McGuire Seanan - October Daye 01 - Rosemary and Rue [nieof]

October 'Toby' Daye, Odmieniec która jest pół człowiekiem pół wróżką była outsiderką praktycznie od urodzenia. Po tym jak została pogrzebana przez oba jej światy Toby wyrzekła się świata wróżek wycofując się do swojego 'normalnego' życia. Niezbyt szczęśliwie dla niej świat wróżek miał co do tego inne plany Morderstwo Hrabiny Evening Winterrose wrzuca Toby z powrotem do świata wróżek. Nie mogąc oprzeć się klątwie rzuconej przez umierającą Evening, która zobowiązuje ją do zbadania tej śmierci Toby musi powrócić do dawnej pozycji rycerza i odnowić stare sojusze. Kiedy wstępuje z powrotem do społeczności wróżek i musi zmagać się z różnymi charakterami nie do końca dobrymi lub złymi i zdaje sobie sprawę ,że coś więcej niż jej własne życie zostanie utracone jeśli nie znajdzie zabójcy Evening

tłumaczenie cuk-chomik

Rosemary and Rue October Daye, Book 1

Seanan McGuire (nieof. tłum. Chomik cuk-chomik)

Prolog 9 Czerwiec 1995 Telefon dzwonił. Ponownie. Odwróciłam swoją uwagę od wstecznego lusterka i zerknęłam na komórkę która brzęczała na fotelu pasażera obok torebki chipsów i kolorowanek Gilly. Nie minęło nawet dziesięć minut od ostatniego telefonu, a skoro były tylko trzy osoby które miały ten numer byłam całkiem pewna ,że wiem kto to. Miałam tą cholerną rzecz od miesiąca i już komplikowała mi życie — Niektóre rzeczy nigdy się nie zmienią — wymamrotałam wciskając guzik — Biuro Detektywistyczne Toby Daye , Toby Daye przy telefonie, o co chodzi tym razem Cliff? Nastąpiła długa, pełna zakłopotania pauza zanim mój narzeczony zapytał — Skąd wiedziałaś ,że to ja? — Stąd ,że jedynymi innymi osobami które korzystają z tego numeru są wujek Sylvester i panna Winters, a oni wiedzą ,że właśnie urządzam zasadzkę co oznacza aby nie dzwonić — nigdy nie byłam dobra w złoszczeniu się na Cliffa, słowa może były sarkastyczne i wyrażające rozdrażnienie ale ton był przepełniony uczuciem. Cóż mogę powiedzieć, mam miękkie serce jeśli chodzi o facetów ze świetnym tyłkiem którzy wiedzą jak zrobić makaron z serem i tolerują sześć godzin ulicy sezamkowej dziennie. Przerzucając telefon do lewej ręki poprawiłam lusterko aby nadal mieć front restauracji na widoku — Co tym razem? — Gilly chciała abym do ciebie zadzwonił i powiedział ci ,że cię kocha i ma nadzieję ,że wrócisz do domu na kolację, a i ,że powinnaś mieć ze sobą lody ,najlepiej czekoladowe Stłumiłam uśmiech — Obserwuje cię teraz jak dzwonisz prawda? — Lepiej w to uwierz, gdyby tak nie było zadzwoniłbym po prostu na informacje. Ale wiesz jaka ona jest, ma uszy jak królik — Cliff zachichotał. Nasze wzajemne uczucia były głębokie ale były niczym w porównaniu z tym co czuliśmy do naszej małej dziewczynki — To ma po tobie i twojej rodzinie wiesz — Jak większość dobrych rzeczy ale przyznaje się ten słuch ma rzeczywiście po mnie — powiedziałam walcząc z lusterkiem. Czy to jakaś postać czy odcisk palca? Nie mogłam tego stwierdzić, mężczyzna którego śledziłam był jak na razie poza moją ligą na tyle ,że mógłby przechadzać się nagi wzdłuż całkiem pustej ulicy i nadal nie byłabym go w stanie dostrzec Rezygnując z moich wysiłków poprawienia lusterka,wyciągnęłam ze schowka butelkę ze zraszaczem zawierającym zielonkawą wodę i spryskałam szkło Możecie nazwać to doświadczeniem możecie intuicją ale poznaje dobre zaklęcie 'nie patrz tutaj' kiedy je widzę. Bardzo dobre zaklęcie nie patrz tutaj musiałabym złamać bagienną wodą spowitą urokiem. To tego rodzaju sztuczka jaką wróżki czystej krwi pogardzają ponieważ jest poniekąd dostępna dla zwykłych ludzi Żebracy nie mogą być wybrańcami to ich motto ale tak naprawdę nie ma znaczenia czy rzucony urok był tani, ponieważ zadziałał i to tak szybko jak tylko woda uderzyła w lusterko ponieważ zaraz pojawiło się odbicie wysokiego, rudowłosego mężczyzny którego próbowałam namierzyć przez ostatnie sześć godzin stojącego na przeciwko restauracji. Parkingowy podprowadził elegancki sportowy samochód w tym charakterystycznym odcieniu czerwieni typowym dla drogich aut i pomadek używanych przez prostytutki Parkingowy mógł go zobaczyć, jednocześnie ja nie byłam w stanie, to oznaczało ,że blokował się tylko dla tego co pochodziło ze świata wróżek. Wiedział ,że jest śledzony — Cholera — wyszeptałam i upuściłam butelkę — Cliff, facet którego szukam właśnie wyszedł z restauracji, muszę kończyć. Powiedz Gilly ,że ją kocham i ,że obiecuje

wpaść po lody w drodze powrotnej do domu — A mnie nie kochasz? — zapytał z fałszywą nutą zranienia — Kocham cię bardziej niż bajki — powiedziałam ( nasze rytualne powiedzonko na do widzenia ) i rozłączyłam się, rzucając telefon na tylne siedzenie. Czas wziąć się do pracy Mężczyzna odebrał samochód, wsiadł do środka, odbił od krawężnika i włączył się do ruchu. Jego odjazdowy sportowy wóz wyróżniał się pośród dużej liczby zwyczajnych, codziennych pojazdów jak kardynał w stadzie gołębi . . . przynajmniej do momentu kiedy nie skręcił i nie zniknął, pozostawiając za sobą smród dymu i zgniłych pomarańczy. Zapach magii potrafi przebić się przez wszystko inne a skoro każda magiczna istota ma swój własny posmak jest to również swego rodzaju podpis. Zapach potwierdził ,że podążałam za Simonem Torquillim a nie jakimś podstawionym typkiem co było dobrą informacją z wyjątkiem tej części kiedy go zgubiłam Przeklinając, złapałam pojemnik z maścią wróżek z siedzenia obok mnie i rozsmarowałam ją wokół oczu do czasu aż nie zaczęła płynąć strużkami w dół moich policzków. Samochód pojawił się ponownie tuż przede mną w mglistym zarysie tak jakbym widziała go w wodzie — Nie zgubię cię ponownie ty dupku — wymamrotałam i wcisnęłam gaz Zaklęcie 'nie patrz tutaj' jest trudniejsze niż całkowita niewidzialność. Samochód Simona wciąż tam był i kierowcy wokół niego unikali go automatycznie, sprawiając ,że był bezpieczniejszy przed wszystkimi drogowymi zdarzeniami niż byłby jadąc normalnie bez rzucenia uroku. Ludzie (śmiertelnicy) widzieli go, po prostu nie byli w stanie tego potwierdzić. Jednocześnie w tym samym czasie każdy z domieszką krwi wróżek nie mógł go zobaczyć bez pomocy z zewnątrz. To była naprawdę niezła robota. Może i nawet podziwiałabym to gdyby nie ingerowało w moją pracę To było prawie ,że niesprawiedliwe. Moje własne zdolności ledwie wystarczały na rzucenie kilku uroków czy towarzyskich sztuczek podczas gdy mężczyzna przede mną ciągnął mnie przez całe miasto wypełnione ludźmi zachowując się jakby go wcale tam nie było. To właśnie taka genetyczna loteria wróżek. Jeśli jesteś wróżką czystej krwi dostajesz wszystko ale jeśli jesteś Odmieńcem no cóż wtedy trzeba mieć po prostu szczęście aby coś w ogóle dostać. Simon skręcił w złą stronę, w dół jednokierunkowej ulicy, korzystając ze swojej pół niewidzialności której ja nie posiadałam. Przeklinając ponownie, skręciłam moim własnym samochodem ostro w lewo, zaczynając manewr wzdłuż następnej przecznicy. Tak długo jak nie trafię na żadną zmianę świateł, będę w stanie go dogonić po drugiej stronie. Nie miałam zamiaru zawieść mojego zwierzchnika. Nie dzisiaj, nigdy. Nie jestem taką dziewczyną. Szczęście mi sprzyjało, na równi z ciągle pogłębiającą się wiedzą o ulicach San Francisco. Samochód Simona pojawił się w zasięgu wzroku jakieś ćwierć przecznicy przede mną. Zdjęłam nogę z gazu wpuszczając przed siebie kilka pojazdów aby uniknąć choćby cienia podejrzeń Potrzebowałam Simon tak zrelaksowanego jak to tylko możliwe. Od tego mogło zależeć życie ,a nawet dwa życia jeśli chodzi o ścisłość, żony i córki mojego zwierzchnika, lorda, księcia Sylwestra Torquilla, brata bliźniaka mężczyzny za którym podążałam. Zniknęły bez śladu trzy dni temu, z ziem Sylvestera, gdzie ochrona jest tak ścisła ,że nic nie miało prawa ich nawet dotknąć. Ale w jakiś sposób tak się stało i wszystko wskazywało na Simona. Nawet gdyby Sylvester nie był moim zwierzchnikiem, wzięłabym tą sprawę z powodu zaangażowanych w nią innych osób. Księżna Luna była jedną z najsłodszych, najbardziej egalitarnych* kobiet jakie kiedykolwiek znałam i jeszcze ich córka Rayseline

Acantha Torquill, znana również jako Raysel. Jako domniemana następczyni tronu największego księstwa w Królestwie Mgły bardzo łatwo mogła wyrosnąć na bardziej rozpieszczoną dziewczynkę niż niejedna księżniczka. Zamiast tego, wyrastała na tego rodzaju dziewczynkę która wspina się po drzewach, nie przejmuje błotem, fascynuje robakami, żabami i wszystkimi pełzającymi stworzeniami. Śmieje się tak jakby właśnie wymyśliła śmiech. Ma czerwono rude włosy swego ojca. I do cholery ma prawo aby dorosnąć Simon przyśpieszył ja zrobiłam to samo Jeśli chodzi o Cliffa to wiedział tyle ,że byłam w pracy przy standardowym przypadku porwania, kolejny leniwy tatuś który zrobił sobie wolne z dzieckiem które chwyciło złą stronę kija podczas rozwodu. Moja praca dla dworów wróżek uległa zmniejszeniu od kiedy przyszła na świat Gilly ale wciąż jednak tam byłam i miałam naprawdę niezłą praktykę w ukrywaniu tego. Prowadzenie firmy detektywistycznej bardzo mi w tym pomagało. Byłam w stanie wytłumaczyć prawie wszystko mówią ,że muszę pracować i przez większość czasu była to prawda. Z tym wyjątkiem ,że moje sprawy czasami bardziej przypominały bajki braci Grimm niż Magnum PI* Nie zostaje się rycerzem za nic, to tytuł na który trzeba zasłużyć albo poprzez wystarczająco długą służbę albo poprzez posiadanie umiejętności które ktoś naprawdę chce mieć na swoich usługach. Zawsze miałam talent do znajdowania tego czego chciałam się dowiedzieć i kiedy zauważył to Sylvester złapał mnie mówiąc ,że są gorsze rzeczy niż posiadanie detektywa na swojej liście płac Wyruszyłam i dowiedziałam się co jest grane. Nie jestem głupia, nie angażuje się. Jestem po prostu dobra w tym co robie Egalitarny — dążący do zrównania ludzi pod względem warunków życiowych Magnum PI — amerykański serial telewizyjny, opowiadający o przygodach Thomasa Magnuma, prywatnego detektywa Jeden ślad obrócił się w dwa, dwa w kilkanaście a wszystkie one prowadziły prosto do Simona Torquill. Wynajmował pokój w centrum San Francisco, na co dzień płacił gotówką. Miejsce to znajdowało się na ziemi należącej do królowej wróżek bez żadnych lokalnych lenników* którzy mogliby skompilować sytuację. Może to powinien być znak ,że coś jest nie tak jak trzeba, w końcu Simon powinien był być dużym graczem, rekinem w lokalnym podziemnym świecie wróżek. Powinien wiedzieć jak zatuszować swoje ślady. Nawet o tym nie pomyślałam. Byłam zbyt skupiona na sprowadzeniu Luny i Rayseline do domu Samochód Simona zmieniał pasy ruchu, przemieszczając się w kierunku parku Złote Wrota. Podążyłam za nim. Śledziłam Simona od trzech dni i gdybym nie wiedziała lepiej powiedziałabym ,że wpędziłam się w ślep zaułek. Ale zaginęła kobieta i mała dziewczynka i nie mieliśmy żadnych innych poszlak Znalezienie miejsca do zaparkowania w parku Złote Wrota nigdy nie jest łatwe, ale szczęście wydawało mi się sprzyjać bo Simon wtoczył się na miejsce dla niepełnosprawnych (pierwsze przestępstwo jakie widziałam ,że popełnia) i udało mi się wcisnąć za minivana, zajmując miejsce jakimś trzem rodzinką ,które prawdopodobnie krążą już przez godzinę próbując zaparkować. Trzymałam wzrok na Simonie, ignorując niegrzeczne gesty kierowane w moją stronę Zaklęcie nie patrz tutaj opadło kiedy tylko Simon wysiadł z samochodu strzepując nieistniejący brud ze swojego nieskazitelnego garnituru. Bezinteresownie rozejrzał się wokół i zaczął kierować w kierunku ogrodów botanicznych. Pozostałam w samochodzie aby dać mu wystarczającą przewagę a następnie skierowałam się za nim Simon przechadzał się po ogrodach jak mężczyzna który nie ma nic do ukrycia

pozwalając sobie nawet na to aby przystanąć i podziwiać miejscowe ozdobne jezioro, spoglądając na łabędzie które pływały po wodzie jak statki handlowe po spokojnym morzu. Już kiedy byłam gotowa aby trochę się wycofać i lepiej ukryć, zaczął znowu się poruszać, wychodząc z ogrodów i kierując się na plac. Podążałam za nim do końca ścieżki, chcąc zobaczyć dokąd zmierza Kierował się do Japońskich Herbacianych Ogrodów. Zawahałam się Park Złote Wrota jest jest podzielony na dziesiątki maleńkich terenów lennych (niektóre nie większe niż pojedyncze drzewo) a ich granice są ściśle egzekwowane. Lennik — właściciel dóbr nadanych mu przez prawo ( w tym wypadku władcę) Herbaciane Ogrody są w posiadaniu starej przyjaciółki rodziny, Rusałki imieniem Lily. Mogłam liczyć na jej wsparcie gdybym go potrzebowała, ale jakoś nigdy nie było wielkiej miłości pomiędzy nią a szlachtą. Może bardziej istotne było to ,że było tylko jedno wyjście. Simon mógł wejść ale nie mógł wyjść To był właśnie problem. Simon Torquill zawsze wydawał mi się być aroganckim palantem, wiele osób było skłonnych przyznać ,że był zły ale nigdy nie wydawał się być szczególnie głupi. Musiał wiedzieć ,że Sylvester będzie podejrzewał go o porwanie Luny i Rayseline i co stanie się z nim jeśli podejrzenia jego brata się potwierdzą. Więc dlaczego szedł w ten ślepy zaułek? Gdyby to była jakakolwiek inna sprawa to byłby punkt w którym bym się z niej wycofała. Nie jestem idiotką i nie mam życzenia śmieci. Ale to nie była żadna normalna sprawa. Mój przyjaciel i zwierzchnik płakał w samotności na swoim opuszczonym wzgórzu za kobietą którą znałam i szanowałam przez całe moje życie i małą dziewczynką której wplątywałam we włosy kwiaty, które zaginęły Nie było mowy abym mogła się z tego wycofać, nie kiedy to mogła być jedyna szansa aby je odnaleźć Cofnęłam się do cienia rzucanego przez krzaki, kucnęłam aby przejechać palcami poprzez wilgotną trawę. Moja własna magia wzrastała wokół mnie, posmak miedzi i ściętej trawy wisiał w powietrzu do momentu kiedy zaklęcie nie było gotowe i zasygnalizowało to z prawie bezdźwięcznym kliknięciem. Śruba bólu przeszyła mi skronie. Magia Odmieńców ma swoje ograniczenia, a te ograniczenia ujawniają się wtedy kiedy próbujesz posunąć się za daleko. Zmiksowałam bagienną wodę którą spowiłam urokiem, przygotowałam sobie ludzkie zauroczenie a teraz próbowałam zastosować na sobie zaklęcie 'nie patrz tutaj'. Złożenie tego wszystkiego do kupy dawało właśnie to za daleko Ból był warty bezpieczeństwa jakie zapewniała niewidoczność. Przypomniałam sobie o tym kiedy wyprostowałam się z grymasem na twarzy, wytarłam palce w nogawki dżinsów i podążyłam za Simonem do Herbacianych Ogrodów Zaklęcie działało na tyle dobrze ,że dziewczyna w budce z biletami spojrzała przeze mnie kiedy ją mijałam. Turyści z aparatami fotograficznymi zrobili dokładnie to samo. Stłumiłam dreszcze. Całkowicie wyszłam z ludzkiego świata i dopóki zaklęcie nie opadnie nikt nie będzie wiedział ,że tu byłam. Część terenu wchodząca w skład Herbacianych Ogrodów była wąska na tyle ,że trzymała Simona z dala od mego wzroku co oznaczało ,że musiałam trzymać się tuż za nim , znacznie bliżej Zmniejszyłam dystans pomiędzy nami, ufając mojej podstawowej iluzji ,że mnie ukryje Czym bardziej ktoś jest potężny, tym mniej czasu spędza na poszukiwaniu niewielkiej nic nie znaczącej magii. Sztuczki Odmieńców są najbardziej prymitywne ze wszystkich. Mogłam się założyć ,że Simon mógł przejrzeć mnie całkowicie ale ponieważ moje iluzję były zbyt nieznaczące aby stanowić zagrożenie w ogóle nie próbował ich szukać

Simon chodził przez dobre dwadzieścia minut zanim przystanął przy wejściu na kolebkowaty, księżycowy mostek który był bramą do domostwa Lily w świecie wróżek. Cofnęłam się wchodząc za japoński klon karłowaty. Nie mogłam ryzykować podejścia bliżej, to już byłoby kuszenie losu, iluzja czy też nie. Będę po prostu musiała poczekać, on też wydawał się na coś czekać. Trzymał ręce w kieszeniach i spoglądał na wodę, perfekcyjny obrazek turysty podziwiającego nasze miasto. Zmusiłam się do zachowania bezczynności i oczekiwania na jego działanie — Simon! — zawołał rozbawiony kobiecy głos. Odwrócił się nagle z uśmiechem. Wykonałam dokładnie ten sam gest, w poszukiwaniu źródła głosu i zamarłam Wyglądała jak każda inna nastoletnia dziewczyna, ubrana w dopasowane ciuchy, czarne włosy niezwiązane spływały jej kaskadą aż do bioder. Znałam jej imię. Oleander de Merelands, dziewięćset lat okrucieństwa i okropności zapakowanych w ślicznym małym opakowaniu które dla każdego śmiertelnika wyglądałoby na szesnastolatkę. W połowie Tuatha de Dannan w połowie Peri, całkowicie niebezpieczna istota. Peri zawsze były rasą która rozkoszowała się zadawaniem i dostarczaniem bólu, nie są one zbyt towarzyskie, unikaj ich a będą unikały ciebie. Rasa Tuatha, z drugiej strony rozkoszuje się towarzystwem innych. Oleander swoje zamiłowanie do krzywdzenia ludzi przejęła ze strony jej natury Peri a swoją gotowość do wyszukiwania ich w celu czynienie tego pierwszego ze strony natury Tuatha. Plotki umiejscawiały ją za co najmniej połową zabójstw popełnionych w ciągu ostatnich kilku stuleci. Nakazy wraz z nagrodą za jej głowę znajdowały się w co najmniej w połowie różnych królestw których nazwy byłam w stanie wymienić. Druga połowa jeszcze po prostu nie dopełniła tych formalności — Wspaniale cię widzieć moja droga — Simon wpadł w jej ramiona i złożył na jej ustach pocałunek który sprawił ,że wielu przechodzących turystów rumieniło się i z zawstydzeniem odwracało wzrok, zażenowanych tym co według nich było schadzką zboczeńca z jego nastoletnią dziewczyną. Gdyby tylko wiedzieli. Bracia Torquill mają zaledwie pięćset lat, jeśli ktoś był tu w niestosownym wieku to tylko Simon. Przyłożyłam dłoń do ust wstrząśnięta z powodów które nie miały nic wspólnego z wiekiem. Zawsze krążyły różne plotki, ale nikt tak naprawdę nie był w stanie udowodnić bezpośredniego powiązania pomiędzy Simonem i podziemnym światem wróżek. To ,że zobaczyłam go z Oleander zmieniało wszystko Muszę się skontaktować z Sylvestrem. Muszę mu powiedzieć. Zaczęłam się wycofywać, przygotowując się do ucieczki — To już robi się nudne skarbie — Oleander poinformowała Simona, wydymając usta w sposób który byłby całkiem ładny gdyby nie skrywana za nim złość — Skończysz to? — Oczywiście kochanie — podniósł głowę, spoglądając za drzewo za którym przykucnęłam prosto w moje oczy — Możesz już wyjść, jesteśmy gotowi — Na dąb i jesion — zasyczałam wycofując się do tyłu, a przynajmniej to próbowałam zrobić. Taki był rozkaz jaki wydałam swoim nogą, które nagle przestały wykonywać moje rozkazy. Upadłam na kolana, próbowałam się podnieść ale nie mogłam, nie mogłam zrobić niczego Lily, gdzie jesteś? Pomyślałam z desperacją. Ona była panią Herbacianych Ogrodów, to było jej lenno, jej domostwo. Do tej pory powinna była już tutaj być, mobilizować swoją służbę i przyjść mi z pomocą, ale nie mogłam jej nigdzie dostrzec. Nie było nawet pixie na drzewach. Turyści śmiertelnicy spoglądali na nas w taki sam sposób w jaki spoglądali na powietrze. Nigdy wcześniej w całym swoim życiu nie czułam się bardziej wystraszona i samotna

Uśmiech Simona był prawie ciepły kiedy przyklęknął, umieszczając swoją dłoń pod moim podbródkiem i unosząc go dopóki nasze oczy się nie spotkały. Próbowałam się szarpać aby znaleźć jakiś sposób ,żeby na niego nie patrzeć ale nie mogłam zmusić się do wykonania żadnego ruchu — Witaj moja droga — powiedział — Czy podobał ci się nasz mały spacer? — Idź do diabła — powiedziałam przez zaciśnięte zęby Oleander roześmiała się — Och, jest zadziorna — jej spojrzenie pociemniało, nastrój zmienił się w ułamku sekundy — Niech za to zapłaci — Oczywiście — przysuwając się bliżej Simon złożył pocałunek na moim czole i wyszeptał — Dopilnuję aby ktoś znalazł twój samochód za tydzień albo dwa, kiedy już będą gotowi porzucić nadzieję. Nie chciałabyś aby twoja rodzina zbyt długo na ciebie czekała prawda? Gdybym mogła zaczęłabym krzyczeć. Wszystko co mogłam zrobić to warknąć przez zaciśnięte zęby, oddech nadszedł mocno i szybko kiedy ogarnęła mnie panika. Muszę się stąd wydostać. Cliff i Gilly na mnie czekali i musiałam się stąd wydostać, po prostu nie wiedziałam jak. Nie byłam nawet w stanie zrzucić z siebie zaklęcia 'nie patrz tutaj' które teraz gwarantowało ,że nikt nie zobaczy co się dzieje. Byłam zbyt mocno związana przez magie Simona Simon wstał kładąc dłonie na czubku mojej głowy popychając mnie w dół, szepcząc i wykonując drugą ręką gesty których nie mogłam zobaczyć Po raz ostatni podjęłam próbę aby się odsunąć. Oleander znowu wybuchnęła śmiechem który brzmiał zimno i jakby z oddali, tak jakby był filtrowany poprzez ściany lodu. Bez żadnego ostrzeżenia czy czegokolwiek zapomniałam jak się oddycha Każda magia sprawia ból. Transformacja boli bardziej niż cokolwiek innego na świecie. Sapałam próbując złapać oddech i wyrwać się z czaru Simona. Moja własna skromna magia ustępowała i poczułam jak się wypaczam i zmieniam formując się jak świeca pozostawiona zbyt długo na słońcu Jego zaklęcie wiążące straciło na mocy kiedy przemiana przeszła w ostatnia fazę i opadłam na ścieżkę, skrzela z wysiłkiem szukające kolejnego oddechu, szukające czegokolwiek co utrzymałoby mnie przy życiu jeszcze przez kilka sekund Moje oczy płonęły tak ,że ledwie mogłam się skupić, ale wciąż widziałam Simona, na skraju mojej wizji. Uśmiechał się a Oleander śmiała się w głos. Byli dumni z tego co mi robili. Oberonie pomóż mi, byli z tego dumni — Hej! — krzyknął jakiś głos — Co wy tam robicie? — Wtedy silne dłonie znalazły się pode mną, podnosząc mnie z drewna i wkładając w dół do wody. Pośpieszyłam w głębiny z dala od powietrza, z obawy powodowanej moją własną egzystencją. Instynkty kierujące moim nowym ciałem pchały mnie w kierunku zimnej ciemności pod trzcinami kiedy wciąż próbowałam spowodować aby moja głowa przestała się obracać. Wszystkie inne karpie koi obserwowały z kompletnym brakiem zainteresowania i od razu zapominały ,że tam byłam. Ryby już takie są Wszystkie ryby takie są i dzięki Simonowi byłam teraz jedną z nich. Zmusiłam się do wypłynięcia na powierzchnię szukając pomocy której jednak tam nie znalazłam. Simon i Oleander zniknęli. Byłam załatwiona, tak samo jakbym była martwa i już więcej nie musieli się o mnie martwić. Ryba którą się stałam całkowicie mnie przejęła, jak tusz przesiąkający przez papier i kiedy pociągnęła mnie w dół nic już tak naprawdę się nie liczyło. Ani Sylvester ani Luna, ani Cliff, czekający przez wieczność aż wrócę do domu. Ani moje imię, ani twarz ani to kim naprawdę byłam. Nawet moja mała dziewczynka. Była tylko woda i błogosławiona ciemność która teraz była moim domem jedynym jaki będę znała przez następne czternaście lat.

1 23 Grudnia 2009 14 lat, 6 miesięcy później Grudzień nadszedł do San Francisco zrywami, jak gość który nie był pewny czy chce pozostać. Niebo było błękitne w jednej minucie i zachmurzone w następnej, turyści byli przegrzani lub drżeli w swoich zapakowanych do walizek częściach garderoby podczas gdy mieszkańcy zamieniali swetry na podkoszulki w czasie jednego pojedynczego popołudnia. To tutaj normalne. Okolica zatoki znajduje się w stanie prawie całkowitej wiosny, kiedy to kolory wzgórz ( brązowy z dużą szansą na ognistą czerwień w lecie i zielony w zimie) są jedyną prawdziwą różnicą pomiędzy porami roku Było w pół do siódmej rano i sklep spożywczy Safeway na ulicy Mission (nigdy nie działo się tutaj nic w nocy, bez względu na to jak bardzo by się tego chciało) był praktycznie opustoszały. Zwyczajowa fala pijaków i dzieciaków wracających z klubów przetoczyła się już wcześniej i teraz wszystko co mieliśmy to asortyment rannych ptaszków, pracowników wracających z nocnej zmiany i bezdomnych szukających ciepłego miejsca do spędzenia zimnej końcówki nocy. W cichym, bezsłownym porozumieniu ja i bezdomni ignorowaliśmy się na wzajem. Tak długo jak nie przyznawałam ,że mogę ich zobaczyć, nie mogłam poprosić ich o wyjście i oboje unikaliśmy tym samym kłopotów Jestem całkiem dobra w ignorowaniu rzeczy których nie chcę zobaczyć. Możecie to nazwać umiejętnością nabytą. Zdecydowanie jest to umiejętność nad którą cały czas pracuje — Papier czy plastik proszę pani?— zapytałam nie zawracając sobie głowy ukryciem zmęczenia które można było usłyszeć w moim głosie. Za pół godziny moja zmiana dobiegnie końca pozostawiając mi akurat wystarczającą ilość czasu aby dotrzeć do domu zanim wzejdzie słońce — Plastik będzie wystarczający kochanie — powiedziała kobieta okupująca moje stanowisko. Przeczesując dłonią przez oleiste czarne loki, gestem wskazała na moją plakietkę z imieniem — Czy to naprawdę imię jakie nadali ci Twoi rodzice? Przyklejając uśmiech do twarzy zaczęłam pakować jej zakupy automatycznie z taką łatwością jaka przychodzi wraz z wieloletnią praktyką — Tak jest — kupowała sześć litrów lodów i dwunastopak dietetycznej coli — Hipisi co? Nie, wróżka i jej mąż irlandzki księgowy. Ale to było niemożliwe do wyjaśnienia więc tylko pokiwałam głową — Razem będzie 18,53 Wyjęła swoją Visę z chrząknięciem i ledwie zaczekała aż maszyna zrobi swoje, złapała zakupy i skierowała się do drzwi — Dobrej nocy kochanie — Pani również — zawołałam wyrywając jej paragon z kasy — Zapomniała pani Za późno, już jej nie było. Zgniotłam paragon i wrzuciłam go do mojego śmietnika, opierając się o taśmę oddzielającą moje stanowisko od następnego. Mogła przyjść później i poskarżyć się u mojego kierownika ,że nie dostała paragonu jeśli tylko będzie miała na to ochotę. Z moim szczęściem będzie miała na to ochotę a ja pozostanę z kolejnym wpisem do moich pracowniczych akt. Było to dokładnie to czego nie potrzebowałam. To była moja trzecia praca od kiedy wyrwałam się na wolność ze stawu, dwie pierwsze były skrajną porażką, głównie dzięki moim limitowanym godzinom pracy, ogólnemu braku świadomości kulturowej i kompletnemu nierozumieniu nowoczesnej technologii. Kto by przypuszczał ,że trzeba aż tak dużej wiedzy komputerowej aby pracować na nocną zmianę w 7-Eleven* ? Nie ja, to na pewno. Od czasu aż moja niezdolność do zrestartowania komputera załatwiła mi zwolnienie praca na nocną zmianę w spożywczaku może i nie była moją ostatnią szansą ale na pewno tak to odczuwałam. Przynajmniej w Safeway, był kierownik

który naprawiał zepsute rzeczy Nigdzie nie widziałam moich kolegów współpracowników. Prawdopodobnie ukrywali się znowu w magazynie, paląc. Juan ma podobno doskonałą marihuanę i ufa mi ,że poradzę sobie ze sklepem Nie przejmowałam się tym, nie przyjęłam tej pracy dlatego ,że chciałam nawiązać jakieś przyjaźnie. Przyjęłam ją ponieważ chciałam aby zostawiono mnie w spokoju. Stado pixie krążyło przy wyświetlaczu reklamowym tuż obok zewnętrznych drzwi fruwając w szerokich kręgach podczas gdy ich zwiadowca obserwował poszukując oznak zagrożenia. Odziani w skrawki płótna i kawałki papieru i uzbrojeni w wykałaczki naprawdę wyglądali jakby byli gotowi iść na wojnę przeciwko nadgniłym winogronom i gruszkom 7-Eleven — sieć sklepów dyskontowych Oparłam łokcie na taśmie i podparłam nimi podbródek obserwując. Generalnie pixie jakoś bardzo mnie nie interesują. Są ładne ale zdziczałe i atakują kiedy się je sprowokuje. Może nie brzmi to jak jakieś specjalne zagrożenie, zwłaszcza biorąc pod uwagę ,że średni pixie ma jakieś cztery cale i waży trzy uncje i to wtedy kiedy jest przemoczony do suchej nitki. Są jak myszy ze skrzydełkami i kciukami z wyjątkiem tego ,że myszy nie chodzą zwykle uzbrojone w noże zrobione z rozbitych po piwie butelek i domowej roboty włócznie które mogą być unurzane w różnych również domowej roboty truciznach. Jednocześnie podziwiałam sposób w jaki się dostosowały. Miały całą społeczność która kwitła tutaj wewnątrz tego sklepu spożywczego i nikt oprócz mnie o tym nie wiedział Oprócz mnie i tej części wróżek z San Francisco która wybrała akurat ten sklep na robienie zakupów. Ja wybrałam ten sklep umyślnie dlatego ,że znajdował się z dala od miejsc w których pojawiali się ludzie których znałam z mojego innego życia. Nie rozważyłam faktu ,że niektórzy z nich mogą pojawić się tutaj szukając właśnie mnie — Czy ta kasa jest czynna? Głos był szorstki i znajomy na tyle aby wyrwać mnie z moich rozmyślań. Szarpnęłam się do tyłu, jedno ramię odskoczyło w tył na tyle gwałtownie,że uderzyłam podbródkiem w przenośnik. Bezskutecznie próbując odzyskać strzępy mojej godności, zabroniłam sobie mentalnie rozcierać bolące miejsce. Wyprostowałam się i nakleiłam na twarz uśmiech obracając się w kierunku źródła głosu i odpowiedziałam — Tak proszę pana, proszę wyciągnąć zakupy na taśmę Mężczyzna na końcu taśmy wpatrywał się we mnie z troską widoczną na jego twarzy — Toby, czy to nie bolało? Zmusiłam mój uśmiech do pozostania na miejscu. Nie było to łatwe. Przez zęby powiedziałam — Przyłożę na to później lód. Czy może pan wyjąć zakupy? Mężczyzna westchnął zaczynając wypakowywać zawartość swojego wózka — Wciąż będziemy to robić? Naprawdę miałem nadzieję ,że już z tym skończyliśmy, na pewno nie chcesz tego zrobić? Mogę na ciebie zaczekać, mogłabyś pójść ze mną do domu po zmianie. Idę do pracy na noc i Stacy chciałaby cię zobaczyć. Pewnie zrobiłaby nawet naleśniki gdybym do niej zadzwonił i powiedział ,że przyjdziesz Nie odpowiedziałam mu, zajmując się przeciąganiem jego zakupów przez skaner. Wykonywałam tą pracę wystarczająco długo i nie musiałam jakoś specjalnie koncentrować się na takim prostym zadaniu. To była akurat dobra rzecz, ponieważ nie odebrał mojego braku odpowiedzi jako sygnału do zamknięcia się, wciąż gadał, próbując przyciągnąć moje zainteresowanie podczas gdy ja skupiałam się na kasowaniu i pakowaniu jego zakupów Pewnego razu (nie jest to moje ulubione wyrażenie) pozwoliłam sobie na przyznanie ,że mężczyzna stojący teraz przed moją kasa miał imię, Mitch Brown. Dorastaliśmy razem

jako dzieci w Letnich krainach, ostatnim z krajów wróżek, miejscu które istnieje po drugiej stronie każdego lustra i poza każdą zasłoną mgły. Oboje byliśmy Odmieńcami, mieszaniną ludzkiej krwi z najdziwniejszymi istotami, rusałką i hobbitem w jego przypadku, Daoine Sidhe w moim. Byliśmy mniej więcej w tym samym wieku i oboje zmagaliśmy się aby dowiedzieć się kim mogliśmy być, żyjąc w świecie który w niczym nie przypomniał tego w którym rozpoczęliśmy nasze życie. Naturalne było ,że ograniczaliśmy swoje towarzystwo do siebie nawzajem i innych Odmieńców którzy stawali nam na drodze ( Kerry, pół hobbit pół trzpiotka, Julie pół Cait Sidhe same kłopoty i Stacy która miała słabą krew. Stacy, moja najlepsza przyjaciółka i jego późniejsza żona) — To będzie 26,15 — powiedziałam spoglądając do góry Mitch westchnął, odsuwając pozbawione koloru blond włosy z czoła — Toby . . . — Gotówka czy karta? Mitch przerwał na chwilę zanim westchnął ponownie i wyciągnął portfel — Nie możesz robić tego w nieskończoność, wiesz — powiedział podając mi pieniądze — 3,85 reszta — odpowiedziałam, kładąc paragon i resztę pomiędzy nami — Dziękujemy za odwiedzenie Safeway — Masz mój numer — powiedział, biorąc resztę i wrzucając ją do kieszeni nawet na nią nie spoglądając — Zadzwoń kiedy będziesz gotowa. Proszę. Zadzwoń do nas Wtedy zniknął, zmierzając w kierunku wyjścia z szerokimi ramionami zaciśniętymi sztywno i siatkami pełnymi zakupów które jakoś skarłowaciały przez rozmiar jego dłoni. Hobbici są zazwyczaj maleńkimi ludźmi, ale w przypadku Mitcha, jego ludzkie geny zwyciężyły. Jego postura naprawdę mogła wprawić w kompleksy. Stacy ma zaledwie 5 stóp i 3 cale. Nigdy nie zrozumiałam tak do końca jak ci dwoje skończyli i funkcjonowali razem ale jakoś musieli to zrobić ponieważ mieli jedno dziecko jeszcze przed moim zniknięciem i dodatkowo czwórkę w czasie kiedy mnie nie było. Nie chciałam znać szczegółów. Mitch powiedział mi o tym w taki sam sposób w jaki mówił mi też o innych rzeczach o których nie chciałam nic wiedzieć. Próbował wrzucić mnie z powrotem do mojego życia kiedy wszystko czego ja chciałam to od niego uciec Ich najstarsza córka Cassandra jest w prawie tym samym wieku co Gillian. Ta myśl wystarczyła aby pogrążyć jeszcze bardzie mój i tak już kiepski nastrój. Zamknęłam kasę szybkim, automatycznym gestem, zamykając ją na klucz tak aby nikt nie mógł się do niej dostać. Nie żeby było się o co martwić (frontowa część sklepu była opustoszała za wyjątkiem mnie i pixie) ale nie obchodziło mnie to. Musiałam wyjść Trójka z moich współpracowników znajdowała się z tyłu, usadowiona wokół ekspresu do kawy jak sępy wokół padliny. Ledwie spojrzeli w górę kiedy wpadłam tam, szarpnięciem zdejmując uniform przez głowę i rzucając go razem z moją imienną tabliczką — Coś nie tak October? — to był Pete, kierownik nocnej zmiany. Kiedy mówił do swoich podwładnych zawsze starał się brzmieć współczująco i z troską jednak przez większość czasu brzmiał po prostu na znudzonego — Kobiece sprawy — powiedziałam, obracając się do niego twarzą. Zrobił automatyczny krok w tył — Wiem ,że moja zmiana kończy się dopiero za piętnaście minut ale jutro jest mój wolny dzień i nie miałam dzisiaj żadnej przerwy, czy mogę — Idź do domu, dokończę za ciebie — jego mrukowaty ton ledwie ukrył jego przerażenie. Oczywiste było ,że obawiał się ,że jeśli zostanę dłużej zacznę zagłębiać się w szczegóły mojej kobiecej dolegliwości Lepiej nie kusić losu. Kopniakiem zdjęłam moje firmowe buty i wrzuciłam je do szafki, wyciągnęłam płaszcz i trampki, włożyłam je gwałtownie i wypadłam przez drzwi nie

dając Petowi szansy na zmianę zdania Zrobiłam jeszcze trzy długie kroki mijając moich zdezorientowanych współpracowników i byłam wolna, skręcając w przerażająco zimną alejkę tuż za sklepem. Drzwi zamknęły się z trzaskiem tuż za mną i wszystko zostało zredukowane do mlecznej, wodnisto szarej poświaty podświetlonej przez światło oddalonych lamp ulicznych. Mgła rozpościerała się praktycznie od momentu kiedy zaczęła się moja zmiana, sprawiając ,że nie sposób było dostrzec nic ponad kilka stóp w żadnym kierunku. Drżąc wsunęłam dłonie do kieszeni. Kiedy już robi się zimno w San Francisco to robi się naprawdę zimno. Jako mały bonus już czułam wilgoć osadzającą się na moich włosach i skórze. Moje buty i nogawki spodni będą przemoczone na długo przed tym zanim dotrę do domu — Ughhh — wymamrotałam i odwróciłam się kierując do początku alejki. Kiedy już zalazłam się na ulicy, rozpoczęłam długi, w większości pod górę spacer do domu. Gdybym została do końca zmiany pojechałabym autobusem, ale spotkanie z Mitchem rozbiło mnie na tyle ,że spacer do domu na pewno lepiej mi zrobi Chłód trochę odpuścił kiedy zaczęłam wspinać się podchodząc pod pierwsze wzgórze znajdujące się pomiędzy mną a moim miejscem przeznaczenia, wysiłek zapewniający ciepło którego tak desperacko potrzebowałam. Zerknęłam na zegarek, były jeszcze jakieś 33 minuty do świtu. To była wystarczająca ilość czasu Nie zwalniałam, nie przystawałam nie robiłam niczego, tylko szłam. Świt nie tylko niszczy niewielkie zaklęcia a to oznacza każde zaklęcie i zauroczenie jakie jestem w stanie rzucić, jak na przykład iluzję która pozwala mi przebywać pośród ludzi. Gorzej świt pozbawia mnie wszelkiej władzy nad ciałem i rozstraja zdrowotnie przynajmniej chwilowo. Gdybym znalazła się w jakimś widocznym, otwartym miejscu kiedy wschodzi słońce, prawdopodobnie znalazłabym swoje zdjęcie na okładce tabloidu jeszcze przed południem. Wciąż jednak był jeszcze czas, oczywiście jeśli nic nie stanie mi na przeszkodzie. Ulica skręcała kiedy poruszałam się w górę wzgórza, prowadząc mnie przez powoli powstający poranek. Trzymałam ręce w kieszeniach i szłam starając skupić się na dotarciu do domu, a nie myśleć o Mitchu wracającym do swojej rodziny ani o niczym innym. Całe to rozmyślanie tylko sprawiało ,że przypominałam sobie co straciłam Wszędzie było cicho, z wyjątkiem dobiegającego z oddali ruchu pojazdów na autostradzie Zadrżałam i przyśpieszyłam, kierując się w dół ulicy w kierunku dzielnicy która pachniała jak nadgniłe owoce i słodki rozkład. Czarny koń stanął przy krawężniku w głębszej części cienia, zapach odpadków maskował jego charakterystyczny krwawo wodorostowy zapach. Jego oczy były czerwone a spojrzenie które mi posłały było zapraszające, obiecując dzikie przygody i fantastyczne przyjemności gdybym tylko wskoczyła na jego grzbiet. Machnęłam na niego jedną ręką i poszłam dalej Tylko idiota zaufałby Kelpie* tak blisko wody. Kelpie — nadnaturalny, wodny zmieniający kształty koń Wskoczenie na jego grzbiet z tym roztaczającymi się wszędzie w powietrzu zapachem oceanu byłoby szybkim i bolesnym sposobem na popełnienie samobójstwa a ja nie jestem zbytnią fanką bólu Kelpie zrobił kilka kroków do przodu, oczy mu błyszczały. Niezależnie od tego jak mocno próbowałam zaprzeczyć istnieniu krainy wróżek, ignorowanie zagrożenia nie sprawi ,że się go pozbędę. Westchnęłam i przystanęłam, zakładając ramiona — Jesteś pewny ,że chcesz to zrobić? Kontynuował natarcie Jasne. Będzie potrzebne bardziej bezpośrednie podejście. Rozłożyłam ramiona,

odrzuciłam włosy do tyłu i opuściłam iluzję ukrywającą kształt moich uszu. Ostrożnie tak aby nie pokazać wyczerpania w moim głosie zapytałam — Jesteś naprawdę pewny? Kelpie są mądrzejsze niż konie i rozpoznają zagrożenie kiedy je widzą. To prawda ,że jestem tylko Odmieńcem, ale najwyraźniej będę musiała zmierzyć się z Kelpie, sama, w mglistą noc, na odległość splunięcia od wody. Mógł liczyć na moją gotowość bazującą na mojej brawurze. Zrobiłam krok w tył, obnażając imponujące kły — Kontynuuj — powiedziałam. To wydawało się być ostatnią kroplą przepełniającą czarę. Kelpie parsknął, tak jakby chciał powiedzieć ,że gdzieś indziej w mieście musi być jakaś łatwiejsza zwierzyna i zrobił kolejny krok w tył blednąc we mgłę dopóki nie zniknął jakby w ogóle go tu nie było. Kamuflaż to pierwsza i najlepsza obrona myśliwego. Stałam tam przez kilka minut, czekając aż się pojawi, zanim wśliznęłam dłonie z powrotem do kieszeni i ponownie zaczęłam iść, tym razem trochę szybciej Kelpie może i zniknął ale nie było nic co powstrzymałoby go od powrotu z większą liczbą przyjaciół. Więcej niż jeden to byłoby więcej niż byłam w stanie zrobić przy pomocy mojego blefu Dostrzeganie Kelpie na ulicach San Francisco jest irytujące i trochę wytrącające z równowagi ale ogólnie nie ma się o co martwić. Mają swoje iluzję które ukrywają je kiedy muszą pozostać w ukryciu i nawet ja jestem w stanie poradzić sobie z Kelpie — gryzą jeśli podejdzie się zbyt blisko ale nie są niebezpieczne jeśli odmówisz sobie przejażdżki na ich grzbiecie. Nie ma niczego złego w kilku potworach skrywających się w cieniu. Przypominają mi tylko to od czego odeszłam. Moje imię ma ten sam efekt i to dlatego nigdy nie zmieniłam go na coś bardziej normalnego. Moja matka była czym była a ja jestem czym jestem dzięki niej, a ona uważała ,że imię October* było całkiem normalne dla małej dziewczynki nawet takiej która urodziła się w 1952 w czasie apogeum ludzkiego konserwatyzmu. Jeśli przypadkiem nazwisko tej dziewczynki brzmiało Daye* cóż to nawet lepiej! Niebo robiło się coraz jaśniejsze, moje spotkanie z Kelpie spowolniło mnie na tyle ,że zdryfowałam na niebezpieczne terytorium. Przyśpieszyłam. Przyłapanie mnie na zewnątrz przez wschód słońca nie zabije mnie (wschód jest bolesny, ale nie śmiertelny) ale wschód oznacza również masowy wzrost w przemieszczaniu się ludzkiej populacji, a ostatnią rzeczą jakiej potrzebowałam to ktoś kto zdecyduje ,że potrzebuje pomocy medycznej kiedy opadnie moja iluzja. Wyglądałam bardziej jak człowiek niż większość Odmieńców ale bardziej nie liczy się na pełnej ludzi ulicy miasta Światła uliczne po nade mną zamrugały i zgasły, posyłając mi ostateczne ostrzeżenie o nadchodzącym poranku. Czas uciekał. Podnosząc wyżej kołnierz mojego płaszcza zaczęłam biec. Nie żeby mi to jakoś szczególnie pomogło. Wciąż byłam kilka przecznic od mojego mieszkania a światło poruszało się o wiele szybciej a niżeli ja. Nie ma mowy aby udało mi się zdążyć Wąska alejka rozciągała się pomiędzy dwoma budynkami około pół przecznicy do przodu. Zmuszając się do ostatniego wysiłku i przyśpieszenia popędziłam do wlotu alejki i dałam nura do środka, przemieszczając się tak daleko jak tylko mogłam zanim wzrastający nacisk świtu zmusił mnie do zatrzymania i osunięcie się pod ścianą Czułam jak rozlewa się on po całym mieście, zrzucając wszystkie niewielkie iluzję i małe zaklęcia rzucone w nocy. Wtedy światło uderzyło w alejkę zamieniając moje osunięcie się w prawie omdlenie, przestałam myśleć o wszystkim bardziej skomplikowanym niż wykonanie kolejnego oddechu Nie ma niczego przyjemnego w tym w jaki sposób słońce wpływa na wróżki. Żeby było jeszcze nawet bardziej nie w porządku, Odmieńcy mają gorzej niż wróżki czystej krwi,

ponieważ mamy mniejsze bariery obronne Światło nie całkiem płonęło ale było bardzo blisko, wypełniając powietrze wokół mnie szarym cieniem umierającej magii. Trzymałam zamknięte oczy, zmuszając się do wykonywania wolnych, wyważonych oddechów kiedy odliczałam w dół chwile pomiędzy świtem a dniem October Daye — Październikowy dzień Kiedy nacisk świtu zelżał na tyle ,że mogłam się już poruszyć, wyprostowałam się z drżeniem nabierając powietrza i przesunęłam głębiej w drugi koniec alei. Następstwa wschodu słońca trwały przez co najmniej pięć minut ,najwyżej dziesięć ale większość zaklęć nie działa podczas tego czasu. To część tego dlaczego tak niebezpiecznie jest być na zewnątrz podczas świtu. Zagrożenie odkrycia zawsze gdzieś się wtedy czai i ryzykowanie nie jest raczej dobrym pomysłem Pomaga to ,że ludzie nie wierzą już we wróżki. Nawet ci ludzie którzy mówią ,że wierzą. Och pewnie może i wierzą w duszki z kreskówek i bezpłciowe fantastyczne istoty ale nie wierzą w rzeczywistość. Są ku temu powody i niektóre z nich są nawet całkiem dobre, ale są również powody dla których w ogóle kiedyś w nie wierzyli. Świt jest jednym z takich właśnie powodów Zrzuca on nasze zauroczenia, sprawia ,że łatwo nas zobaczyć i trudno temu zaprzeczyć, w końcu nawet najbardziej uparci ludzie zwykle wierzą w to co widzą swoimi własnymi oczami. Wystarczy jedna chwila nieuwagi ze strony świata wróżek, tylko jedna a wtedy... Wtedy przyjdzie żelazo i srebro i drzewo jarzębiny i spalanie i masowe groby po obu stronach. Na końcu i tak wszystko sprowadza się do spalania, a to ryzyko którego nigdy nie zamierzam podejmować. Może i bawię się w bycie człowiekiem ale to nie czyni mnie głupią Ludzie zaczęli przechodzić chodnikiem w oddali. Ludzie zawsze preferowali przeżywać swoje życie w świetle dnia. Kiedyś myślałam ,że ludzkie istoty słabo widzą w nocy i było tak dopóki nie dorosłam i nie stałam się bardziej cyniczna niż zdawałam sobie sprawę i nie uświadomiłam sobie ,że za dnia mają mniej rzeczy których mogą się obawiać. Iluzja nie utrzymuje się aż tak długo w biały dzień. Potwory nie mogą znaleźć tak wielu miejsc do ukrycia. Wróżkę łatwiej jest przyłapać i zdemaskować. Możesz być człowiekiem i być bezpiecznym w czasie dnia Coś zaszeleściło tuż za mną i zesztywniałam. Nie byłam sama — Wspaniale Najpierw zostałam złapana na zewnątrz tuż przed świtem, a teraz jeszcze dzieliłam tą alejkę z kimś kto mógł zobaczyć czym naprawdę byłam. Jeśli ten dzień jeszcze się poprawi zacznę krzyczeć Odwróciłam się stawiając kołnierz płaszcza wysoko po same policzki. Każdy kto przyjrzy się blisko będzie w stanie zauważyć ,że coś jest nie tak, ale alejka była ciemna i wąska i szczerze tego rodzaju osoby które spotyka się w ciemnych alejkach o świcie szukają raczej czegoś innego niż szpiczastych uszu — Halo? — spojrzałam w kierunku cienia Dwa zielone kręgi błysnęły w ciemności. Krzyknęłam, skoczyłam do tyłu i przycisnęłam się do ściany — Ja również życzę ci dobrego poranka, October — głos był rozbawiony, podkreślony chichotem który kojarzył mi się z gęstą śmietaną — Co się stało? Czy najładniejsza mała księżniczka przegapiła swoją karetę do domu? — Tybalt — powiedziałam, zamieniając zaskoczenie w niesmak. Wyprostowałam się — Nie podkradaj się tak do mnie

Cienie rozstąpiły się przepływając wokół mężczyzny który wyszedł z pomiędzy nich do alejki. Kiedy już przeszedł ześliznęły się z powrotem zamykając się bezproblemowo. Zawsze chciałam umieć to robić, ale w końcu Tybalt jest czystej krwi Cait Sidhe i może robić wiele rzeczy których ja nie mogę. Uśmiechnął się ironicznie kiedy na niego spojrzałam Nie jestem niska ale Tybalt jest jakieś sześć cali wyższy ode mnie co daje mu idealną wręcz wysokość do spoglądania na mnie z góry kiedy tylko ma na to ochotę. Ma tą specyficzną smukłą, muskularną budowę ciała którą można osiągnąć tylko uprawiając pewne określone ćwiczenia. Dla większości mężczyzn, oznacza to jogę i bieganie. W przypadku Tybalta oznacza to sprawowanie krwawej kontroli nad lokalnym dworem kotów. Został ich królem przez prawo krwi, utrzymał tą pozycję bijąc naprawdę ciężko każdego kto próbował mu ją odebrać. Cait Sidhe miały bardziej brutalne i bezpośrednie podejście do kwestii sukcesji niż większość jakichkolwiek innych wróżek Nawet w słabym świetle alejki mogłam dostrzec ciemniejsze pasam brązu podszywające jego skrócone, lekko potargane włosy, imitujące pręgowany futro. Jego oczy były zwężone, ale wiedziałam ,że gdybym tylko mogła je zobaczyć, byłby zielone, podzielone przez kocie szparki źrenic. Dodać to wszystko do skóry koloru kości słoniowej i mamy twarz jak z okładki kolorowego magazynu, nic dziwnego ,że wygląd Tybalta pozwala mu dogadywać się z mnóstwem ludzi. Jednak nie ze mną. Co nie oznacza ,że nie zauważyłam jak wygląda, ten mężczyzna jest praktycznie chodzącym seksapilem ale nie jestem na tyle głupia aby zrobić coś więcej niż tylko patrzeć. Nawet jeśli zadawałam się z wróżkami z mojej własnej nieprzymuszonej woli, przyglądałam mu się tylko wtedy kiedy byłam pewna ,że nie mógł mnie zobaczyć. Niektóre gry są zbyt niebezpieczne aby w nie grać — Ale tak łatwo jest się do ciebie podkraść — skrzyżował ramiona opierając się o ścianę — Powinnaś być zaszczycona ,że zawracam tym sobie głowę, skoro nie ma w tym żadnego wyzwania — Racja — odpowiedziałam sucho Tybalt nigdy nie czynił sekretu ze swojej pogardy generalnie dla wszystkich Odmieńców a w szczególności dla mnie. Nawet te 14 lat które spędziłam jako zaginiona i uznana za zmarłą nie mogło tego zmienić. Jeśli już to tylko pogorszyło to sprawę, ponieważ kiedy wróciłam, natychmiast usunęłam się ze wszystkich miejsc w których przyzwyczajony był ,że mnie znajdzie. Nienawiść do mnie nagle zaczęła wymagać trochę wysiłku — wysiłku który podejmował z irytującą wręcz przyjemnością. Z drugiej strony była to swego rodzaju ulga, ponieważ było to coś na co zawsze mogłam liczyć. Świt nadchodzi, księżyc zachodzi a Tybalt mnie nienawidzi Jego uśmiech poszerzył się ukazując końcówki ponadwymiarowych kłów — Może powinienem uczynić z tego moje hobby. To dałoby ci coś czego mogłabyś wyczekiwać — Mógłbyś zrobić sobie krzywdę w ten sposób Jeśli ta groźba go zaniepokoiła to wcale tego nie okazał. Wyszczerzył się tylko w uśmieszku — Czyżby? Jego słowa i ton były łagodne ale kryło się pod tym wszystkim ostrzeżenie mówiące mi ,że jeśli posunę się dalej to zrobię to na swoje własne ryzyko. W chwilach takich jak ta wydaje mi się ,że nie jest królem kotów tylko dlatego ,że jest taki przywiązany do swoich poddanych ale również ze sposobu w jaki bawi się z ludźmi. A ja oczywiście umieściłam się we wręcz idealnej pozycji aby się mną bawić, skoro nie mogłam domagać się ochrony od mojego zwierzchnika od kiedy wyrzekałam się

wszystkiego co związane z wróżkami — Prawdopodobnie nie — przyznałam, tak spokojnie jak tylko mogłam. Nie musiałam fundować sobie zranienia tylko dlatego ,że byłam nerwowa — Po prostu nie lubię kiedy ktoś się do mnie podkrada Doświadczenia z przeszłości powiedziały mi ,że był w stanie wyczuć mój strach, powiedziały mi również ,że towarzyszący mu gniew mógł całkiem dobrze przykryć ten zapach. Dobrze wiedzieć jak zrekompensować sobie własne słabości — Ubóstwiam ten kostium. Czym jesteś w tych czasach? Służącą? Sprzątaczką w jednej z tych szklanych wież? Tybalt przechylił głowę na bok obserwując mnie — Spodnie zawodzą jeśli chodzi o jakieś pochlebstwo ale bluzka jest wystarczająco lekka jak mgła — Ha, ha,ha — powiedziałam, przyciskając poły mojego płaszcza bliżej i krzyżując ramiona na piersiach. Zaczerwieniłam się tak bardzo jak tego nie chciałam. Drań. — Naprawdę, gdybyś tylko zrobiła coś z włosami być może udałoby ci się wspiąć się kilka kroków w górę drabiny społecznej. Rozumiem ,że w tych czasach jest coś co zwą 'nożyczkami', są bardzo zaawansowane pozwalają ci (proszę nie przejmuj się, obiecuję ,że to bezbolesne) skrócić włosy a nawet zrobić coś ponad standard Zarumieniłam się jeszcze bardziej — Czy przegapiłam ogłoszenie ,że dzisiaj dzień kpienia z Toby? — Nie bądź niemądra. Taki dzień jest co dzień. Ale jeśli chciałabyś podjąć nowy temat możemy porozmawiać o czymś innym. Na przykład, co sprowadza cię o tak nieprzyjemnej godzinie? Czy czułaś potrzebę odrobiny towarzystwa i wpadłaś obejrzeć wschód słońca z zacisza mojej prywatnej alei, w nadziei ,że się pokażę?— subtelnie podkreślił swoją zaborczość, obserwując mnie z terytorializmem który był o wiele bardziej intymny niż mi się podobało Nigdy mnie nie lubił i to się nie zmieniło, ale to jeszcze nie znaczyło ,że mógł czerpać jakąś przewrotną radość z mojego zakłopotania — Zostałam zaskoczona, Tybalt. Jestem tu tylko po to aby się ukryć i pójść do domu — miałam prawo być tu gdzie się znalazłam i on o tym wiedział. Reguły są regułami, a ta pochodziła prosto od samego Oberona, nie ma znaczenia na czyim terytorium się znajdujesz, możesz ukryć się przed nadejściem świtu A ta aleja nie jest bardziej Twoja niż moja dodałam w myślach. Powinieneś być w parku. Dwór kotów jest trudny do znalezienia czy dostrzeżenia, więc oficjalnie jest on częścią niezliczonej ilości terenów parku Złote Wrota. To była też prawdopodobnie część tego dlaczego kpił teraz ze mnie, przyłapałam go tak samo jak on przyłapał mnie Odpowiedzią Tybalta był niewielki uśmiech. Nie był szczęśliwy ,że go na tym przyłapałam. Poświęciłam moment na rozważenie czy mądrym było wkurzenie go podczas gdy utknęliśmy razem w tej alei i wzruszyłam ramionami. Było już za późno aby się cofnąć — Idę tam dokąd zabiera mnie pragnienie October, ty powinnaś już o tym wiedzieć. Wszystkie miejsca są moje a dzisiaj chciałem sprawdzić moją małą rybkę. Zobaczyć dokąd . . . płynie Ostatnie słowo było nieomal szeptem, gładkim i pełnym insynuacji. Zesztywniałam, zaciskając dłonie kiedy furia przebiła się przez mój strach jak terpentyna przez olejną farbę — To było nie potrzebne — Jeśli nie możesz znieść gorąca, może powinnaś wrócić z powrotem do stawu. Jego ton był tryumfalny. Wiedział ,że udało mu się mi dopiec ale w tym momencie w ogóle mnie to nie obchodziło. Wszystko na czym mi zależało to to ,żeby się zamknął tak żebym mogła zepchnąć wspomnienia do czarnej dziury podświadomości gdzie ich miejsce

— Tybalt — powiedziałam i przerwałam aby ostrożnie dobrać słowa. Wschód słońca dobiegał końca, czułam jak magiczny potencjał wkradał się z powrotem w moją krew, prawie ,że niechętnie — Zamierzam udawać, że tego nie powiedziałeś i pójdę teraz. A ty nie będziesz za mną podążał. Zrozumiano? — Już uciekasz? — Odchodzę zanim zrobię coś czego obydwoje będziemy żałować. Sięgnęłam i złapałam garść cieni ze ściany alejki, formując je pomiędzy moimi dłońmi kiedy nakazałam im mnie ukryć. Tworzenie iluzji zawsze przychodzi mi łatwiej kiedy jestem zła. Nie wiem dlaczego, ponieważ nic innego nie działa w ten sposób. Wciąż jednak czasami wydaje mi się ,że mogę dokonać naprawdę dobrego uroku ukrycia tylko kiedy jestem tak wściekła ,że nie myślę i widzę jasno Tybalt nie zawracał sobie głowy odwracaniem wzroku kiedy zaokrągliłam końcówki uszu i nadałam moim oczom połysk ludzkiego niebieskiego odcienia. Moje włosy i skóra mogły zostać pozostawione w spokoju, co było naprawdę dobrą rzeczą, jest zbyt wiele kroków które trzeba wykonać aby uzyskać stabilne przebranie i żadne z nich nie są proste. Dzięki krwi mojego ojca, wyglądałam prawie całkiem ludzko. Ktoś kto zobaczy mnie bez mojej zwyczajowej maski może sobie pomyśleć ,że mam niezwykłą strukturę kości policzkowych, albo ,że jest coś nie tak z moimi oczami, ale na pewno nie pomyśli sobie Wróżka przechadza się ulicami San Francisco Dzięki mojej mamie jestem praktycznie niezdolna do podejmowania ryzyka Minęło dobre pięć minut zanim strząsnęłam trzymające się moich dłoni cienie i pozwoliłam im opaść, opierając się prawie niekontrolowanej chęci aby sapnąć z wysiłku. Zapach miedzi wisiał ciężko w powietrzu — Dobra robota! — powiedział Tybalt przyklaskując. Spojrzałam na niego. Uśmiechał się szczerząc kły — Mógłbym naprawdę uwierzyć ,że jesteś wyszkoloną małpką a nie tylko tylko jej gorszą połową — Znikam stad Tybalt — ruch uliczny wzmagał na sile kiedy miasto budziło się do życia — Ty powinieneś zrobić to samo — Doprawdy? A więc do widzenia, otwartej drogi, przyjaznego ognia i wszystkich rodzajów wiatru aby ci przewodziły Roześmiał się, tak jakby prosto ze swojego wnętrza. Rozległ się strzelający dźwięk kiedy powiew ciepłego powietrza pachnący piżmem i świeżą miętą spłynął na mnie pozostawiając brązowego, pręgowanego kocura w miejscu w którym jeszcze przed chwilą był Tybalt. Gdybym nie wiedziała lepiej to powiedziałabym ,że się uśmiechał Jeśli o mnie chodzi to wszystkie wróżki z rodzaju Cait Sidhe są królowymi dramatu i palantami. Tybalt nigdy nie wydawał się zainteresowany udowodnieniem mi ,że nie mam co do tego racji. — Dobry pomysł — powiedziałam — Ty idź w swoją stronę a ja pójdę w swoją Kot mrugnął i wstał, podkradając się aby otrzeć się o moje kostki. Wywinęłam jedną stopą z zamiarem kopnięcia go mniej więcej po środku, ale uniknął mojego podjętego wysiłku i oddalił się z wysoko podniesionym ogonem. Potrząsając głową obserwowałam go jak wtapiał się w cień z tyłu alei — Cholerny kot — wymamrotałam i wyszłam z alejki na ulicę alby odbyć resztę mojego długiego spaceru do domu

2 Mgła rozpłynęła się wraz z nadejściem świtu i resztę drogi przez miasto przeszłam bez żadnej iluzji. Nie był żadnych bajkowych postaci na ulicach wokół mnie. Jeśli

kopciuszek kiedykolwiek istniał, jej szklany pantofelek rozbił się pod ciężarem jej ciała a ona kulejąc i krwawiąc ze stopy wracała do domu Moje mieszkanie nie leży w najlepszym sąsiedztwie ale zaspokaja moje potrzeby, dach nie przecieka, zarządca nie zrzędzi a w czynsz jest wliczone miejsce parkingowe na którym mój samochód stoi całymi dniami, dzięki braku miejsc parkingowych na parkingu przed sklepem Safeway. Wcisnęłam kod przy frontowym wejściu, otworzyłam drzwi i poszłam wąską ścieżką prowadzącą do mojego budynku. Mieszkam na parterze i moje mieszkanie ma drzwi prowadzące do niego bezpośrednio z zewnątrz, oczywiście mam sąsiadów nad sobą i po lewej ale nie ma nikogo po mojej prawej tylko chodnik i trawa. Lubię mieć chociaż iluzję prywatności. To złudzenie nie było ostatnim. Jakiś nastolatek stał oparty w moich drzwiach, ręce wciśnięte głęboko w kieszenie, każdy centymetr jego ciała wyrażał niezadowolenie. Otoczka magi wokół niego widoczna już z połowy drogi oznaczała go jako wróżkę. W powietrzu wyczuwałam smak stali i wrzosu, iluzja ukazująca go jako człowieka została rzucona całkiem niedawno i na moim progu. Był tu już przed nadejściem świtu. Zawahałam się. Mogłam go zignorować i mieć nadzieję ,że uda mi się wejść do mojego mieszkania bez urządzania sceny. Mogłam też pójść do Starbuck na dole ulicy, zamówić kawę i mieć nadzieję, że sobie pójdzie. Albo sama mogłam się go pozbyć Nigdy nie wybierałam łatwych rozwiązań, nie wykazywałam też zamiłowania do nieproszonych gości. Mrużąc oczy, ruszyłam ścieżką w jego kierunku — W czym mogę ci pomóc? Podskoczył, odwracając się w moją stronę — Ja... ....co? — Pomóc ci. W czym mogę ci pomóc? Ponieważ stoisz pomiędzy mną a moim mieszkaniem a ja miałam nadzieje trochę się dzisiaj przespać — skrzyżowałam ramiona, nachmurzona Wiercił się. Sądząc po języku jego ciała, był dokładnie w wieku na który wyglądał, czyli miał jakieś 16, 17 lat. Jego włosy były blond puchem a jego oczy miały bardzo niebieski odcień. Ubrany był jakby zaraz miał mnie zapytać czy chce zaakceptować Jezusa Chrystusa jako mojego osobistego zbawiciela. Każde dziecko ubrane tak formalnie i stojące na moim ganku o świcie musiało być związane z jakąś oficjalną sprawą, a to tylko sprawiało ,że moje groźne spojrzenie jeszcze bardziej się pogłębiło. Wolałam unikać oficjalnych spraw. Wszystko czym się one kończyły to ranienie ludzi — Ja...... — wyjąkał. Potem tak jakby sam się upomniał bo wyprostował się, wypychając do przodu pierś i zadeklamował — Czy mam przywilej zwracania się do Lady Daye? — miał bardzo słaby akcent. Przed kimkolwiek teraz odpowiadał, zaczął życie gdzieś w pobliżu Toronto. — Nie — warknęłam, przepychając się obok niego i kierując do drzwi. Czerwone nitki które przechowywały moje zabezpieczające zaklęcia wciąż były przyczepione powyżej ramy drzwi, prawie niewidoczne we wczesnym porannym świetle. Świt uszkadzał zabezpieczenia, ale zwykle zajmowało trzy do czterech dni aby zniszczyć je całkowicie. Zaczęłam grzebać w poszukiwaniu klucza — Masz 'przywilej' zirytowania Toby Daye, która nie jest zainteresowana twoimi tytułami ani tym co sprzedajesz, odejdź , wkurzasz mnie — Więc jesteś Lady Daye? Z oczami utkwionymi w drzwiach powiedziałam — Byłam Sir Daye, kiedy jeszcze byłam czymkolwiek w ogóle — Jestem tutaj w imieniu księcia Sylvestera Torquilla z Cienistych Wzgórz, obrońcy.. — Odwróciłam się aby przerwać mu zanim wyrecytuje wszystkie tytuły i protektoraty

Sylvestra. Podniosłam dłoń sycząc — To ludzka dzielnica! Nie wiem co ci się wydaje ,że tu robisz i szczerze nic mnie to nie obchodzi, możesz zabrać swoją wiadomość i swoje 'w imieniu' z powrotem do Cienistych Wzgórz i powiedzieć Sylvestrowi ,że nadal nie jestem zainteresowana, w porządku? Dzieciak zamrugał, jakby nie miał zielonego pojęcia co powinien teraz powiedzieć. Moja reakcja nie pasowała do jego wizji świata z punktu widzenia dworzanina. Miałam tytuł, który jasno wyróżniał mnie za moje zasługi a nie był mi nadany przez grzeczność, skoro nalegałam na używanie Sir zamiast Lady. Odmieńcy z tytułami to taka rzadkość która jest bardzo często tematem różnych rozmów. Odmieńcy z tytułami na które sobie naprawdę zasłużyli są nawet jeszcze większą rzadkością z tego co wiedziałam byłam jedynym Odmieńcem który został rycerzem w ciągu ostatnich stu lat. Miałam swojego przywódce, i to nie nieskutecznego czy bezsilnego. Więc dlaczego odmawiałam przyjęcia od niego wiadomości? Powinnam skakać z radości ,że byłam pamiętana a nie zapomniana przez księcia — Być może źle mnie zrozumiałaś — zaczął z tego rodzaju przesadną troską która implikowała ,że rozmawiał z dzieckiem lub z wariatem — Mam wiadomość od księcia Torquilla, którą mam za zadanie — Słodka Lady Maeve strzeż mnie od idiotów — wymamrotałam, odwracając się z powrotem do drzwi i wkładając klucz do zamka. Zabezpieczenia rozbłysły wściekłą czerwienią — Wiem od kogo pochodzi twoja wiadomość, po prostu mnie to nie obchodzi. Powiedz Sylvestrowi.....powiedz mu co chcesz. Skończyłam z tamtym życiem, porzuciłam tamtą grę i nie będę słuchać żadnych więcej wiadomości Machnęłam wolną dłonią i rozbłysk zgasł zastąpiony przez zapach trawy i miedzi charakteryzujący moją magię. Dobrze. Nikt się nie włamał. Ktoś kto nie miał klucza mógł otworzyć drzwi bez łamania zabezpieczeń, ale nie bez opróżnienia, moich utkanych w nitkach wiszących nad drzwiami zaklęć a nawet najlepszy mistrz magi nie byłby w stanie zastąpić aromatu mojej magi dokładnie w ten sam sposób. Nie mogłabym pomylić jednego z zaklęć Tybalta i wziąć je za zaklęcie Sylwestra, to tak jakby pomylić świt z zachodem słońca. Taka jest prawdziwa jakość i wartość zabezpieczających zaklęć, nie utrzymują nikogo przed wejściem, ale powiedzą ci kto był w środku — Ale — — Ale nic, wracaj do domu, nie ma tu nic dla ciebie — otworzyłam drzwi i weszłam do środka — Książę — — Nie będzie cię obwiniał za nie dostarczenie tej wiadomości, zaufaj mi — przerwałam, nagle bardzo zmęczona i odwróciłam się w drzwiach twarzą do niego. Wyglądał na zagubionego. Prawie na tyle ,że zrobiło mi sie go żal — Jak długo jesteś na dworze Sylvestra? — Prawie rok — powiedział, zagubienie zmieniło się w nagłą ostrożność. Nie mogłam go za to winić. Nie byłam zbyt miła. — Prawie rok — powtórzyłam jak echo — Racja. To wyjaśnia dlaczego wyciągnąłeś najkrótszą słomkę, posłuchaj, jestem rycerzem na usługach jego książęcej mości. To prawda. Nie mogę zmusić go aby zwolnił mnie z przysięgi wierności. Ale do czasu aż wyda mi bezpośredni rozkaz, nie muszę go słuchać. Czy wysłał cię tutaj z bezpośrednim rozkazem? — dzieciak potrząsnął głową w milczeniu — Tak myślałam. Powiedz mu ,że doceniam to ,że o mnie myśli a doceniłabym jeszcze bardziej gdyby przestał — prawie ,że delikatnie zamknęłam mu drzwi przed nosem. Pukanie zaczęło się mniej niż minutę później, jęknęłam — Na korzeń i gałąź czy niektórzy ludzie nie chwytają przesłania? — Nie jestem zainteresowana! — krzyknęłam.

Pukanie nie ustawało. Klnąc pod nosem, zdjęłam płaszcz i rzuciłam go na oparcie mojej zmaltretowanej kanapy. To niewielkie dodatki czynią mieszkanie prawdziwym domem prawda? Pukanie nadal nie ustawało. Spojrzałam na drzwi, rozważając powiedzenie mu aby poszedł do diabła zanim potrząsnęłam głową i poszłam zamiast tego w głąb mieszkania. Sylvester miał dryg do inspirowania lojalności. Jeśli powiedział dzieciakowi ,że ma dostarczyć wiadomość, dzieciak zrobi co tylko w jego mocy aby to zrobić. Mogłoby być łatwiej po prostu otworzyć drzwi i pozwolić mu powiedzieć to co Sylvester uważał ,że musi zostać powiedziane, ale chodziło o to ,że nie chciałam tego zrobić. Tak długo jak nie słyszałam nie musiałam ryzykować ,że jak usłyszę mogę się tym przejąć. Sylvester próbował się ze mną skontaktować tak szybko jak tylko ktoś powiedział mu ,że jestem z powrotem. Wróciłam. Najpierw były to listy dostarczane przez przez pixie i różane gobliny. Następnie były to wiadomości przekazywane mi przez wspólnych znajomych. Jeśli posunął się do wysyłania posłańca musiał być naprawdę zdesperowany, ale wciąż nie chciałam nic o tym słyszeć. Co miał mi do powiedzenia? Przykro mi ,że spieprzyłaś tą jedną prostą rzecz o którą cię prosiłem i załatwiłaś sobie przemianę w rybę podczas gdy ja cierpiałem w samotności? Może i nie znalazłaś mojej rodziny ale hej, straciłaś swoją więc chyba wszystko się wyrównało? Nie dzięki. Mogę pławić się w poczuciu winy bez żadnej pomocy ze strony mojego zwierzchnika. Któregoś dnia Sylvester wyda mi rozkaz abym przed nim odpowiedziała, albo gorzej nakaże mi przybycie do Cienistych Wzgórz aby spotkać się z nim osobiście. Kiedy tak się stanie nie będę mogła być nieposłuszna, nawet jeśli próbuje odrzucić świat wróżek, on wciąż jest moim zwierzchnikiem i jego słowo jest prawem. Do tego czasu jestem wolna, mogę ignorować jego posłańców tak często jak tylko mam ochotę. Niech dzieciak wali w moje drzwi dopóki ktoś nie wezwie ochrony. Miałam zamiar się trochę przespać. Koty spały na kanapie na której narobiły prawdziwego bałaganu. Przeszłam obok nich, kierując się do wąskiego korytarza łączącego salon z kuchnią z resztą mieszkania gdzie była sypialnie. Światła w korytarzy były przepalone od kiedy się wprowadziłam ale nie był to problem, wróżki są zasadniczo stworzeniami nocy, i nawet Odmieńcy dobrze widzą w ciemności. Zostawiłam buty przy kuchennych drzwiach a koszulkę upuściłam na podłogę przed drzwiami dodatkowej sypialni. Utrzymanie ludzkiego zauroczenia podczas mojej nocnej zmiany było wyczerpujące i musiałam się przespać. Moja zmaltretowana automatyczna sekretarka stała na niskim stoliku przy drzwiach do mojej sypialni, migała teraz wściekłym czerwonym światłem. Prawdopodobnie kolejna wiadomość od Stacy, zapraszającej mnie abym wpadła na rodziną kolację, albo umówiła się z nią na kawę, lub po prostu odpowiedziała tak długo jak byłam gotowa się z nią zobaczyć i pozwolić jej poprawić sytuację. Nie mogłam się z tym mierzyć. Nie po tym spotkaniu z Mitchem i jego zaniepokojonych spojrzeniach i spotkaniu z Tybaltem w alejce, Sylvesterze wysyłającym żywy młotek do moich drzwi, czekającym na to aż pozwolę mu na siebie nakrzyczeć. Stacy mogła poczekać. Cholera jeśli będę miała szczęście, to może maszyna znowu się popsuje i zje taśmę zanim będę miała szansę aby ją odsłuchać Ściszyłam dźwięk dzwonka jednym ruchem palca i weszłam do sypialni, pozostawiając automatyczną sekretarkę migającą w pustym korytarzu. Zamknęłam drzwi Zsunęłam dżinsy, wzięłam moją zniszczoną kopię dzieł Szekspira ze stolika przy łóżku, zanim wpełzłam do niego. Moja zakładka widniała mniej więcej na środku Hamleta. Tekst był na tyle znajomy ,że ukoił mnie do snu i zasnęłam nawet tego nie zauważając, ześlizgując się prosto w sam środek snu. Sny zawsze zaczynają się w tym samym miejscu i zawsze zaczynają się tak dobrze,

w słonecznej kuchni w małym domku w Oakland w Californi, gdzie kobieta z białymi włosami piecze ciasteczka. Moja matka Amandine. Zawsze wiedziałam ,że nie była człowiekiem, to taka rzecz której nie możesz ukryć przed dzieckiem. Trochę więcej czasu zajęło mi dojście do tego ,że ja też nie byłam człowiekiem. Nazywali rodzinę mojej matki Tymi Łaskawymi, strażnikami ogrodów, kradnącymi dzieci..... w jej przypadku, zanim spotkała mojego ojca, asystenta sekretarza w miejscowym urzędzie. Udawanie ludzkiej nastolatki bawiło ją, i chyba kiedy masz zamiar żyć wiecznie, robisz co w twojej mocy aby jakoś te dni ci mijały. Arkany mechanizmów nowoczesnego handlu detalicznego nadawały się do tego na tyle dobrze aby zapewnić jej rozrywkę przynajmniej na jakiś czas. To było w 1950. Mówią ,że świat śmiertelników był wtedy prostszy, ale jak dla niej był wystarczająco skomplikowany. Tata nie był taki jak ona, i to przyciągało matkę do niego jak płomień ćmę. Zagrała pannę młodą ze świata wróżek lepiej ode mnie, mogła nosić iluzję bez przerwy, chowając szpiczaste uszy i pozbawione koloru oczy za ludzkim uśmiechem zanim ludzie wokół niej zdążyli mrugnąć. Nigdy nie została przyłapana przez świt, nie musiała wyszukiwać wymówki aby skorzystać z łazienki, gdzie próbowała umieścić na miejscu z powrotem swoją twarz. Wróżki kłamią, każda z nas a ona była najlepsza. Poznali się w 1951, pobrali trzy miesiące później, urodziła mnie w 52 w miesiącu po którym nadała mi imię. W Październiku. W moim śnie wykładała ciasteczka na stół i brała mnie na kolana, zjadałyśmy ciasteczka podczas gdy mieszkanie samo się sprzątało. Miotełka do kurzu i mop poruszały się po pomieszczeniu tak płynnie jak w kreskówkach Disney'a. Amandine była wtedy naprawdę moją matką, uśmiechała się tym czekoladowym uśmiechem, kiedy mnie trzymała, szczęśliwa ze swojej własnej wersji rzeczywistości. Nigdy wcześniej nie była panną młodą z krainy wróżek. To było dla niej jak nowa zabawa. Zabawa która dostarczała jej rozrywki, zabawa za której regułami skrupulatnie podążała, tak skrupulatnie ,że stało się to jej znakiem rozpoznawczym. Byli szczęśliwi. My byliśmy szczęśliwi. To było coś czego próbowałam się trzymać. Kiedyś byliśmy szczęśliwi. Trzymała mnie na kolanie i szczotkowała moje włosy, nauczyła mnie kochać Szekspira. Byliśmy rodziną. Nic nie mogło tego zmienić. Moja krew jednak doprowadziła do nieuchronnego końca Każdy Odmieniec jest inny. Niektórzy tacy jak ja, są stosunkowo słabi. Inni dostają praktycznie pełną magię wróżek ( czasami mocniejszą niż ich rodzice wróżki czystej krwi) i nie mogą sobie z tym poradzić. To ci o których szepcze się na dworach czystej krwi wróżek, ci którzy nie mają imienia, dopóki pożar przez nich wzniecony nie zostaje zgłoszony a szkody nie są podliczone. Uczyłam się tych historii kiedy byłam mała, najpierw od mamy kiedy kładła mnie spać a potem, kiedy wszystko uległo zmianie od tych którzy po mnie przyszli. Nie wiem kto poczuł większą ulgę kiedy dowiedzieliśmy się jak słabe są moje moce, moja matka czy ja Ale nawet słabi Odmieńcy potrafią być niebezpieczni. Mogą zostać ze swoimi ludzkimi rodzicami kiedy są na tyle młodzi ,że mogą utrzymać swoje zauroczenie przez cały czas, instynktownie, ale ta samokontrola i umiejętność zanika wraz z wiekiem i wybór musi zostać dokonany. Niektórzy Odmieńcy muszą dokonać Wyboru Odmieńców wcześnie w wieku 3 lat. Inni wytrzymują aż do wieku nastoletniego. Miałam siedem lat kiedy moja dziecięca magi zaczęła zawodzić Nie wiem skąd wiedzieli i nie wiem jak nas znaleźli, byłam w moim pokoju

wyprawiając herbaciane przyjęcie dla moich wypchanych pluszowych zwierzątek kiedy nagle oni też się tam pojawili, wychodząc z dziury powstałej w mojej ścianie, piękni i przerażający, tak bardzo ,że nie można było odwrócić wzroku. Spoglądanie na nich to było jak spoglądanie na słońce ale i tak to robiłam aż wydawało mi się ,że jeśli dalej będę to robić to oślepnę. Jeden z nich, mężczyzna z włosami koloru lisiego futra i pociągłą przyjazną twarzą ukląkł przede mną biorąc mnie za rękę — Witaj — powiedział — Nazywam się Sylvester Torquill. Jestem starym przyjacielem Twojej mamy. — Witaj — powiedziałam tak grzecznie jak tylko mogłam z wszechogarniającego podziwu — Jestem October Zaczął się śmiać niepewnie i powiedział — October, tak? Cóż October, mam do ciebie pytanie. To bardzo ważne pytanie więc musisz się zastanowić zanim odpowiesz. Możesz to dla mnie zrobić ? — Mogę spróbować — powiedziałam mrużąc oczy — Powiesz mi jeśli odpowiem źle? — Nie ma złych odpowiedzi, October. Tylko te właściwe — drzwi, prawdziwe drzwi otworzyły się i moja mama weszła do pokoju. Zamarła kiedy zobaczyła Sylvestera klęczącego przede mną, trzymającego mnie za rękę ale nie powiedziała słowa. Łzy zaczęły spływać po jej policzkach. Nigdy wcześniej nie widziałam jej ,żeby płakała — Mamusiu! — krzyknęłam, próbujące uwolnić dłonie aby pobiec do niej i powstrzymać te łzy Sylvester wzmocnił swój uścisk — October — wciąż się szarpałam — October, spójrz na mnie, będziesz mogła pójść do swojej mamy kiedy mi odpowiesz — ponuro pociągając nosem odwróciłam się twarzą do niego — Dobra dziewczynka, a teraz Czy jesteś ludzką dziewczynką, czy wróżką October? — Jestem taka jak mamusia, jestem taka jak mamusia — powiedziałam a on mnie puścił i pobiegłam do niej. Oplotła mnie ramionami, wciąż płacząc i nie powiedziała ani słowa. Nawet wtedy kiedy Sylvester przystanął aby pocałować ją w policzek i wyszeptać — Przykro mi Amandine — ani wtedy kiedy ten który mu towarzyszył złapał ją za ramiona i pociągnął ją i mnie przez dziurę w ścianie. Zamknęła się za nami, ale nie zanim nie dostrzegłam jak moja sypialnia stanęła w płomieniach, zacierając ślady naszego odejścia Moje ludzkie życie skończyło się w momencie w którym nas znaleźli, jedyne prawdziwe pytanie jakie pozostało to bez względu na to czy pójdę mieszkać w krainie wróżek czy dowiem się z pierwszej ręki jak zimna potrafi być nieśmiertelna życzliwość? Odmieńcy nie dorastają w ludzkim świecie, to bardzo proste. Jeśli wybrałabym pozostanie człowiekiem, wydarzyłby się jakiś wypadek, coś prostego, i moja matka pogrążona w żałobie zostałaby ze swoimi mężem w świecie śmiertelników. Zamiast tego wybrałam wróżki i tym samym skazałam ją na Letnie Krainy. To wtedy przestała być matką którą znałam, nie potrafiłam zapełnić tej pustki w jej sercu którą pozostawił po sobie mój ojciec a ona nigdy nawet nie pozwoliła mi spróbować. Czasami zastanawiam, się czy ci którzy wybierają śmieć nie podejmują właściwej decyzji. Nikt nie powiedział mi ,że bycie Odmieńcem będzie zniewagą albo tego ,że oznacza to życie w uwiezieniu pomiędzy światami, obserwując jak połowa Twojej rodziny umiera podczas gdy druga połowa żyje wiecznie, pozostawiając cię za sobą. Sama musiałam się tego dowiedzieć, na własnych doświadczeniach. Próbowałam walczyć, uwolnić się od tego snu, daleko od niespokojnych wspomnień mojego Wyboru Odmieńca naprawdę wierząc w to ,że będę w stanie się obudzić. Byłam w stanie znieść zasłabnięcie w pracy z niewyspania, mogłam pójść i porozmawiać z posłańcem Sylvestra, cokolwiek, zniosłabym prawie wszystko zamiast tego snu z mojego

dzieciństwa i wyboru którego nie chciałam dokonać. Prawie wszystko z wyjątkiem tego co dostałam. Ześliznęłam się z powrotem w te barwione złotem sny i z powrotem do stawu. Śniłam o tych czternastu latach które utraciłam z powodu zaklęcia Simona często, chociaż nie mam zbyt wielu szczegółów, moje wspomnienia z tego okresu są rozmyte przez zmarszczki wody i jest to prawdopodobnie dla mnie miłosierdzie. Kilka rzeczy utkwiło mi w pamięci ale niezbyt wiele, pierwszy dzień kiedy światło słoneczne zabarwiło wodę, ludzie przechodzący w pobliżu wąskiej ścieżki, gorączkowo krążąca powierzchnia wody dwa razy do roku chociaż nie wiedziałam z jakiego powodu. Nigdy nie widziałam żadnych pixie ale nie rozumiałam co oznacza ich nieobecność. Niewiele rozumiałam z niczego. Nawet pod postacią ryby ,świt sprawiał ,że płonęłam. Podpływałam do powierzchni wody każdego ranka, pozwalając aby światło uderzało w moje łuski i przez chwile, rzeczy prawie zaczęły nabierać sensu. Jakaś część mnie wiedziała, jakkolwiek mgliście by to nie było ,że coś było nie tak, i ta część rozumiała ,że świt mógł mnie uwolnić, jeśli tylko będę cierpliwa. Gdybym nie była w stanie trzymać się wiedzy ,że coś w tym świecie, w tym miejscu było nie w porządku, mogłabym zostać w tym stawie do śmierci. Być może wschód słońca zeskrobywał ze mnie zaklęcie, powoli raz za razem do momentu aż go nie przełamał. A może nie. Szansę na to ,że nigdy się nie dowiem były całkiem spore. Jedno co wiem na pewno to to ,że zaklęcie Simona puściło tuż przed świtem 11 Czerwca 2009 roku, dokładnie czternaście lat i dwa dni po tym jak zostało na mnie rzucone. Nie było żadnego ostrzeżenia. Zaklęcie nie zmusiło mnie do podpłynięcia do powierzchni czy też nie wyrzuciło mnie z wody jak jakąś Venus. Po prostu zaczęłam tonąć. Próbowałam odpychać się z dala od wody, łkając w bezsilności i próbując łapać powietrze. Zaklęcie uwolniło moje ciało ale wciąż trzymało mój umysł i nie mogłam zrozumieć co się działo. Świat był zły. Kolory które nie powinny normalnie istnieć i wszystko co widziałam majaczyło do mnie zamiast rozsunąć się właściwie na boki. Polegając na zdezorientowanym instynkcie wstałam i natychmiast upadłam do tyłu kiedy moje już chwiejne zrozumienie rzeczywistości odmówiło przyznania ,że mam nogi Niebo zbladło kiedy skuliłam się w odzie. Zimno w końcu wyprowadziło mnie na brzeg i jakoś udało mi się stanąć, nie zabijając się przy tym. Nie pamiętam jak udało mi się to zrobić. Szłam ścieżkami na na wpół zamarzniętych stopach, całkiem sama. Żadnego z normalnych mieszkańców Herbacianych Ogrodów tam nie było (żadnych pixie, nikogo) ale byłam zbyt zdezorientowana aby ich nieobecność uznać za dziwną. To przyjdzie dopiero później kiedy zacznę rozumieć co się stało. Wiele rzeczy spłynie na mnie później. W tej chwili wędrowałam przypadkowo, od czasu do czasu zatrzymując się lub potykając aby odkaszlnąć więcej wody. Nie znałam swojego imienia, ani tego gdzie byłam, ani czym byłam. Wiedziałam tylko tyle ,że staw mnie odrzucił i nie miałam dokąd pójść. Nie mogłam sobie przypomnieć innego życia. Co się teraz ze mną stanie skoro nie mogę wrócić do domu? W momencie w którym doszłam do bramy byłam już w stanie skrajnej paniki, gotowa uciekać przy najmniejszej nawet prowokacji. Ale wtedy lustro przy budce z biletami przykuło moją uwagę błyskiem i zawartym w nim obrazem To była zmęczona twarz, z końcówkami szpiczastych uszu które ledwie wystawały spomiędzy kudłatych, brązowych włosów. Jej skóra była jasna z powodu dekad z dala od słońca, rysy jej twarzy były zbyt ostre aby były piękne. Chociaż ludzie nazywali je interesującymi. Jej brwi podnosiły się wysoko, sprawiając ,że wyglądała na wiecznie zaskoczoną a jej oczy miały kolor zamglonej szarości. Gapiłam się. Znałam tą twarz. Zawsze znałam tą twarz bo to była moja twarz. Stałam tam, wciąż się gapiąc jak słońce skończyło się podnosić i świt uderzył we mnie, przynosząc prawdę o tym kim i czym byłam, padłam na ziemię z nieuniknionym

zrozumieniem tego co się stało. To było zbyt wiele. Zrobiłam jedyną rzecz jaką mogłam aby zatrzymać ból, zemdlałam. Lily nie pojawiła się podczas mojego powolnego pochodu przez jej domostwo, ale musiała tam być, ponieważ kiedy pracownik sprzątający znalazł mnie nagą na przeciwko butki z biletami wstępu do parku, bez żadnego dowodu identyfikacyjnego czy też powodu dla którego mogłam tam być nie zobaczył nic ponad ludzką kobietę która wyglądała jak ofiara jakiegoś brutalnego ataku. Zadzwonił na policję a oni przyjechali, pozbierali mnie do kupy i zabrali na posterunek aby mnie przesłuchać. Nie walczyłam z nimi. Szok to wspaniała rzecz Posterunek policji wyglądał praktycznie jak każdy inny posterunek który widziałam w swoim życiu, odrobinę smutny, trochę zużyty i poważnie potrzebujący czyszczenia parą. Nie dostrzegłam komputerów na biurkach czy daty na kalendarzu. Wciąż nie byłam przyzwyczajona do mojej dwunożności i większość mojej uwagi zabierało mi utrzymanie się w pionie. Energiczny oficer śledczy mężczyzna imieniem Paul Underwood, wezwany przez kogoś do oczyszczenia zadrapań na moich łokciach, dłoniach i kolanach i przyniósł mi jakieś ubrania. Byli na tyle uprzejmi ,że pozwolili mi ubrać się samej w łazience. Chyba kiedy nie masz przedmiotów osobistych czy też kieszeni w których mógłbyś coś ukryć, wydajesz się być w mniejszym stopniu prawdopodobnie niebezpiecznym przestępcą, a różne drobne urazy których nabawiłam się w trakcie mojej wędrówki przez ogród sprawiły ,że byli mi skłonni bardziej uwierzyć kiedy twierdziłam ,że zostałam napadnięta i zostawiana na pewną śmierć. Mój stan szoku pomógł mi brzmieć przekonywająco Dopiero teraz zaczęłam sobie zdawać sprawę z tego co zrobił mi Simon. Nie mogłam poradzić sobie z faktem ,że naprawdę przemienił mnie w rybę. Moje myśli były jak szczeniaki które goniły swoje własne ogony, złapane gdzieś pomiędzy lękiem i wściekłością. Myślałam ,że najgorsze już za mną. Nie miałam pojęcia ,że najgorsze dopiero przede mną albo tego jak okropne to będzie. Oficer Underwood napoił mnie kawą i nakarmił pączkami dopóki nie zaczęłam brzmieć z sensem a potem dał mi jakieś papierki do wypełnienie, imię, nazwisko, numer ubezpieczenia, adres, miejsce zatrudnienia, wszystkie standardowe pytania. Zabrał je kiedy skończyłam, prawdopodobnie aby dołączyć je do jakiś akt czy kartoteki. Wciąż standardowa procedura przynajmniej do momentu kiedy wrócił dziesięć minut później z mordem w oczach. — Co próbujesz wyciągnąć paniusiu? To moje imię to zrobiło. Znał je ponieważ został przydzielony do sprawy kiedy zniknęłam, spędził rok odwracając do góry nogami każdy kamień, przesłuchując świadków, nawet przeczesując to wielkie jezioro w parku Złote Wrota szukając mojego ciała i nie znajdując niczego, i nie uważał ,żeby to było z mojej strony bardzo zabawne, ani sprytne, podszywanie się pod martwą kobietę. Podał mi plik czystych kartek, nakazując wypełnić je właściwie, tym razem bez żadnych głupich żartów. Wydaje mi się ,że wtedy właśnie zrozumiałam jak wielkie mam kłopoty. Zwróciłam swoją uwagę na papiery i zabrałam się za wypełnianie, pierwsza korekta nadeszła zanim jeszcze zdążyłam dojść do rubryki z imieniem — Masz złą datę. Jest 11 Czerwiec 2009 a nie 1995 Chryste, paniusiu uważaj co piszesz Moje palce stężały, łamiąc ołówek na pół, wpatrywałam się w policjanta z szeroko otwartymi oczami, rozumiejąc powoli co się stało — Jak długo? — wyszeptałam — Co? — Jak długo mnie tam trzymał...och nie och nie na dąb i jesion — zamknęłam oczy,

pozwalając sobie zwiotczeć kiedy potworność tego wszystkiego walczyła aby we mnie wsiąknąć. Czternaście lat. Obawiałam się ,że zaklęcie trzymało ostatnie tygodnie, może nawet miesiące ale czternaście lat? To było zbyt dużo aby to ogarnąć umysłem. Ale nie miałam wyboru i od tego miejsca było już tylko gorzej. Wszystko zniknęło. Każda jedna rzecz którą zbudowałam, na którą pracowałam w świecie śmiertelników....wszystko zniknęło. Cliff sprzedał mój interes aby pokryć moje zobowiązania po tym jak wygasła moja licencja detektywa, po tym jak zniknęłam, siedem lat na liście zaginionych jest granicą dla ludzkiej egzystencji. Zawsze uważałam to za nieco ironiczne, w końcu siedem lat jest to również tradycyjny okres uwięzienia dla ludzi którym udaje się jakoś znaleźć drogę do Pustych Wzgórz. October Daye, spoczywaj w pokoju. Dzięki Oberonowi za Evening Winterrose, znaną jako Evelyn Winters w świecie śmiertelników. Była jedyną osobą z tych które znałam która nie zmieniła numeru telefonu przez te wszystkie lata. Użyłam jednego przydzielonego mi telefonu aby zadzwonić do niej i błagać aby po mnie przyjechała. Oczekiwałam ,że zacznie krzyczeć ale nie zrobiła tego. Po prostu przybyła na posterunek, potwierdziła kim byłam, i w jakiś sposób przekonała ich aby oddali mnie pod jej opiekę. Wtedy zabrała mnie do hotelu gdzie mogłam poukładać swoje myśli. Obie wiedziałyśmy ,że zabranie mnie do jej mieszkania nic by nie pomogło więc żadna z nas tego nie zasugerowała. Nie byłam gotowa aby wejść na włości kogoś innego Została ze mną przez cały dzień. Zamówiła pizze na kolację i zmusiła mnie do jedzenia, schowała książkę telefoniczną tak abym nie mogła znaleźć w niej Cliffa, powiadomiła także wszystkich innych lokalnych dostojników o moim powrocie. A kiedy zaszło słońce i w końcu zaczęłam płakać, wzięła mnie w ramiona i tuliła. Zawszę będę to pamiętać. Evening nigdy nie była miłą osobą ale trzymała mnie tak długo jak potrzebowałam i nigdy nie powiedziała słowa o moich łzach zalewających jej jedwabną bluzkę ani o tym jak wniosłam w jej życie całkowity chaos. Kiedy trzeba było robiła co trzeba. Po tym sprawy uległy poprawie. Wróżki czystej krwi w mieście były chętne do pomocy, tak bardzo jak tylko mogły, Odmieńcy chcieli pomóc nawet bardziej. Moja odmowa przyjęcia pomocy niejako związała im ręce, ale zrobili co mogli zanim pozostawili mnie samej sobie i swoim własnym decyzją. Evening zaoferowała ,że odnowi moją licencję, odmówiłam, już jechałam kiedyś tą drogą i nie przyniosła mi nic dobrego. Wydaje mi się ,że powiedzieli matce ,że wróciłam, ale nie byłam pewna czy to zrozumiała. Niewiele rozumiała w tych dniach. Spędzała czas wędrując po Letnich Krainach, nucąc pieśni których nikt inny nie był w stanie rozpoznać i pukając w drzwi których nikt inny nie widział. Na swój własny sposób, utraciła więcej czasu niż ja Evening powiedziała abym nie kontaktowała się z Cliffem dopóki nie będę gotowa, wytrzymałam dłużej niż sądziłam ,że mogę. Udało mi się odczekać prawie trzy dni, zanim do niego zadzwoniłam. Nie mogłam mu powiedzieć gdzie byłam ani co się stało, nie było sposobu aby powiedzieć zostałam zamieniona w rybę mężczyźnie który myśli ,że jesteś człowiekiem takim jak on, więc posłużyłam się sztampową amnezją po tym jak zostałam zaatakowana przez mężczyznę którego śledziłam, mówiąc ,że nie wiem co się działo. Nasz związek bazował na kłamstwach i on musiał chyba o tym wiedzieć, gdzieś tam w głębi. Może nie powinnam być zaskoczona kiedy się rozłączył, albo kiedy Gilly nie chciała mieć ze mną nic wspólnego. Ruszyli dalej beze mnie, wykreowali swoje własne nowe życie w którym nie było miejsca na powstałą z martwych która pozostawiła ich w żałobie na czternaście lat. Nie umiałam wytłumaczyć dlaczego zniknęłam, więc wszystko co nam pozostało to cisza która nie pozwalała na miłość. Wciąż dzwoniłam a oni wciąż nie chcieli ze mną rozmawiać.

Był czerwiec. Zrobiłam co mogłam aby ponownie zorganizować swoje życie ale nic nie mogło przywrócić tego czasu. Lata, zimy, ostatnie godziny przed tym zanim moja matka zagłębiła się kompletnie w swój własny prywatny świat, każda cenna minuta z moją małą dziewczynką, zniknęła na dobre i nigdy nie uda mi się tego odzyskać. Może to dlatego tak łatwo udało mi się odwrócić plecami do świata wróżek. Już dwukrotnie wyrwał mnie ze świata śmiertelników. Nie będzie miał na to trzeciej szansy. Sześć miesięcy minęło rozmyte w rozpaczy i izolacji. Nie rozumiałam świata. Byłam takim samym wyrzutkiem jak moja matka w dniu w którym opuściła Letnie Krainy po raz pierwszy, nazywałam to moją pokutą, nazywałam to tym na co zasłużyłam. Świat walił się wokół mnie a mnie to nic nie obchodziło To było miejsce w którym kończył się sen, z realizacją że nie ma znaczenia gdzie jestem, bez względu na to czy uważam ,że jestem kobietą czy rybą czy czymś pomiędzy. Tak naprawdę nigdy nie opuściła stawu wciąż nie mogę oddychać 3 Obudziłam się tuż po zachodzie słońca z boląca głową i niejasnym przeczuciem ,że coś było nie tak. Cagney i Lacey* jakoś udało się otworzyć drzwi do sypialni kiedy spałam i wyemigrowały z kanapy na cieplejsze i tym samym bardziej pożądane łóżko. Zaczęły zawodzić gdy tylko zorientowały się ,że nie śpię. Miauczenie kotów syjamskich wibrowało w mojej głowie jak piła łańcuchowa. Jęknęłam zatykając uszy dłońmi — Czy wy dwie nie możecie być cicho? — nie posłuchały mnie. Koty nigdy nie słuchają. Są niezawodne jeśli o to chodzi, kiedy płonął Rzym cesarskie koty wciąż oczekiwały ,że zostaną nakarmione o czasie Wróżki zawsze żyły razem z kotami. To jedyne śmiertelne zwierzęta którą mogą znieść nasze towarzystwo, i odnosi sie to do nas wszystkich nawet Odmieńców takich jak ja. Psy szczekają, konie odwracają wzrok, ale koty są w stanie spoglądać na królów i przez większość czasu to właśnie robią. Koty żyją z nami w zamian za to traktujemy je z szacunkiem i karmimy. Jesteśmy ze sobą związani i nie mam tu na myśli tylko związku poprzez wróżki z klanu Cait Sidhe. Obie rasy mają tendencję do posiadania szpiczastych uszu, podbierania śmietany i spłonięcia żywcem kiedy zmienia się wiatr. Naturalnym było ,że zawarliśmy swego rodzaju sojusz kiedy obie strony mówiły — Nie potrzebuje cię — i obie odpowiadały — Wciąż jednak pozostajesz — W porządku, wygrałyście. Nakarmię was, zadowolone? — zepchnęłam Cagney z mojej piersi. Zeskoczyła z łóżka, biegnąc w kierunku Lacey stojącej na podłodze, gdzie obie kontynuowały swoje wycie które jasno dało mi do zrozumienia ,że nie zaznają szczęścia dopóki jedzenie nie znajdzie się w naczyniu. Wstałam z łóżka, podnosząc szlafrok z podłogi. Koty kręciły się wokół moich kostek, robiąc co w ich mocy abym się potknęła i odepchnęłam je niezbyt efektywnie usuwając je z drogich mych bosych stóp kierujących się do kuchni. Wzięłam sobie koty abym nie czuła się taka samotna. Zaczęłam ponownie rozważać ten pomysł. Może samotność była jednak dobrą rzeczą. Samotność zdecydowanie wpływała pozytywnie na większe ilości snu. W moim najczarniejszym nastroju, próbowałam wmówić samej sobie ,że większa ilość snu była jedną dobrą rzeczą związaną z utratą mojej śmiertelnej rodziny. Cagney i Lacey — policjantki z telewizyjnego serialu z lat 80 Mieszkanie z Cliffem i Gilly zmuszało mnie do udawania ,że funkcjonuje w ciągu dnia i w konsekwencji pozostawiło z uzależnieniem od kawy o wręcz epickich rozmiarach. Nie wiem ile kawy potrzeba aby zabić Odmieńca, ale mogę się któregoś dnia tego dowiedzieć.

Koty zniknęły z horyzontu kiedy dotarłam do korytarza, pozwalając mi przejść swobodnie do kuchni gdzie napełniłam ich miski karmą. Jak zaczęły swoją ucztę, postawiłam czajnik wstawiając wodę na kawę, zrobiłam sobie szybkie, nocne śniadanie na które składał się tost i jajecznica. Białka, węglowodany, a najlepsze z tego wszystkiego było to ,że tanie jak diabli. Połączenie minimalnej płacy z rynkiem mieszkaniowym w San Francisco dawało właśnie tego typu problemy Moje jedzenie wciąż jeszcze się robiło podczas gdy koty już skończyły swoje. Cagney zawędrowała do salonu podczas gdy Lacey usiadła na środku kuchni i zaczęła myć swoje łapy,mrucząc głośno — Śmiej się śmiej — powiedziałam, spoglądając na kota z poziomu czajnika z wciąż grzejącą się wodą, czekając aż się w końcu zagotuje niezbyt cierpliwie — Zobaczymy ile kociego żarcia dostaniesz kiedy wykopią nas za niezapłacenie czynszu — żadna z moich magicznych umiejętności nie była wystarczająco silna aby sprawić ,że właściciel uwierzy ,że mu w końcu zapłacę. Byłabym na ulicy gdybym tylko dała mu najmniejszy powód, a on wprowadziłby nową szczęśliwą parę do mojego wcześniej wynajmowanego mieszkania ze stałym czynszem zanim znalazłabym sobie kartonowe pudło w którym mogłabym zamieszkać. Evening nie będzie rozwiązywała moich problemów mieszkaniowych dwukrotnie Mgła w mojej głowie rozjaśniła się trochę kiedy zjadłam, i poczułam się prawie sobą do czas kiedy skończyłam moją jajecznicę, tosta i trzeci kubek kawy. Wrzuciłam naczynia do zlewu, przeczesując włosy jedną dłonią kiedy szłam z powrotem do sypialni. Światło automatycznej sekretarki migało. Przystanęłam — To prawdopodobnie Stacy, ale mogą też dzwonić z pracy — dumałam — Jeśli to z pracy, prawdopodobnie oznacza to ,że będę musiała przyjść mimo tego ,że mam dzisiaj wolne. Ale oznacza to również ,że może zostaną mi jakieś pieniądze po zapłaceniu czynszu. Dziewczyny? Jak sądzicie? Koty nie odpowiedziały. Koty są dobre jeśli o to chodzi. Ich brak odpowiedzi ocalił mnie od potrzeby wyjaśniania mojego sekretu, mojej zestarzałej fantazji którą odgrywałam w głowie za każdym razem kiedy migało światło automatycznej sekretarki. Nadziei ,że Gillian może znalazła mój zapomniany numer telefonu, gdzieś na biurku swojego ojca i zdecydowała się skontaktować z matką której nie widziała przez czternaście lat. To się nigdy nie wydarzy ale było to cudowne marzenie. Co do cholery. Potrzebowałam tych pieniędzy, no i nie było tak ,że moi wierzyciele mogliby zagrozić mi czymś czego jeszcze nie słyszałam. Jeśli to Stacy, mogłam po prostu wykasować wiadomość Oparłam się plecami o ścianę, popijając kawę i nacisnęłam przycisk start Głośnik trzeszcząc zaśpiewał — Masz trzy nowe wiadomości — gładkim, głosem który został przerwany przez przeraźliwe buczenie. Zamrugałam i sięgnęłam aby ściszyć trochę ustawienia sekretarki. Wciąż próbowałam to zrobić kiedy poleciała nagrana wiadomość i zapomniałam o wszystkim wokół z wyjątkiem jej — October, tu Evening. Wydaj mi się ,że mogę mieć problem. W zasadzie, jestem tego prawie pewna — jej ton głosu był spięty, wypełniony jakąś niepotwierdzoną obawą. Jej głos zawsze brzmiał na przytłumiony ale to było zdecydowanie coś nowego. Nigdy nie słyszałam aby brzmiała na wystraszoną. Trzeba naprawdę dużo aby wystraszyć wróżkę czystej krwi. Trzeba naprawdę dużo dużo więcej aby wystraszyć kogoś tak naturalnie przerażającego jak sama Evening — Evening? — wyprostowywałam się Evening nie była tylko kimś do kogo zadzwoniłam kiedy wydostałam się z mojego rybiego więzienia, była hrabiną jednej z mniejszych własności lennych leżących w San

Francisco a czasami była nawet przyjaciółką. Mówię czasami ponieważ ona i ja miałyśmy całkiem różne poglądy na temat pozycji społecznych. Wydawało jej się ,że może rozstawiać mnie po kontach bo ona jest wróżką czystej krwi a ja nie. Ja się z tym nie zgadzałam oczywiście. Więc nie znosiłyśmy się przez połowę czasu, ale drugą połowę spędziłyśmy pomagając sobie na wzajem przetrwać. Znalazłam mężczyznę który zabił jej siostrę i oczyściłam jej imię kiedy została oskarżona o planowanie zniszczenia dworu królowej. Raz wyciągnęła mnie za kaucją kiedy zbyt entuzjastycznie oddawałam się mojej pracy śledząc pewną księżną. Jeśli była jakaś wróżka czystej krwi inna niż Sylvester której byłam gotowa zaufać i powierzyć własne życie to była to właśnie ona Niech ją cholera za to ,że potrafiła sprawić iż się martwiłam — Jeśli jesteś, proszę, proszę, odbierz telefon. To naprawdę istotne abym mogła z tobą teraz porozmawiać. Zadzwoń do mnie tak szybko jak tylko będziesz mogła. I October ..... — przerwała — Nie ważne, pośpiesz się — rozłączyła się ale zanim to zrobiła, mogłabym przysiądź ,że słyszałam jak płacze Druga wiadomość zaczęła się natychmiastowo, zanim miałam szansę aby się poruszyć czy nawet zaczerpnąć powietrza. Ponownie była to Evening, brzmiała nawet na jeszcze bardziej zaszczutą niż poprzednio — October? October,jesteś tam? October, tu Evening — nastąpiła długa cisza. Słyszałam jak wydała z siebie niezdecydowany i niepewny oddech — Och na korzenie i gałęzie October proszę podnieś słuchawkę. Musisz odebrać teraz ten telefon! To było tak jakby myślała ,że może rozkazać mi ,żebym znalazła się w domu. Moja automatyczna sekretarka była stara i nie wyświetla daty ani czasu nagrania więc nie wiedziałam ile czasu minęło pomiędzy wiadomościami, ale musiało minąć wystarczająco dużo aby przestała ukrywać fakt ,że się martwi i ostrym, oczywistym tonem głosu pokazała mi ,że tak jest. Jeden jedyny raz kiedy słyszałam aż tyle nagromadzonych emocji w jej głosie było wtedy kiedy zmarła jej siostra, i chociaż śmierć Dawn złamała skorupę jej spokoju, nawet to nie trwało aż tak długo. To nie był żal, to był prosty i czysty terror — Proszę, proszę, October, podnieś słuchawkę, proszę, kończy mi się czas — wiadomość kończyła się nagle ale nie na tyle aby ukryć odgłos jej płaczu — Na dąb i krwawnik Eve — wyszeptałam — W co ty się wpakowałaś? Wydawało mi sie ,że chciałam odpowiedzi, ale myliłam się, ponieważ ostatnia wiadomość odpowiedziała mi bardziej kompletnie niż mogłabym chcieć czy też żądać Głośnik zatrzeszczał raz jeszcze zanim głos przemówił po raz ostatni — October Daye, chciałabym cię zatrudnić — strach wciąż był obecny w tym głosie ale żądanie i moc które leżały w jej naturze, świeciły jasno poprzez strach, olśniewającej i przerażające. Spoglądała na koniec wszystkiego i to było wystarczające aby przypomnieć jej kim naprawdę była — Poprzez moje słowa i na moje polecenie poprowadzisz dochodzenie w sprawie morderstwa i przywrócisz sprawiedliwość z powrotem do tego królestwa. Zrobisz to — nastąpiła długa cisza, już zaczynałam myśleć ,że wiadomość dobiegła końca kiedy kontynuowała miękko — Dowiedz się kto to zrobił, Toby, proszę, upewnij się ,że nie wygra. Musisz to zrobić, dla mnie. Jeśli kiedykolwiek byłaś moją przyjaciółką, Toby, proszę Nigdy wcześniej nie mówiła do mnie Toby. Znamy się od ponad dwudziestu lat i nigdy nie byłam nikim więcej niż October dla niej. Wtedy już wiedziałam co się jej stało nawet jeśli nie chciałam. Wiedziałam tak szybko jak tylko zaczęła mówić i wciąż nie chciałam pogodzić się z myślą ,że to prawda. Nie mogłam pozwolić ,żeby to była prawda. Nie poruszałam się nie oddychałam, słuchałam dalej w ogłuszającej ciszy Nastąpiła kolejna długa cisza zanim wyszeptała — Toby, nie ma zbyt wiele czasu,

proszę odbierz. Nie mogę wyjść a tylko tobie ufam na tyle aby zadzwonić więc do cholery , proszę odbierz! Odbierz swój cholerny telefon! — nigdy wcześniej nie słyszałam aby przeklinała. Noc już przyniosła dużo nieoczekiwanych zdarzeń a jeszcze nawet nie przebrałam się ze swojego szlafroka — Wiem ,że tam jesteś! Cholera, nie pozwolę aby twoje lenistwo doprowadziło do mojej śmierci! Toby, niech cię cholera! Wzięła głęboki oddech zanim przeszła dalej. Zanim zdałam sobie sprawę co robi było już za późno, usłyszałam jak rozpoczyna się wiązanie i musiałam wysłuchać do końca — Poprzez moją krew i moje kości, wiążę cię, poprzez dąb i jesion, jarzębinę i cierń, wiążę cię. Poprzez słowa twojej wierności, poprzez wolę mojej matki, poprzez Twoje imie, wiążę cię. Za wszystkie przysługi które ci wyświadczyłam w przeszłości, obiecałaś ,że mogę poprosić cię o wszystko, to jest moje wszystko. Znajdź odpowiedź, znajdź powód i znajdź tego który wyrządził mi tą krzywdę, October Daye, córko Amandine, albo znajdź swoją własną śmierć. Poprzez wszystko czym jestem i wszystko czym byłam wiążę cię — poczułam jak klątwa trzyma mnie w uścisku, wbijając cierniste szpony w moją skórę kiedy słodko gorzki smak umierających róż wypełnił mój nos i usta. Upuściłam mój kubek z kawą i zachwiałam się do tyłu, przyciskając dłoń do ust jakbym próbowała nie zwrócić. Obietnica związania dla naszego rodzaju jest jak żelazne łańcuchy czy sznury z ludzkich włosów a Evening związała mnie starą formułą, taką którą może wykorzystać każdy kto ma w sobie krew wróżek. Nikt już nie używał starego sposobu wiązania, no chyba ,że sprawy miały się tak ponuro ,że nawet nasz zaginiony król nie mógł ich naprawić. Wiązania są zbyt mocne i zbyt śmiercionośne Wróżki nigdy nie przysięgają na nic w co nie wierzą. Nie prosimy o podziękowania i nie oferujemy ich sami, żadnych obietnic, żadnego żalu, żadnych więzi, żadnych kłamstw. Jeśli Evening powiedziała ,że porażka mnie zabije, to tak będzie. Miałam tylko nadzieję ,że miała dobry powód albo inaczej sama będę musiała ją zabić — Och, Toby, Przepraszam — powiedziała i odłożyła telefon nie do końca na widełki. Połączenie nie zostało przerwane, nie wiem czy zrobiła to przypadkiem czy specjalnie ale wiem ,że chciała abym słyszała. Wiedziała ,że jeśli usłyszę to co wydarzy się później nie będę próbowała zerwać, wiązania które na mnie rzuciła To i tak nie miało znaczenia, wciąż nie miałam zamiaru nigdy jej tego wybaczyć Historii którą usłyszałam później, nie chciałabym usłyszeć nigdy. Drzwi trzasnęły kiedy się otwierały, dźwięk kroków. Evening krzyczała coś ,czego nie mogłam zrozumieć i odgłos wypalanej broni. Jej głos zmienił się w rosnący krzyk który uciszył kolejny wystrzał Skoczyłam na nogi, żółć podjechała mi do gardła kiedy krzyknęłam mimowolnie — Nie! — w kierunku telefonu. Evening krzyknęła znowu Bron wypaliła po raz trzeci i wiadomość się skończyła, sekretarka syczała jeszcze przez chwilę i wyłączyła się z głośnym kliknięciem W jakiś sposób to właśnie ten dźwięk sprawił ,że wszystko to wydawało sie prawdziwe. Gapiłam się na sekretarkę przez chwilę, oddech uwiązł mi w gardle, wtedy odwróciłam się i wpadłam do łazienki. Ledwie udało mi się zdążyć. Dotarłam do zlewu zanim zwymiotowałam Czas nigdy nie działa wstecz kiedy tego potrzebuje. Nie dla mnie i nie dla nikogo innego 4 Zwracałam jeszcze trzy razy zanim byłam w stanie opuścić łazienkę. Ochlapałam twarz zimną wodą i skierowałam się do pokoju, włączając ponownie automatyczną sekretarkę i odtwarzając jeszcze raz nagrane wiadomości. Nie było czasu na prysznic i nie byłam pewna czy będę w stanie ustawić temperaturę tak aby się nie poparzyć. Nawet

ubranie się prawie przekraczało moje możliwości. Słowa Evening nie były ani trochę milsze za drugim razem, błagające mnie abym odebrała telefon, abym odpowiedziała jej, abym zrobiła cokolwiek, cokolwiek aby tylko ją uratować. Kiedy nadeszła ta ostatnia wiadomość? Na dąb i jesion kiedy to było? Zakładałam swój płaszcz przy akompaniamencie nagranych krzyków Evening kiedy zdałam sobie z czegoś sprawę, dostała to czego chciała. Odwróciłam się od świata wróżek, odmówiłam zgody na wznowienie mojej licencji detektywistycznej . . a teraz prowadziłam sprawę i będę musiała przy niej pozostać dopóki nie otrzymam odpowiedzi których potrzebuje. Evening była moją najgorszą przyjaciółką i moim najlepszym wrogiem, i tak do końca nigdy mnie nie znała, ponieważ nawet w obliczu śmierci nie rozumiała ,że zrobiłabym to tak czy inaczej, nawet bez klątwy którą na mnie rzuciła. Wszystko co musiała zrobić to powiedzieć mi ,że stawka jest tak wysoka jak najwyraźniej była. Była moją przyjaciółką. Zrobiłabym to dla niej. Rzeczywistość całej sytuacji jeszcze nadal w pełni na mnie nie spłynęła kiedy przełamałam swoje magiczne zabezpieczenie i zeszłam na dół do podziemnego garażu. Evening nie mogła zginąć. Była surową, bezlitośnie skuteczną hrabiną lenna Złotej Zieleni, to ona była kobietą która krzyczała do czasu aż nie pozwolili Sylvesterowi pasować mnie na swojego rycerza, była czystej krwi wróżką Daoine Sidhe, i będzie żyła wiecznie. Właśnie to robią tacy jak ona. Nigdy nie myśli się o śmierci w odniesieniu do samego siebie czy też do swoich przyjaciół, do czasu kiedy nadchodzi ona tak blisko ,że nie można już jej ignorować. Kiedy nastąpił ostatni telefon? Gdybym nie była takim samolubnym bachorem i przesłuchała swoje wiadomości, czy mogłabym ją uratować? Mój samochód zapalił dość łatwo biorąc pod uwagę Grudniowy chłód. To właśnie z tego powodu lubię oryginalne Volkswageny, psują się nieomal stale, części są praktycznie niemożliwe do zdobycia, i wskazanie licznika jest do bani, ale zawsze są gotowe odpalić kiedy są potrzebne. Wyjechałam z garażu dość nieuważnie i prawie stuknęłabym się z grupą nastoletnich dzieciaków zapakowaną do Lexusa tatusia. Jechaliśmy obok siebie przez wąski kawałek ulicy zanim rozjechaliśmy się podążając w przeciwnych kierunkach, oni do centrum a ja do południowej części miasta, gdzie znajdują się jedne z najdroższych, rezydencji w całym San Francisco Większość wróżek czystej krwi w wieku Evening raczej żyje już na stałe w Letnich Krainach a nie użera się z codziennościami śmiertelnego życia. Nawet Sylvester, najbardziej ludzka wróżka czystej krwi jaką kiedykolwiek poznałam, żyła przez cały czas po drugiej stronie wzgórza. Evening była uparta. Była świadkiem jak San Francisco rozbudowuje się wokół jej, jak rozrasta się z małego portowego miasteczka w tętniącą życiem metropolię i gdzieś po drodze stało się jej domem którego po prostu nie chciała opuścić Zapytałam ją kiedyś o to — Wolę San Francisco — powiedziała — Kłamstwa są tutaj zdecydowanie inne. Kiedy żyjesz tak długo jak ja zaczynasz doceniać nowe podejście do nieuczciwości. Nie wiem jak znalazłam się w jej mieszkaniu. Kiedy próbuje przypomnieć sobie jazdę, wszystko o czym myślę to to ,że chyba musiałam mieć przez cały czas zamknięte oczy bo tak cholernie mocno się modliłam. Wróżki nie wierzą w boga, ale modliłam się tak czy inaczej, modliłam się o to aby okazało się to jakimś okrutnym, przebudzającym mnie żartem ze strony Evening, aby moje uszy mnie okłamały, aby chociaż raz wszechświat zobaczył ,że popełnił błąd i cofnął to co zrobił Gdy jechałam dzielnice robiły się coraz bardziej ekskluzywne a domy coraz bardziej

eleganckie. Wybór miejsca zamieszkania jakiego dokonała Evening nie był niczym niezwykłym pośród wróżek czystek krwi, które żyły po tej stronie wzgórz. Nie tylko historia finansowa każdej wróżki sięga wieki wstecz ale też ta cała elektronika znacznie rozszerzyła horyzonty różnego rodzaju magicznych oszustw w zadziwiającym wręcz stopniu. Złoto wróżek może być użyte na znacznie więcej sposobów niż zwykłe sztuczki, całkiem dobrze na przykład sprawdza się na giełdzie gdzie pieniądze i tak są tylko iluzją. Jedyne wróżki czystej krwi które żyją i są biedne to takie których magia jest zbyt słaba albo takie których morale są zbyt silne i nie pozwalają im kłamać czy też oszukiwać na taką skalę. Evening nigdy nie miała tych problemów. Niestety dla mnie nie działało to w ten sposób jeśli chodzi o Odmieńców utrzymanie iluzji tak idealnej i silnej przez tak długi czas zabiłoby mnie, zakładając ,że w ogóle byłabym w stanie taką iluzję rzucić. Więc wróżki czystej krwi żywiły się cielęciną i kandyzowanymi przysmakami podczas gdy ja musiałam ograniczyć się do makaronu i sera. No cóż, makaron i tak jest dla mnie prawdopodobnie o niebo lepszy Samochody policyjne stały wzdłuż ulicy na przeciwko budynku Evening, światła podskakiwały w niekończącym się tańcu czerwono niebiesko czerwonym i rozbijały iluzję zamożnego, nietkniętego sąsiedztwa na którego ochronę tak ciężko pracowali. Te światła uniemożliwiały udawanie ,że wszystko było perfekcyjne. To było zbyt realistyczne ,żeby nie mogło być prawdziwe Przechodzący ludzie, spoglądali nerwowo na policyjne samochody tak jakby obawiali się ,że jakiekolwiek przestępstwo czy tragedia którą podpowiadała im ich wyobraźnia spłynie z nich prosto na nich. Ludzkość zawsze miała talent do odczuwania poczucia winy. Ciekawe czy Evening czuła się winna z powodu swojej śmierci? Znalazłam miejsce parkingowe na końcu przecznicy gdzie wcisnęłam mój samochód na miejscu pomiędzy nowym vanem i jakimś poobijanym autem. Mój błotnik zahaczył nowiutkiego vana i poczułam maleńki błysk satysfakcji Sposób w jaki wycofywałam się aby skupić się na błahych sprawach kiedy byłam przerażona, zadziwia mnie do dzisiaj. Wszystko co muszę zrobić to dotrzeć do momentu w którym będę tak spanikowana ,że nie będę myśleć logicznie i nagle data ważności na kartonie z mlekiem jest tym co ma dla mnie naprawdę duże znaczenie. Wydaje mi się ,że mój umysł broni się w ten właśnie sposób Dwadzieścia minut zajęło mi przejście połowy przecznicy do budynku Evening. Przystanęłam aby przeczytać ulotki przyczepione na słupie telefonicznym i obserwowałam koty siedzące na parapetach, robiłam wszystko co mogłam aby wydłużyć moją podróż. Nie chciałam dotrzeć tam gdzie zmierzałam. Nie żeby to miało jakiekolwiek znaczenie. Spoglądałam do góry na elegancki budynek który był domem hrabiny Evening Winterrose przez ostatnie czterdzieści lat. Nie chciałam wchodzić do środka, wydawało mi się ,że to wszystko nie będzie prawdą do póki nie wejdę do środka. Nie był to fakt tylko jakaś pokręcona możliwość, jak kot który wśliznął się do zamkniętego pudełka. Jeśli obrócę się to pójdę do domu i poczekam aż zadzwoni Evening i będzie napawać się tym jak łatwowierna byłam. Będziemy się śmiały i śmiały..... jeśli nie wejdę do środka. Policja wyłączy swoje syreny i wróci z powrotem do centrum. Będę w stanie zapomnieć jej to ,że mnie związała magią. Zapomnę o przesycanym smaku róż i zapachu palonej jarzębiny Zapomniałabym też ,że to była moja wina Skręciłam i skierowałam się na schody prowadzące do drzwi Policjant stał tuż przy domofonie z notatnikiem w ręku. Przystanęłam. Zdecydowanie sprawdzał ludzi którzy wchodzili i wychodzili z budynku, całkiem logiczna rzecz którą w sumie powinien był robić przy drzwiach do prywatnego kompleksu

mieszkaniowego w którym ktoś został zamordowany, ale było to trochę bardziej niż niewygodne dla mnie. Prostując ramiona, wyciągnęłam z kieszeni pomiętą kartkę z zaklęciem i trzymając ją w górze kiedy odwrócił się w moją stronę powiedziałam — Królowa Serc, przygotowała kilka tart*, wszystkie raczej na letni dzień — powiedziałam formułując myśl ,że jestem upoważniona aby tu przebywać. Zapach miedzi i skoszonej trawy unosił się wokół mnie podczas gdy jego oczy zrobiły się przeszklone, opuściłam kartkę — Zakładam ,że wszystko jest w odpowiednim porządku? — Tak jest proszę pani — powiedział i uśmiechnął się wpuszczając mnie do środka — Trzecie piętro — Jasne — kogokolwiek wydawało mu się ,że zobaczył był upoważniony do wpuszczenia na miejsce zbrodni, poza tym nie obchodziło mnie kim myślał ,że byłam Hol był wytapetowany w odcieniach szarości które pasował do kremowych ścian a ciemne tekowe drewno dekorowało końce stolików gustownie i elegancko bez żadnej przesady. Oczywiście ,że było gustownie, miesięczny czynsz prawdopodobnie pozwoliłby mi wyżywić się przez rok. Tarta — rodzaj wypieku składającego się z kruchego ciasta i nadzienia, słodkiego lub warzywnego Zaktualizowałam mój szacunek na jeszcze co najmniej sześć miesięcy do góry kiedy drzwi windy otworzyły się by ujawnić pięciu oficerów policji i na Oberona niech mnie operatora windy Policjanci wpłynęli do holu, prześlizgiwałam się koło nich i skinęłam na operatora mówiąc — Trzecie piętro — odpowiedział skinieniem, wciskając guzik i drzwi zamknęły się gładko. Winda zaczęła poruszać się tak płynnie ,że ledwie mogłam to poczuć. Spięłam się, nie cierpię kiedy nie jestem w stanie wyczuć w jakim kierunku się poruszam Nie odwiedzałam budynku Evening od 1987. Z tego co mogłam zobaczyć nie zmienił się ani trochę, miejsce to śmierdziało elegancją i ponadczasowością którą kupić mogły tylko pieniądze. Zastój jest jedną z korzyści bycia bardzo ale to bardzo bogatym. Nic nigdy się nie zmienia, no chyba ,że na to pozwolisz Operator windy spoglądał na mnie nerwowo. Próbowałam uśmiechać się do niego tak jakbym naprawdę chciała. Pierwsze morderstwo jest zawsze najtrudniejsze. Nie żeby to kiedykolwiek było łatwe. Zatrzymaliśmy się na trzecim piętrze i wysiadłam, pozwalając mu zjechać z powrotem na parter Policja była wszędzie, chodząc tam i z powrotem, mamrocząc ledwo słyszalnym szeptem używanym tylko przez policję i dzieci. Jest więcej podobieństw pomiędzy tą dwójką niż można pomyśleć, zaczynając od tego czy chcesz czy nie chcesz aby czekali na ciebie w ciemnej alejce z bronią. Pracowałam z policjantami a kilkoro z nich nawet lubiłam, ale to nie znaczy ,że musiałam lubić ich jako ogół. Władza wyzwala co najgorsze prawie że w każdym. Większość drzwi w holu było zamkniętych, ale drzwi Evening były uchylone, na tyle aby policja mogła wchodzić i wychodzi bez ujawniana niczego nikomu kto mógłby przedostać się przez system zabezpieczeń. Przystanęłam przed drzwiami, biorąc głęboki oddech. To było to, ostatnia szansa aby odwrócić się i odejść W środku znajdował się oficer policji. Wyciągnęłam moją pomiętą kartkę zanim odwrócił się do końca i powiedziałam — Walet kier, ukradł te tarty i zabrał je daleko stad Oficer zamarł, przyjął moją wypowiedź z tym samym wyrazem lekkiego zaskoczenia co jego kolega. Śruba bólu przebiła się przez moje ciało. Trochę przedobrzyłam z magią i ból głowy nadchodził. Zrobiłam co w mojej mocy aby go zignorować, odsunęłam na dół kartkę z zaklęciem i zapytałam — Mogę kontynuować?

— Tak, kontynuuj — powiedział, wciąż wyglądając na oniemiałego kiedy go mijałam Apartament był udekorowany w odcieniach różu, począwszy od głębokiego odcienia graniczącego z czerwienią do jasnego prawie białego, kremowego. Jej krew też prawdopodobnie tu pasowała zanim nie zaczęła wysychać na brzydki odcień brązu. Nie mogłam zobaczyć ciała ale widziałam krew, kilka kropli zaplamiło dywan położony w pobliżu drzwi. Wydawało się ,że połowa pokoju została już zapakowana w starannie opisane plastikowe worki, a to co nie zostało zapakowane wyglądało na małe i krzykliwe w tym sztucznym świetle. Morderstwo rozbierało każdą iluzję na części, bez względu na to jak ostrożnie i dokładnie wykreowaną Policja była wszędzie, pracując jak mrówki przy zbieraniu dowodów i zabezpieczaniu śladów krwi. Spoglądałam na worki kiedy poruszałam się po pokoju, sprawdzając aby upewnić się ,że nie odkryli żadnych śladów prawdziwej natury Evening. Nie musiałam się o to martwić Evening była stara i bardzo ostrożna, wiedziałam ,że nie znajdą niczego co pokazałoby ,że była czymś więcej niż bogatą businesswoman imieniem Evelyn Winters która w jakiś sposób dała się zabić Prawie przeciwko własnej woli, przesunęłam się w kierunku ciała, ciężar zaklęcia wiążącego które rzuciła na mnie Evening wydawał się zacisnąć i ciężko ściskać moja klatkę. Machnęłam moją coraz bardziej z miętoloną magiczną recepturą na każdego mijanego policjanta. Żaden z nich nie próbował mnie powstrzymać przed zbliżeniem się do ciała. Jeśli policja była już na takim etapie oznacza to ,że Nocni Łowcy złożyli już wizytę i moje polowanie nie będzie trwało zbyt długo. Będę musiała zadowolić się tym co po sobie pozostawili Ciało wróżek nie ulega rozkładowi. Ma to w sumie sens, wróżki nie starzeją się fizycznie po osiągnięciu pewnego punktu dojrzałości fizycznej, wiec dlaczego miałyby gnić? Ale to oznacza ,że coś musi zostać zrobione z ciałem i to właśnie tutaj pojawiają się Nocni Łowcy. Pojawiają się kiedy umieramy, zabierają nasze ciała na swoje stoły i pozostawiają za sobą repliki. Ich zabawki robią to wszystko co robi naturalna śmierć. Krwawienie, smród i rozkład w doskonałości która wiele mówi o jej twórcach. Tak naprawdę jest tylko jedna rzecz która odróżnia manekiny stworzone przez Nocnych Łowców od naszych prawdziwych martwych ciał, manekiny są ludźmi. Ich uszy są okrągłe, ich oczy zupełnie normalne, ich skóra biała albo brązowa lub opalona ale nigdy niebieska czy zielona. Nie ma w ich ciałach niczego co mogłoby nas wydać Nocni Łowcy pożerają naszą prawdziwą śmierć i pozostawiają perfekcyjną fikcję na jej miejscu dla śmiertelnego świata do opłakiwania. Nie wiem kiedy zawarliśmy z nimi nasze porozumienie, ale nie zostało one złamane aż do dzisiaj i chociaż jest to dość obrzydliwe to ma jednak swój cel Wiedza o tym ,że to z czym mam teraz do czynienia nie jest tak naprawdę ciałem Evening niczego mi nie ułatwiała. Nocni Łowcy odzwierciedlają tylko to co widzą Replika została rozłożona przy kanapie, otwarte oczy wpatrywały się w sufit. Walczyłam z pragnieniem aby odwrócić się i uciec, przewrotnie zadowolona z faktu ,że już zwróciłam śniadanie. Część mnie wciąż była w stanie podziwiać szczegóły pracy którą wykonali Nocni Łowcy. Każdy cal jej ludzkiego przebrania był repliką bez zarzutu, nawet ślady przemocy powiązane z jej śmiercią Klęknęłam przy ciele, pozwalając analitycznej części mojego umysłu włączyć się kiedy obserwowałam miejsce w pobliżu ciała Krwawe odciski znajdowały sie na lezącym w pobliżu białym dywanie, ale to akurat było do przewidzenia, nie było miejsca na którym można byłoby stanąć a które nie byłoby

pokryte krwią. Kilku policjantów miało plastikowe worki zawiązane na butach, i jeśli zabójca był mądry to zrobił coś podobnego. Żaden z odcisków które do tej pory widziałam nie miał na tyle wyraźnego odcisku podeszwy abym mogła go wyodrębnić z tłumu innych. Jeśli broń mordercy została na miejscu zbrodni, policja musiała zabrać ja zanim tam dotarłam. Jeszcze kiedy byłam prywatnym detektywem czasami ubolewałam na tym ,że nie współpracuje bezpośrednio z policją, moja praca byłaby o wiele łatwiejsza gdybym miała dostęp do dowodów Niestety, nie znoszę widoku krwi i nie mogę pracować rano, więc kariera w siłach policyjnych nie jest mi pisana Złapałam się zszokowana na tym w którą stronę płyną moje myśli. Nie. To była jednorazowa sprawa, dotyczyła tego co konieczne i nie miała nic wspólnego z moją przyszłością. Zrezygnowałam z tego życia. Nie miałam zamiaru do niego wracać. Był tylko jeden sposób aby odwrócić swoją uwagę od myślenia zbyt mocno na temat policyjnych procedur, czy czymkolwiek związanym z tym dlaczego nigdy więcej już nie chcę tego robić. Uzbrajając swoje nerwy odwróciłam swoją uwagę do co pozostało z Evening. Jej szlafrok był biały kiedy go ubierała, teraz był pokryty ciemnymi, brązowo czerwonymi plamami, z wyjątkiem kilku miejsc na rękawach. Ciało posiadało w sobie niesamowite wręcz ilości krwi. Były dwie oczywiste rany postrzałowe, jedna na ramieniu a druga na brzuchu, ale żadna z nich nie powinna była jej zabić. Bolałyby jak cholera, ale przeżyłaby. Reasumując prawdopodobnie zginęła kiedy poderżnięto jej gardło Jej ramiona były wyciągnięte po obu stronach ciała, ale jej nogi i biodra były przekręcone, kopała aż do samego końca. Ktoś przytrzymał ją na dole kiedy podcinał jej gardło a potem trzymał do czasu aż przestała się szarpać. To znaczyło,że było co najmniej dwóch napastników, może więcej. Nie została zaskoczona. Wyraz twarzy wskazywał na czysty gniew, kryjący też w sobie podstawy lęku. Zginęła walcząc, ale zginęła też bardzo wkurzona. Krew nie była najgorszą częścią. Nie były nią też drugie usta wycięte tuż pod jej podbródkiem. Tytuł ten dostały jej zaokrąglone uszy, stępiony wyraz twarzy, oprawiony w czarne krótkie włosy z odcieniami szarości zmieszanymi z jej krwią. Evening Winterrose którą znałam miała rysy twarzy które wyglądały jak ostatnie doskonałe dzieło rzeźbiarza który umarł, uszy zwężające się do ostrych zakończeń, i oczy o wręcz niemożliwym odcieniu granatu, jej włosy wahały się pomiędzy czernią a fioletem z pasemkami różu, pomarańczu, błękitu jak zorza polarna. Była dzika, przerażająca i dziwna, jedna z Daoine Sidhe, najprawdziwsza wróżka i nigdy przenigdy nie była człowiekiem. To co pozostawili po sobie Nocni Łowcy nigdy nie będzie niczym więcej. Śmierć nie pozwoli jej zachować nawet jej prawdziwej twarzy Coś było nie tak z tym ciałem. Pochyliłam się aby lepiej obejrzeć jej rany, wiedząc już ,że i tak mi niczego nie powiedzą. Może są jacyś eksperci sądowi którzy mogą spojrzeć na cięcie wykonane przez nóż i powiedzieć wszystko co jest do powiedzenia na temat tego kto to cięcie wykonał ale ja nie jestem jedną z nich. Wszystko co wiem to to czego nauczyłam się przez własne doświadczenie a moje doświadczenie mówiło mi ,że coś było nie tak. Są dwa rodzaje problemów w moim świecie, problemy ludzkie i problemy wróżek. W czasach kiedy prowadziłam prywatne dochodzenia większość ludzkich spraw dawało się rozwiązać za pomocą kamery i dobrze ukrytego mikrofonu, a kiedy ludzkie problemy zaczynały wyglądać jakby miały skończyć się śmiertelnie, oddawałam je z powrotem

ludziom. Sami mogli zająć się sprzątaniem własnego podwórka. Problemy wróżek to zupełnie inna sprawa, ponieważ moja lojalność należy do Sylvestera, nawet teraz, a moje działania odbijają się na nim, w końcu jestem wciąż jego rycerzem, to oznacza ,że bez względu na to jak źle mogą te problemy się potoczyć i zakończyć, muszę je rozwiązać. To był problem wróżek. Czy mi się to podobało czy też nie musiałam poszukać rozwiązania w świecie wróżek Część krwi znajdującej się na dywanie była wciąż na tyle mokra ,że przesiąkała przez moje dżinsy. Przejechałam palcem przez jedną z głębszych plam, zmuszając krew aby przecisnęła się przez włókna. Moja matka jest Daoine Sidhe. To oznacza ,że ja też jestem, przynajmniej w pewnym stopniu. Są pewne sposoby porozumiewania się z martwymi które są nieomal wyłącznie nasze, lub nie rozmawiania z nimi, ale lepszego ich zrozumienia. Krew Evening mogła pozwolić mi posmakować jej śmierci. Ciała już nie było ale krew będzie pamiętać. Krew zawsze wszystko pamięta Podniosłam palec do ust Magia krwi jest niebezpieczna, ponieważ omija mózg i uderza prosto do wnętrza. Kiedy mowa o kimś tak słabym jak ja, to mniej więcej jak próba sfrunięcia z dziesięcio piętrowego budynku Spośród wszystkich potomków Titani tylko Daoine Sidhe mogą posmakować czyjejś śmierci poprzez smak czyjejś krwi, wszyscy inni z tą umiejętnością wywodzą się od rasy Maeve i mroczniejszej części świata wróżek. Evening to był już mój piąty raz. Umiejętność ta nie poprawiała się jednak wraz z praktyką. Świat zaczął wirować dopóki nie zaczęłam spoglądać na mieszkanie poprzez czerwoną mgiełkę. Policja i ciało zniknęło, tak właśnie wyglądał świat oczami Evening tuż przed samym końcem. Było to dezorientujące ale nie bolesne, jak próba chodzenia po trzech piwach. Wiedza o tym co nastąpi później była gorsza niż kac i unosiła sie na obrzeżach mojej świadomości ale odepchnęłam ją z daleka i zmusiłam się do zagłębienia w czerwień. Pojawił się pokój, czysty, perfekcyjny i nienaruszony przez żadne ślady walki. Ciepła fala satysfakcji spłynęła na mnie. Wszystko było tam gdzie być powinno Zwłaszcza klucz Wyciągając się z powrotem ze wspomnień Evening ponownie przeciągnęłam palcem po zakrwawionym dywanie. Klucz? Jaki klucz? Jej krew była gorzka i słodka w tym samym czasie, a moje nieskupione oczy wysłały mnie z powrotem do momentu tuż przed jej śmiercią Drzwi otworzyły się z trzaskiem ale to już nie ma znaczenia. Spóźnili się. Wiem o tym kiedy odwracam do nich twarz z telefonem w dłoni. Za późno. October wie, i przybędzie aby uzyskać swoje odpowiedzi. Przybyli za późno, za późno aby zabrać klucz a ona znajdzie to co pozostawione zostało dla niej, zakończy przynajmniej tą kpinę raz na zawsze. Przebłysk wspomnienia które nie było moje przeciął obraz krwi która mnie karmiła Przekazywałam klucz małej skrzydlatej postaci, jakiś chochlik może? Skąd pochodził ten chochlik? A on zabrał podarunek krwi z mojej dłoni, przejeżdżając swoją dłonią poprzez płytkie nacięcie, które zostawiłam tam otwarte a następnie odleciał, wyskakując z mego okna z kluczem w ramionach. A wtedy wykonałam ostatni telefon wzywający October, która nigdy nie zrozumie, ale która przynajmniej to zakończy. Drzwi ponownie się otwierają i krzyczę i wtedy..... Wtedy nadchodzi ból Odczytywanie wspomnienia śmierci w najlepszym razie jest nieprzyjemne. Cokolwiek oni czują, ty też to czujesz i zawsze istnieje ryzyko ,że przytrzymasz się

tych wspomnień zbyt długo. Podążanie za nimi aż do śmierci to jak jazda na roller kosterze prosto do piekła, jeśli masz szczęście możesz wrócić ale nie powinieneś się o to zakładać. Wyrwałam się z jej wspomnień po tym jak wypalił strzał, po tym jak jej gardło zostało rozcięte i tuż zanim jej serce stanęło. Podniosłam się na nogi i wyszłam z mieszkania, torując sobie drogę pomiędzy policją. Udało mi się dojść do połowy holu kiedy kolana odmówiły mi posłuszeństwa. Złapałam się krawędzi najbliższego ornamentu kiedy poczułam fale nudności. Nic nie pozwoli mi się pozbyć tego smaku śmierci z mojego umysłu. Czytasz poprzez krew i płacisz za to cenę i częścią tego są wspomnienia które wybierasz aby pamiętać. Zachowujesz je jak skarby i nosisz ze sobą całe swoje życie wiedząc jakie to uczucie kiedy umierasz. Odczytywałam już wcześniej czyjąś śmierć i wracałam stamtąd wstrząśnięta ale stabilna. Ale Evening . . . och, na jarzębinę i jesion, co oni zrobili Evening. Jest wiele sposobów na zabicie wróżki. Większość rzeczy które zabijają ludzi zabijają i nas, w każdym razie nie poznałam jeszcze nikogo kto przeżyłby uderzenie pociągu czy też utratę głowy. Mimo tego istnieją sposoby na zabicie nas przy których ścięcie głowy wygląda jak piknik a najgorszym sposobem jest żelazo. Żelazo zabija magię, potem umysł a w końcu i ciało. To niwelator który może zabić każdego. Śmierć z udziałem żelaza jest bolesna, powolna i zbyt często nieunikniona I ten drań właśnie tak ją zabił. Nie wystarczyło to ,że naruszyli jej prywatność i zakończyli jej życie, musieli zrobić z tego pokaz. Co mogła zrobić aby zasłużyć na coś takiego? Policjant przeszedł obok, kierując sie do apartamentu i wymamrotał — Żółtodziób — kiedy przechodził. Najwyraźniej już wcześniej rzuciłam na niego czar i wciąż widział we mnie tego kogo chciał zobaczyć, dobrze. Ostatnią rzeczą jakiej potrzebowałam to pytania dlaczego klęczę na miejscu przestępstwa, pokryta krwią z głową w której wciąż wirowało mi jak na karuzeli Nawet we wnętrzu wspomnień Evening nie widziałam jej zabójców. Jakoś udało im się utrzymać z dala od zasięgu jej wzroku lub wymazać swój ślad z jej krwi zanim wyszli chociaż nie wiedziałam czy coś takiego jest w ogóle możliwe, ale nie mogłam tego wykluczyć. Ci ludzie byli niebezpieczni a to było coś większego niż morderstwo, ktoś użył żelaza aby zakończyć życie. I nie tylko jakieś tam życie. Wróżki czystej krwi mogłyby spojrzeć w drugą stronę gdyby chodziło o jakiegoś Odmieńca, nazwać to 'Naganną Aferą' i pozostawić w spokoju ale Evening była jedną z nich, zrodzona pod wzgórzami kiedy ludzkość wciąż myślała ,że ogień był ich nowatorskim pomysłem. Wróżki czystej krwi miały swoje wady, ale dbały o swoich Jeśli szybko się stąd nie ruszę to chyba eksploduję

5 Powrót do tego mieszkania zabrał mi całą samokontrolę jaką miałam ale zrobiłam to. Musiałam. Słyszałam trzy strzały a w ciele były tylko dwie rany postrzałowe, to oznaczało ,że jedna z kul wciąż mogła być gdzieś w pokoju. Jeśli chciałam mieć pewność co do tego jak zginęła Evening musiałam to sprawdzić Żelazne kule są ciężkie i nierówne. To zmienia ich balistykę, nie lecą gładko. Nawet jeśli policja wiedziała o trzeciej kuli, istniała duża szansa na to ,że jeszcze jej nie znalazła, ponieważ prawdopodobnie zaczęliby poszukiwania sprawdzając z całkowicie błędnej w wypadku takiej kuli pozycji strzelca jak daleko mogła polecieć kula. Znalazłam ją w pokrytej boazerią ścianie znajdującej się na przeciwko balkonu. Mała, nierówna kula która powiedziała mi wszystko co musiałam wiedzieć a czego wiedzieć nie chciałam

To było żelazo, wystarczająco czyste aby użądlić nawet z odległości kilku stóp. Pozostawiłam ją tam gdzie była i opuściłam mieszkanie po raz ostatni. Fizyczne dowody nie były wymagane i nie można bawić się przyjemnie z żelazem. Musiałam tylko wiedzieć Nowiutki van ekipy wiadomości stał wciąż na swoim miejscu kiedy wróciłam do samochodu, wsiadłam i odjechałam, ale ekipa z kamerą nie była widoczna nigdzie w zasięgu wzroku. To akurat było dobre. Moje zaklęcia odwracające uwagę nie są wystarczająco silne aby utrzymać się na nagraniu a nie chciałam aby sfilmowali mnie ociekającą krwią niedaleko miejsca zbrodni Żelazo powiedziało mi dwie rzeczy, pierwszą ,że mordercy Evening to wróżki, skoro żaden człowiek nie użyłby akurat tego szczególnego rodzaju broni i drugą, że nie miałam do czynienia z moimi zwykłymi podejrzanymi z jakimi radziłam sobie w czasach kiedy jeszcze uprawiłam ten zawód. Moja własna poraniona wrażliwość chciała podskoczyć do góry na samą myśl o tym ,że Simon i Oleander byli zaangażowani ale oni zbyt opierali się na magii aby korzystać z takiej ilości żelaza. Oni nie mieli żadnych skrupułów. Ale to nie znaczyło ,że byli gotowi zaburzyć swoją własną magię na tygodnie a może nawet miesiące przez tak duży kontakt z żelazem. Wszystko to doprowadziłoby tylko do ich złapania a na to byli zbyt mądrzy. Krew Evening miała swój własny udział w procesie przekazywania informacji chociaż było to skomplikowane i w sumie niezbyt użyteczne. Nie zadzwoniła do nikogo innego zanim umarła. Tylko ja wiedziałam ,że zginęła, nie licząc Nocnych Łowców i jej zabójców. Jakoś wątpiłam w to ,że ci którzy ją zabili będą rozsiewać wici Pierwsze prawo Oberona mówiło o zakazie zabijania wróżek czystej krwi z wyjątkiem formalnie zadeklarowanej wojny — a Nocni Łowcy nie są zbyt gadatliwi Nawet nie znałam nikogo kto faktycznie by ich widział. Byłam zdana na siebie i miałam limitowany okres czasu, ponieważ musiałam znaleźć jej zabójców zanim zatopię się tym razem w jej klątwie a nie w wodach stawu I wszystko to będzie musiało zaczekać, ponieważ miałam bardziej niecierpiące zwłoki obowiązki do spełnienia. Były obrzędy których należało przestrzegać, słowa które należało powiedzieć, dla dobra tych którzy nie zginęli. Wróżki czystej krwi nie przyjmują śmierci łatwo. Coś musi złagodzić skutki. Poza tym wszystkim, był też jeden prosty fakt, kobieta została zamordowana przez kogoś kto najwyraźniej wiedział czym była. Ludzie nie noszą noży z zimnego żelaza, są ciężkie, nieporęczne i nowoczesna technologia jest tak posunięta do przodu ,że można je znaleźć tylko w rękach wróżek. Ktokolwiek zabił Evening upewnił się ,że jej śmierć będzie tak bolesna jak to tylko możliwe. To robiło z tego sprawę dla jej przywódcy i oznaczało ,że musiałam udać się do miejsca z którym naprawdę nie chciałam mieć nic wspólnego czyli na Dwór Królowej Mgieł, monarchii północnej Kalifornii Obecna królowa Mgieł nie przejęła swojego tronu aż do czasu najbardziej pomyślnych dla niej okoliczności. Została królową w 1906, kiedy wielkie trzęsienie ziemi zmiotło z powierzchni połowę wróżek w mieście, włączając w to jej ojca króla Gilad. Została wychowana gdzieś poza dworem i nikt nigdy nie znał jej matki, ale Evening (która była już hrabiną lenna Złotej Zieleni) wsparła ją potwierdzającą jej pozycję tak ,że nikt nie chciał się kłócić. Rządziła od tego czasu, najpierw ze swojego dworu przy północnej plaży a potem kiedy jej pierwsze puste wzgórze zostało zniszczone ze swojego dworu przy zatoce. Nikt nie znał jej imienia, ani nie wiedział gdzie dorastała, w ogóle nikt nic o niej nie wiedział poza tym ,że ona jest królową i jej słowo jest prawem Ona i ja nigdy nie mogłyśmy się dogadać. Sylvester i Evening byli tymi którzy nalegali na zezwolenie abym została rycerzem służącym koronie, kiedy jej oryginalny dwór

został zniszczony. Królowa była za tym aby wywalić mnie wraz z resztą motłochu Odmieńców. Może to z powodu jej różnorodnej krwi ( jej pochodzenie to dziwna mieszanka krwi Syreny i Eryni* ) a może jest po prostu snobką, ale ta kobieta nigdy nie lubiła Odmieńców i nadała mi tytuł przeciwko wszystkim swoim zmysłom które mówiły jej aby tego nie robić. I tak zrobiła to, ponieważ usługi które wykonywałam były zbyt wielkie aby je zignorować i ponieważ Evening na to naciskała. Nie sądzę ,żeby królowa kiedykolwiek mi wybaczyła. Schodzenie jej z drogi było tak jakby ustanowioną przez mnie regułą, robiłam to po to aby unikać przypominania jej ,że jest nieszczęśliwa. Nie pomógł fakt ,że Odmieńcy są najniższą formą na społecznej drabinie świata wróżek, jesteśmy zbyt śmiertelni aby należeć w pełni do wróżek i zbyt nadnaturalni aby zostać odesłanym do naszych śmiertelnych rodziców i żyć z nimi długo i szczęśliwe, zakładając,że nasi rodzice wciąż jeszcze żyją po tym jak przebywamy w Letnich Krainach na tyle długo aby zdać sobie sprawę jak surowa może okazać się ta transakcja która w dodatku niczego nie gwarantuje. Większość z nas znajduje się w sytuacji spędzenia wieków jako wieszaki na przeróżnych dworach krainy wróżek, podążając za naszymi nieśmiertelnymi krewnymi i błagając ich o okruchy jak szczeniaki, dopóki nasza własna moralność nas nie dogoni i wtedy czołgamy się po śmierć. To tak właśnie powinny działać zabawy w świecie wróżek. Tylko ,że ja zawsze odmawiałam jeśli chodziło o granie według tych zasad, nie przywiązywało mnie to zbytnio do najwyższych warstw szlacheckich Było na tyle późno ,że kilka samochodów wracało od strony zatoki. Niektóre miejsca są zbyt zimne na randkę w grudniową noc nawet w mieście którego sława opiera się na lodowatym oceanie i nieustannej mgle. Skoro zamarznięcie na śmierć raczej nie jest postrzegane jako miłe spędzenie czasu, turyści umieszczali swój wzrok i zainteresowania daleko ponad wyspą w noc taką jak ta, pozostawiając mnie samą z wyraźnym kierunkiem mojego przeznaczenia którą była grupka małych uliczek i starych, rozpadających się budynków firmowych około sześciu mil w dół wybrzeża od rybackiego nabrzeża. Plaża na którą zmierzałam nie była częścią żadnego rezerwatu przyrody, szlaku turystycznego czy też szlaku wybrzeża. Był to tylko mały, kamienny odcinek ziemi tuż przy i w części wewnątrz jaskini znajdującej się w ścianie nabrzeża, odizolowany na tyle aby zostać zapomniany i cholernie ważny z punktu widzenia wróżek Erynia — duch żeński w mitologi celtyckiej zapowiadający czyjąś śmierć Tam gdzie się kierowałam nie było ulicznych sprzedawców czy tłumów turystów, tylko zapach oceanu i naturalnego rozpadu charakterystycznego dla każdego nadmorskiego miasta. W większej części miasta miejsca parkingowe są na wagę złota z powodu turystów. W pobliżu włości królowej trudno jest jakieś znaleźć ponieważ nie ma tu ich zbyt wiele. Magazyny i budynki przemysłowe nie są zbytnią inspiracją do budowy parkingów. Piętnaście minut krążyłam zanim znalazłam miejsce bez parkometru oddalonego o połowę przecznicy która w rzeczywistości bardziej przypomniała alejkę. Schowałam torebkę do schowka zanim wysiadłam. Może było to zaproszenie dla złodzieja, ale nie lubię mieć niczego niepotrzebnego przy sobie kiedy odwiedzam królową. Była zbyt wielka szansa na to ,że będę musiała uciekać Smak róż wypełnił mi usta kiedy wysiadłam z samochodu. Zachwiałam się obraz chochlika z poszarpanymi skrzydłami z liści dębu błysnął w moim umyślę... Klucz.... Cokolwiek to by nie było, było ważne, ale to było coś czego dowiem się kiedy będę mówić królowej co się stało. Zmusiłam obrazy aby odpłynęły razem z kolczastymi ramionami klątwy Evening. Miałam pracę do wykonania. Stawiając płaszcz wysoko pod podbródkiem, szłam w dól alejki, zmierzając w kierunku oceanu.

Prawie wszystkie dwory wróżek są schowane w specjalnych miejscach zwany jako Miejsca Znane, małe kieszenie rzeczywistości balansujące pomiędzy światem śmiertelników a Letnimi Krainami. Niektóre z nich łatwo znaleźć podczas gdy niektóre wymagają wszystkiego łącznie z krwią ofiary aby dostać się do środka. Zależy od tego kto je zbudował i kto kontrolował prowadzące do nich drzwi Widywałam już drzwi ukryte w karnawałowych automatach do robienia zdjęć, toaletach na stacjach benzynowych a także w starych kartonach jak również w bardziej tradycyjnych pierścieniach z trawy czy też bramach z kamienia. Królowa Mgły otwierała swoje własne drzwi, co oznaczało ,że jej włości są dobrze ukryte i nie łatwo się do nich dostać, wejście do środka oznaczało przejście ćwierć mili w dużej części bezludną plażą, wspinanie się na wilgotne skały pokryte gównem mew i starych wodorostów i próbą nie wpadnięcia po drodze do Pacyfiku. Wspinanie się po ciemku śliską kamienistą plażą, nie jest zbyt dobrym pomysłem chyba ,że jesteś masochistą którym ja nie jestem. Na szczęście nie było odpływu. Na moje nieszczęście jednak księżyc nie rzucał zbytniej ilości światła i nawet wzrok Odmieńca nie był zbyt pomocny przy takiej mgle Trampki nie zostały przeznaczone do poruszania się po mokrym, piasku i śliskich kamienia ale w jakiś sposób udało mi się nie wpaść do zatoki San Francisco zanim dotarłam do jaskini, która oznaczała wejście na dwór królowej. Było wąskie, wilgotne i ciemne, prawie całkowicie ukryte za pozornie losowo zrzuconą skałą. W sumie w całości udało się osiągnąć wrażenie ,że wszystko to może runąć w każdej chwili, i oczywiście to oznaczało ,że była to jedyna droga aby dostać się do środka Zeszłam ze skał i skrzywiłam się kiedy poczułam jak moje skarpetki robią się natychmiastowo mokre nasiąkając woda morską. Noc robiła się coraz lepsza. Teraz miałam do dostarczenia złe wieści potężnej kobiecie która mnie nie lubiła, straszliwą zbrodnie do pomszczenia i mokre skarpetki. Narzekając szłam w kierunku ciemności Woda w jaskini robiła się głębsza czym dalej się poruszałam, sięgając do połowy łydki i mocząc mi nogi aż do uda. Drżałam, trzymając jedną rękę tuż przy ścianie, w celu utrzymania kierunku. Kiedyś miałam nadzieje, jej wysokość odkryje centralne ogrzewanie i podstawowe systemy odwadniające. Do tego czasu, odwiedzanie jej jest kwestią potykania się w ciemności i nadziei ,że nic wstrętnego i paskudnego nie czeka tam i nie wyskoczy krzycząc niespodzianka Skały zaczęły mienić się, jasnym białym blaskiem jakieś dwadzieścia stóp od wejścia. Szłam dalej, ignorując odczucie fantomowych dłoni skubiących moje włosy i ubrania Ziemia nagle wyrównała poziom, woda zniknęła, a surowe skały zostały zastąpione polerowanym marmurem Szłam dalej, moje mokre buty człapały na marmurowej podłodze z każdym moim krokiem i po kolejnych dziesięciu stopach ściany rozsunęły się i nagle szłam już przez ogromną salę balową z lodowo białą marmurową podłogą i żłobionymi kolumnami podtrzymującymi sufit. Dworzanie tłoczyli się jak egzotyczne ptaki, wskazując i szepcząc kiedy zanotowali mój niechlujny wygląd. Parłam do przodu Problem z królową Mgieł polega na tym ,że jest ona tak daleko poza normalnym protokołem ,że nie czuje potrzeby aby go przestrzegać, stosując go kiedy jej pasuje, nawet kiedy zmusza do tego każdego wokół niej. Jeśli złamię najmniejszą regułę wpędzę się w kłopoty z których nigdy się już nie wygrzebię. Ona z drugiej strony może sobie robić co tylko chce a wszystko co mogę zrobić ja to głęboki ukłon. To oznaczało ,że muszę się kierować do sali tronowej, ponieważ etykieta mówi ,że wizyta zaczyna się od formalnego przedstawienia. Jeśli będę miała szczęście to tam właśnie będzie

Ale w końcu tak rzadko mam szczęście. Powietrze lśniło, smak mrożonej soli zaatakował mój język. Odgłosy mokrych butów człapiących po podłodze urwały się kiedy moje trampki zostały zastąpione przez obcasy które pasowały do błękitnej jedwabnej szaty która zajęła miejsce moich ciuchów. Znałam tylko jedną kobietę niegrzeczną na tyle aby zrobić coś takiego bez mojej zgody i technicznie nie było to niegrzeczne kiedy to zrobiła. Arystokracja miała swoje przywileje Zagłębiając dłonie w spódnicy, zgięłam się w głębokim ukłonie nisko pochylając głowę — Wasza Wysokość to zaszczyt — October — głos był lekki jak powiew wiatru jak na wpół zapomniany sen W jej tonie nie było żadnego zaskoczenia, brzmiała na średnio zadowoloną tak jakbym włóczyła się tu każdego dnia. Chyba nuda jest dobrą rzeczą kiedy musisz zmierzyć się z wiecznością w polityce — Wyśmienicie jest cię widzieć Z dźwięku jej głosu wywnioskowałam ,że była gdzieś po mojej lewej stronie. Dobrze. Jeśli tylko uda mi się na nią nie patrzeć, może nie będzie aż tak źle — Przyjemność po mojej stronie Wasza Wysokość — powiedziałam i wyprostowałam się, spoglądając prosto przed siebie Królowa stała tuż przede mną Tego nie oczekiwałam i nie miałam czasu aby odwrócić wzrok bez obrażenia jej. Zmuszając się do przełknięcia chęci aby odskoczyć, spojrzałam jej w twarz. Uśmiechnęła się nieznacznie, wyraz jej twarzy mówił ,że wiedziała co robi i kompletnie ją to nie obchodziło. W końcu jakby nie było było to jej prawo Większość dzieci wróżek jest piękna ale uroda królowej styka się w miejscu gdzie piękno i przerażenie rozbijają się ze sobą. Ciężko na nią patrzeć i pozostać skupionym na czymkolwiek poza spoglądaniem na nią, uszczęśliwianiem, sprawianiem ,że uśmiechnie się dla ciebie. To część powodu dla którego nie zbliżam się do niej jeśli nie muszę. Nienawidzę kiedy się mnie do czegoś zmusza. Miała na sobie jedwabną suknię w kolorze śniegu która podkreślała różowość jej skóry, ratując ją przed wyglądem jakby została wyrzeźbiona z kości słoniowej. Jej biało srebrne włosy opadały na podłogę w jednej idealnej linii, ciągnąć się prawie na stopę długości poza nią. Zawsze zakładałam ,że jej włosy są przynajmniej częścią powodu dla którego nigdy nie opuszcza swoich włości, pięć minut w świecie śmiertelników i jej rachunek za szampon do włosów wzrośnie do kwoty astronomicznej. Cienki pas srebra połyskiwał na szczycie jej głowy ale tak naprawdę było to tylko na pokaz. Nie było żadnych wątpliwości kto jest tutaj królową. Pozostałam wyprostowana, walcząc z pragnieniem aby opaść na kolana Podeszła w moim kierunku, jej suknia falowała jak woda. Tylko wróżka czystej krwi mogła tworzyć pobierając z samego oceanu — Co tu robisz, October? Unikasz mego dworu kiedy tylko możesz, czyli przez większość czasu w tych dniach. Zaczynałam już myśleć ,że może zapomniałaś drogę Nigdy nie okłamuj nikogo kto może zabić cię od samego zabawnego na niego spoglądania. To po prostu dobra strategia na przetrwanie. Wciąż jednak mogłam spróbować obejść problem — Ograniczałam się do własnego towarzystwa, moja pani — Najpierw Twoja matka przestała nas odwiedzać, potem Ty znikasz w swoim własnym, małym świecie. Ktoś mógłby pomyśleć ,że Twoja rodzina utraciła swoją miłość dla nas — zmrużyła oczy obserwując mnie i wyzywając do kłótni — Obawiam się ,że nie zależy mi zbytnio na Twoim dworze moja pani — tłum wokół nas zawrzał wyrażając cichą dezaprobatę. Szczerość może być mądra, ale nadmierna szczerość nie jest jedną ze sztuk społecznie akceptowanych w świecie wróżek

— Nudzimy cię? — zapytała królowa, wciąż się uśmiechając — Przerażacie mnie — Czy to źle czy dobrze? — Nie wiem — potrząsnąłem głową — Jestem tutaj w interesach — W interesach? — teraz uśmiechała się w pełni rozbawiona — Jakiego rodzaju....interes..... sprowadził cię tutaj kiedy unikałaś nas przez tak długi czas? Czy chcesz nam opowiedzieć jeszcze jakąś historyjkę o rybach? Wzdrygnęłam się. Pomiędzy Tybaltem i królową, to naprawdę dziwne ,że nie skończyłam jeszcze na terapii — Chciałabym aby tak było, Wasza Wysokość, jestem tutaj z powodu hrabiny Winterrose — Z powodu Winterrose? Jesteś tutaj aby wnieść przeciw niej jakąś skargę? — jej uśmiech pozostał na ustach a dwór znowu zaczął szeptać tym razem spekulując. Odmieńcy rzadko wnosili jakieś skargi przeciw wróżką czystej krwi. Bitwy które ze sobą toczymy zawsze dostarczają dużo rozrywki, pełne krwi i chwały i prawie zawsze fatalne w skutkach dla Odmieńców — Nie, wasza wysokość — to było społeczeństwo które wykreowało Evening, i moją matkę i za każdym razem kiedy miałam z nimi do czynienia byłam szczęśliwa ,że nie jest to jedyna rzecz która mnie stworzyła — Jestem tutaj ponieważ jej już nie ma — Co? — jej uśmiech utonął w zaskoczeniu, ścierając jej z twarzy zadowolenie Chociaż raz, przestylizowana formalność świata wróżek była błogosławieństwem, ponieważ to znaczyło ,że nie musiałam wymyślać co powiedzieć — Kiedy korzeń i Gałąź były młode, kiedy Róża wciąż wzrastała swobodnie wokół drzewa, kiedy wszystkie nasze krainy były nowe i zielone, kiedy tańczyliśmy bez trosk, wtedy byliśmy nieśmiertelni. Wtedy żyliśmy wiecznie — spojrzałam w dół nie chcąc spoglądać na wyraz twarzy królowej. To nie miało znaczenia. Mogłam usłyszeć to czego nie widziałam w nagłej ciszy jaka zaległa na dworze. Jest tylko jeden powód na odśpiewanie pieśni śmierci Było już za późno aby się zatrzymać. Było za późno kiedy wypalił pistolet. Ciągnęłam dalej — Opuściliśmy te krainy dla świata gdzie mieszka czas, taniec, gdzie możemy oglądać przejście słońca i to jak rozrasta się świat. Tu gdzie możemy zginąć i tu gdzie możemy upaść i tu gdzie moja pani Evening Winterrose, hrabina lenna Ziłotej Zieleni zakończyła swój taniec Trzymałam głowę pochyloną dopóki cisza była już nie do zniesienia. Królowa była tak cicha ,że równie dobrze mogłaby być posagiem, w jakiś sposób wykutym z mgły i piany morskiej. Nie mogłam tego znieść. Będę żyła naprawdę długo jeśli będę ostrożna ale wszystko czego mogę oczekiwać to najwyżej kilka wieków. To i tak dużo jak na ludzkie warunki. Ale to nic w porównaniu z tym co dostają wróżki czystej krwi. Przypomnienie im, że mogą zginąć to czasami więcej niż są w stanie znieść — Wasza wysokość... — podniosła głowę, blade palce trzęsły się kiedy gestem dłoni odrzucała od siebie moje słowa. Zamilkłam, czekając aż trochę się uspokoi zanim zaczęłam mówić dalej — Wasza Wysokość, powierzyła mi znalezienie przyczyny jej śmierci. Czy mogę spytać... — Nie Przerwałam, zaskoczona. Oczekiwałam wielu rzeczy. Ale nie oczekiwałam ,że mi odmówi — Wasza Wysokość? — Nie, October Daye, córko Amandine — królowa podniosła głowę, zaciskając szczękę — Nie pomogę ci, i nie będziemy o tym więcej rozmawiać. Co się stało to się stało, kiedy księżyc będzie wysoko zatańczymy dla niej i do tego dnia nikt tutaj nie będzie

wymieniał imienia Winterrose, a po tym dniu, nikt nigdy nie będzie mówił jej imienia. Nie pomogę ci...... a Ty mnie o to nie poprosisz — Ale... — Nie. Córka Amandine czy też nie. Nie dam ci tego o co chcesz mnie prosić. Odmówię ci i będę potępiona nim zrobię coś takiego — potrząsnęła głową — Zrobiłam już dla ciebie dość podczas tych wszystkich lat, nie ma między nami żadnych długów i nie pomogę ci teraz Chyba nawet gdybym została spoliczkowana nie byłabym bardziej zaskoczona — Ale moja pani, Evening została zamordowana przy pomocy żelaza — Nie mów mi jak zginęła! — odwróciłam się na pięcie, przyciskając dłonie do uszu na próżno próbując zablokować głos królowej. Może czas rozcieńczył płynącą w niej krew jej przodków Eryni i Syreny na tyle ,że jej krzyk nie był już śmiertelny ale nigdy nie byłam fanką ruletki — Nie mów mi! Szum na dworze rozległ się ponownie, ale tym razem był skierowany w kierunku królowej. Drżała w miejscu w którym stała, jej oczy były jak szalone z wszechogarniającej ją furii Jej wściekłość mogła być imponująca jeśli skupiała się na czymś innym ale teraz skupiała się na mnie i to było raczej przerażające. Człowieczeństwo miało instynkty które kopały w otoczeniu wróżek, zmuszając do bycia dobrym i skromnym w ich towarzystwie. Odmieńcy tak tego nie odczuwają, ale mamy o tym jakieś pojecie do czasu aż czasami nawet nasi właśni rodzice potrafią nas cholernie przestraszyć i wtedy sobie przypominamy. Cofnęłam się kilka kroków, skłaniając się nisko — Wasza Wysokość, jeśli skończyłyśmy to ja.. — Wynoś się! — szarpnęła głową z jednej strony na drugą, nieziemskie zawodzenie sączyło się z jej głosu — Natychmiast! Nie potrzebowałam kolejnego zaproszenia. Wirując biegłam w kierunku przeciwległej ściany i poprzez nią z powrotom w ciemność jaskini po drugiej stronie. Moje buty zostały zrobione do tańca a nie do biegania po mokrych i śliskich od morskiej wody skałach. Po trzecim razie kiedy prawie upadłam, zdjęłam je niosąc w dłoni której nie wykorzystywałam do podtrzymywania sukienki tak wysoko jak tylko to było możliwe. Posiniaczone stopy były niewielką ceną którą musiałam zapłacić aby wydostać się z przed oblicza królowej zanim zdecyduje się sama mnie zamknąć, lub gorzej zabroni mi zaangażować się w morderstwo Evening Powietrze na zewnątrz jaskini było tak zimnie ,że kiedy wybiegłam prosto na nie poczułam sie jakby mnie ktoś spoliczkował. To nie miało znaczenia, nie zatrzymałam się. Biegłam po plaży zatrzymując się tylko wtedy kiedy dotarłam do chodnika i tylko na chwile której potrzebowałam aby włożyć buty. Moje oryginalne ciuchy nie powróciły i szczerze wątpiłam ,że zostaną mi zwrócone. Nie dbałam o to. Biegłam. 6 Z moim samochodem nic się nie stało. Wyciągnęłam drugi klucz spod zderzaka i walczyłam z zamkiem dopóki nie udało mi się zapanować nad drżącymi dłońmi i otworzyć drzwi. Wspięłam się na siedzenie kierowcy, prawie przytrzaskując sobie koniec sukienki drzwiami i odpaliłam silnik. Zwierzchniczka Evening nie zamierzała mi pomagać. Nie był to problem śmiertelników. Przedmioty śmiertelników go nie rozwiążą, a mój aparat nie uratuje mnie tym razem. Policja mogła studiować sobie ciało Evening przez całą wieczność jeśli tylko chciała, ale większość wróżek nie zostawia odcisków palców. Nigdy niczego nie znajdą, a to oznacza ,że nie znajdą niczego co mogłabym od nich ukraść Nałożyłam moje ludzkie przebranie z powrotem na miejsce, tak ,że wyglądałam teraz jak sporo zażywająca brunetka w imprezowej sukience, skrzywiłam się. Musiałam

spojrzeć na wszystko z innej perspektywy. Może nie mogłam zrobić niczego jako detektyw ale jako rycerz.... są pewne zasoby w świecie wróżek które nie istnieją w świecie ludzi, a to było przestępstwo pochodzące i związane ze światem wróżek. Mogłam rozwiązać tą sprawę jeśli tylko znajdę właściwe zaklęcia i będę domagać się właściwych przysług. Ale wciąż jestem tylko Odmieńcem. Evening była dziesięć razy bardziej potężna niż ja kiedykolwiek będę. Cokolwiek ją zabiło nie była to tylko kwestia szczęścia, to było coś silnego, inaczej nie przeraziłoby jej w ten sposób. To oznaczało ,że będę potrzebowała trochę mocy dla siebie, inaczej nie będę miała żadnych szans. Prośba o pomoc królową po tym jak wyrzuciła mnie ze swoich włości może być na tyle niegrzeczna ,że zakończy się dla mnie śmiercią. Śmierć nie była częścią mojego planu aby rozwiązać tą sprawę (wystarczająco złe było to ,że mogła być moją ceną za porażkę) a to oznaczało ,że nasza Pani Mgieł była w zasadzie przeszkodą, ponieważ jeśli jeszcze raz wejdę jej w drogę, nie będę miała czasu aby uciec. Były też inne dwory i szlachetnie urodzeni do których mogłam się udać, ale tylko nieliczni mieli zasoby których potrzebowałam i z wyborów które miałam tylko dwa nie wprawiały mnie w drżenie. Chciałam ujść z tego z życiem, a to wykluczało Niewidomego Michaela i Tarana ze Wzgórz Berkeley. Rozważałam też Luidaeg, ale odrzuciłam tą myśl tak szybko jak tylko się pojawiła. Niektóre rzeczy są gorsze niż śmierć Nie mogłam zwrócić się do Lily. Po prostu nie mogłam. To nie było aż tak osobiste jak zabrzmiało. Lily jest rusałką i jest przywiązana na stałe do swoich włości. Nie będzie w stanie mi pomóc no chyba ,że zabójcy Evening siedzieli w Herbacianych Ogrodach i dyskutowali o tym jak zamierzają to zrobić w co wątpiłam. Sylvester by mi pomógł gdybym do niego poszła. Sylvester nalegałby na to aby być tym który mi pomoże, ale nie mogłam tego zrobić. W końcu i tak będę musiała do niego pójść ( będzie musiał się dowiedzieć ,że Evening nie żyje i był moim zwierzchnikiem, to był mój obowiązek, aby upewnić się ,że się dowie) ale nie mogłam tam pójść dopóki nie będę w stanie powiedzieć — Wszystko w porządku, mam pomoc i nie potrzebuje ciebie. Mogłam znieść wiele rzeczy, ale nie byłam gotowa nawet na myśl o tym ,że mógłby umożliwić mi powrót Jeśli nie mogłam zaufać królowej i nie mogłam zwrócić się do Sylvestera, zostało tak naprawdę tylko jedno miejsce do którego mogłam pójść. Devin. Devin i Dom Usta zacisnęły się na to nowe rozwiązanie, wycofałam z alejki, kierując się z dala od wody do tej części miasta której mądrzy ludzie unikają po zachodzie słońca jeśli tylko mogą. Staram się być mądra kiedy tylko mogę, ale w tym momencie, żadna z tych dwóch rzeczy nie działała na mnie ,ponieważ miałam zamiar zrobić coś czego obiecałam sobie ,że nigdy nie zrobię. Oberonie pomóż mi, miałam zamiar wrócić do Domu Wielu Odmieńców opuściło Letnie Krainy na przestrzeni wieków, budując całe społeczeństwo znajdujące się na pograniczu dwóch światów, świata wróżek i świata ludzi. Wróżki czystej krwi wiedzą ( oczywiście ,że wiedzą) ale nie wiedzą co zrobić z ich cennymi dziećmi pól krwi kiedy ci przekształcając się w gniewnych dorosłych, więc nigdy nie robią niczego aby je powstrzymać. To złe, mordercze miejsce w którym silniejszy pożywia się słabszym a także gdzie zawsze wydają się kończyć wszyscy Odmieńcy Miałam dwadzieścia pięć lat kiedy uciekłam z domu mojej matki. Ledwie mogłam uchodzić za młodą szesnastolatkę. Głodowałam w alejkach, uciekałam przed Kelpie i przed ludzką policją i już chciałam się poddać i wrócić kiedy znalazłam coś co wyglądało dla mnie jak odpowiedz. Devina. Wziął mnie do siebie, nakarmił i powiedział ,że nigdy nie będę musiała tam wracać jeśli nie będę chciała. Uwierzyłam mu. Nawet wtedy kiedy zdałam sobie sprawę co robił, czym były te małe przysługi i coraz większe zadania które zlecał, nawet wtedy kiedy

przychodził do mojego pokoju nocą i mówił ,że jestem piękna a moje oczy były dokładnie takie jak oczy mojej matki, wciąż mu wierzyłam. Był wszystkim co miałam. Wiedziałam ,że nie mogę mu ufać, że mnie wykorzystuje i ,że złamie mnie jeśli tylko mu na to pozwolę. Wiedziałam również ,że by mnie nie odrzucił ponieważ jego miejsce było Domem, a Dom był tam gdzie każdy mógł się zatrzymać. Dom był tam gdzie nie obchodziło ich to jaki kolor mają twoje oczy, albo czy płaczesz kiedy słońce wschodzi, albo ,że twoje włosy są brązowe jak włosy Twojego ojca podczas gdy Daoine Sidhe powinny mieć jasne włosy i być uczciwe Dom chciał mieć mnie dla siebie, i wiedziałam ,że mogłam ustawić tam sobie swoje życie, jeśli byłam szybka, sprytna i bez serca, mogłam sobie wyrobić tam własny sposób na życie Gdyby Devin chciał mnie tylko z powodu mojego ciała, wykorzystałby mnie i wyrzucił i nikt nie byłby go w stanie powstrzymać. Widywałam Odmieńców lepszych od siebie, zniszczonych przez graniczny świat. Narkotyki śmiertelników nie mają tego co ich ekwiwalenty ze świata wróżek, świat wróżek oferuje wiele sposobów niewinnego zabicia się. Miałam szczęście, Devin mnie chciał ze względu na to kim byłam. Moja matka nie pochodziła ze szlachty, ale była swego rodzaju sławą, najsilniejszym pracownikiem używającym magii krwi w królestwie, przyjaciółką pary książęcej a nawet więcej. Nikt nie myślał ,że powije Odmieńca. I to Devin był tym który mnie od niej zabrał Byłam jego kochanką i jego zwierzątkiem, jego ulubioną zabawką, a on pozwalał mi na moje małe wybuchy temperamentu, ponieważ to wszystko zwracało mu się kiedy udawał się na przyjęcie wróżek czystej krwi, na które dzięki wymianie handlowej zdobył zaproszenia i pojawiał się tam ze mną uczepioną jego ramienia. Dawał mi to czego potrzebowałam aby przetrwać na obrzeżach świata śmiertelników, akt urodzenia, lekcje zachowania i manier śmiertelników, miejsce w którym mogłam zostać. Płaciłam za swoje utrzymanie wstydem ,że pozwoliłam mu dostać się do ludzi którzy mnie kochali i próbowałam sobie wmówić ,że było warto Może byłam od niego uzależniona, sposób w jaki na mnie patrzył, sposób w jaki mnie dotykał i sposób w jaki sprawiał ,że czułam się tak jakbym była czymś więcej niż tylko kolejnym Odmieńcem. Zranił mnie ale wszystko co wiedziałam, wiedziałam bo mi powiedział i zasłużyłam na to. Nigdy nie powiedziałam mu nie. Nigdy nie chciałam. Wszystko co pozwalałam mu robić, wszystko co robiłam, działo się z mojej własnej i nieprzymuszonej woli Kiedy Sylvester uczynił mnie swoim rycerzem, opuszczenie Domu było częścią ceny jaką musiałam zapłacić. Zgodziłam się bez wahania i po tym widziałam Devina tylko dwa razy. Raz w dniu w którym powiedziałam mu ,że odchodzę i drugi raz... Zwróciłam moją uwagę z powrotem na drogę. Ulicę robiły się coraz gorsze kiedy jechałam, nędza zmieniała się w rozpad. Moim miejscem przeznaczenia było samo serce tej zgnilizny, miejsce do którego przychodzą ludzie kiedy nie mają dokąd pójść. To nie było miejsce dla dzieci (to nigdy nie było miejsce odpowiednie dla dzieci) i może dlatego tutaj przebywaliśmy, spotykając się w umierającej Nibylandii rządzonej przez człowieka który był bardziej Kapitanem Hookiem niż Piotrusiem Panem — Wrócisz — powiedział Devin tego dnia kiedy go zostawiłam z moim nadgarstkami nadal poocieranymi i pokąsanymi ustami i miał rację, ponieważ oto byłam. Wróciłam do Domu Budynek na przeciwko którego zaparkowałam wyglądał na opuszczony, ale prawdopodobnie był domem dla dwudziestu osób kiedy zachodziło słońce. Powietrze wydawało się być nawet zimniejsze teraz kiedy byłam głębiej wewnątrz lądu. Zebrałam w dłonie moją wilgotną spódnicę, drżąc kiedy zamykałam drzwi do samochodu. Nic tak

naprawdę się nie zmieniło. Opakowania w śmieciach miały inne logo, muzyka dochodząca z oddali miała inne bity ale oczy ludzi obserwujących przez drzwi i okna jak wchodzę do środka, były takie same jak zawsze, głodne, wściekłe i pełne nadziei. Wszyscy oni czegoś potrzebowali i każdy z nich miał nadzieję ,że to ja będę tą która im tego dostarczy. Gwizdy i wyzwiska podążyły za mną w dół przecznicy do maleńkiego, nieokreślonego sklepu zaklinowanego pomiędzy rozpadającym się motelem i całonocnym salonem masażu. Przystanęłam czując się jakbym cofała się w czasie. Wszystko było dokładnie takie samo, nawet stare wyziewy przyjemności, bólu i obietnicy, tak fałszywie nęcące jak perfumy call girl. Nie trzeba było żadnych sztuczek aby dostać się do środka, ponieważ Devin chciał abyś wszedł do środka. To wydostanie się było tą najtrudniejszą częścią Duże frontowe okno zostało zastawione sklejką pokrytą graffiti i prostym znakiem z mosiądzu zamontowanym nad drzwiami który głosił Dom, Miejsce w którym się zatrzymasz. Ten znak nigdy nie został naruszony przez upływający czas, czy też brud i nosił w sobie czar tak potężny, że nigdy nie widziałam aby jakikolwiek człowiek chociażby zerknął w kierunku budynku, a już w ogóle w kierunku drzwi. Devin powiedział ,że kupił go od czystej krwi gnoma, wymieniając go za nic tylko godzinę w jego ramionach. Nazwałam go kłamcą, pierwszy raz kiedy mi to opowiedział. Gnomy są obrzydliwymi, samotnymi ludźmi, którzy kochają metal bardziej niż powietrze a obietnicę jaką musisz złożyć aby otrzymać ostrze lub bransoletkę ich wyrobu są na tyle cenne i wartościowe ,że jakoś nie widziałam aby był w stanie wyciągnąć od gnoma coś więcej niż pierścień. Nie zajęło mi dużo czasu zorientowanie się ,że nie kłamał. Mimowolne odwracanie czyiś potrzeb na jego własną korzyść było dokładnie tym rodzajem rzeczy które Devin robił najlepiej. Kradł to co tylko chciał, dzieląc się jego nieuczciwie pozyskanymi dobrami ze swoimi dziećmi, dziewczynami o pustych oczach i chłopcami o wilgotnych dłoniach którzy przychodzą do niego i modlą się aby miał wszystkie odpowiedzi. A teraz jestem tu znowu, modląc się o to samo Otworzyłam drzwi i weszłam do środka Główne pomieszczenie w Domu było dużym pokojem w kształcie kwadratu, wyścielonym starymi meblami i podświetlonym oświetleniem napędzanym przez dwa generatory elektryczne które napędzały też dwie lodówki, starą szafę grającą i oświetlenie znajdujące się tuż nad moją głową. Ciężka, metalowa szafa grająca była nastawiona tak głośno ,że wprawiała w drżenie podłogę. Powietrze pachniało dymem, wymiocinami, zwietrzałym piwem i wczorajszymi pragnieniami, czyli wszystkimi tymi rzeczami które pozostawiłam za sobą kiedy udałam się aby żyć w innym, czyściejszym świecie. Kilkoro nastolatków włóczyło się wokoło opuszczonego pokoju tak jakby byli swego rodzaju codzienną jego ozdobą. Nie znałam żadnego z nich, ale rozpoznałam ich w mgnieniu oka ponieważ byli dzieciakami Devina tak jak i Ja. Nasza wspólnota sięgała głębiej niż tylko do naszych twarzy. Przeszywała nas na wskroś aż do samych kości. Jak wielu z was pieprzy? Zastanawiałam się i byłam prawie natychmiastowo zawstydzona tą myślą. Służba w zewnętrznym pomieszczeniu zawsze była najtrudniejsza. Musisz być w pogotowiu nie zdradzając ,że przywiązujesz do czegokolwiek uwagę i bez względu na to jak długo musisz tam siedzieć, nie możesz zasnąć. Nienawidziłam tego. Byłeś widocznym wyzwaniem dla każdego kto miał ochotę wezwać Devina z powodu jakiegoś prawdziwego lub wymyślonego grzechu, ale nie mogłeś powiedzieć nie i nie mogłeś odejść kiedy już raz kazano ci zostać Te nowe dzieciaki z łatwością mogły być tymi które pamiętałam, tylko

zaktualizowanymi przez najnowszą modę. Wszyscy byli Odmieńcami i żadne z nich nie miało na sobie nawet najbardziej podstawowego ludzkiego zauroczenia. Był ku temu powód, kiedy widzisz ich od razu jak wchodzisz to od razu wiesz ,że jesteś w Domu, możesz wejść taki jaki jesteś. Sprawiło to ,że moja własna iluzja swędziała, jak płaszcz który nie do końca pasuje. Nie miałam jednak zamiaru go ściągać, przynajmniej na razie nie. Nie do czasu aż zobaczę Devina. W zasięgu wzroku było czworo dzieciaków co oznaczało ,że była jeszcze przynajmniej trójka której nie udało mi się dostrzec. Chłopak i dziewczyna którzy wyglądali zbyt podobnie musieli być rodzeństwem. Siedzieli razem koło szafy grającej, ich ostro zakończone uszy i błyszczące złote włosy oznaczały ich jako potomków walijskich wróżek. Chłopak z kolcami jeża zamiast włosów przykucnął w kącie, końcówka papierosa zwisała z kącika jego ust. Cała czwórka odwróciła się kiedy weszłam, dociekliwa banda zagubionych dzieciaków studiująca dorosłą, która przywędrowała na ich terytorium. Może i kiedyś byłam jedną z nich ale oni mnie nie znali. Chociaż raz, ten dowód mojej ucieczki nie poprawił mi samopoczucia — Niezła sukienka — powiedziała dziewczyna. W pokoju wybuchł chichot. Zostałam na miejscu tam gdzie byłam, czekając aż ucichnie Znając dzieciaki Devina wszystkie był uzbrojone i gotowe wyskoczyć na mnie na pierwszy tylko sygnał zwiastujących kłopotów. Nie przeszkadzało mi to. Nie przybyłam do Domu szukając zwady, ale zaczęcie jednej niewielkiej spowoduje ,że dostanę się do Devina szybciej. Protokół mówił ,że powinnam być grzeczna, przedstawić się, znieść gówniane traktowanie jakie dla mnie przygotowali i zapytać czy mogę spotkać się z Devinem nim noc dobiegnie końca. Może nawet by mi pozwolili, gdybym była wystarczająco miła. Ale byłam zmęczona a Evening była martwa i nie miałam czasu ani ochoty czy też cierpliwości aby bawić się w grzeczności Brat z parki Odmieńców wyglądał jakby był najstarszy w pokoju, nawet jeśli o rok czy dwa to czyniło go czołowym zawodnikiem w tym pokoju. Podeszłam do pary a oni spojrzeli na mnie, ich spojrzenie nie zdradzało nawet krzty zainteresowania kim byłam i co tu robię. Nigdy nie bądź pierwszym który pokazuje ,że ci zależy, tego rodzaju słabość może cię zabić — Muszę się zobaczyć z Devinem — powiedziałam. Teraz kiedy byłam bliżej, mogłam zobaczyć ,że ich oczy były jaskrawo zielonym neonem koloru jabłek Brat zamrugał, najwyraźniej oczekując czegoś subtelniejszego. Dobrze. Jeśli wytrącę go z równowagi to da mi to czego chciałam. Niestety to jego siostra się odezwała, strząsając grzywkę z oczu oznajmiła — To się nie wydarzy Jej akcent był mieszaniną hiszpańskiego i punka z centrum i był tak ostry ,że graniczył z parodią która była całkowitym uzupełnieniem jej przesadzonego makijażu, włosów wyglądających jak szczurze gniazdo i wydającego się być przytwierdzonego na stałe do jej twarzy szyderstwa. Mogłaby być śliczna gdyby była gotowa przybrać na wadze ze dwadzieścia funtów i przestała tak bardzo się starać, ale tak jak teraz wyglądała na skrzyżowanie młodszej siostry Twiggy i każdej dziwki z centrum jaką kiedykolwiek widziałam. Nie ma mowy ,żeby miała więcej niż czternaście lat Oczywiście to było spoglądanie na nią z perspektywy śmiertelnika. Wyglądałam na szesnaście lat kiedy znalazłam się u Devina, i zawsze robiłam co w mojej mocy aby wyglądać młodziej, kiedy musiałam wypełniać obowiązki. Zawsze pomagało kiedy cię nie doceniali. Więc mogła być starsza niż wyglądała ale widziałam w niej czternastolatkę, i sposób w jaki mówiła powiedział mi ,że byłam blisko prawdy.

— Przykro mi paniusiu ale możesz już iść do domu — kontynuowała — Jest zajęty Westchnęłam w duchu. A jednak nie nie doceniłam jej, była tak młoda jak wyglądała i nie miała pojęcia z kim zaczęła. Zmrużyłam oczy, spoglądają na nią kiedy oblizywała usta, obdarzając mnie czymś co prawdopodobnie miało być szyderczym śmiechem. Udało mi się nie roześmiać, zamiast tego, potrząsnęłam głową i powtórzyłam — Muszę się zobaczyć z Devinem, w tej chwili, proszę — Więc, dlaczego musisz zobaczyć się z szefem? — wycedziła. Jej akcent zaczynał już działać mi na nerwy — Nie wydaje mi się aby cię oczekiwał. Wydaje mi się ,że próbowałaś się prześliznąć kiedy on nie patrzył Cóż, była wystarczająco mądra aby odgadnąć moje motywy. Nie żeby to jej w jakiś sposób pomogło skoro i tak nie planowałam pozwolić jej się powstrzymać — Czy to ma jakieś znaczenie? — odpowiedziałam — Potrzebuje aby jeden z waszych, nie obchodzi mnie kto powiedział Devinowi, że jest tutaj Toby i musi z nim porozmawiać w tej chwili Dziewczyna uśmiechała się myśląc ,że cofnę się na dół — Wydaje mi się ,że powinnaś usiąść na chwilę Czy ja kiedykolwiek byłam taka młoda albo głupia? Taka młoda być może — Myślę ,że powinnaś pójść powiedzieć Devinowi ,że tu jestem — Doprawdy? Ponieważ ja myślę...nie , ja myślę ,że usiądziesz a on zobaczy się z tobą za godzinę, może dwie, dla niego to żadna różnica paniusiu — zaczęła się odwracać, złapałam ją za ramię, wykręcając jej rękę za plecami. Zawyła próbując się uwolnić — Hej, ty szalona suko! Jej brat spiął się ale nie ruszył aby jej pomóc. Mądry chłopak — Zgadza się, jestem szaloną suką — powiedziałam ,zaciskając dłoń — Może zaczniemy od początku. Nazywam się October Daye. Czy to coś ci mówi? Jej oczy rozszerzyły się — Uhm.....— powiedziała głosem tak miękkim, że prawie całkowicie bez akcentu — Daye? Jak ta pani ryba? — Tak, dokładnie jak pani ryba, wiesz co się dzieje kiedy zadzierasz z kimś kto zna twojego szefa tak długo jak ja? Pracowałam dla niego zanim się urodziłaś, wydaje ci się ,że spodoba mu się jak wielki problem miałam aby się tu dostać? — zbladła, dalej próbując się szarpać. Prawie było mi jej żal, prawie, ale kiedy zostaje się wciągniętym w politykę świata wróżek wbrew swojej woli, przeklętym i traci się przyjaciółkę a wszystko to jednej nocy to 'przepraszam' nie leży zbyt wysoko na liście priorytetów — Nie wydaje mi się aby spodobała ci się jego reakcja. Jak się nazywasz? — Dare, proszę pani. Nazywam się Dare — powiedziała, potykając się o własne słowa. Wyglądała jakby znalazła Godzillę na trawniku. Nie byłam pewna co martwiło mnie bardziej to ,że zmusiłam ją aby odwróciła wzrok czy to ,że mi się to podobało — Cóż, Dare, mam pewien pomysł — powiedziałam puszczając jej ramie. Wycofała się spoza mojego zasięgu — Biegnij i powiedz Devinowi ,że tu jestem a ja zapomnę o tym małym incydencie. Podoba ci się ten pomysł? — pokiwała szybko głową, uśmiechnęłam się — No to biegnij, już Odwróciła się i pobiegła do tyłu, pozostawiając ślad brokatu w powietrzu za nią. Obserwowałam go jak dryfował w kierunku ziemi. Podniosłam brwi. Pot Pixie. Niektórzy z nowych pachołków Devina mieli za potomków Pixie? To było interesujące. Małe formy nie krzyżują się z ludźmi, a ich krew ma tendencje do przerzedzania się kiedy to robią Oddychałam w pośpiechu, smakują pozostałości po jej odejściu z wrodzoną wiedzą na temat różnorodnych ras wróżek którą odziedziczyłam po matce. Smakowała jak Piskie. To miało więcej sensu, one mogły zmieniać wielkość i były naturalnymi urodzonymi złodziejami, co oczywiście doprowadziło ją do miejsca takiego jak Dom Devina Brat mnie obserwował, jego spojrzenie utknęło gdzieś pomiędzy podziwem a

przerażeniem. Podniosłam brew — Tak? Wzdrygnął się. Dziwnie mnie to usatysfakcjonowało, chyba to ,że ludzie umierają nie wydobywa ze mnie tego co najlepsze — Jesteś October Daye — powiedział. Jego głos był bardziej zaakcentowany niż głos jego siostry co potwierdziło moją tezę ,że ona przesadzała w celu osiągnięcia odpowiedniego efektu — Tak — powiedziałam, opierając się chęci aby dodać coś więcej. Biorąc pod uwagę spojrzenie jakie mi rzucił, mógłby odwrócić się i zacząć uciekać. To zasmuciłoby Devina, a nie potrzebowałam aby Devin był zły, kiedy byłam już w jego domu nieproszona, szukając przysługi — Znałaś Winterrose — powiedział chłopak nieomal żałobnym tonem Przerwałam, przyglądając mu się. Był wyższy niż ja, z tą chudą jak szkapa posturą nastolatka, która zawsze wydaje się wypełniać kiedy na nią nie patrzysz. Ogólnie rzecz biorąc wyglądał jak idealny oprych według wizji producenta filmowego, zbyt czysty z nienaturalnie złotymi włosami związanymi w niechlujny kucyk i jego zbyt zielonymi oczami łagodzącymi ostrość nieomal szczenięcym wyrazem warzy. Tylko szpiczaste uszy łamały ten obraz, sprawiając ,że wyglądał jakby uciekł z gry komputerowej a nie z planu najnowszego serialu o nastolatkach. Nie dałabym mu więcej niż szesnaście lat, może siedemnaście — Jak się nazywasz dzieciaku? Zaczerwienił się pod moim spojrzeniem, ale udało mu się jakoś wydusić — Manuel. — Czy Dare jest twoją siostrą? — Tak — powiedział, wyglądając na zawstydzonego. Prawie przeciwko mojej własnej woli, poczułam do niego sympatię — Przykro mi z powodu tego jak się do ciebie odezwała. Czasami, nie radzi sobie zbyt dobrze z ludźmi którzy nie są.......którzy nie są stąd Ludzie którzy nie są rodziną to miał na myśli, ale wiedziałam ,że nie powiedziałby mi tego w twarz. Zmodernizowałam moja opinię o jego inteligencji o kilka punktów — To nic wielkiego, kiedyś też tu mieszkałam i przeprowadziłam więcej takich rozmów niż jestem w stanie zliczyć — zarumienił się znowu, próbując się nie gapić. Dzieciaku masz za to punkty, nawet jeśli twoja siostra zachowuje się jak bachor, powinieneś stać za nią murem, pomyślałam — Wyluzuj, ok? Powiedziałam ,że nie powiem Devinowi i mówiłam poważnie. Nie zasługuje na tego rodzaju kłopoty tylko z powodu niewyparzonych ust Manuel uśmiechnął się i odpowiedziałam uśmiechem automatycznie. Będzie łamał serca kiedy dorośnie —To bardzo miło z pani strony pani Daye Och, był młody. Mogłam usłyszeć po cichu wypowiedziane dziękuje w jego zacinającym bełkocie. Trochę czasu zajmuje zanim pewne reguły staną się instynktowne, zwłaszcza dla Odmieńców. Nie rodzimy się z nimi a nasi śmiertelni rodzice mają tendencję uczyć nas podstaw dobrego wychowania śmiertelników, na długo przed tym zanim staniemy przed dokonaniem wyboru w którym świecie chcemy żyć Wzruszyłam ramionami — To nie jest problem. Ja też nawalałam kiedy byłam w jej wieku i jeśli rodzice nie dawaliby mi spokoju raz na jakiś czas już dawno by mnie nie było — przerwałam, wybierając słowa ostrożnie zanim zaczęłam kontynuować — Powiedziałeś ,że znałam Winterrose .....kogo miałeś na myśli? — cicho dodałam, i skąd wiedziałeś ,że nie żyje dzieciaku? — Hrabina Winterrose — odsunął włosy z oczu jedną dłonią — Słyszałaś, prawda? — znowu brzmiał nerwowo, nie chciał być tym który powie mi ,że straciłam przyjaciela. A może po prostu nie chciał abym zadawała mu pytania — Tak, słyszałam — skąd ten dzieciak znał Evening? Czternaście lat temu nigdy w życiu nie zagłębiłaby się aż tak w slumsy Odmieńców .Ale cóż nawet wróżki czystej krwi

potrafią się zmienić. Po prostu zajmuje im to trochę czasu, może dekada i pół była wystarczająca w jej przypadku — Przykro mi — Dołącz do klubu. Jak się dowiedziałeś ,że nie żyje? — słowa zapadły pomiędzy nami zimne i płaskie Na jego korzyść przemawiało to ,że napotkał moje oczy i powiedział — Wieści szybko się roznoszą. Bucer O'Malley który mieszkł w jej budynku nam powiedział, widział jak policja idzie do jej apartamentu. Podsłuchiwał na tyle długo aby dowiedzieć się co jest grane i przyszedł nam powiedzieć — Bucer mieszkał w jej budynku? Jak do cholery było go na to stać? Nie ważne. To nie jest teraz istotne — pamiętałam Buce'a. On nigdy nie był jednym z dzieci Devina, ale wykonywał kawał niezłej roboty dla Devina od czasu do czasu. Jeśli sądziłby ,że nie może czegoś na tym zyskać, nie pędziłby z wiadomościami o śmierci Evening tak szybko jak tylko mógł — Wiesz dokąd stąd poszedł? — Na dwór królowej, tak powiedział. Aby jej powiedzieć Skrzywiłam się — Cudownie — jeden ślad mniej, po tym jak porozmawia z królową, nie ma szans ,że porozmawia ze mną Manuel zmarszczył brwi — Jeśli nie widziałaś Buce'a, to skąd...? — Po prostu wiem, w porządku? — wiedziałam wszystko, każdy mały detal, od momentu jak krew zaczęła wypełniać jej płuca, do dotyku żelaza na jej skórze. Wiedziałam wszystko z wyjątkiem tego kto ją zabił, a to była rzecz której musiałam się dowiedzieć, bardziej niż czegokolwiek innego. — Przepraszam — powiedział Manuel — Powinienem wiedzieć ,że będziesz wiedzieć. Oni zawsze wiedzą ci na górze — ci na górze, więc wciąż używali tego czarującego eufemizmu na wróżki pełnej krwi trzymające się w mieście, prawda? Nie podobało mi się to kiedy tutaj mieszkałam, w slumsach Odmieńców, a teraz gdy robiłam co w mojej mocy aby zrezygnować ze społeczności wróżek raz na zawsze wciąż mi się to nie podobało. Nie trudno marginalizować ludzi kiedy oni sami już to sobie robią. Powróciłam z rozważania i wspominania moich korzeni dokładnie na czas aby usłyszeć jak mówi — Ale ona była dla nas dobra i będziemy za nią tęsknić. Zawsze będziemy za nią tęsknić Moja niechęć do jego języka wśliznęła się w mój ton sprawiając ,że zabrzmiało to ostrzej niż zamierzałam kiedy powiedziałam — Rozmawiamy o tej samej Evening tak? Daoine Sidhe, ciemne włosy, nie przejmująca się niczym co nie miało związku z nią samą? To wydawało się go pobudzić. Wyprostował się, jego oczy zwęziły się do małych szparek. Obraza Evening była najwyraźniej gorsza niż obraz jego siostry, i jeszcze raz złapałam się na tym ,że dumałam na temat kogoś kogo wydawało mi się ,że znam. Co mogła zrobić Evening aby zainspirować taką reakcję, w dzieciaku Odmieńcu z ulicy który prawdopodobnie nie widział wnętrza szkoły od czasu gdy skończył osiem lat? — Winterrose była przyjaciółką szefa. Robiła dla nas tutaj dużo rzeczy proszę pani — używał słowa 'pani' jakby było to jakieś brudne słowo. Tylko najmniejszy ze wszystkich margines oddzielał to od obrazy a ta różnica kurczyła się z każdym słowem — Wyluzuj Manuel — powiedziałam podnosząc dłonie — Nie chciałam cię wkurzyć. Evening i ja przyjaźniłyśmy się od długiego czasu nawet jeśli nie zawsze tak się zachowywałyśmy. Mam zamiar znaleźć tego kto ją zabił, i kiedy to zrobię ten ktoś mi za to zapłaci Gniew w jego oczach odpłynął złagodzony obietnicą zemsty — Chciałbym tylko abyśmy wiedzieli wcześniej. Gdyby ktoś nam powiedział...mogliśmy ją ocalić — brzmiał na

tak pewnego siebie, pewnego swojej zagubionej wiary. Jakaś część mnie chciała nim potrząsnąć, ale reszta chciała owinąć go w coś i ukryć przed światem który nigdy nie będzie mógł mu tej wiary odebrać. Świat nie jest miłym miejscem, spytajcie kogo chcecie Spytajcie Evening — To nie przyniosłoby niczego dobrego — powiedziałam. Nienawidziłam siebie samej za te słowa, ale nie chciałam go okłamać,nawet przez przeoczenie. Nie na ten temat — Nie mogliśmy jej ocalić — Moglibyśmy utrzymać ją przy życiu, zanieść do kogoś.... — Została zabita przy pomocy żelaza Zamarł — Żelaza? — Tak żelaza. Nie mogliśmy jej uratować — dźwięk otwieranych drzwi uratował mnie przed wysłuchaniem jego odpowiedzi i odwróciłam się boleśnie wręcz wdzięczna za to rozproszenie. Może i kiedyś dorośnie ale to nie znaczyło ,że musiałam to oglądać. Dare stała w drzwiach, próbując wyglądać na pewną siebie i obojętną. Nie udało jej się. Może to ta czerwona pręga po uderzeniu na jej policzku która już po woli ciemniała woków krawędzi tworząc zaczątki siniaka którym się stanie psuła efekt — Szef mówi ,że może sie teraz z Tobą zobaczyć, ale lepiej się pośpiesz chyba nie chcesz aby musiał czekać — jej oczy wyrażały panikę, to były słowa Devina, a nie jej, ale to ona oczekiwała ,że zostanie za nie ukarana. Stary drań nigdy się nie zmienił Może to dlatego kochałam go przez tak długi czas — Świetnie — powiedziałam i wstałam, przeszłam do holu mijając ją po drodze. Drzwi za mną zamknęły się z trzaskiem jednak nie na tyle szybko abym nie usłyszała, Manuela zaczynającego płakać, cholera I tak by się dowiedział, jeśli był pionkiem Evening, ktoś inny został zobowiązany aby go wziąć i używać jako pionka w wielkiej grze w szachy społeczeństwa wróżek. Jaki kolwiek kawałek, jak kolwiek by nie był mały jest zbyt cenny aby mógł sobie tak po prostu odejść Nadzieja nigdy nie jest łatwą rzeczą w świecie wróżek, ale życzyłam mu tyle nadziei ile tylko mogłam, żeby stanął na nogach zanim świat znajdzie i dopadnie jego i aby jego nowy pan był tak samo delikatny i dobry jak stary. Evening można było określić na wiele sposobów ale nigdy nie była okrutna, nawet dla swoich zabawek 7 Hol był gęsty od stalowego dymu a ściany były pokryte podartymi plakatami koncertowymi. Nieregularnie rozmieszczone światła nie tylko nie rozpraszały ciemności ale jeszcze bardziej ją pogłębiały. Kombinacja przyćmionego światła i nisko zawieszonego sufitu nawet wzrok wróżki powstrzymywała przed dostrzeżeniem co ma się pod nogami. Nadepnęłam na coś co poruszyło się pod obcasem mojego buta i skrzywiłam się. Może niewielka widoczność była jednak dobrą rzeczą Tylko jedna para drzwi ze znajdujących się tu czterech była oznakowana. Drzwi po lewej prowadziły do łazienek, podczas gdy pierwsze po prawej prowadziły do schowka na szczotki. Te trzy pary drzwi były identyczne i zawsze zabawnie było obserwować jak jakiś nowy dzieciak starał się wykombinować gdzie znajdują się te których potrzebował. Niektóre z nich zawsze się myliły ale tak zawsze działa życie, łapiesz za jakieś nieznane ci drzwi i masz nadzieję ,że to te których chcesz, zwłaszcza jeśli twoja sprawa nie może czekać Na czwartych drzwiach znajdował się znak, oznaczając je dla dobra tych którzy nie byli aż tak nieśmiali a może dla tych którzy chcieli grać w bardziej niebezpieczną grę. Był to tylko kawałek obdarty z kartonu z napisem Kierownik wykaligrafowanym czarnym

markerem. Ktoś dopisał to cholerny drań poniżej pastelami. Oba stwierdzenia były na swój sposób prawdziwe. Devin tu dowodził i był także tym kogo naprawdę nie chciało się wkurzyć. Jego temperament był legendarny plus rzadko dawał drugą szansę. Był również pierwszym mężczyzną jakiego pokochałam a teraz kiedy byłam w Domu, zaczynałam zdawać sobie sprawę jak bardzo mi go brakowało, nawet po tym wszystkim co sobie zrobiliśmy. Powinnam była przyjść zobaczyć się z nim zanim zmusiło mnie do tego moje zadanie. Może obydwoje bylibyśmy szczęśliwsi gdybym to zrobiła. Podniosłam oczy na znak i zapukałam — Wejść — zawołał, Devin, tym swoim bogatym, melodyjnym tenorem który sprawia ,że każda nastolatka pyszni się i mdleje. Słyszałam go już wcześniej oczywiście, ale to nie powstrzymało włosków na moim karku od powstania kiedy przekręcałam klamkę i wchodziłam do środka Gabinet Devina był oświetlony przez kilkanaście lamp które rzucały światło na brudne ściany i starzejące się meble. Nie było tu nic przyjemnego dla oka ale nie była to także iluzja, pokazywał ci na co się piszesz, na przeciwko ciebie. Musiałam go za to szanować nawet jeśli trochę mnie to martwiło. Większość wróżek czystej krwi ma obsesje na punkcie światła, nieśmiertelne ćmy gonią śmiertelne płomienie. Potrafią widzieć zupełnie dobrze bez tego, w przeciwieństwie do ludzi czy Odmieńców, ale chcą go tak czy inaczej Może atrakcyjna jest bezużyteczność. Devin nie był wróżką czystej krwi ale to nie powstrzymywało go przed podążaniem za światłem. Nigdy nie będę w stanie tego rozgryźć. Devin siedział za biurkiem, na wpół leżąc w swoim fotelu. Stanęłam w drzwiach, po prostu na niego patrząc próbując oddychać Nigdy byście nie zgadli patrząc na nas ,że Devin jest starszy ode mnie o jakieś sto lat, te jest Odmieńcem, ale jego krew jest silniejsza niż moja. Te wszystkie minione lata były dla niego bardziej niż łaskawe. Każdy rodzi się aby wypełnić konkretną rolę w swoim życiu. Devin urodził się aby prowadzić swoją własną prywatną Nibylandię i przyszedł na ten świat prawie ,że naturalnie przygotowany do tej roli. Jego włosy były falami ciemnego złota i sprawiały ,że moje palce pragnęły ich dotknąć a jego twarz lepiej pasowałaby do greckiego boga. Tylko jego oczy zdradzały jego nieludzkość, koloru ciemnej purpury skrzyżowanej z białymi wzorkami przypominającymi płatki kwiatów. Można było wpaść w te głębiny jego oczu jak płatki kwiatów jeśli spoglądało się w nie zbyt długo, można było się zatracić i dowiedzieć czym naprawdę był Bez względu na to jak mocno starałam się posmakować złożoności jego krwi nigdy nie udało mi się domyśli a on nigdy mi nie powiedział. Zawsze podejrzewałam ,że był Lamią gdzieś w tle. Kobieta wąż żyła na tyle długo ,że miała szanse obdarzyć miłością śmiertelnika i nie jest niemożliwe ,że nie miała dzieci. Jeszcze dziwniejsze rzeczy działy się w świecie wróżek. Wyjaśniałoby to sposób w jaki czasami spoglądał tymi oczami głębiej niż ktokolwiek miał prawo spoglądać. Podniósł głowę i uśmiech z nie wielkim bólem rozjaśnił rysy jego twarzy kiedy napotkał spojrzenie moich oczu. Zdałam sobie sprawę ,że naprawdę cieszył się z tego ,że mnie widział — Toby!— powiedział — W końcu zdecydowałaś się wrócić do domu. Już zaczynałem się martwić. Nie sądziłem ,że będziesz się trzymać z daleka aż tak długo — przerwał i uśmiechnął się zanim dodał— Niezła sukienka — Byłam trochę zajęta, no wiesz zaczarowana i porzucona. . . i proszę cię na Oberona nie wspominaj o sukience — opadłam na krzesło na przeciw jego biurka. Zatrzeszczało pod moim ciężarem. Wciąż utrzymując spojrzenie na jego twarzy zadałam

najbardziej neutralne pytanie jakie mogłam — Co u ciebie? Devin zmarszczył brwi — Lepiej niż u ciebie, z tego co słyszałem. Toby, co się stało? Dlaczego nie wróciłaś? Pozwoliłbym ci wrócić. Zawsze jesteś tu mile widziana — Wiesz ,że nie mogłam — powiedziałam opuszczając wzrok — Czy naprawdę musimy znowu przez to przechodzić? — Może jeśli to zrobimy uda nam się to w końcu zostawić za sobą Wzięłam głęboki oddech, słowa uwięzły mi w gardle. Dwa razy. Widziałam Devina dwa razy po tym jak opuściłam Dom i przeniosłam się na dwór Sylwersta. Za pierwszym razem było to zimne i gorzkie spotkanie, ale to był naturalny koniec. Wiedział ,że nie powinien podważać prawa Sylvestera do mojej osoby.. Drugi raz był to dzień kiedy przyszłam szukając Julie i znalazłam go we frontowym pokoju, czekającego na mnie. Złapał mnie za ramię i zapytał czy plotki są prawdziwe, czy naprawdę jestem w ciąży z moim ludzkim kochankiem i powiedziałam mu,że jestem To był początek największej kłótni jaką kiedykolwiek mieliśmy. Jestem pewna ,że dzieciaki wciąż sobie o tym opowiadają przyciszonym szeptem zarezerwowanym tylko dla opowieści o klęskach żywiołowych. Krzyczeliśmy, wygłaszaliśmy tyrady, rzucaliśmy w siebie rzeczami, i na końcu puścił mnie, ale nie zanim wymusił na mnie ostatnią obietnice jako zapłatę za wszystkie przysługi które mi wyświadczył. Nie wyjdę za Cliffa dopóki Gillian nie skończy 13 lat. Miała tylko w jednej czwartej magiczną krew i jeśli nie zostanie zmuszona do dokonania wyboru jakiego dokonać musieli wszyscy Odmieńcy do tego czasu, prawdopodobnie wcale nie będzie musiała go dokonywać. Dej chwili, dla jej dobra chciał abym była gotowa odejść. Wyśmiałam go wtedy prosto w twarz i powiedziałam ,że wyślę mu ślubne zaproszenie. Jestem pewna ,że nie był zaskoczony kiedy nigdy go nie otrzymał W końcu, z wciąż pochyloną głową wyszeptałam — Nie miałam nawet szansy zobaczyć jej trzynastych urodzin — Ale to nie dlatego jesteś tu dzisiaj — Nie — wycofywał się, okazując litość, choć raz, zdecydowałam się ją przyjąć — Nie, nie dlatego Podnosząc głowę rozejrzałam się po pokoju. Meble wciąż były takie same, chociaż stara brązowa kanapa, miała większe wgniecenie pośrodku, te same plamy zdobiły tapety. Nawet wgniecenie na ścianie przy drzwiach wciąż tam było, znacząc miejsce gdzie Julie próbowała wypchnąć Mitcha przez ścianę za robienie sobie żartów z jej ostatniego chłopaka. Odchrząknęłam — To miejsce się nie zmieniło — Nie chciałem aby się zmieniło Spojrzałam na niego, podnosząc jedną brew — Myślałam ,że zmiany to Twoje hobby — Nie tutaj. Nigdy tutaj — wzruszył ramionami i przez moment mogłam dostrzec ile naprawdę miał lat. Wszystkie te lata były odciśnięte w jego oczach — Dlaczego nie przyszłaś wcześniej? Byliśmy wstrząśnięci kiedy dowiedzieliśmy się ,że żyjesz. Pomoglibyśmy. Ja bym pomógł. Czekałem na ciebie — Po co? Abyś mógł przypomnieć mi jak głupia byłam ,że w ogóle odeszłam? Jak zawsze wiedziałeś ,że wróżki czystej krwi tylko mnie wykorzystają? Przykro mi, ale nigdy nie byłam fanką płacenia za moje nadużycia. Większość ludzi jest gotowa skrzywdzić mnie bez powodu — użalałam się nad sobą. Wiedziałam o tym i nie dbałam o to. Evening była martwa, życie które budowałam sobie ciężką pracą zniknęło a Dom.....Dom wciąż tu był i wszystkie stare duchy czekały na mnie. To nie było w porządku Wyraz jego twarzy nie zmienił się. To tylko wszystko pogorszyło — Tęskniliśmy za tobą — Ja też za sobą tęskniłam — westchnęłam, próbując trzymać temperament pod kontrolą. Zwykle nie jestem taka drażliwa ale Devin zawsze wyzwała we mnie to co

najgorsze — Przepraszam, to była ciężka noc — Słyszeliśmy o Winterrose. Przykro mi Toby — był w jego głosie prawdziwy smutek. Zmarszczyłam się. Devin zawsze nienawidził Evening. Słuchanie jak mówi ,że jest mu przykro z powodu jej śmierci był nieprawdopodobne — Kim ona była dla ciebie? — zapytałam. Prawdziwa królowa taktu z ciebie Toby. Wpatrywał się we mnie. Kiedy ponownie przemówił całe ciepło obecne w jego głosie zniknęło zastąpione przez gorzki chłód — Utrzymywała to miejsce przy życiu po Twoim zniknięciu. Wiesz ,że wróżki czystej krwi z przyjemnością zamknęłyby to miejsce. Wszystko czego potrzebują to wymówka, jakakolwiek wymówka, a Ty wydawałaś się być dobrym początkiem. To ty byłaś tą która poszła zgrywać dzielnego rycerza, Toby, to Ty byłaś tą która zaczęła tutaj i doszła do czegoś więcej. To Ty sprawiłaś ,że królowa zostawiła nas w spokoju, ponieważ nie mogła wystąpić przeciwko Tobie bez obrażenia Twojego przywódcy. To cholernie ją obrażało i kiedy już więcej nie stałaś pomiędzy nią i nami, przestała się wycofywać To było dla mnie coś nowego — Wykonała przeciwko wam jakiś ruch? — Prawie, Winterrose powstrzymała ją w Twoim imieniu. Evening nigdy nas nie aprobowała, ale ochraniała nas tak czy inaczej i zrobiła to dla ciebie. Czy Sylvester starał się tak bardzo aby utrzymać wspomnienie o Tobie tak żywe jak ona? — przerwał, jego spojrzenie było wyzywające. Odwróciłam wzrok. Nie było takich słów którymi mogłabym mu powiedzieć to co musiałam mu powiedzieć, nawet nie miałam zamiaru próbować Nastąpiła długa cisza a kiedy kontynuował, brzmiał na prawie ,że niemożliwie wręcz zmęczonego. Kiedy świat aż tak się postarzał? — Na początku robiła to dla ciebie, ale lubie myśleć ,że może na końcu robiła to dla siebie. Że w końcu zrozumiała dlaczego tutaj jesteśmy — Nie wiedziałam — Nie — powiedział — Nie chciałaś wiedzieć. Zaszufladkowałaś ją w ten sam sposób w jaki zaszufladkowałaś każdego innego, i zignorowałaś ją kiedy próbowała wyjść z roli którą jej narzuciłaś. Robiłaś tak długo jak cię znam Toby, a wydaje mi się ,że znam cię dłużej niż kogokolwiek innego na tym świecie — Nie sądziłam... — A to niespodzianka — wstał i wziął głęboki oddech, zanim posłał mi uśmiech który pokazał mi wszystkie jego zęby za jednym razem — Ale dość o Tobie, porozmawiajmy o mnie. Przyszłaś tu aby się ze mną przespać? Wymusiłam uśmiech, a więc z powrotem na znajomym gruncie. Mogłam ignorować sposób w jaki jego słowa kąsały dopóki nie zakończę tej roboty — Przykro mi. Nie tym razem — Boisz się ,że nie dasz rady odejść ode mnie po raz drugi? — Być może — odprężyłam się i mój uśmiech stał się prawdziwy — Naprawdę za tobą tęskniłam — A my naprawdę tęskniliśmy za tobą — powiedział — Dzieciaki szukały cię przez dziesięć lat, wiesz? Nie chcieliśmy się poddać — Miło to słyszeć — powiedziałam — Czasem myślę ,że cały świat postawił na mnie krzyżyk kiedy mnie nie było — Myślę ,że cały świat tak zrobił ale ja nigdy nie byłem częścią tłumu — powiedział z uśmiechem. Nie było żadnego fałszywego seksu w tym uśmiechu, tylko stara przyjaźń i szczere powitanie. Już zapomniałam jak dobrze się z tym czułam — Większości dzieciaków które znałaś już tu nie ma. Jimmy nie żyje, Julie pracuje dla Lily, John i mały Mike są oboje na południu w Anielskim Królestwie. A jeśli chodzi o nowe pokolenie.... — wzruszył ramionami . .

— Nowe pokolenie musi być trzymane na smyczy. Zaczynając od tej małej blond, laski którą trzymasz przy wejściu. Wiem ,że wszyscy stoją na straży Devin, ale powinieneś nauczyć ją trochę manier zanim wypuścisz ją do ludzi — Co, Dare? Sprawiała ci jakieś kłopoty? — brzmiał na obrażonego, ale mogłam powiedzieć ,że był zadowolony. Chciał aby jego dzieciaki miały pewną ilość ducha tak długo jak robiły to co im się kazało — Całkiem sporo, dopóki nie powiedziałam jej kim jestem. Czy jest możliwe abyś znalazł dzieciaka z gorszą postawą? — Nie, Toby, ty byłaś wyjątkowa — Hej! Devin pochylił się do przodu kładąc ręce na biurku — Była gorsza kiedy się tu pojawiła. Dzieciak nie był w stanie powiedzieć dwóch cywilizowanych słów do nikogo, a teraz, cóż, ma niewyparzoną gębę ale wykonuje swoje obowiązki. Wszystkie takie są — Jest ich zawsze więcej, prawda? — powiedziałam spoglądając na ścianę poza jego biurkiem. Trzymał tam gigantyczną korkową tablicę, obklejoną zdjęciami każdego zagubionego chłopca czy dziewczynki która kiedykolwiek znalazła się w Domu. Też gdzieś tam byłam, tylko kolejna, niezgrabna nastolatka, z kiepsko obciętymi włosami, kiepskim nastrojem i zerem zdrowego rozsądku. Zdałam sobie sprawę ,że bez względu na to co mi się przydarzy moje zdjęcie zawsze będzie pogrzebane w tym kolażu za biurkiem Devina, była to pokrzepiająca myśl — Tak — odpowiedział miękkim głosem — Zawsze jest więcej dzieciaków — jak wiele z nich widział umierających, czy odchodzących, czy po prostu znikających? Ja opuściłam Dom dla dworu Sylvestera, sądząc ,że to coś lepszego. Devin mnie stracił, ale przynajmniej wiedział gdzie jestem. Ile z tych dzieciaków po prostu odeszło i wcale nigdy nie wróciło? A w tym samym czasie jak wiele z tych dzieciaków zginęło pochowanych w nieoznakowanych grobach, po tym jak Nocni Łowcy skończyli swoją prace? Tak wielu Odmieńców, takich jak ja którzy przetrwali domniemaną śmierć w dzieciństwie. Nikt za nimi nie tęsknił. Nikt ich nie szukał. Gdybym zadzwoniła na jeden z dworów Anielskiego Królestwa i zapytała o Odmieńca imieniem John lub o pół gremlina małego Mike'a, czy ktokolwiek wiedziałby o kim mówię? Wiedziałam kim jest Devin. Zawsze wiedziałam. Musiałam upewnić się ,że nie zapomniałam Zaplątałam palce w spódnicę, próbując odegnać te myśli. To nie był czas aby to roztrząsać. Później, będę płakać z tego powodu później, kiedy Devin nie będzie mnie widział — Prawdopodobnie powinniśmy przejść do rzeczy, jestem pewna ,że są inni z którymi musisz się zobaczyć — Czego potrzebujesz? — zapytał, spojrzałam do góry zaskoczona. Nie planował żadnej wymiany, miał zamiar dać mi to czego chciałam. To było to na co zapracowałam sobie powracając zza grobu. Należałam do niego, stracił mnie a wtedy wróciłam do niego, jak mógłby mi odmówić? Chwilę zabrało mi pozbieranie się. W końcu powiedziałam — Muszę się dowiedzieć kto zabił Evening — Dlaczego? — Abym mogła zwrócić przysługę — Gdybym wiedział kto ją zabił, sam bym go zabił — To nie Twoje zadanie Devin — Co więc czyni je Twoim? Wzięłam głęboki wdech i poczułam fantomowe kolce na swojej skórze — Evening zadzwoniła do mnie zanim zmarła. Wiedziała co nadchodzi, wiedziała ,że ktoś nadchodzi

aby ją zabić Zamarł, oczy jak płatki kwiatów zmrużyły się — Wiedziała? — Tak, wiedziała. Nie wiem dlaczego nie uciekła — Może nie miała czasu — powiedział — Czy powiedziała ci, kto po nią szedł albo dlaczego? — Nie. Jeśli wiedziała, to mi nie powiedziała. Ale zatrudniła mnie do znalezienia tych osób — cóż technicznie była to prawda. Nie musiał wiedzieć ,że związała mnie ze sobą albo jak mocne było to związanie. Nikt nie musiał o tym wiedzieć — To moja sprawa Devin, i nie mogę jej rzucić skoro osoba która mnie zatrudniła nie żyje — Nie dostaniesz też zapłaty — Nie dbam o to — pieniądze już nie były problemem, było nim teraz przetrwanie — Była moją przyjaciółką i zrobię to dla niej — Zamierzasz pójść w jej ślady? — jego ton był zimny W porządku jeśli tak chciał to rozegrać, to tak to rozegramy. Jego wybór. Manuel nie znał szczegółów, i byłam gotowa założyć się ,że Devin też ich nie zna — Nie — powiedziałam krótko — Gdybym chciała umrzeć, nie popełniłabym samobójstwa oddając się w ręce kogoś kto podciął kobiecie gardło ostrzem z żelaza Devin zawahał się — Co? — Żelazo — dużo zajęło mi trzymanie tonu głosu na wodzy — Zastrzelili ją tak aby nie mogła uciec a potem poderżnęli jej gardło — przełknęłam nagły smak róż, odrzucając od siebie wspomnienia o śmierci Evening. Ach, chwalebne następstwo magii krwi — Skąd wiesz? — Jestem córką Amandine pamiętasz? — machnęłam ręką, bez potrzeby udawania ironii w moim głosie kiedy powiedziałam — Po prostu robię to co przychodzi naturalnie — Więc wiesz kto ją zabił — powiedział, opierając się z powrotem w swoim fotelu — Nie. Nie wiem. W jakiś sposób to przede mną ukryli a muszę się tego dowiedzieć. Nie jestem już obeznana z tym światem jak kiedyś. Minęło zbyt dużo czasu i potrzebna mi pomoc — Więc co tu robisz? Dlaczego nie jesteś na dworze królowej? Nie poruszając wszystkich swoich cennych kontaktów pośród wróżek czystej krwi? — jego głos był zgorzkniały. Zmarszczyłam się. Nie pochwalał kiedy przeniosłam się do tych z góry, ale to wydawało się o wiele ostrzejsze niż być powinno. Odeszłam dawno temu. Jak długo planował chować do mnie urazę? — Poszłam do królowej zanim przyszłam tutaj — powiedziałam, łapiąc fałdy poplamionego jedwabiu i potrząsając dla większego efektu— Jak ci się wydaję skąd mam ta wspaniałą sukienkę? Kiedyś była moją drugą w kolejności najlepszą parą dżinsów. Musiałam powiadomić ją o śmierci — I przyszłaś tutaj tak czy inaczej? Próbujesz złapać za ogon więcej niż jedną srokę? — Nie. Odmówiła mi, nie pomoże — Devin zmrużył oczy, gestem nakazując abym kontynuowała, westchnęłam — Wyrzuciła mnie Devin. Nie pozwoliła mi nawet powiedzieć sobie jak zginęła Evening — Wyrzuciła cię? Co jej powiedziałaś? —Tylko tyle ,że Evening nie żyje. Wyrecytowałam jej właściwą formułę informująca o śmierci i to wszystko, nie ominęłam ani linijki ani niczego nie przekręciłam — moja frustracja wylewała się ze mnie w moim głosie — Nie wiem co się tam dzieje, jej reakcja nie była całkiem normalna

— Myślisz ,że to ona? Przerwałam, rozważałam to przez długą chwile zanim powiedziałam — Nie..za bardzo ześwirowała jak na bycie winną. To mógłby być ktoś inny kto jest blisko niej, tak sądzę ale nie wydaje mi się..... wydaje mi się ,że jest z nią coś nie tak — Więc nie ma żadnej pomocy z tego źródła. Dokąd jeszcze mogłabyś się udać? — Cieniste Wzgórza, mogłabym błagać Sylvestera ale sam wiesz ,że on nie ma żadnej prawdziwej władzy w mieście — podjudzałam go pochlebstwami i prawdopodobnie o tym wiedział ale nie obchodziło mnie to. Jeśli umniejszenie pozycji Sylvestera sprawi ,że będzie bardziej skłonny mi pomóc, zrobię to, będzie mi z tym źle ale to zrobię Zagłębił się w fotelu, potrząsając głowa — Potrzebujesz mojej pomocy — Tak, potrzebuje twojej pomocy. Nie ma nikogo innego — Nie mogę dać ci tego za darmo Toby. Jeśli gdzieś tam jest ktoś tak zdesperowany aby używać żelaza — Nigdy nie prosiłam o nic za darmo, pamiętasz? To ty zaoferowałeś — więc cofał to co powiedział, jakoś nie byłam zaskoczona. To było coś więcej niż przysługa dla przyjaciela, to była sprawa życia i śmierci, w większości śmierci a takie rzeczy są zbyt wartościowe aby tak po prostu je rozdawać — To cię będzie kosztować — Mogę zapłacić Spoglądał na mnie spokojnie. Odpowiedziałam spojrzeniem, zaczynając zdawać sobie sprawę jaką zmianę odcisnęło na nim ostatnie czternaście lat. Przez tak długi czas możesz tylko staczać dobry bój, Devin poddał się dawno temu — Jesteś pewna? — zapytał i przez chwile nie mogłam znaleźć odpowiedzi Wtedy przypomniałam sobie Evening rozłożoną na podłodze w jej mieszkaniu, z drugą parą ust w miejscu w którym powinno znajdować się jej gardło — Jestem pewna Po ciszy która wydawała się trwać dłużej niż te zagubione lata pokiwał — W porządku. Wyślę jakieś dzieciaki do Twojego mieszkania, rano, aby sprawdzić i upewnić się ,że pamiętasz swoją część naszej umowy Och, pamiętałam. Jak mogłabym kiedykolwiek zapomnieć? Już kiedyś miałam do czynienia z tym diabłem, miał mój podpisy, trzymał go pod kluczem, a klucz trzymał w swoich osobistych aktach. Nie podpisałam się krwią (nigdy nie byłby tak nietaktowny) ale on ufał sile mojego danego słowa, aby mnie ze sobą związać. Ufał i miał co do tego rację. Zapłacę za każdą informację jaką od niego dostanę, zapłacę za wszystko co zrobią dla mnie jego dzieciaki, a jeśli pomoże mi znaleźć to czego szukam, zapłacę podwójnie. Lubił mnie. Wiedziałam wystarczająco dużo o tym co działo się z ludźmi których nie lubił kiedy przychodziło do zapłaty ich rachunków aby mieć nadzieję ,że wciąż będzie mnie lubił — Jutro rano się nie uda — powiedziałam — muszę udać się do Cienistych Wzgórz i porozmawiać z Sylvestrem. Jutro w nocy, najwcześniej będę dla nich gotowa — Przynajmniej pozwól mi aby ktoś eskortował cię do domu Potarłam czoło jedną dłonią — Devin, jestem wykończona, a wykończona oznacza ,że nie mogę się teraz szarpać z twoimi dzieciakami. Muszę się wyspać w innym razie nie będę nawet w stanie poradzić sobie z Sylvestrem — Skoro on nie ma żadnej prawdziwej władzy, po co w ogóle się z nim spotykasz? — Ponieważ — odpowiedziałam spoglądając w dół na moje odziane w jedwab nogi tak abym nie musiała oglądać wyrazu jego twarzy — Wciąż jest moim przywódcą, a ja prowadzę śledztwo w sprawie morderstwa. Nie muszę prosić go o pomoc ale muszę mu powiedzieć Czułam jak Devin mnie obserwuje — Możesz złamać Twoją wierność. On nie wyświadczył ci żadnej przysługi

— Proszę, nie proś mnie o to — spojrzałam ponownie w górę — Jeszcze nie teraz — zerwanie przysięgi jest praktycznie wręcz oczekiwane od Odmieńca. To dlatego nigdy tego nie zrobiłam. Sylvester zwolniłby mnie ze służby gdybym tylko go poprosiła ale nigdy tego nie zrobię, ponieważ to by tylko dowiodło tych wszystkich rzeczy które zawsze były mówione o moim rodzaju. Może i żałowałam składanych obietnic ale zawsze ich dotrzymywałam. Devin spoglądał na mnie przez chwilę, jego twarz kompletnie bez wyrazu, zanim westchnął — Niech będzie po twojemu, wiem lepiej aby się z tobą nie kłócić — otworzył górną szufladę biurka, wyciągając ze środka coś rozmiaru tali kart i podał w moją stronę — Weź to — Co to jest? — zapytałam podnosząc przedmiot — Telefon komórkowy. Zawsze trzymam jeden pod ręką tak na wszelki wypadek — Devin był usatysfakcjonowany. Wróżki czystej krwi reagowały na zmiany bardzo powoli jeśli w ogóle. Elastyczność i umiejętność przystosowania były cechami Odmieńców. Jeśli wciąż je posiadał, radził sobie dobrze Po nocy którą właśnie przeżyłam, powiedziałabym ,że nie było nic co mogłoby mną wstrząsnąć. Na pewno nie postawiłabym na małe plastikowe pudełko, które ważyło nie więcej niż kilka uncji. Klawisze ukryte pod przesuwaną klapką która sprawiała ,że całość wyglądała jak ze Star Treka. Nagle odrętwiałam, podniosłam głowę i wpatrywałam się w Devina. Czternaście lat to żaden upływ czasu w świecie wróżek. To mgnienie oka, to przepływ jednej fali. Były nawet bale trwające dłużej, bankiety i podwieczorki trwające od dziesięcioleci. Świat śmiertelników.... świat śmiertelników tak nie działa Telefon przez który rozmawiałam z Cliffem ostatni raz przed moim zniknięciem, ważył prawie funt. Był obrzydliwy i nieporęczny i praktycznie niemożliwy do zgubienia. Ten był eleganckim, usprawnionym sprzętem, tego typu rzeczą którą nosiła pewnie każda osoba na ulicy. To była przyszłość, skondensowana w coś stałego. Byłabym w stanie to znieść gdyby chodziło tylko o ludzi noszących te rzeczy. Mogłabym wtedy udawać ,że kraina wróżek przynajmniej pozostała taka sama, Ale tak nie było. Nic nie było takie samo Devin zobaczył zmieszanie w moich oczach, ponieważ uśmiechnął się niewielkim łobuzerskim uśmiechem mówiąc — To by się nie wydarzyło gdybyś tutaj została — zanim wcisnął guzik interkomu. Taki sam guzik był umieszczony na ścianie w głównym pokoju, za szkłem. Tylko dwa razy widziałam jak użyto interkomu z głównego pomieszczenia. Raz był to kawał a dzieciak który to zrobił, został pobity prawe na śmierć przez dwa razy większe dzieciaki. Drugi raz był z powodu Julie która została tak bardzo pobita ,że nie wiedzieliśmy jak ją poskładać, i nawet wtedy się wahaliśmy obawiając się konsekwencji. Nikt nie niepokoił Devina bez naprawdę dobrego powodu — Dare, musisz tu wrócić eskortować panią Daye do jej samochodu, teraz — powiedział. Jeśli Dare była w barze przyjdzie, jeśli nie była, ktoś inny przyjdzie za nią, a ona będzie miała poważne kłopoty Szczęśliwie dla niej nie wyszła na fajkę, Drzwi otworzyły się kilka minut później, ukazując bardzo zdenerwowaną Dare i jej niewiele bardziej zrelaksowanego starszego brata. Żadne z nich nie wyglądało na szczęśliwe. To była moja wina, ale wciąż byłam w zbyt wielkim szoku aby naprawdę się tym przejąć. Nie wiedziałam co Evening znaczyła dla tych ludzi. Nigdy bym nie zgadła ( nigdy bym nawet o tym nie marzyła) a powinnam wiedzieć. Co stało się ze światem gdy mnie nie było? Jak wiele musiało się zmienić zanim jedna z najbardziej aroganckich wróżek czystej krwi przyszła do miejsca takiego jak to Dom i zasłużyła sobie tu na taki szacunek? — Sir — powiedziała Dare, skłaniając się w ukłonie sześciolatki — Mam odprowadzić

panią Daye do jej samochodu?— jej akcent był subtelniejszy kiedy zwracała się do Devina. Siniak na jej policzku kwitł, przekształcając się w purpurę i złoto Devin zmrużył oczy, kiedyś próbowałam zgadywać ile w tym spojrzeniu było prawdy a ile gry zanim zdałam sobie sprawę ,że to tak naprawdę nie było ważne. Działało i to się liczyło. Devin mógł cię okłamywać, ale zawsze miał rezultaty — Dlatego cię wezwałem Dare. Masz uszy prawda? Skrzywiła się. Manuel odwrócił się w moją stronę. Wzruszyłam ramionami. Devin kiedyś też używał na mnie tego samego spojrzenia i tego tekstu, nie byłam na tyle głupia aby podważać jego autorytet u kogoś kto wciąż jeszcze wierzył ,że coś on znaczy. Dare dała mu całą tą władzę którą nad nią miał. Kiedy już dorośnie na tyle ,żeby dojść do tego ,że Devin może kontrolować ją tylko tak długo jak długo mu na to pozwoli, nic jej nie będzie, a jeśli nigdy nie dorośnie tak bardzo, będzie należała do Domu, gdzie ktoś inny zajmuje się radzeniem sobie z prawdziwym światem a ona będzie zajmować się domowymi obowiązkami — Tak sir — powiedziała Dare prostując się — Mam uszy i dobrze słyszę, zaraz zabiorę ją do samochodu a potem wrócę i zaczekam tak jak powinnam Devin usadowił się z powrotem w swoim krześle z kiwnięciem, bałabym się go gdybym tak dobrze go nie znała a znając go tak dobrze jak go znałam byłam przerażona. Urządził to małe przedstawienie specjalnie dla mnie, przypominając mi ,że on tu dowodził i jego słowo było tu prawem. Zawsze urządzał takie przedstawianie dla kogoś, nawet jeśli nikogo tu nie było. Granie w gierki z Devinem było jak zabawa z dynamitem, ktoś zawsze kończył zraniony. Miałam cholerną nadzieje ,że nie będę to ja — Dobra dziewczynka Dare — powiedział. Pyszniła się pochwałą. Myślę ,że wszystkie dzieci są głodne pochwał i słów dobroci, nie tylko te zagubione, które wiatr przywiewa do miejsc takich jak Dom. Wszystkie one reagują w ten sam sposób, kiedy dostają to czego potrzebują, nigdy nawet nie zauważając momentu w którym dorosły Dare odwróciła się w moją stronę, zielone oczy koloru jabłek rozszerzyły się i powiedział — Odprowadzę teraz panią do samochodu pani Daye. Pójdzie pani ze mną? — Manuel obserwował stojąc za nią. Ciężko było przyglądać się tym oczom w tym samym momencie, były zbyt jasne, zbyt potrzebujące — Tak — powiedziałam w końcu, niewypowiedziany zarzut w oczach Manuea — Pójdę za Tobą Uśmiechnęła się, pierwszy szczery wyraz twarzy jaki widziałam u niej i poprowadziła mnie do samochodu. Usłyszałam jak Devin wydaje z siebie miękki, prawie głuchy dźwięk, kiedy drzwi zamykały się za nami ale nie mogłam stwierdzić czy był to śmiech czy płacz. Z tego co wiedziałam, z tego co wciąż wiedziałam mógł robić jedno i drugie 8 Reszta dzieciaków Devina wciąż była przy barze. Obserwowali ostrożnie jak Dare i Manuel wyprowadzają mnie na zewnątrz. Nic nie mówiłam, oni też nie. Nie mieliśmy nic do powiedzenia. Byłam na ich miejscu i udało mi się wyrwać. Z mojej perspektywy byli wykorzystywani z ich perspektywy byłam kimś kto się sprzedał. Wydaje mi się ,że wszyscy byliśmy szczęśliwi kiedy wsiadłam do samochodu i wycofałam odjeżdżając i pozostawiając Dom i dwie postacie o złotych włosach na krawężniku, wtapiające się w powiększającą się odległość. Może jednak jest coś w tym maleńkim ,znaku Devina za każdym razem jak myślę, że uwolniłam się od tego miejsca ono znajduje sposób aby przyciągnąć mnie z powrotem. Niebo wciąż było ciemne, świt był oddalony o całe godziny. Byłam na nogach przez

mniej niż połowę nocy, a byłam już tak zmęczona ,że ledwie widziałam na oczy. Wielokrotnie używane zaklęcie dezorientujące policję, poważne wykorzystanie magi krwi, spotkanie z niezadowolonym monarchą i podróż do Domu, wszystko to w ciągu minionych sześciu godzin i oto jak wyglądałam i się czułam Jak tylko znalazłam się na tyle daleko od Domu ,że miałam pewność iż mogę wyjść z samochodu i nie natknę się na jedno z dzieciaków Devina pukające w szybę, zjechałam na pobocze i rzuciłam komórkę na siedzenie pasażera. Wylądowała nie wydając z siebie żadnego dźwięku. Oparłam czoło na kierownicy i przymknęłam oczy. Potrzebowałam tylko kilku sekund. Tylko tyle aby zebrać myśli i przełknąć smak róż zanim rozprzestrzeni się i połknie mnie całą. Wtedy będę mogła się znowu poruszyć Coś zapukało w szybę Podniosłam głowę. Albo mgła rozprzestrzeniła się z fenomenalną wręcz szybkością albo działo się coś dziwnego, świat za przednią szybą zrobił się całkiem szary, tworząc ciekawy ale nieco bezużyteczny kolor rozwodnionej akwareli. Pukanie rozległo się ponownie kiedy przeszukiwałam chodnik w poszukiwaniu jakichkolwiek oznak ruchu. Tym razem dochodziło z boku samochodu. Obróciłam się wokoło dostrzegając jakiś kształt czegoś coś rozmiarem przypominało moje koty zanim ponownie nie zniknęło. Wspaniale. Było mi zimno, byłam wykończona, przeklęta a teraz jeszcze nagabywana przez coś co poruszało się tak szybko ,że nie mogłam tego zobaczyć. W taki oto sposób zawsze lubię spędzać czas. Powoli aby nie zaskoczyć tego czegoś cokolwiek by to nie było, otworzyłam drzwi i wyśliznęłam się z samochodu. Prawie natychmiast pożałowałam ,że królowa nie dopasowała mojego płaszcza do tej jedwabnej sukni z cienkiego jedwabiu, i że porzuciłam nawyk trzymania zapasowej zmiany ubrań w samochodzie kiedy zdecydowałam się wycofać z mojego poprzedniego zawodu Drżąc, przyjrzałam się otoczeniu. Nikogo tu nie było. Słabe światło latarni ledwie robiło jakąś szczelinę we mgle — Halo? — powietrze złapało mój głos i odesłało go z powrotem do mnie. To było dziwne. Większość ulicznych zaułków nie ma tego rodzaju akustyki — Halo? — zawołałam ponownie. Echo było jeszcze silniejsze tym razem, coś odrzucało mój głos z powrotem do mnie. Och to zdecydowanie nie było to czego teraz potrzebowałam. Mgła była zbyt gęsta aby mogła być naturalna. Wiele nocnych stworzeń z krainy wróżek zaczynało czerpać swoje 'efekty specjalne' z filmów grozy podczas tych ostatnich kilku dekad. A to znaczyło ,że mogłam mieć do czynienia z czymś naprawdę obrzydliwym Oczywiście mogło to być też coś co naprawdę lubiło mgłę. Tak czy inaczej nie byłam jedyną która mogła używać tego typu rzeczy. Sięgając obiema rękoma, wbiłam moje palce w szarość, przysuwając ją w swoją stronę. Nigdy nie byłam zbyt dobra w tkaniu cieni czy też sztuczkach związanych z ogniem ale dajcie mi grubszą zasłonę pary wodnej a poradzę sobie ze zrobieniem podstawy. Tym razem moim celem była jasność, woda jest doskonała do obserwacji, a mgła to po prostu woda Moja głowa zaczęła pulsować kiedy szarpnęłam, gromadząc mgłę pomiędzy dłońmi do czasu aż nie miałam w nich kuli wielkości piłki do koszykówki. To był dobry znak. Jeśli mój ból głowy się pogłębi, to oznacza ,że zaklęcie prawdopodobnie działa. Wcisnęłam kulę do szczeliny mamrocząc — Proszę tylko nie reguluj poziomu, proszę tylko nie reguluj pionu. Mamy kontrole nad tym co widzimy.... — powietrze po obu stronach mojej trzymanej na uwięzi mgły zaczęło się oczyszczać, do czasu aż nie trzymałam czegoś co skutecznie stało się przenośnym oknem przez szarość. Mój ból głowy zmalał i stał się teraz powolnym, pulsowaniem. Nie było to zbyt przyjemne ale miewałam już gorsze, mogłam to znieść

Trzymając okrąg z mgły na długośći ramienia, zaczęłam obracać się w powolnym kręgu. Dostrzegłam moją ofiarę przy drugim obrocie, stworzenie rozmiarem i kształtem przypominające kota, stąpające po dachu mojego samochodu, pokryte, krótkimi, wyglądającymi na miękkie różowo, szarymi kolcami. Krótsze ciernie przebiegały wzdłuż jego uszu i pyska, sprawiając ,że wyglądał jak bękart domowego kota i krzaku róży. Był mały, bezbronny i kompletnie nie na miejscu. Różany goblin. Nie był to jeden z największych czy najstraszniejszych mieszkańców krainy wróżek. Ale zwykle nie widuje się ich w miejskiej scenerii Zagrzechotał kolcami kiedy zobaczył jak się im przyglądam, i jęknął w głębi gardła, wydając zgrzytliwy prawie ,że ponaddźwiękowy odgłos. Mgła wirująca wokół pachniała kurzem i pajęczyną. To była kolejna osobliwość. Różany goblin normalnie pachniał jak mech torfowy i róże i chociaż miały one w zanadrzu kilka sztuczek, tworzenie mgły nie było jedną z nich. Jakiekolwiek zaklęcie wykreowało tą mgłę, było związane z tym goblinem ale to nie goblin je rzucił — Co tu robisz? — zapytałam, próbując utrzymać mój głos na niskim poziomie nie krzycząc. Ktoś musiał opleść tego goblina w magicznej mgle i wysłać go aby mnie znalazł, a to oznaczało ,że ktokolwiek to zrobił, był albo na tyle sprytny aby związać goblina magicznym zaklęciem aby za mną podążał lub był po prostu bardzo zdesperowany. Różane gobliny nie robią za dobrych posłańców dla nikogo kto nie ma solidnego sposobu aby je kontrolować. Są prawie tak inteligentne jak koty do których są podobne i dzielą ich kapryśność. Jeśli wysyłasz różanego goblina na jakieś zlecenie to lepiej abyś miał coś co podąży za nim i upewni się ,że będzie pamiętał aby wrócić. — Hej mały człowieczku — powiedziałam, upuszczają okrąg z mgły i podchodząc do samochodu. Goblin nie będzie w stanie się ulotnić tak długo aż nie spuszczę z niego wzroku. Różane Gobliny to wróżki czystej krwi, ale nie te silniejsze i nawet Odmieniec taki jak ja ma naprawdę dobrą szansę złapania go. Jęknął znowu, układając się płasko na moim samochodzie dopóki nie został praktycznie wycieraczką z kolcami. Przystanęłam podnosząc dłonie — Nie skrzywdzę cię, jestem przyjaciółką Luny, znasz Lunę? Prawda? Oczywiście ,że znasz Lunę, wszystkie róże ją znają Różany goblin przestał pojękiwać, obserwując mnie z szeroko otwartymi, połyskującymi oczami. Dobrze. Niektóre z kwiatowych duszków są bardziej przywiązane do swojego pochodzenia niż inne, a różane gobliny mają tendencje do trzymania się roślin które wydały je na świat. Mówiłam jak było, jeszcze nigdy nie spotkałam róży która nie znałaby Luny Torquilla. Bycie legendą dla wszystkich kwiatów musi być ciekawe. Tak, zdecydowanie. Zrobiłam kolejne kilka kroków — Nic ci nie jest? Goblin usiadł i ponownie zajęczał. Różane gobliny nie potrafią mówić. To powoduje ,że uzyskanie od nich jakichkolwiek informacji samo w sobie już jest przygodą — Nie wyglądasz groźnie — pochyliłam się do przodu, oferując mu moją dłoń. Pojękiwanie ustało i zostało zastąpione czymś co przypominało mruczenie kiedy ocierał się plecami o moje palce. Różane gobliny są zbudowane jak jeżozwierze, jeśli pocierasz go we właściwy sposób nie musisz martwić się kolcami. Pod tym względem są zbyt podobni do ludzi. Było to nawet słodkie, naprawdę Otworzył usta ukazując rządek całkiem niezłych ostrych jak igły zębów — Miło — syknęłam — Nie tak miło ..Co jest grane? — odsunął się spod mojej dłoni, grzechocząc i wyciągając szyje w łuk. Coś czerwonego było zawiązane wokół jego gardła — Hej co tu masz ?

Mrucząc ponownie, pochylił się raz jeszcze aby pokazać mi czerwoną aksamitną wstążkę zawiązana na szyi. Coś srebrnego zwisało ze wstążki. Sięgnęłam w dół i bardzo ostrożnie złapałam wstążkę, przeciągając ją przez głowę goblina. Goblin wciąż był spokojny, mrucząc zachęcająco przez ten cały czas, ale nawet z jego przyjazną pomocą ukułam się pięć razy zanim udało mi się odsunąć, ściskając wstążkę w dłoni. Poznałam ten klucz jeszcze zanim go zobaczyłam, moja dłoń pamiętała jego ciężar, chociaż nigdy wcześniej go nie trzymałam. Obraz chochlika ze skrzydłami jak jesienne iście rzucającego się z okna Evening która zapłaciła za jego usługi własną krwią, przeleciał mi przez głowę. Nie byłam tam wtedy ale pamiętałam. Krew miała moc w krainie wróżek a ta moc jest większa jeśli krew jest oddana dobrowolnie. Tylko Daoine Sidhe mogą odczytywać swoje wspomnienia, ale inne rasy mogą używać ich na inne sposoby. Każdy potrzebuje choć trochę śmierci. Ten chochlik byłby w stanie odtworzyć i utrzymać magię Evening przynajmniej przez noc a może i dłużej. Na tyle dłużej aby ubić jakiś mniejszy interes dla siebie Mniejsi obywatele krainy wróżek ,mają swoją własną kulturę i obyczaje. Większość z nas jest prawie ,że ludźmi w ten czy też inny sposób, prawie ludzkiego wzrostu i prawie ludzkiej mentalności. Ci mniejsi nigdy nie nabierali się na to prawie i pogardzali nami za to ,że z tego korzystamy. Nie noszą garniturów, nie biorą kredytów czy też uczestniczą w obradach zarządów. Nawiedzają ścieżki ogrodowe, żyją w przestrzeni pomiędzy tym co oczy widzą a tym co wybierają ignorować, i nigdy nie udają czegoś czym nie są. Wydaje mi się ,że to sprawia ,że gorzej im zapomnieć czym naprawdę są, a to czym są jest nieludzkie.....i chciwe. Nie miałam żadnego problemu z uwierzeniem w to ,że duch chochlik któremu zapłaciła Evening wynająłby goblina do dokończenia zadania bez narażania samego siebie Różany goblin zaczął się oporządzać kiedy odsuwałam dłonie, myjąc przestrzeń pomiędzy jego przednimi pazurami jak kot. Spędziłam chwilę obserwując go zanim spojrzałam w dół na klucz. Był rzeźbiony w srebrze, pokryty tak wieloma pierścieniami bluszczu i róż ,że ledwie rozpoznawałam w nim klucz ale ta rzecz znała swoją naturę, wiedziała co musi zrobić. Róże na trzonku klucza nie zbliżyły się do jego ząbków. Na pewno sobie nie przeszkadzały. Był ciepły i ciążki w mojej dłoni, połyskiwał bladym światłem które nadawało kolor otaczającej go mgle. Miałam przeczucie ,że było naprawdę niewiele par drzwi które otwierał ten klucz Posmak róż nagle przesycił mój język, rosnąć w parze z kłuciem fantomowych kolców Jeśli logika już nie powiedziałaby mi ,że klucz jest ważny, to zrobiłby to nagły wzrost posmaku klątwy Evening. To była wskazówka i jej ostateczny podarunek dla mnie. Dała mi zadanie do wykonania i to takie które wciąż zawierało wątpliwy przywilej śmierci będąc na jej usługach. Mogła równie dobrze dać mi klucz do mojego własnego zbawienia — Więc dokąd teraz? — zapytałam spoglądając na samochód Różany goblin zniknął i mgła która go tu przywiodła zaczęła się już rozrzedzać. Cofnęłam przekleństwo gryząc się w język w tym samym czasie, sycząc próbując powstrzymać się od krzyku. Goblin był potencjalnym śladem do zamka do którego pasował ten klucz a ja byłam na tyle głupia ,że spuściłam go z oczu. Zniknął prawdopodobnie w tej samej sekundzie w której odwróciłam wzrok. Wspaniale. Oparłam się o samochód i przymknęłam oczy. Metal był lodowaty na moich plecach i ramionach, ale przynajmniej podnosił szanse na złagodzenie mojego bólu głowy, taką przynajmniej miałam nadzieje. Klucz był ostatnim elementem którego potrzebowałam aby zrobić tą cała sytuacje perfekcyjnie wręcz frustrującą. Morderstwo bez motywu, przekleństwo bez lekarstwa a teraz jeszcze klucz bez zamka.

Gdybym tylko mogła to wszystko jakoś spasować, byłabym z powrotem w interesie. Walcząc o skupienie które pomogłoby pozbyć mi się bólu głowy, otworzyłam oczy i wskoczyłam z powrotem do samochodu, gdzie niewielkie światło pomogło mi dokładnie obejrzeć klucz a ogrzewanie uchroni mnie przed zamarznięciem Wydawało się ,że nie było żadnej logiki w poskręcanych jeżynach tworzących główkę klucza i rękojeść. Jeżyny były splątane jak prawdziwe winorośle, i wyglądały jakby nadal rosły jeśli tylko zostaną pozostawione w spokoju. Z tego co wiedziałam, tak będzie. Zmrużyłam oczy, szukając miejsca w którym zaczynały się ciernie. Przyglądając się bliżej można było dostrzec różnice w liniach obrabiających metal. Niektóre ze stopów zostały zrobione z ciemniejszych metali (miedzi, brązu, złota) podczas gdy inne mieszały się z powrotem ze srebrnym uchwytem. Wybrałam winorośl zrobioną w złocie, podążając nią za przez zwis rzeźbionego bluszczu i róża wzrastała do czasu aż znikała za potrójnym splotem cierni. Bingo Trójka to święta liczba w świecie wróżek. Mamy dwory i reguły, nieobecnego króla i królowe które matkują naszym niezliczonym rasą. Większość z naszych legend mówi ,że są trzy drogi dotarcia do każdego miejsca przeznaczenia, ciężka droga, lekka droga i najdłuższa droga. Evening była tradycjonalistą. Nawet wtedy kiedy bawiła się w udawanie człowieka, jakaś część jej nie chciała ukryć tego kim była, i dlatego jej ludzkie imię i nazwisko brzmiało Evelyn Winters, a nazwa jej ludzkiej firmy brzmiała Przedsiębiorstwo trzech dróg. Handlowała złotem pochodzącym ze świata wróżek i dzięki swoim naturalnym umiejętnością przepuszczała je przez swoją firmę i nikt nigdy niczego się nie domyślił, nawet jeśli nazwa dawał jakąś wskazówkę co ukrywa Przedsiębiorstwo trzech dróg, którego biura mieściły się zupełnie przypadkowo niedaleko miejsca w którym teraz byłam, studiując z uwagą klucz który tak chroniła. Nie wierze w przypadki. Wszystko dzieje się z jakiegoś powodu. Znowu miałam jakieś miejsce przeznaczenia, teraz...cóż teraz musiałam tylko pójść tam z moim kluczem 9 Przedsiębiorstwo trzech dróg, było zaciemnione kiedy przyjechałam. Według zegara znajdującego się na desce rozdzielczej była mniej niż godzina do świtu, kiedy to prawdopodobnie zaczną przybywać pracownicy sprzątający. Reszta personelu pojawi się prawdopodobnie dopiero za kilka godzin, jeśli po tym co się wydarzyło w ogóle pojawią się w pracy. W końcu do świąt zostały tylko dwa dni. Jeśli w ogóle będzie taki czas w którym mogłabym dostać się tutaj niepostrzeżenie i jakoś w miarę sensownie, to było to właśnie teraz. Pomimo moich najlepszych wysiłków, złapałam się na zastanawianiu jak wielu ludzi którzy tu pracowali, spędzi następne kilka dni, udając smutek zanim nagle znajdą sobie o wiele przyjemniejsze zajęcie. Evening radziła sobie z ludźmi jeszcze gorzej niż ja, unieruchamiała ich podczas gdy ja pozwalałam im przechodzić obok. Większość ludzi zapomniałaby o mnie gdybym znowu zniknęła, ale na pewno będą zawsze pamiętali Evening. Była zbyt dzika i dziwna aby to puścić w niepamięć Ludzie w tym budynku nigdy nie uwierzyliby w prawdziwą twarz Evening. Myśleli ,że ją znają, ale byli w błędzie. Znali kobietę jako człowieka jakim była i byłam gotowa się założyć ,że żadne z nich nigdy nie spoglądało na nic głębszego, nigdy nie musieli tego robić, ponieważ w tym świecie odkładasz wróżki na półkę kiedy gasisz światło w pokoju dziecięcym. W ludzkim świecie nie ma już dla nas miejsca w tych dniach a mimo to wciąż nie możemy odpuścić. I kiedy do cholery wróciłam do używania słowa My? Szłam w kierunku budynku, wdzięczna za brak ochroniarzy. Biorąc pod uwagę mój

wygląd i coraz bardziej brudną sukienkę nikt raczej nie uwierzyłby mi ,że mam naprawdę dobry powód aby wejść do ekskluzywnego biurowca w środku nocy. Można wiele razy przesunąć granicę wiarygodności ale kiedy zrobisz to raz za dużo pozostaje już tylko głupota. Posmak róż zanikał gdy szłam. To było jak granie w ciepło zimno z odwróconymi zasadami, czym bliżej mojego celu tym trudniej było się dowiedzieć dokąd zmierzam. Czy jeśli złapię zabójce Evening klątwa wiążąca opadnie, smak róż w mych ustach zniknie całkowicie pozostawiając mnie swobodnie z wyborem, żyć czy umierać? Moje palce kontynuowały wodzenie po najważniejszych częściach klucza próbując rozwikłać jego tajemnice. Evening martwiła się o to bardziej niż o swoje własne życie, dlaczego? Zapożyczone wspomnienia przesunęły się w moim umyślę sycząc Klucz otworzy szlak do Złotej Zieleni jej głosem. Przystanęłam gdzie stałam prawie się potykając Czytanie we krwi nie jest dokładnie sztuką, skrawki osoby z którą podróżujesz przy pomocy jej krwi mogą utrzymywać się jeszcze przez kilka dni a jej tajemnice drżą luźne i niczym nie skrępowane jak piasek przetrząsany przez sito Wcześniej nie myślałam o kluczu w związku z Złotą Zielenią. To wszystko nabierało sensu którego nie chciałam Złota Zieleń były to włości Evening, brama do jej małego gospodarstwa w Letnich Krainach które było zamknięte i opieczętowane i pomysł udania się tam jakoś nie bardzo mi się spodobał. Kiedy raz już postawie stopę w granicach Złotej Zieleni szansa zostania przyłapaną z powrotem w krainie wróżek będzie bardzo wysoka. Tego nie brałam pod uwagę. Co mógł mi zrobić ktoś kto był w stanie zabić Evening? Prawdopodobnie nic przyjemnego. Nie żebym miała jakąkolwiek szansę, nie z klątwą wiążącą rzuconą na mnie przez Evening. Jeśli klucz otwierał coś w Złotej Zieleni to to będzie moje następne miejsce przeznaczenia. Frontowe drzwi nie były zamknięte, pomijając późną godzinę. Zawahałam się z dłonią na klamce, wtedy weszłam do środka, przechodząc przez hol i kierując się do winy. Nie było żadnych ochroniarzy. Wciąż jednak się nie odprężyłam dopóki drzwi windy nie zamknęły się pomiędzy mną i holem, kierowałam sie do góry, w kierunku biur administracji na dzieciatym piętrze. Ostatnią rzeczą jakiej chciałam to to aby ktoś pytał mnie co tu robię, ale szczęście mnie nie opuszczało To nie mogło tak długo trwać. Drzwi prowadzące do holu na dzieciatym piętrze były zamknięte. Gorzej, to był jeden z tych nowoczesnych zamków na klucz kartę co oznaczało ,że nie miałam co próbować go otworzyć. Szarpnęłam klamką kilka razy zanim się poddałam, nachmurzona — Wspaniale — powiedziałam — Co mam teraz zrobić? Czasami rzeczywistość przestaje być subtelna i zamiast tego wali cię prosto w głowę. Stanie na przeciwko zamkniętych drzwi z magicznym kluczem w dłoni, prawdopodobnie zalicza się właśnie do takich razów. Podniosłam klucz. W jakiś sposób nawet słabe migoczące światło systemu ochrony nie mogło sprawić ,żeby wyglądał jak lepka, prosta podkładka którą powinien być — Wpuścisz mnie do środka? — mając nadzieję ,że nie byłam kompletnie szalona, przyłożyłam go do zamka i powiedziałam — Jestem tutaj z powodu odejścia hrabiny lenna Zielonej Zieleni Nic się nie wydarzyło. Uderzyłam w drzwi wierzchem dłoni mówiąc — Otwórz się sezamie, niech to cholera Klucz zapłonął i drzwi otworzyły się Sapnęłam. Następnie odzyskując zmysły przeszłam przez drzwi zanim mogły zmienić zdanie. To miało sens, w pewnie pokręcony sposób, większość ludzi założyłaby ,że Evening miała bardzo skompilowany system zamków ale ona mogła utrzymać prawie

każdego z daleka, nie wykorzystując do tego niczego skompilowanego Gabinet był nieomal całkowicie ciemny. Zamknęłam za sobą drzwi i zostałam tam gdzie stałam, dając swoim oczom szansę aby się przystosować. Nie widziałam żadnej ochrony ani nie uruchomiłam żadnego alarmu, przynajmniej takiego którego byłabym świadoma, ale to wcale nie oznaczało ,że włączenie świateł będzie dobrym pomysłem a ja przygotowana jak zawsze, zostawiłam moją latarkę w samochodzie. Przejście przez ten gabinet to byłaby bułka z masłem dla Evening lub mojej matki ale ja znałam ograniczenia moich oczu Odmieńca. Jeśli nie poświecę odpowiedniej ilości czasu aby się przyzwyczaić, rozwalę sobie łydki o czyjeś biurko Niestety moje oczy jakoś nie chciały się przyzwyczaić. Moja głowa bolała a dzięki niesamowicie drogim przyciemnianym szybom, nie było absolutnie żadnego światła w biurze — Następnym razem przyniosę latarkę — wymamrotałam. Klucz w mojej dłoni nagle rozbłysnął białym światłem. Szarpnęłam twarz z daleka z małym, niespójnym krzyknięciem Chwile potrwało zanim poświata zaniknęła. Kiedy już byłam pewna ,że nie oślepłam na całe życie odwróciłam się z powrotem do klucza, który połyskiwał bogatym, lekko różowym światłem. Gapiłam się na niego przez moment zanim potrząsnęłam głową, mamrocząc — Śliczne — wstrzymując oddech. Trzymając klucz naprzeciwko jak jakiś dziwny swego rodzaju palnik zaczęłam iść poprzez labirynt biurek Miejsca pracy były udekorowane małymi, osobistymi przedmiotami, fotografiami, kolekcją małych zabawek, rysunkami dzieci. Jedno z biurek wyglądało praktycznie jak sanktuarium dzwoneczka, udekorowane z pół tuzinem ceramicznych figurek najbardziej znanych na świecie pixie. Przystanęłam spoglądając na figurkę małej blondynki stojącej nieśmiało na szczycie naparstka. Każdy Odmieniec na świecie chciał wpakować ją do mikrofali ale Disney, niestety, jest bardziej potężny niż większość z nas może kiedykolwiek liczyć ,że będzie. Potrząsając głową, szłam dalej Większość biurek była otwarta dla każdego kto przechodził, ale było też kilka zamkniętych na klucz biur wzdłuż tylnej ściany, ich drzwi były zakluczone. To którego szukałam było wciśnięte w oddalonym rogu, gdzie widok na miasto był najlepszy. Zwykła tabliczka z mosiądzu była zamontowana na drzwiach, z wygrawerowanym imieniem — Evelyn Winters — Och, Evening. Nienawidziłyśmy się tak dobrze i kochałyśmy się tak źle.......i nie miałam pojęcia co bez niej pocznę Podniosłam klucz wyżej i wyszeptałam — Przykro mi Evening — nastąpiło kliknięcie kiedy zamek ustąpił i drzwi stanęły otworem Niektórzy ludzie żyją tam gdzie mieszkają. Inni tylko odwiedzają te miejsca. Przedsiębiorstwo trzech dróg były tylko rozrywką dla Evening, a jej gabinet był praktycznie pusty, odzwierciedlając jej całkowity brak poświecenia Życie śmiertelniczki było dla niej małą odmianą, według standardów przepływu czasu w świecie wróżek, spędzenie trzydziestu lat na budowaniu formy było tylko kolejną grą. Nie było niczego na biurku czy ścianach co świadczyłoby o tym kto tu pracuje, ani kiedy ta osoba ma zamiar wrócić Chorobliwie wymamrotałam — Przynajmniej nie mają dużo do sprzątania — nie miałam pojęcia czego szukam, ani jak to czego szukam ma wyglądać. Iluzję Evening były jednymi z najsilniejszych jakie kiedykolwiek widziałam, nawet jak na Daoine Sidhe. Jeśli ukryła to coś, pod jakimś zaklęciem którego nie byłam w stanie zobaczyć, prawdopodobnie nie będę też go w stanie złamać. Po kilku minutach skanowaniu pokoju, zaczęłam obracać się w kółko w wolnym kręgu, trzymając klucz przed sobą jak jakąś różdżkę. Było to naprawdę dziwne odczucie. Prawdopodobnie był on w jakiś sposób powiązany z tym co próbowałam znaleźć. Zrobiłam

dwa pełne obroty zanim klucz zaczął wibrować, prawie wyszarpując się z moich dłoni kiedy zbliżałam się w kierunku szafki na dokumenty znajdującej się przy oknie. Obniżając go, przykucnęłam na kolana i kontynuowałam moje przeszukanie. Trzy z czterech szuflad otworzyły się z łatwością. Druga z góry była zamknięta i kiedy dotknęłam uchwytu, poczułam nienaturalne zimno, podpis charakteryzujący magię Evening — Wszystko w porządku Evening — powiedziałam, dotykając kluczem szuflady — Dotarłam tu jako pierwsza Zaklęcie wiążące uwolniło się z podmuchem chłodnego śnieżnego powietrza i zapachu róż, szuflada otworzyła się z łatwością tym razem kiedy spróbowałam. Światło klucza zgasło w tym samym momencie pozostawiając mnie w całkowitej ciemności — Cholera Robiłam już co prawda gorsze rzeczy niż nawigowanie swojej drogi wyjścia z budynku za pomocą dotyku mimo to schowałam klucz, na piersiach, za sukienką gdzie miałam nadzieję ,że ponownie się naładuje (tego rodzaju magiczne przedmioty tak właśnie działają jeśli dasz im wystarczającą ilość czasu) zanim sięgnęłam do szuflady. Myśl o pułapce przyszła mi do głowy i uchyliłam się tak szybko jak tylko mogłam. Wciąż zwlekając i namyślająca się w końcu to zrobiłam i odetchnęłam z ulgą kiedy moje palce natrafiły tylko na wiszące akta Pozwoliłam moim dłoniom prześlizgiwać się po folderach, kierując się dotykiem. Coś sztywnego znajdowało się z tyłu szuflady, pogrzebanego pod stosem luźnych kartek. Odsuwając na bok kartki, wyczułam ranty obiektu. Wydawało mi się ,że to jakiegoś rodzaju pudełko, drewniane pudełko. Moje palce zadrżały kiedy musnęły pudełko a drżenie przemieniło się w płomienie które pełzały w górę aż do mego ramienia, kiedy podniosłam i wyciągnęłam je z szuflady. Rozlewające się gorąco nie było bolesne. Było prawie ,że przyjemne w pewien sposób, jak smarowanie ciepłego olejku na obolałe mięśnie Moje oczy musiały się najwyraźniej już dostosować do ciemności kiedy przebierałam w szafce ponieważ mogłam dokładnie zobaczyć co trzymam. Gapiłam się zapominając o stale wzrastającym płonącym bólu moich ramion. To był kuferek nadziei Prawdziwy, jedyny w swoim rodzaju kuferek nadziei, wykonany własnoręcznie przez Oberona własnymi rękoma z czterech kawałków świętych drzew pochodzących z lasów Krainy wróżek, dębu i jesionu dla pokrzepienia i równowagi oraz jarzębiny i krzewu ciernistego dla odpowiedniego wzoru i ochrony. Wiedziałam co to było. Każde dziecko w świecie wróżek, bez względu na to jak czysta i silna była jego krew wiedziałoby co to było. I to nie mogło być to co wiedziałam ,że jest, ponieważ to było niemożliwe, opowiastka, bajka do poduszki. Nie istniało. A ja to trzymałam i to z tego powodu została zamordowana Evening Nie mógł to być żaden inny powód Opowieść mówi ,że jest dwanaście kuferków nadziei, zrobionych przez Oberona który zrobił je kiedy ludzkość wciąż była niczym tylko interesującą perspektywą. Niektórzy mówią ,że kuferki trzymają w swoim wnętrzu sekrety, lub gwiazdy, lub w ogóle nic, inni ,że serce świata wróżek jest ukryte w jednym a reszta została zrobiona jako wabik albo ,że zawierają mapę która doprowadzi nas do naszego zaginionego króla i królowych. Niektórzy mówią ,że kuferek ma w sobie klucz do głębszych krain w świecie wróżek, do miejsc znajdujących się po drugiej stronie Letnich Krain. Ale za zamkniętymi drzwiami mówi się ,że kuferki trzymają w sobie innego rodzaju klucz, klucz do nieśmiertelności. Że potrafią zmienić krew Odmieńca, sprawiając ,że stanie się wróżka czystej krwi.... albo człowiekiem. Gdyby ktoś spytał mnie czy kuferki nadziei były prawdziwe, zaczęłabym się śmiać.

Ale w tym momencie, z ciężarem solidnego drewna na moich palcach i ogniem który przez mnie pulsował, wierzyłam i rozumiałam dlaczego Evening wolała chronić klucz, a nie siebie. Nie ma takiej wróżki czystej krwi w świecie wróżek która nie byłaby gotowa umrzeć aby tylko utrzymać w ukryciu kuferek nadziei Moje dłonie przytuliły pudełko do klatki piersiowej bez wcześniejszej konsultacji z mózgiem, kciuki gładziły wieko. Po raz pierwszy od czasu kiedy się obudziłam ,śmierć Evening była ostatnią rzeczą o której teraz myślałam. Nie było na świecie niczego, tylko wieko skrzynki i ja. Prawie wydawało mi się ,że słyszę jak do mnie szepcze, oferując cały świat jeśli tylko podniosę wieko i zobaczę jakich historii nam nie opowiedziało. Mogłam być Pandorą, gdybym tylko chciała. Mogłam zmienić świat Pandora była idiotką. Upuściłam pudełko, drżąc z zimna tak samo jak i z pokusy, tak szybko jak wieko skrzynki opuściło moje palce, gorąco ustało. Cokolwiek sprzedawało nie ja byłam potencjalnym rynkiem zbytu. Miałam dość spraw na głowie bez bycia popychaną z konta w kont przez magiczne przedmioty które nie powinny istnieć. W biurowej kuchni znalazłam plastikowe worki na śmieci, złapałam jeden owijają nim dłonie zanim podniosłam kuferek nadziei ponownie i owinęłam resztę worka wokół pudełka. Nie pomogło. Wciąż to czułam. Nie widziałam niczego tak potężnego od czasu kiedy opuściłam Letnie Krainy, a może nawet wtedy czegoś takiego nie widziałam i szczerze, nigdy nie chciałam. Magia tak silna nigdy nie przynosiła niczego więcej ,tylko kłopoty. Chciałam się tego pozbyć tak szybko jak to tylko możliwe. Biorąc pudełko pod ramię, wróciłam do windy, czas uciekał i pozostało już tylko jakieś pół godziny do świtu. Czułam się straszliwie na widoku, jak ktoś miałby zaraz wyskoczyć z cienia i oskarżyć mnie o kradzież w każdej następnej sekundzie. Nikt tego nie zrobił. Wróciłam do samochodu i wskoczyłam do środka, odkładając plastikowy czarny worek na śmieci i kuferek nadziei na ziemie od strony fotelu pasażera. Leżąc tam na ziemi wyglądał jak nic nie znacząca, mała paczka. Zdecydowanie nie wyglądał jak coś za co warto byłoby zabić. Niestety ktoś myślał ,że był tego wart, a to oznaczało ,że musiałam go ukryć i to szybko Ale gdzie? To musiałoby być miejsce w którym nikt by nie szukał. Moje mieszkanie było na szczycie listy miejsc w których szukałby najpierw. Dom i dwór królowej nie było zbyt daleko za nim. Nie byłam zbyt subtelna. A nawet znalezienie kryjówki nie było wystarczające, nic nie jest tak naprawdę bezpiecznie jeśli ktoś tego nie pilnuje. Tak czy inaczej będę musiała komuś zaufać w tej sprawie, a jeśli chodzi o znalezienie kogoś komu możesz zaufać z czymś o czym nikt nie ma prawa wiedzieć ,że istnieje, zawsze zwracasz się do tych których nienawidzisz 10 — Tybalt? Tybalt, tu Toby. Jesteś tu? — Weszłam ostrożnie do wlotu alejki podtrzymując moją sukienkę z dala od ziemi jedną dłonią. Kuferek nadziei owinięty w plastikowy worek znajdował sie pod moim ramieniem. Miałam wrażenie ,że jest bardziej widoczny niż był w rzeczywistości i wciąż oglądałam się za siebie czekając aż ktoś wyskoczy z ciemności i mnie zaatakuje. Do tej pory nikt tego nie zrobił, ale jakoś nie ufałam mojemu szczęściu tak do końca — Daj spokój Tybalt. Nie mamy zbyt wiele czasu! Słońce wschodzi a ja powinnam dzisiaj pracować Chyba tylko Oberon wiedział co miałam zamiar z tym zrobić. Moje nerwy były napięte do granic, spędziłam większość pozostałego mi do świtu czasu jadąc do alejki w której ostatnio widziałam Tybalta, próbując udawać ,że to co znajduje się pod moim

siedzeniem pasażera nie jest wcale taką wielką sprawą. Działało to mniej więcej tak samo dobrze jak wtedy kiedy miałam dziewięć lat i próbowałam przekonać samą siebie, że mogę przechodzić poprzez ściany. To przynajmniej nie zostawiało tylu widocznych siniaków Może bardziej istotny był fakt ,że nie mogłam sama siebie okłamywać co do kuferka nadziei. Moje palce wciąż mrowiły od trzymania go w dłoniach, a mój ból głowy zniknął. Skądkolwiek by się nie wziął, był prawdziwy. To sprawiło ,że musiałam się go pozbyć, musiałam pozbyć się go z rak Odmieńca Tybalt nie jest najmilszą osobą jaką kiedykolwiek poznałam, ani nawet najmilszym Cait Sidhe, ale jest wróżką czystej krwi. Nie będzie przeżywał tęsknot i pragnień Odmieńca odnośnie tego drewnianego pudełka, i bez względu na to jak wielkim draniem jest i w jak niewielkim stopniu mnie lubi, dotrzymuje swoich obietnic. Uczciwość i szczerość nie jest cnotą pośród wróżek, ale kiedy wróżka czystej krwi składa obietnice, dotrzymuje jej. Wszystko co musiałam zrobić to zmusić go aby przyrzekł Nie żeby to miało jakieś znaczenie skoro nie mogłam go znaleźć — Dlaczego jesteś tutaj zawsze wtedy kiedy nie chcę abyś był? — wymamrotałam, poruszając się w kierunku wyjścia z alejki. Prześladował mnie przez większość mojego dorosłego życia. Nigdy nie miałam pewności czy nienawidził mnie dlatego ,że byłam Odmieńcem czy z jakiś bardziej osobistych powodów i szczerze nie obchodziło mnie to. Nienawiść to nienawiść, a nasza była wzajemna Świt nadchodził ale niebo wciąż było ciemne a mgła była na tyle gęsta ,że zmniejszyła moje pole widzenia praktycznie do zera. Zaczęłam machać w powietrzu kluczem w nadziei ,że ponownie rozbłyśnie światłem, ale nic się nie działo a sam klucz wyglądał tylko jak bogato zdobiony metal Wyciągnięcie latarki z mojego samochodu nie wchodziło w grę, chciałam w końcu zwabić Tybalta, a nie go oślepić. To oznaczało ,że musiałam stać sama, czując się praktycznie jak niewidoma, w miejscu które uważał za swoje własne, kiedy nikt nie wiedział gdzie byłam ani jak mnie znaleźć. Nawet gdy coś wewnątrz mnie krzyczało ,że jestem kompletną kretynką a czułam się tak od momentu jak wysiadłam z samochodu Stałam tam do czasu aż moje palce całkiem zdrętwiały i drżałam tak mocno,że ryzykowałam ,że zaraz wypuszczę z ręki kuferek. Niebo nad moją głową zaczynało się rozjaśniać. Miałam jeszcze czas aby zdążyć wrócić do domu, ledwie — W porządku, Tybalt — powiedziałam — Wygrałeś — odwróciłam się aby odejść Stał tuż za mną Krzyknęłam w zaskoczeniu, ledwie powstrzymując się zanim weszłam prosto na niego. Skrzyżował ramiona, jeden kącik ust podniósł się do góry w uśmiechu — Doprawdy? — powiedział — Jaka jest moja nagroda? I dlaczego, moja droga October, jesteś odziana tak apetycznie? Nie musisz się dla mnie upiększać, wiesz ? Nigdy nie zdobędziesz mego serca, chociaż, możesz nadal próbować jeśli nalegasz. Następnym razem, spróbuj założyć gorset Wciąż się uśmiechał kiedy walczyłam aby odzyskać oddech i wyszczerzył zęby kiedy warknęłam — Na pieprzone jaja Oberona, Tybalt, daj mi następnym razem jakieś ostrzeżenie! — Dlaczego? W ten sposób jest o wiele zabawniej Zamrugałam, chęć aby spoliczkować go i zetrzeć mu ten uśmiech z twarzy odpłynęła. Nie drażniłby się ze mną gdyby nie był zainteresowany tym co tu robię, a tak długo jak pozostanie zainteresowany, będzie słuchał. Koty takie właśnie są — Cóż, również cię witam, nie spieszyłeś się zbytnio — Byłem zajęty — zmarszczył brwi, nastrój zmienił się w sekundzie — Co tu robisz?

Słońce zaraz wzejdzie, wiesz. Nie sądziłem ,że mamy zamiar zrobić z tego jakiś swego rodzaju nawyk — W zasadzie, to cię szukałam — Szukałaś mnie? — teraz wyglądał jakby zupełnie mi nie dowierzał — Czy w końcu straciłaś rozum, czy to jakiś swego rodzaju żart którego po prostu nie mogę załapać? — Ani to ani to — powiedziałam — Muszę cię prosić o przysługę — Przysługę? Nie mówisz poważnie — rzucił okiem jeszcze raz na mój wyraz twarzy i jego oczy rozszerzyły się a źrenice skurczyły — Mówisz poważnie. Kiedy zdecydowałaś ,że możesz prosić mnie o przysługę? Czy coś mnie ominęło? — Chcesz wiedzieć dlaczego? — Skoro, generalnie nie zadaje pytań, na które nie chcę otrzymać odpowiedzi, tak, to byłoby miłe Otworzyłam usta aby odpowiedzieć i przerwałam, prawie wpadając na niego kiedy nacisk wschodu słońca wzrósł, sygnalizując nadchodzący świt. Westchnął — Ach, przyjemność twojego towarzystwa o świcie. Jak mógłbym kiedykolwiek chcieć z tego zrezygnować? — już staliśmy tak blisko siebie ,że nie musiał poruszyć się aby objąć mnie swoimi ramionami w tali, po prostu to zrobił, doradził łagodnie — Możesz chcieć wstrzymać oddech Co? — zapytałam, zbyt zaskoczona aby sie odsunąć — Jak chcesz — odpowiedział i poleciał do tyłu, ciągnąc mnie ze sobą do cienia wciąż utrzymującego się u wlotu alei. Już wcześniej było mi zimno, ale to było naturalne zimno, chłód wczesnego poranka w nadmorskim mieście. To było lodowate zimno, tego rodzaju które przenika cię do kości. Moje oczy były otwarte i wszystko co mogłam zobaczyć to ciemność, ten rodzaj niekończącej się ciemności, którą dzieci przysięgając ,że czai się na nie pod łóżkiem czy w szafie. Sapnęłam i poczułam w gardle płomień przypalany przez zimno Na początku jedynym źródłem ciepła był Tybalt, który trzymał mnie mocno przy sobie, jego ramiona wciąż oplecione na mojej talii. Wtedy poczułam ponownie kuferek nadziei, grzejący moją skórę poprzez plastikowy worek w który go owinęłam. Tym razem nie odrzuciłam ciepła, przytuliłam się do niego, walcząc z chęcią wzięcia kolejnego oddechu. Nie miałam pojęcia co się działo, ale wiedziałam ,że walcząc z Tybaltem, nie wydostanę się z ciemności tylko wręcz przeciwnie, w niej właśnie pozostanę Już kiedy byłam pewna ,że zginę jeśli nie nabiorę powietrza, Tybalt poruszył się, popychając mnie do przodu, z dala od niego z powrotem w oślepiającą jasność poranka. Osunęłam się upadając na jedno kolano, na mokry chodnik w alejce gdy nabierałam głęboko ciepłego powietrza. Kiedy upewniłam się ,że nie jestem martwa, podniosłam głowę i spojrzałam na niego, czując jak kryształki lodu topnieją w moich włosach — Co do cholery? — Możesz mówić — powiedział, promieniując całkowitym spokojem — Twoje zauroczenie jest nietknięte. Nie jesteś w stanie paniki czy bólu. Czy naprawdę chcesz powiedzieć ,że było to gorsze niż pozostanie tutaj w czasie nadejścia świtu? Zawahałam się rozglądając się wokoło. Słońce wzeszło. Mogłam poczuć w powietrzu smak popiołów magii z poprzedniej nocy . . . a Tybalt miał rację. Moja własna magia, jakkolwiek niewielka by nie była, wciąż była zupełnie nietknięta. Byłam przemarznięta, ale w jakiś dziwny, obcy sposób, o wiele łatwiejszy do zniesienia niż wschód słońca. Wstałam ostrożnie, obserwując go podczas testowania mojego poczucia równowagi.

— Mogłeś mnie zapytać — Co byś odpowiedziała? — zawahałam się a on uśmiechnął się wyglądając na zadowolonego. — Widzisz? Teraz niepotrzebnie próbowałbyś łapać powietrze i nie tylko wciąż nie wiedziałbym dlaczego tu przyszłaś, ale również przegapiłbym rozbawienie jakiego dostarczyło mi obserwowanie wyrazu twojej twarzy kiedy wciągnąłem cię do cienia. Teraz skoro oszczędziłem cię przed świtem, ty możesz uhonorować mnie odpowiedzią na moje pytanie. Co tu robisz? Nie było żadnego miłego sposobu aby powiedzieć to co musiałam powiedzieć. Nawet nie zamierzałam próbować — Evening Winterrose nie żyje — Tybalt cofnął się, jego oczy zrobiły się szerokie. Ciągnęłam dalej — Znałeś Evening. Wiesz do czego była zdolna. Użyła starej formuły kiedy umierała i związała mnie ze sobą. Oplotła mnie łańcuchem tak ciasnym ,że mnie dusi, a Ty jesteś jedyną osobą która może mi pomóc Oczy Tybalta pozostały szeroko rozwarte kiedy zmarszczył brwi — Ja? Dlaczego Ja? — wyraz jego twarzy był bolesny. On i Evening nigdy nie byli przyjaciółmi, nawet nie dbali o siebie wzajemne wystarczająco mocno aby być wrogami ale przebywali w tym samym mieście przez długi, długi czas. Niektóre więzy są nawet głębsze niż przyjaźń. Wieść o jej śmierci wytrąciła go z równowagi. — Ponieważ wciąż jestem na jej usługach a to oznacza ,że muszę kontynuować, nawet jeśli mnie to zabije. Potrzebuje kogoś kto mnie wesprze jeśli sprawy... jeśli sprawy nie pójdą tak dobrze jak bym chciała Wzdrygnął się i zażądał odpowiedzi — Dlaczego do cholery wybrała ciebie? Nie byłaś nawet w stanie znaleźć żywej kobiety? W jaki sposób planujesz pomścić już martwą? Po raz kolejny, wspomnienia zakuły. Tak, zawiodłam ale to nie znaczyło ,że zawiodę ponownie. Nie tym razem — Proszę Tybalt. Jesteś mi potrzebny — pochyliłam nieznacznie głowę, w geście pokory. Wiele wróżek czystej krwi wciąż twierdzi ,że jesteśmy winni takie zachowanie tym lepszym Świat się zmienił ale oni o to nie dbali — Moje umiejętności mają pewne ograniczenia — moje kłamstwo było szyte grubymi nićmi ale nie sądziłam ,że zaoponuje — Czego chcesz ode mnie? — jego głos był pozbawiony wyrazu, spojrzałam do góry i zobaczyłam ,że stoi skupiony, z napiętymi ramionami i spogląda na mnie. Przekazałam mu ogromny powód do żalu i gniewu a potem poprosiłam o przysługę, jeśli będę miała szczęście pozwoli mi chociaż skończyć mówić zanim rozszarpie mnie na kawałki i pozostawi Nocnym Łowcą. — Chcę abyś czegoś strzegł — zdjęłam plastikowy worek, wyciągając kuferek nadziei w jego stronę aby mógł zobaczyć. Dotyk drewna na mojej nagiej skórze, znowu wprawił w dreszcze moje dłonie, posyłając te same odczucia co przedtem w górę mych ramion. Tybalt zamarł, zdumienie i niedowierzanie pojawiło się na jego twarzy — Czy to....? — Tak — Ale one nie istnieją — Chyba jednak myliliśmy sie co do tego. Jest prawdziwy. Evening go miała. Zostawiła pewne wskazówki które doprowadziły mnie do niego — przerwałam zanim wypowiedziałam słowa których nie chciałam powiedzieć — Wydaje mi się ,że to z tego powodu zginęła — Nie rozumiem.... One.... kuferki nadziei nie są prawdziwe Potrząsnęłam głową — Wiem o tym. Wiem również ,że przynajmniej jeden z nich istniej, a to dlatego ,że mogę to poczuć Tybalt, czuje jak do mnie przemawia

Nie wiem na ile te historię o kuferkach nadziei i Odmieńcach są prawdziwe, ale wiem tyle ,że nie ufam sobie kiedy jestem w jego pobliżu. Nie mogę zaufać żadnemu Odmieńcowi jeśli o to chodzi. Musi znaleźć się w rękach wróżki czystej krwi, przynajmniej do czasu kiedy dowiem się kto zabił Evening, Proszę — dodałam cicho, nie wiedziałam jak długo jeszcze to wytrzymam. Wrażenie płomieni rozchodzących sie po moich ramionach zaczęło się nasilać, szybciej niż poprzednim razem. Kuferek nadziei wiedział kim byłam i do czego zostałam przeznaczona, czułam ,że chętnie zabrałby się do swojej pracy Tybalt odwrócił wzrok — Królowa — Nie pomoże mi. Już odmówiła — Dlaczego? — spojrzał z powrotem na mnie, nagle marszcząc brwi — Co ona wie? — Gdybym wiedziała co wie, mogłabym poprosić kogoś z Cienistych Wzgórz aby go strzegł. Ale nie wiem co wie, a to oznacza ,że dla dobra wszystkich musi on pozostać z kimś nad kim ona nie ma kontroli — dwory znajdujące się w świecie wróżek nie miały żadnej kontroli nad dworem Cait Sidhe, było to określone dekretem wydanym przez samego Oberona. Królowa nie mogła tknąć Tybalta. Może nie była morderczynią, ale nasze niedawne spotkanie pozostawiło mnie z podejrzeniem ,że oszalała, i jeśli faktycznie tak było to naprawdę nie chciałam sobie teraz musieć z nią radzić kiedy byłam przeklęta i szukałam mordercy. Oczy Tybalta zmrużyły się — Dlaczego nie zabierzesz tego po prostu do Domu? Słyszałem ,że wciąż byłabyś tam mile widziana — Devin ma dość problemów z królową. Nie chcę przysparzać mu ich więcej — studiowałam wyraz twarzy Tybalta i zmrużyłam oczy. Nie wiedziałam o żadnych zatargach pomiędzy nim a Domem, ale z drugiej strony czternaście lat to dużo czasu aby jakiś zacząć — Więc Herbaciane Ogrody — To pierwsze miejsce które sprawdzi ktoś kto tego szuka. Jeśli wiedzą ,że nie mogę ukryć tego u Sylvestera — Założą ,że zabierzesz to do domostwa Lily — Dokładnie — przechyliłam głowę, obserwując go — Więc, zrobisz to ? — Wciąż nie powiedziałaś mi dlaczego przyszłaś do mnie. Nie jestem jedynym kotem w tym mieście — Ponieważ mnie nienawidzisz — widząc jego zdezorientowanie, wyjaśniłam — Nigdy nie było żadnej niespełnionej miłości pomiędzy nami, i prawdopodobnie nigdy nie będzie, dotrzymujesz słowa i wiem ,że jeśli powiesz ,że to dla mnie zrobisz to tak będzie. Twój honor mógłby przetrwać zdradę przyjaciela, ponieważ przyjaciel by ci wybaczył, ja nie Jego spojrzenie stwardniało — Co ja z tego będę miał? — Szansę abym była Twoją dłużniczką — pozwoliłam sobie na niewielki uśmiech — Jest to warte na tyle dużo ,że wiem ,że dotrzymasz słowa Zamilkł na długą chwilę, na tyle długą ,że już zaczęłam się martwić iż posunęłam się za daleko. W końcu przyciszonym głosem powiedział — Więc, zaufasz mi, ponieważ mi nie ufasz? Przełknęłam — Tak — powiedziałam — Będziesz mi za to coś winna. Możesz nigdy nie spłacić tego długu, mogę nigdy ci na to nie pozwolić. Mogę trzymać to przeciwko Tobie przez wieki, mogę zdecydować nigdy cię nie puścić — była jakaś dziwna, ostrzegawcza nuta w jego głosie, tak jakby chciał abym to ponownie rozważyła — To chyba mój problem? — podniosłam głowę trochę wyżej i spotkałam jego oczy Zamrugał, najwyraźniej zaskoczony moim zuchwalstwem. Następnie wzruszył ramionami, mówiąc — Bardzo dobrze — i sięgnął po pudełko, próbując zabrać je z moich

dłoni Zacisnęłam swój uścisk na kuferku — Nie — powiedziałam ostro — Najpierw obietnica Spojrzał na mnie, oddałam spojrzenie — Znasz zasady. Chcesz abym miała u ciebie dług, w porządku. Zgadzam się na to ale zgodnie z zasadami. Najpierw obietnica — Jeśli nalegasz — powiedział i wyprostował się, ściągając ramiona zanim zaczął mówić — Na korzeń i gałąź, na liść i winorośl, na jarzębinę i dąb na popiół i cierń przyrzekam, że to co zostało oddane pod moją ochronę pozostanie pod nią utrzymane i zostanie oddane tylko tej która jest ze mną związana. Moja krew aby chronić zadanie mi wyznaczone, moje serce aby utrzymać obietnicę którą jestem związany — powietrze wypełniło się zapachem mięty i piżma kiedy jego magia trzeszczała wokół nas, wymywając posmak róż — Złamane obietnice są drogą do naszego potępienia — powiedziałam, zapach miedzi i świeżo skoszonej trawy charakteryzujący moją własną magię, zmieszał się z jego — Obietnice dotrzymane są spotkaniem wszystkich naszych niezliczonych dróg — I takim spotkaniem będzie moja obietnica — magia zaczęła zanikać wokół nas kiedy formalności zostały dopełnione i wziął kuferek nadziei. Tym razem pozwoliłam na to ,wypuściłam go a moje palce zaczęły boleć kiedy znalazły się z daleka od drewna. Jak bardzo tego pragnęłam? Nie wiedziałam. Nie chciałam wiedzieć — Dziękuje, Tybalt — powiedziałam, przeciągając to zakazane słowo. Podziękowanie pociągało za sobą wierność. Tak długo jak Tybalt trzymał tą skrzynię miał moją i wzajemnie. To było niegrzeczne z mojej strony aby podkreślić to w taki sposób. Nie wiedziałam dokładnie dlaczego to zrobiłam, zwaliłam to na stres Włożył pudełko pod ramię spojrzał na mnie zanim odwrócił się i powędrował dalej. Odwrócił się z powrotem kiedy cienie rozpostarły się jak zasłony tuż przed nim, mówiąc — Będą konsekwencję naszej umowy, October — zanim wszedł pomiędzy nie i już go nie było Drżąc objęłam się ramionami i ruszyłam z powrotem do wylotu alejki, zmierzając w kierunku swojego samochodu. Nie było czasu na odpoczynek. Musiałam udać się do Cienistych Wzgórz a byłam wykończona. Musiałam sie trochę przespać. Klątwa Evening jeszcze mnie nie okaleczyła ale w końcu zacznie to robić a kiedy to się stanie nie będzie miało znaczenia jak bardzo zmęczona będę. W jakiś sposób czas stał się towarem ograniczonym. Stanęłam przy samochodzie, spoglądając w tył na ciemność alejki — Tak, Tybalt — powiedziałam do pustej przestrzeni — Wiem o tym 11 Była prawie siódma do czasu kiedy wróciłam z powrotem do mojego mieszkania, potykając się o brzegi mojej poplamionej jedwabnej sukni i przyciągając zaciekawione spojrzenia moich kotów, które nie przywykły do tego ,że wracałam do domu pachnąc dymem i oceanem. Niebo na zewnątrz przemieniało się powoli z różowo złotego w krystaliczno niebieskie podczas gdy słońce kończyło wspinaczkę ponad szczytami budynków. To jedyna rzecz którą można powiedzieć o San Francisco, jest tu zbyt wiele ludzi, czynsz jest piekielnie drogi, politycy są najgorsi ale mamy piękne poranki. Gdzieś pomiędzy stawem w którym spędziłam ostatnie czternaście lat i wszystkim co stało się później, całkiem o tym zapomniałam. Zamknęłam drzwi i oparłam się o ścianę, pozwalając mojemu ludzkiemu zauroczeniu odpłynąć w posmaku miedzi. Zdjęcie zaklęcia sprawiło ,że poczułam się

dziwnie odświeżona i czysta, pomijając warstwę brudu której nabawiłam się w nocy. Koty ocierały się o moje kostki narzekając. Ledwie udało mi się nałożyć im jedzenie do misek zanim upadłam twarzą do przodu na łóżko, zbyt zmęczona aby zawracać sobie głowę zasłanianiem zasłon i odpłynęłam w sen Po raz pierwszy od tygodni nie śniłam o stawie. Nie pamiętam o czym śniłam ale cokolwiek by to nie było, nie zostało ze mną na tyle długo abym o tym pamiętała. Obudziłam się sztywna, obolała wciąż ubrana w niebieską, jedwabną suknie która kiedyś była moją drugą w kolejności ulubioną parą dżinsów. Usiadłam, przyciskając dłoń do głowy. Ból głowy którego oczekiwałam nie był tam obecny i tylko chwile zajęło mi przypomnienie sobie dlaczego. Dotykałam kuferka nadziei, dotykałam kuferka nadziei i mój ból głowy zniknął. Czy ten krótki przypadkowy kontakt mógł mnie zmienić? Na korzeń i gałąź jak potężna była ta rzecz? Moje wspomnienia z poprzedniej nocy były trochę pomieszane ale wyraźne na tyle abym była w stanie je zrozumieć. Od ostatniego szalonego telefonu Evening, poprzez zostanie wyrzuconą przez królową mgieł aż do odkrycia kuferka nadziei i mojej umowy z Tybaltem. To reakcja królowej zaskoczyła mnie najbardziej. Śmierć Evening była tajemnicza i tragiczna, ale gdzieś tam czekała na mnie odpowiedź. Czekała aż ją znajdę. Istnienie kuferka nadziei mi to powiedziało. Reakcja królowej na jej śmierć była zupełnie inną sprawą. Mogłam zrozumieć szok, gniew, smutek a nawet chęć odegrania się na posłańcu tych wieści. Ale to czego nie rozumiałam to jej panika na samą myśl o śmierci Evening. Dlaczego zareagowała w taki sposób? Skąd Evening wzięła kuferek nadziei i kto wiedział ,że go miała? Za dużo tego wszystkiego i nie miało to w ogóle sensu. Coraz bardziej mi się to nie podobało Brak bólu głowy był bardziej niepokojący niż cokolwiek innego. Wykonałam więcej magicznych zaklęć dzień wcześniej niż było dla mnie wskazane. W dobry dzień mogłam utrzymać swoje zauroczenie bez żadnych problemów i wciąż mogłam utrzymać jeszcze swoje magiczne zabezpieczenia mieszkania. To kiedy miałam dobry dzień. Kilka małych zaklęć wprowadzających w błąd, zabawy z mgłą i podróżowanie przy pomocy magii krwi, to wszystko zmiksowane razem i powinnam znaleźć się przy wyjściu oznaczonym jako ból, wkraczając na autostradę agonii. Obrażenia wynikające z nadużywania magii są bolesne na wielu poziomach nie tylko fizycznym, przekopują się wewnątrz ciebie do czasu aż znajdują zakończenia nerwowe o których istnieniu nie miałeś wcześniej pojęcia. Co dokładnie zrobił kuferek nadziei ,że powstrzymał to wszystko i nic z tego nie miało miejsca? Lacey wskoczyła na łóżko, wyginając się i wpychając swoją głowę pod mój podbródek. Przynajmniej ktoś miał dobry dzień. Oczywiście, koty miałyby dobry dzień nawet podczas nuklearnej zimy, tak długo jak zostałby ktoś kto by je karmił. Podrapałam ją za uszami i westchnęłam. Jeśli koty mogły wstać to ja też mogłam. Spychając kota z piersi wygrzebałam się z łóżka — Już cię nakarmiłam Lacey, przestań udawać ,że tego nie zrobiłam, muszę wziąć prysznic zanim... Zdanie urwało się kiedy gałąź fantomowej róży uderzyła mnie w twarz i gardło, wbijając niewidzialne kolce głęboko w moją skórę. Zgięłam się w pół zbyt zaskoczona aby powstrzymać się przed krzykiem. Sylvester kiedyś ostrzegał mnie jak źle może się skończyć klątwa wiążąca kiedy nie robisz tego czego od ciebie żąda. Nie rozumiałam go tak naprawdę aż do teraz. Każdy oddech ranił. Czułam się jakby moja skóra była zrywana ze mnie żywcem a świat tonął w smrodzie ckliwych róż. Walczyłam, szarpałam aby się temu nie poddać, dławiąc się zapachem. Bezczynność nie była opcją. Żądanie Evenin wgryzało się we mnie Zacisnęłam oczy kiedy powiedziałam sama do siebie — Wiem, próbuje to zrobić!

Proszę! Zaczekaj — pieczenie ustąpiło chociaż nadal czułam ciernie szorujące moją skórę. To jednak nie miało znaczenia. Byłam w stanie myśleć i znowu się poruszać. To było wszystko czego było mi trzeba. Wydostanie się z brudnej balowej sukni było prawdziwym wyzwaniem. Zmuszenie się do wzięcia prysznica i ubrania się było jeszcze trudniejsze. Wciąż się potykałam, podtrzymywałam ścian i starałam sobie przypomnieć jak zakłada się spodnie. Koty cały czas ocierały się o moje kostki podczas tego żmudnego procesu ale nie zwracałam na nie żadnej uwagi. Moje myśli odpłynęły daleko, przetwarzając w pamięci śmierć Evening po raz kolejny. Nie śniłam o niej dzisiaj. Myślałam ,że to litościwe ale okazało się ,że sny czekały tylko aż się obudzę abym mogła je śnić na jawie. Szczęściara ze mnie. Po pół godzinie potykania się o własne nogi, w końcu byłam ubrana. Miałam na sobie czyste dżinsy, zwykłą białą koszulkę i luźny szary sweter aby było mi ciepło. Niebo na zewnątrz było szare i zachmurzone, sprawiając ,że zaczynało mi naprawdę brakować mojego płaszcza. Niestety nie sądziłam aby pójście na dwór królowej i zapytanie o jego zwrot było dobrym pomysłem. Po chwili zawahania schowałam klucz który zabrałam od różanego goblina do kieszeni dżinsów. Koty miauczały, prosząc o jedzenie — Wciąż twierdzę, że już was nakarmiłam — powiedziałam kiedy napełniałam ich miseczki, zanim przygotowałam sobie kanapkę z masłem orzechowym opierając się na niestety słusznym założeniu ,że nie będę miała kolejnej szansy aby zjeść. Ku mojemu zaskoczeniu posiłek poszedł mi całkiem sprawnie, i zrobiłam sobie drugą kanapkę zanim udałam się do łazienki aby dopasować moje ludzkie zauroczenie. Może bycie przeklętą jest dla mnie dobre, ponieważ udało mi się rzucić zaklęcie za pierwszym razem kiedy spróbowałam, modelując zbyt ostry kształt uszu i kości policzkowych w coś bardziej ludzkiego. Pozostawiłam włosy rozpuszczone. — Mogę to zrobić — powiedziałam do swojego odbicia w lustrze Koty były na kanapie kiedy opuściłam łazienkę i obserwowały obojętnie kiedy przechadzałam się po mieszkaniu. Wyszłam na zewnątrz biorąc kluczyki z szafki na korytarzu. Zabezpieczenie drzwi było kwestią kilku sekund, magia nadpłynęła ponownie, zaskakująco i niepokojąco łatwo. Leśne grzyby rosły na wąskim pasku trawy tuż niedaleko drzwi. Przystanęłam aby zerwać kilka chowając je do kieszenie. Nigdy nie wiadomo co może być ci potrzebne. Nie było nikogo w zasięgu wzroku kiedy szłam do samochodu. Było zbyt blisko świąt. Wszyscy byli albo w pracy albo robili zakupy albo spędzali czas z rodziną a nie kręcili się przy garażu. Jak dla mnie było to w porządku. Już i tak planowałam zobaczyć zbyt wiele nieprzyjaznych twarzy. Klątwa Evening odpuściła trochę kiedy zaczęłam się poruszać, nie musiała mnie krzywdzić kiedy robiłam co chciała. Biorąc ostatni oddech aby się uspokoić, wskoczyłam do samochodu, włożyłam kluczyk w stacyjkę i skierowałam się na autostradę Cieniste wzgórza są największym księstwem w rejonie zatoki, na które składa się między innymi obszar parku stanowego Mt. Diablo. Te góry ograniczają jego granicę, jeśli mogłeś już dostrzec z drogi Mt. Diablo, szanse na to ,że jesteś już w księstwie były bardzo duże. To jeden z największych podmiotów politycznych w Królestwie Mgieł, ma również pod sobą kilka pół autonomicznych włości i żadnych politycznych aspiracji. Wciąż jednak jest na tyle duże aby wspierać niektóre całkiem spektakularne projekty architektury. Może właśnie dlatego, tak jakby na złość oczekiwaniom kogokolwiek kto mógłby przybyć odwiedzić włości Torquilla drzwi do nich są umiejscowione w parku zwanym Paso Nogal na sennym przedmieściu Sympatycznego Wzgórza, około dwudziestu mil poza granicami parku stanowego Mt. Diablo. Trochę mniej niż godzinę zajmuje dotarcie

tutaj, jadąc drogą dojazdową. Dostanie się do posiadłości zajmuje kolejne dwadzieścia minut. Mają obsesję na punkcie bezpieczeństwa i nie mogę ich za to winić, nie po tym co stało się z Luną i Rayseline Zjechałam na parking w Paso Nogal i wysiadłam z samochodu, w jakiś sposób wdzięczna za otaczający mnie chłód. Spojrzałam na trawę, padało, a te dwa elementy odstraszały wszystkie znudzone nastolatki które w innym wypadku mogłyby spędzać swoją przerwę świąteczną tu w parku. W ciszy błogosławiąc niesprzyjającą aurę zaczęłam wspinać się po zboczu najbliższego wzgórza Torquillowie wierzyli w środki ostrożności, wejście na ich włości wymagało skoków poprzez całe serię metaforycznych bramek które były głupie i denerwujące. Przystanęłam aby złapać oddech, po podejściu pod największe wzgórze w parku, czołgając się pod krzewami winorośli i głogu i biegając w kółko zgodnie ze wskazówkami zegara wokół demu. Ziemia była błotnista i śliska ale przynajmniej deszcz przestał padać. Moja jedna i jedyna podróż do Cienistych Wzgórz w deszczu przekonała mnie lata temu że nie było nic aż tak pilnego aby to powtórzyć Kiedy byłam pewna ,że nie zasłabnę odwróciłam się, pukając po powierzchni znajdującego się w pobliżu pnia. Dźwięk zabrzmiał echem jak gdyby rozbił się o ściany jakiejś wielkiej sali i drzwi otworzył się w zagłębieniu znajdującego się w pobliżu demu. Wygładzając koszulkę i odsuwając włosy z twarzy w geście który był na wpół bojaźliwy na wpół kurtuazyjny przeszłam przez przejście prosto do włości Cienistych Wzgórz. Ktokolwiek zbudował te włości, miał niewielkie pojecie o tym jak powinna być wykorzystana przestrzeń, rozrzutnie i bez ograniczeń, włości przekraczały fizyczne ograniczenia wzgórza które rzekomo zawierało się w jego granicach. Są tu pokoje w których nie rozlegały się kroki przez więcej niż dekadę, miejsca o których pamiętają tylko dzieci, ukryte przejścia i ogrody które nie były pielęgnowane od czasu gdy straciliśmy naszego pana i panie. Nie wszystko było otwarte w Paso Nogal, tyle wiedziałam. Sylvester przeniósł drzwi w to miejsce na przestrzeni ostatnich dwustu lat, łączące nie powiązane ze sobą przejścia do świata śmiertelników i Letnich Krain Evening powiedziała mi ,że Sylvester przyjął moje zniknięcie jako zły omen i opieczętował swoje włości, przysięgając nie opuszczać ich dopóki jego rodzina nie wróci z powrotem. Nie mogę go za to winić. On i Luna byli idealnie dopasowani i utrata jej mogła go zabić. Zamiast tego jednak doprowadziła go do szaleństwa. Jego kasztelan prowadził księstwo w jego imieniu a Cieniste Wzgórza wpadły w rozpacz. Pośród wróżek, władca jest ziemią a w Cienistych Wzgórzach, władca oszalał Szaleństwo przełamało się kiedy Luna wróciła. Ze wszystkich nowin które przekazała mi Evening kiedy tłumaczyła mi wszystko co mnie ominęło, to była jedyna rzecz która wywołała uśmiech na mej twarzy. Przejście przez Cieniste Wzgórza po raz pierwszy od kiedy wróciłam, było tak upajającym uczuciem, jakby nic złego nigdy się tu nie stało. Było tak samo teraz jak kiedyś, jak zawsze. Gdziekolwiek spoglądałam było zbyt dużo złota, zbyt dużo aksamitu i generalnie zbyt dużo wszystkiego. Nawet okna były pozawieszane girlandami blado różowymi, srebrnymi, niebieskimi. Zapach sprawiał ,że się krzywiłam ale nie wyobrażałam sobie Cienistych Wzgórz, bez róż, nie kiedy jest tu Luna. Ona jest panią wszystkich róż, i księstwo odzwierciedla ją samą tak bardzo jak odzwierciedla Sylvestra. Ludzie mijali mnie idąc we wszystkich kierunkach, zarówno wróżki czystej krwi jak i Odmieńcy, wykazując tą oszalałą aktywność która musiała zostać utrzymana aby książęcy dwór właściwie funkcjonował. Nikt z nich mnie nie znał, i żadne z nich nie przystanęło aby zapytać co tu robię. Stanęłam i otworzyłam drzwi na chybił trafił, zaglądając do małego pokoju z kurzem

pokrywającym podłogę na grubości kilku centymetrów. Pokojówka z oślim ogonem spojrzała na mnie z wyrzutem i zaczęła zamiatać. Uśmiechnęłam się lekko, idąc dalej Evening nie powiedziała mi gdzie były Luna i Rayseline a ja nie naciskałam, odniosłam wrażenie z tego co była mi gotowa powiedzieć, że one same dokładnie nie wiedzą co się stało. Luna i jej córka zniknęły a potem wróciły. Czasem tak to właśnie działa. To jeden z minusów życia w krainie, która wydaje się bazować na bajce dla dzieci. Lokaj spotkał się ze mną na końcu korytarza, prychając na moje ciuchy. Prychnęłam na niego w odpowiedzi chociaż muszę przyznać ,że jego reakcja była prawdopodobnie bardziej uzasadniona. Miał na sobie liberię w złoto niebieskich barwach Cienistych Wzgórz, gotowy do powitania każdego nawet samego Oberona a oto byłam i ja w dżinsach. Nie jestem zupełnie materiałem nadającym się na książęcy dwór — Czy moja pani byłaby tak łaskawa i wyjaśniła powód swojej wizyty? — zapytał — Twoja pani jest tu aby zobaczyć się z księciem. Co byś powiedział na to aby jej na to pozwolić? Posłał mi kolejne, jeszcze bardziej pogardliwe spojrzenie — Być może moja pani chciałaby się najpierw przebrać? — Oczywiście — powiedziałam. Istnieją pewne formy protokołu które muszą być przestrzegane. Zmiana ubrania kiedy jesteś na dworze i o to cię poproszą jest jedną z nich Lokaj pomachał w kierunku drzwi po prawej. Oferując niski ukłon, przeszłam obok i otworzyłam je Pokój po drugiej stronie był większy niż jakikolwiek pokój miał prawo być, ściany pokazywały nieskończoną ilość tej samej kobiety o zmęczonych oczach odzianych w cienką mgiełkę wysokogatunkowej iluzji. Stół na środku pokoju był zawalony, piórami, płatkami kwiatów, liśćmi i szpulami pajęczej nici Implikacja była zrozumiała jak na standardy wróżek, jeśli nie byłeś w stanie stworzyć działającego zauroczenia z tego co zostało tu zaoferowane, twoja sprawa najwyraźniej nie była taka ważna. To subtelny sposób wróżek na uprzedzenia wróżek czystej krwi i jeden z kilku które wciąż praktykowało się w Cienistych Wzgórzach. Wzięłam głęboki oddech, pozwalając mojemu przebraniu opaść do momentu aż równie zmęczony Odmieniec zamrugał na mnie z tych wszystkich niezliczonych luster, uszy przebijały się przez nieuczesane, brązowe włosy. Czas zrobić się reprezentacyjną dla szlachty Po chwili spoglądania na zawartość stołu, wybrałam garść liści i szpulkę pajęczej nici. Artyzm w szyciu sukien wymaga zatrudnienia szwaczki i posiadania pewnych zasobów. Większość Odmieńców nie jest aż tak dobrze usytuowana więc przeważnie kończymy zużywając niekończący się strumień jednorazowych iluzji i krótkotrwałych transformacji, tworząc kreację z jakichkolwiek różnorodnych materiałów które dwór jest skłonny dostarczyć. Tak długo jak nie kończymy wyglądając jak pomoc kuchenna jest w porządku. Zamknęłam oczy i zmieliłam liście w dłoniach, mieszając je z pajęczą nicią dopóki nie utworzyły gumowatej mazi która skleiła moje ręce razem.Kiedy maż w końcu przestała skwierczeć pod moim dotykiem przejechałam dłońmi wzdłuż torsu i bioder, wyobrażając sobie prostą, bawełnianą sukienkę w kolorze złoto brązowym ( zawsze dobrze wyglądałam w tych kolorach) z pasującymi pantofelkami, wygodnymi na tyle ,że można było w nich biegać. Jedna noc w obcasach jak na razie mi wystarczy. Zapach miedzi i świeżo skoszonej trawy wzrastał wokół mnie, prawie całkowicie zabijając zapach róż kiedy zaklęcie nabierało kształtów. Uczucie gumy na moich dłoniach zbledło, zastąpione przez świst ciężkiej spódnicy wokół moich nagle gołych nóg i nieobecności włosów muskających tył mojego karku. Z

ostatnim wybuchem zapachu miedzi, iluzja zakończyła się, sprawiając ,że się zatoczyłam Nawet tak świeżo jak się czułam, stworzenie tak kompleksowego zaklęcia nadwyrężyło mnie dość mocno i potrzebowałam chwili wytchnienia opierając się ciężko o stolik zanim byłam w stanie skupić wzrok na lustrach. Kiedy już mogłam to zrobić, przyjrzałam się sobie i westchnęłam Sukienka była zła Szukałam bawełny, skończyłam w aksamicie, dekolt był znacznie głębszy niż bym chciała a gorset wyhaftowany pnącym się bluszczem sprawiał wrażenie ,jakbym jeszcze bardziej chciała przyciągnąć uwagę do czegoś innego niż moje oczy. Pantofelki były dzięki bogu praktyczne ale uszyte tak aby pasowały do sukienki. Nawet moje włosy wyglądały nie tak, upięte w eleganckie warstwy które sprawiały ,że wyglądały jakby nie były całkiem proste z natury, spojrzałam na moje odbicie w lustrze. Nie zmieniło się. Nie było to to co zamierzałam mieć na sobie ale był to całkiem przyzwoity strój i nie miałam ochoty tworzyć nowego. Odwracając się wyszłam z pokoju. Pomijając drzwi którymi tu weszłam, wyszłam na przecinających się korytarzach. Lokaj który mnie wprowadził zniknął, zastąpiony przez giermka stojącego na baczność przed drzwiami prowadzącymi do komnaty audiencji. Jego wykrochmalona tunika i spodnie były prawdopodobnie prawdziwe, w odróżnieniu do mojej sukienki, ten dzieciak zdecydowanie stał na straży powagi swojej funkcji. Ach, cóż, prawdopodobnie rozluźni się kiedy będzie starszy Jego spojrzenie stwardniało kiedy mnie zobaczył, oczy skupiły się na stępionych końcówkach moich uszu. Nie tylko młody, na tyle młody aby sądzić ,że Odmieńcy nie mają czego szukać na dworze. Interesujące Czasami najlepszy sposób aby poradzić sobie z uprzedzeniami to je zignorować — Dzień dobry — powiedziałam — Jestem tu aby zobaczyć się z Sylwestrem — A ty jesteś? — powiedział mi posyłając tego rodzaju krótkie spojrzenie zwykle zarezerwowane dla ludźmi z chorobami zakaźnymi i niezapłaconymi rachunkami. Było w nim coś znajomego. Miał blond włosy i niebieskie oczy typowe dla młodego Daoine Sidhe i wyglądał na jakieś czternaście lat — Sir October Daye z Królestwa Mgieł, kiedyś pochodząca z włości Domu, Rycerz królestwa Straconych Słów, zaprzysiężony Sylvesterowi Torquill, córka Amandine ze Świata Wróżek i Jonathana Daye ze Świata Śmiertelników — powiedziałam. Mój formalny tytuł zajmuje zbyt dużo czasu aby go wyrecytować a ja jestem po prostu rycerzem. Kiedy prawdziwa szlachta zaczyna swoją wyliczankę może to trwać godzinami — Jak również stara przyjaciółka Księżnej i Księcia, więc masz zamiar mnie wpuścić czy mam przemknąć się przez kuchnie? Giermek zamrugał, zwężając oczy — Och— powiedział — To ty Zamrugałam — My się znamy? — Tylko w ścisłym znaczeniu tego słowa — powiedział. Mówił z bardzo słabym kanadyjskim akcentem To był ten ton, bardziej niż akcent który mnie oświecił — Och — powiedziałam — Uhm. Witaj! Dużo lepiej wyglądasz w ten sposób. To całe ludzkie zauroczenie, jakoś o ciebie nie pasuje — Jestem pewny ,że jego łaskawość cię oczekuje — powiedział giermek chłodno Sylvester na pewno na mnie nie czekał. Sylvester nie wiedział ,że nadchodzę. Wiedza o tym kusiła mnie do pozostania w holu i porozmawiania z giermkiem odrobinę dłużej, postarania się aby zmienił zdanie co do mojego wejścia, ale czas nie był czymś co miałam w nadmiarze. Klątwa Evening sama mnie pchnie do przodu jeśli nie zrobię tego przed nią.

Powroty nie robią się wcale łatwiejsze kiedy się je opóźnia. Oferując ostatni formalny pokłon głowy przeszłam obok giermka do komnaty audiencyjnej. Pomieszczenie było puste kiedy weszłam, za wyjątkiem czterech postaci siedzących na samym skraju podium. Większość pomieszczeń w Cienistych Wzgórzach jest zbudowana tak ,że wydaje się być większa niż być powinna i żadne pojedyncze pomieszczenie nie określa lepiej tej estetyki lepiej niż komnata audiencyjna która mogłaby posłużyć do organizacji krytego karnawału kiedykolwiek Sylvester miałby na to ochotę Jak na razie tego nie zrobił, ale niektóre z przyjęć które on i Luna urządzali były na tyle duże ,że stały się legendą. Pomieszczenie to zostało zaprojektowane prawdopodobnie specjalnie tak aby kreować atmosferę grozy i majestatu dla składających petycję. Jeśli chodzi o mnie to wszystko co kiedykolwiek kreowało to miejsce to chęć sprawienia sobie rolek i skrócenia drogi o połowę Moje kroki odbijały się echem na marmurowej podłodze, byłam już w połowie pomieszczenia zanim byłam w stanie dostrzec jakiekolwiek detale figur siedzących na podium, dwóch mężczyzn i dwie kobiety, jeden mężczyzna i młodsza z kobiet z charakterystycznymi lisimi rudymi włosami klanu Torquill, druga kobieta bardziej dosłownie lisowata z uszami pokrytymi srebrnym futrem i trzema ogonami zakręconymi tuż obok niej na jej aksamitnej poduszce. Młodszy mężczyzna wyglądał na zakłopotanego i prawie ,że nie na miejscu obok tej trójki, jego włosy wyglądały jak niechlujny mop, szaro brązowe pukle, jego odpowiedzią na kolorystykę księstwa była para niebieskich dżinsów i żółta tunika Musiałam wyglądać jak każdy inny członek dworu przez większość mojej drogi w komnacie audiencyjnej, kobieta o brązowych włosach w brązowej aksamitnej sukni z niczym niezwykłym w jej wyglądzie. Luna była pierwszą która zdała sobie sprawę z tego kim jestem. Wyprostowała się na swoim miejscu, uszy przycisnęła płasko do głowy, jej ogony wyprostowały się i zaczęły drgać. Jej nagła wzmożona uwaga zaalarmowała Sylvestra, który odwrócił się w moją stronę, marszczący brwi. Mogłam dostrzec zaskoczenie na jego twarzy, wzrastające coraz bardziej w miarę jak się zbliżałam Wtedy zaskoczenie rozpłynęło się zastąpione przez coś czego nie oczekiwałam. Myślałam ,że jestem przygotowana prawie na wszystko. Nie byłam jednak na to przygotowana — Toby! — krzyknął, czysta radość którą odczuwał zmieniła zupełnie jego rysy twarzy kiedy podniósł się i przewrócił krzesło pośpiesznie schodząc z podium. Zamarłam, oniemiała. Sylvester pokonał dzielącą nas przestrzeń czymś podobnym do biegu, łapiąc mnie w pasie, podnosząc i kręcąc się ze mną w powietrzu zanim w ogóle miałam czas przypomnieć sobie jak się poruszyć. Śmiał się, radość ustąpiła skrywanych za nią emocjach , uldze, czystej nieskażonej niczym uldze Ukrywałam się przed Cienistymi Wzgórzami ponieważ nie chciałam stanąć z nim twarzą w twarz. Nie chciałam widzieć tego spojrzenia w jego oczach kiedy wróciłabym z powrotem i przyznała ,że zawiodłam. Ale wszystko co widziałam kiedy spoglądałam na niego teraz to radość, radość przyjaciela który cieszył się ,że ktoś kogo myślał ,że utracił już na zawsze, powrócił do domu Znalezienie właściwych słów wydawało się być niemożliwe. Luna uratowała mnie przed ta potrzebą, wychodząc do przodu, kładąc dłoń na ramieniu Sylvestera i mówiąc — Skarbie może zechcesz postawić ją zanim dostanie mdłości. Wolałabym nie musieć wyjaśniać Hobsom * dlaczego muszą znowu wyczyścić podłogę przed dzisiejszym spotkaniem dworu Wciąż się śmiejąc, Sylvester postawił mnie z powrotem na nogi mówiąc — Tak, tak oczywiście — zanim mnie uścisnął

Pachniał tak jak zawsze, żonkilami i kwiatami dereni i ten solidny uspokajający zapach sprawił ,że musiałam walczyć ze sobą aby się nie rozpłakać Pociągnęłam nosem, odsuwając się aby wytrzeć oczy. Sylvester zawahał się a wtedy mnie wypuścił Odsunęłam się kilka kroków do tyłu, szukając schronienia w formalności kiedy pochylałam głowę. Utrzymanie formalnego ukłonu i pochylenia głowy bolało, i zawsze dobrze jest się porządnie rozciągnąć zanim będzie się to powtarzać drugi raz — Toby? — powiedział Sylvester pytająco — Nie sądzę aby przestała to robić, do czasu aż to potwierdzisz, kochanie — powiedziała Luna. Hobs – duszek zajmujący się utrzymaniem czystości w domu, wywodzący się z folkrolu północnej Anglii — Podniosłem ją. Czy to potwierdza jej obecność? — Miałam na myśli trochę bardziej formalnie — Och — Sylvester odchrząknął — Tak, October, widzę cię. Możesz przestać to robić, proszę? Gdzie byłaś? Cóż, wiem gdzie byłaś, to było niemądre pytanie zapomnij o nim, ale wszyscy się o ciebie zamartwialiśmy, wiesz? Dowiedzieliśmy się ,że jesteś z powrotem kiedy z uprzejmości zadzwoniła do nas Evening — teraz brzmiał na naprawdę zranionego — Wysyłałem wiadomości, nie dostałaś ich? — Tak, Wasza miłość, dostałam — powiedziałam — Tylko....nie byłam gotowa aby na nie odpowiedzieć — Ale dlaczego? — zapytał Sylvester spoglądając na mnie jak dziecko któremu właśnie powiedziano ,że odwołano Boże Narodzenie — Ja chyba znam odpowiedź na to pytanie — powiedziała Luna, kładąc dłoń na jego ramieniu i oferując mi ciepły, nieco smutny uśmiech — Witaj, Toby. Dobrze wyglądasz — Tak jak i ty wasza miłość — powiedziałam uśmiechając się w odpowiedzi, nie mogłam nic na to poradzić, Ciężko jest spoglądać na Lunę i się nie uśmiechać. Niewysoka, smukła, zwięzła, tak można by było opisać księżną Cienistych Wzgórz tymi słowami, gdyby nie sprawiały ,że uznawałoby się ją wtedy za kruchą. Luna była drobną kobietą, ale nie można było jej określić łamliwą. Z silnymi ramionami wypracowanymi przez godziny ogrodnictwa i całą tą magią pochodząca z jej lisiej krwi. Ich siła jest znaczona liczbą ich ogonów a ona miała trzy które mogła nazwać swoimi własnymi. pokryte srebrnym gładkim futrem. Jej długie do pasa brązowe włosy były związane z tyłu, była ubrana jak do ogrodu, ignorując formalność jej otoczenia. Luna nigdy nie była fanką niepotrzebnego strojenia się wynikającego z jej pozycji — Powinnaś przyjść wcześniej — skarciła lekko — Tęskniliśmy za tobą — Ja też za wami tęskniłam — przyznałam i odwróciłam się twarzą do Sylvestra — Wasza miłość.. — Szukaliśmy cię — powiedział. Była jakaś natarczywość w jego słowach, tak jakby nie było niczego na świecie ważniejszego co musiałam usłyszeć niż to co miał mi do powiedzenia. — Szukaliśmy cię wszędzie. Musisz mi uwierzyć. Kiedy zniknęłaś, wysłałem Etienne aby przeszukać miasto, wysłałem z nim połowę moich rycerzy, zrobiłem wszystko co tylko mogłem a Ty ....ty po prostu zniknęłaś, Toby. Przykro mi Toby Przykro? Przyznawał ,że szukał mnie, szukał mnie pomijając poszukiwania żony i córki i przyznawał to kiedy jego żona stała obok niego i mówił mi ,że jest mu przykro. Sapnęłam na niego, nie byłam pewna co mogę powiedzieć Rayseline uratowała mnie przed koniecznością odpowiedzi, stając u boku swego ojca, oplatając dłonią jego ramię i spoglądając prosto na mnie. Jej oczy były tak samo złote jak jej ojca ale podczas gdy u niego kolor ten był ciepły i zapraszający w jej

przypadku wydawał się prawie ,że gadzi. Miała wzrok drapieżnika — Och, spójrz — powiedziała — W końcu raczyła przyjść i obejrzeć skutki swojego niepowodzenia, Witaj porażko, Jak się masz? — Witaj Rayseline — powiedziałam, zachowując umiarkowany ton głosu. Jakąkolwiek ulgę mogłam odczuć z powodu jej pojawienia się akurat w tym momencie, zniknęła ona kiedy powiedziała te słowa Nie wiemy co stało się z Luną i Raysel podczas tych dwunastu lat, kiedy były zaginione, dwanaście lat które pokryły się z moimi własnymi latami nieobecności. Ale gdy dla mnie te lata były stracone, cokolwiek one przeszły w tym czasie, przeżywały to. Kilka osób z którymi o tym rozmawiałam powiedziało mi ,że Luna powróciła bardziej smutna, odrobinę dziwna, ale Raysel.......Raysel powróciła zła. Dorastanie w taki sposób w jaki ona dorastała, złamało coś w jej wnętrzu i kiedy teraz na nią spoglądałam, zaczęłam rozumieć dlaczego szeptano ,że nigdy może nie wrócić całkiem do siebie — Zastanawiałam się kiedy przyjdziesz tutaj węszyć — powiedziała — Szukasz czegoś jeszcze czego nie będziesz mogła zrobić? Jestem pewna ,że tatuś ma wiele nierozwiązanych zagadek i zadań do wykonania które nie mogą się udać, idź zajmij się nimi — Raysel, wystarczy — powiedział Sylvester ostro — Jestem jej zwierzchnikiem. October zawsze jest tu mile widziana — Ona czegoś chce — powiedziała Raysel — Czuje to na niej — Rayseline, wystarczy — powiedziała tym razem Luna. Normalny spokojny ton jej głosu zniknął, na rzecz zmartwienia i ledwie skrywanej irytacji Nieprzyjemność Raysel w stosunku co do mnie nie było tylko grą, była prawdziwa — Ona ma rację — powiedziałam. Sylvester i Luna obydwoje odwrócili się w moją stronę. Raysel uśmiechnęła się z triumfem — Obawiam się ,że jestem tutaj ponieważ czegoś chcę, albo cóż ponieważ muszę ci coś powiedzieć i poprosić o przysługę — — Co tylko zechcesz powiedział Sylvester — Wiesz o tym — Nie jestem tego taka pewna — powiedziałam przenosząc spojrzenie z niego na Lunę i z powrotem na niego — Słyszałeś nowiny? — proszę powiedz tak, modliłam się. Nie każ mi być tą która ci powie. Jeśli królowa zareagowała jak szalona, informację z jej dworu musiały już zostać rozesłane....ale Wszyscy wydawali się być na to za spokojni i królowa powiedziała ,że nikt nie będzie już wypowiadał imienia Evening. Ciężko byłoby jej w związku z tym przesłać o tym informację Jeśli Sylvester nie wiedział, moim obowiązkiem było mu powiedzieć. I naprawdę nie chciałam tego robić. — Słyszeliśmy ,że będzie bal na zakończenie zimy na włościach królowej za dwa tygodnie — zaoferował Connor, w końcu opuszczając podium przesuwając się aby stanąć obok Rayseline, obok swojej żony. Uśmiechając się do mnie, przeniosła swój uścisk z ramienia Sylvestera do jego — Proszę powiedź mi ,że nie zdecydowałaś się w końcu złożyć wizyty ponieważ sądziłaś ,że przegapiliśmy ostatniego ekscytującego newsa z gazetki informacyjnej królestwa? Hej, Toby — Hej, Connor — powiedziałam, uśmiechnęłam się pomimo ponurych nowin jakie miałam zaraz dostarczyć. Ciężko jest się nie uśmiechać kiedy spogląda się na Connora. Weźmy standardowego obijakę z kalifornijskiej plaży, dajmy mu splątane brązowe włosy poprzetykane szarym pasmami futra foki, brązowe oczy tak ciemne ,że prawie czarne, palce jak płetwy przyprawione opalenizną i oto mamy obraz Connora O’Dell. Był podmorskim wysłannikiem na dworze Sylvestera w czasach kiedy tu służyłam. Byliśmy......przyjaciółmi. Być może bylibyśmy czymś więcej niż tylko dobrymi przyjaciółmi gdyby jego rodzina nie wysunęła obiekcji co do niego będącego w związku z

Odmieńcem, zanim Connor i ja zdążyliśmy posunąć się poza granicę kilku słodkich spotkań w ogrodach włości. Powiedział ,że jest mu przykro, tak samo jak i mi. A wtedy pozwoliłam się zwalić z nóg ludzkiemu mężczyźnie, który nigdy nie powiedział mi ,że nie może mnie kochać ponieważ moja krew nie jest wystarczająco czysta. Nigdy nie winiłam Connora za to jak potoczyły się sprawy pomiędzy nami. Tak właśnie wygląda życie Odmieńca pośród wróżek czystej krwi. Powrót do domu i wiadomość ,że ożenił się z Rayseline Torquill była szokiem ale nie obniżyła mojej sympatii do niego. Tylko zwiększyła prawdopodobieństwo ,że pozwolę jego żonie przyłapać się jak oglądam jego tyłek Sylvester, w między czasie powiedział— Nie. Nie było żadnych wieści, przynajmniej na tyle dużych aby sprowadzić cię z powrotem pośród nas. Co się dzieje Toby? Nie chodzi o to ,że nie cieszę się ,że cię widzę...ale dlaczego tu jesteś? Przełknęłam — Nie słyszeliście nic na temat hrabiny ze Złotej Zieleni? Zakłopotany wygląd twarzy Sylvestera wzrósł — Evening? Nie, nic, czy coś się stało? — Stało? — udało mi się cofnąć wstecz prawie histeryczny chichot — Tak, coś się stało — Jest ranna? — Nie, nie jest. Wasza Miłość, Evening została zamordowana zeszłej nocy. Nie żyje. Uszy Luny położyły się płasko przylegając do jej głowy — Nie żyje? — wyszeptała Nagły wybuch śmiechu Raysel powstrzymał każdą odpowiedź jaką mogłam jej udzielić. Wszyscy odwróciliśmy się spoglądając na nią kiedy puściła ramię swojego męża, uciekając z pokoju na fali własnej uciechy — Co? — powiedziałam — Connor, idź z nią — powiedziała Luna. I nie była to prośba Connor pokiwał żałośnie, wsunął dłonie do kieszeni i udał się za swoją żoną. Złapał moje spojrzenie kiedy przechodził, a wyraz jego twarzy był smutny, prawie ,że przegrany. To Raysel była tą która miała w sobie krew lisa ale to on wyglądał jak pobity szczeniak. Staliśmy przez chwilę w niekomfortowej ciszy zanim Luna zerknęła na Sylvestera i powiedziała — Wciąż jest trochę niestabilna po tym wszystkim ....... po tym wszystkim co się stało. Nie potrafimy się szybko otrząsnąć z tego rodzaju rzeczy przez które ona była zmuszona przejść. Tak po prostu sobie radzimy, to nasz sposób — przesunęła się nieznacznie kiedy to mówiła, nie patrząc mi w oczy Nikt nie wydawał się wiedzieć czym były te tajemnicze rzeczy przez które musiała przejść ona i jej córka, podczas ich nieobecności, ale ten przerażony wyraz twarzy Luny powiedział mi ,że mogło to być coś znacznie gorszego niż mogłoby mi się wydawać — Oczywiście — powiedziałam, czując się w jakiś sposób zakłopotana faktem ,że byłam świadkiem wybuchu Raysel i odwróciłam się do Sylvestera Kolory odpłynęły z jego twarzy, pozostawiając go bladego i trzęsącego się. Wydawał się nie zauważyć dramatycznego wyjścia Raysel — Martwa? — powiedział — Zamordowana — odpowiedziałam, spoglądając w dół, próbując uniknąć wstrząsu który wiedziałam ,że będzie malował się na jego twarzy. Za późno — Zastrzelili ją, a potem podcięli jej gardło żelaznym ostrzem Cisza przetoczyła się przez pomieszczenie. Podniosłam głowę, napotykając oczy Sylvestera — Żelazo? — powiedział — Tak, zmarła z powodu tych obrażeń — nie z powodu czegoś bardziej miłosiernego — Więc nie ma mowy aby było to coś innego niż morderstwo — coś załamanego znalazło się w jego tonie. Wróżki czystej krwi muszą trzymać się razem, ponieważ nie mają nikogo ani niczego do czego mogłyby się zwrócić, w związku z tym każda śmierć uderza w nie mocno.

Odmieńcy nie działają w ten sam sposób. Jesteśmy zbyt rozproszenie w zbyt wielu miejscach, czasami zajmuje nam lata aby dowiedzieć się ,że ktoś zginął. Śmierć jest dla nas większym zagrożeniem, a to sprawia ,że wydaje się mniej niemożliwa. Ale to niczego nie poprawia — Przykro mi — powiedziałam kulawo — Ja....Tak, oczywiście — jego palce odszukały Lunę i zacisnęły się mocno — Och, Evening. Czy to....czy to wszystko co masz do powiedzenia? — Zanim zginęła, poprosiła mnie abym znalazła jej zabójców — powiedziałam obserwując ich ostrożnie — Jestem tutaj bo chcę abyś wiedział, i dlatego ,że muszę prosić o pomoc — Żałuje ,że nie przyszłaś wcześniej — powiedziała Luna, bardzo cicho — Tęskniliśmy za Tobą i żaden powrót do domu nie powinien wiązać się z tego rodzaju nowinami. To zły omen Obawy Sylvestera były bardziej bezpośrednie niż złe omeny. Wyraz jego twarzy zrobił się ostry kiedy zapytał — Zgodziłaś się? — wszystko co mogłam zrobić to pokiwać, Sylvester wiedział ,że moje dane słowo związało mnie z tą sprawą czy tego chciałam czy nie. Nie widziałam powodu dla którego musiałabym mu mówić o klątwie, już i tak wystarczająco się martwił — Och Toby..dlaczego się zgodziłaś? — Ponieważ nie miałam wyboru — założyłam ręce za plecami — Jeśli nie chcesz mi pomóc, zrozumiem — Tego nie powiedziałem. Ja....cholera. Możesz nas na chwilę zostawić? Proszę? — jego głos był spięty, powstrzymywanymi przed popłynięciem łzami. Nie chciał płakać przede mną, znowu — Nie byłam tu od jakiegoś czasu — powiedziałam, orientując się o co mu chodzi — Pójdę zobaczyć co Luna zrobiła przez ten czas z ogrodami. Przyślesz kogoś po mnie? Sylvester pokiwał nic nie mówiąc. Luna powtórzyła jego gest, uszy wciąż gadko przyciśnięte do głowy Wiedziona dziwnym impulsem, rzuciłam się do przodu i uściskałam ich oboje, każde jednym ramieniem, zanim uciekłam z pokoju, łapiąc spódnicę w obie dłonie. Miałam szczęście. Udało mi się wyjść wystarczająco szybko. Bez względu na to co jeszcze może wydarzyć się zanim opuszczę te włości, nie będę musiała widzieć go jak płacze. 12 Nie przejmowałam się tym co właściwe a co nie kiedy wybiegałam z komnaty audiencyjnej. Po prostu złapałam spódnicę w dłonie i oparłam czoło o zimny kamień najbliższego filaru, łapiąc oddech i zmagając się z napływającymi łzami. Unikałam Torquillów przez sześc miesięcy ponieważ nie chciałam stanąć twarzą w twarz z Sylvestrem i wszystko co przez ten czas robiłam to pozwalałam mu zagłębiać się coraz bardziej w jego własnym poczuciu winy. Czy w ogóle wyświadczyłam komuś jakąś przysługę swoim zachowaniem? Kiedy spojrzałam do góry zobaczyłam ,że giermek zniknął. Dobrze, to był naprawdę długi tydzień, który z każdą minutą stawał się coraz dłuższy i nie ufałam sobie na tyle ,żeby zachować uprzejmość, zwłaszcza nie po tym co właśnie stało się z Torquillami. Moje maniery zawsze były pierwszą rzeczą którą porzucałam kiedy byłam zdenerwowana i zmartwiona, a niektórzy twierdzili ,że moje maniery już dawno przestały do mnie powracać. Odsunęłam kilka niesfornych kosmyków z mojej twarzy, odwróciłam się i zaczęłam iść w dół korytarza, prawie nadepnęłam na skraj swojej sukienki. Policzki miałam zaczerwienione, podniosłam spódnicę i zaczęłam iść dalej, klnąc pod nosem. Nienawidzę

dworskiej etykiety. Przynajmniej rozdrażnienie które minęło kiedy przekonałam się o tym jak bardzo myliłam się co do reakcji Sylvestra na mój powrót minęło. Wyszłam za róg, wchodząc na szachownice do gry w klasy którą jakiś dzieciak musiał namalować na marmurowej podłodze i otworzyłam jakieś drzwi na chybił trafił. Ściany korytarza z drugiej strony były wytapetowane pozbawioną gustu tapetą w żółto musztardowym kolorze z kwitnącymi kwiatami wrzosu. Kiwnęłam usatysfakcjonowana ,że kieruje się w odpowiednią stronę i poszłam dalej Pierwszy raz kiedy przybyłam do Cienistych Wzgórz miałam dziewięć lat i byłam onieśmielona. Następnie byłam zirytowana a potem całkowicie zagubiona. Korytarze rozdzielają się i zapętlają w długie, nieprawdopodobne wręcz krzywe, drzwi które już wcześniej się widziało prowadziły do miejsc w których nigdy się nie było a drzwi których nie było tam jeszcze wczoraj zabierały cię tam skąd zaczynało się wędrówkę To jak gigantyczny labirynt z poczuciem humoru i czasami potrafi być naprawdę irytujący. Nauczyłam się poruszać po tym miejscu poprzez zapamiętywanie punktów orientacyjnych, mieszając to z praktyką i szczęściem, jednak czasami wciąż żałowałam ,że nie ma w kieszeniach okruchów chleba. Żółto purpurowe ściany, zastąpił zwykły kamień, kostka brukowa zastąpiła marmurową podłogę z szachownicą. Różane gobliny obserwowały mnie z parapetów okiennych i rogów pomieszczeń, zastępując bardziej powszechne koty, które czaiły się gdzieś we włościach. Sylvester, dość ironicznie jest alergikiem Szczęśliwie ogrody jego żony dostarczały wiele kolczastych zamienników dla standardowych kotów. Różane gobliny wyglądały jak koty, zachowywały się z podobną manierą, i miały kolce zamiast futra co czyniło z nich idealne zwierzątka domowe dla alergików Większość obrzeży Cienistych Wzgórz była czepliwa ale ogrody Luny to wynagradzają. Ma ich przynajmniej tuzin i sama je uprawia. Lisy nie są znane ze swoich umiejętności ogrodniczych. Luna jest wyjątkowa. Jest jak mała zwyczajna dziewczynka w przebraniu damy kiedy musi odgrywać rolę księżnej, ale pośród kwiatów jest królową. Robią wszystko łącznie z pokłonem kiedy przechodzi obok Trzeci korytarz w który skręciłam ze ślepym zaułkiem tuż za zimową kuchnią kończył się drewnianymi drzwiami ze szklaną witrażową różą znajdującą się na wysokości wzroku. Uśmiechnęłam się, pchnęłam drzwi i przeszłam przez nie do Ogrodu Szklanych Róż Wszystko czego dotyka Luna rośnie, ale róże zawsze były jej dumą i radością. Ogród Szklanych Róż jest całkowicie zamknięty, umiejscowiony w okrągłym pomieszczeniu z białymi marmurowymi ścianami które wznoszą się jakieś dziesięć stóp do góry do srebrno szklanej kopuły. Ścieżki z białego kwarcu odbijają światło słoneczne, które przebija się poprzez róże, rzucając wielokolorowe refleksy. I wszędzie rosną róże, dziko i nieskrępowanie. Na pierwszy rzut oka ich przejrzystość wydaje się być dziwna, dopóki umysł nie przetworzy tego co naprawdę widzi. Każdy kwiatek, każdy płatek i łodyga jest żyjącym, kwitnącym szkłem, zabarwionym kolorami bez skazy. Najlepsze z wszystkiego jest to ,że szklane róże nie mają zapachu. Ten ogród jest w związku z tym jednym z niewielu miejsc w Cienistych Wzgórzach które nie pachnie różami. Przyciskając moją spódnice tak by nie zahaczyła o ciernie, poszłam ścieżką w kierunku najbliższej ławki rzeźbionej z tego samego marmuru co ściany. Suknie są do tańca a nie do wędrówek pomiędzy różami (nie żebym robiła zbyt często jedno albo drugie jeśli mam coś do powiedzenia) Usiadłam z jęknięciem, opuszczając twarz w dłonie. Ta sprawa była jak pudełko puzzli, za każdym razem kiedy udało mi się włożyć jakiś kawałek, już czekał na mnie następny. Ludzka logika nigdy nie była w stanie sprostać

szaleństwu świata wróżek a ja zdecydowanie zbyt długo myślałam jak człowiek, ponieważ czym dłużej się nad tym wszystkim zastanawiałam tym mniej sensu wdawało się mieć to wszystko. Evening pracowała z Devinem, kuferek nadziei który jakimś cudem znalazł się w jej rękach i udało jej się ukryć, sprowadził na nią śmierć. Sylvester był zaskoczony tym morderstwem ale Raysel się z niego śmiała. Królowa Mgieł nie chciała mi pomóc mimo tego ,że Evening była wróżka czystej krwi i nie chciała abym szukała odpowiedzi. Co tu się do cholery działo? Nic nie wydaj się mieć sensu kiedy zaangażowane są w to wróżki, jedyną stałą jaka nas dotyczy jest to ,że zmuszamy rzeczy do zmiany Coś zaszeleściło w zaroślach, podniosłam głowę, ale jedyny ruch jaki dostrzegłam wydawał się pochodzić od kryształowych motyli przemieszczających się z kwiatka na kwiatek, szklane owady zapylające szklane róże — Halo? — zawołałam, walcząc z moją naturalną paranoją. Nic nie mogło zaatakować mnie w Cienistych Wzgórzach. Poza tym nawet gdyby tak się stało mogłabym walczyć przy pomocy lokalnej flory — Halo! — wesoła odpowiedź pochodziła z wnętrza bujnych grządek czerwonych i purpurowych róż odmiany zwanej Miłość krwawiąca kłamstwem — To ty Toby? — Zwykle tak — powiedziałam — Kto tam jest? Kwiaty poruszyły się i Connor O’Dell wyłonił się spomiędzy nich, wciąż się uśmiechając. Gdzieś pomiędzy salą tronową a ogrodem udało mu się pozbyć korony, i płatki kwiatów znajdowały się teraz w jego włosach — Ja — powiedział, stając. Przynajmniej ktoś miał w miarę przyzwoity dzień. A może to tylko przebywanie z dala od Raysel, to byłoby w stanie rozweselić każdego — Nie sądziłam ,że lubisz różę — Nie lubię większości róż — Ale lubisz te konkretne róże? — Lubię te róże — podszedł aby usiąść zaraz obok mnie z rozkwitającym kwiatkiem. Cofnęłam napływający mi na usta uśmiech — Masz coś we włosach — Czyżby? — potrząsnął głową jak pies próbujący otrząsnąć się z wody po wcześniejszej kąpieli i żółto szklane płatki róż poleciały w dół uderzając o ławkę, dźwięcząc jak kryształ kiedy natrafiły na marmur— Chyba jednak miałem. To nauczy mnie nie chować się pod krzakami róż — Nie, tej lekcji uczysz się kiedy pierwszy raz, przeturlasz się po jednej z tych dziecinek i potniesz się w miejscach w których naprawdę boli — powiedziałam, podnosząc płatek. Connor zamrugał — Mówisz z własnego doświadczenia? — O tak, te frajerki przecinają nawet przez dżins — Cóż a czego oczekiwałaś po różach ze szkła? Miękkości? — uśmiechnął się najwyraźniej próbując być miły. Zadziałało tylko w połowie. Znałam go zbyt dobrze żeby się na to złapać. — Nie zupełnie. Kruchości, może ostrości? — podniosłam płatek, testując krawędzie moim kciukiem. Przeciął głęboko i czysto. Nienawidziłam widoku własnej krwi, ale to właśnie ta krew zaczęła ten cały bałagan, i to prawdopodobnie krew go zakończy — Potrafią się bronić. Mogę to uszanować — Tak jak i normalne róże. Mają kolce — I? Te róże są niczym prócz kolców. Nie mogą pomóc się chronić — upuściłam płatek, pocierając kciuk o palec wskazujący. Często chowasz się pośród róż? —Tylko wtedy kiedy chcę zostać sam. To dobry ogród aby się w nim ukryć. Rozejrzałam się w około — Nigdy nie rozumiałam dlaczego ludzie nie przychodzą tutaj częściej

Connor gestem wskazał na mój zakrwawiony palec mówiąc — Róże są zbyt ostre dla większości ludzi. Chcą tylko zerwać kwiat dla swoich ukochanych i napisać kiepski wiersz porównując tych dwoje, moja miłość jest jak czerwona róża i takie tam pierdoły — pochylił się podpierając na dłoniach — Kto chciałby porównywać swoją miłość do kwiatów tak ostrych ,że przecinają wszystko czego się tylko dotkną? — Kwiat który kwitnie bez względu na pogodę czy porę roku i może naprawdę bronić się kiedy musi? Nie widzę w czym tu problem? — wzruszyłam ramionami — Gdyby ktoś chciał nazwać mnie szklana różą, nie narzekałabym na to — Nie, chyba nie — powiedział. Światło padające poprzez róże tworzyło cień na jego twarzy, mieniąc jego podbródek, kości policzkowe w różnych odcieniach błękitu, zieleni, i jasnej purpury. Jego spojrzenie było ciężkie, było w jego oczach coś co rozpoznałam nawet jeśli nie chciałam się do tego przyznać. Przez chwilę, przeklinałam Rayseline Torquill za dotarcie tu przede mną. Przydałby mi się mężczyzna który spoglądałby na mnie w taki sposób teraz kiedy byłam znowu pośród żywych....... ale ona dotarła tu pierwsza bez względu na moje uczucia. Miałam moją szansę aby odpłynąć tym statkiem. Odrzuciłam ją na rzecz Cliffa, i radości życia w świecie śmiertelników. Gdybym miała szanse zrobić to jeszcze raz, czy dokonałabym takich samych wyborów? Prawdopodobnie tak. Czy żałowałam? Tak. Żałowałam — Jesteśmy kim jesteśmy — powiedziałam — Jak tam Raysel, Connor? Doszła już do siebie? Connor odwrócił wzrok, zatrzymując grę światła na jego twarzy, nagle poczułam ,że lepiej mi się oddycha — Jest w porządku i tak, uspokoiła się trochę — To dobrze. Obawiałam się ,że coś z nią nie tak — Masz na myśli ,że nie jest? — brzmiał na zgorzkniałego i rozbawionego w tym samym czasie. Była to dziwna kombinacja. — Prawdopodobnie nie — powiedziałam powoli — Ślicznie dziś wyglądasz. Chciałem ci to powiedzieć — spojrzał na mnie z powrotem z uśmiechem — To pierwszy raz kiedy widzę cię w sukience i nie masz miny jak niedźwiedź prowadzony na smyczy, pasuje ci to Nie chciałam aby tak się do mnie uśmiechał. Nie teraz. Wstałam i przeszłam do najbliższej grządki Miłości krwawiącej kłamstwem dotykając koniuszkami palców kwiatów — Ja też je lubię, nawet jeśli nie mają kolców — powiedziałam mając nadzieje ,że odczyta moja wskazówkę i pozwoli mi na zmianę tematu — Piękne są te szklane róże, czy rosną też w świecie śmiertelników? Czy to odmiana stworzona przez Lunę? — To kwiaty śmiertelników — powiedział. Pozwalał mi na tą oczywistą zmianę tematu. Mądry chłopak — Nie wiem jednak jeśli chodzi o niebieską trawę, wydaj się być zbyt przyziemna ale te purpurowe kwiatki to całkowicie ludzka sprawa. — Mają takie świetne nazwy. Miłość krwawiąca kłamstwem, zastanawiam się dlaczego tak się nazywają — pozwoliłam moim palcom opierając się na krańcach płatków, spoglądając w dół. — Dlaczego ludzie robią cokolwiek? — usłyszałam jak mówi wstając, stopy zachrzęściły na kwarcowej ścieżce — Luna dała mi pęczek na moje urodziny, ten wielki wazon wypełniony Miłością krwawiącą kłamstwem, Miłością umierającą z powodu kłamstwa i sześcioma innymi rodzajami rodzajami miłości. Gdyby nie była moją teściową, pomyślałbym ,że to przytyk, ale skoro jest moją teściową wiem na pewno ,że to przytyk — Czego chce? — zapytałam nie podnosząc wzroku — Wnuków?

— A co Luna robiłaby z wnukami? Zasiała w ogrodzie? Musiałam zachichotać — To prawda. Więc wiesz czego chce? — Tak — Czego? — powiedziałam, w końcu spoglądając na niego Connor otrzepał brud ze spodni, spoglądając na wszystko z wyjątkiem mnie — Wiesz, teraz kiedy o tym myślę, błękitna trawa nie jest zwykle błękitna. Jest zielona. To musi być coś co sama wymyśliła — Connor Podniósł dłoń. Stałam tam tylko go obserwując. Zerknął na mnie z powrotem, pociemniałym z gniewu wzrokiem — Chce abym zakochał się w jej córce — nagle wykonał formalny ukłon — Dobrego popołudnia Toby. Ciesz się swoimi różami. Przykro mi z powodu Evening — odwrócił się podczas gdy ja wciąż gapiłam się na niego z otwartą buzią i wyszedł z ogrodów, pozostawiając mnie samą. 13 Cisza zamykała się wokół mnie, zagłuszając wszystko inne. Usiadłam ciężko z powrotem na ławce, zamykając dłoń wokół płatka róży który upuścił Connor. Pozostawił na moich dłoniach i palcach delikatne nacięcia, zbyt małe aby popłynęła z nich krew, ale na tyle duże ,że pozwoliły mi wyrwać się z tej ciszy którą pozostawiło po sobie odejście Connora. Byłam tam aby zdobyć pomoc w rozwiązaniu sprawy zabójstwa przyjaciółki a nie zakochiwać się w mężu innej kobiety, zwłaszcza kiedy tą inną kobietą była Rayseline Torquill, dziedziczką tronu Cienistych Wzgórz. Dziedziczenie w świecie wróżek nie jest liniowe, ale Sylvester i Luna nie mieli żadnych lepszych perspektyw Cóż nigdy nie odeszłam od zwyczaju kolekcjonowania wrogów w samych najwyższych miejscach ale nie byłam tu po to aby się zakochać. Byłam tu bo miałam zadanie do wykonania Nie wiem jak długo tam siedziałam zanim usłyszałam ,że ktoś nadchodzi. Podniosłam głowę, płatki prześliznęły się przez moje palce, rozbijając się na ścieżce. To nie Connor. Giermek który przyszedł wtedy do mojego mieszkania, stał na ścieżce, usta miał zaciśnięte w cienką kreskę. Zamrugał na dźwięk tłuczonego szkła, ale udało mu się pokryć złość, tuż zanim wypłynęła na jego twarz. Wróżki czystej krwi trenują swoich dworzan bardzo dokładnie. — Książę prosi o twoją obecność, jeśli ci to odpowiada — powiedział trzymając oczy z dala ode mnie. Byłam gotowa się założyć ,że został zbesztany przez kogoś za zatrzymanie mnie przy drzwiach, prawdopodobnie przez Etienn. Biedny dzieciak — W porządku — powiedziałam i wstałam świadoma ,że każda szansa jaka pozostała mi na zrobienie dobrego wrażenia wyleciałaby przez okno gdybym tylko nadepnęła na swoją własną spódnice — Jak się nazywasz? Napotkał moje spojrzenie, patrząc zaskoczony — Quentin — przerwał zanim zapytał — Czy w jakiś sposób cię obraziłem? — Nie. Nie obraziłeś — powiedziałam — Byłeś nawet bardziej niż poprawny. Chciałabym móc powiedzieć księciu jak dobrze wykonujesz swoje obowiązki Quentin wyprostował się, zbyt zaskoczony aby zamaskować zadowolony uśmiech który rozświetlił jego twarz — Ja..... doceniam to milady — Mała rada, teraz kiedy mnie słuchasz. Nie pozwól aby to wszystko uderzyło ci do głowy — Milady? — Nie pozwól aby coś za bardzo uderzyło ci do głowy. Ani twoja pozycja, ani twoja

natura, ani to czym jesteś. Może i jesteś nieśmiertelny ale nie jesteś niewidzialny — pomyślałam o Evening, leżącej tam gdzie nikt z dworu wróżek nie mógł jej dosięgnąć i stłumiłam dreszcze — Nikt z nas nie jest Skrzywił się ,spoglądając zbity z tropu — Tak, milady — zgadzał się ze mną, ponieważ tego wymagała etykieta i obydwoje o tym wiedzieliśmy. Niestety nic co bym powiedziała nie sprawiłoby ,że by zrozumiał i nie było sensu kłócić się jeśli nie chciał słuchać. To się nigdy nie sprawdzało na nikim. Ostrzegaj wróżki czystej krwi aby były ostrożne a na pewno cię zignorują, ostrzegaj Odmieńców a będą robić notatki na temat tej świetnej zabawy jaką proponujesz. To cud ,że tak długo przetrwaliśmy Westchnęłam — Chodźmy zobaczyć się z księciem, możemy? — Tak, milady — powiedział. Skłonił się i odwrócił, wyprowadzając mnie z ogrodów. Zerknęłam do tyłu przez ramię, obserwując grę światła poprzez róże i zastanawiałam się dlaczego nie może tak być ze wszystkim. Dlaczego świat wróżek nie może pozostać dobry jak senne marzenie, wszystkie te dworskie maniery i szklane róże, dwory i widowiska na pokaz? Dlaczego musimy włączyć w to jeszcze morderstwo i tajemnice, rzeczy jak z sennych koszmarów? Światło rozbłysło na potłuczonym płatku znajdującym się na ścieżce, odpowiadając na moje pytanie. To wszystko nie może być snem ponieważ złamany sen zabije cię tak samo jak koszmar i z o wiele mniejsza dozą litości. Przynajmniej koszmary nie uśmiechają się kiedy zabierają cię ze sobą Quentin czekał na mnie przy wejściu, trzymając drzwi do ogrodu otwarte, we właściwy dworski sposób kiedy czekał na mnie aż go dogonię. Pokiwałam w odpowiedzi na jego grzeczność, pozwalając mu zamknąć je za sobą — Jaki był — zapytałam — Milady? — Książę, kiedy powiedział ci ,że masz po mnie przyjść. Jaki był? Znowu wyglądając niezbyt komfortowo Quentin wzruszył ramionami kierując się w dół korytarza — Nie widziałem go milady. Sir Etienne dał mi rozkaz abym poszedł po ciebie Uśmiechnęłam się lekko — Etienne, co? Co tam słychać u tego starego, wojennego konia, tak przy okazji? Nawet trening Quentina nie był w stanie ukryć uśmiechu który pojawił się na jego twarzy, chociaż jego słowa były całkowicie właściwe — Jestem prawie pewny ,że Sir Etienne sprzeciwiłby się określaniu go w takich kategoriach — I właśnie dlatego to robię — powiedziałam — To chyba oznacza ,że wszystko u niego w porządku? — Tak, milady — Dobrze wiedzieć — kilku więcej mieszkańców księstwa ujawniło swoją obecność, teraz kiedy dzień zaczynał powoli zmieniać się w wieczór. To miejsce będzie się coraz bardziej zapełniać kiedy zacznie zapadać noc i pobudzi się więcej lokalnych mieszkańców. Jak na razie, mieliśmy tylko ekwiwalent świata wróżek w postaci ludzi nocy z którymi musieliśmy się uporać, tych rzadkich dusz które wybrały podwójne istnienie. Cieniste Wzgórza są dobrym miejscem dla ludzi światła dziennego. Luna nie śpi przez cały dzień dla dobra swoich ogrodów a Sylvester nie śpi dla dobra swojej żony. Rozpoznałam kilku Hobsów* które odkurzały i sprzątały w kątach i na tym koniec Hobsy to ściśle domowe duszki i przywiązują się do danego domostwa na pokolenia, często wychowując swoje dzieci tak aby później do nich dołączały Quentin spoglądał prosto przed siebie kiedy przechodził, nie przykładając żadnej uwagi do mijających nas mieszkańców, zachowując się jakby byli oni częścią wyposażenia. To również standardowy efekt treningu. Giermek powinien być anonimowym meblem przez większość czasu, a stoły nie honorują kanap

Cisza pomiędzy nami przeszkadzała mi więc zrobiłam to co przychodzi mi naturalnie, złamałam ją — Mieszkasz tu prawda? — Tak, milady. Moi.....moi rodzice oddali mnie pod opiekę księcia i księżnej Torquill dla dobra mojej edukacji — Skąd jesteś? Mogę stwierdzić ,że gdzieś z Kanady, ale to wszystko — wielu rodziców wysyłało swoje dzieci na szlacheckie dwory tak szybko jak tylko mogły stanąć na własnych nogach. Zbyt wcześnie jeśli mnie pytacie. Wróżki uczą dzieci aby być dworzanami jeszcze zanim nauczą ich aby być ludźmi. Nastąpiła przerwa zanim Quentin wzruszył ramionami, nie całkiem ludzka linia jego ciała przekształciła ten gest w coś eleganckiego Hobs – duszek zajmujący się utrzymaniem czystości w domu, wywodzący się z folkloru północnej Anglii — Moi rodzice poprosili abym nie znał nazwy domostwa z którego pochodzę, z obawy przed popełnieniem błędów w młodym wieku które mogłyby położyć się szalą na ich honorze Ups. Dom zastępczy bez możliwości powrotu do prawdziwego domu nie jest czymś niezwykłym, ale zawsze wydawało mi się to kiepskim sposobem aby pozbyć się dzieciaka któremu udało się zestarzeć na tyle ,żeby być utrapieniem. Normalnie to Odmieńcy są traktowani w taki sposób a nie wróżki czystej krwi — Cóż jestem pewna, że nie przyniesiesz nic prócz honorowego zachowania Twoim rodzicom i ich domostwu — Mam nadzieję milady — zawahał się zanim dodał — Bardzo dziwnie jest być z dala od domu Próbowałam sformułować odpowiedź kiedy grupa dzieciaków przebiegła obok nas z krzykiem kradnąc jego uwagę. Były barwną grupą ,dzieci wróżek zazwyczaj są, i prawie wszystkie były Odmieńcami, chociaż było też kilka cennych wróżek czystej krwi biegnących w środku paczki — Hej! — Quentin krzyknął oburzony — Nie biegać po korytarzach! — odwróciłam się ukrywając uśmiech. Bez względu na to jak elegancko i dziwnie próbował wyglądać i się zachowywać, wciąż był tylko nastolatkiem. Dzieciak na czele paczki był pół krwi walijską wróżką z zabłoconymi włosami i ubraniami które były prawdopodobnie starsze niż on sam. Odwrócił się i nie spowalniając rzucił soczystą maliną w Quentina, a wtedy już ich nie było, zniknęli za rogiem z głośnymi krzykami — Bang, bang! Mam cię! — i — Nie nie masz! Quentin obserwował jak odchodzą, rzucając im groźne spojrzenie, po chwili doprowadził się do porządku, odwrócił z powrotem do mnie i powiedział — Przykro mi, milady. Dzieci są nadmiernie podekscytowane czasem, obiecuję ,że ktoś z nimi porozmawia — W porządku, pozwól im się bawić — powiedziałam — Kiedy był ostatni raz kiedy ty miałeś szansę aby bawić się jak oni? — Milady? — Poważnie. Kiedy był ostatni raz kiedy miałeś szanse się po prostu zabawić, bez martwienia się o honor czy maniery, czy o to jakby to wyglądało?— przerwałam i oparłam się o ścianę, obserwując mieszkańców włości wędrujących przez swój dzień ale co ważniejsze obserwując Quentina — Kiedy był ostatni raz kiedy nie musiałeś się martwić o to czy Twoi przyjaciele są wróżkami czystej krwi czy Odmieńcami? Quentin zawahał się, wyglądając na nieomal niepewnego czy powinien odpowiedzieć czy nie. Podniosłam brew a on przyznał — Dawno temu, milady — Tęsknisz za swoimi rodzicami? To było niewłaściwie pytanie do zadania. Quentin zesztywniał, mówiąc — Nie mam

zamiaru rozpraszać się wykonując swoje obowiązki, milady. Jeśli byłabyś tak miła, książę nas oczekuje — Oczywiście — odepchnęłam się od ściany, wygładzając spódnicę dłońmi — Nie chcielibyśmy zasmucić księcia prawda? Quentin sapnął — Oczywiście, nawet nie moglibyśmy marzyć o tym aby go zmartwić! On jest księciem Zmrużyłam oczy — Ok, pomóż mi tu trochę. Jesteś wróżką czystej krwi i chyba ,że się mylę, a zaufaj mi na pewno się nie mylę twoi rodzice ,oboje to wróżki Daoine Sidhe. Czy ktoś w ogóle nauczył cię czegoś o byciu wróżka czystej krwi? Policzki mu poczerwieniały i unikał mojego wzroku — Och daj spokój, przecież nie gryzę. Co ci powiedzieli? — Że naszym prawem i obowiązkiem jest rządzenie światem wróżek, podczas nieobecności naszego króla i królowych, ponieważ gorszy element musi być trzymany pod kontrolą — brzmiało to jak coś czego wyuczył się na pamięć, miało też w sobie pewną iskierkę szczerości. Może jeszcze w to nie wierzył ale uwierzy już wkrótce — Gorszy element czyli? — Odmieńcy — powiedział i skrzywił się, najwyraźniej czekając aż wpadnę we wściekłość Ta reputacja która miałam zaczynała naprawdę stwarzać problem — Ok — powiedziałam starając się utrzymać spokojny ton głosu — Czy sprawiam na Tobie wrażenie osoby która musi być trzymana pod kontrolą' ? — Nie, milady — Dlaczego nie? — Ja...po prostu nie. To wszystko — ściągał rękawy swojego stroju, wciąż się wiercąc. W końcu znalazłam osobę pod tą całą nieprawdopodobną wręcz arogancją. Dobrze dla mnie. Teraz tylko musiałam go zmusić aby posłuchał — A co z nim? — wskazałam na pół krwi Coblynau* , który gawędził sobie z pokojówką z oślim ogonem naprzeciwko jednego z wielu wypełniających hol regału z książkami — Czy on musi być trzymany pod kontrolą? — Nie, ale — Albo oni? — tym razem wskazałam na parę idącą ramie w ramie w dół korytarza, zatraconych nawzajem w swoich oczach — Czy oni też muszą być trzymani pod kontrolą? Czy ktokolwiek kto się tu znajduje wygląda jakby musiał być trzymany pod kontrolą? — Ja....nie wiem — Racja. Pozwól ,że coś ci powiem, jedyny powód dla którego martwię się zdenerwowaniem Sylvestra jest taki, że jest on moim przyjacielem a Ja nie lubię zasmucać czy tez zamartwiać moich przyjaciół — nie żeby można to było wywnioskować na podstawie mojego ostatniego zachowania ale Quentin o tym nie wiedział — Nie robię tego ponieważ on jest lepszy niż ja. Jego ranga daje mu prawo aby wydawać mi rozkazy i przyznaje mu to prawo, nie żyjemy w demokracji. Okazuje mu moją uwagę i uprzejmość ale dlatego ,że go szanuje. Nigdy nie obawiałam się go czy też honorowałam go dlatego ,że jest księciem i odmawiam czynienia tego teraz — Ale... — Posłuchaj — powiedziałam potrząsając głową — Cieniste Wzgórza to jedno z najbardziej elitarnych księstw jakie kiedykolwiek odwiedzałam i głównie jest tak z powodu sposobu w jaki rządzi nim Sylvester. Żąda szacunku za to kim jest a nie za to czym jest. Odmawiam uczestniczenia w zmianie tego jeśli tylko mogę coś na to poradzić, czy mówię z wystarczającym sensem?

Quentin pokiwała z szeroko otwartymi oczami — Ja...tak — Dobrze, chodźmy zobaczyć się z Sylvestrem — Tak, milady — To kolejna sprawa, nie nazywam się milady. Jestem Toby — Tak, Toby — powiedział i uśmiechnął się do mnie. Może radziłam sobie lepiej niż mi się wydawało — Czy teraz za mną pójdziesz? — Nie byłoby dobrze gdybym porzuciła swoją eskortę prawda? — przystanęłam obok niego a on wyszczerzył się w uśmiechu, oferując swoje ramię z galanterią i stylem którego można oczekiwać po wyszkolonym dworzaninie Coblynau — mały gnom nawiedzający kopalnie, wydobywający metale szlachetne Różnica naszego wzrostu sprawiała ,że czuliśmy się trochę nieswojo ale nikt nie śmiał się z nas. Nigdy nie śmiej się z Odmieńca w formalnej sukience prowadzonego pod ramię przez Daoine Sidhe Byłaby to zdecydowanie obraza i mogłaby się skończyć poważnymi problemami. Poza tym nie było mowy abyśmy wyglądali bardziej głupio niż niektóre inne pary przebywające w holu, nawet jeśli ich osobliwość mogła zostać przypisana do rzeczy takich jak należenie do zupełnie różnych gatunków. W końcu to się zmieni, Quentin w końcu będzie wyższy a ja prawie nigdy nie pokazywałam się publicznie w sukience a oni wciąż będą wyglądać głupio, nawet za dziesięć lat Przystanęliśmy przy drzwiach do komnaty audiencyjnej, Quentin uwolnił moje ramię, posłałam mu zaskoczone spojrzenie a on wzruszył ramionami i powiedział — Nie mam zgody aby wejść z Tobą milady — Kapuje — powiedziałam, mogłabym próbować go zaprosić mimo to ale wciąż musiałam powiadomić Sylvestra o reakcji królowej. Uśmiechając się zaoferowałam — Powinnam zostać tutaj przez jakiś czas, jak już to załatwię. Przyniosę piłkę czy coś w tym stylu, możemy sobie urządzić zabawę, tylko Ty i ja, w miejscu w którym nikogo nie będzie interesowało czy jesteśmy godni czy nie, w porządku? — Bardzo bym chciał — powiedział Quentin — Dobrze — powiedziałam i weszłam z powrotem do komnaty audiencyjnej Pomieszczenie wydawało się jeszcze bardziej puste niż było przedtem Sylvester i Luna czekali na mnie na podium. Porzucili swoje krzesła. Sylvester siedział na schodach a Luna skulona tuż obok niego, jej głowa oparta na ramieniu. Sylvester spojrzał do góry kiedy usłyszał jak zamykam drzwi i pomachał na mnie abym podeszła do przodu Luna usiadła kiedy byłam już na odległość rozmowy, oferując uśmiech. Jej uszy wciąż były na wpół położone na głowie, oddając jej cierpienie. Nie mogłam jej winić — Toby — powiedział Sylvester ciężko — Nic ci nie jest? Naprawdę? ... Ja ... minęło tyle czasu odkąd ostatnio do nas przyszłaś a kiedy to w końcu ponownie zrobiłaś, pojawiłaś się z nowinami o morderstwie Evening. Ona była tu od zawsze. Miała ponad tysiąc lat, wiedziałaś o tym? Jedyną żyjącą dłużej w tym stanie jest Luidaeg — Wiem o tym — powiedziałam, poruszając się tak aby usiąść na niższym stopniu, spoglądając w górę na nich. Oplotłam kolana rękoma, opierając się chęć aby kręcić się ze zdenerwowania — Muszę znaleźć odpowiedź dlaczego to wszystko się dzieje. Nie wiem.....jestem jej to winna, muszę się dowiedzieć dlaczego zginęła — Nie chodzi tylko o to? Nie chcąc mu odpowiadać odwróciłam twarz Po kilku chwilach ciszy, Sylvester westchnął — To nie pierwsze miejsce do którego przyszłaś, prawda? — potrząsnęłam głową, spoglądając jak uderzył dłonią w najwyższy

stopień podium — Cholera, Toby, poszłaś do Domu, prawda? Odpowiedź! — Tak — powiedziałam — Poszłam — Na dąb i jesion, dlaczego? Wiedziałaś ,że pomógłbym ci gdybyś tylko zapytała, czekałem na ciebie, czekałem aż zapytasz — Wszyscy czekaliśmy — powiedziała Luna — Tak bardzo się martwiliśmy — Nie sądziłam ,że będziecie się martwić — powiedziałam ciaśniej splatając palce — Przepraszam, ja po prostu....nie pomyślałam — Och, Toby — Sylvester zamknął oczy — Co mu obiecałaś? — Rachunek zostanie wystawiony później — I podejrzewam ,że jest już za późno abyś powiedziała mu ,że nie przyjmiesz jego pomocy Zaczęłam się śmiać odrobinę za dziko — Devin mógłby zerwać umowę gdybym tylko spróbowała.....a nie spróbuje chyba ,że wydasz mi rozkaz. Muszę znaleźć odpowiedź — Nie było nikogo innego? — Luna umieściła dłoń na ramieniu Sylvestra ściskając delikatnie — Nawet jeśli sądziłaś ,że nie możesz przyjść do nas, królowa... — Wyrzuciła mnie — Sylvester otworzył oczy, obydwoje gapili się na mnie kiedy ciągnęłam — Poszłam do niej najpierw, powiedziała ,że nikt nie ma prawa nawet wypowiadać imienia Evening a już tym bardziej próbować dowiedzieć się co się stało. Wyrzucił mnie ze swojego dworu, szczerze, przestraszyła mnie. Obawiam się ,że może nie być całkiem stabilna — To żadna nowina, ale nie jest to też zbyt zachęcające — powiedział Sylvester, jego ton był ponury jak mój własny. Była też jakaś nowa ostrość w jego oczach. Łatwo było zapomnieć ,że Sylvester zdobył prawa do posiadania Cienistych Wzgórz to nie tylko pochodzenie sprawiło ,że był na tronie. Był kiedyś bohaterem i sam zdobył wszystko co miał. Zmieniał się kiedy pojawiało się jakieś zagrożenie z którym trzeba było sobie poradzić, to prawie tak jakby naciągał na siebie drugą skórę, taką o której zapominał przez większość czasu i stawał się bohaterem ponownie. Zmęczonym, starym bohaterem, takim który włada piórem zamiast miecza i jeździ na fali formalności zamiast na białym rumaku, ale wciąż był bohaterem — Nie jestem zadowolony ,że poszłaś do Devina kiedy cię wyrzuciła. Powinnaś była przyjść tutaj — Nie byłam pewna czy jestem mile widziana — Nigdy więcej nie wątp w to ,że jesteś mile widziana na moich wzgórzach, i to jest rozkaz, Toby — nacisk na ostatnie słowo był subtelny ale wyczuwalny. Był moim zwierzchnikiem. Wydawał rozkazy ja je wykonywałam — Tak, jest wasza miłość — powiedziałam pochylając głowę — Dobrze a teraz, chcę abyś trzymała się z daleka od królowej, szczerze to ostatnimi czasy nie ufam jej reakcjom. Wróć tu jutro rano, tak abym wiedział ,że nie wpakowałaś się w jeszcze większe kłopoty, zrozumiałaś? — pokiwałam a on kontynuował — Najwyraźniej jest już za późno, aby powstrzymać cię przed ponownym zaangażowaniem z Devinem, ale bądź ostrożna, nie chcę widzieć jak zostajesz zraniona — Nie jestem pewna czy moje bezpieczeństwo jest naprawdę teraz priorytetem — powiedziałam, potrząsając głową zanim wstałam — Zrobię co w mojej mocy — To wszystko o co byłbym w stanie cię prosić — Sylvester wstał i obrócił się aby mnie uściskać. Nie odsunęłam się — Wyślę rycerzy z zapytaniem. Jeśli jest tu coś czego moglibyśmy się dowiedzieć, dowiemy się tego. I jeśli będziesz potrzebowała pomocy zadzwoń do nas. Będziemy tutaj — Zadzwonię — powiedziałam Sylvester wypuścił mnie, spoglądając na mnie surowo — Obiecaj Toby

Podniosłam dłonie — Obiecuje! Obiecuje To wydawało się ich usatysfakcjonować. Luna również wstała i uściskała mnie zanim pokiwała w kierunku drzwi — Zatrzymalibyśmy cię tu przez cały dzień gdybyśmy tylko mogli — powiedziała — To dlatego musisz iść. Dokończyć to z czym zostałaś związana i wrócić tu do nas — Zrobię co w mojej mocy — powiedziałam i zmusiłam się do uśmiechu zanim odwróciłam się do wyjścia Quentin stał przy drzwiach na korytarzu, wrócił już do odgrywania roli perfekcyjnego giermka. Kilka osób czekało na audiencję więc nie ruszył się ze swojego miejsca, ale mrugnął kiedy go mijałam. Posłałam mu miły uśmiech. Był dobrym dzieciakiem i szybko się uczył. Może jest jeszcze dla nas jakaś nadzieja. Było na tyle późno ,że sączący się ludzie wypełniali sale kierując się nieśpiesznie do komnaty audiencyjnej. Dobra rzecz ,że w świecie wróżek nie ma dużego zagrożenia pożarowego, podczas gdy tłok nie był na tyle duży aby powstrzymać mnie przed dojściem do drzwi, zdecydowanie byłby to problem jeśli chodzi o ewakuację. Większość ludzi których mijałam posyłało mi dziwne spojrzenia wynikające z tego ,że szłam pod prąd, chociaż jeden krucho wyglądający Gwragen zaklinowany w niszy w ścianie zaoferował mi konspiracyjny uśmiech kiedy przechodziłam. Chyba pomyślał ,że znalazł pokrewną duszę, kogoś innego kto też chciał się znaleźć z dala od tłumów. W pewien sposób miał rację, chociaż moja chęć aby uciec zrodziła się z nagłej potrzeby, a nie naturalnej niechęci Gwragen aby zostać przyłapanym na niezbyt społecznej subtelności. Odwzajemniłam uśmiech i szłam dalej pędząc w dół ostatniego odcinka korytarza prowadzącego do tylnego wyjścia z włości. Światło późnego popołudnia było momentalnie oślepiające kiedy weszłam z powrotem do śmiertelnego świata. Podniosłam ramię aby osłonic oczy, czekając aż jasność zaniknie. Kiedy tak się stało, obejrzałam się wokoło aby stwierdzić ,że znajduje się na dole wzgórza ubrana w moje własne ciuchy, z ciepłem buzującym w powietrzu które powiedziało mi ,że moje ludzkie przebranie jest z powrotem na miejscu. Sięgnęłam aby sprawdzić końcówki uszu. Były zaokrąglone. Wsunęłam dłonie do kieszeni, spojrzałam w górę wzgórza w kierunku dębu który służył za drzwi, zanim westchnęłam i przeszłam przez parking. Mój samochód był tam gdzie go zostawiłam, najwyraźniej nie niepokojony, pomijając fakt ,że zostawiłam go niezamkniętego, cóż nie była to zbyt wielka niespodzianka. Ta okolica nie jest jakąś wielką przestępczą enklawą, najgorsze co im się tu przytrafia to grupki popychających się między sobą nastolatków, mówiących jesteś do bani. To całkiem miła odmiana zwłaszcza po San Francisco, gdzie jest całkowicie dopuszczalne dać dziewczynie czyjeś ucho w ramach prezentu poprzedzającego zaloty, w niektórych mniej renomowanych dzielnicach miasta Gwragen — nieszkodliwe, walijskie wodne wróżki Otworzyłam drzwi i wsiadłam zapinając pas. Radio ożyło kiedy przekręciłam kluczyk, wcisnęłam guzik przeszukujący stację aż znalazłam taka nadającą muzykę z lat 80. Wolę słuchać muzyki którą jestem w stanie rozpoznać a to nie odnosi się do większości rzeczy które znajdują się na teraźniejszej liście przebojów. Myśli o sprawie i Cienistych Wzgórzach zajęły mnie na tyle ,że nawet nie zauważyłam kiedy dojechałam do mostu nad zatoką i musiałam zacząć zwracać uwagę na ruch uliczny i korek. Nawet z innymi pojazdami nie było to nic trudnego (nie dopóki nie wliczyło się w niego małej starszej pani której wydawało się ,że limit prędkości wynosił piętnaście mil na godzinę) a mi się nie spieszyło. Miałam dużo do przemyślenia podczas

czekania aż dojadę do rogatek mostu, Posunęłam się o kilka cali do przodu, potrząsając głową. Po prostu muszę myśleć o tym tak długo aż wszystko nie nabierze sensu. Wtedy na pewno znajdę zabójców Evening i pociągnę ich do odpowiedzialności a potem położę się do łózka na tydzień Przyjmujący opłatę nawet na mnie nie spojrzał, wyciągnął tylko dłoń mówiąc — Cztery dolary Uśmiechając się sięgnęłam do kieszeni i wyciągnęłam cztery zerwane wcześniej, tuż pod moim oknem grzyby — Panna Suzy ma parowiec a parowiec ma dzwonek — powiedziałam do niego, zaczął protestować a ja dokończyłam — Panna Suzy poszła do nieba a parowiec powędrował do New Jersey gdzie cieszył się lukratywną karierą w dziecięcym programowaniu — dodałam. Zapach miedzi i świeżo skoszonej trawy wzrastał wokół mnie owijając się wokół głowy faceta przyjmującego opłatę Krótki, przeszywający ból uderzył mnie tuż za oczami i zacisnęłam dłonie mocniej na kierownicy. Iluzja wydawała się działać, ponieważ facet wrzucił grzyby do kasy i pomachał do mnie przez szybę. Uśmiechnęłam się blado i pojechałam dalej. Tak, to było złośliwe, tak to było coś czego prawdopodobnie nie powinnam była robić. Z drugiej strony, zastępowanie pieniędzy losowo wybranymi częściami zieleni jest długotrwałą tradycją wszystkich wróżek, a wróżki powinny podtrzymywać swoje tradycje prawda? Poza tym robiłam to tylko wtedy kiedy byli dla mnie niegrzeczni. I kiedy nie miałam prawdziwej gotówki. Korek na moście zaczął się rozładowywać i zaczynałam już myśleć ,że resztę drogi do domu pokonam bez żadnego incydentu. Uśmiechałam się, przewidując gładką drogę do swojego mieszkania, w międzyczasie zbierając wszystkie szczegóły do kupy i formując z tego jakiś jasny obraz. Pokusa zrzucenia winy na królową była kusząca i całkiem silna, nawet jeśli prawdopodobnie skończyłoby się to moją egzekucją. Niestety, nie sądziłam ,że ta teoria zaprowadzi mnie zbyt daleko, coś tu było nie tak. Ach cóż. To był czas dla mnie aby o tym pomyśleć. Jestem pewna ,że jest to gdzieś zapisane,być może w notatniku wróżki October Daye nigdy nie ma dostatecznie dużo czasu aby pomyśleć i zastanowić się co zrobi następnie Byłam dokładnie w połowie mostu, otoczona przez wodę kiedy głęboki, dudniący chichot doszedł do mnie z tylnego siedzenia i jakaś postać pojawiła się w lusterku. Ktoś jeszcze był w samochodzie 14 Moje palce zacisnęły się na kierownicy kiedy zesztywniałam, zmuszając się aby patrzeć prosto przed siebie. Wspaniale. Cudownie. Znaleźć intruza w swoim samochodzie kiedy byłam na moście, przejeżdżając nad większą ilością wody niż byłam w stanie ogarnąć swoim umysłem. To dokładnie to czego nie potrzebowałam aby zakończyć ten dzień. Przeszukiwałam chaotycznie w głowie moje opcję ale żadnej nie znalazłam. Nie było nic co mogłam zrobić, musiałam jechać dalej Po chwili odchrząknęłam i powiedziałam — Zdajesz sobie sprawę ,że jeżeli spadnę tutaj z mostu to oboje zginiemy Nie wiem jakiego rodzaju odpowiedzi oczekiwałam ale zdecydowanie nie tego co otrzymałam, głęboki chichot który był bardziej podobny do warczenia. Śmiech jako reakcja na pomysł wodnego grobu zawsze jest znakiem ,że masz do czynienia z jakiegoś rodzaju szaleńcem Przełykając spróbowałam jeszcze raz — Muszę przyznać, masz przewagę. Jestem prawie pewna ,że wiesz kim jestem inaczej nie byłoby cię tutaj. Może zechcesz mi

powiedzieć co robisz w moim samochodzie? Jedyną odpowiedzią była kolejna porcja chichotu. Walczyłam z chęcią aby odwrócić się i lepiej przyjrzeć. Nawet jeśli był nieuzbrojony w co wątpiłam, nigdy nie powinno się tracić nawet w najmniejszym stopniu kontroli nad samochodem kiedy jesteś na moście przecinającym zatokę. Jest to pewna forma darwinizmu, jeśli jesteś na tyle głupi ,żeby zdjąć oczy z drogi kiedy przekraczasz część jednego z największych wodnych zbiorników na świecie to jesteś zbyt głupi aby żyć. Cóż ale gdyby koleś na tylnym siedzeniu zabił mnie, to również byłaby to pewna forma darwinizmu. Ta sytuacja wydawała się być coraz gorsza — Moja cierpliwość nie jest wieczna, wiesz — powiedziałam, spokój powoli zanikał z mego głosu. Byłam przerażona i wściekła i nie było sensu aby to ukrywać — Jeśli masz zamiar mi grozić możesz się pośpieszyć i zrobić to zanim się rozbijemy? Właśnie niedawno spłaciłam do końca tą kupę rdzy i nie mam ochoty szukać nowego samochodu Tym razem nie zaczął się śmiać, zamajaczył tylko w moim wstecznym lusterku wydając się jeszcze większy, zamazany przez blokującą iluzję a jego milczenie mówiło mi ,że w ten czy inny sposób nie oczekiwał ,żebym szukała nowego samochodu w najbliższej przyszłości Był w samochodzie. To był fakt. To było coś czego nie mogłam już zmienić a to oznaczało ,że muszę zachować spokój. Ciężko jest być racjonalnym kiedy jest się wściekłym, a jeszcze ciężej kiedy jest się przestraszonym, więc odmówiłam sobie i jednego i drugiego. Kiedy tylko pozbędę się tego drania z samochodu, będę mogła zjechać na pobocze i tam przeżyć miłe załamanie. Zakładając ,że przeżyje Pierwszy zjazd z mostu był tuż przede mną. Dobrze. Ulice San Francisco nie są może i bezpieczniejsze niż most nad zatoką ale ciężej jest z nich spaść i zabić się przy niewłaściwym skręcie. Ciężej nie znaczy ,że jest to nie możliwe, jeśli świat rzeczywiście ma jakieś wysokie krawędzie to są one prawdopodobnie ukryte gdzieś na jednokierunkowej uliczce w San Francisco. Zacisnęłam mój uścisk na kierownicy, posyłając milczące przepraszam w kierunku swojego samochodu. Mówiłam całkiem poważnie o tym ,że nie mam ochoty szukać nowego. Pewnie ,że był to VW z 1974 z wystarczającą ilością mil na liczniku, że można by pomyśleć ,ze jechałam nim na Hawaje, ale to wciąż był mój samochód. Wybrałam go ponieważ go lubiłam i było mi naprawdę przykro ,że nie dane nam będzie spędzić razem więcej czasu. Przynajmniej zginie na służbie Zjazd z mostu zbliżał się, wcisnęłam gaz, przyśpieszając i skręcając w ulicę Harrison. Większość ruchu ulicznego pozostała za nami wybierając bardziej turystyczne trasy. Obserwowałam mężczyznę pogrążonego w cieniu, w swoim lusterku kiedy przybliżył się do mojej strony samochodu, najwyraźniej wciąż zakładając ,że bawiliśmy się przy użyciu jakiegoś sensownego zestawu reguł. Mylił się Lubiłam gry i zwykle wygrywałam Tak szybko jak tylko znalazł się w ruchu, wcisnęłam gaz do dechy, szarpiąc samochodem ostro na lewo. Przeleciał w poprzek uderzając w drzwi z satysfakcjonującym łomotem. Klaksony roztrąbiły się wokół nas kiedy wpadliśmy jak rakieta w złą stronę jednokierunkowej ulicy — Co do ...? — domagał się odpowiedzi głos z tyłu. Nie rozpoznałam go, to dobrze, znaczyło to ,że nie był to ktoś kogo znam i nie będę miała aż takiego poczucia winy jeśli będę musiała rozwalić samochód na ścianie i go zabić. Może i jestem wyrachowana ale nie jestem bez serca — To się nazywa nieostrożna jazda dupku! — byliśmy na kolizyjnym kursie z taksówką. Skręciłam w ostatniej chwili, przeklinając. Facet z tyłu zrobił to samo, głośniej.

Nie chciałam skrzywdzić nikogo prócz niego a zadowolę się unieszkodliwieniem go na tyle, że nie będzie mnie gonił kiedy zacznę uciekać — Wiem ,że przeżyje jak się rozwalimy a co z tobą? Pamiętałeś ,żeby zapiąć pasy? — Zabijesz nas oboje! — To jakiś pomysł! — było to nawet zabawne w jakiś fatalistyczny sposób. Uśmiechnęłam się ponuro kiedy manewrowałam pomiędzy samochodami, obserwując jak niebezpieczne sytuację stają się coraz bardziej bliskie Nie ma to jak dobry pościg samochodowy przy dużej prędkości na rozpoczęcie wieczoru, nawet jeśli technicznie jest w to zaangażowany tylko jeden samochód — Zatrzymaj ten samochód natychmiast! Albo — Albo co? — skręciłam w kolejną jednokierunkową ulicę. Tym razem popłynęliśmy zgodnie z ruchem ulicznym, jeśli oczywiście zignorujemy fakt ,że ja jechałam dziewięćdziesiąt podczas gdy wszyscy inni dwadzieścia pięć — Uderzysz mnie? Skarbie jeśli zabierzesz to kółko z rąk twojej cioteczki Toby przy takiej prędkości, oboje zginiemy, to oznacza ty i ja a nie tylko ja. Siadaj i rozkoszuj się przejażdżką, no chyba ,że twój pracodawca płaci ci tyle ,że jesteś gotów zginąć Postać na tylnym siedzeniu odskoczyła do tyłu ,rycząc — Ty suko ze szpiczastymi uszami — W zasadzie to jestem dziwką tylko wróżki czystej krwi mogą być sukami — Skręciłam w lewo i usłyszałam jak z hukiem uderzył w bok — Wciąż nie zapiąłeś pasów? — Zabije cię! — Musisz ustawić się w kolejce! — jakoś skończyliśmy jadąc na wpół na chodniku. Jak dla mnie było to w porządku tak długo jak piesi schodzili mi z drogi Tym razem tylko ryknął. W porządku. Robił się coraz bardziej wkurzony a ja coraz bardziej zmęczona najwyższy czas aby to skończyć. Wbiłam stopę w hamulec, próbując zapanować na VW i w tym samym czasie odpiąć pas. To uderzenie bez wątpienia spisze samochód na straty ale było prawie warto, od wieków tak dobrze się nie bawiłam Mój niepożądany pasażer uderzył w tył mojego siedzenia z głośnym hukiem. Złapałam zarys jego wściekłego oblicza, i usłyszałam głośne warknięcie, wąskie usta odsunęły się ukazując ponadwymiarowe żółte zęby, zanim wypadłam przez drzwi i pobiegłam w dół ulicy nie oglądając się za siebie. Strach i adrenalina to najlepsi przyjaciele uciekiniera. Byłam prawie ćwierć przecznicy dalej kiedy usłyszałam trzask samochodowych drzwi, za którym podążył krzyk mężczyzny abym się zatrzymała. To na pewno się nie wydarzy. Facet był Redcapem*, a Redcapy praktycznie zawsze są płatnymi mordercami, nie atakują nikogo przypadkowo. Ktoś wysłał go za mną. Ktokolwiek to był, prawie na pewno zabił Evening, i kiedy tylko torturami wydobędą ze mnie informację o kuferku nadziei będę następna w kolejce do zabicia. Wciąż biegłam i nawet nie usłyszałam wystrzału z broni Kula uderzyła w tył mojego lewego ramienia tuż nad obojczykiem. Krzyknęłam, zachwiałam się i zmusiłam aby biec dalej. Chwilę zajęło zanim ból skoncentrował się w jednym miejscu, i zagłuszał wszystko innego głośno i wyraźnie. Miałam większe problemy niż fakt ,że wynajęty oprych strzelał do mnie na ulicach San Francisco. Kula została wykonana z żelaza. Mogłam poczuć ogień który pozostawiła po swoim przejściu i skupiłam się na tym, zmuszając nogi aby szły do przodu. Jakąś część mnie chciała poddać się bólowi i zasłabnąć i ta część mnie będzie musiała wziąć się w garść ponieważ nie ma mowy abym przystanęła i pozwoliła jakiemuś lunatykowi pochlastać się żelazem. Prosta śmierć, z tym mogłam sobie poradzić, być może ale śmierć przy pomocy żelaza, nic nie boli bardziej niż kule z żelaza. Przeżywałam śmierć Evening, nie potrzebowałam takiego doświadczenia na sobie wykonanego z pierwszej ręki. Nigdy

Ulica była praktycznie opuszczona, takie już moje szczęście. Jeden jedyny raz kiedy pragnęłam obecności tłumu i w zasięgu wzroku nie było nikogo. Przód mojej koszulki był przesiąknięty krwią. Czułam jak działanie żelaza coraz bardziej i bardziej zagłębia się wewnątrz mego ciała. To będzie wyścig pomiędzy utrata krwi a zatruciem żelazem, ciekawe co wykończy mnie szybciej? Jeśli nie znajdę sposobu aby przynajmniej wkrótce zatamować krwawienie, wypisze się z rozwiązywania tej tajemnicy na dobre zanim się ona w ogóle zaczęła. Wszystko co musiał zrobić zabójca to podążać za mną i czekać Biegłam dopóki nie poczułam ,że jeśli pobiegnę jeszcze dalej to ten bieg mnie zabije, oczy miałam na wpół przymknięte a jedną dłoń przyciśniętą do otwartej rany na moim ramieniu. Redcap - mordercze goblinów, zamieszkujący ruiny zamków, mordując farbują sobie czapki krwią ofiary stąd ich nazwa. Redcap musi zabijać regularnie, bo jeśli krew barwiąca czapkę wyschnie, umiera. Czasem wszystko sprowadza się do odpowiedniego wyczucia czasu. Na wpół biegłam na wpół człapałam dochodząc do przystanku autobusowego w momencie w którym przyjechał autobus, złapałam się poręczy wciągając się do niego bez wahania. Drań z bronią był na tyle daleko ,że nie mógł oddać czystego strzału a szanse na to ,że załapię autobus zanim ten odjedzie były praktycznie zerowe. Czas i sposób działania autobusów w San Francisco nie czekających na nikogo Kierowca gapił się na mnie kiedy grzebałam w kieszeni szukając drobnych przy pomocy mojej lewej dłoni. Robiłam co w mojej mocy aby go ignorować, skupiając się na tym aby moje palce wykonały zadaną im komendę. Wciąż jeszcze mogłam nimi poruszać ale wiedziałam ,że nie potrwa to już długo, żelazo działało już dalej nie tylko w moim ramieniu, cała moja ręka poruszała się jak w zwolnionym filmie. Spojrzałam wstecz, świadoma tego jak muszę wyglądać, przeciekający krwią sweter i pasujące do kompletu włosy, spuszczone w dół na ramiona. Czy wciąż miałam na sobie moje ludzkie przebranie? Tego nie wiedziałam, ale po kulach z żelaza, nie założyłabym się o to. Żelazo zabija magię — Czy jest jakiś problem, proszę pani?— zapytał kierowca Wrzuciłam drobniaki do kasy — Jestem studentką szkoły dramatycznej — powiedziałam tak gładko jak tylko mogłam — Trochę przesadzili na próbie z charakteryzacją Z wyrazu jego twarzy mogłam stwierdzić ,że mi nie uwierzył. Mogłam też stwierdzić ,że tak naprawdę to wcale nie chciał wiedzieć. Pokiwał krótko głową zamykając drzwi autobusu, tylko sekundy zanim autobus odbił od krawężnika, hamulce zapiszczały i ruszyliśmy. Udało mi się jakoś doczłapać do najbliższego pustego miejsca, zanim na nie opadłam robiąc co w mojej mocy aby trzymać się z daleka od ściany, niegrzecznie jest tak zapaćkać wszystko krwią. Po przejechaniu około połowy przecznicy hamulce autobusu przestały skrzypieć i delikatny ruch zaczął koić moje nerwy, zapraszając abym ucięła sobie miłą, długą drzemkę. Zasłużyłaś na to, kołyszący ruch autobusu mówił, Uciekłaś, teraz zamknij oczy i idź spać. Nawet pomijając moje wyczerpanie, mogłam stwierdzić ,że to nie jest dobry pomysł. Ucinanie sobie drzemki kiedy krwawisz jak zarzynana świnia, nawet jeśli pasażerowie autobus są na tyle uprzejmi ,że to ignorują, to dobry sposób aby obudzić się martwą. Zaparłam się łokciami o kolana i docisnęłam moją prawą dłoń do miejsca w które weszła kula. Nic to nie pomogło. Bez względu na to jak duży nacisk zastosowałam, nie mogłam powstrzymać krwawienia z moich pleców. Drżąc, otarłam moją lewą dłonią przez usta i

zamarłam. Były mokre. Spoglądając na krew znajdującą się na moich palcach rozważałam ironię tego wszystkiego. Przetrwałam Simona Torquilla i Oleander de Merelands, przeżyłam wizytę na dworze królowej i wykrwawiałam się na śmierć w piętrowym autobusie, otoczona przez ludzi próbujących udawać, że tego nie robiłam. Ludzie lubią gadać o bohaterach którzy zginęli tzw dobrą śmiercią. Wydaje cię się ,że ktoś umarł dobrą śmiercią i ,że było warto,a wtedy ktoś otwiera do ciebie ogień i zdajesz sobie sprawę ,że bez względu na to jak dobra jest śmierć, to ostatnia rzecz jaka cię kiedykolwiek spotka, To sprawia ,że jest ona wystarczająco zła, przynajmniej według mnie. Wiedziałam jedno, siedzenie tu sobie spokojnie na pewno mnie nie ocali. Zmusiłam się aby wstać na następnym przystanku, kierując się do wyjścia. Jeśli miałam wykrwawić się na śmierć, mogę to przynajmniej zrobić na zewnątrz. Moja głowa wirowała z każdym krokiem, nie zdawałam sobie sprawy ile krwi naprawdę straciłam dopóki nie zaczęłam się znowu poruszać. Schody prowadzące do autobusu nagle wydawały się być jakby wyższe, podczas gdy sobie tak siedziałam. Oparłam się ciężko na poręczy, posuwając się cal po calu na dół, gdzie zachwiałam się i chwilę zajęło mi odzyskanie równowagi. Gdzie byłam? Czy autobus w ogóle się poruszał? Utrata krwi i zatrucie żelazem robią całkiem interesujące rzeczy z twoim mózgiem i nagle niczego nie byłam już pewna. — Hej panienko wysiadasz? — zapytał kierowca — Gdzie jestem? — spytałam. Słowa odbiły się echem jakby zostały wykrzyczane w długim tunelu Kierowca nie wydawał się zauważyć jak zniekształcony był mój głos. Biedny człowiek. Musiał być na wpół głuchy — Jesteśmy przy północny wejściu do parku Złote Wrota, paniusiu, czy to Twój przystanek? — przerwał i zapytał bardziej delikatnie — Potrzebujesz lekarza? Potrząsnęłam głową, zeszłam z ostatniego stopnia na krawężnik, pozostawiając krwawe odcinki moich palców na poręczy. Mgliście zaświtało mi w głowę, że pozostawianie krwawych odcisków palców po całym mieście to nie najlepszy pomysł, nie byłam tylko pewna dlaczego. Kierowca spojrzał na mnie, potem na krew na autobusie i potrząsnął głową. Chciałam wygłosić jakiś treściwy niezapomniany komentarz i powiedzieć mu ,że nic mi nie będzie, ale nie miałam zaufania do tego co wyjdzie z moich ust więc zrezygnowałam. Drzwi zamknęły się i autobus odjechał, pozostawiając mnie stojącą na chodniku naprzeciwko parku Złote Wrota Park Złote Wrota, znałam tu kogoś, byłam prawie pewna ,że tu kogoś znałam. Odwracając się, przeszłam obok biegających, oraz turystów, wchodząc na asfaltową ścieżkę prowadząca do parku Ścieżka zakręcała a ja podążałam za nią z zawzięta determinacją nie dbając tak naprawdę dokąd mnie prowadziła. Coraz trudniej mi się myślało. Moje ramię wciąż krwawiło ale już nie bolało. Byłam prawie zbyt zamroczona aby iść i nie bolało. To nie był dobry znak. Kiedy rana postrzałowa przestaje boleć zwykle dzieje się tak ponieważ nie jesteś zbyt silny aby znieść ból. Twoje ciała go odrzuca zamiast zmierzyć się z nim. Ale byłam w parku. Udało mi się dotrzeć aż tutaj. Mogłam mieć jeszcze szanse Park Złote Wrota nie podlegał nikomu. Z zewnątrz może to wyglądać jak jeden wielki teren ale tak nie jest, to coś jak rafa koralowa małych domostw rozproszona po tym terenie jak setki gwiazd z ukrytymi drzwiami. Gdyby udało mi się dostać do jednych z takich drzwi zanim całkiem opadnę z sił, może jakoś mi się uda. Było to mało prawdopodobne ale było możliwe. A jeśli nie uda mi się dostać do jednych z tych drzwi i

będę miała szczęście, to stracę przytomność tam gdzie moje ciało nie zostanie odnalezione do czasu dopóki nie skończą ze mną Nocni Łowcy. Oczywiście, szanse były wyższe na to ,że zostanę znaleziona przez jakiegoś śmiertelnego idiotę. Zwłoki ze szpiczastymi uszami, pozostawią znalazcę aby zmagał się z tymi wszystkimi pytaniami które pojawią się zaraz po tym. Wróżką udało się pozostać w ukryciu tak długo tylko z powodu niczego więcej jak zwykłego przypadku ale nic nie trwa wiecznie Posmak róż wzrastał w moim gardle, maskując smak krwi — Przykro mi Evening — wyszeptałam. Są pewne sprawy które przewyższają nawet obietnicę. Zaczęłam zastanawiać się co się stanie kiedy krew przestanie płynąć? Czy to będzie bolało? Czy po prostu zwyczajnie zasnę? Tak wiele pytań tak mało czasu zanim szok i utrata krwi ze mną skończą Zapach kadzidła przełamał zapach krwi i róż i przyciągnął moją uwagę. Byłam w połowie małego wzgórza kiedy zdałam sobie sprawę ,że opuściłam chodnik a moje nogi załamały się pode mną, tracąc równowagę na śliskiej trawie. Czołgałam się przez resztę drogi. Przynajmniej już mnie nie bolało. W jakiś sposób znalazłam się w miejscu gdzie nie było bólu i nic już nie miało znaczenia. Wiedziałam ,że było coś co musiałam zrobić, ale zaczęłam już tracić wiedzę na temat tego co to było. Zapach kadzidła stawał się coraz bardziej silniejszy popychając mnie do przodu, spojrzałam na górę i zamarłam Leżałam rozłożona naprzeciwko, wystylizowanego, orientalnego wejścia. Było prawie całkowicie ukryte, przez liściaste drzewa i rozległe paprocie ale to nie miało znaczenia. Wiedziałam ,że tam jest, mogłabym być martwa ale wciąż rozpoznałabym to wejście. Wciąż nawiedzało mnie w snach. Japońskie Herbaciane Ogrody Po wszystkim co się tutaj stało, byłabym szczęśliwsza gdybym trafiła na gościnę na polowaniu u Niewidomego Michaela podczas pełni bez świeczki która mogłaby poprowadzić mnie do domu. Ale nawet wtedy kiedy udało mi się doprowadzić do pozycji pionowej, wiedziałam,że ten wybór nie był mój. Nie stać cię na wybredność kiedy wykrwawiasz się na śmierć i w zasadzie idealnego sensu nabrało dla mnie to,że zginę w Herbacianych Ogrodach. Zrobiłam to już raz wcześniej, równie dobrze mogę to zrobić jeszcze raz Wsparłam się niepewnie i skierowałam do budki z biletami Moja lewa ręka zwisała bezużytecznie, chwiałam się próbując utrzymać równowagę jednocześnie grzebiąc w kieszeni moich dżinsów. Nie znalazłam tam niczego prócz zgniecionych grzybów i krwi. Ostatnie drobne wydałam w autobusie, nie zawracając sobie głowy sprawdzeniem ile faktycznie za tą podróż zapłaciłam. Teraz było już za późno. Niegrzecznie było oszukiwać kogoś na jego własnych włościach ale nie miałam zbyt wielu opcji i naprawdę czułam ,że mój czas się kończył. Jeśli nie mogłam zapłacić będę musiałam znaleźć się w środku w jakiś inny sposób Kobieta przy wejściu zamrugała, jej oczy rozszerzyły się kiedy zobaczyła stan moich ubrań. Była blondynką, z nastroszonymi włosami i mózgiem który był prawdopodobnie równie nastroszony co jej włosy ale mogłam dostrzec ślad krwi wróżek w kształcie jej oczu i sposobie w jaki trzymała głowę. Dlatego prawdopodobnie została zatrudniona, nawet jeśli jej krew nie była wystarczająco mocna aby uczynić z niej coś bardziej podobnego do śmiertelnika. Wróżki żyjące w parku wspierały się nawzajem. Pochodzenie tej kobiety było dla mnie błogosławieństwem, uczyni ją to bardziej podatną. Nawet jeśli nie mogłabym przekonać jej ,że nie byłam tym czym myślała ,że

byłam powinnam być w stanie zauroczyć ją na tyle długo aby przedostać się do ogrodów. Lily może nie być w stanie mi pomóc, ale była moją najprawdopodobniej najlepszą opcją z niewielkiego zestawu. Przynajmniej wiedziałam ,że jeśli dostanę się na jej ziemie, umrę w spokoju. Przygryzając język wyszeptałam trzy pierwsze wersy zaklęcia Sowy i Kicia pod nosem i potknęłam się kiedy moja rana spowodowana żelazem z odrętwienia przeszła w stan przejmującego bólu. Złapałam się skraju budki, oddychając głęboko i niespokojnie i podałam moje połamanie zaplamione krwią grzyby kobiecie Prawie nie wystarczyło. Ta resztka siły która mi pozostała zaczęła powoli zanikać kiedy prześlizgiwałam się pomiędzy utratą świadomości a jej zachowaniem. Zmarszczyła brwi spoglądając na zawartość swojej dłoni, tak jakby udało jej się przejrzeć moją iluzję. Monety pomyślałam tak mocno jak tylko mogłam, nie widzisz nic tylko monety. Zmrużyła brwi jeszcze bardziej zanim jej twarz rozświetlił uśmiech. Wrzuciła grzyby do kasy — Witamy w Japońskich,Herbacianych Ogrodach! Miłego dnia! — powiedziała, promieniując tą dziwną nieszczerością, która wydawała się charakteryzować strażników każdego rodzaju. Zmusiłam się do uśmiechu i na wpół idąc na wpół się ciągnąc poszłam dalej To był wspaniały dzień jeśli chodzi o drobne kradzieże, pomiędzy bileciarką alias strażniczką, przyjmującym opłat na moście były jeszcze przynajmniej dwie osoby które będą miały niezgodność w kasie na koniec dnia. Oczywiście zostanę nagrodzona za moje niecne sztuczki spowodowane raną postrzałową, kto mówił ,że nie ma czegoś takiego jak karma? Ścieżki prowadzące przez Japońskie, Herbaciane Ogrody są wykonane z wąskich, wyblakłych od wody desek. Otaczają je drzewa i kwiaty od czasu do czasu ograniczające się do ogródków skalnych czy płytkich zbiorników wodnych. Mosty wyróżniają się na tle tego krajobrazu, niektóre wyginają się pod takim kątem ,że trzeba schodów aby się na nie dostać. Całkiem niezłego poczucia równowagi wymaga przeprawa przez Ogrody Herbaciane jeśli chcesz uniknąć upadku, nawet wtedy kiedy omijasz mosty. W tym momencie, równowaga nie była czymś czego miałam w nadmiarze. Dróżki były śliskie od wody i rozpadu i upadłam z piętnaście razy zanim udało mi się stracić z oczu główną bramę U podnóża mostu księżycowego poddałam się, usiadłam na kępie paproci. Ruch sprawił tylko ,że zrobiłam się bardziej zamroczona, a mój świat przekształcił się w kalejdoskop krwi, wody i cieni Zadrżałam padając do przodu i podtrzymując się niezranionym ramieniem zanim wpadłam twarzą do wody. Moje odbicie zafalowało przede mną, ukazując mi jasny obraz sytuacji. Moja iluzja praktycznie całkowicie zniknęła, każdy turysta który przejdzie tą ścieżką będzie spoglądał na więcej niż się spodziewał, krew pokrywała moje usta i włosy, przesiąkając przez sweter prawie ,że do pasa. Spojrzałam w swoje własne oczy i wiedziałam ,że umrę Jeden z karpi koi podpłyną do góry i wpatrywał się we mnie, przerywając moje odbicie i zamieniając je w niezliczona ilość zmarszczek. Spojrzałam na dół na niego, prawie się uśmiechając kiedy sięgnęłam aby dotknąć go kciukiem lewej dłoni. Nie odpłynął onieśmielony tym gestem — Hej, pamiętasz mnie? — wyszeptałam — Tęskniłeś za mną? Myślę....,myślę ,że chyba tym razem już zostanę — ryba zanurkowała ,znikając pod powierzchnią, pozostawiając moje palce brodzące po wodzie. Pierścienie zabarwionej na czerwono wody rozchodziły się w miejscach w których dotykałam Nawet nie poczułam kiedy moja twarz uderzyła w taflę stawu. Wszystko zalała

ciemność, chwalebna ciemność i ostateczny, perfekcyjny brak bólu. To koniec, wszystkiego, ucieczki, walki i bólu. I wszystko przez co przeszłam w końcu dobiegło końca i tym razem woda zaniesie mnie do domu

15 — Toby, nie umieraj!, nie umieraj!— brzmiało to prawie jak głos Tybalta, lecz głos dochodził do mnie zbyt zniekształcony i zbyt oddalony abym mogła to naprawdę stwierdzić. Woda przesiąkała przez mój sweter, przyklejając moje włosy do policzków, moje powieki były ciężkie. Zbyt ciężkie aby je otworzyć. Zagłębiłam się w ramiona które mnie trzymały i pozwoliłam sobie odpłynąć, zwiotczeć, opaść w ciemność Czas płynął. Jak dużo nie mogłam powiedzieć, wiedziałam tylko ,że podróżuje w kierunku przytomności i walczyłam z tą podrożą wszystkimi siłami które tylko miałam. Nieprzytomnością powstrzymywałam ból, obowiązki i zbyt wiele nasuwających się pytań, sen niósł tylko spokój i cień słońca na wodzie. Miałam dość. Sen był wszystkim czego teraz chciałam. Ale nie zawsze dostajemy to czego chcemy. Ból uderzył bez ostrzeżenia, sapnęłam otwierając oczy w zaskoczeniu, tylko po to aby zaraz zamknąć je kiedy moja głowa zaczęła pulsować. To co zobaczyłam nie powiedziało mi nic o miejscu w którym się znalazłam, tylko tyle ,że nad sobą miałam dach i ,że to przyciemnione światło nie było naturalne. Byłam gdzieś, w jakimś wnętrzu, nie wiedziałam tylko gdzie. Nie żeby to miało jakiekolwiek znaczenie skoro byłam zbyt słaba aby się ruszyć i zbyt obolała aby się tym przejmować. Miałam nadzieję ,że nie leżę tu jako czyjaś kolacja, gdyby tak jednak było to przynajmniej pomogłoby to na mój ból głowy. Kilka eksperymentów i okazało się ,że mogę poruszać prawą dłonią. Ziemia pode mną była miękka, sprężysta w dotyku, wilgotna i ciepła. Zmarszczyłam brwi ogarnięta ciekawością, gdzie byłam? Kroki nadeszły z poza mnie, nie mogłam uciekać, nawet nie byłam się w stanie zmusić aby ponownie otworzyć oczy. Wszystko co mogłam zrobić to leżeć tam, zamarłam kiedy czyjaś dłoń pieściła mój policzek a głos wyszeptał— Ona jeszcze nie jest na ciebie gotowa. Spij Błogosławiona ciemność nadpłynęła znowu, biorąc mnie w swoje objęcia Śniłam o szklanych różach i posmaku mięty Świadomość nadeszła szybciej po raz drugi, nawet chociaż nie byłam wcale bardziej skłonna ją przyjąć, powrót do mojego ciała oznaczał powrót do bólu a zrobił się on zdecydowanie gorszy w czasie gdy spałam, rozprzestrzeniając się z mojej głowy poprzez ramię aż do każdego oddechu w klatce. Ale żyłam, uderzyło mnie to i otworzyłam oczy, zbyt zaskoczona by odgrywać dłużej martwą. Żyłam Spojrzałam do góry na sufit utkany z gałązek wierzby, podtrzymywany przez całą serię łuków które wydawały się wyrastać z pokrytej mchem podłogi Pixie skupione były na każdej dostępnej powierzchni, ich blask oświetlał pomieszczenie. Mech pode mną był cały mokry, w czego konsekwencji mokra byłam i ja, wiedziałam gdzie byłam. We włościach Lily Jedyne wejście do tych włości o którym wiedziałam wymagało wspinaczki w górę stromego mostu prowadzącego do pomniejszego ogrodu. Byłam prawie pewna ,że nie zrobiłam tego zanim straciłam przytomność, szczerze to byłam zaskoczona ,że w ogóle udało mi się dotrzeć do Herbacianych Ogrodów — Halo? — powiedziałam mój głos bardziej przypominał szept — Jest tu ktoś? — Nie śpisz — to był głos który słyszałam wcześniej, miękki ,kobiecy i zaniepokojony — Zostań tam gdzie jesteś. Nie ruszaj się. Sprowadzimy ją — Kapuje — powiedziałam i zamknęłam oczy. Nie ruszanie się nie będzie takie trudne. Wątpiłam w swoją zdolność aby zejść z posłania a już w ogóle aby próbować stąd

uciekać. Nie słyszałam kiedy ta co mówiła wyszła ale po kilku bliżej nieokreślonych minutach czy też godzinach, nie mam pojęcia ,miękkie kroki nadeszły, przy akompaniamencie szelestu jedwabiu. Zatrzymały się tuż przy mojej głowie — Witaj Lily — powiedziałam nie otwierając oczu — Przepraszam ,że wpadłam tak bez uprzedzenia — Zawsze jesteś tu mile widziana — zbeształa. Jej głos był jak woda przelewająca się przez kamienie, spleciona z japońskim akcentem — Nawet jeśli nie wybrałaś aby tu przyjść, jesteś tu mile widziana — Przepraszam — powiedziałam wciąż szepcząc, nie byłam pewna czy byłabym wstanie podnieść głos nawet gdybym chciała — Zostałam trochę pogruchotana — Zauważyłam. Wszyscy zauważyli. Co zrobiłaś biednej Marci? — dłoń dotknęła mojego ramienia, testując okolice rany. Jej palce były chłodne i ból odleciał kiedy mnie dotknęła — Była bardzo zmartwiona, a w kasie znalazła grzyby Wypuściłam powietrze z syknięciem, relaksując się kiedy najgorsza fala bólu odpłynęła — Nie miałam pieniędzy a musiałam dostać się do środka — Głupiutcy Odmieńcy — zbeształa mnie ponownie — Czy nie przyszło ci do głowy po prostu zapytać? — To nie w moim stylu — powiedziałam, wymuszając lekki uśmiech Lily parsknęła tak jakby karciła niesforne dziecko ale wciąż pocierała moje ramię, jej palce pozostawiały za sobą ślady przyjemnego odrętwienia. Otworzyłam oczy, podnosząc głowę aby ja obserwować — Cicho — powiedziała — Leż spokojnie — Tak jest, proszę pani — powiedziałam obserwując jak sięga nade mną aby zerwać gałązkę naparstnicy* z pokrytego mchem nasypu Jej dłonie były szczupłe i pokryte delikatnymi srebrnymi łuskami, palce połączone delikatnymi błonkami aż do kciuka. Tylko jej palce wyglądały ludzko, i nawet one były blade, ze srebrno niebieską poświatą. Mogłam dostrzec cień jej twarzy kiedy obróciłam głowę w prawo i wspomnienia dostarczyły mi tego czego nie mógł wzrok, była nieprawdopodobne wręcz delikatna, z długimi czarnymi włosami w które wplecione miała gałązki wierzby, blada skóra, ozdobiona przez delikatne, srebrno, zielone łuski. Była piękna, ale to nie było ludzkie piękno. Nawet jak na standardy wróżek Lily była wyjątkowa — Och, October — powiedziała, machając kwiatami tuż nad moją twarzą —Jesteś moją ulubioną łamigłówką, dziecko, taką która nie ma żadnego sensu. Mogę pomóc ci tym razem czy wolisz wykrwawić się na śmierć z powodu tego co kiedyś stało się między nami? — Jak mnie tu sprowadziłaś? — zapytałam, spoglądając poprzez kwiaty na jej twarz — Nie zrobiłam tego — powiedziała i uśmiechnęła się — Krew w wodzie, pamiętasz? Zostałaś przyniesiona do mych drzwi, mogłam cię wpuścić i zagwarantować ci pomoc z powodu pozwolenia którego udzieliłaś mi przy pomocy tej krwi. Nie mogę zrobić nic więcej, chyba ,że dasz mi swoją zgodę — Przyniesiona do Twoich drzwi? — zapytałam — Masz więcej przyjaciół niż ci się wydaje, October. Pozwolisz mi sobie pomóc? Magia rusałek rządziła się swoimi prawami. Kiedy krwawiłam do wód Lily dałam jej pozwolenie aby utrzymała mnie przy życiu, nie mogła zrobić nic ponadto chyba ,że powiem jej ,że mogła. Naparstnica — rośliny należące do rodziny babkowatych — Oczywiście — powiedziałam, zamykając ponownie oczy. Z klątwą Evening wiszącą nade mną, nie stać było mnie na odrzucenie jakiejkolwiek oferty pomocy. — Dobrze więc, odpocznij, nie musisz robić nic ponadto — Czułam jak przeciąga naparstnicą w dół skraju rany na moim ramieniu, muskając najgorsze uszkodzenia. Jej płatki zakuły, kiedy dotknęły skóry zanim, chłodne, znieczulające odrętwienie zaczęło rozprzestrzeniać się płynąc z jej wnętrza. Naparstnica jest trująca, śliczna, śmiercionośna i prawdopodobnie nie najlepsza do umieszczania w otwartej ranie. Ale w końcu cały dzień dzisiaj płaciłam moje rachunki przy pomocy grzybów i nie jestem uzdrowicielką. Jeśli Lily

sądziła ,że pocieranie naparstnicą mojego ramienia pomoże to prawdopodobnie miała rację, a nawet jeśli nie miała nie mogła wyrządzić mi więcej szkód niż to co już mi się przydarzyło. Lily zaczęła skandować coś po japońsku. Znieczulenie rozprzestrzeniało uczucie chłodu dalej zmniejszając odczucia w moim ramieniu i szyi gdy powietrze wypełniło się zapachem lilii wodnych i kwiatów hibiskusa. Kiedy skończyła dotknęła dłonią mojego policzka i powiedziała — Świat poczeka na ciebie, i będzie tu kiedy powrócisz To było wszystko czego potrzebowałam. Westchnęłam i przestałam walczyć aby pozostać przytomną, pozwalając sobie odpłynąć z powrotem w ciemność. Lily była częścią mego życia od tak dawna jak tylko pamiętam, nawet dłużej niż Sylvester, a to coś znaczy. Mama kiedyś zabrała mnie do Herbacianych Ogrodów kiedy wciąż bawiłyśmy się w udawanie ludzi, karmiąc tatę wymówką o czasie tyko dla dziewczyn. Lily zawsze tam była, szczęśliwa ,że nas widzi, ale obserwowała też zawsze moją matkę z ostrożnością której wtedy nie rozumiałam, a zrozumiałam ją dużo dużo później. Lily obserwowała ją bo ciężko jest zaufać pannie młodej z krainy wróżek która żyje pośród ludzi, buduje ona bowiem swoje życie na kłamstwie i niszczy wszystko co wejdzie jej w drogę Wciąż tam była kiedy opuściłam Letnie Krainy. Krótko wahałam się czy służyć u niej czy pójść do Devina, ale propozycja Devina była bardziej kusząca, ekscytująca a ja w końcu byłam córką swojej matki. Szukałam podniecenia. Wciąż jednak pozostałyśmy blisko a jej drzwi zawsze były dla mnie otwarte, aż do tego dnia kiedy wszystko poszło nie tak..... dla nas obu. Poszłam do Lily kilka dni po tym jak udało mi się wydostać ze stawu, wciąż w szoku i na wpół w histerii z wszechogarniającego żalu i gniewu. Chciałam wiedzieć dlaczego mnie nie uratowała. Dowiedziałam się wtedy więcej niż się spodziewałam — Ustanowił ściany wokół mojego domostwa — powiedziała — Byłam samotna, October, taka samotna a moja magia działa rozwojowo i leczniczo, nie jest to magia transformacji. Nie mogłabym cię uratować moje dziecko. Mogłam tylko utrzymać cię tam na tyle wygodnie na ile pozwoliła mi na to woda, przykro mi Lily była takim samym więźniem Simona jak ja ponieważ na czternaście lat, świat zapomniał ,że kiedykolwiek istniała. Mieszkańcy jej włości nagle zostali rozproszeni i stali się bezdomni i nie byli w stanie zrozumieć dlaczego. Była bliżej śmierci niż ja kiedy zaklęcie zostało przełamane. Nie mogłam nienawidzić jej za coś co Simon zrobił nam obu. Miałyśmy coś wspólnego, kiedyś sprawimy ,że Simon Torquill zapłaci za to co zrobił Posmak kwiatów hibiskusa wezwał mnie z moich wspomnień z powrotem do ciała. Westchnęłam i otworzyłam oczy mrugając. Ból zniknął. Tak jak i moja koszulka, wraz z resztą ubrań, nie miałam na sobie niczego z wyjątkiem pasków mchu i kory wierzby które Lily ułożyła na moim zranionym ramieniu. Nie jestem jakoś specjalnie nieśmiała, ciężko jest dorastać w Letnich Krainach, gdzie ubrania są solidnie opcjonalne i pozostać nieśmiałym w tej dziedzinie, ale to nie oznacza ,że jakoś bardzo rozkoszuje się nagością. Nadzy ludzie są z definicji nie uzbrojeni Opierając mój prawy łokieć na ziemi, podniosłam się do pozycji siedzącej. Ten ruch sprawił ,że moja głowa zaczęła wirować. Przynajmniej mój ból głowy zmniejszył swoje natężenie, teraz był w połowie taki jak poprzednio. Lily klęczała kilka jardów ode mnie, mocząc coś w wodzie małego stawu Teraz kiedy mój wzrok był skupiony, mogłam powiedzieć ,że ten szelest który słyszałam wcześniej faktycznie pochodził z jej ciężkiej jedwabnej szaty. Była ona ciemno zielona haftowana w biało srebrno wzór falistych smoków. Para pixie opierała się na hebanowej spince podtrzymującej jej włosy w jednym miejscu, rzucając migoczące cienie na jej twarz. — Ruszaj się powoli — powiedziała, podnosząc się i podchodząc aby przyklęknąć tuż

przy mnie — Zrobiłam co w mojej mocy, ale ludzka część ciebie protestuje na ingerencję magii, a żelazne kule blokują mnie jeszcze bardziej. Nie mogę zrobić nic więcej. — Przepraszam, to nie był mój pomysł — powiedziałam, poruszając ramieniem do tyłu w celu eksperymentalnym. Bandaże na moim ramieniu napięły się, skrzywiłam się. Lily zaczęła moczyć opatrunek jedwabną gąbką. Woda zabierała ze sobą większość bólu ale nie wszystko. Nie byłam zaskoczona ,że nie mogła całkowicie mnie uleczyć, walczyła z żelazem i nie miałam prawa oczekiwać cudu. Gdyby była czymś mniej niż Rusałką w jej własnym świecie prawdopodobnie nie byłaby w stanie zrobić tak wiele ile zrobiła. Nic z tego nie powstrzymało mnie przed byciem rozczarowaną kiedy zdałam sobie sprawę, jak rozległe były pozostałe uszkodzenia. Nie zrobią one ze mnie kaleki (wciąż jednak będę musiała używać jednego ramienia nawet wtedy gdy się już całkiem zaleczy) ale uczynią moją pracę o wiele trudniejszą niż była wcześniej. To chyba nauczy mnie być bardziej ostrożną. Spojrzałam na Lily i uśmiechnęłam się tak gorliwie jak tylko mogłam rozczarowana i obolała — To całkiem niezła robota Machnęła ręką, odrzucając moje słowa. Wszystko co choćby trąci słowami dziękuje w świecie wróżek jest zabronione — To nic ponadto czego wymaga gościnność. Naprawdę, , October, nie byłoby potrzeby robić niczego gdybyś po prostu przestała skakać przed kulami — Spróbuje to zapamiętać — To dobrze — skrzela pod jej szczęką zatrzepotały i nagle poczułam uczucie niepokoju. Próbowała to ukryć ale znałam ja wystarczająco dobrze ,żeby wiedzieć jak przemęczona była Zaklęcia uzdrawiające są męczące nawet wtedy kiedy nie walczysz przeciwko żelazu — Lily, dobrze się czujesz? — Jestem zmęczona October, nic ponadto, to minie — uśmiechnęła się — Teraz powiedz mi dlaczego musiałaś zostać wyciągnięta z mojego stawu? Zakrwawiłaś wszystkie moje ryby — Ponieważ tęskniłabyś za mną gdybym zginęła? — wzruszyłam ramionami — To tylko taka myśl — Możesz mieć rację — powiedziała Lily jej uśmiech odpłynął — Co się stało? Zasługiwała na to aby się dowiedzieć nawet jeśli nie chciałam jej mówić. Zmusiłam się aby spojrzeć jej w oczy, wzięłam głęboki oddech i zaczęłam od początku. Opowiedzenie całej Historii zajęło mniej czasu niż oczekiwałam, wszystko zamieniało się w szybko wypływające z mych ust słowa. Ulżyło mi kiedy powiedziałam to wszystko w końcu komuś na głos, tutaj w miejscu w którym kontrola Lily oznaczała ,że nie było ryzyka podsłuchu Pilność wydarzeń zniknęła, redukując je do prostych faktów. Lily słuchała, wyraz jej twarzy robił się coraz bardziej ponury, podczas gdy wyjaśniałam coraz więcej i więcej z ostatniej bajki której częścią była Evening Winterrose. Kiedy doszłam do końca jej usta były zaciśniętą w wąską kreskę — Wygląda na to ,że masz napięty grafik — Nie z własnego wyboru — Nawet jeśli — podniosła się wskazując ręką w moją stronę — Wrócę z herbatą i szyba szlafrokiem dla ciebie, abyś miała co ubrać. Odpoczniesz tutaj chwilę zanim pozwolę ci odejść, niemądre dziecko Weszła do wody i już jej nie było, pozostawiając za sobą tylko lekki zapach hibiskusa i lilii wodnych — Ok— powiedziałam, i opadłam z powrotem na posłanie z mchu

16 Szlafrok który przyniosła Lily pasował całkiem nie źle, nawet jeśli czułam się w nim

bardziej odkryta niż kiedykolwiek przedtem. Nagość jest w porządku, nie moja ulubiona rzecz ale może być. Ubieranie się w jedwabny szlafrok kogoś kto jest sześć cali niższy było mniej niż w porządku. Brzeg kończył się na połowie mego uda, a dekolt ledwie zakrywał mi piersi. Aby wszystko pogorszyć albo przynajmniej uczynić bardziej upokarzającym całość była w kolorze blado różowego kremu, czułam się jak gwiazda jakiegoś obłąkanego, fantastycznego filmu porno. Okład na moim lewym ramieniu zabił ten pomysł dość szybko. Mogłam też poruszać tym ramieniem o wiele łatwiej niż kiedy pierwszy raz się obudziłam (Odmieńcy nie leczą się tak szybko jak wróżki czystej krwi) ale wciąż nie wiedziałam jak znaczącą była ta poprawa. Nie mogłam poruszyć się na tyle szybko aby zrobić coś użytecznego, a podnoszenie ciężarów było zdecydowanie wykluczone przez następne kilka dni. Nie martwiłabym się o to zanim ludzie zaczęli do mnie strzelać. Teraz kiedy już zaczęli miałam wiele powodów aby się martwić. Ktokolwiek zabił Evening i postawił na mojej drodze Redcapa nie miał zamiaru się odczepić. Jeśli była jeszcze na to jakaś szansa to zginęła ona kiedy facet zaczął do mnie strzelać na ulicy. Czymkolwiek była ta gra, byłam jej częścią aż do końca Lily przytrzymała nawilżający okład z mchu nie pozwalając mi się poruszyć bardziej niż sięgnąć po swoją herbatę. Kombinacja naturalnych mechanizmów obronnych mojego ciała i wody z włości rusałki, pomagała ale wykonywanie ruchów wciąż nie było łatwe. Nie byłam w stanie pomóc jej zmyć krwi z moich włosów. Ściągnęła je w warkocz kiedy już skończyła przewiązując go paskiem materiału wyrwanym z mojej nieodwracalnie zniszczonej bluzki. Wciąż wyglądałam kiepsko, ale fakt ,że nie wydawało się iż padnę martwa w każdej następnej sekundzie był naprawdę imponujący — Wypij to — powiedział Lily, podając mi kolejny kubek herbaty — To ci pomoże Pachniało jak owoce róży i hibiskusa, dokładnie tak samo jak poprzednie jedenaście — Czy w najbliższej przyszłości skończę z picem tego? — rozumiałam o co chodziło, herbata pomagała mi po utracie krwi, i to wlewanie wód z włości rusałki do mojej rany i mojego wnętrza robiło to samo. Nie miałam nic przeciwko. Ale nic z tego nie powodowało ,że pomysł zatopienia się w tej herbacie wydawał się bardziej atrakcyjny Lily posłała mi srogie spojrzenie — Skończysz kiedy ja uznam ,że skończyłaś — Racja — wzięłam kolejny łyk, grymasząc. Był całkiem dobry powód dla którego piłam tą herbatę, wciąż jednak zabiłabym za kubek kawy Bardziej delikatnie Lily powiedziała — Przepraszam za moje rozdrażnienie October, ale nie chce widzieć jak umierasz z powodu swojego pośpiechu, nie jeśli mogę zatrzymać cię tutaj — To nie pośpiech Lily, mam robotę do wykonania — dla Lily, rok i dzień znaczyły mniej więcej to samo — Nie śpieszysz się? Czy to oznacza ,że zostałaś wyłowiona ze stawu pełnego karpi niepotrzebnie? To ciekawe, powinnam była zdać sobie sprawę ,że wpadłaś do tego stawu umyślnie aby odpocząć z wyczerpania i przeciążenia, natychmiast zostaniesz umieszczona tam z powrotem, przepraszam Westchnęłam — Lily, pospiech zazwyczaj nie kończy się tym ,że ktoś do ciebie strzela — Rozumiem. Więc, przypuszczam ,że przystanęłaś aby pomyśleć o tym jakie działania doprowadziły do twojego postrzelenia? — Ja..... — Lily zmrużyła oczy a ja przerwałam, odtwarzając wydarzenia popołudnia w swojej głowie. Nie myślałam ani nawet nie działałam po prostu reagowałam. Reagowałam od momentu w którym usłyszałam na automatycznej sekretarce głos Evening. Spoglądając w dal powiedziałam — Nie — Tak myślałam. Ludzie próbują cię zabić od kiedy cię znam, to wydaje się jakby normalna część twojej egzystencji, i z czasem pogodziłam się w tym faktem. Ale nawet

jeśli tak jesteś to nigdy nie widziałam abyś tam mało troski wkładała w uniknięcie ich wysiłków. Wydaje się prawie jakbyś chciała aby cię złapali — Lily...Ja — Nie — powiedziała i przerwałam, biegnąc po ścianie jej nieugiętości — Zapominasz o tym jak dobrze znałam twoją matkę. Wymówki Amandine zawsze były podobne do twoich. Nic co mi powiesz nie będzie dla mnie niczym nowym Podniosłam oczy i napotkała moje spojrzenie bez zmrużenia oka. Jej usta wykrzywiły się w lekkim, smutnym uśmiech, marszcząc łuski które biegły po jej policzkach — Może i nie. Ale zawsze wypuszczałaś ją wolno Uśmiech zmiękł, zrobił się jeszcze bardziej smutny i bardziej akceptujący w tym samym czasie — Również zawsze tego żałowałam — Robimy to co musimy — Tak, jak przypuszczam, musimy — westchnęła — No dobrze — Co teraz? — zapytałam — Teraz możesz mnie opuścić. Nawet gdybym mogła trzymać cię tu wbrew twojej woli, nawet gdybym chciała po tym co przeszłyśmy razem, Winterrose związała cię ze sobą, i nie mogę przeciwstawić się prawu tak bezpośrednio. Słońce wkrótce zajdzie — ....zajdzie?— zapytałam wpatrując się w nią — Lily była noc kiedy tu dotarłam — przelotnie zastanowiłam się ile czasu w mojej ludzkiej pracy udało mi się już przegapić — Czas mija, October — powiedziała. Nie miałam na to żadnej odpowiedzi. Lily spojrzała na mnie i kontynuowała — Kiedy słońce zajdzie na, Marcia wezwie dla ciebie taksówkę a jedna z moich pracownic eskortuje cię do granic parku. Kiedy tylko opuścisz moje ziemie ,możesz robić cokolwiek czujesz ,że musi zostać zrobione, a ja zrobię to czego wymaga gościnność — W porządku — powiedziałam — Jeszcze nie skończyłam — jej ton głosu zrobił się ostry i chłodny — Nie wypuściłabym cię stąd wcale gdyby nie klątwa wiążąca, i nie byłaś moim niechętnym gościem już kiedyś wcześniej, zrozumiałaś. Twoja matka nie wybaczy mi jeśli zginiesz — Moja matka nie opuściła Letnich Krain przez dwadzieścia lat — powiedziałam, bo nie mogłam się już powstrzymać — Wątpię ,że przyjdzie tu aby na ciebie pokrzyczeć — Myślę ,że byłabyś zaskoczona tym co mogłaby zrobić — spojrzałam na nią i nie mogłam wymyślić ani jednej rzeczy aby na to odpowiedzieć. Więc siedziałyśmy tam i popijałyśmy herbatę podczas gdy cisza rozciągała się pomiędzy nami, do czasu aż Lily podniosłą głowę i wykonała jakiś niezrozumiały dla mnie znak — Słońce zaszło — powiedziała i wstała, poruszając się z płynną klasą — Chodź October. Czas iść. Mam tylko nadzieję ,dla Twojego własnego dobra ,że odpoczęłaś wystarczająco Zmusiłam się do tego aby stanąć na nogach i podążyłam za nią, przystając aby zabrać moje zakrwawione ciuchy od Puci* u której widziałam tylko skrzydła i oślepiająco białe oczy. Wyglądała znajomo, jak ktoś kogo już kiedyś znałam, ale nie zapytałam. Historię których możesz dowiedzieć się w niezależnych włościach zwykle nie są jakieś specjalnie przyjemne. Lily przystanęła i spojrzała na mnie — Powinnaś się ubrać — powiedziała — Na zewnątrz jest zimno, a ty nie jesteś tak do tego przyzwyczajona jak ja — To prawda — powiedziałam. Nikt nie jest tak przystosowany do chłodu jak rusałka, jeśli nie liczyć różnych gatunków śnieżnych wróżek. Lily mogła chodzić nago w minusowej temperaturze i nie miałoby to na nią wpływu Nasunięcie dżinsów na zbyt krótki szlafrok przekształciło go w nieco pozbawioną gustu, drogo wyglądającą, jedwabną bluzkę, nałożyłam na to mój poplamiony krwią sweter i wszystko to sprawiło ,że poczułam się jakbym kontrolowała sytuację, pomijając dziurę w lewym ramieniu. Nie bycie ubraną jak uciekinierka z domu publicznego wróżek ,wydawało się być w

moim przypadku nie wykonalne. Założyłabym z powrotem mój stanik ale wymagało to usunięcia szlafroka, zamiast tego zwinęłam go i wepchnęłam za pasek spodni. Moje lewe ramie wyginało się niechętnie ale wyginało się. Musiałam być usatysfakcjonowana tym co mam. Pokiwałam sama do siebie i poszłam za Lily przez ciemność z powrotem do świata ludzi. Noc przegoniła turystów, wypełniając cienie zupełnie innego rodzaju tłumem. Nie ma żadnych świetlików w Kalifornii, ale punkciki światła wciąż tańczył na powierzchni wody, rzucane od co niektórych, ambitniejszych ryb. Są pewne korzyści z inwazji pixie, świetliki nie przekłuwają nocy swoim lśniącym śmiechem ani nie kręcą ze sobą ozdobnych baletów w powietrzu. Białe świąteczne światło prześwitywało przez gałęzie drzew, zapewniając jaśniejsze i bardziej stałe oświetlenie Pixie które były już zmęczone akrobacjami przysiadały na mieszkańcach tych włości rozmiarem bardzie przypominających ludzi, były rozproszone na ścieżkach, śmiejąc się i rozmawiając. Herbaciane Ogrody są zawsze ich najlepszą przystanią kiedy nikt oprócz nocnych mieszkańców nie może ich zobaczyć. To wtedy nikt i nic nie musi się ukrywać Puca* — złośliwa, psotna wróżka Rozmowy milkły kiedy się zbliżałam czułam spojrzenia oczu na moich plecach kiedy przechodziłam ale nie odwracałam się. Niektóre rzeczy lepiej pozostawić w spokoju, a w to włączają się pytania od ludzi którzy utracili swój dom na czternaście lat ponieważ stał on się moim więzieniem. Było mi przykro i cofnęłabym to wszystko w mgnieniu oka gdybym tylko mogła ale każdego dnia przekonywałam się coraz bardziej ,że spoglądanie wstecz nigdy niczego nie rozwiązuje. Obiecana pracownica Lily siedziała balansując na najniższej drewnianej belce ogrodzenia tuż obok bramy, gawędząc z wysokim mężczyzną o brązowych włosach którego oczy obramowane były tym błyskiem charakterystycznym dla wszystkich wróżek, przystanęłam szeroko otwierając oczy — Juliet? — zapytałam Kobieta odwróciła się na dźwięk swojego imienia i uśmiechnęła, ujawniając ponadwymiarowe kły za swoimi wiśniowymi ustami. Wąskie pręgi widniały po obu stronach jej twarzy, znikając w złoto brązowych pasmach jej włosów — Hej, Tobes — powiedziała, zsuwając się z ogrodzenia z niesamowitą wręcz łatwością i pól uśmieszkiem w moją stronę — Zaskoczona? — Julie — powiedziałam nieomal ,że szeptem. W jakiś sposób zmniejszyłyśmy dzielący nas dystans, w jakiś sposób przytulałam ją i śmiałam się tak mocno ,że prawie płakałam, czy może płakałam tak mocno ,że prawie się śmiałam? Julie oplotła mnie ramionami a ja zrobiłam to samo, z dodatkowym dźwiękiem pomruku dochodzącym z jej ust Mężczyzna z którym rozmawiałam, stanął z tyłu, usuwając nam się z drogi, obserwując nasze powitanie z niewielkim uśmiechem W końcu, odsunęłam Julie na długość ramion, wpatrując się w nią — Co tu robisz? — To co zwykle — Julie wzruszyła ramionami, wywracając oczami dając mi do zrozumienia ,że to co zwykle nie było niczym naprawdę ważnym — Wujek Tybalt znowu jest rozdrażniony, więc jestem tutaj, odgrywając służebnicę do czasu aż będzie bezpiecznie wrócić do domu — Co zrobiłaś? Uśmiechnęła się ponownie — Ugryzłam go — Dobrze dla ciebie — ścisnęłam jej przedramię, odpowiadając uśmiechem. Julie jest jednym z Odmieńców Cait Sidhe, rezultatem flirtu pomiędzy jednym z dworzan Tybalta i śmiertelną kobietą. Na nieszczęście dla wszystkich zaangażowanych, Julie dokonała swojego Wyboru Odmieńca w jeden z najbardziej dramatycznych sposobów. Był wypadek, nigdy nie poznałam szczegółów i jej śmiertelna matka została zabita podczas gdy Juliet, w wieku

sześciu lat, uwięziona przy pomocy swojego talentu do zmiany kształtu Policja która przybyła zrobić porządek, znalazła ciało ale nie znalazła małej dziewczynki. Julie była już wtedy w rękach rodziny jej ojca Lata zajęło im przywrócenie jej do ludzkiej formy. Z tego co słyszałam Tybalt próbował wszystkiego, aż w końcu jednego dnia po prostu się przemieniła. Od tego czasu tak właśnie wyglądał ich związek, jako jej de facto wujek, próbował zmusić ją aby stosowała się do prawa rządzącego dworem kotów, a ona praktycznie całkowicie je ignorowała, aż do momentu w którym była wyrzucana z dworu dosłownie za ogon. I tak w kółko. Była zgorzkniałym, urażonym, nieprzystosowanym dzieckiem które wyrosło na równie nieprzystosowaną nastolatkę, naturalne było ,że zostałyśmy przyjaciółkami w dniu w którym się poznałyśmy. Miała w sobie wiele gniewu i wiedziała jak go wyrazić. Jako ktoś kto zawsze był lepszy w poskramianiu niż wyrażaniu, zazdrościłam jej tego Julie była również tym uroczym, wybitnym powodem dla którego Tybalt tak bardzo mnie nie lubił. Odbyliśmy całkiem sporo wrogich spotkań podczas mojego pobytu w Letnich Krainach, z których większość kończyła się na nim przypominającym mi ,że byłby szczęśliwy gdyby mógł mnie wypatroszyć a nie robi tego tylko przez wzgląd na moją matkę. Kiedy dorosłyśmy, Julie podążyła za mną z dworu swojego wuja prosto do Domu była pierwszym Cait Sidhe który pozwolił sobie na tego rodzaju wyczyn. Szczęściara ze mnie ,że Tybalt zdecydował się winić za to mnie a nie ją, ponieważ to ja byłam tą mądrzejszą. Oto ja. Robię sobie wrogów przy pomocy mojego mózgu, od tak dawna jak tylko mogę sobie przypomnieć — Chcesz poznać mój skarb? — Julie zapytała, łapiąc brązowo włosego mężczyznę za ramię i przyciągając go bliżej aby mógł być podziwiany — Ross, to October Daye. Tobes, to Ross Hampton — Urocza — powiedział, wyciągając dłoń. Przyjęłam ją, potrząsając mocno i obserwując go w tym samym czasie. W najlepszym razie miał magiczną krew w jednej czwartej, a jego pochodzenie było bardzo subtelne, było coś w cieniu jego oczu co powinno dać mi jakąś wskazówkę, ale byłam zbyt zmęczona by się nad tym zastanawiać — Julie dużo o tobie mówiła — Teraz zaczynam się bać — powiedziałam, zabierając dłoń i spoglądając w kierunku Lily. — Jego matka służyła na tych ziemiach — powiedziała Lily. Stanęła na palcach aby nastroszyć włosy Rossa. Przyjął gest a nawet pochylił się aby jej to ułatwić — Podczas jej nieobecności jesteśmy jego domem i sercem. Potrzebuje pomocy aby przejrzeć nasze nawet najbardziej podstawowe złudzenie, ale to nie jest wystarczający powód aby pozbawić go jego miejsca Zbyt słaba krew jest jak swego rodzaju piętno społeczne w świecie wróżek. Chociaż nie jest wystarczającym powodem aby pozbawić cię go kompletnie. Niektórzy z największych uczonych i teoretyków magicznych świata wróżek, mieli słabą krew, to dawało im możliwość zobaczenia w nas tego czym naprawdę byliśmy, chociaż na odległość i sprawiało ,że byli silniejsi niż mogła zrozumieć większość ludzi .Mówiło to coś na temat Lily ,że zgodziła się przyjąć Rossa i Marcie, tak jak to zrobiła — Rozumiem — powiedziałam wsuwając dłonie do kieszeni. Spojrzałam z powrotem na Julie i powiedziałam — Zgaduje ,że wiesz co jest grane? — Lil mówiła ,że masz jakiś problem z idiotami z bronią, więc Ross i ja jesteśmy tutaj aby przeprowadzić cię przez wielki, zły park, i doprowadzić cię do twojej czekającej karocy, która w jakiś sposób okazała się być taksówką miejską San Francisco — powiedziała wieszając się na ramieniu Rossa w opatentowany przez siebie sposób — To będzie bułka z masłem — Racja — powiedziałam i zerknęłam na Lily która potrząsnęła głową. To był mój wybór. Wiedziała ,że Julie była na tyle Cait Sidhe ,że nigdy nie traktowała gróźb fizycznej przemocy poważnie, sama uważała siebie za największe zagrożenie w swoim otoczeniu,

chociaż jej krew była tak samo słaba jak i moja. Co do Rossa, miał magiczną krew w jednej czwartej co oznacza ,że jego magia była bardzo słaba jeśli w ogóle istniała. Dawała mi kogoś kto prawdopodobnie nie mógł zrobić nic ponad krzyk i schowanie się w najbliższych krzakach i Odmieńca Cait Sidhe która myślała ,że mogła odstraszyć wszystko krzycząc i pokazując pazury, dlaczego? Ponieważ sądziła ,że to przekona mnie abym nie szła. Potrząsnęłam głową i ruszyłam do bramy. Jeśli cokolwiek nas zaatakuje, możemy po prostu poddać się panice i poczekać aż odejdzie — Chodźcie, wprowadźmy ten podróżujący cyrk na drogę Lily podążała za nami tak daleko jak tylko mogła. Kiedy minęliśmy jej ziemie i weszliśmy z powrotem na teren parku, przystanęła mówiąc — October? Juliet i Ross stali kilka stóp ode mnie, Julie wciąż trzymała go za ramie. Spojrzałam z powrotem na Lily i powiedziałam — Tak? — Bądź ostrożna — Czyż zawsze nie jestem? — zapytałam i odwróciłam się nie czekając na odpowiedź, podążyłam za moją eskortą za bramę Na zewnątrz Herbacianych Ogrodów było prawie całkowicie ciemno, cienie przełamywały tylko losowo rozmieszczone latarnie i blask mijanych pixie. Postacie ludzi i wróżek przemieszczały się poprzez te cienie, idąc trasą którą przeznaczyła dla nich noc. Żaden z nocnych mieszkańców parku Złote Wrota nie potrzebuje zbyt dużo światła, wszystko co robi światło to pokazuje rzeczy które raczej woleliby pozostawić w ukryciu. Julie prowadziła od momentu kiedy wyszliśmy z domostwa Lily. Jej pochodzenie Cait Sidhe dawało jej taki wzrok w nocy przy którym wstydziłam się mojego a nawet mój był prawdopodobnie o niebo lepszy niż wzrok Rossa. Maść ze świata wróżek pozwalała ludziom przejrzeć iluzję, ale nie była w stanie zmienić ludzkiego oka. Utknął z tym co mogła dać mu jego krew. Dawałam z siebie wszystko aby tylko dotrzymać kroku. Pulsowanie w ramieniu było stałe, ale nie było niczym więcej niż łagodnym rozproszeniem. Lily dobrze wykonała swoje zadanie — Całkiem przyjemna noc jak na grudzień — powiedziałam, mrużąc oczy w mglistej ciemności — Mogę prawie udawać ,że widzę swoją dłoń naprzeciwko twarzy — Chyba — powiedziała Julie — Nie pada, to już coś — Lubię deszcz Julie rzuciła mi powalające spojrzenie, jej oczy rozbłysły światłem, poirytowaną zielenią. Wyszczerzyłam się do niej w uśmiechu. Większość kotów nie lubi wody, i pomijając jej tygrysie aspiracje, Julie nie była pod tym względem inna. Tak tygrysy mają pręgi, tak jak i pręgowane koty. Jeśli chcesz poznać różnice spróbuj wrzucić któreś do swojego basenu. Zalecałabym po tym akcie ucieczkę — Ja nie — powiedziała ponuro — Ja tak — powiedział Ross. Część napięcia opadła z ramiona Julie i uśmiechnęła się rzucając w moją stronę wzruszenie ramion mówiące i co ja mogę na to poradzić? Uśmiechnęłam się w odpowiedzi. Cliff sporo mnie nauczył o tym ,że czasem trzeba zmieć swoją postawę jeśli chcesz utrzymać pokój w związku. Zaczynałam powoli myśleć ,że ten Ross to było coś więcej niż tylko przelotny flirt Cait Sidhe nie często się zakochują, przeważnie angażują się w krótko trwałe romanse które nie znaczą nic ani dla jednej ani dla drugiej strony, i nigdy nie zakochują się w Odmieńcach, jeśli tylko mogą coś na to poradzić. Tak jest po prostu łatwiej. Zakochanie się w kimś kto zestarzeje się i umrze, podczas gdy ty będziesz żyć wiecznie nie jest cechą przetrwania więc nauczyły się trzymać na dystans ale to wszystko oznacza tylko tyle ,że kiedy już się w końcu zakochują to na zabój. Julie jest tylko w połowie Cait Sidhe, ale nigdy nie widziałam aby spoglądała na kogoś w taki sposób w jaki patrzyła na Rossa. Zaczęłam obserwować go z trochę większym zainteresowaniem, próbując rozwiązać zagadkę skąd pochodziła jego krew

wróżek Musiał już przywyknąć do tego rodzaju spojrzeń bo uśmiechnął się i powiedział — Ojciec mojej matki był jednym z Roane* — Rozumiem — powiedziałam. Roane są łagodniejszymi kuzynami Selkie*, nie są tak skłonne do zemsty a ich magia jest wrodzona, są zmiennokształtnymi jak Cait Sidhe, a nie zrzucającymi skórę jak Selkie. Są też praktycznie na wymarciu Julie posłała kolejny uśmiech w moją stronę — To właśnie mój facet — Super — powiedziałam, robiło się coraz jaśniej kiedy zbliżaliśmy się do ulicy gdzie miałam nadzieje czeka moja taksówka. Chciałam wrócić do domu, wypić galon soku pomarańczowego i zjeść coś zanim zacznę obdzwaniać ludzi z informacją ,że żyje. Zmarszczyłam się. Sylvester musi być w stanie paniki a Devin prawdopodobnie nie lepiej. Gałąź strzeliła za nami. Obróciłam się, krzywiąc się kiedy bandaże na moim ramieniu napięły się na wciąż jeszcze świeżej ranie postrzałowej. Nic tam nie było. Wciąż stałam tak przez chwilę zanim odwróciłam się z powrotem do mojej oszołomionej eskorty, poświęcając czas na złapanie oddechu i przeskanowanie otaczającej nas ciemności Julie wyglądała na rozbawioną ale Ross na przerażonego Roane – zmiennokształtne foki Selkie - w mitologii celtyckiej istoty mogące zmienić się z lwa morskiego w człowieka,poprzez zrzucenie skóry — Niczego nie czuje — powiedziała Julie — Ale wiatr wieje od nas, nie sadzę jednak żeby ktoś za nami szedł — Ross spoglądał na nią nerwowo, a przyozdobiony tygrysimi pręgami Odmieniec uśmiechnął się — W porządku skarbie, nic się nie dzieje. Masz mnie i Tobes razem z tobą, co mogłoby się wydarzyć? Nigdy nie kuś losu. Zaczęłam się odwracać kiedy usłyszałam drugi trzask gałęzi i tym razem dobiegł z o wiele bliższej odległości, ale już wtedy wiedziałam ,że nie będę wystarczająco szybka. Nigdy nie jest się wystarczająco szybkim kiedy niebezpieczeństwo jest realne. Wystrzał z broni zabrzmiał jak grzmot Ross krzyknął. Nie spojrzałam za siebie, nawet wtedy kiedy Julie zaczęła warczeć jak tygrys którym udawała ,że jest. Nie było czasu aby martwić się o nich, ledwie był czas aby zareagować. Już wiedziałam co się stało i przeklinałam samą siebie za głupotę, kiedy pochylałam się i pozwoliłam aby drugi strzał przeszedł tuż nad moją głową Redcap który próbował wcześniej mnie zabić zobaczył jak wsiadam do autobusu. Po tym, było tylko kwestią czasu kiedy po mych śladach dotrze do drzwi domostwa Lily i poczeka aż wyjdę. Weszliśmy prosto w zastawioną przez niego pułapkę Stał na otwartym terenie pomiędzy nami a ulicą, miał wyciągniętą broń, mgła kłębiła się grubo wokół jego kostek. Wysoki na sześć i pół stopy, same mięśnie i głupi uśmieszek, ostre rekinie zęby. To wszystko i bez broni wystarczyłyby aby mnie przestraszyć..... ale kiedy ją zobaczyłam w tym połączeniu zmieniłam stopień zagrożenia jaki powodował z prawdopodobnego zagrożenia na wielce prawdopodobną przyczynę zgonu. Wciąż stałam, próbując wykombinować co zrobić kiedy Julie popędziła nad moją głową z rykiem, obracając się w powietrzu i uderzając go stopą w klatkę piersiową. Zatoczył się do tyłu, odrzucając ja na bok jak domowego kota. Uderzyła w ziemie wciąż rycząc, odbijając się z powrotem na nogi i spoglądając na mnie. Wiedziałam co mam robić kiedy tylko to dostrzegłam. Julie i ja walczyłyśmy ramie w ramie kiedy obie pracowałyśmy dla Devina, byłyśmy w tym nawet całkiem niezłe. Wiedziałam jaki wykona ruch. A ona wiedziała jaki zrobię unik. Taka taktyka jest najlepsza kiedy jesteś pozbawiony broni tak jak my Ciężko jest przykładać uwagę do więcej niż jednej osoby na raz, to dlatego gangi zawsze mają taką przewagę w walce. Wzięłam zamach ramieniem tak daleki jak mogłam i

walnęłam drania w głowę z całą siłą jaką tylko miałam. Rykoszet uderzenia poleciał z powrotem do mego ramienia i powstrzymałam krzyk kiedy poczułam ,że coś się rozrywa. Wciąż jednak odniosło to pożądany skutek ponieważ ryknął i odwrócił się w moim kierunku, podnosząc broń. To dało Julie to czego potrzebowała aby znowu go uderzyć, wrzeszczał i pluł kiedy wbiła się pazurami w jego oczy. Nigdy nie jest dobrze kiedy jedna osoba walczy z gangiem. Chyba ,że zdejmujesz ich w kolejności pojawiania się inaczej twoi przeciwnicy będą po prostu wycofywać się i powracać Na nieszczęście dla nas, nadrabiał straty. Wziął zamach na Julie, a ona uchyliła się z drogi, zwalniając swój ruch aby dopasować go do mojego następnego ciosu ale on zamiast zwrócić swoją uwagę w moją stronę, przesunął broń tak ,że była skierowana bezpośrednio pomiędzy jej oczy Zamarła, jej oczy rozszerzyły się dziko, była przerażona. Chyba nigdy wcześniej nikt nie celował do niej z broni, a z takiej odległości nie musiał się nawet wysilać na dokładność, wszystko co musiał zrobić to pociągnąć za spust. Krzywiąc się uderzyłam go ponownie, to go nie zrani ale może spowoduje ,że odwróci wzrok na tyle długo ,że Julie uda się zrobić unik. Był zwyczajnym bandziorem, a bandziory zazwyczaj nie dostają swojej pracy z powodu swoich nadzwyczajnych zdolności myślowych Jeśli cały czas będziemy się tak zmieniać to może będziemy w stanie powstrzymać go przed postrzeleniem nas zanim wpadniemy jakiś plan i to wydawało się być w tej chwili całkiem niezłym pomysłem. Odmieńcy nie doznają aż takich uszkodzeń od żelaza jak wróżki czystej krwi, ale każdego rodzaju kula może zrujnować dobry dzień Wciąż był skupiony na Julie kiedy uderzyłam go z boku Odwrócił się celując teraz we mnie a Julie poleciała do tyłu tracąc równowagę. Och, na dąb i jesion tym razem go nie przyszpili, była zbyt przestraszona. Tym razem nikt go nie rozkojarzy — Whoa, wielki kolesiu — powiedziałam cofając się do tyłu. Uciekłabym gdyby nie trafił a jeśli trafi, tak czy inaczej byłam załatwiona — Nie ma potrzeby do stosowania przemocy — broń wypaliła na pół sekundy szybciej niż uderzył ból. Krzyknęłam, przyciskają dłonie do nowej dziury, tym razem w moim prawym udzie. Biorąc pod uwagę ciśnienie krwi przelewającej się pomiędzy moimi palcami, chciał ominąć główną arterię, a biorąc pod uwagę to jak blisko się znajdował, nie zwiastowało to nic dobrego. Strzelał aby mnie tylko zranić a więc miał zamiar zrobić to po woli. Zmuszając się aby nie hiper wentylować podniosłam głowę. Jeśli zginę, to zginę z otwartymi oczami. Stał tuż przede mną, Julie zginała się na ziemi tuż za nim — Niezła jazda ,suko — ryknął podnosząc broń Evening, tak mi przykro, pomyślałam. Trzymałam moje spojrzenie utkwione w jego, czekając aż strzeli. To było to, koniec gry Tybalt spadł z drzew znajdujących się tuż nad nami, lądując solidnie na głowie Redcapa Broń poleciała na bok a ja upadałam do tyłu. Wciąż nie wiedziałam dlaczego nie straciłam przytomności. Nie mogłam się ruszyć, wszystko co byłam w stanie zrobić, to gapić się, i to jeszcze z otwartą buzią. Nigdy wcześniej nie widziałam walczącego króla kotów. Nagle był wszędzie, w każdym miejscu. Były tylko kły, pazury, wściekłość i ryk jakby piła łańcuchowa próbowała śpiewać w operze. Nasz głupawy zabójca nie miał żadnych szans. Julie podniosła się na nogi, otrząsając się zanim pobiegła w ciemność. Moje serce zamarło kiedy zdałam sobie sprawę ,że nie usłyszałam ani jednego dźwięku wydanego przez Rossa od momentu w którym rozpoczęła się ta walka. Chciałam podążyć za nią ale nie mogłam zmusić swoich stóp aby się ruszyły. Dłoń Tybalta z wypuszczonymi pazurami,

przeorała w poprzek gardło Redcapa Udało mi się odwrócić głowę zanim dokończył ten ruch i spostrzegłam broń, która teraz leżała sobie spokojnie trzy stopy ode mnie. Podniosłam się na czworaka czołgając się poprzez trawę aby ją złapać. Rana na moim ramieniu i udzie krzyczała z każdym ruchem. Wciąż jeszcze trzy żelazne kule pozostały nadal w broni, wystarczająca ilość aby zabić z tuzin Odmieńców. Chyba powinnam się czuć zaszczycona faktem ,że ktoś zadawał sobie tyle trudu aby usunąć mnie ze swojej drogi. Było mi niedobrze. Pozostałe kule śpiewały do tych po których pozostały moje rany, sprawiając ,że ból był nawet gorszy. Żelazo ciągnie do siebie. To dlatego było ono tak niebezpieczne Słabe pociągnięcia nosem rozpoczęły się tuż poza mną, wspinając się na wyżyny i zamieniając w stały lament. Podniosłam się na nogi i odwróciłam wciąż spoglądając na ziemie. Nie chciałam zobaczyć tego co wiedziałam ,że tam zobaczę ale musiałam. Nawet wróżki czystej krwi opłakują swoich zmarłych Julie trzymała Rossa w ramionach, jej włosy falowały nad nim jak całun. Nie było dużo krwi, tylko kilka smug z przodu na koszuli Rossa, to nie wyjaśniało dlaczego się nie ruszał, dopóki Julie nie podniosła głowy, ten ruch sprawił ,że jej włosy się odsunęły ujawniając otwór wielkości pestki tuż nad jego lewym okiem. Musiał zginać prawie ,że natychmiast. W jakiś sposób wątpiłam w to aby pomogło to Julie. Lily wysłała ich aby mnie chronić. Więc dlaczego czułam się tak jakbym to ja zawiodła chroniąc tych dwoje? Dłoń opadła na moje ramię. Próbowałam odskoczyć i zachwiałam się kiedy ból w nodze wzmógł się na sile. Tybalt oplótł mnie swoim zakrwawionym ramieniem, powstrzymując przed upadkiem i przyciągnął do siebie. Spojrzał w dól na mnie, jego źrenice zwężyły się praktycznie do szczelin, kiedy przełknęłam i powiedziałam — Ja.... — powiedziałam. Spojrzał na Julie i Rossa, potem z powrotem na mnie. Pokiwałam — Nie chciałam... — Wiem ,że nie chciałaś aby coś im się stało, Lily też tego nie chciała — powiedział delikatnie, nigdy wcześniej nie słyszałam aby mówił takim tonem — Julie też będzie o tym wiedziała w swoim czasie. Ale teraz na pewno nie będzie w stanie tego zrozumieć — Jesteś ranny?— zapytałam, przyglądając mu się i oceniając na tyle na ile mogłam to zrobić z miejsca w którym się znajdowałam, przyciśnięta do jego piersi, żadna krew nie wydawała się należeć do niego. Redcap leżał tam gdzie upadł, nie ruszał się ale w jakiś sposób (myśląc o bólu w oczach Julie) nie mogłam odnaleźć w sobie żadnej litości. Został wynajęty aby zabić i wykonał swoje zadanie. Miałam nadzieję ,że ktokolwiek go wynajął zapłacił mu wystarczająco aby opłacało mu się zginać. Tybalt zamrugał, wyglądając na zaskoczonego moim pytaniem — Nie jestem ranny, za to Ty.... — Już jestem zatruta żelazem. Z tymi ilościami wody z domostwa rusałki wewnątrz mnie, to już niczego nie pogorszy — Wciąż jednak... — Mogę stać — powiedziałam i próbowałam odsunąć się od niego. Po chwili wahania puścił. Ani na sekundę nie spuszczając ze mnie wzroku, przesunął dłoń do rany na moim udzie, przyciskając do niej dwa palce. Podniósł dłoń do ust i przesunął językiem smakując krew. Stłumiłam dreszcz — To nie śmiertelna krew — powiedział w końcu — Będziesz żyć — Świetnie, świetna nowina, to sprawia ,że czuje się o wiele lepiej — sarkałam — Powinno. Twoja dzisiejsza śmierć byłaby kłopotliwa Przycisnęłam dłonie ciasno do uda. Przepływ krwi zwalniał, Tybalt miał rację, to mnie nie zabije — Ponieważ utknąłbyś z tych cholernym pudełkiem? — Oczywiście — odpowiedział Głupia ja. Z jakiego innego powodu ratowałby mnie? Przecież chodziło o mój dług.

W innych okolicznościach, prawdopodobnie przyniósłby popcorn — Dobrze walczysz. Nigdy wcześniej nie widziałam jak walczysz Pozwolił sobie na niewielki uśmiech — Zajęłaś go na tyle długo ,że zdążyłem wdrapać się na drzewa Było to najbliższe wzajemnych podziękowań na co pozwalała nam złożona etykieta zachowań w świecie wróżek. Pokiwałam, zamiast tego i zapytałam — Co tutaj robiłeś? — Czekałem na ciebie Zamrugałam. Nie to oczekiwałam usłyszeć — Co? — Byłaś ranna...... kiedy przybyłaś do Herbacianych Ogrodów — powiedział na krótko odwracając wzrok — Myślałem ,że możesz mieć kłopoty z wydostaniem się i miałem rację. Zwykle mam rację kiedy chodzi o ciebie i kłopoty — Ty.....dlaczego? — zapytałam oniemiała Wzruszył ramionami — Warunki mojej obietnicy — posłałam mu bezmyślne spojrzenie kiedy kontynuował — Powiedziałem, że....oddam ci to z powrotem. Nie będę mógł tego zrobić jeśli będziesz martwa — Chyba.... — przerwałam — Chyba nie sądziłam ,że potraktujesz to tak poważnie — Traktuje moje obietnice bardzo poważnie. Wszystkie moje obietnice. Teraz jeśli nie masz nic przeciwko, to całe zdarzenie nie było zbyt subtelne a strzały na pewno sprowadzą policję. Muszę pozbyć się dowodów Dowodów? Ciało Redcapa musi zostać usunięte zanim przybędą Nocni Łowcy, to samo dotyczyło Rossa, nie wiedziałam czy jego ciało było na tyle inne od ludzkiego ,że będzie wymagało zastąpienia, czy było na tyle bliskie śmiertelnego ,że mogło tak pozostać ale to tak naprawdę nie miało znaczenia. Cokolwiek się z nim teraz stanie, wciąż będzie tak samo martwy. Będzie martwy. Ale jego krew nie. Jeśli jest jedna rzecz której nauczyłam się ze śmierci Evening to to ,że śmieć wciąż ma mi wiele do powiedzenia. Wynajęty Redcap raczej nie miał w sobie żadnych okropnych klątw zaskakujących nieświadomego Odmieńca, warto było spróbować — Tybalt, ciało, muszę..... — Musisz stąd odejść Julie wciąż kołysała się w tą i z powrotem z ciałem Rossa w ramionach, zaczęłam iść w jej stronę ale ból w mojej nodze zatrzymał mnie jeszcze zanim poczułam unieruchamiającą dłoń Tybalta — Idź do domu October — powiedział niskim głosem — Zajmę się tym Odwróciłam się aby na niego spojrzeć — Nic cię to nie obchodzi? — żądałam odpowiedzi, gestem wskazując w ich stronę — Obchodzi mnie bardziej niż ci się wydaje. Ale śmierć to śmierć a ja mam zamiar dotrzymać słowa. Idź zajmij się swoja nogą i upewnij się ,że nie umrzesz i tym samym nie uczynisz mnie kłamcą. Wracaj do domu Strząsnęłam jego dłoń z ramienia i spojrzałam na niego po czym zaczęłam utykać całą drogę w dół wzgórza. Jeśli chciał poskładać do kupy to co tu zostało będę musiała mu na to pozwolić i miał rację, nie było czasu aby bawić się ciałem, zanim przybędzie śmiertelna policja, już miałam wystarczająco dużo zmartwień bez załatwienia sobie aresztowania za spijanie krwi ze zwłok w miejscu publicznym. Taksówka którą obiecała mi Lily czekała na ulicy, radio ryczało tak głośno ,że kierowca prawdopodobnie nie słyszał strzałów. Wśliznęłam się na tylne siedzenie, podając adres. Nikt za mną nie podążał. Tybalt upewnił się co do tego. Musiałam mu zaufać, ponieważ już wcześniej zobowiązałam się ,że mu zaufam, i mogłam zrobić to albo zginąć Kierowca burknął na potwierdzenie i zjechał, wprowadzając nas w późną, grudniową mgłę. Pomimo ryku radia wciąż wydawało mi się ,że słyszę płacz Julie. Ktokolwiek zabił Evening miał teraz więcej rzeczy za które musiał odpowiedzieć niż tylko posmak fantomowych róż, miał też mężczyznę który kochał dziewczynę Odmieńca Cait

Sidhe i zginął w towarzystwie przyjaciół którzy nie mogli go uratować. I zapłaci za to 17 Kierowca trzymał wzrok na drodze, mamrocząc — Będziesz musiała za to zapłacić — Co? — spojrzałam w górę od mojej próby przekształcenia wcześniej schowanego biustonosza w opaskę uciskową na mojej rannej nodze na jego twarz. Działała całkiem nie źle, kiedy już przypomniałam sobie aby usunąć fiszbin — Siedzenie. Nie obchodzi mnie co się stało, i jeśli nie chcesz jechać do szpitala to twoja sprawa, ale będziesz musiała zapłacić za czyszczenie tapicerki Och. To — Myślałam ,że Lily już ci zapłaciła — powiedziałam — Za jazdę, zapłaciła mi za jazdę, za czyszczenie które będę musiał załatwić po tym jak cię odwiozę nie zapłaciła — zerknął na mnie w lusterku — Nie masz nic przeciwko abym powiedział ci ,że naprawdę powinnaś rozważyć ten pomysł ze szpitalem — Wezmę to pod rozwagę — powiedziałam, opierając się z powrotem na siedzeniu i przymykając oczy — Nie mam przy sobie torebki — nigdzie nie miałam swojej torebki skoro zostawiam ją w samochodzie kiedy uciekałam przed Redcapem — Jeśli pójdziesz ze mną do drzwi zapłacę ci za sprzątanie — jeśli odprowadzi mnie do drzwi to przynajmniej miałam pewność ,że tam dotrę — Umowa stoi — powiedział Resztę drogi przejechaliśmy w milczeniu Przy moim budynku, podjechał na parking dla odwiedzających, na przeciwko biura zarządcy i zaparkował. Otworzył mi drzwi zanim byłam w stanie przekonać swoje nogi aby się ruszyły — Chodź — powiedział szorstko oferując swoje ramie — Nie dasz rady dostać się tam o własnych siłach Posłałam mu zaskoczone spojrzenie, w końcu zauważając migoczące wokół niego przebranie człowieka. Uśmiechnął się rozbawiony — Co się stało, nigdy wcześniej nie widziałaś taksówkarza? — Minęło trochę czasu — powiedziałam, używają łokci aby wygramolić się z samochodu. Posmakowałam skomplikowanego aromatu jego krwi kiedy wstałam i zrelaksowałam się. Mostowy Troll. Są duże, spokojne, niezawodne i poważne Nic nie mówiliśmy kiedy pomagał mi dostać się do mojego mieszkania, zatrzymałam się nagle gdy drzwi pojawiły się na widoku, prawie się przewracając — Hej, paniusiu, ostrożnie — powiedział, duże dłonie wsunęły się pod moje ramiona aby mnie postawić. Spojrzał na mój ganek z podejrzliwością — Ten facet to twój przyjaciel? — Tak — powiedziałam, oblała mnie fala ulgi — Jest nim Po raz drugi w mniej niż tydzień ktoś czekał przy moich drzwiach. Devin spojrzał do góry kiedy usłyszał nasze głosy a potem skoczył na nogi prawie do nas biegnąć — Toby! — całkowicie ignorując taksówkarza, położył dłonie na moich ramionach, przyciągając mnie do siebie — syknęłam kiedy dotknął okładu, świat na krótką chwilę zniknął mi z widoku z powodu bólu — Och, na korzeń i gałąź, Julie powiedziała ,że jest źle ale nie miałem pojęcia... — Julie? — powiedziałam, kiedy taksówkarz powiedział zaskoczony — Toby? Devin i ja oboje obróciliśmy się w jego stronę. Gapił się na mnie — Toby? — powtórzył — Jak October Daye?

— Niestety, tak — powiedziałam, mrugając w zdezorientowaniu, powracając z za ściany bólu — Czy ja cię znam? — Nie, ale pomogłaś mojej siostrze wydostać się z ciężkiej sytuacji jakieś siedemnaście lat temu — uśmiechnął się pokazując zęby których nawet iluzja nie mogła pozbawić wyglądu skalistych kamieni — Zapomnij o tym co powiedziałem na temat tego siedzenia, słyszysz? Nie chcę twoich pieniędzy, znam kogoś kto zrobi to prawie za darmo. Jeśli będziesz kiedykolwiek potrzebował taksówki zadzwoń i zapytaj o Dannego. Przynajmniej tyle mogę zrobić Przerwał zanim dodał prawie ,że z nieśmiałością — Dobrze widzieć cię z powrotem, to królestwo potrzebuje więcej takich jak ty — powiedział to i już go nie było, wracał szybko ścieżką z powrotem do swojego samochodu pozostawiając mnie opierającą się na Devinie i gapiącą na niego w zadumie — To było dziwne — powiedziałam w końcu — Naprawdę nic mnie to nie obchodzi — ton głosu Devina był ostry — Obchodzi mnie tylko to aby zabrać cię do środka i zająć się twoimi ranami. Coś ty zrobiła Toby? — Och, to co zwykle — powiedziałam pozwalając poprowadzić się w kierunku frontowych drzwi — Rozwaliłam swój samochód. Zostałam postrzelona, dwukrotnie, żelaznymi kulami. Straciłam dużo krwi, w jakiś sposób Lily udało się przywrócić mi jej całkiem sporo ale to było zanim zostałam postrzelona drugi raz — świat wokół mnie wirował, oparłam się na rękach Devina To było znajome odczucie, zawroty głowy spowodowane utratą krwi i Devin jako moje oparcie — Kiedy już decydujesz się wrócić do pracy to wracasz na całego co nie? Nie miałam na to odpowiedzi, zamiast tego, zachwiałam się a Devin podniósł mnie i zaniósł do mieszkania. To w jakiś sposób wydawało się złe. Mrużąc oczy zapytałam — Nie zamknęłam drzwi? — Ciii, zamknęłaś, ale to ja nauczyłem cię otwierać zamki pamiętasz? — położył mnie na kanapie — Ściągaj spodnie — Jak zawsze romantyczny — wyciągnęłam broń z za paska, kładąc ja na stoliku do kawy. Ostatnia rzecz jakiej chciałam to sama siebie postrzelić — Po tym jak Julie zadzwoniła, pomyślałem ,że ta sprawa może wymagać heroicznych środków — Devin podniósł duże, czarne pudełko, potrząsając nim w moją stronę — Przyniosłem zestaw pierwszej pomocy Działania Devina nie były zbyt delikatne ale miał sporo doświadczenia z leczącymi miksturami, urokami, zaklęciami, maściami i wszystkim co mogło poskładać ciało z powrotem do kupy, szybciej niż natura była to w stanie zrobić sama. Uzdrawiające mikstury miały swoją cenę ale kiedy było się w takim stanie ,że się ich potrzebowało, zawsze wydawało się ,że to uczciwa wymiana Normalnie spoglądałabym na pudełko z rozkoszą, tym razem jednakże był mały problem — Kule z żelaza Devin — powiedziałam zamykając oczy — Nie masz w swoim zestawie uroku który poradziłby sobie z zatruciem żelazem — Może nie, ale przynajmniej mogę sobie poradzić z utratą krwi i tą otwartą raną — powiedział, poczułam jak jego palce odpinają sprzączkę mojego paska kiedy przyklęknął — Nie zrobisz niczego dobrego kiedy będziesz martwa — To sprawa dyskusyjna — powiedziałam i zwiotczałam pozwalając mu pracować Devin syknął ściągając resztę dżinsów — Co masz zamiar z tym zrobić? — Nie wiem, myślisz ,że to uda się to jakoś załatwić? — Nie, chyba ,że masz dżina ukrytego w swojej szafie — uśmiechnęłam się, poczułam ostry, odkażający środek kiedy zaczął oczyszczać moją ranę

— Nie ostatnim razem kiedy sprawdzałam — otworzyłam oczy i spojrzałam w dół Nie wyglądało to źle na pierwszy rzut oka. Kula przeszła czysto pozostawiając małą, czystą dziurkę z przodu mego uda. Uszkodzenia były gorsze wokół wylotu rany, nie mogłam tego zobaczyć ale czułam postrzępione miejsce palcami. Kiedy Devin wyczyścił krew, cienkie czerwono białe linie stały się widoczne, wychodząc z rany jak zapowiedź zakażenia. To było prawdziwe niebezpieczeństwo. Nie utrata krwi, nie obrażenia, ale żelazo — Próbowałaś rzucić jakąś iluzję od momentu kiedy zostałaś postrzelona? — Devin zapytał głowa wciąż pochylona kiedy pracował nad moją głową — Rzuciłam zauroczenie dezorientujące na dziewczynę pracującą przy wejściu w parku — zaoferowałam, zaczęłam czuć lekkie mdłości na widok takiej ilości krwi. Ile krwi znajduje się w ludzkim ciele tak w ogóle? I na jaką jej utratę mogłam sobie pozwolić? — A za drugim razem? Zawahałam się. Tybalt skierował mnie do taksówki a moje włosy były rozpuszczone, przykrywając uszy.... — Nie — wyznałam, oczy mi rozbłysły — Niech to cholera Devin, przejechałam się taksówką bez zauroczenia! Co jeśli kierowca byłby człowiekiem? — Pomyślałby ,że jesteś jakąś komiksową świruską i wracasz do domu z komiksowego konwentu — powiedział dziarsko Devin — Ludzie ignorują więcej niż ci się wydaje. Czy możesz spróbować rzucić jakieś zauroczenie? Niewielkie? Chce zobaczyć czy jesteś w stanie to zrobić — Pewnie — powiedziałam i przejechałam palcami lewej dłoni poprzez powietrze, zamierzając złapać garść cieni nad którymi mogłabym popracować. Nie złapałam niczego Moja magia zawsze chętnie reagująca na moje polecenia nawet się nie ruszyła Zrobiło mi się zimno — Devin...... — Zatrucie żelazem. Masz szczęście ,że kula przeszła na wylot, w innym razie byłabyś już martwa — powiedział, sięgając do apteczki i zbliżając się z butelką czegoś zielonego — Wypij to, powinno pomóc na mdłości — Czy chcę wiedzieć gdzie to kupiłeś? — zapytałam biorąc buteleczkę. Płyn wewnątrz pachniało jak japoński chrzan i ananas — Prawdopodobnie nie — powiedział, zaczynając wcierać grubą warstwę kremu wokół rany na moim udzie. Zacisnęłam zęby kiedy nadeszła fala bólu. Krem wsiąknął w ranę pozostawiając chłodne, odczucie odrętwienia — Spróbuj nie złapać kolejnej kulki. Możesz wypić tylko jedną taką w miesiącu Spojrzałam na butelkę z nowym respektem — Albo co? — Stopisz się — Kapuje — płyn smakował tak jak pachniał kiedy spływał w dól mego gardła, Oddałam butelkę z powrotem w kierunku Devina, niezbyt zaskoczona kiedy moje mdłości i zawroty głowy ustały — A więc, zatrucie żelazem. Jak długo będę musiała obyć się bez magii i ograniczyć tylko do rozumu? — Kilka dni. Będziesz musiała wystrzegać się infekcji, ale nie zginiesz — spojrzał na moje udo krytycznym wzrokiem — To trzeba zszyć. Mogę to zrobić albo ty to zrób. Cokolwiek wolisz — Śmiało — powiedziałam ponownie zamykając oczy — Masz większą wprawę — Trzeba było zostać a nie biegać z wróżkami czystej krwi — powiedział, gawędząc lekko próbując odwrócić moją uwagę od uczucia igły przebijającej się przez moje ciało — Mówiłem ci ,że przez to zmiękniesz — Chciałam sprawdzić jak to jest być miękką — odpowiedziałam, wbijając palce w poduszkę i próbując się nie ruszać, co nie było łatwe

— I jak było? — Miło. Musisz czasami spróbować — Będę miał to na uwadze — przycisnął końce rany, zmuszając je aby zbliżyły się do siebie, kiedy zszywał. Po pięciu szwach, odsunął dłoń — Musisz położyć się na brzuchu abym mógł zając się jeszcze tyłem — Dostanę lizaka kiedy skończysz? — zapytałam, przekręcając się tak abym mogła położyć się na kanapie, oczy miałam wciąż zamknięte — Lubię te winogronowe — Cicho — powiedział wracając do pracy. Najpierw chłód, potem ostre ukłucie igły i uczucie składającego się razem ciała — Czy znalezienie zabójcy Evening naprawdę było tego wszystkiego warte Toby? — Ona była też twoją przyjaciółką — Była szlachetnie urodzona, czy nie od tego mamy królową? — nutka goryczy wkradła się w jego ton głosu kiedy zakładał ostatni szew — Pozwól szlachcie zając się tym we własnym zakresie, i zdejmij w końcu swój tyłek z linii ognia — Nie ma takiej opcji Westchnął — Zawsze byłaś uparta Podniósł moją głowę, obróciłam się i uśmiechnęłam do niego — Uczyłam się od najlepszego — Chyba tak — powiedział, sięgnął aby przyłożyć dłoń do mego policzka — Nie byłem zbyt dobrym nauczycielem — Byłeś wystarczająco dobry — powiedziałam. Odsunął się i pozwolił mi usiąść jego dłoń przesunęła się na mój podbródek — Wciąż żyje prawda? — Tak, ale w tym tempie, jak długo? — Devin klęczał, zestaw pierwszej pomocy nadal otwarty przy jego boku — Chce żebyś się z tego wyplatała — Nie ma takiej opcji — powiedziałam miękko Nie często miałam okazję zobaczyć Devina na zewnątrz jego ostrożnie skonstruowanej fasady wykonanej na potrzeby zajmowanego przez niego stanowiska. Jego włosy były rozczochrane, wisiały na w pół pokrywając jedno oko. Wyciągnęłam rękę aby przesunąć je na bok, a on złapał moją dłoń, jego wyraz twarzy był ponury. — Nie każ mi błagać Toby. Proszę. Zostaw to. Pozwól królowej się tym zająć — ścisnął moja dłoń — Dopiero co do mnie wróciłaś. Nie jestem gotowy aby cię znowu stracić — Nigdy nie mówiłam...... — Nie musiałaś. Wróciłaś do Domu — jego dłoń wciąż podtrzymywała mój podbródek, Devin pochylił się do przodu i pocałował mnie Pracowałam dla Devina przez lata, jego dłonie znały każdy cal mojego ciała z obydwu powodów, seksualnego i praktycznego, od ściągania moich ubrań do bandażowania ran. Przez te wszystkie lata nigdy nie pocałował mnie z tak wielką natarczywością i uczuciem potrzeby. Odpowiedziałam na pocałunek pomimo obrażeń, ześlizgując się z kanapy tuż obok niego. Jego szwy były bardzo dobre. Nawet się nie napięły kiedy przyklęknęłam Devin był tym który przerwał pocałunek, wypuszczając moją dłoń którą trzymał w swoim uścisku kiedy powiedział — Muszę obejrzeć twoje ramie — Wow — powiedziałam, kręciło mi się w głowie z powodów które nie miały żadnego związku z utratą krwi — Dobry sposób na zabicie nastroju Uśmiechnął się do mnie — Nie skarbie, ilość wypływającej z ciebie krwi zrobiła to za mnie Spojrzałam na siebie w dół kiedy wślizgiwałam się z powrotem na kanapę. Szlafrok który pożyczyłam od Lily już dłużej nie był różowy. Wyschnięta krew zamieniła go w jakiś

odcień brązu, z jaśniejszą smugą czerwieni na moim lewym ramieniu, gdzie wysiłek naruszył moją ranę po pierwszym postrzale — Musze wziąć prysznic — powiedziałam — Dojdziemy do tego za minutę — powiedział Devin, sięgając aby odsunąć mój szlafrok Ostrożnie skonstruowany przez Lily okład obsunął się podczas walki i wisiał luźno nad moim obojczykiem. Devin odsunął wszystko zrzucając opatrunek na podłogę — Odwaliła kawał dobrej roboty — przyznał prawie ,że niechętnie — Wygląda na to ,że udało jej się wypłukać z ciebie większość żelaza zanim założyła ci opatrunek. To prawdopodobnie wyjaśnia dlaczego jesteś wciąż przytomna — Naprawdę jesteś dzisiaj moim małym promykiem słońca nieprawdaż? — spoglądałam na ranę wylotową, uszkodzenia wciąż wyglądały mniej więcej w połowie tak źle jak moje udo — Trzeba to szyć? — Żeby to zabezpieczyć? Tak — Devin podniósł ręcznik którym wyczyścił krew z mojej nogi — Chyba nie muszę się martwić o dezynfekcje tej rany — ciszej dodał — Będzie blizna wiesz — Żelazo zawsze pozostawia bliznę — obserwowałam go jak zmywał krew, oceniając rozległość uszkodzeń. Lily naprawdę wykonała niesamowitą robotę. Moje ramie nie będzie w normalnym standardzie użyteczności przez jakiś czas ( prawdopodobnie przez kilka tygodni ) ale nie będzie zupełnie bezużyteczne, tak długo jak miałam tu coś do powiedzenia Jak gdyby to była jakaś opcja Devin zamknął front rany trzema szwami a tył tylko dwoma — Proszę — wrzucił igłę i nici chirurgiczne do apteczki, oferując mi swoją dłoń. Podniosłam brwi a on skinął w kierunku łazienki — Chciałaś wziąć prysznic — Tak — przyznałam — Ale czuje się odrobinę naga tutaj Uśmiech wykrzywił kąciki jego ust — Czy to przypadkiem nie najlepszy stan do wzięcia prysznica? Nagość jest wydaje mi się konieczna — Jeśli nalegasz — biorąc mnie za rękę pozwoliłam mu podnieść się z kanapy. Zachwiałam się lekko kiedy przelałam ciężar ciała na moją pokaleczoną nogę, odczuwając ulgę kiedy szwy wytrzymały. Prawdopodobnie nie mogłam biec ale mogłam iść, przynajmniej na razie. W zależności od rozwoju zakażenia zobaczymy jak długo to potrwa Devin nie komentował sposobu w jaki opierałam się na nim kiedy szliśmy do łazienki. Doceniłam to tak samo jak jego podtrzymujące mnie ramie którym oplótł mnie w pasie — Wciąż lubisz kiedy twoja kąpiel jest gorąca, prawda? — zapytał, otwierając drzwi do łazienki — Czym gorętsza tym lepsza — powiedziałam, zanim lustro przykuło moja uwagę — Och ! — Tak — powiedział ponuro Devin, siadając na skraju wanny odkręcił kurki. Gorąca para zaczęła wypełniać pomieszczenie — Teraz widzisz skąd moja troska — Tak, widzę — błoto oklejało moje włosy płasko na głowie, a moja cera była zupełnie szara. Widywałam już zwłoki które wyglądały lepiej ode mnie. Biorąc pod uwagę mój wygląd nie powinnam robić nic tylko zadzwonić po Dannego i poprosić o jazdę do najbliższego szpitala — Wyglądasz już lepiej niż wyglądałaś — To ma być lepsze? Devin spojrzał do góry mówiąc po prostu — Tak

To była otrzeźwiająca myśl. Wciąż tak stałam kontemplując to kiedy podszedł do mnie i podniósł z podłogi — Hej! — zaprotestowałam — Kąpiel, teraz — powiedział — A potem położę cię do łóżka z czymś gorącym do picia aby poprawić ci samopoczucie — Czy to wszystko z czym położysz mnie do łóżka? — zapytałam Devin uśmiechnął się i zanurzył mnie w wannie Gorąca woda na świeże rany może i z medycznego punktu widzenia była dobra ale bolała jak cholera. Sapnęłam kiedy strumień z prysznica uderzył we mnie z góry, walcząc z chęcią aby krzyknąć. Devin obserwował mnie trzymając zasłonę odsłoniętą zanim zapytał — Nic ci nie będzie? Zatrucie żelazem, dwie rany postrzałowe i pytał mnie czy wszystko w porządku? Zmusiłam się do uśmiechu, sięgając po zasłonę — Jeśli sama nie będę w stanie się umyć możesz mnie pogrzebać — powiedziałam i zasłoniłam ją Śmiejąc się powiedział — Musi być po twojemu — i opuścił łazienkę. Czekałam aż usłyszę odgłos zamykanych drzwi i zajęłam się myciem Nigdy nie zdajesz sobie sprawy jakie to wspaniałe uczucie być czystym kiedy musisz chodzić brudnym przez kilka dni. Zostałam w wannie przez ponad pół godziny, czcząc gorącą wodę i fakt ,że nikt nie próbował mnie zabić. Kiedy woda zaczęła się ochładzać, wyłączyłam ją, wytrzepując jej tyle ile mogłam z moich włosów zanim sięgnęłam po ręcznik Devin czekał na mnie w korytarzu, wcisnął mi w dłonie kubek z gęstym, żółtym płynem — Wypij to Powąchałam. Było ciepłe i pachniano jak piernik — To jest? — Dobre dla ciebie — Racja — powiedziałam i zaczęłam popijać. Było gorzkie, skrzywiłam się — Jak dobre dla mnie? Ponieważ smakuje... — Wystarczająco dobre — Racja — powtórzyłam. Devin obserwował dopóki nie skończyłam pić Kiedy w końcu to zrobiłam zabrał mi kubek ,stawiając go na stoliku w korytarzu — Kolejny kubek stoi na stoliku do kawy wypij go rano, poczujesz się lepiej — Obiecujesz? — zapytałam z niewielkim uśmiechem Devin otoczył mnie ramieniem w pasie, prawie zrzucając mój ręcznik — Czy okłamałbym cię? — zapytał pochylając się w moją stronę — Zawsze — powiedziałam i wyszłam mu na przeciw Jego pierwszy pocałunek był ostrożny, doskonale świadom moich ostatnich obrażeń. Przysunęłam się bliżej, oplatając ramionami jego szyję i zatopiłam palce w jego włosach. To wydawało się być sygnałem na który czekał, jego drugi pocałunek był bardziej stanowczy, bardziej jak Devin którego znałam i który odebrał mi dziewictwo na dachu Domu, w mglistą noc, tak mglistą ,że blokowała wszystko przed światem Kiedy moja chora noga zadrżała, podniósł mnie i zaniósł do sypialni, nie przerywając pocałunków Zostawiliśmy ręcznik za sobą

18 Usłyszałam głos Devina w swoim uchu, kiedy dryfowałam w kierunku bezpiecznego, komfortowego snu — Zostaw to October, po prostu to zostaw — Nie mogę — wymamrotałam Westchnął. Sprężyny materaca zatrzeszczały kiedy wstał — Moje dzieciaki będą tu

rano — powiedział i to była ostatnia rzecz jaką zarejestrowałam zanim słońce przebiło się przez zasłony w sypialni i uderzyło mnie prosto w twarz powoli przenosząc do stanu świadomości Otworzyłam oczy wpatrując się w sufit. Nie byłam martwa. To już coś na początek. Wnętrze moich ust miało okropny posmak a głowa bolała mnie jakby służyła za piłkę w finałach piłkarskich Letnich Krain. Dodać do tego ból w ramieniu i udzie, a powinnam spać przynajmniej do marca. Już udało mi się przespać świt, co dowodziło ,że zatrucie żelazem i duża utrata krwi są najlepszym zwalającym z nóg narkotykiem. Przynajmniej już nie krwawiłam ,dzięki Devinowi i Lily. Jeśli uda mi się przetrwać przez kilka godzin bez kogoś kto uważa ,że świat będzie lepszym miejscem beze mnie, mogę zacząć czuć się znowu prawie jak normalna osoba. Podpierając się do pozycji siedzącej, podniosłam z podłogi szlafrok i zmrużyłam oczy kiedy zdałam sobie sprawę ,że koty nie domagają się karmienia — To dziwne — powiedziałam do siebie. Cagney i Lacey zawsze domagały się śniadania kiedy tylko dostrzegły jakikolwiek sygnał ,że mogę już nie spać — Dziewczyny? Nie było odpowiedzi Mrużąc oczy nałożyłam szlafrok i wyszłam z pokoju, szukając moich kocich współlokatorek — Dziewczyny, kici kici? To nie jest zabawne, wy dwie — wciąż nie odpowiadały. Przynajmniej moje nogi utrzymywały moje ciało bez większych problemów Devin zniknął, tak jak oczekiwałam, nie zawracał sobie głowy zostawianiem kartki. Tylko kubek na stoliku w korytarzu po obu stronach oblepiony żółtą mazią, dowodził ,że faktycznie tutaj był. Podniosłam go i zatrzymałam się ze ściśniętym gardłem, światło na mojej automatycznej sekretarce mrugało. — Proszę tylko nie to — powiedziałam i wcisnęłam guzik. Urządzenie zapiszczało — October, tu Pete — mój kierownik zmiany brzmiał na głęboko nieszczęśliwego z powodu faktu ,że musi rozmawiać z moją automatyczną sekretarką. Biorąc pod uwagę jak cienko było uzyskać przyzwoitą pomoc na nocnej zmianie nie mogłam go winić — O cholera — powiedziałam, opierając się o ścianę. Wiedziałam co będzie dalej. Często to słyszałam od czasu kiedy wydostałam się ze stawu — Kryłem cię tak długo jak mogłem, ale nie zadzwoniłaś, nie pokazałaś się przez dwie noce. Obawiam się ,że będziemy musieli cię zwolnić. Twoja ostatnia wypłata zostanie przesłana na adres który mamy w dokumentach — zawahał się dodając — Cokolwiek jest przyczyną....mam nadzieje, że wszystko w porządku i nic ci nie jest Wiadomość dobiegła końca — Rany postrzałowe, zatrucie żelazem, zaginione koty, martwi przyjaciele a teraz jeszcze muszę znaleźć nową pracę — wymamrotałam, odpychając się od ściany i przełknęłam ulgę którą odczułam z faktu ,że nie było to coś gorszego. Nikt nie zginął. Po tych nocach które ostatnio przeżyłam to było miłosiernie samo w sobie — Cholera, Evening. Nie mogłaś sobie znaleźć kogoś kto nie musi płacić czynszu? Poszłam do salonu, mrużąc oczy kiedy zobaczyłam broń na stoliku do kawy. Ktoś naprawdę próbował mnie zabić a broń w moim salonie wyglądała jak symbol całego tego cholernego bałaganu. Kopnęłam stolik moją zdrową nogą posyłając broń na drugą stronę pokoju za zasłonę. — Pieprze cię Evening! — krzyknęłam — Pieprze twoją klątwę, twoją śmierć i to ,że zostawiłaś mnie z tym samą! Przestałam, furia odpłynęła tak szybko jak się pojawiła. Nie przyniosła ona niczego dobrego. Nawet mnie. Cisza która napłynęła po moim wybuchu została przerwana odgłosami, znajomego, stłumionego syjamskiego miauczenia które podnosiło się w gniewnym proteście na tak złe traktowanie

— Dziewczyny? — dźwięki doprowadziły mnie do frontowych drzwi. Otworzyłam je i koty wpadły do środka, uszy miały położone po sobie, oczy szerokie i dzikie. Wpatrywałam się w nie — Jezus dziewczyny, byłyście tam przez całą noc? Wiecie ,że istnieją powody dla których nie zostajecie wypuszczane na zewnątrz! Cagney spojrzała na mnie, uszy wciąż położone gładko po sobie i zawyła ponownie Westchnęłam — Racja. Wyszłyście kiedy Devin mnie tu przyniósł — Lacey dodała swój głos do chórku, obie zaczęły tańczyć wokół moich kostek. Normalnie nie mam nic przeciwko temu kiedy zachowują się tak przyjaźnie. Ale normalnie nie mam dziury w udzie i zatrucia żelazem które grozi mi praktycznie śmiercią — Tak, wiem — powiedziałam, stąpając pomiędzy nimi w drodze do kuchni — Prawie zamarzłyście tam na śmierć, nie byłyście karmione od czasu upadku Rzymu, a ja jestem zła. Ale może pozwolicie mi dostać się do kuchni bez złamania karku co? Koty wydawały się być całkowicie nie zaciekawione moją ofertą i narzekały przez całą drogę do kuchni, zatrzymując się kiedy ich miski były pełne rozgniecionej przetworzonej ryby. Mikstura Devina oblepiała wnętrze mojego ekspresu do kawy. Zeskrobałam grubą warstwę sztywnej mazi do kubka i wstawiłam kubek do mikrofali pytając — Wy dwie potrzebujecie czegoś jeszcze? — koty nie odpowiedziały Przepłukałam ekspres i napełniłam go wodą, studiując w między czasie swoje odbicie w tosterze. Wyglądałam okropnie. Moja skóra była blada, a skóra wokół oczu za siniaczona, szyja była cała podrapana i posiniaczona po ostatnim bliskim spotkaniu z pasami bezpieczeństwa ale w jakiś sposób wciąż udało mi się wyglądać lepiej niż poprzedniej nocy. Sen i spora doza różnych leczniczych mikstur to właśnie robią z dziewczyną. Sen, lecznicze mikstury i odrobina towarzystwa. Uśmiechnęłam się do siebie napełniając ekspres kawą. Może to było głupie z mojej strony oczekiwać czegoś od tego całego bałaganu, ale tak właśnie było. To było jak mosty które zaczęłam odbudowywać. Sylvester za mną tęsknił. Cieniste Wzgórza były gotowe powitać mnie z powrotem a Devin...... Dotknęłam swojej szyi, przypominając sobie dotyk ust Devina. Wciąż mu zależało. Na jego własny, popieprzony sposób nigdy nie przestało mu zależeć. Dźwięk mikrofali przywrócił mnie do rzeczywistości. Wyciągnęłam kubek i zaczęłam popijać napój w oczekiwaniu na kawę. Żelazo w mojej krwi sprawiało ,że byłam jeszcze słaba i odurzona, ale czas i powstrzymanie się przed tym aby dać się zabić mam nadzieję ,że jakoś się tym zajmą. W międzyczasie, to coś co zostawił Devin jakoś pomoże utrzymać mi się na nogach. Posmak róż próbował podnieść się ponownie na moim języku, jednakże teraz wydawał się słabszy i lżejszy niż wcześniej. Nie tylko mnie zwalniało zatrucie żelazem. Odrzuciłam go od siebie tak daleko jak tylko mogłam i wzięłam kolejny duży łyk mikstury Devina zanim napełniłam sobie kubek kawą. Bez względu na to jak bardzo chciałam tu stać i kontemplować ten fakt przypomniał mi o tym ,że kończył mi się czas a ślad po mordercy Evening robił się coraz słabszy. O wiele lepiej wlewało się to do żołądka po zmieszaniu z kawą. Napełniłam kubek dodając sześć łyżeczek cukru i skierowałam się do holu. Dzień zapowiadał się całkiem nieskomplikowanie, naprawdę. Zadzwonię do Sylvestera i dam mu znać ,że wciąż żyję. Potem kiedy pokażą się dzieciaki Devina, skieruję się do Domu i powiem mu o wszystkim. O kuferku nadziei, o kluczu o klątwie. Evening zrzuciła na mnie wszystko przed śmiercią. A on miał te brakujące kawałki na temat tego jak wszystko zmieniło się w ciągu minionych lat, tych podczas których mnie tu nie było i może we dwójkę jakoś uda nam się zakończyć

ten cholerny bałagan. Mieszanina smaków kawy i leczącej mikstury była słodka i gorzka w tym samym czasie. Sięgałam po telefon kiedy zadzwonił dzwonek. Spięłam się i odwróciłam wpatrując w drzwi, zanim powoli i niechętnie się zrelaksowałam. Devin powiedział mi ,że przyśle swoje dzieciaki z rana. Było już wczesne popołudnie Powinnam ich oczekiwać. Zaciskając węzeł szlafroka, podeszłam i otworzyłam drzwi. Gillian stała na progu Nie widziałam mojej małej dziewczynki z tak bliska odkąd miała dwa lata. Była kształtem który tyle razy oglądałam przez teleobiektyw, figurą ze zdjęcia które zrobiłam z ukrycia i wyciągałam kiedy naprawdę użalałam się nad sobą i wykorzystywałam umiejętności z mojej poprzedniej pracy aby choć spojrzeć na córkę którą utraciłam. To nie miało znaczenia. Są pewni ludzie których zawsze poznasz, bez względu na to jaka dzieli was przepaść . Była wyższa ode mnie ( tylko o kilka cali ale wciąż ) i miał budowę dziewczynki która jeszcze nie do końca wyrosła. Miała, gęste, ciemne, lekko kręcone włosy swojego ojca i jego włoską cerę. Nawet oczy miała po nim. W ogóle nie była do mnie podobna i kochałam ja za to jeszcze bardziej Musiałam wydać z siebie dźwięk zaskoczenia, ponieważ spojrzała i uśmiechnęła się. Oddałabym wszystko co mam i jeszcze więcej za ten uśmiech. — Gilly? — wyszeptałam Jej uśmiech się poszerzył — Cześć mamo — Gilly — powtórzyłam, tak jakbym próbowała sama się o tym przekonać — Jesteś tutaj — Mam nadzieje ,że nie masz nic przeciwko? — przygryzła usta, uśmiech zamarł tak szybko jak na nie wypłyną — Znalazłam twój adres w jednym z listów które wysłałaś do taty. Miałam nadzieję ,że nie będziesz miała nic przeciwko jeśli wpadnę do ciebie na chwilę, tylko aby złożyć ci życzenia świąteczne, wiesz — Przeciwko? Dlaczego miałabym..Nie, to znaczy, nie oczywiście ,że nie mam nic przeciwko. Możesz zostać tak długo jak chcesz — słowa wypływały ze mnie zbyt szybko, plątając się jedno o drugie. Zmusiłam się aby zwolnić — To znaczy, oczywiście, proszę wejdź, chodź do środka Wciąż się uśmiechając, minęła mnie i weszła do salonu. Zamknęłam drzwi, pragnąc jednocześnie krzyczeć z radości, śmiać się i płakać, skakać. Założyłam dłonie za plecami, obserwując ją łapczywie Gilly rozejrzała się po pokoju i zmrużyła oczy — Mamo wszystko w porządku? — Co? — podążyłam za jej spojrzeniem na kanapę i zobaczyłam błoto i krew oblepiającą poduszki — Och, to, nic mi nie jest Gilly, wszystko w porządku — Trochę poobijałam się w pracy i nie miałam szansy zadzwonić do pralni, to wszystko — zawahałam się — To wciąż ty Gilly? To znaczy jesteś teraz o wiele starsza, wolisz aby mówić do ciebie Gillian? Zignorowała moje pytanie, wciąż obserwując pokój — W pracy? Myślałam ,że pracujesz w sklepie spożywczym — Robi się z tego nieciekawa fizyczna robota kiedy musisz przesuwać skrzynki w magazynie — Widziałaś się z lekarzem? Jesteś pewna ,że nic ci nie jest? — Tak, kochanie jestem pewna — nonszalancko ściągnęła poły szlafroka odrobinę ciaśniej, ukrywając siniaki wokół mojej szyi — Małe zadrapania i dużo krwi

— Och, ok — powiedziała, wyciągając szyje aby rzucić okiem na korytarz. Przez chwilę wydawało mi się ,że była rozczarowana tym faktem — Więc mieszkasz sama tak? Duże miejsce jak dla jednej osoby — Dostałam dobrą ofertę i czynsz nie jest najwyższy. Tak, tylko ja i koty. Lubię tak mieszkać, jest spokojnie — kłamałam ale miałam nadzieję ,że nie będzie w stanie tego stwierdzić. Nie chciałam jej odstraszyć — Masz jakiś bliskich sąsiadów? — Kilku. Tak naprawdę to wcale dobrze ich nie znam — moje ramię zaczęło pulsować, próbowałam rozmasować je dłonią. Nie pomogło — Może coś ci podać? Mleko? Kawę? — czy ludzkie nastolatki w ogóle pijają kawę? Nie wiedziałam Potrząsnęła głową, tajemniczy uśmiech pojawił się na ustach — W porządku, wkrótce coś zjem. Mogę zobaczyć resztę mieszkania? — Pewnie kochanie — zaczęłam kierować się w kierunku korytarza, próbując nie utykać i przystanęłam. Coś było nie tak. Chodź bardzo chciałam aby była to prawda to jednak nie wydawała się nią być — Gilly? Czy twój ojciec wie ,że tu jesteś? — Och, całkowicie — powiedziała spoglądając w kierunku kuchni. Koty zniknęły, pozostawiając na wpół nadjedzone śniadanie. To nie był dobry znak — Powiedział ,że mogę przyjść — Więc, nie ma nic przeciwko spędzeniu świąt bez ciebie? — dlaczego jakoś trudno mi było w to uwierzyć? O pewnie dlatego ,że nie byłam kompletną idiotką — Znajdzie sobie coś do roboty. Zawsze to robi Jej ton był lekceważący, i zmrużyłam oczy. Było coś czego mi nie mówiła — Gillian, o co tu chodzi, ciesze się ,że do mnie przyszłaś, naprawdę ale czy ty masz jakieś kłopoty? — Kłopoty? — oparła się o kanapę, nagle poruszając się z dziwną gracją drapieżnika — Co sprawia ,że wydaje cię się ,że mam kłopoty? — To po prostu dziwne, widzieć cię tutaj tak jak teraz — sięgnęłam aby odsunąć włosy z oczu i zamarłam. Nie miałam na sobie ludzkiego zauroczenia. Wciąż byłam zbyt oszołomiona przez żelazo abym była w stanie rzucić zauroczenie a moje włosy nie przykrywały moich uszu. Mogła zobaczyć czym naprawdę byłam i nie zareagowała na to co widziała tak jak powinna. Dołączyć do tego sposób w jaki się poruszała.... Moje nerwy zaczęły krzyczeć niebezpieczeństwo! W połączeniu z zatruciem żelazem i nagłym odczuciem ,że coś jest zdecydowanie nie tak, nie był to zbyt przyjemny koktajl emocji. Zrobiłam krok w tył, zatrzymując się kiedy moje ramiona zetknęły się ze ścianą Gilly uśmiechnęła się, ukazując zdecydowanie zbyt dużo ostrych i białych zębów — Gilly? — wyszeptałam — Zgadnij jeszcze raz — powiedziała, wciąż śmiejąc się i rzuciła się w moją stronę Złapała mnie tak naprawdę wcale się nie wysilając, rzucając mną o ścianę i oplatając dłonie na moich przedramionach. Poczułam jak szwy na moim ramieniu puszczają i krzyknęłam. Całe człowieczeństwo które wypływało z jej oczu zamieniło się teraz w jasne żółte światło — Doppelganger* — wyplułam, zmuszając się aby napotkać te, obce żółte oczy — Trafiony, mieszańcu — powiedziała — Chcesz zgadywać co się teraz stanie? — jej twarz wciąż była w większości twarzą Gillian. Wciąż wyglądała jak moja mała dziewczynka. Potrząsnęłam głową, nie odpowiadając na to co powiedziała i zacisnęła swój uścisk mocniej, paznokcie skrobały moją skórę przez szlafrok — No dalej Daye. Zgaduj — Wyjdziesz stąd i zostawisz mnie w spokoju Zaśmiała się — Och daj spokój, nie możesz być aż taka głupia, prawda? — W zasadzie, to większość ludzi uważa ,że mogę — świetnie October, pyskuj sobie

do potwora, dobry pomysł, chociaż nie zupełnie Doppelganger ryknął a jego twarz przekształciła się w coś znacznie mnie ludzkiego. Dobrze, czym mniej to coś będzie przypominało moją córkę tym prostsze to będzie — Zabije cię, wiesz o tym, prawda? Wbiła swoje paznokcie w moje ramiona i zajęczałam walcząc z narastającym krzykiem. Nie musiałam alarmować sąsiadów. Pośpieszą na pomoc i zostaną zabici przez coś o czym nawet nie wiedzieli ,że istnieje — Ty dzielna, ale głupia mała złodziejko, powiedz mi gdzie schowałaś pudełko a sprawie ,że nie będziesz cierpiała, po prostu rozszarpie ci gardło i umrzesz bardzo szybko, chodź złodziejko, powiedz Więc o to chodziło, powinnam się domyślić. Zamknęłam oczy próbując skupić się na bólu i powiedziałam — Nie wiem o czym mówisz, przykro mi Puściła moje prawe ramię. Ledwie miałam czas aby zesztywnieć i napiąć się zanim mnie uderzyła, pozostawiając na moim policzku cztery równoległe zadrapania. Trzymałam oczy zamknięte, czując jak krew spływa mi po szczęce — Krwawisz?, słodka, mała złodziejko — zapytała, przesuwając językiem po rozcięciach. Jej ślina paliła jak kwas, próbowałam się odsunąć ale umieściła z powrotem rękę na moim zranionym ramieniu utrzymując mnie na miejscu i powiedziała ze złością — Już powinnaś krzyczeć. Nie smakuje to tak dobrze kiedy nie krzyczysz. Dlaczego dla mnie nie krzyczysz? Doppelganger — sobowtór, podwójny wędrowiec, ma możliwość przyjmowania postaci — Przykro mi ale serwujemy tu tylko dietę z cichej agonii — wyszeptałam przez zaciśnięte zęby — Bez sztucznych barwników i aromatów. Tym razem puściła oba moje ramiona. Spiekłam się, czekając na uderzenie które nie nadeszło i usłyszałam jak się cofa Po drugiej chwili ciszy otworzyłam oczy Doppelganger na szczęście utracił już całe podobieństwo do Gilly. Był wyższy, szerszy, dzikszy i pozbawiony płci, krańce jego ciała wydawały się w jakiś sposób niewłaściwe. Jego skóra była nakrapiana i bezkształtna, w odcieniach szarości i zieleni w zależności od tego pod jakim kątem na nią spoglądałam. Był jak kameleon, doskonale wpasowujący się w krajobraz aż był gotowy do uderzenia. Nie zupełnie coś co chciałoby się zaprosić na świąteczną kolację — Uciekaj — powiedział głębokim, zgrzytliwym głosem — Uciekaj teraz Podniosłam dłoń do mojego krwawiącego policzka — Uciekać? — powtórzyłam jak echo — Uciekaj. Nie martw się, nie jesteś w stanie uciec wystarczająco szybko. Złapię cię, ale wciąż będzie więcej zabawy jeśli chociaż spróbujesz Nigdy nie byłam bardzo zainteresowana tym jak dużo zabawy mają inni kiedy próbują mnie zabić. To jednak nie oznaczało ,że miałam stać tam i czekać na śmierć. Kanapa oddzielała mnie od broni Redcapa, a Doppelganger oddzielał mnie od frontowych drzwi. To pozostawiało tylko jeden kierunek jaki mogłam obrać i tak też zrobiłam Ignorując ból w nodze, obróciłam się i ruszyłam na tył mieszkania, zatrzaskując za sobą drzwi w korytarzu jak w jakimś kiepskim horrorze. Okna w sypialniach były zbyt wysoko i zbyt wąskie aby się przez nie wydostać a w łazience nie było żadnych okien. Niestety kiedy wynajmowałam to miejsce, nie brałam pod uwagę tego jak szybko będę musiała uciekać przed zmiennokształtnym potoworem nie używając frontowych drzwi Pozbawiona innych opcji, pobiegłam do łazienki, zamykając drzwi i wpychając krzesło pod klamkę. Usłyszałam jak drzwi w korytarzu uderzyły o ścianę otwierane z impetem, dbając o mój depozyt który wpłaciłam na mieszkanie. Nie miałam czasu aby się o to martwić, byłam zbyt zajęta próbą wyciągnięcia kija bejsbolowego spod łóżka. Było to bardziej komfortowe niż cokolwiek innego (nie byłam na tyle głupia aby myśleć ,że

poradzę sobie z tym czymś przy pomocy zwykłego drewnianego kija ) ale da mi on jakąś nadzieję ,której będę mogła się trzymać i poczuje się mniej naga. Spędziłam chwilę na przegadaniu w myślach broni jaką miałam w salonie. Nie ma to jak jakaś ciężka broń aby uleczyć trochę poczucie nagości duchowej Powolne, cierpliwe kroki Doppelgangera odbijały się echem w korytarzu. Nie śpieszył się. Ta cholerna rzecz prawdopodobnie się dobrze bawiła. Posmak róż zaczął wzrastać z tyłu mego gardła, korzystając z mojej nieuwagi i mogłam poczuć jak rana na moim ramieniu znowu zaczęła krwawić. Utrata krwi może stać się problemem, ale jeśli nie będę w stanie wydostać się z mieszkania z Doppelgangerem na moim drodze może stać się ona łagodniejszym sposobem aby umrzeć Kroki zatrzymały się przed drzwiami a Doppelganger zagwizdał — Znalazłem cię mała złodziejko. I jesteś teraz przestraszona, nawet jeśli nie będziesz krzyczeć — cofnęłam się o krok do tyłu, trzymając kij przed sobą jak miecz. Nie kłopotałam się próbą ucieczki, po co miałabym to robić? Nie miałam dokąd pójść Uderzył mocno w drzwi które zatrzeszczały. Tanie drzwi ze sklejki zaczęły ustępować po drugim uderzeniem. Nigdy wcześniej nie były przeznaczone do tego typu rzeczy. To koniec. Zginę mając na sobie tylko szlafrok z rąk Doppelgangera którego byłam na tyle głupia ,że zaprosiłam do domu. Nigdy nie znajdę odpowiedzi której szukam. Evening i Ross nigdy nie zostaną pomszczeni Zadzwonił dzwonek Panowała cisza kiedy Doppelganger przerwał atak na drzwi. Potem nastąpiła długa cisza, pewnie obydwoje zastanawialiśmy się co robić dalej A wtedy usłyszałam mój własny głos wołający radośnie — Idę! Kroki oddaliły się w drugą stronę korytarza, zbyt lekkie jak na stworzenie rozmiaru Doppelgangera ....ale w sam raz jak na moje Stałam w miejscu dopóki kroki nie ucichły. Wtedy przekluczyłam zamek i odsunęłam z drogi krzesło, otwierając do połowy drzwi. Hol był pusty. Doppelganger poszedł otworzyć drzwi Dywan skrzypiał pod nogami kiedy szłam, pomijając moje najlepsze intencje aby zachowywać się cicho. Biorąc pod uwagę pobicie jakie mnie spotkało (i krew którą utraciłam) radziłam sobie całkiem nie źle po prostu trzymając się na nogach. Nie ,żeby coś dobrego przyniosło mi gdyby Doppelganger złapał mnie tu teraz. Mogłam iść prosto w pułapkę ale nie miałam wyjścia Byłam w połowie drogi do holu kiedy usłyszałam głosy kłócące się w moim salonie — Nie rozumiesz! — Dare, kombinacja lęku i desperacji sprawiała ,że jej głos był niemożliwy do przegapienia, nawet bez przesadzonego akcentu — Kiedy Devin mówi ,że mamy tu przyjść, to tu przychodzimy. Możesz kazać nam odejść. Ale nie możemy cię posłuchać. On nam na to nie pozwoli — Ona ma rację proszę pani — na korzeń i gałąź, Manuel był razem z nią. Wzruszyłam ramionami, nie mogą powstrzymać się od wyobrażania sobie co Doppelganger im zrobi i zmusiłam się do wykonania kolejnych kilku kroków w dół korytarza — Devin powiedział ,że mamy przyjść tu i pomóc ci we wszystkim czego będziesz potrzebowała — Przykro mi dzieciaki — mój głos powtórzył. Doppelganger używał aż boleśnie radosnego tonu który już sam w sobie powinien być wskazówką ,że coś jest nie tak, jeśli Manuel i Dare znaliby mnie lepiej. Nigdy przed zachodem słońca nie brzmiałam tak radośnie — Po prostu nie sądzę aby to był dobry pomysł w tej chwili. Możecie wrócić później? Upiekę wam jakieś ciasteczka

Ok to było to. Nie miałam jeszcze szansy aby użyć kuchni do czegoś innego niż kawa i sadzone jajka i niech mnie cholera jeśli pozwolę się w niej pobić jakiemuś potworowi. Weszłam do salonu, kij trzymałam wciąż w dłoniach — Nie zniszczysz mojej kuchni! To nie był najlepszy powrót w historii, ale biorąc pod uwagę jak dużo krwi straciłam, wydaje mi się ,że nie radziłam sobie aż tak źle. Moje drugie oblicze odwróciło się w moją stronę, kradzione oczy zmrużyły się — Wydaje mi się ,że wysłałam cię do swojego pokoju Manuel i Dare sapnęli kiedy rzucili spojrzeniem pomiędzy nami. Doppelganger był w pełni ubrany, ja byłam tylko w szlafroku. Również to jak krwawiłam — Tak zrobiłaś, niestety jestem za stara ,żeby dostać szlaban — Ummmm proszę pani? — powiedział Manuel z szeroko otwartymi oczami Doppelganger szarpnął dłonią, palce zmieniły się w pazury, i popchnęły Manuela z dala od drzwi. Krzyknął z bólu i zaskoczenia kiedy poleciał do tyłu, znikając z widoku — Manny! — krzyknęła Dare Doppelgange r odwrócił się i zaczął podkradać w moją stronę, coraz wyższy ponieważ już zrezygnował z mojego odbicia — Niedobra dziewczynka — zbeształ, uśmiechając się — Niedobra, niedobra dziewczynka. Czas cię ukarać Poruszał się powoli, pewny swojej własnej siły. To była jedyna szansa jaką dostanę a wiec ją wzięłam i machnęłam kijem w kierunku jego piersi tak mocno jak tylko mogłam. Coś w moim ramieniu naderwało się i świat nagle przysłonił mi się nową zasłoną bólu Doppelganger wyciągnął rękę i złapał kij podczas zamachu, beztrosko jak dziecko łapiące zabawkę. Zacisnął swoją dłoń i rozwalił drewno na drzazgi, pozostawiając mnie trzymającą rączkę czegoś co kiedyś było kijem — Och, cholera.... — powiedziałam, zaczynając się cofać. Aluminium. Następnym razem kupie aluminium. Albo może żelazo Poruszając się za wolno aby zrobić unik Doppelganger sięgnął i złapał mnie za podbródek, szpony przecięły mi policzek — Jesteś głupią złodziejką, ale teraz przynajmniej jesteś wystarczająco przestraszona — powiedział, wciąż się śmiejąc — Powiesz mi wszystko co muszę wiedzieć — wytrącając mi resztki kija, wbił paznokcie w moją pachę i podniósł mnie z ziemi. Serce waliło mi tak mocno ,że bolało prawie tak samo jak moje obrażenia. Widziałam już wcześniej śmierć, nawet ostatnio, ale nigdy jeszcze nie byłam jej tak blisko To może byłby nawet mój koniec gdyby Doppelganger nie popełnił jednego małego, fatalnego w skutkach błędu, a mianowicie gdyby nie odwrócił się plecami do Dare. Nie znałam jej zbyt dobrze a mimo to wiedziałam ,że odwracanie się do niej plecami nie było najlepszym pomysłem. Młody Odmieniec miał chwilę aby przetworzyć wszystkie swoje możliwe posunięcia w stosunku co do kogoś kto rzucił jej bratem jak psem, i to wydało jej się chyba najbardziej naturalne. Wściekłość — Hej potworze! — krzyknęła, Doppelganger nie odwrócił się. Prawdopodobnie dlatego był tak zaskoczony kiedy noże zaczęły wbijać się w jego plecy. Wrzasnął upuszczając mnie. Jakimś cudem wylądowałam na tej części mojego ciała która jeszcze nie była obolała, na tyłku Rycząc odwrócił się w kierunku Dare. Musiałam jej to oddać, może i była aroganckim bachorem ale spoglądała w oczy śmierci i była całkowicie i szczerze niewzruszona — Widywałam już straszniejsze ,rzeczy niż ty na randkach w ciemno — powiedziała. Wciąż potrzebowała kogoś kto nauczyłby ją odpowiednio mówić ale nie byłam w odpowiedniej pozycji by to teraz oceniać — Chcesz mnie dostać? Najwyraźniej chciał, ponieważ zaczął iść w jej kierunku, wciąż rycząc. Nawet się nie

zachwiała, tylko rzuciła kolejny nóż, tym razem trafiając w gardło. Kreatura posuwała się na przód bez przerwy. Chyba w tym momencie Dare zdała sobie sprawę, że chyba obrażanie czegoś tak dużego kiedy znajduje się na tyle blisko ,że może cię złapać nie jest jednak dobrym pomysłem, bo zaczęła cofać się z szeroko otwartymi oczami. Moje ramiona już dłużej nie krwawiły, tylko tryskały krwią, krew przesiąkała przez szlafrok i płynęła swobodnie wzdłuż mego ramienia. Zmusiłam się aby stanąć, zadeptując ból który groził tym ,że ponownie mnie powali. Cztery z noży Dare tkwiły w plecach tego czegoś. Dwa na wysokości krzyża i jeden w ramieniu ale to czwarty był umiejscowiony tak ,że gdyby ktoś pchnął go do przodu mógłby przebić się przez klatkę piersiową Zawsze byłam całkiem niezłym kimś. Ruszając się tak szybko jak tylko wciąż byłam w stanie, oplotłam dłoń wokół trzonka tego noża, śliskiego od prawie czarnej krwi. Moja lewa dłoń nie chciała znaleźć się wystarczająco blisko, ale zmusiłam ją, zgrzytając zębami kiedy krew Doppelgangera plamiła mi ręce. Dare płakała gdzieś przede mną, jej postać blokowało mi ciało tego czegoś To poskutkowało. Moja druga dłoń w końcu zacisnęła się właściwie i pchnęłam nóż tak mocno jak tylko mogłam. Doppelganger pochylił się, udało mi się jakoś utrzymać nóż i wbić go jeszcze głębiej. Jedna zakończona pazurami dłoń uderzyła w moje prawe ramie kiedy kreatura próbowała ściągnąć mnie ze swoich pleców, rozcinając mięśnie moich bicepsów. To już nie miało znaczenia, byłam do niego przywiązana, nie mogłabym puścić tego noża nawet gdybym chciała — Dare z przodu! — krzyknęłam Nic nie powiedziała, ale słyszałam jak jej wysokie obcasy uderzają w podłogę kiedy rzucała się na to coś. Doppelganger wciąż się pochylał, szarpiąc pazurami we wszystkich kierunkach jakby próbował się wydostać. Przekręciłam nóż jeszcze mocniej, nie pozwalając aby ból krwi obmywający mi dłonie zmusił mnie do puszczenia rękojeści noża. Czułam jakby moje kości zostały obierane ze skóry. Przynajmniej gdyby tak się stało przestało by boleć. Usłyszałam jak Dare uderza ponownie, krzycząc i przeklinając i Doppelganger upadł. Wylądował leżąc nieruchomo ze mną przyczepioną do jego pleców Kiedy byłam pewna ,że z nim koniec, ściągnęłam swoje dłonie z dala od noża Dare zmuszając się aby wstać. Ostatnie uderzenie Dare rozpłatało mu gardło i wyglądało to teraz jak jakaś parodia śmierci Evening. Trzymała swój ostatni nóż w dłoni, oczy miała szeroko otwarte i szkliste od szoku Manuel stanął z powrotem w drzwiach, najwyraźniej dopiero co się ocknął. Cztery rozcięcia pazurów biegły w dół jego klatki, znacząc go w miejscu w którym uderzył go Doppelganger. — Gratulacje dzieciaku. Właśnie zarobiłeś swoje pierwsze blizny Oczy Doppelgangera zaczęły dymić się i palić. Trzymałam się od nich z daleka — To ta część w której się roztapia — powiedziałam bo to właśnie się z nimi działo, rozpuszczał się w lepki śluz którego nigdy nie da się usunąć z dywanu — Pani Daye? — powiedziała Dare, zaskakująco cichym głosem Czy to było jej pierwsze zabójstwo? Na krew Oberona, czy obserwowałam właśnie jak traci niewinność? — Pani Daye, nic pani nie jest? Odwróciłam się aby na nią spojrzeć, jakaś część mojego mózgu zanotowała ,że jej oczy były nawet jeszcze bardziej zielone, byłam zamroczona, żelazem i utratą krwi — Nie — powiedziałam, prawie się uśmiechając kiedy poczułam ,że ból zaczyna się oddalać. Szok to spowodował — Jestem prawie pewna ,że nie czuje się dobrze, ale miło z twojej strony ,że zapytałaś — wtedy zemdlałam. Ta utrata przytomności staje się powoli moim nawykiem

19 Głosy dryfowały przez moją mgłę. Próbowałam na to nie reagować, czekając aż rzeczy które słyszałam całkiem rozjaśnią mi się w głowie aż zrobię to co nieodwracalne, czyli otworze oczy. Kiedy już raz przyznasz ,że żyjesz raczej nie masz możliwość powrotu do udawania martwej. — Przecież powiedziałem wam ,że macie się nią zająć! — krzyczał Devin. Jego głos brzmiał jakby dochodził z odległości kilku stóp i brzmiał jakby był naprawdę wkurzony. Gdyby Odmieńcy mogli umierać na nadciśnienie, prawdopodobnie udałoby mu się tego dokonać jednego dnia. Kiedy Devin wrócił z powrotem do mieszkania? Przesortowałam w głowie swoje wspomnienia i nie mogłam odnaleźć tego kiedy pozwalam mu wejść do środka Powietrze pachniało papierosami. Nigdy nie byłam palaczem i ta myśl wprowadziła mi do głowy rewolucyjne rozwiązanie, że może nie byliśmy w moim mieszkaniu. Spięłam się, potem rozluźniłam, oczekując. Jeśli Devin był tutaj to nie groziło mi niebezpieczeństwo. Cóż przynajmniej nie największe niebezpieczeństwo. — Byliśmy na czas! — protestowała Dare zdesperowanym głosem. Biedny dzieciak. Była nieznośna ale zrobiła co w jej mocy. Uratowała mi tyłek i naprawdę byłam w stanie to docenić — Na czas do czego? Na czas aby zobaczyć jak zostaje pochlastana!? Świetny pomysł. Mogliście wziąć aparat i porobić zdjęcia! — Ona nie jest martwa! — krzyknęła Dare, brzmiąc jakby była już na skraju łez. Devin nigdy nie uczył swoich dzieciaków jak miały bronić się przed nim samym, zamiast tego uczył je ,że uległość i posłuszeństwo było cnotą. Jeśli chciało się aby się odczepił trzeba był nauczyć się jak skłonić go do tego w swoim własnym czasie i bez żadnej pomocy z zewnątrz. To pierwsza lekcja jakiej trzeba się nauczyć jeśli marzy się o tym aby go kiedykolwiek opuścić — Nie dzięki waszej dwójce! Dwójce? Słyszałam tylko Dare, gdzie był Manule? Krzywiąc się otworzyłam jedno oko, spoglądając na rozmazane wnętrze gabinetu Devina. Założę się ,że sąsiedzi rozkoszowali się obserwując jak para pokrytych krwią nastolatków wnosi mnie do środka. To pewnie najciekawsza rzecz jaką widzieli przez cały tydzień Otworzyłam drugie oko i zamrugałam dopóki pokój nie zrobił sie wyraźny. Dare i Manuel siedzieli na składanych krzesłach na przeciwko biurka Devina, obserwując jak chodził tam i z powrotem. Dzieciaki wyglądały na nieomal chore, a Dare trzymała się ramienia Manuela tak jakby było to jakieś koło ratunkowe — Ale my... — powiedziała Devin rzucił się przyciskając jej ramiona do oparcia krzesła. Krzesło zakołysało się na nogach. Zapiszczała a on krzyknął — Bądź cicho! Byliście głupi! Powinniście być tam godziny wcześniej niż się zjawiliście! — Manuel powiedział ,że mamy czas — zaprotestowała słabo Dobra wystarczy. Może i kochałam tego mężczyznę a może nie, ale nie obchodziło mnie jak bardzo był przerażony, nie miał żadnego powodu aby odgrywać się na Dare. Używając mojego prawego ramienia jako podpory, zmusiłam się do podniesienia głowy — Bądź dla nich miły Devin. Wykonali swoje zadanie — czułam się jakbym mówiła przez kawałek bawełny, ale nic mnie nie bolało, przynajmniej jeszcze nie. Byłam pewna ,że ból już wkrótce nadrobi swoje — Toby! — Devin puścił Dare i pośpieszył aby przy mnie uklęknąć, skanując moją twarz — Toby, co się stało? Dlaczego to coś cię zaatakowało? Nic ci nie jest? Czego

chciało? Obudziłaś się! — Mówienie zwykle wymaga bycia przytomnym — powiedziałam, i sięgnęłam ostrożnie aby poklepać go lekko po ramieniu — Nic mi nie jest, oczywiście pomijając to ,że właśnie zostałam nie źle obita przez Doppelgangera Manuel odwrócił się w naszą stronę, uśmiechając się nieśmiało — Witam panią — Dare wciąż trzymała się jego ramienia. Wyglądała na przerażoną i nie mogłam jej za to winić. Devin potrafi być całkiem przerażający kiedy się do tego przyłoży. — Hej dzieciaki — powiedziałam odwzajemniając uśmiech Manuela moim własnym. Spojrzałam z powrotem na Devina i dodałam — Ci dwoje uratowali mi życie, wiec przestań na nich wrzeszczeć Jego spojrzenie pociemniało — To oni narazili cię na niebezpieczeństwo, gdyby byli tam kiedy powinni byli być... — Wciąż byłabym w łóżku — powiedziałam i potrząsnęłam głową — Wykorzystał twarz mojej córki aby dostać się do mieszkania. To była Gillian. Wpuściłabym ją bez względu na to czy byliby tam czy nie a nawet gdyby byli tam kiedy ona się pojawiła wyrzuciłabym ich za drzwi. Gdyby byli tam wtedy kiedy ty chciałeś aby byli, już byłabym martwa. Zamarł, jego spojrzenie zrobiło się niepewne kiedy moje słowa w końcu do niego dotarły. Miałam rację i on o tym wiedział, nie w porządku było winić ich za moją głupotę. Usiadł krzyżując ramiona i wpatrując się we mnie — Powinnaś być ostrożniejsza — Jak?— zapytałam — Mam przestać odzywać się do ludzi? Nie wychodzić z domu? A może zostać tutaj na zawsze? Nie będę mogła dowiedzieć się co stało się z Evening jeśli to zrobię, a jeśli nie dowiem się kto ją zabił, nie dostanę pieniędzy za to zlecenie Jeśli nie dowiem się co się stało, zapłata czy też pieniądze będą ostatnim z moich zmartwień, ale tego już mu nie powiedziałam Devin westchnął. Sięgnął i przyłożył dłoń do mego policzka — Wolałbym abyś była żywa Toby. Wciąż jest czas aby to zostawić. Jeśli nie chce pozostawić tego w rękach dworu, powiedz mi tylko czego dowiedziałaś się do tej pory i sprawie ,że stanie się to problemem kogoś innego. Możesz to zrobić i będziesz wiedziała ,że zrobiłaś co mogłaś — Nie mogę — powiedziałam potrząsając głową — Dałam słowo To było kłamstwo. Nie dałam słowa, Evening sama je sobie wzięła. Devin o tym nie wiedział. Nie ma nic wstydliwego w tym ,że dało się złapać na wiążące zaklęcie, zwłaszcza rzucone przez kogoś tak potężnego jak Evening i i tak planowałam przyjść do Domu aby powiedzieć mu wszystko. Otworzyłam więc usta aby mu powiedzieć i zamarłam. Coś było nie tak. Pomysł aby mu powiedzieć po prostu wydawał się zły.... — Toby.....— westchnął — Wiem Siedzieliśmy tak wpatrując się w siebie przez kilka minut, Dare i Manuel obserwowali nas ze swoich miejsc. Biedne dzieciaki musiały się czuć jakby siedziały na bombie atomowej. Kto z nas dwojga był bardziej przerażający ja czy on? Byłam już prawie gotowa aby zacząć przepraszać za to ,że byłam na tyle głupia i pozwoliłam rzucić na siebie tą klątwę kiedy Devin potrząsnął głową, odwracając twarz — Jeśli cokolwiek ci się stanie... — Chyba będziemy musieli cofnąć się w czasie aż będę miała znowu czternaście lat. Wtedy możesz na mnie krzyczeć Nie spojrzał na mnie. Najwyraźniej to była jedna z tych sytuacji których humor nie mógł rozładować. Nigdy nie byłam w tym za dobra — To nie jest zabawne Ból nie powrócił, z wyjątkiem tego który powodowała kanapa wbijająca mi się w krzyż, czułam się dobrze. To mnie martwiło, mogło oznaczać ,że w końcu byłam zbyt

uszkodzona by tym razem z tego wyjść — Czy mogę chodzić? Odwróciłam się z powrotem do Devina który uśmiechnął się, ale oczy wciąż miał smutne — Czy starałbym się tu ciebie zatrzymać gdybyś nie mogła chodzić? — zapytał i zaoferował swoją dłoń — Wstań, w łazience jest lustro Łatwiej jednak było to powiedzieć niż zrobić nawet z jego pomocą. Kiedy już byłam w pozycji pionowej i trzymał mnie za ręce, czekałam aż świat przestanie się kręcić. Przynajmniej moje nogi robiły to co im kazałam — Ok w porządku — powiedziałam puszczając go i kierując się w stronę drzwi Przejście z dobrze oświetlonego gabinetu do ciemnego korytarza było dezorientujące. Moje palce zahaczyły o próg i potknęłam się chwytając ścianę lewą dłonią. Zamarłam wpatrując się w swoje ramie. Nic nie bolało. Ani noga ani ramię, nic Kolejna nieprzyjemna myśl uderzyła we mnie kiedy odpychałam się od ściany, tak wolno jak tylko mogłam bez utraty równowagi. Która była godzina? Obiecałam Sylvesterowi ,że zadzwonię jeśli będą potrzebowała pomocy, ale to było jeszcze zanim dałam się postrzelić. Musi odchodzić od zmysłów ze zmartwienia Zadzwonię jak już będę wiedziała jak źle jest. Otworzyłam drzwi do damskiej toalety i weszłam do środka Jedyna różnica pomiędzy łazienkami w Domu polega na tym ,że męska ma zawsze lepsze grafii a w damskiej jest ciszej. Męska ma również pisuar, kiedy w damskiej został on wypełniony cementem i pomalowany farbą w spreju na fioletowo jeszcze zanim się wprowadziłam. Nie wiem dlaczego ale jestem prawie pewna ,że w operację tą były zaangażowane naprawdę duże ilości piwa. Jakiś Odmieniec garbił się nad umywalką, papieros wisiał z jej słodkich czerwonych ust. Ten kolor na pewno nie był kolorem pomadki. Wyprostowała się kiedy weszłam upuszczając papierosa do umywalki i wychodząc pośpiesznie, obserwowałam ją mrugając. Na korzeń i gałąź czy byłam aż taka przerażająca? Byłam gotowa zaryzykować i spojrzeć w lustro, byłam gotowa na wszystko , z wyjątkiem tego co zobaczyłam — Co do...? Trend zmieniania ubrań Toby podczas snu był kontynuowany, mój zakrwawiony szlafrok zniknął, zastąpiony przez cienką, fioletową koszulkę nocną, prawdopodobnie zamówioną z tego rodzaju katalogu który przychodzi zapakowany w dodatkowy papier. Była do kostek, ale pozostawiała moje ramiona ( i znacznie więcej niż tylko moje ramiona) nagie. To może i by mnie zmartwiło ale byłam zbyt zajęta wpatrywaniem się w swoje odbicie aby się tym przejąć Moje włosy były związane w kucyk, odkrywając twarz i szyje. Ciemne kręgi spod oczu zniknęły, a skóra była całkowicie gładka, bez ani jednego siniaka. Wciąż wyglądałam jakby śmierć czaiła się gdzieś w pobliżu ale nie była to już natychmiastowa śmierć Blizna znaczyła moje lewe ramie, dokładnie w miejscu w którym oczekiwałam ,że będzie rana postrzałowa. Nie czułam żadnego bólu, powoli podniosłam koszulę i odsłoniłam prawą nogę aż do biodra. Dziura po kuli na udzie, była zaleczona dokładnie w ten sam sposób. Nic dziwnego ,że mogłam chodzić, moje nogi były w porządku. Devin w jakiś sposób poskładał mnie do kupy kiedy byłam nieprzytomna Oczywiście były blizny, nie ma takiej magi na świecie która byłaby w stanie uleczyć ranę po żelazie nie pozostawiając blizny. Dostrzegłam inną rzecz która też się zmieniła. Moja głowa była w porządku. Cokolwiek uleczyło rany postrzałowe poradziło sobie też z zatruciem przez żelazo, nie sądziłam ,że coś takiego jest w ogóle możliwe. Jak coś takiego było w ogóle możliwe?

Posmak róż łaskotał z tyłu mego gardła, zesztywniałam — Och nie, nie teraz To był czas który miałam. Wiążący mnie klątwą kwiat Evening owiał mnie jak fala, wzmocniona poprzez mój powrót do zdrowia i zaniepokojona moją przymusową bezczynnością. Wspomnienia jej śmierci uderzyły we mnie, pod duszając pomieszczenie zasłoną czerwieni, a krew wzburzyła się oślepiona napotkanymi wspomnieniami, nie dając mi czasu aby się na to przygotować. Głupia ja myślałam, że mogę zachowywać się jak wróżka Daoine Sidhe bez zapłacenia za to odpowiedniej ceny Zawsze jest jakaś cena. Pixie, klucz, strzały i krew i krzyki, były w różach, czekały na mnie i ciągnęły mnie w dół. Wszystkie były takie same, takie same jak były zawsze i jak zawsze będą. Śmierć się nie zmienia. Śmierć nigdy się nie zmienia Uwolnienie się z tego zanim wspomnienia wciągną mnie ze sobą do grobu Evening było jeszcze trudniejsze tym razem. Moja krew weszła w kontakt z żelazem i to całkiem niedawno. Nie tylko pamiętała jak to jest umierać z powodu żelaza, ona to wiedziała Wypuść mnie, pomyślałam. Jeśli umrę tutaj, też przegrasz. Uwolnij mnie Wbiłam się z powrotem do swojego ciała tylko po to aby zobaczyć ,że podpieram się o umywalkę. Nie pamiętałam kiedy upadłam na kolana ani nic po tym jak klątwa róż uderzyła we mnie. Świat się kręcił, sprawiając ,że bolała mnie klatka piersiowa i brzuch. Jęcząc, pozwoliłam aby moja głowa opadła całkiem do umywalki. Wiedziałam ,że zaklęcie wiążące wciąż będzie popychać mnie do przodu, tego rodzaju rzeczy nigdy nie zatrzymując cię w miejscu na długo, po prostu nie zdawałam dobie sprawy jak daleko się posunie aby mnie zmotywować. Była to przynajmniej częściowo moja wina. Wspomnienia które wzięłam z krwi Evening wzmocniły zaklęcie wiążące, oplatając mnie aż nie miałam już żadnej drogi ucieczki. Gdybym nie spróbowała wyczytać czegoś z jej krwi, byłabym nieszczęśliwa, może nawet by mnie to zabiło ale teraz zaklęcie wiążące nie wykorzystywałoby jej śmierci przeciwko mnie. I to wszystko przybierało na sile. W końcu nabierze takiej mocy ,że nie będę mogła z tym walczyć i zmusi mnie do podróżowania przez wspomnienia śmierci Evening do chwili aż moje serce się podda i wyda z siebie ostatnie tchnienie Prawdopodobnie nie chciała aby tak się stało, ale na nieszczęście dla nas obu ,myślała jak to kim była, myślała jak wróżka czystej krwi. Wróżka czystej krwi mogła czytać i posługiwać się krwią bez żadnych komplikacji, wybierając informacje których potrzebowała i odrzucając resztę. Evening myślała w kategoriach tego co wiedziała, ale ja byłam Odmieńcem, i moja magia nie była taka silna. Jej zaklęcie wiążące to było dla mnie zbyt wiele i stawało się ono coraz silniejsze. Miałam poważne kłopoty Drzwi otworzyły się poza mną. Nie poruszyłam się, wciąż trzymałam oczy zamknięte i próbowałam uspokoić oddech. Wszystko co chciało mnie zabić będzie musiało poradzić sobie z Devinem i jego dzieciakami a jeśli udało się to zrobić to ucieczka nie miała żadnego sensu. Pozostawienie głowy przytulonej do umywalki wydawało się o wiele lepszym pomysłem. Kroki pełne wahania przemieszczały się po podłodze, zatrzymując się jakiś jard ode mnie — Tak? — powiedziałam, wciąż nie podnosząc głowy z umywalki. Cóż w zasadzie była to obrzydliwa, brudna umywalka i nie chciałam myśleć o rzeczach które gromadziły się pewnie wokół odpływu, ale na razie dawała mi coś na czym mogłam oprzeć głowę i to właśnie się liczyło — Pani Daye? — Dare, brzmiała niespokojnie i chyba była trochę przestraszona. Chociaż raz nie mogłam jej za to winić. Dość jasno dałam do zrozumienia ,że jej nie lubię a Devin prawdopodobnie zagroził jej całą masą potworności jeśli nie zdobędzie mojej

sympatii, a przynajmniej nie utrzyma mnie przy życiu. Obie te rzeczy nie wykluczały się wzajemnie, przynajmniej o tyle dobrze. Evening i ja nigdy nie byłybyśmy się w stanie znieść i zrobić czegoś wspólnie gdybyśmy zostały zmuszone do tego aby się polubić — Tak Dare? Zrobiła krok do przodu, stopy szurały po linoleum. Podniosłam głowę aby obserwować jej postępy nie zawracając sobie głowy tym aby wstać. Nie jestem aż taka głupia. — Dobrze się pani czuje pani Daye? — Oczywiście — powiedziałam kładąc głowę z powrotem na dole — Zawsze tulę się do armatury łazienkowej — Nie wyglądasz jakbyś się dobrze czuła — powiedziała, podchodząc kilka kroków bliżej. Dzielna dziewczyna — Mam wezwać Devina? — to pokazało, zdecydowanie nieoczekiwaną odwagę jeśli chodzi o nią, dzieciaki Devina nigdy nie mówiły o nim na ty kiedy ktoś mógł je usłyszeć — Wolałabym abyś tego nie robiła — porzuciłam komfortową stabilność umywalki i wspięłam się stając z powrotem na nogach, wspierając się dłońmi na lustrze. Byłam gotowa podeprzeć się na niej jeśli jeszcze raz to poczuje co wcale nie znaczyło ,że czekałam z ochota na tą możliwość — Nic mi nie jest Oczy Dare spojrzały na mnie nieufne kiedy powiedziała — Nie wyglądasz dobrze — W porządku, jest mi lepiej niż będzie tobie jeśli zawołasz Devina Oparłam się o lustro, próbując wyglądać srogo. Są jednak lepsze okoliczności do zastraszania (jakiekolwiek inne okoliczności które nie uwzględniają mnie ubranej w fioletową koszulę nocną) — Wydaje mi się ,że jest już wystarczająco zmęczony, nie sądzisz? Implikowana groźba wydawała się ją zrelaksować. Odczuwała komfort z powodu tego co znała, a to co znała było chaotycznym i czasami pełnym przemocy światem Domu — Chcesz abym dała ci kilka minut abyś mogła się pozbierać? . — To prawdopodobnie dobry pomysł, tak — przełknęłam, próbując pozbyć się smaku róż z mego gardła. Nie działało za dobrze. Tak naprawdę wcale nie oczekiwałam ,że zadziała Dare zawahała się, odwracając się na pięcie, w końcu odwróciła się z powrotem w moją stronę i spojrzała mi w oczy. Byłam wdzięczna za koniec tych powtarzających się przez chwile piruetów (obserwowanie jej jak to robi na jej wysokich obcasach sprawiło ,że zakręciło mi się w głowie) — Czy mogę zadać pani pytanie pani Daye? — Pewnie — powiedziałam z wzruszeniem ramiona. Przecież mogła dowiedzieć się moich najgłębszych, najmroczniejszych sekretów włamując się do akt Devina. Oczekiwałam ,że zapyta o coś wulgarnego lub bezcelowego i na tym zakończymy Zaskoczyła mnie jednak i powiedziała — Jak poznałaś Devina? — Devina? — wyprostowałam się tak naprawdę dostrzegając ją po raz pierwszy od kiedy tu weszła. Wyglądała na przestraszoną i spiętą, jakby łamała jakieś olbrzymie, niepisane prawo. Nie rozumiałam tego — To było dawno temu — powiedziałam powoli — Pamięta pani? Oczywiście ,że pamiętam, chociaż pytanie brzmi dlaczego ciebie to interesuje? pomyślałam ale zamiast tego powiedziałam — Poznałam go bardzo dawno temu, kiedy uciekałam od .... nieważne o czego uciekałam. Starałam się unikać miejsc w których ludzie mogliby mnie znać i udało mi się wpędzić w prawdziwe kłopoty. Pewnego dnia po prostu się odwróciłam a on tam był. Powiedział ,że jakiś przyjaciel powiedział mu gdzie mnie znajdzie. Zapytał czy chcę spróbować czegoś nowego — wzruszyłam ramionami — Poszłam

z nim do Domu — to było wszystko. Zanim zdałam sobie sprawę w co się pakuje było już za późno — Czy byliście?...— Dare nie dokończyła — Czy byliśmy czym? Przyjaciółmi? Tak, po tym jak doszliśmy do tego ,że to ,że dla niego pracuje nie oznacza, że do niego należę — te pierwsze kilka lat było niczym więcej tylko chaosem, wypełnionym gierkami o władzę i maleńkimi bitwami które nigdy do końca nie przerodziły się w otwartą wojnę — Kochankami? Tak to też. Na początku ponieważ musiałam jakoś spłacić swoje długi, a potem ponieważ zależało mu na mnie. Albo przynajmniej mi się tak wydawało — przerwałam swoją opowieść. Nasz związek ( jeśli można było to tak nazwać) skończył się tej nocy kiedy weszłam do pokoju który czasem dzieliliśmy i znalazłam go pieprzącego Julie jakby to był jakiś olimpijski sport. Seks jako zapłata był jedną sprawą, seks z moimi przyjaciółmi był zupełnie czym innym. Przyjęłam zaproszenie Connora na kolację ,zaraz następnego dnia po tym — Kupił mnie prawdopodobnie w ten sam sposób co ciebie. Potrzebowałam jakiego miejsca A Dom był takim miejscem, przynajmniej na jakiś czas Policzki Dare zrobiły się czerwone, zakłopotanie zdradzało jej wiek — Och Seks. Ludzie zawsze skupiają się na seksie — Znasz zasady — powiedziałam bardziej szorstko niż zamierzałam. Wspomnienia to właśnie ze mną robiły, to dlatego właśnie tak bardzo ich nie lubię Ale Dare na to nie zasługiwała, zmiękczając ton głosu powiedziałam — Jeśli nie podobają ci się zasady jakie tu panują, znajdź sobie jakieś inne miejsce w którym mogłabyś się zahaczyć — Próbuje — powiedziała, tam miękko i cicho ,że prawie to przegapiłam. Wtedy spojrzała ponownie do góry i błagającym wzrokiem zapytała — Jak udało ci się odejść? Zamrugałam na nią — On nie trzyma cię w niewoli — Jeśli tak uważasz to jesteś głupia — potrząsnęła głową — Przyszliśmy tutaj bo nie mieliśmy dokąd pójść kiedy zmarła nasza mama. Wszyscy nas odsyłali, mówili odejdzie wróćcie jak będziecie starsi, kiedy się nauczycie, kiedy będziecie wiedzieć lepiej . Tylko ,że nikt nie chciał nas nauczyć tego jak być starszym, skąd wiedzieć lepiej, nawet Devin. Uczą nas tylko jak być załamanym — Dare..... — Devin nie jest taki zły. Wie o co chodzi ale...jest tak jak mówiłaś. Zawsze są jakieś długi — O co mnie prosisz? — Udało ci się wydostać — Dare spojrzała na mnie — Wszyscy wiemy o tobie, ponieważ on cały czas o tobie mówi. Nawet wtedy kiedy myślał ,że jesteś martwa, wciąż o tobie mówił. Słyszeliśmy o wszystkim co zrobiłaś, ponieważ to ty jesteś tą której udało się wydostać, ty jesteś tą która była jego a potem przestała do niego należeć. I chce wiedzieć jak udało ci się to zrobić, ponieważ my też chcemy to zrobić Mówiła poważnie. Wpatrywałam się w nią. Cholera. W końcu cicho powiedziałam — Zrobię co będę mogła aby wam pomóc. Jeśli jest w ogóle coś co mogę zrobić. Uwierz mi nie ma żadnego właściwego sposobu aby to zrobić....ale można to zrobić i jeśli ja wam pomogę to na pewno się uda Spojrzenie które mi posłała był pełne wdzięczności i podziwu. Skrzywiłam się,

próbując nie dopuścić aby mój niepokój pokazał mi się na twarzy. Posmak róż który wciąż się utrzymywał dał mi coś innego na czym mogłam się skupić, poza jej oczami. Nigdy nie lubiłam kiedy ktoś spoglądał na mnie jak na bohaterkę. Zawsze na końcu i tak zawodziłam. Czasem miałam szczęście, czasem jedyną osobą którą raniłam byłam ja sama 20 Devin spojrzał do góry i uśmiechnął się kiedy otworzyłam drzwi. Był sam (Manuel zniknął na jakimś nieznanym zleceniu) a jego spojrzenie mieściło się gdzieś pomiędzy samozadowoleniem i wyczerpaniem. Samozadowolenie jednakże wygrywało. Prawdopodobnie miało dłuższy staż — Widzę ,że Dare cie znalazła — Nie oddaliłam się za bardzo — odpowiedziałam — Trochę rozkojarzył mnie mój nowy wygląd — Dare wśliznęła się tuż za mną, znajdując sobie miejsce przy ścianie — Niespodzianka — Tak i to duża niespodzianka — potrząsnęłam głową — Co zrobiłeś? — Było naprawdę źle Toby — podszedł w moją stronę z ponurym wyrazem twarzy. Cienie czaiły się w jego oczach, ukazując ,że minione kilka dni dało mu się we znaki prawie tak samo mocno jak i mnie — Myśleliśmy ,że nie przeżyjesz. Ja myślałem ,że nie przeżyjesz — I co zrobiłeś? — Naprawiłem to — Devin, połowa z tych ran została zadana przy pomocy żelaza. Nie masz aż tak silnej magii i tak silnych uroków — w ogóle nie sądziłam ,że gdziekolwiek na świecie były tak silne uroki Wzruszył ramionami, próbując wyglądać na niezbyt zatroskanego kiedy sięgnął aby złapać mnie za rękę. Odsunęłam się — Odebrałem kilka przysług. To wszystko — Jak to możliwe ,że ktoś był ci winien tyle aby uleczyć mnie z zatrucia żelazem, tylko dlatego ,że o to poprosiłeś? I kto ma taką moc? — zapuszczałam się tym pytaniem w jego osobiste sprawy. To było niewybaczalnie niegrzeczne z mojej strony ale musiało zostać zrobione, ponieważ musiałam wiedzieć ile będą mnie kosztowały jego działania. Musiałam wiedzieć czy więcej niż byłam w stanie zapłacić. Devin ponownie sięgnął po moją dłoń. Tym razem pozwoliłam mu na to — Luidaeg Dare sapnęła — Co? — gapiłam sie na niego. Spodziewałam się ,że powie coś czego nie chciałam usłyszeć ale to przekraczało moje wszelkie wyobrażenia — Poszedłeś do niej? — Była mi coś winna za stare przysługi. Odebrałem dług — Devin, to szaleństwo! Ty... ona jest potworem! Jest praktycznie demonem! Ona... — Nie jest już dłużej moją dłużniczką — zakończył — To było dla niej warte o wiele więcej niż twoje życie. Ona nie lubi mieć długów. Odczuła taką ulgę kiedy powiedziałem jej ,że jesteśmy kwita ,że jestem zaskoczony ,że z tej radości nie uczyniła cię dziesięć lat młodszą, kiedy skończyła cię leczyć — Więc wykupiłeś moje życie od Luidaeg? — wciąż nie mogłam w to uwierzyć. Może po prostu nie chciałam Devin spojrzał po nade mną, tak jakby zobaczył po praz pierwszy ,że Dare też jest w pokoju — Możesz odejść. Poczekaj na dole aż zadzwonię z nowymi rozkazami Dare wyglądała na zaskoczoną, potem jednak pokiwała i odpowiedziała — Tak, jest, sir — zanim odwróciła się i wyszła z pokoju. Odwróciłam się aby obserwować jak wychodzi — Toby Devin wypuścił moje dłonie kiedy spojrzałam z powrotem na niego, łapiąc zamiast tego w dłonie moją twarz i całując głęboko. Złapałam się jego nadgarstków, oddając pocałunek zanim po kilku sekundach odsunęłam jego ręce. Serce waliło mi jak szalone a

oddech stał sie urywany, udało mi się wykrztusić — Nie powinieneś był tego robić. Nie powinieneś był iść do niej — Musiałem — Ile będzie mnie to kosztowało? — To prezent — Prezent? Słysząc ten niedowierzający ton głosu Devin skrzywił się — Tak, to prezent. Tak trudno jest ci w to uwierzyć? Tym razem kiedy mnie pocałował, mniej się opierałam, pozwalając mu przyciągnąć mnie bliżej zanim przerwałam pocałunek i powiedziałam — Nigdy niczego w całym swoim życiu nie oddałeś za darmo. Wszystko zostaje dopisane do rachunku — Rzeczy się zmieniają — pocałował linię mojej szczęki — Ludzie się zmieniają, ja się zmieniłem — Aż tak bardzo? — Może — powiedział i przyciągnął mnie do siebie znowu spoglądając w oczy. Było coś w jego spojrzeniu czego nie potrafiłam zidentyfikować, jakaś dziwna mieszanina miłości, lęku i gryzącej potrzeby — Myślałem ,że jesteś martwa Toby, rozumiesz? Czy w pełni zrozumiałaś jak blisko śmierci się znalazłaś? Nie sądzę — Devin..... — Praktycznie przestałaś krwawić do czasu aż cię tu przynieśli bo już nie miałaś w sobie prawie w ogóle krwi. Opuszczałaś mnie, opuszczałaś mnie ponownie ale tym razem nie miałaś zamiaru wracać, nie było mowy abym miał na to pozwolić Toby. Nie jeśli mogłem zrobić coś aby to powstrzymać — prawie się uśmiechał, głaszcząc palcami jedną stronę mojej twarzy — Nie mogłem pozwolić ci odejść, dopiero co wróciłaś do Domu Jeśli faktycznie straciłam aż tyle krwi to prawdopodobnie miał rację. Nic oprócz swego rodzaju boskiej interwencji nie mogło mnie uratować — A więc poszedłeś do Luidaeg, — powiedziałam ponownie, jeśli będę to wciąż powtarzać to może jego odpowiedź ulegnie zmianie — Tak, i zrobiłbym to ponownie — Devin, Ja..... — Przestań — byliśmy ostrożni wcześniej, oboje świadomi moich obrażeń i tego w jak kiepskim stanie naprawdę się znajdowałam. Teraz nie było miedzy nami żadnej ostrożności, tak jakby porzucił wszelkie wysiłki utrzymania łagodności, przyciągnął mnie blisko i pocałował mocno. Kiedy się od siebie oderwaliśmy, wyszeptał — Po prostu przestań, nie możesz mi podziękować i nie pozwoliłbym ci na to nawet gdybyś próbowała, więc zostawmy to. Nie pozwolę ci umrzeć. Jeszcze z tobą nie skończyłem. Masz coś czego za bardzo potrzebuje aby na to pozwolić Jego dłonie ześlizgiwały się coraz niżej i niżej, teraz obejmując krzywiznę moich bioder. Położyłam na nich moje własne dłonie i potrząsnęłam głową — Nie ma na to czasu Devin — powiedziałam, żal zabarwił mój głos — Muszę zadzwonić do Sylvestra i dać mu znać ,że nic mi nie jest a potem muszę iść. Jeszcze nie skończyłam — Nie musisz do niego dzwonić — powiedział Devin z niewielkim uśmiechem — Nie jestem tak zupełnie bezduszny. Dzwoniłem do niego kiedy dochodziłaś do siebie Zamrugałam — Zrobiłeś to? — Tak. On za to szybko nagrodził mnie oskarżając ,że to ja zafundowałam ci te wszystkie rany i obrażenia — uśmiech Devina skrzywił się kwaśno — Nie obchodzę go za bardzo prawda? To brzmiało jak Sylvester. Zrelaksowałam się trochę i wzruszyłam ramionami —

Uważa ,że odciągasz mnie z dala od niego Devin podniósł brew — A robie to? — Możliwości zawsze istnieją. A teraz....gdzie dokładnie są moje ubrania? — W twojej szafie? To wydaje się być całkiem rozsądną lokalizacją — Przyniosłeś mnie tutaj i nie wziąłeś ze sobą żadnych moich ubrań? — Dzieciaki były trochę zajęte próbując utrzymać cie przy życiu aby robić sobie przerwy Toby. Poza tym ta koszulka świetnie na tobie wygląda — Sprawia ,że wyglądam jak dziwka Uśmiechając się, Devin powiedział — Cóż mówiłem... — Devin! — cofnęłam sie do tyłu z dala od jego dłoni i potrząsnęłam głową — Czy jest tu coś jeszcze co mogłabym założyć? Nie wyjdę ubrana w to — Skoro całkowicie zawiodłem w procesie przekonania cię ,żebyś wcale nie szła, chyba musze zaoferować ci jakąś pomoc — Devin podszedł do swojego biurka i wcisnął guzik interkomu — Dare, przynieś pani Daye ciuchy do mojego biura — spojrzał z powrotem na mnie kiedy wyłączał guzik — Obawiam się ,że to koniec naszej prywatności. Zaraz tu będzie. Dzieciaki zawsze tak się śpieszą — Cóż, uczysz nas ,że nigdy nie powinniśmy zwalniać jeśli coś możemy na to poradzić — Możesz mnie za to winić. Odmieńcy żyją krótko — rozłożył dłonie — Musimy używać tego czasu mądrzę, kiedy jeszcze możemy — Chyba — przerwałam i spojrzałam na niego — Zawsze wydawało mi się ,że to bardzo dużo czasu. To znaczy, możemy żyć przez wieki, oczywiście jeśli nie damy się postrzelić — Może to i dużo czasu, ale to krótki czas — oparł się plecami o biurko oferując mi swoje ramię. Podeszłam i przylgnęłam do niego pozwalając aby oplótł swoje dłonie wokół mojej talii — To bardzo krótki czas, który się kończy Odchyliłam głowę do tyłu wciąż go obserwując — Więc uczysz nas jak go wykorzystywać? — Lepsze to niż oglądanie jak zanika. Musimy płonąć jasno skoro nie możemy płonąć wiecznie Zamrugałam — Teraz zaczynasz mnie martwić — Nie martw się, nie masz o co — pocałował mnie w czoło — Masz robotę do wykonania, prawda? Znalazłaś już jakieś tropy? — Rayseline Torquill. Śmiała się kiedy o tym usłyszała — Co? — To nie ważne — potrząsnęłam głową — To nie był Simon, ani Oleander, jakkolwiek wygodne by to było, poznałabym ich robotę wszędzie a to nie była ich robota. Królowa też nie zareagowała zbyt racjonalnie na te nowiny więc równie dobrze mógłby to być ktoś z jej otoczenia — przerwałam — I nie był to Ślepy Michael — Skąd wiesz? — Bo zostało ciało Devin skrzywił się — Gdzie chcesz teraz się udać? Posmak róż przyklejał się do mojego języka jak cukier, dając mi wszystkie wskazówki jakich potrzebowałam — Złota Zieleń Zamrugał — Włości Evening? — Mogą być tam jakieś odpowiedzi — Czy to nie jest przypadkiem niebezpieczne? — W tym momencie wszystko co zrobię będzie niebezpieczne. Ktokolwiek to zaczął

próbował mnie zabić już dwukrotnie. Nie mogę się teraz zatrzymać — przerwałam — Zabili człowieka. Jednego z ludzi Lily. Był tylko dzieciakiem a teraz jest martwy i nie mogłam go uratować — Wiem o Rossie — powiedział. Było jakieś dziwne zakłopotanie w jego oczach. Zanim zdążyłam rozważyć co to oznaczało, mówił dalej — Weźmiesz ze sobą Manuela i Dare To wystarczyło aby mną wytrzasnąć w proteście zapominając o wyrazie jego twarzy — Co? Nie ma mowy! Tylko będą mi zawadzać. Nie — Przyszłaś do mnie po pomoc i to właśnie ci daje. Idą z tobą — Devin, to jest... — Płacisz mi za pomoc, pamiętasz? — było jakieś nagłe załamanie w jego głosie. Zamarłam — Devin... — Odpowiedz na pytanie — Wiesz ,że tak — Więc pozwól mi wykonać moją część umowy. Idą z tobą — zabrał ramie którym wcześniej oplótł mnie w pasie — Nie wypuszczę cię stąd samej. Nie po tym co stało się wcześniej — Nie będę odpowiadać jeśli coś im się stanie — Oczywiście, że nie — Nie podoba mi się to — Nie oczekiwałem ,że tak będzie — Jesteś idiotą — powiedziałam gładko — Może i tak, ale przynajmniej daje mi to szanse na to ,że pozostaniesz przy życiu — błysnął uśmiechem, który znikł tak szybko jak się pojawił — To nie dla wszystkich Toby. Ten świat.... może nie powinnaś była wracać, chociaż cieszę się ,że to zrobiłaś. Ale może to nie było właściwe Tym razem to ja nachyliłam się i pocałowałam go tak delikatnie jak tylko mogłam. Kiedy się odsunęłam wpatrywał się we mnie zaskoczony — Tak wybrałam. Może nie powinnam była wracać. Ale wróciłam — Tak naprawdę nigdy mnie nie opuściłaś prawda? Drzwi otworzyły się zanim mogłam pomyśleć o jakiejś odpowiedzi, ukazując niespokojną Dare. Przyciskała plastikową siatkę do piersi jak jakąś tarczę — Sir? Odsunęłam się od Devina, prostując się — Możesz rzucić to tam dzieciaku — odważyła się spojrzeć na Devina, który pokiwał, zanim odsunęła od siebie i rzuciła torbę. Miała dobry rzut. Oczywiście biorąc też pod uwagę jak rzucała nożami w moim mieszkaniu nie było to zaskoczenie. Otworzyłam torbę i znalazłam parę dżinsów, moje trampki i czerwoną bawełnianą podkoszulkę, która prawdopodobnie była dobrym wyborem, biorąc od uwagę to jak często krwawiłam. W mniejszej torbie znalazłam bieliznę i sportowe bandaże oraz kolejną komórkę. Posłałam Devinowi zaciekawione spojrzenie Wzruszył ramionami — Jesteś kreatywna i często spotykając cię różne przypadki. Znajdziesz dla nich jakieś przeznaczenie — Nie miałam na myśli bandaży — to właśnie problem z miniaturową technologią. Coraz łatwiej i łatwiej jest ją zgubić. Oczywiście zgubić jest ją łatwiej, jeśli gubisz cały samochód — Skąd to wszystko wziąłeś Devin? Ból przebił się przez jego wyraz twarzy — Przez jakiś czas byłaś nieprzytomna. Miałem mnóstwo czasu aby wysłać kilka dzieciaków do twojego mieszkania po kilka rzeczy. I nie niczego ci nie zniszczyli, przynajmniej niczego czego już wcześniej nie zniszczył

Doppelganger ,chociaż udało im sie przekonać policję aby odjechała — uśmiechał się — Wygląda na to ,że ktoś zadzwonił do nich skarżąc się na hałas — Racja — powiedziałam — Pójdę się ubrać — Jaka szkoda — Palant — Prawda Uśmiechając się i czując lepiej niż czułam się od wielu miesięcy, opuściłam biuro i poszłam z powrotem do łazienki Zmiana ubrań w publicznej toalecie jest umiejętnością nabytą która staje się sztuką kiedy podłoga w łazience nie była myta od dekady. Rozpoznałam niektóre z tych plan. Wciąż jednak nie było trudno wyskoczyć z tej koszuli i wbić się w dżinsy i poczułam się o wiele lepiej kiedy miałam na sobie prawdziwe ubrania. Cóż nie była to może opancerzona zbroja ale to było wszystko co miałam Wbiłam ręce do kieszeni dżinsów aby przesunąć kieszenie na właściwe miejsce i przerwałam kiedy moje palce natrafiły na coś metalowego. Złapałam za rączkę i wyciągnęłam z kieszeni klucz który zabrałam różanemu goblinowi, mrużąc oczy w dezorientacji. Czy przypadkiem nie był w moich drugich dżinsach? Tych które zrujnowałam prawie ,że całkowicie się na nie wykrwawiając? Rozbłysnął w mojej dłoni na krótką chwilę. Ostatnie wspomnienia Evening powiedziały mi ,że był to klucz do Złotej Zieleni, powinien być bezpieczny. Krótki przebłysk krwawych wspomnień podniósł się, szepcząc ,że bezpieczny znaczy zachowany w sekrecie. Wsunęłam klucz z powrotem do kieszeni, sprawdzając aby upewnić się ,że jest schowany zanim włożyłam moją pożyczoną koszulę do plastikowej torby. To był magiczny klucz. Może wciąż było coś co musiałam nim otworzyć. Kiedy wróciłam do biura, Manuel i Dare tam byli. Czekali. Dare w jakiś sposób udało się znaleźć ciężką dżinsową kurtkę która chrzęściła przy każdym jej ruchu, biorąc pod uwagę to jak wiele noży była w stanie ukryć nie mając na sobie płaszcza, wolałam o nic nie pytać. Pomiędzy tym, minispódniczka i wysokie obcasy plus bluzka do pępka z napisem GWIAZDA PORNO NA SZKOLENIU. Nie mogłaby startować w wyborach miss subtelności ameryki Manuel był bardziej statecznie ubrany. Narzucił kurtkę na swój podkoszulek i spodnie dresowe, pozwalając im zwisać na tyle luźno aby nie było do końca wiadomo czy przypadkiem nie znajduje się coś pod nimi bez wysyłania jasnego komunikaty Hej jestem uzbrojony Nie było to dużo lepsze od jego siostry ale trzeba się zadowolić tym co się ma Przeszłam pomiędzy nimi, upuszczając torbę na biurko Devina — Dobra robota jeśli chodzi o ubrania — Nie ma problemu — rzucił mi plik kluczy Złapałam je automatycznie i zmrużyłam oczy — Co to jest? — Miałaś zamiar iść piechotą do Złotej Zieleni? — Och, nie — powiedziałam zdając sobie sprawę ,że nie mam samochodu — Mój samochód jest wciąż na moście — Nie, twój samochód, został odholowany, skradziony albo i to i to. Weźmiesz jeden z moich — Devin, nie mogę — Płacisz za to, pamiętasz? — mrugnął do mnie — Nie martw się zawsze jestem otwarty, możemy się potargować — Dobrze — nie dbając o to czy zobaczą to dzieciaki nachyliłam się i go

pocałowałam, potem skierowałam się do drzwi — Chodzicie, weźmiemy samochód — Jeśli nie zadzwonisz do zmroku, przyślę pomoc — Devin powiedział tuż za mną — Dobry pomysł — powiedziałam i opuściłam biuro. Dzieciaki podążyły za mną Przystanęłam przed frontowymi drzwiami mówiąc — Przebranie — powietrze wypełniło się naszą magią, ostrość mojej miedzi zmieszała się z jabłkowym zapachem Dare i cynamonem Manuela. Wkrótce zauroczenia zostały rzucone i trójka normalnie wyglądających ludzi wyszła na grudniowe popołudnie Manuel był cicho dopóki nie wyszliśmy na zewnątrz, wtedy zapytał — Dokąd idziemy? Dzieciaki Devina nie pytają póki nie ma juz odwrotu. Naprawdę nauczył je (nauczył nas) nie martwić się konsekwencjami — Złota Zieleń — Włości Winterrose? — zapytał Manuel, wyglądając na lekko przerażonego Dare, dla kontrastu tylko zmrużyła oczy — Dlaczego tam idziemy? — Ponieważ jeśli znałam ją tak dobrze jak myślałam, znajdę tam jakieś odpowiedzi — A jeśli nie będzie tam odpowiedzi Przystanęłam — Jeśli nie będzie ,znajdziemy inny sposób — prawda była taka ,że jeśli nie będzie to byłam załatwiona ale nie było potrzeby im o tym mówić. Devin miał rację. Mój czas biegł według czasu Odmieńca a postępująca klątwa Evening mówiła ,że kończył mi się czas. Martwi ludzie nie rozwiązują tajemnic ani nie spłacają swoich długów. Jeśli Złota Zieleń nie będzie miała tego co potrzebuje, o wiele ciężej będzie mi spłacić moje długi 21 Wejście ze świata śmiertelników do Złotej Zieleni znajduje się niedaleko muzeum sztuki w San Francisco, zaraz na skraju klifów z widokiem na zatokę. Zawsze wydawało mi się to idealnym miejscem na włości Evening, jednocześnie odizolowane i miejskie w tym samym czasie, coś granicznego, podobnie jak samo miasto. Jest tam pięknie. Zastanawiałam się czy Evening osobiście nadzorowała budowę muzeum, w końcu drzwi łączące Złotą Zieleń ze światem śmiertelników są prawdopodobnie starsze niż samo miasto. Jeśli nie planowała samej budowy to na pewno miała na nią jakiś wpływ. Ta kobieta pociągał za sznurki w całym mieście. Świat śmiertelników będzie za nią tęsknił, ale nie bardziej niż ja Samochód Devina okazał się być Fordem Taurusem który prowadził się lepiej niż mój biedny VW kiedykolwiek. Podjechaliśmy na parking dla pracowników, zatrzymując się za kępą eukaliptusowych drzew. Muzeum było zamknięte w czasie świąt więc na parkingu nie było wielu samochodów Zerknęłam we wsteczne lusterko. Manuel wyglądał przez okno, dłonie trzymał złożone na kolanach podczas gdy Dare skubała paznokcie. Byli gotowi i chętni do pomocy, w końcu bycie gotowym i chętnym było czymś lepszym niż konieczność stawiania czoła temperamentowi Devina. Z klątwą Evening która przygniatała mnie coraz bardziej, byłam spowolniona a oni byli prawdopodobnie tym czego potrzebowałam i dlatego naprawdę nie miałam ochoty się z nimi użerać Odchrząknęłam. Spojrzeli do góry, wpatrując się w mnie bliźniaczym zestawem oczu koloru zielonych jabłek. Czym więcej czasu z nimi spędzałam tym bardziej rozumiałam dlaczego ludzie narzekają na temat wróżek rzucających na nich uroki. Miałam ochotę kupić im po parze okularów — Jesteśmy — Dare zaczęła odpinać pas, podniosłam dłoń aby ją powstrzymać — Nie. Zostajesz w samochodzie

— Co? — krzyknęła, Manuel się przyłączył — Szef powiedział ,że powinnyśmy zapewnić ci bezpieczeństwo kiedy będziesz robić swoje, jak niby mamy zrobić to kiedy będziemy siedzieć w samochodzie? — Nie wiem jak macie zamiar to zrobić i nie obchodzi mnie to. Nie pójdziecie ze mną do środka Manuel zmarszczył brwi — Dlaczego nie? — Ponieważ Złota Zieleń nie jest tylko miejscem, to włości wróżki. A to oznacza ,że same w sobie żyją. Wraz z utratą Evening będą wkurzone. Nie wiem jak będzie w środku ale mam nadzieje ,że będą pamiętały mnie na tyle dobrze aby mnie nie pożreć Manuel pokiwał powoli i powiedział — To nie dobrze Westchnęłam — Tak, Ale w tej chwili nie potrzebuje żadnego rozkojarzenia, musicie tu zostać inaczej będę zbyt zajęta ochranianiem was i mogę coś przegapić — Ale pani Daye — Mówię poważnie Dare. Musicie zostać w samochodzie. Oboje — spojrzałam na nich. Dare zrobiła mały pokaz oddają mi spojrzenie ale w końcu oboje odwrócili wzrok, podając się. — Zaraz wracam — powiedziałam, biorąc kluczyki ze stacyjki i wyskakując z samochodu — Zabawcie się, nie obchodzi mnie co będziecie robić tak długo jak nikt was nie aresztuje i nie uszkodzicie samochodu, wrócę najszybciej jak się da Kiedy zamykałam drzwi, Manuel powiedział — Proszę pani? — Tak? — Skąd będziemy wiedzieli ,że nas pani potrzebuje? — spojrzał na mnie poważnie — Szef będzie naprawdę, ale to naprawdę wkurzony jeśli znowu stanie się pani krzywda To była prawda. Nie chciałam wpędzić tych dzieciaków w kłopoty. Chciałam tylko żeby zeszły mi na jakiś czas z drogi kiedy wejdę tam i użyje klucza o którego istnieniu nie miały pojęcia — Jeśli coś się będzie działo, będę krzyczeć — powiedziałam — Możecie wtedy do mnie przybiec — Usłyszmy panią? — Sposób w jaki krzyczę usłyszeliby nawet w Chinach, zostańcie tutaj, dobrze? — Pani Daye? — Tak Dare? — to było jak próba pozostawienia dzieci w przedszkolu z opiekunką. Jeśli będę miała szczęście to zabraknie im pytań nim wzejdzie słońce. Może — Proszę — wyciągnęła nóż z rękawa, podają mi go. Nie rozpoznałam stylu tego ostrza, ale jeśli było legalne to ja jestem Kelpie — Na wypadek gdybyś nie krzyczała wystarczająco szybko — Dobry pomysł — powiedziałam. Wyglądała na prawie rozczarowaną moją reakcją, wciąż jeszcze była na tyle młoda ,że reguła z nie używaniem słowa 'dziękuje' wydawała jej się bezcelowa. Wsunęłam nóż za pasek ostrzem skierowany na zewnątrz aby się nie zranić. Rozchmurzyła się odczytują niewypowiedzianą na głos wdzięczność w moich oczach. Była całkiem mądra kiedy pozwalała sobie na bycie sobą. Posmak róż na moim języku znowu się wzmagał, klątwa miała zamiar już niedługo ponownie mnie powalić a oni nie musieli na to patrzeć. Kiwnęłam im na do widzenia i odwróciłam się idąc w kierunku muzeum. Usłyszałam trzaśnięcie drzwi do samochodu tuż za mną. W porządku. Tak długo jak nie oddalą się zbyt daleko albo nie będą za mną wędrować, nie obchodziło mnie co będą robić. Może Manuel włamie się do muzeum i pokaże swojej siostrze coś bardziej kulturalnego niż ostatni program w MTV. Dla kogoś z zewnątrz to wyglądało jakbym traciła rozum, kiedy weszłam na ścieżkę, i zaczęłam poruszać się zgodnie z ruchami pozwalającymi mi wejść do Złotej Zieleni.

Okrążyłam zegar słoneczny trzy razy, dotykając go na szóstej, dziewiątej i trzeciej godzinie zanim przyklękłam, podniosłam kamień i rzuciłam go mocno uderzając o klif. Czekałam chwilę po tym, nasłuchując odgłosów. Fale były setki stóp pode mną ale w jakiś sposób wciąż oczekiwałam ,że usłyszę odgłos uderzenia Wysoka trawa otaczała mnie kiedy zeszłam ze ścieżki, jeżyny muskały moje dżinsy ale nie zaczepiały się o nie. Jeśli to nie był dowód magi to nic nim nie było. Niewidoczne duchy szeptały mi do ucha, rzucając wyzwanie abym skręciła, ale wciąż spoglądałam prosto przed siebie. Jeśli przełamie wzorzec nie będę w stanie znaleźć wejścia przez miesiąc, zabezpieczenia były zbyt dobrze skonstruowane. Główne wejście do włości biegło przez środek muzeum a jedyna jeszcze inna droga jaką znałam zajęłaby mi co najmniej z godzinę. Nie miałam czasu do stracenia Włości są ukryte ponieważ takie musząc być, i nie są ukryte tylko przed oczami śmiertelników. Wróżki są z natury terytorialne, przemieszczamy się ale co nasze to nasze, i jesteśmy gotowi bronić tego przed czymkolwiek co mogłoby nadejść. Większość wojen w świecie wróżek dotyczyło ziemi. Evening była hrabiną tylko z nazwy, z tytułem i ziemią ale bez poddanych, nie było nikogo kto chroniłby teraz jej włości. Zamiast tego używała swojej magi, pakując swój dwór w warstwy iluzji, chowając drzwi do nich w cieniach i ścianach, szeptach wiatru na wodzie. Wszystko to było dobrym zabezpieczeniem ale utrudniało mi teraz dostanie się do środka. Brnęłam jakieś dwadzieścia stóp w gęstych zaroślach zanim moim oczom ukazała sie ścieżka, otoczona przez chwasty aż do końca na którym znajdowały się drzwi przysłonięte cieniem rzucanym przez dwa ogromne dęby. Evening powiedziała mi ,że sama posiała te drzewa, setki lat przed moim urodzeniem. Chodziła tędy przez długi, długi czas. Szepty ucichły kiedy podeszłam do szopy. Ich praca została wykonana. Było więcej dostępnych wejść ale to była trasa którą obierało się kiedy nie chciano być widzianym. To była ukryta droga. Położyłam rękę na klamce, palce zacisnęły się kiedy wstrząs statyczny poraził moją skórę. To było moje ostatnie ostrzeżenie Otworzyłam drzwi Otworzyły się na zawiasach pokrytych rdzą. Evening nigdy nie była światowej klasy showmanką jak wszystkie wróżki czystek krwi, ale to były jej ziemie i stosowały się do jej zasad....przynajmniej na razie. Zaklęcia które tak staranie utkała odpłyną kiedy wejście do Złotej Zieleni utraci swoje cumowisko a szopa zostanie tylko kolejnym pustym opuszczonym magazynem. Wróżki utracą kolejny przyczółek w świecie śmiertelników ale jeszcze nie teraz. Przez chwilę, ścieżka wciąż mogła przeprowadzić mnie z jeden rzeczywistości do drugiej. Zamknęłam oczy, przekręciłam pokrętło i weszłam dalej Drzwi zatrzasnęły się za mną i od razu znalazły się poza zasięgiem tak jakby odległość zmieniła się i zniekształciła. Powietrze było gorące i zimne w tym samym czasie powodując ,że ciężko było oddychać. To nie było gładkie i dobrze wykonane wejście jak wejście do Cienistych Wzgórz to była dziura wyrwana pomiędzy światami, istniejąca w obu ale w żadnym jednocześni w tym samym czasie Pojedynczy krok zabrał mnie do końca ścieżki i ludzki świat odpłynął jak zły sen. Otworzyłam oczy, biorąc głęboki wdech czystego, powietrza kiedy zerkałam w dół słabo oświetlonego korytarza. Nigdy nie było tak totalnie ciemno w Złotej Zieleni. Evening musiała wyłączyć wszystkie światła kiedy wyszła a skoro nie wróciła nie zostały włączone. To było dokładnie to czego nie było mi teraz potrzeba. Złudzenia Złotej Zieleni były nieomal legendarne. W ciemności o wiele ciężej będzie ich uniknąć, a to nie będzie dobre i dla mojego zdrowia zarówno fizycznego jak i psychicznego. O włości trzeba dbać a Złota Zieleń właśnie straciła swojego opiekuna, co znaczyło ,że nie mogłam oczekiwać ,że będzie

tu panował dobry nastrój. Niektórzy ludzie mówią ,że to głupie uosabiać wzgórze, wolałam jednak prze uosobienie niż bycie w błędzie. Uważałam, że będą mniej skłonne aby mnie zabić jeśli im trochę po schlebiam Trzymając ręce wyciągnięte przed siebie, zaczęłam iść w dół korytarza. Moje biodro zahaczyło o krawędź, marmurowego stołu zaledwie po kilku krokach i coś upadło na podłogę. Zamrugałam. Cóż, będę miała jedną wazę mniej do zbicia kiedy przyjdę tu następnym razem. Szłam dalej a dźwięk moich kroków nagle się rozszerzył, ogłaszając moje przybycie na dziedzińcu włości. Pozwoliłam sobie na niewielki uśmiech. Prawdopodobnie tu powinnam znaleźć jakiś sposób na włączenie świateł a kiedy już uda mi sie to zrobić, będę mogła zacząć szukać drzwi pasujących do mojego klucza Zrobiłam trzy kroki do wejścia i zamarłam Ktoś oddychał tuż za mną Opuszczając dłoń na nóż który miałam za paskiem zerknęłam w cienie. Ktokolwiek tam był lepiej niech zaatakuje szybko albo dowie jak zły tydzień właśnie miałam. Moi przyjaciele zostali zastrzeleni, resztki Doppelgangera wsiąknęły w mój dywan w salonie, a mój były szef i być może kochanek został zmuszony do handlowania z Luidaeg aby utrzymać mnie przy życiu. Nie byłam w nastoju aby pozwolić sobie ze mną pogrywać Oddech zmienił sie po około pięciu minutach ciszy, nagle urozmaicony nowym dźwiękiem, dźwiękiem kroków. Zostałam tam gdzie byłam, i moją nagrodą była postać która zbliżała się powoli poprzez ciemność. Kimkolwiek był na pewno był mężczyzną nie dużo wyższym ode mnie. Wyciągając nóż z za paska zaatakowałam. To było skalkulowane ryzyko. Stwierdziłam ,że gdyby ten mężczyzna miał broń już byłabym martwa. Każdy kto chciał mnie zastrzelić, przepuścił swoją okazję na niczym nie niepokojony strzał kiedy zignorował moje wejście do włości. Jeśli nie miał broni, szala przechylała sie na moją stronę. Wciąż mógł być lepiej uzbrojony, ale ludzie wolą utrzymać element zaskoczenia do momentu aż są gotowi walczyć. Zawsze preferuje bycie atakującym. Uderzyłam go w bok, mój łokieć zderzył sie z jego splotem słonecznym. Coś w moim ramieniu naderwało się kiedy nadwyrężyłam świeżą bliznę, spalaną przez gniew i pulsująca w bólu. Nawet magiczne uzdrowienie, kompensuje tylko tyle, że blizna wygląda na starą ale wcale taka nie jest Grawitacja odrzuciła nas oboje na podłogę. Złapałam jego nadgarstek moją prawą dłonią, wbijając jednocześnie kolano w jego brzuch. Wiercił się próbując się uwolnić, wydawał z siebie focze odgłosy ale nie próbował dosięgnąć broni. Przerwałam. Kto z osób które znam zacząłby wydawać focze odgłosy gdy zadawałam mu ból? — Connor? — Taa — sapnął. Większość ze szlachetnie urodzonych to mięczaki, nie ranią się wystarczająco często aby dotrzymać mi kroku. Żałuje ,że sama nie mogę być mięczakiem — Też miło mi cię widzieć — Dlaczego do cholery tak się tu skradasz? — puściłam go i wstałam. Rozprzestrzeniająca się wilgoć pokrywała moje ramię. Byłam prawie pewna, że znowu udało mi się otworzyć moją ranę — To niezbyt mądre, miałam naprawdę kiepski tydzień Connor podźwignął się do pozycji siedzącej, wydając z siebie trochę zbolałych jęków. Najwyraźniej oczekiwał ode mnie jakiegoś rodzaju pomocy nawet jeśli miałaby to być tylko moja ręka — Słyszałem — powiedział. Ciemność nie pozwalała mi zobaczyć jego twarzy. Byłam za to przewrotnie wdzięczna — Lily powiedziałam mi o tym co stało się z Rossem. Masz szczęście ,że jeszcze wciąż żyjesz — Kiedy widziałeś Lily? — zapytałam mrużąc oczy. Ostatnim razem z tego co

wiedziałam Lily nie rozmawiała z żadnym z lokalnych szlachetnie urodzonych. Jak większość ziemskich właścicieli Parku Złote Wrota, lubiła zachowywać swoje sprawy dla siebie — Sylvester mnie przysłał, szuka cię — Co? Devin do niego dzwonił. Wie gdzie byłam Connor przerwał — Toby, nikt nie dzwonił. Przyszedłem tutaj ponieważ Lily powiedziała ,że możesz tu przyjść. Sylvester jest przerażony Nagle oblałam się chłodem — To nie możliwe — Uwierz w to — wstał, wciąż oddychając trochę nierówno — Całkiem mocno walisz jak na dziewczynę — A ciebie całkiem łatwo powalić jak na faceta Connor mówisz poważnie? Sylvester naprawdę nie wiedział gdzie jestem? — Nie ma pojęcia — Stopy Connora szurały po podłodze odbijając się echem po pokoju — Masz coś przeciwko temu abym włączył światła? Prowadzenie tej dyskusji po ciemku przyprawia mnie o dreszcze — Jeśli wiesz jak to zrobić, proszę cię bardzo — Na prawo — kroki przesunęły się z dala ode mnie, zaraz za nimi pojawił się dźwięk przypominający skrobanie zanim pokój wypełnił się ciepłym światłem, które wydawało się wypływać ze ścian. Connor był jakieś pięć stóp ode mnie, dłoń miał przyłożoną płasko do jednego z ozdobnych kinkietów. Musiałam się gapić bo wzruszył tylko ramionami — Evening mi pokazała — powiedział — Uważała ,że to dobry pomysł aby ktoś o tym wiedział — Jak dawno? — Kilka miesięcy To implikowało jedną z dwóch rzeczy. Albo Evening oczekiwała ,że zginie.....albo to nie był Connor — Masz — zaoferowałam mu nóż który wzięłam od Dare — Weź to Zamrugał — Co? Dlaczego? — Ponieważ musisz się skaleczyć — stał tak zaskoczony nie rozumiejąc, że aż westchnęłam i powiedziałam — Właśnie zostałam zaatakowana przez Doppelgangera, Connor. Tak naprawdę nie sądzę aby ten kto wysłał za mną pierwszego już uwinął się z następnym kiedy dowiedział się ,że pierwszy zawiódł, ale dziewczyna nie może być zbyt ostrożna — Mówisz poważnie — Zwykle tak Wzdychając wziął nóż i naciął swój wskazujący palec, podnosząc go i pokazując w moją stronę — Widzisz? Całkiem normalna krew Doppelganger potrafi udawać dużo rzeczy. Ale nie potrafi udawać krwawienia — Doskonale. Mój nóż jeśli możesz? — wyciągnęłam dłoń i wzięłam rękojeść z powrotem Włożyłam nóż z powrotem za pasek i obróciłam się wokół, przyglądając się pomieszczeniu. Wydawało się mniejsze teraz kiedy światła były zapalone. Prosty, srebrny tron stał pośrodku, drzwi były losowo rozmieszczone na całym obwodzie pomieszczenia, prowadzące nie wiadomo dokąd. Nigdy nie widziałam ,żeby używała chociaż połowy z nich i prawdopodobnie będę musiała wypróbować je wszystkie zanim dzień dobiegnie końca. Herb Evening wisiał samotnie na ścianie, był jeszcze jeden taki kiedyś, ale Dawn nie żyła już od ponad dwudziestu lat. Drugiej siostrze zabrało tylko niewiele więcej czasu aby do niej dołączyć — To dziwne ,że pokazała ci jak zapalać światła — powiedziałam — Nigdy nie pokazał mi

— Zaufałabyś jej gdyby spróbowała? To mnie powstrzymało. Nawet jeszcze przed stawem, nigdy nie obdarzałam nikogo zbyt łatwo zaufaniem, potem przestałam przykładać uwagę do czegokolwiek oprócz mojej własnej paranoi. Czy zaufałabym Evening gdyby zaproponowała? Prawdopodobnie nie. Czy czułam się zraniona ,że mnie o to nie zapytała? Niestety tak — Nie — powiedziałam w końcu — Nie zrobiłabym tego — I pewnie dlatego cię o to nie zapytała Potrząsnęłam głową, trzymając oczy wbite w ścianę — Nie przyszłam tutaj aby rozmawiać o moich osobistych sprawach — Więc co tu robisz? — Mam robotę do wykonania — I ta robota znajduje się w Złotej Zieleni? Powinnaś zadzwonić do Sylvestra zanim całkiem zeświruje — Tak jak powiedziałam, myślałam ,że ktoś już do niego zadzwonił — spojrzałam z powrotem w kierunku Connora, wzdychając — Moja robota jest tam gdzie są zabójcy Evening. Nie wiem gdzie to jest więc zaczynam tutaj — Jesteś pewna ,że jesteś na to przygotowana? — A czy to ma jakieś znaczenie? — zapytałam — Co mogą jeszcze zrobić? Zabić mnie? Już próbowali. Nie ma znaczenia czy jestem na to przygotowana czy nie, jestem w to zaangażowana, i przestane być dopiero wtedy kiedy to się skończy albo kiedy zginę. Nie wcześniej Connor zmrużył oczy — Krwawisz — brzmiał na zaskoczonego — Wiem — zerknęłam na krew przeciekającą przez moją koszulkę — To trzecia koszulka w tym tygodniu, powinnam chyba zacząć chodzić topless — Co się stało? — jego zaskoczenie przesunęło się stając się bolesną irytacją. Boże nie chodziło o to ,że potrzebowałam kogoś do ochrony a jeśli potrzebowałam, byli ludzie którzy znajdowali się w kolejce przed nim — Masz na myśli tylko ostatni tydzień czy tylko teraz? — zapytałam — Tylko teraz, o większośći tygodnia już wiem — Pamiętasz atak Doppelgangera o którym wspominałam?— pokiwał — To właśnie się stało, możesz przyjść jak będę czołgać się u stóp Sylvestra i przepraszać go za to ,że nie zadzwoniłam — Wciąż krwawisz — położył dłoń na moim ramieniu i moje serce zabiło dwukrotnie. Poruszając się z tym co miałam nadzieje było przypadkową powolnością ,odsunęłam się spod tego ciężaru. Nie potrzebowałam tego. Nie teraz. Prawdopodobnie nigdy. Węz się w garść pomyślałam, co Devin nie jest dla ciebie wystarczający? — Otworzyłam ponownie zaleczoną ranę kiedy cię zaatakowałam. Nie martw się, szybko się zaleczy Connor wziął głęboki wdech i zapytał — Pozwolisz sobie pomóc? Ciągle wyskakiwał z czymś nowym. Zaraz pewnie zapyta się jak się tu dostałam nie używając frontowych drzwi. Odwróciłam się z powrotem do ściany mówiąc — Connor, nie mogę cię w to mieszać — Uważasz ,że Raysel to zrobiła, prawda?— tak naprawdę to nie było pytanie — Myślę ,że mogła — wcisnęłam ręce do kieszeni — Czy to cię nie martwi? — zerknęłam przez ramię, czekając aż zdradzi się z jakąkolwiek oznaką poczucia winy, wszystko aby tylko obniżyć mój poziom hormonów Nie zaprzeczał. Jego spojrzenie było całkiem naturalne kiedy odpowiedział — Nie wydaje mi się, to nie w jej stylu. Ale rozumiem dlaczego ją podejrzewasz. — Czy to cię niepokoi?

— Tak — przyznałam — martwi mnie to — nie było sensu aby kłamać — Dlaczego? — Ponieważ nie mogę zrozumieć dlaczego poślubiłeś kogoś takiego jak ona — w końcu, powiedziałam to, może nawet udzieli mi odpowiedzi w którą uwierzę — To było małżeństwo z powodów politycznych — teraz jego kolej na odwrócenie wzroku — Królestwo potrzebowało pokoju a Raysel męża. Spodobał jej się mój wygląd, jej rodzice to zaaprobowali. Księżna Lorden kazała mi to zrobić więc zrobiłem — To było zaaranżowane małżeństwo? — moja opinia na temat jego gustu podskoczyła o jakieś dwadzieścia punktów ale wciąż byłam przerażona. Bycie częścią feudalnego społeczeństwa wcale nie oznaczało ,że musieliśmy być feudalni aż do tego stopnia — Wciąż jeszcze takie mamy? — Moja żona na pewno tak myśli — To po prostu jest nie właściwe — Ale tak się mają sprawy. Moje księstwo potrzebowało sojusznika, a ja zrobię wszystko co muszę aby chronić swój rodzinny dom. Wzruszył ramionami, a moje serce podskoczyło — Przykro mi — powiedziałam miękkim głosem Podszedł do mnie — Mnie również Przez chwile po prostu wpatrywaliśmy się w swoje oczy. Jego były brązowe na krawędziach, ciemniały w środku przekształcając się w źrenice. Można było utonąć w tych oczach. Chciałam w nich utonąć. Byłabym o wiele bezpieczniejsza niż robiąc to co robiłam z Devinem, i dużo mniej prawdopodobne ,że zostałabym zabita ale to nie było żadną opcją. Jeśli szukałam seksu to już go znalazłam a jeśli szukałam miłości, prawdopodobnie nie miałam w tej kwestii szczęścia, tak czy inaczej, to już nie była moja droga, nie mogłam nią pójść. Kładąc dłoń na jego klatce odepchnęłam go do tyłu — Nie możemy tego zrobić — powiedziałam. Mój głos był pusty. Nie chodziło nawet o to ,że chciałam jego, tylko samej idei bycia z nim, idei kogoś kto weźmie mnie w ramiona i powie ,że wszystko będzie dobrze, bez konieczności wracania do Domu. Connor posłał mi zranione spojrzenie, sięgnął i położył mi dłoń na ramieniu — Dlaczego nie? Ja chce tego, ty też, więc dlaczego nie możemy? — Może zaczniemy od tych najprostszych rzeczy — powiedziałam, odsuwając się — Jesteś żonaty a ja nie chcę zostać wygnana. Czy to dobra odpowiedz? — Raysel to nie obchodzi, wiesz o tym. Tak długo jak pozostaniemy małżeństwem, ona pozostanie spadkobierczynią i będzie szczęśliwa. To nie małżeństwo, to traktat — Ale mnie to obchodzi. Nie mam zamiaru nadepnąć jej na odcisk — cofnęłam się do tyłu, potrząsając głową — To nie jest tego warte, Connor — Nie sądzę, że naprawdę tak myślisz — powiedział rozbitymi i niskim głosem. Ten ton sprawił ,że dreszcze przeleciały mi po plecach. Mój system nerwowy głosował za abdykacją. Nie, nie, nie. To się nie wydarzy. Nie z nim — Posłuchaj Connor, może i byłoby warto, nie wiem. Zapytaj mnie o to ponownie kiedy dowiem się kto zabił Evening, a może znajdę właściwą odpowiedz — wcisnęłam dłonie do kieszeni — A teraz możemy po prostu spróbować wykombinować kto to zrobił, zanim oni spróbują ponownie mnie zabić? Pokiwał, trochę niechętnie i opuścił ręce. Poczułam przypływ ulgi pomieszany z wyrzutami sumienia, odetchnęłam głęboko. Na kości Oberona co ja sobie myślałam? Rzuciłam ukradkowe spojrzenie w jego stronę. Studiował jedną z rzeźb na ścianie, ostrożnie tak aby na mnie nie patrzeć. Odpowiedz była prosta, w ogóle nie myślałam, po prostu zareagowałam. Nie kochałam go, ale był taki czas kiedy mogłabym i to wystarczyło aby pchnąć

mnie do przodu. Musiałam czuć ,że jestem potrzebna. To nie był właściwy sposób. — Toby? — Tak? — Czego szukasz? Jego ton powiedział mi ,że chciał ruszyć dalej, chwyciłam się tego — Nie wiem...czegoś użytecznego. Może jakiś odpowiedzi — Czy odpowiedzi zazwyczaj łatwo jest znaleźć? — Po tym tygodniu który przeżyłam, świat jest mi winien kilka prostych odpowiedzi — Znalazłaś jakieś? Całkiem wysoka pozycja na liście głupich pytań — Jeszcze nie. Tylko kilka ślepych uliczek a ty? — obróciłam się wokół własnej osi skanując pokój. W rogach czaiły się cienie, nawet przy zapalonym świetle. Nie było żadnych ciał ,ale i tak było już wystarczająco źle. Prawie słyszałam dryfujące w dół korytarza odgłosy — Witajcie w nawiedzonych korytarzach Elsinore — wymamrotałam Connor spojrzał na mnie — Co to było? — Szekspir — Dlaczego? Przystanęłam i w ciszy jaka zapadła usłyszałam ponownie dźwięki dochodzące z korytarza. Były prawdziwe. Były prawdziwe i robiły się coraz głośniejsze — Przyszedłeś tu sam? — Co? — zamrugał — Oczywiście. Kogo miałbym ze sobą przyprowadzić? Sylvester rozesłał ludzi, sprawdzają każde miejsce do którego mogłaś się udać — Racja — cofnęłam się do tyłu. Ktokolwiek nadchodził tym korytarzem robił to zbyt cicho aby być Manuelem czy Dare — Nie chce panikować ani nic z tych rzeczy, ale są pewne osoby które chcą mnie zabić, prawdopodobnie właśnie w tej chwili, więc pozostanie tutaj nie jest chyba najlepszym pomysłem. — Co? Rozległ się czysty dźwięk, dochodzący z korytarza. Ciężko jest pomylić z czymś innym dźwięk odbezpieczania broni, zwłaszcza jeśli ludzie ostatnio stwierdzili ,że strzelanie do ciebie to świetna zabawa. Złapałam dłoń Connora i skierowałam się do najbliższych drzwi sycząc — Uciekaj! Doszło do mnie stłumione warknięcie po którym nastąpiły odgłosy biegnących kroków. Czasami nienawidzę tego ,że mam rację Drzwi nie chciały się otworzyć. Wyszarpnęłam klucz z kieszeni i przyłożyłam do zamka krzycząc — Otwieraj się do cholery! Na imię Evening! — nic się nie działo, kroki coraz bardziej się zbliżały, nie pozwalając sobie spojrzeć do tyłu krzyknęłam — Na imię Oberona! Na imię kogokolwiek! Na imię mojej matki! Otwieraj się do cholery! Zamek ustąpił i drzwi stanęły otworem, wysyłając mnie i Connora do wnętrza wąskiego korytarza. Kopniakiem zatrzasnęłam drzwi i zamknęłam zamek zanim zaczęliśmy biec korytarzem. Nie wiedziałam dokąd nas zaprowadzi ale widziałam co się stanie jeśli zostaniemy tak gdzie byliśmy i w tej sytuacji wolałam to co nieznane. Connor potknął się, złapałam go za rękę i pobiegłam ciągnąc za sobą Connor już zaczął bardzo się nadwyrężać aby dotrzymać mi kroku — Selkie są tak zbudowane aby były wytrzymałe w wodzie a nie na lądzie — Dokąd idziemy? — wysapał — Jak najdalej stąd! — słyszałam jak drzwi trzasnęły za nami, potem dźwięk biegnących stóp. Nie wiedziałam jaką mamy przewagę i nie byłam pewna czy chce wiedzieć. Uciekniemy albo zginiemy. — Nawet nie wiemy czy chcą nas zranić! Nawet nie wiemy kto tam jest! — Wybacz jeśli nie mam zamiaru czekać aby się tego dowiedzieć — wysiłek

spowodowany ciągnięciem za sobą Connora sprawił ,że moje ramie porządnie pulsowało ale nie puściłam. Zginie tylko jeśli i ja zginę — Ale... — Mają broń! A teraz zamknij się i biegnij! Słabe światło zaczęło powoli wypełniać korytarz, oświetlając ostre kamienne ściany. Podłoga zmieniała się pod naszymi stopami, począwszy od brukowanej kostki na ubitym piasku skończywszy. Connor znowu się potknął, ale wciąż ciągnęłam go za sobą, starając się przyśpieszyć — Chodź już prawie jesteśmy! — nie miałam pojęcia gdzie, chociaż byłam gotowa się założyć ,że wyskakiwaliśmy z magicznego świata. Piasek skłonił mnie do myślenia o plaży, to było akurat w porządku. Było wiele plaż w San Francisco, jedna nawet tuż przy muzeum Z perspektywy czasu jak o tym pomyśle to, nie powinnam być zaskoczona kiedy ziemia usunęła nam się spod nóg i biegliśmy dalej w powietrzu Mieliśmy czas aby dostrzec urwisko które znalazło się za nami i wąskie wejście do jaskini z której właśnie wybiegliśmy. Potem zaczęliśmy spadać i nie było już czasu na nic oprócz krzyku. Spadając setki stóp w dół do znajdującego się poniżej Pacyfiku uwalnia we mnie to co najgorsze. Dłoń Connora wyśliznęła się z mojej. Próbowałam ją złapać ale było już za późno. Uderzyłam w wodę, nogi najpierw. Fale zamknęły się nade mną jak pięść i zapadła ciemność.

22 Dryfowałam z zamkniętymi oczami i pochyloną w dół głową, do momentu aż ciśnienie w mojej klatce piersiowej nie kazało mi się ocknąć i zaczęłam się rzucać w wodzie szukając powierzchni. Nie spanikowałam ale była to tylko kwestia czasu i jeśli nie dostanę się do powietrza zanim stracę kontrolę, będę kolejnym czerwonym punktem na mapie w aktach straży przybrzeżnej. Każdy ma coś z czym nie może sobie poradzić. Dla niektórych są to małe przestrzenie, lub duża wysokość, dla mnie to woda. Nie mogę brać długich kąpieli ani chodzić popływać, tylko prysznic i uprzejme wymówki, woda to dla mnie jak powrót do stawu Ocean wokół mnie robił się coraz ciemniejszy. Było jasno kiedy Connor i ja uderzyliśmy w wodę, słońce powinno być widoczne. Chyba ,że płynęłam w złym kierunku. Obróciłam się płynąc tak mocno jak tylko mogłam w przeciwną stronę. Fale nie pomagały, ale ocean raczej nie jest znany z pomocy jakimś zagubionym pływakom, zwłaszcza głupim na tyle aby wpaść do niego całkowicie ubranym z dużej wysokości. To cud ,że nie złamałam karku. Coraz ciężej było mi płynąć, wyczerpanie, niedotlenienie, moje ranne ramie, spiskowały aby mnie spowolnić. Aby wszystko pogorszyć posmak róż na moim języku wzrastał ponowne. Byłam osłabiona a klątwa robiła się coraz silniejsza. Nie potrafiłam się bronić. Jeśli dopadnie mnie zanim ja dopadnę powietrza zagrożenie jakie reprezentuje stanie się samospełniającą się przepowiednią ponieważ nie było mowy o tym abym była to w stanie przeżyć Coś uderzyło mnie od dołu, zaczęłam kopać, nagle napędzona przez nowe pokłady paniki i nagrodzona kiedy moje obcasy uderzyły w coś miękkiego. To nauczy lokalną przyrodę nie zadzierać z tonącym Odmieńcem. Kontynuowałam moją podróż w górę kiedy uderzyło mnie znowu. Moja kopiąca odpowiedź była słabsza tym razem. Kończyły mi się pokłady energii. Nie mogłam już stwierdzić w którą stronę się kieruje i brak tlenu zaczął rozmywać moje spojrzenie. Coś uderzyło mnie po raz trzeci i zwiotczałam poddając się.

Rekiny mogły mnie sobie wziąć Cokolwiek to było złapało tył mojego podkoszulka i zaczęło płynąć w gorę, holując mnie łatwo na powierzchnie. Sapnęłam, krztusząc się w poszukiwaniu powietrza ale to coś trzymało mnie aż zaczęłam się wynurzać z wody. Fale były całkiem łagodne, kiedy już mogłam znowu oddychać, zaczęłam rozglądać się w poszukiwaniu brzegu. Jeśli nie uda mi się do niego dotrzeć zanim...cóż, było coraz więcej tych zanim o które musiałam się martwić. Zanim uderzy klątwa, zanim kompletnie spanikuje, zanim utonę.. Coś na mnie szczeknęło, odwróciłam się spoglądając na mordkę foki. Byłam na tyle zdziwiona, że zapomniałam się i zanurkowałam na chwile z powrotem pod wodę zanim wynurzyłam się, kaszląc. Foka znowu wydała z siebie dźwięki, wyglądając na rozbawioną moim zaskoczeniem. Selkie. Spadłam z klifu do oceanu z Selkie, i martwiłam się utonięciem. Gdybym nie była taka zmęczona to poczułabym zawstydzenie. Klątwa paliła jakby miała uderzyć w każdej sekundzie, nie miałam zbyt dużo czasu. — Connor? — powiedziałam drżącym głosem — Zabierzesz mnie do brzegu? — pokiwał, podpływając bliżej i pozwalając mi otoczyć ramionami jego szyje. Jego ciało było prawie tak samo długie jak moje, silne i zdrowe jak prawdziwe foki rzadko są Byliśmy tylko jakieś sto jardów od brzegu, ale kiedy podróżujesz na plecach foki to więcej niż daleko aby podróż stała się niezbyt przyjemna. Trzymałam oczy zamknięte, próbując ignorować fale chlapiące mi wodą w twarz. To niegrzeczne reagować chorobą morską na plecy twojej eskorty, jakkolwiek kuszące by się to nie wydawało Przypływ wyrzucił nas na piasek kiedy już myślałam ,że dłużej tego nie zniosę. Wyprostowałam się stając na nogi, potykając się o wodę. Prawie udało mi się dotrzeć do suchego piasku zanim klątwa uderzyła we mnie powalając mnie na kolana. Nie było czasu aby z tym walczyć, nie było nawet czasu aby krzyczeć. Prawdziwy świat odpłynął i byłam stracona Być może było to wynikiem mojej ledwie powstrzymywanej panik, może klątwą coraz lepiej radziła sobie z wyrządzaniem mi krzywdy. Tak czy inaczej nie chodziło tylko o śmierć Evening tym razem. To przeszukiwało moje wspomnienia z łatwością, wyciągając bolesny moment kiedy moje płuca zapomniały w jaki sposób dostaje się do nich powietrze dodając do tego magie krwi i żelazo Piasek wzdrygał mnie, najpierw stając się krwawym dywanem, potem wilgotną, ogrzaną przez słońce drogą do Herbacianych Ogrodów. Jeśli krzyczałam to dźwięk ten został pogrzebany pod wspomnieniami. Nie było żadnej teraźniejszości. Była tylko przeszłość i ja w niej tonęłam Ktoś mną potrząsał. Żadne z poplątanych wspomnień które mnie zniewoliło, włączają w to dreszcze, pobicie, krwawienie i umieranie nie zawierało potrząsania moją osobą. Próbowałam podnieść się w kierunku tego ale zostałam powalona z powrotem przez fantomowe róże które pchały mnie w dół. Jak przez mgłę z oddali, usłyszałam krzyk. Nie mogłam stwierdzić czy należał do mnie czy nie i to nie miało znaczenia. Tym razem nie było żadnego turysty który pomógłby mi w wodzie. Bicie mojego serca było jak uderzenia perkusji, zwalniające coraz bardziej pod ciężarem, krwi żelaza i splątanych wspomnień Zastanawiałam się czy kiedykolwiek przestanę się krzywdzić Connor mnie spoliczkował Nowa fala bólu była fizyczna i ostra, pozwoliła mi odzyskać trochę świadomości. Mój puls przyśpieszył kiedy Connor spoliczkował mnie ponownie, i jeszcze raz, ból za każdym razem przybliżał mnie do odzyskania świadomości i wejścia w realny świat Już brał zamach aby ponownie mnie uderzyć kiedy otworzyłam oczy — Hej —

powiedziałam ostrym głosem — Możesz już przestać, proszę — Myślałem ,że umierasz — powiedział z szeroko otwartymi oczami — Dołącz do klubu — powiedziałam próbując zażartować. Nie odniosło pożądanego efektu. Próbowałam usiąść a on objął mnie ramieniem pozwalając oprzeć się o siebie — Co się stało? — Napiłam się za dużo wody — Spróbuj jeszcze raz — powiedział Connor zimnym głosem — Jestem Selkie, pamiętasz? Topimy ludzi prawie ,że profesjonalnie, wiem jak wygląda utonięcie. Jeśli uważasz ,że uwierzę w to ,że napiłaś się zbyt dużo wody musisz myśleć ,że jestem ślepy albo głupi. Nie wiem co gorsze Zamrugałam rumieniąc się. Nie chciałam go obrazić. Po prostu nie zdawałam sobie sprawy z tego ,że moje kłamstwo było aż tak oczywiste. Oczywiście, większość ofiar utonięcia nie pada na piasek i krzyczy do zdarcia gardła. Woda w ich płucach im to uniemożliwia. — Co się stało Toby? Powiedz prawdę W końcu trzeba komuś zaufać. Tak to już jest. Może Connor O’Dell nie był moim pierwszym wyborem ale wygląda na to ,że będzie ostatnim — Evening — powiedziałam, zamykając oczy — Kiedy zmarła, upewniła się ,że zrobię to o co prosiła. Chciała zostać pomszczona więc... — Dare! Jest tutaj! — zobaczyłam Manuela i Dare biegnących w naszą stronę, Dare potykała się na swoich obcasach — Proszę pani! Pani Daye — spostrzegli Connora i przyśpieszyli, wyraz ich twarzy był morderczy Connor spiął się i uśmiechnął słabo, podnosząc dłoń aby im pomachać — Oni są ze mną — głośniej zawołałam — Hej, on jest ze mną Para zatrzymała się. Niezbyt pewnie Manuel zapytał — Nic pani nie jest pani Daye? — Nic mi nie jest Manuel, jestem tylko trochę mokra Connor był na tyle miły aby wyłowić mnie z wody — łatwość mojego kłamstwa zdumiewała mnie samą — Co wy dwoje tutaj robicie? — Widzieliśmy jak ci faceci wchodzili do środka, tylko ,że mieli na sobie zauroczenie nie patrz tutaj więc nie mogliśmy się im przyjrzeć ale Manny pomyślał ,że może powinniśmy iść za nimi tylko, że nie mogliśmy znaleźć drogi i — podniosłam dłoń, powstrzymując tyradę Dare — Może spróbujmy inaczej — powiedziałam — Manuel? Co się stało? — Poszliśmy za tymi facetami do muzeum, mieli klucz a my nie. Okrążyliśmy budynek i dotarliśmy do klifu w tym samym czasie w którym z niego spadłaś — powiedział energicznym i formalnym tonem — A więc poszliście za mną po tym jak powiedziałam wam ,że macie tego nie robić i widzieliście jak wypadamy z jaskini w klifie? — Tak — Manuel? — Tak? — To było głupie — Tak proszę pani Odwracając się do Connora, zapytałam — Pomożesz mi się podnieść? Muszę odwieźć tych dwoje do Domu — potrząsnął głową i wziął mnie na ręce kiedy wstał. Krzyknęłam — Hej! — Co? — Postaw mnie na dole! — zaczął iść plażą, Manuel i Dare podążali za nami — Nie

słyszysz co mówię? Postaw mnie! — Nie. Zabieram cię, wszystkich was z powrotem do Cienistych Wzgórz. Będziesz mogła odejść kiedy upewnię się ,że przeżyjesz Biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia, to pewnie wypadnie jakoś w czerwcu. Westchnęłam, zagłębiając się w jego ramiona. Moje własne ramię właśnie zaczynało pulsować, przypominając dość ostro ,że nie jesteśmy bezpieczni tu gdzie byliśmy. Cieniste Wzgórza? W porządku to mogło się udać — To nie ukoi nerwów Sylvestra — wymamrotałam — Nie — Czy nie powinniśmy zadzwonić najpierw do Domu? Aby powiedzieć dokąd idziemy? Manuel brzmiał na zdenerwowanego, tak jakby obawiał się ,że Devin będzie go winił za moje zaimprowizowane pływanie. Może powinien Wsuwając dłoń do kieszeni wyjęłam bezużyteczny, zalany wodą telefon i rzuciłam go na plażę — W jaki sposób? Mój telefon jest zrujnowany. Masz jakiś inny? — Nie? — No więc sprawa załatwiona. Connor, w jaki sposób dotrzemy do Cienistych Wzgórz? — Masz samochód — Ja mogę poprowadzić! — powiedziała Dare Connor i ja wymieniliśmy spojrzenia i zadeklarowała ponownie obrażona — Ja poprowadzę — Connor potrząsnął głową — Przykro mi dzieciaku. Nie tym razem Przekonana o tym ,że Connor wziął sprawy w swoje ręce, zamknęłam oczy i pozwoliłam sobie na chwilę relaksu. Cieniste Wzgórza są bezpieczniejsze niż prawie każde miejsce jakie znam. Większość ludzi ma lepsze rzeczy do roboty niż niepokojenie Sylvestra, który ma historię w trwałym rozwiązywaniu tymczasowy kłopotów. W końcu kiedyś był bohaterem a niektóre nawyki trudno wyplenić. Poza tym jak często możesz obserwować Selkie próbującego prowadzić samochód? Okazało się ,że nie tak często, nawet wtedy kiedy nadarzyła się okazja. Connor umieścił mnie na fotelu pasażera, zamknęłam oczy a wyczerpanie pozwoliło mi przespać podróż. Obudziłam się kiedy Connor zatrzymał samochód. Dare i Manuel rzucali zaniepokojone spojrzenia kiedy Connor zabierał mnie z siedzenia pasażera, ale nie walczyłam z nim, pozwoliłam mu się zanieść w górę wzgórza i do włości. Nie byłam całkiem pewna czy dałabym radę pójść pieszo. Luna czekała w wejściu. Na widoku nie było żadnego giermka, najwyraźniej wszyscy oni wykombinowali sobie ,że najbezpieczniejszym miejscem będzie bycie z dala od zmartwionej księżnej. Jej włosy były nieuczesane, a jej ogony były zasupłane same tuż za nią, zwijając i rozwijając się wokół siebie z agitacją — Nic ci nie jest? — zażądała odpowiedzi, odwracając się w kierunku naszego pokrytego piaskiem i wodą przyjęcia. Fakt ,że byłam niesiona w ramionach Connora prawdopodobnie sprawiał ,że wszystko wyglądało jeszcze gorzej ale naprawdę nie miałam siły aby cokolwiek teraz z tym zrobić. Manuel i Dare próbowali zniknąć za nami. Jak większość dzieciaków Devina nie mieli nic przeciwko wykonywaniu rozkazów ale, nie rozbiły tego zbyt dobrze bez jakiegoś przygotowania. Nigdy nie nauczył ich elastyczności — Sylvester wyzwał Devina aby ten udowodnił mu ,że żyjesz, mam nadzieje ,że jesteś z siebie zadowolona — Witaj Luna — powiedziałam uśmiechając się ze zmęczeniem Obserwowała mnie mrużąc oczy zanim powiedziała — Wyglądasz okropnie, co się

stało? — Tak jakby spadliśmy z klifu do oceanu — My? Connor zamrugał — To nie było całkiem zamierzone.... — zaczął Luna zignorowała go — Co robiliście? —Uciekaliśmy — powiedział — Od czego? — Tak do końca to nie wiem — powiedziałam — W większości przed hałasem dobiegającym z korytarza — Spadliście z klifu bo uciekaliście przed hałasem? — W Złotej Zieleni — dodał Connor, najwyraźniej decydując ,że musi się włączyć. Zły pomysł. Luna odwróciła się do niego karcąc go spojrzeniem na które się skrzywił. Oczekiwałam ,że lepiej ją już zna — Jesteś ranna? — zapytała, odwracając się z powrotem do mnie — Nie bardzo — gestem wskazałam na moje krwawiące ramie — Zostałam postrzelona kilka dni temu ale to już w większości zostało uleczone — Postrzelona i poobijana tak mocno ,że nie mogłaś zadzwonić. Och to rzeczywiście nie tak źle — sarkała, rozglądając się wokoło. Zauważyła Manuela i Dare, którzy starali się nie być zauważeni — I przyprowadziliście gości Dare wpatrywała się w swoje stopy, uszy zrobiły jej się całkiem czerwone. Manuel pokłonił się i wymamrotał — Miło panią poznać proszę pani Lodowata postawa Luny stopniała natychmiast kiedy się uśmiechnęła. Nigdy nie była dobra w złoszczeniu się, i najczęściej złościła się tylko dlatego ,że martwiła się o kogoś, najczęściej o mnie. Miałam talent do pooddawania jej panice — Ciebie również miło poznać Klepnęłam Connora w ramie — Postaw mnie na dół — posłał mi gniewne spojrzenie, ale nie miał zamiaru kłócić się przed Luną. Zachwiałam się kiedy opuścił mnie na nogi i Dare podeszła w moją stronę, oferując ramię. Wzięłam je z wdzięcznością — Hej dzieciaku Pochylając się w moją stronę wyszeptała — Ona ma trzy ogony — Tak — odpowiedziałam normalnym tonem głosu. Szeptanie jest niegrzeczne, zwłaszcza kiedy masz do czynienia z kimś kogo słuch jest tak wrażliwy, że jest w stanie usłyszeć szelest myszy w polu — Jej wysokość jest jedną z Kitsune — Luna uśmiechnęła się i odpowiedziałam uśmiechem — Kitsune? — powiedział Manuel — Lisia wróżka? — Dokładnie tak — zgodziła się Luna — October, chociaż przedstawienie się jest jak najbardziej właściwe i dobre mam nadzieję ,że nie sądzisz iż tym uda ci się odciągnąć mnie od tego co się stało. Mój mąż był nie do zniesienia przez to zamartwianie się o ciebie Westchnęłam — W porządku Luna. Czy jest jakieś miejsce w którym Manuel i Dare mogą się umyć i może dostać coś do jedzenia? — dzieciaki gapiły się na mnie ale nie protestowały. Nigdy nie podważaj decyzji swego szefa publicznie Luna pstryknęła palcami. Smuga światła pojawiła się tuż przed nią — Idźcie za tym, doprowadzi was do kuchni — powiedziała — Quentin spotka się tam z wami, pomoże wam ze wszystkim czego potrzebujecie — Ale....— Dare spojrzała na mnie — Nie martw się Dare, tu jest bezpiecznie — powiedziałam — Bezpieczeństwo to coś z czego słyną Cieniste Wzgórza — to była prawda, tak długo jak nie będziemy wspominać tej wciąż nierozwiązanej, okropnej sprawy zniknięcia Luny i Raysel na prawie dekadę — A teraz idźcie, to nieuprzejme aby ktoś na was czekał a Quentin jest moim

przyjacielem — Dare starała się protestować ale Manuel uciszył ją i wziął za rękę, po czym podążyli za przewodnikiem Luny Luna odwróciła się do mnie kiedy zniknęli za rogiem i zapytał — Devina? — Tak — Jak długo? — Wystarczająco — potrząsnęłam głową — To dobre dzieciaki. Manuel chłopiec ma więcej zdrowego rozsądku ale jego siostra jest bliska załamania. Muszą się wydostać — Czy myślałaś może o sprowadzeniu ich tutaj? Uśmiechnęłam się głupkowato — Masz tradycję przyjmowania przybłęd — Tak, mam — powiedziała zerkając na Connora. Zesztywniał ale nic nie powiedział. Luna odesłała go spojrzeniem po czym zwróciła się do mnie — Czy to wymiana? — Nie wiem o czym mówisz Westchnęła — Naprawdę sądzisz ,że nie mogę go wyczuć na tobie? Ale to teraz nie ważne. Co się stało? Pytanie oznaczało ,że mogłam unikać tematu Devin przez chwilę, ale wiedziałam ,że nie wiecznie. Jeśli Luna pytała teraz, Sylvester zapyta później — Posłuchaj możemy gdzieś pójść? To nie jest najbardziej prywatne miejsce we Włościach — Oczywiście. Connor, przyprowadź ją — Luna odwróciła się, kierując się ku jasno niebieskim drzwiom, których nie zauważyłam wcześniej. Prawdopodobnie dlatego ,że ich tam nie było. Włości wróżek już takie są Zanim mogłam cokolwiek powiedzieć, Connor znowu mnie podniósł — Hej! Wyszczerzył się w uśmiechu — Podążam tylko za rozkazami Westchnęłam, decydując ,że szarpanie się przysporzy mi więcej kłopotów niż to warte i pozwoliłam mu przenieść się przez drzwi. Po drugiej stronie znajdował się ogród wewnętrzny wyglądający jak podwórko w starym wiejskim angielskim domu. Ścieżki otaczały kamienie pokryte mchem, podczas gdy wijące się róże i wiciokrzewy robiły co w ich mocy aby ukryć delikatne, marmurowe posągi. Luna poprowadziła nas do miejsca pomiędzy dwoma żywopłotami, gdzie ziemia była pokryta dywanem koniczyny i jaskrów — Postaw ją na ziemi proszę Connor obniżył mnie delikatnie do pozycji siedzącej. Oparłam się na rękach, wbijając palce w koniczynę. Luna klęknęła koło mnie — Nigdy wcześniej nie widziałam tego ogrodu — powiedziałam — Zasiałam go kiedy cię nie było, jako pamięć mojego porwania i twojej śmierci. Ma o wiele szczęśliwszy wydźwięk teraz kiedy obydwie wróciłyśmy. Wpatrywała się we mnie surowym wzrokiem — Krwawisz — Rozdarłam swoją bliznę — odsunęłam materiał koszulki na bok aby pokazać jej wąską szczelinę biegnącą przez moją bliznę na ramieniu Luna zmrużyła oczy, sięgając aby dotknąć jej swoimi delikatnymi palcami — Jest lepiej niż wygląda, a rana powstała przy użyciu żelaza — Masz rację w obu przypadkach — Czyim pomysłem było zabranie cię do Luidaeg? — Zamarłam — Skąd...? — Widziałam jej robotę już raz czy dwa. To ona, prawda? — Tak — Luna znała Luidaeg? Chyba powinnam się domyślić ( obie żyły tu od wieków) ale w jakiś sposób ten pomysł był zbyt nieprawdopodobny. Nie mogłam sobie wyobrazić jakiego rodzaju sytuacja mogła zetknąć je dwie ze sobą — Oczywiście — wyjęła rolkę bandaża z kieszeni spódnicy, podając ją mi — Zawiń się — widząc moje spojrzenie dodała — Uczysz się nosić bandaże wszędzie ze sobą kiedy spędzasz tyle czasu z różami ile ja.

— Racja — powiedziałam i zaczęłam niezdarnie owijać swoje ramie Luna nie wykonała żadnego gestu aby mi pomóc tylko czekała aż zawiąże gazę zanim powiedziała — A teraz powiedz mi co się stało, powiedz wszystko. Bez kłamstw. Będę wiedziała Spojrzałam na nią, potem pokiwałam i zaczęłam od początku. Tym razem opowiedziałam całą historię, albo przynajmniej tyle z niej ile czułam ,że będzie bezpiecznie. Wciąż było kilka rzeczy którymi nie byłam się jeszcze gotowa podzielić jak kuferek nadziei, czy tez moje podejrzenia w stosunku co do Raysel, wolałam z tym zaczekać aż znajdę moje odpowiedzi. Powiedziałam jej za to wszystko inne. O telefonach, strzelaninie, Doppelgangerze, nawet o klątwie wiążącej którą Evening na mnie rzuciła. Wszystko Usta Luny wykrzywiły się w niemym warknięciu do czasu kiedy skończyłam, ukazując lisie zęby które zwykle trzymała grzecznie ukryte — Dlaczego nie powiedziałaś nam o tym na początku? — nawet Connor gapił się na mnie oniemiały. Nie byłam pewna co było gorsze, furia w oczach Luny czy ponura rozpacz w jego. Wróżki zrzucające skórę znajdują się na bardzo dziwnym pograniczu, nie są Odmieńcami ale też nie są do końca wróżkami czystej krwi. Są słabsze niż większość wróżek, ponieważ ich krew jest taka pogmatwana. Wiedział co oznacza ta klątwa tak samo jak i ja ponieważ jego krew była tak samo słaba jak moja. — Co dobrego mogłoby to przynieść Luna? — zgorzkniałość w moim głosie zaskoczyła nawet mnie — Było za późno jak tylko usłyszałam jej wiadomość. Skończę to albo zginę — Wiesz co musisz zrobić — powiedziała — To oczywiste Zmarszczyłam brwi — W zasadzie to nie, nie jest. O czym ty mówisz? — Musisz odwiedzić Luidaeg — powiedziała to tak jakby to był całkiem uzasadniony pomysł Jeszcze co. Powstanie z martwych byłoby uzasadnionym pomysłem w porównaniu do wizyty u Luidaeg. Gapiłam się na nią — Muszę co zrobić? — Odwiedzić Luidaeg — To trochę nagłe, nie uważasz? I odrobinę szalone — Wiem. Ale to właśnie musisz zrobić Connor odwrócił się w jej kierunku z szeroko otwartymi oczami. Dobrze dla niego Nie codziennie twoja teściowa próbuje wysłać twoją przyjaciółkę na wizytę u demona — Luna.. — Connor, bądź cicho. To ścieżka October ona musi nią podążyć a nie ty — I dlaczego wydaje ci się ,że to dobry pomysł? Próbujesz mnie zabić? — Nie, próbuje cię uratować — Luna zmrużyła oczy — Kiedy Luidaeg uleczyła twoje rany stała się częścią tej historii. Posmakowała twojej krwi a wraz z tym krwi Evening. Wie teraz o klątwie wiążącej, o tym jak została zbudowana, co posłużyło do jej stworzenia i w jaki sposób zostałaś przez nią złapana w pułapkę. Jeśli jest ktoś kto może ci powiedzieć jak się z tego wyplatać to tym kimś jest morska wiedźma. Jest jedyną osoba na tyle silną i na tyle sprawiedliwą aby to zrobić — Sprawiedliwą? — Stosuje się do reguł. Czy tego chce czy nie, podąża za nimi. Jeśli uda ci się przetrwać to spotkanie, istnieje szansa ,że ujdziesz z tego z życiem — Luna westchnęła — Jesteś za bardzo podobna do swojej matki. Ciężko uwierzyć ,że tak długo udało ci się pozostać przy życiu — Szczęście — powiedziałam całkowicie bezbarwnym głosem. Nie podobało mi się ,że mieszała do tego moją matkę. To była brudna zagrywka

Luna potrząsnęła głową — Nie uważam tego za dobry pomysł, ani za mądry, ale to jedyny pomysł jaki mam. Ona może być w stanie ci pomóc, ja nie mogę Spoglądałam na nią przez moment, a potem powoli wstałam, podpierając się o żywopłot — Rozumiem, Wasza miłość — Czyżby? — Tak sądzę — westchnęłam — Powinnam była powiedzieć ci wcześniej — Tak powinnaś była — odpowiedziała wstając — Teraz już na to za późno. Musisz uzyskać pomoc Toby. Proszę — Naprawdę myślisz ,że Luidaeg mi pomoże? Connor milczał spoglądają na nas z przerażeniem w oczach — Nie sądzę abyś miała jakieś inne opcje — powiedziała Luna — Racja — przejechałam włosy dłonią — Czy mogę...nie cierpię cię o to prosić ale czy Manuel i Dare mogą tu zostać dopóki nie wrócę? — pytanie było czymś więcej niż się wydawało, nie pytałam tylko o to czy mogą na mnie zaczekać, pytałam czy jeśli Luidaeg nie pozwoli mi wrócić, Luna zajmie się nimi. Dare prosiła mnie abym pomogła im się wydostać z Domu. Nie mogłam wziąć ich gdzieś dalej ale mogłam zabrać ich do Cienistych Wzgórz, a Sylvester nie pozwoliłby Devinowi ich zabrać gdyby nie chcieli z nim pójść. Mogli być tu bezpieczni, jeśli tylko się zgodzą Luna pokiwała — Oczywiście. Teraz jedzą i napastują pytaniami Quentina, porozmawiam z nimi kiedy już pójdziesz — przechyliła głowę na bok nasłuchując — Wygląda na to ,że zdecydowali się nauczyć go nowej odmiany pokera. Biedaczek — To właśnie moje dzieciaki — uśmiechnęłam się — Całkowicie. Twoje dzieciaki, w rzeczy samej, Wiesz jak znaleźć Luidaeg? Zamilkłam — Nie. Nigdy nie musiałam tego robić — Tak myślałam — pstryknęła palcami. Pyszczek pokryty kolcami błysnął w krzakach — Witaj skarbie. Toby potrzebuje eskorty — różany goblin, wstrząsnął swoimi cierniami kiedy siadał naprzeciwko niej, kierując swoje żółte oczy w moją stronę — Hej ty — powiedziałam — Miło znowu cię widzieć — otworzył swoje wargi i zaszczebiotał, najwyraźniej też było mu miło. Zawsze przyjemnie jest być zapamiętanym. — Zaprowadzi cię tam gdzie musisz pójść — powiedziała Luna odsuwając się do tyłu — Zaufaj mu, ale nie spuszczaj go z oczu dopóki nie znajdziesz się na miejscu — A co jeśli to zrobię? — Pożałujesz tego — uśmiechnęła się smutno — Po prostu wróć do nas dobrze? Już raz cię opłakiwaliśmy, wolałabym nie robić tego po raz drugi — Nie jest to też cel na mojej liście wasza miłość — wyprostowałam się, odzyskując równowagę i spojrzałam na różanego goblina — Zawsze do usług Kichnął i wystartował do biegu kierując się na skraj ogrodów. Nie było czasu na pożegnania, rzuciłam się zanim, w jakiś sposób odnajdując siłę aby pobiec. Tuż za mną Luna zawołała — Zaufaj goblinowi! — kiedy przechodził i znikał za kamienną ścianą Luna nigdy nie chciała dla mnie źle. Mogła być władcza i nie do końca wyrażać się jasno ale nigdy mnie nie okłamała więc biegłam, przeskakując tuż za nim bez zatrzymywania Ściana rozeszła się jak mgła, otwierając długi tunel. Goblin był poruszającą się zielenią migocząca w ciemności metry przede mną. Trzymałam oczy na jego plecach, ignorując kłucie w boku kiedy za nim biegłam. Przeskoczył przez kolejną ścianę, znowu znikając, i podążyłam za nim lądując na kołyszącej się kładce. Goblin przystanął, spoglądając przez ramie aby zobaczyć czy wciąż jestem tuż za nim. Wtedy stanęłam na krawędzi kładki, a on rzucił się w ciemność. Zaryzykowałam do końca, skoczyłam za nim próbując nie przewrócić się kiedy moje

stopy uderzyły w solidny kawałek ziemi. Goblin wciąż biegł a ja podążyłam za nim w ciemność 23 Ostatni etap podróży pozostawił nas stojących u wlotu alejki w tej części miasta której nigdy wcześniej nie widziałam. Mewy wrzeszczały mi nad głową a powietrze śmierdziało śmieciami zmieszanymi z przyniesionym przez wiatr zapachem zgniłych ryb i oleju silnikowego. Musieliśmy znajdować się nie daleko doków i to nie w jednym z przyjemniejszych rejonów. To było terytorium kobiety pochodzącej z wody i czymkolwiek jeszcze mogła być Luidaeg na pewno była kobietą pochodzącą z wody Każde dziecko w krainie wróżek dorastało wiedząc o Luidaeg. Jest większym straszakiem niż Oleander, o której historie mają tylko kilka wieków, Luidaeg była postrachem dzieci z krainy wróżek od samego początku jej istnienia. Moje przekonanie ,że to był zły pomysł wciąż rosło. Różany goblin usiadł ziewając. Spojrzałam na niego — Czy to to? Jesteśmy na miejscu? Wstrząsnął swoimi cierniami z satysfakcją. Najwyraźniej tak, mrużąc oczy, odwróciłam się aby przyjrzeć się alejce Kawałki śmieci walały się przy ścianach, kałuże wody stały tam gdzie asfalt był pęknięty. Pojedyncze drzwi były umiejscowione po prawej stronie w ścianie, kilka stóp od miejsca w którym stałam. Barwione drewno z dodatkiem soli, zawiasy pokryte rdzą. Spojrzałam na nie ze ściśniętym żołądkiem. Kiedyś dowiem się dlaczego wszystko w krainie wróżek wydaje się zawsze kończyć w San Francisco. Plotki mówiły ,że Luidaeg była w tym mieście od siedemdziesięciu lat. Mówiły ,że mogła dać ci wszystko czego chciałaś za odpowiednią cenę. Były pewne rzeczy których chciałam, pewnie, ale cena zawsze wydawała się dla mnie zbyt wysoka aby ją zapłacić Jeśli Luna nie wiedziała co robi, miałam poważne kłopoty. Różany goblin poruszył się aby usiąść na moich stopach — Jesteś pewny ,że to jest to miejsce do którego powinieneś mnie zabrać? — spojrzał do góry oferując mruknięcie. Westchnęłam — Tak, świetnie. Miła okolica — Dzięki — powiedział głos tuż za mną — Osobiście uważam, że jest do kitu. Ale to dom i czynsz jest niski z powodu wartości nieruchomości w tej okolicy Obróciłam się, odpychając goblina. Kobieta za mną uśmiechała się sardonicznie, ściskając zakupy pod ramieniem. Nie słyszałam kiedy nadeszła. Różany goblin wystawił kolce i zasyczał, nie najlepszy to znak — Witaj — Witaj, niezły szkodnik — posłała globinowi spojrzenie, zmrużyłam oczy — Czy ja cię znam? — Być może — powiedziała i uśmiechnęła się — Nie dałaś mi wtedy mojego paragonu kochanie Wyglądała ludzko, z kręconymi, związanymi w kucyk czarnymi włosami i piegami rozsypanymi po ciemno opalonych policzkach, które prawie ,że ukrywały jej wyblakłe blizny po trądziku. Miała na sobie kombinezon, flanelową koszulę i ciężkie buty, które umieszczały ją natychmiast w kategorii lokalnych mieszkańców Zamrugałam — Och, to Ty — zobaczyła różanego goblina. Człowiek nie był w stanie tego zrobić — Próbowałam ci go dać ale poruszałaś się za szybko, posłuchaj szukam kogoś. Mieszkasz gdzieś tu w okolicy? — Chyba tak — przełożyła torbę na drugie ramie, jej zawartość zagrzechotała — Wiesz dokąd idziesz? — Tak jak powiedziałam, szukam kogoś

— Racja. Niezłe uszy tak przy okazji. Bękarty Oberona zawsze mnożą się jak szczury — przyklęknęła aby podrapać różanego goblina pod brodą. Syknął ponownie i schował się za moim nogami. Uśmiechając się pod nosem spojrzała do góry, jej źrenice zwężyły się do szczelin — Myślę ,że szukasz mnie Oczekiwałam czegoś w tym stylu więc próbowałam nie podskoczyć. Ledwie mi się udało — Czy ty jesteś...? — Luidaeg, tak. Dobrze zgadałaś. Oczywiście stoisz w progu moich drzwi więc może nie było to aż takie trudne. Jak mnie znalazłaś? — powąchała otaczające mnie powietrze, wciąż przyczajona i posłała mi twarde spojrzenie —Śmierdzisz Różanym Drogami. Nie tylko jedną odmiana róż, tak czy inaczej mogę wyczuć na tobie Winterrose i Lunę tak samo jak ciebie. Stare róże i nowe róże... — przerwała — Może lepiej wejdziesz do środka — Ja.. — Słuchaj, jeśli nie przyszłaś tutaj aby się ze mną zobaczyć, możesz zostać tutaj. Na jakimkolwiek głupim poszukiwaniu się znajdujesz nadal możesz go nie wypełnić, nie uczyniłaś tego jeszcze moim problemem — wyprostowała się i wyjęła klucz z kieszeni — Ale ja idę zanim moje lody się rozpuszczą — otworzyła drzwi i wkroczyła w ciemność Gapiłam się za nią dopóki jej głowa nie pojawiła się ponownie pytając — Więc? Wchodzisz? Co miałam odpowiedzieć, morskiej wiedźmie, postrachu wszystkich dzieci w krainie wróżek? Że nie? W mieszkaniu było ciemno, wyposażenie odrzucało i wyglądało jakby pochodziło z setki różnych, tanich sklepów. Coś poruszało się w cieniach. Nie chciałam wiedzieć co, nie bardziej niż poznać co pełzało pod moimi stopami kiedy szłam zabałaganionym korytarzem. Różany goblin skradał się tuż za mną, przyciśnięty do mych kostek. Zerknęłam na dół, zajęczał Luidaeg przepychała się do przodu kierując się do kuchni — Na korzeń i pieprzoną gałąź, podnieś to z podłogi. Zacznie kwilić jak dziecko jak tego nie zrobisz Przyklęknęłam, biorąc goblina w ramiona. Wydał z siebie cichy jęk i zamilkł, przylegając do mnie — Skąd...? — Miałam już wcześniej do czynienia z tymi małymi draniami— Pojawiła się w kuchennych drzwiach z puszką dietetycznej coli w ręku — Są przewidywalne, gobliny i bękarty Oberona. Czego chcesz? — Co? — nie nadążałam za nią, to wszystko zupełnie zbiło mnie z tropu — Chcesz. Czego chcesz? Cóż spodziewałam się ciebie ale nie oczekiwałam ,że zobaczę cię tak szybko. Otworzyła puszkę i pociągnęła łyk — W porządku jeśli nie chcesz powiedzieć, Mam tylko nadzieję ,że polubisz moje towarzystwo skoro utknęłyśmy tu dopóki nie przemówisz — Skąd wiesz ,że czegoś chce? Może jestem tu tylko z powodu wdzięczności za uratowanie mi życia — to było niebezpiecznie bliskie powiedzenia dziękuje, ale ona podziękowała mi wcześniej. Może była wystarczająco stara ,że te zalecenia jej nie dotyczyły Jej śmiech był gorzki — Jak cholera. Ostatnim razem kiedy jedno z was bękartów słabej krwi była za coś wdzięczne, skończyłam goniona przez połowę Letnich Krain przez palantów z pochodniami. Nie potrzebuje tego gówna. Nie szukam wdzięczności, i jej nie dostaje. Jeśli tu jesteś to znaczy ,że czegoś chcesz. Co to jest? Goblin w moich ramionach zajęczał. Oparłam się chęci aby zrobić to sami. Znowu się śmiała — Niech zgadnę, nie jestem tym czego się spodziewałaś, prawda? — Jesteś trochę bardziej normalna niż myślałam ,że będziesz — przyznałam. Nie

okłamałam królowej, w jakiś sposób czułam ,że Luidaeg zasługiwała na taką samą uprzejmość. — Oczywiście ,że jestem — podeszła do mnie aż stałyśmy tak prawie nos w nos — Przyszłaś tu szukają potwora, prawda? Cóż, nie cierpię rozczarowywać. Jesteś córką Amandine prawda? — pokiwałam a ona się uśmiechnęła — Bardziej przypominasz swoją matkę niż ona sama by tego chciała i założę się ,że potrafisz rozpoznawać krew za pomocą swojego języka tak samo dobrze i naturalnie jakbyś piła wino. No śmiało laleczko, posmakuj mojej Jej oczy rozszerzyły się wypełniają mi świat, źrenice stały się niekończąca ciemnością. Prawie wbrew swojej woli zrobiłam to czego zażądała, spoglądając głęboko aby zobaczyć czym była i jakimi drogami podróżowała jej krew, głęboko tak głęboko... ......woda i ogień, krew i płomienie. Ona i jej siostry były wtedy boginiami, ona i Czarna Annis i Delikatna Annie, opiekowały się młodszymi dziećmi, wędrując po bagnach i rzekach całego świata. Pierworodne Maeve oderwane od niej w krwi i krzykach podczas gdy Oberon odchodził daleko, daleko stąd. Ale zginęły, jedna po drugiej z rąk ludzi i wróżek zabite przy pomocy żelaza i jesionu i jarzębiny i ognia, do czasu aż Luidaeg została ostatnia, uciekała, zawsze uciekała, nazywana potworem, demonem z powodu swojej krwi, która była o wiele starsza i mądrzejsza od ich własnej.... Wyrwałam się na wolność z sapnięciem, powoli cofając się w czasie. Ostateczna myśl przetoczyła się przez moją wizję, paląc..... czy straciliśmy to wszystko z powodu róż? Och, Matko, Ty głupia!..... Mój uścisk zacisnął się na goblinie a ten w odpowiedzi zasyczał, podnosząc kolce na tyle aby nakłuły moją skórę. Drżąc zmusiłam się aby się uspokoić i rozluźnić uchwyt wciąż wpatrując się w Luidaeg. Spojrzała na mnie z uniesiona brwią — Więc? — zapytała — Wiesz czym jestem? — Ja....ty...— ta odpowiedz tam była, wyryta w jej krwi i prochach i rozpaczliwych krzykach Maeve kiedy uklękła na grobie swoich córek. Legenda mówiła ,że Luidaeg była potworem. Ale nie mówiła z jakiego powodu — Oberon nie był nigdzie widziany kiedy urodziłam się ja i moje siostry. Rok się odwrócił, był na schadzce z jego piękną Letnią Królową. I żadne z nich nie machnęło nawet ręką kiedy ich dzieci, ich perfekcyjne śliczne dzieci zaczęły polować na nas jak psy. Byłyśmy córkami mojej matki a nie Titani. Nie mogli być niepokojeni — jej uśmiech był gorzki — Jego prawo przyszło kiedy było już dla nas za późno — Jesteś córką Maeve — była jedną z pierwszo urodzonych, jedną z pierworodnych, jednym z najstarszych mieszkańców świata wróżek, naszym fundamentem, początkiem. One wszystkie powinny być martwe, lub ukrywać się a nie popijać dietetyczna cole, w niskoczynszowym mieszkaniu w moim rodzinnym mieście Luidaeg uśmiechnęła się lekko — A ty Amandine. Zastanawiałam się jak długo zajmie członkowi tej linii krwi wyśledzenie mnie, chociaż muszę przyznać ,że twoja krew jest odrobinę słabsza niż oczekiwałam. Próbowała rozwiązać sprawy przy pomocy własnych rąk, prawda? Zawsze była bezmyślna. Kierowała się rodziną — popiła znowu swoja cole — Teraz wiesz czym jestem — Nie jesteś potworem — Byłam wystarczająco blisko jeśli chodzi o bajki — Luidaeg potrząsnęła głową i zdałam sobie sprawę ,że byłam w stanie dostrzec więcej niż się po mnie spodziewała. Interesujące — Jestem zmęczona. Czego chcesz? Mów albo wynoś się — Uleczyłaś mnie — I? — Wiem ,że nie zrobiłaś tego z dobrego serca

— Nienawidzę długów — Czy posmakowałaś klątwy? — Klątwy? — uśmiechnęła się — Masz na myśli to wstrętne wiązanie którym oplotła cię Winterrose, najgorsze jakie widziałam w tym wieku. Naprawdę się przyłożyła, ale w końcu zawsze była okropną suką — Czy jest jakiś sposób aby się z tego wyplatać? — Pewnie, wypełnić zadanie — Czy jest jakiś inny sposób? — A co ten nie był dla ciebie wystarczająco jasny? — odchrząknęła, kiedy przemówiła ponownie jej głos był głosem Evening, wyostrzonym i okrutnym — Znajdź odpowiedzi October Daye, znajdź powód i znajdź tego kto za tym stoi, albo znajdziesz tylko swoją własną śmierć. Winterrose była dobra w tym co robiła, nie ma tu żadnego niedopatrzenia To było dokładnie to czego nie chciałam usłyszeć — Więc jestem w pułapce — Tak — usiadła na rozklekotanym krześle, krzyżując nogi — Nie mogę tylko dojść do tego w jaki sposób udało jej się tak cię podejść ,że wypiłaś jej krew. Klątwa nie byłaby nawet w połowie tak silna gdybyś tego nie zrobiła Zamrugałam. Nie było sensu kłamać — Tak w zasadzie to to zrobiłam już całkiem sama Luidaeg zamrugała — Byłaś taka głupia? Sama z siebie? Wspaniale. Linia Amandine wyginie sama z siebie, nie będę musiała przykładać do tego nawet palca — Nie wiedziałam — zaprotestowałam, zostawiając jej komentarz na późniejsze rozważania — Że zostałaś związana klątwą? Tak akurat, ponieważ to jest coś czego na pewno sama też bym nie zauważyła — Nie, nie tego, tego ,że posmakowanie jej krwi uczyni klątwę silniejszą — Niczego już nie uczą dzieciaków w dzisiejszych czasach — wzięła długi łyk swojej dietetycznej coli — W moich czasach, nigdy nie przeżyłabyś tak długo bez wiedzy na temat tego jak sprawić aby twoi wrogowie gnili od środka — To rzeczywiście przyjemny obrazek — Tak myślałam. Czego chcesz ode mnie? Nie mogę przerwać klątwy rzuconej przez Winterrose. To przeciw zasadom — Chce informacji To ją zainteresowało. Wyprostowała się, odsuwając włosy do tyłu dłonią która wydawała się lśnić. Jej całe ciało zaczynało lśnić, jakby było pokryte cienką warstwą oleju. Zmiana była subtelna, ale działa się tu i teraz, jej ludzkie zauroczenie opadało. Prawie bałam się zobaczyć co jest pod nim — Informacji? Powinnaś wiedzieć ,że nie jestem tania — To nie problem — Co możesz mi dać? Przesunęłam różanego goblina wkładając go pod rękę i włożyłam dłoń do kieszeni dżinsów, wyciągając klucz Evening. Metal rozbłysł nagłym, różowym światłem. Zwalczyłam w sobie chęć aby się wzdrygnąć — To.... Luidaeg wstała, przerywając mi w pół słowa — Klucz do Letnich Dróg I to stary — wyciągnęła dłoń żądając — Daj mi go — Powiedz mi co muszę wiedzieć — Ile? — Wszystko Wpatrywała się we mnie — Trzy pytania, trzy odpowiedzi i dasz mi klucz

— Cztery. Tylko prawda i nie będziesz uważać tego za właściwe pytanie dopóki nie powiem ,że tak jest — Cztery, i odpowiesz na jedno z moich — Zgoda — Nawet dam ci fory zanim zaczniemy. Nie wiem kto zadecydował o tym aby usunąć Winterrose. A teraz pytaj — Luidaeg usadowiła się ponownie na krześle To odebrało mi moje pierwsze pytanie i szanse na łatwą odpowiedz. Cholera. Nigdy nie byłam dobra w graniu w dwadzieścia pytań — Pierwsze pytanie, czym dokładnie jest Kuferek Nadziei? Zamrugała w zaskoczeniu — Kuferek Nadziei? — powtórzyła jak echo, kiedy pokiwałam zapytała — Prawdziwy czy jakaś imitacja? — Czy to twoje pytanie? — Nie, to ja zdobywająca informację, potrzebne aby udzielić odpowiedzi tobie — powiedziała kwaśno — Wyjaśnienie jest częścią reguł, pamiętasz? A teraz czy to prawdziwy Kuferek Nadziei? — Tak sądzę — Cztery rodzaje uświęconego drewna splecione, rzeźbione nożami wody i powietrza? Czy poparzył ci palce kiedy go dotknęłaś? — Skąd wiedziałaś.... — Daj spokój! Naprawdę wydaje ci się ,że nie widzę znaków kiedy na nie patrze? Co to jest? Co może zrobić? Cóż, najpierw powiem ci ,że te historie są prawdziwe, niektóre z nich przynajmniej. Pierwszy Kuferek Nadziei był prezentem od Oberona dla Titani, aby pozwolić jej dostosować jej dwór do jej pragnień. Przekazała go pierwszemu ze swoich pół krwi dzieci a potem, było ich więcej. Nikt nie wie kto zrobił te następne. Nie wiem tego więc o to nie pytaj. Kuferek Nadziei może zmienić równowagę krwi, więc tak, może uczynić cię człowiekiem, jeśli o tym myślisz, ale może cię równie dobrze zabrać w przeciwną stronę — Jej uśmiech był ostry — Nie polecałabym tej drogi, córko Amandine. Nie jesteś jeszcze gotowa na konsekwencje — Och...— wyszeptałam, dotykałam go, miał w sobie moc wyboru jednego świata ponad drugim. Dlaczego mnie to przerażało? — Następne pytanie, dlaczego mnie uleczyłaś? — Devin mi zapłacił — Luidaeg wzruszyła ramionami, odrzucają na bok pustą puszkę — Mieli zamiar spalić mnie na stosie około 60 lat temu, a jemu udało się temu zapobiec. Byłam mu dłużna od tego czasu. Dał mi szanse na spłacenie tego długu i ją przyjęłam — Rany po żelazie? — Nawet nie mam zamiaru cię za to obciążać, Odmieńcu. Bardzo pragnęłam mojej wolności — potrząsnęła głową — Kiedy żyjesz tak długo jak ja jakikolwiek rodzaj niewoli jest kłopotliwy — Czy powiedział ci dlaczego? — to był strzał w ciemno, było tak wiele dróg którymi to wszystko mogło się rozwiązać a żadna z nich nie wyglądała dobrze. Przynajmniej na tej byłam prawdopodobnie bezpieczna. Luidaeg uśmiechnęła się — W końcu właściwe pytanie — Co? — nie podobał mi się ten uśmiech — Dlaczego chciał abym cię uleczyła? Dlaczego pozwolił aby demon który był mu coś winien wykupił się tak niewielką przysługą? Powiedział — kontynuowała naśladując głos Devina — Jeszcze z nią nie skończyłem. Jeszcze tego nie znalazła. A teraz ulecz ją, albo będę się przyglądał jak płoniesz! — zachichotała i powróciła do swojego własnego głosu — Tak jakby mógł to zrobić, palant!

Nie mogłam w to uwierzyć — Co? — Nie spodobała ci się odpowiedz? Przykro mi, obiecałam ci prawdę, jak ją przyjmiesz i co z nią zrobisz zależy od ciebie. Ostatnie pytanie Gapiłam się na nią. Uśmiechała się. Wtedy przełknęłam mocno, wiedziałam co teraz nastąpi ale to nie powstrzymało mnie wcale przed chęcią aby zadać jej jeszcze jedno pytanie, tylko jedno które potwierdziłoby ,że moje nagłe podejrzenia okażą się nieprawdziwe — Nie — powiedziałam i rzuciłam jej klucz Złapała go i zamrugała — Nie? Co masz na myśli mówiąc nie? — Nie, nie zapytam teraz. Zapytam później — obrazy układały się w całość w mojej głowie, potwierdzając to co oczywiste teraz kiedy pozwoliłam to sobie w ogóle rozważyć. Krew była tam gdzie to wszystko się zaczęło. Krew Evening na dywanie, moja krew na betonie, krew wynajętego zabójcy, niewinny mężczyzna umierający na trawie w parku Złote Wrota. Wszystko zapętliło się i wróciło do początku, jak wzór na kluczu Evening. Wszystko wróciło z powrotem do krwi i róż Czasami mam wrażenie ,że wszystko w krainie wróżek sprowadza się zawsze do jednej z tych dwóch rzeczy — Co? — zażądała odpowiedzi na wpół wstając — Nie możesz tego zrobić! — Mogę. Ja też jestem ci winna pytanie, wiesz o tym. Możesz zadać je teraz — uśmiechnęłam się próbując ukryć przyprawiające o mdłości bicie mego serca. Mogła mnie zabić, nie rozważając tego nawet dwukrotnie. Byłoby to nawet lepsze niż to co miałam zamiar zrobić. Przynajmniej wtedy nie byłabym zdrajcą, byłabym po prostu martwa — Muszę powiedzieć prawdę — Co powstrzymuje mnie od przebicia ci bebechów tam gdzie teraz stoisz? — ryknęła, dłonie przekształcając w szpony — Może na to odpowiesz! — To proste — powiedziałam trzymając dłonie ciasno oplecione wokół różanego goblina — Jeśli mnie zabijesz, umrę kiedy będziesz miała u mnie niespłacony dług. Nie zgodzisz się na to. Sama to powiedziałaś Cofnęła się w pół kroku, spoglądając na mnie — Zadasz to pytanie, kiedyś — Być może — Będę miała prawo zabić cię kiedy już to zrobisz — Być może, a może nie. Nie jesteśmy jeszcze w tym miejscu — poza tym nie było gwarancji na to ,że tak długo pożyje Luidaeg przerwała, a wtedy niechętnie ale szczerze się uśmiechnęła — Jesteś całkiem mądra, biorąc pod uwagę twoją matkę. Może komórki mózgowe opuściły tylko jedno pokolenie. — Przyjmę to w duchu w którym zostało powiedziane — na wpół się skłoniłam. Różany goblin wił mi się w rękach, w końcu sadowiąc się na mym ramieniu — Co teraz zrobisz? Gdyby nie atak w parku mogłoby się nie udać ponieważ to o czym myślałam nie było dostępną opcją bez użycia krwi. Moja krew nie była wystarczająco dobra do tego, ani też krew Evening. Potrzebowałam krwi kogoś kto był w to zaangażowany, krwi która miałaby w sobie choć ślad prawdy. Gdyby nie atak mogłabym odpuścić ten pomysł, ale atak miał miejsce i mieliśmy odpowiednią krew, Tybalt był nią pokryty. Teraz już i tak na pewno była sucha ale warto było spróbować. To była szansa i musiałam ją wykorzystać — Jedyną rzecz jaką mogę zrobić — powiedziałam wzdychając — Zapytam śmierć 24

Znalezienie taksówki w pobliżu doków po zmroku było czymś czego nigdy więcej nie chciałabym robić. Zadzwoniłabym do Dannego, niestety nie mogłam znaleźć telefonu, i byłam zmuszona machać ręką w nadziei ,że jakiś kierowca z litości zatrzyma się i mnie zabierze. W końcu ktoś to zrobił. Różany goblin nigdy wcześniej nie był w samochodzie. Wyglądał przez okno wydając z siebie interesujące odgłosy aż musiałam walczyć ze sobą aby się nie roześmiać. Ostatnią rzeczą jaką chciałam zrobić to przekonać kierowcę ,że kobieta którą zabrał z jednej z najgorszych części miasta była szalona. Poza tym obawiałam się ,że ten śmiech wyjdzie mi bardziej histerycznie niż cokolwiek innego. Opuściłam mieszkanie Luidaeg oszołomiona, szukając jakiegoś toku myślenia który nie sprowadzałby się z powrotem do krwi. Ale tak nie było. Cała ta sprawa była związana magią krwi i łańcuchem złamanych żyć, rozwiązanie jej w taki sam sposób miało więc całkowity sens. Co z tego ,że tego nie chciałam. To nigdy wcześniej mnie nie powstrzymywało Było po północy kiedy dotarłam do swojego mieszkania. Zapłaciłam taksówkarzowi resztkami gotówki, krzywiąc się kiedy to robiłam. Jeśli nie znajdę wkrótce nowej pracy będę musiała zastąpić problemy wróżek tymi bardziej przyziemnymi. Może mogłabym zostać barmanką. W końcu pracują w nocy, prawda? Różany goblin zjechał z mojego ramienia kiedy weszłam na ścieżkę prowadząca do drzwi mojego mieszkania. Zabezpieczenia nie zostały założone ostatnim razem kiedy wychodziłam, głównie dlatego ,że byłam wynoszona przez Manuela i Dare. Zawahałam się, kontemplując co mogę zastać w środku, następnie od kluczyłam drzwi i otworzyłam je, przekręcając włącznik światła w salonie. Czekanie zazwyczaj nic nie daje Ledwie miałam czas trochę zająć się tą rzezią pozostawioną przez po ataku Doppelgangera zanim dwa rozgniewane, brązowo kremowe kształty wybiegły spod stolika do kawy zawodząc. Różany goblin skoczył na podłodze i nastroszył kolce. Koty cofnęły się o kilka kroków, ogłupione i spojrzały na mnie. Nie tylko zniknęłam ale wróciłam do domu z....cóż z czymś i to coś było dla nich zagrożeniem Śmiałam się zamykając drzwi za sobą — Cagney, Lacey, odczepcie się. To jest....— przerwałam ,próbując wymyślić jakieś subtelne imię — To Spike. Odwiedza nas — różany goblin spojrzał na mnie i nastroszył swoje kolce, szczebiocząc Kotów nie da się tak łatwo ułagodzić. Zamiauczały ponownie teraz okrążając nas oboje. Spike obrócił się wkoło dopasowując do nich, grzechocząc kiedy podchodziły zbyt blisko — Spike, dziewczyny przestańcie. Możecie kłócić się później — cała trójka przystanęła, odwracając się aby na mnie spojrzeć. Właśnie wyegzekwowałam posłuszeństwo od kotów. Jak widać cuda wciąż jeszcze się zdarzają Kucnęłam i spojrzałam na nie, odpowiedziały dziwnie spokojnym spojrzeniem. Czasami kiedy robią coś takiego, zastanawiam się czy tak naprawdę nie są Cait Sidhe obsadzonymi tu aby mieć mnie na oku, ale rozmyślając w taki sposób można się znaleźć o krok od szaleństwa. To po prostu koty a wszystkie koty poruszają się tymi samymi, dziwnymi ścieżkami, kiedy przychodzi co do czego — Muszę pomówić z waszym królem — powiedziałam. Zamrugały błyszczącym niebieskimi oczami, wyglądając tak pusto jak tylko koty potrafią. Westchnęłam — Muszę zobaczyć się z Tybaltem. Wiem ,że potraficie go znaleźć Nie ukazały żadnych oznak zrozumienia, Lacey zaczęła lizać ucho Cagney ignorując mnie kompletnie. Spike spoglądał pomiędzy nimi i wypuścił ponownie kolce, zdezorientowany. Zostałam na miejscu w oczekiwaniu — Hej dziewczyny, nie każcie mi was zmuszać — powiedziałam — Wiecie ,że musicie mnie do niego zabrać jeśli tego zażądam. Możecie odnaleźć dwór kotów. Mogę wam nakazać ale wolałbym poprosić

Koty wymieniły między sobą spojrzenia, Lacey porzuciła swoje czyszczące zapędy. Koty nie są najmądrzejszymi, żyjącymi stworzeniami, ale rozpoznają żądanie nawet kiedy jest stawiane przez Odmieńca. Koty i wróżki zawsze miały specjalną nić porozumienia, taką która pozwalała im na przebywanie przynajmniej częściowo w naszym świecie, i potrafiły rozpoznać prośbę kiedy ją słyszały. Rozciągając się aby w jakiś sposób podkreślić swoją obojętność skierowały się do drzwi Wypuściłam powietrze które nie wiedziałam w ogóle ,że wstrzymuje. Miały zamiar mnie zabrać. Cagney przystanęła przy drzwiach, wydając z siebie decydujące miauknięcie Ton był łatwy do odczytania i oczywisty choć już i zamknij się Zaczęłam podążać ale wcześniej odwróciłam się, zabierając broń leżącą na podłodze pod zasłoną. Jej ciężar w mej dłoni i bliskość żelaza paliła, ale każda ochrona była lepsza niż żadna. Jeśli kule z żelaza nie były wystarczające, to już nic nie pomoże. Spike zagrzechotał. Spojrzałam na niego i potrząsnęłam głową — Zostań? — znowu zagrzechotał — Zostań i pilnuj — to wydawało się wystarczyć. Przybrał obserwującą posturę i wpatrywał się w okno. Świetnie. Śmiercionośny tydzień, żelazo, demony a teraz mojego domu pilnował mobilny krzak róży Koty czekały na zewnątrz. Włożyłam broń do kieszeni i pokiwałam — Prowadźcie Szły chodnikiem, trasą łączącą moje mieszkanie z pocztą i pralnią. Podążałam za nimi trzymając się kilka stóp z tyłu, nie spuszczając ich z oka, koncentrując się tak bardzo na ich kołyszących się ogonach ,że nawet nie zauważyłam kiedy trasa zmieniła się i już nie przypominała żadnej którą znam. Odgłosy syczenia złamały moje skupienie i podniosłam głowę, mamrocząc — O Rety Staliśmy w wąskiej alejce, prawie rozpoznałam ją jako alejkę znajdującą się w pobliżu parku Złote Wrota, prawie ale nie do końca. Przestrzeń przeobrażała się tworząc łukowate krzywizny i składające się kąty, stając się subtelnie niewłaściwa. Każdy dostępny skrawek przestrzeni pokrywały koty, od rozpieszczanych zwierząt domowych począwszy na chroniących teren wojownikach skończywszy. Coś co wyglądało jak ryś przykucnęło na tyłach tego tłumu, sycząc wraz z resztą. To było wystarczające aby przypomnieć mi z graficznymi szczegółami ,że rozmiar nie ma znaczeniu kiedy ma się przewagę liczebną — October Odwróciłam się pozostawiając ręce w kieszeniach i powiedziałam — Witaj Tybalt Król dworu kotów siedział rozwalony na szczycie stosu materacy blokujący wlot alejki, otoczony z każdej strony przez wielkie, wściekle wyglądające trójkolorowe koty. Około tuzina Cait Sidhe w ludzkiej formie, stało opartych o ściany i siedziało na ziemi wokół niego, ubranych w łachmany i szmaty. Większość z nich wygadała jakby niezbyt często chodziła na dwóch nogach. Cagney i Lacey wtopiły się w tłum i zniknęły. Przyprowadziły mnie, ich zniknięcie mówiło ,że to była jedyna pomoc jaką od nich dostane — Jesteś tutaj — Tybalt powiedział, wydawał się bardziej rozbawiony tym faktem niż zaskoczony. Wysokość jego 'tronu' , sprawiła ,że znajdował się nade mną i mógł spoglądać na mnie z góry zupełnie bez wysiłku i konieczności wyciągania szyi. Zmienił ubranie, miał na sobie dopasowane dżinsy i czarną, jedwabną koszulę. Dobrze, jeśli będę miała szczęście to nie robili jeszcze prania. Dworzanie wokół niego obserwowali mnie tymi swoimi oczami drapieżników. Ich spojrzenie mówiło, jesteś drapieżnikiem albo jesteś zwierzyną i zginiesz tak czy inaczej — Co tu robisz? To nie Twój dwór — To dwór Cait Sidhe. Mam sprawę do ich króla. To oznacza rozejm — Sprawę? — Tak, sprawę — powiedziałam. Obrażanie go na jego własnym terenie może być ostatnią rzeczą jaką kiedykolwiek zrobię — Atak w parku

Skrzywił się — Co z nim? — Nie był przypadkowy, ktoś za niego zapłacił i muszę wiedzieć kto to zrobił — Sądzisz ,że ja wiem? — zapytał. Szept przetoczył się przez tłum, niski i niebezpieczny — Nie. Myślę ,że on wiedział To sprawiło ,że zamilkł. Zmienił odrobinę pozycję, swoją uwagę jednak całkowicie skupiając na mnie — On jest martwy October — A ja jestem córką Amandine. Wiesz co potrafiła robić — napięłam ramiona, stając odrobinę prościej. Pomogło mi to ukryć moje przerażenie — Powiedziałam ci wtedy ,że potrzebuje jego krwi, mogę podążyć za nią i znaleźć odpowiedzi których szukam — Zrobiłabyś to? — Tybalt zmarszczył brwi, coś jak szacunek i podziw przekradło się do jego spojrzenia — Robiłam to już wcześniej — ostrożnie nie wspomniałam dokładnie kiedy. Połowa królestwa wydawała się wiedzieć o klątwie Evening. Nie potrzebowałam aby jeszcze i on dołączył do tego szeregu — Czy to bezpieczne? — A czy to ma znaczenie? — Nie. Przypuszczam ,że nie — wstał i skierował się do tylnej części alejki. Koty rozstępowały się, przepuszczając go i zamykając szereg ponownie tuż za nim — Zaraz wracam. Poczekaj tu na mnie — kiedy doszedł go najgłębszej części cienia, rozłożył dłonie i ściana cienia otworzyła się dla niego jak zasłona, pozwalając mu przejść przez nią i zniknąć Wciąż wpatrywałam się w te cienie kiedy coś uderzyło w moje plecy. Impakt uderzenia powalił mnie na ziemie zanim zdążyłam zareagować, wbijając mi broń którą miałam w kieszeni w udo tak mocno ,że wiedziałam iż na pewno zostanie siniak — Co do... — wysapałam kiedy znalazłam się na dole Jedyną odpowiedzią jaką otrzymałam było niespójne warknięcie. Próbowałam podnieść głowę ale została ona pchnięta z powrotem na dół, wgniatając mój policzek w chodnik tak mocno ,że aż zadzwoniło mi w uszach. Koty znajdujące się wokół mnie, miauczały na całe gardło. Cóż miło wiedzieć ,że zauważyły. Zwiotczałam, pozwalając myśleć temu komuś kto znajdował się nade mną ,że się poddałam a następnie odepchnęłam się i obróciłam z moim ciężarem na plecach ignorując powracający ból kiedy broń jeszcze bardziej wbiła mi się w nogę. Zostałam nagrodzona rozdzierający krzykiem, i okazało się ,że trzymam Julie przyciśniętą do chodnika w alejce. Zawyła, zapierając się o moje ręce i udało jej się nas odwrócić. Przynajmniej teraz nie leżałam już na brzuchu tylko na plecach. Spoglądałam twarzą w twarz, na której malowała się bestialska furia — Co robisz? — zażądałam odpowiedzi, tuż przed tym jak złapała mnie za gardło rękoma. Rozmowa nie znajdowała się zbyt wysoko na liście jej priorytetów, ale uderzanie moją głową o chodnik jak najbardziej. Krzyknęłam ,starając się znaleźć jakiś sposób aby ją odepchnąć Wciąż krzyczałam kiedy czyjeś dłonie załapały ją od tyłu. Tybalt rzucił ją na najbliższą ścianę. Odbiła się natychmiast stając z powrotem na nogach, dłonie wykręciła tak aby wyeksponować swoje pazury. Ryknął na nią, całym gardłem i zatrzymała się na moment z widocznym na jej twarzy zasmuceniem zanim otworzyła usta i ryknęła w odpowiedzi. Jej ton nawet nie zbliżył się do jego pod względem mocy i jakieś pierwotnej wściekłości. Podszedł majestatycznym krokiem do przodu i uderzył ją w twarz powalając na ziemie. Julie zasyczała, bardziej przypominając kota niż tygrysa a on ryknął ponownie To był koniec. Zapiszczała i położyła się gładko na chodniku, obracając tak aby

wyeksponować kark. Tybalt przyklęknął i przejechał środkowym, zakończonym pazurem palcem wzdłuż całej długości jej żyły szyjnej, podciągając ją z ziemi w szorstkim uścisku. Przekaz był jasny, mogła zginąć ale oszczędził ją. Teraz będzie posłuszna. Podniosłam się na nogi, obserwując ich, pomijając ból rozprzestrzeniający się w mojej głowie. Nigdy wcześniej nie widziałam tego rodzaju walki, ale rozumiałam ją w pełni. Atak Julie był nieoczekiwany, ale nie był to atak tylko na mnie, kiedy Tybalt się w to wmieszał stało się to już wyzwaniem o dominację. Jak można się było spodziewać Odmieniec przegrał — Zabij ją — zasyczała Julie, odsuwając się od niego — Zabij ją albo pozwól mi to zrobić Tybalt zmarszczył się, opuszczając ramiona. Koszula którą miał na sobie w parku, była owinięta wokół jego przedramienia, blada tkanina pocętkowana zaschniętą krwią — Nie — powiedział surowym głosem. Coś dzikiego, mrocznego i obcego pobrzmiewało w tym głosie — Nie zrobię tego. Ona jest tutaj na warunkach rozejmu — A więc podążę za nią, i zabije ją kiedy już na nich nie będzie — powiedziała Julie spoglądając na mnie — Dlaczego chcesz mnie zabić? — zażądałam odpowiedzi Spojrzenie które mi posłała było tak pełne nienawiści ,że odruchowo cofnęłam się do tyłu pełna zaskoczenia — Zabiłaś Rossa — zasyczała — Nie zrobiłam tego! — zaprotestowałam. Może i doprowadziłam do jego śmierci ale nie zabiłam go. Czasami semantyka ma znaczenie — To nie była moja wina! — Tak, była, ty głupia suko! — zaczęła iść w moją stronę. Tybalt podniósł ramię aby ją zablokować — Odszedł bym teraz gdybym był tobą, October. Ten dwór zostaje zamknięty — zdjął koszulę z ramienia i rzucił w moją stronę. Złapałam ją jedną ręką, ściskając w pięści Plamy z krwi pokrywały praktycznie cały materiał, to powinno wystarczyć W zasadzie było jej za dużo, jakaś część tej krwi musiała należeć do Tybalta. Dawał mi klucz do swoich własnych wspomnień, a to nie jest coś co jakakolwiek wróżka oddaje lekką ręką — Tybalt... — Idź — potrząsnął głową — To nie czas ani miejsce — Julie wrzasnęła a on przyciągnął ją mocniej do siebie. Inne Cait Sidhe w ludzkiej formie, stały teraz a ich oczy połyskiwały poprzez ciemność. Zaczynałam się czuć jak w scenie z filmów Hitchcocka. Pokiwałam ,ściskając koszulę wykonałam niezdarny ukłon po czym odwróciłam się i poszłam w kierunku wlotu alejki. Koty rozstępowały się aby mnie przepuścić, ich głosy zanikały tuż za mną kiedy podeszłam do rozrzuconych materacy i poduszek z których składał się 'tron' Tybalta Kiedy wyszłam z alejki na chodnik znalazłam się przed wschodnim wejściem do parku Złote Wrota. Obróciłam się spoglądając już teraz w pustą alejkę. Dwór kotów nigdy nie pozostawał w jednym miejscu zbyt długo, jak tylko wyszłam prawdopodobnie przemieścił się, pozostawiając mnie i zakrwawioną koszulę Tybalta za sobą Rozłożyłam koszule, przyglądając jej się. Skrzepy krwi zamieniły się w ciemne plamy, pokrywające rękawy i przód koszuli. Poskrobałam jedną z dużych plam paznokciem. Nie udało mi się niczego zeskrobać. W porządku, spróbuje bezpośredniej metody. Weszłam z powrotem do alejki, aby nie stać tak na widoku podniosłam koszulę do góry, przesuwając językiem przez palmę krwi. Smak był skalany, krew, pot, brud ale to był tylko smak, nie było w nim żadnej magii. Zmarszczyłam się, krew była sucha zbyt długo, jeśli chciałam się z niej czegoś dowiedzieć, będę musiała ją najpierw obudzić. Może czytanie z tej krwi nie było moim najlepszym pomysłem ale było jedynym jaki miałam. Odwróciłam się aby spojrzeć na park, znajdujący się po drugiej stronie ulicy. Lily

była rusałką, woda była sercem jej włości, jeśli ktoś był w stanie obudzić tą krew to tylko ona. Może nie spodobać jej się ten pomysł, ale prawdopodobnie zgodzi się jeśli ją o to poproszę. Może nawet mi później wybaczy 25 Marcia była w budce z biletami, podbródek trzymała w dłoniach. Przystanęłam próbując wykombinować co robiła tu przed świtem, zanim potrząsnęłam głową i poszłam dalej. Nie miałam przy sobie już żadnych pieniędzy, miałam nadzieję ,że tak czy inaczej mnie wpuści Podniosła głowę, uśmiechnęła się i śpiewnym głosem powiedziała — Dzień dobry! Lily powiedziała ,że przyjdziesz i ,że mam cię od razu wpuścić Przystanęłam — Lily mnie oczekuje? — Oczywiście! — powiedziała wciąż się uśmiechając. Na wpół oczekiwałam ,że jej twarz się rozerwie od tego uśmiechu — Była pewna ,że tu będziesz. Wszyscy mieliśmy cię wypatrywać — pochyliła się jakby w konspiracyjnym sojuszu i dostrzegłam błysk jej poświaty wróżki okalający jej oczy. Może jej krew nie była tak słaba jak myślałam — Szczerze to jestem zdziwiona ,że nie dotarłaś tu wcześniej — Racja — powiedziałam powoli — Więc ,mam tak po prostu.. — Możesz wejść. Lily czeka na ciebie — jej uśmiech zanikł, dostarczyła wiadomość i nie musiała już udawać, spojrzała na mnie z dziwnym chłodem w jej niebieskich oczach — Jasne — rozpoznaj odprawę kiedy ją widzę. Przeszłam do Herbacianych Ogrodów, trzymając oczy z dala od wody kiedy kierowałam się w kierunku najwyższego z księżycowych mostów. Jego wierzchołek jest prawie całkowicie ukryty przez zwisające gałęzie wiśni, sprawiając wrażenie jakby piął się cały czas pod górę. Ta niewielka optyczna iluzja jest bardziej trafna niż większość ludzi zdaje sobie sprawę, chodzi tylko o to ,że oczy śmiertelnika nie mogą zobaczyć całej tej drogi pod górę. Łapiąc za poręcz rozpoczęłam wspinaczkę Gałęzie otaczających drzew, zacieśniały się coraz bardziej razem kiedy wspinałam się, ukrywając mnie prawie całkowicie kiedy już weszłam w powietrze ponad widoczną krawędzią mostu. Kontynuowałam wspinaczkę, a one kontynuowały swój skręt stając się solidnym sufitem zieleni. Mój ostatni krok przeniósł mnie z czystego powietrza na solidną, pokrytą mchem ziemie. Lily klęczała przy niskim stoliku nie tak daleko ode mnie, zwrócona twarzą w moją stronę Dwa kubki do herbaty stały na stoliku, pasujący imbryk znajdował się w jej dłoniach. Wszystkie trzy były pomalowane poskręcanymi czarnymi liniami sugerującymi łuki wiśniowych gałęzi, lub kości — October. Proszę, wejdź, siadaj — Hej Lily — powiedziałam, podchodząc aby przykucnąć po drugiej stronie stołu. Broń w mojej kieszeni dociskała się mi do skóry. Czułam żelazo przez ubrania jak początek odmrożenia — Przepraszam ,że tak cię nachodzę ale potrzebuje... — Wiem czego potrzebujesz — pochyliła się przez stół, napełniając pierwszy kubek — Wiedziałam ,że do tego dojdzie kiedy Ross zginął wyprowadzając cię stad, król dworu kotów zabił mężczyznę na zewnątrz mego domostwa a Juliet już dłużej nie korzysta z mej gościnności — ból przebił się przez jej twarz, rozbłysł i zniknął Zamrugałam odwracając wzrok — Lily, przykro mi. Ja... — Jesteś bardziej podobna do matki niż kiedykolwiek będziesz w stanie uwierzyć — powiedziała i westchnęła —Jesteś pewna ,że nie ma żadnego innego sposobu? — Jestem pewna — powiedziałam, odwracając się z powrotem do niej. Nie cierpię kiedy jako ostatnia dochodzę do prawdy ale zaczynam się już powoli do tego przyzwyczajać — Muszę wiedzieć

— Może i jesteś córką swojej matki, October, ale nie jesteś Amandine. To nie jest tak bezpieczne dla ciebie jak byłoby dla niej. Znajdź inny sposób — Nie ma innego sposobu — powiedziałam, cofając napływający gorzki śmiech. Nie miała pojęcia jak niebezpieczne to było — Kończy mi się czas. Muszę wiedzieć — Dlaczego? Spojrzałam na nią. Przyglądałyśmy się tak sobie przez dłuższą chwilę zanim postawiła imbryk, jedną dłoń wciąż miała owinięta na rączce Miękkim głosem Lily powiedziała — Proszę nie rób tego. Dla dobra swojego przetrwania i twojego zdrowia psychicznego, proszę czy mogę cię jakoś namówić do zmiany zdania? — Przykro mi Lily. Nie mam żadnych innych opcji — Daj mi to — powiedziała wyciągając dłoń. Podałam jej koszulę, i wzięła ją, zdejmując pokrywkę z imbryka. Był pusty. Wciąż spokojna, włożyła koszule do środka, zastępując pokrywkę dłonią zanim eksperymentalnie wstrząsnęła czajnikiem, wydał z siebie odgłos pluśnięcia i pokiwała najwyraźniej usatysfakcjonowana — Twój kubek jeśli możesz Podniosłam wciąż pusty kubek a ona przechyliła nad nim imbryk. Ciecz która popłynęła był gęsta i czerwona, parowała na zimnym powietrzu. Czy była w tym woda nie mogłam tego stwierdzić, wyglądało jak czysta krew. — October.....— powiedziała Lily — Jeszcze nie jest za późno. Odłóż kubek i znajdź inny sposób — Nie ma innego — powiedziałam i podniosłam kubek do ust Krew była gorąca i miała miedziany posmak. Prawie się zakrztusiłam, ale wtedy posmak zniknął zastąpiony szkarłatną mgłą wspomnień kogoś innego Pierwsze wspomnienia które nadpłynęły pachniały słodko ostrym zapachem mięty sączącym się przez ekran złota. Alejka, tuż przed świtem, moja własna twarz widziana oczami kogoś innego, moje włosy rozwiewane dziko przez wiatr, moje spojrzenie zmęczone i zranione już na zawsze. A więc wróciła, powiedział głos Tybalta, miękko w uszach mego umysłu Zagubiona i utracona na tak długo, a teraz powróciła do nas, powróciła do mnie... To nie było wspomnienie którego potrzebowałam. Zmusiłam się aby powrócić do swojego ciała i wziąć kolejny łyk 'herbatki' Lily, zanurzając się ponownie we krwi, pomijając te na wpół złote wspomnienia i zagłębiając się w coś mroczniejszego i o wiele mniej znajomego. Wspomnienia które tym razem się obudziły były gorzką szarością pod czerwienią i smakowały jak głóg i popiół. Niech jarzębina i cierń mnie uchowa ale znalazłam to czego szukałam .......to będzie łatwa robota, bardzo łatwa, nie za wiele będzie do zrobienia, podążaj za Odmieńcem, złap ją, dowiedz się wszystkiego co ona wie i zabij ją, zapłata będzie większa niż to warte, tak powiedział, ale może nawet mógłbym potrzymać ją trochę dłużej przy życiu niż muszę, mógłbym się trochę zabawić.... Przełykając żółć, wzięłam kolejny łyk. Mieszanina krwi i wody z włości rusałki paliła mi usta ale nie dbałam o to, musiałam zagłębić się bardziej, zobaczyć co jeszcze tam było. Wóz albo przewóz, musiałam się dowiedzieć. Krew prawie zamaskowała posmak róż i wstrzymałam oddech, czepiając się wspomnień mego własnego ciała aby powstrzymać się przed całkowitym pochłonięciem Powietrze było zadymione, wypełnione odgłosami muzyki. Dzieciaki w tych czasach słuchaj tych głupich śmieci .... — Hej, zrobię to i zapłacisz mi tak? Bez względu na to co zostanie zniszczone w trakcie?

Devin odwrócił się. Oślizgły drań, nie ma już honoru pośród złodziei, na pewno nie zamierzam mu ufać ale forsa jest niezła — Po prostu przynieś mi pudełko i dowód ,że jest martwa, tym razem naprawdę a nie zagubiona gdzieś w jakimś stawie — powiedział. Jego uśmiech był gorzki, oczy puste Gdzieś poza własnym rosnącym przerażeniem, widziałam te oczy i rozumiałam co się działo. Pracowałam dla Devina, byłam jego ulubienicą i kochanką i wiedziałam co oznacza to spojrzenie. Kiedy tak wyglądał, ktoś zostawał spisany na straty, ktoś już był martwy. I tym razem padło na mnie Devin wciąż mówił, jego głos coraz bardziej się oddalał kiedy mój uścisk na zaklęciu słabł — Winterrose już wcześniej udało się mnie oszukać. Toby jest małą idiotką ale to córka Amandine, nie mogę zaufać jej , że tego dla mnie nie zrujnuje Zaprzeczanie przestało być jedną z opcji tak jak i oddychanie kiedy klątwa Evening uderzyła bez ostrzeżenia, spychając mnie głęboko we wspomnienia mojego zabójcy którego napuścił na mnie Devin. Wspomnienie śmierci Evening i mojej transformacji pomieszało się w klątwie wiążącej, razem z nagłą gorzką domieszką nocy. Podążyłam za ludźmi mojej matki do krainy wróżek, ciężar tego wspomnienia sam w sobie był wystarczający aby pogrążyć mnie jeszcze bardziej dopóki nie zaczęłam tonąć w różanej mgle Czekały na mnie różne rodzaje śmierci, mogłam wybrać sama, żelazo, lub broń i każdy z nich zaniósłby mnie do domu, zatrzymał moje serce i zakończył ból. Wszystko co musiałam zrobić to przestać walczyć, mogłam sama wypisać się z tej sztuki jak Ofelia przede mną, to mogłoby się zakończyć. Może nie walczyłabym ciągle z pokusą gdyby klątwa wiążąca nie zdecydowała się na nieczyste zagranie ale jak powiedziała Luidaeg to była perfekcyjna robota i została wzmocniona przez moją własną głupotę Czy nie byłoby miło dostać to czego się chciało? Wyszeptałam. Mogę dać ci spokój, mogę być twoim aniołem, tylko poddaj się i pozwól mi być Posmak róż wypełnił mi świat. Może miał rację, może już skończyłam, zrobiłam to do czego zostałam związana. Znalazłam zabójców albo przynajmniej tego kto ich zatrudnił. Kuferek Nadziei był bezpieczny z Tybaltem. Nie zostało już dla mnie nic do zrobienia i miałam dom do którego mogłam pójść. Krew i zdrada, komu potrzebne cokolwiek innego? Devin był moim mentorem, moim przyjacielem, kochankiem i próbował mnie zabić. Zarządził śmierć co najmniej dwójki ludzi, i kłamał na ten temat bez zmrużenia oka. Nic już nie było takie jakim to pozostawiłam, mój świat był martwy, dlaczego wciąż zawracałam sobie głowę walką? Zwiotczałam pod ciężarem wspomnień, pozwalając fantomowym różom oplatać się wokół mnie, Byłam gotowa na śmieć, na to aby zasnąć i już nigdy więcej nie śnić. Żadnych więcej snów, żadnej śmierci, nic. Świat zaczął wyślizgiwać mi się z rąk Coś co paliło gorącem i zimnem jednocześnie w tym samym czasie uderzyło mnie w klatkę piersiową. Róże utraciły swój uścisk, a ja szarpałam się, powracając do swojego ciała. Ból nie ustał, otworzyłam oczy i Lily stała nade mną, jedna dłoń trzymała drugą, skóra wyglądała na popękaną i osmaloną Broń którą ukradłam, leżała na mojej piersi, komora była otwarta i żelazne kule leżały rozsypane. Były strasznie ziemne, nawet przez koszulkę. Mój kubek leżał zniszczony obok mnie, ciemna krew zalewała rosnący mech Usiadłam, zbierając kule i wkładając je z powrotem tam gdzie ich miejsce. Nie odwróciłam się do Lily dopóki wszystkie nie zniknęły z widoku. — Odeszłaś — wyszeptała — Powiedziałam ci ,że to niebezpieczne, ale i tak to zrobiłaś i odeszłaś. Twoje ciało tu było ale nie było nikogo w środku Spojrzałam na jej poparzone dłonie. Żelazo bardziej raniło wróżki czystej krwi niż

Odmieńców a ona była Rusałką, Lily była delikatniejsza niż inni, miała ciało tylko dlatego ,że tego chciała. Dla Rusałki ,żelazo jest jak kwas, a fakt ,że była gotowa go dotknąć świadczyło o czymś znacznie większym niż przyjaźń. Odsunęłam niestety tą myśl głęboko na bok. Później będzie czas aby pomyśleć o tym co dla mnie zrobiła i o tym co mogę zrobić aby się zrewanżować Jej spojrzenie powoli wracało do normalności wyrażające ten niezachwiany spokój ale oczy były spanikowane — Znalazłaś to czego potrzebowałaś? To czego potrzebowałam? Spojrzałam na broń którą trzymałam i pokiwałam głową — Tak ,znalazłam — powiedziałam — I? — oczekiwanie i zmartwienie czaiło się na końcu tego słowa. Wiedziała co teraz będzie tak samo jak i ja, nawet jeśli nie wiedziała dlaczego Westchnęłam — Możesz zamówić mi taksówkę? 26 Koniec końców Lily nie wezwała taksówki. Ja to zrobiłam. Danny powiedział ,że może być za piętnaście minut, pasowało mi to bo przynajmniej miałam dzięki temu dość czasu aby zadzwonić do Cienistych Wzgórz i pozostawić lakoniczną, gniewną wiadomość giermkowi który odebrał telefon — Powiedz Sylvesterowi ,że jadę do Domu — powiedziałam — Postaram się nie zginąć zanim tam nie dotrę — Zaczekaj na niego — Lily powiedziała, obserwując mnie jak upuszczam telefon — Nie musisz tego robić sama — Mam za mało czasu a stawka jest zbyt wysoka — jeśli Devin był gotowy zabić mnie aby dostać w swoje łapy Kuferek Nadziei jak długo zajmie mu odszukanie miejsca w którym go ukryłam? Jak długo zanim zjawią się zabójcy w Cienistych Wzgórzach, wynajęci mordercy obserwujący dwór kotów jako ich kolejny cel? — To zakończy się teraz — Tak — powiedziała z niepokojem — Równie dobrze może Przerwałam — Możesz posłać kogoś z wiadomością do Tybalta? — pokiwała — Powiedz mu, że to Devin, powiedz mu ,że będzie wiedział dlaczego jeśli o tym pomyśli. I powiedz mu ,że jest mi przykro ,że go w to wciągnęłam — Toby... — Po prostu mu to powiedz — ucałowałam ją w czoło i opuściłam Herbaciane Ogrody tak szybko jak tylko mogłam, kierując się na parking gdzie miałam spotkać się z Dannym Nie oglądałam się za siebie Danny od razu zareagował na moją chęć aby odbyć tą podróż w milczeniu. Może przyczynił się do tego fakt ,że płakałam przez całą drogę. Ulica naprzeciwko Domu była opuszczona kiedy podjechaliśmy, wziął pieniądze które Lily dała mi na taksówkę, spoglądając na mnie zmartwionymi oczami — Dasz sobie tam radę? Potrzebujesz jakiś mięśni? Poklepałam go po łokciu — Nic mi nie będzie Danny — Jesteś pewna? — Jestem pewna — W porządku, będziesz mnie potrzebować dzwoń — dodał i odjechał, opony zapiszczały kiedy znikał w dole ulicy. Obserwowałam go upewniając się ,że odjechał, zanim wyciągnęłam broń z kieszeni i odwróciłam się w kierunku drzwi Czas pójść do Domu Drzwi prowadzące do domu były często zamknięte ale nigdy nie na klucz, wszystko co trzeba był zrobić aby dostać się do środka, to wejść. Dzieciaki były rozstawione we frontowym pomieszczeniu dwadzieścia cztery godziny na dobę, upewniając się, że kłopoty

nie zaczną się chyba ,że oni sami je rozpoczną. Ale kiedy przekręciłam klamkę, nic się nie wydarzyło. Drzwi były przede mną zamknięte. Devin wiedział ,że nadchodzę — Tu October Daye! — krzyknęłam, waląc dłonią w drzwi — Wpuść mnie do środka! Kroki i dźwięk otwieranych zamków. Drzwi otworzyły się, ukazując moim oczom Manuela z gazą przyklejoną tuż nad okiem, nie całkiem ukrywającą opuchliznę. Wstrzymałam oddech, wypuszczając powietrze powoli z sykiem kiedy Dare wyjrzała zza niego, przerażająco blada z siniakami na policzku i szyi. Manuel zobaczył broń i jego oczy rozszerzyły się — Co tu robicie — zapytałam niskim głosem — Powiedziałam Lunie ,że macie zaczekać — Devin nas wezwał — odpowiedział Manuel — Zawsze przychodzimy kiedy nas wzywa — Dare potrząsała głową niewielkimi, gwałtownymi ruchami. Devin był wściekły ,że zostawiłam ich w Cienistych Wzgórzach i udałam się dokądś bez nich. Wiedząc to czego się dowiedziałam przed chwilą, mogłam się domyślać ,że był wściekły iż nie byli w stanie mnie upilnować Dare chciała abym usunęła się z drogi ale to nie było opcją. Nie z posmakiem róż wzrastającym na mym języku — Jeśli teraz pójdziecie, wrócę po was kiedy to wszystko się skończy — powiedziałam cicho Manuel spojrzał na mnie uroczyście, otwierając szerzej drzwi w geście zaproszenia. Dare łkała a on ją uciszał nie spuszczając mnie przy tym z oka. Zostaną. To był ich Dom , czy tego chcieli czy nie i zostaną tu do samego końca Weszłam do pokoju szukając potencjalnych kłopotów. Nie znalazłam żadnych, byliśmy sami. Z miejsca w którym stałam, mogłam stwierdzić ,że w budynku nie było nikogo oprócz dwójki zielonookich dzieciaków, przeklętego Odmieńca i zabójcy. Pokój wydawał się mniejszy bez jego nastoletnich lokatorów, a wszystkie rysy na ścianach wydawały się starsze. Po raz pierwszy wyglądał na to czym był naprawdę, kiepską ruderą z fantazyjną nazwą, gdzie dzieciaki które nie wiedziały lepiej, pozwalała się wykorzystywać komuś kto powinien wiedzieć lepiej Przeszłam przez pokój i rozwaliłam szkło chroniące guzik interkomu w biurze Devina, kolbą pistoletu. Odłamki poleciały we wszystkich kierunkach i Dare sapnęła z szeroko otwartymi oczami, jej twarz ukazywała mieszaninę zachwytu i przerażenia. Kiedy stałam się jej bohaterką? Kiedy zaczęła tak na mnie spoglądać? — Co robisz?— zapytała — Dokańczam pewne sprawy — powiedziałam, próbując pokazać spokój którego w ogóle nie czułam. Cicho powiedziałam sobie ,że ujdziemy z tego z życiem. Miałam zamiar wywiązać się z tego niewypowiedzianego na głos oczekiwania znajdującego się w jej oczach. To była jedyna obietnica którą mogłam złożyć — Może zrobić się nieprzyjemnie, gdybym była tobą to bym się stąd zmyła — wiedziałam ,że tego nie zrobią. Ja też bym tego nie zrobiła gdybym należała do tego miejsca, ale musiałam dać im szanse — On cię zabije jeśli teraz stąd nie odejdziesz — powiedział Manuel — Skoro i tak planuje mnie zabić, nie widzę aby to coś zmieniło — uderzyłam w guzik ignorując potłuczone szkło. Trochę za późno na to aby trochę krwi więcej zrobiło mi jakąś różnice — Wiem ,że tam jesteś Devin. Czas abyś znalazł się tutaj — odsunęłam się i czekałam Nie musiałam długo czekać. Głos Devina zaskrzeczał w interkomie kiedy powiedział — Toby? Co się dzieje? Gdzie byłaś? — znalazłam tam też strach, nie było go zbyt dużo ale jeśli potrzebowałam jeszcze jakiegoś potwierdzenia to takie było wystarczające Wcisnęłam guzik ponownie — Wiem Devin

— Co wiesz? — Wiem wszystko. Wiem kogo wynająłeś i kiedy i jak — improwizowałam dziko ale on nie musiał o tym wiedzieć — Wiem o facecie którego wysłałeś aby mnie zabił. Wiem ,że mnie uwiodłeś ponieważ miałeś nadzieję ,że sama dam ci to co chciałeś. Wiem ,że moje ramie już nigdy nie będzie takie samo i mogę już nigdy więcej nie zasnąć więc lepiej będzie dla ciebie jeśli zbierzesz swój tyłek i zejdziesz tu na dół — ostatnie słowa praktycznie wysyczałam, moja furia przejęła kontrole. Zdradził Evening, zdradził mnie. Nie ma mowy abym była mu to w stanie wybaczyć Interkom był cichy. Odwróciłam się i wycelowałam broń w kierunku ciemnego korytarza. Po kilku niekończących się minutach drzwi otworzyły się i wyszedł przez nie Devin trzymając ręce skierowane do góry w geście poddania — Nie musi tak być Toby — powiedział głosem świadomym porażki — Jasność jego oczu zniknęła, zmieniając łupkowatą szarość jakby sztorm nadciągnął na jego prywatne niebo. W końcu musiało się to wydarzyć. October zawsze sprowadza deszcz, nawet w Kalifornii — Zabiłeś ją — Nie masz żadnego dowodu Trzymałam pistolet wymierzony w jego klatkę — Jestem prawie pewna ,że królowa nie spojrzy na to w ten sposób — Jestem prawie pewny ,że nie masz zamiaru zabrać mnie na dwór aby to sprawdzić — potrząsnął głową — Nigdy nie chciałem cię okłamać October. Dlaczego nie mogłaś po prostu odpuścić? Mogliśmy być szczęśliwi. W końcu szczęśliwi. Naprawdę cię kocham, zawsze kochałem — Dlaczego Devin? Na korzeń i gałąź dlaczego to zrobiłeś? — Ponieważ mam zamiar żyć wiecznie — w jego oczach czaiło się wyzwanie — Może ty jesteś w stanie pogodzić się z czasem jaki jest dany Odmieńcom ale ja nie zamierzam. Wróżki czystej krwi mogły dać nam nieśmiertelność ale odmówiły bo nie byliśmy wystarczająco dobrzy. Jeśli nie chcą dać mi tego co moje, sam sobie to wezmę, tym właśnie się zajmuje, biorę co moje — To chore — Tak właśnie działa świat. Jesteś szczęśliwa z powodu tego ,że kiedyś umrzesz? Rozkoszujesz się budząc się co rano i zdając sobie sprawę ,że twoje ciało z każdym dniem coraz bardziej zbliża się do końca? Ponieważ ja nie. Mogliśmy żyć wiecznie, razem, gdybyś tylko odpuściła — Kazałeś zabić Evening ponieważ chciałeś być nieśmiertelny? — Nie — powiedział. Maleńki ucisk bólu opuścił moje ramiona, tylko po to aby zacisnąć się jeszcze mocniej niż wcześniej kiedy dokończył i powiedział — Dlatego sam ją zabiłem To była jedna rzecz której nie pozwoliłam sobie rozważyć, że to on mógł trzymać nóż — Ty draniu — wyszeptałam — Wynająłem trzech Redcapów aby ją trzymali kiedy podcinałem jej gardło. Krzyczała, Toby, powinnaś była ją usłyszeć, to było jak muzyka....ale było już za późno. Klucz zniknął. Ale to nie był koniec. Wszystkiego co stało się potem można było uniknąć gdybyś tylko mnie posłuchała — Devin..... — Zawsze miałaś tyle iluzji, to trochę zabawne biorąc pod uwagę fakt jak nieudolnie wychodzi ci ich tworzenie. Tak bardzo starałem wybić ci je z głowy udałoby mi się to w końcu gdybyś dała mi jeszcze kilka lat. Teraz mogłabyś stać u mego boku, po drugiej stronie. Mogłabyś zrozumieć

— Nie chce tego rozumieć — powiedziałam — Rzygać mi się chcę jak na ciebie patrze — Ludzka moralność, October. Daruj sobie, to cię donikąd nie doprowadzi — zrobił krok w moją stronę, zatrzymując się kiedy uniosłam broń — Ona wciąż jest martwa, bez względu na to co zrobisz, pozostanie martwa, naprawdę jesteś gotowa utracić nas oboje? — Nie zniosę jeśli tego nie zrobię — odpowiedziałam, pytania wirowały mi w głowie szybciej niż byłam w stanie je na głos wypowiedzieć. W jaki sposób udało mu się wymazać część wspomnień pochodzących z krwi Evening? To nie powinno być możliwe, ale w jakiś sposób to zrobił? Ile jeszcze zabójców tam było. Ci w Złotej Zieleni, musiałam założyć ,że byli prawdziwi chociaż tak naprawdę nigdy ich nie widziałam Koniec końców to nie miało znaczenia. To były pytania na które mogłam odpowiedzieć później, to co miało teraz znaczenie to zakończenie tego, tu , teraz, dzisiaj, zanim kolejna niewinna osoba zostanie ranna Ton Devina się zmienił, stał się pochlebny — Nigdy nie chciałem abyś się w to mieszała Toby. Nie sądziłem ,że do ciebie zadzwoni, naprawdę. Gdybyś tylko przestała kiedy cię o to prosiłem... — W końcu i tak byś mnie zabił — zbliżyłam się ze zmrużonymi oczami — Nie należę do ciebie od długiego czasu i honor już mnie nie ochroni. Nie jestem głupia Devin. Wiesz przecież — Nie zastrzelisz mnie— powiedział i uśmiechnął się — Nie możesz — Nie mogę? — Nie. Wciąż mnie kochasz. Wciąż jesteś zbyt ludzka. Nie możesz zabić kogoś kogo kochasz — brzmiał na całkowicie pewnego tego co mówi — Znam cię, mnie nie nabierzesz — Nie Devin, znasz dziewczynę, która nie wiedziała wystarczająco dużo aby od ciebie uciec — moje dłonie drżały, muszką obsunęła się nieznacznie kiedy utraciłam skupienie. Gniew czyni ze wszystkiego sprawę osobistą, tak jakby to nie było już wystarczająco osobiste — Kocham cię? Zabiłeś Evening, zabiłeś Rossa, próbujesz zabić mnie. Umieszczasz swoje dzieciaki w niebezpiecznych miejscach i masz...czelność powiedzieć ,że cię kocham? Na krew Oberona Devin, czy ty kiedykolwiek dorośniesz? — Tak. Kochasz mnie — opuścił ręce — Zawsze mnie kochałaś i zawsze będziesz, bez względu na to co zrobię. Wszyscy Odmieńcy są szaleni Toby. Wiesz o tym. Twoim szaleństwem jest twoja lojalność — Pieprz się — powiedziałam poprawiłam pistolet skupiając się na celu Nie powinnam była czekać tak długo Dare krzyknęła — Manny, nie — i odwróciłam się, tracąc z oka Devina. To nie był mój pierwszy błąd, ale miałam dużą szansę na to ,że będzie ostatnim. Manuel, słodki, niewinny Manuel stał na szeroko rozstawionych nogach a w sztywnych ramionach trzymał wycelowany we mnie rewolwer. Drżał, zamarłam. Byłam gotowa się założyć, że jeszcze nikogo nie zastrzelił, że nie chciał zastrzelić mnie ale nie miałam zamiaru tego sprawdzać. Mądrzy ludzie nie uprawiają hazardu z bronią palną — Powiedział....powiedział ,że nie musielibyśmy cię krzywdzić, gdybyś tylko przestała wchodzić nam w drogę. Mogłaś tu wrócić. Mogłaś być częścią rodziny jak my, ale nie słuchałaś —Manny prawie płakał, twarz miał śliską i morką od potu — Odłóż broń, pani Daye — Manny? — Po prostu odłóż broń — Myślałam ,że Evening była twoją przyjaciółką Manny. Co ty... Gestykulował gwałtownie bronią, wyglądając przy tym na tak zaniepokojonego ,że nie mogłam mu zaufać ,że nie wystrzeli bez powodu — Nie słuchała! Ty nie słuchasz, chcesz pozostać przy życiu tutaj kiedy szef mówi to słuchaj!

Przyklękłam, ostrożnie aby poruszać się powoli kiedy kładłam broń na podłodze — Skąd wziąłeś broń Manny? — zapytałam nie wstając — Czy to Devin ci ją dał, zrobił to prawda? — Bądź cicho Toby — powiedział Devin. Jego głos był całkowicie pozbawiony wyrazu Na kości Maeve czy ja naprawdę pozwoliłam mu się dotykać? Czy naprawdę dotykałam jego? Jak wielką idiotką byłam? — Manuel, zastrzel ją. Nie zabijaj jej tylko zrań. Najlepiej w nogę Manny płakał jego dłonie zaciskały się na pistolecie tam mocno ,że knykcie całkowicie mu pobladły. Odchrząknęłam, przyciągając jego uwagę z powrotem do swojej twarzy — Czy te kule palą Manny? — zapytałam, tonem zwyczajnej rozmowy, przynajmniej na tyle na ile byłam się w stanie zdobyć — Czy sprawiają ,że twoja skóra pełza? To żelazo Manny. Chce abyś postrzelił mnie kulami z żelaza — Manuel, strzelaj natychmiast Podniosłam się ostrożnie, trzymając dłonie na wysokości ramion — Możesz to zrobić? Możesz torturować mnie żelazem, dla niego? — Manuel, słyszysz mnie? — warknął Devin — Nie zmuszaj mnie abym zabrał ci tą broń — Sam tego nie zrobi — trzymałam dłonie podniesione — Nie zastanawiasz się dlaczego? — Zamknij się suko — Devin, podleciał do mnie, złapał mnie za ramię i wykręcił je za plecami, tak samo jak ja zrobił z Dare, pierwszego dnia kiedy się spotkałyśmy. Jego palce wbijały mi się w łokieć, skrzywiłam się zaciskając zęby z bólu — Przestań mieszać mu w głowie — Dlaczego nie, Devin? Nie chcesz aby zrozumiał? Zawsze mi powtarzałeś, że wiedza to potęga — October.....— przez sekundę, dosłownie sekundę, wydawało mi się ,że zobaczyłam tego Devina którego znałam za tą pustką wypełniającą jego oczy — Nie utrudniaj tego jeszcze bardziej — Chcesz aby dorósł i był taki jak ty — kątem oka widziałam Dare, podchodzącą do Manuela. Bądź ostrożna, mała dziewczynko, pomyślałam, proszę uważaj Jego ręka się zacisnęła, prawie czułam siniaki które już się pewnie formowały — Nie chciałem zabijać Evening. Pracowałem z nią, dla ciebie. Pozwalałem jej udawać ,że wciąż żyjesz, więc nam pomagała. Nigdy nie robiła tego dla nas. Tylko dla ciebie. Nigdy nie chciałem jej śmierci. Ale nie chciała oddać mi Kuferka Nadziei a ja go potrzebuje Toby, bardziej niż możesz to sobie wyobrazić. Na początku pogrywasz jakbyś była wróżką czystej krwi ale wiesz ,że tak naprawdę nigdy nią nie będziesz. Wiesz dlaczego go potrzebowałem. Czas Odmieńców ucieka tak szybko — westchnął — Musiała zginąć — Dlaczego mi to mówisz? — musiałam jakoś skłonić go do dalszego mówienia, dla dobra Dare. Ta dziewczyna wciąż próbowała zrobić ze mnie bohaterkę Devin wypuścił moje ramie i odsunął się — Chce żebyś zrozumiała ,że to nic osobistego. Tęskniłem za tobą, nie kłamałem kiedy ci to mówiłem Odsuwając się, Devin wystawił Manuelowi czysty starzał. Dare była zbyt daleko aby go dosięgnąć na czas i w pewien sposób byłam za to wdzięczna. Przynajmniej nie zostanie zraniona kiedy będzie próbowała mnie ratować — Zmieniłeś się — odwróciłam się aby na niego spojrzeć, walcząc z chęcią przywrócenia cyrkulacji krwi z powrotem w moim ramieniu. Jeśli już mam umrzeć, to przynajmniej zrobię to z czymś w rodzaju godności — Tak jak i ty — brzmiał prawie tak jakby było mu przykro, wtedy jego spojrzenie stwardniało i ta chwila minęła. Odwrócił się do Manuela — Nie śpiesz się, zrób tak aby

zadać ból. Powie nam wszystko co wie ,powie nam gdzie to ukryła Manuel podniósł broń szeptając modlitwę. Zamknęłam oczy, z nadzieją ,że miał dobre oko i pierwsza kula załatwi sprawę. To przynajmniej zakończyłoby się szybko Nie widziałam tego co nadeszło potem. Otworzyłam oczy aby zobaczyć jak Dare skacze na plecy swojego brata, posyłając ich oboje na podłogę. Broń wypaliła kiedy uderzyła w ziemie, kula przebiła się przez sufit. Rzuciłam się w kierunku własnej broni ale za późno, Devin chwycił ją pierwszy — Toby, weź pistolet! — Dare krzyczała, próbując utrzymać Manuela na podłodze. Ważył jakieś pięćdziesiąt funtów i miał 6 cali więcej niż ona, nie było mowy aby udało jej się go tak długo utrzymać. Podniosłam się na nogi, nie spuszczając oczu z Devina. Jego uwaga była całkowicie skupiona na Dare, twarz wykrzywiła mu się w czymś ponad zwyczajną wściekłość czy zdrowie psychiczne. Devin zniknął Zniknął już dawno temu — Nikt nie będzie okazywał mi nieposłuszeństwa! — ryknął Dare spojrzała do góry i krzyknęła kiedy pierwsza kula ją przeszyła. Krew opryskała znajdującą się za nią ścianę. Przerażenie w jej oczach zmieniło się w swego rodzaju prośbę kiedy spojrzała w moją stronę, tak jakby miała nadzieję ,że będę mogła cofnąć to co się stało. Nawet wtedy ciągle miała mnie za swoją bohaterkę... Dokończyła swój krzyk i upadła do tyłu, próbując, zwinąć się w kłębek. Było za późno. Dwie następne kule znalazły się blisko pierwszej, i do czasu kiedy otrząsnęłam się z szoku aby rzucić się na Devina, jej krzyki ustały. Manuel krzyczał teraz zamiast niej. Moje ramiona złapały żebra Devina, powalając go na ziemie i posyłając broń na drugą stronę pomieszczenia. Miałam tylko sekundy aby zastanowić się gdzie poleciała, zanim jego stopa uderzyła mnie w żołądek Zgięłam się w pół, powstrzymując odruch wymiotny kiedy, jego drugi kopniak uderzył mnie w pierś, posyłając dźgający ból w moje żebra i mostek — Zobacz co narobiłaś! Zabiłaś ją! — nie było żadnych pokładów normalności w jego głosie, naprawdę wierzył w to co mówił. Nacisnął spust ale wciąż winił mnie. Nie żeby to miało jakieś znaczenie skoro sama winiłam się, za nas oboje — Devin ...... — sapnęłam — Zamknij się! — Świat zawęził się stając się niczym więcej, tylko bólem Devina, i wzrastającym posmakiem róż. Miałam wrażenie ,że jego świat wydawał się równie mały. Porzucił swoją normalność w pokręconym labiryncie upływającego czasu Odmieńca, a równowaga jego krwi rzuciła nim do miejsca z którego nie było już powrotu. Siedzenie na ogrodzeniu nie jest łatwe. Czasem ogrodzenie się łamie i spadasz Żadne z nas nie spodziewało się wystrzału, Devin podniósł dłoń do swojej piersi, dotykając powstającej tam plamy, zanim spojrzał z powrotem na mnie, oczy miał przerażająco dzikie. Usta poruszały się napędzane słowami których nigdy nie wymówił, pochylił się i upadł Tuż za nim ,wciąż płaczący Manuel obniżył broń Posmak róż wrósł i wybuchł z tyłu mego gardła, dławiąc mnie kiedy się rozpraszał. Nie zdawał sobie sprawy jak już do tego przywykłam, dopóki nie zniknął. Wstałam z bolesną powolnością, każdy oddech bolał, ale przynajmniej żyłam. Manuel nie poruszył się kiedy podeszłam i odebrałam mu broń, upuszczając ją na podłogę. Podniósł głowę, kiedy uderzyła w podłogę, jego spojrzenie było puste — On...on — Ciii. Wiem — otoczyłam go ramionami i kołysałam 27

Staliśmy tam przez prawie piętnaście minut zanim odsunęłam się spoglądając na Manuela — Czy jest tu ktoś jeszcze? — spojrzał na mnie a jego oczy zrobiły się szerokie i zaszklone z wszechogarniającego szoku. Potrząsnęłam go za ramiona tak lekko jak tylko mogłam — Manuel, czy jest tu ktoś jeszcze? Ktokolwiek? — On....odesłał wszystkich — powiedział — Wiedział ,że przyjdziesz. Nie chciał aby ktoś tu był kiedy przyjdziesz Odesłał wszystkich, pozostawił tylko dwójkę dzieciaków na których mi zależało. Zamknęłam oczy. Aż do dzisiaj, nigdy nie przypuszczałam ,że mógł być aż tak zły — Chodź, Manuel. Weźmiemy twoje rzeczy — Nie chce jej zostawiać Spojrzałam z powrotem na niego zmuszając się do uśmiechu — Musisz, Manny. Czas na Nocnych Łowców, nie zrobią tego co muszą zrobić kiedy ty tu będziesz — Ale... — Chodź Pokój który dzielili Dare i Manuel z pół tuzinem innych dzieciaków Devina, był zaciemniony, nie wspominając już o panującym tam bałaganie. Hamaki zwisające ze środka sufitu miały pozwolić na to aby materace nie zajęły całej wolnej przestrzeni. Było tu na tyle znajomo ,że zabolało jak cholera. Kiedyś dzieliłam pokój taki jak ten z Mitchem i Julie i grupką innych, każdy z nas walczył o kąty pokoju, w poszukiwaniu namiastki 'prywatności' jaką stwarzało mieszkanie w tej właśnie części Oprałam się o ścianę, obserwując jak Manuel pakuje swój skromny dobytek. Echo skrzydeł Nocnych Łowców dochodziło z korytarza znajdującego się we frontowej części budynku. Ostrzegało żywych aby trzymali się z daleka, oni załatwiali swoje interesy tylko z martwymi. Nocni Łowcy pracowali szybko. Do czasu aż Manuel pojawił się z powrotem w drzwiach, trzymając płócienny worek w jednej ręce i czerwoną walizkę w drugiej, odgłos skrzydeł zniknął całkowicie Wciąż szklistymi oczami, spojrzał na mnie i zapytał — Dokąd idziemy? — Nie wiem Ciała w pomieszczeniu teraz kiedy przypominały ludzkie, wcale nie były czymś na co łatwiej było spoglądać. Zmusiłam się aby skupić swój wzrok na drzwiach, ciągnąc Manuel ze sobą. Zamilkł i z powrotem wpadł w otępiający szok na widok manekina swojej siostry. Nie mogłam go winić. Utracił siostrę i swoją mentorkę tej samej nocy. Kto się teraz o niego zatroszczy? — Zaczekaj tutaj — powiedziałam. Manuel nie odpowiedział, tylko stał tam, patrząc tempo w ścianę — Idę do gabinetu. Zaczekasz tu na mnie? — przerwałam dając mu czas na odpowiedz. Nie odpowiedział — W porządku, po prostu krzycz gdyby cokolwiek się działo — zostawiłam go tam, stojącego w towarzystwie fałszywego martwego, kiedy skręciłam i po raz ostatni poszłam do gabinetu Devina. Światła były wyłączone, rzucając cienie na cały pokój. Przystanęłam w drzwiach, spoglądając w ciemność. Nikt nigdy nie był w gabinecie Devina kiedy jego tu nie było a on nigdy nie siedział tutaj po ciemku. Naprawdę już go nie było Będziemy musieli wrócić tu później i przeszukać to miejsce, cegła po cegle aby dowiedzieć się kto jeszcze mógł coś wiedzieć o jego planach, kogo wynajął, ile im zapłacił. Ale teraz to mogło zaczekać, martwy nie zmartwychwstanie bez względu na to co zrobimy. Apteczka była pod biurkiem. Podniosłam ją, krzywiąc się kiedy ruch ten naciskał na żebra i zawróciłam w stronę drzwi. Wtedy przystanęłam, spoglądając w kierunku tablicy wiszącej na ścianie. Te wszystkie fotografie... Znalezienie mojego zdjęcia było łatwe. Mitch górował nade mną i Julie sprawiając ,że obie wyglądałyśmy na bardzo małe i nawet jeszcze młodsze niż byłyśmy, w naszych

nowych ulicznych ciuchach i nerwowych próbach sprawienia aby ten cały obrazek wyglądał niebezpiecznie. Wyjęłam to zdjęcie nadal przeglądając inne Na samym końcu, znalazłam ich zdjęcie po oczach. Cień połyskującej zielenie sprawiał ,że nawet na zdjęciu ciężko było na nie patrzeć. Zdjęłam ujęcie Dare i Manuela ze ściany, i schowałam je razem ze zdjęciem mojego małego gangu do tylnej kieszeni dżinsów. Wtedy odwróciłam się i pozostawiłam moje duchy za sobą, wracając do miejsca w którym czekał Manuel Nie czekał sam. Stanęłam w drzwiach i zamrugałam Pomoc przybyła kiedy byłam w gabinecie, Sylvester Torquill i wszyscy jego rycerze których był w stanie zebrać w tak krótkim czasie. Rycerze rozglądali się po pokoju, wyglądając odrobinę niepewnie, szukając tego z czym niby mieli walczyć Sylvester stał obok Manuela, wyjęty miecz wisiał u jego boku — Witaj ,wasza miłość — powiedziałam znużona. Podeszłam do niego, kładąc apteczkę u jego stóp — Proszę powiedz mi ,że masz ze sobą samochód. Nie mam zamiaru brać kolejnej taksówki — Jesteś ranna? — Sylvester wyciągnął rękę ścierając krew z mojego policzka — Powiedz ,że to nie twoja krew — To krew Devina — powiedziałam, czułam ,że zbiera mi się na płacz — A może Dare, nie wiem. Jestem ranna ale prawdopodobnie przeżyje Sylvester zamrugał — Przykro mi. Zwołałem rycerzy tak szybko jak tylko dostałem wiadomość dokąd się wybierasz, ale zabezpieczenia magiczne na budynku były znacznie silniejsze niż oczekiwałem. Nie mogliśmy wejść — Na zewnętrzne drzwi jest rzucony potężny urok — powiedziałam i zmarszczyłam brwi — Jeśli nie znaleźliście znaku to jak...? — Podążyliśmy za Nocnymi Łowcami — Och, na dąb i jesion — zrobiłam krok do przodu opierając dłoń na piersi Sylvestra — To Devin. To od początku był Devin. Miałeś racje. Nigdy nie powinnam była.... — Ciiii — powiedział, obejmując mnie ramionami. Wydałam z siebie jęk i odsunął się natychmiast z szeroko otwartymi oczami — October? — Przepraszam — zmusiłam się do uśmiechu — To moje żebra, wydaje mi się ,że są złamane — Jak? — Devin zdecydował ,że przydałoby mi się parę kopniaków — wskazałam na apteczkę — Myślisz ,że ktoś mógłby mnie poskładać? — Zabieram cię ze sobą do domu, was oboje — ton Sylvestra nie pozostawiał miejsca na kłótnie — Musisz zobaczyć się z Jin zanim pozwolę ci zniknąć mi z oczu — Tak jest wasza miłość — zgodziłam się Podniosłam apteczkę, objęłam ramieniem Manuela i poszliśmy za Sylvestrem w oczyszczającą ciemność nocy Sylvester i jego rycerze przyjechali w trzech dużych białych wanach które nie wyglądałyby nie na miejscu na parkingu pralni chemicznej, gdzie stały. Sylvester poprowadził mnie do samochodu i zajął miejsce tuż obok mnie. Wzdrygnęłam się kiedy zapinałam pas, próbując uniknąć ucisku na żebra Wtedy zamknęłam oczy i oparłam się na siedzeniu, pozwalając sobie na relaks. Sylvester mógł zająć się tym wszystkim przez chwilę. To od tego między innymi są zwierzchnicy i przyjaciele Zostaliśmy otoczeni przez wystraszone twarze kiedy dotarliśmy do Cienistych Wzgórz, z Luną i Connorem na czele tego stada. Rayseline nie było nigdzie w zasięgu wzroku. Sylvester oddał mnie w ręce Jin, uzdrowicielki rezydującej w jego włościach, i

zgodziłam się na to chętnie, zbyt wykończona aby się o to spierać. Poskładała moje żebra, krzyczała za ponowne otwarcie rany na ramieniu, krzyczała jeszcze bardziej za to ,że nie jadłam nic normalnego przez ostatnie kilka dni, i położyła mnie do łóżka z całą górą jedzenia, zakazując poruszania się bez jej zgody. Byłam tak wykończona ,że jej posłuchałam. To też była dobra rzecz w tym wszystkim, szesnaście godzin snu w Cienistych Wzgórzach gdzie odczułam ostatnie chwile prawdziwego relaksu jakie miałam w ciągu ostatnich kilku tygodni Tydzień zajęło mi dojście do siebie po tym wszystkim co się stało. Gdy moja magia chciała nadrobić swój stracony czas ze mną, kiedy byłam osłabiona klątwą Evening i moim niedawnym kontaktem z Kuferkiem Nadziei, zrobiła to naprawdę mocno. Jin opiekowała się mną przez ten najgorszy okres, i kiedy mogłam znowu chodzić, przekazała mnie w ręce Mitcha i Stacy, którzy byli zdecydowanie zbyt szczęśliwi tym ,że mogą się mną w końcu zająć. Zostałam z nimi przez dziesięć dni, i rozpieszczałam ich dzieciaki jak tylko mogłam, które zresztą nie omieszkały skrzętnie tego wykorzystywać. Mitch regularnie odwiedzał moje mieszkanie aby uspokoić mojego właściciela. Upewnił się też ,że wymienili mi dywan. Prawie mu za to podziękowałam Sylvester zajął się Manuelem i zorganizował czuwanie dla Dare. Nie miała żadnej rodziny oprócz Manuela, nikt w świecie śmiertelników jej nie opłakiwał. Pogrzebaliśmy ciało które pozostawili Nocni Łowcy w Letnich Krainach w lasach po zewnętrznej stronie , za murem odgradzającym książęce włości. Sylvester stał przy mnie i pocieszał kiedy płakałam. Byłam jej bohaterką i zawiodłam ją. Na końcu okazało się ,że byłam taka jak każdy Odwiedzam jej grób tak często jak tylko mogę. Zostawiam bukiety rozmarynu i ruty i mówię jej jak bardzo jest mi przykro, obiecuje też ,że następnym razem bardziej się postaram, następnym razem jak ktoś uczyni mnie swoim bohaterem to go ocalę. Trzy tygodnie zajęło usunięcie rzeczy Devina z Domu.. Wszystkie te nagrania które sobie zatrzymał, wszystkie rzeczy które ukradł. Połowa z jego dzieciaków nigdy nie została odnaleziona, ich rzeczy znajdują się w magazynie w Cienistych Wzgórzach, czekając aż ich właściciele powrócą aby je odebrać. Jakoś nie wydaje mi się aby to miało kiedykolwiek nastąpić Żałowałam ,że wszystko nie potoczyło się inaczej. Oddałaby prawie wszystko aby Evening mogła jeszcze raz mnie obrazić, albo Dare spojrzała na mnie z tym podziwem w oczach. Ale czasem kawałki układanki spadają tak jak same chcą i nie możesz zmienić historii, możesz tylko spróbować przeżyć ją tak jak sama się układa Ostatni raz kiedy udaliśmy się do Domu, po tym jak wszystko co warte ocalenia zostało już usunięte, udaliśmy się tam z pochodniami i z trzema tłustymi salamandrami w kryształowych słoikach. Sylvester położył dłonie na moich ramionach pytając — Jesteś pewna ,że chcesz to zrobić? Ja mogę jeśli wolisz — Nie, w porządku — odkręciłam wieczko pierwszego słoika, wytrząsając salamandrę na chodnik. Usiadła tam, mrugając opalizujące oczy wyrażające tępą gadzią dezorientację, Sylvester rzucił zapalona pochodnie przez otwarte drzwi do domu. Salamandra odwróciła się nagle zainteresowana i śmignęła do przodu w kierunku płomieni Jej rodzeństwo podążyło tuż za nią Udało nam się złapać salamandry zanim przybyły wozy straży pożarnej, wywabiając je z płomieni laskami cynamonu i mirry. Źródło pożaru nigdy nie zostało ustalone Manuel miał swoje miejsce w Cienistych Wzgórzach tak długo jak tylko chciał Dochodzi do siebie po utracie siostry i przez większość czasu wydaje się być szczęśliwy. Nie ma jednak w sobie tego ognia który miała Dare. Może to i lepiej. Unika mnie kiedy pojawiam się w Cienistych Wzgórzach i pozwalam mu na to. Kiedyś znowu będzie w stanie

na mnie spojrzeć, mogę poczekać. Dużo częściej bywam w Cienistych Wzgórzach od czasu śmierci Devina. Luna pomogłam mi odzyskać moją licencję. Próba odejścia nie udała się więc równie dobrze mogłam spróbować wrócić. Może gdybym zrobiła tak od razu nic z tego by się nie wydarzyło. Connor i ja mijamy się w korytarzach, próbuje być ze mną sam na sam, ale ja próbuje go unikać. Właśnie zaczęłam odzyskiwać moje życie i nie oddam go tak tanio Kuferek Nadziei znajdował się w mych rękach przez dwa dni po tym jak Tybalt mi go zwrócił i nigdy go nie otworzyłam. Nigdy nawet go nie dotknęłam po tej nocy kiedy go znalazłam. To jednak nie oznacza ,że nie miał on szansy na to aby mnie zmienić. Moje bóle głowy nie są tak intensywne jak były kiedyś. Moje widzenie w nocy stało się ostrzejsze, mieszczące się nadal w zakresie norm obowiązujących Odmieńca , ale zmieniło się na tyle ,że byłam w stanie poczuć różnice. Gdybym tylko dotknęła tego ponownie... . Równowaga mojej krwi potrafi zranić ale jest moja. I chciałabym to w ten sposób zatrzymać. Oddałam Kuferek Nadziei królowej. Nadal nie wiem dlaczego nie chciała mi pomóc, nadal się obawiam ,że oszalała nawet jeśli nie wiem co mogłabym w tej sprawie zrobić. Nie wiele może zrobić jeden Odmieniec rzucając wyzwanie, szlachcie najwyżej rangą w królestwie. Na razie obserwuje i zobaczę co się wydarzy. Mam dług u Tybalta za to ,że mi pomógł, a królowa ma dług u mnie za zwrócenie jej Kuferka Nadziei. Nienawidzi tego długu bardziej niż ja swojego. Będzie musiała go kiedyś spłacić, miłość sprawia ,że świat się dalej kręci ale to przysługi sprawiając ,że kraina wróżek wciąż jest tam gdzie zawsze. Czasem zastanawiam się jak wielkiego wroga zrobiłam sobie w osobie królowej, mieszając się w to wszystko. Nie miałam wyboru, ale nie sądzę aby to miało dla niej jakieś znaczenie. Było w tym wszystkim coś bardzo ale to bardzo nie tak. W międzyczasie też Luidaeg była mi coś winna, i to mogło się ostatecznie okazać najbardziej niebezpiecznym długiem z tych wszystkich. Dzień w którym go spłaci...cóż, przekroczę ten most kiedy już do niego dojdę Nigdy nie znaleźliśmy reszty zabójców Devina, ale to nie ma już znaczenia. Minęło już tyle czasu ,że muszę przestać podskakiwać na każdy niepokojący odgłos. Nie mogę spędzić reszty mojego życia czekając na to aż ktoś wyskoczy z krzaków i mnie zastrzeli, takie życie to wcale nie życie. Mózg całego przedsięwzięcia zginał. Klątwa została wypełniona, w tym momencie wszystko inne to tylko szczegóły Zbieram kawałki mojego starego życia, po kilka raz za razem. Nadrabiam, choć nigdy nie odzyskam wszystkiego co straciłam ale przynajmniej zaczęłam próbować. Kiedyś znajdę Simona i Oleander, i zapłacą mi za to co zrobili. Kiedyś moja córka pozwoli mi abym była znowu częścią jej życia. Mam mnóstwo czasu. Devin o tym zapomniał, ja tego nie zrobię. Tak długo jak żyjesz zawsze jest czas Nazywam się October Christine Daye, mieszkam w mieście położonym nad oceanem, gdzie mgła zawsze okrywa otoczenie wcześnie rano, miejsce parkingowe jest cenniejsze niż złoto, a Kelpie czekają na tych nieostrożnych na rogach ulic. Żaden ze światów w których żyje nie jest tak do końca mój, ale nikt mi ich nie odbierze. Zrobiłam to co musiałam i wydaje mi się ,że w końcu zaczęłam rozumieć to co ważne. Wszystko sprowadza się do tego aby odnaleźć swoją drogę do domu, gdziekolwiek by to nie było. Mam zamiar się tego dowiedzieć Mam czas

KONIEC