Przeglad Konca Swiata 3 Blackou - McGuire Seanan (Grant Mira)

Mira Grant

Przegląd końca świata Blackout

Książkę dedykuję Kathleen Secor, Dianie Fox i Sunilowi Patelowi. Bez nich nie zaszłabym tak daleko.

Księga I

Z martwych

Ludzie powtarzają, że „miało być inaczej” albo „nie tego chciałem”. Dla mnie to czcza paplanina. Nasze oczekiwania i pragnienia nie mają znaczenia. Liczy się tylko to, co naprawdę się wydarzyło.

Georgia Mason

Nie mam zielonego pojęcia, co się dzieje. Muszę się tylko na czymś wyżyć.

Shaun Mason

Nazywam się Georgia Carolyn Mason i jestem jedną z Sierot Powstania - ludzi, którzy nie skończyli jeszcze nawet dwóch lat, kiedy martwi zaczęli powstawać z grobów. Moja biologiczna rodzina zapewne trafiła na Ścianę, pozostawiwszy po sobie anonimową wzmiankę. Ich świat umarł w trakcie Powstania. Nie mieli szansy zobaczyć nowej

rzeczywistości. Moi przybrani rodzice nauczyli mnie zadawać odpowiednie pytania, poszukiwać prawdy i strzelać, jeśli zajdzie taka potrzeba. Pomogli mi przetrwać, i za to jestem im wdzięczna. Na tym blogu zamierzam dzielić się swoimi doświadczeniami i opiniami tak otwarcie i szczerze, jak tylko potrafię. To najlepszy sposób, by uhonorować rodzinę, w której się wychowałam, i jedyny, by oddać cześć tej utraconej. Przekażę Wam prawdę tak, jak ją rozumiem. A Wy zrobicie z nią to, co uważacie za słuszne.

- z Drastycznych zdjęć, bloga Georgii Mason, 20 czerwca 2035

George każe mi spisać „założenia misji”, bo tego wymaga od nas umowa z Bridge Supporters. Jestem przeciwnikiem takich działań, w ten sposób pozbawiamy się całej frajdy. Próbowałem jej to wytłumaczyć, ale powiedziała, że na tym właśnie polega nasza praca. A potem usłyszałem pogróżki, których nie powtórzę, żeby nie denerwować potencjalnych czytelników. Niech wystarczy fakt, że jednak spisuję założenia misji. Oto one: ja, Shaun Phillip Mason, będąc w pełni władz umysłowych, uroczyście przysięgam tykać patykiem martwych, robić skrajnie głupie rzeczy ku uciesze gawiedzi i publikować to wszystko w sieci. Bo tego właśnie chcecie, prawda? Z radością się dostosuję.

- z Niech żyje król, bloga Shauna Masona, 20 czerwca 2035.

Jeden Moja historia skończyła się tam, gdzie w ciągu ostatnich dwudziestu sześciu lat nieskończenie wiele innych również miało swój kres: kiedy człowiek - w tym przypadku Shaun, mój przybrany brat i najlepszy przyjaciel - przystawił mi pistolet do podstawy czaszki, bowiem wirus namnażający się w moim organizmie dopuścił się zdrady i zaczął zmieniać myślącą osobę w stwora rodem z horrorów. Moja historia dobiegła końca, ale ja wszystko pamiętam. Paraliżujący strach, który czułam, spoglądając na lampki testera, jedna po drugiej zmieniające swój kolor na czerwony, aż moja infekcja została ostatecznie potwierdzona. Wyraz twarzy Shauna, kiedy zdał sobie sprawę, że to się dzieje naprawdę i żadna sztuczka nie zdoła mnie uratować. Pamiętam dotyk zimnej lufy. Jej chłód przynosił ukojenie, ponieważ oznaczał, że Shaun wie, co musi zrobić. Nikt przeze mnie nie ucierpiał. Nikt prócz samego Shauna. Nigdy tego nie planowaliśmy. Zawsze uważałam, że to on któregoś dnia przesadzi i będę musiała pogodzić się z jego stratą. Do głowy by mi nie przyszło, że Shaun mógłby stracić mnie. Chciałam go zapewnić, że wszystko będzie dobrze. Chciałam go okłamać. Pamiętam to bardzo wyraźnie: chciałam go okłamać, ale nie mogłam. Najpierw nie miałam czasu, a potem nie potrafiłam się przemóc. Pamiętam, że zaczęłam pisać. Myślałam wtedy, że nadszedł koniec i mam ostatnią szansę, żeby powiedzieć coś światu. I że od teraz właśnie po tym ludzie będą mnie oceniać. Pamiętam uczucie, gdy mój umysł zaczynał szwankować. Pamiętam strach. Pamiętam dźwięk wystrzału. Nie powinnam jednak pamiętać tego, co wydarzyło się później. Właśnie wtedy skończyła się moja historia. Kurtyna opadła, plik został zapisany, koniec. Kiedy pocisk trafia w twój kręgosłup, już po tobie, nie musisz się niczym przejmować. A już na pewno nie

powinieneś budzić się w pozbawionym okien i niemalże pustym pomieszczeniu, podejrzanie przypominającym CZKC, gdzie możesz rozmawiać tylko z niezidentyfikowanym głosem dochodzącym zza lustra. Łóżko, na którym się obudziłam, zostało przykręcone do podłogi. Podobnie stół. Najwyraźniej nikt nie chciał, by tajemniczo wskrzeszona dziennikarka rzucała przedmiotami w lustro zajmujące większość ściany, wiszące przy niedających się otworzyć drzwiach. Machałam rękoma przed każdym miejscem, w którym mógł zostać umieszczony czujnik ruchu, a potem szukałam panelu do badania w złudnej nadziei, że udowadniając brak infekcji, odblokuję śluzę. Nie znalazłam żadnych testerów, monitorów ani skanerów optycznych. Najwyraźniej nie było tu nic, co mogłoby wypuścić mnie na zewnątrz. Przyprawiało mnie to o dreszcze. Wychowałam się w świecie po Powstaniu, gdzie badania krwi i zagrożenie infekcją są chlebem powszednim. Nie mam wątpliwości, że już nie raz znajdowałam się w pomieszczeniu bez testerów. Po prostu żadnego nie mogłam sobie przypomnieć. Brakowało jeszcze jednej rzeczy - zegara. W żaden sposób nie mogłam określić, ile czasu minęło, odkąd się obudziłam, ani jak długo spałam. Z głośnika nad lustrem dobiegał nieznajomy głos, który pytał mnie o imię i ostatnią rzecz, jaką pamiętam. Kiedy poinformowałam, że nazywam się Georgia Mason, i zapytałam, co się do cholery dzieje, umilkł, nie udzielając żadnej odpowiedzi. Od tamtego zdarzenia minęło może dziesięć minut. A może dziesięć godzin. Lampy sufitowe świeciły równą bielą i nawet raz nie mrugnęły mimo upływających sekund. To kolejna sprawa. Pomieszczenie skąpane było we fluorescencyjnym blasku jarzeniówek, których często używano w placówkach medycznych sprzed Powstania. Moje oczy powinny palić żywym ogniem... a ja nic nie czułam. W dzieciństwie wykryto u mnie siatkówkowe Kellis-Amberlee, co oznacza, że wirus ożywiający umarłych zagnieździł się w moich gałkach ocznych. Nie zmienił mnie przy tym w zombie - siatkówkowe KA to stan rezerwuarowy, kiedy obecna w organizmie aktywna forma wirusa zostaje w pewien sposób opanowana. Schorzenie powoduje niezwykłą nadwrażliwość

na światło, pozwala widzieć w ciemności oraz jest przyczyną regularnych migren, które pojawiają się, gdy nie noszę okularów przeciwsłonecznych. Cóż, nie miałam ich teraz na nosie, a do tego nie mogłam zmniejszyć intensywności światła, ale mimo to nie czułam bólu. Czułam tylko pragnienie i delikatne ssanie gdzieś głęboko w trzewiach, jakby powoli zbliżała się pora obiadowa. Ale żadnego bólu głowy. Nie potrafiłam ocenić, czy to dobrze, czy źle. Dłonie pociły mi się z nerwów. Wytarłam je o nogawki białych, bawełnianych spodni od piżamy, których nigdy wcześniej nie widziałam. W zasadzie nic w tym pomieszczeniu nie było znajome... nawet ja. Nigdy nie miałam nadwagi - cała ta gonitwa za gorącymi tematami i uciekanie przed zombie nie sprzyjają odkładaniu tłuszczu - ale dziewczyna w lustrze wyglądała wręcz mizernie. Taką chudzinkę można by łatwo złamać. Miała też ciemniejsze włosy. Do tego zbyt długie, opadające na ramiona. Ja nigdy nie pozwalałam swoim tak urosnąć. W moim zawodzie taka fryzura to istne samobójstwo. A oczy... Jej oczy były brązowe. To właśnie one nie pozwalały mi myśleć o twarzy w lustrze jak o swojej. Przecież mojej siatkówki nie dało się dostrzec, a źrenice wypełniały całą dostępną przestrzeń, przez co spojrzenie miałam czarne, niemal pozbawione emocji. Te oczy nie należały do mnie. Ale za to nie piekły. Co oznaczało, że jeśli faktycznie były moje, to albo w jakiś sposób wyleczono siatkówkowe KA, albo Buffy miała rację i życie pozagrobowe istniało, a ja trafiłam do piekła. Zadrżałam i odwróciłam wzrok od lustra, wracając do swojego głównego zajęcia maszerowałam tam i z powrotem, próbując zebrać myśli. Dopóki nie miałam pewności, że ktoś mnie obserwuje, musiałam to robić po cichu, co bardzo mi przeszkadzało. Zawsze lepiej myślało mi się na głos, a teraz po raz pierwszy w dorosłym życiu nie miałam uruchomionego urządzenia nagrywającego. Jako licencjonowana dziennikarka mogę mówić do siebie, nie obawiając się posądzenia o niepoczytalność; w ten sposób upewniam się, że nie stracę ważnego materiału, zanim będę mogła go zapisać. Nic nie trzymało się kupy. Nawet jeśli istniała jakaś eksperymentalna kuracja odwracająca amplifikację, ktoś na pewno zechciałby mi wszystko wyjaśnić. Na przykład Shaun. No właśnie, oto ostateczny dowód: pamiętam, że mój brat pociągnął za spust. Można

założyć, że to fałszywe wspomnienie i takie zdarzenie nigdy nie miało miejsca, ale dlaczego więc się tu znalazłam? Shaun poruszyłby niebo i ziemię, żeby mnie odnaleźć. Przez chwilę zastanawiałam się, czy nie ma go w budynku i czy warto upomnieć się o informację o miejscu jego pobytu. Uznałam jednak z żalem, że to kiepski pomysł. Gdyby tak było, coś by już do tej pory wybuchło.

- Cholera jasna. Spojrzałam krzywo na ścianę, odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w drugą stronę. Głód się nasilał, a teraz towarzyszyło mu nowe, frustrujące uczucie. Chciało mi się siku. Jeśli ktoś mnie stąd szybko nie wypuści, będę miała całą nową gamę problemów do rozwiązania. - Zastanów się, George - powiedziałam, a dźwięk mojego głosu zadziałał kojąco. Wszystko inne może i się zmieniło, ale ta jedna rzecz pozostała taka sama. - Byłaś z Rickiem i Shaunem w Sacramento i biegłaś do vana. Coś wbiło ci się w ramię. Strzykawka, taka sama jak te użyte na ranczu Rymana. Badanie dało pozytywny wynik. Rick wyszedł. A potem... potem... - Zawahałam się, szukając odpowiednich słów, nawet jeśli nikt poza mną nie miał ich usłyszeć. Wszyscy dorastający po Powstaniu wiedzą, jakie są następstwa bezpośredniego kontaktu z aktywną formą wirusa Kellis-Amberlee. Dołączasz do zainfekowanych, stajesz się zombie i robisz to, co robi każdy zombie - gryziesz, zarażasz, zabijasz, jesz. Nie budzisz się w białym pokoju ubrany w białą piżamę i nie zastanawiasz się, jakim cudem brat zdołał wpakować ci pocisk w kark, nie zostawiając blizny. Blizny. Obróciłam się i podeszłam do lustra, podnosząc wysoko lewą powiekę. Nauczyłam się patrzeć na swoje oczy, kiedy miałam jedenaście lat. To wtedy dostałam swoją pierwszą parę soczewek ochronnych. Wtedy też na siatkówce pojawiła się widoczna blizna, fragment tkanki bezpowrotnie zniszczony pod wpływem słońca. Udało nam się zareagować w ostatniej chwili, by uniknąć poważnej utraty wzroku, a ja stałam się o wiele ostrożniejsza. Ślady miały postać maleńkich ślepych plamek na środku pola widzenia. Nic wielkiego. Nic, co przeszkadzałoby w pracy w terenie. Po prostu malutkie kropeczki.

Pod wpływem światła moje źrenice niemal zupełnie się skurczyły. Nie zauważyłam żadnej ślepej plamki. Widziałam wszystko wyraźnie. - Och. - Opuściłam rękę. - To chyba nawet ma sens. Zawahałam się, nagle czując się strasznie głupio. Kolejny wniosek nasunął mi się od razu. Kiedy obudziłam się po raz pierwszy, interkom obwieścił, że jeśli coś powiem, ktoś mnie usłyszy. Spojrzałam na głośnik. - Może mi ktoś pomóc? - zapytałam. - Muszę do toalety. Żadnej odpowiedzi.

- Halo, jest tam kto? Wciąż zero reakcji. Wycelowałam w lustro środkowy palec, a potem odwróciłam się i usiadłam na łóżku ze skrzyżowanymi nogami. Zamknęłam oczy. Czekałam. Jeśli ktoś mnie obserwował - a ktoś musiał mnie obserwować - taka zmiana zachowania mogła zwrócić jego uwagę. A tego właśnie chciałam. Bardzo potrzebowałam ich uwagi. Niemal tak bardzo jak dyktafonu, połączenia z siecią i łazienki. Ostatnia potrzeba powoli wspinała się na szczyt hierarchii, razem z pragnieniem. Zaczynałam rozważać konieczność zaadaptowania kąta pomieszczenia na toaletę, kiedy uruchomił się interkom. Chwilę później usłyszałam nieznajomy, męski głos: - Georgia? Obudziłaś się? - Tak. - Otworzyłam oczy. - A z kim rozmawiam? Zignorował moje pytanie, jakby nie miało znaczenia. Może dla niego nie miało. - Przepraszam za milczenie. Spodziewaliśmy się dłuższego okresu dezorientacji i znajdowałem się w innej części budynku.

- Przykro mi, że was rozczarowałam. - Och, ależ nie jestem rozczarowany - powiedział głos. Rozpoznałam subtelny środkowowschodni akcent. Nie potrafiłam określić stanu. - Zapewniam, że z radością obserwujemy, jak szybko odzyskałaś przytomność. To doskonała oznaka powrotu do zdrowia. - Szklanka wody i wycieczka do toalety z pewnością bardziej mi pomogą niż przeprosiny i naruszanie prywatności. Teraz głos wydawał się lekko urażony. - Bardzo mi przykro. Nie spodziewaliśmy... zaczekaj chwilkę. Interkom się wyłączył, a pomieszczenie ponownie pogrążyło się w ciszy. Czekałam, nie ruszając się z miejsca. Nagle usłyszałam syk hydraulicznego zamka. Odwróciłam się i zobaczyłam, jak nad drzwiami przesuwa się niewielki panel, odsłaniając czerwone światło. Lampka po chwili zmieniła kolor na zielony, a drzwi się rozsunęły, ukazując chudego, nerwowego mężczyznę w białym fartuchu i okularach. Nieznajomy patrzył na mnie szeroko otwartymi oczami i przyciskał do piersi podkładkę do pisania, jakby miała posłużyć mu za tarczę. - Proszę pójść ze mną, zaprowadzę cię do łazienki. - Dziękuję. - Wyprostowałam nogi, ignorując mrowienie w łydkach, i ruszyłam do wyjścia. Mężczyzna może nie wzdrygnął się, gdy podeszłam bliżej, ale na pewno się skulił, a jego skrępowanie rosło z każdym krokiem. Ciekawe. - Przepraszamy, że musiałaś czekać - powiedział. Jego słowa miały charakterystyczną intonację często wygłaszanej formułki, niczym u pracownika pomocy technicznej, gdy pyta o numer identyfikacyjny i specyfikację komputera. - Mieliśmy kilka pilnych spraw, którymi musieliśmy się zająć w pierwszej kolejności. - Proponuję pomartwić się tym, jak wyjdę z toalety, dobrze? - Wyminęłam go i

wyszłam na korytarz. Od razu otoczyło mnie trzech sanitariuszy w niebieskich fartuchach, z wycelowaną we mnie bronią. Zamarłam w bezruchu. - To ja jednak poczekam na eskortę. - Tak będzie najlepiej - powiedział nerwowy mężczyzna, którego głos słyszałam wcześniej przez interkom. Dopiero teraz to zauważyłam, bo wcześniej zniekształcały go głośniki. - Zachowujemy niezbędne środki ostrożności. Jestem pewien, że to zrozumiałe. - Ta, jasne. - Ruszyłam jego śladem, a za nami szli sanitariusze, nie opuszczając broni. Starałam się nie wykonywać żadnych gwałtownych ruchów. Dopiero co wróciłam do świata żywych, więc nie miałam ochoty znowu go opuszczać. - Jeśli będę czegoś potrzebować, do kogo mam się zgłosić? - Ach... - Jego usta mieliły przez chwilę jakieś słowa, a potem usłyszałam: - Nazywam się Thomas. Kiedy pojawiłaś się w naszej placówce, zostałem jednym z twoich osobistych lekarzy. Nie dziwię się, że mnie nie pamiętasz. Długo spałaś. - Tak nazywają to teraz dzieciaki? - Korytarz został zbudowany na wzór innych w budynkach CZKC, gdzie niekończącą się biel sporadycznie urozmaicają drzwi oraz lustra weneckie wychodzące na pokoje pacjentów. Wszystkie pomieszczenia były puste.

- Dobrze chodzisz. - To prosta umiejętność. - A jak głowa? Czujesz jakąś dezorientację, a może wzrok szwankuje? - Owszem. - Doktor Thomas cały się spiął, ale go zignorowałam i kontynuowałam: Jestem zdezorientowana, bo nie mam pojęcia, co tu robię. Nie wiem jak ty, ale bywam trochę nerwowa, gdy budzę się w nieznanym miejscu i nie potrafię wyjaśnić, jak się w nim znalazłam. Uzyskam niedługo jakieś odpowiedzi? - Niedługo. - Zatrzymał się przed drzwiami, przy których nie było lustra. To oznaczało, że nie staliśmy przed pokojem dla pacjentów. Co więcej, wejście wymagało przeprowadzenia badania krwi. Nigdy bym się nie spodziewała, że tak mnie ucieszy wizja

ukłucia. - Masz kilka minut. Jeśli będziesz czegoś potrzebowała... - Korzystanie z toalety to też prosta umiejętność. - Pacnęłam dłonią w panel testera. Igły szybko wbiły mi się w skórę. Światełko nad drzwiami zmieniało kolor z czerwonego na zielony, a potem zatrzymało się na tym drugim. Niezainfekowana. Drzwi się otworzyły, a ja weszłam do środka i skrzywiłam się, widząc na ścianie kolejne ogromne lustro. - Słodko - mruknęłam. Potrzeba opróżnienia pęcherza stawała się tak nagląca, że postanowiłam nie protestować. Przez cały czas łypałam groźnie na lustro, udowadniając, że potrafię się wysikać bez względu na to, czy ktoś mnie podgląda. Oprócz lustra - a może właśnie dzięki niemu - wystrój łazienki w niczym nie odbiegał od standardu CZKC, czyli białe ściany, białe kafelki, biała armatura. Wszystko było automatyczne, nawet dozownik mydła, a do tego nie widziałam żadnych ręczników, więc ręce osuszyłam gorącym powietrzem. Całość zaprojektowano tak, by zminimalizować kontakt z jakąkolwiek powierzchnią. W ten sposób przez cały pobyt w łazience dotknęłam tylko sedesu i podłogi, a mogłam się założyć, że jedno i drugie rozpoczynało automatyczną sterylizację, kiedy ja jeszcze myłam ręce. Tester do badania krwi umieszczono w samych drzwiach, tuż nad gałką. Nie dała się przekręcić, dopóki nie potwierdziłam braku infekcji.

Trzej sanitariusze czekali na korytarzu, w towarzystwie niezadowolonego doktora Thomasa, który stał między mną a nimi. Gdybym w jakiś sposób sprowokowała ich do naciśnięcia spustów, istniało duże prawdopodobieństwo, że śmierć lekarza uznano by za wypadek przy pracy. - Wow - powiedziałam. - Komu podpadłeś, że wlepił ci tę robotę? Wzdrygnął się i spojrzał na mnie z miną winowajcy. - Chyba nie rozumiem, co masz na myśli. - Oczywiście, że nie. Dzięki za przyprowadzenie mnie do łazienki. A teraz mogę

dostać tę wodę? - Albo nawet lepiej: puszkę coli. Na samą myśl o bąbelkach zaczęła mi ciec ślinka. Dobrze wiedzieć, że pewne rzeczy nigdy się nie zmieniają. - Chodź za mną. Posłałam sanitariuszom ostre spojrzenie. - Chyba nie mam wyjścia, prawda? - Nie, raczej nie - powiedział. - Jak już mówiłem, środki ostrożności. Rozumiesz. - Nie, w zasadzie to nie. Nie mam przy sobie broni i właśnie przeszłam dwa badania krwi. Naprawdę nie rozumiem, dlaczego każdego mojego ruchu pilnuje trzech uzbrojonych strażników. - CZKC od lat cierpiało na paranoję, ale wszystko wskazywało na to, że jej stan wyraźnie się pogorszył. Odpowiedź doktora Thomasa niewiele wyjaśniła: - Wymogi bezpieczeństwa. - Dlaczego ludzie zawsze tak mówią, gdy nie chcą udzielić jasnej odpowiedzi? Pokręciłam głową. - Nie zamierzam sprawiać kłopotów. Dajcie mi po prostu szklankę wody. - Tędy, proszę - powiedział i ruszył w stronę, z której przybyliśmy. W pomieszczeniu, w którym się obudziłam, na przytwierdzonym do podłogi stole czekała na nas taca, a na niej dwa tosty z masłem, szklanka wody oraz cud nad cudami puszka coli ze skraplającą się parą na ściankach. Ruszyłam biegiem w jej stronę, zupełnie nie zastanawiając się nad tym, jak sanitariusze zareagują na moje gwałtowne ruchy. Nikt nie strzelił mi w plecy, a to już coś. Tosty wydawały mi się najlepszą potrawą, jaką kiedykolwiek jadłam, a przynajmniej do drugiego i trzeciego kęsa. W końcu wepchnęłam większość do ust, nie przykładając się szczególnie do przeżuwania. Udało mi się oprzeć syreniemu śpiewowi coli na tyle długo, by

wypić najpierw pół szklanki wody. Smakowała tak dobrze jak tost. Odstawiłam szklankę, otworzyłam puszkę i wzięłam pierwszy pośmiertny łyk coli. Opanowałam się i nie pochłonęłam całej duszkiem; nawet ta niewielka ilość sprawiła, że zrobiło mi się miękko w kolanach. Gdy kofeina dała mi kopa, poczułam się w pełni usatysfakcjonowana. Powoli odwróciłam się w stronę doktora Thomasa, który stał w progu i zapisywał coś w swoim notatniku. W pomieszczeniu nagrywał mnie pewnie tuzin kamer rejestrujących każdy mój ruch, ale wszyscy dobrzy reporterzy wiedzą, że nie ma nic lepszego niż prawdziwe doświadczenie w terenie. Myślę, że to samo dotyczy naukowców. Doktor Thomas zauważył moje spojrzenie i opuścił długopis. - Jak się czujesz? - zapytał. - Zawroty głowy? Najadłaś się? Mamy podać coś jeszcze? Trochę za wcześnie na bardziej skomplikowane dania, ale może uda mi się załatwić jakąś zupę, jeśli masz ochotę... - Przede wszystkim wolałabym uzyskać odpowiedzi na kilka pytań. - Przełożyłam puszkę z jednej ręki do drugiej. Skoro nie miałam okularów, musiałam zadowolić się colą. Wydaje mi się, że dotychczas dobrze współpracowałam. Ale to może się zmienić. Doktor Thomas zmieszał się. - Cóż, wszystko zależy od pytań. - To powinno być proste. A z pewnością nie wykracza poza twoje kompetencje. - Dobrze. Nie mogę niczego obiecać, ale z chęcią spróbuję odpowiedzieć. Zależy nam na twoim dobrym samopoczuciu. - Świetnie. - Spojrzałam na niego uważnie, żałując, że nie mam już czarnych oczu. Zawsze pomagały mi wprawiać ludzi w zakłopotanie. Z takim wzrokiem łatwiej o szczerość... - Powiedział pan, że jest moim osobistym lekarzem. - Zgadza się.

- A więc proszę mi wyjaśnić, jak długo jestem klonem? Doktorowi Thomasowi długopis wypadł z ręki. Nie spuszczając z niego wzroku, uniosłam puszkę coli, upiłam łyk i czekałam na odpowiedź.

Pacjent 139b został ugryziony wieczorem 24 czerwca 2041 roku. Dokładny czas nie został zarejestrowany, ale nie minęło więcej niż dwadzieścia minut między bezpośrednim kontaktem a pierwszym badaniem. Zainfekowanego odpowiedzialnego za ugryzienie zabrano z drogi. Pośmiertna analiza potwierdziła wysoką zaraźliwość i to od co najmniej sześciu dni, ponieważ wirus amplifikował we wszystkich częściach ciała. Próbki krwi pobrano z ręki Pacjenta 139b, a następnie ustalono ich DNA, by udokumentować pochodzenie. Analiza potwierdziła infekcję. (Aby uzyskać dowód na obecność aktywnej formy wirusa we krwi Pacjenta 139b, przejdź do załączonego pliku). Amplifikacja najwyraźniej rozpoczęła się normalnie i rozwijała zgodnie z typową sekwencją aż do utraty zdolności kognitywnej. Próbki pobrane z ubrań Pacjenta 139b potwierdzają tę diagnozę. Pacjent 139b został poddany badaniu krwi krótko po przybyciu, ale nie wykryto u niego aktywnej formy wirusa. Powtórna analiza przy wykorzystaniu urządzenia wyższej generacji również nie wykazała infekcji. Jako osoba wykwalifikowana poświadczam, że po czterdziestu ośmiu godzinach spędzonych w odosobnieniu, według standardowych procedur kwarantanny na wypadek zarażenia wirusem Kellis-Amberlee, Obiekt 139b jest zdrowy i nie stanowi zagrożenia ani dla siebie, ani dla osób postronnych. Bóg mi świadkiem, Joey, przysięgam, że Shaun Mason nie jest zarażony aktywną formą Kellis-Amberlee. Powinien być, ale nie jest. Zaczął amplifikować i w jakiś sposób udało mu się zwalczyć infekcję. To mogłoby wszystko zmienić... gdybyśmy mieli choć cień pojęcia, jak mu się to udało.

- z wiadomości wysłanej przez doktor Shannon Abbey do doktora Josepha Shoji z Kauaińskiego Instytutu Wirusologii, 27 czerwca 2041

W takich chwilach zastanawiam się, czy mama miała rację, przygotowując mnie do wystawnego życia żony bogatego męża. Przynajmniej miałabym mniejsze szanse na to, by chować się w nielegalnym laboratorium, które łapie zombie dla wykwalifikowanego szalonego naukowca. Chociaż z drugiej strony, kto wie. - z Czarująco nieszczerej, bloga Rebeki Atherton, 16 lipca 2041. Nieopublikowane

Dwa - Shaun! Uważaj! - usłyszałem w słuchawkach głos Alarica, a pół sekundy później czyjaś ręka złapała mnie za łokieć, ciągnąc z tą dziwną mieszanką siły i nieporadności, charakterystyczną dla zombie, który przeszedł pełną amplifikację. Wyrwałem się i obróciłem gwałtownie, żeby uderzyć napastnika w głowę moim ościeniem do poskramiania bydła. Na twarzy zombie pojawił się wyraz niemal komicznego zaskoczenia, kiedy potraktowałem go prądem. A potem nieumarły umarł. Kopnąłem ciało, ale się nie poruszyło. Dla pewności popieściłem go raz jeszcze. Prąd zawsze był bardzo użyteczny w walce z zombie, bo wprawia kontrolującego nimi wirusa w dezorientację, ale okazuje się, że można podkręcić napięcie tak, żeby umarlaka na jakiś czas unieszkodliwić. - Dzięki za ostrzeżenie - powiedziałem z nadzieją, że mikrofon wychwyci mój głos. Mam kolejne ciało. Wyślij w to miejsce ekipę. - Przyglądałem się pobliskim drzewom, szukając wzrokiem oznak ruchu, a tym samym kolejnego celu. - Shaun... - W głosie Alarica zabrzmiała groźna nuta. Oczami wyobraźni widziałem, jak siedzi przy komputerze i łapie się za głowę, starając się nie pokazać po sobie irytacji. W końcu to ja byłem szefem, więc chłopak musiał przynajmniej udawać, że darzy mnie

szacunkiem. Od czasu do czasu. - To już czwarty dzisiaj. Nie sądzisz, że wystarczy? - Spróbuję pobić rekord. Usłyszałem sygnał, który oznaczał, że Becks podłączyła swój własny kanał do rozmowy. Rzuciła cierpko: - Przecież już masz rekord. Cztery zombiaki w jeden wieczór to dwa razy więcej niż ktokolwiek złapał. A teraz proszę, proszę, wracaj do laboratorium. - A co mi zrobisz, jak nie posłucham? - zapytałem. Nie zauważyłem żadnego ruchu, nie licząc mojego zainfekowanego przyjaciela, który zaczął się szarpać. Znowu potraktowałem go prądem. Drgawki ustały. - Krótko, Shaun: strzałki ze środkiem uspokajającym. A teraz wracaj. Zagwizdałem. - Nie grasz fair. A może obiecasz mi ciasteczka z czekoladą za posłuszeństwo? To znacznie lepsza motywacja. - A może przestaniesz się zgrywać, a ja się nie wścieknę? Odporność nie daje ci nieśmiertelności. A teraz, proszę - jej ton z cierpkiego zmienił się w błagalny - wracaj do domu. Ona ma rację, powiedziała George - a raczej jej duch; cichy głos w mojej głowie, czyli jedyne, co mi zostało po zmarłej siostrze. Niektórzy mówią, że mam problemy. Ja twierdzę, że są trochę do tyłu, bo od dawna jestem kompletnym świrusem. Musisz wrócić. Nic dobrego z tego nie wyjdzie. - Nie wiem - stwierdziłem. Kiedyś trochę krępowałem się rozmawiać z George’em, ale potem zdecydowałem, że czas całkiem zwariować. To naprawdę zaskakujące, jak szaleństwo potrafi człowieka wyzwolić. - Przecież ja się dobrze bawię. Czy to nie ty ciągle marudziłaś, że powinienem wychodzić w teren? A co to jest twoim zdaniem?

Shaun. Proszę. Z mojej twarzy zniknął uśmiech. - Dobra. Nieważne. Skoro chcesz, żebym wrócił do głupiego laboratorium, wrócę do głupiego laboratorium. Zadowolona? Nie, stwierdziła George. Ale będzie mi to musiało wystarczyć. Jeszcze raz smagnąłem moją ostatnią ofiarę. Nie zareagowała. Odwróciłem się, żeby przejść między drzewami do zniszczonej drogi, przy której zaparkowałem motocykl. Po swojej lewej stronie usłyszałem wystrzały. Zawahałem się. Nie doczekałem się spodziewanych krzyków. Kiwnąłem głową i znowu ruszyłem. Może zabrzmi to bezdusznie, ale nie ja jeden zbierałem zainfekowane ciała dla doktor Abbey, szalonej wirusolożki, u której ukrywaliśmy się od jakiegoś czasu. Większość jej asystentów to byli wojskowi albo wyborowi strzelcy. Potrafią o siebie zadbać, a przynajmniej w kwestii zabijania. Nie jestem pewien, czy równie dobrze szło im przyprowadzanie żywych zombie. Na szczęście to wyłącznie ich problem. Westchnienie ulgi Alarica sprawiło, że aż podskoczyłem. Już prawie zapomniałem, że on i Becks podsłuchują mnie, siedząc w przytulnym laboratorium. - Dzięki, że poszedłeś po rozum do głowy. - Nie dziękuj mi - stwierdziłem - tylko George’owi. Żadne z nich nie skomentowało. Nie spodziewałem się niczego innego. Nacisnąłem przycisk na słuchawce i zerwałem połączenie, a potem ruszyłem w dalszą drogę. Minął już prawie miesiąc od czasu, kiedy świat przewrócił się do góry nogami. Czasami budziłem się rano i niemal dziękowałem, że jestem w laboratorium. Pewnie, większość przechowywanych tu obiektów mogłaby mnie zabić - nie wyłączając głównej wirusolożki, która, jak podejrzewałem, skrycie marzyła, by mnie rozkroić i zbadać moje

organy wewnętrzne - ale przynajmniej wiedzieliśmy, co się dzieje. Mieliśmy się gdzie podziać, dopóki nie opracowaliśmy planu działania. A to oznaczało, że znaleźliśmy się w lepszym położeniu niż ocaleli mieszkańcy południowo-wschodniej części Ameryki Północnej, którzy musieli stawić czoła czemuś, czego nikt z nas się nie spodziewał: wirusowi Kellis-Amberlee przenoszonemu przez owady. Tropikalna burza przywiała znad Kuby nowy szczep komarów, wystarczająco dużych, by przenosić aktywną formę wirusa. Tamtego dnia nikt nie słyszał o tym, by Kellis-Amberlee można się było zarazić od owadów. Cały świat dowiedział się o tym dzień później, kiedy mieszkańcy obszaru dotkniętego nawałnicą odkryli nowe znaczenie określenia „klęski żywiołowej”. Wirus początkowo rozprzestrzeniał się razem z huraganem Fioną, ale kiedy wiatry osłabły, a komary postanowiły poszukać sobie świeżych dostawców krwi, zaraza zyskała niezależność. Wszystko zgodnie z prawdziwie apokaliptycznym scenariuszem, który nawet z doświadczonych lekarzy potrafi zrobić szczających w gacie maminsynków. To działo się naprawdę, a my nie mogliśmy nic na to poradzić. Wiecie, co jest najgorsze? Nawet jeśli boimy się mówić o tym na głos, wystarczy jedno spojrzenie, by zrozumieć, że to wszystko wydarzyło się w momencie, gdy na serio nadepnęliśmy CZKC na odcisk - co oznaczało, że wybuch epidemii to prawdopodobnie żaden przypadek. Stąd z kolei płynie jeden wniosek: to nasza wina. Nikt nie pilnował pojazdów. To głupi błąd; nawet gdybyśmy oczyścili teren ze wszystkich zainfekowanych ludzi, jakiś nieumarły szop mógł schować się pod jednym z vanów i zaatakować czyjeś kostki. Wsiadając na motocykl, zanotowałem sobie w pamięci, by porozmawiać z doktor Abbey o jej taktyce. A potem założyłem kask - Becks miała rację, odporność nie oznaczała nieśmiertelności - i ruszyłem ulicą. Cóż, musicie coś zrozumieć. Nazywam się Shaun Mason i jestem dziennikarzem, a przynajmniej tak mi się wydaje, chociaż aktualnie wszystkie moje wpisy pozostają nieopublikowane. Teoretycznie nie jestem ścigany za żadne przestępstwo. Po prostu miejsca, w których się pojawiam, mają nieprzyjemną tendencję do znikania z mapy chwilę później, więc niekoniecznie lubię mówić ludziom, gdzie jestem. Myślę, że to zrozumiałe. Z drugiej strony, wydaje mi się, że rozmawiam ze zmarłą siostrą, więc co ja tam wiem.

Jakieś półtora roku temu - czuję, że to było wczoraj, a jednocześnie jakby minęła cała wieczność - razem z George’em i naszą przyjaciółką, Georgette „Buffy” Meissonier, zgłosiliśmy chęć śledzenia kampanii prezydenckiej senatora Petera Rymana. Wcześniej byłem zwyczajnym Irwinem, który marzył tylko o nękaniu zombiaków i spisywaniu swoich przygód ku uciesze gawiedzi. Proste, prawda? Nasza trójka miała wszystko, czego potrzebowała do szczęścia. Niestety, nie zdawaliśmy sobie z tego sprawy, więc kiedy pojawiła się szansa na sławę, skorzystaliśmy z niej. Chcieliśmy przejść do historii. I udało się, owszem. Buffy i George dosłownie przeszły do historii, a ja zostałem sam, z misją pomszczenia poległych. Wiem tylko, że nikt nie napisał o tym w broszurze. Kiedy zbliżyłem się do naszego aktualnego miejsca zamieszkania, droga stała się mniej wyboista. Shady Cove w stanie Oregon zostało porzucone w trakcie Powstania, kiedy zainfekowani wykurzyli resztę niewielkiej społeczności. Musieliśmy uważać, by zbytnio się nie wychylać, ale doktor Abbey wysyłała w nocy stażystów - chociaż nie wiem, po co im ten staż, skoro żaden z uniwersytetów nie oferował studiów w zakresie szalonej nauki - żeby łatali najgorsze dziury domowej roboty substytutem asfaltu, który wyglądał zupełnie tak samo jak ten prawdziwy. Naprawianie drogi jest ryzykowne, bo może zdradzić naszą kryjówkę, ale z drugiej strony łatwiej przewieźć zapasy (chociaż najwyraźniej chyba nikt nie wiedział, skąd się biorą) i ewakuować laboratorium, gdyby zaszła taka potrzeba. Doktor Abbey nie przejmowała się liczbą ofiar, o ile cały jej sprzęt zostanie uratowany. Nie mogłem nie podziwiać jej samolubnego podejścia. Przypominała mi George’a. Wszystko ci o mnie przypomina, stwierdziła George. Prychnąłem, ale nie odpowiedziałem. Ryk wiatru zagłuszał nawet mój własny głos, a lubię udawać, że prowadzimy prawdziwe rozmowy. To pomaga. Nie wiem dokładnie w czym, ale... pomaga. Pokonałem ostatni zakręt i wjechałem na parking Centrum Leśnictwa w Shady Cove, a każdy mój ruch rejestrowały ledwo widoczne czujniki umieszczone w poszyciu. W budynku panowała ciemność, a jego ogromne okna sprzed Powstania patrzyły w las niczym oczy

ślepca. Wydawało się, że nikogo w środku nie ma. Otoczyłem go i wjechałem do znajdującego się z tyłu garażu dla pracowników, wyremontowanego i wzmocnionego, żeby służył za ochronę naszych pojazdów. Ponieważ wybudowano go przed Powstaniem, nie potrzebowałem badania krwi, żeby dostać się do środka, mogłem bez przeszkód zająć swoje miejsce i wyłączyć silnik. Zdjąłem kask i zawiesiłem go na kierownicy, na wypadek gdybym musiał szybko stąd ruszyć. Wolałem być przygotowany na ewentualną ewakuację. Mam ku temu dobre powody. Do drzwi podszedłem obserwowany przez kamery. - Witaj, Shaun - powiedział komputer laboratorium. Miał przyjemny i kobiecy głos, z kanadyjskim akcentem. Może przypominał doktor Abbey jej dom. Nie miałem pojęcia. Wiedziałem natomiast, że nie lubię, gdy komputery udają ludzi. To wywołuje u mnie ciarki. - Mogę wejść? - zapytałem. - Proszę położyć dłonie na panelu testera. - Bursztynowe światło pojawiło się nad urządzeniem, wskazując odpowiednie miejsce. Bo jakie ma znaczenie to, że teraz każdy przedszkolak potrafi korzystać z zestawów do badań. Inaczej nie przeżyłby pierwszego dnia. - Nie widzę sensu. - Położyłem dłoń na panelu. Poczułem chłód dezynfekującej pianki, a sekundę później ból wbijanych w ciało igieł. Nienawidzę badania krwi. - Przecież wiesz, że nie jestem zarażony. Mnie nie można zarazić. Może przestaniesz się wygłupiać i wpuścisz mnie do środka? - Wszyscy członkowie personelu muszą poddać krew analizie po powrocie z terenu, Shaun. Nie ma wyjątków. - Bursztynowe światło zniknęło, a na jego miejsce rozbłysły dwa kolejne, czerwone i zielone. Zaczęły na przemian zapalać się i gasnąć. - Zanim doktor Abbey cię podłączyła, bardziej mi się tu podobało - stwierdziłem.

- Dziękuję za współpracę - odpowiedział beznamiętnie komputer. Czerwona lampka całkiem się wyłączyła, a zielona wreszcie się ustabilizowała, potwierdzając brak infekcji. Witamy w domu. Drzwi do głównego laboratorium odblokowały się i rozsunęły. Dezaktywowałem najbliższą kamerę i wszedłem do środka. Pracownicy doktor Abbey mają duże doświadczenie w przerabianiu opuszczonych budynków w funkcjonalne obiekty naukowe. Centrum Leśnictwa w Shady Cove było dla nich przykładem lokum idealnego - przestronne, o solidnej konstrukcji, a do tego, co najlepsze, w absolutnym środku absolutnie niczego. Wejście z parkingu prowadziło do głównego pomieszczenia - wcześniej znajdował się tu hol dla gości, jak można wyczytać na mosiężnej tabliczce przy drzwiach. To wyjaśniało kolorowy mural z radosnymi zwierzętami leśnymi. Ludzie kiedyś postrzegali dziką przyrodę romantycznie. Teraz najczęściej po prostu przed nią uciekają. Stażyści i technicy byli wszędzie, a każdy się krzątał, wykonując jakieś ważne naukowe zadanie. Większości prac tych ludzi nie rozumiem i wcale tego nie żałuję. Mahir ma trochę lepsze pojęcie i mówi, że nie może w nocy spać. A skoro już jesteśmy przy Mahirze - chłopak właśnie sunął przez pomieszczenie z wyrazem skrajnej irytacji na twarzy. - Czy ty próbujesz się zabić? - zapytał gniewnie. - To interesujące zagadnienie natury filozoficznej i lepiej omówić je przy puszce coli odpowiedziałem radośnie. - Ciebie też miło widzieć. - Mam straszną ochotę rozkwasić ci nos, głupcze - stwierdził Mahir, wciąż patrząc na mnie spode łba. Mahir pełnił kiedyś funkcję zastępcy George’a, a ponieważ ja nie mogę kierować jedną trzecią naszych pracowników bez piątej klepki, chłopak przejął dział informacyjny. Czasami myślę, że jest na mnie zły, bo jego zdaniem powinienem być bardziej wkurzony za

zajęcie jej miejsca. Najwyraźniej nie rozumie, że miło jest mieć u boku jedynego człowieka na całym świecie, który też kochał George’a. Poza tym przekomicznie się denerwuje. - Ale nie zrobisz tego - powiedziałem. - Co słychać? Mahir nieco się uspokoił. - Alaric wciąż próbuje dociec, co się dzieje z naszymi siostrzanymi stronami. W ciągu ostatniej godziny puściliśmy sześć nowych wpisów od młodszych blogerów, żaden nie dotyczył tragedii na Florydzie, a trzy z nich i tak rozpłynęły się w powietrzu. Myślę, że jeszcze chwila i chłopak zacznie sobie rwać włosy z głowy. - Właśnie tak się dzieje, gdy wkurzasz rządowych spiskowców. - Ruszyłem w stronę kuchni. - Jak Becks radzi sobie z planem odbicia Alisy? Mahir w odpowiedzi nieznacznie potrząsnął głową. - Ach, cholera. - Młodsza siostra Alarica, Alisa, była na Florydzie, kiedy Fiona trafiła na ląd. Dziewczynie udało się przetrwać pierwszą falę epidemii, co zawdzięcza mieszance bystrości i czystego farta. Potem... Alaric nie mógł pojechać i jej zabrać, bo doktor Abbey stwierdziła, że jeśli jedno z nas odejdzie, wszyscy odejdą. Myśleliśmy, że Alisa trafi do rodziny zastępczej, ale sytuacja na Florydzie okazała się zbyt poważna. Dziewczyna znalazła się w rządowym obozie dla uchodźców. Wysyłała regularne wiadomości i udało jej się trzymać z dala od kłopotów. Mimo to było jasne, że jeśli jej szybko stamtąd nie zabierzemy, Alaric zrobi coś głupiego. Rozumiałem go. Nie ma nic ważniejszego od rodziny. - Tak, cóż. Jest jak jest. - Mahir mnie dogonił. Nie zawsze pracował w terenie, ale ćwiczył, odkąd pojawiliśmy się u doktor Abbey. Miało to coś wspólnego z jego chęcią pozostania przy życiu, gdy znowu przyjdzie nam uciekać przed bandą zombie. - Doktor Abbey prosi, żebyś do niej przyszedł, gdy tylko doprowadzisz się do porządku. Jęknąłem bezwiednie.

- Kolejne badania? - Tak, kolejne badania - potwierdził. - Ja pieprzę. - Przekląłem, nie kierując swych słów do nikogo konkretnego. - Z odpornością jest więcej kłopotów niż pożytku. - Owszem, tajemnicza odporność w czasie plagi zombie, która opanowała cały świat, to z pewnością ciężkie brzemię - odpalił Mahir. - Hej, spróbuj oddawać krew codziennie i zobaczymy, czy ci się spodoba. - Nie, dziękuję. Westchnąłem. - Czy to kolejna akcja pod tytułem „najpierw krew, potem kofeina”? Mówiła coś? - Zdaje się, że nie. - I dzięki Bogu. Nie zrozumcie mnie źle. Nikt nie wie, dlaczego jestem odporny na działanie aktywnej postaci wirusa Kellis-Amberlee (a tak przy okazji, zdaniem CZKC jest to oczywiście niemożliwe). Ktoś lub coś cię ugryzie, przechodzisz amplifikację i tyle. Tylko okazuje się, że w moim przypadku wygląda to trochę inaczej: najpierw ugryzienie, potem irytacja, a jeszcze później mnóstwo antybiotyków, bo w jamie ustnej człowieka jest mnóstwo syfu, a śmierć z powodu infekcji bakteryjnej to nic fajnego. Rozumiem, dlaczego doktor Abbey potrzebuje mojej krwi praktycznie codziennie. Chodzi tylko o te igły. W kuchni natknąłem się na Becks. Siedziała przy stole, trzymając puszkę coli. - Tego szukasz? - zapytała.

- Moja zbawczyni. - Podszedłem do niej, wyciągając ręce. - Daj. Daj mi słodkiej, słodkiej kofeiny. - Magiczne słowo to „proszę”, Mason. Sprawdź w słowniku. - Rzuciła mi puszkę delikatnym ruchem, nie wstrząsając zbyt mocno zawartości. Ludzie ostatnio często rzucają mi różne rzeczy, chcąc się upewnić, że moje zdolności manualne nie wysiadły. Trudno im uwierzyć w cudowne ozdrowienie po ugryzieniu. Wszyscy czekamy, aż mi przejdzie i zacznę szaleć w laboratorium. Złapałem puszkę i otworzyłem, a potem długo smakowałem zimny napój. Wreszcie odłożyłem go na najbliższy stół, pytając: - Jakiś nowy już do nas trafił? - Właśnie pracujemy nad pierwszą partią - odparła Becks. - Udało nam się złapać w sieć dwudziestu czterech zainfekowanych, w tym twoich czterech. - Fajnie. - Nasza wspaniała gospodyni potrzebowała nieustannych dostaw świeżych obiektów do badań, co najmniej ze dwa tuziny naraz, ponieważ eksperymenty nie pozwalały im przeżyć dłużej niż trzy dni. Łowcze patrole wychodziły przynajmniej dwa razy w tygodniu, a przy ich wydajności Shady Cove zostanie całkiem oczyszczone w niecałe trzy miesiące. - Skoro tak mówisz. - Becks ześlizgnęła się z krzesła, bacznie mi się przyglądając. Co ty dzisiaj wyprawiałeś, Mason? Mogli cię zabić. - To nie była moja pierwsza solówka w lesie. - Pierwsza w nocy. - Pokręciła głową. - Zaczynasz mnie przerażać. - Mnie też - wtrącił Mahir. I mnie, dołączyła się George.

- Ty nie masz prawa głosu - wymamrotałem. Mahir się nie obruszył, bo wiedział, że nie mówię do niego. Normalnym tonem zapytałem: - Co twoim zdaniem mam zrobić, Becks? Nie znam się na nauce. Ledwo mogę znaleźć jakieś informacje w sieci. Narobiło się dużo bałaganu, a my utknęliśmy w nim po uszy i każdy zajmuje się swoją działką. - Więc może przyszedł czas, żebyś przestał. - Cała nasza trójka odwróciła się w stronę doktor Abbey, która mówiła z podobnym, kanadyjskim akcentem co komputer. Jednak w przeciwieństwie do niego, nadawcą była niska, krągła kobieta z wyblakłymi pasemkami w brązowej czuprynie. Fartuch laboratoryjny miała rozpięty, a spod niego wystawała jasnopomarańczowa koszulka z napisem „Unia Głowonogów #462”. Uniosłem brwi. - Dobra, zamieniam się w słuch. Co kombinujesz? Doktor Abbey pokazała nam pendrive’a. - Zbierz swoich ludzi i spotkajmy się przy projektorze. Czas na małą pogawędkę o tym, co się dzieje na Florydzie. - Na jej twarzy pojawił się słaby uśmiech. - Możecie przynieść popcorn. - Nauka i przekąski, idealne połączenie - stwierdziłem. - Do zobaczenia. - Świetnie - rzuciła doktor Abbey i wyszła. Mahir stanął obok mnie. - Domyślasz się, o co jej chodzi? - Nie. - Wzruszyłem ramionami i znowu sięgnąłem po colę. Drugi łyk był dokładnie tak dobry, jak pierwszy. - Ale hej, przecież nic strasznego nie może się wydarzyć, prawda?

Dowodzenia bez Georgii nigdy nie nazwałbym łatwym, ale przez ostatnie kilka miesięcy sprawiało mi to jeszcze więcej problemów. Zniszczenia wywołane przez Fionę same w sobie są straszne i wcale nie potrzebują dodatkowej dawki okropieństwa w postaci nowej drogi przenoszenia wirusa Kellis-Amberlee. Straty w ludziach przerażałyby nawet wtedy, gdyby zmarli nie wstawali, by zaatakować i zainfekować swoich towarzyszy. Kiedy patrzę na wiadomości, bardziej niż kiedykolwiek żałuję, że nie ma z nami Georgii Mason. Georgia miała szczególny dar przekazywania informacji bez zdradzania uczuć: widziała świat w czerni i bieli, nie dopuszczała żadnych odcieni szarości. W każdej innej profesji ta cecha okazałaby się niepożądana, ale w tej stanowiła źródło niezwykłej siły. Gdyby Georgia tu była, potrafiłaby zmienić śmierć ludzi w statystyki, a katastrofę w opowieść. Ale nie ma jej. Ona również stała się tylko statystyką i przeszła do historii. A to oznacza, że - chociaż jestem zupełnie nieprzygotowany - muszę wykonywać jej pracę. Mam nadzieję, że przyszłe pokolenie spojrzy na nasze działania łaskawym okiem. Zrobiliśmy, co w naszej mocy.

- z Newsów z frytkami, bloga Mahira Gowdy, 16 lipca 2041

Obiekt 7c jest przytomny, samoświadomy i reaguje na bodźce. Zadano mu kilka pytań związanych ze zdrowiem i wydaje się wolny od wszelkich zaburzeń wzrokowych i umysłowych. Obiekt identyfikuje się jako „Georgia Mason” i potrafi odtworzyć z pamięci wszystkie wydarzenia aż do śmierci fizycznej (patrz: „Georgia C. Mason, raport z autopsji”). Na tę chwilę jesteśmy gotowi kontynuować badania z obiektem 7c. Pełna dokumentacja medyczna została wysłana w bezpiecznym kodowaniu.

- z wiadomości wysłanej przez doktora Matthew Thomasa, 10 lipca 2041

Georgia Mason żyje.

- graffiti znalezione w strefie zniszczeń w stanie Floryda, zdjęcie opublikowane na licencji Creative Commons

Trzy Muszę przyznać, że doktor Thomas szybko otrząsnął się po pytaniu, którego najwyraźniej nie powinnam była jeszcze zadawać. - Chyba nie wiesz, co mówisz. - Podniósł długopis z podłogi. - Może powinnaś usiąść. - Moje oczy nie powinny tak wyglądać. Dałabym się przekonać, że istnieje metoda regeneracji blizn. Zaakceptowałabym nawet to, że działa na tyle głęboko, by usunąć tatuaż z numerem licencji. - Uniosłam nadgarstek, pokazując miejsce, w którym powinnam mieć trwale zapisane najważniejsze dane. - Ale nic nie byłoby w stanie naprawić moich oczu. Dlatego pytam jeszcze raz: jak długo jestem klonem? Doktor Thomas zmrużył oczy, a ja się lekko wyprostowałam, żeby wyglądać na pewniejszą siebie. W piżamie CZKC nie było to jednak wcale takie łatwe. - To naprawdę niezwykłe... - zaczął doktor Thomas. - Klonowanie dziennikarzy też. - Wzięłam ostatni łyk coli, a potem zmusiłam się, by odstawić ją na stół. Kofeina już sprawiła, że czułam się roztrzęsiona. Jeszcze tego brakowało, żeby po całej puszce zaczęły mi drżeć ręce. - No daj spokój. Komu mam wygadać? Raczej nie dostanę połączenia z siecią w najbliższej przyszłości.

Doktor Thomas obrzucił mnie badawczym spojrzeniem. Nie spuściłam wzroku i miałam nadzieję, że z tymi nowymi oczami uda mi się wyglądać na szczerą i pełną najlepszych intencji. Łatwiej się żyło, gdy mogłam się schować za parą ciemnych okularów. Wreszcie kiwnął głową, a na jego twarzy zagościł znany mi już wyraz. Widziałam go już w trakcie setek wywiadów, kiedy to rozmówcy myśleli, że mnie wykiwają. Nikt nie wpadł na to, że dyplom z dziennikarstwa zakłada co najmniej kilka zajęć z psychologii. Nawet jeśli sama nie umiem kłamać, dobrze wiem, kiedy ktoś próbuje mnie oszukać. - Jak już mówiłem, to niezwykła sytuacja - powiedział niższym, cieplejszym głosem. Próbuje zdobyć moje zaufanie przez szczerość. Raczej typowa zagrywka, nawet jeśli okoliczności typowe nie były. - Wiem, ale proszę, chcę wiedzieć, co się dzieje. Troska nigdy mi nie wychodziła. Tego nie było na egzaminach. Może zza fasady dziennikarskiego profesjonalizmu wydostało się trochę prawdziwych uczuć, bo doktor Thomas powiedział: - Rozumiem. Z pewnością jesteś zagubiona. - Oprócz tego także przestraszona i zdezorientowana, a do tego ciągle nie dowierzam, że to nie sen - odparłam. Znowu sięgnęłam po puszkę coli, ale nie po to, by się napić; chciałam poczuć ją w ręku. Raczej słaby substytut tego, czego naprawdę potrzebowałam okularów, broni i Shauna - ale musiał wystarczyć. - Zrozum, że to eksperymentalna procedura. Nie mogliśmy w żaden sposób określić szans na powodzenie, a nawet tego, czy po przebudzeniu będziesz sobą. - Doktor Thomas cały czas na mnie patrzył. Nie kłamał, a przynajmniej tak uważał. - Szczerze mówiąc, wciąż nie mamy pewności, na ile twój stan jest stabilny.

- To chyba wyjaśnia ludzi z bronią, co? - Bezwiednie napiłam się coli i zdecydowałam, że mimo to jej nie odstawię. Zasługiwałam na małą pociechę. Wskrzeszenie okazuje się ciężkim doświadczeniem. - A więc czekacie, aż mi odbije i... co właściwie może się stać? - Klonowanie to skomplikowany proces - stwierdził doktor Thomas. - Współcześni ludzie zostają zarażeni wirusem Kellis-Amberlee jeszcze w okresie prenatalnym. Ich ciała rosną, uczą się, jak radzić sobie z infekcją, aż w końcu... można powiedzieć, że się z nią dogadują. Teraz ludzie rzadko zarażają się dopiero w dorosłym wieku. - Ale klonowana tkanka rośnie w warunkach laboratoryjnych - powiedziałam. - Jak wprowadziliście wirusa? - Rozpyliliśmy go, kiedy... - Zająknął się i zamilkł, wyraźnie niepewny co dalej. Na tym etapie w swoich raportach z pewnością określali mnie mianem „obiektu” albo „ciała”. Użycie innej nazwy oznaczałoby nadanie tożsamości czemuś, co traktowali jako eksperyment. Miałam ogromną ochotę mu to wytknąć, ale się powstrzymałam. Potrzebowałam sprzymierzeńca, nawet jeśli on myślał, że tylko skłania mnie do współpracy. To było ważniejsze niż poprawienie sobie humoru złośliwościami. - Na którym etapie rozwoju tkanki? - zapytałam. - W połowie cyklu - odpowiedział z wyraźną ulgą. - Wykorzystaliśmy technologię klonowania organów, żeby przyśpieszyć wzrost całego ciała. Układy odpornościowy i nerwowy w pełni się rozwinęły. Użyliśmy nawet próbki krwi z naszego oddziału w Memphis, żeby mieć pewność, że wykorzystamy szczep Kellis-Amberlee, którym zostałaś zarażona po raz pierwszy. Wydawał się najbardziej kompatybilny z twoim organizmem. Mimo całej naszej codziennej pracy z KA, cóż, nie była to czysta nauka... Takie rzeczy są kwintesencją nauki. Właśnie przed tym ostrzegają nas Fikcyjni. Stwierdziłam, że to kolejny komentarz, którego nie powinnam wypowiadać na głos. Zamiast tego skupiłam się na tym, czego doktor Thomas próbował z całych sił unikać.

- Potrzebujecie ludzi z bronią, bo istnieje szansa, że przejdę samorzutną amplifikację, prawda? - Tak - przyznał bez ogródek. Zdawał się przy tym szczerze mi współczuć. - Dopiero po kilku dniach twój organizm w pełni przyzwyczai się do infekcji. Do tego czasu niestety wszystkie twoje ruchy będą monitorowane. Możesz korzystać z interkomu, żeby upomnieć się o jedzenie czy picie, a w razie potrzeby skorzystania z toalety w każdej chwili możemy udostępnić eskortę. Prysznic będzie udostępniany regularnie. - Mogę prosić o połączenie z Internetem? - zapytałam. Najpierw odwrócił wzrok, a potem odpowiedział: - To nie jest dobry pomysł. Wciąż prowadzimy badania, a nie chcemy narażać cię na stres bardziej niż to konieczne. Możemy przekazać materiały na wybrane tematy, ale w wersji offline. - Pieczołowicie ocenzurowane, żeby mnie nie „stresować”? - Doktor Thomas był na tyle przyzwoity, żeby się zmieszać. - Musicie wiedzieć, że odosobnienie ma na mnie zły wpływ. - Cóż, będziesz musiała je znosić jeszcze jakiś czas. Przykro mi. To konieczne ze względu na twoje zdrowie. Mówił takim tonem, że aż ścisnęło mi się gardło. Tuzin koszmarnych scenariuszy przeleciał mi przez głowę, a wszystkie zaczynały się od strzału, który mnie zabił. Dopiero potężny łyk coli zdołał mnie uspokoić. - Z Shaunem wszystko w porządku? Udało mu się wydostać z Sacramento? Proszę, powiedz mi chociaż tyle. - Mamy 14 lipca 2041 roku. Dopiero po ośmiu miesiącach udało nam się doprowadzić cię do stanu pełnej przytomności - poinformował mnie doktor Thomas szybko i niemal

monotonnie, jakby jak najprędzej chciał przejść do czegoś innego. - Wiele się przez ten czas zmieniło. - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

- Wiem. - Dlaczego? Co próbujesz... - Panno Mason, nie mogę udzielić pożądanych odpowiedzi. Ale składam najszczersze kondolencje. Gapiłam się na niego z otwartymi ustami i nie przestałam nawet wtedy, gdy wyszedł z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Nie poruszyłam się ani o milimetr. Wreszcie puszka coli upadła na podłogę niczym łuska pocisku po wystrzale. Kolana miałam jak z waty i opadłam na podłogę, skupiając wzrok na nieskazitelnie białych drzwiach. Na policzkach poczułam wilgoć. Podniosłam rękę i opuszkami palców dotknęłam prawej strony twarzy. - Ja płaczę? - zapytałam samą siebie. Siatkówkowe Kellis-Amberlee pozbawia swoje ofiary tej umiejętności. Dla mnie płacz był mniej prawdopodobny niż to, że stanowię poboczny projekt CZKC. Podniosłam się i powłócząc nogami, podeszłam do łóżka, a potem padłam na pościel i zwinęłam się w kłębek, przyciskając kolana do piersi. Łzy zaczęły płynąć wartkim strumieniem, a ja trzęsłam się, z trudem łapiąc oddech. Po jakimś czasie zasnęłam. Śniły mi się pogrzeby. Czasami moje, podczas których Shaun stał w pomieszczeniu pełnym ludzi, z zakłopotaniem próbując udawać, że wie, co robi. Te sny były przyjemne. Pokazywały rzeczywistość taką, jaką znam. Przez większość czasu śniłam jednak o trumnie z ciałem brata, a sama wygłaszałam mowę pozbawionym uczuć głosem albo moje miejsce zajmował Alaric i mówił, jak to wszystko było tylko kwestią czasu. Kiedy mnie zabrakło, nikt

nie spodziewał się niczego innego. Kiedy się obudziłam, w pokoju panowały ciemności. Oczy piekły w zupełnie mi nieznany sposób. Przesunęłam się, żeby uwolnić rękę i przetrzeć powieki, a wtedy odkryłam, że są spuchnięte i trochę nadwrażliwe. Zastanowiłam się, czy warto się tym denerwować, ale uznałam, że nie. Albo był to normalny skutek płaczu, albo doktor Thomas słusznie się o mnie martwił i rozpoczęłam amplifikację. Do pierwszego musiałam się przyzwyczaić. Jeśli chodzi o drugie, cóż. To już nie mój problem. Usiadłam na łóżku i zmrużyłam powieki, żeby dojrzeć zarys sprzętów w pokoju. Nawet przy siatkówkowym KA nie widziałabym dobrze w takich ciemnościach. Mimo to miałam o czym myśleć przez parę sekund, czekając, aż oczy przestaną mnie boleć, a umysł zajmie się czymś pożytecznym. Zazwyczaj nie byłam tak rozbita. Z drugiej strony, rzadko mi się zdarza wrócić z zaświatów. Może potrzebowałam przekąski. Minuty mijały niemal niezauważenie. Dopiero kiedy zdrętwiał mi tyłek, zdałam sobie sprawę, jak długo już siedzę, porażona zwykłą ciemnością. - Pieprzyć to - mruknęłam i ześlizgnęłam się z łóżka, chwiejąc się lekko, gdy moje stopy natrafiły na podłogę. Proszę, pierwszy krok zaliczony: wstałam. Wszystko inne to tylko kwestia czasu. Jeśli dobrze zapamiętałam, ściana z drzwiami powinna znajdować się jakieś dwa metry przede mną. Ruszyłam do przodu, wyciągając ręce w złudnej nadziei, że w nic nie uderzę. Z każdym krokiem czułam się trochę lepiej. W końcu wstałam i coś robiłam. Pewnie, skradałam się w skąpanym w mroku pomieszczeniu niczym bohaterka jednego z horrorów sprzed Powstania, które Maggie tak uwielbia, ale wreszcie podjęłam jakieś działanie, a to już postęp. To niesamowite, jak efektywnym narzędziem do kontroli ludzi jest zwykła dezorientacja. Dziennikarze korzystają z niej zawsze, gdy wydaje im się, że ujdzie im to na sucho. Staramy się panować nad otoczeniem, wykorzystując wszystko - rekwizyty, hałas, a nawet temperaturę - by ludzie byli zupełnie rozluźnieni bądź wręcz przeciwnie, stale podenerwowani, w zależności od tego, jaki chcemy osiągnąć efekt. Cóż, ludzie z CZKC

chcieli, żebym poczuła się zagubiona, a ja im na to pozwoliłam. Kto by się przejmował, że byłam własnym klonem, trzymanym pod kluczem w sekretnym obiekcie nie wiadomo gdzie? Nie przestałam być Georgią Mason - nazwijmy to „domniemaną tożsamością”. A skoro mam być Georgią Mason, nie mogę siedzieć i się nad sobą użalać. Muszę zacząć działać. Moje ręce natrafiły na lustro. Zatrzymałam się i pochyliłam do przodu, dotykając czołem gładkiej powierzchni szyby. Wystarczyło zmrużyć oczy, żeby dojrzeć korytarz po drugiej stronie, ale przypominało to patrzenie na coś przez gęstą mgłę. A gdyby ktoś zgasił światła, w ogóle nic bym nie widziała. Nawet teraz udawało mi się wyróżnić zaledwie zarysy ścian i równie fałszywych „okien” wychodzących na inne, puste pokoje. Czekały na swoich własnych, tajnych lokatorów z probówki? Byłam pierwszym, ostatnim czy środkowym klonem? - Przestań - mruknęłam, nie pozwalając sobie roztrząsać tej myśli. Oczywiście powinnam poświęcić jej czas (i to dużo czasu, a może nawet dołączyć tę kwestię do całego exposé na temat nielegalnego klonowania ludzi przeprowadzonego przez CZKC), ale nie teraz. W tej chwili nawet armia klonów nie miała żadnego znaczenia. Liczyłam się tylko ja.

Tylko ja... Odsunęłam się od lustra, wpatrując się w ciemność przed sobą. Jeśli nagrywały mnie ukryte kamery - a nie miałam najmniejszych wątpliwości, że CZKC zainstalowało ukryte kamery, w końcu po to są - zapewne wyglądałam, jakbym miała wylew. Niech sobie myślą, co chcą. Nie mogłam skakać z radości, więc gapienie się w przestrzeń musiało mi wystarczyć. Omal nie połknęłam haczyka, muszę przyznać, ale całe życie przede wszystkim podążałam za prawdą i wiem, kiedy ktoś próbuje nie skłamać. Doktor Thomas uparcie próbował nie podawać mi żadnych konkretnych odpowiedzi... i w tym tkwił problem. Złożył mi kondolencje, ale nie pozwolił połączyć się z Internetem, nawet gdyby zakładało to wyłączenie nadawania. I nigdy, nawet raz, nie posunął się do tego, by otwarcie stwierdzić, że Shaun nie żyje. Dlaczego miałby tego unikać? Bo nie miał żadnego dowodu. Stare dobre internetowe powiedzenie: pokaż zdjęcia albo nie uwierzę. Doktor Thomas nie mógł wymyślić historyjki, w której nie znalazłabym

dziur, a gdyby mówił prawdę, z radością by mi to udowodnił. Shaun żył. Ja mogłam być klonem, góra mogła być dołem, a czarne białym, ale Shaun musiał żyć. Na miejscu CZKC pokusiłabym się o sklonowanie potencjalnie krnąbrnej dziennikarki a powiedzmy sobie szczerze, słynęłam ze swojego uporu, zwłaszcza gdy ktoś próbował mną dyrygować - tylko i wyłącznie wtedy, gdybym właśnie jej i tylko jej potrzebowała po swojej stronie. CZKC nie sprowadziłoby mnie z powrotem, gdybym nie musiała czegoś dla nich zrobić. A jest tylko jedna rzecz, której prócz mnie nikt inny nie mógł wykonać. Mogłam powstrzymać Shauna. Shaun żył i robił coś, co im się nie podobało. Coś, od czego chcieli go odwieść. Ale to było CZKC, a CZKC stało po dobrej stronie. Cokolwiek robił, ja musiałam być temu przeciwna, prawda? Shaun zawsze sprawiał kłopoty i zazwyczaj to ja musiałam trzymać go w ryzach. A beze mnie, cóż... Poświęciłam chwilę na przyjemne rozmyślania o tym, jak dowiaduję się, że już wszystkie badania skończone, a ja mogę wracać do domu. Dostaję parę okularów przeciwsłonecznych i mogę bez przeszkód wyjść na świat, żeby odnaleźć Shauna i palnąć go w łeb. W końcu tylko mnie słuchał. Niestety musiałam porzucić to piękne marzenie. Gdyby chcieli, żeby Shaun się uspokoił, wystarczyłaby do tego strzałka z odpowiednim środkiem czy coś takiego. Klonowanie jednego organu dla chorego pacjenta kosztuje miliony dolarów. Za moje świeżutkie ciało prosto z fabryki zapłacili pewnie miliardy. Shaun przy odpowiednich chęciach mógł wywołać sporo kłopotów, ale nie aż takich - a już na pewno nie tyle, by opłacało się mnie wskrzeszać. A więc co takiego zrobił? Co miałam od niego wydobyć? Opuszkami palców natrafiłam na krawędź drzwi. Zatrzymałam się, odwróciłam i ruszyłam w przeciwnym kierunku, dotykając palcami ściany. Świetnie, w takim razie nie wskrzesili mnie z dobroci serca. Wiedziałam, że kosztowałam zbyt wiele czasu i pieniędzy, żeby służyć po prostu za

eksperyment. Gdyby to samo wydarzyło się przed Powstaniem, być może ludzie postrzegaliby klonowanie jako szansę na przedłużenie życia. Twoje ciało już się zużyło? Spraw sobie nowe! Jeden prosty krok daje niewyobrażalne efekty kosmetyczne. Cóż, zakładając, że uznamy wyciągnięcie mózgu - czy co oni tam z nim zrobili - i przeniesienie go do innego ciała za „proste”. Tak było przed Powstaniem. Nasze ogarnięte strachem przed zombie społeczeństwo nigdy nie zaakceptuje czegoś, co przywracało ludzi do życia, nawet jeśli nie stawali się agresywnymi kanibalami. Kiedy się stąd wydostanę - o ile się stąd wydostanę - będę musiała się gęsto i szybko tłumaczyć, żeby nie dostać kulki w łeb po raz drugi. Coś mi tu śmierdziało. Dotarłam do ściany, odwróciłam się i szłam dalej. Shaun żył i sprawiał kłopoty, a oni nie chcieli ryzykować, że złapię ich na kłamstwie. To mogło z kolei oznaczać, że planują mnie wykorzystać przeciwko niemu - przekonać, żebym wydała kryjówkę, w której chowamy klucze do sieci i dyski z kopią zapasową danych. Pomysł wydawał mi się nie do końca w porządku, jakby coś mi umykało, ale trzeba od czegoś zacząć. Każdy artykuł zaczyna się od zdania, które można jakoś zmienić, tworząc odpowiedni haczyk. Dobra: CZKC wróciło mi życie, żeby wykorzystać mnie jako broń przeciwko jedynej osobie na świecie, którą kocham bardziej niż prawdę. Jak zamierzają tego dokonać, nie mam pojęcia. Shaun wiedział, że umarłam. Jeśli ktoś mógł być tego absolutnie pewien, to właśnie Shaun - w końcu to on nacisnął spust. Widząc kobietę, która wygląda jak ja, może zawaha się na sekundę, ale to nie wystarczy, żeby tu przybiegł w podskokach. A może? Drzwi nagle się otworzyły, wpuszczając do środka światło. Spodziewając się bólu, wzdrygnęłam się odruchowo i oparłam o ścianę. Moje oczy nie zareagowały na światło bólem, tak jak kiedyś, ale i tak trochę mnie zapiekły, w dodatku na kilka dezorientujących chwil straciłam wzrok. Uniosłam dłoń, żeby się zasłonić, i mrużąc powieki, próbowałam dojrzeć rysy człowieka stojącego w progu. Nie

poruszał się i odniosłam wrażenie, że stał nieruchomo, odkąd otworzyły się drzwi. Opuściłam rękę. - Słucham? Nie podobała mi się niepewność w moim głosie. Wciąż byłam niestabilna, a CZKC miało za dużą władzę nad moim otoczeniem. Nienawidzę, gdy ktoś mnie kontroluje. Właściwie to nienawiść mi pomogła. Wyprostowałam się i spojrzałam groźnie na postać w drzwiach. Piżama powinna chyba pozbawić mnie pewności siebie, ale zamiast tego tylko dodała mi animuszu, jakby ten jeden przejaw kontroli przelał czarę. Mogą zabrać mi kontakt ze światem, autonomię, a nawet i ciało, ale nie mają prawa mnie ubierać. - Powiedziałam „słucham” - rzuciłam ostro i zrobiłam krok do przodu. - Kim jesteś? Co tu robisz? - Po chwili zdałam sobie sprawę, że zbliżanie się do człowieka, którego niezbyt dobrze widzę, nie jest najlepszym pomysłem. W końcu klonowanie jest nielegalne i bardzo możliwe, że w CZKC są ludzie niezadowoleni z mojego istnienia. - Widziałem cię na monitorach - powiedział mężczyzna. Miał niski, przyjemny głos z nutką środkowowschodniego akcentu. Zrobił krok do tyłu i stanął w korytarzu, dzięki czemu mogłam po raz pierwszy przyjrzeć się jego twarzy. Skórę miał w odcieniu lekko brunatnym, o kilka tonów jaśniejszą niż Mahir, ale ciemniejszą od Alarica, a jego twarz przywodziła na myśl Indian. Jego ciemne, proste włosy były niemal tak długie jak moje. Opadały mu swobodnie na ramiona, założone za uszy, żeby nie zasłaniały twarzy. Muszę zapamiętać ten trik przynajmniej do czasu, kiedy dorwę jakieś nożyczki. Mężczyzna uśmiechał się do mnie ostrożnie, jakby miał do czynienia z wężem, który może w każdej chwili ugryźć. Nigdy wcześniej go nie widziałam, ale miał na sobie fartuch lekarski i plakietkę z nazwiskiem. Był z CZKC, a to czyniło z niego jeśli nie sprzymierzeńca, to przynajmniej znajomego adwersarza. - Kim jesteś? - zapytałam, robiąc kolejny krok do przodu. - Wysłał cię doktor Thomas?

- Nie - odpowiedział nieznajomy z ostrożną cierpliwością. - Jak już mówiłem, zobaczyłem cię na monitorach. Wydawałaś się zdenerwowana. Pomyślałem, że przyjdę sprawdzić, czy niczego ci nie trzeba. Szklanki wody, dodatkowego koca... - A co jeśli chcę do łazienki? Nie zawahał się ani sekundy. - Zadzwonię po ochronę, która nas tam zaprowadzi. W ten sposób nie stracę pracy. Ale z chęcią najpierw przyniosę ci szklankę wody i koc. - Wyciągnął spod ręki podkładkę z klipsem, przekładając pierwszą kartkę. - Masz problemy ze spaniem? Napisali, że piłaś wcześniej kofeinę. Znam to uczucie. Kiedy wypiję za dużo kawy, nie mogę zasnąć nawet za milion dolarów. - Dobrze mi się spało - powiedziałam. - A potem się obudziłam. Mój zegar biologiczny się rozregulował. Gdybym wiedziała, w jakiej strefie czasowej się znajduję, może by mi to pomogło. - Zapewne tak - zgodził się. - Tak przy okazji, nazywam się Gregory. Miło mi cię widzieć w dobrym zdrowiu. - Mówiąc to, obrócił podkładkę i oparł ją o swoją klatkę piersiową, pokazując mi papier. - Wszyscy się tu o ciebie martwili. Całe życie uczyłam się skomplikowanej sztuki powstrzymywania się od reakcji. Mimo to zamarłam, widząc duże litery na kartce Gregory’ego, wyraźnie skreślone wyłącznie dla moich oczu. NIE JESTEŚ TU BEZPIECZNA. Gregory patrzył na mnie błagalnym wzrokiem, prosząc, żebym nie dała po sobie poznać, że coś zobaczyłam. Zupełnie jakby zdawał sobie sprawę z dużego ryzyka, ale uznał, że warto je podjąć. Udało mi się więc przybrać w miarę neutralny wyraz twarzy, uniosłam delikatnie brodę, żeby ukryć szeroko otwarte oczy. W tamtej chwili zabiłabym za parę okularów przeciwsłonecznych, gdyby tylko ktoś mi to zaproponował.

- Nie jestem pewna, czy można mnie za to winić. Teoretycznie byłam wtedy martwa. Na twarzy Gregory’ego pojawił się wyraz ulgi. Kiwnął głową i obrócił podkładkę do siebie, jakby chciał coś z niej wyczytać. - To prawda. Zostałaś oficjalnie uznana za żywą dopiero wtedy, gdy nauczyłaś się oddychać bez wspomagania. - To ciekawe. Kto wprowadził to fajne założenie? - To część międzynarodowego porozumienia w sprawie technologii klonowania ludzi na potrzeby rozwoju medycyny - wyjaśnił Gregory, przekładając kolejną kartkę. - Dopóki klon oddycha za pomocą respiratora, nie stanowi istoty żywej. Jest tylko mięsem. - A więc możesz nazywać mnie klonem? - Doktor Thomas powiedział, że sama do tego doszłaś, a my możemy to potwierdzić, jeśli zajdzie taka potrzeba. Uznał, że dzięki temu będziesz miała więcej pewności siebie w kwestii identyfikacji. - Gregory spojrzał na mnie znad papierów i uśmiechnął się. - Chyba nikt się nie spodziewał, że tak szybko się zorientujesz. - Cała ja, ciągle zaskakuję - rzuciłam, próbując nadać swojemu głosowi neutralny ton. Ten mężczyzna powiedział, że nie jestem bezpieczna. Pytanie brzmi, czy mu zaufam. Czy mogę mu zaufać. Czy mam inny wybór? - Teraz wymagamy od ciebie wyłącznie skupienia na rekonwalescencji - stwierdził Gregory ze sztywną, bezbarwną powagą, którą karmili mnie lekarze, odkąd skończyłam siedem lat. Mężczyzna obrócił znowu podkładkę, pokazując mi kolejną kartkę. PRACUJĘ DLA ESW. WYCIĄGNIEMY CIĘ STĄD. RÓB WSZYSTKO, O CO CIĘ POPROSZĄ. NIE ZWRACAJ NA SIEBIE UWAGI.

Kiwnęłam głową. - Postaram się - odparłam jednocześnie na to, co powiedziane, i na to, co napisane. Dzięki za wizytę. - Cóż, będziemy się często widywać. Jestem członkiem zajmującego się tobą zespołu. A teraz powiedz, czy na pewno niczego ci nie trzeba? - Teraz nie - powiedziałam i zawahałam się, czując nagle strach na myśl o tym, że mam zostać sama w ciemności. - Właściwie... Nie wiem, czy ci wolno, ale możesz mi zapalić światło? Przy zamkniętych drzwiach panuje tu taki mrok, że nie wiem, czy będę mogła spać. - Mogę włączyć lampy - zapewnił Gregory. - Mogę nawet je lekko przyciemnić, jeśli chcesz, żeby było ci łatwiej zasnąć. - Świetnie - powiedziałam. Jutro będę musiała spróbować namówić doktora Thomasa, żeby dał mi lampkę. - Załatwię to zaraz po powrocie do stacji monitorującej - obiecał Gregory, delikatnie podkreślając słowo „zaraz”. - Jeśli zdecydujesz się na coś jeszcze, wystarczy powiedzieć. Od razu zostanę powiadomiony. - Jasne - rzuciłam i ucieszyłam się, że nie gadam przez sen. - Miło było cię poznać. - I nawzajem, panno Mason - odparł Gregory. Obrócił swoją podkładkę po raz ostatni, chowając zapisaną na niej wiadomość, a potem cofnął się o krok. Drzwi zasunęły się niemal natychmiast: zbyt szybko, żebym mogła wybiec z pokoju, nawet gdybym chciała. Zostałam na swoim miejscu, odliczając cicho. Lampy zaświeciły, kiedy dotarłam do stu czterdziestu pięciu. Do stacji monitorującej, gdziekolwiek się znajdowała, normalnym krokiem szło się dwie i pół minuty. Użyteczna informacja. Gdyby ktoś stamtąd miał tu przybiec, zajęłoby mu to co najmniej trzydzieści sekund. Jak się bardzo chce, można w tym czasie naprawdę wiele zrobić.

Wróciłam do łóżka i położyłam się pod kocem. A więc w sprawę wmieszała się ESW... i działają przeciwko CZKC. Ciekawe. Ciekawe i potencjalnie groźne. ESW - Epidemiologiczna Służba Wywiadowcza - powstała w 1951 roku jako odpowiedź na niepokoje związane z rozwojem broni biologicznej w czasie drugiej wojny światowej. Agenci ESW mieli swój wkład w wiele z najwcześniejszych działań przeciwko pandemii. Bez nich nigdy nie udałoby się wyeliminować ospy wietrznej, polio i malarii... a gdyby zdawali sobie sprawę z istnienia badań nad wirusami Marburg Amberlee i grypy Kellisa, wydarzenia, które doprowadziły do powstania Kellis-Amberlee, być może nigdy nie miałyby miejsca. Zawsze uważano ich za bezwzględnych i maksymalnie skupionych na pracy. Szkoda, że Powstanie zaprzepaściło większość ich dokonań. W świecie, w którym tylko jedna choroba pojawia się w nagłówkach, na co komu tacy epidemiologiczni detektywi? Ale organizacja przetrwała. Bez względu na restrukturyzację CZKC i przesunięcie funduszy, ESW nie umarła. Kiedy wewnątrz CZKC pojawiały się głosy o korupcji, ESW wkraczała do akcji i wszystkiemu zaprzeczało, sprzątając bałagan. Większość ludzi uważa ich za bandę dziwaków, którzy nie chcą przyznać, że nikomu nie są już potrzebni. Ja sama zawsze tak uważałam. Może nadszedł czas na zmianę poglądów. Gregory był członkiem ESW; ESW była częścią CZKC; CZKC mnie wskrzesiło. Gregory powiedział, że nie jestem tu bezpieczna. Przekazał mi tę informację osobiście, bez asysty ochrony. Doktor Thomas pojawiał się wyłącznie w towarzystwie uzbrojonych ludzi i zasugerował, że Shaun nie żyje. Prawdopodobnie nie powinnam ufać żadnemu z nich. Ale skoro mam wybierać między nimi dwoma... ESW chciała mnie stąd wydostać, a ja mogę liczyć na to, że uda mi się uciec od ESW. Zamknęłam oczy i przekręciłam się na bok. Nadszedł czas zagrać według ich zasad i zobaczyć, co się dzieje, bo kiedy Gregory i jego przyjaciele mnie uwolnią, ja i tak zamierzam wszystko ujawnić.

Tym razem nie śniły mi się pogrzeby. Zamiast tego szłam z Shaunem pod rękę przez pusty korytarz budynku, w którym zorganizowano Krajowy Zjazd Partii Republikańskiej, i nic nie próbowało nas zabić. Zresztą nie tylko tam.

Istnieje prawdopodobieństwo, że chociaż nie znasz czegoś dokładnie i nie wiesz, jak działa, nie przyznasz się do niewiedzy. Tworzymy wiele sądów na temat świata i trzymamy się ich, niechętni do kwestionowania, niechętni do zmiany. Dlatego tak wiele budynków sprzed Powstania wciąż nie zostało zburzonych. Nasze pokolenie może i uzna je za bezużyteczne, archaiczne i śmiertelnie niebezpieczne. Ludzie przed nami uważali je za normalne elementy codziennego życia, z których tymczasowo nie można korzystać, jak z zabawek odstawionych na najwyższą półkę. Wydawało im się, że pewnego dnia znowu po nie sięgniemy. Moim zdaniem zrozumieli swój błąd. Po prostu nie potrafią się do niego przyznać, więc czekają, by umrzeć i oddać świat w ręce tych, którzy te budynki zburzą. Czasami najtrudniejsze jest pozbycie się wszystkich mylnych założeń i niewinnych kłamstw, które stoją na drodze do prawdy. Czasami to ostatnia rzecz, na którą potrafimy się zdobyć. Ale bywa, że nic innego nam nie zostaje.

- z Pocztówek ze Ściany, nieopublikowanych zapisków Georgii Mason, 16 lipca 2041

Wciąż piszę listy do rodziców. Wyjaśniam w nich, co się stało, gdzie się udałam, dlaczego uciekłam. Piszę, że ich kocham i jak mi przykro, że nigdy ich już nie zobaczę. Piszę, jak bardzo tęsknię za moim domem, moimi psami i wieczorkami pełnymi złych filmów, za swoją wolnością. Czasami wydaje mi się, że właśnie tak czuli się ludzie przez kilka pierwszych miesięcy po Powstaniu. Z tą różnicą, że infekcja nigdy nie atakowała z powodów osobistych. Nieumarli nie zabili tych wszystkich ludzi, bo mieli na to ochotę albo ich ofiary za dużo wiedziały. Zrobili to, bo byli głodni. Więc może to wcale nie przypomina Powstania. My nie jesteśmy anonimowi. Po prostu zadaliśmy niewłaściwe pytania, otworzyliśmy złe drzwi. Alaric pewnie będzie próbował przekonywać, że to nie moja wina i to nie był mój

pomysł, ale się myli. Zawsze zdawałam sobie sprawę, że podejmujemy ryzyko, a mimo to brnęłam dalej, bo w głębi serca uważam tych ludzi za rodzinę i tego właśnie chciałam. Dlatego wciąż piszę listy do rodziców, w których przepraszam ich i zapewniam, że tęsknię, ale być może nie wrócę już do domu. Dotychczas nie wysłałam jeszcze żadnego. Nie wiem, czy kiedykolwiek to zrobię.

- z Dmuchawca mego, bloga Magdalene Grace Garcii, 16 lipca 2041. Nieopublikowane

Cztery Sala, do której zaprosiła nas doktor Abbey, wcześniej służyła za prywatne kino Centrum Leśnictwa Shady Cove i prezentowano w niej znudzonym turystom i podekscytowanym dzieciakom ze szkół filmy o bezpiecznym spędzaniu czasu w lesie. Sam obejrzałem kilka starych płyt DVD, które Alaric wygrzebał z szafy na tyłach pomieszczenia. Większość z nich uczyła, że „bezpieczne spędzanie czasu w lesie” oznacza okazywanie szacunku dzikiej przyrodzie i powolne wycofywanie się na widok niedźwiedzia. Osobiście uważam, że „bezpieczne spędzanie czasu w lesie” to noszenie przy sobie łuku albo karabinku snajperskiego, gdy wychodzisz sam. Nigdy nie zrozumiem pokolenia sprzed Powstania... ale czasami tego żałuję. Chyba miło się żyło w świecie, który nie stara się na każdym kroku cię zabić. Kiedy zaczęliśmy pomieszkiwać u doktor Abbey, w sali projekcyjnej panował spory nieład. Teraz, po ledwie miesiącu, była możliwie najbardziej zaawansowana technicznie przy założeniu, że użyliśmy wyłącznie używanych części i własnoręcznie zrobionego okablowania. To zasługa Alarica. Jestem pewien, że ludzie doktor Abbey w końcu sami by to zrobili - nie pierwszy raz musieli przecież przenosić laboratorium - ale Maggie czuła się niekomfortowo,

gdy nie miała w zasięgu ręki wypasionego ekranu. Dlatego zatrzepotała rzęsami, a Alaric, zapewne zadowolony z odwracającego uwagę zajęcia, zaczął przerzucać części. Nawet Buffy z dumą podziwiałaby rezultat, gdyby, no wiecie, nie była martwa. Sala została urządzona w stylu kinowym - nieznacznie zaokrąglone rzędy foteli opadały w stronę drewnianego podestu. Doktor Abbey stała przed ekranem ze skrzyżowanymi rękoma na piersi, opierając się o wbudowane podium. - Przepraszamy za zwłokę. - Podniosłem miskę popcornu i potrząsnąłem nią. Powiedziałaś, że możemy zabrać przekąski. - To prawda. Pewnego dnia nauczycie się zauważać, kiedy mówię poważnie. W jej głosie nie wyczuwałem urazy. Nie jestem w stanie jej wkurzyć od dnia, w którym nie amplifikowałem. Wygląda na to, że bycie żywą poduszką do igieł ma swoje plusy. - Dla mnie też przyniosłeś? Maggie siedziała na środku pierwszego rzędu. Odwróciła się, żeby na mnie spojrzeć. Jej twarz była na wpół schowana za kręconymi, brązowymi włosami z jasnymi pasemkami od wybielacza. To jedna z niewielu kobiet, u których takie połączenie wygląda naturalnie, a zawdzięczała to latynoskiemu ojcu, kaukaskiej matce i naprawdę ładnej cerze. - Jasne. - Schodziłem dalej. Becks i Alaric za mną. - Cześć, doktor Abbey - zawołała Becks.

- Witaj, Rebeko. - Dawaj popcorn - rzuciła Maggie. Pochyliłem się, żeby podać jej miskę. Dziewczyna uśmiechnęła się radośnie, posłała mi buziaka i zaczęła przeżuwać. Z nas wszystkich tylko ona nie musiała tu być. To Alaric, Becks i ja włamaliśmy się do oddziału CZKC w Memphis. Wtedy też człowiek, którego uważaliśmy za sojusznika,

pokazał swoje prawdziwe oblicze, a najnowsza członkini naszej drużyny została zabita. Nazywała się Kelly Connolly i pracowała dla CZKC, ale nie znam drugiego człowieka, który tak bardzo jak ona pragnąłby zrobić to, co trzeba. Jej nazwisko nigdy nie pojawi się na Ścianie, co jest prawdziwą zbrodnią, ale nic nie mogę na to poradzić. Nikt nic nie może na to poradzić. Maggie nie brała w tym wszystkim udziału. Mogłaby podziękować nam za współpracę i się pożegnać, a my działalibyśmy bez niej. Nie miałbym jej tego za złe. Miała swoje życie, a w nim nie musiała uciekać i spać na łóżku polowym w opuszczonym budynku. Kiedy jej dom okazał się nie do końca bezpieczny, mogła po prostu poprosić rodziców o kolejny. Maggie jest dziedziczką fortuny rodziny Garcia, prawdopodobnie najbogatszą blogerką na świecie i nie miała żadnego powodu, by trwać u naszego boku. Ale nie odeszła, a to oznaczało, że może jeść tyle popcornu, ile tylko zechce. Doktor Abbey wyprostowała się i sięgnęła po leżący na pulpicie pilot. - Jak już usiądziecie, mam wam do pokazania kilka rzeczy. - Już - rzuciłem, opadając na fotel. Zachowuj się, powiedziała George. Mógłbyś się tu czegoś dowiedzieć. - Masz raczej na myśli, że ty się czegoś dowiesz i wyjaśnisz mi to później powiedziałem, nieznacznie tylko ściszając głos. Pozostali mnie zignorowali. Po tym wszystkim, co im się przydarzyło, choroba psychiczna szefa nie wydaje się już taka straszna. Mnie to pasuje. Powrót do zdrowia niekoniecznie mnie interesuje. Becks i Alaric zajęli miejsca po mojej prawej i lewej. Maggie wstała i przesiadła się na fotel obok Alarica, przynosząc ze sobą popcorn. Becks posłała im smutny uśmiech. Starałem się nie okazywać swojego niezadowolenia. Przespaliśmy się z Becks - tylko raz zanim naprawdę zdała sobie sprawę z tego, jaki jestem szalony. Naprawdę mocno ją tym skrzywdziłem. Nie chciałem, ale to żadna wymówka, jak zauważyły razem z George’em. Czasami żałuję, że nigdy nie będę w normalnym, dorosłym związku z kobietą, która ma własny puls. A potem przypominam sobie, w jakim gównie wylądowaliśmy, i cieszę się, że

nie mam już nikogo, kogo mogliby mi odebrać. - Wreszcie - powiedziała doktor Abbey i skierowała swój pilot na tyły sali. Uruchomiła projektor, wyświetlając zarys brzegu Florydy. - Floryda - powiedziała doktor Abbey, zupełnie niepotrzebnie. Nacisnęła guzik. Obraz oddalił się, ukazując całe wybrzeże. Na charakterystycznym kształcie stanu widać było czerwoną plamę, zajmującą niemal dwie trzecie powierzchni. Alaric skrzywił się i zacisnął palce na garści popcornu. Jego chrupanie było jedynym dźwiękiem rozlegającym się w pogrążonym w ciszy pomieszczeniu. Pomijając przekleństwa George’a w mojej głowie. Doktor Abbey pozwoliła nam przyjrzeć się obrazowi, a potem powiedziała: - To najświeższa mapa przedstawiająca zasięg epidemii wirusa przenoszonego drogą powietrzną po huraganie Fiona. Wiem, że co najmniej sześć laboratoriów pracuje nad ustaleniem sekwencji genetycznej komarów. - Jakie to ma znaczenie? - zapytała Becks. - To nie jest nowy szczep wirusa, czyli zaszła potrzeba wykorzystania nowego gatunku komara. Jeśli dowiemy się, jaki owad posłużył za bazę do modyfikacji, poznamy najniższą i najwyższą tolerowaną przez niego temperaturę. Z tyłu sali odezwał się głos:

- Modyfikacji? - Mahir. Cieszę się, że mogłeś dołączyć. I tak, modyfikacji. Chyba nie myślisz, że to wszystko zasługa natury? - Doktor Abbey pokręciła głową. - Komary nie mogą przenosić wirusa Kellis-Amberlee, ponieważ są zbyt małe. Nie możesz zmniejszyć wirusa, inaczej stałby się niestabilny. To oznacza, że potrzebujesz większego komara. - Jasne, bo przecież kto by tego nie chciał - wymamrotała Becks.

- Kto go stworzył? - zapytał Mahir. Odwróciłem się i zobaczyłem, jak schodzi na dół. Marszczył mocno brwi. Nic nowego. Szczerze mówiąc, nie pamiętam, kiedy ostatni raz na jego twarzy zagościł uśmiech. - Dobre pytanie - stwierdziła doktor Abbey. - A teraz, jak już mówiłam, gdy dowiemy się, z jakiego gatunku otrzymano komary, poznamy ich tolerancję temperatury. Jeśli to Aedes aegypti, czyli komar odpowiedzialny za amerykańskie epidemie żółtej febry, jego zasięg ogranicza się do ciepłego klimatu. Czyli... - Nacisnęła guzik. Na mapie pokazała się pomarańczowa plama. - Maksymalny obszar rozprzestrzeniania się Aedes aegypti. Nie uda mu się przetrwać w chłodniejszych częściach kraju, chociaż są nikłe szanse, żeby udało nam się szybko pozbyć go z wybrzeża. - Jakie są inne możliwości? - zapytał Mahir. - Mamy cały tuzin kandydatów, chociaż jedni są bardziej prawdopodobną opcją od innych. Jeśli chcecie zobaczyć wersję apokaliptyczną, wystarczy spojrzeć na Aedes albopictus, azjatyckiego komara tygrysiego. Został nominowany do tytułu „najbardziej ekspansywnego gatunku na świecie”, po części dlatego, że cholerstwo potrafi przetrwać praktycznie w każdych warunkach. W takim wypadku możemy tylko łapać za spray i zacząć się modlić. - Doktor Abbey znowu nacisnęła guzik. Obrazek się oddalił, tym razem pokazując całe Stany Zjednoczone. Trzecia plama koloru pojawiła się naokoło dwóch pierwszych. Ta była żółta i zajmowała praktycznie cały obszar aż do granicy z Kanadą. - Dobranoc, Ameryko Północna. Dziękujemy za współpracę. - Możemy temu jakoś zapobiec? - zapytała Maggie. Becks pochyliła się do przodu. - Mam lepsze pytanie. Dlaczego nam to mówisz? Przecież już wiemy, że jest źle. Mogłaś nam pokazać pisemny raport. - Ponieważ chciałam, żebyście zrozumieli, jak bardzo jest źle. - Doktor Abbey nacisnęła inny przycisk. Mapa została zastąpiona przez serię zdjęć przedstawiających

podtopione ulice Florydy - wciąż w większości zalane wodą, ponieważ nie zdołali pozbyć się zainfekowanych na wystarczająco długo, żeby oczyścić studzienki. Zgraje nieumarłych z pustym wzrokiem i zakrwawionymi ustami z trudem brodziły w brudnej wodzie, trzymając ręce uniesione z instynktowną wściekłością i okrążając nielicznych niezainfekowanych ludzi. Zombie było tak wielu, że wyraźnie nie próbowały nikogo zarażać; osiągnęły już masę krytyczną, do której wirus zdaje się zawsze dążyć. Nie zostało w nich nic z ludzi, którzy żyli tam przed nadejściem burzy. Został już tylko jeden nieodparty instynkt: głód. Maggie gwałtownie wciągnęła powietrze, kiedy na ekranie pojawiło się zdjęcie chłopca z rozdartym brzuchem. Obróciła się i przysunęła twarz do ramienia Alarica. On pogłaskał ją po głowie, nie odwracając wzroku od obrazu. Potworne, powiedziała George. - No - szepnąłem. - Potworne. Zdawaliśmy sobie sprawę z powagi sytuacji - nie dało się tego zignorować - ale rząd zaskakująco dobrze sobie radził w blokowaniu wszelkich zdjęć z obszaru infekcji. Pewnie dlatego, że dziennikarze, którzy próbowali się przedostać do zamkniętej strefy, kończyli zarażeni, zastrzeleni albo jedno i drugie. A to z kolei skutecznie odstraszało innych ciekawskich. Prawie wszystkie zdjęcia, które w jakiś sposób weszły do obiegu, były rozmazane, robione z dużej odległości albo za pomocą kamer zainstalowanych na dronach. Ale nie pokazywane nam fotografie. Te idealnie przekazywały brutalny obraz. - Skąd je masz? - zapytał Mahir. Najwyraźniej przypomniał sobie, że miał zejść po schodach. Przeskoczył szybko kilka ostatnich stopni i usiadł na końcu naszego rzędu. - Mam swoje źródła - wyjaśniła doktor Abbey. - Większość z tych zdjęć zrobiono w zeszłym tygodniu. Od tego czasu liczba ofiar systematycznie rośnie. Mówimy już o milionach. - Słyszałam plotkę, że rząd zamierza porzucić Florydę - powiedziała Becks.

- To nie plotka. W przyszłym tygodniu mają to ogłosić. - Doktor Abbey nacisnęła kolejny przycisk. Zdjęcia zostały zastąpione materiałem filmowym, nagrywanym przez kamerę umieszczoną na plecach ludzi, którzy uciekali, by uratować życie. Po zaśmieconej i zalanej wodą ulicy zgraja zombie goni niewidocznego operatora, a dzieli ich coraz mniejszy dystans. Maggie zauważyła zmianę atmosfery w sali i uniosła wzrok. Kiedy tylko zobaczyła ekran, jęknęła i znowu przycisnęła twarz do rękawa Alarica. - Nie mogą tego zrobić - stwierdziła Becks. Ależ mogą, odparła George. - Mogą - powiedziałem na głos. Pozostali popatrzyli na mnie. Nie wyłączając nawet Maggie, która uniosła głowę i wpatrywała się we mnie przestraszonym wzrokiem. Pamiętacie Alaskę? O ile zdołają udowodnić, że zrobili wszystko, żeby ocalić tych ludzi, nie tylko mogą, ale nawet muszą zamknąć strefę zagrożenia. Prawo ich do tego zobowiązuje. Jeśli otoczą kwarantanną cały stan to dlatego, by udowodnić, że zrobili to dla całego narodu. Nie miałem większych wątpliwości, by miało im się to nie udać. Sytuacja była zbyt poważna, a ludzie zbyt przerażeni. - Musimy jechać na Florydę - wypalił nagle Alaric. - Musimy zabrać stamtąd Alisę. Wyprostował się, omal nie strącając Maggie. - Obóz dla uchodźców jest w granicach stanu. Kiedy zamknęli Alaskę, nie ewakuowali wszystkich. Becks, Maggie i Alaric zaczęli mówić jednocześnie, podniesionymi głosami. Nawet George dołączyła, chociaż nie powtarzałem jej komentarzy pozostałym - jeszcze. Jeśli szybko się nie uspokoją, zapewne niedługo zacznę. Mahir mnie ubiegł. - Cisza! - ryknął, wstając. Podszedł do nas, skupiając swoją uwagę na Alaricu. Przykro mi, ale nie możemy. Podróż na Florydę to samobójstwo.

- Mam to gdzieś. - Alaric podniósł się i zrobił krok do przodu; stanęli z Mahirem twarzą w twarz, niemal stykając się nosami. Mahir był wyższy o dobre piętnaście centymetrów, jednak w tej chwili nie miało to znaczenia. - Z rodziny została mi już tylko Alisa. Nie pozwolę, by porzucono ją w strefie zagrożenia. - A ja, jako twój bezpośredni przełożony, nie pozwolę, żebyś głupio zginął, pchając się do strefy zagrożenia. - On naprawdę myśli, że to zadziała? - zapytała Becks. - Zrobiłbyś to dla jego siostry? - Alaric wyprostował rękę, wskazując na mnie. Gdyby chodziło o George’a, powstrzymałbyś Shauna? Czy raczej sam wyruszyłbyś na misję ratunkową, mówiąc, że oddać za nią życie to zaszczyt? - Hej, chłopaki, uspokójcie się, dobra? - Maggie posłała mi nerwowe spojrzenie, a potem wstała i spróbowała ich rozdzielić. - Lepiej nie wywoływać u Shauna morderczych myśli. - No nie wiem - stwierdziła doktor Abbey. - To by rozwiązało kilka problemów. A z pewnością zmniejszyłoby moje rachunki za wyżywienie. To naprawdę uczynna kobieta, nieprawdaż? - zapytała George. - Bardzo - odparłem i wstałem. Becks, która jako jedyna siedziała wciąż na fotelu, spojrzała na mnie z troską, jakby nie była pewna, czy zamierzam opanować sytuację, czy wszcząć bójkę. Wcale jej się nie dziwiłem. Nawet przed wydarzeniami w Memphis sam nie byłbym pewien swoich reakcji, a od tamtej pory nie jestem szczególnie stabilny. Jednak w Memphis nauczyłem się jednej rzeczy - co do której nie żywię teraz żadnych wątpliwości, nawet jeśli wcześniej było inaczej - że mam tylko moją drużynę i jeśli nie chcę jej stracić, muszę o nich zadbać. Jakoś. - Dobra, słuchajcie wszyscy - powiedziałem. - Czas się uspokoić.

- Shaun... - zaczął Alaric. - Ciebie też to dotyczy, więc się zamknij. Mahir? Nie porzucimy siostry Alarica. Nie porzucilibyśmy twojej, nie porzucimy jego. - Nie mam siostry - stwierdził Mahir. - Cóż, to tak jak ja. Alaric? - Zrobiłem krok w jego stronę, na ułamek sekundy dając upust swoim emocjom. Alaric zbladł. Może i nie chcę stracić swojej drużyny, ale pewnych rzeczy nie mogę zignorować. - Uspokój się. Wymyślimy coś. I nigdy, przenigdy nie używaj George’a przeciwko komukolwiek z nas. Zrozumiano? Alaric kiwnął głową, poprawiając okulary na nosie.

- Absolutnie. - Świetnie. Dziękuję, że próbowałaś ich uspokoić, Maggie. Nic nie powiedziała, ale uśmiechnęła się słabo i wiedziałem, że jest wdzięczna za ten komentarz. Dobra robota, stwierdziła George. - Dzięki - odparłem. Spojrzałem na doktor Abbey i zapytałem: - Czemu nam to wszystko mówisz? Tak jak zauważyła Becks: wystarczyło zostawić nam wiadomość na lodówce, jeśli chciałaś, żebyśmy zdawali sobie sprawę z sytuacji. Wszyscy wiedzą, że jesteśmy po uszy w gównie. Żadna nowość. - Co oczywiście nie przeszkadza, by ową gównianą sytuację na Florydzie cały czas wałkowano w serwisach informacyjnych - zauważyła Becks. - Naprawdę zadziwia mnie to, że chociaż wszędzie o tym trąbią, ludzie nadal nic nie wiedzą. - Witamy w świecie nowoczesnych mediów - powiedział Alaric.

Doktor Abbey czekała, aż skończymy naszą nerwową pyskówkę. Nie mówiąc ani słowa - jeszcze nie teraz - nacisnęła guzik na swoim pilocie. Film zatrzymał się i zniknął, zastąpiony przez mapę drogową. Mogłaby pokazywać dowolne miejsce na ziemi, gdyby legenda nie informowała, że najgrubsza widoczna linia to granica między Florydą a Alabamą. Po stronie Florydy pojawiła się mała czerwona gwiazdka. - Obóz dla Uchodźców Ferry Pass - powiedziała doktor Abbey. Przygotowywała nas właśnie na tę chwilę. Gdybym nie miał ochoty jej uderzyć, może i zrobiłaby na mnie wrażenie. - Przerobiono szkołę na miejsce, w którym gromadzili się ludzie z obszarów pierwotnego wybuchu epidemii, zanim wstrzymano ewakuację. - Wiesz, gdzie ona jest? - Alaric nagle zaczął bardzo cicho mówić. Odkąd trafiła do obozu, Alisa kontaktowała się z nami regularnie, ale nigdy nie potrafiła nam powiedzieć, gdzie się znajduje. Alaric uważał, że to z powodu napiętej sytuacji, a my nie chcieliśmy wyprowadzać go z błędu, zanim nie znajdziemy lepszej odpowiedzi. Mnie doświadczenie podpowiadało, że jeśli ludzi izoluje się „dla ich własnego dobra” i nie informuje o miejscu przetrzymywania, istnieje duże prawdopodobieństwo, że nikt już więcej o nich nie usłyszy. - Po nadejściu burzy zorganizowano obozy na Florydzie, w Georgii i Alabamie. Ludzi, przynajmniej na pierwszy rzut oka, przydzielano do nich losowo, ale na Florydę trafili przede wszystkim biedacy, sieroty i aresztowani dziennikarze. Obozy w Georgii ewakuowano w zeszłym tygodniu. Jutro to samo wydarzy się w Alabamie. - A na Florydzie? - zapytał Mahir. - Nadano im niższy priorytet ze względu na wysokie ryzyko infekcji. Zapewne kwestia szczęścia. - Mówiła z ironią, jakby zostało jej już tylko to albo rzucanie talerzami. Jedna tragedia więcej w czasie wakacji, które i tak pełne są tragedii. - Nie mogą tego zrobić - powiedziała Becks. - Już to zrobili. Teraz pozostaje tylko pytanie, czy ktoś ich przyłapie, ale bądźmy

szczerzy, dotychczas nikomu się to nie udało. Panuje wszechobecny chaos. Nikt nie wie dokładnie, co się dzieje, a ludzie wydający rozkazy nie udzielają żadnych informacji. Dopóki nikt nie mówi wprost „nie przejmujcie się ofiarami, one nie mają znaczenia”, prawo nie zostaje złamane. - Doktor Abbey uśmiechnęła się gorzko. - Uwierzcie mi. Jestem naukowcem. Wiemy wszystko o sztuce omijania zasad etyki. - Musimy jechać na Florydę - powiedział Alaric. Złapał mój rękaw i spojrzał na mnie dzikim wzrokiem. - Musimy! Oni ją zostawią! Shaun, pomóż mi; nie możesz pozwolić, żeby moja siostra zginęła! On ma rację, nie możesz, powiedziała George. Ale na Florydę też nie możesz pojechać. Więc co poczniesz? Odpowiedź była oczywista, przynajmniej dla mnie. Klepnąłem Alarica uspokajająco, a potem zdjąłem jego dłoń z mojego rękawa, skrzyżowałem ramiona i skupiłem się na doktor Abbey. - Co mamy zrobić? Uniosła brwi. - Co masz na myśli? - Zrobiłaś wielką prezentację o gównianej sytuacji na Florydzie. Wiedzieliśmy o tym. Po prostu chciałaś, żebyśmy naprawdę w to uwierzyli. Udało ci się. Wierzymy. Uśmiechnąłem się tak samo jak ona. - Klasyczna manipulacja publicznością. Pokaż fakty w najbardziej przerażający sposób, a potem czekaj, aż ludzie sprzedadzą własne dusze za to, czego twoim zdaniem potrzebują.

- A co ja niby mam takiego, czego wy potrzebujecie? - Oprócz tego całego „wiktu i opierunku”, który już nam zapewniłaś, wiesz, gdzie znajduje się siostra Alarica. A to oznacza, że masz znajomości w obozach na Florydzie. Możesz ją wyciągnąć?

Alaric otworzył szerzej oczy i wbił wzrok w doktor Abbey z nową nadzieją. - To dlatego nam to wszystko powiedziałaś? Możesz wyciągnąć Alisę z Florydy? - Istnieje taka możliwość - stwierdziła doktor Abbey, odkładając pilot na pulpit. Mogłabym pociągnąć za kilka sznurków. - Tak myślałem. - Otaksowałem ją wzrokiem. - Wiem, że nie chcesz mnie pokroić, bo martwy będę gorszym obiektem badań. Wiem też, że nie chcesz nas wykopać z tego samego powodu. Więc o co chodzi? - Właściwie to chcę, żebyście wyjechali. Tyle że macie wrócić. - Doktor Abbey pokręciła głową. - Pamiętasz, co powiedziałam o komarach? - Co dokładnie? - zapytała Maggie. - Tę przerażającą rzecz, tę naprawdę przerażającą rzecz, czy może tę autentycznie przerażającą albo tę, przy której samobójstwo wydaje się doskonałym pomysłem na wolny wieczór? - Zapewne tę ostatnią. Jak już mówiłam wcześniej, laboratoria pracują nad ustaleniem kodu genetycznego komarów. Ale muszą wykorzystywać do tego częściowo zniszczone dane, ponieważ mają do dyspozycji wyłącznie martwe owady. Becks intensywnie się w nią wpatrywała. - Chcesz, żebyśmy tam pojechali i złapali dla ciebie komary? - Nie wszyscy, tylko on. - Doktor Abbey wskazała mnie. - Jeśli uda ci się dotrzeć do strefy zagrożenia i złapać kilka żywych okazów, może zdołamy ustalić gatunek, z którego je otrzymano, albo przynajmniej zgadywać z większym prawdopodobieństwem, nie czekając na efekty pracy nad kodem genetycznym. Poza tym moglibyśmy zbadać ich zachowanie, może ustalić jakieś sposoby na uniknięcie ukąszenia. - Oczywiście zakładając, że przeżyję polowanie na owady - rzuciłem sucho.

- Przeżyłeś nawet to, czego przeżyć nie powinieneś. Jestem gotowa podjąć ryzyko. Doktor Abbey westchnęła, odgarniając do tyłu swoje brązowe loki z żółtymi refleksami. Posłuchajcie. Zdaję sobie sprawę, że to nie jest najprzyjemniejsza rzecz, jaką wam zrobiłam. - Jesteś szalonym naukowcem - stwierdziła Maggie tonem, który być może miał uspokajać. - Nie spodziewamy się po tobie niczego przyjemnego. Każdego wieczoru kładziemy się do łóżka w nadziei, że nie poddasz nas mutacji, gdy będziemy słodko spać. Doktor Abbey zamrugała z zaskoczenia. - To... niemal komplement. W pewien porąbany sposób. - Maggie jest w tym dobra - rzucił Mahir. - Naprawdę mówisz, że możesz wydostać siostrę Alarica, ale zrobisz to tylko wtedy, gdy zgodzimy się spełnić twoje życzenie? - Mówię, że mogę spróbować. - Doktor Abbey pokręciła głową. - Proszę, nie zrozumcie mnie źle. Niczego nie mogę zagwarantować. Komary nie przedostały się jeszcze do Ferry Pass, ale to nie oznacza, że się tam nie pojawią. Oferuję wam szansę i owszem, czasami za szanse się płaci. Alaric posłał mi błagalne spojrzenie. Inni zrobili to samo, łącznie z doktor Abbey. Wszyscy patrzyli na mnie z nadzieją, niechęcią albo zrezygnowaniem. W jednej chwili zrozumiałem, że przyszłość zależy wyłącznie od mojej decyzji. Może i byłem wariatem, może i czułem, jakbym nie miał nic do stracenia, ale też byłem przywódcą i nie miałem już nikogo, kto mógłby mi w tym pomóc. Potrzebowali kogoś, kto powie im, co robić. Nawet Mahir chociaż przez większość czasu zachowywał się, jakby to on dowodził - chciał, żebym to ja nacisnął spust. - Nie pisałem się na to gówno - wymamrotałem tak cicho, jak tylko potrafiłem. Dobrze, że masz do tego naturalny talent, prawda? Udało mi się powstrzymać śmiech. Drużyna może przyzwyczaiła się do tego, że

gadam sam ze sobą, ale niekoniecznie wybaczyliby mi śmiech w takiej chwili. Zamiast tego tylko się uśmiechnąłem, wykorzystując stare triki, których używałem, pracując jako Irwin, kiedy musiałem zachować pogodę ducha nawet mimo bólu, przerażenia czy niechęci do udawania zabawiającej gawiedź małpki. - Wiesz, że nie możemy jechać wszyscy, prawda? - zapytałem. Doktor Abbey kiwnęła głową.

- Wiem. - Alisa będzie potrzebowała kompletu nowych dokumentów. Nie ma opcji, żeby używała swojego prawdziwego nazwiska. Wypadałoby też ułożyć plan awaryjny. Chcę wysłać Mahira i Maggie do polecanego specjalisty. - Małpy - rzucił Alaric. - Słyszałam o nim. Podobno jest najlepszy, a was czeka przeprawa przez piekło powiedziała doktor Abbey, najwyraźniej nie przejmując się tym, że zamierzam rozdzielić swoich ludzi. - Jestem nawet gotowa dać im nieoznakowany samochód. - A ktoś zostanie z tobą, żeby wszystko koordynować. - Inaczej sobie tego nie wyobrażam. - Jadę z tobą - stwierdziła Becks, stając obok mnie, zanim Alaric zdążył cokolwiek powiedzieć. Uniosła palec w geście ostrzeżenia. - Nawet nie próbuj się spierać. Nie nadajesz się do pracy w terenie, nie lubisz oddalać się od swojego komputera, a jeśli wydostaniemy Alisę z Florydy, z pewnością będzie chciała się przekonać, że jesteś bezpieczny. My nie będziemy. Z Alarica uszło całe powietrze. Chłopak sprawiał wrażenie zawstydzonego. I nie dziwię się - wyraźnie mu ulżyło, chociaż czuł, że powinien się kłócić.

- Hej - powiedziałem. Nie spojrzał na mnie. - Hej. Tym razem udało mi się zwrócić jego uwagę. - Słucham? - Becks ma rację. Alisa potrzebuje cię bardziej niż my. Zostań z doktor Abbey. Spełniaj zachcianki tej wariatki, a przynajmniej staraj się, by nie odezwały się jej mordercze instynkty. Niedługo wrócimy. Dobra? Przez chwilę zdawało mi się, że Alaric się nie podda. Wreszcie kiwnął głową i rzucił: - Dobra. Tak będzie najlepiej. - Owszem. - Spojrzałem na doktor Abbey. - I co? Na co czekamy? Czas ruszać w drogę. Uśmiechnęła się. - Już myślałam, że nigdy tego nie powiesz.

Mimo wszystko bardzo się boję. W klasie śpi ze mną jeszcze dziesięć innych dziewczyn i nasza opiekunka, panna Hyland. Chyba nikt nie zdaje sobie sprawy, że mój elektroniczny pamiętnik może też wysyłać wiadomości. Zazwyczaj tego nie potrafią i chyba dlatego pozwolili mi go zatrzymać. Dziękuję, dziękuję, dziękuję, że dałeś mi go na gwiazdkę. Ratuje mi życie. Kiedy wydaje im się, że nikt nie słucha, zaczynają mówić o jakichś strasznych rzeczach - a może mają już gdzieś, czy słyszymy, a to straszne same w sobie. Proszę, przyjedź po mnie. Proszę, znajdź jakiś sposób. Nie wiem, co teraz będzie, ale bardzo się boję i potrzebuję brata. Proszę, przyjedź.

- z wiadomości wysłanej przez Alisę Kwong do Alarica Kwonga,

19 lipca 2041

Tego ranka przez jakieś dziesięć minut po przebudzeniu nie pamiętałem, że George nie żyje. Słyszałem, jak ubiera się w łazience i czeka, aż tabletki przeciwbólowe zaczną działać. Nawet widziałem wgniecenie, które zostawiła na poduszce. A potem sięgnąłem po coś do torby i kiedy się odwróciłem z powrotem, pościel była gładka, a łazienka pusta. W jednej chwili człowiek traci równowagę i przez ten piękny, potworny moment może się okłamywać. Nie będę udawać, że mi to przeszkadza i nie żal mi, gdy się kończy. Nie będę też udawać, że się nie boję. Nadchodzi ostatnie, największe rozstanie z rzeczywistością. Wręcz słyszę, jak puka do drzwi. Boję się, że nie starczy mi czasu na dokończenie wszystkich spraw. Przepraszam, George, ale tęsknię za tobą tak mocno, że zamierzam cię zawieść.

- z Odporności Nabytych, bloga Shauna Masona, 17 lipca 2041. Nieopublikowane

Pięć Kiedy rozsunęły się drzwi, ledwo oderwałam wzrok od książki. Czytałam nieaktualny już podręcznik do socjologii, wedle którego ludzie wciąż zamieszkiwali środkową Kanadę, ale kiedy odcięli mi dostęp do Internetu, dręczona wielkim głodem wiedzy, nie mogłam sobie pozwolić na bycie wybredną. Wciąż nie pozwalali mi korzystać z komputera, bo bali się, że jakimś cudem połączę się z lokalną siecią bezprzewodową. Bezpodstawnie. Takie sztuczki były domeną Buffy, a jej już dawno nie ma. Drzwi się zamknęły. Nie przerywałam czytania. Doktor Thomas chrząknął. To go zdradziło. Po tygodniu absolutnej nudy nauczyłam się rozpoznawać gości po zachowaniach,

na które nie mieli wpływu, na przykład po oddechu. A w przypadku doktora Thomasa po jego irytującym chrząkaniu. Przewróciłam stronę. Doktor Thomas znowu chrząknął. - Mogę tak cały dzień - powiedziałam uprzejmie, chociaż odzywając się jako pierwsza, udowodniłam, że nie potrafię zbyt długo siedzieć cicho i udawać, że obecność doktora Thomasa nie robi na mnie wrażenia. - Wiesz, co masz zrobić. - Moim zdaniem zachowujesz się nierozsądnie. - Moim zdaniem, zgodnie z prawem, stałam się człowiekiem w chwili, gdy odłączyliście mnie od inkubatora dla klonów, co oznacza, że należy mi się podstawowy szacunek przynależny każdej istocie ludzkiej. - Przewróciłam stronę. - Wszystko zależy od ciebie. - Gregory chciał, żebym robiła to, czego ode mnie oczekują. Cóż, stosowałam się do jego zaleceń, ale to wymagało pewnej dozy niesubordynacji. Idealnie potulna Georgia Mason nikogo by nie przekonała. Doktor Thomas westchnął. Wreszcie powiedział: - Witaj, Georgia. Mogę wejść? - Och, witaj, doktorze. - Uniosłam wzrok, zaginając stronę, żeby się nie zgubić. - Czy negatywna odpowiedź w ogóle miałaby jakieś znaczenie? - Nie - rzucił krótko. Zaczynałam poznawać granice jego cierpliwości. Nie było to łatwe, a na pewno trudniejsze od nauczenia się, jak odróżniać jego kroki od kroków towarzyszących mu zazwyczaj strażników. Gdybym przesadziła, wpuściłby do mojego pokoju gaz, a ja po przebudzeniu odkryłabym, że kiedy spałam, wykonano wszystkie badania, na które kręciłam nosem. Kiedy wszystko ujawnię, CZKC pożałuje, że od razu mnie nie zabili. Skupiałam się na tej myśli, zmuszając się do uśmiechu i mówiąc: - Cóż, w takim razie chodźmy. W czym mogę pomóc? - Zawahałam się, zauważywszy coś jeszcze. Słyszałam kroki tylko jednego człowieka. - Gdzie twoi ochroniarze?

- To po części powód mojej wizyty. Przyglądaliśmy się twoim wynikom i doszliśmy do wniosku, że nie potrzebujesz obstawy. - Uśmiech doktora Thomasa wyglądał niemal równie szczerze jak mój. Najwyraźniej decyzję podjęto bez pytania go o zdanie. A jemu się to z pewnością nie podobało. - Czy w takim razie zdecydowali też, że nie stanowię zagrożenia dla społeczeństwa? - Nie śpiesz się tak, Georgia. Ich zdaniem po prostu nie ma ryzyka samorzutnej amplifikacji. Musimy się upewnić, że twoje ciało zdoła należycie funkcjonować poza laboratorium. - Doktor Thomas poprawił okulary, a ja już się przekonałam, że to tik nerwowy. - Może tego nie rozumiesz, ale zapewniam, że znalazłaś się w najczystszym i najbezpieczniejszym otoczeniu... - I zdecydowanie najnudniejszym - przytaknęłam. Siedziałam po turecku tak długo, że przy najdelikatniejszym ruchu zabolały mnie uda. I dobrze. Sprawiałam wrażenie kogoś, kto nic nie robił. A w rzeczywistości napinałam i rozluźniałam mięśnie, rozciągając je najlepiej, jak tylko potrafiłam w takich warunkach. Już kilka razy prosiłam o dostęp do siłowni albo przynajmniej bieżni. Do tej pory bez skutku. To oznaczało, że ćwiczyłam, gdzie i jak tylko mogłam. Nigdy nie przypuszczałam, że będę tak wdzięczna Buffy za zmuszenie mnie i Shauna do chodzenia na te głupie wirtualne zajęcia z pilatesu. Nawet tak krótkie wspomnienie Shauna sprawiło, że poczułam ból. Odsunęłam od siebie te myśli. Wciąż trzymałam się kurczowo przekonania, że żyje, co nie było łatwe, a ponieważ doktor Thomas nadal nie dawał mi dostępu do sieci, stawało się coraz trudniejsze. Musiałam wierzyć, że Shaun żyje. Inaczej bym zwariowała. Zakładając, że to CZKC jako pierwsze nie doprowadzi mnie do obłędu. - Myślałem, że udostępniono ci materiały do czytania. - Doktor Thomas spojrzał wymownie na moją książkę. - Tego właśnie chciałaś, prawda?

- „Coś do poczytania” było na liście, owszem, ale wypisałam autorów i tytuły, a żadna z otrzymanych lektur w najmniejszym nawet stopniu nie przypomina tych, o które prosiłam. Zdmuchnęłam niesforny kosmyk włosów z twarzy. - O fryzjera też prosiłam. Wiesz może, czy są jakieś szanse? Jeśli trudno wam znaleźć pracownika, który już obcinał włosy, wystarczy, jeśli dostanę nożyczki i sama to zrobię. - Nie, obawiam się, że nie mogę ci dać nożyczek, Georgia. I byłbym wdzięczny, gdybyś więcej o takie rzeczy nie prosiła, inaczej dostaniesz plastikowe sztućce zamiast normalnych. - Doktor Thomas spochmurniał, zapewne starając się wyglądać przy tym jak zatroskany ojciec, który ma na względzie moje dobro. Może gdyby mój prawdziwy ojciec kiedyś okazywał mi tego rodzaju zainteresowanie, uwierzyłabym. Niestety, w rzeczywistości tylko działało mi to na nerwy. - Proszenie o potencjalną broń nie jest oznaką stabilności psychicznej. - Wybacz, ale się nie zgodzę, doktorze. Jestem klonem żyjącym w postapokaliptycznej Ameryce. Jestem pewna, że nieproszenie o potencjalną broń o wiele gorzej świadczyłoby o moim zdrowiu. Poza tym nie proszę o broń tylko o zmianę fryzury, podając przy tym inne wyjście, skoro nie mogę dostać fryzjera. - Nadal się uśmiechałam. To lepsze niż wrzask. Doktor Thomas westchnął. - Zobaczę, co da się zrobić. Tymczasem będziesz musiała wyświadczyć mi pewną przysługę. Zesztywniałam. - Jaką? - zapytałam ostrożnie. - Musimy przeprowadzić jutro pewne specyficzne badania. Istnieją obawy co do twoich organów wewnętrznych. Obawiam się, że badania nie będą tak nieinwazyjne jak te, do których się przyzwyczaiłaś. Mogą okazać się bolesne, a nie możemy przeprowadzić ich, kiedy będziesz pod narkozą. - I chodzi o moje organy wewnętrzne? - Uniosłam brwi. Doskonałą oznaką tego, jak

mocno uodporniłam się na niekończące się badania, był fakt, że nawet nie przejęłam się wizją niepracującej nerki. - Robią coś, czego nie powinny? - Nie, w żadnym wypadku. Po prostu chcemy się upewnić, że nie zaczną. W końcu są znacznie młodsze niż wskazywałby twój wygląd, a zawsze istnieje prawdopodobieństwo, że zaczną źle funkcjonować.

- I nie mam nic do gadania, prawda? - Nie bardzo - powiedział doktor Thomas. - Wierzę, że nie masz nic przeciwko. W końcu wynika to wyłącznie z troski o twoje zdrowie. - Jeśli będę grzeczna, mogę dostać którąś z książek z mojej listy? - Zobaczę, co da się zrobić. - A może nową fryzurę? Doktor Thomas pokręcił głową. - Wszystko w swoim czasie, Georgia. Na razie nie przeginaj. Przez najbliższe dwanaście godzin możesz przyjmować tylko płyny, a nad ranem pobierzemy próbki wydzielin i tkanek. To jedna z pierwszych prawdziwych wskazówek co do czasu. Postanowiłam drążyć temat. - Jeśli badania mają się odbyć rano to teraz mamy, powiedzmy, czwartą po południu? Piątą? - Nie przeginaj - powtórzył doktor Thomas i wyjął z kieszeni parę kajdanek z przezroczystego plastiku. - Czas na dzisiejsze badania. - To naprawdę niepotrzebne - powiedziałam, pokazując swoje nadgarstki.

- Miejmy nadzieję, że nie potrwa już zbyt długo. - Doktor Thomas założył mi kajdanki, starając się nie dotknąć skóry. Unikał dotyku, gdy tylko mógł. Kiedy kilka razy zdarzyło mi się „potknąć” i wesprzeć na nim, odskakiwał ode mnie tak gwałtownie, że omal nie zrobił sobie krzywdy. To dziwna reakcja, ale z pewnością niezbyt użyteczna, zwłaszcza gdy staram się przekonać go o swojej nieszkodliwości. - Byłoby miło - powiedziałam i wstałam, zatrzymując się na chwilę, gdy moje skarpetki z gumowymi podeszwami znalazły oparcie na wyłożonej terakotą podłodze. Wolałabym buty, nawet kapcie, ale ludzie wydzielający mi ubrania nie zgodzili się na nic innego. Przynajmniej dzięki gumie łatwiej mi było iść ze skutymi rękoma. Kajdanki pojawiły się dopiero przy moim trzecim wyjściu z pokoju i od tamtej pory stały się nieodzownym elementem rzeczywistości. Tylko do łazienki mogłam wyjść bez nich. Zapewne osoba naprawdę za mnie odpowiedzialna - a nie był to doktor Thomas; gdyby to od niego zależało, nigdy by się do mnie nie zbliżył - chciała mieć pewność, że nie pokuszę się o próbę ucieczki. Nie mogłam się zdecydować, czy powinnam się cieszyć za wiarę w moje możliwości, czy obrazić, że ich zdaniem kajdanki mogą mi w czymkolwiek przeszkodzić. Właśnie o takich rzeczach intensywnie ostatnio myślę. Tak się dzieje, gdy twoją samotność przerywają tylko niechciane badania. Ochroniarze czekali w korytarzu. Rozpoznałam obu. Nic zaskakującego, ale w pewien sposób pocieszającego. Zapamiętałam wszystkich członków ochrony, więc nie mogło być ich zbyt wielu. W końcu zaczną dostrzegać we mnie człowieka, nie obiekt badań, a to ułatwi mi sprawę, gdy w końcu zdecyduję się na ucieczkę. Zakładając, że do tego czasu nie przejdę samorzutnej amplifikacji, a moje organy nie zaczną szwankować. No i oczywiście pod warunkiem, że Gregory znajdzie jakiś sposób, by przemycić mnie z brudnym praniem albo coś równie charakterystycznego dla kiepskich filmów sprzed Powstania. Poza tym gdyby za każdym razem towarzyszyli mi nowi ochroniarze, zaczęłabym się martwić, że po każdej zmianie zostają wyprowadzeni na zewnątrz i giną od strzału w tył głowy. Może i jestem sentymentalna, ale wolałabym nie być żywym ekwiwalentem wyroku śmierci.

Jeden z ochroniarzy prowadził nas przez korytarz, a drugi szedł z tyłu. Odkąd się obudziłam, nie widziałam nikogo prócz doktora Thomasa, Gregory’ego i ciągle zmieniających się strażników, a także techników laboratoryjnych, czekających u celu tej małej wyprawy. Jeśli w budynku znajdowali się jeszcze jacyś pacjenci, moi opiekunowie doskonale mnie od nich izolowali. Nie mogłam tylko zdecydować, czy robili to dla mojego, czy ich bezpieczeństwa. Dotarliśmy na koniec korytarza. Pierwszy ochroniarz przycisnął dłoń do testera, czekając na zielone światło. Drzwi się otworzyły, a mężczyzna wszedł do środka. Doktor Thomas powtórzył ten proces, a potem drugi ochroniarz bez słowa pokazał, żebym poszła ich śladem. Żaden ze strażników nie lubił się do mnie odzywać. Chyba robili się od tego nerwowi. Doktor Thomas i pierwszy ochroniarz czekali na mnie po drugiej stronie. Lekarz kazał mi iść dalej, nie zwracając uwagi na ostatniego członka naszej wycieczki. - Ruszaj. Im szybciej to skończymy, tym prędzej znajdziesz się z powrotem w swoim pokoju. - Tak, puste pomieszczenia bez połączenia z Internetem to miejsce, do którego mam ogromną słabość. W tym korytarzu było zimniej. Zadrżałam. Znaleźliśmy się w strefie z niższym ciśnieniem, a ludzie odpowiedzialni za jego utrzymanie zbyt mocno podkręcili chłodzenie. - To dla twojego dobra - powiedział doktor Thomas zupełnie bez przekonania. Powtarzał śpiewkę, którą słyszałam, odkąd się poznaliśmy, a na samą myśl, że miałabym kontynuować tę sprzeczkę, opadłam z sił. - Jasne - rzuciłam, powłócząc nogami. Doktor Thomas zatrzymał się przed drzwiami, które wyglądały tak samo, jak każde inne w tym budynku.

- Jesteśmy na miejscu. Czy muszę ci przypominać raz jeszcze o tym, jak ważna jest współpraca z medykami? - Nie, doktorze, nie musisz - palnęłam w odpowiedzi. - Będę dzisiaj grzeczną dziewczynką i chciałabym, żebyś zapisał to w moich papierach, bo może dzięki temu szybciej dostanę dostęp do sieci. Co ty na to? Doktor Thomas uśmiechnął się, ale nie zdołał zamaskować zgrzytania zębami. - Zobaczymy - powiedział i otworzył drzwi. Coraz dogłębniej poznawałam laboratoria CZKC, bo zmieniałam je jak ochroniarzy, a każda seria badań przeprowadzana była gdzie indziej. Nawet jeśli trafiałam do tych samych pomieszczeń, przestawiano w nich meble i urządzenia. Nie wiem, czy specjalnie chcieli mnie zdezorientować, czy po prostu udawało im się to przy okazji. W każdym razie starałam się zwracać uwagę na szczegóły, których nie mogli zmienić - albo nikt im nie powiedział, żeby je zmienili. Kiedy wchodziłam do środka, spojrzałam do góry, zapamiętując ułożenie otworów w suficie. To pomieszczenie nazywałam laboratorium numer trzy. Ostatni raz byłam tutaj na pobieraniu próbki szpiku kostnego. - Zapowiada się niezła zabawa - mruknęłam. Laboratorium numer trzy nie różniło się wymiarami od pozostałych: było dwa razy większe od mojej aktualnej sypialni i odpowiadało wielkością dużemu salonowi. Wydawało się małe tylko dlatego, że w środku znajdowało się dużo sprzętów. Poczułam ucisk w żołądku, gdy zdałam sobie sprawę, że nie rozpoznaję połowy z widocznych urządzeń. Technicy w białych fartuchach kręcili się po pomieszczeniu, ustawiając różne parametry. Kiedyś próbowałam zgadywać, którzy z nich przeprowadzą moje badania. Potem zdałam sobie sprawę, że osoba odpowiedzialna za nie nigdy nie stała przy urządzeniach. Zajmowanie się nimi nie przystało osobom wybranym do koordynowania testów na żywym klonie martwej dziennikarki. Ta sesja niczym nie różniła się od innych. Kiedy tylko zamknęły się za nami drzwi, po drugiej stronie pomieszczenia otworzyły się następne, ukazując małe biuro. Wyszła z niego wysoka kobieta z nordyckimi rysami i niemal białymi włosami

spiętymi w ciasny kok. Posłała nam chłodny uśmiech. Przypominała królową śniegu - piękną, ale zimną. Jej fartuch miał normalny odcień bieli, ale dobrała do niego nieprzyzwoicie czerwony, jedwabny szal, którego kolor przypominał

lampkę

na

testerze.

Buty

pasowały

do

bluzki

i

chociaż

miały

dziewięciocentymetrowe obcasy, zazdrościłam ich. Nienawidziłam wysokich obcasów, ale posiadanie butów w pełni by mi to wynagrodziło. Poza tym wysoki obcas może służyć za zaimprowizowaną broń. Co prawda, znowu biegasz boso, ale przynajmniej masz jakiś oręż. - Ach, doktor Thomas - powiedziała, kierując swoje słowa do mojej eskorty, chociaż wzrok miała utkwiony we mnie. - Jesteś punktualnie. Dziękuję, że przyprowadziłeś mi pacjentkę. - Żaden problem, doktor Shaw. Jeśli jest coś, w czym mógłbym pomóc... - Nie ma nic takiego - powiedziała, nadal na niego nie patrząc. Zamiast tego z zapałem studiowała moją twarz, jakby spodziewała się dojrzeć w niej odpowiedź na jakieś niezadane pytanie. - Odezwę się, kiedy nadejdzie czas, by zaprowadzić ją z powrotem do celi. Dziękuję.

- Doktor Shaw, nie jestem pewien... Na jej obliczu pojawił się grymas gniewu i po raz pierwszy kobieta oderwała ode mnie wzrok. - Muszę przeprowadzić badania, doktorze, a jak już pan słusznie zauważył, grafik mamy bardzo napięty i musiałam naprawdę nieźle się namęczyć, żeby dostać choć tak ograniczony dostęp do pacjentki. Nie zamierzam tracić więcej przydzielonego mi czasu na zaznajamianie pana ze swoim sprzętem. Proszę odejść i zabrać ze sobą tych troglodytów. Wyślę jednego z moich asystentów, kiedy już będę gotowa oddać pacjentkę w pańskie ręce. Doktor Thomas zawahał się i chyba miał ochotę się spierać. Doktor Shaw nieznacznie zmrużyła oczy i zrobiła dosłownie pół kroku w jego stronę. Obcas jej buta stuknął o podłogę, wydając dźwięk przypominający trzask złamanego ołówka.

To najwyraźniej przeważyło szalę. - Georgia, doktor Shaw zajmie się tobą do mojego powrotu - powiedział. - Wykonuj wszystkie jej polecenia. Odwrócił się i wyszedł szybko z pomieszczenia, nakazując gestem ochroniarzom, by zrobili do samo. Ci nie wydawali się przekonani, ale posłuchali. Doktor Shaw poczekała, aż zamkną się drzwi, a potem skupiła swoją uwagę na mnie. Patrzyła takim wzrokiem, że miałam ochotę się skulić, co tylko jeszcze bardziej mnie poirytowało. Wyprostowałam się, zmrużyłam oczy i odwzajemniłam spojrzenie. Wreszcie, co zaskakujące, kobieta wybuchnęła śmiechem. - Och, doskonale! Naprawdę cię wskrzesili, prawda? A przynajmniej zrobili równie dobrą. Jeśli mogłabyś być tak miła i rozebrać się za tamtym parawanem, zaraz zaczniemy. - Przykro mi, ale nie mogę. - Uniosłam do góry ręce, pokazując kajdanki. - Bez nich stanowię zbyt duże zagrożenie. - Rozumiem. - Doktor Shaw sięgnęła do kieszeni i wyjęła z niego klucz. Uśmiechnęła się na widok mojego zaskoczenia. - To standardowe kajdanki CZKC, używane do kontroli sprawiających kłopoty pacjentów. Nie możemy wzywać ślusarza tylko dlatego, że główny lekarz jest niedostępny, a musimy je zdjąć. Nie ruszałam się, kiedy mnie rozkuwała. Czekałam, aż kajdanki znikną w jej kieszeni, a potem zapytałam: - CZKC zawsze skuwa swoich pacjentów? - Tylko tych potencjalnie niebezpiecznych. - Jej rozbawienie zniknęło tak szybko, jak się pojawiło. - A teraz proszę. Wejdź za parawan i zdejmij ubrania. Kathleen poda ci szlafrok, kiedy skończysz.

- Dlaczego wy zawsze próbujecie mnie najpierw rozebrać? Nie chowam przecież żadnej broni w piżamie. - Potarłam nadgarstki i podeszłam do wskazanego parawanu. Schowałam się za nim i zamarłam. Serce podeszło mi do gardła. - Pośpiesz się, Georgia - powiedział głos doktor Shaw z głównego pomieszczenia. Musimy zacząć tak szybko, jak się tylko da. Zrobiłam powoli krok do przodu i z duszą na ramieniu podniosłam maleńki pistolet, który leżał na stołku, zupełnie jakby na mnie czekał. Przemyślałam to i usunęłam „zupełnie”, gdy zauważyłam, jak doskonale pasuje do mojej dłoni, znikając za palcami. Tak małe pistolety zazwyczaj produkowane są masowo, ale ten wykonano na zamówienie. Nie ma innego wytłumaczenia dla tak dobrego dopasowania. Czułam, że zrobiono go dla mnie, bo tak po prostu musiało być. Do produkcji wykorzystano utwardzaną ceramikę i odporny na wysoką temperaturę polimer. Żaden z wykrywaczy metalu nie wyczuje, że mam go przy sobie, a ochroniarze i tak niechętnie mnie dotykali, więc mogę śmiało założyć, że nikt mnie nie przeszuka. Pistolet należał do mnie. Nie zabiorą go, bo nie będą wiedzieć, że go mam. A przynajmniej dopóki go nie wyciągnę. Pod bronią znajdowała się złożona kartka. Podniosłam ją wolną ręką, rozłożyłam i przeczytałam. Georgia, w tej chwili nie możemy dać Ci nic więcej. Wciąż pracujemy nad planem ucieczki. Zaufaj doktor Shaw. Znamy się od dawna. Współpracuj. Nikt nie może się dowiedzieć, że planujesz ucieczkę. Nadal potrzebuję Twojego zaufania. Pistolet wystarczył, żeby zdobyć całe pokłady zaufania. Czytałam dalej i straciłam dech po raz kolejny w ciągu ostatnich kilku minut, kiedy zobaczyłam drugą część wiadomości: Otrzymałem potwierdzenie od informatora z Zachodniego Wybrzeża: Shaun Philip Mason żyje. Powtarzam: Shaun żyje. Od jakiegoś czasu się ukrywa z powodów, które, mam nadzieję, niedługo będę miał szansę Ci wyjaśnić, ale żyje i będzie czekał, gdy uda nam się

Ciebie wydostać. Bez względu na to, jakimi kłamstwami Cię karmią, uwierz mi: Shaun żyje. Musimy tylko Cię uwolnić, żebyś mogła do niego wrócić. Twój G. Opadłam na stołek, wpatrując się w list. Opuszkami palców gładziłam papier, niemal zupełnie rozmazując niektóre słowa, ale to nie miało znaczenia. Już zdążyły mi się wryć na stałe w pamięć i napełnić serce nową nadzieją. Shaun żył. Nie zgadywałam, nie próbowałam niczego sobie wmówić: Shaun naprawdę żył. Chyba że CZKC podstawiło Gregory’ego, żeby zdobył moje zaufanie... Ale pistolet temu przeczył. Zawahałam się i na moment odwróciłam wzrok od kartki, żeby sprawdzić, czy broń jest naładowana. Była. Maleńkie pociski robiły ogromną różnicę, ponieważ bez względu na to, jak bardzo CZKC starało się zdobyć moje zaufanie, nigdy nie zdecydowaliby się na podarowanie mi funkcjonalnej broni. - Proszę. - Doktor Shaw weszła za parawan, poruszając się tak cicho, że wcześniejsze stukanie obcasami musiało być celowym działaniem. Zabrała mi kartkę. - Dziękuję za posprzątanie laboratorium, Georgia. Wrzucę to do niszczarki, a ty skończ się rozbierać. Możesz zostawić tutaj swoje rzeczy. Nikt ich nie ruszy. Otworzyłam szeroko oczy, zerkając to na nią, to na pistolet. Doktor Shaw podążyła za moim wzrokiem i kiwnęła głową ze zrozumieniem. - Wiem, że masz teraz bardzo mało prywatności, ale zapewniam, że nikt nie dotknie twoich rzeczy podczas twojego pobytu tutaj. Ja traktuję prywatność bardzo poważnie. - Jej uśmiech był blady i zimny, a lekarka na chwilę znowu przypominała siebie sprzed paru chwil. - Masz moje słowo. Gregory napisał, że mogę jej zaufać, a do tego najwyraźniej nie przejmowała się widokiem broni w mojej ręce. Przełknęłam ślinę, żeby oczyścić gardło, i kiwnęłam głową. - Zaraz będę gotowa. - Dziękuję. Zawołaj Kathleen, kiedy będziesz potrzebować szlafroka. - Zawahała się, jakby coś jej się przypomniało. - Możesz zostać w bieliźnie.

- Dziękuję. - Wiedziałam, że spodoba ci się ten pomysł. - Doktor Shaw odeszła, stukając obcasami, jakby dla podkreślenia, że po drugiej stronie parawanu gramy według zasad CZKC. Może i nie podoba mi się, gdy jestem podporządkowana czyjejś woli, ale mam wystarczająco dużo doświadczenia, by świetnie sobie z tym radzić. Ześlizgnęłam się ze stołka, położyłam pistolet tam, gdzie go znalazłam, a potem rozebrałam się, układając piżamę na broni. Jeśli któryś z asystentów doktor Shaw nie został wtajemniczony - nie miałam żadnego powodu, by myśleć, że którykolwiek z nich jest - musiałby się postarać, żeby coś znaleźć. Zdejmując ubrania, usłyszałam dziwnie podnoszący na duchu dźwięk niszczarki. Doktor Shaw powiedziała prawdę i pozbyła się wiadomości Gregory’ego. Miałam tylko nadzieję, że wpadnie na to, by zabrać śmieci przed wyjściem. Kathleen już czekała, kiedy wystawiłam głowę za parawan. Trzymała prosty, biały szlafrok i uśmiechała się łagodnie. - Doktor Shaw już na ciebie czeka. - Powiedz jej, że jestem już prawie gotowa - rzuciłam i schowałam się z powrotem. Kupce ubrań przykrywającej moją nową broń posłałam ostatnie, pełne żalu spojrzenie, a potem odwróciłam się do wyjścia. Kathleen nadal czekała. Uśmiechnęła się szerzej, widząc, że już się ubrałam. - Tędy - powiedziała radośnie. - Będziemy mierzyć twoje podstawowe neurologiczne reakcje. - Czyli co dokładnie? - zapytałam, idąc jej śladem. - Przylepimy elektrody do twojej czaszki i zadamy neutralne pytania, żeby

zaobserwować zmiany w twoich falach mózgowych przy odpowiedzi. Doktor Shaw prosiła o pozwolenie na badanie podczas snu, ale do tej pory spotykała się z odmową. - Kathleen zmarszczyła brwi, jakby to stanowiło swego rodzaju osobistą obelgę. Zaprowadziła mnie do skomplikowanej maszyny, przy której czekała doktor Shaw w towarzystwie dwóch asystentów. - Jestem pewna, że prędzej czy później jej to umożliwią. Teraz musimy się zadowolić badaniami nad falami mózgu przytomnego pacjenta. - Na dzisiaj - powiedziała doktor Shaw. - Georgia. Tak się cieszę, że do nas dołączyłaś. Bądź tak miła i usiądź, żebyśmy mogli cię przygotować. Proszę, zdejmij szlafrok. Zamarłam. - Słucham?

- Zdejmij szlafrok. - Po co mi go daliście, skoro... - Skromność i nauka nie zawsze idą w parze - stwierdziła doktor Shaw. - Kathleen? - Tak, pani doktor - powiedziała Kathleen i złapała za kołnierz szlafroka, ciągnąc go lekko, żebym wiedziała, że tam jest. - Można? Opanowałam westchnienie. Nigdy nie byłam zbyt nieśmiała, a rola szczura laboratoryjnego CZKC szybko pozbawiła mnie resztek skromności. Rozwiązałam pasek, pozwalając Kathleen zabrać szlafrok, a potem usiadłam na wskazanym fotelu. Pokryto go przezroczystym plastikiem, który skrzypiał przy każdym ruchu. Co gorsza, był zimny. Tak samo jak zielonkawy żel, którym asystenci doktor Shaw smarowali moją szyję, ramiona i brzuch. Skrzywiłam się. - Myślałam, że będziemy badać moje fale mózgowe?

- Tak, ale skoro mamy tak ograniczony czas, a ty i tak zostaniesz unieruchomiona,

wykorzystam tę szansę, żeby uzyskać wyraźny obraz twoich narządów wewnętrznych. Doktor Shaw uśmiechnęła się. - Uwielbiam efektywność. - Zauważyłam. Wszyscy asystenci, w tym także Kathleen, przyklejali czujniki do mojego ciała. - Jeszcze tylko jedna sprawa, która może ci się nie spodobać. Przepraszam, ale zapewniam, że bez tego nie uzyskamy dokładnych wyników. Zacisnęłam zęby, szykując się na coś, co nie sprawi mi przyjemności. - Co takiego? - zapytałam. - Mam w czasie badania śpiewać kolędy? - To z pewnością byłoby zabawne i jeśli pomoże ci się zrelaksować, nie krępuj się. Doktor Shaw wyjęła z kieszeni nożyczki i pokazała mi je. - Twoje włosy przeszkodzą w odczycie danych z elektrod na czaszce. Obawiam się, że będę musiała mocno je skrócić, żeby tego uniknąć. Przez chwilę tylko na nią patrzyłam. A potem się roześmiałam. Nie przestałam nawet wtedy, gdy lekarka zaczęła mi obcinać włosy i ledwo udało mi się opanować, gdy rozpoczęła badanie. Prawdziwy test - który pokaże, czy potrafię przetrwać pobyt w CZKC - wciąż trwał. Ale nagle nabrałam przeczucia, że może mi się to udać.

Pacjentka 7c - albowiem nie sposób traktować bezosobowo obiektu, który tak długo pozostaje przytomny i komunikatywny - w dalszym ciągu reaguje na bodźce i zaczyna kwestionować warunki swojego zatrzymania. Wciąż pozostaje wierna szablonowi osobowości. Jej odpowiedzi nie przekraczają dopuszczalnych parametrów. Mieszczą się w nich aż zbyt dobrze; wcześniejsze obawy co do jej współpracy i wartości na licytacji nie były bezpodstawne. Rozpoczęcie przygotowań do wypuszczenia obiektu 8 może okazać się konieczne. Nie przerwę obserwacji i badania 7c, ale nie wierzę, by 7d zaprezentowało istotne postępy w problematycznych obszarach.

- z wiadomości wysłanej przez doktora Matthew Thomasa, 23 lipca 2041

Przygotowania do rozdzielenia członków naszej grupy mają się ku końcowi. Maggie ciągle powtarza, że nie powinniśmy tego robić. Osobiście uważam, że ma rację. To szaleństwo. Rozdzielimy się i każdy umrze sam. A jednak... Musimy coś zrobić. Jeśli paranoiczne bredzenie Shauna jest słuszne, a komary zostały wypuszczone po to, by odwrócić uwagę od pewnych informacji - na przykład tych, które zamierzaliśmy ujawnić po ucieczce z Memphis - to naszym obowiązkiem jest znalezienie sposobu na uratowanie świata. Jak arogancko to wygląda! „Uratowanie świata”. Ja się tym nie zajmuję. Jestem tylko dziennikarzem. Ale najwyraźniej świat ma na ten temat inne zdanie. Jutro ruszamy z Maggie do Seattle. Strasznie się boję, że nigdy już nie zobaczę Londynu ani mojej żony. A pewna mała, zdradziecka część mnie jest wniebowzięta. Myślałem, że nie żyjemy już w erze bohaterów. Nie miałem racji.

- z Newsów z frytkami, bloga Mahira Gowdy, 23 lipca 2041. Nieopublikowane

Sześć Decyzja, by ruszać, zajęła nam tylko kilka sekund - dokładnie tyle czasu, ile myśl wędrowała z mojej głowy do ust. Właściwa odprawa trwała dłużej. Doktor Abbey nie wysyłała nas na śmierć; jak usilnie próbowała nam wyjaśnić, robiła to, żebyśmy nie umarli.

- Tu nie chodzi wyłącznie o komary, Shaun - powiedziała, przeprowadzając kolejne badanie krwi, nieodmiennie z negatywnym wynikiem. - Nie przesadzałam, pokazując wam te przerażające mapy. Albo wtedy, gdy mówiłam o liczbie ludzi, których możecie ocalić, dostarczając mi żywe okazy. Ale nigdy nie chodziło tylko o komary. Gdzieś z tyłu mojej głowy George westchnęła, wydając się przy tym tak zmęczona, że aż mnie serce zakłuło. Nie żyła, więc nie powinna być już zmęczona. Ale była i to z mojej winy, bo nie dałem jej odejść. Chce, żebyś znowu miał kontakt z wirusem. - Żartujesz sobie? - zapytałem, nie pamiętając, że powinienem być cicho. A doktor Abbey tylko się gorzko uśmiechnęła kącikiem ust. Robiła tak, gdy myślała, że nikt nie patrzy, albo mrucząc serdeczności do swojego wielkiego czarnego psa, który nosił imię jej zmarłego męża. - Kiedyś będziesz musiał wyjaśnić, jakim cudem udało ci się stworzyć podświadome echo, które jest mądrzejsze od ciebie. - Nadal się uśmiechając, doktor Abbey spojrzała mi prosto w oczy i powiedziała: - Muszę wiedzieć, czy zdołasz drugi raz pokonać infekcję poza laboratorium. Jeśli ci się uda, wszystko się zmieni.

Bosko. Następne cztery dni minęły w mgnieniu oka, a spędziliśmy je na przygotowaniach do jedynej rzeczy, do której obiecywałem nigdy nie dopuścić - rozdzielenia naszej drużyny. Po tym wszystkim, co zrobiliśmy, żeby zostać razem i nie dać się zabić, zamierzaliśmy rozjechać się w cztery strony świata i modlić, by wszyscy wrócili do domu. Zaczynaliśmy jako blog informacyjny i gdzieś po drodze staliśmy się rodziną. Ja, George i Przegląd Końca Świata. Tylko tego potrzebowałem. Straciłem już George’a. Musiałem też stracić pozostałych? Alaric miał zostać z doktor Abbey; to się nie zmieniło. Był naszym najlepszym specem od komputerów. Jeśli laboratorium będzie musiało zostać przeniesione podczas naszej

nieobecności, doktor Abbey nie porzuci tak pomocnego technika, a jednocześnie Alaric powiadomi nas o nowej lokalizacji. Poza tym nie zaufałbym mu w terenie, gdy chodziło o bezpieczeństwo jego siostry. Prawdopodobnie zadziałałby impulsywnie i zrobił sobie krzywdę, a nie jestem pewien, czy w takiej sytuacji zostałbym na miejscu, zamiast wracać prędko do doktor Abbey i jej doskonale wyposażonego laboratorium medycznego. Zwłaszcza gdy chodzi tu o urządzenia znacznie lepsze od zawartości przeciętnej apteczki pierwszej pomocy. Wciąż musimy się ukrywać, więc szpital nie wchodzi w rachubę. Tymczasem Maggie i Mahir mają jechać w górę wybrzeża, zostawiając za sobą dziki Oregon na rzecz niepewnego bezpieczeństwa Seattle. Maggie zamierzała jak najszybciej wrócić na radary i odzyskać swoją pozycję dziedziczki fortuny rodziny Garcia, przedstawiając Mahira jako swoją najnowszą męską zabawkę. - Ludzie lubią swoją szopkę, gdy na świecie źle się dzieje - powiedziała z perwersyjnym błyskiem w oku. - Jestem Fikcyjną, pamiętasz? Opowiem im tak soczystą historię, że nawet przez myśl im nie przejdzie, żeby mnie zapytać, gdzie byłam. Alaricowi niekoniecznie podobała się ta sprawa z „męską zabawką”, ale plan wydał mu się niezły. Razem z Mahirem wykorzystają status gwiazdy Maggie jako przykrywkę, a tymczasem nawiążą kontakt z podziemiem Seattle i zlokalizują mężczyznę, którego wszyscy nazywają Małpą. Może spreparować nam wszystkim nowe tożsamości, dzięki którym w razie czego będziemy mogli zniknąć na zawsze. A przynajmniej większości z nas. Maggie przyszła do mnie piątego dnia przygotowań. Właśnie wyjmowałem swoje rzeczy z vana. Spałem tam prawie cały czas, woląc złudną prywatność znanego otoczenia niż wątpliwe wygody przypominającego akademik centrum. Garaż nie był w pełni bezpieczny, ale van przy zamkniętych drzwiach już tak. Maggie zapukała raz w otwarte drzwi z tyłu, a potem po prostu stała, czekając. Uniosłem wzrok. - Słucham?

- Zdajesz sobie sprawę, że nie zlecimy Małpie zrobienia nowego dowodu dla mnie? Na jej twarzy malowało się połączenie zrezygnowania i determinacji. Wyglądała jak bohaterka jednego ze starych horrorów, które uwielbiała. I w tamtej chwili naprawdę rozumiałem, co Dave - jeden z kilku członków mojej drużyny, których pochowałem od początku całej tej kabały - i Alaric w niej widzieli. Była piękna. I miała rację. - Owszem. - Odłożyłem skrzynkę z narzędziami i usiadłem na zderzaku. - Nie możesz zniknąć. - Gdyby nie to, że bionadajnik wciąż wysyła informacje moim rodzicom, nie zdołałabym tak długo się ukrywać. - Maggie dotknęła skóry tuż nad obojczykiem. Rodzice wszczepili jej urządzenie rejestrujące, zanim dziewczyna zdążyła wyrosnąć z pieluch. Nie posiadało funkcji namierzania - niezbyt grzeczny styl życia nastoletniej Maggie stanowił tego doskonały dowód - ale pozwalało im spać spokojnie, gdy mieli pewność, że ich jedyne dziecko żyje. - Moglibyśmy go wyjąć. - Jeśli cokolwiek jest w stanie sprawić, że oprócz wyniku pomiarów funkcji życiowych dostaną jeszcze informację o moim aktualnym miejscu przebywania, jest to z pewnością próba usunięcia chipa. - Maggie usiadła obok mnie. - Zbyt duże ryzyko. Spojrzałem na nią spokojnie. - A do tego tak naprawdę nie chcesz zniknąć, prawda? - Nie o to chodzi! Po prostu... - Zaczerpnęła powietrza, powstrzymując się przed powiedzeniem czegoś więcej. Wreszcie z ociąganiem kiwnęła głową. - Masz rację. Nie chcę zniknąć. Nie chcę zrobić tego rodzicom i tęsknię za domem. Za psami. Za Fikcyjnymi. Na pewno bardzo się martwią. Nigdy wcześniej ich tak nie zostawiałam, nawet raz. Rozmawialiśmy o tym z Alariciem. Nie jest zadowolony, ale... nie ma innego wyjścia.

Powiedz jej, że rozumiesz, doradziła George. - Rozumiem - odparłem i nawet jeśli siostra musiała mnie do tego nakłonić, naprawdę mówiłem szczerze. Maggie i tak wiele już dla nas poświęciła, o wiele więcej niż inni, może poza Mahirem. Rodzina Alarica zostałaby na Florydzie bez względu na wykonywaną przez niego pracę. Becks nie rozmawiała ze swoimi bliskimi od lat. W tym względzie bardzo przypominała Georgię; obie odnalazły dziennikarstwo i przyjęły je z otwartymi ramionami, nie przejmując się tym, kogo zostawiają za sobą. Ale Maggie była inna. Maggie patrzyła na mnie z nadzieją, jakby nie dowierzała w to, co słyszy. - Wiem, że was zawiodłam. - Nieprawda. - Nie lubię się przytulać. Kiedyś chętniej fizycznie okazywałem uczucia. Nieszczególnie intensywnie, ale wystarczająco, by nie wydawać się zimny. W tym specjalizowała się George. Ja przejmowałem przytulanie skierowane do niej. Od jej śmierci nie miałem na to szczególnej ochoty. Mimo to pochyliłem się i otoczyłem Maggie ramieniem, lekko ją ściskając. Sytuacja wydawała się tego wymagać. - Naprawdę? - wyszeptała. - Naprawdę. Jeszcze trochę się poukrywasz i twoi rodzice wywrócą świat na drugą stronę, żeby cię odnaleźć. To fajne. A nawet zajebiste, jak się zastanowić. Rodzina Becks jej nienawidzi. Rodzina Alarica nie żyje. Mahir ma bliskich w Anglii i pewnie myślą, że zwariował. A Masonowie... - Zawahałem się, nie kończąc zdania. - To nie twoja wina - stwierdziła Maggie, przerywając ciszę słowami, które jej zdaniem chciałem usłyszeć. - Stali się tacy na długo przed tym, zanim pojawiłeś się w ich życiu. To nie twoja wina, że nie potrafiłeś im pomóc.

- Szyfr! - Słucham?

- Zaszyfrowane dane! - Odwróciłem się i złapałem ją za ramiona. - Wysłaliśmy im kopię naszych plików, kiedy uciekaliśmy z Memphis. Myśleliśmy, że umrzemy, więc ktoś musiał dostać dane, prawda? Tylko że kazałem Alaricowi porządnie je zaszyfrować, a ponieważ Masonowie nie zaczęli nagle „odkrywać” pokładów korupcji w CZKC, chyba musiało mu się naprawdę powieść. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz - powiedziała Maggie z szeroko otwartymi oczami. - Słuchaj, to idealne rozwiązanie! Martwiłem się, jak uda nam się z Becks wjechać do strefy zagrożenia i nie dać się złapać, ale Masonowie to mistrzowie włamywania się do takich miejsc! Są pionierami tego sportu! - Zaśmiałem się, głównie z ulgi. - Musimy tylko do nich wpaść i zaproponować dostęp do danych w zamian za pomoc w dotarciu na Florydę, a oni z miejsca się zgodzą. Nie ma innej opcji. - A co jeśli się mylisz? - Wtedy przestrzelę im kolana. - Nie zdawałem sobie sprawy, że wcale nie blefuję, dopóki nie powiedziałem tego na głos. Masonowie mnie wychowali. Masonowie dali mi najwspanialszy podarunek: George’a. Ale nigdy nie byli dla mnie prawdziwymi rodzicami, bo nigdy nie chcieli nimi być, a jeśli spróbują przeszkodzić mi w osiągnięciu celu, będę musiał podjąć drastyczne kroki. - Ach - wyrwało się Maggie. Odsunęła się i wstała. - Cóż, jeśli sytua-cja tego wymaga. Ale naprawdę, dziękuję za zrozumienie. - Dziękuję, że chcesz jechać z Mahirem do Seattle - odparłem. - Wracasz do środka? - Tak. Długo zamierzasz tu siedzieć? - Jeszcze chwilę. - Jeśli nie wrócisz na obiad, wyślę kogoś, żeby cię przyprowadził.

Odeszła, a jej długi brązowy warkocz kołysał się przy każdym kroku. Aż trudno było uwierzyć, że planowała udawać „znudzoną dziedziczkę”. A tym bardziej że media prawdopodobnie w to uwierzą. - Musisz uważać, co gadasz przy ludziach, ćwoku - powiedziała George. Van nie poruszył się, gdy usiadła, bo tak naprawdę nie istniała. Mimo to czułem się odrobinę rozczarowany. - Patrz na mnie, gdy do ciebie mówię. - Przepraszam. - Odwróciłem się w stronę mojej zmarłej siostry, posyłając jej słaby uśmiech. - Cześć, George. Jak leci? - Martwię się - stwierdziła. - Musisz uważać. I tak wszyscy są podenerwowani, nie musisz jeszcze do tego dokładać gadki o strzelaniu. - Odkąd tu jesteśmy, nikogo nie uderzyłem. - Ale to nie znaczy, że nie czekają, aż zaczniesz. - Patrzyła na mnie wyzywająco. Nie potrafiłem się z nią spierać, więc tylko patrzyłem. Może sporadyczne wizyty George’a coraz bardziej przybliżają mnie do wariatkowa, ale w takich chwilach mam to gdzieś. Kiedy umarła - kiedy ją zastrzeliłem - myślałem, że nadszedł koniec i nigdy więcej jej nie zobaczę, jedynie na zdjęciach i w snach. Okazało się jednak, że to nieprawda, a swoje szczęście zawdzięczam postępującej chorobie psychicznej. Rozumiecie? Szaleństwo ma swoje plusy. Wciąż wyglądała niemal tak samo jak tamtego dnia w Sacramento - blada z powodu niemal patologicznej awersji do słońca, z krótkimi ciemnymi włosami, które często przycinała nożyczkami do papieru. Marszczyła brwi, co też zgadzało się z wyrazem twarzy, jaki przyjmowała najczęściej za życia. Naprawdę, gdyby nie jej czyste, brązowe tęczówki, nie potrafiłbym jej odróżnić od prawdziwej George. Gdyby udało mi się przekonać swoją halucynację, żeby założyła okulary przeciwsłoneczne, iluzja byłaby doskonała. George się skrzywiła.

- Shaun, czy ty mnie słuchasz? - Tak. Przysięgam, że tak. - Wyciągnąłem dłoń w stronę jej twarzy, ale zatrzymałem milimetr od powierzchni skóry. - Zawsze cię słucham. - Tylko po prostu połowę celowo ignorujesz, prawda? - George westchnęła, a ja opuściłem rękę. Dopóki nie próbowałem jej dotknąć, nie musiałem zastanawiać się nad jej faktycznym stanem. - Shaun... - Dobrze cię widzieć. - Wcale nie dobrze. Musisz porozmawiać z doktor Abbey. Może da ci psychotropy, dopóki to wszystko się nie skończy. - Zwariuję, jak wezmę prochy, a to trochę bez sensu, nie uważasz? - Starałem się, żeby zabrzmiało to jak żart, ale oboje wiedzieliśmy, że nim nie jest. Tylko raz próbowałem zablokować George’a i omal nie przypłaciłem tego życiem. - Nie zniosę ciszy, George. Wiesz o tym. - Zapytałeś mnie kiedyś, czy już zawsze będę cię nawiedzać. Pamiętasz? - To było przed Florydą. - Uniosłem lewą rękę, pokazując niewyraźną bliznę na bicepsie. - Zanim dowiedzieliśmy się, że jestem odporny na Kellis-Amberlee. I zanim wydarzyło się wiele innych rzeczy. - Wiesz, że jesteś odporny, bo... - Wiem. - Westchnąłem, opuszczając rękę. - Wszystko jest popieprzone. To ja miałem zginąć. Nie nadaję się do tego. - Mylisz się. - Powiedziała to tak pewnie, że aż mnie zaskoczyła. Spojrzała mi prosto w oczy i powtórzyła: - Mylisz się. Doktor Wynne nie żartował, mówiąc, że ludziom odpowiedzialnym za spisek upiekłoby się, gdybyś to ty zginął. Wiesz o tym, prawda? Ja uwierzyłabym Tate’owi, gdyby zaczął chwalić się, że sam stał za tym wszystkim. Chętnie

przyjęłabym czarno-białe rozwiązanie, w które nie musiałabym wątpić... uwierzyłabym mu. - Ja też mu uwierzyłem - wyszeptałem. - Nie do końca. Gdyby tak było, gdybyś mu uwierzył, postąpiłbyś inaczej. Zrobiłbyś to, co ja bym zrobiła: napisałbyś swoją relację, pogrzebał mnie, wrócił do domu i popełnił samobójstwo. - Uśmiechnęła się blado. - Zapewne przedawkowując jakieś leki z apteczki terenowej, a potem strzelając sobie w łeb. Zawsze lubiłeś mieć pewność. - A co ty byś wybrała? - Podcięłabym sobie żyły w wannie - stwierdziła beznamiętnie. - Nawet gdybym amplifikowała przed wykrwawieniem się, system bezpieczeństwa nie pozwoliłby mi wyjść z łazienki. Rozpuściłabym się w wybielaczu. Masonowie musieliby zapłacić z pieniędzy ubezpieczenia, żeby wysprzątać dom, a my siedzielibyśmy sobie w zaświatach, śmiejąc się do rozpuku. Teraz i ja musiałem się uśmiechnąć. - Cała ty - zgodziłem się. - Ale nie dostałam szansy. - Pochyliła się i tym razem to ona wyciągnęła do mnie rękę, a opuszki jej palców gładziły moją skórę. Halucynacje dotykowe nie świadczą o zdrowiu psychicznym, ale czasami wydaje mi się, że tylko dzięki nim jakoś się trzymam. - Ty dostałeś. I okazałeś się silniejszy niż ja. Silniejszy, niż ci się wydaje. Musisz to tylko zrozumieć. - Nie wiem, jak długo jeszcze wytrzymam. - Mam nadzieję, że niezbyt długo - powiedział Mahir z tyłu. Zazwyczaj mówił bardzo wyraźnie, ale teraz pozwolił sobie na mocniejszy akcent, jakby przestał się przejmować, czy Amerykanie go rozumieją. - Jak tam? - Tak dobrze, jak się można spodziewać - odparłem, ostatni raz spoglądając na

George’a, a potem odwróciłem się i posłałem Mahirowi słaby uśmiech. Nie musiałem nawet patrzeć, wiedziałem, że George już zniknęła. Zazwyczaj uciekała, gdy odwracałem od niej wzrok. Z każdym dniem widywałem ją coraz częściej i czułem się z tym doskonale, bo strasznie za nią tęskniłem. Z drugiej strony wiedziałem, że mam coraz mniej czasu. Potrafimy wyleczyć raka. Potrafimy wyleczyć przeziębienie. Ale nikomu i nigdzie nie udało się znaleźć panaceum na chorobę psychiczną. - Rozmawiałeś z Maggie? Kiwnąłem głową. - Nie wraca z Seattle i chciała się upewnić, że zdaję sobie z tego sprawę. - I nie masz nic przeciwko? - Mahir podszedł bliżej, zatrzymując się kilka kroków od vana. Nie był tak uczuciową osobą jak Maggie. I bardzo dobrze, jedno przytulenie na dzień wystarczy. - Mam - przyznałem. - Nie chcę, żeby odchodziła. Reszta z nas... Ty może jeszcze zdołasz wrócić do swojego życia, ale my już jesteśmy skończeni. Jak nam się poszczęści, to do końca życia będziemy się ukrywać w Kanadzie, uciekając przed nieumarłymi łosiami. - Zawsze istnieje szansa, że uda nam się obalić rząd Stanów Zjednoczonych i wtedy nie będzie potrzeby uciekać do Kanady - podpowiedział Mahir. Posłałem mu zdziwione spojrzenie, a on uśmiechnął się szelmowsko. W zasadzie dzięki temu jego wypowiedź wydawała się jeszcze zabawniejsza. Roześmiałem się, a Mahir po chwili zrobił to samo. Wciąż się śmialiśmy, kiedy pięć minut później do garażu weszła Becks z puszką w ręce i zdumieniem wymalowanym na twarzy. - Czyżbym coś przegapiła? - Zamierzamy obalić rząd! - poinformowałem ją.

Becks przez chwilę zdawała się rozważać ten pomysł, a potem wzruszyła ramionami i otworzyła puszkę swojego napoju, mówiąc:

- Dobra, nie ma sprawy. Znowu wybuchnęliśmy śmiechem. Becks czekała cierpliwie, aż skończymy, popijając napój. Wreszcie otarłem oczy wierzchem dłoni i powiedziałem: - Widziałaś Maggie? - Owszem. Ponoć mamy jechać do Berkeley i zabić twoich rodziców. Prawda? - Nie do końca o to mi chodziło, ale mniej więcej. Mamy ich zapytać, czy pomogą nam dostać się na Florydę. - A co zaoferujesz im w zamian? - zapytał Mahir. Westchnąłem. - Wiesz, naprawdę tęsknię za czasami, kiedy wystarczyło wysłać notatkę służbową i wszyscy wiedzieli, co się dzieje, a ja nie musiałem tego powtarzać siedemnaście razy. Tylko że jakoś nigdy nie pamiętałeś, żeby je wysyłać, zauważyła usłużnie George. - Och, bo faktycznie ciągle je od ciebie dostawaliśmy - rzuciła Becks, oszczędzając mi kłopotu odpowiadania komuś, kogo nikt inny nie słyszał. Znowu. - Mógłbym je wysyłać, gdybym chciał - odparłem. - A to oznaczało, że świadomie wybierałem opcję powtarzania tego samego bez końca, dzięki czemu stawało się to o wiele mniej irytujące. Powiem im, jak odkodować nasze dane. Te, które wysłał im Alaric, gdy uciekaliśmy z Memphis. - A oni wrzucą wszystko do sieci? Co wtedy? - Mahir nie wydawał się podirytowany, górę wzięła ciekawość. Mimo to poczułem ulgę, gdy Becks zgniotła pustą puszkę i wrzuciła

ją do kosza stojącego przy ścianie. - Jeśli Masonowie opublikują informacje, które ukrywaliśmy, wywołają burzę i staną się głównym celem ataków - powiedziała z absolutnym spokojem. - A to oznacza, że nie możemy im na to pozwolić. - Hej! - Spojrzałem na nią krzywo. - Miałaś być po mojej stronie. - Stoję po tej stronie, dzięki której nie zostanę zamordowana. Zastanów się nad tym przez trzydzieści sekund, dobra? Dajemy im klucz do szyfru, a oni odczytują pliki i zaczynają zachowywać się jak dzieci w sklepie ze słodyczami, bo głupi synalek właśnie podarował im temat stulecia. Wrzucają wszystko do sieci. A ludzie nagle przestają strzelać do zombie, licząc na to, że ich bliscy „wydobrzeją”. Skrzywiłem się.

- Niedobrze. - Ani trochę. A potem rząd wymusi na Masonach lokację naszej kryjówki, żeby wykorzystać nas do „udowodnienia oszustwa”. - Cudnie - stwierdził Mahir. Becks wzruszyła ramionami. - Jeśli już masz myśleć jak paranoik, musisz się do tego naprawdę przyłożyć. Mahir spojrzał na nią lekko zdziwiony. - A ty dlaczego jesteś taka w tym dobra? - Pochodzę z Connecticut - powiedziała Becks. - To nie jest zły pomysł. Zwracając się do Masonów, być może uda nam się szybko i w miarę bezpiecznie dotrzeć do naprawdę paskudnego terenu, a skoro ja nie zamierzam wychodzić z vana bez uprzedniej kąpieli w

środku odstraszającym komary, wolałabym zadbać o bezpieczeństwo podróży. Ale musisz pomachać im przed nosem inną marchewką. Nie możesz udostępnić im plików. Właściwie dokładnie to powinieneś zrobić, powiedziała bardzo cicho George. - Co ty... - zacząłem i zamarłem. - O nie. Nie mówisz poważnie. Wiesz, że nie żartuję. To najlepsze wyjście. - Nie zrobię tego.

- Zrobisz. Mahir i Becks nauczyli się świetnie rozpoznawać, kiedy rozmawiam z George’em. Patrzyli na mnie z rosnącą niecierpliwością, aż w końcu Mahir wtrącił się, pytając: - Co zdaniem Georgii powinniśmy zrobić? - Wiesz, mówienie do moich głosów w głowie niekoniecznie pomaga mi odzyskać zdrowie psychiczne. - Nic ci już nie pomoże, Mason - stwierdziła Becks. - Pozamiatane. A teraz gadaj, co powiedziała. Wziąłem głęboki oddech. - Chce, żebym przekazał Masonom jej nieopublikowane notatki. Pliki, o które chcieli się ze mną spierać w sądzie. - Zamilkłem, czekając na jakiś protest. Nie usłyszałem nawet słowa, więc się skrzywiłem. - I co? - Nie najgorszy pomysł - stwierdził Mahir ostrożnie. - Co prawda opłacałoby się regularnie publikować jej felietony, ale teksty informacyjne dezaktualizują się dosyć szybko. Wykorzystaliśmy już sporo materiałów. Jeśli pozostałe mogą nam się przydać w inny...

- Żartujesz sobie, prawda? - Wstałem i popatrzyłem na nich groźnie, mimochodem zaciskając dłonie w pięści. Z tyłu głowy słyszałem głos George’a, który próbował mnie uspokoić, ale nie zwracałem na niego uwagi. W pewnym sensie było mi przyjemnie. Rzadko miałem okazję ją ignorować. - Te pliki to jej prywatne myśli. Ostatni skrawek osobistych rzeczy, jakie po niej zostały. A wy chcecie, żebym je tak po prostu oddał tym... tym... tym ludziom? - Tak - powiedział Mahir absolutnie spokojnym głosem. - Właśnie tego chcemy. I wydaje mi się, że tego samego chce Georgia, skoro tak się wściekłeś. Inaczej byś się z tego śmiał. - Wykorzystywaliśmy jej prywatne myśli do własnych celów od czasu jej śmierci zauważyła Becks. - Nie miałam nic przeciwko, bo ty nie miałeś. To ty naprawdę ją znasz. Gdyby żyła, co by powiedziała? Nie, nigdy w życiu, zapomnijcie? Czy raczej kazałaby nam przestać pieprzyć i ruszyć tyłki do Berkeley z podpisaną umową przekazania praw? George nic nie powiedziała. Nie musiała. Z wielkim wysiłkiem rozprostowałem palce i poczekałem, aż wróci mi czucie, a potem odwróciłem wzrok od Becks i Mahira, mówiąc: - Spiszę umowę przed wyjazdem. Wystarczy, że ją przekażemy, i będziemy mogli spieprzać. Dziękuję, mruknęła George. Poczułem cień dłoni na policzku i wstrząsnął mną dreszcz. Nie wierzę w duchy. Nigdy nie wierzyłem i nigdy nie uwierzę. George to wytwór mojej zbyt bujnej wyobraźni, nie więcej i nie mniej. Ale w takich chwilach, kiedy dotyka mnie w obecności innych ludzi... W takich chwilach naprawdę wierzę, że zostałem nawiedzony. - Postępujesz słusznie - stwierdził Mahir. Uniosłem wzrok i popatrzyliśmy sobie w oczy, chociaż tego nie planowaliśmy. Mahir się uśmiechnął. Nieznacznie, ale wystarczyło, żebym uwierzył w jego szczerość. - Jesteś pieprzonym wariatem, Shaunie Mason. Czasem wydaje mi się, że nie będziesz szczęśliwy, dopóki wszyscy przez ciebie nie zginiemy, ale wiem, że dobry z ciebie człowiek.

- Przypomnij mi, żebym kazał to sobie wypisać na nagrobku - powiedziałem, na co Becks się zaśmiała, a ja poczułem, że znowu może być dobrze. Mieliśmy cel. Nie podobał mi się, ale nie musiał. Powinienem tylko kroczyć wytyczoną ścieżką bez względu na to, jak szalona okaże się ta podróż. - Mogę ci pomóc w szykowaniu vana? - zapytała Becks. - Skoro mamy w nim sypiać Bóg wie jak długo, to chcę mieć pewność, że nie znajdę pod siedzeniami starych kanapek z tuńczykiem. - Proszę bardzo - stwierdziłem, machając ręką w stronę otwartych drzwi. - Mahir, powiedz Alaricowi i Maggie, że wyjeżdżamy nad ranem. Walne zebranie o piątej. - O piątej rano? - Oczywiście. - Cofam to, co powiedziałem. Nie jesteś dobrym człowiekiem. - Za późno. W prawdziwym życiu czasu nie cofniesz. Becks zaśmiała się cicho.

- Zaiste, prawda to. - Niestety tak - odparłem. - A teraz wracamy do pracy. Mamy dużo roboty i niewiele czasu. Mahir już otwierał usta, żeby odpowiedzieć, kiedy zza drzwi garażowych dobiegł wrzask, a zaraz po nim wystrzały. W krótkiej przerwie między jedną serią a drugą wszyscy usłyszeliśmy jęki. - Ani chwili spokoju, co nie? - rzuciłem i złapałem pistolet. Skoczyłem w stronę garażu, biegnąc pół kroku za Becks, która otworzyła drzwi, i oboje wpadliśmy w sam środek

chaosu.

Doktor Abbey zbeształa mnie rano za krzyczenie na jej pracowników. „Nie pisali się na to”. Właśnie to powiedziała. Zupełnie jakby to robiło jakąkolwiek różnicę. „Nie pisali się na to, więc nie traktuj ich tak, jakby na to zasłużyli”. Wiesz co? Żadne z nas się na to nie pisało. Ani ja, ani Mahir, ani George, nikt. A już na pewno nie zgodziłem się siedzieć cicho, kiedy grupa amatorów traktuje zombie jak szczury laboratoryjne. Przez całą tę naukę robi się tylko gorzej. Na to też się nie pisałem.

- z Odporności nabytych, bloga Shauna Masona, 23 lipca 2041. Nieopublikowane

Tak, miałeś rację. Ruszamy z planem.

- z wiadomości wysłanej przez doktor Danikę Kimberley, 23 lipca 2041. Odbiorca nieznany

Siedem

Badania doktor Shaw w zasadzie działały na mnie kojąco, nawet mimo częściowego negliżu i dotyku nieznajomych. Pani doktor zachowywała się spokojnie i profesjonalnie, prowadząc swój zespół z precyzją, której nie widziałam wcześniej w CZKC. Wszyscy inni sprawiali wrażenie, jakby zostali zmuszeni do bezpośredniego kontaktu z moją skórą i najwyraźniej obawiali się, że w jakiś sposób zarażą się moim stanem i sami zmienią się w klony. Asystenci doktor Shaw zdawali się wolni od jakiegokolwiek dyskomfortu. Przyczepiali elektrody bez chwili wahania, a potem zdejmowali je i przekładali w inne miejsce. Zachowywali się tak zwyczajnie i bezosobowo, że aż miło było na to popatrzeć. Nie zdawałam sobie sprawy, że odpływam, dopóki doktor Shaw nie chrząknęła i nie powiedziała: - Bardzo byś nam pomogła, gdybyś nie zasypiała w trakcie badania nad aktywnością mózgu przytomnego pacjenta. - Och. - Otworzyłam oczy i posłałam jej nieśmiały uśmiech. - Przepraszam. - Rozumiem. Wiele przeszłaś. Mimo to nauka jest ważniejsza niż wygoda. - Lekarka pochyliła się, żeby przyłożyć elektrodę do mojego czoła. Jej usta prawie musnęły mi ucho, kiedy wyszeptała niemal bezgłośnie: - Zamki zostaną zresetowane dzisiaj o północy. Możesz wtedy poznać odpowiedzi na wiele swoich pytań, jeśli tylko się pośpieszysz. Cofnęła się, zanim zdążyłam zareagować, i przycisnęła elektrodę do mojej skóry, mówiąc: - Bądź tak miły, James, i rozpocznij drugą fazę. Jeden z jej asystentów kiwnął głową. Doktor Shaw odwróciła się, skupiając uwagę na maszynie przed sobą. Racja. Czas na wymianę informacji się skończył, przynajmniej na tę chwilę. Jej słowa miały co najmniej jeden pozytywny skutek - za nic bym znowu nie usnęła. Wszystkie badania, które przeszłam, odkąd się obudziłam, znacznie się od siebie

różniły. To samo w sobie było niezwykłe. Krew, pamięć mięśniowa, nawet testy psychologiczne prowadzili ludzie, którzy wydawali się nie rozumieć pytań, a co dopiero udzielanych przeze mnie odpowiedzi. Zespoły medyczne nieustannie się zmieniały, a każdej przewodniczył ktoś inny. Co to oznaczało? Czego szukali, że nie potrzebowali do tego jednego głównego lekarza? Doktor Shaw jako pierwsza otwarcie przyznała, że sprawdza moje fale mózgowe. Jestem niemal pewna, że nie ona jedyna się tym zajmowała. Szansa na zbadanie sklonowanego mózgu, który pracuje i zachowuje wszystkie funkcje, musi być dla nich nie lada kąskiem - i chociaż bardzo chciałabym się mylić, wiem doskonale, że mój mózg został wyhodowany podobnie jak całe ciało. Nic innego nie pasowało. Kiedy wirus w moich żyłach się obudził, zaatakował mózg z typową dla patogenów żarłocznością. Dosłownie czułam, jak moje wspomnienia giną, gdy pisałam ostatnią notatkę na blogu. Gdyby włożyli mój zainfekowany mózg do nowego, czystego ciała, od razu rozpoczęłabym amplifikację i cała ich ciężka praca poszłaby na marne. Patrzyłam, jak na monitorze po drugiej stronie łóżka kolorowe linie odzwierciedlające aktywność mojego mózgu pną się i opadają. Kompletnie to do mnie nie przemawiało. Nigdy nie studiowałam medycyny, nie licząc obowiązkowego kursu pierwszej pomocy, potrzebnego do wyrobienia licencji. Mahir mógłby odczytać te góry i doliny, zmieniając je w zrozumiałe informacje. Nie byłam Mahirem. Jeden z asystentów doktor Shaw próbował zdjąć czujnik z mojego lewego bicepsa. Uniosłam rękę i napięłam mięsień, żeby mu to ułatwić. Spojrzał na mnie z ulgą. - Dzięki - powiedział. - Te bioprzylepne plastry czasami sprawiają kłopoty. - A co to jest? - zapytałam, trochę z ciekawości, a trochę z chęci rozmowy. Łatwiej pozyskać informacje od ludzi, którym się wydaje, że interesują cię te same rzeczy. - Forma ślimaka - stwierdził asystent. Nie wydawał się szczególnie zadowolony. - Och - palnęłam, nie mogąc ukryć obrzydzenia. Z drugiej strony, w końcu to jakieś piętnaście procent mojej skóry wysmarowano żywym śluzem. - To... niezwykłe. Co się z nią

stanie, gdy skończycie? - Posypiemy ją proszkiem, który ją usypia, a potem po prostu zrolujemy ją z twojej skóry - odparł. - Możesz rozluźnić dla mnie ramię? - Pewnie. - Opuściłam znowu rękę, a asystent przytwierdził elektrodę do wewnętrznej strony mojego łokcia. - To nawet ma sens. Zero osadu, żadnych odpadów medycznych... - Do tego samo się czyści, więc nawet jeśli zrobi się krwawo, po ośmiu godzinach ślimaka można użyć jeszcze raz. Poza tym reaguje na obecność aktywnej formy wirusa. - Naprawdę? - zapytałam, mrugając z zaskoczenia. - Jak? - Próbuje się ześlizgnąć. Tym razem nie udało mi się powstrzymać przed dreszczem. Odezwało się kilka sygnałów alarmowych na różnych urządzeniach, co przypłaciłam nieprzyjemnym spojrzeniem kilku asystentów. - Przepraszam! - zawołałam. - George, nie prowokuj pacjentki - powiedziała doktor Shaw, nie odwracając wzroku od monitora, któremu przyglądała się z uwagą. Asystent zaczerwienił się.

- Przepraszam, doktor Shaw. Poczekałam, aż przytwierdzi elektrodę na moim łokciu, a potem zapytałam: - A więc kolejny George, co? A dokładniej? - George R. Stewart - odparł. - Oczywiście „R” to skrót od „Romero”. Moi rodzice byli wdzięczni, ale nie kreatywni.

- Mówisz to Georgii - powiedziałam. - A jedną z moich najbliższych przyjaciółek była Georgette. - Georgette Meissonier, prawda? - George zauważył moje zdumienie i znowu pokraśniał. - Jestem... wielkim fanem twojej pracy. Twój ostatni post był... niesamowity. Nigdy czegoś takiego nie czytałem. Nie mogłam się zdecydować, czy powinnam się ucieszyć, czy poczuć zażenowanie. W końcu pomieszałam jedno z drugim, bąkając: - Och. A więc wiesz, że jestem martwa. - Zmarli chodzą po świecie już ćwierć wieku. - Przeszedł na drugą stronę, poprawiając ułożenie kolejnego czujnika. Inni asystenci wydawali się zajęci jakimiś urządzeniami, przez co George miał wątpliwy zaszczyt pracy z żywym elementem wyposażenia. Mną i ślimakami. - Cieszę się, że wróciłaś. Jeśli ktoś na to zasługuje... - Miejmy nadzieję, że inni też tak pomyślą, gdy zacznę prowadzić gwiazdorskiego bloga - stwierdziłam, starając się nadać swojej wypowiedzi lekki ton. Mimo to wcale nie żartowałam. - Czekają na ciebie - powiedział George, rumieniąc się po raz kolejny. Potem zamilkł, skupiając się na przesuwanych czujnikach. Mrugnęłam, obserwując go. Spodziewałam się różnych reakcji, ale nie takiej. Mój ostatni post... dzięki niemu następne nazwisko trafiło na Ścianę, ale nic więcej, prawda?

Prawda? Zmartwiła mnie myśl, że stałam się swego rodzaju symbolem. Jestem realistką i byłam nią, odkąd spojrzałam na Masonów - którzy wcześniej byli Mamusią i Tatusiem - i zdałam sobie sprawę, że Shaun miał rację: oni nas nie kochali. Wiedziałam już, że CZKC nigdy mnie nie wypuści. Nie wiem, po co mnie wskrzesili -

czy dla szantażu, w ramach projektu naukowego - nie mam co liczyć na to, że otworzą drzwi i pozwolą mi odejść i żyć szczęśliwie. Byłam więźniem. Byłam obiektem badań. W bardzo realnym sensie stanowiłam kolejny element urządzeń, do których zostałam podłączona. Z tą różnicą, że one nie odczuwały niechęci wobec braku możliwości decydowania o swoim życiu. Skoro byłam symbolem, stałam się też bronią, czy tego chcę czy nie. - Szczypią cię któreś? - zapytał George. - Nie - odparłam, powstrzymując chęć pokręcenia głową. Nie miałam zamiaru znowu wzniecać alarmu bez potrzeby. - Chyba możemy kontynuować. - Już prawie skończyliśmy - powiedział i posłał mi jeszcze jeden niezręczny, wręcz pełen uwielbienia uśmiech, a potem się odsunął. Pozostała część badania minęła bez incydentów. Na moich rękach i torsie pojawiły się kolejne placki żywego śluzu. Czasami nakładał je George, czasami inny asystent. Elektrody ciągle dodawano i przesuwano, dzięki czemu sprzęt doktor Shaw mógł dostarczyć jej dokładny obraz tego, co działo się w moim ciele. Powstrzymałam się przed ciągłym wpatrywaniem się w wyświetlane na monitorach obrazy. I tak ich nie rozumiałam, więc tylko niepotrzebnie bym się denerwowała. Gdyby asystenci nie zaczęli zdejmować elektrod, pewnie znowu zaczęłabym zasypiać. George spryskał zielone gluty czymś, co wyglądało - i pachniało - jak puder dla dzieci. Zgodnie z zapowiedzią, zielona maź zwinęła się w małe kulki, które chłopak zeskrobał ze mnie kantem dłoni, zbierając wszystkie w jedną, kleistą masę. - Nie zapomnij ich nakarmić - powiedziała doktor Shaw, podchodząc bliżej, by zdjąć czujniki z moich skroni. - Nie chcę znowu cały tydzień wysłuchiwać narzekań, że musimy sobie wyhodować nową kolonię. - Oczywiście, pani doktor - powiedział George i szybko odszedł z garścią uśpionych, zielonych glutów. Większość asystentów ruszyła jego śladem, zostawiając mnie z doktor Shaw i Kathleen, czyli dziewczyną, która wcześniej podała mi szlafrok. Znowu trzymała go w

rękach, cierpliwie czekając, aż doktor Shaw całkiem odłączy mnie od swojego sprzętu. - Kathleen, jak stoimy z czasem? - zapytała doktor Shaw, wkładając kciuk pod jeden z czujników na moim czole. Na głowie i szyi przyciśnięto je mocniej albo użyto wyjątkowo silnego śluzu. Czułam, jakby lekarka próbowała przebić się przez cement. - Zostało nam jeszcze piętnaście minut do zakładanego końca podstawowych badań powiedziała pogodnie Kathleen. - Posiadamy jeszcze dziewięćdziesiąt trzy sekundy wcześniej niewysłanych danych, które James właśnie ładuje przez główną stację. Przez jeszcze jakieś pięćdziesiąt cztery sekundy pozostaną niezauważone. Wciąż mrugałam z zaskoczenia, kiedy doktor Shaw kiwnęła głową i powiedziała: - Dobrze. - A potem zerwała oporną elektrodę z mojego czoła. Wrzasnęłam i położyłam dłoń w bolesnym miejscu. Doktor Shaw spojrzała na mnie badawczo. - Słuchasz mnie uważnie? - Tak! - wydyszałam, patrząc na nią niemal groźnie. - Słuchałam uważnie, jeszcze zanim próbowałaś zerwać mi skórę! - Sześć minut po północy wydarzy się wypadek, który naruszy system bezpieczeństwa budynku. Zmiana warty nastąpi godzinę wcześniej, a ty będziesz miała trzydziestominutowe okienko, zanim ktokolwiek zda sobie sprawę, że stracił obraz z kamer w twoim pokoju. Pewność w jej głosie sugerowała, że nie pierwszy raz daje taką przemowę. - Ktoś po ciebie przyjdzie. Uważamy, że powinnaś coś zobaczyć. - Jedenaście sekund - zauważyła Kathleen. - Rozumiesz? - zapytała doktor Shaw. Zrozumiałam, że idealnie wymierzyli czas tej ukradkowej pogawędki, żeby uniemożliwić mi zadawanie pytań. - Tak - stwierdziłam. - Rozumiem.

- Świetnie.

- Cztery sekundy. Doktor Shaw schyliła się, żeby zdjąć ostatnią elektrodę spod mojej brody. Tym razem zrobiła to delikatnie, a śluz zszedł bez oporu. W oczach lekarki dostrzegłam znowu chłodny profesjonalizm, kiedy oddaliła się o krok i powiedziała: - Możesz się teraz ubrać. Dziękujemy za współpracę. - Nie ma za co - rzuciłam, wstając. Nogi zaskakująco mocno mi się trzęsły; albo siedziałam bez ruchu dłużej, niż myślałam, albo w kleistej mazi znajdowały się jakieś środki rozluźniające mięśnie. Zapewne jedno i drugie. Kathleen podała mi szlafrok, a ja pochyliłam się, żeby go założyć. W ubraniu wcale nie poczułam się lepiej. Badania doktor Shaw i jej zespołu udowodniły, że w tym miejscu zawsze będę się czuła nago. Jaka to różnica, czy mam na sobie cienką warstwę materiału, skoro ci ludzie mogą zajrzeć do mojego ciała i rozumieć je tak, jak ja nigdy go nie rozumiałam? Kathleen i doktor Shaw czekały, aż wrócę do równowagi. - Lepiej? - zapytała lekarka. - Tak mi się wydaje. - Świetnie. Ogarnij się trochę, a ja otworzę drzwi, zanim doktor Thomas zdecyduje się je wyważyć. Na jej twarzy pojawił się cień uśmiechu, a potem odwróciła się i odeszła, stukając obcasami. - Tędy - powiedziała Kathleen, nakazując mi iść za nią. Zapewne na wypadek, gdybym jakimś cudem zapomniała, gdzie stał parawan kryjący moją marną piżamkę od CZKC... oraz pistolet, który Gregory jakimś cudem zdołał dla mnie przemycić. O nim nigdy

nie zapomnę. Aby zostać licencjonowanym dziennikarzem musisz zdać egzaminy z podstawowych zasad bezpieczeństwa korzystania z broni i przejść test zdolności; nawet jeśli planujesz tylko siedzieć w domu i pisać do anonimowej publiczności, aby tytułować się „akredytowanym dziennikarzem”, musisz mieć pozwolenie na broń. Z kolei licencja na pracę w terenie, którą posiadam - posiadałam - oznacza więcej egzaminów i naukę obsługi wielu różnych rodzajów broni palnej. Nigdy nie interesowałam się militariami tak jak Shaun. Podstawowe wyposażenie absolutnie mi wystarczało i nosiłam tylko jeden pistolet, praktycznie odkąd dostałam swoje pierwsze pozwolenie. Miałam wtedy dwanaście lat. Wiedząc, że mogę się obronić... czułam się zupełnie inaczej. Szlafrok nie był w stanie przykryć mojej nagości. Pistolet tak. Kathleen czekała przed parawanem, podczas gdy ja założyłam znowu piżamę. Małą plastikową broń łatwo włożyłam do prawej skarpetki i z zadowoleniem zauważyłam, że prawie wcale nie odznacza się pod spodniami. O ile będę się zachowywać naturalnie, doktor Thomas nigdy jej nie zauważy. Chyba na to liczył Gregory. Gregory i ESW. Nie ma mowy, żeby doktor Shaw dla nich nie pracowała, a jeśli była jedną z nich, jej asystenci prawdopodobnie też. Na pewno Kathleen; nikt lojalny dla CZKC nie stałby spokojnie, odliczając sekundy do końca naszego prywatnego czasu. Chyba że była podwójnym agentem, ale ten pomysł był zbyt bondowski, żeby go brać pod uwagę. Zwłaszcza jeśli nie miałam ku temu żadnych przesłanek. ESW dostała się między szeregi CZKC i chociaż nie miałam obiektywnego dowodu na to, że są po mojej stronie, z tych dwóch organizacji wybieram tę, która dała mi broń i powiedziała, że Shaun żyje. Doktor Thomas i strażnicy stali tuż za progiem laboratorium, kiedy wyszłam zza parawanu. Lekarz najpierw na mój widok otworzył szerzej oczy, a potem je zmrużył. - Co się stało z jej włosami? - zapytał z naciskiem, zwracając się do doktor Shaw. Kobieta patrzyła na niego z chłodnym, jeśli w ogóle zauważalnym, rozbawieniem. - Przeszkadzały w odpowiednim ułożeniu czujników. Ponieważ żadne z badań

wyznaczonych do końca miesiąca nie wymagały długich włosów, pomyślałam, że tak najprościej rozwiązać problem. Coś nie tak? - Nie, ale... - Doktor Thomas zawahał się, najwyraźniej niepewny, jak dokończyć zdanie. Wreszcie powiedział niemal smutno: - Powinna była pani to ze mną skonsultować. Nagłe zmiany w środowisku pacjentki na tym etapie mogą zaszkodzić jej rekonwalescencji. Śmiech doktor Shaw okazał się zaskakująco lekki i delikatny, jakby pochodził od kogoś znacznie młodszego i mniej opanowanego. - Och, daj spokój, Matthew. Chyba nie próbujesz mnie przekonać, że nowa fryzura to nagła zmiana w środowisku pacjenta. Rozumiem potrzebę wzmożonej kontroli nad zmiennymi, dopóki nie odzyska sił, ale żadna normalna młoda kobieta nie uzna czegoś równie zwyczajnego i medycznie uzasadnionego za nowe źródło stresu. - Mnie się podoba - dodałam, zanim doktor Thomas zdołał powiedzieć coś jeszcze. Spojrzał w moją stronę i zmarszczył brwi, a ja przeszłam na drugą stronę pomieszczenia. - O wiele łatwiej będzie mi je teraz czesać. Nigdy wcześniej nie miałam długich włosów. - W takim razie wygoda wynagrodzi braki estetyczne - stwierdził sztywno. Skrzywiłam się. Nie potrafiłam się powstrzymać i, szczerze mówiąc, nie miałam na to ochoty. - Właśnie taką długość lubię - powiedziałam. - Jedynym „brakiem estetycznym” jest to, że wciąż biorę prysznice dezynfekujące bez dostępu do farby do włosów. Jeszcze trochę i zostanę blondynką, a wtedy na pewno nie będę wyglądać lepiej. - Każdy nosi swój krzyż - stwierdziła doktor Shaw. - Georgia, dziękuję za współpracę. Bardzo miło się z tobą pracowało i naprawdę to doceniam. - Żaden problem, pani doktor - powiedziałam. - Cała przyjemność po mojej stronie. - Czas na nas, Georgia - zauważył doktor Thomas. W jego głosie usłyszałam ostry ton,

który zazwyczaj pojawiał się wtedy, gdy prosiłam o, jak sądził, niesłuszne przywileje. Moje ciekawe spojrzenie chyba go zaskoczyło. Skrzywił się i zaczerwienił. - Czas iść - powtórzył. - W porządku - powiedziałam, starając się nie pokazać swojego zainteresowania. Nie założył mi kajdanek, a ja ruszyłam jego śladem, z każdym krokiem czując narastającą panikę. Byłam taka pewna, że uda mi się przemycić pistolet do pokoju, ale teraz... teraz... Kiedy dotarliśmy do korytarza, żaden ze strażników nawet na mnie nie spojrzał. Udało się. Może nie będzie tak już zawsze - może polegnę już jutro - ale udało się. Miałam broń i chodziłam bez kajdanek po korytarzach CZKC. Przez krótką, szaloną chwilę wyobraziłam sobie, jak zaczynam strzelać i biegnę ile sił w nogach do najbliższego wyjścia, nie odwracając się za siebie. Nie ma szans. Kiepsko bym się odpłaciła doktor Shaw i Gregory’emu za ich pomoc. Ale Boże, jaką straszną miałam na to ochotę. Powstrzymała mnie tylko myśl, że Shaun naprawdę żyje. Gdybym próbowała uciec, zastrzeliliby mnie. Nie trzeba być geniuszem, żeby na to wpaść. A potem Shaun znowu zostałby sam w świecie, gdzie ludzie robią coś takiego dziewczynie, która leży sobie niewinnie w grobie. Musiałam go ostrzec. Musiałam przetrwać na tyle długo, żeby ostrzec go osobiście. Mogli zrobić kolejną Georgię Mason, gdybym nie przeżyła... ale chciałam, żebym to była ja. Nie inna dziewczyna o tych samych wspomnieniach. Ja. Przez całą drogę powrotną doktor Thomas był wyraźnie zasępiony. Nie powiedział ani słowa, podobnie jak strażnicy. Kiedy już dotarliśmy do mojego pokoju, przyłożył dłoń do testera, żeby otworzyć drzwi, i odezwał się po raz pierwszy od czasu opuszczenia laboratorium: - Potrzebujesz skorzystać z łazienki? - Teraz nie - odparłam. - Ale jestem głodna. - Wciąż masz ograniczoną dietę, ale zobaczę, czy uda mi się wysłać kogoś z miską zupy. - Przesunął na moment wzrok na moje włosy i skrzywił się z niesmakiem. - Pewnie będziesz musiała poczekać, a zauważyłem, że brakuje ci cierpliwości.

- Nie prosiłam jej o obcięcie włosów - oznajmiłam, zbyt zirytowana jego nieprzyjemnym wzrokiem, żeby uważać na swoje słowa. - Zrobiła to, bo elektrody się odklejały. Przyczepiła je żywym śluzem, więc chyba zasłużyłam sobie na nową fryzurę. - Jestem pewien, że się temu nie sprzeciwiałaś, Georgia. Skoro nie musisz iść do łazienki, zapraszam do pokoju. - Dziękuję - powiedziałam gorzko i weszłam do środka z uniesioną głową. Drzwi zasunęły się za moimi plecami, pozostawiając mnie w złudnej samotności. To kłamstwo, jak wszystko tutaj. Byłam obserwowana, może nawet przez samego doktora Thomasa, który stał teraz po drugiej stronie lustra weneckiego. Nigdy nie pomyślałam, że kiedyś zatęsknię za moimi spieprzonymi oczami. A potem umarłam i nauczyłam się, że istnieją gorsze rzeczy niż potrzeba ciągłego noszenia okularów. Na przykład nieustanne śledzenie, z którego zdajesz sobie sprawę, ale nie możesz mu w żaden sposób zapobiec. Nie mogąc znaleźć żadnego zajęcia, położyłam się na łóżku. W końcu ktoś przyciemnił światła, a ja zamknęłam oczy i czekałam, udając sen. W pewnym momencie naprawdę zasnęłam. Obudził mnie dźwięk otwieranych drzwi. Natychmiast się podniosłam i próbowałam rozpoznać stojącego w progu człowieka. Przyłożyłam dłoń do czoła, aby ochronić oczy przed światłem z korytarza, ale nawet to nie pomogło. - Już dobrze, Georgia - powiedział znajomy głos. Gregory. Dał znak, żebym wstała, a ja rozpoznałam ten gest bez problemu, mimo kłopotów z widzeniem. - Chodź. Jeśli chcesz zrozumieć, co tu się naprawdę dzieje, musisz pójść ze mną. - Już się robi - odparłam. Wzięłam głęboki wdech, żeby uspokoić nerwy, a potem ześlizgnęłam się z łóżka i podeszłam do drzwi, wierząc, że za nimi znajdę odpowiedzi na swoje pytania.

Księga II

Stracone dusze

Pieprzyć poczucie winy. To nie mnie powinno gryźć sumienie. Winni są ludzie, przez których zostałem sam. I to oni mają się bać.

Shaun Mason

Są na świecie trzy rzeczy, w które naprawdę wierzę. Że prawda nas uwolni. Że kłamstwa to więzienie, które sami sobie budujemy. I że Shaun mnie kocha. Reszta to szczegóły.

Georgia Mason

Jutro rano mój szef i Becks pojadą do Berkeley, żeby stawić czoła jego szalonym rodzicom. Dlaczego? Żeby dostać mapę, która poprowadzi ich przez rządowe barykady blokujące dostęp na Florydę. I może ją otrzymają, o ile porąbani rodzice mojego szefa nie postanowią go wydać w zamian za lepsze wyniki oglądalności. A kiedy już Shaun i Becks trafią na Florydę, będą musieli poradzić sobie z patrolami rządowymi, zgrają zombie, morderczymi komarami i Bóg raczy wiedzieć czym jeszcze, a na każdym kroku coś będzie próbowało ich zabić. Dlaczego to wszystko robią? Żeby sprowadzić moją siostrę bezpiecznie do domu. Nie wiem, czy powinienem być wdzięczny, że tam jadą, czy zawstydzony, bo naprawdę szczerze się cieszę, że mogę tutaj zostać. Jestem zadowolony nawet z tego, że nie jadę do Seattle z Maggie, chociaż chyba się w niej zakochałem. Zdaje się, że jednak prawdziwy ze mnie tchórz.

- ze Świata według Kwonga, bloga Alarica Kwonga, 23 lipca 2041. Nieopublikowane

Przed nieumarłymi pozwólcie klęknąć nam, zagubionym, by błagania wznosić o to, co pozostało niewypowiedzianym, A kiedy słońce zacznie goreć na krawędzi nieba, Być może okażą nam trochę zrozumienia, Wybaczą nam nasze przewinienia, I wskażą drogę, w którą nam wyruszyć trzeba.

Pozwólcie nam, zagubionym, szukać drogi, Kiedy wszystko zdaje się płonąć, jak świat długi i szeroki, Bo umarli w śmierci posiedli wiedzę tajemną Może poruszymy ich sumienia Skalą naszego cierpienia, I wskażą ziemie nieskalane naszą winą.

- z Zagubionych, poematu z Dmuchawca mego, bloga Magdalene Grace Garcii, 23 lipca 2041. Nieopublikowane

Osiem Becks przycisnęła plecy do otwartych drzwi, przytrzymując je przy ścianie. Dzięki temu miała dobry widok na resztę pomieszczenia, jednocześnie chroniąc swoje tyły. Trzymała uniesiony pistolet w klasycznej pozycji strzeleckiej, dzięki której sprzedałaby tysiące plakatów promujących jej bloga, gdyby tylko miała na sobie coś innego niż dżinsy i wyblakłą od wybielacza bluzkę. Nie mogłem jej podziwiać, bo miałem własne problemy, na przykład wrzeszczących

asystentów, którzy biegli do wyjścia. Ich śladem wlekło się kilku wcześniej złapanych zombie. A razem z nimi trzech byłych asystentów, których wyróżniały zakrwawione fartuchy i szybsze ruchy. Wszystkie truposze jęczały, przyprawiając mnie o dreszcze. Nikt nie wie, dlaczego to robią. Wiadomo natomiast, że można oszaleć, gdy zbyt długo się tego słucha. Mahir zatrzymał się za moimi plecami, dukając tylko pełne zaskoczenia „O mój Boże”, zanim się odwróciłem i popchnąłem do tyłu. - Wsiadaj do vana - rzuciłem. - Zablokuj drzwi i uruchom system bezpieczeństwa. Jeśli po ciebie nie wrócimy, jedź. Aż do Anglii, jeśli zajdzie taka potrzeba.

- Shaun... - Nie nadajesz się do pracy w terenie! A teraz wynoś się! - Nie kłóć się z nim, Mahir - powiedziała Becks spokojnym tonem, jakby upominała nas, żebyśmy nie podnosili głosu w czasie spotkania biznesowego. - Potrzebuję go, a ty się nie nadajesz. Mahir zacisnął usta w cienką kreskę i przez moment wydawał się naprawdę wkurzony. Ktoś krzyknął w głównym pomieszczeniu, a krzyk przeszedł w bulgotanie, które oznaczało, że zombie przestali rozprzestrzeniać wirusa, a zaczęli jeść. - Skontaktuj się z resztą - powiedziałem nieco łagodniej. - Upewnij się, że nic im nie grozi i zdołali się gdzieś schować. Nie chcę nikogo dzisiaj stracić. Mahir trochę się rozluźnił i kiwnął głową. - Uważajcie na siebie - zawołał na odchodne i ruszył w stronę vana. Patrzyłem na niego przez chwilę, by mieć pewność, że wejdzie do środka. - Szykuj się, Mason - rzuciła Becks. Jęki stawały się coraz głośniejsze. Podobnie wrzaski. To, że nie zostaliśmy jeszcze zaatakowani, zakrawało na cud i prawdopodobnie zawdzięczaliśmy go naszej w miarę stabilnej pozycji w pomieszczeniu pełnym ruchomych

celów. A zombie zawsze wolą kogoś, kto się rusza. Taką już mają psychikę, albo coś podobnego do psychiki wewnątrz kierowanego wirusem worka wnętrzności. - Jestem gotowy - oznajmiłem i stanąłem twarzą do głównego pomieszczenia, zajmując pozycję w progu. Dopóki nie zostaniemy zmuszeni do rezygnacji z przyjętych miejsc, będziemy mieli drogę ucieczki. - No nareszcie - powiedziała Becks, śledząc pistoletem ruch jednego z zombiaków. Wraz z pierwszym strzałem nieumarli przestali nas traktować jak element wystroju i spojrzeli na nas jak na potencjalny obiad. A to niedobrze. Nawet jeśli ja byłem odporny, Becks nie, a odporność na wirusa nie oznaczała odporności na rozerwanie na strzępy. - Jakieś genialne pomysły? - Modlitwa na przykład, gdyby któreś z nas wierzyło w siłę wyższą. Becks otworzyła szerzej oczy, rujnując swój wystudiowany wyraz twarzy. - Nie mówię tego często, ale jesteś geniuszem. - Bo nie wierzę w Boga? Wycelowałem pistolet w zainfekowanego, który właśnie za bardzo zbliżył się do naszej pozycji. Wrzaski zdawały się cichnąć. Miałem nadzieję, że większość laborantów była już bezpieczna i to nie dlatego, że sami dołączyli do grona nieumarłych. - Nie. Tutaj naprawdę działa siła wyższa. - Becks zdjęła jedną rękę z broni, by nacisnąć przycisk słuchawki, a potem odezwała się spokojnie i wyraźnie: - Połącz z głównym laboratorium. Usłyszałem pojedynczy, głośny sygnał. Zbyt głośny. Znajdujący się najbliżej zombie uniósł wzrok znad swojej przekąski torsu laboranta, który nazywał się Jimmy albo Johnny. Nie byłem pewien, ale nie miało to już

znaczenia. Zainfekowana rozejrzała się po okolicy w poszukiwaniu nowej zdobyczy i znalazła Becks. A potem wstała z donośnym jękiem. - Becks, cokolwiek robisz, pośpiesz się - mruknąłem, poprawiając pozycję tak, żeby wycelować prosto w zainfekowaną. - Kiedy zaczniemy strzelać, zrobi się naprawdę gorąco. - Poradzę sobie - stwierdziła. Kolejni zombie odwracali się w naszą stronę, zaintrygowani tym stojącym najbliżej nas, który nagle ucichł. Spokojnie, ostrzegła George. Wydawało mi się, że czuję jej widmowe palce na karku, a to w całej sytuacji było najbardziej przerażające. Jeśli zacznę mieć halucynacje w trakcie walki, nigdy nie będę miał pewności, kogo zastrzelę albo kogo przepuszczę. - Nie teraz - wyszeptałem. - Proszę, nie teraz. Słuchawka Becks znowu zapiszczała i popłynął z niej donośny głos doktor Abbey: - Jestem z deka zajęta, dzieciaki! Może moglibyście coś na to poradzić? W tle szczekał jej pies, angielski mastiff Joe, niemal zagłuszając jęki. - Pracujemy nad tym - powiedziała Becks. Musiała zdać sobie sprawę, że nie ma szans pozostać niezauważoną. Szczekanie Joego w pełni jej to zagwarantowało. - Mahir jest bezpieczny, ale w laboratorium panuje chaos. Jaki jest twój status?

Odpowiedź

doktor

Abbey

została

zagłuszona

przez

towarzyszących

nam

zainfekowanych, którzy rzucili się na nas niezgrabnie i z głośnym jękiem. - Mniej gadania, więcej strzelania! - zawołałem i otworzyłem ogień. - Zaraz tam będziemy - powiedziała Becks. Pochyliła głowę, przyglądając się szarżującym umarlakom, i wybrała niemal od niechcenia dwa pierwsze cele. Obaj zainfekowani padli, każdy z dziurą na środku czoła.

- Popisówa - mruknąłem i strzelałem dalej, próbując ocenić możliwości taktyczne, jakie oferowało pomieszczenie. Naliczyłem ośmiu zombie w najbliższym zasięgu; pięciu starych, zapewne z niedawnych łowów, a pozostali trzej mieli na sobie fartuchy, więc jeszcze chwilę temu byli pracownikami doktor Abbey. W jednym rozpoznałem laboranta, na którego nakrzyczałem wczoraj, gdy nie przestrzegał zasad bezpieczeństwa. Najwyraźniej dostał swoją lekcję, nawet jeśli nie mógł już wyciągnąć z niej wniosków. W każdym razie ci trzej poruszali się najszybciej, ale reagowali najwolniej. Wirus kierujący ich ciałami dopiero uczył się kontroli. Nawet najmądrzejszy umarlak jest przygłupem, ale nowi zombie są najgłupsi i najpaskudniejsi ze wszystkich. Raczej jest ich za mało, żeby zaczęli myśleć, zauważyła George. Kiwnąłem w odpowiedzi głową i zrobiłem krok do przodu, nie przerywając ostrzału. - Becks! Wejdź do środka i powiedz mi, gdzie idziemy. - Się robi, szefie! - Przesunęła się i ruszyliśmy ramię w ramię. Drzwi, uwolnione od ciężaru, zamknęły się z głośnym trzaskiem. - Doktor Abbey jest w swoim biurze na drugim piętrze! Bronią się, ale długo nie pociągną! - Przyjąłem! - Wycelowałem i znowu wystrzeliłem, licząc w duchu pociski. Było nas dwoje, a to dobrze. Dzięki temu mieliśmy czas na przeładowanie, zakładając, że kule nie skończą nam się w tym samym momencie. Miałem drugi pistolet przypięty do paska, w razie nagłego wypadku - a ta sytuacja się jak najbardziej kwalifikowała - ale nie wziąłem ościenia ani nic równie przydatnego, na przykład kilku granatów. Może wreszcie nauczę się stale nosić pełne uzbrojenie. - Spójrz na to w ten sposób. - Becks przestrzeliła gardło byłego laboranta, posyłając go do tyłu. Nadal szliśmy do przodu płynnym, wypracowanym ruchem. - Jeśli skończą nam się kule, możemy im pozwolić trochę cię nadgryźć. - Od razu mi lepiej. - Znowu nacisnąłem spust. Kolejny zainfekowany upadł. - Wiesz może, ilu ich jeszcze jest?

- Nie mam pojęcia! - Uwielbiam takie przypadki. - Mój oddech zaczynał się uspokajać, a poziom adrenaliny w żyłach opadał. Zastępujące ją endorfiny to mój ulubiony narkotyk. Właśnie takiego uczucia szukałem kiedyś, wychodząc w teren z kijem baseballowym i uśmiechem chojraka. Zupełnie jakbym płynął, latał, jakby nic nie mogło mnie zranić. Śmierć Georgii podcięła mi skrzydła. W takich chwilach niemal o niej zapominałem. Nie słyszałem głosów w głowie, ale w ich miejsce pojawiało się zadowolenie, a nie przerażająca pustka, którą czuję, gdy George przestaje mówić. Kiedyś po to właśnie żyłem. Teraz już nie mogę. Ale i tak, Boże, jak ja za tym tęskniłem. Strzał. Krok do przodu. Strzał. Becks schowała się za moimi plecami, szukając schronienia przez tę krótką chwilę, której potrzebuje na przeładowanie broni. Wyciągnąłem drugi pistolet, zyskując dla nas kilka kolejnych kroków, zanim znowu trzeba będzie powtórzyć manewr.

- Niedobrze - mruknąłem. - Becks? Masz jeszcze jeden magazynek? - Nie - odparła ponuro. - Tak myślałem. Biegniemy na mój sygnał. Nie musiałem patrzeć na jej twarz, żeby wiedzieć, jaką miała minę. - To beznadziejny pomysł. - Tak samo jak zostanie tutaj! Albo doktor Abbey gromadziła niezależne kolekcje, albo miejscowi zawołali znajomych. W każdym razie - wycelowałem, strzeliłem i pozbyłem się kolejnego zombie - amunicja skończy się szybciej niż umarlaki. Albo biegniemy, albo giniemy. Co wolisz? - Lubię sobie pobiegać.

- Świetnie. Jeden... - Strzeliłem jeszcze raz, ale tym razem spudłowałem i kula ledwo drasnęła zombie, w którego celowałem.

- Dwa... - Trzy! - Pchnąłem Becks w stronę schodów, naciskając spust raz po raz, żeby ją ochronić. Miała rację w jednej kwestii; jeśli któreś z nas miało zostać ugryzione, lepiej, żeby padło na mnie. Dla niej jedno ugryzienie to koniec. Kilka kolejnych blizn to uczciwa cena za uratowanie Becks życia. Nadal mogą cię zabić, wysyczała George. - Może na to zasługuję - odparłem i pobiegłem do Becks. Ciekawostka na temat schodów: zombie potrafią sobie z nimi poradzić, ale nie szybko. Patrząc na ich próby, można się nieźle uśmiać, ale pod warunkiem że stoisz w miejscu, z którego żadne ciało nie zdoła cię strącić po źle skalkulowanym kroku. Kilku zombiaków zdążyło spaść, jeszcze zanim dotarliśmy na najniższy stopień. Becks zastrzeliła pierwszego z nich i biegła dalej, pozostawiając mi drugiego. Obaj mieli na sobie fartuchy. Jęczeli, wyciągając do mnie ręce. Skrzywiłem się i przeskoczyłem nad nimi, a potem zatrzymałem się, żeby się odwrócić i strzelić im w głowy. Znałem tych ludzi. Może nie pamiętałem ich imion, ale znałem ich z widzenia. Mogłem zmusić doktor Abbey do poprawy systemu bezpieczeństwa. Mogłem bardziej pomóc. Mogłem temu zapobiec. Musisz przestać brać odpowiedzialność za rzeczy, na które nie masz wpływu, powiedziała George takim tonem, że oczami wyobraźni zobaczyłem, jak marszczy brwi. - A ty musisz przestać mówić mi, że nie mam na coś wpływu - odparłem, odwracając się, żeby zastrzelić zombie, który próbował zajść mnie od tyłu. Padł ciężko na podłogę. Nadal trzymałem uniesiony pistolet i zacząłem wycofywać się w górę schodów, rozglądając się po znajdującym się niżej laboratorium. Sporadyczne strzały świadczyły o tym, że Becks robi swoje.

Zapiszczała mi słuchawka. Uniosłem gwałtownie brodę, odbierając połączenie. - Trochę zajęty jestem, więc lepiej, żeby to było coś ważnego. - Maggie utknęła na górze, zamknięta w jednym z magazynów. Nie jest ranna, ale wściekła na tego, kto ją tam wepchnął - powiedział Mahir. - Doktor Abbey twierdzi, że skontaktowała się z Becks. Prawda? - Jesteśmy już w drodze. - Znowu nacisnąłem spust, czyli zostały mi trzy pociski. Cztery, jeśli zdecyduję się wykorzystać wszystkie, zamiast zostawić ostatni, trzymając się tradycyjnego podejścia do zabijania zombie. Na tę myśl się uśmiechnąłem. Już nie muszę się martwić o to, by zostawić sobie kulkę. Masz naprawdę makabrycznie popieprzone poczucie humoru, mruknęła George. - Miałem świetną nauczycielkę - odparłem. Widziałem tylko dwóch nieumarłych na piętrze i obaj zostali zainfekowani na tyle dawno, by poruszać się teraz z niezdarnością charakterystyczną dla klasycznych filmów Romero. Więcej nawet, dzięki pozbyciu się tak wielu członków stada stracili wirusową inteligencję i stali się zgrają nieumarłych idiotów. Nikt nie wie, dlaczego zombie stają się mądrzejsze w większej grupie, ale tak się dzieje i stanowi to, niestety, poważny problem. Taktyka skuteczna przy walce z jednym czy dwoma zainfekowanymi kończy się twoją śmiercią, jeśli trafisz na całe stado. Widziałem już, jak stosują skomplikowane strategie łowcze, na przykład przygotowując zasadzkę. Przerażające. Poza tym zmusza cię do przypomnienia sobie, że te gnijące skorupy były kiedyś ludźmi i w pewnym sensie nadal mogą nimi być. To tylko choroba i może się przydarzyć każdemu. Każdemu prócz mnie. - Shaun? Shaun, jesteś tam? Shaun? - Głos Mahira w słuchawce wyrwał mnie z

zamyślenia. - Przepraszam, oceniałem sytuację. Odwróciłem się i pobiegłem schodami. Becks czekała na mnie na półpiętrze, opierając się o poręcz, z wycelowaną bronią; dwóch zainfekowanych wlokło się w jej stronę, ale żaden nie poruszał się na tyle szybko, by stanowić zagrożenie. Becks czekała na lepszą okazję do strzału. To klasyczna taktyka terenowa i dobry sposób, żeby zaoszczędzić na amunicji. Był tylko jeden problem. Skoro widziałem tylko dwóch nieumarłych, skąd dochodziły te wszystkie jęki? - I jak brzmi twój werdykt? - zapytała Becks. - Mamy przejebane. Gdzie Alaric? Wkurzyłem się, kończą mi się naboje i w ogóle mnie już to nie bawi. I właśnie taki jest prawdziwy powód, dla którego zrezygnowałem z pracy w terenie, jeszcze zanim przestaliśmy naprawdę zajmować się newsami. Nie możesz być profesjonalnym Irwinem, jeśli nie potrafisz przynajmniej udawać, że dobrze się bawisz w pracy. To nie działa. Wszystko się sypie.

- Jest z doktor Abbey. - Świetnie. Becks oddała pierwszy strzał, kiedy do niej podszedłem. Zombie upadł. Nawet nie spojrzała w moją stronę.

- Na dole pusto, Mason? - Jest dwóch zombiaków, ale zbyt nieporadnych, żeby wejść na górę. Zdecydowałem, że bardziej potrzebujemy naboi niż idealnie bezpiecznego terenu.

- Tylko nie zapomnij się nimi zająć, zanim stwierdzisz, że jest czysto. - Nacisnęła spust po raz drugi. Nie wycelowała dobrze i jej pocisk trafił zainfekowanego w gardło, zmieniając je w masę poszatkowanego mięsa i widocznych kości. Mimo to zombie wytrwale parł do przodu.

- Eee, Becks...

- Raz, dwa... Nieumarły upadł, kiedy wirus wreszcie się poddał, nie mogąc naprawić arterii rozerwanych przez pocisk. - Trzy - rzuciła na koniec i posłała mi pełen zadowolenia uśmiech. Zupełnie jakby wreszcie dotarła do nadzienia w pączku. W zasięgu wzroku nie znajdował się żaden zainfekowany, ale w oddali wciąż dało się słyszeć jęki. - Jak stoisz z amunicją? - Zostały mi trzy pociski. A tobie?

- Cztery. - Ekstra. Miejmy nadzieję, że impreza się zaraz skończy. Odwróciła się i pobiegła w stronę zombie. - Już idziemy, Mahir - powiedziałem i ruszyłem jej śladem. - Na kursach uczą was pieprzenia głupot w obliczu śmiertelnego niebezpieczeństwa? Nie oceniam, z ciekawości pytam.

- Owszem, oceniasz.

- Owszem, oceniam. - Są specjalne zajęcia. - Skręciłem za róg i stanąłem jak wryty. - Eee, Mahir? Zaraz oddzwonię. - Co się tam... Nacisnąłem przycisk na słuchawce, żeby się rozłączyć. Becks podniosła rękę, zarządzając ciszę. Kiwnąłem głową i oboje wpatrywaliśmy się w stado zombie, które próbowało przedrzeć się przez drzwi do biura doktor Abbey. Nie zwracali jeszcze na nas uwagi. To plus. Gorzej, że w końcu albo zniszczą drzwi, albo stracą zainteresowanie tym, co się za nimi znajduje, a w obu przypadkach i tak znajdziemy się w menu. - Bierz - powiedziałem bezgłośnie, wciskając Becks pistolet w rękę. Pokręciłem głową, widząc jej zdziwiony wzrok, a potem kiwnąłem w stronę miejsca, z którego przyszliśmy. Na twarzy Becks powoli pojawiło się zrozumienie. Skinęła głową i przycisnęła się do ściany, a ja odszedłem cicho. Kiedy znalazłem się z powrotem w głównym holu, poza zasięgiem wzroku zainfekowanych, zacząłem biec. Broń na tym piętrze znajdowała się po przeciwnej stronie budynku, w pomieszczeniu, które kiedyś było łazienką. Technicy doktor Abbey nie potrafili uruchomić wody przez stare, skorodowane rury, więc w pokoju zgromadzono wszystkie śmiercionośne gadżety, o jakich banda geeków uparcie walcząca z zombiakami mogła pomarzyć. Nie wiem, jak entuzjaści nauki zachowywali się przed Powstaniem, ale teraz? Po tym, co zobaczyłem w tym składziku, za nic nie chciałbym im podpaść. Tylko szkoda, że nie mieli nic przy sobie, pracując „na swoim terenie”, czyli laboratorium. Może nie musiałbym tak wielu z nich zastrzelić. Po drodze minąłem ciała trzech laborantów. Bardziej martwi być nie mogli - zostali rozszarpani, dosłownie rozerwani na kawałki przez głodnych zainfekowanych. Ich krzyki zapewne ocaliły życie wszystkim, którzy chowali się teraz za zamkniętymi drzwiami. Ludzie, którzy biegli w stronę odgłosów kłopotów - albo w stronę składu broni, żeby przyszykować

się do stawienia czoła owym kłopotom - stali się drugą falą ofiar. Właśnie tak wygląda wybuch epidemii. Pierwsza fala umiera. Druga fala powstaje. Ostatnie ciało leżało tuż przed drzwiami do składu, a facet najwyraźniej już prawie dotarł na miejsce, kiedy dopadł go zombie. Skrzywiłem się, przechodząc nad nim, a potem pochyliłem się, żeby włączyć światło. Czyhający w środku zainfekowany skoczył, a z jego pozbawionego ust otworu gębowego wydobył się jęk, na sekundę przed tym, zanim ja sam sapnąłem z zaskoczenia. Udało mi się zabrać rękę, zanim została ugryziona, więc zęby zacisnęły się w powietrzu z cichym kłapnięciem. Zombie rzucił się na mnie raz jeszcze. - Odwal się, brzydalu! - Złapałem umarlaka za włosy, wykorzystując pęd, by wypchnąć go na korytarz. Jeśli doktor Abbey myliła się co do mojej odporności, za chwilę tego pożałuję. Gdyby jednak udało mu się wbić zęby w moją skórę, żałowałbym dużo mocniej. Kiedy go puściłem, zombie zachwiał się i cofnął o kilka kroków, zanim znowu udało mu się złapać równowagę i przypomnieć, jak powinien się obrócić. Wykorzystałem kilka cennych sekund i rzuciłem się na zgromadzoną w składziku broń. Niezbyt często tu zaglądałem. Mieliśmy własny sprzęt, a chociaż doktor Abbey chętnie dzieliła się amunicją, zawsze wolała wysłać po nią kogoś od siebie. Granaty były... były... - Tutaj, Shaun - powiedziała George. Odwróciłem się, a ona stała w kącie po drugiej stronie pomieszczenia, zaraz obok pięknego stosu znajomych oliwkowych pudełek. - Tego szukałeś? - No. Dzięki, George. - Żaden problem. A teraz zabij swojego kumpla. - Nagle zniknęła, rozpływając się w powietrzu, jakby w ogóle jej tam wcześniej nie było. Co w sumie nie mijało się z prawdą. Przecież nie istniała. Złapałem leżący najbliżej pistolet, który wydawał się naładowany - źle ze względu na

bezpieczeństwo przechowywania broni, dobrze ze względu na zombie - i obróciłem się, celując w miejsce, gdzie spodziewałem się głowy nieumarłego przyjaciela. - Po tobie, brzydalu - powiedziałem i nacisnąłem spust. Dziękuję Bogu za paranoję i nadgorliwość. Pistolet wystrzelił i spora część czaszki umarlaka zniknęła, zmieniona w czerwoną mgiełkę i grad kawałków kości. Wcisnąłem pistolet za pasek i stuknąłem palcem w przycisk słuchawki.

- Shaun? - Mahir, słuchaj. Jeśli uda ci się dodzwonić do Becks, powiedz jej, że musi się schować. Idę z granatami. - Po drodze złapałem jeszcze kilka pistoletów, odrzucając wszystko zbyt lekkie, by miało w sobie pełny magazynek, a resztę wciskając za pasek. Jeśli mam iść z odsieczą, zrobię to dosłownie obładowany bronią. Mahir westchnął ciężko. - Oczywiście. A nie mógłbyś spróbować czegoś trochę mniej, no nie wiem, szalenie idiotycznego? - Mógłbym, ale nie mają tu miotacza płomieni. Uprzedź Becks. - Już się robi. Połączenie zostało zerwane. Sięgnąłem po pudełko granatów i zatrzymałem się tylko na moment, by sprawdzić, czy jego zawartość jest cała i zabezpieczona. A potem pobiegłem. Becks spotkałem w połowie korytarza i z podziwem odnotowałem, jak cicho biegnie w wojskowych butach. Kolejna umiejętność, której nigdy nie opanowałem. - Co ty wyprawiasz? - zapytała z naciskiem, choć tylko ciut głośniej od szeptu. -

Mahir zadzwonił! Powiedział, że mu kazałeś! Mogłam zginąć! Zamierzasz użyć granatów? - Masz lepszy pomysł?

- Nie, ale ryzyko uszkodzenia konstrukcji... - Jest minimalne. Zombie są dalej tam, gdzie ich zostawiłaś? - Słucham? Tak. - W takim razie stojąc w tamtym korytarzu, naprawdę byś zginęła. - Szedłem dalej, trzymając pudełko tak, żeby Becks mogła zobaczyć jego kształt. - Zaerolizuję sobie paru martwych kolesi. - Oszalałeś. - Zapewne. - Wyciągnąłem zza paska jeden ze swoich pistoletów i podałem jej. Zostań tu i pilnuj tyłów. Och, i zadzwoń do doktor Abbey. Trzeba ją uprzedzić, żeby wyłączyła wentylację do czasu, aż wszystko opadnie. Przeprowadzamy akcję ratunkową, nie chcę zmienić ich w zombie. - Oszalałeś i stałeś się niebezpieczny - poprawiła Becks, ale wzięła broń i dodała szybko: - Powodzenia. - A potem odeszła. Czułem się lepiej, wiedząc, że tam jest. Jedno otarcie się o śmierć dziennie wystarczy. Dotarłem aż na koniec krótkiego korytarza prowadzącego do gabinetu doktor Abbey. Zombie wciąż próbowali wedrzeć się do środka, a ich jęki odbijały się echem od ścian, osiągając natężenie, od którego można oszaleć. W dalszym ciągu skupiali się na ofiarach za drzwiami, a nie ruchomym celu z tyłu. Bardzo dobrze. Za moment to zmienię, ale na tę chwilę zombie niezwracające na mnie uwagi działały na moją korzyść. Odłożyłem pudełko z granatami na podłogę, otworzyłem i wyciągnąłem dwie sztuki. Skonstruowano je właśnie na takie sytuacje i mają spowodować jak największe uszkodzenia miękkiej tkanki - na przykład należącej do zombie - przy jednoczesnym jak najlepszym

zachowaniu konstrukcji otaczającego ją budynku. Zazwyczaj wykorzystuje się je przy dużej, rządowej eksterminacji. Kilka pomocniczych rysunków na wewnętrznej stronie pudełka pokazywało ludziki z kresek i kropek oraz uniwersalne znaki NIE, żeby przypomnieć mi o zakazie używania granatów bez uprzedniego założenia maski przeciwgazowej, bowiem zaerolizowane zombie nikomu nie służą. - Szkoda, że nie przejmuję się środkami bezpieczeństwa - mruknąłem i wyciągnąłem zawleczkę pierwszego granatu. Może i stałem na otwartej przestrzeni, kiedy pierwsza czerwona chmura pełna wirusów pojawiła się w korytarzu, ale to nie czyni ze mnie idioty. Rzuciłem pierwszy pocisk w sam środek stada, przez co połowa zainfekowanych odwróciła się w moją stronę. Drugi granat wylądował jakiś metr przed nimi. A potem pobiegłem, zatrzymując się tylko po to, by sięgnąć do pudełka po kolejne dwa granaty. Wyciągnąłem zawleczki i rzuciłem pociski za siebie, w goniący mnie tłum. Jeden, powiedziała George. Dwa, trzy... - Cztery, pięć - dodałem i biegłem dalej. Pierwszy granat wybuchł z niskim, mocno stłumionym pomrukiem, dzięki czemu wiedziałem, że pocisk został przygnieciony przez sporą liczbę ciał. Pozostałe trzy wybuchy stanowiły szybką serię, a każdy był odrobinę głośniejszy i mniej stłumiony. Biegłem dalej. Kiedy Becks pojawiła się w zasięgu wzroku, zszedłem na bok, żeby dać jej czyste pole do strzału, a potem wyciągnąłem dwa pistolety zza paska. - Boże, szkoda, że nie mamy kamer - powiedziałem... a potem kilka ocalałych z mojej imprezy zombie pojawiło się w korytarzu i natychmiast zapomniałem o nagrywaniu, a skupiłem się na ratowaniu nam tyłków. Nawet jak na zombie wyglądali żałośnie. To prawda, że obrażenia ciała mogą zabić nieumarłego; kiedy stracą wystarczająco dużo krwi albo organów wewnętrznych, umrą jak wszyscy inni. Problem polega na tym, że nie czują bólu, więc prą do przodu mimo ran, które unieruchomiłyby każdego normalnego człowieka. Część zombie idących w naszą stronę nie

miała rąk, dłoni, nawet stóp - ci kroczyli na resztkach kostek, goleni albo kolan, chwiejąc się przy tym jak odurzeni alkoholem, co nawet jak na zainfekowanych było przerażające. Jeden z nich miał odłamek granatu wciśnięty w policzek i zaklinowany pod takim kątem, że nawet gdyby umarlakowi udało się nas złapać, nie mógłby nikogo ugryźć. Mimo to nie ustawał w wysiłkach.

- Becks? Gotowa? - Gotowa! - krzyknęła zza moich pleców. - Świetnie - powiedziałem i otworzyłem ogień. Tunel śmierci taki jak ten zorganizowany przez nas ma jeden mankament: może łatwo przeważyć szalę na drugą stronę. Jednak dopóki masz wystarczająco dużo amunicji i nie stracisz zimnej krwi, możesz porządnie przetrzebić stado zombie, nie dopuszczając ich do siebie. I dlatego ludzie wciąż wykorzystują tę metodę. Rany zadane naszemu stadku były na tyle poważne, by znacznie spowolnić większość z nich, a ci, którzy uniknęli obrażeń dzięki tarczy ochronnej z ciał towarzyszy, teraz potykali się o ich same ciała. Powolni zombie blokowali tych szybkich, nie pozwalając im wyjść przed szereg. Nie próbowaliśmy w ogóle celować w bardziej ruchliwych. Mierzyliśmy po prostu w głowy i gardła kolejnych umarlaków, a oni lądowali na podłodze. - Shaun! - zawołała Becks. - Doktor Abbey przed chwilą dzwoniła! Otwierają drzwi jej gabinetu! - Super! - krzyknąłem w odpowiedzi, a sekundę później z drugiej strony dobiegły nas odgłosy wystrzałów. Cofnąłem się o kilka metrów, wyjmując kolejny pistolet zza paska i wyciągając go przed siebie. - Zamiana? - Dzięki. - Becks wyrwała mi broń z ręki i wycelowała ją w kolejnego zainfekowanego. - A więc to zabawa. Mamy trochę rozrywki. - Pewnie. - Wystrzeliłem dwa razy, likwidując kolejnych dwóch zombie. Już miałem

trafić w trzeciego, kiedy na linię strzału wbiegł Joe. Z tyłu nadal słychać było kanonadę, ale dla Joe impreza trwała po naszej stronie korytarza. To, że doktor Abbey nazwała swojego czarnego mastiffa na cześć zmarłego męża i używała go do nielegalnych eksperymentów medycznych, musiało mieć jakieś podłoże. Nie jestem pewien, jakie dokładnie, ale za to wiem, że Joe jest odporny na Kellis-Amberlee może zachorować, ale nie przejdzie przemiany - a to oznaczało, że ogromny, wściekły pies rozszarpujący wnętrzności zombie był po naszej stronie. I całe szczęście. - Obrzydliwe - powiedziała Becks i strzeliła do umarlaka, który uparcie kroczył w naszą stronę, ignorując panujący za plecami chaos. - O Chryste, to śledziona? - Wydaje mi się, że tak. - Strzeliłem jeszcze raz, likwidując zombiaka, który zrobił pół kroku za daleko. Joe spojrzał w naszą stronę, podniósł pytająco uszy i szczeknął. - W porządku, Joe. Nic nam się nie stało. - Jakie to słodkie. Wielkie bydlę się zmartwiło. - Ktoś musi. - Oparłem się o barierkę, obserwując pracę Joe. Strzały za jego plecami zaczynały cichnąć. Tylko trzech zainfekowanych w zasięgu wzroku zdawało się przeć w naszą stronę, ale każdy miał poważne obrażenia. Becks uniosła pistolet, jednak delikatnie pchnąłem jej dłoń w dół. - Niech się pobawi. Miał długi dzień i należy mu się trochę jatki. - Skoro tak mówisz. - Becks spojrzała na mnie i najwyraźniej udało jej się zignorować mordercze odgłosy z korytarza przed nami. Zmarszczyła brwi. - Masz krew we włosach. I na twarzy. - Świetnie. Wszedłem w kontakt z wirusem. Doktor Abbey się ucieszy. Kanonada ucichła. Spojrzeliśmy z Becks po sobie, kiwnęliśmy głowami i poczekaliśmy jeszcze kilka minut, a potem ruszyliśmy w stronę gabinetu. Joe zaszczekał jeszcze raz, gdy do niego podeszliśmy, nie przeszkodziło mu w tym nawet trzymane w zębach ludzkie gardło.

- Nie mów do mnie z pełnymi ustami - upomniałem go. Rzucił gardło, sapnął z zadowoleniem i zaczął iść obok nas. Poklepałem jego ubrudzony krwią łeb. - Dobry pies. - W tym momencie ryzyko kontaktu z wirusem przestało mieć znaczenie. Nie było sensu się przejmować. Doktor Abbey, Alaric i czterech innych laborantów czekało na korytarzu, z twarzami schowanymi pod maskami i goglami. - Udało się wam - powiedziała doktor Abbey bez śladu zaskoczenia. - Jesteśmy bezpieczni? - Nie do końca. Są jeszcze co najmniej trzy zombie na parterze, Mahir siedzi w vanie, a Maggie została zamknięta w składziku - odparłem. - Alaric, wszystko w porządku, kolego? - Trochę wstrząśnięty, ale cały - stwierdził. - Świetnie. - Spojrzałem na doktor Abbey. - Miałem kontakt z wirusem. - A to mnie zaskoczyłeś. - Pokręciła głową, ramiona jej opadły. Wydawała się zmęczona, co nie było normalne. Nie w jej przypadku. - Pomóż przy sprzątaniu, a ja wezmę dla was testery. Shaun... - Wiem, wiem - odparłem. - Oddam kilka kolejnych fiolek krwi w imię nauki. - Mimo wszystko wyjeżdżamy jutro rano - powiedziała Becks. Spojrzałem na nią zaskoczony. Wzruszyła ramionami. - Zawsze coś, prawda? Musimy jechać. Nigdy nie będzie dość spokojnie, żebyśmy mogli wyjechać. - Ma rację - stwierdził Alaric. - Alisa nie może czekać. - Cóż, w takim razie wyjeżdżamy jutro rano - zawyrokowałem. - Posprzątajmy i zastanówmy się, co poszło nie tak. Och, i niech ktoś wypuści Maggie, zanim obudzi się w niej żądza krwi.

Spojrzałem na otaczający nas bałagan i westchnąłem. Czekała nas długa noc.

Joey, straciliśmy ponad tuzin laborantów - ludzi, którzy pracowali dla mnie od lat i którzy wierzyli, że zapewnię im bezpieczeństwo. I po co to wszystko? Żebym mogła dowiedzieć się czegoś o czymś, co i tak już wiemy. To moja wina. Połowa z nich potrafiła obchodzić się z zainfekowanymi, ale wierzyli w lekarstwo, nad którym pracowałam. I myśleli, że ono ich ochroni, więc przestali być uważni. Kiedy spojrzałam w zmienione oczy Laurie... serce mi pękło. Shaun Mason może i posiada remedium na tę pandemię, ale ja go jeszcze nie odkryłam. Wiem, że Twoim zdaniem nie powinnam wysyłać ich na Florydę. Mimo to muszę. Potrzebujemy informacji o stworzonych przez nich komarach - a ja muszę je dostać. Jeśli uda mi się dobrać do ich kodu genetycznego, być może zyskamy jakąś szansę w tym piekle.

- z wiadomości wysłanej przez doktor Shannon Abbey do doktora Jospeha Shoji z Kauaińskiego Instytutu Wirusologii, 24 lipca 2041

Nie wiem, jak długo jeszcze wytrzymam. Nie wiem, jak długo jeszcze zdołam przekonywać swoją drużynę, że wytrzyma. Nie wiem, jak długo jeszcze będę w stanie ich chronić. I nie wiem, czy jeśli się poddam, będę potrafił to sobie wybaczyć. Zasiedzieliśmy się tutaj, tak jak zasiedzieliśmy się w Weed, kiedy świat wydawał się o wiele mniej popieprzony. Przyszedł czas, żeby znowu ruszyć w drogę, a mnie to przeraża, ale jednocześnie przynosi ulgę. Nie wierzę, żebym wyszedł z tego żywy. Pojadę i dowiem się, co naprawdę stało się z George’em. Upewnię się, że cały świat wie, za co zginęła. A potem wrócę do domu i zrobię wszystko, żeby do niej dołączyć. Nie wiem, jak długo jeszcze wytrzymam, ale nie przejmuję

się, bo to nie potrwa długo.

- z Odporności nabytych, bloga Shauna Masona, 24 lipca 2041. Nieopublikowane

Dziewięć Kiedy wychodziliśmy z pokoju, Gregory gestem poprosił o ciszę. Kiwnęłam głową, przez chwilę ciesząc się z braku obuwia. Skarpetki tym razem nie skrzypiały. Jakimś cudem Gregory’emu udało się iść zupełnie bezgłośnie i poruszaliśmy się po pogrążonym w ciemności budynku niczym duchy. Drzwi na końcu korytarza były otwarte, a lampa nad nimi świeciła bursztynowym blaskiem. Poczułam, jak moje serce zaczyna szybciej bić. Zielony kolor oznaczał bezpieczeństwo, a czerwony ostrzegał przed zagrożeniem. Bursztynowy informował, że coś poszło nie tak, jak powinno. Gregory położył swoją dłoń na moim ramieniu, powstrzymując mnie w ten sposób przed wykonaniem jakiegokolwiek gwałtownego ruchu. - To część naszego planu - powiedział cicho. - Chodź. Już prawie jesteśmy na miejscu. - Gdzie idziemy? - zapytałam, uznając jego wypowiedź za przyzwolenie na przerwanie ciszy. Poprowadził mnie przez drzwi do kolejnego korytarza, który widziałam tylko przelotnie, kiedy zabierali mnie z jednego laboratorium do drugiego. - Do miejsca, którego woleliby ci nie pokazywać - stwierdził. Nie musiał mówić, kogo

ma na myśli. Chodziło o ludzi, którzy wrócili mi życie i wydawali doktorowi Thomasowi rozkazy. Ludzi, którzy stali za tym wszystkim. - A więc musi to być coś, co wywoła we mnie ten stres, który tak bardzo próbują minimalizować - zgadywałam, bardziej dla samej przyjemności mówienia niż potrzeby potwierdzenia domysłów. - Można tak powiedzieć - odparł Gregory. Dotarliśmy do miejsca, w którym korytarze się krzyżowały. Mój towarzysz uniósł rękę, dał mi znak, żebym się zatrzymała, a potem sam wyjrzał za róg. - Czysto. Idziemy. Poszłam. Zbliżyliśmy się do kolejnych drzwi z bursztynowym światłem. Te prowadziły do korytarza, którego wcześniej nie widziałam. Był mniej dziewiczo biały od pozostałych. Na ścianach wisiały tablice z notatkami o menu kafeterii i kontrolach bezpieczeństwa. W kilku miejscach nawet poprzyczepiano liściki reklamujące samochody albo zawierające pytania o dobrego korepetytora z biochemii dla licealisty. To miejsce wyglądało bardziej realnie niż te, w których przebywałam do tej pory, tak ludzkie, że aż mnie coś zakłuło w piersi. Świat nadal istniał. Umarłam i wróciłam do życia, a kiedy mnie nie było, Ziemia kręciła się dalej. Gregory przyśpieszył, mówiąc: - Już prawie jesteśmy na miejscu. Mamy sześć minut na dojście, co daje nam piętnaście w miejscu docelowym. Przez cały ten czas musisz zachowywać spokój. Nie mogę cię ciągnąć siłą, jeśli nie będziesz współpracować. - Czyli? - zapytałam, próbując nie pokazać, że żołądek podszedł mi do gardła. - Czyli zostawię cię, jeśli stracisz panowanie nad sobą. - Nie wypowiedział tych słów złośliwie ani nie próbował być okrutny; po prostu stwierdził fakt. Jeśli nie zdołam nad sobą zapanować, zostawi mnie. Reszty nie musiał mówić na głos: EIS nie stać na to, by ich agent został spalony tylko dlatego, że nie potrafię zachować spokoju. Gdyby miał mnie porzucić, na pewno wcześniej straciłabym życie.

- Rozumiem. - Świetnie - odparł. Zatrzymał się przed drzwiami z napisem „Tylko dla personelu”, a potem wyjął z kieszeni pendrive’a. Włożył go do urządzenia badającego krew, które następnie zapiszczało dwa razy i światło nad drzwiami zgasło. Gregory położył rękę na gałce, ale jej nie przekręcił. Zamiast tego spojrzał na mnie poważnym wzrokiem i zapytał: Gotowa? - Nie - powiedziałam. - Wydaje mi się, że nigdy nie byłam gotowa na nic, co wydarzyło się po takim pytaniu. A teraz otwieraj. Na twarzy Gregory’ego pojawił się przelotny uśmiech. - Taką odpowiedź chciałem usłyszeć - stwierdził i przekręcił gałkę. Za drzwiami znajdowało się laboratorium. Tylko jedną trzecią powierzchni oświetlało słabe, niebieskie światło, do tego na samym końcu. Spojrzałam na Gregory’ego, unosząc brwi. - W porządku, możesz iść. - To się nazywa zaproszenie - powiedziałam i przekroczyłam próg. Natychmiast włączyły się światła sufitowe. Byłam wdzięczna za tę drobną przysługę. Może i nie jestem już tak wrażliwa na światło jak kiedyś, ale nadal nie lubię, gdy coś mnie oślepia. Gregory poszedł moim śladem, zamykając drzwi. - Oto jesteśmy. - Ale gdzie dokładnie? - zapytałam i rozejrzałam się dokoła, mrużąc oczy. Pomieszczenie wyglądało jak odlane z tej samej formy, co wszystkie pozostałe w CZKC, z pustymi ścianami, podłogą pokrytą odpornym na plamy linoleum i mnóstwem nieznanego mi sprzętu. Serce zabiło mi szybciej na widok jednego urządzenia, które rozpoznałam: terminalu komputerowego. Gregory podążył za moim wzrokiem i skrzywił się wyraźnie, sprawiając przy tym

wrażenie szczerze zasmuconego. - Nie mogę ci pozwolić wejść do sieci, Georgia. To zbyt ryzykowne.

- Ale... - Nie po to tu przyszliśmy. - Kiwnął głową w stronę tylnej części pomieszczenia. Przy włączonym oświetleniu niebieska poświata była teraz mniej widoczna, ale nie zniknęła. - Prawda - mruknęłam i odwróciłam się. Z tego miejsca wyglądało to jak akwarium wypełnione luminescencyjnym niebieskim płynem. Zmarszczyłam brwi i ruszyłam w stronę zbiornika, próbując się domyślić, czym jest i dlaczego ma dla Gregory’ego tak wielkie znaczenie, by zaryzykować przyprowadzenie mnie tutaj. Wydaje mi się, że w pewnym sensie znałam odpowiedź, jeszcze zanim ją ujrzałam. Po prostu musiałam odsunąć od siebie tę myśl tak długo, jak się tylko dało, żeby móc sobie poradzić z widokiem, który mnie czekał. Ale może tylko tłumaczę to sobie z perspektywy czasu. Nie mam pojęcia. Wiem tylko tyle: Niebieska ciecz nie była całkiem nieprzejrzysta, jedynie wydawała się taka z pewnej odległości. Kiedy znalazłam się tuż przy zbiorniku, zobaczyłam zarys sylwetki człowieka. Zmrużyłam oczy, ale nie mogłam dostrzec żadnych szczegółów poza tym, że była to niewątpliwie kobieta otoczona gąszczem przewodów. Gregory stanął za moimi plecami i pochylił się lekko w lewo, żeby nacisnąć przycisk na górze panelu kontrolnego, którego wcześniej jakoś nie zauważyłam. Chwilę potem poświata pojaśniała, a ciecz zaczęła zmieniać się w przezroczystą; linie niewielkich bąbelków znaczyły miejsca, w których filtry pochłaniały jakiś element mieszanki. Po kilku sekundach mogłam dokładnie przyjrzeć się postaci zatopionej w zbiorniku. Była naga, miała dwadzieścia kilka lat i pływała w luźnej pozycji embrionalnej, jakby nigdy nie musiała stawać na własnych nogach. Jej ciemnobrązowe włosy wołały o fryzjera; długie pukle owijały się leniwie wokół szyi i ramion. Do nóg i rąk przyczepiono czujniki, połączone z głównym przewodem. Usta i nos dziewczyny nie były niczym chronione -

musiała oddychać płynem; widziałam, jak jej klatka piersiowa wznosi się i opada - a grubsza rurka została przymocowana do pępka, zapewne dostarczając tlenu i składników odżywczych. Wpatrywałam się w nią, obserwując skurcze palców i ruchy gałek ocznych za cienką osłoną powiek. Gregory czekał, obserwując, jak się na nią gapię. W całym pomieszczeniu zapanowała całkowita cisza i oboje się zastanawialiśmy, czy zniosę widok tego, co miałam przed oczami, nie tracąc przy tym zmysłów. Przez chwilę nie znałam odpowiedzi. Wtedy jednak wzięłam nerwowy oddech, a potem kolejny i kolejny, aż wreszcie zapytałam:

- Ile nas tutaj jest? - W tej chwili trzy. - Gregory popatrzył na zbiornik, w którym pływała kolejna Georgia Mason. Jej włosy nigdy nie miały kontaktu z wybielaczem, więc wciąż zachowywały swój naturalny ciemny kolor. Poczułam przelotne ukłucie zazdrości. Bardziej przypominała mnie niż ja. - To obiekt numer 8c. Ostatni członek grupy, która powstała po twojej. - Czekaj... grupy? - Odwróciłam się plecami do zbiornika. Nie byłam do końca pewna, czy uda mi się zachować spokój, patrząc na własnego sobowtóra pływającego w niebieskiej cieczy. - Co to znaczy? - Twoje oznaczenie to 7c. Obiekt 7a nie dojrzał jak powinien, a 7b przeszedł samorzutną amplifikację w czasie procesu budzenia. - Pokazał gestem na zbiornik. - Obiekt 8a został odłączony ze względu na problemy z dojrzewaniem kręgosłupa mniej więcej na tym etapie. - A 8b? - Zauważyłam, że Gregory nie używał imion, a klony najwyraźniej zasługiwały na miano ludzi dopiero po przebudzeniu. Właściwie jakoś mnie to uspokoiło, bo mnie traktował jak człowieka. Jakbym była kimś innym. Byłam kimś innym.

- Obiekt 8b to po części powód naszej wizyty. Został stworzony jako plan awaryjny, w razie gdyby coś poszło nie tak. - Gregory popatrzył na mnie badawczo. - Jesteś gotowa, żeby przejść dalej? - Pytasz, czy mam ochotę wrzeszczeć, rzucić czymś, a może nawet zwymiotować, ale wstrzymam się jeszcze chwilę? Tak i tak. - Pokiwałam głową, ciesząc się z podmuchu powietrza, który poczułam na skórze. Może i zaczęłam jak ta dziewczyna w zbiorniku, ale już nią nie byłam. Obudziłam się i żyję, a moje włosy zostały ścięte. Musimy czerpać siłę z każdego dostępnego źródła. - W porządku - powiedział Gregory. - Tędy. Poprowadził mnie do dużego, metalowego prostokąta na ścianie po przeciwnej stronie. Nacisnął jakiś przycisk na panelu kontrolnym i odsunął się przezornie. Metalowy prostokąt z warkotem uniósł się do góry, ukazując pomieszczenie znajdujące się za grubą szybą. Potem Gregory znowu nacisnął coś na panelu i włączyły się światła. Ściany pomieszczenia były gładkie i białe. Jedynym przedmiotem przypominającym mebel było wąskie szpitalne łóżko z białą pościelą, otoczone kroplówkami i piszczącymi monitorami. Grube czarne pasy nie pozwalały znajdującej się w pomieszczeniu osobie wstać z łóżka. W przeciwieństwie do dziewczyny w zbiorniku - w przeciwieństwie do mnie, kiedy po raz pierwszy się obudziłam - jej włosy ścięto krótko, odwzorowując fryzurę, którą nosiłam, odkąd skończyłam dwanaście lat. Mimowolnie dotknęłam szczeciny na karku, czując pod palcami nierówności. Doktor Shaw starała się jak mogła, ale żadna z niej profesjonalna fryzjerka. - To 8b? - zapytałam głosem słabszym, niż chciałam. Przełknęłam głośno ślinę, żeby pozbyć się narastającej suchości w gardle. - Co oni z nią robią? - Stabilizują. - Gregory nacisnął kolejny przycisk. Po jednej stronie okna pojawiła się projekcja wizyjna, zasłaniając połowę pomieszczenia. Pokazywała obiekt 8b w chwili, gdy został wyjęty ze zbiornika i zaniesiony na łóżko. Włosy sklonowanej dziewczyny na nagraniu były długie i przyklejały się do jej twarzy oraz ramion jak wodorosty. - Film powstał tydzień temu.

- Tydzień... ale to było już po tym, kiedy zdobyli pewność, że nie amplifikuję. Wiedzieli, że jestem zdolna do życia. - Zaczynała we mnie wzbierać fala paniki niczym mały, wierzgający zwierzak. Zdusiłam ją w zarodku, kilka razy mocno oddychając przez nos. A potem zapytałam: - Dlaczego ją stabilizują? Co zamierzają z nią zrobić? Gregory nacisnął jeszcze jeden przycisk, przewijając nagranie do przodu. Przed naszymi oczami pojawił się obraz klona czystego, ubranego i suchego, z głową umieszczoną wysoko na piankowej poduszce. Zza kadru słychać było ciche głosy. Niemal podskoczyłam, kiedy doktor Thomas powiedział wyraźnie i głośno: - Georgia, otwórz oczy. Na nagraniu obiekt 8b otworzył oczy. Zanim udało mi się opanować, z moich ust wydostał się piskliwy jęk. Gregory położył mi dłoń na ramieniu, ale się nie odezwał. Nie miał co powiedzieć. Oczy dziewczyny były czarne, jej źrenice tak powiększone, że niemal nie dało się zauważyć cienkiego paska tęczówki. Oczy rekina, oczy zombie... albo oczy osoby cierpiącej na siatkówkowe Kellis-Amberlee, na które sama chorowałam przez większość życia. Z takimi oczami o wiele bardziej mnie przypominała. Ktoś, kto zobaczyłby moje zdjęcie, prawdopodobnie zgodziłby się, że wyglądam jak dziennikarka, która zginęła w trakcie kampanii prezydenckiej Rymana. Ktoś, kto zobaczyłby jej zdjęcie... - Jak? - zapytałam z wielkim wysiłkiem. - Ingerencja chirurgiczna - wyjaśnił Gregory. Zdjął dłoń z mojego ramienia. - Nie potrafili wywołać konkretnego rezerwuaru. Kiedy próbowali, albo kończyło się to natychmiastową amplifikacją, albo rezerwuar powstawał w innej części ciała. Otrzymanie klona ze stabilnymi rezerwuarami w obu oczach mogłoby zająć całe lata. Nic nie powiedziałam.

- Musieli zrobić więcej operacji, niż z początku planowali. Okazuje się, że nie do końca rozumiemy wszystkie zmiany, jakie powstają w strukturze oka pod wpływem wirusa. Kiedy wycięli tęczówkę, siatkówka zaczęła się odklejać. Podmienili ją na sztuczne soczewki i wreszcie stan oczu się ustabilizował. A skoro wszyscy wiedzieli, że mam siatkówkowe Kellis-Amberlee, nikt nie podniesie larum przy anomaliach w skanach optycznych, zaś ingerencja chirurgiczna nigdy nie wyjdzie na jaw. - Pomysłowe - stwierdziłam. Mój głos brzmiał beznamiętnie, jakbym wyparła wszystkie emocje. Właściwie to właśnie tak się czułam. Znowu przełknęłam ślinę i zapytałam: - Ile czasu mi zostało? Gregory posłał mi bystre spojrzenie. - Co masz na myśli? - Nie naprawili moich oczu. Nie naprawiliby... jej... oczu, gdyby nie chcieli, żeby ktoś ją zobaczył. A to oznacza, że nie chcą, by ktoś zobaczył mnie. Gdybym była skończonym produktem, zaprzestaliby działań po tym, jak mój stan się ustabilizował. - Kiedy wypowiadałam ostatnie słowa, głos zaczął mi się łamać. Uspokoiłam się i powtórzyłam: - Ile czasu mi zostało? - Wydaje się nam, że dokończenie wszystkich planowanych badań i doprowadzenie 8b do pełnej funkcjonalności zajmie im jakieś dwa tygodnie. I znowu, spodziewali się przygotować wszystko szybciej, ale nie chcą, żeby ból po operacjach miał wpływ na proces przystosowania do życia. Nie przejmowałabym się szczególnie bolącymi oczami po przebudzeniu. Raczej skupiłabym się na odchodzeniu od zmysłów z powodu powrotu z zaświatów.

- A co potem? - Kolejne dwa tygodnie, aby upewnić się, że nie dojdzie do samorzutnej amplifikacji

albo niewydolności organów wewnętrznych. A więc naprawdę istniało takie ryzyko, nie wymyślili tego, by mnie przestraszyć. Dziwne; nawet wiedząc o tym, wciąż bardzo się bałam. - Co się stanie ze mną? - Będą cię trzymać, dopóki nie staniesz się bezużyteczna, a potem... - Gregory zawiesił głos. - Przykro mi. Westchnęłam. - Jasne. To było głupie pytanie. Dlaczego to robią? Dlaczego marnują na mnie tyle czasu, skoro zamierzają wrzucić moje ciało do pieca, kiedy tylko wybudzą ją ze śpiączki farmakologicznej? Co zyskują, trzymając mnie tutaj? - Jesteś modelem pokazowym. Dlaczego, twoim zdaniem, doktor Thomas tak się zdenerwował na widok obciętych włosów? Chcą, żebyś była najpiękniejsza, by przekonać inwestorów, że cały proces jest bezbolesny i przynosi doskonałe rezultaty. - Gregory nacisnął przycisk na panelu kontrolnym. Obraz oczu 8b zniknął, zastąpiony przez podzielony na cztery części ekran, przedstawiający... mnie. Mnie, siedzącą na łóżku z jedną nogą włożoną pod siebie, a drugą rytmicznie kopiącą w materac. Mnie, spacerującą po pomieszczeniu z palcami przeczesującymi krótkie włosy nad uszami. Mnie, jedzącą. Mnie, idącą korytarzem. Obraz zmieniał co chwilę perspektywę, więc nie tylko filmowano mnie różnymi kamerami, ale też ktoś poświęcił swój czas, żeby złożyć materiał. - Co takiego? - zapytałam, wpatrując się w nagranie. Moja twarz odwzajemniała spojrzenie, gapiąc się na mnie pod różnymi kątami, a w każdym ujęciu widziałam oczy, które nie wyglądały tak prawdziwie jak te widziane u 8b. - Wszyscy wiedzą, kim jest Georgia Mason. Dziewczyną, która udokumentowała własną śmierć i zmieniła losy kampanii prezydenckiej. Dziewczyną, która kazała nam powstać. Byłaś idealną kandydatką, by udowodnić, że realna i rozpoznawalna osoba może powrócić zza grobu i to nie jako bezmyślna zabawka. - Gregory zerknął na mnie, mówiąc. -

Odtworzyli twoją osobowość najlepiej, jak umieli, żeby pokazać cię inwestorom. Chyba nie myślisz, że CZKC samo sfinansowało twoje klonowanie, prawda? - Nie zastanawiałam się nad tym - stwierdziłam. - Więc czym ma być... ta druga? - Modelem funkcjonalnym. Wydali mnóstwo pieniędzy na stworzenie ciebie i chociaż dźwigasz brzemię „wygadanej celebrytki”, nie ma powodu, by marnować zdobytą wiedzę. Zbudowanie dokładnej kopii Georgii Mason nauczyło ich, jak zrobić niedokładną. Zamarłam na chwilę. Zupełnie, jakbym się wyłączyła, a mózg odmówił współpracy wobec ogromu danych do przyswojenia. Potem powoli zaczerpnęłam powietrza, kiwnęłam głową i powiedziałam: - Jak bardzo niedokładnej? Jeśli ja jestem Georgią Mason, kim ona jest? - Nie do końca Georgią Mason - Gregory nacisnął przycisk. Rozległ się pojedynczy, stłumiony sygnał, a potem mechanizm zaskoczył i usłyszeliśmy niezwykle kojący warkot opadającej metalowej żaluzji. Nie musiałam więcej patrzeć na dziewczynę. Dzięki Bogu. - Ale ja też nie jestem do końca Georgią Mason, prawda? - spojrzałam na towarzysza. - Nie mogę być. Jestem skora uwierzyć, że CZKC potrafi sklonować ludzi. Cholera, od lat o tym wiedziałam. Ale przecież nie mieli dobrego dostępu do moich... jej... wspomnień. Więc kim jestem? - Jesteś Georgią Mason. - Gregory odsunął się od ściany i znowu pojawił się w zasięgu mojego wzroku. - Wszystko to miało na celu udowodnienie, że CZKC naprawdę potrafi pokonać śmierć. Nie rozumiem wszystkich procedur. Zajmuję się wirusologią i szpiegostwem, a nie klonowaniem i transferem wspomnień. Ale widziałem twoje wykresy i chociaż nie jesteś idealną kopią samej siebie, twoje podobieństwo wynosi dziewięćdziesiąt siedem procent. Nauka nie jest w stanie bardziej zbliżyć się do sprowadzania ludzi z zaświatów.

- Ale jak?

- Fotokopie neuronów. Musiałam przyznać, że to ma sens, a przynajmniej w takim wymiarze, na jaki pozwalała moja wiedza, nie tak znowu ogromna. Myśl, wspomnienie - wszystko, co składa się na osobowość - to w istocie elektryczność, maleńkie iskierki zakodowane w szarej substancji naszego mózgu. Wirus Kellis-Amberlee przejmuje nad nami kontrolę, ale też konserwuje mózg, kiedy następuje to, co nazywamy śmiercią. Uruchamia jeszcze raz tę elektryczność. Gdyby CZKC znalazło sposób na stworzenie obrazu tych wzorów elektrycznych, a potem w jakiś sposób odwzorowało je w nowym mózgu... to mogło zadziałać. Pokręciłam głową, krzywiąc się na widok miny Gregory’ego. - Jak możesz być tak spokojny? - A ty? - rzucił w odpowiedzi. - Nie jesteś pierwszą Georgią, którą tu przyprowadziłem, chociaż ty jesteś do niej najbardziej podobna. Wcześ-niej najwyższy wynik transferu wynosił siedemdziesiąt pięć. Dziewczyna zaczęła wrzeszczeć na widok klonu i nie mogła przestać. Ty jesteś jedyną, która nie płakała. - Rozpłaczę się później, obiecuję - powiedziałam szczerze. Musiałam najpierw przetrawić wszystkie informacje, żeby potem naprawdę się zdenerwować. - Jak blisko jest 8b? Ja jestem Georgią w dziewięćdziesięciu siedmiu procentach, a ona? - 8b powstała w wyniku modyfikowanego procesu warunkowanego, który w przypadku pełnego sukcesu powinien dać wynik czterdziestoczteroprocentowy w stosunku do oryginału, ale z pewnymi zmianami w zachowaniu - powiedział Gregory. - Będzie wyglądać i zachowywać się jak ty... - Ale nie będzie mną - dokończyłam. - Więc po co w ogóle ją stworzono? Po raz pierwszy, odkąd weszliśmy do laboratorium, Gregory spojrzał na mnie, jakbym powiedziała coś nie tak.

- Mam rozumieć, że nie wiesz? - zapytał. - A niby skąd... - Zamilkłam w połowie zdania, nagle nabierając potwornej pewności. - Nie odważyliby się. - Nie odważyliby się zrobić czego? Jakimś cudem to jedno słowo trudniej mi było wymówić niż wszystkie inne.

- Shaun? Gregory kiwnął głową. - Taki jest plan. Zostaniesz tutaj, aż wreszcie przestaniesz być użyteczna. Wtedy ona zostanie umieszczona tam, gdzie Shaun będzie mógł ją znaleźć. Mason nie jest ostatnio szczególnie stabilny emocjonalnie, a oni są przekonani, że uwierzy we wszystko, co się mu powie, byle mógł cię odzyskać. Nie będzie zadawał pytań. Nie będzie szukał haczyków. Po prostu otworzy drzwi i wpuści ją do środka. Zacisnęłam usta. Może nie miałam racji co do tego, kim jestem. Może tak naprawdę nie byłam teraz nikim - jeśli nie Georgią Mason, z którą łączyło mnie DNA i dziewięćdziesiąt procent profilu osobowego, to kim? Byłam pewna tylko jednej rzeczy: że to nie miało żadnego znaczenia, bo te sukinsyny nie zamierzają wykorzystać mojego kodu genetycznego, żeby skusić jedyną osobę na tym świecie, dla której byłam gotowa umrzeć. - Nie dopuszczę do tego - powiedziałam. - Co mamy zrobić? Gregory spojrzał na zegarek. - W tej chwili musimy zaprowadzić cię z powrotem do pokoju, zanim skończy się nasz czas. Jutro w nocy przekażę ci kolejną wiadomość. Musisz się mieć na baczności. Zachowuj się naturalnie. Nie zdejmą cię z wystawy, dopóki nie zrobisz czegoś, co wskazywałoby na destabilizację.

- A „zdjęcie z wystawy” to tak naprawdę śmierć, prawda? Kiwnął głową. - Zrozumiałam. A co potem? - Co potem? - zapytał Gregory. Uśmiechnął się, najwyraźniej próbując dodać mi otuchy. Nie miałam serca uświadamiać go, że tak naprawdę wygląda na przestraszonego. Chyba nadszedł czas, żeby cię stąd wydostać, prawda? - Właśnie o czymś takim myślałam. Idziemy.

Nie wiem, dlaczego w ogóle wciąż piszę. Czuję, że z każdym dniem ten blog coraz bardziej przypomina pamiętnik, a ja powinnam zacząć rysować serduszka na marginesach i umieszczać tu teksty w stylu „OMG, czy on wreszcie pogodzi się ze śmiercią siostry i mnie pokocha” albo „chciałabym iść na zakupy, przy dezynfekcji znowu musiałam spalić połowę ulubionych bluzek”. Ale to rutyna i sposób na pokazanie środkowego palca ludziom, którzy nas do tego doprowadzili. Pieprzcie się, rządowi spiskowcy. Pieprz się, CZKC. Nadal będziemy pisać i któregoś dnia to wszystko opublikujemy, a kiedy to się stanie, lepiej módlcie się, żebyśmy znaleźli sobie przyjemniejszy temat niż wasze niecne plany. Ale nie wydaje mi się, żeby tak to się skończyło. Shaun zaczyna się łamać. Dobrze to ukrywa, ale mnie nie oszuka. W czasie wczorajszego wybuchu epidemii czasami się po prostu wyłączał. Jakby nie był już częścią wydarzeń. Nie wiem, czy zdaje sobie z tego sprawę, i przeraża mnie to. Boję się, że przez niego któreś z nas zginie i Shaun nigdy sobie tego nie wybaczy. Boję się, że mu się pogorszy, a my na to pozwolimy, bo go kochamy i kochaliśmy Georgię. I mimo wszystko jadę z nim na Florydę. Boże. Mama miała rację. Naprawdę jestem idiotką.

- z Czarująco nieszczerej, bloga Rebeki Atherton, 25 lipca 2041. Nieopublikowane

Przez cały czas pozostawała spokojna i opanowana. Zadawała rzeczowe pytania i udzielała rzeczowych odpowiedzi. Kiedy wracała do pokoju, nie straciła nad sobą kontroli i położyła się do łóżka, a następnie, gdy przyszedł mój zmiennik, przekonująco udawała sen. Skutki stresu nadal mogą się objawić, ale uważam, że powinniśmy kontynuować zgodnie z planem. Moim zdaniem ta jest stabilna.

- z wiadomości wysłanej przez doktora Gregory’ego Lake’a, 25 lipca 2041. Odbiorca nieznany

Dziesięć Poranek okazał się słoneczny, a błękitnego nieba nie przesłaniała żadna chmura. Wszelkie satelity obserwujące naszą niezwykłą trasę - niewielu ludzi korzystało z pobocznych dróg, a jeszcze mniej wybierało te pozwalające na ominięcie punktów kontrolnych - miały doskonały widok. - Jeśli nas zatrzymają, bo wezmą nas za kanadyjskich przemytników marihuany, naprawdę się wkurzę - mruknąłem. Becks uniosła wzrok znad swojego tabletu, jednocześnie nie odrywając palców od jego powierzchni. Pamiętała, gdzie są wszystkie jej aplikacje, co było trochę irytujące. Ja potrzebowałem klawiatury, inaczej traciłem cierpliwość po kilku sekundach.

- Coś się stało?

- Nie, nic. Nie odwróciłem wzroku od ulicy. Kłamca. Nie odpowiedziałem. Inaczej zaraz zaczęlibyśmy się kłócić, a wtedy Becks musiałaby udawać, że nie przeszkadza jej słuchanie, jak sprzeczam się sam ze sobą. Kiedy stacjonowaliśmy u doktor Abbey, mogła wyjść w takiej sytuacji z pomieszczenia. Teraz, kiedy znowu ruszyliśmy w drogę, nie miała dokąd uciec. Ja również. Powoli zdawałem sobie sprawę z tego, co naprawdę robimy. Doktor Abbey nalegała, żebyśmy po skończeniu sprzątania choć trochę się przespali - chociaż nie omieszkała najpierw wyciągnąć ze mnie tyle krwi, by jej ludzie mieli na czym pracować przez najbliższe dwa tygodnie. - Niektórzy muszą dalej robić swoje, gdy wy pojedziecie sobie na wycieczkę powiedziała, jakby dla nas to była jakaś ekscytująca i przyjemna podróż. Tylko ja, Becks i duch George’a radośnie mknący autostradą na spotkanie z przeznaczeniem. Oczywiście nie oznaczało to wcale, że naprawdę korzystaliśmy z autostrady, o ile mieliśmy inne wyjście. Doktor Abbey zainstalowała w naszym GPS-ie dodatkowy moduł, który obejmował wszystkie mniej znane i niezbyt bezpieczne drogi między Shady Cove a Berkeley. Później Alaric i Mahir przeprogramowali urządzenie tak, żeby w pierwszej kolejności wybierało trasę oznaczoną jako „najmniej pożądana”. Dlatego opuściliśmy Shady Cove nie wygodną i zadbaną autostradą numer 62, ale wąską ulicą sprzed Powstania o nazwie Rouge River Drive. Byliśmy w drodze już prawie cztery godziny, cały czas unikając głównych tras. Program Alarica i Mahira wybierał nam kolorową kolekcję dróg bocznych, dojazdowych, na wpół zapomnianych, a wszystkie tworzyły trasę niemal równoległą najpierw do autostrady 62, a potem piątki, najważniejszej arterii Zachodniego Wybrzeża. Jeśli będziemy się trzymać

instrukcji i nie zrobimy się zbyt pewni siebie, unikniemy wścibskich radarów. A jeśli chodzi o resztę czasu... - Będziemy musieli zatankować za jakieś osiemdziesiąt kilometrów - powiedziała Becks, skupiając się na ekranie swojego tabletu. Dotknęła go dwa razy i kątem oka zauważyłem, jak grafika zmienia kolor i układ, tworząc nową konfigurację. - Mamy jakieś godne zaufania stacje? - Sprawdzę mapę. - Zdjąłem jedną rękę z kierownicy i nacisnąłem przycisk naszego wczepianego do deski rozdzielczej urządzenia GPS, mówiąc: - Bezpieczne tankowanie. - Zmieniam trasę - odpowiedział GPS. Moduł miał ten sam przyjemny głos z kanadyjskim akcentem, który znałem z komputera doktor Abbey. - Proszę podać wymagania bezpieczeństwa. - Eee, chcielibyśmy to przeżyć, jeśli nie masz nic przeciwko - odparłem. - Zmieniam trasę. - Zauważyłeś, że mówi tak bez względu na to, o co ją poprosimy? - Zerknąłem na Becks. - W połowie przypadków nawet nie podaje nowej trasy. - Może tylko chce ci dokuczyć. - Też mi to przyszło do głowy. - Najbliższa bezpieczna stacja paliw znajduje się w odległości czterdziestu kilometrów od twojego aktualnego położenia - ogłosił GPS. - Chcesz kontynuować? Becks uniosła wzrok. - Zdefiniuj „bezpieczna”. - Stacja jest zlokalizowana wewnątrz strefy ryzyka i została oficjalnie porzucona

osiemnaście lat temu. System bezpieczeństwa działa na akceptowalnym poziomie. Do ostatniej znanej transmisji doszło trzy lata temu i zgłoszono dostępność paliwa, jedzenia i amunicji. - Dla mnie w porządku - powiedziałem. - Jedziemy. - Zmieniam trasę - powiedział GPS i zamilkł, a na maleńkim wyświetlaczu pojawiły się nowe nazwy ulic. - Strasznie żałuję, że nie możemy zdać relacji z tego wszystkiego - powiedziała Becks smutno. - Przecież jedziemy trasą przemytników! Wyobraź sobie te statystyki! - Szkoda, że ostatnio nie skupiamy się już na liczbie odwiedzin, co?

- No. Ale mimo wszystko... - Pomyśl o tym w ten sposób, Becks. Gdyby ci ludzie stracili swoją przykrywkę rok temu, nie mogliby nam teraz pomóc. Wszystko ma swoje plusy i minusy. - Zjechałem z bocznej drogi na jeszcze bardziej zniszczoną boczną drogę. Becks westchnęła. - Chyba masz rację. Dorastałem w Kalifornii i gdyby ktoś zapytał mnie dwa lata temu, czy da się pojechać z Oregonu do mojego rodzinnego miasta, nie korzystając z I-5, powiedziałbym, że nie. Im dłużej jechałem trasą wyznaczoną przez GPS, tym bardziej byłem przekonany o swoim błędzie, a także o tym, jak dużo powierzchni kraju straciliśmy w trakcie Powstania. Większość wybieranych przez nas dróg nie pojawiała się w programach z mapami, ponieważ zostały oddane w ręce nieumarłych albo znajdowały się w obszarach, których nie dało się zabezpieczyć. Gdy przejeżdżaliśmy obok, jelenie i kojoty wystawiały głowy z krzaków, w ogóle nie okazując strachu. Nie potrafiłem ocenić, czy to z powodu infekcji, czy dlatego, że zapomnieli, kim są ludzie. Dopóki nie wychodziliśmy z vana, nie miało to żadnego znaczenia.

- Wiesz, kiedyś były tu niedźwiedzie - powiedziałem. - Naprawdę? - Becks zmarszczyła brwi i spojrzała na mnie podejrzliwie. - Mówisz mi to z jakiegoś konkretnego powodu? Powinnam zabrać największą spluwę, jaką mamy? - Nie. Po prostu się zastanawiam, czy wciąż tu są. W końcu Kalifornia miała kiedyś grizzly na fladze stanowej. Becks zadrżała. - Kompletnie nie rozumiem, dlaczego uważano to za dobry pomysł. Obecny wzór o wiele bardziej mi się podoba. - A nie uważasz, że jest trochę za bardzo... ugrzeczniony? Stara flaga z niedźwiedziem może nie była politycznie poprawna według standardów świata po Powstaniu, ale stała za nią pasja i czuło się, że kiedyś ludziom naprawdę zależało na tym symbolu. Nowa wersja - gałąź sekwoi z makiem kalifornijskim - zawsze wydawała mi się czymś przygotowanym przez nerwowych speców od marketingu dla gubernatora, który musiał coś powiesić nad biurkiem. - Wielki drapieżnik jako symbol stanu to szaleństwo, nawet w świecie bez zombie. - Jak wygląda flaga Connecticut? - Tarcza z trzema kiśćmi winogron. Słucham? - odezwała się zdziwiona George. - To samo sobie pomyślałem - mruknąłem, a głośniej zapytałem: - I co ma oznaczać? „Witajcie w Connecticut, upijemy was na wesoło, póki martwi nie zaczną wstawać z grobów”? - Nie mam pojęcia. To tylko głupia flaga. A co oznaczał niedźwiedź? „Przyjedź do

Kalifornii, nie potrzebujesz zombie, żeby dać się pożreć”? Becks posłała mi groźne spojrzenie. Nie mogłem się powstrzymać. Wybuchnąłem śmiechem.

- Co w tym takiego zabawnego? - Uciekamy przed CZKC, jedziemy do stacji benzynowej dla przemytników i szalonych naukowców, a w wolnej chwili kłócimy się o flagi stanowe. Becks mrugnęła z zaskoczenia, a potem odłożyła tablet na kolana, pochyliła się do przodu, żeby oprzeć czoło o deskę rozdzielczą, i zaczęła się śmiać. Szczerząc zęby, nacisnąłem mocniej pedał gazu. Śmiech odwraca naszą uwagę od tego, co nas czeka. Wiele lat przed moimi narodzinami prezydent Richard Nixon rozpoczął „wojnę z narkotykami”, jakby narkotyki miały nagle zdać sobie sprawę z zagrożenia i uznały, że lepiej im będzie gdzie indziej. Ta wojna trwała długie dekady, do czasu aż Kellis-Amberlee dało nam znacznie poważniejszego wroga. Zdrowa na umyśle osoba mogłaby pomyśleć, że martwi powstający z grobów to dobry powód, żeby przestać stresować się kilkoma rekreacyjnymi środkami. Jednak lobbyści i korporacje czerpiące korzyści majątkowe dzięki nielegalności narkotyków mieli inne zdanie na ten temat. I tak wojna z narkotykami trwała i trwa dalej aż do dziś. Przemytnictwo ma długą tradycję. Zdelegalizuj coś, stwórz deficyt na rynku, a ludzie znajdą sposób, żeby to zdobyć. Więcej, znajdą sposób, żeby na tym zarobić. W pewnym sensie Powstanie to najlepsza rzecz, jaka mogła się przydarzyć przemytnikom, ponieważ nagle na świecie pojawiły się drogi, autostrady, a nawet całe miasta bez ludzi, bez policji i, przede wszystkim, bez ciekawskich, którzy dopytywaliby o dziwne zapachy wydobywające się z piwnicy. Oczywiście przemytnicy wciąż muszą się pilnować, lecz choć zagrażają im nie tylko zombie, ale też Wydział Narkotykowy, nigdy wcześniej nie mieli tyle przestrzeni. Pozostawał jednak jeden problem - jak mają przetransportować swój towar do bardziej

cywilizowanych obszarów? Gdyby chodziło tylko o narkotyki, być może wystarczyłoby przywiązywać paczki do zombie, a potem wypuszczać je w świat. Ale dragi to nie jedyny towar wymagający transportu. Jest też broń, amunicja, a nawet zwierzęta hodowlane nielegalne farmy po drugiej stronie granicy z Kanadą wciąż szukały nowych linii genetycznych i były gotowe zrobić naprawdę dużo, żeby je zdobyć. Kiedyś razem z George’em śledziliśmy kobietę aż po kraniec Kalifornii, gdy próbowała niepostrzeżenie wywieźć swojego doga niemieckiego. Nie wiem, czy jej się to udało. Straciliśmy ją z oczu, gdy przekroczyła granicę z Oregonem. Ale Buffy przekonała George’a, żeby pozbyć się z naszych nagrań znaków identyfikacyjnych. Teraz, po tak długim czasie spędzonym poza prawem, mam nadzieję, że jej się udało i oboje z psem trafili do miejsca, gdzie będą mogli żyć tak, jak im się podoba. To dlatego, że jesteś sentymentalnym pacanem, stwierdziła George. - Zapewne - przyznałem, tracąc panowanie nad śmiechem. - Ale właśnie dlatego mnie kochasz. Becks podniosła głowę, nadal chichocząc, i wróciła do swojego tabletu.

- Ile jeszcze? - Jakieś piętnaście kilometrów - odparłem. - Przygotuj nasze towary na wymianę. - Już się robi. Stacje z zapasami dla przemytników w większości prowadzone były przez złodziei najgorliwiej zakazywanej rzeczy na świecie: wolności. To ludzie, którzy zdecydowali się mieszkać w miejscach przez nas porzuconych, ale nie dlatego, że planowali hodować duże psy albo produkować metę, po prostu zamierzali prowadzić takie samo życie jak kiedyś. Chcieli mieć za oknami zielone drzewa i błękitne niebo, a nie wysokie ogrodzenia i ochronę. Nie dziwiłem się im. Z pewnością byli szaleńcami, ale wcale im się nie dziwiłem. Życie poza radarem rodziło szereg problemów, w tym ograniczony dostęp do opieki

medycznej. Dlatego ludzie, od których chcieliśmy kupić benzynę, może wzięliby pieniądze, ale z pewnością wykazaliby o wiele większe zainteresowanie urządzeniami do badania krwi, antybiotykami i testami ciążowymi. Ponad połowa „dóbr” otrzymanych od doktor Abbey to jakiś rodzaj antykoncepcji. - Wybrali to życie i je kochają, ale sprowadzanie dzieci na taki świat to nie jest coś, co chcesz zrobić przypadkiem - tak brzmiał jej komentarz, gdy pokazała Becks, jak załadować pistolet z implantem antykoncepcyjnym. - To jest więcej warte niż wszystko, co moglibyście wziąć ze sobą. I będzie ich trzymać z dala od waszej amunicji. Upewnijcie się tylko, żeby widzieli, że jesteście uzbrojeni. Inaczej zostaniecie ofiarami staromodnego rabunku. Becks odpięła pas i przesiadła się na tył vana. Słyszałem, jak szuka czegoś intensywnie, szykując naszą wyprawkę. Spojrzałem w lusterko wsteczne i zobaczyłem tył jej głowy. Włosy w kolorze średniego brązu splotła w konkretny warkocz, w którym widać było kosmyki wybielone przez chemiczne prysznice u doktor Abbey. - Potrzebujemy benzyny i może jakichś przekąsek - zawołałem. - Myślę, że możemy jechać jeszcze jakieś osiem czy dziewięć godzin, zanim będziemy musieli się zatrzymać na noc. - Przyjęłam. Mam zapakować jakieś antybiotyki? - Nie, ale weź krem na wysypkę od sumaka jadowitego. Pewnie im się przyda. Znowu spojrzałem na drogę. GPS pokazywał, że zaraz napotkamy nasz zjazd. - Jakim cudem my się tu znaleźliśmy? - wyszeptałem niemal bezgłośnie. Chodzi ogólnie o całą sytuację czy fakt, że za chwilę spróbujemy przekupić kryminalistów? - zapytała George.

- Jedno i drugie. - Szkoda, że nie wiedziałam o tym jeszcze za życia. - Nieszczególnie zdziwił mnie jej głos dobiegający z miejsca, które przed chwilą zajmowała Becks. Zerknąłem i zobaczyłem George’a z nogami opartymi o deskę rozdzielczą i kolanami przysuniętymi do klatki

piersiowej. - Becks ma rację. Świetnie by to wyglądało na stronie. - A przy okazji zniszczylibyśmy tym ludziom życie. Nie zasłużyli sobie na to. - A ilu bohaterów naszych reportaży zasłużyło? Zrozum, nigdy nie byliśmy dziennikarzami rodem z tabloidu... - I dzięki Bogu - mruknąłem. -...ale do świętych też nam trochę brakowało. Jeśli jakaś historia wpadła nam w oko, ruszaliśmy jej śladem i czasami ktoś na tym ucierpiał. Tak jak ta kobieta z psem, którą dopiero co wspominałeś. - Mogłabyś mi nie przypominać, że czytasz w moich myślach? Właś-nie tam trzymam wszystkie prywatne wspomnienia. - Błagam cię. Jakby cokolwiek w twojej głowie mogło mnie zszokować. - George pochyliła się do przodu i położyła policzek na kolanie, posyłając mi uśmiech. - Kobieta z psem, Shaun. Nawet jeśli udało jej się uciec, ile wybranych przez nią dróg zostało natychmiast zamkniętych po naszej publikacji? Ilu podobnych jej ludzi próbowało wyjechać trasą z naszych reportaży i trafiło prosto w stworzoną przez nas pułapkę?

- To nie nasza wina. - A czy doktor Kellis odpowiada za to, że Robert Stalnaker szukał sensacji i napisał swój artykuł o remedium na przeziębienie, wywołując to całe głupie Powstanie? Powinniśmy być odpowiedzialnymi dziennikarzami. Jak poradzimy sobie ze świadomością, że przez nasze reportaże cierpią ludzie? - Westchnęła. - Naprawdę myślisz, że Buffy i ja to nasze pierwsze ofiary? - W tej chwili wiem tylko, że mam farta, bo Buffy mnie nie nawiedza - odparłem gorzko.

- Shaun?

Spojrzałem na Becks. Wydawała się przejęta. Nie dziwiłem się. Na jej miejscu też bym się zmartwił. - Hej, Becks - powiedziałem, obracając się z powrotem w stronę kierownicy i przy okazji zerkając na puste siedzenie obok. George zniknęła, ale wróci. - Wszystko w porządku tam z tyłu?

- Tak, wszystko gra. A z przodu? - Tak tylko się ze sobą kłócę. Nic nowego. - Skręć w lewo - wtrącił GPS, nie dając Becks szansy na odpowiedź. Może to i lepiej. Ignorowanie mojej postępującej choroby psychicznej może i wydawało się w porządku w przyjemnym, względnie bezpiecznym laboratorium, ale to nie oznaczało, że Becks zamierzała być równie tolerancyjna w terenie. Naprawdę nie miałem ochoty na kolejną sprzeczkę o to, czy mogę sam decydować o swojej chorobie. Droga, po której poprowadził nas GPS, była ledwie pasem piachu wijącym się między drzewami. Opony zostawiały głębokie ślady, a van cały się trząsł i podskakiwał na wybojach. Becks opadła na siedzenie i złapała jedną ręką uchwyt, a drugą przycisnęła do deski rozdzielczej. - Jesteś pewien, że dobrze jedziemy? - zapytała z naciskiem. - Cel za sto metrów - ogłosił GPS. - Straszna pani z komputera mówi, że tak. - Zdjąłem nogę z gazu. Bez sensu zarzynać amortyzatory, skoro w pobliżu nie ma nawet jednego zombie. - Nie podoba mi się ta droga. - My też najwyraźniej nie przypadliśmy jej do gustu.

- Cel za dwadzieścia metrów - oznajmił GPS. Zmarszczyłem brwi. Przed nami widziałem tylko biegnący dalej pas piachu... a przynajmniej do chwili, kiedy spomiędzy drzew wyszło dwóch obcych mężczyzn, każdy z obrzynem tak wielkim i niepraktycznym, że niemal bezużytecznym. Pewnie dało się tym czymś ustrzelić zombie, ale przez mocny odrzut pewnie facet sam padłby na ziemię. Nie wspominając już o wadze amunicji. Jeśli ktoś chciałby nosić taką spluwę i jednocześnie mieć szansę uciec przed śmiertelnym niebezpieczeństwem, mógłby nosić przy sobie co najwyżej ze dwa tuziny pocisków.

- Shaun... - Nie martw się, Becks - powiedziałem i wyłączyłem silnik. Mężczyźni z obrzynami celowali w naszą przednią szybę. W odpowiedzi posłałem im całusa i pomachałem radośnie ręką. - Nie chcą nas zastrzelić. Inaczej nie nosiliby takich wielkich spluw. - A więc co twoim zdaniem planują? Proszę, oświeć mnie. Becks się skrzywiła. Ja odpiąłem pas. - Chcą nas nastraszyć - stwierdziłem i otworzyłem drzwi. Trzymając ręce na widoku, zsunąłem się z siedzenia kierowcy. Mężczyźni z bronią przesunęli się, żeby wycelować prosto we mnie. Uśmiechnąłem się do nich przymilnie, odsuwając się od vana na tyle, by mogli się przekonać, że niczego nie ukrywam. - Przybywamy w pokoju - zawołałem. Ciszej rzuciłem do Becks: - Zawsze chciałem to powiedzieć. Czasami wyłazi z ciebie straszny palant, stwierdziła George. - Zgadza się - odparłem. Mężczyźni nie przestali we mnie celować. Westchnąłem i uniosłem głos, próbując innego podejścia: - Przysłała nas doktor Abbey. Potrzebujemy benzyny, a potem odjedziemy w swoją stronę. Człowiek po mojej lewej stronie opuścił broń. Ten po prawej nie. Patrzył na mnie podejrzliwie zmrużonymi oczami i zapytał:

- Skąd mamy wiedzieć, że mówisz prawdę? - Znikąd, chociaż wydaje mi się, że najprościej byłoby potrzymać nas tutaj i znaleźć kogoś, kto zna aktualny numer do doktor Abbey, i potwierdzić naszą wersję. Ale naprawdę mówię prawdę. Nazywam się Shaun Mason, zaś w samochodzie siedzi Rebecca Atherton. Jesteśmy z Przeglądu Końca Świata i uciekamy przed CZKC, a wysłała nas doktor Abbey. Zdecydowanie przekazywałem im zbyt dużo informacji, ale ci ludzie, bez względu na powody, wybrali życie poza współczesną egzystencją - wcale niełatwe to zadanie, z coraz bardziej inwazyjną obserwacją prowadzoną przez instytucje rządowe i zdrowia publicznego. Wyznając, że jesteśmy zbiegami, nie dawaliśmy im żadnej przewagi, którą mogliby wykorzystać przeciwko nam; raczej pokazywaliśmy, że coś nas łączy. Wszyscy chowaliśmy się przed światem. Drugi mężczyzna opuścił broń. - Jak się ma ten jej przeklęty pies? - zapytał. Ledwo dostrzegałem jego usta za grubą szczeciną rudej brody. Miał na sobie dżinsowe ogrodniczki i prostą koszulę w kratę z podciągniętymi rękawami. Czułem się, jakby przesłuchiwał mnie dużo, dużo młodszy brat Paula Bunyana*. - Nadal ma gabaryty małego czołgu - stwierdziłem. - Powiedziała wam, że nie przyjmujemy kart? - zapytał ten pierwszy, najwyraźniej niechętny do oddania pałeczki koledze. Jeśli ten drugi był skarłowaciałym kuzynem Paula Bunyana, ten pierwszy mógłby robić za Ichaboda Crane’a, miał nawet charakterystycznie wystające jabłko Adama i zdumiewająco duży nos. Strasznie żałuję, że tego nie filmujemy, stwierdziła George. Zdusiłem odruchową odpowiedź „ja też”, skupiając się na tym, by wyglądać tak niewinnie i szczerze, jak tylko mogłem. Do perfekcji opanowałem rzucanie groźnych spojrzeń, ale tutaj ta umiejętność raczej mi się nie przyda.

- Powiedziała nam, że pieniędzmi nic tutaj nie wskóramy - rzuciłem z uśmiechem. Za to uznała, że sterylne urządzenia do badania krwi będą odpowiednią zapłatą za benzynę i kilka kanapek. Paul Bunyan skrzywił się na moment - na tyle długo, żebym zaczął się zastanawiać, czy Becks uda się przesunąć na fotel kierowcy i ruszyć, zanim oboje zostaniemy zastrzeleni. Potem uśmiechnął się szeroko, prezentując kilka przerw między przednimi zębami. - No, cholera, chłopie, dlaczego od razu tego nie powiedziałeś? - Wciąż jesteśmy w tym nowi - odparłem. - To znaczy, że możemy wejść? - Pewnie - stwierdził Ichabod. Razem z Paulem ruszyli w stronę vana, niemal jednocześnie opierając spluwy o ramiona. - Podwieziecie nas? Ich zachowanie miało wszystkie znamiona testu. - Pewnie - rzuciłem, pokazując im gestem, żeby szli za mną, a sam usiadłem na fotelu kierowcy. Jak się spodziewałem, Becks miała już pistolet na wierzchu i trzymała go tuż pod deską rozdzielczą. Machnąłem ręką, żeby go schowała, zanim któryś z naszych nowych „przyjaciół” go zobaczy. - Jesteś pewien, że to dobry pomysł? - syknęła niemal szeptem. - Nie - odparłem. Rozwinąłbym myśl, ale Paul i Ichabod dotarli do vana. - Otwarte! zawołałem. - Jesteśmy zobowiązani - stwierdził Ichabod. Otworzył tylne drzwi i wszedł do środka, a pół kroku za nim Paul. - Jestem Nathan, a to Paul. - Miło was poznać - rzucił Paul. - Mnie również - odparła Becks z profesjonalnym uśmiechem. Ktoś, kto jej nie znał,

pewnie wziąłby go za dobrą kartę. A jej znajomy na widok tego wyrazu twarzy sięgnąłby po broń albo zaczął uciekać. - Wyglądasz mi na Paula - zagaiłem, ignorując sygnalizowane przez Becks niebezpieczeństwo. Może i nie podobają jej się obcy w naszym vanie, ale będzie musiała to jakoś znieść. Gdzieś z tyłu głowy słyszałem, jak George się śmieje. - Śmiało, zamykajcie. Domyślam się, że wiecie, gdzie mamy jechać. Paul zatrzasnął drzwi i odpowiedział: - Trzymajcie się dalej tej drogi. Za jakieś dwadzieścia metrów będzie zjazd. - Super. - Uruchomiłem silnik i ruszyłem powoli po nierównej nawierzchni. Ku mojemu zaskoczeniu, wyrównała dosłownie kawałek dalej. Van przestał się trząść i podskakiwać, a zamiast tego sunął gładko do przodu. Musiałem zrobić dziwną minę, bo Nathan i Paul wybuchnęli śmiechem. - O rany, nowi zawsze się dają wkręcić! - powiedział Paul, uderzając w kolano mięsistą dłonią. - Dbamy o ten odcinek drogi, który jest odpowiednio schowany. Nigdy nie wiadomo, kiedy będzie trzeba spalić gumę i nie urwać przy tym koła. - Tak, wysublimowany dowcip - powiedziałem, ledwo tuszując swoje zdenerwowanie. Nie mogłem sobie pozwolić na nerwy. Becks i tak była już na granicy wytrzymałości, a jedno z nas musiało zachować spokój. Ja mogę, zaoferowała się George. Miałem na myśli osobę z ciałem, poprawiłem w myślach. - Gdzie teraz? - zapytałem. - Jedź dalej - powiedział Nathan. - Poznasz zjazd, kiedy go zobaczysz. - Pewnie - zgodziłem się i nacisnąłem mocniej pedał gazu, przyśpieszając z trzech

kilometrów na godzinę do przyzwoitych dziesięciu. Po kilku sekundach zobaczyłem skręt prowadzący na szeroką, żwirową drogę, niemal całkowicie zacienioną przez drzewa. Spojrzałem na gałęzie i od razu zrozumiałem, że dawały praktycznie całkowitą ochronę przed obserwacją z powietrza. Nawet Becks przestała patrzeć podejrzliwie na naszych pasażerów, a zamiast tego pochyliła się do przodu, by przyjrzeć się drodze, po czym ogłosiła werdykt:

- Fajne. - Bardzo fajne - zgodziłem się i skręciłem. Drzewa blokowały większość światła, co również musiało być celowym działaniem. Jechaliśmy żwirówką jeszcze jakieś pięć minut, kiedy lekko zakręciła, resztka liści zniknęła, a my znaleźliśmy się przed budynkiem, który wydawał się niemal niezmieniony od beztroskich czasów sprzed Powstania. Jedynie ogrodzenie pod napięciem, zwieńczone drutem kolczastym, zdawało się nowym nabytkiem. Nie pasowało do żadnych zdjęć dawnej architektury, jakie widziałem. Reszta budynku wydawała się starsza ode mnie i musiała powstać w czasie, gdy okolica była świetnie prosperującą atrakcją turystyczną, a nie samym środkiem niczego. Dwaj mężczyźni otworzyli bramę. Po jednej stronie stał szereg pomp paliwowych, już za ogrodzeniem, ale w pewnej odległości od budynku. Oprócz tego ustawiono rząd przenośnych toalet, a także prysznic odkażający, również przenośny. Ci ludzie pomyśleli o wszystkim, a potem na poczekaniu stworzyli to z arkuszy plastiku i taśmy klejącej. - Witajcie u Denny’ego - powiedział Nathan. Spojrzałem na niego przez ramię, a potem przejechałem przez bramę i zatrzymałem się tuż przed drugim, niższym ogrodzeniem, biegnącym wokół głównego budynku. - Myślałem, że tak się nazywała sieć restauracji. - Owszem. Tu też stała. - Uśmiechnął się szeroko. - Wszyscy mamy złote rączki.

- Naprawdę? - Spojrzałem na budynek. - Nigdy nie widziałem żadnego z nietkniętymi szybami. - Mieliśmy farta - wyjaśnił Paul. - Lokal był już zamknięty, kiedy wybuchło Powstanie. Powiedzieli, że jest „tendencja zniżkowa” na rynku, a potem, zanim ktokolwiek ogłosił recesję, pojawili się zombie. Idealne wyczucie czasu. - Pożarci ludzie zapewne mieli inne zdanie - zauważyła ironicznie Becks. - Cóż, to prawda. Dla nich czas nie był dobry - zgodził się Paul. Otworzył drzwi vana i wysiadł. Jego wysokie buty zachrzęściły na żwirze. - Chodźcie. Zobaczmy, co da się zrobić w kwestii wymiany. Nathan ruszył jego śladem, a po drodze do dawnego baru obaj wydawali się zupełnie spokojni. Przez chwilę stałem jeszcze nieruchomo, zerkając spod przymrużonych powiek na drzewa. Becks, która właśnie odpinała pas, wyraźnie się zawahała.

- O co chodzi? - Jesteśmy w lesie. Nawet jeśli nie ma tu żadnych niedźwiedzi, powinny być jelenie. Dlaczego więc nasi przyjaciele są tacy wyluzowani? - Wtedy wyłapałem błysk światła wysoko na drzewie, gdzie nie powinien się pojawić. Wskazałem to miejsce palcem, nie przejmując się, czy ktoś to zauważy. - Tam. Mają kamery na gałęziach. Może też strzelców. Śledzili nas na drodze, póki ich ludzie nie zajęli swoich pozycji. - Mówił ci już ktoś, że potrafisz sprawić, by kobieta miała kisiel w gaciach? - To jedna z moich najlepszych cech - rzuciłem, a potem wyszedłem przez tylne drzwi vana, łapiąc po drodze jeden z pakunków z rzeczami na wymianę. Becks ruszyła moim śladem, mamrocząc coś pod nosem. Nie pierwszy raz się cieszyłem, że George to jedyna kobieta, która miała bezpośredni wgląd w moje myśli.

Zwariowałbyś, gdyby było nas tu więcej. Prychnąłem i nie odezwałem się ani słowem. Nathan i Paul czekali na nas przy drugim ogrodzeniu. Brama tym razem stała otworem, nie dało się zauważyć też żadnego testera. Nathan najwyraźniej zauważył zdziwienie na naszych twarzach. Wzruszył swoimi wychudzonymi ramionami niczym ptak i powiedział: - Nie stać nas na taką paranoję, którą uskuteczniacie w cywilizacji. O ile nie mamy powodu podejrzewać, że mieliście kontakt z wirusem, radzimy sobie z epidemią po staremu. - Amunicją - dodał Paul na wypadek, gdybyśmy okazali się zbyt głupi, by pojąć aluzję. - Dzięki wielkie - stwierdziłem. Unosząc pakunek, zapytałem: - Tutaj załatwiamy interesy, czy możemy najpierw wejść do środka? - Możemy wejść, żaden problem - odparł Nathan. - Indy ma kawę. - Pokazał nam, żebyśmy poszli za nim, a potem wszedł w przestrzeń chronioną przez ogrodzenie. Paul został na swoim miejscu. Nie chcieli, żebyśmy znaleźli się za plecami ich obu. Mądre. Lubię ludzi, którzy potrafią być inteligentnymi paranoikami. Zazwyczaj właśnie im udaje się przeżyć. - Jest jakaś szansa na colę? - zapytałem. Becks spojrzała na mnie groźnie i razem przekroczyliśmy ogrodzenie. Paul zamknął bramę. Sam został po drugiej stronie, co wcale mnie nie zdziwiło. - Nie podoba mi się, że nikt nie pilnuje vana - stwierdziła Becks. - Nie martw się, nie splądrujemy go - powiedział Nathan. - Jeśli pokonacie ostatni punkt kontrolny, damy wam benzynę, zapasy i cokolwiek jeszcze będzie wam potrzebne. Nikt nawet nie dotknie tego, czego nie zgodzicie się oddać w zamian. Jesteśmy cywilizowanymi ludźmi. Pewnie dlatego Doktorek przysłała was do nas.

Skrzywiłem się. Doktorkiem często nazywaliśmy jedną z naszych, Kelly Connolly. Sami ją tak ochrzciliśmy. Teraz nie żyje, tak jak wielu innych. - A jeśli nie przejdziemy ostatniego punktu kontrolnego? - Martwych się nie okrada, martwym się zabiera - stwierdził twardo Nathan. Otworzył drzwi do restauracji i wszedł do środka. - I z tym radosnym akcentem... - mruknęła Becks. W sprawie Durno przeciwko Wisconsin zawyrokowano, że zmarły nie posiada prawa własności wobec rzeczy zlokalizowanych bezpośrednio na nim lub w najbliższej okolicy, więc zajęcie samochodu zainfekowanego jest legalne. Oczywiście kilka razy nadużyto już tego prawa. Wielu ludzi uważa je za najlepszy przepis powstały w wyniku Powstania. W końcu kto ma czas zajmować się papierami w środku apokalipsy? - Przynajmniej jest kawa. - Złapałem drzwi w chwili, gdy miały się zamknąć, a potem szarmancko machnąłem wolną ręką, mówiąc: - Panie przodem. - A dupki tyłem? - upewniła się Becks, ale do środka weszła uśmiechnięta, a nie ukrywam, że taki był mój cel. Ruszyłem za nią i zobaczyłem zaskakująco jasne wnętrze. Szyby w oknach musiały być przyciemniane od zewnątrz, aby ukryć fakt, że nadal korzystano z tego miejsca. Miało to sens. Dla zainfekowanych światło nie wiąże się z potencjalną obecnością ludzi. Dla policji tak. Ostatniego Danny’ego w Kalifornii zamknęli wiele lat temu, kiedy nowe prawo dotyczące jedzenia i higieny dopiero raczkowało. Jestem pewien, że ten budynek przeszedł wiele modyfikacji względem pierwotnego planu, ponieważ nie wyobrażam sobie, żeby „rodzinne restauracje” miały półki na amunicję albo łóżka szpitalne na środku części jadalnianej. Kilka starych boksów pozostało, a ich winylowe obicie w kolorze wiśniowym posklejano kawałkami taśmy. Większość jednak wyrzucono, ich miejsce zajęły przydatne półki magazynowe, z których mniej więcej połowa aktualnie świeciła pustkami. Reszta mieściła pakowane przekąski, artykuły pierwszej pomocy i inne niezbędne na co dzień

rzeczy: papier toaletowy, tampony i tani alkohol. Oryginalna lada też została na swoim miejscu. W tej chwili stała za nią kobieta pochodzenia afroamerykańskiego z dredami oplecionymi długimi paskami jasnofioletowego materiału i podejrzliwym wyrazem twarzy. W ręku trzymała pistolet. Z ulgą zauważyłem, że celuje w podłogę, a nie w nas. Mimo to wątpiłem, by zawahała się choć sekundę przed wystrzeleniem. - Indy, to ludzie, których nasze kamery złapały na starej drodze - wyjaśnił Nathan. Mówią, że wysłała ich Doktorka. Potrzebują benzyny. - Cześć - rzuciłem. - Ładnie tu macie. Becks również się przywitała, na co Indy zmarszczyła brwi i spojrzała na nas podejrzliwie. - Jakie jest hasło? - zapytała. Becks zamrugała. - Nie ma żadnego. - Potem zamarła, czekając w napięciu. Ja zrobiłem to samo. Jeśli ci ludzie szukali wymówki, żeby nas zabić, nieznajomość hasła na pewno się liczyła. Poczekaj, ostrzegła George. Spójrz na jej twarz. Indy się uśmiechała. Dzięki temu wyglądała o wiele mniej groźnie. - Widzicie, gdybyście nie byli od Doktorka, spróbowalibyście coś wymyślić. Witajcie w Shantytown. - Tak się nazywa to miejsce? - zapytała Becks. - A w życiu. O każdym mówimy Shantytown. W ten sposób nikt nigdy nie zdradzi naszej lokalizacji. Nathan twierdzi, że szukacie benzyny...

- Coś do jedzenia też by się przydało, ale paliwo jest najważniejsze - wyjaśniłem. Uniosłem jeszcze raz pakunek i dodałem: - Przywieźliśmy środki antykoncepcyjne. - I maść na wysypkę od sumaka jadowitego. Indy się zaśmiała. - To dwie rzeczy, które najczęściej idą tu w parze. Podejdźcie, dzieciaki. Spójrzmy na wasze zabawki i może uda nam się dogadać co do tego, ile wam się uda za nie kupić. Wymieniliśmy z Becks pełne ulgi spojrzenia i podeszliśmy do lady. Indy wyciągnęła ręce po paczkę. Przez krótką chwilę rozważałem, czy odmówić, bo to obniżyłoby naszą siłę pertraktacji. Głupi pomysł. I tak nic nam po niej, jeśli nie wyjdziemy stąd żywi. Podałem Indy nasze rzeczy. - Gdzie jedziecie, dzieciaki? - zapytała, przeglądając zawartość paczki. - Do Berkeley - wyjaśniła Becks. - Na Florydę - stwierdziłem jednocześnie. Indy uniosła wzrok, a w jej oczach zobaczyłem cień rozbawienia. - Cel bliższy i dalszy, jak rozumiem. Polecenie Doktorka? - Chce komary - powiedziałem, wzruszając ramionami. - W Berkeley są ludzie, którzy mogą nam pomóc dostać się na Florydę i z powrotem, unikając przy tym aresztowań i oskarżeń o bioterroryzm. Jestem pewien, że żołnierzom pilnującym blokad nie spodoba się nasza wizyta. - Masonowie zapewne będą w stanie wam pomóc - zgodziła się Indy, wyjmując trzy paczki implantów antykoncepcyjnych i kładąc je na ladzie. - Nie patrz na mnie z takim zdziwieniem. Sprawdziłam was, jak tylko powiedzieliście moim chłopcom, kim jesteście.

- Wiemy, czym jest Internet - wtrącił Nathan. - Nie wszystkie stare sieci wyłączono - wyjaśniła Indy i wyprostowała się, popychając pakunek w moją stronę. - Bierzemy implanty, pistolet mamy swój, do tego dwa opakowania prezerwatyw, cztery testery i trochę antybiotyków. Za to damy wam pełny bak paliwa, nakarmimy was i puścimy wolno. Możemy nawet dorzucić prysznic, jeśli chcecie. - Bez ostatniego na razie damy sobie radę, resztę przyjmujemy - powiedziałem. - To niesamowite, że możecie tu tak żyć - stwierdziła Becks. - Cóż, skarbie, jeśli pamiętasz świat, zanim ogrodzono go ścianami, tylko takie życie wydaje ci się prawdziwe. - Indy uśmiechnęła się smutno. A potem się zreflektowała, wytarła szybko ręce o dżinsy i wyprostowała się. - Idziemy. Czas dolać wam paliwa. Kiedy wyszliśmy z budynku, Paul nadal stał przy bramie. Skinął głową Indy i patrzył bez słowa, jak wracam do vana i podjeżdżam nim do pomp. Kiedy tankowałem, Becks weszła do środka, wracając po paru minutach z brązową torbą czegoś pikantnie i smacznie pachnącego. Potem zjawiła się Indy i ze skrzyżowanymi na piersi rękami patrzyła, jak kończę tankowanie. - Mogę ci udzielić rady? - zapytała. - Jest warta tego, co za nią zapłacisz. - Słucham - powiedziałem, odwieszając wąż dystrybutora. - Ufaj Doktorkowi, o ile nie staniesz między nią a kolejną popieprzoną rzeczą, nad którą aktualnie pracuje. I uważajcie na Masonów. - Tego drugiego nauczyłem się już dawno temu - wyjaśniłem z kpiarskim, jak miałem nadzieję, uśmiechem. - Dziękuję za gościnność. - Chciałem zapytać, co wiedziała o Masonach. Uznałem jednak, że to kiepski pomysł, więc ugryzłem się w język.

- Nie ma za co. - Indy odwróciła się, żeby posłać uśmiech Becks, która wpatrywała się w nią, jakby zobaczyła ducha. - Uważajcie na siebie, dzieciaki. Wróciła do środka, zanim któreś z nas zdążyło odpowiedzieć. Becks poszła za mną do vana i bez słowa opadła na fotel pasażera. Pomachałem Paulowi i Nathanowi, uruchamiając silnik, a potem powoli wyjechałem przez bramę na żwirową drogę. Dopiero gdy wjeżdżaliśmy na nierówną powierzchnię piaszczystej ścieżki, Becks się odezwała. - To była Indigo Blue. - Słucham? - zapytałem, prawie nie zwracając uwagi na jej słowa, bo musiałem skupiać się na prowadzeniu vana. - Nienawidzę tej drogi. - Powiedziałam, że to była Indigo Blue. Ta słynna Newsie, która zniknęła, kiedy zaczęła współpracować z twoim ojcem, pamiętasz? - Przybranym ojcem - poprawiłem ją odruchowo, a potem zamrugałem ze zdziwienia. - Czekaj, naprawdę? Jesteś pewna? - Uczyliśmy się o niej w ramach zajęć z historii dziennikarstwa. Nie rozpoznałam jej od razu, ale tak, jestem pewna.

- Ha. Ciekawe, co ona tam robi. - Ciekawe, dlaczego nie jest martwa! Wszyscy myśleli, że zginęła. - Chcesz wrócić i ją zapytać? - Nie! - Odpowiedź Becks nadeszła na tyle szybko, żebym odwrócił wzrok od drogi i

zmarszczył brwi. Becks westchnęła. - Skoro tam jest, musi mieć jakiś powód. Chciałabym wiedzieć, o co tu chodzi, ale szanuję jej decyzję. Nie po to tu przyjechaliśmy. - Ano nie po to. - Znowu spojrzałem przez przednią szybę. - Ciekawe, czy doktor Abbey o tym wie. - Ciekawe, czy w ogóle ją to obchodzi. - Fakt. Myślę, że... - Nie dokończyłem, naciskając gwałtownie hamulec, przez co pas boleśnie wpił mi się w ramię. Becks krzyknęła, kiedy pęd wyrzucił ją do przodu.

- Shaun! Co do cholery?! Nie mogłem wydusić z siebie słowa. Zamiast tego wskazałem ręką kosmatą masę stojącą na końcu piaszczystej drogi. Becks spojrzała i otworzyła szeroko oczy. - Shaun, to... to niedźwiedź? - Owszem - odparłem, ale nie udało mi się zatuszować zadowolenia. - Miałaś już okazję zabić zombie niedźwiedzia?

- Niestety nie. - Może jednak będziemy musieli wrócić i skorzystać z ich prysznica. - Odpiąłem powoli pas. - Kto pierwszy strzeli w głowę, pierwszy idzie się myć. - Umowa stoi - rzuciła Becks i sięgnęła po broń.

Proszę, wróćcie żywi. Proszę, wróćcie żywi. Proszę, wróćcie żywi. Proszę, wróćcie żywi. Proszę, wróćcie...

- z Dmuchawca mego, bloga Magdalene Grace Garcii, 26 lipca 2041. Nieopublikowane

Najdroższa Nandini, jeśli czytasz ten list, zapewne zginąłem w trakcie idiotycznego przedsięwzięcia, które właśnie zaplanowałem - kolejna idiotyczna wyprawa w życiu wypełnionym nimi po brzegi. Nie żałujesz, że poślubiłaś człowieka, który już zawsze będzie Cię opuszczał w pogoni za nieuchwytnym, platonicznym ideałem prawdy? Nie winiłbym Cię za to. Proszę, uznaj ten list za moje błogosławieństwo i znajdź sobie drugiego męża, kiedy tylko będziesz na to gotowa. Najlepiej księgowego albo programistę - człowieka o przyjemnej, stabilnej pracy, który nigdy nie odda się szaleństwu. Och, bardzo Cię kochałem. Może nie od samego początku, niezbyt się ucieszyłem, kiedy rodzice nas poznali i oznajmili, że mamy się pobrać. Ale nie trwało to tak długo, jak niektórzy się spodziewali. Jest mi naprawdę przykro, że nie byłem mężem, na jakiego zasłużyłaś. Nigdy nie byłem godzien takiej żony. Kocham Cię, droga Nan. Uwierz mi, nawet jeśli nie wierzyłaś w nic, co Ci mówiłem. Kocham Cię i jestem niewyobrażalnie wdzięczny za to, że zaryzykowałaś małżeństwo ze mną.

- z wiadomości spisanej przez Mahira Gowdę, 26 lipca 2041. Niewysłane

Jedenaście Doktor Thomas uśmiechnął się pobłażliwie z drugiego końca stołu. - Georgia, zdaję sobie sprawę, że ostatnie kilka tygodni były dla ciebie naprawdę

stresujące... - Nuda i stres to nie to samo - stwierdziłam. - Możesz sprawdzić w słowniku, jeśli chcesz. Na twoim miejscu bym sprawdziła. Zapisał coś w swoim tablecie. - Te żarciki to mechanizm obronny, prawda? - Nie, to Shaun był moim mechanizmem obronnym. Skoro go tu nie ma, muszę go czymś zastąpić. - Wzięłam głęboki oddech, próbując wyglądać na przybitą. A to niełatwe. Nigdy wcześniej nie musiałam przejmować się tym, co mówią moje oczy. Ludzie twierdzą, że właśnie one są zwierciadłem duszy, a ja przyzwyczaiłam się do chowania ich za ciemną zasłoną. Bez siatkówkowego KA mogą mnie zdradzać w każdej chwili. - Powiesz mi kiedyś, co się stało? - Kiedy twój organizm będzie gotowy na taki stres - odparł doktor Thomas, znowu notując coś na tablecie. - Doktor Shaw mówiła, że w trakcie badań wykazywałaś się chęcią współpracy i potwierdza twoją opowieść o obcięciu włosów. Przepraszam, że ci nie ufałem. - No cóż. - Wzruszyłam ramionami, próbując wyglądać jednocześ-nie na sfrustrowaną i niewinną. Frustracja była łatwa, niewinność nie. - Nigdy nie lubiłam kłamać. Ta drobna uwaga zrobiła swoje; doktor Thomas aż się skrzywił. Zdobyłam szacunek jako Newsie dzięki temu, że nigdy nie kłamałam - postanowienie to kosztowało mnie kilka mandatów, gdy znaleziono mnie w miejscach, w których być nie powinnam, a ja nie mogłam wymyślić żadnego sensownego wytłumaczenia. Ale przynajmniej nauczyło mnie to, że nie powinnam ulegać Shaunowi, gdy namawiał mnie do wejścia na teren oznaczony tabliczką „tylko dla upoważnionych”. Te wczesne eskapady pamiętam niezbyt dokładnie, jakbym przypominała je sobie tyle razy, że zaczęły tracić ostrość. Dotyczyło to wielu dawniejszych wspomnień i działo się od chwili przebudzenia. Starałam się rozgryźć, co to mogło oznaczać. Po tym, co Gregory pokazał mi zeszłej nocy, chyba wreszcie wiem.

Wspomnienia nie były niewyraźne, dlatego że pochodziły z dawnych lat albo dlatego że wystąpił błąd w trakcie transferu mojej świadomości do świeżo sklonowanego ciała. Wspomnienia były niewyraźne, bo to, co pamiętałam, nigdy się nie wydarzyło - a przynajmniej nie w moim życiu. „Pamiętałam” zaimplementowany incydent wydobyty z umysłu martwej kobiety. Nie dało się uniknąć pewnych strat w dokładności. W pewien sposób wiedza, że tak naprawdę nie jestem osobą, którą wydawało mi się, że jestem - wiedza o tym, że Georgia Mason nie żyje i nigdy nie wróci - uczyniła moje spotkania z doktorem Thomasem o wiele łatwiejszymi. Nie lubię kłamać. Nigdy nie lubiłam. A kiedy byłam sobą, w ogóle mi to nie szło. Teraz byłam kimś, kto tylko myślał, że jest nią, więc ta umiejętność wydawała się warta wyćwiczenia. Nie zaprzepaściłam swoich wartości. Tworzyłam własne, zaprzepaszczając wartości martwej kobiety. I może jeśli powtórzę to sobie wystarczająco dużo razy, wreszcie w to uwierzę. W końcu doktor Thomas chrząknął i powiedział: - Dotychczas miałaś dobre wyniki. Wydaje mi się, że twój stan się stabilizuje. - No i pięknie. - Ludzie obserwujący twój przypadek są bardzo optymistyczni. Przyznali ci wysokie noty. Po tym, jak Gregory wyjaśnił, że służę za model pokazowy, przez to stwierdzenie miałam ochotę w coś przywalić. Zdusiłam jednak żądzę krwi, pytając zimno: - Czy ktoś z nich przyjdzie spotkać się ze mną osobiście? Doktor Thomas, z grymasem na ustach, zaniósł się wyćwiczonym śmiechem. W żaden sposób nie pasowało to do jego nerwowego usposobienia, więc zaczęłam się wahać, czy powinnam go spoliczkować, czy raczej wysłać na lekcje aktorstwa.

- Wiceprezydent Cousins jest zbyt zajęty, żeby przyjechać do CZKC na spotkanie towarzyskie, nawet jeśli chodzi o jego wieloletnią przyjaciółkę... Wyprostowałam się lekko, w starym dziennikarskim odruchu prostując ramiona, gdy docierały do mnie dopiero co wypowiedziane słowa. - Wiceprezydent? Rick? Mój Rick? Z Przeglądu Końca Świata? - Ach... - Doktor Thomas nagle stracił cały rezon, gdy zdał sobie sprawę, że się wygadał. - Tak. Gubernator Tate okazał się kolejną nieszczęsną ofiarą incydentu, który kosztował cię... Chciałem powiedzieć, incydentu, w wyniku którego... - Zawahał się, już zupełnie zagubiony. - Umarłam? - podpowiedziałam. - Zostałam zamordowana? Zostałam męczennikiem? Zawsze chciałam być męczennikiem. - To już drugie moje kłamstwo tego dnia. Nigdy nie chciałam męczeństwa. Chciałam żyć tak długo, by pochować Shauna, ile by to nie trwało, a potem umrzeć w swoim czasie i na własnych zasadach. - Tak. - Doktor Thomas kiwnął głową z wyraźną ulgą. - Po śmierci gubernatora prezydent Ryman wybrał twojego przyjaciela na zastępcę. Powiedział, że tylko w ten sposób może uhonorować pamięć o tobie i pokazać blogerom, iż mogą pozostać niezależni. Poczułam, jak napinają mi się mięśnie ramion. Powiedział „blogerom” tonem, który większość ludzi zarezerwowałaby dla martwych szczurów. Ostrożnie dobierając słowa, zapytałam: - A więc Ryman wygrał wybory? - I to z dużą przewagą. Wydarzenia w Sacramento, choć niefortunne, zwróciły uwagę wszystkich na jego kampanię. - Tak, domyślam się. - Kampania Rymana musiała praktycznie nie schodzić z programów informacyjnych, bez względu na wysiłki opozycji, próbującej wrócić do gry. Wystarczyło, żeby Ryman przeżył, a fotel prezydencki miał w ręku. - Możesz powiedzieć

Rickowi, że chciałabym go zobaczyć? - Przekażę informację, ale wiceprezydent jest bardzo zajętym człowiekiem. Jasne, pomyślałam. A na głos stwierdziłam: - Dziękuję. Miło byłoby mieć z kim porozmawiać. Trochę tu wariuję sama. - Rozumiem, ale, Georgia, wiele rzeczy się zmieniło od twojej śmierci. Wielu ludzi cię rozpoznaje i nawet niektórzy członkowie naszego personelu czują się... niekomfortowo... w twojej obecności. Z pewnością zdajesz sobie sprawę, że wszyscy by ucierpieli, gdyby ktoś, znając twój aktualny status prawny, uznał, iż przeszłaś amplifikację. - Słusznie. - Zmusiłam się do uśmiechu. Sądząc po wyrazie twarzy doktora Thomasa, nie wyglądałam zbyt przekonująco. Zważywszy na okoliczności, może tak jest lepiej. Uwaga o moim „aktualnym statusie prawnym” była wyraźnym ostrzeżeniem: doktor Thomas dawał mi do zrozumienia, że we wszystkich rządowych bazach danych oficjalnie jestem uznana za zmarłą, a jeśli ktoś by mnie zastrzelił, nie zostałby oskarżony o morderstwo. Zrobiłby to zgodnie z prawem. Życie było łatwiejsze, kiedy byłam martwa. Doktor Thomas wstał. - A teraz chodź ze mną, mamy dla ciebie małą niespodziankę - powiedział. - Niespodziankę? - Wstając, poczułam dodający otuchy ucisk pistoletu w skarpetce, który przypomniał mi, że gdziekolwiek się znajdę, nie jestem już bezbronna. Pewnie, tylko przy wielkim szczęściu udałoby mi się zabić więcej niż jedną osobę, zanim wszyscy by się na mnie rzucili, a nawet i to pod warunkiem, że pamięć o umiejętności korzystania z broni zadziała. Ale zawsze istniała szansa, a to więcej niż przedtem. Zamierzałam się jej trzymać z całych sił. - Zapraszam. - Doktor Thomas ruszył w stronę drzwi, pewien, że otworzą się na

zawołanie. I tak też się, oczywiście, stało: rozsunęły się gładko, ukazując korytarz. Idąc za doktorem Thomasem, czułam, jak zazdrość pali mi gardło. Na mnie drzwi nie reagowały. Gdy podchodziłam, ani drgnęły, jakbym była zainfekowana. Jakbym nadal nie żyła. Na zewnątrz czekali wszechobecni strażnicy. Zajęli pozycje z przodu i z tyłu. Pokonaliśmy znajomy korytarz, mijając drzwi, przez które zazwyczaj przechodziłam. Zaczęłam się martwić - może to wszystko było testem; może Gregory tak naprawdę pracował dla CZKC, a ja oblałam, wierząc w jego wielką teorię spiskową - kiedy doktor Thomas wreszcie się zatrzymał. Tak samo strażnik przed nami. - Jesteśmy na miejscu - powiedział doktor Thomas. Nacisnął coś na niewyróżniającym się fragmencie ściany, a wtedy kawałek panelu się przesunął, odkrywając urządzenie do badania krwi. - Georgia. Rozumiesz, że to przywilej i każde nieodpowiednie zachowanie poskutkuje natychmiastową i surową reprymendą? Nie chciałam się zastanawiać, czym mogłaby się owa reprymenda okazać, biorąc pod uwagę, że i tak mieszkałam w małym, odizolowanym pudełku bez cienia prywatności.

- Rozumiem. - Świetnie. Zapewniłem, że możemy ci zaufać. - Doktor Thomas położył dłoń na panelu testera. Światełko nad drzwiami zmieniło kolor z czerwonego na zielony, a potem drzwi się otworzyły. Nie przesunęły w bok tylko rozchyliły. Na korytarz wydostało się światło tak jasne, że odczułam je niemal jak fizyczny atak. Odruchowo przykryłam oczy dłonią, kiedy część mojego mózgu odpowiedzialna za odruchy zareagowała, zanim świadomość zdała sobie sprawę, że nic mnie nie szczypie. Powoli zmusiłam się do opuszczenia ręki, zamiast tego unosząc głowę i patrząc przed siebie ze zmrużonymi oczami. Światło

słoneczne.

To

było

światło

słoneczne.

Czułam

zapach

zieleni,

pikantno-gorzką woń krzaków pomidorów i słodko-mdlącą trawy. Ruszyłam ostrożnie do

przodu, a nogi niosły mnie niemal bezwiednie. Strażnik poszedł moim śladem, ale zachował pewien dystans, dając mi kilka metrów przestrzeni. I tak oto wyszłam z antyseptycznego korytarza CZKC. Nigdy nie byłam wielbicielką przyrody. Shaun powtarzał, że wychodzę z pokoju tylko po to, żeby pokrzyczeć na niego za brawurę. Nie miał do końca racji, ale też nie mogę powiedzieć, żeby bardzo się mylił. A mimo to przekraczając ten próg, czułam się niemal jak w niebie. Właściwie to nie znalazłam się na zewnątrz. Szybko zorientowałam się, że tak naprawdę weszłam do sporego biodomu, z sufitem ze stali i przezroczystej, kuloodpornej szyby, która nie pozwalała mi poczuć prawdziwego wiatru. Stałam pośrodku wielkiego kłamstwa. Wielkiego, zielonego kłamstwa z kobiercami i ogródkami warzywnymi oraz trawnikiem większym niż nasz w Berkeley. Miałam to gdzieś. W tamtej chwili kłamstwo miało dla mnie taką samą wartość jak prawda, bo otaczała mnie zieleń, a wokół latały motyle - motyle - jakby nigdy nic. Jakby wszędzie indziej na świecie również było zielono i fruwały motyle. - Co to? - zapytałam, odwracając się do doktora Thomasa. Oczy mnie piekły; czułam to dziwne szczypanie, które zaczynałam rozpoznawać jako zwiastun łez. Zdusiłam chęć otarcia powiek. Jeszcze miesiąc nie minął, odkąd nauczyłam się płakać, a już tego nienawidziłam. - Wspólnie z osobami dbającymi o twoje dobre samopoczucie zadecydowaliśmy, że przyda ci się trochę świeżego powietrza. - Znowu uśmiechnął się do mnie jak do dziecka. Przestałam walczyć z chęcią otarcia łez, bo musiałam się powstrzymywać, żeby nie uderzyć go w twarz. - Witaj w Biodomie 618. Coś zaszeleściło w gałęziach jabłoni po lewej stronie. Kiedy spojrzałam w tamtą stronę, przed oczami mignęły mi czarne skrzydła ptaka, z pewnością wrony, która nie chciała siedzieć na drzewie obok niechcianych ludzi. Ta chwila wystarczyła, żebym uspokoiła oddech i powstrzymała łzy. Kiedy odwróciłam się do doktora Thomasa, miałam szeroko otwarte ze zdumienia oczy.

- A więc to miejsce było tu przez cały czas? Uśmiechnął się szerzej. - To jeden z największych oddziałów CZKC, a biodom pozwala nam hodować własne jedzenie. Zresztą badania wykazały, że kontakt z przyrodą przyśpiesza powrót do zdrowia. - Wow. Nie miałam pojęcia. - Może trochę przesadziłam z tym ostatnim stwierdzeniem, ale byłam zbyt rozproszona, żeby się tym przejmować. Za bardzo skupiłam się na wyszukiwaniu w niedoskonałej pamięci informacji o oddziałach CZKC w Ameryce Północnej. - Pomyślałem, że ci się spodoba. Miło, że przypisywał sobie całą zasługę, skoro już wyszłam „na zewnątrz” i nie sfiksowałam. - Niesamowite - powiedziałam, starając się włożyć w swoje słowa jak najwięcej zachwytu. Musiało zadziałać, bo doktor Thomas nic nie powiedział. Zamiast tego tylko patrzył z uśmiechem, jak chłonęłam cuda CZKC, którymi chciał mi zaimponować. Faktycznie, zrobiło to na mnie wrażenie - a dokładniej to, jak wiele informacji z tekstów Mahira o różnych oddziałach tej instytucji zdołało przetrwać transfer wspomnień. Mahir podzielił je zgodnie z regionami, wypisując ich najważniejsze cechy, takie jak lądowiska dla helikopterów i innych maszyn, a także... biodomy. Istniało osiem oddziałów CZKC, w których zbudowano symulatory ekosystemów. Tylko cztery z nich wykorzystywano do uprawy. Zakładając, że od czasu powstania raportu Mahira nie wybudowano nowych, ta placówka była jedną z rzeczonych czterech. Nie słyszałam, żeby ktoś z obsługi mówił z południowym akcentem. Doktor Thomas brzmiał, jakby pochodził ze środkowego zachodu, ale naleciałości nie wydawały się zbyt wyraźne, jakby już dawno nie wracał do domu. Doktor Shaw mówiła trochę jak Becks, co

oznaczało, że urodziła się gdzieś w Nowej Anglii. Wszyscy inni mieli hollywoodzki akcent, co sugerowało Zachodnie Wybrzeże, a wątpiłam, by CZKC mieszało strażników i asystentów, żeby zaburzyć moje wrażenia. W takim razie nie znajdowaliśmy się na południu - więc Huntsville odpadało - i chociaż teoretycznie nie powinnam wykluczać St. Paul, wydawało mi się mało prawdopodobną opcją. Akcenty się nie zgadzały. Wobec czego pozostawało Seattle albo Phoenix. Kiedy odwróciłam się do doktora Thomasa, tym razem posłałam mu szczery uśmiech. - Dziękuję, że pozwoliliście mi to zobaczyć - powiedziałam. - Masz rację, od razu mi lepiej. Zarówno w Seattle, jak i w Phoenix znałam co najmniej tuzin blogerów. Co więcej, aspirujących blogerów napędza taki głód sławy, że widząc mnie na swoim progu, najpierw będą zadawać pytania, a potem strzelać. Musiałam tylko znaleźć sposób na wydostanie się z budynku, bo chociaż sytuacja pozostawała nieciekawa, mogło być znacznie gorzej. Miałabym szansę. - Cóż, jeśli dalej będziesz cieszyć się takim zdrowiem i zechcesz z nami współpracować, nie widzę przeciwwskazań, byś pojawiała się tu od czasu do czasu. Co ty na to? Mój uśmiech znowu stał się chłodny. „Najwyraźniej traktujesz mnie jak jakieś domowe zwierzątko, ty arogancki sukinsynu”, pomyślałam, ale na głos powiedziałam tylko: - Brzmi świetnie. - Mamy pół godziny przed kolejnymi badaniami. Chciałabyś zwiedzić biodom? - Mogę? - Nie udawałam zainteresowania. To dla mnie zupełnie nowe środowisko i po

długich tygodniach w sterylnym oddziale potrzebowałam tego bardziej, niż bym się spodziewała. - Nie przyprowadziłbym cię tutaj, gdybym nie miał zamiaru ci na to pozwolić stwierdził doktor Thomas. Na jego twarzy znowu zagościł ten przeklęty ojcowski uśmiech. Śmiało. Rozejrzyj się. Jesteś tu całkowicie bezpieczna. Nikt nie zakłóci twojego spokoju. - Na moment wróciła jego powaga, gdy dodał: - Ale, Georgia, gdybyś spróbowała otworzyć któreś z drzwi... - Nie pogniewałbyś się? Zmrużył oczy, a z twarzy zniknęły resztki udawanego zadowolenia. - Wręcz przeciwnie. - Zrozumiałam. - Skinęłam chłodno głową dwóm strażnikom, którzy nadal stali przy doktorze Thomasie, a potem ruszyłam na zwiedzanie biodomu. Na pierwszą ścianę, schowaną za wysoką rośliną, która wyglądała jak niedojrzała kukurydza, natrafiłam po niecałych dwudziestu metrach od wejścia. Nigdy nie poświęcałam agrokulturze zbyt wiele czasu. Ściana była biała i powinna od razu rzucać się w oczy na tle zielonego wnętrza, ale jakimś sposobem wkomponowała się w otoczenie tak samo jak drzwi, przez które weszliśmy. Biodomu nie zbudowano na planie idealnego koła, chociaż prostokątem też nie był. Idąc wzdłuż ściany, dostrzegłam dwa rogi i uznałam, że prawdopodobnie mam do czynienia z jakimś ośmiokątem. Cała placówka musiała mieć też większą powierzchnię, niż początkowo zakładałam. Szłam dalej, ciesząc się miękką i delikatną trawą pod stopami i, próbując wymyślić, czego jeszcze mogę się dowiedzieć, obserwując biodom. Wspięłam się na niewielki pagórek i stanęłam przed zagajnikiem. Był niewielki - jego krawędź tworzyło może piętnaście sosen - ale na tyle duży, by mnie zaskoczyć i na chwilę zatrzymać. Szok zapewne dobrze mi zrobił; dzięki niemu nie skakałam z radości. Byliśmy w Seattle. Tylko tam mają placówkę z lasem iglastym w sztucznym ekosystemie. Widziałam

zdjęcia. Kontemplując drzewa, zdałam sobie sprawę, że marzną mi stopy. Spojrzałam w dół. Moje grube białe skarpetki - idealne do chodzenia po korytarzach CZKC - nie nadawały się do spaceru po łące. Całe nasiąknęły wodą, a wokół palców powstały zielone plamy. Doktor Thomas za nic nie pozwoli mi wrócić w nich do budynku głównego.

- Georgia? Zesztywniałam, spoglądając w stronę, z którego dochodził jego głos. Nie widziałam go; jeśli szedł do mnie albo wysłał swoich strażników, wciąż dzielił nas pewien dystans. Miałam tylko kilka sekund na decyzję, więc nie zastanawiając się nad następnym krokiem, rzuciłam się do lasu. To Shaun zawsze narażał się na śmiertelne niebezpieczeństwo dla zabawy, ale ja też starałam się trzymać formę. Wydawało się to rozsądną decyzją, skoro miałam wchodzić za nim do stref zagrożenia, szukając „idealnej historii” na jego część bloga. Nie powiedziałabym, że byłam wysportowana, ale od czternastego roku życia pokonywałam biegiem dziesięciominutowe trasy, a to wystarczało, żeby przegonić każdego zombie, na którego mogłabym się natknąć. Kiedy zaczęłam dyszeć, próbując uspokoić walące serce i opierając się o drzewo, poczułam rozczarowanie. Wszystkie godziny spędzone na wysiłku fizycznym zaprzepaszczone przez jedną głupią śmierć. Zdjęłam skarpetki. Pistolecik upadł na trawę. Sięgnęłam po niego, a potem podniosłam na chwilę koszulkę, żeby włożyć go za pasek. Lufa boleśnie wpiła mi się w brzuch. Ścisnęłam mocniej paski od piżamy. Góra była na tyle luźna, żeby broń się pod nią nie odznaczała. - Georgia? - Głos doktora Thomasa tym razem dochodził z bardzo bliska. Szedł do mnie osobiście, zamiast wysłać jednego ze swoich chłopaczków. To dobrze. Nie jest profesjonalistą i pewnie nie zauważy moich zaczerwienionych policzków i miękkich nóg. - Tutaj - powiedziałam dumna z tego, że prawie w ogóle nie dyszałam. Moje gołe stopy zapadały się w mokrą trawę. Będę potrzebowała porządnego prysznica po tej

wycieczce. - Przepraszam. Wołałeś mnie? Doktor Thomas spojrzał na mnie surowo. - Co mówiłem o kombinowaniu? Poczułam zimny dreszcz. Ktoś musiał zauważyć, jak wyciągam broń ze skarpetki. „On wie”, pomyślałam, desperacko zastanawiając się, czy zdążę wyciągnąć pistolet, zanim lekarz zawoła strażników i czy to mi cokolwiek da. Nawet gdybym sama się nie zastrzeliła, zutylizowaliby mnie, czy jak się nazywa pozbycie się niepotrzebnego klona. Wyrzuciliby mnie jak śmieci z poprzedniego dnia - a wszystko przez parę przeklętych skarpetek... - A to oznacza, że masz przyjść, kiedy cię wołam - powiedział doktor Thomas. - Tym razem ci wybaczę. Możemy uznać to za młodzieńczą żywiołowość i nie umieszczę o niej wzmianki w moim raporcie z dzisiejszych zajęć. Ale tylko pod warunkiem, że od tej pory będziesz grzeczna. Mogę ci zaufać, Georgia? - Słucham? - Poczułam falę ulgi, a chłód zniknął. Skinęłam głową tak gwałtownie, że prawie sobie coś naciągnęłam. - Tak, oczywiście. Przepraszam, nie chciałam cię zignorować, ja tylko... to przez tę trawę i te drzewa, i... - Zawahałam się, zniżając znacznie głos, zanim dodałam: - Przypomniał mi się dom, to wszystko. Jeśli CZKC sprawdzało informacje o Berkeley, wiedzieli, że mieliśmy tam więcej terenów zielonych niż wszystkie inne gęsto zaludnione miasta w Kalifornii. Trzeba dodać do tego ogólną przewrotność i uniwersytet, który opierał się wszelkim próbom pełnego zabezpieczenia. Moja tęsknota za drzewami wydawałaby się wiarygodna dla kogoś, kto nie znał mnie na tyle dobrze, by wiedzieć, że całe życie unikałam wszelkich zbędnych kontaktów z zewnętrznym światem. Bruzdy na czole doktora Thomasa się wygładziły. - Rozumiem. - Znowu się skrzywił, patrząc na moje stopy. - Georgia, po jakie licho zdjęłaś skarpetki?

- Zamoczyły się, więc się ich pozbyłam. - Pokazałam mu zielone plamy. - Ale przecież mamy mnóstwo wybielacza, prawda? Ku mojemu zaskoczeniu, doktor Thomas naprawdę się roześmiał. Nigdy wcześniej nie wydawał mi się tak ludzki, jak w tej chwili. Szkoda, że to nie zmieni mojego zdania na temat ucieczki z tego przeklętego miejsca, zanim mnie „zutylizują” i wymienią na lepszy model. - Znajdziemy ci jakieś nowe skarpetki. A teraz musimy już iść. Czasu wystarczy nam akurat na doprowadzenie cię do porządku przed badaniami. - Oczywiście. Ruszyłam w jego stronę, czując mokrą trawę pod stopami. Z każdym dniem coraz lepiej radziłam sobie z kłamaniem. Nie podobało mi się to - chyba nigdy mi się nie spodoba; i bardzo dobrze, bo jeśli kiedyś pokocham oszustwo, stracę resztki Georgii Mason - ale szkoliłam tę umiejętność. Przyda mi się, jeśli chcę uciec z CZKC o własnych siłach, a nie w pojemniku na odpady biologiczne. Przed wyjściem wzięłam najgłębszy oddech, na jaki było mnie stać, żeby zatrzymać w płucach zapach zieleni. Tak właśnie pachnie wolność. I kiedyś ją odzyskam.

To, co dzisiaj zrobiłem, było ekstra, bez względu na to, czy jestem praktykującym Irwinem: strzeliłem niedźwiedziowi zombie w głowę. Sześć razy. Becks tylko cztery, czym bardzo bym się szczycił, gdyby nie fakt, że to właśnie jej się udało trafić prosto w oko tej bestii, powstrzymując ją od, no wiecie, pożarcia nas. Ludzie ze stacji paliwowej usłyszeli strzały i pojawili się obładowani jak na polowanie na grubego zwierza, ale chyba się nie spodziewali, że naprawdę go znajdą. Indy - kobieta, która prowadzi magazyn w miejscu, gdzie napotkaliśmy na niedźwiedzia - powiedziała, że to grizzly. Cholera, może właśnie zabiliśmy ostatniego grizzly na świecie. Byłoby mi przykro, gdyby nie chodziło o zainfekowanego niedźwiedzia zombie, który próbował pożreć moje pyszne ciałko. Ja pieprzę, ale ubaw.

- z Odporności nabytych, bloga Shauna Masona, 26 lipca 2041. Nieopublikowane

Proszę, powiedz mi, że wiesz, gdzie oni jadą i nie straciłaś z oczu jedynego znanego nam człowieka odpornego na amplifikację Kellis-Amberlee. Proszę. Naprawdę nie chcę skopać Ci tyłka. Poważnie, Shannon, bądź ostrożna. Zaczynasz zachowywać się irracjonalnie i mnie to przeraża. Oboje wiemy, kto nie stworzył tych komarów, ale jeśli staniesz się zbyt ważnym celem, to właś-nie po Ciebie przyjdą.

- z wiadomości wysłanej przez doktora Josepha Shoji do doktor Shannon Abbey, 26 lipca 2041

Dwanaście Berkeley jeszcze spało. Zjechaliśmy z autostrady i bazując na zapamiętanych przeze mnie informacjach, staraliśmy się wybierać drogi, które nie wymagały badań krwi. Tylko raz się pomyliłem ale ten jeden raz linia stacji kontrolnej znajdowała się na szczęście na tyle daleko, żebym schował się z tyłu, znikając z pola widzenia. Wskaźnik liczby pasażerów naszego vana jest „zepsuty”, dzięki uprzejmości Alarica i jego śrubokrętu, a prawo jeszcze nie wymaga posiadania takiego urządzenia w pojeździe uznanym za bezpieczny do podróży. „Jeszcze” to kluczowe słowo - po takich numerach jak nasz spodziewam się wprowadzenia takiego zapisu w ciągu najbliższych pięciu lat. Dzięki Bogu za to „jeszcze”.

Becks, zjeżdżając z autostrady, stanęła przy stanowisku monitorującym ruch. Po chwili usłyszałem, jak położyła dłoń na panelu testera, a potem beznamiętny głos pracownika ochrony zapytał, gdzie się wybiera. Berkeley jako miasto uniwersyteckie nie może sobie pozwolić na takie ograniczanie ruchu jak na przykład w Orindzie, gdzie praktycznie nie można wjechać po zmroku. W Berkeley tylko niektóre osiedla stać na tak kosztowną paranoję. Odpowiedź Becks została stłumiona przez fotel i zagłuszona odgłosami z ulicy, ale najwyraźniej ją zaakceptowano, bo dziewczyna wrzuciła bieg i ruszyła zaledwie po półtorej minuty przystanku. Nie wychodź stąd, zanim ci nie pozwoli, upomniała mnie George. To głupi sposób na śmierć. Nie mogłem odpowiedzieć, więc tylko patrzyłem groźnie w ciemność na tyłach vana w nadziei, że George pojmie aluzję. I owszem, moją głowę wypełnił jej śmiech, którego radość miała w sobie szczyptę gorzkiego zrozumienia dla naszej patowej sytuacji. Czułem, że minęła cała wieczność, kiedy Becks wreszcie się odezwała: - Chyba jesteśmy poza zasięgiem kamer. Możesz już wyjść. - Najwyższa pora. - Wygramoliłem się spod biurka i wróciłem na przednie siedzenie, olewając zapinanie pasów. - Zaczynały mnie łapać skurcze. - Gdyby któryś z tych strażników cię zobaczył, skurcz byłby twoim najmniejszym problemem.

- Jestem zdrowy. Becks spojrzała na mnie z niedowierzaniem. - Naprawdę myślisz, że nikt cię nie szuka? Po tym wszystkim?

- Nie. - Pokręciłem głową. - W końcu nie popełniliśmy żadnego przestępstwa. No, teoretycznie mogliby nas oskarżyć o włamanie do CZKC w Memphis, skoro Doktorek była oficjalnie martwa, kiedy wpuściła nas do środka, ale wiem, że pewni ludzie chcieliby nas znaleźć. - Znaleźć ciebie - poprawiła Becks niemal łagodnie. - Jesteś jedynym żywym blogerem z kampanii Rymana. Masz u ludzi nieczytających blogów poziom zaufania, o którym reszta nas może tylko pomarzyć. A tutaj rozpoznałby cię dosłownie każdy. Dobry chłopak z sąsiedztwa schodzi na złą drogę? Ty jesteś celem, Shaun. Nie ja, nie Alaric ani nawet Mahir. - Potrafisz poprawić człowiekowi humor. Skręć w lewo w Derby. - Wybacz, jeśli nie bawi mnie perspektywa spotkania z twoimi rodzicami. - Przybranymi rodzicami - sprostowałem odruchowo. Becks nie słuchała. Może to i lepiej. - Kiedyś ich podziwiałam, wiesz? Byli bohaterami. Twój ojciec powinien dostać medal za to, co zrobił dla swoich studentów. - On też tak uważa. - Nie potrafiłem powstrzymać się przed gorzkim wyrzutem. Zresztą wcale się nie starałem. Becks widywała medialną twarz Masonów, ale ja patrzyłem, jak wykorzystują mnie, wykorzystują George’a, dla poklasku publiczności, która zmieniała zdanie tak często, że aż trudno było w to uwierzyć. I mimo to właśnie wracałem do nich z podkulonym ogonem i pod osłoną ciemności, gotowy błagać o pomoc. Nie ma to jak w autodestrukcyjnym i emocjonalnie ułomnym domu. - Dopiero dzięki pracy z Georgią dowiedziałam się prawdy. Mówiła o nich więcej niż ty. Co jest trochę dziwne, bo o wszystkim innym to ty gadałeś znacznie więcej od niej. - Kochała ich - powiedziałem. Nie wiem, dlaczego poczułem chęć obrony miłości George’a do Masonów. Może dlatego, że sam już tak dawno przestałem darzyć ich uczuciem.

Może dlatego, że chociaż byli tacy okropni, ona nigdy nie potrafiła odpłacić się tym samym. Nie mogła się pogodzić z tym, jacy są.

- A ty? - Słucham? Nie! Nie. Ja tylko... - Zawiesiłem głos, patrząc, jak Berkeley znika za oknem vana. Tak wiele razy odbywałem tę podróż jako pasażer; za każdym razem, kiedy George nie mogła jechać motocyklem ze względu na pogodę albo kiedy miejsce do parkowania na danym terenie było na wagę złota. Po zmroku to ona zawsze chciała prowadzić, mówiąc, że siatkówkowe KA dawało jej przewagę nad moimi żałosnymi, niezainfekowanymi oczami. Dlatego zajmowałem fotel pasażera i patrzyłem na Berkeley zmęczone, humorzaste i zupełnie zadowolone ze świata. Może przemawiała przeze mnie nostalgia, ale nie mogłem przypomnieć sobie ani jednego nocnego powrotu do domu, w czasie którego nie byłbym szczęśliwy, ciesząc się z towarzystwa Georgii i tego, że oboje pozostaliśmy przy życiu. Wreszcie powiedziałem powoli: - George wiedziała, jacy są Masonowie, tak samo jak ja. Ale chciała, żeby byli inni. Moim zdaniem wierzyła, że jeśli znajdzie wystarczająco ciekawy temat, wystarczająco ważną prawdę, może wreszcie zapomną o Phillipie, swoim zmarłym synu, i zaczną kochać nas.

- A ty nie? - Oni nigdy nie zaczęliby nas kochać. Dlatego musieliśmy tak bardzo kochać się nawzajem.

- Och. Becks po tym zamilkła, a ja cieszyłem się z tej chwili ciszy. GPS nie poprowadził nas ulicami, które sam bym wybrał - kierował się dystansem, a nie znajomością warunków drogowych i układu świateł - ale to w pewnym sensie nawet lepiej. Wolałem, żeby ta podróż była inna. Już zbyt wiele czasu poświęciłem na życie w

przeszłości i nie potrzebowałem kolejnej zachęty, żeby w niej pozostać. Firmy zlokalizowane przy Shattuck i Ashby ustąpiły miejsca budynkom kampusu uniwersyteckiego, a potem niskim, gęsto usianym kształtom osiedli mieszkalnych. Becks zatrzymała się przed znajomym domem. Żaluzje zostały spuszczone, a w środku panowała ciemność. - I co teraz? - zapytała. - To. - Włożyłem rękę do kieszeni i wyciągnąłem z niej elektroniczny klucz, który nosiłem przy sobie od wyjazdu z laboratorium doktor Abbey. O ironio, nie należał do mnie; swój straciłem w Oakland. Ten był Georgii i znajdował się w jej małej, czarnej skrzynce jedynej rzeczy, którą zabrałem, zanim spadły bomby. Założyłem łańcuszek na szyję, przyciskając dysk do skóry i przesuwając na pozycję „włączone”. Zapiszczał dwukrotnie, sygnalizując znalezienie pasującego sygnału w bezpośrednim otoczeniu. Nad drzwiami garażowymi zaświeciła się lampa, a te, już bez żadnych fanfar, zaczęły powoli się unosić. - Wjeżdżaj - powiedziałem w odpowiedzi na zaskoczone spojrzenie Becks. - Ten dom już lata temu zaprogramowano, by wpuścić vana z wieloma pasażerami. Zainstalowanie tego dodatku kosztowało tyle, że Masonowie w życiu nie wykasowaliby go z systemu bezpieczeństwa. Chyba że naprawdę ostro się wkurzyli po tym, jak nie chciałeś oddać im moich zapisków, powiedziała George. Mogli to zrobić z czystej złośliwości. - To nie znaczy, że to zrobili - odparłem. Becks posłała mi kolejne spojrzenie i marszcząc brwi, uruchomiła silnik. - Staraj się nie gadać ze zmarłymi tutaj, dobra? Nie chcę, żebyś dostał kulkę w łeb, bo wyglądasz, jakbyś przechodził amplifikację. - Przecież ludzie nie gadają sami ze sobą w trakcie przemiany.

- A tej nie da się cofnąć. Na wszystko przychodzi czas. - Dobra. - Kiedy wjechaliśmy do środka, drzwi zasunęły się za nami. Odpiąłem pas. Idziemy. Musimy przejść kontrolę przed wejściem do środka. - Domyśliłam się. Wątpiłem,

by

Masonowie

wprowadzili

jakiekolwiek

zmiany

w

systemie

bezpieczeństwa i miałem rację. Dwa urządzenia badające nadal stały na swoim miejscu, a każda miał standardowy panel do pobrania próbki krwi i bardziej zaawansowany ekran do testu werbalnego. Stanęliśmy z Becks na pozycjach. Nad drzwiami prowadzącymi do domu zapaliła się czerwona lampka. - Podaj swoje dane - rozkazał beznamiętny, komputerowy głos systemu bezpieczeństwa. - Shaun Phillip Mason i gość - odparłem. - Rebecca Atherton, gość - powiedziała Becks. Jej słowa niemal zlały się z głosem Georgii, mówiącej:

Georgia Carolyn Mason. Lampka nad drzwiami zamrugała kilka razy, kiedy system porównywał mój głos z danymi z bazy. Od szesnastego roku życia miałem pozwolenie na przyprowadzanie gości, ale nie robiłem tego zbyt często. A w duszy nawet trochę bałem się, że system w jakiś sposób wychwyci fantomowy głos George’a i odmówi nam wejścia, dopóki nie sprawdzi, czy zmarła nie przechodzi amplifikacji. Światło zgasło na tak długo, że zdążyłem się zdenerwować, ale potem dom oznajmił: - Próbka głosu i autoryzacja gościa potwierdzona. Proszę przeczytać zdanie z ekranu.

- Kroczył koń po krokusach z kruczoczarną kobietą w kusej sukience. Litery zniknęły, gdy przestałem deklamować. Po drugiej stronie Becks wyrecytowała: - Kasia Basi dała gęś, a gęś Basi zrobiła bęc. Lampka nad drzwiami znowu zaczęła mrugać. Becks posłała mi nerwowe spojrzenie, a ja odwdzięczyłem się jej tym samym. Poczułem, jak widmowe palce George’a splatają się z moimi, ale niekoniecznie mi to pomogło. Za każdym razem, kiedy mnie dotykała, przypominała mi tylko o tym, że niedługo całkiem zwariuję. Światło zmieniło kolor z czerwonego na żółty. - Proszę umieścić prawe dłonie na panelach do badania - rozkazał system, a ja posłusznie wykonałem polecenie. Pół sekundy później poczułem chłód, a potem ukłucie w palcu wskazującym, po czym natychmiast zasyczała łagodząca pianka. Lampka nad drzwiami zaczęła świecić raz na czerwono, raz na żółto. - Czyż to nie świetna zabawa? - zapytałem z wymuszoną nonszalancją. Becks spojrzała na mnie groźnie, a chwilę potem ujrzeliśmy wyczekiwane zielone światło. Drzwi zasyczały i stanęły otworem. - Witaj w domu, Shaun - powiedział system. - Życzymy miłej wizyty, Rebecca. - Eee, dzięki - wydukała Becks, patrząc na mnie jakby chciała zapytać: „Co teraz?”. Wzruszyłem ramionami, uśmiechnąłem się i przekroczyłem próg. Kuchnia nie zmieniła się od czasu, kiedy byłem z Georgią u Masonów po raz ostatni. Podłogę nadal pokrywało brązowawe linoleum, a ściany kolorowa tapeta z kwiatowym

wzorem. Lodówkę obwieszono kartkami i wycinkami z gazetki studenckiej, wydrukowanymi na prawdziwym papierze, chociaż wyprodukowanym z konopi, a nie drewnianej pulpy. Chęć wyciągnięcia przekąski i pójścia do pokoju była tyleż silna, co niespodziewana. Wchodząc do tego pomieszczenia, poczułem, jakbym cofnął się do czasów, kiedy moim największym zmartwieniem było to, czy sprzedaż nowych T-shirtów pokryje koszty nadruków. Czasów, kiedy mogłem porozmawiać z żywą Georgią, a nie słuchać jej widmowego głosu i czuć dotyk widmowych palców. - Shaun - odezwała się Becks, a jej głos był tylko nieco głośniejszy niż szept. Wszystko w porządku? - Nic mi nie jest. - Otrząsnąłem się ze wspomnień, wpychając je w najdalszy kąt. Chodź. - Pokazałem gestem, by ruszyła moim śladem, a sam wyszedłem z kuchni na korytarz, zamierzając poczekać w salonie, aż Masonowie się obudzą i zejdą na śniadanie. To dobry plan. Chciałem ich wyprowadzić z równowagi i zaskoczyć o tej porze dnia, kiedy istniało najmniejsze prawdopodobieństwo, że będą mieli przy sobie broń. Niestety plan spalił na panewce, kiedy skręciłem za róg i stanąłem twarzą w twarz z przybraną matką, Stacy Mason. Miała na sobie szlafrok i elegancką bawełnianą piżamę, a w ręku rewolwer, wycelowany we mnie. Stanąłem jak wryty. Becks również. Żadne z nas nie powiedziało słowa. Poprawka: jedno z nas się odezwało, ale tylko ja mogłem to słyszeć. Cześć, mamo, powiedziała George, a jej słowa odbiły się echem w pomieszczeniu pogrążonym w grobowej ciszy. Jakimś cudem udało mi się nie zareagować. Wreszcie mama opuściła broń, mówiąc spokojnie: - Na pewno jesteście głodni. Siadajcie w kuchni, a ja wam, dzieciaki, zaraz skombinuję jakieś naleśniki, dobra? - Nie trzeba, mamo. Nie przyjechaliśmy na śniadanie.

- Wiem - odparła, nadal zachowując absolutny spokój. Właśnie ten głos witał mnie, kiedy wracałem za późno ze szkoły albo znowu wdałem się w bójkę z dzieciakami, które śmiały się z oczu George’a. - Przecież nie tak cię wychowałam. Ale cokolwiek was tu sprowadza, może poczekać, aż wszyscy usiądziemy i zjemy jak cywilizowani ludzie. W porządku?

Wiem, kiedy przegrywam. - Dobra, mamo. - Zawahałem się, a potem dodałem: - Wiesz, że nie możesz puścić do sieci żadnych materiałów z naszego pobytu tutaj, prawda? - Sama wymyśliłam zasady tej gry, Shaun - stwierdziła mama. - A teraz idźcie umyć rączki. - Tak jest, mamo. - Georgia zawtórowała mi bezgłośnie z półsekundowym opóźnieniem. - Chodź, Becks. Becks spojrzała na mnie niepewnie, a potem ruszyła za mną do kuchni. Ledwo przekroczyliśmy próg, kiedy mama zawołała:

- Och, jeszcze jedno, Shaun. Zamarłem, nie odwracając się.

- Tak?

- Witaj w domu. W żaden sposób nie rozładowało to napięcia. - Dzięki, mamo - powiedziałem i znowu ruszyłem. Teraz, kiedy znowu znaleźliśmy się w kuchni, mogłem wreszcie porządnie się jej

przyjrzeć, nie dając się ponieść emocjom związanym z powrotem do domu. Wszystko było niemal groteskowo staromodne, wisiały nawet kraciaste zasłony z falbanką, za którymi ukryto elementy systemu bezpieczeństwa zainstalowane w latach czterdziestych. Dopracowane szczegóły miały budować domową atmosferę, o którą tak starali się Mansonowie - kiedyś musieli też przyprowadzić z sierocińca dwie urocze sieroty, żeby dopełnić wizerunku. Najgorsze było to, że Becks chyba dała się nabrać, bo jej ramiona nagle się rozluźniły, a zmarszczki wokół ust wygładziły. Stacy i Michael Masonowie byli bohaterami Powstania, dwiema najbardziej lubianymi postaciami przewrotu medialnego, który nadszedł później. To oni zdefiniowali pojęcie Irwina i Newsie... a także blogera. Może to szaleństwo, że zapoczątkowana przez różnej maści techno-maniaków i geeków fala zmian w dziennikarstwie internetowym za swoich głównych przedstawicieli miała wykładowcę akademickiego i byłą higienistkę dentystyczną, ale tak to już bywa z rzeczywistością - nie musi mieć sensu. Znaleźli się w odpowiednim miejscu w odpowiednim czasie, mogli pochwalić się odpowiednią dawką bohaterskiego poświęcenia i osobistą tragedią. A może po prostu przyparci do muru - kiedy ich syn zmarł, świat zmienił się na zawsze i nie mogli już dłużej zajmować się tym, co robili w czasie Powstania - postanowili zostać gwiazdami w największym reality show, jaki kiedykolwiek powstał. Blogowaniu. Osuszyłem ręce niebieskim ręcznikiem wiszącym przy kuchennym zlewie, a potem się odsunąłem, żeby Becks mogła z niego skorzystać. - Pamiętaj, dlaczego tu jesteśmy - upomniałem ją trochę ostrzej, niż sytuacja tego wymagała. - To nie jest towarzyska wizyta. - Przepraszam. Po prostu... - Becks włożyła dłonie w strumień wody, wykorzystując tę drobną domową czynność, by zyskać na czasie. Wreszcie powiedziała: - Myślałam, że będzie wyższa. To taki straszny banał, ale naprawdę tak myślałam. Przecież widziałam wasze wspólne zdjęcia, a mimo to zdawało mi się, że... - Zawahała się, a potem dokończyła głupio: -...będzie wyższa. - Często to słyszę. - Razem z prośbami o autografy i okazjonalnymi propozycjami pieniędzy w zamian za jakieś nagie zdjęcia. Zajęcia z dziennikarstwa w college’u były dla mnie piekłem. George miała trochę lepiej. Wygląda na to, że Irwini czują naturalną potrzebę

poznania krwawych szczegółów, podczas gdy Newsie szukają tylko jakiegoś haka. - Kiedyś chciałam być jak twoja matka. - Becks wyznała to, jakby zwierzała się z czegoś wstydliwego, co wyznaje tylko pod wpływem kuchni z żółtą tapetą i głupimi zasłonkami. Matka byłaby dumna ze swojego wystroju. Cholera, mógłbym się założyć, że już była. Pewnie podglądała nas na jakimś monitorze, przecież pozakładali wszędzie pluskwy, jeszcze zanim zacząłem chodzić. - Była taka... odważna i silna, i zawsze wiedziała, co robi. Nie tak jak ja. Ja tylko bezmyślnie wykonywałam rozkazy rodziców, aż pewnego dnia wreszcie zdobyłam się na to, by uciec. My tego nie zrobiliśmy, stwierdziła George. Jej głos odbijał się dziwnym echem, dochodząc w połowie z mojej prawej strony, a w połowie z wnętrza głowy. To ten dom. Spędziłem tu z nią zbyt wiele czasu; nawiedzał mnie tak samo jak George. Boże, czy to samo przechodzili Masonowie po śmierci Phillipa? Czy za każdym razem, gdy się odwracali, widzieli jego maleńkiego ducha z błyszczącymi oczami, który nigdy nie odmawiał drzemki, nigdy nie rysował kredkami po ścianach, nigdy nie domagał się kolejnego ciastka? Nic dziwnego, że nas adoptowali. Nie byliśmy tylko sposobem na podniesienie oglądalności. Mieliśmy pracować jako egzorcyści. - Nigdy nie uciekliśmy - stwierdziłem cicho. Becks spojrzała na mnie zaskoczona, ale po chwili na jej twarzy pojawiło się zrozumienie. Wychowali nas dziennikarze i zostaliśmy dziennikarzami. To nie jest cała historia, ale na nagłówek wystarczy. Wychowali nas ludzie, którzy gonili za historią, choćby po trupach, raniąc wszystkich dokoła. Wystarczyło spojrzeć, ilu ludzi przez nas zginęło, żeby uznać mnie i Georgię za dwa jabłka, które padły niedaleko od przybranej jabłoni. - Shaun? - Głos był jednocześnie wesoły i szorstki, jakby należał do wykładowcy, który powiedział sprośny dowcip i zaśmiał się razem ze swoimi studentami, pozując na „luzaka”, ale nie tracąc przy tym swojego autorytetu. To głos z mojego dzieciństwa, należący do człowieka, którego George próbowała za wszelką cenę naśladować. Czasami powrót do domu boli najbardziej.

- Cześć, tato - powiedziałem, odwracając się do niego twarzą. Tata przyglądał się mojej twarzy z uśmiechem, a to taksujące spojrzenie sprawiało, że boleśnie przypominał George’a, chociaż nie istniało między nimi biologiczne pokrewieństwo. - Syn marnotrawny powrócił. A kim jest ta czarująca młoda dama? - Jego uśmiech stał się trochę bardziej szczery, kiedy posłał go Becks; showman znalazł publiczność, którą może oczarować. - Tylko nie mów, że nasz syn obiecał ci wycieczkę do jakiegoś przyjemnego miejsca. - Cześć - powiedziała Becks radośnie. Zdusiłem jęk. - Nazywam się Rebecca Atherton. Bardzo mi miło. Podziwiam pańską pracę. - Rebecca Atherton z Przeglądu Końca Świata? - Tata zerknął na pół sekundy w moją stronę, upewniając się, że wiem, jak dobrze zna naszą stronę. - Cała przyjemność po mojej stronie. Twoje relacje z wydarzeń z Eakly w Oklahomie w czasie kampanii Rymana mroziły krew w żyłach, w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Masz nosa, panno Atherton. - No dobra, trochę przeginasz - stwierdziłem, nie panując już dłużej nad sobą. Możesz na pół minuty zaprzestać prób omotania Becks i dać nam wyjaśnić, dlaczego przyjechaliśmy? - Ależ Shaun, twoja mama chciała, żebyśmy zjedli rodzinne śniadanie, tylko we czwórkę. - Uśmiech taty zniknął. - Chyba nie chcesz zrobić jej przykrości. - Już dawno przestałem się tym przejmować. Spojrzałem na niego groźnie, a on odpowiedział tym samym. Coś w jego wyrazie twarzy sprawiło, że wyglądał na równie przestarzałego, co cały wystrój kuchni, a ja przez sekundę dostrzegłem jego prawdziwe oblicze, a nie człowieka, którego pamiętałem z dzieciństwa. Miał na sobie spodnie od piżamy i szary, bawełniany szlafrok. Niby zachowywał pozór elegancji, ale jego przerzedzające się rude, irlandzkie włosy nie zasłaniały wysokiego, błyszczącego czoła. Zza okularów patrzyły zmęczone oczy. Nigdy wcześniej nie sądziłem, że

mógłby być zmęczony. - Tak czy inaczej, zakładam, że bez dobrego powodu nawet głowy byście ze swojej kryjówki nie wystawili, a więc najwyraźniej nas potrzebujecie. - Tata nadal patrzył na mnie groźnie, ważąc każde słowo. Kolejna cecha, która łączyła go z George’em. Oboje wiedzieli, jak ranić słowami. - Jeśli chcecie naszej pomocy, będziecie musieli usiąść i zjeść śniadanie z rodzicami jak cywilizowani ludzie. - Jasne. - Pokręciłem głową. - A jeśli wam przy okazji skapnie trochę dodatkowej oglądalności, to tylko się cieszyć, prawda? - Być może - zgodził się.

- Och, wszyscy obecni, bardzo dobrze. Za jego plecami pojawiła się mama z uczesanymi włosami i cienką warstwą podkładu na policzkach. Na tyle cienką, by nie dało się jej zauważyć na nagraniu - och, tylko nie to ale na tyle grubą, by odjęła jej piętnaście lat. Włosy miała w kolorze srebrno-popielatego blondu, jak zawsze. „Ile razy musiałaś je farbować w tym roku?”, pomyślałem i natychmiast się za to zganiłem. Nie lubiłem Masonów. Nie ufałem im. Ale tak czy inaczej, byli moją jedyną rodziną - potrzebowałem ich. - Ręce czyste - powiedziałem i podniosłem je do oceny. Becks zrobiła to samo, pozwalając mi dowodzić. Miałem ochotę ją ucałować z wdzięczności. - Świetnie. A teraz szykujemy stół. - Mama dała ojcu buziaka w policzek, którego zazwyczaj otrzymywał w trakcie publicznych wystąpień, a potem minęła nas i weszła do kuchni. - Jajka i szynka sojowa będą gotowe za dziesięć minut. - Dzięki, mamo - powiedziałem i otworzyłem najbliższą szafkę. Wyjąłem cztery talerze i podałem je Becks. Zebranie szklanek i sztućców zajęło tylko kilka sekund więcej. Chodź, Becks.

- Idę - rzuciła i ruszyła za mną. Oczywiście tata poszedł naszym śladem, niby na zupełnym luzie, ale z pewnością chciał się upewnić, że nie uciekniemy przed wyjawieniem powodu swojej wizyty. W pustej jadalni paliło się światło. Zatrzymałem się w progu, czując gulę w gardle. Stół był pusty. Na stole w jadalni zawsze coś stało, nawet jeśli ktoś z nas miał udzielić wywiadu; mebel od zawsze stanowił kość niezgody między dwoma pokoleniami mieszkającymi w domu. Rodzice upierali się, że w jadalni powinno się jeść, a ja i George, że marnowanie świetnego stołu przez dwadzieścia godzin dziennie to prawdziwa zbrodnia. Kłóciliśmy się o to przynajmniej raz w miesiącu... Ale to przeszłość. Zdusiłem łzy, które zamgliły mi wzrok, i poczułem dotyk dłoni Georgii na ramieniu. Dom jest nawiedzony, powiedziała cicho, ale ty również, a twój duch jest silniejszy niż ich. Dasz sobie radę. - Shaun? - zapytała Becks. - Wszystko w porządku? - Pewnie - odparłem, jednym słowem odpowiadając im obu. Wszedłem do jadalni i zacząłem rozstawiać szklanki na stole. - Przepraszam. To tylko wspomnienia. - Ten dom i ta rodzina niesie ze sobą wiele wspomnień - zauważył tata, przechodząc na drugą stronę stołu. - Miło cię widzieć, synu. - Moglibyśmy dać sobie z tym spokój? - Tym razem nie udało mi się powstrzymać łez. Musiałem otrzeć je szybkim, niezgrabnym ruchem. - Przestań wciskać mi ten kit, dobra? Proszę. W czasie naszego ostatniego spotkania groziłeś podważeniem testamentu Georgii i zdaje się, że kazałem wam się odpieprzyć. Więc moglibyśmy przestać zgrywać szczęśliwą rodzinkę przed Becks? Ona i tak jest wtajemniczona. Uśmiech powoli zniknął z twarzy ojca. Wreszcie oznajmił:

- Może to nie tylko przedstawienie dla Becks. Pomyślałeś o tym? Może tęskniliśmy za tobą. - A może próbujecie zdobyć jak najlepszy materiał, zanim znowu stąd ucieknę odparowałem. Nagle poczułem ogromne zmęczenie i opadłem na jedno z krzeseł. Tęskniliście. Dobra. Ja też. To nic nie zmienia. - Owszem, nie zmienia. - Tata zwrócił się do Becks, a jego twarz wyrażała złudnie szczere przeprosiny. - Mogłabyś poczekać w kuchni, dopóki nie skończymy tej rozmowy? Musi być dla ciebie krępująca. - Skoro już tak daleko pojechałam za pańskim synem, mogę zostać z nim jeszcze chwilę. - Becks usiadła obok mnie, kładąc ręce na kolanach i patrząc na mojego przybranego ojca spokojnym, wyważonym wzrokiem. Mrugnął ze zdziwienia, patrząc to na mnie, to na Becks, i najwyraźniej dochodząc do błędnych wniosków. Na jego twarzy znowu pojawił się uśmiech.

- Ach, rozumiem. „Nie, nie rozumiesz”, chciałem wykrzyczeć. Powstrzymałem się, a zamiast tego powiedziałem: - Jesteśmy tu, bo potrzebujemy waszej pomocy. Nie mieliśmy się do kogo zwrócić. - Każda matka z radością słucha takich wyznań jedynego żywego dziecka powiedziała mama, wchodząc do jadalni. W rękach niosła tacę z quiche, plastrami parującej sztucznej szynki i stertą gofrów. Może zrobiłaby na mnie większe wrażenie, gdybym nie wiedział, że wyjęła wszystko z zamrażarki. Ale jedzenie to jedzenie, a do tego było ciepłe i pachniało jak moje dzieciństwo - a dokładniej ta jego część, w której jeszcze nie wiedziałem, o co naprawdę chodzi w naszej szczęśliwej rodzince. - Przynajmniej jestem szczery. - Ledwo taca wylądowała na stole, od razu zatopiłem widelec w najbliższym gofrze. Matka uśmiechnęła się z pobłażaniem, podnosząc łyżkę i

nakładając nią na mój talerz porcję quiche. - Czy nie uznaje się tego za zaletę?

- Czasami. Rebecca? Co dla ciebie? - Wszystko wygląda wspaniale, pani Mason. Chciałabym wszystkiego po trochu, jeśli to nie kłopot. - Ależ proszę. Jakbym nie chciała, żebyście jedli, to bym przecież nie gotowała. Mama wskazała na jedno z pustych krzeseł. - Michael, usiądź. Wielkie ogłoszenie Shauna może poczekać, aż napełnisz żołądek. - Tak, kochanie - powiedział i usiadł. Mrugnął do mnie porozumiewawczo, jakby chciał pokazać, że jesteśmy tacy sami, bo obu nam mama każe jeść. Zignorowałem ten gest i wbiłem widelec w plaster szynki, zamiast szukać łagodniejszej odpowiedzi. Cokolwiek bym nie powiedział, skończyłoby się na wydzieraniu się na kogoś - albo po prostu zacząłbym krzyczeć. Pokój, godzina, fałszywa gościnność, wszystko działało mi na nerwy bardziej, niż sądziłem. Może i sam jestem nawiedzony, ale to nie znaczy, że mogę znieść siedzenie w czyimś nawiedzonym domu i jeść śniadanie, udając, że jestem całkowicie normalny. Zjedzenie śniadania zajęło nam jakieś dziesięć minut. W tym czasie ciszę przerywało tylko brzękanie sztućców i zbyt głośne przeżuwanie. Kątem oka wciąż wychwytywałem postać George’a. Siedziała na pustym krześle i z ponurą miną obserwowała, jak jemy. Znikała, kiedy patrzyłem bezpośrednio na nią, co bardzo mnie cieszyło. Gdybym musiał siedzieć w tym domu, z tymi ludźmi, a do tego patrzeć na jej ducha, chyba bym wreszcie całkiem oszalał. W końcu tata odsunął swój talerz, otarł usta serwetką i zwrócił swoje spokojne spojrzenie na mnie. Becks została zignorowana; miała szansę na określenie swojej roli w tym dramacie, ale zamiast stanąć po stronie Masonów albo pozostać bezstronna, postanowiła wesprzeć mnie. To zaś oznaczało, że w oczach ojca praktycznie nie istniała. - I co, Shaun? - zapytał. - Co cię sprowadza?

- Potrzebujemy waszej pomocy - powtórzyłem, nie bardzo wiedząc, od czego zacząć. - W czym, kochanie? - powiedziała mama, pochylając z zainteresowaniem głowę. Jej kolczyk z diamentem błysnął. Matka nigdy nie spała w kolczykach. To musiała być miniaturowa kamera. Nagrywała nas. Nic zaskakującego. - Musimy dostać się na Florydę i ominąć patrole - wyjaśniłem, nie przejmując się bezpośredniością tego stwierdzenia. - Wiem, że znacie ludzi, którzy mogliby nas przemycić za granice strefy zagrożenia. Też muszę ich poznać. - Dlaczego nie poszukasz własnych kontaktów? - zapytał ojciec. - Nigdy wcześniej nie prosiłeś, żebyśmy odwalali za ciebie robotę. - Bo nie mamy czasu, a w pośpiechu nie znalazłbym tak dobrych ludzi, jakich wy szukaliście przez lata. - Wzruszyłem ramionami. - Nie jestem głupi i wiem, że wartość planu mierzy się wartością narzędzi użytych do jego wykonania. - Jak zamierzacie poradzić sobie z komarami? - zapytała matka. - Wyjazd na Florydę to w tej chwili wyrok śmierci. - Spray na owady - powiedziała Becks. - Moskitiery. Wszystko, czego używano dotychczas na obszarach dotkniętych malarią. - Kellis-Amberlee jest trochę bardziej niebezpieczny niż malaria, młoda damo zbeształ ją ojciec. - „Panna Atherton” nie przetrwała zbyt długo, co? - Skosztowałem sztucznej szynki. Wiemy, jak poradzić sobie z komarami. Nie wiemy tylko, jak dostać się na Florydę i nie dać się po drodze aresztować. - Shaun... nie prosisz o drobną przysługę. Prosisz o nazwisko zaufanego sojusznika,

który być może nigdy więcej nie zgodzi się z nami współpracować po tym, jak wydaliśmy jego personalia. - Mama zmrużyła oczy, w których pojawił się znajomy błysk. - Co zamierzasz dać nam w zamian?

- Notatki Georgii. Jadalnia nagle pogrążyła się w ciszy. Masonowie patrzyli na mnie osłupiali, Becks siedziała obok i wszyscy czekaliśmy na to, co wydarzy się za chwilę. Wtedy ojciec wreszcie się uśmiechnął i po raz pierwszy od naszego przyjazdu wydawał się szczery. - Trzeba było tak od razu. Idziemy na górę. Będziecie potrzebowali mapy.

Doktor Abbey jest podenerwowana, co udziela się wszystkim w laboratorium, a więc mnie również. Nigdy wcześniej nie zdawałem sobie sprawy, ile miejsca zajmują moi współpracownicy, dopóki ich nie zabrakło. Wciąż spodziewam się zobaczyć Mahira przy którymś z komputerów albo usłyszeć Maggie wyganiającą mnie z łazienki, albo wpaść na Shauna, który kłóci się sam ze sobą jak kompletny wariat, nie przejmując się tym, że ktoś go zobaczy. Nie pomaga również to, że doktor Abbey straciła prawie jedną trzecią swoich ludzi, a sama przyczyna wybuchu epidemii nie ma sensu. Zupełnie jakby wszystkie systemy bezpieczeństwa zresetowały się w tej samej chwili, a to nie zdarza się przez przypadek. Jeśli ktoś tutaj wypuszcza martwych na mały spacerek, z pewnością przekazuje informacje osobie siedzącej u steru tej machiny wiozącej nas wszystkich do piekła. Jeśli między nami jest wróg, odpowiedzialni za to ludzie wiedzą dokładnie, gdzie jesteśmy i co robimy. Boże, boję się.

- z Życia według Kwonga, bloga Alarica Kwonga, 27 lipca 2041. Nieopublikowane

Michael pojechał, żeby zabrać Phillipa ze szkoły. Mój gabinet jest dzisiaj nieczynny i udało mi się dostać do Andronico, zanim zamknęli drzwi. Jedzenia w puszkach powinno nam wystarczyć do końca tygodnia - a może nawet dłużej, jeśli zajdzie taka potrzeba. Mamy

wysoki płot. Mamy solidne drzwi. Wszystko będzie dobrze. Paul, Susan, Debbie - jeśli któreś z Was to czyta, proszę, zostawcie komentarz i dajcie znać, że nic Wam nie jest. Jeśli trzeba, mogę podjechać po Was naszym minivanem, ale muszę wiedzieć dokładnie, gdzie jesteście. Piszcie do mnie, no, dalej. Przecież to nie koniec świata, prawda?:)

- z Codziennych myśli, bloga Stacy Mason, 18 lipca 2014. Pobrane z archiwum Ściany

Trzynaście Rozdzierające dźwięki alarmu wyrwały mnie ze snu i od razu wprowadziły w stan pełnej, wspomaganej adrenaliną przytomności. Nie zdążyłam się jeszcze do końca obudzić, a już stałam na równych nogach, zatykając uszy i naprężając każdy mięsień, gotowa do ruchu, ruchu, ruchu. Nie wiedziałam, czy chcę uciec od zagrożenia czy biec w jego stronę. Gdybym była bardziej przytomna, skupiłabym się na tym wahaniu, bo uczucie to pojawiło się w wyniku mojego dziennikarskiego szkolenia - potrzeba zdobycia informacji walczyła z potrzebą zachowania przy tym swojego życia. Ciekawostka na temat umierania, powrotu z zaświatów i odkrycia, że nie jest się tym, za kogo się uważa - zawsze gdy coś pójdzie tak, jak powinno, człowiek czuje piekielne zadowolenie. Syreny nie ucichły, przez co ciężko było się skupić na jednej myśli dłużej niż przez sekundę. Ciekawość i długie lata uganiania się za tematami na pierwszą stronę wygrały z resztkami zdrowego rozsądku. Podbiegłam do lustra weneckiego i przyłożyłam dłonie do czoła, osłaniając oczy i próbując dojrzeć coś po drugiej stronie. Widziałam tylko niewyraźne zarysy śpieszących gdzieś ludzi, ale nikt nie zatrzymał się na tyle długo, bym mogła choćby

spróbować go rozpoznać. Nikt nie odwracał się w stronę moich drzwi. Alarm nadal nie ucichł. - Hej! - krzyknęłam, odsuwając się od lustra. - Ludzie od monitorów! Co się dzieje? Nie otrzymałam odpowiedzi. W trzewiach poczułam rodzący się powoli strach, wygryzający sobie drogę niczym robak. Zostałam sama. Miałam swój pistolecik, ale w razie prawdziwego problemu w niczym mi nie pomoże. Jeśli mnie nie wypuszczą... - Hej! Przez korytarz przebiegła grupka ludzi, robiąc przy tym tyle hałasu, że słyszałam ich mimo grubego szkła i głośnej syreny, chociaż nie potrafiłam zrozumieć, co właściwie robią. Krzyczą? Śpiewają? Śmieją się? A może - co byłoby najgorsze, ale też najbardziej prawdopodobne, zważywszy na długość trwania alarmu - jęczą? Odsunęłam się od lustra, pozostawiając między mną a szybą jeszcze metr bezużytecznej odległości. Gdyby wybuchła epidemia, kilka metrów nie stanowi żadnej różnicy. Albo zainfekowani zorientują się, że tu jestem, albo nie. Albo ludzie na zewnątrz uznają, że muszą mnie unieszkodliwić, albo nie. Miejsce, w którym stoję, nie będzie miało najmniejszego znaczenia. „Ciekawe, czy laboratorium z klonami jest zabezpieczone przed zombie”, pomyślałam, zupełnie bez sensu. Z moich ust wydobył się nerwowy chichot, ostry jak szpikulec do lodu na tle wyjącego alarmu. Co dziwne, właśnie tego mi brakowało, żebym wyrwała się ze szponów rosnącej paniki i skupiła na problemie. Na korytarzu coś się działo, na pewno coś niedobrego. Teoretycznie miałam broń, ale tylko teoretycznie, bo jeśli to naprawdę wybuch epidemii, mój pistolecik niewiele zdziała. Mimo to stosowałam się do pierwszej zasady postępowania z nieumarłymi według Michaela Masona: miałam wystarczająco dużo naboi, żeby nie dać się złapać żywcem. Nagle poczułam się spokojniejsza. Uniosłam głowę w stronę głośnika i powiedziałam: - Tutaj Georgia Mason. Nie wiem, co się dzieje na zewnątrz, ale nie zostałam

zainfekowana. Powtarzam, nie jestem zainfekowana. Proszę o informację odnośnie do dalszego postępowania. Tymczasem zakładam, że nikt nie ma dla mnie czasu, i po prostu usiądę. Podeszłam z powrotem do łóżka, trzymając ramiona wyprostowane, a brodę uniesioną. Byłoby o wiele łatwiej, gdyby nie dzwoniło mi w uszach od ogłuszającego alarmu. Przypłacę to paskudnym bólem głowy, o ile oczywiście pożyję wystarczająco długo. Czekałam, zatykając uszy. Straciłam poczucie czasu, rozpływając się zupełnie w ryku alarmu. Zza lustra od czasu do czasu dochodziły do mnie dźwięki - raz była to seria z karabinu maszynowego, przez którą stanęły mi wszystkie włoski na karku; krótko po tym usłyszałam przeszywający krzyk, coraz głośniejszy, ostry niczym brzytwa, a potem przycichł i rozmył się w kakofonii innych odgłosów - ale przez większość czasu docierał do mnie tylko alarm. Miewałam lepsze towarzystwo. Nagle wszystko ucichło. Podniosłam się gwałtownie, naprawdę zszokowana, zdając sobie jednocześnie sprawę, jak głęboko tkwiłam w tym stanie niby-medytacji, niemal usypiając. Z szeroko otwartymi oczami wyprostowałam nogi i stanęłam na podłodze, wpatrując się w drzwi. Nie otworzyły się. Zrobiłam ostrożny krok do przodu. Nadal zero reakcji.

- No cudnie po prostu - mruknęłam. Sygnał interkomu sprawił mi tak ogromną ulgę, że aż na kilka sekund zrobiło mi się miękko w kolanach. - Witaj, Georgia - powiedział doktor Thomas swoim typowym, łagodnym tonem. - Jak się czujesz? Przez chwilę gapiłam się w ścianę z otwartą buzią. Wreszcie odparłam, ważąc słowa: - Czy ty właśnie zapytałeś mnie, jak się czuję? Co się dzieje? Wybuchła epidemia? Zostaliśmy sami w budynku? - Uderzyła mnie nowa myśl, przerażająco sensowna. - Ja

zostałam sama w budynku? - Mógł łączyć się z interkomem zdalnie, dając mi szansę na pożegnanie się przed rozpoczęciem procedury sterylizacji. Doktor Thomas się roześmiał, naprawdę. A we mnie umarły resztki żywionych do niego pozytywnych uczuć. - Och, ależ skąd, Georgia! Przepraszam, uznałem, że skoro tak spokojnie reagujesz to się domyśliłaś. - Uznałeś, że się domyśliłam? Czego? - Zwinęłam dłonie w pięści, patrząc groźnie na interkom. Po chwili zdałam sobie sprawę, że może to zostać uznane za nieuzasadnioną agresję, a przynajmniej według wytycznych CZKC; Shaun powiedziałby, że wykazuję idealny poziom agresji. Schowałam wciąż zaciśnięte dłonie za plecami. - To był sprawdzian. Chcieliśmy się przekonać, jak zareagujesz na ekstremalnie stresującą sytuację. Zwłaszcza taką, która powtarzała scenariusz znany ci już - doktor Thomas zawahał się na moment przed dokończeniem zdania - z przeszłości. Wciąż nie odwracałam wzroku od interkomu. Nic nie powiedziałam.

- Georgia? Dalej ani słowa. Tym razem zapytał ostrzej:

- Georgia? W dalszym ciągu ani słowa. Poirytowany już, ale z nutką obawy, jakby moja cisza była znakiem, że nieznana granica została przekroczona, doktor Thomas powiedział: - Georgia, proszę. Nie bądź dziecinna.

- Nie bądź dziecinna? - powtórzyłam i na pół uderzenia serca otworzyłam jeszcze szerzej oczy, by zaraz zmrużyć je w cienką kreskę. - Naprawdę właśnie nazwałeś mnie dziecinną?

- Georgia... - Zorganizowałeś udawany wybuch epidemii, żeby zobaczyć, jak zareaguję na stres, a teraz w zasadzie mówisz mi „mam cię”, jakby to miało mi jakoś pomóc! Ja umarłam w czasie wybuchu epidemii, ty sukinsynie! To, że jeszcze nie płaczę skulona w kącie, jest doskonałym znakiem, iż nie zachowuję się dziecinnie. Jeśli ktoś tu zachowuje się jak dzieciak, to ty. To ty bawisz się w głupie dowcipy i obrażasz się, gdy obiekt twojego żartu nie uznał go za śmieszny. Minęło kilka sekund, zanim doktor Thomas stwierdził: - Myślę, że jesteś niesprawiedliwa. - A ja myślę, że jesteś dupkiem. Właściwie to czterech na pięciu sklonowanych reporterów źle ocenia twoje zachowanie. - Skrzyżowałam ręce na piersi. - Zdałam? - Słucham? - Czy. Zdałam? - powtórzyłam, wymawiając każde słowo, jakby stanowiło oddzielne zdanie. - Powiedziałeś, że sprawdzaliście, jak zareaguję na stres. I co? Zdałam? Jestem w pełni funkcjonalną osobą? Znowu cisza. Wreszcie odezwał się przygaszonym głosem: - Jutro przyjrzymy się twoim wynikom. Jeden z asystentów pojawi się niedługo z obiadem i zabierze cię do toalety. Dziękuję za współpracę. - Jaką współpracę? Prawie ogłuchłam od tych cholernych efektów specjalnych, a wy gapiliście się na mnie jak banda zboczeńców! - Zdałam sobie sprawę, że krzyczę, więc

wzięłam głęboki oddech, próbując się uspokoić. Nie było łatwo. Ostatnio rzadko co przychodziło mi łatwo. Nie uzyskałam odpowiedzi. Interkom został wyłączony. Wróciłam do łóżka, czując, jak wywołany przez alarm ból głowy powoli grzeje sobie miejsce w przestrzeni między moimi uszami. Opadłam na materac, bezwiednie zwijając się w kłębek, i tylko złapałam dłońmi czoło, zanim uderzyło w kolano. Zostałam w tej pozycji przez nie wiem jak długo - wystarczająco, by stracić czucie w nadgarstkach - a potem usłyszałam, jak otwierają się drzwi. Uniosłam głowę. Za nimi stał jeden ze znajomych strażników w towarzystwie asystenta. George’a od doktor Shaw. Mrugnęłam zaskoczona. - Mamy cię zabrać do toalety - powiedział, nie dając po sobie poznać, że już się kiedyś spotkaliśmy.

- Twój

obiad będzie czekał,

kiedy wrócisz, razem

ze środkami

przeciwbólowymi. Zmarszczyłam czoło.

- Macie czujniki w moim materacu? Zaryzykował uśmiech. - Nie. Mamy kamery, na których widać, jak zaciskasz palce na skroniach. Możemy prosić...? Nie wiem, w co on grał, ale robił to zapewne na polecenie doktor Shaw, a chociaż wciąż nie byłam pewna, czy jej ufać, ufałam Gregory’emu, a on ufał jej. Moje relacje z ludźmi dokoła zaczynały się robić naprawdę skomplikowane. Zaufaj George’owi, bo ufa mu doktor Shaw. Zaufaj doktor Shaw, bo ufa jej Gregory. Zaufaj Gregory’emu, bo właśnie on jest moją największą szansą, by stąd uciec i nie dać się zabić. Znowu.

- Pewnie - powiedziałam i wstałam. Na zewnątrz czekał kolejny strażnik. Ten szedł za mną, podczas gdy pierwszy nas prowadził, a George zajął miejsce po mojej prawej stronie. Poszliśmy do łazienki i zatrzymaliśmy się przed drzwiami. - Jak głowa? - zapytał George. - Boli - odparłam. - Jak długo tam byłam? - Jakieś sześć godzin. To wyjaśniało, dlaczego rzeczywistość zdawała się ciągnąć i rozmywać, składając się tylko z alarmu i czekania. Skrzywiłam się. - Lepiej, żebym dostała końską dawkę pigułek - powiedziałam, chociaż nie było mowy, żebym je przyjęła. Ludzie przynoszący mi jedzenie mogliby w dowolnej chwili podać mi leki i nic nie mogłam na to poradzić. Ale to nie oznaczało, że miałam im to ułatwiać. - Otrzymasz bezpieczną dawkę - stwierdził George tonem, który miał mnie uspokoić. A teraz proszę, masz jakieś dwanaście minut do obiadu. Nie musisz się śpieszyć, ale wolałbym, żeby twoja zupa nie wystygła. Ostatni raz, kiedy Gregory wyprowadził mnie z pokoju, zrobił to o północy. Kiwnęłam nieznacznie głową, dając mu znak, że zrozumiałam przekaz - zakładając, że w ogóle jakiś istniał, a ja nie doszukiwałam się znaczenia tam, gdzie go nie było. - Załatwię to szybko. - Będę wdzięczny. Strażnicy nie weszli za mną do łazienki. Mimo to zachowywałam się, jakby tam byli; nie znałam innego sposobu na to, by nie wkurzać się, że obserwuje mnie tuzin ukrytych kamer. Buffy wszystkie by wykryła, mierząc nieznaczne nierówności w zaprawie i

unieszkodliwiła je pianą z mydła i udawaną niezdarnością. Jeśli już ktoś z nas powinien wrócić z zaświatów to właśnie ona. Mogłaby potraktować to jak kolejną opowieść. Lepiej by sobie z tym poradziła. Chociaż z drugiej strony, może wcale nie. Rzeczywistość bywa dziwniejsza niż fikcja, a niektóre jej elementy mogły wyprowadzić Buffy z równowagi. Jedynym powodem, dla którego ja jeszcze nie zwariowałam, był Shaun. Żył i, gdziekolwiek się teraz znajdował, potrzebował mnie. Rozebrałam się tak jak zawsze, opuszczając spodnie i zdejmując skarpetki jednym ruchem, równocześnie chowając broń. To oznaczało, że po wszystkim musiałam założyć tę samą piżamę, a potem zanieść czyste ubranie do pokoju i zmienić je pod kołdrą, ale całe szczęście uznawano to za dziwny przejaw wstydliwości... przynajmniej do tej pory. Namydliłam się i spłukałam w rekordowym czasie, ponieważ sekwencja z wybielaczem trwała zaledwie piętnaście sekund - symboliczny ukłon w stronę zasad bhp, ale jednocześnie uznanie faktu, że nie miałam nawet śladowego kontaktu ze źródłem infekcji, odkąd odstawiono na mnie numer w stylu Frankensteina. Kiedy wyszłam, George i strażnicy cierpliwie czekali na korytarzu. - Czysta - oznajmiłam, ściągając mokre kosmyki z czoła. - A teraz pogadajmy o tych pigułkach. George skinął głową i pierwszy strażnik ruszył w stronę mojego pokoju. Zgodnie z obietnicą taca z obiadem już czekała, a na niej zupa pomidorowa koloru rozcieńczonej krwi i coś, co wyglądało jak grillowane kanapki. Szpitalne jedzenie pierwszej klasy. Pomidorówka i kanapki z serem trafiały się w co drugim posiłku. Nie przeszkadzało mi to szczególnie. Przynajmniej dobrze je przygotowywano, czego nie mogłam powiedzieć o bardziej ambitnych daniach wychodzących z ich stołówki. Obok szklanki z mlekiem leżały cztery małe, białe pigułki. - Dzięki - powiedziałam, przekraczając próg.

- Miłego wieczoru, panno Mason - odparł George i zniknął za zamkniętymi drzwiami. Usiadłam przy stole, sięgnęłam po tabletki i udałam, że je połykam, a naprawdę upuściłam je na kolana. Biało-białe otoczenie mi w tym pomogło. Człowiek oglądający Georgia Mason Show miałby spory kłopot z wypatrzeniem białych pigułek upadających na białe spodnie piżamy, gdzie nakryłam je białą serwetką. Zupa była gorąca; postawiono ją na stole dosłownie kilka sekund przed tym, jak wróciłam do pokoju. To nie pasowało do czasu oszacowanego przez George’a, więc albo się mylił, albo naprawdę chciał mi powiedzieć, żebym czekała do północy. Żaden problem. W końcu i tak nie mam nic ciekawego do roboty. Kiedy skończyłam jeść, przyszedł asystent i zabrał puste talerze. Pigułki, których udało mi się nie połknąć, leżały bezpiecznie wciśnięte w szew poduszki. Uśmiechnęłam się do mężczyzny, a on się wzdrygnął. W odpowiedzi wyszczerzyłam się jeszcze mocniej. Jeśli ci ludzie nie potrafią radzić sobie z owocami ich szalonej nauki, nie powinni przywracać zmarłych do życia. Asystent dosłownie uciekł z pokoju, a ja poczułam lekkie wyrzuty sumienia. To nie jego wina. To nie z jego powodu stało się to wszystko. Polecenia wydawały osoby ze znacznie wyższego szczebla. Kilka razy okrążyłam pokój, udając typową dla siebie nerwowość, a później położyłam się na łóżku. Coraz więcej spałam, a poczucie czasu uciekało bardzo szybko. Jeśli alarm był uruchomiony przez sześć godzin, cisza trwała przez jakieś półtorej. To z kolei oznaczało, że nie spałam od niecałych ośmiu godzin, a czułam się, jakby minęła wieczność. Byłam wykończona. Może faktycznie dokładają czegoś do jedzenia. Pulsujący ból pozwolił mi zaledwie na lekką drzemkę, z której bez problemu wybudził mnie dźwięk otwieranych drzwi. Wyprostowałam się, mrużąc oczy. - Słucham? - Mamy szesnaście minut - powiedział Gregory. Nie przekroczył progu. Może istniało

zbyt duże ryzyko, że utknie w pokoju po zakończeniu tej krótkiej chwili bez nadzoru. Przykro mi, ale tylko tyle zdążyłem załatwić. - Nie przejmuj się. - Postawiłam nogi na podłodze, krzywiąc się nieznacznie. Przyniosłeś jakieś środki przeciwbólowe, którym mogę zaufać? - Właściwie to tak. - Gregory włożył rękę do kieszeni. - Mam nawet wodę. - Dzięki - powiedziałam, czując gulę w gardle. Kiedy światło dało mi w kość i migrena postanowiła się ujawnić, to Shaun zawsze przynosił mi pigułki. Tak bardzo za nim tęskniłam.

- Nie mamy zbyt wiele czasu. Już miałam wstać, ale się zawahałam. Po chwili jednak podniosłam się i ruszyłam w stronę Gregory’ego, wyciągając rękę po pigułki. - Co masz na myśli? Szesnaście minut, prawda? - Udało nam się zorganizować, gdy dzisiejsza rozpiska ochrony pojawiła się w intranecie. - Głos Gregory’ego nigdy nie był tak ponury. - Kogoś przez to złapią. Nie mnie, ale kimkolwiek się okaże ta osoba, będzie miała farta, jeśli tylko straci pracę. Wstrząsnął mną zimny dreszcz.

- Co to oznacza? - Zaczęli sprawdzian reakcji na stres. To niedobrze. - Upuścił pigułki na moją dłoń, wyjmując jednocześnie wypełnioną wodą butelkę z drugiej kieszeni. - Cztery klony przetrwały do tego etapu. Żaden nie przeszedł sekwencji alarmowej bez trwałego urazu psychicznego. Georgia, przykro mi. Nie zdawaliśmy sobie sprawy, że aż tak wszystko przyśpieszą, ale przez to, co stało się z twoim bratem... - Zamilkł zupełnie. Cisza, która zapadła po tych słowach, była najgłośniejszą, jaką kiedykolwiek

słyszałam. Odkręciłam korek butelki i popiłam połknięte pigułki, w ogóle nie zdając sobie z tego sprawy. Nie musiałam tego robić, a jednak robiłam. To wszystko. Cisza trwała dalej, Gregory czekał na moją odpowiedź, a ja gorączkowo zastanawiałam się nad wszystkimi możliwymi zakończeniami tego zdania. Nie przychodziło mi do głowy nic dobrego. - Co się z nim stało? - zapytałam. Gregory nie odpowiedział. - Co się z nim stało? powtórzyłam. - Zniknął z radaru - odparł Gregory. Zabrał pustą butelkę. - On i reszta twoich blogowych kolegów zniknęli bez śladu po huraganie Fiona. Wspomniał o nim, jakby to było coś wielkiego. Zmarszczyłam brwi. - Byli w okolicy? Zaginęli? - Nie. Widziano ich kilka razy na Zachodnim Wybrzeżu. Próbowaliśmy sfabrykować doniesienia o swoim pobycie w innych miejscach w kraju, ale nie jest to łatwe przy tak małej ilości danych. - I co, myślą, że mogą mi kazać go znaleźć, a ja będę wiedziała, gdzie się ukrył? Prychnęłam. - Nie ma takiej opcji. - Nie. Myślą, że skończą szybciej testy, pokażą inwestorom, jakiego stabilnego stworzyli klona, potem ciebie unieszkodliwią, a twoje miejsce zajmie Georgia Mason, która zatańczy, jak jej się zagra. Poczułam kolejny zimny dreszcz, obejmujący całe moje ciało.

- Czyli co? - Wykorzystają ją jako przynętę. - Nie widziałam wyrazu twarzy Gregory’ego, bo światło za jego plecami było zbyt jasne. Nie musiałam. Jego głos przekazał wszystko, co

trzeba. - Pokażą nową Georgię światu i wykorzystają ją do jedynej rzeczy, której samej zrobić nie potrafią. - Zwabią Shauna, żeby do nich przyszedł - dokończyłam szeptem. - Jeśli im się uda, wykorzystają ją do czegoś więcej. Będę z tobą szczery, Georgia, bo nie ma już czasu na nic innego. Od czasu twojej śmierci stan psychiczny Shauna jest... co najmniej niepokojący. - W jakim sensie? Chodzi o napadanie na staruszki i małe dzieci czy raczej brak prysznica? - Gada do siebie. Nie dopuszcza myśli, że nie wrócisz. Właśnie dzięki temu udało się przekonać inwestorów, że będziesz mogła służyć do różnych celów.

- Ale niekoniecznie ta wersja mnie. - Nie - przyznał Gregory. Wzięłam głęboki oddech. Pigułki jeszcze nie zadziałały, ale strach dobrze tłumił ból, wszystko wydawało się odległe, a więc łatwiejsze do zniesienia. - No dobra. W takim razie czas się wynieść z tej fabryki, prawda? - Owszem - powiedział Gregory, tym razem głosem smutnym i pełnym współczucia. Jest tylko jeden problem. Zamknęłam oczy. - Wciąż nie wiecie, jak to zrobić? - Zgadza się, nie wiemy. - Cóż. - Otworzyłam oczy i westchnęłam. - Szykuje się niezła zabawa.

Księga III

Fundamenty

Kiedy masz wybór między życiem a śmiercią, wybierz życie. Kiedy masz wybór między dobrem a złem, wybierz dobro. Kiedy masz wybór między potworną prawdą a pięknym kłamstwem, zawsze wybieraj prawdę.

Georgia Mason

Pieprzyć to. Czas coś wysadzić.

Shaun Mason

Zawsze, kiedy wydaje mi się, że moje życie nie może być dziwniejsze, szybko zostaję wyprowadzona z błędu. Dzisiejszy dzień przyniósł ze sobą zaginioną blogerkę, która zupełnym przypadkiem prowadzi zajazd na trasie przemytników, wieśniaków ze spluwami, Shauna fałszującego w rytm muzyki z radia i niedźwiedzia zombie. Kto wie, jakie cuda przyniesie jutro? I czy trafi mi się prysznic z wystarczającą ilością ciepłej wody, żebym mogła dokończyć mycie włosów? Obserwujcie nas dalej w oczekiwaniu na ekscytujące aktualizacje, których nie mogę opublikować, ponieważ zdradziłabym nasze położenie tajemniczym spiskowcom. Cholera, wszystko jest do dupy.

- z Czarująco nieszczerej, bloga Rebeki Atherton, 26 lipca 2041. Nieopublikowane

JEŚLI TO CZYTASZ, NIE WYCHODŹ ZE SWOJEGO POKOJU. Jeśli jesteś gdzieś indziej, natychmiast znajdź bezpieczne schronienie. W tej chwili za bezpieczne miejsca na kampusie uważa się: bibliotekę, budynek Wydziału Nauk o Ziemi, sklep studencki, rektorat, laboratorium optometryczne. Następujące miejsca uważa się za niebezpieczne: budynek Wydziału Filologii Angielskiej i Literatury, klub Bear’s Den, biura administracyjne. TO NIE SĄ ŻARTY. TO NIE JEST DOWCIP. Tutaj profesor Michael Mason. Nasze życie zostało zagrożone. Jeśli to czytasz, nie wychodź ze swojego pokoju. Stacy, kochanie, wrócę do domu, jak tylko będę mógł.

- z Oddychać biologią, bloga Michaela Masona, 18 lipca 2014. Pobrane z archiwum Ściany

Czternaście Mapa ojca wyglądała zupełnie zwyczajnie - kawałek papieru z zaznaczonymi drogami i punktami orientacyjnymi. Rozłożył ją na stole w jadalni, uśmiechając się z wyższością na widok niedowierzania, jakie malowało się na naszych twarzach. - Co? - zapytał. - Mapy nigdy nie widzieliście? - Wyłącznie w podręczniku do historii - odparłem. - Nie słyszałeś o GPS-ie? - Jeśli coś nie znajduje się na komputerze, nie da się tego zhakować - stwierdził tata. Przeszedł w tryb profesorski, więc czuł się bardzo swobodnie, a w oku miał ten znajomy błysk pod tytułem „przekazuję mądrość młodym”. George kiedyś to uwielbiała, jakby dzieliła

z nim jakiś tajemniczy dialekt: język wiedzy i prawdy. Nienawidziłem takich chwil, bo dla mnie było jasne, że właśnie wtedy ojciec ją okłamywał. Pozwalał jej wierzyć, że mu na niej zależy. - Mamo, niech tata przestanie się zachowywać, jakby pozjadał wszystkie rozumy poprosiłem bez cienia prawdziwej urazy. - Michael, powiedz dzieciakom, co muszą wiedzieć. A potem Shaun powie nam, co my musimy wiedzieć. Prawda, Shaun? - Jasne, mamo. Właśnie tak. - „Powiem wam, jak ukraść rzeczy należące do waszej adoptowanej córki, a wy nawet przez moment nie pomyślicie o sobie jak o hienach cmentarnych”. Złośliwość tej myśli zaskoczyła nawet mnie. Zdałem sobie sprawę, że wbijam paznokcie w skórę dłoni. Położyłem ręce na krawędzi stołu, rozprostowując palce. - Więc z czym mamy do czynienia? - Problem tkwi w odległości. Nie ma ani jednej bezpiecznej drogi prowadzącej stąd do obszaru kwarantanny na Florydzie. Może lepiej byłoby wybrać jakieś miejsce w skażonej części Teksasu? - Ojciec zerknął znad mapy, a w jego spokojnych oczach pojawił się przebiegły błysk. - Właściwie to nie podaliście dokładnego powodu waszej małej wycieczki. - Owszem, nie podaliśmy i nie podamy, więc daruj sobie wypytywanie powiedziałem. Mapa obejmowała południowo-zachodnie stany, kończąc się tuż za Teksasem. - A więc dalej nas nie poprowadzisz? - Dalej droga zrobi się trochę bardziej skomplikowana - odparł ojciec. - Ale przecież tobie nie przeszkadzają komplikacje, prawda, Shaun? - Uważam nieskromnie, że to moja specjalność. - Świetnie. - Machnął ręką, żebym się nachylił. Dałem znak Becks, żeby zrobiła to samo. Ojciec zaczął pokazywać autostrady i boczne drogi, rzucając nazwami, poziomami ochrony i szczegółami topografii z niemal przytłaczającą prędkością. Tak się skupiłem na tym, żeby czegoś nie przeoczyć, że ledwo zauważyłem, gdy mama wymknęła się z pokoju.

Tata wyciągnął kolejną mapę, tym razem obejmującą obszar od Teksasu po Missisipi. I cały czas mówił.

Shaun. - Słucham? - zapytałem, w ogóle się nad tym nie zastanawiając. Ojciec uniósł wzrok i spojrzał na mnie zmrużonymi oczami.

- Co takiego? - Też chyba czegoś nie rozumiem - oznajmiła gładko Becks. - Co to znaczy, że w Luizjanie brakuje paliwa? Ojciec uśmiechnął się do niej i zaczął opowiadać o sieci rur, które zostały uszkodzone podczas huraganu. Nie dosłyszałem szczegółów, bo George mówiła zbyt głośno. Musicie się stąd zabierać. Przerwij misję. Natychmiast. Nie ma czasu na dyskusję. Spojrzałem krzywo na mapę, próbując bezgłośnie przekazać głosowi w głowie, że nie do końca rozumiem, o co mu chodzi. Musiało zadziałać, bo George jęknęła i wyjaśniła: Ukrywają coś przed tobą. Powiedziałeś im o notatkach. Powinni spróbować wydobyć je od ciebie, zanim ci cokolwiek powiedzą, a tego nie zrobili. To według nich oznacza, że mają i zjedzą ciasteczko. Czas się stąd wynosić. Cały zesztywniałem i miałem nadzieję, że ojciec jest zbyt skupiony na Becks, żeby to zauważyć. Zdecydowaliśmy się na tę, przyznaję, głupią i samobójczą misję, wierząc, że Masonowie zgodzą się na wymianę. Normalnie nie oddałbym im plików bez dowodu współpracy. Więc gdzie te negocjacje? Dlaczego ojciec nie nalega, żebym podarował im choć jedną notatkę, by udowodnić poważne zamiary? Cholera, gdzie jest mama? Powinna siedzieć w jadalni i mieć na nas oko, pilnować, by ojciec nie stracił głowy i nie pokazał nam zbyt

wiele. Właśnie to ostatnie najlepiej świadczyło o podstępie: mama nie powinna była wychodzić z pokoju. - Kto wam płaci? - zapytałem spokojnym tonem, zabierając ręce ze stołu. Becks posłała mi ukradkowe spojrzenie. Uśmiechnąłem się krzepiąco. - Luz, Becks. Chcą nas sprzedać i chciałem po prostu zapytać komu. To wszystko. Tata zbladł. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Za długo już uciekasz, synu. Zaczynasz powoli wariować. - No cóż, wiem coś o tym. Owszem, oszalałem i w ogóle, z czego doskonale sobie zdajesz sprawę, skoro od śmierci George’a szukasz wymówki, żeby mnie ubezwłasnowolnić i zabrać moje rzeczy. Świetnie sobie radzicie z żałobą, naprawdę, doskonała robota. Mimo to nie mam teraz żadnego ataku. Właściwie to jeden z niewielu przykrych momentów, kiedy jestem zupełnie zdrowy na umyśle, a właśnie w takich chwilach rozumiem, że naprawdę cały świat próbuje nas dostać. - Wyciągnąłem.40 George’a, uniosłem i wycelowałem w głowę ojca. - Zapytam jeszcze tylko raz. Kto wam płaci? - Nikt nam nie płaci, kochanie. - Głos mamy dochodził zza moich pleców, spokojny i nawet radosny, z nutką szaleństwa, która zawsze towarzyszyła naszym wspólnym wycieczkom. Trzask odbezpieczanego pistoletu był już zbyt dramatyczny. - Po prostu naszym zdaniem nie powinieneś więcej oczerniać naszego nazwiska. Zbyt wiele nas kosztowało wyrobienie sobie marki. - Cześć, mamo - powiedziałem, nadal celując w tatę. Nie poruszył się. Zawsze uważałem go za mądrego człowieka. - To już ta chwila, kiedy każesz mi opuścić broń? - Nie, to ta, w której ratuję ci tyłek - oznajmiła Becks. Jej wypowiedzi towarzyszył dźwięk dobywanych rewolwerów. - Naprawdę doceniam wasze osiągnięcia, ale rozwalę pani łeb, jeśli nie przestanie pani celować w mojego szefa. Mama zaniosła się radosnym i całkowicie sztucznym chichotem.

- Och, jakie to urocze. Dziewczyna jest gotowa cię ratować, kochanie. Taka lojalność u tak pięknej niewiasty. Czyżby się w tobie zadurzyła? Zresztą nie ona pierwsza, ale ty nigdy nie zwracałeś uwagi na dziewczyny. Oczywiście twoja świętej pamięci siostra, niech spoczywa w pokoju, nigdy ci na to nie pozwalała. Myślisz, że wasze życie mogłoby potoczyć się inaczej, gdyby nie była taka samolubna? - Ani słowa o George’u - powiedziałem, zgrzytając zębami, żeby nie dać się ponieść emocjom. - Jeden ruch i strzelaj, Becks. - Z przyjemnością, szefie. - Wygląda na to, że mamy impas, synu - stwierdził ojciec, podnosząc ręce. Jako jedyny nie miał broni, co było wręcz niesprawiedliwe. Całe szczęście nigdy się szczególnie nie trzymałem zasad. - I co teraz? - Wy nie ruszacie się z miejsca. - Wziąłem głęboki oddech, a potem zapytałem: - Co zrobiliście, mamo? Do kogo zadzwoniłaś? - Do kogoś, do kogo każdy zatroskany obywatel ma prawo zadzwonić - odpowiedziała tym samym, sztucznie radosnym tonem. - Źle zrobiłeś, przyjeżdżając tutaj, Shaun, ale cieszę się, że tak wyszło, bo miło było cię zobaczyć. Ale nie powinieneś się tu pojawiać. - Przez chwilę miałem wrażenie, że słyszę w jej głosie autentyczny żal. Chociaż bardzo się starałem, nigdy nie udało mi się wyzbyć resztek uczuć żywionych do Masonów. Może, chociaż trudno w to uwierzyć, oni mieli ten sam problem. Może również mimo wszystko wciąż nas kochali. - Dom zarejestrował nasze przybycie, prawda? A ty pozwoliłaś, żeby te dane poszły dalej. Nie musiałaś. Nie jesteśmy domownikami, nikt nas nie widział. Mogłaś to ukryć i nikt by się nie dowiedział. - Na to właśnie liczyłem, przyjeżdżając tutaj. Znam nasze systemy bezpieczeństwa. - Dlaczego tego nie zrobiłaś? - Pomyśl chwilę, synu - powiedział ojciec. Pokręcił głową, niemal skruszony. - Ludzie

mówią, że macie coś wspólnego z sytuacją na wybrzeżu. Nie możemy nawet dostać przepustek na strefy z ograniczeniami. Inni dziennikarze z podobnymi kwalifikacjami mogli chociaż pokręcić się przy granicy, ale nas całkiem odcięto. Oddanie was w ręce sprawiedliwości położy temu kres. Pokażemy, że z wami nie współpracowaliśmy. - Z pewnością statystykom też to nie zaszkodzi - stwierdziła gorzko Becks. Zaryzykowałem i posłałem jej pełne współczucia spojrzenie. Już lata temu straciłem wszelką wiarę w Masonów. Becks dostała to wszystko w skondensowanej dawce... a trudno przełknąć coś, co pokazuje twoich bohaterów w niekorzystnym świetle. Bardzo trudno. - Nie zaszkodzi - przyznała mama. - Po rozpadzie naszej rodzinki ciężko było utrzymać czytelników. Mieliśmy zwyżki, kiedy wybuchła sprawa w Oakland, a potem kiedy wasze nazwiska zaczęły pojawiać się w kontekście katastrofy, ale wszystko trwało jedynie chwilę. Nic nie jest w stanie tak podnieść wskaźników, jak akt bezinteresownego heroizmu. - A więc oddacie nas w zamian za lepsze wyniki - stwierdziłem. - Ależ synu, to nie tak - zaprotestował ojciec. - Nie. - Opuściłem broń i powoli odwróciłem się w stronę mamy. Udając ciekawość, zapytałem: - A więc jeśli jesteś gotowa poświęcić syna za lepszą oglądalność... co naprawdę stało się z Phillipem, mamo? Zupełnie przypadkiem trafił na tamtego psa, jak twierdzą oficjalne doniesienia? Czy może bałaś się, że twoje piętnaście minut sławy właśnie się kończy i szukałaś sposobu na jej przedłużenie? Otworzyła szeroko oczy. Przez chwilę nie byłem pewien, czy mnie nie zastrzeli. Potem szybko pokonała dzielący nas dystans, zapominając zupełnie o Becks i opuszczając broń. Mógłbym zrobić unik, ale powstrzymałem się, i dźwięk jej otwartej dłoni uderzającej w mój policzek odbił się echem w pokoju, niczym najpotężniejszy odgłos na świecie. Becks zamarła. Z ciszy za plecami wywnioskowałem, że ojciec zareagował tak samo. Oczy mamy wypełniły się łzami wściekłości. - Nigdy, przenigdy nie mów do mnie czegoś takiego - warknęła. Gniew w jej głosie

był chyba najbardziej szczerym uczuciem, jakim kiedykolwiek się ze mną podzieliła. - W ogóle o nim nie wspominaj. - W takim razie ty nie wspominaj o Georgii - oparłem. - Czym to się różni, mamo? Jestem twoim synem. Nie urodziłaś mnie, ale wychowałaś. Jesteś jedyną matką, jaką miałem. A teraz sprzedajesz moje życie, moje życie, bo chcesz lepszych wyników. Czym to się różni od tego, co się stało z Phillipem? Daj mi jedną dobrą odpowiedź. Proszę. Tylko jedną. Wpatrywała się we mnie, najwyraźniej nie mogąc się zdecydować, czy powinna się na mnie wściec czy po prostu rozpłakać. Becks wciąż celowała w jej głowę, stojąc w wygodnej pozycji do strzału z biodra, którą mogła utrzymać przez długie godziny, gdyby zaszła taka potrzeba. Wiedziałem też, że nie zajdzie. Jeszcze chwila i ktoś przerwie ten impas. Miałem tylko nadzieję, że będzie to ktoś z nas, a nie przedstawiciel miejscowych władz. - To był wypadek - powiedział ojciec. Nie odwróciłem się. Nie chciałem spuszczać mamy z oczu. - Marigold nie powinna biegać po naszym podwórku. Phillip nie miał szczęścia. Teraz to coś innego. - Dlaczego? Bo to zaplanowaliście? Bo wyciągnęliście mnie i George’a z sierocińca i to daje wam prawo decydowania o tym, jak umrę? Nie oszukujcie się. Jeśli nas tu zatrzymacie, zginiemy. Ktoś okaże się nieostrożny, ktoś powie, że sięgaliśmy po broń, a do obiadu zostaną z nas tylko sterylne prochy. - Nie wiesz tego - stwierdziła mama. Wydawała się wracać do równowagi. To prawdopodobnie zły znak. - Może zabiorą was tylko na przesłuchanie. - Komary wydostały się wtedy, gdy byliśmy w CZKC w Memphis, pani Mason powiedziała spokojnie Becks, czego się nie spodziewałem. Mama spojrzała gwałtownie w jej stronę. - Gdyby nie huragan, gdyby nie złe wyczucie czasu, nie pokonałyby granicy Kuby. Nigdy nie dotarłyby nad wybrzeże, gdyby nie pomógł im wiatr. - I co z tego? - dopytywała mama. - Stacy - powiedział ojciec cicho, z namysłem; tym samym tonem mówiła George,

kiedy w środku nocy przychodziło jej coś do głowy. Budziła się i szeptała mi do ucha tym refleksyjnym głosem, opowiadając historie, które słyszałem tylko w połowie, ale które pojawiały się na stronie w ciągu tygodnia. - Słucham? - Mama odwróciła się w jego stronę. - Mapy naprawdę pokazują, że komary pojawiły się najpierw na Kubie. Zarejestrowano je jako mutację. Jakąś potworną sztuczkę selekcji naturalnej. - Chyba pan w to nie wierzy, panie Mason? - zapytała Becks. - Czy to nie trochę za proste? Dwadzieścia lat bez zmian nosicieli, a tu nagle pojawia się nowy w idealnym momencie, by odwrócić uwagę od niewygodnych wieści? Gdyby nie huragan, słyszelibyśmy teraz mnóstwo innych wiadomości. Tragedia Kubańczyków zdominowałaby serwisy informacyjne na cały rok i nikt by się nie dowiedział o włamaniu do oddziału CZKC albo spisku, który doprowadził do śmierci doktor Kelly Connolly, wnuczki człowieka odpowiedzialnego za przekazanie informacji o Powstaniu. - Ale Fiona miała inne plany - powiedziałem, przechwytując rozmowę. - Ktokolwiek wypuścił te komary, nie przewidział, że jego małe zwierzątka zwieje na amerykańską ziemię. Dlatego niewygodne wieści pogrzebano, ale razem z nimi wielu niewinnych ludzi. Popełniono błąd, ale cel został osiągnięty. Nie wiedzieliście o tym, prawda? - Nie. - Tata podszedł, a potem wyminął mnie i stanął obok mamy. Becks zmieniła pozycję, rozszerzając swój zasięg, by obejmował także jego. - Nic na ten temat nie słyszeliśmy. - Więc albo zupełnie ześwirowałem, co nie jest takie znowu nieprawdopodobne, skoro gadam sam do siebie, albo ktoś naprawdę chce nas dorwać. I ktokolwiek to jest, nie boi się wykorzystać wirusa, żebyśmy nie trafili na pierwsze strony. - Zaczerpnąłem powietrza. - Na Florydzie zmarło wiele dzieciaków, mamo. Wiele małych dzieciaków. I nie dlatego, że pobiegły do psów, których ktoś nie przypiął do łańcucha. Nie dlatego, że ich rodzice zrobili coś nie tak. Zostały ukąszone przez komary i umarły, a to niesprawiedliwe. Tak samo niesprawiedliwe jak to, co przydarzyło się Phillipowi.

- Mówiłam, żebyś o nim nie wspominał - powiedziała mama, ale tym razem bez gniewu. Łzy, do tej pory gromadzące się pod powiekami, zaczęły płynąć po jej policzkach. Wyglądała na starą i zmęczoną, jak kobieta, którą widziałem tylko na zdjęciach zrobionych przed moimi narodzinami. Wyglądała jak ktoś, kto mógł mnie pokochać. - Proszę. Próbujemy dostać się na Florydę, bo znajdowała się tam rodzina jednego z naszych ludzi. Jego rodzice zginęli, ale młodsza siostra nadal żyje. Obiecaliśmy, że ją stamtąd wyciągniemy. Tata pokręcił głową. - Tak się nie stanie, synu. Słucham? - zapytała z naciskiem George. - Słucham? - powtórzyłem pół uderzenia serca później. - Od tygodni obserwują nasz dom. Nawet gdybyśmy chcieli ukryć waszą obecność, nie mielibyśmy szans. Mogą tu być w każdej chwili. - Popatrzył na swoją żonę, a moją przybraną matkę i jedną z pierwszych prawdziwych Irwinów na świecie. - Stacy. Wszystko zależy od ciebie. Zawahała się, a potem wreszcie kiwnęła głową. Odwróciła się do mnie i powiedziała: - To wcale nie tak, jak z Phillipem, Shaun, bo nie mogliśmy go uratować. - Podała mi broń rączką do przodu. - Niech to wygląda realistycznie i wynoście się stąd.

- Mamo... - Macie może trzy minuty. Cztery, jeśli zostawicie swojego vana i weźmiecie mojego, ale nie zrobicie tego, prawda? - Kąciki jej ust uniosły się nieznacznie. - Michael, zabierz Rebekę do garażu i daj jej jednego z przenośnych antyradarów, dobrze? - Tak, kochanie - odparł, a potem zawahał się i spojrzał na mnie, mówiąc: - Jestem z

ciebie dumny, synu. Nie traktowaliśmy was, jak powinniśmy, ale mimo to jestem z was dumny. Myślę, że chociaż do tego mam prawo.

- Jasne, tato. Masz. - Dziękuję. - Pokazał Becks, żeby poszła za nim. - Zapraszam, młoda damo. Becks popatrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami. Kiwnąłem głową, mając nadzieję, że to wystarczy, by ją uspokoić. - W porządku, Becks. Zaraz przyjdę.

- Shaun... - Idź już. Obiecuję, że zaraz przyjdę. Wciąż nie wydawała się przekonana, ale wyszła za ojcem z pokoju. Najpierw słychać było odgłosy ich kroków w korytarzu, a potem trzasnęły drzwi łączące kuchnię z garażem i zapadła cisza. Spojrzałem na matkę. - Jesteś pewna? - zapytałem. - Nie. - Zaśmiała się, wciąż wyciągając do mnie rękę z bronią. - Ale pieprzyć to, czy ja w ogóle byłam kiedyś czegoś pewna? Chyba ostatni raz, kiedy miałam wobec czegoś całkowitą pewność, był w lipcu 2014. Dałabym sobie rękę uciąć, że tego lata wreszcie nauczę się pływać. - Mamo... - Zawahałem się, zdając sobie sprawę, że nie mam pojęcia, co jeszcze mógłbym jej powiedzieć. Byliśmy jednocześnie rodziną i obcymi sobie ludźmi. Była moją matką i nauczycielką, a także jedyną osobą, której nigdy nie potrafiłem zadowolić, choćbym nie wiem jak się starał i nie wiem jak długo zgrywał klauna. Zabrałem jej pistolet. - Co im powiesz? - Zdałeś sobie sprawę, że zadzwoniliśmy po policję, a potem uciekłeś. - W jej oczach widziałem szczerość i spokój. - A może nic im nie powiem. Wybór należy do ciebie.

Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę z tego, co mówi: że mogę ją zastrzelić. Nie miała przy sobie broni, a ja miałem jej pistolet. Nie namierzą mnie przez niego ani też nie udowodnią bez cienia wątpliwości, że pociągnąłem za spust, kiedy jeszcze żyła. - Powiedz im, co musisz, żeby się ich pozbyć, a potem znajdź drogę na Florydę. Siostra Alarica nazywa się Alisa Kwong. Znajduje się w Obozie Uchodźców w Ferry Pass. Wyciągnij ją stamtąd.

- A co potem? Zrobiłem krok do przodu i pochyliłem się, żeby pocałować ją w czoło tak, jak kiedyś ona całowała moje przed obiektywem. Dopiero w tej chwili zdałem sobie sprawę, że jestem od niej wyższy. - Zrób to, czego nie mogłaś zrobić dla nas, mamo - powiedziałem. - Pokochaj ją. Dopóki Alaric nie będzie mógł wrócić, po prostu ją kochaj. Kiwnęła głową. - Spróbuję. Tylko tyle mogę obiecać. - W porządku. Uśmiechnąłem się do niej, a ona odpowiedziała tym samym. Wciąż się uśmiechała, kiedy uderzyłem ją bronią w skroń. Nie starałem się pozbawić jej przytomności - czaszka jest grubsza, niż to wygląda na większości filmów, a ciężko kogoś powalić i jednocześnie go nie zabić. Chciałem tylko, żeby się nie spodziewała ciosu i mi się to udało. Krzyknęła i zatoczyła się do tyłu z rozciętą skórą nad okiem. Będzie z tego niezły siniak. Nie sięgnęła po broń. Nie przeklinała mnie. Przyłożyła tylko dłoń do rany i pokazała na drzwi, mówiąc: - Idź. Zajmiemy się wszystkim.

Poszedłem. Kiedy mijałem kuchnię, rzuciłem pistolet mamy do zlewu, który wciąż do połowy wypełniała woda z płynem. Broń zniknęła pod pianą. Zacząłem biec. Tata i Becks stali za otwartymi drzwiami do garażu. Zaczynało się przejaśniać, a na niebie pojawiły się pierwsze przebłyski poranka. - Chodź - powiedziałem do Becks. - Tato... - Skaner podaje, że są osiem budynków stąd. Panna Atherton ma antyradar. A teraz uciekajcie. Poprawił okulary na nosie. Jego ramię obficie krwawiło. Nie dało się poznać, czym Becks zadała ranę. Skrzynka z narzędziami mamy dawała wiele możliwości. Ojciec zauważył moje spojrzenie i uśmiechnął się. Odpowiedziałem tym samym i ruszyłem w stronę vana. Becks pobiegła za mną, ściskając pudełkowaty przedmiot, w którym rozpoznałem jeden z tyleż cennych, co nielegalnych antyradarów mamy. Jeśli nas z nim złapią, trafimy do więzienia... zakładając, że pożyjemy wystarczająco długo, by się do niego dostać, co wydawało się mniej niż prawdopodobne. Ale Becks śmiała się, gdy dotarliśmy do vana; adrenalina i zmęczenie przeważyły szalę. Dołączyłem i wpadliśmy do środka sekundę po odblokowaniu zamków. Nie traciłem czasu na zapinanie pasów tylko od razu uruchomiłem silnik i wbiłem pedał gazu w podłogę. Becks położyła antyradar na desce rozdzielczej, podłączyła go do USB radia i włączyła. Cichy szum wypełnił wnętrze samochodu, co miało przede wszystkim działanie psychologiczne - dawał nam znak, że urządzenie działa. Dźwięki syren właśnie rozdzierały powietrze w Berkeley, kiedy skręciliśmy za róg, cały czas nabierając prędkości. I już nas nie było.

Naprawdę nie powinno się wracać do domu rodzinnego. Czasami to dobrze. Czasami, kiedy próbujesz, dowiadujesz się, że twój dom już nie istnieje... ale wcześniej istniał nie tylko w twojej głowie. Był tam naprawdę. Dom okazał się więcej niż marzeniem. Czasami to

najlepsze, czego można się dowiedzieć.

- z Odporności nabytych, bloga Shauna Masona, 28 lipca 2041. Nieopublikowane

Seattle jest szare, mokre i zdecydowanie zbyt dumne z otaczających je ze wszystkich stron drzew, które nigdy nie tracą listowia, a więc zawsze chowają to, co się za nimi kryje. Miejscowi są przyjaźnie nastawieni jak wszyscy Amerykanie, a do tego wykazują ogromną chęć pomocy, gdy tylko wyciągnę paszport. „Jestem obywatelem Indii” ma tutaj duże znaczenie. Martwię się o Maggie. Musieliśmy wręczyć mnóstwo łapówek, żeby dostać się do Małpy, a dziewczyna nie najlepiej znosi całą tę tajemniczość i nielegalny handel. Myślałem, że to Alaric jest najsłabszym ogniwem naszego łańcucha, bowiem porwanie jego młodszej siostry to najlepszy sposób, by zyskać nad nim kontrolę. Niestety zaczynam się obawiać, że nasza droga Magdalene może dać się równie łatwo skusić obietnicą powrotu do „prawdziwego życia”...

- z Newsów z frytkami, bloga Mahira Gowdy, 28 lipca 2041. Nieopublikowane

Piętnaście

Po alarmie przez większość czasu nikt mnie nie niepokoił. I bardzo dobrze, bo kiedy pigułki od Gregory’ego przestały działać, ból głowy rozsadzał mi czaszkę. Nie chciałam prosić o nic więcej, a przecież nie mogłam zadzwonić do kumpla z EIS. Dlatego resztę czasu spędziłam w łóżku, przykryta kołdrą i z poduszką na głowie, chowając się przed światłem. Wreszcie udało mi się ponownie zasnąć. Kiedy się obudziłam, ból zniknął. Samotność pozostała. Doktor Thomas się nie pojawił, a asystenci, którzy przynieśli jedzenie, zachowywali się jeszcze bardziej zachowawczo niż zwykle, jakby wykonywali nieprzyjemne obowiązki. Zastanawiałam się, czy z nimi nie porozmawiać, ale porzuciłam ten pomysł i zamiast tego udawałam dobrego klona, posłusznego, potulnego i czekającego na polecenia: gdzie usiąść, co zjeść i kiedy iść do łazienki. Nikogo nie widziałam dwa razy, a kiedy otwierały się drzwi, na korytarzu stali strażnicy. Tyle wystarczyło, żebym się zmartwiła. Ich obecność wynikała z obawy, że mogłabym okazać się na tyle cwana, by przewidzieć, co mnie czeka? Czy jakiś inny klon Georgii Mason zwęszył temat i próbował uciec? Czy może Gregory popełnił jakiś błąd może nasze spotkanie nie było tak bezpieczne, jak mówił, i został przyłapany? Czy strażnicy pojawili się, bo plan uratowania mnie, choć dopiero w zarysie, spalił na panewce? Zdałam sobie sprawę z irracjonalności tego strachu, kiedy tylko przestałam myśleć o przyczynie. Wciąż miałam swoją broń. Gdyby złapali Gregory’ego, ktoś przyszedłby mi ją odebrać. Dopóki byłam uzbrojona, musiałam zakładać, że wszystko idzie zgodnie z planem... jaki by się w końcu nie okazał. Następny „dzień” straszliwie się dłużył. Kiedy pojawił się obiad, dosłownie łaziłam po ścianach. Wykrzesałam z siebie trochę silnej woli i usiadłam na łóżku, starając się jak najmniej poruszać i skupić na tym, co wiem o planie budynku. Odwiedziłam mnóstwo laboratoriów, ale niewiele wiedziałam o ich położeniu względem siebie - identyczne korytarze i szybki marsz skutecznie mi to utrudniały. Jeśli uda mi się stąd wyjść, będę musiała biec na oślep, o ile mnie ktoś nie wyprowadzi. Wszystko sprowadzało się do Gregory’ego i coraz bardziej pilnego pytania o to, gdzie się znajduje. Kolejny nieznany asystent przyniósł mi lunch, czyli zupełnie nieinteresujące

połączenie plastrów sera, masła sojowego i kromek chleba. - Stołówka zdecydowanie coraz gorzej sobie radzi - zawołałam za plecami wychodzącego mężczyzny. Jednak w brzuchu mi burczało, więc byłam gotowa zjeść nawet najgorzej prezentujące się danie. Musiałam zachować siłę. Ser był dokładnie tak mdły, jak się spodziewałam. Po drugim kęsie zaczęłam wątpić, czy to w ogóle jest ser, bo smakował raczej jak mieszanka soi i sztucznych poprawiaczy smaku. Zmarszczyłam nos i jadłam dalej. Ser to białko, nawet jeśli niekoniecznie pochodzące z nabiału, a ja potrzebowałam białka. Ta myśl zmotywowała mnie do skonsumowania reszty posiłku, a potem straciłam całe zainteresowanie, wzięłam kawałek chleba i wróciłam do łóżka. Kto by się przejmował kilkoma okruchami na pościeli? Nikt raczej się nie będzie skarżył. Z jakiegoś powodu zaczęłam się zastanawiać, czy któraś z wcześniejszych Georgii Mason próbowała uwieść asystenta w czasie ostatnich dni jej pobytu tutaj. Sam pomysł sprawił, że wybuchnęłam niekontrolowanym śmiechem. To nie tak, że nie mam pojęcia, jak kogoś uwieść - po prostu nigdy nie było to konieczne, zważywszy na moją sytuację. Zaśmiałam się raczej na myśl o tych sztywnych, pozapinanych pod szyję kolesiach, którzy próbowali wyjaśnić, że do obiadu nie przewidziano deseru w postaci seksu z klonem. Kto wie, może któraś z Georgii próbowała szczęścia z doktorem Thomasem. To by tłumaczyło, dlaczego tak bardzo unika kontaktu fizycznego, nawet kiedy już dawno minęło ryzyko samorzutnej amplifikacji. Może bał się, że zerwę z siebie piżamę i spróbuję zdobyć wolność. Wciąż się uśmiechałam pod nosem, kiedy otworzyły się drzwi i do środka weszła szczupła blondynka w fartuchu. - Przyszłam w złym momencie, Georgia? - zapytała doktor Shaw. - Mogę wrócić później, jeśli sobie życzysz. Skoczyłam na równe nogi, upuszczając kawałek chleba.

- Doktor Shaw - powiedziałam. - Nie spodziewałam się pani dzisiaj. - Ani tutaj. Ani w ogóle. - Czasami lubimy zaskakiwać - stwierdziła. - Skończyłaś jeść? Przepraszam za nijakie składniki, ale nie mogłam przyjść przed twoim popołudniowym posiłkiem, a przygotowania należy zacząć natychmiast. Poczułam, jak napinają mi się mięśnie ramion. Całą siłą woli zmusiłam je do rozluźnienia. „Doktor Shaw jest po mojej stronie”, musiałam sobie przypomnieć. „Dała mi broń. Nic mi nie zrobi”. A przynajmniej o ile sytuacja jej nie zmusi.

- Przygotowania? - Tak - potwierdziła z uśmiechem. Kiedy się uśmiechała, wyglądała olśniewająco. Nie pięknie, ślicznie, jak blogerki z pornokamerkami, które zarabiają na swoim wyglądzie i zdjęciach w bieliźnie. Może to dlatego tak rzadko można było zobaczyć jej uśmiech. Oszczędzała go, by w odpowiednim momencie posłużył jej za broń. - Wreszcie otrzymałam pozwolenie na badania podczas głębokiego snu. Pewnie dłużej by mnie zwodzili, ale doktor Thomas zaproponował serię testów, które zajmą ci cały następny tydzień, i w ten sposób otrzymałam argument potrzebny do przekonania twoich opiekunów, żeby przekazali mi ciebie do tego czasu. - Zawahała się, czekając na moją odpowiedź.

- Eee... super? - Tak - stwierdziła z entuzjastycznym kiwnięciem głową. - Bardzo „super”. To badanie powie nam bardzo dużo o twoim stanie psychicznym, Georgia. Będziemy mogli odkryć tak wiele rzeczy, przyglądając się twojej podświadomości, cóż... Nie będę zanudzać cię szczegółami, ale spodziewam się, że obie strony będą zadowolone z wyników. Chociaż obawiam się, że możesz odczuwać pewien dyskomfort... - Nie dokończyła zdania, znowu czekając na moją reakcję. Tym razem szybciej się domyśliłam.

- O jaki dyskomfort chodzi?

- W trakcie badania będziesz spać w moim laboratorium. Zdaję sobie sprawę, że to naruszenie twojej prywatności, ale nie możemy go uniknąć, jeśli chcemy uzyskać rzetelne wyniki. Udało mi się nie zaśmiać na myśl o „prywatności”, jaką posiadałam w swoim pokoju. - Jakoś sobie poradzę. - Dziękuję - powiedziała doktor Shaw. Jej uśmiech zniknął, a jego miejsce zajął lepiej mi znany chłodny profesjonalizm. - Chciałabyś coś ze sobą wziąć? Zamrugałam zaskoczona. Nie zdawałam sobie sprawy, że mamy wyjść teraz. - Nie - stwierdziłam zupełnie szczerze. Broń miałam wciśniętą do lewej skarpetki, a kilka książek, które udało mi się wysępić od doktora Thomasa, już dawno przeczytałam. Nic więcej do mnie nie należało. Mogliby wyjąć z pojemnika kolejną dziewczynę i umieścić ją w tym pokoju, a ona nie zdawałaby sobie sprawy z mojego istnienia, tak jak ja nie wiedziałam o istnieniu tych przede mną. Ta myśl mnie otrzeźwiła. Tak czy inaczej, nigdy tu nie wrócę. Albo stąd ucieknę, albo mnie unieszkodliwią i nikt nie będzie za mną tęsknił ani mnie opłakiwał, chyba że Gregory. A może nawet i on nie. Zakładając, że jego przykrywka nie została odkryta, zapewne właśnie próbował się dowiedzieć, czy nowa Georgia Mason będzie tą, którą wreszcie zdoła uratować. - Świetnie - powiedziała doktor Shaw, przerywając spiralę czarnych myśli. - Skoro nie ma tu nic, co chciałabyś wziąć ze sobą, możemy zaczynać. - Nie miałam na dzisiaj żadnych planów - oznajmiłam. Doktor Shaw ruszyła do drzwi, a ja poszłam jej śladem, opierając się chęci spojrzenia przez ramię na pokój, który tak naprawdę nigdy do mnie nie należał. To tylko przystanek na mojej drodze, a jednak przekraczając próg, poczułam, jakby coś się skończyło. Dwójka asystentów z naszej pierwszej serii badań czekała na korytarzu, razem z

dwoma strażnikami, których nie rozpoznałam. Przyzwyczaiłam się do tego. Skupiłam uwagę na asystentach, uśmiechając się do nich tak szczerze, jak tylko mogłam. - Kathleen, George, miło was znowu zobaczyć. - Widzisz? - zawołała Kathleen, podskakując w miejscu. Strażnicy spojrzeli na nią z wyraźnym niezadowoleniem, ale nie poruszyli się. - Mówiłam, że zgodzą się na badania snu! - Nigdy nie powinnam w ciebie wątpić - stwierdziłam. - Wyglądasz... dobrze - ocenił George. - Dużo odpoczywałam. - Co przyda się do naszego badania - powiedziała doktor Shaw. - A teraz, skoro wszyscy się przywitaliśmy, zapraszam do laboratorium. Mamy wiele pracy i mało czasu. Odwróciła się i ruszyła szybkim krokiem, odmierzając dystans przypominającym serię strzałów stukaniem obcasów. Kathleen i George szli tuż za nią, a ja ruszyłam ich śladem, ze strażnikami za plecami. Ich obecność nie pozwalała mi się zrelaksować. Wizja wolności stawała się coraz bardziej realna, ale wiedziałam, że muszę jeszcze poczekać. Doktor Shaw poprowadziła nas korytarzem do laboratorium, gdzie wykonano pierwsze badania, a potem stanęła przed nieoznakowanymi drzwiami. - Nie jesteście już potrzebni - poinformowała strażników, unosząc swój identyfikator. - Zapewniam, że automatyczny system nie pozwoli, by w drodze do naszego celu stało się coś nieprzewidzianego. - Proszę wybaczyć, doktor Shaw, ale mamy rozkazy - powiedział starszy ze strażników, wysoki Latynos z grubym wąsem. Wydawał się spokojniejszy od swojego kompana. Może dlatego to jemu przypadło w udziale przykre zadanie odmówienia wykonania polecenia doktor Shaw. - Mamy eskortować obiekt aż do laboratorium, żeby zapewnić mu bezpieczeństwo.

- Biurokracja nas kiedyś zgubi - mruknęła doktor Shaw ze szczerą irytacją. - Cóż, skoro musicie, zapraszam. Ale jeśli któryś z was choć dmuchnie na coś, na co dmuchać nie powinien, koszty sterylizacji potrącimy z waszej pensji, a ja osobiście porozmawiam z waszym przełożonym. Wszystko jasne? - Kathleen i George stanęli obok nas, tworząc równą linię. Tylko ja nie miałam fartucha. Z jakiegoś powodu wydało mi się to zabawne. Strażnicy wydawali się odczuwać większy dyskomfort niż wcześniej, ale nie odpuścili. Szanowałam ich za to. - Absolutnie, proszę pani - oznajmił ten starszy. - Wykonujemy tylko swoją pracę. - Tak, właśnie to udowodniliście. - Przejechała identyfikatorem przed skanerem magnetycznym wbudowanym w ścianę. Urządzenie zapiszczało. Drzwi przed nami pozostały zamknięte, za to otworzyły się te po drugiej stronie. Strażnicy się odwrócili. Doktor Shaw uśmiechnęła się z wyższością. - Panowie, jeśli tak zależy wam na dobru mojej pacjentki, proszę przodem. Skrzywiłam się, widząc wyraz jej twarzy. A potem spojrzałam przez otwarte drzwi i sama miałam ochotę się uśmiechnąć. Za progiem znajdował się korytarz, a na ścianie dało się zauważyć znak: UWAGA: STREFA LABORATORIÓW Z ZAGROŻENIEM EPIDEMIOLOGICZNYM. RYZYKO ZARAŻENIA: POZIOM 3. ZAKAZ WSTĘPU NIEUPOWAŻNIONYM. Za nim jakiś dowcipniś przykleił wydruk z napisem: „Wejdź i pożegnaj się z życiem”. - Pani doktor? - zapytał starszy strażnik. - Rozumiem, że panowie dotychczas pracowali głównie w strefie poziomu pierwszego i drugiego, ale nasze główne laboratorium znajduje się w skrzydle poziomu trzeciego. Mówiąc to, doktor Shaw zerknęła na mnie, posyłając mi spojrzenie, które rozwiało wszelkie wątpliwości co do mojego dalszego losu. Gdyby doktor Thomas nadal był mną zainteresowany, nigdy nie pozwoliłby mi wejść do laboratorium tego poziomu. Jednak wyraził zgodę, co oznaczało, że już ze mną skończył.

Wszystkie budynki CZKC zaczynają się od poziomu pierwszego, wliczając w to także toalety i recepcje. Żeby do nich wejść, nie potrzeba żadnego specjalnego przeszkolenia czy sprzętu. Naukowcy na tym poziomie pracują z obiektami, które nie mogą zrobić krzywdy zdrowemu, dorosłemu człowiekowi. Obiekty na drugim poziomie mogą i dlatego takie pomieszczenia przystosowano do sterylizacji. Dopiero na poziomie trzecim trzeba mieć przy sobie sprzęt ochronny. Przez otwarte drzwi słyszałam cichy syk powietrza wtłaczanego do korytarza przez filtry na podciśnienie. Mikroby przenoszone drogą powietrzną mogą się dostać do środka, ale nigdy w drugą stronę. Strażnicy wpatrywali się w znak. Doktor Shaw chrząknęła.

- Panowie? Młodszy dosłownie podskoczył.

- Pani doktor? - Zdaję sobie sprawę, że próbują panowie wykonywać swoją pracę, ale gapiąc się w ścianę, nie dostaniemy się do mojego laboratorium. Możemy iść? - Jeszcze chwilkę. - Starszy strażnik mruknął coś do swojego kompana, a potem uniósł rękę i dotknął skóry za uchem. - Zaraz wracam. - Podskórny implant komunikacyjny - wymamrotałam pod nosem. - Cwane. - Buffy chętnie dorwałaby jedno z takich urządzeń. Biorąc pod uwagę, jak się pracowało ze słuchawkami, których używałam do porozumiewania się z członkami swojego zespołu, z takimi implantami mogłabym... mogłabym... Dotknęłam górnej krawędzi lewego ucha, gdzie powinna być przyczepiona słuchawka. Wcześniej w ogóle o niej nie myślałam, a teraz, jak już sobie o niej przypomniałam, poczułam się naga. W pewien sposób mnie to uspokoiło. Kolejny dowód na to, że wciąż byłam sobą, nawet jeśli jednocześnie byłam też kimś innym. Pierwszy raz zrobiło mi się żal Georgii Mason, która została sklonowana, zbadana i zabita. Ile z nich wiedziało, że nie są

kobietami, którymi były wcześniej? Ile z nich czuło się nago bez słuchawki w uchu i zastanawiało się, czy kiedykolwiek będą jeszcze miały szansę się porządnie ubrać? Mam nadzieję, że żadna. Jeśli nie udało im się uciec - a najwyraźniej tak było, skoro tu jestem - nie istniał żaden powód, by musiały się kiedykolwiek tak czuć. Strażnik zakończył swoją stłumioną pogawędkę z nieznanym rozmówcą i rozłączył się, a potem odwrócił do doktor Shaw, raz jeszcze przyciskając skórę za uchem. - Przepraszam za opóźnienia wynikłe z naszej winy - powiedział, prostując się. - Mój zwierzchnik poinformował mnie, że pani doktor posiada własną ochronę i nasze towarzystwo nie będzie konieczne. - Dziękuję za potwierdzenie - odparła doktor Shaw z uśmiechem, którym można by chłodzić wodę. - A teraz, panowie, proszę nas przepuścić, mamy badania niecierpiące zwłoki. - Oczywiście. - Starszy strażnik pozostał na swoim miejscu. Młodszy zszedł doktor Shaw z drogi, gdy ruszyła w stronę drzwi. Mruknął coś, co mogłoby równie dobrze być zwrotem grzecznościowym, jak i krótką modlitwą dziękczynną. Nie słyszałam dobrze i mało mnie to obchodziło. Udało nam się pozbyć strażników i tylko to się liczyło. Pierwsza weszła Kathleen, a za nią George, doktor Shaw i wreszcie ja. Gdy tylko minęłam próg, drzwi się zamknęły. Doktor Shaw wyciągnęła rękę i zerwała kartkę przyklejoną do znaku, a potem złożyła ją równiutko i wsunęła do kieszeni fartucha. - Pamiętaj, by nie lekceważyć sił ludzkiego strachu, Georgia - powiedziała niemal z roztargnieniem, jakby myślała już o czymś innym. - Przy odpowiednim przygotowaniu laboratoria z poziomu trzeciego nie są bardziej niebezpieczne niż jedzenie w indyjskiej knajpie. A jednak sama nazwa wystarczy, by wlać trwogę w serce człowieka, nawet jeśli w naszym nowym wspaniałym świecie każde z nas to chodzące zagrożenie poziomu czwartego. - Słowa mają w sobie siłę - zauważyłam. - Prawda. - Pokręciła głową. - Tędy proszę. - Ruszyła szybkim krokiem, stukając

obcasami.

Kathleen i George spojrzeli po sobie. - Przepraszam, pani doktor? - zawołała Kathleen. - Tak? Słucham? - Mamy iść z panią czy rozpocząć procedury czyszczące w laboratorium numer dwa? Będzie potrzebne jeszcze dzisiaj. Doktor Shaw zawahała się i pochyliła głowę z wyraźnym namysłem, co zauważyłam, nawet stojąc z tyłu. Wreszcie skinęła. - Tak, to brzmi jak dobry plan. Georgia, chodź ze mną. Naprawdę musimy już zaczynać. - Znowu ruszyła, nie oglądając się za siebie. Pośpieszyłam jej śladem. Przeszliśmy jeszcze przez trzy pary drzwi, a każde doktor Shaw otwierała machnięciem kartą identyfikacyjną. Drugie wymagały również sprawdzenia linii papilarnych, a trzecie miały wbudowany skaner optyczny. Zaczęło mi to wyglądać nie jak pomieszczenia poziomu

trzeciego,

ale

raczej

więzienie

dla

zainfekowanych

o

maksymalnych

zabezpieczeniach. Odległy, stały syk podciśnienia nie pozwalał mi pozbyć się tego wrażenia. Kiedy dotarliśmy do czwartych drzwi, czułam wyraźny dyskomfort. Te były otoczone testerami, które wyglądały rozbrajająco podobnie do tych z naszego garażu w Berkeley. - Musisz poddać się badaniu - oznajmiła doktor Shaw. - Na tym etapie to czysta formalność, ale też nieodłączny element systemu bezpieczeństwa i nie moglibyśmy tego dezaktywować bez wyłączenia kilku innych funkcji. - Jakich? - zapytałam, podchodząc do tajemniczego urządzenia po lewej stronie. - Wszystko wyjaśni się za chwilę. - Umieściła dłoń na panelu po prawej, chrząknęła i powiedziała: - Identyfikacja, Danika Michelle Kimberley, autoryzacja beta alfa zeta dziewięć

cztery dziewięć dwa trzy. Lekarz śledczy. Afiliacja, Epidemiologiczna Służba Wywiadowcza. - Nagle zaczęła mówić z brytyjskim akcentem, mniej wyraźnym niż u Mahira, z naleciałością, którą słyszałam tylko u blogerów działających blisko granicy z Walią. Patrzyłam na nią oniemiała.

- Co...? - Nie jesteś sama - oznajmił beznamiętny, przyjemny męski głos, dobiegający z głośników umieszczonych nad drzwiami. - Proszę podać dane osoby towarzyszącej. - Georgia Carolyn Mason, wersja 7c. Blogerka, klon, aktualnie w głównej bazie figuruje jako zmarła. Afiliacja, Epidemiologiczna Służba Wywiadowcza. - Doktor Shaw, a raczej doktor Kimberley, wydawała się spokojna i lekko znudzona, jakby recytowała listę zakupów. - Georgia, połóż dłoń na panelu. Wolałabym nie stać tu, kiedy system uzna nas za zagrożenie i potraktuje formaliną. - Uch. Tak, tego nie chcemy. - Przycisnęłam rękę do urządzenia i poczułam krótkie ukłucie. Ze szpary wydostała się chłodna pianka antyseptyczna, działając kojąco na maleńkie ranki pozostawione przez igły. Lampka nad drzwiami zaczęła zmieniać kolor z czerwonego na żółty, potem na zielony i z powrotem. Szybko zaświeciła zielenią i drzwi zostały odblokowane. - Ach, świetnie - powiedziała doktor Kimberley. - Chodź, Georgia. - Zabrała dłoń z panelu i pchnęła drzwi, ukazując kolejne typowe laboratorium CZKC. Typowe, wyłączając troje asystentów, którzy stali tuż za progiem z bronią w ręku. Tego w środku rozpoznałam - był to James z drugiego laboratorium doktor Shaw, a raczej doktor Kimberley. Dwójki pozostałych nigdy wcześniej nie widziałam. Doktor Kimberley westchnęła. - Super - palnęła. - To moja ulubiona część. To już wtorek, prawda?

- Tak, pani doktor - potwierdziła krągła dziewczyna z burzą rudych loków, których nie potrafiła okiełznać opaska. - Cudownie. W takim razie... - Doktor Kimberley pokazała na dziewczynę. Immatrykulacja. - Pokazała na Jamesa. - Alabaster. - Odwróciła się raz jeszcze i pokazała na wysokiego, ciemnoskórego mężczyznę. - Wielościan. Cała trójka opuściła broń. - Miło znowu panią widzieć, doktor Kimberley - powiedział James. - Jakieś kłopoty po drodze? - Nic, z czym nie mogłabym sobie poradzić. - Doktor Kimberley odwróciła się i posłała mi nieznaczny, niemal przepraszający uśmiech. - Udało mi się zdobyć to, czego potrzebowaliśmy, i tylko to się liczy. Tymczasem... Georgia, naprawdę przepraszam. - Słucham? - Zamrugałam zdezorientowana. Może to przez wydarzenia z kilku intensywnych dni, ale nagle pożałowałam, że zaufałam tym ludziom. - O czym ty...? Nie dokończyłam, bo poczułam ukłucie w tylnej części ramienia i świat nagle pogrążył się w ciemności.

Misja pozyskania pacjentki została zakończona powodzeniem. Natychmiast rozpoczynamy badania. Jeśli Gregory ma rację, dziewczyna jest na tyle bliska oryginałowi, by wypełnić nasze cele, cóż... mam tylko nadzieję, że wybaczy nam to, co musimy zrobić. Niedługo znowu się odezwę.

- z wiadomości wysłanej przez doktor Danikę Kimberley, 31 lipca 2041. Odbiorca nieznany

Panny Lyland już nie ma. Wszystkie opiekunki gdzieś zniknęły. Zostały tylko dzieciaki i nie wiem, na jak długo starczy nam jedzenia... dzieciaki i żołnierze na zewnątrz. Nie pozwalają nam wychodzić z budynku, nawet w ciągu dnia, nawet jeśli obiecamy założyć strój ochronny i spryskać się środkiem przeciw komarom. Nie ma już ciepłej wody. Niektórzy żołnierze odchodzą. Nie wiem, co się dzieje. Wiem tylko, że jestem przerażona. Pośpiesz się, Alaric. Proszę, pośpiesz się. Nie wiem, jak długo jeszcze to potrwa. Nie zdążysz, jeśli się nie pośpieszysz. Baterie mi siadają i może nie będę już mogła pisać. Pośpiesz się.

- z wiadomości wysłanej przez Alisę Kwong do Alarica Kwonga, 31 lipca 2041

Szesnaście Podróż samochodem z Berkeley do Seattle zajmuje czternaście godzin, jeśli wybierze się główne drogi i omija te zatłoczone. Przy tych bocznych i dojazdowych czas wydłuża się do dwudziestu trzech. Podzieliliśmy różnicę, ryzykując wpadkę, żeby nadrobić kilkaset kilometrów na I-5. Tym sposobem pokonaliśmy trasę w dziewiętnaście godzin. Nie zatrzymaliśmy się w Shady Cove.

Choć nas kusiło, istniało duże

prawdopodobieństwo, że mieliśmy ogon - a tym samym ryzykowaliśmy, że już się stamtąd nie wydostaniemy. Doktor Abbey wysłała nas na Florydę i nie wykonaliśmy zadania. Trudno. Skoro nie mieliśmy innej drogi, zapewne kazałaby nam zacząć szukać sposobu na ewakuowanie wszystkich do miejsca wolnego od komarów. - Słyszałem, że Alaska jest piękna o tej porze roku - mruknąłem.

- Słucham? - George uniosła wzrok, mrugając swoimi wciąż obcymi oczami ze szczerą dezorientacją. - Zastanawiałem się, gdzie moglibyśmy uciec, gdy to wszystko się skończy. Komary będzie cholernie ciężko pozabijać. - Może. - Wzruszyła ramionami, wracając do przyglądania się antyradarowi. Kosmyk opadł jej na czoło, zakrywając jedno oko. Niedługo będzie potrzebować fryzjera. Zdusiłem chęć pochylenia się i odsunięcia niesfornych włosów. O ile nie mam akurat wyjątkowo szalonego dnia, zniknęłaby przy próbie dotknięcia, a za bardzo potrzebuję jej towarzystwa. Becks spała z tyłu, odkąd wjechaliśmy do Waszyngtonu. Bez halucynacji siostry zostałbym zupełnie sam, a nie wiem, czy zdołam powstrzymywać senność, jeśli nie będę miał z kim pogadać. - Co masz na myśli? - zapytałem. - Tak jak powiedziała doktor Abbey, te komary nie pojawiły się znikąd. Zapewne stworzono je w laboratorium takim jak u niej, pełnym naukowców, dla których „chcemy zobaczyć, co się stanie” to zupełnie racjonalne wytłumaczenie na robienie, co im się żywnie podoba.

- No i co z tego? George znowu uniosła wzrok, odgarniając kosmyk z czoła szybkim, oszczędnym ruchem dłoni. Tym razem wydawała się niemal zirytowana. - Shaun. Przecież to wiesz. Nie powiem ci nic, z czego sam nie zdajesz sobie sprawy. Dlaczego udajesz, że musisz to usłyszeć ode mnie? - Wcale nie udaję. - Wzruszyłem ramionami, próbując skupić się na drodze. Nie chciałem tak mocno dać się wciągnąć w rozmowę, by konieczne stało się zjechanie na bok; nie tylko zwrócilibyśmy na siebie uwagę, ale też wkurzyłbym Becks, gdybym nie zdążył ruszyć, zanim by się obudziła. - Może nie powiesz mi niczego nowego, ale naprawdę

potrzebuję, żebyś to ty to mówiła. Dzięki temu w to wierzę. - Prawdziwy z ciebie szajbus, Shaunie Masonie. - George westchnęła. - Komary zostały stworzone przez człowieka, zupełnie jak Kellis-Amberlee. Jeśli zamierzasz zbudować zabójcze owady, żeby rozprzestrzenić wirusa zombie, nie zaplanowałbyś jakiejś daty ważności? - Chodzi ci o to, że same zginą? - No, wreszcie zaczynasz łapać. Zastanawiam się, czy te komary są płodne. Jeśli ktoś zbudował je jako broń biologiczną, po co miałby pozwalać im się rozmnażać? To by tylko zwiększyło szansę na skrzywdzenie ludzi, których chcesz chronić. - Więc jak trafiły na Kubę? - To był test. Kubie za dobrze poszło w czasie Powstania. Dla niektórych ludzi to niemal obelga. Na pewno z chęcią wykorzystali okazję, by przeprowadzić małą próbę, wywołując popłoch w miejscu znajdującym się na tyle blisko nas, żebyśmy mogli się słusznie oburzyć, gdyby ktoś zasugerował, że mamy z tym coś wspólnego.

- George... - To nie jest czarnowidztwo, Shaun. Ja po prostu mam rację i dobrze o tym wiesz. - No. - Wyjrzałem przez okno na wysoki betonowy mur oddzielający maleńką boczną drogę, którą jechaliśmy, od bezpiecznej autostrady. - Chciałbym tylko przestać sobie o tym przypominać. Kiedy się odwróciłem, George’a już nie było. Pokręciłem głową, próbując pozbyć się wrażenia, jakie zrobiły na mnie jej ostatnie słowa. Potem włączyłem radio, przeszukując częstotliwości, aż znalazłem coś z chwytliwą melodią i prostym tekstem. A później przełączyłem na NPR. National Public Radio to dinozaur wśród współczesnych podcastów i radia

internetowego, ale właśnie dzięki temu jest taki przydatny, bo kiedy włączysz NPR, usłyszysz przemyślenia i opinie tej części populacji, która jeszcze nie przeniosła się na całkowicie wirtualny format. Tutaj wciąż wszystko dzieje się ciut wolniej. Nie tak jak w świecie analogowym - czytałem podręczniki do historii i wiem, jak kiedyś krążyły wieści - ale wystarczająco wolno, żeby się czegoś dowiedzieć, jeśli się wsłuchasz. Dwóch ekspertów spierało się o ratowanie Everglades. Jeden chciał wysłać tam ekipę z CZKC w pełnych skafandrach, żeby wyciągnąć jak największą liczbę niezainfekowanych zwierząt, a potem wrzucić tyle DDT do wody, żeby zniszczyć życie w ekosystemie na sto lat. - Możemy hodować je w rezerwatach i pokazywać tam do czasu, kiedy potwierdzimy, że Everglades jest bezpieczne, a potem zwrócimy je naturalnemu środowisku. - Tak wyglądało podsumowanie całego argumentu, opartego na przekonaniu, że instynkt przetrwa kilka pokoleń życia w zamknięciu i wróci natychmiast, gdy skończą się pieniądze i ktoś w księgowości uzna, iż czas wypuścić zwierzęta na wolność. Drugi ekspert twierdził, że w wyniku takiego postępowania nie tylko na stałe utracą część biologicznego zróżnicowania w Ameryce, ale też uniemożliwią mieszkanie na Florydzie bez względu na to, czy uda się pozbyć komarów, bowiem pestycydy, co nieuniknione, przedostaną się do zasobów wody pitnej. Mężczyzna opowiadał się za wypuszczeniem tysięcy owadożerców na obszary dotknięte plagą, żeby zajęły się rozwiązaniem problemu w naturalny sposób. A mówiąc o owadożercach, miał na myśli nietoperze. Chciał zebrać ich tak dużo, jak to tylko możliwe, i zrzucić je na Everglades, gdzie mogłyby sobie ponietoperzyć i zjeść wszystkie komary. Bo ludzie na Florydzie, oczywiście, nie mieliby absolutnie nic przeciwko. Żaden z nich nawet raz nie wspomniał o tym, że komary mogłyby być sztucznie stworzone, a nie stanowić naturalną mutację. Wszystkie ich rozwiązania bazowały na założeniu, że komary to owoc przypadku, zupełnie jak huragan, który je przywiódł na nasze wybrzeże. To mnie tylko utwierdziło w przekonaniu, że George miała rację. Ktoś stworzył te komary i ma sposób, by się ich pozbyć. Czeka tylko na odpowiedni moment. Becks zasiadła znowu na przednim fotelu akurat w chwili, gdy rozmówcy dosłownie zaczęli na siebie krzyczeć. Ziewając i poprawiając włosy jedną ręką, popatrzyła na radio

zmrużonymi oczami. - Chcę wiedzieć? - Nie mogę złapać sygnału - powiedziałem. - Dlatego słuchamy radia. - Słuchamy radia, w którym mówią...?

- O nietoperzach. Becks skrzywiła się, najwyraźniej jeszcze senna.

- Nietoperzach? - No. Wiesz, czarne, lata i pracuje dla Drakuli? Nietoperze. Bo oprócz zombie potrzebujemy też wampirów. - Otworzyłem chłodziarkę, którą ustawiliśmy między siedzeniami, i wyciągnąłem puszkę coli. - Masz. Wyglądasz, jakby przydało ci się trochę kofeiny. - Och, dzięki Bogu. Myślałam, że będę musiała sobie z tym radzić bez chemicznego wspomagania - powiedziała i wypiła połowę zawartości puszki na raz. Najwyraźniej nie zdawała sobie sprawy z tego, co pije, dopóki nie opuściła puszki i nie spojrzała na nią. Shaun... to cola.

- Wiem. - Dałeś mi swoją colę.

- Wiem.

- Dlaczego? - Bo jej potrzebowałaś. - Spojrzałem na nią i uśmiechnąłem się nieznacznie, chcąc udowodnić, że naprawdę tak myślę. - Skoro Masonowie nas puścili i zgodzili się jechać na

Florydę po Alisę, ja też mogę wykazać się bezinteresownością i dać ci puszkę coli. Becks trochę otrzeźwiała. - Myślisz, że naprawdę po nią pojadą? - Owszem. - Eksperci na NPR wciąż się spierali. Pochyliłem się i przyciszyłem radio. - Wątpię, by całkiem się zmienili. Znając mamę, już przekonała samą siebie, że oszukiwałem, wspominając o Phillipie, i puścili nas z dobroci serca, a nie dlatego, iż tak należało postąpić. Ale uratowanie dziewczynki z obozu w strefie najwyższego zagrożenia? Nic im nie da takiej oglądalności. Świetnie się składa, że mają tam ten cały stan wyjątkowy, bo to da ojcu wymówkę, by zrobić wykład o odpowiedzialności osobistej i wolności prasy. - A więc zrobią to dla lepszych wyników. - Usta Becks wygiął grymas niezadowolenia. Wzięła kolejny potężny łyk coli, zapewne po to, by nie powiedzieć nic, czego mogłaby potem żałować. To nie miało znaczenia. I tak wszystko już słyszałem. Trochę od George’a, trochę od samego siebie. - Bywają gorsze powody, a skoro ludzie ich obserwują, nie będą mogli jej źle traktować po powrocie do Berkeley. Mogą być sobą, co już nie jest dobre, ale Alisa jest starsza niż ja i George, gdy do nich trafiliśmy. Poradzi sobie do czasu, gdy Alaric ją zabierze. - Naprawdę w to wierzysz? - Nie mamy innego wyjścia. Nie możemy jechać na Florydę. Nie przedostaniemy się za barykady. Musimy znaleźć resztę ekipy i się przegrupować. - Ile jeszcze nam zostało do Seattle? - Jakieś trzydzieści kilometrów. Myślę, że spróbuję zadzwonić do Mahira, jak tylko miniemy granicę miasta. Jeśli odbierze, pojedziemy prosto do niego i nie będziemy musieli korzystać z połączenia dłużej niż to konieczne.

- A jeśli nie odbierze? - zapytała Becks, biorąc mniejszy łyk napoju. - Nie mam pojęcia. Wymyślam to na bieżąco, wiesz. I świetnie sobie radzisz. - Dziękuję - oparłem odruchowo i skrzywiłem się. Becks grzecznie zignorowała mój błąd. - Wiem. Nie zazdroszczę ci grania pierwszych skrzypiec w tej historii. - Hej, do tej pory działało. Co zrobisz, kiedy spotkamy Małpę? Możesz być kim zechcesz. Jaką tożsamość sobie wybierzesz? - Myślę, że będę blogerką. - Uśmiechnęła się. - Zdaje się, że nie potrzebują specjalnego przeszkolenia. Ani inteligencji. A ty? - Poproszę o coś, co pozwoli mi zniknąć. - Nie odwracałem wzroku od drogi. - To się niedługo skończy, Becks. Spisek zabrnął za daleko i już długo nie pociągnie. Zginęło zbyt wielu ludzi. Więc jeśli uda mi się przeżyć... Chcę po prostu zostać sam. - Chcesz zostać sam z George’em - stwierdziła Becks. - Może. - Ja nie... Shaun... - Becks zawahała się i wzięła głęboki oddech. - Wiesz, że cię kocham, prawda? Jak przyjaciela. Może kiedyś czułam coś więcej, ale to już przeszłość. Wiesz o tym.

- Wiem. - Więc jako przyjaciółka i jako współpracownik pytam... jesteś pewien? Nie radzisz

sobie zbyt dobrze nawet teraz. Uciekając, by pobyć sam na sam z głosami w głowie... - To nie tylko głosy. Czasami ją widzę. - To ją powstrzymało. Ja ciągnąłem dalej. Siedziała na tym fotelu, zanim się obudziłaś. Rozmawialiśmy. Jeśli dam się ponieść konwersacji, zapominam na chwilę, czasami nawet ją czuję. I tak skończę sam na sam z głosami w głowie. Pytanie tylko brzmi, czy uda mi się nie zrobić wam przy tym krzywdy. Mahir był zastępcą Georgii. Ty moim. Wiesz, jak bardzo potrafię coś spieprzyć, jeśli nie powiem sobie „stop”. Więc pozwól mi planować to „stop”. Dzięki temu może wytrzymam trochę dłużej. Becks westchnęła. - Prosisz mnie, żebym pomogła ci zostać szajbusem mieszkającym samotnie w górach. - Tak, właśnie tak. - Obyś tylko zdawał sobie z tego sprawę. - Opadała głębiej w fotel, trącając dłonią urządzenie blokujące sygnał. - Jak to w ogóle działa? - Chcesz odpowiedź techniczną czy szczerą? - Zawahałem się. - Właściwie jedno i drugie to to samo.

- Dajesz. - Nie mam zielonego pojęcia. To Buffy zawsze podniecały tego typu rzeczy. Chciała jeden dla nas zrobić, ale ciągle pojawiał się jakiś pilniejszy problem, a potem pracowaliśmy dla kandydata na prezydenta, więc wydawało się to politycznie nierozsądne. - A potem zginęła i nic już dla nikogo nie skonstruuje. Wszystko wyglądałoby inaczej, gdyby nadal żyła. Zauważyłaby, co się dzieje, i ujawniłaby spisek, który obrócił się przeciwko nam. Może George by nie zginęła. A ja też nie cieszę się z choroby psychicznej. - To miło ze strony Masonów, że nam go podarowali. - Owszem, miło. Najlepiej rozwalić go młotkiem, jak tylko przestanie być potrzebny. -

Becks spojrzała na mnie zdziwiona. Pokręciłem głową. - Naprawdę myślisz, że nie mają w środku żadnego nadajnika? Buffy zainstalowała czujniki w systemie bezpieczeństwa vana, które odezwałyby się, gdyby ustrojstwo zaczęło działać. Musiała przeprogramować wszystko tak, żeby alarm nie wył za każdym razem, gdy Maggie za mocno się zbliżyła, bo rodzice wszczepili jej to gówno na wypadek porwania dziedziczki. Masonowie pewnie tylko czekają, aż przestaniemy się poruszać wystarczająco długo, żeby bezpiecznie założyć, iż nie jesteśmy już w vanie, a potem zaczną nas namierzać. Becks patrzyła na mnie intensywnie. - To dlaczego w ogóle pozwoliłeś mi go zabrać? - Bo tylko dzięki niemu mieliśmy szansę wydostać się z Berkeley. Nawet jeśli Masonowie zadzwonili tylko po lokalną policję, ci szybko włączyliby wszystkie urządzenia namierzające, jakie tylko przyszłyby im do głowy. A jakoś wątpię, by powiadomili tylko lokalną policję. Wątpię, by w ogóle kogoś powiadamiali.

- Dlaczego? - Za długo tam jechali. Komisariat jest dosłownie kilka przecznic dalej. Rodzice wydali nas dla oglądalności, pamiętasz? Zadzwonili do CZKC. Tylko to ma sens. - I wyjaśniało zarówno późny przyjazd, jak i to, że Masonowie naprawdę mnie posłuchali, gdy mówiłem, jaki błąd popełniają. CZKC to nadal rząd, a po tym, co stało się w czasie kampanii Rymana, zaufanie rządowi nie przychodzi już tak łatwo. - Racja. - Becks westchnęła, a potem pochyliła się do przodu i znowu pogłośniła radio, dając mi znak, że koniec gadania. Uśmiechnąłem się nieznacznie, rozumiejąc ten przekaz i skupiając się z powrotem na drodze. Już prawie koniec, szepnęła George. - Wiem - powiedziałem i jechałem dalej. Obrzeża Seattle pojawiły się zaskakująco szybko; jechaliśmy mało znanymi drogami,

więc rzadko mijaliśmy jakiekolwiek pojazdy. Wyjąłem jednorazową słuchawkę z kieszeni i wetknąłem ją do ucha. Nawiązałem połączenie. - Tutaj Shaun Mason. Aktywuję profil bezpieczeństwa Impreza. Coś jest nie tak z Brendą, wyszliśmy już z Mister Pibb i trwa tutaj sezon łowiecki. A teraz ruszamy do Hollywood. - Masz beznadziejne hasła - skomentowała Becks. Uciszyłem ją. Mahir odebrał po dwóch sygnałach, pytając: - Och, dzięki Bogu. Shaun? To ty? - Ktoś musiałby naprawdę być mega szczęściarzem, żeby to włączyć beze mnie. Gdzie jesteście? Mahir natychmiast przyjął podejrzliwy ton.

- Dlaczego pytasz? - Bo właśnie dojechaliśmy do Seattle i chcielibyśmy do was dołączyć. Zwłaszcza jeśli macie łazienkę. Macie, prawda? Powiedz, że macie łazienkę. Jedziemy już jakieś dwadzieścia godzin i nie uwierzyłbyś, jak strasznie chce mi się szczać. - Za dużo informacji, Shaun - wtrąciła Becks. - Jak wydostaliście się z Berkeley? - Czekaj, co? - Teraz ja zrobiłem się podejrzliwy. - O czym ty mówisz? - Kilka blogerów z Berkeley pisało wczoraj rano o niespodziewanych ćwiczeniach CZKC na osiedlu, a ich celem okazał się twój dom rodzinny. Nawet Masonowie o tym wspomnieli. Stwierdzili, że z radością pomogą we wszelkich działaniach, które mają na celu zwiększenie bezpieczeństwa okolicy i skrócenie czasu reakcji. - Zawahał się, a potem dodał

ponuro: - Myśleliśmy, że was wydali. Westchnąłem. - W pewnym sensie to zrobili. Tylko zmienili zdanie, zanim sprawy przybrały potworny obrót. Jak wyglądają?

- Twoja mama ma podbite oko...

- No, to moja robota. -...i złamaną rękę. Twój tata ma tylko obandażowane palce. - Słucham? Ja tego nie zrobiłem. Becks też nie. Podbite oko miało być dowodem, że im się wyrwaliśmy siłą. - Najwyraźniej CZKC nie dało się przekonać. Podłącz telefon do GPS-a, wyślę ci adres naszego hotelu. Wyczyść dane, jak tylko dotrzesz na miejsce. - Jasne. Widzimy się niedługo, Mahir. - Mam nadzieję. Zdjąłem słuchawkę i podałem ją Becks. - Masz, podłącz to do GPS-a, a dowiemy się, jak dojechać do Mahira i Maggie. Nie wyłączaj antyradaru. Wieści o Masonach przedostały się do obiegu. - Słucham? - Becks spojrzała na mnie zdezorientowana, podłączając słuchawkę do GPS-a. Urządzenie zapiszczało i wyświetliło pasek postępu ładowania. - Mama ma złamaną rękę, a ojciec palce. Myślisz, że spadli ze schodów po tym, jak wyjechaliśmy? - Zacisnąłem mocniej dłonie na kierownicy, dusząc w sobie chęć wciśnięcia pedału gazu w podłogę, żeby spalić gniew prędkością. - Pieprzone CZKC, Becks. Rodzice

zadzwonili i powiedzieli, że będziemy na nich czekać, przewiązani wstążką i zupełnie nieświadomi, co nas czeka. A skoro tak się nie stało, CZKC okazało swoje niezadowolenie. - Nie masz pewności, że to oni. - Tak twierdzą blogerzy. Nazwano to ćwiczeniami. Wiesz, „ćwiczenia CZKC w skopaniu moim rodzicom tyłków”. - Moje palce zbielały od ściskania kierownicy. - Pieprzone skurwiele. Nie mieli prawa. - Skręć w lewo - oznajmił GPS. Zrób to, powiedziała George. Skręciłem. - Czyste szaleństwo - stwierdziła Becks. - Co się tu, do cholery, dzieje? Co myśmy zrobili? - Szczerze? Ja już sam nie wiem. - Musiała zobaczyć w mojej twarzy coś, co kazało jej odpuścić. Pokręciła głową i się odwróciła. Po chwili wahania wyjęła jeden ze swoich pistoletów i położyła go na udzie, tak aby nie dało się go zobaczyć przez okno. Gdyby ktoś chciał wykorzystać nas do „ćwiczenia”, nie będziemy bezbronni. GPS poprowadził nas przez labirynt bocznych dróg do takiej, która wyglądała jak jedna z głównych arterii i zawiodła nas z centrum do terenów o mniejszej gęstości zaludnienia. Mijaliśmy jedną strefę za drugą, budynki stawały się coraz bardziej zniszczone, a potem nagle odbiły się od dna i w końcu zamiast wysokich bloków zobaczyliśmy świetnie zachowane, małe wille otoczone przez wysokie ogrodzenia. Niektóre miały nawet prywatne stróżówki. Małe sklepiki osiedlowe zostały zastąpione dużymi spożywczakami, modnymi salonami i pralniami, które reklamowały się brakiem bezpośredniego kontaktu i serwisem door to door. Nie widać było testerów na rogach, za to chodniki patrolowali mężczyźni na skuterach, sprawdzając każdego, kto chciał wysiąść z samochodu. Co więcej, kiedy wjechaliśmy głębiej w wyraźnie bogatszą część miasta, zaczęliśmy

dostrzegać ludzi przechadzających się ulicami. Niektórzy wyprowadzali na spacer małe psy, na przykład miniaturowe buldogi jak te Maggie, czy bardziej tradycyjne mopsy i szpice. Inni mieli koty na smyczach. Minęliśmy nawet parę z jednym z tych dziwnych oswojonych lisów syberyjskich: dreptał im pod nogami z nisko opuszczonym ogonem i spiczastymi uszami postawionymi, by nie przegapić zagrożenia. - To nie może być prawda - stwierdziła Becks, patrząc na zwierzę. - Sprawdź adres. - Podał mi go Mahir. Może chowają się u kogoś na strychu. Nie wiem. Gdziekolwiek są, na pewno starają się nie wychylać. - Cel za dwieście metrów - ogłosił GPS. Spojrzałem do przodu.

- O cholera. - No chyba sobie jaja robisz - palnęła Becks. Przed nami wyrósł elegancki, otoczony wysokim ogrodzeniem luksusowy hotel. Wydawał się zdolny pomieścić wszystkich członków Krajowego Zjazdu Republikanów, zakładając, że w ogóle coś tak niegustownego jak polityka jest tolerowane za tą nieskazitelnie białą bramą. W stróżówce przed wejściem stacjonowało czterech mężczyzn, których idealnie skrojone mundury doskonale współgrały z karabinami. Dwóch z nich wyszło na ulicę, nakazując, żebym się zatrzymał. - Nie zdążymy zawrócić - powiedziała Becks. - Na pewno mają samochody. - Albo od razu strzelą w nasze okna. - Nacisnąłem hamulec. - Miło było cię poznać.

- I nawzajem. Strażnicy zajęli miejsca po obu stronach vana, jeden obok mojego okna, a drugi Becks. Ten bliżej mnie uniósł dłoń w białej rękawiczce i zapukał z pełnym szacunkiem.

Zmusiłem się do uśmiechu i opuściłem szybę. - Cześć - powiedziałem. - Jakiś problem? - Żaden, panie Mason. Spodziewaliśmy się pana. - Mężczyzna wyjął przenośne urządzenie do badania krwi, podczas gdy ja patrzyłem na niego z otwartymi ustami. - Jeśli pan pozwoli, sprawdzę pański aktualny stan medyczny, a potem z radością wszystko wyjaśnię. - Jego kompan po drugiej stronie vana zaserwował Becks praktycznie takie samo przemówienie. - Eee. - Nadal się na niego gapiłem, a po chwili skupiłem się na najbardziej niepokojącym elemencie jego wypowiedzi. - Spodziewaliście się nas? - Ależ tak. Panna Garcia skontaktowała się z recepcją po pańskim telefonie. - Wciąż się uśmiechał. Zaczynało mnie to denerwować. - Jesteśmy zaszczyceni. - Eee... - Sięgnąłem po urządzenie i przycisnąłem kciuk do panelu. - A przypadkiem nie groziła wam śmiercią? Nie ostrzegała, że inaczej nigdy nie znajdziecie pracy w tym mieście? Nie płakała? Strażnik się roześmiał. - Och nie, nic z tych rzeczy! Po prostu poprosiła, żebyśmy wyszli państwu na spotkanie i zapewnili, że Agora Resort zachowuje pełną poufność dla tych, którzy szukają większej... pewności... bezpieczeństwa. - Czekaj, powiedziałeś Agora? - Becks pochyliła się w moją stronę, nadal wyciągając prawą dłoń, żeby przycisnąć kciuk do panelu testera. - To jest Agora? - Zgadza się, panno Atherton. - Mężczyzna zmarszczył brwi, ale wciąż zachował grzeczną gotowość do pomocy. - Słyszała pani o nas? - Moja matka tu kiedyś gościła, kiedy była młodsza. Jej panieńskie nazwisko to

Feldman. - Ach! - powiedział strażnik, nagle znowu uśmiechnięty. - Z Feldmanów z New Hampshire?

- Tak. - Miło mi powitać kolejnego członka rodziny. Mam nadzieję, że spełnimy pokładane w nas oczekiwania. - Zręcznie zabrał mi tester, unosząc go, by pokazać zielone światło. - Jest pan, jak można się było spodziewać, czysty. Witamy w Agorze, panie Mason. W imieniu swoim i reszty zespołu, do usług. - Eee, dzięki? - Patrzyłem to na Becks, to na strażnika, widocznie zdezorientowany. Co teraz? - Teraz może pan wejść. Obsługa zajmie się pańskim vanem - zawahał się, gdy zacisnąłem dłonie na kierownicy - albo nie, jeśli woli pan sam wjechać. Pańscy towarzysze czekają w holu. - Odsunął się, a jego partner zrobił to samo. Brama powoli się otworzyła. Poczułem, że Becks dotyka mojej dłoni. - Już dobrze - powiedziała. - Słyszałam o tym miejscu.

- I? - Moja mama się tu nie zatrzymała. Żeby tu spać, musisz mieć na koncie odpowiednią liczbę zer. Nawet niektórzy prezydenci nigdy tu nie byli. - Becks zabrała rękę. - Dla nich przede wszystkim liczy się dyskrecja. A teraz jedziemy. - Ty tu jesteś szefem. Uruchomiłem silnik. - Podoba mi się.

- Nie dziwi mnie to. Minięcie obsługi bez oddawania kluczyków było łatwiejsze, niż się spodziewałem. Każde znane mi miejsce choć trochę podobne do tego miało całe zastępy pracowników, którzy zrobiliby wszystko dla napiwku - o ile to „wszystko” nie wymagało podejścia na tyle blisko, by dotknąć innego człowieka. Powszechnie uważa się, że ludzie pracujący w usługach mają mniejszą paranoję na punkcie nieznajomych. Prawie w to uwierzyłem, dopóki nie pojawiłem się w kilku hotelach i nie zobaczyłem, jak skrupulatnie unika się w nich kontaktu z gośćmi. To by było nawet zabawne, gdyby nie było tak piekielnie smutne. George kiedyś przekonywała, że ludzie pracujący w usługach są nawet bardziej przewrażliwieni na punkcie kontaktu z obcymi ludźmi niż przeciętny człowiek z ulicy. - W ten sposób nigdy z nikim nie nawiązują bliższych relacji - stwierdziła. - Ludzie przychodzą i odchodzą. Nie zostają na tyle długo, żeby stać się kimś więcej niż nazwiskiem na liście. Poczucie straty nie istnieje, gdy nie ma się nic do stracenia. W Agorze było niepokojąco inaczej. Uśmiech na twarzy mężczyzny, któremu powiedziałem, że wolę sam zaparkować, okazał się zupełnie szczery. Z kolei garaż dla gości parkujących samodzielnie był przestronny i dobrze oświetlony, z drzwiami ewakuacyjnymi umieszczonymi co pięć metrów. Odźwierny, który otworzył nam główne drzwi hotelu, również się uśmiechał i nie przestał nawet wtedy, gdy stało się jasne, że po kilku dniach w drodze nie jesteśmy pierwszej świeżości. I nikt nie wyciągnął ręki po napiwek. - To dziwne - mruknąłem do Becks, kiedy znaleźliśmy się na tyle daleko, by nikt prócz nas nie usłyszał mojego komentarza. - To bogactwo - odparła i położyła płasko dłoń na czujnik, który otwierał śluzę oddzielającą zewnętrzną część hotelu od głównego holu. Zrobiłem to samo. Sekundę później drzwi odblokowały się z sykiem, wpuszczając nas do środka. - Witamy, panie Mason i panno Atherton - powiedział przyjazny, kobiecy głos. Agora poleca państwa uwadze szeroką gamę usług, jakie oferujemy naszym gościom. W

państwa pokojach już przygotowaliśmy gorącą kąpiel. Cieszymy się, że są państwo z nami. Drzwi po drugiej stronie śluzy otworzyły się i naszym oczom ukazał się hol. To się nazywa przesada, stwierdziła George. - Wyjęłaś mi to z ust - powiedziałem i ruszyłem śladem Becks. Hol Agory był utrzymany w bieli i błękicie, przez co przypominał wnętrze najdroższego na świecie lodowca. W kącie stał fortepian, niemal całkowicie zasłonięty przez wysokie rośliny z szerokimi, zielonymi liśćmi i niebieskimi kwiatami w kształcie trąbek. Muzyka grana przez niewidocznego pianistę rozbrzmiewała w całym pomieszczeniu, na tyle cicha, by nie przeszkadzać, ale jednocześnie wystarczająco ciekawa i niepowtarzalna, że z pewnością nie odtwarzano jej z automatu. Recepcja znajdowała się tuż obok krętych schodów, prowadzących na piętro. Mahir i Maggie stali na środku holu, pogrążeni w cichej rozmowie. Obejrzeli się, słysząc syk śluzy. - Shaun! Becks! - zawołała głośno Maggie, psując wytworną atmosferę. - Udało wam się! - Podbiegła do nas, a Mahir ruszył jej śladem, choć nieco wolniej. - Eee... no. Dojechaliśmy - powiedziałem, wpatrując się w Maggie. - Wyglądasz... - Jak spadkobierczyni Garcia Pharmaceuticals - odparła z uśmiechem. - Podoba ci się?

- Eee... Maggie miała na sobie szytą na miarę marynarkę, a pod nią białą, koronkową bluzkę, bez biustonosza, i do tego spodnie, które wyglądały jak zaaplikowane sprayem. Może naprawdę tak było - w ostatnich latach naukowcy robili cuda z polimerami, a wiem, że pracowali też nad ubraniami w puszkach. Zazwyczaj kręcone i splecione w warkocz włosy Maggie teraz zostały wyprostowane i opadały luźno na jej plecy, jakby nagle zyskały własną grawitację. I znowu, może faktycznie tak było. Sztuczki obleśnie bogatych ludzi są mi obce. Jej makijaż wyglądał na zbyt skomplikowany, by sama go sobie zrobiła.

Przynajmniej wciąż miała sensowne buty, a nie parę chwiejnych szpilek. Słyszałam, że jeśli kobieta założyła wysokie obcasy przed Powstaniem, faceci pożerali ją wzrokiem. Teraz może być co najwyżej pożarta przez zombie. - To Shaun, Maggie, a ty jesteś dziewczyną - stwierdziła Becks, przybywając mi na ratunek. - Nie ma pojęcia, jak powinna brzmieć bezpieczna odpowiedź, więc zablokuje się, aż nie zmienisz tematu. Cześć. Miło was widzieć. Wyglądasz cudownie. - Zrobiła krok do przodu i objęła szefową działu Fikcyjnych, a Maggie z radością odwzajemniła uścisk. Mahir spojrzał na mnie i uśmiechnął się szelmowsko.

- Witaj, Mason. - Cześć, Mahir. - Pokręciłem głową. - Wygląda na to, że wszyscy ciekawie spędziliśmy czas. Widzę wasz luksusowy hotel i podbijam stawkę jednym niedźwiedziem zombie. - Najwyraźniej wieczór zapowiada się arcyinteresująco. - Położył mi dłoń na ramieniu. - Przyglądałem się doniesieniom o Masonach. Dwóch naszych juniorów zajmuje się tym tematem ze względu na powiązania z założycielami serwisu. Jak się trzymasz? Dopiero po chwili zrozumiałem, że mówiąc o założycielach, ma na myśli mnie i George’a. - Chyba dobrze. Czuję się skołowany, ale ostatnio to norma. Zostajemy tutaj? Maggie odsunęła się od Becks i spojrzała w moją stronę. - Nasze pokoje są na drugim piętrze. Agora poinformowała was o kąpieli? - To zależy. Mówiąc: „czy Agora was poinformowała”, masz na myśli...

- Hotel.

- Tego się właśnie obawiałem. Tak, powiedziała. - Świetnie. - Maggie wzięła Becks pod rękę, drugą uchwyciła moje ramię i poprowadziła nas przez hol do windy. - Trzeba was porządnie wyczyścić i ubrać w coś, co nie pachnie drogowym funkiem, a potem zasiądziemy do obiadu i zaplanujemy jutrzejszy atak. - Drogowym funkiem? - zapytałem. - Zaplanujemy atak? - zapytała Becks. Jutrzejszy? - zapytała George. - Jak zwykle macie doskonałe wyczucie czasu - stwierdził Mahir, doganiając naszą trójkę. - Jutro rano wreszcie osiągniemy swój cel, tutaj, w Seattle. - Co masz na myśli? - dopytywała Becks. Maggie wyswobodziła na chwilę rękę i wcisnęła guzik windy, a potem nachyliła się jeszcze bliżej i wyszeptała konspiracyjnie: - Mamy spotkać się z Małpą, pamiętacie? Winda zasygnalizowała swoje przybycie i Maggie weszła do środka, machając do nas, żebyśmy poszli jej śladem. Wymieniliśmy zdziwione spojrzenia z Becks. - Chyba jednak wolę niedźwiedzie zombie - mruknąłem. - Tylko ty, Mason - stwierdziła Becks i zachichotała. Maggie i Mahir jej zawtórowali. W ich śmiechu dało się słyszeć nutkę histerii, jakby chcieli w ten sposób powstrzymać gęstniejącą ciemność. Czułem, jak winda nabiera prędkości, i w kompletnej ciszy jechałem w górę, ku przyszłości.

Nigdy nie byłam „biedną bogatą dziewczynką”. Miałam mnóstwo pieniędzy, to prawda, ale też kochających rodziców, którzy potrafili znaleźć równowagę między dawaniem mi wszystkiego, co chciałam, i wychowaniem mnie na osobę z silnym poczuciem odpowiedzialności. Nigdy nie uważałam swojej fortuny za brzemię. To inni ludzie twierdzili, że pieniądze są przekleństwem. Tego nie mogłam znieść i dlatego zdecydowałam się na taki, a nie inny zawód. Świetnie sobie radziłam jako Fikcyjna. Za to nigdy nie byłam dobra w odgrywaniu roli rozpieszczonego bachora. Są rzeczy, których nie można kupić za żadne pieniądze. Kochających ludzi, satysfakcjonującej pracy, poczucia szacunku do samego siebie... to wszystko znajduje się na tej liście.

- z Dmuchawca Mego, bloga Magdalene Grace Garcii, 31 lipca 2041. Nieopublikowane

Buffy narzekała dzisiaj, że potrzebujemy nowego transmitera do vana, a nas na niego nie stać. Chce poprosić Masonów o pożyczkę. Najwyraźniej nie rozumie, że posiadanie rodziców w mediach nie oznacza pożyczki na życzenie. Pewnie, prawdopodobnie by nam jej udzielili, ale stracilibyśmy coś o wiele bardziej cennego - naszą niezależność. Wystarczy jedna prośba, a zyskają argument, by zacząć się wtrącać w nasze interesy. Chcą tego. Wiem, że tego chcą. I nie pozwolę im na to.

- z Pocztówek ze Ściany, niepublikowanych wcześniej notatek Georgii Mason, 31 lipca 2041

Siedemnaście - Georgia. Słowo było tak zniekształcone, że zdawało się nieistotne. Nawet nie spróbowałam odpowiedzieć. Leżałam na czymś miękkim, wokół panowała przyjemna ciemność, a jeśli ktoś chciał ze mną gadać, proszę bardzo. W końcu nie muszę nikomu odpowiadać.

- Brak reakcji. - Spodziewałam się tego. Załóżmy, że jest przytomna, i na razie znowu ją uśpijmy.

- Jest pani pewna? Jej organizm... - Musimy to dokończyć. Poczułam ukłucie igły. To wystarczyło, żeby mnie otrzeźwić i przyjemną ciemność zamienić w nagły niepokój. Otworzyłam oczy i ujrzałam rozmyte światło. Dostrzegałam jakieś rozmyte sylwetki, to byli ludzie w fartuchach medycznych i z przezroczystymi maskami z plastiku na twarzach. To tylko zwiększyło moje zdenerwowanie. Co takiego robili, że mogłabym opryskać ich swoimi płynami ustrojowymi? - Pani doktor... - W głosie mówiącego usłyszałam wyraźne zaniepokojenie. Nie wiem, na co czekali, ale najwyraźniej nie powinnam była otwierać oczu. - Widzę. Zwiększ dawkę midazolamu, nie ma prawa się obudzić, dopóki nie skończymy. - Wyższa postać nachyliła się nade mną. - Georgia? Słyszysz mnie? Wydałam jakiś dźwięk, raczej cichy, coś między westchnieniem a jękiem. Najwyraźniej to wystarczyło. - Zwiększ dawkę natychmiast, Kathleen - warknęła doktor Kimberley. Nachyliła się i

wreszcie ją rozpoznałam. Uniosła dłoń w niebieskiej rękawiczce i odgarnęła mi włosy z twarzy. - Nie próbuj się ruszać. Zaraz będzie po wszystkim. Tego się właśnie obawiałam. Pod wpływem substancji wtłaczanej w mój organizm pokój powoli pogrążał się w mroku, krawędzie zaczynały tracić ostrość. Próbowałam krzyknąć i zażądać odpowiedzi na pytanie, co wyprawiają, ale udało mi się wydobyć z siebie tylko słaby pisk, jaki wydają dawno nieoliwione zawiasy. Doktor Kimberley się uśmiechnęła. - Spokojnie, kochana. Odpoczywaj. Niedługo będzie po wszystkim. Potem zabrała rękę i świat ponownie zniknął. W mroku nie istniało pojęcie czasu. Ale jakimś cudem znalazło się miejsce dla Shauna. Trzymał mnie za rękę i siedzieliśmy razem w morzu czerni. Było dobrze, od zawsze i na zawsze. A przynajmniej dopóki jego dłoń nie wyślizgnęła się z mojej. Czerń zaczęła blaknąć, a ja zdałam sobie sprawę, że tymczasowy spokój to kolejne wywołane lekami kłamstwo. Zalała mnie fala wściekłości. Jak oni śmią tak ze mną pogrywać? To nie w porządku. To niesprawiedliwe. To...

- Georgia. I znowu słowo zostało zniekształcone przez dystans, który wydawał się ogromny. Tym razem z całych sił spróbowałam się do niego zbliżyć i otworzyć oczy. Nic się nie stało. Sfrustrowana starałam się odpowiedzieć, ale raz jeszcze udało mi się tylko cicho pisnąć. To chyba wystarczyło. - Obudziła się, pani doktor. Nie reaguje jeszcze w pełni, ale powoli wraca do siebie. - Świetnie. - Usłyszałam, jak zapiszczały kółka na wyłożonej terakotą podłodze, a

potem czyjeś ciało cicho spoczęło na fotelu. - Georgia, tutaj doktor Kimberley. Wiem, że jesteś zdezorientowana i zapewne masz trudności w poruszaniu, ale spróbuj zacisnąć palce na mojej dłoni. Zacisnąć palce na jej dłoni? Przecież ja jej nawet nie dotykałam. Z wściekłości znowu pisnęłam. - Kathleen zaraz przyniesie coś, po czym poczujesz się lepiej, ale musisz z nami współpracować. Proszę, zaciśnij palce. - Mówiła wyważonym i cierpliwym głosem lekarki, która wie, że musisz jej zaufać... bo to ona trzyma skalpel. - Uśpiliśmy cię na siedem godzin. Uśpiliśmy? Jak to? Coraz lepiej czułam swoje ciało, leżące płasko na miękkim podłożu. Głowę miałam trochę wyżej, zapewne po to, by lepiej mi się oddychało. Starałam się skupić, zaciskając przy tym palce. Natrafiły na opór. - Bardzo dobrze! - Doktor Kimberley wydawała się zadowolona. Źródło oporu wysunęło się z mojej dłoni. - Kathleen, wstrzyknij roztwór w kroplówkę i podaj mi stymulanty. Czas, żeby panna Mason na dobre dołączyła do żywych. Pisnęłam z gniewu. Skoro Shaun gdzieś tu był, powinien skopać tym ludziom tyłki... A potem przemówił znajomy głos, na tyle zaskakujący, by zniknęła moja wściekłość. - Wszystko z nią w porządku? Zamarłam, choć pewnie i tak nikt tego nie zauważył. Doktor Kimberley najwyraźniej tego nie zauważyła. - Tak, panie prezydencie. Zabieg zakończył się sukcesem. O ile nie nastąpią komplikacje, spodziewamy się pełnego powrotu do zdrowia. - Świetnie. - Czyjaś dłoń dotknęła mojego czoła. Próbowałam otworzyć oczy. Przykro mi, że musiałaś przez to wszystko przechodzić, Georgia. A teraz rób to, w czym jesteś najlepsza. Walnij z grubej rury i niech się dzieje, co chce.

Jęknęłam. Na więcej nie było mnie stać. Rick zabrał rękę. - Nie mogę zostać dłużej. Wyślij mi wiadomość przez biuro, jeśli pojawią się jakiekolwiek komplikacje. Chcę wiedzieć o tym od razu. Rozumiesz? - Tak, panie prezydencie - powiedziała doktor Kimberley. Przeszył mnie nagły ból, rozchodzący się od miejsca gdzieś w okolicy serca. Nie mogłam mówić, ale mogłam krzyczeć, więc krzyknęłam i wygięłam plecy w łuk tak mocno, że chyba zrobiłam idealny okrąg. - Ma konwulsje! - zawołała doktor Kimberley. - Defibrylator, natychmiast! Jej głos nagle przycichł, rozmywając się w chaosie, gdy ciemność znowu zaczęła się wić wokół mnie. Rozległ się alarm. Krzyknęłam raz jeszcze, zdzierając sobie gardło, a potem świat zniknął, posyłając mnie w mrok. Tym razem nie było spokoju tylko ból, ból, ból. W ciemności jedne głosy nachodziły na drugie: -...tracimy ją, nie wiem dlaczego... musieliśmy przegapić... sprawdź za obojczykiem... A potem została już tylko ciemność, która pochłonęła nawet ból, i głosy przestały mieć znaczenie. Wreszcie pogrążyłam się w błogiej nicości.

- Georgia. Kiedy po raz trzeci zawołano mnie po imieniu, głos nie był zniekształcony ani nie dobiegał z daleka. Mój rozmówca musiał znajdować się tuż obok. Jęknęłam, nagle zdając sobie sprawę z istnienia mojego ciała i granicy między ciemnością a umysłem. -...słucham? - szepnęłam. Nawet ten nieznaczny ruch spowodował napływ stu nowych

informacji. Miałam usta, mogłam mówić. Wargi były suche, gardło piekło. To jedyne źródło bólu, przynajmniej na razie. Żyłam. - Jak się czujesz? - Doktor Kimberley zdawała się szczerze tym zainteresowana. Miałam do czynienia z wieloma lekarzami, którzy tylko udawali troskę, i potrafiłam rozpoznać, czy ich zachowanie jest szczere. Ona nie udawała. Wydawało mi się jednak, że jest zmęczona, jakby nie spała od kilku dni. Jej walijski akcent nie zniknął, ale najwyraźniej postanowiła wreszcie pokazać swoje prawdziwe oblicze.

- Wody - wyszeptałam. - Nie jesteś odwodniona, ale gardło masz suche, bo od trzech dni karmimy cię przez rurkę. Wyjęliśmy ją jakąś godzinę temu. Jeśli otworzysz oczy, będę mogła dać ci trochę wody. Ale tylko wtedy, niestety. Woda za reakcje na bodźce. Otworzyłam oczy. Światło wbiło się w nie jak sztylet i szybko zamknęłam je z powrotem. Poczułam dotyk na nosie, kiedy doktor Kimberley coś mi na nim położyła. - To powinno trochę pomóc - powiedziała. - Niestety nie mieliśmy odpowiedniego sprzętu, żeby przypominać twoim źrenicom o świetle. Muszą się do niego przyzwyczaić. - Co... gdzie jestem? - Znowu otworzyłam oczy. Tym razem bloker promieni UV uchronił mnie przed większością światła. Doktor Kimberley stała przed moim łóżkiem ze szklanką wody w ręce. - Wciąż znajdujesz się w CZKC w Seattle. Udało nam się zapętlić materiał filmowy i sfałszować wyniki, więc wszyscy myślą, że ciągle jesteś w moim głównym laboratorium. Niestety, nie mogliśmy cię stąd wydostać. I tak zresztą byśmy nie próbowali, zważywszy na niesprzyjające okoliczności. - Pochyliła się do przodu, przysunęła szklankę do moich ust i pomogła mi zaczerpnąć kilka dokładnie odmierzonych łyków. - Powoli, Georgia, powoli. Lepiej, żebyś tego nie zassała do układu oddechowego.

Odchyliłam głowę do tyłu, zakasłałam lekko i zapytałam: - Dlaczego nie możesz po prostu powiedzieć: „Uważaj, żebyś się nie zakrztusiła”, jak normalni ludzie? - Bo jestem lekarzem i uczą nas, żeby nie używać prostych określeń, gdy te bardziej skomplikowane wystarczą. - Doktor Kimberley zabrała szklankę. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Stało w nim mnóstwo urządzeń medycznych, w tym kroplówka, wciąż podłączona do mojego ramienia. Spojrzałam na nią z obrzydzeniem. - Co to ma być? - To coś utrzymywało cię przy życiu, kiedy czekaliśmy, aż toksyny wreszcie opuszczą twój organizm. - Doktor Kimberley odstawiła szklankę na jedną z maszyn, a potem usiadła obok mojego łóżka. - Gregory pokazał ci twoją następczynię, prawda? - Tak - wychrypiałam. - W takim razie wiesz, że dopasowują ją do swoich wymagań. To samo zrobili z tobą, kochanie, chociaż umysł pozostawili praktycznie nieruszony, całe szczęście. Potrzebowali cię w roli egzemplarza pokazowego. Jeśli chodzi o resztę, mieli wolną rękę. - I dlatego mnie uśpiłaś? - Byłam zbyt zmęczona, żeby powiedzieć to z odpowiednim oburzeniem. Mimo to zrobiłam, co mogłam. - Tak. - Doktor Kimberley kiwnęła głową. - Słyszałaś kiedyś o meduzie zwanej osą morską? To jedna z wielu paskudnych oceanicznych niespodzianek. Ta konkretna pochodzi z Australii i ma jad, który może zabić człowieka w kilka minut. - I co z tego? - wyszeptałam. - Mili ludzie odpowiedzialni za stworzenie ciebie chcieli mieć pewność, że nie dojdzie do sytuacji, w której, o ironio, właśnie się znalazłaś. Dlatego w strategicznych miejscach w twoim ciele wszczepili biologiczne materiały wybuchowe, które reagując na odpowiedni

bodziec, miały wpuścić jad morskiej osy do twojego krwiobiegu. Tylko obecność wykwalifikowanego personelu medycznego, gotowego do przeciwdziałania toksynie, uratowałaby cię od natychmiastowej śmierci. Ciemność nabierała sensu. Przełknęłam ślinę, próbując okiełznać łamiący się głos, i powiedziałam: - Mogliście mnie ostrzec. - Nie, obawiam się, że nie. Niektóre z urządzeń reagowały na określone słowa-klucze, które z pewnością zostałyby wypowiedziane na głos, gdybyś zobaczyła nas w akcji i zaczęła zadawać pytania. - Doktor Kimberley poklepała mnie po ręce. Nie miała już na sobie rękawiczek. Jej skóra była chłodna. - Wyjęliśmy osiem zbiorniczków z twojej tkanki łącznej, razem z dwoma lokalizatorami i mikrochipem identyfikującym cię jako własność CZKC. To wkurzyło mnie na nowo. - Oznakowali mnie? Jak bydło? - Niestety, to całkiem niezłe porównanie. W razie gdybyś wydostała się z tego budynku, chcieli obserwować twój ruch i udowodnić, kim, czy też może czym jesteś. Wszystko to usunęliśmy i rany już się prawie zamknęły. Powinnaś wrócić do formy jutro albo pojutrze. - Skrzywiła się lekko. - To nie daje nam zbyt wiele czasu. Mam cię pod opieką do końca tygodnia. Wykorzystaliśmy już trzy dni na zabieg. Teraz, gdy już jesteś przytomna, możemy przejść dalej, ale miałam nadzieję, że zdobędę więcej czasu. - Pani doktor nie wspomina, że trzy razy omal nie umarłaś - wtrącił Gregory. Spojrzałam w stronę, z której dochodził jego głos. Mężczyzna stał w progu z tacą w ręku. Pierwsza operacja okazała się dla twojego organizmu takim obciążeniem, że pozostałe zbiorniczki z jadem zaczęły pękać. Wyciągnęliśmy je, ale niestety jeden przegapiliśmy. - A trzeci raz? - zapytałam. Ciężko było się nie uśmiechnąć, nawet słysząc takie rzeczy. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo potrzebowałam widoku znajomej, przyjaznej twarzy.

- Twoje serce przestało bić. Wciąż nie znamy przyczyny. - Ale udało nam się je znowu rozruszać. Nie ma sensu straszyć dziewczyny powiedziała stanowczo doktor Kimberley. - A teraz, Georgia, z pewnością masz mnóstwo pytań... - Kim jesteście, co robicie i jak, do cholery, planujecie mnie stąd wydostać? Podniosłam się na tyle, na ile potrafiłam, podkładając pod plecy poduszki, które wcześniej podtrzymywały mi głowę. Doktor Kimberley westchnęła. - No i najwyraźniej musimy odpowiedzieć na nie teraz, zamiast dać ci coś porządnego do jedzenia. Naprawdę nazywam się doktor Kimberley, a Shaw to panieńskie nazwisko mojej matki. Moje pierwsze imię to Danika. Studiowałam w Oxfordzie, później w Kauaińskim Instytucie Wirusologii, pod okiem doktora Josepha Shoji. Dołączyłam do ESW sześć lat później i przez ostatnie pięć byłam wtyczką w CZKC. W projekt Shelley zaangażowałam się od samego początku. Jesteś pierwszą Georgią Mason, która dotarła tak daleko. - Shelley... no dajcie spokój. Projekt pod tytułem „sklonujmy reporterkę, będzie fajnie” nazwali na cześć Mary Shelley? Nie mogli chociaż dać Herberta Westa? - Nie miałam na to wpływu - stwierdziła lekko rozbawiona. - Gregory to jeden z naszych najlepszych ludzi. - Doktor Gregory Lake, do usług. Zajmuję się głównie epidemiologią terenową, ale doktor Kimberley poprosiła mnie o wsparcie. Cieszę się, że to zrobiła. Sytuacja okazała się bardziej skomplikowana, niż można było sądzić z jej raportów. - To nie moja wina, że nie mam dostępu do pacjentów do czasu, kiedy przeprowadzane przeze mnie badania stają się niezbędne - powiedziała doktor Kimberley z nutką irytacji w głosie. - Połowa klonów odpada, nigdy nie trafiając w moje ręce.

- Tak, tego rodzaju rozmowa naprawdę pozwala mi ujrzeć przyszłość w jasnych barwach. - Opadłam na poduszki. - Więc co, jesteście ekipą ratowniczą klonów? - Nie do końca. - Doktor Kimberley pochyliła się do przodu i oparła łokcie na kolanach. Spojrzała na mnie poważnie. - Georgia, potrzebujemy twojej pomocy. Zamrugałam zdziwiona i zerknęłam na Gregory’ego. Miał ten sam wyraz twarzy. Miałam ochotę się roześmiać. - Wy potrzebujecie mojej pomocy? Byłam martwa przez ostatnie... w sumie nawet nie wiem. Nie wspominając już o tym, że właściwie to nie jestem tym, kim jestem, ale za to jestem do niej tak podoba, że chyba kwalifikuję się do leczenia psychiatrycznego. W jaki sposób mam wam niby pomóc? Moi rozmówcy spojrzeli po sobie. Gregory chrząknął i powiedział: - Od twojej śmierci sytuacja się pogorszyła. Shaun Mason jest nieosiągalny z powodu pewnego niefortunnego zdarzenia w CZKC w Memphis, po którym trafił na listę poszukiwanych... - Zaraz... Memphis? Doktorowi Wayne’owi nic się nie stało? - Pracował w tamtym oddziale i był jednym z pierwszych znanych mi pracowników CZKC naprawdę przejmującym się losem innych ludzi. Bez niego być może zginęlibyśmy na pustyni między Oklahomą a Teksasem. - Doktor Wynne zginął w trakcie incydentu. Wciąż nie wiadomo do końca, jaką odegrał w tym rolę. CZKC twierdzi, że jest męczennikiem, ale ESW ma powody, by w to nie wierzyć. - Widząc moją zbolałą minę, Gregory z ociąganiem kontynuował. - Doktor Kelly Connolly również znaleziono martwą w CZKC Memphis. - Co jest frapujące, ponieważ zabito ją kilka tygodni wcześniej w trakcie napadu wtrąciła doktor Kimberly. - Kiedy zaczęliśmy analizować materiały filmowe ludzi twojego brata sprzed incydentu, znaleźliśmy zaskakująco dużo ujęć blondynki łudząco podobnej do doktor Connolly. Być może wcale nie zginęła tamtego dnia w Memphis. - Co masz na myśli? - zapytałam.

Doktor Kimberley kazała Gregory’emu przynieść wodę. - Sytuacja jest o wiele gorsza niż w chwili twojej śmierci. - Nie mojej - powiedziałam ponuro. Dopiero co mnie uśpiono i pokrojono bez mojej zgody. Czułam, że mam prawo czuć się trochę urażona. Gregory podał mi szklankę wody, żebym mogła zaspokoić pragnienie, a ja przyjęłam ją z wdzięcznością. Płyn nawilżający moje gardło sprawił mi wręcz ekstatyczną przyjemność. - Masz rację, to nie byłaś ty - stwierdziła doktor Kimberley. - Ale jednocześnie to jednak byłaś ty. Stanowisz swego rodzaju paradoks, martwa dziewucho, a do tego jesteś chyba naszym ostatnim asem w rękawie. My też chcemy, żebyś była Georgią Mason. Chcemy, żebyś myślała jak ona, zachowywała się jak ona, była nią. Nigdy byśmy cię nie stworzyli. Lubię myśleć, że ESW ma ciut więcej serca. Ale skoro już istniejesz, wybacz, ale musimy wykorzystać cię dla swoich celów. Zakasłałam. Gregory zabrał szklankę. - A do czego zamierzacie mnie wykorzystać? Nie zdradzę Shauna. - Wcale tego od ciebie nie oczekujemy. Twoja lojalność to jedna z cech, przez którą stałaś się bezużyteczna dla doktora Thomasa i reszty. - Warga doktor Kimberley wykrzywiła się w bezczelnym uśmiechu. - On nigdy nie rozumiał, jaką wartość ma lojalność. - Racja. - Podniesienie lewej ręki było chyba najtrudniejszą rzeczą, na jaką się kiedykolwiek porwałam. Jakoś mi się to jednak udało i położyłam dłoń na czole. - A więc wy jesteście ci dobrzy. Chcecie po prostu mnie stąd uwolnić, żebym mogła pobiec do Shauna, udaremnić spisek, a potem żyć długo i szczęśliwie. O to chodzi? - Nie ujęłabym tego takimi słowami... - zaczęła doktor Kimberley. Spojrzałam na Gregory’ego.

- Jest głupia, czy myśli, że ja jestem? Bo potrafię rozpoznać kit, gdy ktoś próbuje mi go wcisnąć. - Floryda została uznana za strefę zagrożenia pierwszego poziomu - odpowiedział. - S-słucham? - Wydukałam, kiedy wreszcie przyjęłam informację, która zdawała się błędem logicznym. - To niemożliwe. - Owady będące nosicielami Kellis-Amberlee zostały przeniesione znad Kuby na nasz teren przez huragan. Występują na terenie wzdłuż wybrzeża. Straciliśmy więcej niż samą Florydę, ale tylko ten stan uznano w całości za zagrożenie poziomu pierwszego. Jedyny do tej pory.

- Czekaj, czy ty twierdzisz... - To nie jest naturalna mutacja. Te komary są trzy razy większe od wszystkich gatunków, jakie kiedykolwiek widziałem, a tym samym stają się jednocześnie idealne do przenoszenia wirusa. Czy to nie trochę dziwne, że pojawiły się zaraz po dużym włamaniu do CZKC? - Gregory spojrzał na mnie spokojnie. - ESW ma za zadanie śledzić, opanować i wyeliminować choroby zakaźne. W tym momencie, naszym zdaniem, to właśnie CZKC jest taką chorobą. Więc tak, Georgia, naprawdę znajdziemy sposób, żebyś odnalazła swoich ludzi i powiedziała im, co wiesz. - Może to nie przeważy szali na naszą stronę, ale na pewno pomoże - dodała doktor Kimberley. - Twoja śmierć była szeroko omawiana w mediach, a ty jesteś zbyt dobrym klonem. Nie ma mowy, żebyś została uznana za oszustkę, jeśli trafisz do odpowiednich ludzi. A jeśli ich nie znajdziesz, z chęcią zaproponujemy ci kogoś. Westchnęłam. - Czy to jeden wielki polityczny wybieg, by przejąć kontrolę nad CZKC? - Naprawdę cię to obchodzi? - zapytał Gregory.

Myślenie o tym przyprawiało mnie o ból głowy. Zdecydowałam, że spróbuję inaczej. - Czy ja słyszałam Ricka? Pamiętam, że obudziłam się i rozpoznałam jego głos. - Owszem - odparł Gregory. A to niespodzianka. Spodziewałam się raczej, że skłamią. - Udało mu się wymknąć na spotkanie z nami. Przykro mi, że nie byłaś przytomna w trakcie jego wizyty. - Wiceprezydent Cousins bardzo się o ciebie martwił - dodała doktor Kimberley. - To on poprosił ESW o obserwowanie tego projektu. Udało mu się zdobyć dla mnie lepsze uprawnienia względem bezpieczeństwa i tylko dzięki temu przeprowadziliśmy nasz mały podstęp. - Oczywiście nic nam to nie da, jeśli nie zdążysz wydobrzeć na tyle szybko, byśmy mogli cię stąd wydostać - powiedział Gregory. Odwrócił się, żeby spojrzeć na jeden z monitorów. - Twój organizm zestresował się tymi rewelacjami. Musisz się przespać. - Sen to ostatnie, czego teraz chcę - zaprotestowałam. - Muszę wiedzieć, co się, do cholery, dzieje. - I dlatego powinnaś iść spać. - Gregory nieznacznie się uśmiechnął, unosząc pustą strzykawkę. - Obawiam się, że nie masz w tej kwestii wyboru. Dodałem coś do twojej kroplówki. Zobaczymy się za kilka godzin. - Słucham...? - Otworzyłam szerzej oczy. - Ty sukinsynie. Mogłeś... mogłeś mnie zapytać... - Mój głos już zaczynał słabnąć. Nie wiedziałam, czy to kwestia reakcji psychosomatycznej, czy po prostu świetnego wyczucia czasu, ale i tak byłam wkurzona. - Nie zgodziłabyś się - stwierdziła doktor Kimberley i wstała. - No pewnie... że... - Straciłam kontakt z rzeczywistością i ciemność ponownie mnie pochłonęła. Tym razem była mniej złowroga. To nie oznaczało, że musiałam ją polubić, ale skoro najwyraźniej opór nie miał sensu, odpuściłam i dałam się jej ponieść.

Kiedy obudziłam się po raz czwarty, nikt nie wołał mnie po imieniu, bo też i nikogo nie było w pomieszczeniu. Leżałam sama w swoim szpitalnym łóżku, z żółtym kocem na ramionach. Tak się przyzwyczaiłam do CZKC, że ta plama koloru wręcz mnie zszokowała. Podniosłam się na drżących ramionach i usiadłam, zsuwając z siebie koc. Moja biała piżama zniknęła, a jej miejsce zajęła niebieska, chirurgiczna. Więcej koloru. Po tak długim czasie spędzonym we wszechobecnej bieli nawet te maleńkie plamy wystarczyły, żebym poczuła się zdezorientowana. Nie kręciło mi się w głowie, więc zsunęłam nogi na podłogę, tak że dotykałam jej gołymi stopami. Spanikowana zdałam sobie sprawę, że zabrano mi broń. Złapałam się ramy łóżka, próbując wstać, i wtedy zauważyłam pistolet leżący na stoliku. Podniosłam go lekko drżącą ręką i uspokoiłam się, czując jego ciężar - musiał być naładowany. Czyli jednak nie zostawili mnie bezbronnej. Włożyłam go pod pasek piżamy, upewniając się dwa razy, czy jest zabezpieczony, a potem złapałam mocniej ramę łóżka, wzięłam głęboki oddech i wstałam. Nie upadłam, a to już coś. Nie poczułam od razu bólu, chociaż większość ciała miałam obolałą, a w kilku miejscach czułam nieprzyjemne pieczenie, które przywodziło mi na myśl rurki do karmienia i cewniki. Zło konieczne, nad którym wolałam się zbyt długo nie zastanawiać. Po drugiej stronie pokoju znajdowały się drzwi. Skupiłam się na nich i puściłam łóżko. Ruszyłam, z początku powoli, ale z każdym krokiem zwiększałam prędkość i stawałam się coraz bardziej pewna siebie. Dyskomfort w mięśniach nóg i pleców trochę zelżał, kiedy je rozciągnęłam. Może większość bólu wynikała ze zbyt długiego leżenia bez ruchu. Udało mi się dotrzeć do drzwi bez przygód i złapałam za gałkę, sądząc, że okaże się zamknięta na klucz. Zamiast tego bez problemu dała się przekręcić, a ja weszłam z małego pomieszczenia do większego, wyglądającego na główne laboratorium. Znajdowała się w nim doktor Kimberley i właśnie przeglądała wyniki badań w obecności dwóch asystentów. Cała trójka odwróciła się na dźwięk otwieranych drzwi. Przez chwilę żadne z nas się nie poruszyło i tylko patrzyliśmy na siebie ze zdziwieniem. Doktor Kimberley jako pierwsza oprzytomniała.

- James? - Już się robi, pani doktor - powiedział asystent i podszedł do małej lodówki na próbki. Wyjął z niej znajomą czerwono-białą puszkę i przyniósł mi ją, mówiąc: - Cieszę się, że już się obudziłaś. Wzięłam colę bez słowa, otworzyłam i upiłam potężny łyk. Poczułam pieczenie w obolałym gardle. Wszyscy na mnie patrzyli, ale nikt się nie odezwał. Opuściłam rękę. - Pierwszą rzeczą, jaką zrobię, absolutnie pierwszą, będzie sprawdzenie, czy nie mam lokalizatorów - powiedziałam, kierując swoje słowa do doktor Kimberley. - Jeśli coś znajdziemy, nie pracuję z wami. Nic wam nie dam. Będziecie musieli mnie zastrzelić i zacząć wszystko od początku z innym klonem, mając nadzieję, że drugi raz też wam się uda. Jasne? - Jak słońce - odparła, kiwając głową. - Gramy w otwarte karty. Nie dlatego, że jesteśmy z gruntu sprawiedliwi, ale po prostu w tej chwili leży to w naszym interesie... i odróżnia nas od drugiej strony. - W porządku. To ile mamy czasu? - W dalszym ciągu trzy dni. Tym razem spałaś tylko kilka godzin, ale to wystarczyło, żebyśmy mieli czas zrobić ostatnie pooperacyjne zabiegi. - Nigdy więcej tego nie róbcie. Jeśli chcecie mnie uśpić, muszę wiedzieć wcześniej. Znowu napiłam się coli. - Potrzebuję dostępu do Internetu, butów i kolejnej puszki. Doktor Kimberley się uśmiechnęła. - Myślę, że wszystko da się załatwić. - Świetnie. - Napój prawie się skończył. Wypiłam resztę i odpowiedziałam na uśmiech doktor Kimberley. - Zróbmy sobie rewolucję.

Dotarliśmy do Seattle w jednym kawałku. Z początku było trochę ryzykownie, ale Maggie udało się nas ukryć. Pieniądze mogą wszystko. Zaraz mamy jechać na spotkanie z Małpą, człowiekiem, który podobno potrafi stworzyć nową tożsamość, jakiej nikt nie będzie w stanie podważyć. To ostatnia akcja Maggie; kiedy skończymy, wraca do Weed, do swoich buldogów i kiepskich horrorów. Będę za nią cholernie tęsknił, ale też w pewien sposób się cieszę. Przynajmniej jedno z nas wyjdzie z tego piekła żywe.

- z Odporności nabytych, bloga Shauna Masona, 1 sierpnia 2041. Nieopublikowane

Bywają takie dni, kiedy wstaję i nie poznaję siebie w lustrze. Kim jesteś, człowieku z siwiejącymi włosami na skroniach i fryzurą za dwieście dolarów? Kim jesteś, człowieku w eleganckim garniturze z ogromną władzą polityczną, która nie pomaga ci w kwestiach naprawdę ważnych? Kim jesteś, człowieku, w którego oczach widać duchy? Poważnie, dupku. Kim ty, kurwa, jesteś i dlaczego gapisz się na mnie za każdym razem, gdy spojrzę sobie w lustro? Co ci z całego świata, jeśli zaprzedałeś własną duszę? Właśnie w takie dni naprawdę chciałbym to wiedzieć. Chciałbym wytłumaczyć im, dlaczego do tego dopuściłem. Czemu to ma służyć. I chciałbym choć przez chwilę wierzyć, że mi wybaczą...

- z prywatnego dziennika wiceprezydenta Richarda Cousinsa, 1 sierpnia 2041. Nieopublikowane

Osiemnaście Uprzejmy głos hotelu obudził mnie o świcie. Podniosłem się i rozejrzałem zdezorientowany po wykwintnym pokoju - w każdym innym miejscu uznano by to za apartament - a potem przypomniało mi się, gdzie jestem. Zakląłem cicho i wstałem. Ubrania leżały porozrzucane na podłodze blisko łazienki, pod panelem do regulacji światła. Bawiłem się nim wieczorem dobre dziesięć minut, przełączając to na światło imitujące naturalne dla cierpiących na jesienną chandrę, to na spektrum UV dla chorych na siatkówkowe Kellis-Amberlee. W końcu położyłem się spać w ultrafiolecie i z włączonym do oporu generatorem szumów. Czułem się jak za starych czasów w Berkeley. Już od roku dobrze nie spałem. Wybudzenie mnie, nawet delikatne, odebrałem jak zamach. Nie dyskutowaliśmy na temat tego, jak dostaniemy się do Małpy - po prostu załadowaliśmy się do vana, jakby zebranie grupy w całość oznaczało powrót do normalności. Mahir usiadł z przodu, kładąc sobie tablet na kolanach. Maggie i Becks zajęły miejsca z tyłu, a w lusterku wstecznym widziałem, jak Becks przyjmuje pozycję wartowniczki i wygląda w tylnym oknie pogoni. - Gdzie jedziemy? - zapytałem, zapinając pas. - Mam wytyczne - powiedział Mahir i uniósł tablet, pokazując mi czarny ekran z zielonym, migającym kursorem w górnym prawym rogu. Mrugnąłem zaskoczony.

- Co to jest, do cholery?

- Nasza mapa. - Opuścił tablet, przesuwając palcem po dolnej części ekranu, żeby pojawiła się klawiatura. Szybkim, sprawnym ruchem napisał „znajdź Małpę” i nacisnął ENTER. Kursor opadł linijkę niżej. Maggie zaglądała do nas spomiędzy foteli. Zmarszczyłem brwi, patrząc na tablet, z którego Mahir nie spuszczał czujnego wzroku. Mijały minuty. - Dobra - odezwałem się w końcu. - Oficjalnie stwierdzam, że to głupie. W razie gdybyście się zastanawiali, czy Shaun myśli, że to głupie, to naprawdę jest głupie. Mamy plan B? - Tak. - Mahir uniósł tablet, pokazując mi go jeszcze raz. Pod jego linijką tekstu pojawiła się kolejna, a kursor mrugał w trzecim wierszu. WYJEDŹ Z GARAŻU. - Chyba sobie jaja robisz - mruknąłem z niezadowoleniem i uruchomiłem silnik. - Podstawą jest gra komputerowa sprzed Powstania - wyjaśnił Mahir. - Tak prymitywna, że niewidoczna dla większości systemów monitorujących. - Zaczął pisać. - Na końcu podjazdu pomachaj do ochrony i skręć w lewo. Trafisz na skrzyżowanie z 7-11. Kiedy się tam dostaniesz, skręć w prawo. - Jaja. Sobie. Robisz - warknąłem. Na końcu podjazdu wszyscy pomachaliśmy strażnikom, czekając na otwarcie bramy. Oni odpowiedzieli tym samym, najwyraźniej przyzwyczajeni do takiego zachowania u ekscentrycznej, bogatej klienteli. - Jesteś pewien, że to konieczne? - zapytałem, nie opuszczając rąk. - Skoro tak brzmi polecenie, robimy to i koniec - stwierdziła Maggie. - Wszyscy to mówią. Jeśli nie słuchasz Małpy, nie spotyka się z tobą.

- Miejmy nadzieję, że następnym poleceniem nie będzie zastrzelenie człowieka w reno tylko po to, by popatrzeć, jak umiera - mruknąłem i wyjechałem na ulicę. Nie musieliśmy strzelać do człowieka w reno. Za to jechaliśmy opuszczonymi uliczkami, by potem wrócić do punktu wyjścia; zataczaliśmy koła na osiedlach, zapewne alarmując tuzin systemów bezpieczeństwa; zjeżdżaliśmy i wjeżdżaliśmy na autostradę sześć razy. Niesamowicie wkurzające, ale z drugiej strony podziwiałem styl Małpy. Żadne z osiedli nie miało bram wjazdowych i stróżówek. Żadne ze zjazdów z autostrady nie wymagało badania krwi. Może i jeździliśmy jak idioci, ale nie zostawialiśmy po sobie żadnych śladów. Przejechaliśmy most, który pływał na powierzchni jeziora - całe szczęście Małpa nie poprosił o nic głupiego, na przykład o wjechanie do wody; odmówiłbym, a potem może miałbym krew na rękach... Mahir uniósł wzrok i popatrzył na mnie szeroko otwartymi oczami.

- Shaun? - Słucham? Ktoś nas śledzi? - Nie. Następne polecenie... - Chrząknął, spojrzał na ekran i przeczytał na głos: „Włączcie swój antyradar i ustawcie na kanał ósmy, inaczej te instrukcje znikną”. Nie mamy antyradaru, prawda? - Właściwie to zabawne, ale... hej, Becks! - Spojrzałem na jej odbicie w lusterku wstecznym, a ona się odwróciła. - Włóż z powrotem baterie do antyradaru i włącz go, dobrze? Nasza tekstowa przygoda wymaga, żebyśmy zniknęli. - Już się robi, szefie - zawołała i odłożyła broń. Nie chciałem niszczyć urządzenia w garażu Agory - bez względu na to, jak byli tolerancyjni, z pewnością dałoby się ich jakoś zdenerwować. Zgodziliśmy się, że przed wejściem do hotelu wstępnie sprawdzimy go pod kątem pluskiew i wyjmiemy baterie. Teraz

cieszyłem się z tego. Jeśli Małpa wiedział, że mamy antyradar, pewnie by się wkurzył, gdybyśmy go zniszczyli. - Ten koleś myśli, że jest pieprzonym Czarnoksiężnikiem z Oz - mruknąłem. - Nie lubię, gdy ktoś mnie szpieguje. - Idziemy na spotkanie z Czarnoksiężnikiem... - zanuciła Maggie wesoło. - Zanim w radosnym uniesieniu zaczniesz mordować, z pewnością zainteresuje cię informacja, że nadeszły kolejne instrukcje - rzucił sucho Mahir. - Maggie, proszę, nie wkurzaj go. Miał ciężki tydzień i może gryźć. - Psujesz mi zabawę - stwierdziła Maggie. - Dziękuję - powiedziałem. - Gdzie jedziemy? - Do końca mostu i w prawo. Później już nie było żartów. Najwyraźniej zdaliśmy test, bowiem Małpa prowadził nas bocznymi ulicami, aż w końcu trafiliśmy na zaniedbaną osiedlówkę w jednej z najstarszych części Seattle. Prawdziwa przepaść względem opływającej w bogactwo Agory, a nawet w miarę dobrze zachowanego Berkeley, gdzie się wychowałem. Na tym osiedlu połowa domów spłonęła wiele lat temu i nigdy nie została odbudowana, a pozostałe oddzielono śmiesznym ogrodzeniem, bardzo popularnym tuż po Powstaniu, kiedy ludzie za wszelką cenę chcieli chronić się przed atakiem. - Ludzie nadal mieszkają w takich miejscach? - zapytała Maggie. Cała jej wesołość wyparowała. Wyglądała przez okno z szeroko otwartymi oczami, jednocześnie zdumiona i przerażona. Wzruszyłem ramionami. - A gdzie się mają wynieść? - Pytanie wydawało się retoryczne, ale tylko pozornie. Tego rodzaju miejsca są w każdym mieście, tolerowane mimo luźnego podejścia do zasad

bezpieczeństwa, ponieważ nie było co zrobić z mieszkańcami zapadających się domów. Kiedyś w końcu wszystkie zostaną spisane na straty i zrównane z ziemią, ale do tego czasu ludzie po prostu będą żyć z dnia na dzień, jak zawsze. - Wjedź na następny podjazd po prawej - powiedział Mahir. - A dokładniej, „skręć w prawo przy vanie seryjnego zabójcy”. - Masz na myśli ten wielki, biały samochód, który wygląda, jakby kiedyś go podpalono? - Tak się domyślam. - Skręcam zgodnie z życzeniem. - Pochyliłem się nad kierownicą i poczułem szarpnięcie, kiedy wjechałem na podjazd, który był jeszcze bardziej zaniedbany niż ulica. Czułem się, jakby jajka miały mi podskoczyć aż pod same pachy. Zacisnąłem dłonie na kierownicy, zazgrzytałem zębami i zatrzymałem się na końcu ślepej uliczki przed domem, który wyglądał, jakby nadawał się do zamieszkania. - I co teraz? - Eee... - Mahir uniósł wzrok. - Teraz ja i ty mamy położyć ręce na desce rozdzielczej, a Maggie i Rebecca założyć na kark. - Słucham? - zapytała z naciskiem Becks. - Tak tu jest napisane... O, czekaj, jeszcze jedna linijka. „Zróbcie to, albo Lisica będzie strzelać tak długo, aż zostaniecie bardzo, bardzo, bardzo martwi”. - Skrzywił się. - To chyba nie byłoby przyjemne. - No, a do tego trochę by bolało - zauważył kobiecy głos. Brzmiał, jakby dochodził z głośnika tabletu na kolanach Mahira. Spojrzeliśmy po sobie. Tablet rzucił radośnie: - Cześć! Patrzcie przed siebie! Wszyscy popatrzyliśmy przez przednią szybę. Przed vanem stała niska i szczupła kobieta. Czubek jej głowy zapewne nie

wystawałby ponad moje ramię. To nie miało jednak znaczenia, bowiem wycelowany w nas karabin nadrabiał wszelkie braki we wzroście. - Ach. Wygląda na to, że trafiliśmy - zauważył Mahir. - Chyba że to miejscowy dom wariatów. - Położyłem dłonie na desce rozdzielczej. Róbcie, co nam każe. Na razie stosujemy się do poleceń. - Dobry wybór! - zawołał tablet. - Mason... - zaczęła Becks. - Wyluzuj, dobra? Wiedzieli, że przyjedziemy. Zróbmy, co nam każą, i zobaczymy, co się stanie. Posłusznie zastosowaliśmy się do poleceń. Becks ruszyła się jako ostatnia i z ociąganiem odłożyła broń, a potem splotła dłonie na karku. Przez cały czas patrzyła na mnie groźnie w lusterku. Wtedy kobieta z karabinem podbiegła do drzwi po stronie kierowcy. Zajrzała przez szybę; miała niebieskie oczy, błyszczące jak u dziecka w czasie Bożego Narodzenia. To wrażenie psuła nieco jej fryzura. Większość dzieciaków miała teraz popielate włosy, co świadczyło o tym, że ich rodzice sumiennie stosowali się do zasad bezpieczeństwa. Włosy nieznajomej były tak intensywnie rude, że niemal pomarańczowe, a przebarwienia zaczynały się dopiero kilkanaście centymetrów od dołu, z czego sama końcówka była czarna jak smoła, niczym na lisim ogonie. Stuknęła lufą o szybę, pokazując, żebym otworzył drzwi. Posłuchałem, ruszając się powoli, żeby jej nie denerwować. - Cześć! - powiedziała, kiedy drzwi zostały już otwarte. Zdjęła prawą rękę z broni na ułamek sekundy, by dotknąć skóry za uchem, zapewne zrywając połączenie z tabletem Mahira. - Jestem Lisica. Witajcie w Mózgownicy.

- Eee - zacząłem powoli. - Miło cię poznać. - Och, to raczej nieprawda - stwierdziła z tą samą maniakalną radością. - Może wejdziecie do środka? Kocica upiekła rano chleb i chyba nie jest zatruty ani nic takiego! No i zostawcie broń w samochodzie, inaczej nie tylko was powystrzelam, ale tak rozpieprzę wasze zwłoki, że nawet po testach DNA nie skapną się, kim jesteście. - Wyszczerzyła zęby i ruszyła tyłem po ścieżce prowadzącej do przedsionka. Przez cały czas w nas celowała. Dopiero po dotarciu na ganek odwróciła się, wbiegła po schodach i zniknęła za otwartymi drzwiami. - Świetnie - stwierdziła Becks słabym głosem. - Zastanawiałam się, skąd weźmiemy nasz dzienny przydział wariactwa. - Może nawet wykorzystamy go na resztę miesiąca. - Odpiąłem pas i wysiadłem z vana, a potem odłożyłem broń na siedzenie. - Zostawcie spluwy i idziemy. My tu jesteśmy gośćmi, więc gramy według ich zasad. - Pewnie, bo przecież słuchanie szajbusów to doskonały sposób na przetrwanie w niebezpiecznym otoczeniu. - Mahir wydawał się wręcz rozbawiony, chociaż krzywił się, wyjmując pistolet z kabury pod ramieniem. - Dzięki za wotum zaufania - stwierdziłem pogodnie, a Mahir aż się speszył. Wychyliłem się przez otwarte drzwi i trąciłem go w ramię. - Nie przejmuj się. U nas już dawno rządzą wariaci. Wpasujemy się. Becks musiała odłożyć sześć pistoletów przed wyjściem z vana, a nawet wtedy spodziewałem się, że miała przy sobie jeszcze kilka noży. Skrzywiłem się, kiedy wyszło na jaw, że Maggie nie musiała nic zostawiać. Naprawdę nie nadaje się do pracy w terenie, co nie? - Niestety - mruknąłem i trzasnąłem drzwiami. Ruszyliśmy we czwórkę po zniszczonej betonowej ścieżce prowadzącej do przedsionka Mózgownicy. Kiedy podeszliśmy bliżej, zacząłem zauważać różnego rodzaju

elementy systemu bezpieczeństwa i ulepszenia architektoniczne ukryte w ogólnym brudzie i chaosie. Wszystko było bardzo subtelne i, jak mi się zdawało, efektywnie skonstruowane - a więc świeże. Gdyby powstały tuż po Powstaniu, tak jak większość tego typu udogodnień w okolicy, od razu byśmy je zauważyli. Tych nie wybrano po to, by robiły dobre wrażenie. Raczej po to, by po prostu go skutecznie chroniły. - Spójrzcie - powiedziałem, trącając Becks i pokazując na kamerę w dużej mierze schowaną pod gontem, którym wyłożony był dach. - Słabo ukryte. - No, tylko że to atrapa. - Lisica pokazała się znowu w progu, uśmiechając się do nas szeroko. - Jeśli myślisz, że to jedyna kamera, sam masz atrapę zamiast mózgu i mogę cię zastrzelić. - To absolutnie sensowny i zrozumiały system oceny gości - odparł gładko Mahir. Możemy teraz wejść? - Ależ oczywiście. Tylko zdejmijcie buty. Kocica świruje, kiedy zostawia się błoto na podłodze. - Znowu zniknęła w środku. Spojrzeliśmy z Becks po sobie. - Sama nie wiem, co gorsze - stwierdziła. - Sugestia, że ktoś może być większym szajbusem od niej, czy dom pełen ludzi ze zwierzęcymi ksywkami. - Udawaj, że to złoczyńcy z komiksów, i wtedy wszystko nabierze sensu. - Maggie zdjęła sandały, a potem weszła do środka, machając nimi od niechcenia. - Ja będę Batmanem - palnął Mahir i ruszył jej śladem. Becks szła pół kroku za nim, a ja za nią, oglądając się przez ramię, czy nie mamy ogona. Nic nie zauważyłem, więc zostaliśmy sam na sam z poszukiwanymi przez nas ludźmi. Nie potrafiłem zdecydować, czy to dobrze, czy źle.

Spodziewałem się, że drzwi zamkną się zaraz po tym, jak minę próg. Pozostały jednak otwarte, a poirytowany kobiecy głos krzyknął z głębi korytarza:

- Zamknij te pieprzone drzwi! Posłuchałem. Rozsznurowanie butów zajęło mi i Becks dłuższą chwilę. Mahir i Maggie czekali, aż skończymy, a potem pokonaliśmy krótki korytarz i weszliśmy razem do salonu.

Dom zbudowano na znanym przed Powstaniem otwartym modelu, gdzie salon, jadalnia i kuchnia w zasadzie tworzą jedno przestronne pomieszczenie. Widać było również dużo okien, przez które musiało kiedyś wpadać sporo naturalnego światła, ale potem je zabito deskami. Teraz to tylko prostokąty ze sklejki na ścianie, ledwo widoczne za zwałami sprzętu komputerowego. Wnętrze wyglądało jak połączenie serwerowni i pokoju w akademiku, z jedną poważną różnicą: panował tu idealny porządek. Na podłodze leżał materac, ale nigdzie nie dostrzegłem pudełek po pizzy czy chińszczyźnie; przestrzeń mogła być zagracona, ale na pewno nie brudna. W domu zachowano sterylną czystość, ale nadal dało się tu mieszkać. - Przedziwne - mruknęła Becks. - Boskie - odparłem. - I drogie, więc nie dotykajcie niczego - usłyszałem czyjś głos. Odwróciłem się w stronę kuchni, gdzie stała kobieta ze skrzyżowanymi ramionami i powagą wymalowaną na twarzy. Miała na sobie dżinsy i podkoszulek, a brązowe włosy były przycięte krótko, by żaden zombiak nie mógł za nie złapać. Dziewczyna wyglądała o wiele normalniej niż Lisica, która teraz siedziała na blacie, kopiąc piętami o szafkę. Jednak nie można było jej zaufać; jeśli ktoś wyglądał normalnie w tym otoczeniu, musiał coś ukrywać. Mahir odwrócił się tak samo jak reszta. Szybko odzyskał równowagę, zrobił krok do przodu i wyciągnął rękę. - Nazywam się Mahir Gowda. Miło...

- Nie ze mną macie się tu spotkać - powiedziała brunetka tym samym, pełnym dezaprobaty tonem. - Nikt nie przyjeżdża tutaj do mnie, tylko do Małpy. Cóż, nie jest jeszcze pewien, czy chce z wami rozmawiać. Kto was wysłał? - Nikt nas nie wysłał. Przyjechaliśmy... - Ups! Zła odpowiedź! - W rękach Lisicy nagle pojawiły się pistolety. Nie zauważyłem, jak je wyciąga. - Ktoś wam powiedział, kogo i gdzie szukać. Więc kto was wysłał? - Alaric Kwong. Stwierdził, że Małpa jest najlepszy w tym biznesie - odparła Becks. Brunetka mrugnęła zaskoczona, a potem, ku mojemu zaskoczeniu, uśmiechnęła się, trochę tęsknie. - Alaric? Naprawdę? To z wami pracuje? Przez chwilę gapiliśmy się we czwórkę na siebie nawzajem. Powoli kiwnąłem głową. - Tak, był członkiem mojej ekipy. Jestem Shaun Mason z Przeglądu Końca Świata. - Znam cię. - Jej uśmiech zniknął tak szybko, jak się pojawił. - Nazywają mnie Kocicą. Lisicę już poznaliście. - Można tak powiedzieć - zgodziłem się. Lisica opuściła swoje pistolety. - Zdaliśmy sprawdzian? - Zobaczymy. - Kocica odwróciła się i podniosła nóż do chleba z blatu. - Dlaczego Alaric was wysłał? Mogliśmy próbować zmyślić jakąś wiarygodną historyjkę. Ostatecznie wydawało mi się to jednak zbędnym kłopotem i zrobiłem to, czego nauczyła mnie Georgia: wybrałem prawdę.

- Istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że będziemy musieli uciekać za granicę, bo CZKC próbuje nas zlikwidować... -...a przynajmniej tak nam się wydaje - wtrąciła Becks. - Prawda, tak nam się wydaje. W każdym razie podejrzewamy, że wypuścili modyfikowane genetycznie komary i niechcący zniszczyli całe wybrzeże, próbując nas dorwać, więc są teraz z deka wkurzeni. A to oznacza, że potrzebujemy nowych tożsamości, których CZKC nie będzie śledzić. - Dlaczego? - zapytała po prostu ruda. Zawahałem się. Mogłem podać odpowiedź, którą udzielaliśmy wszystkim innym - że chcemy z tym skończyć, uciec i żyć w spokoju - albo mogłem znowu wybrać prawdę. Spojrzałem na swoich ludzi. Mahir wciąż obserwował stukającego piętami rudzielca i brunetkę, która właśnie kroiła niewątpliwie domowej roboty chleb. Becks i Maggie patrzyły na mnie, czekając na moją odpowiedź. Zaczerpnąłem powietrza. - Mahir potrzebuje nowego paszportu, żeby dostać się do Kanady, a stamtąd do Europy. Becks musi mieć nową tożsamość, by wyjechać z kraju, gdziekolwiek zechce. Alaric potrzebuje nowych dowodów dla siebie i siostry, Alisy. Chcemy wyciągnąć ją z Florydy. Maggie... - Płaci za to wszystko - sama za mnie dokończyła. Kocica odwróciła się do mnie, wciąż trzymając nóż. Uniosła brew, mówiąc: - A ty? Co ty chcesz z tego mieć? - Zakładając, że koleś jest tak dobry, jak twierdzi Alaric, chcę dowód, który nie wzbudzi żadnych podejrzeń. Zamierzam pozostać w ukryciu do czasu, aż znajdziemy ludzi odpowiedzialnych za śmierć mojej siostry. A potem pójdę prosto do nich i odstrzelę im pieprzone łby.

- Lubię go - zauważyła Lisica, chichocząc. - Jest zabawny. Maggie patrzyła na mnie wyraźnie przerażona. Z kolei Becks i Mahir nie wydawali się szczególnie zdziwieni. Becks trochę posmutniała, a Mahir jakby tylko czekał, aż wreszcie powiem to na głos. Patrząc na nich, poczułem głęboki wstyd, ale jednocześnie ogromną determinację, by doprowadzić sprawę do końca. Spojrzałem groźnie na Kocicę. - I co? Te powody wystarczą, czy mamy się zwrócić o pomoc do kogoś innego? - Robisz to z samobójczej potrzeby zemsty, chociaż ta nic nie zmieni - stwierdziła chłodno. - No. - Wzruszyłem ramionami. - Mniej więcej. Idiota z ciebie, mruknęła George. Zignorowałem ją. - Dobra - odparła Kocica. Zamrugałem zdziwiony. - Słucham? - Powiedziałam „dobra”. Lisica cię polubiła, chociaż moim zdaniem jesteś idiotą o skłonnościach samobójczych, a twoi przyjaciele chętnie zapłacą za to, byś dał się zabić w jakiś ciekawy sposób. Ona - pokazała nożem na Maggie - może oddać nam obrzydliwe sumy pieniędzy, nawet się nad tym nie zastanawiając, a pozostała dwójka jest wystarczająco spokojna, żeby nie mieć znaczenia. Poza tym pracujecie z kimś, komu wiszę przysługę. - Czyli? - zapytałem. - Z Alaricem Kwongiem. - Uśmiechnęła się, widząc nasze twarze. - Nie wie, że tu

trafiłam. Ta informacja pewnie złamie mu serce. Mogę mu odpłacić, puszczając was dalej. - Przysługa? Za co? - dopytywała Becks. Kocica uśmiechnęła się z wyższością. - Zerwałam z nim, kiedy nasza gildia w Quest Realm przeprowadzała najazd, a potem kazałam mu się uzdrawiać, jednocześnie nie odpowiadając na jego żałosne kwilenie: „Och, Jane, dlaczego mnie rzuciłaś, przecież ja cię tak kooooooocham”. Dlatego dostaniecie nowe tożsamości za pięćdziesiąt tysięcy każda, płatne od razu, przed waszym odjazdem... a do tego zrobicie coś dla nas. - Mamy coś dla was zrobić? - Becks skrzywiła się, nagle nabierając podejrzeń. W zasadzie od początku naszej wizyty miała napięte nerwy, więc dużo się pod tym względem nie zmieniło. - O czym dokładnie mówimy? - O niczym szczególnym. Musicie włamać się do CZKC i podrzucić im prezent od nas - wyjaśniła Kocica, a potem wróciła do krojenia chleba. - Jaki prezent? - zapytałem. - Nie zamierzamy niczego wysadzać. To ich specjalność, nie nasza. - Nic z tych rzeczy. Ich główny magazyn nie jest podłączony do sieci, więc nie możemy się do niego dostać. Dlatego mamy dla was przenośny przekaźnik danych, który musicie tylko umieścić w odpowiednim miejscu i włączyć. Potem wrócicie i dostaniecie nowe, błyszczące dowody, a razem z nimi gorącą satysfakcję, że wycyckacie CZKC na kilka fajnych sposobów, o których nic nie musicie wiedzieć. - Odłożyła nóż i oparła dłonie na blacie, patrząc na nas spokojnie. - Umowa stoi? Spoglądając w jej zimne oczy, zdałem sobie sprawę, że Lisica nie jest jedynym szalonym mieszkańcem tego domu. Ona po prostu nie wstydziła się tego pokazać. - Jasne - powiedziałem. - Umowa stoi.

...wszystkie próby wywołania infekcji w próbkach krwi Obiektu 139b spełzły na niczym. Za to zaraziliśmy jelenia i wstrzyknęliśmy mu za pomocą strzałki serum opracowane na podstawie krwi Obiektu 139b. Zwierzę wykazało oznaki poprawy, a potem zmarło w wyniku potężnego krwotoku mózgu. Sekcja niczego nie wykazała. Niestety obawiam się, że będziemy musieli przeprowadzić badania na człowieku, żeby cokolwiek stwierdzić z pewnością. Moi ludzie szukają w okolicy świeżo zainfekowanych; dotychczas bez powodzenia. Źródła z Kalifornii, Arizony i Newady nie potwierdzają, aby pojawiły się tam komary przenoszące Kellis-Amberlee. Możliwe, że udało nam się to opanować. Ale nie wydaje mi się; żadnego poprzedniego ataku nie zdołaliśmy odeprzeć. Ale zaczynam wierzyć, że może istnieć odpowiedź. Potrzebuję tylko więcej czasu.

- z wiadomości wysłanej przez doktor Shannon Abbey do doktora Josepha Shoji z Kauaińskiego Instytutu Wirusologii, 1 sierpnia 2041

A więc postanowione. Wszyscy zginiemy.

Cudownie.

- z Newsów z frytkami, bloga Mahira Gowdy, 1 sierpnia 2041. Nieopublikowane

Dziewiętnaście Asystenci doktor Kimberley nie mieli żadnych normalnych ubrań w moim rozmiarze. Udało im się znaleźć parę kapci ze sztywną podeszwą i chociaż nie do końca o takie buty prosiłam, to i tak były tysiąc razy lepsze niż skarpetki, które nosiłam od czasu przebudzenia. Co więcej - i co najważniejsze - Gregory przyniósł mi komputer. Gładki, mały laptopik. Wyciągnęłam po niego rękę. Gregory odsunął urządzenie; zaledwie o kilka centymetrów, ale to wystarczyło, żeby dać mi do zrozumienia, że najpierw muszę go wysłuchać. - Masz połączenie z siecią i login gościa poprowadzony przez jedno z biur administracyjnych - powiedział. - Nie możemy go utrzymać zbyt długo, ale powinnaś mieć jakieś dwadzieścia minut, zanim zaczniesz zwracać na siebie uwagę. Proszę, nie wyszukuj otwarcie żadnych fraz, które mogłyby zaalarmować naszą zaporę. - Na przykład jakich? - zapytałam. - Korupcja na najwyższym szczeblu? Spisek przeciwko narodowi amerykańskiemu? Klonowanie? - Właśnie takich - stwierdził Gregory. - To doskonała wstępna lista rzeczy, których powinnaś unikać. Nie loguj się na żadne konta pocztowe z twoim nazwiskiem. Nie... - Przyrzekam, że korzystałam już z sieci należących do kogoś innego i nikt nigdy nie został przeze mnie aresztowany. Chyba że tego chciałam - stwierdziłam i wyciągnęłam ręce po laptop. - Wszyscy tu próbujemy sobie zaufać. Ja pozbędę się ostatnich wątpliwości, widząc otwarte połączenie. Ty pozbędziesz się swoich, gdy przekonasz się, że nie nadużyłam prezentu. Więc chyba każde z nas dostanie to, czego chce, kiedy dasz mi komputer, prawda? Gregory roześmiał się i pchnął laptopa w moją stronę. - Zdecydowanie czujesz się już lepiej, skoro używasz tak logicznych argumentów.

- Cała ja. Zawsze racjonalna, chyba że ktoś właśnie mnie kroi ku uciesze gawiedzi. Wzięłam komputer i otworzyłam go, oddychając powoli przez nos, żeby nie trzęsły mi się ręce. Na ekranie pojawiło się śnieżnobiałe tło z logiem CZKC na środku. Położyłam palce na klawiaturze, wydychając nierówno powietrze.

- Wow. - Może i wierzymy ci, bo nie mamy innego wyjścia, ale naprawdę ci ufamy, Georgia. Gregory dotknął mojego ramienia, a ja uniosłam wzrok. Uśmiechnął się. - Niech każde z nas spróbuje zasłużyć na zaufanie drugiego. Kiwnęłam głową. - Zrobię, co w mojej mocy - stwierdziłam i pochyliłam głowę, a potem zaczęłam pisać. Gregory stracił jakiekolwiek znaczenie. Jego ostrzeżenie w kwestii e-maili było mądre, choć niepotrzebne - chyba każdy, kto nigdy nie pracował zawodowo w dziennikarstwie internetowym, zakłada, że bloger w pierwszej chwili sprawdza swoją skrzynkę. Miałby przy tym rację, ale też by się mylił. Wszystkie publiczne adresy mailowe - te, na które wchodzi się przez tradycyjny interfejs - tak naprawdę są tylko atrapami, które pobierają zawartość z systemu Przeglądu Końca Świata, otoczonego zaporą zaprojektowaną przez Buffy. Bezpośrednio do skrzynek dostajemy się tylko wtedy, gdy nie możemy logować się do systemu. A na to dwadzieścia minut wystarczy mi z nawiązką. Na początek weszłam do serwisu z grami online, jednego z wielu tego typu stron, zabijających produktywność od początków ery Internetu. Nie zdziwiłam się, gdy przeglądarka automatycznie uzupełniła wpisywany przeze mnie adres po zaledwie trzech literach. Nawet CZKC nie jest odporne na powab kolorowej grafiki i prostych łamigłówek. Serwis przedstawił mi szereg gier, a wszystkie opatrzone były uroczymi, przykuwającymi wzrok ikonami. Zjechałam na sam dół. - Co robisz? - zapytał Gregory.

- Nie wszystkie komputery mają teraz dostęp przez interfejs, a nawet jeśli jakaś strona wydaje się bezpieczna, równie dobrze może za chwilę wywiesić wielki, czerwony baner z napisem: „Patrzcie, ludzie, ktoś tu coś kombinuje i nie chce, żebyście wiedzieli” powiedziałam. Ostatnia gra na liście miała ikonę z rysunkowym atomem, ponurą w porównaniu z innymi. Kliknęłam na nią. - Dlatego mamy tylne drzwi na wypadek, gdybyśmy musieli dostać się do danych, ale nie mieli odpowiednich narzędzi. - A jedno z waszych tylnych wejść znajduje się na stronie z grami? - Buffy stworzyła ich system bezpieczeństwa. - Uśmiechnęłam się, gdy w mojej przeglądarce pojawił się pasek ładowania. - Zrobiła to dla wielu ludzi. Pochowała różne rzeczy w całym pieprzonym Internecie. - Szkoda, że jej tu nie ma - stwierdził Gregory. - No. Też tak myślę. - Pojawiło się menu z listą opcji. Zaznaczyłam pięć takich, które uniemożliwiłyby mi grę, gdybym naprawdę chciała zagrać. Kliknęłam na „start” i obraz zastygł. - Wysypało się? - Zamierzasz cały czas gapić mi się przez ramię? - Tak. Nadal jesteśmy w fazie „zdobywania zaufania”, pamiętasz? - Racja. Nie, nie wysypało się. Działa prawidłowo. - Nacisnęłam dwa razy spację. Zwykły gracz, który wybrałby zły zestaw opcji, po prostu by teraz odświeżył stronę i spróbował jeszcze raz. Ale ja będę czekać.

- Na co? - Na to. - Przeglądarka zamigotała i zniknęła, zastąpiona przez czerń. Na środku ekranu pojawiło się okienko logowania.

NAZWA UŻYTKOWNIKA? NANCY, wpisałam. - Nancy? - zapytał Gregory. - Pamiętasz, jak mówiłam, że to Buffy zaprojektowała nasz system bezpieczeństwa? Cóż, Buffy miała fioła na punkcie mediów sprzed Powstania.

ADRES? ULICA WIĄZÓW 1428 Nastąpiła dłuższa przerwa, kiedy program kontrolujący to konkretne wejście porównał moje odpowiedzi z listą. Przerwa nie była potrzebna, ale wynikała z naszej zawodowej paranoi. Gdybym dotknęła klawiatury, zanim by mnie o to poproszono, brama zostałaby zamknięta do czasu, aż ktoś zza zapory zdecydowałby, że można ją już otworzyć. Wreszcie pokazało się pytanie: DLACZEGO SIĘ WYPROWADZIŁEŚ/AŚ? Z ośmiu możliwych pytań właśnie to miałam nadzieję zobaczyć. Nie byłam pewna, czy znałam odpowiedzi na pozostałe. Wpisałam: PONIEWAŻ SERYJNY MORDERCA Z NOŻAMI ZAMIAST RĄK ZABIŁ MOJEGO CHŁOPAKA Teraz przerwa trwała ułamek sekundy.

WITAJ, GEORGIO MASON Ekran powitalny szybko został zastąpiony przez logo Przeglądu Końca Świata.

- Wejście zostanie zablokowane na sześć miesięcy - powiedziałam niby mimochodem. I chociaż pewnie wcale to tak nie zabrzmiało, liczyło się przekazanie informacji. - Buffy znała się na swoim fachu. - Przypomnij mi raz jeszcze, dlaczego nie pracowała dla CIA? Albo lepiej, dlaczego nie pracowała dla nas? - Gregory przysunął krzesło i usiadł tak, by móc spoglądać na ekran. Co ciekawe, chociaż mnie szpiegował, pomogło mi się to rozluźnić. W pracy niemal zawsze ktoś zaglądał mi przez ramię. Zazwyczaj Shaun, ale mimo to obecność Gregory’ego była kojąca. - Nie dawaliście jej wystarczająco dużo okazji do pisania kiepskich wierszy, pornoli albo kiepskich wierszy o pornolach. - Kliknęłam w link, który powinien zaprowadzić mnie do folderów pracowników. Zamiast się otworzyć, wyświetlił ostrzeżenie. - Cholera. Gregory skrzywił się. - Żartujesz, prawda? - O poezji i porno? Nie. Była geniuszem. Wszyscy zdawaliśmy sobie sprawę, że przynajmniej jedna z agencji rządowych próbowała ją wcielić w swoje szeregi. Nie zdziwiłabym się, gdyby chodziło o wszystkie. - Spojrzałam groźnie na ekran. - W kwestii głupiej zapory też nie żartuję. Nie zamknęli tylnych drzwi, ale zablokowali dostęp do folderu pracowników. Kto tak robi? Albo wyczyść wszystko, albo zezwól na okazjonalne, samorzutne powstanie z martwych! - Wiesz, większość wskrzeszonych ludzi nie umie pisać na klawiaturze. - W tej chwili mam to w dupie. Spróbuję czegoś innego. - Przesunęłam kursor na panel administratora forów. Jeśli coś miałoby mnie powstrzymać, zrobiłoby to już na etapie dostępu do listy członków. Nic się nie pokazało. - O Chryste. Dave musiał robić czystkę. On nigdy nie kończy roboty od razu. - David Novakowski? - zapytał Gregory, trochę nieśmiało.

Spojrzałam na niego.

- No. Dlaczego pytasz? - Przykro mi to mówić, ale... Coś w jego głosie sugerowało, że wcale nie chce kończyć zdania. Otworzyłam szerzej oczy. - Dave nie żyje? Jakim cudem, do jasnej cholery? Był najostrożniejszym Irwinem, jakiego znałam! - W pobliżu waszej głównej siedziby wybuchła epidemia. Nie wiadomo dokładnie, co zrobił, ale został w budynku po tym, jak rozbrzmiały syreny kwarantanny. Wciąż był w środku, kiedy wykonano sterylizację. - Mówiąc o sterylizacji, masz na myśli może nalot dywanowy? Gregory odwrócił wzrok. Zacisnęłam usta w cienką kreskę i spojrzałam z powrotem na komputer. Fora Przeglądu Końca Świata stały przede mną otworem, jakby właśnie dokonał się jakiś cud, a wątki i tytuły działów wyglądały, jakbym nigdy nie odeszła. Nieważne, że nie rozpoznawałam nawet jednej czwartej - to mogło się zdarzyć nawet po weekendzie spędzonym w łóżku i przekazaniu dowództwa Mahirowi. Liczyło się, że tam były. Zjechałam na sam dół i zamknęłam na chwilę oczy, czując ogromną ulgę. Znajdowała się tam część forum dla moderatorów. Gdyby po odcięciu mi dostępu do systemu wprowadzono jakieś zmiany w moim profilu, nie widziałabym tych elementów, podobnie jak każdy normalny użytkownik. Zacisnęłam kciuki, otworzyłam oczy, przesunęłam kursor nad odpowiednią ikonkę i kliknęłam. Forum natychmiast się otworzyło. Zaczęłam skrolować, nie zdając sobie sprawy, że

płaczę. Zgodnie ze skryptem admina na dole strony, tylko dwóch moderatorów było aktualnie online. Jeden to ja. Drugim był Alaric. - Co robisz? - zapytał Gregory. - Wystrzeliwuję flarę - powiedziałam i otworzyłam okienko prywatnej rozmowy, wpisując: ALARIC JESTEŚ TAM? MUSIMY POGADAĆ ASAP, NIE MAM ZBYT WIELE CZASU. Wysłałam.

- Georgia... - Daj mi chwilę. Nie minęła sekunda i pojawiła się odpowiedź. SKĄD MASZ TEN LOGIN? TO NIE JEST ZABAWNE. NATYCHMIAST SIĘ WYLOGUJ ALBO SKONTAKTUJĘ SIĘ Z POLICJĄ. Wyszczerzyłam zęby. - Świetnie. Wkurzył się.

- A to dobrze? - Tak, to dobrze. Skoro jest wkurzony, będzie chciał wiedzieć, kim jestem, żeby mieć się na kogo wkurzać. A to oznacza, że ze mną porozmawia. Nacisnęłam przycisk odpowiedzi i wpisałam: BUFFY PODAŁA MI TEN LOGIN W DNIU, KIEDY POJAWILIŚMY SIĘ W

SIECI. ALARIC, TO JA. JEŚLI MI NIE WIERZYSZ, OTWÓRZ CHAT. MOGĘ TO UDOWODNIĆ. Gregory patrzył z powątpiewaniem na mój ekran. - Niech zgadnę. Twój cel to naprawdę ostro go wkurzyć. - W pewnym sensie tak. Alaric w takim stanie lepiej myśli i nie zastanawia się bez sensu. - Wiem, że nie mogłam wypowiadać się tak pewnie: Alaric żył, gdy ja byłam martwa; w dodatku teraz korzystałam ze wspomnień wydobytych z ciała zmarłej kobiety i zaimplementowanych do mojego. Nawet to, jak o sobie myślałam - na wpół „ja”, na wpół „ona” - świadczyło o tym, że nie powinnam ufać własnym osądom, gdy chodziło o reakcję ludzi. Ale to nie miało znaczenia, bo nie mogłam polegać na niczym innym. To smutna myśl. Starałam się ją wyprzeć, kiedy na dole mojego okna pojawiło się światełko, sygnalizując połączenie przychodzące. - Nie chcę cię poganiać, Georgia, ale mamy jeszcze góra dziesięć minut. - Tyle powinno wystarczyć. - Otworzyłam okienko rozmowy. DZIĘKUJĘ ZA ROZMOWĘ, ALARIC. NAPRAWDĘ TO DOCENIAM. JAK SIĘ MASZ? Odpowiedź nadeszła natychmiast, więc zapewne zaczął ją pisać, jeszcze zanim się odezwałam. NATYCHMIAST WYLOGUJ SIĘ Z SYSTEMU I NIGDY NIE WRACAJ. MASZ FARTA, ŻE MÓJ SZEF JEST POZA SIECIĄ, BO INACZEJ POŻAŁOWAŁABYŚ BARDZIEJ, NIŻ JESTEŚ W STANIE TO SOBIE WYOBRAZIĆ. MASZ NA MYŚLI MAHIRA CZY SHAUNA? Wszyscy wiedzieli, że Mahir był moją prawą ręką, więc z pewnością zastąpił mnie po mojej śmierci. SZCZERZE MÓWIĄC, BARDZIEJ BAŁABYM SIĘ SHAUNA. MAHIR MOŻE SIĘ PO BRYTYJSKU POWKURZAĆ, ALE NIE BIJE. TO JA, ALARIC. GEORGE. LICENCJA AFB-075893, KLASA A-15. PRZY NASZYM PIERWSZYM SPOTKANIU PRZYNIOSŁEŚ MI PUSZKĘ

COLI, ALE RĘCE TAK CI SIĘ TRZĘSŁY, ŻE GDY JĄ OTWORZYŁAM, EKSPLODOWAŁA,

OBLEWAJĄC

WSZYSTKO

DOKOŁA.

JAKIŚ

OPERATOR

MONITORINGU SIĘ PRZESTRASZYŁ I SKOŃCZYLIŚMY NA TRZYGODZINNYM ODKAŻANIU. PAMIĘTASZ? Zanim się znowu odezwał, nastąpiła dłuższa chwila przerwy. Nie miałam wątpliwości, że moja odpowiedź musiała go zaskoczyć. Wreszcie na ekranie pojawiły się trzy słowa: GEORGIA NIE ŻYJE. Wzięłam głęboki oddech, a potem, wolniej niż wcześniej, wystukałam tekst na klawiaturze. NAPRAWDĘ ZAMIERZASZ SIĘ UPIERAĆ, ŻE W ŚWIECIE PEŁNYM ZOMBIE ZMARLI NIE WRACAJĄ? - Pięć minut, Georgia. - Jeszcze chwilę. - Wpatrywałam się w ekran, próbując siłą woli zmusić Alarica do odpowiedzi. Mijały sekundy, a ja czułam, że zmarnowałam czas - może nawet gorzej niż tylko zmarnowałam. Gdyby stwierdził, że jestem uzurpatorką i powiedział o tym Shaunowi...

JAK? Poczułam taką ulgę, że dosłownie roześmiałam się, odpisując.

KLONOWANIE. RZĄDOWA.

MUSZĘ

CZKC

TO

PRZEKAZAĆ

BARDZO

NIEGRZECZNA

SHAUNOWI

ORGANIZACJA

WIADOMOŚĆ.

JEST

TAM?

Pożałowałam tego pytania zaraz po wysłaniu. Jeśli wciąż mi nie wierzył... Szybko zaczęłam znowu naciskać klawisze. NIE ODPOWIADAJ. JEŚLI MOŻESZ SIĘ Z NIM SKONTAKTOWAĆ, PRZEKAŻ MU, ŻE PRZETRZYMUJĄ MNIE W CZKC W SEATTLE. WSPÓŁPRACUJĘ Z ESW. MUSICIE MNIE JAK NAJSZYBCIEJ STĄD WYDOSTAĆ. JESTEM W NIEBEZPIECZEŃSTWIE. PROSZĘ O POTWIERDZENIE.

Znowu minęło kilka sekund. Wciąż leciały mi łzy. Wytarłam brutalnie policzek, wpatrując się w ekran i modląc się o jakiś cud do siły wyższej, w którą nie wierzyłam. Alaric był Newsie. Nawet jeśli mi nie ufał, istniała szansa, że zdołałam go na tyle zainteresować, żeby podążył za tym tematem. A jeśli to zrobi, mam szansę. Wreszcie pojawiła się odpowiedź. DLACZEGO MAM CI WIERZYĆ? - Dzięki Bogu, wreszcie zadaje jakieś proste pytania - mruknęłam i zaczęłam pisać. ALBO JESTEM PRAWDZIWA, ALBO TO PUŁAPKA, ALBO ŚWIETNY TEMAT. W PIERWSZYM PRZYPADKU MUSISZ MNIE URATOWAĆ. W DRUGIM MUSISZ SIĘ DOWIEDZIEĆ, KTO PRÓBUJE WCIĄGNĄĆ WAS W PUŁAPKĘ. W TRZECIM MUSISZ USTALIĆ WSZYSTKIE FAKTY PRZED UJAWNIENIEM SPRAWY. OSOBIŚCIE UWAŻAM, ŻE JESTEM WSZYSTKIMI TRZEMA PRZYPADKAMI JEDNOCZEŚNIE. W razie, gdyby to nie wystarczyło, dodałam jeszcze: POZA TYM JEŚLI ISTNIEJE JAKAŚ SZANSA, ŻE JA TO JA, A TY JĄ zignorujesz, SHAUN NIGDY CI NIE WYBACZY. Zegarek Gregory’ego zapiszczał. Chłopak spojrzał na niego i się skrzywił. - Musisz się natychmiast wylogować. Informatycy zaczęli skanować połączenia bezprzewodowe w tej części budynku. Nic nie wskazuje na to, że działanie było celowe, ale... - Lepiej dmuchać na zimne. Rozumiem. - Wpisałam szybko: MUSZĘ UCIEKAĆ, OCHRONA PATRZY W NASZĄ STRONĘ. POWIEDZ SHAUNOWI, ŻE SIĘ ODEZWAŁAM. Z NERWÓW PRZYJEDZIE ZNALEŹĆ OSZUSTA, A TRAFI NA MNIE. PROSZĘ, ALARIC. UWIERZ MI. BŁAGAM CIĘ. Wysłałam wiadomość i się wylogowałam. Wystarczyło, że oderwałam ręce od komputera, a Gregory od razu go przechwycił. Przekręcił urządzenie do góry nogami i z wprawą wyjął baterię, więc chyba robił to dość często. - Zaraz wracam - powiedział, a potem wyszedł szybkim krokiem z pokoju, z baterią w jednej ręce i z laptopem w drugiej. Ja zostałam na swoim miejscu, oparłam się wygodniej i

wpatrywałam w miejsce, gdzie przed chwilą leżał komputer. Dosłownie na chwilę miałam możliwość skontaktowania się ze światem. Mogłam powiedzieć komuś, co się dzieje - i bez względu na to, czy Alaric mi uwierzył, na pewno posłuchał. Położyłam dłonie na klawisze i chociaż brakowało mi pamięci mięśniowej, wiedziałam, co robić. Może, mimo wszystko, faktycznie byłam Georgią Mason. Dopóki wciąż mogę przekazywać prawdę... - Powstańcie, póki możecie - szepnęłam. A potem położyłam głowę na rękach i zaczęłam szlochać.

Mahir, jesteś tam? Mahir, musisz mi NATYCHMIAST odpowiedzieć. Nie łamałbym ciszy radiowej, gdyby to nie było naprawdę ważne. Mahir, PROSZĘ. Jeśli ignorujesz te wiadomości, bo myślisz, że kłócę się z doktor Abbey, PROSZĘ. MUSIMY POROZMAWIAĆ. Nie mogę pogadać z Becks ani Shaunem, dopóki nie skontaktuję się z tobą.

MAHIR DO JASNEJ CHOLERY ODPOWIADAJ NATYCHMIAST... kurwa.

- Zapis wewnętrznej rozmowy na czacie między użytkownikami AKwong i MGowda, 1 sierpnia 2041

Udało nam się usunąć u pacjentki wciąż identyfikującej się jako „Georgia Mason” wszystkie urządzenia namierzające oraz uruchamiające autodestrukcję. Doktor Lake poinformował ją o jej położeniu, zanim dotarliśmy do tej fazy, a progres psychologiczny dotychczas był obiecujący. Wierzę, że pozostanie stabilna, pod warunkiem że zdołamy ją uwolnić. Mój zespół przetrzyma ją w odosobnieniu jeszcze przez kilka dni; doktor Thomas i

jego ludzie skupili się na przygotowaniu do obudzenia następnego obiektu. To nadużycie. Eksperyment zawsze budził wątpliwości pod względem moralnym i wywoływał niesmak, ale po raz pierwszy przekroczył granicę przyzwoitości. Ta dziewczyna jest prawdziwym człowiekiem. Zna swoją tożsamość, nawet jeśli zawdzięcza swoje istnienie tylko nam. Myśli, czuje i chce wrócić do domu. Jak mogliśmy do tego dopuścić?

- Z wiadomości wysłanej przez doktor Danikę Kimberley, 1 sierpnia 2041. Odbiorca nieznany

Dwadzieścia Opuściliśmy Mózgownicę i wróciliśmy do Agory. Włamanie do CZKC w ciągu dnia to głupi i wręcz samobójczy plan - a do tego, wbrew pozorom, nie było mi śpieszno. Poza tym nawet gdyby zapadł już zmrok, upierałbym się przy powrocie do hotelu. Absolutnie nie mogliśmy zabrać ze sobą Maggie. Nie do takiej roboty. Całą drogę powrotną się nie odzywała i kuliła się, gdy Becks i Mahir dyskutowali o najlepszych sposobach na pokonanie systemu bezpieczeństwa CZKC. Należała do tego zespołu niemal od samego początku, ale jej czas już się kończył i wszyscy zdawaliśmy sobie z tego sprawę. Jeśli przeżyje tę ostatnią akcję, przestanie być jedną z nas. Zaparkowałem vana w garażu i odwróciłem się do niej.

- Maggie...

Za późno, zdążyła już wysiąść z samochodu i ruszyć w stronę śluzy. Zamarłem i nie wiedziałem, co właściwie zrobić.

- Niech idzie. Przez chwilę myślałem, że to głos Georgii. A potem uniosłem głowę i zobaczyłem, że Becks na mnie patrzy. - Dokonała wyboru, ale to nie znaczy, że dobrze się z tym czuje. Daj jej spokój. Pogadamy z nią po powrocie. O ile wrócimy, zauważyła George. - No - odpowiedziałem obu jednocześnie i odpiąłem pas. Hol okazał się pusty, co nawet nas nie zaskoczyło. Nie dyskutowaliśmy o naszym kolejnym kroku. Po prostu się rozdzieliliśmy i każde poszło w swoją stronę, żeby przygotować się do wyjazdu. O ile na coś takiego w ogóle można się czuć gotowym. Nie mieliśmy z Becks zbyt wiele czasu na rozpakowanie się - ani też nie było czego rozpakowywać. W piętnaście minut zebrałem wszystko, co trzeba, sprawdzając dwa razy zapas amunicji w każdej broni i pasek w każdej kaburze. Nawet ponownie zasznurowałem buty. Z przygotowaniem nie da się przesadzić. A potem usiadłem, spojrzałem na pusty pokój i zamknąłem oczy. - To wszystko, co po sobie zostawię - powiedziałem na głos. - Żadnego mieszkania. Żadnych rzeczy osobistych. Żadnej rodziny. Tylko pokój w hotelu, gdzie jutro o mnie zapomną. - Ja o tobie nie zapomnę. - Georgia delikatnie dotykała mojego ramienia. Zacząłem odwracać się w jej stronę. - Ciii. Nie otwieraj oczu. Po prostu chodź do mnie. - Pociągnęła mnie do łóżka i popychała moje ramię, aż usiadłem. - A teraz odpoczniesz.

- George...

- Nie kłóć się. Kiepsko funkcjonujesz bez snu. Zawsze tak było. Już, kładź się. Masz kilka godzin do zachodu słońca. Miała rację. Wiedziałem, że ma rację; tak samo, jak wiedziałem, że jej nie ma. Stanowiła część mojego umysłu, której wciąż zależało na tym, by reszta przeżyła. Jej dotyk wciąż dawał mi niesamowite uczucie komfortu. Położyłem się na łóżku, nie otwierając oczu i nie odkładając broni. Odpłynąłem w sen. W moich snach ciągle ktoś krzyczał. Patrzyłem, jak umieramy sto razy na sto różnych sposobów. A jednak mi to pomogło, bo dostrzegłem wiele rzeczy, które mogły przyczynić się do katastrofy. Będziemy musieli zachować ostrożność, reagować szybko i nigdy się nie wahać. Kiedy wreszcie się obudziłem, w pokoju było ciemniej. George zniknęła, ale to nie miało znaczenia; wróci i to szybko. Zawsze wraca. Poszedłem do łazienki, ochlapałem twarz wodą, a potem dokończyłem przygotowania do odjazdu. Właśnie pakowałem magazynki do kieszeni, kiedy uruchomił się ukryty gdzieś w pokoju głośnik i głos Agory oznajmił: - Panie Mason, przepraszamy za zakłócanie spokoju, ale pan Gowda od piętnastu minut próbuje się z panem skontaktować. Nie chcieliśmy pana budzić. Akceptuje pan połączenie? - Jeśli tego nie zrobię, pewnie przyjdzie tu i zacznie na mnie krzyczeć - powiedziałem, nie przerywając pracy. - Cholera, dziwne, że jeszcze go tu nie ma. Akceptuję. - Dziękujemy. - Agora zamilkła, za to pojawiła się muzyczka. - Shaun? - Tym razem odezwał się Mahir, wyraźnie zdenerwowany. Innymi słowy, nic nowego. - Hej, Mahir. Co tam? Nie jesteś dwa piętra niżej? To się dopiero nazywa lenistwo, nie

uważasz? Chociaż, z drugiej strony, cały dzień spałem, więc kto to mówi? Nie mogłem wcisnąć już żadnych magazynków. Szkoda. Sięgnąłem po tablet i przypiąłem go sobie do paska. Ta cała samobójcza misja miała jeden plus: jakieś cztery tygodnie temu ściągnęliśmy plany wszystkich największych oddziałów CZKC, zaraz przed tym, jak pojechaliśmy za Kelly do Memphis, gdzie zginęła. Ośrodek w Seattle również znajdował się na liście i mieliśmy całkiem szczegółowe plany. Nie zaznaczono na niej wprawdzie żadnych sekretnych tuneli, ale za to mieliśmy ogląd na wszystkie obszary publiczne. Przynajmniej nie zabłądzimy, salwując się ucieczką. Kiedyś myśląc o tym, poczułbym się nieswojo, ale teraz przyniosło mi to ulgę. Niesamowite, jak wiele się zmieniło w tej kwestii od początku kampanii Rymana. - Alaric próbował się ze mną skontaktować. Obróciłem gwałtownie głowę. Nikt tak nie szanuje ciszy radiowej jak Newsie. To praktycznie jedno z ich głównych przykazań, zaraz obok „chroń swoje źródła”. - Powiedział dlaczego? - Nie i dlatego właśnie się martwię. Jego wiadomość sprowadzała się do „wiesz, że to ważne, inaczej bym tego nie robił”, powtarzanego raz po raz. Próbowałem już dodzwonić się na jeden z jego jednorazowych telefonów.

- I co? - Brak odpowiedzi. Zostawiłem wiadomość i wysłałem e-mail na jedno z szyfrowanych kont doktor Abbey, ale... - Chcesz zostać i próbować się z nim skontaktować, gdy ja i Becks pojedziemy do CZKC? - Słucham? Nie. - Mahir wydawał się urażony. - Nie zaszedłem tak daleko, żeby stać na czatach, gdy wreszcie dzieje się coś ciekawego. Zamierzam wrócić do zawodu, kiedy już

przestanę być uciekinierem, a im więcej się nauczę, tym lepiej. - Jesteś urodzonym reporterem, Mahir - stwierdziłem i podniosłem plecak. - Gotowy do rozpierduchy? - Tak. I chociaż obawiam się tego, co przyniesie przyszłość, jestem gotowy. - Świetnie. Spotkajmy się na korytarzu.

- Jasne. Nie słyszałem sygnału, ale cisza, która nastąpiła po ostatnich słowach, utwierdziła mnie w przekonaniu, że Mahir się rozłączył. Złapałem plecak i ruszyłem w stronę drzwi. Nie odwracałem się za siebie. Nie było na co patrzeć. Pokój Becks znajdował się między moim a Mahira. Ledwo zdążyłem zapukać, kiedy drzwi się otworzyły. - Tak, Mason? - zapytała.

- Gotowa? - Bardziej już nie mogę. Czekałam na ciebie. Ubrana była praktycznie tak samo jak ja: grafitowa koszulka, spodnie moro, buty wojskowe i o wiele za dużo broni, by udawać przeciętną obywatelkę. Włosy zaczesała do tyłu i spięła w ciasny, konkretny kucyk. Tego wyjazdu nie planujemy nagrać i sprzedać w sieci. To poważna praca. Uniosła brew, widząc moje taksujące spojrzenie. - Coś nie tak? - Nie. Tak tylko myślę, jaka to straszna szkoda, że nie możemy nic opublikować.

Nagle wyszczerzyła białe zęby, ale uśmiech znikł równie szybko, jak się pojawił. - Kiedyś ta historia zrobi z nas legendy. - Pod warunkiem że przeżyjemy - odparłem, a potem się skrzywiłem, czekając, aż Georgia coś powie. Nie odezwała się. Nie byłem pewien, czy to dobrze, czy źle. Becks spojrzała na mnie z troską. Najwyraźniej dostrzegła mój grymas i zastanawiała się, co oznacza.

- Szefie? - Nic mi nie jest. Chodź. - Odwróciłem się i ruszyłem w stronę windy. Becks zawahała się przez pół sekundy. Na korytarzu przed windą spotkaliśmy Mahira. - Jesteśmy gotowi? - zapytał. - To pytanie do filozofów, nie do nas - odparłem. - Ale i tak pojedziemy, więc co to za różnica. W drodze na dół nikt z nas nie powiedział nawet słowa. Odźwierny uśmiechnął się do nas uprzejmie, jakby dziennikarze codziennie wybiegali przez drzwi hotelu. Pomachałem, idąc z resztą do vana. Odblokowałem drzwi i już miałem wsiąść do środka, kiedy Becks złapała mnie za łokieć.

- Antyradar. - Cholera. - Jeśli Masonowie wykorzystywali urządzenie do namierzenia nas (nadal nieudowodnione, ale wciąż prawdopodobne), to inni również mieli tę możliwość. Małpa

wiedział, że go mamy. To mógł być nasz słaby punkt w tak drażliwym miejscu jak, powiedzmy, CZKC. - Masz młotek? - Nie, ale za to wpadłam na lepszy pomysł. - Podniosła antyradar, zostawiła swój plecak na siedzeniu pasażera i poszła z powrotem do hotelu. Zamrugałem z zaskoczenia. - Mahir? Potrafisz mi to wyjaśnić? - Do obowiązków hotelowego konsjerża należy cudotwórstwo na zlecenie powiedział Mahir, siadając na jednym z tylnych foteli. - Zapewne zapyta go, czy ma dostęp do jakiegoś pieca przemysłowego. - Bogaci ludzie są dziwni - stwierdziłem. Becks wróciła jakieś pięć minut później, wyraźnie zadowolona. Wskoczyła na siedzenie i rzuciła plecak na podłogę, a potem zamknęła drzwi i oznajmiła: - Pracownicy Agory z radością pozbędą się wszystkich niechcianych elementów naszego sprzętu, zapewniając pełną dyskrecję. - Czy jest coś, czego nie da się kupić? - zapytałem. Nieśmiertelność, zauważyła George. Oddział CZKC w Seattle w rzeczywistości nie znajdował się w granicach miasta, ale po drugiej stronie jeziora, w Redmond. Ośrodek powstał w budynku stanowiącym wcześniej główny kampus Microsoftu, a w trakcie Powstania wyszły na jaw wszystkie jego wady architektoniczne. CZKC zdecydowało się na zakup, kiedy rozpoczęto odbudowę okolicy. W tamtym okresie oddziały CZKC uważano za magiczny talizman przeciwko epidemii. Niewiele się zmieniło w ciągu ostatnich dwudziestu lat. Ludzie wolą mieszkać blisko CZKC

niż na obszarze z lepszymi szkołami i doskonałą opieką zdrowotną. Ich zdaniem taki oddział odstrasza zombie. Zaśmiałem się, prowadząc samochód, w dużej mierze po to, by nie zacząć krzyczeć. Becks próbowała zająć ręce czyszczeniem i sprawdzaniem broni, podczas gdy Mahir pilnował GPS-a. Jedyne wypowiadane na głos zdania dotyczyły kierunku jazdy, a rozmowa prowadzona była cicho i ze spokojną precyzją, jakbyśmy mieli dostać lepszą ocenę za szybkie dotarcie na miejsce. Instrukcje przekazane przez Kocicę zawierały lokalizację bezpiecznego garażu przed dawnym sklepem spożywczym, po którym dawno już nie było śladu. Pozostał tylko garaż, samodzielny i opuszczony. Ponieważ CZKC znajdowało się tak blisko, patrole regularnie sprawdzały, czy w okolicy nie ma zombie. Mieliśmy tam zapewnione bezpieczeństwo, o ile tylko dach nie zwali nam się na głowę. Kiedy zjechaliśmy z drogi w boczną alejkę prowadzącą do wjazdu dla pracowników garażu, w zasięgu wzroku nikogo nie było. Zaparkowałem w najciemniejszym kącie, jaki mogłem znaleźć, chociaż instynkt przetrwania podpowiadał, żeby unikać cieni. Nasze lampy nie złapały żadnego ruchu. Mimo to dałem znać pozostałym, żeby siedzieli cicho, gdy zatrzymałem auto. Przez chwilę słyszeliśmy jeszcze warkot silnika, a potem zapadła cisza. Żadnego szurania ani jęków. Byliśmy sami. - Czysto - powiedziałem. - Ten garaż przyprawia mnie o ciarki - stwierdziła Becks. - Możesz wyjaśnić, dlaczego ciągle trafiamy w miejsca rodem z horrorów? - Chyba po prostu wiem, jak sprawić, by dziewczyna dobrze się bawiła. - Otworzyłem drzwi i wysiadłem. Moje buty zachrzęściły na piasku i odłamkach szkła, które pokrywały podłogę. - Więc dlaczego mnie tu zabrałeś? - zapytał Mahir. - Nie jestem seksistą. Facetom też mogę dać trochę frajdy. - Spojrzałem na nich. Wszystko w porządku?

- Jasne - potwierdziła Becks. - Ja nie czuję się dobrze, odkąd trafiłem do tego zapomnianego przez Boga koszmaru, który wy nazywacie cywilizowanym krajem. Mimo to jestem gotowy złamać jeszcze kilka praw - stwierdził Mahir. - Zdaje się, że czekamy już tylko na ciebie. Będę gotowa wtedy, kiedy ty będziesz gotowy, orzekła George. - Miałaś mnie trzymać z dala od kłopotów - powiedziałem, nie przejmując się tym, że Becks i Mahir mnie słyszą. Już dawno przestałem udawać zdrowego na umyśle człowieka, bo to nie miało sensu. Poddałam się. - No dobra, nawet głosy w mojej głowie twierdzą, że czas ruszać, więc do roboty. Zgodnie z instrukcjami, za jakieś czterysta metrów trafimy na ogrodzenie. - Co oznacza absolutną ciszę i unikanie niespodziewanych dziur - powiedziała sucho Becks. - To nie jest moje pierwsze rodeo. - Nie, ale moje tak, więc byłbym wdzięczny za powtórkę - zauważył Mahir. Ogrodzenie może się okazać pod napięciem? - Tak, ale od tego mamy to ustrojstwo. - Uniosłem parę połączonych ze sobą i częściowo pokrytych gumą klipsów. - Prąd pójdzie naokoło, a my będziemy mogli przeciąć kabel. Niestety musimy je zostawić, ale przynajmniej umożliwią nam ucieczkę. Mahir spojrzał na klipsy.

- Robota Buffy? - Dave’a. - Uśmiechnąłem się nieznacznie. - Uwielbiał takie zabawki.

- Jesteśmy już w połowie drogi do ogrodzenia - zauważyła Becks. - W takim razie musimy iść dalej - stwierdził Mahir. - Powinienem wiedzieć coś jeszcze o tym terenie? - Bardzo dużo jeżyn i mało ochrony. Według Kocicy patrole nie pojawiają się tu zbyt często. Kiedy dostaniemy się do środka... - Biegniemy, głowy trzymamy nisko i cały czas się modlimy. - Uwielbiam, gdy masz zawczasu przygotowany szczegółowy plan i nie musisz wymyślać go na bieżąco - palnęła sucho Becks. Wyciągnęła pistolet. - Ruszajmy się. Noc w Seattle wydawała się zaskakująco jasna w porównaniu z mrokiem panującym w garażu. Księżyc i daleki blask lamp ulicznych dawały wystarczająco dużo światła. Mahir z początku się ociągał, ale wreszcie udało mu się nas dogonić i w trójkę pokonaliśmy pozostały dystans tak szybko, jak tylko potrafiliśmy. Na tych czterystu metrach między vanem a CZKC rozpościerała się otwarta przestrzeń. Przemykaliśmy pochyleni, próbując schować się w wysokiej trawie. Nie śledziły nas żadne światła, nie słyszeliśmy żadnego alarmu. Arogancja po raz kolejny działała na naszą korzyść - oczywiście arogancja CZKC, nie nasza. Od Powstania uchodzili za bohaterów, a każdego, kto próbował się do nich włamać, oskarżano o zdradę stanu. Jeśli miał szczęście. My zawsze korzystaliśmy z legalnych sposobów, nawet jeśli nie byliśmy mile widziani. Systemu bezpieczeństwa CZKC nie poddawano próbie już od tak dawna, że nie był przygotowany na małą grupkę bardzo upartych intruzów. Ogrodzenie znajdowało się tylko kilka metrów dalej, niż się spodziewałem; nasza mapa okazała się w miarę dokładna. To dobrze wróżyło naszej misji. Rzuciłem jeden koniec naszego przewodu Becks, wskazując brodą siatkę. Kiwnęła głową i oboje podeszliśmy bliżej, machając do Mahira, żeby został z tyłu. Nie protestował. Mówiłam ci, że to mądry chłopak, powiedziała George.

Wyprostowałem palec wskazujący i pokazałem Becks. Skinęła, prostując dwa. Na trzy pochyliliśmy się do przodu i podłączyliśmy przewód do ogrodzenia. Jasnobłękitna iskra przeskoczyła z jednego końca na drugi, a w powietrzu nagle dało się wyczuć gorący zapach ozonu. Becks pisnęła, a ja zauważyłem, że stoją mi wszystkie włosy na rękach. Powoli wysunąłem dłoń i złapałem za siatkę. Nic się nie stało. Nasz most działał; prąd nie płynął już przez wydzielony fragment ogrodzenia. Machnąłem do reszty, żeby podeszli bliżej, a potem wyciągnąłem z kieszeni obcęgi. Wycięcie dziury w ogrodzeniu oddzielającym teren CZKC w Seattle od przyległych pól zajęło mi minutę, może nawet mniej. A potem znaleźliśmy się na ich równiutko przystrzyżonym trawniku i pobiegliśmy w stronę budynku, czekając na sygnał alarmu. Nie doczekaliśmy się.

Nigdy wcześniej nie uważałam się za tchórza. Wręcz przeciwnie, myślałam, że jestem odważna. Wybrałam życie na pustkowiu, gdzie w każdej chwili mogę zostać zaatakowana. Ale się okłamywałam. Żadna ze mnie bohaterka. Nie jestem też nawet w połowie tak głupia jak ludzie, których kocham. A więc mam się czym pocieszać, machając do nich przez okno, gdy wyruszają na pewną śmierć. Boże, Buffy, dlaczego mnie zatrudniłaś? Mogłam pracować dla innej strony. Nie musiałabym przez to wszystko przechodzić. A skoro już Bóg tak chciał, dlaczego odeszłaś i zostawiłaś mnie samą?

- z Dmuchawca mego, bloga Magdalene Grace Garcii, 1 sierpnia 2041. Nieopublikowane

Hej, George. Popatrz na to.

- z Odporności nabytych, bloga Shauna Masona, 1 sierpnia 2041. Nieopublikowane

Dwadzieścia jeden Albo doktor Kimberley i jej ludzie mnie obserwowali, albo ich wyczucie czasu było zadziwiająco dobre, ponieważ nikt nie wszedł do pokoju, dopóki nie skończyłam płakać. Właśnie ocierałam łzy o rękaw koszuli, kiedy w progu pojawiło się dwoje spierających się cicho asystentów. Żaden nie spojrzał na mnie. - Cześć - powiedziałam na wypadek, gdyby nie wiedzieli, że tu jestem. - Dzień dobry, panno Mason - odparła kobieta, machając do mnie. Wciąż nie dostrzegałam jej twarzy, ale rozpoznałam głos: Kathleen. - Wszystko w porządku? - Nie wiem, ale generalnie bywało gorzej. - Wstałam, a mięśnie łydek zaprotestowały. Zasiedziałam się i zesztywniały. - O, cholera. - Zgięłam się w pół i zaczęłam masować łydkę obiema rękami. To chyba dzięki temu pierwszy pocisk nie trafił w cel. Strzelec używał tłumika. Usłyszałam głuchy trzask, zbyt cichy, by mógł to być odgłos normalnego wystrzału, a towarzysz Kathleen zatoczył się do tyłu i uderzył w ścianę. Na jego śnieżnobiałym fartuchu, na wysokości piersi, wykwitła czerwona plama. Spojrzał w dół, a potem uniósł głowę i popatrzył na mnie, formując ustami słowo, którego nie zdołał wymówić na głos. Był to George.

Odgłos, z jakim jego ciało osunęło się na podłogę, posłużył mi za sygnał do reakcji. Z doświadczenia wiem, że kiedy ktoś pada w ten sposób na ziemię, nie zostaje tam zbyt długo, a kiedy znowu się podniesie, skupia się raczej na jedzeniu niż dociekaniu, kto go zabił. Skoczyłam do przodu, łapiąc Kathleen za nadgarstek i ciągnąc ją z dala od ciała. - Chodź! - krzyknęłam. - Słucham? - Spojrzała na mnie oczami szeroko otwartymi z przerażenia. - George... - Nie żyje! A teraz uciekajmy stąd, póki się nie obudził i nie próbuje nas też zabić! Mówię ci, śmierć to nic fajnego! - Pchnęłam ją w kierunku drzwi po drugiej stronie pomieszczenia, jakimś cudem bełkocząc i krzycząc jednocześnie. Drugi strzał był tak samo cichy, jak pierwszy. Kathleen nagle upadła, a siła bezwładności wyrwała mi jej dłoń z ręki. Odwróciłam się i zobaczyłam dziurę na środku czoła dziewczyny, przypominającą trzecie, niewidome oko. W przeciwieństwie do George’a, Kathleen już nie powstanie. Strzał w głowę zabija ludzi i zombie tak samo - permanentnie. Nagle zdałam sobie sprawę, że jestem odsłonięta - i sama - więc sięgnęłam po broń i wybiegłam z pokoju tak szybko, jak tylko nogi mi pozwoliły. W korytarzu spotkałam Gregory’ego; właśnie biegł do pokoju, z którego uciekłam. - Oboje nie żyją! - krzyknęłam. - Co się dzieje? - Wydało się! - Przyśpieszył, szybko skracając dzielącą nas odległość. Złapał mnie za nadgarstek, odwrócił się i pobiegł w stronę, z której przyszedł, ciągnąc mnie za sobą tak, jak ja przed chwilą ciągnęłam Kathleen. Starałam się dotrzymać mu kroku, czując przeraźliwy strach.

- To moja wina? - Nie, o ile nie wezwałaś całego oddziału strażników, próbując skontaktować się ze światem zewnętrznym. - Gregory nie zwalniał. - Nie gadaj, tylko oszczędzaj siły na ucieczkę,

bo nie wiem, ile jeszcze będziemy musieli biec. Nie odpowiedziałam. Po prostu przebierałam nogami. Przerażenie napełniło moje żyły taką dawką adrenaliny, że nie groził mi żaden skurcz mięśni. To plus. Natomiast minusem oprócz niezidentyfikowanego strzelca bądź strzelców - było to, że niestety moja kondycja praktycznie nie istniała. Mój umysł pamiętał godziny ćwiczeń, zarówno w siłowni, jak i w terenie, ale ciało miało raptem niecałe dwa miesiące doświadczenia. A do tego raczej mało rozwijającego. Płuca już mnie piekły, a miało być tylko gorzej. Przed nami gwałtownie otworzyły się drzwi i pojawiła się doktor Kimberley, machając do nas nerwowo jedną ręką. Druga znajdowała się poza zasięgiem wzroku. - Tędy! - syknęła. Jej zwykle idealnie ułożone włosy były teraz w nieładzie, a na rękawie fartucha dostrzegłam plamki krwi. Nie wiedziałam, czy należała do niej. Gregory zmienił kierunek, ale wciąż ciągnął mnie za sobą. Wyminęliśmy doktor Kimberley w wąskim korytarzu po drugiej stronie drzwi, a kiedy przekroczyliśmy próg, lekarka zdjęła rękę z czujnika po lewej stronie. Drzwi natychmiast się zamknęły, a światło nad nimi zmieniło kolor z zielonego na czerwony. - Raportuj - powiedziała szybko, odwracając się do ściany. Wyrwała jeden z paneli, odkrywając komputer. Zaczęła naciskać klawisze, nie patrząc na nas. - Co najmniej dwóch strzelców, co najmniej trzy trupy. - Kathleen i George - dodałam, dysząc. Oparłam się o ścianę, kładąc dłonie na kolanach. Na kapciach miałam krew; należała do Kathleen. Wzdrygnęłam się i zrzuciłam je ze stóp. - Oboje nie żyją. - Cholera. - Doktor Kimberley nie przerywała pisania. - Pracowaliśmy razem od kilku lat. Ilu jeszcze ludzi nam zostało? - Siedmiu - powiedział Gregory. Nie podobała mi się rezygnacja w jego głosie. - W tej chwili utknęli z dwoma uzbrojonymi przeciwnikami i co najmniej jednym nieumarłym.

Przykro mi, Danika, ale obawiam się, że to koniec naszej misji. - A tak dobrze nam szło - stwierdziła z nutką udawanej irytacji. Przestała pisać i przycisnęła dłoń do panelu testera. - Wiemy, jak nas dorwali? - James nie zgłosił się na swoją zmianę. Biorąc pod uwagę wyczucie czasu, możemy założyć, że był kretem i tylko czekał na okazję, żeby nas wydać. Przez ostatnie kilka dni mieliśmy tyle na głowie, że każdy mógł się wymknąć niezauważony. - Przypomnij mi, żebym kopnęła się w tyłek za to, że zgodziłam się przyjąć kogoś, kto nie przeszedł ze mną z laboratorium w Maryland - powiedziała doktor Kimberley. Zabrała rękę z panelu. - Nie zmienili jeszcze danych biomedycznych. Na waszym miejscu bym się odsunęła. Nie musiała mi tego dwa razy powtarzać; wyprostowałam się i zrobiłam krok do tyłu. Gregory i doktor Kimberley postąpili tak samo. Między nami a wyjściem metalowa tarcza opadła z taką siłą, że łatwo można było sobie wyobrazić, jak rozpłaszcza kogoś, kto by się pod nią znalazł. - Procedura dezynfekcji rozpoczęta - ogłosił spokojny, komputerowy głos. Sterylizacja za dziesięć... dziewięć... - Szybko! - zawołał Gregory. Złapał mnie za dłoń i znowu pobiegliśmy, z doktor Kimberley zaraz obok, trzymającą buty na obcasie w lewej ręce. Mądre posunięcie. Z nimi na stopach nie miałaby szansy utrzymać tempa. Syrena alarmowa zagłuszała spokojne odliczanie systemu bezpieczeństwa. Ledwo słyszałam przekleństwa Gregory’ego. Serce mi zamarło, gdy zobaczyłam, jak wszystkie drzwi w dalszej części korytarza zmieniły się na czerwone. - Cholera, Danika! Uruchomiłaś pełną dezynfekcję laboratorium! - Nic z tych rzeczy! Ktoś tu sobie pogrywa z procedurami! - W jej głosie pobrzmiewała szaleńcza nuta. Nie dziwiło mnie to. Nie wiem, co oznaczała pełna

dezynfekcja, ale wiedziałam wystarczająco dużo o systemie bezpieczeństwa CZKC, żeby się przestraszyć. Gregory warknął, mamrocząc pod nosem coś, czego nie zrozumiałam. W każdym razie brzmiało paskudnie. Puścił mnie, najwyraźniej ufając, że pobiegnę sama, a potem zaczął zdejmować fartuch. Nie zwolnił. Trochę się zachwiałam, ale pędziłam dalej, podtrzymywana z tyłu przez doktor Kimberley. - Łap! - Gregory odwrócił się, teraz biegnąc do tyłu, a potem rzucił mi swój fartuch. Danika! Buty! - Jasne! - Doktor Kimberley podała mi swoje buty. Złapałam je bezmyślnie. - Jeśli uda ci się stąd wydostać, skontaktuj się z doktorem Josephem Shoji. On ci pomoże. - O czym ty mówisz? - zapytałam z naciskiem. - Wszyscy stąd uciekniemy! Gregory uśmiechnął się ponuro.

- Nie. Niestety nie. A potem się zatrzymał, złapał mnie za rękę i wyciągnął swoją legitymację z kieszeni. Przesunął ją koło czujnika przy najbliższych drzwiach, które natychmiast się otworzyły. - Dostęp nadrzędny - powiedziała z uznaniem doktor Kimberley. - Ładnie. - Też tak myślę - rzucił Gregory i wypchnął mnie przez drzwi. Kolejna metalowa ściana opadła sekundę później, zasłaniając oboje. Była na tyle gruba, żeby zagłuszyć syreny alarmowe, więc nagle zapanowała przejmująca cisza. Gapiłam się bezmyślnie na stal przez kilka cennych sekund, próbując zrozumieć, co się właściwie stało. Po drugiej stronie właśnie przeprowadzano procedurę pełnej dezynfekcji. I właśnie tam znajdowali się jedyni ludzie, jakich tu znałam.

Rozumiecie, na czym polega problem? Na skali. To wszystko. To jak matma. Lubię matmę. Weźcie pięciu blogerów, podzielcie ich na trzy grupy i rozrzućcie po całym Zachodnim Wybrzeżu Stanów Zjednoczonych. Ustalcie ciszę radiową. Rozpocznijcie apokalipsę. A teraz, jeśli Bloger A stara się skontaktować z Blogerem B, wykorzystując do tego bezpieczne połączenie DSL z Laboratorium X, ile czasu potrzeba, by Bloger A dostał załamania nerwowego? Tak się tylko zastanawiam.

- ze Świata według Kwonga, bloga Alarica Kwonga, 1 sierpnia 2041. Nieopublikowane

POWSTAŃCIE, PÓKI MOŻECIE.

- graffiti ze strefy zagrożenia na Florydzie, zdjęcie opublikowane na licencji Creative Commons

Dwadzieścia dwa - Coś jest nie tak - rzuciła Becks, obserwując drzwi. - Powinno być więcej strażników. - Może coś się dzieje. - Niemal całą uwagę skupiałem na telefonie. Uruchomiłem

skaner; badał częstotliwości systemu, szukając elementów, które mogłyby zdradzić naszą pozycję. - Mahir? Jak tam? - Wzmacniacz sygnału powinien zacząć działać za kilka sekund. - Leżał na podłodze i próbował przymocować urządzenie Kocicy do spodniej części półki z serwerami, wykorzystując do tego magnesy. - Nadal mi dziwnie z tym wszystkim. To chyba pierwsze prawdziwe przestępstwo, które dla was popełniłem. - Umieścimy to w twoim CV - odparła sucho Becks. - I gotowe. - Mahir odsunął się i wstał, strzepując nieistniejący kurz ze swoich nieskazitelnie czystych spodni. - Powinno działać, dopóki tego nie znajdą. A to się nigdy nie wydarzy, jeśli ta kobieta jest choć w połowie tak dobra, jak twierdzi. - Powiedzmy, że jest w połowie tak dobra, jak Buffy kiedyś była, więc dajmy jej rok. Opuściłem telefon. - Wciąż nie ma żadnej aktywności ze strony systemu bezpieczeństwa w tej części budynku. Albo jest czysto i możemy spadać, albo szykują zasadzkę. Becks prychnęła. - Niech zgadnę. Za chwilę powiesz, że jest tylko jeden sposób, by się o tym przekonać. - Właśnie tak - zgodziłem się. - Wynośmy się stąd. Kiedy tylko ruszyliśmy się z miejsca, lampka nad drzwiami zmieniła kolor na żółty. - Doszło do naruszenia bezpieczeństwa - ogłosił spokojny, kobiecy głos. - Przejdź do najbliższego otwartego laboratorium i czekaj na instrukcje. W tej chwili nie ma żadnych potwierdzonych źródeł skażenia. Przejdź do najbliższego otwartego laboratorium i czekaj na instrukcje. Zachowaj spokój. Przejdź do najbliższego otwartego... Spojrzeliśmy po sobie.

- Dobra, kto nacisnął zły przycisk? - zapytałem. Otworzyły się drzwi. Przestaliśmy się na siebie gapić, poświęcając całą uwagę drzwiom. - To dobrze, źle czy paskudnie? - zapytał Mahir. - Nie wiem i mam to gdzieś - stwierdziła stanowczo Becks. - Idziemy - dodała. Szukając odpowiedniej serwerowni, zabrnęliśmy tak daleko, że nie mogliśmy od razu pognać do wyjścia. Pokazałem Becks, żeby szła przede mną. Kiwnęła głową ze zrozumieniem, na powrót stając się profesjonalistką w każdym calu, i wyszła z pomieszczenia z pistoletem trzymanym nad biodrem. Machnąłem do Mahira, żeby poszedł za nią, a sam ochraniałem tyły. Becks potrafiła poradzić sobie sama, Mahir potrzebował wsparcia, a ja... Mnie można było spisać na straty. Biegliśmy przez korytarze, chowając się za każdym razem, gdy słyszeliśmy czyjeś kroki, i unikając wszystkich pomieszczeń z czerwoną lampką. Na każdym skrzyżowaniu Becks wysuwała się na prowadzenie i dawała nam znak, czy droga wolna. Ja zostawałem z tyłu na tyle, by móc ocenić, czy nikt nas nie śledzi. Poruszaliśmy się wolno. Wykańczaliśmy się nerwowo. Już chyba bym wolał zgraję zombie. Przynajmniej można postrzelać. Stanęliśmy wszyscy na skrzyżowaniu o kształcie litery „T”, wpatrując się w dwa identyczne korytarze. - Nie... nie pamiętam, gdzie powinniśmy skręcić. - Becks wydawała się przerażona. Nie wiem, którędy mamy iść. - Tędy - powiedziałem, wskazując ten po lewej stronie. - A ja pójdę tamtędy. Jeśli znajdziesz wyjście, poczekaj tam; dogonię cię. Jeśli nie, wracaj.

- Shaun...

- Nadal tu rządzę - stwierdziłem spokojnie, a potem odwróciłem się i pobiegłem w prawo. Nie ruszyli za mną. Byli na to zbyt mądrzy. Korytarz okazał się pusty. Szedłem dalej, szukając końca. Tak się skupiłem, że nie usłyszałem biegnącej boso kobiety, dopóki nie wyleciała zza rogu, wpadając prosto na mnie. Zatoczyłem się do tyłu, ledwo odzyskując równowagę. Ona zrobiła to samo, na chwilę pochylając głowę - wystarczyło, żebym zauważył, że miała na sobie fartuch lekarski, ale bez butów i skarpetek. Włosy miała ścięte krótko, ciemnobrązowe z jaśniejszymi pasemkami. A potem spojrzała na mnie i serce mi zamarło. - George? - wyszeptałem. - Shaun? - Głos miała niepewny, jakby nie wiedziała, jak z niego korzystać. Gapiliśmy się na siebie i żadne nie potrafiło zdecydować, co dalej. A potem złapała mnie za rękę i krzyknęła:

- Biegnij!

„Niemożliwe” straciło swoją moc, kiedy zmarli zaczęli wstawać z grobów. Uwierzcie mi. Jestem naukowcem.

- z dziennika doktor Shannon Abbey, data nieznana

Każdego dnia budzę się z myślą, że wszyscy umrzemy. Może to dziwne, ale przynosi mi to ulgę. Każdego dnia budzę się z myślą, że dzisiaj wszystko się skończy i wreszcie odpoczniemy. Byłoby miło.

- z Odporności nabytych, bloga Shauna Masona, 1 sierpnia 2041. Nieopublikowane

GEORGIA: Dwadzieścia trzy Założyłam fartuch na piżamę, buty wylądowały ze stukotem na podłodze. Założyłam je, wciąż poruszając się na autopilocie. Moje ubranie było czyste - krew zabrudziła tylko kapcie, a te zostały po drugiej stronie bariery. Byłam czysta i byłam sama. Jeśli miałam się stamtąd wydostać, musiałam zrobić to bez niczyjej pomocy. Wzięłam głęboki oddech, odwróciłam się i zaczęłam iść. Wykorzystałam całą siłę woli, żeby nie biec. Bieg przyciąga uwagę. W fartuchu lekarskim stanowiłam praktycznie element krajobrazu. Ostatnia rzecz, jakiej bym chciała, to zwracanie na siebie uwagi. Z dalszej części korytarza dobiegały czyjeś głosy. Nagle przypomniałam sobie o pistolecie, wrzuciłam go do kieszeni i wznowiłam marsz. Grupa nieznajomych laborantów wyszła zza rogu i minęła mnie, ledwo zauważając moją obecność. Naprawdę byłam niewidoczna... a przynajmniej do czasu, aż ktoś mnie rozpozna. A to się musiało prędzej czy później wydarzyć. Potrzebowałam planu, a „idź, aż znajdziesz wyjście” nie wystarczało. Ratunek nadszedł z nieoczekiwanego źródła: systemu bezpieczeństwa. Ogłoszono naruszenie i wszystkie światła zmieniły kolor. Niektóre na czerwony, ale jednak większość na żółty, a drzwi pod nimi zostały odblokowane. - Przejdź do najbliższego otwartego laboratorium i czekaj na instrukcje. W tej chwili nie ma żadnych potwierdzonych źródeł skażenia. Przejdź do najbliższego otwartego

laboratorium i czekaj na instrukcje... Przestałam słuchać i zamiast tego odwróciłam się do drzwi obok, próbując sprawiać wrażenie osoby, która wie, co robi. W pierwszym laboratorium znalazłam trójkę przestraszonych stażystów. Mamrotali coś do siebie, odwróceni plecami. Wycofałam się jak najszybciej, ruszając do następnego otwartego pomieszczenia. Wydawał się dziwnie znajomy - dziwnie, bo tak wiele laboratoriów wyglądało dokładnie tak samo. Wsadziłam głowę do środka, szukając oznak ruchu. Nie znalazłam żadnych. Za to jedną trzecią pomieszczenia zakrywała ciężka, czarna kotara. W szparze na dole dało się zauważyć słabą niebieską poświatę, rzucającą cienie na podłodze i suficie. - W życiu - wyszeptałam i weszłam do środka. Drzwi zamknęły się za mną. Ledwo to zauważyłam. Dlaczego otworzyli to laboratorium? Nie martwili się o świętość ich wielkiego, szalonego projektu naukowego, że dopuścili ludzi do zbiorników? Z drugiej strony, każdy, kto mnie widział, musiał wiedzieć, że jestem klonem. Może do tego skrzydła nie trafiali ludzie bez odpowiednich uprawnień. Przeszłam na drugą stronę pomieszczenia i zatrzymałam się pół kroku przed wiszącą kotarą. Naprawdę tego chciałam? Czy w ogóle miałam jakiś wybór? Wyciągnęłam rękę, złapałam gruby materiał i pociągnęłam w bok. Obiekt 8c unosił się spokojnie w swoim zbiorniku, nieświadomy i pogrążony we śnie. Okno do pokoju obiektu 8b było otwarte. Dziewczyna leżała na łóżku ze słuchawkami na uszach. Kończyli fazę przygotowawczą, implementując wspomnienia, których nie udało im się wyciągnąć ze zniszczonego mózgu oryginalnej Georgii - a może po prostu implementując wspomnienia, które stworzyli, by podmienić te przez nich wybrane. Poczułam, jak wzbiera we mnie zagłuszający resztki strachu gniew. To moja następczyni. To przez nią chcieli mnie zabić. Ich potulna Georgia Mason. - Pieprzyć to - mruknęłam i odwróciłam się, żeby dokładniej obejrzeć laboratorium.

Nie jestem geniuszem technicznym jak Buffy. Nie wspięłam się nawet na ten poziom, co Alaric i Dave. Mimo to wychowywałam się pod okiem pierwszego Irwina na świecie, a za najlepszego przyjaciela i brata miałam idiotę ze skłonnościami samobójczymi. Wprost musiałam nauczyć się kilku trików Irwinów, w tym prawdziwej sztuki tworzenia materiałów wybuchowych z niczego. To niesamowite, jak wiele elementów wyposażenia standardowego laboratorium biologicznego można wysadzić, jeśli naprawdę się postarasz i jesteś gotowy stracić przy tym kilka palców. Nikt nie wszedł do środka, kiedy mieszałam niestabilne chemikalia. Prawdziwa ulga. Nie chciałam do nikogo strzelać. Nie dlatego, że szkoda mi było ich zabijać - szykowałam się do wysadzenia porządnej dziury w budynku, więc przejmowanie się kilkoma ranami postrzałowymi to głupota - ale dlatego, że nie chciałam przyciągać niczyjej uwagi, a w przeciwieństwie do naszego przyjaciela snajpera nie miałam tłumika. Strzępy ręczników posłużyły za lonty, a do tego w jednej z szafek z zapasami znalazłam pudełko staromodnych zapałek siarkowych. Niektóre rzeczy wciąż są przydatne, bez względu na to, jak daleko posunie się nauka. Kiedy skończyłam, miałam osiem ładunków, ale potrzebowałam do nich zapalników. Postawiłam dwa przy podstawie zbiornika i dwa kolejne przy oknie do pokoju, w którym spała 8b. Chciałam czuć wyrzuty sumienia. Odbierałam im życie, a one przecież nie zrobiły nic złego. Tylko że to nie było ich życie. Należało do mnie, bo to ja stanowiłam najwierniejszą kopię Georgii Mason. Może i jestem samolubna, ale jeśli miałam zginąć, najpierw musiałam się upewnić, że moja następczyni nie czeka tu na swoją kolej. Cztery pozostałe ładunki rozstawiłam w kątach pomieszczenia w nadziei, że rozwalą kilka ścian i stworzą trochę więcej chaosu. Cholera, warto spróbować, a przecież niewiele mi już opcji zostało. - No to zaczynamy - powiedziałam, zapalając pierwszą zapałkę. Nie istnieje żaden podręcznik tworzenia lontów z rzeczy, które można znaleźć w laboratorium CZKC. Nie miałam pojęcia, jak długo będą się palić i czy w ogóle się zapalą; może moje wielkie bum spali na panewce. Nie chciałam przekonać się o tym na własne oczy. Po zapaleniu trzeciego lontu odwróciłam się i pobiegłam do drzwi.

Zamkniętych drzwi. - Osz cholera jasna - rzuciłam. - To nie może być prawda. To nie może być prawda. Uderzyłam w nie otwartą dłonią. - Wypuść mnie, pieprzony komputerze! - Proszę uściślić swoją prośbę - odparł system bezpieczeństwa. - Eee... - Zamarłam na kilka cennych sekund, a potem powiedziałam: - Zbiornik uległ uszkodzeniu. Muszę natychmiast zdobyć jakiś uszczelniacz, inaczej eksperyment zostanie przerwany. - Proszę określić rodzaj uszkodzenia. - Jedna z rurek od pokarmu została przedziurawiona. Strzelałam. Nastąpiła chwila ciszy, a potem: - Proszę się pośpieszyć. Ruch jest aktualnie ograniczony ze względu na bezpieczeństwo. Drzwi się odblokowały. Pobiegłam. Korytarze były praktycznie puste. Zatrzymałam się na moment, żeby ściągnąć buty doktor Kimberley i ruszyłam w stronę, gdzie miałam nadzieję znaleźć zewnętrzną ścianę budynku. Dotarłam do skrzyżowania i skręciłam, potem do następnego i skręciłam raz jeszcze. Pierwsza z moich bomb mogła wybuchnąć w każdej chwili. Musiałam biec, bo inaczej... Tak się skupiłam na sprincie, że nie patrzyłam przed siebie. Wyskoczyłam za róg i wpadłam prosto na mężczyznę, które biegł w przeciwnym kierunku. Oboje zatoczyliśmy się do tyłu, a ja pochyliłam głowę, próbując odzyskać równowagę.

Nieznajomy odezwał się pierwszy.

- George? - Shaun? - Gapiłam się na niego, a on nie mógł oderwać ode mnie wzroku. Nie byłam pewna, co chciałam zrobić najpierw: krzyczeć, płakać czy przytulać go, aż świat stanie w miejscu. Musiałam zdecydować się na czwartą opcję. Rzuciłam się do przodu, złapałam go za rękę i zawołałam:

- Biegnij! Dzięki Bogu za odruchy. Shaun nie zawahał się ani sekundy. Ruszył za mną, pozwalając się ciągnąć przez korytarz aż do następnego skrzyżowania, gdzie czekały dwie kolejne znajome twarze. Wtedy zatrzymał się, mówiąc: - Musimy uciekać. Becks i Mahir gapili się na mnie ze skrajnym niedowierzaniem. Byli zaskoczeni i wściekli - właśnie takiej reakcji spodziewałam się także po Shaunie. Minęło kilka sekund, w czasie których nikt się nie odezwał. Potem Becks sięgnęła po broń. - Nie mamy teraz czasu na strzelanie do mnie! - krzyknęłam. Nie puściłam ręki Shauna. Nie wiedziałam, co tu robił i jak się tu znalazł, ale jeśli miałam umrzeć, to na pewno ściskając go najmocniej, jak tylko potrafię. - To miejsce zaraz wybuchnie. Znacie drogę do wyjścia? - Dlaczego mamy ci zaufać? - zapytała z naciskiem. Oczy Shauna rozszerzyły się. - Czekaj. Wy też ją widzicie?

- Tak, Shaun, my też ją widzimy - powiedział Mahir. Wydawał się bardziej oszołomiony i mniej wściekły niż Becks. - Nie mam pojęcia, co to oznacza, ale jeśli mi nie zaufacie, zginiemy, zanim uda wam się czegoś dowiedzieć. - Skupiłam się na Mahirze. - Wiesz, gdzie jest wyjście? Mahir patrzył na mnie krótką chwilę, a potem podjął decyzję. - Tędy - rzucił i przeszedł przez nieoznakowane drzwi. Shaun pociągnął mnie za sobą, bez problemu akceptując moją obecność. Becks została na końcu i nawet na nią nie patrząc, wiedziałam, że trzymała mnie na muszce. Shaun dobrze ją wyszkolił. Drzwi zaprowadziły nas do małego magazynu. Brakowało panelu testera w ścianie. Przez dziurę widziałam nocne niebo i trawę. Shaun znowu mnie pociągnął, a ja ani trochę się nie opierałam. Byliśmy już na zewnątrz, kiedy wybuchły pierwsze ładunki.

To niemożliwe, do jasnej cholery. Słyszycie? TO NIEMOŻLIWE. Nie obchodzi mnie głupota Shauna, Mahira i wszystkich innych, ona nie jest osobą, za którą się podaje. Takie rzeczy nie dzieją się w prawdziwym świecie, a gdybyśmy żyli w powieści science-fiction, dobro zwyciężałoby nad złem o wiele częściej. Dowiem się, kim jest. Dowiem się, co tutaj robi. A potem z ogromną satysfakcją odrąbię jej ten mały, fałszywy łeb.

- z Czarująco nieszczerej, bloga Rebeki Atherton, 2 sierpnia 2041. Nieopublikowane

Dzięki badaniom genetycznym potwierdzono, że szczątki znalezione w laboratorium 175-c należały do Georgii Mason. Być może gdybyśmy mieli w budynku mniej Georgii Mason zyskalibyśmy pewność, że autorka zamachu zginęła w trakcie próby ucieczki. Ponieważ nie mamy możliwości potwierdzenia tożsamości zmarłych, a pożar będący następstwem wybuchu uniemożliwia ustalenie, które Georgie zginęły w jego trakcie, musimy założyć, że Obiekt 7c jest na wolności. Gratulacje, Panie i Panowie. Udało nam się wskrzesić kobietę, która ma pełne prawo chcieć nas zabić. Mam nadzieję, że jesteście dumni ze swoich osiągnięć. Ja nie mogę tego o sobie powiedzieć. Proszę przyjąć moją rezygnację. I proszę wysłać kogoś do sprzątnięcia mojego laboratorium, ponieważ mam zamiar zapaskudzić krwią wszystkie ściany. Wszystko poszło tak źle w tak krótkim czasie. Nie będę kozłem ofiarnym. Mam nadzieję, że jesteście zadowoleni.

- z wiadomości wysłanej przez doktora Matthew Thomasa, 2 sierpnia 2041

SHAUN: Dwadzieścia cztery Uciekała w stronę, z której przyszedłem. Pobiegłem za nią, próbując zrozumieć, dlaczego jej palce wydają się takie twarde. Były ciepłe, silne i takie, jakie powinny być, a ja miałem gdzieś to, czy całkiem już zwariowałem. Wróciła do mnie. Może i jestem szajbusem, ale mam Georgię przy sobie i już nigdy nie zamierzam jej wypuścić z rąk.

Niecałą minutę później dogoniliśmy Becks i Mahira. Słysząc moje kroki, odwrócili się i otworzyli szeroko oczy. - Musimy uciekać! - powiedziałem, zatrzymując się, ale oni dalej się gapili, tylko że nie na mnie. Patrzyli na George’a. Becks skrzywiła się i sięgnęła po broń. - Nie mamy czasu na strzelanie do mnie! - zawołała George, nie puszczając mojej ręki. Dzięki Bogu za to. - To miejsce zaraz wybuchnie. Znacie drogę do wyjścia? Otworzyłem usta, żeby coś powiedzieć, ale Becks mi przerwała. Wciąż wpatrując się w George’a, zapytała z naciskiem: - Dlaczego mamy ci zaufać? Poczułem, jak tracę grunt pod nogami. - Czekaj. Wy też ją widzicie? - Tak, Shaun - powiedział Mahir jak ktoś, kto nie do końca wie, co się dzieje, ale jest pewien, że mu się to nie podoba. - My też ją widzimy - Nie mam pojęcia, co to oznacza, ale jeśli mi nie zaufacie, zginiemy, zanim uda wam się czegoś dowiedzieć. - George patrzyła na Mahira. - Wiesz, gdzie jest wyjście? Przez chwilę zdawało mi się, że Mahir nie wykrztusi już z siebie ani słowa. Potem jednak kiwnął głową i dał znak, żebyśmy poszli za nim. - Tędy. Pociągnąłem George’a za sobą, wciąż nie potrafiłem jej puścić. Becks była zaraz za nami. Nie odwracałem się, żeby sprawdzić, czy wyjęła broń. Nie chciałem wiedzieć, jak zareaguję na widok pistoletu w jej ręce.

Nikt nie wstawił z powrotem panelu, który wywaliliśmy, by dostać się do środka, więc mogliśmy wyjść bez kłopotów. Wyglądało na to, że ochrona jeszcze tu nie dotarła, zapewne z powodu

świrujących

świateł

sygnalizujących

naruszenie

bezpieczeństwa.

Małe

błogosławieństwo. George nie odzywała się, gdy przechodziliśmy przez dziurę, ale kiedy po raz pierwszy odetchnęła świeżym powietrzem, sprawiała wrażenie osoby, która nie wie, czy powinna się śmiać, czy płakać. Becks stała jeszcze jedną nogą w środku, kiedy usłyszeliśmy eksplozję.

I tak oto w jednej chwili moje życie zmieniło się z niezwykle dziwnego, ale wciąż do zniesienia, w absolutnie niemożliwe. W świecie, gdzie nauka potrafi przerobić komary na jeźdźców apokalipsy, zasady naszych przodków najwyraźniej przestały mieć znaczenie. Nie znaczy to jednak, że martwi mogą wstawać z grobów. Chyba że są zombie. To po prostu niegrzeczne i nie powinniśmy tego tolerować. - z Newsów z frytkami, bloga Mahira Gowdy, 2 sierpnia 2041. Nieopublikowane

Joey, nie wiem, czy uda mi się jeszcze do ciebie odezwać. Udało nam się. Uciekła. Nie wszystko poszło zgodnie z planem - ktoś nas wydał i straciliśmy połowę asystentów - ale osiągnęliśmy swój cel. Znikam na jakiś czas. Nie blokuj kontaktów. Jeśli Bóg nam dopomoże, Georgia Mason niedługo się do Ciebie odezwie, a kiedy tak się stanie, masz jej pomóc. Być może niedługo nastąpi koniec. Módlmy się, żeby okazał się pomyślny.

- z wiadomości wysłanej przez doktor Danikę Kimberley do doktora Josepha Shoji, 2 sierpnia 2041

GEORGIA: Dwadzieścia pięć Shaun nawet na chwilę nie puścił mojej dłoni - ani wtedy, gdy przechodziliśmy przez dziurę w ścianie, ani wtedy, gdy rozpoczęły się wybuchy. Zupełnie jakbym była jakąś liną ratowniczą. Nie protestowałam. Dobrze wiedziałam, że on jest liną, której sama szukałam, nawet jeśli jego obecność wydawała się tak nieprawdopodobna. Nie zamierzałam go puszczać, póki nie okaże się to absolutnie konieczne. Kiedy uciekaliśmy, z budynku dobiegały kolejne odgłosy eksplozji. Tworzyły wyraźną sekwencję falową, z jednym cichym wybuchem na początku i następującą po nim kaskadą głośniejszych i bardziej entuzjastycznych. Moje małe ładunki przebiły się do czegoś o wiele poważniejszego - zapewne zbiorników z formaliną. To miłe, że wiele często spotykanych chemikaliów aż się pali, żeby wybuchnąć. Przebiegliśmy spory, równiutko przycięty trawnik; między nami a ogrodzeniem rosły drzewa iglaste. Jeśli planowano rutynowy patrol, zrezygnowano z niego i posłano wszystkie jednostki w miejsce wybuchu; nikt nas nie zatrzymywał ani nie uruchomił alarmu. - Jeśli powtórzy się sytuacja z Portland, służby ratownicze w każdej chwili mogą odpowiedzieć na syreny! - krzyknął Shaun, spoglądając przez ramię na pozostałych. Dodatkowe zamieszanie się przydaje, ale dodatkowe oczy już nie! Szybciej! - Shaun... - zaczęła Becks. - Pogadamy później! Teraz uciekamy! Nic nie powiedziałam. Z całych sił próbowałam dotrzymać im kroku. Nieważne jak bardzo obecne ciało przypominało to, które pamiętałam, nie było nim i zwyczajnie nie zdawało egzaminu w tego typu sytuacjach. Może kiedyś to się zmieni - zakładając, że uda mi

się przeżyć - ale w tej chwili czułam, jakbym miała zaraz upaść i czekać, aż mnie ktoś zastrzeli. Dobiegliśmy do dziury w ogrodzeniu, do której najwyraźniej wykorzystano parę klipsów magnetycznych, żeby zmienić cyrkulację prądu. Mahir przeszedł jako pierwszy, a po nim Shaun, który trzymał mnie za rękę nawet wtedy, gdy starałam się, by mój fartuch nie zaczepił o siatkę. Kiedy zwolniłam, zdałam sobie sprawę z tego, jak bardzo paliły mnie płuca i bolały stopy. Wolałam na nie nie patrzeć, ale byłam przekonana, że krwawią. Nie mieliśmy jednak czasu na pierwszą pomoc. Powinniśmy uciec jak najdalej od CZKC. Wyprostowałam się, odetchnęłam głęboko i pozwoliłam, by Shaun znowu ciągnął mnie za sobą. Mieliśmy szczęście; wszyscy zombie znajdujący się w okolicy zwabił dźwięk syren i zostawili nas w spokoju. Kiedy wbiegaliśmy na zniszczony chodnik, potknęłam się o krawężnik i upadłam, gdy grawitacja i pęd na chwilę zjednoczyły siły przeciwko mnie. Wyrwałam rękę z uścisku Shauna, ale nie zdążyłam się podeprzeć. Upadek pozbawił mnie tchu i leżałam plackiem, rzężąc i próbując znaleźć resztki energii, by się podnieść. - Nic ci się nie stało? - zapytał Shaun. Wydawał się zmartwiony, ale spokojny. Zbyt spokojny; przerażająco spokojny, jakby w ogóle się nie dziwił, że mnie widzi. Wciąż próbowałam złapać oddech, kiedy zaszeleściła trawa i przybiegła Becks z Mahirem. Usłyszałam trzask; dźwięk odbezpieczanego pistoletu. - Tylko się rusz, a zginiesz - warknęła Becks tonem nieznoszącym sprzeciwu. Zamarłam, rezygnując nawet z prób zaczerpnięcia powietrza. - A teraz gadaj, kim, do cholery, jesteś i co tu, kurwa, robisz? - Upadła - powiedział Shaun, wyraźnie oburzony. - Kobieto, posrało cię? - W porządku, Shaun - wtrącił Mahir, którego spokój równoważył gniew Becks - Daj jej to załatwić. Zostań na swoim miejscu.

- Czy mnie posrało? Czy mnie posrało? - Becks zaśmiała się krótko i perliście, aż wszystkie włosy na karku stanęły mi dęba. - Chcę wiedzieć, co knuje. To wszystko. - Ja nic nie knuję, Becks - wyjaśniłam stłumionym głosem, wciąż przyciskając głowę do chodnika. - Mogę najpierw wstać? - Poczekaj - powiedział Shaun. Teraz on wydawał się skonsternowany. Zaczynało mnie wkurzać to, że nie widzę ich twarzy. - Zdaję sobie sprawę, że trochę się działo, więc miałem to wszystko olać i w ogóle, ale wy na serio ją widzicie? - Słucham? - zdziwiłam się, unosząc nieznacznie głowę. Becks nie strzeliła, to już coś. - Oboje ją widzimy, Shaun - stwierdził Mahir zmęczonym głosem. Miał zadyszkę, chociaż radził sobie z nią znacznie lepiej niż ja. - Nie wiem, kim jest ta kobieta, ale z pewnością nie duchem i nie halucynacją. Doskonale ją widzimy. - A jeśli nie zacznie zaraz gadać, zobaczymy, jak krwawi - palnęła Becks. Szturchnęła mnie stopą, rzucając: - I jak będzie? Mów. - Czy mogę najpierw wstać? Proszę. Łatwiej się dogadamy, jeśli nie będę mówiła do chodnika. Nastała chwila ciszy, najwyraźniej konsultowali coś między sobą. Wreszcie odezwała się Becks: - Dobra. Wstawaj. Ale jak choćby drgniesz, a ja uznam to za podejrzane zachowanie, zaraz wylądujesz znowu na ziemi, na stałe. Zrozumiano? - Zrozumiano. - Podniosłam się na łokcie i kolana, krzywiąc się z bólu, gdy piasek i kamyki wbiły mi się w dłonie. Kiedy wstałam i przycisnęłam zakrwawione stopy do podłoża, poczułam się jeszcze gorzej. Shaun zrobił pół kroku do przodu i wyciągnął rękę, żeby mi pomóc. Becks wycelowała w niego.

- Nie rób tego - powiedziała bardzo cicho. - Nie zmuszaj mnie. Cofnął się, unosząc ręce. - Dobra, Becks, spokojnie. Zostanę tutaj. - Dziękuję. - Dziękuję wam wszystkim - powiedziałam. Mokre od potu kosmyki przykleiły mi się do czoła, a na policzkach czułam zimny wiatr. Byłam obolała, za kilka sekund mogłam zginąć, a jednak nigdy wcześniej nie czułam się tak szczęśliwa. Spojrzałam na Shauna, upewniając się, że naprawdę tu stoi, a potem odwróciłam się do Becks i Mahira. - Rozumiem, że jesteście teraz zdezorientowani i wzburzeni. Na początku miałam te same odczucia. Ale przysięgam, to ja. - Nie ma żadnego „ja” - warknęła Becks. Zmrużyła oczy. - Co to za sztuczki? Operacja plastyczna? Naturalny sobowtór, na którym nie znajdziemy blizn? - Klonowanie i eksperymentalna metoda transferu pamięci - wyjaśniłam. To wystarczyło, żeby Becks natychmiast zamilkła. Ale nie Mahir. Wyciągnął broń i wycelował w moją pierś. - Jak masz na imię?

- Georgia Carolyn Mason.

- Numer licencji? - Alfa-fokstrot-brawo, zero siedem pięć osiem dziewięć trzy - rzuciłam bez chwili wahania, zadowolona, że właśnie te informacje nie pochodziły z mniej wyrazistych obszarów mojej pamięci. - Otrzymałam tymczasową licencję klasy B na szesnaste urodziny. Numer

tamtego dokumentu to brawo-zulu-echo, jeden dziewięć trzy dwa siedem jeden. Stracił ważność, gdy zdałam egzaminy na licencję klasy A. Zrobiłam to w wieku dziewiętnastu lat. - Jak się nazywam? - Mahir Suresh Gowda. Twoją licencję wydał konsulat indyjski w Londynie, więc ma jakieś dziewięćdziesiąt cyfr i daje immunitet dyplomatyczny, a tak w ogóle, co ty tu robisz? Nie powinieneś być na innym kontynencie, oceniając nasze problemy z dystansu? Prychnął. - Cóż, moja szefowa dała się zabić, więc nagle moja obecność tutaj stała się niezbędna. Becks zadała kolejne pytanie: - Jeśli jesteś George’em, co jest nie tak z twoimi oczami? Dotknęłam skóry pod lewym okiem, krzywiąc się. - Dziwne, nie? Oczywiście klonowanie. Naukowcy, którzy mnie wyhodowali, nie potrafili wywołać tego konkretnego stanu rezerwuarowego. W czasie prób dochodziło do samorzutnej amplifikacji u tych klonów, które okazały się na tyle pechowe, by zostać ich króliczkami doświadczalnymi. Domyślam się, że to trochę kosztowne, więc przestali próbować, zanim powstałam. - Przez co kijowa z ciebie kopia - stwierdziła chłodno Becks. - Wiem. - Opuściłam rękę. - Jestem czymś w rodzaju modelu pokazowego, który miał udowodnić, że potrafią stworzyć realistyczną kopię człowieka. Nie było mi pisane się stąd wydostać. Klon, którego planowali do was wysłać, miał operację oczu, by wyglądały jak u osoby z siatkówkowym KA. - Klon, którego planowali wysłać? - zapytał Mahir.

Nie potrafiłam powstrzymać się przed uśmiechem. - Znajdowała się w laboratorium, gdzie podłożyłam materiały wybuchowe. I tak byście jej nie chcieli. Zaprogramowali ją tak, żeby was zdradziła. - A ciebie nie? - zapytała z naciskiem Becks. - Jeśli tak, to nic o tym nie wiem - stwierdziłam. - To niemożliwe - powiedział Mahir. - To szaleństwo - rzuciła Becks. - To nie był mój pomysł - odparłam. Shaun chrząknął, by oczyścić gardło. - Zaczyna mnie od tego boleć głowa, a to chyba zły znak. Ktoś zechciałby mi wytłumaczyć, jak CZKC zdołało wrócić George’owi życie? - Nie udało im się - wyjaśniła Becks. - Ta kobieta nie jest Georgią. - Właśnie, że jestem - zaprotestowałam. - Wiem, że trudno w to uwierzyć, ale to prawda. Mahir zachmurzył się. Znałam tę minę. Tak wyglądał w chwilach, gdy miał do czynienia z naprawdę interesującym problemem. - Stojąc tutaj, nie dojdziemy do żadnych sensownych wniosków - stwierdził. - Jeśli pozwolisz, sprawdzimy, czy nie masz broni... - I lokalizatorów - wtrąciła Becks.

- Tak, oczywiście. Sprawdzimy, czy nie masz broni i lokalizatorów, a jeśli okażesz się czysta, zabierzemy cię do hotelu, w którym aktualnie jesteśmy zakwaterowani. Wypuściłam powietrze, choć nawet nie zdawałam sobie sprawy, że je wstrzymuję. - W prawej kieszeni fartucha mam pistolet. Jest naładowany, ale nie odbezpieczony. Becks zrobiła krok do przodu i włożyła rękę do kieszeni z większą siłą, niż to było konieczne. Wyciągnęła broń i włożyła ją sobie za pasek, jednocześnie się cofając. Od razu poczułam się znacznie mniej ubrana. - Jeszcze coś? - Nic, z czego istnienia zdaję sobie sprawę. Jeśli mam na sobie jakieś urządzenia namierzające, nie wiem, gdzie się znajdują. Zapewne pod skórą. - Pokręciłam głową. - ESW usunęła wszystkie, które udało im się znaleźć, ale może jakieś zostały. Becks uśmiechnęła się z wyższością. - Przekonamy się. Wybrałaś sobie złą drużynę do szpiegowania, panienko, a kiedy tylko się dowiemy, kim jesteś naprawdę, skopię ci ten sklonowany tyłek. Uśmiechnęłam się nieznacznie, kiedy uczucie ulgi powoli zmieniało się w zwykłe zmęczenie. - Widzicie, właśnie dlatego tak za wami tęskniłam. - Zerknęłam na Shauna. - Becks jest teraz z tobą, zamiast pracować z betami? Dobry wybór. - Becks szefuje Irwinom - wyjaśnił, a potem się zachmurzył. - Nie powinnaś o tym wiedzieć, skoro wysłali cię, żeby nas szpiegować? - Jego ton stawał się agresywny. Zaczynał się denerwować. Niedobrze. - Nie wysłali mnie, Shaun. Ja uciekłam. Ta, którą miałeś odnaleźć, przygotowałaby lepszą historyjkę.

- To czysto akademicka dyskusja - stwierdził Mahir. - Bez względu na to, czy jest Georgią... - Nie jest - wtrąciła Becks. -...dołączyła do nas i będziemy musieli się z tym pogodzić, tak czy inaczej. - Przynajmniej możemy ją legalnie zastrzelić. - Shaun spojrzał na mnie lodowato. - I tak już nie żyje. Zranił mnie tym bardziej niż cokolwiek innego na tym świecie. - Nie jestem już martwa, Shaun. Przyrzekam, to ja. Proszę, uwierz mi. Nagle rzucił się do przodu, złapał mnie za ramiona i odwrócił twarzą do siebie. Becks ruszyła w naszą stronę, ale Mahir ją powstrzymał. Ledwo to zauważyłam, pochłonięta wpatrywaniem się w oczy mężczyzny, o którym myślałam przez cały czas od chwili, gdy się obudziłam. Patrzył na mnie z gniewem. Widziałam już ten gniew, ale nigdy nie był skierowany w moją stronę. - Kim jesteś? - zapytał z naciskiem, głębokim głosem. Słychać było w nim tyle bólu, ile gniewu wypatrzyłam w jego oczach. Mój biedny, biedny Shaun... - Georgią - wyszeptałam. - Nie jestem nikim innym, więc muszę być nią. Wydawał się starszy, jakby żył beze mnie znacznie dłużej niż tylko rok. Jego oczy przyglądały się mojej twarzy i wreszcie skupiły się na linii włosów. - Dlaczego nie użyłaś farby? - zapytał. - Opiekujący się mną lekarze mi na to nie pozwolili. Zrobiłabym to, gdybym mogła. Nawet wróciłabym do siatkówkowego KA, żeby tylko poczuć się mniej obco we własnej skórze. Zrobiłabym wiele rzeczy.

- Możesz mi udowodnić, że jesteś osobą, za którą się podajesz? - Nie puszczał moich ramion. - Czy jest coś, cokolwiek, co sprawiłoby, że mógłbym ci uwierzyć? Chciał wierzyć; widziałam to w jego oczach, w palącej potrzebie ukrytej głęboko pod warstwą bólu. Dlatego nie mógł sobie na to pozwolić. Cuda się nie zdarzają, a kiedy martwi powstają z grobów, nie patrzą ci w oczy i nie wymawiają swoich imion. Może na jakimś innym świecie, ale nie tym. Powoli wciągnęłam powietrze, zerkając jeszcze raz na Becks i Mahira. A potem znowu popatrzyłam na Shauna i powiedziałam: - Jest tylko jedna rzecz, o której nigdy nie napisaliśmy. Wiesz, o czym mówię.

- A ty wiesz?

- Tak, Shaun, ale nie wiem, czy... - Udowodnij, natychmiast, albo przysięgam, że sam cię zastrzelę. - Nie masz pojęcia, jak bardzo za tobą tęskniłam - wyznałam i pochyliłam się, żeby go pocałować. Jego dłonie zacisnęły się mocniej na moich ramionach, całe jego ciało zesztywniało, kiedy zdał sobie sprawę z tego, co robię. A potem odwzajemnił pocałunek. Właśnie o tym nigdy nie napisaliśmy - tej jednej rzeczy nigdy nie mogliśmy opisać, bo żaden plik czy serwer nie jest w stu procentach bezpieczny. Nikt nie zwróciłby uwagi na to, że nie jesteśmy biologicznym rodzeństwem i że przeszliśmy badania genetyczne w wieku szesnastu lat, żeby to wykluczyć z absolutną pewnością. Nikomu nie ufaliśmy na tyle, by wyznać, iż razem sypiamy. Nie. Media uwielbiają skandale, a my w oczach publiki funkcjonujemy jako rodzeństwo. To zniszczyłoby nasze statystyki, a potem Masonowie zniszczyliby nas za zniesławienie ich nazwiska.

Na przestrzeni lat znalazło się kilka osób, które się domyśliły. Jestem pewna, że Buffy wiedziała. Ale nigdy, przenigdy tego nie opisaliśmy. Zacisnął dłonie na moich ramionach tak mocno, że aż zabolało. Nie odsunęłam się i po kilku sekundach jego mięśnie się rozluźniły, przyciągnął mnie do siebie, odwzajemniając pocałunek z przerażającą żarłocznością. Złapałam go za łokcie i przysunęłam jeszcze bliżej do siebie, aż wreszcie staliśmy tak blisko, że nic nie mogło nas rozdzielić. Nawet śmierć. Wróciliśmy do siebie. Oderwałam się od niego dopiero wtedy, gdy płuca zaczęły mi płonąć żywym ogniem. Shaun opuścił ręce i otworzył oczy, wpatrując się we mnie. Ja również nie spuszczałam z niego wzroku. Powoli wyciągnął drżącą dłoń i odgarnął mi kosmyki włosów z czoła. - Georgia? - wyszeptał. Kiwnęłam głową.

- Jak...? Mahir chrząknął. - Chociaż to doprawdy niewiarygodne, nie wydaje mi się, by to było dobre miejsce na tę rozmowę. Ochrona CZKC prędzej czy później znajdzie zrobioną przez nas dziurę, a staliśmy tutaj tak długo, że wydarzy się to raczej prędzej. Jeśli nikt nie ma nic przeciwko, przenieśmy nasze szczęśliwe spotkanie w bezpieczniejsze miejsce. - Nadal twierdzę, że powinniśmy ją zastrzelić - rzuciła Becks. Spojrzałam na nią, wykrzywiając usta. - Zawsze była tak spragniona krwi? Shaun nie odwracał ode mnie wzroku. Zupełnie jakby reszta świata dla niego nie istniała. Rozumiałam to uczucie.

- Możliwe, że nauczyłem ją paru rzeczy. - Skoro mamy ruszać, zróbmy to - powiedział Mahir. W jego głosie dało się słyszeć chłód, którego nie było tam jeszcze przed chwilą. - Shaun, nie możesz prowadzić misji do końca. Becks, stoję wyżej od ciebie. Georgia... - Zawahał się, zdając sobie sprawę z tego, co właśnie powiedział. - Kimkolwiek jesteś, nie stanowisz części tego zespołu. A to oznacza, że ja stoję najwyżej w hierarchii i niniejszym ogłaszam, że ruszamy nasze cztery litery. Mimowolnie się do niego uśmiechnęłam. - Dzięki, Mahir. Też za tobą tęskniłam. Shaun złapał mnie za rękę i zaczął iść w stronę vana, a ja podążałam krok za nim, nieznacznie się tylko krzywiąc, kiedy moje poranione stopy dotknęły ziemi. Mahir i Becks szli za nami, a Becks nadal nie odłożyła broni. Miałam to gdzieś. Nie zastrzeli mnie, dopóki nie wyciągną ze mnie całej historii o tym, kim jestem i jak do nich trafiłam. Becks była Newsie zbyt długo, żeby teraz, gdy już pierwsze emocje opadły, zrezygnować z takiego tematu. Przez całą drogę aż do zrujnowanego parkingu w jeszcze bardziej zrujnowanym garażu nie odezwaliśmy się ani słowem. Każda wypowiedź mogła tylko pogorszyć sprawę. Shaun i Becks wyjęli latarki, żeby poprowadzić nas przez mrok. Nagle przystanęłam, a na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. - Wciąż macie vana - wydyszałam. - Bałam się, że po... cóż, po tym, co się wydarzyło, sterylizacja okaże się zbyt kosztowna. - A poza tym myślałam, że Shaun zechce pozbyć się samochodu, w którym mnie zabił. - Musiałem wymienić całą tapicerkę, ale chciałem zostawić ramę - stwierdził Shaun. Zbyt dużo czasu w nim spędziliśmy, żeby tak łatwo odpuścić. Poczułam, jak w moich oczach wzbierają łzy. Becks zerknęła przelotnie i prychnęła:

- Wynośmy się stąd. A potem wsiadła szybko do auta. - Nie zawsze tak się zachowuje - powiedział Shaun. - Mam przeczucie, że przez kilka następnych dni to się nie zmieni - odparłam i pozwoliłam zaprowadzić się do vana. Wszyscy czworo poddaliśmy się badaniu krwi, by odblokować zamki. Wstrzymałam powietrze do czasu, gdy na moim testerze pojawił się negatywny wynik. Becks otworzyła tylne drzwi i wyciągnęła coś, co przypominało zmodyfikowany wykrywacz metalu. - Ustaw się - rozkazała. Kiedy miała zaciętą minę, tak charakterystyczną dla Irwina, wiedziałam, że lepiej się z nią nie spierać. Odsunęłam się od Shauna, który z ociąganiem puścił moją rękę, a potem stanęłam nieruchomo. Becks przesunęła urządzeniem wzdłuż moich rąk, nóg, torsu i pleców, krzywiąc się coraz bardziej, gdy wciąż nie usłyszała wyczekiwanego piknięcia. Potem oddała wykrywacz Mahirowi, który powtórzył całą sekwencję. Podziwiałam ich dokładność, chociaż wiedziałam, że błąd urządzenia - albo, co gorsza, słusznie wykryta nieprawidłowość - mogła kosztować mnie życie. Wreszcie Mahir opuścił ręce. - Jest czysta - powiedział. Becks skrzywiła się, a Shaun wyszczerzył zęby, jakby właśnie usłyszał, że został władcą wszechświata. Rzucił Becks klucze, a ona odruchowo je złapała. - Prowadzisz - zawyrokował. - Ja jadę z tyłu z George’em. Mruknęła coś pod nosem, a potem usiadła na fotelu kierowcy. Nie musiałam słyszeć jej słów, by wiedzieć, że nie powiedziała nic miłego. Nie miałam też siły, żeby się tym

martwić. Shaun pomógł mi wejść do środka, a sam usiadł na podłodze i wyciągnął do mnie ręce. Chętnie się do niego przytuliłam, przysuwając się do niego tak blisko, jak tylko anatomia nam na to pozwalała, a potem zamknęłam oczy. Usnęłam, wsłuchując się w jego oddech. Nigdy wcześniej nie spałam tak dobrze i być może taka okazja nigdy się już nie powtórzy.

Księga IV

Rezerwuary

Dobra, to koniec. Koniec z Miłym, Uzbrojonym i Wkurwionym Dziennikarzem.

Shaun Mason

Prawda może być niebezpieczna, bo zmienia się w zależności od tego, jak ją postrzegasz. Objawienie jednego człowieka jest bluźnierstwem dla innego. Ludzie mogą być niebezpieczni, bo potrafią zabijać każdego, kto się z nimi nie zgadza. A ja mogę być niebezpieczna, bo już raz umarłam, więc dlaczego miałabym się czymkolwiek przejmować?

Georgia Mason

Tęskniłeś? - z Drastycznych zdjęć, bloga Georgii Mason, 2 sierpnia 2041. Udostępnione wyłącznie w sieci wewnętrznej

Tak. - z Odporności nabytych, bloga Shauna Masona, 2 sierpnia 2041. Udostępnione wyłącznie w sieci wewnętrznej

SHAUN: Dwadzieścia sześć Strażnicy Agory powitali nas z szerokimi uśmiechami. - Witamy ponownie w Agorze - powiedział ten przy oknie po stronie Becks,

wyciągając tester. - Gdyby była pani tak miła... - Potrzebujemy jeszcze czwartego urządzenia - stwierdziłem, wtykając głowę między siedzenia. George wciąż spała, zwinięta w kłębek, trzymając mnie za koszulkę. - Albo możemy ją po prostu zastrzelić - podpowiedziała jak zwykle urocza Becks. Mahir podniósł ręce, jeszcze zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć. - Jeśli badania nic nie wykażą, nikt do nikogo nie będzie strzelał. Możemy dostać czwarty tester? - Oczywiście, proszę pana - odparł strażnik z absolutnym spokojem. Najwyraźniej ludzie często przyjeżdżali tu z pobitymi, brudnymi kobietami w fartuchach CZKC. - George. - Potrząsnąłem jej ramię, ale nie zareagowała. Zrobiłem to jeszcze raz, ale mocniej. - Georgia. Obudź się. - Jakiś problem, Mason? - zapytała Becks. - Poradzę sobie - rzuciłem. Pochyliłem się tak, że moje usta znalazły się tylko kilkanaście milimetrów od ucha George’a, a potem powiedziałem: - Jeśli się natychmiast nie obudzisz, wyleję na ciebie butelkę wody z lodówki. Nie spodoba ci się, ale zapewniam, że mam to gdzieś. Otworzyła oczy. Miałem czas pomyśleć o tym, że moje szaleństwo jednak się na coś przydało - dzięki halucynacjom przyzwyczaiłem się do widoku Georgii bez siatkówkowego KA, a teraz naprawdę na taką patrzyłem. A potem uśmiechnęła się i myślałem już tylko o jednym: że nigdy, przenigdy jej nie zostawię. - Nie masz pojęcia, jak strasznie tęskniłam za twoimi pogróżkami. - Puściła moją koszulę i podniosła się, a potem rozejrzała po wnętrzu vana. Cała zesztywniała na widok uzbrojonych strażników zaglądających przez okna i cierpliwie czekających, aż się pozbieramy. - Shaun? Gdzie jesteśmy?

- W naszym hotelu. To długa historia. Poddasz się badaniu? - Widząc niepokój w jej oczach, dodałem szybko: - Mają tu taką ochronę, że Buffy dostawałaby spontanicznych orgazmów przez kilka dni. Nie wyślą nigdzie wyników. Chcą tylko wiedzieć, czy jesteś czysta, zanim wpuszczą nas do środka. - Skoro tak mówisz - powiedziała ostrożnie. - Obiecuję. - Pocałowałem ją w czoło i otworzyłem drzwi vana. Czekał tam kolejny strażnik, trzymając po jednym testerze w każdej ręce. Posłałem mu uśmiech. Nie odpowiedział. - Drogi kolego! Czas udowodnić, że nie planujemy zjeść innych gości, co? - W naszym hotelu nie zezwalamy na jakiekolwiek przejawy kanibalizmu - odparł, podając nam urządzenia. Zerknął na zakrwawione stopy George’a, ale nie odezwał się nawet słowem. Skoro lubimy niebezpieczeństwo, nic mu do tego, o ile nie wwieziemy ze sobą infekcji za bramę. Podobało mi się takie podejście. - Pasuje nam to - stwierdziłem i pochyliłem się, żeby odebrać jeden z testerów. George zrobiła to samo z drugim. - Na trzy? Na twarzy George’a pojawił się przelotny uśmiech. - Na trzy - zgodziła się. - Raz.

- Dwa. Żadne z nas nie powiedziało „trzy”. Zamiast tego wyciągnęliśmy ręce i położyliśmy prawe kciuki na urządzeniu trzymanym przez drugą osobę. Strażnik nie skomentował. Jeśli chcieliśmy zachowywać się jak wariaci, jemu nic do tego, o ile wyniki nic nie wykażą. Nie patrzyliśmy na lampki; patrzyliśmy na siebie. W kącikach oczu George’a pojawiły się łzy; cóż, zapewne nie tylko u niej. Jeśli wynik wykaże infekcję, nie zamierzam znowu do niej strzelać. Nie zamierzam...

- Dziękuję państwu. - Strażnik pochylił się i zabrał nasze testery, zanim zdążyliśmy zareagować. Odwróciłem się i zobaczyłem zielone lampki na obu małych, białych pudełkach. Mężczyzna uśmiechnął się uprzejmie. - Miło widzieć państwa z powrotem. Panna Garcia już wie o waszym przybyciu i obecności gościa. Jeden z naszych pracowników przy drzwiach poda kapcie dla pani. Życzę miłego pobytu w Agorze. - Widzisz? Banalnie proste. - Odwróciłem się, żeby zobaczyć, co się dzieje z przodu. Szyby były opuszczone, a Becks i Mahir najwyraźniej zdążyli przejść własne badania, kiedy skupiłem się na czymś innym. - To długo nie potrwa - powiedziała Becks. Popatrzyliśmy sobie w oczy w lusterku wstecznym, kiedy uruchamiała silnik. - Właśnie pokazaliśmy się z kobietą, która wygląda, jakby ją porwano z laboratorium, a z tymi stopami w zasadzie stanowi chodzącą strefę niebezpieczeństwa. To nie jest fajne. - Może i nie, ale co innego miałem zrobić? - Ta dyskusja nie skończy się dobrze - stwierdził ostro Mahir. - Wejdziemy do środka spotkać się z Maggie i pomyślimy, co dalej. Nikt nie ma decydującego głosu. Zrozumiano? - Tak bardzo miło cię widzieć - odparła George. Podniosła się na kolana i patrzyła przez okno na hotel. Otworzyła szerzej oczy. - Gdzie jesteśmy? W Hill House? - Każdy gość ma tutaj do dyspozycji liczną, doskonale wyszkoloną kadrę, gotową spełnić wszelkie zachcianki - powiedział Mahir. - Witamy w Agorze. Hotelu dla ludzi, których miesięczne kieszonkowe ma znacznie więcej zer niż moje roczne dochody. - To Maggie wybierała hotel, prawda? - Nie odpowiadaj - wtrąciła Becks. - Dopóki się nie dowiemy, o co tu chodzi, mówimy jej tylko to, co absolutnie konieczne. To miejsce jest na tyle drogie, że pewnie w razie potrzeby można poprosić obsługę o pozbycie się ciała. - Przywileje bogaczy. - George znowu opadła na podłogę. Posłała mi pełne niepokoju

spojrzenie, a ja chwyciłem jej dłoń i ścisnąłem. Nic nie mogło się równać z tym, jak twarde wydawało się jej ciało pod moimi palcami. - Wszystko się dobrze skończy - powiedziałem. - Może - odparła. Żadne z nas się już więcej nie odezwało. Becks pojechała przez długi podjazd do garażu, gdzie pracownik hotelu od razu przepuścił nas przez bramę, najwyraźniej pamiętając, że wolimy sami zaparkować. Becks wysiadła jako pierwsza. Kiedy otworzyłem drzwi, stała już na zewnątrz z uniesioną bronią. - Myślę, że to źle o mnie świadczy, ale gdy na nią patrzę, od razu czuję się lepiej stwierdziła George, krzywiąc się, gdy jej poranione stopy dotknęły betonowej podłogi garażu. - Cała Becks. Zawsze gotowa służyć strzałem w głowę. - Powstrzymałem chęć wzięcia George’a na ręce, żeby nie musiała iść sama. Musiałem jej jednak na to pozwolić. Inaczej nigdy by mi nie wybaczyła. - Myślałam, że nauczyłam się tego od mistrza - powiedziała Becks. Pozostała na swoim miejscu, pozwalając nam wysiąść z samochodu. Najwyraźniej miała zamiar iść za nami do drzwi, żeby mieć oko na George’a. Co dziwne, ta paranoja podnosiła na duchu nie tylko moją siostrę. Wiedząc, że za plecami kogoś gotowego do strzału, z o wiele większym spokojem pozwoliłem George’owi wziąć się za rękę, choć nie pozwoliłoby mi to wystarczająco szybko dobyć broni. Mahir szedł po mojej drugiej stronie. Nie odzywał się. Nie musiał. Niepokój i dezaprobata wymalowane na jego twarzy mówiły wszystko. Zgodnie ze słowami strażnika, przy śluzie stał mężczyzna w hotelowym uniformie z parą mięciutkich niebiesko-złotych kapci w jednej ręce i dobranym pod kolor szlafrokiem w drugiej. Podał je nam, gdy go mijaliśmy, mówiąc: - Kierownicy cieszą się z pani wizyty, ale nie chcieliby denerwować innych gości.

- Słucham? - zapytałem, osłupiały. Mahir chrząknął i pokazał na George’a. Odwróciłem się i spojrzałem na nią. Na jej niegdyś śnieżnobiałym fartuchu widać było plamy; niektóre wyraźnie pochodziły od chemikaliów, ale inne mogły okazać się krwią. Część zabrudzeń na nogawkach spodni zdecydowanie nią była, podobnie jak czerwone smugi na stopach. Poza tym George miała na sobie strój medyczny, co dla większości ludzi stanowi dodatkowe źródło niepokoju. Ufamy lekarzom, bo musimy. Nigdy nie zapominamy, że ich zawód codziennie niesie ze sobą poważne niebezpieczeństwo infekcji. George spojrzała na siebie, najwyraźniej dochodząc do podobnego wniosku. - Dziękuję - powiedziała, wyciągając rękę po kapcie i szlafrok. Kiedy je założyła, sprawiała o wiele lepsze wrażenie, a do tego, co ciekawe, wyglądała młodziej; szlafrok okazał się co najmniej o trzy rozmiary za duży i wisiał na niej jak całun. Rękawy w całości zakrywały ręce. George przewiązała się paskiem w talii i posłała pracownikowi hotelu przelotny, profesjonalny uśmiech. - Świetnie. - Witamy panią w Agorze i życzymy miłego pobytu. - Ukłonił się, a potem wszedł w śluzę. Nie miałem wątpliwości: koszty szlafroka i kapci pojawią się na naszym rachunku, a do tego okażą się tak wysokie, że aż czkawkogenne. Dobrze, że żadne z nas nigdy go nie zobaczy. Kiedy pracownik hotelu zwolnił śluzę, ja i George weszliśmy do niej. Widziałem, jak trochę się rozluźnia, kiedy minęliśmy pierwszą warstwę szkła, jakby nawet ta cienka bariera pomagała jej odgrodzić się od niewoli. Nie mogłem dosięgnąć jej rąk, schowanych pod fałdami grubego materiału, więc zamiast tego ścisnąłem jej ramię. Uśmiech, jaki mi posłała, był o wiele mniej wystudiowany. - Mógłbyś tak robić przez wieczność - powiedziała cicho.

- Właśnie taki mam plan - odparłem. Drzwi przed nami się otworzyły i wyszliśmy razem ze śluzy, ustępując miejsca Becks i Mahirowi. George rozejrzała się po holu Agory chłodnym, taksującym spojrzeniem, jakby oceniała całe miejsce pod względem akustyki, bezpieczeństwa i dróg ewakuacyjnych - trzech najważniejszych kategorii wzbudzających zainteresowanie blogera. Każdy jej ruch przekonywał mnie coraz bardziej, że jest osobą, za którą się podaje. Wiedziałem, że chcę jej wierzyć, więc nie byłem obiektywny, ale... gdyby w jej zachowaniu nie zgadzał się choćby najdrobniejszy szczegół, pierwszy bym to zauważył. Dotychczas robiła wszystko jak należy. Co oznaczało, że albo jest prawdziwa, albo stanowi niewiarygodnie dobrą kopię. „Proszę, bądź prawdziwa”, modliłem się, nie kierując tych słów do nikogo konkretnego. Tylko jedna z nas może być prawdziwa, odparł cichy głos mojej wewnętrznej Georgii. Zesztywniałem. Nie odzywała się tak długo, że zacząłem już uważać to za trwałą zamianę - George umiera, przenosi się do mojej głowy; George wraca do życia, przestaje mnie nawiedzać. Proste. Logiczne. Niemożliwe. Nie da się wyleczyć z szaleństwa tylko dlatego, że jego przyczyna nagle magicznie znika. Gdyby ludzki umysł tak działał, bylibyśmy znacznie zdrowszym psychicznie gatunkiem. - Shaun? - George spojrzała na mnie, marszcząc brwi. - Dobrze się czujesz? Przez jedną potworną chwilę nie wiedziałem, której z nich powinienem odpowiedzieć. Potem z windy wysiadła Maggie i otworzyła szeroko oczy. Przebrała się z powrotem w normalne ubrania - ciężki sweter i długą, patchworkową spódnicę - a włosy splotła w coś w miarę spokojnego. Ruszyła w naszą stronę, nie spuszczając wzroku z twarzy George’a. - Shaun? - powiedziała, podchodząc do mnie. - Co to ma być? - To skomplikowana sprawa - przyznałem szczerze. Za moimi plecami otworzyła się

śluza i usłyszałem, jak Mahir i Becks podchodzą, otaczając mnie z dwóch stron; Mahir po lewej, Becks po prawej, obok Georgii. - Cześć, Maggie - odezwała się George. Maggie zesztywniała.

- Brzmi jak... - To dlatego, że nią jest - wyjaśniłem. - Może - poprawił mnie Mahir. - Zapewne nie - stwierdziła Becks. - Powinniśmy iść na górę - powiedziała Maggie, nie spuszczając oka z George’a. Coś mi się wydaje, że tej historii lepiej nie opowiadać w holu. - To chyba dobry pomysł - zgodziłem się. Maggie poprowadziła nas do windy, nie oglądając się za siebie. Nie musiała się upewniać, że idziemy za nią. George wyciągnęła rękę spod fałd frotté i ścisnęła moją dłoń, przysuwając się do mnie bokiem. Odwzajemniłem gest z taką samą siłą. Becks i Maggie szli na końcu i nikt z nas nie odezwał się choćby słowem, bo co mogliśmy powiedzieć? Sprawa była zbyt poważna i zbyt nieprawdopodobna, żeby zacząć o niej rozmawiać, nie zapewniając sobie najpierw bezpieczeństwa. - W moim pokoju - stwierdziła Maggie, kiedy dotarliśmy wreszcie na piętro, gdzie mieszkała nasza czwórka, teraz piątka. - Tam jest najwięcej miejsca. - Czekaj, masz większy pokój niż ja? - zapytałem. - Jak to możliwe? Mój mogłabyś uznać za apartament i nikt by się nie czepiał, że uprawiasz fałszywą reklamę. Czasem mi się wydaje, że w szafie ktoś sobie mieszkanie urządził.

Maggie pokazała słaby uśmiech. - Mój ojciec ma udziały w Agorze. Kiedy się tu zatrzymuję, dostaję konkretny pokój. - Bogactwo ma swoje przywileje - powiedziała Becks bez cienia pogardy, która zazwyczaj towarzyszyła jej wypowiedziom o pieniądzach. Z drugiej strony, zazwyczaj mówiła o nich w kontekście swojej rodziny, z którą miała na pieńku. Bogactwo Maggie najwyraźniej stanowiło mniej drażniącą kwestię, bo nie ma nic wspólnego z Athertonami. - Owszem - zgodziła się Maggie zupełnie poważnie. Poprowadziła nas na koniec korytarza. Nic nie mogło przygotować nas na widok tego, co znajdowało się za drzwiami. Becks ujęła to najlepiej: - Ja pierdolę. To nie sypialnia, to sala balowa. - A do tego salon, jadalnia, kuchnia i łazienka z prywatnym jacuzzi - przyznała Maggie, przytrzymując drzwi. - W jacuzzi zmieści się osiem osób, jeśli jesteście ciekawi. Moja matka twierdzi, że zostałam poczęta w pokoju podobnym do tego, ale, całe szczęście, na innym piętrze. Założę się, że powiedziała mi to, żebym nigdy nie uprawiała tu seksu. - Podziałało? - zapytałem wbrew sobie. Zamknęła drzwi za Mahirem. - Nie. Zabrałam tu Buffy, żeby świętować zdobycie posady u was. Nie była pierwsza i nie będzie ostatnia. - Teraz już oficjalnie za dużo zdradziłaś - wtrąciła Becks. - Dziękujemy. - Żaden problem. Macie na coś ochotę, zanim zaczniemy rozmowę o tym, jak udało nam się pogwałcić wszystkie prawa natury? George chrząknęła i trochę zawstydzona zapytała:

- Masz może jakąś colę? Nic lepszego nie mogła powiedzieć. Maggie mrugnęła, przez ułamek sekundy zdradzając zaskoczenie. A potem się uśmiechnęła.

- Mam. Shaun? To samo? - Dla mnie kawa - odparłem. - Kawa? Serio? - Zdziwienie Maggie trwało tylko kilka sekund. - Kawa i cola, jasne. Becks? Mahir? - Ja dziękuję - stwierdziła Becks. - Poproszę herbatę - odezwał się Mahir. - Mam przeczucie, że to będzie jeden z tych dni, gdy herbaty nigdy za wiele. - Nie ty jeden - powiedziała Maggie. - Śmiało, usiądźcie. Zaraz wracam. Zniknęła za drzwiami, które zapewne prowadziły do kuchni. George podeszła do jednej z dwóch kanap stojących w pokoju i usiadła, chowając ręce w kieszeniach szlafroka. Wydawała się zmęczona i słaba. George zawsze była drobniejsza ode mnie, ale nigdy taka chuda. Trochę mnie to niepokoiło. Bez problemu akceptujesz to, że wróciłam zza grobu, ale martwisz się o to, ile jem? Twoim zdaniem powinnam się obżerać ludzkim mięsem? - Cicho bądź - rzuciłem odruchowo. George uniosła wzrok. - Nikt nic nie mówił.

Cholera.

- Eee... - Wszyscy bardzo przeżywaliśmy śmierć Georgii - powiedział Mahir głosem tak sztywnym, jak świeżo wykrochmalona pościel. Usiadł obok George’a, zapewne po to, żebym ja nie mógł tego zrobić. Akceptowałem to, chociaż mnie irytowało. W końcu dziewczyna podaje się za moją zmarłą siostrę, a ja jestem wariatem, co właśnie zademonstrowałem. - Chodź, dupku. Usiądźmy. - Becks złapała mnie za łokieć i zaprowadziła do drugiej kanapy, a potem na nią pchnęła. Zajęła miejsce obok, kładąc pistolet na kolanach. - Zazwyczaj nie nazywasz mnie dupkiem, jeśli cię nie sprowokuję - zauważyłem. - Zazwyczaj nie zachowujesz się jak dupek - odparła. George spojrzała na nas, a potem zwróciła się do Mahira: - Przepraszam. Oczywiście nikt nie umiera celowo, ale... przepraszam. - Zawahała się, a potem zapytała: - Ile w tym było naszej winy, Mahir? Ilu ludzi umarło, bo nie przestaliśmy przekazywać prawdy? Mahir otworzył szerzej oczy. Wydaje mi się, że właśnie w tym momencie dopuścił myśl o tym, by jej uwierzyć. - Nie wiem - odparł. - Obawiam się, że kilkoro na pewno. - Właśnie. - Westchnęła, patrząc na mnie i Becks, a potem znowu zwróciła się do Mahira: - Rick był w CZKC kilka dni temu. - Słucham? - Becks aż się podniosła. - Ty dzi... - Rebeko, usiądź - warknął Mahir. To nie była prośba.

Becks wróciła na kanapę. George zamrugała zaskoczona. - Dobra, czy ktoś mógłby mi to wytłumaczyć? - Od jakiegoś czasu nie możemy się skontaktować z Rickiem - powiedziałem. Bardzo nas to martwi, zwłaszcza ze względu na ostatnie wydarzenia. Skoro przyjechał do CZKC, musi wiedzieć, co się dzieje, i najwyraźniej ma to gdzieś. A to już poważna sprawa. - Nie. - George pokręciła głową, a na jej twarzy zagościł znajomy dziennikarski ferwor. Nie była już tą przestraszoną, pobitą dziewczyną, której tożsamość pozostaje pod znakiem zapytania. Teraz siedziała przed nami reporterka i miała coś do powiedzenia. Pomaga ESW. Wydaje mi się, że gdyby miał to gdzieś, to by się tam nie pojawił. Najwyraźniej coś nie pozwalało mu się z wami skontaktować. - O czym ty mówisz? - zapytała z naciskiem Becks. - Właśnie chciała grzecznie zaproponować, że poczeka na mnie z wyjaśnieniami odparła Maggie, wchodząc z powrotem do pokoju. Niosła napoje na tacce, która miała logo Agory i wyglądała na zrobioną z czystego srebra. Zważywszy na wystrój hotelu, zdziwiłbym się, gdyby okazało się inaczej. - Przepraszamy, Maggie - powiedziała Becks, lekko zawstydzona. - W porządku. - Maggie zrobiła kółko, zaczynając od Mahira, który dostał biały kubek z ceramiki i spodek. George’owi przyniosła dwie puszki coli, obie tak zimne, że aż mokre. Kiedy Maggie dotarła do mnie z kawą, George zdążyła już pierwszą otworzyć i właśnie wypijała porządny, pełen pragnienia łyk. Maggie pochyliła się nisko, żeby podać mi filiżankę, tym samym zasłaniając George’a.

- Jeśli nie jest osobą, za którą się podaje, nie może opuścić tego pokoju - szepnęła. Rozumiesz to, prawda, Shaun? Kiwnąłem nieznacznie głową.

- Rozumiem. - Świetnie. - Znowu się wyprostowała i podeszła do pustego krzesła, na którym usiadła z tacką i własną herbatą na kolanach. - A więc poproszę krótkie streszczenie z tego, co wydarzyło się po waszym wyjeździe. Wątpię, żebyśmy mieli czas na pełną wersję. - Włamaliśmy się do CZKC przez ogrodzenie z tyłu - wyjaśniłem. - Dostaliśmy się do środka bez problemów i udało nam się podłożyć pluskwę, ale wtedy źle skręciliśmy. - Ty i tak ciągle jesteś ostro pokręcony - powiedział Mahir i zaśmiał się bez wyraźnego powodu. - Eee... jasne. W każdym razie, rozdzieliliśmy się. Becks i Mahir poszli w jedną stronę, a ja w drugą. Wtedy zza rogu wybiegła jakaś dziewczyna i wpadła na mnie... Okazało się, że to... - Pokazałem na George’a wolną ręką. - Szczerze mówiąc, nie myślałem, że to naprawdę ona, dopóki reszta jej nie zobaczyła. - To zrozumiałe - powiedziała Maggie uprzejmie. - No właśnie. Wtedy ona stwierdziła, że musimy się szybko wynosić, bo budynek zaraz wybuchnie. Uciekliśmy, a budynek faktycznie wyleciał w powietrze. Potem Becks zaczęła grozić, że odstrzeli jej głowę, więc w pewnym sensie wynegocjowaliśmy tymczasowy pokój i wróciliśmy tutaj, do ciebie, a teraz pijemy sobie kawkę. - Upiłem pierwszy łyk i jęknąłem. - To naprawdę zajebista kawa. Coś ty zrobiła, Maggie, ofiarowałaś boya hotelowego bogom kawy? - Nie tym razem - odparła i napiła się herbaty, a potem zwróciła swoje zaskakująco ostre spojrzenie na George’a. - Jak to wyglądało z twojej perspektywy?

George zaczerpnęła powietrza. - Chcesz wersję dłuższą czy krótszą? - Tę pomiędzy jedną a drugą. Mahir nigdy nie zadowoli się krótszą, a Becks zacznie strzelać, jeśli wybierzesz dłuższą. - Prawda - przyznała Becks. - Szczerze mówiąc, mam straszną ochotę już teraz wypalić. - Tęskniłam za tobą, Becks - powiedziała George. Dla odwagi jeszcze raz napiła się coli, a potem rozpoczęła opowieść: - Obudziłam się jakiś miesiąc temu. Może wcześniej, może później, nie wiem dokładnie, bo nigdy nie dali mi spojrzeć w kalendarz. Znajdowałam się w zamkniętym pomieszczeniu w CZKC. Niejaki doktor Thomas powiedział, że od jakiegoś czasu przechodzę rekonwalescencję i od tej chwili będzie już tylko lepiej. Ale oczy miałam inne, mięśnie miałam inne, a tatuaż po wewnętrznej stronie nadgarstka zniknął. Zapytałam, czy jestem klonem, i usłyszałam odpowiedź twierdzącą. Becks prychnęła. George zignorowała ją i ciągnęła dalej: - Jeden z sanitariuszy, Gregory Lake, tak naprawdę okazał się lekarzem z ESW, który miał zinfiltrować ośrodek. To między innymi dzięki niemu udało mi się uciec. Powiedział, że stworzono mnie z połączenia zapisu elektrycznego synaps i implementowanych informacji. Podobno stanowię dziewięćdziesięciosiedmioprocentową kopię oryginalnej Georgii Mason. Spojrzała na mnie. - Nie jestem nią i jestem jednocześnie. - A więc tak naprawdę nią nie jesteś i mogę cię teraz zastrzelić, prawda? - zapytała Becks. Mahir pokręcił głową, krzywiąc się.

- Nie.

- Słucham? - Becks posłała mu spojrzenie pełne krzywdy. - Dlaczego nie? - Czytałem o badaniach nad rekonstrukcją pamięci, które miały służyć ofiarom urazów mózgu. - Bruzdy na jego czole się pogłębiły. - Jesteśmy tylko impulsami elektrycznymi przechowywanymi w mięsie. Jeśli ktoś zdoła zmierzyć i skodyfikować te impulsy, możliwe będzie przepisanie wspomnień jednostki. Ale ja umarłam, zauważyła George. Jak mogli zmierzyć moje myśli, skoro umarłam? Czy mi się to podobało czy nie, zadała dobre pytanie. - George zginęła, więc jak to mogło zadziałać? - Kellis-Amberlee nieustannie uruchamia elektryczność w ciele oraz mózgu już po śmierci - wyjaśniła Maggie. Wszyscy na nią popatrzyliśmy, nawet George. Maggie wzruszyła ramionami. - Wychowali mnie farmaceutyczni magnaci, pamiętacie? Kellis-Amberlee pomógł nam zrozumieć działanie ludzkiego mózgu, bo nie pozwala mu umrzeć. Włącza go ponownie raz za razem, próbując myśleć. Tylko że wirus zaczyna przeszkadzać tym impulsom elektrycznym. Miesza je. Ciało nie potrafi już przetłumaczyć tego, co mózg chce, więc wirus przejmuje kontrolę. - Jeśli CZKC zbudowało system rekonstrukcji impulsów elektrycznych z zainfekowanego mózgu, potrafi wyczyścić szumy, a potem zaimplementować dane do nowego mózgu, twoja wersja wydarzeń jest realna. - Mahir spojrzał na George’a, zamyślony. - Jestem najbardziej wierną kopią, jaką stworzyli - zauważyła George. - Miałam być egzemplarzem pokazowym. Myślę, że chcieli sprzedać swoją technologię. Nieśmiertelność dla zwycięzcy licytacji. Wszystkie oczy zwróciły się w stronę Maggie. Dziewczyna zamrugała z zaskoczenia, a potem powoli pokręciła głową. - Niemożliwe. Moi rodzice nigdy by czegoś takiego nie zrobili, nawet gdyby było ich

na to stać. - Jesteś pewna? - zapytałem. - Tak, jestem pewna. - Jej ton wyraźnie kończył wszelką dyskusję. George zagryzła wargę. - W każdym razie, miało mnie tu nie być. - Ciągle to powtarzasz, ale skąd mamy wiedzieć, że nie kłamiesz? - zapytała Becks. Może mówisz prawdę, tylko że ta prawie idealna wersja Georgii umarła w CZKC, a ty jesteś Judaszem. - Istnieje taka możliwość - zgodziła się George. - Wydaje mi się, że musimy po prostu poczekać i zobaczyć, czy nagle ogarnie mnie przemożna chęć zdradzenia was. Do tej pory żadnej nie stwierdzam. - Nikt tu nikogo nie będzie zdradzał ani zabijał - powiedział twardo Mahir. - Proszę, kontynuuj swoją opowieść. - Gregory wyjawił, że chcą mnie uwolnić, ale muszą znaleźć na to sposób. Gdyby nie zachowali należytej ostrożności, mogło się zrobić naprawdę nieprzyjemnie. Dla CZKC pod przykrywką działała jeszcze jedna osoba z ESW. Nazywała się doktor Shaw, ale kiedy udało im się wyrwać mnie z rąk moich opiekunów, zaczęła przedstawiać się jako doktor Kimberley... - Doktor Danika Kimberley? - Mahir aż się wyprostował. - Tak. - George mrugnęła zaskoczona. - Znasz ją? - To neurolożka epidemiologiczna, specjalizująca się w infekcjach, które mają wpływ na funkcjonowanie mózgu, czyli także Kellis-Amberlee. - Zmarszczył brwi, skupiając się na George. - Opisz ją.

- Wysoka blondynka z naprawdę niebieskimi oczami, trochę zimna. Miała na sobie niesamowicie głupie buty. - Posmutniała. - Oddała mi je, kiedy kazała mi uciekać. - I miała szkocki akcent? - zapytał Mahir. George zmarszczyła czoło. - Walijski, jak sądzę. Nigdy mi nie mówiła, skąd pochodzi. Mahir kiwnął głową, jakby właśnie zdała jakiś test. - Zabrali cię od „opiekunów”. Co potem? - Uśpili i poddali operacji bez mojej zgody. - Zacisnęła usta w wąską kreskę. Okazało się, że moi stwórcy chcieli chronić swoją inwestycję. W moją tkankę mięśniową wszyli pewne wspaniałe niespodzianki, które miały wypuścić neurotoksyny, gdy stałabym się bezużyteczna. Najwyraźniej wydawało im się to bardziej humanitarne niż zaprowadzenie mnie na tyły budynku i strzał w głowę. Wspominałam już, że nienawidzę nauki? - Nie musisz - warknąłem. Chęć powrotu do CZKC, znalezienia kilku ocalałych i rozkwaszenia im nosów była niemal zbyt silna, bym mógł nad nią zapanować. Spokojnie, chłopcze, powiedziała George. - No i super, nienawidzę nauki. Właśnie dzięki tamtej operacji nie znaleźliście żadnych lokalizatorów. Lekarze z ESW je też wyjęli. - Albo CZKC od początku wiedziało, że ESW może cię przeszmuglować i chcieli się upewnić, że nie zdobędą od ciebie żadnych istotnych informacji - powiedziała cicho Maggie. Po raz kolejny wszyscy na nią spojrzeli. Zaczerwieniła się. - To ma więcej sensu niż „a potem wszczepiliśmy bardzo drogie bomby biologiczne zamiast użyć pistoletu”. Byłaś pułapką. Tylko że nie nas miałaś złapać.

- Chciałabym, żeby to brzmiało nielogicznie - mruknęła George. Jeszcze mocniej zmarszczyłem brwi, podczas gdy Mahir wydawał się odrobinę spokojniejszy. Z każdym kolejnym słowem historia George’a stawała się bardziej wiarygodna. To jednak nie znaczyło, że się z niej cieszyłem. Becks zignorowała moją nieszczęśliwą minę i pochyliła się do przodu, by zwrócić się do George’a: - Więc co do tego wszystkiego ma Rick? - Dochodziłam do siebie po operacji, wciąż pod wpływem leków, kiedy on wszedł do pokoju. Nie mogłam otworzyć oczu, ale słyszałam jego głos. Powiedział... - Zawahała się i upiła potężny łyk coli, a potem ciągnęła dalej: - Powiedział, że przeprasza za to, co musiałam przejść. I kazał mi robić to, w czym jestem najlepsza. - Czyli co? - zapytał Mahir. George spojrzała na niego. - Powiedział, żebym walnęła z grubej rury i niech się dzieje, co chce.

- Ach. A potem? - Poinformowałam ESW, że będę współpracować tylko wtedy, gdy pozwolą mi skorzystać z Internetu. Załatwili mi połączenie, a ja wykorzystałam jedno z tylnych wejść na bezpieczny serwer, żeby porozmawiać z Alariciem. - Którego wejścia? - zapytała Becks. - Ulicy Wiązów. Maggie zaśmiała się raz, a po sekundzie już ucichła.

George kontynuowała opowieść. - Mieliśmy właśnie porozmawiać o mojej ewakuacji, ale... coś poszło nie tak. Spuściła wzrok, patrząc na swój napój. - Ktoś zaczął strzelać, byłam świadkiem śmierci dwojga asystentów. Uciekłam razem z Gregorym i doktor Kimberley. Wypchnęli mnie za barierę kwarantanny, gdy właśnie miała opaść. Udało mi się dostać do pustego laboratorium i przygotować ładunki wybuchowe. Głównie zależało mi na stworzeniu chaosu, dzięki któremu mogłabym się wyślizgnąć na zewnątrz, ale zamiast tego... cóż. Wtedy natknęłam się na Shauna. - Rozumiem. - Mahir odwrócił się i spojrzał na mnie. - I co? - zapytał. - Znasz moje zdanie - stwierdziłem. Becks się skrzywiła. - Nie podoba mi się to. - Nie pytałem, czy ci się podoba. To potworne naruszenie praw natury i w każdej chwili możemy oczekiwać kary, jeśli tylko siła wyższa przypomni sobie o naszym istnieniu. A skoro wciąż mamy apokalipsę zombie, nie wydaje mi się, by miało to szybko nastąpić. A teraz, jaka jest twoja odpowiedź? Becks spojrzała na George’a, a potem odwróciła się do mnie. - Wierzę jej - powiedziała w końcu. - Nawet jeśli nie jest Georgią, uważa się za nią. Lepiej trzymać ją blisko. Mógłbym podskoczyć z radości, ale zamiast tego popatrzyłem na Maggie, która się uśmiechnęła. - Takie rzeczy dzieją się tylko w komiksach - stwierdziła. - Wchodzę w to. - Dziękuję. - Mahir zwrócił się do George’a. - Miło znowu mieć cię w drużynie.

Trochę to dezorientujące i przerażające, więc wybacz, że cię nie uściskam, ale... jest dobrze. A teraz, co powiesz na to, żebyśmy walnęli z grubej rury? George dokończyła pierwszą puszkę coli, a potem otworzyła następną. W ciszy rozległ się syk uciekających bąbelków. A potem powiedziała: - A co innego mam robić?

Shannon, Danika się do mnie odezwała. Proszę, podaj namiary na najbliższe bezpieczne miejsce, w którym moglibyśmy się spotkać. Już do Ciebie jadę. Musimy porozmawiać. Jesteśmy na ostatniej prostej i będziesz potrzebować maksymalnego wsparcia, żeby ją pokonać. Tak jak my wszyscy.

- z wiadomości wysłanej przez doktora Josepha Shoji do doktor Shannon Abbey, 3 sierpnia 2041

Udało się. Kimberley i Lake... uwolnili ją. Jest żywa, zdrowa na umyśle i wolna. Peter wciąż nie wie, co zrobiłem i co zamierzam zrobić, ale historia zapamięta go jako człowieka wartego urzędu prezydenta, a nie kolejnego dziwaka i potwora, który objął to stanowisko. Będzie znany z tego, kim był, co zrobił i co poświęcił. Wszyscy będą z tego znani. A to oznacza, że historia zapamięta mnie jako potwora, cóż... trudno.

- z prywatnego dziennika wiceprezydenta Richarda Cousinsa, 2 sierpnia 2041. Nieopublikowane

GEORGIA: Dwadzieścia siedem Po długich rozmowach ustaliliśmy - my, czyli Maggie i Mahir, bo tylko ich uznaliśmy za całkowicie racjonalnych; pozostali przeginali w jedną czy w drugą stronę - że najlepszym wyjściem będzie najpierw trochę odpocząć w Agorze, a potem ruszać. Mahir zwrócił też uwagę, że lepiej nie pokazywać się w vanie przez kilka najbliższych godzin, na wypadek gdyby ktoś zauważył go w pobliżu CZKC. Miałam podobne zdanie. Ostatnie wydarzenia powoli docierały do mojej świadomości i niczego tak bardzo nie pragnęłam, jak zwinąć się w kłębek w ciemnym kącie i poczekać, aż przestanę się trząść. Po

kolejnej

dyskusji

Becks

niechętnie

przyznała,

jak

niewielkie

jest

prawdopodobieństwo, że zwariuję i zabiję Shauna, nie uruchamiając przy tym hotelowego alarmu, więc mogliśmy spać w tym samym pokoju. - Agora bardzo poważnie traktuje bezpieczeństwo swoich gości - zapewniła Maggie. Zainstalowano tu tak mało urządzeń do badania krwi, bo sprawę załatwia zaawansowany system monitoringu biologicznego. Jeśli stan któregoś z gości gwałtownie się pogorszy, strażnicy zostaną o tym natychmiast poinformowani. - To fajne miejsce - powiedziałam z aprobatą. - Nawet nie wiedziałam, że jest tu taki system. - Właśnie o to chodzi. - Maggie uśmiechnęła się, ale wyglądała przy tym trochę niepewnie. - Potrzebujesz czegoś? Mam ci coś wysłać do pokoju? Wstrzymałam oddech i odczekałam kilka sekund, upewniając się, że naprawdę chcę to powiedzieć. No dobra, mówi się trudno. - Mogę dostać jakieś czyste ubrania, okulary przeciwsłoneczne i tubkę najciemniejszej

brązowej farby do włosów, jaką znajdziesz? Z uśmiechu Maggie zniknęła prawie cała niepewność. - Da się załatwić - potwierdziła. - Shaun? Pokażesz Georgii pokój? Mogę zadzwonić do obsługi i poprosić, żeby wszystko wysłali na górę. - Zmierzyła mnie wzrokiem. - Myślę, że wskazania biomedyczne z drzwi podadzą nam jej rozmiar. - Dziękuję. - Nie było czasu na nic więcej, bo Shaun już się szybko pożegnał, złapał mnie za rękę i ruszył do drzwi. Mahir jeszcze nie zdążył powiedzieć wszystkim „do widzenia”, kiedy znaleźliśmy się sami na korytarzu. Spodziewałam się, że Shaun coś powie. Myliłam się. Dalej się tylko uśmiechał i ciągnął mnie za sobą, idąc szybko do windy. Zerknęłam na jego twarz i stwierdziłam, że poczekam. Przez rok dawał sobie jakoś radę mimo mojej śmierci. Ja mogę wytrzymać chwilę jego milczenia. Mimo mięciutkich kapci bolały mnie stopy. Poczułam ulgę, gdy wreszcie zatrzymaliśmy się przed zupełnie niewyróżniającymi się drzwiami. Tuż nad judaszem zauważyłam zieloną lampkę. Zamrugała dwa razy, kiedy Shaun przekręcił gałkę. Drzwi się otworzyły, ukazując pomieszczenie nieco mniejsze od pokoju Maggie. Musiałam przetrzeć oczy, zanim zdałam sobie sprawę, że przytłumione światło zawdzięczaliśmy nie tylko opuszczonym zasłonom, ale też lampom UV. Kiedyś były naturalne dla nas obojga i zawsze upewnialiśmy się, że oświetlenie w pokojach hotelowych nie będzie wywoływało u mnie migren, przez które stawałam się niezdolna do pracy. Shaun puścił mnie przodem. Zamknął drzwi za sobą i powiedział bez ogródek: - Łazienka jest tam. Możesz zmienić światła, jeśli chcesz. Nie przeszkadza mi to. - Nie. Nie, tak jest... tak jest dobrze. - Gdyby nie zasłony i zmiana oświetlenia, nie dałoby się poznać, że już tu przebywał. Odwróciłam się do niego. Wpatrywał się we mnie, a w jego oczach dostrzegałam głęboki, pełen niepokoju głód. - Jestem prawdziwa, Shaun. Nigdzie się nie wybieram. - Co dałaś mi na ósme urodziny?

- Podbite oko, bo powiedziałeś, że dziewczyny nie mogą być blogerkami. - Jak poznaliśmy Buffy?

- Na stronie z ofertami pracy. - Kim był twój pierwszy chłopak? Musiałam się uśmiechnąć. - Ty. A także drugim, trzecim i każdym kolejnym. Możesz zadawać mi te pytania, ile tylko zechcesz, Shaun, ale dam ci tylko dziewięćdziesiąt siedem procent poprawnych odpowiedzi. Do ciebie należy decyzja, czy to wystarczy. - Tęskniłem za tobą. - Uniósł rękę i dotknął mojego policzka tak delikatnie, że aż poczułam ukłucie w sercu. Położyłam na jego dłoni swoją, przyciskając mocno do skóry. Westchnął. - Ty umarłaś, George. Zastrzeliłem cię i umarłaś. - Nie. Zastrzeliłeś Georgię Mason. - Skrzywił się, ale nie zabrał ręki. Zmusiłam się, by mówić dalej. Po raz pierwszy zostaliśmy sami i to była jedyna szansa, by mu to powiedzieć. Musiałam to zrobić. - Zastrzeliłeś kobietę, z którą mam wspólne DNA. Mam też dziewięćdziesiąt siedem procent jej wspomnień. Pamiętam dorastanie z tobą. Pamiętam swój pierwszy wpis na blogu. Pamiętam nawet śmierć. Pamiętam wszystko aż do chwili, gdy pociągnąłeś za spust.

- George... - Pamiętam myśl, że jestem najszczęśliwszą kobietą na świecie, bo to właśnie ty mogłeś to zrobić. Ale te wspomnienia nie należą tylko do mnie. Rozumiesz? - Tyle Georgii w tobie mi wystarczy - stwierdził i w końcu zabrał rękę. - Ja też nie jestem doskonały.

Kiwnęłam głową. W porządku. Skoro mam nią być to będę. - Uratowałeś mnie. Shaun poruszył brodą w geście, który mógłby być skinieniem głowy, gdyby ją znowu podniósł. Ale on tylko patrzył na podłogę. Po jego policzkach płynęły łzy. - Chciałem umrzeć razem z tobą. - Nie zrobiłeś tego. - Złapałam go znowu za rękę, ściskając palce. - Nie poddałeś się. A teraz wróciłam i możemy to wszystko zakończyć wspólnie. Uniósł głowę i spojrzał na mnie z niepokojem. - A co, jeśli znowu coś ci się stanie? - „A co, jeśli” nie może nam dyktować ruchów, Shaun. Jeśli tak będzie, mój powrót okaże się niepotrzebny. - Uśmiechnęłam się nieznacznie. - Macie tu apteczkę? Muszę opatrzyć sobie stopy. - Słucham? Ach! - Wyprostował się i doprowadził się momentalnie do porządku, gdy zdał sobie sprawę, że jest coś, co może zrobić, w oczekiwaniu na Mahira, który miał dać sygnał do odjazdu. - Tędy. Poprowadził mnie do łazienki i okazało się, że zawartości apteczki mógłby pozazdrościć niejeden szpital. Usiadłam na krawędzi wanny, a Shaun przetarł mi stopy wilgotnym ręcznikiem, a potem spryskał warstwą szybkoschnącego opatrunku w sprayu, który działał jak sztuczna skóra - przepuszczał powietrze, by rana mogła się zagoić, ale jednocześ-nie chronił ją przed infekcją. Używałam już kiedyś takich substancji, ale nigdy na tak dużej powierzchni. To niesamowite, jak wielkie wydają się podeszwy stóp, gdy zedrzesz sobie z nich skórę. Na wszelki wypadek owinął je jeszcze gazą. Nie prosiłam, żeby przestał. Patrzyłam tylko na niego, przyglądając się napiętym mięśniom ramion i siwiźnie na skroniach,

widocznej nawet mimo wyblakłych miejscami włosów. Zauważyłam moment, w którym rozluźnił się po podjęciu decyzji, więc nie zdziwiłam się, gdy wstał i mnie pocałował. Czasami zastanawiałam się, dlaczego ludzie niczego się nie domyślali. Czy naprawdę tak często rodzeństwo po osiągnięciu dojrzałości dzieli pokoje hotelowe albo wybiera sypialnie połączone drzwiami? Nigdy z nikim się nie umawialiśmy. Na wszystkie imprezy szkolne chodziliśmy zawsze razem. Nigdy nie braliśmy udziału w typowym życiu towarzyskim, a ludzie mimo to zakładali, że jesteśmy wolni. A my byliśmy razem, jeszcze zanim zdaliśmy sobie sprawę, co to znaczy. Dziesięć minut później wciąż staliśmy w łazience, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Głos hotelu powiedział uprzejmie: - Panie Mason, obsługa przyniosła zamówione rzeczy. Chciałby pan odebrać je teraz, czy woli zrobić to później? Shaun odsunął się ode mnie. Miał zaczerwienione policzki. - Eee... - wydukał, a po chwili dodał bardziej zrozumiale: - Już idę. Dziękuję. Podniósł się i wyszedł z łazienki, zostawiając mnie siedzącą na wannie. Sądziłam, że gdy zostanę sama, poczuję niepokój. Stało się zupełnie na odwrót. Po raz pierwszy, odkąd CZKC postanowiło wrócić mi życie, nikt mnie nie obserwował. Cieszyłam się pełną wolnością. Z korytarza dobiegały odgłosy rozmowy, a później usłyszałam dźwięk zamykanych drzwi. Shaun wrócił, przynosząc w jednej ręce paczkę owiniętą w brązowy papier, a w drugiej butelkę z farbą do włosów. - Co chcesz zrobić najpierw? - zapytał. Odpowiedziałam uśmiechem. Godzinę później wreszcie naprawdę poczułam się sobą. Moje mokre, ciemnobrązowe włosy przyklejały się do uszu i czoła. Ubrania zamówione przez Maggie pasowały idealnie, chociaż normalnie wybrałabym o dwa numery większe. Dostałam czarne spodnie i białą

koszulę z guzikami, a do tego czarną marynarkę z kieszeniami na dyktafon i notatnik. W tej chwili nie posiadałam żadnej z tych rzeczy, ale samo miejsce do ich przechowywania poprawiało mi humor. Nawet buty pasowały. Tylko moje oczy nie wyglądały jak kiedyś, ale po to miałam okulary przeciwsłoneczne. Kiedy je założyłam, wyglądałam jak po dłuższej chorobie, ale nie jak klon. Wyglądałam jak Georgia Mason. Shaun najwyraźniej podzielał moje zdanie. Kiedy miałam już okulary na nosie, przestał mówić i patrzył na mnie bez słowa. Wreszcie cicho i spokojnie stwierdził: - Jeśli się okaże, że to tylko jakieś szalone, nieprawdopodobne oszustwo, a ty jesteś jakimś androidem czy coś, zabiję nas oboje. - Klonowanie jak dla mnie jest wystarczająco szalone, więc mi wystarczy powiedziałam. - Możemy najpierw zabić parę innych osób? - Jasne - zgodził się Shaun z uśmiechem. - Możemy. - Ile razy zawiniliśmy, Shaun? Ile... ile pytań zadaliśmy, zamiast siedzieć cicho? Ludzie umierają. - Podeszłam do łóżka i usiadłam na krawędzi materaca. - To przez nas? Shaun zaśmiał się krótko, zupełnie bez radości. - Przez ludzi, którzy zaczęli całe to gówno. My tylko wszystko przyspieszyliśmy. Wydaje mi się... jesteśmy winni na tyle, byśmy poczuwali się do odpowiedzialności i naprawili to, jeśli damy radę. - Damy radę. - Boże, mam nadzieję. - Usiadł koło mnie i chwycił moje dłonie. - Opowiem ci, co przegapiłaś. Twój post się ukazał, to już wiesz, i zmienił wszystko i nic jednocześnie. Po części dzięki niemu Ryman wygrał wybory. Bardzo wyraźnie zaznaczyłaś, że nie współpracował z Tate’em. Pomogło pewnie to, że Tate wygłosił przemowę w stylu

najlepszych filmowych złoczyńców, kiedy zapędziłem go w kozi róg. Otworzyłam szerzej oczy. - Kiedy co zrobiłeś? Shaun... - Po prostu posłuchaj, dobra? Widzisz, po tym, jak... po tym, jak cię... musiałem wysiąść z vana. Steve, pamiętasz Steve’a z ochrony Rymana? Wielkie bydlę, wyglądał, jakby mógł zastąpić cały oddział? - Proszę, nie mów, że Steve zginął. - Nie, nic mu nie jest. Czasami do mnie pisze, a raczej pisał, zanim musieliśmy zniknąć. Widzisz, razem ze Steve’em złamaliśmy zasady kwarantanny, żeby dostać się do Rymana... Historia wydawała się tak szalona i nieprawdopodobna, że złamała mi serce. Zawsze wiedziałam, że Tate jest złym człowiekiem, ale kiedy Shaun stanął przed nim, usłyszał głodne kawałki o przywróceniu Ameryce jej korzeni za pomocą strachu i kontroli. Tate zrobił z siebie męczennika. Może by i zadziałało, gdyby najpierw mnie nie zabił. Shaun zorganizował pogrzeb i starał się jakoś pogodzić ze stratą, ale świat mu na to nie pozwolił; nigdy nie pozwala. Zamiast tego wrzucił go po szyję w spiski i szaleństwo. Dave umarł. Kelly Connolly umarła. Doktor Wynne okazał się nie sprzymierzeńcem, ale jeszcze jednym wariatem, który chciał nadać światu pożądany przez siebie kształt. Im dłużej Shaun mówił, tym lepiej rozumiałam, że jedynymi pewnymi sprzymierzeńcami są ludzie, z którymi pracujemy. Przerwałam mu tylko dwa razy: żeby zapytać o stany rezerwuarowe i poprosić o powtórzenie, kilkukrotne, że faktycznie został ugryziony i nie przeszedł amplifikacji. Choć brzmi to nieprawdopodobnie, właś-nie w tę część najtrudniej było mi uwierzyć. Dodatkowe informacje o komarach przenoszących Kellis-Amberlee tylko przyprawiły mnie o dreszcze. Może ludzkość jednak przegra wojnę z nieumarłymi - i tym razem nie dlatego, że ktoś upuścił fiolkę.

W końcu Shaun zamilkł. Potem wyciągnął rękę i zdjął moje okulary, by położyć je obok mnie na łóżku. - Moglibyśmy uciec - powiedział. - Tylko ty i ja. Wyjechać do Kanady. Inni mogą dokończyć to za nas. Wiem, że by to zrobili. - A my nigdy byśmy sobie tego nie wybaczyli - odparłam. - Dokończymy to i jeśli jakimś cudem uda nam się przeżyć... uciekniemy. Tylko ty i ja, gdzieś, gdzie nigdy nas nie znajdą. - Jesteśmy umówieni. Pochylił się do tyłu i sięgnął po telefon.

- Co robisz? - Dzwonię po obsługę. Nie chcę, żeby mocniejszy wiatr cię porwał. Zaśmiałam się i uderzyłam go, nawet się nad tym nie zastanawiając. Ten gest wywołał na jego twarzy całkowicie szczery uśmiech, a potem Shaun odwrócił się, żeby zadzwonić i złożyć zamówienie. Nie minęło piętnaście minut, kiedy do naszego pokoju dostarczono dwie potężne miski kurczaka cacciatore razem z sześciopakiem coli i kawałkiem tiramisu wielkości mojej głowy. Kiedy zobaczyłam jedzenie, zaburczało mi w brzuchu i zdałam sobie sprawę, że po raz pierwszy od bardzo długiego czasu byłam naprawdę głodna. Jedyna rzecz, której pragnęłam bardziej niż jedzenia, to połączenie z Internetem, ale Shaun zapewnił mi je chwilę po tym, jak po obiedzie zostało wspomnienie i kilka okruszków. Nie przywieźli do Agory mojego laptopa - bo niby po co? - więc pozwolił mi skorzystać ze swojego. Rozsiedliśmy się na łóżku, opierając plecy o wezgłowie. Przyciskając ramię do klatki piersiowej Shauna, zajęłam się najważniejszą rzeczą. Zaczęłam nadrabiać zaległości w newsach.

Praca w zawodzie blogera oznaczała lata nauki przyswajania informacji w jak najkrótszym czasie, ponieważ wypadając z obiegu, ryzykowało się publikację tematu, który nikogo już nie interesuje. Zawsze pracowałam nieco wolniej od kolegów i koleżanek, bo cholernie pieczołowicie sprawdzałam swoje informacje przed podpisaniem się pod nimi imieniem i nazwiskiem. Oczywiście miałam bardziej luźne wpisy - na Tylko wiatr, jeszcze jako nastolatka na tymczasowej licencji, a potem na Drastycznych zdjęciach, gdy zostałam dziennikarzem zawodowym - ale tam zamieszczałam swoje myśli. Opinie. Pomysły. To artykuły na głównej stronie naprawdę się liczyły i właśnie do nich musiałam się odpowiednio przygotować. Zaczęłam od Przeglądu Końca Świata i sięgnęłam po archiwa, cofając się aż do dnia mojej śmierci. Posty Shauna z tego okresu to jeden wielki bałagan; przy połowie tekstów zastanawiałam się, czy są napisane po angielsku. Mahir i Alaric odwalali większość prawdziwej pracy dziennikarskiej, śledząc resztę kampanii Rymana z takim zacięciem, że nie musiałam już się zastanawiać nad tym, jak bardzo przeżywali moją śmierć. Nie tylko Shaun cierpiał. Przewijałam kolejne nagłówki. Ryman wygrywa z ogromną przewagą głosów i zaskakuje wszystkich wyborem Richarda Cousinsa na wiceprezydenta! Kandydat Demokratów, Susan Kilburn, jest tak załamana przegraną, że odbiera sobie życie! Ryman przejmuje Biały Dom! Shaun Mason po cichu traci rozum, podczas gdy jego zespół próbuje to zatuszować. Maggie Garcia zastępuje Buffy i radzi sobie doskonale, zwłaszcza jak na okoliczności. Shaun oddaje swoją posadę Rebece Atherton, przekazując jej pieczę nad Irwinami, a sam popada w chorobę psychiczną. Mahir w dalszym ciągu prowadzi stronę tak, by była orędownikiem prawdy, ze wszystkich sił opierając się fali ignorancji i korupcji.

Kelly Connolly z CZKC zostaje zastrzelona w czasie napadu! Centrum Oakland przechodzi sterylizację po wybuchu epidemii, w wyniku której śmierć poniosły tysiące ludzi, w tym dziennikarz, David Novakowski! Nowy nosiciel Kellis-Amberlee pojawił się na terenach dotkniętych huraganem, zabijając kolejne miliony! Najważniejsi członkowie zespołu Przeglądu Końca Świata poszukiwani w związku z aktem bioterroryzmu! Ryman pogrąża się w żałobie po wydarzeniach na Florydzie!

CZKC postanawia wskrzesić umarłych. Ktoś głosi wiele kłamstw, a ktoś inny upewnia się, że cały świat w nie wierzy. Wszystko się sypie. Głowa mnie rozbolała od wysiłku, jakim było doszukiwanie się prawdy stojącej za nagłówkami - prawdy kryjącej się między wierszami, gdzie mniej się jej spodziewano. Położyłam głowę na ramieniu Shauna. - Nie mogłabym tego zrobić - powiedziałam, zamykając oczy.

- Czego? - Tego, co ty. Ja nie mogłabym tego wszystkiego kontynuować. Rozpadłabym się na kawałki. - Ja też się rozpadłem - zauważył z niemal komiczną powagą. - Odbiło mi. Gadałem z tobą od Sacramento, a ty mi odpowiadałaś. - Spodziewałam się czegoś takiego. Nigdy nie radziłeś sobie sam. - Ty też. - Dlatego bym się zabiła. Zapadła cisza i trwała prawie minutę, dopóki Shaun jej nie przerwał: - Cóż, w takim razie dobrze, że to ja wydostałem się z Sacramento, co? To nawet trochę zabawne, jak się tak zastanowić. Odłożyłam laptopa na łóżko i odwróciłam się, żeby spojrzeć na Shauna. - O czym ty mówisz?

- Doktor Wynne zginął, bo Kelly, którą nazywaliśmy Doktorkiem, dźgnęła go skalpelem w połowie jego wielkiej przemowy. Serio, nie wiem, czy oni wszyscy biorą udział w jakimś kursie dla zaawansowanych złoczyńców, ale następnego gościa, który spróbuje opowiedzieć mi swój niecny plan, palnę w łeb. - Oczy Shauna błyszczały. - Doktorek to chyba ostatni dobry człowiek, jaki został w CZKC. Nie wiem. Nigdy nie miałem czasu tego sprawdzić. Pomyślałam o Gregorym i doktor Kimberley, którzy zamiast dla CZKC woleli pracować dla ESW. - Może masz rację - przyznałam. - W każdym razie, zanim doktor Wynne zginął, powiedział, że strzelec nie celował w ciebie. Igła miała ukłuć mnie. - Odgarnął włosy z mojego policzka. - To ty miałaś zastrzelić mnie, a nie na odwrót. Tate wygłosiłby przed tobą swoją przemowę, a ty miałaś to uznać za koniec, bo zawsze wierzyłaś w czarno-biały świat. Moje wnętrzności zwinęły się w kłębek bólu. - Wiedzieli, jak nas pokonać. - Ano. Ale ta zimna kalkulacja ich zgubiła, bo matematyka nie ma litości. Podmienili złą część równania i od tamtej pory ciągle próbuję skopać im tyłki. Dla ciebie. - Spojrzał na mnie poważnie. - Robiłem to wszystko dla ciebie. Westchnęłam i przysunęłam się bliżej do niego.

- Wiem. Jakiś czas później - kiedy laptop został podłączony do ładowarki, a na drzwiach zaświeciła lampka „nie przeszkadzać” - usnęliśmy, rozwaleni bezładnie na pościeli. Shaun obejmował mnie ramieniem i odpływaliśmy w sen, przytulając się, jakby w obawie, że zniknę przed świtem. Nigdy nie byłam wielką fanką przytulania i wyglądało na to, że powrót z zaświatów tego nie zmienił, ale ten jeden raz mi to nie przeszkadzało. Skoro dzięki temu nie

obudziłabym się z przeświadczeniem, że wróciłam do CZKC, nie miałam nic przeciwko. Spaliśmy już od kilku godzin, kiedy w pokoju rozległa się cicha melodia, a chwilę potem głos Agory: - Mam nadzieję, że dobrze państwo wypoczęli. Panna Garcia chciałaby przypomnieć, że mają państwo spotkanie, którego nie można przełożyć. - Co proszę? - Podniosłam się, ścierając resztę snu z powiek jedną ręką i szukając okularów drugą. To niesamowite, jak szybko wracają stare nawyki, nawet jeśli nie są już potrzebne. - Chodzi o spotkanie z Małpą. Shaun pochylił się, żeby sięgnąć po leżącą na podłodze koszulkę.

- Kim? - Wyjaśnię ci po drodze. Chodź. Miałam tylko jedną parę ubrań, więc mogłam się wyszykować w rekordowym czasie. Oczywiście nigdy nie poświęcałam wyborowi garderoby zbyt wiele uwagi, ale kiedy ma się kilka par identycznych czarnych spodni, chwilę zajmuje zastanowienie się, które są czyste. Oboje z Shaunem przygotowywaliśmy się połowę krócej niż przed moją śmiercią. Shaun podszedł do drzwi, ale zatrzymał się i obejrzał na mnie. - Miałem już dość nawiedzeń - powiedział. - Dziękuję, że wróciłaś. Potem wyszedł na korytarz, nie dając mi szansy na odpowiedź. Może to nie miało znaczenia. Może to jedna z tych rzeczy, na które się nie odpowiada. Poszłam jego śladem, a drzwi zamknęły się za mną, blokując zamki ze stłumionym trzaskiem. Mahir, Maggie i Becks czekali już w holu, blisko wejścia do śluzy. Mahir zbladł na mój widok, zupełnie jakby zobaczył ducha. W pewnym sensie tak właśnie było.

- Wszystko pasuje? - zapytała Maggie, kiedy znaleźliśmy się odpowiednio blisko. - Idealnie - odparłam. - Nawet buty. Dziękuję. Nie masz pojęcia, jak dobrze znowu mieć na sobie ubrania. W czasie obserwacji nie pozwalali mi nosić nawet stanika. Maggie zadrżała na myśl o takim poniżeniu. Becks wciąż mi się przyglądała, ale z jej twarzy nie dało się wyczytać, co sobie myślała o całej sytuacji. - Wydaje nam się, że nadal możesz się czuć nie do końca ubrana - stwierdził Mahir, gdy już otrząsnął się z szoku. Włożył rękę do kieszeni i wyciągnął z niej mały przedmiot. Gdybyś była tak miła... Zamrugałam zaskoczona i wyciągnęłam dłoń, a on położył na niej słuchawkę telefonu. Urządzenie nie ważyło nawet dziesięciu gram, ale wydało mi się najcięższym i najcenniejszym przedmiotem na calutkim świecie. Uniosłam wolną rękę do ust, nagle podwójnie zadowolona z faktu posiadania okularów przeciwsłonecznych. Dzięki nim nikt nie mógł zauważyć moich łez. - Och, Boże. Dzięki, Mahir. - Zamrugałam raz jeszcze, żeby pozbyć się łez, jednak na ich miejscu pojawiły się kolejne. - Bardzo ci dziękuję. - Na liście kontaktów ma tylko trzy numery - wyjaśniła Becks tonem wciąż podszytym nieufnością. - Naciśnij raz do Shauna, dwa razy do Mahira i trzy razy do mnie. Nie próbuj tego zmieniać. Na kontrolkach jest blokada bezpieczeństwa. Jak zaczniesz kombinować, to wszystko się wyłączy, a my się o tym dowiemy. - Nawet mi to do głowy nie przyszło - odparłam. - Poważnie, dziękuję wam wszystkim. Nie macie pojęcia, ile to dla mnie znaczy. Maggie się uśmiechnęła. - Wydaje mi się, że jakieś pojęcie mamy.

Odpowiedziałam jej uśmiechem, a potem ostrożnie włożyłam słuchawkę na zewnętrzny łuk ucha. Szczypała skórę w sposób znany mi ze szkoły średniej, kiedy zaczynałam nosić tego typu urządzenia na co dzień. Dopóki się nie przyzwyczaiłam, przez tydzień miałam otarcia i odciski. I w ogóle się tym nie przejmowałam. - W takim razie, skoro już wszyscy są gotowi do wyruszenia ku przygodzie, czas ruszać - powiedział Mahir, odwracając ode mnie wzrok. - Jestem pewien, że nasi gościnni gospodarze woleliby, żeby koniec nie znalazł nas zbyt wcześnie. - Optymizm z ciebie aż bije, Mahir. - Shaun wyszczerzył zęby. - Do roboty.

Joey, co masz na myśli, mówiąc, że Danika się z Tobą skontaktowała? Danika od lat nie utrzymywała z nikim kontaktu. Wciąż jest na tym swoim szalonym safari w szalonej puszczy, szukając szalonych ziół, by wyleczyć nimi nieumarłych. Poważnie, ta kobieta nawet jak na szajbuskę jest szajbnięta. Czyżbyś ją zaliczał? Bo tak się łapie naprawdę niezłe syfy. Dołączam namiary. Będą aktualne jeszcze przez cztery dni, a potem odcinam przynętę i przenosimy się gdzieś wyżej. Zbliża się sezon powodzi, przyjacielu. Postaraj się na chwilę odczepić od szajbuski, żeby spieprzać im z drogi.

- z wiadomości wysłanej przez doktor Shannon Abbey do doktora Josepha Shoji, 3 sierpnia 2041

Nie wiem, co gorsze: to, że Shaun zaakceptował tę kobietę jako swoją zmarłą siostrę, czy to, że sama zaczynam jej wierzyć. Georgia Mason reaguje na wszystko w pewien specyficzny sposób - to język kinestetyczny, a nie werbalny. Tego nie dałoby się podrobić bez długich lat żmudnych ćwiczeń. Jeśli ta kobieta jest oszustką, nie miała tyle czasu... a porusza się jak Georgia. Do

perfekcji opanowała wszystkie jej małe tiki nerwowe i dziwactwa. Kiedy wyszła z windy w ubraniu i okularach... Byłam gotowa zwrócić się do niej po imieniu i zapytać, co robimy. A to wcale nie jest dobry znak. Jeśli jest prawdziwa, super, nauka znowu wypaczyła swoje cele. Brawo dla nauki. A jeśli nie jest prawdziwa... Jeśli nie jest prawdziwa, nie mam wątpliwości, że przez nią zginiemy.

- z Czarująco Nieszczerej, bloga Rebeki Atherton, 3 sierpnia 2041. Nieopublikowane

SHAUN: Dwadzieścia osiem Nie mieliśmy kolejnej gry tekstowej, która zaprowadziłaby nas do Móz-gownicy, więc musiałem prowadzić, bo jako jedyny znałem drogę. Nie podobała mi się rozłąka z George’em. Nigdy wcześniej nie byłem bluszczem - zdaniem wszystkich moich psychologów uzależniony, owszem, ale nigdy aż tak. A to oznaczało, że gdy wróciła, potrzebowałem mieć ją nieustannie na wyciągnięcie ręki. Z czasem ta potrzeba minie, nie miałem co do tego wątpliwości. A przynajmniej żywiłem nadzieję, że jestem tego pewien, a nie tylko się okłamuję. Masz w tym dużo praktyki, skomentowała George. Nie wydawała się zagniewana. Raczej zrezygnowana. - Cicho - mruknąłem.

Maggie, która siedziała na fotelu pasażera, spojrzała na mnie ukradkiem, ale nic nie powiedziała. Byłem za to wdzięczny. Nie miałem pojęcia, co mógłbym jej odpowiedzieć. Z tyłu vana Mahir i Becks - głównie Mahir - przepytywali George’a, próbując wyczuć granice jej wiedzy. W większości przypadków się nie wahała, ale i tak nie przestałem wstrzymywać oddechu za każdym razem, gdy nie odpowiadała od razu, i wciąż czekałem na odgłos odbezpieczanej przez Becks broni. Mimo to George za każdym razem przypominała sobie, co trzeba. Jeśli istniały jakieś pytania, na które nie znała odpowiedzi, nie znalazły się wśród zadawanych przez tę dwójkę. Nie obchodziło mnie, co kryje się w tych trzech procentach, które utraciła w trakcie śmierci i powrotu do życia. Podała mi wszystkie odpowiedzi, których potrzebowałem. Maggie dyskretnie wcisnęła przycisk blokujący drzwi, kiedy przejeżdżaliśmy przez osiedle w pobliżu Mózgownicy. Jej nerwowe spojrzenia za okno jasno tłumaczyły to zachowanie. Chociaż jedną wizytę w tej okolicy przeżyła, widok zrujnowanych budynków i tak ją niepokoił. - Będzie dobrze, Maggie - powiedziałem. - Wątpię, by ktokolwiek tu mieszkał prócz tych szaleńców, których mamy zamiar odwiedzić. Pewnie, mogą zdecydować, że czas nas zastrzelić i schować nasze ciała do zamrażarki, ale to przecież zupełnie normalne, prawda? Wymamrotała pod nosem coś nieprzyjemnego po hiszpańsku, a potem stwierdziła głośno: - Nigdy nie uważałam tego za normalne, dopóki nie zaczęłam podróżować z tobą. - Widzisz? Zawsze powtarzam, że podróże poszerzają horyzonty. Maggie pokazała mi środkowy palec. W odpowiedzi wywaliłem język. - Serio? Pokazujesz mi fucka? Rany, Maggie. Nie minęły dwadzieścia cztery godziny, odkąd włamałem się do CZKC...

- Znowu - zawołała Becks z tylnego siedzenia. - Nie zapominaj o Portland. - Dobra, kapuję, znowu włamałem się do CZKC, które zresztą wybuchło w czasie naszego pobytu, a potem widziałem wskrzeszoną siostrę i wypiłem mnóstwo kawy. Będziesz potrzebowała czegoś więcej niż środkowego palca, żeby mnie wkurzyć. Maggie uniosła obie ręce i pokazała mi dwa palce. Kiwnąłem głową. - O wiele lepiej. Hej, patrzcie! Van seryjnego mordercy! - Może używanie spalonego vana sprzed Powstania jako drogowskazu było trochę dziwne, ale z pewnością logiczne. Na tego typu osiedlu nie dało się do nawigacji wykorzystać kolorów farb czy numerów domów, a mówienie „skręć przy tym budynku, co wygląda, jakby został pomalowany tak, by wtapiał się w tło” z pewnością wywołałoby więcej wątpliwości niż „skręć przy vanie seryjnego mordercy”. - Supcio - rzuciła Maggie.

- Nie brzmisz zbyt entuzjastycznie. - To pewnie dlatego, że wolałabym wrócić do domu, moich psów i pisania pornosów wyjaśniła. Spojrzałem na nią. - Już niedługo. Nie miała już nic do powiedzenia. Van trząsł się i podskakiwał na wyboistym podjeździe Mózgownicy. Zaparkowałem przed garażem, wyłączyłem silnik i czekałem. George wcisnęła głowę między siedzenia.

- Siedzimy tak z jakiegoś konkretnego powodu?

- Tak.

- A jest nim...? - W tym domu jest pełno szajbusów, którzy tylko czekają na pretekst, by odstrzelić nam różne części ciała, więc czekamy w samochodzie, dopóki nie dadzą znaku, że możemy wejść do środka. - Kiedy powiedziałem to na głos, zabrzmiało bardziej niedorzecznie, niż było w istocie. Mimo to nawet nie drgnąłem. - Masz na myśli takich szajbusów? - zapytała George, pokazując mi coś za oknem. Odwróciłem się. Lisica siedziała na jednym z na wpół martwych drzew wciąż tkwiących w ziemi na końcu podwórka. Jakimś cudem jej nie zauważyliśmy, nawet mimo trójkolorowych włosów i tęczowych getrów. Pomachała nam, gdy zauważyła, że na nią patrzymy. A potem zeskoczyła z łatwością na wyschniętą glebę, na której kiedyś rosła trawa, i ruszyła w stronę vana. Kiedy do nas dotarła, miałem już opuszczoną szybę w oknie. Ręce oparłem o deskę rozdzielczą, żeby były widoczne. - Cześć! - powiedziała, patrząc na George’a. Trzymała potężnego gnata. Mógłbym się założyć, że nie było go, gdy zeskakiwała z drzewa. I wiem, że nie zauważyłem, jak go dobywa. Zrozumiałem, że ta kobieta jest nie tyle po prostu szajbuską, co bardzo, bardzo niebezpieczną szajbuską. - Kim jesteś? Nie widziałam cię wcześniej. Georgia posłała jej chłodne spojrzenie. Okulary jej w tym pomogły. Lepiej radziła sobie z mimiką twarzy, gdy oczy nie mogły jej zdradzić.

- Georgia Mason, blogerka. A ty?

- Ja? - Lisica zamrugała ze zdziwienia, a potem uniosła głowę. - Jestem Lisicą. Kiedyś nazywałam się Elaine, ale wszystko było nudne i ciągle się smuciłam. Teraz jest lepiej. Na twoim miejscu nie zadawałabym więcej tego pytania. George zmarszczyła brwi.

- Dlaczego nie? - Och, bo jeśli usłyszy to Kocica, każe strzelić ci w głowę kilka razy za wtykanie nosa w nie swoje sprawy. I zapewne posłucham, bo Kocica piecze najlepsze ciasteczka, a ja nie lubię sobie przypominać, że kiedyś byłam smutna. - Lisica powiedziała to tak, jakby wszystko brzmiało absolutnie logicznie. Cóż, zapewne w jej chorym umyśle takie właśnie było. Wtrąciłem się, zanim George zdołała powiedzieć coś jeszcze. - Lisico, wypełniliśmy powierzone nam zadanie. Możemy wejść do środka i pogadać o tym, co dalej? - No pewnie. - odparła Lisica i uśmiechnęła się, odskakując od vana na dwa kroki. Właźcie. Założę się, że Kocica przyjmie was z radością! Słyszałem, jak za moimi plecami Becks mamrocze: - Tylko jeśli ma dobre pomysły na odzieranie ludzi żywcem ze skóry. - Słyszeliście tę damę, ludziska - oznajmiłem w nadziei, że nie dotarło to do Lisicy. Nawet jeśli, to najwyraźniej jej to nie obeszło. Huśtała się na piętach i patrzyła w niebo, wciąż celując karabinem w naszego vana. Nie miałem wątpliwości, że nie udawała szaleństwa, ale tę naiwność już tak. - Wejdźmy do środka. - Nie zapomnijcie zostawić swojej broni, inaczej was wszystkim pozabijam - ogłosiła beznamiętnie Lisica. - Zacznę od tej głośnej. Pewnie potrzebuje kulki bardziej niż reszta z was.

- Naprawdę uważam, że darzy cię sympatią, Rebecca - stwierdził Mahir. - Zamknij się - warknęła Becks. Lisica odwróciła się i odeszła w stronę domu, najwyraźniej zapominając o nas. Tymczasem George złapała mnie za ramię i zapytała: - Czy my naprawdę wychodzimy z vana bez broni? - Taki jest plan. - Wyjąłem oba pistolety zza paska dżinsów i odłożyłem je na deskę rozdzielczą. George wypuściła gwałtownie powietrze. Zawahałem się, po raz pierwszy przyglądając się uważnie broni. - Och, ten chyba należy do ciebie, prawda? - Może go odzyskać, kiedy już załatwimy sprawy z miejscowymi psychopatami, dobrze? - upomniała nas Becks, rzucając na podłogę trzy zapasowe magazynki. - Teraz chcę tylko wejść do środka, zabrać to, po co przyjechaliśmy, i spadać stąd. Seattle nie jest już takie przyjazne. - Powiedz mi coś, czego jeszcze nie wiem. - Otworzyłem drzwi. George ruszyła za Mahirem, wciąż wyraźnie niepewna. Maggie okrążyła vana, żeby do nas dołączyć, i czekaliśmy cierpliwie we czwórkę, aż Becks skończy rozbrajanie. - Co ty tam masz, cały skład broni? - zawołałem. - Jestem przygotowana - krzyknęła i wysiadła. Jeden z powodów jej opieszałości ukazał się naszym oczom; Becks zdążyła rozsznurować buty wojskowe, żeby łatwiej było je zdjąć. Widząc zrozumienie na mojej twarzy, uśmiechnęła się z wyższością. - Widzisz? Przygotowana. Też powinieneś tego spróbować, Mason. Może ci się spodoba. Mahir prychnął. - A świnie zaczną latać. Ruszamy. - Tak jest - powiedziała Becks, pół żartem, pół serio. Wciąż chichotała, kiedy szliśmy

w stronę domu. Zostałem z tyłu, pozwalając Mahirowi i Maggie poprowadzić George’a, a sam zapytałem cicho Becks: - Wszystko w porządku? Nagle zrobiłaś się taka... wesoła. Pokręciła głową. - Wcale nie, serio. Mam wrażenie, jakby w ostatnim roku przepuszczono mnie przez emocjonalną maglownicę, a i tak nie potrafię sobie wyobrazić, jak możesz się teraz czuć. Tylko że to się nie zmieni, nie skończy, nie odejdzie. Zmarli wracają do życia, ale teraz chcą się z nami podzielić przemyśleniami, a nie wirusem. - Becks pokazała głową na George’a, która właśnie wchodziła na schody. - Im więcej z nią rozmawiam, tym wydaje mi się prawdziwsza. To przerażające. Całe życie mi się rozpada, bo moi rodzice reprezentują bogactwo, które wspiera polityków, którzy wspierają takie miejsca, jak CZKC, a teraz CZKC przywraca zmarłym życie, znowu. Więc nie, nie jest ze mną wszystko w porządku. Po prostu nie mam już siły, żeby ciągle się tym dołować. - Czyli masz lepszy humor, bo tak jest łatwiej? - Tak. - Wchodząc na schody, Becks złapała się resztki niszczejącej poręczy. - Ty zwariowałeś, bo tak ci było łatwiej. Więc co w tym złego, że ja z tego samego powodu postanowiłam się rozchmurzyć? Nie znałem dobrej odpowiedzi. Wzruszyłem ramionami i wszedłem za nią do domu. Inni już tam na nas czekali. Kiedy wszyscy zdjęli buty, udaliśmy się do salonu. George trzymała się tuż za mną, prawie dotykaliśmy się rękoma. Jej obecność niemal wystarczała, by uspokoić mnie mimo braku broni. Kocica siedziała na jednej z kanap, opierając stopy na stoliku do kawy, a na kolanach miała tablet. Lisicy nigdzie nie było widać. Naprawdę nie potrafiłem zdecydować, czy to

dobrze, czy źle. - Wiecie, naprawdę nie spodziewałam się, że jeszcze was zobaczę - oznajmiła Kocica, nie unosząc wzroku. Poruszała po ekranie palcami z gracją artysty, tworząc wzór, którego nie dostrzegałem. - Gdybym się założyła, przegrałabym. - Przyjechaliśmy po nasze dowody - powiedziała Becks. - Zrobiliśmy, co chcieliście. - Och, wiem. Wiedziałam, gdy tylko pluskwa zaczęła przesyłać dane. Dziewczynki i chłopcy z CZKC byli bardzo, bardzo niegrzeczni. Niedługo przyjdzie im za to zapłacić. Zabijanie ludzi, klonowanie, wywoływanie epidemii... Gdyby zachowywali się jak cywilizowani ludzie, rachunek nie byłby taki wysoki. Zrobiło mi się zimno. Złapałem na oślep rękę George’a i zapytałem: - Co masz na myśli? Kocica uniosła wzrok. Jej pełen wyższości, niemal nieludzki wyraz twarzy powiedział mi dokładnie, skąd pochodzi jej pseudonim. - Działamy niezależnie, panie Mason. Nie możesz mieć nam za złe, że cały czas szukamy nowych źródeł dochodu. - To wy. - Głos Mahira miał w sobie nutę rodzącego się strachu. Odwróciłem się, żeby na niego spojrzeć. Gapił się na Kocicę z szeroko otwartymi oczami, pokazując białka. - Jedna rzecz mi nie pasowała, gdy przeglądałem nagrania odzyskane z Oakland. Doktor Connelly podróżowała z dokumentem stworzonym przez was. Powinna być bezpieczna. Powinna mieć pewność, że nie da się jej namierzyć. Jakim cudem CZKC odnalazło ją w niecałe dwie godziny? I dlaczego zgubili ją, gdy w pożarze straciła dowód? - Nie wiem - stwierdziła Kocica. - Może ty mi powiesz? Jesteście blogerami, powinniście być mądrzejsi. - Czekaj. - Becks popatrzyła na Mahira. Nie podobał mi się ton jej głosu. - Twierdzisz,

że przez tę laskę zginął Dave? - Jeśli odpowiesz na to pytanie, nie dostaniecie swoich nowych tożsamości. Przemyśl to. - Kocica znowu spojrzała na swój tablet, udając brak zainteresowania. - Przyjechaliście tu, bo chcieliście spróbować od nowa ułożyć sobie życie. Dla tej szansy byliście gotowi popełnić zdradę stanu. Naprawdę pozwolicie, by przeszłość stanęła między wami a tym, za co zapłaciliście? - Myślę, że to zależy, czy nasz nowy zakup przypłacimy życiem - powiedziałem. Wtedy ze schodów dobiegł naszych uszu cichy, skonsternowany głos: - Kociaku, coś ty narobiła? - Spojrzałem w tamtą stronę. Lisica schodziła z pierwszego piętra. Na jej twarzy malowała się dziecinna dezorientacja, jakby działo się coś wykraczającego poza jej pojmowanie i graniczącego z niemożliwym. - Znowu byłaś niegrzeczna? Wiesz, czym Małpa zagroził, jeśli znowu będziesz niegrzeczna. Pamiętasz, co zrobił Wilczycy. - Idź na górę, Lisku - zawołała spokojnie Kocica. - Obejrzyj film u siebie w pokoju. Później przyniosę ci ciasteczka. Lisica się skrzywiła. - Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. - Bo nie muszę. - Nie, ale mi musisz odpowiedzieć. Wszyscy odwróciliśmy się w stronę nowego głosu, a Becks próbowała sięgnąć po broń, której nie miała. Jej dłoń zawisła na moment przy biodrze, a potem opadła. Mężczyzna, który pojawił się na końcu krótkiego korytarza za kuchnią, patrzył na nas łagodnie, jakby w jego salonie codziennie pojawiały się grupki nieznajomych. Z drugiej

strony, może tak właśnie było, zważywszy na jego zawód. - Pan Małpa, jak rozumiem? - zapytałem. - Nie, nie. Pan Małpa był moim ojcem. - Nie potrafiłem ocenić, czy żartował. - A wy to pewnie ci blogerzy. - Owszem - przyznał Mahir. - Czy to pan jest tu szefem? - Nie jestem pewien, czy Mózgownica ma jakiegoś szefa, ale jeśli tak, to pewnie chodzi o mnie. - Kiedy przyglądał się naszej grupie, jego spojrzenie się wyostrzyło, tracąc swą niejednoznaczność. - I co ja z wami teraz pocznę? Małpa wyglądał tak przeciętnie, że praktycznie wystarczyło odwrócić wzrok, by o nim zapomnieć. Mężczyzna rasy kaukaskiej, średniego wzrostu, średniej budowy ciała, o rysach ni to brzydkich, ni to atrakcyjnych, z brązowymi włosami poprzetykanymi wyblakłymi pasemkami; wyglądał jak każdy inny mężczyzna na tej planecie, który nie przejmował się szczególnie wyglądem. Tylko dzięki przeprowadzeniu rozmaitych celowych zabiegów można posiąść tak mało rzucającą się w oczy urodę. Zapewne patrzyliśmy właśnie na owoce długoletnich starań, być może obejmujących także operację plastyczną. Ten człowiek nigdy nie chciał się wyróżniać z tłumu. Mógłby zlać się z tłem, zanim ktoś zdałby sobie sprawę z jego obecności. Na swój sposób był bardziej przerażający niż Lisica. Przynajmniej u niej szaleństwo jest widoczne. Albo i nie, stwierdziła moja wewnętrzna George. Pamiętaj o podwórku. Zdusiłem odpowiedź i zamiast tego uśmiechnąłem się do Małpy. - Dasz nam nasze fałszywe dowody tożsamości, skombinujesz jeszcze jeden dla mojej siostry, a my odjedziemy w swoją stronę? - Małpa! - Lisica przecisnęła się między nami i dosłownie rzuciła w ręce mężczyzny. Kocica była niegrzeczna, naprawdę, nie powiedziała, że była, ale nie powiedziała, że nie była, więc była!

- Nic nie zrozumiałam - stwierdziła Becks. - Kocica zabiła Dave’a - powiedziała Maggie. W jej głosie dało się zauważyć groźną nutę. Nie podobało mi się to. Wiedziałem, czego spodziewać się po reszcie, jeśli uznamy, że żarty się skończyły, ale Maggie... Nie miałem pojęcia. Nigdy nie widziałem, jak traci nad sobą kontrolę. Zawsze musi być ten pierwszy raz. - Kogo? - zapytał Małpa. Pogłaskał Lisicę po głowie i patrzył na nas, czekając na odpowiedź. Dziewczyna wtuliła się w niego, trochę jak kochanka, trochę jak zwierzak. - Nie przypominam sobie nikogo o tym imieniu. - Nie był jednym z twoich klientów. - Maggie praktycznie splunęła. Mahir, chcąc ją uspokoić, położył jej rękę na ramieniu. Zignorowała go, wpatrując się w Małpę. - Stworzyłeś nową tożsamość dla kobiety z CZKC. Kelly Connolly. - Użyłeś imienia Mary Preston - wtrąciła Becks. - Ach! - Małpa uśmiechnął się i w jednej chwili przestał być przeciętny do bólu, a stał się wręcz przystojny. Szybko stało się jasne, jakim cudem skończył z dwiema atrakcyjnymi, choć psychopatycznymi, kobietami, które wykonywały jego rozkazy. - Trudne zlecenie. Zazwyczaj nie wykonuję aż tak wielu podmian zdjęć dla zwykłego cyklu „śmierć i powtórne narodziny”, wiecie? Prawdziwe wyzwanie. Lubię wyzwania. Odezwałem się, zanim zdążyłem dobrze to sobie przemyśleć: - Spoko, ale to twoje wyzwanie okazało się mieć lokalizator, dzięki któremu CZKC bez problemów ją namierzyło, a przy okazji też nas. Zrzucili bomby na całe osiedle. Zniszczyli nasze biuro i zabili jednego z pracowników. Uśmiech na twarzy Małpy zniknął, na czole pojawiły się głębokie bruzdy. - To niemożliwe. Nie umieszczam lokalizatorów na dowodach. To zniszczyłoby moją reputację wśród najlepszej klienteli, a poświęciłem dużo czasu, by ją zdobyć.

- Reputację czy klientelę? - zapytała George. - Jedno i drugie. - Małpa popatrzył na nią, mrużąc oczy. - A ty nie powinnaś być martwa? Pamiętam twoją twarz z wiadomości i danych CZKC, które czytałem cały ranek. Fascynujące. - Wyzdrowiałam. - Gubimy wątek - powiedziałem, próbując odwrócić uwagę Małpy od George’a. Nagle przyszło mi do głowy, że koleś wygląda na takiego, co by z chęcią pokroił ją na kawałki, żeby przekonać się, czy jest klonem, czy cyborgiem. - Podłożyliśmy w CZKC waszą pluskwę. Chcemy nasze papiery. - Zabiliście Dave’a - powtórzyła z uporem Maggie. Odniosłem wrażenie, że prowadzimy trzy różne rozmowy, a ja nie panowałem nad żadną z nich. - Moglibyśmy się wszyscy uspokoić na minutę? Proszę? Coraz trudniej zrozumieć, co się tu dzieje. - Nie, to bardzo proste - powiedział łagodnie Małpa. - Wymieniliście pieniądze i usługę w zamian za kilka fałszywych tożsamości, które potencjalnie pomogą wam uciec od kłopotów, w które sami się wpakowaliście. A muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem, co udało wam się osiągnąć w tej materii, zważywszy na wasze początki. Nie ufacie ani mnie, ani moim dziewczynom, ale nie macie się do kogo zwrócić. Rozumiem to. Ciężko pracowałem, żeby wykosić konkurencję. Lisica odsunęła swoją twarz od jego piersi, żeby spojrzeć na nas i oznajmić szczerze:

- To moje zadanie. - Nie mam co do tego wątpliwości - przyznałem. - Wyglądasz, jakbyś świetnie sobie

w tym radziła. Posłała mi nieśmiały uśmiech, a potem znowu wtuliła się w Małpę. Mężczyzna pogłaskał ją po głowie. - A teraz przeżywacie kryzys... powiedzmy, że wiary... bo doszliście do wniosku, iż jestem odpowiedzialny za śmierć waszego kolegi. Zapewniam, że to niemożliwe. Oczywiście pod warunkiem, że nie próbował zostać moim konkurentem. - Był blogerem - powiedziała cicho Becks. - A więc to ostatnie odpada. - Małpa spojrzał na siedzącą bez słowa Kocicę, wciąż skupioną na tablecie. - Kocie? Czy to, co mówią ci ludzie, ma jakieś uzasadnienie? - Yhy - odparła. Nie uniosła głowy. Mogłaby równie dobrze odpowiadać na pytanie, czy chce na obiad zupę. Małpa skrzywił się z irytacją. Delikatnie odsunął od siebie Lisicę. - Patrz na mnie, kiedy do ciebie mówię. Kocica mimo to nie uniosła głowy. - Spójrz na mnie. - Małpa nie ukrywał już swojego gniewu. I nie mógłby już tak łatwo wtopić się w tłum. - Jane. Odłóż to, spójrz na mnie i powiedz, co zrobiłaś. - Nie tak się nazywam. - Kocica wreszcie oderwała wzrok od tabletu. Zacisnęła usta w wąską kreskę, a potem podniosła głowę i spojrzała na Małpę spode łba. - Nazywam się Kocica. - Nazywasz się „mała wystraszona dziewczynka, która nie potrafiła poradzić sobie z chłopcami, co chcieli ją dla jej ciała, a mózg woleliby włożyć do słoika, by móc ją pieprzyć i jednocześnie prześcigać w inteligencji”. Nazywasz się „przygarnąłem cię, kiedy chciałaś uciec”. Nazywasz się „wstawaj i chodź do mnie”. Jesteś moja. A teraz. Powiedz. Co. Zrobiłaś.

Ostrożnie, jakby nigdzie się nie śpieszyła, Kocica odłożyła swój tablet. Wstała i podeszła do nas, zatrzymując się tuż poza zasięgiem ręki Małpy. - Przyjąłeś mężczyznę z pieniędzmi CZKC. Powiedziałeś, że stworzysz dla dziewczyny idealną tożsamość, która nigdy nie wzbudzi podejrzeń. A potem poszedłeś do tego swojego przeklętego warsztatu, jak zawsze, i zostawiłeś mnie samą z szaloną Księżniczką Ciasteczek - pokazała na Lisicę - żebyśmy zabawiły twojego klienta, aż się znudzi i sobie pójdzie. Nie znudził się. Wiedział, jak pracujesz. Czekał, aż wyjdziesz. - Słucham? - Małpa spojrzał na Lisicę. - Dlaczego nic mi o tym nie powiedziałaś? Pociągnęła nosem. - Kicia kazała mi iść na podwórko i pobawić się z wronami. Znaleźliśmy martwą wiewiórkę. Podpaliłam ją. - Ach te dzisiejsze dzieciaki - rzuciła sucho Becks. Małpa ją zignorował, całą swoją uwagę skupiając na Kocicy. - Co zrobiłaś? - Zaproponował mi sto tysięcy dolarów za założenie lokalizatora na jej dowodzie osobistym. Sam wiesz, jak łatwo podkładać w nich pluskwy. Można zamienić chip RFID, aby wysyłał takie dane, jakie sobie życzysz, i gotowe. - Miałaś wszelkie decyzje biznesowe konsultować ze mną - powiedział niskim, groźnym głosem. - Odmówiłbyś. - Owszem. Nie tak załatwiamy interesy.

- Może ty inaczej je załatwiasz, ale chociaż ty pozostajesz taki sam, czasy się zmieniają. Jest mnóstwo ludzi, którzy oferują usługi u nas niedostępne. Musimy pozostać konkurencyjni. - A to oznacza, że musisz działać za moimi plecami i przyczynić się do zburzenia połowy centrum Oakland? Kocica wzruszyła ramionami. - Tylko połowy. Lisica zawahała się, wyraźnie się nad czymś zastanawiając. - To dlatego kazałaś mi włożyć coś do ich butów? - Zaraz, zaraz - wtrąciłem się. - Czyich butów? Co włożyć? - Nie denerwuj się - powiedziała Kocica. - To lokalizatory, które miały pomóc CZKC złapać tych okropnych włamywaczy. Najwyraźniej byli zbyt zajęci czymś innym, żeby was gonić, a wy zdołaliście pozbyć się butów. Mieliście farta. - Raczej po prostu zatrzymaliśmy się w Agorze - zauważyła Maggie. - Ich technologia ochrony monitorowania nie ma sobie równych w całym stanie. Choćby nie wiem jak silny sygnał puszczały lokalizatory, nie przebiłyby się przez barierę. - Nie zmieniłam butów - powiedziała powoli Becks. Spojrzała na mnie. - A ty?

- Nie. Kocica patrzyła na nas intensywnie, a potem pokazała na drzwi i zaczęła się drzeć: - Wypieprzajcie stąd! Natychmiast! Musicie odejść! - Co się dzieje? - zapytała Lisica.

Przez chwilę nawet zrobiło mi się jej żal. Może i była szajbuską ze skłonnościami samobójczymi i prawdopodobnie najbardziej niebezpieczną osobą w tym pomieszczeniu, ale też w najmniejszym stopniu odpowiadała za swoje czyny. Potrzebowała pomocy, a ludzie, którzy powinni jej udzielić, wykorzystali tę dziewczynę jako broń. To wcale nie jej wina. I nie mój problem. - Kicia była niegrzeczna - poinformowałem ją. Odwróciłem się do Kocicy i powiedziałem: - I co? Wyłącz je. Oblizała usta, patrząc raz na mnie, raz na Małpę, i stwierdziła: - Nie mogę. Przez chwilę wydawało mi się, że świat stanął w miejscu, a my wszyscy musieliśmy przetrawić jej słowa. Potem Becks krzyknęła, wykorzystując cały autorytet Irwina w terenie: - Van! Lecimy do vana po broń i zabieramy Maggie z linii strzału! - Tylko Maggie? - zapytałem. Uśmiechnęła się słabo. - Georgia Mason zawsze umiała się obronić. Potem ruszyła biegiem w stronę drzwi wejściowych. Reszta zrobiła to samo. W trakcie ucieczki George nie pisnęła nawet słowem, chociaż musiała czuć ból - opatrunki na jej stopach miały znosić najwyżej chodzenie, a nie sprint. George jednak tylko zacisnęła zęby i nie zatrzymywała się. Butów nie ruszaliśmy. Jeśli miały pluskwy, lepiej było przebiec się boso, niż je zakładać.

Słyszałem, jak Kocica i Małpa wrzeszczą na siebie, chociaż nie potrafiłem rozróżnić słów. Nie wiedziałem, że Lisica biegnie za nami, dopóki nie złapała mnie za rękę i nie zapytała: - Będzie naprawdę źle? Mahir i Becks próbowali otworzyć drzwi. System bezpieczeństwa najwyraźniej uruchomił się, gdy byliśmy w środku, a teraz nie chciał puścić. Spojrzeliśmy z George’em po sobie, a potem zwróciliśmy się do Lisicy.

- Czy... Nagły dźwięk alarmu sprawił, że nie musiałem już rozmyślać nad dokończeniem zdania. Metalowe zasłony opadły we wszystkich oknach, a pod sufitem zapaliły się czerwone lampy, błyskając tak szybko, że kwalifikowały się do miana stroboskopowych. Lisica krzyknęła. Kiedy zatkała uszy, zauważyłem, że ma przy sobie pistolet snajperski. Przynajmniej była przygotowana. Becks kopnęła wściekle drzwi, a potem zawróciła i podbiegła do mnie. - Zamierzam skopać naszemu gospodarzowi tyłek, żeby nas stąd wypuścił stwierdziła. - Bij lepiej kobietę, chyba bardziej na to zasłużyła - odezwał się Mahir. Podszedł do miejsca, w którym stałem. - Znaleźliśmy się w prawdziwej pułapce. Zapewne wszyscy tu zginiemy. Powiedziałbym, że miło było, ale przecież praktycznie zrujnowałeś mi życie. - To samo u mnie - stwierdziła Maggie. - Ależ wy jesteście kochani. - George stała pod drzwiami, intensywnie się nad czym zastanawiając. - Hej, George? Co tam knujesz? - W takich miejscach... Mahir, pamiętasz ten reportaż o hodowcach klonowanych organów, którzy tak się przyzwyczaili do regularnych napaści, że niemal uznawali to za dobry

powód, by nie myć okien? - Tak! - Oczy Mahira zapłonęły. - Wiedzieli, że zostaną złapani w śmiertelną pułapkę, jeśli ktoś ich zaskoczy... -...więc w swoich siedzibach zawsze mieli co najmniej trzy drogi ucieczki. Odwróciła się do Lisicy. - Jak możemy się stąd wydostać? Nasza broń jest na zewnątrz. Lisica podekscytowała się i opuściła ręce. - Ja mam dużo broni! - Zdajemy sobie z tego sprawę, ale my potrzebujemy naszej broni. Proszę, jak możemy się stąd wydostać? - Och. - Lisica zastanowiła się chwilę i wreszcie powiedziała: - Tędy. Pobiegła z powrotem do salonu. Nie mieliśmy nic lepszego do roboty, więc ruszyliśmy za nią. Kiedy minęliśmy róg, naszym oczom ukazał się fascynujący widok Becks rytmicznie wbijającej Kocicę w ścianę pod spokojną obserwacją Małpy. - Zadziorna jesteś - powiedział. - Masz chłopaka? Kocica jęknęła. Becks znowu zaryła nią w ścianę. - Ostatni facet, którym byłam zainteresowana, okazał się kazirodczym nekrofilem odparła. - Więc nie, w tej chwili z nikim się nie spotykam i zdecydowanie nie zamierzam więcej szukać sobie partnera-socjopaty. A teraz każ jej otworzyć drzwi. - Nie może tego zrobić - wyjaśnił Małpa. Lisica minęła go bez zatrzymywania się; odwrócił się, by na nią spojrzeć. - Lisku? Co robisz? - Otwieram garaż! - zawołała radośnie, a potem zdjęła obrazek ze ściany, odkrywając schowany pod nim panel kontrolny. Przycisnęła do niego dłoń, a światełko nad najbliższymi

drzwiami zmieniło się z czerwonego na zielone. Na twarzy Małpy pojawiło się przerażenie, kiedy zdał sobie sprawę z zamiarów dziewczyny. Rzucił się w jej stronę, wyciągając rękę, by złapać ją za ramię. - Nie! Nie rób tego! To nie... Za późno. Drzwi się otworzyły, ukazując garaż wypełniony serwerami i terminalami komputerowymi. Kiedy zasłaniająca pomieszczenie roleta uniosła się wystarczająco wysoko, zauważyliśmy ludzi stojących na podjeździe między nami a vanem, z karabinami wycelowanymi w dom. Wszyscy mieli na sobie pełne skafandry epidemiologiczne, łącznie z maskami. - Oj - powiedziała Lisica. - Ups. A potem zatrzasnęła drzwi. Odgłosy strzałów rozległy się ułamek sekundy później.

Ależ nie przejmujcie się mną. Nie musicie mówić Alaricowi, co się dzieje. Nie musicie mówić Alaricowi, kto próbował podszyć się pod Georgię Mason ani dlaczego CZKC w Seattle pokazują w CNN, całe w ogniu, ani czy jeszcze żyjecie. Alaric uwielbia pierdzieć w stołek, czekając na wieści, że będzie kilka pogrzebów, na które nie pójdzie, bo wciąż ma areszt domowy u paranoicznej i szalonej brygady naukowców. Dupki.

- ze Świata według Kwonga, bloga Alarica Kwonga, 3 sierpnia 2041. Nieopublikowane

Niniejszym chciałbym zauważyć, że miewałem lepsze dni.

- z Newsów z frytkami, bloga Mahira Gowdy, 3 sierpnia 2041. Nieopublikowane

GEORGIA: Dwadzieścia dziewięć Nic z tego nie rozumiałam, a tłumaczenia Shauna w ogóle nie pomagały. Nie miało to jednak znaczenia. Kiedy tylko ludzie zaczęli strzelać, przestałam odczuwać potrzebę zrozumienia sytuacji, a zamiast tego postanowiłam reagować. Zrobiłam unik i złapałam Maggie za rękę - ona miała najmniej doświadczenia w pracy w terenie, a przynajmniej tak zapamiętałam - i pociągnęłam ją do salonu. W ten sposób musieliby przestrzelić więcej ścian, żeby nas dorwać. - Shaun! - krzyknęłam w nadziei, że usłyszy mnie mimo odgłosów strzałów. - Wynoś się stamtąd! - Ściana na razie trzyma! - zawołał w odpowiedzi Shaun. Mahir wypadł zza rogu i zajął miejsce obok Maggie. Posłał mi słaby uśmiech. Odruchowo sięgnęłam dłonią do paska, bo nawyk mówił mi, że skoro miałam na sobie ubranie, byłam też uzbrojona. Niestety niczego nie znalazłam. - Cholera jasna, Shaun! Jeśli nie masz jakiegoś sekretnego planu ucieczki, musimy wziąć broń od tych szajbusów! Kobieta, którą nazywali Kocicą, zawołała: - Nie pozwalamy nieznajomym chodzić po domu z bronią!

W odpowiedzi usłyszeliśmy kanonadę strzałów, a zaraz po niej odgłos zatrzaskiwanych drzwi. Ktoś najwyraźniej jednak miał spluwę, otworzył drzwi, strzelił w naszych napastników, a potem znowu je zamknął. - Myślę, że wszyscy powinni mieć dużo broni! - powiedział rudzielec radośnie i z nutką szaleństwa. - Małpo, możemy? Proszę, możemy dać wszystkim broń? - Tak, Małpo, możecie? - zapytał Shaun. Pojawił się na widoku, ale nie dołączył do naszej trójki przy ścianie, tylko stanął dalej od drzwi garażowych. - Obiecujemy, że nie zrobimy większej rozwałki, niż to będzie absolutnie konieczne. - Chociaż dyplomacja jest fascynująca, moglibyśmy jej nie uprawiać pod ostrzałem? Mahir wydawał się przerażony, jakby tylko on jeden traktował tę sytuację poważnie. Shaun posłał mu zdziwione spojrzenie. - Chłopie, spokojnie. Nie ma się czego bać, dopóki nie przestrzelą drzwi. - Czyli jeszcze przez jakieś dziewięćdziesiąt sekund - stwierdził Małpa. - Lisku, daj im broń. - Super! - Rudzielec przebiegł na drugą stronę salonu i otworzył coś, co wcześniej wzięłam za szafę na ubrania, a co okazało się mieścić uzbrojenie godne całej redakcji sporego bloga. Shaun zagwizdał. - Dobra, zakochałem się - stwierdził. - Jesteś niestały w uczuciach. - Ruszyłam do szafki, inni poszli moim śladem. Cała sytuacja wydawała się nierealna. Zostaliśmy zamknięci w domu, który wydawał się kompletnie zrujnowany, a mała armia właś-nie próbowała się do niego przebić. To, że jeszcze im się to nie udało, świadczyło o całkiem niezłych wzmocnieniach pod tą warstwą odłażącej farby. Ludzie, którzy tu mieszkali, sprawiali wrażenie zaniepokojonych, ale nie spanikowanych. Dlatego łatwiej było odpuścić i myśleć, że nic nam się nie stanie.

A mogło się stać. Ja już raz umarłam. Takie doświadczenie uczy, że nikt nie jest niezniszczalny. - Masz! - Lisica podała mi rewolwer, a Shaunowi krótki półautomat. Dziewczyna rozdawała broń, szczerząc zęby jak dzieciak w bożonarodzeniowy poranek. - Powystrzelamy ich jak kaczuszki, więc niech wszyscy się szykują! Spojrzeliśmy z Shaunem po sobie, a patrząc na jego twarz, zrozumiałam, że pojmował sytuację podobnie jak ja - czyli w ogóle jej nie ogarniał. Jakoś nie podniosło mnie to na duchu. Małpa i Kocica podeszli, by wybrać sobie broń. Kocica cały czas patrzyła na nas spode łba, jakbyśmy to my ponosili odpowiedzialność za zaistniałą sytuację. - Teraz powiem wam, co zrobimy. - Lisica nagle się uspokoiła, jakby grupa ludzi strzelająca w dom pozwoliła jej odzyskać równowagę psychiczną. - Wyjdziemy przez tylne drzwi i okrążymy budynek. Potem wystrzelamy tych skurwieli, aż przestaną się ruszać. Jakieś pytania? Nie? Świetnie. Idziemy. - Nie wiem, co gorsze - mruknął Shaun. - To, że dowodzi nami szajbuska, czy to, jak ją to cieszy. - Głosuję na „to, że nie mamy wyboru” - stwierdziła Becks. - Maggie, idziesz w środku. - Tak jest - zgodziła się Maggie, stając za Becks i Shaunem, a przede mną i Mahirem. Poszliśmy za Lisicą, za nami ruszyli Kocica i Małpa. Miałam dziwne uczucie, że służymy im za ludzkie tarcze. Nie miało to znaczenia. Na zewnątrz stali ludzie z bronią, a dopóki Kocica i Małpa nie zaczną nam strzelać w plecy, nie interesowało mnie to, gdzie idą. I tak wiedziałam, że nie możemy na nich liczyć. Dogoniliśmy Lisicę, gdy odrywała ostatnie arkusze sklejki od tylnych drzwi. Shaun podszedł, żeby jej pomóc i po chwili zobaczyliśmy przesuwne szklane drzwi sprzed

Powstania, które nie bez powodu zakryto. - To miejsce było śmiertelną pułapką - mruknęłam. Mahir posłał mi na wpół rozbawione spojrzenie. - Było? - zapytał. Poczułam się dziwnie, śmiejąc się pod ostrzałem. Z drugiej strony, jeśli nie można się śmiać tuż przed śmiercią, kiedy można? Kanonada zagłuszała wszelkie odgłosy, przynajmniej do czasu, gdy nie znajdziemy się na zewnątrz. Ganek z tyłu kiedyś musiał być wzmacniany, a wszelkie zmiany ukryto pod kosmetyczną ruiną. Stopnie, które wydawały się przegniłe, w ogóle nie uginały się pod stopami. Lisica zwinnie pokonała pasmo trawy wysokiej po kolana, udowadniając, że nie bez powodu nadano jej taki przydomek. Starałam się ją naśladować, ale poległam, kiedy kamyki wbiły się w poranioną skórę stóp. W takiej sytuacji mogłam jedynie unikać zbędnego hałasu. Wreszcie dotarliśmy na kraniec budynku. Lisica odwróciła się, posłała nam uśmiech, dygnęła na tyle niezgrabnie, że na pewno szczerze, a potem pobiegła w stronę, z której przyszliśmy. Małpa zrozumiał jej intencje przed nami - znał ją lepiej niż wszyscy, może poza Kocicą, która już objęła jego łokieć wolną ręką. Chciał ruszyć za Lisicą, która wbiegła na schody i wróciła do domu, ale Kocica mu nie pozwoliła. - Nie - syknęła. - Jeśli to zrobisz, wszystko pójdzie na marne. Odwrócił się, by na nią spojrzeć, a w jego oczach płonął lodowaty gniew. - Nie myśl, że ci kiedykolwiek wybaczę. Kocica nie odpowiedziała.

Odgłosy strzałów nagle zyskały na intensywności, a towarzyszył im odległy, ale rozpoznawalny śmiech Lisicy. Przynajmniej ona miała dobry dzień. Shaun spojrzał na mnie. - Nie ma planu B - powiedział. Kiwnęłam głową.

- Wiem. Nie mieliśmy się już do kogo zwrócić, nie mieliśmy dokąd biec prócz vana. To oznaczało, że musieliśmy skorzystać z szansy podarowanej przez Lisicę, nawet jeśli była kompletnie szalona. Shaun popatrzył na Becks, wykonując skomplikowany gest ręką. Dziewczyna kiwnęła głową, rozumiejąc jego bezgłośną komendę. Poczułam przypływ zazdrości. Jak bardzo się zbliżyli do siebie pod moją nieobecność? Odrzuciłam tę myśl. To nie była moja sprawa, a nawet jeśli, to nie powinnam się nią teraz zajmować. Lisica wciąż się śmiała, ale w jej głosie dało się wyczuć ból, jakby zaczynało jej brakować energii. Teraz albo nigdy. Może czasem mamy skłonności samobójcze, ale głupi nie jesteśmy, więc wybraliśmy teraz. Dopiero kiedy znaleźliśmy się przed frontem budynku, zdałam sobie sprawę, że Kocicę gdzieś wcięło. Małpa wciąż biegł koło Mahira, ale jego... kimkolwiek dla niego była... zniknęła. Lisica wciąż strzelała z kuchennego okna, zwracając uwagę większości oddziału, bo zwyczajnie nie dało się jej zignorować. Albo miała niesamowitego cela, albo używała pocisków zdolnych przebić pancerz; pięciu mężczyzn już leżało na ziemi, więc zostało tylko dziewięciu. Trochę się cieszyłam, że grupka blogerów została najwyraźniej uznana za zagrożenie wymagające aż czternastu uzbrojonych strażników CZKC. Niestety głównie żałowałam, że nie zdecydowali się na gorzki, pełen wyrzutów list. Dziennikarstwo musiało wyglądać zupełnie inaczej w czasach, gdy ludzie nie rozwiązywali większości swoich problemów przy użyciu broni. Ludzie z CZKC byli tak zajęci strzelaniem w dom, że pokonaliśmy połowę drogi do vana, kiedy nas wreszcie zauważyli. Trzech kolejnych padło do tego czasu. Zaczynałam

myśleć, że może nam się udać, ale Lisica wydała zduszony wrzask i strzały z kuchni ucichły. Małpa zamarł i pobladł na twarzy. A potem krzyknął i pobiegł na podjazd, otwierając ogień. Ocaleli strażnicy odwrócili się w stronę, z której dobiegały strzały.

- O, cho... Shaun nie dokończył, bo posypały się na nas kule i nie było czasu na rozmowy. Maggie i Mahir rzucili się na ziemię, więc na ogień odpowiedziałam ja, Becks i Shaun. Całe szczęście samobójczy atak Małpy odwrócił uwagę strażników. Udało mu się unieszkodliwić dwóch z sześciu, a potem sam padł w kałuży krwi. W ten sposób zostało czterech napastników z lepszym uzbrojeniem i lepszym pancerzem. Naszego następnego kroku nie musieliśmy konsultować. Przestaliśmy strzelać i podnieśliśmy ręce. Przy odrobinie szczęścia będą woleli mieć żywych więźniów, których można przesłuchać, niż ciała wymagające pochówku. Mieliśmy farta. Mężczyzna stojący z przodu ich małej formacji nakazał innym, by wstrzymali ogień. Uniósł rękę, wewnętrzną stroną dłoni do nas, a potem pokazał na ziemię, co znaczyło, że powinniśmy odłożyć broń. Klęknęliśmy i wykonaliśmy jego polecenie. Cała sprawa mogła się skończyć w tej właśnie chwili, gdyby nie jeden szczegół - Lisica nie celowała w głowy. Wciąż trzymałam pożyczony rewolwer, kiedy pierwszy trup podniósł się i złapał stojącego przy nim żywego kolegę. Ofiara krzyknęła i zaczęła strzelać na oślep. Przywódca grupy kazał mu się opanować, ale było już za późno - zdążył wywołać panikę. Czterech mężczyzn otoczonych przez zombie nie zamierzało już słuchać rozkazów. Podniosłam broń z ziemi i pobiegłam skulona do vana, ufając, że reszta zrobi to samo i modląc się, żeby zombie zajęli się swoimi ofiarami, a nas zostawili w spokoju. Na karoserii nie było widać dziur po kulach. To już coś. Becks i ja dobiegłyśmy do niego jako pierwsze - Becks strzelała w strażników, a ja próbowałam otworzyć drzwi. Niezbędne do tego badanie krwi nigdy nie wydawało się tak czasochłonne. Mahir dotarł do

nas i czekał na koniec procedury, więc tym samym na otwartej przestrzeni zostali już tylko Shaun i Maggie - a dziewczyna wciąż leżała nieruchomo na ziemi. - O cholera - mruknęłam. Zamek się odblokował. Otworzyłam gwałtownie drzwi, pokazując innym, żeby wskoczyli do środka. Mahir szybko przeszedł po fotelu kierowcy na tył, bez konieczności przejścia dodatkowego badania krwi. Becks pokręciła głową, wyjmując z kieszeni kluczyki i rzucając je do mnie. - Będę cię osłaniać! Szybko! - Już się robi. - Zatrzasnęłam drzwi i uruchomiłam silnik, przyciskając pedał gazu tak mocno, że Mahir stracił równowagę. Becks czekała na dogodny moment i zaczęła strzelać do strażników, zarówno żywych, jak i martwych. Prowadzenie to kolejna rzecz, do której moje mięśnie nie były przyzwyczajone, nawet jeśli umysł znał wszystkie zasady. Ledwo udało mi się zatrzymać na czas, by nie przejechać Shauna i Maggie. Mahir otworzył boczne drzwi i wyskoczył na zewnątrz, żeby pomóc Shaunowi wnieść Maggie do środka. Cały przód jej bluzki był zakrwawiony. - Oddycha? - zapytał Mahir. - Tak - odparł Shaun. - Apteczka, natychmiast. - Zatrzasnął drzwi. - George, zabierz Becks. Dziewczyna schowała się za przechyloną sosną z boku maleńkiego podwórka. Strzelała do dwóch ocalałych strażników, ale ich uwaga skupiona była raczej na martwych kompanach, którzy wciąż próbowali się do nich dobrać. Zatrzymałam się tuż przy niej, a ona złapała za drzwi po stronie pasażera, niecierpliwie czekając na zablokowanie zamka. - O Boże, tyle krwi - jęknął Mahir. Nie obejrzałam się. Musiałam skupić się na ucieczce. Drzwi się otworzyły i Becks weszła do środka. Spojrzałam do tyłu na dom i

zauważyłam, że Lisica macha słabo z okna, a po jej twarzy spływa krew. W ręku trzymała coś, co przypominało pilota. Becks odwróciła wzrok, miała szeroko otwarte oczy. - O cholera - wydyszała. - Georgia, ruszaj. Nacisnęłam pedał gazu. Dojechaliśmy do końca podjazdu, kiedy dom eksplodował. Sam kraniec fali wybuchu nas dogonił, omiatając vana gorącym powietrzem. Rama miała dodatkowe obciążenie, żeby trudniej było nas przewrócić, ale mimo to musiałam walczyć, by nie stracić kontroli nad pojazdem. Z tyłu Maggie krzyknęła, co nawet podniosło mnie trochę na duchu. Skoro miała siłę tak wrzeszczeć, musiała mieć całe płuca, a skoro zajmowało się nią dwóch Irwinów, może uda jej się przeżyć na tyle długo, żebyśmy... Nie miałam pojęcia, gdzie miałam jechać, a nikt inny nie mógł prowadzić. - Gdzie teraz? - zapytałam z naciskiem. - Zawieź nas z powrotem do Agory! - zawołał Shaun. - Powiedz GPS-owi, żeby odtworzył ostatnią trasę. Mogę cię poprowadzić od... o cholera, Becks, uciskaj porządnie! Skrzywiłam się i uruchomiłam GPS-a, a potem nacisnęłam dwukrotnie ekran, żeby urządzenie pokazało mi drogę do Agory. Nad lusterkiem wstecznym zapaliło się czerwone światełko, a GPS zaczął pokazywać nazwy ulic. - Shaun, mam tutaj ostrzeżenie o zanieczyszczeniu. - To dlatego, że Maggie nam się wykrwawia! - Tutaj wciąż pokazuje brak infekcji - powiedział Mahir. Gardło musiał mieć ściśnięte, był na skraju paniki. - Becks, jak oddech? Zaczerpnęłam powietrza i zacisnęłam dłonie na kierownicy, próbując skupić się na

drodze. Maggie została postrzelona, nie ugryziona. Jej krew nie będzie stanowić problemu, zwłaszcza jeśli całkiem się wykrwawi, ale pod warunkiem, że nikt nie ma otwartych ran na rękach... albo nogach... albo gdziekolwiek indziej... Mieliśmy przesrane. Mieliśmy kompletnie i całkowicie przesrane, a zostawiliśmy za sobą kilka trupów i dom, którego już właściwie nie ma. Shaun chyba czytał mi w myślach, bo krzyknął: - Nie stresuj się, George. Mogło być gorzej! - Niby jak? - zapytała Becks. - Moglibyśmy wciąż mieć na nogach buty z lokalizatorami! Po raz pierwszy od postrzału Maggie się odezwała: - Ja cię... własnoręcznie... zabiję, Shaunie Mason. - Głos miała słaby, ale jednak dała radę. Skoro potrafi mówić, nie jest tak źle. Shaun zaśmiał się nerwowo. - Koniecznie, Maggie. Masz wstać i skopać mi tyłek, jak tylko uznasz, że możesz. Mruknęła coś po hiszpańsku, a jej głos stawał się coraz cichszy. - To świetny moment, by trochę przyśpieszyć, Georgia - powiedział Mahir całkowicie spokojnie. Bałam się tego tonu. Mahir mówił tak spokojnym głosem tylko wtedy, gdy miał zaraz wpaść w panikę albo rzucić się na informację, którą przeoczyli inni dziennikarze zajmujący się jakimś tematem. Właśnie dzięki takiemu zdystansowaniu Mahir radził sobie z rzeczami, z którymi nie można sobie poradzić. Docisnęłam pedał gazu, zazdroszcząc Mahirowi tego spokoju. Całą uwagę skupiałam na tym, by nie poddać się panice, mknąc przez centrum Seattle i zwalniając tylko wtedy, gdy

zmuszało mnie do tego światło lub musiałam skręcić. Raczej nie udałoby mi się tego dokonać z ograniczeniami prędkości sprzed Powstania, gdzie bardziej liczyło się bezpieczeństwo pieszych niż dotarcie z punktu A do punktu B w jak najkrótszym czasie. Wciąż jechałam na granicy „bezpiecznego prowadzenia”, kiedy GPS kazał mi zwolnić - zbliżaliśmy się do celu. Zbliżaliśmy się do celu pojazdem, który praktycznie stanowił ruchomą strefę zagrożenia. - Ludzie? - zapytałam. - Co mam teraz zrobić? Maggie coś wymamrotała. Ci znajdujący się bliżej chyba lepiej ją zrozumieli, bo Mahir chwilę później powiedział: - Kiedy dotrzemy do bramy, opuść szybę, ale nie próbuj wystawiać żadnej części ciała. Przekaż strażnikom, że Maggie jest ranna i potrzebuje natychmiastowej opieki medycznej. Użyj jej pełnego nazwiska. Agora uruchomi specjalny protokół postępowania. - Czy w tym postępowaniu uwzględniono zbiorniki formaliny z naszymi nazwiskami? - zapytał Shaun. Nikt mu nie odpowiedział. Westchnął. - Tak właśnie myślałem. Przed nami pojawiła się brama wjazdowa Agory. Zwolniłam i w końcu zatrzymałam vana, a zaraz potem podeszli do nas strażnicy. Miałam ogromną ochotę wcisnąć pedał gazu w podłogę i stąd uciec... ale to nie miało najmniejszego sensu. W niczym by nam to nie pomogło. Opuściłam szybę, kiedy pierwszy mężczyzna zbliżył się do vana. Starałam się trzymać z daleka od okna. - Mamy rannego gościa hotelu - oznajmiłam. - Postrzelenie. Wyraz uprzejmej gotowości do pomocy nie zniknął z twarzy strażnika. - Podać pani adres najbliższego szpitala, który umożliwia dezynfekcję po powrocie z terenu? - zapytał.

- Przepraszam, źle powiedziałam. Magdalene Grace Garcia leży z tyłu, z raną postrzałową. Potrzebujemy natychmiastowej pomocy lekarskiej. - Zawahałam się, a potem dodałam: - Proszę. Efekt, jaki wywołało nazwisko Maggie, przypominał porażenie prądem. Mężczyzna najpierw gapił się na mnie, wyraźnie zszokowany, a potem w ciągu paru sekund na jego twarzy pojawiło się pełne skupienie. - Proszę przejechać przez główną bramę i podążać za podświetlonymi znakami poinformował mnie. - Proszę nie opuszczać pojazdu. Zespół medyczny wyjdzie państwu na powitanie na końcu drogi. - Po chwili się zreflektował: - Proszę podnieść szybę. - Dziękuję. Mężczyzna odsunął się, a ja zamknęłam okno i dodałam gazu. Brama się otworzyła i obok podjazdu pojawiły się mrugające, niebieskie światła, wskazujące nam kierunek jazdy. Z początku jechaliśmy po prostu w stronę Agory, ale po stu metrach skręciliśmy w dróżkę otoczoną przez krzaki i kwieciste krzewy, przez które stawała się niemal niezauważalna, o ile nie wiedziało się o jej istnieniu - albo nie jechało się za jasnoniebieskimi światłami. Utrzymywałam taką prędkość, na jaką starczało mi odwagi. W końcu trafiliśmy na tyły Agory, a stamtąd do oddzielnego garażu z plastikową płachtą wiszącą w wejściu. Zaczerpnęłam powietrza i wjechałam do środka. Pomieszczenie okazało się mocno oświetlone i wypełnione ludźmi w białych skafandrach, z dłońmi schowanymi pod rękawiczkami i twarzami pod przezroczystymi maskami. Ledwo wyłączyłam silnik, kiedy zaczęli uderzać pięściami w boczne drzwi vana. Te zostały otwarte i nagle do środka wpadła grupka sanitariuszy. Aż podskoczyłam, gdy ktoś zapukał do mojego okna. Odwróciłam się i zobaczyłam jednego z medyków. Opuściłam szybę. - Proszę wysiąść z pojazdu i przygotować się do dezynfekcji - powiedział głosem

stłumionym przez maskę. Poczułam zimny dreszcz. Sam pomysł poddania się dezynfekcji - a w zasadzie każdej procedurze medycznej, choćby najbardziej podstawowej - nagle stał się źródłem przerażenia. Pozostali wysiadali z samochodu. Mahir i Becks poszli posłusznie za kolejnymi sanitariuszami. Wiedziałam, że Shaun będzie czekał na mnie tak długo, jak tylko mu się to uda, bo woli nie spuszczać mnie z oka, o ile nie jest to absolutnie konieczne. Właśnie to skłoniło mnie do ruchu. Nie chciałam, żeby go uśpili tylko dlatego, że nie chciało mi się zejść z fotela. Ledwo moje stopy dotknęły asfaltu, kiedy jeden z medyków złapał mnie mocno za ramię i pociągnął w stronę budynku, nie czekając, aż zamknę drzwi. Nie opierałam się, ale też mu nie pomagałam, powłócząc nogami i rozglądając się nerwowo za Shaunem. Właśnie prowadzili go na dezynfekcję, ale się wyrwał, ignorując wołania sanitariusza, i pobiegł w moją stronę.

- Shaun! Zatrzymał się przede mną. Na przedniej stronie jego koszulki widziałam krew, ale ręce pozostały czyste. Albo miał na sobie rękawiczki, albo jakimś cudem udało mu się nie dotknąć Maggie. Biorąc pod uwagę dźwięki dobiegające z tyłu vana, wydawało się to mało prawdopodobne. Mądrze to rozegrał. Choć raz. - Wszystko w porządku? Nic ci się nie stało? Zrobiło się gorąco i nie miałem czasu, żeby...

- Nic mi nie jest, ale za to ty chyba straszysz miejscowych. - Słucham? - Shaun spojrzał przez ramię i najwyraźniej po raz pierwszy zauważył sanitariuszy. Wszyscy mieli już teraz w rękach broń wycelowaną w naszą stronę. Shaun uśmiechnął się szelmowsko i pomachał im. Wątpię, by ktokolwiek zauważył lęk w jego oczach. Wątpię, by ktokolwiek prócz mnie zdawał sobie z niego sprawę. - Hej, koledzy. Przepraszam, że was tak nastraszyłem. Mam po prostu taki problem, że z dala od siostry robię

się impulsywny. - Chyba szalony - poprawiłam go mimowolnie. A potem się skrzywiłam. - Shaun... - Nie, masz rację. - Czterech kolejnych sanitariuszy podeszło do nas, taszcząc nosze, a na nich Maggie, przykrytą przezroczystym plastikiem. Założyli jej respirator. Miałam nadzieję, że jego obecność oznaczała, iż nie przestała oddychać i wciąż ma szansę na przeżycie. - Proszę z nami. - Spojrzałam na medyka, który trzymał mnie za ramię. Patrzył na nas surowo spod maski. - Rozumiem pańskie obawy, ale musimy oczyścić i zdezynfekować samochód. Shaun otworzył szerzej oczy.

- Nasz van... - Zostanie państwu zwrócony po zakończeniu procedury. A teraz proszę ze mną. Spojrzeliśmy po sobie, a potem równocześnie kiwnęliśmy głowami. - W porządku - zgodziłam się. - Czas się zdezynfekować. Zaprowadzili nas do budynku. Kiedy znaleźliśmy się w śluzie, z sufitu garażu wysunęły się metalowe zraszacze, a zapach lejącego się z nich płynu przedarł się przez zamknięte drzwi, szczypiąc mnie w nos charakterystyczną wonią formaliny. Wzdrygnęłam się. Takiej mżawki nie przetrwa nic organicznego. - Będziemy musieli jeszcze raz wymienić dywan - skomentował Shaun. Spojrzałam na niego, zaskoczona, a potem zaczęłam się cicho śmiać. Nie potrafiłam się powstrzymać. Wydawał się tak szczerze zirytowany, jakby wymiana dywanika była najgorszą rzeczą, jaka nam się ostatnio przytrafiła. Shaun zamrugał i na jego twarzy pojawiło się takie samo zaskoczenie. A potem zaczął się śmiać ze mną.

Wciąż chichotaliśmy, kiedy sanitariusze wyprowadzili nas ze śluzy i weszliśmy do Centrum Medycznego Agory. Moja wesołość zniknęła momentalnie, zaczęłam się dusić. Białe ściany. Biały sufit. Biała podłoga. Twarze za plastikowymi maskami wydawały się groźne, jakby ci ludzie byli wysłannikami CZKC. - George? - Głos Shauna dobiegał z daleka. - Wszystko w porządku? - Nie do końca - odparłam. Odwróciłam się do zaskoczonego sanitariusza, który wpuścił nas do środka. - Macie jakieś pomieszczenie z choćby domieszką koloru? Mam fobię na punkcie bieli. - Na jej widok miałam ochotę zwinąć się w kącie i zapłakać. Strach przed placówkami medycznymi. Nowa cecha charakteru. Praca w Agorze najwyraźniej przyzwyczaiła mężczyznę do dziwnych próśb bogaczy którymi teoretycznie byliśmy, podróżując z Maggie. - Tędy, proszę pani - powiedział i poprowadził nas w inną stronę. Przez chwilę poczułam żal, że się rozdzielamy, ale szybko mi przeszło. Sanitariusz przydzielony do pracy ze mną i Shaunem nie był potrzebny przy Maggie, inaczej w ogóle by do nas nie podszedł. Mój atak paniki na widok bieli nikomu w niczym by nie pomógł. Medyk poprowadził nas do mniejszego pomieszczenia, gdzie ściany pomalowano na radosny odcień żółci, a krzesła obito materiałem w równie wesołym błękicie. Nikt nie musiał nam wyjaśniać, że w tej sali przebywały dzieci. Panele testerów na ścianach i podwójnie wzmacniane szyby w oknie do obserwacji mówiły same za siebie. Co dziwne, na widok okna poczułam się lepiej. To było prawdziwe szkło, dzięki któremu pacjent mógł zobaczyć, kto na niego patrzy. Gdyby znajdowało się tam lustro, chyba bym zwariowała. - Jeśli lepiej się pani czuje, chciałbym rozpocząć badanie. Spojrzeliśmy z Shaunem po sobie, a ja się wzdrygnęłam, widząc krew na jego koszuli. Maggie wciąż żyła, gdy się na niego wykrwawiała, ale to nie oznaczało, że nie miała w

organizmie aktywnej formy wirusa. - Proszę - powiedziałam. - Pewnie - stwierdził Shaun, dziwnie spokojny. Zmarszczyłam brwi. Rzucił mi bezgłośnie „później” i posłał coś, co miało być dodającym otuchy uśmiechem. Nie udało się. Sanitariusz wyjął dwa małe testery i pobrał nam krew z palców wskazujących. Wyniku nie udokumentowały żadne światła. Zamiast tego mężczyzna wrzucił urządzenia do torebki na odpady niebezpieczne, kiwnął uprzejmie niczym boy hotelowy, który nie robił nic bardziej groźnego od przeniesienia naszego bagażu, a potem wyszedł. Drzwi zamknęły się za nim z cichym trzaskiem, a bipnięcie zasygnalizowało, że zamek został zablokowany. Shaun zerknął na mnie. - Wszystko w porządku? - Nie. - Pokręciłam głową. - Maggie z tego wyjdzie? - Nie wiem. - Shaun skrzyżował ręce na piersi i patrzył na zamknięte drzwi. Niedługo się przekonamy.

- Ano. Staliśmy bez słowa, czekając, aż otworzą się drzwi i wejdzie ktoś, by powiedzieć, ilu z nas to przeżyje.

Kiedy Maggie dostała... cholera. Maggie to jedna z pierwszych osób, które Buffy zatrudniła, gdy stwierdziliśmy, że „pewnie, chcemy rozwinąć sekcję Fikcyjnych”. Zawsze była niesamowita. Przyjęła nas, kiedy

nie mieliśmy się gdzie podziać; zajęła się nami, kiedy bez niej, szczerze mówiąc, zginęlibyśmy. Była naszą skałą. Jeśli Mahir jest duszą naszej drużyny - i żaden ze mnie idiota, wiem, że kiedy zmarła George, ster trafił w jego ręce i spoko, ja nigdy go nie chciałem - to Maggie stanowi jego serce. A kiedy dzisiaj dostała, potrafiłem myśleć tylko o jednym: dzięki Bogu, że to ona. Dzięki Bogu, że to nie George. Chyba nie przeżyłbym tego po raz drugi. Powrót George’a to cud, ale też przez niego to wszystko źle się skończy. Straciłem głowę. Już raz bez niej żyłem i drugi raz nie dam rady.

Cholera jasna.

- z Odporności nabytych, bloga Shauna Masona, 4 sierpnia 2041. Nieopublikowane

Madre de Dios...

Matko Boska, blisko mnie trzymaj; Matko Boska, mocno mnie kochaj. Matko Boska, łaskawa dla mnie bądź. Matko Boska, pozwól mi odpocząć. Nigdy wcześniej nie czułam takiego bólu. Morfina ma go uśmierzyć, ale zamiast tego spycha go na bok, jak gościa, którego nigdy nie zapraszałaś. Nie stoi tuż przed tobą, ale jest gdzieś u ciebie, wypija resztki mleka i rozrzuca mokre ręczniki na podłogę w łazience... Boli, ale żyję. Te dwie rzeczy się równoważą. Tak mi się wydaje. To Buffy miała przeprowadzać tę rewolucję, nie ja.

- z Dmuchawca mego, bloga Magdalene Grace Garcii,

4 sierpnia 2041. Nieopublikowane

SHAUN: Trzydzieści Nie wiem, jak długo nas tam trzymali. Kiedy wreszcie wrócili, George była już cała blada i trochę przestraszona, chociaż starała się to ukryć. Przyglądałem się jej z niepokojem i nie wiedziałem, co mam robić. Nigdy nie miała problemów ze szpitalami. Z drugiej strony, powrót z zaświatów i przebywanie w CZKC w roli króliczka doświadczalnego może każdemu zwichrować psychikę. Opóźnienie może wystawiło nerwy George’a na ciężką próbę, ale mnie uspokoiło. Kiedy w powietrzu pojawiły się kule... kiedyś może by mnie to ucieszyło. Kiedy w terenie pojawiła się George, zrobiło mi się tylko niedobrze. Mogła dostać. Mogłem znowu ją utracić. Znowu. A teraz nawet nie mogłem jej przytulić i poczekać, aż to uczucie minie, bo na koszulce miałem krew. Jeśli znajdował się w niej aktywny wirus, wystarczył dotyk, by zabić George’a. Nie powinienem był nawet łapać jej za rękę. Należało trzymać się od niej z dala i stosować się do procedur kwarantanny. Ale nie potrafiłem. Dostrzegałem w tym pewną ironię. Nie mogłem zarazić się aktywną postacią Kellis-Amberlee, bo udało mi się przejąć odporność George’a, ale po powrocie nie miała już tej ochrony. Nawet kiedy ja byłem bezpieczny, ona nie. - Czasami nienawidzę świata - mruknąłem. - Słucham? - George przestała gapić się w ścianę, a zamiast tego spojrzała na mnie. Zdjęła okulary i potarła lewe oko. - Myślisz, że niedługo się czegoś dowiemy?

- Mam nadzieję. - Westchnąłem. - Wszystko na nic. Nie dostaliśmy tych przeklętych dowodów. - Czy ci ludzie nie wysłali cię do CZKC?

- Owszem. - Więc coś zyskałeś. - George wzruszyła ramionami, próbując wyglądać nonszalancko. Nie wyszło jej. - Mnie. Wciąż szukałem odpowiedzi, kiedy otworzyły się drzwi i do środka wszedł sanitariusz, który nas wcześniej tu przyprowadził. Miał na sobie czysty fartuch, a maskę gdzieś zostawił. Odwróciliśmy się w jego stronę, czekając na werdykt.

-

Przepraszamy za

wszelkie

niedogodności,

ale

panna

Garcia

wymagała

natychmiastowej pomocy - powiedział. - Proszę ze mną, z radością odprowadzę państwo do towarzyszy. - To znaczy, że jesteśmy czyści? - zapytałem. Mężczyzna kiwnął głową. - Tak, panie Mason, z państwa zdrowiem wszystko w porzadku - odpowiedział. Poziom wirusa we krwi nie przekracza norm. A teraz proszę ze mną. - Jasne. - George wyglądała, jakby jej było niedobrze. - Z powrotem do białych pokoi. - Hej. - Obejrzała się na mnie. Posłałem jej uśmiech. - Jestem tutaj, więc teraz będzie inaczej. - Ano. - George odpowiedziała uśmiechem i odwróciła się do medyka. - Proszę nas zaprowadzić. Poszliśmy za nim na korytarz. Dźwięki i ruch, które składały się na całe moje

pierwsze wrażenie o tym miejscu, teraz zniknęły, a zastąpił je chłodny, sterylny spokój. Gdyby nie śluza oddzielająca pomieszczenie od garażu, nie poznałbym go. George cały czas patrzyła przed siebie i wyglądała, jakby w każdej chwili mogła zwymiotować. Kolejny alarm to ostatnia rzecz, jakiej teraz potrzebowaliśmy. Rozluźniła się trochę, kiedy minęliśmy rozsuwane drzwi i wyszliśmy na korytarz ze ścianami pomalowanymi na jasnokremową żółć. Interesujące. Najwyraźniej tylko biel wzbudzała w niej niepokój. Zanotowałem sobie w myślach, żeby skopać tyłek następnemu pracownikowi CZKC, jakiego spotkam. - Pani i panie Mason, bardzo proszę tędy przejść. - Sanitariusz pokazał nam drzwi na ścianie po prawej, jedne z symbolem damskiej toalety, a drugie z męskiej. - Znajdziecie tam państwo czyste ubrania na czas sterylizacji aktualnych. Zerknąłem na George’a.

- Poradzisz sobie? Zaśmiała się nerwowo. - Jeśli standardowa dezynfekcja mnie przerasta, mogę równie dobrze się poddać i wrócić... wrócić do miejsca, w którym mnie znalazłeś. Nie martw się. - Dobra. - Zaryzykowałem i ścisnąłem jej dłoń, a potem wszedłem do odpowiedniego pomieszczenia. Znalazłem się w kwadratowym i ciasnym pokoju z płytkami, ku mojej wyraźnej uldze, w szarym kolorze. Miałem ochotę ucałować osobę odpowiedzialną za ten wybór. O ile w pomieszczeniu przeznaczonym dla kobiet jest podobnie, George nie zwariuje. Tak jak się spodziewałem, w pokoju brakowało okien, za to na środku znajdował się duży spływ. Drzwi miałem za plecami. Drugie widziałem przed sobą. - Witaj z powrotem, Shaun - powiedział miły głos Agory.

- I nawzajem - odparłem, zdejmując koszulkę. - Gdzie mam włożyć swoje ubrania? W jednej ze ścian otworzył się luk. Nie widziałem jego zarysu w glazurze. - Proszę umieścić je w otworze po lewej. Obiecujemy, że nie zostaną zniszczone w trakcie procesu dezynfekcji. Zależy nam na pańskim komforcie i samopoczuciu. - Świetnie. - Skończyłem rozbieranie się, a potem wrzuciłem wszystko do dziury. - Co zrobicie z bronią? - Proszę włożyć ją w to samo miejsce. Zostanie oddzielona przed rozpoczęciem procesu czyszczenia. - Jasne. - Nie wystarczała mi ta odpowiedź, ale innego wyjścia nie miałem. Automatyczne systemy sterylizacji robią się wredne, kiedy czują, że ktoś łamie zasady postępowania, a choćby nie wiem jak miła wydawała się Agora, odmowa oddania broni kwalifikowałaby się jako pogwałcenie protokołu. Dlatego położyłem pistolet razem ze wszystkim i ledwo zabrałem dłoń, kiedy luk sam się zatrzasnął. - Dziękujemy za współpracę, Shaun - oznajmiła Agora. - Proszę przesunąć się na środek pomieszczenia i zamknąć oczy. Dezynfekcja zostanie uruchomiona, kiedy znajdziesz się w odpowiedniej pozycji. - Już się robi - rzuciłem. Przesunąłem się dokładnie nad spływ, opuściłem powieki i odchyliłem głowę do góry. Woda zaczęła płynąć sekundę później, spadając na mnie jakby z tuzina różnych miejsc. Nie otwierałem oczu, żeby się przekonać, czy to prawda. Sterylizacja zawsze wygląda tak samo bez względu na klasę społeczną, do której pretendujesz. Najpierw cię gotują, potem wybielają, a potem znowu gotują. Gdyby władzy mogło ujść na sucho moczenie nas wszystkich w ługu, z pewnością by się na to zdecydowała tylko po to, by móc się pochwalić zwiększonym „bezpieczeństwem”. Agora podchodziła do tego z większą łagodnością, niż teoretycznie musiała; gorąca woda leciała prawie trzydzieści sekund, po niej przez osiem wybielacz, a na samym końcu spłynęła na mnie pachnąca cytrusami piana. Sterylizacja i prysznic w jednym.

Poza tym Agora poprosiła mnie o zmianę pozycji tak, by wybielacz, gorąca woda i czyszcząca piana pokryły mnie w całości. Sekwencja gorącej wody powtórzyła się trzykrotnie, ale wybielacz tylko raz. Chyba byłem bardziej brudny niż potencjalnie zarażony. Wreszcie woda przestała płynąć i Agora oznajmiła: - Dziękujemy za współpracę. - Nie powiedziałaś tego jakieś pięć minut temu? - Otworzyłem oczy. Drzwi przede mną stały otworem, ukazując drugie pomieszczenie, przypominające przebieralnię z bardzo ekskluzywnej siłowni. - Zaprogramowano mi szeroką gamę odpowiedzi, ale czasami powtórki są nieuniknione - wyjaśniła cierpliwie Agora. - Jeśli chce pan zgłosić zażalenie... - Nic się nie stało - rzuciłem, przerywając jej w połowie zdania. - Dzięki za prysznic. W drugim pokoju dostanę spodnie?

- Tak, Shaun. - Super - odparłem i ruszyłem dalej. „Spodnie” okazały się bawełniane i fioletowe, z logo Agory na biodrze, jakby reklamowały szkolną drużynę piłkarską. Pasujący do nich szlafrok był o kilka odcieni ciemniejszy, z tym samym nadrukiem. Założyłem wszystko, upewniłem się, że zawiązałem ciasno każdy sznurek, a potem wyszedłem przez drzwi. George czekała na mnie na korytarzu, nerwowo ciągnąc rękawy swojego szlafroka. Stopy miała gołe, przykryte długimi nogawkami spodni, a na nosie brakowało okularów. Bez choroby, która wymagałaby ich noszenia, mogli konfiskować je przy każdej dezynfekcji. Niedaleko stała kobieta ze służby medycznej, która wykorzystywała charakterystyczną dla pracowników usług umiejętność i stapiała się z otoczeniem. Zignorowałem ją i skupiłem się na George’u.

- Hej. Już czysta? - Czyściutka. - Westchnęła i przestała wreszcie ciągnąć za rękawy. - Może po wizycie u Maggie napijemy się coli? - Jasne, załatwię ci hektolitry coli. - Świetnie. - Zerknęła na sanitariuszkę. - Gdzie teraz? - Tędy - odparła kobieta i ruszyła korytarzem, a my kilka kroków za nią. Na końcu znaleźliśmy przesuwne drzwi, które ukazały małą, ale świetnie urządzoną poczekalnię szpitalną. Widziałem nawet biurko, a za nim siedziała kobieta, wpisując coś do komputera. - Masonowie do panny Garcii - zawołała medyczka i poprowadziła nas dalej. Druga kobieta tylko kiwnęła głową i posłała nam uśmiech. Jej palce cały czas się poruszały, a oczy szybko z powrotem zwróciły się w stronę ekranu. - Macie tutaj dużo nagłych przypadków? - zapytała George. - Agora z dumą zapewnia swoim gościom opiekę medyczną - wyjaśniła sanitariuszka. - Przez większość czasu mamy jakichś pacjentów, którzy przychodzą na wizyty do prywatnych lekarzy. Oferujemy prywatność i dyskrecję, jakiej niestety wiele publicznych szpitali nie potrafi zapewnić. - Lepsza opieka dla bogaczy, prawda? - powiedziałem. - Sensowne. George nic nie powiedziała. Rozejrzała się tylko dokoła, gdy przeszliśmy przez kilka par nieoznaczonych drzwi, wreszcie zatrzymując się przed takimi, które wyglądały zupełnie jak wszystkie inne. - Chwileczkę - rzuciła sanitariuszka i zniknęła w środku. Minęło kilka sekund i znowu się pokazała, tym razem wpuszczając nas do pomieszczenia. - Panna Garcia zaprasza. - Świetnie - odparłem i przekroczyłem próg. Zamarłem krok dalej, ze zdziwienia nie

mogąc wykrztusić choćby słowa. George wcisnęła się za mną i po chwili oznajmiła: - Przypomnij mi, żebyśmy tu przyjechali, gdy następnym razem coś mi się stanie. - Albo mnie - dodałem. Korytarze centrum medycznego Agory może i wyglądają jak wnętrze dobrego szpitala, ale pokoje pacjentów to coś zupełnie innego, a przynajmniej sądząc po tym należącym do Maggie. Ściany pomalowano na ciepły bursztynowy kolor, a na podłodze leżał dywan - taki przemysłowy, łatwy do czyszczenia, owszem, ale wciąż o niebo lepszy od szpitalnych płytek. Jedynym urządzeniem medycznym w zasięgu wzroku był płaski wyświetlacz, który co jakiś czas przełączał się na inne obrazy, najwyraźniej monitorując pracę wielu maszyn. Maggie leżała na wyglądającym na bardzo wygodne łóżku, przykryta kołdrą w kolorze czerwonego wina, i otoczona zdecydowanie zbyt dużą liczbą poduszek. Dziewczyna była blada, zwłaszcza jak na nią. Do lewej ręki miała przyczepioną kroplówkę, a na obojczykach widziałem jakieś elektrody, ale oprócz tego zdawała się po prostu drzemać. Mahir siedział z boku łóżka; Becks stała przy ścianie. Oboje odwrócili się w naszą stronę. Nastała chwila krępującej ciszy, a potem Mahir powiedział: - Gdyby Maggie była przytomna i na chodzie, z pewnością w tej chwili zeskoczyłaby z łóżka, by was objąć i powiedzieć, jak bardzo się martwiła. Wybaczcie, ale ja przejdę od razu do pytania, co mamy teraz, do cholery, zrobić. Kiwnąłem głową. - Wybaczam. Co z nią? - Kula przeszła na wylot. To chyba jedyna dobra wiadomość. - Becks nie patrzyła na Maggie, gdy o tym mówiła. Właściwie to na nas też nie spoglądała. Zamiast tego gapiła się na

ścianę, by uniknąć wszelkich krępujących nieprzyjemności, takich jak, na przykład, kontakt wzrokowy. - Uszkodzeniu uległo kilka jej organów wewnętrznych, draśnięta została też wątroba. Dziewczyna straciła dużo krwi. - Ale nie przeszła amplifikacji - zauważyłem. - Nie przeszła. Wyjdzie z tego. Robią jej transfuzję osocza i filtrują krew z wirusa, jak tylko mogą. Nigdy nie zaczęła amplifikować. - Rebecca przemilczała fakt, że Maggie znalazła się bardzo, bardzo blisko tej granicy i nie można jej teraz stąd ruszać. - Mahir położył głowę na dłoniach i dodał stłumionym głosem: - Jej nie można ruszyć, a wy nie możecie tu zostać. Katastrofa. - Wcale nie - zauważyłem. Przez chwilę, krótką chwilę, pomyślałem sobie, że moja zmyślona George mogłaby się odezwać i powiedzieć mi, co robić. A potem spojrzałem na prawdziwą George, żywą i równie zagubioną co reszta, i pragnienie zniknęło. - Maggie nie można ruszyć, ale tutaj będzie bezpieczna. Agora nie pozwoli jej skrzywdzić, a przecież dziewczyna nie brała udziału we włamaniu na CZKC, więc w zasadzie nie popełniła żadnego przestępstwa, tylko dała się postrzelić. - Ukrywanie zbiegów - zauważyła Becks. - Zaniedbanie o znamionach przestępstwa. W ogóle nie powinna była wychodzić z vana - stwierdził Mahir. - Praca blogerki - odezwała się George. Popatrzyliśmy na nią zaskoczeni. Pokręciła głową i wyszczerzyła zęby. - Przed wyjazdem przeczytałam tyle archiwalnych artykułów, ile tylko mogłam. Ktoś tu naprawdę nie lubi dziennikarzy i nie zastanawia się nad różnicami między nimi. Dla nich bloger to bloger. - Ona ma rację - wyszeptała Maggie. Wszyscy wlepiliśmy w nią wzrok. Wciąż miała zamknięte oczy, ale jej ciało zrobiło się napięte, jak u świadomego człowieka.

- Wiecie... wzięli się za blogerów - ciągnęła dalej słabym głosem. Wypowiedzenie każdego słowa stanowiło dla niej ogromny wysiłek. - Stan wyjątkowy na Florydzie. Aresztowania w całym kraju. Oni coś... ukrywają. - Hej, hej. Nie próbuj mówić, kochanie. Musisz się oszczędzać. - Becks uklękła przy Mahirze. Patrząc na nich, nagle poczułem się wykluczony, jakby stworzyli grupę, do której ja już się nie zaliczałem. Potem George dotknęła mojego łokcia. Był to szybki i subtelny gest; tylko na takie pozwalaliśmy sobie publicznie. Zrozumiałem wtedy, że tamci zbliżyli się do siebie, bo wiedzieli - zapewne zanim ja sam to pojąłem - że nigdy nie zbliżą się do mnie. Już zawsze będę nawiedzony. Różnica polegała tylko na tym, że mój duch teraz miał ciało i mógł mnie objąć, gdy tego potrzebowałem. Zdając sobie z tego sprawę, poczułem się lepiej... ale i tak wykluczenie bolało. - Nie. Muszę mówić. - Maggie próbowała unieść powieki, ale szybko się poddała. Shaun, musisz... musisz zabrać stąd Georgię. Wrócić do doktor Abbey. Będzie wiedziała, jak was ukryć. - A co z tobą? - zapytałem. Na jej twarzy pojawił się cień uśmiechu. - Zamierzam tu leżeć do czasu, aż wreszcie poczuję własne palce u stóp. A potem każę obsłudze zadzwonić po rodziców, żebym mogła im opowiedzieć o tym, jakie CZKC jest niegrzeczne. Mahir aż się zaśmiał. - Cóż, to z pewnością korzystnie wpłynie na naszą sytuację i trochę ją skomplikuje. - Musisz z nią zostać - stwierdziła Becks. - Słucham? - Mahir odwrócił się do niej twarzą, mrużąc oczy. - Chyba źle cię

zrozumiałem. - Ja się nie mieszam - mruknąłem do George’a. Kiwnęła głową bez słowa. - Ktoś musi zostać i upewnić się, że Maggie nie przestanie oddychać do przyjazdu jej rodziców. A jeśli tak się stanie, musisz opowiedzieć im całą historię. - Becks się skrzywiła. Przepraszam. - W porządku - stwierdziła Maggie, a na jej twarzy pojawił się kolejny cień uśmiechu. - Rodzina w branży medycznej, pamiętasz? Nie oszukuję się w takich kwestiach. Zmarszczyła brwi. - Chociaż mogło się obejść bez postrzału. - A ja zostaję, ponieważ...? - zapytał Mahir z naciskiem. - Shaun to wariat, Georgię sklonowali, a ja jestem gotowa zastrzelić ich oboje, jeśli choćby krzywo na mnie spojrzą. Tymczasem ty masz praktycznie zero doświadczenia terenowego i nigdy nie zabiłeś nikogo, na kim by ci zależało. - Mam doświadczenie - zaprotestował Mahir. - A czy w ramach jego zdobywania zrobiłeś coś z własnej woli? - zapytała George. Skrzywił się. - Nie - przyznał. - Ale nie mam najmniejszej ochoty zostawać w tyle. Zdaje się, że zawsze tak się dzieje tuż przed tym, gdy ruszacie na ostatnią bitwę. Pamiętasz Sacramento? - Założę się, że lepiej niż ty - stwierdziła cicho George. Na twarzy Mahira znowu pojawił się grymas. - Przepraszam. Ale rozumiesz, co chciałem powiedzieć. - Tak - stwierdziłem. - Przeżyłeś. Zostajesz tutaj, Mahir, a Becks jedzie z nami.

Polubisz doktor Abbey, George. Chyba nadaje się do leczenia psychiatrycznego, ale to dobry człowiek, a w dzisiejszych czasach trudniej o dobre serce niż trzeźwy umysł. Maggie kaszlnęła cicho i wszyscy zamarliśmy, aż wreszcie zdaliśmy sobie sprawę, że próbowała się zaśmiać. - Rany - szepnęła wreszcie - wy ciągle uważacie, że macie jeszcze jakiś wybór. Wynocha stąd. Wsiadajcie do vana i skończcie to wreszcie. Słyszycie? Skończcie to. - Tym razem udało jej się otworzyć oczy na całe pięć sekund. Patrzyła na nas groźnie. - Skończcie to albo przysięgam, że umrę, wrócę i będę was nawiedzać. - Mam już dość duchów - stwierdziłem. - Zakończymy to wszystko. Ale tylko dlatego, że nas ładnie poprosiłaś, Maggie. - Może być - powiedziała, znowu zamykając oczy. - A teraz spadajcie. Chcę spać, a jak tylu blogerów się na mnie gapi, to nie mogę. Mahir wstał, popatrzył na mnie przez chwilę i wyszedł z pokoju. Becks podeszła do Maggie i ucałowała ją w czoło. Potem ruszyła śladem Mahira, zostawiając mnie i George’a. - Idziemy - oznajmiłem. - Poczekaj - szepnęła Maggie. Zamarliśmy. - Powiedz jej, żeby podeszła do mnie. Zerknąłem na George’a, a ona spojrzała na mnie szeroko otwartymi oczami. Kiwnąłem głową. Westchnęła i podeszła do Maggie.

- Jestem. - Bliżej.

George pochyliła się tak, że jej ucho znalazło się tuż nad ustami Maggie. Dziewczyna szepnęła coś do niej słabym głosem, ale z determinacją wypisaną na twarzy. George zawahała się, a potem odparła: - Rozumiem. Tak, obiecuję. - Świetnie - stwierdziła Maggie wystarczająco głośno, żebym usłyszał. - A teraz idźcie. George odsunęła się od łóżka, wyraźnie zaniepokojona. Nie czekając na mnie, wyszła z pokoju. Ruszyłem jej śladem i złapałem ją za rękę, zanim zdążyła dotrzeć do biurka recepcji, gdzie Mahir i Becks rozmawiali z lekarzem. - Hej. Co ci powiedziała? George odwróciła się do mnie twarzą i spojrzała mi prosto w oczy, w czym wcześniej zawsze przeszkadzały jej okulary. - Stwierdziła, że jeśli jest we mnie choć trochę Georgii Mason, prędzej się zabiję, niż pozwolę, by CZKC wykorzystało mnie przeciwko wam. Zgodziłam się z tym. Wydaje mi się, że w większości jestem sobą, Shaun. Ale wiem, że większość to nie wszystko. Jeśli istnieje jakaś szansa, że jestem mniej sobą niż myślę; jeśli poczuję choć trochę, że coś jest nie tak, sama się wyeliminuję. - Jej uśmiech nie miał w sobie krztyny radości. - Nie pozwolę, żebym przeszkodziła ci w zemście za moją śmierć. Nie potrafiłem nic na to odpowiedzieć.

Zdaje nam się, że wiemy, gdzie była, choć nie mamy nadal pojęcia, gdzie się wybiera. W jednym z opuszczonych osiedli nastąpiła eksplozja; na miejscu policja znalazła ogromną ilość sprzętu komputerowego. Istnieje możliwość, że ona i jej przyjaciele próbowali wykupić sobie nową tożsamość, ale coś poszło nie tak. Co dokładnie się stało, nie wiem. Wydawało nam się, że usunęliśmy wszystkie lokalizatory z jej ciała. Jeśli nie... Jeśli nie, musicie

przygotować się na to, że wszystko poszło na marne. Nic już nie możemy zrobić. Pozostało czekać.

- z wiadomości wysłanej przez doktora Gregory’ego Lake’a do wiceprezydenta Richarda Cousinsa, 5 sierpnia 2041

Alaric niezbyt dobrze przyjął wiadomość o tym, że Maggie postrzelono, a ja zostałem, by się nią opiekować. Nie wspomniałem o Georgii. Jedna trudna do przetrawienia wiadomość na razie mu wystarczy. I tak niedługo się dowie. Proszę Cię, Boże, pozwól nam wyjść z tego cało. Niech Maggie wydobrzeje. Chcę wrócić do domu i zobaczyć się z żoną. Chcę, żeby to wszystko się skończyło. - z Newsów z frytkami, bloga Mahira Gowdy, 5 sierpnia 2041. Nieopublikowane

GEORGIA: Trzydzieści jeden Wyjechaliśmy z Agory krótko po zachodzie słońca, kiedy ludzie zajmujący się sterylizacją vana uznali, że można nim podróżować i raczej nas nie pozabija. Shaun usiadł za kółkiem, bo Becks nie chciała, żebym ja prowadziła. Stwierdziła, że to z powodu braku prawa jazdy. Mówiąc to, nie patrzyła mi w oczy, więc domyślałam się, że po prostu wciąż mi nie ufała. Nie dziwiłam się jej. Gdybym była na jej miejscu i ktoś, kogo zdążyłam już opłakać,

powrócił do życia... Cud, że choć trochę mi zaufali. Cud albo szaleństwo, przez które wszyscy zginiemy. Nie miałam pojęcia, gdzie właściwie jedziemy, a poza tym niewiele mogłam pomóc, więc zajęłam się przeglądaniem archiwów. Van mknął przez Waszyngton i Oregon, a ja czytałam relacje wolniej i dokładniej; wreszcie miałam czas naprawdę przyswoić nowe informacje, zamiast skakać z tematu na temat. Znalazłam nawet odnośnik do raportu z finansów naszej strony. Nie zdziwiło mnie, że Shaun pozostał właścicielem praw do moich plików i wykorzystywał je do opłacania sporej części wydatków. Po śmierci stałam się jedną z najbardziej rozpoznawalnych blogerek od czasów Powstania. Dzięki tej fascynacji nieopublikowane teksty mojego autorstwa stały się lukratywne, nawet jeśli dotyczyły wydarzeń sprzed lat. Tacy właśnie są ludzie. Zawsze zwalniają, by obejrzeć wrak. Becks prowadziła obserwację z fotela pasażera, podczas gdy Shaun siedział za kierownicą. Wybrana przez niego trasa obejmowała niepokojąco dużo bocznych dróg i wąskich uliczek, które bardziej nadawały się dla pieszych. Jechał nimi, jakby już je znał; sądząc po tym, co on i reszta przeszli po mojej śmierci, zapewne tak było. Przestałam czytać i odchyliłam się na siedzeniu, zamykając na chwilę oczy i tęskniąc za znajomym pieczeniem, które towarzyszyło mi zawsze po zbyt długim ślęczeniu nad podświetlonym ekranem komputera. Nigdy bym nie przypuszczała, że kiedyś będzie mi brakowało siatkówkowego KA, ale teraz choroba wydawała się jeszcze jedną rzeczą w życiu, której nigdy nie odzyskam. To moja wina. To ja naciskałam na Shauna, by zgodził się dołączyć do kampanii Rymana, a potem razem przekonaliśmy Buffy. Gdybym zdecydowała powoli piąć się po szczeblach kariery jak inni blogerzy, krok po kroku, zamiast rzucać się od razu na głęboką wodę... Wtedy ktoś inny umarłby za mnie i za Buffy, a brat tego kogoś jechałby teraz vanem. To wszystko i tak kiedyś by się wydarzyło. Od reszty dziennikarzy odróżniało nas tylko jedno: to my przyjechaliśmy jako pierwsi na miejsce katastrofy. Nasze umiejętności nie były ani lepsze, ani gorsze. Po prostu znaleźliśmy się w pobliżu. Dalsze wypadki były nieuniknione.

Oczywiście nie zwalniało to nas z odpowiedzialności - kiedy nieodpowiednie tematy dostają się do obiegu, a nieodpowiednie sekrety zostają zdradzone, zawsze ktoś zostaje ukarany - ale nawet jeśli nie jesteśmy niewinni teraz, wtedy byliśmy. Naprawdę wierzyliśmy w to, co robimy. Po prostu okazało się, że nie mieliśmy racji. Usnęłam, czytając napisaną przez Alarica analizę sytuacji politycznej po nominacji Rymana - sytuacji typowej, czyli zupełnie popieprzonej, z zapowiedzią pewnych interesujących zmian w prawie dotyczącym dużych ssaków i wyznaczania stref zagrożenia, ale nic przełomowego - i obudziłam się, gdy pierwsze promienie fałszywego poranka malowały widnokrąg odcieniami różu od zanieczyszczeń i złota taśmy policyjnej. Becks prowadziła. Shaun drzemał na fotelu pasażera z głową odchyloną do tyłu i lekko otwartymi ustami. Wydawał się wyczerpany. Becks najwyraźniej usłyszała, że się poruszyłam. Zerknęła w lusterko wsteczne i nasze spojrzenia się skrzyżowały. Uniosła brew i to wystarczyło - nie musiała publikować wiadomości na głównej stronie naszego serwisu, żebym ją zrozumiała. Kiwnęłam głową. Nie zamierzałam go ranić. Nie, jeśli miałam na to jakikolwiek wpływ. Poczułam potworną suchość w gardle. Chrząknęłam i zapytałam: - Gdzie jesteśmy? - W Oregonie. Już prawie dojechaliśmy na miejsce.

- Czyli gdzie?

- Do Shady Cove. Zawahałam się, próbując przekonać swój umysł, że źle usłyszałam. Nie zadziałało. Wreszcie zapytałam z naciskiem: - Słucham?

Shaun nawet się nie poruszył. - Shady Cove w stanie Oregon - odpardła Becks. - Nasza znajoma, doktor Abbey, ma tutaj swoje laboratorium. Zapewne niedługo je przeniesie. Możliwe, że zaraz po tym, jak zażąda, żebyśmy cię rozpuścili w kwasie.

- W Shady Cove.

- Tak.

- Ale w Shady Cove nic nie ma. Shady Cove znajdowało się na liście miast porzuconych w trakcie Powstania, kiedy koszty odbudowy okazały się zbyt wysokie, by opłacało się ją przeprowadzać. Kiedyś odzyskamy to miejsce, kiedy postęp sprawi, że odbierzemy martwym całą ziemię. Do tego czasu Shady Cove pozostanie puste, zupełnie jak Santa Cruz w Kalifornii czy Truth albo Consequences w Nowym Meksyku, a także Warsaw w Indianie czy setki innych miast i miasteczek na całym świecie. - Właśnie dlatego tam przeniosła swoje laboratorium - zripostowała Becks, a potem pochyliła się i włączyła radio. Dalszą konwersację uniemożliwiła piosenkarka sprzed Powstania, która głośno i entuzjastycznie oznajmiła, że jest gwiazdą rocka. Shaun gwałtownie się podniósł, otworzył szeroko oczy i położył dłoń na pistolecie przy pasku.

- Co... - Spokój, Mason. Nie możemy wszyscy tak się certolić jak ten wybajerzony hotel Maggie - powiedziała Becks, ściszając radio, skoro cel został osiągnięty. - Już prawie dojechaliśmy. Musisz obserwować okolicę. - Jasne. - Shaun potarł mocno oczy, ścierając resztki snu. Wyciągnął broń z kabury i

odbezpieczył. Kiedy skończył, odwrócił się do mnie i wyszczerzył w uśmiechu zęby. Dobrze spałaś? - Jak suseł - odparłam. - Świetnie, bo Doktorek na pewno będzie chciała z tobą porozmawiać. - Shaun znowu usiadł prosto i patrzył przez okno na ciemny las. - Ciężko ją opisać komuś, kto jej nie poznał. Cholera, ja sam jej nie rozumiem. - Przeczytałam raporty. - Raporty to jedno, rzeczywistość drugie, a w niej chora psychicznie Kanadyjka rzuca w ciebie żywą ośmiornicą, by sprawdzić, czy zwierzę po zarażeniu wirusem Kellis-Amberlee straciło refleks. Jakbyś się zastanawiała, odpowiedź brzmi: nie. Ośmiornica zarażona KA wciąż jest szybka, cwana i niezwykle nerwowa. - Shaun się wzdrygnął. - Te wszystkie ssawki... - Czekaj. Ośmiornice nie są ssakami. Becks uśmiechnęła się do mnie chłodno w lusterku wstecznym. - I właśnie dlatego ciężko opisać doktor Abbey komuś, kto jej nie poznał. Westchnęłam. - Nie spodoba mi się to, prawda? - Zapewne nie - przyznała Becks i zjechała z wąskiej żwirówki na kolejną, jeszcze węższą. Bardziej przypominała alejkę w parku z przerostem ambicji niż przejezdną drogę, a van zaczął trząść się i podskakiwać na wybojach. Shaun krzyknął cicho, na co Becks spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami. Uśmiechnął się do niej w odpowiedzi. Miałam wrażenie, że kiedy mnie nie było, nie krzyczał zbyt często. Ścieżka - nie miałam zamiaru używać bardziej nobilitujących określeń - zaprowadziła

nas do drogi równie zaniedbanej, ale jednak wydającej się pamiętać lepsze czasy. Kawałki zniszczonego chodnika wybrzuszyły się, gdy korzenie pobliskich drzew zdołały przebić się na powierzchnię. Becks ominęła je z wypracowaną łatwością i nawet przyśpieszyła, lawirując w ciemnościach, jakby jeździła tędy setki razy. Sądząc po spokoju Shauna wpatrującego się w drzewa, tak właśnie było. Droga prowadziła do dużego parkingu zbudowanego przed potężnym budynkiem ze szklanym frontem; zapewne przed Powstaniem służył za ośrodek państwowy albo centrum turystyczne. - Centrum leśnictwa - powiedział Shaun, zanim zdążyłam zapytać. - Witamy w Shady Cove. -...dzięki. - Usiadłam prosto i odłożyłam laptopa. - Ktoś wyjdzie nas powitać? - Nie, ale możesz liczyć na spotkanie z mnóstwem uzbrojonych ludzi w środku. Shaun posłał mi kolejny uśmiech szaleńca. - Doktor Abbey wie, jak przyjmować gości. - Groźbami i zastraszaniem? - zapytałam. - Coś w tym stylu - zgodziła się Becks. Zwolniła, ale jechała dalej, kierując się do garażu na tyłach budynku. Stało tam tylko kilka pojazdów, w tym... Wyprostowałam się. - Mój motor! Uśmiech Shauna trochę złagodniał; zrobił się mniej radosny, ale bardziej szczery. - Chyba nie myślałaś, że go porzucę? Nie odpowiedziałam. Gula w gardle mi na to nie pozwoliła. Kiedy Becks zaparkowała vana, otworzyłam drzwi i wysiadłam, ruszając w stronę motocykla nonszalanckim krokiem, jak miałam nadzieję. I tak nie miało to żadnego znaczenia. Nie było nic - absolutnie nic,

nawet zombiak wyłaniający się z mroku - co mogłoby mi wtedy przeszkodzić w dotarciu do celu. Z radości dosłownie przytuliłam kierownicę. Shaun i Becks poszli moim śladem, zatrzymując się tylko po to, by wyjąć z samochodu nasze torby. Stanęli kilka metrów ode mnie i kątem oka zobaczyłam, jak Becks trąca łokciem Shauna, mówiąc bezgłośnie: - Zapytaj ją. Spojrzał na nią niepewnie, a potem chrząknął i powiedział: - Eee, George? Chciałabyś uruchomić silnik? Upewnić się, że dbałem o przegląd i inne gówna? - To zależy. - Przestałam przytulać się do kierownicy i wyprostowałam się, żeby na nich spojrzeć. - Naprawdę mam sprawdzić jego stan, czy chcesz, żebym porównała swoje odciski z tymi w bazie? - To drugie - przyznał Shaun. - Jasne. Włączyłeś blokadę biometryczną? - Kiwnął głową, a ja westchnęłam. - Dobra - powiedziałam i wystawiłam kciuk, pokazując go im obojgu, a potem przycisnęłam palec do czujnika na środku deski rozdzielczej. Wstrzymywałam oddech, dopóki lampka nie zapaliła się na zielono, a potem całkiem zgasła. - Blokada biometryczna zniesiona - ogłosiłam. Zadowolony? Shaun odwrócił się do Becks z szerokim uśmiechem, a potem powiedział: - Wniebowzięty. Mówiłem, że da radę. Becks powoli kiwnęła głową. - Dobra. Udało ci się. Chodźmy. Doktor Abbey już wie, że tu jesteśmy. - Ruszyła w stronę najbliższych drzwi, nie czekając na nas.

Wzięłam głęboki wdech, a potem dołączyłam do Shauna. Może on był pewien, że odblokuję biometrykę, ale ja nie. Nawet bliźniaki jednojajowe nie mają identycznych odcisków palców. Dlaczego klony miałyby mieć? Odpowiedź: bo przynajmniej w moim przypadku klon miał za zadanie udawać oryginał w każdy możliwy sposób, a to oznaczało, że jeśli istniała możliwość skopiowania odcisków z pierwowzoru, musiano to zrobić. Cieszyłam się, że chciało im się w przypadku tego konkretnego ciała, zważywszy na moje przeznaczenie. Gdy zbyt długo o tym myślałam, robiło mi się niedobrze. Zadrżałam i przyśpieszyłam, doganiając Shauna. Becks stała już przy drzwiach i przyciskała dłoń do panelu testera. Światełko zmieniło kolor na zielony i drzwi się odblokowały, a Becks weszła do środka. Pomachała nam, a potem zatrzasnęła je tuż przed naszymi nosami. Zajęłam jej miejsce i położyłam dłoń na panelu. Po badaniu zostałam wpuszczona do środka. - Zaraz będę - powiedział Shaun. Uśmiechnęłam się do niego i zamknęłam drzwi. - Wiesz, jak na sekretne laboratorium wirusologiczne system bezpieczeństwa jest tu dość prosty - zauważyłam, odwracając się w stronę pomieszczenia. - Wcale nie - oznajmiła niska i krępa kobieta stojąca obok Becks. Miała na sobie fartuch, niebieskie spodnie i pomarańczową koszulkę. Ubrania zeszły na dalszy plan, gdy nieznajoma wycelowała we mnie strzelbę łowiecką. - Po prostu wykorzystujemy trochę inne procedury. Zamarłam. Za moimi plecami otworzyły się drzwi. - Cześć, doktor Abbey - zawołał Shaun.

- Witaj - odparła kobieta z niewyraźnym kanadyjskim akcentem. - Kim jest twoja koleżanka? - Ach, no właśnie, nie poznałaś jeszcze George’a, prawda? - Shaun zamknął drzwi i stanął obok mnie. - Georgia, poznaj doktor Shannon Abbey, szalonego naukowca. Doktor Abbey, poznaj Georgię Mason, żywą zmarłą dziewczynę. - Chyba czuje się lepiej, skoro stroi żarty w stylu Roba Zombie - powiedziała Becks. - Ale to nie znaczy, że wyzdrowiał - stwierdziła doktor Abbey. Omiotła wzrokiem moją twarz. - Jak twoim zdaniem się nazywasz, panienko? - Georgia Mason - odparłam z ulgą, bo zadano mi pytanie, na które znałam odpowiedź. - Jestem w dziewięćdziesięciu siedmiu procentach identyczna z oryginałem. Nie pytaj o moje piąte urodziny i nie poznasz różnicy. Kobieta uniosła brew. - Jesteś pewna, że powinnaś mi to mówić? - Jestem pewna, że jeśli masz zamiar mnie zastrzelić, cokolwiek powiem i tak to zrobisz, a jeśli chcesz mnie zbadać, nie zastrzelisz mnie również bez względu na to, co powiem. Dlatego równie dobrze mogę być szczera. - Uśmiechnęłam się mimo napięcia. Lubię być szczera. - Przyprowadziłeś mi pyskatego klona - powiedziała doktor Abbey, patrząc na Shauna. - A przecież nie mam dziś urodzin. Wzruszył ramionami. - Staram się. Co tam słychać, Doktorku? - Cóż, pomyślmy. Pojechałeś przywieźć mi komary, a zamiast nich pokazujesz mi klona zmarłej siostry. Także cholernie kiepsko słychać. - Doktor Abbey westchnęła i opuściła

broń. - Dzięki Bogu nie tylko z wami muszę pracować. Chodźcie. Jest tu ktoś, kto chciałby was poznać. Posłusznie ruszyliśmy za nią. Po raz pierwszy mogłam przyjrzeć się jej laboratorium. Zamarłam z szeroko otwartymi oczami. Nie wiem, czego się spodziewałam po nielegalnym laboratorium prowadzonym przez kobietę, która ubierała się jak pracownik drogowy. Z pewnością nie pełnego, choć egzotycznie zaprojektowanego, wyposażenia. Wszędzie widziałam sprzęt medyczny, komputery i zwierzęta laboratoryjne. Placówka wydawała się mieć trochę za mało pracowników, ale to pewnie z powodu jej statusu - nie da się publikować ogłoszeń z propozycją pracy w tajnym laboratorium. „Szalony naukowiec szuka Minionków. Cenimy skrupulatność, wiedzę i gotowość do podjęcia pracy uznawanej za terroryzm”. No nie da się. Doktor Abbey zapytała:

- Jak Maggie? - Dostała kulkę i trochę się wkurzyła, ale lekarze mówią, że przeżyje - wyjaśnił Shaun. - Są jakieś wieści od Alisy? - Najwyraźniej ostatnio skupiałeś się tylko na wieściach dużego kalibru, prawda? Doktor Abbey zamilkła, by odwiesić strzelbę na wbity w ścianę hak, a potem dodała: - Alisa Kwong została zabrana z Ferry Pass Refugee Center dwa dni temu, kiedy znani blogerzy Stacy i Mi-chael Masonowie wygłosili pełną pięknych słów prośbę o przekazanie im opieki nad sierotą. Opublikowali swoje relacje z miejsca położonego tuż za zamkniętą strefą, więc nie można ich było uciszyć, nie wzniecając przy tym potężnej burzy w Internecie. Dlatego federalni oddali im dzieciaka. Alisa ciągle śle Alaricowi maile. Dziewczyna nie może wiedzieć, gdzie jesteśmy, ale odkąd mogą się kontaktować bez strachu, że rozmowę przerwą im zabójcze komary, oboje czują się znacznie lepiej. Odbijemy ją, gdy zrobi się bezpiecznie. Swoje słowa wyraźnie kierowała do Shauna, który kiwnął głową z poważnym wyrazem twarzy. Wciąż dziwnie było patrzeć, jak przejmuje się czymś, co nie jest bezpośrednio związane z ryzykowaniem swojego życia albo szukaniem sposobu na

podniesienie wyników. Jego priorytety zmieniły się pod moją nieobecność. Spojrzał na mnie i uśmiechnął się słabo. Cóż. Nie wszystkie priorytety. - To dopiero coś - powiedziałam. - Sama wszystko zorganizowałaś? - Ojejciu, sklonowana panienko, skąd! Rząd kiedyś budował laboratoria-niespodzianki w całym kraju, które tylko czekały, aż ktoś na nie wpadnie. Jak zbijesz kilka słoików, z pewnością znajdziesz w nich broń i bonusowe życia. - Doktor Abbey nie tyle się uśmiechała, co obnażała groźnie zęby. - Jesteśmy tu, by zapewnić ci rozrywkę. Uniosłam brew. - Mogłaś po prostu powiedzieć „tak”. - I stracić okazję na zobaczenie twojej reakcji, gdy nazwę cię głupią? - Uśmiech doktor Abbey zniknął. Sięgnęła na półkę po mały tester i rzuciła go w moją stronę. Złapałam, a ona nieznacznie kiwnęła głową, doceniając mój refleks. - Śmiało, zrób sobie kolejne badanie pod naszym okiem. Chcę przenośną próbkę. - A Shaun? - zapytałam z niepokojem. Urządzenie było cięższe, niż się spodziewałam, a do tego nie miało lampek. Doktor Abbey się zaśmiała. - Czyli ci nie powiedział? Chłopak to farciarz, bo jest odporny. - Zapewne dzięki długoterminowemu kontaktowi z chorym na zespół rezerwuarowy, co sprowadza nas z powrotem do ciebie, Georgio. - Mężczyzna, który pojawił się za plecami doktor Abbey wyglądał na Azjatę, nawet jeśli akcent miał czysto hawajski. Ubrany był w spodenki khaki i sandały, które nie pomogłyby mu w czasie ucieczki. Na widok jego miny dostałam gęsiej skórki. Z mojego doświadczenia wynika, że nikt, kto patrzył na mnie z łagodną uprzejmością, nie miał dobrych zamiarów. Nazwijcie to paranoją zrodzoną podczas śmierci i powrotu do życia.

Shaun położył mi dłoń na ramieniu. - Kim jesteś? - zapytał podejrzliwie. Uśmiech nie zniknął z ust nieznajomego. - Nazywam się doktor Joseph Shoji. Ty z pewnością jesteś Shaun. Wiesz, chyba nie udałoby nam się tego tak dobrze zorganizować, nawet gdybyśmy chcieli. Naprawdę nie miałem pojęcia, jak mamy was zebrać razem, a potem wy dokonujecie operacji ratun... Reszta zdania została ucięta, gdy Shaun puścił moje ramię i odepchnął mnie do tyłu, a sam skoczył na doktora Shoji. Becks i doktor Abbey patrzyły beznamiętnie, jak siła pędu popycha obu do tyłu, a Azjata ląduje na najbliższej ścianie. Wydałam z siebie pełen zaskoczenia odgłos, który był żenująco podobny do pisku. - Ty dupku z CZKC! - warknął Shaun. - On dla nich nie pracuje - wyjaśniła doktor Abbey. Shaun najwyraźniej jej nie usłyszał. - Stawiam na szajbusa - rzuciła Becks. - Joey potrafi być wredny, gdy się go wkurzy - odparła doktor Abbey. Gapiłam się na nią z szeroko otwartymi oczami.

- Co wy wyprawiacie? Powstrzymajcie ich! - Kochaniutka, tylko jedna osoba potrafiła zmusić tego chłopaka do czegokolwiek, ale zostały z niej tylko prochy. - Otaksowała mnie spojrzeniem.- Ty jesteś prawie taka sama, ale nie masz pewności, że to wystarczy, prawda? A teraz zrób badanie. - Jesteś wariatką - stwierdziłam i ruszyłam w stronę Shauna i doktora Shoji.

- Czy tego właśnie nie sugeruje mój status „szalonego naukowca”? - zapytała, a potem westchnęła. - Słuchaj. Możesz albo spełnić moją prośbę, która, jak się zastanowić, nie jest niczym strasznym. Albo możesz spróbować przeszkodzić Shaunowi w podduszaniu mojego kolegi po fachu, a wtedy każę jednemu z moich stażystów cię zastrzelić. Wybieraj. Poczułam, że pieką mnie policzki, i mruknęłam: - Zaczynam mieć dość naukowców. Potem zdjęłam wieczko testera i przycisnęłam kciuk do panelu, czując ukłucie. Doktor Abbey kiwnęła głową. - Świetnie. Potrafisz słuchać instrukcji. To ważne. Włożyła dwa palce do ust i zagwizdała, po czym z korytarza przybiegł do nas przerażający stwór z łopoczącymi obwisłymi policzkami i groźbą płonącą w oczach. Nie potrafiłam się opanować. Krzyknęłam, wydając z siebie wysoki i przeszywający dźwięk, którego wstydziłam się już w chwili, gdy wydostał się z moich ust. Miał jednak jeden pozytywny efekt: potwór się zatrzymał. Ogromny czarny pies podniósł głowę i spojrzał na mnie. Shaun również przestał podduszać doktora Shoji, a zamiast tego się odwrócił i popatrzył na mnie z niepokojem. - George? Co się dzieje? Bez słowa pokazałam na psa. - Och. - Shaun zamrugał, puszczając gardło swojej ofiary. Hawajski wirusolog szybko się odsunął. - To Joe. Nic ci nie zrobi. - Owszem, zrobi, jeśli mu każę - poprawiła doktor Abbey, pochylając się, żeby wyjąć mi tester z ręki. Nie kłopotała się torebką na groźne odpady. Zamknęła tylko wieczko i

wrzuciła urządzenie do kieszeni swojego fartucha. - Joe, pilnuj. Pies usiadł, wciąż wpatrując się we mnie. Patrząc na niego, odniosłam wrażenie, że zwierzę może nieszczególnie ucieszyłoby się wizją rozerwania mi gardła, ale nie zawahałoby się, gdyby doktor Abbey kazała mu to zrobić. Nagle pomysł, by się ruszyć, wydał mi się zupełnie idiotyczny i chyba tylko kompletny wariat by się na to zdecydował. - Trochę nerwowy jesteś - stwierdził doktor Shoji, masując szyję i zerkając na Shauna. - Zastanawiałeś się kiedyś nad zaletami marihua-ny? A przynajmniej na zredukowaniu dziennej dawki kofeiny? - Nie przeginaj, Joey. Chłopak miał długi dzień - powiedziała doktor Abbey. - Właśnie próbował mnie udusić. - Tak, ale mu się nie udało, więc wciąż gramy w jednej drużynie. - Nie dotykaj mojej siostry - warknął Shaun, nagle przypominając sobie o istnieniu doktora Shoji. Westchnęłam i złapałam Shauna za ramię. - To jeden z lekarzy z Portland. Jest w porządku. - Usłyszałem krzyk. Coś się stało? - Z jednego z bocznych pomieszczeń wyszedł Alaric, demonstrując tym samym godny podziwu brak instynktu samozachowawczego. W końcu tylko dziennikarz biegnie w stronę, z której dobiegają wrzaski. Dziennikarze i szaleńcy, tylko oni poruszyliby się w takiej sytuacji. Więc kim ja się okażę? - Pies mnie zaskoczył - wyjaśniłam, odwracając się do niego. Spróbowałam się uśmiechnąć, ale poczułam się dziwnie, jakby nie pasowało to do mojej twarzy. - Hej, Alaric. Dawno się nie widzieliśmy. Alaric zamarł i natychmiast zbladł. Nagle, bez żadnego ostrzeżenia, błysnął białkami

oczu i chłopak runął na ziemię. Gapiliśmy się na niego w piątkę. Nawet Joe, pieprzony pies gigant, odwrócił głowę, żeby przyjrzeć się biednemu blogerowi, ale już po chwili wpatrywał się znowu we mnie. - Koleś naprawdę musi zmężnieć - stwierdził Shaun.

Becks westchnęła. - Albo musimy przestać robić tuzin niemożliwych rzeczy każdego dnia. Skończyliście już machać flagami i ogłaszać się królami Wariatkowa? Bo chciałabym się dowiedzieć, skąd się wziął ten nowy, a do tego macie mi udowodnić, że ona - pokazała kciukiem na mnie - jest na tyle bliska oryginałowi, żebyśmy mogli pozwolić Shaunowi ją zatrzymać. Inaczej się chyba popłacze. Shaun łypnął na nią spode łba. Becks go zignorowała. - Mogę już? - Doktor Shoji spojrzał najpierw na Shauna, potem na doktor Abbey i wreszcie na mnie. - Jak już mówiłem, pracuję dla Kauaińskiego Instytutu Wirusologii. Przez ostatnie siedem lat byłem konsultantem ich projektu badawczego zajmującego się Kellis-Amberlee, co jest raczej godne podziwu, zważywszy na to, że ich zdaniem pożyczyli mnie z CZKC. Zawahałam się, a potem powiedziałam powoli:

- Ale nie pracujesz dla CZKC, prawda? - Prawda. Domyślam się, że poznałaś już moich współpracowników, doktor Kimberley i doktora Lake’a? Wysoko cię cenili, nawet jeszcze zanim upewnili się, że uda ci się uciec. Z pewnością uważali cię za najbardziej obiecujący produkt Projektu Shelley. Wybacz mi to słowo, jest potworne, ale innego nie znam. Wszyscy od początku na ciebie liczyliśmy. - Znowu się uśmiechał. I to miło. Jak będzie wyglądało moje życie, skoro nie umiem zaufać ludziom, którzy wydają się mili? Zapewne podobnie do tego poprzedniego, kiedy nie ufałam nikomu spoza mojej

drużyny.

- Pracujesz dla ESW. - Słucham? - zapytała Becks. - Słucham? - zawtórował jej Shaun. - Wpadłaś na to nawet trochę szybciej, niż się spodziewałam - powiedziała doktor Abbey. Pokazała na Alarica, który wciąż leżał na podłodze. - Niech któreś z was go podniesie. Nie chcę, żeby jakiś laborant przyszedł i go zastrzelił, zanim chłopak się obudzi i powie, że nie jest martwy. - Pies-gigant - zauważyłam. Westchnęła. - Dobra. Joe, noga. - Pies opuścił swój punkt obserwacyjny i potruchtał do swojej właścicielki, machając dziko ogonem. Doktor Abbey położyła mu dłoń na głowie. Zadowolona? - Nie do końca, ale nie widzę żadnej alternatywy. - Stanęłam bliżej Shauna, wciąż wpatrując się w psa. - Czemu to coś tu jest? - Joe to naprawdę długa historia, a mnie bardziej interesuje, dlaczego spotykasz tego tutaj pana Hawajczyka i od razu mówisz, że pracuje dla ESW - stwierdził Shaun. - Czy to nie oznacza, że trzyma sztamę z ludźmi, którzy cię przetrzymywali? - Nie - wtrącił się doktor Shoji. - To oznacza, że jestem po stronie ludzi, którzy pomogli jej uciec. Miałem się upewnić, że oboje trafiliście tam, gdzie powinniście. Człowiek, który sfinansował większość działań w ramach Projektu Shelley, was potrzebuje. Od początku o to chodziło. - Kim on jest? - zapytała z naciskiem Becks.

Nie musiałam pytać. W moich trzewiach powoli rodziła się cicha pewność. Może obecność doktora Shoji sprawiła, że zrozumiałam, jak wszystko - wszystko - się ze sobą łączy, czy tego chciałam, czy nie. Przed przeszłością nie da się uciec. Dogoni cię nawet po śmierci. Alaric jęknął i zaczął się ruszać. Spojrzałam na doktora Shoji i oznajmiłam: - Rick. To on zapłacił za mój powrót, prawda? - Tak - przyznał. - A teraz potrzebuje waszej pomocy. Westchnęłam. - Jasne. Zeskrobmy Alarica z podłogi i ruszamy. Coś mi się wydaje, że jedziemy do Waszyngtonu.

Och, oczywiście. Georgia żyje. To znaczy, owszem, nie żyła, ale teraz wróciła, bo CZKC prowadzi tajne laboratorium, gdzie chcieli kogoś sklonować, i pomyśleli, że najlepiej będzie

wybrać

blogerkę,

która

za

życia

dawała

im

się

we

znaki.

A

dziewięćdziesięciosiedmioprocentowy transfer pamięci? To nie fantastyka naukowa, to nauka kłamiąca ci w żywe oczy. Albo dziewczyna nie jest tak idealna, jak jej się wydaje, albo dokonano wielu odkryć, którymi nikt się z nami nie podzielił. A potem pomyślałem sobie... Kellis-Amberlee przenoszony przez komary. Śmierć ludzi z zespołem rezerwuarowym. Doktor Wynne mordujący połowę ekipy badawczej. Ten australijski naukowiec. Te dane statystyczne. Wszystko, co nie pasuje i nie pasowało do siebie od czasów... cóż, jeszcze zanim doktor Matras włamał się na bloga córki i wyjawił światu, że martwi chodzą po ziemi. Wszystkie rzeczy, które nigdy do siebie nie pasowały. I tak sobie myślę. Cóż. Może to wcale nie jest takie niemożliwe. I przeraża mnie to do szpiku kości. Dzięki Bogu Alisa jest bezpieczna z Masonami. A skoro mogę napisać to zdanie bez

cienia ironii, może nic już nie jest niemożliwe.

- ze Świata według Kwonga, bloga Alarica Kwonga, 6 sierpnia 2041. Nieopublikowane

Drogi Alaricu, Ludzie, z którymi jestem, Masonowie, kazali mi Cię uprzedzić, że przez jakiś czas nie będę mogła wysyłać i odbierać wiadomości. Nie chcę, żeby Ci było przykro, że nie odpowiadam. Sprawdzę znowu pocztę, kiedy wrócimy do Berkeley, ale jeszcze tam nie dojechaliśmy. Pan Mason jest bardzo miły, chociaż czasami gapi się w przestrzeń i trochę mnie to przeraża. Pani Mason już nie jest taka miła, ale bardzo się stara i wiem, że to też się liczy. W każdym razie, powiedzieli mi, że ich wysłałeś i że powinnam z nimi pójść. Mieli zdjęcia ludzi, z którymi pracujesz, tego przystojniaka i zmarłej dziewczyny, więc uznałam, że są w porządku. Proszę, nie gniewaj się. Musiałam stamtąd uciekać, zanim komary dostałyby się do środka, a poza tym bardzo się bałam, a ty powiedziałeś, że kogoś wyślesz. Dziękuję za Masonów. Zobaczymy się niedługo. Kocham Cię.

- z wiadomości wysłanej przez Alisę Kwong do Alarica Kwonga, 6 sierpnia 2041

SHAUN: Trzydzieści dwa

Silniki prywatnego odrzutowca Kauaińskiego Instytutu Wirusologii mruczały na tyle głośno, byśmy nie mieli wątpliwości, że wciąż jesteśmy na pokładzie samolotu, a nie, dajmy na to, w naprawdę dziwnym salonie. Nie pomagał za to fakt, że zostaliśmy praktycznie sami. Becks i Alaric siedzieli po jednej stronie, przeglądając dokumenty, które doktor Abbey załadowała im na telefony przed naszym odjazdem. Doktor Shoji monitorował autopilota z przodu samolotu i dał nam trochę prywatności na te kilka ostatnich godzin przed lądowaniem. Zostałem sam z George’em, a ona spała prawie całą godzinę, trzymając głowę na moim ramieniu. Jej usta, zazwyczaj ściśnięte w cienką kreskę, teraz tworzyły bardziej subtelny i delikatny kształt. Wciąż na nią zerkałem, upewniając się, że nie zniknęła, ale gdy wyglądała w ten sposób, nie mogłem na nią patrzeć dłużej niż kilka sekund. Czułem się, jakbym naruszał jej intymność. George nigdy nie była krucha, nawet przy mnie. Zgodnie z danymi pokazywanymi na monitorze kabiny znajdowaliśmy się jakieś dwie godziny drogi do Waszyngtonu, gdzie doktor Shoji ma znaleźć nam miejsce na prywatnym lotnisku i wylądować tak, żeby nikt z nas nie zarobił kulki w łeb. Skoro już ktoś musiał latać, istniały gorsze sposoby niż skakanie z jednego prywatnego lotniska na drugie w korporacyjnym odrzutowcu. Oczywiście były też lepsze. I w ich przypadku nie musielibyśmy podążać ślepo za człowiekiem, który zupełnie przypadkiem zna ludzi odpowiedzialnych za sklonowanie mojej siostry. Uszczypnąłem się w nasadę nosa i jęknąłem. - Wszystko było o wiele prostsze, kiedy musiałem się martwić tylko o to, co będę tykał patykiem - mruknąłem. George się nie poruszyła. Becks uniosła wzrok i pomachała ręką, żeby zwrócić na siebie uwagę. Potem pokazała mi drugą stronę samolotu. Wzruszyłem ramionami i wstałem, podnosząc opróżnioną do połowy kawę. Zdążyła już ostygnąć, ale miałem to gdzieś. Sam fakt, że mogłem ją wypić bez poczucia winy, czynił ją najlepszą kawą na świecie. - Co wiemy? - zapytałem, siadając obok Becks. Nie zapięła pasów. Alaric tak. I

właśnie to mówi o nim wszystko, co powinieneś wiedzieć. - Technologia, którą wykorzystali... - Alaric zerknął z niepokojem na George’a, najwyraźniej tracąc przy tym wątek. Kiedy minęło kilka sekund, a on nie dokończył zdania, szturchnąłem go stopą. Leciutko, ale chłopak podskoczył, jakbym go kopnął. Westchnąłem. - Technologia, którą wykorzystali do ożywienia Georgii - podpowiedziałem. - Co o niej wiemy? - Przyśpieszyli dojrzewanie jej ciała mnóstwem chemikaliów i hormonów, potężną dawką promieniowania, a do tego mieli wiele szczęścia - wyjaśnił powoli Alaric. - Zadziałało, bo nie musieli się martwić o stworzenie klona z rakiem. Zapewne i tak miał raka w czasie dojrzewania, a oni tylko dali wolną rękę antynowotworowej części wirusa, żeby wyczyściła, co trzeba. - George wspominała, że nie była jedyna - zauważyła Becks. - Ale chyba nie zdaje sobie sprawy, że nie była nawet jedną z dziesięciu. Uniosłem brew.

- Nie? - Raczej dziesięciu tysięcy, jeśli zaliczymy wszystkie etapy od poziomu zygoty do pełnego, dojrzałego człowieka. Większość z klonów nie wydostała się z próbówek. Te, którym się to udało... Połowy z tego nie rozumiem, ale wiem, że mi się to nie podoba. Teoretycznie cały proces był w porządku pod względem etycznym, a raczej byłby, gdyby nie hodowali ciał z funkcjonalnymi mózgami, ale świadomość, że CZKC jest w stanie to zrobić, bardzo mnie niepokoi. - Becks pokręciła głową. - Serio, co dalej? Wojsko zacznie klonować sobie żołnierzy? - Tylko jeśli zechcą zapłacić pięć milionów dolarów za każdego - powiedział Alaric. Tak przedstawiają się koszty klonowania. I to te podstawowe. Dodatkowo trzeba zapłacić za

warunkowanie podprogowe, programowanie synaps... - Dzięki którym Georgia może pamiętać różne rzeczy, na przykład swoją śmierć wtrąciła Becks. Alaric posłał jej spojrzenie wypełnione w połowie gniewem, w połowie żartobliwą irytacją. - Doszedłbym do tego - powiedział. - Ale tak. Pamięta dzięki programowaniu synaps. Do tego dochodzi fizjoterapia, by jej mięśnie się rozwijały, szczepienia, proces dojrzewania... mamy do czynienia z trzydziestoma albo czterdziestoma milionami dolarów. Co najmniej. Wszyscy w ciszy przez chwilę patrzyliśmy na George’a. Poruszyła się przez sen, kopiąc lekko stopą, by za chwilę oprzeć ją z powrotem o kostkę drugiej. Odwróciłem się do pozostałych. - No cóż, chyba nie myślą, że ją oddam - stwierdziłem. - Co jeszcze wyczytałeś z tych danych? Chcesz wiedzieć, czy znowu umrę. Georgia w mojej głowie odzywała się coraz rzadziej, odkąd mogłem polegać na tej żywej, oddychającej. To jednak nie znaczyło, że zniknęła na zawsze. Po prostu moja choroba czyhała, czekając z atakiem na chwilę, kiedy będę się go najmniej spodziewał. Nie da się przekroczyć granicy szaleństwa i wrócić bez szwanku. Najgorsze było to, że martwa dziewczyna w mojej głowie miała rację, bo ona zawsze ma rację. Chciałem wiedzieć, czy George zginie. Drugi raz bym tego nie przeżył. Becks spojrzała na mnie łagodnie. - Jest stabilna, Shaun. Lekarze z ESW wyjęli z niej wszystkie niespodzianki od CZKC, a przecież nie mogli zbudować ciała, które potrafi samo z siebie się zniszczyć. Ich technologia nie jest aż tak dobra.

- Jeszcze - zauważył Alaric. Pokręcił głową. - Wierzę w nią teraz, Shaun. Ma rację, kiedy mówi, że nie jest idealną kopią. Kellis-Amberlee włączał jej mózg wielokrotnie, ale za każdym razem traciła część tkanki. To jednak nie oznacza, że nie jest tą, za którą się podaje. Nigdy nie miała szansy stać się kimś innym. - Boże. - Becks zadrżała. - Strzały w głowę nagle wydają mi się cholernie ważne. Skrzywiłem się i dokończyłem chłodną kawę, a potem zapytałem:

- Dlaczego? - Bo panna Atherton właśnie zrozumiała to, o czym CZKC wolałoby nie informować obywateli. - Doktor Shoji usiadł obok Alarica. - Mam nadzieję, że mogę dołączyć. Usłyszałem, jak wreszcie zaczynacie dyskutować o technologii klonowania, i pomyślałem sobie, że będziecie chcieli zadać pytania komuś, kto kiedyś się nią zajmował. Zmrużyłem oczy. - Masz na myśli... - Nie, nie. - Uniósł ręce do góry, żeby mnie uspokoić. - Już dawno zostawiłem to za sobą. Istniały pewne granice moralne, których nie potrafiłem przekroczyć... Wciąż mogłem pracować dla sektora prywatnego, stąd moja obecność w Kauaińskim Instytucie Wirusologii, ale CZKC już nie mogłem dłużej znieść. - Doświadczenie z infekcją krzyżową, o których wspominała Kelly - powiedział Alaric. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, o czym mówi. Kiedy pierwszy raz trafiliśmy do laboratorium doktor Abbey - zdawało się, że miliony lat temu - Kelly Connolly pojechała z nami. Próbując pokazać nam mroczną stronę CZKC, doktor Abbey zapytała ją o doświadczenia z infekcją krzyżową, przeprowadzane na więźniach, którzy zgłosili się „na ochotnika” przyjąć zastrzyki z wieloma różnymi szczepami KA. Wszyscy zginęli.

- Tak - przyznał doktor Shoji. - Tamtych ludzi spotkała potworna śmierć, a wcale nie musiało się tak stać. Wtedy zrozumiałem, że czas położyć temu kres. Przestałem pracować nad czymś, co nie jest konieczne. A wybacz, Shaun, ale wynalezienie nowego sposobu na przywracanie zmarłym życia nie uważałem za priorytet. Już tego dokonaliśmy i źle się skończyło. - Spoko - rzuciłem. Becks powiedziała powoli: - Kellis-Amberlee „ożywia zmarłych” przez ponowne włączenie impulsów elektrycznych w ciele. Zupełnie jak defibrylator, który pracuje nieustannie, raz po raz, aż w końcu nie ma już z czym pracować. Jeśli udało im się zeskanować mózg Georgii po tym, jak ją zastrzeliłeś, musiał być aktualnie uruchomiony. Zeskanowali żywy mózg. Doktor Shoji kiwnął głową. - Tak - potwierdził. - Tak działa ta technologia. Z początku miała służyć chorym na Alzheimera i przywracać im wciąż istniejące wspomnienia, ale ostatecznie nieco się... pogmatwała. W jakiś sposób ją przerobiono. Kiedy zdaliśmy sobie sprawę, że można tej metody użyć na ofiarach Kellis-Amberlee, mieliśmy nadzieję przywrócić im życie. Wtedy odzyskiwanie pamięci miało być elementem terapii, którą należałoby połączyć z antywirusem i odpowiednimi zabiegami. A skończyć się miała pełnym wyleczeniem. - Dlaczego nie działała? - zapytałem. - Wirus nie poddaje się tak łatwo. Wszelkie nasze działania skutkowały wyłącznie wzbudzeniem niepokoju w naszych obiektach badawczych. Niektórzy naukowcy, w tym ja, obawiali się, że dalsze testy mogą nadać zainfekowanym samoświadomość. Chorzy na wściekliznę zdają sobie sprawę, jakich okropnych czynów się dopuścili. Po prostu nie mogą się powstrzymać. Nikt nie chciał tego w przypadku Kellis-Amberlee, więc projekt został zawieszony. - Dlaczego nie opublikowaliście wyników? - zapytała Becks.

- Z tego samego powodu, dla którego rząd strzela do wszystkich chorych na zespół rezerwuarowy - odparł Alaric. - Jeśli wyda się, że zainfekowani nadal myślą, nikt nie odważy się pociągnąć za spust. A wtedy wszyscy staniemy się zombie. Zmarszczyłem brwi.

- Nie rozumiem. - Twierdzą, że kiedy ktoś zostaje zainfekowany, dostaje się pod władzę wirusa, ale nie umiera. - Silniki może i były ciche, ale nie na tyle, bym usłyszał, jak George się budzi. Zauważyłem to dopiero, jak się odezwała. Odwróciłem się i zobaczyłem, że stoi obok, z rozczochranymi włosami i okularami w dłoni. Patrzyła na doktora Shoji i zapytała: - Zombie myślą? - Nie - odparł. - Wirus myśli za nich, dzięki Bogu, bo Alaric ma rację. Jeśli ludzie przestaną strzelać w obawie, że popełniają morderstwo, wszyscy zginiemy. Ale istnieje szansa, choć niewielka, że zombie śnią. George kiwnęła głową, opierając się o fotel obok mnie. - Tego się właśnie spodziewałam. Kiedy lądujemy? - Została nam jeszcze jakaś godzina do Waszyngtonu. Jak się czujesz? - Jestem wykończona. Potrzebuję coli. Te słowa nigdy mi się nie znudzą. - Zaraz ci przyniosę - rzuciłem, wstając. - I tak muszę sobie zrobić kolejną kawę. George usiadła na moim miejscu, posyłając mi krótki, pełen wdzięczności uśmiech. Potem pochyliła się do przodu, jakby chciała zadać doktorowi Shoji pytanie. Zapewne o szczegóły na temat myślenia zombie. W każdym razie, opowiedzą mi później.

Podszedłem do małego, samoobsługowego aneksu kuchennego z tyłu samolotu i wyciągnąłem puszkę coli z lodówki, a potem nalałem sobie do kubka cudownie gorącej kawy. Na półce leżały zawinięte w papier kanapki z serem i indykiem. Zabrałem trzy - jedną dla mnie, jedną dla George’a i jedną dla pierwszej osoby, która zapyta. Musimy zachować siły, skoro mamy stanąć do pojedynku z amerykańskim rządem. Co, tak przy okazji, jest zupełnym szaleństwem. Wiesz coś o tym, stwierdziła George. Nie odpowiedziałem i czułem się z tym dziwnie. Próbowałem odrzucić wewnętrzny głos, który jako jedyny potrafił trzymać mnie w kupie przez kilka miesięcy po śmierci prawdziwej Georgii. Jednak nie mogłem mieć ich obu, a w obliczu takiego wyboru wolałem tę, którą mogłem się dzielić z innymi. To czyniło ją prawdziwą. Potrzebowałem realnego łącznika ze światem. Całkowite pogrążenie się w szaleństwie wydawało mi się o wiele mniej atrakcyjne niż kilka tygodni temu. Wcześniej absolutne zerwanie kontaktu z rzeczywistością stanowiło dla mnie swego rodzaju psychologiczne przyzwolenie na spędzenie reszty życia z George’em, może nawet szczęśliwie. Teraz, gdy miałem przy sobie żywą kobietę, musiałem przyznać sam przed sobą, że nie byłbym szczęśliwy. George w mojej głowie nie była prawdziwa. Teoretycznie klon też nie, ale ja nigdy nie przejmowałem się takimi szczegółami. Potrzebowałem Georgii i wybrałem tę, która siedziała w samolocie, czekając na colę. Alaric zaskakująco szybko doszedł do siebie, kiedy już skończył wrzeszczeć na nas za brak kontaktu podczas pobytu w Seattle. Typowy Newsie - bardziej niż klonowaniem w CZKC przejmował się nieotrzymywaniem regularnych raportów. Jakieś pół godziny poświęcił na przepytywanie George’a ze wszystkiego, co przyszło mu do głowy, podczas gdy Becks i ja pakowaliśmy się do wyjazdu. Siostra chyba zdała egzamin, bo kiedy Alaric skończył, spojrzał na mnie i powiedział:

- To ona. Po czym zaczął z nią rozmawiać, jakby nigdy nie umarła. Gdyby dla wszystkich było

to takie proste. - Co przegapiłem? - zapytałem, wracając do grupy. George wyciągnęła rękę, jak tylko podszedłem wystarczająco blisko. Podałem jej colę i kanapkę, a ona podziękowała mi uśmiechem. Znowu miała na nosie okulary, chociaż teoretycznie ich nie potrzebowała. Szczerze mówiąc, wszyscy czuliśmy się z tym lepiej. - Doktor Shoji właśnie wyjaśniał plan - powiedziała Becks. - Wylądujmy na Lotnisku Hrabstwa Montgomery w Maryland i stamtąd pojedziemy samochodem. - ESW przejęło to miejsce krótko po Powstaniu - oznajmił doktor Shoji. - Udało nam się udaremnić wszelkie zapędy CZKC do odkupienia go od nas, a skoro oficjalnie w papierach ciągle funkcjonujemy jako organizacja, nie mogą nam go po prostu zabrać. Czeka na nas ekipa i obiecali, że przygotują pojazd do podróży. - Jak się stamtąd wydostaniemy? - zapytała Becks. - Nie wierzę, że prowadzicie niestrzeżone lotnisko w odległości niecałych osiemdziesięciu kilometrów od stolicy kraju. - Jesteśmy dobrzy, ale nie aż tak - stwierdził doktor Shoji. - Po lądowaniu przejdziecie badanie krwi, a kolejne przy wyjściu z lotniska. Jedno i drugie zostanie przeprowadzone na sprzęcie ESW i zapisane w naszej bazie. Jeśli CZKC próbuje namierzyć wasze wyniki, od nas niczego nie dostaną. Przestaliśmy dzielić się danymi dawno temu. - Czy to nie jest nielegalne? - zapytał Alaric. - A czy klonowanie ludzi nie jest nielegalne? - zapytała George. Otworzyła puszkę i wzięła potężny łyk, a po chwili dodała: - CZKC nie trzyma się już zasad, więc dlaczego inni by mieli? - Cóż za piękny świat sobie urządziliśmy. - Alaric się skrzywił i opadł głębiej na fotel. - Mam już kompletnie dosyć ciągłych oszustw. Nie moglibyśmy wreszcie zrobić czegoś normalnie? Uniosłem dłoń.

- Ja jestem tutaj od bicia. Becks spojrzała na mnie spode łba. Gniewu w jej oczach nie dało się przegapić, choćbym nie wiem jak bardzo próbował. - Ani mi się waż, Shaunie Mason. Może kiedyś tym się zajmowałeś, ale sytuacja się zmieniła, więc ani mi się waż. Nie wrócisz do udawania idioty tylko dlatego, że znowu możesz się schować za plecami Georgii, rozumiesz? Nie pozwolę ci. Nawet jeśli spróbujesz, ja ci nie pozwolę. Po tym ogłoszeniu nastąpiła chwila krępującej ciszy. Staraliśmy się nie patrzeć na doktora Shoji, który właśnie został świadkiem czegoś wyjątkowo osobistego, przynajmniej dla mnie. Nie powinniśmy dzielić się czymś takim z kimś spoza naszej małej, dziwacznej rodzinki. Doktor Shoji z pewnością zdawał sobie z tego sprawę. Wstał, chrząknął i wskazał na trzymane przeze mnie kanapki. - To świetny pomysł. Wszyscy powinniście coś zjeść przed lądowaniem. Nie wiem, czy znajdziemy na to czas później. Nie możemy ryzykować, że przejdziecie badania obserwowane przez CZKC, zanim dostaniemy się do naszego celu. - Powiedziawszy to, odszedł w stronę kokpitu. W ciągu kilku sekund zostaliśmy sami. Spojrzeliśmy po sobie. Wreszcie Becks zaczerpnęła powoli powietrza i oznajmiła:

- Shaun, przepraszam. Nie powinnam... - Nic się nie stało. - Pokręciłem głową. - To prawda. Długo pozwalałem Georgii myśleć za nas oboje. Od roku robię to sam za siebie. Nie mogę przestać. Ale to nie zmienia faktu, że w tej chwili mam ochotę po prostu coś rozwalić i kogoś zastrzelić, żeby to wszystko wreszcie się skończyło. Rozumiesz? Musimy położyć temu kres. - Bez względu na wszystko? - zapytał Alaric, niemal wyzywająco.

Spojrzałem na niego. Z całej naszej drużyny to on wciąż miał coś do stracenia. Jego młodszą siostrą opiekowali się Masonowie. Jeśli Alaric zginie, dziewczynka zostanie u nich. Na świecie jest zbyt wiele sierot, by zabierać ją od najwyraźniej kochającej rodziny. Zapewne w jej przypadku byliby bardziej ostrożni niż z nami, ale to nie uczyniłoby z nich dobrych rodziców, a jej nie byłoby z nimi dobrze. Na chwilę tak, ale nie w dalszej perspektywie. - Jeśli masz coś do powiedzenia, mów - stwierdziłem. - Ale ja i George i tak to zrobimy. Jeśli nie zakończymy tego teraz, nigdy się nie uwolnimy. Więc albo my, albo oni. Jeśli chcesz odejść, nie będę miał ci tego za złe. - Dziękuję - powiedział cicho Alaric. - Więc co robimy? - zapytała Becks. - Jaki jest plan? Ktoś tu w ogóle ma jakiś plan? Czy tylko wysiadamy z samolotu z tym kolesiem i jedziemy do stolicy, bo w tej chwili to jedyna głupia rzecz, jakiej jeszcze nie zrobiliśmy? - Rick maczał palce w projekcie, który miał za zadanie mnie sklonować - odparła George. - Doktor Shoji zabiera nas do Ricka. Rick nie zrobiłby tego, gdyby to nie było absolutnie konieczne. - Wow, czyli twoim zdaniem ludzie nie wracają przyjaciołom życia za ogromne pieniądze i kosztem moralności tylko dlatego, że za nimi tęsknią? - zapytał sucho Alaric. Zapadła cisza, a potem wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem. Alaric opadł głębiej na fotel. George przechyliła się na bok, wciskając mi ramię w biodro i zakrywając usta wolną ręką. Becks jako pierwsza zdołała się opanować. Wyprostowała się, przetarła oczy i wyszczerzyła zęby do Alarica: - Miło, że znowu czujesz się na tyle dobrze, by być palantem, Kwong. Chłopak zasalutował.

- Robię, co mogę dla Anonimowych Palantów Ameryki. - Ktoś musi - powiedziałem i usiadłem w fotelu opuszczonym przez doktora Shoji, rzucając Alaricowi ostatnią kanapkę z indykiem, a potem napiłem się wciąż ciepłej kawy. Więc w zasadzie po wylądowaniu od razu zaczynamy biec. - A czy my kiedykolwiek robimy inaczej? - zapytała Becks. - Nie - odparła George. Uniosłem w toaście kubek z kawą. - I dzięki Bogu za to. Becks znowu się zaśmiała i wstała, żeby iść do aneksu kuchennego. Alaric zaczął odwijać kanapkę z papieru. Posłałem George’owi jeszcze jeden uśmiech, a potem zająłem się własnym posiłkiem. Potrzebowaliśmy energii. Miałem przeczucie, że nie tylko wystartujemy w biegu, ale nigdy już nie zwolnimy. Nasze życia - nas wszystkich - już od dłuższego czasu mierzyliśmy krótkimi okresami spokoju między kolejnymi burzami. Nawet w czasie śmierci, jak w przypadku George’a. Cóż, teraz znowu jest cicho i zamierzam się tym delektować.

Zawsze przestrzegałam... nie. To kłamstwo. Georgia Carolyn Mason, urodzona w 2016, ostatnim roku Powstania, zmarła w 2040, w czasie kampanii Rymana, zawsze przestrzegała jednej zasady: mów prawdę. Kiedy tylko możesz, za wszelką cenę mów prawdę. Na tym blogu dzieliła się z Wami swoimi przemyśleniami i subiektywnymi opiniami, bo te również są częścią prawdy. Nikt nie jest w pełni obiektywny, choćby nie wiem jak się starał, a dopóki ludzie nie mieli szansy poznać czyichś sympatii i antypatii, nie wiedzieli, jak odczytywać jego relacje. Georgia Mason żyła, by mówić prawdę. Georgia Mason umarła, by mówić prawdę. To nie jej wina, że ludzie nie chcieli zostawić jej w spokoju.

Nie jestem Georgią Mason. Nie jestem też nikim innym. Zbudowano mnie z ukradzionego DNA i wspomnień martwej kobiety. Jestem niemożliwością. To kształtuje moje podejście do świata. Musicie o tym wiedzieć, by móc ocenić moje słowa. Nie jestem nią. Ale nazywam się Georgia Mason. I moim zadaniem jest mówić Wam prawdę.

- z Życia martwej dziewczyny, bloga Georgii Mason II, 10 sierpnia 2041. Nieopublikowane

Słuchajcie sklonowanej dziewczyny, bo mądrze prawi. Ach, no i wystarczy, że krzywo na nią spojrzycie, a odstrzelę Wam łby. Zrozumiano? Świetnie. - z Niech żyje król, bloga Shauna Masona, 10 sierpnia 2041. Nieopublikowane

GEORGIA: Trzydzieści trzy Wbrew wszelkim przewidywaniom Becks nikt nie zestrzelił naszego samolotu. Komputerowy głos autopilota oznajmił nam przez interkom, że wylądowaliśmy na głównym pasie Lotniska Hrabstwa Montgomery. - Witam w hrabstwie Montgomery w stanie Maryland, gdzie według czasu lokalnego jest

dziewiąta

pięćdziesiąt

siedem

po

południu.

Dziękujemy za

wybranie

lotu

Epidemiologicznej Służby Wywiadowczej. Prosimy pozostać na miejscach, dopóki

pracownicy lotniska nie zabezpieczą samolotu. Wszelkie próby wstawania i wyjścia z kabiny natychmiast uruchomią procedurę bezpieczeństwa Alfa-16. - Czyli co? - zapytał Shaun. - Czyli samolot wypełni się gazem usypiającym, po którym zostaniemy nieprzytomni do czasu, gdy ktoś przyjdzie i nie wstrzyknie nam odtrutki - powiedział Alaric. Wszyscy na niego spojrzeliśmy. Wzruszył ramionami. - Niektórzy urządzali sobie drzemkę i bawili się swoimi spluwami, a ja czytałem broszurę bezpieczeństwa. Oni tu poważnie traktują ochronę. - W końcu to ESW - stwierdziła Becks. - Która przez ostatnie dwadzieścia lat gówno znaczyła - wtrącił Shaun. - Uratowali mnie - zauważyłam. - Mogą nas pilnować, ile im się żywnie podoba. To zakończyło dyskusję. Spojrzeliśmy po sobie, a potem w stronę kabiny pilota. Wciąż nie było śladu po doktorze Shoji. - Wiecie, gdyby planował nas oszukać, teraz ma ku temu najlepszą okazję - stwierdził Shaun. - Gdyby planował nas oszukać, nie byłoby najprościej rozbić samolot gdzieś w okolicach Iowa? - zapytał Alaric. - Nie, jeśli chciał sam się uratować - odparła Becks. - Poza tym może chciałby na nas potem przeprowadzić sekcję. W końcu Shaun jest odporny na wirusa, Georgia to klon... - A ja jestem palantem - podpowiedział Alaric. Wszyscy zaśmiali się nerwowo. Samolot zatrzymał się, a zaraz potem usłyszeliśmy trzask blokad w kołach i oknach. Nigdzie nie poleci do czasu, gdy odpowiednie służby potwierdzą brak infekcji. Niebieska pianka antybakteryjna zaczęła spływać po szybach, zasłaniając nam widok.

- Ta pianka kosztuje osiem dolarów za pięć litrów - powiedział Alaric. - Żeby zdezynfekować samolot tych rozmiarów trzeba jakieś dziesięć tysięcy litrów. Becks spojrzała na niego z ukosa. - Skąd wiesz takie rzeczy? Czemu w ogóle się tego uczysz? - Żeby zaimponować kobietom - wyjaśnił. Oboje wybuchnęli śmiechem. Shaun nie. Odwróciłam się w stronę kokpitu i czekałam. Potok niebieskiej pianki powoli słabł, a po chwili całkiem ustał. Jego miejsce zajął wybielacz, zmywając resztki poprzedniczki i wszelkie organizmy żywe, które naiwnie próbowały przelecieć się na gapę samolotem ESW. - Nie przesadzają? - mruknął Shaun. Dyskretnie złapałam go za kolano. Alaric musiał go usłyszeć, bo podniósł broszurę bezpieczeństwa i oznajmił: - Jeśli mają powód, by wierzyć, że przelecieliśmy przez lub nad miejscem wybuchu epidemii, spłuczą cały samolot formaliną. Dwa razy. I możemy się tylko modlić o szczelność konstrukcji, bo inaczej pewnie się tu rozpuścimy. - To nasz sposób na podziękowanie za skorzystanie z usług linii ESW Air - powiedział doktor Shoji, gdy wyszedł z kokpitu, wkładając swój fartuch. Jego czarny T-shirt i spodenki zniknęły, zastąpione przez spodnie khaki i kolorową hawajską koszulę w fioletowe i żółte kwiaty. Uniosłam brew, a on wzruszył ramionami. - To kamuflaż. Mam być dyrektorem Kauaińskiego Instytutu Wirusologii, który przyjechał na wizytę. Co teoretycznie jest zgodne z prawdą, nawet jeśli nie sprowadzają mnie tutaj żadne interesy Instytutu. I właśnie takiego stroju się po mnie spodziewają. Założyłbym spodenki, gdybym mógł, ale protokoły CZKC nie pozwalają na nieosłonięte nogi. Chodzi o żrące chemikalia czy coś. - Machnął ręką, najwyraźniej zupełnie się tym nie przejmując. - Dlaczego wstałeś i spacerujesz po kabinie? - zapytał Shaun. - Nie chcę, żeby

potraktowali mnie gazem, bo ty miałeś skurcz. - Ach, przepraszam. - Doktor Shoji wyjął mały pilot z kieszeni i nacisnął przycisk. Znak „prosimy zapiąć pasy” zgasł i głos autopilota oznajmił: - Zakończyliśmy zewnętrzną dezynfekcję. Prosimy wstać i zabrać swoje bagaże. Pracownik ESW czeka na mostku, by przeprowadzić badanie krwi i służyć państwu pomocą. Jeszcze raz dziękujemy za skorzystanie z usług ESW Air. Zapewniamy, że nasza organizacja w pełni dba o zdrowie publiczne. - Wow. Nawet prywatne linie puszczają to gówno - stwierdził Shaun. Alaric wstał i sięgnął po torbę z laptopem, leżącą na półce nad głową, a potem zapytał: - A czy to „służenie pomocą” zakłada bandaże czy kule? - Nie wiem. - Wstałam i się przeciągnęłam, a potem założyłam swoją kurtkę, sprawdzając, czy kabura jest dobrze schowana. Zapewne prawo nie pozwalało mi na noszenie ukrytej broni, w końcu licencja straciła ważność po mojej śmierci, ale nie zamierzałam nikomu o tym mówić, dopóki mnie nie zapyta. - To zapewne zależy od wyniku badania. - Prawdziwy z ciebie promyczek szczęścia i naprawdę nie wiem, jak sobie bez ciebie radziliśmy - rzuciła Becks. W środku czułam ogromną radość. Właśnie powiedziała o mnie w czasie teraźniejszym. Przyznała, że jestem jedną z nich. Cudowne uczucie. - Jeśli już skończyliście się przekomarzać, chodźcie za mną - oznajmił doktor Shoji i podszedł do drzwi samolotu, gdzie otworzył mały panel kontrolny i nacisnął guzik. Usłyszeliśmy syk zwalnianej blokady hydraulicznej i naszym oczom ukazało się wnętrze śluzy. Zamknęłam oczy i wstrząsnął mną dreszcz. Wchodziliśmy do placówki ESW. Przed nami po niekończących się białych korytarzach przechadzali się ludzie ubrani w lekarskie fartuchy. Odsunęłam od siebie tę myśl. I tak nie miałam wyboru. Skoro najwyraźniej wykształciłam sobie nową, ciekawą fobię, to

musiałam sobie z nią poradzić, choćby nie wiem jak mocne miała korzenie. Musiałam. Poczułam na ramieniu dłoń Shauna.

- Hej. Spokojnie. Otworzyłam oczy i zmusiłam się do uśmiechu, zadowolona, że dzięki okularom nikt nie widział moich oczu. Shaun wiedział, jak bardzo byłam przestraszona - w końcu zaprogramowano we mnie reakcje kobiety, którą dobrze znał - ale to nie oznaczało, że musiałam obnosić się ze swoimi emocjami. - Spokojnie - powtórzyłam po nim i weszłam do śluzy. Spodziewałam się ludzi w kombinezonach, czekających z testerami i karabinami, gotowych zastrzelić nas za nieidealne wyniki badania. Trochę dziwne, że ESW nie zdecydowało się na bardziej bezpieczny, automatyczny system, ale może nie chcieli zwracać na siebie uwagi dużymi zmianami. Starali się sprawiać wrażenie małej, nieszkodliwej organizacji, która wciąż musi obsługiwać swoich pasażerów osobiście. Dzięki temu CZKC nie traktowało ich poważnie. Nie spodziewałam się, że zobaczę uśmiechniętą kobietę ze śnieżnobiałymi włosami, opadającymi luźno na ramiona, ubraną w fartuch lekarski założony na niebieską koszulkę i dżinsy. Na nasz widok cała się rozpromieniła, co wydawałoby mi się niemożliwe, gdybym wciąż uważała ją za doktor Shaw grającą, jak jej CZKC zagra. - Witaj, Georgia - powiedziała doktor Kimberley. Obrzuciła pozostałych taksującym spojrzeniem. - Kim są twoi przyjaciele? - Doktor Kimberley. - Nagle zapragnęłam ją przytulić, co stanowiło kolejną zmianę w zachowaniu, jak szybko poinformowały mnie wspomnienia. Zamiast tego zesztywniałam, dusząc w sobie tę obcą potrzebę. - Udało ci się wydostać z budynku? - Owszem, choć ledwo. Zdołaliśmy opóźnić dezynfekcję na tyle, by dotrzeć do tunelu, a stamtąd wspiąć się na dach - wyjaśniła. - Gregory również jest bezpieczny. Nasza

tożsamość została ujawniona, ale jakoś sobie z tym poradzimy. Jak zawsze. - Uroki życia epidemiologicznego szpiega - odparłam. Odwróciłam się nieznacznie do pozostałych, pokazując każdego po kolei i mówiąc: - Rebecca Atherton, Shaun Mason i Alaric Kwong. Blogerzy z Przeglądu Końca Świata. A to doktor Danika Kimberley. Uratowała mi życie. - Powiedziałabym, że przesadza, ale to byłoby kłamstwo - stwierdziła doktor Kimberley. Spojrzała na doktora Shoji, który trzymał się z tyłu, czekając, aż skończymy. Jakieś problemy? - Żadnych. Nasz lot zaakceptowano bez mrugnięcia okiem. Samolot działał bez zarzutu, a cały sprawdzono pod kątem pluskiew przed startem i trzy razy w trakcie lotu. Nic nie znaleziono. - I dzięki Bogu za to - ucieszyła się doktor Kimberley. Włożyła rękę do przewieszonej przez ramię torby, intensywnie czegoś szukając, a po chwili wyjęła pięć małych testerów z napisem „Tylko do użytku ESW”. Rozdała je nam, mówiąc: - Wykorzystujemy je tylko do badań wewnętrznych, więc nie wysyłamy wyników na żadne inne serwery prócz naszych. Jeśli któreś z was okaże się zainfekowane, zostanie poddane sześciogodzinnej izolacji przed ostateczną decyzją. Becks zawahała się przed otwarciem urządzenia. - Co to oznacza? - zapytała. - Jeśli macie jakąkolwiek szansę na zwalczenie amplifikacji Kellis-Amberlee, przed upływem tego czasu zaczniecie okazywać pierwsze oznaki. Jeśli te się nie pojawią, możemy albo was unieszkodliwić, albo wykorzystać do dalszych badań. Oczywiście wolelibyśmy to drugie, bo trudno o nieuszkodzone obiekty do badań, ale decyzję zostawimy wam. Pod warunkiem że podejmiecie ją przed końcem amplifikacji. - Zdecydowanie powinnaś zasiadać w radzie do spraw turystyki Maryland stwierdziła Becks i przycisnęła kciuk do testera.

Nastała chwila ciszy, gdy wszyscy czekali na potwierdzenie, że w świetle prawa wciąż żyjemy. Shaun patrzył na sufit, zamiast na lampki urządzenia. Światełka mrugały w różnym tempie, gdy testery analizowały naszą krew, szukając oznak serokonwersji. Jeden po drugim decydował się na kolor zielony. Wszyscy okazaliśmy się czyści. Trąciłam Shauna łokciem. - Już - powiedziałam - możesz zejść na ziemię. - Słucham? - Spojrzał w dół na urządzenie. - Och. - Zerknął na mój tester i wyraźnie się uspokoił, rozluźniając napięte mięśnie szczęki. Doktor Kimberley zabrała mu urządzenie i włożyła do małej torebki na niebezpieczne odpady, która później zniknęła w torbie na jej ramieniu. Pozostałe testery trafiły do jednej, oddzielnej torby, a ta została włożona do zsypu z boku mostka. Potem doktor Kimberley się uśmiechnęła, niekoniecznie tak radośnie jak za pierwszym razem, i powiedziała: - Cóż, chyba czas ruszać dalej. Zapraszam za mną. Poczułam rozczarowanie, gdy zauważyłam, że zamiast niepraktycznych butów na wysokich obcasach miała na sobie tenisówki. Szpilki najwyraźniej stanowiły część jej przykrywki, a w tenisówkach łatwiej uciekać w wypadku wybuchu epidemii. Mimo to dziwnie było za nią iść i nie słyszeć przypominającego wystrzały stukania obcasów. Mostek zaprowadził nas do małego pomieszczenia sprzed Powstania, gdzie ściany pomalowano na żółtawy beż. Nigdy nie uważałam beżu za kolor łaski, ale teraz wszystko wydawało mi się lepsze od przerażającej, medycznej bieli. Krzesła stały pod oknami, zapewne po to, by pasażerowie mogli patrzeć na teren lotniska. Nikogo nie było, a w powietrzu dało się wyczuć zapach środków dezynfekujących i kurzu. Możliwe, że stanowiliśmy jedyne żywe istoty w całym budynku. Alaric wszedł jako ostatni. Drzwi zamknęły się za jego plecami, a zamki się zablokowały, emitując głośny sygnał. Doktor Shoji przeszedł na przód grupy, machając do

nas, żebyśmy poszli jego śladem. - Chodźcie - powiedział. - Opary środków dezynfekujących mogą spowodować poważne podrażnienie, jeśli postoicie zbyt długo. - Oczywiście naprawdę szczelne drzwi znaczyłyby o zbyt wysokich kompetencjach mruknął Alaric i przyśpieszył. Doktor Kimberley znalazła się przy moim prawym boku. Shaun posłał jej podejrzliwe spojrzenie. Zignorowała go. - Jak się czujesz? - zapytała. - Dokuczają ci jakieś nietypowe bóle czy dziwne uczucie w stopach albo dłoniach? - Zaraz, zaraz - powiedział Shaun. W jego głosie usłyszałam ściśle kontrolowaną nutę, która oznaczała rodzący się niepokój. - Dlaczego o to pytasz? - Wszystko w porządku, Shaun. - Położyłam mu dłoń na ramieniu, próbując go uspokoić. Spojrzałam znowu na doktor Kimberley i odparłam: - Jestem bardzo zmęczona i bolą mnie mięśnie. Poza tym nic niezwykłego. - Te dolegliwości są spowodowane brakiem prawdziwych ćwiczeń fizycznych wyjaśniła, kiwając głową. - Z czasem znikną, gdy ciało doścignie twoje pojęcie na temat tego, do czego powinno być zdolne. Z chęcią zrobiłabym pełen przegląd, ale nie ma na to czasu. Skoro jednak to jedyne nietypowe objawy, sądzę, że wszystko jest w najlepszym porządku. Nawet lepiej. Żyjesz. - I tak zostanie - rzucił Shaun. Doktor Kimberley posłała mu smutne spojrzenie. Dziwnie było widzieć u niej tyle emocji. O wiele szybciej przyzwyczaiłam się do jej akcentu. - Miejmy nadzieję, że to ty masz rację, a nie ci, którzy wieszczą bardziej tragiczną przyszłość.

Korytarz kończył się staromodnymi wahadłowymi drzwiami. Zmrużyłam oczy, żeby się im przyjrzeć, ale nie zauważyłam nic choć trochę przypominającego współczesny system bezpieczeństwa. To tylko drzwi, niezabezpieczone i bez skanerów czy testerów zainstalowanych obok. Przystanęliśmy, wpatrując się w drzwi - każdy szukał haczyka. Musiał być jakiś haczyk. Zawsze był. Doktor Shoji najwyraźniej nie dostrzegał naszej konsternacji, podobnie jak doktor Kimberley. Szli dalej, popychając po drodze skrzydła drzwi, odkrywając podziemny parking i czarnego SUV-a przy krawężniku. Istnieje pewien typ samochodów, który ogłasza wszem i wobec „należę do prywatnej firmy ochroniarskiej”. Zawsze jest wielki, czarny i solidny, ze wzmacnianymi oponami i kuloodpornymi szybami we wszystkich oknach. Co innego pojazdy należące do Secret Service. Różnice były subtelne, ale mogłeś je zauważyć, jeśli wiedziałeś, gdzie patrzeć. Bezprzewodowy nadajnik wbudowany w tylne okno, na wypadek gdyby system bezpieczeństwa komunikacji zawiódł. Cienkie miedziane linie na pozostałej części szyby, gotowe, by w każdej chwili zablokować wszelkie połączenia, komórkowe czy inne. Okna w samochodzie Secret Service były nie tylko kuloodporne, ale wręcz niezniszczalne. Grupa Irwinów tytułująca się następcami Pogromców mitów, programu telewizyjnego sprzed Powstania, kilka lat temu zdobyła jeden z takich pojazdów, oddany do likwidacji. Wrzucili do niego sześć granatów, a szyby nawet nie popękały. Kiedyś zapytałam członka ochrony senatora Rymana, czy Secret Service miał licznik na ścianie, gdzie oznaczano czas, jaki minął, odkąd któryś z prezydentów został zjedzony na ich służbie. Zaśmiał się, ale zupełnie bez radości. Chyba zgadłam. - Tęsknię za Steve’em - powiedziałam cicho, patrząc na samochód. - Ja też - odparł Shaun. Drzwi po stronie pasażera otworzyły się i z pojazdu wytoczyła się wielka góra mięsa,

a potem wyprostowała się tak, że głowa i ramiona wyrastały ponad dach wozu. - Miło, że pamiętacie - powiedział mężczyzna. - Shaun, Georgia, witajcie. Mojemu bratu opadła szczęka, a potem na jego twarzy wykwitł szeroki uśmiech. - Steve, chłopie! Co ty tu, do cholery, robisz? - Mógłbym zapytać cię o to samo. Ostatni raz, kiedy cię widziałem, nie byłeś w stanie rozrabiać. - Steve odwrócił się w moją stronę, ale emocje skrywały rządowe ciemne okulary. Nienawidzę, kiedy ktoś wykorzystuje moje własne sztuczki przeciwko mnie. - Ty, z kolei, znajdowałaś się w urnie. Bo właśnie trwał twój pogrzeb. - Ton głosu przekazał to, czego spojrzenie nie mogło: Steve czuł się wyjątkowo niekomfortowo w mojej obecności. Wzruszyłam ramionami. - Przepraszam. Chyba jestem zbyt uparta, żeby pozostać martwa. - Szalona nauka - wtrącił Alaric - potrafi wszystko. Shaun pokręcił głową, pozwalając, by emocje związane z pojawieniem się Steve’a opadły. - Przepraszam, zamyśliłem się. Steve, to Alaric Kwong, jeden z naszych Newsie, a to Rebecca Atherton, nasza Irwinka. - Mów do mnie Becks, jak wszyscy. - Miło mi was poznać - zadudnił Steve. - Mogę was zaprosić do samochodu? Mam was zawieźć w pewne miejsce. - Obawiam się, że tutaj się rozstajemy - powiedział doktor Shoji. - Zobaczymy się jeszcze, ale nie mogę jechać z wami. To byłoby zbyt podejrzane.

- A ja mam areszt domowy - oznajmiła doktor Kimberley. Uśmiechnęła się do Steve’a. - Nie mogłabym przyjść nawet tutaj, gdybym nie miała pewności, kto was zabierze. - Zawsze z radością pani pomagam, doktor Kimberley - odparł Steve. Otworzył tylne drzwi wozu. - Musimy ruszać. Ochrona zmienia się o północy i lepiej, żebyście przeszli wszystkie punkty kontrolne do tego czasu. - Gdzie się udajemy? - zapytała Becks. Steve nie odpowiedział. Zamiast tego tylko skrzyżował ręce na piersi i czekał. - Idziemy - rzuciłam. Pracowałam już ze Steve’em w czasie kampanii Rymana i nauczyłam się wielu rzeczy o profesjonalnej ochronie. Przede wszystkim tego, że jeśli Steve podejmuje jakąś decyzję, nic jej nie zmieni. Zdradzi nasz cel po drodze. Becks i Shaun ruszyli moim śladem. Alaric pozostał w miejscu, wyraźnie niepewny. Czekałam, aż reszta wsiądzie do auta, a potem wróciłam do niego. - Co się dzieje? - Czy to nie jest trochę zbyt... piękne? Zaskoczyłam nas oboje, śmiejąc się krótko i ostro, z rozbawieniem i żalem jednocześnie. - Wszystko było zbyt „piękne”, Alaric. Zbierali nas w kupę od Seattle. Może nawet wcześniej, nie wiem. Nie było mnie z wami, żeby coś zauważyć. Co w tym momencie znaczy jeszcze jeden gest zaufania między przyjaciółmi? - Taki gest może nas zaprowadzić prosto na dno - odparł. - I co z tego? - Wzruszyłam ramionami. - Jeśli już mamy upaść, zróbmy to z hukiem. A teraz chodź. To rozkaz.

Zamrugał z zaskoczenia, a potem się uśmiechnął. - Nie jesteś już moim szefem. - Alaricu Kwong, ja zawsze będę twoim szefem. A teraz wsiadaj do tego przeklętego samochodu. Poszłam za Alariciem do SUV-a. Wsiadł przed mną, a ja zatrzymałam się na chwilę, by pomachać do doktora Shoji i doktor Kimberley. Potem, kiedy byłam już w środku, Steve zamknął za mną drzwi, a zamki automatycznie się zablokowały. Nie zamontowano klamek od wewnątrz. Ktoś musiał nas wypuścić, żebyśmy mogli wydostać się z wozu. Becks i Alaric usiedli na końcu, a mnie z Shaunem od kabiny kierowcy dzieliła tylko przegroda. - Czyż nie jest przytulnie? - zapytała Becks. - Jeśli wypełnią wnętrze gazem, to zanim się zorientujemy, co się w ogóle dzieje, przysięgam, że jako reanimowany trup najpierw zeżrę ci twarz, Mason. - Założę się, że skopię ci tyłek nawet jako umarlak - odparł Shaun. Becks wzruszyła ramionami. - Ty nie reanimujesz. To żaden konkurs. Kontynuowali swoje przepychanki, używając żartów i pogróżek jako sposobu na zachowanie spokoju. Byli do siebie podobni i podobnie reagowali, kiedy zamykało się ich na małej przestrzeni, której nie mogli kontrolować. Zazwyczaj jest to śmiertelna pułapka, a Shaun i Becks mieli na tyle dużo doświadczenia, by doskonale zdawać sobie z tego sprawę. Ignorowałam ich przekomarzanie, jak tylko mogłam, próbując dojrzeć coś przez ciemną szybkę oddzielającą nas od kierowcy. Gdybym wciąż cierpiała na siatkówkowe Kellis-Amberlee, mogłabym zobaczyć, kto prowadzi samochód. Być może dowiedzielibyśmy się, czy na końcu drogi czeka nas śmierć. Gdybyście przed śmiercią zapytali mnie, czy lubię swoje oczy, z pewnością uznałabym was za wariatów. Teraz byłam kimś innym i tęskniłam za znajomymi ograniczeniami i

umiejętnościami. Może to tylko kwestia doświadczenia z pierwszej ręki - Georgia Mason je miała, a ja nie. Bez względu na moją tożsamość, wciąż patrzyłam na szybkę spod przymrużonych powiek, próbując dojrzeć to, co znajdowało się po jej drugiej stronie. Jeszcze nie skończyłam, kiedy nagle szybka gładko zjechała w dół, ukazując ramiona Steve’a i kierowcy. Shaun i Becks natychmiast przerwali swoją pyskówkę i wyprostowali się. Ja sama zamarłam i poczułam ból w napiętych mięśniach. Shaun złapał mnie za dłoń i ścisnął tak mocno, że moje palce cierpiały bardziej niż ramiona. Steve odwrócił się w naszą stronę. - Jesteśmy już prawie na miejscu - wyjaśnił. W jego głosie słyszałam dziwne napięcie, jakby chciał nam o czymś powiedzieć, ale wiedział, że nie może. Tego napięcia nie zauważyłam wcześniej, gdy byliśmy w siedzibie ESW - jeszcze zanim wsiedliśmy do samochodu. Opuściłam okulary na tyle, żeby Steve mógł zobaczyć, na co patrzę, a potem spojrzałam w okno. Pokręcił głową. Spróbowałam jeszcze raz, tym razem zerkając na kopułę okalającą górną lampę. Steve nieznacznie kiwnął głową. Mieliśmy pluskwę. Popatrzyłam na Shauna, a on też lekko skinął. Wszyscy moi towarzysze byli doświadczonymi blogerami. Wszyscy wiedzieli, co oznaczała ta wymiana gestów. - Powiesz nam, gdzie to „miejsce” się znajduje, twardzielu, czy mamy zgadywać? Słuchanie Shauna udającego tego samego beztroskiego amatora niebezpieczeństw z kampanii Rymana było niemal bolesne. Tamten człowiek umarł. Tak samo jak Georgia Mason. Oboje udawaliśmy, ale każde na swój sposób. - Dowiesz się, kiedy je zobaczysz - powiedział Steve. - Jest kilka żelaznych zasad, które musicie pojąć. Radzę wam uważnie słuchać. Za ich złamanie natychmiast dostajecie kulkę, a wasze ciała nigdy nie zostaną odnalezione. - Wow, to się nazywa... bezpośredniość - stwierdziła Becks. - Co to za zasady?

- Po pierwsze, nie możecie nadawać ani nagrywać niczego po opuszczeniu tego pojazdu.

Ta, jasne. - Włączycie EMP, które temu zapobiegnie? - Tak, zadziała w przypadku transmisji, ale w kwestii nagrywania muszę wam zaufać. - Uśmiechnął się trochę złośliwie. - Przekonałem swoich przełożonych, że nie muszę was przeszukiwać, a udało mi się to głównie dzięki liście urządzeń, których nie zdołaliśmy z was zdjąć podczas kampanii. Chyba nie chcą, żebyśmy zajmowali się tym do świtu. - Zrozumiano, żadnego nagrywania - powiedział Shaun. - Co jeszcze? - Po drugie, nie dopuścicie do żadnej formy kontaktu fizycznego z osobami, które same go nie zainicjują. - Podaj rękę, a dostaniesz kulkę? - zapytał Alaric. Kiedy Steve kiwnął głową, chłopak wyglądał, jakby zrobiło mu się niedobrze. - Z każdym dniem robi się coraz ciekawiej. Sądząc po wyrazie twarzy Steve’a, Alaric nie miał pojęcia, jak bardzo sytuacja się pogorszyła. Zapamiętałam tę minę na później. Cokolwiek się tu dzieje, Steve’owi się to nie podobało. Taka informacja może się okazać użyteczna. - Po trzecie, pytania możecie zadawać tylko po uzyskaniu przyzwolenia. Wszystkie oczy zwróciły się ku niemu. Mówienie blogerom, żeby nie zadawali pytań, to jak proszenie wulkanu, żeby nie wybuchał; było nie tylko bezsensowne, ale też prawdopodobnie ktoś na tym ucierpi. Steve westchnął ciężko. - Nie ja wymyśliłem te zasady. Znam was. Z drugiej strony, wasze przybycie tutaj też nie było moim pomysłem. - Pokręcił głową. - To się źle skończy. Proszę, spróbujcie opóźnić ten moment tak długo, jak tylko wam się uda. - Steve odsunął się, a szybka znowu się uniosła,

zasłaniając kabinę. - Mam ochotę komuś przywalić - rzucił Shaun neutralnym tonem. - Zrób to ręką, która właśnie zgniata mi palce - zasugerowałam. - Przez ciebie nie będę mogła pisać. Shaun puścił moją dłoń, krzywiąc się.

- Przepraszam. - Nie przepraszaj, tylko szykuj się na to, co nas czeka. - Nie mówił nic o broni - zauważyła Becks. - Ktoś się założy, że nam ją zabiorą? - Ja nie - stwierdził Alaric. - Te świniojebcze kutasy z syfilisem nie pozwolą nam wyjść z samochodu, dopóki się nie rozbroimy. Uniosłam brew. - Naprawdę zaczynasz doceniać możliwości, jakie daje współczesny angielski. - Poczekaj, kiedy naprawdę się wkurzy, zaczyna przeklinać po kantońsku. Brzmi jak papuga, która ma udar. Alaric spojrzał na nią spode łba i Becks w odpowiedzi wyszczerzyła do niego zęby. A samochód się zatrzymał. Cały radosny nastrój prysł jak bańka mydlana, a my czekaliśmy w napięciu, przy którym wcześniejszy niepokój wydawał się niczym. Shaun położył mi jedną rękę na ramieniu, a drugą, wiedziałam o tym, mógł w każdej chwili sięgnąć po broń. Nie mieliśmy pojęcia, gdzie jesteśmy. Drzwi się otworzyły, ukazując potężną sylwetkę Steve’a. Ochroniarz przesunął się w

bok, żebyśmy mogli zobaczyć stojącego za nim mężczyznę. - Witaj, Georgia - powiedział Rick i uśmiechnął się, wyciągając do mnie ręce. - Wiem, że właściwie nigdy wcześniej się nie poznaliśmy, ale... kopę lat.

Pracownik hotelu właśnie przyszedł mnie poinformować, że rodzice wylądowali na Międzynarodowym Lotnisku Seattle/Tahoma i pojawią się w Agorze za niecałą godzinę. Wyglądam jak zmora. O włosach wolę nawet nie myśleć. Ale tak się cieszę, że przyjeżdżają. Ustaliliśmy już z Mahirem, co im powiemy, i zdecydowaliśmy się na jedyną rzecz, jaką zaakceptują: prawdę. Mahir zwrócił mi uwagę (wielokrotnie), że rodzice są z branży medycznej, mają podpisane umowy z CZKC i mogą być po złej stronie. Nie potrafię mu wyjaśnić, że mam to gdzieś. Nawet jeśli są po złej stronie, zmienią zdanie po tym, co im powiemy - co ta zła, zła strona była gotowa mi zrobić. Zbyt długo ukrywałam przed nimi prawdę. Nadszedł czas, żebyśmy zastosowali się do przesłania, jakie przyświecało Georgii Mason przy tworzeniu Przeglądu Końca Świata. Nadszedł czas, żebym powiedziała prawdę. Ach, ależ to boli.

- z Dmuchawca mego, bloga Magdalene Grace Garcii, 6 sierpnia 2041. Nieopublikowane

W laboratorium jest bardzo cicho. Nie wiem, czy mi się to podoba. Tęsknię za Tobą, Joe.

- z prywatnych zapisków doktor Shannon Abbey, 6 sierpnia 2041. Nieopublikowane

SHAUN: Trzydzieści cztery Rick miał więcej siwych włosów, niż zapamiętałem. W odpowiednich momentach pewnie przydawało mu to wytworności. W tej chwili wyglądał po prostu staro. Miał na sobie szyty na miarę garnitur, który pewnie kosztował tyle, co trzy misje ratunkowe na Florydzie, a buty były błyszczące i ciasne. W życiu by mu się nie udało uciec w nich przed stadem zombie. Z drugiej strony, nie musiałby tego robić - w końcu po obu jego stronach stali uzbrojeni agenci Secret Service rozmiarów Steve’a. - Rick? - George wysiadła z samochodu. Poruszała się sztywno; chyba nie była pewna, jak ma się zachować. Złapała się krawędzi drzwi. - Co ty tu...? Urwała, gdy wiceprezydent Stanów Zjednoczonych - a także nasz były kolega z redakcji i jeden z niewielu blogerów, którzy przetrwali kampanię Rymana - wziął ją w ramiona. George wydała z siebie pisk, wyraźnie przestraszona, i choć nie odwzajemniła uścisku, nie odsunęła się. Jak na George’a było to praktycznie gorące powitanie. Becks trąciła mnie w biodro. - Hej, Mason. Złaź z drogi. - Słucham? - Odwróciłem gwałtownie wzrok od Ricka i George’a. Najwyraźniej

wysiadłem z samochodu i stanąłem, blokując Alarica i Becks. Przesunąłem się w bok. Przepraszam. - Jasne. - Becks stanęła na tyle daleko, żeby Alaric mógł wyjść, a potem wpatrywała się podejrzliwie w Ricka. - A więc to jest Richard Cousins, ten dziennikarzyna. - Zdaje się, że powinniśmy go teraz nazywać „panem wiceprezydentem”, ale owszem, to on. - Becks pracowała już dla Przeglądu Końca Świata, kiedy dołączył do nas Rick, ale spotkali się tylko raz, na pogrzebie Georgii. Ryman zaproponował wtedy Rickowi objęcie urzędu. Wszystkich nas to zszokowało. Becks otaksowała go spojrzeniem i powiedziała wreszcie: - Mogłabym go pobić. - A ja ciebie - rzucił Steve. - Nie róbmy napinki, bo i tak wiemy, kto by wygrał. Nie ma sensu. - Czasami sama napinka jest celem - powiedziała nabożnie Becks. Rick odsunął George’a na odległość rąk, przyglądając się jej twarzy. Miało to zajmować jego uwagę co najmniej przez kilka sekund, a skoro George jeszcze się nie wyrwała, najwyraźniej chciała, żebyśmy wykorzystali tę chwilę i rozejrzeli się po okolicy. Obróciłem się dokoła, nawet nie próbując robić tego ukradkiem. Niech Alaric i Becks próbują być subtelni; ja odgrywałem zadowolonego z siebie bufona, czyli rolę, którą ćwiczyłem od dziecka. Ludzie cię nie doceniają, kiedy uważają, że interesujesz się tylko tykaniem zombie patykiem i ujęciami kamery. Znajdowaliśmy się w podziemnym garażu, gdzie stał rządek SUV-ów identycznych jak ten, którym przyjechaliśmy. Zapewne czekały, aż okażą się potrzebne. Pomieszczenie było jasno oświetlone, a drzwi nie tylko zabezpieczone, ale wręcz opatrzone arkuszem metalu, który mógłby chronić przed wybuchem. To miejsce miało lepszą ochronę niż skarbiec

w banku. O, cholera. Poczułem się jak idiota i odwróciłem się do Steve’a, by powiedzieć: - Nigdy wcześniej nie byłem w Białym Domu. Myślisz, że dostaniemy te pamiątkowe smycze przed wyjściem? Zawsze chciałem taką od czasu, kiedy widziałem na jednym filmiku, jak koleś z Nowej Funlandii używa jej do wydłubania zombie oka. Czy ty aby trochę nie przeginasz? - zapytała Georgia. Z całych sił starałem się ją zignorować i wciąż się uśmiechać. Szaleństwo nie przechodzi z dnia na dzień. Zwłaszcza jeśli do tej pory je pielęgnowałeś. Ale teraz nie był to odpowiedni moment. - Nie wydaje mi się, by ta wizyta miała wiele wspólnego z turystyką, ale, chłopie, miło cię widzieć - powiedział Rick. Zobaczyłem, że idzie w moją stronę, zostawiwszy George’a. Wciąż mówił, kiedy wyciągał do mnie prawą rękę. - Kilka razy umilkłeś i trochę się martwiłem. Powiedzmy, że miałem powody, by obawiać się o twoje zdrowie. - Naprawdę? - Chwyciłem jego dłoń, ściskając palce tak mocno, że wystudiowany uśmiech polityka wydał się wymuszony. - Bo wygląda na to, że skoro wiedziałeś o naszych problemach, mogłeś odpowiedzieć na nasze pieprzone maile i pomóc. - Nie, nie mogłem. Gdyby to zależało ode mnie, zawiązałbym jej kokardkę na głowie i dostarczył ci do domu na urodziny. Nigdy nie chciałem, żeby tak to wyglądało. Doktor Wynne. Buffy. Rick. Ilu ludzi, których uważaliśmy za sprzymierzeńców, nigdy nimi nie byli? - Ale wyglądało - odparłem. Rick westchnął.

- Prawda.

Odwrócił się i ruszył w stronę jednych z przeciwatomowych drzwi za jego plecami. Agenci Secret Service nadal patrzyli na nas podejrzliwie. Czekali, aż któreś z nas coś zrobi. My jednak staliśmy bez ruchu. Wreszcie Alaric zapytał: - Mamy iść z tobą? - Słucham? Ach, tak. - Rick pomachał do nas. - Tędy. - Badania krwi...? - zainteresowała się Becks. - Nie bawimy się tutaj w ten teatrzyk - powiedział Steve. W jego głosie usłyszałem głęboką pogardę nie tyle za brak ochrony w tym garażu, co za samą sugestię, że ochrona gdziekolwiek indziej na świecie jest wadliwa. I była wadliwa. Kiedyś wierzyłem w ten poziom bezpieczeństwa, w badania krwi co dziesięć minut i ciągłe sprawdzanie refleksu. Nawet jako Irwin przysięgałem przestrzeganie zasad. A potem poznałem doktor Abbey, wyznawczynię minimalistycznego systemu bezpieczeństwa, i zrozumiałem, że połowa badań przeprowadzanych przez nas codziennie jest bezużyteczna. Jeśli ktoś nie miał kontaktu z wirusem albo nie wychodził na zewnątrz, po co ma znowu wbijać sobie igłę w palec? Te testy nie mówiły nam nic, czego już byśmy nie wiedzieli... ale wmawiały nam, że musimy się bać, zawsze, a ludzkość umiera i ocalić ją może tylko nieustanna kontrola państwa. Rick wpisał kod na klawiaturze przy drzwiach i po chwili naszym oczom ukazał się korytarz mogący należeć do jakiegoś z rządowych budynków. Nie wiem dlaczego, ale ta kombinacja beżu, bieli i zieleni wprost woła „siedziba władzy”. Poza tym w identyfikacji pomogły mi również insygnia prezydenckie wygrawerowane na szklanych drzwiach ukrytych za metalem. - Wiecie, moja matka zawsze marzyła, że kiedyś tutaj trafię - wyznała Becks. - Pewnie chciała, żebym została Pierwszą Damą, a nie ukrywającą się blogerką walczącą z globalnym spiskiem, ale hej, przynajmniej jestem w Białym Domu.

Zaśmiałem się i ruszyłem do drzwi. Przesunęły się, gdy podszedłem, i znowu miałem okazję się przekonać, że nie wymagano badania krwi. - Wejście do Białego Domu przez którąkolwiek z publicznych dróg wymaga sześciu testów i skanu optycznego - wyjaśnił Rick. - Jeśli z jakiegoś powodu to ostatnie nie jest możliwe, musisz poddać się dodatkowemu sprawdzianowi. Odmowa skutkuje wyrzuceniem z terenu. - I kulką - powiedziała George. - Prawda? Rick wydawał się skrępowany. - Raczej się to nie zdarza. - Aha. - George pokonała próg przede mną. Zatrzymała się i poczekała, aż ją dogonię. - Co my tu robimy, Rick? - Znaleźliście się tutaj, ponieważ... nadszedł czas, żeby was pośpieszyć. - Szedł dalej, ufając, że podążymy jego śladem. Z pewnością trzech rosłych agentów nie miało nic wspólnego z tą pewnością siebie. Ani trochę. Pokonując korytarz, staraliśmy się trzymać blisko. George i ja prowadziliśmy, idąc tuż za Rickiem, a Becks i Alaric za naszymi plecami. Steve i dwóch nieznanych nam agentów kończyło pochód. Kierowca SUV-a został w samochodzie. Zapewne miał go zaparkować. Wszystko było doskonale zorganizowane. Zbliżyłem się trochę do George’a, której ponury wyraz twarzy oznaczał, że czuła równie duży niepokój, co ja. Bardzo dobrze. Nie chciałem być jedyną osobą, która zdaje sobie sprawę, że wpadliśmy w pułapkę. Zatrzymaliśmy się przed na pierwszy rzut oka zupełnie gładką ścianą. Rick posłał nam przepraszające spojrzenie i powiedział:

- Tutaj musimy zabrać wam broń. Przykro mi. Po prostu zaraz wejdziemy w strefę o podwyższonej ochronie, a ja nie mam wystarczających uprawnień, by wpuścić was uzbrojonych. - Jesteś wiceprezydentem Stanów Zjednoczonych - zauważyła George. - Jeśli ty nie masz uprawnień, to kto je ma? Nie odpowiedział. Zamiast tego tylko na nią popatrzył. - Ach, tak. - George westchnęła i odpięła kaburę z pistoletem. Steve podstawił jej duży, plastikowy pojemnik; włożyła broń do środka. To był znak, żeby reszta również zaczęła zdejmować uzbrojenie. Alaric i George pozbyli się wszystkiego w ciągu paru minut. Becks i mnie zajęło to dłużej. Kiedy skończyliśmy, pojemnik trzymany przez Steve’a był niemal pełen. - Możemy je później odebrać? - zapytał Alaric. Steve prychnął sarkastycznie. - Mało prawdopodobne. - Tak tylko pytałem - odparł niewzruszony Alaric. - Dziękuję - powiedział Rick. Przycisnął dłoń do ściany. Pod jego palcami pojawiło się światło i ściana stała się przezroczysta. Podobną sztuczkę widziałam tylko raz, w CZKC w Portland. Po drugiej stronie znajdowała się winda. Alaric zagwizdał. - Gdzie mogę sobie taką kupić? - Najpierw zbierz sześciomilionowy budżet ochrony, a potem mogę cię skontaktować z kim trzeba - stwierdził Rick. Bezbarwny arkusz przesunął się i drzwi windy stanęły przed

nami otworem. Wnętrze wyglądało jak metalowe pudełko, które można by znaleźć w każdym magazynie na świecie. A tu proszę, Biały Dom. Rick pokazał nam, żebyśmy weszli do środka. - Wy przodem. - Jeśli to pułapka, będę musiał z kimś poważnie porozmawiać - powiedziałem beztrosko i wszedłem do windy. George znajdowała się pół kroku za mną. Z trzech agentów tylko Steve pojechał z nami, reszta pozostała na swoich miejscach z pojemnikiem pełnym broni. Drzwi znowu się zasunęły, gdy tylko Steve minął próg, a Rick otworzył metalowy panel na ścianie, ukazując, po raz pierwszy od naszego przybycia, tester do badania krwi. Miał osiem oddzielnych pulpitów, dla każdego po jednym i jeszcze dwa zapasowe. - Myślałam, że nie urządzacie teatrzyku - zauważyła George. - To tylko środek ostrożności. Wchodzimy do pilnie strzeżonej strefy - odparł Rick. Wszyscy musimy być czyści, żeby winda ruszyła - Och, świetnie - rzucił Alaric. - Miałem dzisiaj ochotę powisieć w śmiertelnej pułapce. Becks szturchnęła go łokciem, a potem przycisnęła kciuk do pierwszego kwadratu testera. Biały plastik zmienił się w czerwony pod wpływem dotyku, a po pięciu sekundach zapalił się na zielono. Rick zajął się drugim kwadratem, również zmieniając go z czerwonego na zielony. Potem odsunął się i spojrzał na nas.

- Teraz wasza kolej - powiedział. Żadne z nas nie było zainfekowane. Winda zapiszczała cicho i ruszyła w dół, sunąc niemal niepokojąco gładko. Zdałem sobie sprawę, że nasza czwórka stała ściśnięta po jednej stronie małego pomieszczenia, pozostawiając Ricka i Steve’a po drugiej. Steve patrzył na ścianę, a Rick na nas, z tęsknym wyrazem twarzy. Pogadaj z nim, doradziła Georgia.

Zerknąłem na George’a obok, krzywiąc się trochę, gdy zdałem sobie sprawę, że milczała. Mimo to sugestia była słuszna. Zrobiłem pół kroku do przodu, skupiając wzrok na Ricku, i zapytałem: - Rick, chłopie, co się z tobą działo? - Pamiętasz, jak twoja siostra mówiła, że prawda jest najważniejszą rzeczą na świecie? Że gdybyśmy wszyscy znali prawdę, moglibyśmy cieszyć się większą wolnością i mniejszymi kłopotami? - Winda zwalniała. - To trochę zabawne, bo zawsze zapominała, że prawda, której się nie rozumie, jest bardziej niebezpieczna od kłamstwa. Robert Stalnaker powiedział prawdę o doktorze Kellisie i jego remedium, a popatrz, do czego to doprowadziło. Robert Stalnaker to ten łowca sensacji - przepraszam, „dziennikarz śledczy” - którego artykuły o tworzonym właśnie przez Kellisa wirusie skończyły się jego wypuszczeniem do atmosfery, a w konsekwencji powstaniem Kellis-Amberlee. Gdyby Stalnaker nie zdecydował się „powiedzieć prawdy”, być może nigdy nie doszłoby do Powstania. Nikt nie wie, co się z nim stało. Mam nadzieję, że jego koniec był bolesny. - Robert Stalnaker wymyślił historyjkę, by podnieść sprzedaż - zauważyła George. - A tak przy okazji, ja tu stoję. I cię słyszę. Winda się zatrzymała. Rick odwrócił się do mojej siostry i powiedział speszony: - Wiem. Chodzi o to... Widziałem, jak cię tworzą, Georgia. Nie potrafię przywyknąć do tego, że wiesz wszystko, co wiedziałaś, cóż... przedtem. - Wcale nie wiem wszystkiego, bo nie jestem tą samą osobą - odparowała George chłodno. - Ty powinieneś najlepiej zdawać sobie z tego sprawę. Nie da się całkiem przywrócić komuś życia. - Świetnie. Nawet władca klonów ma problemy z Martwą Miss Ameryki 2041 powiedziała Becks. - To naprawdę on zapłacił za twoje wskrzeszenie, Georgia? Bo jak do tej pory, nie robi na mnie żadnego wrażenia.

Miło było zobaczyć, że mentalność „my przeciwko całemu światu” mojej drużyny obejmowała też George’a. - Co chcesz nam powiedzieć, Rick? - zapytałem. - Mamy się nauczyć kłamać? - Nie - odparł Rick i przycisnął dłoń do panelu obok drzwi windy, po chwili naszym oczom ukazał się nieokreślony, szary korytarz. - Jesteście tutaj, żeby się przekonać, dlaczego my musimy kłamać i dlaczego nie możemy wam pozwolić rozgłaszać prawdy bez konsekwencji. Nadszedł czas, żebyście poznali prawdę o Kellis-Amberlee. - Obejrzał się przez ramię i zauważyłem jego nędzny wyraz twarzy, jakby osobiście zobaczył koniec świata. - Jest mi bardzo, bardzo przykro. Potem wysiadł z windy, stając do naszej piątki - mojej drużyny i Steve’a - plecami. Spojrzałem na pozostałych. - Też się trochę wystraszyliście? Czy tylko ja odnoszę to dziwne wrażenie w stylu „a potem się dowiedzieli, że od początku był martwy”? - Niedobrze - rzuciła Becks. - Owszem, niedobrze, ale nie zrobi się lepiej, gdy będziemy stać i gadać w windzie. George wyszła szybko na korytarz, gdzie zatrzymała się i popatrzyła na nas. - I co? Idziecie, czy mam sama poznać temat stulecia? - Nie wiem, jak wy, ale ja nie wyjdę na mięczaka przy martwej lasce - stwierdziła Becks i przepchnęła się obok Alarica. Stanęła obok George’a, krzyżując ręce na piersi. Dobra, trzech kolesi chowa się w windzie, a dwie baby wyszły na straszny korytarz? Oficjalnie zostaliście mięczakami. - Tak być nie może. - Położyłem dłoń na ramieniu Alarica i wypchnąłem go na zewnątrz, a potem sam wyszedłem z windy. Steve trzymał się blisko mnie. Drzwi zamknęły się za nami, kiedy tylko minął próg, a światełko nad nimi zgasło.

Ktoś po mojej lewej zaczął powoli bić nam brawo. Odwróciłem się gwałtownie, odruchowo sięgając po nieobecną broń. Okazało się, że stoi przede mną człowiek, którego nie widziałem od przeszło roku - od czasu pogrzebu George’a, gdzie ledwo udało mu się pojawić. Pozostali również na niego popatrzyli, niektórzy próbując dobyć broni, inni tylko otwierając szeroko oczy. George jako pierwsza odzyskała panowanie nad sobą i przerwała ciszę. Zdaje się, że jak już wrócisz ze świata zmarłych nic już nie jest w stanie wyprowadzić cię z równowagi na dłużej. - Witamy, panie prezydencie - powiedziała. Prezydent Peter Ryman się uśmiechnął.

- Witaj, Georgia.

Powiedziano mi, że przyjechali rodzice Maggie. Nie mogłem się z nią zobaczyć od czasu ich lądowania; zdaje się, że przybyli, zapakowali ją do prywatnego odrzutowca i odlecieli, pozostawiając mi kwestię uregulowania astronomicznego rachunku. Mam nadzieję, że można tu spłacić dług pracą fizyczną. Zmywając naczynia, może wyrobię się w jakieś trzysta albo czterysta lat. Z dokładnością do dekady czy dwóch. Nan się wścieknie, gdy usłyszy, że zostałem służącym w Ameryce. Zapewne stwierdzi, że dobrze mi tak, bo zostawiłem ją samą. Doktor Abbey wysłała mi wczoraj wiadomość, w której napisała, że pozostali opuścili jej laboratorium i udali się na kolejną misję. Nie powiedziała gdzie, a skierowane do niej e-maile wracają. Albo mnie zablokowała, albo zmieniła adres. W każdym razie, moi współpracownicy również nie odpowiadają. I tak oto zostałem sam... Cholera, a już myślałem, że skończyłem z rolą ostatniego ocalałego, który spisuje całą historię. Przeklęci blogerzy. Niech wrócą bezpiecznie do domu.

- z Newsów z frytkami, bloga Mahira Gowdy, 6 sierpnia 2041. Nieopublikowane

Michael i Alisa poszli do sklepu z pamiątkami przy głównej bramie, żeby kupić kilka czystych podkoszulków. Od dwóch dni jesteśmy w Parku Rozrywki Cliffa w Nowym Meksyku i zaczyna nam brakować ubrań. Niedługo powinniśmy mieć możliwość bezpiecznego powrotu do Berkeley. Teraz trwa medialny cyrk i możemy go przetrwać, tylko jeśli będzie zachowywać się zupełnie normalnie. Alisa świetnie to znosi, dzięki Bogu. Pomaga pewnie to, że po wydarzeniach na Florydzie nic już nie jest dla niej straszne. To dobry dzieciak. Nawet po tym wszystkim. Shaun i Georgia... Oni też byli dobrymi dzieciakami. Tak wiele przez nas przeszli, a mimo to jakoś udało im się wyrosnąć na dobrych ludzi. Nie wiem, jak to się stało. Chyba nie ma się co dziwić, bo przecież tak naprawdę nigdy ich nie poznaliśmy. Nie chcieliśmy. Zdaje się, że jestem hipokrytką, bo kiedy już dorośli i odeszli - w przypadku Georgii na zawsze - jestem z nich naprawdę dumna. Żałuję, że nie byłam lepszą matką, gdy miałam jeszcze szansę.

- ze Strategii przetrwania Stacy, bloga Stacy Mason, 6 sierpnia 2041. Nieopublikowane

GEORGIA: Trzydzieści pięć

Prezydentowi Rymanowi towarzyszyło trzech kolejnych agentów Secret Service i jakiś nieznajomy mężczyzna w białym fartuchu CZKC, na widok którego od razu skoczyło mi ciśnienie. Zdołałam zachować równowagę tylko dzięki upomnieniu się, że jestem Georgią Mason - prawdziwą - a ona mogłaby okazać strach tylko człowiekowi, który trzymałby ją na muszce, a może nawet i wtedy nie. Jeśli miałam poradzić sobie z tymi ludźmi, musiałam zrobić to w jej stylu. Nic innego nie zadziałałoby. - Nie wydajesz się zaskoczony moim widokiem - powiedziałam, wystawiając brodę do przodu, żeby upewnić się, że okulary całkowicie zasłaniają moje oczy. Nie chciałam, żeby uważał mnie za projekt naukowy. Miał uważać mnie za Georgię, a oczy Georgii nie wyglądały jak moje. - Bo nie jestem - odparł. Wydawał się zmęczony. Nie rozpoznawałam jego ludzi - jedyną znajomą twarzą wśród ochroniarzy był Steve, a on pewnie dostał tę posadę, kiedy wszyscy inni pracujący dla kampanii zginęli. To się nazywa lojalność. Shaun zrobił krok do przodu i stanął obok mnie, a ja patrzyłam gniewnie na prezydenta. - Czyli też wiedziałeś o tym całym klonowaniu i nic nie powiedziałeś? Nie uważasz, że wysłanie krótkiego listu byłoby dobrym pomysłem? - Najwyraźniej nie - stwierdziłam tak spokojnie, jak tylko potrafiłam. Przyszło mi to zaskakująco łatwo. Utrata panowania nad sobą w niczym by mi nie pomogła, a zaczynałam przyzwyczajać się do myśli, że z całego świata tylko Shaun nigdy mnie nie zdradzi. - Przecież ja miałam na zawsze pozostać w laboratorium. Rick dołączył do prezydenta. Napotkał mój wzrok, kiedy odwracał się w naszą stronę. Za to prezydent Ryman patrzył w bok, a napięte mięśnie szczęki mówiły mi to wszystko, czego on nie chciał powiedzieć na głos.

- Ty sukinsynu - wyszeptał Shaun. Ruszył do przodu, ale złapałam go za łokieć i przytrzymałam. - Pobicie prezydenta to ostatnia rzecz, jakiej dzisiaj potrzebujemy - zauważyłam cicho. - Weź głęboki oddech i odpuść. - Pozwoliłby im cię zabić. - Ale najpierw pozwolił im mnie stworzyć. Załóżmy, że jesteśmy kwita, i zobaczymy, co będzie dalej. - Wciąż wpatrywałam się w twarz prezydenta, ale on równie uparcie unikał mojego wzroku. - Dlaczego tu jesteśmy? Nie musiałeś prowadzić nas aż tak daleko. - Owszem, musiałem. - Obrócił gwałtownie głowę. Przez moment widziałam takiego Rymana, jakiego znałam wcześniej. Wydawał się wściekły. Nie na nas, na świat. - Byłem wam to winien. - Przed czy po tym, jak zarządziłeś zniszczenie Oakland? - zapytała Becks. - David Novakowski został w budynku, kiedy spadły bomby. Był Irwinem. I to dobrym. Nie brał udziału w twojej kampanii, bo przebywał wtedy na Alasce, ale polubiłby cię. - Ton jej głosu był jednocześnie spokojny i wyzywający. - Atak z powietrza w Oakland został zarządzony w wyniku wybuchu epidemii i prezydent nie miał z tym nic wspólnego - oznajmił człowiek z CZKC. Udało mi się nie skrzywić na dźwięk jego głosu. - Zastanówcie się, zanim zaczniecie rzucać oskarżeniami. - Bardzo wam się przydała ta epidemia, biorąc pod uwagę to, że pojawił się u nas jeden z waszych naukowców - rzucił Shaun. - Przestańcie wciskać nam kit, dobra? Wszyscy wiemy, że nie wyjdziemy stąd żywi, więc kłamstwa są bezsensowne. - Shaun. - Prezydent wydawał się szczerze urażony. - Nie wyciągaj pochopnych wniosków. Oczywiście, że wyjdziecie stąd żywi. Po prostu w pewnym momencie stało się jasne, że musimy was tu sprowadzić i wszystko wytłumaczyć. - Czy to ma coś wspólnego z naszymi nagraniami żywego klonu Georgii Mason,

biegającego po Seattle? - zapytał Alaric. - Czysto akademicka ciekawość, rozumiecie. I tak wiem, że będziecie kłamać jak najęci. Prezydent Ryman westchnął. - Nie ufacie mi już, prawda? - A mamy ku temu jakiś powód? - zapytałam. - Ty żyjesz, Georgia. Wydaje mi się, że to wystarczy, by zasłużyć sobie na chwilę waszej cierpliwości. - Zamierzałeś mnie zabić i zastąpić bardziej użyteczną wersją. To chyba wyjaśnia moje niezadowolenie. Człowiek z CZKC chrząknął. - Nie ma znaczenia, kto się na kogo pogniewał. Sprowadziliśmy was, żebyście poznali prawdę o Kellis-Amberlee. Nadszedł czas, żebyście zrozumieli, dlaczego wasze pytania pozostawały bez odpowiedzi. - Zauważyliście, że kłamcy lubują się w gładkich słówkach? - zapytała Becks, nie kierując swoich słów do nikogo konkretnego. Prezydent pokręcił głową. - Kłótnie do niczego nas nie doprowadzą. Idziemy tędy. Kiedy ruszył, jego ochroniarze szybko przesunęli się za nas, dając wyraźny znak, że mogą nas tam zaprowadzić nawet wbrew naszej woli. Poszliśmy. Korytarz wiódł do pomieszczenia ze ścianami pokrytymi ekranami. Na dwóch z nich

widać już było strukturę wirusa Kellis-Amberlee. Kolejny pokazywał zarys typowego organizmu człowieka. Ryman podszedł do dużego stołu na środku pokoju i przystanął, wyraźnie nieszczęśliwy, a potem odwrócił się do człowieka z CZKC. - Powinienem wam przypomnieć, że od waszej dyskrecji zależy bezpieczeństwo narodowe - powiedział nieznajomy. - Żadna z podanych przez nas informacji nie może opuścić tego pomieszczenia. - Ech, jesteśmy blogerami - zauważyła Becks. - Zapomniałeś? - Nawet dziennikarzom na czymś zależy - powiedział z przerażającym opanowaniem. - Być może czujecie się nieśmiertelni. Być może imponują wam męczennicy i sami chcielibyście za takich uchodzić na słynnej „Ścianie”. Ale macie rodziny, prawda? Rebecca Atherton z Athertonów z Westchester. Twoja najmłodsza siostra wyszła za mąż zeszłego lata. Katherine. Bardzo ładna dziewczyna. Szkoda, że mieszkają na takim odludziu. Becks otworzyła szeroko oczy, a potem je zmrużyła, rzucając prezydentowi spojrzenie pełne morderczego gniewu. - Nawet... - zaczęła. - A Alaric Kwong? Twoja siostra to ostatni ocalały członek rodziny. W tej chwili znajduje się pod opieką Stacy i Michaela Masonów, a ci ludzie chyba już stracili jakieś dziecko, o ile dobrze pamiętam. Po raz pierwszy w życiu, pierwotnym i wtórnym, poczułam gorącą potrzebę obrony dobrego imienia Masonów. - Wszyscy zrozumieli - warknęłam. - Będziemy trzymać gęby na kłódkę. A teraz wytłumacz, co jest na tyle ważne, że musisz opowiedzieć nam swój niecny plan, zanim zarobimy po kulce? - To nie jest niecny plan, Georgia; to prawda. - Wraz z tymi słowami prezydent Ryman przestał już brzmieć jak zmęczony człowiek, ale jak głęboko zraniony. - Silnie

związaliście się z całą sytuacją i dlatego was potrzebujemy. To wy mówicie prawdę i wy zniknęliście, gdy zrobiło się naprawdę źle. Ludzie wam uwierzą. - Nawet jeśli ich okłamiemy? Cisza starczyła za odpowiedź. - Proszę, usiądźcie - powiedział człowiek z CZKC. Z ociąganiem zajęłam miejsce przy stole. Pozostali zrobili to samo. Tylko mężczyzna w fartuchu pozostał w pozycji stojącej. - Na początek musicie zrozumieć, że wirus KA, stworzony przez człowieka, silnie łączy się ze wszystkim, co napotka na swojej drodze - zaczął spokojnym tonem wykładowcy, którego najwyraźniej uczą się wszyscy studenci szkół medycznych. Ignorując napięcie w pomieszczeniu, wyjął pilota z kieszeni i skierował go na najbliższy ekran. Model Kellis-Amberlee zaczął się obracać. - Właśnie dzięki tej tendencji powstała hybryda. I przez nią remedium jest bardzo skomplikowane. Shaun zmarszczył brwi.

- Znalezienie remedium? - Nie - powiedział spokojnie człowiek z CZKC. - Nasze remedium jest skomplikowane. - Model nagle został otoczony przez mniejsze, na wpół kuliste obrazy, które wyglądały jak slajdy wirusa grypy sprzed Powstania. Zaczęły atakować większą cząsteczkę KA, a z czasem całkiem ją pochłonęły. - Udało nam się osiągnąć wyjątkowo dobre rezultaty. Nasze remedium zastopowało infekcję Kellis-Amberlee w dziewięciu na dziesięć przypadków. Wszyscy patrzyliśmy na niego z szeroko otwartymi oczami, nawet Steve. Alaric jako pierwszy odzyskał równowagę i zapytał powoli: - W takim razie dlaczego go nie udostępniliście?

-

Wirus

Kellis-Amberlee

tak

silnie

połączył

się

z

naszym

systemem

immunologicznym, że zabicie pierwszego oznacza śmierć drugiego. Bez prawidłowo funkcjonującego układu odpornościowego uzdrowieni pacjenci stawali się ofiarami każdej przypadkowej infekcji. Nikt nie pożył zbyt długo. - Obraz na ekranie się odświeżył, powracając do widoku samego wirusa KA, unoszącego się spokojnie i pogodnie. - Mówiąc prościej: zabijając wirusa, zabijesz ludzkość. - Więc dlaczego po prostu tego nie ujawnicie? - zapytał z naciskiem Shaun. - Nie jesteśmy idiotami! - Spróbuj powiedzieć Alexanderowi Kellisowi, że ludzie nie są idiotami - zasugerował naukowiec. - Nie możemy zabrać im nadziei na wynalezienie leku. Potrzebują jej. Muszą wierzyć, że pewnego dnia Kellis-Amberlee zostanie pokonany, a my powrócimy do życia, które znamy z przeszłości. - Dlaczego? - zapytał Alaric. Powoli pokręcił głową. - Możemy żyć z wirusem. Zespół rezerwuarowy jest na to dowodem. Możemy osiągnąć status quo. - Taki, w którym każdy może w dowolnej chwili stać się zombie, a my nie możemy go zastrzelić, bo może, może, zwalczy amplifikację? Nasz naród ledwo zdołał podnieść się z Powstania, kiedy granice były wyraźne, a infekcja oznaczała śmierć. Wątpię, byśmy mogli to osiągnąć, gdyby ludzie dowiedzieli się, że istnieje możliwość wyzdrowienia. - Zaczynałam nienawidzić niezmąconego spokoju jego głosu. Nie spuszczał z nas chłodnego spojrzenia. Remedium nie znajdziemy, ale rozwiązanie owszem. Szczep wirusa, który nie powoduje nieprawidłowego zespołu rezerwuarowego, zostanie odkryty i wykorzystamy go, żeby ujednolicić tragicznie nieuleczalny stan, w jakim znajduje się nasze społeczeństwo. Nikt nigdy się nie dowie, że nie możemy stworzyć leku. Nikt nie będzie musiał porzucać nadziei. - Nikt prócz tych wszystkich ludzi, którzy zwalczyliby infekcję, gdyby ktoś nie strzelił im w głowę - powiedział Shaun. Gorycz w jego głosie była wręcz niepokojąca. Położyłam dłoń na jego ramieniu, modląc się, żeby to powstrzymało go przed zrobieniem czegoś głupiego. - Prócz tych, którym by się polepszyło.

- Ofiary są nieuniknione - powiedział naukowiec. Coś, co usłyszałam w jego głosie, sprawiło, że ostatni element układanki wskoczył na swoje miejsce. - Chcecie zarazić cały świat jednym szczepem wirusa - powiedziałam powoli.

- Tak. - Będziecie do tego potrzebowali lepszej metody dystrybucji. Nie możecie mieć pewności w przypadku sposobów naturalnych. Po raz pierwszy zobaczyłam w jego oczach niepokój. Tymczasem Alaric gapił się na niego, aż mu szczęka z szoku opadła. Wreszcie odezwał się cicho: - Wy stworzyliście komary? - „Stworzyliśmy” to mocne określenie... - zaczął Rick. - Nigdy nie miały dotrzeć do amerykańskiego lądu - wyjaśnił prezydent Ryman. Setki razy w trakcie kampanii słyszałam, jak z pełnym przekonaniem składał obietnice, których miał zamiar za wszelką cenę dotrzymać. Nigdy nie wypowiadał się tak mało szczerze. Teoretycznie może nie kłamał, ale w praktyce tak było. - Co się stało? - zapytałam. - Doszło do naruszenia bezpieczeństwa? - Nie - wtrącił się Shaun, zanim ktokolwiek zdążył odpowiedzieć. - Wypuścili je, żeby nikt nie interesował się tym, co się stało w Memphis. Prawda? - Huragan okazał się niespodziewaną komplikacją - stwierdził człowiek z CZKC. Komary nigdy nie miały wydostać się z Kuby.

Zajmowałam się przytrzymywaniem Shauna, żeby nie zrobił niczego głupiego. Nie pomyślałam, by złapać Alarica. Becks również. Zanim któreś z nas zdążyło zareagować, zazwyczaj stroniący od agresji Newsie rzucił się na naukowca, chwytając go za gardło i przyciskając do ściany. Krystaliczny ekran zatrząsł się groźnie, ale nie spadł. - TWOJA KOMPLIKACJA ZABIŁA MOICH RODZICÓW! - wrzeszczał Alaric, znowu uderzając mężczyzną o ścianę. Nikt nie poruszył się, żeby ich rozdzielić. MIESZKALI NA FLORYDZIE! ZABIŁEŚ MOJĄ RODZINĘ, BY ODWRÓCIĆ UWAGĘ OD

NIEWYGODNYCH

WIADOMOŚCI,

BO

NIE

MOGŁEŚ

PRZECZYTAĆ

PIERDOLONEJ PROGNOZY POGODY! Naukowiec zaczął się dławić, drapiąc bezradnie dłonie Alarica. Nikt nie próbował ich rozdzielić. Wreszcie prezydent Ryman powiedział zmęczonym głosem: - Ułatwiłbyś nam pracę, gdybyś nie próbował go zabić. Rozumiem twój gniew, ale w niczym nam to nie pomaga. Becks rzuciła mu groźne spojrzenie i podeszła do Alarica, a potem złapała go za ramiona. Rozluźnił mięśnie, ale nie zdjął rąk z szyi naukowca. - Puść go, Alaric - powiedziała cicho. - Już czas, żebyś go puścił. - Zabili moich rodziców - wymamrotał Alaric. - Zabili mnóstwo ludzi. Zabili nawet Georgię. Ale uduszenie tego kolesia nie zwróci im życia, a my nie dowiedzieliśmy się jeszcze wszystkiego. Puść go. Niech mówi. Potem możesz go udusić. Alaric z ociąganiem zastosował się do tego polecenia. Naukowiec odsunął się od niego chwiejnie, kaszląc i przyciskając jedną dłoń do gardła, jakby chciał sam dokończyć robotę. Pokazując na Alarica, krzyknął:

- Skuć go! - Proszę wybaczyć, ale nie - powiedział Steve. - Nie spełniam zachcianek CZKC, pracuję dla prezydenta. Gdyby wzrok zabijał, Steve padłby trupem. Prezydent Ryman zignorował naukowca, zwracając się do nas: - Wykorzystano zmodyfikowany gatunek komarów przenoszących febrę - wyjaśnił. Są całkowicie sztuczne. Nie mogą się rozmnażać i przeżyć w temperaturze poniżej pewnego poziomu. Doszło do tragedii, ale ta się skończy, gdy nadejdzie zima. - Nie mogą się rozmnażać? - powiedział Shaun z niedowierzaniem. - To jest wasze wspaniałe rozwiązanie? Nie będą się pieprzyć? Nikt z was nie widział Parku Jurajskiego? - Całe lata zajmie nam unieszkodliwienie watah zombie, które powstały w trakcie epidemii, ale zapewniam, że komary niedługo przestaną stanowić problem - wyjaśnił prezydent Ryman. Przez moment popatrzył mi w oczy, a ja omal nie wzdrygnęłam się na widok jego przepełnionej bólem miny. Pełnił funkcję prezydenta i jednocześnie szefa całego spisku - jakimś cudem z roli przeciwnika Tate’a wszedł w tę, do której tamten aspirował. I wyglądał, jakby stało się to dla niego torturą. - Powiedz to moim rodzicom - rzucił Alaric. Oparł się o Becks, łypiąc groźnie na każdego, kto popełnił ten błąd i spojrzał w jego stronę. Gdyby miał przy sobie broń, polałaby się krew. Człowiek z CZKC, wciąż przyciskając dłoń do gardła, przemówił: - Nieważne. Przyprowadzono was tu w konkretnym celu. Zrobicie, co wam każemy, albo nie wyjdziecie stąd żywi. - A jaki to cel? - zapytałam nieufnie.

- Masz szczególną reputację prawdomównego człowieka - stwierdził naukowiec. Zaczniesz prezentować zredagowane przez nas informacje jako swoje własne. Być może w ten sposób uda nam się przejąć kontrolę nad nieprzyjemnymi plotkami, które pojawiły się po ostatniej kampanii prezydenckiej. Teraz ja patrzyłam na niego z szeroko otwartymi oczami. - Chcecie, żebym dla was kłamała? - Och, skądże - powiedział człowiek z CZKC. - Jestem rozczarowany. Naprawdę uważałem cię za mądrzejszą osobę. Zapewne klonowanie okazało się mniej skutecznie, niż sądziliśmy. - Nie - odezwał się Shaun. Uwolnił rękę z mojego uścisku. - W ich oczach i tak już jesteś stracona. Sama to powiedziałaś. Miałem dostać George’a, która miała mózg tak wyprany, żeby uważać ich pomysły za najlepsze na świecie. - W takim razie dlaczego? - zapytałam. Prezydent Ryman westchnął.

- Shaun, tak mi przykro. - Nie, wcale nie. - Shaun spojrzał na mnie. Wyraz jego twarzy sprawiał, że żałowałam powrotu do świata żywych. - Sprowadzili cię z powrotem, by zmusić mnie do wypełniania ich woli. Jesteś tu po to, żebym to ja kłamał dla nich. Ty zawsze mówiłaś prawdę, George. Ale to ja sprawiałem, że ludzie w nią wierzyli. - Och. - Zdobyłam się zaledwie na szept. Czułam ból, zmuszając się do głośnego mówienia. - Cóż, w takim razie to koniec. Nie zrobimy tego. - Powtarzam, spodziewałem się, że będziesz mądrzejsza. Odwróciłam się do naukowca. W ręce trzymał coś, co przypominało pióro kulkowe.

Shaun cały zesztywniał, niemal przestał oddychać. - Zrobicie, co wam każemy. Jeśli nie, cóż, będziemy musieli sobie znaleźć zastępczych reporterów, bo wszyscy zginiecie.

Ponieważ zdecydowaliśmy się prawdę głosić (Chłód wieku, gorączka młodości) I przeciwko kłamstwu wystąpić (Ciche szepty, niedokończone opowieści) Staliśmy się nieumarli (Oszukana miłość, złamane obietnice) I według wiedzy, jaką żeśmy posiedli (Ukruszony sztylet, dusza wywrócona na nice)

Prawda jest po naszej stronie. (Świta się zbliża, noc umiera). I tak przyszedł kłamców koniec.

Czas na Powstanie.

- z Dmuchawca mego, bloga Magdalene Grace Garcii, 7 sierpnia 2041

Problem ludzi u władzy jest taki, że zaczynają koncentrować się na utrzymaniu swojej pozycji, a nie na tym, co jest dobre, a co złe albo po prostu idiotyczne. Wskazówka dla was: jeśli otrzymacie kiedyś wysokie stanowisko, a wasze decyzje mogą zaważyć na całym społeczeństwie, konsultujcie się z sześciolatkami. Jeśli patrzą na was z przerażeniem w oczach i mówią, że do końca życia będziecie dostawać rózgi zamiast prezentów, zapewne czas na zmiany. Chyba że chcecie, by świat zapamiętał was jako potwory. W takim wypadku: śmiało.

- z Czarująco nieszczerej, bloga Rebeki Atherton, 7 sierpnia 2041. Nieopublikowane

SHAUN: Trzydzieści sześć Widok wiecznego pióra w dłoni naukowca - do złudzenia przypominającego to, którym doktor Wynne zabił Kelly w Memphis, zdawało się, wieki temu - dosłownie mnie zmroził. Byłem odporny na Kellis-Amberlee, ale tylko ja. A na pewno nie George, która nie zdołała swojej odporności przenieść na klona Myślisz, że zdołasz przetrwać moją drugą śmierć? - zapytał głos słodki i cichy, ale w pewnym sensie jadowity. Nigdy wcześniej nie używała takiego tonu. Ale dlaczego nie miałaby obrócić się przeciwko mnie? W końcu zastępowałem ją kimś innym i z całych sił próbowałem wypchnąć ze świadomości.

W jakim my świecie żyjemy, że ludzie odpowiedzialni za nasze zdrowie utrzymują nas w chorobie, a człowiek nie może polegać na własnych halucynacjach? Uniosłem ręce w obronnym geście i powiedziałem: - Nie róbmy niczego zbyt pochopnie. Uspokójmy się, dobrze? - Kątem oka zobaczyłem, jak Becks powstrzymuje Alarica, próbując utrzymać go w bezpiecznej odległości od śmiertelnie groźnego doktorka. Kwong nie pojechał z nami do Memphis. Powiedzieliśmy mu o wszystkim, ale nie zrozumiał. - To długopis - zauważyła George. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że te słowa wypowiedziała prawdziwa George, a nie coraz bardziej złośliwy głos w mojej głowie. Spojrzałem w jej stronę, a potem skinąłem nieznacznie i sztywno głową. - Wszyscy zachowamy spokój - powiedziałem w nadziei, że siostra mnie posłucha. Dobrze? George zmarszczyła brwi, a potem powoli kiwnęła głową. - Dobrze. - Uniosła ręce, powtarzając mój gest. - Przepraszam, zbyt pochopnie podjęłam decyzję. Rozważymy waszą propozycję. - Dlaczego ci nie wierzę? - zapytał naukowiec. Popatrzył na prezydenta Rymana. - Od początku wiedziałem, że to idiotyczny plan. Powinniśmy zaaranżować wybuch epidemii w ich rodzinnym mieście tuż po zakończeniu kampanii. Wynne traktował ich zbyt pobłażliwie, stary głupiec. Pozostawienie ich samych sobie to był jego pomysł, nie mój. - To nie brzmi jak „zbyt pobłażliwe” traktowanie, tylko rozsądne zarządzanie środkami - stwierdziła Becks, znowu skupiając na sobie uwagę doktorka. Skrzywiłem się, ale nie próbowałem jej powstrzymać. Starała się, żeby naukowiec nie koncentrował się cały czas na jednej osobie. Dobre zagranie, ale trochę się bałem, że przez nie zginie.

- Odłóż pióro - powiedział Steve surowo, wyraźnie pokazując, że on też wie, z jakim przedmiotem mamy do czynienia. - Nie wydaje mi się - odparł naukowiec. - Umowa była prosta: pozwolę prezydentowi przyprowadzić tutaj tych pismaków i przemówić im do rozsądku. W razie niepowodzenia ja miałem zająć się ich unieszkodliwieniem. Skończyło się tak, jak się spodziewałem. - Kto powiedział, że ona mówi w imieniu wszystkich? - Słowa te omal nie stanęły mi w gardle. „George, błagam, wybacz mi”, pomyślałem. - Poważnie, człowieku. Miło, że wyhodowaliście mi zastępczynię siostry, ale mogliście po prostu wysłać mi kartkę z kondolencjami. Ona jest klonem, a nie prawdziwym człowiekiem. Nie może podejmować decyzji, przez którą zginą prawdziwi ludzie. Człowiek z CZKC zawahał się, a na jego twarzy pojawiła się niepewność. Zdecydowałem się wykorzystać tę niewielką przewagę, jaką miałem. - Nie będę udawał, że jesteśmy zadowoleni z tego całego gówna. Cholera, chłopie, zabiłeś rodziców Alarica, więc średnio mamy ochotę cokolwiek dla was robić. Ale to nie znaczy, że ona mówi w imieniu reszty. Wie, że nie jest idealną kopią mojej siostry. Stworzyliście popsutą Georgię. Może poszłoby wam lepiej, gdyby nie uciekła. To się często zdarza, prawda? Klony, komary, blogerzy. Rządziliście krajem przez jakieś dwadzieścia lat. Sytuacja chyba powinna się już poprawić, prawda? - Wystarczy, synu - powiedział prezydent Ryman, a potem zwrócił się do naukowca: Odłóż pióro. Chcą nas wysłuchać. Czy nie po to ich tutaj sprowadziliśmy? Żeby zrozumieli naszą motywację? Kątem oka widziałem George’a. Odwróciła twarz w moją stronę i wiedziałem, że patrzy na mnie zza ciemnych szkieł okularów. Przez krótki moment byłem niezmiernie wdzięczny, że zdecydowała się je założyć. Gdyby nasze spojrzenia się spotkały, nie potrafiłbym się dalej uśmiechać. Ona wierzy w każde twoje słowo, wyszeptała moja wewnętrzna George z

zadowoleniem i rozczarowaniem jednocześnie, jakby nie mogła się zdecydować. Założę się, że powtarzała sobie to samo od dnia, w którym się obudziła. Niewystarczająca. Nieidealna Georgia. Nieprawdziwa. A teraz to potwierdziłeś. Myślisz, że ci kiedyś wybaczy? O wiele ważniejszym pytaniem wydawało mi się to, czy ja sam kiedykolwiek sobie wybaczę. Musieliśmy najpierw przeżyć, żeby móc się o tym przekonać. George pociągnęła nosem, a potem powiedziała cicho: - Skoro mój głos się nie liczy, mogę iść się położyć? Boli mnie głowa. Nie rozumiem, co się dzieje. - Brzmiała zupełnie żałośnie. Musiałem zdusić w sobie chęć westchnienia z ulgi. Migreny Georgii to jedyna rzecz, dzięki której Masonowie pozwalali jej opuścić nasze wspólne publiczne wystąpienia, gdy byliśmy dziećmi. Ból głowy przy jej chorobie po prostu się zdarzał i mogła tylko położyć się w ciemnym miejscu, czekając, aż minie. Kiedyś zastanawiałem się, czy Masonowie zauważyli, że zawsze dostawała migreny, gdy mieliśmy odwiedzić sierociniec, z którego ją zabrali - miała farta, bo znajdował się w niewielkiej odległości od Berkeley. Po mnie Masonowie musieli pojechać aż do Południowej Kalifornii. Wydaje mi się, że nigdy nie odwiedziła sierocińca. I jeśli twierdziła, że ma teraz migrenę, oszukiwała. Podchwyciła moją grę. Naukowiec powiedział powoli: - Jeśli myśli, że stworzyliśmy mu „popsutą George”, nie pogniewa się, jeśli ją teraz zastrzelę. Zawsze możemy zrobić mu lepszą. Zamarłem i poczułem, jak każdy mój nerw wykrzykuje dwa polecenia na raz - „uratuj ją, uratuj ją, nie pozwól jej znowu zginąć” oraz „nie, nie możesz, zginiesz, jeśli spróbujesz, nie możesz pozwolić, by Becks i Alaric zginęli”. Musiałem pozwolić, żeby pociągnął za spust. I jednocześnie nie mogłem. Gdyby tylko zaczął napinać mięśnie palców, rzuciłbym się na niego. Wiedziałem o tym, nawet jeśli najbardziej zdrowa część mojego umysłu mówiła, że to najgorsze, co mógłbym zrobić. Becks i Alaric też to wiedzieli. Spojrzeli na mnie niepewnym wzrokiem. Byłem szefem. Polegali na mnie; miałem ich obronić. A jednak oboje

mogliby przeze mnie zginąć. Odsiecz nadeszła z niespodziewanego źródła. Steve chrząknął, a potem powiedział z profesjonalnym spokojem: - Jeśli pańska ręka choć drgnie, będę zmuszony pana zastrzelić. Celowe wywołanie epidemii w obecności prezydenta jest uważane za zdradę stanu. A zamiar popełnienia zdrady zezwala mi na podjęcie wszelkich niezbędnych środków, by ją udaremnić. - Pokazałeś, co chciałeś - powiedział prezydent Ryman. - Nie powstrzymywał cię. Posłuchają nas. Odłóż pióro. - Dobra. - Człowiek z CZKC niechętnie schował pióro z powrotem do kieszeni fartucha. - Mówisz, że klon nie ma wpływu na wasze decyzje. Udowodnij to. Zgódź się przekazywać podawane przez nas informacje. - Proszę, czy mogę się położyć? - wyszeptała George. Zdawałem sobie sprawę z oszustwa, a mimo to jej zbolały głos sprawiał, że miałem ochotę ją uścisnąć i nigdy nie puścić, przeklinając całe CZKC, Secret Service i rządowe spiski. - Wszystkie swoje projekty naukowe tak źle traktujecie? - zapytała Becks. - Oczywiście, że nie - powiedział prezydent Ryman. - Rick, zabierz ją gdzieś. Niech się uspokoi, napije wody, cokolwiek. Jak skończymy tutaj, zdecydujemy, co z nią zrobić. - Oczywiście, panie prezydencie - odparł Rick. Podszedł szybko do George’a i złapał ją za łokieć, zanim zdążyła zaprotestować. - Chodź ze mną. Zobaczymy, czy znajdziemy coś, co poprawi ci samopoczucie. - Każdego innego bym zatrzymał. Nie miałbym wyboru. Ale całe szczęście Rick stanowił kiedyś część naszej drużyny, więc nie odezwałem się nawet słowem. Steve ruszył jego śladem. Ochroni ją, jeśli Rick nie zdoła. George pociągnęła nosem i dała się wyprowadzić. Nawet raz się nie obejrzała. Nawet

raz. Widzisz? - wyszeptała George w mojej głowie. Uwierzyła w każde twoje słowo. - Zamknij się - mruknąłem i skrzywiłem się, czekając na reakcję doktorka o wątpliwej stabilności. Najwyraźniej mnie nie usłyszał. Zamiast tego patrzył na wychodzących, czekając, aż znikną z pola widzenia. - Wybaczcie, jeśli wydawałem się wcześniej nieco agresywny - powiedział w końcu. Gdyby wszystko poszło zgodnie z pierwotnym planem, w tej chwili bym ją wam prezentował, chociaż może nie tego konkretnego klona, ale takiego, który nie byłby, jak to określiliście, „popsuty”. To byłby nasz prezent, chcieliśmy wam pokazać, że współpracując z nami, słusznie postępujecie. Miałem ochotę mu powiedzieć, że jeśli zaczął rozdawać ludzi jak prezenty za „słuszne postępowanie”, był zbyt szalony, żebym chciał z nim pracować - a znam się na szaleństwie. Miałem ochotę powiedzieć mu, że niepotrzebnie starali się odtworzyć osobowość mojej siostry, bo pusta skorupa z wymówką o uszkodzeniu mózgu byłaby o wiele łatwiejsza w obsłudze. Wszystko to jednak przemilczałem. Wygląda na to, że jeszcze nie zwariowałem do końca. Zamiast tego zebrałem wszystkie siły i ruszyłem do ataku. - Skoro mieliśmy dotrzeć tak daleko, dlaczego próbowaliście nas zabić w Seattle? zapytałem. - Średnio zachęcające zachowanie jak na kogoś, kto chce się zakumplować. - To nieszczęśliwe nieporozumienie - stwierdził doktorek. - Zaskakująco dużo waszych nieporozumień obejmuje kule i ofiary w ludziach - rzucił Alaric. Był wściekły. Na miejscu naukowca uważałbym śmiertelny wypadek z udziałem Alarica za zwyczajny instynkt samozachowawczy.

- Mamy pewne protokoły postępowania, które należy uruchomić, gdy istnieje podejrzenie szpiegostwa. A to się zdarza, zwłaszcza w takich miejscach jak CZKC. Nasze osiągnięcia są często lukratywne. Kradzież obiektu 7c wystarczyła, by aktywować te protokoły. - Obiektu 7c? - zapytałem w osłupieniu. - Georgii - podpowiedziała Becks. Znowu zastanawiałem się nad przywaleniem komuś, ale uznałem, że jeszcze przyjdzie odpowiedni czas na przyjemności. - Czy te automatyczne protokoły postępowania zazwyczaj obejmują wrzucenie pluskiew do naszych butów? Bo wasi ludzie znaleźli nas tylko dzięki nim. Doktorek wydawał się zmieszany. - Czasami musimy chronić swoje inwestycje nieoficjalnymi kanałami. Zawarliśmy... porozumienie... z pewnymi przedstawicielami miejscowego podziemia, którzy mieli poinformować nas, gdyby ktoś chciał nas szpiegować. - A czekając, aż przestępstwo zostanie popełnione, unikaliście problemów za pracę z „miejscowym podziemiem” - stwierdził Alaric z mimowolnym szacunkiem. - Sprytne. Głupie, ale sprytne. Po co taki kłopot? Nie łatwiej było ich powstrzymać, zanim dostaną się do środka? Choć raz wiedziałem o czymś, czego nie zauważył Newsie. - Bo kilka włamań sprawiało, że wszyscy wierzyli w niebezpieczeństwo, w jakim znajduje się CZKC, więc nikt nie kwestionował budżetu na ochronę i hodowanie nowych ludzi w zbiornikach. Wszystko to prowadzi nas do sedna naszej rozmowy. Dlaczego sklonowaliście Georgię? Istnieją znacznie tańsze sposoby na przekonanie nas, że jesteście tymi dobrymi. A poza tym użyłem wcześniej określenia „karty przetargowej” i podtrzymuję to, ale znowu, dało się taniej. Mogliście zagrozić moim rodzicom, mojej drużynie...

- Nie dotarlibyśmy do twoich ludzi, skoro nie mogliśmy dotrzeć do ciebie i już od kampanii zdawaliśmy sobie sprawę z ryzyka - powiedział spokojnie doktorek. Prezydent Ryman odwrócił wzrok. - Byliśmy gotowi wskrzesić nie tylko Georgię, chociaż stanowiła najlepszą kandydatkę. Udało nam się niemal natychmiast pobrać jej mózg i zabrać się do pracy, gdy Kellis-Amberlee wciąż działał w jej organizmie. To fascynujące, biorąc pod uwagę, jak niewiele tkanki mózgowej wirus naprawdę potrzebuje... - Musiał wyczytać z naszych twarzy ostrzeżenie przed nadciągającą burzą, bo zmienił temat w połowie zdania, mówiąc: - Miała być kartą przetargową, jak to ująłeś, ale potrzebowaliśmy jej również, by upewnić się, że otrzymujesz odpowiednie informacje. - Manipulowaliście tradycyjnymi mediami w czasie Powstania, a potem nowymi, by ludzie nie dowiedzieli się, ile z tego wszystkiego jest wynikiem waszych działań powiedziała Becks. - Jak udało wam się skłonić resztę świata do gry według waszych zasad? - Nie jestem Tate’em - odparł ostro doktorek. - Nie muszę was przekonywać do swoich racji. Pokazuję wam wybór. Pracujcie dla nas. Pomóżcie nam nadać kształt następnym dziesięcioleciom. Albo zgińcie tu i teraz. Decyzja należy do was. Spojrzałem na Becks i Alarica. Oni popatrzyli na mnie. Żadne z nas się nie odezwało. Chyba nikt nie wiedział, co powiedzieć. Wreszcie Alaric zapytał: - Obiecujecie, że komary wkrótce same zdechną? - Masz moje słowo jako naukowca. Jakoś udało mi się nie prychnąć. Alaric ciągnął dalej. - I nikomu z nas nie postawicie żadnych zarzutów?

- Wręcz przeciwnie. Kiedy już ustalimy szczegóły przy obopólnej zgodzie, ogłosimy, że zostaliście dodani do listy blogerów Białego Domu. A nie doszło do tego wcześniej jedynie z szacunku do waszej żałoby. - Doktorek uśmiechnął się. - Sami się przekonacie, że potrafimy być bardzo wyrozumiali, kiedy zaczniecie przestrzegać zasad i zachowywać się racjonalnie. - A co z George’em? - zapytałem. - Możesz ją zostawić, jeśli będziesz ją trzymał poza widokiem. - A moja siostra? - zainteresował się Alaric. - Wróci pod twoją opiekę najszybciej jak to możliwe. Szczęśliwie udało jej się uciec z Florydy. Becks nic nie powiedziała. Jej rodzina raczej wspierałaby CZKC, niż ryzykowała cokolwiek.

- I co? Otworzyłem usta, nie do końca pewien, co się z nich wydostanie.

- Zrobimy to. - Świetnie - odparł doktorek. - Miałem nadzieję, że pójdziecie po rozum do głowy. Witam w CZKC.

Wiecie co? Pieprzyć to. Po prostu pieprzyć. Powstanie nie zdołało pokonać ludzkości, po prostu zmieniło nas w jeszcze większych dupków. Słyszycie to, szaleni naukowcy? Zawiedliście. Mieliście nas wszystkich pozabijać, a zamiast tego zmieniliście nas w potwory. Pieprzyć to. - z Odporności nabytych, bloga Shauna Masona, 7 sierpnia 2014. Nieopublikowane

Próba. Niniejszym postem chcę przetestować formatowanie i upewnić się, że wszystkie pliki się ładują. Test test test. Czy to coś jest włączone? - z Życia martwej dziewczyny, bloga Georgii Mason II, 7 sierpnia 2041. Nieopublikowane

GEORGIA: Trzydzieści siedem Rick prowadził mnie korytarzem. Czułam się jak w czasach kampanii, tylko tym razem nie miałam broni, Rick nie niósł kota, a do tego nie wiedziałam już, kto jest dobry, a kto zły. Jak się chwilę zastanowić, w niczym to nie przypominało kampanii prezydenckiej. Na końcu korytarza znaleźliśmy drzwi, które wyglądały na zrobione z prawdziwej dębiny. Rick puścił mnie i przycisnął dłoń do panelu, nad którym zaraz zaświeciła się czerwona lampka. Szybko zmieniała kolory i w końcu stanęła na zielonym. Pozostała zapalona przez mniej niż pięć sekund, a potem zgasła i drzwi się odblokowały. - Będę czekał na ciebie w środku - powiedział Rick. - Ufasz Steve’owi? Ciekawe pytanie. Jeśli Ryman przeszedł na stronę zła, nie byłam pewna, czy komukolwiek mogę wierzyć. Ale nawet jeśli, Steve’owi nie ufałabym w najmniejszym stopniu.

- Poradzimy sobie.

- Widzimy się za chwilę - odparł Rick i otworzył drzwi. Zastanawiałam się, jakie to wspaniałe zabezpieczenie nie pozwalało ludziom przechodzić jedno po drugim - co zawsze stanowi ryzyko, choćby nie wiem jak twórcy śluzy się starali. Czasami próbę przejścia bez poddania się badaniu można przypłacić zagazowaniem. Wątpiłam, by tak prymitywny mechanizm wykorzystano w drzwiach, przez które mógłby przechodzić prezydent Stanów Zjednoczonych. Rozumiałam też, że igranie z systemem bezpieczeństwa było zbyt głupie nawet dla Shauna, a więc dla mnie absolutnie idiotyczne. Drzwi zamknęły się za Rickiem, a mała czerwona lampka zaświeciła jeszcze na chwilę, by potem elegancko całkiem zgasnąć. - Uroczo - powiedziałam i zrobiłam krok do przodu, żeby przycisnąć dłoń do panelu. Igły wbiły mi się w skórę u nasady palców. To dość niezwykłe miejsce. Westchnęłam, przestraszona, a potem wreszcie zabrałam rękę, kiedy światło zmieniło kolor na zielony i drzwi się odblokowały. - Czas na mnie. - Będę zaraz za tobą - powiedział Steve. Uśmiechnął się, żeby dodać mi odwagi. Steve nie uśmiechnąłby się, wiedząc, że wysyła mnie na śmierć. Może i jestem klonem, a Ryman dał się przekupić, ale pewne rzeczy w człowieku się nie zmieniają. Moim oczom ukazał się wąski korytarz, który wyglądał, jakby zbudowano go setki lat przed Powstaniem i dotychczas nie przeszedł gruntownego remontu. Rick czekał. Na mój widok uśmiechnął się z wyraźną ulgą. - Bałem się, że nie przyjdziesz. - A co, myślałeś, że wrócę do tego miłego pana w fartuchu, który chciał mnie zutylizować? - Przestałam udawać, że mam migrenę, a zamiast tego wyprostowałam się i spojrzałam na Ricka poważnie. - Mogłeś mnie ostrzec. - Nie, nie mogłem. - Drzwi się otworzyły i dołączył do nas Steve. Rick popatrzył na niego i zapytał: - Ktoś nas śledził? - Nikogo nie zauważyłem - zagrzmiał Steve. Uniosłam brew. Wyjaśnił: - To jeden z

tuneli wybudowanych przed zimną wojną, w razie gdybyśmy musieli przeprowadzić ewakuację. Zapewne niewiele by pomogły w przypadku bomby atomowej, w końcu to nie byle co, ale do jednej rzeczy się świetnie nadają. Kiwnęłam głową powoli, rozumiejąc, co ma na myśli. - Jesteśmy pod ziemią. Nie ma sygnału sieci bezprzewodowej. - Co godzinę sprawdzamy, czy nie ma podsłuchów. W tej chwili jest czysto. - Steve spojrzał na Ricka. - Może pan kontynuować, wiceprezydencie. - Dziękuję, Steve. - Rick westchnął i ruszył. - Naprawdę miło cię widzieć. - Większość ludzi po prostu wysyła kwiaty. Wskrzeszanie zmarłych to lekka przesada. - Przyśpieszyłam, żeby dotrzymać mu kroku. Cały czas mu się przyglądałam. - Co się dzieje, Rick? Co się naprawdę dzieje? - Mówiłem prawdę. Gdyby to zależało ode mnie, po prostu oddałbym cię Shaunowi, jak tylko zaczęłaś pojmować, kim jesteś. - Drgnął mu mięsień szczęki. - Do końca swoich dni będę pamiętał, że przeze mnie umarłaś ponad dwadzieścia razy. Za każdym razem, kiedy unieszkodliwiano kolejnego klona Georgii Mason, mówiłem sobie, że to koniec, że jeśli nie jest prawdziwa, poszukamy innego sposobu. Ale nigdy nie potrafiłem go znaleźć, potrzebowaliśmy ciebie. Ja cię potrzebowałem.

- Dlaczego? - Z tego samego powodu, dla którego tamci ludzie myśleli, że będziesz grzeczna. Ludzie utożsamiają cię z prawdą. Jeśli powiesz im kłamstwo, w które chcieliby uwierzyć, nie zakwestionują go. - A rząd będzie mógł nadal zabijać takich ludzi jak ja. Takich jak twoja żona. Boże, Rick, tego właśnie chcesz? - Nie. To oni tego chcą. - Rick zatrzymał się przy niezabezpieczonych drzwiach i

pchnął je do przodu. Zobaczyłam siedzącego przy komputerze Gregory’ego i zaglądającego mu przez ramię doktora Shoji. Nawet się nie zdziwiłam. Rick ciągnął dalej: - Chcę, żebyś powiedziała światu prawdę. Chcę, żebyś rozpieprzyła cały ten spisek. Ludzie ci wierzą. Ludzie wierzą w ciebie z powodu okoliczności twojej śmierci. Uwierzą w prawdę, nawet jeśli nie będą tego chcieli, o ile usłyszą ją od ciebie.

- Nie rozumiem. - Witaj, Georgia - powiedział Gregory, unosząc wzrok znad komputera. - Miło cię znowu widzieć. - Przez chwilę było gorąco, ale jakoś dałam radę - powiedziałam. - A co u ciebie? - Powierzchowne oparzenia, wstrząs mózgu, a do tego nie będę w najbliższym czasie pracował dla CZKC. Nic nie szkodzi, i tak miałem ich dosyć. - Świetnie. - Odwróciłam się do Ricka. - A teraz, proszę, wyjaśnij. Szeroko zakrojony spisek najpierw zrujnował mi życie, potem mnie go całkiem pozbawił, a następnie oddał, przy okazji wywołując największy kryzys tożsamości, jaki potrafię sobie wyobrazić. I po co to wszystko? Żebyście mogli mnie sklonować i wykorzystać do sprzedawania lodu Eskimosom? - Szeroko zakrojony spisek zrujnował ci życie. Jeśli ci to pomoże, zabił też moją żonę. - Uśmiech Ricka zniknął, jakby w ogóle nigdy nie istniał. - Myślałem, że Lisa popełniła samobójstwo, bo tak mi powiedziano. Ale kiedy zobaczyłem jej notatki, zrozumiałem, że to nieprawda. Zrobili to z powodu, który poznałaś w tamtym pokoju: nie istnieje lek na Kellis-Amberlee. Nigdy nie powstanie. Będziemy tylko prowadzić wojnę, której nigdy nie wygramy, ale możemy się do niej zaadaptować. Możemy ją przetrwać. A niektórym to wystarczy. - Więc robią to? - Początek wyglądał inaczej, Georgia. Mieli naprawdę dobre intencje, Boże, tak dobre. Myśleli, że dbają o bezpieczeństwo kraju. W końcu nikt nie zauważył, kiedy ochrona zmieniła się w więzienie albo kiedy „dla dobra ludzi” zostało zastąpione przez „dla dobra

władzy”. Wszystko działo się powoli. - Czy nie tak się to odbywa zazwyczaj w przypadku najgorszych rzeczy? - zapytałam. - Więc dlaczego Ryman stoi teraz po ich stronie? Nie powinien przypadkiem być tym dobrym? Tym, na którym można polegać? Rick nie odpowiedział. Spojrzał na mnie, czekając. Nie musiał czekać zbyt długo. - Emily - wyszeptałam. - Emily Ryman ma siatkówkowe KA. - Co czyni ją idealną kandydatką do śmiertelnego „wypadku”, jeśli Ryman przestanie ich słuchać. A ty nie jesteś ich pierwszym klonem. Pierwszym, który naprawdę imituje oryginał, owszem. Gdybyś żyła przez ostatni rok, zauważyłabyś, że Emily rzadko wypowiada się publicznie. Stoi tylko i się uśmiecha. Czy taką Emily Ryman znałaś? Patrzyłam na niego z milczącym przerażeniem. Rick ciągnął dalej: - Wymienili ją w nocy po zaprzysiężeniu, a teraz ona i dzieci są zakładnikami, żeby prezydent był grzeczny. Jest w takiej samej sytuacji co ty. Idealnie pasuje do swojej roli, bo nawet ludzie uważający polityków za kłamców pamiętają kampanię, w której brałaś udział. I pamiętają, co się stało z Rebeką Ryman. - Rick zaśmiał się gorzko. - Myślę, że od początku taki był plan. Tate nigdy nie zdobyłby posady. Ryman stanowił zbyt dobrą marionetkę, nie mogli przepuścić takiej szansy. - Nienawidzę ludzkości - stwierdziłam. - A oto Georgia Mason, jaką wszyscy znamy i kochamy - odezwał się Steve. - Teraz pytanie, co z tym zrobimy? Zawahałam się. - Chcecie powiedzieć, że stoję w jednym pomieszczeniu z wiceprezydentem Stanów Zjednoczonych, członkiem Secret Service oraz dwoma zbuntowanymi naukowcami ESW, a to klon ma podejmować decyzje? Widzicie, właśnie dlatego ten kraj ciągle wpada w kłopoty.

Mamy samych wariatów u władzy. - Chcemy wiedzieć, czy nam pomożesz - wyjaśnił doktor Shoji.

- A co rozumiecie przez pomoc? - Zrobiłabyś to, co w Sacramento? W Sacramento wyjawiłam niecne plany Tate’a i wspomniałam o jego domniemanych wspólnikach - nigdy nie podejrzewaliśmy CZKC, więc w zasadzie po prostu zapewniłam w ten sposób Rymanowi zwycięstwo. No i umarłam. Wiem, że prosili, żebym znowu powiedziała prawdę, tym razem dla nich, ale mimowolnie przypomniałam sobie to uczucie zbliżania się ku końcowi. To nie były moje wspomnienia, ledwie obraz ukradziony z opanowanego przez wirusa umysłu zmarłej kobiety, ale to nie czyniło go ani trochę mniej realnym. Ja umarłam w Sacramento. Jeśli zrobię to, o co mnie proszą, równie dobrze mogę znowu umrzeć. Ale jeśli miałam być Georgią Mason, musiałam cenić prawdę bardziej od własnego życia. O ile nie chciałam szukać sobie nowej tożsamości, do tego mnie właśnie stworzono. - Musimy dostać się do Emily, tej prawdziwej Emily, i zabrać ją z dala od CZKC, razem z dziećmi - powiedziałam powoli. - Posłużą za cywili, którzy potwierdzą moją historię. Jeśli zacznę publikować, gdy wciąż będą zakładnikami, nie wydostaną się w jednym kawałku. Steve strzelił knykciami. - Nie martw się o nich. Emily wciąż ma przyjaciół w Secret Service. Dzieci możemy uwolnić w każdej chwili. - Doktor Shaw organizuje zespół, który zabierze Pierwszą Damę z ośrodka CZKC i przeniesie ją do znajdującej się niedaleko jednostki ESW - wyjaśnił doktor Shoji. - ESW to całkiem pracowita sekretna organizacja rządowa. - Spojrzałam poważnie na doktora Shoji. - Jeśli mam to zrobić, muszę wiedzieć, czy nie wymieniam jednej złej umowy

na drugą. Jakie macie plany? - Nie przemawiam w imieniu całego ESW i nie potrafię przewidzieć przyszłości, ale przez ostatnie dziesięć lat podbieraliśmy CZKC najlepszych rekrutów. Dostaliśmy ludzi z twojego pokolenia, którzy chcą rozwiązania niekoniecznie polegającego na strzelaniu. Myślę, że ryzyko korupcji istnieje w każdej organizacji. Nawet w naszej. Ale przez jakiś czas będziemy bardzo zajęci, choćby samym sprzątaniem po CZKC. Jeśli ESW kiedyś pójdzie ich drogą, zapewne nie za mojego życia. - A CZKC już teraz jest skorumpowane - powiedziałam. - To uczciwe. Ale zdajecie sobie sprawę, że jeśli dołączę, a wy kiedykolwiek przekroczycie granicę... - Nie potrafię przewidzieć, jaka będzie przyszłość. Mogę tylko obiecać, że ESW postara się, byśmy jakąś mieli. Kiwnęłam głową. - Dobra. Steve, zabieraj dzieci. Doktorze Shoji, zrób, co musisz, żeby zapewnić im bezpieczeństwo. I niech doktor Shaw zajmie się Emily. Ktoś ma broń, którą mogłabym pożyczyć? Secret Service skonfiskował nam wszystko. Rick zamrugał. - Spodziewałem się, że poprosisz o połączenie z Internetem. - Och, to też mi się przyda, jak już zbiorę całą drużynę, ale najpierw muszę zrobić coś, do czego potrzebuję pistoletu. - Steve odpiął boczną kaburę i podał ją mnie. Wyciągnęłam po nią rękę, a potem uśmiechnęłam się chłodno do Ricka. - Musimy porwać prezydenta. - A mama mówiła, że praca w medycynie będzie niebezpieczna - powiedział Gregory. Rick nie odezwał się choćby słowem, ale powoli skinął głową, z niemal bolesną ulgą.

Z żalem oświadczam, że Was okłamywaliśmy. Kiedy większość naszego zespołu wyjechała na „camping”, tak naprawdę salwowaliśmy się ucieczką przed samym Centrum Zapobiegania i Kontroli Chorób. Staliśmy się zbiegami, kiedy doktor Kelly Connolly, uważana za zmarłą w wyniku włamania do CZKC w Memphis, pojawiła się w naszym biurze w Oakland i poprosiła o pomoc. Zniszczenie miasta nastąpiło krótko po tym. Aby ukryć miejsce naszego pobytu i wykonywane czynności, zostaliśmy zmuszeni do zaprezentowania światu przykrywki i za nią przepraszam w imieniu całego Działu Informacyjnego. Teraz nie kłamiemy. Prosimy o ściągnięcie i przeczytanie załączonych dokumentów, w których znajdziecie wszystkie dane aż do naszego wyjazdu z Oakland. Jeśli wystąpią problemy, skorzystajcie z naszych dodatkowych adresów. Próbujcie dalej. To ważne. Musicie o tym wiedzieć. Mówimy prawdę.

- z Newsów z frytkami, bloga Mahira Gowdy, 7 sierpnia 2041

Komary, które przyleciały znad Kuby na amerykańskie wybrzeże, powodując śmierć milionów ludzi, nie powstały w sposób naturalny. Stworzyli je naukowcy z CZKC, specjaliści od inżynierii genetycznej. W załączonych dokumentach znajdziecie szczegółowe informacje, w tym pełny opis cyklu życia modyfikowanego komara przenoszącego febrę. Mówimy prawdę. To nie wróci moim rodzicom życia.

- z Życia według Kwonga, bloga Alarica Kwonga, 7 sierpnia 2041

SHAUN: Trzydzieści osiem Człowiek z CZKC kontynuował swój wykład. Szczerze mówiąc, przestałem go praktycznie słuchać. Alaric i Becks uważali i od czasu do czasu zadawali pytania, które przynajmniej częściowo dotyczyły słów wydobywających się z ust mężczyzny, więc uznałem, że nikt nie zauważy - albo nie będzie się przejmował - jeśli się na chwilę wycofam. O ile nie zacznę się ślinić, zapewne uznają mnie za dużego, głupiego Irwina, który oddaje głos mądrzejszym od siebie. Bycie figurantem ma swoje plusy. Nikt się nie przejmuje tym, że jesteś idiotą, o ile im się do czegoś przydajesz. Nigdy ci jej nie oddadzą, szepnęła Georgia. Ten głos odbijał się delikatnym echem i wiedziałem, że gdybym się odwrócił, zobaczyłbym, jak mnie obserwuje i czeka, aż przyznam jej rację. W zasadzie bardziej mnie to przerażało niż same słowa. Kiedyś z radością witałem halucynacje, uważając je za jedyny sposób, by się z nią widywać. A teraz... Wiedziałem, że nie wyleczę się z szaleństwa tak szybko, jak w nie popadłem. Ale wizja pozostania sam na sam z głosem w głowie i okazjonalnymi urojeniami nagle stała się przerażająca. Miałem Georgię z powrotem. Dlaczego ten przeklęty świat nie chciał, żebym ją zachował? Nie musisz się martwić o ich klona. Świat pozwoli ci zatrzymać mnie, powiedziała. Tylko ja i ty, na zawsze. Tego właśnie chciałeś, prawda? Chciałeś zostać nawiedzony. - Zamknij się - mruknąłem, starając się nie zwracać na siebie uwagi. Nie zadziałało. - Co takiego? - zapytał doktorek, patrząc wprost na mnie. - Eee... - zacząłem.

- Gada sam ze sobą - wyjaśniła beznamiętnie Becks. - Właściwie to jestem pod wrażeniem, że dopiero teraz się to wydało. Zignoruj go i mów dalej, dlaczego odpowiedź immunologiczna u noworodków wystarcza, by stworzyć zespół rezerwuarowy, ale nie na tyle, by ochronić je przed samorzutną amplifikacją, gdy już przekroczą wagę dwudziestu kilogramów? - Gada sam ze sobą? - Doktorek spojrzał na mnie ze zmarszczonymi brwiami, jakbym nagle stał się ekscytującym odkryciem medycznym. Ciekawe, jak zareagowałby na wieść, że jestem odporny na działanie Kellis-Amberlee. Zapewne zapytałby, czy może mnie pokroić. Oczywiście zakładając, że byłby na tyle uprzejmy. George już udowodniła, że ludzi można teraz robić na pęczki. Może już w jakimś zbiorniku pływa Shaun II, gotowy do triumfalnego osuszenia. Pieprzyć. To. - Kiedy musisz zabić jedyną osobę, która powinna żyć dłużej od ciebie, może to ostro namieszać w postrzeganiu rzeczywistości - stwierdziłem chłodno. - Miałem do wyboru albo przyjemne i łagodne załamanie nerwowe obejmujące okazjonalne rozmowy z głosem w głowie, albo schowanie się w najbliższej wieży i zabawę w snajpera do czasu, aż ktoś przyjdzie mnie unieszkodliwić. Uznałem pierwszą opcję za lepszą dla mojego zdrowia fizycznego, choć z uszczerbkiem na zdrowiu psychicznym. - A wy wciąż go słuchacie? Wciąż robicie to, co wam każe? - zapytał naukowiec, zwracając się znowu do Becks i Alarica. Alaric wzruszył ramionami.

- Pewnie. Jest szefem. - Fascynujące. - Człowiek z CZKC pokręcił głową i odwrócił się w stronę prezydenta Rymana. - Widzisz siłę zaufania? Jeśli raz uwierzysz, że ktoś cię nie oszuka, nie zmienisz zdania nawet wtedy, gdy straci rozum. Nasz plan może zadziałać.

- Albo nie - powiedziała George. - Moim zdaniem w tej chwili wisi na włosku. Doktorek obrócił się gwałtownie, otwierając szeroko oczy.

- Co ty wyprawiasz? Dzięki jego reakcji zdałem sobie sprawę, że George naprawdę tam była, a nie mówiła z wnętrza mojej głowy. Odwróciłem się i zobaczyłem ją stojącą w progu z pistoletem w dłoni. Celowała prosto w klatkę piersiową naukowca. Za jej plecami zauważyłem Ricka z ponurą miną, a obok niego mężczyznę, którego widziałem pierwszy raz w życiu. Steve był nieobecny. - Wystarczy, że drgniesz, a przysięgam, zabiję cię - zagroziła George. Doktorek ją zignorował i sięgnął do kieszeni. W pomieszczeniu rozległ się głośny odgłos odbezpieczanej broni. Naukowiec zamarł. - Popełniasz błąd - powiedział. - Może twoim błędem było skupianie się na mojej zastępczyni, że zapomniałeś wszczepić mi wyłącznik - odparła George. - Przecież ci go dali - zauważył nieznajomy. - Po prostu wyjęliśmy go, zanim zdążyli go użyć. - Ach, prawda - zreflektowała się George. - Ciągle zapominam o niezwykle bolesnych operacjach przeprowadzanych wbrew mojej woli. Oczy doktorka otworzyły się jeszcze szerzej, choć trudno w to uwierzyć. - Doktor Lake? - zapytał z naciskiem, patrząc na nieznajomego. Mężczyzna uśmiechnął się, niemal z wyższością.

- Składam wypowiedzenie - powiedział. - A więc to bunt. - Naukowiec z CZKC spojrzał na prezydenta Rymana i jego agentów. - To zdrada stanu. Żaden z ludzi z Secret Service nie sięgał po broń, a na twarzy prezydenta nie malował się ani szok, ani gniew - raczej ulga, jakby cały czas czekał na ten moment. - Wiesz coś o tym, prawda? - zapytał. Nigdy nie słyszałem, żeby mówił z taką goryczą. - Zdrada? Już od jakiegoś czasu przodujecie w niej razem z całym CZKC. - Nie rozumiem, co pan sugeruje, panie prezydencie - odparł naukowiec, udając oburzenie. - Emily jest bezpieczna w rękach ESW - powiedziała George. - Steve właśnie zabiera dzieci z budynku. Nie mogą już trzymać twojej rodziny jako zakładników. - Uważasz, że to takie proste? - zapytał mężczyzna z CZKC. - Mieliśmy mnóstwo czasu, żeby zdobyć naszą pozycję. Popełniacie błąd. Ludzie ginęli nie za takie rzeczy. - Ludzie ginęli za nic - odparła George. - I nie, nie wydaje mi się, że to takie proste. Ale przeoczyliście jedną ważną sprawę, zapraszając nas tutaj. Naukowiec uśmiechnął się szyderczo. - Jakąż to sprawę przeoczyliśmy? - To nas ludzie słuchają... a poza tym dzięki Buffy nauczyliśmy się paru rzeczy o kopiach zapasowych. - Teraz to George się uśmiechała. - Jeśli ktoś tu nie ma sześciu działających kamer, niech podniesie rękę. Nikt z mojej drużyny się nie zgłosił. Becks wyszczerzyła zęby. Alaric uśmiechnął się szelmowsko.

A człowiek z CZKC, zapewne rozumiejąc, że to koniec, sięgnął gwałtownie do kieszeni. Wyciągnął pióro, które trzymał wcześniej, a potem wycelował je w prezydenta. Agenci Secret Service krzyknęli coś i złapali Rymana za ramiona. Niewystarczająco szybko. Nie mieli szans zabrać go z linii strzału. Nie zastanawiałem się; skoczyłem między prezydenta a naukowca, zaś pół sekundy później usłyszałem wystrzał z broni Georgii. Mężczyzna w fartuchu zamarł i powoli opuścił wzrok na powiększającą się czerwoną plamę na środku jego klatki piersiowej. Potem pióro wypadło mu z ręki i potoczyło się po podłodze. Ostatnim dźwiękiem, jaki usłyszałem, było ciche stuknięcie, kiedy głowa naukowca uderzyła w terakotę. W dziwny sposób wydało mi się to niemal komiczne. Nikt się nie śmiał. Wszyscy wpatrywali się we mnie. Becks zakryła usta dłonią, a Alaric wyglądał, jakby miał zaraz zwymiotować. Tylko Georgia nie wydawała się zrozpaczona; raczej zdezorientowana. Opuściła broń i zapytała:

- Co to jest? Spojrzałem na igłę wystającą z mojej piersi, wbitą w ciało kilka centymetrów od mostka. Trochę bolało, kiedy już zwróciłem na nią uwagę. Zapewne zacznie boleć mocniej, gdy opadnie adrenalina. - Och - powiedziałem, ale moje słowa zagłuszył jeden z agentów, opróżniający magazynek w głowę człowieka z CZKC. - W tym problem.

Wiecie, co jest niesamowite? Dupki, które robią badania, mają już wszystkie elementy układanki, ale nie zwracają uwagi na to, co nie pasuje do wykreowanego przez nich obrazu. Wiecie. Idioci. Taki poziom głupoty można osiągnąć tylko poprzez bycie naprawdę, naprawdę mądrym, bo tylko naprawdę, naprawdę mądrzy ludzie mogą osiągnąć pełnoletniość bez pieprzonego chłopskiego rozumu. Poważnie. Dziękuję mądralom za to, że są kompletnymi idiotami. Naprawdę jestem wdzięczny.

- z Odporności nabytych, bloga Shauna Masona, 7 sierpnia 2041. Nieopublikowane

Możecie mnie zabić, trudno. Ale podnieście rękę na Shauna, a poznacie smak mojego gniewu. Nie spodoba wam się.

- z Życia martwej dziewczyny, bloga Georgii Mason II, 7 sierpnia 2041. Nieopublikowane

GEORGIA: Trzydzieści dziewięć Wszyscy wpatrywali się w igłę wystającą z piersi Shauna, a na ich twarzach malowały się szok i przerażenie. Zabezpieczyłam pożyczony pistolet i powoli go opuściłam, a potem włożyłam za pasek spodni. Nikt nic nie powiedział. Jeden z agentów Secret Service odciągnął prezydenta Rymana do tyłu, zwiększając dystans między nim i Shaunem. Starałam się zmusić do przełknięcia śliny. Pamiętam, że wbito mi w Sacramento podobną igłę, chociaż do mojej dołączona była strzykawka. - Shaun? - odezwałam się bardzo cicho.

- CZKC już jakiś czas temu stworzyło broń z Kellis-Amberlee - wyjaśnił. Skrzywił się i wyciągnął igłę z piersi. - Dobra, to cholerstwo bolało. Mogę następnym razem prosić o mniej bolesną wersję apokaliptycznej broni? Oczywiście cieszę się, że nie przebiła mi płuca, ale to draństwo piecze. - Odłóż igłę i odsuń się od prezydenta - rozkazał jeden z agentów. Miał broń w ręku i mówił bardzo stanowczym tonem. - Shaun... - zaczął prezydent Ryman. - Ach, no właśnie. Nie dotarły do ciebie wieści, prawda? Widzicie, jedną z przyczyn, dla których ci ludzie bardzo chętnie zabijają chorych na zespół rezerwuarowy, na przykład George’a czy żonę Ricka (a podobno popełniła samobójstwo, beznadziejnie, nie?...), no, tą przyczyną jest, jak wy to nazywacie... - Transfer przeciwciał - powiedział Alaric, rozluźniając przy tym ramiona. - No, właśnie to. Okazuje się, że zespół rezerwuarowy to trochę jakby pośredni krok w nauczeniu naszego ciała, jak żyć z jego kochanym przyjacielem wiruskiem. Ludzie z tą chorobą potrafią zwalczyć amplifikację, bo produkują przeciwciała. A potem ci, którzy spędzają z nimi wystarczająco dużo czasu, mogą zyskać coś znacznie lepszego. - Shaun wyszczerzył do mnie zęby. - Możemy stać się odporni. - Słucham? - zdziwił się prezydent Ryman. - Słucham? - powiedział Gregory. - Mogę dostać torbę na odpady niebezpieczne? - zapytał Shaun. Znowu się skrzywił. I może jakąś gazę? Naprawdę szczypie. - To niemożliwe - odezwał się jeden z agentów. Wycelował w Shauna. - Panie prezydencie, musimy pana wyprowadzić. - Nie - odparł Ryman. Wszyscy spojrzeliśmy na niego, nawet Shaun, który nie

zdradzał żadnych objawów amplifikacji. Przemiana zajmuje trochę czasu, ale skoro otrzymał tak dużą dawkę wirusa, pierwsze oznaki powinny się już pojawić. - Panie prezydencie? - zdziwił się agent. - Powiedziałem, że nie. Przyprowadziliśmy ich tutaj, bo szukaliśmy zbawienia. Skoro nam je dadzą, nie możemy się od nich odwrócić. - Oczy prezydenta zwróciły się na Gregory’ego. - Przepraszam, synu, nie usłyszałem twojego imienia. - Jestem doktor Gregory Lake, panie prezydencie. Pracuję dla ESW. - Chłopak wyjął tester z kieszeni swojego fartucha i rzucił go Shaunowi. - Proszę, może dzięki temu ci mili panowie cię nie zastrzelą. - Praktyczny oraz przygotowany, to lubię. - Prezydent Ryman odwrócił się do mojego brata. - Shaun... - Wiem, wiem. Udowodnij, że to nie szaleństwo przed amplifikacją. - Shaun westchnął i zdjął pokrywkę testera. - Wiesz, George, gdybyś słuchała, kiedy chciałem jechać do Yellowstone, zamiast na kampanię prezydencką, do niczego by nie doszło. - Przycisnął kciuk do urządzenia. Udało mi się uśmiechnąć. Nie było łatwo. - Ale pomyśl, ile zabawy byśmy przegapili. Spotkanie Ricka, masakrę w Eakly... - Pogrzeb Buffy. Twój pogrzeb. Taką zabawę mógłbym sobie odpuścić. - Światełka na testerze wydawały się zdezorientowane. Co chwilę wracały do żółtego, ale po chwili zaczęły zmieniać kolory z zielonego na czerwony, aż w końcu zdecydowały się ostatecznie. Agenci wyciągnęli broń. Oczami wyobraźni zobaczyłam, co będzie dalej. Krew na podłodze, upadek Shauna i brak ludzi CZKC, którzy by mi go sklonowali. - Stójcie! - krzyknęłam, unosząc ręce do góry. - Jeszcze się nie skończyło!

I faktycznie, badanie trwało dalej. Lampki wciąż zmieniały kolor z czerwonego na żółty - a kiedy im się przyglądałam, zielony wrócił do obiegu. Za każdym razem ta barwa zostawała na dłużej. - Fascynujące - mruknął Gregory. - Nie możecie go pokroić - zastrzegłam. - A dostaniemy trochę krwi? Powiedzmy dziesięć litrów? Tak na początek? - Zobaczymy. - Czerwony kolor w ogóle już się nie pojawiał, a zamiast niego widać było zielony i żółty. Potem żółty całkiem zniknął i został tylko zielony, kolor oznaczający brak infekcji, bezpieczeństwo. Powoli wypuściłam powietrze i dopiero wtedy poczułam strach, który płonął w moich żyłach przez cały ten czas. Shaunowi nic nie groziło. Wszystko będzie dobrze. Shaun uniósł święcący na zielono tester z wyrazem lekkiego rozbawienia na twarzy i zapytał: - I jak? Wystarczy? Czy mam jeszcze zatańczyć? - Odrobina tańca nikomu jeszcze nie zaszkodziła - stwierdził Alaric z całkowicie poważną miną. Ruszyłam w stronę Shauna. Gregory złapał mnie za ramię i zatrzymał.

- Nie. - Dlaczego? - zapytaliśmy jednocześnie z Shaunem. Gregory pokręcił głową i nie chciał mnie puścić. - On może zyskał odporność, ale ty nie. Jeśli wirus na jego ubraniu jest aktywny,

mógłby wywołać u ciebie amplifikację. - Robi się coraz lepiej. - Becks popatrzyła na ciało człowieka z CZKC. - To ja powinnam była strzelić mu w głowę. - Może następnym razem - pocieszył ją Shaun. - Tymczasem, panie prezydencie, pańska żona i dzieci są już bezpieczne - stwierdził Rick. - Możemy stąd wyjść i poszukać sposobu na naprostowanie sytuacji. - Będzie to trochę trudniejsze, niż nam się wydawało. Pojawienie się Steve’a stanowiło dla nas niespodziankę. Odwróciliśmy się i zobaczyliśmy go w drzwiach, z koszem wypełnionym naszą bronią; jego wcześniej dziewiczo czarny garnitur przyprószony był tynkiem. - Steve? - zdziwił się Shaun. - Budynek został otoczony - wyjaśnił ochroniarz. Podszedł i postawił kosz na stole. Pozwoliłem sobie odzyskać waszą broń. Możliwe, że przyda się przy wyjściu. - Otoczony? - zapytała Becks, przeszukując zawartość pojemnika. - Przez kogo? Protestujących przeciwko władzy? - Nie - stwierdził Steve. - Przez zombie. - Jak zwykle umarlaki - poskarżył się Shaun, po czym zmarszczył czoło, bo nikt się nie roześmiał. - Trudna publiczność. - Co wy macie z tą epidemią? - zapytał Steve. - Dopóki nie przyjechaliście, nigdy u nas nie wybuchała. - Szczęście, to wszystko - stwierdziłam. - Gdzie się podziała reszta?

- Wyszli z doktorem Shoji. Wróciłem, gdy zobaczyłem truposzy na trawniku. Przynajmniej jedna rzecz poszła dobrze. Agenci Secret Service wydawali się wstrząśnięci, chociaż nie wiem, czy z powodu epidemii, czy naszego braku powagi. Nie brali z nami udziału w kampanii. Nie rozumieli, że tak radzimy sobie ze stresem. - Możemy wyjść tunelami? - zapytał Rick. - Tylko jeśli lubicie wgryzających się w was zombiaków - stwierdził Steve. - CZKC działa z zaskakującą sprawnością. - Shaun odebrał od Becks swoją broń, starając się nie dotknąć jej ręki. - Da się stąd wydostać tak, żeby nie zostać zjedzonym? - Możemy iść przez garaż do osłoniętego podjazdu - powiedział Steve. - Może i tak nas zjedzą, ale zwiększymy swoje szanse na wyjście z tego cało. Prezydent Ryman wyraźnie posmutniał. Biedak. Przywódca wolnego świata - i mimowolne narzędzie w rękach międzynarodowej konspiracji - w jednej minucie zmienił się w potencjalną karmę dla zombiaków. - Jak do tego doszło? - zapytał z naciskiem. - Podczas uwalniania pańskiej żony mogliśmy uruchomić kilka alarmów - powiedział Gregory. - Między tym a sytuacją tutaj... CZKC podejmuje kroki, żeby zakończyć sprawę. Gratulacje. Żadne z nas nie jest niezastąpione. - Rozchmurzcie się - zawołał Shaun z szerokim uśmiechem szalonego Irwina szykującego się do niebezpiecznej akcji. - Nasze statystyki ostro podskoczą. Ruszamy. Poszliśmy.

Wystarczy przyjrzeć się dokładnie ostatniemu trzydziestoleciu, żeby znaleźć zaskakujące podobieństwo do greckiego mitu o Pandorze. Puszka, która nigdy nie powinna

zostać otwarta; plaga cierpienia i nieszczęścia zostaje wypuszczona na świat; i wreszcie, na koniec, nadzieja. Nadzieja, przed którą wzbranialiśmy się tyle lat. Czego się obawialiśmy? Baliśmy się, że nadzieja okaże się kolejną ułudą, która wycieknie nam przez palce? Baliśmy się, że znajdziemy coś jeszcze gorszego tuż za rogiem? Nie wydaje mi się. Myślę, że po prostu akceptacja nadziei oznaczała przyznanie, iż świat uległ bezpowrotnym zmianom. Nie możemy powrócić do tego, co było przed Powstaniem. Tamten świat umarł. Ale jak samo Powstanie nas nauczyło... Nawet po śmierci życie toczy się dalej.

- z Puszki Pandory: Rewizji Powstania autorstwa Mahira Gowdy, 10 sierpnia 2041

Patrz, mamo! Porwałam prezydenta! Nie jesteś dumna ze swojej córeczki?

- z Czarująco nieszczerej, bloga Rebeki Atherton, 7 sierpnia 2041. Nieopublikowane

SHAUN: Czterdzieści Stworzyliśmy nierówną formację, z prezydentem Rymanem w środku. Alaric był osłaniany niemal równie dobrze; nie przeszedł swoich egzaminów terenowych, a nikt z nas

nie chciał, żeby strzelał w zamkniętej przestrzeni. Kolejny pierścień tworzyli agenci Secret Service - wszyscy prócz Steve’a, który szedł razem ze mną, Gregorym i resztą mojej drużyny... i Rickiem, idącym obok Becks, z pistoletem pożyczonym od jednego z agentów. Żaden nie protestował przeciwko stawianiu wiceprezydenta w sytuacji zagrożenia. Albo się poddali, albo stwierdzili, że będą mieli szczęście, jeśli uda im się uratować choć jedno z nas, a co dopiero obu prezydentów. - Nadal wiecie, jak zorganizować dobrą imprezkę - powiedział nerwowo. - Lata praktyki. Alaric! - Nie odwróciłem się w jego stronę; cały czas skupiałem się na korytarzu przed nami. Steve maszerował jako pierwszy, bo w zasadzie tylko on znał drogę, ale nie chciałem, żeby sam poszedł na pierwszy ogień, o ile w ogóle będzie pierwszy ogień. Jak ci idzie z wypuszczeniem sygnału z tego wariatkowa? - Ciągle próbuję złapać czyste połączenie! - Cóż, działaj dalej. Musimy przesłać materiały Mahirowi, zanim zostaniemy rozszarpani na strzępy. - Jak zwykle powalasz optymizmem - mruknęła George. Posłałem jej szeroki uśmiech. - Jak już mówiłem. Lata praktyki. - To dzięki nim nauczyłeś się być takim dupkiem?

- Ano. Jak mi idzie?

- Doskonale. W korytarzach panowała upiorna cisza. Uznalibyśmy to za dobry znak - jeśli słyszysz jęki, za chwilę możesz stać się przekąską - ale nie wiedzieliśmy, czy zombie są w środku czy nie. Wreszcie nawet nerwowe przekomarzanie się skończyło. Ciszę przerywały jedynie nasze

oddechy, kroki i sporadyczne sygnały urządzenia, za pomocą którego Alaric usilnie próbował połączyć się ze światem zewnętrznym. Chciałem pocieszyć się myślą, że wspólnie z George’em idziemy stawić czoła niebezpieczeństwu, ale jakoś nie potrafiłem. Wciąż myślałem o tym, jaka jest wrażliwa, jak łatwo ją złamać... jak łatwo zabić. Może kiedyś zwalczyłaby infekcję, ale teraz? W nowym ciele, którego system immunologiczny nie nauczył się współżycia z wirusem? Zginęłaby i tym razem CZKC już by jej cudownie nie wskrzesiło. Pozostałaby martwa. - Cholera - mruknąłem. Nikt się nie odezwał. W takich chwilach moje rozmowy ze sobą stanowiły najmniejszy problem. Steve poprowadził nas do skrzyżowania i stanął. - Nie możemy jechać windą do publicznego garażu; będziemy musieli użyć prywatnego podjazdu dla samochodów. To jedyny sposób, żeby panować nad sytuacją. - Jest za cicho - stwierdził Rick. George się skrzywiła. - Dlaczego ludzie tak mówią? Czy nie szybciej byłoby zapytać, czy ten dźwięk to wiatr? Coś jęknęło w dalszej części korytarza po prawej. Westchnąłem. - To nie był wiatr. - Ano nie był - powiedział Steve głosem pełnym napięcia. - Ale jak... - zaczął Alaric. - Pytania później, najpierw uciekamy - rzuciła Becks.

Pobiegliśmy. Agenci Secret Service podążali tuż za nami, poruszając się dziwnym półtruchtem, który wykorzystują ludzie, gdy chcą osłaniać tyły. Becks i Rick otoczyli tych, co nie walczyli - Alaric nerwowo operował swoim palmtopem, próbując połączyć się z siecią podczas salwowania się ucieczką - a George i ja zajęliśmy pozycje z przodu, depcząc Steve’owi po piętach. Jęki za naszymi plecami nie ustawały, a zamiast tego robiły się wręcz coraz głośniejsze. Umarlaki były świeże, inaczej nie doganialiby nas tak szybko. - Nienawidzę pieprzonego CZKC - warknąłem. - Oszczędzaj oddech! - poradziła George. Biegliśmy. Korytarz zdawał się nie mieć końca aż do chwili, kiedy skręciliśmy za róg i nagle trafiliśmy na parę szklanych drzwi prowadzących do śluzy. Świeciła nad nimi czerwona lampka. - System bezpieczeństwa zamknął budynek - zawołał Steve. - Będziemy musieli przechodzić pojedynczo. Jeden z agentów przeszedł na czoło grupy, żeby przycisnąć dłoń do panelu. Pozostali stali tuż za nim, ciągnąc protestującego prezydenta Rymana. Ich pracą było zapewnienie mu bezpieczeństwa. Nas to nie dotyczyło. A jęki stawały się coraz głośniejsze. Światło zmieniło kolor na zielony. Pierwszy agent zabrał rękę i przeszedł przez odblokowane drzwi. Nic go nie zaatakowało. Odwrócił się w naszą stronę, pokazując drugiemu agentowi, żeby przepuścił prezydenta. - Udało się! - zawołał Alaric ze, zważywszy na okoliczności, niemal obscenicznym

zadowoleniem. My tylko na niego patrzyliśmy. Podniósł swojego palmtopa i powiedział: Wysyłanie plików rozpoczęte. - Wreszcie - wydyszała George, a jej ramiona częściowo się rozluźniły. - Przekaż te pliki jak najszybciej. - Pracuję nad tym. - Nawet śmierć nie zmieniła twoich priorytetów, prawda? - zapytał Rick z pełnym zmęczenia rozbawieniem. - Nie, nie zmieniła - przyznała George i wyszczerzyła do niego zęby, wciąż celując w niewidocznych jeszcze zombie. Miałem ochotę ją ucałować i zapewne dobrze bym zrobił, skoro zaraz mieliśmy stać się posiłkiem dla truposzy. Zamiast tego tylko poprawiłem swoją pozycję i zawołałem przez ramię: - Moglibyście tam trochę przyśpieszyć, chłopaki. Zaraz przyjdą goście, a ja nie mam tyle członków, żeby starczyło dla wszystkich. - Nie mogę wpłynąć na szybkość działania systemu - powiedział Steve z wyrzutem. - W dupie mam to, jak szybko działa system. Po prostu nie chcę stać się przekąską dla zombiaków zaraz po tym, jak odkryłem ogromny spisek mający na celu oszukanie Amerykanów. Trochę psuje napięcie, rozumiecie? To jak dostać puste pudełka na Boże Narodzenie. - Dostałeś puste pudełka? - zapytała Becks. - Szczęściarz. Mnie zawsze dawali sukienki. Alaric uniósł wzrok.

- Sukienki?

- Zwiewne sukienki - powiedziała z obrzydzeniem. - Zwiewne sukienki z falbankami. - Wszyscy blogerzy to wariaci, czy po prostu ja na takich trafiam? - zapytał Gregory. - Tak - powiedzieli Rick i George jednocześnie. Gdy zobaczyliśmy pierwszych zombie, przynajmniej zrozumieliśmy, skąd się wzięli. Wszyscy mieli na sobie plakietki identyfikacyjne Białego Domu, eleganckie garnitury i buty. Ktoś musiał wywołać epidemię w środku budynku, otworzył odpowiednie drzwi i rozpoczęła się gorączka jedzenia. Jeśli ktoś nie został zainfekowany przez twórców epidemii, porwała go pierwsza fala zombie. Muszę odnotować, że żaden z moich kompanów nie krzyknął. Zamiast tego wszyscy prócz Alarica i Gregory’ego ustawili się i zaczęli strzelać, dając ludziom przy śluzie czas na przejście. Alaric stanął za Becks, wciąż skupiając się głównie na trzymanym urządzeniu. - Czterdzieści procent już poszło! - zawołał. - To nie wystarczy - mruknęła George i wystrzeliła. Niestety spudłowała. Przesunęła się z pozbawionym słów dźwiękiem pełnym frustracji i przełożyła broń do lewej ręki, żeby prawą zdjąć okulary. Poprawiła ustawienie i znowu nacisnęła spust. Tym razem dobrze wycelowała. - Panie wiceprezydencie! - W głosie Steve’a znać było zdenerwowanie. - Musi pan przejść przez śluzę. Rick się nie poruszył. - Idź, Rick - powiedziałem i dwa razy strzeliłem w niekończącą się falę zombie. Wynoś się stąd. Idź i bądź kimś ważnym. Jeśli się nie wydostaniemy, ktoś musi wyjaśnić ludziom dane wysyłane przez Alarica. Rick wciąż stał. Znowu wystrzelił i kolejny umarlak upadł.

- No rusz się, Rick - powiedziała George. - Mahir ma zostać, a ty musisz odejść, skoro ktoś musi się uratować. Tak wygląda ta historia. - Nie patrzyła na niego, nie przerywała ognia. Rick posłał jej zbolałe spojrzenie, odwrócił się, a potem poszedł do śluzy. Zbliżyłem się nieznacznie do siostry i strzelałem dalej. Zaczynaliśmy się powoli cofać. Ludzie twierdzą, że najgorszym miejscem, w którym można się znaleźć w trakcie wybuchu epidemii, jest wąski tunel z ograniczoną liczbą dróg ewakuacyjnych. Zapewne mają rację. Ale wąski tunel z ograniczoną liczbą dróg ewakuacyjnych to jednocześnie najlepsze miejsce, w jakim można się wtedy znaleźć, bo na czele fali umarlaków może ich być tylko kilku. Śluza zasyczała. Rick przeszedł na drugą stronę. - Doktorze Lake! - zawołał Steve. - Szybko! Gregory’emu nie trzeba było tego powtarzać. Odwrócił się i pobiegł, znikając z mojego pola widzenia. Magazynek mi się wyczerpał. Wysunąłem go i włożyłem następny. George zrobiła to samo dwa pociski później. Do tego czasu ja już wznowiłem ogień, zajmując się powstałą dziurą. Nadal świetnie ze sobą współpracowaliśmy, nawet jeśli żadne z nas nie było już tą samą osobą, co przedtem. Już nigdy nimi nie będziemy. - Nawet jeśli to szaleństwo, mam to gdzieś - powiedziałem i strzeliłem. Kolejny zombie padł. Dystans dzielący nas od martwych szybko się skracał, a ich wciąż przybywało. - Ja też - odparła George, również nie przerywając ostrzału. - Alaric! - zawołał Steve. - Już! - Alaric ruszył do przodu i zamarł, patrząc na swoje urządzenie z szeroko otwartymi oczami. - Tu nie ma sygnału. Prawie straciłem połączenie. - Alaric, po prostu uciekaj! - warknęła George.

- Nie mogę! Muszę wysłać te pliki, zanim ktoś nas potraktuje EMP! Becks zrobiła dwa długie kroki do tyłu, nie przerywając ostrzału, a potem wyrwała urządzenie z ręki Alarica. - Też sobie poradzę z wysyłaniem plików - rzuciła. - A teraz ruszaj. Alaric wpatrywał się w nią.

- Becks... - Już! Chłopak odwrócił się i uciekł. Zombie byli coraz bliżej. Została nas już tylko piątka. Ja, George, Becks, jeden z agentów Secret Service - wciąż nie poznałem jego imienia - oraz Steve, który właśnie pośpieszał Alarica. - Widzisz błąd w tym planie? - zapytała George. Wystrzeliła, zombie upadł.

- O czym ty mówisz? Becks jęknęła, ale zupełnie inaczej niż umarlak. Żaden martwy nie mógłby jęczeć z taką irytacją. - Nie możesz strzelać, przechodząc przez śluzę. To oznacza, że ktoś musi cię osłaniać. Ktoś wychodzi, ktoś go chroni. Aż w końcu... - Zostaje tylko jedna osoba - powiedziałem, nagle tracąc całe czucie w ciele. Zombie skoczył do przodu. Wylądował z kulą w czaszce. - Cholera. - Wszystko zawsze sprowadza się do chłodnej kalkulacji - stwierdziła George. - Cholera jasna! - Strzeliłem znowu, ale tym razem spudłowałem.

- Następny! - zawołał Steve. - Idź - powiedziała Becks, kiwając głową na George’a. - Oboje idźcie. Musicie się stąd wydostać. - Nie zostawimy cię. - Jego też nie zostawisz. - Ostatni agent Secret Service biegł do śluzy. - Ty nie zostawisz jej, a ona nie zostawi ciebie. Nie możemy poprosić naszego kolegi-olbrzyma, bo jego mięśnie mogą nam się jeszcze przydać. Zostaję tylko ja. - Becks uniosła palmptopa Alarica ręką, w której nie trzymała broni. - Mamy dziewięćdziesiąt procent. Zadbam o to, żeby na powierzchni czekały na was ważne wieści.

- Rebecca... Becks posłała mi jadowite spojrzenie. - Nie mam tak dobrego nosa do newsów, jak ona. I twojego nonszalanckiego podejścia do kwestii bezpieczeństwa. Mam za to rodzinę, która mnie nie chce, i pracę, na której się znam. A ta praca wymaga, żebym została tutaj, bo to wy najlepiej opowiadacie historie. A teraz wynocha! - Shaun, chodź. - George zrobiła krok do tyłu, wciąż strzelając. - Nie chcę tego robić - powiedziałem powoli. Więc nie rób, stwierdziła George w mojej głowie. Jej głos był cichy i przymilny. Nigdy nie poprosiłaby mnie o zrobienie czegoś, czego bym nie chciał. Nigdy nie próbowałaby przekonać mnie do opuszczenia członka drużyny. Pozwoliłaby mi tu zginąć i zabrać ze sobą wszystko, o co walczyliśmy. - Shaun! Ruszaj! - zawołała Becks. Włożyła palmtopa do kieszeni i krzyknęła: - Hej, wielkoludzie! Jak wytrzymałe są te drzwi?

- Wystarczająco - zagrzmiał Steve. - Georgia, chodź. - Już. - Wycofując się, nie przerwała ostrzału aż do czasu, gdy musiała przycisnąć dłoń do testera i nie mogła już korzystać z broni. - Świetnie. - Becks włożyła rękę do innej kieszeni i wyjęła mały, okrągły przedmiot, w którym po paru sekundach rozpoznałem granat. - W takim razie nie biorę jeńców. - Miałaś granat w kieszeni? - zapytałem, nie mogąc się zdecydować, czy powinienem być zachwycony czy przerażony. - Doktor Abbey mi go dała. Przysięgała, że jest stabilny.

- Doktor Abbey nie jest stabilna! - Teraz to już nie ma znaczenia. - Becks wyszczerzyła zęby, wciąż strzelając. Miała twarz umazaną prochem, ale w paru miejscach łzy, z których pojawienia się chyba nie zdawała sobie sprawy, wypłukały wąskie strużki. - Wynoś się stąd, Mason. Było miło, prawda? Przynajmniej czasami. Zombie cały czas się zbliżały. Raz po raz naciskałem spust. - Mamy wspaniałe wspomnienia. Byłaś cudowna. Jesteś cudowna. - Ty też, Mason. A teraz uciekaj. - Shaun! - krzyknął Steve. Wziąłem głęboki wdech, wystrzeliłem jeszcze dwa razy i pobiegłem. Steve i Becks osłaniali mnie, kiedy przechodziłem przez śluzę. Do czasu, kiedy znalazłem się po drugiej stronie, martwi - spowalniani przez kule, infekcję i ciała powalonych towarzyszy - znajdowali się zaledwie trzy metry od drzwi. Następny przeszedł Steve, a Becks

sama go osłaniała. Strzelała szybciej niż wydawało mi się to możliwe, a niemal każdy pocisk dosięgał celu. Mimo to jej przeciwników było zbyt wielu i kiedy Steve dołączył do pozostałych w garażu, martwi już prawie ją dopadli. Becks przestała strzelać. Odwróciła się twarzą do szklanych drzwi i zobaczyliśmy jej uśmiech na tle ściany zombiaków. Nie słyszeliśmy już jęków ani odgłosu, z jakim pistolet upadł na podłogę. Becks uniosła wolną rękę i pomachała do nas, najwyraźniej nie zauważając, jak jeden martwy próbuje złapać ją za włosy. A potem odwróciła się i zniknęła w potoku zainfekowanych ciał. Po kilku sekundach nastąpił wybuch. Nie usłyszeliśmy go, a zamiast tego zobaczyliśmy czerwony deszcz. W tej czerwieni nie było śladu Becks, a jednocześnie cała czerwień była nią. Z trudem dałem się odciągnąć od płomieni, które zaczęły pożerać korytarz. George zaprowadziła mnie do kawalkady samochodów na środku garażu. Alaric stał przy tym znajdującym się na przodzie. Płakał cicho, patrząc przez zakrwawioną szybę na płomienie. Korytarz stał w ogniu. W zależności od tego, ile alarmów wyłączono przed wypuszczeniem zombie, nawet cały budynek może spłonąć razem z nim. Położyłem dłoń na ramieniu Alarica. - Udało jej się wysłać pliki - powiedziałem. Kiwnął głową.

- Wiem.

- Dobrze. Nie było nic więcej do powiedzenia. Wsiedliśmy do czekających samochodów i zatrzasnęliśmy drzwi, a potem odjechaliśmy w ciemność.

Powinienem teraz wygłosić gładką formułkę w stylu „ze smutkiem zawiadamiamy” czy coś podobnego. Tak się mówi w takich chwilach. Ale w przypadku Becks wszystko miało

jakiś sens. Nie znam drugiego człowieka, który zachowywałby się w tak przemyślany sposób. Zawsze wiedziała, jaką zająć pozycję; zawsze wiedziała, gdzie pada najlepsze światło. W innym świecie zapewne zostałaby Miss Ameryki albo jedną z tych kobiet, które żyją i umierają w świetle jupiterów. Ale w naszym stała się kimś innym. Kimś lepszym. Rebecca Atherton była przede wszystkim blogerką. Doskonale strzelała z każdej broni, o której kiedykolwiek słyszeliście, a do tego z paru zapewne Wam nieznanych. Była szczera, godna zaufania, silna i pomogła mi zabić niedźwiedzia zombie. A teraz umarła. Lepiej, żebyśmy zdołali odpowiednio wykorzystać jej ofiarę, bo nic nie będzie w stanie zastąpić Becks. Dobranoc, Rebeko. Powiedziałaś prawdę.

- z Odporności nabytych, bloga Shauna Masona, 8 sierpnia 2041

GEORGIA: Czterdzieści jeden Zgodnie z informacjami od Steve’a, zombie wdarły się do środka, kiedy tylko otworzyły się drzwi garażu. Ich wyciągnięte dłonie i rozwarte szczęki nie miały szans w starciu z uzbrojonym konwojem prezydenckim. Ścinaliśmy ich całymi stadami, a Steve musiał włączyć wycieraczki, by zetrzeć z przedniej szyby krew. Zupełnie jakbyśmy jechali w krwawym deszczu. Szyba oddzielająca tył samochodu przez cały czas pozostawała opuszczona, co było dobre i złe jednocześnie. Widzieliśmy, co się dzieje... ale to oznaczało,

że nie mogliśmy tego widoku uniknąć. Alaric, Shaun i ja trafiliśmy do tego samego samochodu, razem ze Steve’em i Rickiem. Prezydent Ryman, pozostali agenci Secret Service i Gregory jechali w drugim. Zapewne Gregory podawał namiary na najbliższy bezpieczny budynek ESW. Może przy odrobinie szczęścia dojedziemy tam w jednym kawałku. Nie czułam się jak szczęściara. Kiedy wyjechaliśmy z garażu i pojawił się sygnał, mój telefon natychmiast zadzwonił. Włożyłam słuchawkę i nacisnęłam guzik, mówiąc przez ściśnięte gardło: - Słucham. - Czy wy żeście wysadzili Biały Dom? - zapytał Mahir tak głośno, że wszyscy obrócili się w moją stronę. - Tak, Mahir. W pewnym sensie. Chociaż teoretycznie to nie do końca prawda. Becks to zrobiła. Nastała cisza, kiedy chłopak próbował przetrawić tę informację. Potem zapytał powoli:

- Georgia, czy Becks...? - Shaun był jej bezpośrednim przełożonym, więc chyba on złoży oficjalne oświadczenie, ale z przykrością zawiadamiam, że 7 sierpnia 2041 roku imię Rebeki Atherton zostało wpisane na Ścianę. Mahir ostrożnie wypuścił powietrze. Minęło kilka sekund, zanim znowu się odezwał. - Maggie czuje się lepiej. Zaczyna przeklinać na pielęgniarki. - Z pewnością wszyscy się ucieszą.

- Georgia...?

- Tak? - Zabiliście prezydenta? Spojrzałam w stronę zakrwawionej szyby. Przejeżdżaliśmy przez ostatnie szeregi zombie i widziałam przed nami samochód prezydenta Rymana. Całe tylne okno było pokryte krwią i kawałkami ciał. Dezynfekcja naszych pojazdów będzie nie lada wyzwaniem. - Nie - odparłam. - Trochę go tylko poturbowaliśmy. Teoretycznie sam się porwał. Sąd to rozstrzygnie. Zapadła naprawdę długa chwila ciszy, a potem Mahir powiedział: - Cieszę się, że zostałem w Seattle. - Miasto znajduje się blisko granicy z Kanadą, w razie gdybyś musiał uciekać. Mahir, musisz zebrać wszystkich betablogerów i moderatorów, obudź ich, jeśli trzeba. Niech wejdą do sieci i czekają na ćwiczenia przeciwpożarowe.

- Co to znaczy? - Poczekaj. - Odwróciłam się do Alarica. - Gdzie wysłałeś te pliki? - Do mojego prywatnego katalogu. Mahir wejdzie przez hasło administratora. Mówił, jakby uszło z niego życie. Nawet nie podniósł głowy. Powtórzyłam to Mahirowi, dodając: - Masz ściągnąć te materiały, przesłuchać je i opracować. Zbierz tylu Newsie, ilu dasz radę. Zacznijcie dzielić nagrania na zrozumiałe kawałki, z minimalną edycją, w żadnych plikach nie może się powtarzać rozmiar i długość. Będziemy musieli je rozprzestrzenić i

przygotować tak, żeby nie dało się ich łatwo zablokować. Nie umieszczaj nic w sieci do czasu, aż ukaże się mój nowy post. Dopasujesz do niego materiały. Shaun pokręcił głową. - W takich chwilach żałuję, że nie ma z nami Buffy. Złapałam go za rękę, czekając na odpowiedź Mahira. Nadeszła szybko:

- Georgia... co to wszystko znaczy? - Nadszedł koniec. To nasza ostatnia historia. - Westchnęłam i zamknęłam oczy, a potem położyłam głowę na ramieniu Shauna. Poczułam nagłe zmęczenie. Ogromne. Powiemy prawdę i spieprzamy, a eksperci niech się zajmą analizą naszych materiałów. - Ściągnę pliki - powiedział Mahir. Zaczerpnął powietrza. - Oczywiście zaraz po tym, jak powiem Maggie o Becks. Muszę.

- Rozumiem.

- Wszystkiego dobrego, Georgio Mason. - I tobie też, Mahir. Tobie też. - Nacisnęłam guzik, nie otwierając oczu. - Kiedy to się skończy, musisz znaleźć nowy zawód. Coś z mniejszą liczbą zombie. - Da się załatwić - stwierdził Shaun, delikatnie mnie odsuwając. Otworzyłam oczy i spojrzałam na niego ze zdziwieniem. Pokazał na swoją koszulkę, gdzie plamka krwi oznaczała miejsce, w którym wbito igłę. - Wciąż może zarażać. Przepraszam, ale nie mogę cię znowu stracić. Nie z powodu prania. Stwierdzenie było tak absurdalne, że się uśmiechnęłam. - Wszyscy przeszliśmy badanie przed wejściem do śluzy.

- Owszem. Nadal mam odporność i bardzo jestem za to wdzięczny. To w pewnym sensie wyjaśnia, dlaczego udawało mi się wyjść cało z tak wielu niebezpiecznych sytuacji. A ja głupi przypisywałem zasługę mojej czystej wspaniałości. Ale nie przeszkadza mi to, jeśli dzięki temu przetrwam. - Shaun spojrzał na Alarica. - Nic ci się nie stało? - Odeszła - szepnął Alaric, a silnik omal nie zagłuszył jego słów. - Becks odeszła. Tak po prostu, odeszła. Wymieniliśmy z Shaunem spojrzenia, a potem ostrożnie powiedziałam:

- Wiem. Przykro mi. - Wróci? Ty wróciłaś. Wróci? Znowu popatrzyliśmy po sobie. Tym razem Rick nas ubiegł, mówiąc: - Przykro mi, Alaric. Sklonowanie Georgii nie tylko było niemoralne, ale też okazałoby się niemożliwe, gdyby Shaun nie pozostawił jej nieuszkodzonego mózgu. Może udałoby nam się odtworzyć jej ciało, ale nie umysł. - Przykro mi - powtórzyłam. Alaric wydał z siebie drżące westchnienie, a potem stwierdził: - Wiedziałem, że tak powiesz. Po prostu musiałem to usłyszeć. - Uniósł głowę i popatrzył na nas oczami pełnymi łez. - Nie było warto. - Nic nie jest warte czyjejś śmierci - wyznał Shaun. Potem jechaliśmy w ciszy, ślepo podążając za samochodem po krętych pobocznych drogach i osiedlowych uliczkach. Nie mieliśmy włączonych świateł ostrzegawczych, ale za to zainstalowane przekaźniki zmieniały sygnalizację na naszą korzyść i pozwalały nam ominąć punkty kontrolne. Istniała możliwość, że CZKC wykorzysta te urządzenia, żeby nas wyśledzić. Starałam się o tym nie myśleć. I tak nic nie mogliśmy na to poradzić. Nie

mieliśmy już dokąd uciekać. Zdawało mi się, że jechaliśmy już ponad godzinę, kiedy skręciliśmy ostro w lewo na prywatny podjazd. Po zaledwie dziesięciu metrach zamknęła się za nami stalowa brama, a po obu stronach alejki zapaliły się niebieskie lampki wskazujące drogę. - Nie wiem, gdzie mieliśmy jechać, ale chyba jesteśmy na miejscu - stwierdziłam. - Myślisz, że mają ciasteczka? - zapytał Shaun - Chyba raczej zbiorniki z wybielaczem, w których można się zanurzyć w całości powiedział ponuro Alaric. - Zapamiętamy twój optymizm - powiedział Steve. Zadarł głowę; najwyraźniej ktoś mówił do niego przez słuchawkę. - Witamy w ESW. - Czyli będą i ciastka, i wybielacz - stwierdziłam. Wjechaliśmy za samochodem prezydenta Rymana do niskiego garażu, który był lepiej oświetlony niż ten poprzedni. Również znacznie bardziej wypełniony. Doktor Shoji i doktor Kimberley stali przed drzwiami do głównego budynku, otoczeni z dwóch stron strażnikami z pistoletami ze środkiem uspokajającym. Widok ten wywołał we mnie uczucie błogiego spokoju, co wiele mówi o wydarzeniach z całego tygodnia. Zatrzymaliśmy się i pojedynczo wysiedliśmy z wozu, mrużąc oczy we fluorescencyjnym świetle. Shaun stanął tuż przy mnie i oboje odwróciliśmy się w stronę komitetu powitalnego. Kiedy oba samochody zostały opróżnione, doktor Shoji wyszedł nam naprzeciw i powiedział: - W serwisach informacyjnych podają, że Biały Dom stał się celem ataku terrorystycznego, a zarówno prezydent Ryman, jak i wiceprezydent Cousins zostali uprowadzeni. Wszyscy się obawiają, że zginęli. - Gdzie moja żona? - zapytał prezydent Ryman.

- Klon zginął w trakcie ataku. Oryginał jest w środku - odparł doktor Shoji. - Pańska rodzina jest bezpieczna i czeka na pana. Co pan zamierza? Prezydent Ryman się zawahał, a potem odwrócił do mnie i posłał mi uśmiech, który tak wiele razy widziałam w trakcie kampanii - ten, gdy Ryman obiecuje, że zrobi wszystko, by zmienić świat, jeśli tylko poczekamy, aż odkryje sposób, jak to zrobić. - Nadszedł czas, żebym udzielił wywiadu. Jeśli panna Mason nie ma nic przeciwko, oczywiście. Kiwnęłam głową.

- To prawdziwy zaszczyt, panie prezydencie. - Świetnie - powiedział Shaun, klaszcząc w dłonie. - Przejdźmy dezynfekcję i ruszajmy zmienić świat. A potem co? Ciasteczka. - Ciasteczka - zgodził się Rick. Chciałam iść w stronę drzwi, ale Alaric złapał mnie za rękę, zanim zdążyłam zrobić drugi krok. Odwróciłam się i spojrzałam na niego ze zdziwieniem. - Było warto? - zapytał. - Boże, mam nadzieję - odparłam. Puścił mnie i weszliśmy do budynku. Wreszcie połączyliśmy nasze siły w nadziei na szczęśliwe zakończenie.

NAJWYŻSZY PRIORYTET NAJWYŻSZY PRIORYTET

NAJWYŻSZY PRIORYTET

LICENCJA CREATIVE COMMONS POZIOM ALPHA WYSŁAĆ DO WSZYSTKICH SERWISÓW INFORMACYJNYCH

NATYCHMIAST KOPIOWAĆ BEZ OGRANICZEŃ KOPIOWAĆ BEZ OGRANICZEŃ PRZEKAZ NA ŻYWO

[OBRAZ: Kobieta wyglądająca jak Georgia Mason (porównaj z: Ściana, 20.06.2040) stoi przed podium z logo Epidemiologicznej Służby Wywiadowczej] KOBIETA: Nazywam się Georgia Mason. Nazywam się też Obiekt 7c. Zmarłam 20 czerwca 2040 roku, w trakcie kampanii prezydenckiej Petera Rymana. Zostałam wskrzeszona w tym roku przez CZKC przy użyciu nielegalnej i nieetycznej technologii klonowania człowieka. Jeśli oglądacie to nagranie albo czytacie jego transkrypcję ze strony umożliwiającej ściąganie plików, możecie sprawdzić moją strukturę DNA w dokumencie o nazwie „G. Mason profil genetyczny”. [ŚCIĄGNIJ PLIK TUTAJ] GEORGIA: Żyję, ponieważ CZKC potrzebowało efektywniejszego sposobu na okłamywanie Was i wierzyło, że posłużę im do kontroli nad moim bratem, Shaunem Masonem, a także będę głosić ich wersję prawdy. Jestem tutaj, ponieważ nie pozwolono mi spocząć w pokoju. [OBRAZ: Kamera obraca się, żeby pokazać Shauna Masona (porównaj: Przegląd Końca Świata), trzymającego białą tabliczkę z napisem 7.08.2041]

SHAUN: Słuchajcie martwej dziewczyny. Musicie to usłyszeć.

[OBRAZ: Kamera wraca do Georgii] GEORGIA: Przed śmiercią powiedziałam Wam, że ktoś chce, byście się bali. Żebyście nie zdawali sobie sprawy z kontroli, jaką mają nad Wami niepotrzebne systemy bezpieczeństwa i wyolbrzymiony strach. Błagałam Was, żebyście powstali. Błagałam Was, żebyście ich powstrzymali. Niestety, słowa nic nie kosztują, nawet teraz. Nie zmieniłam świata swoją śmiercią. Po prostu umarłam. Ale Wy wciąż macie szansę tego dokonać - a żadne z nas nie miało ku temu tak dobrych warunków, jak Wy teraz. Kellis-Amberlee nie jest tak poważnym wrogiem, za jakiego kazano nam go uważać. To żywy organizm i jak każdy żywy organizm ewoluuje, szukając sposobu na osiągnięcie równowagi ze swoim żywicielem. Kellis-Amberlee starał się dopasować do nas, a my staraliśmy się dopasować do niego. Ale nasz rząd - wierząc, że ma prawo decydować za wszystkich - nie pozwolił na tę adaptację. Próbował zabić ludzi, którzy stanowili naszą szansę na zawarcie pokoju z tą chorobą. Po więcej informacji odsyłamy do pliku „wskaźnik śmiertelności chorych na zespół rezerwuarowy”. [ŚCIĄGNIJ PLIK TUTAJ] GEORGIA: Być może dochodzą do Was wieści, że jesteśmy terrorystami i zniszczyliśmy część stolicy naszego kraju, a także zabiliśmy albo porwaliśmy prezydenta. Doniesienia te są nieprawdziwe. Jedna z naszych blogerek, Rebecca Atherton, zginęła w trakcie próby uratowania prezydenta z rąk ludzi odpowiedzialnych także za mój powrót z zaświatów - tych samych, zresztą, którzy przyczynili się do mojej śmierci. [OBRAZ: W tej części nagrania pojawia się pięciosekundowy materiał z Rebeką Atherton, pochodzący z zeszłego roku. Ubrana w spodnie khaki i z luźno puszczonymi włosami właśnie strzela do zombie z pistoletu do paintballa. Każda kula najwyraźniej wypełniona jest kwasem. Dziewczyna się śmieje. Klatka zastyga, pokazując jej portret, a potem kamera znowu wraca do Georgii] GEORGIA: A dlaczego mnie zabili? Dlaczego zaaranżowali szereg wydarzeń, które

doprowadziły do śmierci Rebeki i wielu innych ludzi? Ponieważ istnieją rzeczy, o których mieliśmy się nie dowiedzieć. Oto jedna z nich - wirus się zmienia. Powtarzam, wirus się zmienia. Jednak są ludzie, którzy chcieli kontrolować te zmiany za wszelką cenę. Wierzyli, że tylko trzymając nas w strachu, mogą nad nami panować. Ale od czasu Powstania mieliśmy czas na naukę. Jesteśmy teraz mądrzejsi. Zaadaptowaliśmy się. Istnieją rzeczy, o których nie możemy Wam powiedzieć, bo nie znamy wszystkich odpowiedzi. Ale posiadamy więcej informacji niż kiedyś i uwierzcie mi, że pozostałe ujawnimy, gdy sytuacja na to pozwoli. ESW podejmie się pracy wspólnie z rządem, by skodyfikować tę wiedzę. Z czasem dowiecie się wszystkiego. CZKC wskrzesiło mnie z prostego powodu: myśleli, że ich posłucham. Myśleli, że uznacie moje słowa za prawdę. Udowodnijmy im, że mieli rację. Uwierzcie mi. Uwierzcie w zawartość tych plików... i uwierzcie swojemu prezydentowi.

[OBRAZ: Prezydent Peter Ryman wchodzi w kadr, a za nim wiceprezydent Richard Cousins. Georgia Mason przesuwa się na bok, prezydent zajmuje jej miejsce. Wiceprezydent Cousing stoi po jego drugiej stronie] PREZYDENT RYMAN: W tej chwili przemawiam nie tylko do obywateli Stanów Zjednoczonych, ale też obywateli całego świata. Ponieważ Kellis-Amberlee to sprawa globalna, nie narodowa, spisek, w którym brałem udział przez ostatni rok, również przyjął taki wymiar. Panie i panowie, chcę Was poinformować, że byłem przetrzymywany wbrew woli, a członkowie mojej rodziny zostali zakładnikami, co miało wymusić moje posłuszeństwo. Odpowiedzialni za to ludzie mieli jeden cel: nadal sprawować kontrolę nad obywatelami przez manipulację wirusem Kellis-Amberlee. Z żalem stwierdzam, że w trakcie swojej kadencji zgodziłem się na niemoralne, nieetyczne i nielegalne eksperymenty naukowe, które doprowadziły do śmierci zarówno Amerykanów, jak i ludzi innych narodowości. Podpisałem dokumenty, które dopuszczały użycie Kellis-Amberlee jako broni. Byłem obecny przy podejmowaniu decyzji o wypuszczeniu modyfikowanego genetycznie gatunku komarów zdolnego do przenoszenia wirusa. Nie tłumaczy mnie fakt, że zrobiłem to pod presją. Zdradziłem swój kraj. Zhańbiłem swój urząd. Zdradziłem samego siebie. Przeczytajcie pliki dołączone do tej relacji. Przeczytajcie wyczerpujące artykuły, które z pewnością niedługo się ukażą. Zrozumcie, że zostaliście zdradzeni. Zrozumcie, że Was

okłamano. I posłuchajcie słów bardzo mądrej kobiety, która przekazała Wam prawdę rok temu. Nazywam się Peter Ryman i błagam Was. Powstańcie, póki możecie.

ŚCIĄGNĄĆ WSZYSTKIE ZAŁĄCZNIKI? TAK/NIE KONIEC PRZEKAZU NA ŻYWO NAJWYŻSZY PRIORYTET NAJWYŻSZY PRIORYTET NAJWYŻSZY PRIORYTET KOPIOWAĆ BEZ OGRANICZEŃ KOPIOWAĆ BEZ OGRANICZEŃ POWSTAŃCIE, PÓKI MOŻECIE

Epilog Żyć dla ciebie

Powstańcie, póki możecie.

Georgia Mason

Najstarsza historia świata. Chłopiec zakochał się w dziewczynie. Chłopiec traci dziewczynę. Chłopiec odzyskuje dziewczynę dzięki nieetycznemu zachowaniu cierpiących na megalomanię szalonych naukowców, którzy chcieliby wskrzeszać każdego trupa, na jakiego trafią. Jeśli ktoś zbliży się na sto metrów do mojego szczęśliwego zakończenia, niech się zacznie modlić o odporność na kule.

Shaun Mason

Zrobiliśmy, co w naszej mocy, a kiedy zabrakło nam narzędzi, znaleźliśmy inne rozwiązanie. Wyznaliśmy prawdę nawet wtedy, gdy miała nam zaszkodzić, nawet gdy nas zabiła, nawet gdy wysłała zabójców na nasze progi. Nie mogę mówić w imieniu zmarłych, ale

żywi chyba zgodzą się z tym, że kierowaliśmy się tym, co wydawało nam się słuszne. Historia nas osądzi. Przyszłość zdecyduje, czy postąpiliśmy dobrze, źle, czy nasze działania były zupełnie bez znaczenia. Tu i teraz... Nie mogliśmy znaleźć się bliżej końca. Świat kręci się dalej. Zombie czy nie zombie, spisek czy nie spisek, świat kręci się dalej. Podoba mi się to.

- z Życia martwej dziewczyny, bloga Georgii Mason II, 17 maja 2042

Kto chce zobaczyć, jak mocuję się z łosiem zombie? - z Niech żyje król, bloga Shauna Masona, 17 maja 2042

MAHIR: Czterdzieści dwa Telefon zadzwonił o trzeciej nad ranem, budząc Nan i Sanjuktę z głębokiego snu. Nandini spojrzała na mnie gniewnie i wyszła z pokoju, podążając za głosem naszej małej córeczki. Przekląłem, przewróciłem się na drugi bok i złapałem za telefon leżący na szafce nocnej. Podniosłem go do ucha, jeszcze zanim usiadłem na łóżku.

- Niech to będzie coś ważnego albo poszczuję żoną - warknąłem. - Panie Gowda, tutaj Christopher Rogers z All-Night News. Przepraszam, jeśli pana obudziłem. Zdawało mi się, że dobrze wyliczyłem różnicę czasu między Londynem a San Francisco. Cwany sukinsyn. Słyszałem w jego głosie nutkę samozadowolenia, z jakim dziennikarz w duchu gratuluje sobie wytrącenia swojego rozmówcy z równowagi. - Skąd ma pan ten numer? - Panie Gowda, zadam panu kilka pytań, jeśli nie... - Oczywiście, że mam coś przeciwko. To prywatny numer i doskonale wiem, po co pan dzwoni. Chce pan wiedzieć, gdzie są Masonowie, prawda? W odpowiedzi usłyszałem ciszę. To wystarczyło. - Kiedy wy wreszcie posłuchacie? Nie wiem, gdzie są. Nikt tego nie wie. Zniknęli po tym, jak ESW przejęło CZKC. Kiedy ostatni raz ich widziano, jechali nieoznakowanym samochodem Bóg wie gdzie. To nie była do końca prawda. Ostatni raz widziałem ich na granicy Stanów z Kanadą, kiedy Steve oddał im kluczyki do vana, czekającego po drugiej stronie. Tydzień później odesłali wszystkie zainstalowane przez CIA pluskwy i zniknęli. Taka prawda była wystarczająca. W końcu każda wersja ich zniknięcia kończyła się tak samo - ich nieobecnością. - Panie Gowda, pańska strona wciąż sygnuje blogi prowadzone przez Masonów. Trudno nam uwierzyć, że nie wie pan, gdzie aktualnie przebywają. - Ty mała gnido. Masonowie korzystają ze sprzętu skonstruowanego przez Georgette Meissonier. Zdaje się, że FBI ciągle próbuje rozgryźć jej szyfry. Dlaczego uważasz, że ja

mógłbym to zrobić? Jestem blogerem, nie specem od komputerów. Nandini wróciła do pokoju, przyciskając do piersi Sankjutę. Spojrzała na mnie groźnie, mówiąc:

- Kto to? - Kolejny dziennikarz. Zaraz się go pozbędę. - Pozwól, że ja to zrobię. - Chyba jeszcze na to nie zasłużył, kochanie. - Znowu skupiłem swoją uwagę na telefonie. - Moja żona chciałaby zabrać mi słuchawkę. Lepiej, żeby się pan rozłączył i nigdy więcej nie dzwonił pod ten numer, inaczej oskarżę pana o nękanie. Co ciekawe, pański rząd bardzo poważnie je traktuje. Emily Ryman stała obok swojego męża, kiedy świat zobaczył zdjęcia jej klona zabitego podczas ataku na Biały Dom. Prezydent został uznany za winnego zdrady zaufania opinii publicznej. Nie skazano go jednak za zdradę stanu. Zmuszano go i grożono jego rodzinie, a do tego wydał zdrajców spośród członków swojego rządu. O mały włos nie uznano go za bohatera. Relacje Shauna i Georgii miały z tym wiele wspólnego, a wdzięczność Rymana wobec Masonów po ich zniknięciu przeniosła się na stronę. Dług prezydenta Stanów Zjednoczonych przydał mi się w kilku sytuacjach - na przykład w takich, jak ta. - Panie Gowda, proszę. Ludzie mają prawo wiedzieć. - Ludzie wiedzą już wszystko, do czego mają prawo, panie Rogers. A teraz się rozłączam. - Nie zdawali sobie sprawy, że lek nie powstanie. Z czasem się dowiedzą. Z czasem odzyskamy Indie i wiele innych obszarów na całej planecie. Ale jeszcze nie teraz. Świat nie jest jeszcze na to gotowy. Zbyt wiele strzałów nie zostałoby oddanych i zbyt wielu ludzi zginęłoby z powodu ślepej wiary, że ich bliskim się polepszy. Dwadzieścia lat zajęło nam podniesienie się po Powstaniu. Być może kolejnych dwadzieścia minie, zanim

podniesiemy się po drugim.

- Panie Gowda... Rozłączyłem się mimo jego protestów i rzuciłem telefon na łóżko. - Przepraszam. Pozwól, że ją wezmę. Ty odpocznij. - Nie podoba mi się, gdy tu dzwonią - pożaliła się Nan, oddając mi ostrożnie Sanjuktę. Przysunąłem swoją córeczkę bliżej i uśmiechnąłem się na widok jej zaspanej twarzy i prawie zamkniętych oczu. Po chwili uniosłem wzrok i powiedziałem: - Ja też, ale kiedyś przestaną. Nandini prychnęła i wróciła do łóżka, odwracając się twarzą do ściany. W ciągu paru minut jej oddech się wyrównał, co znaczyło, że znowu zasnęła. Sanjukta była bardziej uparta. Wyszedłem z pokoju i zacząłem krążyć po salonie, czekając, aż mała uśnie. - Chciałabyś usłyszeć historyjkę, kochana? Opowiem ci o bardzo odważnych ludziach i o tym, jak chcieli zmienić świat. Nie kłamałem, mówiąc, że nie wiem, gdzie jest Shaun i Georgia - druga Georgia. Swoje posty publikowali z szyfrowanego źródła. Wysyłali nam sporadyczne pocztówki bez adresu zwrotnego. Wiedziałem tylko, że znajdowali się gdzieś w Kanadzie, korzystając z życia. Może kiedyś wrócą do Stanów Zjednoczonych i dołączą do doktor Abbey - po kilku wiadomościach od niej odniosłem wrażenie, że się z nimi widziała, przynajmniej na chwilę ale wątpiłem, by skończyło się na czymś więcej niż krótkich wizytach. Masonowie żyli i umierali w świetle jupiterów. A teraz wreszcie się od nich uwolnili i żyli dla samych siebie. Nie zamierzałem im tego odbierać. Zwłaszcza nie teraz. Mądrze postąpili, znikając wtedy, gdy cały świat żył ich

ostatnimi rewelacjami. Krótko po tym wszystko dosłownie eksplodowało. Nowy dyrektor CZKC, doktor Gregory Lake, oficjalnie zmienił kierunek badań na zespoły rezerwuarowe i możliwe szczepionki, a prywatnie na samorzutną remisję i przenoszenie odporności. Zwołano komitety nadrzędne i zaczęły się aresztowania na wszystkich szczeblach. Świat zaczął się zmieniać, gdy ludzie wreszcie powstali. Maggie doszła do siebie i nie odeszła z drużyny. Jej rodzice uparli się, że sfinansują straty w sprzęcie, jakie ponieśliśmy w trakcie katastrofy, a Masonowie odzyskali swojego vana. Alaric (wraz z siostrą) wprowadził się do Maggie... a na wiosnę mają się pobrać. Relacja na żywo z tego wydarzenia będzie transmitowana do innych krajów z myślą o tych, którzy mają już dość Stanów Zjednoczonych. Alaric przejął Dział Informacyjny; jeden z naszych obiecujących betablogerów kolejny George, chociaż, co zabawne, wszyscy mówią na niego „Geo”, żeby uniknąć zamieszania - przejął Irwinów. A ja? Ja zostałem szefem całego serwisu, z Maggie jako moją prawą ręką. Dobrze nam się współpracuje. Może nie jest już tak ekscytująco jak w czasie ery Masonów, ale nie narzekamy. Zmieniliśmy świat. To chyba szczyt aspiracji dziennikarza. Ostatnią pocztówkę Masonów otrzymałem jakiś tydzień przed wczesnoporannym telefonem. Świetnie podsumowywała całą sytuację: „Nadal świetnie się bawimy. Nadal cieszymy się, że cię tu nie ma. Kochający,

G&S”. Sanjukta westchnęła i znowu zasnęła. Ucałowałem ją w czoło, zaniosłem do jej pokoju, a potem położyłem w łóżeczku. Trochę się pokręciła, ale wciąż twardo spała. Przykryłem ją kocykiem i wróciłem do sypialni, zatrzymując się w progu, żeby wyszeptać:

- Może i nie żyli długo i szczęśliwie, ale na pewno dość długo i dość szczęśliwie. A potem położyłem się obok żony.

Podziękowania I tak oto historia Masonów dobiegła końca, a opowiedzenie jej nie byłoby możliwe bez pomocy całej rzeszy wspaniałych ludzi. Podobnie jak wcześniej znaleźli się w tej grupie zarówno lekarze i weterynarze, jak i znawcy broni oraz epidemiolodzy. Blackout okazał się niesamowitą przygodą zarówno na etapie przygotowań, jak i samego pisania. Jestem ogromnie wdzięczna wszystkim, którzy przyczynili się do powstania książki. Michelle Dockrey raz jeszcze użyczyła mi swojego talentu przy scenach akcji i logistyce, na czym powieść ogromnie skorzystała. Z Brooke Lunderville konsultowałam zagadnienia procesów medycznych, a Kate Secor nie tylko poprawiała moje błędy, ale też tolerowała niekończące się obiady, w czasie których przy deserze rozmawiałam o potwornych wybuchach epidemii. Całe Machete Squad, tak pomocne przy Deadline, powróciło i przy tej książce, a ja wciąż jestem niezmiernie wdzięczna za ich chęć do współpracy przy poprawianiu powieści. Priscilla Spenser i Lauren Shulz dołączyły do grupy po raz pierwszy i spisały się świetnie. Dziękuję im wszystkim, a także pozostałym cierpliwym, nieskończenie tolerancyjnym i absolutnie cudownym pracownikom Borderlands Books, którzy wytrzymywali ze mną znacznie więcej, niż powinni. Przede wszystkim jednak muszę podziękować Dong Won Songowi, mojemu redaktorowi, a także Dianie Fox, mojej agentce. Oboje poświęcili długie godziny na udoskonalanie mojej książki. Naprawdę wspaniale się z nimi pracowało. (Oczywiście nie umniejszając innym cudownym ludziom z wydawnictwa Orbit. Szczególne podziękowania należą się Lauren Panepinto za projekt okładki. Jestem pod ogromnym wrażeniem jej talentu). Wreszcie po raz kolejny muszę podziękować za cierpliwość Amy McNally, Shawnowi Connolly’emu i Cat Valente, którzy wytrzymywali niesamowicie długie rozmowy, gdy próbowałam zaplanować sensowną fabułę; mojej agentce, Dianie Fox, która pozostaje moją ulubioną superbohaterką; kotom za to, że nie zjadły mnie, kiedy zaniedbywałam dokarmianie ich z powodu książki; a także Tarze O’Shea i Chrisowi Mangumowi, wspaniałej ekipie zajmującej się www.MiraGrant.com. Może i napisałabym tę powieść bez nich, ale nie byłaby

taka sama. Zarówno CZKC, jak i ESW to prawdziwe organizacje, chociaż pozwoliłam sobie na wprowadzenie zmian w ich strukturze i zakresie działań. Aby dowiedzieć się więcej na temat ESW, przeczytajcie Inside the Outbreaks: The Elite Medical Detectives of the Epidemic Intelligence Service Marka Pendergrasta. (Dziękuję Billowi McGeachinowi za pożyczenie mi egzemplarza tej cudownej książki). Powstańcie, póki możecie.

* W amerykańskim folklorze postać drwala w charakterystycznej kraciastej koszuli.