóry na policzkach, hipnoty­ zujących muśnięć jedwabistych pasm włosów na grzbie­ tach jego dłoni. Potem ugryzła go lekko w dolną wargę i szarpnęła sur­ dut, zsuwając mu go z ramion. - Mpff!!! Przerwał pocałunek, na co łapczywie zaczerpnęła po­ wietrza i wydała z siebie wyraźniejsze „Uf!". Ubawiony jej pełną skupienia determinacją, współ­ pracował z nią, by pozbyć się surduta, a następnie zaczął rozpinać kamizelkę, podczas gdy ona zajęła się halsztukiem. Przesunął spojrzenie na górny skraj prześcieradła; wskutek jej nagłej aktywności osuwało się miarowo, od­ słaniając hipnotycznie gładkie wzgórki piersi, jednakże sutki na razie pozostawały przesłonięte. Strząsnął z siebie kamizelkę i odrzucił na bok, zzuł bu­ ty, pomagając sobie palcami stóp, schylił się, żeby zdjąć pończochy, ona zaś ściągnęła mu z szyi halsztuk. Cisnęła kawałek materiału na kamizelkę i zabrała się do guzików koszuli. Uzmysłowiwszy sobie raptem niebezpieczeń­ stwo, jakie wiązało się ze zbytnim poluzowaniem jej cugli,

odwrócił się, przeczołgał ponad nogami Angeliki i zwalił na łóżko u jej boku. Gdy wylądował ciężko, tak że aż podskoczyła na mate­ racu, pisnęła i podciągnęła prześcieradło po samą szyję. Z nagłą determinacją uniósł się na łokciu i nachylił nad nią. Uwięził jej spojrzenie, wolno zamknął dłoń na prześcieradle i pociągnął. Zacisnęła palce, przytrzymując płótno na miejscu. Uniósł brew. - Nie pozwolisz mi zobaczyć? Zmrużyła oczy. - Czy aby nie powinieneś sobie na to zasłużyć? Gdyby nie był tak skupiony na swoim celu, niewyklu­ czone, że by się roześmiał. Zamiast tego przemieścił się jeszcze trochę, tak że chociaż nadal podpierał się głów­ nie na jednym ramieniu, zamknął ją niczym w klatce. - W takim razie - palcami jednej ręki bawił się pasmem jej złocistych włosów - przekonajmy się, ile zdziałam. Patrząc jej w oczy, pocałował ją... i jak poprzednio, odpowiedziała natychmiast, opuszczając powieki i odda­ jąc mu usta. Również zamknął oczy, zanurzył się w tę słodycz i ją zawłaszczył. Żar narósł ponownie, bardziej sugestywny, potężniej­ szy, zalała ich fala wzbierającej potrzeby. Czekał, aż ta potęga na nich runie, przetoczy się po nich, palił się do tego, by okiełznać ją i kontrolować. Uwięziona pod nim, Angelica poruszyła się, rozpalo­ na, niespokojna, niecierpliwa. Potrzebowała dotyku, chciała poczuć to zawieszone ponad nią twarde ciało na własnym, ulżyć naglącej potrzebie, która nieprzerwa­ nie narastała w niej tuż pod skórą. Chciała więcej. Więcej ognia, więcej tego cudownego gorąca - więcej płomieni. Więcej uderzającego do głowy, nierozważnego pod­ niecenia.

Jednakże on całował z mistrzostwem, władczy, wyma­ gający, sprawujący pełną kontrole. Każdy ciężki ruch je­ go języka, każda powolna pieszczota, każdy zręczny na­ cisk warg niewoliły jej zmysły, posyłały ją w zatracenie - i zdawały na jego łaskę. Nie tak to sobie wyobrażała. Chciała skoczyć w płomienie i pociągnąć go za sobą. Chciała dla nich obojga fajerwerków namiętności, dzi­ kiego nieokiełznania. Choć kosztowało ją to sporo wysiłku, zdołała wyzwolić się spod jego czaru na tyle, by puścić prześcieradło i deli­ katnie oprzeć mu palce na piersi, na szlachetnym płótnie koszuli, które nadal skrywało fascynujący bezmiar. Znieruchomiał - wyczuła wyraźnie, że za sprawą pro­ stego dotyku rozbiła w proch jego koncentrację - póź­ niej wszakże pogłębił pocałunek i wlał żar w jej żyły, jed­ nocześnie sięgając między nich, by pochwycić jej dłonie. Kiedy jej świadomość wydobyła się znów na po­ wierzchnię po tym drapieżnym szturmie - kiedy prze­ rwał pocałunek, aby przeciągnąć jej ramiona za głowę, na poduszkę - odkryła, że ręką, na której się opierał, uwięził oba jej nadgarstki. Pozbawiona tchu, bez powodzenia usiłowała nasrożyć brwi. Spróbowała się uwolnić, choć jednak nie zadawał jej bólu, jego uchwyt okazał się nie do rozerwania. Jego oczy - teraz ze zdecydowaną przewagą jasnej zie­ leni nad szarością - odpowiedziały na jej spojrzenie. Później powędrował wzrokiem w dół, by utkwić go w jej piersiach, żywiołowo wznoszących się i opadających pod prześcieradłem. Wygiął wargi w grymasie, który nie do końca przypominał uśmiech. - Hm... zobaczmy. Gdy patrzyła na jego twarz, owe kanciaste płaszczyzny, na których pożądanie odciskało teraz piętno, rozbłysło w niej niecierpliwe wyczekiwanie, po skórze przemknął dreszcz świadomości.

Jej sutki stwardniały. Zauważył to. Jego wargi wygięły się mocniej, z jawną satysfakcją. Zniżył się, lecz nie po to, by znów zawłaszczyć jej usta. Wolną ręką ujął jej twarz, wsunął kciuk pod brodę i odchylił jej głowę w bok, aby złożyć dręczący, przeciągły pocałunek tuż poniżej ucha, po czym przemknął wargami po jej szyi do miejsca, gdzie łomotał puls. Odcisnął tutaj gorący pocałunek, Angelica zaś opuściła powieki i walczyła, żeby stłumić dreszcz. Podrażnił świeżym zarostem skórę na jej obojczyku, kiedy, nie puszczając jej głowy, złapał brodą skraj prze­ ścieradła i powoli - och, jakże wolno - pociągnął je w dół. Ciepłym tchnieniem owionął obnażoną przez siebie skórę - szokująco intymne doznanie. Nie mogła oddychać, niecierpliwe wyczekiwanie ściska­ ło jej płuca. Czekała... Czuła, jak nabrzmiewają jej piersi, jak pod skórą płonie żar, kiedy Dominic nieubłaganie, centymetr po centymetrze ściągał w dół prześcieradło. Odsłaniając jej piersi. Pomimo rozszalałego tętna i coraz szybciej wirujących zmysłów zorientowała się, że każdy jego ruch, każdy do­ tyk są - i będą - wyreżyserowane. Nawet przez przykrycia czuła jego żar, mocne, musku­ larne ciało, tak blisko, a jednak nie tam, gdzie chciałaby je widzieć. Uniosła powieki, walcząc, by nieco uspokoić zmysły, i przyjrzała się jego twarzy, pełnej ogromnego skupienia i determinacji, kiedy przesuwał prześcieradło niżej, do miejsca, gdzie ocierało się o jej obolałe sutki. Oceniła uśmiech, który w rezultacie pojawił się na je­ go ustach. I zrozumiała ponad wszelką wątpliwość, że nastał czas, by zadziałać, stawić opór, podeprzeć swe roszcze­ nia przynajmniej do części decyzji. A następnie powieść ich tam, gdzie chciała, by oboje dotarli - w samo serce pożogi.

Nieomal czuła jego kontrolę, nie tylko nad nią, lecz nawet w większym stopniu nad samym sobą. Po prostu wiedziała, że trzymał na uwięzi bardzo, bardzo wiele - że mogliby doświadczyć znacznie więcej, doznać większej rozkoszy, gdyby tylko puścił wodze i zostawił im obojgu swobodę. Pozwolił im po prostu być. Nim zdążyła obmyślić stosowne działanie, przywarł wargami do miękkiej wypukłości jej biustu, a później rozpoczął wędrówkę. Doznanie rozbłysło na nowo, pier­ si boleśnie jej nabrzmiały. Zamknął dłoń na obolałym wzgórku i zaczął ugniatać. Chwilowa ulga została niemal od razu wyparta przez kolejną falę eskalującej przyjemności, kiedy jego wargi pieściły, palce i dłonie rzeźbiły. Później szorstkim językiem potarł skraj jej sutka i gwałtownie wciągnęła powietrze. Przytrzymała je w płucach, gdy doznanie jarzyło się i migotało. Gdy zręcznie krążył językiem, mocniej zaciskając pal­ ce na prześcieradle. Jeśli Angelica natychmiast nie podejmie działania... Leżał na biodrze, wyciągnięty obok niej. Ręce miała unieruchomione, ale z nóg nadal mogła zrobić użytek. Prześcieradło zsunęło się, kiedy uniosła ramię, wykrę­ cała się i przesuwała, chcąc otrzeć się udem o jego geni­ talia - o jego twardy członek. Wygięła się w łuk, podsuwając piersi bliżej jego warg, on zaś natychmiast przyjął ofiarę. Przeciągnął szorstkim językiem po jej sutku, a potem wziął go do ust - akurat w chwili, gdy zdołała popieścić go udem tam, gdzie, jak sądziła, przyniesie to najlepszy skutek. Rezultat znacząco przerósł jej oczekiwania. Dominic szarpnął się, zesztywniał, a potem zaczął dzi­ ko ssać - wyrywając z jej gardła zduszony krzyk. Ogień spłynął jej żyłami. Walcząc o oddech, zoriento­ wała się, że zluzował uchwyt na jej nadgarstkach. Uwol-

niła ramiona, jedną ręką, zdyszana, przytrzymała go za kark, kiedy ssał i lizał, drugą zaś sięgnęła po niego. Wynikła z tego zmysłowa szamotanina. Próbował przetoczyć ją na plecy i przyszpilić, ale wal­ czyła, stawiała opór, napierając biodrami, ocierając się o niego udami, podczas gdy dłonią śmiało pieściła i gła­ dziła twardą jak stal kolumnę, skrytą w jego spodniach. Zaklął z sykiem i sam przetoczył się na plecy, biorąc ją ze sobą. - Na litość boską, kobieto! Miejże trochę instynktu sa­ mozachowawczego! Rozpłaszczyła się na nim, naga, wystawiona na pokaz, mając pod sobą skotłowane prześcieradła, a tuż przed nosem rozcięcie w jego koszuli. Zignorowała nała­ dowaną erotycznie pieszczotę chłodnego powietrza na nagiej skórze - ramionach, plecach, pośladkach, tyl­ nej stronie ud - i rzuciła się na guziki. Rozpinała je chciwie, Dominic zaś ponownie zaklął i spróbował pochwycić jej dłonie. Jego palce zaplątały się w naszyjnik oraz w luźne, gru­ be pasma jej włosów, które spętały go, jakby były żywe. Żywe i posłuszne rozkazom swej pani. Wyszarpnęła mu koszulę ze spodni, niczym demon atakowała guziki, zarazem wywijając się, by nie miał szans jej powstrzymać... Z triumfalnym okrzykiem pokonała ostatni guzik, usiadła, rozwarła na Dominicu koszulę i zapatrzyła się na to, co udało jej się odsłonić. Wyraz jej twarzy - mieszanina ekscytacji, fascynacji i pożądliwości - sugerował, że natknęła się na żyłę złota. Zarejestrował to ledwie mimochodem, zafascynowa­ ny widokiem, który właśnie mu się ukazał. Całkowicie naga, siedziała na nim okrakiem, a złotorude włosy, w blasku lampy połyskujące ogniście, luźnymi falami spływały jej z ramion, przy czym pasma, które wcześniej krępowały Dominicowi dłonie, zwinęły się wokół jej

piersi, biorąc je w złote ramy. Pomiędzy owymi wzgórka­ mi, pieszczony przez światło, dyndał kryształowy wisior, fasetowany i tajemniczy. Te piersi... pełne i nabrzmiałe, zdawały się idealnie dopasowane do jego dłoni, z różanymi sutkami, domaga­ jącymi się uwagi. Jego uwagi. Dawno już zaschło mu w ustach. Jej nieskazitelnie jedwabistą, doskonałą, bladą zwykle skórę zabarwiał teraz wielce wymowny rumieniec wez­ branej namiętności. Ten obraz dodatkowo podsycił jego zapał, apelował do ukrytego w nim myśliwego, wabił i prowokował. Nieświadoma, że znieruchomiał, puściła materiał ko­ szuli, po czym z wyrazem czystej zachłanności na uro­ czej twarzy rozczapierzyła dłonie na jego torsie i zaczęła pieścić. Badać. Pożerać dotykiem. Zawłaszczać. Dominic brutalnie stłamsił pragnienie, by natychmiast zareagować, przejąć kontrolę i po prostu wziąć. Powę­ drował spojrzeniem do wcięcia jej talii, ponad sugestyw­ nym kloszem bioder i pomiędzy nie, do kępy miedzianobrązowych loczków u zbiegu jej ud. Pod tymi loczkami niewątpliwie była już gorąca, na­ brzmiała i śliska... Wszelka myśl o kontroli uleciała mu z głowy. Przechylił się w lewo, a potem przewrócił ją na plecy i znalazł się nad nią, podparty na łokciach, żeby jej nie zmiażdżyć. Skotłowane, poskręcane przykrycia zostały pomiędzy nimi, jednak nogi, ramiona i piersi miała ob­ nażone. Instynktownie rozwarła uda na powitanie jego bioder. Chwilowo go tym rozpraszając. - Czekaj, zdejmij to! Nadal mocowała się z koszulą, usiłując zsunąć mu ją z ramion. Wolałby, aby poświęciła uwagę czemu inne­ mu; z mrukliwym przekleństwem uniósł się na tyle, by

z jej pomocą wyzwolić się z koszuli. Odrzuciła ją na bok i na powrót skupiła się na jego torsie. Wpił się w jej usta w pocałunku, który miał zawrócić jej w głowie, wymieść z niej wszelką myśl, rozkołysać zmysły. Tak by odpuściła i w pełni przekazała mu wodze. Jego plan obejmował tylko pocałunek. Rezultat go zaskoczył. Angelica instynktownie rozpoznała starcie myśli i woli, bitwę doświadczenia z czystym entuzjazmem - walkę o dominację - i nieustraszenie rzuciła się do boju. Od­ wzajemniła pocałunek, wyszła mu na spotkanie i w sza­ leńczym zatraceniu co do joty oddała namiętność, jaką w nią wlewał. Tego właśnie chciała - choć na razie był to dopiero początek. Oni, razem, pośród płomieni, które podsycali coraz bardziej. Rozkoszowała się pocałunkiem, nieskrępowanym spółkowaniem ust, w jakie się przerodził. Oderwała dło­ nie od jego fascynującej klatki piersiowej - tak szerokiej, twardej, ciepłej - i jedną ręką ujęła go za kark. Chciała - musiała - poczuć jego tors na swych nabrzmiałych, obolałych piersiach. Pociągnęła, on zaś opuścił się na łokciach, nadal wszakże unosił się dobre dwa centy­ metry ponad jej biustem. Drugą dłoń przesunęła na jego bok, na ciepłą skórę powyżej talii. Wędrowała nią po jego plecach, jak daleko sięgnęła, napawała się dotykiem, nieomal mrucząc w dra­ pieżnym, chciwym pocałunku. Skórę miał gładką, naprę­ żoną na twardych jak stal mięśniach i ciężkich kościach. I promieniował ciepłem. Ciepłem, które wabiło ją i kusiło, wręcz nakazywało otrzeć się o niego ciałem, splątać z nim nagimi kończynami. Jednakże bez względu na to, jak mocno go ciągnęła, jak wielką pokusę wlewała w pocałunek, nie obniżył się już ani o milimetr - nie chciał jej podarować tej tak uprag­ nionej ulgi.

Toteż zuchwale wzięła ją sobie sama. Przytrzymując się jego niewzruszonej sylwetki, wygięła się w łuk, docis­ nęła piersi do jego torsu, poruszała się i pieściła. Wstrzymała oddech pod wpływem ostrego, przeszy­ wającego doznania, fali intensywnej przyjemności, jaka zalała ją, kiedy szorstkie, ciemne włosy na jego klatce piersiowej potarły o jej twarde sutki. Pozostali złączeni w pocałunku, odniosła jednak wra­ żenie, że on także się zatchnął. Potem znieruchomiał. I wiedziała, że odniosła zwycięstwo. Że zdołała przekonać go, by puścił wodze, dając im obojgu pełnię swobody. Ledwie zdążyła odczuć satysfakcję z tego powodu, gdy zaatakował. Przytrzymał ją i pocałował - z nieokiełznaną dziko­ ścią, która dokumentnie ją oszołomiła. Czyżby wcześniej uważała jego pocałunki za namięt­ ne? Ten pocałunek ją zniszczył, uleciały z niej wszystkie myśli, zmysły się buntowały. Znienacka oderwał się od jej ust i skupił uwagę na piersiach. W pełni, niepodzielnie, nieomal bezlitośnie. Twarde dłonie rzeźbiły i ugniatały, ważyły, chwytały, zawłaszczały. Wargi wypalały piętna, język smakował i drapał, powiększając jej desperację. Wziął w usta ściągnięty sutek i zaczął mocno ssać, do­ prowadzając ją do szaleństwa. Nie była już w stanie myśleć, mogła jedynie reagować na owe intymności. Na każde potężne ssanie, każde liźnięcie, każdy umie­ jętny ucisk. Znała siłę jego rąk, a jednak strach ani na moment nie zagościł w jej umyśle. W przeciwieństwie do niecierpliwe­ go wyczekiwania. Narastało w niej nieubłaganie, lizało skórę, smagało ciało, przyprawiało o drżenie każdy nerw. Tak, tak, tak.

Więcej, śpiewało jej ciało. Ze wszystkich sił starała się to zakomunikować, zachęcić i podsycić jego pożądanie, namiętność, palącą potrzebę. Aż ich odczucia i doznania się wymieszały, połączyły, pragnienie, potrzeba, namiętność i pożądanie prze­ kształciły się w jednolitą, oślepiającą pożogę. Chciwa i drapieżna, obolała i złakniona, uzależnio­ na od tych płomieni, falowała pod nim, smakując nowe doznanie jego twardego ciała na swej miękkości. Przecią­ gnęła dłońmi po jego plecach, wsunęła palce pod pasek spodni i sięgnęła dalej, aby gładzić, dotykać, uczyć się. Dominic przełknął przekleństwo, żar i podniecenie eksplodowały w nim, kiedy delikatnymi palcami musnę­ ła skórę w dolnych partiach jego pleców, w miejscu, któ­ rego dotykają jedynie kochanki. Dosadnie przypomniało mu to o roli, jaką dla siebie obrała. Brutalny impuls, by ją posiąść, łomotał mu pod czaszką, przeszywał nagląco każdą część ciała. Jesz­ cze nigdy fala namiętności nie wyniosła go w te rejony - nigdy dotąd myśliwy w nim nie był tak skoncentrowany na absolutnym zawłaszczeniu. Na tym, by posiąść kobietę i uczynić ją swoją. Jednakże Angelica, nawet jeśli nie całkiem niewinna, nadal była dziewicą - nie mógł jej tak po prostu wziąć. Wiedziony instynktem, przemieścił się w dół łóżka, aby pełniej zawłaszczyć ją dłońmi, zasypać pocałunkami płaski brzuch, lizać i smakować skórę. Jej oddech stał się urywany. Nie dosięgała już dolnych partii pleców Dominica, wędrowała więc dłońmi po jego barkach, z jawną zachętą pieściła ramiona. Przesunął się jeszcze niżej, wyciągnął spomiędzy nich przykrycia i zepchnął je na bok, odsłaniając jej piękno, szczodre dary, obnażając wszystkie rozkosznie kobiece detale, które planował objąć w posiadanie. Teraz to ona znieruchomiała. Słyszał, jak jej oddech się rwie, czuł, że stężała z wyczekiwania.

Ciężarem ciała więził jej jedną nogę, ramionami sze­ roko rozwierał uda, lecz mimo to zamknął dłoń na jej drugim kolanie i otworzył ją jeszcze szerzej. Popatrzył na ową najwyższą rozkosz - różowe, obrzmiałe wargi, błyszczące podnieceniem, z koniusz­ kiem łechtaczki wyzierającym spomiędzy loczków. Do ust napłynęła mu ślina. Nieśpiesznie powiódł spojrzeniem w górę ciała Ange­ liki, aż na twarz. Pochwycił jej wzrok. Przyglądał się, kiedy otworzyła szerzej oczy, podziwiał wspaniałość zatopionych w złocie szmaragdów, gdy narastało w niej wyczekiwanie, gdy za­ cisnęła dłonie na jego ramionach, wbijając paznokcie w ciało. Nie przerywając kontaktu wzrokowego, puścił jej kolano i grzbietem palców przeciągnął po drżącej, wewnętrznej stronie uda, a potem zamknął dłoń na jej intymnym miejscu. Rozchyliła wargi. Wyczuł zmysłowy wstrząs, jakiego doświadczyła, usłyszał jej stłumione westchnienie. Roz­ luźnił dłoń, powiódł palcami przez gorącą wilgoć, musnął pulchne wargi. Z rozedrganym westchnieniem opuściła powieki, on zaś nadal obserwował wyraz jej twarzy, kiedy rejestrowała nowe, krzykliwie intymne doznania. Póź­ niej spojrzał w dół. I zaczął badać. Jej znękany, coraz bardziej rwący się oddech był dla jego zmysłów niczym muzyka. Gładził i pieścił, ale zarówno jemu, jak i jej zaczynało brakować cierpliwości. Świadom narastającego w niej na­ pięcia, które uwidaczniało się w drganiu mięśni ud, opusz­ ką palca sprawdził jej wejście - i przekonał się, jaka jest ciasna. Nadal błądząc dłonią w tamtym rejonie, przemieścił się na powrót w górę łóżka, z przyjemnością sunąc klat­ ką piersiową po jej skórze, jej przepysznym ciele. Uloko­ wał się nad nią, po czym, ignorując jej nieznacznie

zmarszczone brwi oraz niespokojne, poszukujące dłonie, nakrył jej usta swoimi, wypełnił je żądaniem zbyt za­ chłannym, by zdołała się oprzeć. Kiedy tylko wymiana ją zaabsorbowała, wsunął palec do jej pochwy. Angelica straciła dech - raptem odkryła, że może od­ dychać wyłącznie poprzez pocałunek, ustami Dominica. Lgnęła do tego spółkowania warg, do jego żaru, ostat­ niej deski ratunku dla jej wirujących zmysłów. Jej umysł tymczasem całkowicie pochłaniało doznanie wywoływa­ ne przez zaledwie jeden jego palec, który wolno, ostroż­ nie się w nią wślizgiwał. Miał duże palce, jednakże za sprawą wcześniejszych zabiegów wiedziała już, jak ogromna jest ta zasadnicza część jego ciała. Jeżeli jeden palec dostarczał jej takich doznań... Kiedy zagłębił w niej palec do końca, zaczął gładzić. A w niej coś zadygotało. Przerwała pocałunek i gwałtownie zaczerpnęła po­ wietrza. Z głową wciśniętą w poduszkę, z zamkniętymi oczami, podążała za każdym ruchem dłoni między jej udami, każdym uciskiem, każdym pchnięciem, każdym subtelnym, umiejętnym, powtarzającym się ślizgiem palców. Rozjarzył się w niej żar, gorętszy nawet i bardziej wy­ głodniały niż wcześniej. Rozlał się pod jej skórą, prze­ mknął żyłami, by gromadzić się i wzbierać gdzieś niżej. Nakazując. Żądając. Poruszyła się pod nim, niespokojna, targana potrzebą. Znów złączył się z nią w pocałunku, tym razem delikat­ niejszym. - Krok po kroku - wymamrotał chrapliwie, oderwaw­ szy się od jej ust. Gdyby żywiła jeszcze wątpliwości, czy Dominic po­ dziela jej zaabsorbowanie, ton jego głosu by je rozwiał. Owa chrypliwość informowała o czystej potrzebie, trzy­ manej bezlitośnie na wodzy, lecz niezaprzeczalnej.

Ona sama nie potrafiła stłamsić narastającej potrzeby - nie widziała zresztą powodu, żeby to robić - ale choć postanowiła doświadczyć wszystkich barw niczym nieograniczanego pożądania, tak jego, jak i własnego, szczerze się cieszyła, że zachował dość rozsądku i samo­ kontroli, by łagodnie przeprowadzić ją przez ten pierw­ szy raz. Wycofał palec; wyczuła, że spogląda w dół. W jej mózgu uformował się protest, kurczowo ścisnęła go za ramię, lecz wtedy zastąpił jeden palec dwoma i wepchnął je w nią, wolno, lecz z rozmysłem wprowadzając coraz głę­ biej, ona zaś... zapomniała o wszystkim innym. Zapomniała o oddechu. Potem zaczęła chwytać powietrze, słyszała swoje płyt­ kie, poszarpane, rozpaczliwe dyszenie, wówczas jednak pogładził znowu, mocniej, bardziej zdecydowanie, a jej zmysły rozpostarły się i poszybowały. Robiło jej się coraz goręcej, napięcie zwijało się wokół niej ciaśniej i ciaśniej. Nagle czegoś chciała, łaknęła ulgi. Wygięła się pod nim, uniosła biodra, poruszała się w rytm regularnych teraz pchnięć, sięgając po coś, szuka­ jąc czegoś więcej... Zdesperowana, na oślep chwyciła go za kark, przyciąg­ nęła do siebie jego wargi i pocałowała go w dzikim zatra­ ceniu - na swój sposób rozkazując i żądając. Drugą dłoń zacisnęła na jego plecach, trzymała mocno, ponaglała go, żeby się zbliżył. Dominic odwzajemnił pocałunek, wyszedł jej naprze­ ciw, starając się jej dorównać, zaciekle walczył o przewa­ gę, lecz tej bitwy najwyraźniej nie miał szans wygrać. Chciała, potrzebowała - toteż dawał. Dał jej to, czego głośno domagało się jej ciało. Długimi, pewnymi pociągnięciami zawiódł ją na szczyt, aż zatopiła paznokcie w jego ramieniu, wygięła plecy w łuk, a jej pochwa nieubłaganie zacisnęła się na jego palcach.

Przerwał pocałunek, wziął w usta jej sutek, jednocześnie głęboko wpychając w nią palce. Zaczął mocno ssać. Krzyknęła. I rozpadła się na kawałki. Nie odrywając ust od jej piersi, przemieścił się tak, by móc się przyglądać, jak przez jej pełną ekspresji twarz przepływa rozkosz - za­ dziwienie pierwszym orgazmem. Spazmy ulgi przeszywały jej ciało. Nadal gładził ją tam w środku, przedłużał rozkoszną przyjemność i czekał. Stopniowo się rozluźniła, spłynęło z niej wszelkie na­ pięcie. Dłoń zaciśnięta we włosach Dominica zwolniła uchwyt i osunęła się na jego bark. Wykorzystał okazję i przesunął się w dół łóżka, ramio­ nami rozpychając jej zgięte kolana. Był boleśnie twardy, ale na to jedno miał czas. Potrzebował tego. Jedną dłoń położył płasko na jej brzuchu, drugą odsu­ nął na bok jej kolano, schylił głowę i skosztował jej. Lizał, omywał, smakował. Angelica wróciła do życia, z drżeniem, gwałtownie wciągając powietrze, przeszyta intensywną, erotycznie intymną rozkoszą. Przez kilka sekund jej umysł wzbra­ niał się przed zaakceptowaniem tego, o czym informo­ wały ją zmysły; później ociężale uniosła powieki i przy­ glądała się, jak on ją liże. Poczuł na sobie jej spojrzenie, podniósł wzrok i obser­ wował ją, gdy mu się przyglądała. Kolejne długie, powol­ ne, drapiące liźnięcie przeszyło ją rozkoszą tak ostrą, że zatchnęła się, zamknęła oczy i wygięła ciało w łuk, uno­ sząc się na fali przypływu. Tyle że fala zdawała się nie mieć końca. Przyjemność narastała. Aż Angelica wiła się pod jego dłonią, z dyszeniem co­ raz bliższym łkaniu, młóciła głową, zaciskała w pięściach przykrycia, gdy bezlitośnie prowadził ją dalej. Tym razem szczyt był wyższy.

Z biegłością niemalże szatańską powiódł ją prosto na górę... i przytrzymał. Utrzymywał ją tam, podczas gdy jej zmysły się naprę­ żały, zalewane falami intymnego doznania. Kiedy wreszcie raczył wepchnąć w nią język i pozwolił jej wzlecieć, to wyzwolenie wyniosło ją tak wysoko, że mia­ ła wrażenie, jakby dotknęła jakiegoś zmysłowego słońca. Przez chwilę doświadczała wyłącznie tej oślepiającej wspaniałości. Dominic podniósł się spomiędzy jej szeroko rozwar­ tych ud. Przez moment balansował na kolanach, patrząc na nią z góry - na to przepyszne kobiece ciało, zaróżo­ wione pożądaniem, rozłożone przed nim jak wykwint­ na uczta. Przepełnione rozkoszą, gotowe do wzięcia. Na języku czuł jej smak, świeży, cierpki, niezaprze­ czalnie kuszący. Przynętę dla skrytego w nim myśliwego. Zdjął spodnie i odrzucił je na bok. Kiedy na powrót wyciągał się nad Angelicą, a potem na nią opuszczał, dominowała w nim surowa, przemoż­ na, prymitywna potrzeba, żeby się z nią połączyć. Spółkować z nią. Za sprawą jej działań i jego reakcji namiętność narosła w nim do tego stopnia, że nieomal go zaślepiała. Znalazł się blisko, bardzo blisko utraty kontroli. Pożądanie zmie­ niło się w rozszalały, rwący potok w jego krwi, pierwot­ ny, drapieżny, nieposkromiony jak jeszcze nigdy dotąd. Nie miał innego wyboru, jak tylko je zaspokoić, nasycić tę palącą potrzebę. Nieśpiesznie, choć zarazem bez cienia wahania, wklinował się biodrami między jej uda, ustawił u jej wejścia, po czym, zawieszony nad nią na ramionach, aby obser­ wować jej twarz, naparł do środka. Powoli. Zatrzepotała powiekami, uniosła je i popatrzyła na niego. Parząca wilgoć jej pochwy zamknęła się na jego żołędzi.

Uderzenie serca później napotkał oczekiwaną prze­ szkodę, jednak Angelica była już rozciągnięta do granic przez jego rozmiar; jedno krótkie, mocne pchnięcie i się przebił. Drgnęła, przez jej oczy przemknął wyraz bólu, zniknął wszakże, gdy mrugnęła, wyparty przez... zadziwienie. Zaciskał szczękę, mięśnie zaczynały mu drżeć, zdołał jednak, dzięki resztkom samokontroli, powstrzymać się przed wbiciem się w nią do końca. Omiotła spojrzeniem jego twarz, znów popatrzyła mu w oczy i jej oblicze się wygładziło. Zmieniła pozycję, uniosła biodra, naparła bliżej. Ułatwiając mu zadanie, najlepiej jak potrafiła. Błyskawicznie skorzystał z tego bezgłośnego zapro­ szenia i wszedł w nią głębiej. Dalej. W połowie drogi za­ trzymał się, z drżeniem przymknął powieki. Była tak pie­ kielnie ciasna. Rozluźniła się pod nim jeszcze bardziej - zachęta, której nie dało się mylnie zinterpretować. Uniósł powieki, żeby zajrzeć jej w oczy - i odnalazł w nich powitanie, akceptację i potrzebę. Popieściła mu dłonią policzek, a potem znów wsunęła palce w jego włosy. Uwięziony w jej oczach, melanżu złota i szmaragdu, miarowo parł głębiej, aż wreszcie znalazł się po nasadę w gorącym, wilgotnym cudzie jej ciała. Westchnęła. Odgłos rozkoszy, niewysłowionej zmysłowej przyjem­ ności. Przytrzymując się jego karku, uniosła się w górę na ty­ le, by sięgnąć wargami jego szczęki, otrzeć się o usta. Z bliska zajrzała mu w oczy, uśmiechnęła się. - A teraz mnie ujeżdżaj - szepnęła, owiewając go cie­ płym oddechem. - Weź mnie. Pokaż mi. Wszystko. - Ostatnie słowo usłyszał tuż przed tym, jak przylgnęła wargami do jego warg.

Ofiarowała mu usta, on zaś zagłębił się w nie i plądrował. Wycofał się i znów wszedł w jej ciało, je również plą­ drując. Smagało go pożądanie, namiętność przeorała go szponami, rozrywając resztki samokontroli. Jakiś jeszcze potężniejszy impuls wymiótł mu z głowy wszelkie myśli, pozostawiając po sobie jedynie opętańczy głód. Ale ona tam była, gotowa go zaspokoić, wziąć w sie­ bie i spółkować z nim. Połączyć się z nim i mocno trzy­ mać, kiedy ich świat wpadał w szaleńczy wir żaru i na­ miętności. Była tam, podzielając jego głód, wraz z nim w żywio­ le, który wspólnie spuścili z uwięzi. Ręce chwytały moc­ no, palce zatapiały się głęboko w ciało, oddechy się rwa­ ły, kiedy namiętność płonęła - wszędzie wokół, w nich samych, poprzez nich - spopielając rozum i rozżarzając zmysły. Pędzili w górę, na nieprawdopodobnie wysoki szczyt, ich serca łomotały, zmysły zwróciły się do wewnątrz, aż nie znali niczego poza światem swych splątanych ciał. Wspólnego pożądania. Połączonych dusz. Kierowani jedną wolą, dawno wyzbywszy się wszelkich myśli, pędzili szaleńczo przez płomienie, prosto w ekstazę. Rozpadła się pod nim, krzycząc bez tchu. Podążył za nią, przekroczył krawędź, trzymając Ange­ licę blisko, pławiąc się w niebywałej rozkoszy, kiedy opróżnił się w niej z ochrypłym krzykiem. Przez długie chwile ekstaza nie odpuszczała, jasna, ostra, przemożna. Potem spadli. W zapomnienie. W morze bezbrzeżne­ go zaspokojenia.

Rozdział dwunasty

Dominica obudziło doznanie wtulonego w niego cie­ płego kobiecego ciała. Momentalnie, bez chwili zastanowienia, wiedział, kto to taki. Usiłował wmówić sobie, że to dlatego, iż leżą w łóżku w Glencrae House, dokąd nigdy nie przyprowadził innej kobiety, oczywiste zatem, że nie mógłby spodziewać się tu nikogo poza Angelicą, było to jednak kłamstwo. Tę natychmiastową odpowiedź podyktował mu instynkt, coś w jego wnętrzu ją rozpoznało. Nie tyle jako Angelicę Cynster, ile jako jego partnerkę. Zawsze rozumiał swą prymitywną stronę, towarzyszy­ ła mu, odkąd pamiętał; to właśnie talenty owego mniej cywilizowanego ja czyniły zeń tak świetnego myśliwego. Cenił te wyostrzone instynkty, ocaliły mu życie więcej ra­ zy aniżeli zdołałby zliczyć. Jakkolwiek, naturalnie, ta druga strona odgrywała pew­ ną rolę w jego poprzednich seksualnych podbojach, nigdy wcześniej nie wyrywała się naprzód, żeby posiąść kobietę, oznaczyć ją jako swoją. Zwykle liczył się tylko pościg. Z Angelica... nic nie było zwykłe. Z całą pewnością nie określiłby tak głębi zaspokoje­ nia, która po fakcie trzymała go w niewoli. Częściowo ją przygniatał, ale wydawało się, że Angelica nie ma nic przeciwko temu. W końcu wszakże podźwignął

się z niej, rozplątał ich splecione nogi, odszukał przykry­ cia i okrył ciała. Bez słowa wczołgała się na powrót w jego objęcia i zło­ żyła mu głowę na piersi; zasnął, czując na brodzie piesz­ czotę jej włosów. W nocy najwidoczniej się odwróciła. Leżała teraz ple­ cami do niego, krągłymi pośladkami wtulona w jego ge­ nitalia. Opasywał ją w talii ramieniem, rozluźniona dłoń spoczywała między jej piersiami, muskana przez koniu­ szek różowego kryształu. Wciągnął nosem powietrze, a wstęga zapachu Angeli­ ki wplotła się w jego myśli. Przypomniał sobie wszystko, co zaszło, po tym jak uległ i ją pocałował... Toczyli bój o dominację, lecz żadne nie wygrało. Zamiast tego... Właściwie nie był pewien, co takiego wydarzyło się między nimi. Instynkt przestrzegał go, że zbliżenie z nią będzie inne, i jak zwykle miał rację. A teraz... Dominic nie rozumiał już, co się dzieje. Nie znał istotnych oznak, nie wiedział, jak to kontrolować. Przywykł, że panuje praktycznie nad wszystkim w swo­ im życiu, przy czym w każdej sytuacji bez wątpienia za­ chowywał pełnię władzy nad samym sobą. A przecież mi­ nionej nocy... Skoncentrował się na rudozłotej głowie. Zastanawiał się, czy jeśli wsunie się w to ciało po raz kolejny, zbliże­ nie okaże się bardziej podatne na jego zwyczajowe, mi­ strzowskie zabiegi. Dowiedzieć się tego mógł wyłącznie w jeden sposób. *** Angelicę obudziło drżąco intymne doznanie - długie, silne palce gładziły ją między udami i sięgały od tyłu ku jej śliskiemu już ciału.

Skupiła się na tym doświadczeniu, a palce próbowały, testowały, by wreszcie ją otworzyć. Nim zdążyła wstrzymać oddech, nim jej rozum nadą­ żył za zmysłami, Dominic poruszył się za nią, członkiem rozdzielając jej fałdy. Palce, którymi ją przygotował, rozczapierzył teraz na jej brzuchu, ustawiając ją pod takim kątem, by głębiej w nią wejść. Drugą rękę wsunął pod jej biodro, przytrzy­ mując ją przed sobą nieruchomo. Zamknęła oczy, z drżeniem wypuściła powietrze z płuc, jej zmysły napawały się wyśmienitymi, nieopisa­ nie wspaniałymi doznaniami, które pulsowały w niej za sprawą tej intymnej inwazji. Wchodził w nią wolno, z rozmysłem, a jej ciało się rozstępowało, poddawało, ulegało - i zarazem obejmowało go w posiadanie. Wypełnił ją, a jej ciało rozkoszowało się tym. Gdy nareszcie znalazł się głęboko w jej wnętrzu, przy­ warł do niej cały, tuląc klatkę piersiową do jej pleców, nogi do nóg. Powiódł wargami po jej nagim ramieniu. - Nie ruszaj się. Po prostu leż i pozwól, że ci pokażę. Po tych słowach się wycofał, po czym znów wolno w nią wszedł. Doznanie przetoczyło się przez nią długą, ospałą falą. Gdy lgnął do niej twardym, nagim, rozpalo­ nym ciałem, gdy przy każdym pchnięciu poruszał się za nią, tak że czuła drapanie włosków porastających mu klatkę piersiową, uda i genitalia, znajdowała w tym przy­ jemność oraz subtelną, roziskrzoną radość. Uśmiechnięta, z zamkniętymi oczami, spełniła prośbę i oddała się jego biegłości, doświadczaniu tego wolniej­ szego, a jednak równie intymnego, może wręcz bardziej erotycznego tańca. Doceniała to, co ujawniał. Leżeć tak, jak ona teraz, oddać mu swe ciało, by uży­ wał go wedle uznania, wypełniał i zadowalał, jak tylko zechce, do woli czerpiąc z niego przyjemność - to wyma­ gało dokładnie takiego rodzaju zaufania, jakiego poszu-

kiwała. Co do którego chciała się przekonać, że je w Dominicu pokłada. Pożądanie coraz mocniej łomotało w ich żyłach, acz­ kolwiek nie przekraczało wyważonego, mocno trzyma­ nego w ryzach rytmu. Uśmiechnęła się, pewna, że taka sztywna kontrola nie przetrwa, nie w tych ostatnich, ma­ jących siłę kataklizmu momentach. Skąd brała się w niej ta pewność, tego nie wiedziała, przekonanie było jednak prawdziwe i absolutne. Ogień zapłonął w nich już dawno, płomienie namięt­ ności owładnęły obojgiem. Choć skórę mieli rozpaloną, pożoga ciągle w nich narastała. Wkrótce. Koniec ani chybi nadejdzie wkrótce. Dyszała, wbijając paznokcie w przedramię, którym ją opasywał. Targała nią potrzeba. Namiętność zwinęła się, gorętsza i bardziej zwarta, gdzieś nisko w jej brzuchu, pod­ sycana przez coraz mocniejsze, głębokie pchnięcia. Czuła, że koniec prędko się zbliża. W sposób nieunikniony napię­ cie coraz silniej ściskało jego ciało, wnikało w każdy przy­ trzymujący ją w namiętnym błaganiu mięsień. Aż do tego momentu pozostawała posłuszna instruk­ cjom Dominica, żeby po prostu leżeć, oznaczało to jed­ nak konieczność odmawiania sobie przyjemności, która sprawiała jej największą radość - zadowalania go. Zara­ zem trzymał ją nieustępliwie, przy czym w gruncie rzeczy nie chciała wyłamywać się z tych objęć... Następne pchnięcie otarło się o punkt o takiej wrażliwości, że zatchnęła się, jej zmysły przeszył dreszcz i instynktownie zacisnęła się na nim. Przypomniała sobie, że to potrafi. Zrobiła to ponow­ nie i uzmysłowiła sobie, że wcale nie musi się poruszać, aby pieścić go i zadowalać. Śmiało, bezwstydnie. Przy jej pierwszej, eksperymentalnej próbie znieru­ chomiał, przerywając miarowy rytm pchnięć, później jednak nabrał tchu i wznowił działalność, wróciwszy do poprzedniego tempa, wdzierając się w nią coraz sil-

niej - ona zaś odnalazła własny rytm i dopasowała się do niego. Z pochyloną głową, dysząc ciężko, Dominic zadrżał, poczuł, jak wodze wyślizgują mu się z rąk, próbował je utrzymać. Nie zdołał. Odpuścił, porzucił daremne wysił­ ki kontrolowania tego, czego najwidoczniej nie dało się kontrolować, i odtąd swobodnie pozwolił się nieść cu­ downej fali. Jej intymne pieszczoty stały się ostatnią kroplą przepełniającą czarę; wraz z naciskiem jędrnych poślad­ ków na jego genitalia, kiedy przyjmowała kolejne mocne pchnięcia i parła do tyłu, żeby wziąć go w siebie jeszcze głębiej, było tego dla Dominica po prostu zbyt wiele. Nie miał szans oprzeć się tak potężnej pokusie. Przytrzymywał ją i wypełniał, a ich zmysły wirowały, splatały się nierozerwalnie, łączyły się i zbiegały na ja­ kiejś nieznanej płaszczyźnie. Nie liczyło się nic poza tą radością, dogłębną wspólnotą. Skoro już raz tego zakosztował, skoro wiedział, że osiągnięcie takiej rozkoszy leży w zasięgu możliwości ich obojga, nie mógł się powstrzymać, nie mógł odmówić swojej duszy owego nieskończenie szczodrego daru. Szczytowali i spadli. Ona pierwsza, dzieliły go od niej wszakże zaledwie sekundy - dwa głębokie pchnięcia. Znajomy kataklizm czekał na nich, tyle że bardziej in­ tensywny, prawie nierozpoznawalny w swej potędze. Ekstaza pochwyciła ich, przytrzymała, wstrząsnęła nimi. Całkowicie. Dokumentnie. Spustoszeni, złamani, wyzuci z myśli i woli, unosili się w owej cudowności, błogosławionym ukojeniu. Nadpłynęło zaspokojenie i pociągnęło ich w dół, w za­ pomnienie, w pełen satysfakcji sen. Ostatnia myśl, nim się temu poddał, rozbłysła w gło­ wie Dominica niczym latarnia morska. Zbliżył się z Angelicą Cynster, swoją przyszłą żoną, i jego życie nieodwołalnie się zmieniło.

'C

'C

'C

Opuścili Glencrae House o dziewiątej, żeby pieszo przejść do stajni przy Watergate. Angelica obejrzała się na niewielką procesję - Brendę, Mulleya, Griswolda oraz Jessupa i Thomasa ciągnących wyładowany bagażami wózek, z jej pudłem modniarskim na szczycie. Zerknęła na Dominica, z którym szła za rękę. Właśnie tak - jej dłoń w rękawiczce nie spoczywała na jego ra­ mieniu bądź w zagięciu łokcia, lecz tkwiła zamknięta w mocnym uścisku. Popatrzyła przed siebie, tłumiąc uśmiech. Kiedy ran­ kiem Griswold zapukał do drzwi sypialni, żeby ich obu­ dzić, Dominic stęknął, ale nie próbował nerwowo popę­ dzić Angeliki do jej pokoju bądź zataić jej obecności w swoim łożu. Włożył szlafrok, poczekał, aż ona odnaj­ dzie peniuar oraz ranne pantofle, które wsunęła pod łóż­ ko, potem zaś wskazał wewnętrzne drzwi łączące ich apartamenty. Zamknął je za nią. Słuchała, z zadowole­ niem odnotowując, że nie przekręcił klucza w zamku. Oceniała, że z sukcesem pokonała pierwszą i najwięk­ szą przeszkodę na drodze do tego, by Dominic się w niej zakochał. Doskonały nastrój dodatkowo poprawiła jej okolicz­ ność, że strój jeździecki ze szmaragdowego aksamitu cał­ kowicie spełnił jej oczekiwania. Kiedy weszła w nim do pokoju śniadaniowego, Dominic zamarł, na moment odebrało mu mowę, a potem szczerze skomplementował Angelicę. Krawcowa, która dostarczyła ten surowo skro­ jony strój oraz kontrastującą z nim delikatną, pienistą, koronkową bluzkę, niewątpliwie będzie się w przyszłości cieszyć patronatem hrabiny Glencrae. Dotarłszy do Canongate, skręcili w stronę pałacu Holyrood. Dla przedstawicieli śmietanki towarzyskiej godzina była nadal wczesna, toteż na ulicach wytworniej-

szej części miasta nie napotykali wielu ludzi, mało kto oglądał przemarsz ich skromnej procesji. Angelica rozejrzała się, odetchnęła głęboko. Poranek wstał świeży i przejrzysty, lekki wietrzyk przepędzał pie­ rzaste obłoczki po jasnobłękitnym niebie. Według Jessupa zanosiło się na to, że dobra pogoda utrzyma się przez najbliższe dni, w czasie ich jazdy na zamek. Ogólnie bio­ rąc, Angelica z radością oczekiwała początku ostatniego etapu tej podróży. W stajni już na nich czekały osiodłane konie. Dominic sprawdził popręg damskiego siodła tańczą­ cej w miejscu karej klaczki, a następnie podsadził Ange­ licę. Gdy trzymał jej gibkie ciało, natychmiast ożyły w nim wspomnienia z minionej nocy. Zaciekle odpędził tę rozpraszającą wizję, ulokował Angelicę w siodle i chwycił konia za uzdę, przyglądając się, kiedy sprawnie zaczepiała nogę o kulę, wsuwała stopy w strzemio­ na i poprawiała spódnicę. Ująwszy wodze, skinęła głową, a piórko kapelusika zakołysało się nad jej brwią. Puścił uzdę, gotów na po­ wrót za nią złapać, gdyby sobie nie poradziła... Narowista klaczka postąpiła naprzód, jednak Angeli­ ca, wyraźnie odruchowo, przywołała ją do porządku, za­ wróciła i podjechała tam, gdzie gromadzili się pozostali. Obok Dominica pojawił się Jessup. Popatrzył bystro ku Angelicę i wskazał ją skinieniem głowy. - Myślałżem już, że rozum pan postradał, ale ona świetnie trzyma się w siodle, no i ma pewną rękę. - Mhm... - Dominic przyglądał się jej jeszcze przez chwilę. - Mimo to będę ją bacznie obserwował. Jessup skinął głową i poszedł do swojego wierzchowca. Upewniwszy się, że cały bagaż, włącznie z pudłem na kapelusze, został dobrze przytroczony do jucznych koni, Dominic przejął od Griggsa uzdę Herkulesa i wskoczył na koński grzbiet. Dobrze było znów siedzieć we własnym siodle.

Przynajmniej tutaj sprawował kontrolę. Chwytając wodze, przyznał w duchu, że jakkolwiek miniona noc nie przebiegła w pełni po jego myśli, czuje się z tym nad wyraz dobrze. Nie rozumiał, skąd w nim owa swoboda. Ta noc nie była zwycięstwem, nie dla nie­ go, lecz jego instynkty reagowały tak, jakby dokonał ja­ kiegoś cudownego odkrycia, i koncentrowały się teraz na jak najlepszym wykorzystaniu zdobyczy. Nawet jeśli wiązało się to z częściowym przekazaniem kontroli, którą zawsze dotąd sprawował niepodzielnie. Zdumiony tym odkryciem skierował Herkulesa ku po­ zostałym koniom. Angelica się odwróciła. Omiotła Herkulesa wzrokiem, a potem spojrzała Dominicowi w oczy. Uśmiechnęła się. - Naprawdę wspaniały okaz. Popatrzył na nią spod przymkniętych powiek, lecz w duchu dumnie nastroszył piórka. Uśmiechnęła się szerzej i odjechała. Zrównał się z nią na Herkulesie. - Pojedziemy Holyrood Road - przemówił do całej grupy - następnie Cowgate i Grassmarket, a później obok kościoła Świętego Kutberta. Wszyscy pokiwali głowami. Zawrócili wierzchowce i podążyli za nim, kiedy, z Angelicą u boku, poprowadził grupę z Edynburga. ***

Po piętnastu kilometrach dotarli do południowego Queensferry nad brzegiem zatoki Forth. - Czytałam o Queensferry - powiedziała Angelica, kie­ dy ruszyli w dół stromą uliczką prowadzącą od głównej ulicy do nabrzeża. - Nazwano je na cześć waszej królowej Małgorzaty, tej, która poślubiła jednego z Malcolmów. Była bardzo religijna i często podróżowała z Edynburga

do opactwa Dunfermline, dlatego zaczął tu kursować prom. Stąd Queensferry, prom królowej. Jadący obok niej Dominic przytaknął. - Pierwotnie obsługiwali go mnisi. Znaleźli się na drodze, która wiodła wzdłuż linii brze­ gowej. W różnych punktach zatoczki wybudowano po­ mosty. - Tam. - Dominic wskazał na wielki prom zacumowa­ ny przy najdalszym pomoście. Popędził w tym kierunku Herkulesa. - Wybór pomostu zależy od aktualnych wa­ runków pogodowych. Akurat trwał załadunek. Dominic opłacił przeprawę, po czym ich niewielka kawalkada zsiadła z koni, by wprowadzić je na pokład. Wkrótce prom odbił i niemrawo ruszył przez nie­ znacznie wzburzone wody zatoki. Stojąc obok Angeliki przy nadburciu, Dominic spoj­ rzał na nią. Zaciskała drobne dłonie na poręczy i patrzy­ ła naprzód, a targane rześką bryzą kosmyki włosów sma­ gały ją po policzkach. Jej twarz promieniała zapałem. Promem zakołysało. Dominic przytrzymał Angelicę za łokieć, by ją podeprzeć. Kiedy znów równo parli do przodu, puścił ją, ale przysunął się bliżej, chwycił się poręczy u jej boku i ustawił pod takim kątem, że gdyby straciła równowagę, wpadłaby na niego, a on by ją złapał. Przyjrzał się jej. - Ani śladu choroby morskiej? Podniosła nań wzrok i z uśmiechem pokręciła głową. - Weź jednak pod uwagę, że jeszcze nigdy nie znalazłam się na otwartych wodach. Są bardziej wzburzone niż cieśni­ na Solent, w każdym razie w lecie, a to jak dotąd największa pokonana przeze mnie drogą morską odległość. Aczkol­ wiek nie płyniemy aż tak daleko. - Wskazała do przodu. - To znaczy, jeśli tam to jest już drugi brzeg? Dominic spojrzał we wskazanym kierunku.

- Tak, to hrabstwo Fife. Prom kursuje tutaj, bo to zde­ cydowanie najwęższa część zatoki. Nad ich głowami krążyły mewy, pokrzykując ochryple. Wiatr przybrał na sile, przynosząc zapach otwartego mo­ rza. Pozostali razem przy nadburciu i przyglądali się, jak zbliża się drugi brzeg. Od czasu do czasu Dominic zerkał na jej twarz, poszu­ kując oznak złego samopoczucia, ale pozostała nieporuszona, beztroska, cieszyła się bieżącą chwilą, tą przygodą. Gdy spojrzał na nią po raz trzeci, uderzyło go raptem, z jakiego powodu tak patrzy i sprawdza. Dlaczego stoi w taki sposób, by móc ją chronić. Wbił wzrok przed siebie, czekając, czy się nie wzdrygnie, nie poczuje instynktownego oporu przeciw tym zmienio­ nym priorytetom... lecz najwyraźniej wszystkie jego in­ stynkty aprobowały tę troskę o nią, reakcje na nią, jakby uznawały za naturalne, że pomyślność Dominica będzie odtąd zależna od Angeliki. Przez dłuższą chwilę dumał nad tą kwestią, lecz wresz­ cie odsunął ją na bok. Nigdy wcześniej nie czuł z drugą osobą takiej więzi jak z nią; bez wątpienia przywyknie do związanych z tym implikacji. ***

Nieco ponad godzinę później zeszli na ląd w północ­ nym Queensferry. Angelica przystanęła obok Dominica w oczekiwaniu na to, aż Jessup i Thomas przyprowadzą ich konie. Rozejrzała się z niejakim zdumieniem. - To zaledwie wioseczka. Dominic, który obserwował, jak Jessup sprowadza z promu Herkulesa, zerknął na Angelicę, a później prze­ biegł wzrokiem po rozproszonych wzdłuż drogi na pół­ noc dachach. - Ludzie rzadko się tu zatrzymują, nie na noc w każ­ dym razie. Ktokolwiek zsiada z promu, zmierza gdzieś

dalej. Niemniej znajdzie się tu kilka oberży, w których można zjeść wyśmienity lunch. Zajrzymy do jednej z nich. Jessup i pozostali przybyli z końmi. Znów w siodłach, ich grupa uformowała szyk i ze stukotem kopyt ruszyła ulicą. Dominic zarządził postój przy drugiej z trzech oberży, jakimi mogło się poszczycić miasteczko. Jadał tu wielo­ krotnie i nie wątpił, że posiłek zda egzamin. Zsiadł z Her­ kulesa, przekazał wodze Jessupowi, po czym zdjął z siodła oczekującą na to Angelicę. Jessup i Thomas poprowadzili konie na dziedziniec za gospodą, Dominic zaś, z Angelicą wspartą na jego ramieniu, na czele reszty grupy ruszył do środka. Właściciel, Cartwright, podniósł wzrok znad szynkwasu, uśmiechnął się szeroko i pośpieszył ich powitać. - Cóż za przyjemność znów pana widzieć, milordzie. Zatrzymawszy się, Cartwright spojrzał na Angelicę oczami z lekka zaokrąglonymi ze zdumienia, ukłonił się jej i popatrzył pytająco na Dominica. - Dzień dobry, panie Cartwright. Wiem, że jest wcześnie, chcielibyśmy jednak zjeść pełny lunch, ja i obecna tu da­ ma w saloniku, a moi ludzie tutaj w sali. - Dominic zer­ knął na Brendę, Mulleya i Griswolda, którzy weszli do środka w ślad za nim i Angelicą. - Jessup i mój sta­ jenny zajmują się końmi, za moment dołączą. - Oczywiście, milordzie - rzeki rozpromieniony Cart­ wright. - Zapraszam pańskich ludzi do stołu przy oknie albo, jeśli wolą, do tego bliżej ognia. Jeśli zaś pan i dama raczą tędy... - Kłaniając się kilkakrotnie, Cartwright wprowadził Dominica i Angelicę do saloniku z wido­ kiem na niewielki ogród. - Znajdą tu państwo ciszę i spokój. - Oberżysta zaczął wycofywać się ku drzwiom, nadal w niejakim oszołomieniu wpatrując się w Angeli­ cę. - Zaraz przyślę małżonkę, żeby nakryła do stołu. - Dziękujemy. - Dominic gestem odprawił mężczyznę i odsunął dla Angeliki krzesło przy okrągłym stole.

Usiadła ze wzrokiem utkwionym w zamykające się drzwi, po czym spojrzała na Dominica. - Właśnie do mnie dotarło. Mój brak przebrania mo­ że okazać się błędem. Nie pomyślałam o tym, lecz, jak widać, będę zwracać uwagę, ludzie zapamiętają, że tędy przejeżdżałam. Odsuwając krzesło po drugiej stronie stołu, Dominic popatrzył na nią i uznał, że nie może winić Cartwrighta, podobnie jak i trzech innych obecnych w sali głównej mężczyzn, za to, że się na nią gapili. Nieczęsto zdarzało im się widywać tak piękne damy. Usiadł i pokręcił głową. - Rozważałem to, lecz po zestawieniu wszystkich za i przeciw uznałem, że lepiej, abyś prezentowała się właśnie tak jak teraz. - Dlaczego? - Zmarszczyła brwi. - Ponieważ, jak właśnie mogłaś się przekonać, na tej trasie dobrze mnie znają. W Londynie nie byłem wpraw­ dzie od lat, do Edynburga jednak jeżdżę co najmniej sześć razy do roku. - Ach, to dlatego rezydencja jest w tak wyśmienitym stanie. - Im bliżej zamku, tym lepiej będę znany, zatem pró­ by przedstawienia cię jako mojego podopiecznego, z którym w dodatku dzielę łoże, wywołałyby więcej plo­ tek niż przekonanie, że wiozę do domu przyszłą żonę i to z nią sypiam. Kiedy zaś się pobierzemy, również będziesz często podróżować tą trasą, od tego zaś, jak w tej chwili zaprezentujesz się oberżystom, będzie zależało ich przy­ szłe nastawienie do ciebie... - A gdybym im się pokazała w męskim przebraniu, które w takich warunkach zapewne na niewiele by się zdało, nie byłby to dobry początek moich rządów jako hrabiny Glencrae. - No właśnie. Jednakże aby rozproszyć twoje obawy, że podróżując w ten sposób, doprowadzisz braci i kuzy­ nów do wrót zamku, gwarantuję ci, że choć każdy, kto cię

zobaczy, nie zdoła cię zapomnieć, jeszcze bardziej pewne jest, że gdyby za minutę twój kuzyn St. Ives wszedł przez główne drzwi i zapytał Cartwrighta, czy widział damę o rudozłotych włosach - zerknął na tę królewską wspa­ niałość - nasz gospodarz i inni obecni na sali zaprzeczyli­ by, że kiedykolwiek ich wzrok padł na taką istotę. Angelica zaglądała mu w oczy, ale doszukała się tam jedynie głębokiej pewności. Spojrzała pytająco. - Ponieważ Diabeł jest Anglikiem? - Kiedy Dominic przytaknął, zmarszczyła brwi. - Po czym to poznają? Ty mógłbyś być Anglikiem. Zwiodłeś mnie i chyba całą lon­ dyńską socjetę. - Z łatwością uchodzę za Anglika na południe od gra­ nicy, może nawet na południe od Edynburga. Jednakże na północ od Edynburga nie tylko po prostu mnie znają, ale - wzruszył ramionami - każdy natychmiast identyfi­ kuje mnie jako Szkota, a wręcz górala. - Hm... Richard mówił, że mężczyźni w oberży w Casphairn, tej, gdzie wypytywałeś o Dolinę, bez cienia wątp­ liwości rozpoznali w tobie górala. - To byli Szkoci, a ja potrzebowałem informacji. Nie próbowałem zatajać przed nimi, skąd pochodzę. - Ale twój akcent się nie zmienia. Poruszył dłonią. - Nie aż tak bardzo, nie odnotujesz znaczącej, oczywi­ stej różnicy w wymowie, ale tyle wystarczy, żeby każdy Szkot rozpoznał we mnie rodaka. Drzwi się otworzyły i do saloniku wpadła zdyszana kobieta z tacą. Dygnęła przed Dominikiem, a potem przed Angelicą. - Jakże miło znów pana widzieć, milordzie. Milady. Już nakrywam do stołu, dziewczęta zaraz przyniosą pół­ miski. Rozkładając prędko na stole talerze i sztućce, pani Cartwright raz po raz z nieskrywaną ciekawością zerkała na Angelicę. Ta pochwyciła wzrok kobiety i uśmiechnę-

ła się, na co oberżystka spłonęła rumieńcem. Postawiła na stole solniczkę i docisnęła do łona pustą tacę. - Czy mogę podać panu coś do picia, milordzie? - Na­ chyliła się ku Angelicę. - Milady? - Piwo dla mnie. I...? - Dominic spojrzał na Angelicę. - Ma pani może wino? - spytała po krótkim wahaniu Angelica. - Mam dobre wino z gruszek, jeśli pani sobie życzy? - Jak najbardziej. Kiedy za oberżystką zamknęły się drzwi, Angelica po­ patrzyła na Dominica. Odwzajemnił jej spojrzenie, obo­ je się uśmiechnęli. Drzwi otworzyły się znowu i trzy posługaczki wniosły półmiski, niektóre z przykrywkami. Wkrótce stół uginał się pod jedzeniem. - Mm... - Angelica wciągnęła nosem powietrze. - Ty­ le rozkosznych zapachów. Dziewczęta, które gapiły się na nią ukradkiem, uśmiechnęły się nieśmiało. Dygnęły i wycofały się. Dominic gestem zaprosił Angelicę, żeby dokonała wy­ boru. Zrobiła to. Pojawiła się pani Cartwright z napoja­ mi, napęczniała z dumy, kiedy Angelica pochwaliła po­ trawy, a później dygnęła i zostawiła ich samych. Angelica skosztowała wszystkiego, czego nie znała. Kiedy jedli, wypytywała Dominica o potrawy oraz lokal­ ne przysmaki, których może się spodziewać na zamku. Zgodnie z jej oczekiwaniami okazał się świetnie obeznany z tematem. Po skończonym posiłku pilno mu było ruszać dalej. - Do Perth mamy ponad cztery godziny. - Wstał, schował do kieszeni kamizelki zegarek z dewizką i ob­ szedł stół, żeby odsunąć dla Angeliki krzesło. - Jest do­ piero pierwsza, ale wolałbym mieć pewność, że dotrzemy tam za dnia. Domyślała się, że chciał przez to powiedzieć, iż wolał­ by, aby nie jechała w szarówce na nieznanym sobie jesz-

cze koniu, po nieznanych drogach, niemniej z tym nie bardzo mogła się spierać. Wstała i wzięła rękawiczki. - Przyznam, że od miesięcy nie pokonywałam konno znacznych odległości, zatem bez wątpienia rozsądnie bę­ dzie wyruszyć od razu i jechać bez pośpiechu. Zamarł. Popatrzył jej w oczy, zlustrował twarz. - Czy... wszystko w porządku? Przez chwilę spoglądała na niego bez rozumienia. Później do niej dotarło. Skrzywił się. - Nie pomyślałem, żeby zapytać... Chwyciła go za wyłóg surduta, wspięła się na palce i uciszyła go, ocierając się wargami o jego wargi. - W zupełnym - zapewniła cicho, opadłszy znów na pięty. Uśmiechnęła się, zaglądając mu w oczy. - Mi­ ło, że się o mnie troszczysz, ale czuję się wyśmienicie. - Położyła nacisk na ostatnie słowo. Kiedy nadal wyglą­ dał na nieprzekonanego, wyraźnie zmartwionego, czy wskutek nocnej aktywności Angelica nie jest zbyt obola­ ła na jazdę konną, poklepała go po piersi i odwróciła się do drzwi. - Szczerze, pod tym względem czuję się nad wyraz cudownie. - Uniosła brew. - W doskonałej formie, w rzeczy samej. Kiedy się nie poruszył, tylko patrzył na nią, jakby na­ dal coś rozważał, aczkolwiek teraz z odmiennym bły­ skiem w oku, nie zdołała powstrzymać jeszcze bardziej rozkosznego uśmiechu. Wyżej uniosła brew. - Perth, milordzie? Czy też...? Autentycznie brał to pod uwagę, lecz w końcu prychnął i machnięciem ręki ponaglił ją do wyjścia. - Perth, milady. - Przytrzymał dla niej drzwi, a kiedy go mijała, dodał cicho: - Na resztę przyjdzie czas później. Musiała walczyć, żeby co nieco przytłumić uśmiech, kiedy wchodziła do głównej sali. Zebrali pozostałych. Podczas gdy Dominic regulował należność, Jessup i Thomas udali się po konie. Angelica

wyszła za nimi przez główne drzwi. Tamci dwaj ruszyli wąskim przejściem na dziedziniec na tyłach. Przystanąw­ szy na wąskim podeście, odwróciła się, żeby spojrzeć na drogę do zatoki. Od strony promu nadjeżdżali akurat trzej jeźdźcy. Natychmiast oceniła ich jako młodych bufonów, co znalazło potwierdzenie, gdy na jej widok ściągnęli wo­ dze, a ich paradne rumaki zatańczyły w miejscu. Zmierzyli Angelicę aż nazbyt dobrze jej znanymi spoj­ rzeniami. - No, no - wycedził najbliższy jeździec. - Co my tu mamy? Przyglądała się im, z lekka ubawiona, i zastanawiała się nad odpowiedzią. Nicpoń potraktował to jako zachętę. Okręcił konia, żeby podjechać bliżej. - Chodź, złotko. Nie pojmuję, co porabiasz w takim miejscu, ale z nami na pewno będzie ci lepiej... Wiedziała, że nadszedł Dominic, kiedy spojrzenie ło­ buza minęło ją, powędrowało w górę, i jeszcze wyżej, by wbić się w punkt gdzieś nad jej głową. Obserwując wyraz twarzy młodszego mężczyzny, żało­ wała, że nie widzi miny Dominica, niemniej wyczuwała oczywistą aurę groźby, jaka płynęła ku tym trzem nie­ szczęśnikom. - Czy ci... dżentelmeni cię niepokoją, moja droga? - Lód ogrzałby bardziej niż głos jej przyszłego męża. Zastanowiła się - zobaczyła, że nicponie przełykają nerwowo ślinę - po czym pokręciła głową. - Nie. Zdaje się, że jedynie tędy przejeżdżali. Nastąpiła chwila przerwy. - Doprawdy? Trzej jeźdźcy pokiwali głowami. Ten najbliżej próbo­ wał coś powiedzieć, ale okazało się, że musi najpierw odkaszlnąć. - No to my... eee... już sobie pojedziemy.

I odjechali, jakby ich goniły piekielne ogary. Czy też jeden ogar, gwoli ścisłości. Ubawiona Angelica odprowadziła ich wzrokiem. Dominic na powrót wepchnął za cywilizowaną maskę i mocno spętał zaborczego górala, którym w istocie był, po czym czekał na jej komentarz na temat tego, co bez wątpienia postrzegała jako przesadną reakcję na zacho­ wanie trzech głupich szczeniaków. Zza rogu wyłonili się Jessup i Thomas, prowadząc ko­ nie. Reszta grupy wyszła z gospody. Angelica wreszcie się odwróciła. Uśmiechnięta, posła­ ła mu aprobujące spojrzenie, po czym uniosła ciężką spódnicę do jazdy konnej, żeby zejść na drogę. Chwycił ją za rękę, zstąpił z podestu i pomógł jej za­ chować równowagę. Puścił ją, ale, niezdolny się po­ wstrzymać, oparł dłoń z tyłu jej talii, kiedy eskortował ją do klaczki, by następnie podsadzić na siodło. - Dziękuję - rzekła z uśmiechem. W jej zielonozłotych oczach czytał jedynie aprobatę. Skinął głową, dosiadł Herkulesa i skierował go na pół­ noc. Zrównała się z nim na karej klaczce. - Zastanawiam się, jak nazwać tę wspaniałą dziewczy­ nę - powiedziała, kiedy opuszczali wioskę. Poklepała klacz po smukłej szyi. - Jak na razie nic stosownego nie przychodzi mi do głowy. Jaka jest żeńska odmiana Zbója? Angelica. - Nie wiem. Co powiesz na Stokrotkę? Roześmiała się. - Mówię poważnie. Potrzebuję czegoś, co do niej pa­ suje. - Czarna Błyskawica? - zaproponował po namyśle. Jechali na północ, przerzucając się imionami.

*** Miarowo posuwali się dalej, minęli Kelty i zmierzali w stronę jeziora Leven. Dominic przeważnie utrzymywał tempo na poziomie wolnego galopu; na tym odcinku nie musieli się śpieszyć, a chciał dać Angelicę czas na dogra­ nie się z nowym wierzchowcem. Klaczka, obnosząca się teraz dumnie z imieniem Hebanka, początkowo rozbry­ kana, stawała się coraz bardziej posłuszna, coraz lepiej reagowała na polecenia swej pani. Zanim jeszcze ujrzeli szare wody jeziora, czujność Dominica się przytępiła. Przynajmniej w odniesieniu do klaczki. Dosiadająca jej amazonka to była zupełnie inna spra­ wa. Zasadniczo Dominic miał większe szanse przewi­ dzieć zachowanie Hebanki niż Angeliki. Czego dowodem choćby incydent przed oberżą. Jak­ kolwiek sam nie poczuł się ani trochę zszokowany własną zaborczością, po niej spodziewał się oporu, nie zaś peł­ nego wdzięczności uśmiechu. Wcześniejsze, nie tak znów skąpe doświadczenia z damami jej pokroju nauczy­ ły Dominica, że każde nadmiernie zaborcze zachowanie grozi czymś więcej aniżeli tylko marsem na czole. Tym­ czasem Angelica zareagowała uśmiechem, stanowiła uosobienie rozsądku. Nie miał najmniejszego pojęcia, jak to interpretować. Niebo pozostało bezchmurne. Kiedy jechali, przecze­ sywał wzrokiem okolicę, instynktownie wypatrując nie­ bezpieczeństwa. - Opowiedz mi jeszcze o zamku. - Angelica przybliży­ ła się do niego na klaczce. - O tym, jak funkcjonuje klan. Wybitnie rozsądne pytanie; skoncentrował się na udzieleniu odpowiedzi. Słuchała z uwagą, miała świetną intuicję. Kolejnymi pytaniami naprowadziła Dominica na szeroko zakrojo­ ne, szczegółowe wyjaśnienia na temat reguł funkcjono-

wania klanu, wzajemnych relacji w zamkowej społeczno­ ści oraz tego, kto był kim na zamku. - Czyli zdecydowana większość zamkowej służby nale­ ży do klanu lub przynajmniej jest z nim powiązana? - Griswold to jedyny wyjątek. - Hm... W którymś momencie, kiedy już ustalimy, jak wywiedziemy w pole twoją matkę, będziemy musieli zde­ cydować, jakiego rodzaju pomoc ze strony twoich ludzi nam się przyda, komu i w jakim zakresie możemy ufać i tak dalej. Na razie jednak, ile ogółem osób mieszka w obrębie zamkowych murów i co mi o nich powiesz? Jechali przed siebie, a Dominic starał się jak najpeł­ niej odpowiedzieć na każde jej pytanie. Skupienie Ange­ liki na tym, by zebrać wszystkie informacje, jakie mogą okazać się jej potrzebne na zamku, zarazem dodawało mu otuchy i uspokajało go. Narastała w nim pewność, że oni dwoje, razem, skutecznie oszukają matkę i odzyska­ ją kielich. Dzięki temu zelżał nieco ciężar brzemienia na jego barkach. - W porządku. - Uznawszy, że jak na jeden dzień przyswoiła już dość wiadomości na temat zamku i jego mieszkańców, Angelica zwróciła myśli ku innemu intere­ sującemu ją obszarowi. - Jakie są podstawowe źródła klanowych dochodów? - Pochwyciła spojrzenie Dominica. - Widziałam kontrakty i inne dokumenty, którymi się zajmowałeś. Oczywiste, że chodzi nie tylko o przedsię­ wzięcia związane z uprawą roli i hodowlą zwierząt. Uniósł brew, ale układ jego warg sugerował rozluźnie­ nie. - Dużo wiesz o tych sprawach? - Co nieco. Majątek moich rodziców opiera się na po­ lach uprawnych, sadach, hodowli owiec i krów i tym po­ dobnych. Pokiwał głową i wbił wzrok przed siebie.

- Gospodarstwa rolne także mamy, ale dodatkowe, nie tak typowe z punktu widzenia Anglika przedsięwzię­ cia to... cóż, są przynajmniej trzy większe, a do tego spo­ ro rozsianego po chatach rzemiosła. Słuchała, wciągnięta w jego świat, kiedy opisywał mnóstwo opartych na rolnictwie dziedzin przemysłu, o których dotąd wiedziała niewiele ponad to, że ani chy­ bi istnieją. Pytała i zbierała informacje, podczas gdy ko­ nie galopowały miarowo, z tętentem kopyt pokonując kolejne metry. Ściągnęli wodze przed mostem na całkiem pokaźnej rzece. Kopyta głośno stukały o bruk, kiedy pokonywali go stępa. Angelica przyjrzała się pasmu wzgórz na horyzoncie. - Perth leży po tej stronie czy za nimi? - Za nimi. - Dominic uniósł się w siodle, żeby obej­ rzeć się na resztę towarzystwa. Kiedy znów usiadł prosto, dodał: - To rzeka Earn. Do Perth mamy około ośmiu ki­ lometrów. Droga powiedzie nas przez przełęcz i dalej do miasta. - Perth! - Wyprostowała się. - Właśnie sobie przypo­ mniałam. - O czym? - Spojrzał na nią ostrożnie. - Tam znajduje się dom Pięknego Dziewczęcia, czyż nie? Chodzi mi o to, że naprawdę istnieje, możemy pójść go zobaczyć. - Popatrzyła na niego pełna entuzjazmu, ale napotkała skonsternowany wyraz twarzy. - Dom Ka­ tarzyny Glover z Pięknego Dziewczęcia z Perth. - Nadal nie rozumiał. - Najnowszej powieści sir Waltera Scotta. - Ach. - Rozchmurzył się. - Nie czytałem tego. - Ukazała się nie tak dawno, jesteś więc usprawiedli­ wiony, czy jednak wiesz, gdzie mieści się ten dom? - W Londynie słyszałem rozmowy na ten temat - od­ parł po zastanowieniu. - Spytamy w hotelu, ale jeśli to ten, o którym myślę, wówczas tak, przypuszczalnie damy radę rzucić na niego okiem.

- Dziś wieczorem? Jeśli do Perth mamy tylko osiem kilometrów, będziemy na miejscu za niespełna godzinę. - Zapewne. - Umilkł na chwilę. - Jutro musimy wyru­ szyć skoro świt, gdyż chcę spędzić kolejną noc w Kingus­ sie. Skoro więc nastawiłaś się na obejrzenie tego domu - zerknął na nią - nawet lepiej, jeśli przejdziemy się tam dziś wieczorem, przed zapadnięciem zmroku. - Wspaniale! - Popatrzywszy znów przed siebie, od­ kryła, że zbliżają się do końca mostu. Uniosła wodze. - Ruszamy szybciej? - Jeszcze nie teraz. Koniom przyda się nieco wy­ tchnienia. Skrzywiła się, ale nie naciskała. Jego potężny kasztan był najsilniejszym koniem, jakiego kiedykolwiek widzia­ ła, sprawiał wrażenie, jakby mógł galopować godzinami, jednak Dominic troszczył się o wszystkie zwierzęta, zwal­ niając do kłusa, a niekiedy pokonując spore odcinki stę­ pa, żeby dać im odpocząć. Zastanawiała się, czy w następstwie minionej nocy sta­ nie się bardziej autokratyczny i dyktatorski, ale niczego takiego nie odnotowała. Aczkolwiek nadal bacznie ją obserwował - starał się lepiej ją poznać. Nie miała abso­ lutnie nic przeciw temu. W rzeczy samej, jeśli chodziło o rozmaite aspekty praktyczne, w jej odczuciu czynili godne pochwały postę­ py w ustalaniu, jak będzie funkcjonował ich związek. Do­ stosowanie się do dziwactw drugiej strony było tu sprawą kluczową, a odkrycie, jak tego dokonać - kiedy uparcie trwać przy swoim, kiedy zaś ustąpić - zajmie im trochę czasu. Uważała, że jak dotąd świetnie sobie radzi z jego opie­ kuńczymi skłonnościami. Nawet jeśli w tę opiekuńczość wkradała się zaborcza nuta, Angelica czuła, że mądrzej postąpi, jeśli będzie nad nim pracować, zamiast otwarcie mu się przeciwstawiać. Rozumiała od zawsze, że nauka tego, jak radzić sobie z zaborczą opiekuńczością, stano-

wi konieczną cenę, jaką musi zapłacić dama, która chce zostać żoną pewnego typu dżentelmena. Skoro pragnęła, aby Dominic postrzegał ją jako swoją, nie mogła narze­ kać, kiedy adekwatnie do tego się zachowywał. Jednakże, czego już jako dziecko dowiedziała się od matki, ciotek, szwagierek i żon kuzynów, istnieją spo­ soby na to, by radzić sobie z nieuniknionym, to znaczy odpowiednio tym sterować. Mianowicie należy ustępo­ wać tam, gdzie można rozsądnie przystać na zaborczość, nie ponosząc uszczerbku na własnej wolności, natomiast mocno trwać przy swoim, ilekroć zanosi się na przekro­ czenie owej linii. Dominic zwiększył tempo do kłusa, a potem do wol­ nego galopu. Dopasowała się płynnie. Kiedy tak jechała u jego boku, a pęd powietrza owie­ wał jej twarz, serce w niej rosło, czuła się lekka, pokrze­ piona na duchu. Pewna kierunku, w jakim zmierzali. Przy czym nie miała na myśli Perth.

Rozdział trzynasty

- To tutaj. - Dominic zatrzymał się na trotuarze u zbiegu Blackfriars Wynd i Curfew Row, ruchem głowy wskazując budynek po drugiej stronie ulicy. Wsparta na jego ramieniu Angelica nieomal podsko­ czyła z radości. - Dokładnie tak go sobie wyobrażałam. Jaśniejące na jej twarzy zadowolenie stanowiło dla Dominica dostateczną nagrodę za wysiłek, jaki wiązał się z polowaniem na innego gościa hotelu, wielbiącą Scotta, asystującą pewnej staruszce damę do towarzystwa, która potwierdziła lokalizację domu Pięknego Dziewczęcia. - Muszę napisać do Henrietty i Mary, są takimi orę­ downiczkami twórczości Scotta. Z chęcią złożą nam wi­ zytę jedynie po to, żeby móc zatrzymać się tutaj i zoba­ czyć ten dom. - Ubrana teraz w suknię dzienną, w czep­ ku na głowie, podniosła wzrok na Dominica. - Podej­ dziemy bliżej? Spełnił tę prośbę i poprowadził ją na drugą stronę wą­ skiej uliczki. Ponieważ dom stał przy samej ulicy, mogli przespacerować się wzdłuż frontowej ściany, przy czym Angelica ukradkiem zajrzała przez okno. Zatrzymała się przed drzwiami i popatrzyła na ka­ mienne nadproże.

- „Łaska i pokój", właśnie tak, jak napisał Scott. To najwyraźniej motto cechu Gloverów. - Westchnęła. - Wracamy do hotelu. - Powiódł ją dalej. - Czeka nas nie lada spacer. - Ale było warto. - Przytuliła się do jego ramienia. - Dziękuję, że mnie tu przyprowadziłeś. Zdławił pragnienie, by ją pocałować, tutaj, na środku ulicy, nie dopuszczał do siebie świadomości, że Angelica ociera się piersią o jego ramię. - Po tylu godzinach w siodle przechadzka była mą­ drym pomysłem. Nawet to całkowicie niewinne stwierdzenie pobudziło jego libido, wyobraził sobie bowiem, że leży w siodle jej jedwabistych ud. Wbił wzrok przed siebie. - Tędy - rzekł, mając nadzieję, że nie wychwyciła głębszej nuty w jego głosie. Nieśpiesznie wrócili na Castle Gable, przeszli Horse Cross, mijając pozostałości dawnych miejskich murów, dotarli do wylotu Skinnersgate, a potem skręcili w Barret's Close. Angelica rozglądała się z zaciekawieniem. - Przypomina Edynburg, prawda? Wszystkie te wą­ skie, kręte uliczki. - Mhm... Liczył na to, że Perth okaże się podobne do Edynbur­ ga także pod innym względem. Przez cały dzień ze wszystkich sił starał się nie rozmyślać o ich ubiegłonocnych zajęciach; jazda konna w stanie wzwodu nigdy nie zaliczała się do jego ulubionych tortur. Dzięki rzeczo­ wym dociekaniom Angeliki oraz fizycznemu rozdziele­ niu w trakcie podróży jakoś sobie radził. Dopóki nie przybyli do hotelu. Wziął dla nich dwie osobne, duże sypialnie. Dobrze go tutaj znano, nie chciał prowokować plotek. Jako że Angelicę towarzyszyła pokojówka, a ponadto podróżo-

wali z grupą jego ludzi, bez trudu wzbudził przekonanie, że eskortuje na zamek swą wybrankę, przyszłą żonę. Oczywiście, osobne pokoje nie oznaczały, że będą ko­ rzystać z obu łóżek. To właśnie wtedy, gdy Angelica poszła do siebie się przebrać, on zaś udał się w tym samym celu do własnej sypialni i ujrzał tam ogromne łóżko, jego libido zerwało się z uwięzi i wpadło w szał, niszcząc koncentrację. Wolno nabrał powietrza w płuca, pouczając samego siebie, że wyrósł już z wieku, kiedy myśli się członkiem. Przecięli George Street, podążyli George Inn Lane i wreszcie znaleźli się na długim, brukowanym dziedziń­ cu przed hotelem... a kiedy tylko Dominic spojrzał na je­ go fasadę, nieokiełznane libido podsunęło mu obraz owego łoża z baldachimem, z Angelicą odzianą jedynie w jedwabistą skórę, leżącą w pościeli w niedbałej pozie. ***

Przebrali się do obiadu - to był tego rodzaju hotel. Dominic czekał przed jej pokojem, a gdy się ukazała, w nowej sukni wieczorowej, tym razem błękitno-białej, z jedwabnym szalem udrapowanym w zagięciach łokci, zaofiarował jej ramię i poprowadził ją na dół, do prywat­ nego saloniku. Odsunął dla niej krzesło, po czym, ze wszystkich sił sta­ rając się zachować obojętność, wycofał się w bezpieczeń­ stwo przeciwległej strony okrągłego stołu. Niedorzeczne. Zdołał utrzymać na wodzy swe impulsy, spętać i kontro­ lować libido przez cały pobyt w Londynie, a nawet po­ dróż do Edynburga, natomiast teraz, kiedy wziął Angeli­ cę już dwukrotnie, jego bardziej prymitywne ja dosłownie drżało z niecierpliwości, żeby znów mieć ją pod sobą. To było więcej niż niepokojące. Na szczęście w hotelu tej klasy w pomieszczeniach, prywatnych czy nie, zawsze przebywali służący. Oczywi-

ście Dominic mógłby ich odesłać, ale nie był aż tak głu­ pi. W tej chwili jedynie obecność tych ludzi powstrzymy­ wała jego prymitywne ja przed wyrwaniem się na wol­ ność i zasugerowaniem, żeby Angelica zajęła miejsce po­ traw na stole. Przy pierwszym daniu zainicjowała rozmowę o Perth, rzece Tay i historii miasta, na które to tematy Dominic wiedział dość, by konwersacja jakoś się toczyła. Drugie danie upłynęło im na szybkim przeglądzie hi­ storii Szkocji, bardzo pobieżnym, jako że Angelica wie­ działa niewiele i musiała najpierw przyswoić nagie fakty. Tymi dociekaniami wzmocniła swój wizerunek przyszłej żony Dominica, pełnej zapału Angielki, która pragnie le­ piej poznać swój nowy kraj. Potem zabrano półmiski i podano deser - biszkopt w winie z kremem, z gęstą śmietaną na wierzchu. Dominic wsunął do ust pierwszą łyżeczkę i wreszcie spojrzał wprost na Angelicę, czego unikał, odkąd spo­ tkali się na piętrze. W rezultacie wpatrywał się w zielonozłote oczy, które już teraz przybrały bardziej intensyw­ ny odcień szmaragdu... Czyżby czytała w jego myślach? Albo... z mocą uderzyło go przypuszczenie, że Angeli­ ca zmaga się z takim samym pociągiem do niego, jak on do niej. Kiedy się jej przyglądał, przeciągnęła koniuszkiem ję­ zyka po dolnej wardze, zlizując połyskliwą śmietanę. Wizja jej na tym stole znów rozbłysła mu w myślach. Gdyby poprosił... zaglądając w te szmaragdowozłote oczy, sądził, że nie odmówiłaby... Opuścił wzrok na talerz, zastanawiając się, jak szybko zdoła doprowadzić do zakończenia posiłku. Angelica odepchnęła od siebie ledwie tknięty deser. Popatrzył jej w oczy, uniósł brew. - Już się najadłam - powiedziała z pełnym zdecydo­ wania uśmiechem.

Chwała Najwyższemu! Odłożył łyżeczkę i wstał. Ru­ chem ręki powstrzymał lokaja i sam odsunął dla Angeli­ ki krzesło, podając jej dłoń, kiedy wstawała. - Zakładam, że nie masz chęci na herbatę? - spytał ci­ cho, nachylając ku niej głowę. - Myślałam o czymś bardziej... ekscytującym - odpar­ ła, patrząc mu w oczy. W odpowiedzi uśmiechnął się z niejakim przymusem. - Przejdziemy przez westybul i pokonamy schody, tak jakbyśmy po prostu zamierzali wcześnie położyć się spać. Nic ponadto. Wyprostował się. Patrząc przed siebie, Angelica skinęła głową. - Zupełnie nieciekawy, wczesny sen. Tymczasem myślała o czymś diametralnie odmien­ nym. Nie czuła się tak nigdy dotąd - jakby płonęła od wewnątrz, trawiona szaleńczą potrzebą. Piersi na­ brzmiały jej pod stanikiem, zrobiło jej się niewytłuma­ czalnie gorąco. Zapomniała wziąć ze sobą wachlarz, tymczasem w tej prywatnej jadalni przydałby się jej bar­ dziej niż na jakiejkolwiek sali balowej. Nie zdawała sobie wcześniej sprawy, że zaledwie jedna noc fizycznej intym­ ności może prowadzić do uzależnienia, ale tak właśnie się czuła - pragnęła, żeby znów jej dotykał, żeby znalazł się głęboko w niej. Żeby przyjemność przetaczała się przez nią, kiedy... Ucięła tę myśl, stłamsiła niecierpliwość, zignorowała naglącą potrzebę pośpiechu i dopasowała krok do Dominica, kiedy nieśpiesznie przecinał westybul, skinął gło­ wą recepcjoniście i wprowadził ją na schody. Walczyła z nieomal przemożnym impulsem, żeby puścić jego ra­ mię, zebrać spódnice i popędzić do swego pokoju... Gdy­ by to zrobiła, natychmiast by ją dogonił. Mięśnie jego ra­ mienia były twarde jak stal, w czym rozpoznawała już oznakę pożądania. Intensywnego pożądania.

Minionej nocy jego atencje bezbrzeżnie zachwyciły i oczarowały Angelicę. Teraz, gdy poznała podstawy, pil­ no jej było zgłębić temat, lecz zarazem, odkąd rankiem się rozstali, zaprzątało ją tak wiele innych kwestii... że, nie licząc owego momentu w saloniku oberży, przez cały dzień nie nawiedziła jej ani jedna namiętna myśl. Odno­ towała, że jego dotyk, podobnie jak całe nastawienie do niej, stały się bardziej zaborcze, niemniej choć każdy ich kontakt - gdy podsadzał ją na siodło, brał za rękę czy muskał dłonią jej plecy w ów wybitnie męski, akcentują­ cy własność sposób - wywoływał bynajmniej niewytłumiony rozbłysk gorąca, mimo wszystko łatwiej jej było sobie z tym radzić. W pełni nad sobą panowała aż do chwili, gdy wyszła z pokoju i zobaczyła go, opartego o balustradę galerii w oczekiwaniu na nią. Odwrócił głowę i wyprostował się na jej widok. Pode­ szła do niego, myśląc wyłącznie o tym, żeby wyłuskać go z wieczorowego stroju i zabawiać się z nim grzesznie, na­ gim, wyciągniętym na jej łóżku. Uciekła się do całej swej samokontroli, by zatamować tę erupcję pożądania. Teraz... z jej samokontroli niewiele już pozostało. Rwała się i strzępiła. Dotarli do szczytu schodów i ruszyli galerią. Wbiła wzrok w drzwi swojego pokoju. Jeszcze tylko kilka kroków... - Tutaj. Zatrzymała się na ten chrapliwy rozkaz. Usłyszała kliknięcie, a potem Dominic pociągnął ją ku wejściu do swego pokoju. Podążył za nią do środka. Chwycił ją w talii i docisnął do ściany, stopą zamykając drzwi. A później tam był, twardy, umięśniony, rozpalony, ciężkim ciałem więził ją przy ścianie, trzymał w niewoli. Na jedną ulotną chwilę ich oczy się spotkały, po czym pojmał jej usta w pocałunku.

Ten pocałunek, dojmujący, pożądliwy, natychmiast skrzesał w nich namiętność. W ciągu kilku sekund płomienie huczały. Wsunęła dłonie w jego włosy i trzymała go mocno w dzikim pocałunku, kiedy wyzwolone pożądanie wybuchło i rozszalało się w ich żyłach. Gdy uwolnił jej wargi i nachylił głowę, by ustami wyty­ czyć ognistą ścieżkę wzdłuż jej szyi, z drżeniem zaczerp­ nęła powietrza, nadal zaciskając dłonie w jego włosach. - Mój pokój - wykrztusiła. - Czy nie powinniśmy...? - Nie. Tutaj. - Polizał miejsce, gdzie dudnił jej puls. - Łóżko. Przywarł wargami do tegoż punktu... Zadrżała. Z wy­ siłkiem uniosła powieki, spojrzała na drugi kraniec poko­ ju... - Och - szepnęła. Hotel dał Dominicowi najlepszą sypialnię, luksusowy pokój z potężnym łożem z baldachimem w królewskich barwach purpury i złota. Bezmiar za zasłonami z łatwo­ ścią go pomieści, będą mogli się tam przetaczać i zma­ gać, nie ryzykując upadku. Zamknął dłonie na jej piersiach i ugniatał z wyraźnym ponagleniem, zawłaszczał dotykiem, w którym wyczuwało się niepodważalne prawo. Opuściła powieki i przygryzła wargę, by nie jęknąć pod wpływem gorąca, zalewającego ją wskutek tej mistrzowskiej, zaborczej pieszczoty. Odnalazł jej sutki i ścisnął. Zmiękły jej kolana; gdyby jej nie podtrzymywał, osunęłaby się po ścianie. Uczepiła się jego ramion. Odkąd zobaczyła łóżko, jedyna spój­ na myśl, jaka ostała się w jej głowie, dotyczyła tego, by pozbyli się ubrań i zlegli nadzy na jedwabnych przeście­ radłach. Znów ją pocałował, tak zachłannie, że aż się zatchnęła. Plądrował, gładził, brał w posiadanie; przytrzymując się jego ramion, oddawała mu ten ogień, ich języki spla­ tały się i pojedynkowały.

Wymiana wymknęła się spod kontroli, namiętność wi­ rowała, pożądanie krzyczało. Raptem spółkowanie ust przestało im wystarczać. Nijak nie zaspokajało grzmiącej w ich krwi potrzeby. Puścił piersi Angeliki i powiódł dłońmi po jej ciele, obejmując je w posiadanie, prowokacyjnie podkreślając kształty. Czerpiąc siły z desperacji, chwyciła go za wyłogi sur­ duta. Przerwał pocałunek i odsunął jej ręce, aby sięgnąć do guzików stanika. Bezwładnie opuściła ramiona i usiłowała złapać od­ dech. Coś się rozdarło. Zaklął. - Nie szkodzi - wykrztusiła. - Ty za nią zapłaciłeś. Mam inne. Podniósł wzrok, w jego krystalicznie przejrzystych oczach płonęła determinacja. - Jesteś pewna? - Każę uszyć nową. Po prostu mnie z niej uwolnij... Rozdarł suknię. Zamarli oboje, znieruchomieli na jedno uderzenie serca, słysząc ten niemożliwy do po­ mylenia, nieoczekiwanie podniecający dźwięk. Potem szarpnął i na podłogę posypały się guziki. Złapał Angelicę w talii i przyciągnął ku sobie, odrywa­ jąc od ściany. Zdarł z niej pozostałości sukni oraz szal. Ledwie uwolnił jej ramiona, zarzuciła mu je na szyję, podciągnęła się na tyle, by pochwycić jego wargi - i po­ całowała go z całą dławioną w duszy namiętnością. Dominic porzucił zniszczoną suknię i zamknął dłonie na talii Angeliki, przytrzymując ją w górze, kiedy pustoszy­ ła mu usta w całkowicie zbytecznym seksualnym wyzwaniu. Ponieważ pilno mu było odwzajemnić jej wysiłki, a także zrobić o wiele, wiele więcej, wsunął ramię pod jej pośladki i dźwignął ją, ona zaś natychmiast oplotła go

nogami w talii, uniosła się wyżej i z ogniem kontynuowa­ ła swe poczynania. Miała na sobie tylko przejrzystą jedwabną halkę, tak delikatną, że nie skrywała niczego, nie wytłumiała także dotyku, stając się dręczącą, ruchomą warstwą między je­ go dłońmi a jej nagą skórą. Jednakże w tej nowej pozycji rozpalona przystań u zbiegu jej ud znalazła się tuż po­ nad jego twardym członkiem. Kiedy zaś ocierała się o niego, całując namiętnie... Zaklął w myślach, wolną ręką przytrzymał od tyłu i unieruchomił jej głowę, odzyskał kontrolę nad poca­ łunkiem i przystąpił do dzieła. Zawłaszczał jej usta, jej wargi, pił z nich, kąsał z nieokiełznanym głodem, powta­ rzającymi się, ciężkimi pchnięciami języka demonstro­ wał, w jaki sposób za moment ją posiądzie. Kiedy już spętał jej zmysły, ruszył w kierunku łóżka. Uderzył nogami o ramę. Trzymając Angelicę blisko przy sobie, uwięzioną w pocałunku, na oślep chwycił przy­ krycia. Odciągnął je szarpnięciem i cisnął w nogi łoża. Nachylił się, rozplótł ramiona Angeliki, przerwał po­ całunek i pozwolił jej upaść na materac. Zatonęła w jedwabnych prześcieradłach barwy kości słoniowej, lecz patrzyła przy tym na niego. Wskazała je­ go ubranie. - Rozbierz się. Poruszyła się, jakby chciała usiąść. Złapał jej nogi pod kolanami i uniósł, odchylając ją do tyłu, przytrzymując na miejscu. - Nie ma czasu - wychrypiał. - Później. Potem. Jej oczy rozbłysły. Przyciągnął ją do siebie, tak że jej biodra znalazły się na skraju materaca, rozwarł szeroko jej uda, opadł na kolano i przywarł do niej ustami. Krzyknęła, próbowała zdławić ten dźwięk, przyłożyła pięść do warg, kiedy lizał i omywał, doprowadzając ją do szaleństwa.

Jednakże sam zawędrował już zbyt daleko, by obierać okrężną trasę. Kiedy podniósł wzrok i zobaczył, jak ona rzuca głową, a włosy wymykają jej się z eleganckiego węzła i smagają ramiona, impuls, żeby znaleźć się w jej wnę­ trzu, urósł do niemalże brutalnego przymusu. Wyprostował się, zlizując z warg jej nektar, ów pod­ niecający narkotyk, za którego sprawą jazgot jego in­ stynktów jedynie się wzmógł. Puścił jej nogi, otulił dłonią śliskie ciało i dwoma palcami sprawdził jej wejście, pod­ czas gdy wolną ręką rozpinał spodnie. Dysząc ciężko, walcząc o oddech, Angelica przygląda­ ła się zahipnotyzowana, gdy uwalniał nabrzmiały czło­ nek. Wpatrzona w bulwiastą żołądź, chciała dotknąć, za­ właszczyć, przeciągnąć palcami po grubym, mocno ukrwionym narządzie. Nim zebrała dość myśli i sił, żeby się poruszyć, wsunął dłoń pod jej biodra i uniósł je, drugą ręką naprowadza­ jąc członek. Poczuła go tam, u swego śliskiego wejścia. Opuściła powieki, oddychała nierówno, jej zmysły skoncentrowały się, gdy naparł do środka, zaledwie odrobinę. Zmienił pozycję, w materacu obok jej ramienia pojawi­ ło się wgłębienie. Z wysiłkiem uniosła powieki i zobaczy­ ła jego twarz. Wsparty lewą dłonią o łóżko, pochylał się nad nią, drugą ręką utrzymując jej biodra pod odpowied­ nim kątem, aby wejść w nią, centymetr po centymetrze. Obserwowała go w trakcie tej czynności. Chłonęła wy­ rytą na jego twarzy intensywną koncentrację, kiedy za­ mknął oczy i wolno, miarowo wnikał w jej ciało. Zaab­ sorbowana owym niesamowitym, głęboko erotycznym doznaniem, kiedy wdzierał się w nią, tak gorący, twardy i ciężki. Nie mogła oddychać. Nie mogła myśleć. Potrafi­ ła jedynie patrzeć i odczuwać - i w jakimś odległym za­ kamarku swych instynktów wiedziała. Mimo że miał na sobie koszulę i surdut, widziała, że jego mięśnie obróciły się w stal, że samokontrola nie-

zbędna do tego, by wchodzić w nią tak wolno, tak ostroż­ nie, kosztuje go niemało wysiłku. Niemniej podołał zadaniu. I wreszcie znalazł się w niej cały. Wypuścił powietrze z płuc, uniósł powieki i spojrzał na Angelicę. Jego oczy płonęły czystą potrzebą, która pochwyciła ją, przytrzymała, zafascynowała i zahipnotyzowała... - W porządku? - spytał gardłowo. Zajrzała w te oczy drapieżnika, a potem z wdziękiem oplotła nogami jego twarde ciało, tuż powyżej bioder. Wpatrzona w niego, zaczerpnęła tchu. - Tak. Teraz... Poruszył się. Naprężył plecy, wycofał się i naparł znowu. Wstrzymała oddech, ze wszystkich sił starała się od­ wzajemniać jego pełne ognia spojrzenie. Ustanowił wol­ ne, przemyślane tempo, które narastało wraz z jej dysze­ niem, gdy znalazła rytm i jechała wraz z nim. Kołysali się, złączeni, dolne partie ich ciał rozdzielały się i spotykały intymnie, nie licząc jednak tego, że ubra­ nie Dominica tarło o jej łydki i wrażliwe wnętrze ud, nie dotykali się. Co jej złaknione zmysły jakimś cudem odbierały jako nieznośnie erotyczne. Obserwował ją, rejestrował każdą jej reakcję na coraz potężniejsze zawłaszczanie. Bo też było to zawłaszczanie. Wypełniał ją komplet­ nie, przytrzymywał przy każdym pchnięciu, tak by brała go w siebie, brała głęboko. Jej zaś nie pozostawało nic innego, jak tylko leżeć i pozwalać, by ją miał. Wypełniał. Brał w posiadanie. Słyszała swój płytki oddech. Jej zmysły wirowały, prze­ ciążone, przytłoczone. Kołysał ją kolejnymi pchnięciami; gdyby jej nie przy­ trzymywał, przesunęłaby się na prześcieradle.

Rozwarła na nim surdut i przylgnęła dłońmi do jego torsu, chwyciła go za boki i spróbowała przyciągnąć do siebie, ale nie ustąpił. Pokręcił krótko głową. - Nie tym razem. Osunęła się na plecy i popatrzyła na niego, akurat gdy opuścił powieki. Podtrzymująca ją od spodu dłoń stęża­ ła, chwyciła mocniej. Angelica wyczuła zmianę, eskalujące ponaglanie, rozpoznała początek drogi na szczyt. Skoro on mógł ją obserwować, zamierzała zrewanżo­ wać się tym samym. Walczyła o oddech, dyszała, wiła się, pędziła we własnym wyścigu, ściskała w pięściach prześcieradło, kiedy na­ miętność i rozpaczliwe pożądanie wzbierały, a eksta­ za przyzywała, zarazem jednak przyglądała się, jak on dyszy, jak drży, obserwowała dramatycznie intensywny wyraz jego twarzy, kiedy wdzierał się w nią coraz głębiej i mocniej. W jej wnętrzu pękła tama. Ponieważ Angelica była po­ chłonięta obserwacją, ta eksplozja ją zaskoczyła, wstrząs­ nęła nią potężnie, pozbawiając kontaktu ze światem. Z bezgłośnym krzykiem wygięła ciało w łuk, a potem nic już nie widziała. W owych chwilach palącej przyjemności i żaru cała jej rzeczywistość ograniczyła się do doświadczania go w so­ bie, potrzeby, by go tam mieć, zatrzymać, pochwycić i pieścić. Jęknął chrapliwie. Wbił się w nią po raz ostatni, szo­ kująco potężnie, i zadrżał. Rozkosz zamknęła się wokół niej, zdławiła wszelką myśl, ozłociła zmysły. Puls łomotał jej w uszach, czuła bi­ cie serca Dominica, miarowe i mocne, rezonujące głębo­ ko w niej. Przyjemność spływała na nią nieprzebranymi falami. Upłynęła minuta, lecz Angelica nadal słyszała jedynie ciężkie oddechy obojga.

Niezdolna do uniesienia powiek, sięgnęła na oślep i delikatnie przeciągnęła palcami po jego twarzy. Odwrócił głowę i złożył przeciągły pocałunek we wnę­ trzu jej dłoni, a potem bardzo wolno wyplątał się z jej nóg, zległ u jej boku i wziął ją w ramiona. ***

Wyjechali z Perth, kiedy niebo zaczynało się rozja­ śniać, Dominic obok Angeliki, Herkules i Hebanka idą­ cy zgodnie obok siebie. Dominic wskazał klaczkę ruchem głowy. - Dzisiaj o wiele szybciej się dostosowała. Angelica nachyliła się i poklepała Hebankę po szyi. - Chyba nauczyła się dopasowywać tempo do Herku­ lesa. Podobnie jak, w trakcie zaledwie trzech lekcji, jej pa­ ni dopasowała się do Dominica. - Jest bardzo bystra - poinformowała go z dumą An­ gelica. Przytaknął i spojrzał przed siebie, modląc się, aby nie był to kolejny dzień naszpikowany niezamierzonymi dwuznacznościami. Nie potrzebował tego rodzaju rozkojarzenia, zwłaszcza po minionej nocy. Nie przypominał sobie, żeby kiedykolwiek do tego stopnia pragnął zna­ leźć się w kobiecie, nie przydarzyło mu się to od czasów wczesnej młodości... Prawdę mówiąc, wtedy także nie. Myślał wyłącznie o tym, by wbić członek w jej ciało i od­ naleźć najszybszą, najbardziej satysfakcjonującą drogę do nieba. Co też mu się udało; intensywna rozkosz i póź­ niejsze, niewiarygodnie dogłębne zaspokojenie były spełnieniem jego najskrytszych męskich marzeń. Niemniej przywykł do tego, że kontroluje swe apetyty, nie zaś, że to one sprawują nad nim władzę. Zwykle to on kusił i rozpalał swoje partnerki, aż błagały, by je wziął. Z Angelicą... Gdyby się wstrzymała, to on by błagał.

Na szczęście również znalazła się we władzy pożąda­ nia, dzikiej namiętności, tak więc kontrolowała się nie lepiej od niego. Minionej nocy... W normalnych okolicznościach wziąłby ją jeszcze co najmniej raz albo dwa. Tymczasem, po ich skądinąd wstrząsającym wysiłku, gdy w końcu się z niej wysunął, rozebrał się, przemieścił Angelicę tak, by spoczęła głową na poduszkach, zległ u jej boku i naciągnął na nich przykrycia. Odwróciła się ku niemu, umościła w jego ramionach, złożyła mu głowę na piersi, ucałowała go i na powrót zapadła w sen. Podążył tam za nią, zaspo­ kojony jak nigdy wcześniej, i spał jak dziecko, dopóki o piątej rano Griswold nie zapukał do drzwi. Obudzili się wtedy oboje, zamrugali rozespani, aż wreszcie Angelica z niechęcią wymamrotała coś na te­ mat konieczności tak wczesnego wyjazdu i odrzuciła przykrycia. Ponieważ jej suknia uległa zniszczeniu, zare­ kwirowała szlafrok Dominica. On założył spodnie, ko­ szulę i buty, po czym sprawdził korytarz, nim bezpiecz­ nie odprowadził ją do pokoju. Po obfitym śniadaniu - zjadła zdecydowanie więcej aniżeli tradycyjną grzankę z dżemem, popijaną herbatą - zebrali bagaże oraz resztę towarzystwa, objuczyli konie i wyruszyli. Jechali, a słońce wspinało się po niebie. Dobra pogo­ da się utrzymywała, płynące wysoko chmury osłaniały ich przed kąsaniem słonecznych promieni, od strony wzgórz Obney wiał chłodny wiatr. Dominic starał się oszczędzać konie, toteż teraz, gdy szlak zaczął prowadzić pod górę, częściej jechali stępa. W niezłym czasie minęli Dunkeld; kiedy zostawili za so­ bą miasteczko, a drogę otoczył mroczny las Craigvinean, narzucił szybsze tempo. Angelica nakłoniła Hebankę do wydłużenia kroku, pilnując, aby klaczka nie uznała, że bierze udział w wy­ ścigu. Pod lśniącą czarną sierścią kryło się mnóstwo

energii - ten koń miał chyba w żyłach sporą dawkę krwi arabskiej. Kiedy zrównały się z Herkulesem, Dominic pochwycił jej spojrzenie. - Przez las przejedziemy jak najszybciej. Zwykle jest tu bezpiecznie, ale można się też natknąć na bezklanowców. Przytaknęła i rozejrzała się. Droga wiodła w miarę prosto, jednak przez korony rosnących gęsto drzew prze­ nikało niewiele światła. Za Dunkeld przecięli pasmo wzgórz, od tamtego momentu szlak miarowo się wspinał. Angelica nachyliła się ku Dominicowi. - Czy jesteśmy już na wyżynach?! - spytała, podnosząc głos, żeby przekrzyczeć tętent kopyt. - Niedawno przekroczyliśmy linię graniczną. Poprawiła się w siodle i z większym zainteresowaniem przyjrzała okolicy. Wyżyny często opisywano jako spek­ takularne i romantyczne; z niecierpliwością czekała, że­ by się przekonać, ile w tym prawdy. Dominic odnotował wyraz jej twarzy i wyzbył się jed­ nej z trosk. Nie każda dama cieszyłaby się z takiej wy­ cieczki. Spojrzał przed siebie, spróbował zobaczyć oto­ czenie jej oczami, wyobrazić sobie, co rozgrywa się w jej głowie... i przyznał, że nie ma pojęcia. Kiedy jednak trakt bez przeszkód umykał spod końskich kopyt, coraz bar­ dziej udzielał mu się jej nastrój radosnego wyczekiwania. Na palcach jednej ręki mógłby policzyć osoby, których nastrój kiedykolwiek na niego oddziaływał - Mitchell, Gavin, Bryce... a teraz Angelica. Jakimś sposobem go rozluźniała, wnosiła do jego życia światło i przydawała sercu lekkości. Droczyła się z nim, prowokowała do uśmiechu - już prawie zapomniał, jak to jest, uśmiechać się spontanicz­ nie. Lata po śmierci ojca, a niedługo potem Mitchella i Kristy, wypełniała mu ciężka praca, powody do radości trafiały się rzadko. Ostatnie pół roku było piekłem.

W obecności chłopców się starał, niemniej fakt, że pozo­ stawał świadom tych starań, mówił sam za siebie. Choć na zewnątrz okazywał całkowitą akceptację, okoliczność, że Angelica wywierała nań taki wpływ, że tak prędko stała mu się do tego stopnia bliska, przy czym za sprawą zadeklarowanej przez nią potrzeby intymności z dnia na dzień ta bliskość dodatkowo narastała, niepo­ koiła go coraz bardziej. Nie rozumiał, czemu dotąd nie wyraziła zgody na ślub, nie wiedział, jak ona wyobraża sobie ich przyszły zwią­ zek. Nadal nie miał pojęcia, dlaczego na tamtym przyję­ ciu wyruszyła, żeby na niego zapolować, mimo że go nie znała, co takiego ją wtedy zmotywowało. Te pytania, wywoływana przez nie niepewność, tkwiły w jego umyśle, dostrzegał gromadzące się w oddali chmu­ ry, lecz pomimo tego, gdy jechał obok niej, zadowolenie Angeliki wystarczyło, żeby rad odłożył jutrzejsze proble­ my na jutro i wraz z nią cieszył się bieżącym dniem. Wyłonili się z lasu i znów zwolnili do stępa. Dominic sprawdził godzinę na zegarku z dewizką. Chowając go, zauważył pytające spojrzenie Angeliki. - Mamy dobre tempo. W Pitlochry będziemy wcześnie, ale tak czy owak zatrzymamy się na lunch. - Na ile pamiętam z mapy, przed nami długa popołu­ dniowa jazda. Przytaknął. - Dalej do Blair Atholl i doliną Garry, potem jednak znacząco spowolni nas przełęcz przy Drumochter. To, gdzie spędzimy noc, zależy od czasu, w jakim pokonamy przełęcz, zatem im szybciej wyjedziemy z Pitlochry, tym lepiej. - Prawdziwe wyżyny - dodał po krótkiej przerwie - zobaczysz dopiero wtedy. - Nie mogę się doczekać - rzekła z uśmiechem. Z pobocza wyskoczył przestraszony zając. Hebanka się spłoszyła, lecz Angelica błyskawicznie przywołała ją do porządku.

- Twoja siostra Eliza... - odezwał się po krótkim wa­ haniu. Kiedy nań spojrzała, uniósł brew. - Właściwie jak daleko sięga jej niechęć do koni? Roześmiała się dźwięcznie. - Powiedzmy - odparła z błyskiem w oku - że powi­ nieneś uważać się za ostatniego szczęściarza w związku z tym, że Jeremy ją uratował. Tamtego dnia czuwało nad tobą jakieś bóstwo. - Naprawdę nie umie jeździć? - Dosiądzie konia i czuje się dość swobodnie w stępie, co w Londynie w zupełności wystarcza. Przez jakiś czas podoła wolnemu kłusowi, ale już przy szybszym kłusie stopniowo traci pewność siebie, aż zaczyna panikować, co udziela się koniowi, no i - machnęła ręką - nadciąga katastrofa. - Urwała na moment. - Aczkolwiek jak do­ tąd szczęście jej sprzyjało i, o ile wiem, nigdy nie spadła. - Wnoszę z tego, że ty i owszem? - Kilka razy. - Z pewnością siebie popatrzyła mu w oczy. - Ale zawsze wracam na siodło. Ugryzł się w język, by powstrzymać sprośną odpo­ wiedź, do której szykowało się jego libido. - Ciesz się, że trafiłeś na mnie - oznajmiła bezczelnie. - Wierz mi - patrzył jej w oczy - pomimo tego, że mu­ siałem osobiście pojechać po ciebie do Londynu, pomi­ mo gehenny, jaką była wizyta w Theatre Royal, jestem w istocie niepomiernie rad, że to ty, a nie któraś z two­ ich sióstr jedziesz ze mną na wyżyny. Zaglądała mu w oczy. Choć przybrał żartobliwy ton, widziała, że mówił szczerze. Raptem uśmiechnęła się szeroko. - Nie dość już tego stępa? Obejrzał się na pozostałych, po czym skinął głową. - Na razie tak. - To dobrze, bo Hebance i mnie przyda się trochę ruchu. Z tymi słowy po prostu pojechała - wystrzeliła jak z procy, od razu wchodząc w galop.

Nim Dominic zdążył się zastanowić, Herkules już pę­ dził za nią. Kiedy mknął jej śladem, podziwiając sposób, w jaki trzymała się w siodle, a konkretniej - jej pupę w kształ­ cie serca, wyeksponowaną, gdy nachylała się i popędzała klaczkę, zaświtało mu pytanie, czy odtąd tak będzie wy­ glądało jego życie: ona na przedzie, on wiecznie za nią w pościgu. Spodziewałby się, że ta myśl wywoła w nim bunt. Tymczasem odkrył, że się uśmiecha. *** Zgodnie z ustaleniami Cynsterowie z obecnego poko­ lenia, jak również kilku mężczyzn spokrewnionych z rodzi­ ną przez małżeństwo wrócili do domu Diabła, żeby po­ składać w całość wydobyte od różnych dam informacje. Było około dziewiątej, kiedy Sligo zamknął drzwi za Martinem, ostatnim z przybyłych. Pozostali rozsiedli się już w różnych punktach biblioteki. - No dobrze. - Martin zajął fotel naprzeciw biurka Diabła; twarz miał jakby postarzałą, bardziej wymizerowaną. - Znaleźliśmy jakiś trop? Diabeł przytaknął. - Kilka dam widziało, jak na przyjęciu pewien dżentel­ men, ponoć przyjaciel rodziny, przedstawiał Angelicę bardzo wysokiemu, postawnemu brunetowi. Rzeczony brunet podpierał się laską, ale pomijając ten szczegół, je­ go opis wydaje się uderzająco zbieżny z tym, co wiemy na temat naszego nieuchwytnego lairda. Usadowiony na szerokim parapecie, na lewo od Diabła, Michael Anstruther-Wetherby drgnął. - Nie mówisz nam chyba, że ten szubrawiec tak po prostu wszedł sobie na wytworne przyjęcie i porwał Angelicę na oczach gości?

- Nie - odpowiedział mu Vane. - Pomimo wspomnia­ nych podobieństw lady Osbaldestone mówiła o tym bru­ necie jako o wicehrabim Debenhamie. Spytałem Horatię, a zaledwie kilka minut temu rozmawiałem z Heleną. Widziały, jak Angelica rozmawia z Debenhamem, nie­ mniej, choć wszyscy się zgadzamy, że ten człowiek z wy­ glądu pasowałby na lairda, to z całą pewnością Anglik, który przy tym, co bardziej wymowne, kuleje: stąd laska. Najwyraźniej miał już ten uraz, kiedy zawitał do miasta po raz pierwszy, dziesięć lat temu. I, oczywiście, wszystkie damy znają go właśnie tak długo, przynajmniej z widze­ nia. Jego główny majątek to Debenham Hall, niedaleko Peterborough. Żadna z dam nie umiała na poczekaniu powiedzieć nam nic więcej o jego rodzinie i korzeniach, ale z pewnością nie jest to nikt obcy. - Zatem to nie laird. - Lucyfer pochylił się w fotelu. - Zarazem wydaje się, że istotnie jest to ostatni mężczy­ zna, z którym damy widziały Angelicę tamtego wieczoru: ten sam opis uzyskałem dziś rano od Louise. - Tak, ale - powiedział Diabeł - rano spytałem mamę, czy zauważyła, kiedy wyszedł Debenham, i okazało się, że całkiem dobrze pamięta go gawędzącego spokojnie w salonie długo po tym, jak panie odkryły zniknięcie An­ geliki. - W tej kwestii poszczęściło mi się z lady Osbaldestone i Heleną: obie twierdzą, że Debenham wyszedł znacznie później, ze znajomym. - Vane spojrzał na Diabła. - Rothesayem. Zapadła cisza, kiedy analizowano różne możliwości. - Ten przyjaciel rodziny - Gabriel popatrzył na Vane'a - który przedstawił Angelicę Debenhamowi. Wiesz, kto to był? - Horatia i Helena mówiły, że niejaki Theodore Cur­ tis - odparł Vane. Gabriel i Lucyfer wymienili spojrzenia. - Znamy go - powiedział Lucyfer.

- Może - Gabriel zwrócił się do Diabła - Lucyfer i ja odwiedzimy Curtisa i spróbujemy czegoś się dowiedzieć, choćbyśmy mieli ustalić jedynie tyle, że rozmowa Ange­ liki z Debenhamem pozostaje bez związku z jej zniknię­ ciem? Diabeł wolno przytaknął, po czym spojrzał na Vane'a. - Vane i ja będziemy nagabywać Rothesaya, żeby wy­ jawił nam co nieco o tym postawnym wicehrabim. - Po­ toczył wzrokiem po pozostałych. - Debenham to na razie jedyne nazwisko, jakim dysponujemy. Jeśli, co prawdopo­ dobne, wykluczymy go ze sprawy, będziemy musieli szu­ kać dalej. - Jeremy, Michael i ja - rzekł Breckenridge, oparty o tył sofy - nadal będziemy polować na informacje, zwłaszcza na jakąkolwiek wzmiankę o przebywającym w mieście tajemniczym Szkocie, który tamtej nocy poten­ cjalnie mógł się kręcić w pobliżu rezydencji Cavendishów. Jeremy przytaknął. - Niewykluczone, że zamiatacze ulic albo fiakrzy usły­ szeli akcent, wieźli nietypowego pasażera, coś w tym ro­ dzaju. - Muszę zajrzeć do Newmarket, doglądnąć paru spraw - rzekł z westchnieniem Demon. - Wrócę jutro, w drugiej połowie dnia. - Popatrzył po zebranych. - Nie podejmujcie beze mnie żadnych pochopnych działań. W odpowiedzi usłyszał serię sfrustrowanych prychnięć. Diabeł odepchnął się od biurka. -Jeśli ktoś na coś trafi, choćby na cień śladu, przyślij­ cie wiadomość tutaj. Mężczyźni pokiwali głowami i, bardzo niezadowoleni, ruszyli do wyjścia.

Rozdział czternasty

Ponieważ dotarli do Pitlochry tak wcześnie, w gospo­ dzie mieli jadalnię wyłącznie dla siebie. Zasiedli całą grupą przy dużym, prostokątnym stole; tutaj, na wyży­ nach, nikt nie unosił brwi na ten widok. Angelica chciała wykorzystać okazję, jaką stwarzał lunch w większym gronie. Poczekała, aż obsługa rozsta­ wi na stole obficie zapełnione półmiski i się wycofa, a na­ stępnie podsunęła talerz siedzącemu z prawej strony Dominicowi, żeby nałożył jej kilka plastrów pieczeni. - Jak wszyscy wiecie - zagaiła - zamierzam pomóc hrabiemu przekonać jego matkę, hrabinę, do zwrotu kie­ licha. Aby tego dokonać, muszę wiedzieć o niej więcej, na przykład to, w jaki sposób spędza dni. Czym się zaj­ muje, w jakich częściach zamku bywa, w jakich nie. Ko­ go odwiedza, kto odwiedza ją, tego typu rzeczy. - Popa­ trzyła na Dominica. - Jeśli nie będę wiedzieć, czego się wystrzegać, w obrębie jakich granic się poruszać, znacz­ nie trudniej nam przyjdzie odnieść sukces. Przez chwilę patrzył jej w oczy, po czym skinął głową. - Pytaj śmiało. - Zatem, jak upływa hrabinie przeciętny dzień? - An­ gelica spojrzała na Brendę po drugiej stronie stołu. - Za­ cznij od rana.

- Rzadko wstaje przed dziewiątą, raczej tak bliżej po­ łudnia - powiedziała Brenda, podczas gdy pozostali na­ kładali sobie jedzenie. - Posiłki jada w wielkiej sali, przy stole na podwyższeniu, gdzie siedzi wraz z hrabią. Po lunchu udaje się do swojej bawialni i, o ile mi wiado­ mo, spędza tam większą część dnia. Dużo wyszywa, nie­ kiedy gra na starym klawikordzie. Około drugiej prosi o herbatę, co do tego jest bardzo skrupulatna, a jakże, zawsze życzy sobie dostać kruche ciasteczka i duży dzba­ nek, a wszystko rozstawione na tacy dokładnie według jej instrukcji. Jest też... no cóż, wybredna w kwestii tego, kto może wejść do jej pokoju, czego wolno dotykać i tak dalej. Do obiadu się przebiera, a po posiłku wyszywa w salonie albo poleca Elspeth, żeby jej czytała. Hrabi­ na nazywa Elspeth swoją damą do towarzystwa, ale tak naprawdę nie ma tu mowy o towarzyskich relacjach, jeśli mnie pani rozumie. Później, mniej więcej około dziesią­ tej, hrabina udaje się do sypialni, no i to tyle, aż do na­ stępnego dnia. - Brenda przyjęła talerz, na który Jessup nałożył dla niej wołowinę i warzywa. Przełknąwszy kęs, Angelica zmarszczyła brwi. - Zagląda chyba czasem w inne rejony zamku. Jednakże Brenda i pozostali potrząsnęli głowami. - Hrabina praktycznie nie opuszcza swej bawialni w ciągu dnia, a salonu wieczorem - rzekł Griswold. - Nie jeździ konno? - Angelica spojrzała na Jessupa. - Nic o tym nie wiem. - Jessup zerknął pytająco na Dominica. Ten pokręcił głową. - Zapewne dawniej umiała jeździć, ale nie praktyko­ wała tego, odkąd przybyła na zamek. Nie przypominam sobie, żeby kiedykolwiek miała konia. Prawdę mówiąc, nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek widział ją w stajni. - A co z wizytami? Niewątpliwie odwiedza czasem okoliczne damy? Najemców? Chorych? - Uzyskawszy

w odpowiedzi jedynie kolejne zaprzeczenia, Angelica zrobiła wielkie oczy. - Nie wierzę, że nigdy nie opuszcza zamku. - Och, ale pytała pani o wizyty - rzekł Jessup. - Jak idzie o wypady poza zamek, to w każden niedzielny ra­ nek hrabina udaje się do kościoła. Zawożę ją i Elspeth w powozie, tam i z powrotem, nigdzie się po drodze nie zatrzymujemy ani nie zmieniamy trasy. Żadnych wizyt. Za to Scanlon wspominał, że czasem widuje hrabinę, jak spaceruje brzegiem jeziora. Niekiedy sama, innym ra­ zem w towarzystwie Elspeth albo poprzedniego zarząd­ cy, McAdiego. - Tylko tyle? - Angelica z trudem dawała temu wiarę, jednakże wszyscy zgodnie potwierdzili, że poza wymie­ nionymi sytuacjami hrabina nie rusza się z zamku. - No dobrze, a co z gośćmi? - O żadnych nie słyszałem. - Dominic spojrzał na po­ zostałych, ale pokręcili głowami. - Dobry Boże, żyje jak pustelniczka. Nikt się z tym nie spierał. Angelica przez kilka minut jadła w milczeniu, rozmy­ ślając. - Nie wiem jeszcze - odezwała się wreszcie - jak prze­ konamy hrabinę - lecz ha jakikolwiek plan się zdecydu­ jemy, będę musiała wiedzieć, gdzie na zamku tudzież w jego okolicy mogę ją spotkać lub być przez nią widzia­ na. - Powiodła wzrokiem po biesiadnikach. - Ponieważ sama nie znam zamku, musicie mi pomóc i zastanowić się nad wszelkimi ewentualnościami. Gdzie będę bez­ pieczna, poza zasięgiem jej wzroku, gdzie zaś powinnam mieć się na baczności? Dominic odsunął na bok kilka półmisków, a na wol­ nym miejscu ustawił solniczkę i garnuszek z musztardą. Mulley przyniósł sól i musztardę z sąsiedniego stołu, by wraz z pierwszą parą reprezentowały cztery zamkowe wieże mieszkalne. Pozostali także się zaangażowali, zno-

sząc i rozstawiając pojemniczki z przyprawami, które na­ stępnie połączyli zabranymi z pobliskiego kredensu sztućcami, tworząc zewnętrzny krąg umocnień. Angelica pokazywała kolejne elementy. - To są baszty, to wartownia, a te cztery przedstawia­ ją wieże mieszkalne? Dominic przytaknął. - Tutaj - położył koniuszek palca na solniczce, która obrazowała wieżę usytuowaną najbardziej centralnie - masz wieżę północną, gdzie mieszczą się pokoje Mirabelle. Sypialnia na piętrze, bawialnia poniżej. Z sypialni dość dobrze widać większą część dziedzińca, wartownię i fragment murów obronnych. Jednakże to okno zwykle pozostaje zasłonięte. Mirabelle woli widok na drugą stronę, na jezioro i las. Z kolei bawialnia, gdzie, jak mó­ wiła Brenda, Mirabelle spędza większą część dnia, ma okna tylko od strony ogrodów. - Czyli jest mało prawdopodobne, że mnie zobaczy, gdy będę na dziedzińcu, w wartowni albo na górze, na machikułach*... - Angelica popatrzyła na niego. - Za­ kładam, że mury obronne mają machikuły? Sprowokowała tym pytaniem uśmiechy. Dominic po­ starał się zachować powagę i skinął głową. - Mury obronne są zwieńczone blankami. - A część mieszkalna? Istnieje możliwość, że hrabi­ na wejdzie na górę, aby zyskać lepszy widok? - Część mieszkalna, z wieżami włącznie, ma machikuły. - Mulley nachylił się do przodu. - Ale ostatnio zaszedłem tam sprawdzić, ze względu na naszych urwisów, czy wyjścia są pozamykane na klucz, no i przysiągłbym, że drzwi na szczycie północnej wieży nie otwierano od lat. Machikuły - element murów obronnych, rodzaj wysuniętego poza mur ganku z otworami strzelniczymi i dziurami w podłodze, przez które wylewano gorącą smołę - przyp. red.

- W porządku. Przyjmijmy za mato prawdopodobne, że hrabina nagle zdecyduje się tam wspiąć. - Angelica przyjrzała się makiecie, analizując rozkład budowli. - Z waszych słów wynika, że kiedy opuszczę część miesz­ kalną, poza tymi rejonami - wskazała miejsca widoczne z okien bawialni hrabiny - powinnam być bezpieczna. Dominic pomachał ręką między wieżami północną i wschodnią. - To jest obszar zagrożenia: ogrody. Ogród warzywny znajduje się z tyłu, przy zamkowym murze. Mocno wąt­ pię, czy Mirabelle kiedykolwiek tam zachodzi, nie wyda­ je mi się też, żeby miała na niego widok. Ogród różany otacza wschodnią wieżę, tę, w której mieszczą się moje pokoje, a jego północno-zachodnia część jest doskonale widoczna z okien bawialni Mirabelle. Reszta to ogród włoski, rozciągający się pomiędzy wieżami. Można się do niego dostać, wychodząc z salonu na taras, który łą­ czy podstawy wież. Przy tych rzadkich okazjach, kiedy Mirabelle decyduje się zaczerpnąć świeżego powietrza, przechadza się właśnie po ogrodzie włoskim, widzi go też dobrze ze swoich okien. Angelica pokiwała głową. - Zatem spacery po ogrodzie odpadają, chyba że bę­ dę chciała, żeby mnie zobaczyła. - Wsparła łokcie na sto­ le, a podbródek na dłoniach, po czym z uwagą przyjrza­ ła się makiecie. - Opowiedzcie mi teraz o wnętrzach. Z pomocą Mulleya, Griswolda i Brendy Dominic nie­ jako oprowadził Angelicę po głównych pomieszczeniach parteru - westybulu, wielkiej sali, długich galeriach wo­ kół niej, salonie, swoim gabinecie, bibliotece, pokoju śniadaniowym, olbrzymiej kuchni, zbrojowni - a następ­ nie wieżach. Sam zajmował wschodnią, chłopcy - za­ chodnią. W południowej ulokowali się starsi rangą służą­ cy; kilku osób z tego grona Angelica jeszcze nie poznała. Na piętrze kolejna galeria biegła wokół sklepienia wiel­ kiej sali; w części ponad pokojami reprezentacyjnymi

mieściły się pokoje dla gości, w tej nad kuchnią i zbro­ jownią znajdowało się więcej pomieszczeń dla służby. - Są jeszcze dwa dolne poziomy - dodał Mulley - ale nawet w wieżach służą za spiżarnie i składziki. Nigdy nie widziałem, żeby hrabina się tam zapuszczała. - Zimą bywamy odcięci od świata przez długie miesią­ ce - wyjaśnił Dominic, pochwyciwszy wzrok Angeliki. Skinęła głową. Wpatrywała się w makietę, wbijając so­ bie do głowy rozkład zamku i umieszczając Mirabelle w obrębie jego murów. Skończyli już jeść. Nadeszły posługaczki i przystanęły w pobliżu, czekając, kiedy będą mogły sprzątnąć ze stołu. Angelica poczuła na sobie wzrok Dominica, spojrzała na niego i skonstatowała, że chciałby już jechać dalej. Pokiwała głową. - W porządku. Dziewczęta rzuciły się do sprzątania. Dominic odsu­ nął krzesło dla Angeliki, a następnie poszedł zapłacić za posiłek. Choć na zewnątrz okazywał zniecierpliwie­ nie, był zadowolony, nie tylko dlatego, że tak pilnie gro­ madziła informacje niezbędne do tego, by mogła sku­ tecznie mu pomóc w odzyskaniu kielicha, lecz również z powodu jej interakcji z pozostałymi. Choć nie urodziła się w obrębie klanu, prędko przyswoiła sobie zasady funkcjonowania tegoż i zyskała już akceptację oraz wsparcie towarzyszy Dominica. Owszem, pomagała mu, oni zaś oddaliby za niego życie, jednakże wszyscy - na­ wet Jessup, którego niełatwo było sobie pozyskać - za­ czynali spoglądać na nią z nie lada dumą. Jego ludzie zaakceptowaliby każdą kobietę, którą by sobie wybrał na żonę, niemniej fakt, że już teraz uważali Angelicę za godną tej roli, więcej nawet, traktowali ją jak swoją, wystawiał doskonałe świadectwo jej charakterowi, potwierdzał jej wyjątkowe atuty. Zatrzymał się przed szynkwasem na tyłach sali i uśmiechnął do właściciela gospody.

- Ile jestem winien? Angelica dołączyła do reszty grupy. Jessup i Thomas pośpieszyli przyprowadzić konie, ona zaś, wraz z Mulleyem, Brendą i Griswoldem, podążyła do drzwi nieco wolniej. U celu zatrzymała się i spojrzała na pozostałych. - Ostatnie pytanie. Do jakiego stopnia hrabina kon­ troluje sprawy domowe? - Kiedy popatrzyli na nią nie­ pewnie, uszczegółowiła, o co jej chodzi. - Czy ustala me­ nu, nadzoruje domowe wydatki, przeprowadza rozmowy i zatrudnia nowych służących? - Och, ależ skąd, proszę pani. - Brenda wydawała się zgorszona takim pomysłem. - Nie wiem, może przed moim przybyciem na zamek sprawy wyglądały ina­ czej, ale jak długo tam pracuję, a będzie już pięć lat, hra­ bina i pani Mack praktycznie ze sobą nie rozmawiają. - Tak jest - potwierdził Mulley. - Pani Mack dba o sprawy domowe, a John Erskine, zarządca, oraz parę innych osób zajmują się całą resztą. Hrabina nie ma po­ trzeby wyściubiać nosa z pokoju i nie przypominam so­ bie, żeby kiedykolwiek to robiła. - Ani ja - dodał Griswold. Angelica odniosła silne wrażenie, że rezerwa hrabiny bardzo wszystkim odpowiada. - Zatem hrabina w istocie nie ma pojęcia, co się dzie­ je w jej własnym domu. Nie, poczekajcie, a co z jej damą do towarzystwa? - Elspeth? - Brenda popatrzyła na nią takim wzro­ kiem, jakby Angelicę umknął zasadniczy szczegół. - El­ speth jest jedną z nas, jedną z klanu. Biedna dziewczy­ na musi sobie jakoś radzić, ale nie powiedziałaby hrabi­ nie niczego, o co nie zostałaby zapytana. - A i wtedy niekoniecznie - wymamrotał Griswold, po czym głośniej dodał: - Hrabina nie należy do osób, do których łatwo się przywiązać, o zaufaniu nie wspomi­ nając. Angelica pokręciła głową.

- To wszystko wydaje się aż nazbyt proste, choć przecież na pewno takie nie będzie... A co z chłopcami? Wycho­ wankami hrabiego? - Mali chłopcy stanowią wyśmienite źródło informacji, sypią nimi bez opamiętania. - Nawet je­ śli hrabina nie angażuje się w ich codzienne zajęcia, nawet jeśli ją drażnią, a wręcz ich nie lubi, zapewne interesuje się ich losem przynajmniej z poczucia obowiązku... albo cho­ ciaż spędza z nimi trochę czasu? - Doświadczenia Angeli­ ki z małymi chłopcami wskazywały, że parę krótkich chwil w zupełności by wystarczyło. - Nie. - Odpowiedź padła z tyłu, z góry: to Dominic dołączył do grupy. Odwróciła się ku niemu. Popatrzył jej w oczy. - Moja matka nie ma kontaktu z chłopcami, co odpo­ wiada zarówno mnie, jak i im. Zaglądała mu bacznie w oczy, po czym skinęła głową i w ślad za pozostałymi opuściła gospodę. Zatrzymała się na podeście, żeby założyć rękawiczki. - Twoja matka mieszka w tłocznym zamku - powie­ działa do Dominica, który przystanął obok - otoczo­ na przez klan, a mimo to żyje w całkowitej izolacji. Zde­ cydowanie ułatwi nam to zadanie. - Dlaczego? - Ponieważ gdyby miała przyjaciół, jakiegokolwiek po­ wiernika, musielibyśmy przekonać także tych ludzi lub przynajmniej przekonać ją samą na tyle, by przekonała tamtych. Najwyraźniej twoja matka nie myśli w pełni ra­ cjonalnie, łatwiej więc ją oszukamy, jeśli nie będzie mogła odwołać się do trzeźwego osądu innej osoby w kwestii te­ go, czy zostałam skompromitowana. Nie odpowiedział, a jedynie wsparł dłoń o jej plecy na wysokości talii i pokierował nią w stronę niecierpliwią­ cej się Hebanki. Thomas przytrzymywał klacz za uzdę. Angelica poczekała, aż Dominic podsadzi ją na siodło. Uwielbiała ten moment, gdy bez wysiłku podrywał ją z ziemi, a potem bardzo, bardzo delikatnie opuszczał

na siodło. Ta prosta przyjemność wywołała uśmiech na jej twarzy. Kiedy nie puścił jej od razu, spojrzała na niego, do­ strzegła w jego oczach śmiertelną powagę i uniosła pyta­ jąco brew. - Chociaż w pewnych kwestiach Mirabelle nie myśli racjonalnie, rozumu jej nie brakuje. Jest sprytna, pod­ stępna, na swój sposób inteligentna. Utrzymanie jej w błędzie na tyle długo, by poczuła się przekonana, nie­ koniecznie okaże się proste. Angelica spojrzała mu w oczy, po czym chwyciła wodze. - Musisz opowiedzieć mi o niej jak najwięcej, zanim dotrzemy na zamek. Zacisnął usta, ale przytaknął, po czym odwrócił się do Herkulesa. Nadszedł Jessup, który w tym czasie rozmawiał z gru­ pą niedawno przybyłych jeźdźców. - Stąd do Dalwhinnie żadnych przeszkód na drodze. Jak szczęście dopisze, jeśli popędzimy konie, dotrzemy dziś do Kingussie, zgodnie z pańskim życzeniem. - To dobrze. - Dominic dosiadł Herkulesa. - Ruszajmy. Angelica na Hebance zajęła miejsce obok niego i stę­ pa opuścili dziedziniec. - Dlaczego Kingussie? - zapytała, kiedy Dominic wstrzymał konia, czekając, aż pozostali uformują szyk. - Zrozumiesz, kiedy zobaczysz inne tak zwane mia­ steczka po drugiej stronie przełęczy. To osady pogania­ czy bydła, podróżni często mogą tam liczyć co najwyżej na obskurną oberżę. Kingussie oferuje najbliższy przy­ zwoity nocleg. Postój gdzie indziej... tylko jeśli będziemy naprawdę zdesperowani. - Ach. Pojmuję. Zgodziła się bez dalszych pytań. Nie dbała o inne luk­ susy, niemniej zależało jej na wygodnym łóżku.

Przemknęli przełęczą przy Drumochter na tyle spraw­ nie, by bez trudu dotrzeć przed wieczorem do Kingussie. Kilka godzin później wjechali do miasteczka w blasku powoli gasnącego za ich plecami słońca. Angelica nadal ćwiczyła wymowę nazwy miasteczka, kiedy zatrzymali się na dziedzińcu jedynej lokalnej go­ spody. - King-iiu-si. Nie, King-ił-sii. - Zatrzymała Hebankę obok Herkulesa i spojrzała na szyld nad wejściem. - Go­ spoda King-ił-sii. Przydrożna gospoda nie była ani duża, ani wytworna, niemniej teraz, gdy Angelica już zobaczyła inne poten­ cjalne miejsca na nocleg, niezmiernie się cieszyła, że Do­ minic wymusił na nich pokonanie tej potwornej odległo­ ści, byleby dotrzeć tutaj. - Lepiej. - Dominic podszedł, żeby zdjąć ją z siodła. - Ale nikt ani przez moment za Szkotkę cię nie weźmie. - Zależy mi nie na tym, żeby mnie brano za Szkotkę, ale żeby mnie rozumiano. - Pogłaskała Hebankę po chrapach i wraz z Dominikiem ruszyła do wejścia. - Jako że nie potrafię rozpoznać połowy nazw miejsco­ wości, to znaczy nie umiem powiązać wydawanych przez tutejszych ludzi dźwięków z tym, co by wynikało z pisow­ ni, przypuszczam, że w drugą stronę działa to podobnie i nie zrozumieją mnie, jeśli zapytam o drogę. Dotarli na podest przed wejściem. Dominic przytrzy­ mał dla niej drzwi. Zanim go minęła, przystanęła i spoj­ rzała nań w oczekiwaniu odpowiedzi. Kiedy po prostu na nią patrzył, z twarzą bez wyrazu, zwęziła oczy. - Niech zgadnę: myśl o tym, że gdybym zdecydowała się czmychnąć, nie ujadę zbyt daleko, spotyka się z two­ ją całkowitą aprobatą. Uśmiechnął się. Ramieniem zagarnął ją za próg i po­ dążył za nią do środka.

Rozmówił się z gospodarzem, organizując dla nich pokoje i posiłki, a następnie pokazał, żeby Angelica szła ku schodom. Z wdziękiem odkłoniła się właścicielowi, po czym Dominic poprowadził ją do najlepszej sypialni gospody. Kiedy się zbliżali, z pokoju wyszedł Jessup. W środku na wysokiej komodzie Angelica zobaczyła torby Dominica, podczas gdy jej bagaże, z pudłem na kapelusze włącznie, stały przy toaletce. Ruszyła w ich kierunku, zdejmując rękawiczki. Za plecami usłyszała odgłos za­ mykanych drzwi. - Tylko jeden pokój tej nocy? - spytała tonem wyraża­ jącym wyłącznie ciekawość, bez cienia dezaprobaty. Dominic upuścił rękawiczki na komodę i wzruszył ra­ mionami. - Mają tu niewiele pokoi, a... - Urwał, kiedy cicho za­ pukano do drzwi. Cofnął się i wpuścił dwie posługaczki, z których każda niosła dzban i miskę. Dziewczęta odstawiły swój ładunek na umywalkę, dygnęły i śpiesznie wyszły. Dominic zamknął za nimi drzwi, a następnie z rozmysłem je zaryglował. Odwrócił się i ruszył ku Angelicę krokiem, który koja­ rzył jej się z drapieżnikiem podkradającym się do ofiary. Powieki miał na pół przymknięte, rzęsy przesłaniały mu oczy. - Mówiłem właśnie, że teraz, gdy znaleźliśmy się na wyżynach, nie ma powodu ukrywać naszego związku. - Zatrzymał się przed nią i zajrzał jej w twarz. - Zatajać faktu, że dzielimy łoże. - Patrzył jej w oczy. - Czy ta jaw­ ność cię martwi? - Nie, ani trochę. - Przyglądała mu się bacznie. - Jeże­ li tylko żadna wzmianka o naszych intymnych stosunkach nie dotrze do twojej matki, ale na podstawie tego, co od was usłyszałam, wydaje się to mało prawdopodobne. Wolno wygiął wargi w uśmiechu, lecz napięcie, jakie w nim wyczuwała, nie zelżało ani na jotę.

- To dobrze. - Pieścił spojrzeniem jej twarz, aż wresz­ cie utkwił wzrok w wargach. - Wobec tego... pomóc ci pozbyć się tych ubrań? *** Na obiad zeszli spóźnieni, czego skądinąd nikt im nie wypomniał. W rzeczy samej, pozostali zdawali się uwa­ żać powód tej opieszałości za w pełni akceptowalny - zrozumiały rezultat naturalnego biegu spraw. Usadowiona obok Dominica Angelica starała się ignorować ów wyraz zrozumienia na otaczających ją twa­ rzach. Szybko się uczyła, że górale podchodzą do spraw ciała z o wiele mniejszą rezerwą niż ludzie z południa. Mimo że kiedy wreszcie sięgnęła po dzban, woda już ostygła - lub może właśnie dlatego - czuła się odświeżo­ na, a przy tym także głodna. Żona właściciela uraczyła ich prostym, lecz sutym posiłkiem. Przy jedzeniu oma­ wiali plany na kolejny dzień. - Gadałżem ze stajennym - odezwał się Jessup. - Nikt z przejezdnych nie wspominał o trudnościach na drodze do Inverness. - Tak czy owak, musimy zatrzymać się tam na noc, nie­ ważne, jak szybko dotrzemy na miejsce. - Dominic spoj­ rzał na Angelicę. - Z Inverness do zamku jest jeszcze pięć godzin drogi, a wolałbym nie przybywać o zmroku. - W istocie. - Pokiwała głową. Sama też chciałaby od razu dobrze obejrzeć swój nowy dom... - Wolałabym zobaczyć zamek w świetle dziennym, zorientować się w sytuacji. Pozostali dyskutowali na temat trasy i tego, w którym zajeździe urządzą postój na lunch. Po stosownym zasta­ nowieniu, zerknąwszy na Angelicę, Dominic oznajmił, że rano mogą bez pośpiechu zjeść przyzwoite śniadanie i wyruszyć o dziewiątej.

- Do Slochd nadal powinniśmy dotrzeć wczesnym po­ południem. Mulley zapytał Jessupa o juczne konie, a Dominic włączył się do dyskusji, która się między nimi wywiązała. Angelica słuchała jednym uchem, zaabsorbowana kwe­ stią, której pozostali nie poruszyli - i nie poruszą - a mianowicie: jak przekonać niekiedy bardziej, niekie­ dy mniej racjonalnie myślącą hrabinę o tym, że ona, An­ gelica, została skompromitowana. Przyglądała mu się spod osłony rzęs. Zostały im tylko dwa dni, dwie noce - musieli opracować strategię, uzgod­ nić wszystkie szczegóły, zanim staną u zamkowych bram. Wypadałoby wziąć się do sprawy już tego wieczoru, ale to wymagało prywatności. Uzbroiła się w cierpliwość, aż wreszcie decyzje na ko­ lejny dzień zostały podjęte, cała grupa wstała i ruszyła po schodach na górę. Dominic przytrzymał dla Angeliki drzwi sypialni. Podeszła do ustawionych przed komin­ kiem foteli i usiadła, ułożywszy spódnice, podczas gdy on przekręcał klucz w zamku. Gdy podniosła wzrok, Dominic stał przy drzwiach i się jej przyglądał. Wskazała mu fotel naprzeciw swojego. - Musimy przedyskutować, w jaki sposób wywiedzie­ my w pole twoją matkę. Dominic się zawahał. Odwlekał tę chwilę, mniej wię­ cej odkąd tamtej nocy Angelica zgodziła się mu pomóc. Owszem, pragnął odzyskać kielich, zarazem jednak nie chciał, aby szaleństwo jego matki w jakikolwiek sposób dotknęło Angelicę... co było irracjonalne, zważywszy na całą sytuację, niemniej tam, gdzie chodziło o nią, Dominic z trudem przeciwstawiał się opiekuńczym za­ pędom. Miała wszakże rację - musieli stawić czoło zbliżające­ mu się wyzwaniu, zdecydować, jak mu podołają. Usiadł w wolnym fotelu.

- Co ci się nasunęło? - Oczywiste, że choć sam unikał tematu, ona rozmyślała już nad tą kwestią. - Mnie skompromitowanej: tego chce twoja matka. Najprostsza droga to określić, co ona uzna za dowód mojej kompromitacji, a potem dostarczyć jej takowy w sposób jak najbardziej przekonujący, tak by uwierzyła i zwróciła kielich. - Popatrzyła mu w oczy. - Czy kiedy­ kolwiek powiedziała ci, co konkretnie rozumie przez „skompromitowana"? - Nie. Miałem przywieźć cię na zamek, tym samym skutecznie kompromitując. Tak sformułowaliśmy ten warunek, zarówno ona, jak i ja. - Umilkł na chwilę. - Jak już ci mówiłem w Londynie, wydaje się przeświadczona, że do osiągnięcia celu wystarczy samo uprowadzenie cię. - I tyle by wystarczyło, gdybym nie była z Cynsterów. - Owszem. Według mnie - ciągnął, kiedy zacisnęła wargi, wyraźnie odpływając myślami - najprościej będzie spełnić jej prośbę co do joty: przybędę na zamek, wlokąc cię za sobą, i zobaczymy, co z tego wyniknie. - Tak, ale jakie jest prawdopodobieństwo, że ona rzu­ ci na mnie okiem i... Czekaj, moment. - Popatrzyła na niego. - Skąd będzie wiedziała, że ja to ja? - Zamru­ gała. - No właśnie, biorąc pod uwagę jej izolację, dlacze­ go po prostu nie zatrudniłeś aktorki, żeby wcieliła się w którąś z nas, zamiast zadawać sobie tyle trudu? Porzucił beznamiętną maskę i się skrzywił. - Przepraszam. Tamtej nocy miałem ci tyle do powie­ dzenia, że ten szczegół mi umknął. - Spojrzał jej w oczy. - Kiedy mój ojciec umierał, siedziałem przy nim, a mat­ ka w tym czasie przetrząsała prywatne dokumenty, które trzymał w gabinecie. Dopiero ponad miesiąc później zdałem sobie sprawę, że zaginęły wszystkie jego dzienni­ ki na temat waszej rodziny, wtedy zaś odzyskiwanie ich wydawało się już pozbawione sensu. Założyłem, że mat­ ka w końcu je zniszczy, lecz według Elspeth miała je na­ dal, gdy ukradła kielich.

Umilkł na chwilę. - W tamtym momencie mogłem je odebrać, ponieważ jednak najwyraźniej to opierając się na ich lekturze, sfor­ mułowała swoje żądanie, uznałem, że mądrzej będzie je jej zostawić. Zbiór zawiera też rysunki. Ojciec zamawiał portret każdej z was w okolicach waszych piętnastych urodzin. Widziałem je, lata temu, a choć nie pamiętam ich już na tyle, by mieć całkowitą pewność, możemy chy­ ba przyjąć, że Mirabelle cię rozpozna. Angelica wpatrywała się w niego. - Mówisz mi właśnie, że ona wie o mojej rodzinie do­ kładnie wszystko? - Z wyjątkiem ostatnich pięciu lat. Wie więcej niż trzeba, aby mieć pewność, że nie zatrudnię aktorki, że dama, którą jej przywiozę, istotnie będzie córką Celii. Rozumowałem, że bez względu na to, którą z was namó­ wię do współpracy, zdołacie odpowiedzieć poprawnie na każde jej pytanie. - Innymi słowy, pozostawiłeś jej środki, dzięki którym będzie mogła się upewnić, że jestem córką Celii. - Poki­ wała głową. - Tak, to było rozsądne posunięcie. - Tak mi się też zdawało. - Zrobił krótką przerwę. - Natomiast co do twojego niedokończonego pytania: na ile jest prawdopodobne, że Mirabelle rzuci na ciebie okiem i natychmiast odda kielich... - Zastanowił się, po czym przyznał: - Nie potrafię ocenić. To niewyklu­ czone. Bezpieczniej będzie jednak, gdy założymy, że bę­ dziesz musiała przetrwać serię dociekliwych pytań, a być może również przez dzień lub dwa udawać skompromi­ towaną, zanim ona nabierze przekonania, że naprawdę dostała to, czego chciała. - Że naprawdę dokonała zemsty. Tak, zgadzam się. A zatem! - Poderwała się z fotela i ze zmarszczonymi brwiami zaczęła przechadzać się przed kominkiem, krą­ żąc między fotelami. - Przyjmijmy, że muszę grać skom­ promitowaną przez trzy dni. Zasadniczy problem spro-

wadza się do tego, że jeśli Mirabelle odgadnie prawdę, to znaczy przejrzy nasze przedstawienie i odkryje, że nie jestem w najmniejszym stopniu skompromitowana, wówczas, jeśli dobrze cię zrozumiałam, gdy opisywałeś jej charakter, z czystej złośliwości i mściwości przetrzy­ ma kielich poza krytyczną datę. - Urwała i spojrzała na niego. - Czy to rozsądna ocena sytuacji? - Tak. Przyjrzała mu się bacznie, zanim podjęła spacer. - Trzeba ją zatem przekonać o mojej kompromitacji, przy czym, dopóki kielich nie znajdzie się w naszych rę­ kach, nie stać nas na najmniejszy błąd. Musimy uzgod­ nić, jaki fikcyjny obraz jej zaprezentujemy, a potem kon­ sekwentnie pilnować, żeby tylko to widziała. - Zerknęła na niego. - Czy ona koresponduje z kimś w Londynie? - Nie. - Na pewno? - Musiałbym ofrankować każdy jej list, gdyby zaś otrzymywała korespondencję, powiedziano by mi o tym, a więc tak, na pewno. Czemu? - Próbuję ustalić, jak ona mnie sobie wyobraża. Jeżeli jej ostatnie informacje o mnie pochodzą sprzed pięciu lat, kiedy, jako szesnastolatka, nie zadebiutowałam jesz­ cze w towarzystwie, wobec tego nie ma pojęcia, jaka właś­ ciwie jestem. - Okręciła się na pięcie i spojrzała mu w oczy. - Powiedz mi: na jakiej podstawie uzna, że zosta­ łam skompromitowana? Na czym oprze ten wniosek? - Kiedy nie odpowiedział od razu, rozpostarła ręce. - Bę­ dzie wiedziała jedynie tyle, ile zobaczy, obserwując nasze, moje i twoje, zachowanie. - Przystanęła przed nim i wbi­ ła w niego wzrok. - To, jak ja będę się zachowywać oraz jak ty będziesz się do mnie odnosił, ilekroć znajdziemy się w zasięgu jej wzroku, odegra kluczową rolę. Starał się utrzymać beznamiętny wyraz twarzy, mimo że instynkty już się w nim zjeżyły. - Jakiego rodzaju zachowanie przewidujesz?

W jego głosie pobrzmiewało ostrzeżenie, Angelica postanowiła jednak udać, że go nie usłyszała. - Co do mnie, muszę zagrać dobrze urodzoną, staran­ nie wychowaną, delikatną, wrażliwą, młodą angielską damę, którą porwano z jej domu, w okrutny sposób wy­ darto z łona rodziny, aby bezceremonialnie zawlec do Szkocji. Twoja matka wie, że mam dwadzieścia jeden lat. Będzie oczekiwać śmiertelnie przerażonej, przybitej dziewczyny, drżącej na samą myśl o tym, że sprawa się wyda, pragnącej uciec, lecz zarazem niemającej pomy­ słu, jak to zrobić i dokąd się udać. Umilkła, a zmarszczka na jej czole się pogłębiła. - Nie zagram głupiej gąski, to by mi się nie udało, ale w obliczu zaistniałej sytuacji powinnam panikować, oddać całkowite zagubienie, zdruzgotanie wizją kompromita­ cji. A także nieustannie opłakiwać utracone perspektywy - ciągnęła z rosnącym zapałem - w rzeczy samej, przeży­ wać załamanie wskutek żalu wywołanego tą stratą. - Zerknęła na niego. - Muszę skonstruować postać, do której takie lamenty będą pasować. - Wyrzuciła w gó­ rę ramię i przyłożyła nadgarstek do czoła. - Jestem skompromitowana! Skompromitowana! Porzuciwszy tę pozę, spojrzała na Dominica. - Jeśli nie zagram wiarygodnie, jeśli nie przekonam Mirabelle, że wierzę w swoją kompromitację, ona też ni­ gdy w nią nie uwierzy. Przez długą chwilę patrzył jej w oczy. - Sądzisz, że podołasz zadaniu? - spytał wreszcie. - Opi­ sana przez ciebie osoba w niczym cię nie przypomina. - Bez wątpienia będę gwiazdą tego przedstawienia, niemniej jeśli chcemy odzyskać kielich, oboje musimy dać popis aktorskich umiejętności. Zdawał sobie sprawę, że nie omówiła dotąd bardzo istotnej kwestii. - Jak zauważyłaś, oboje weźmiemy udział w przedsta­ wieniu. - Patrzył na nią. - Na czym polega moja rola?

Zajrzała mu w oczy, zawahała się - i wiedział po­ nad wszelką wątpliwość, że odpowiedź mu się nie spodoba. Jakby na potwierdzenie jego obaw Angelica przemó­ wiła swym najbardziej poważnym, rozsądnym, przekonu­ jącym tonem: - Przyznaję, że to tylko przypuszczenie, nie śmiałabym bowiem twierdzić, że potrafię wniknąć w umysł twojej matki, niemniej interpretuję jej żądanie w ten sposób, że ona chce zobaczyć moją kompromitację. Chce być świadkiem tego, jak zmagam się z ową bolesną, druzgo­ cącą świadomością. - Urwała i pytająco uniosła brew. Zwlekał chwilę, zaciskając wargi, lecz wreszcie ustąpił. - Nie powiem, że się mylisz. Skinęła głową. - Zatem Mirabelle będzie się spodziewać drżącej jak osika dziewicy, w przeciwnym razie moja kompromitacja nie byłaby wiarygodna. Jeśli zaś mam drżeć na tyle prze­ konująco, aby to przełknęła, ty będziesz musiał się jawić jako potencjalne zagrożenie, przynajmniej dla mojej roz­ trzęsionej osoby. Na moment zapadła cisza. - Seksualne zagrożenie? - doprecyzował. Przytaknęła. - Nie zapominaj, że w tym przedstawieniu nic do mnie nie czujesz. Jestem zaledwie irytującą, nieznośną damą z wyższych sfer, którą musiałeś wlec ze sobą całą długą drogę z Londynu na wyżyny, aby ocalić klan. Nie możesz traktować mnie delikatnie, brać mojej strony ani też za­ chowywać się wobec mnie opiekuńczo, w każdym razie nie tak, by Mirabelle cokolwiek spostrzegła. Przeciwnie, powinieneś odnosić się do mnie z pogardą, wręcz odrazą. Dla ciebie jestem nikim, nie liczę się, inaczej nigdy nie zrobiłbyś tego, co na pozór zrobiłeś, a co więcej, swoją obecnością przypominam ci o tym, że stałeś się niegodzi­ wym porywaczem. Właśnie dlatego, że z całą mocą niena­ widzisz faktu, iż musiałeś ulec żądaniom matki...

przy czym, na ile rozumiem, to także stanowi część jej pla­ nu... jestem dla ciebie solą w oku. Żyjącym dowodem na to, że nie sprostałeś rodzinnemu mottu. Symbolem twojej osobistej hańby. Będziesz musiał udawać, że wzbu­ dzam w tobie wyłącznie mroczne uczucia, okazywać mi antypatię, co pozwoli mi kulić się i drżeć ze strachu przed tobą na tyle przekonująco, aby Mirabelle uwierzyła, że ja sama jestem przeświadczona, iż nie ma dla mnie na­ dziei, zostałam zhańbiona i skompromitowana jako ko­ bieta, której nigdy już nie zaakceptują w towarzystwie, jak również, że przewiduję rozmaite możliwe następstwa tej sytuacji i panicznie się ich boję. - Umilkła, zastanowiła się, wypuściła powietrze z płuc i spojrzała na Dominica. Pochwycił jej wzrok. Milczał przez bardzo długą chwilę. - Będziesz musiała wymyślić coś innego - oznajmił wreszcie. Westchnęła, ale raczej z nutą rezygnacji niż ustęp­ stwa. - Tak, cóż, zdaję sobie sprawę, że takie zachowanie nie sprawi ci przyjemności, nie wydaje mi się jednak, że­ byśmy zdołali tego uniknąć. Ku jego zaskoczeniu spojrzała mu znów w oczy, tyle że ostrzej, z większą determinacją, przybierając niezwykle poważny wyraz twarzy. - Nie mówiłeś mi tego, ale czytając między wierszami, nabieram pewności, że jednym z celów Mirabelle jest na­ gięcie cię do jej woli, czego najdobitniejszym dowodem będzie twoje niehonorowe postępowanie. Ona chce, że­ byś wzgardził rodzinnym mottem, porzucił cechy charak­ teru, przy których trwałeś dotąd wbrew wszystkiemu, do czego cię zmuszała. Pragnie cię zranić, odpłacić ci za to, że nie wsparłeś jej przeciw swemu ojcu. Do tej po­ ry jej się to nie udawało. Zmusiła cię do porwania trzech sióstr Cynsterówien, a jednak za sprawą szczęścia, przy­ padku, czy czego tam zechcesz, zdołałeś uniknąć trwałej plamy na sumieniu. Los cię chronił. Tym razem... Nawet

jeśli w rzeczywistości nie przekroczyłeś owej niewidocz­ nej granicy, musisz przekonać matkę, że to zrobiłeś. Że ty tak uważasz i nie widzisz dłużej powodu, aby prze­ strzegać jakichkolwiek zasad moralnych, ponieważ wie­ rzysz, że już jesteś potępiony. Niewzruszenie patrzyła mu w oczy. - Musisz ją przekonać, że zrobisz absolutnie wszystko, by zaspokoić jej żądania, włączając w to nawet wzięcie mnie siłą. Tężał coraz bardziej. Zimna furia wyła w nim, nie znajdując ujścia, gdyż to nie na stojącą przed nim kobie­ tę tak się wściekał. Upłynęło kilka długich chwil, nim zdołał zaczerpnąć tchu i, nadal patrząc Angelicę w oczy, doprecyzować cicho: - Inaczej mówiąc, że gdyby tego wymagało odzyskanie kielicha, gotów byłbym cię zgwałcić. Jej także nie podobało się to słowo, ale się nie wycofała. - Musisz stworzyć takie pozory. Jakby ci dłużej nie za­ leżało, jakbyś wyzbył się honoru i zasad moralnych i chciał jedynie za wszelką cenę odzyskać kielich. - Nie­ zachwianie patrzyła mu w oczy. - Musisz zagrać tak, by uwierzyła, że odniosła zwycięstwo, że podporządkowała cię sobie. W przeciwnym razie będzie podejrzewać, że jednak cię nie złamała, że nadal pracujesz nad pokrzyżo­ waniem jej szyków, a wtedy stawi opór albo naciśnie na ciebie mocniej... albo też, w ostateczności, nie odda kielicha. - Stała i patrzyła na niego, widząc więcej niż ktokolwiek inny przed nią. - Mirabelle nigdy nie chodzi­ ło wyłącznie o zemstę na Celii, lecz w równym stopniu, a może nawet bardziej, o zemstę na tobie. Zapadła cisza. Przez moment tkwił nieruchomo w fotelu. Raptem zerwał się na równe nogi, wiedziony prze­ możnym impulsem, żeby cisnąć czymś przez cały pokój i oznajmić, że nie zamierza kontynuować tej rozmowy. Zaskoczona, mimowolnie cofnęła się o krok.

Znieruchomiał, po czym delikatnie chwycił ją za ramie. - Przepraszam. Zaczerpnęła tchu, wysunęła brodę. - Nie, to ja przepraszam. Naciskam na ciebie, wiem o tym. Zwiesił głowę. Nadal trzymał Angelicę za ramię, choć niezbyt mocno. Po chwili zaczerpnął tchu. Zajrzał jej w oczy i wolno pokręcił głową. - Może ty jesteś wyśmienitą aktorką, ale ze mnie ża­ den aktor. Nie wyobrażam sobie, abym zdołał przekonać Mirabelle, że byłbym w stanie cię skrzywdzić. Choćby tylko wyrwać ci włos z głowy. Patrzyła mu w oczy, a potem się skrzywiła. - No tak, cóż... - Odetchnęła głęboko, wyprostowała się i spróbowała spojrzeć na niego z wyższością. - W tej sprawie nie mamy wyboru. - Zawsze istnieje wybór. - Kiedy ja to właśnie sugeruję. Żadne z tych zachowań nie będzie prawdziwe. Nasz wybór to udawać, oszukać osobę, która na to zasługuje. Aby odzyskać kielich, musi­ my udawać, że dajemy Mirabelle wszystko, czego pragnie. Nie stać nas tu na błąd, a w dodatku kończy się nam czas. Nim zdążył odpowiedzieć, z szelestem jedwabnych spódnic przystąpiła bliżej i położyła mu palce na ustach. Spojrzała mu w oczy. - Na dzisiaj wystarczy. Nie, nie spieraj się. Po prostu to przemyśl. Ja też jeszcze pomyślę. Mamy cały jutrzejszy dzień i jutrzejszą noc na udoskonalenie naszego planu. Je­ śli przyjdzie nam do głowy coś innego, jakieś inne rozwią­ zanie, skorzystamy z niego. Ale na razie... dość gadania. W tej chwili niczego nie pragnął bardziej niż odrobiny rozrywki, dzięki której zapomni o opisanej przez Ange­ licę ohydzie. - Co więc proponujesz? Uśmiechnęła się, a skryta w niej syrena wyjrzała, by go kusić.

- Chodź do łóżka. Przemknęło mu przez myśl, że jej zaproszenie ozna­ cza, iż to on powinien zaprosić ją do łóżka, stało się jed­ nak odwrotnie. To ona, z nieznacznym, uwodzicielskim uśmiechem wzięła go za rękę i poprowadziła przez po­ kój, potem zaś mieszaniną gróźb i obietnic zmusiła do tego, by stał bez ruchu, gdy go rozbierała. Obnażała. Później omal nie doprowadziła Dominica do obłędu, uklękła bowiem i wzięła go między różane pąki ust, żeby dręczyć niewinnie, acz umiejętnie, aż w końcu zatopił palce w jej złocistych włosach i pokazał jej to, czego chciała się nauczyć. Kiedy, odchyliwszy głowę, z każdym mięśniem napię­ tym do granic, zdołał ochryple zapytać, skąd wiedziała, jak robić to, czemu właśnie się oddawała, podniosła nań oczy, w tej chwili niemal szmaragdowe. - Wyobraźnia - wymruczała. Kiedy wcześniej ją brał, uważał to doznanie za rozpra­ szające i przytłaczające, odkrył jednak, że te określenia zyskiwały nowy wymiar, gdy to ona brała jego. Gdy dłoń­ mi i wargami delikatnie, umiejętnie tkała swój czar, przy czym wiedział, że działała instynktownie, wiedzio­ na nie myślą, lecz prostym pożądaniem - pragnieniem, by go zadowolić. Zadała mu druzgocącą klęskę. A kiedy nareszcie wstała i wzięła go w siebie, w gorą­ cą, śliską szczodrość swego ciała, zatonął cały w tej chwili, w czystej rozkoszy i nieustającej przyjemności, kiedy wznosiła się i opadała, ujeżdżając go. Finał nadszedł powoli, lecz mimo to nazbyt szybko. Ujrzał gwiazdy i dotknął nieba, podobnie jak ona. Wyczerpana osunęła się na niego. Otoczył ją ramiona­ mi, tuląc do siebie. A wykute przez oboje błogosławieństwo koiło ich dusze.

***

Angelica obudziła się w ciemności. Dominic już wcześniej wysunął się z niej i naciągnął na nich przykry­ cia. Leżał teraz na plecach, przygarniając ją ramieniem, ona zaś wtulała się w niego, z głową na jego piersi. Sły­ szała powolne, miarowe bicie jego serca i poznała, że nie spał. - Dlaczego nie śpisz? - spytała, nie podnosząc głowy. Na moment przestał oddychać. - Myślę.

- O naszym planie oszukania twojej matki - stwierdziła. Westchnął. - Szczerze wątpię, żebym potrafił to zrobić. Po prostu nie jestem zdolny zachować się w ten sposób, nie tak, by wypadło to wiarygodnie. Wobec żadnej kobiety, a już zwłaszcza wobec ciebie. - Urwał na moment. - Jestem za bardzo sobą, a ty to za bardzo ty. - Przepraszam - rzekła z westchnieniem. Dominic spojrzał na jej złocistą głowę. - Za co? - Nalegałam, żebyśmy nawiązali intymne relacje, po części dlatego, że chciałam... znaleźć oparcie w wie­ dzy o tym, co do mnie czujesz, na czas, kiedy będziemy odgrywać to konieczne przedstawienie. Ponieważ czu­ łam, że tego potrzebuję, że nasza bliskość da mi spokój ducha, nieważne, co będziemy zmuszeni zrobić. Ale na­ legając na to, nie pomyślałam o tobie. Nie pomyślałam, jak bardzo utrudnię ci zadanie. Wsparła się na jego piersi i popatrzyła mu w twarz. W mroku napotkała jego spojrzenie. - Dla mnie nasza bliskość jest niczym zbroja, tarcza, która ochroni mnie przed wszystkim, co potencjalnie spotka mnie ze strony twojej matki, przed każdym jej przykrym słowem, przed tym, co oboje być może będziemy zmuszeni robić. Dla ciebie... Teraz, kiedy nawiązaliśmy

intymne relacje, odczuwasz przymus, by mnie chronić, zatem owo konieczne wejście w rolę... zrani cię. Będzie stało w drastycznej, bolesnej sprzeczności z twoją natu­ rą. Za to właśnie cię przepraszam: niedostatecznie prze­ myślałam tę kwestię. Nie zamierzałam dodatkowo zwiększać ciężaru, który dźwigasz za sprawą matki. Nie wiedział, co rzec. Fakt, że to widziała, że przejrza­ ła go na wylot... Ujął od tyłu jej głowę, przyciągnął ją bli­ żej i złożył na jej ustach pełen wdzięczności, nie zaś pod­ niecenia, bezwstydnie delikatny pocałunek, po czym znów ją do siebie przytulił. Z zamętu w swej głowie wy­ dobył wreszcie słowa. - Znajdziemy sposób, ty i ja. Razem sobie poradzimy, wygramy. Słysząc ton własnego głosu, wiedział, że każde słowo wyrzekł szczerze, że ugruntowało się w nim dokładnie takie przekonanie. Musnął jej czoło pocałunkiem. - Śpij. Mamy jutrzejszy dzień i noc na dopracowanie planu. Odetchnęła i rozluźniła się, moment później już spała. Słuchał jej cichego posapywania, odczuwał niewysłowioną przyjemność, gdy miękkim ciałem lgnęła do jego boku, zamknął oczy i nieoczekiwanie także zapadł w sen, głęboki, pozbawiony snów, spokojny. ***

W sypialni hrabiny na zamku Mheadhoin delikatny francuski zegar na stoliku nocnym zaterkotał cicho i za­ czął wygrywać kurant. Mirabelle zległa na brzuchu w skotłowanej pościeli, tyłem do kochanka, starając się odzyskać oddech i samo­ kontrolę. Mężczyzna leżał obok, jego potężne, ciężkie, nagie ciało odcinało się cieniem na tle prześcieradeł barwy ko­ ści słoniowej. Dłonią leniwie gładził biodro Mirabelle.

- Glencrae donosił o postępach? - Nie - odparła nadąsana. - Tłumaczyłam ci, że nigdy niczego mi nie mówi. - Zastanowiła się, po czym prychnęła z odrazą. - Ani trochę mnie nie zdziwi, jeśli znów wróci z pustymi rękami. - Uśmiechnęła się mściwie. - A wtedy dla niego to będzie koniec, podobnie jak dla jego cennego klanu. Całej tej bandy, która nigdy nie oka­ zywała mi należnego szacunku. Jeśli nie przywlecze tu Cynsterówny, przysięgam, że zapomnę, gdzie ukryłam kielich, a wówczas ich wszystkich spotka marny los. - Cóż to będzie za wstyd. - Kochanek przetoczył się bliżej, nachylił nad nią i potarł nosem wrażliwe miejsce u nasady jej szyi. Mirabelle nie widziała jego oczu, malującej się w nich chłodnej kalkulacji. - A właśnie, gdzie schowałaś kielich, moja słodka intrygantko? - spytał po chwili cicho, owiewając odde­ chem nagą skórę jej ramienia. - Nie mówiłaś mi. Roześmiała się. - Nie martw się, nie znaleźli go do tej pory i nigdy im się to nie uda. Wargi mężczyzny zacisnęły się w wąską kreskę, zdążył się już wszakże nauczyć, że na Mirabelle lepiej nie naciskać - zaparłaby się z czystej przekory. Gdyby mniemał, że jego własne plany są zagrożone, posunąłby się do czegoś więcej niż zwykły nacisk, ale sprawy rozwijały się tak pomyślnie... że doprawdy nie wi­ dział, jak mógłby przegrać. W ten czy inny sposób Domi­ nic Lachlan Guisachan będzie zrujnowany, jego zaś tyl­ ko to interesowało. No dobrze, to interesowało go przede wszystkim. Kie­ dy zaś Dominic i jego klan zostaną zniszczeni, on będzie na miejscu, z kielichem w dłoni, by wkroczyć i przejąć utracone przez odwiecznego wroga włości. I to będzie jego ostateczne zwycięstwo. Jego klan za­ triumfuje, klan Guisachanów przepadnie z kretesem.

Urzeczywistnienie tej wizji było warte każdej ceny, a już z pewnością względnie umiarkowanej ofiary, jaką po­ niósł, by uwieść i obsługiwać starzejącą się matkę Domi­ nica. Zamruczała, ocierając się biodrem o jego genitalia. Niezaspokojona suka. Skoncentrował się znów na bieżą­ cych sprawach, zsunął w dół łóżka i ustami oraz dłońmi postarał się dostarczyć jej rozrywki. W tej chwili jedynie tyle musiał robić - dopóki Domi­ nic nie zawiedzie matki po raz ostatni, dzięki czemu to on przejmie kielich.

Rozdział piętnasty

Opuścili Kingussie i jechali pod zachmurzonym nie­ bem, smagani rześkim wiatrem. Dominic narzucił żwawe tempo; Inverness znajdowało się na tyle blisko, że nie musiał oszczędzać koni jak w minionych dniach. Angelica, jadąca obok niego na Hebance, teraz już godnym zaufania wierzchowcu, rozglądała się, nie kryjąc ciekawości. Obserwował ją, gdy chłonęła widoki. Pod rozległą po­ łacią nieba falowały wody jeziora Insh, horyzont wypeł­ niały wzgórza - po prawej widzieli północne zbocza pasma Cairngorm, po lewej majaczyły w oddali bardziej posęp­ ne góry Monadhliath. Bezpośrednio przed nimi droga skręcała na północ, prowadząc przez przełęcz nad mia­ steczkiem Aviemore. Specyficzne, trudne do opisania pulsowanie krwi mówiło Dominicowi, że już prawie jest w domu, niemniej Angelica chyba także z radosną nie­ cierpliwością czekała na moment, kiedy dotrą do celu. Kiedy chociaż spojrzy na zamek. Wyzwanie, z którym przyjdzie im się tam zmierzyć, wi­ siało przed nimi niczym czarna chmura. Nie czuł się za­ skoczony, że instynkt opiekuńczy rozwinął się w nim do tego stopnia, iż wzdragał się choćby udawać, że krzywdzi Angelicę. Kiedy zgodziła się mu pomóc, spo­ dziewał się, że stanie się wobec niej jako swej przyszłej

żony, opiekuńczy. Nie domyśliłby się jednak, że aż tak głęboko się do niej przywiąże - co uzmysłowił sobie mi­ nionej nocy, kiedy wyłożyła mu swój plan. Nie przypusz­ czałby, że tak nieodwołalnie spętają go uczucia, o które by siebie zresztą nie podejrzewał - oczywiste więc, że nie uwzględnił ich potęgi w kalkulacjach. Nigdy by nie prze­ widział, że nawet wisząca nad klanem groźba nie wystarczy, aby zdołał choć tymczasowo - na potrzeby przestawienia - zawiesić albo przynajmniej wytłumić swą opiekuńczość wobec Angeliki. Jej wizja tego, jak oszukać Mirabelle, żeby oddała kielich... Gdyby Dominic wcześniej pozwolił sobie na opracowanie planu, zapewne wymyśliłby coś podob­ nego, aczkolwiek mniej skoncentrowanego na Angelicę. Zaproponowana przez nią strategia wydawała się roz­ sądna, ale co do jego roli... Zerknął na dziewczynę i prędko, nim cokolwiek za­ uważyła, znów wbił wzrok przed siebie. Przypuszczalnie podołałby zadaniu, gdyby nie był do niej tak całkowicie, nierozerwalnie przywiązany, nie­ mniej pojmała go na niezliczone sposoby, i to jeszcze za­ nim najechała jego łóżko. Znalazł się w jej niewoli, nie widział nadziei na powrót do punktu, gdzie mógłby wziąć udział w przedstawieniu, traktując to jak zwykłą grę. Jaki ojciec, taki syn. Najwyraźniej kobiety Cynsterów działały na mężczyzn z rodu Guisachanów jak syreny, nie sposób było się im oprzeć ani ich odtrącić. Pokonywali przełęcz, miarowy tętent końskich kopyt podkreślał powtarzający się w myślach Dominica refren: jak mężczyzna jego pokroju mógłby pozwolić ukochanej kobiecie narażać się na niebezpieczeństwo? Na to, że stanie się jej krzywda. Na podłe traktowanie, jakie jego matka najprawdopo­ dobniej zaaplikuje Angelicę.

***

Do Inverness wjechali późnym popołudniem. Zwolnili do stępa, kiedy droga powiodła ich w dół ku rzece, a po­ tem skręciła w prawo. W oddali Angelica spostrzegła stary zamek. Dominic zauważył jej zaskoczenie. - Zamek Inverness. Są plany, żeby go zburzyć i odbu­ dować. - Przydałoby się, bo wygląda, jakby lada moment miał się zawalić. - Nasz hotel - Dominic wskazał poza zamkowe wzgó­ rze - niezbyt odkrywczo nazwany Zamkowym. Choć nazwany bez polotu, hotel okazał się bardziej luksusowy, niż Angelica by tego oczekiwała na dzikich szkockich wyżynach, personel zaś doskonale znał hrabie­ go Glencrae'a. Sprawnie zorganizowano dla nich poko­ je, a jeśli dama, którą Dominic eskortował na górę, do apartamentu z widokiem na tylne ogrody, wzbudziła zainteresowanie zarządcy hotelu, pana McStruthera, ten niczego nie dał po sobie poznać. Kiedy wchodzili po schodach, spojrzała na Dominica. - Często się tu zatrzymujesz? - Dosyć. - Rozejrzał się. - Inverness to najbliższe duże miasto, można rzec, stolica szkockich wyżyn, ilekroć więc trzeba uzgodnić jakąś sprawę między wszystkimi lub choć­ by tylko kilkoma klanami, spotykamy się właśnie tutaj. U szczytu schodów zatrzymał się, żeby przeczesać wzrokiem westybul poniżej. - To dlatego zaglądasz w każdy kąt? - spytała, kiedy ujął ją pod ramię. - Ponieważ ktoś tutaj może mnie roz­ poznać? - Wątpię, by znalazł się ktoś taki, ale dopóki Griswold się co do tego nie upewni, nie ma sensu ryzykować. Dwaj chłopcy hotelowi wnieśli już bagaże; podczas gdy Dominic dawał im napiwek, Angelica podeszła

do szerokiego okna bawialni. Słońce chyliło się ku za­ chodowi, zalewając scenę poniżej złotym blaskiem. Za bujnym hotelowym ogrodem i wąską ulicą płynęła całkiem szeroka rzeka, która niewiele dalej wpadała do morza. - Co to za rzeka? - spytała Angelica, kiedy Dominic dołączył do niej przy oknie. - Ness. Na prawo widać zatokę Moray, natomiast tam - wskazał w lewo - masz zatokę Beauly. Jutro pojedzie­ my jej brzegiem, aż do rzeki Beauly, a potem wzdłuż niej na zachód. - Czyli zamek leży na zachód stąd. - Na zachód i odrobinę na południe. W tej chwili sto­ imy zwróceni mniej więcej na północ. Pukanie obwieściło przybycie Griswolda. Zamknąw­ szy drzwi, lokaj ukłonił się im obojgu. - W tej chwili w hotelu nie ma innych przywódców klanów, milordzie - zameldował. - Zatrzymało się tu tyl­ ko kilku przedsiębiorców z Glasgow oraz starsza dama z Perth z towarzyszką, odwiedza tu przyjaciółkę. - To dobrze. - Dominic zerknął na Angelicę, po czym znów zwrócił się do Griswolda: - Powiadom McStruthera, że kolację zjemy wcześnie, w prywatnym saloniku. - Tak jest, milordzie. Polecę też pokojówkom, żeby przyniosły ciepłą wodę. Bez pośpiechu odświeżyli się i przebrali. Stroje po­ dróżne zostawili Griswoldowi, żeby oczyścił je z kurzu i przyszykował na kolejny dzień. Angelica, w nowej sukni wieczorowej ze złotej satyny, usiadła przy toaletce, by wyszczotkować i ułożyć włosy. Dominic przystanął za nią i, patrząc w lustro, wiązał halsztuk; kiedy przyglądała się jego odbiciu, ogarnęło ją przyjemne poczucie, że jest u siebie. Kiedy wcześniej Brenda zapytała, czy może odwiedzić rodzinę w mieście, Dominic przekazał prośbę Angelicę. Zgodziła się, natu­ ralnie, niemniej fakt, że to jej pozostawił podjęcie decy-

zji, stanowił kolejny dowód na to, że postrzega ją już ja­ ko swoją żonę. Tego wieczoru Angelica z wielką radością grała tę ro­ lę, napawała się nią. Kiedy dotrą na zamek, powróci do tej roli dopiero po odzyskaniu kielicha. Ubrany elegancko w zwyczajową biel i czerń, Dominic eskortował ją na dół do małej, przytulnej, prywatnej ja­ dalni. Spożywali obiad w intymnym blasku świec, jedząc z najszlachetniejszej porcelany, pośród połyskujących sreber i kryształów. Angelica wypytywała o Gavina i Bryce'a, jako że o nich Dominic zawsze opowiadał ze swo­ bodą. W pewnym momencie wszedł Mulley. Ukłonił się im obojgu, a później nachylił i coś powiedział na ucho Do­ minicowi. Ten skinął głową. Po wyjściu mężczyzny Angelica uniosła pytająco brew. - Mulley, Jessup i Thomas idą do ulubionej tawerny. Nieczęsto mają okazję zaglądać do Inverness. Pół godziny później, kiedy Dominic nie wyraził chęci napicia się whisky bądź porto, ona zaś podziękowała za herbatę, wspięli się z powrotem po schodach. Dominic planował zastanowić się nad szczegółami przedstawienia, które musieli odegrać, pomyśleć, jakim cudem zdoła zagrać swoją rolę, ale jego umysł zastygł w miejscu. Nie chciał porzucić tej chwili, prostej radości z wieczoru, która jakimś sposobem wniknęła do głębi duszy Dominica. Podążał za Angelica... i na dziś tyle mu wystarczyło. Po raz pierwszy od sześciu długich miesięcy sięgał wzrokiem poza moment, gdy kielich znajdzie się na po­ wrót w jego rękach. Poza moment przekazania go ban­ kierom, dzięki czemu odzyska akty własności swych ziem. Nawet poza moment ślubu z Angelica. Do czasu kiedy, z dowolnego powodu, będą wchodzić tymi hotelowymi schodami jako mąż i żona.

Jako laird i jego łady, jego partnerka pod każdym względem, w każdym znaczeniu tego słowa. Nie musiał się zastanawiać, by wiedzieć, że ona nie zaakceptuje żad­ nej pomniejszej roli, zaskoczyła go natomiast własna go­ towość do przyjęcia tej wizji. Do dzielenia z Angelicą nie tylko życia, ale również troski o ludzi, przypisanej mu niepodzielnie przez ostatnich pięć lat, a prawdę mówiąc, nawet wcześniej. Dotarli do apartamentu. Przytrzymał dla Angeliki drzwi, a później podążył za nią do środka. Splótł się z nią palcami, by ją przytrzymać, kiedy za­ mykał drzwi, potem zaś odwrócił się, ujął twarz w dłonie i pocałował. Nie delikatnie i nie żarłocznie, lecz prosto, otwarcie, dzieląc z nią tę chwilę. Tę pieszczotę. Skryty za nią im­ puls. Odpowiedziała bez sztuczek, momentalnie rozchyliła wargi i powitała go w swych ustach. Nacisk jej warg za­ chęcał; pieściła jego język swoim językiem, śmiało od­ wzajemniając pieszczotę. Przez długie chwile stali w miękkim blasku świec, to­ cząc jedynie taką rozmowę. Czas się zatrzymał, kiedy de­ lektowali się pięknem, które już do nich należało. W końcu Dominic zaczerpnął tchu i przerwał pocału­ nek. Obserwował jej twarz, kiedy wolno unosiła powieki, w jej spojrzeniu wyczytał pytanie. Zamknął oczy i wsparł się czołem o jej czoło. - Wiem, co czeka nas jutro. Nie zdecydowałem jesz­ cze, jak sobie z tym poradzę, ale dzisiaj... chcę po prostu być z tobą. Bądźmy dziś oboje w pełni sobą, niech nic nam w tym nie przeszkadza. - Zajrzał jej w oczy. Angelica odgarnęła mu z czoła kosmyk czarnych wło­ sów. Patrzyła nań badawczo. - Tylko my dwoje, tak jak zechcemy? Przytaknął.

Nie wiedziała, co sprowokowało tę prośbę, ale... z uśmiechem wzięła go za rękę i poprowadziła do sypial­ ni. Kiedy mijali stolik, wziął z niego kandelabr. Potem Angelica wciągnęła go do sypialni i zamknął drzwi. Odstawił kandelabr na komodę, a kiedy Angelica od­ wróciła się do niego plecami, usłużnie rozwiązał jej sznu­ rówki gorsetu, następnie zaś, gdy zdejmowała suknię, strząsnął z barków wieczorowy surdut, odwiesił go na czekający stojak i zaczął rozpinać kamizelkę. Rozbierali się nieśpiesznie, bez gorączki. Angelica rozpuściła włosy i rozczesała długie pasma, zdjęła halkę, powiesiła ją na krześle, podeszła do łóżka i wślizgnęła się pod przykrycia. Wsparta na poduszkach, przyglądała się, jak Dominic rzucał na stojak koszulę, zdejmował buty, a po nich spodnie. Pieściła spojrzeniem długie linie jego ciała, rzeźbione mięśnie, ciężkie kości. Nie patrząc na nią, strzepnął spodnie, odwiesił je na stojak, podszedł do ko­ mody i zdmuchnął świece. Wsunął się pod przykrycia obok niej. Materac się ugiął; stoczyła się na niego swobodnie. W ramiona, które czekały już, by ją złapać. Objąć. Ku rękom, którym pilno było się z nią kochać. Ułożył ją obok siebie, ona zaś instynktownie otoczyła go ramionami, splotła się z nim nogami. Odwrócił ku so­ bie jej twarz i, z jedną ręką wspartą zaborczo na jej nagim udzie, przyglądał się jej w mroku. Później ją pocałował, przywarł dłońmi do jej skóry i z nieoczekiwaną prostotą, z zaskakująco szczerą odwagą zdarł każdą zasłonę, każdy ekran i tarczę, jakie istniały lub kiedykolwiek mogły się między nimi pojawić. W kokonie z prześcieradeł rozkwitały pożądanie i na­ miętność, w ciemności, w parnej ciszy, istniała jedynie rzeczywistość ich ciał, tego, co nimi powodowało. Co czaiło się w każdym oddechu, dawało się wyczuć w każdej pieszczocie.

Kiedy pojęła jego zamiar, odpowiedziała mu z taką samą swobodą, bez ograniczeń. Żar pożądania i ognie namiętności jak zawsze przybyły na ich wezwanie, tym razem jednak nie działali gorączkowo, w przytłaczają­ cym pośpiechu. Nie ulegali desperacji, nieokiełznanej potrzebie, lecz przeciwnie, leniwie, z rozmysłem napa­ wali się każdym dotykiem, każdą pieszczotą. Każdym wspólnym uderzeniem serc. Razem nizali te chwile na sznur jak bezcenne perły. Także w tej sferze okazał się wyśmienitym jeźdźcem, wiedział, jak ustalić tempo. Wiedział, jak pohamować na­ rastające nieustannie pożądanie, doskonale się orientował, do jakiego punktu może popchnąć Angelicę, dokąd ona może popchnąć jego, zanim będą musieli ruszyć dalej. Do kolejnej sugestywnej przyjemności. Pochwycona w sidła owej magii, nieodwołalnie ujarz­ miona, zdumiewała się, że ten prosty akt może być tak niepowstrzymany, że surowy blask namiętności i pożąda­ nia, odartych z wszelkich masek, może być tak potężny, tak hipnotyzujący. Zobaczyła to dzięki Dominicowi. Zobaczyła jego. I siebie. Wcześniej nie w pełni zrozumiała, o co mu chodziło, kiedy prosił, aby po prostu byli sobą, teraz wszakże to pojęła. Gdy na nią patrzył, gdy jej dotykał. Gdy nasycał każdą chwilę pieszczotliwym szacunkiem. Gdy na to reagowała. Widziała siebie jego oczami, poprzez uwielbienie, ja­ kim hojnie ją obdarowywał. Jeszcze wyraźniej widziała jego - i odpowiadała mu tym samym, bez oporów poka­ zując, co doń czuje. Napędzało to jej reakcje, natchnęło dotyk, ich wymianę zabarwiała radość. Zdawało się, że za sprawą swych dłoni, wspólnoty ciał rozmawiają na jakiejś innej płaszczyźnie, w języku wydestylowanym z namiętności i pożądania, głosami płynący­ mi z głębi dusz, słowami uformowanymi przez uczucie.

Każdy dotyk, każde uderzenie serca, każdy oddech niosły ze sobą emocję, jasną i potężną. Aż liczyła się wyłącznie ta chwila. Aż wślizgnął się w jej ciało, a ona zamknęła się na nim i uczepili się iskrzącej przyjemności tego połączenia. Wszystko, czym byli oni dwoje, razem, zostało uchwy­ cone w tym momencie, lśniące i jasne, widoczne dla obojga. Aby mogli się tym rozkoszować, doceniać to, wiedzieć. Zrozumieć, że mieli to, teraz i na zawsze. Aby się tym radować. Choć mogli także to utracić. Będą walczyć, żeby tak się nie stało. Ich usta się połączyły, poruszał się nad nią, wypełniał ją nieśpiesznymi pchnięciami, jego twarde ciało w obję­ ciach jej miękkości. Wyszła mu naprzeciw, dopasowała się do niego, przyjęła go i przytrzymała w sobie. Kochała się z nim, tak jak on kochał się z nią. Uprawiali miłość. Tak właśnie miało być - do tej pro­ stej, lśniącej, nieupiększonej, a przecież cudownej praw­ dy dążyli. Wszystko, co dotąd zaszło, prowadziło do tego punktu, było szukaniem drogi do niego. Zespolenie ich ciał wytrwale narastało mocą, płomie­ nie mknęły ponad nimi, przeszywały ich, buchały wysoko. A potem nadszedł kataklizm. I nie liczyło się nic prócz tej gonitwy na szczyt i po­ za krawędź. Jej nerwy się naprężyły, zmysły wirowały, wbijała mu palce głęboko w ciało, wyginając się pod nim w łuk, on zaś jednym potężnym pchnięciem posłał ją w górę - i po­ szybowała. Sekundę później podążył za nią. W oślepiającą rozkosz ekstazy. W rozbłysk przyjemności tak intensywnej, że postrzę­ piła im zmysły.

Przez długie chwile trwali zawieszeni w owej wspania­ łości niczym jeden organizm, ich serca biły zgodnie, du­ sze stopiły się ze sobą. Wolno, wczepieni w siebie, opadli z powrotem na zie­ mię. Do ciepła łóżka, skotłowanej pościeli, splątanych rąk i nóg. Wysunął się z niej i runął ciężko u jej boku. Wtuliła się w jego ramiona. Zrelaksowana, z westchnieniem zamknęła oczy. Powoli wracała do niej zdolność myślenia, wędrując przez krajobraz odarty z pozorów. I uzmysłowiła sobie, dlaczego teraz, dlaczego tej nocy. Odchyliła głowę i w ciemności wytężyła wzrok. Oczy przywykły jej już do mroku, widziała więc jego twarz. Ry­ sy miał rozluźnione, powieki zamknięte. Wyciągnęła się w jego ramionach, otarła wargami o jego wargi. Uniósł powieki, błysnęły białka jego oczu. - Bez względu na to, co się wydarzy, ani na moment nie zapomnę, że tacy właśnie jesteśmy naprawdę - oświadczyła, patrząc na niego. - Że to jesteś prawdzi­ wy ty. Tej nocy odnaleźliśmy naszą prawdę i nic, co mo­ żesz być zmuszony uczynić, aby ocalić klan, jej nie zbruka. Nigdy. Pod jej dłonią pierś Dominica wznosiła się i opadała. Patrzył jej w oczy. - Mam taką nadzieję - rzekł wreszcie cicho. Nie doszukała się w tych słowach choćby śladu jego zwykłej arogancji, wychwytywała jedynie wyciszoną, tajo­ ną obawę przed zranieniem. Zastanawiała się, czy powinna drążyć temat, jeszcze goręcej zapewnić go, że bez względu na to, jak zachowa się wobec niej, żeby zmylić matkę, nigdy weń nie zwątpi. Może uznałby takie zarzekanie się za przesadne? Odgarnął jej włosy z twarzy i nalegał, żeby się położyła. - Śpij. Jutro przed nami długi dzień.

Przyjrzała mu się bacznie, a później się podporządko­ wała. Zanurzyła się znów w niewypowiedziany komfort jego ramion, w ciepło trwającego nadal zaspokojenia. Miał rację. Kolejny dzień pod kilkoma względami bę­ dzie stanowił punkt zwrotny. *** Wyjechali z Inverness o ósmej następnego ranka. Ze stukotem kopyt pokonali most na Ness, następnie Domi­ nic poprowadził grupę drogą do miasteczka Beauly. Wkrótce jechali brzegiem zatoki o tej samej nazwie. Dzień wstał pochmurny, nad nimi wisiało szare niebo, smagający wodę wiatr uniemożliwiał rozmowę. To ostatnie odpowiadało Dominicowi - potrzebował czasu, żeby pomyśleć. Uporządkować kotłujące mu się w głowie sprzeczne emocje, wyodrębnić każdą z nich na tyle, by zdecydować, której powierzy dominację. Tego ranka, kiedy już wygasł cud ich zbliżenia, Domi­ nic odkrył, że odpowiedź na pytanie z poprzedniego dnia mocno wyryła mu się w myślach. Jak mężczyzna jego pokroju mógłby pozwolić ukocha­ nej kobiecie narażać się na niebezpieczeństwo? Ufając jej. Angelica zaś pod każdym względem zasługiwała na je­ go zaufanie. Jechali, wiatr mierzwił mu włosy, niosąc tak dobrze znane wonie i dźwięki zatoki, a Dominic zmagał się z owym odkryciem, jak również z tym, jakie postępowa­ nie ono na nim wymuszało. Po godzinie droga oddaliła od brzegu zatoki i wiodła przez płaskie pola, z odległymi górami w tle. Po kolejnej godzinie przejechali mostem na rzece Beauly i skręcili w drogę do Kilmorack. Im dalej w głąb lądu się zapusz­ czali, tym więcej drzew i wysokich krzewów tłoczyło się

wzdłuż szlaku, osłaniając ich przed wiatrem. Słońcu wreszcie udało się przedrzeć przez chmury i pomalować wzgórza w dali na bladozłoto. Angelica jechała na Hebance z pewnością w sercu, pełna niezachwianej determinacji. Minionej nocy jej wy­ żynny laird pokazał, że się niej zakochał. Nawet jeśli nie wypowiedział tych słów, trudno byłoby o bardziej sta­ nowczą deklarację. Dał jej wszelkie gwarancje, dzięki którym Angelica zdoła dobrze wcielić się w rolę w trak­ cie wspólnego przedstawienia, a choć nadal nie wyraził zgody na jej plan, wiedziała, że to zrobi. Znała go już na tyle, by nań nie naciskać. Zamiast te­ go rozglądała się ze szczerym zainteresowaniem, chłonąc szczegóły okolicy - przypatrywała się dróżkom, wiosecz­ kom, otoczeniu swego nowego domu. I to powietrze! Rześkie, lecz złagodzone ciepłem nadchodzącego lata. Odetchnęła głęboko i uśmiechnęła się. Zobaczyła stado zwierzyny płowej i spytała, co to za gatunek. Potem Dominic spostrzegł jastrzębia; obser­ wowała, jak ptak wykorzystuje powietrzne prądy, a po­ tem raptownie nurkuje, spadając jak kamień i znikając im z oczu. Jessup zwrócił jej uwagę na zająca, który strzygąc uszami, obserwował ich przejazd ze szczytu skarpy. Teraz, gdy wiatr się uspokoił, rozmowa znów stała się możliwa. Angelica wypytywała o wszystko; wkrótce to­ warzysze zasypywali ją informacjami i wskazywali cieka­ we widoki. Był to przyjemny sposób na wypełnienie cza­ su, odwrócenie uwagi od innych spraw. Rozumiała, że nie powinna wracać do kwestii roli Dominica w nadciągającym przedstawieniu, nie wcześniej, niż on sam poruszy temat, ale powstrzymywanie się przed tym przychodziło jej z trudem. Nie wątpiła, że oboje zatriumfują, lecz nie mogła mu tak po prostu po­ wiedzieć, że niezachwianie wierzy w niego, w to, iż on podoła swej roli, że jeśli nawet nie zdoła wytłumić opie-

kuńczych instynktów, to przynajmniej wystarczająco do­ brze je ukryje. Że mimo iż przedstawienie wystawi jego samokontrolę na ciężką próbę, Dominic weźmie w kar­ by tę instynktowną, bardziej prymitywną część swej natu­ ry na tyle sprawnie, aby oszukać matkę - ponieważ mu­ siał to zrobić. Ponieważ od tego zależało przetrwanie klanu. Wiedziała, że Dominic sprosta każdemu wyzwaniu, jakie napotkają, musiał jednak sam to sobie uświadomić. Nie uwierzyłby jej zapewnieniom, Angelica zaś nie zna­ ła sposobu, aby pokazać mu jego własną siłę. Siłę płynącą z lojalności, poświęcenia. Oddania. Gotowości do zrobienia tego, co konieczne, ponieważ inni od niego zależą. Oni dwoje odegrają to przedstawienie, odzyskają kie­ lich i ocalą klan. Wiedziała to ponad wszelką wątpliwość, wierzyła w to całą duszą. Podbudowana, skora już podjąć wyzwanie, radośnie jechała przez ranek, z każdym pokonywanym kilome­ trem zbliżając się do zamku Mheadhoin.

Rozdział szesnasty

Diabeł Cynster omiótł wzrokiem zebrany w jego salo­ nie tłum z uczuciem, które w przypadku człowieka mniejszego kalibru można by uznać za frustrację. Ponie­ waż chodziło o Diabła... słuszniej byłoby określić je jako bezsilną rezygnację. Spodziewał się zobaczyć tu głównie mężczyzn - umó­ wili się na ponowne spotkanie, aby podzielić się zdobyty­ mi informacjami i uzgodnić dalsze kroki. Z pań zaprosił jedynie matkę, Helenę, oraz Therese Osbaldestone, w nadziei na to, że jedna lub druga starsza dama, zwłasz­ cza Therese, znająca wytworne towarzystwo na wylot, przypomni sobie jakiś istotny szczegół. Jednakże gdy za­ praszało się dwie tak dostojne, wiekowe damy, należało powiadomić je ze stosownym wyprzedzeniem, a to z ko­ lei dało paniom czas na uprzedzenie całej damskiej części rodziny. Vane wolno podszedł do stojącego przy kominku Diabła. - Stawiła się nawet ciotka Clara. - Zacisnął zęby i po­ wiódł spojrzeniem po licznie zgromadzonych. - Co im się niby wydaje, że robią? - Pomagają - odparł Diabeł. - Na swój własny, nie­ zrównany sposób. Oraz, oczywiście, chcą usłyszeć, czego się dowiedzieliśmy. - Wyprostował się i przemówił do­ nośniej: - Czy mógłbym prosić o ciszę?

Panie zakotłowały się gorączkowo, sadowiąc się ni­ czym liczne, jaskrawo upierzone ptaki na zgrupowanych w centralnej części pomieszczenia sofach, szezlongach i w fotelach. - Powinniśmy najpierw podzielić się tym, co zdołali­ śmy ustalić - rzekł Diabeł, kiedy wszystkie oczy zwróciły się nań wyczekująco. - Gabrielu? Gabriel oderwał się od ściany. - Lucyfer - zaczął, gdy wszakże matka pochwyciła je­ go spojrzenie, natychmiast gładko się poprawił - to zna­ czy Alasdair i ja rozmawialiśmy z Curtisem. To on przed­ stawił Angelicę Debenhamowi. Według Curtisa inicjaty­ wa wyszła od niej. - Curtis - uzupełnił Alasdair, jak upierała się wołać go damska część rodziny - przez jakiś czas gawędził z Debenhamem i innymi. Kiedy opuścił to grono, Ange­ lica odnalazła go w tłumie i zażądała, żeby przedstawił ją Debenhamowi. - Zatem to ona nawiązała kontakt - skomentował Breckenridge. Bracia potaknęli. - Curtis - ciągnął Gabriel - zna Debenhama od po­ nad dekady, odkąd obaj po raz pierwszy zawitali do Lon­ dynu. To rówieśnicy, mają po trzydzieści jeden lat. Curtis potwierdził, że majątek Debenhama, Debenham Hall, znajduje się niedaleko Peterborough, na obrzeżach Mar­ ket Deeping. Na ile wiadomo Curtisowi tudzież innym przyjaciołom Debenhama, a tych jest całkiem liczne gro­ no, wicehrabia nie pojawiał się w mieście od co najmniej czterech lat. Wezwano go do domu pod koniec któregoś sezonu towarzyskiego, cztery albo pięć lat temu. Wszyscy spodziewali się, że wróci wcześniej, ale pokazał się dopie­ ro teraz. Zapytany o nieobecność, wyjaśnił, że pochłonę­ ło go zarządzanie majątkiem. Jeśli chodzi o jego nogę, Debenham utyka od dwudziestego pierwszego roku ży­ cia, kiedy to, jak rozumiem, miał jakiś poważny wypadek.

- Jedno, czego Curtis był absolutnie pewien - uzupeł­ nił Lucyfer - to że Debenham jest Anglikiem. - Zatem to nie nasz laird - stwierdził Jeremy. - Najwyraźniej nie. Jednakże - ciągnął Lucyfer - we­ dług Curtisa, kiedy zagrano walca, inni dżentelmeni z kręgu poprosili do tańca młode damy, które w między­ czasie do nich dołączyły, i na miejscu zostali tylko Cur­ tis, Debenham, Ribbenthorpe oraz Angelica. Curtis tak­ że zaraz opuścił grupkę, ale znajdował się wciąż na tyle blisko, że widział i słyszał, co działo się dalej. Ribben­ thorpe poprosił do tańca Angelicę, odmówiła mu jednak i skierowała go do innej damy. Curtis zakładał, że Ange­ lica zamierzała po prostu pogawędzić z Debenhamem, który ze względu na uraz nogi nie mógł tańczyć, lecz kil­ ka minut później, kiedy parkiet już się zapełnił, usłyszał, jak zaproponowała wicehrabiemu spacer po tarasie. Po­ tem Curtis widział, jak wyszli. - Chwileczkę. - Lord Martin zmarszczył brwi. - Mó­ wisz, że to ona zaprosiła jego? Gabriel przytaknął. - Ze wszystkich zebranych przez nas informacji wynika, że to Angelica upatrzyła sobie Debenhama, nie odwrotnie. - O takiej próbie porwania dotąd nie słyszałem - mruknął Demon. - W istocie. - Diabeł marszczył brwi. - Zarazem Cur­ tis jako ostatni widział Angelicę. Odkąd wyszła na taras z Debenhamem, nikt już nie odnotował jej obecności. - Omiótł wzrokiem damy, zapraszając, by któraś zaprze­ czyła, ale odpowiedziało mu milczenie. - No właśnie. Doprowadźmy więc kwestię Debenhama do końca, na­ wet jeśli zyskamy tyle, że całkowicie go wykluczymy. Naj­ pierw jednak ustalmy - spojrzał na Gabriela i Lucyfera - czy Curtis podejrzewa, że Angelica zniknęła? - Nie - odparł Lucyfer. - Założył, całkiem rozsądnie, że Angelica poważnie zainteresowała się tym mężczy­ zną, a my zgodnie z tradycją sprawdzamy, kto zacz.

- To dobrze. Wróćmy zatem do naszego nieuchwytne­ go wicehrabiego. - Diabeł popatrzył po zebranych, choć zwracał się głównie do mężczyzn, stojących za fotelami, sofami i szezlongami. - Vane i ja wytropiliśmy wreszcie Rothesaya, który tamtej nocy opuścił przyjęcie w towa­ rzystwie Debenhama. Dopiero co od niego wróciliśmy. On także zna wicehrabiego od lat, co do joty potwierdził słowa Curtisa, dodając, że Debenham to wspaniały czło­ wiek, prawy, bez cienia fałszu. Podobnie jak Curtis uznał, że pytamy z oczywistych powodów. - Czyli ani Curtis, ani Rothesay nie powiedzieli o Debenhamie złego słowa? - upewniła się Honoria. - Nie. - Diabeł zacisnął szczękę. - Zarazem jednak ża­ den z nich nie widział Debenhama od tamtej nocy. Zało­ żyli, że znów wezwano go z majątku, ale to tylko przypusz­ czenia, przy czym obaj są nieco zaniepokojeni tym ponow­ nym zniknięciem. Z tego, co wiemy, Debenham jest ostatnią osobą, która rozmawiała z Angelicą tamtego wieczoru. Jeśli zdołamy go namierzyć, zapewne będzie w stanie po­ wiedzieć nam co nieco o jej kolejnych poczynaniach, o tym, dokąd udała się po zakończeniu przechadzki w bla­ sku księżyca. Wiele osób potwierdziło przecież, że był obecny na przyjęciu długo po tym, jak zniknęła. Demon uniósł brwi. - Jeśli maczał palce w jej uprowadzeniu, to doprawdy potrafi zachować zimną krew. - W rzeczy samej, niemniej - Diabeł zmienił pozycję przed kominkiem - szczęśliwym trafem Rothesay odpro­ wadził wtedy Debenhama do klubu Piccadilly, gdzie tamten się zatrzymał. Rozstali się na schodach, Deben­ ham wszedł do środka, a Rothesay podążył dalej. Lucyfer i Gabriel wystąpili o krok do przodu. - Klub Piccadilly jest niedaleko - powiedział Gabriel. Diabeł skinął głową. - Przejdźcie się tam sprawdzić, czego się dowiecie. Gdybyście przypadkiem zastali interesującego nas dżen-

telmena, przekażcie mu ode mnie wyrazy uszanowania oraz zaproszenie na lunch. - Nie omieszkamy. - Lucyfer posłał Diabłowi ponury uśmiech. Bracia wyszli z pokoju, drzwi zamknęły się za nimi. - Zanim ruszymy dalej - powiedział Demon - powi­ nienem donieść o tym, co sam ustaliłem, a co stoi... w drobnej sprzeczności z dotychczasowymi informacjami na temat Debenhama. - Wydawało mi się, że pojechałeś do Newmarket? - zdziwił się Vane. - Owszem. - Demon skinął głową. - Ale z Newmarket do Peterborough nie jest daleko, zatem... - A nam powiedziałeś, żebyśmy nie działali pochop­ nie. - Starszy brat spojrzał nań z dezaprobatą. Demon wzruszył ramionami. - Byłem w pobliżu, więc rzuciłem okiem, kiedy wy szukaliście śladów londyńskich. - Ponaglony gestem przez Diabła, rozpoczął relację: - Tak, Debenham Hall istotnie się tam znajduje i należy do Debenhama, ale je­ go samego nie widziano w okolicy od lat. Niektórzy go jednak pamiętali, opis się zgadza, zatem to ten sam czło­ wiek, właściwa posiadłość. I tutaj pojawiają się rozbież­ ności. Wszystkie należące do majątku ziemie są uprawiane, tyle że przez dzierżawców. I tak, spytałem, dzierżawią je za pośrednictwem miejscowego agenta, który wysyła ra­ porty, rachunki i zebrane pieniądze prawnikowi w Lon­ dynie. To już mnie zdziwiło, bo skoro z Peter-borough do Londynu jest tak niedaleko, czemu Debenham miał­ by zarządzać majątkiem na odległość? Toteż złożyłem wizytę w samym dworze. Stoi w parku, świetnie się pre­ zentuje, a wynajmuje go rodzina w żaden sposób niepo­ wiązana z Debenhamem. - Demon urwał na chwilę. - Odwiedziłem zatem wspomnianego agenta, który po­ biera czynsz także od owych ludzi. Powiedział mi, że De­ benham nigdy nie mieszkał w tym domu, przynajmniej

nie za jego czasów, a zajmuje się pośrednictwem od trzy­ dziestu lat. Zapadła cisza, kiedy wszyscy przetrawiali te informa­ cje. - Skoro Debenham ma trzydzieści jeden lat i nigdy tam nie mieszkał, gdzie, u licha, się podziewał? - Diabeł ubrał w słowa to, co w tej sprawie najbardziej dziwiło. - Rothesay mówił - rzekł Vane - że w czasach ich zna­ jomości Debenham miał mieszkanie przy Duke Street. - Ale gdzie spędził dzieciństwo, lata przed przyjazdem do Londynu? - spytała Alathea. - To arystokrata - oznajmiła Therese Osbaldestone. - Zatem ma rodzinę, ojca, matkę. Co z nimi? Wywiązała się dyskusja, na tyle głośna, że utonęło w niej pełne wahania mamrotanie Clary: - Jeśli dobrze sobie przypominam... Znacząco starsza od Therese, obok której siedziała, Clara przywykła do tego, że nikt nie słucha jej wątłego głosu, zagmatwanych zdań. Ale... - Coś mi świta na temat wicehrabiego Debenhama. - Przekrzywiła głowę w namyśle. - Tak, to na pewno chodziło o niego. Jakaś sprawa z tytułem? - Po chwili sa­ ma sobie potaknęła i rozejrzała się w poszukiwaniu do­ stępnego mężczyzny. Zwykle w takich wypadkach jej wybór padał na Sylvestra - Diabła - ale ten zaangażował się właśnie w spór o to, czy Debenham mógł, mimo wszystko, porwać An­ gelicę, na przykład dla okupu, co wydawało się jednak mało prawdopodobne, gdy wziąć pod uwagę, jakie do­ chody w ocenie Harry'ego - Demona - przynosił mu ma­ jątek ziemski. Stare oczy Clary powędrowały dalej. Jej bratanek Martin był zbyt zdenerwowany, natomiast tego nowego, miłego chłopca, Jeremy'ego Carlinga, nie znała na tyle dobrze, żeby prosić o przysługę. Zresztą, nie należał jeszcze oficjalnie do rodziny. Mogłaby, owszem, zagadnąć

Michaela Anstruther-Wetherby'ego, ale dyskutował akurat zapamiętale z tym innym wicehrabią, Breckenridge'em... Spojrzenie Clary zatrzymało się na pochylonej blond głowie tyczkowatego młodzieńca niewiele po dwu­ dziestce, który słuchał sporów, oparty o ścianę. Ani przez moment nie przemknęło Clarze przez myśl, żeby zwrócić się do jednej z młodszych krewnych płci żeń­ skiej, mimo że znajdowały się bliżej. Należała do pokole­ nia, w którym obowiązywała żelazna zasada, że na posyłki wykorzystuje się młodych mężczyzn - od tego są. Clara utkwiła wzrok w Simonie i czekała. Wreszcie podniósł głowę, rozejrzał się i odkrył, że na niego patrzy. Z uśmiechem skinęła nań, by się zbliżył. Zaobserwo­ wała trwające może sekundę wahanie, kiedy rozważał, czy musi się podporządkować, zaraz jednak całkiem żwawo oderwał się od ściany i podszedł do Clary. Nachylił się, delikatnie ujmując podobny do ptasiego szpon, który ku niemu wyciągnęła. - O co chodzi? Uśmiechnęła się doń promiennie. Był naprawdę przy­ stojny - choć właściwie odnosiło się to do wszystkich mężczyzn z rodziny. - Bądź tak dobry, mój drogi, i pójdź po tę przyjemną nową książkę... nie Debretta, tam może nie być tego, na czym mi zależy, ale tę nowszą, gdzie wymieniono wszystkie nasze rodziny... jakiż to ma tytuł? - Wykaz parów Burke'a? - podsunął Simon. - Tak, właśnie tę. Sylvester na pewno ma w bibliotece egzemplarz. Simon przytaknął. - Przynieść ją tutaj? - Bardzo cię proszę. - Clara uścisnęła jego dłoń. Simon udał się wypełnić zadanie, Clara zaś, z lekka niedosłysząca, nadstawiła ucha, chcąc wyłapać coś z to­ czących się w pobliżu rozmów. Damy wokół niej szpera-

ły w pamięci w poszukiwaniu informacji o Debenhamach - o ojcu obecnego wicehrabiego i w ogóle kimkolwiek powiązanym z tytułem. Therese Osbaldestone okazywała coraz większą iryta­ cję. - Niech to diabli, powinnam pamiętać takie szczegóły, a tymczasem za nic nie potrafię sobie przypomnieć choć­ by tylko ich nazwiska. - Może używali Debenham - zasugerowała Phyllida. - Nie - odpowiedziało jej kilka pań jednocześnie. - Pamiętałybyśmy to - oświadczyła Helena. - Tajem­ nica polega na tym, że żadna z nas nie potrafi sobie ni­ czego przypomnieć. Do pokoju wrócił Simon, niosąc ciężki, oprawny w skórę tom. Oczy Clary rozbłysły. Wydawało jej się, że zna klucz do zagadki wicehrabiego Debenhama, ale nie było sensu mówić tego na głos, dopóki się nie upewni, nie będzie miała wszystkiego czarno na białym, aby przekonać zgromadzenie, że nie opowiada bzdur. Zdarzało jej się to czasem, wspomnienia mieszały się z teraźniejszością, lecz dzisiaj... Nie, dzisiaj myślała jasno. Opromieniła Simona uśmiechem, kiedy delikatnie złożył tomiszcze na jej podołku. - Dziękuję, kochany. Jakże miło z twojej strony. - To rzekłszy, odprawiła go ruchem ręki i ostrożnie otwarła księgę. - D - wymruczała. - Oby był pod D, a nie tam, gdzie ostatecznie skończył, w notce na temat tytułu, któ­ rego nie pamiętam. Miejmy nadzieję - dodała, pieczołowi­ cie przewracając kartki - że drogi pan Burke skrupulatnie sporządził swój wykaz. Jej ostatnie słowa usłyszała Therese Osbaldestone. Spostrzegła księgę. - Doskonały pomysł! - Już chciała pomóc, ale wtedy Celia o coś ją zapytała, Therese odwróciła się więc, żeby odpowiedzieć.

Clara wolno przewracała kartki, polując na Debenhama. Otworzyły się drzwi, weszli Gabriel i Lucyfer. Rozmo­ wy ustały. Napięcie w braciach wyraźnie rzucało się w oczy, zaciśnięte wargi niosły dodatkowe ostrzeżenie. Wszyscy mężczyźni w pomieszczeniu się wyprostowali. - I co? - odezwał się Diabeł. - Zapytaliśmy w Piccadilly - rzekł Gabriel. - Deben­ ham nie jest członkiem klubu i z całą pewnością nie no­ cował tam w noc przyjęcia u Cavendishów. - Tajemnica się zagęszcza - skomentował Michael Anstruther-Wetherby. - Ten człowiek wydaje się być du­ chem. Clara przyłożyła palec do wpisu, który, jak sądziła, mógł być tym właściwym, po czym zaczęła szperać w po­ szukiwaniu lornionu. - Debenham powiedział Rothesayowi, że się tam za­ trzymał, a więc w żywe oczy okłamał przyjaciela. Tego samego, który ręczył za jego przyzwoitość. - Martin po­ kręcił głową. - Nie widzę w tym sensu. Clara skoncentrowała się na drobnym druku. Przeczy­ tała szczegóły: ustanowienie tytułu, dziedziczenie... Wy­ trzeszczyła oczy. Dokładnie tak to zapamiętała, ale bez jednego, szokującego detalu. - Ojej! Popatrzyła tam, gdzie siedziała Celia, podczas gdy Martin opierał się o tył jej fotela. Tym razem słowa Clary padły w ciszy, toteż ją usłysza­ no. Zebrani odwrócili się ku niej. Therese zauważyła palec Clary na stronicy książki. - Wreszcie. Dobra robota, moja droga. Clara starała się zebrać myśli na tyle, żeby wszystko wytłumaczyć. - Moi drodzy... - Urwała i znów spojrzała na tekst. - Och, jej... jej... - O co chodzi? - zapytała Therese nieco łagodniej. Nie uzyskawszy odpowiedzi, wzięła od Clary księgę i po-

łożyła sobie na kolanach. - No proszę. Zobaczmy. - Wy­ tężyła wzrok. - Debenham. Do licha, reszty nie potrafię odczytać. Clara podała jej lornion i wskazała ostatnie linijki wpisu. - Tutaj. Tak mi się zdawało, że pamiętam coś o tym, że linia rodu wymarła i tytuł przeszedł na inną... Therese przeczytała właściwy fragment. - Dobry Boże! - Ponownie przebiegła go wzrokiem, a potem spojrzała na Celię i Martina, po raz pierwszy w swym długim życiu niezdolna wykrztusić słowa. - O co chodzi? - spytał ostro Diabeł. Therese wzięła głęboki oddech, opuściła wzrok na księgę, po czym zaczęła śpiesznie przerzucać strony, mówiąc jednocześnie: - Tytuł wicehrabiego Debenham został utworzony i nadany bocznej linii arystokratycznej rodziny za czasów Elżbiety. W ubiegłym stuleciu... - Zrobiła przerwę, żeby sprawdzić inny wpis, zanim podjęła: - ...ta linia wymarła, a tytuł przeszedł na najbliższego krewnego po mieczu, co oznaczało wędrówkę w górę rodowego drzewa i potem w poprzek, do głównej linii rodu. - Jak brzmi rodowe nazwisko? - Martin marszczył brwi. - Guisachan - odparła Therese, patrząc mu w oczy. Martinowi niewiele to powiedziało, natomiast Celia gwałtownie wciągnęła powietrze, a później zbladła. Therese pokiwała głową. - Owszem, moja droga, obawiam się, że przeszłość wróciła, by cię dręczyć. Głowę rodu Guisachanów znasz jako hrabiego Glencrae'a. To nazwisko Martin pamiętał doskonale. Wyprosto­ wał się gwałtownie. - To on za tym stoi? - Przeciągnął dłonią po włosach. - Po tak długim czasie? - Nie - odparła cierpko Therese. - Nie on, jako że nie żyje. Tak się składa, że zmarł pięć lat temu. - Podniosła

lornion do oczu i czytała dalej. - Obecny hrabia Glencrae, jak również wicehrabia Debenham, człowiek, któ­ rego wszyscy w towarzystwie znają pod tym drugim tytu­ łem, to syn Mortimera Guisachana, Dominic Lachlan Guisachan, aktualnie ósmy hrabia Glencrae. Podczas gdy ta informacja wyraźnie wstrząsnęła prze­ ważającą częścią starszego pokolenia - Clarą, Therese, Heleną, Horatią, Martinem i Celią - pozostali, z Louise włącznie, nadal nie wiedzieli, w czym rzecz. Popatrywali po sobie, bez słów prosząc się nawzajem o wyjaśnienie, ale nikt takowym nie dysponował. Tymczasem ci, którzy rozumieli, wyglądali na ogłuszonych, nadal niedowierza­ jących, lecz zarazem coraz bardziej zatroskanych. Horatia położyła dłoń na dłoni Celii. - Glencrae... Czy to on...? Celia przełknęła ślinę i przytaknęła. - To się zdarzyło tyle lat temu... Wszyscy w pokoju czekali, ale kolejne słowa nie padły. Wreszcie Diabeł stracił cierpliwość. - Co takiego zdarzyło się tyle lat temu? - zapytał ostro, a w jego głosie pobrzmiewało ostrzeżenie przed dalszą zwłoką. - O co tu, u czorta, chodzi? I jakim sposobem wmieszał się w to Dominic Lachlan Guisa­ chan, ósmy hrabia Glencrae? Wydobycie tej historii w postaci choć odlegle przypo­ minającej spójną całość chwilę trwało, w końcu wszakże dotąd niezorientowani ogarnęli sedno sprawy. Jeszcze przed narodzinami kogokolwiek z tej grupy, poza Diabłem i Vane'em, Celia, wówczas Celia Hammond, piękna młoda dama, zakochała się w Martinie Cynsterze, czwartym synu księcia, ale rodzice woleli wydać ją za bogatego szkockiego arystokratę, niejakiego Morti­ mera Guisachana, siódmego hrabiego Glencrae. Hrabia był od Celii znacząco starszy, ona go nie kochała, lecz ro­ dzice mimo to nalegali na ślub, toteż Celia i Martin uciekli, żeby pobrać się nad kowadłem w Gretna Green.

- Dobry Boże! - Breckenridge, równie jak pozostali poruszony opowieścią, spojrzał na Heather, już wkrótce swoją żonę. - To dlatego zabrał Heather do Gretna Green? Żeby poślubić ją tam, odgrywając jakąś dziwaczną pa­ rodię? Heather ujęła jego dłoń. - Pozwól, że się powtórzę: tak się cieszę, że mnie ura­ towałeś. Na dłuższy czas zapadła cisza. Ucieczka Celii i Marti­ na oraz ich ślub nad kowadłem nigdy nie stanowiły ta­ jemnicy, w rzeczy samej, uważano je za wielce roman­ tyczne, ale nawet Gabriel i Lucyfer nie znali tła owych zdarzeń - aż do tej pory wydawało się ono bez znaczenia. Wreszcie Martin, blady, z zaciśniętymi wargami, po­ kręcił głową. - Nie, nadal nie widzę w tym ani odrobiny sensu. Dla­ czego ktokolwiek miałby porywać nasze córki? Sam Mortimer podszedł do sprawy ze spokojem. Zachował się, jak przystało na dżentelmena, elegancko się wycofał i pojechał do domu, na wyżyny. A skoro potem najwyraź­ niej się ożenił i spłodził co najmniej jednego syna... - To jedyne dziecko - wtrąciła Therese. Martin skłonił głowę. - Jednakowoż ożenił się i doczekał dziedzica... Dla­ czego jego syn miałby teraz porywać nasze córki? - Córkę, za każdym razem jedną. - Breckenridge zerk­ nął na Jeremy'ego. Ten potaknął. - A gdy odkrywał, że porwana przezeń dziewczy­ na woli innego, natychmiast się wycofywał, przy czym, w każdym razie w przypadku Elizy i moim, robił wszyst­ ko, żeby nas ocalić, czego ostatecznie z narażeniem życia dokonał. - Potoczył wzrokiem po zebranych. - Bez względu na to, co jeszcze można o nim powiedzieć, Do­ minic Lachlan Guisachan z pewnością nie jest szaleńcem ani człowiekiem bez honoru.

Przyjrzawszy się bacznie Breckenridge'owi i Jeremy'emu, jak również Heather i Elizie, Diabeł skinął głową. - Nie mogę się z tym nie zgodzić. Co oznacza, że w tej sprawie nie poznaliśmy dotąd jakiegoś zasadniczego szczegółu. - To prawda - rzekł Gabriel. - Ale jedna, a teraz już najprawdopodobniej dwie osoby znają całą historię. - Omiótł wzrokiem zwrócone ku niemu twarze. - Hrabia i Angelica. - Spojrzał na lady Osbaldestone. - Gdzie znajduje się główna siedziba Glencrae'a? Therese odnalazła stosowną część wpisu. - Zamek Mheadhoin, dolina Affric. - Na wyżynach. - Lucyfer pokiwał głową. - To tam ją zabrał, tam ją znajdziemy. - Ruszajmy. - Demon skierował się do drzwi. Więk­ szość mężczyzn podążyła za nim. - Czekajcie - powstrzymał ich Diabeł. Przez kilka sekund w milczeniu wpatrywał się w księgę na kola­ nach lady Osbaldestone. Kiedy wreszcie się odezwał, mówił z rozwagą i pewnością siebie. - Musimy nauczyć się doceniać hrabiego. Zaryzykował powrót do Londy­ nu, pokazał się w towarzystwie. Nie mógł przewidzieć, że Angelica praktycznie sama zaaranżuje własne po­ rwanie, nie był zatem przygotowany. Mimo to zaim­ prowizował, porwał ją, nie zwracając niczyjej uwagi, choć wszyscy wiemy, że Angelica nie dałaby się tak po prostu uprowadzić. Jeden błąd i każdy z obecnych usłyszałby jej wrzask. Hrabia wszakże błędu nie popeł­ nił. Przeciwnie, wrócił nawet na przyjęcie i został tam jeszcze przez ponad godzinę, zyskując w ten sposób na czasie, ponieważ to jego wyjątkowo śmiałe posunię­ cie zbiło nas z tropu. Później wyszedł w towarzystwie przyjaciela i udał się do klubu... ale nie spędził tam no­ cy. - Diabeł spojrzał na Therese. - Czy on ma londyń­ ską rezydencję? Wczytała się w tekst, po czym prychnęła.

- Glencrae House, przy Bury Street. - Tak blisko... - Diabeł znacząco się uśmiechnął. - Zabrał ją do tego domu i idę o zakład, że tam się przy­ czaili, rzut kamieniem od Dover Street, podczas gdy my przeszukiwaliśmy każdy jadący do Szkocji powóz i na pięć dni dosłownie zapieczętowaliśmy drogi na pół­ noc. Przeczekali nas. - Uzmysłowił sobie, że używa liczby mnogiej, lecz po zastanowieniu skonstatował, że korekta nie jest konieczna. Popatrzył na zgromadzonych. - Za­ nim wypuścimy się do Szkocji, zajrzyjmy na Bury Street, może czegoś się tam dowiemy. ***

Na Bury Street mieli niedaleko, toteż poszli piechotą, w grupkach po dwie, trzy osoby, żeby nie wzbudzać zain­ teresowania. Glencrae House odnaleźli bez trudu, gdyż wielką bra­ mę wjazdową, zamkniętą i oplecioną solidnym, zabez­ pieczonym kłódką łańcuchem, zdobił wypisany dekora­ cyjnymi literami z kutego żelaza tytuł. - Zapewne dałbym radę ją sforsować - powiedział Gabriel, przyglądając się kłódce - ale tej bramy nie otwierano od dziesięcioleci. Spójrzcie, jaka gruba war­ stwa liści za nią zalega. - Dajcie spokój bramie. - Diabeł nieśpiesznie ruszył dalej ulicą. - Nie tędy wchodzili i wychodzili. Spróbujmy na tylach. Znaleźli stajnie. Oraz furtkę do ogrodu. - Puste, ale zadbane - ocenił Demon, zajrzawszy do stajni. - Niedawno z nich korzystano, zostawiono je wysprzątane. Sforsowanie zamka w ogrodowej furtce nie zajęło Ga­ brielowi nawet minuty. Rozciągniętą grupą przeszli ścieżką do domu. Diabeł zapukał do kuchennych drzwi. Kiedy nikt się nie zjawił, żeby ich wpuścić, odstąpił

na bok, dając znak Gabrielowi. Dwie minuty później sta­ nęli w jadalni dla służby. Vane zaszedł do kuchni. - Wszędzie czysto, ani śladu kurzu - skonstatował po powrocie. - Byli tutaj, jeszcze niedawno. Podążyli korytarzem do westybulu. Lucyfer zatrzymał się i rozejrzał. - Urocze stare miejsce. Diabeł chrząknął. - Rozdzielmy się, po dwóch lub trzech na każde piętro. - Zerknął na przykryte pokrowcami meble, widoczne przez otwarte drzwi salonu. - Spróbujmy określić, ile przebywało tu osób. Rozeszli się po całym domu. Diabeł, Vane i Lucyfer zostali na parterze, sprawdzając pokoje reprezentacyjne. W salonie Lucyfer przykucnął przed otwartym kre­ densem i wydobył ze środka kandelabr. Obejrzał go uważnie, po czym z westchnieniem odstawił na miejsce. - Odnoszę silne wrażenie, że ten dom urządzono dla mojej matki: to jej kolory. - Wstał i spojrzał na ściany, na wypłowiały jedwab, po czym ruszył do drzwi. - Wyglą­ da na to, że Mortimer istotnie się poddał, zamknął dom i wrócił do Szkocji. Pozwolił jej odejść. - Ona nigdy nie była jego. Zawsze należała do Marti­ na. - Diabeł podążył za nim do westybulu. Dołączył do nich Vane, który oglądał obie jadalnie. - Wysprzątano tylko pokój śniadaniowy. Używano dwóch kompletów sztućców i zastawy stołowej, a ktokol­ wiek tam jadał, biesiadnicy siedzieli naprzeciw siebie, przy końcach stołu. - Angelica i hrabia. - Diabeł skinął głową, po czym wskazał w głąb prowadzącego z westybulu korytarza. - Tędy. Znaleźli bibliotekę. Oraz bibułę, którą Angelica osu­ szała wysłane im listy.

Lucyfer przespacerował się po pokoju, sprawdzając zabezpieczenia okien, wyjrzał do ogrodu, popatrzył na okalający go mur. Drzwi otworzyły się i do środka wkroczyli pozostali. - Na pierwszym piętrze korzystano z dwóch aparta­ mentów - zameldował Gabriel. - W pomieszczeniu, któ­ re wygląda na gotowalnię hrabiny, na składanym łóżku najwyraźniej spała pokojówka. Pokoje w tym aparta­ mencie jako jedyne niedawno odnowiono. - Na poddaszu używano czterech sypialni - doniósł Breckenridge. - Powiedziałbym, że spali tam mężczyźni. Diabeł stanął za biurkiem. Ani na blacie, ani w szufla­ dach nie znalazł żadnych dokumentów. Zdziwiłby się, gdyby w tym pokoju nie było gdzieś zamaskowanego sej­ fu, niemniej już na podstawie tego, co pozostało na biur­ ku - atramentu w kałamarzu, zaostrzonych piór, nadal miękkiego wosku do pieczęci - wnioskował, że hrabia zajmował się interesami, w czasie gdy przebywała tu Angelica. - Brakuje jakiejś książki. - Jeremy, pochylony, przy­ glądał się pustemu miejscu na półce. Wyprostował się i spojrzał na Diabła. - Niedawno ją stąd zabrano, na co wskazują ślady w kurzu. Gdybym miał zgadywać, co to za pozycja, obstawiłbym Historię Szkocji Robertsona. Diabeł uniósł brwi. - Jakoś trudno mi sobie wyobrazić, że Glencrae aku­ rat teraz odczuł potrzebę zajrzenia do tej książki. - W istocie - zgodził się z nim Jeremy. - Moim zda­ niem tom wzięła Angelica, a ponieważ na górze go nie widziałem, najpewniej zabrała go ze sobą. - Gromadzi wiedzę na temat Szkocji? - Gabriel zmarszczył brwi. - Na to wygląda - rzekł Michael. - Rodzi się więc py­ tanie, czy pojechała na północ z własnej woli, czy pod przymusem.

- Pojechała dobrowolnie. - Lucyfer z westchnieniem oparł się o półkę. - Nie mówię, że się nie zgadzam, ale skąd ta pewność? - Diabeł spojrzał na niego. Lucyfer machnął ręką w stronę okien. - To stary dom. Stare zabezpieczenia, żadnych krat. Okna na górze też nie są okratowane. Większość drzwi wewnętrznych nie ma zamków. - Zerknął na Gabriela. - A na górze? - Tak samo. Przy czym okno w sypialni hrabiny nie­ dawno otwierano. Dla takiej łobuzicy jak Angelica zejście po grubym pnączu, wspięcie się na mur po porastającym go bluszczu i zeskoczenie na ulicę, skąd zwyczajnie po­ szłaby do domu, byłoby śmiesznie prostym wyzwaniem. - Gabriel jeszcze przez chwilę stał wyprężony, lecz potem napięcie zeń opadło. Popatrzył na Diabła. - Lucyfer ma rację, nie mylimy się w naszych przypuszczeniach. Z nie­ znanego nam powodu Angelica stała się wspólniczką we własnym uprowadzeniu, co chyba oznacza, że nie jest to dłużej uprowadzenie. Żadną miarą nie przetrzymywano jej tu pod przymusem: nie natknęliśmy się na dowody na to, by miała ograniczone ruchy, jadała swobodnie, a przecież mówimy o mistrzyni wszelakich sztuczek. W dodatku, jak wszyscy wiemy, niezwykle bystrej. Potoczył wzrokiem po pokoju. - Skoro spędzili tu kilka dni, miała aż nadto czasu na ucieczkę, musiała też wiedzieć, że nadal znajduje się w Mayfair. Gdyby przetrzymywano ją wbrew woli, bez wahania ogłuszyłaby swego strażnika. Zejście do ogro­ du i pokonanie muru zajęłoby jej mniej niż dziesięć mi­ nut, po kolejnych pięciu byłaby w domu. Tymczasem nic nie wskazuje na to, by choć podjęła taką próbę. - Spojrzawszy znów na Diabła, Gabriel skonkludował: - Miałeś rację, nie znamy najważniejszych aspektów tej sprawy. Diabeł zabębnił palcami o blat biurka.

- Moglibyśmy, przy czym bez wątpienia będą obsta­ wać nasze lepsze polowy, siedzieć bezczynnie i cierpliwie czekać na wiadomość od Angeliki lub hrabiego. - Umilkł na moment. - Z drugiej strony, moglibyśmy też wypuścić się do Szkocji, żeby się przekonać, o co chodzi w tym zamieszaniu. Kto wie? A nuż przyda się im nasza pomoc. - Głosuję za rozwiązaniem numer dwa. - Lucyfer oderwał się od regału. - Ja też - rzekł Vane. - I ja - dodał Demon. Gabriel, Jeremy i Breckenridge skinęli głowami. Martin pozostał z Celią w domu Diabła, ale tak czy owak nikt nie oczekiwał, że w tym wieku wyprawi się konno na północ. Michael Anstruther-Wetherby się skrzywił. - Jakkolwiek z wielką przyjemnością bym się przyłą­ czył, nie pozwolą mi na to sprawy wagi państwowej. Diabeł pokiwał głową. - Będziesz naszym londyńskim łącznikiem. Jeśli zda­ rzy się coś niespodziewanego, wyślij wiadomość. - Dokąd? - Michael uniósł brew. - Na zamek Mheadhoin - odparł z szerokim uśmie­ chem Diabeł. - Skoro hrabia najwyraźniej dołączył do rodziny, niechże zacznie się borykać z nieunikniony­ mi następstwami tego faktu. Michael przytaknął, również uśmiechnięty. - Pchnę posłańca do Richarda - rzekł Diabeł, rusza­ jąc do wyjścia. - Nigdy by nam nie wybaczył, gdybyśmy wykluczyli go z przygody tak blisko jego terytorium. Do­ łączy do nas po drodze. Przystanąwszy przy drzwiach, Diabeł obejrzał się na grupę zdeterminowanych, pełnych zapału mężczyzn. - Lepiej, żeby nie widziano nas wyjeżdżających z Mayfair całym oddziałem. Co poniektórzy zaczęliby się za­ stanawiać, dokąd jedziemy i w jakim celu. Spotkajmy się na szczycie Barnett Hill o trzeciej. Przygotujcie się

na częste zmiany koni. - Odwrócił się i pierwszy opuścił bibliotekę. - Pognamy do Szkocji, co koń wyskoczy, a tam grzecznie poprosimy Angelicę oraz hrabiego o wy­ jaśnienia. *** Angelica jechała u boku Dominica pod coraz bar­ dziej pochmurnym niebem. Minęli Kilmorack, a na­ stępnie kilka wioseczek, podążając wzdłuż rzeki Beauly, nim wreszcie droga zboczyła na południowy wschód i powiodła długą doliną - Strathglass, jak dowiedziała się Angelica. Z obu stron otaczały ich wzgórza o za­ okrąglonych wierzchołkach, widoczne sporadycznie między gęstymi drzewami; te na północy były znacząco wyższe, o nagich szczytach, brązowych nawet w promie­ niach letniego słońca. Jednakże sama dolina raczyła ich bujną zielenią. Angelica galopowała, odnotowując róż­ norodność drzew po bokach zwężającej się stopniowo drogi - widziała brzozy, ostrokrzewy, od czasu do czasu buki lub dęby, jak również inne, mniej jej znane gatun­ ki. Po zielonych łąkach wędrowało szkockie bydło gór­ skie, włochate, z długimi, zakrzywionymi rogami. Jego ryki raz po raz żałobnym echem odbijały się między wzgórzami. - Cannich. - Dominic skinieniem głowy wskazał sku­ pisko chat przed nimi. - Mają tam niewielką oberżę, w której możemy liczyć na osobną salkę. - Która godzina? - Angelica popatrzyła na ciemne, zachmurzone niebo. - Prawie południe. - Sprawdził na zegarku. - Za kwa­ drans. Obejrzała się. Reszta grupy została nieco w tyle, dzię­ ki czemu oni dwoje mogli swobodnie porozmawiać. Spojrzała Dominicowi w oczy.

- Musimy wyjaśnić pozostałym, co planujemy. W przeciwnym razie swoimi reakcjami przypuszczalnie zniweczą nasze wysiłki. Wyczuwała jego niechęć. Czekała, nie wysuwała ko­ lejnych argumentów. - Masz rację - rzekł wreszcie. - Będziemy musieli im wytłumaczyć, jaki obraz chcemy odmalować. - Oraz że jedynie w ten sposób uczynimy zadość żąda­ niom twojej matki i przekonamy ją do zwrotu kielicha. Przytaknął, zaciskając zęby. Kilka minut później wstrzymali konie przed oberżą. Wkrótce znaleźli się w maleńkiej prywatnej salce bez okien, o nisko zawieszonym suficie, za to z dużym stołem z ławami po obu stronach, zdolnymi pomieścić osiem osób. Kiedy usiedli, Dominic po prawej ręce Angeliki, Jessup obok niego, a Thomas, Griswold, Brenda i Mulley naprzeciw, starszy mężczyzna, który ich powitał, oraz kobieta, wedle oceny Angeliki, jego żona, przynieśli zu­ pę i chleb, obsłużyli wszystkich i wyszli. W trakcie posił­ ku rozmowy ustały. Drugie danie, duże porcje wyśmieni­ tej zapiekanki z dziczyzną, pojawiło się idealnie o czasie. Angelica najadła się do syta, po czym pchnęła ku Dominicowi pokaźne resztki - wskutek wywołanego niecierp­ liwym wyczekiwaniem napięcia nie była w stanie wiele przełknąć. Przyjmując dar, Dominic zerknął na nią. Pochwyciła jego spojrzenie, przeniosła wzrok na pochylone głowy biesiadników i uniosła brew. Zawahał się, lecz później skinął głową, widelcem dał znak, żeby robiła swoje, i zajął się jej zapiekanką. Angelica odkaszlnęła, tym sposobem pozyskując uwa­ gę obecnych. - Hrabia i ja - podobało jej się brzmienie tych słów - musimy wytłumaczyć wam, jaką zamierzamy obrać tak­ tykę, aby nakłonić hrabinę do oddania kielicha.

Pięć widelców zawisło wyczekująco; tylko Dominic nadal jadł. Angelica splotła przedramiona na stole. - Jak wiecie, w zamian za zwrot kielicha hrabina zaży­ czyła sobie, aby hrabia mnie porwał i przywiózł na za­ mek. W jej przekonaniu porwanie i późniejsza podróż zrujnują moją reputację. Dlaczego jej na tym zależy, nie ma w tej chwili znaczenia. Ważne jest, że aby sprostać wymaganiom hrabiny i odzyskać kielich, musimy, hrabia i ja, jak również wszyscy, którym zależy na przetrwaniu klanu Guisachanów, popracować nad przekonaniem jej, że istotnie zostałam skompromitowana. Zrobiła krótką przerwę. - Kryteria przesądzające o mojej kompromitacji nie są istotne, wystarczy bowiem, jeśli przekonam hrabinę, że ja sama wierzę we własny upadek - podjęła, a pięć par oczu nie odrywało się od jej twarzy. - Hrabina skupi się na mnie i na hrabim. Moje zachowanie oraz to, jak hra­ bia będzie się do mnie odnosił, odegrają kluczową rolę, przesądzą o tym, czy odzyskamy kielich. Będzie to tylko pozór, przedstawienie, najwyższej klasy błazenada, ale musimy wypaść wiarygodnie. Powiodła spojrzeniem po słuchaczach. - Dlatego po przybyciu na zamek hrabia i ja zacznie­ my zachowywać się wobec siebie inaczej niż dotąd, co w moim przypadku rozciąga się także na was i inne oso­ by. Aby przedstawienie odniosło skutek, nie mogę być sobą, tą Angelicą, którą mieliście okazję poznać, podob­ nie jak hrabia nie będzie znanym wam dotąd mężczyzną. Mulley odłożył widelec. - Życzy więc pani sobie, abyśmy my tu obecni oraz wszyscy na zamku wzięli udział w tej grze i pomogli stwo­ rzyć pozory, że została pani skompromitowana? - Mam nadzieję, że wasze role będą nieznaczne, jed­ nakże w obecności hrabiny nie wolno wam okazywać mi minimalnego choćby szacunku bądź sympatii. Od waszej

piątki oczekujemy przede wszystkim tego, żebyście nie przejawiali zdziwienia, nieważne, co hrabia bądź ja zro­ bimy. Musicie reagować tak, jakby każde z tych dziwnych zachowań było wam doskonale znane, ponieważ napa­ trzyliście się na nie w trakcie podróży z Londynu. - Niewykluczone - rzekł Dominic, odsuwając od sie­ bie talerz - że będę zmuszony udawać... szorstkość wo­ bec panny Cynster. Jak wielką - zerknął na Angelicę - tego na razie nie wiemy. - Popatrzył w oczy swym naj­ wierniejszym ludziom. - Wyjaśniłem pannie Cynster, że wy i inni na zamku będziecie przekonani, iż nigdy nie po­ traktowałbym kobiety w taki sposób, w jaki na pozór będę traktował ją, lecz tak panna Cynster, jak i ja zgodziliśmy się uczynić wszystko, co konieczne, by odzyskać kielich. Posuniemy się tak daleko, jak będzie trzeba, wcielimy się w nasze role w stopniu, który pozwoli usatysfakcjonować moją matkę. Zobaczył kierowane na Angelicę spojrzenia, pełne aprobaty, szacunku, podziwu, wdzięczności - i poczuł się minimalnie lepiej. - W naszym przekonaniu odegranie tego przedstawie­ nia to jedyne rozwiązanie, zwłaszcza że zostało nam nie­ wiele czasu. Od was i innych oczekujemy, że będziecie reagować tak, jakby obserwowane zdarzenia były poża­ łowania godne, niemniej spodziewane. Nie wolno wam okazywać zaskoczenia ani tym bardziej szoku. Cokol­ wiek zobaczycie, cokolwiek usłyszycie, zachowujcie się tak, jakbyście wierzyli w to i akceptowali jako koniecz­ ność. Nie wolno wam bronić panny Cynster, moja matka nie może zobaczyć, że jej w czymkolwiek pomagacie. - Na przykład - przejęła pałeczkę Angelica - w mo­ mencie przybycia na zamek powinnam wyglądać na spo­ niewieraną, wycieńczoną i podłamaną. Nie mogę mieć na sobie tego stroju. Wraz z Brendą pognieciemy i ubru­ dzimy moją suknię balową, tę, którą miałam na sobie, kiedy do was dołączyłam. Potargam sobie włosy. Zależy

nam na stworzeniu wrażenia, że przez całą drogę obcho­ dziliście się ze mną bardzo niedelikatnie. Nie pojadę na Hebance, zastąpimy ją jednym z jucznych koni. - Spojrzała na Jessupa. - Skoro hrabina nie zachodzi do stajni, wystarczy, jeśli Thomas przetrzyma Hebankę na tylach do czasu, aż będziesz mógł zabrać konie, z tym że zamiany dokonamy w ostatniej chwili, ponieważ He­ bance nie spodoba się rozdzielenie z Herkulesem. Jessup i Thomas przytaknęli. - Ponadto przywiążecie mnie do siodła. - Nie musimy posuwać się aż do tego. - Dominic zmarszczył brwi. - Owszem, musimy. - Popatrzyła mu w oczy. - Jeśli hrabina zobaczy, jak zdejmujesz mnie z konia, spętaną niczym sponiewierany jeniec, założy, że traktowałeś mnie w ten sposób przez całą podróż, co by sugerowało, że w pewnym momencie spróbowałam ucieczki. Ważne, by uwierzyła, że próbowałam, ale poniosłam porażkę. Dominic wyglądał, jakby zamierzał się sprzeciwić, ale wtedy w sukurs przyszedł jej Mulley. - W bagażach mamy jakiś powróz - rzekł - obawiam się jednak, że otrze pani nadgarstki. - Doskonale! Nadgarstki się zagoją, zresztą to tylko parę kilometrów. Musimy też - ciągnęła prędko, by Do­ minie nie zdążył zaprotestować - ukryć moje sakwojaże i pudło z kapeluszami. Hrabina poczuje się bardziej usa­ tysfakcjonowana, jeśli stanę przed nią tylko z tym, co mam na sobie. - Z torbami nie będzie problemu - powiedziała z en­ tuzjazmem Brenda - a pudło z kapeluszami zawiniemy w derkę, żeby wyglądało jak byle pakunek. - Wyśmienicie. - Angelica spojrzała na Griswolda i Mulleya. - Pozostały nam do rozstrzygnięcia jeszcze dwie kwestie. Po pierwsze, kogo na zamku powinniśmy w pełni wtajemniczyć w nasz plan?

Co do tego obecni wyrazili podobny pogląd, podziela­ ny także przez Dominica. - Nie jesteś w stanie przewidzieć wszystkich sytuacji, kiedy niezbędna okaże się pomoc wtajemniczonego członka klanu. Funkcjonowanie klanu opiera się na współpracy. Postanowiono, że wszystkich na zamku należy uświa­ domić w kwestii przedstawienia; dyskretne rozpuszcze­ nie wieści Dominic powierzył swoim ludziom. - Wobec tego ostatnią sprawą do rozstrzygnięcia - po­ wiedziała Angelica - jest wybór miejsca, gdzie będę przetrzymywana. Powinno być wiarygodne jako więzie­ nie, wolałabym jednak, żeby hrabina nie miała tam swo­ bodnego dostępu. - Nie lochy - warknął Dominic. - Może komnata u podstawy wschodniej wieży? - Mulley popatrzył na niego. - Ta, do której prowadzą sekretne schody z pańskiej sypialni. W środku są tylko stare meble i jakieś skrzynie. - Oraz rozchwierutane łóżko. - Dominic się wypro­ stował. - Tak, nada się wyśmienicie. Sekretne schody? Cóż za udogodnienie. Angelica mia­ ła te słowa na końcu języka, ale się pohamowała. - W porządku. - Omiotła wzrokiem puste talerze. - Czas rozpocząć przedstawienie. - Zebrała spódnice, żeby wstać. - Nie, chwileczkę! - Brenda powstrzymała ją gestem i popatrzyła na Dominica. - Nie ustaliliśmy jeszcze jed­ nej... zasadniczo dwóch spraw. Chłopcy. Dominic wprawdzie nie zaklął, ale z jego miny dało się wywnioskować, że niewiele mu do tego brakowało. - Nie chcę, żeby byli świadkami naszej gry choćby przez minutę - rzeki zimno, z chłodem w oczach. - Nie mogą zo­ baczyć u mnie takiego zachowania. - Spojrzał na Angelicę. - I nie życzę sobie, żeby oglądali cię sponiewieraną.

Nakryła jego dłoń swoją. - Oczywiście, że nie. - Popatrzyła na pozostałych z niemą prośbą o pomoc. - Wyjechał pan na całe tygodnie - stwierdziła Brenda. - Kiedy tylko z wartowni przekażą wiadomość, że nad­ ciągamy, te ancymony natychmiast się tam wespną, żeby obserwować... - Nie, wcale nie. - Jessup pochwycił wzrok Dominica. - Przy takiej pogodzie będą ze Scanlonem w terenie. Wyjdę im naprzeciw, nim wrócą. Co im rzec? - Świnka - oznajmiła Angelica. Kiedy pozostali spoj­ rzeli na nią skonfundowani, rozwinęła myśl: - Świnka, odra, jakaś zakaźna choroba wieku dziecięcego. Powiedz im, że hrabia przywiózł ze sobą przyjaciółkę, u której po­ jawiła się wysypka, dlatego też, pragnąc uchronić chłop­ ców przed zarażeniem, życzy sobie, aby przez kilka naj­ bliższych dni, dopóki zagrożenie nie minie, pozostali w swoich pokojach. Mogą wychodzić na dwór jak za­ wsze, ale nie powinni przebywać w części mieszkalnej. - Popatrzyła na Dominica. - Zadziała? Uniósł brwi. - Powinno. Przekaż im - zwrócił się do Jessupa - że wieczorem przyjdę się z nimi zobaczyć i wszystko wytłu­ maczę. Jessup potaknął. - Coś jeszcze? - Dominic potoczył wzrokiem po swo­ ich ludziach. Zastanawiali się przez chwilę, lecz ostatecznie zgod­ nie pokręcili głowami. - Wobec tego - Dominic wstał i wyciągnął dłoń do Angeliki - ruszajmy na zamek. Uśmiechnęła się, emanując pewnością siebie. Z jego pomocą wstała z ławki, po czym, trzymając się za ręce, opuścili oberżę.

***

Zatrzymali się zaraz za wioską Tomich. Dominic zsiadł z konia i podszedł do Angeliki, żeby zestawić ją na ziemię. - Sto metrów dalej będziemy już widoczni z wartowni. Nachyliła się ku niemu. - Przebranie się zajmie mi tylko chwilę. - Idź w tamtą stronę. - Postawiwszy ją na ziemi, skinął głową na południe. - Mniejsze ryzyko, że ktoś cię zobaczy. Podała mu szpicrutę i rękawiczki, odpięła zawadiacki kapelusik i także mu go powierzyła, po czym spojrzała na Brendę, która szperała w bagażach w poszukiwaniu jej starej sukni balowej i koronkowej chusty. - Zacznę już zdejmować strój jeździecki. Weszła między drzewa. Rosły tak gęsto, że po kilku krokach skutecznie osłoniły ją przed widokiem z drogi czy dowolnego innego punktu. Wstyd byłoby się zgubić, toteż na pierwszej polance przystanęła i zaczęła rozpinać żakiet. Właśnie odwieszała spódnicę na gałąź, kiedy za pleca­ mi usłyszała trzask. - Dziękuję - powiedziała i się odwróciła. Ale to nie Brenda przyniosła jej suknię. Dominic, ze stężałą twarzą, zatrzymał się o krok od niej. Wyciągnął przed siebie zaciśnięte pięści, a po­ tem je rozwarł. Zmięta suknia zawisła mu na kciuku, wraz z będącą w podobnym stanie chustą. - Brenda mówiła, że chcesz, żeby ją pognieść - wyjaśnił, kiedy Angelica zamrugała. - Owszem - przytaknęła. Wyratowała z jego rąk nie­ szczęsną suknię i uniosła ją w górę. - Jest... bardzo ład­ nie pognieciona. - Zamiast zwrócić ją Dominicowi, po­ wiesiła suknię na pobliskiej gałęzi. Skupiła się znów na rozpinaniu bluzki, udając, że nie zauważa, iż opuścił wzrok na jej nogi, aktualnie tylko

w pończochach i butach do konnej jazdy; skraj halki unosił się kilka centymetrów nad podwiązkami, ukazując pasek nagiej skóry... Zastanawiała się, czy ten widok nie­ co go rozchmurzy. Nic nie mówił. Kiedy zdjęła bluzkę i zerknęła na nie­ go, obserwował ją, ale z wyrazu jego twarzy nie potrafiła niczego wyczytać. - Proszę. - Podała mu bluzkę, a następnie wskazała żakiet i spódnicę. - Je także możesz wziąć, z zastrzeże­ niem, że nie wymagają gniecenia. Zacisnął wargi, niemniej zebrał jej ubrania i przerzu­ cił je sobie przez ramię. Założyła suknię, poprawiła stanik, sięgnęła po chustę, a później podeszła do Dominica i odwróciła się do niego plecami. - Możesz mnie zasznurować? Po kilku sekundach poczuła pierwsze szarpnięcie. - Zgadzam się na to wyłącznie dlatego, że nie ma in­ nego sposobu - rzekł cicho, z frustracją, lecz także roz­ wagą i zaangażowaniem. - Nie znaczy to jednak, że po­ chwalam tę sytuację ani że nie jestem... rozdarty. Nigdy wcześniej nikt ani nic nie znaczyło dla mnie więcej niż klan. Ty znaczysz. Gdybym miał wybierać między tobą a klanem... - Nie musisz wybierać - oznajmiła, a jego palce znie­ ruchomiały. - Jako twoja przyszła żona uważam się już za członka klanu, jest on teraz dla mnie równie ważny jak dla ciebie. Podobnie jak ty zrobię, cokolwiek będzie konieczne, aby zapewnić klanowi pomyślność, bo o to wszak tutaj chodzi, nieprawdaż? Milczał przez chwilę, nim podjął sznurowanie. - Nie zasługuję na ciebie. Serce w niej urosło. Uśmiechnęła się. - Prawdę mówiąc, zasługujesz, tylko jeszcze nie w peł­ ni zdajesz sobie z tego sprawę.

- W każdym razie, nawet jeśli w trakcie tego przedsta­ wienia będę musiał niekiedy podążać za twoim przewod­ nictwem, zrobię wszystko, co niezbędne, by zapewnić ci bezpieczeństwo. - Wiem o tym. Niczego innego bym po tobie nie ocze­ kiwała. - Przynajmniej w tej kwestii się zgadzamy. - Zaczął wiązać sznurówki. - Wiem, że muszę ci w tej sprawie za­ ufać, ufać w to, że wiesz, co robisz, i tak jest, ale... - Urwał, jego ręce znieruchomiały. Usłyszała, jak nabie­ ra tchu. - Pomogłoby mi, gdybyś przyrzekła, że kiedy tyl­ ko zapragniesz się wycofać, kiedy coś zanadto cię prze­ straszy lub obrazi, powiesz mi o tym. Skończył wiązać sznurówki. Odwróciła się, kiedy opuszczał ręce. Jego twarz była beznamiętną, nieprze­ niknioną maską, lecz z tych oczu barwy sztormowego morza spoglądał na Angelicę prawdziwy mężczyzna - mężczyzna, który ją kochał. - Przyrzekam. Jeśli zrobi się naprawdę źle, powiem ci. Wypuścił powietrze z płuc. - Dziękuję. - Patrzył na nią. - Jeszcze jedna kwestia. Nie zdołam cię obronić - wyjaśnił, gdy uniosła brwi - je­ śli będę stal za twoimi plecami. Zaglądała mu w oczy, rozważała to, co w rzeczywisto­ ści jej mówił. Ponieważ podstawą ich relacji były nego­ cjacje, zaproponowała: - Możesz wystąpić przede mnie, ale wyłącznie wtedy, gdy nie da się inaczej. W żadnej innej sytuacji. Zgoda? Przez długą chwilę patrzył jej w oczy, a później szybko skinął głową. - Zgoda. - Jego rysy ani trochę się nie rozluźniły, ale odstąpił i machnął ręką, żeby wracała na drogę. Pięć minut później, otulona wydobytą skądś przez Jessupa wełnianą peleryną, z głęboko naciągniętym, ocieniającym jej twarz kapturem, w balowych pantofel­ kach zamiast butów do konnej jazdy, siedziała z rękami

możliwie luźno przywiązanymi do kuli damskiego siodła, które przeniesiono na najstarszego jucznego konia. Pod kapturem pasma włosów wiły się po jej twarzy i szyi. Suknię ubrudziły wraz z Brendą pyłem z drogi, dodając gdzieniegdzie plamy z trawy. Skoro już wszystkie elementy jej przebrania znalazły się na miejscu, Angelica wpatrywała się w szerokie plecy Dominica, swego dzikiego górala, gdy wiódł ją na jucz­ nym koniu na tym ostatnim odcinku drogi, ku bitwie, aby wyrwać kielich ze szponów smoka, od czego zależał los jego samego, zamku oraz jego ludzi.

Rozdział siedemnasty

Zamek okazał się większy, niż go sobie wyobrażała. Jako pierwsze Angelica ujrzała blanki warownej czę­ ści mieszkalnej. Później dróżka zakręciła na północ i w wyrwie między drzewami ukazała się masywna war­ townia - bliźniacze cylindryczne wieże po obu stronach ogromnego mostu zwodzonego, teraz opuszczonego. Chmury się przerzedziły, przepuszczając odrobinę sło­ necznego światła. Im dalej jechali, tym więcej było widać muru obronnego - bezmiaru szarego kamienia, trwałego niczym skała. Zamek przypominał swego właściciela - potężny, nie­ wzruszony, niezawodny, gdy szło o zapewnienie bezpie­ czeństwa, tak imponujący, że wręcz przyprawiał o dreszcze. Im dłużej patrzyła, tym silniej wzbierały w niej ekscy­ tacja i zadowolenie, zabarwione pewnym respektem. Po­ dobnie jak Dominic, ten zamek będzie należał do niej. Od tej pory to będzie jej królestwo. Nad drzewami przetoczyło się odległe pozdrowienie. W odpowiedzi Dominic uniósł rękę. Już wcześniej usłyszała od niego, że zamek stoi na wy­ spie, a dostać się tam można z południowego brzegu je­ ziora, przez mniejszą wyspę. Opuściwszy wzrok, zoba­ czyła, że odbite przez wodę światło cętkuje dolne partie muru obronnego. - Most zwodzony działa?

- Tak, ale rzadko go podnosimy - odparł, nie odwra­ cając się. - Na noc opuszczamy jedną lub drugą bronę. Pamiętając o swej roli, przygarbiła się w siodle, jak osoba pokonana, lecz spod osłony kaptura kontynuowa­ ła obserwację. Dziesięć minut później dotarli na brzeg jeziora i po drewnianym moście wjechali na mniejszą wyspę, a stukot kopyt niósł się echem ponad wodą. Niezdol­ na się oprzeć, Angelica rozejrzała się bardziej otwarcie, swą ciekawość maskując pozorowaną paniką. Mniejszą wysepkę, kształtem przywodzącą na myśl żeglujący pod osłoną zamkowych murów półksiężyc, porastała tra­ wa, znalazło się tu też kilka niskich krzaków i zabłąka­ nych drzew. Z brzegu dostali się na wschodni kraniec wyspy, natomiast most zwodzony stykał się z jej krańcem zachodnim, tak więc każdy przybysz musiał przeparadować przez całą jej długość, doskonale widoczny z murów obronnych. Kiedy to właśnie robili, Angelica przyjrzała się wyspie, na której stał zamek. O wiele większa, wyglądała jak mocno zalesiony, wydłużony owal. Zamek stal po­ środku, kamienne mury wznosiły się pionowo nad wodą, po bokach rosły drzewa - dzicz, nie wypielęgnowany park. Dzika natura podchodziła pod same wrota, który to fakt podkreślało majestatyczne tło w postaci gór o na­ gich, brunatnych wierzchołkach i zboczach gęsto porośnię­ tych lasem. Otoczony pierwotnym pięknem Szkocji, zamek przed­ stawiał sobą jeden z najbardziej romantycznych wido­ ków, jakie zdarzyło jej się oglądać. Na ile potrafiła to ocenić, na jeziorze nie było innych wysp. Odkąd kilka kilometrów wcześniej zboczyli z głów­ nej drogi, nie zauważyła żadnych zabudowań, czy to dla ludzi, czy dla zwierząt. Zbliżali się do mostu zwodzonego. Dominic pochwy­ cił jej wzrok.

- Gotowa? Pod osłoną kaptura posłała mu szeroki uśmiech i za­ darła brodę, poza tym jednak nie zmieniła znamionują­ cej przygnębienie postawy. - Prowadź. Przez chwilę patrzył jej w oczy, po czym znów spojrzał przed siebie. Moment później kopyta Herkulesa zadud­ niły na deskach mostu zwodzonego. Juczny koń podążył za nim, wwożąc Angelicę w nowe życie. Podniosła wzrok, kiedy pochłonął ją cień łuku bramy, i stłumiła dreszcz, jakieś przeczucie, nie wiedzieć czego dotyczące. Wyłonili się na skąpanym w bladym blasku słońca dziedzińcu. Nigdy dotąd przy okazji powrotu do domu Dominic nie czuł się tak spięty, w takiej gotowości bojowej. Jed­ nakże powitały go znajome dźwięki i wonie, wokół tło­ czyły się znajome twarze, rozjaśnione radością, kiedy na Herkulesie przemierzał dziedziniec. Usiłował uśmiechać się i odkłaniać, ale zanim jeszcze pokonał połowę odległości do stromych głównych scho­ dów, radość zebranych została przyćmiona, spostrzegli bowiem sponiewieraną postać przywiązaną do siodła prowadzonego przezeń konia. Początkowe zaciekawie­ nie ustępowało miejsca zakłopotaniu, wątpliwościom. Pozostawił innym udzielanie odpowiedzi, oparł się potrzebie zerknięcia na Angelicę, podjechał do scho­ dów, zsiadł z Herkulesa i przekazał wodze stajennemu, który tymczasem nadbiegł. Z nieruchomą twarzą spojrzał na wysoki portyk - aku­ rat gdy jego matka nadeszła szybko przez otwarte podwój­ ne drzwi. Jej czarne spódnice zawirowały, gdy stanęła jak wryta, z zaskoczeniem i niedowierzaniem wytrzeszczając oczy na jeńca Dominica. Podszedł do jucznego konia i zdjął Angelicę z siodła. - U szczytu schodów to ona - szepnął, stawiając ją na bruku. Potem ją puścił.

Potknęła się, wpadając na niego - zagrała to - następ­ nie zaś szarpnęła się w tył ze zduszonym łkaniem i poto­ czyła dzikim wzrokiem po dziedzińcu, jakby rozważała ucieczkę. Zgrzytając zębami, wsparł dłoń na jej plecach i zwró­ cił ją ku schodom. Znów się potknęła, całkiem jakby ją popchnął, nie­ omal upadła. Chwycił ją za łokieć, zmuszony ścisnąć mocniej, kiedy bezskutecznie próbowała mu się wyrwać. - Przestań, głupia! - Nie musiał nawet udawać irytacji. Pchnął ją ku schodom, a potem wciągnął po nich na górę, gdyż pozorowała opór, zapierała się i - na wy­ padek gdyby ktoś ich dotąd nie zauważył - wymachiwała związanymi nadgarstkami. Wskutek tych zmagań roz­ chyliła się jej peleryna, odsłaniając ubrudzoną suknię. Owszem, uprzedzała Dominica, że ma spory talent aktorski, ale nie domyśliłby się, że okaże się aż tak do­ bra. Nawet jego samego nieomal przekonała... dzięki czemu łatwiej mu było grać pod jej dyktando. Zamaszystym gestem pociągnął ją na portyk i puścił, tak że zatrzymała się chwiejnie przed jego matką. Spoj­ rzał na Mirabelle. - Życzyłaś sobie, abym porwał i przywiózł tu jedną z sióstr Cynster. Pozwól, że ci przedstawię Angelicę Cynster. Mirabelle wbiła spojrzenie w oblicze jeńca, nadal skryte w cieniu kaptura. - Istotnie? Niechże sprawdzę... - Oburącz zsunęła Angelicę z głowy kaptur. Dziewczyna chlipnęła i wpatrzyła się w Mirabelle, ukazując mokrą od łez, żałośnie przerażoną twarz. Mirabelle otworzyła szeroko oczy. Omiotła spojrze­ niem rysy Angeliki, jej zniszczoną suknię i skrępowane nadgarstki, po czym znów przyjrzała się jej twarzy. Uśmiechnęła się. - Mój Boże. Zaiste tego dokonałeś.

Na widok owego uśmiechu Dominicowi coś się prze­ wróciło w żołądku. Angelica rzuciła się ku Mirabelle i kurczowo ujęła jej dłoń w swoje. -Milady! Hrabino! - zaklinała prawie że na bezdechu. - Musi go pani przywołać do rozsądku. - Dygnęła bez wdzięku, udatnie przechodząc od tego do błagalnej pozy. - Proszę go nakłonić, żeby mnie puścił! - Słaby ton jej głosu sugerował, że przeżyła koszmar i wskutek owych ciężkich doświadczeń znajduje się na skraju omdlenia. Dominic poruszył się, na co Angelica skuliła się w so­ bie. Zaciskając szczęki, spiorunował ją wzrokiem, stanął za nią, chwycił ją za łokcie, poderwał do pionu i odciągnął od matki. - Nie rozumiesz, skarbie - powiedział szorstko, nader cynicznie. - To z powodu hrabiny się tu znalazłaś. Okręcił ją i pchnął w mrok westybulu. Ignorując zafa­ scynowaną publiczność, sztywnym krokiem podążył za nią. Rozradowana Mirabelle pośpieszyła za nimi, wyraź­ nie łasa na więcej. - To naprawdę Angelica Cynster! - We własnej osobie. - Dźgnięciem popędził mitrężącego w progu jeńca. Angelica chwiejnie weszła do westybulu. Z wahaniem zatrzymała się na środku szerokiego, wysoko sklepione­ go przejścia i zaczęła się niezdarnie okręcać, jakby w po­ szukiwaniu drogi ucieczki. Ponieważ Dominic nie miał pojęcia, co może jej za mo­ ment strzelić do głowy, przytrzymał ją mocno za ramię. - Angelica Cynster, trzecia córka lady Celii Cynster. Porwana i przywieziona tutaj, przed twoje oblicze, tak jak sobie życzyłaś. Angelica rozdziawiła usta i zagapiła się najpierw na niego, potem na jego matkę, a na jej twarzy powoli odmalowywało się przerażenie.

- Czyli...? To pani...? - Po chwili bardzo wiarygodnie zapadła się w sobie, przełykając łzy. - Ale... dlaczego? Mściwy uśmiech Mirabelle stał się szerszy, w jej oczach połyskiwała niegodziwość. - Co do tego... dowiesz się wkrótce, moja droga. Dominic odciągnął Angelicę dalej od matki, praktycz­ nie wkraczając między dwie kobiety. - Wypełniłem moją część umowy. Gdzie kielich? Mirabelle przez jakiś czas wpatrywała się w Angelicę z wyrazem złośliwego triumfu na twarzy, nim wreszcie przeniosła wzrok na Dominica. Zwęziła oczy. - Przyznam szczerze - wymruczała po dłuższej chwili - iż nie sądziłam, że tego dokonasz. Że się na to zdobę­ dziesz. - Jak widać, myliłaś się. Kielich? Znów długo patrzyła na niego w milczeniu. - Nie tak prędko. Zaskoczyłeś mnie. Niechże się naj­ pierw upewnię, że to prawda. - Przeniosła spojrzenie na Angelicę. - Nacieszę moim zwycięstwem. - Nie taką zawarliśmy umowę. - Nigdy nie deklarowałam, że zwrócę kielich natych­ miast po tym, jak przywieziesz mi córkę Celii. - Popa­ trzyła znów na Dominica, a jej twarz przybrała typowy, złośliwy wyraz. - Będziesz mi musiał dać jeden lub dwa dni na potwierdzenie, że dokonałam zemsty, oraz na rozkoszowanie się tym faktem. Bóg mi świadkiem, że długo na to czekałam, a ty tak czy owak w porę odzy­ skasz swój cenny kielich. - Skinęła na Angelicę. - Chodź ze mną, dziewczyno. - Nie. - Dominic przytrzymał Angelicę w miejscu, czyli po części za swymi plecami. - Dopóki nie oddasz kielicha, panna Cynster pozostanie pod moją opieką. - Patrzył Mirabelle w oczy. - Przywiezienie jej tutaj kosztowało mnie sporo trudu, nie chciałbym więc, żeby uciekła czy w jakikolwiek inny sposób zniknęła.

Mięsień zadrgał na twarzy Mirabelle, jej oczy rozbłysły gniewnie. Odwróciła się bez słowa i ruszyła sztywno przez westybul ku drzwiom północnej wieży. Kiedy zniknęła za nimi, Dominic zaklął pod nosem. - Przecież nie sądziłeś, że tak po prostu odda kielich - szepnęła zza jego pleców Angelica. - Pielęgnowałem szaloną nadzieję, że na twój widok poczuje się tak wniebowzięta, iż zwróci go bez zastano­ wienia. Po chwili Angelica dźgnęła go w bok. - Cierpliwości. Dopiero co przybyliśmy, a czasem okoliczności nie pozostawiają nam wyboru, pokaż mi więc pokój, w którym planujesz mnie zamknąć. Opuścił powieki, zacisnął zęby, żeby nie zakląć ponow­ nie, odetchnął, chwycił Angelicę za ramię i ze znacząco mniejszym użyciem siły poprowadził do wielkiej sali. ***

W swym tymczasowym lokum na dolnym poziomie wschodniej wieży Angelica z zadowoleniem odkryła nie­ wielkie, umieszczone wysoko okna oraz kominek, jak­ kolwiek aktualnie nieużywany. Skoro miała tu spędzać całe godziny, zrobi się z tego pomieszczenia w miarę przyjemne miejsce. Obchodziła pokój, usiłując zlokali­ zować wyjście na sekretną klatkę schodową, podczas gdy Dominic, w nastroju, który przywodził jej na myśl rozjuszonego, acz spętanego niedźwiedzia, wywarkiwał polecenia do Griswolda i Mulleya, którzy przynieśli jej sakwojaże. Pudło z kapeluszami wzięła Brenda, żeby gdzieś je ukryć. - Przyślij tu Johna i panią Mack - rzekł w końcu Do­ minic. - Oraz ustaw strażników w korytarzu, na wypadek gdyby hrabina postanowiła odszukać pannę Cynster. - Tak jest, milordzie. - Mulley ukłonił się i wyszedł.

- Sprawdzę, czy na górze wszystko gotowe, milordzie. - Griswold złożył im lekkie ukłony i podążył za Mulleyem. Dominic odwrócił się do Angeliki, a potem omiótł wzrokiem pomieszczenie. - Na pokaz urządzimy ten pokój stosownie do twoich potrzeb, ale w rzeczywistości będziesz korzystać z mojej sypialni. - Gdzie są te tajemne schody? - Tam. - Pokazał, a następnie ruszył przez pokój, omijając rozmaite przeszkody. - Zostawimy to wszystko tutaj, dzięki temu miejsce przypomina więzienną celę. Przytaknęła i dołączyła do niego przy zewnętrznej ścianie; spodziewałaby się schodów raczej w ścianie we­ wnętrznej. - Daj mi rękę. - Dominic powiódł opuszkami jej pal­ ców po szarym kamieniu, do niewielkiego zagłębienia, a wtedy nacisnął. Klik! Cały fragment kamiennej ściany wysunął się do przodu na jakieś dwa, trzy centymetry. Dominic po­ kazał Angelicę uchwyt na palce w wystającej krawędzi kamienia, po czym dał znak, żeby spróbowała. Przewidy­ wała, że nie zdoła ruszyć takiego ciężaru, lecz mimo to pociągnęła - i przekonała się, że sekretne drzwi świetnie wyważono. Obracały się łatwo, acz z niemiłosiernym pi­ skiem. Otworzyły się drzwi za ich plecami i do pokoju weszła starsza kobieta o ciasno zebranych w kok siwych włosach oraz o kilka lat starszy od Dominica, dyskretnie ubrany mężczyzna. - Dobry Boże... - Kobieta dygnęła, krzywiąc się. - W ciągu godziny przyślę tu jakiegoś młodzieńca z oliwą. - Wyprostowała się, badawczo, niemniej serdecznie zerk­ nęła na Angelicę, splotła dłonie, po czym, ciepło uśmiech­ nięta, skierowała pogodny wzrok na Dominica. - Witam, milordzie. Miło znów widzieć pana z powrotem.

- A jakże. - Mężczyzna już wcześniej złożył elegancki ukłon Angelicę, a teraz spoglądał pytająco na swego pa­ na. - Życzył pan sobie z nami mówić, milordzie? Dominic przedstawił Angelicę gospodyni i zarządcy ja­ ko swą przyszłą żonę - która to rewelacja zachwyciła obo­ je, lecz zarazem, co było do przewidzenia, wzbudziła ich ciekawość. Angelica uśmiechała się i uprzejmie kiwała głową, ale wyjaśnienia pozostawiła Dominicowi, sama zaś oddała się obserwowaniu reakcji pani Mack i Erskine'a. Ze sposobu, w jaki ci dwoje odnosili się do niego, i vi­ ce versa, Angelica wywnioskowała, że znają go od dziec­ ka. Oni również natychmiast zaofiarowali wsparcie. Uspokojona spojrzała na schody. Jednym uchem słu­ chając toczącej się dyskusji i wydawanych przez Domini­ ca poleceń mających zapewnić jej wygodę, uśmiechnęła się w duchu. Sądziła, że jest gotowa na wrażenie, jakie wywrze na niej jego dom, wszakże jej wyobraźnia, zwykle nader sprawna, w tym przypadku zawiodła. Już z ze­ wnątrz zamek imponował, jednak wnętrza okazały się wprost bajkowe. Strzeliste sklepienia, pełne wdzięku łuki, rzeźbienia i żłobkowania w kamieniu, pięknie współgra­ jące z masywną prostotą kamiennych murów. Do tego gomółkowe okna z aksamitnymi zasłonami i wspaniałe widoki za nimi. Jeśli pamiętać, że to miejsce należało do dopiero co poznanej przez Angelicę wiedźmy o zimnych oczach i czarnym sercu, zakrawało na cud, że wnętrza emano­ wały ciepłem, wygodą, bezpieczeństwem oraz, przede wszystkim, spokojem, jakby owe jakości wniknęły głębo­ ko w kamienne mury. Babka Dominica urządzała dom w Edynburgu; Angelica przypuszczała, że jej wpływ przetrwał także tutaj i nadal dominował. Okazał się na tyle silny, by oprzeć się ponuractwu Mirabelle. Angelicę wydawało się, że dobrze się przygotowała na spotkanie z matką Dominica, gdy jednak po raz

pierwszy spojrzała hrabinie w oczy, przeżyła szok. Jedną rzeczą jest sądzić, że się wie, inną zaś wiedzieć. Mirabelle może i miała szalone pomysły, nie znaczyło to wszakże, że nie jest inteligentna, przebiegła i wyra­ chowana. Dominic uprzedzał o tym Angelicę - i nie po­ mylił się w swej ocenie. Zadanie nie będzie tak proste, jak na to liczyła. - Przyślę dziewczęta, żeby zasłały łóżko i nieco tutaj ogarnęły, przynajmniej na tyle, żeby wyglądało, że pani tu mieszka. - Pani Mack spojrzała na Angelicę. - Jeśli nie będą pani przeszkadzać? - Aż do obiadu będę oprowadzał pannę Cynster - po­ wiedział Dominic. - Co do tej kwestii, milordzie - odezwał się Erskine - czy życzy pan sobie, żebyśmy przesunęli porę obiadu? - O której zwykle go podajecie, kiedy hrabia przeby­ wa na zamku? - spytała Angelica, gdy Dominic się za­ wahał. - O szóstej, proszę pani - odparła pani Mack. Angelica pochwyciła spojrzenie Dominica. - Lepiej trzymać się twojego zwykłego rozkładu dnia. Nie ma powodu dostosowywać godzin posiłków do zwy­ czajów londyńskiego towarzystwa ze względu na moją obecność. Dominic przytaknął i popatrzył na panią Mack. - Czyli zjemy o szóstej. - Dziękuję, milordzie, panno Cynster. - Pani Mack dygnęła. Erskine się ukłonił i oboje wyszli. Dominic odwrócił się do Angeliki. Z uśmiechem ski­ nęła ku sekretnemu przejściu. - Pokażesz mi, dokąd prowadzą te schody? Wziął ją za rękę, otworzył przejście na całą szerokość i poprowadził ją w głąb.

***

Kilka minut po tym, jak umilkł wzywający na obiad gong, Dominic popędził ewidentnie przerażoną, roztrzę­ sioną Angelicę do wielkiej sali i dalej, na podest. Popro­ wadził ją obok swojej matki usadowionej tam, gdzie za­ wsze, czyli po jego prawicy, potem zaś obok własnego, wielkiego krzesła, na miejsce po lewej. Odsunął mniej­ sze krzesło i pchnął na nie Angelicę. - Siadaj! Z szeroko otwartymi oczami osunęła się na krzesło, jakby nogi się pod nią załamały. Ta piekielnica zaiste zrobiłaby oszałamiającą karierę na scenie. Zaciskając szczęki, opadł na swoje miejsce. Nie po­ wiódł wzrokiem po znajomych twarzach przy stołach ni­ żej, lecz ponuro wpatrzył się w talerz, kiedy podawano im trojgu zupę. Emocje w jego spojrzeniu były prawdziwe, wątpił jed­ nak, by matka, raz po raz popatrująca nań z ukosa, odga­ dła, że biorą się one z faktu, iż Angelica musi zaprezento­ wać się jego ludziom jako słaba, bliska histerii istota, tchórzliwy jeniec, którym można pomiatać. Na Boga, ależ ta kobieta umiała grać. Każda minuta jej publicznego występu doskwierała Dominicowi do żywego, niemniej musiał to jakoś znieść - Angelica potrzebowała jego wsparcia, nie zaś niechęci. Na szczęście ponury nastrój pasował do roli, którą miał zagrać przed matką. Nigdy by się nie dała przeko­ nać, że ta sytuacja mu odpowiada, mogła natomiast uwierzyć - jak dotąd, wszystko wskazywało na to, że wie­ rzy - iż stał się tak zdesperowany, że podporządkował się jej żądaniom, a teraz ponuro duma nad utraconym ho­ norem. Doskonale. Odłożył łyżkę, osuszył usta serwetą i popatrzył na An­ gelicę.

Garbiła się nad talerzem, kuląc ramiona, przez co ja­ kimś sposobem wydawała się jeszcze bardziej krucha i pożałowania godna. Zogromniałymi oczami raz po raz ukradkiem zerkała na salę, jednocześnie mieszając w zu­ pie łyżką, którą uniosła do ust nie więcej niż dwa razy. W drugiej, zaciśniętej w pięść dłoni, miętosiła rozpostar­ tą na kolanach serwetę. Gdyby nie wiedział... - W której celi ją umieściłeś? Na dźwięk głosu Mirabelle Angelica podskoczyła, z brzękiem upuszczając łyżkę. Zacisnęła na serwecie również drugą dłoń i wbiła oczy w zupę. Dominic wolno odwrócił się ku matce, która patrzyła na Angelicę z wyrazem zimnej radości na twarzy. Jeszcze trochę, a zaczęłaby się ślinić. - Trzymam ją w składziku pod moją wieżą - odparł; Mirabelle nie wiedziała o ukrytych schodach. - Dlaczego nie w lochu? - Na jej czole pojawił się mars, gdy nadal patrzyła na Angelicę. - Niższe poziomy są zim­ ne, wilgotne i tak ciemne... wymarzone miejsce dla niej. - Nie - rzekł, kiedy zaś matka nań spojrzała, dodał: - Jak już mówiłem, natrudziłem się, żeby ją tu dostar­ czyć, toteż nie zamierzam jej stracić, zanim nie uznasz, że zostałaś stosownie pomszczona. Będę ją trzymał w miejscu, które uważam za najbezpieczniejsze: na tyle blisko, aby natychmiast się zorientować, gdyby uciekła. Na niegdyś pięknej twarzy jego matki odmalował się upór. Przez chwilę przyglądała się bacznie Dominicowi, a potem zmrużyła oczy. - Istotnie, słusznie robisz, zachowując taką ostroż­ ność. W rzeczy samej, powinieneś ją związać, wtedy nie zdoła uciec. - Nie. Mirabelle zacisnęła wargi. - Przynajmniej spętaj jej nogi. Przebywa tu jako wię­ zień, tak czy nie?

Oparł się pragnieniu, żeby spojrzeć na Angelicę, i ści­ szył głos do ostrzegawczego pomruku. - Ja tu jestem panem. Doprawdy sądzisz, że wydosta­ łaby się z tej sali przez nikogo niezatrzymywana? W gruncie rzeczy nie uważał, by ta sztuka przekracza­ ła możliwości jego przyszłej małżonki, w dużej mierze dlatego, że widzowie przy stołach poniżej słuchali pilnie, ciekawi, co wydarzy się dalej. Znaczyło to, że Mulley, Jessup i inni rozpuścili już wieści, jeśliby więc Angelica po­ pędziła raptem do wyjścia, wszyscy by się temu po prostu przyglądali w oczekiwaniu na kolejny akt dramatu. Na szczęście Mirabelle nigdy nie zwracała uwagi na jego ludzi, nie zobaczyła zatem ani nawet nie wyczu­ ła ich zainteresowania. I dlatego się wycofała. Z sapnię­ ciem wyprostowała się na krześle, kiedy służący zabierał jej pusty talerz. - Świetnie. Jak sobie życzysz. Odnotował, że z kuchni nadciągają półmiski, odwrócił się i otaksował Angelicę spojrzeniem. - Nie martw się - rzekł, na pozór do Mirabelle. - Nie ucieknie. - Zaglądał w zielonozłote oczy Angeliki, w których przelotnie zaigrał uśmiech, zanim opuściła wzrok na talerz. - Wierz mi, że nie ucieknie - zakończył, całkowicie zgodnie z prawdą. ***

- Ona chce się napawać własnym triumfem. - Oczywiście, że tak. - Leżąc obok Dominica na ple­ cach w skotłowanej pościeli, Angelica naciągnęła wyżej przykrycia i wpatrzyła się w baldachim. - Ale wkrótce jej się to znudzi, przekaże ci kielich i wszystko będzie do­ brze. Wydobyłeś z niej, na czym jej konkretnie zależy, je­ śli idzie o moją kompromitację? - Nie. - Dominic przewrócił się na wznak i splótł ra­ miona za głową.

Po kolacji poinformował matkę, że Angelica nie jest gościem, żeby dotrzymywać jej towarzystwa w salonie, po czym zawlókł przerażonego jeńca z powrotem do składziku. Zastali tam posłane już łóżko i płonącą na skrzyni świecę. Angelica poszperała w swoich sakwo­ jażach, ukrytych między tutejszymi rupieciami, wydobyła Robertsona i oznajmiła, że wyśmienicie zapełni jej on kilka najbliższych godzin. Dominic zamierzał od razu odprowadzić ją sekretnymi schodami na górę, by czeka­ ła nań wygodnie w jego pokoju, nalegała jednak, że po­ winna zostać w składziku, na wypadek gdyby Mirabelle zapukała tutaj, kiedy on będzie u Gavina i Bryce'a. Dręczony wizją złej czarownicy z bajki o królewnie Śnieżce, zamknął Angelicę na klucz, który zabrał ze so­ bą do chłopców. - Jak tam twoi podopieczni? - Odwróciła się ku nie­ mu. - Nie mówiłeś. Chrząknął. - Szaleńczo uradowani z mojego powrotu, natomiast, co było do przewidzenia, zdecydowanie mniej zadowole­ ni z narzuconych im ograniczeń. - Jak rozumiem, zwykle cieszą się pełnią swobody? Przytaknął. - Wkrótce złamią zakaz. Mam nadzieję, że Mirabelle pośpieszy się z uznaniem twojej kompromitacji. Gdy wracał od chłopców z ich pokoju w zachodniej wieży, w westybulu dopadła go matka. Była dziwnie, na­ wet jak na nią, podekscytowana. Jej oczy błyszczały w ciemności. Szła właśnie do Dominica poinformować go, że planuje zaprosić Angelicę, „to nieszczęsne, skom­ promitowane dziecko", by spędziła z nią kolejny ranek. Przysięgła, że będzie miała na dziewczynę oko, aby zapo­ biec ucieczce. Choć chętnie by się nie zgodził, wiedział, że Angelica rada skorzysta z takiej okazji, toteż skinął głową,

po czym udał się do pomieszczeń dla służby poczynić stosowne ustalenia. - Rozmawiałem z Elspeth i Brendą. Brenda zaprowa­ dzi cię do bawialni i zostanie na miejscu. Jeśli Mirabelle zachowa się nazbyt dziwacznie, zrobi cokolwiek, co ci się nie spodoba, po prostu spójrz na Elspeth bądź Brendę, a któraś z nich pójdzie po mnie lub kogoś innego. Moszcząc się znów na plecach, Angelica się uśmiech­ nęła. Zbroja jej rycerza nadal lśniła, choć on sam był przekonany, że starannie usmarował ją błotem. - Nie denerwuj się. Skorzystamy na tym. Obecność za­ płakanej panienki lamentującej nad swą niedolą na pew­ no podziała twojej matce na nerwy. Zostaw ją mnie, a gwarantuję, że tak się stanie. Sapnął z irytacją, ale się nie spierał, przez co uśmiech­ nęła się szerzej. - Tymczasem... - Uważała, że jeśli Dominic miał za­ znać snu tej nocy, wypadało skuteczniej odwrócić jego uwagę od zachowania matki. - Musisz przyznać, że mo­ je dzisiejsze przedstawienie było po prostu genialne. Sapnął ponownie, tym razem głośniej. Z uśmiechem przetoczyła się na bok i przesuwała, aż zasiadła na nim okrakiem. Naga jak i on, wsparła się o jego pierś i zajrzała mu w twarz. Otworzył szeroko oczy. - Co znowu? - Teraz, milordzie, należy mi się stosowna zapłata. - Wobec tego, milady, jestem całkowicie do pani usług. Potraktowała to oświadczenie bardzo serio i przez ko­ lejne pół godziny trzymała go za słowo.

Rozdział osiemnasty

- Opowiedz mi o swoim pierwszym balu. Angelica zamrugała. - M-moim pierwszym balu? - Tak. - Usadowiona w fotelu przy oknie w swojej ba­ wialni Mirabelle władczo machnęła ręką. - Twój pierw­ szy bal, panieneczko. Gdzie się odbył, co miałaś na so­ bie, czy przetańczyłaś każdy taniec. Wszystko, co zdołasz sobie przypomnieć. Wiercąc się na niewygodnym krześle ustawionym na wprost okna i fotela gospodyni, które poleciła jej za­ jąć Mirabelle, całkiem jakby była ubiegającą się o posa­ dę pokojówką, Angelica zmarszczyła brwi. - Chodzi pani o mój debiut towarzyski? - Jakkolwiek formalnie uznawany za jej pierwszy bal, w istocie nie był pierwszym, w jakim uczestniczyła. - Tak, właśnie o to, o ten duży bal - odparła Mira­ belle, także marszcząc czoło. - Och. No cóż... - Miętosząc w palcach materiał burej sukni, którą tego ranka Mirabelle kazała jej dostarczyć, z wilgotną chusteczką w drugiej dłoni, Angelica wczuwała się w rolę płaczliwej, przybitej, bezradnej dziewczyny. - Wszystkie bale są duże, oczywiście, ale ten... ten wydał mój kuzyn, Diabeł Cynster, książę St. Ives, w swojej lon-

dyńskiej rezydencji. Jego żona, Honoria, wspierała moją matkę w roli gospodyni. - Naturalnie - rzuciła Mirabelle z błyskiem w oku. Angelica urwała, jakby przestraszona, wpatrując się w nią cielęcym wzrokiem. - No dalej, dziewczyno! - Twarz kobiety wykrzywił grymas, gdy ponaglała ją gestem pełnym irytacji. - Opo­ wiedz mi coś więcej. Angelica przełknęła ślinę. - No cóż, był duży, tak jak pani mówi. - Zadbała o to, by głos jej zadrżał, niczym na wspomnienie czegoś cu­ downego, lecz na zawsze utraconego. - Przyszło bardzo wiele wytwornych osób, a ja byłam ubrana w białą suknię z przejrzystego jedwabiu na satynie, obszytą przy dekol­ cie, wokół talii, u dołu i przy końcach rękawów maleńki­ mi pączkami róż barwy morskiej zieleni. - Czy jakakol­ wiek dama zapomni swą suknię debiutantki? - Do tego miałam zielone wieczorowe pantofelki i jedwabną toreb­ kę pod kolor, a we włosach takież jedwabne róże, umo­ cowane szpilkami z perłą. I jeszcze należący do mojej babki naszyjnik z pereł oraz kolczyki, jak również bran­ soletkę i pierścionek, podarowane mi przez ojca. - Urwała, z drżeniem zaczerpnęła tchu i wyrzuciła z sie­ bie: - Na pewno też przetańczyłam każdy taniec. - Przy debiucie uchodziło to wręcz za obowiązek. - Kto był twoim pierwszym partnerem? Zebrane przez ojca Dominica detale wywarły na An­ gelice nie lada wrażenie. Pociągnęła nosem, nieomal za­ tkała. - Jego ekscelencja książę Grantham. Och, dobry Bo­ że, powinnam go była przyjąć, kiedy miałam szansę. Ni­ gdy już nie otrzymam lepszej propozycji, nie teraz! Przełykając szloch, ze zwieszoną głową otarła oczy chusteczką. Spod osłony rzęs widziała, jak Mirabelle mierzy ją zimnym wzrokiem.

- Przestań chlipać. - Matka Dominica zmieniła pozy­ cję w fotelu. - Opowiedz mi o twoich siostrach. W jakich sukniach wystąpiły na swych debiutach? Choć Angelicę udało się wyszperać z pamięci te infor­ macje, ulżyło jej, kiedy od tej pory Mirabelle, aczkolwiek coraz chciwiej, wypytywała ją najpierw o braci i ich po­ tomstwo, następnie o rozmaite wydarzenia towarzyskie, a wreszcie o zwyczajowy rozkład dnia dam z wyższych sfer. Na tego typu dociekania Angelica mogła odpowiadać bez namysłu, jednakże, skoro najwyraźniej rozwiała ostatnie wątpliwości hrabiny co do swej tożsamości, każ­ dą przerwę, każdą sposobność wykorzystywała do tego, by szlochać i narzekać na los, każde pytanie przekręcała tak, by posłużyło jej własnym celom, i lamentowała nad utraconym życiem - tym życiem, które tak intereso­ wało jej rozmówczynię. W Mirabelle narastało rozdrażnienie, aż wreszcie szlochy Angeliki zirytowały ją wystarczająco, żeby od­ prawiła dziewczynę. Angelica opuściła bawialnię pod eskortą Brendy. Wy­ mieniły znaczące spojrzenia, nie odzywały się jednak przez całą drogę powrotną do udającego celę składziku. Kiedy znalazły się przy drzwiach do niego, akurat roz­ brzmiał gong na lunch, zawróciły więc do wielkiej sali. Wchodząc do przestronnego pomieszczenia, Angelica znów przybrała pozę zgnębionej, tchórzliwej panienki, a Brenda, jej domniemana strażniczka, szorstko zapro­ wadziła ją na miejsce. Pokazał się Dominic, skinął głową Brendzie i opadł na krzesło. - Jak poszło? - wymamrotał, nie patrząc na Angelicę. - Pomyślnie przeszłam weryfikację tożsamości - zrela­ cjonowała cicho, z opuszczoną głową i wzrokiem wbi­ tym w talerz - ale bardziej nawet interesowały ją infor­ macje o życiu wyższych sfer, londyńskich rozrywkach,

tego typu sprawach. I nie, nie mam pojęcia, czemu tak ją to ciekawi. Dominic poruszył się na krześle. - Idzie. Angelica trwała w roli słabego, przywiędłego, zdepta­ nego fiołka. Dominic zerknął na nią, po czym zwrócił się do matki: - I jak, czujesz się usatysfakcjonowana? - Moje gratulacje - rzekła Mirabelle. - To istotnie Angelica Cynster. Jednakże, jak mi się zdaje, aby w peł­ ni dotarła do mnie radość z dokonanej zemsty, będę po­ trzebować od niej więcej informacji. Pomyślę nad tym, ale nie tego popołudnia. Pogawędzę sobie z nią znowu jutro. Angelica głowiła się, w czym rzecz, pewna, że Domi­ nie robi to samo. Co też chodziło jego szalonej matce po głowie? Uznawszy, że nie sposób odpowiedzieć na to pytanie, przeniosła uwagę na salę. Nikt nie interesował się jakoś szczególnie trzema oso­ bami przy stole na podwyższeniu... z wyjątkiem dwóch chłopaczków, którzy zajęli miejsca w odległym końcu sali. Obaj wpatrywali się w Angelicę zogromniałymi oczami. Prześlizgnęła się po nich wzrokiem, po czym znów wbiła go w talerz. Spod osłony rzęs obserwowała, jak ci dwaj jej się przyglądają, a potem wymieniają uwagi - jakby się spierali, co podkreślały zerknięcia w jej kierunku. Roz­ ważała, czy ostrzec Dominica, że jego przewidywania co do tego, iż wychowankowie przekroczą wyznaczoną przezeń granicę, właśnie się sprawdziły, ale była cieka­ wa, jak się dzieciaki zachowają, nie wątpiła też, że jeśli konieczne staną się wyjaśnienia, ci dwaj zrozumieją, o co chodzi w tej niezbędnej iluzji. Lunch dobiegł końca. Dominic spojrzał na Angelicę. Nie popatrzyła mu w oczy, lecz przeciwnie, mocniej sku­ liła się w sobie, zwieszając głowę. - Chyba lepiej wrócę do pokoju - szepnęła.

Na moment przymknął powieki, a potem nieznacznie zgromił ją wzrokiem. Skinął na Brendę. Pod jej nadzo­ rem Angelica ześlizgnęła się z krzesła, łukiem ominęła Dominica i, drobiąc kroczki, przemknęła do wyjścia z sali i dalej, do swej celi. Gdy bezpiecznie znalazła się w środku, umościła się na łóżku, otworzyła Robertsona i przystąpiła do lektury. *** Dwie godziny później, kiedy Brenda zajrzała do niej, aby spytać, czy życzyłaby sobie herbaty, Angelica zamknę­ ła tomiszcze. - Więźniom przeważnie zezwala się zaczerpnąć świe­ żego powietrza - oznajmiła. - Przespacerujmy się po machikułach. Brenda zgodziła się z ochotą. Poprowadziła Angelicę korytarzami, z dala od północnej wieży i tamtejszej wiedź­ my. Angelica zajrzała do biblioteki, ale nie zastała Domi­ nica. Gdy przechodziły przez pełne zamkowej służby kuchnie, wszyscy rozpromieniali się na jej widok, dygali lub kłaniali się z uprzejmym, cichym „panno Cynster" al­ bo, częściej, „milady". Najwyraźniej cały zamek, jedynie z wyjątkiem Mirabelle, wiedział o przedstawieniu. Z tą świadomością Angelica poczuła się o wiele lepiej. Zmuszanie Dominica, by prezentował się jako brutalny, agresywny, pozbawiony honoru mężczyzna, bardzo jej nie odpowiadało, bez względu na to, jak było konieczne. Brenda zaprowadziła ją na machikuły na szczycie po­ łudniowego fragmentu murów obronnych. - Nawet jeśli hrabinę coś najdzie, żeby wyjrzeć przez okno sypialni na dziedziniec, tutaj pani nie zobaczy. - To dobrze. - Angelica wspinała się u boku Brendy po stromych schodach. - Miło będzie się wyprostować i pospacerować swobodnie. Od tego kulenia się w sobie zaczynają mnie boleć plecy.

- Ja tam nie wiem, jak pani to robi. - Brenda spojrza­ ła na nią z pełnym podziwu zdumieniem. - Naprawdę wygląda pani na wątłe chucherko, tak pozbawione krę­ gosłupa, że hrabina mogłaby je powalić silniejszym dmuchnięciem. - No tak, miejmy nadzieję, że tylko tyle zobaczy, do­ póki nie odda kielicha. Gdy już to zrobi - uśmiechnęła się Angelica, wstępując na machikuły - błyskawicznie odkryje swój błąd. Przystanęła i przeciągnęła się, oddychając głęboko, rozkoszując się ostrą wonią lasu i rześkim powietrzem. Później podjęły z Brendą nieśpieszny spacer. Angelica spytała, dlaczego nikogo tu, na górze, nie ma. - Mamy wartowników tylko w wartowni - wyjaśniła Brenda. - Dwóch starszych członków klanu, których zada­ niem jest po prostu obserwować. Jeśli nadjeżdża ktoś nie­ znajomy, wychodzą na górę i pozdrawiają przybyłych, gdy ci znajdą się przy moście. - Ruchem głowy wskazała za mur. Angelica zatrzymała się, by wyjrzeć przez wrąb blanki na most prowadzący z brzegu na mniejszą wyspę - znaj­ dował się dokładnie na wprost ich aktualnej pozycji. Po­ patrzyła na wodę płynącą wartko między brzegiem jezio­ ra a mniejszą wyspą oraz między tą ostatnią a zamkiem. - Widziałam kilka zamków, ale ten wydaje mi się naj­ łatwiejszy do obrony. Da się tu przepłynąć? - Dać się da, ale to trudne, no i ryzykowne. Odwróciły się na odgłos kroków. Angelica uśmiechnę­ ła się do nadchodzącego Dominica. Skinął głową Brendzie. - Później odprowadzę naszą więźniarkę do celi. - Tak jest, milordzie. - Brenda dygnęła uśmiechnięta, po czym ruszyła z powrotem ku schodom. - Co cię tu przywiodło? - Dominic utkwił spojrzenie w twarzy Angeliki. - Nuda? - Bardziej frustracja. - Odwróciła się, żeby popatrzeć na dachy licznych tulących się do muru budynków,

na gwarny dziedziniec i warowną część mieszkalną. - Ty­ lu rzeczy chciałabym się dowiedzieć o tym miejscu i jego mieszkańcach, a muszę z tym zwlekać do czasu, aż za­ kończymy przedstawienie. - Niestety, to prawda. Przytrzymała ręką włosy, targane lekkim wiatrem, i podniosła wzrok na Dominica. - Jeszcze co do jednej rzeczy chciałam się upewnić: czy na zamku jest ktoś, kto, choć lojalny wobec klanu, mógłby zarazem solidaryzować się z twoją matką? Jeśli są takie osoby, w ich obecności powinnam zachowywać się ostroż­ niej. - Ominęła go wzrokiem, a potem jej oczy się rozsze­ rzyły. - Och. Słysząc skrobanie pazurów, Dominic się odwrócił. - Jakie cudowne psy! Miał właśnie odgrodzić ją od szarżujących bestii, ale na ten okrzyk odstąpił i pozwolił trzem spanielom doka­ zywać. Przystanęły jedynie na moment, unosząc ku Dominicowi ciemne łby, żeby je poklepał, a następnie, merda­ jąc ogonami, przepchnęły się obok niego, skore powitać nową osobę. Angelica ze śmiechem wyciągnęła ku nim ręce, czo­ chrała ich uszy i krezy, kiedy trzy psy, z których każdy bez trudu mógłby ją przewrócić, brykały wokół niej. - Są piękne. Co to za rasa? - Spaniele dowodne. - Odepchnął od niej trzy bestie i rozkazał: - Siad! Zastanawiały się chwilę, lecz ostatecznie posłuchały. - To Gwarr, najstarszy, to Blass, a ta dama zwie się Przytulanka, z oczywistych powodów. - Suka już opiera­ ła się ciężko o nogi Angeliki, patrząc w górę z błogim uwielbieniem. Dominic nie widział dotąd, żeby psy tak szybko kogoś zaakceptowały... ale oni dwoje dzielili łoże, może więc wyczuły na Angelicę jego zapach. Stał i przyglądał się, kiedy rozmawiała z każdym psem po kolei, przedstawiając się im z powagą i powtarzając

ich imiona, aż raptem poczuł w piersi lekkość, w której, po zastanowieniu, rozpoznał po prostu szczęście. Uśmiechnął się... po czym uzmysłowił sobie, że tam, gdzie zjawiały się psy... Obejrzał się za siebie. Istotnie, z odległości jakichś ośmiu kroków obserwowały ich dwie małe figurki. - Czy to ta twoja przyjaciółka, do której nie wolno nam się zbliżać? - Gavin popatrzył mu w oczy. Dominic przytaknął. - To panna Cynster. - Ale możecie mi mówić Angelica. - Poklepując nadal psie łby, Angelica uśmiechnęła się do chłopców. Oglądnęli ją sobie ze spokojem. - Dlaczego psy mogą podejść, a my nie? - zapytał chłopiec, który dotąd się nie odzywał. - Ponieważ psy nie zarażają się chorobami od ludzi, podobnie jak ludzie nie zarażają się od psów. - Zrobiła na ich użytek zabawną minę. - Przykro mi, mam jednak nadzieję, że wkrótce lepiej się poznamy. Zdawali się pogodzeni z rzeczywistością. Dominic stanął za ich plecami, twarzą do Angeliki, a jego rysy złagodniały, pełne dumy i nieskrywanej miło­ ści, gdy kładł każdemu z chłopców dłoń na ramieniu. - To Gavin. - Szepnął coś, a Gavin uśmiechnął się nieśmiało i ukłonił. - A to Bryce. - Młodszy chłopiec złożył jej ukłon z większą werwą. Dominic poklepał urwisów po ramionach. - A teraz zabierzcie psy. Przyjdę do was wieczorem i przeczytam wam do końca tamtą historyjkę, dobrze? Potaknęli, nadal wpatrzeni w Angelicę. Dominic gwizdnął, chłopcy także, a trzy psy, wcześniej z uwagą śledzące rozmowę, wstały i kornie podreptały ku nim. Dominic odprowadził wzrokiem całą gromadkę, kiedy biegła machikułami i po schodach w dół. Angelica podeszła doń wolno i razem przyglądali się, jak chłopcy i psy pędzą przez dziedziniec.

- Zaplanowali to, prawda? - Niemal na pewno. - Są słodcy - orzekła z szerokim uśmiechem. Spojrzał na nią. - Nigdy nie mów mężczyźnie, że jest słodki. To jakbyś go zapraszała, by ci dowiódł, jak bardzo się mylisz. Roześmiała się, ujęła go pod ramię i ruszyli z powro­ tem do części mieszkalnej. ***

- Pytałaś, czy ktoś może trzymać stronę matki. - Do­ minic wślizgnął się pod przykrycia w swym wielkim łożu. Wsparł się na łokciu obok Angeliki i spojrzał na nią. - Przychodzi mi na myśl tylko jedna taka osoba: McAdie, dawny zarządca. - Skrzywił się. - Po śmierci ojca zastąpiłem go kim innym, co zresztą zrobiłbym wcze­ śniej, gdybym był na miejscu. To dobry człowiek, ale nie­ udolny. Niestety, nigdy tego nie pojął, nie darzy mnie więc szczególną sympatią, niemniej został tutaj, gdyż nie ma dokąd pójść. Wałęsa się po korytarzach i ma oko na Erskine'a, swego następcę, którego usiłuje przyłapać na błędzie, co nigdy mu się nie udaje, ponieważ Erskine wyśmienicie zna się na swojej robocie. Mimo to McAdie wciąż na niego narzeka. - Czy to taki niski mężczyzna, z łysiną jak tonsura okoloną wianuszkiem siwych włosów? Nosi dość luźny surdut i wąskie spodnie? Twarz mu stężała, kiedy przytakiwał. - Zbliżał się do ciebie? - Nie, ale zauważyłam, że w wielkiej sali przyglądał mi się z konfuzją. Nie wydaje mi się, żeby widział mnie na spacerze czy w jakimkolwiek innym momencie, kiedy porzucałam rolę zdeptanego fiołka. Dominic zadumał się na chwilę.

- W ostatecznym rozrachunku McAdie jest lojalny wobec klanu, niemniej zawsze... okazywał Mirabelle uprzejmość, wręcz trochę się jej przypochlebiał, przy czym w ostatnich latach przybrało to na sile. Zara­ zem rzadko można się na niego natknąć w głównych po­ mieszczeniach. Trzyma się na uboczu, niechętnie opusz­ cza kwatery dla służby, toteż unikanie go nie powinno nastręczyć ci trudności. - Będę na niego uważać. - Angelica skinęła głową. - Zadbam o to, żeby w razie czego widział jedynie zdep­ tany fiołek. Wziął ją w ramiona. - Nieszczególnie przepadam za twoim zdeptanym fiołkiem. To bardzo... irytująca dziewczyna. - Cmoknął ją w brodę. - Słaba. Otarła się wargami o jego wargi. - Bezradna? - To także. - Doskonale się więc składa, że zawsze będziesz miał tylko prawdziwą mnie. - Obiecujesz? - Pozwól, że ci zademonstruję. - Uśmiechnęła się do jego oczu. Rozbawiony, zległ na plecach i nie stawiał oporu. ***

Wrażenie, że ktoś ją obserwuje, wyrwało Angelicę ze stanu błogiej nieświadomości, w jakim pozostawił ją Do­ minic. Rozkosznie wypełnił jej wczesny ranek, a potem udał się do swych obowiązków, porzucając ją w łóżku, całkiem bezwładną. Jako że Mirabelle sypiała do późna, Angelica nie widziała powodu, by już teraz rezygnować z tego przyjemnego spokoju. Tyle że... dziwne wrażenie nękało ją uparcie, wyrywa­ jąc z drzemki.

Leżała na plecach, zakryta po szyję. Chcąc dowieść sa­ mej sobie, że w komnacie nikogo nie ma, lekko uniosła powieki - i ujrzała dwie znajome twarze, przypatrujące jej się z powagą. Zamrugała, zagapiła się na chłopców, po czym pod­ parła się na łokciach. - Aaa... dzień dobry. - Dzień dobry - odpowiedzieli grzecznie. - Nie masz spuchniętej szyi - poinformował ją Gavin. - Dlatego uznaliśmy, że nic się nie stanie, jeśli przyj­ dziemy z tobą porozmawiać - dodał Bryce. Chwilę trwało, nim uzmysłowiła sobie, że chłopcom powiedziano o śwince. - Ach... No tak. - Pod prześcieradłami była naga. Przytrzymując je na sobie, zmieniła pozycję, tak by wes­ przeć się na poduszkach. Gestem zaprosiła malców w nogi łóżka; wspięli się tam ochoczo. - O czym chcieli­ ście porozmawiać? - Kim jesteś? - Skąd przyjechałaś? - Co tu robisz? - Dlaczego śpisz w łóżku Dominica? Przyjrzawszy się ich twarzyczkom, odnotowała kiełku­ jącą inteligencję i wrodzoną bystrość. Uznała, że najmądrzej zrobi, jeśli zastosuje swą zwykłą strategię, czyli za­ cznie tak, jak zamierzała kontynuować. - Odpowiadając najpierw na ostatnie pytanie, śpię w łóżku Dominica, gdyż planujemy się pobrać, a właśnie tutaj powinna sypiać jego żona. To już postanowione, ale na razie trzymamy wszystko w sekrecie. Gavin wolno skinął głową. - Jeśli zostaniesz żoną Dominica, czy to znaczy, że bę­ dziesz naszą mamą? - spytał po chwili wahania. Niebezpieczeństwo... Lustrowała twarze chłopców, ale podobnie jak w przypadku ich starszego kuzyna, nie­ wiele zdołała z nich, mimo że jeszcze tak nieuformowa-

nych, wyczytać. Oczy natomiast... Ten jasny błękit wyja­ wiał więcej, ukazywał tęsknotę, pod wpływem której załkało w niej serce. Przypomniała sobie, że byli bardzo mali, kiedy stracili matkę - nie mogli jej nawet pamiętać. - Jeśli chcecie, żebym była waszą mamą, to tak się sta­ nie. Ale tylko jeśli naprawdę chcecie. W przeciwnym ra­ zie będę po prostu Angelicą, waszą przyjaciółką. Udzieliła właściwej odpowiedzi: ich oczy się zaokrąg­ liły, rozbłysły nadzieją. - Musimy jednak - zastrzegła - zachować również i to w sekrecie, do czasu kiedy Dominic i ja się pobierzemy. Zgoda? Obaj przytaknęli z powagą. - Wolno nam będzie zobaczyć ślub? - spytał Bryce. - Naturalnie. Obiecuję. Przysięgam wręcz, że nie po­ wiem „tak", jeśli was tam nie będzie. Podskoczyli na łóżku, uśmiechając się szeroko. - To teraz powiedz nam resztę - zarządził Gavin. - Odpowiedz na pozostałe pytania. Odtworzyła je w myślach, po czym skinęła głową. - Dobrze. Ale muszę się ubrać. - Jej ubrania znajdo­ wały się tam, gdzie je zostawiła, ułożone schludnie na stołku, jednak Dominic, jako mężczyzna, nie miał pa­ rawanu, za którym mogłaby się schronić. Wskazała od­ słonięte okno naprzeciw wieży Mirabelle. - Podejdźcie do tamtego okna i wyglądajcie przez nie. Odwrócicie się dopiero, gdy wam powiem. To się nazywa „dać trochę prywatności". Na wyścigi popędzili go okna. Kiedy znaleźli się na stanowisku, zsunęła się z łóżka i chwyciła halkę. - Co do tego, skąd przyjechałam... - Ubierając się, od­ powiadała na ich pytania, te zadane wcześniej, jak i inne, które mnożyły się nieuchronnie po każdej jej odpowiedzi. Wreszcie gotowa, zawołała ich, po czym usiadła na łóżku, tak że gdy się przed nią zatrzymali, ich twarze znalazły się na tym samym poziomie.

- Posłuchajcie, bo to ważne. - Chwyciła każdego z nich za rękę. - Kochacie Dominica, i ja także. Jestem tutaj, aby pomóc mu zatroszczyć się o klan, przy czym nie wątpię, że wy dwaj również uczynicie wszystko, co w waszej mocy, żeby go wesprzeć. Obaj uroczyście przytaknęli. - Co możemy zrobić? - spytał Gavin. - Na tym polega cała trudność: w tej chwili najlepiej mu się przysłużycie, jeśli będziecie wypełniać jego zale­ cenia bez zbędnych pytań czy narzekań. - Popatrzyła im w oczy. - Nie jestem chora, ale Dominic chce, żebyście wy dwaj, tylko przez kilka najbliższych dni, trzymali się z dala zarówno ode mnie, jak i od niego, przynajmniej tutaj, na zamku. W waszej wieży, w waszym pokoju, nie ma tego problemu, jednakże wszędzie indziej w obrębie tych murów on i ja łatwiej wykonamy zadanie, jeśli nie będziecie się kręcić w pobliżu. - Zaglądała im w twarze. - W porządku? Chłopcy wymienili spojrzenia. - Tylko przez kilka dni? - upewnił się Gavin. Przytaknęła. - Wkrótce będzie po wszystkim. - Musiało tak być. - W porządku - odparli chórem. Znów wymienili spojrzenia, a potem Bryce potrząsnął jej ręką. - Czy możemy iść wszyscy razem na spacer? To zna­ czy, poza zamek? - Niczego nie obiecuję - wstała z uśmiechem - ale zo­ baczę, co da się zrobić. ***

Otrzymawszy spodziewane wezwanie do bawialni Mirabelle, Angelica podążyła tam w eskorcie Brendy, z jasno opracowaną strategią. Matka Dominica znów poleciła jej usiąść na krześle na wprost swego wygodnego fotela.

Świadoma, że służy to poniżeniu jej, Angelica poczuła przypływ gniewu. Gdy tylko usiadła, rozpoczęła przygo­ towany zawczasu monolog, który ukazywał, że pogodziła się już z losem do tego stopnia, by rozważać, jak poradzi sobie w życiu jako „skompromitowana dama". Przymilała się, napraszała, błagała Mirabelle o pomoc w ucieczce, zarazem mgliście napomykając o wdzięczno­ ści swej rodziny - na co, raczej zgodnie z oczekiwaniami, nie doczekała się reakcji - a między to wszystko nie­ ustannie wplatała subtelne komentarze, które podkre­ ślały jej wiarę we własną kompromitację. Każda prośba, każda wizja nowego życia opierały się na założeniu, że jej reputacja doznała nieodwracalnego uszczerbku, przez co osoba Angeliki stała się, oględnie mówiąc, nie do przyjęcia w towarzystwie. - Albo w Edynburgu? Mam wyczucie mody i umiem szyć, może więc znajdę tam miejsce u jakiejś krawcowej? - Utkwiła udręczone, bezradne spojrzenie w Mirabelle. - Czy w Edynburgu jest dużo modnych krawcowych? - Nic a nic mnie nie obchodzi, co poczniesz z resztą swego życia - warknęła Mirabelle, gdy wreszcie zdołała się wtrącić. - Interesuje mnie natomiast... Okazało się, że Mirabelle przygotowała się do rozmo­ wy nawet staranniej niż Angelica. Nie mając innego wyj­ ścia, Angelica odpowiadała na dociekania na temat po­ wiązań Cynsterów, innych wpływowych rodów, ogólnie londyńskiej arystokracji, patronek Almacka... W końcu stało się jasne, że pytania dotyczą wszelkich luminarzy, z którymi stykają się Cynsterowie. Angelica poczuła się tym trochę zaniepokojona. W re­ wanżu upiększała odpowiedzi wygłaszanymi na bezde­ chu spekulacjami na temat tego, jak wymieniane osoby zareagują na jej kompromitację, jak bardzo ich ona za­ szokuje, jak nimi wstrząśnie... i zaobserwowała, że Mira­ belle słucha coraz chciwiej. Oczywiście - ona liczy na właśnie taki rozwój wydarzeń.

Im dłużej rozmawiały, tym wyraźniej dało się zauwa­ żyć, że wyobrażanie sobie następstw towarzyskiej kom­ promitacji Angeliki - córki Celii - sprawia Mirabelle prawdziwą przyjemność, wręcz radość. Wreszcie rozbrzmiał gong na lunch, Angelica zaś rada opuściła bawialnię i gęstniejący w niej mrok. Jednakże w trakcie posiłku Mirabelle nadal słała w jej stronę chytre, wyczekujące spojrzenia i zasypywała ją su­ gerującymi z góry odpowiedź pytaniami, teraz już nie o konkretne osoby, lecz o prawdopodobną reakcję szer­ szego towarzystwa na kompromitację młodej damy z do­ brej rodziny. Dominic warknięciem uciął to przesłuchanie. Naburmuszona Mirabelle oznajmiła, że i tak dosyć już usłyszała od tej „małej głuptaski". - Czy to znaczy, że jesteś gotowa przekazać kielich? - Jeszcze nie. Muszę przetrawić to, czego się od niej dowiedziałam... Ale wkrótce. - Patrząc przed siebie nie­ obecnym wzrokiem, z wyrazem chłodnego zadowolenia na twarzy, Mirabelle skinęła głową. - Wkrótce, zaiste już niedługo, moja zemsta dokona się w pełni. - Spojrzała na Dominica. - Wtedy dostaniesz z powrotem swój cen­ ny kielich. Wstała od stołu i opuściła salę. Dominic odprowadził ją wzrokiem. - Domyślasz się, co ona knuje? - spytał cicho. - Nie mam najmniejszego pojęcia - odparła Angelica, patrząc w talerz. *** - Ponosi mnie wyobraźnia czy ona czeka na coś kon­ kretnego? - Dominic spacerował w tę i z powrotem wzdłuż blanków wieńczących wschodnią wieżę. Kiedy Brenda odprowadziła Angelicę do składziku, zszedł sekretnym przejściem, powiódł ją do swych poko-

jów i dalej, głównymi schodami na szczyt wieży, gdzie mogli odetchnąć świeżym powietrzem i swobodnie po­ rozmawiać. Usadowiona na pobliskiej przyporze Angelica pokrę­ ciła głową; u jej stóp leżał Gwarr, który przywędrował z sali za Dominikiem. - Nie odniosłam takiego wrażenia, w każdym razie nie podczas naszej rozmowy w bawialni. Co do jej później­ szych komentarzy, ona najwyraźniej uważa, że wkrótce podejmie decyzję, tę właściwą dla nas. - Daje to do zrozumienia, ale nie uwierzę, dopóki kielich nie znajdzie się na powrót w moich rękach. - Zatrzymał się przed Angelicą. - O czym rozmawiałyście tego ranka? Zdała mu relację, kończąc słowami: - Po namyśle stwierdzam, że uznała moją kompromi­ tację za fakt: nie sprawiała wrażenia, by miała co do te­ go wątpliwości. Dzisiaj skupiła się na skutkach tejże. Jej wczorajszy triumf przekształcił się w coś bliższego rado­ ści. Owszem, jest to radość z nutą wyczekiwania, ale nie wydaje mi się, żeby zależała od jakiegoś jeszcze zdarze­ nia. Mirabelle chciała podumać nad tym, czym ta spra­ wa, w jej mniemaniu, się zakończy. Na podstawie wyrazu jej twarzy, pełnego niesmaku układu ust odgadł, w czym rzecz. - Chciała wyobrazić sobie ból, jaki ta publiczna kom­ promitacja sprawi twojej matce. Spojrzała mu w oczy i z westchnieniem skinęła głową. - Tak. Czułam się... bardziej nieswojo, niż bym się spodziewała, kiedy tak jej słuchałam, wiedząc, czym się rozkoszuje. - Przepraszam. - To nie twoja wina. Jeśli ktoś ponosi tu winę, jest to twój ojciec, ale nawet jego obsesja sama w sobie wyda­ wała się nieszkodliwa. To Mirabelle przekształciła ją w jakieś mroczne okropieństwo. - Chcesz to przerwać? - spytał po chwili wahania.

- Nie. - Spojrzała na niego z determinacją i uporem. - Nie jestem istotą tak słabą, by brać nogi za pas w kon­ frontacji z odrobiną złośliwości. Gra toczy się o zbyt wy­ soką stawkę, ty zaś nie powinieneś ani przez moment wątpić w moje oddanie sprawie. Zajrzał jej w oczy, w tej chwili z przewagą złota nad zielenią, i uśmiechnął się. Później ją pocałował. Odwzajemniła pocałunek, nakryła jego dłoń swoją. Wyprostował się, otoczył ją ramieniem i pociągnął z przypory w swe objęcia. Wtuliła się w niego, on zaś pogłębił pocałunek, przyj­ mując zaproszenie, jakie wystosowała wargami i języ­ kiem, pieszczotą drobnych rąk. Obok nich Gwarr się poruszył. A potem szczeknął. Przerwali pocałunek i spojrzeli na psa. Stał wpatrzony w drzwi, przez które tu weszli - te u szczytu głównych schodów wschodniej wieży, prowadzących do pokoi Dominica. W piersi Gwarra rozbrzmiał cichy warkot. - Szybko, za przyporę. - Dominic ponaglił Angelicę, żeby skryła się za kamiennym wspornikiem. Przykucnęła, niewidoczna od strony wyjścia na machikuły. Gwarr znów szczeknął. Angelica słyszała, jak Dominic idzie ku drzwiom. - O co chodzi? - zapytał. - Chciałam z tobą pomówić - odparła Mirabelle. - Zaj­ rzałam do gabinetu, a wtedy poczułam przeciąg tu z góry. - Wracajmy do gabinetu, tam porozmawiamy. - Se­ kunda przerwy. - Gwarr. Chodź! Pies, który dotąd trwał na straży między drzwiami a Angelicą, zaskomlił, ale posłusznie poszedł. Angelica odczekała kilka sekund, nim wyjrzała zza przypory - akurat na czas, by zobaczyć, jak Dominic po­ syła Gwarra przed sobą po schodach i zamyka drzwi.

Odetchnęła i wstała. Nie mogła ryzykować zejścia po schodach, dopóki nie zyska pewności, że Mirabelle opuściła wschodnią wieżę. Dominic wróci tu po nią, kie­ dy droga będzie wolna. Podeszła do blanek, uznając, że równie dobrze może czerpać radość z tego wymuszonego przerywnika. Opar­ ła się o kamień i spojrzała ponad pomarszczonymi woda­ mi jeziora oraz zielonymi iglicami drzew na dzikie góry w dali, sięgnęła zmysłami, chłonąc zapachy, dźwięki, trwały spokój tego miejsca, które zamierzała, odtąd i na zawsze, nazywać swym domem. ***

- Czy to już wszystko? - Stojąc przed biurkiem w swym gabinecie, Dominic odłożył na bok ostatni ra­ chunek od krawcowej Mirabelle. Chociaż jego matka, nawet jak na swoją pozycję, otrzymywała wysoką pensję, nieodmiennie przekraczała limit i zwracała się do niego, żeby wybawił ją z kłopotu. Mimo że nie uczestniczyła w balach ani nigdzie nie by­ wała, co roku zamawiała najdroższe nowe modele su­ kien, a ubiegłoroczne nabytki wyrzucała nieużywane. Dawno temu przestał się tym przejmować; kobiety z kla­ nu cieszyły się z pięknych bluzek i spódnic, jakie zamko­ we szwaczki wykrawały ze zbędnych hrabinie rzeczy. - Tak, wszystko. - Mirabelle odwróciła się do wyjścia. - Kiedy planujesz zwrócić kielich? - spytał, niezdolny się powstrzymać. Przystanęła, unosząc brwi, ale nie popatrzyła mu w oczy. - Wkrótce. - Umilkła, jakby coś sobie kalkulując. - To już nie potrwa długo. Dzień, najwyżej dwa. - Wreszcie nań spojrzała. - Wiem, że nadal masz czas. - Nie zostało go aż tak wiele, muszę jeszcze zawieźć kielich do Londynu. - Mówiąc to, miał świadomość, że

złapał się na jej grę, zamiast prowadzić własną. Angelica jasno dostrzegła prawdę: plan Mirabelle w co najmniej równym stopniu opierał się na chęci zemsty na nim. - Tak czy inaczej, będziesz musiał poczekać. - Przy­ brała nieśmiały, nieomal dziewczęcy wyraz twarzy. - Ju­ tro, ewentualnie pojutrze. Zobaczymy. Z szelestem spódnic ruszyła do wyjścia. Tym razem jej nie zatrzymywał. Dla odmiany sama przystanęła w otwartych drzwiach i spojrzała na Dominica. - Przez ten czas możesz zastanowić się nad tym, że gdybyś przed laty mnie posłuchał, dziś nie groziłaby ci ruina. Gdyby spełnił jej żądania i przyzwolił na zamordowa­ nie własnego ojca. Zachował kamienną twarz, zmilczał. Poczekał, aż Mira­ belle wyjdzie, potem zaś wolno przemierzył pokój i za­ mknął drzwi. ***

- Mam coraz większe wątpliwości, czy ona w ogóle za­ mierza zwrócić kielich. Kiedy to zrobi, nie będzie dłużej trzymać miecza nad moją głową, straci wszelką moc, wszelkie środki nacisku, dzięki którym nagina mnie do swej woli, co przecież sprawia jej tak wielką radość. Owszem, sama nic nie zyska, przetrzymując kielich, ale... - Ale boisz się, że jest na tyle mściwa, by postąpić tak z czystej złośliwości. - Wsparta o poduszki na łożu Do­ minica, Angelica przyglądała mu się, kiedy nagi, tak za­ bójczo przystojny, szedł do niej przez pokój. Przez okno od strony lasu wlewał się blask księżyca, malując sre­ brem jego długie kończyny i szerokie barki. - No właśnie. - Wspiął się na łóżko obok niej. - Po­ trafię sobie wyobrazić, że z radością patrzyłaby na upa-

dek klanu. - Zwalił się na plecy, skrzyżował ramio­ na za głową i wbił wzrok w baldachim. Angelica chciałaby móc rozproszyć jego obawy. Nie­ stety, podzielała je. Opracowali prosty plan, co jednak, jeśli się nie powiedzie? Dwie sekundy wystarczyły, by zyskała przekonanie, że takiego zakończenia w ogóle nie ma ochoty brać pod rozwagę, nieważne, jak aktualnie przedstawiały się sprawy. - Nie dajmy jej się zbić z pantałyku. Wygramy. Bez względu na trudności odzyskamy kielich i na czas prze­ każemy go bankierom. Spojrzał na Angelicę, najwyraźniej podobnie jak ona czerpiąc otuchę z tego wojowniczego, pełnego uporu oświadczenia. Odwróciła się ku niemu z szelestem prześcieradeł. - A skoro już skupiamy się na przyszłych, lepszych czasach, muszę ci coś wyznać. Przyjrzawszy się jej bacznie, uniósł brwi. - Słucham. Uśmiechnęła się. - Musiałam powiedzieć o nas chłopcom: że wkrótce się pobierzemy oraz że w czymś ci pomagam, a dopóki ta sprawa się nie zakończy, powinni unikać nas dwojga tu, na zamku, poza swoimi pokojami. - Nie wspominali nic o rozmowie z tobą, kiedy widzia­ łem się z nimi parę godzin temu. - Przypuszczalnie dlatego, że odbyła się tutaj. - Tutaj. W tym pokoju? Przytaknęła. - Dlatego też nie miałam innego wyboru, jak tylko obiecać im, że będą na naszym ślubie. - Obiecałaś im to? - Kiedy przytaknęła, wargi mu za­ drgały, aż wreszcie zrezygnował i uśmiechnął się szero­ ko. - Wiem, że w twoich oczach wyglądają słodko i nie-

winnie, ale czy masz choć cień pojęcia, jacy bywają po­ mysłowi, kiedy idzie o pakowanie się w tarapaty? - Oczywiście. Nie mogą być gorsi od moich bratanków. Zresztą, zapewniam cię, że my, kobiety Cynsterów, zna­ my wypróbowane sposoby na to, aby ślub przebiegł bez zakłóceń, nawet gdy w orszaku kroczy paru brzdąców. - W orszaku. Mówiłaś im o tym? - Jeszcze nie. Zachowałam tę wiadomość na później. - Uśmiechnęła się do jego oczu, szczęśliwa, że choć tro­ chę rozproszyła jego troski. - Mam dla ciebie propozycję. Uniósł brwi, zapraszając, by ją wygłosiła. Rozpostarła dłonie na jego piersi. - Sugeruję - rzekła cicho, patrząc mu w oczy - żeby­ śmy skoncentrowali się na tu i teraz, na rozkoszach i ra­ dościach tej nocy, kilku najbliższych godzin, nadchodzą­ cych chwil. A jutrzejsze troski odłóżmy na jutro. Zaglądał jej w oczy, a potem wyciągnął ku niej ramiona. - W porządku. Chwycił ją w talii. Nim zdążyła pomyśleć, przetoczył się, tak że zległa na plecach w cieniu baldachimu, on zaś lokował się nad nią. Ciepło ich ciał stopiło się ze sobą. Nerwy Angeliki rozciągnęły się, świadome i niecierpliwe. Popatrzył na nią z uśmiechem, wolno powiódł spoj­ rzeniem wzdłuż jej ciała, aż dotarł do oczu. - Jak sobie życzysz - rzekł cicho. - Cieszmy się tą no­ cą, kolejne godziny są wyłącznie dla nas. Nachylił głowę i pocałował Angelicę, a ona odwza­ jemniła pieszczotę. I dała mu się powieść w ów pierwot­ ny taniec, wyzbywając się wszelkich myśli innych niż te, które pomagały jej odnaleźć drogę do raju.

Rozdział dziewiętnasty

Na śniadanie zeszli późno; nie licząc Brendy, nadal w roli strażniczki, na sali zastali jedynie kilkoro maruderów. Ponieważ Mirabelle zwykle wyłaniała się ze swoich pokojów znacznie później, Angelica radośnie przypuści­ ła atak na miskę suto zaprawionej miodem owsianki, kiedy Dominic, oddający się podobnemu zajęciu na krześle obok, raptem uniósł głowę. - Nadchodzi - ostrzegł, spoglądając na Angelicę. Popatrzyła mu w oczy, zamrugała, zaczerpnęła tchu, przymknęła powieki i sięgnęła po osobowość zdeptane­ go fiołka, otulając się nią niczym płaszczem. Skurczyła się, zwiesiła głowę, przygarbiła ramiona, jak ktoś prag­ nący osłonić się przed ciosem. Moment później do sali wkroczyła Mirabelle. Zamiast spojrzeć na nich, wbiła wzrok w drzwi wejściowe. Zmarszczyła brwi i skierowała się w stronę stołu na pod­ wyższeniu. Kiedy spostrzegła nowe gazety, które prze­ glądał Dominic, rozchmurzyła się i weszła na podest, by zająć swe tradycyjne miejsce. Nadbiegła pokojówka, ale Mirabelle odesłała ją machnięciem ręki i sięgnęła po gazety. Dominic oddał je bez słowa - edynburskie sprzed trzech dni i londyńskie sprzed tygodnia; jedne i drugie posłaniec dostarczał mu codziennie z Inverness.

Serce mu zamarło, kiedy uzmysłowił sobie, czego szu­ ka jego matka. Odrzuciwszy gazety z Edynburga, zgłębiała wydania londyńskie, przerzucając kartki w tę i z powrotem. Znie­ nacka wyprężyła się jak struna i cisnęła gazetami w Dominica. - Nic tutaj nie ma! - O co ci chodzi? - Musiał się upewnić. - Nie ma tu najmniejszej wzmianki o jej - Mirabelle zjadliwie dźgnęła palcem w stronę Angeliki - zniknięciu. Żadnej wzmianki o skandalu! Jakaż to kompromitacja, skoro nikt o niej nie wie? Dominic szybko wymienił spojrzenia z Angelicą. Zanim wymyślił, co rzec, Angelica wychyliła się do przodu. - Och, dziękuję! - powiedziała z emfazą, jakby wy­ buch Mirabelle przyniósł jej kolosalną ulgę. - Nie pomy­ ślałam, żeby sprawdzić. Nie wiedziałam, czy zechcą, ro­ zumie pani, albo czy, jeśliby nawet zechcieli, uda im się cokolwiek zdziałać w tych okolicznościach. - Uśmiech­ nęła się blado, a później posmutniała. Spuściła wzrok. - To takie... pocieszające, wiedzieć, że o mnie dbają, że im się powiodło. - Najwyraźniej - Dominic odwrócił się do Mirabelle - rodzina zataiła jej zniknięcie. Będą ukrywać prawdę, jak długo zdołają. Bez wątpienia dowiedziałaś się na ich temat dosyć, aby spodziewać się czegoś takiego. - Zmarszczył brwi. - Nie oczekiwałaś chyba, że przeczy­ tasz o porwaniu Angeliki Cynster w pierwszej lepszej ga­ zecie? Spojrzenie, które posłała mu Mirabelle, donośnie ob­ wieszczało, że owszem, oczekiwała. Piorunowała go wzrokiem, potem zaś, z coraz bardziej zaciętą miną, popatrzyła mrocznie na zwieszoną głowę Angeliki. - Chciałam skandalu.

- Nie, chciałaś jej kompromitacji. Tak brzmiała nasza umowa, no i dziewczyna została skompromitowana, bez względu na to, czy sprawa wyciekła do gazet, czy nie. Mirabelle zacisnęła szczęki. Jej wargi formowały cien­ ką kreskę, gdy spojrzała z jeszcze większą wściekłością najpierw na gazety, potem na Dominica. - Nic mnie to nie obchodzi! - Zaczerpnęła tchu, odro­ binę się opanowała i oświadczyła: - Zamierzam pocze­ kać, aż wybuchnie skandal. - Wstała i wycelowała palec w gazety. - Aż zobaczę to czarno na białym. Dominic starał się nie wybuchnąć. - Nie taką zawarliśmy umowę. - Twoja strata! - wycedziła Mirabelle, nachyliwszy się ku niemu. Odstąpiła. - Chcę jej towarzyskiej kompromi­ tacji. Poczekam. - Okręciła się na pięcie i gniewnie wy­ padła z sali. Angelica odprowadziła ją wzrokiem, po czym wypro­ stowała się. Zamknęła dłoń na ramieniu Dominica. - Nie tutaj. - Wyczuwała, że narastająca w nim wściek­ łość przypomina wulkan u progu erupcji; sama nie pozo­ stawała daleko w tyle. Odetchnęła. - Chodźmy na spacer. ***

Wiedząc, że będzie im potrzebny jakiś punkt zacze­ pienia, na którym później skoncentrują uwagę, Angelica posłała Brendę po chłopców i psy, po czym, ku swemu zaskoczeniu, została wraz z całą tą gromadką zapędzo­ na przez milczącego Dominica w głąb północnej wieży. Cicho zeszli kamiennymi schodami, Dominic otworzył drzwi składziku i machnięciem ręki ponaglił wszystkich, by weszli do środka. Wziąwszy Angelicę za rękę, powiódł ją w ślad za Gavinem, Bryce'em i trzema spanielami do kolejnych drzwi, w zewnętrznej ścianie. Ciężkie, z litego dębu, z masywnymi żelaznymi oku­ ciami, zostały osadzone na solidnych zawiasach i zabez-

pieczone potężnymi zasuwami oraz zamkiem. Klucz wi­ siał obok. Dominic przekręcił go w zamku, zwolnił rygle i pchnął drzwi - ujawniając kamienny tunel, prowadzący na zewnątrz. Angelica zajrzała w głąb tunelu, a następnie popatrzy­ ła na Dominica. - Boczne wyjście, że tak powiem - wyjaśnił. Chłopcy i psy popędzili już przodem w beztroskich podskokach. Dominic gestem zachęcił Angelicę, by ru­ szyła za nimi. - Tunel biegnie pod ogrodami i murem obronnym, a następnie pod dnem jeziora. Podłoże jest równe, odleg­ łość niezbyt znaczna: wylot znajduje się zaraz na brzegu, z boku pagórka. Unosząc brwi, wkroczyła do tunelu. Podążył za nią, zamknąwszy drzwi, przez co odciął tę odrobinę światła, jaka wpadała ze składziku. Angelica zwolniła. Ujął ją za łokieć i poprowadził. - Za moment będziesz już co nieco widzieć. Po kilku krokach jej oczy istotnie przyzwyczaiły się do półmroku. Widziała na tyle dobrze, żeby się nie potykać. - Na drugim końcu jest krata zamiast drzwi. Tamtędy wpada światło. Zgodnie z jego zapowiedzią tunel wkrótce się skoń­ czył. Chłopcy poradzili sobie z kratą; stała otworem, podczas gdy oni i psy pędzili już dalej wąską ścieżką. Dominic wyszedł za Angelica na słońce, wziął ją za rękę i podążyli za chłopcami. - Na tym brzegu nie ma dróg, jedynie ścieżki, ale peł­ no tu rozwidleń i odnóg. Dopóki lepiej ich nie poznasz, będzie bezpieczniej, jeśli na czas spaceru zawsze weź­ miesz sobie kogoś do towarzystwa. Rozejrzała się i odwróciła, żeby spojrzeć na zamek oraz jezioro, ustalić swoje położenie. - Wkrótce z zamku nie będzie nas widać. - Dominic skinął głową w lewo. - To wzgórze i las nas osłonią.

Szli, trzymając się za ręce, i na razie nie poruszali tra­ piącej ich kwestii. Otoczył ich las, kojący cień, przenikli­ wa cisza, przełamywana jedynie przez świergot ptaków, radosne nawoływania chłopców i szmer pobliskiego stru­ mienia. - Te ziemie należą do klanu? - zapytała Angelica, na­ dal się rozglądając. - Aż do tamtego grzbietu. - Popatrzył na drzewa wo­ kół. - Tą ścieżką dojdziemy na szczyt wodospadu. - Chłopcy znają gaelicki? - Tak. - Zerknął na nią. - Dlaczego pytasz? - No cóż, wygląda na to, że będę musiała się go na­ uczyć. - Zajrzała mu w oczy. - Tobie przypadnie rola na­ uczyciela, ale przeważnie bystra ze mnie uczennica. Nieomal się uśmiechnął. Delikatnie ścisnął jej dłoń. Wystarczająco tym usatysfakcjonowana, wbiła wzrok przed siebie i szli dalej. Wspinaczka na szczyt wodospadu wymagała koncen­ tracji, tym samym skutecznie odciągając myśli od wszel­ kich innych kwestii. Angelica, jeżeli nie patrzyła pod no­ gi, popatrywała na chłopców wdrapujących się coraz wy­ żej niewiele przed nią i Dominikiem. - Nie martw się - mruknął, kiedy to odnotował. - Są zwinniejsi niż kozice. W końcu dotarli do półki skalnej tuż poniżej skraju urwiska, skąd wody potoku spadały długą, pełną wdzię­ ku kaskadą na skały daleko w dole. Półka, ponadmetro­ wej szerokości, wydawała się dość bezpieczna, mimo że od połowy długości była wilgotna i śliska za sprawą wod­ nej mgiełki, wyrzucanej przez spadający z góry strumień. W dużej naturalnej niszy znalazł schronienie kamienny kopiec z tabliczką z brązu, tam zaś, gdzie ścieżka docie­ rała do półki, wyciosano w skale ławkę. Angelica wytężyła wzrok, próbując zajrzeć za wodną kurtynę. - Półka nie prowadzi za wodospad, prawda?

- Nie. W przeciwnym razie psy byłyby przemoczone, podobnie jak te dwa małe potwory. Zarówno chłopcy, jak i psy wspięli się już ścieżką dla kóz na szczyt urwiska. Malcy usadowili się na jego skra­ ju, dyndając nogami nad skalną półką, i rozglądali się ni­ czym panowie po swoich włościach. Angelica z uśmiechem podeszła do miejsca, gdzie spora skała, sięgająca jej do piersi, formowała naturalny mur przy krawędzi półki, nieco ponad metr od grzmiącej wody. - Ostrożnie. Tam jest ślisko. Przytaknęła, wsparła się dłonią o wilgotną skalę i bar­ dzo ostrożnie nachyliła, by spojrzeć w dół. W kłębach wodnej mgły dostrzegła poszarpane czarne skały daleko, daleko poniżej. - Zdecydowanie lepiej się tu nie poślizgnąć. Odstąpiła od krawędzi i podeszła do kopca, niemal tak wysokiego jak skała. Tabliczkę z brązu umieszczono na przedniej ścianie tej topornej piramidy. - Co to takiego? - Sposób uhonorowania mojego pradziadka. To on zapewnił klanowi bezpieczeństwo w czasie czystek. Przeciągnęła palcami po słowach na tabliczce, znów w języku gaelickim. - Przeczytaj to dla mnie na głos. Zrobił to. Wsłuchiwała się w wypowiadane niskim głosem sylaby, w ich melodię, niesione przez nie emocje. Kiedy umilkł, westchnęła. - Cudowne. - O, tak. Odwróciwszy się, zobaczyła, że Dominic opada na skalną ławkę. Dołączyła do niego. Przez jakiś czas siedzieli w milczeniu. Widok na góry i cieniste doliny, na pofalowane zielone połacie lasów zapierał dech w piersiach. Oboje chwilę się nim napawali, rozkoszowali się rześkim powietrzem, spokojem.

W końcu Dominic pochylił się, wsparł łokcie o uda i splótł dłonie. - Zatem... co robimy? - Kiedy nie odpowiedziała od razu, ciągnął: - Skończyły mi się pomysły, a i cierpli­ wość jest na wyczerpaniu. Jeśli Mirabelle będzie ciągle zmieniać zasady, nigdy nie uda nam się... - Nie, nie mów tego. - Kiedy umilkł, podjęła: - Two­ ja matka w gruncie rzeczy nie zmieniła zasad, a jedynie doprecyzowała, według jakich kryteriów zamierza ocenić moją kompromitację. Tej jednej rzeczy nie wiedzieliśmy, no i teraz mamy problem. Mówiłeś, że ona nie rozumie, jak działają rodziny takie jak moja, oczywiste więc, że spodziewała się publicznego skandalu. Skoro takowego nie będzie... Popatrzył na nią, lustrował jej twarz, zaglądał w oczy. Niemalże widział obracające się szaleńczo w jej głowie trybiki. Czekał w milczeniu, rozważając, czy znalezienie wyjścia z sytuacji nie okaże się za trudne nawet dla niej. Nieznacznie marszcząc brwi, wpatrywała się w prze­ strzeń. Stopniowo jej czoło się wygładziło, po czym, już skoncentrowana, popatrzyła na Dominica. Z zastano­ wieniem, jakby poddawała go ocenie. Instynkty odezwały się w nim ostrzegawczo. - O co chodzi? Zacisnęła wargi, jeszcze przez chwilę bacznie mu się przyglądając. - Będziesz musiał mi zaufać - oznajmiła wreszcie. - Dzisiaj zostaw ją mnie. Pozwól, że nad nią popracuję: może istnieje sposób. Wyprostował się, próbując zgłębić zamiary Angeliki, ale z jej twarzy niczego nie odgadł. - Jaki? - Muszę ją przekonać, że oczekiwanie, iż zrani moją rodzinę poprzez publiczny skandal, jest nierealne. Że, jeśli już, wyświadczy Cynsterom przysługę... tak, w tym rzecz. W ten sposób to ujmę. - Zrobiła krótką przerwę.

- A kiedy już ją o tym przekonam, pokażę jej, jak może zagwarantować sobie zemstę, przy czym będzie to coś, co zdołamy wiarygodnie jej zaprezentować, tak by poczuła się usatysfakcjonowana. - Zajrzała mu w oczy i uśmiech­ nęła się, zadowolona z siebie. - Nie zapominajmy, że przez cały czas o to właśnie chodzi: musi być pewna, że dokonała zemsty. Wyczuwał wzbierający w niej znów entuzjazm, co by­ najmniej nie uciszyło jego obaw. - Co konkretnie planujesz? Popatrzyła mu w oczy, długą chwilę nad czymś duma­ ła, po czym ścisnęła jego dłoń. - Niech najpierw połknie moją przynętę. Jeśli to się powiedzie, wyjawię ci, czym ją znęciłam. Nie podobał mu się ten plan, ale nie miał alternaty­ wy. I po prostu nie mógł nie ufać Angelicę. Ufał jej, ale... Z ponurą miną wziął w karby swe in­ stynkty i skinął głową. - W porządku. ***

- Dziękuję, och, po stokroć dziękuję! Nie zdołam w pełni wyrazić mojej wdzięczności za to, że ukazała mi pani błąd w rozumowaniu. Opadłszy na krzesło, które ustawiła naprzeciw fotela Mirabelle w jej bawialni, Angelica splotła ręce na podołku, wbiła wzrok w twarz hrabiny i wcielała się w rolę zdeptanego fiołka, zaczyniając wszakże swe dotychcza­ sowe przygnębienie kiełkującą nadzieją. - Widzi pani, nie zdawałam sobie sprawy, taka ze mnie głuptaska, ale to z tego całego strachu, doprawdy, czasami wręcz przerażenia, jakimi napełniał mnie pani syn i jego zamiary wobec mnie, no cóż, sama pani rozu­ mie, że po prostu nie pomyślałam, że moja rodzina zatu­ szuje sprawę. A przecież to takie oczywiste! Naturalnie

im się udało, skoro w gazetach nie ma wzmianki o moim zniknięciu. To zaiste wielka ulga! Nadzieja migotała w Angelicę od chwili, gdy przypro­ wadzono ją na lunch. W trakcie posiłku udawała zato­ pioną w myślach, którym dawała wyraz mimiką twarzy, dzięki czemu stało się jasne, że nie są to już owe posęp­ ne, straszne, budzące grozę rozważania, jakie dręczyły ją wcześniej. Dominic mierzył ją jawnie podejrzliwym wzrokiem, z pewną dozą ostrożności, przez co bezwiednie doskona­ le grał swoją rolę, tak istotną w całym planie. Mirabelle przyszła do stołu nadąsana, a kiedy syn nie zwrócił na to uwagi, zaczęła okazywać niezadowolenie, w końcu jed­ nak zauważyła jego nieufne spojrzenia i wkrótce sama nabrała podejrzeń. Zaraz po posiłku Angelica dodatkowo podsyciła po­ dejrzliwość obojga, wprost błagając Mirabelle o audien­ cję. Hrabina udała, że się waha, lecz oczywiście wyraziła zgodę. - Naturalnie, zdaję sobie sprawę - wyznała Angelica, nachyliwszy się ku rozmówczyni - że nie pochwala pani postępowania syna, że bez względu na to, co mogłoby się komuś wydawać albo co pani o mnie myśli, działa pani przeciw niemu. Mirabelle zmarszczyła brwi, nim jednak zdążyła wtrą­ cić choć słowo, Angelica uniosła dłoń. - Och, wiem, że chodzi tu o rzeczy, o których nie mam pojęcia. Nie za wiele z tego rozumiem, ale słyszałam o kielichu i że choć hrabia mnie tu przywiózł, i tak mu go pani nie odda, dzięki czemu to on będzie zrujnowany... Cóż, chciałam tylko powiedzieć, jak bardzo jestem pani wdzięczna, jak wdzięczna będzie moja rodzina, jak wszy­ scy, zwłaszcza mój ojciec i matka, docenią pani postawę. Doprowadzając syna do ruiny, zada mu pani cios w ich imieniu, zapewni im dokładnie taką zemstę, taką odpła­ tę za to porwanie, jakiej by sobie życzyli. Można by wręcz

rzec - otwierając szeroko oczy, Angelica wykrzesała z siebie przypochlebny uśmiech - że walczy pani za ich sprawę! - Co takiego?! - Twarz Mirabelle była studium pełnej oszołomienia konfuzji. - Och, rozumiem, że może pani tego tak nie postrze­ gać, i szczerze przepraszam, jeśli obraziłam panią tą su­ gestią, bo to przecież, mimo wszystko, pani syn, ale chcia­ łam po prostu podziękować za to, że rankiem okazała się pani tak miła, by zwrócić moją uwagę na coś, co sama po­ winnam była odgadnąć: że rodzina zatai moje zniknięcie i tym samym zapobiegnie skandalowi, dzięki czemu ofia­ rowała mi pani realną nadzieję, że ta męka rychło się skończy, wrócę do domu, do rodziców, i wszystko będzie dobrze. - Nieznacznie potaknąwszy samej sobie, Angeli­ ca wyprostowała się na krześle i splotła ręce na podołku. Hrabina przyglądała się jej, jakby miała przed sobą dwugłowego psa. - Dlaczego...? - odezwała się po chwili. - Nie. Co we­ dług ciebie teraz się wydarzy? Na takie właśnie pytanie naprowadzała ją Angelica. Minimalnie zmarszczyła brwi. - No cóż, skoro nie odda pani synowi tego kielicha, co, jak rozumiem, musiałoby nastąpić w najbliższych dniach, to kiedy minie ostateczny termin, on nie zdoła już powstrzymać własnego upadku, czyli ja na nic więcej mu się nie przydam... aczkolwiek tak czy owak nie poj­ muję, do czego byłam mu potrzebna. Puści mnie, dotrę do Inverness i poślę po pomoc. Ktoś z rodziny przyjedzie i zabierze mnie do domu, do Somerset. Krewni rozpowiedzą, że gościłam u przyjaciół, więc z całej tej sprawy nie wyniknie najmniejszy skandal, a gdyby ktokolwiek spróbował twierdzić co innego... jaki dowód mógłby przeciwstawić słowu mojej rodziny? W domu zaś wszyst­ ko potoczy się po staremu.

Uśmiechnęła się, wyraźnie rozkoszując się tą perspek­ tywą. - Mam przecież dopiero dwadzieścia jeden lat, jestem pieszczoszką rodziny, zatem w kolejnym sezonie pojadę z mamą do Londynu, weźmiemy udział we wszystkich tradycyjnych balach i przyjęciach, no i znajdę odpowied­ nią partię dla siebie. - Westchnęła uszczęśliwiona. - Dzięki pani i dzielnej postawie, jaką przyjęła pani wo­ bec syna, w moim życiu tak naprawdę nic się nie zmieni. Pomimo tej potwornej przygody nadal będę mogła po­ ślubić księcia, a mama odczuje wielką ulgę. Jesteśmy sobie bardzo bliskie, rozumie pani. Mirabelle zwęziła oczy w szparki, zaciskała usta. - Mówisz mi, że w obecnej sytuacji cała ta sprawa nie odbije się jakoś szczególnie na tobie i twojej matce? - Och, nie, mama na pewno jest w okropnym stanie, wstrząśnięta, ogromnie zaniepokojona moim zniknię­ ciem, ale kiedy wrócę, cała i zdrowa, wszystko znów bę­ dzie dobrze. - Trudno mi uwierzyć, panienko, że porwanie nie wy­ rządzi trwałej szkody tobie lub twojej matce. Angelica wzruszyła ramionami, wyraźnie pewna swego. - Tak to już jest w wytwornym towarzystwie, rozumie pani. Porwanie oznacza kompromitację tylko wówczas, gdy przeniknie do publicznej wiadomości, a nawet wtedy jest to jedynie kompromitacja przez domniemanie. - Domniemanie? - Mirabelle wlepiła w nią oczy. - Co to niby znaczy? - No cóż, z powodu założenia, że... - Angelica urwa­ ła, wierciła się nerwowo, po czym wypaliła: - Mówiąc bez ogródek, że porwana dama utraciła cnotę. Dla mło­ dej damy z towarzystwa właśnie utrata cnoty pociąga za sobą prawdziwą kompromitację, gdyż uniemożliwia takiej pannie dobre zamążpójście, czyli tym samym ruj­ nuje jej życie, niweczy marzenia i nadzieje. - Nie miała

odwagi trzymać kciuków, niemniej zaklinała Mirabelle, aby podążyła tym tropem... - Mówisz mi - odezwała się hrabina po pełnej minu­ cie wpatrywania się w Angelicę - że gdybyś straciła cno­ tę, przez co, jak zakładam, rozumiesz, że nie byłabyś już dziewicą, oznaczałoby to dla ciebie prawdziwą kompro­ mitację, która pozostałaby faktem bez względu na to, czy ktokolwiek dowiedziałby się o porwaniu? - Cóż... - Przybierając znów pozę zdeptanego fiołka, Angelica odpowiedziała z wahaniem: - Gdybym straciła cnotę, dziewictwo, czegoś takiego moja rodzina nie była­ by w stanie naprawić. Gdybym - przełknęła ślinę - zosta­ ła zgwałcona, oznaczałoby to dla mnie nieodwracalną kompromitację, mama poczułaby się zdruzgotana... Postawą i wyrazem oczu znów sygnalizowała strach. Gwałtownie zaczerpnęła tchu, potrząsnęła nerwowo głową. - Ale to się nie zdarzy. Pani syn... cóż, skoro dotąd te­ go nie zrobił, to już nie zrobi, prawda? Poza tym, chociaż był taki straszny, wręcz przerażający, właściwie nie wy­ rządził mi krzywdy... nie licząc siniaka czy dwóch. No i, jak rozumiem, szczyci się swym honorem... to rodzinne motto i cała reszta... więc, wbrew pozorom, nie wydaje mi się prawdopodobne, żeby posunął się do czegoś takiego. Owszem, porwał mnie, ale do tego się nie zniży. - Wzię­ ła drżący oddech. - Dlatego nie sądzę, bym powinna się tym martwić. Muszę tylko poczekać, aż minie ostateczny termin zwrotu kielicha, a wtedy to wszystko się skończy, on pozwoli mi odejść, wrócę do domu i wymażę te wyda­ rzenia z pamięci. Coraz wyraźniej okazując nerwowość, Angelica poru­ szyła się na krześle, po czym z wahaniem wstała. - Dziękuję pani, hrabino, za wyrozumiałość. Pragnę­ łam jedynie powiedzieć, że doceniam pani wsparcie w tym strasznym czasie. - Dygnęła i spojrzała na Bren­ dę, tkwiącą przy drzwiach, jak przystało na strażniczkę. Zwiesiła głowę. - Lepiej wrócę już do swego pokoju.

Spod osłony rzęs obserwowała Mirabelle, która inten­ sywnie nad czymś dumała, co odbijało się w wyostrzo­ nych rysach jej twarzy. Hrabina straciła już zaintereso­ wanie jeńcem. Po pełnej napięcia chwili Mirabelle obcesowo mach­ nęła ręką. - Tak. Idź. Wynoś się sprzed moich oczu. Cicho wypuściwszy powietrze z płuc, Angelica opuści­ ła bawialnię. ***

Po raz kolejny zobaczyła Mirabelle przy obiedzie. Hrabina weszła na salę, potem na podest z wyrazem sku­ pienia na twarzy, wpatrzona przed siebie niewidzącym wzrokiem - obsesyjnie wręcz pochłonięta własnymi my­ ślami. Opadła na krzesło po prawej ręce Dominica, nie za­ uważając ani jego, ani w ogóle nikogo. Posiłek się rozpo­ czął, hrabina jadła, co przed nią postawiono, lecz uwagę skupiała na czym innym. Przy drugim daniu Dominic spojrzał na Angelicę, unosząc brew. Wypadek na jednej z farm zmusił go do opuszczenia zamku niedługo po tym, jak Angelica udała się do bawialni hrabiny. Wrócił tuż przed obia­ dem, toteż nie zdążył usłyszeć, co zaszło w trakcie popo­ łudniowej rozmowy kobiet. Zmiana w Mirabelle go zaalarmowała. Mimo że spoglądał na Angelicę przez długą chwilę - więcej niż trzeba, żeby poczuła na sobie jego wzrok - nie reagowała, co tylko dramatycznie podsyciło jego obawy. Pod koniec posiłku Mirabelle nagle wstała. Spojrzała na niego, potem na Angelicę. Trwało to jedno uderzenie serca, po czym, marszcząc brwi, hrabina odwróciła się i wyszła z sali.

Dominic odprowadził matkę wzrokiem, spostrzegł, że Elspeth śpieszy za nią, by dotrzymać jej towarzystwa w salonie. Kiedy z oddali dobiegł go odgłos zamykanych drzwi, odwrócił się do Angeliki. - O co tu chodziło? Zerknęła na niego, wstała od stołu i położyła mu dłoń na ramieniu. - Idź ułożyć chłopców do snu. Potem o wszystkim ci opowiem. Będę czytała w składziku, przyjdź po mnie, kiedy wrócisz. Ścisnął jej dłoń. - A jeśli Mirabelle zechce ze mną pomówić? - Unikaj jej - odparła z grymasem. - Najpierw powi­ nieneś wysłuchać moich wyjaśnień. Odwrócił się i spojrzał jej w oczy. - Tak też przypuszczałem. Nie umknęła wzrokiem. Puścił jej dłoń i wstał. Popatrzył na Mulleya, czekają­ cego już, by odprowadzić Angelicę do składziku. - Uwinę się szybko. Poczekał, aż wyszła, po czym udał się do pokoju chłopców. ***

Usadowiona na wąskim, topornym łóżku w składziku, z dwuramiennym świecznikiem na skrzyni obok, Angelica zgłębiała historię Szkocji, kiedy z kliknięciem otwo­ rzyły się sekretne drzwi. Na widok Dominica schylającego się, żeby nie zawa­ dzić głową o nadproże, z uśmiechem zamknęła i odłoży­ ła na bok książkę. Ze świecznikiem w ręku podreptała ścieżką między skrzyniami, do miejsca, gdzie przystanął tuż za progiem. Kiedy się zbliżyła, uniósł brew. - Tu czy na górze?

- Na górze. - Podała mu świecznik, aby łatwiej jej by­ ło zebrać spódnice. - Wydaje mi się... mam taką nadzie­ ję... że ona zechce z tobą porozmawiać, dziś wieczorem albo, co bardziej prawdopodobne, jutro rano. - O czym? - Zamknąwszy sekretne drzwi, Dominic podążył za nią po schodach, trzymając świecznik na tyle wysoko, by oświetlać jej drogę. - Pozwól, że wytłumaczę ci, co takiego omawiałyśmy, a wszystko stanie się jasne. Weszła do jego sypialni i usiadła na łóżku. Zanim po nią zszedł, zaciągnął story w oknie z widokiem na wieżę Mirabelle oraz zapalił świece na stolikach noc­ nych i komodzie. Przyglądała mu się, kiedy zamykał drzwi na schody. Zawahał się, patrząc na Angelicę, a później postawił świecznik na sekretarzyku, zbliżył się i stanął przed nią. Spoglądał na nią z góry; podniosła nań wzrok. Usiadł obok niej. - Mów. Zdała mu relację w prostych słowach, zwięźle i jasno. Słuchał w coraz bardziej złowieszczym milczeniu, ale nie wydawała się tym poruszona. - Wyłożyłam jej, jak przedstawia się sytuacja - podsu­ mowała. - Jeśli wstrzyma się ze zwrotem kielicha, straci szansę na odegranie się na mojej mamie, jak również wy­ rzeknie się najlepszej zemsty na tobie. O tak, może zruj­ nować ciebie i klan, spowodować finansową katastrofę, pogrążyć wszystkich w biedzie i w ten sposób cię zranić, ale nie taki cel od początku jej przyświecał, to był jedy­ nie miecz, który mogła trzymać nad twoją głową, żebyś dokonał zemsty w jej imieniu. Jej prawdziwy cel, ta naj­ bardziej upragniona zemsta, zawsze była ukierunkowa­ na na twego ojca, poprzez moją mamę, skoro on sam nie żyje, oraz na ciebie, ponieważ trzymałeś się zasad hono­ ru i pozostałeś mu lojalny. Ponieważ wybrałeś jego za­ miast niej: możesz być pewien, że ona tak to widzi.

Wzięła głęboki oddech. - Postawiłam ją przed wyborem: siedzieć bezczynnie i utracić to, na czym w istocie jej zależy, albo działać i do­ konać upragnionej zemsty, nalegając, żebyś mnie zgwałcił, gdyż w ten sposób zadałaby potworny cios mojej mamie i zarazem tobie, zmuszając cię do popełnienia najbardziej haniebnego czynu. Ona pragnie wiedzieć, że na obu tych połach odniosła sukces, że nic nie zdoła pomniejszyć ani naprostować krzywdy, jakiej za moim pośrednictwem do­ zna mama, że nie da się jej zapomnieć, jak również, że nieodwracalnie odarła cię z tej jednej rzeczy, którą ceni­ łeś nade wszystko. Spojrzała na Dominica, który nie tylko milczał, ale też trwał w całkowitym bezruchu, tak opanowany, że wręcz wyczuwała samokontrolę, jaką sobie narzucał, namacal­ ne, fizyczne pęta. Wsparty łokciami o uda, wbijał wzrok w splecione dłonie. Z profilu jego twarz miała zacięty wyraz; oczu Angelica nie widziała. Czekała. - Teraz więc wybór należy do niej - podsunęła, kiedy się nie odzywał - i nie wątpię, na którą ścieżkę się zdecy­ duje. Musimy postanowić, jak odpowiemy, kiedy wystąpi z tym nowym, ostatecznym żądaniem. Poruszył się, lecz natychmiast znów znieruchomiał, całkiem jakby smycz, na której trzymał tę skłonną do wy­ buchu część swojej natury, na moment wyślizgnęła mu się z rąk, teraz jednak znów mocno ją chwycił. Upłynęło kilka pełnych napięcia sekund. - Rozumie się samo przez się - rzekł w końcu - że nic z tego ani trochę mi się nie podoba, zanim jednak omó­ wimy tę kwestię... powiedz, wiedziałaś, że do tego doj­ dzie, do pozorowanego gwałtu, kiedy rozmawialiśmy w Kingussie? - Nie. - Potrząsnęła głową. - To nie miały być proro­ cze słowa, nie próbowałam z góry przygotować gruntu. Sądziłam, że osiągniemy cel na długo przed tym, nim sta­ niemy w obliczu tego rodzaju konieczności. Niemniej,

o czym świadczy tamta moja wypowiedź, przemyślawszy sytuację, zrozumiałam, że twój gwałt na mnie przyniósł­ by Mirabelle ostateczną zemstę. W ten sposób ona do­ staje wszystko. Jednakże aż do dzisiejszego ranka nawet mi się nie śniło, że będziemy musieli jej to dać. Milczał przez pełną minutę, a potem ujął jej dłoń w swoją. Splótł z nią palce, mocno ścisnął. - Będę... nienawidził każdej chwili - przemówił ni­ skim, ale równym, spokojnym głosem - godzę się jednak z tym, co, jak wiem, zaraz byś mi powiedziała, że ja... że my oboje nie mamy wyboru, jak również, że wszystko to będzie, ostatecznie, tylko pozorem. Kulminacyjną sceną naszego przedstawienia. - Urwał i spojrzał na Angelicę z ukosa oczami barwy burzowego nieba. - Czy coś pomi­ nąłem? Nie odwracając wzroku, ścisnęła jego palce. - Jedynie, że zrobisz to, ponieważ zawsze uczynisz wszystko, czego Bóg i los będą od ciebie wymagać w ce­ lu ochrony klanu, oraz że ja będę z tobą, u twego boku, metaforycznie, fizycznie i na każdy inny sposób, od po­ czątku do końca. Zrobimy to razem, ponieważ musimy, ponieważ klan jest zbyt ważny, aby delikatność uczuć sta­ nęła nam na przeszkodzie. Zrobimy to i zatriumfujemy, gdyż razem podołamy zadaniu, razem jesteśmy na tyle silni, by nawet dokonując czegoś takiego, w najmniej­ szym stopniu nie sprzeniewierzyć się prawdzie o nas, te­ mu, kim wspólnie się staliśmy. - Zatracona w jego oczach, jeszcze mocniej ścisnęła mu palce. - Zaufaj mi, wygramy. Przez długi czas nic nie mówił, potem jednak linia je­ go ust nieco złagodniała. - Mylisz się, wiesz? Co do tej jednej rzeczy, którą ce­ nię nade wszystko. Nie jest to honor. Gdyby kiedykol­ wiek zaszła taka konieczność, bez wahania oddałbym mój honor i całą resztę za... - Urwał, odwracając głowę ku drzwiom.

Moment później rozległo się głośne pukanie. - Dominic! Muszę z tobą pilnie pomówić. Mirabelle. Zaklął - po gaelicku. Puścił palce Angeliki i wstał. - Poczekaj tutaj - rzekł cicho. - Nie wpuszczę jej do środka. Niepewny, czy dziękować losowi, czy raczej przeklinać wyczucie czasu swej matki, Dominic przeciął komnatę i otworzył drzwi jedynie na tyle, żeby wyjść na podest głównych schodów wieży. Mirabelle się cofnęła, on zaś zamknął za sobą drzwi. Jak się tego spodziewał, przyniosła świecę, której światło w zupełności wystarczało na ich potrzeby. Nie przebrała się po obiedzie, zmienił się za to wyraz jej twarzy - malo­ wała się na niej aktualnie intensywna, niemalże szokująca chciwość, łapczywy zapał, dzięki czemu Dominic wiedział, że podjęła decyzję, taką, od której nie da się odwieść. - O co chodzi? - spytał tonem nietypowo ostrym, ale chyba tego nie odnotowała. - Jestem gotowa oddać ci kielich, jeśli zrobisz jeszcze jedną rzecz. - Jaką? - Chcę, żebyś zgwałcił pannę Cynster. Tym jasnym, precyzyjnym, stanowczym żądaniem po­ tępiła się nieodwołalnie. Dominic spojrzał spode łba. - Porwałem ją, przywiozłem tutaj, jak żądałaś. Zrobi­ łem wszystko, czego sobie zażyczyłaś, a teraz to? - Na­ chylił się ku niej, patrzył jej prosto w oczy. - Podaj mi je­ den dobry powód, dla którego miałbym to zrobić, jak również, dlaczego miałbym uwierzyć, że tym razem do­ trzymasz słowa. Spierali się; Mirabelle nabrałaby podejrzeń, gdyby tak po prostu się zgodził, ale tak czy owak pragnął usłyszeć od niej to wszystko: jej propozycję, żądania, obietnice oraz ujawnione w ten sposób niecne pragnienia. Naciskał na nią i istotnie je usłyszał - dokładnie tak, jak to opisa-

ła Angelica, a o czym w głębi serca sam od dawna wie­ dział. Nie było łatwo słuchać wypluwanego przez matkę ja­ du, nurzać się w tym mroku, ale musiał być świadkiem tego, jak ona się potępia, nim sam podejmie działanie - nim ostatecznie ją pognębi. Wybiegł już myślami dalej nawet niż Angelica. Kiedy ta sprawa się zakończy, a kielich znów znajdzie się w je­ go rękach, będzie zmuszony wygnać Mirabelle, uwięzić ją w jakimś komfortowym miejscu, gdzie ta kobieta nie zdoła ponownie skrzywdzić ani siebie, ani kogokolwiek innego. Nie na zamku, ani nawet nigdzie na ziemiach klanu, niemniej decyzji nie musiał podejmować w tej chwili. Tego wieczoru... Wreszcie Mirabelle spojrzała nań zagniewana. - Jeśli nie spełnisz mojego życzenia - oświadczyła wo­ jowniczo - przysięgam na grób twego ojca, że nie oddam kielicha na czas i nie zdołasz ocalić swego cennego klanu. Wpatrzony w jej twarz, kątem oka Dominic odnoto­ wał jakiś ruch w cieniu u stóp schodów, na galerii. Z tru­ dem nabierając tchu, autentycznie wściekły, spojrzał w tamtą stronę - i zobaczył McAdiego. Skinął głową. - W porządku - rzekł do matki - ale chcę mieć świad­ ka naszej umowy. Panie McAdie! - zawołał. - Proszę tu przyjść, zostanie pan świadkiem w imieniu klanu. Przymusowo zwolniony z obowiązków zarządca może i nadskakiwał Mirabelle, niemniej Dominic nie wątpił w jego lojalność wobec klanu. Wcześniej, zaalarmowany pytaniem Angeliki, zagadnął ludzi o starszego pa­ na i okazało się, że nikt nie wyjawił mu prawdy o niej, co tłumaczyło jego konfuzję - McAdie nie pojmował, dla­ czego Dominic przywiózł na zamek Angielkę i ją tu więził. Jeśli McAdie sam się przekona, jakiego pokroju damę darzy estymą, być może ocali go to przed głębszym zaan­ gażowaniem w jej knowania.

Mirabelle odwróciła się gwałtownie, żeby spojrzeć na galerię. Po krótkim wahaniu McAdie niemrawo ru­ szył w górę po schodach. - Szukałeś mnie? - spytała, kiedy się zbliżył. - Tak, milady. Dominic zastanawiał się, z jakiego powodu, ale nie za­ mierzał o to pytać. McAdie dotarł na podest i pokłonił się lekko. Dominic odpowiedział szorstkim skinieniem głowy. - Panie McAdie, moja matka i ja zawrzemy zaraz ust­ ną umowę o wielkim znaczeniu dla klanu. Proszę, aby poświadczył ją pan w jego imieniu. Zgadza się pan? - Tak, milordzie - rzekł McAdie i się wyprostował. - Złożę tę propozycję tylko raz - oznajmił Dominic, na powrót przenosząc wzrok na matkę. - Warunki nie podlegają negocjacjom. Zgodzisz się na nią w takiej po­ staci, w jakiej ją przedstawię, albo ją odrzucisz. Czy to ja­ sne? Zawahała się, wiedziała jednak, że syn musi dać jej to, czego sobie życzyła. Skinęła głową. - Niech tak będzie. - Ja, Dominic Lachlan Guisachan, hrabia Glencrae, uczynię zadość twemu żądaniu i zgwałcę pannę Angeli­ cę Cynster pod następującymi warunkami. Po pierwsze, nie będziesz obecna przy samym akcie, zgadzam się jed­ nak wpuścić cię do pokoju zaraz po zajściu, abyś naocz­ nie się o nim przekonała. Po drugie, gwałt nastąpi w miejscu, w czasie i w sposób, które ja wybiorę. W za­ mian ty, natychmiast po tym, jak potwierdzisz, że akt się dokonał, zwrócisz mi szkocki kielich koronacyjny. Mirabelle otworzyła usta, lecz zaraz je zamknęła. Zmarszczyła brwi. - Kielicha nie ma na zamku, ale znajduje się niedale­ ko, mogę więc podać ci wskazówki co do miejsca jego ukrycia natychmiast po tym, jak akt się dokona. Skinął głową.

- Natychmiast po tym, jak potwierdzisz, że akt się do­ konał, podasz mi wskazówki co do miejsca ukrycia kieli­ cha. - Urwał, by szybko przeanalizować formujący mu się w głowie plan, po czym spytał: - Czy uznajemy umo­ wę za zawartą? - Tak. - Mirabelle przytaknęła stanowczo; oczy jej błyszczały. - Jeśli postąpisz zgodnie z własnym oświad­ czeniem, zwrócę kielich. - Panie McAdie? - Dominic spojrzał na staruszka, który wydawał się zszokowany; nawet w półmroku rzuca­ ło się w oczy, że zbladł. - Czy poświadcza pan umowę? - ponaglił go łagodniej Dominic. McAdie zamrugał, a potem skinął głową. - Tak. Poświadczam. - Gotowe - oznajmił Dominic, patrząc na matkę, po czym odwrócił się do niej plecami i otworzył drzwi sy­ pialni. - Kiedy? - zapytała. Gdy się obejrzał, znów zobaczył na jej twarzy zapał, od którego przewracało mu się w żołądku. - Jutro. - Zrobił krótką przerwę. - Po lunchu. Otworzył drzwi jedynie na tyle szeroko, by wejść do sypialni, po czym zamknął je za sobą na klucz. Od­ wróciwszy się, zobaczył, że Angelica, nadal w ubraniu, leży na łóżku. Uniosła brwi. Podszedł bliżej. - Słyszałaś? - Jutro, po lunchu. Ale drzwi są tak grube, że z reszty nie dotarło do mnie ani słowo. Przysiadł na łóżku obok niej i powtórzył jej treść umowy. - Teraz musimy zaplanować gwałt - rzekł na zakoń­ czenie, patrząc Angelicę w oczy. Przybrała nonszalancką pozę i uśmiechnęła się szeroko. - Cała zamieniam się w słuch. Wyciągnął się na łóżku, podobnie jak ona nadal ubra­ ny, dzięki czemu mógł skupić myśli. Założył ramio­ na za głowę, dumał przez chwilę, po czym się skrzywił.

- Szczerze mówiąc, bardzo wątpię, czy zdołam stanąć na wysokości zadania. - Spojrzał na nią. - Najprawdopo­ dobniej będziemy musieli udawać. Uniosła brwi, teraz już poważna. - Byłoby to bardzo ryzykowne, jako że twoja matka od dawna nie jest dziewicą, a my nie możemy pozwolić sobie na to, by choć w najmniejszym stopniu zakwestio­ nowała prawdziwość gwałtu. To nasza ostatnia szansa, jeśli ją zmarnujemy, kolejnej nie będzie. Jednakże... - Przesunęła się wyżej w łóżku, nachyliła nad Domini­ kiem i powiodła palcami po jego klatce piersiowej. - Je­ żeli po prostu oddasz się w moje ręce - w ramach de­ monstracji zawędrowała palcami niżej - wówczas, przy założeniu, że zamkniemy drzwi na klucz, tak by nikt nas nie podglądnął, jestem dogłębnie przekonana, że na­ kłonię cię do paru niecnych postępków. Dominic z uśmiechem zamknął oczy. - Zobaczymy - stwierdził. - Rzucasz mi kolejne wyzwanie? - Traktuj to wedle woli. Zachichotała, zmysłowo i słodko, po czym przystąpiła do dowodzenia mu, że podoła takiemu wyzwaniu. ***

Mirabelle i McAdie w milczeniu przeszli do północnej wieży. Dopiero tam, na schodach, hrabina przystanęła i odwróciła się do starszego mężczyzny. - No i? - spytała z ożywieniem. - Przyszedł? - Nie. Chłopak przyniósł wiadomość: najwyraźniej dżentelmen wrócił z wyprawy, ale nie zdoła odwiedzić pani tej nocy. Z twarzy Mirabelle nic nie można było wyczytać. - Niech go diabli! Chciałam mu się pochwalić. Nie wierzył, że nagnę Dominica do swej woli, a tymczasem w końcu zatriumfowałam nad moim opornym synem. Za-

ledwie krok dzieli mnie od dokonania zemsty... - Umilkła i zacisnęła wargi, po czym z wolna się uśmiechnęła. - Mo­ że lepiej, że tak się stało. Chodź na górę. - Ruszyła po schodach. - Dam ci liścik. Zaniesiesz go jutro, dzięki temu dołączy do mnie w chwili chwały, kiedy będzie na­ wet więcej powodów do świętowania. McAdie mozolnie wspinał się po schodach w ślad za hrabiną. W głowie mu wirowało, nie mógł uwierzyć w umowę, do poświadczenia której go wezwano. Zaszo­ kowało go to, na co zgodził się hrabia, niemniej w pełni rozumiał jego motywy. Znając znaczenie kielicha, nie potrafiłby unosić się świętym oburzeniem. Pod długo­ trwałą urazą z powodu zwolnienia ze służby w głębi ser­ ca pielęgnował jedynie szacunek, jakkolwiek niechętny, dla człowieka, jakim stał się Dominic. Szkoda, że nie pamiętał o tym wcześniej. Zanim podał Mirabelle szyfr do sejfu. Podczas gdy wstrząsnął nim czyn, na jaki hrabia mu­ siał się zgodzić, jeszcze bardziej przerażał go własny, nie­ przemyślany udział w rozgrywającym się dramacie. Co do funkcji posłańca i odźwiernego, jaką pełnił dla hrabiny i „dżentelmena", którego wzięła sobie na kochan­ ka... Początkowo przystał na to, gdyż żal mu było hrabiny żyjącej w takiej izolacji, a ponadto uważał, że oboje po­ dobnie cierpią wskutek tego, iż klan Guisachanów nie okazuje im należnego szacunku, lecz w minionych miesią­ cach coraz bardziej się martwił. Nie z powodu zaintereso­ wania hrabiny owym dżentelmenem - akurat jej motywy były jasne. Jednakże zainteresowanie tego mężczyzny hra­ biną... Tutaj działo się coś podejrzanego. Oczywiście, niczego by na ten temat nie powiedział, nie mógłby. Stał obok hrabiny, kiedy pisała liścik przy ślicznym biureczku w swej bawialni. Sam wybrał to biurko, dawno temu, porażony jej urodą, jej uśmiechem. Kiedy się tu pojawiła, była tak piękna, że boleśnie za­ zdrościł Mortimerowi, ona wszakże ani razu na niego nie

spojrzała. Nigdy nie postrzegała McAdiego jako mężczy­ zny, zawsze widziała w nim zaledwie sługę, któremu mogła wydawać rozkazy, który był na każde jej wezwanie. Nie przeszkadzało mu to... Aż do teraz. Teraz... zaczynał się zastanawiać, do jakiego stopnia stał się już bezmyślnym, starym głupcem.

Rozdział dwudziesty

W trakcie śniadania w wielkiej sali wyczuwało się na­ pięcie. Dominic i Angelica trzymali się uzgodnionych ról. Nie miał z tym trudności - gniew i frustracja przeta­ czały się przez niego falami. Z rozmysłem opuścił tarczę, za którą skrywał zwykle swój temperament, tak że ujaw­ niał teraz ledwie trzymane w ryzach negatywne emocje. Angelica z kolei siedziała z opuszczoną głową. Choć już nie drżała, wyraźnie się kuliła, stwarzając obraz ko­ biety, która wie, że jest słaba i bezradna, że potencjalnie może paść ofiarą jakiegoś nieopisanego zagrożenia. Za­ chowywała się tak, jakby całą sobą skupiała się na prze­ ślizgnięciu się niezauważenie obok niebezpiecznego, wygłodniałego drapieżnika. Mirabelle obserwowała ją z chciwą uwagą, wyraźnie zachwycona, podczas gdy wszyscy inni zastanawiali się, o co chodzi. Dominic zdążył już rozmówić się ze Scanlonem, z Jessupem, Mulleyem, Brendą, Griswoldem, Johnem Erskine'em i panią Mack. Uzgodnił z Angelica, że nikt więcej nie musi wiedzieć, iż zanosi się na coś dramatycznego, przy czym nawet te wymienione osoby - najbliżsi, najbar­ dziej zaufani ludzie Dominica - usłyszały tylko, że oni dwoje życzą sobie, aby po lunchu zamkowe wnętrza opu­ ścili wszyscy poza nimi, Mirabelle i McAdiem. Właśnie

dlatego Dominic wybrał tę porę na „gwałt" - zależało mu na tym, żeby bez trudu oczyścić teren, tak by nikt więcej nie został zamieszany w tę sprawę. Ledwie śniadanie dobiegło końca, Angelica ześlizgnę­ ła się z krzesła; Mulley już czekał, by odprowadzić ją do składziku i zamknąć tam na klucz. Znalazłszy się w pokoju, zaczęła się przechadzać, roz­ myślając, planując, rozważając. Podobnie jak każda wy­ stawiana kiedykolwiek sztuka, „gwałt" jedynie na tym zy­ ska, jeżeli zostanie dobrze obmyślony i zorganizowany, zwłaszcza że Dominic po mistrzowsku stosował się do wskazówek Angeliki. - I dobrze. - Spódnice zgrzebnej, burej sukni, którą dostała od Mirabelle, zawirowały, kiedy Angelica zawró­ ciła, spacerując przed zamkniętymi drzwiami. - Oczywi­ ste, że jedno z nas będzie musiało objąć przewodnictwo, a przy jego nastawieniu nie będzie to on. Dominic postanowił zabrać Gavina i Bryce'a na polo­ wanie ze Scanlonem oraz jego chłopakami; porzuci to­ warzystwo i wróci na zamek na tyle wcześnie, aby przed lunchem rozmówić się jeszcze z Angelicą. - A zatem - rzekła cicho - mam trzy godziny, żeby opracować scenariusz, a później zdecydować, ile wyjawię Dominicowi. ***

Na pozór lunch przebiegał spokojnie, jednak przy sto­ le na podwyższeniu emocje buzowały. Frustracja, gniew i narastające wyczekiwanie mieszały się ze zwiększoną czujnością tudzież pączkującą niepewnością. Mirabelle pokrzyżowała plan spotkania Dominica z Angelicą, nalegając, by dziewczyna czas przed posił­ kiem spędziła z nią w bawialni. Choć do tej pory Angeli­ ca ze spokojem podchodziła do spotkań z Mirabelle, tym razem robiło jej się niedobrze, kiedy pomyślała o tym, co

hrabina wprawiła w ruch, czego zażądała od Dominica, kiedy widziała jej triumf i radość na wyobrażenie horro­ ru, cierpienia i dewastacji, jakie w jej mniemaniu czeka­ ły dziewczynę. Zupełnie nie miała apetytu, gdy w ślad za triumfującą Mirabelle wślizgnęła się do wielkiej sali, możliwie dużym łukiem ominęła Dominica, który rozsiadł się na krześle, tocząc wokół groźnym spojrzeniem, po czym chyłkiem zajęła miejsce po jego lewej. Przepychając jedzenie po talerzu, odkryła w sobie za­ skakujący niepokój. Nie uzgodnili planu, kolejności działań. W tym, co wydarzy się dalej, będą zmuszeni im­ prowizować. Denerwowała się, po raz pierwszy w trakcie tego przedstawienia. To był ich najważniejszy podstęp, ostatni, rozstrzyga­ jący akt. Musieli prawidłowo wykonać każdy najmniejszy gest, a Mirabelle właśnie istotnie utrudniła im zadanie. Nim jeszcze zaczęto sprzątać ze stołu, żołądek, jakże nietypowo, zawiązał się Angelicę w supeł. Potem Dominic wstał. Na sali zapadła pełna wyczeki­ wania cisza. Z twarzą niczym maska potoczył wzrokiem po zebranych. - Jak już niektórzy z was wiedzą - przemówił - ogło­ siłem, że w drugiej części dnia urządzimy sobie niewiel­ kie święto. Na dziedzińcu oraz w lesie na wschodzie i zachodzie odbędą się zawody łucznicze i inne rywali­ zacje. Chcę, żeby wszyscy wyszli na dwór i miło spędzili popołudnie; nie życzę sobie widzieć nikogo z powro­ tem w tych murach do czasu, gdy trzeba będzie zacząć przygotowania do kolacji. Sam muszę zająć się pewną sprawą, ale wkrótce do was dołączę. - Ruchem ramion zagonił biesiadników do wyjścia. - A teraz idźcie, baw­ cie się. W sali wezbrał radosny, pełen ekscytacji gwar. Pośród tego hałasu i zamieszania, kiedy ludzie wstawali od sto-

łów i zdążali ku głównym drzwiom, Angelica zaczęła zsu­ wać się z krzesła. - Ty zostań na miejscu - warknął Dominic. Zamarła; oto rozpoczął się ostatni akt przedstawienia. Dominic stał, przyglądając się, jak sala pustoszeje. Ci­ chy, nieruchomy, delikatnie wspierał palce o stół i cze­ kał... Skulona na krześle Angelica wychyliła się do przodu na tyle, żeby ominąć go wzrokiem. Mirabelle siedziała i patrzyła na syna, jej twarz niemalże promieniała wycze­ kiwaniem, wynaturzoną, złośliwą radością. Tłumiąc dreszcz, Angelica spuściła wzrok. Uczestni­ czyła dotąd w niezliczonych przedstawieniach. Nigdy wcześniej serce nie podchodziło jej do gardła, nie do­ świadczała tak bolesnego napięcia. Wreszcie ostatni maruderzy zostali wygonieni na dwór przez panią Mack, która podążyła za nimi na oświetlony bladymi promieniami słońca dziedziniec. Stopniowo w zamku zapadła cisza, aż w końcu docierały do nich je­ dynie odległe dźwięki, wytłumione przez grube kamienne mury. Dominic doskoczył do Angeliki. Chwycił ją za ramię i pociągnął w górę. Pisk zaskoczenia, jaki się jej wyrwał, był najzupełniej autentyczny. Zszokowana, instynktownie stawiła opór, kiedy Dominic powlókł ją naprzód. - Nie! Co...? - Milcz. Jeśli wiesz, co dla ciebie dobre, pójdziesz po­ słusznie. - Nie! Proszę mnie puścić! - Rzuciła się w tył, udało jej się przewrócić swoje krzesło; runęło na posadzkę z hukiem, który echem rozniósł się po sali. Dominic zacisnął szczęki. Mocniej szarpnął Angelicę, przykucnął, przerzucił ją sobie przez ramię i wyprosto­ wał się. Walczyła zaciekle.

- Dosyć tego! Tak nie uchodzi. Niech mnie pan zosta­ wi! - Okładała pięściami jego plecy, wykręcała się, wierz­ gała, próbowała go kopnąć, jakby nie dbała o to, czy Do­ minic ją upuści; wiedziała doskonałe, że tego nie zrobi. Niezrażony jej protestami, zszedł z podestu i ruszył galerią. Kiedy podwoiła wysiłki, wymierzył jej klapsa, na tyle mocno, że wrzasnęła. - Przestań! - warknął. - Skończy się tym, że zrobisz sobie krzywdę. Zaraz po klapsie nastąpiło umiejętne, pieszczotliwe ugniatanie, podniecający sposób uspokojenia jej, wsku­ tek czego gwałtownie wciągnęła powietrze, przelotnie tracąc wątek. Na nowo wchodząc w rolę, zaczerpnęła tchu, żeby wrzasnąć: - Pomocy! Ponieważ bark Dominica wbijał się w jej płuca, doby­ ła z siebie jedynie słaby okrzyk. - Krzycz do woli - powiedział. - Nikt cię nie usłyszy. Jej wzrok padł na Mirabelle. Hrabina zerwała się z krzesła i dreptała za nimi, z rozchylonymi z zachwytu ustami chłonąc przedstawienie. Angelica poczuła odrazę. Znów zaczęła się wić, za­ czerpnęła tchu, żeby zaapelować do szalonej hrabiny. - Proszę mi pomóc! Nie może mu pani na to pozwolić. Mirabelle uśmiechnęła się, ujawniając całą swą pod­ łość i mściwość. - O tak, mogę. Robi to dla mnie. Jest taki wielki, nie mogę się już doczekać, kiedy usłyszę twoje krzyki. Żału­ ję tylko, że twoja matka ich nie usłyszy, nie usłyszy, jak jej pieszczoszkę rozdzierają na dwoje, liczę jednak, że później opiszesz jej tę chwilę w całej upiornej krasie. Angelicę odebrało mowę. Kiedy Dominic szybko wspinał się po schodach do swego pokoju, walczyła coraz słabiej. Załkała rozdzierająco, gdy dotarli do drzwi.

- Nie, błagam, niech pan tego nie robi! - Przestań walczyć, zachowuj się rozsądnie, leż i po­ gódź się z losem, a postaram się jak najbardziej ci to uła­ twić. Nie powinno zanadto boleć. - Dominic pchnął drzwi na oścież. - Zastosuj się do starej rady: zamknij oczy i myśl o Anglii. Wkrótce będzie po wszystkim, a wtedy wrócisz do domu. Zatrzasnął drzwi przed samym nosem Mirabelle, po czym je zaryglował. I odetchnął. Przeszedł w głąb pokoju i uniósł Angelicę, tak że ze­ ślizgnęła się w jego objęcia. Oplotła ramionami jego szyję, zajrzała mu w twarz. - Zamknij oczy i myśl o Anglii? Czując niebotyczną ulgę na widok rozbawienia w jej wzroku, wzruszył ramionami. - Wydało mi się to bardzo adekwatne. Przyglądała mu się, z uśmiechem uniosła brew. - Co teraz? - Liczyłem na twoje sugestie. - Och, mam kilka, zdecydowanie. - Uniosła kolano, a kiedy Dominic złapał ją za pośladki i dźwignął, oplotła go nogami w talii. Przemieściła się tak, by ich twarze, oczy, usta znalazły się na tym samym poziomie. - Za­ cznijmy od tego - wymruczała. Pocałowała go i w trzy uderzenia serca przekonał się, że jego obawy były bezpodstawne. Razem mogli tego dokonać - i dokonają, a potem znów wszystko będzie dobrze. Złączeni w pocałunku, umiejętnie splatając języki, gdy stopniowo narastał w nich głód, wspólnie rozniecili i podsycali ogień. Aż ich wypełnił. Podtrzymując Angelicę ramieniem, Dominic drugą ręką sięgnął do jej piersi, zawłaszczył je, ugniatał, pie­ ścił.

Wymamrotała coś niezrozumiale, przerwała pocału­ nek i zajrzała mu w oczy. - Ona na pewno stoi z uchem przy drzwiach, ale nie może nas słyszeć, prawda? - Nie, za to krzyk usłyszy. Oblizała wargi, wpatrzona w jego usta. - Zwykle nie zachowujemy się tak głośno, czeka nas więc dodatkowy wysiłek. - Zmieniła pozycję, dociskając żar między udami do jego pokrzepiająco twardego członka. - Będziesz musiał dać mi powód do krzyku... ze stosownym zaangażowaniem. Nie spodziewałby się, że to w ogóle możliwe, ale na te słowa szeroko się uśmiechnął. - Przekonajmy się, ile zdziałam. Uwięził jej wargi w pocałunku, aczkolwiek pozostawa­ ło kwestią sporną, kto pochwycił kogo. Pożądanie i na­ miętność rozjarzyły się na nowo, wystrzeliły wysoko w górę. W ciągu kilku chwil ich ręce były wszędzie, ciągnąc to, rozpinając tamto. Postąpił chwiejnie dwa kroki do łóż­ ka i nachylił się nad nim wraz z Angelicą. Puściła jego szyję i padła plecami na materac, już stosownie zarumie­ niona, lekko zdyszana. - To nie może trwać zbyt długo - wydyszała, sięgając do guzików koszuli, którą wcześniej wyciągnęła mu ze spodni. Zablokował ją, aby rozpiąć guziki jej stanika. - Nie, rozedrzyj. Popatrzył jej w oczy. Złapała go za nadgarstki i potrząsnęła. - Dostałam ją od niej. Mocno chwycił materiał i szarpnął, aż do pasa roz­ dzierając na Angelicę suknię i halkę, obnażając jej pier­ si, nieskazitelne, acz nabrzmiałe. Zniżył się gwałtownie, przylgnął ustami do jej ciała, krążył po nim dłońmi i pal­ cami. Życzyła sobie krzyczeć i jęczeć - przystąpił do re­ alizacji zadania z typowym dlań zaangażowaniem.

Przesadzała, oczywiście, czerpała jednak wskazówki z jego zabiegów, z przemyślanych, bezlitosnych napaści na jej zmysły. Dobywające się z jej ust jęki i krzyki po­ naglały go do działania; wkrótce robili taki hałas, że przekonaliby nawet najbardziej zatwardziałego, cynicz­ nego słuchacza, że za drzwiami odbywa się brutalny gwałt. Pierwszy krzyk uzyskali, gdy przylgnął do niej ustami. Ten drugi, kiedy szybko i pewnie wdarł się głęboko w jej ciało, okazał się wprost doskonały. Ze spódnicami podkasanymi do pasa Angelica opla­ tała nogami jego biodra, on zaś przytrzymywał nieru­ chomo jej uda i, nachylony nad nią, ujeżdżał ją mocno i szybko. Błyskając oczami spod ociężałych powiek, to­ warzyszyła mu w każdej przesyconej łomotem serca se­ kundzie. Nie myliła się. Nic nie było w stanie ich dotknąć, żad­ ne przedstawienie, żadne udawanie, nieważne, jak plu­ gawe, nie miało szans nawet dosięgnąć rzeczywistości, którą już stworzyli, a cóż dopiero ją zniszczyć. W doskonałej harmonii skupili się na wspólnym celu. Pędzili ku niemu. Nie wstrzymywała się, podobnie jak i on. W szaleń­ czym tempie zawiódł ją na szczyt, a później wzleciała. Z odrzuconą w tył głową, wyprężając się w łuk, krzyknę­ ła. Jej pochwa zacisnęła się na nim, parząca i aksamitna, i pociągnęła go. Uległ z ochrypłym krzykiem, Angelica porwała go za sobą - a potem ściągnęła w dół, w swe ob­ jęcia, i przytrzymała. Przez rozkoszną chwilę. Później oboje potężnie odetchnęli. Wysunął się z niej. Angelica zmierzwiła palcami włosy, długie pasma kotłowa­ ły się w nieładzie na jej twarzy, szyi, obnażonych piersiach. Zapiąwszy spodnie, Dominic wziął z nocnego stolika przygotowany wcześniej nóż i naciął sobie kciuk. Wrócił do Angeliki, poczekał, aż zbierze się trochę krwi,

po czym rozsmarował ją po wewnętrznej stronie jej ud, mieszając z własnym nasieniem. - Dzięki Bogu, że pamiętałeś. Ja zapomniałam. - Każdy szczególik - wymamrotał. Cofnął się, possał kciuk i otaksował Angelicę wzro­ kiem. Uniosła brwi. - I jak? Zręcznie udrapował na niej spódnice, żeby fałda ma­ teriału zasłaniała tę część ciała, której jego matka zdecy­ dowanie nie musiała oglądać, wykręcił stanik tak, że roz­ darcie stało się lepiej widoczne, po czym machnął ręką. - Udawaj zgwałconą. Posłusznie zległa na skotłowanej kapie, bezwładna, z głową zwróconą w bok, dłońmi wnętrzem do góry w ge­ ście bezradności i klęski, podczas gdy rozwarte nogi zwieszały się z boku łóżka... Pokręcił głową ze szczerym podziwem. - Idealnie. Nie ruszaj się, idę ją wpuścić. Mocno wziął w karby swój gniew, odrazę i opiekuń­ czość, zwolnił rygiel i otworzył drzwi. Mirabelle stała tuż za progiem. Wyraz jej twarzy... Dominic na chwilę zamknął oczy. Uniósł powieki dopiero wtedy, gdy odwrócił się pleca­ mi do matki. Machnął ręką w stronę łóżka. - Zgodnie z twoim życzeniem: Angelica Cynster zgwałcona. Mirabelle ruszyła w kierunku łóżka. Podążył za nią, aby w razie czego ją powstrzymać, nie zniósłby bowiem, gdyby dotknęła Angeliki. Jednak hrabina przystanęła u stóp łóżka. Popatrzyła z góry na dziewczynę, której nie drgnęła nawet powieka. Przesunęła spojrzeniem po pozbawionym wyrazu obli­ czu leżącej, jej splątanych włosach, niezbitym dowodzie gwałtu... a potem uśmiechnęła się jak dziecko, które właśnie odpakowało wytęskniony prezent.

Spojrzała na Dominica. Starał się nie przyjmować do wiadomości tego, co czytał z jej twarzy, jeśli wszakże pozostałyby mu nadal wątpliwości, czy wyzbycie się prze­ zeń honoru było dla jego matki równie ważne jak kom­ promitacja Angeliki, wyraz jej oczu by je zgładził. - Nareszcie! - W jej głosie pobrzmiewało coś więcej niż triumf. - Pójdę po wskazówki co do miejsca ukrycia kielicha, są w mojej sypialni. - Przynieś mi je do wielkiej sali. - Chciał, żeby opuści­ ła to pomieszczenie, znalazła się daleko od Angeliki, da­ leko od niego. - Poczekam tam na ciebie. Przytaknęła. Raz jeszcze spojrzała na Angelicę i śpiesznie ruszyła do wyjścia. Dominic odczekał, aż jej kroki zamilkną w oddali, wrócił do drzwi i zamknął je. Na klucz. Gdy się odwrócił, Angelica siedziała z takim uśmiechem na twarzy, że cała wspaniałość przedzierającego się przez chmury słońca nie mogłaby się z nim mierzyć. - Udało nam się! - powiedziała cicho, ale ze szczerym podekscytowaniem. Zeskoczyła z łóżka i zaczęła zdejmo­ wać podartą suknię. - Szybko, pomóż mi się przebrać. Pójdę naokoło, przez kuchnię, stamtąd będę obserwo­ wać. Kiedy tylko się dowiesz, gdzie jest kielich, udamy się po niego. Zatrzymał się przed nią, patrzył na nią przez chwilę, a następnie chwycił ją w ramiona, poderwał z ziemi i po­ całował soczyście. Głęboko. Z niewysłowioną wdzięcz­ nością. - Dziękuję - rzekł cicho, opuszczając ją na podłogę. - Z głębi serca. Zawsze będę ci wdzięczny. Przyglądała mu się przez moment, po czym poklepała go po piersi. - Mogłabym odpowiedzieć tym samym, ale nie zro­ zumiesz. Musisz jednak przyznać, że tworzymy świetny zespół. - Naga do pasa, jako że uwolniła już ramio­ na z rękawów, spróbowała zsunąć suknię i westchnęła.

- A teraz albo to ze mnie zedrzyj, albo rozwiąż sznu­ rówki. Wybieraj. Zdarł. Doprowadziła się do porządku, założyła przy­ gotowaną zawczasu suknię spacerową, po czym we dwo­ je - choć raz on na przedzie, a ona za nim - podążyli do wielkiej sali, aby czekać na Mirabelle i jej wskazówki tyczące kielicha.

Rozdział dwudziesty pierwszy

Dominic opadł na swoje krzesło na podwyższeniu i omiótł wzrokiem pustą salę, mówiąc sobie, że już nie­ mal po wszystkim. Ponad pięć miesięcy knucia, planowa­ nia, pomyłek i klęsk, a teraz wreszcie dzięki swemu za­ dziwiającemu aniołowi za kilka chwil odzyska kielich. I klan będzie bezpieczny. Wyłącznie dzięki niej. Przy czym perspektywa spędzenia reszty życia w jej niewoli ani trochę go nie martwiła. Z uśmiechem spojrzał ku łukowemu przejściu do kuchni i spostrzegł zerkającą stamtąd Angelicę. Uśmiechnęli się do siebie. Wiedział, że zwariował na jej punkcie, i nic go to nie obchodziło. Angelica niemalże tańczyła z radości. Zakładała, że Mirabelle dotarła już do swych pokojów, a biorąc pod uwagę, ile wysiłku zainwestowała w wykazanie tej kobiecie, dlaczego nie powinna odmawiać Dominicowi zwrotu kielicha, szczerze wątpiła, by hrabina raptem wy­ cofała się z umowy. Mówiła sobie, że powinna zastosować się do własnej rady i odnaleźć w sobie cierpliwość, ale... Do jej uszu dotarł krzyk, daleki, wytłumiony przez mury. Słyszała nieco cichszą wrzawę trwającej na dzie-

dzińcu zabawy, ale ten krzyk... wydal jej się znajomy. Znajoma melodia, znajome brzmienie... co to było? Niespełna minutę później do sali wbiegł członek kla­ nu, jeden ze starszych mężczyzn, którymi obsadzono wartownię. - Milordzie! Grupa Angoli przy moście żąda widzenia z panem. Momentalnie tracąc dobry humor, Dominic spojrzał na Angelicę i wstał z krzesła. - Idę. Wpatrywała się w niego, gdy kroczył przez salę. Znajo­ me nawoływanie... Odwróciła się i popędziła przez kuch­ nię, a stamtąd na galerię wokół wielkiej sali - lecz zaraz przypomniała sobie, że nie może ryzykować spotkania z Mirabelle. Zatrzymała się z poślizgiem i zawróciła. - Niech ich diabli! Czy mnie posłuchali? Nie. I, oczy­ wiście, wybrali sobie najgorszy moment. W tej chwili akurat oni są nam najmniej potrzebni! ***

Na górze, w swej sypialni, Mirabelle stała przy oknie, związując i przycinając nici przy hafcie, nad którym pra­ cowała przez kilka ostatnich tygodni. Nie skończyła go, ale część ważna dla Dominica została już wykonana. Mi­ rabelle mogłaby mu po prostu powiedzieć, gdzie ukryta kielich - każdy członek klanu znał to miejsce - lecz ten haft był jej wisienką na torcie. Zawsze celowała w wyszy­ waniu, uznała więc za stosowne skorzystać z tej umiejęt­ ności, aby zakomunikować synowi - czy jakiejkolwiek innej osobie, której zdecydowałaby się podarować kielich - gdzie ukryła ów jakże użyteczny oręż. Ostatnia dyndająca nitka spadła na podłogę. Mirabelle odłożyła nożyce na parapet, rozprostowała prostokąt płótna i z uśmiechem patrzyła na stworzony przez siebie obrazek. Uzmysłowiła sobie, że czuje się szczęśliwa.

Wreszcie odkryła sposób - przejęła kielich i wykorzysta­ ła go, aby uzyskać wszystko, na czym jej zależało: zemstę na mężu, zemstę na synu, zemstę na Celii Cynster za wszystkie te długie, puste, zmarnowane lata w ohyd­ nym bagnie, jakim stało się jej życie. Nigdy więcej Dominic nie okaże jej wyższości. Mirabelle nigdy nie pozwoli mu naprawić szkody, odzyskać tego, co przehandlował, aby ocalić swój cenny klan. Na jej twarzy zagościł dawno zapomniany wyraz - uśmiech autentycznego szczęścia. Odwróciła się ku drzwiom, akurat gdy się otworzyły. Uśmiechnęła się szerzej na widok przybysza. - Nie zgadniesz! Dominic przywiózł mi Angelicę Cyn­ ster, ale, och, kochanie, potem robi się jeszcze lepiej. - Zachwycona, chciała obwieszczać swój triumf. Jej kochanek z uśmiechem wszedł do pokoju i za­ mknął za sobą drzwi. - Rozumiem. Wygląda na to, że dotarłem w samą porę. Rozpromieniła się niczym mała dziewczynka. - W samą porę, żeby świętować wraz ze mną. - Zaiste. - Podszedł do niej, stawiając długie, sztywne kroki. ***

Dominic stał na machikułach naprzeciw mostu łą­ czącego mniejszą wyspę z brzegiem jeziora i przyglądał się ośmiu jeźdźcom, którzy rewanżowali mu się tym sa­ mym. Sześciu wjechało na most, dwóch pozostało na brzegu. Ci na moście się zatrzymali; gdyby podjechali choć mi­ nimalnie bliżej, znaleźliby się w zasięgu strzału z pistoletu. Angelica pojawiła się obok niego i wyjrzała zza zęba blanki. - Zakładam, że to oni.

- Do diabła, tak! Wszystkich sześciu! Moi dwaj bracia i czterej starsi kuzyni. Pozostali dwaj, ci na brzegu, to Breckenridge i Jeremy Carling. - Oparta się plecami o wysoki kamienny mur i spojrzała na Dominica. - Jeśli Mirabelle ich zobaczy, stanie okoniem. Bóg jeden wie, co wtedy zro­ bi. - Zerknęła znów na most. - Wszystko zepsują! - Umieją pływać? - Proszę? - Angelica popatrzyła na niego. - Czy tych sześciu na moście umie pływać? Zagapiła się na niego, zastanowiła, po czym skinęła głową. - Tak. Dlaczego? Dominic ominął ją wzrokiem. - Gotowi? Okręciwszy się na pięcie, nieco dalej na machikułach Angelica ujrzała trzech potężnych mężczyzn przy ma­ sywnej dźwigni połączonej z ogromnym kołem zębatym. - Tak, milordzie - odparli chórem. Odwróciła się znów do Dominica, a że ten spoglądał na most, także wyjrzała zza zęba blanki. Jej bracia i ku­ zyni nadal tam byli, dyskutowali, mierzyli wzrokiem za­ mek, planowali... - Teraz - rozkazał Dominic. Zobaczyła, że trzej siłacze napinają mięśnie, napiera­ ją na dźwignię i przepychają ją na drugą stronę. Wielkie koło zaczęło się wolno, pracowicie obracać. - Co u...!!! Słysząc wrzask Demona, natychmiast znowu spojrzała na most. Opadła jej szczęka. - O mój Boże... Cała powierzchnia drewnianego mostu powoli, płyn­ nie odchylała się od poziomu, łagodnie kierując konie i jeźdźców ku pomarszczonym wodom jeziora. Angelica przyglądała się zahipnotyzowana, jak sześciu jej najbliż­ szych krewnych płci męskiej, wobec niemożności zawró­ cenia koni na brzeg, zostaje zmuszonych, jeden po dru-

gim, do kąpieli w ani chybi bardzo zimnej wodzie. Zsu­ nęli się z siodeł i, płynąc obok wierzchowców, dotarli na płyciznę. Wychodzili na brzeg jeden po drugim, ocie­ kając wodą i klnąc, na czym świat stoi. Angelica zamknęła sobie dłonią usta, żeby zdławić śmiech. Z oczu popłynęły jej łzy. - O Boże! Nigdy, przenigdy ci tego nie wybaczą. Dominic wzruszył ramionami. - Rezydują w Londynie, a ja tutaj. Jakoś przeżyję ich oburzenie. - Po raz ostatni rzucił okiem na most i od­ wrócił się. - Kąpiel powinna ostudzić im krew na tyle, że­ byśmy zdążyli przynieść kielich. Moja matka zapewne czeka już w wielkiej sali ze wskazówkami. Angelica dotrzymywała mu kroku, kiedy zmierzał machikułami ku schodom. Śpiesznie zeszli na dziedziniec i ruszyli do części mieszkalnej, klucząc pośród tłumu, rzedniejącego już, jako że ludzie stopniowo wracali do swoich zwykłych zajęć. - Dokądkolwiek będziesz musiał się udać po kielich, idę z tobą. Przytaknął, patrząc przed siebie. - Ale trzymaj się z tylu, dopóki nie dostanę tych wska­ zówek. Nie dopuść, żeby cię zobaczyła. Posłusznie zwolniła, tak że pierwszy wszedł po scho­ dach. Na portyku przystanęła, czekając, aż Dominic przetnie westybul i wkroczy do wielkiej sali, po czym przestąpiła próg i wślizgnęła się w cień... - Aaaaa!!! Słysząc krzyk, oboje gwałtownie się zatrzymali. Domi­ nie okręcił się na pięcie, zarejestrował, że to nie Angeli­ ca krzyczała, i cofnął się do westybulu. Echo odbijało się od kamiennych murów, jednakże Angelica słyszała, skąd dobiegł krzyk. W oszołomieniu wskazała palcem. - Wieża Mirabelle. Na górze. Dominic pobiegł ku schodom.

Zebrała spódnice i popędziła za nim. Galerią nadciąg­ nęli w pośpiechu Brenda i Mulley. Angelica pokazała im kierunek, po czym wpadła na klatkę schodową. Wspina­ jąc się w ślad za Dominikiem, słyszała histeryczne, ury­ wane łkanie, dobiegające z któregoś z pomieszczeń po­ wyżej. Odgłosy zaprowadziły oboje do sypialni Mirabelle. Drzwi były otwarte na oścież. Z boku, zaraz za pro­ giem, stała Elspeth, z dłońmi przy ustach, i z niedowie­ rzaniem wpatrywała się w leżącą postać, obok której przykucnął Dominic. Ciemne spódnice rozpostarły się na podłodze. W wy­ rzuconej na zewnątrz dłoni tkwił zaciśnięty kawałek ha­ ftowanego płótna. Dominic wolno wstał. Patrząc z góry na matkę, pokrę­ cił głową. - Nie żyje - oznajmił płaskim, głuchym głosem. Zatrzymawszy się obok niego, Angelica spojrzała na purpurową twarz Mirabelle, jej wystający język, zapa­ trzone w pustkę niebieskie oczy. Odwróciła się i mach­ nęła na Brendę, żeby zajęła się Elspeth. Podczas gdy po­ kojówka brała zszokowaną, coraz bardziej rozdygotaną Elspeth w ramiona i wyprowadzała z pokoju, Angelica z całej siły chwyciła dłoń Dominica. Po chwili ścisnął jej palce - zbyt mocno, lecz zaraz rozluźnił uchwyt. - Nie żyje, a my nie wiemy, gdzie szukać kielicha. - Po­ kręcił głową. - Ale kto ją zabił? I dlaczego? Spojrzenie Angeliki przyciągnął haft w ręku Mirabelle. Uwolniła z zaciśniętych palców kawałek płótna, wyprosto­ wała się i wygładziła materiał. Serce w niej zamarło. - To mapa. - Co? - Dominic spojrzał na nią. Pokazała mu, tym samym odciągając jego uwagę od matki.

- Zobacz, tutaj. To kielich. - Próbowała umiejscowić wzór, ale nie wszystkie fragmenty mapy zostały ukończo­ ne. - Wiesz, gdzie to jest? Wziął od niej płótno, podszedł do okna, przestudio­ wał haft, okręcił go... i zaklął. - To kopiec przy wodospadzie. Tam go ukryła. - Zapewne jest tam w miarę bezpieczny, więc... - Nie, nie jest. - Dominic zerknął na kobietę, która wydała go na świat, rzucił mapę na podłogę i ruszył ku drzwiom. - Ktokolwiek ją zabił, chce dostać kielich, to dlatego zginęła. Ktoś jeszcze wiedział, że go miała, teraz zaś wie, gdzie go szukać, jak również, że od tego kielicha zależy przyszłość klanu Guisachanów. Na podeście natknął się na Mulleya. - Zajmij się tu wszystkim, ja ruszam za mordercą i kie­ lichem. - Tak, milordzie. Dominic zbiegał ze schodów, biorąc po trzy stopnie naraz. Za plecami usłyszał kroki. - Nie możesz iść! - krzyknął do Angeliki. - Nie wysilaj się! - zawołała w odpowiedzi. Zaklął, ale się nie zatrzymał. Minął parter i dotarł na niższy poziom wieży, zmierzając prosto do składziku, gdzie znajdowało się boczne wyjście. Pchnął drzwi, ru­ szył biegiem przez pomieszczenie i nieomal potknął się o McAdiego. - Och, nie! - Angelica opadła na kolana przy starszym mężczyźnie. Dominic przykucnął u jego drugiego boku. McAdie otrzymał dwa pchnięcia sztyletem w okolicy serca, nie­ mal na pewno w ostatecznym rozrachunku śmiertelne. Leżał z zamkniętymi oczami i rozchylonymi wargami, oddychając z wysiłkiem. Ręce Angeliki zatrzepotały przy rękojeści wystającego z piersi McAdiego sztyletu. - Co powinniśmy zrobić? Wyciągamy go czy...?

- Nie. Zostaw. - Spostrzegłszy wytarty herb na ręko­ jeści, Dominic ścisnął zimną dłoń McAdiego. Powieki rannego zatrzepotały. - Czy to pan, milordzie? - Tak. To był Baine? - Tak. - Rysy McAdiego na moment stężały. - To był Langdon Baine. - Dziękuję. Pomszczę cię. - Dominic napiął mięśnie, żeby wstać, ale McAdie uczepił się jego dłoni. - Nie, proszę poczekać. Muszę panu powiedzieć. - Z zamkniętymi oczami ranny zwilżył wargi. - Baine był kochankiem mojej pani, to on nakłonił ją do kradzieży kielicha. Przed chwilą oznajmił, że weźmie go i raz na za­ wsze oczyści wyżyny z Guisachanów. - Po moim trupie - rzekł ostro Dominic. - Odpocznij - dodał łagodniej. - Inni zaraz tu będą, ale ja muszę iść, jeśli mam dogonić Baine'a. McAdie ledwie dostrzegalnie skinął głową, a jego rę­ ka wyślizgnęła się z dłoni Dominica. - Kim jest Baine? Dominic spojrzał na Angelicę. - Przywódcą sąsiedniego klanu. - Wstał. - Idź po Griswolda, Erskine'a albo panią Mack, żeby pomogli McAdiemu. Wygramoliła się na nogi i pobiegła ku drzwiom. W progu się obejrzała i zobaczyła, jak Dominic znika w tunelu. Zaklęła, zerknęła na rannego i popędziła po schodach w górę. - Panie Griswold! Panie Erskine! Pani Mack! Wiedziała, dokąd zmierza Dominic, mogła zatem po­ święcić chwilę, żeby wezwać pomoc dla McAdiego.

***

Dominic pognał podziemnym przejściem, minął kra­ tę, którą Baine pozostawił otwartą, wyprysnął na nie­ wielką otwartą przestrzeń u wylotu tunelu i popędził da­ lej, patrząc pod nogi, by nie potknąć się na skalistym podłożu. Myślami ścigał już Baine'a ścieżką nad wodo­ spad, toteż mężczyzn na swojej drodze zauważył dopiero w chwili, gdy na nich wpadł. Poczuł się bardziej zaskoczony ich obecnością niż oni wcześniej jego nagłym pojawieniem się, niemniej siłą rozpędu wdarł się w tę grupę, zmuszając niektórych do cofnięcia się - jednak nie ustąpili mu z drogi. Zatrzymał się; oni także. Przez moment patrzyli na niego, a jego umysł nadążał z ustaleniem, kto to, u diabła, jest... Rzucili się na niego, zmagali się z nim, szarpali go. Ręce chwytały, mokre ciała z impetem wpadały na Dominica. Strącił je z siebie, walczył, żeby wyrwać się na­ pastnikom i pognać dalej ścieżką. Padały ciosy, nie z jego strony, ale prawie nie czuł uderzeń wymierzonych w jego tors, a przed kierowanymi na twarz robił uniki. Przewrócił trzech napastników, już prawie się wyzwolił, lecz pozostali skoczyli na niego, nie­ omal go powalając. Musiał stanąć do walki. Jeden na jednego, nawet dwóch lub trzech na niego jednego - w takiej sytuacji by sobie poradził, ale układ sił ośmiu na jednego nie dawał mu szans. W końcu, uwiesiwszy mu się po dwóch na każdym ra­ mieniu, uwięzili go, przytrzymali, unieruchomili. Wszy­ scy dyszeli ciężko. - Co wy wyrabiacie?!!! Mężczyźni podskoczyli na ten przeszywający uszy wrzask. Odwrócili się zgodnie, by spojrzeć tam, skąd do­ biegł głos - czyli ku wylotowi tunelu - lecz Angelica

mknęła już przez skrawek otwartego terenu w stronę ścieżki nad wodospad. Dwaj napastnicy, którzy wraz z innymi szykowali się właśnie, by porachować się z Dominikiem, ruszyli za nią w pościg. Szatyn złapał ją za ramię. - Angelico...! Zatrzymała się raptownie i wbiła mu łokieć w bok. - Żadnego „Angelico"! Mężczyzna zgiął się wpół, ona zaś uwolniła ramię i ni­ czym błyskawica pomknęła ścieżką, unikając spotkania z brunetem, który usiłował przeciąć jej drogę; ponieważ nie znał topografii terenu, skończył przed skalną ścianą i musiał zawrócić. Tymczasem Angelica pędziła dalej. - O Boże. - Dominic raptem zdał sobie sprawę, że ona jest gotowa samodzielnie stawić czoło Baine'owi. - Angelica!!! Nie! Wracaj! Spojrzenie, jakie mu rzuciła, kiedy mknęła w górę po zakręcie ścieżki, wyraźnie mówiło, że nie ma co się łu­ dzić. Jej bracia i kuzyni, zdumieni i skonfundowani, za­ wahali się, nie wiedząc, czy powinni ją ścigać - dzięki czemu jeszcze bardziej wysforowała się naprzód. Dominic zaklął, znów spróbował się uwolnić, ale trzy­ mali mocno. Na moment przed tym, nim zniknęła im z oczu, Ange­ lica przystanęła i władczo wycelowała palec w spokrew­ nionych z nią mężczyzn. - Jeśli chcecie mnie chronić, po prostu go puśćcie, a osiągniecie cel! - Czekała, żeby zobaczyć, czy posłu­ chają. Kiedy tak się nie stało, wyrzuciła w górę ręce. - Idioci!!! Odwróciła się i pognała dalej. Dominic gapił się w ślad za nią. Nie miał pojęcia, że ona tak szybko biega... Uzmysłowił sobie, co na nią cze­ ka przy końcu ścieżki.

Zmusił się do spokoju, znieruchomiał, wziął w karby instynkty i emocje, po czym spojrzał na otaczających go mężczyzn. Sam przywódca, bez trudu poznał, kto tutaj dowodzi. Jasnozielone oczy zwróciły się na niego, pełne cieka­ wości i zarazem oceniające. Pochwycił wzrok mężczyzny. - Ona ściga człowieka, który właśnie udusił moją mat­ kę, a staruszka zarządcę dźgnął sztyletem i zostawił na pewną śmierć. Możemy uregulować nasze rachunki teraz i stracić Angelicę albo odłożyć te sprawy na później i odzyskać ją, z tym że beze mnie jej nie znajdziecie. - Umilkł na moment. - Wasz wybór. Brunet - niemal na pewno Diabeł Cynster - zawahał się, ale krótko. Skinął głową pozostałym. - Puśćcie go. Posłuchali, choć z ociąganiem. Kiedy tylko Dominic odzyskał wolność, popędził ścieżką w ślad za Angelicą. Cynsterowie deptali mu po piętach.

Rozdział dwudziesty drugi

Zbliżając się do wodospadu, Angelica zwolniła. Ryk kaskady zagłuszał jej kroki, kiedy wychynęła zza ostat­ niego zakrętu skalistej ścieżki, a potem skradała się przez końcowe metry dzielące ją od półki skalnej. Mężczyzna klęczący obok kopca tak czy owak wyda­ wał się zbyt zaabsorbowany, by ją zauważyć - całą uwa­ gę skupiał na kamiennej piramidzie, na jej tylnej ścianie. Barczysty, choć nie tak jak Dominic, miał brązowe, krę­ cone włosy. Jakkolwiek trudno było to ocenić, kiedy klę­ czał, Angelica szacowała, że jest od niej znacznie wyższy. Wątpiła w sens próby racjonalnej dyskusji. Stąpając cicho, podniosła głaz, największy, jaki była zdolna udźwignąć. Wszedłszy na półkę skalną, przystanę­ ła, nadal jednak znajdowała się daleko poza linią wzroku mężczyzny, który po omacku szperał za kopcem, wycią­ gając z niego kamienie. Miał na sobie kurtkę z owczej skóry, bryczesy i buty do konnej jazdy. Na ile Angelica widziała jego twarz, wydała jej się ona pospolita, poora­ na bruzdami, lecz zarazem mało wyrazista. Dość nieszczęśliwie w tej właśnie chwili przypomniała sobie, że Mirabelle jest - była - mocniej zbudowana niż ona i przypuszczalnie, w każdym razie w stanie krańco­ wej desperacji, także znacznie silniejsza. A ten człowiek, Baine, udusił ją z łatwością.

Baine na moment znieruchomiał, po czym, nadal klę­ cząc, nachylił się w głąb wnęki i od tyłu sięgnął do środ­ ka kopca. - Tak! Wolno wycofał ramię wraz z trzymanym przez siebie przedmiotem. Przysiadł na piętach i uniósł przed sobą złoty kielich. Angelica przestała się wahać. Uniosła głaz, zrobiła krok naprzód i grzmotnęła Baine'a w głowę. Zachwiał się. Upuściła głaz, oburącz chwyciła kielich i wyrwała go Baine'owi. Ryknął. Odwróciła się i zaczęła uciekać. Rzucił się za nią, złapał skraj sukni. Okręciła się, ciągnęła, szarpała, ale nie puścił. Mate­ riał wytrzymał, kiedy Baine docisnął go do podłoża, przyszpilając Angelicę, podczas gdy sam niezdarnie, w zamroczeniu gramolił się na nogi. Zaciskając w pięści rąbek spódnicy, przyciągnął ku sobie dziewczynę. Robiąc to, wędrował spojrzeniem po jej twarzy, aż wreszcie dotarł do włosów, a wtedy jego skonfundowa­ nie się ulotniło. - Jesteś tą angielską dziwką Dominica. Kopnęła go, celując w bok kolana, ale w ostatniej se­ kundzie zmienił pozycję, tak że cios odbił się od jego go­ leni. - No, no. - Skorzystał z okazji, puścił jej suknię i za­ mknął palce na czaszy kielicha. Spróbował jej go wyrwać, ale zaciskała palce jednej ręki na skręconym trzonie. Docisnęła je prędko drugą dłonią i trzymała z całych sił. - Nie, nie należy do pana. - Ach, ale będzie... Zdał sobie sprawę, że skoro ona tu jest, Dominic nie­ wątpliwie również znajduje się niedaleko; Angelica uj-

rzała zmianę w jego ciemnych oczach, wzbierające w nich zło. - Puszczaj, głupia. - Uniósł kielich możliwie wysoko i potrząsnął nim jak terier kością. Z uporem trzymała trzon; Baine nie był na tyle silny, aby poderwać ją z ziemi. Popatrzył w bok, na krawędź półki skalnej, po czym spojrzał na Angelicę. - Szkoda, ale... Za pomocą kielicha okręcił Angelicę i zaczął ją wlec, krok za krokiem, coraz bliżej krawędzi. Opierała się, ciągnęła w tył, walczyła, ale zachowywał na tyle duży dystans, że nie mogła ryzykować ponowne­ go kopnięcia. Krok za krokiem wlókł ją dalej. - Puść! - Nie! - Sądzisz, że długo wytrzymasz, kiedy stracisz grunt pod nogami? - Raptownie szarpnął kielichem. Wrzasnęła zaskoczona. Straciła równowagę i wpadła na niego. Absorbując siłę uderzenia, znieruchomiał i naprężył mięśnie, żeby wyrwać kielich z jej rozpaczliwego uchwy­ tu... Nad ich głowami eksplodował dziki ryk. Odskoczyli od siebie gwałtownie. Dominic runął z urwiska nad półką skalną. Pobiegł skrótem, po trudniejszym terenie, krzyk Angeliki usły­ szał, akurat gdy znalazł się przy krawędzi urwiska, a wte­ dy rzucił okiem na siłujące się w dole sylwetki i - ani przez moment nie myśląc o swoim kolanie, w ogóle się nie zastanawiając - skoczył. Wylądował tuż obok Baine'a. Ten odruchowo puścił kielich, oswobodził Angelicę, żeby stawić czoło Dominicowi. Który stanowił dlań o wiele większe zagrożenie.

Dominic nie tracił czasu. Rzucił się przeciwnikowi do gardła. Baine postąpił tak samo. Zmagali się, żaden nie chwycił od razu na tyle dobrze, żeby przewrócić drugiego. Nawet nie patrząc, Dominic wiedział, gdzie jest Angelica - wycofała się w stronę kop­ ca, kurczowo ściskając kielich. Kielich był bezpieczny, podobnie jak ona. Dzięki czemu Dominic mógł zwrócić całą swą brutal­ ną siłę na Baine'a, pomścić McAdiego i matkę. Balansowali, każdy starał się zyskać ten istotny moment przewagi, ale zawsze byli równymi przeciwnikami. Choć Dominic bardziej wyrósł, dzięki czemu mógł sięgnąć da­ lej, Baine był cięższy, masywniej zbudowany, o bardziej miarowo rozłożonym ciężarze ciała. Niemniej Dominic zdawał sobie sprawę, że równowaga stanowi jego słaby punkt; pilnował się, żeby jej nie stracić, i modlił o to, by kolano wytrzymało próbę. Jak dotąd, dawało radę. Z zaciśniętymi szczękami i ogniem w oczach prze­ mieszczali się, chwiali, żaden nie chciał ustąpić pola, obaj zajadle dążyli do zwycięstwa. Dominic zabije Baine'a albo odwrotnie. Dziś następował finał walki, która toczyła się między nimi, odkąd mieli po kilkanaście lat. Z jakiego powodu, tego Dominic nigdy nie rozumiał; Baine był od niego o siedem lat starszy, jeśli więc chodzi o rywali­ zację, ich ścieżki nie powinny były się skrzyżować. A jed­ nak się krzyżowały, nieustannie. Stopy Dominica zaczęły się ślizgać. Walczył zwrócony plecami do wodospadu, półka skalna pod jego butami była mokra. Nie wpłynęło to na bieg potyczki, im dłużej zaś będzie ona trwała, tym większą przewagę stopniowo uzyska Dominic - pod względem wytrzymałości Baine nie mógł się z nim równać. Baine także o tym wiedział. Zwęził oczy. - Powinienem był dokończyć dzieła - wypluł - kiedy zepchnąłem cię do tamtego wąwozu.

Chwilowy szok. Dominic nawet nie podejrzewał, że owo zdarzenie było czymś innym niż zwykłym wypadkiem. Jedynie o to chodziło Baine'owi. Zamiast wziąć się z prze­ ciwnikiem za bary, Baine natarł i pchnął go do tyłu. Czując, że jego tors za bardzo się wychyla, że zaraz stra­ ci równowagę i się poślizgnie, Dominic zaufał instynktowi i rzucił się w tył, pamiętając, co się tam znajduje. Uderzył plecami o sterczącą pionowo skałę przy wo­ dospadzie, ale nie puścił Baine'a. Kiedy tylko dotknął plecami twardej skały, szarpnął przeciwnikiem w bok - zepchnął go z półki skalnej - i puścił. Wszystko rozegrało się w okamgnieniu. Baine minął punkt, skąd nie było już odwrotu. Z pa­ nicznym wrzaskiem zamachał dziko rękami - i spadł. Jednakże w drugiej dłoni zaciskał nadal surdut Dominica. Raptowne szarpnięcie, na moment przed tym, nim ciężar ciała wyrwał palce Baine'a z materiału, okręciło Dominikiem i w rezultacie on również znalazł się po­ za krawędzią półki. Stopy nie uzyskały oparcia na mokrym podłożu. Odruchowo zarzucił ramiona na sterczącą pionowo skałę. Kiedy siła impetu wyniosła go nad pustkę. Z krzykiem, który usłyszał mimo ryku wodospadu, Angelica ukazała się nad nim, sięgając od góry, żeby za­ mknąć drobne palce na rękawach jego surduta. Przylgnęła do skały, owinęła się wokół niej, zakotwi­ czając go. Tymczasowo. Wisiał sto metrów nad poszarpanymi skałami, na któ­ rych połamał się Baine. Obok huczał wodospad, mocząc tak jego, jak i skałę, której czepiał się równie mokrymi palcami. Ten uchwyt był wątły. Dominic spróbował go wzmoc­ nić i poczuł, jak kilka palców ześlizguje mu się ze skały.

Zaklął i zmusił się, żeby je rozluźnić, zachować choć tyle kontaktu. Przepatrywał urwisko po obu stronach skały w poszu­ kiwaniu punktów oparcia dla stóp, ale półka była podcię­ ta. Jako że nie mógł odrzucić z twarzy mokrych włosów, zaczerpnął tchu, zamrugał, wytężył wzrok i dostrzegł je­ den mały występ skalny po lewej. Po swojej słabszej stronie. Kiedy mu się przyglądał, Angelica się szarpnęła. Z łkaniem wstrzymała oddech. Podniósłszy wzrok, uzmysłowił sobie, że jej stopy się ślizgają. Starała się go podtrzymać, ale był zbyt ciężki; centy­ metr po centymetrze przeciągnie ją ponad skałą, aż spadną oboje. Zerknął na występ skalny. Z wysiłkiem, od którego po­ czuł niewiarygodny ból w ramionach i udach, zdołał unieść lewą nogę, nie zwiększając presji na Angelicę, a na­ stępnie wesprzeć się czubkiem buta o niewielką wypustkę. Dzięki temu odrobinę ulżył ramionom. Mimo to Angelica znów się poślizgnęła. Spłynęła nań chłodna pewność. Nie było możliwości, żeby Angelica go utrzymała, podobnie jak on nijak nie zdoła się wspiąć z powrotem na półkę. - Angeliko... aniele, musisz mnie puścić. - Nie chciał myśleć o tym, co mówi; uczepił się powodu, tego jedne­ go, ważniejszego niż wszystko inne. Blada, z napięciem na twarzy, popatrzyła na niego. - Nie! Westchnął w duchu. - Skarbie, nie utrzymasz mnie. Jeśli mnie nie puścisz, ty także spadniesz, a to szaleństwo. Proszę, puść. Wysunęła brodę w sposób, który uwielbiał, niemniej akurat w tej chwili wolałby nie widzieć u niej tej reakcji. - Nie słuchasz - oznajmiła. - Nie, nie puszczę cię. Ani teraz, ani nigdy. Nie tak to wszystko ma się zakończyć.

Nie wiedział, ile czasu mu zostało. Tracił czucie w pal­ cach. Kiedy ześlizgną się ze skały, spadnie... i pociągnie ją za sobą. Nabrał tchu i spojrzał jej w oczy. - Kocham cię. Jesteś moim słońcem, jesteś dla mnie całym życiem. Nie zasługuję na ciebie i nie oczekuję, że odwzajemnisz moją miłość, wiem jednak, że ci na mnie zależy, dlatego proszę, błagam cię, właśnie dlatego że cię kocham, puść mnie. - Zawahał się, zatracony w jej oczach, a potem rzeki po prostu: - Potrafię stawić czoło śmierci, lecz nie chcę umierać ze świadomością, że zabi­ łem również ciebie. - Zatem lepiej nie spadaj. Poza tym nie umrzesz! - Zadławiła się, znów się poślizgnęła. - Dlaczego męż­ czyźni są tacy głupi? - wycedziła przez zaciśnięte zęby. Uczepił się spokoju. Jego czas się kończył. - Ange... - Nie!!! - przerwała mu zaciekle. Spiorunowała go wzrokiem. - Czy ani razu nie przyszło ci do głowy, że cię kocham? Co oznacza, że nigdy, przenigdy cię nie puszczę? Angelica zobaczyła, jak on wolno mruga. Uzmysłowi­ ła sobie, że w istocie niczego się nie domyślał. Warknęła rozjuszona. Gdyby mogła, byłaby go ude­ rzyła... co jej o czymś przypomniało. - Gdzie są moi bracia i kuzyni? Skrzywił się. - Biegli za mną, ale ich wyprzedziłem. Przypuszczal­ nie się zgubili i zawędrowali daleko stąd. Nie możesz li­ czyć na pomoc... Wzięła głęboki oddech, odrzuciła w tył głowę. - Rupert!!! - wrzasnęła w niebo. Znów zaczerpnęła tchu. - Alasdair!!! Pomooocyyy!!! Jej krzyki odbiły się echem od okolicznych gór i roz­ płynęły w ryku wodospadu. Ona zaś znów przesunęła się do przodu. Spojrzała w dół, świadoma, że nie da się wykluczyć, iż oboje spad­ ną i zginą. Jej biust rozpłaszczył się na skale, przód suk-

ni całkiem przemókł, podobnie jak buty na skórzanych podeszwach... i tylko poduszki stóp zachowały nadal czę­ ściowy kontakt z podłożem. Dominic popatrzył na nią ponuro, ze stężałą twarzą. Dopóki zaciskała palce na jego rękawach, dołoży wszel­ kich starań, by się utrzymać. Otworzył usta, żeby coś po­ wiedzieć, ale go ubiegła. - Nie waż się spierać! - wyrzuciła z siebie gwałtownie. - Trzymaj się, musisz. Na wypadek gdybyś zapomniał, mamy razem przeżyć życie. Obiecałeś, że mnie poślu­ bisz, jeśli pomogę ci odzyskać kielich, no i pomogłam, więc nie wolno ci złamać słowa i porzucić mnie jako skompromitowaną kobietę. Spojrzał na nią, jego oczy jaśniały prostą, szczerą mi­ łością. - Aniele... - Nie! - Chętnie pokręciłaby głową, ale bała się wyko­ nać choćby tak nieznaczny ruch. - Kiedy tylko zobaczy­ łam cię w salonie lady Cavendish, uznałam, że jesteś mój. Od tamtej pory zabiegałam o to, żebyś mnie poko­ chał, a skoro osiągnęłam cel, nie zamierzam cię puścić, ani teraz, ani nigdy. Jeśli o mnie chodzi, nawet śmierć nas nie rozłączy, nie w tej chwili i jeszcze przez wiele dłu­ gich lat. Gdzieś ponad nimi zachrzęściły kamyki. - Angelica? - Na dole! Moment później znaleźli się przy niej bracia, kuzyni, Breckenridge i Jeremy. I po raz pierwszy w życiu nie za­ mierzała im zaufać. Gra toczyła się o coś zbyt dla niej cennego. - Cofnij się, to go wciągniemy. - Gabriel chwycił An­ gelice w talii, żeby ją zakotwiczyć. Pewna, że tak on, jak i wszyscy pozostali, jej za nic nie pozwolą spaść, wysunęła brodę i potrząsnęła głową.

- Nie. Nie puszczę go. Zorganizujcie się, żeby go wciąg­ nąć, ale ja przez cały ten czas będę go trzymać. Po tym oświadczeniu zapadła martwa cisza. Wszyscy mężczyźni byli bystrzy, nadążali za jej tokiem rozumowania. Stojący obok skały Diabeł wymienił spojrzenia z pozo­ stałymi. - W porządku - sapnął przez zaciśnięte zęby. Zorganizowanie się nastręczyło im pewnych trudno­ ści. Dominic ważył więcej od każdego z nich, a ponieważ półka skalna była śliska, nie mogli też ryzykować, że dwóch mężczyzn po prostu chwyci go każdy za jedno ra­ mię. Ostatecznie Diabła zakotwiczali Richard i Lucyfer, Vane'a zaś Demon i Gabriel. Breckenridge i Jeremy przytrzymywali Angelicę, kiedy Diabeł i Vane, każdy z innej strony skały, nachylili się i złapali wiszącego za nadgarstki, a następnie wyprostowali się wolno, cen­ tymetr po centymetrze ciągnąc Dominica w górę, aż je­ go pierś znalazła się na równi z krawędzią półki. Kiedy wszyscy poczuli się pewnie, zaparli się i na trzy przesunęli najpierw o jeden, potem o dwa, wreszcie o trzy kroki wzdłuż półki, coraz dalej od sterczącej skały i wodospa­ du, do miejsca, gdzie skraj półki był gładki, dzięki czemu mogli wciągnąć na nią Dominica. Gdy Dominic nareszcie poczuł pod stopami twardą skałę, odetchnął potężnie i skinął głową swym wybawi­ cielom. - Dziękuję za... Angelica rzuciła się na niego, ujęła jego policzki w dłonie i pocałowała go. Mocno. Długo. Głęboko. Zamknął ją w objęciach, ona zaś prawie że oplotła go nogami - na oczach braci, kuzynów i przyszłych szwagrów. Zawirowało mu w głowie. Wreszcie przerwała pocałunek, uwolniła się z jego ob­ jęć, zwinęła dłonie w piąstki i zaczęła okładać go nimi po piersi.

- Skąd ta twoja fascynacja spadaniem z urwisk?! Zakłopotany, potarł cel jej ataku. - Nie fascynuję się... - To tutaj - z ogniem w oczach wyrzuciła ramię w bok, wskazując przepaść za krawędzią półki - to było czy nie było drugie... nie, poczekaj! Co mówił Baine? Przed laty zepchnął cię z urwiska, czy tak? - Chodziło o wąwóz. - Nie wykręcaj się! To było urwisko, kolejne. Zatem tutaj to już trzecie urwisko, z którego spadłeś! Coraz bardziej podnosiła głos. Świadom obecności słuchaczy, próbował ją uspokoić. - Jesteśmy w Szkocji. Mnóstwo tu urwisk. - Ale spadanie z nich nie musi od razu wchodzić ci w nawyk! - Znów wskazała krawędź półki. - To się zda­ rzyło drugi raz w ciągu ilu miesięcy?! Głos jej zadrżał. Jeśli Dominic zasugeruje jej, że za­ czyna wpadać histerię... gotowa się rozpłakać. Co byłoby jeszcze gorsze. Nieskończenie gorsze. Dlatego kiwnął głową. - Już zgoda. W najbliższej przyszłości będę się trzymał z dala od urwisk. - Usłyszał zduszoną salwę śmiechu da­ lej na półce, ale nie oderwał spojrzenia od jej gorejących oczu. Uniósł brwi. - W porządku? Spiorunowała go wzrokiem, ostatecznie jednak wysu­ nęła brodę i przytaknęła. - Tak. Dobrze. Trzymam cię za słowo. Przystąpiła bliżej. Otoczył ją ramieniem, a wtedy przy­ tuliła się do niego, wspierając skroń na jego piersi. Ponad jej głową popatrzył ze spokojem na ośmiu po­ tężnych mężczyzn na początku półki skalnej. Odpowiedzieli mu podobnymi spojrzeniami, po czym Diabeł Cynster odwrócił się i zszedł z półki na prowa­ dzącą w dół ścieżkę. Jeden po drugim inni ruszyli za nim, część z nich - większość - z nieznacznymi uśmiechami, co do których Dominic nie był pewien, czy poprawnie je

interpretuje, aż wreszcie na miejscu pozostali jedynie bracia Angeliki. Brunet, Lucyfer, jeszcze przez chwilę krytycznie mu się przyglądał, lecz wtedy Angelica zmieniła pozycję i popatrzyła na braci. Moment później kąciki warg męż­ czyzny drgnęły i on także zawrócił ku ścieżce. Pozostawiwszy na półce Gabriela, który z beznamięt­ ną twarzą wpatrywał się w swą najmłodszą siostrę. Angelica zwęziła oczy, przekazując swemu najbardziej opiekuńczemu bratu czytelne, jednoznaczne ostrzeże­ nie. Po chwili Gabriel się poruszył. Przeniósł wzrok na Dominica, pokręcił głową. - Jest twoja. Życzę powodzenia. - Odwrócił się. - Zamierzam o to właśnie zadbać - rzekł cicho Domi­ nic, wyłącznie na użytek Angeliki. Spojrzała na niego i uśmiechnęła się. Promiennie. Niedawne wydarzenia - zwycięstwo na całej linii - do­ piero stopniowo do niej docierały... Przypomniała sobie o czymś i rozejrzała się. - Gdzie kielich? Oboje popatrzyli w stronę kopca. - Jest. - Podniosła złote naczynie z miejsca, gdzie je upuściła, gdy rzucała się na pomoc Dominicowi. Oczyszczając kielich z kurzu, podeszła do Dominica. Przystanąwszy obok niego, przyjrzała się klejnotom zdo­ biącym czaszę, skręconemu trzonowi, pięknie trawione­ mu wnętrzu, a następnie oddała mu kielich. Wziął go z uśmiechem, otoczył ją ramieniem i popro­ wadził w ślad za braćmi. Lucyfer obejrzał się na nich, po czym, jak to było do przewidzenia, zatrzymał się i poczekał, aż go dogo­ nią. Skinieniem głowy wskazał kielich. - Co to takiego? Dominic zawahał się, znał jednak reputację Lucyfera Cynstera. Przekazał mu naczynie.

- Kielich koronacyjny wchodzący w skład szkockich regaliów. Właśnie o niego toczyła się gra. - Ach tak? - Lucyfer szedł obok nich, z uwagą ogląda­ jąc kielich. - W jakim sensie? Dominic machnął ręką ku mężczyznom na przedzie. - Wróćmy na zamek, tam wszystko wam opowiemy. Zwracając mu kielich, Lucyfer zadrżał. - Nie pogardziłbym ciepłą kąpielą i suchymi ubrania­ mi. - Wyszczerzył zęby do Dominica. - Przynajmniej z góry wiadomo, że zmieścimy się w twoje rzeczy. Dominic uśmiechnął się w odpowiedzi. Diabeł, Vane i Richard przystanęli kawałek dalej. Kiedy oni troje się zbliżyli, Diabeł pokazał w bok. - Zakładam, że to ścigany przez was morderca? Przez zasłonę wodnej mgły ledwie widzieli ciało Langdona Baine'a, który upadł twarzą do góry na poszarpane skały u stóp wodospadu. Dominic przytaknął. - To on. - Pierwszy dopadł kielicha, ukrytego w kamiennym kopcu, a kiedy go przechwyciłam, usiłował zrzucić mnie z półki. - Angelica podniosła wzrok na Dominica. - Do­ minie dotarł tam w ostatniej chwili. - Widzieliśmy to - Diabeł pokiwał głową - ale zgubi­ liśmy się w drodze na górę. - Popatrzył na Dominica. - Kim był ten człowiek? - Langdon Baine. Jest... był przywódcą klanu Baine'ów. Ich ziemie sąsiadują z naszymi od południa. - Dominic skinieniem głowy wskazał wzgórza po drugiej stronie do­ liny, w której stał zamek. - Leżą po przeciwnej stronie tamtego pasma, wysoko, nie są zbyt urodzajne. - Co miał do ciebie? - spytał Vane. - Nie wiem, podejrzewam jednak - Dominic uniósł kielich, żeby mu się przyjrzeć - że w grę wchodziła jakaś nieujawniona klanowa waśń. Wygląda na to, że chciał usunąć z wyżyn wszystkich Guisachanów. Gabriel zmierzył wzrokiem kielich.

- I osiągnąłby cel, kradnąc ten drobiazg? - Owszem. - Dominic spojrzał na niego. - Wytłuma­ czę to później. Raz jeszcze popatrzył na ciało w oddali, po czym całą grupą ruszyli dalej. Angelica pochwyciła jego wzrok, uniosła brew. - Wyślę ludzi, żeby wzięli jego szczątki i zanieśli je do Baine Hall. Przytaknęła, następnie zaś pomyślała o innych cia­ łach, czekających na nich na zamku, i spoważniała. Zamykając pochód, w milczeniu szli do domu. Dom. Kiedy okrążyli grzbiet i ich oczom ukazał się zamek, wznoszący się majestatycznie nad jeziorem, otoczony la­ sem, wrośnięty w górskie szczyty, Angelica poczuła, jak rośnie w niej serce, i zdumiewała się tym. Choć spędziła tu zaledwie kilka dni, uważała już to miejsce za swój dom. Ciekawe... aczkolwiek być może nie zaskakujące. Zerknęła na Dominica. On nazywał to miejsce domem, tylko tutaj naprawdę przynależał. A tam gdzie on, tam i Angelica, jej serce, teraz i na zawsze. Opuścił wzrok na kielich, zawahał się i podał go Angelicę. - Ty masz prawo go nieść. - Włożył go w jej ręce, zajrzał jej w oczy. - Bez ciebie nigdy bym go nie odzy­ skał. Z uśmiechem tuliła kielich w dłoniach, kiedy szli. - Mógłbyś też powiedzieć, że bez niego, gdyby twój oj­ ciec go nie przyrzekł, twoja matka nie ukradła, a ty nie starałbyś się odzyskać, nigdy byś nie odnalazł mnie. Popatrzyła mu w oczy i przekonała się, że uczucie, które tak wyraźnie zobaczyła nad wodospadem, nadal delikatnie lśni w chmurnej zieleni. Dominic zabrał jej dłoń z kielicha i splótł z nią palce. - Na tyle często w życiu widywałem znaki i odczytywa­ łem tropy, żeby się nauczyć, iż los podąża tajemniczymi ścieżkami... i zawsze ma własny plan.

Angelica się roześmiała, ów melodyjny dźwięk odbił się echem od wzgórz i wypełnił Dominicowi serce. Z uśmiechem powiódł ją dalej. Kiedy schodzili ze zbo­ cza do bocznego wejścia, ośmielił się uwierzyć, że los na­ reszcie skończył z nim pogrywać. ***

Wyjaśnienia musiały poczekać. Kiedy tylko weszli do składziku z grupą zaciekawionych Cynsterów za ple­ cami, należało podjąć pewne decyzje, wydać rozkazy, po­ czynić ustalenia tudzież zatroszczyć się o rozmaite kwe­ stie organizacyjne. Zgodzono się jednak, że w pierwszej kolejności trzeba się zająć kielichem. Ze swymi męskimi krewnymi w roli widzów Angelica znalazła się na portyku u boku Dominica, unosząc wysoko kielich przed wiwatującym klanem. Dominic stanął za jej plecami i chwycił ją w talii. - Tutaj - powiedział, sadzając ją sobie na ramieniu. Ze śmiechem uniosła kielich jeszcze wyżej - a klan ry­ kiem wyraził aprobatę. Później wycofali się do wielkiej sali. Podano jedzenie i rozgrzewające napoje, jednocześnie przygotowywano pokoje gościnne oraz grzano wodę na kąpiel. Dominic posłał Jessupa i jego stajennych bocznymi drzwiami po wierzchowce przybyłych, potem zaś, wraz z depczący­ mi mu po piętach Cynsterami, Breckenridge'em i Jeremym, poszedł doglądać ludzi, którzy ustawiali most w zwykłej pozycji, by umożliwić wprowadzenie koni na zamkowy dziedziniec. Choć także ciekawa tego widoku, Angelica nie przyłą­ czyła się do mężczyzn, lecz poszła do Elspeth, która tym­ czasem pozbierała się na tyle, że nalegała, by pomóc Brendzie przygotować zwłoki hrabiny do pochówku. Następnie Angelica zagadnęła Mulleya i Johna Erskine'a o prawdopodobne rozstrzygnięcia w kwestii pogrze-

bu matki Dominica oraz McAdiego. Staruszek żył na ty­ le długo, by usłyszeć wiwaty na dziedzińcu. - Potem - relacjonował Mulley - po prostu odszedł z uśmiechem. Sądzę, że wreszcie odnalazł spokój. Kolejne godziny upłynęły jej na zajmowaniu się krew­ nymi, z których każdy, jak na szarmanckiego dżentelme­ na przystało, nalegał, by Angelica pierwsza skorzystała z gorącej wody, jako że przy wodospadzie przemokła po­ dobnie jak oni, będąc przy tym wszak delikatną kobietą. Zastanawiała się, czy istotnie się spodziewali, że za­ cznie się z nimi spierać. Kiedy znów było jej ciepło, gdy wysuszyła, wyszczotkowała i ułożyła włosy, a potem z za­ dowoleniem ubrała się w nową jedwabną suknię barwy morskiej zieleni, krzątała się po zamku, który uważała już za swój, i rozporządzała krewnymi. W pewnej chwili natknęła się na Gabriela, Lucyfera, Diabła i Vane'a, rozmawiających na galerii na piętrze, przed przydzielonymi im pokojami. Umilkli, kiedy się zbliżyła. Zatrzymała się przed nimi, przyjrzała bacznie każdemu z osobna i nabrała tchu. - Dziękuję - rzekła po prostu. - Gdybyście nie byli na tyle uparci, żeby tu za mną przygnać... - Kiedy pomy­ ślała o tym, czego omal nie utraciła, emocje ścisnęły jej gardło. Zamrugała i machnęła ręką. Panowie wyglądali na odrobinę przerażonych. - Jeśli chcesz nam podziękować - odezwał się Ga­ briel, tuląc ją - nie płacz, na litość boską. Łzy zarezerwuj dla niego. Pociągnęła nosem. - W porządku. - Dźgnęła go w ramię, kiedy ją puścił. - Nie myślcie sobie przypadkiem, że pochwalam powo­ dy, dla których tu przybyliście, niemniej tak czy owak je­ stem wam bardzo wdzięczna. Cmoknęła każdego z nich w policzek, po czym zosta­ wiła ich, kręcących głowami, ubawionych i zarazem skonfundowanych.

Zbliżała się pora obiadu. Gavin i Bryce, w towarzy­ stwie psów, wrócili z całodniowego wypadu ze Scanlonem i jego ludźmi, z koziołkiem sarny dla kuchni i opo­ wieścią o polowaniu na ustach. Kiedy odkryli, że na za­ mek zjechała czereda mężczyzn bardzo podobnych do ich kuzyna, a następnie prędko ustalili, że wszyscy oni - znów tak jak ich kuzyn - z chęcią poświęcą uwagę dwóm malcom, nie wiedzieli, kogo najpierw prosić o in­ formacje, opowieści i relacje z autentycznych wydarzeń. Psy krążyły po sali, aż wreszcie zległy ciężko przy krze­ słach Dominica i Angeliki. Wszedłszy na podwyższenie, Angelica zawahała się, po czym spojrzała na Dominica czekającego przy swoim wysokim krześle. Kiedy pojęła, że niczego nie zamierza jej sugerować, po krótkim zasta­ nowieniu podeszła do krzesła po jego prawej - tego na­ leżnego jego żonie. Odsunął je dla niej z uśmiechem, a potem gestem zachęcił Diabła, żeby zasiadł po jego le­ wej. Gavin i Bryce pękali z dumy, gdyż także zostali za­ proszeni do stołu na podwyższeniu. Gavin, jako starszy, zajął miejsce na lewo od Diabła, zaraz za nim usiadł Lu­ cyfer, a tymczasem Bryce wślizgnął się nieśmiało na krzesło obok Angeliki. Gabriel uśmiechnął się do nie­ go, siadając na następnym wolnym miejscu. Pozostałych Cynsterów, wraz z Breckenridge'em i Jeremym, usadzo­ no przy innych stołach na sali. Posiłek upłynął w hałaśliwie radosnym nastroju. Spoglądając na salę, Dominic skonstatował, że jego ludzie od bardzo dawna nie byli nie tylko do tego stop­ nia przepełnieni ulgą i beztroscy, lecz również tak nie­ skrępowanie szczęśliwi. Całkiem jakby słońce znienacka przedarło się przez chmury i skąpało klan Guisachanów w cieple i blasku, we wszystkich tych emocjach - radości, spokoju, nadziei - od których rośnie serce, które dodają człowiekowi skrzydeł. Popatrzył na kobietę u swego boku - swego dwudzie­ stojednoletniego anioła, który trwał przy nim i wraz

z nim stawiał czoło każdemu rzucanemu przez los wy­ zwaniu. Pierwotnie myślał o niej jako o swej wybawczyni i nie mylił się, była nią i zawsze będzie. Rozmawiała z Bryce'em i Gabrielem. Dominic za­ mknął jej dłoń w swojej, ścisnął delikatnie. Nie odwraca­ jąc się ku niemu, odwzajemniła uścisk i już nie zabrała ręki. Uśmiechnął się, oparł wygodnie, potoczył wzro­ kiem po sali i radował się w duchu. Po zakończonym posiłku przenieśli się do biblioteki - Dominic, Angelica, jej krewni oraz chłopcy i psy. Tam wreszcie nastąpiły konieczne wyjaśnienia. Jednakowoż pierwsza rewelacja nie miała nic wspólnego z nimi dwoj­ giem ani ich przygodą; kiedy Dominic rozdał gościom kryształowe szklaneczki z klanową whisky, w pomiesz­ czeniu zaległa pełna uznania cisza. Mężczyźni napili się, zawahali, a później wolno, z czcią pociągnęli kolejny łyk. - Skąd pochodzi ten trunek? - spytał w końcu cicho Diabeł. Uniósł kryształ do światła i podziwiał głęboko miodowy odcień napitku. Ze szklaneczką w ręku Dominic zagłębił się w fotel przy ogromnym kominku. - Z klanowej destylarni w górnej części jeziora. Pozostali mężczyźni wymienili spojrzenia. - Destylarnia tej whisky należy do ciebie? - Do mnie, to znaczy do klanu. - Mhm. - Diabeł znów upił łyk. - Przyznam - rzekł ci­ cho - że mężczyźni z naszej rodziny byliby skłonni nie­ jedno wybaczyć w zamian za kropelkę tego trunku. Oczywiście, on i jego towarzysze poznali już Dominica Lachlana Guisachana na tyle, by nabrać przekonania, że powitają go w swym gronie z otwartymi ramionami i niejaką ulgą. Utknęli na ścieżce, skąd mogli jedynie ob­ serwować, jak Angelica - która ze swym zwykłym upo­ rem świadomie wbiegła w paszczę lwa - prawie zostaje zrzucona z urwiska. Dominic znacznie się przed nich wy-

sforował, niemniej dotarcie do niej na czas i tak wyma­ gało odeń nadludzkiego wysiłku - a przecież dokonał tego, uratował ją. Jej późniejsze zachowanie przypieczętowało aprobatę Diabła i pozostałych. Od tej pory najbardziej apodyktyczna, najbardziej uparta, o wiele zbyt inteli­ gentna, żeby jej to wyszło na zdrowie, rodzinna wichrzycielka przechodziła pod skrzydła Dominica. - No dobrze. - Z niechęcią odciągając zmysły od wiel­ ce absorbującego zajęcia, Diabeł spojrzał na gospoda­ rza. - Jak więc rozpoczyna się ta opowieść? Dominic naszkicował im tło całej przygody mniej wię­ cej tak, jak tamtej pierwszej nocy Angelicę. Skoro ich ro­ dziny wkrótce miały się połączyć, nie widział sensu w przesadnym bawieniu się w subtelności. Kiedy zadawali pytania, odpowiadał, przeważnie jednak bez trudu nadą­ żali za jego rozumowaniem, z niczym nie polemizując. Nim dotarł do połowy opowieści, Gavin i Bryce usnęli. Angelica wyślizgnęła się z biblioteki i wezwała panią Mack oraz Erskine'a, żeby odtransportowali malców do łóżek; chłopcy poszli, sennie wymamrotawszy: „Do­ branoc". W miarę rozwoju opowieści najpierw Breckenridge i Richard, następnie zaś Jeremy Carling pomogli Dominicowi uzupełnić szczegóły, aż do momentu, kiedy wy­ prawił się do Londynu z zamiarem porwania Angeliki. - Jedno pytanie - odezwał się Diabeł, ze złączonymi, ustawionymi na sztorc palcami na wysokości twarzy. - Dlaczego zwyczajnie nie poprosiłeś nas, naszej rodzi­ ny, o pomoc? Dominic popatrzył na niego. - Jeślibym zapukał do twoich drzwi, albo do drzwi lor­ da Martina, i poprosił o powierzenie mi Heather, Elizy bądź Angeliki, abym mógł udać, że porwałem dziewczy­ nę, wywieźć ją na wyżyny i pozornie skompromitować, co byście mi odpowiedzieli? Musiałem przekonać matkę, spragnioną zemsty na lady Celii z powodu obsesji, jaką

mój ojciec miał na jej punkcie, do zwrotu oficjalnie daw­ no zaginionego szkockiego kielicha koronacyjnego, po­ nieważ w przypadku gdybym pierwszego lipca nie przeka­ zał rzeczonego kielicha grupie londyńskich bankierów, utraciłbym ziemie, a mój klan zostałby zrujnowany... Diabeł przez chwilę patrzył mu w oczy, po czym się skrzywił. - Rozumiem twój punkt widzenia. - Machnął ręką. - Kontynuuj. Dominic, wspomagany teraz przez Angelicę, podjął opowieść, opisując, jak uprowadził najmłodszą córkę Celii z salonu lady Cavendish i zabrał na Bury Street. Na tym etapie włączyli się Gabriel i Vane, przeplata­ jąc relację o poczynaniach Dominica i Angeliki raporta­ mi o reakcjach rodziny oraz o tym, jak ostatecznie ich wiekowa ciotka rozwiązała zagadkę tożsamości wicehra­ biego Debenhama. Gdy jednak dotarli na wyżyny, opo­ wieść znów należała w pełni do Dominica i Angeliki, którzy podali wprawdzie wszystkie główne fakty, lecz wiele pomniejszych zataili. Kiedy trzeba było wyjaśnić, jak ostatecznie przekonali Mirabelle do zwrotu kielicha, Angelica oznajmiła jedy­ nie, że po kilku dniach obcowania z jej wyśmienitymi ta­ lentami aktorskimi hrabina uznała ją za dostatecznie skompromitowaną i zgodziła się udostępnić wskazówki co do miejsca ukrycia kielicha, wtedy zaś wyszła na jaw rola Langdona Baine'a w całej intrydze. Podyskutowali o Bainie, jego poprzedniej próbie za­ machu na życie Dominica i przypuszczalnych motywach, a następnie skupili się na historii samego kielicha. Lucyfer był zafascynowany, Gabriel także. - Jeśli się zgadzasz - rzekł ten drugi - chętnie rzuciłbym okiem na tę umowę z bankierami. Nigdy nie zetknąłem się z tak sformułowanym kontraktem. Może w przyszło­ ści skorzystałbym z tego rozwiązania. Dominic nie miał nic przeciwko temu.

Demon, który na zaproszenie gospodarza obszedł po­ kój z karafką, na powrót usadowił się w fotelu. - Tyle się nasłuchałem o tym twoim ogromnym koniu, że zajrzałem do stajni. Twój stajenny mi go pokazał... Nawiasem mówiąc, ta klaczka półkrwi arabskiej też jest niczego sobie. Ale zastanawiałem się, czy masz inne ko­ nie z linii Herkulesa? - Udało mi się zlokalizować dwie klacze - przyznał po krótkim wahaniu Dominic. Uśmiechnął się szeroko, kiedy Demon zrobił dokładnie taką minę, jak Gavin i Bryce, gdy czekali na smakołyk. - Nie trzymam ich tu­ taj, ale w jednym z gospodarstw. Pokażę ci je jutro. - Doskonale. - Demon przepił do niego z uśmiechem. Jeremy robił już przegląd półek z książkami. Breckenridge i Vane dopytywali się o uprawy i stada użytkowe. Richard zagadnął Dominica o polowania, który to temat na pewien czas zaabsorbował wszystkich. Diabeł, uśmiechnięty, rozsiadł się wygodnie, pozosta­ wiając innym przeprowadzenie stosownego wywiadu, jakkolwiek decyzja i tak została już podjęta. Choć nie mogli otwarcie pochwalić ułożonego przez Dominica planu odzyskania kielicha, na jego miejscu każdy z nich niemal na pewno postąpiłby tak samo, mówiąc zaś cał­ kiem szczerze, niewykluczone, że nie poradziliby sobie równie sprawnie jak on w wynajdywaniu właściwej drogi przy tylu przeciwnościach i zakrętach losu, ani razu nie przekraczając przy tej okazji granicy utraty honoru. Na­ wet jeśli nie rozumieli klanu jako takiego, każdy z tu obecnych pojmował, czym jest rodzina, jak również, że niekiedy trzeba nagiąć zasady, aby bez szwanku wydobyć wszystkich z kłopotu. Jeśli okoliczności do tego zmusza­ ły, tak właśnie się robiło, nie mogli więc czynić Dominicowi zarzutów. I nie będą. Łyknąwszy znowu whisky, Diabeł delektował się ła­ godnym słodowym smakiem i słuchał toczącej się roz­ mowy, słuchał Dominica i Angeliki, obserwował, jak się

do siebie odnoszą, i jego uśmiech stawał się coraz szer­ szy. Porywając Angelicę, Dominic Lachlan Guisachan sam sobie pościelił, w ocenie Diabła zaś cała rodzina bę­ dzie zbyt zadowolona z rezultatu, żeby zrobić cokolwiek innego, aniżeli pomóc mu zlec na owym posłaniu. Wreszcie przeszli do rozważań na temat najbliższych dni i układania niezbędnych planów. Angelica zasugerowała braciom i pozostałym, czemu zainteresowani ochoczo przyklasnęli, żeby spędzili na zamku przynajmniej następny dzień, nim wyruszą w drogę powrotną do Londynu. Usadowiona na podłokietniku zajmowanego przez Dominica fotela, spojrzała na niego. - My będziemy musieli zostać tu do czasu pogrzebów. Mulley mówił, że odbędą się za trzy dni. Dominic przytaknął z beznamiętnym wyrazem twarzy. - Jeśli wyjedziemy dzień po, nadal bez trudu dotrze­ my do Londynu przed końcem miesiąca. Powiadomię bankierów, żeby ustawili nasze spotkanie na ranek pierwszego lipca. - Z Edynburga pojedziemy twoją karetą podróżną, nie dyliżansem - zastrzegła Angelica, kiedy zaś Dominic z nieznacznym uśmiechem przytaknął, poinformowała go: - Będzie nam potrzebny większy pojazd, ponieważ jadą z nami chłopcy. W jego oczach natychmiast pojawiła się czujność. - Bierzemy ich ze sobą? - Oczywiście. Muszą poznać rodzinę. - Przed wyjazdem oznajmiono mi - rzekł z westchnie­ niem Richard - że kiedy tutejsze sprawy się rozstrzygną, mam wracać do Doliny, żeby stamtąd udać się do Lon­ dynu wraz z moją czarowną żoną... i bliźniętami. - Spoj­ rzał na Angelicę i uniósł brwi. - Mówiła, że będziesz wie­ dzieć dlaczego. Angelica powiodła po obecnych wzrokiem i na więk­ szości twarzy wyczytała to samo pytanie.

- No cóż, oczywiście będzie rodzinny obiad, zapewne tego samego dnia, kiedy dotrzemy do miasta. Potem, gdy Dominic przekaże kielich bankierom, wieczorem pierw­ szego lipca - spojrzała na niego - mama, papa i, natural­ nie, Honoria wydadzą dla nas bal zaręczynowy. Dominic popatrzył jej w oczy, po czym uniósł szkla­ neczkę, by zamaskować swą reakcję. - Zrzuciłaś to na niego jak grom z jasnego nieba. - Breckenridge wskazał Dominica, spoglądając na An­ gelicę zwężonymi oczami. - Czy on nie ma tu nic do po­ wiedzenia? - Już swoje powiedział - odparowała Angelica. - Wy­ bór czasu i miejsca należy do mnie. - Ale... - Jeremy zmarszczył czoło. - Nie ma chyba powodu do takiego pośpiechu? - Oczywiście, że jest. - Angelica również nasrożyła brwi. - Po pierwsze, pod koniec czerwca wszyscy będą się szykować do opuszczenia miasta. Zostaną ze względu na bal, ale nie dłużej. Wydając go później, zmuszaliby­ śmy ludzi do podróży tylko dla jednego większego wyda­ rzenia, a to byłoby nietaktowne, po prostu nie tak zała­ twia się tego typu sprawy, mimo że, naturalnie, wszyscy by się stawili. Następnie mamy sierpniową uroczystość w Somersham, na którą każdy się wybiera. A we wrześniu, jeśli przypadkiem wypadło to panom z pamięci, w rodzi­ nie odbędą się trzy śluby, które trzeba przecież zorgani­ zować. Mężczyźni zamrugali; sprawiali wrażenie z lekka oszo­ łomionych. Ten i ów otworzył usta, lecz zaraz je zamknął. Sapnęła. - No właśnie. Doskonale wiecie, że zaręczyny i śluby to domena kobiet tej rodziny, możecie więc... - Urwała, kiedy Diabeł uniósł rękę. Zamachał nią niczym dyrygent i panowie dokończyli chórem:

- Pozostawić to tobie i naszym żonom. Breckenridge i Jeremy powiedzieli „przyszłym żo­ nom". - Właśnie tak - rzekła z uśmiechem Angelica. Gabriel spojrzał na Dominica. - Witaj w rodzinie. Dominic osuszył szklaneczkę. ***

Później, kiedy z nastaniem nocy na zamku zapadła ci­ sza, Angelica leżała w wielkim łożu w sypialni na szczy­ cie wschodniej wieży i przyglądała się, jak jej własny wy­ żynny laird rozbiera się w blasku księżyca - widok, który z pewnością nigdy jej się nie znudzi, choćby dożyła dziewięćdziesiątki. Na oknach po obu stronach komnaty nie zaciągnięto zasłon; otworzyła je już wcześniej, a wtedy do sypialni wdarł się wiatr, przynosząc upojną woń róż kwitnących w ogrodzie różanym u podstawy wieży. Wreszcie nagi, Dominic z płynną gracją podszedł do łóżka, księżyc zaś składał mu hołd, osrebrzając jego szerokie bary, prześlizgując się po potężnych mięśniach klatki piersiowej, marszcząc na brzuchu i połyskując na porastających to wspaniałe ciało ciemnych włoskach. Wsunął się pod przykrycia; stoczyła się na niego, gdy materac się ugiął. Podparty na ramieniu, drugim przy­ garnął ją do siebie. Oparła dłoń na jego piersi i powstrzymała go, zanim ją pocałował, zniweczyłoby to bowiem wszelkie szanse na rozmowę. - Twoje kolano. Zastanawiałam się, czy nie odnowiłeś urazu, kiedy zeskoczyłeś na półkę, ale nie utykasz. Pożerając wzrokiem jej twarz, zaprzeczył ruchem głowy. - Nie. Myślałem, że zacznie mnie znów boleć, ale tak się nie stało. Wydaje się silniejsze niż kiedykolwiek...

w każdym razie odkąd przed laty spadłem do tamtego wąwozu. - To dobrze - stwierdziła z uśmiechem. Pytała z okre­ ślonego powodu, w związku z pewnymi swoimi planami, ale nie nastała jeszcze pora, by mu o nich wspominać. - Z tego, że powiadomiłaś krewnych o dacie naszego balu zaręczynowego, wnoszę, że wreszcie zgodziłaś się za mnie wyjść. - Możesz zupełnie spokojnie poczynić takie założenie. - Niebiosom niech będą dzięki. - Tak naprawdę nigdy nie sądziłeś, że się nie zgodzę. - Nie, ale zastanawiałem się, jaką wyznaczysz za to cenę. - Zapłaciłeś ją dzisiaj - wyjawiła mu po krótkim wa­ haniu. - Hojnie aż do przesady. Nadal jej się przyglądał, jakby czekał na bardziej szczegółowe wyjaśnienia. Zajrzała mu w oczy i pomimo tego, że twarz miał w cieniu, zorientowała się, że te sza­ rozielone tęczówki są pełne uczucia. Z cichym zachwy­ tem przeciągnęła opuszkami palców po jego szczupłym policzku. - Byłeś dziś gotów za mnie umrzeć. Złożył niespieszny, gorący pocałunek we wnętrzu jej dłoni. - I umrę za ciebie choćby jutro, jeśli los tak zrządzi. - Wargi mu drgnęły. - Ale ty mi nie pozwolisz. - Ani dzisiaj, ani jutro. Jesteś mój, nie planuję cię niko­ mu oddawać, czy to losowi, czy jakiejkolwiek innej sile. - Sądziłem, że to moja kwestia - rzekł z uśmiechem. - Może być nasza wspólna, z chęcią się podzielę. - Ja też. - Zaglądał jej w oczy. - Zawsze i na wieki ca­ ły należę do ciebie, mój aniele. - Będę twoja, a ty mój, do końca naszych dni. Ich wargi spotkały się w niespiesznej, boleśnie czułej pieszczocie. W srebrnym blasku księżyca, gdy w powietrzu wił się zapach róż, powrócili do wszystkiego, czym byli, co do tej

pory znaleźli i objęli w posiadanie, a potem śmiało, zu­ chwale, nader radośnie przystąpili do ponownego za­ właszczania. Bez wahania wyciągnęli ręce i dotknęli miłości, znów czyniąc ją swoją. Przyciągnęli ją, otulili się nią, przytrzy­ mali w sercach. Chłonęli ją, radowali się, na nowo obznajamiali się z ciałem tego drugiego, z namaszczeniem, w wyjątkowej harmonii. Z niezachwianym oddaniem potwierdzili swą wiarę w to, co rozkwitło między nimi, we wspólnotę, w bliskość, kradnącą dusze intymność. Świętowali prosto, bez zahamowań. Zrealizowali wszelkie swoje pragnienia, wiedzieli jednak, że to nie na płaszczyźnie fizycznej odnieśli najbardziej oszałamia­ jące zwycięstwo. Oboje potrzebowali, szukali i ostatecznie zdobyli ową najwspanialszą nagrodę na tym świecie. Kochali. Kochali się, czcili i pracowicie wspinali na ów szczyt, gdzie miłość w najczystszej postaci lśniła niczym słońce. Jej piękno ich zdruzgotało. Złamało ich, stopiło, a potem wykuło na nowo. Dwa połączone ciała. Dwa serca bijące wspólnym ryt­ mem. Dwie dusze w idealnej harmonii. Łaska miłości spłynęła na nich, wypełniła ich, w bla­ sku księżyca ofiarowując najszlachetniejsze błogosła­ wieństwo. Umościli się w swych objęciach, sięgnęli po miłość i przytrzymali ją. Dzięki temu, że przyjęli w siebie miłość, że rozkwitała w ich sercach, w pełni akceptowana, że dali jej swobodę, powierzyli władzę nad sercami, ciałami i duszami, otrzy­ mali dar cudownej prawdy: kto zdobędzie miłość i powita ją w sobie, doświadcza ostatecznej radości, odnosi naj­ wyższy triumf.

Rozdział dwudziesty trzeci

Trzy dni później Angelica stała obok Dominica na maleńkim cmentarzu przy lokalnym kościele w pobli­ skiej wiosce Cougie i przyglądała się, jak trzy trumny są opuszczane do grobów. Nowy przywódca klanu Baine'ów, brat Langdona, sporo od niego młodszy, dzień po wydarzeniach złożył wizytę na zamku. Nie żywił złudzeń co do postawy brata. - Zaraził się od części starszych członków klanu, któ­ rych zawsze drażniły lepsze ziemie i zasobność Guisachanów, toteż orędowali za dawnymi rozwiązaniami, po­ wtarzając, że powinnyśmy zwyczajnie wziąć sobie to, na czym nam zależy. - Hugh pokręcił głową. - Nawet kiedy ci ludzie pomarli, Langdon nie dawał się przywo­ łać do rozsądku. Hugh podziękował Dominicowi za odesłanie ciała brata. Ze swej strony Dominic zaproponował, w razie potrzeby, pomoc klanowi Baine'ów. Rozstali się jak sąsiedzi mający na względzie wspólne dobro. W ramach realizacji powyższego celu zgodzili się na wspólny pogrzeb i przypisanie tych śmierci nieszczęs­ nemu paktowi dwóch niestabilnych osobowości, w na­ dziei na to, że ograniczą w ten sposób ewentualne dalsze klanowe waśnie.

Mirabelle, hrabinę Glencrae, pogrzebano jako pierw­ szą, na parceli obok kamiennego grobu jej męża. Później zgromadzeni przenieśli się do części Baine'ów, gdzie zło­ żono na wieczny spoczynek Langdona, a następnie wró­ cili do części Guisachanów, by pożegnać McAdiego. Temu pochówkowi towarzyszyło najwięcej łez. Angelica stała obok Dominica i tutejszego księdza, u którego drugiego boku zajęli miejsce Hugh oraz jego młoda żona. Wspólnie dziękowali przybyłym, w większo­ ści miejscowym, choć przyjechało też kilka osób z dalszej okolicy, z innych klanów. Wydawało się, że dla wszyst­ kich jest jasne, iż mają do czynienia z przyszłą żoną Do­ minica; liczono się z nią tak, jakby już była hrabiną. Na poły oczekiwała, że bracia spróbują ją nakłonić, by wróciła do Londynu z nimi, ale choć Gabriel wygłosił ta­ ką propozycję, nie naciskał, zdążył się bowiem zoriento­ wać, jaką pozycję w klanie zajmuje Angelica oraz że ak­ tualnie dla niej i pozostałych o wiele ważniejsza jest jej obecność na pogrzebie u boku Dominica. Oni dwoje jako ostatni z klanu Guisachanów dosiedli koni i pojechali z powrotem na zamek. Na wąskich dróżkach Dominic nie popędzał Herkule­ sa, gdy jednak znaleźli się u wylotu drogi na zamek, wstrzymał potężnego kasztana i popatrzył na Angelicę na tańczącej w miejscu Hebance. Zajrzał jej w oczy. - Przejedźmy się. - Prowadź - odparła z szerokim uśmiechem. Herkules runął naprzód. Roześmiana, puściła się w pościg. Dominic poprowadził ją w umiarkowanym tempie z dróżki na długi pas murawy, tam zaś puścił Herkulesa swobodnie. Wielki kasztan popędził znanym mu pro­ stym odcinkiem, a później skręcił i pocwałował brzegiem jeziora. Hebanka frunęła obok, migały czarne nogi, po­ wiewała grzywa. Angelica wydała radosny okrzyk.

Popędzając Herkulesa, czując, jak tętent ciężkich ko­ pyt rezonuje w jego krwi, Dominic gnał do końca oczysz­ czonego brzegu, by dopiero w ostatniej chwili wstrzymać potężnego konia. Zawrócił szerokim łukiem, oddychał głęboko, bardziej żywy, bardziej wolny niż kiedykolwiek w trakcie ostatnich lat. Angelica ściągnęła wodze odrobinę wcześniej, a na­ stępnie podprowadziła Hebankę do Herkulesa, aż wierz­ chowce otarły się łopatkami. Zlustrowała twarz Dominica, przyłożyła mu dłoń do policzka, zajrzała w oczy, przyciągnęła go do siebie i pocałowała, ale leciutko. Kiedy chciała się cofnąć, przytrzymał ją ramieniem i dotknął czołem jej czoła. - Aż trudno mi uwierzyć, że jest po wszystkim. Uśmiechnęła się, kiedy ją puścił. - Wracajmy do domu. Pogalopowali obok siebie w łagodnym blasku poran­ ka, pośród leśnych woni. Kiedy wyrósł przed nimi za­ mek, kamienne mury zmiękczone złotymi promieniami słońca, złożone na bujnym gobelinie zieleni i brązów po­ rastającego wyspę lasu, której to scenerii przydawały ru­ chu połyskujące wody jeziora, Angelica patrzyła, słucha­ ła, chłonęła zmysłami... i poczuła w sercu, że powrócił tu spokój, łagodny i trwały, powoli skradając się nad góra­ mi, spływając na drzewa i jezioro, by ulokować się nad zamkiem i rozlać stąd na całą dolinę. Może i dotarli do końca, lecz nieodłącznie wiązał się z tym kolejny początek - początek ich własnej historii, ich wspólnej opowieści. Dominic spojrzał na Angelicę. - Grosik za twoje myśli. Uśmiechnęła się. - Myślałam właśnie, że ostatnie miesiące w swej isto­ cie były epilogiem życia twojego ojca. - Popatrzyła mu w oczy. - I prologiem naszego.

Przez chwilę odwzajemniał jej spojrzenie, a potem przytaknął. - Odtąd reszta opowieści należy do nas. - My ją stworzymy, my ją przeżyjemy. - My będziemy się nią cieszyć. Z uśmiechem wjechała u jego boku po moście zwo­ dzonym na zamkowy dziedziniec. ***

Reszta dnia upływała w tym samym poczuciu nowo odkrytej wolności, nowego kierunku, pierwszych kroków stawianych na wspólnej drodze. Wczesnym popołudniem Dominic i chłopcy odnaleźli Angelicę na galerii i namówili ją, by dala się im znów po­ rwać - tym razem na długą włóczęgę po dzikich ostępach na zachód od zamku. Szła obok Dominica, trzymając go za rękę, i przyglą­ dała się, jak chłopcy i trzy psy wypuszczają się daleko na­ przód. Przytulanka najwyraźniej upatrzyła sobie Angeli­ cę, gdyż często zawracała, żeby trącić ją nosem, po czym dreptała dołączyć ponownie do chłopców i dwóch pozo­ stałych spanieli. Gdy tego ranka przybyli do kościoła, Dominic zaczął od odwiedzenia podwójnego grobu przy murze w części Guisachanów. Angelica poszła tam wraz z nim, stanęła obok i przeczytała napis. - Rodzice chłopców? Przytaknął. - Kristę porwała wezbrana woda. Mitchell próbował ją ratować, ale sam odniósł poważne rany. Zmarł tydzień później. Przysiągłem, że zatroszczę się o chłopców jak o własnych synów. Wtedy jedynie skinęła głową, później wszakże, pod­ czas gdy Dominic rozmawiał z ludźmi przed kościołem, wymknęła się z powrotem do grobu, stała przy nim dłuż­

szą chwilę, aż wreszcie złożyła własną przysięgę: Będę się troszczyć o nich trzech jak o własnych. Możecie spoczywać w pokoju, a tę gromadkę powierzyć mnie. Kiedy teraz stąpała po słonecznych cętkach, słowa przysięgi odbijały się echem w jej myślach. W końcu dotarli na zachodni kraniec wyspy. Angelica i Dominic usiedli na wysokim brzegu i przyglądali się, jak chłopcy i psy dokazują na płyciźnie. Malcy ciskali do jeziora patyki, a spaniele rzucały się za nimi i aporto­ wały, otrzepując potem z wody gęstą, kręconą sierść, czym wywoływały zachwycone wrzaski Gavina i Bryce'a, którzy wkrótce także byli niemal całkiem mokrzy. Słońce chyliło się ku zachodowi, nadal ciepłe i złote, w letnim powietrzu wibrowała delikatna mgiełka. - Rogacz - rzekł znienacka Dominic. Chłopcy zamarli, patrząc nań wyczekująco. - Nie ruszaj się - szepnął do Angeliki, a potem wolno uniósł rękę, by wskazać brzeg na prawo od nich. Angelica zobaczyła, jak unosi się dumny łeb, ukoro­ nowany masywnym porożem, kiedy jeleń oderwał pysk od wody. Otoczony gęstym lasem, popatrzył na ich gru­ pę, na kręcące się przy chłopcach psy, na Dominica i An­ gelicę, przez długą chwilę bacznie się im przyglądał, aż wreszcie odwrócił się i, z szelestem listowia, zniknął. - Och - westchnęła Angelica. - Był wspaniały. Dominic zerknął na nią z uśmiechem, rękami oplótł kolana i spojrzał znów na chłopców. - Poluję na niego od lat. Zna mnie. Wiele razy trzymałem go na muszce, ale nigdy nie strzeliłem. Wie, że na naszych ziemiach nic mu nie grozi. Angelica wsparła głowę na jego ramieniu. On i ten je­ leń mieli ze sobą wiele wspólnego. Zwierzę pyszniło się tą samą królewską, lecz zarazem dziką urodą - pierwot­ ne, potężne, nieujarzmione i odrobinę niebezpieczne. Jej bohater był prawdziwym synem wyżyn.

Siedziała obok niego, obserwowała chłopców i śmiała się z ich figli, a słońce powoli zachodziło. Kiedy cienie się wydłużyły, Angelica poczuła, jak rosną w niej serce i dusza, i wiedziała, że znalazła swoje miej­ sce na ziemi. Los i Lady zabrali ją w daleką drogę, z dala od rodzin­ nych stron, z dala od Londynu i życia, jakie znała. Przywiedli ją tutaj - ponieważ tutaj, z Dominikiem, je­ go ludźmi i chłopcami... tu przynależała. ***

Siedem dni później Dominic wszedł za Angelicą do westybulu domu lorda Martina Cynstera przy Dover Street. Kiedy czekał obok Angeliki, podczas gdy kamerdyner zamykał drzwi, miał świadomość, że od czasów szkol­ nych nie zdarzyło mu się tak denerwować, przy czym to nie perspektywa spotkania z jej ojcem odpowiadała za ów stan ducha. Oni dwoje, jak również tych samych pięć osób, które towarzyszyły Dominicowi przy okazji wcześniejszej wizy­ ty w Londynie, kilku innych służących oraz chłopcy przy­ byli do miasta poprzedniego wieczoru. Angelica oznaj­ miła wprost, że zamierza rezydować z nim przy Bury Street; minionej nocy dzielił z nią łoże w apartamencie hrabiny. Tego ranka, podczas gdy ona zabrała się za transfor­ mację domu, Dominic poszedł złożyć wizytę jej ojcu. Lord Martin, bez wątpienia przygotowany przez Gabrie­ la, Lucyfera i zapewne także Diabła, z początku był suro­ wy, ale uprzejmy, ostatecznie zaś okazał zrozumienie, po­ witał Dominica w rodzinie, a nawet mu pogratulował. Wiekowa butelczyna najlepszej klanowej whisky, którą Dominic przyniósł w charakterze gałązki oliwnej, przy­ pieczętowała to, co, miał nadzieję, będzie trwałym poro-

zumiem z jego, już wkrótce, teściem. Zdążył zaobserwo­ wać, że Cynsterowie mają słabość do dobrej whisky. Kiedy więc kamerdyner zaprowadził ich do podłużne­ go salonu, Dominic nie denerwował się spotkaniem z żadnym z mężczyzn. Wszedłszy za Angelica do po­ mieszczenia, szybko obiegł wzrokiem zebranych. Był tu uśmiechnięty Gabriel z wysoką szatynką, za­ pewne jego żoną Alatheą, u boku, dalej zaś stał Lucyfer ze smuklejszą, ciemnowłosą damą, czyli swoją żoną Phyllidą - Angelica zawczasu podała Dominicowi imio­ na i rysopisy. Dama u boku Diabła Cynstera, jego żona Honoria, wyglądała dokładnie tak, jak wyobrażał ją sobie Dominic - księżna w każdym calu. Byli tu także Breckenridge ze wspartą na jego ramieniu Heather oraz Jeremy i Eliza. Te ostatnie dwie damy Dominic znal z widzenia, one jednak dotąd nie miały okazji przyjrzeć mu się z bliska. Niespeszone zmierzyły go wzrokiem, a później popatrzy­ ły na Angelicę i uśmiechnęły się szeroko. Nie chciał się dowiadywać, co właśnie sobie pomyślały. Ostatnia obecna w pokoju dama siedziała w fotelu przy kominku, ale pozostałe osoby w przeważającej mie­ rze zasłaniały ją Dominicowi. Gabriel stał najbliżej; Angelica zatrzymała się przed najstarszym bratem, wspięła na palce, by cmoknąć go w policzek, dotknęła się policzkami z Alatheą i przed­ stawiła jej Dominica. Dominic pokłonił się nad dłonią Alathei i wymamro­ tał powitanie. Kiedy się wyprostował, napotkał przenik­ liwe spojrzenie orzechowych oczu. Po krótkiej chwili w tych oczach coś zamigotało i dama się uśmiechnęła. - Witamy, milordzie. Wierzę, że doskonale się pan odnajdzie w naszej rodzinie. - Proszę mi mówić Dominic. - Uśmiechnął się szar­ mancko w odpowiedzi, ale cala jego uwaga koncentro­ wała się na damie w fotelu.

Zanim jednak do niej dotarł, musiał przetrwać całą rundę prezentacji. Phyllida zapoznała się z nim pogodnie i zagadnęła o jego wychowanków, Honoria, księżna St. Ives, przyjrzała mu się bacznie, a potem z łaskawym uśmiechem powitała go w „naszym klanie". Jakkolwiek Heather i Eliza były go ciekawe, Dominic zaś uznał je za czarujące i interesujące, pozostawił je przekonany, że - jak ujęła to wcześniej Angelica - prze­ sądzając o wyniku każdej kolejnej próby porwania córki Celii, los działał w najlepszym interesie wszystkich zaan­ gażowanych w tę sprawę. Wreszcie Angelica pociągnęła go obok Breckenridge'a i Jeremy'ego do damy w fotelu. Martin stal przy niej, kiedy Angelica i Dominic się zbliżyli dama podniosła się, zajmując miejsce u boku męża. W ocenie Dominica Celia Cynster była cichym matriarchalnym typem, jedną z tych kobiet, które z pozoru nie wydają się potężne... ale to nie po ojcu Angelica odziedziczyła swój stalowy kręgosłup. Odrobinę wyższa od córki, o siwiejących włosach, któ­ re swego czasu bez wątpienia miały podobny, choć może nie tak intensywny odcień jak u jej najmłodszej latorośli, Celia stała wyprostowana, z uniesioną wysoko brodą - i bacznie lustrowała twarz Dominica. Zatrzymał się przed nią i czekał na werdykt. Na jej dezaprobatę, odtrącenie, gdyby tak zawyrokowała. Angelica wyczuła jego napięcie. Wodziła wzrokiem od matki do niego i z powrotem. Martin dokonał prezentacji. Zarówno Celia, jak i Do­ minie zareagowali rutynowo, kiedy wszakże chciał puścić jej dłoń, ścisnęła mu palce. Wolną ręką odpędziła dwoje pozostałych, a do niego rzekła po prostu: - Proszę się ze mną przespacerować. Nader poprawnie zaofiarował jej ramię. Położyła dłoń na jego rękawie i razem przeszli w głąb długiego po­ mieszczenia, do okna wykuszowego.

We wnęce Celia przystanęła i odwróciła się do Dominica. Przyjrzała mu się uważnie. - Z wyglądu ani trochę nie jest pan podobny do ojca, lecz mimo to dostrzegam u pana coś z niego. Zapanował nad grymasem. - Oczy. Przyjrzała się znowu i przytaknęła. - Owszem, ale pańskie są... nie tak oczywiste. Bardziej złożone. - Znów błądziła spojrzeniem po jego twarzy. - Czy wobec tego wdał się pan w matkę? - Nie. W każdym razie ona tak nie uważała. Odziedzi­ czyłem po niej tylko kolor włosów. - Zorientowawszy się, że chyba bardzo ją to interesuje, dodał po chwili: - Ponoć jestem wypisz, wymaluj jak mój pradziadek, dziadek mojego ojca, z wyjątkiem włosów. Z palcami nadal na jego rękawie, Celia cofnęła się nieco. Przekrzywiła głowę i zasznurowała usta - jedno i drugie widywał często u jej najmłodszej córki. Po dłuż­ szej, intensywnej lustracji, kiedy to Dominic zmuszał się, żeby nie wykonywać nerwowych ruchów, powiedziała: - Z tego, co słyszałam i co widzę, w niczym nie przypo­ mina pan swego ojca ani też, z całą pewnością, matki. Przypuszczam, że można uznać pana za echo przeszłości, czasów pańskiego pradziadka zapewne, kiedy klanowi przywódcy rządzili stanowczo i dokonywali wielkich czy­ nów... - Wolno się uśmiechnęła. - Skoro zaś poślubia pan Angelicę, obie te umiejętności będą panu niezbędne. Przystąpiła bliżej, wspięła się na palce i ucałowała go w policzek. - Witaj w rodzinie, mój drogi, przy czym mam szczerą nadzieję, że cię nie przytłoczymy. W razie czego trzymaj się Angeliki, ona cię poprowadzi. Zamrugał. Ani drgnął, kiedy spróbowała zawrócić go w stronę pokoju. Popatrzyła nań, unosząc brwi. - Pani... nie ma mi za złe?

- Ani trochę. - Mocno chwyciła go za rękaw, odwró­ ciła i ruszyli z powrotem do pozostałych. - Dobrze wy­ szkoliłam moje dziewczęta, Angelica nie dopuściłaby cię do siebie na długość ramienia, gdybyś nie był tego wart. Jeśli sądzisz, że czuję się niezręcznie z powodu przeszło­ ści... a rozumiem, czemu mógłbyś... to lada moment za­ siądziemy do obiadu, wtedy zaś opowiem tobie i reszcie towarzystwa historię, której żadne z was dotąd nie sły­ szało. - Popatrzyła mu w oczy. - Twój ojciec był dobrym, łagodnym, przypuszczalnie słabym człowiekiem, nie­ mniej wobec mnie nie zachował się nigdy inaczej, niż jak przystało na dżentelmena. Popatrzyła przed siebie i zatrzymała się. Z konieczności Dominic także. Celia przez chwilę przyglądała się grupie osób bezpo­ średnio przed nimi - Heather, Breckenridge'owi, Elizie, Jeremy'emu oraz patrzącej w ich stronę Angelicę - po czym westchnęła. - Mówiąc bez ogródek, jakkolwiek działania twojej matki budzą we mnie odrazę, skoro w rezultacie owych machinacji spełnia się moje największe pragnienie, aby dziewczęta wyszły szczęśliwie za mąż, wówczas dopraw­ dy trudno mi narzekać. Angelica opuściła grupkę i podeszła do nich. Żarto­ bliwie spiorunowała matkę wzrokiem. - Miałaś go już wystarczająco długo. Jest mój. Celia się roześmiała. - Zaiste, kochanie, i bardzo się z tego cieszę. *** Pierwszego lipca o jedenastej rano Dominic wkroczył do wyłożonego boazerią pokoju w dyskretnym budynku w londyńskim City. Angelica, elegancko ubrana, w mod­ nym uczesaniu, szła u jego boku, z dłonią na jego ramieniu.

W ślad za nimi do pomieszczenia weszli Diabeł Cynster, książę St. Ives, pan Rupert Cynster, znany inwestor, oraz pan Alasdair Cynster, ceniony znawca antyków. Zgromadzonych u szczytu okupującego środek poko­ ju prostokątnego stołu siedmiu bankierów, reprezentu­ jących siedem największych londyńskich banków, ta pro­ cesja zaskoczyła, ale też wywarła na nich stosowne wra­ żenie. Zatrzymawszy się u drugiego końca stołu, Dominic skłonił głowę. - Panowie. Zgodnie z umową stawiam się tu w piątą rocznicę śmierci mego ojca, aby przekazać panom ostat­ ni, dopełniający szkockie regalia element: kielich koro­ nacyjny. Na jego skinienie Lucyfer wystąpił naprzód ze ściąga­ nym jedwabnym sznurkiem woreczkiem z ciemnoniebie­ skiego aksamitu. Angelica wzięła woreczek, otworzyła go i - przy wtórze pełnych czci westchnień - wydobyła z niego kielich. Podała kielich Dominicowi. Balansując nim na dłoni, spojrzał na bankierów. Uniósł brew. - Dokumenty? Jego ton wyrwał bankierów z transu, w jaki wprawił ich widok owego cacka - skądinąd nie tak znów zaskaku­ jącego, gdyż Lucyfer odczyścił i wypolerował kielich, by lśnił pełnym blaskiem. Bankierzy zaczęli w popłochu szperać w plikach przy­ gotowanych na stole papierów. Jeden po drugim śpieszyli przez pokój, aby przekazać stosowne dokumenty. Ga­ briel przejmował je kolejno, szybko przebiegał wzrokiem i odkładał na bok. Po sprawdzeniu, czy każdy zawiera pieczęć poświadczającą umorzenie długu, spojrzał na Dominica. - Wszystko się zgadza.

- Doskonale - stwierdził z uśmiechem Dominic. Po­ stawił kielich na stole, wziął od Gabriela plik dokumentów i włożył go do torby, którą miał na ramieniu. Popatrzył na bankierów. - Kielich należy do panów. - Ujął ramię Angeliki, zwracając ją ku wyjściu. - Niech panom służy, panom i królowi. Kiedy gromadnie opuszczali pokój, Diabeł, Gabriel i Lucyfer w ślad za Dominikiem i Angelica, usłyszeli śpieszny tupot stóp - to bankierzy gromadzili się wokół swego skarbu. Angelica spojrzała na Dominica i uśmiechnęła się sze­ roko. Odpowiedział tym samym. - Zrobione - rzekł. - To koniec. - Nareszcie wolni! Zatrzymał się na trotuarze przed budynkiem i uścisnął dłonie mężczyznom. Gabriel z szerokim uśmiechem po­ pukał Angelicę po nosie. Posłała mu złe spojrzenie, czym rozbawiła Lucyfera, który z kolei ją przytulił. Dia­ beł także się uśmiechnął i gestem pozdrowił oboje, a potem trzej Cynsterowie odeszli spacerowym krokiem, pozosta­ wiając Dominica i Angelicę, żeby wezwali sobie dorożkę na kurs powrotny na Bury Street. Dominic nie zrobił tego od razu. Stał przed Angelica na trotuarze, obojętny na mijających ich w pośpiechu przechodniów, wolno wziął głęboki oddech, uniósł gło­ wę i wypuścił powietrze z płuc w długim westchnieniu. Spojrzał na nią, pochwycił jej oczy w pułapkę. - To naprawdę koniec. Nareszcie po wszystkim. Upo­ raliśmy się z przeszłością, pogrzebaliśmy ją bezpowrot­ nie, przyszłość zaś należy do nas. Z uśmiechem wspięła się na palce i odcisnęła na jego wargach szybki, szokująco namiętny pocałunek. - Skoro mowa o przyszłości - opadła na pięty i wzięła go pod ramię - chcę nająć kolejnych ogrodników. Nie

zabawimy tu długo, a zależy mi na poskromieniu tej dzi­ czy, zanim wyruszymy na północ. Nakrył jej dłoń swoją. - Czego tylko sobie życzysz, czegokolwiek ci trzeba. - Naprawdę? - Spojrzała na niego otwartymi szeroko oczami. - Wobec tego wzywaj prędko tę dorożkę i wra­ cajmy na Bury Street, żeby dogłębnie omówić wszystkie moje potrzeby. Dominic się roześmiał i postąpili stosownie do jej ży­ czenia, ku obopólnej satysfakcji. ***

Tego wieczoru St. Ives House tonął w powodzi świa­ teł. Pojazdy przepychały się wokół Grosvenor Square, służący w liberii i chłopcy stajenni usiłowali utrzymać po­ rządek. Przed czerwony dywan pod baldachimem zajeżdżały kolejno powozy i karety, z których wysiadali wykwintnie ubrani goście, z zachwytem witani przez zgromadzone na trotuarze tłumy, złaknione widoku lśniących klejno­ tów, połyskliwych satyn i jedwabi. Wewnątrz rezydencji wielki obiad dla uczczenia zarę­ czyn, w którym uczestniczyli wszyscy członkowie rodziny i ważniejsi znajomi, właśnie dobiegał hałaśliwego końca, kiedy to trzykrotnie z entuzjazmem wiwatowano na cześć szczęśliwie zaręczonej pary. Angelica, z pierścionkiem ze szmaragdem i z diamen­ tem na palcu oraz naszyjnikiem ze wspaniałych szmarag­ dów, płonących zielonym ogniem wokół jej szyi, po­ zostawiła Dominica na łasce ciotki Heleny, lady Osbaldestone oraz leciwej ciotki Clary - tak czy owak będzie musiał się nauczyć radzenia sobie z nimi - i, zwinnie klu­ cząc w strumieniu gości, którzy zmierzali do drzwi, a stam­ tąd do westybulu i po schodach do sali balowej, dogoniła Henriettę. Pociągnęła ją za rękaw.

Kiedy kuzynka spojrzała na nią, Angelica ruchem gło­ wy wskazała w bok. - Tam. Mam coś dla ciebie. Henrietta posłusznie wyślizgnęła się z tłumu i podąży­ ła za Angelicą do pustej części pokoju. Przystanąwszy obok kredensu, Angelica poszperała w maleńkiej srebrnej torebce. - Proszę. - Delikatnie wydobyła z niej naszyjnik ze złotych ogniw przeplatanych ametystowymi koralikami, z wisiorem z różowego kwarcu. - Odtąd oficjalnie nale­ ży do ciebie. - Opuściła talizman na wyciągniętą dłoń Henrietty. - Ja już znalazłam swojego bohatera, podob­ nie jak Heather i Eliza. Noś ten naszyjnik, a masz spore szanse także go znaleźć. Henrietta przyglądała się, jak delikatny naszyjnik zwi­ ja się we wnętrzu jej dłoni. - Przypuszczalnie jednak musisz uwierzyć, choćby odrobinę, w jego skuteczność - dodała Angelica na widok wyrazu twarzy kuzynki, świadoma, że Henrietta niekiedy przejawia niepokojącą skłonność do konwencjonalnych zachowań. - Jeśli uwierzysz, wedle wszelkiego prawdopo­ dobieństwa pomoże ci równie sprawnie jak nam trzem. - Dziękuję. - Henrietta wrzuciła podarunek do śliw­ kowej torebki. - Och, a kiedy już znajdziesz swego bohatera i zaręczy­ ny staną się faktem, Mary jest następna w kolejce. Na ile jednak rozumiem, naszyjnik nie posłuży jej, dopóki nie poskutkuje w twoim przypadku. - Angelica zmarszczyła brwi. - W razie wątpliwości zapytaj Catrionę. - Dobrze. - Henrietta zaciągnęła sznureczek torebki i rozejrzała się. - Chodź, lepiej się pośpiesz. Musisz po­ witać gości. Angelica przemknęła na piętro; wszyscy z uśmiechem ustępowali jej z drogi. Dwie minuty później, twarzowo zarumieniona, stała obok Dominica, kiedy anonsowano pierwszych gości - lorda i lady Jerseyów.

Dominic wkrótce poległ, jeśli idzie o poprawne zapa­ miętanie wszystkich nazwisk i tytułów. Stwierdził, że sko­ ro Angelica zna tu każdego, sam ograniczy się do uśmie­ chów, zdając się na jej wiedzę - oraz rozpraszający efekt jej urody. Wyglądała olśniewająco w sukni ze skrzącej się, delikatnej mory w odcieniu morskiej zieleni, który zda­ wał się echem, choć zarazem wyraźnie się różnił do ulu­ bionego turkusu jej matki, minimalnie ciemniejszym niż noszony przez nią tamtej, pierwszej nocy - bardziej inten­ sywnym, bardziej jaskrawym, lepiej do niej pasującym. Uśmiechnęła się, roześmiała - była ewidentnie w swo­ im żywiole. A jednak od czasu do czasu odrywała się od towarzystwa, żeby porozmawiać z Dominikiem, cał­ kowicie się na nim koncentrując. Mimo wszystko zastanawiał się, martwił. Kiedy wszak­ że spytał, czy nie będzie jej tego brakowało, spojrzała nań z autentyczną konfuzją. - Brakowało czego? - dociekała, on zaś zbył własne pytanie machnięciem ręki. Należała do niego, oddana mu równie mocno jak on jej... Gdy cofnął się myślami do tamtej pierwszej nocy, kiedy to poprosił ją o pomoc, uzmysłowił sobie, że była jego od samego początku. Słyszał, jak muzycy stroją instrumenty, ale tak nawyki do ignorowania tego rodzaju dźwięków, że ich implika­ cje nie przyszły mu do głowy. Nie pamiętał o tym, że, angielskim zwyczajem, on i Angelica mają rozpocząć zaręczynowego walca. Później pierwsze akordy popłynęły ponad głowami gości i Angelica zwróciła się twarzą ku niemu. Uśmiech­ nięty tłum rozstąpił się na wszystkie strony, robiąc im miejsce. Wkrótce stali pośrodku sporej pustej przestrze­ ni, tylko we dwoje. Zajrzała mu w oczy, jeśli wszakże dostrzegła w nich nagłą panikę, niczego nie dała po sobie poznać. Z uśmie­ chem wyciągnęła doń rękę.

- Zaufaj mi. Nie zawiodę cię, tak jak ty nie zawie­ dziesz mnie. Zawsze znajdziesz we mnie oparcie, a ja znajdę je w tobie. Będę cię trzymać, teraz i na zawsze, ni­ gdy nie pozwolę ci upaść. Jej oczy lśniły przekonaniem i miłością. Wiedział, że to zaplanowała, lecz zarazem wierzył każdemu jej słowu. Ogarnęło go nagłe przerażenie na myśl o tym, co się stanie, jeśli jego kolano nie wytrzyma. Odepchnął od siebie tę wizję. Zatracony w jej oczach, jej miłości, ujął jej dłoń, przy­ ciągnął Angelicę do siebie i, gdy muzyka nabrała mocy, ruszyli do tańca. Razem. Powoli, z początku odrobinę sztywno, później jednak z rosnącą pewnością siebie i rozkwitającą, coraz bardziej żywiołową radością tańczyli zaręczynowego walca. Ta chwila, jej znaczenie, zaabsorbowały ich do tego stopnia, że nie usłyszeli gromkiego aplauzu. Ledwie za­ rejestrowali, że w polowie tańca dołączyły do nich na parkiecie inne pary, prowadzone przez Celię i Marti­ na, Heather i Breckenridge'a oraz Elizę i Jeremy'ego. Angelica miała tak przepełnione serce, że nie była pewna, czy pomieści ono wzbierające w niej emocje. Potem wargi Dominica drgnęły i skupiła się na nim. - O co chodzi? - Wcześniej, kiedy tu jechaliśmy - odparł po krótkim wahaniu - zastanawiałem się, czy los istotnie pozwoli mi czuć się tak szczęśliwym. Miałem na myśli szczęście, ja­ kie towarzyszyło mi w tamtej chwili. Teraz... otrzymałem odpowiedź, która najwyraźniej brzmi „nie", los postano­ wił bowiem zmiażdżyć mnie szczęściem. Nie jestem pe­ wien, czy udźwignę go choć odrobinę więcej. Roześmiała się, także niebotycznie szczęśliwa. Miała wszystko, czego pragnęła, teraz i na zawsze. Osiągnęła zamierzony cel: pojmała hrabiego Glencrae'a.

Epilog

Tego ranka w połowie września na Dover Street pa­ nował chaos. Tłumy gapiów zebrały się, by zobaczyć ślubny orszak, dystyngowanego ojca i jego przystojnych synów, eleganckie damy w pełnej krasie oraz, przede wszystkim, panny młode. Z wielu domów oddelegowano lokajów i stajennych, żeby pilnowali porządku na dworze. Część z nich utwo­ rzyła barykady, odgradzając fragment trotuaru z jednej strony ulicy, podczas gdy inni robili, co w ich mocy, aby trzymać na dystans gęstniejący tłum. Kiedy trzy czarne karety ze złoceniami i z tańczącymi na dachach białymi pióropuszami, każda zaprzężo­ na w cztery niespokojne, smoliście czarne konie, również pyszniące się białymi pióropuszami, wjechały w Dover Street od strony Piccadilly, tłum wezbrał, pełen wyczeki­ wania, aż służący musieli gremialnie odpychać ludzi, żeby karety mogły zajechać przed dom lorda Martina Cynstera i ustawić się, jedna za drugą, przy chronionym odcinku ulicy. - Ślub roku! - Drugiego takiego nie będzie. Tego rodzaju komentarze raz po raz obiegały zgroma­ dzonych. Uroczystość rozpaliła wyobraźnię londyńczyków, tak wyższych sfer, jak i bogatego mieszczaństwa tudzież przedstawicieli niższych stanów, a choć jedynie wybrana liczba najszlachetniej urodzonych miała zasiąść

w kościele Świętego Jerzego, by obejrzeć kluczowe mo­ menty, reszta Londynu była zdeterminowana zobaczyć, ile tylko się da, ponieważ zaś chodziło o potrójny ślub w jednej z najprzedniejszych rodzin w kraju, wielu już powtarzało, że opłaciło się uczestniczyć w wydarzeniu. Z kolei atmosferę w rezydencji lorda Martina słuszniej byłoby przyrównać do tej panującej w domu wariatów. Jego trzy córki nalegały, żeby wziąć ślub nie tylko tego sa­ mego dnia, lecz również w trakcie jednej ceremonii. Związane z tym przygotowania przyprawiały lorda Mar­ tina o ból głowy, nawet jeśli niczym nie musiał się zajmo­ wać osobiście. Sama myśl o tysiącach rzeczy, które mogły pójść źle... Jednakże oznajmiono mu, żeby zostawił te sprawy kobietom z rodziny - on zaś, jak wszyscy mężczyź­ ni Cynsterów, wiedział, kiedy nie należy się spierać. Lord Martin i jego synowie, także odprawieni, schro­ nili się w bibliotece, by tam w spokoju delektować się najnowszą butelczyną whisky z destylarni Guisachanów. Ani Rupert, ani Alasdair nie wiedzieli, gdzie konkretnie znajdują się ich żony bądź dzieci; kiedy o to zagadnęli, małżonki cokolwiek zgryźliwie poinformowały ich, że wiedzą, co robią, więc panowie nie muszą zaprzątać so­ bie niczym głowy. Nie, żeby w rezultacie przestali nad tym dumać, mieli jednak dość rozsądku, by nie po­ nawiać pytania. Raptem otworzyły się drzwi. W progu stanęła Celia, olśniewająca w charakterystycznym dla niej turkusie, w złotej biżuterii z diamentami i akwamarynami. - Dobrze, zacznijcie odliczać od teraz. Dokładnie za dziesięć minut przejdźcie do westybulu, wtedy dziew­ częta będą schodzić. Celia popatrzyła w dół, na swoją wnuczkę Juliet, jed­ ną z trzech sypiących kwiaty dziewczynek, która wyglą­ dała zza jej spódnicy. - Horatia, Catriona i ja zabieramy dzieci i ruszamy już do kościoła.

- Nasz powóz jest na miejscu? - Martin ze zmarszczo­ nymi brwiami zerknął w stronę ulicy. - Czeka przy stajniach. Pilnujecie czasu? - Tak. - Rupert dzierżył w dłoni zegarek z dewizką. - Jeszcze dziewięć minut. - Chodź, Juliet. Musimy dogonić pozostałych. Ale nie biegnij! - Celia odeszła prędko w ślad za podskakującą dziewczynką. Rupert, Alasdair i Martin wymienili zaniepokojone spojrzenia. Alasdair pokręcił głową. - Nie przypominam sobie takiego zamieszania, kiedy my dwaj się żeniliśmy. - Bo go nie było. - Martin wyprostował się w fotelu, odstawiając pustą szklaneczkę. - Ale teraz to co innego. Dla dziewcząt, panien młodych, to jakby świat się zatrzy­ mał. Jego synowie prychnęli, niemniej podnieśli się wraz z nim. Poprawili kamizelki i halsztuki, obciągnęli rękawy szarobrązowych surdutów. Dokładnie o czasie Martin poprowadził ich do westy­ bulu. Usłyszeli kroki i szelesty na schodach. Wszyscy trzej się odwrócili. I świat się dla nich zatrzymał. - A my jesteśmy z nimi spokrewnieni - wymamrotał po dłuższej chwili Alasdair. - Czy one naprawdę oczeku­ ją, że Breckenridge, Carling i Glencrae zdołają wydusić z siebie słowa przysięgi? Rupert pokręcił głową. - Z chęcią zobaczę, czy tego dokonają - odszepnął. Martin milczał, przyglądając się, jak jego córki, pro­ miennie uśmiechnięte, zstępują ze schodów - najpierw Heather, potem Eliza, a wreszcie najmłodsza, Angelica. Wszystkie w białych sukniach, lecz jakże odmiennych. Heather zdecydowała się na obszerne spódnice z naj-

przedniejszego jedwabiu oraz dopasowany stanik, suto wyszywany perłami, Eliza miała suknie węższą, z delikat­ nej koronki na białej satynie, Angelica zaś wyglądała jak księżniczka z bajki w chmurze białego tiulu, po którym rozrzucono delikatnie haftowane złote listki. Wszystkie wybrały na ten dzień perły, lecz znów na tym kończyły się podobieństwa. Heather założyła wymyślną kolię, współ­ grającą ze wzorem na jej staniku, Eliza dwukrotnie owi­ nęła wokół szyi długi sznur i związała go w supeł, który kołysał się niemal na wysokości jej talii, Angelica zaś po­ przestała na prostym naszyjniku z pereł, za to w jej lśnią­ cych włosach połyskiwały wysadzane perłami grzebyki. Wszystkie trzy olśniewały wdziękiem. Martin zdobył się na chwiejny uśmiech. - Brak mi słów. - I tak nie mamy czasu na przemowy, nie tutaj - od­ parła z uśmiechem Heather. Wzięła ojca pod ramię i po­ sterowała nim do wyjścia. - Musimy ruszać. Pokonując własny opór, Martin pogodził się z faktem, że córki z chęcią opuszczają jego dom. Rupert podsunął ramię Elizie, Alasdair eskortował Angelicę. Trzy pary ustawiły się jedna za drugą przy drzwiach, zachwycony Abercrombie otworzył je dla nich i Martin powiódł swo­ je córki na ślub. ***

Tłum w kościele natychmiast odgadł, że przybyły pan­ ny młode - hałas na dworze osiągnął poziom bliski ryku. Stojący przed ołtarzem trzej panowie młodzi wymie­ nili spojrzenia. Drużb nie było, zdecydowali się pełnić tę funkcję dla siebie nawzajem. Zwłaszcza że, jak skomen­ towało kilka osób, jakkolwiek nawa była dosyć szeroka, trzy pary ustawione przed ołtarzem i tak stworzą wraże­ nie ścisku, a ze wszystkich członków orszaku ślubnego akurat drużbowie wydawali się najbardziej zbędni.

Wielkie drzwi przy końcu nawy były zamknięte, nie widziano więc końcowych przygotowań w westybulu. Or­ ganista pozostawił tam jednak na czatach chłopca, który teraz przybiegł go uprzedzić. Gdy nerwowe wyczekiwa­ nie w kościele przechodziło właśnie w gorączkę, organy zaświszczały, po czym rozbrzmiał dynamiczny marsz. Ze­ brani odwrócili się ku drzwiom. Wstrzymali oddech. Kie­ dy odezwał się chór, druhny, Henrietta i Mary otworzyły dwuskrzydłowe drzwi, a później czekały, przepuszczając procesję trzech dziewczynek sypiących kwiaty oraz trzech towarzyszących im chłopców - najpierw szli Gavin i Prudence Cynster, następnie Bryce i Juliet, pochód za­ mykały zaś bliźnięta, Lucilla i Marcus. Każdy chłopiec niósł złote wiadro wypełnione płatkami róż, w których dziewczynki zanurzały ręce, aby rozrzucać je przed sobą i na boki w radosnym zatraceniu, wywołując tym uśmie­ chy i rozbawienie zebranych - i bez wysiłku nadając ton dalszej części uroczystości. Kiedy Henrietta i Mary ruszyły za dziećmi, organista płynnie przeszedł do marsza weselnego, a lord Martin wprowadził swą najstarszą córkę. Ochy i achy oraz szep­ tane w podekscytowaniu komentarze wezbrały jeszcze, gdy pokazała się Eliza, a po niej Angelica. Szmer wymie­ nianych uwag bynajmniej nie ustał po tym, jak trzy panny młode zostały doprowadzone przed ołtarz i powierzone oczekującym na nie dżentelmenom, następnie zaś pary zwróciły się do pastora. Tłum uciszył się dopiero, gdy duchowny uniósł ręce. Pastor dźwięcznym głosem rozpoczął ceremonię, a potem przeprowadził każdą parę przez przysięgę mał­ żeńską. Ślubowali czysto i donośnie, ich słowa docierały aż na tyły cichych teraz galerii, do najdalszych podzielo­ nych na boksy ławek. Później pastor wezwał na świad­ ków Boga i zgromadzonych, zaintonował pieśń, wygłosił krótkie kazanie i poprowadził nowożeńców do zakrystii, żeby złożyli podpisy w rejestrze. Podczas gdy przybyli

wymieniali szeptem pochlebne uwagi, organista wypełnił kościół niebosiężnym koncertem, kiedy zaś pary powró­ ciły, pastor znów poprosił zgromadzenie o uwagę. Kilka minut później wygłosił błogosławieństwo i wszy­ scy wstali, kiedy zaślubione pary zwróciły się w stronę wyjścia. Zdawać by się mogło, że każda z nich znajduje się w kościele całkiem sama - małżonkowie dostrzegali wy­ łącznie siebie nawzajem. Ci spośród zebranych, którzy stali na tyle blisko, by widzieć ich twarze, westchnęli. Da­ my szukały chusteczek. Potem nowożeńcy spojrzeli przed siebie. Żony ujęły mężów pod ramię i pary ceremonialnie ruszyły nawą, w odwrotnej kolejności niż wcześniej - najpierw szli An­ gelica i jej przystojny szkocki hrabia, potem Eliza i jej fa­ scynujący naukowiec, na końcu zaś Heather i jej zawa­ diacki wicehrabia. Kiedy trzy pary ukazały się na portyku, tłum na ze­ wnątrz dosłownie zawył. Wyrzucano w górę kapelusze, sypano ryżem, a nowożeńcy, raptem roześmiani, uchylali się, w pośpiechu zbiegając do czekających zaraz z boku karet. A potem odjechali. Podobne powitanie czekało ich przed St. Ives House, kiedy jednak znaleźli się w środku, kiedy dotarli do pokoju na piętrze, wydzielonego specjalnie dla nich, żeby mogli zaczekać tam na przybycie gości na weselne śniadanie, wszyscy popatrzyli po sobie i opadli na trzy sofy. Heather westchnęła z uśmiechem. - To było... - Po prostu cudowne. - Eliza sięgnęła po dłoń Jere­ my'ego. - Doskonale się spisaliście, panowie. Dominic pochwycił wzrok Breckenridge'a i uniósł brwi. - Nie śmielibyśmy choć w najmniejszym stopniu was dziś zawieść - stwierdził.

- Och, w końcu byśmy wam przebaczyły. - Angelica poklepała go po udzie. - Pewnego dnia. Dominic z uśmiechem złapał jej dłoń, by złożyć na niej pocałunek. Pojawił się Sligo z dwiema butelkami szampana oraz lokaj, który niósł kryształowe kieliszki. - Najlepsze życzenia od całej służby. Odkorkowali butelki, napełnili kieliszki, usiedli wy­ godnie i rozluźnieni popijali szampana, wspierając stopy na podnóżkach. W końcu przyszła po nich Celia, prawie tak rozanielona jak jej córki. - No cóż, kochani. - Matczynym spojrzeniem objęła zarówno córki, jak i ich mężów. - Obawiam się, że już czas. Pamiętajcie, tylko te trzy godziny i będziecie mogli się wymknąć. Odpowiedziały jej jęki, ale, przynajmniej gdy chodziło o dziewczęta, narzekania były jedynie na pokaz. Celia wyszła, pozostawiwszy drzwi otwarte. Heather, Eli­ za i Angelica wstały, strzepnęły suknie, po czym, śledzo­ ne zafascynowanymi spojrzeniami mężów, którzy rów­ nież się podnieśli i doprowadzali do porządku surduty, wszystkie trzy damy, nachyliwszy ku sobie głowy, ruszyły do wyjścia. - Jaką przyjmujemy strategię? - spytała Angelica. - Zapewne trzeba uwzględnić rozmiary sali balowej - odparła Heather. - Musimy się rozdzielić, jedna para pójdzie środkiem, pozostałe po bokach. W przeciwnym razie nawet przez trzy godziny nie zdołamy z każdym po­ rozmawiać. - Mhm, ale czy to wystarczy? - spytała Eliza. - Pomy­ ślała może któraś, żeby wziąć od mamy plan usadzenia gości? Trzy damy wyszły, pozostawiwszy mężczyzn w tyle. Dominic pierwszy nie wytrzymał - potrząsnął głową i zaczął się śmiać.

Wystarczyła jedna wymiana spojrzeń, żeby Breckenridge i Jeremy się przyłączyli. - Oczywiście zdajecie sobie sprawę - rzekł Dominic, z trudem dusząc w sobie rozbawienie - że od tej pory dla nas trzech tak to będzie wyglądać. Jeremy wreszcie złapał oddech. Przytaknął. - One na czele, my za nimi. Zdaje się, że to typowe u Cynsterów. - Ach, cóż - odezwał się Breckenridge. - Co my, bie­ dacy, możemy na to poradzić? Wymieniwszy te uwagi, z uśmiechami dogłębnego zrozumienia na twarzach trzej mężczyźni opuścili po­ mieszczenie, przyśpieszając kroku, aby dogonić swą przyszłość. Aby odtąd podążać tuż za wicehrabiną Breckenridge, panią Carling i hrabiną Glencrae.