Przeglad Konca Swiata 2 Deadlin - McGuire Seanan (Grant Mira)

Spis treści KSIĘGA I MIEJSCE ZAKAŻENIA Jeden Dwa Trzy Cztery Pięć KSIĘGA II WEKTORY I OFIARY Sześć Siedem Osiem Dziewięć Dziesięć KSIĘGA III WYDANIE Z NEKROLOGIEM Jedenaście Dwanaście Trzynaście Czternaście Piętnaście Szesnaście Siedemnaście KSIĘGA IV PAMIĘĆ IMMUNOLOGICZNA Osiemnaście Dziewiętnaście Dwadzieścia Dwadzieścia jeden Dwadzieścia dwa

KSIĘGA V POWSTANIE Dwadzieścia trzy Dwadzieścia cztery Dwadzieścia pięć Dwadzieścia sześć EPILOG Dwadzieścia siedem PODZIĘKOWANIA O AUTORCE

Mam zaszczyt zadedykować tę książkę Brooke Amber Lunderville oraz Rae Hanson. Bez nich Powstanie nie byłoby takie samo.

KSIĘGA I MIEJSCE ZAKAŻENIA

Żeby przeżyć, czasami musisz kłamać. Shaun Mason Na tym świecie tylko jedna rzecz pozostaje niezmiennie i wyłącznie nasza: etyka. Jeśli ją odrzucimy, możemy równie dobrze przestać walczyć, bowiem przegrana w tej konkretnej bitwie oznacza przegranie wojny. Nic nie jest tego warte. Georgia Mason

Dostałem wczoraj kolejną prośbę o wywiad od jakiegoś świeżo upieczonego blogera, który szuka tematu i chce się dowiedzieć, „jak sobie radzę". Najwyraźniej wszyscy myślą, że tym się teraz zajmuję. „Radzeniem sobie". Czasami mam wrażenie, że już nigdy nie pozwolą mi robić nic innego. Będę kroczyć przez życie jako Shaun Mason ‒ Koleś, Który Sobie Radzi. Radzi sobie ze światem pełnym głupich ludzi. Radzi sobie z nieobecnością jedynej osoby, na której mu kiedykolwiek zależało. Radzi sobie z ciągłymi pytaniami o to, czy sobie „radzi", podczas gdy odpowiedź na to pytanie powinna być oczywista dla każdego obdarzonego mózgiem człowieka. Jak sobie radzę? Tęsknię za George'em, a ten pieprzony świat jest pełen zombie, oto jak. Wszystko inne... Wszystko inne to szczegóły. A te już nie mają znaczenia. ‒ z Odporności nabytych, bloga Shauna Masona, 17 lutego 2041

Jeden Nasza historia zaczyna się tam, gdzie w ciągu ostatnich dwudziestu siedmiu lat niezliczona liczba innych się skończyła: w chwili, gdy pewna idiotka ‒ w tym przypadku Rebecca Atherton, szefowa Irwinów Przeglądu Końca Świata, laureatka Złotego Steve'a za męstwo w obliczu nieumarłych ‒ stwierdziła, że świetnie byłoby wziąć kij i podrażnić się trochę z zombie, a potem zobaczyć, co się wydarzy. Bo, hej, zawsze jest szansa, że tym razem potoczy się to jakoś inaczej. Kiedy jeszcze sam zajmowałem się tykaniem, sądziłem, że w moim przypadku będzie inaczej. George z kolei wiecznie mi powtarzała, że jestem idiotą, ale ja nie traciłem wiary. Szkoda, że George miała rację. Becks była przynajmniej inteligentna w swojej głupocie i do tykania zombie używała łomu, a to w znaczący sposób zwiększało jej szanse na przeżycie. Udało jej się wbić rozwidloną końcówkę pod obojczyk nieumarłego, co było całkiem skutecznym środkiem obrony. Zombie w końcu zorientowałby się, że nie może ruszyć do przodu. A wtedy, rzucając się do tyłu, albo wyrwałby jej łom z ręki, albo sobie obojczyk, a potem spróbowałby dopaść ją z innej strony. Biorąc pod uwagę przeciętny iloraz inteligencji zombie, strzelałbym, że jeszcze przez godzinę Becks nie musi się o nic martwić. Mnóstwo czasu. Scena była pełna napięcia. Kobieta kontra zombie, czyli walka, która zdążyła już na stałe wpisać się w nasz kod DNA. A ja miałem to gdzieś. Koleś stojący tuż obok niej wydawał się o wiele mniej spokojny, może dlatego, że nigdy wcześniej nie widział zombie z tak bliska. Według najnowszych trendów powinniśmy nazywać zombie „ludźmi cierpiącymi na syndrom postamplifikacyjny Kellis-Amberlee", ale pieprzyć to. Jeśli naprawdę chcą, żeby nowe określenie na „zombie" się przyjęło, powinni wymyślić takie, które można łatwo wykrzyczeć albo które przynajmniej da się skrócić do jakiegoś chwytliwego akronimu. To zombie. Bezmózgie mięso sterowane przez wirusa i kierowane jedynie nieustającą chęcią rozprzestrzeniania infekcji. Nawet najbardziej wymyślne nazwy na świecie tego nie zmienią. W każdym razie Alaric Kwong ‒ koleś, który próbuje nie zwrócić obiadu na zaprzyjaźnionego truposza Becks ‒ nigdy szczególnie nie rwał się do pracy w terenie. Był urodzonym Newsie, jednym z tych, którzy najlepiej czują się z dala od akcji, opowiadając o przyczynach i motywacji. Niestety wreszcie zdecydował, że chce się zajmować poważniejszymi tematami, a do tego potrzebował licencji dziennikarskiej klasy A. Żeby zaś ją dostać, musiał udowodnić, że jest w stanie sprostać

wyzwaniom związanym z pracą w terenie. Beck już od tygodnia próbowała mu pomóc i dość szybko doszła do wniosku, że Alaric jest beznadziejnym przypadkiem. Jego przeznaczeniem była praca w biurze, polegająca na obrabianiu materiałów dostarczonych przez ludzi, którzy mieli jaja, żeby zdać egzamin. Jesteś dla niego za ostry, strofowała mnie George. ‒ Jestem po prostu realistą ‒ wymamrotałem. ‒ Shaun? ‒ Dave spojrzał na mnie znad swojego ekranu, mrużąc oczy. ‒ Mówiłeś coś? ‒ Ani słówka. ‒ Pokręciłem głową, sięgając po opróżnioną do połowy puszkę coli. ‒ Stawiam dychę, że znowu obleje praktyczny. ‒ Nie zakładam się ‒ stwierdził Dave. ‒ Tym razem zda. Uniosłem brwi. ‒ Dlaczego jesteś tego taki pewien? ‒ Jest z Becks i chce na niej zrobić wrażenie. ‒ Naprawdę? ‒ Znowu spojrzałem na ekran, tym razem z większym zainteresowaniem. ‒ Myślisz, że ona też go lubi? To by wyjaśniało, dlaczego ciągle nosi spódniczki... ‒ Może ‒ rzucił zachowawczo Dave. Tymczasem na ekranie Becks właśnie próbowała zmusić Alarica, żeby sięgnął po łom i sam zmierzył się z zombie. Nic wielkiego, zwłaszcza dla kogoś tak zaprawionego w boju jak Becks. A przynajmniej nie byłby to żaden wyczyn, gdyby na monitorze po lewej nie pojawiło się sześć kolejnych zombiaków. Włączyłem dźwięk. Zupełnie nic. Żadnego jęku. ‒ Co jest...? ‒ wymamrotałem. Pstryknąłem kolejny przełącznik, żeby uruchomić interkom, i powiedziałem: ‒ Becks, rozejrzyj się. ‒ O czym ty mówisz? ‒ Odwróciła się i rozejrzała, unosząc dłoń, by ochronić oczy przed słońcem. ‒ Przecież wszystko jest... Zainfekowani znaleźli się w zasięgu jej wzroku, a ona zamarła, otwierając szeroko oczy. ‒ O cholera. Ja pierdolę! ‒ O pierdoleniu pogadamy później ‒ zapewniłem, wstając. ‒ Pilnuj Alarica. Zaraz wam pomogę się stamtąd wydostać. ‒ Nie obiecuj... ‒ wymamrotała Becks na granicy słyszalności. ‒ Alaric! Za mnie, teraz! Usłyszałem, jak chłopak przeklina w odpowiedzi, a zaraz potem rozległ się głośny huk, gdy Becks zastrzeliła pojmanego zombie. Im więcej zombie na danym obszarze, tym bardziej cwane się robią. Jeśli Becks i Alaric chcieli ujść stamtąd z życiem, musieli zredukować liczbę nieumarłych. Nie widziałem, jak strzela; biegłem już do drzwi, po drodze zabierając swoją broń. ‒ Powinienem...? ‒ zapytał Dave, wstając.

‒ Nie. Zostań tutaj, zabezpiecz sprzęt i szykuj się do szaleńczej jazdy. ‒ Przyjąłem ‒ powiedział i podniósł się z siedzenia, żeby przejść na przód vana. Tego również nie widziałem, bo właśnie otworzyłem kopniakiem drzwi i wyskoczyłem na oślepiające światło popołudnia. Jeśli chcesz bawić się z truposzami, rób to za dnia. W ostrym świetle zombie nie widzą tak dobrze jak ludzie i nie potrafią się skutecznie ukryć, gdy w pobliżu nie ma pomocnego cienia. A co najważniejsze, materiały będą lepsze. Jeśli już masz umrzeć, upewnij się, że to nagrywasz. GPS w moim zegarku pokazywał, że Becks i Alaric stali w miejscu mniej więcej trzy kilometry dalej. Trzy kilometry to zapisany w ustawie minimalny dystans między obszarem planowanego spotkania z zombie a wymaganym przez licencję bezpiecznym środkiem transportu, czyli na przykład naszym vanem. Nie oznaczało to oczywiście, że zainfekowani uszanują prawo i zostawią nas w spokoju. Po prostu my nie możemy zwabić ich bliżej. Wykonałem w myślach kilka błyskawicznych obliczeń. Jeśli przylazło już sześciu umarlaków, ale jeszcze nie jęczeli, oznaczało to, że w najbliższej okolicy jest ich wystarczająco dużo, żeby utworzyć inteligentną grupę. Niedobrze. ‒ Okej ‒ powiedziałem i wślizgnąłem się za kierownicę jeepa Dave'a. Kluczyk tkwił już w stacyjce. W przeciwieństwie do większości pojazdów terenowych jeep Dave'a nie ma właściwie żadnego opancerzenia, o ile nie liczyć wzmacnianej tytanem ramy i kół przystosowanych do jazdy na przebitych oponach. Jego zaletą ‒ i to ogromną ‒ jest natomiast prędkość. Wóz został rozebrany, przebudowany, a potem znowu rozebrany tyle razy, że nie wydaje mi się, żeby ostatecznie na swoim miejscu pozostał choćby jeden element fabryczny. Daje taką ochronę w czasie ataku zainfekowanych jak mokra papierowa torba. Bardzo szybka, mokra papierowa torba. Opuszczaliśmy nim niebezpieczny teren wiele razy i nikogo jeszcze nie straciliśmy. Włożyłem broń między siedzenia i docisnąłem pedał gazu. Po Powstaniu z takich czy innych powodów porzucono wiele obszarów Kalifornii. „Trudne do ochrony" to jedna z tych wymówek; „nieprzyjazny teren dający przewagę wrogowi" ‒ inna. Moją ulubioną zastosowała mała społeczność w Birds Landing w hrabstwie Solano: „Nikogo to nie obchodzi". Przed Powstaniem mieli mniej niż dwustu mieszkańców, z których żaden nie przeżył. Kiedy rząd miał rozdysponować pieniądze na sprzątanie i ochronę, nikt nie prosił o zajęcie się tym miejscem. Teren nadal obserwują standardowe patrole, bo inteligentne stada zombie nikomu nie są na rękę, ale w zasadzie Birds Landing pozostawiono umarlakom. Miało to być idealne miejsce na przeprowadzenie ostatniego zadania terenowego Alarica. Opuszczone, odizolowane, a do tego wystarczająco blisko od Fairfield, by w razie problemów można się było ewakuować, ale jednocześnie na tyle daleko, że mogliśmy nagrać porządny materiał.

Nie było tu tak niebezpiecznie jak w Santa Cruz, ale też nie tak cukierkowo jak w Bodega Bay. Idealne miejsce na połów. Niestety zombie najwyraźniej doszli do tego samego wniosku. Drogi były do kitu. Przeklinając pod nosem cicho, ale stanowczo, docisnąłem pedał gazu, aż jeep osiągnął prędkość, którą byłem jeszcze w stanie opanować. Rama samochodu trzęsła się, jakby miała się zaraz rozlecieć i, niemal wbrew sobie, uśmiechnąłem się szeroko. Ponownie przyspieszyłem. Zaczęło trząść jeszcze bardziej, a mój uśmiech stał się jeszcze szerszy. Ostrożnie, powiedziała George. Nie chcę zostać jedynaczką. Przestałem się uśmiechać. ‒ Ja już jestem jedynakiem ‒ stwierdziłem i docisnąłem pedał do samego końca. Moja zmarła siostra, którą słyszę tylko ja ‒ tak, wiem, że jestem świrem, dzięki za powtarzanie oczywistości ‒ nie jest osamotniona w zamartwianiu się moimi skłonnościami samobójczymi. „Odejście" to uprzejmy, bezkrwawy eufemizm zastępujący określenie „została zamordowana", ale wolę go niż ciągłe wyjaśnianie sytuacji, gdy temat George'a pojawi się w rozmowie. Tak, miałem siostrę. Tak, umarła. I tak, gadam do niej przez cały pieprzony czas, bo póki to robię, nie popadam w jeszcze większe szaleństwo i mogę jakoś funkcjonować. Kiedyś przestałem z nią rozmawiać na prawie tydzień, kierując się radą beznadziejnego psychologa, który zapewniał, że może „pomóc". Piątego dnia chciałem strzelić sobie w łeb na śniadanie. Nigdy więcej nie powtórzę tego eksperymentu. Po śmierci George'a niemal zrezygnowałem z aktywnej pracy w terenie. Pomyślałem, że to powinno uspokoić resztę, ale w rzeczywistości jeszcze bardziej się tym przejęli. Byłem Shaunem Masonem, Irwinem samego prezydenta! Nie mogłem przecież powiedzieć „pieprzyć to" i zająć miejsca George'a przy biurku! Tyle że właśnie to zrobiłem. Po tym, jak strzeliłem siostrze w kręgosłup, czuję niesmak w ustach na samą myśl, że miałbym ruszyć w teren. Niemniej nie zmieniało to faktu, że dysponowałem licencją na wspieranie manewrów. Dopóki podchodziłem do corocznych egzaminów i zdawałem test umiejętności strzeleckich, mogłem legalnie wychodzić w teren, kiedy tylko chciałem, i nie musiałem nawet przejmować się nagrywaniem dobrego materiału. Chyba byłem już wystarczająco blisko Becks i Alarica, bo słyszałem strzały, którym teraz towarzyszyły jęki zombie. Jeep trząsł się tak mocno, że przyspieszenie nie byłoby dobrym pomysłem. Przycisnąłem pedał do podłogi najmocniej, jak się tylko dało. Jeep zwiększył prędkość. Z piskiem opon pokonałem ostatni zakręt, po czym zauważyłem, że Becks i Alaric stoją na szczycie porzuconej komórki z narzędziami, plecami do siebie, na środku dachu, niczym dwie małe figurki na torcie weselnym. Tyle że figurki na tortach weselnych zazwyczaj nie są uzbrojone, a nawet

jeśli ‒ zadziwiające, co można teraz zamówić w specjalistycznej cukierni ‒ to mimo wszystko nie strzelają. No i zwykle nie otacza ich stado zombie. Sześciu umarlaków, których widziałem na monitorze, zachowywało się cicho, bo nie potrzebowało wsparcia; wsparcie było już na miejscu. Ze trzydzieści zainfekowanych ciał stało między moimi ludźmi a jeepem, zaś jeszcze więcej chybotliwie sunęło do boju. Becks trzymała pistolety w obu rękach, przez co wyglądała jak postać z jakiegoś popieprzonego horroru albo westernu sprzed Powstania. W samo południe czy coś w tym guście. Jej twarz wyrażała intensywną i niesłabnącą koncentrację, a po każdym jej strzale ginął jakiś zombie. Odruchowo zerknąłem na deskę rozdzielczą, gdzie bezprzewodowy tracker potwierdzał, że wszystkie kamery nadal prowadzią transmisję. A potem zakląłem i znowu spojrzałem na walkę. Mnie i George'a wychowali przyszywani rodzice, którzy bardziej cenili statystyki niż dzieci. Dzięki nam chcieli poradzić sobie z żalem po stracie biologicznego syna. Kiedy zmarł, zupełnie przestali się przejmować się innymi ludźmi. Jeśli tracisz kogoś, tracisz go na zawsze. Jeśli tracisz miejsce w pierwszej dziesiątce, możesz je odzyskać. Liczby okazały się bezpieczniejsze. Byliśmy tylko środkiem do osiągnięcia celu. Zaczynam rozumieć, dlaczego podjęli tę decyzję. Ponieważ każdego dnia budzę się w świecie, w którym nie ma już George'a, a potem, patrząc w lustro, spodziewam się spojrzeć w oczy matki. To się nigdy nie stanie, idioto, bo ja do tego nie dopuszczę, powiedziała George. A teraz wyciągnij ich stamtąd. ‒ Już ‒ wymamrotałem i sięgnąłem po karabin. Alaric nie był tak opanowany jak Becks. Wyjął broń i strzelał do otaczającej ich masy, ale nie miał tyle szczęścia co ona: musiał strzelać trzy czy cztery razy, żeby powalić jednego zombiaka, a kilka z jego ofiar na moich oczach podniosło się z powrotem na nogi. Nie poświęcał czasu na celowanie w głowę, a ja zacząłem się zastanawiać, ile ma przy sobie amunicji. Sądząc po rozmiarach otaczającego ich tłumu, na pewno za mało. Żadne z nich nie miało maski ochronnej, więc dopóki znajdowali się w polu rażenia, nie mogłem użyć granatu. Prysznic z zombie może zabić tak samo jak zadrapanie czy ugryzienie. Sam jeep nie został wyposażony w żadną sensowną broń defensywną, bo ta byłaby za ciężka. Pozostawały mi tylko karabin, ulubiona.40 George'a i najnowszy element mojego arsenału łowieckiego, czyli rozkładana pałka elektryczna. Wirus sterujący ciałami zombie nie lubi wstrząsów elektrycznych. Wprawdzie umarlaka to nie zabije, ale przynajmniej kompletnie zdezorientuje, a czasami tyle wystarcza. Stado zombie nadal nie zauważyło mojego przybycia, tak rozproszyła ich obecność znanego już mięska. Próba odwrócenia uwagi umarlaków nie zdałaby egzaminu. Zombie nie są jak rekiny, nie

podążają za ofiarą całą grupą. Może kilka ruszyłoby moim śladem, ale nie miałem żadnej gwarancji, że byłbym w stanie sobie z nimi poradzić, poza tym Becks i Alaric nadal znajdowaliby się w potrzasku. Doskonały przepis na katastrofę. To, co miałem zamiar zrobić, wcale nie wydawało mi się lepszym wyjściem. Przesunąłem się na miejsce jakieś trzy metry za stadem, wyciągnąłem broń George'a z kabury i wystrzelałem cały magazynek, jeden pocisk za drugim, niemal bez przerwy. Celowałem wystarczająco dobrze, by zdać egzamin, ale teraz okazało się, że zaczynałem trochę rdzewieć. Siedemnastoma kulami zdołałem zabić tylko dwunastu zombie. Becks i Alaric, zaintrygowani dźwiękiem wystrzałów, spojrzeli w moją stronę. Alaric najpierw otworzył szeroko oczy, a potem wykonał fascynującą wariację na temat tańca zwycięstwa. Becks była bardziej wstrzemięźliwa w okazywaniu radości z mojej idiotycznej odsieczy. Wyglądała, jakby jej po prostu ulżyło. Nie było czasu, żeby przyglądać się członkom ekipy. Strzały zwróciły uwagę zombie na świeże, łatwiejsze do zdobycia mięso. Kilku bardziej oddalonych członków stada odwróciło się, a potem ruszyło chwiejnie (choć niektórzy, w zależności od tego, ile czasu minęło od ich pełnej przemiany, nawet biegli) w moją stronę. Wymieniłem magazynek w broni George'a i uniosłem karabin, celując w miejsce, gdzie kłębiło się najwięcej umarlaków. Znany powszechnie fakt na temat zombie: trzeba celować w głowę, ponieważ sterujący ciałami wirus może naprawić albo poradzić sobie z praktycznie każdym innym uszkodzeniem. To sama prawda. A teraz prawie nikomu nieznany (bo żeby go wykorzystać trzeba by być idiotą) fakt na temat zombie: zraniony zombie naprawdę zwalnia, bo właśnie zmusiłeś dość prosto myślącego wirusa do robienia kilku rzeczy jednocześnie. Co więcej dzięki właściwemu urazowi możesz zyskać czas na przeładowanie broni, zamiast zostać od razu wgniecionym w ziemię. Opierając karabin o ramię, strzeliłem prosto w chmarę zombie. Zaczynali poświęcać mi coraz więcej uwagi; odwracali ku mnie głowy, a jęki zmieniły ton. Posłałem w ich stronę jeszcze trzy szybkie serie. Zbyt szybkie, żeby przyniosło to jakiś efekt, ale wystarczyło, by Becks zrozumiała sygnał. Ruszyła na dach komórki, ciągnąc za sobą Alarica. Rzuciłem karabin na siedzenie i otworzyłem schowek. Używanie granatów w pobliżu ludzi jest co najmniej niehumanitarne, a w najgorszym przypadku kwalifikuje się jako próba zabójstwa. Mimo to, jeśli sięgnie się po odpowiedni rodzaj ‒ czyli granaty, które nie są zbyt wybuchowe, co pozwala uniknąć przesadnie wielu poszatkowanych szczątków zombie ‒ mogą być użyteczne. Wiatr musi ci sprzyjać, ale jeśli twoi ludzie stoją wystarczająco wysoko, wszystko powinno być w porządku. Zabrałem wszystkie cztery granaty, jakie

miałem, wyciągnąłem zawleczki, a potem posłałem je między zombie. Usłyszałem kilka głośnych, mokrych wybuchów, kiedy pociski spotkały swoje cele i wybuchły, tworząc krwawą mgiełkę. Ci zombie, którzy dostali odłamkiem w głowę albo kręgosłup, od razu padali. Innym granaty dosłownie podcięły nogi, ale to ich nie unieruchomiło. Czołgali się w moją stronę, a całe stado na dobre zaczęło jęczeć. Powiedz teraz coś dowcipnego, pacanie, podpowiadała George. Zaczerwieniłem się. Nigdy nie potrzebowałem wskazówek siostry, żeby dobrze wykonywać swoją pracę. Wcisnąłem przycisk głównego kanału na zegarku, pytając: ‒ Mogę wbić się na imprezę? Becks odpowiedziała natychmiast z wyraźną ulgą w głosie, o wiele większą niż było wcześniej widać na jej twarzy. Może po prostu nie potrafiła już jej tak dobrze ukryć. ‒ Co tak długo? ‒ Trafiłem na korek, rozumiesz. ‒ Całe stado szło w moją stronę, najwyraźniej podjąwszy decyzję, że będę lepszym mięskiem niż to, które nie chce zejść z drzewa. Rozłożyłem elektryczną pałkę, znowu wyciągnąłem .40 George'a i posłałem zbliżającym się zombiakom radosny uśmiech. ‒ Siema. Chcecie się zabawić? Shaun... ‒ powiedziała George. ‒ Tak, tak, przecież wiem ‒ wymamrotałem, dodając głośniej: ‒ A wy złaźcie stamtąd i spróbujcie dojść do jeepa okrężną drogą. Wciśnijcie klakson, gdy będziecie już w środku. Pod siedzeniem pasażera leży dodatkowa amunicja. ‒ A ty co właściwie zamierzasz zrobić? ‒ zapytała Becks. Wydawała się zaniepokojona. Przynajmniej jedno z nas dla odmiany zachowuje rozsądek. ‒ Postaram się o lepszą oglądalność ‒ powiedziałem. A potem dopadli mnie nieumarli i nie było już czasu na dyskusję, co, szczerze mówiąc, bardzo mnie ucieszyło. Walka z zombie jest w pewnym sensie sztuką. Z jednej strony dobrze się stało, że to stado przybrało takie rozmiary; dzięki umiejętności taktycznego myślenia przerzedzaliśmy je z ogromną prędkością, ale ocalałe trupy nadal zachowywały się jak członkowie stada. Chciały jeść, nie zarażać. „Chciały mnie zabić" nieszczególnie brzmi jak coś pozytywnego, ale uwierzcie mi, że tak właśnie było. Zombie, który chce zainfekować, próbuje rozsmarować na tobie swoje płyny. To znacznie wzbogaca ich możliwości, bo mogą też krwawić i pluć ‒ a nawet wymiotować, jeśli są świeżo po posiłku. Zombie, który chce cię zabić, używa do tego wyłącznie swoich ust, a to oznacza, że ma tylko jedną możliwość ataku. To wyrównuje szanse, nawet jeśli tylko nieznacznie. Nieznacznie może oznaczać więcej, niż trzeba. Pałka posłużyła mi do wyznaczenia wolnego obszaru wokół mnie, rażąc prądem każdego

zombie, który nadmiernie się zbliżył. Elektryczność trochę ich spowalniała, więc mogłem strzelać. A przede wszystkim nie pozwalała im zająć miejsca za moimi plecami. Po odgłosach wystrzałów, niemal tak regularnych jak moje, mogłem się zorientować, gdzie są Becks i Alaric. Zdejmowałem dwóch zombie na każde trzy strzały. Nie był to najgorszy wynik. Najlepszy też nie. Zombie pchali się do przodu. Wycofałem się w stronę jeepa, pozwalając im myśleć, że mnie otoczyli, podczas gdy nadal dziesiątkowałem ich szeregi. Zdałem sobie sprawę, że szeroko się uśmiecham. Nie mogłem się powstrzymać. Może stojąc w obliczu śmierci, nie powinienem się z tego cieszyć, ale lat treningu nie da się zapomnieć z dnia na dzień, a ja długo byłem Irwinem, zanim przeszedłem na emeryturę. Celuj, strzelaj. Przeładuj. Celuj, strzelaj. To niemal jak taniec, seria kojących, przewidywalnych ruchów. Kiedy w pistolecie George'a skończyła się amunicja, przerzuciłem się na swoją zapasową broń, robiąc to gładko i bez najmniejszego trudu. Nie słyszałem już wystrzałów, więc albo Becks i Alaric dotarli do jeepa, albo mój mózg zaczął odrzucać odgłosy ich walki jako nieistotne. Miałem swoich własnych zombie do zabawy. Oni mogli się zająć swoimi. Nawet George zamilkła, zostawiając mnie w spokoju i w stanie pełnego zadowolenia. Nieważne, że moja siostra była martwa albo że dupki, którzy zlecili jej śmierć, nadal są na wolności, robiąc Bóg wie co Bóg wie komu. Miałem zombie. Miałem broń. Wszystko inne to szczegóły. A, jak lubię powtarzać, szczegóły mnie już nie interesują. ‒ Shaun! Krzyk dobiegał nie z interkomu czy z wnętrza mojej głowy, ale rozległ się gdzieś za moimi plecami. Ledwo zdusiłem ochotę, by podążyć za nim. W terenie ten odruch mógł mnie kosztować życie. Wpakowałem dwie kulki w zombie, który właśnie się na mnie rzucał, a potem odkrzyknąłem: ‒ Czego? ‒ Jesteśmy już w jeepie! Możesz się wycofać? Czy mogłem się wycofać? ‒ Cóż, to ciekawe pytanie, Becks! ‒ zawołałem. Celuj, strzelaj. Celuj znowu. ‒ Jest coś za mną? I co, do cholery, stało się z klaksonem? ‒ Nie ruszaj się! ‒ Nie ma sprawy! ‒ Znowu strzeliłem. Kolejny zombie padł. A za mną rozpętało się piekło. Nie dosłownie, ale dźwięki ostrzału z karabinu mogą brzmieć podobnie. Najwyraźniej Becks znalazła pod siedzeniem nie tylko amunicję. Musimy sobie z Dave'em uciąć długą pogawędkę o tym, co znalazło się w wyposażeniu, zanim znowu wyjdę w teren. ‒ Czysto! ‒ Świetnie!

Gardło zaczynało mnie boleć od krzyku. Spojrzałem na stojących przede mną zombie. Żaden nie wyglądał wystarczająco świeżo, żeby mógł stanowić poważnego przeciwnika, więc zrobiłem to, czego nie powinno się robić w terenie, chyba że w ostateczności. Zaryzykowałem. Odwróciłem się plecami do stada i pobiegłem do jeepa, po drodze uderzając pałką we wszystko, co wydawało się zdolne do ruchu. Becks była na tyłach, osłaniała mnie, podczas gdy Alaric siedział na miejscu pasażera, pogrążony w absolutnym szoku.

Nie zostałem złapany i po kilku sekundach chwyciłem ogołoconą ramę, żeby wskoczyć na fotel kierowcy. Nie przejmowałem się zapinaniem pasów i docisnąłem pedał gazu, po czym ruszyliśmy gwałtownie, zostawiając za sobą jęczące resztki stada zombie z Birds Landing. Kalifornia to fascynujące miejsce. Dzięki dziwnej geografii i strefom mikroklimatu mamy wszystko, od górskiej tundry po wiecznie zielone lasy, a to oznacza, że możemy służyć za króliki doświadczalne w badaniach nad funkcjonowaniem zombie w niemal każdym możliwym klimacie. Dysponujemy wielkimi sieciami metra, a te zlokalizowane są blisko jednych z pierwszych oficjalnie porzuconych hrabstw. To tak, jakby cały stan cierpiał na rozszczepienie osobowości. Czasami zastanawiam się, czy nie wyprowadzić się do Nowego Jorku czy Waszyngtonu. Tam ceni się informacje, a jednocześnie nie ma tylu prawdziwych wybuchów epidemii, o które trzeba by się martwić. Tylko że Shaun byłby zrozpaczony, bo musiałby jechać ze mną. Nie opuściłby mnie, tak jak ja nie opuściłabym go. Właśnie na tym polega bycie razem, prawda? ‒ z Pocztówek ze Ściany, Georgii Mason, opublikowanych 9 stycznia 2041.

A więc Becks i Alaric mieli dzisiaj niezłą jazdę ‒ po pełną relację bez cenzury zapraszam na bloga Alarica, ale bądźcie przygotowani na sporą dawkę przekleństw. Wiedzieliście, że on zna wszystkie te słowa? Ja się nie spodziewałem! Nasz chłopiec dojrzewa. Ale ta dwójka w opałach to żadne newsy, prawda? W takim razie dlaczego to taka poważna sprawa? Otóż nasz Pan i Władca Shaun „Szef" Mason powrócił triumfalnie w teren, żeby uratować im tyłki. I muszę przyznać, że patrząc na niego w akcji... Nie jestem w stanie opisać, jak bardzo mnie to cieszy, a przecież właśnie pisaniem zajmuję się zawodowo. Może wreszcie zdoła pozbierać się po tym, co się wydarzyło w zeszłym roku. Może wszyscy zostawimy to wreszcie za sobą. Może będzie dobrze. ‒ z Elektrycznego antyciała, bloga Dave'a Novakowskiego, 21 kwietnia 2041

Dwa Zatrzymałem jeepa przed vanem, a potem odwróciłem się, żeby wreszcie przyjrzeć się Becks i Alaricowi, szukając widocznych urazów albo krwi. Mieli brudne ubrania, ale nie dostrzegłem na nich posoki. ‒ Jakieś ugryzienia? ‒ Żadnych ‒ powiedziała Becks. Alaric tylko pokręcił głową. Biedak nadal wyglądał, jakby zaraz miał zwymiotować. ‒ Zadrapania? ‒ Nienawidzę tej części. Przed śmiercią to George zajmowała się oględzinami i badaniami krwi po pracy w terenie. Ja nie chciałem tego robić, a ona mnie nie zmuszała. Teraz ja jestem szefem, więc to mój problem. ‒ Nie stwierdzono. ‒ Nie. ‒ Świetnie. ‒ Pochyliłem się w stronę Alarica, żeby wyjąć ze schowka trzy testery. ‒ Wiecie, co nas czeka. ‒ Bosko ‒ stwierdził Alaric, krzywiąc się. ‒ Znowu rozlew krwi, bo przecież nie dość się dzisiaj na nią napatrzyłem. ‒ Przestań marudzić i wciskaj palec ‒ rozkazałem, rozdając małe, plastikowe pudełka. Chociaż kłucie nie należy do przyjemności, muszę przyznać testerom jedno: są fantastycznymi urządzeniami, a z każdym rokiem robią się jeszcze lepsze. Podstawowe zestawy, które właśnie rozdawałem, były dziesięć razy bardziej czułe niż te, których używaliśmy z George'em w terenie przed dołączeniem do kampanii prezydenckiej senatora Rymana, gdzie mieliśmy do czynienia ze znacznie lepszym sprzętem. Wystarczyło, że daliśmy się ukłuć w palce, a czujniki wewnątrz jednorazowych pudełeczek ożywały, przefiltrowując naszą krew w poszukiwaniu aktywnych cząsteczek wirusa, których obecność oznaczała początek niemożliwej do zatrzymania amplifikacji i zombifikacji. Badanie krwi to stały element naszego życia, zwłaszcza jeśli wyrusza się w teren. Dziwi mnie, że większość ludzi nie uważa już tego za coś niezwykłego. Przecież to badanie, którego wynik decyduje o życiu lub śmierci ‒ bez negocjacji, bez drugiej szansy. Można by się spodziewać znacznie większych emocji. Mam wrażenie, że ludzie po prostu nie myślą o możliwych konsekwencjach. Może

dzięki temu mogą spokojnie spać. Mnie to ani trochę nie pomaga. Zdjąłem pokrywkę z mojego testera, mówiąc: ‒ Jeden... Dwa, powiedziała George, pół sekundy przed Alarikiem. Wcisnąłem palec i zamknąłem oczy. ‒ Trzy ‒ dokończyła Becks. Kiedy tylko mogę, staram się nie patrzeć na światełka zestawów. Zmieniają się z czerwonego na zielone w czasie badania, żeby udowodnić, że oba rezultaty są możliwe. To po części zabieg psychologiczny, a po części sposób na uniknięcie procesów sądowych. „Zastrzeliłem żonę, panie władzo, ale zielona lampka w jej testerze nie działała". Facet, który spróbowałby takiej linii obrony, dostałby korzystną ugodę i może nawet propozycję od filmowców. Nikt nie lubi pozwów, więc każdy zestaw po wykryciu usterki w dowolnej lampce automatycznie się zresetuje i wymagać będzie drugiego podejścia. Dlatego miganie ma sens, ale ja i tak mam to w dupie. Zbyt wiele razy tester wybierał czerwoną. Niektóre rzeczy są zbyt bolesne, by na nie patrzeć. ‒ Czysty ‒ oznajmił Alaric z nieskrywaną ulgą w głosie. ‒ Ja też ‒ dodała Becks. ‒ Świetnie. ‒ Otworzyłem oczy i spojrzałem na swój tester. Świeciła się zielona lampka. Żadnej niespodzianki. Kellis-Amberlee nigdy mnie nie zabije. To byłoby zbyt łaskawe. ‒ Wracajcie do vana, zanim nasi nowi przyjaciele nas dogonią ‒ powiedziałem. ‒ Dave już się szykuje, żeby nas stąd wyciągnąć. Prawda, Dave? Wiedziałem, że Dave nas podsłuchiwał. Jego odpowiedź w kanale grupowym była natychmiastowa: ‒ Mam już nogę na gazie, szefie. ‒ Słyszeliście. ‒ Wyciągnąłem ze schowka wzmacniany plastikowy worek i podałem reszcie, żeby schowała do niego testery. ‒ Becks, wrzuć je do pojemnika na niebezpieczne odpady. I oboje od razu zacznijcie czyścić materiały, a po powrocie i prysznicu zrobimy zebranie w biurze. ‒ A ty co zamierzasz? ‒ zapytała Becks, trochę nieufnie. ‒ Pojadę jeepem. A teraz wysiadka. Chyba chciała się ze mną kłócić. Na szczęście zrezygnowała i nie skoczyło mi ciśnienie. ‒ Chodź, Alaric ‒ powiedziała, łapiąc roztrzęsionego Newsie za łokieć, a potem wyciągnęła go na zewnątrz. ‒ Schowajmy się gdzieś przed tymi idiotami. Nie musiała mu tego powtarzać. Nigdy wcześniej nie widziałem, żeby poruszał się z taką prędkością. Wymieniliśmy z Becks na wpół zdziwione spojrzenia, a kiedy za plecami Alarica

zatrzasnęły się drzwi vana, niemal się roześmiałem i machnąłem ręką, żeby Becks też już poszła. ‒ No idź ‒ zachęciłem ją. ‒ Dam sobie radę. ‒ Jasne, szefie ‒ odparła i ruszyła. Poczekałem, aż usłyszę trzask drzwi i ryk silnika vana, a potem uruchomiłem jeepa. Nie mieliśmy już zbyt dużej przewagi. Zanim zagłuszyły je samochody, słyszałem zbliżające się jęki polującego stada. To nieźle podziała na nasze wyniki, zauważyła George. ‒ A to ma jeszcze jakieś znaczenie? Nie musiała odpowiadać. Dave wyjechał vanem z powrotem na drogę, a ja ruszyłem za nim. Zegar na desce rozdzielczej w Londynie wskazywał, że było już po północy. Źle, ale nie koszmarnie; zwłaszcza w przypadku godzin pracy zawodowych blogerów. ‒ Opóźnienie w nadawaniu ‒ powiedziałem. Dźwięk w mojej słuchawce zasygnalizował wyłączenie transmisji na żywo. Nie było to szczególnie korzystne dla oglądalności, ale tylko w ten sposób miałem jakąś namiastkę prywatności. Mogłem usunąć dowolny fragment przed publikacją. ‒ Połącz z Mahirem. ‒ W Londynie jest wpół do pierwszej ‒ poinformował automatyczny operator z mechaniczną uprzejmością. ‒ Pani Gowda nie życzy sobie telefonów po godzinie ósmej wieczorem czasu lokalnego. ‒ Pani Gowda nie ma uprawnień do blokowania moich telefonów, ponieważ jestem szefem jej męża ‒ powiedziałem życzliwie. ‒ Połącz z Mahirem. ‒ Przyjąłem ‒ odparł operator i zamilkł, a zamiast niego usłyszałem słabe dźwięki towarzyszące nawiązywaniu międzynarodowego połączenia. Nuciłem pod nosem, obserwując opustoszałą kalifornijską wieś, przemykającą po obu stronach samochodu. Byłaby nawet piękna, gdyby nie, no wiecie, te wszystkie umarlaki. ‒ Shaun? ‒ zazwyczaj gładki głos Mahira teraz naznaczony był zmęczeniem, przez co jego brytyjski akcent stał się jeszcze wyraźniejszy, niż zazwyczaj. ‒ Mahir, moja prawa ręko! Chyba styrany trochę jesteś. Czyżbym cię obudził? ‒ Nie, ale naprawdę mógłbyś przestać dzwonić do mnie po nocy. Wiesz, że Nandini się wtedy denerwuje. ‒ I znowu zakładasz, że nie dzwonię specjalnie po to, żeby ją wkurzyć. Chyba naprawdę uważasz mnie za kogoś o wiele bardziej uprzejmego, niż w rzeczywistości, prawda? Czyżbym dawał pieniądze biednym i pomagał martwym staruszkom przejść przez ulicę, żeby mogły kąsać noworodki? Mahir westchnął.

‒ O rany, naprawdę masz dzisiaj humorek, co? ‒ Obserwowałeś fora? ‒ Przecież wiesz, że tak. Do czasu, gdy poszedłem spać. ‒ Wiedziałem też, że gdy tylko wygoniłem go z łóżka, z miejsca sprawdził naszą oglądalność, bo tak właśnie działał jego umysł. Niektórzy sprawdzają, czy mają portfele; Mahir sprawdzał statystyki. ‒ A więc wiesz, że jestem zmęczony. Oczy mi się kleją. Wyglądam jak cień. ‒ Zamilkłem na moment. ‒ Ale czemu jak cień? ‒ Shaun... ‒ Nie lepiej jak zombie? Zombie to dopiero źle wygląda. ‒ Shaun... ‒ Jak tam materiały? Nastąpiła chwila ciszy, kiedy Mahir godził się z faktem, że nagle zdecydowałem się mówić bez ładu i składu. A potem odchrząknął i powiedział: ‒ Mamy najwyższe wskaźniki wejść i ściągnięć od ostatnich sześciu miesięcy. Dostaliśmy jedenaście zapytań o wywiady, a ty pewnie znajdziesz tyle samo, jak nie więcej, w swojej skrzynce. Sześciu Irwinów juniorów dyskutowało na czacie: czy to oznacza, że będziesz skory do wspólnej wyprawy? ‒ Chwila ciszy. ‒ Odkąd objąłeś szefostwo, nie przyjęliśmy żadnego. Czyli mnie znali, ale nigdy nie pracowali ze mną w terenie. Westchnąłem. ‒ Dobra, nie zastrzelę ich. Jaki brzmi najgorszy nagłówek? ‒ Jesteś pewien, że chcesz to usłyszeć, gdy prowadzisz? ‒ Skąd...? ‒ Wyłączyłeś podgląd na żywo, ale sporo ludzi nadal ogląda cię przez kamerę na tylnej szybie vana w nadziei, że znowu zostaniesz zaatakowany. Przecież to oczywiste. ‒ Czasami myślę sobie, że powinienem rzucić tę robotę i zostać księgowym albo kimś takim. ‒ Zwariowałbyś. ‒ Ale nikt by się na mnie nie gapił. Co z tym najgorszym nagłówkiem, Mahir? Westchnął ciężko. ‒ Jesteś pewien? ‒ Jestem pewien. ‒ No dobra, skoro tak. Shaun 365 dni później. ‒ Zamilkł. Ja też nic nie powiedziałem. Musiał to uznać za przyzwolenie, bo kontynuował: ‒ „Shaun Phillip Mason, najbardziej znany i najbardziej szanowany bloger (jeden z tak zwanych Irwinów, zawdzięczających swą nazwę przyrodnikowi sprzed Powstania, znanemu ze swojego zamiłowania do niebezpiecznych zwierząt), powrócił do

pracy w terenie po prawie rocznym urlopie, który spędził za biurkiem. Czy to oznacza koniec często komentowanej »emerytury«, na którą zdecydował się po śmierci swej przybranej siostry, Georgii Mason, blogerki informacyjnej? A może...". ‒ Wystarczy, Mahir ‒ powiedziałem cicho. Zamilkł natychmiast. ‒ Przepraszam. ‒ Przestań. Nie zadzwoniłbym, gdybym się nie spodziewał, że będzie źle. Teraz przynajmniej wiem, co mnie czeka po powrocie do biura. ‒ George, siedząca gdzieś w mojej głowie, była wkurzona na świat za to, że nie zostawił mnie w spokoju i wyrzucała z siebie kolejne przekleństwa. Ale to mnie raczej uspokajało, niż mi przeszkadzało. To, co mnie denerwuje, nie zawsze denerwuje ją, a największym wariatem czuję się właśnie wtedy, gdy nie zgadzam się z głosem w mojej głowie. ‒ Wszystko w porządku? Przed udzieleniem odpowiedzi zawahałem się na chwilę, próbując znaleźć najlepsze słowa. Jeśli George miała najlepszego przyjaciela ‒ poza mną oczywiście ‒ był nim Mahir. Był jej prawą ręką, zanim umarła i dała mu awans, którego nigdy nie chciał. Czasami wydawało mi się, że Mahir jako jedyny rozumiał, jak blisko byliśmy i jak wielki wpływ na mnie miała jej śmierć. Tylko on nigdy nie kwestionował faktu, że nadal z nią rozmawiam. Szczerze mówiąc, czasami odnoszę wrażenie, że jest o to zazdrosny. ‒ Nie wspominając o tym, że doskonale zdajesz sobie sprawę, że odpowiedź brzmi „nie, do cholery", wszystko w porządku, Mahir. Jestem zmęczony. Nie powinienem wychodzić w teren. ‒ Ale gdybyś... ‒ Becks miała wszystko pod kontrolą. To teraz jej działka. Nie powinienem był się mieszać. ‒ Dobrze wiesz, że to nieprawda. ‒ Serio? Mahir zawahał się, a potem powiedział: ‒ W zasadzie to się ucieszyłem, widząc cię tam. Nie gniewaj się, że to mówię, Shaun, ale wreszcie byłeś sobą. Zastanów się, czy nie byłoby dobrze, gdybyś uczynił z tego początek prawdziwego... cóż, powrotu, jeśli to nie jest złe słowo. Mógłbyś robić coś więcej niż tylko siedzieć za biurkiem. ‒ Pomyślę o tym. Wcale, że nie. ‒ Wcale, że nie ‒ powiedział Mahir w upiornej imitacji George'a. ‒ Teraz to się zmawiacie przeciwko mnie ‒ wymamrotałem. ‒ Słucham?

Czasami Mahir był zbyt cwany. ‒ Nic ‒ dodałem głośniej. ‒ Rozłączam się, Mahir. Muszę się skupić na prowadzeniu. ‒ Shaun, naprawdę myślę, że powinieneś... ‒ Powiedz górze, że nie zadzwonię, dopóki w waszej części świata nie wybije jakaś przyzwoita godzina. Powiedzmy, że jakieś pięć minut przed budzikiem? ‒ Shaun, poważnie... ‒ Do zgadania. ‒ Nacisnąłem guzik na desce rozdzielczej, rozłączając Mahira w połowie zdania. Następująca po tej rozmowie cisza była kojąca i niemal zapomniałem, że najwyraźniej nadal jestem nagrywany. Uniosłem rękę i z radością wyłączyłem kamerę vana. Niefajnie, skwitowała George. ‒ George, proszę cię. Ucichła ponuro. Dla odmiany nie zmartwiło mnie to. Smutna siostra jest lepsza od marudnej, zwłaszcza że wciąż próbowałem jakoś pogodzić się z faktem, iż świat chciał mnie z powrotem w terenie. Najwyraźniej niektórym nie wystarcza jeden martwy Mason. Żeby zająć umysł czymś innym, docisnąłem pedał gazu i wyprzedziłem vana. Różniło się to od naszej standardowej formacji w podróży, ale nie na tyle, żeby pasażerowie vana szczególnie się tym przejmowali. Nie można było tego powiedzieć o naszej publice ‒ zwłaszcza że część nadal miała nadzieję zobaczyć przez kamerę na tylnej szybie vana, jak walczę z hordą zombie ‒ ale moi współpracownicy zrozumieliby to. Dociskając jeszcze mocniej gaz, pognałem w kierunku hrabstwa Alameda, a potem do domu. Przed śmiercią George'a mieszkaliśmy we dwójkę u naszych przybranych rodziców w eleganckim domu w Berkeley (przed Powstaniem budynek ten należał do uniwersytetu), gdzie się wychowaliśmy. Potem pomieszkiwałem tam przez jakiś czas, ale szybko się okazało, że nie jestem w stanie dłużej tego znieść. Potrafiłem pogodzić się z obecnością George'a w głowie, ale lata wspomnień w murach rodzinnego domu za bardzo mnie przytłaczały. Przede wszystkim jednak nie potrafiłem znieść widoku Masonów starających się w każdy możliwy sposób skorzystać na śmierci swej adoptowanej córki. Zawsze zdawaliśmy sobie sprawę, kim dla nich jesteśmy i kim oni są dla nas, ale dopiero pochowanie Georgii uprzytomniło mi, jakie to było chore. Wyprowadziłem się, gdy tylko mogłem, wynajmując jakieś gówniane mieszkanko w centrum El Cerrito. Zmieniłem lokum mniej więcej pół roku później, kiedy nasza strona zaczęła zarabiać konkretne pieniądze. Tym razem wybrałem jedno z czterech mieszkań w Oakland, które wynajmowaliśmy w tym samym budynku jako Przegląd Końca Świata. Pierwsze służyło za biuro. W drugim mieszkał Alaric i Dave, którzy połowę czasu byli najlepszymi kumplami, a połowę śmiertelnymi wrogami. Trzecie zostało otwarte dla

odwiedzających pracowników, którzy musieli się gdzieś przespać. Ostatnie należało do mnie i George'a. Moja siostra nie zajmowała przestrzeni fizycznej, ale była nieodłączną częścią każdego pomieszczenia ‒ i to do tego stopnia, że czasami potrafiłem przekonać sam siebie, iż wyszła tylko na chwilę, żeby odetchnąć trochę świeżym powietrzem. Że zaraz wróci, a ja muszę tylko poczekać. Gdybym nadal spotykał się z psychiatrą, zapewne usłyszałbym wykład o moim niezdrowym podejściu. Dobrze, że już go zwolniłem, prawda? Oakland to fajne miejsce do mieszkania, bez względu na to, czy właśnie pochowałeś siostrę. Dwadzieścia pięć lat temu ‒ mniej więcej, nigdy nie byłem dobry z matmy ‒ Oakland stało się miejskim polem bitwy. We wczesnych latach dziewięćdziesiątych mieli tu problem z gangami, ale udało im się go rozwiązać, a kiedy wybuchło Powstanie, musieli już zająć się prowadzeniem innej wojny. W Oakland starli się mieszkający tu od pokoleń tubylcy i nowobogaccy, którzy chcieli Starbucksa na każdym rogu i iPoda w każdej kieszeni. A potem pojawili się zombie i nowobogaccy przegrali. Kolejna rzecz, której nauczyło nas Powstanie: ciężko poprawić stan miasta w pożodze. Przyjezdni wzięli nogi za pas i pobiegli na wzgórza ‒ przynajmniej ci, którzy żyli wystarczająco długo. Ale wychowani w Oakland ludzie znali te okolice i wiedzieli, co oznacza walka o swoje. Może brakowało im atutów, którymi dysponowały bogatsze miasta, ale za to mieli dużo kryjówek i mnóstwo broni. A przede wszystkim dzięki walkom gangów, o których wspominałem wcześniej, sporo mieszkańców wiedziało, jak posługiwać się bronią. Centrum Oakland poradziło sobie lepiej niż zdecydowana większość innych gęsto zaludnionych miejsc na Zachodnim Wybrzeżu. Kiedy opadł powstańczy kurz, Oakland było poturbowane, poobijane, ale nadal stało ‒ osiągnięcie niemałe jak na miasto, które przez większość sił ratunkowych spisane zostało na straty jako niemożliwe do obronienia. Do dziś jest to dumna, mocno uzbrojona społeczność. Z Birds Landing do Oakland jest osiemdziesiąt kilometrów; bezpieczna trasa jest jeszcze dłuższa. Całe szczęście dzięki dziennikarskiej licencji nie musimy tłumaczyć, dlaczego wolimy tę bardziej ryzykowną. Dotarłem do pierwszego z punktów kontrolnych przy wjeździe na autostradę I80 po przebyciu ponad trzydziestu kilometrów kamienistych dróg Kalifornii. Historia czasów sprzed Powrotu uczy, że miejsca te nazywały się kasami i płaciło się w nich gotówką, a nie elektronicznie, jak teraz. Poza tym nie obsługiwali ich uzbrojeni żołnierze, a przejazdu nie uzależniano od wyniku badania krwi. Podróżowanie musiało być kiedyś strasznie nudne. Pomimo coraz rzadszych podróży ‒ liczba kilometrów pokonanych przez przeciętnego Amerykanina spada z roku na rok, bowiem wielu ludzi pracuje zdalnie, a zakupy zamawia przez internet, żeby nie musieć opuszczać domu ‒ nadal potrzebujemy autostrad dla ciężarówek czy

dziennikarzy. I-80 jest w zasadzie całkiem dobrze zachowana, pod warunkiem że lubi się drogi otoczone betonowymi ścianami i ogrodzeniami. Większość wypadków jest śmiertelna, ale nie z powodu innych samochodów ‒ po prostu uderzenie w taki mur daje małe szanse na przeżycie. Nikłe są też szanse na reanimację, co zapewne od samego początku stanowiło cel. Zgodnie z moim GPS-em, wjeżdżając na autostradę, znajdowałem się jakieś dwadzieścia siedem kilometrów przed vanem. Przyśpieszyłem do dozwolonych stu czterdziestu kilometrów na godzinę. Van nie mógł osiągnąć takiej prędkości ‒ chyba że byli gotowi zaryzykować wywrotkę. Mogłem dojechać do mieszkania, przejść odkażanie, a potem schować się gdzieś, póki nie wrócą i nie każą mi udzielić wywiadu. Ostatnią rzeczą, której mi brakowało, był jakiś idiota, pytający mnie, jak się czuję. Nawet jeśli ten idiota był moim pracownikiem. Gdy pędziłem po autostradzie, kamery zamontowane nad lufami uzbrojenia I-80 podążyły moim śladem. Kolejna rządowa usługa chroniąca świat przed infekcją, nieumarłymi i przerażającym ryzykiem prywatności. Dla mojego pokolenia idea prywatności była następną ofiarą Powstania ‒ ale niewielu ludzi po niej płakało. Powstanie to potoczna nazwa masowej amplifikacji i wybuchu epidemii będących następstwem pojawienia się zmutowanego wirusa Kellis-Amberlee. Zaczęło się trzy lata przed narodzinami moimi i mojej siostry, w czasie upalnego i krwawego lata roku 2014. W tym okresie zmarło znacznie więcej ludzi, niż podają oficjalne statystyki, a kolejni umierali jeszcze przez pięć lat. Przed Powstaniem zombie należeli do świata fikcji i gównianych horrorów. Po Powstaniu można ich było spotkać na ulicy. Powstanie na zawsze zmieniło naszą rzeczywistość. Och, oczywiście nie zmieniła się w ten ogromny, apokaliptyczny sposób, który propagowała większość filmów ‒ z maleńkimi enklawami ocalałych, walczących z oszalałym światem ‒ ale i tak zmiana jest faktem. George powtarzała kiedyś, że przyjęliśmy kulturę strachu, z chęcią przystając na jego nieustanne towarzystwo, od kołyski aż po grób. George mówiła kiedyś wiele rzeczy, których nie rozumiałem. Tyle udało mi się pojąć: większość ludzi boi się nie tylko zombie i są tacy, którzy chcieliby, żeby to się nie zmieniło. Jechałem I-80 do następnego punktu kontrolnego i następnego badania krwi, chociaż tylko cudem mógłbym przejść przemianę na zamkniętej przestrzeni autostrady. No, prawie ‒ zdarzyło się to kilka razy. Spontaniczna amplifikacja jest rzadka, ale możliwa. A to w epoce kultury strachu oznacza dużą popularność punktów kontrolnych. Jak się spodziewałem, mój status nie zmienił się w trakcie samotnej, pozbawionej zombie podróży. A strażnicy, zgodnie z moimi oczekiwaniami, spojrzeli na mojego ogołoconego jeepa jak na ruchomą, śmiertelną pułapkę i puścili mnie tak szybko, jak tylko pozwalały im na to przepisy. Posłałem im promienny uśmiech, przez co wyraz niezadowolenia na ich twarzach stał się jeszcze wyraźniejszy, i zjechałem z autostrady.

Nasz budynek znajduje się niecały kilometr od zjazdu z I-80, dzięki czemu idealnie dopasowuje się do naszych potrzeb, a jednocześnie jest mniej pożądany przez resztę populacji, co oznacza niższy czynsz. Nie mamy nawet własnego garażu. Zamiast tego korzystamy ze wspólnego, „komunalnego" garażu, razem z połową mieszkańców z naszego osiedla. Każdy lokator albo przedsiębiorca opłaca fundusz sąsiedzki, z którego pokrywane są wydatki na ochronę. To zdecydowanie dobrze wydane pieniądze. Przegląd Końca Świata regularnie dopłaca do tego interesu, żeby mieć pewność, że wszystko jest odpowiednio aktualizowane. Kiedy dotarłem na miejsce, zobaczyłem Jamesa, który był tego dnia na służbie. Siedział z nogami na biurku i najnowszym numerem „Playboya" na kolanach. Bez śladu wstydu studiował właśnie rozkładówkę, chociaż był na tyle uważny, żeby unieść głowę i otworzyć bramę. Uśmiechając się, nacisnął przycisk interkomu. ‒ Dobry, panie Mason. Jak tam się podróż udała? ‒ Doskonale, Jimmy ‒ zapewniłem, odwzajemniając uśmiech. ‒ Wpuścisz mnie? ‒ Cóż, to zależy, panie Mason. Co pan powie, jak poproszę, by podał mi pan kartę rezydenta i wcisnął dłoń w to pudełeczko? ‒ Nieładnie, Jimmy ‒ odparłem. Wyszperałem portfel i wyciągnąłem kartę rezydenta, a potem włożyłem ją do miniaturowej śluzy. Zanim James ją wziął, została zdezynfekowana, a mimo to strażnik sięgnął po nią pokrytymi teflonem rękawiczkami i włożył do swojego czytnika. Protokół. Albo go pokochasz, albo oszalejesz. Podczas gdy James przepuszczał moją kartę przez system, szukając oznak fałszerstwa, ja wcisnąłem dłoń we wbudowany w stróżówkę tester, zaciskając zęby, kiedy igły trafiły w najświeższe rany po ukłuciach. Najgorsze w pracy w terenie nie są zombie czy podróż samochodem. Najgorsze są te cholerne badania krwi. ‒ Proszę, panie Mason, wszystko wydaje się w najlepszym porządku ‒ powiedział James, nadal radosnym tonem. Odłożył moją kartę z powrotem do pudełka z miniśluzą. ‒ Witamy w domu. ‒ Dzięki, Jimmy ‒ odpowiedziałem, zabierając rękę. Jego powitanie było w zasadzie jedynym potwierdzeniem, że przeszedłem test. W przeciwieństwie do testerów osobistych, które muszą pokazać wynik, te biznesowe często ujawniają je tylko tym, którzy muszą je znać ‒ a więc tym, których praca polega na zastrzeleniu cię, jeśli nie przejdziesz badania. Pomachałem do niego, on odpowiedział tym samym, a potem odebrałem kartę i pojechałem dalej, pozostawiając Jamesa w jego wygodnej budce z plexiglasu i z „Playboyem". Budownictwo podziemne w Kalifornii nie jest szczególnie bezpieczne, ale chodzenie po ulicach też nie. Ta genialna logika doprowadziła do wydrążenia podziemnych tuneli, łączących poszczególne budynki i całe ich grupy. Tunel naszego budynku miał mniej więcej długość boiska

futbolowego. Idąc nim, próbowałem zająć myśli; wyobrażałem sobie, ile zombie byłoby w stanie się tu zmieścić, gdyby któregoś pięknego dnia zawiodła ochrona. Właśnie doszedłem do wniosku, że tunel zdołałby pomieścić około dwustu zarażonych o przeciętnych gabarytach, kiedy dotarłem do drzwi, przesunąłem kartę rezydenta przez czytnik i w ten sposób znalazłem się w domu. Budynek miał trzy kondygnacje i dziesięć mieszkań ‒ dwa na parterze i po cztery na pierwszym i drugim piętrze. Moi pracownicy zajmowali trzy z czterech apartamentów na drugim piętrze, a czwarty należał do pani Hagar, która była tak głucha, że prawdopodobnie nie zauważyłaby nawet, gdybyśmy zaczęli urządzać na dachu cotygodniowe rave'owe imprezy. Becks nazywa ją „kochaną staruszką" i zanosi jej ciasteczka. W zamian za to pani Hagar nie grozi już nam granatami za każdym razem, gdy wpadamy na siebie w holu. Kilka smakołyków z czekoladą to niska cena za to, że możemy odbierać pocztę, nie obawiając się zamiany w krwawą miazgę. Gospodarz zajmuje jedno z mieszkań na parterze. Prawie nigdy go nie ma i jesteśmy niemal pewni, że ma drugie lokum gdzieś poza miastem. Gdzieś, gdzie jest bezpieczniej. Wielu ludzi uważa, że wieś oznacza większe bezpieczeństwo, bo nie ma tam aż tak wielu ciał, które mogłyby przejść amplifikację. Niestety mniej ciał to też mniej broni, jak mawiała George. Ja wolę ryzykować w mieście. Drugie mieszkanie na parterze jest moje. Odległość od pozostałych nie jest taka wielka, ale wystarcza, żebym miał odrobinę prywatności. A ta odrobina ma dla mnie ogromne znaczenie. Przycisnąłem dłoń do testera, na szczęście po raz ostatni. Sam?, zapytała George, a w jej głosie słychać było ironiczne rozbawienie. ‒ Wybacz. ‒ Zamknąłem oczy i odchyliłem głowę do tyłu tak mocno, by w końcu dotknęła drzwi. ‒ Mieszkanie, włącz światła w pokoju dziennym, kanał informacyjny bez dźwięku i przygotuj prysznic do odkażania. ‒ Zrozumiano ‒ poinformował uprzejmie głos systemu komputerowego w mieszkaniu, a po nim rozbrzmiała seria sygnałów oznajmiających uruchomienie kolejnych urządzeń. Nie ruszałem się z miejsca jeszcze przez kilka sekund, przeciągając ten moment. W tamtej chwili mogłem być gdziekolwiek. Mogłem być w swoim mieszkaniu. Albo z powrotem w sypialni w domu rodziców, pokoju połączonym z pokojem Georgii, czekając na swoją kolej pod prysznicem. Mogłem być gdziekolwiek. Otworzyłem oczy. Moje mieszkanie nigdy nie wygrałoby konkursu na najpiękniejsze wnętrze. Składa się z pokoju dziennego wypełnionego pudłami, sprzętem komputerowym i bronią, sypialni wypełnionej pudłami, sprzętem komputerowym i bronią, biura również zagraconego pudłami, sprzętem komputerowym i bronią, a także łazienki, gdzie powierzchnię podłogi niemal w całości zajmuje prysznic i zestaw do

dezynfekcji najnowszej generacji. Nie ma tu już żadnej broni ‒ tylko amunicja. Pociski są teraz na tyle wodoodporne, że mógłbym zabrać je ze sobą nawet pod prysznic, gdybym któregoś dnia czuł się wyjątkowo dziwnie. Powietrze w mieszkaniu zawsze pachnie starą pizzą, olejem do czyszczenia broni i wybielaczem. Wielu ludzi mówiło mi, że w ogóle nie czuć, by ktoś tu mieszkał, ale chyba nie potrafią pojąć, że ja właśnie tego chcę. Dopóki nie czuję, że tu mieszkam, nie muszę myśleć o tym, że mieszkam tu sam. Piętnaście minut zajęło mi standardowe odkażanie i przebranie się w czyste ubranie. Stare wrzuciłem do pojemnika na niebezpieczne odpadki, zostawiając je do późniejszej sterylizacji. Sprawdziłem GPS w zegarku. Zgodnie z odczytem z vana reszta grupy właśnie dotarła do strażnika i ma okazję poznać niezwykły gust Jimmy'ego w kwestii pornografii. Dobrze. To oznaczało, że nadal mam chwilę dla siebie. Ściągnąłem czystą kurtkę ze sterty czasopism survivalowych i ruszyłem do drzwi, ale wróciłem, kiedy przyszło mi do głowy, by zabrać z lodówki puszkę coli. Dzięki, powiedziała George, kiedy wyszedłem na korytarz. ‒ Żaden problem ‒ wymamrotałem, po czym otworzyłem puszkę i wziąłem sporego łyka, kierując się w stronę klatki schodowej. Kręcenie się po dachach budynków w większości przypadków mogło się skończyć kulką w czaszce. Kolejna zaleta tego miejsca: pani Hagar nie słyszy nas, dopóki nie detonujemy min lądowych, a zrobiliśmy to tylko raz, by przeprowadzić kontrolę jakości. Kiedyś na drzwiach prowadzących na dach była kłódka. Zupełnie jakby zombie planowali atak z góry. Nie zdarzyło się to od czasów, gdy ranni w trakcie wybuchu epidemii wchodzili na dachy w oczekiwaniu na pomoc, która nigdy nie nadchodziła. Gospodarz co jakiś czas zauważa brak kłódki i zakłada nową, a wtedy przychodzi tu ktoś od nas i ją przecina. Tak wygląda tutaj cykl życia. Nic nie zostaje zamknięte na zawsze. Masz dzisiaj ponury nastrój. ‒ Bo to ponury dzień ‒ wyjaśniłem. George zamilkła, a ja wszedłem po schodach, radując się chwilą względnego odosobnienia. Nie radzę sobie dobrze z samotnością. Może dlatego postanowiłem zwariować. Odkąd przejęliśmy drugie piętro, moi ludzie sukcesywnie pracowali nad dostosowaniem dachu do naszych potrzeb. To jeden z tych projektów, które nigdy nie doczekają się ukończenia. Za każdym razem, kiedy tu wchodzę, widzę coś nowego. Dave ma tu swoje „kino na powietrzu", czyli kilka składanych krzeseł i składany kinowy ekran pod pawilonem, który kupił w Wal-Marcie w Martinez. W ciepłe noce wynosi tu projektor i pokazuje filmy sprzed Powstania. Wydaje mi się, że próbuje wywabić Maggie z domu, konkurując z jej seansami, a jeśli się nie podda, może kiedyś mu się to uda.

Becks ma małą strzelnicę z tarczami, zaprojektowaną pod wszystko ‒ od typowej krótkiej broni palnej po jej ulubioną kuszę na nadgarstek. Ta dziewczyna czyta zdecydowanie za dużo komiksów. Muszę jednak przyznać, że nigdy nie zapomnę widoku zombie stającego w płomieniach po tym, jak jedna z jej strzał trafiła go w głowę. Nasi widzowie również. A ja? Ja mam swój kąt, gdzie nikt mi nie przeszkadza i gdzie mogę usiąść, wypić puszkę coli i obserwować gonitwę chmur po niebie, przez krótką chwilę nie będąc niczyim szefem. Gdzie mogę być po prostu sobą. Kiedy tu przychodzę, moi ludzie poruszą niebo i ziemię, żeby nikt mi nie przeszkadzał, bo wiedzą, że potrzebuję tej chwili samotności. W zasadzie przestali już mnie traktować, jakbym był ze szkła, ale to jest wyjątek. Na krawędzi dachu siedział gołąb, gruchając do siebie z zadowoleniem. Spojrzał na mnie podejrzliwie, ale poczekał, żeby zobaczyć, co zrobię, zanim zada sobie trud i odleci. Kiedy tylko usiadłem, wrócił do bujania się w przód i w tył. ‒ Fajnie być takim gołębiem ‒ powiedziałem i krzywiąc się, napiłem się coli. ‒ Jesteś pewna, że nie przekonam cię do kawy? Gorzkiej, gorącej kawy, która nie smakuje jak cukier w płynie? Nigdy nie narzekałeś, że piję colę, odpowiedziała George. ‒ No tak, George, ale wcześniej nie żyłaś w mojej głowie. Tego czegoś używa się do czyszczenia akumulatorów. Akumulatorów, George. Naprawdę myślisz, że picie tego ma dobry wpływ na moje organy wewnętrzne? Bo postawiłbym sporo kasy, że nie bardzo. Shaun, powiedziała George tym swoim typowym, lekko zirytowanym tonem, ja nie mieszkam nigdzie. Nie żyję. Pamiętasz? ‒ Jasne, George ‒ powiedziałem, wziąłem ostatni łyk coli i wyrzuciłem puszkę, nadal wypełnioną do połowy, poza krawędź dachu. Lecący w powietrzu napój stworzył imponująco duży łuk. Oparłem się plecami o szyb wentylacyjny i zamknąłem oczy. ‒ Pamiętam. Jak już wspominałem kilka razy, mam siostrę. A dokładniej przybraną siostrę, wyłowioną z systemu stanowego przez Michaela i Stacy Masonów po tym, jak Powstanie uczyniło nas sierotami. To George. To dla niej zająłem się blogowaniem i ostatecznie założyliśmy własną stronę internetową. George była urodzonym przywódcą. I w zasadzie to użyłem złego czasu, bo powinienem powiedzieć „miałem siostrę". Śmierć Georgii Carolyn Mason została zarejestrowana w Centrum Zapobiegania i Kontroli Chorób 20 czerwca 2032 roku. Jako oficjalną przyczynę śmierci podano „komplikacje po gwałtownej amplifikacji wirusa Kellis-Amberlee", ale laik powiedziałby raczej, że „umarła, bo zamieniła się w zombie". O wiele dokładniejszy opis zawierałby informację, że zmarła po tym, jak strzeliłem w jej kręgosłup, rozpryskując krew po całym vanie, w którym byliśmy wtedy zamknięci. A w jeszcze dokładniejszym pojawiałby się wzmianka, że jakiś łajdak trafił w jej ramię strzałką wypełnioną żywą postacią wirusa Kellis-Amberlee, ale hej, przecież nikt nie kłóci się z Centrum

Zapobiegania i Kontroli Chorób, prawda? Jeśli uda mi się kiedyś ustalić, kto wystrzelił tę strzałkę, jego oficjalną przyczyną śmierci będzie Shaun Mason. Właśnie ta myśl mnie napędza. W pracy chodzę jak we śnie, udając, że kieruję naszą stroną, podczas gdy wszystko robi za mnie Mahir; kasuję połączenia od moich szalonych rodziców, rozmawiam ze zmarłą siostrą i szukam ludzi, którzy ją zabili. Kiedyś ich odnajdę. To tylko kwestia czasu. Widzicie, zombie pojawili się przez przypadek. Naukowcy z dwóch zupełnie niezwiązanych ze sobą jednostek pracowali nad dwoma całkowicie oddzielnymi projektami dotyczącymi modyfikowanych genetycznie „dobrych wirusów" ‒ nowe choroby miały poprawić jakość życia całej pieprzonej populacji ludzkiej. Jeden z nich oparty był na wyjątkowo paskudnej gorączce krwotocznej o nazwie Marburg, a miał leczyć raka. Drugi bazował na szczepie wirusa przeziębienia i miał pozbyć się tej choroby na zawsze. Oto na scenę wchodzi Marburg Amberlee oraz grypa Kellis, dwa piękne owoce inżynierii wirusowej, które robiły dokładnie to, co powinny. Nigdy więcej raka, nigdy więcej przeziębienia, tylko szczęśliwi ludzie z całego świata, świętujący nadejście nowej ery. Niestety w jednej kwestii wirusy naśladowały swoich stwórców: można powiedzieć, że w wyniku naturalnego łańcucha transmisji i infekcji zakochały się w sobie od pierwszego wejrzenia. Najpierw miłość, potem małżeństwo, a potem szczep hybrydowy znany jako „Kellis-Amberlee". Opanował cały świat, zanim ktokolwiek zdążył się zorientować, o co chodzi. A potem ludzie zaczęli umierać i budzić się z powrotem, żeby schrupać najbliższych. Szybko udało nam się rozgryźć, co się dzieje. Ludzie walczyli, bo ludzie zawsze walczą, a my mieliśmy pewną przewagę, której nie mieli bohaterowie filmów z zombie: obejrzeliśmy te wszystkie filmy i wiedzieliśmy, co zadziała, a co nie. George zawsze powtarzała, że pierwsze lato Powstania było chyba najlepszym przykładem na ludzką szlachetność, bo przez kilka miesięcy, jeszcze zanim zaczęły się wzajemne oskarżenia i pokazywanie palcami, naprawdę staliśmy się narodem zjednoczonym przeciwko wspólnemu wrogowi. I walczyliśmy. Walczyliśmy o prawo do życia i w końcu wygraliśmy. A przynajmniej w pewnym sensie. Spójrzcie na filmy sprzed Powstania, a zobaczycie świat zupełnie inny od tego, w którym teraz żyjemy. Świat, w którym ludzie wychodzą na zewnątrz tylko dlatego, że uważają to za fajny sposób spędzenia czasu. Nie muszą się nigdzie meldować ani zakładać ochraniaczy. Po prostu idą. W tym świecie ludzie podróżują z czystej chęci podróżowania, pływają z delfinami, posiadają psy i zajmują się tysiącem rzeczy, które dzisiaj są nie do pomyślenia. Z mojego punktu widzenia tak wygląda raj, a przecież istniał ledwie parę pokoleń wcześniej. Moim zdaniem tamten świat był największą ofiarą Powstania. Powstanie niestety odkryło nie tylko dobrą stronę ludzkiej natury. To była wojna, a odkąd tylko

istniały wojny, ktoś próbował zbić na nich majątek. Zawsze znajdą się jacyś chętni, by zarobić parę dolców na czyimś cierpieniu. Część z nich być może nawet nie wiedziała, co robi ‒ być może wydawało się im, że postępują słusznie ‒ ale jakimś cudem ludzie, którzy zdołali sięgnąć po broń, by walczyć przeciwko wrogowi prosto z filmów Romero, byli przekonani, że tak naprawdę wolą się bać. A potem odłożyli swoje strzelby, schowali się w domach i zamknęli drzwi na cztery spusty, z wdzięcznością znosząc wszystko, czego wcześniej się bali. Kiedyś myślałem, że Irwini to wielcy wojownicy biorący udział w nieustającej walce o normalne życie po Powstaniu. Teraz zaczynam podejrzewać, że jesteśmy po prostu narzędziami w jakimś większym planie. W końcu po co opuszczać dom, skoro jakiś głupi dzieciak gotowy jest ryzykować życie, żebyś mógł się rozerwać? Chleb i igrzyska. Oto, czym jesteśmy. Robisz się zgorzkniały, zauważyła George. ‒ Mam powody ‒ powiedziałem. Chleb i igrzyska zabiły George. Razem z nią i naszą przyjaciółką Georgette „Buffy" Meissonier byliśmy pierwszymi członkami redakcji Przeglądu Końca Świata i zostaliśmy zatrudnieni przez prezydenta Rymana, żeby relacjonowali jego kampanię. Był wtedy jeszcze senatorem, a ja jak ten głupi, optymistyczny Irwin wierzyłem... cóż, w wiele rzeczy, ale przede wszystkim w to, że umrę przed George'em. Zawsze byłem pewien, że to ona mnie pochowa, i było mi przykro, że będzie musiała przeżyć moją śmierć, ale oboje pogodziliśmy się z tym lata temu. Podążaliśmy za newsami, podążaliśmy za prawdą, a do tego przeżywaliśmy przygodę życia. Dla George i Buffy w bardzo dosłownym sensie, bo żadna z nich tego nie przeżyła. Okazało się, że pewnym ludziom zależało na tym, by Ryman nie trafił do Białego Domu. Mógł oczywiście zostać wybrany. Byle nie wygrał wyborów. Wspierali swojego kandydata. Gubernatora Davida Tate'a. A raczej „tego pieprzonego, śmierdzącego gnoja, któremu strzeliłem w łeb, bo to przez niego zginęła moja siostra". To brzmi o wiele lepiej. Przyznał się do wszystkiego przed śmiercią. A dokładniej, zanim wstrzyknął sobie potężną dawkę aktywnej formy wirusa Kellis-Amberlee i zmusił mnie, bym go zabił. W czasie śledztwa zapytano mnie, dlaczego, zanim się zabił, postanowił wygłosić typową mowę superzłoczyńcy. Pytano mnie też o wiele innych rzeczy, ale w tym jednym przypadku świetnie znałem odpowiedź. ‒ To proste ‒ powiedziałem. ‒ Był zadufanym w sobie łajdakiem i chciał, żebyśmy się dowiedzieli, jakim zajebistym miejscem byłby świat, gdybyśmy pozwolili mu przejąć nad nim władzę. A przecież wiedział, że jeśli zrobi sobie zastrzyk, nigdy nie dowiemy się, z kim współpracował. Chciał, żebyśmy myśleli, że to on stał za wszystkim. Ale to nieprawda. To niemożliwe. Zapytali mnie, dlaczego nie.

‒ Bo ten palant nie był wystarczająco cwany, żeby zabić moją siostrę. Nie mieli już więcej pytań. Co jeszcze chcieli wiedzieć? George była martwa, Tate był martwy, a ja zastrzeliłem ich oboje. Przed Powstaniem takie stwierdzenie zapoczątkowałoby śledztwo w sprawie morderstwa. Teraz miałem szczęście, że nikt nie wręczył mi medalu. Wydaje mi się, że Rick przekonał Rymana, wtedy jeszcze senatora, że nawet taka sugestia skończyłaby się groźbami karalnymi, a tego nikt by nie chciał. Chociaż może przydałoby mi się jakieś zajęcie dla odwrócenia uwagi. Skoro już o odwracaniu uwagi mowa, coś właśnie trącało mnie w kolano. Uniosłem lekko powiekę i zobaczyłem gołębia, który z zapałem dziobał moje dżinsy. ‒ Koleś, nie jestem automatem z okruszkami. ‒ Ptak nie przestawał. ‒ Becks dorzuca wam sterydy do ziaren czy co? Bo nie myśl sobie, że nie wiem, że was dokarmia. Znalazłem rachunek z jej ostatniej wizyty w sklepie zoologicznym. ‒ Nawet nie próbowałam tego przed tobą ukryć, więc trochę bym się zmartwiła, gdybyś nie zauważył ‒ powiedziała Becks, stojąca jakiś metr za moimi plecami. ‒ Zresztą i tak zauważyłeś rachunek, a nie dziesięciokilowe worki z ziarnem dla ptaków, które stoją w szafie. Kiepsko to świadczy o twoim zmyśle obserwacji. ‒ Ale za to przywiązuję wagę do detali. ‒ Odwróciłem się, żeby na nią spojrzeć, a gołąb odfrunął poszukać bezpieczniejszej miejscówki. ‒ Naruszasz świętość dachu z jakiegoś konkretnego powodu? Becks skrzyżowała ramiona w geście jedynie na poły obronnym. Nie wiem, dlaczego tak na mnie patrzy. Przecież nigdy jej nie uderzyłem. Dave'a parę razy trzepnąłem, a kiedyś nawet złamałem Alaricowi nos, ale jej nigdy nie tknąłem. ‒ Dave mówił, że siedzisz tu już trzy godziny. Zamrugałem. ‒ Naprawdę? Myślałam, że potrzebujesz snu, powiedziała George. ‒ Jej, dzięki ‒ wymamrotałem. Wydawałoby się, że obecność martwej siostry w głowie może wywołać jakieś użyteczne efekty uboczne, na przykład bezsenność, ale nie miałem tyle szczęścia. Dostałem cały pakiet negatywnych skutków obłędu, ale żadnych bonusów. ‒ Owszem ‒ powiedziała Becks i skinęła nieznacznie głową. ‒ Przeglądałam materiały. Mamy kilka świetnych ujęć, zwłaszcza sekwencję, kiedy Alaric trzyma łom. Znaczy zanim wszystko się spieprzyło. ‒ Sprawdziłaś swoje uprawnienia, zanim pozwoliłaś mu to zrobić, prawda? ‒ zapytałem, podnosząc się na nogi. Plecy miałem tak zesztywniałe, że uwierzyłem w te trzy godziny. Za długo

siedziałem w tej samej pozycji. ‒ Oczywiście ‒ odparła z urazą w głosie. ‒ Dopóki znajdowałam się w odległości nie większej niż półtora metra, a jemu nie groziło bezpośrednie niebezpieczeństwo, miałam pełne prawo do funkcji nauczyciela. Myślisz, że jestem jakimś nieopierzonym świeżakiem czy co? ‒ Zdawała się jeszcze bardziej urażona, niż można by sądzić po pytaniu, bo gdzieś głębiej kryła się sugestia: Kiedy stałeś się takim zrzędą? Becks zatrudniła się jako Newsie u George i przeniosła się do mojego działu, chyba jeszcze zanim atrament na jej umowie zdążył wyschnąć. Była urodzonym Irwinem i dobrze nam się razem pracowało. Z tego powodu, kiedy postanowiłem usunąć się w cień, oddałem jej swoje stanowisko. I prawdopodobnie dlatego gdzieś w głębi duszy naprawdę wierzy w to, że musi tylko znaleźć jakiś kij i dziurę, w której mógłbym nim pogmerać, żebym wrócił do siebie. Naprawdę szkoda, bo moim zdaniem to nigdy się nie uda. Cholera, byłoby super, gdybym nie miał racji. ‒ Nie uważam cię za nowicjuszkę, Becks. Po prostu moim zdaniem są ludzie, którzy chętnie znaleźliby jakiś powód, żeby pognębić nas oskarżeniami o naruszenie przepisów. Pamiętasz, ile nas kosztowało usunięcie z papierów Mahira tych zarzutów o „staniu zbyt blisko kozy"? A on jest w Anglii. Oni tam nadal lubią kozy. ‒ Dobra, rozumiem ‒ przyznała ‒ ale mimo wszystko Alaric świetnie sobie dzisiaj poradził. Myślę, że jest już prawie gotowy do egzaminu. ‒ No to super. ‒ Potrzebuje tylko wyższego rangą Irwina, żeby go odprawił. ‒ A więc go odpraw. ‒ Shaun... ‒ Tylko po to tu przyszłaś? Bo coś mi się wydaje, że to marny powód. Próbujesz odwrócić jej uwagę. Zacisnąłem zęby i nie odpowiedziałem. Nikt oprócz mnie nie słyszał George'a, za to wszyscy słyszeli moje odpowiedzi. Nie jest to najbardziej uczciwy układ, w jakim byłem, ale, hej, to ja nadal oddycham, więc chyba nie powinienem narzekać. Gdyby George znalazła się na moim miejscu, na pewno by nie narzekała. Po prostu patrzyłaby na ludzi spode łba, piła dużo coli i pisała zjadliwe artykuły o tym, jak nasze pełne uprzedzeń społeczeństwo uznało ją za wariatkę, bo utrzymuje zdrową relację ze zmarłym. Becks spojrzała na mnie z ukosa. ‒ Wszystko w porządku? ‒ Nic mi nie jest ‒ powiedziałem, nadal zaciskając zęby i prosząc George'a, żeby nie odzywała się, dopóki nie pozbędę się Becks. ‒ Po prostu jestem trochę obolały. A ty nie odpowiedziałaś na

moje pytanie. Dlaczego tu przyszłaś? ‒ Ach, to. Mamy towarzystwo. ‒ Becks rozplotła ręce, a potem włożyła je do kieszeni dżinsów. Przebrała się, co miało nawet sens. Ubranie, które nosiła podczas pracy w terenie, wymagało pełnej sterylizacji, zanim znowu będzie mogła je bezpiecznie założyć. To jednak nie wyjaśniało, dlaczego postanowiła włożyć nowe dżinsy i bluzkę w kwiatki, które nie dawały żadnej ochrony w czasie wybuchu epidemii, ale ja nigdy nie rozumiałem dziewczyn. Nigdy nie musiałem. Zawsze miałem George'a, która chętnie robiła za tłumacza. Uniosłem brew. ‒ Towarzystwo? Zdefiniuj „towarzystwo". Chodzi o towarzystwo, któremu mam udzielić wywiadu? Czy takie, któremu sądownie zakazałem się do mnie zbliżać? Większość ludzi uważa, że kiepsko sobie radzę ze śmiercią Georgii, z tym całym „słyszeniem jej głosu, chociaż jej już nie ma wśród żywych". Cóż, jeśli ja radzę sobie kiepsko, Masonowie nie radzą sobie w ogóle, bo cały ostatni rok spędzili, na przemian próbując mnie przebłagać albo grożąc pozwem w sprawie własności intelektualnej Georgii. Zawsze wiedziałem, że są sępami, ale ktoś musiał za mnie umrzeć, żebym zrozumiał, jak dobre było to porównanie. Zaczęli węszyć, szukając sposobu na zarobienie paru groszy, kiedy zleceniodawca jej zabójstwa nie zdążył jeszcze ostygnąć. I to dosłownie. Sprawdziłem daty pierwszych maili, które mi wysłali. Chyba nawet przez moment nie udawali pogrążonych w żałobie, od razu próbowali uszczknąć coś dla siebie. A więc tak, załatwiłem sądowy zakaz zbliżania się. Do tej pory podchodzili do tego całkiem nieźle. Może dzięki temu mieli lepszą oglądalność. ‒ Ani to, ani to ‒ powiedziała Becks. ‒ Dziewczyna mówi, że zna cię z CZKC i że próbowała skontaktować się z tobą od kilku tygodni. Podobno chce pogadać o programie naukowym, w którym brała udział Georgia, kiedy byliście jeszcze... Shaun? Gdzie idziesz? Byłem już w połowie długości dachu, kiedy wypowiedziała słowa „program naukowy", a kiedy zapytała, gdzie idę, było już za późno. Kładłem już rękę na klamce i zamierzałem zejść po schodach prowadzących na korytarz na dole. Moja praca, razem z wirusowym męczeństwem Georgii i moimi nieustającymi, choć trochę amatorskimi próbami zlokalizowania ludzi stojących za spiskiem, który doprowadził do jej śmierci, poskutkowała nawiązaniem kontaktów ze sporą liczbą pracowników CZKC. Ale jest tylko jedna „dziewczyna", która zna mój adres i ma wystarczająco dużo odwagi, żeby wspomnieć przy mnie o George'u. Dave czekał przed drzwiami do mieszkania biurowego i wydawał się podenerwowany. Zatrzymałem się na chwilę, żeby złapać go za ramiona, potrząsnąć nim i zapytać z naciskiem: ‒ Dlaczego nie dostawałem jej emaili?

‒ Nowe filtry antyspamowe musiały blokować jej wiadomości ‒ wyjaśnił i zrobił się trochę zielony. Chyba się mnie bał. Jakoś mnie to nie ruszyło, miałem już inne powody do zdenerwowania. ‒ Jeśli używała nieodpowiednich słówkluczy... ‒ Napraw to! ‒ Pchnąłem go do tyłu wystarczająco mocno, żeby uderzył o ścianę. Odwróciłem się i otworzyłem drzwi. Alaric właśnie podawał „towarzystwu" filiżankę kawy, przepraszając uprzejmie za moją nieobecność. Zatrzymał się, kiedy wszedłem, i odwrócił w moją stronę, a kobieta uniosła się, uśmiechając się lekko, niemal nieśmiało. ‒ Cześć, Shaun ‒ powiedziała Kelly. ‒ Mam nadzieję, że nie przeszkadzam.

W czasie Powstania pojawiło się wielu bohaterów, ale kilku z nich zasługuje na szczególną uwagę. Jednym z nich jest doktor William Matras, wirusolog z oddziału CZKC w Atlancie. Ponieważ rządowe rozporządzenie zakazywało jakichkolwiek dyskusji na temat tak zwanej „Plagi żywych trupów", CZKC nie było w stanie ostrzec ludzi przed nadchodzącym kryzysem. Doktor Matras wykorzystał jedyny niemonitorowany kanał informacji: blog swojej córki Wendy. Opublikował na nim wszystko, co wiedział o epidemiologii Żywych Trupów, dając tym samym światu oręż w walce przeciwko nim. Doktor Matras został oskarżony o zdradę stanu, oczyszczony ze wszystkich zarzutów, a następnie pośmiertnie odznaczony za zasługi dla kraju. Jego syn, Ian Matras, jest obecnym przewodniczącym Światowej Organizacji Zdrowia. Jego najstarsza córka, Marianne Matras-Connolly, wykłada na Uniwersytecie w Georgetown. Z jego pięciorga wnucząt trójka kontynuuje rodzinną profesję. Najmłodsza, Kelly Connolly, aktualnie studiuje pod opieką doktora Wynne'a z CZKC w Memphis. Mamy ogromny dług wobec członków tej rodziny za wszystko, co dla nas zrobili. Bez takich ludzi jak doktor Matras przyszłość ludzkiej rasy malowałaby się w o wiele bardziej ponurych barwach. ‒ z Epidemiologii Ściany autorstwa Mahira Gowdy, 11 stycznia 2041

Trzy Ostatni raz widziałem Kelly Connolly, kiedy przywiozła prochy Georgii na pogrzeb. Wcześniej spotkaliśmy się w oddziale CZKC w Memphis, gdzie razem z George'em i Rickiem zostaliśmy poddani kwarantannie, gdy ktoś anonimowo zgłosił naszą amplifikację. Nie są to sytuacje, w których łatwo nawiązać przyjaźń. Nie jestem do końca pewien, jak radzić sobie z ludźmi, którzy nie należą do mojego zespołu, nie próbują mnie zabić ani przeprowadzić ze mną wywiadu. Moje typowe taktyki ‒ strzelanie albo bicie po twarzy ‒ nie bardzo pasują. Kelly patrzyła na mnie wyczekująco, trzymając przed sobą filiżankę kawy. Prawie żałowałem, że nią we mnie nie rzuciła, bo wtedy wiedziałbym, co robić. Przywitaj się, podpowiedziała George. ‒ Dlaczego... ‒ zacząłem i ugryzłem się w język tak mocno, że poczułem krew. Mówienie do George'a w obecności moich przyjaciół i współpracowników to jedno: czuli się trochę nieswojo, ale w zasadzie się do tego przyzwyczaili. Mówienie do siostry w obecności praktycznie obcej osoby było czymś zupełnie innym. Nie miałem ani czasu, ani cierpliwości, żeby odpowiadać na pytania, które z pewnością by się pojawiły. Kelly nadal patrzyła na mnie z tym samym wyrazem oczekiwania na twarzy, któremu teraz towarzyszyła też szczypta zmartwienia. Znam to spojrzenie. Często je widuję. Jeśli zaraz czegoś nie powiem, zacznie pytać, czy wszystko ze mną w porządku, a potem będę musiał się zastanawiać, czy mam ją uderzyć. Atakując gościa z CZKC, osiągnąłbym nowy poziom dna. Niekoniecznie miałem na to ochotę. Przełknąłem ślinę, żeby pozbyć się posmaku krwi, i zmusiłem się do uśmiechu, a potem ruszyłem do przodu, wyciągając rękę. ‒ Doktor Connolly. Miło panią znowu widzieć. Kelly chwyciła moją dłoń, ale z jej twarzy nie zniknęło zmartwienie. Jej uścisk był wyjątkowo mocny. Przyjrzałem się jej i zdałem sobie sprawę, że ten niepokój tak naprawdę maskował o wiele silniejsze uczucie strachu. Strachu? Przecież była z CZKC. O ile Kellis-Amberlee nie postanowił przerzucić się na ptaki, czym miałaby się przejmować? ‒ Nie musisz być taki oficjalny, Shaun. ‒ Mięśnie jej twarzy napięły się, a potem uśmiech zniknął z jej ust. W tym samym momencie puściła moją dłoń. Nadal wpatrywałem się w jej oblicze, zauważając ciemne worki pod oczami. Pani doktor nie spała ostatnio zbyt dobrze... o ile w ogóle

spała. ‒ Ja nie będę mówić do ciebie per „panie Mason", a ty nie nazywaj mnie doktor Connolly. ‒ Umowa stoi. ‒ Odsunąłem się, wkładając ręce do kieszeni. ‒ Witamy w domu obłąkanych, Doktorku. Poznałaś już resztę drużyny? ‒ Poznałam Alarica, który wpuścił mnie do budynku ‒ powiedziała, posyłając mu promienny uśmiech. Alaric pochylił głowę, czerwieniąc się i jednocześnie spoglądając ukosem na Becks, jakby sprawdzał jej reakcję. Niepotrzebnie. Becks posyłała właśnie Kelly swoje najlepsze spojrzenie pod tytułem „jestem zimną suką i lepiej o tym nie zapominaj". Dave zdołał wślizgnąć się z powrotem do pokoju, kiedy ja gapiłem się na Kelly. Usiadł zgarbiony przed szeregiem monitorów, próbując nie zwracać na siebie uwagi. Gdybyśmy nie mieli towarzystwa, podszedłbym do niego, żeby go przeprosić i obiecać ‒ znowu ‒ że nigdy więcej go nie tknę. Powiedziałbym to z pełnym przekonaniem, nawet jeśli obaj dobrze wiemy, że tej obietnicy nie dotrzymam. Dave powiedziałby, że nie ma sprawy i właściwie nic mu nie zrobiłem, a potem poczulibyśmy ulgę... przynajmniej do mojego następnego wybuchu złości. Tak właśnie toczyły się sprawy w biurze, odkąd zabrakło George'a. Przyzwyczailiśmy się do tego, a nawet zaczęło nam to odpowiadać. Kelly Connolly wszystko spieprzyła, stojąc i czekając, aż przedstawię pozostałych członków redakcji. ‒ Uch ‒ palnąłem ‒ cóż, ten dzieciak przy biurku to jeden z naszych Irwinów, Dave Nowakowski. ‒ Dave uniósł rękę i pomachał. ‒ Alaric to zastępca Mahira. A Mahir... eee... Mahir Gowda dowodzi działem newsów z Londynu. ‒ Nadal nie potrafiłem nazwać go następcą George'a. Nie chciało mi to przejść przez gardło. Kelly skinęła głową, posyłając Dave'owi nieśmiały uśmiech. Dave odpowiedział roztargnionym kiwnięciem, a jego ręce zaczęły szybko przesuwać się po klawiaturze. ‒ Pan Gowda przeprowadził ze mną wywiad w tym roku ‒ powiedziała Kelly, znowu spoglądając na mnie. ‒ To bardzo miły człowiek. ‒ Naprawdę? ‒ zapytałem zbity z tropu. Alaric, który gapił się na nią przez cały ten czas, zapytał, nie próbując nawet ukrywać podniecenia w głosie: ‒ Czekaj... jesteś tą Kelly Connolly? Wymieniliśmy z Becks spojrzenia, a ona bezgłośnie zapytała: „Co do cholery?". Wzruszyłem tylko ramionami. Kelly uśmiechała się z lekkim triumfem, a w jej oczach widać było ten wyraz, który pojawiał się czasem u ludzi, gdy udają, że nie cieszą się z bycia rozpoznanymi. Mama kiedyś miała taką minę permanentnie przyklejoną do twarzy. ‒ Owszem. ‒ O rany ‒ powiedział Alaric, szeroko otwierając oczy. ‒ To prawdziwy zaszczyt. Naprawdę,

czuję się zaszczycony. ‒ Wybaczcie, że pytam, ale czy ktoś mógłby wytłumaczyć miłym Irwinom ‒ złapałem pełne nadziei spojrzenie Becks i postanowiłem doprecyzować ‒ miłym Irwinom i byłym Irwinom, co dokładnie oznacza „ta Kelly Connolly"? Bo muszę przyznać, że nie mam zielonego pojęcia. ‒ Zaiste, dobrze gada ‒ wymamrotała Becks niemal bezgłośnie. ‒ Jej dziadek to doktor Matras ‒ dodał Alaric, jakby to wszystko wyjaśniało. Przez chwilę próbowałem przetrzepać swoją wiedzę z seminariów z historii. W końcu spróbowałem: ‒ Masz na myśli tego zdrajcę z CZKC? Oczyścili go z zarzutów, upomniała mnie George. ‒ Przepraszam ‒ powiedziałem odruchowo. Kelly najwyraźniej założyła, że przeprosiny były adresowane do niej, bo pokręciła głową i powiedziała: ‒ Nic się nie stało. Większość ludzi spoza kręgów epidemiologicznych tak go zapamiętała. Jego proces odbił się szerokim echem. Na studiach medycznych kazali nam oglądać nagrania. ‒ No tak ‒ przyznałem. Zaczynałem przypominać sobie więcej, zapewne dlatego, że George praktycznie wrzeszczała mi do ucha. ‒ To on przejął bloga własnej córki, żeby opowiedzieć o zombie. ‒ Przypomniało mi się również, że Kelly zawsze widniała na zdjęciach z artykułów prasowych i wywiadów z CZKC, zwykle w tle, ale i tak pojawiała się tam z regularną częstotliwością. Do tej pory sądziłem, że to z powodu jej fotogeniczności. Okazało się, że była rozpoznawalna. ‒ Jego jedenastoletniej córki ‒ powiedziała Becks, spoglądając bacznie na Kelly. ‒ Masz przynajmniej dwadzieścia jeden lat. Jakim cudem? ‒ Moja ciocia Wendy była najmłodsza z szóstki ‒ wyjaśniła Kelly z łatwością charakterystyczną dla odpowiedzi na często zadawane pytania. ‒ Niosła kwiaty na ślubie mojej matki. Matka nazywa się Deborah Connolly, nazwisko panieńskie Matras, w czasie Powstania miała dwadzieścia pięć lat. Becks kiwnęła głową, gdy jej potrzeby byłej Newsie zostały zaspokojone. ‒ A więc co cię do nas sprowadza? ‒ Eee, ludzie? ‒ Dave, mówiłam już, że zajmiemy się tym raportem za chwilę ‒ powiedziała niecierpliwie Becks. Odezwał się mój telefon. Uniosłem rękę, żeby przeprosić ich na moment, a potem cofnąłem się i wyciągnąłem komórkę z kieszeni.

‒ Tu Shaun, słucham. ‒ Dlaczego nie jesteś online? ‒ Cześć i tobie, Mahir. Dlaczego jeszcze nie śpisz? Czyżby królowa Bollywoodu nie groziła ci już brakiem seksu przez miesiąc, jeśli natychmiast nie odłożysz klawiatury i nie wrócisz do małżeńskiego łoża? ‒ Śpi ‒ wyjaśnił beznamiętnie. ‒ Dlaczego nie jesteś online? ‒ Na to filozoficzne pytanie odpowiedzieć można wielorako, ale w tej chwili zdecyduję się na „bo mamy towarzystwo, a mamusia mówiła, że jak są goście, to niegrzecznie jest siedzieć przy komputerze, o ile nie masz ich wystarczająco dużo dla wszystkich". ‒ Kłamca z ciebie, Shaunie Masonie. Twoja matka niczego takiego cię nie nauczyła. ‒ Może i nie, ale powinna. Dlaczego potrzebujesz mnie online? ‒ Włącz kanał informacyjny, a sam się przekonasz. Blokuję wszystkie kamery live spoza biura i tłumaczę to problemami technicznymi. Podziękujesz mi później. Mahir się rozłączył. Mahir nigdy nie rozłączał się w ten sposób. Marszcząc czoło, odłożyłem telefon. ‒ Dave? Co próbujesz nam powiedzieć? ‒ Szukałem newsów dotyczących CZKC z ostatnich kilku dni, żeby sprawdzić, dlaczego mamy gościa. Znalazłem informacje z dzisiejszego ranka o włamaniu do oddziału w Memphis. ‒ I...? ‒ I piszą tu, że jeden z naukowców zginął. Nie musiałem pytać który. Za odpowiedź wystarczyła nagła bladość Kelly i sposób, w jaki jej wzrok uciekał na boki, jakby szukała drogi ucieczki z mieszkania. Co było naturalnie, niemożliwe. Kiedy w środku znajdowali się wszyscy mieszkający w budynku pracownicy, drzwi automatycznie się blokowały i otwarcie ich wymagało klucza. Albo badania krwi. Nie byłem jedyną osobą, która szybko dodała dwa do dwóch. Alaric zrobił dwa kroki w tył, niemal przewracając się na służącej za fotel torbie ziarna, którą ktoś zostawił na środku pokoju. Becks została na miejscu i sięgnęła rękami do tyłu. Zawsze miała tam kaburę z jakąś bronią, której nie dało się łatwo zauważyć. Wiedziałem to, bo na próbnych wyjściach w teren w ciągu paru sekund potrafiła ją dobyć. Przejmij kontrolę nad sytuacją albo zrobi się nieprzyjemnie. George wydawała się zaniepokojona. A to niepokoiło mnie bardziej niż świadomość, że być może mamy w mieszkaniu zainfekowanego naukowca z CZKC. Jeśli moja wewnętrzna George zaczyna przejawiać coraz

bardziej skomplikowane cechy, czy oznaczało to, że jestem coraz bardziej obłąkany? I jeśli tak, to czy mi to przeszkadza? ‒ Co niby twoim zdaniem mam zrobić? ‒ zapytałem, w obliczu większego problemu zapominając zupełnie, że nie powinienem rozmawiać z nią przy obcych. To ty szkoliłeś Becks i Dave'a. To oznacza, że najpierw będą strzelać, a potem zadawać pytania. Alaric jeszcze wczoraj byłby pomocny, ale obecnie jest w zbyt dużym szoku po wydarzeniach w terenie, żeby trzeźwo myśleć. Musisz ich uspokoić. Świetnie. Nie dość, że moja siostra była martwa i siedziała w mojej głowie, to jeszcze teraz zaczęła mi rozkazywać. ‒ To się nigdy nie skończy ‒ wymamrotałem, a potem znowu spojrzałem na Kelly. ‒ Jeśli umarłaś, może opowiesz nam, jakim cudem siedzisz przed nami i nie próbujesz nas zjeść? ‒ Zawahałem się i po chwili dodałem: ‒ Właściwie to nie była prośba. ‒ Posłuchajcie uważnie. Wcale nie mówią, że umarłam. Mówią, że znaleziono moje ciało ‒ powiedziała z ostrożnością, którą pamiętałem ze zbyt wielu już konferencji prasowych. Takim tonem posługują się ludzie, którzy coś ukrywają. Przez kilka kolejnych sekund cisza w pomieszczeniu stała się niemal namacalna. Cała nasza czwórka próbowała przetrawić to stwierdzenie. Pierwszy odezwał się Dave: ‒ A więc zostałaś zaliczona do zmarłych, bo rozpoczęłaś amplifikację? ‒ Nie ‒ powiedziała Kelly z naciskiem. ‒ Nie jestem zainfekowana. Jestem gotowa przejść tyle badań, ile tylko potrzebujecie, żebyście w to uwierzyć. Właściwie to kłamała: wszyscy jesteśmy zainfekowani. Każdy urodzony po Powstaniu zostaje zarażony jeszcze w łonie matki, bowiem Kellis-Amberlee swobodnie przenika do organizmu płodu. Różnica polega na tym, że w większości z nas wirus spokojnie drzemie, zamiast przejmować nasze ciała i zmieniać je w stwory prosto z horrorów. Do tego właśnie potrzebne są badania krwi. Nie szukają oznak infekcji, lecz amplifikacji. Co niesie ze sobą kolejne pytanie: proces ten trwa minuty, nie godziny. Jeśli Kelly weszła w kontakt z aktywną formą wirusa w Memphis, jakim cudem mogła przejechać taki kawał aż do Oakland, nie przechodząc po drodze pełnej amplifikacji? ‒ Dlaczego myślą, że nie żyjesz? ‒ Becks była chyba wkurzona, jakby chciała strzelić do Kelly tylko po to, żeby wreszcie zakończyć tę kłopotliwą sytuację. Posłałem jej ostrzegawcze spojrzenie. Popatrzyła na mnie groźnie. George miała rację. Musiałem przejąć kontrolę, zanim zrobi się naprawdę nieprzyjemnie. ‒ Becks... ‒ ostrzegłem ją. ‒ Spokojnie, Shaun. Wiem, że muszę odpowiedzieć na kilka pytań. ‒ Kelly spojrzała w stronę Becks i przemówiła opanowanym tonem: ‒ Myślą, że jestem martwa, bo ciało, które znaleźli, było

moje. Istne pandemonium. Chyba żadne inne słowa nie mogły wywołać większego chaosu wśród mojego zespołu. Nawet „patrzcie, zombie" poskutkowałoby tylko względnym wzrostem zainteresowania i rozpoczęciem poszukiwań czegoś, czym można by go podręczyć. Tylko dlatego, że uważaliśmy ją za przyjaciela, a nie wroga, nie dostała od nas kulki między oczy w tej samej sekundzie, kiedy tylko skończyła mówić. Ale ledwo wypowiedziała ostatnie słowo, Dave był już na nogach i trzymał broń wycelowaną w panią doktor. Po drugiej stronie pokoju Becks zachowywała się jak jego lustrzane odbicie. Alaric wykazał się wyjątkowo zdrowym rozsądkiem jak na Newsie i cofnął się jeszcze dalej, a potem schował za kanapą. Cała trójka krzyczała. Dave i Becks uzgadniali swoje następne kroki, Kelly stała w idealnym bezruchu, trzymając ręce na widoku. Cała się trzęsła, a oczy miała otwarte tak szeroko, że było widać jej białka, ale nawet nie drgnęła. Musiałem to docenić. To najmądrzejsza rzecz, jaką mogła zrobić. ‒ Ludzie! ‒ Klasnąłem w dłonie. Nie potrzebowałem broni, skoro Dave i Becks mieli już Kelly na muszce. Teraz dla odmiany mogłem spokojnie grać dobrego glinę w sytuacji zagrażającej życiu. ‒ Musiała poddać się badaniu krwi, żeby wejść do środka, pamiętacie? Spokój, cholera. Jestem pewien, że da się to jakoś wytłumaczyć. Zerknąłem na Kelly. ‒ Przyjacielska podpowiedź, Doktorku: to naprawdę, naprawdę najwyższa pora, żebyś powiedziała coś, co będzie na tyle sensowne, żeby moi ludzie cię nie zastrzelili. Bo tutaj umarlaki traktowane są jak cele ćwiczebne. Kelly niemal niezauważalnie odwróciła się w moją stronę. Mimo to ręce Dave'a zadrżały, kiedy nacisnął spust z odrobinę większą siłą. Niewystarczająco dużą. Jeśli Kelly nie dysponuje naprawdę doskonałym wyjaśnieniem, będziemy potrzebowali nowego dywanu. ‒ Klonowanie ‒ powiedziała. To kwalifikowało się jako doskonałe wyjaśnienie. ‒ Słucham? ‒ zapytałem niemal jednocześnie z Becks, która powiedziała: ‒ Nie mówisz poważnie! ‒ a także z Dave'em, który rzucił: ‒ Cholera, nie wierzę. Alaric wystawił głowę zza kanapy, a na jego twarzy malowało się niedowierzanie. ‒ Wykorzystywaliśmy technologię klonowania w szpitalach przez ostatnich piętnaście lat ‒ wyjaśniła Kelly, a w jej głosie słychać było gorzkie rozbawienie. ‒ Dlaczego wydaje wam się to takie nieprawdopodobne? ‒ Klonowanie całego ciała jest nielegalne, niemoralne i niemożliwe ‒ powiedziała powoli Becks. ‒ Spróbuj jeszcze raz, księżniczko.

‒ Jeśli potrafimy sklonować nerkę, dlaczego mielibyśmy nie umieć sklonować Kelly? ‒ zapytała Kelly. Becks najwyraźniej nie miała na to odpowiedzi. ‒ Właściwie... ‒ Alaric wstał, wpatrując się w Kelly. Nie wyszedł na środek pokoju, ale przynajmniej porzucił swoje schronienie. To dobry znak. ‒ Klonowanie całego ciała nie jest niemożliwe. Po prostu prawo zezwala na to tylko trzem największym instytutom naukowym. Używają klonów, żeby badać rozwój Kellis-Amberlee. Światowa Organizacja Zdrowia, AWIBMCZ[1]... ‒ ... oraz CZKC ‒ dokończyłem. Wszyscy odwrócili się w moją stronę, nawet Dave i Alaric. Wzruszyłem ramionami. ‒ Potrafię liczyć. A więc możemy klonować ludzi? ‒ Tak ‒ przyznał Alaric. ‒ A CZKC ma przywileje w tej kwestii? ‒ Tak ‒ przyznała Kelly. ‒ I zdecydowali się sklonować ciebie, ponieważ...? ‒ Myślę, że wszystko łatwiej wyjaśnię, gdy nie będę patrzeć na wycelowaną we mnie broń. ‒ Kelly zerknęła na Becks, nerwowo oblizując usta. ‒ Nie jestem do tego przyzwyczajona. ‒ Będziesz się musiała przyzwyczaić, jeśli zamierzasz się tu kręcić. ‒ Podszedłem do apteczki koło szafki z bronią. Sięgnąłem po tester najnowszej generacji. Nie najlepszy na rynku, ale wystarczająco dobry, żebyśmy mogli mu zaufać. Rzuciłem go Kelly. Niewiele brakowało, a upuściłaby go na podłogę. ‒ Utrata zdolności manualnych to wczesna oznaka amplifikacji ‒ stwierdziła Becks. ‒ Na utratę zdolności manualnych cierpią też szczury laboratoryjne otoczone przez ludzi, którzy mają ochotę strzelić im w twarz ‒ powiedziałem. ‒ Lepiej się pośpiesz i daj nam negatywne wyniki, Doktorku, zanim któreś z nas zdecyduje, że skończył się czas dobroci. ‒ Naprawdę wiecie, jak przywitać gościa ‒ rzuciła Kelly. Otworzyła urządzenie i włożyła rękę do środka. ‒ Staramy się ‒ skwitowałem. Becks miała rację w kwestii utraty zdolności manualnych. Wirus praktycznie odcina funkcje mózgu i przejmuje ster nad ciałem. Kiedy zaczyna się amplifikacja Kellis-Amberlee, ofiara traci kontrolę ruchową w imponującym tempie. Wirusy ‒ nawet te modyfikowane genetycznie dla polepszenia warunków życiowych ludzkiej rasy ‒ nie są znowu takie cwane, a nie mają szans poćwiczyć jazdy przed przejęciem kierownicy. Dlatego zombie nie wiedzą, jak zgrabnie posługiwać się palcami, a przez większość czasu kłopoty sprawiają im nawet tak proste czynności jak chodzenie i unikanie ciosów w głowę. Chyba jedyne rzeczy, jakie zombie naprawdę potrafią robić, to gryzienie,

plucie i drapanie. Najprostsze sposoby na zarażanie. Lampki testera Kelly zaczynały swój cykl, kiedy znowu zadzwonił mój telefon. Włączyłem go, nie sprawdzając, kto dzwoni. ‒ Cześć, Mahir. ‒ Nadal tam jest? ‒ Tak, nadal tu jest. ‒ Patrzyłem, jak urządzenie świeci się raz na czerwono, raz na zielono. Zwalczyłem ochotę odwrócenia wzroku. ‒ Sytuacja opanowana? Czerwone, zielone, pauza. Czerwone, zielone, pauza. ‒ Nie jestem pewien. Dave i Becks nadal celują jej w głowę. ‒ Tylko oni? ‒ Alaric jest zajęty chowaniem się za kanapą... ‒ Hej! ‒ ...a ja pomyślałem, że dla odmiany spróbuję zachowywać się rozsądnie. ‒ Naprawdę? I jak ci idzie? Kiepsko, wymamrotała George. ‒ Całkiem nieźle ‒ powiedziałem, żałując, że nie mogę posłać groźnego spojrzenia własnej głowie. Światełka zwalniały, coraz dłużej zatrzymując się na zielonym. ‒ Już prawie kończymy badanie krwi. Chcesz nawiązać wideokonferencję czy coś? Czas zadać doktorce kilka pytań, a ty możesz mieć w zanadrzu jakieś ciekawe kwestie. ‒ Nie mogę. ‒ W jego głosie słychać było prawdziwy żal. Nic dziwnego, oto w głównej siedzibie naszej redakcji dzieją się prawdziwe newsy, a Mahir jako szef działu informacyjnego chrapkę. To dzięki temu był dobry w tym, co robił. ‒ To bezpieczna linia, ale jeśli przejdę na połączenie wideo, zwrócę na siebie uwagę i sam będę musiał odpowiedzieć na kilka pytań. ‒ Domyślam się, że to zły pomysł? Tester Kelly świecił się stabilną zielenią. Uniosła go, uśmiechając się nieznacznie, jakby od początku znała odpowiedź. Dave włożył pistolety z powrotem do kabur. Becks opuściła jeden ze swoich, zawahała się, a potem opuściła też drugi. Kiwnąłem do niej z aprobatą. Masonowie może nie nauczyli mnie, jak dbać o gości, ale z pewnością pokazali mi, że nie należy ich zabijać bez wyraźnego powodu. Mahir westchnął. ‒ Tak. Bardzo zły pomysł. ‒ Mówiłem, żebyś się z nią nie żenił, Mahir. ‒ Nie wracam do tego tematu.

‒ Ja tylko mówię, że nie musiałeś się przejmować takimi bzdurami, gdy żyłeś szczęśliwym, kawalerskim życiem. Słuchaj, muszę kończyć, bo doktorka właśnie okazała się czysta, więc chyba nadszedł czas, żeby ją spytać, co tu robi. ‒ Zadzwoń, jak już będziesz wiedział, co się dzieje. ‒ Jasne ‒ rzuciłem i rozłączyłem się. Kelly opuściła swój tester, najwyraźniej uznając, że wszyscy go widzieli, i powiedziała: ‒ Jestem czysta. Macie pojemnik na niebezpieczne odpady? ‒ Jest zaraz obok apteczki. ‒ Poszedłem w stronę kuchni. ‒ Potrzebuję coli. Jakieś specjalne życzenia, zanim nastanie czas opowiadania historii? Nikt się nie zgłosił. W kuchni miałem wystarczająco dużo prywatności, żebym mógł powiedzieć cicho: ‒ Możemy spróbować trochę ograniczyć te wtrącenia? Nie chcę, żeby Kelly uznała mnie za wariata. ‒ Zawahałem się. ‒ A przynajmniej jeszcze nie teraz. Masz jakiś plan?, zapytała George. ‒ Raczej improwizuję na bieżąco ‒ odpowiedziałem i sięgnąłem po napój, a potem odwróciłem się i ruszyłem z powrotem do pokoju. Kiedy tam dotarłem, Kelly siedziała na kanapie, Alaric na torbie ziarna, o którą się wcześniej potknął, a Dave wrócił do swojego komputera, gdzie przeglądał dane, na wpół zwrócony w stronę pomieszczenia. Tylko Becks nadal stała, wpatrując się w Kelly, jakby spodziewała się, że nasz gość przejdzie zaraz spontaniczną amplifikację. ‒ Ależ z nas wesoła zgraja, czyż nie? ‒ Złapałem składane krzesło spod ściany naprzeciwko i postawiłem je przed korytarzem przy wejściu. Tylko ja decydowałem, kto wchodzi albo wychodzi, i nie zamierzałem tego nikomu ułatwiać. Mogło być zabawnie, ale nie łatwo. ‒ Jestem weselsza, gdy na mojej kanapie nie siedzi trup ‒ powiedziała Becks, a potem podeszła do swojego komputera i powoli opadła na krzesło. ‒ Jak większość ludzi. ‒ Odwróciłem się do Kelly. ‒ I skoro już o tym mówimy, czas na historyjkę. To co, Doktorku? Co się dzieje? Kelly westchnęła. Było to ciche, pełne zmęczenia westchnienie, które w bardzo krótkim czasie przekazało mnóstwo informacji. Kobieta znajdowała się na skraju wyczerpania, a jednak wymagano od niej, żeby znalazła rezerwy, o których istnieniu nie miała pojęcia. A teraz nawet te rezerwy były już na wyczerpaniu. Może słowo „trup" wcale nie było taką przesadą. Czekałem w napięciu na opowieść. ‒ Doktor Wynne przesyła pozdrowienia. No i proszę.

Doktor Joseph Wynne to przełożony Kelly w CZKC w Memphis. Oprócz tego był człowiekiem, który odebrał telefon George'a, gdy prosiła o pomoc tej nocy, gdy zginęła Buffy. Wiedzieliśmy, że wpadliśmy w pułapkę ‒ trudno było tego nie zauważyć, skoro ludzie strzelali w nasze opony i w ogóle ‒ ale nie mieliśmy pojęcia, jak bardzo mamy przerąbane, dopóki nie skontaktowaliśmy się z CZKC. Ktoś zadzwonił do nich przed George. Ten pierwszy rozmówca powiedział, że wszyscy byliśmy w trakcie amplifikacji, nie tylko Buffy. A skoro znajdowaliśmy się na terenie potwierdzonego wybuchu epidemii, doktor Wynne mógłby legalnie zlecić naszą natychmiastową egzekucję. Nie zrobił tego. To oznaczało, w pewien bardzo pokręcony sposób, że wisiałem mu przysługę. ‒ Naprawdę? ‒ dopytałem tak neutralnym tonem, na jaki tylko było mnie stać. ‒ Kazał przekazać wam kartę pamięci z informacjami. ‒ Podniosła swoją teczkę z podłogi i otworzyła, a potem przez chwilę przetrząsała zawartość, by w końcu wyciągnąć kartę pamięci. Uniosłem brew. Kiedy Kelly podała mi przedmiot, na jej twarzy pojawił się cień uśmiechu. ‒ Myślałeś, że zdołałam wyhodować swojego klona i sfingować własną śmierć bez wsparcia? ‒ Chyba nie ‒ przyznałem. ‒ Alaric, włóż kartę do czytnika. ‒ Alaric skoczył na równe nogi, wyrwał kartę z ręki Kelly i rzucił się do komputera z taką prędkością, że spodziewałem się zobaczyć znaki na podłodze. Parsknąłem śmiechem, a potem odwróciłem się z powrotem do Kelly. ‒ A teraz naprawdę czas na historię, Doktorku. ‒ Owszem ‒ zgodziła się. Wyjęła z teczki plik kopert i wstała, a potem okrążyła pokój. Każde z nas dostało swoją kopertę, a potem Kelly wróciła na kanapę, sprawiając wrażenie niemal zadowolonej. Znałem ten wyraz twarzy. Tak wyglądają ludzie, którzy spełnili swój obywatelski obowiązek, zgłaszając wybuch epidemii lokalnym mediom, a teraz planują usiąść i pozwolić innym zająć się tym problemem. To wyraz twarzy kogoś, kto gdzieś głęboko w duszy wie, że właśnie przekazuje pałeczkę. Przekazywaniu pałeczki rzadko towarzyszą pisemne notatki. Zajrzałem do koperty, a moja wrodzona paranoja kazała mi sprawdzić, czy w środku nie znajdują się pułapki na myszy albo dziwny biały proszek, a dopiero potem pozwoliła wyjąć zawartość. Papier. Jakieś spięte razem raporty, kilka luźnych notatek, a do tego jeszcze trochę danych statystycznych. Nie rozumiałem większości tego, na co patrzyłem, co nawet mnie nie dziwiło. Nigdy nie byłem dobry w cyferkach. Uniosłem wzrok. Kelly wpatrywała się we mnie intensywnie. Pozostali przeglądali zawartość swoich kopert. Wyglądało na to, że miałem zadbać, by mówiła dalej. Pomachałem dokumentami i zapytałem:

‒ Co to jest? ‒ To historia. ‒ Rozsiadła się wygodniej na kanapie i zamknęła oczy. Wyraz „przekazywania pałeczki" zniknął z jej twarzy, zastąpiony przez głębokie i trwałe zmęczenie. Kiedy zaczęła mówić, nadal miała opuszczone powieki. Może dlatego, że pomagało jej to skupić się na faktach, chociaż nie sądzę. Wydaje mi się, że po prostu nie chciała ryzykować, że zobaczy wyraz mojej twarzy. ‒ Pierwsze potwierdzone przypadki zachorowań na Kellis-Amberlee miały miejsce w 2014 roku. To wtedy wirusy zostały wprowadzone do biosfery, gdzie się spotkały i zdołały skutecznie połączyć. Nowe szczepy wirusów są albo potomkami różnych pierwszych zarażeń Marburg Amberlee, albo rezultatem bardzo niewielkiej, naturalnej mutacji, do której doszło na odizolowanych obszarach geograficznych. Na całym świecie grypa Kellisa spotykała się z Marburg Amberlee, tworząc Kellis-Amberlee. To nie jest naturalne zachowanie wirusów. Żaden z patogenów biorących w tym udział nie był naturalnym wirusem. Kellis-Amberlee był stabilny i praktycznie niezmienny od czasu swoich „narodzin". Becks wydawała się wstrząśnięta. ‒ Zapisaliśmy się na jakieś seminarium czy coś? ‒ Uniosłem rękę, żeby ją uciszyć. Prychnęła i zamilkła. Kelly kontynuowała: ‒ Pierwsze przypadki potwierdzonej infekcji Kellis-Amberlee przechodzącej w formę aktywną w odizolowanych częściach ciała, czyli tak zwane stany rezerwuarowe, zostały zarejestrowane w 2018. Mogły pojawiać się już wcześniej, ale nie mieliśmy warunków do śledzenia ich. Infrastruktura nadal była w zbyt kiepskim stanie. ‒ Ma to sens ‒ zgodziłem się. Powstanie potężnie zdziesiątkowało społeczność medyczną. Lekarze i pielęgniarki jako pierwsi ulegli zarażeniu, a na całym świecie szpitale musiały radzić sobie bez personelu, kiedy toczono i teoretycznie wygrano pierwsze walki w ramach Powstania. Teoretycznie, bo ciężko określić konflikt o tak wysokiej liczbie ofiar jako wygrany. Nadal mamy szpitale i ludzi, którzy mogą z nich korzystać, więc chyba należy uznać to za wygraną, przynajmniej na tę chwilę. Kąciki ust Kelly uniosły się w uśmiechu. ‒ Mogłabym zacząć wymieniać pierwsze przypadki znanych nam odmian zespołu rezerwuarowego, ale wątpię, by was to interesowało, a poza tym nie mają zbyt wielkiego zastosowania w tej sytuacji. Pokazywały się jeden po drugim, nie wychwycono żadnych prawidłowości, a do tego były nieuleczalne, tak jak wirusmatka. W tej opowieści liczy się coś innego: jeśli raz nabawisz się zespołu rezerwuarowego, towarzyszy ci do końca życia.

Ma rację, potwierdziła gorzko George. Siatkówkowe Kellis-Amberlee rozwinęło się u niej, kiedy była dzieckiem, i cierpiała z tego powodu aż do śmierci. W szkole średniej śmiali się z niej i grozili, że zabiorą jej okulary, jednak nigdy tego nie zrobili. W końcu zawsze istniało jakieś ryzyko, że zarażą się jej „syfem". A tak przy okazji to gówno prawda. Nie da się zarazić aktywną formą Kellis-Amberlee, o ile nie ma się z nią bezpośredniego kontaktu, a George nie wypacała wirusa. On po prostu żył w jej oczach przez cały czas, czekając na dzień, w którym będzie mógł pohasać w całym jej ciele. Co wreszcie nastąpiło. Musiałem zmusić się, by znowu zacząć mówić, zanim całkiem pogrążę się w rozmyślaniach o tym, co stało się George'owi. To nie był dobry moment. ‒ A więc jaki jest morał z tej historii? ‒ zapytałem, ciesząc się, że mój głos brzmiał dość naturalnie. ‒ Zespół rezerwuarowy ssie? ‒ Zespół rezerwuarowy jest manifestacją zachowania wirusa, którego cel i przyczyny są nam nieznane ‒ dodał Dave. Wszyscy prócz Kelly spojrzeli w jego stronę. On tylko wzruszył ramionami. ‒ Uczęszczałem na kilka przedmiotów z wirusologii przed wyjazdem na Alaskę. Uznałem, że może się przydać do tego całego „nieumierania". ‒ Ach. ‒ Dave pojechał na Alaskę w zeszłym roku, kiedy zmarła połowa naszego zespołu. W zamarzniętej, pełnej zombie tundrze był chyba bezpieczniejszy niż my w Sacramento. Było w tym coś ironicznego. Zawahałem się. ‒ Czekaj. Chyba nie twierdzisz, że nikt nie wie, co właściwie robi zespół rezerwuarowy? ‒ Istnieją pewne teorie ‒ powiedziała wymijająco Kelly. Spojrzałem na nią. Jej twarz przypominała maskę. Miała zamknięte oczy i nie dało się odczytać, co chodzi jej po głowie. Jeśli chce stosować ten trik, powinna zacząć nosić okulary, wtrąciła George. Ja nic nie powiedziałem. Po prostu czekałem. Kelly pokręciła nieznacznie głową i ciągnęła: ‒ Ostatni rok poświęciłam na badania nad zespołem rezerwuarowym. CZKC ma w bazie każdego, u kogo stwierdzono tę przypadłość, ale nikt nie wykorzystał tych danych do poważnych badań. Dlatego pomyślałam, że ja się tym zajmę. ‒ Hej, to nieprawda ‒ zaprotestowałem. ‒ George ciągle brała udział w jakichś badaniach. Co chwilę pojawiał się nowy palant w kitlu, który chciał pogrzebać w jej oczach i zobaczyć, co się stanie. ‒ Prowadzono badania nad poszczególnymi rodzajami rezerwuarów, ale nikt nie próbował przyjrzeć się temu zespołowi jako całości. ‒ Kelly jeszcze mocniej wbiła się w kanapę. ‒ Co jest jego przyczyną? Dlaczego pojawia się w konkretnych częściach ciała? Dlaczego wirus się nie

rozprzestrzenia? Według naszej wiedzy na temat wirusa każdy chory na zespół rezerwuarowy powinien od razu przejść amplifikację, a jednak tak się nie dzieje. Ludzie cierpią na tę dolegliwość aż do śmierci. To nie ma sensu. ‒ I tym się właśnie zajmowałaś? Ledwo widoczne skinienie. ‒ Aha. Wtedy to odkryłam. ‒ Co odkryłaś? ‒ zapytał Alaric. ‒ Przyjrzyjcie się statystykom. ‒ Kelly westchnęła, odchylając do tyłu głowę. ‒ W pierwszej kolumnie macie całą ludność. W drugiej procent populacji cierpiący na zespół rezerwuarowy. Typ w tym przypadku nie ma znaczenia. Spojrzałem na rząd cyferek. Gdzieś już widziałem dane z trzeciej kolumny. Zaryzykowałem przypuszczenie: ‒ W trzeciej są przypadki śmierci związane z KA? ‒ Tak. ‒ Więc co jest w czwartej kolumnie? Tym razem odpowiedziała Becks, głosem pełnym przerażenia. Udało jej się dodać dwa do dwóch odrobinę szybciej niż reszcie, ale to nagłe olśnienie nie sprawiło jej radości. ‒ O mój Boże. To... to liczba przypadków śmiertelnych pośród ludzi cierpiących na zespół rezerwuarowy, prawda? Kelly kiwnęła głową. Zmrużyłem oczy i spojrzałem na cyfry. Nie przemawiały do mnie. Miałem właśnie otworzyć usta, kiedy George odezwała się, bardzo cicho, Spójrz jeszcze raz, Shaun. Posłuchałem jej. I zrozumiałem. ‒ To nie może być prawda ‒ powiedziałem i nagle zrobiło mi się zimno. Zespół rezerwuarowy nie zwiększa ryzyka infekcji; właściwie to wręcz często je zmniejsza, bo większość cierpiących na to schorzenie ludzi ma jeszcze większą paranoję niż reszta społeczeństwa. Jednostki takie jak pracująca w terenie George czy Emily Ryman ‒ która opiekowała się końmi nawet po tym, jak nabawiła się siatkówkowego KA ‒ stanowiły raczej wyjątek od reguły. Kelly westchnęła, otwierając oczy po raz pierwszy od chwili rozpoczęcia swojego wykładu. ‒ Też tak myślałam ‒ powiedziała, patrząc prosto na mnie. ‒ Sprawdzałam dane raz po raz. Kazałam stażyście sześć razy wyciągać je ze spisu ludności. Te liczby są prawdziwe. ‒ Ale... ‒ Mniej niż jedenaście procent populacji cierpi na zespół rezerwuarowy. W ostatnim roku stanowili trzydzieści osiem procent ofiar KA. ‒ Kelly mówiła ponurym głosem. Jej zmęczenie nagle

zaczynało nabierać sensu. ‒ To zupełnie wbrew danym statystycznym. ‒ Może to jakiś błąd ‒ zasugerował Dave. ‒ Anomalie statystyczne się zdarzają, prawda? Becks prychnęła. ‒ Jasne, a szanowani lekarze z CZKC codziennie klonują swoich podwładnych i pozorują ich śmierć z powodu anomalii statystycznych. Normalka. ‒ Dane pochodzą nawet sprzed dekady i pozostają niezmienne do dziś. Każdego roku umiera więcej ludzi z zespołem rezerwuarowym, niż można by się spodziewać. Nie z powodu samorzutnej amplifikacji, głupoty ani też żadnego innego powodu, który potrafiłabym znaleźć. I nikt nigdy nie zastanawiał się, czy coś z tym jest nie tak. ‒ Zawahała się, kręcąc nieznacznie głową. ‒ Tak nie powinno być. Proponowano różne projekty, żeby zająć się tymi danymi, a jednak wszystkie zamykano. Zawsze było coś ważniejszego, pilniejszego, bardziej imponującego. Mieszała się do tego polityka i zespół rezerwuarowy spychano na margines. Raz za razem. ‒ Twoim zdaniem to celowa blokada? ‒ zapytał Alaric. ‒ W ostatnim roku przeprowadzono kosztujące sześć miliardów dolarów badania nad nowym szczepem MRSA, który stworzono w dwóch szpitalach w Karolinie Północnej. Mogliśmy to zrobić za jedną trzecią budżetu i z pomocą połowy ludzi. Tyle bezsensownej pracy... Tyle cholernej, bezsensownej pracy. ‒ Potarła skronie z wyraźną frustracją. ‒ CZKC jest finansowane przez rząd. Powinniśmy działać jako niezależna organizacja, ale wyszło inaczej. ‒ Tate był w to zamieszany? Pytanie zostało wypowiedziane cicho i spokojnie. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że je zadałem. ‒ Nie w tym przypadku ‒ odparła Kelly. Nadzieja pojawiła się i znikła, gdy dziewczyna ciągnęła dalej: ‒ Był jednym ze zwolenników kontynuacji badań nad rakiem, bo kiedy znajdziemy lek na Kellis-Amberlee, wróci problem nowotworów, rozumiecie. Z tego powodu coraz więcej naszych funduszy przeznacza się na tego typu cele, a zespół rezerwuarowy jest wciąż ignorowany. ‒ O jak dużej części funduszy CZKC mówimy? ‒ zapytał Alaric. ‒ O jedenastu miliardach dolarów. Dave zagwizdał, długo i nisko. ‒ Drobniaki to nie są. ‒ Nie, nie są. Powiedziałabym, że może raptem ze dwadzieścia procent naszego budżetu naukowego wydane zostaje na projekty dotyczące schorzeń towarzyszących Kellis-Amberlee. Całą resztę przepuszcza się na badania, które dobrze wyglądają, ale nie mają żadnego zastosowania. ‒ Nie dało się nie zauważyć jej frustracji. ‒ Zupełnie jakby ktoś próbował powstrzymać nas przed odkryciem, jak właściwie działa ten wirus.

Zapewne właśnie tak się dzieje, skomentowała George. ‒ Nie wiedziałem, że to w ogóle możliwe ‒ powiedziałem. ‒ W końcu jesteście z CZKC. ‒ Ale ktoś musi płacić rachunki. ‒ Racja. ‒ Podniosłem się nagle i ruszyłem z powrotem do kuchni z prawie pełną puszką coli w jednej ręce i stertą papierów w drugiej. Za moimi plecami Kelly zaczęła pytać, gdzie idę, ale Becks szybko ją zgasiła. Becks rozumiała. Becks zawsze rozumiała. Kuchnia była zimna, ciemna i, przede wszystkim, pusta. Odłożyłem swoje rzeczy na blat, odwróciłem się twarzą do ściany i zacząłem uderzać w nią metodycznie i z całej siły dłońmi. Odgłosy odbijały się echem po pomieszczeniu niczym strzały z broni ‒ głośne i kojące. Przy czwartym ciosie pękła mi skóra na knykciach. Potem zacząłem czuć się coraz lepiej. Zazwyczaj tak było. Ból rozganiał mgłę w mojej głowie. Przynajmniej na tyle, bym znowu mógł myśleć. Poza tym lepiej, żebym bił ścianę, niż ludzi. Ktoś, kto kontrolował fundusze CZKC, kontrolował ich badania. Ktoś zabierał pieniądze z projektów dotyczących Kellis-Amberlee i ładował je w te zajmujące się chorobami niestanowiącymi już żadnego problemu, które w ogóle nie powinny interesować CZKC. A zamieszany w to był gubernator Tate. Człowiek, który zabił moją siostrę. Człowiek, który zmienił wszystko. Jeśli Tate maczał w tym palce... Tate był w to zamieszany, a razem z nim każdy, kto dla niego pracował, powiedziała George ze spokojem, na który mnie nie było stać. Musimy jej pomóc. Musimy się dowiedzieć, co się dzieje. To może być nasza szansa, Shaun. Może uda nam się dotrzeć do mózgów operacji. ‒ No. ‒ Przestałem uderzać w ścianę i wziąłem słaby wdech, przyglądając się nowemu wgnieceniu, które pojawiło się obok kilkunastu innych. Straciliśmy kaucję już dawno temu. ‒ Wiem. Świetnie. Pomagając Kelly, mogliśmy dowiedzieć się, kto manipulował CZKC. Mogliśmy znaleźć ludzi, którzy kazali Tate'owi zabić George'a. A potem... Może potem oboje będziemy mogli zaznać spokoju. Obmyłem dłoń w zlewie, posmarowałem kremem antyseptycznym i owinąłem ją gazą, a potem wróciłem do pokoju. Nie było sensu dłużej straszyć Kelly. ‒ Przepraszam za to ‒ powiedziałem. ‒ Musiałem trochę odreagować. ‒ Nie ma sprawy, szefie ‒ odezwał się Dave. Alaric i Becks kiwnęli zgodnie głowami. Kelly przygryzła wargę. ‒ Czy... czy wszystko w porządku? ‒ Nie bardzo, ale możemy udawać, że jest inaczej. ‒ Podszedłem do swojej miejscówki, za późno zdając sobie sprawę, że zostawiłem rzeczy w kuchni. Nieważne. ‒ A więc nikt nie próbował się dowiedzieć, dlaczego umiera tak wielu ludzi z zespołem rezerwuarowym?

‒ Zgadza się. ‒ Kelly mrugnęła, najwyraźniej zbita z tropu moim powrotem do wcześniejszego tematu. A potem kiwnęła głową. ‒ Ostatnio mamy nowych stażystów, są bardzo entuzjastyczni i za wszelką cenę chcą się wykazać. Jeden z nich zauważył te anomalie przy okazji pracy nad papierami i poinformował o tym doktora Wynne'a. Coś było nie tak. Zapytałam, czy mogę się temu przyjrzeć. Doktor Wynne był równie zaskoczony i zgodził się. ‒ Tak się to zaczęło? ‒ zapytał Alaric. ‒ Myślałam, że to fałszywe dane. Myślałam, że podążam tropem błędu statystycznego. Zamiast tego... to było coś wielkiego. Kiedy zdałam sobie sprawę, z czym mam do czynienia, zebrałam grupę zaufanych ludzi. Ktoś zabija chorych na zespół rezerwuarowy w naprawdę przerażającej liczbie. ‒ Zadrżała i odetchnęła. ‒ A kiedy moi ludzie zaczęli grzebać głębiej, nas też zaczęli wybijać. ‒ Słucham? ‒ zapytała z naciskiem Becks. O cholera, powiedziała George. W duchu powtórzyłem to samo. ‒ Kiedy rozpoczęliśmy te badania, było nas ośmioro. Teraz zostałam tylko ja. ‒ Kelly pociągnęła nosem. Bez cienia zaskoczenia zdałem sobie sprawę, że jest bliska płaczu. ‒ Potrzebuję pomocy. Nie wiedziałam, gdzie indziej mogłabym się udać. Wymieniliśmy z Becks spojrzenia. Dave i Alaric zrobili to samo. A potem wszyscy odwrócili wzrok w moją stronę, jakby spodziewali się, że to ja podejmę decyzję. Ach, tak. Przecież nie ma George'a. Cholera. Odnoszę wrażenie, że w tej branży każdy może opowiedzieć historię o tym, jak jego rodzina wspierała go, gdy piął się po szczeblach kariery dziennikarskiej. Ojciec Alarica zapłacił za jego studia, nie stawiając mu żadnych warunków ‒ stypendium tatusia. Dave pochodzi z dużej rosyjskiej familii, która jest z niego tak dumna, że omal nie pęknie. Rodzice Maggie kupują jej wszystko, co tylko się Fikcyjnej zamarzy, a starzy Mahira tak się cieszą z zawodu syna, że wysyłają mu paczki do biura. Nie dość, że z Anglii, to jeszcze do biura, w którym on w zasadzie nie pracuje. Tak bardzo się cieszą. Shaun może i nienawidzi Masonów, ale ci przynajmniej wspierali jego wybór drogi życiowej. Żadnych kotylionów, żadnych przyjęć, żadnego „och, kochanie, przejdzie ci" albo „prosimy, skarbie, tylko ten jeden wieczór". Tylko jeden wieczór, tylko jeden taniec, tylko jedna jedwabna sukienka, a potem ani bym się obejrzała, a byłabym kolejnym produktem Fabryki Idealnych Żon Westchesterów, z dumą prezentującej doskonałe wyroby od czasów Mayflower. Jestem członkinią Córek Rewolucji Amerykańskiej. Znam fokstrota, quickstepa, walca i tango. Wiem, jak planować przyjęcia, konwersować w towarzystwie i ignorować czyjąś osobowość, maniery i higienę w imię tego, co liczy się naprawdę: jego nazwiska i stanu konta.

Tego właśnie nauczyli mnie rodzice. Wychowali mnie tak samo jak moje siostry ‒ na słodką, uprzejmą, piękną i dostępną dla składającego najwyższą ofertę. Szkoda, że miałam inne pomysły. Moja rodzina traktuje mnie jak czarną owcę i zostanę wykreślona z drzewa genealogicznego dzień po tym, jak moje zdjęcie trafi na Ścianę. Jestem dziewczynką, która nie chciała się bawić grzecznie z innymi dziećmi i musiała wyjść, żeby pobrudzić sobie ręce. W takie dni jak ten najbardziej brakuje mi Georgii. Może i porzuciłam newsy na rzecz Irwinów, kiedy tylko nadarzyła się taka okazja, ale Georgia rozumiała, gdy opowiadałam o swojej rodzinie i o tym, iż wcale mi nie żal, że ich zawiodłam. Te same cechy, które czyniły ją kiepską przyjaciółką, sprawiały, że była doskonałą szefową, i wydaje mi się, że z nią byłoby znacznie łatwiej. Mamo, tato? Następną okropną rzecz, jaką zrobię publicznie, dedykuję wam. Udławcie się. ‒ z Czarująco nieszczerej, bloga Rebeki Atherton, 8 marca 2041

Witajcie, Kochani! Mam nadzieję, że jesteście gotowi na gorący romans, emocjonującą przygodę, tragiczną miłość i mroczne sekrety, bowiem to wszystko i jeszcze więcej zagości na moim blogu w tym tygodniu. Każdego wieczoru od siódmej do dziesiątej czasu pacyficznego będę na czacie i chętnie porozmawiam o wszystkim, czego tylko zapragną Wasze małe serduszka. Jestem Waszą osobistą Szeherezadą i całą noc będę snuć dla Was historie. Witajcie w Domu Strachów Maggie ‒ mam nadzieję, że zostaniecie na dłużej. Będę za Wami tęsknić, gdy Was zabraknie. ‒ z Dmuchawca mego, bloga Magdalene Grace Garcii, 11 kwietnia 2041

Cztery ‒ Co robimy? Chociaż to Becks się odezwała, cała trójka moich pracowników patrzyła na mnie z niemal identycznym wyrazem niecierpliwego wyczekiwania na twarzach. A ja ledwie mogłem się powstrzymać, żeby nie odwrócić się i nie uciec z pokoju. Spodziewali się polecenia; spodziewali się, że to ja podejmę decyzję; spodziewali się, że będę George'em. ‒ Co robimy? ‒ powtórzyłem w nadziei, że uznają to pytanie za retoryczne. Osoba będąca adresatem nie zrobiła tego. Istnieje jeszcze trochę litości na tym świecie. Dowiemy się, co się dzieje, i wykrzyczymy to całemu światu, powiedziała George. Powtórzyłem każde jej słowo z milisekundowym opóźnieniem, tworząc dziwaczne echo, które tylko ja mogłem słyszeć. Zrobimy to, co do nas należy. Wyjdziemy i zaczniemy szukać prawdy. Kiedy skończyłem ‒ skończyliśmy ‒ naszą małą przemowę, cała czwórka gapiła się na mnie. Alaric pierwszy odwrócił wzrok, pochylając lekko głowę i wracając do swojego komputera. Gdy chodzi o podejmowanie decyzji, zawsze chciał, żebym był moją siostrą, ale gdy już tak było, nigdy mu to nie odpowiadało. ‒ To świetnie i w ogóle, ale musimy jeszcze ustalić kilka rzeczy ‒ powiedział Dave. Uniósł palec. ‒ Co robimy z doktorką? ‒ Drugi palec. ‒ Jeśli nie mamy pewności, że możemy bezpiecznie kontaktować się z CZKC, gdzie mamy, do cholery, zacząć? ‒ Trzeci palec. ‒ Co powiemy reszcie załogi? To już nie jest kwestia małej grupki w vanie. To biznes. Nie powinniśmy podążać za materiałem, o którym nie możemy pisnąć słówka; zniknąć wszystkim z oczu, spodziewając się, że to łykną. ‒ Zadzwoń do Ricka i zobaczymy, co powie ‒ wtrąciła Becks. ‒ Coś mi się wydaje, że nie możemy zadzwonić do wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych i pochwalić się, że mamy martwego naukowca z CZKC, który mówi, że ktoś chce zatuszować jej badania ‒ odpowiedziałem. ‒ Zadzwonimy do Ricka, ale najpierw potrzebujemy więcej informacji. Becks wydawała się udobruchana. Rick Cousins był kiedyś naszym Newsie. Teraz pomaga rządzić krajem. Dzięki temu mamy łatwiejszy dostęp do prezydenta, ale jeśli chcemy ogłosić, że

niebo zaraz spadnie nam na głowę, potrzebujemy dowodów. ‒ A co z resztą? ‒ zapytał Dave. ‒ Poczynając od twojego trzeciego pytania, powiemy Mahirowi, bo on już o tym wie, i powiemy Maggie ‒ oznajmiłem. ‒ Reszta wyjdzie w praniu. Dave zmarszczył brwi. ‒ Dlaczego wtajemniczamy w to Maggie? ‒ Dlatego, że jest szefem Fikcyjnych. Jeśli cała sprawa urośnie do tak wielkich rozmiarów, że będziemy musieli w nią zaangażować całą ekipę, chciałbym, żeby miała czas na decyzję, jak przekazać wieści swoim ludziom ‒ wyjaśniłem. A poza tym tak wypada, dodała George. ‒ No, właśnie ‒ wymamrotałem. ‒ Przecież wiedziałem. Moi współpracownicy nauczyli się już nie komentować tych rozmów z George'em. Kelly nie. Marszcząc czoło, zapytała: ‒ Masz słuchawkę w uchu? ‒ Słucham? ‒ Cholera. ‒ Yyy... nie do końca. ‒ Więc z kim rozmawiasz? Nie dało się z tego wyjść inaczej, niż mówiąc prawdę. Wzruszyłem ramionami i powiedziałem: ‒ Z Georgią. Kelly zawahała się, a emocje na jej twarzy ścigały się niczym stado zombie goniące za rządową grupą łowiecką. W końcu zdecydowała się na najprostszą odpowiedź: ‒ Rozumiem. Ledwo udało mi się opanować i nie podejść do niej, by wszcząć bójkę. Tak zazwyczaj radziłem sobie z ludźmi, którzy posyłali mi tego typu spojrzenie, tę okropną mieszankę zaskoczenia, szoku i litości. Pół roku temu nie zdołałbym się powstrzymać. Pół roku temu myślałem o wiele mniej trzeźwo. Może zwariowałem, ale zamierzałem być wariatem, który zachowuje się ostrożnie, dopóki wszystko się całkiem nie posypie. ‒ Każdy radzi sobie na swój sposób ‒ wyjaśniłem z werwą. ‒ Dave, Maggie jest online? Moglibyśmy się z nią teraz połączyć. ‒ Odpowiedź negatywna ‒ powiedział bez zastanowienia. Posłałem mu zaciekawione spojrzenie. Wzruszył ramionami. ‒ Miała wczoraj imprezę filmową. Będzie spać jeszcze przez kilka godzin. ‒ Żyje w nocy czy próbuje się tak wytrenować? ‒ zapytała Becks. Spojrzała na mnie i dodała: ‒ Nie jestem pewna, czy mi to pasuje.

‒ Wtajemniczenie Maggie? ‒ Niewtajemniczenie całej reszty. ‒ Ilu ludzie pracuje dla serwisu? Becks zawahała się. ‒ Yyy... nie jestem pewna. ‒ I dlatego musimy zrobić to tak, jak mówię. Bo ja też nie jestem pewien. ‒ Wskazałem gestem serwer. ‒ Jak powiedział Dave, to już nie jestem ja i ekipa, która zmieści się do vana. To biznes. Wiesz, dlaczego szpiegostwo korporacyjne nadal ma się świetnie, chociaż kary za nie są coraz wyższe? ‒ Bo ludzie są chciwi? ‒ rzucił Alaric. ‒ Źle osądzają sytuację z powodu niewystarczającej liczby danych? ‒ powiedziała Kelly. ‒ Ludzie mają to w dupie ‒ zaproponował Dave. Wskazałem na niego. ‒ Oto nasz wygrany. Ludzie mają to w dupie. Kiedy pracujesz z tak dużą grupą, że nie możecie się wszyscy razem umówić na drinka, zaczynacie mieć wszystko w dupie. I wtedy zaczyna się polityka. Czy ufam każdemu, z kim pracuję na co dzień? Tak. Zaufałbym każdemu naszemu Irwinowi w terenie i każdemu Newsie, że przekaże prawdę zgodnie ze swoimi przekonaniami. Ale gdy ruszamy na łowy z historią w stylu „CZKC ma nielegalne klony, a jego martwi naukowcy nie są tak naprawdę martwi, no i, właśnie, może ktoś blokuje pewne ścieżki badawcze", zaraz jakiś gość to komuś wypapla. Zrobi to dla pieniędzy, dla lepszej pracy na innej stronie albo dlatego, że to po prostu zbyt dobre, żeby się tym nie podzielić. Każdy kolejny wtajemniczony w tę sprawę to kolejna szansa, że wszystko się wyda, zanim będziemy na to gotowi, a wtedy mamy przesrane. ‒ Niektórzy bardziej niż inni ‒ wymamrotała Kelly półgłosem. ‒ Zaufałeś nam w kwestii Tate'a ‒ wtrąciła Becks. ‒ Wtedy nie mieliśmy wyjścia i nie znaliśmy prawdziwej stawki, tak jak teraz ‒ powiedziałem. ‒ Powiemy Mahirowi, Maggie i nikomu więcej, dopóki nie dowiemy się, co się dzieje. Ktoś ma ochotę zaprotestować? Nikt się nie zgłosił. ‒ Świetnie ‒ powiedziałem, rozejrzawszy się jeszcze raz dookoła. ‒ Doktorku? Z tego, co mówisz, CZKC odpada. Rozumiem, że Światowa Organizacja Zdrowia również. Skinęła delikatnie głową. ‒ I jeszcze AWIBMCZ. Nie damy rady skontaktować się z nimi tak, żeby CZKC się o tym nie dowiedziało. Ale... ‒ Zawahała się. ‒ Ale co? ‒ zapytała Becks. ‒ Przepraszam, Doktorku, ale nie możesz przyłazić tu ze swoimi

trupami, spiskiem i całym tym szaleństwem, a potem zataić coś, od czego moglibyśmy zacząć. Kelly otarła oczy, jakimś cudem nie rozmazując sobie przy tym tuszu, a potem powiedziała: ‒ Wspomniałam, że nie było zbyt wielkich funduszy na badania nad zespołem rezerwuarowym. Moja ekipa miała błogosławieństwo dyrektora, a mimo to pracowaliśmy z mocno okrojonym budżetem. Ciągle zabierano nam stażystów, a laboratorium... nieważne. To nie ma znaczenia. Liczy się to, że prawie wszyscy specjaliści przeszli do sektora prywatnego, żeby kontynuować swoje własne badania. Mam listę. ‒ Dzięki ci, Boże ‒ powiedział Dave, teatralnie patrząc w sufit. ‒ Dave, przestań. ‒ Skupiłem się na Kelly. Trzymała się lepiej, niż bym się tego spodziewał. Typowi naukowcy zazwyczaj niezbyt dobrze sobie radzą, gdy nagle sytuacja zmusza ich do opuszczenia laboratorium i powrotu do prawdziwego świata. ‒ To wszystko, Doktorku? Kelly zaczerpnęła powietrza i powiedziała: ‒ Nikt spoza CZKC nie wiedział, czym zajmuje się mój zespół. Pokój pogrążył się w martwej ciszy, kiedy Dave i Alaric przestali stukać w klawisze, a Becks i ja tylko gapiliśmy się na Kelly. Przez chwilę bałem się, że nie będę w stanie opanować wzburzenia ‒ jej wyznanie było o jednym za dużo w kolumnie „Dlaczego nie mówiłaś od razu?". Czy to jej wina? Nie. Ale nagle stało się to naszym problemem. Uspokój się, ostrzegła George. Musimy skłonić ją do dalszych wyznań. ‒ Ty tak twierdzisz ‒ rzuciłem. Kelly zamrugała, spojrzała na Becks, a ta pokręciła głową. Moi ludzie mieli czas, żeby nauczyć się rozróżniać, kiedy mówię do nich, a kiedy do George'a. Całe szczęście. To nie jej wina. ‒ Wiem. ‒ Odwróciłem się i uderzyłem pięścią w ścianę. Kelly podskoczyła, piszcząc cicho. Przyniosło mi to satysfakcję, nawet jeśli poczułem się gorzej z powodu całej sytuacji. Była już dość wystraszona. ‒ Przepraszam, Doktorku. Ja po prostu... przepraszam. Jestem trochę zaskoczony, to wszystko. ‒ W porządku ‒ powiedziała. Jej wzrok mówił wprawdzie coś zupełnie innego, ale to musiało wystarczyć. Potrząsnąłem ręką, żeby uśmierzyć ból, i policzyłem do dziesięciu, zastanawiając się nad implikacjami słów Kelly. Zawsze zdawaliśmy sobie sprawę, że ktoś z CZKC był zamieszany w próbę objęcia prezydentury przez gubernatora Tate'a przy użyciu Kellis-Amberlee jako broni, a informacje od Kelly tylko to potwierdziły. Nie mieliśmy jednak dowodu, który pozwoliłby nam przeprowadzić zdecydowane śledztwo w sprawie jednej z najpotężniejszych organizacji na świecie. „Daj mi fakty, a ja przekonam prezydenta", tak powiedział Rick. Ale fakty dotychczas były towarem deficytowym.

A jeśli chodzi o mnie... byłem gotów walczyć z CZKC w pojedynkę, jeśli zmusiłaby mnie do tego sytuacja. Mahir i Alaric przemówili mi do rozumu. Moja śmierć nie wskrzesiłaby George'a. Jeśli chcieliśmy dorwać jej zabójców, musieliśmy działać powoli, ostrożnie i musieliśmy surowo ich ukarać. Informacje od Kelly nie zmieniały niczego w tym względzie, a jednocześnie wszystko, bo to oznaczało, że spisek nadal istniał i miał się nieźle. Ktoś wewnątrz CZKC zdecydował o zakończeniu badań i ten sam ktoś był zamieszany w działania podnoszące śmiertelność pośród chorych na zespół rezerwuarowy. Ktoś wiedział. Ktoś wiedział, że George znajdowała się w niebezpieczeństwie ‒ jeszcze przed kampanią, przecież od lat cierpiała na siatkówkowe KA ‒ i nikt nic z tym nie zrobił. Ktoś wiedział... Shaun! Tym razem jej ton był ostry i gładko przeciął mój gniew. Wziąłem kolejny głęboki oddech, licząc do dziesięciu, a potem wyprostowałem się, wciskając zranioną rękę za plecy. ‒ Doktorku, podaj Dave'owi listę. ‒ Zawahałem się. ‒ Proszę. ‒ Pewnie. ‒ Kelly wyjęła z teczki pendrive'a i wychyliła się do tyłu przez oparcie kanapy, żeby podać go Dave'owi. Ten przyjął urządzenie, mamrocząc podziękowania, a potem wcisnął je do gniazda USB i zaczął stukać w klawiaturę. ‒ Dzięki. A teraz zdejmij wszystkie ubrania. ‒ Słucham? ‒ powiedziała z naciskiem Kelly, szeroko otwierając oczy. ‒ Shaun, dobrze się czujesz? ‒ Jasne. Musisz się tylko rozebrać. ‒ Nie zamierzam zdejmować żadnych ubrań! ‒ Właściwie, księżniczko, to zdejmiesz ‒ powiedziała Becks, wstając i podchodząc do mnie. ‒ Musimy sprawdzić, czy nie masz pluskiew. Nie martw się. Nie masz nic, czego byśmy już nie widzieli wcześniej. Ta sama prośba wypowiedziana przez kobietę najwyraźniej podziałała, nawet jeśli nazwanie tego „prośbą" było grubą przesadą. Kelly westchnęła głośno i zaczęła zdejmować ubrania, podnosząc wysoko każdy element garderoby, żebyśmy mogli go obejrzeć, a potem opuszczając go na podłogę. W końcu stanęła pośrodku pokoju zupełnie naga i rozkładając szeroko ręce, zapytała: ‒ Zadowoleni? ‒ Wniebowzięci. ‒ Zerknąłem na Becks. ‒ Weź jej ubrania ze sobą. ‒ Becks kiwnęła głową, złapała torbę na pranie i zaczęła zbierać rzeczy Kelly. ‒ Zaraz, co się dzieje? ‒ Kelly opuściła ramiona. ‒ Gdzie ona zabiera moje ubrania? ‒ Nie martw się, ty idziesz razem z nimi. Becks, weź z szafy zestaw antyszpiegowski i zabierz Kelly do sypialni. Chcę, żeby wszystkie jej rzeczy zostały gruntownie sprawdzone pod kątem

urządzeń namierzających, pluskiew i wszelkich nadajników. Nie przyprowadzaj jej z powrotem, dopóki nie upewnisz się, że jest czysta. ‒ Posłałem Kelly pełne otuchy spojrzenie. ‒ To nic osobistego, Doktorku. Po prostu musimy mieć pewność. Kelly mnie zaskoczyła: nie spierała się. Po prostu westchnęła zrezygnowana i powiedziała: ‒ Rozumiem procedury odkażające. ‒ A potem zabrała teczkę i odwróciła się do Becks. ‒ Gdzie idziemy? ‒ Tędy. ‒ Becks przewiesiła torbę z ubraniami przez ramię i wyprowadziła Kelly z pokoju. Drzwi trzasnęły za ich plecami, kiedy Becks uruchomiła wewnętrzne zamki. To chwilę potrwa. Kiedy odwróciłem się do Alarica i Dave'a, obserwowali mnie z uwagą. Posłałem im słaby uśmiech. ‒ To ciekawy dzień, prawda? Alaric, włącz głośnik bezprzewodowy. Chcę, żebyście to usłyszeli. ‒ Co usłyszeli? ‒ zapytał, znowu stukając w klawiaturę. ‒ Zagram zaniepokojonego obywatela i zadzwonię do CZKC w Memphis. Zamierzam złożyć szczere kondolencje mojemu dobremu przyjacielowi, Josephowi Wynne'owi ‒ powiedziałem beznamiętnie, wyciągając swój telefon. ‒ Dave, zacznij nagrywać na serwer. ‒ Już ‒ rzucił. ‒ Świetnie. ‒ Po wszystkich niezbędnych przygotowaniach otworzyłem klapkę telefonu. Większość facetów ma w szybkim wybieraniu numery swoich dziewczyn albo kumpli. Ja postawiłem na CZKC w Memphis. Czasami myślę, że naprawdę nigdy nie miałem najmniejszych szans na normalne życie. ‒ Tu biuro doktora Josepha Wynne'a, w czym mogę pomóc? ‒ Głos recepcjonisty był radosny, pełen życia i zupełnie pospolity. Być może już z tym gościem kiedyś rozmawiałem, ale równie dobrze mogłem słyszeć go po raz pierwszy w życiu. Mam wrażenie, że pracownicy biurowi z CZKC są specjalnie szkoleni, by jak najmniej się od siebie różnić. ‒ Czy mógłbym rozmawiać z doktorem Wynne'em? ‒ Obawiam się, że doktor Wynne prosił, by mu dzisiaj nie przeszkadzać. ‒ Dlaczego? ‒ Niedawno doszło do pewnej zmiany personalnej i teraz doktor Wynne zamierza zreorganizować podział obowiązków w wydziale ‒ powiedział zuchwale recepcjonista. Nigdy nie słyszałem równie chłodnego sposobu na opisanie czyjejś śmierci. Przewracając oczami, odparłem: ‒ Proszę mu przekazać, że dzwoni Shaun Mason, by przekazać mu kondolencje. ‒ Chwileczkę. ‒ Usłyszałem trzask i z głośnika nagle poleciała przygotowana do grania w

windzie wersja mdłego hitu sprzed Powstania. Bez tekstu i partii basu piosenka brzmiała znacznie lepiej. Dave i Alaric wstali i podeszli do mnie, bardziej by wesprzeć mnie psychicznie, niż lepiej słyszeć. Każda dobiegająca z głośnika, wymęczona, pozbawiona melodii nuta rozchodziła się po całym pomieszczeniu, a kiedy muzyczka wreszcie ucichła, zastąpił ją zmęczony głos z południowym akcentem, należący do doktora Wynne'a: ‒ Witaj, Shaun. Zastanawiałem się, kiedy zadzwonisz. ‒ Właśnie skończyłem słuchać wieści. Jak się pan trzyma? ‒ Och, chyba tak jak się można było tego spodziewać ‒ powiedział. Dla kogoś, kto myślał, że Kelly nie żyje, napięcie w jego głosie mogło brzmieć jak smutek. Skoro jednak w sąsiednim pokoju Kelly pokazywała właśnie Becks najbardziej intymne części ciała, które zazwyczaj ogląda tylko ginekolog, dla mnie jego napięcie przypominało to, czym było naprawdę: strachem. Rozmawiałem z człowiekiem, który był przerażony. ‒ Co się stało? ‒ zapytałem. ‒ Bardzo mi przykro, ale nie wiemy jeszcze do końca. Mamy tu zespół z Atlanty, który przegląda nagrania z kamer ochrony i sprawdza cały teren. Nikt nie powinien dostać się tak głęboko do budynku, ale jednak jakoś im się to udało. ‒ Bardzo mi przykro ‒ powiedziałem, kiwając głową do Dave'a. To była dobra strategia. Przygotować wystarczająco zawiłe włamanie i odwrócić tym samym uwagę ochrony, która zajmie się rozwikłaniem zagadki, zamiast przyjrzeć się „Kelly", kiedy była jeszcze w kostnicy. Ciało zostanie skremowane niemal natychmiast ‒ kto wie, może już to zrobiono, w zależności od decyzji rodziny ‒ a w ten sposób jakakolwiek szansa na zidentyfikowanie go jako klona przepadnie. Oczywiście doktor Wynne miałby cholernie przechlapane, gdyby włamanie okazało się ukartowane, ale Kelly byłaby czysta. ‒ Nadal jestem w szoku ‒ rzekł. ‒ Przykro mi to mówić, Shaun, bo wiem, że twoje rany nadal są świeże, ale ja czuję się tak samo jak wtedy, gdy umarła Georgia. Cholera, zasyczała George. ‒ George? ‒ wymsknęło mi się. Całe szczęście doktor Wynne wchodził w skład niewielkiego grona ludzi, którzy nie otrzymali informacji o moich brakujących klepkach. On i moi rodzice. ‒ Straciliśmy ją równie nagle ‒ powiedział, kontynuując naszą rozmowę bez chwili wahania. Właśnie chce ci powiedzieć, że to była awaryjna ewakuacja, idioto, rzuciła George. Ona może nie zdawać sobie z tego sprawy, ale ucieczka uratowała jej życie. Boże, szkoda, że nie da się go

jakoś zapytać, czy Kelly nie ma pluskwy. ‒ Ach, tak ‒ odpowiedziałem. ‒ Rzeczywiście tak było. Czy istniała jakakolwiek szansa przewidzenia tego wcześniej? ‒ Nie wydaje mi się ‒ odparł szybko doktor Wynne. Niewystarczająco szybko. Usłyszałem w jego głosie wahanie, a ta trwająca ułamek sekundy niepewność powiedziała mi wszystko, nawet jeśli miałem nadzieję, że tej wiedzy nie potrzebuję. Czy uważał, że udało mu się wydostać Kelly bez ogona? Tak, inaczej nie ryzykowałby, wysyłając ją do nas. Ale czy był pewien na sto procent? Nie, nie był. ‒ Proszę dać nam znać, jeśli będziemy mogli w czymś pomóc, może się jednak zdarzyć, że nie odpowiemy od razu ‒ powiedziałem. ‒ Razem z resztą zespołu wyjeżdżamy na jakiś czas w teren. Nie jestem pewien, kiedy wrócimy. ‒ Naprawdę? ‒ Kiedy zadał następne oczywiste pytanie, w jego głosie słychać było wyraźną niechęć: ‒ Gdzie wyjeżdżacie? To właśnie ta niechęć przekonała mnie, że być może Kelly nie przyjechała do nas tak czysta, jak jej się wydawało. Doktor Wynne nie chciał pytać na wypadek, gdybym mówił poważnie o tej wycieczce; nie chciał, żebym powiedział mu prawdę o celu naszej podróży. ‒ Santa Cruz ‒ skłamałem. ‒ Alaric ma niedługo egzamin na licencję i nagramy trochę materiału, żeby potem zmontować z nich dodatkowe posty. Chcemy podnieść mu oglądalność wśród kobiet, a nasi ankietowani zgodnie twierdzą, że powinien pokazać się bez koszulki w otoczeniu przyrody. Niebezpieczeństwo to tylko bonus. ‒ Alaric posłał mi pełne zmieszania spojrzenie. Machnąłem ręką, żeby odpuścił. ‒ Dzieciaki ‒ skomentował doktor Wynne z wymuszonym śmiechem. ‒ Uważajcie tam na siebie, jasne? ‒ Będziemy tak ostrożni, jak tylko się da w pobliżu nieumarłych ‒ odpowiedziałem. ‒ Proszę się trzymać, doktorze Wynne. ‒ Ty również, Shaun ‒ powiedział i rozłączył się. Jeszcze przez sekundę stałem po prostu z telefonem w ręku, z zamkniętymi oczami słuchając przeklinającej George. ‒ Znowu się zaczyna ‒ powiedziałem szeptem. ‒ Słucham? ‒ zapytał Dave. ‒ Nic, nic. ‒ Otworzyłem oczy, włożyłem telefon do kieszeni, a potem poszedłem do kuchni po świeżą porcję coli. Otworzyłem puszkę i wypiłem duszkiem połowę jej gazowanej zawartości. Zmrożona słodycz sprawiła, że zabolały mnie zęby trzonowe, a świat znowu stał się wyraźniejszy. ‒ Chcę, żebyście rozebrali swoje komputery, a potem zajęli się pozostałymi ‒ powiedziałem, wracając

do pokoju dziennego. ‒ Dave, jak ci idzie z tą listą? ‒ Jest zaszyfrowana. Potrzebuję... ‒ Zapomnij o tym, czego potrzebujesz. Załaduj ją na główny serwer i na zapasowe. Spakuj dysk fizyczny. ‒ Szefie? ‒ zapytał Alaric, a w jego głosie pobrzmiewała niepewność. ‒ Pakujcie wszystko, jakbyśmy mieli tu już nigdy nie wracać. Alaric, jak tylko Becks potwierdzi, że nie znalazła nic na Doktorku, musisz przejąć pałeczkę. Zrób drugi skan wszystkiego, co ze sobą przyniosła. Jeśli znajdziesz cokolwiek choćby przypominającego pluskwę, wyrzuć to. ‒ Uniosłem rękę, zanim zdążył zaprotestować. ‒ Nie sprawdzaj, nie rozbieraj tego, nie próbuj wyłączyć, wyrzuć to. Nie mamy czasu, żeby ryzykować spotkanie z tym, co może ją ścigać. ‒ Ale... Odwróciłem się w drugą stronę, żeby otworzyć drzwi szafy. Półka po prawej zawalona była pudełkami z amunicją. Zacząłem zbierać po trzy na raz. ‒ Powiedział, że to powtórka z George'a, Alaric. Nie Buffy, której śmierć naprawdę była niespodziewana. Nie Rebeki Ryman ani żadnego naszego wspólnego znajomego. ‒ I co z tego? Nie wyżywaj się na nim, powiedziała George. Nie było go tam. Nie rozumie wszystkiego. ‒ Wiem ‒ wymamrotałem ponuro. Głośniej dodałem: ‒ To, że w CZKC byli ludze zamieszani w jej śmierć, a my nigdy ich nie złapaliśmy. George cierpiała na zespół rezerwuarowy. Myślałem, że to ty jesteś Newsie. Mam ci to narysować? Moja ulubiona strzelba łowiecka stała oparta o ścianę. Złapałem ją i uspokoiłem się trochę, czując jej przyjemny ciężar w dłoni. Położyłem ją sobie na ramieniu i wróciłem do zbierania amunicji. ‒ Ja pierdolę ‒ mruknął Dave. ‒ Wyjąłeś mi to z ust ‒ przyznałem. ‒ Idź i powiedz Becks, żeby się pośpieszyła. Musimy się stąd wynosić. Jeśli jest coś, czego nie znajdzie bez odkurzacza podskórnego, dziesięć dodatkowych minut jej nie pomoże. ‒ Przyjąłem ‒ rzucił Dave i wybiegł z pokoju. Wzięliśmy się do pracy. Alaric rozmontowywał sprzęt, którego nie potrzebowaliśmy do ostatniego wysyłania danych na serwer, podczas gdy ja pakowałem zawartość szafy. Dave wrócił i zaczął pomagać Alaricowi. Ja właśnie wypełniałem plecak batonami proteinowymi i zapasowymi bateriami do laptopa, kiedy drzwi do sypialni otworzyły się i stanęła w nich Becks, a za nią rozczochrana Kelly. ‒ Jest czysta ‒ ogłosiła Becks, rzucając teczkę Kelly do Alarica. Złapał ją i sięgając po skaner,

odwrócił się do tego, co zostało z jego komputera. ‒ Świetnie. Spadamy za dwadzieścia. Łapcie to, co może wam się przydać, i pakujcie się, jakbyśmy mieli tu nigdy nie wrócić. ‒ Gdzie jedziemy? ‒ zapytała Becks. ‒ Do Maggie ‒ odpowiedziałem. Kiwnęła głową z wyraźną ulgą. Nawet Dave i Alaric wydawali się spokojniejsi. Skoro jechaliśmy do Maggie, przynajmniej mieli pewność, że wylądujemy w bezpiecznym miejscu. Maggie mieszka na totalnym odludziu i ma tak dobrą ochronę, że lepszej się już nie da kupić. Dosłownie. Niektóre z jej systemów są na poziomie wojskowym, jeśli nie wyższym, a rodzice dbają, by wszystko było odpowiednio aktualizowane. Cholera, czasami wydaje mi się, że najnowsze uaktualnienia tworzone są specjalnie z myślą o niej, a dopiero potem przekazywane innym. Trafiliśmy na nią, bo była koleżanką Buffy ‒ a Buffy zawsze miała interesujących znajomych. W mieszkaniu zrobiło się głośno, kiedy Dave i Alaric zaczęli pracować z podwójnym zapałem. Becks zbierała resztki amunicji. Tylko Kelly została na miejscu, całkowicie zdezorientowana. ‒ Nie rozumiem ‒ powiedziała. ‒ Wyjeżdżamy ‒ poinformowałem ją. ‒ Co prowadzi nas do kolejnego pytania: masz jakąś historyjkę, żebyś mogła się z nami pokazywać, czy musimy cię najpierw przemycić na zewnątrz, a potem wysłać do osady Amiszów, gdzie będziesz prowadzić pozbawiony kamer żywot? ‒ Zawsze przyda im się wyszkolony personel medyczny, który nie jest zbyt poważnie uzależniony od elektryczności i bieżącej wody ‒ powiedziała radośnie Becks. Kelly posłała jej zaniepokojone spojrzenie, a potem odwróciła się w moją stronę. Najwyraźniej uważała mnie za jedyną normalną osobę w tym pokoju. W innych warunkach uznałbym to za komiczne. ‒ Mam historyjkę ‒ oznajmiła. ‒ A nawet pełną tożsamość. Doktor Wynne zapłacił, by mi ją stworzono. Dane są na karcie, którą wam dałam. ‒ Komu zapłacił? ‒ zapytał Dave, a w jego głosie nagle pojawiła się nieufność. Alaric nic nie powiedział, za to cały zesztywniał, gdy obaj odwrócili się w stronę Kelly. Zdawali się czekać, aż coś wybuchnie. Ich reakcja mnie nie zaskoczyła, nie uważałem też, by przesadzali. Po śmierci Buffy Dave i Alaric przejęli większość obowiązków związanych z konserwacją sprzętu, przynajmniej do czasu, kiedy będziemy w stanie zatrudnić kogoś na stałe. Nigdy nawet nie zbliżyli się do poziomu Buffy ‒ która była swego rodzaju komputerowym wirtuozem, a takich spotyka się rzadko ‒ ale wiele się od tego czasu nauczyli, choć wcale nie zaczynali jako ignoranci. Oni na pewno wiedzieli, jak łatwo jest rozgryźć tanią przykrywkę. ‒ Nie wiem, kto zajmował się programowaniem ‒ powiedziała Kelly z rosnącą irytacją. ‒

Doktor Wynne zatrudnił do tego człowieka o pseudonimie Ból Mózgu, ale nic więcej nie wiem. Wszystko zostało załatwione drogą elektroniczną i zaszyfrowane. Nigdy nie widziałam jego twarzy. Dave i Alaric wymienili spojrzenia, mówiąc niemal jednocześnie: ‒ Małpa. ‒ Przestańcie tak robić, bo mam dreszcze. ‒ Uniosłem rękę. ‒ Ktoś mógłby wyjaśnić, dlaczego nie musimy już panikować? ‒ Małpa to chyba najlepszy twórca fałszywych tożsamości w kraju. ‒ Dave pokręcił głową. ‒ Jeśli chcesz dowód tożsamości, który przetrwa każdy test, musisz znaleźć kolesia, który zna kolesia, który być może będzie w stanie skontaktować cię z jedną z koleżanek Małpy, pod warunkiem że zgodzisz się zapłacić kaucję. ‒ Jak bardzo „każdy" test przejdzie? ‒ zapytałem. ‒ Ptaszki ćwierkają, że jeden z prezenterów z NBC ma trzy wyroki za ciężkie przestępstwa i nową tożsamość stworzoną przez Małpę ‒ powiedział Alaric. ‒ Po pierwsze, nigdy więcej nie mów, że ptaszki ćwierkają ‒ powiedziałem. ‒ A po drugie, dobrze wiedzieć. Okej, Kelly, masz nowy dowód osobisty. A więc kim dokładnie masz być? ‒ Mary Preston ‒ odpowiedziała natychmiast. ‒ Siostrzenicą doktora Wynne'a. ‒ Dobra. Alaric, możesz... ‒ Przyjąłem ‒ rzucił Alaric, odwracając się do jednego z komputerów, które nie zostały jeszcze rozebrane. ‒ Świetnie. A więc, „Mary", czy to oznacza, że masz odpowiednie ślady w papierach? ‒ odwróciłem się z powrotem do Kelly, która właśnie kiwała głową. ‒ Jak dużo śladów? ‒ Mary to prawdziwa osoba i naprawdę jest siostrzenicą doktora Wynne'a ‒ wyjaśniła Kelly. ‒ Urodzona w Oregonie, wstąpiła do Greenpeace zaraz po skończeniu szkoły średniej, a pięć lat temu dostała przepustkę działacza na rzecz ochrony przyrody i wyjechała do Kanady. Kiedy doktor Wynne słyszał o niej po raz ostatni, pracowała na jednej z psich farm i nie miała najmniejszej ochoty wracać do Stanów. ‒ A więc ma wystarczająco złą opinię, żeby zadawać się z dziennikarzami, a do tego mało prawdopodobne, żeby wróciła i domagała się zwrotu swojej tożsamości, kiedy ty nadal będziesz jej używać. ‒ Zerknąłem na Alarica. ‒ I jak? ‒ Cholera. W sensie, to jest... cholera. ‒ Gapił się na ekran z absolutnym podziwem. Pozostali uznali to za zaproszenie i każdy odłożył na bok to, co robił, a potem wszyscy zbiliśmy się w ciasną grupkę, zaglądając Alaricowi przez ramię i zostawiając Kelly samą. ‒ Nigdy wcześniej nie miałem do czynienia z potwierdzonym owocem pracy Małpy. To jest... to jest nie tylko niesamowite. To jest piękne.

Skrzywiłem się. ‒ Co to jest? Cały ekran wypełniały zdjęcia Kelly. Kelly w szkole podstawowej. Kelly na czymś, co wyglądało jak studniówka. Kelly trzymająca jeden koniec banera z żółtym napisem wzywającym do zaprzestania łowienia rekinów. Typowe zdjęcia, które można by znaleźć na czyimkolwiek profilu czy prywatnej stronie. Spójrz jeszcze raz, podpowiedziała zniecierpliwiona George. Posłuchałem jej i dopiero za drugim razem zrozumiałem, na co patrzę. ‒ O chol... te wszystkie zdjęcia to fałszywki? ‒ Tak i nie ‒ wyjaśnił Alaric, klikając na kolejny zbiór fotek, tym razem pochodzący najwyraźniej z kamerki zainstalowanej na bankomacie; Kelly wyglądała na pijaną i wychodziła za kadr. ‒ To nie są prawdziwe zdjęcia Doktorka ‒ kiwnął w stronę Kelly ‒ ale to są prawdziwe zdjęcia. Małpa musiał zebrać wszystkie fotki Mary, jakie znalazły się w internecie, i w jakiś sposób nałożył na nie rysy twarzy Kelly. Bezszwowe przejście. Do tego papiery, których właśnie szukam... ‒ I nikt nigdy nie zauważy różnicy ‒ wtrąciła Becks. ‒ Cwane. ‒ Cieszę się, że wszyscy rozumiecie, co to, cholera, znaczy, bo ja nie mam pojęcia ‒ rzuciłem ostro. ‒ Czarodziejskie komputerowe zdjęcia mówią starej Mary do widzenia, a zamiast niej witają piękną, nową Mary. A teraz piękna, nowa Mary nie zostanie zastrzelona przez CZKC za to, że nie jest własnym martwym klonem ‒ wyjaśnił Dave ze śpiewną intonacją blogera uczącego dzieci. ‒ Świetnie. Czyli macie dowód osobisty, którego nie można podważyć, dopóki jakaś laska z Kanady nie poczuje tęsknoty za domem, kilka kompletnie niezrozumiałych dla mnie liczb i parę martwych naukowców. Och, a ludzie tacy jak George umierają za szybko, by dało się to wyjaśnić czymś innym niż tylko wielkim spiskiem. Dobra, czy ktoś ma jakiś pomysł, jak spieprzyć ten dzień jeszcze bardziej? Wtedy wszystko zaczęło dziać się jednocześnie. Syrena zaczęła bić na alarm praktycznie w tym samym momencie, w którym z mojego telefonu rozległ się kryzysowy dzwonek Mahira. Odebrałem, nawet nie wyjmując telefonu z kieszeni, uruchamiając zestaw głośnomówiący. ‒ Mamy tu problem, Mahir ‒ rzuciłem. Kątem oka widziałem Dave'a i Alarica, rozbierających sprzęt w przyspieszonym tempie. ‒ Właśnie uruchomiły się syreny. Nie wiemy jeszcze dlaczego. ‒ Cóż, ja wiem, na miłość boską! ‒ krzyknął. ‒ Wasz budynek jest otoczony, nie macie żadnej drogi ewakuacyjnej, a miejscowe władze ogłaszają stan alarmowy w sąsiednich miastach! Nie mam pojęcia, jak to zrobicie, ale musicie się stamtąd wynosić, natychmiast!

‒ Czekaj, Mahir, o czym ty, do cholery, gadasz? Becks zaczęła coś mówić. Uniosłem rękę, żeby ją uciszyć. I tak już prawie nie słyszałem Mahira przez syreny. ‒ Dobry Boże, stary, to ty nic nie wiesz? Mahir brzmiał jak człowiek przerażony i zaskoczony jednocześnie. Niezła sztuczka, ale nie miałem czasu, żeby ją docenić, bo wtedy usłyszałem jego słowa: ‒ W Oakland wybuchła epidemia, Shaun. A wy jesteście w samym pieprzonym środku.

Formacja nowoczesnego sytemu opieki zdrowotnej była procesem organicznym, kierowanym niemal całkowicie przez siły Powstania i panikę, która ogarnęła ogół społeczeństwa. Biorąc pod uwagę liczbę przypadków śmiertelnych w szpitalach w najgorszym okresie epidemii, strach przed nimi nikogo nie dziwił. Biorąc pod uwagę ryzyko amplifikacji, wszyscy się spodziewali, że ludzie będą potrzebować wzmożonej opieki medycznej. Rozwiązanie problemu było skomplikowane i pociągało za sobą ponowne wprowadzenie wizyt domowych i prywatnej opieki, lepszego dostępu do domowej technologii medycznej... i częściowej autonomii CZKC oraz Światowej Organizacji Zdrowia. Gdyby nie pozwolono im robić tego, co i kiedy robić było trzeba, być może nie przetrwalibyśmy wystarczająco długo, by podjąć lepszą decyzję w tej sprawie. CZKC cieszy się relatywną swobodą w kwestii zasad etyki lekarskiej i lokalnych restrykcji. Światowa Organizacja Zdrowia cieszy się absolutną swobodą praktycznie w każdym kraju na świecie. Może nadszedł już czas, żeby się nad tym zastanowić. ‒ ze Świata według Kwonga, bloga Alarica Kwonga, 15 kwietnia 2041

Pięć Rzuciłem telefon i klnąc pod nosem, pobiegłem do okna. Ciężko było się skupić na czymkolwiek prócz dźwięku syren alarmowych. Mają zwrócić uwagę i pomóc w skupieniu się na naglącym problemie. Działają świetnie w przypadku tego pierwszego, ale niekoniecznie przy drugim. Za moimi plecami Alaric i Becks pokrzykiwali na Dave'a, żeby wyłączył wreszcie tę przeklętą syrenę, podczas gdy on wrzeszczał na nich, że próbuje, ale robią za dużo hałasu i nie może się skupić. Tylko Kelly zdawała się rozumieć, że moja reakcja oznaczała coś bardzo niedobrego. Zacisnęła dłonie, aż zbielały jej knykcie, i oparła je o brodę, patrząc na mnie oczami, które wydawały się zbyt duże w porównaniu do reszty jej twarzy. Otworzyłem okno najszerzej, jak się dało, a potem wychyliłem się nad wyjściem przeciwpożarowym i spojrzałem na ulicę. Syrena wreszcie ucichła, gdy Dave zdołał rozłupać skrzynkę i wyrwać kable, ale przez otwarte okno dobiegał do nas sygnał alarmowy z całej okolicy... i krzyki. Przynajmniej dzięki syrenom krzyki były trochę przytłumione. A dźwięki strzałów oznaczały, że ktoś pozostał na posterunku. Przynajmniej. O ja pierdolę, powiedziała George. ‒ Wyjęłaś mi to z ust ‒ wymamrotałem. ‒ Hej, ludzie. ‒ Co jest? ‒ zapytał Alaric. ‒ Myślę, że czas na ewakuację. Powoli, spokojnie i, och, najlepiej wczoraj. ‒ Odsunąłem się od okna. ‒ Przykro mi, że to mówię, ale to nie ćwiczenia. Nastąpiła chwila relatywnej ciszy, podczas której wszyscy wpatrywali się we mnie, próbując przyswoić dopiero co usłyszane słowa. Potem wszyscy nagle ożyli, Becks i Alaric rzucili się na składzik broni, a Dave na swoją klawiaturę. Tylko Kelly nadal stała w miejscu, z rękoma pod brodą. Shaun... ‒ Już się robi ‒ powiedziałem i ruszyłem do półki z serwerami. Minęło prawie piętnaście lat od ostatniego poważnego wybuchu epidemii w Oakland. Chcecie poznać przepis na względnie wolną od zombie egzystencję? To proste. Weźcie uzbrojoną społeczność, odpowiedzcie na jej wrodzone upodobanie do schronów i ostrzeżcie, że nie może ufać

obcym. Będzie bronić swoich granic do tego stopnia, że prawdopodobnie już nigdy nie będziecie się musieli o nią martwić. Problem w tym, że tego rodzaju patrol graniczny może w ostatecznym rozrachunku zrobić tyle samo dobrego, co złego. Pewnie, Oakland dysponowało wszystkimi elementami ochrony, jakich można by się spodziewać po tak dużym mieście, ale wielu ludzi nie do końca wiedziało, jak działają i jak skutecznie je wykorzystać. Potrafili poradzić sobie z domowym systemem bezpieczeństwa. Te publiczne były odrobinę trudniejsze. Przynajmniej połowa sklepów, które zobaczyłem w trakcie krótkiego rekonesansu ulicy, była otwarta, a ich wyjścia ewakuacyjne schowane. Niektóre z żaluzji już opadły, ale zdecydowanie nie na tyle, by stanowiło to jakąś różnicę, zwłaszcza że drzwi nie zostały zamknięte. Zaciągnięcie żaluzji w budynku, w którym drzwi pozostawały otwarte, nikogo by nie uratowało. Odcięłoby tylko drogę ucieczki tym, którzy zostaliby w środku zaatakowani przez zombie. Mniej więcej połowę nieosłoniętych okien wybito ‒ wynalezienie szyb nie do stłuczenia to nadal istotna kwestia, kiedy w grę wchodzą zainfekowani. Nie mają żadnych receptorów bólu, które mogłyby je spowolnić, a do tego uderzają w szkło tak długo, aż wreszcie któraś ze stron padnie. W przypadku wystaw sklepowych na użytek cywilny w stosunkowo niezamożnej okolicy pierwsze padnie szkło. Chodniki pokrywała krew, a w najbliższym sąsiedztwie nie słyszałem zbyt wielu wrzasków. Dla większości mieszkańców było już dawno za późno. Podszedłem do półki z serwerami i zacząłem odpinać twarde dyski, a potem przełączać je, by przenieść większość naszych danych w bezpieczne miejsce poza serwisem. Istnieją pliki, których nigdy nie trzymamy w sieci z łączem wychodzącym na zewnątrz, w tym większość informacji dotyczących spisku, przez który straciłem siostrę. Robimy codziennie kopie zapasowe nawet tych danych, zapisując je zarówno na dyskach, które właśnie pakowałem, jak i innych, przechowywanych w skrytkach, tajnych kryjówkach i najdziwniejszych miejscach w całym Bay Area. Chyba zapracowałem sobie na swoją paranoję. Za plecami słyszałem uspokajający odgłos Becks ładującej swoją strzelbę, a towarzyszyły mu równie uspokajające dźwięki wydawane przez Alarica opróżniającego właśnie główną szafkę z bronią. Może i nie jest dobry w terenie, ale to największy maniak broni, jakiego kiedykolwiek poznałem. Jedno drugiego nie wyklucza. Można czuć się świetnie na strzelnicy, a potem nie mieć bladego pojęcia, co robić, gdy pojawią się zombie. Wiara w to, że jedna umiejętność przekłada się na drugą, zabiła wielu ludzi. Tracisz koncentrację, marudziła George. Wydawała się zdenerwowana. Nie mogłem jej za to winić. Skup się, palancie, bo umrzesz w bardzo głupi sposób. ‒ Wiem, wiem. ‒ Schowałem ostatnie dyski do kieszeni. Czas ruszyć w drogę. Dźwięk mojego głosu wyrwał Kelly z transu.

‒ Co robimy? ‒ zapytała niskim, opanowanym głosem. Rozglądała się nerwowo po mieszkaniu, jakby spodziewała się, że zombie przebiją się przez ściany. Zapewne nigdy wcześniej nie miała do czynienia z prawdziwym wybuchem epidemii. Nazwijcie to próbą ognia: w jeden tylko wieczór z nielegalnego klonowania i fingowania własnej śmierci przeszła prosto do próby przetrwania apokalipsy. Przyznaję bez bicia, że w większości przypadków miałbym radochę z obserwowania, jak na twarzy Kelly pojawiają się kolejne oznaki biologicznych błędów. Może to okrutne, ale mam to gdzieś. Nie ma nic zabawniejszego niż widok kogoś, kto dotychczas uważał zombie za problem innych ludzi, i nagle zdaje sobie sprawę, że za chwilę może dołączyć do bezmózgiej hordy. Większość personelu medycznego zalicza się do tej kategorii; kiedy tacy wreszcie stają w obliczu twardych dowodów na to, że nie są nietykalni, zazwyczaj są już martwi albo zainfekowani. Tak czy inaczej nie bardzo mogą o tym potem opowiedzieć. Jest czas i miejsce na szydzenie z cierpienia bliźnich, ale nie tu i nie teraz. ‒ Wynosimy się stąd ‒ powiedziałem, ruszając w stronę Dave'a. ‒ Jak wygląda sytuacja w garażu? Możemy dostać się do samochodów czy mamy przerąbane? ‒ Udało im się dorwać ludzi z ochrony, ale automatyczna blokada drzwi powstrzymała ich przed wejściem do środka ‒ odpowiedział Dave, nie odrywając wzroku od ekranu komputera. Jego palce tańczyły po klawiszach jak u pianisty podczas koncertu; nie przestawał nimi poruszać nawet na moment. Na monitorach podłączonych do pomocniczych klawiatur okienka bloki kodu wyskakiwały w tempie godnym światła stroboskopowego. Dave pozostawał niewzruszony. Był w swoim żywiole i nic nie mogło go powstrzymać. ‒ Tunel jest pusty, przynajmniej na razie. Automatyczny system ochronny budynku obejmuje rozpylanie środka dezynfekcyjnego i kwasu. Udało mi się zablokować kwas. Ze środkiem dezynfekcyjnym nic nie zdziałam. ‒ W końcu po coś mamy te maski i gogle. Jesteś pewien, że parking jest czysty? ‒ Powinniśmy mieć wolną drogę aż do vana. ‒ Jego dłonie nie zwalniały nawet na chwilę. ‒ Nic jeszcze nie zdołało przedostać się na nasz teren. Ale jak dalej będą tak walić w drzwi, może się to zmienić już za piętnaście minut. Za dziesięć, jeśli ktoś zostanie ugryziony i w panice staranuje jedną ze skrzynek bezpiecznikowych na ulicy. ‒ Duże są na to szanse? ‒ Lepiej, żebyśmy się stąd szybko zmyli. ‒ Rozumiem. ‒ Odwróciłem się. ‒ Alaric, Becks, wasz status? ‒ Jesteśmy prawie gotowi. ‒ Becks rzuciła mi granat. Przypiąłem go sobie do paska. ‒ Moglibyśmy utorować sobie drogę ucieczki z dowolnego miejsca, ale... ‒ Ale musimy założyć, że wszyscy mieszkańcy Oakland chcą nas zjeść. Wiem, co robić. Alaric,

jak tam nasze maski przeciwgazowe? ‒ Doskonale. ‒ Uniósł wzrok, cały czerwony na twarzy. ‒ Kelly, na jaką broń masz licencję? Zbladła. ‒ Ja... w laboratorium nie jest wymagana, więc... Wszyscy się zatrzymali i odwrócili w jej stronę. Nawet palce Dave'a zastygły nad klawiaturą. Wrzaski i syreny alarmowe na zewnątrz zdawały się głośniejsze, gdy nie próbowaliśmy ich zagłuszyć. ‒ Proszę, powiedz, że nie pozwoliłaś, żeby wygasła ‒ powiedziałem cicho. ‒ Nie jest wymagana w laboratorium ‒ odparła prawie szeptem. Nie musiałem przeklinać. George robiła to za mnie, głośno i entuzjastycznie. Fakt, że nikt inny w pomieszczeniu jej nie słyszał, był kwestią czysto akademicką. Dzięki przekleństwom ja czułem się lepiej, a w tamtym momencie tylko to się dla mnie liczyło. ‒ To wiele zmienia ‒ stwierdziłem. ‒ Alaric, pilnujesz Kelly. Idziesz za nią krok w krok, przez cały czas. I zanim zaprotestujesz przeciwko naruszeniu prywatności, Kelly, przypominam, że w czasie wybuchu epidemii nie ma przerwy na siusiu. Becks uniosła brwi, patrząc na mnie. ‒ Jest jeszcze jedna sprawa, którą musisz się zająć. ‒ Dave wrócił do pisania, gdy ja zacząłem mówić. Dzięki temu krzyki z zewnątrz nie były tak wyraźne. Wskazując gestem na sterty broni, powiedziałem: ‒ Ubierz się, weź, czego ci trzeba, a potem leć do garażu. Chcę, żeby tunel był całkowicie bezpieczny, a zanim się stąd ruszymy, trzeba dokładnie przejrzeć nasze wozy. Ty bierzesz vana. Kiedy Becks zdała sobie sprawę z tego, co mówię, otworzyła szerzej oczy. ‒ O nie. ‒ O tak. ‒ Shaun, nie będziesz jechał na motocyklu przez epicentrum epidemii. To nie jest już nawet głupie, to proszenie się o śmierć. ‒ Od miesięcy powtarzacie, że mam skłonności samobójcze, więc najwyraźniej właśnie udowadniam, że macie rację. ‒ Pokręciłem głową. ‒ Tu nie ma miejsca na negocjacje. Szykuj się i w drogę. Alaric, jak już skończysz z amunicją, wejdź na górę i sprawdź dach, czy przypadkiem nie pojawili się tam nasi sąsiedzi. I rozejrzyj się po innych budynkach, czy nie szykuje się ewakuacja helikopterem. Jak już się zorientujecie w sytuacji, robimy zbiórkę na dole przy wejściu do garażu. ‒ Już się robi ‒ powiedział, kiwając głową. Nie polemizował z moimi rozkazami ani nie próbował negocjować pozostawienia Kelly. Po prostu wstał i ruszył do drzwi. George dobrze trenowała swoich ludzi, a Alaric zaczynał karierę pod jej skrzydłami.

Kelly już miała ruszyć za nim na korytarz, kiedy zawahała się na moment, przyciskając do piersi niczym dziecko pluszowego misia policyjną pałkę, którą Becks wcisnęła jej w ręce. ‒ Gdzie idziesz? ‒ Do swojego mieszkania. ‒ Sięgnąłem po strzelbę, którą wyjąłem wcześniej z szafki, i oparłem ją sobie o ramię. ‒ Muszę coś zabrać. Dave odwrócił wzrok od klawiatury. ‒ Shaun... ‒ Nawet o tym nie myśl. Zostań tu i nadzoruj prace, przerzucaj dalej pliki, których będziemy potrzebować później, i po prostu o tym nie myśl. ‒ Kelly wyszła na korytarz za Alarikiem. Patrzyłem to na Dave'a, to na Becks, kręcąc głową. ‒ Zaraz wracam. Nie wierzę, że to powiedziałeś. ‒ Powtarzam to całe życie ‒ wymamrotałem i wyszedłem z mieszkania. W całym korytarzu paliły się światła awaryjne, przez co wszystko skąpane było w krwistej czerwieni, która miała „podkreślać potrzebę pośpiechu", ale jednocześnie „redukować psychiczną traumę związaną z możliwością skażenia biologicznego". Rządowa wersja stwierdzeń: „czerwień sprawia, że ludzie poruszają się szybciej" oraz „w takim świetle trudniej zauważyć, po czym się chodzi". Co gorsza, na wypadek niebezpieczeństwa uruchomiły się już żaluzje, a przynajmniej te w bardziej widocznych miejscach, gdzie nie zainstalowaliśmy żadnego obejścia. Żaluzje wyciszały wrzaski z zewnątrz. Ale tłumiły też światło. Zostaw to, Shaun. To nie ma znaczenia. ‒ To ja mam ciało, więc to ja decyduję, co jest ważne, a co nie. ‒ Na schodach było pusto. Pokonywałem po dwa stopnie naraz, gotowy strzelać, w razie gdyby coś poruszało się nie tak, jakbym sobie tego życzył. Na nic takiego nie trafiłem. Shaun... ‒ Zamknij się, George ‒ powiedziałem i otworzyłem drzwi do swojego mieszkania. Każdy bloger trzyma czarną skrzynkę na wypadek, gdyby coś poszło nie tak. Nie, to nieprawda. Każdy dobry bloger trzyma czarną skrzynkę na wypadek, gdyby coś poszło nie tak. Każdy zdrowy na umyśle bloger trzyma czarną skrzynkę na wypadek, gdyby coś poszło nie tak. Każdy godny współpracy bloger trzyma czarną skrzynkę, bo każdy taki bloger rozumie, że to tylko kwestia czasu, kiedy „coś pójdzie nie tak". Czarne skrzynki przyjmują wiele form. Nazwano je po tych urządzeniach, które umieszczano na pokładach samolotów i które służyły do zapisywania informacji w przypadku katastrofy. Blogerska czarna skrzynka działa mniej więcej tak samo ‒ to tam zapisywane są informacje, których potrzebujemy, żeby przetrwać, gdy wszystko inne zawiedzie. Czarna skrzynka George'a została

zbudowana tak, by przetrzymać każdy znany sposób odkażania, a także te, które istnieją wyłącznie w teorii. To pierwsza rzecz, jaką wydostałem z vana po jej śmierci. Becks i reszta mogą myśleć, że nie warto po nią wracać, ale nie mają racji. Tylko po nią warto było wracać. George i ja praktycznie wychowaliśmy się na oczach internautów. Masonowie radośnie wykorzystywali nasze dzieciństwo do zdobycia kolejnych punktów w rankingu, a potem sami wkroczyliśmy do świata dziennikarstwa ‒ nic więc dziwnego, że nigdy nie mieliśmy zbyt wielu sekretów. Czegokolwiek byśmy nie zrobili, i tak w końcu wychodziło na światło dzienne. No, prawie wszystko. Były też rzeczy, którymi nie chcieliśmy się dzielić albo nie wiedzieliśmy jak. Dlatego nadal prowadziliśmy papierowe dzienniki. To był jedyny sposób na odrobinę prywatności. Celowo używam liczby mnogiej, bo George od zawsze była od myślenia, a ja od robienia, ale prowadziliśmy wspólny pamiętnik przez prawie dwadzieścia lat. Nadal to robimy. Ja zapełniam swoje strony, a potem zamykam oczy i pozwalam jej zająć się swoimi. Już ich nie czytam. Wolę tylko wyobrażać sobie, że są prawdziwe. W czarnej skrzynce znajdowały się nasze papierowe dzienniki. Jej karta medyczna, dodatkowa para okularów, pierwszy dyktafon MP3 oraz pliki z danymi od początku kampanii aż do momentu, w którym przestała nagrywać. Fiolki z przeterminowanym lekiem przeciwbólowym. Wszystko razem stanowiło najbardziej fizyczną część mojej siostry, która mi została, i nie było mowy, żebym miał to zostawić. Zebrałem całość w mniej niż pięć minut. Wcisnąłem czarną skrzynkę do torby razem z całą bronią, jaka wpadła mi w ręce, a potem dopełniłem wszystko amunicją. Przy łóżku stało nasze wspólne zdjęcie. Złapałem je i włożyłem do kieszeni kurtki. W przypadku ewakuacji zawsze istniało ryzyko, że nie zdołasz wrócić. Dlatego trzeba zabrać wszystko, bez czego nie wyobrażasz sobie życia. Zawahałem się w drzwiach i odwróciłem, żeby spojrzeć na pudła i puste ściany. Wszystko, co miało dla mnie jakieś znaczenie, mogłem zmieścić w jednej torbie, kieszeni kurtki i głowie. To w pewnym sensie smutne. Albo byłoby, gdybym pozwolił sobie o tym pomyśleć. Przestań, wyszeptała George tak cicho, że ledwie ją słyszałem. Boję się, gdy tak znika. Przypomina mi to, że jej obecność czyni mnie wariatem, a wariaci czasami wracają do zdrowia. ‒ Nie ma mowy ‒ powiedziałem szorstko, zatrzasnąłem drzwi i ruszyłem szybko w stronę schodów. Moja słuchawka zaczęła wściekle dzwonić, kiedy byłem dopiero w połowie drogi. Odpiąłem ją z kołnierzyka i wcisnąłem do ucha, pytając z naciskiem: ‒ Czego?

‒ Mamy problem. ‒ Dave wydawał się tak spokojny, że mógłby mnie równie dobrze informować o konieczności aktualizacji listy zakupów. ‒ Alaric przed chwilą wrócił z dachu. ‒ Sprawnie poszło. ‒ Szedłem dalej, wyciągając nogi do tego stopnia, że pokonywałem trzy stopnie naraz. Nadal czułem, że nie poruszam się dość szybko. Na więcej nie było mnie jednak stać. ‒ Cóż, okazało się, że jest na tyle dobrze wyszkolony, żeby zrobić odwrót i uciec na widok tłumu zainfekowanych za drzwiami. Uderzyłem palcem o stopień, na którym właśnie miałem stanąć; zachwiałem się i złapałem za barierkę, obijając przy okazji łokieć. ‒ Słucham?! ‒ warknąłem, niemal jednym głosem z George'em. ‒ Jest tam cała horda zombie. Kelly mówi o dwudziestce, Alaric o siódemce, a ja myślę, że prawdziwa liczba jest mniej więcej pośrodku. ‒ Dave się zawahał. ‒ Udało mu się zidentyfikować panią Hagar, zanim zatrzasnął i zablokował drzwi. Reszta nie pochodziła z tego budynku. ‒ Co to oznacza? ‒ zapytałem, podnosząc się i ruszając w dalszą drogę na trzecie piętro. To oznacza, że „epidemia" to czyjś sposób na zrobienie w domu porządków. ‒ Ktoś musiał ich tam umieścić ‒ wyjaśnił Dave, nie wiedząc, że potwierdza uwagę George'a. ‒ Nie ma mowy, żeby budynek spontanicznie generował zombie. Przeklinając już teraz bez przerwy, pokonałem ostatnie stopnie kilkoma długimi skokami i otworzyłem kopniakiem drzwi mieszkania. Kelly podskoczyła i chwiejnie schowała się za Alarikiem. Była biała jak ściana. Alaric miał zbyt ciemną karnację, żeby równie mocno zblednąć, ale jego skóra powoli zmieniała kolor na zaprawioną żółcią opaleniznę. Dave nawet się nie odwrócił. Nadal stukał w klawisze, poruszając palcami po klawiaturze, jakby dyrygował największą na świecie orkiestrą. ‒ Szykujcie się do ewakuacji ‒ rzuciłem. ‒ Spadamy stąd, jak tylko wróci Becks. ‒ Dlaczego nie wyjdziemy jej na spotkanie? ‒ zapytała z naciskiem Kelly głosem zabarwionym histerią. ‒ Dlaczego musimy tutaj czekać? Na dachu szaleje epidemia! Tamci ludzie są zainfekowani! ‒ Nutki histerii stawały się coraz wyraźniejsze, jakby nie była pewna, czy rozumiemy, że to poważna sprawa. Oddychaj głęboko, doradziła George. Policz do dziesięciu, jeśli musisz. Zdążyłem doliczyć do trzynastu, zanim udało mi się uspokoić na tyle, by nie wrzasnąć na Kelly. ‒ Znamy protokół postępowania na wypadek wybuchu epidemii, pani doktor ‒ powiedziałem. Ton mojego głosu był na tyle zimny, żeby Dave odwrócił na moment wzrok od ekranu i pokręcił głową. ‒ Rebecca właśnie sprawdza, czy mamy bezpieczne przejście, czy powinniśmy raczej szukać alternatywnej drogi ewakuacji. Drzwi na dach są zamknięte na klucz, a front budynku został zabezpieczony. Bezpieczniej będzie poczekać w środku, niż próbować ewakuacji na ślepo. ‒ Budynek zbudowano w taki sposób, że na dole znajduje się doskonały materiał na tunel

śmierci ‒ dodał Dave. ‒ Jeśli coś tam jest, Becks zapewne właśnie oczyszcza drogę, a dopiero potem da nam znać, że możemy uciekać przez garaż, nie ryzykując życiem. ‒ Właściwie to Becks właśnie stoi za twoimi plecami. Wszyscy odwróciliśmy się w jej stronę. Stała w progu z ponurym wyrazem twarzy i pachniała prochem. Uniosłem brwi w niemym pytaniu. Becks uniosła zapakowany w torebkę tester z lampkami świecącymi na zielono, a potem rzuciła go na podłogę obok pojemnika na niebezpieczne odpady. To stanowiło odpowiedź samą w sobie: nie zignorowałaby protokołu wyrzucania odpadów biologicznych, gdyby jej zdaniem istniała jeszcze szansa, że zostaniemy w tym miejscu. ‒ Trzech strażników i dwóch cywili, którzy nie mieli żadnego sensownego powodu, żeby tu być. Wszyscy zainfekowani. Żaden nie zbliżył się do mnie na odległość mniejszą niż trzy metry. Reszta garażu jest czysta, a nasz transport gotowy. ‒ Doskonale. ‒ Po raz ostatni rozejrzałem się po mieszkaniu w poszukiwaniu rzeczy, które przeoczyliśmy. Nasze zestawy na wypadek wybuchu epidemii zawsze były odpowiednio przygotowane i gotowe do użycia, w razie gdyby coś poszło nie tak. A jednak ciągle wydawało mi się, że zapomnieliśmy o czymś naprawdę ważnym. ‒ Niech wszyscy wezmą maski i gogle. Wynosimy się stąd. Tylko kilka minut zajęło nam przyszykowanie się do biegu przez tunel, który mógł w każdej chwili wypełnić się środkiem dezynfekcyjnym ‒ niech Bóg błogosławi panikę, najlepszy znany ludzkości mechanizm motywacyjny. Kelly zdawała się dziwnie spokojna, gdy miała już na nosie gogle, a o jej obojczyk ocierała się maska przeciwgazowa. Może czuła, jakby wróciła do CZKC, gdzie wszystkie „wybuchy epidemii" stanowiły tylko kontrolowane z wielką ostrożnością ćwiczenia. Musiała w końcu o tym zapomnieć. Ale nie teraz. Jeśli udawanie, że to tylko ćwiczenia, miał ją uspokoić, nie widziałem w tym nic złego. Opuściliśmy mieszkanie w zwartym szyku. Ja szedłem na przedzie, Becks na tyłach, a Dave i Alaric wraz z Kelly w środku. Jeśli w budynku byli jeszcze jacyś ludzie, nie pojawili się, gdy schodziliśmy na dół. To słuszny wybór, gdy nagle znajdziesz się w środku epidemii i nie masz drogi ewakuacji: zostań na miejscu, nie rób hałasu i czekaj na wybawicieli z bronią. Zdarza się, że pojawiają się na czas. Byliśmy w połowie ostatniego półpiętra, kiedy syreny zmieniły swój sygnał z ciągłego na serię wysokich, przeszywających dźwięków, jakby nabawiły się wścieklizny. Alaric potknął się, popychając Kelly na Becks, i niewiele brakowało, żeby cała trójka padła na ziemię. Zszedłem jeszcze dwa stopnie, żeby zrobić im miejsce, a potem odwróciłem się i spojrzałem na nich. To nie zwiastuje niczego dobrego. ‒ Wiem ‒ wymamrotałem, a potem dodałem głośniej: ‒ Dave? Co się dzieje?

Dave mógłby być równie dobrze kamiennym posągiem. Stał w zupełnym bezruchu, z szeroko otwartymi oczami i nagle pobladłą twarzą. Moje pytanie przywróciło go do świata żywych. Zamrugał dwukrotnie, pokręcił głową, a potem wyciągnął swojego palmtopa z kieszeni i zaczął przesuwać drżącymi palcami po wyświetlaczu. ‒ Powinniśmy się pośpieszyć ‒ powiedziała Becks. ‒ Powinniśmy poczekać ‒ odparłem. ‒ Powinniśmy się modlić ‒ stwierdził Dave, unosząc wzrok. ‒ Ten budynek został spisany na straty. Alaric zamknął oczy. Becks zaczęła głośno przeklinać mieszanką angielskiego, francuskiego i czegoś, co brzmiało jak niemiecki. Dołączyła nawet George, rzucając mięsem gdzieś z tyłu mojej głowy. Tylko Kelly zdawała się nie podzielać nagłej rozpaczy pozostałych. O słodka ignorancjo. ‒ Co to oznacza? ‒ zapytała. ‒ Dlaczego się zatrzymaliśmy? ‒ Oznacza to, że mamy przerąbane ‒ wyjaśniła Becks i wróciła do przeklinania. Dave przełknął ślinę i spojrzał na mnie, prostując się. ‒ Szefie... ‒ Nie. ‒ Tak. ‒ Musi być jakieś inne wyjście. Nie ma, powiedziała cicho George. Dobrze o tym wiesz. Musisz mu na to pozwolić. ‒ Mogę opóźnić blokadę. Nie na zawsze, ale wystarczająco długo. Pokręciłem głową. ‒ Nie. Musi być jakiś... ‒ Nie ma ‒ wtrącił Alaric. Odwróciłem się w jego stronę, nie na tyle szybko, żeby nie zauważyć mieszaniny ulgi i przerażenia na twarzy Dave'a. Alaric zdjął gogle, zapewne po to, byśmy mogli spojrzeć mu w oczy. Patrzył na mnie niemalże ze współczuciem. ‒ Komputery w mieszkaniu są podłączone do systemu ochrony budynku. Nie można nimi sterować zdalnie, ale jak podłączymy się bezpośrednio, nie będzie żadnego problemu. Uda mu się. Ale tylko jeśli zrobi to na miejscu. ‒ Zdajecie sobie sprawę z tego, o co prosicie? ‒ zapytałem z naciskiem. ‒ Prosicie, bym pozwolił mu dać się zabić. ‒ Proszę cię, żebyś pozwolił mi zrobić to, co do mnie należy. ‒ Głos Dave'a był cichy i niemal pogodny. ‒ Nie zostałem Irwinem, bo chciałem żyć długo i szczęśliwie, szefie. A już na pewno nie zostałem w zespole, bo uznałem to za wygodną posadkę. Tu się nie ma nad czym zastanawiać. Arytmetyka mówi jasno: albo zginę ja, albo wszyscy. ‒ Czy ktoś inny...

‒ O ile nie planujesz przywrócić życia Buffy, nie. Zwinąłem dłoń w pięść. Zmusiłem się, żeby ją opuścić, i mocno zacisnąłem zęby. ‒ Próbujesz mnie wkurzyć ‒ rzuciłem. ‒ Owszem ‒ zgodził się Dave. Dźwięki syren stawały się coraz głośniejsze i bliższe, przeszywały naszą rozmowę niczym pociski. ‒ Walcz ze mną dalej, a za chwilę wszyscy zginiemy. ‒ A potem ostateczny cios: ‒ A wtedy nigdy się nie dowiesz, kto zabił twoją siostrę. Cały zesztywniałem. Była chwila, w której dalsze wypadki mogły potoczyć się różnie; chwila, w której mogłem złapać go i pociągnąć za sobą, a potem zostalibyśmy zatrzymani przez rządową blokadę. Proszę, wyszeptała George. Ta chwila minęła. ‒ Kto ma dowód, który doktor Wynne zrobił dla Kelly? ‒ zapytałem twardo. Kelly mrugnęła, a potem wyjęła dokument z kieszeni. Wyrwałem go z jej ręki i podałem Dave'owi. Kelly zaczęła protestować. Przerwałem jej, mówiąc: ‒ Nie masz na sobie żadnych nadajników, a wszystkie twoje rzeczy okazały się czyste. Tylko tego jednego przedmiotu nie jesteśmy w stanie zdekodować, a najwyraźniej ktoś cię tu znalazł. Rozumiesz? Skinęła głową bez słowa, a na jej bladej twarzy malowało się przerażenie. Nie jestem pewien, czy wcześniej zdawała sobie sprawę z tego, że ktoś mógł ją śledzić. Dave posłał mi pełne bólu spojrzenie. ‒ Shaun... ‒ Cicho. Ty pieprzony dupku, lepiej żebyś nie zginął na marne. Odwróciłem się i ruszyłem na dół, rzucając do reszty: ‒ Wychodzimy! ‒ Usłyszałem kroki, gdy Dave pobiegł z powrotem do mieszkania. A potem pozostali poszli za mną, popychając Kelly. Byliśmy w połowie tunelu, kiedy uruchomiły się spryskiwacze ze środkiem dezynfekcyjnym, ale to wszystko. Żadnego kwasu, żadnych toksyn blokujących nerwy zarówno zainfekowanych, jak i zdrowych ludzi. Po prostu zostaliśmy oczyszczeni, a potem weszliśmy do pustego garażu, gdzie stały nasze pojazdy. Becks zabrała Alarica i Kelly do vana, podczas gdy ja włożyłem kask, wsiadłem na motor George'a i wcisnąłem klucz do stacyjki. Garaż był pod obserwacją kamer podłączonych do systemu ochrony budynku. Odwróciłem się do najbliższej, próbując opanować łzy, które zamazywały mi widoczność, i zasalutowałem. ‒ Ruszaj się albo będzie za późno, szefie ‒ powiedział Dave głosem zniekształconym przez głośniki w moim kasku. ‒ Macie najwyżej dziesięć minut przed ostrzałem.

‒ Ani mi się waż włazić po śmierci do mojej głowy, dupku ‒ powiedziałem. ‒ I tak już tam ciasno. ‒ Szefie? Zamknąłem oczy. ‒ Otwórz drzwi. Jakiekolwiek voodoo odprawił nad systemem ochrony, zadziałało. Drzwi rozsunęły się, gdy tylko wydałem mu polecenie. Na ulicy dostrzegłem tylko kilku zainfekowanych, ale nie trwałoby to długo. Docisnąłem gazu, machając do Becks, żeby jechała za mną, a potem ruszyłem w stronę światła. Becks jechała w odległości piętnastu metrów, a potem oboje przecięliśmy drogę w stronę najbliższej większej trasy ‒ Bulwaru Martina Luthera Kinga ‒ w nadziei na ratunek. Dave nie miał racji tylko w jednej kwestii. Nie mieliśmy dziesięciu minut. Budynek stanął w płomieniach sześć minut później, tak jak i sąsiednie budowle. Deszcz popiołu spadł na całe osiedle. Uboczne straty poważnego wybuchu epidemii; to jedyny sposób, żeby się nie rozszerzyła. Do tego czasu zdążyliśmy już wyjechać z obszaru kwarantanny i poza zasięg siły rażenia, ale i tak oczy bolały mnie od światła wytworzonego przez eksplozję. Zatrzymałem się na poboczu i przez jakiś czas przyglądałem się płomieniom. Kiedy piekło już zbyt mocno, założyłem dodatkową parę okularów, którą George trzymała zawsze przypiętą do kierownicy, a potem patrzyłem dalej. Nie odwracałem wzroku, kiedy płonęło Oakland, a razem z nim płonął dobry człowiek. Wielu dobrych ludzi, jestem tego pewien, ale tylko ten jeden był pod moim dowództwem. Pierwszy człowiek, który zginął u mnie, a nie u mojej siostry. ‒ No dobra, George ‒ powiedziałem. ‒ A co teraz? Po raz pierwszy nie znała odpowiedzi.

KSIĘGA II WEKTORY I OFIARY

Życie jest o wiele fajniejsze, kiedy masz świadomość, że w każdej chwili może się skończyć. Niczego nie żałuję. Dave Novakowski Męczennik to tylko ofiara z bardzo dobrym PR-em. Osobiście wolę być żywym tchórzem. Georgia Mason

...nadaję? Ty bezużyteczny szmelcu, nie odcinaj mnie, kiedy... ... to naprawić. Mam nadzieję, że udało mi się to wreszcie naprawić. Tutaj Dave Novakowski na żywo z głównej siedziby „Przeglądu Końca Świata". Mam nadzieję, że moje słowa nie trafiają w próżnię. Cóż. Może powinienem użyć czasu przeszłego. Kiedy to nagranie trafi na nasze serwery, a Mahir je obejrzy i dostanie zielone światło od szefa, ja już od dawna będę... ... cholera jasna, syreny właśnie umilkły. To oznacza, że nie wypuszczają już więcej ocalałych. Za późno, haha, bardzo śmieszne, teraz nie mógłbym się stąd wydostać, nawet gdybym chciał. Kiedy zostawię kontrolery, budynek zostanie szczelnie zamknięty. Jeśli zostanę tutaj, mogę wypuszczać ludzi, a raczej mógłbym, gdyby jeszcze jacyś zostali... ale nie zdołam już uciec. Przepiękna ironia, panie i panowie... ...dalene? Nawet jeśli to nagranie nie zostanie opublikowane, wiem, że jakoś do ciebie trafi. Boże, Maggie, tak strasznie cię przepraszam, że tak bez sensu zwlekałem. Powinniśmy byli od razu przejść do rzeczy. Tak powinno się robić. Powinno się od razu przechodzić do rzeczy. Bardzo cię kochałem. Bardzo kochałem swoją pracę. To chyba oznacza, że byłem szczęściarzem. Tak mi się wydaje... ... ...słychać bomby. Słyszę, jak się zbliżają, słyszę... ... ‒ z Elektrycznego antyciała, bloga Dave'a Novakowskiego, 12 kwietnia 2041. Nieopublikowane.

Sześć Maggie mieszka jakieś dziesięć kilometrów za miasteczkiem, które, przysięgam, nazywało się Weed[2]. Weed w stanie Kalifornia, jedna z najmniejszych miejscowości, które odratowano po Powstaniu. Co sprawiało, że była taka niezwykła? Otoczenie ‒ Weed ma wygodny dostęp do trzech największych kalifornijskich rzek, a odkąd czerwone mięso zostało na zawsze wykreślone z jadłospisu, przemysł rybny to dochodowy interes. Jeśli chcesz dodać do menu złowionego w rzece pstrąga, musisz odzyskać nadrzeczne miasteczka. Weed odratowano z zapomnienia, które pochłonęło znaczną część większych i mniejszych miast zbudowanych zbyt blisko dzikich obszarów, a zrobiono to właśnie z powodu tej bliskości. Czasami logika po prostu przestaje działać. Z Oakland do Weed jedzie się jakieś cztery i pół godziny, o ile po drodze nie trafi się na żadną kwarantannę na autostradzie I5. Zgodnie ze wskazaniami GPS-a przed nami rozciągała się całkowicie pusta droga. Machnąłem do Becks, żeby jechała za mną, i wróciłem na ulicę, kierując się na północ. Nadszedł czas, żebyśmy wynieśli się z Dodge. Shaun? ‒ Nie mam teraz nastroju, George. ‒ Ryk wiatru zagłuszył moje słowa, ale to nie miało znaczenia. I tak mnie słyszała. Zawsze mnie słyszała. Nawet jak nic nie mówiłem. Ja też go straciłam. ‒ Zginął pod moim dowództwem, George. Moim dowództwem. To nie miało się wydarzyć. Kiedy odpowiedziała, w jej głosie usłyszałem gorzką wesołość: A więc co, wszyscy mieli ginąć tylko pod moim dowództwem? Nic mądrego nie przychodziło mi do głowy, więc siedziałem cicho. Zrozumiała to i zamilkła, podczas gdy koła motocyklu pożerały kolejne kilometry dzielące nas od naszego ostatecznego celu. W lusterkach ciągle widziałem vana jadącego za mną jednocześnie blisko i bezpiecznie daleko. Na autostradzie nie dostrzegałem żadnych innych pojazdów ani przed nami, ani za nami. Kiedy mijałem żółty znak odblaskowy, ten błysnął moim własnym światłem ‒ uwaga: jelenie. Jelenie mogą osiągnąć wagę ponad dwudziestu kilogramów i tym samym spełniają warunki wymagane do amplifikacji Kellis-Amberlee. Nie możemy całkowicie się ich pozbyć ‒ pomijając nawet względy ekologiczne, zwierzęta te są roślinożerne, a więc ich źródło pokarmu nie zostało

zagrożone, a do tego rozmnażają się jak największe na świecie króliki. Raz na jakiś czas ktoś proponuje rozwiązania legislacyjne, które pozwalałyby zbombardować lasy i w ten sposób raz na zawsze wyeliminować problem jeleni, ale szybko zostaje zagłuszony przez rzesze protestujących, od obrońców zwierząt po przedstawicieli przemysłu drzewnego. Ja wstrzymuję się od głosu. Bardzo ciekawi mnie to, że kiedyś dzieci płakały, gdy umierała mama jelonka Bambi. Razem z George'em wstrzymywaliśmy oddech i skakaliśmy z radości, gdy łania nie powróciła do życia i nie próbowała pożreć swojego synka. W prawym górnym rogu mojego wizjera zaczęło mrugać małe pomarańczowe światło, co oznaczało, że van starał się nawiązać połączenie. Czy chciałem rozmawiać z kimś z vana? Nie, nie chciałem. Czy to oznaczało, że mogłem zignorować połączenie? Niestety nie, nie mogłem. Dusząc w zarodku chęć przyciśnięcia gazu i odjechania w siną dal, powiedziałem: ‒ Odbierz. Chwilę później usłyszałem głos Becks, rwany i zakłócany przez dźwięk wiatru uderzającego w mój kask. ‒ Shaun, jesteś tam? ‒ Nie, tutaj króliczek wielkanocny ‒ odpowiedziałem. ‒ Jak myślisz, kto się odezwie, gdy do mnie zadzwonisz? Czego chcesz, Becks? Do Maggie jeszcze kawał drogi. ‒ Właśnie o tym chciałam pogadać. Przed ewakuacją nie mieliśmy czasu, żeby przygotować samochody na kolejną podróż... Zamilkła na moment, próbując stłumić nagły napad czkawki. Kiedy znowu przemówiła, jej głos stał się cichszy i jeszcze trudniej było ją zrozumieć przez ryk wiatru. ‒ Nie ma tu za bardzo gdzie zatankować. Nie wiem, jak tam u ciebie, ale my możemy przejechać jeszcze jakieś osiemdziesiąt kilometrów, a potem będziemy mieli problem. Cholera. ‒ Co na to GPS? ‒ Za jakieś trzydzieści kilometrów trafimy na zajezdnię dla ciężarówek, gdzie honorują legitymacje dziennikarskie i mają całkiem wysoką ocenę bezpieczeństwa. Czysto, solidne testery, żadnej epidemii od dziewięciu lat. Z naszym szczęściem zaraz im poprawimy te statystyki. ‒ Wcale bym się nie zdziwił ‒ powiedziałem, czując, że robi mi się lżej. George nie odzywała się, odkąd stwierdziłem, że nie jestem w nastroju, a ja w jakiś irracjonalny sposób bałem się, że trauma po utracie kogoś bliskiego w połączeniu z gniewem mogła naprawić mi mózg, przez co znowu zacząłbym spełniać standardy człowieka „zdrowego na umyśle". Pieprzyć zdrowie psychiczne. Nie

chcę, żeby przestała do mnie mówić. To doprowadziłoby mnie do prawdziwego szaleństwa. ‒ Shaun? Co to miało być? ‒ Nic takiego, Becks. Zajezdnia wydaje się w porządku. Może zadzwonisz do nich i uprzedzisz o naszym przybyciu? W ten sposób zajazd byłby przygotowany na przyjęcie gości, a to oznaczałoby, że ktoś czekałby przy bramie, żeby przebadać nam krew i wpuścić nas do środka. To o wiele szybsze i wygodniejsze niż dzwonienie do nich z podjazdu i marznięcie na zewnątrz w oczekiwaniu na kiepsko opłacanego pracownika, który musi oderwać się od kawy. Właśnie miałem się rozłączyć, kiedy przyszło mi coś do głowy i poczułem, jak żołądek podchodzi mi do gardła. ‒ Cholera, a co z Doktorkiem? Oficjalnie jest trupem, a jej jedyny czysty dokument właśnie poszedł z dymem. Umarła dwa razy w ciągu tygodnia, skomentowała George. Nawet mnie się to nie udało. ‒ Cicho tam ‒ wymamrotałem. Becks zignorowała moją uwagę i odpowiedziała: ‒ Już się tym zajęliśmy. Alaric wyciągnął dla niej jeden ze starych dowodów Buffy, z którymi łaziła po klubach. Nie przejdzie poważniejszego sprawdzania, ale damy sobie radę do czasu, kiedy dotrzemy do Maggie i uda się wykombinować coś lepszego. ‒ Bosko. Dajcie jej jakąś czapkę czy coś... nie chcemy, żeby ktoś przyglądał się jej twarzy. I zostaje w vanie. Niech ktoś inny kupi jej coś do picia. ‒ Jasne ‒ powiedziała Becks. ‒ Rozłącz. ‒ Usłyszałem sygnał i znowu zostałem sam z rykiem wiatru. Rykiem wiatru i głosem, który czaił się w mojej głowie. ‒ George? Co tam? ‒ Zawsze tak jest, gdy utraci się kogoś, kto na ciebie liczył? Mówisz, jakby to się nam zdarzało co chwilę. ‒ Tobie przytrafiło się jako pierwszej. No. Nastała długa chwila ciszy, a potem usłyszałem cichutkie westchnięcie. Jak zawsze, prawda? George zawsze wszystko robiła pierwsza. Pierwsza nauczyła się mówić, czytać też... chyba jedyną rzeczą, jaką zrobiłem szybciej, było rozgryzienie gry Masonów, ale zawdzięczałem to raczej szczęściu. To ona zdecydowała, że zostanie zawodową dziennikarką, zarażając mnie swoim entuzjazmem. Z początku współpracowałem z nią tylko po to, by ją

uszczęśliwić, a dopiero potem okazało się, że jestem całkiem niezły w tykaniu patykiem różnych martwych rzeczy ku uciesze gawiedzi. To była pierwsza rzecz, w jakiej byłem naprawdę dobry i którą naprawdę lubiłem, a odkrycie jej zawdzięczałem wyłącznie George'owi. To ona zasugerowała, żebyśmy zgłosili się do współpracy przy kampanii prezydenckiej senatora Rymana. To ona pierwsza dostrzegła w tym szansę na rozwój naszej kariery. To ona pierwsza umarła. Jechałem w ciszy, dając jej czas na zastanowienie. Wreszcie powiedziała powoli: Za każdym razem jest inaczej. Strata Buffy była... praktycznie końcem świata, ale jakoś udało mi się wziąć w garść. Nie miałam innego wyjścia. ‒ Dlaczego? Ponieważ, wyjaśniła jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie, potrzebowałeś mnie. Na to nie potrafiłem znaleźć odpowiedzi. Pochyliłem głowę, docisnąłem gaz i gnałem autostradą, aż dostrzegłem neonowy znak zjazdu dla ciężarówek, obiecujący jedzenie, paliwo i mnóstwo krzepkich wieśniaków ze spluwami, tylko czekających na okazję, żeby odstrzelić paru zombiaków. Każdy ma miejsca, w których czuje się bezpiecznie. Trzema najważniejszymi na mojej liście byłyby spotkanie Irwinów, zamknięcie w placówce CZKC oraz wizyta w jakimkolwiek zajeździe w Ameryce Północnej. Jak chcesz pogadać o strasznej mentalności „przetrwanie ponad wszystko", znajdź sobie jakiegoś kierowcę ciężarówki i dopiero wtedy do mnie wróć. Trzech ochroniarzy w poplamionych olejem dżinsach przywitało nas przy bramie, z testerami w rękach. Jeden podszedł do mnie, dwóch do vana. Mój był ponurym, pryszczatym nastolatkiem, którego znaczek na piersi zapewne niesłusznie nazywał Mattem. Nawet nie próbowałem do niego zagadać. Zamiast tego po prostu zdjąłem rękawiczkę i wyciągnąłem rękę, żeby chłopak mógł wykonać swoje zadanie. Mruknął z aprobatą na ten przejaw profesjonalizmu i wcisnął mi tester na dłoń, nawet nie upewniając się, czy dobrze wyprostowałem palce. Oczywiście nie miałoby to wpływu na wynik, bo dla zestawu do badań liczy się tylko krew. Skrzywiłem się, gdy igła ukłuła mnie w najmniejszy palec, ale nie pisnąłem nawet słówka. Lepiej, żeby zajął się swoją robotą, zanim dam mu do zrozumienia, że jestem człowiekiem. Lampki na testerze zaczęły swój cykl, świecąc raz na czerwono, raz na zielono. Na widok stabilnej zieleni chłopak uśmiechnął się szeroko, a jego twarz przez chwilę wyglądała niemal uroczo. ‒ Wygląda na to, że jest pan czyściutki, panie Mason ‒ powiedział, potwierdzając raz jeszcze, że Becks przesłała im przez radio nasze dane. ‒ Uwielbiam pańską stronę. Te nagrania z Sacramento z zeszłego roku były niesamowite. ‒ Zawahał się, a potem dodał nieśmiało: ‒ Bardzo mi przykro z powodu pańskiej siostry. Przywołałem swój najlepszy uśmiech spod znaku „ależ skąd, w ogóle mnie nie boli, gdy ktoś

przypadkiem wspomni o mojej siostrze. Dzięki, że pomyślałeś o moich uczuciach" i ucieszyłem się, że wizjer kasku w dużej części zakrywał mi oczy, po czym powiedziałem: ‒ Dziękuję. Miło było poznać. ‒ Witamy u Rudy'ego. Mam nadzieję, że dostanie pan wszystko, czego potrzebuje. ‒ Dziękuję ‒ powtórzyłem i założyłem z powrotem rękawiczkę, a potem uruchomiłem silnik i przejechałem przez bramę, kierując się w stronę parkingu. Dwóch pozostałych ochroniarzy nadal zajmowało się pasażerami vana, może nawet drugi raz sprawdzali tożsamość Kelly. Czułem się lepiej, wiedząc, że posługuje się czymś stworzonym przez Buffy. Może Małpa jest najlepszy w swoim fachu, ale to pracę Buffy znałem i darzyłem zaufaniem. Ustawiłem motocykl przy automatycznym napełnianiu baku i wślizgnąłem się do znajdującego się opodal świetnie zaopatrzonego sklepu, gdzie spacerowałem między półkami pełnymi prawdziwych nachos ze sztucznym serem i uschniętych hot dogów sojowych, w poszukiwaniu lodówki z colą. Zerknąłem tęsknie na dzbanek kawy, który błyszczał zaraz obok hot dogów. Miał pewnie z milion lat i został stworzony z kości prehistorycznych stworzeń, które ściskano tak długo, aż ich skamieniała krew trysnęła, by pokrzepić długodystansowych kierowców ciężarówek. Śmiało. ‒ Słucham? ‒ Zatrzymałem się w pół kroku, mrugając jak idiota. Nie było to zbyt mądre, skoro dezorientacja i nerwowe ruchy były jednymi z pierwszych oznak amplifikacji Kellis-Amberlee. Moi ludzie może i przyzwyczaili się już do tego, że gadam ze swoją zmarłą siostrą, ale reszta świata raczej nie ma dla mnie tyle zrozumienia. Skoro chcesz kawy, to się napij. ‒ Ale... Już raz ci dzisiaj kazałam wypić płynną słodycz, więc mogę okazać odrobinę litości. W jej głosie słychać było rozbawienie podszyte nutką smutku. Nie od razu potrafiłem odczytywać jej nastrój ‒ nie byłem przyzwyczajony do doszukiwania się wskazówek w bezcielesnym głosie ‒ ale czego raz się nauczyłem, nie mogłem się oduczyć. Poza tym zasłużyłeś na to. ‒ Wysadziłem jednego pracownika, więc należy mi się jedna kawa, co? ‒ wymamrotałem, odchodząc od lodówki i ruszając w stronę parującej, prehistorycznej kawy. George nienawidziła jej smaku. Do tej pory nie rozumiem, po co ktoś chciałby przyjmować swoją porcję kofeiny w mniej wydajnej formie. Alaric musiał przegrać grę pod tytułem „kto wysiada z samochodu", bo stał już przy wejściu do sklepu, kiedy ja wychodziłem, ściskając w rękach największy kubek kawy, jaki mogli mi sprzedać. Obrzucił wzrokiem parujące naczynie i uniósł brwi ‒ z jego twarzy łatwo mogłem odczytać milczące pytanie. Całe szczęście miałem dużo czasu, żeby poćwiczyć udawanie, że niczego się nie domyślam.

‒ Idę jeszcze raz sprawdzić motocykl i upewnić się, że wszystkie szyby vana są czyste, a ty załatw sprawy tutaj. ‒ Wziąłem łyk kawy i poczułem rozkoszne palenie w gardle. Napój był gęsty i gorzki dokładnie tak, jak się spodziewałem. ‒ Pamiętaj, żeby wziąć coś do jedzenia dla Becks i Doktorka. Do Weed jeszcze daleka droga, a Maggie prawdopodobnie nie przyszykuje dla nas obiadu. Alaric zmarszczył brwi. ‒ Szefie... ‒ Śmiało, użyj firmowej karty. Kiedy przyjdzie rachunek, powiem, że autoryzowałem tę transakcję i jestem pewien, że nie będę sobie robił kłopotu. ‒ Posłałem mu radosny, nieszczery uśmiech i minąłem go szybko, kierując się w stronę dystrybutorów paliwa. Słońce powoli opadało coraz niżej. Większość drogi do Weed mieliśmy pokonać w całkowitych ciemnościach. Nawet przy naszym dbającym o bezpieczeństwo społeczeństwie na autostradzie nie ma zbyt wielu latarni, postawiono je tylko przy zjazdach na zamieszkane tereny. Tam też budki strażników nie świecą pustkami, a mili panowie z bronią chętnie „pomogą", jeśli zdecydujesz, że najwyższy czas dać się zarazić. Każdy z nich to miłosierny samarytanin. Dzięki prawom regulującym kwestie infekcji nie muszą nawet mieć całkowitej pewności, zanim zaczną strzelać. Wystarczy uzasadniona wątpliwość, żeby rozłupali ci czaszkę pociskiem. Im dalej na odludzie się zapuścisz, tym mniej uzasadniona musi być ta wątpliwość. ‒ Jazda po nocy ‒ powiedziałem, biorąc kolejny łyk kawy. ‒ Rany. Właśnie na to miałem ochotę dzisiaj wieczorem. Jazda po opuszczonej autostradzie w ciemności jest zawsze superfajna. Zrobiłabym to za ciebie, gdybym tylko mogła. ‒ Wiem ‒ przyznałem. Alaric właśnie wychodził ze sklepu, garbiąc się pod ciężarem śmieciowego jedzenia i butelek z napojami. Rzuciłem swoją niedopitą kawę do najbliższego kosza i założyłem kask, pozdrawiając Alarica, a potem wsiadłem na motocykl. Szybkie dotarcie do bramy oznaczało mniej czasu na rozmowę o tym, co się stało. Na gadanie przyjdzie czas, kiedy dotrzemy do Maggie. Nie da się tego uniknąć. Na razie nie chciałem robić nic innego, tylko jechać, chociaż, szczerze mówiąc, na to też nie miałem szczególnej ochoty. Oddaliłem się od dystrybutora i poczekałem, aż Alaric dotrze do vana. Wrzucił zakupy na siedzenie pasażera i pomachał do mnie z pytającym wyrazem twarzy. Nauczyłem się rozpoznawać spojrzenie pod tytułem „Chcesz o tym pogadać?" ‒ Bóg jeden wie, że po śmierci George'a widziałem je wystarczająco często. Pokręciłem głową, wskazując kciukiem bramę. Moi ludzie znają moje sygnały tak dobrze, jak ja ich. Alaric kiwnął głową i wsiadł do samochodu. Chwilę później Becks pokazała mi wyprostowane kciuki i uruchomiła silnik. Van odjechał od dystrybutora i zatrzymał się za mną, czekając na znak.

‒ Amatorzy ‒ wymamrotałem i dodałem gazu. Pozostałą część drogi do Weed określić można słowem „nudna"; to była nuda tego rodzaju, kiedy wszystkie twoje nerwy są napięte i byle co może wyprowadzić cię z równowagi. Horrory z czasów sprzed Powstania budowały suspens przed każdą straszną sceną, każąc publiczności czekać. Twórcy robili coś okropnego, na przykład zabijali kilku bohaterów, a potem kazali ludziom czekać, aż pojawi się następna potworność. Nazywali to „przygotowaniem do jump scene". Cała podróż do Weeds wyglądała właśnie w ten sposób. Pruliśmy przez porzuconą I-5, a z każdym bezproblemowo pokonanym kilometrem nasza paranoja rosła. Była już prawie jedenasta, kiedy wreszcie zjechaliśmy z autostrady na ulice rodzinnego miasteczka Maggie. Blisko centrum znajdował się podświetlony billboard, który wielkimi czarnymi literami gratulował niejakiemu Jamesowi tytułu „Mieszkańca miesiąca". W mentalności ludzi z małych miejscowości jest coś, czego nigdy nie będę w stanie pojąć. Kręcąc głową, dałem reszcie znak, żeby jechali za mną, i skręciłem w stronę drogi dojazdowej na posesję Maggie. Po Powstaniu domy zaczęły przyjmować czysto praktyczne formy, bowiem ludzie nagle doszli do wniosku, że przetrwanie apokalipsy zombie jest ważniejsze od zaimponowania sąsiadom. Zawsze miałem słabość do budynków sprzed Powstania. Wiadomo, że w zasadzie są śmiertelnymi pułapkami i powinny zostać rozebrane, zanim stanie się coś niedobrego, ale to stylowe śmiertelne pułapki. Takie domy to Irwini świata architektury. Ten należący do Maggie mógłby... cóż, mógłby łatwo wygrać Złotego Steve O tylko dlatego, że w ogóle istnieje. Z zaniedbanej drogi skręciliśmy na gładką nawierzchnię długiego na trzy kilometry podjazdu, który wił się między drzewami, a potem okrążał dom niemal idealnym kołem. To o wiele mniej niepraktyczne, niż mogłoby się wydawać ‒ każdy segment otoczony był przez automatyczne sensory i czujniki ruchu aż do samej ściany, która wyglądała jak z kamienia, ale tak naprawdę zrobiono ją ze specjalnego polimeru naciągniętego na stalową konstrukcję. Brama zamykała się automatycznie po trzydziestu sekundach i chyba tylko czołg dałby jej radę. Wijący się podjazd dzielił las na sektory, a w każdym znajdowały się pułapki i kamery, dzięki którym Maggie i jej goście mieli absolutną pewność, że nic się do nich nie podkradnie. Zatrzymałem motocykl tuż przed pierwszą bramą, wrzucając luz i uruchamiając interkom w kasku. ‒ Eee, Becks? Ktoś dzwonił do Maggie, żeby ją uprzedzić o naszej wizycie? Odpowiedziała mi długa chwila ciszy, którą Becks wreszcie przerwała: ‒ Nie. Myślałam, że ty się tym zająłeś. ‒ Jakoś zapomniałem. ‒ Westchnąłem i ruszyłem do przodu. ‒ Zobaczmy, czy jej system

ochrony nas zabije, dobra? Pierwsze dwie bramy otwierały się dla każdego, kto posiadał legitymację Przeglądu Końca Świata. Trzecia wymagała badania krwi ‒ po zarażeniu mogłeś dostać się do tunelu śmierci, ale szybko zostałbyś tam zatrzymany. Czwarta przeprowadzała obowiązkowy skan optyczny. George nigdy nie miała okazji tu przyjechać, a szkoda. Fajnie byłoby patrzeć, jak nieelastyczny system próbuje poradzić sobie z jej siatkówkowym KA. Maggie być może musiałaby przywołać jakiegoś strażnika z krwi i kości. Jednego z tych, którzy przemykają niezauważeni między drzewami. Pokonaliśmy trzeci zakręt i wreszcie zobaczyliśmy dom. W każdym oknie paliło się światło, a podwórko podświetlono reflektorami rozstawionymi w perfekcyjnie zadbanym ogrodzie. Było praktycznie tak jasno jak w ciągu dnia. Światło poprowadziło nas przez resztę drogi na pagórek. Zacząłem się uspokajać, kiedy minęliśmy czwartą bramę i nic nie wyskoczyło spomiędzy drzew, żeby nas zabić. Piąta i ostatnia brama była otwarta. Przejechałem przez podwórze i zatrzymałem się z boku, żeby van mógł spokojnie przejechać. Kiedy zdejmowałem kask, a Becks parkowała samochód, otworzyły się drzwi frontowe i ze środka wybiegła chmara małych, puchatych zwierzątek. Pośród tej trzęsącej się i warczącej watahy kroczyła Maggie. Musiałem się uśmiechnąć. Nie potrafiłem się powstrzymać. Minimalna waga, której wymaga wirus Kellis-Amberlee do amplifikacji ‒ czyli w skrócie: ile ważyć musi zwierzę, by nie umierało zwyczajnie, tylko wróciło do żywych, chcąc ich ponadgryzać ‒ wynosi dwadzieścia kilogramów. To dość wyraźnie zaznaczona granica ‒ niektóre zwierzęta mogą nie reanimować się, nawet ważąc koło trzydziestu kilogramów, ale nic i nigdy nie reanimowało się przy wadze poniżej dwudziestu. Wydawałoby się, że entuzjaści psów z całego świata zaczną zachwycać się miniaturkami ‒ Och! Czyż pudelki miniaturki nie są urocze? ‒ a jednak logika nigdy nie była mocną stroną ludzkości. Kiedy tylko ryzyko apokalipsy stało się przeszłością, z miejsca otwarto programy hodowli mniejszych wersji ulubionych ras. George kiedyś mówiła, że to obrzydliwe i ludzie powinni się opamiętać. Ja zawsze uważałem, iż miniaturowe buldogi Maggie są na swój popieprzony, epileptyczny sposób słodkie. Tendencja do zapadania na epilepsję to właściwie jeden z powodów, dla których takie ochronki jak ta u Maggie w ogóle istnieją, bowiem zaskakująco dużo rodzin chce „takiego pieska jak miał dziadek", ale nie czyta szczegółowego opisu nowej rasy. ‒ Cześć, Maggie ‒ przywitałem się, przenosząc uwagę ze zgrai buldogów na ich właścicielkę. ‒ Spóźniliśmy się na obiad? ‒ Nie, o ile lubicie klopsiki ‒ odpowiedziała, zmuszając się do uśmiechu. Oczy miała zaczerwienione i trochę spuchnięte, jakby w ciągu ostatnich kilku godzin zbyt często je wycierała. ‒ Domyślam się, że planujecie zostać tu jakiś czas?

‒ Jeśli nie masz nic przeciwko. ‒ Wyglądała żałośnie, stojąc pośrodku swojego zastępu uradowanych minipiesków i próbując udawać, że nic się nie stało. Chciałem ją pocieszyć, ale nie miałem pojęcia jak. Szło mi o wiele lepiej, gdy George jeszcze żyła, bo wtedy miałem kogo chronić. Nie lubiła dotykać ludzi, więc dotykałem ich za nią. Nie lubiła okazywania uczuć, więc ja przejmowałem pałeczkę. Tylko kiedy już przestała służyć za wymówkę, nagle nie miałem pojęcia, co ze sobą począć. Zawsze uważaliśmy, że to jej emocjonalny rozwój został zakłócony przez sposób, w jaki nas wychowano. Poczułem się dziwnie, dochodząc do wniosku, że ten problem dotyczył nas obojga. Z tej niezręcznej sytuacji wybawi mnie Alaric. Wyskoczył z vana, praktycznie jeszcze zanim Becks wyłączyła silnik, i pobiegł do Maggie, nie zważając zupełnie na otaczające ją psy. Całe szczęście miniaturowe buldogi są wystarczająco cwane, żeby schodzić z drogi, więc Alaric dotarł do Maggie bez większych trudności. Objął ją i wtulił twarz w jej ramię. Ona zrobiła to samo i po prostu tak stali. Wyglądało na to, że im to wystarcza. Oddychaj, powiedziała George. ‒ Próbuję ‒ szepnąłem. Patrząc na nich, czułem się jak podglądacz. Odwróciłem się. ‒ Hej ‒ rzuciła Becks, stając obok mnie. Kelly trzymała się blisko niej, ogrzewając się jednym z zapasowych koców, które trzymaliśmy w vanie. Obie wyglądały na wyczerpane, ale z nich obu to Becks sprawiała wrażenie, jakby umiała sobie z tym poradzić. Cienie pod oczami Kelly stały się wystarczająco wyraźne, by wzbudzić mój niepokój, jej twarz była zbyt blada. ‒ Hej ‒ odparłem. Kiwając głową w stronę Kelly, zapytałem: ‒ Jak tam Doktorek zniosła podróż? ‒ Trochę spałam ‒ powiedziała Kelly nieobecnym głosem. ‒ Źle ‒ rzuciła Becks pół sekundy później. ‒ Tak myślałem. ‒ Spojrzałem na Alarica i Magdalene, którzy nadal się obejmowali, a potem dodałem: ‒ Maggie zrobiła klopsiki z emu. Może powinniśmy skorzystać z zaproszenia. ‒ Super ‒ stwierdziła Becks. ‒ Wezmę torbę. Teraz Kelly wyglądała na zaniepokojoną. ‒ Czekaj... to tutaj mamy się zatrzymać? Tutaj? ‒ Ano ‒ odpowiedziałem i odwróciłem się, żeby odpiąć pakunki od siodełka motocykla i przewiesić je sobie przez ramię. ‒ Witamy w należącym do Maggie Domu dla Niesfornych Reporterów i Oficjalnie Zmarłych Pracowników CZKC. ‒ Ale tu nie jest... tu nie jest... ‒ Machała rękoma, pokazując na szeroki zielony trawnik, kępki gęstej, pozornie zaniedbanej roślinności, a także drzewa za ogrodzeniem. ‒ Tu nie jest bezpiecznie! Wymieniliśmy z Becks spojrzenia. A potem, niemal jednocześnie, zaczęliśmy się śmiać. W ten

dziwny, niemal histeryczny sposób, śmiechem zrodzonym w dużej mierze z wyczerpania, ale mimo wszystko cholernie dobrze było się śmiać z czegokolwiek. W tamtej chwili powód wybuchu tej radości był nam chyba totalnie obojętny. Kelly patrzyła na nas, otwierając szeroko oczy z niepokojem, który szybko zmienił się w irytację. ‒ Co proszę? ‒ zapytała z naciskiem. ‒ Z czego się śmiejecie? ‒ To sprawiło, że wybuchnęliśmy jeszcze bardziej gromkim śmiechem, ja zgiąłem się niemal wpół, a Becks zakrywała usta rękoma. Nawet George się śmiała, tworząc upiorne i asynchroniczne echo w mojej głowie. Alaric i Magdalene ignorowali nas, pogrążeni we własnym, pełnym żalu świecie. Becks jako pierwsza odzyskała kontrolę. Otarła oczy i powiedziała: ‒ Oj, Shaun, chyba nikt nie wpadł na to, by powiedzieć Doktorkowi, gdzie dokładnie zmierzamy. ‒ Na to wygląda ‒ przyznałem, prostując się i próbując opanować mimikę twarzy. Odwróciłem się do Kelly i wyjaśniłem: ‒ Doktorku, oto mamy niezmierne szczęście korzystać z gościny panny Magdalene Grace Garcii. ‒ Prosimy nie kraść srebra ‒ dodała Becks. Kelly opadła szczęka. Jeśli rodzina Kelly była odpowiedzialna za wiele osiągnięć medycyny ostatnich dwudziestu pięciu lat, to rodzina Maggie zapewniła niezbędne do tego wyposażenie. Jej rodzice zajmowali się oprogramowaniem jeszcze przed wybuchem Powstania. Kiedy ludzie zaczęli wstawać z martwych, ich firma miała już na koncie miliony. Byli nie tylko wytrwali, ale też szybko zrozumieli, że albo wszyscy zginą i pieniądze staną się nieistotnym konceptem, albo postanowimy walczyć z infekcją i wtedy ludzie zaczną się poważnie przejmować swoim zdrowiem. Rodzicom Maggie udało się zainwestować większość kapitału w technologię medyczną, jeszcze zanim rynek stanął. Nie zarobili milionów. Zarobili miliardy, i to już po opodatkowaniu. Zajmowali się nie tylko oprogramowaniem, ale też filantropią, a ich datki stanowiły większość funduszy, dzięki którym uratowano Weed. Oczywiście otrzymali za to pakiety kontrolne dwóch z czterech największych spółek zarządzających rybołówstwem w miasteczku oraz dzierżawę większej części szpitala. Mówimy tu o ludziach, dla których tysiąc dolarów to całkowicie rozsądna cena za butelkę wina. Kiedy Maggie skończyła dwadzieścia jeden lat, zapytali ją, czego sobie życzy, nie stawiając żadnych ograniczeń, bo nic nie było zbyt drogie dla ich ukochanej córuni. Poprosiła o dom na wsi, który należał do jej dziadków, wojskowy system bezpieczeństwa, prywatną linię telefoniczną i stały dostęp do odsetek z jej funduszu powierniczego. Nic więcej. A jej

rodzice, którzy zawsze dotrzymują słowa, zgodzili się. Bezpieczniej mogłoby być już tylko w podziemnym schronie CZKC. Może. Jeśli w ochronie pracowaliby ninja. ‒ Ale... ‒ wydusiła w końcu Kelly. ‒ Czy ona nie powinna, no nie wiem, zajmować się czymś ważnym? ‒ Ależ zajmuje się ‒ powiedziałem z uśmiechem. ‒ Organizuje pokazy filmowe i pisze dla mnie. No chodź. Ostatni przy stole zmywa. ‒ Ruszyłem w stronę drzwi, mijając Alarica i Maggie szerokim łukiem. Kelly poszła za mną, nadal zmieszana, a Becks zamykała pochód. Drzwi zostawiła otwarte. Wiele jest korzyści z ochrony, a znacznej jej części nie widać gołym okiem. W dużym pokoju dziennym przy ścianach stały biblioteczki, na podłodze leżało mnóstwo zakurzonych pudełek, psich posłań i zachęcających kanap, ale w pobliżu nie zarejestrowałem obecności żadnych Fikcyjnych. To było niezwykłe. Maggie praktycznie nigdy nie bywała sama w domu po tym, jak jej lokum stało się niemal stałym miejscem zamieszkania wszystkich Fikcyjnych pracujących dla naszego serwisu. I paru Irwinów. I Newsie. Maggie lubiła towarzystwo. I to bardzo. Wychowała się w klasie społecznej, która nadal umożliwiała imprezowanie, a chociaż w wielu aspektach odcięła się od korzeni, nie mogła odrzucić wszystkiego, do czego przywykła. Zwykli ludzie lubią samotność. Samotność oznacza bezpieczeństwo. Maggie samotność się przykrzyła. Kelly trzymała się blisko mnie, lustrując otoczenie chłodnym, taksującym spojrzeniem, które wielokrotnie widziałem u Irwinów oceniających niebezpieczne strefy. Większość domów wyposaża się, uwzględniając użyteczność, przez co unika się kantów, wszystkie kąty są jasno oświetlone, a meble pozostają w stylu modernistycznym i wyglądają jak te z horrorów sprzed Powstania, idealne do szybkiej dezynfekcji. Maggie wybrała antyki i meble robione na zamówienie, a na każdej płaskiej powierzchni poustawiała różne drobiazgi, pokryte teraz kurzem. Zawsze uważałem, że Maggie mieszka w ten sposób po części z czystej przekory. Skoro każdy spodziewa się po niej, że będzie imprezować z ludźmi, których zna od dziecka, przemieszczając się w wirtualnej bańce przepłaconych ochroniarzy i ciesząc się bezpieczeństwem, które zapewnić mogą tylko pieniądze, nie ma sprawy. A ona zamieszkała pośrodku pustkowia ze stadkiem cierpiących na epilepsję psów, zamiast mieszczącego się w torebce pudelka. Skoro ludzie oczekiwali, że ma w głowie fiu bździu, została zawodową pisarką i kierowniczką zespołu liczącego ponad dwadzieścia osób. Listę można wydłużać. Fajna dziewczyna z tej naszej Maggie, nawet jeśli taki styl życia każe wątpić w jej zdrowie psychiczne. Ledwo ta myśl zdołała uformować się w moim umyśle, kiedy wtrąciła się George: Ty tu jesteś od gadania. Nie gniewałem się. Przynajmniej znowu się do mnie odzywała. A do tego mówiła radosnym tonem, a to zawsze sprawia mi przyjemność. Dobrze wiedzieć, że nadal mogę sprawić, by moja

siostra się uśmiechnęła. ‒ Cicho tam ‒ upomniałem ją. Kelly posłała mi pełne zmieszania spojrzenie. ‒ Przecież nic nie mówiłam ‒ zaprotestowała. ‒ To George ‒ wyjaśniłem, nieznacznie kręcąc głową. ‒ Musisz zdawać sobie sprawę ‒ zaczęła ostrożnie Kelly ‒ że jeśli przez zszargane nerwy nadal z nią rozmawiasz, są pewne leki, które... ‒ Zmiana tematu ‒ powiedziałem uprzejmie. ‒ Kontynuacja tego sprawi, że uderzę kogoś w twarz. Tym kimś możesz zostać ty. ‒ Shaun nie ma żadnych oporów przed biciem dziewczyn ‒ uprzedziła Becks. ‒ Jakbyś dorastała z George'em, też nie miałabyś oporów. Poprowadziłem naszą kolorową paradę do kuchni. Została urządzona podobnie jak reszta pomieszczeń, czyli w stylu sfatygowanego, średniej klasy domu sprzed Powstania. Maggie nie żartowała w kwestii klopsików. Znajdowały się na stole kuchennym, razem z talerzem warzyw, wielką miską tłuczonych ziemniaków i połową biszkoptu. ‒ Wezmę talerze ‒ powiedziała Becks. Kiedy Maggie i Alaric pojawili się wreszcie piętnaście minut później, zobaczyli nas siedzących w trójkę przy stole i napychających się po uszy jedzeniem. A przynajmniej ja i Becks się napychaliśmy, podczas gdy Kelly patrzyła na nas z mieszaniną przerażenia i rozbawienia, jakby nie była w stanie uwierzyć, że jej życie mogło w ciągu jednego dnia tak bardzo się zepsuć. Jeszcze to nadrobi. O ile wystarczająco długo pożyje. Maggie i Alaric najwyraźniej płakali, chociaż po niej bardziej było to widać niż po nim. Jej oczy napuchły, a policzki stały się jeszcze bardziej czerwone, podczas gdy Alaric wyglądał prawie tak jak zawsze. Kiedyś próbował wytłumaczyć, dlaczego zawsze wygląda, jakby był gotowy do pokazania się przed kamerą, ale nie słuchałem. Głównie dlatego, że miałem to gdzieś. ‒ Alaric powiedział, że to ty jesteś tą martwą dziewczyną z CZKC ‒ zaczęła Maggie, celując w nią palcem z dokładnością lasera, przez którą jej zdolności redaktorskie wzbudzały strach w całym świecie Fikcyjnych. ‒ Niezła sztuczka. Wytłumacz mi ją. ‒ Też miło mi cię widzieć, Maggie ‒ rzuciłem radośnie, sięgając po tłuczone ziemniaki. ‒ Mam ci przedstawić naszego gościa czy wolisz wejście smoka? Tak na wszelki wypadek uprzedzam, że miała naprawdę gówniany tydzień i nie zdziwiłbym się, gdyby straciła panowanie nad sobą. Właściwie wszyscy mieliśmy gówniany dzień, więc byłoby mi bardzo miło, gdybyś potraktowała naszego Doktorka trochę łagodniej. Maggie cała zesztywniała. Spojrzałem na nią spokojnie, sprawdzając, czy jej gniew popłynie

wartkim strumieniem, czy zacznie sączyć się po kropelce. W końcu opuściła ramiona i powiedziała: ‒ Mahir nie puścił ostatniego nagrania Dave'a, ale wysłał mi kopię i uprzedził, że możecie się tu zjawić. Dlatego odprawiłam wszystkich do domu. ‒ I dobrze zrobiłaś ‒ powiedziałem neutralnym tonem. ‒ Nie miałam czasu się pożegnać, Shaun. ‒ Maggie pokręciła głową. ‒ Powinnam była się z nim pożegnać. Powinnam powiedzieć mu... Powinnam tam być. Z tego rodzaju żalem jestem w stanie sobie poradzić. Choć to smutne, sam taki żal przeżywałem, bo niestety nawet pożegnanie nie wystarcza. Zawsze jest coś, co jeszcze chciałoby się powiedzieć albo zrobić. Zawsze brakować będzie tej jednej, jedynej rzeczy. Odłożyłem widelec i wstałem, odsuwając stopą psy z drogi. Podszedłem do Maggie, a ona spojrzała na mnie. Kiwnąłem raz głową i objąłem ją, czując, jak sztywnieją jej napięte ramiona. ‒ Nie powiem ci, że wszystko będzie dobrze, bo wcale nie będzie ‒ zacząłem. ‒ Nie powiem ci, że wiem, przez co przechodzisz, bo tylko ty to wiesz. I nie obiecam, że ci pomogę, bo nie po to tu przyjechaliśmy. Przyjechaliśmy, żeby ratować własne tyłki i dowiedzieć się, co się tu, do cholery, dzieje. Ale powiem jedno: Dave podjął decyzję i trafi na Ścianę razem ze wszystkimi innymi bohaterami. Zostanie tam na zawsze, bo jego decyzja była słuszna. Chyba nie mogę się za to na niego zbyt mocno gniewać. George nie zatrudniłaby go, gdyby nie sądziła, że potrafi podjąć trudną decyzję, a ja nie zostawiłbym go, gdybym uważał, że nie miała racji. ‒ Chyba go kochałam ‒ wyznała Maggie cicho, a przez to, że przyciskała twarz do mojej koszulki, ledwo było ją słychać. Westchnąłem głośno, spoglądając na pozostałych. Becks i Alaric dopiero co zdążyli się jakoś przyzwyczaić do mojej rozpaczy po stracie Buffy i George'a. Ja ledwo zdążyłem nauczyć się udawać, że daję sobie radę. A teraz wszystko zaczynało się od nowa. Teorie spiskowe, niejednoznaczne dowody, śmierć, cały ten pieprzony bałagan. Najgorsze było to, że gdzieś w głębi duszy, gdzie zajrzeć nie mógł nikt oprócz George'a, cieszyłem się. Bo to, że znowu zaczynało się całe to gówno, znaczyło też, że znowu ruszamy z miejsca. Ruszamy na poszukiwania odpowiedzi na pytanie, przez które nie mogłem spać po nocach i dzięki któremu jeszcze trwałem wśród żywych. Kto naprawdę zabił moją siostrę? Kelly spojrzała mi w oczy i odwróciła wzrok, targana wyrzutami sumienia. Będę musiał z nią o tym porozmawiać. To nie była jej wina, nie bardziej niż moja, Alarica albo Maggie. Była ofiarą, jak my wszyscy. Nikt z nas nie zrobił nic złego. Ale to mogło poczekać do jutra, kiedy już powiadomimy Mahira, że żyjemy, a potem się wyśpimy i poważnie przyjrzymy informacjom Kelly.

‒ Myślę, że każdy z nas go w jakiś sposób kochał ‒ powiedziałem z całkowitą szczerością, stojąc w swojsko pachnącej kuchni, otoczony resztką mojego zespołu i obejmując płaczącą Maggie. Pieprz się, Davidzie Novakowski. Pieprz się z tą całą swoją szlachetnością, dobrocią i gotowością do przeklętego poświęcenia. Pieprz się za to twoje nagranie, pieprz się jeszcze raz za to, że tak długo zwlekałeś, by cokolwiek mi powiedzieć. Ty idioto. Ty głupi, pieprzony idioto. Też cię kochałam, idioto.

Nie mogę tego opublikować. Chcę to zrobić, ale nie mogę. A jednak pisanie pomaga, troszeczkę, bo przecież właśnie tym się zajmujemy ‒ pisaniem. Niedługo się tu zjawią... muszą, bo jeśli nie... Nie będę o tym myśleć. Dom jest taki pusty. Boże. ‒ z Dmuchawca mego, bloga Magdalene Grace Garcii, 12 kwietnia 2041. Nieopublikowano

Przykro mi, kochani, ale nie uda mi się dotrzeć na dzisiejszy chat. Wiem, że obiecałam, i bardzo mi przykro, ale ciocia Maggie ma teraz migrenę i musi się zdrzemnąć. Jutro wrócę do normalnych transmisji. Bądźcie dobrzy i dbajcie o siebie nawzajem. A jeśli jest ktoś, kogo kochacie, powiedzcie mu to. Światu nigdy dość miłości. ‒ z Dmuchawca mego, bloga Magdalene Grace Garcii, 12 kwietnia 2041

Siedem ‒ Shaun? Pomasowałem sobie skroń, a potem uniosłem głowę, próbując powstrzymać pierwsze oznaki zbliżającej się migreny. Wyłączyłem większość świateł, kiedy reszta domowników poszła spać, ale nie przestałem czytać. Może to nie był taki dobry pomysł. ‒ Tutaj, Maggie. ‒ Siedziałem na podłodze pokoju dziennego, opierając się plecami o kanapę. Nie zmieniałem tej pozycji tak długo, że nie byłem już pewien, czy zdołam się podnieść. Maggie przeszła przez ciemny korytarz do drzwi, nie potykając się o nic. Byłem pełen podziwu, że doskonale wie, gdzie co stoi. Nie mógłbym pokonać tego korytarza, nie narażając swoich piszczeli na poważny uszczerbek na zdrowiu. ‒ Co u Mahira? ‒ Ucieszył się, że nadal żyjemy. Publikuje jakieś stare nagrania z naszej zeszłorocznej wycieczki do Santa Cruz. Wyczyścił daty i będzie wyglądało na to, że kiedy zbombardowano nasz budynek, my świetnie się bawiliśmy z zainfekowanymi. Maggie przełknęła ślinę. ‒ A Dave? ‒ Został, żeby zająć się serwerami. Sądzę, że sprzątanie w Oakland zakończy się rano. Skontaktują się z jego rodziną, a my opublikujemy informację o jego śmierci, gdy oni skontaktują się z nami. ‒ To było bezduszne i niewybaczalne, ale nie mieliśmy innego wyjścia. ‒ Możemy udawać, że jesteśmy w terenie jeszcze przez trzy, cztery dni, zanim będziemy musieli znaleźć sobie nową miejscówkę. ‒ Nie bądź głupi. ‒ Jej ton był zaskakująco ostry. Mrugnąłem. Maggie popatrzyła na mnie gniewnie, a jej wysłużony szlafrok wyglądał jak swego rodzaju zbroja. ‒ Zostajecie tutaj. Mój system bezpieczeństwa może przerzucić wasz sygnał gdzie tylko zechcecie. ‒ Maggie. ‒ Ani mi się waż mówić, że to nie jest bezpieczne, Shaunie Masonie. Ani mi się waż. ‒ Podeszła do najbliższego przesadnie miękkiego fotela i usiadła, chowając nogi pod siebie i patrząc na mnie jak rozdrażniona kocica. ‒ Nigdy nie byłam bezpieczna i nie zamierzam tego zmieniać. ‒ Nie mów tak ‒ zaprotestowałem. ‒ Widziałem twoją ochronę.

Śmiech Maggie był gromki, radosny i zaskakujący. ‒ Któregoś dnia odziedziczę tyle pieniędzy, że wystarczy na zakup małego państwa. Rodzice zostawią mi cały swój majątek. Nie bez powodu mieszkam na odludziu i otaczam się dziennikarzami. Masz pojęcie, jak naprawdę dobrą mam tu ochronę? Jeśli krzyknę, ktoś przybiegnie mi na pomoc. Nie mogą sfabrykować wybuchu epidemii, bo od razu będzie wiadomo, że to bujda. Więc o ile martwi nie postanowią znowu masowo wstawać z grobów... ‒ Co, całe szczęście, jest mało prawdopodobne. ‒ Właśnie. Nie będziecie bezpieczni, jeśli stąd wyjedziecie. Przyjrzałem się jej badawczo. ‒ Niezłą klatkę sobie tu urządziłaś. ‒ Dzięki. ‒ Uśmiechnęła się blado. ‒ Jedzenie całkiem niezłe, ale towarzystwo śmierdzi. ‒ Robimy, co możemy. ‒ Westchnąłem. ‒ Naprawdę mi przykro z powodu tego wszystkiego. ‒ Przestań. Po prostu się prześpij. ‒ Maggie złapała swój długi, sięgający niemal pasa warkocz i zaczęła bawić się końcówką. ‒ Miałeś ciężki dzień. ‒ No cóż. To, że się od czegoś oddalasz i wydaje się mniejsze, nie znaczy jeszcze, że tak się dzieje w rzeczywistości. ‒ Wyciągnąłem jedną z teczek Kelly. ‒ Próbuję coś z tego rozumieć, póki jeszcze mamy chwilę spokoju. Ale wydaje mi się, że to nie potrwa długo. ‒ Nigdy nie trwa ‒ zgodziła się Maggie. ‒ Bardzo źle? ‒ W skali od jednego do „o ja pierdolę, wszyscy zginiemy"? ‒ Zerknąłem na ostatnią stronę folderu i zacząłem czytać: ‒ „Biorąc pod uwagę ryzyko mutacji, postrzeganie zespołu rezerwuarowego jako następnego etapu ewolucji Kellis-Amberlee nie może zostać zignorowane. Zignorowanie szans i zagrożeń, które może nieść ze sobą ta ścieżka rozwoju, okazałoby się z naszej strony haniebnym niedbalstwem". ‒ Zamknąłem folder, ale nie uniosłem wzroku. ‒ Co to w ogóle, do cholery, znaczy? Ktoś zabija ludzi z zespołem rezerwuarowym. Liczby nie kłamią, nawet jeśli wszyscy inni tak. Ale co to znaczy? ‒ To chyba znaczy, że mamy robotę. ‒ Owszem. ‒ Zerknąłem w stronę korytarza. ‒ Wszyscy inni już śpią? ‒ Tak, śpią. Wydaje mi się, że niektórzy pomogli sobie tym i owym, ale liczy się efekt. ‒ Świetnie. Maggie przygotowała pokoje gościnne, jeszcze gdy byliśmy w drodze, dusząc w sobie żal wystarczająco długo, by rozłożyć świeżą pościel i czyste ręczniki. Moim zdaniem na swój sposób wierzyła, że to przyniesie jej ulgę ‒ przygotowanie pokoi oznaczało, że dotrzemy cali i zdrowi. Kiedy nadszedł czas na spanie, przepraszała, że ma tylko trzy pokoje gościnne, bo dwa pozostałe pomieszczenia zostały przerobione na domowe kino i gabinet. Jakby domowi z sześcioma

sypialniami mogło czegokolwiek brakować. Razem z George'em wychowaliśmy się w domu z trzema, a nasze pokoje połączone były tak, że praktycznie tworzyły jedno pomieszczenie. Trzy pokoje gościnne ‒ to oznaczało, że mogą je zająć Alaric, Becks i Doktorek. Ja już nieraz spałem na kanapie. Było mi wszystko jedno. Poza tym chciałem gapić się na te liczby, aż zaczną mieć jakiś sens. Po prawie dwóch godzinach nie posunąłem się nawet o krok. Westchnąłem. ‒ Coś mi umyka. Wiem, że coś mi tu umyka. Nie bądź dla siebie zbyt surowy, powiedziała George. Jesteś zmęczony. ‒ Łatwo ci powiedzieć ‒ rzuciłem, zanim zdołałem się powstrzymać. A potem zamarłem, patrząc ostrożnie na Maggie. Spodziewałem się... nie wiem, czego się spodziewałem. Ludzie różnie reagują na moje rozmowy z siostrą. Większość niezbyt pozytywnie. Maggie znajdowała się gdzieś pośrodku skali. Patrzyła na mnie zamyślona, z głową przechyloną lekko na bok. ‒ Naprawdę do ciebie mówi, prawda? ‒ zapytała. ‒ To nie tylko ty do niej mówisz. Ona odpowiada. ‒ Cholera, często sama zaczyna ‒ powiedziałem, przechodząc do defensywy. ‒ Wiem, że to dziwne. ‒ No, dziwne. Teoretycznie nawet szalone. Ale kim jestem, żeby cię osądzać? ‒ Wzruszyła ramionami. ‒ Mieszkam w domu, który większość ludzi uznałaby za idealny do kręcenia horroru, a za towarzystwo mam armię ochroniarzy ninja i kilkadziesiąt cierpiących na epilepsję psów. Nie wydaje mi się, bym była odpowiednią osobą do oceny stopnia „dziwności". To coś nowego, zauważyła rozbawiona George. ‒ Mnie to mówisz? ‒ wymamrotałem, dodając głośniej: ‒ Masz, eee, inne podejście. ‒ Ty przynajmniej wiesz, że jesteś wariatem. A to znaczy, że możesz się z tego wyleczyć. Zawahałem się. Wielu ludzi jest gotowych uznać, że moje uparte prowadzenie konwersacji z George'em oznacza, że nigdy nie wyjdę z żałoby. Rozpaczliwie wierzę, że mają rację, bo wcale tego nie chcę. ‒ Cóż, eee, dzięki ‒ wydukałem. Wypowiedziane głośno słowa brzmiały jeszcze bardziej beznadziejnie niż w mojej głowie. Maggie najwyraźniej tego nie zauważyła. Patrzyła w jeden z ciemnych kątów pokoju, a na jej twarzy pojawił się jeszcze głębszy smutek. ‒ Wiedziałam, że Dave mnie kocha ‒ wyznała z wystudiowaną swobodą. Cokolwiek chciała mi powiedzieć, nie miała zamiaru zwracać uwagi na to, czy ją do tego odpowiednio zachęcałem. Nie byłem ani adresatem, ani uczestnikiem tej rozmowy. ‒ Ale nadal próbowałam poradzić sobie ze

śmiercią Buffy, a Dave i ja wykonywaliśmy te... dziwne podchody, jakbyśmy musieli najpierw przemyśleć każde słowo, zanim w ogóle cokolwiek mogłoby się zacząć. Ja wiedziałam i on wiedział, a jednak nie zrobiliśmy nawet jednego cholernego kroku. ‒ Pociągnęła nosem. W ciszy panującej w pokoju ten delikatny dźwięk wydawał się wyjątkowo głośny. ‒ Jakby wszystko musiało być idealne, inaczej nie miałoby szans zadziałać. Jakby to była opowieść. Chciałem coś powiedzieć, ale brakowało mi słów. Siedziałem w bezruchu, trzymając folder w lekko drżących palcach. Chciałem wyciągnąć do niej rękę. Chciałem dotknąć jej dłoni. A jednak wiedziałem, że to nie jej dłoni potrzebowałem ‒ ta właściwa została spalona na popiół, a potem rozsypana na autostradzie w Kalifornii... a więc nie ruszyłem się z miejsca. ‒ Byłeś kiedyś zakochany? ‒ Maggie znowu na mnie spojrzała, a słabe światło odbijało się od strużek łez na jej policzkach. Nigdy nie umiałem odpowiedzieć na to pytanie. Nawet nie próbowałem. Wzruszyłem tylko ramionami. ‒ Miłość jest do bani ‒ stwierdziła i wstała. ‒ Każdy, w kim się zakocham, umiera. Spróbuj się dzisiaj choć trochę wyspać, Shaun. I... dzięki, że mnie wysłuchałeś. Nie mogę tego opublikować. ‒ Zaśmiała się, ale ten śmiech od razu przeszedł w łkanie. ‒ Wiesz, wygląda na to, że za każdym razem, kiedy mam historię tragicznej miłości, nie mogę jej opublikować. Wcześniej nie byłoby to w porządku wobec Buffy, a teraz wobec Dave'a. Teraz... teraz tak niewiele rzeczy zostaje wyłącznie dla nas. ‒ No ‒ przyznałem, próbując pokonać nagłą gulę w gardle. ‒ Jestem pewien, że on też wiedział, że go kochasz. Na dachu zrobił takie kino... ‒ Wiem. ‒ Uśmiech na jej ustach pojawił się tylko na chwilę, ale był prawdziwy. ‒ Idź spać. Jutro nie będzie lepiej. Gorzej też być nie może, wymamrotała George. Zdusiłem chęć odpowiedzi i zamiast tego rzuciłem: ‒ Spróbuję. ‒ Tyle mi wystarczy ‒ stwierdziła Maggie i odwróciła się, pozostawiając mnie samego ze stertą folderów, słabiutkim światłem i głosem siostry odbijającym się echem w mojej głowie. Kiedyś to ty mnie goniłeś do spania, powiedziała George. ‒ No, ale wtedy miałaś ciało. ‒ Spojrzałem na folder i próbowałem otworzyć go siłą woli. W ten sposób nie musiałbym decydować, czy mam iść spać. Gdyby się otworzył, mógłbym po prostu czytać dalej. Shaun... ‒ Daj spokój.

Westchnęła. Znałem to westchnięcie. Znałem wszystkie jej westchnięcia. To oznaczało: „Shaun, przestań się wygłupiać" i zazwyczaj rezerwowała je na chwile, gdy musiała skłonić mnie do zrobienia czegoś, co uważała za rozsądne. Nie pozwolę ci śnić. Zamarłem. George nie odezwała się potem ani słowem. Czułem, że czeka gdzieś na skraju mego umysłu, emanując bezkresną cierpliwością, przynajmniej w przypadku, gdy chodziło o moje dobro. Przełknąłem ślinę i oparłem się mocniej o kanapę, zamykając oczy. ‒ Nadal potrafisz mnie zaskoczyć. Super. A teraz kładź się spać. ‒ Tak jest. Kanapa Maggie ‒ kiedy już zdjąłem z niej wszystko i ułożyłem w stosik na podłodze ‒ okazała się zaskakująco wygodna. Wyłączyłem światło, a potem zdjąłem koszulkę i buty, zostawiając dżinsy na wypadek, gdybyśmy musieli z rana szybko uciekać. Zasnąłem, jeszcze zanim moja głowa dotknęła poduszki. George dotrzymała słowa. Jeśli nawet śniłem tamtej nocy, nic nie zapamiętałem. Obudziły mnie głosy za ścianą, będące tego rodzaju ostrym, na wpółteatralnym szeptem, który każdemu wydaje się dyskretny, ale którego tak naprawdę nie można zignorować. Jest coś takiego w szepcie, co uruchamia nasz wrodzony alarm gdzieś w zakamarkach umysłu. Gdyby mówili normalnie, pewnie w ogóle nie zwróciłbym na nich uwagi. Przynajmniej nikt nie krzyczał, a to oznaczało, że chyba zdołaliśmy przetrwać noc. A to z rana zawsze mile widziana wiadomość. Ciężko było mi się podnieść. Plecy miałem całe zesztywniałe od kilkugodzinnej jazdy na motocyklu, a potem jeszcze paru kolejnych godzinach spędzonych na twardej podłodze. Może i nie bywam już tak często w terenie, ale nie zmieniłem się w mola książkowego. Kto by pomyślał, że bycie kujonem boli? Wydałem z siebie pomruk i oparłem łokcie o kolana, a potem schowałem głowę w dłoniach. Głosy w kuchni ucichły. Zombie wydają z siebie jęki, nie pomruki, ale dla niewytrenowanego ucha te dwa dźwięki brzmią niemal identycznie. Z czwórki pozostałych ludzi w tym domu tylko Becks miała wystarczająco dużo doświadczenia, żeby wiedzieć, że źródłem tego dźwięku był ktoś żywy. Niezadowolony, ale żywy. Becks i Alaric pracowali ze mną na tyle długo, żeby wiedzieć, że lepiej mnie nie tykać, zanim całkiem nie wstanę. Głosy w kuchni znowu rozbrzmiały, tym razem ciut głośniej, skoro było już wiadomo, że nie śpię. Nie podnosząc głowy, rozważyłem różne możliwości. Najchętniej poszedłbym znowu spać, a to miało dodatkowy bonus ‒ brak potrzeby zastanawiania się nad czymkolwiek.

Niestety docierało do mnie, że bez względu na to, kim był człowiek zabijający ludzi z zespołem rezerwuarowym, na pewno nie będzie czekał, aż się ogarnę, a jeśli już się zorientował, że Kelly nadal żyje, zapewne nie mieliśmy zbyt wiele czasu. Zawsze istniała możliwość, że właściwie już nam się skończył. Skoro nowy dowód tożsamości Kelly miał pluskwę, mogli ją śledzić przez cały czas. To wprawdzie nie wyjaśniało, dlaczego zaatakowali dopiero wtedy, kiedy trafiła do nas, ale może wcześniej nie pozostawała wystarczająco długo w jednym miejscu. Teraz przynajmniej nie mogą już jej w ten sposób śledzić. Jej fałszywy dowód został zamieniony w pył i dołączył do szczątków Oakland, a nikt oprócz naszej ekipy nie wiedział, że Kelly przeżyła. Teraz musimy tylko zadbać, żeby tak zostało. Wybuch epidemii mógł sprowokować mój telefon do doktora Wynne'a, ale to było mało prawdopodobne. Czas się nie zgadza. Epidemia była dość poważna, a to wymagało przygotowań. Nawet jeśli rozpoczęli akcję w tej samej sekundzie, gdy połączyłem się z CZKC, ci wszyscy ludzie nie zdążyliby przejść amplifikacji i zająć pozycji. Ktokolwiek obrał nas za cel ‒ zakładając, że to był „ktoś", co musiałem uznać za założenie operacyjne, przynajmniej dopóki nie pojawi się coś, co przemawiać będzie za zbiegiem okoliczności ‒ potrzebował więcej czasu. Uniosłem głowę, znowu głośno protestując, i wstałem. Z koszulki, którą rzuciłem na podłogę, jeden z buldogów urządził sobie prowizoryczne legowisko, zapewne w ramach zemsty za to, że zająłem całą kanapę. Pies otworzył jedno oko, żeby popatrzeć, jak podchodzę, a potem szczeknął raz, co nawet mogłoby mnie wystraszyć, gdyby zwierzę nie miało rozmiarów kota z nadwagą. ‒ Nie ma sprawy, koleś ‒ powiedziałem, podnosząc ręce w obronnym geście. ‒ I tak nie jest mi zimno. Kiedy wszedłem, bez zbędnego zaangażowania próbując doprowadzić włosy do względnego ładu, Alaric, Becks i Kelly siedzieli wokół kuchennego stołu. Cała trójka uniosła na mnie wzrok, a Becks także brwi. ‒ Wyglądasz z rana rześko i nago ‒ skomentowała sucho. ‒ Zdecydowałeś, że ciuchy są dla mięczaków? ‒ Pies zabrał mi koszulkę ‒ wyjaśniłem. ‒ Gdzie Maggie? Macie kawę? Jeśli Maggie się ukrywa, bo wypiła całą kawę, zrobi się nieprzyjemnie. ‒ Panna Garcia jest, hmm, w ogrodzie z tyłu ‒ powiedziała Kelly, pokazując na tylne drzwi. Wyraźnie była nie w sosie. To zrozumiałe. Zapewne nigdy wcześniej nie przebywała w prywatnej rezydencji otwartej na ten straszny, straszny świat na zewnątrz. Czasami wydaje mi się, że George miała rację, gdy mówiła, że ludzie chcą się bać. ‒ Kawa jest na kuchence ‒ odezwał się Alaric, a potem dodał szybko: ‒ Mamy jakiś plan czy

tylko będziemy tu siedzieć i pić kawę, czekając, aż coś się wydarzy? ‒ To zależy od Doktorka. ‒ Podszedłem do kuchenki. Na środkowej płycie grzewczej stał do połowy napełniony kawą czajnik. ‒ Wiemy, że wczorajsze wydarzenia nie były tylko kwestią złego wyczucia czasu. Dlatego pytanie brzmi, Doktorku, kto był celem: my czy ty? Po moich słowach nastąpiła chwila ciszy. Sięgnąłem po kubek i nalałem sobie kawy, a potem wziąłem duży łyk i czekałem, aż ktoś się odezwie. Napój był tak gorący, że omal się nie oparzyłem, ale smakował wręcz niebiańsko. Mogę cały dzień pić colę dla George'a, ale nic się nie może równać z kubkiem kawy o poranku. W końcu Kelly przemówiła: ‒ Doktor Wynne był przekonany, że uda mu się mnie wydostać, zanim nasze plany wyjdą na jaw. Skoro większość członków mojego zespołu już nie żyła, niewielu ludzi mogło wiedzieć o klonie i o tym, co zamierzaliśmy z nim zrobić. To miała być łatwa ucieczka. Doktor powiedział... Kiedy wyszłam, powiedział, że i tak prawdopodobnie byliście w niebezpieczeństwie z powodu... ‒ Zawahała się. Wielu ludziom trudno jest mówić przy mnie o tym, co stało się George'owi. Nie potrafię zdecydować, czy nie chcą mi przypominać, że to ja nacisnąłem spust, czy nie mogą poradzić sobie z tym, że nadal z nią rozmawiam. A może po prostu nie lubią dostawać w twarz. Powód nie ma dla mnie znaczenia. Rezultat jest ciągle taki sam: George jest nadal martwa i nikt o tym nie mówi. ‒ Wiedzieliście, że jesteśmy w niebezpieczeństwie, zanim do nas dotarłaś? ‒ Rozpoznałem w głosie Becks ostrzegawczą nutę. Zaczęła pracę jako Newsie, więc przetwarza informacje trochę szybciej niż większość Irwinów. Dzięki temu potrafi być bardzo rozsądna, a im bardziej jest przy tym spokojna, tym większe masz kłopoty. ‒ I nic nie powiedzieliście? ‒ Nie będzie żadnego zabijania Doktorka ‒ powiedziałem, siadając za stołem. ‒ Ma tak samo przesrane jak my, więc bądźmy dla niej mili, dobra? To nie jej wina. Kelly kiwnęła sztywno głową. Teraz wydawała się przede wszystkim poważnie sfrustrowana. ‒ Próbowałam dać wam znać. Pisałam do was maile przez trzy tygodnie, aż do czasu, kiedy nie mogłam już dłużej przebywać w Memphis. Filtry antyspamowe, powiedziała cicho George. Mrugnąłem. ‒ Bezpieczna linia telefoniczna w tak ściśle kontrolowanej placówce jak CZKC zostałaby zauważona ‒ kontynuowała Kelly. ‒ Kiedy doktor Wynne mnie ewakuował, wylądowałam z tyłu ciężarówki przewożącej suche towary do Kalifornii. Przez kilka tysięcy kilometrów ledwie miałam puls. Zdecydowanie nie byłam w stanie wykonać jakiegokolwiek telefonu. ‒ Ale mogłaś zacząć rozmowę od ostrzeżenia, że powinniśmy uciekać ‒ powiedziała Becks.

‒ Posłuchalibyście? ‒ zapytała Kelly. Becks odwróciła wzrok. Kelly westchnęła. ‒ Tak myślałam. Zrozumcie, nie miałam pojęcia, że sytuacja tak szybko ulegnie pogorszeniu. W laboratorium świat wygląda inaczej. Wszystko toczy się wolniej. ‒ Zaczerpnęła powietrza, próbując się uspokoić. ‒ Kiedy zdaliśmy sobie sprawę, że nikt z nas nie jest bezpieczny, zostaliśmy tylko we troje. Ktoś musiał przeżyć, żeby ocalić nasze badania. Doktor O'Shea nie podjęła takiego ryzyka, a doktor Li miał rodzinę. To musiałam być ja. Dlatego poszłam do doktora Wynne'a. ‒ A on cię sklonował ‒ powiedziałem beznamiętnie. ‒ Proste. Czemu sam na to nie wpadłem? ‒ Musiałam sfingować własną śmierć... to był jedyny sposób, bym miała choć cień szansy na ucieczkę z wynikami. Doktor O'Shea badała nerwy, a jej praca wymagała pełnowymiarowych klonów. Dlatego przygotowała wszystko do klonowania. Miała użyć swojego DNA. ‒ Podmiana nastąpiła na poziomie pomocy technologicznej? ‒ zapytał Alaric, nagle uważnie słuchając. Zawsze nadstawiał uszu, gdy coś pachniało dobrym tematem. ‒ Tak ‒ powiedziała Kelly. ‒ Jeden ze stażystów przekazał próbkę drugiemu, a ten podał ją technikowi laboratoryjnemu. Kiedy doktor Wynne poprosił go, by zamiast tego zajął się czymś innym, łatwo już było zmienić ją na mój materiał genetyczny. Zapytaj, dlaczego źródło DNA ma takie znaczenie, podpowiedziała George. ‒ Dobra ‒ wymamrotałem, a potem dodałem głośniej: ‒ Dlaczego źródło DNA ma takie znaczenie? Myślałem, że CZKC ma oficjalne pozwolenie na klonowanie. ‒ Klonowanie zostało zabronione ze względów etycznych. CZKC może uzyskiwać pełne klony wyłącznie do celów badawczych, a kwestie etyczne zmarginalizowano poprzez dopuszczenie wyłącznie autoklonowania ‒ wyjaśniła Kelly. ‒ W ten sposób można zignorować pytanie o to, czy klon posiada duszę, a wspólnota religijna nie czuje potrzeby, by wzywać do zamknięcia CZKC. ‒ Bo zakłada się, że do danego wzoru genetycznego przynależy tylko jedna dusza, a dawca posiada prawa autorskie? ‒ zapytałem. Kelly kiwnęła głową. ‒ To bardzo zabawny sposób na ominięcie biurokracji. No dobra, więc myślą, że sklonowali tamtą kobietę, a tak naprawdę sklonowali ciebie. Dlaczego nie zorientowali się, że coś jest nie tak? ‒ Doktor O'Shea zmarła dwa tygodnie temu. Nastąpił błąd w systemie elektrycznym jej samochodu i straciła nad nim kontrolę na autostradzie. ‒ Kelly spojrzała na mnie, wykrzywiając usta w parodii uśmiechu. ‒ To było bardzo smutne. Nasi przełożeni szybko złożyli kondolencje i poinformowali nas, że gdybyśmy chcieli przerwać badania, chętnie przesuną nas do innych projektów. Jej klony miały zostać zniszczone ze względu na śmierć pierwowzoru. Oficjalnie klon przestał istnieć cztery dni przed moją „śmiercią". ‒ Zawahała się, a potem dodała ciszej: ‒ Doktor Li

zginęła w wypadku w czasie pracy w laboratorium dzień później. ‒ Jakim cudem nie zauważyli, że brakuje im jednego klona? ‒ zapytała Becks. Kelly wzruszyła ramionami, otrząsając się z chwilowej niemocy. ‒ Klony uważane są za odpadki laboratoryjne. Każdy może się ich pozbyć. ‒ A więc to ty zajęłaś się klonem, który nie istniał. ‒ Właśnie tak. ‒ Co przegapiłam? ‒ zapytała Maggie, wchodząc z koszykiem pełnym pomidorów. ‒ Hej, Shaun, wstałeś. Zrobić ci coś do jedzenia? Tosty? Omlet? ‒ Omlet bardzo chętnie, a weszłaś akurat na czas, by usłyszeć opowieść Doktorka o tym, jak wyciągnęli jej klona z magazynu i zaszlachtowali jak prosię, żeby mogła się uwolnić i przysporzyć nam problemów. ‒ Upiłem kolejny łyk kawy i skrzywiłem się. ‒ A tak przy okazji, masz jakąś colę? Alaric i Becks spojrzeli po sobie. Maggie tylko kiwnęła głową. ‒ Przyniosę ci za minutkę ‒ powiedziała, przechodząc przez kuchnię, żeby zająć się swoimi zbiorami. ‒ Mówcie dalej. Za chwilę pewnie sama do wszystkiego dojdę. ‒ Świetnie. ‒ Spojrzałem znowu na Kelly. ‒ Kontynuuj, Doktorku. Nie mamy całego dnia. ‒ Mój klon nie został zaszlachtowany jak prosię ‒ zaprotestowała. ‒ Doktor Wynne zna pewnych ludzi. Profesjonalistów. Zatrudnił ich, żeby włamali się do laboratorium i zabili klona zaraz po tym, jak go wypuścimy. Obiecali, że zginie po pierwszym strzale, bezboleśnie. ‒ A potem uciekłaś do nas. ‒ A potem uciekłam do was. ‒ Kelly odwróciła wzrok. Spojrzała na otwarte drzwi i skrzywiła się, przenosząc wzrok na kolana. ‒ Twoja... Istniało mnóstwo zapisów dotyczących rozwoju siatkówkowego Kellis-Amberlee Georgii Mason. Szczególny przypadek waszego dzieciństwa dostarczył niezwykle cennych informacji. ‒ Co to dokładnie oznacza? ‒ zapytała Maggie, stawiając patelnię na kuchence. ‒ To oznacza, że jako dzieci byliśmy nieustannie w zasięgu kamer i zrobiono nam mnóstwo badań, żebyśmy mogli wchodzić na zakazane tereny. ‒ Obserwowałem Kelly, a ona nadal patrzyła na swoje kolana. ‒ Dzięki temu George była doskonałym obiektem obserwacji, a dostęp do niej nie wymagał żadnej papierkowej roboty. ‒ Mhm ‒ zgodziła się Kelly, unosząc wzrok. ‒ Z ciebie również czyniło to doskonały obiekt badawczy. ‒ Ze mnie? Tak, z ciebie, potwierdziła cicho George. Przedłużający się kontakt z osobą cierpiącą na zespół rezerwuarowy jest wystarczająco niezwykły, ale przez to, że jesteś moim... ‒ ... twoje reakcje immunologiczne były wręcz fascynujące ‒ powiedziała Kelly, a jej słowa

wreszcie skutecznie zagłuszyły głos Georgii w mojej głowie. Udało mi się nie podskoczyć. Ręce nadal drżały mi tak mocno, że omal nie zrzuciłem ze stołu kubka z resztką kawy. Odstawiłem go kawałek dalej. Kelly zdawała się tego nie zauważać. ‒ Gdybyśmy mogli normalnie rozwijać nasz projekt, jeszcze w tym roku zaprosilibyśmy cię na badania. Chcieliśmy sprawdzić, czy masz jakieś głębokie anomalie, które wyjaśniałyby, dlaczego siatkówkowe Kellis-Amberlee pojawiło się u niej, a u ciebie nie. Oczywiście skoro Georgia nie żyje, zawsze istnieje ryzyko, że ludzie odpowiedzialni za śmierć cierpiących na zespół rezerwuarowy obiorą sobie ciebie za nowy cel. Nie wiemy, jaki mają motyw. ‒ Popieprzony system immunologiczny Shauna, wszystkie nasze materiały i znane już powiązania z ekipą badawczą prawdopodobnie czynią z nas nowy cel, zgadza się? ‒ zapytała Becks. ‒ Uwaga na przyszłość: przed takim właśnie gównem warto ostrzegać wcześniej. „Cześć, miło was widzieć, właśnie sfingowałam własną śmierć i, tak przy okazji, moi niedoszli zabójcy prawdopodobnie polują też na was". ‒ Tak ‒ powiedziała uprzejmie Maggie, wbijając jajka na patelnię. ‒ To mogło ocalić Dave'owi życie. ‒ To nie fair ‒ wtrąciła Kelly. Maggie ją zignorowała. ‒ Dwa czy trzy, Shaun? ‒ Trzy poproszę. Wątpię, żebyśmy mieli czas na porządny obiad. ‒ Dobra. Chcecie pochować jej ciało w ogrodzie dzisiaj czy planujecie zatrzymać ją jeszcze na trochę jako źródło informacji? ‒ To pytanie zostało zadanie równie uprzejmie co poprzednie. Ton głosu Maggie w żaden sposób nie sugerował, by zabicie Kelly było mniej lub bardziej ważne niż omlet. Maggie czasami taka jest. Zazwyczaj tego nie widać, ale od czasu do czasu wyłazi z niej rozpieszczona, bogata paniusia, która pozbywa się tego, co jej się nie podoba. Kiedy zachowuje się w ten sposób, lepiej się z nią nie spierać. ‒ Na razie traktujemy ją jako potencjalne źródło informacji, ale dam ci znać, kiedy to się zmieni ‒ obiecałem. Kelly zbladła. Zdecydowałem, że najlepiej będzie to zignorować. ‒ Jakieś wieści z Oakland? ‒ Śmierć Dave'a została ogłoszona jakąś godzinę temu ‒ powiedział cicho Alaric. ‒ W porządku. ‒ Spojrzałem na kawę i westchnąłem. ‒ Jak tam staty naszej strony? ‒ Globalnie pięć procent w górę, relacje Dave'a trzydzieści pięć procent w górę, a do tego mamy trzy prośby o jego materiały z Alaski z zeszłego roku. ‒ Głos Alarica brzmiał teraz o wiele pewniej, co w ogóle mnie nie zaskoczyło. Oprócz Mahira nie ma nikogo, kto tak dokładnie śledzi

nasze statystyki. ‒ Maggie wyjaśniła wam już, jaką wymyśliliśmy przykrywkę? ‒ Wszyscy kiwnęli głowami. ‒ Dobrze. Ktoś już coś opublikował? ‒ Wszyscy pokręcili głowami. ‒ Niedobrze. Wszyscy macie wejść do sieci. Rozbiliśmy obóz w Santa Cruz, nasze mieszkanie zostało wysadzone w powietrze, jesteśmy wstrząśnięci i zostaniemy jeszcze przez kilka dni w terenie, żeby się pozbierać. Maggie, chcę, żebyś dała wszystkim jasno do zrozumienia, że jesteś tu sama. Wrzuć jakiś wiersz, którego nie zrozumiem, pełen mrożących krew w żyłach metafor, jak zawsze, a potem byłoby super, gdybyś podwoiła ochronę. Nikt nie może pisnąć nawet słówka o Doktorku. Jej tu nie ma. ‒ Zaraz się tym zajmę ‒ powiedziała Maggie. Wcisnęła mi w dłoń puszkę coli, a potem postawiła talerz z omletem zaraz obok porzuconego kubka z kawą. ‒ Świetnie. Becks... ‒ Mam znaleźć jakiś wiarygodny materiał z terenu. ‒ Wstała, zabierając swój talerz. ‒ Będę pracować w vanie. ‒ Świetnie. Alaric... ‒ Szczegółowa analiza tragedii w Oakland, krótki tekst pamiątkowy dla Dave'a. ‒ Wstał, a myślami był już daleko stąd. ‒ Wydaje mi się, że powinienem szybko coś sklecić i ruszyć zaraz na fora, żeby spróbować opanować chaos. ‒ Doskonale. A teraz inna kwestia: co zrobimy z Doktorkiem? ‒ Wiedziałem, że o to zapytasz ‒ powiedział Alaric, a na jego twarz wypłynął pełen zadowolenia uśmieszek. Chłopak lubi być wydajnym pracownikiem. ‒ Sprawdziłem zapasy fałszywych dowodów Buffy. Kelly wystarczająco przypomina Buffy, żeby używać większości z nich. ‒ Któreś z nich zaopatrzone są w referencje lekarza? ‒ Nie do końca lekarza, ale trzy są zrobione dla naukowca. Mam ichtiologa, czyli naukowca od ryb ‒ dodał Alaric, widząc malujące się na mojej twarzy pytanie ‒ a także fizyka teoretyka i psychologa. ‒ Kończyłam psychologię jako dodatkową specjalizację ‒ powiedziała Kelly; czuła wyraźną ulgą, że wreszcie ma coś do powiedzenia w dyskusji. ‒ Nigdy nie praktykowałam, ale mogę trochę poudawać, jeśli trzeba. ‒ Świetnie, Alaric, zajmij się tym dowodem i upewnij się, że przejdzie każdą powierzchowną kontrolę, na jaką możemy się natknąć, a potem zobacz, co jeszcze da się zrobić. Nadal jesteś doktorkiem, Doktorku. Zatrudnimy cię na miejsce Dave'a, kiedy tylko wrócimy do cywilizacji. ‒ Kelly wydawała się lekko zaniepokojona. Uśmiechnąłem się szeroko. ‒ Nie martw się. Mahir będzie pisał za ciebie artykuły, a my opublikujemy je... pod jakim nazwiskiem je opublikujemy, Alaric? ‒ Barbara Tinney.

‒ Świetnie. Opublikujemy je pod nazwiskiem Barbara Tinney. Wzmocnimy wrażenie, że to prawdziwa osoba, a w towarzystwie możemy nazywać cię po prostu „Doktorkiem". ‒ Zwariowałeś ‒ ogłosiła Becks. ‒ A ty nosisz osiem spluw ‒ odparowałem. ‒ A teraz, skoro już podzieliliśmy się oczywistościami, możemy przejść dalej? Ja napiszę kilka słów na temat Dave'a i o tym, jak bardzo czujemy się zaszczyceni, że mogliśmy z nim pracować, pierdu, pierdu, bla, bla, bla. ‒ Pomachałem wolną ręką, a potem otworzyłem puszkę coli i upiłem porządny łyk. Żrąca słodycz rozlała się po moim gardle i poczułem się, jakby mnie ktoś trzepnął. Zakrztusiłem się lekko, odzyskałem oddech i dokończyłem: ‒ Wejdę na forum pracowników. Niech wszyscy dostaną zredagowaną wersję obecnej sytuacji. Do dziesiątej macie skończyć relacje i przygotować się do drogi. ‒ Gdzie się wybieramy? ‒ zapytała Kelly, a wyglądała przy tym, jakby nie była pewna, czy ma czuć ulgę, że oddala się od Maggie, czy martwić się o to, co będzie dalej. ‒ I dlaczego teraz? ‒ zapytał Alaric. Nie mogłem go winić za to pytanie. Nie było go, gdy straciliśmy Buffy ani gdy straciliśmy George'a. Wziąłem głęboki oddech, wstrzymałem powietrze na tyle długo, by mieć pewność, że jestem w stanie udzielić mu spokojnej odpowiedzi, a potem wyjaśniłem: ‒ Jeśli poczekamy tutaj, aż będziemy gotowi na następny krok, nigdy go nie zrobimy. Spodoba nam się i zostaniemy tu aż do śmierci. Nie powinniśmy też wyjeżdżać zbyt pochopnie, ale między jednym i drugim wyjściem jest złoty środek i jeśli go nie znajdziemy, mamy przerąbane. A jeśli chodzi o cel naszej podróży... ‒ Posłałem Kelly drapieżny uśmiech. ‒ To powie nam Doktorek. ‒ Ja? ‒ zdziwiła się. ‒ Ty. Chodź. Użyjemy komputera w pokoju dziennym i wyjaśnisz mi wszystko, czego nie zrozumiałem z twoich cudownych notatek. ‒ Podnosząc talerz z omletem, dodałem: ‒ Wszyscy mają jakieś zadanie. Daję wam dwie godziny. Do roboty. Kelly poszła za mną do pokoju dziennego i usiadła przy biurku. ‒ Rozchmurz się. Nie wpadłaś z deszczu pod rynnę. Raczej z deszczu pod tsunami. ‒ Nie rozumiem. ‒ Pokręciła głową i wydawała się skonsternowana. ‒ To nasza szansa, żeby się ukryć. Dlaczego tego nie robimy? ‒ I gdzie mielibyśmy się udać? Do Kanady? Tam nie uzyskamy żadnych odpowiedzi. Wierzę, że system Maggie skutecznie nas ochroni, a ktokolwiek zorganizował zniszczenie Oakland, będzie miał problem, by zamieść pod dywan drugą taką akcję. Znam się na swojej robocie, jasne? ‒ Poklepałem się po skroni, przestając się uśmiechać. ‒ Nadal mam tam jeszcze kilka sprawnych komórek. ‒ Nie chciałam... ‒ Nawet nie zaczynaj. Będę miał lepszy humor, jeśli w ogóle nie zaczniesz. ‒ Odwróciłem się z

powrotem do ekranu. Komputer sam się uruchomił, kiedy tylko czujniki „zauważyły", że na niego patrzę, a ja wpisałem hasło, żeby odblokować dostęp do sieci domowej. ‒ Zapamiętam ‒ powiedziała. Chyba nieszczególnie się jej to podobało, ale w tamtej chwili brak jej aprobaty znajdował się na szarym końcu mojej listy ważnych spraw. ‒ Świetnie. ‒ Cały sprzęt komputerowy Maggie należał do najnowszej generacji. Zawdzięczała to bogatym rodzicom i Buffy Meissonier, która służyła pomocą jako konsultantka. ‒ Kiedy wszyscy poszli spać, ja przez kilka godzin czytałem akta, które przyniosłaś zeszłej nocy. Połowy nie zrozumiałem, ale George część mi wyjaśniła. Twarz Kelly stężała, jakby Doktorek walczyła sama ze sobą o to, by nie zwrócić mi uwagi, że George nie może mi nic wyjaśnić, bo, uwaga, George nie żyje. Od pogrzebu widziałem ten wyraz twarzy już wielokrotnie. Dopóki potrafi powstrzymać się przed komentarzem, ja mogę powstrzymać gniew, że w ogóle o tym myśli. ‒ Ach tak ‒ odezwała się w końcu tonem tak neutralnym, że mógłby oznaczać wszystko. Mnie to wystarczyło. ‒ Owszem ‒ potwierdziłem. ‒ Interesuje mnie lista laboratoriów. Ile z nich możemy bezpiecznie sprawdzić? Gdzie możemy jechać, żeby zapoznać się z badaniami nad zespołem rezerwuarowym? ‒ Akta Kelly podawały nam liczby, ale nic poza tym. Do pełnego zrozumienia potrzebowaliśmy jeszcze rozmowy z kimś, kto potwierdziłby te dane albo im zaprzeczył. A skoro zgodnie z relacją Kelly ktoś odwiódł CZKC od badań nad zespołem rezerwuarowym, laboratoria na naszej liście mogą dysponować elementami układanki, o których istnieniu nie mamy jeszcze pojęcia. ‒ Wszystkie laboratoria na liście A to takie, w których główni naukowcy w jakimś momencie współpracowali z członkami ekipy badawczej przed albo po tym, jak przeszli do sektora prywatnego ‒ wyjaśniła tonem o wiele spokojniejszym, skoro miała teraz do czynienia z weryfikowalnymi faktami, a nie szalonymi dziennikarzami. ‒ Na liście B uwzględniono laboratoria, gdzie pracuje ktoś, z kim członkowie ekipy badawczej mieli osobisty kontakt, ale na stanowisku naukowca wspomagającego. Z kolei lista C obejmuje laboratoria, gdzie pracują ludzie, o których otrzymaliśmy wyłącznie informacje z drugiej ręki. Informacje te obejmują reputację, referencje i stosunek do sprawdzania źródeł... ‒ A co z ostatnią listą? ‒ W trakcie rozmowy moje palce poruszały się po klawiaturze, tworząc kolejne linijki jakiegoś w miarę sensownego tekstu. Minął dzień od śmierci Dave'a. Oczekiwano po nas aktualizacji i nie mogła nas od tego uchronić nawet nasza własna śmierć; blog George'a może i zmienił nazwę, kiedy umarła, ale miała tyle zaległych materiałów, że nie było jej może tydzień. To jednak nie oznaczało, że spodziewano się po nas czegoś wielkiego. ‒ Ach. ‒ Ton Kelly wyrażał taką dezaprobatę, że aż na nią spojrzałem. Usta zacisnęła w cienką

kreskę, demonstrując głębokie zniesmaczenie. ‒ Tam znajdują się laboratoria, których naukowcy wybrali mniej etyczną ścieżkę badań. ‒ Jaką? Wiwisekcję? Testy na ludziach? ‒ Wcisnąłem przycisk „Wyślij" przy pierwszym wpisie tego dnia, przełączyłem się z własnego panelu na administracyjny, a potem zacząłem znowu pisać, pytając: ‒ Klonowanie? ‒ Gdy robi to CZKC, sprawa wygląda inaczej ‒ powiedziała ostro. ‒ Mamy oficjalną dyspensę. ‒ No i? ‒ Wzruszyłem ramionami, nadal stukając w klawisze. ‒ To nie oznacza, że nagle wszystko jest w porządku. Jak wiele laboratoriów z listy D znalazłoby się na liście A, gdybyście nie byli tak skorzy do osądów? Kelly westchnęła. ‒ Najwyżej dwa. ‒ Dobra. Któreś z nich znajduje się w pobliżu? Nastąpiła pełna przestrachu chwila ciszy, kiedy Kelly zdała sobie sprawę z tego, o co właściwie pytam. ‒ Shaun, ty nic nie rozumiesz! Ci ludzie zostali wyrzuceni z cieszących się reputacją kręgów naukowych z wielu powodów, często dużo gorszych, niż sobie najwyraźniej wyobrażasz! To nie są tajemniczy bohaterowie podziemnego ruchu oporu przeciwko złemu CZKC. To bioterroryści i szaleńcy, a do tego niebezpieczni szaleńcy. Jeśli się do nich zwrócimy, grozi nam niebezpieczeństwo. Grozi nam śmierć. ‒ Równie dobrze możemy zginąć, zostając tutaj. Nie widzę różnicy w ostatecznym rozrachunku. ‒ Podniosłem puszkę coli George'a i upiłem kolejny łyk. ‒ Twoje obiekcje zostały zauważone. Czy możemy zaufać komuś z tej listy? Komukolwiek? Czy mam wybrać na chybił trafił z nadzieją, że nie natknę się na drugiego Frankensteina? Kelly przełknęła głośno ślinę i wyraźnie walczyła z przemożną chęcią nieudzielenia odpowiedzi. W końcu rzekła: ‒ Doktor Abbey. Czytałam niektóre jej prace na temat zespołu rezerwuarowego, jeszcze zanim przeszła na drugą stronę. Myślę, że będzie mogła nam pomóc. ‒ Dobra. Gdzie ją znajdziemy? Westchnęła. ‒ W Portland w stanie Oregon. ‒ To jakieś pięć czy sześć godzin drogi stąd, jeśli pojedziemy główną trasą ‒ powiedziałem, znowu sącząc napój z puszki. ‒ Męczące, ale wykonalne. Co takiego zrobiła, że trafiła na czarną listę?

‒ Przeprowadziła nieetyczne eksperymenty, wykorzystując manipulację strukturą wirusa KellisAmberlee. Nie były to eksperymenty na ludziach, całe szczęście, inaczej ona i jej pracownicy spędziliby resztę życia w więzieniu stanowym. ‒ I tak jestem zaskoczony, że tam nie trafili. Ile miała nieetycznych materiałów? ‒ Wystarczająco dużo. ‒ Kelly pokręciła głową. ‒ Nie wiem zbyt wiele, bo to się działo, zanim trafiłam do laboratorium, ale pracowała dla kanadyjskiego ministerstwa zdrowia. Wspólne przedsięwzięcie, ich i nasze. Stało się coś niedobrego, a ona odeszła. Od tamtej pory była bardzo ostrożna w kwestii tego, kogo dopuszcza do swoich badań. ‒ Lepiej uważaj, Doktorku. Mówisz, jakbyś darzyła ją szacunkiem. ‒ Lubię ludzi, którzy traktują swoją pracę poważnie. ‒ Wzruszyła ramionami. ‒ Doktor Abbey była całkowicie oddana badaniom nad Kellis-Amberlee. ‒ Ktoś musi. ‒ Znowu odwróciłem się do ekranu. ‒ Lepiej sprawdź, czy Maggie ma dla ciebie jakieś ciuchy. Znowu ruszamy w drogę.

Udało nam się wydostać z Oakland. Nadal nie jestem pewien, jak nam się to udało. Wiem tylko, że moja ekipa składa się z najlepszych ludzi, jakich kiedykolwiek znałem, i nie zasługuję na nich. Ciągle wymykam się śmierci. Wszechświat chyba sobie ze mną pogrywa. W czasie ewakuacji zrobiłem coś, czego nigdy nie powinniście robić. Wróciłem po czarną skrzynkę George'a. Teraz też zrobiłbym to samo. Ponieważ na tym świecie zostało z niej i tak już bardzo niewiele, a powoli zaczyna mi brakować rzeczy, które dodawałyby otuchy. Cholera, tęsknię za nią. ‒ z Odporności nabytych, bloga Shauna Masona, 12 kwietnia 2041. Nieopublikowane

Santa Cruz o tej porze roku jest naprawdę urocze. Zdaję sobie sprawę z tego, że to jałowe ziemie pełne zombie, ale pieprzyć to, przynajmniej mieszkania są tanie, prawda? Poza tym kiedyś była to jedna z ulubionych miejscowości wypoczynkowych, choć wbrew temu, co głosiły ówczesne broszury, wątpię, żeby to miało coś wspólnego z tutejszym deptakiem. Nadal próbujemy przygotować Alarica do jego egzaminu terenowego. Następnym razem Becks zabierze go na plażę i spróbują potykać patykiem jakąś fokę zombie. Nie ma tu szans na nudę. Przynajmniej lepsze to niż praca przy biurku. ‒ z Odporności nabytych, bloga Shauna Masona, 12 kwietnia 2041

Osiem Maggie nie wydawała się szczęśliwa, kiedy wysłano ją po ubrania dla Doktorka, ale posłuchała; właściwie tylko o tyle mogłem ją prosić. Ja zostałem w pokoju dziennym, żeby opublikować jeszcze kilka postów, które jasno dawały do zrozumienia, że gdy spadły bomby, znajdowaliśmy się daleko od Oakland. Pracując nad tym, odwiedziłem też kilka blogów medycznych, żeby zobaczyć, co ich autorzy mają do powiedzenie w kwestii „śmierci" doktor Kelly Connolly. Biorąc pod uwagę, jak ją opisywali ‒ utraconą na zawsze ostatnią potomkinię rodu będącego największą dumą CZKC, wschodzącą gwiazdę świata wirusologii ‒ można by pomyśleć, że była naukowcem o krok od odkrycia leku na Kellis-Amberlee, a nie tylko niewolnikiem należących do CZKC kopalni soli, razem z resztą podobnych jej żuczków. To się nazywa siła dobrej prasy, skomentowała sucho George. Zachichotałem i wróciłem do pracy. Do pokoju wszedł Alaric, niosąc na w pół zjedzonego tosta, kiedy ja właśnie wysyłałem maila w sprawie autoryzacji dalszej sprzedaży produktów z linii Dave'a. ‒ Widziałeś zdjęcia z miejsca zbrodni na portalach plotkarskich? ‒ zapytał. Kiwnąłem głową. Mówił dalej: ‒ Stary, to rzeczy rodem z Inwazji porywaczy ciał. Zawsze wiedziałem, że technologia klonowania ma się lepiej, niż przypuszczamy, ale CZKC zatrudnia najlepszych lekarzy na świecie, a nawet oni nie byli w stanie dostrzec, że to klon. ‒ Mogło być gorzej. ‒ To znaczy? ‒ Nie mam pojęcia. Ale zawsze może być gorzej. ‒ Spojrzałem w stronę drzwi do kuchni. ‒ Gdzie Becks? ‒ Pomaga Maggie i Kelly. ‒ Ugryzł tosta, siadając przy monitorze obok mnie. ‒ Chyba nie chciała z nimi zostawać. ‒ Zawsze wiedziałem, że mądra z niej dziewczyna. Alaric mruknął, a potem zalogował się do systemu i zaczął przeglądać fora. Spojrzałem mu przez ramię, żeby „nadzorować", co tak naprawdę oznaczało tylko „zaglądanie mu przez ramię z colą w ręku i udawanie, że poświęcam mu całą swoją uwagę". Alaric mnie zignorował. Na samym

początku ta jego tendencja do zamykania się w sobie podczas pracy trochę mnie raziła, ale potem George powiedziała mi, że ją traktuje tak samo. Był po prostu jedną z tych osób, które bardzo mocno skupiają się na tym, co robią. Uwielbiam, kiedy ignorujesz fakt, że nie jestem w stanie powiedzieć ci niczego, czego sam już nie wiesz, stwierdziła George. ‒ Nie zaczynaj ze mną ‒ powiedziałem i znowu napiłem się coli. Zazwyczaj to wystarcza, żeby zamilkła na jakiś czas. Kiedy to nie działa, zasiadam do blogów informacyjnych. Dla niej ma to walory uspokajające, dla mnie edukacyjne. Dla każdego coś miłego. To prawda. ‒ Niefajnie, że tak mówisz, i dobrze o tym wiesz. Alaric zignorował moją rozmowę z powietrzem. Na własnej skórze poczuł, że czasami warto udawać, że nie zwraca się na coś uwagi. W czasie kilku pierwszych wspólnych miesięcy w biurze za każdym razem, gdy zapominałem się i odpowiadałem głośno George'owi, pytał mnie, z kim rozmawiam. Do tego więcej niż raz upomniał mnie, że przecież ona nie żyje. Przestał tak robić, gdy wreszcie straciłem panowanie nad sobą i zapoznałem swoją pięść z jego twarzą, co skończyło się obdartymi knykciami z mojej strony i złamanym nosem z jego. Nadal drży, kiedy poruszam się zbyt szybko. Chyba mu się nie dziwię. Gdyby mój szef był potencjalnym wariatem z ostrym prawym sierpowym, też zrobiłbym się trochę lękliwy. Moją uwagę zwrócił tytuł jednego z wątków. Przysunąłem się bliżej, dotykając palcem ekranu Alarica. ‒ Tutaj. Możesz rozwinąć? ‒ Pewnie. ‒ Kliknął link będący tytułem: „Zabezpieczenia CZKC niewystarczające?". ‒ Nie rozumiem, co to ma wspólnego z... ‒ Po prostu mi go pokaż. ‒ Już ‒ powiedział i zaczął przewijać. Wątek rozpoczął się jako dyskusja na temat włamania do siedziby CZKC w Memphis, ale potem pojawiło się wiele postów dotyczących środków ostrożności. Zgodnie z moimi oczekiwaniami forumowicze szybko zaczęli rzucać nazwiskami, wyliczając każdego lekarza, stażystę czy współpracownika CZKC, który zmarł w ciągu ostatnich osiemnastu miesięcy. ‒ Alaric, możesz skopiować te nazwiska i zacząć szukać nekrologów oraz raportów dotyczących okoliczności śmierci? Jeśli ktoś się zacznie dziwić, powiedz, że piszesz raport na podstawie tego wątku. ‒ Pewnie ‒ powiedział. Kiedy zrozumiał, do czego zmierzam, od razu zapalił się do tego pomysłu. ‒ Mogę zrobić coś więcej. Nadal mam kilka wirusów Buffy. Mogę puścić jakiegoś, żeby

szukał powiązań między zmarłymi pracownikami, Kelly Connolly, Josephem Wynne'em i jakimikolwiek niezwykłymi albo niewytłumaczalnymi zgonami pośród ich znajomych. ‒ Rób, co ci się żywnie podoba, tylko nie daj się złapać ani wyśledzić. ‒ Bosko. ‒ Alaric pochylił się do przodu i zaczął stukać w klawisze. Pogrążył się w takim samym transie, który zaobserwowałem już wielokrotnie u George'a, Ricka i każdego innego znanego mi Newsie. Mógłbym chyba zatańczyć nago na jego biurku, a on by tylko chrząknął i przesunął mnie na bok, by dalej móc patrzeć w swój ekran. Zadowolony, że zrobiłem coś pożytecznego, wstałem i poszedłem do kuchni. Świeża puszka coli nie pozwala mi myśleć zbyt dużo o narzędziach, które Alaric wykorzystuje do pracy. Niektórzy ludzie sądzą, że Kellis-Amberlee i jego efekty uboczne przyczynią się kiedyś do zagłady ludzkości. Nie zgadzam się z tą opinią. Moim zdaniem, jeśli zombie miały zniszczyć ludzkość, zrobiłyby to w 2014 roku, kiedy pojawiły się po raz pierwszy. Myślę, że w tym momencie ludzkość mogłaby zostać zniszczona tylko przez samą siebie. Skończyłem już swoje posty, Alaric był zajęty pracą, a Becks i Maggie siedziały z Kelly, więc nie wiedziałem, co ze sobą począć. Zdecydowałem, że posiedzę przy stole kuchennym z nową puszką coli i poczekam, aż coś się wydarzy. Moja cierpliwość została nagrodzona jakieś piętnaście minut później, kiedy faktycznie coś się stało. Na schodach dało się słyszeć kroki i po chwili w drzwiach kuchni pojawiła się Becks, unosząc ostrzegawczo ręce. Nie wróżyło to najlepiej. ‒ Dobra, Shaun, tylko nie świruj, bo to było najlepsze wyjście. Uniosłem brew. ‒ To naprawdę gówniana zachęta i nigdy nie przekonałabyś mnie do swojego projektu. Tak tylko chciałem uprzedzić. ‒ Po prostu nie świruj. ‒ Weszła do kuchni, oglądając się przez ramię. ‒ Chodź, Kelly. ‒ Czuję się jak idiotka ‒ powiedziała Kelly, podchodząc do mnie a Maggie stanęła pół kroku za nią. Spojrzałem. Buffy zostawiła mnie i George'owi mnóstwo swoich rzeczy. Jej rodzice oddali nam jeszcze więcej. Byliśmy najlepszymi przyjaciółmi ich córki, a oni nie mieli pojęcia, co innego mogliby zrobić z jej kolekcją jarmarcznej biżuterii i hippisowskich spódnic. To, że nie mam w zwyczaju przebierać się za kobietę, a George wolałaby umrzeć, niż dać się zobaczyć w tego typu rzeczach, nie miało znaczenia. Byli rodzicami pogrążonymi w żałobie, a my byliśmy przyjaciółmi Buffy, więc dostaliśmy wszystko. Tylko że nie mieliśmy w mieszkaniu wystarczająco dużo miejsca, a na samą myśl o pozbyciu się tych rzeczy robiło mi się niedobrze. Dlatego wysłaliśmy je do Maggie.

Becks patrzyła na mnie z niespotykanym u niej niepokojem, wyraźnie czekając, aż coś powiem. Przełknąłem gulę w gardle i wyrzuciłem z siebie pierwsze słowa, które przyszły mi do głowy: ‒ Wow. Wygląda... inaczej. Kelly miała na sobie wielokolorową spódnicę i białą bluzkę w stylu hippie, a do tego patchworkową kamizelkę z małymi lustereczkami poprzyszywanymi wzdłuż i wszerz. Mrugały przy każdym ruchu, lecz nie tak intensywnie jak kilkanaście bransoletek pokrytych „kamykami" z lampek LED. Takie same znajdowały się na paskach sandałów, które wydawały się zupełnie niepraktyczne. Jednak ja wiedziałem, że to złudzenie. Buffy była idealistką i trochę idiotką, ale doskonale wiedziała, że należy być zawsze przygotowanym, więc nie posiadała ani jednej pary butów, które nie nadawały się do biegania. Boże, ależ mi jej brakuje, powiedziała George tak cicho, że prawie jej nie usłyszałem. ‒ Mnie też ‒ wyszeptałem równie cicho. Georgette „Buffy" Meissonier była pierwszą szefową Działu Fikcyjnych. Zaprojektowała niemal całą sieć i systemy komputerowe należące do Przeglądu Końca Świata. Należała do wąskiego grona osób, które potrafiły wywołać uśmiech na twarzy George'a. Była urocza, była zabawna, a do tego piekielnie inteligentna. Była też strasznym geekiem i zawsze kiedy ktoś o niej przy mnie wspomina, muszę sobie powtarzać, że nie chciała zrobić nic złego. Pewnie, wpuściła ludzi Tate'a do naszego systemu, i pewnie, wiele osób z tego powodu zginęło, ale miała jak najlepsze intencje. Czyny Buffy doprowadziły do jej śmierci. Czasami, kiedy naprawdę daję się ponieść swojemu szaleństwu, wydaje mi się to odpowiednią karą. Oczywiście w te same dni potrafię sobie wmówić, że George nie zginęła tylko, no nie wiem, jest z jakiegoś tajemniczego powodu nieuchwytna i bardzo wkurzona. Przez większość czasu, cóż... Jestem po prostu troszkę zgorzkniały. Maggie albo Becks ‒ mógłbym się założyć, że Maggie ‒ obcięła Kelly włosy, zostawiając tylko nastroszony bałagan, sterczące na wszystkie strony kosmyki. Nigdy wcześniej tak bardzo nie cieszyłem się, że kobieta jest blondynką; tak kiedyś wyglądała fryzura George ‒ włosy zbyt krótkie, żeby zombie mógł ją za nie złapać, ale wystarczająco długie, żeby dało się nad nimi panować bez zbędnego wysiłku ‒ i gdyby Kelly była brunetką, chyba zacząłbym wrzeszczeć. ‒ I jak? ‒ zapytała Maggie. ‒ Ach, tak. ‒ Przełknąłem jeszcze kilka możliwych odpowiedzi, poczynając od „ubrania zmarłej koleżanki, fryzura zmarłej siostry, świetna robota", a potem spuściłem z tonu. ‒ Zdecydowanie wygląda, ech, naprawdę inaczej. ‒ To wydawało się za mało. ‒ Dobra robota. Becks uśmiechnęła się szeroko, nie panując już nad swoim zadowoleniem. Za to Kelly uniosła rękę, żeby dotknąć włosów, i powiedziała:

‒ Nie miałam tak krótkiej fryzury od dzieciństwa. Nawet nie wiem, co mam teraz z nią zrobić. ‒ Lepiej mieć krótkie włosy, niż dać się aresztować za wrobienie CZKC, Doktorku ‒ odezwałem się. Kelly westchnęła. ‒ Chciałabym móc się nie zgodzić. ‒ Ja bym chciał wiele rzeczy ‒ przyznałem, wstając. ‒ Chodźcie, ludzie. Czas ruszać w drogę. Zebranie wszystkich przed domem okazało się o wiele trudniejsze niż powinno, ponieważ Kelly była wykończona i nie chciała nigdzie jechać, co spotkało się z głośnymi protestami ze strony Maggie. Powiedziała, że nikomu nie pozwoli zostać sam na sam z jej psami. Nie byłem do końca pewien, co Kelly miałaby zrobić cierpiącym na epilepsję buldogom, ale Maggie wydawała się nieugięta: nikt nie mógł zostać w domu bez nadzoru ‒ a najwyraźniej armia czających się w krzakach ninja nie liczyła się jako nadzór. W dodatku Maggie jeszcze bardziej skomplikowała całą sprawę, ogłaszając, że jedzie z nami. ‒ Dopiero co straciłam Dave'a ‒ wyjaśniła. ‒ Nie pozwolę wam odjechać i zostawić mnie tutaj. Jeśli miałabym stracić także was wszystkich, chcę odejść razem z wami. Naprawdę nie byłem w stanie sprzeczać się o coś takiego. Po dużej dawce krzyków, szczypcie błagań i otwartej groźbie zostawienia Alarica przy drodze, w końcu uzgodniliśmy, że Becks będzie prowadzić, Alaric spróbuje opanować fora z siedzenia pasażera, a Kelly usiądzie z tyłu. Ja jechałem na motocyklu, a Maggie ze mną. Nalegała na to, bo, jak podejrzewam, bała się, co będzie, gdy zostaną z Kelly same na małej, zamkniętej przestrzeni. Doktorek nie odpowiadała za śmierć Dave'a. Maggie kiedyś to zrozumie. Taką miałem nadzieję. Nigdy nie brałem w dłuższą trasę pasażera ‒ nie licząc George'a, która właściwie nie zmieniała środka ciężkości motocykla ani nie zmuszała mnie do rekompensowania dodatkowej wagi. Och, ja sam wielokrotnie jechałem jako pasażer, kiedy jeszcze George siedziała za kierownicą, ale na dłuższą metę to nie było to samo. W dodatku Maggie nie była przyzwyczajona do jazdy motocyklem i nie wiedziała, jak zmieniać położenie, żeby pomóc mi utrzymać równowagę. W razie poważniejszych kłopotów w drodze mielibyśmy przesrane. Na autostradzie I5 nie ma jednak zbyt wielu trudności. Jest tu nie tylko ścisła ochrona i długie, niezamieszkane albo prawie niezamieszkane odcinki; sami kierowcy również nie mają ochoty na jazdę dłuższą niż kilka kilometrów, więc tacy szaleńcy jak my mogą pokonywać dalekie trasy niemal bezproblemowo. Buffy zginęła w czasie takiej długiej podróży, kiedy snajper przestrzelił opony jej ciężarówki. Ale pomijając takie drobne przygody, droga jest całkowicie bezpieczna. Bezpieczna. Śmiechu warte.

Prawie sześć godzin i piętnaście punktów kontrolnych później zbliżaliśmy się do Eugene. I5 to najszybsza trasa prowadząca do praktycznie każdego większego miasta na Zachodnim Wybrzeżu, ale ma też swoje minusy, na przykład ciągłe barykady. Musieliśmy zatrzymywać się przy każdym wjeździe i wyjeździe z miasta, nawet gdy tylko się do jakiegoś zbytnio zbliżyliśmy, a definicje „zbytniego zbliżenia się" miejscowi rozumieją bardzo różnie. Zawsze musieliśmy przy tym odwalić rutynowe działania: Gdzie państwo jadą? Dlaczego? Możemy zobaczyć licencje? Możemy zobaczyć referencje? Możemy prosić o skan siatkówki? Naprawdę mamy jakiś wybór? CZKC nie miało najmniejszego powodu, żeby śledzić nasze ruchy ‒ a przynajmniej jeszcze nie teraz. Nasze papiery były w porządku, a przez każdy punkt kontrolny przejeżdżaliśmy bez problemów, jednak te postoje działały mi na nerwy. Zrobiłem się przewrażliwiony. Po wydarzeniach z ostatnich dwudziestu czterech godzin chyba było to zrozumiałe. Pomarańczowe światełko w kącie mojego wizjera zaczęło mrugać, sygnalizując nadchodzące połączenie. ‒ Odpowiedz ‒ rzuciłem. ‒ Hej, szefie. ‒ W zwykle spokojnym tonie Alarica dało się słyszeć nutkę napięcia. ‒ Zgodnie z GPS-em do Portland zostało nam półtorej godziny. Podasz nam niedługo dokładny adres czy mamy zgadywać? ‒ Nie jedziemy do Portland ‒ powiedziałem. Becks zaczęła przeklinać w tle. Prawie się roześmiałem. ‒ Powiedz Becks, żeby się tak nie piekliła. Jedziemy do miasteczka niedaleko Portland. Nazywa się Forest Grove. Mamy jechać do starego centrum biurowego, które zamknięto w czasie Powstania i oficjalnie nigdy nie otwarto z powrotem. Adres jest w GPSie. Załadowałem go pod nazwą „Sekretny sex-shop Shauna". Czarujące, skomentowała George. ‒ Fuj ‒ powiedział Alaric. ‒ Dobra, pobieram współrzędne. Czy jest coś jeszcze, o czym powinniśmy wiedzieć? ‒ Znasz moje plany, a jeśli będziesz musiał, to możesz wypompować z Doktorka dodatkowe informacje. ‒ Skręciłem, żeby ominąć dziurę, i poczułem, jak Maggie obejmuje mnie mocniej ramionami. Jak na kobietę, która prawie nigdy nie wychodzi z domu, zachowywała się niesamowicie spokojnie. Zaczynałem się zastanawiać, co dokładnie znajdowało się w jej „herbatce ziołowej", którą wypiła tuż przed wyjazdem. ‒ Kierujemy się do nielegalnego laboratorium biotechnologicznego, żeby pogadać z kimś, z kim boi się zadzierać samo CZKC. Co mogłoby pójść nie tak? Nastąpiła długa chwila ciszy, którą przerwał wreszcie Alaric: ‒ Rozłączam się.

‒ Tak będzie chyba lepiej. ‒ Jesteś popieprzony. ‒ Zapewne masz rację. Widzimy się w Forest Grove. ‒ Bursztynowe światełko zgasło. Pozwoliłem sobie na ponury chichot i docisnąłem gazu. Nie było już odwrotu z naszej małej, przeklętej wyprawy. Masz jakiś plan?, zapytała George. ‒ Przecież wiesz ‒ odpowiedziałem. Nie martwiłem się, że Maggie usłyszy, jak gadam sam ze sobą. Ryk wiatru skutecznie mnie zagłuszał. Choć może się to wydawać dziwne, właściwie cieszyliśmy się z George'em z tej dozy prywatności, chociaż moją talię obejmowały czyjeś ramiona. Gdyby Maggie prowadziła, mógłbym nawet udawać, że wszystko jest znowu tak, jak być powinno. Nawet gdyby iluzja miała trwać tylko wtedy, gdy motocykl był w drodze. George wybuchnęła śmiechem. Ja uśmiechnąłem się i rozluźniłem, kontynuując jazdę. Następny przystanek: Forest Grove. Caspell Business Park znajdował się na skraju miasteczka. Kiedyś uważano, że ten obszar ma mnóstwo potencjału, ale potem martwi postanowili powstać z grobów i wybrać się na spacer. Biurowiec zbudowano według popularnego przed Powstaniem planu, pełnego otwartych przestrzeni i szerokich przejść między budynkami. Mógłbym się założyć, że połowa tych budynków miała kiedyś automatycznie otwierane drzwi, stanowiące zerową ochronę przed powłóczącymi nogami nieumarłych. Nic dziwnego, że miejscowa władza nawet nie próbowała odzyskać tego miejsca. Jeśli było w nim coś niezwykłego, to chyba tylko tyle, że nie spłonęło do cna. Zgodnie z instrukcjami Doktorka szukaliśmy starego kompleksu informatycznego, gdzie budynki zbudowano na znacznie bardziej rozsądnym schemacie: hermetyczny, wodoszczelny, żadnych okien, żadnego poważnego niebezpieczeństwa zakażenia, o ile pamiętało się o zamknięciu drzwi. Razem z Georgią chodziliśmy do przedszkola, które znajdowało się w takim kompleksie, i byliśmy całkiem bezpieczni. Założenie laboratorium w tego typu miejscu miało sens, zwłaszcza jeśli pozostała część kompleksu stanowiła doskonałą, choć ryzykowną przykrywkę. Nawet najodważniejszy Irwin trafiłby tu tylko przez przypadek, a cała reszta idiotów, którzy uznaliby to za świetną miejscówkę, poległaby jeszcze w drodze. Garaż zaczął się niebezpiecznie przechylać na lewo. Rzuciłem na niego okiem i pokręciłem głową, ale nie zatrzymałem się. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowaliśmy, to dach garażu spadający nam na głowy albo, co gorsza, na nasze pojazdy, gdy my znajdowalibyśmy się w budynku. Z drugiej strony zginęlibyśmy i nie musielibyśmy się już przejmować tym całym gównem. Jesteś dzisiaj w szampańskim humorze, stwierdziła George. ‒ Korzystaj, póki możesz ‒ powiedziałem i dalej goniłem przez opuszczony kompleks biurowy.

Maggie ściskała mnie mocniej na każdym wyboju, ale nie wykonywała na tyle gwałtownych ruchów, żebym tracił równowagę. Bardzo dobrze. Na potrzaskanych płytach chodnikowych leżało mnóstwo zardzewiałych kawałków metalu, szkła i innych śmieci, więc gdybyśmy na nie upadli, zastrzyk przeciwtężcowy mógłby nie wystarczyć. Miejsce załadunkowe na tyłach kompleksu było puste i nosiło znamiona niedawnego sprzątania. To wyglądało obiecująco. Zatrzymałem się i wyłączyłem silnik, potem poczekałem, aż Maggie zejdzie, i rozłożyłem nóżkę, przesuwając się na kawałek względnie całego chodnika. Od wielu godzin jazdy bolały mnie uda, ale za to myślałem wyjątkowo trzeźwo. Zawdzięczałem to przeświadczeniu, że wreszcie coś naprawdę robię. Van zatrzymał się kilka metrów dalej. Boczne drzwi otworzyły się, jeszcze zanim koła przestały się obracać. Alaric wyskoczył ze środka i podbiegł do nas, zakładając swój plecak. Zdjąłem kask i uśmiechnąłem się z wyższością. ‒ Miło się jechało? ‒ Nienawidzę cię ‒ powiedział beznamiętnie. ‒ Ładnie tu ‒ skomentowała Maggie. Alaric posłał jej zdziwione spojrzenie, a ona uśmiechnęła się, zdejmując kask. Miała nieznacznie rozszerzone źrenice ‒ nie na tyle, by sugerowało to infekcję, ale wystarczająco, żebym przypomniał sobie zdenerwowanych reporterów na konferencjach prasowych. Nie miałem już wątpliwości, że jej herbatka ziołowa zawierała kilka dodatkowych składników. Przez chwilę chciałem odciągnąć ją na bok i powiedzieć, co myślę o zażywaniu substancji psychoaktywnych przed ruszeniem w teren, ale zrezygnowałem. I tak nie byłaby w stanie walczyć. Gdybyśmy zostali zaatakowani, razem z Kelly stanowiłyby raczej ciężar. Równie dobrze może być znieczulona na wypadek, gdyby coś poszło nie tak. Właściwie to była z nami legalnie tylko dlatego, że miasteczko formalnie zostało uznane za bezpieczne. Tylko formalnie. Jako druga z vana wyszła Becks. Grymas niezadowolenia chyba na stałe przylgnął do jej twarzy. ‒ Wisisz mi ‒ powiedziała, stając przy Alaricu. ‒ Ja czy Maggie? ‒ Tak. Nie. Nie wiem. Jedynym sposobem, żeby siedziała cicho, było puszczanie jej na okrągło radia z informacjami medycznymi. Gdybym była zmuszona spędzić choćby jeszcze jedną minutę na słuchaniu ekscytujących odkryć ze świata farmaceutyki, wzięłabym jej głowę i... Z vana wysiadła niepewnie Kelly, ratując nas tym samym przed wysłuchaniem szczegółowej relacji na temat tego, co Becks chciała jej zrobić. Doktorek rozejrzała się z przerażeniem po parkingu, a potem pośpieszyła w naszą stronę, pytając z naciskiem: ‒ Co my tutaj robimy?

‒ To adres, który znalazłem w twoich aktach, Doktorku. ‒ To musi być jakiś błąd. ‒ Nie. Jakie laboratorium, taka okolica. ‒ Włożyłem kask pod pachę, rozglądając się po niskich budynkach dokoła. ‒ Widzicie gdzieś numery? Szukamy jedenastki. ‒ Chyba nie masz zamiaru wejść do środka? ‒ spytała Kelly. ‒ Nie, Doktorku, przejechaliśmy kilkaset kilometrów tylko po to, żeby postać sobie na chodniku. ‒ Becks pokręciła głową, a potem odwróciła się i podeszła do budynków, żeby poszukać oznak zamieszkania. Kelly westchnęła. ‒ Ten dzień z każdą chwilą robi się lepszy. ‒ Nie martw się. Jestem pewien, że w niedalekiej przyszłości będziemy wspominać tę chwilę i myśleć o niej jak o dobrych czasach. ‒ Poszedłem za Maggie, a tuż za mną kroczył Alaric. Kelly jeszcze przez chwilę została na swoim miejscu, wodząc za nami wzrokiem. Widziałem ją kątem oka. To wszystko, co mogłem zrobić, żeby się nie roześmiać ‒ co byłoby absolutnie nie na miejscu, to prawda, ale czułbym się doskonale. Uważaj, ostrzegła George. Jeśli przesadzisz, zupełnie się załamie. Potrzebujemy jej spokojnej, chętnej do współpracy i gadatliwej. ‒ Myślałem, że powiedziała nam już wszystko ‒ wymamrotałem, kiedy Kelly ruszyła, żeby nas dogonić. Poczułem na sobie wzrok Alarica, ale nic nie powiedziałem. Tylko głupiec by tak myślał, a ty nim nie jesteś. Na to nie mogłem znaleźć odpowiedzi. Szedłem dalej, przyglądając się otaczającym nas budynkom. Nie spodziewałem się wielkiego znaku z napisem „Nielegalne laboratorium wirusologiczne", ale fajnie byłoby taki zobaczyć. Budynki należące do kompleksu informatycznego w zasadzie wyglądały na identyczne. Wszystkie były kwadratowe, pudełkowate i całkiem przyzwoicie zachowane, o ile nie przywiązywało się szczególnej wagi do tego, jak zostały pomalowane. Ten najbliższy miał jeszcze na dachu swoje nadajniki komórkowe, a ich wąskie anteny tworzyły na tle popołudniowego nieba znajomy zarys lasu błyskawic. Zatrzymałem się w pół kroku. Wyraźnie speszony Alaric zrobił to samo. ‒ Kiedy zaczęliśmy konstruować prywatne nadajniki komórkowe na blokach? Ktoś wie? ‒ Yyy... w dwa tysiące dwudziestym ‒ powiedział Alaric po dłuższej chwili, którą poświęcił na obliczenia. ‒ Pamiętam, kiedy założyli naszą. ‒ Aha. A to jest budynek sprzed Powstania. Więc kto je zainstalował? ‒ Pokazałem kciukiem antenę. Alaric otworzył szeroko oczy.

‒ Oj. ‒ No, oj. Tutaj, ludzie. ‒ Pomachałem do pozostałych, żeby do nas dołączyli, i ruszyłem zniszczonym chodnikiem prowadzącym do drzwi budynku. Zamkniętych na klucz. Właściwie to mnie nie zaskoczyło. Gdybym prowadził nielegalne laboratorium, też nie chciałbym, żeby co jakiś czas wpadali do mnie bez zapowiedzi jacyś śmieciarze albo ciekawscy. Zapukałem w metalowe drzwi i usłyszałem głuche echo. Nikt nie odpowiedział. To też nie było zaskakujące. ‒ Może powinniśmy odstrzelić zamek ‒ zasugerowała Becks. Posłałem jej pełne wątpliwości spojrzenie. ‒ Czy ty właśnie zaproponowałaś strzelanie w drzwi, które mogą prowadzić do laboratorium? Takim z wybuchowymi chemikaliami, dziwną maszynerią i Bóg wie, czym jeszcze? Becks wzruszyła ramionami. ‒ Przynajmniej czegoś byśmy spróbowali. ‒ Przecież próbujemy. Wejść do środka. ‒ Znowu zapukałem. Po dłuższej chwili chrząknąłem i krzyknąłem: ‒ Tutaj Shaun Mason z „Przeglądu Końca Świata". Chcielibyśmy rozmawiać z doktor Abbey. Czy ją zastaliśmy? Chodzi o zespół rezerwuarowy. Nadal słyszałem echo swojego pukania, kiedy drzwi otworzyły się, ukazując niską, radośnie kształtną kobietę ze sterczącymi, brązowymi włosami, które poznaczone były wybielonymi, raczej przypadkowo rozmieszczonymi pasemkami. Miała na sobie żarówiastopomarańczową koszulkę z napisem „Nie drażnić ośmiornicy", dżinsy i fartuch laboratoryjny, a w rękach strzelbę łowiecką, którą celowała mi prosto w serce. ‒ Masz jakiś dowód tożsamości? ‒ zapytała. Mówiła lekko, wręcz czarująco, ale nie potrafiłem zidentyfikować jej akcentu. Swoje pytanie opatrzyła uśmiechem, jednak nawet on nie zdołał ocieplić jej wzroku. Była to kobieta, która nie zawahałaby się przed naciśnięciem spustu, gdyby uznała, że zaszła taka potrzeba. Nie jest to może szczególnie przyjacielskie przywitanie, ale mogło być gorzej, stwierdziła George. Kelly gwałtownie wciągnęła powietrze. Nie byłem pewien, czy z szoku, czy oburzenia, i nie interesowało mnie to. W ten sposób dała mi pretekst, by odpowiedzieć i nie dać kobiecie ze spluwą powodu, by od razu uznała mnie za wariata. Na to będzie jeszcze czas. Jak już przestanie w nas celować. ‒ Cicho ‒ powiedziałem, zerkając w stronę Kelly, żeby przynajmniej sprawiać wrażenie, że to do niej mówię. Potem spojrzałem z powrotem na kobietę w progu i zapytałem: ‒ Mogę sięgnąć do kieszeni po legitymację dziennikarską? Obiecuję, że zrobię to powoli. ‒ Nie mam nic przeciwko ‒ powiedziała, nadal się uśmiechając. ‒ Joe! Chodź tutaj, kochany.

Zza pleców kobiety przyczłapał największy pies, jakiego kiedykolwiek widziałem, a z jego obwisłych policzków spływała lepka, biała ślina. Jego głowa wydawała się większa niż moja klatka piersiowa. Może to kwestia szoku, ale za nic nie zgodziłbym się wtedy przystąpić do pomiaru. Nie pomagało również to, że zwierzę było czarne jak węgiel, przez co niepokojąco przypominało ogara piekielnego. Kelly znowu głośno wciągnęła powietrze. Tym razem się jej nie dziwiłem. Nawet Becks sapnęła, a Maggie wymamrotała coś podejrzanie podobnego do „o ja pierdolę". ‒ Joe, waruj ‒ powiedziała kobieta ze strzelbą. Posłuszny olbrzym stanął przed właścicielką, oddzielając ją od nas. Nie warczał, nie patrzył na nas złowrogo ani nie robił nic wyraźnie groźnego; stał sobie tylko i był ogromny. To starczało z nawiązką. Sięgając powoli do kieszeni, zadałem najbardziej rozsądne pytanie, na jakie mogłem wpaść w takich warunkach: ‒ Droga pani, co to, kurwa, jest? Pięknie. Zraź do siebie właścicielkę Cujo, bo już mi się znudziła rola jedynej martwej w naszej rodzinie. Zignorowałem ją i skupiłem się na kobiecie, która mogła mnie zabić. Nazwijcie mnie zdeterminowanym. Wolę zwracać uwagę na to, co bezpośrednio zagraża mojemu życiu, a sarkastycznych zmarłych zostawić sobie na później. ‒ To Joe ‒ wyjaśniła kobieta, nadal celując we mnie strzelbą. ‒ On pokazał mi swój dowód i nie musi się obawiać, że dostanie kulkę. ‒ To mastiff angielski ‒ wyszeptała Maggie, niemal z czcią. Ruszyła do przodu z ręką wyciągniętą w geście, który znałem z jej wideobloga. Używała go za każdym razem, gdy dodawała kolejnego uratowanego pieska do swojego stadka. Zamarła w pół kroku, spoglądając na kobietę ze strzelbą. ‒ Nie ugryzie? ‒ Nie, jeśli pokażecie mi swoje dowody. ‒ A jednak uśmiech kobiety ze strzelbą stał się odrobinę bardziej przyjacielski. ‒ Joe to dobry piesek. Je ludzi tylko wtedy, gdy mu każę. ‒ Bardzo zachęcające ‒ wymamrotałem i podałem swoją legitymację. ‒ Proszę. Wszystkie moje referencje są w pliku. Proszę tylko wpisać kod. ‒ A reszta? ‒ Wskazała pozostałych ruchem brody, nawet nie sięgając po moją legitymację. ‒ Rebecca Atherton, szefowa Irwinów. Magdalene Garcia, szefowa Fikcyjnych. Alaric Kwong, pracownik działu Newsie, którego szef mieszka w Londynie, i nie ma go dzisiaj z nami. A to jest... ‒ Ku mojemu przerażeniu nowa tożsamość Kelly wyleciała mi z głowy. Barbara Tinney, podpowiedziała Georgia.

‒ ...Barbara Tinney ‒ powtórzyłem. ‒ Wynajęliśmy ją na parę miesięcy, jest psychologiem. Właśnie nabiera trochę doświadczenia podczas pracy w terenie. Sądząc po wyrazie twarzy kobiety, nie wierzyła ani trochę. ‒ Aha. A co wy tu robicie? Źle skręciliście w drodze po prawdziwy materiał? Miałem dwa wyjścia. Mogłem spróbować znaleźć wiarygodne kłamstwo albo powiedzieć prawdę. Kiedyś bez zastanowienia zdecydowałbym się na kłamstwo, im ciekawsze, tym lepsze. Ale teraz mi z tym źle. ‒ Przyjechaliśmy zobaczyć się z doktor Abbey ‒ powiedziałem, nadal trzymając legitymację w wyciągniętej dłoni. ‒ Mam kilka akt z CZKC, których treść ktoś mi musi wytłumaczyć, i pomyślałem, że ona będzie w stanie to zrobić. ‒ Jej brwi lekko się uniosły. Najwyraźniej zdołałem ją zainteresować. Zdecydowałem się brnąć dalej. ‒ Nie wiem, czy śledzi pani serwisy informacyjne, ale moja siostra, Georgia Mason... ‒ Siatkówkowe Kellis-Amberlee, prawda? Pamiętam ją. Prawdziwa tragedia. Było mi bardzo przykro, kiedy o tym usłyszałam. ‒ Strzelba poruszyła się lekko. ‒ Potrzebuję lepszego powodu, dlaczego pojawiliście się tutaj, a nie w jakimś „prawdziwym laboratorium". Powiedz jej. W rozlegającym się w mojej głowie głosie George'a usłyszałem jad, jakiego rzadko używała, nawet za życia. Ale wcale jej się nie dziwiłem. Sekrety CZKC przyczyniły się do tego, że była teraz już tylko głosem w mojej głowie. Powiedziało się „a", trzeba powiedzieć „b". ‒ Barbara Tinney to fałszywe nazwisko doktor Kelly Connolly z CZKC. Naukowiec zabity w czasie niedawnego włamania był jej klonem. Prawdziwa doktor Connolly żyje. To ona. ‒ Tym razem przerażenie, które pojawiło się na twarzy Kelly, było bardzo wyraźne. Z całych sił próbowałem to zignorować. ‒ Właśnie dzięki niej weszliśmy w posiadanie akt, w których to laboratorium zostało przedstawione jako cieszące się wystarczającą niesławą, by nikt nie podejrzewał, że tutaj się udamy; jednocześnie zaś zatrudnia naukowców, którzy potrafią dodać dwa do dwóch. Słowem, nie wspomniano w nich o gigantycznym psie, inaczej pojechalibyśmy gdzie indziej. A teraz pytanie: czy to ty jesteś doktor Abbey? A może potrafisz powiedzieć nam, gdzie ją znajdziemy? Trochę niewygodnie się tak stoi na takim odludziu. ‒ No to trzeba było tak od razu. ‒ Kobieta z nastroszoną fryzurą opuściła broń i uśmiechnęła się z pełnym przekonaniem. ‒ To ja jestem doktor Abbey, możecie mi mówić Shannon. Miło mi powitać gości. Zwłaszcza takich, którzy mają tak interesujących znajomych. ‒ Jej uśmiech nieco przygasł, gdy spojrzała na Kelly, zbyt zajętą gapieniem się na mnie, żeby to zauważyć. ‒ Może wejdziecie do środka i jakoś to sobie wszystko wyjaśnimy. Alaric głośno przełknął i udało mu się wykrztusić:

‒ Czy... czy pies idzie z nami? ‒ Oczywiście, że tak. Joe to mój zarządca, prawda, kochanie? ‒ Ogromny pies odpowiedział szczeknięciem, od którego zabolały mnie uszy, a jego ogon uderzał rytmicznie o ziemię. Maggie wyglądała, jakby z całych sił próbowała powstrzymać się przed rzuceniem się na niego z szeroko rozpostartymi ramionami. Widząc wyraz jej twarzy, doktor Abbey zaśmiała się. ‒ On nie gryzie. Joe, przepustki gości dla całej ekipy. Jasne? ‒ Pies wstał, nie przestając machać ogonem. ‒ Czy to znaczy, że mogę go pogłaskać? ‒ zapytała ochoczo Maggie. ‒ A możesz głaskać chodzące pogwałcenie prawa, jak już wejdziemy do środka? ‒ wtrąciłem. ‒ Chodźcie. ‒ Doktor Abbey pomachała do nas zza otwartych drzwi. ‒ Panie przodem. ‒ Czyli my, księżniczko. ‒ Becks objęła ramieniem niechętną Kelly, ciągnąc ją za sobą przez próg laboratorium. Maggie poszła ich śladem, nadal rzucając tęskne spojrzenia na psa. Alaric zerknął na mnie z niepokojem i ruszył za nią, zapewne nie chcąc zostawiać jej samej z prawdziwym szalonym naukowcem. Doktor Abbey przyjrzała mi się, unosząc brwi. ‒ Dołączysz do nas? ‒ Tak, dzięki. ‒ Z całych sił starałem się zachować twarz. Do tego stopnia, że mijając jej ogromnego zwierzaka, poklepałem go po głowie. ‒ Dobry piesek. Joe wydał z siebie gardłowy pomruk, a ja miałem nadzieję, że ten dźwięk oznaczał zadowolenie, a nie chęć odgryzienia mi ręki. Prawo zabraniające posiadania zwierząt domowych wystarczająco dużych, by mogły przejść amplifikację Kellis-Amberlee, zostało nazwane nazwiskiem mojej rodziny. To oznacza, że nigdy nie miałem do czynienia z psami większymi niż miniaturowe buldogi Maggie. Doktor Abbey prychnęła z rozbawieniem i weszła za mną do środka. Joe poczłapał tuż za nią, pozbawiając mnie tym samym ostatniej nadziei na to, że duży pies zostanie na zewnątrz, żeby, no nie wiem, pilnować chodnika czy coś w tym guście. Byłem tak zajęty obserwowaniem zwierzęcia, że wpadłem na Becks i pchnąłem ją do przodu o pół kroku. ‒ Hej, uważaj ‒ zacząłem. Shaun, wysyczała Georgia. Spójrz. Spojrzałem. I od razu zrozumiałem, dlaczego reszta ekipy stała bez ruchu na końcu krótkiego korytarza, gapiąc się na wypatroszone, przypominające magazyn pomieszczenie służące wcześniej działowi IT. Oczekiwałem raczej małej obskurnej pracowni, czegoś ledwie trochę bardziej zaawansowanego technicznie od pomieszczenia, gdzie zgraja dzieciaków prowadzi własne pirackie serwisy informacyjne. To było w pełni funkcjonalne laboratorium, działające z pogwałceniem

wszelkich środków ostrożności, ale wciąż wyposażone o wiele lepiej, niż mogłem się spodziewać. Wszystkie znajdujące się wewnątrz ściany, które nie były niezbędne do podtrzymywania konstrukcji, zostały wyburzone, zastąpiono je gąszczem kabin, przenośnych izolatek i klatek na żywe zwierzęta. Rzędy serwerów stały zaraz obok klatek z królikami. Podłoga usiana była hydrofonicznymi grządkami, na których rosły zdrowo wyglądające pędy czegoś, co chyba widziałem również w ogrodzie Maggie. Wszystko oświetlono jaskrawym białym światłem, a połowa ludzi, którzy kręcili się gdzieś przy komputerach, nosiła albo okulary przeciwsłoneczne, albo przejrzyste plastikowe opaski używane czasami w szpitalach do ochrony oczu pacjentów cierpiących na zespół rezerwuarowy. Kelly gapiła się na to wszystko z wyrazem głębokiego obrzydzenia. ‒ To jest... potworne ‒ wydyszała, odwracając się w moją stronę. ‒ Musimy stąd natychmiast wyjść. To jest wstrętne. Pogwałcono tu tak wiele medycznych i etycznych regulacji, że nawet nie jestem w stanie ich zliczyć, a... ‒ A do tego nie jest pod pieczą CZKC, więc nie może łamać zasad, o to chodzi? ‒ zapytała Maggie lodowatym tonem. Kelly przerwała swoją tyradę, żeby nabrać powietrza. ‒ Nie rozumiesz ‒ powiedziała powoli. ‒ To jest... rzeczy, które mogliby tutaj zrobić, z tym wyposażeniem, są wręcz niewyobrażalne. To jest sekwencer genetyczny. ‒ Wskazała na urządzenie, którego nie rozpoznawałem. ‒ Mogliby tu stworzyć zupełnie nowego wirusa, gdyby tylko chcieli. ‒ Nie obrażajmy tych miłych ludzi, dobrze? ‒ poprosiłem. ‒ Później się pooburzasz kwestiami etycznymi. Kiedy już nie będziemy w mniejszości. ‒ W laboratorium tych rozmiarów pozbycie się ciała jest niepokojąco łatwe. Za nic nie chciałem dawać doktor Abbey powodów do podejrzeń. Ogromny pies ‒ Joe ‒ podniósł się i zatrzymał przy mnie, wesoło dysząc. Maggie szybko uklękła i podała mu rękę, wierzchem do góry, jakby próbowała zwrócić na siebie uwagę jednego ze swoich, o wiele mniej przerażających psów. Joe łaskawie ją powąchał. Chwilę później lizał całą jej dłoń, z zadowoleniem machając ogonem, kiedy ona drugą ręką drapała go za uszami. ‒ Większość ludzi podchodzi do Joego z o wiele większą rezerwą ‒ powiedziała doktor Abbey, dołączając do nas. Gdzieś między drzwiami a wejściem do laboratorium pozbyła się swojej strzelby, ale nadal miała na sobie fartuch. Przynajmniej część lamp musiała świecić uwielbianym przez George'a ultrafioletem, bo materiał lekko się świecił. ‒ Większość ludzi nie lubi ryzykować zakażenia, jeśli nie musi ‒ oznajmiła Kelly. ‒ Ci sami ludzie mają w tyłkach półkilometrowe kije ‒ stwierdziła doktor Abbey. ‒ Poza tym Joe nam nie zagraża. Jest odporny, prawda, kochaniutki? ‒ Mastiff na dźwięk swojego imienia rozejrzał się dokoła, machając energicznie ogonem.

Reszta, nie licząc Maggie ‒ która była zbyt zajęta podziwianiem psa ‒ odwróciła się, żeby spojrzeć na doktor Abbey. Co ciekawe, to Alaric jako pierwszy zdołał coś z siebie wydusić, pytając: ‒ Mówisz poważnie? Odporny? Ale on waży kilkadziesiąt kilogramów. Jakim cudem może być odporny? Doktor Abbey wzruszyła ramionami. ‒ Ma pięć rezerwuarów, a wygląda na to, że wytworzy również szósty. Nigdy nie zostanie tatusiem, ponieważ czwarty pojawił się w jego jądrach i dlatego musiałam go wykastrować, biedactwo. Ale za to też nigdy nie przejdzie pełnej amplifikacji. Jest odporny. Mój umysł zaczął pracować na zwiększonych obrotach. Nie pomagały wrzaski George'a, domagającej się odpowiedzi i jednocześnie zaprzeczającej prawdziwości słów doktor Abbey. Kelly odwróciła się w stronę naukowca, poruszając ustami w niemym proteście, którego nie potrafiła z siebie wydusić. Nawet Becks oniemiała, a ja nigdy nie widziałem jej tak zaskoczonej. A to już coś oznaczało, bo Becks nie bywa zaskoczona. Nikt, kto pracował w terenie zarówno jako Newsie, jak i Irwin, nie daje się łatwo zbić z pantałyku. Maggie oderwała wzrok od Joego, a na jej czole pojawiła się głęboka bruzda, gdy dziewczyna próbowała zrozumieć słowa doktor Abbey. ‒ Pięć rezerwuarów w jednym psie? ‒ Doktor Abbey skinęła głową. ‒ Ale jak? Nigdy nie słyszałam, by ktokolwiek lub cokolwiek miało więcej niż jeden. ‒ Och, to akurat proste ‒ wyjaśniła uradowana doktor Abbey. Jej uśmiech wypełniała czysta zawodowa duma. ‒ Sama je wywołałam. Cała nasza trójka zamilkła, nawet George. Ręce Maggie zamarły, odsunęła się od psa. Odległe buczenie komputerów, okazjonalny pisk czy szczeknięcie laboratoryjnego zwierzęcia i kroki pozostałych naukowców tworzyły razem dziwny rodzaj akompaniamentu. Joe popatrzył po nas i dał głos, a jego szczek odbił się echem od ścian. Doktor Abbey wyciągnęła rękę, żeby go pogłaskać. ‒ Cóż, skoro najwyraźniej mamy mnóstwo rzeczy do omówienia, przejdźmy do mojego biura? Mam herbatę i ciasteczka i przy nich mogę wam opowiedzieć, jak udało mi się zmienić wyroki natury. Chodź, Joe. ‒ Dała nam znak, żebyśmy poszli za nią, i ruszyła przez pogrążone w pracy laboratorium. ‒ Idziemy? ‒ zapytał Alaric. ‒ Masz lepszy pomysł? ‒ Nie ‒ odpowiedział ponuro. ‒ W takim razie idziemy za wariatką na spotkanie własnej śmierci. ‒ Wzruszyłem ramionami i poszedłem w ślad doktor Abbey, udając nonszalancję. Z każdą kolejną minutą ten dzień wydawał się

coraz bardziej interesujący. Pozostawało tylko mieć nadzieję, że przyjdzie nam kiedyś o nim opowiedzieć.

Tak zwany zespół rezerwuarowy nigdy nie został do końca zbadany, chociaż na jego temat powstało wiele teorii, a niektóre z nich brzmiały całkiem rozsądnie. Dlaczego wirus KA objawia się w postaci aktywnej w niektórych partiach ciała? Dlaczego aktywnemu wirusowi nie udaje się rozprzestrzenić na całe ciało zgodnie z prawami rządzącymi wszystkimi innymi jego manifestacjami? Dlaczego siatkówkowe KA występuje najczęściej u kobiet, a mózgowo-rdzeniowe u mężczyzn? Najwyraźniej nikt nie ma pojęcia. Wiemy, że zespół rezerwuarowy pojawia się coraz częściej. W ciągu ostatnich jedenastu lat odnotowano ponad osiemnastoprocentowy wzrost liczby przypadków siatkówkowego, mózgowordzeniowego, jajnikowego, genitalnego oraz przysadkowego KA zarówno u żywicieli ludzkich, jak i zwierzęcych. Krążą plotki o pojawieniu się nowych rodzajów zespołów rezerwuarowych, o tak przerażających nazwach jak „sercowe" i „płucne". A jednak nadal nikt nie wie, co je wywołuje. Patrząc na to wszystko, trudno nie zastanowić się nad pytaniem, czy faktycznie przetrwaliśmy zagładę ludzkości... czy może tylko przesunęliśmy ją o dekadę czy dwie. ‒ z Epidemiologii Ściany autorstwa Mahira Gowdy, 11 stycznia 2041

Dziewięć Pomieszczenie szumnie nazwane „biurem" doktor Abbey było w istocie kabiną ledwie odrobinę większą od pozostałych. Nie pomagało również to, że wszędzie walały się pudełka z dokumentami, przestarzały sprzęt komputerowy oraz ‒ co najlepsze ‒ przejrzyste plastikowe zbiorniki pełne owadów i pajęczaków. Nie bałem się pająków. Pająki nie mogą przenosić KellisAmberlee. Tak samo wielkie, syczące karaluchy i wijące się robaki ze zbyt dużą liczbą nóg. Becks nie podzielała mojego lekceważenia. Za każdym razem, kiedy jakiś robal się poruszył, ona wciskała się głębiej w krzesło. To się nazywa krocionóg, powiedziała George. ‒ To się nazywa komedia ‒ wymamrotałem i znowu skupiłem się na doktor Abbey. Zdjęła fartuch laboratoryjny, a potem wyciągnęła z szafki paczkę ciastek Oreo i ułożyła je na papierowym talerzu. Teraz przetrzepywała zawartość minilodówki wciśniętej pod biurko; kucnęła, próbując opierać na kolanach jak najmniejszy ciężar. Mastiff Joe rozłożył się między nami a swoją panią, wielgachną głowę kładąc między przednie łapy. Wydawał się rozluźniony, ale oczy śledziły każdy nasz ruch. To oznaczało, że zwierzę nieustannie spoglądało na Becks, która mimowolnie się wzdrygała. ‒ No dobra, mam sok jabłkowy, wodę, piwo i coś niepodpisanego, w czym jest albo shake proteinowy, albo algi. ‒ Doktor Abbey uniosła wzrok. ‒ Ktoś chce? ‒ Ja chcę wiedzieć, jak udało ci się wywołać zespół rezerwuarowy ‒ odezwała się Kelly, której głód wiedzy najwyraźniej pokonał niechęć do pracy z nieprawymi naukowcami. Doktor Abbey spojrzała na nią beznamiętnie. ‒ Tym się nie napijesz. Ja chciałabym wiedzieć, jak udało wam się usprawiedliwić pogwałcenie całej listy międzynarodowych praw, używając do własnych celów klona. CZKC nie powinno cię tego oduczyć? Myślałam, że takie jest jego zadanie. Oprócz blokowania niesłusznych projektów, chociaż ginęli ludzie. ‒ Poproszę sok jabłkowy ‒ powiedziałem. ‒ Ja dziękuję ‒ stwierdził Alaric. Patrzył na doktor Abbey spod zmrużonych powiek z takim samym intensywnym skupieniem, jakim Joe obdarzał całą naszą piątkę. ‒ Yyy, wodę ‒ powiedziała Maggie.

Becks w ogóle się nie odezwała. Była za bardzo zajęta obserwowaniem krocionoga. ‒ Oczywiście. ‒ Doktor Abbey wyprostowała się, podając Maggie butelkę wody, a mnie butelkę soku. Potem usiadła na krześle obok psa. ‒ A więc wreszcie przyjechaliście w sprawie zespołu rezerwuarowego. Cholera. Wieki temu w Oahu założyłam się z doktorem Shoji. Zaklinał się, że kiedyś przyjedziecie. Ja myślałam, że wszyscy będziecie dreptać w miejscu, aż w końcu nic już nas nie uratuje. ‒ Shoji? ‒ zapytał Alaric, mrużąc oczy jeszcze bardziej. ‒ Masz na myśli Josepha Shoji, dyrektora Kauajańskiego Instytutu Wirusologii? ‒ Dlaczego pytasz mnie o coś, co już wiesz? Nikt tu nie potrzebuje wyjaśnienia. ‒ Doktor Abbey sięgnęła po własny napój, niespiesznie wzięła łyk, a potem powiedziała: ‒ Jeśli myślicie, że możecie sprzedać mnie swojemu rządowi, dobrze się nad tym zastanówcie. Oni już doskonale wiedzą, z kim utrzymuję kontakty, jak często i w jaki sposób. W zasadzie nie wiedzą jeszcze tylko tego, jak często zmieniam bieliznę. Gdyby mieli zamiar mnie aresztować, już by to zrobili. Po prostu nie chcą ryzykować. ‒ Właściwie to ja potrzebuję wyjaśnienia, bo nie mam pojęcia, o czym gadacie ‒ przyznałem. ‒ Dlaczego rząd nie chce ryzykować? Bez urazy, ale nie siedzicie tutaj na bombie nuklearnej czy coś. ‒ Och, ależ siedzimy. ‒ Doktor Abbey spojrzała na Kelly i nie odwróciła już wzroku, mówiąc spokojnie i bez ogródek: ‒ Widzicie, CZKC doskonale zdaje sobie sprawę, że coś jest nie tak. Nie wiem, ilu ich pracowników wie, co jest nie tak, ale każdy naukowiec z głową na karku musi zdawać sobie sprawę, że coś jest nie w porządku. ‒ To niesprawiedliwe ‒ zaprotestowała Kelly. ‒ Badania... Doktor Abbey przerwała jej w pół słowa: ‒ To żadna wymówka. ‒ Mówicie o zespole rezerwuarowym ‒ odezwała się Becks. Poczułem ulgę, słysząc, że dołącza do rozmowy. Miała o wiele bardziej analityczne podejście niż ja. Nie wiedziałem, jakie pytania zadawać. Ona i Alaric wiedzieli, a to mogło uratować nam tyłki. ‒ Zgadza się. ‒ Doktor Abbey nie spuszczała Kelly z oka. ‒ Co wiecie? ‒ Nie wiem, kim jest doktor Shoji ‒ rzuciłem jako pierwszy. ‒ Ale wiem, że ludzie cierpiący na zespół rezerwuarowy umierają częściej, niż powinni, i wiem, że moja siostra stała się częścią tych statystyk, więc jesteśmy tutaj, bo potrzebujemy, żebyś powiedziała nam to, czego nie chce powiedzieć CZKC. Kelly spojrzała na mnie ostro. ‒ Kontrola nad poufnością danych to jedno z kluczowych zadań wszystkich instytucji rządowych ‒ powiedziała. ‒ Zważywszy na waszą dbałość o bezpieczeństwo danych, pomyślałabym

raczej... ‒ Spuść z tonu, Doktorku ‒ powiedziałem uprzejmie. ‒ Nadal nie mam oporów przed biciem kobiet. Zamknęła usta tak gwałtownie, że wręcz dało się to słyszeć. Doktor Abbey przyglądała mi się przez chwilę, a potem popatrzyła na Alarica, kiwnęła na mnie głową i zapytała: ‒ On tak na serio? ‒ Na serio? ‒ powtórzył Alaric. ‒ Jest wkurzający, niemożliwy i prawdopodobnie szalony. Owszem, on tak na serio. ‒ Ech. ‒ Doktor Abbey znowu się napiła. ‒ Joe ma pięć w pełni rozwiniętych stanów rezerwuarowych. Siatkówkowy, mózgowo-rdzeniowy, sercowy, genitalny i, mój ulubiony, tarczycowy. Cierpi na pierwszy udokumentowany przypadek tarczycowego KA u psa, prawda, Joe? ‒ Joe odwrócił swoją wielką głowę w stronę właścicielki i wywalił jęzor, śliniąc się w geście aprobaty. ‒ Mówiłaś, że sama je wywołałaś? ‒ odezwała się Becks. ‒ To niemożliwe ‒ stwierdziła Kelly. ‒ Wirus tak się nie zachowuje. ‒ To nie jest niemożliwe. To po prostu trudne ‒ sprostowała doktor Abbey. ‒ Zaczęłam wstrzykiwać mu aktywną formę wirusa, kiedy miał sześć tygodni. W ten sposób jego ciało miało czas, żeby nauczyć się radzić sobie z wirusem, jeszcze zanim było wystarczająco duże, żeby przejść amplifikację. Dwa pierwsze stany rezerwuarowe rozwinęły się same, jako konsekwencja zastrzyków. Pozostałe wymagały większego nakładu pracy, bo powstały już po tym, jak Joe dorósł. ‒ Nie rozumiem ‒ przyznała Kelly. ‒ Przecież samo ryzyko amplifikacji... ‒ Kto powiedział, że nie przeszedł amplifikacji? Wszyscy odwróciliśmy się w stronę Maggie ‒ omal zapomniałem, że tam jest, tak skupiłem się na próbie zrozumienia, co się, do cholery, dzieje ‒ która patrzyła na doktor Abbey szeroko otwartymi oczami. ‒ Słucham? ‒ zdziwiła się Kelly. ‒ Kto powiedział, że nie przeszedł amplifikacji? ‒ potwórzyła Maggie. Podniosła butelkę z wodą, napiła się i ciągnęła dalej: ‒ Skoro możesz wywołać stany rezerwuarowe... Powiedziałaś, że nigdy nie przeszedłby pełnej amplifikacji. Wygląda na to, że mogłaś się o tym przekonać tylko w jeden sposób ‒ wypróbowując to. Nie jestem pewna, jak tego dokonałaś. Przecież nie jestem naukowcem, ale wydaje mi się... że to możliwe. ‒ Nieprawdaż? ‒ powiedziała doktor Abbey. ‒ Brawo, piątka. W mojej głowie powoli zaczął się formować przerażający obraz. Obraz, którego wcale nie

miałem ochoty oglądać. George nie odezwała się ani słowem, przez co tym trudniej było mi ignorować krystalizujące się wnioski. Sama doszła do identycznych i również jej się nie podobały. Nagle poczułem suchość w gardle, którego powierzchnia przypominała ziemię za Memphis, gdzie snajperzy strzelali w nasz konwój, gdzie umarła Buffy... gdzie CZKC zabrało nas po raz pierwszy. ‒ Doktor Abbey ‒ zacząłem. Spojrzała w moją stronę jak nauczycielka, która chce zachęcić ulubionego ucznia do sformułowania właściwej odpowiedzi, zanim zadzwoni dzwonek. ‒ Jaką naprawdę funkcję pełni zespół rezerwuarowy? Wiesz? ‒ Oczywiście, że wiem. ‒ Uśmiechnęła się i wstała, odstawiając swój napój na bok. ‒ Chodźcie. Myślę, że już czas na wycieczkę po naszym laboratorium. Musicie zrozumieć, czym się tutaj zajmujemy. ‒ Zawsze lubiłam porządnie wypaczoną naukę ‒ powiedziała Becks. Przynajmniej jedno z nas pamiętało, żeby nie traktować wszystkiego śmiertelnie poważnie. ‒ Chodźmy na wycieczkę. Tak, zgodziła się dziwnie powściągliwa George. Chodźmy. Kelly nie nie powiedziała. Może to i lepiej. Zostawiliśmy niedopite napoje i wyszliśmy za doktor Abbey z ciasnej kabiny do głównego pomieszczenia laboratoryjnego. Joe człapał na końcu grupy, a drapanie jego pazurów o gołe linoleum działało mi na nerwy. Nie dało się zapomnieć o jego obecności ani o tym, że ‒ pomijając wszelkie protesty ‒ był wystarczająco duży, by przejść pełną amplifikację. Mógłby nas pozabijać, zanim ktokolwiek miałby szansę sięgnąć po broń. Ale nie pozabija nas, powiedziała George w odpowiedzi na moje myśli. Nie wydaje mi się, żeby doktor Abbey była zupełną wariatką. ‒ Mówi ta, co ma najmniej do stracenia ‒ wymamrotałem. Doktor Abbey spojrzała na mnie, unosząc brwi. ‒ Co to było? Posłałem jej promienny uśmiech. ‒ Tak sobie gadam ze zmarłą siostrą. Teraz żyje w mojej głowie. I właśnie powiedziała, że nie jesteś zupełną wariatką i nie pozwoliłabyś swojemu psu zmienić się w zombie i nas wszystkich pożreć. ‒ Ma rację ‒ zgodziła się doktor Abbey, sprawiając wrażenie nieporuszonej tym, że przyznałem się do prowadzenia rozmów ze zmarłym. Zadziałało mi to na nerwy. ‒ Nawet gdyby Joe mógł amplifikować... oczywiście nie może, dzięki całej naszej pracy... nie pozwolilibyśmy mu zrobić tego wewnątrz. Jest tu zbyt wiele rzeczy, które mógłby zniszczyć. ‒ Na przykład to? ‒ Alaric zatrzymał się i ze zmarszczonym czołem spojrzał na zbiornik z kilkunastoma zwierzętami przypominającymi świnki morskie ze zbyt dużą liczbą nóg. Becks podążyła

za jego wzrokiem i wrzasnęła, odskakując do tyłu. ‒ Tarantule goliaty ‒ wyjaśniła doktor Abbey. ‒ Przeciętna waga okazów z tego zbiornika waha się od stu dwudziestu do stu siedemdziesięciu gramów. Wyhodowaliśmy wiele pokoleń, zanim osiągnęły taką wielkość. ‒ Po co to w ogóle zrobiliście? ‒ zapytała z naciskiem Becks. ‒ Są potworne. ‒ Są zarażone ‒ powiedziała doktor Abbey. Wszyscy spojrzeliśmy w jej stronę. Ciągnęła beztrosko: ‒ Największa samica amplifikowała do tej pory dwukrotnie. Raz zachorowała tak poważnie, że zaczęła przejawiać zachowania prześladowcze i zaraziła trzy kolejne pająki, zanim udało się ją powstrzymać. Jeden z nich nie przeżył. Szkoda. Pochodził z bardzo obiecującej linii. Chodźcie, jest jeszcze wiele do obejrzenia. ‒ Znowu ruszyła, wyraźnie licząc na to, że pójdziemy za nią. ‒ Pająki nie mogą amplifikować ‒ powiedziała Kelly, trochę niepewnie. ‒ Wmawiaj to sobie dalej ‒ odparowała doktor Abbey. Pozostali pośpieszyli, żeby ją dogonić, a Joe znowu został na tyle. Zacząłem się zastanawiać, co by się stało, gdyby któreś z nas spróbowało się oddzielić, jak to zwykle miało miejsce w horrorach tak bardzo lubianych przez Maggie i Dave'a. Biorąc pod uwagę wielkość głowy Joe'ego i liczbę znajdujących się w niej zębów, nie było mi szczególnie śpieszno, by to sprawdzić. Niech Becks podejmuje samobójcze ryzyko. W końcu była już jednym Irwinem w naszej drużynie. Doktor Abbey poczekała na nas przy wejściu do wąskiej alejki, która pachniała słoną wodą i wilgocią. ‒ Zaczynałam już rozważać wysłanie ekipy poszukiwawczej ‒ powiedziała i weszła między szeregi zbiorników, znikając w ciemności. ‒ Nie podoba mi się to ‒ przyznał Alaric. ‒ Teraz już za późno ‒ stwierdziłem i ruszyłem przed siebie. Szybko zlokalizowałem źródło zapachu: zbiorniki tworzące ściany alejki wypełnione były słoną wodą i zawierały różnego rodzaju jaskrawe koralowce i plastikowe konstrukcje. Zatrzymałem się, żeby lepiej się im przyjrzeć, i cofnąłem się, gdy gruba, mięsista macka uderzyła w szkło od środka. Doktor Abbey zaśmiała się. ‒ Ostrożnie ‒ powiedziała. ‒ Czasami im się nudzi, a wtedy lubią bawić się ludzkimi głowami. ‒ Kto? ‒ zapytałem, przyciskając dłoń do piersi i czekając, aż serce przestanie mi walić jak młot. Poczułem wyraźne parcie na pęcherz, które oznaczało, że muszę znaleźć toaletę, zanim stanę w kolejce po mnóstwo jeszcze bardziej ekscytujących niespodzianek. ‒ Co to, do cholery, jest? ‒ Ośmiornica pacyficzna ‒ Doktor Abbey stuknęła w zbiornik. Macka odpowiedziała kolejnym klepnięciem w szkło, a potem dołączyły do niej dwa identyczne przydatki i potężna ośmiornica

wyślizgnęła się ze szczeliny między dwoma kawałkami koralowca. ‒ Często pracujemy z głowonogami. Stanowią dobre obiekty badań, o ile potrafisz zapewnić im wystarczająco dużo rozrywki, by z nudów nie wyłaziły ze zbiorników i nie rozrabiały w laboratorium. Zerknąłem na Becks. ‒ To jest ta chwila, kiedy wybiegasz z krzykiem? ‒ Skąd ‒ powiedziała. ‒ Z ośmiornicami nie mam problemu. To robali i pająków nie lubię. Ośmiornice są na swój sposób słodkie, jakby stworzyła je naćpana natura. ‒ Dziewczyny są posrane ‒ stwierdziłem. Coś o tym wiesz, odparowała George. Uśmiechnąłem się znacząco i pochyliłem do przodu, żeby spojrzeć na ośmiornicę. Przyczepiła się do szyby, obserwując nas swoimi okrągłymi, obcymi oczami. ‒ To jest dopiero dziwactwo ‒ powiedziałem. ‒ Po co to? ‒ Barneya potrzebujemy do badań nad nowymi szczepami KA, nad którymi pracujemy ‒ wyjaśniła doktor Abey, zdejmując pokrywę zbiornika. Ośmiornica natychmiast zainteresowała się powierzchnią wody. Doktor Abbey włożyła rękę, a zwierzę wyciągnęło dwie macki i owinęło je ściśle wokół nadgarstka kobiety. ‒ Nie udało nam się go jeszcze zainfekować, chociaż jego ciało fascynująco reaguje na wirusa, wytwarzając przeciwciała. Jeśli odkryjemy, co blokuje infekcję u głowonogów, będziemy w stanie dowiedzieć się znacznie więcej na temat struktury wirusa. ‒ Czekaj, chyba nie mówisz, że naprawdę próbujecie stworzyć nowe szczepy wirusa? ‒ Kelly spojrzała na doktor Abbey szeroko otwartymi i pełnymi zdumienia oczami, jakby to była ostatnia rzecz, którą według niej ktokolwiek mógłby chcieć zrobić. Doktor Abbey przestała interesować się ośmiornicą ‒ właśnie próbującą wciągnąć jej rękę do zbiornika ‒ i skrzywiła się, patrząc na Kelly. ‒ A myślisz, że co my tutaj robimy? Hodujemy hydroponiczne pomidory i paplamy o tym, jak będzie fajnie, gdy CZKC wreszcie zdecyduje, że czas nas wszystkich uratować? ‒ Zaczęła wyplątywać rękę z macek ośmiornicy, nadal patrząc na Kelly. ‒ Błagam. Naprawdę zamierzasz kwestionować moją etykę lekarską i jednocześnie mówić, że w ogóle nie badaliście struktury wirusa? Kelly przygryzła wargę i odwróciła wzrok. ‒ Tak myślałam. ‒ Doktor Abbey wyciągnęła rękę ze zbiornika i z powrotem założyła pokrywę. Ośmiornica zakręciła mackami i opadła na dno, jakby się obraziła. ‒ Proszę wszystkich o przejście tędy; chyba możemy zakończyć naszą wycieczkę. Zdaje się, że teraz macie już wszystkie niezbędne informacje. ‒ Odwróciła się i szybkim, sztywnym krokiem przemierzyła alejkę. ‒ Mamy iść za nią? ‒ zapytał Alaric półgłosem. ‒ Nie jestem pewien, czy Joe da nam inny wybór. ‒ Zerknąłem na mastiffa. Siedział spokojnie

za naszymi plecami, blokując jedyne wyjście z wąskiego przejścia między tunelami. ‒ Poza tym zaszliśmy już tak daleko. Nie jesteście ciekawi, jaką wielką tajemnicą podzieli się z nami Czarnoksiężnik? ‒ Może ma zamiar wszczepić ci wreszcie jakiś mózg ‒ odparowała Becks. ‒ Jeśli tak, to może tobie dostanie się serce ‒ powiedziałem i ruszyłem. Za moimi plecami Alaric jęknął niemal żałośnie: ‒ Ja po prostu chcę do domu. Kelly i Maggie nie odezwały się nawet słowem. Ale poszły za nami, a o nic więcej nie miałem prawa ich prosić. Doktor Abbey czekała na drugim końcu alejki, przed szerokim oknem ze zbrojonego szkła, za którym zobaczyłem czysty pokój czwartego poziomu. Ludzie w środku mieli na sobie kombinezony ochronne połączone ze ścianą grubymi rurami z tlenem, a ich twarze schowane były za ciężkimi kaskami w kosmicznym stylu, które jeszcze długo przed Powstaniem na stałe zagościły w placówkach wirusologicznych. Doktor Abbey patrzyła przez szybę z rękami schowanymi w kieszeniach laboratoryjnego fartucha. Nie odwróciła się do nas, nawet gdy podeszliśmy bliżej. Kiedy przytruchtał Joe, wyjęła rękę i położyła mu na głowie. ‒ Stworzyłam to laboratorium sześć i pół roku temu ‒ powiedziała. ‒ Od samego początku czekałam na was albo na kogoś wam podobnego. Dlaczego zajęło wam to tyle czasu? Dlaczego nie pojawiliście się kilka lat temu? ‒ Nawet nie wiedzieliśmy, że tu jesteście ‒ wyjaśniłem. ‒ Nadal nie bardzo to rozumiem. Ależ rozumiesz, odparła George. Jej głos był cichy, stłumiony, niemal przestraszony. ‒ George? ‒ zapytałem. Mówiłem niemal tak samo jak ona. ‒ Powinniśmy iść ‒ stwierdziła nagle zaniepokojona Kelly. Złapała mnie za łokieć. Spojrzałem znacząco na jej ręce, ale ona nie puściła. ‒ Albo powinniśmy zapytać ją o jej badania. No wiesz, po to tu przyjechaliśmy. ‒ Doktor Abbey? ‒ zapytał Alaric. ‒ Co się dzieje? Co wy tu robicie? Dlaczego wywołałaś u swojego psa zespół rezerwuarowy i co miałaś na myśli, mówiąc, że nie może przejść amplifikacji? I co to ma wspólnego ze śmiercią ludzi z naturalnym zespołem rezerwuarowym? ‒ Wirus Kellis-Amberlee powstał przypadkowo ‒ powiedziała doktor Abbey, nadal patrząc na zbrojoną szybę. Jej dłoń powoli drapała psa po uszach. ‒ To się miało nigdy nie wydarzyć. Oba wirusy były dobrymi pomysłami. Po prostu nie przeszły odpowiednich testów laboratoryjnych. Gdyby naukowcy mieli więcej czasu na zrozumienie ich, zanim zostały wypuszczone, zanim połączyły się w taki sposób... ale nie było czasu, a puszka Pandory została otwarta, zanim większość ludzi zdała sobie sprawę, że owa puszka w ogóle istnieje. Mogło być gorzej. Nikt nie chce tego przyznać.

Martwi ludzie wstają z grobów: i co z tego? Nie chorujemy już jak nasi przodkowie. Nie umieramy na raka, chociaż nadal pompujemy do atmosfery ogromne ilości zanieczyszczeń. Gdyby nie zombie, nasze życie byłoby piękne, ale nawet zombie nie są wcale tak wielkim problemem, jak to sobie wyobrażamy. Mogliby być tylko niedogodnością. Zamiast tego pozwalamy, by decydowali o całym naszym życiu. ‒ To zombie ‒ powiedziała Becks. ‒ Trochę trudno ich zignorować. ‒ Czyżby? ‒ Ręka doktor Abbey nadal pieściła uszy Joe'ego. ‒ Od niepamiętnych czasów czyhało na nas coś paskudnego, ale dopiero Powstanie sprawiło, że pozwoliliśmy sobie na życie w nieustannym strachu. Ta mentalność egzystowania w czterech ścianach i stawiania bezpieczeństwa na pierwszym miejscu zabiła więcej ludzi niż wszystkie przypadkowe spotkania z wirusem na świecie. Zupełnie jakbyśmy uzależnili się od życia w strachu. Zapytaj ją o zespół rezerwuarowy, podpowiedziała George. ‒ George... to znaczy, ja chcę wiedzieć, co to wszystko ma wspólnego z zespołem rezerwuarowym. ‒ Nawet mnie mój głos wydał się obcy, jakby to ktoś inny zadał pytanie. ‒ Układ odpornościowy potrafi nauczyć się zwalczać praktycznie wszystko pod warunkiem, że ma kontakt z patogenem i dysponuje sporą ilością czasu. Inaczej jak udałoby nam się przetrwać tak długo? ‒ Doktor Abbey odwróciła się, żeby na mnie spojrzeć, a jej zmęczone oczy patrzyły ponuro spod wybielonej środkiem dezynfekcyjnym grzywki. ‒ Nasze ciało próbuje poradzić sobie z wirusem, w jakiś sposób go obejść, a zespół rezerwuarowy to objaw tego procesu. To poważna i przysparzająca sporych kłopotów odpowiedź immunologiczna, taka jak przy chorobach autoimmunologicznych, na które ludzie cierpieli przed Powstaniem. Niemal wszyscy z syndromem autoimmunologicznym, którzy nie umarli w czasie Powstania, zaobserwowali znaczne polepszenie swojego stanu, kiedy ich ciała znalazły coś o wiele ciekawszego do roboty niż atakowanie własnych komórek: rodzącą się infekcję Kellis-Amberlee, która z całych sił starała się zniszczyć wszystko na swej drodze. Choroby autoimmunologiczne nadal się pojawiają, ale ich liczba jest znikoma w porównaniu z tym, co działo się, zanim Powstanie przenicowało świat medyczny. W mojej głowie informacje znajdowały swoje miejsce jak części układanki, a każdy element łączył się gładko z pozostałymi. Wszystko, co tak dziwiło Kelly. Nielegalnie wielki pies ze sztucznie wywołanymi stanami rezerwuarowymi oraz spokój, z jakim doktor Abbey mówiła, że zwierzę nie przejdzie amplifikacji; jakby nie miała co do tego najmniejszych wątpliwości. Pająki, robale i ośmiornice z chwytającymi mackami i kosmicznymi oczami. Wszystko zaczynało mieć sens ‒ wystarczyło chwilę pomyśleć. Odwróciłem się mimowolnie do Kelly. Otworzyła szeroko oczy i cofnęła się o krok, niemal

przyciskając się do Maggie. Maggie posłała jej pełne zdziwienia spojrzenie i usunęła się na bok. ‒ Nie wiem, dlaczego jest taki wściekły, ale nie zamierzam wchodzić mu w drogę ‒ powiedziała niemal ze współczuciem. ‒ Lepiej ty niż ja. Alaric i Becks patrzyli na mnie zmieszani. Doktor Abbey obejrzała się, żeby zobaczyć, jak podchodzę do Kelly, ale w jej wzroku nie dostrzegałem niepewności, jedynie cichą satysfakcję; jak u nauczyciela, który widzi, że jego uczeń wreszcie zrozumiał lekcję. ‒ Zespół rezerwuarowy to odpowiedź immunologiczna ‒ powiedziałem. To nie było pytanie; nie musiałem już pytać. Widziałem potwierdzenie w otwierających się szerzej oczach. ‒ Nasze ciało walczy w ten sposób z infekcją Kellis-Amberlee, prawda? ‒ Nie odpowiedziała. ‒ Prawda?! ‒ wrzasnąłem i uderzyłem dłonią w szybę. Maggie i Alaric podskoczyli. Becks stanęła obok mnie. A Kelly się wzdrygnęła. ‒ Tak ‒ przyznała. ‒ Zgadza się. One... pojawiają się przypadkowo. Wydaje nam się, że powodem może być kontakt z wirusem we wczesnym dzieciństwie, ale badania nigdy nie zostały... nigdy... Cała moja sympatia dla niej zniknęła, jakby nigdy wcześniej nie istniała. Nie widziałem już człowieka. Widziałem CZKC i wirusa, który zabrał mi George'a. ‒ Zadam ci jedno pytanie, Doktorku, i chcę, żebyś zastanowiła się dobrze nad odpowiedzią, bo oficjalnie jesteś martwa i gdybyśmy zechcieli przekazać cię w ręce tej przemiłej kobiety ‒ wskazałem na doktor Abbey ‒ jako królika doświadczalnego, chyba niewiele możesz w tej kwestii zrobić. Nie kłam. Zrozumiano? Kelly bez słowa kiwnęła głową. ‒ Świetnie. Cieszę się, że się zgadzamy. A teraz powiedz: co robią zespoły rezerwuarowe? Co naprawdę robią? ‒ Uczą układ odpornościowy radzić sobie z infekcją Kellis-Amberlee ‒ powiedziała Kelly, wreszcie patrząc mi w oczy. Mówiła z wyraźną ulgą, jakby wiedziała, że te słowa muszą paść, ale nie potrafiła sama zacząć tematu. ‒ Uczą ciało, jak ją zwalczyć. ‒ Co to znaczy? Alaric przemówił nagle lodowatym tonem: ‒ To złe pytanie, Shaun. ‒ Dobra, ty jesteś Newsie. Jaki brzmi dobre pytanie? O co powinienem ją zapytać? ‒ Na przykład o to, co by się stało, gdybyś nie nacisnął spustu. ‒ Alaric patrzył na Kelly przez dłuższą chwilę, a potem odwrócił wzrok, jakby nie mógł znieść jej widoku. ‒ Zapytaj ją, co by się stało z Georgią, gdybyś po prostu zostawił ją samą w vanie i nie nacisnął spustu. Kelly odpowiedziała szeptem tak cichym, że przez chwilę nie wierzyłem własnym uszom.

Słowa stawały się coraz głośniejsze, odbijając się echem w mojej głowie, rozbrzmiewając raz po raz, aż nie mogłem ich już dłużej znieść. Z całych sił uderzyłem pięścią w zbrojoną szybę. Tak mocno, że omal nie połamałem sobie knykci. A potem odwróciłem się na pięcie i odszedłem, wracając do pachnącej wilgocią alejki, gdzie ośmiornice obserwowały mnie swoimi nieziemskimi oczami, potem minąłem zbiorniki z ogromnymi pająkami, laboratorium z technikami, którzy nawet nie zwrócili na mnie uwagi. Do tego czasu zdążyłem już się rozpędzić i biegłem, by prześcignąć słowa, które nadal odbijały się echem w mojej głowie ‒ te okropne, przeklinające i niszczące wszystko słowa. W niczym mi to nie pomogło. Nieważne, jak szybko biegłem, nieważne jak mocno uderzałem, nic nie mogło cofnąć tych słów. Tych kilku prostych słów, które zmieniły wszystko: ‒ Polepszyłoby się jej. Przeprowadziliśmy dzisiaj z Shaunem jedną z tych dziwnych rozmów ‒ tych, które bolą najbardziej, bo wcale nie chcesz ich zaczynać, za nic w świecie, ale w końcu nie możesz ich dłużej unikać. Ta dotyczyła naszych biologicznych rodziców. Kim byli, dlaczego nas porzucili, czy przetrwali Powstanie, wszystkie te kwestie, które poruszyć muszą adoptowane dzieci. Czy nas chcieli. To szczególnie ważne dla Shauna. Zawsze łatwiej wybaczał Masonom niż ja, bo z jakiegoś powodu dla niego naprawdę liczyło się to, czy chciano nas, zanim tu trafiliśmy. Wiem, czym to jest spowodowane. Dostałam tego samego emaila od firmy obiecującej „połączyć sieroty Powstania z ich rodzinami". Zgodnie z tym, co napisano, ci ludzie mieli ‒ za drobną opłatą, oczywiście ‒ pobrać krew i próbkę tkanki, a następnie porównać je z zasobami każdej publicznej i wojskowej bazy danych w kraju w poszukiwaniu genetycznych podobieństw. Satysfakcja gwarantowana; w tej kwestii nie mieli wątpliwości. „Znajdziemy twoją rodzinę albo zwrócimy ci pieniądze". Tego rodzaju przekręty naprawdę mnie fascynują, ale nie chcę odpowiedzi, które oferują. Moje geny zostały przebadane pod kątem każdej paskudnej choroby recesywnej i wszelkich niebezpieczeństw zdrowotnych, na których odnalezienie mamy już sposób, czyli większości. A jeśli coś jeszcze zostało, to mam nadzieję, że przynajmniej okaże się na tyle interesujące, że będzie o czym pisać, jeśli mnie zabije. Nie czuję potrzeby odnalezienia biologicznej rodziny. Jedyne, co mam na tym świecie i czego za nic nie chciałabym stracić, to Shaun. A gdybym znalazła inną rodzinę, zaryzykowałabym, że go stracę. Może Masonowie uratowali nas od pewnej śmierci ‒ jak twierdzą w oświadczeniach dla prasy ‒ a może nas ukradli albo nawet kupili na czarnym rynku. Nie obchodzi mnie to. Dziewczyna, którą bym była, gdybym dorastała z matką o takim samym nosie i ojcem z dziwnymi palcami u stóp, nigdy nie miała szansy zaistnieć. Ja miałam. To ja miałam okazję dorosnąć i dorastałam z Shaunem, a to

wszystko, co się dla mnie liczy. Mieliśmy szczęście. Jeśli on tego nie rozumie, cóż... chyba nie uda mi się go do tego zmusić. Ale ja to wiem i już. ‒ z Pocztówek ze Ściany, zapisków Georgii Mason, 13 maja 2034

Kellis-Amberlee jako wirus ma jedną zaletę ‒ zarażają się nim tylko ssaki. Zastanówcie się. Wyobrażacie sobie zainfekowaną kałamarnicę? Istna powtórka z Incydentu z Morskiego Świata z 2015 roku, tyle że tym razem z dodatkowymi mackami. Niezbyt miły widok. Jeśli to was nie rusza, wyobraźcie sobie coś innego: przeciętny krokodyl waży dużo więcej niż potrzeba do amplifikacji. No właśnie. Tak myślałem. Niewątpliwą wadą Kellis-Amberlee jest to, że zarażają się nim wszystkie ssaki. Od najmniejszej myszy polnej po największego płetwala błękitnego (zakładając oczywiście, że są jeszcze jakieś płetwale błękitne); jeśli jest ssakiem, jest też nosicielem. To oznacza, że jeśli chcemy znaleźć lek na wirusa, musi on działać na wszystkie ssaki, bo inaczej zawsze istniałaby szansa, że Kellis-Amberlee zmutuje i wróci po dokładkę. Wirusy są podstępne. Przynajmniej nauczyliśmy się radzić sobie z tą formą choroby. Nie jestem pewien, jak szybko uda nam się dopasować do nowych zasad gry, jeśli coś się zmieni. ‒ ze Świata według Kwonga, bloga Alarica Kwonga, 12 lipca 2041

Dziesięć Powietrze na zewnątrz z impetem uderzyło mnie w twarz, a drzwi do laboratorium doktor Abbey zamknęły się głośno za moimi plecami. Zatrzymałem się chwiejnie, zdając sobie sprawę z dwóch rzeczy jednocześnie ‒ po pierwsze, byłem sam pośrodku opuszczonego miejskiego parku, a po drugie, chociaż zabrałem standardową broń terenową, to miałem na sobie typowy strój motocyklowy, a nie ubranie ochronne. Idealny przepis na samobójstwo i chociaż dałoby się to wytłumaczyć chwilową niepoczytalnością, ten moment już minął. Rozejrzałem się nerwowo po okolicy, szukając jakichkolwiek oznak ruchu. Nic takiego nie zauważyłem. Za to dostrzegłem vana, który stał między ruinami niczym oaza spokoju. Zrobiłem jeszcze krok do przodu, w zasadzie zdając sobie z tego sprawę już po fakcie. Van. Tam chciałem uciec. Do vana, gdzie ratowaliśmy sobie z George'em życie tysiąc razy... gdzie pociągnąłem za spust i zabiłem kobietę, która była moją siostrą, moją najlepszą przyjaciółką i jedynym członkiem mojej prawdziwej rodziny. Jednym strzałem. Polepszyłoby się jej, wyszeptał głos Kelly gdzieś z tyłu mojej głowy, gdzie mówić miała tylko George. Świat znowu na chwilę zniknął. Dźwięk zatrzaskiwanych drzwi do vana niemal siłą przywrócił mi zmysły. Straciłem trochę czucie w palcu wskazującym, a głęboki, podskórny ból oznaczał, że poddałem się badaniu krwi, żeby wejść do środka. Udało się, więc amplifikacji nie będzie. Nie teraz. Rozejrzałem się smutno po wnętrzu samochodu, zerkając odruchowo na sufit, gdzie krew George'a uformowała test Rorschacha w tej samej sekundzie, w której pociągnąłem za spust. Przez chwilę je widziałem ‒ smugi czerwieni, wysychające na kilkanaście odcieni brązu. A potem zamrugałem i krew zniknęła, zastąpiona przez nienaruszoną biel paneli. ‒ Oddychaj, Shaun ‒ powiedziała George. Jej głos dobiegał zza moich pleców, a nie z wnętrza głowy. Był spokojny, kojący, a nawet nieznacznie rozbawiony; właśnie próbowała skłonić mnie do opanowania ataku paniki. Nic nowego, typowy dzień pracy. Nigdy nie miałem szczególnych tendencji do tego typu epizodów, ale kiedy spędza się całe dnie na zabawie z umarlakami, nie da się uniknąć jednego czy dwóch załamań. ‒ Dostaniesz tętniaka. ‒ Nie słyszałaś jej? ‒ zapytałem z naciskiem, zaciskając dłonie w pięści. Chęć spojrzenia w stronę, skąd dochodził głos, była nie do opanowania. Zamiast tego patrzyłem w sufit, czekając, aż

znowu pojawi się na nim krew. ‒ Polepszyłoby ci się. ‒ Ona tak twierdzi ‒ powiedziała George. Rozbawienie zniknęło, zastąpione przez ledwo kontrolowaną irytację, która była praktycznie jej znakiem rozpoznawczym. ‒ Zrobiłam badania, więc CZKC wiedziało, że nie żyję. Gdybyś odszedł, to i tak coś by się stało, i dobrze o tym wiesz. W najgorszym przypadku miałbyś wspaniałą okazję zobaczyć panów w kombinezonach, którzy wyciągnęliby mnie z samochodu, podczas gdy ja wrzaskami domagałabym się kolejnego testu. Mój ostatni wpis mógłby nie zostać opublikowany. Prawda mogłaby nie wyjść na jaw. ‒ Zawahała się, zanim zdecydowała, że słusznie dobija mnie ostatnim ciosem: ‒ Tate'owi mogłoby ujść to płazem. ‒ Tego nie wiesz ‒ odparłem. ‒ Moglibyśmy upierać się, że coś było nie tak z testerem. To się już zdarzało. ‒ Jak często? Nie odpowiedziałem. George westchnęła. ‒ Trzy razy, Shaun. Przy najlepszych testerach trzy razy. We wszystkich trzech przypadkach dowiedziono usterki mechanicznej, a w dwóch i tak zginęli ludzie. Ich rodziny wygrały procesy na podstawie wyników z powtórnych badań. Oboje wiemy, co wykazałoby powtórne badanie. Nie ma sensu udawać. Tego było już za wiele. Krew znowu pojawiła się na suficie, jeszcze zanim się obróciłem, wbijając paznokcie głęboko w skórę i krzycząc: ‒ Cholera jasna, George, była szansa! ‒ Puste krzesło rozwiązałoby problem. Zobaczyłbym puste krzesło, a ona wróciłaby jako głos w głowie, tylko głos w głowie, bo była martwa, a ja ją zabiłem. Musiałem zobaczyć puste krzesło. Zamiast tego zobaczyłem George'a. Siedziała na swoim miejscu przy blacie, twarzą do mnie. Stojący z tyłu monitor otaczał jej głowę niczym technologiczna aureola, a pozycja, oświetlenie i wszystko inne było tak dobrze mi znane, że nie wiedziałem, czy mam się śmiać, krzyczeć czy dziękować Bogu, że w końcu do reszty oszalałem. Miała na sobie swój standardowy, niemodny strój: czarną kurtkę, białą koszulę i czarne luźne spodnie. Tylko jej twarz była nie taka, jak być powinna ‒ nie, nawet nie tyle cała twarz co oczy. Nie miała okularów, a jej oczy miały przejrzysty, naturalny odcień miedzianego brązu, jaki zapamiętałem z lat sprzed rozwoju jej siatkówkowego KA, po którym jej tęczówka była cienka jak kreska. Wpatrywałem się w nią. Ona to ignorowała, jak zawsze, gdy czekała, aż dogonię jej myśli. ‒ Była ‒ zgodziła się George. ‒ Nie jest. Była szansa. Ale to mamy już za sobą, prawda? Mamy to daleko, daleko za sobą.

Poczułem suchość w ustach, a pomieszczenie, dotychczas już mało stabilne, zaczęło wirować. ‒ George...? ‒ Cieszę się, że nie doznałeś ostatnio żadnych silnych urazów głowy ‒ powiedziała smutno i uśmiechnęła się. Nie odrywałem od niej wzroku, aż wreszcie westchnęła i mnie ponagliła: ‒ Nie mamy całego dnia, wiesz? Prędzej czy później zaczną cię szukać, raczej prędzej, i naprawdę nie chcesz, żeby znaleźli cię w takim stanie. ‒ Przyzwyczaili się już, że gadam do siebie ‒ stwierdziłem cicho. ‒ Do siebie tak, do mnie nie ‒ stwierdziła cicho. ‒ Nie zrozum mnie źle, ale oboje wiemy, że mnie tu tak naprawdę nie ma. Duchy nie istnieją. Ale skoro teraz mnie widzisz, trudno im będzie traktować cię poważnie, a masz przed sobą mnóstwo pracy. Mamy mnóstwo pracy. Zdecydowałem, że nie zapytam, jakim cudem „my" możemy cokolwiek zrobić, skoro oboje wiemy, że jej tu nie ma. Gdybym o to zapytał, mogłaby przestać w ogóle się do mnie odzywać, a wtedy naprawdę bym zwariował. Tego rodzaju szaleństwo skończyłoby się w pokoju bez klamek, a nie na śledzeniu spisków i prowadzeniu serwisu internetowego. Zmusiłem się od uśmiechu, zastanawiając się, czy udało mi się ją przekonać, a potem powiedziałem: ‒ Miło cię widzieć. ‒ Powiedziałabym, że miło jest być widzianą, ale to nieprawda ‒ stwierdziła George, patrząc na mnie badawczo. ‒ Całkiem zwariowałeś? ‒ W skali od jednego do dziesięciu? ‒ Zdusiłem śmiech. ‒ Jestem wystarczająco szalony, żeby prowadzić tę rozmowę. Co powiesz na to? ‒ Możesz jakoś funkcjonować? ‒ Pochyliła się do przodu, opierając łokcie o kolana. Tak dobrze znałem tę pozę, że poczułem ucisk w piersi i przez chwilę nie mogłem złapać oddechu. ‒ Ja widzę to w ten sposób: albo weźmiesz się w garść i przestaniesz świrować, albo przyznasz, że za dużo przeszedłeś i musisz przekazać komuś pałeczkę. To twoja decyzja. Z nas dwojga to ty nie jesteś martwy. Wzdrygnąłem się, słysząc słowo „martwy". ‒ Czy mogłabyś nie...? ‒ Czego mogłabym nie robić? Nie nazywać się martwą? To przecież prawda, ćwoku. Gadasz ze mną, bo reprezentuję tę część twojego umysłu, która nadal ma jakieś pojęcie o tym, jak bardzo będziemy mieli przesrane. Opieprzałeś się od czasu, kiedy Tate postanowił zostać męczennikiem, a ja mam już tego dosyć. Potrzebuję cię. Albo podejmiesz się zadania, albo nie, ale żarty się skończyły. Polepszyłoby się jej, wyszeptała Kelly. ‒ Cicho bądź ‒ wymamrotałem.

‒ Mówisz tak, bo doskonale zdajesz sobie sprawę, że mam rację ‒ powiedziała nieustępliwa George. Najwyraźniej głosy w mojej głowie nie słyszały się nawzajem. Kolejny stopień wtajemniczenia. ‒ Boże, nigdy nie potrafiłeś znieść konstruktywnej krytyki. Nie dałbyś sobie rady jako Newsie. ‒ W takim razie dobrze, że nigdy nie próbowałem. ‒ Trzęsły mi się kolana. Nagle opadłem z sił i oparłem się o blat po swojej stronie vana. Zrobiłem to, by powstrzymać się przed złapaniem za swoją halucynację, ale też by nie upaść. ‒ Jak twoim zdaniem mam się podjąć zadania? Nie taki był plan. ‒ Nie, plan zakładał, że ja to zrobię. ‒ Spojrzała na mnie poważnie, otwierając szeroko te obce oczy osadzone w znajomej twarzy. ‒ Zawsze wiedzieliśmy, że jedno z nas dokończy sprawy w pojedynkę. Może nie do końca zdawaliśmy sobie sprawę dlaczego, ale zawsze byliśmy przekonani, że tak to się właśnie potoczy. ‒ Powaga zniknęła, a jej miejsce zajął półuśmiech, który oznaczał, że wcale nie chciała być taka rozbawiona. ‒ Muszę przyznać, że mimo mojego zarozumialstwa nigdy nie spodziewałabym się, że w moim wpisie na Ścianie zostanę przedstawiona jako „zamordowana w celu ukrycia szeroko zakrojonego politycznego spisku". Zawsze wydawało mi się, że to będzie coś mniej... sama nie wiem. Coś mniej w twoim stylu. ‒ No cóż. ‒ Trudno było mi przełknąć gulę, która nagle stanęła mi w gardle. To wszystko przez ten przeklęty uśmiech. Wiedziałem, że jest halucynacją. Po prostu miałem to gdzieś. ‒ Zrobiłaś tik zamiast tak. ‒ Co się stało, się nie odstanie. A więc dasz sobie radę? Nie odpowiedziałem. Ostrzej: ‒ Shaun? Czy ty mnie w ogóle słuchasz? ‒ Tak bardzo za tobą tęsknię. ‒ Spojrzałem na swoje stopy. Nie mogłem dłużej na nią patrzeć, jeśli nie chciałem postradać resztek zdrowych zmysłów. ‒ Wiem, że o tym wiesz, i wiem, że rozmawialiśmy przez cały ten czas, ale wiem też, że bez ciebie tak naprawdę mnie tu nie ma i to dlatego rozmawiam sam ze sobą, żeby udawać, że kiedyś będę tu znowu, ale to już tak naprawdę nie jest zdanie, więc przestanę teraz mówić, ale, Boże, George, tak bardzo za tobą tęsknię. ‒ Zamilkłem i zawahałem się chwilę, zanim dodałem, bardzo cicho: ‒ Nie jestem pewien, czy będę w stanie poradzić sobie bez ciebie. ‒ Będziesz musiał. ‒ Wstała, a potem usłyszałem jej kroki, gdy przeszła przez vana, żeby stanąć przede mną. Jej kolana znajdowały się na poziomie mojego wzroku. Jeśli istnieje jakiś system oceniania halucynacji, muszę przyznać, że zgarnąłbym niezłą pulę. Widziałem, jak spodnie marszczą jej się na kolanach, zobaczyłem nawet kawałek materiału, który przyczepił jej się do podeszwy buta.

‒ Shaun, spójrz na mnie. Uniosłem głowę. Z tak bliskiej odległości jej oczy wydawały się jeszcze bardziej obce... ale to nadal były jej oczy. Nadal widziałem w nich ją. ‒ Podejmujesz się tego czy przekazujesz pałeczkę? ‒ zapytała bardzo cicho. ‒ Innego wyjścia nie ma. Przełknąłem. ‒ Nie ma trzeciej opcji? Podejmij się tego albo odejdź? ‒ To nie jest materiał na newsa, Shaun. Jedyną nagrodą, jaką dostaniesz za dotarcie do końca, jest to, że dotrzesz do końca: poznasz prawdę i to wszystko. Ja nie wrócę. Przeszłość nie wróci. Życie nie wróci do tego, co było. Życie zawsze idzie tylko do przodu, nieważne jak bardzo staramy się to zmienić. Ale będziesz wiedział. Poznasz prawdę. Odnajdziesz wszystkie elementy układanki, których nam ciągle brakuje. ‒ Znowu się uśmiechnęła, mimo łez, które zbierały się w jej oczach. Nigdy nie widziałem, żeby płakała, nawet jako dziecko. Siatkówkowe KA doprowadziło do atrofii kanalików łzowych, jeszcze zanim jej oczy zmieniły się w jakikolwiek widoczny sposób. Ale teraz płakała. ‒ Jedyne szczęśliwe zakończenie, na jakie możesz liczyć, to takie, w którym dorwiesz tych sukinsynów i sprawisz, że zapłacą za to, co nam zrobili. Dasz radę? Bo jeśli nie, musisz zadzwonić do Mahira i powiedzieć mu, że teraz on dowodzi. Ktoś musi odnaleźć prawdę. Proszę. ‒ Dam radę ‒ powiedziałem. Głos mi drżał, ale zdołałem coś wykrztusić, a o więcej prosić nie mogłem. ‒ Zrobię to dla ciebie. ‒ Dziękuję. ‒ Pochyliła się do przodu. Zacząłem szybciej oddychać, kiedy pocałowała mnie w czoło i odsunęła się, schodząc mi z drogi. ‒ Też za tobą tęsknię. Wstałem, patrząc jednocześnie do góry. Krew na suficie zniknęła. Kiedy znowu opuściłem wzrok, zniknęła również George. Otarłem policzki wierzchem dłoni, nadal spoglądając na miejsce, gdzie przed chwilą stała. Nie wróciła. To był chyba dobry znak. ‒ Kocham cię, George ‒ wyszeptałem. Polepszyłoby się jej, wysyczał głos Kelly, ale nie miał już nade mną władzy. Nadal będę musiał pogodzić się z tym faktem, ale przecież przyzwyczaiłem się do radzenia sobie z gównem. Jeśli CZKC chciało grać ostro, zagramy ostro. I wygramy. Zaskoczył mnie widok Becks; stała na zewnątrz z pistoletem opartym o kolano i leniwie popijała wodę z butelki. Kiedy wyszedłem, wyprostowała się i zapytała: ‒ Wszystko w porządku? ‒ Chyba właśnie miałem niewielki napad psychozy albo jakieś załamanie nerwowe czy coś podobnego, ale już jest dobrze. W zasadzie czuję się całkiem nieźle ‒ odpowiedziałem, zamykając drzwi. ‒ A ty?

Becks zamrugała, przez chwilę zaskoczona nonszalancją mojej odpowiedzi. Chociaż pracowała ze mną już tyle lat, nadal nie nauczyła się przechodzić do porządku dziennego nad określeniami typu „niewielki napad psychozy". Muszę jednak przyznać, że szybko odzyskała równowagę. Stwierdziła: ‒ Cóż, właśnie byłam świadkiem niewielkiego napadu psychozy swojego szefa i pomyślałam, że wyjdę upewnić się, czy zombie nie zeżarły jego zakutego łba. ‒ Zawahała się, a potem dodała: ‒ Nie zastrzeliłam jej. Kiedy wybiegłeś, nie zastrzeliłam jej. Nie jestem pewien, czy spodziewała się pochwały, czy nagany za okazaną litość. Zdecydowałem się na pochwałę. ‒ Bardzo dobrze ‒ powiedziałem, kiwając głową. ‒ Będziemy potrzebować jej ślicznej główki, jeśli mamy wyciągnąć z niej wszystkie sekrety CZKC i użyć ich przeciwko nim. ‒ Racja ‒ przyznała powoli Becks. ‒ Dzwoniłeś może do Mahira? Bo zdawało mi się, że słyszałam głosy. ‒ Napad psychozy, pamiętasz? ‒ Wzruszyłem ramionami. ‒ Posłuchaj, Becks... Rebecca... Wiesz, czego się spodziewać po tym zespole. Wszyscy jesteśmy w jakiś sposób poharatani, jedni bardziej niż inni. Ja w zasadzie ledwo się już trzymam. Jeżeli potrafisz sobie z tym poradzić, mogę ci obiecać przejażdżkę życia. Jeśli nie, mam przeczucie, że kiedy tam wrócimy ‒ wskazałem palcem na drzwi do laboratorium doktor Abbey ‒ stracisz ostatnią szansę, żeby zwrócić swój bilet na pociąg obłąkanych. ‒ Lubię pociągi ‒ powiedziała, a jej twarz przybrała poważniejszy wyraz. Po chwili dodała: ‒ I uwielbiałam twoją siostrę. Ona jako pierwsza dała mi szansę na wykazanie się w terenie. Była cholernie dobrą dziennikarką. Więc nawet jeśli jesteś lekkim świrem, jakie to ma znaczenie? To chyba oczywiste, że wszyscy tu jesteśmy trochę świrami. ‒ Świetnie ‒ ucieszyłem się. Do drzwi dotarliśmy, nie zauważając niczego niepokojącego. ‒ Nie chciała cię puścić. Musiałem się nieźle targować, żeby zabrać cię do Irwinów. ‒ Od razu poznała się na moim talencie ‒ stwierdziła Becks z nieznacznym uśmiechem. ‒ Owszem ‒ odparłem zupełnie poważnie. Becks mrugnęła, a kiedy na mnie spojrzała, z jej twarzy znikł uśmiech. ‒ Ja również doceniłem twój talent. A teraz muszę zapytać, czy jesteś gotowa skoczyć w to na główkę, bo żarty się skończyły. ‒ Powtarzałem niektóre słowa George'a, ale to nic. Była tylko wytworem mojej wyobraźni i nie mogła podać mnie do sądu za plagiat. ‒ Nie wszystkim z nas uda się to przeżyć. ‒ Żartujesz, prawda? ‒ Becks naprawdę się roześmiała, a jej śmiech odbił się od ścian pustych budynków dokoła nas. ‒ Odkąd zaczęłam z wami pracować, nauczyłam się jednego ‒ nikt nie zdoła tego przeżyć. ‒ Pochyliła się, pocałowała mnie lekko w policzek, a potem szybkim krokiem pokonała

resztę drogi do drzwi. ‒ Nikt ‒ powtórzyła i już jej nie było. Zatrzymałem się, dotykając policzka i patrząc za nią w oszołomieniu. ‒ Co to, do cholery, było? Komplikacja, stwierdziła George. Wydawała się rozbawiona. Kobiety tak mają. ‒ Aha. ‒ Opuściłem rękę. ‒ Cieszę się, że wróciłaś na swoje miejsce. Jestem tutaj. Aż do końca. ‒ Świetnie. ‒ Ruszyłem przed siebie. ‒ Chodź, George. Popatrz na to.

KSIĘGA III WYDANIE Z NEKROLOGIEM

Ja tylko chciałam, żeby moje życie było odrobinę bardziej ekscytujące. Czy to coś złego? Rebecca „Becks" Atherton Wydaje mi się, że w ostatecznym rozrachunku nasze pragnienia nie mają znaczenia. Liczy się tylko to, co postanowimy zrobić z naszym życiem. Georgia Mason

Kiedyś działało to w ten sposób: George bezlitośnie przekazywała nagie fakty, choćby nie wiem jak były paskudne albo jak źle działały na wasze samopoczucie, a potem pojawiałem się ja i niczym cyrkowa małpka sprawiałem, że ten gówniany świat wydawał się odrobinę lepszy. Ja byłem marchewką, a ona kijem. I wiecie co? Kij się złamał i tamto rozwiązanie przeszło do historii. Teraz będzie inaczej. Oto nowy układ: ja będę wam przekazywał nagie fakty, choćby nie wiem jak były paskudne albo jak źle działały na wasze samopoczucie... i to wszystko. Po dobre wiadomości idźcie gdzie indziej. Jeśli chcecie głupawych przygód, śmiechu ‒ jeśli chcecie uciec od swojej żałosnej egzystencji, idźcie gdzie indziej. Jeśli chcecie prawdy, zostańcie tutaj. Bo od tej chwili tylko tego możecie ode mnie oczekiwać. Żadnego kija i marchewki. Żadnych cyrkowych małpek. Tylko prawda. A jeśli to nas zabije, przynajmniej umrzemy za coś. To najlepsze wyjście. ‒ z Odporności nabytych, bloga Shauna Masona, 15 kwietnia 2041

Jedenaście Becks była pół kroku za mną, kiedy zatrzymałem się w alei Ośmiornic, chcąc się rozejrzeć. Kelly siedziała na składanym krześle z dłońmi zaciśniętymi tak mocno, że zbielały jej knykcie. Alaric zajął miejsce naprzeciwko i patrzył na nią, jakby uznał, że wystarczy po prostu chwilę poczekać, a wszystko zacznie nabierać sensu. Powodzenia, kolego. Maggie i doktor Abbey opierały się o zbrojoną szybę, obserwując całą scenkę z pewnej odległości. Tylko Joe wydawał się odporny na klimat panujący w pomieszczeniu. Rozłożył się u stóp doktor Abbey i beztrosko ogryzał wielką kość. Doktor Abbey kiwnęła głową. ‒ Witaj z powrotem. Lepiej się czujesz? ‒ Nie, ale chyba przeżyję. Nie wszyscy mają ten komfort. ‒ Kelly posłała mi spojrzenie, ale zignorowałem ją. ‒ Doktor Abbey, macie tu dobrze zabezpieczoną linię? Gdybym zadzwonił, ktoś mógłby mnie wyśledzić? ‒ Zadzwonić do, na przykład, CZKC? ‒ Wyprostowała się. ‒ Mam kilka telefonów jednorazowego użytku, które trzymam na taką właśnie okazję. Poczekaj tutaj ‒ rzuciła do Joego, wykonując skomplikowany gest, bo pies najwyraźniej miał zamiar za nią iść. Posłuchał i został w miejscu, kiedy jego właścicielka odwróciła się i wyszła z pokoju. Kelly spojrzała na mnie wyraźnie zaniepokojona. ‒ Shaun? Co planujesz? ‒ Złamać ci pieprzoną szczękę, jeśli się natychmiast nie zamkniesz ‒ wyjaśniłem uprzejmie. ‒ Nie jestem jeszcze gotowy na rozmowę z tobą. ‒ To znaczy, że masz siedzieć cicho ‒ podpowiedziała Maggie. Kiedyś powiedziałbym jej, żeby nie szydziła z Doktorka. To już przeszłość. ‒ Becks, może zadbasz o to, żeby Doktorek była cicho, kiedy ja się zajmę naszymi sprawami. Nie chciałbym, żeby nagle zebrało jej się na pogaduchy. ‒ Z przyjemnością. ‒ Becks wyjęła swój pistolet i stanęła za Kelly, przyjmując swobodną pozę. Mogła w ten sposób stać choćby i cały dzień ‒ serio, widziałem to na nagraniach z terenu. Kelly patrzyła przed siebie i starała się wytrwać w kompletnym bezruchu. Gdybym nie był na nią wściekły, może nawet zrobiłoby to na mnie wrażenie. Niestety, za każdym razem gdy na nią patrzyłem, miałem ochotę uderzyć ją w twarz. Wreszcie doktor Abbey wróciła i wcisnęła mi do ręki telefon.

‒ Aktywuje się go głosem i przez jakieś pięć minut nie będzie go można wyśledzić. Podaj numer i każ mu go wybrać. Możesz też przełączyć się na głośnik, bo miło będzie usłyszeć, do czego wykorzystuje się mój sprzęt. ‒ Z radością ‒ powiedziałem. Wyjąłem z kieszeni swój telefon i w kontaktach odszukałem numer doktora Wynne'a. Potem wolno i wyraźnie odczytałem na głos cyfry i dodałem: ‒ Wybierz numer i przełącz rozmowę na głośnik. Telefon zapiszczał. Trzy sygnały później odezwał się recepcjonista CZKC, dziarsko jak zwykle: ‒ Biuro doktora Josepha Wynne'a, z kim mam połączyć? ‒ Tutaj Shaun Mason. Proszę z doktorem Wynne'em. ‒ Mogę zapytać, w jakiej sprawie? ‒ Nie, nie może pan. A teraz proszę połączyć mnie z doktorem. ‒ Obawiam się, że... ‒ Teraz! Coś w moim tonie musiało go przekonać, że nie żartuję. Recepcjonista wyjąkał przeprosiny, a potem usłyszałem sygnał, po którym pieczołowicie wyćwiczona bezbarwność jego głosu została zastąpiona muzyką na czekanie. Trwało to tylko kilka sekund. Rozległ się kolejny sygnał, a po nim usłyszałem wreszcie głos doktora Wynne'a: ‒ Shaun, dzięki Bogu. Co tam się dzieje, u licha? Niemal przyprawiłeś biednego Kevina o zawał. ‒ Wyślę mu kwiaty i jakąś ładną kartkę. ‒ Ta zjadliwość zaskoczyła nawet mnie. Myślałem, że jestem lepiej wyszkolony. ‒ Zostawiłem paru ludzi w Oakland przed wybuchem epidemii, więc proszę wybaczyć, że nie jestem w nastroju na uprzejmości. Nastąpiła chwila ciszy, w czasie której doktor Wynne próbował zrozumieć, co chcę mu powiedzieć: że w Oakland zginął nie tylko Dave. Kłamałem, ale nie było powodu, żeby mi nie uwierzył. ‒ Och ‒ odezwał się w końcu. ‒ Rozumiem. Bardzo mi przykro z tego powodu. ‒ Jest jak jest. Zrobiłem rekonesans, doktorze Wynne, i chciałem potwierdzić informacje, które udało mi się zdobyć. Ma pan sekundkę, żeby odpowiedzieć na kilka pytań? ‒ Zawsze chętnie odpowiadam na twoje pytania. ‒ Może nie tym razem. ‒ Mówiąc to, posłałem Kelly gniewne spojrzenie. Patrzyła na ścianę, a po jej policzkach zaczęły spływać łzy, choć wyraz twarzy pozostał beznamiętny. Miałem to gdzieś. Dziwka zasługiwała na o wiele gorsze rzeczy. ‒ Doktorze, czy zespół rezerwuarowy to odpowiedź immunologiczna organizmu?

Zawahał się. Kiedy wreszcie odpowiedział, mówił z bardzo wyraźnym akcentem, wolno, ostrożniej dobierając słowa. ‒ Cóż, wydaje mi się, że zależy, kogo zapytasz. Niektórzy uważają, że tak może być. ‒ Jakie jest pana zdanie? ‒ Nie jestem pewien, czy to ma znaczenie. ‒ Wydaje mi się, że tak. A więc co pan myśli? Zespół rezerwuarowy to odpowiedź immunologiczna czy nie? ‒ Shaun... ‒ Westchnął ciężko. ‒ Tak. Myślę, że tak. ‒ A więc gdyby Dave'owi udało się zeskanować i wysłać do mnie pewne dokumenty, zanim Oakland zrobiło „bum", i gdyby ludzie, do których bym z nimi pojechał, powiedzieli mi, że George miała szansę wyzdrowieć, zrobiono by ze mnie wariata? Czy może ta wspaniała wiadomość jakoś do mnie nie dotarła? Nie odpowiedział. ‒ Świetnie. Nieważne. ‒ Ledwo udało mi się przybrać lekki ton, ale jednak. Jakimś cudem. ‒ Chyba po prostu opublikuję wszystko, co mam, i oddam to w ręce ludzi dysponujących większą wiedzą niż moja. W porządku? ‒ Shaun... ‒ Znowu westchnął. ‒ Tak. Tak, być może by wyzdrowiała. Być może. Badania krwi, które przeprowadziliśmy, nie były jednoznaczne. Zrobiło mi się czerwono przed oczami. CZKC miało krew George'a przez kilka tygodni po jej śmierci. W zasadzie logika podpowiadała, że w tym czasie przeprowadziliby też badania, a nie tylko odkażanie, ale chyba nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Myśl, że coś z nią robili, nigdy nie była przyjemna, a im więcej wiedziałem, tym gorzej się czułem. ‒ Dupek ‒ stwierdziłem. ‒ Zaufaliśmy ci. ‒ Shaun... ‒ Pierdol się. ‒ Rozłączyłem się i rzuciłem telefon doktor Abbey. ‒ Dzięki. ‒ Proszę bardzo. ‒ Wsunęła aparat do kieszeni fartucha. ‒ Zadowolony? ‒ Nie, ale to jakiś początek. ‒ Odwróciłem się do Kelly. ‒ Teraz twoja kolej, Doktorku. Gadaj, byle z sensem. ‒ Ale... Spojrzałem na nią gniewnie. ‒ Gadaj. Posłuchała. Przez cały czas patrzyła w podłogę, a mówiła ze ściśniętym gardłem, niemal monotonnym głosem. Zupełnie jakby próbowała przekonać samą siebie, że nie zostaje poddana przesłuchaniu,

tylko prowadzi wykład. Kiedy kilkakrotnie uniosła wzrok, w jej oczach dostrzegałem poczucie winy, a poruszały się tak szybko, że nie mogłem za nimi nadążyć. A potem znowu patrzyła na podłogę. Jej monotonny wykład zdawał się nie mieć końca. Wyraz twarzy doktor Abbey ‒ oceniający i drapieżny ‒ zapewne nie pomagał. Poza tym Becks celowała w głowę Doktorka, a to chyba pomagało jeszcze mniej. ‒ Pierwsze przypadki zespołu rezerwuarowego zarejestrowano w 2018 roku. Cztery lata to może niewiele dla człowieka, ale całe wieki, jeśli chodzi o rozwój wirusa. Przez cały ten czas Kellis-Amberlee nieustannie się namnażał. Rozprzestrzeniał. Zmieniał. Pierwsi zainfekowani nie przejawiali zachowań stadnych, ale zaczęli na początku lat dwudziestych. To nie była adaptacja zainfekowanych. To adaptacja w zachowaniu kierujących nimi szczepów wirusa. Sześć z piętnastu zidentyfikowanych przez nas do tego czasu szczepów przejawiało zachowania stadne. Dziewięć nie. Dziesięć lat później tylko dwa szczepy nie miały instynktu, który kazał nosicielom najpierw zarażać, a potem jeść. To znaczy poza tymi, które przechowywaliśmy w naszych chłodniach. ‒ Zawahała się, a jej ramiona na moment się napięły. A potem, jakby podjęła jakąś niezwykle trudną decyzję, mówiła dalej: ‒ Próbowaliśmy infekcji krzyżowej. Mówiąc „my", mam na myśli naukowców pracujących dla CZKC i AWIBMCZ. Ja nie miałam do czynienia z... nie byłam częścią tego projektu. ‒ Znowu uniosła wzrok, desperacko szukając wsparcia w twarzach pozostałych. ‒ Nie brałam w tym udziału. ‒ To wtedy doktor Shoji wyjechał do rezerwatu. Badania nad infekcją krzyżową przeważyły szalę ‒ wtrąciła doktor Abbey niedbałym tonem. ‒ Chcesz mówić o infekcji krzyżowej? Z czym to się dokładnie wiązało? Jestem pewna, że ci przemili ludzie z chęcią posłuchają krwistych szczegółów. Kelly wzięła głęboki oddech i znowu opuściła wzrok. ‒ Brali... ochotników... ‒ Więźniów ‒ poprawiła doktor Abbey. ‒ Sami się zgłaszali ‒ upierała się Kelly. ‒ Tak, byli więźniami. Nie mieli szans na zwolnienie warunkowe, nie mieli szans na powrót do społeczeństwa, a wykorzystywanie ludzi do badań ma... ma długą historię i zajmuje zasłużone miejsce w medycynie. Czasami to jedyne, co możemy zrobić. Dzięki temu dowiedzieliśmy się na przykład, że malaria jest przenoszona przez komary. Tak... tak udowodniono działanie szczepionki przeciwko czarnej ospie. Dzięki badaniom na ludziach uratowano wiele żyć. Kiedy nie było innego wyjścia. Kiedy nie było innego sposobu. ‒ Ile żyć uratowano w tym przypadku? ‒ zapytała doktor Abbey. ‒ Co żeście zrobili? ‒ zapytał Alaric. Kelly zdecydowała, że odpowie właśnie na jego pytanie. Spojrzała na niego i powiedziała: ‒ Wybranym więźniom, których profil wirusowy odpowiadał naszym kryteriom, zaproponowano pewien układ. Wstrzyknięto im potencjalną szczepionkę, a gdyby przeżyli, trafiliby

do programu ochrony świadków. Nowa tożsamość. Nowe życie. Mogliby zacząć od początku. ‒ Gdyby przeżyli ‒ powiedział cicho Alaric. Kelly się skrzywiła. ‒ No dalej, księżniczko ‒ odezwała się Becks. ‒ Czas spowiedzi jeszcze się nie skończył. Chcę wiedzieć, co było dalej. ‒ Ochotnikom wstrzyknięto serum zawierające uśpione cząsteczki wirusa z przeciwnego szczepu. Według teorii jeden szczep miał zwalczyć drugi. Najlepszy scenariusz zakładał, że oba zniszczą się nawzajem i wreszcie poznamy sposób leczenia. Najgorszy... ‒ Zawiesiła głos. Kiedy stało się jasne, że Kelly nie ma zamiaru dokończyć, doktor Abbey przejęła pałeczkę. ‒ Najgorszy scenariusz stał się rzeczywistością. Nie tylko każdy z „ochotników" przeszedł samorzutną amplifikację, kiedy dwa szczepy się spotkały, ale powstał też nowy szczep, który zwiększył instynkt stadny zainfekowanych. Spieprzyli koncertowo. A potem zamietli całą sprawę pod dywan, jak wszystkie swoje porażki. ‒ A co mieliśmy zrobić? ‒ Kelly uniosła gwałtownie głowę i spojrzała na doktor Abbey zmrużonymi oczami. ‒ Mieliśmy stać i patrzeć, jak wirus robi swoje, i nie szukać odpowiedzi? Tak, ludzie zginęli. Tak, popełniono błędy i zostaną popełnione kolejne, ale kiedyś, być może, dzięki tym błędom uda się znaleźć lekarstwo. Nie chciałabyś tego? Lekarstwa? Kresu całego strachu? Bo mnie się ten pomysł podoba i jeśli muszę pracować dla CZKC, żeby udało się go zrealizować, to właśnie zamierzam robić. ‒ Podobałby mi się ten pomysł, gdybym uważała, że to coś więcej niż tylko mrzonki. ‒ Wszyscy spojrzeliśmy na Maggie. Przesunęła się, żeby usiąść na podłodze obok Joego, i objęła go leniwie jednym ramieniem. Wydawała się całkowicie spokojna, zupełnie nie przejmowała się tym, że przytula zwierzę, które mogłoby jednym kłapnięciem szczęki zedrzeć jej skórę z twarzy. ‒ Ludzie śmieją się ze mnie, bo oglądam dużo horrorów, ale horrory są źródłem wiedzy, o ile się wie, czego w nich szukać. Dzięki nim można poznać największe lęki człowieka. W horrorach sprzed Powstania ludzie bali się prawdziwych rzeczy. W nowych... boją się samego strachu. Kelly prychnęła. ‒ Nikt już nie kręci horrorów. ‒ Nieprawda ‒ powiedziała Maggie. ‒ Dzisiaj wszystko jest jednym, wielkim horrorem. ‒ A wracając do tematu, zanim zaczęliśmy tę fascynującą i pouczającą dygresję, powiedziałaś, że wirus się zaadaptował ‒ odezwał się Alaric. Pochylił się do przodu, patrząc prosto na Kelly. Jako Newsie wyczuł pismo nosem. ‒ Najpierw nie było instynktu stadnego, potem się pojawił. Czemu służy zespół rezerwuarowy? ‒ Tak naprawdę nikt nie wie. ‒ Kelly zerknęła, żeby sprawdzić moją reakcję, a potem

przeniosła wzrok z powrotem na Alarica. Teraz nie brzmiała już jak wykładowca, najwyraźniej starała się, żebyśmy ją dobrze zrozumieli. ‒ Wydaje nam się, że jest wynikiem kontaktu z aktywną formą wirusa, który nie skutkuje pełną amplifikacją. Występuje najczęściej u ludzi, którzy ryzykowali ekspozycję, kiedy nie przekroczyli jeszcze limitu wagi, chociaż bywały też wyjątki. W dalszym ciągu próbujemy zrozumieć, skąd się biorą. Dlaczego zespół rezerwuarowy pojawia się u niektórych dorosłych, ale u innych już nie. Jeszcze tego nie wiemy, a naprawdę trudno to zbadać. ‒ Czekaj ‒ powiedziała Becks. ‒ Twierdzisz, że ludzie, którzy mieli kontakt z wirusem, kiedy byli jeszcze bardzo mali, zamiast pełnego zombie-combo dostali zespół rezerwuarowy? Kelly kiwnęła głową. ‒ Dokładnie. Miałam normalne oczy do czasu, aż przekroczyłam próg wagowy, odezwała się w zamyśleniu George. Dopiero wtedy doszło do zniekształcenia siatkówki. ‒ Wiem ‒ wymamrotałem, ściszając głos. Nie chciałem przypominać swojej ekipie, że jestem obłąkany. Za to głośniej zapytałem: ‒ Co to dokładnie oznacza? ‒ To, że ich ciała weszły w kontakt z Kellis-Amberlee, kiedy nie byli jeszcze podatni na działanie wirusa ‒ wyjaśniła doktor Abbey. W jej głosie słyszałem obłąkaną radość, jakby możliwość stwierdzenia niniejszego faktu stanowiła dla niej ogromny i cudowny dar. ‒ Słyszeliście o ospie wietrznej? ‒ No jasne ‒ powiedziała Becks. ‒ To część standardowego zestawu szczepionek terenowych. ‒ Przez długi czas nie istniała szczepionka przeciwko ospie wietrznej. Była to choroba dziecięca i chorowali na nią niemal wszyscy. I bardzo dobrze, bo dzieci łatwo ją przechodzą. Przez tydzień mają wysypkę, a potem wracają do zdrowia. Nawet lepiej, bo jeśli raz zachorują, stają się odporne na działanie wirusa, a dla dorosłych ospa wietrzna to poważna sprawa. Może spowodować trwałe uszkodzenie układu nerwowego, głębokie blizny i wiele innych paskudnych skutków ubocznych. ‒ Doktor Abbey spojrzała łagodnie na Kelly. ‒ Kiedyś organizowano imprezy z ospą wietrzną, gdzie celowo umożliwiano dzieciom kontakt z chorym. ‒ To obrzydliwe ‒ stwierdziła Becks. ‒ Teraz oczywiście mamy szczepionkę. Ale wtedy w ten sposób oszczędzało się dzieciom gorszych cierpień. Naturalnie nie było to całkiem bezpieczne, bo niektóre umierały, ale to i tak znacznie lepsze rozwiązanie. ‒ Nie rozumiem ‒ przyznałem. Ja rozumiem, powiedziała bardzo cicho George. ‒ Ja rozumiem ‒ powtórzył po niej Alaric. Odwróciłem się w jego stronę, a on dodał: ‒ Kiedy dzieci mają kontakt z Kellis-Amberlee, chorują, ale mimo to nie przechodzą amplifikacji. I wychodzą

z tego, prawda? Mogą naprawdę zwalczyć wirusa. ‒ Bingo. ‒ Doktor Abbey dotknęła lewym palcem wskazującym nosa, a prawym wskazała Alarica. ‒ Księżniczko z CZKC, proszę przekazać temu miłemu dżentelmenowi, że wygrał! Kelly się nie odezwała. Przełknąłem ślinę, żeby pozbyć się suchości w gardle, a potem powiedziałem cicho: ‒ Proszę. Mój głos odbił się echem w zamkniętej przestrzeni laboratorium. Kelly odwróciła się w moją stronę i powiedziała: ‒ Tak, czasami wczesna ekspozycja może zakończyć się skutecznym zwalczeniem infekcji Kellis-Amberlee. Nie da się przeprowadzić typowego badania krwi na noworodku; małe dzieci nie przechodzą amplifikacji, więc nie możemy wyśledzić oznak tego procesu. Ale mogą zachorować. Już to zaobserwowano. A po jakimś czasie nie są już chore. ‒ Kelly zamilkła, a kolejne słowa dobierała niezwykle ostrożnie: ‒ Zazwyczaj ludzie, którzy przeszli potencjalną infekcję jako małe dzieci, później cierpią na zespół rezerwuarowy, ponieważ ich układ odpornościowy potrafi zareagować. ‒ Ich organizmy pamiętają, że wirus jest zły, więc tworzą własne małe budki, by umieścić w nich stadka udomowionych cząsteczek wirusa ‒ wyjaśniła doktor Abbey, pochylając się, by klepnąć Joego po brzuchu. Spojrzał na nią z uwielbieniem, pokazując jęzor. ‒ Tak ludzkość zrobiła z wilkami. Zabraliśmy je, oswoiliśmy i nauczyliśmy, jak nas bronić. ‒ Tak ‒ zgodziła się Kelly. ‒ Zespół rezerwuarowy to znak, że układ odpornościowy nauczył się, czego potrzebuje, by bronić organizm przed Kellis-Amberlee. ‒ Dlatego powiedziałaś, że by się jej polepszyło, prawda? ‒ Kelly nie odpowiedziała. Uderzyłem pięścią w zbrojoną szybę, wystarczająco mocno, żeby wszyscy się wzdrygnęli; wszyscy prócz doktor Abbey, która wyglądała, jakby ukryła się w prywatnym rezerwuarze zadowolenia. ‒ Odpowiadaj, do cholery, Doktorku. ‒ Tak. ‒ Kelly spojrzała na mnie, a na jej twarzy malowało się zmęczenie. ‒ Razem z doktorem Wynne'em przejrzeliśmy wyniki jej badań. Kiedy zrobiono test, układ odpornościowy zaczynał właśnie reagować na nową infekcję. Szanse na to, że udałoby jej się zwalczyć wirusa, były bardzo wysokie. Ponad osiemdziesiąt procent. ‒ Samorzutna remisja ‒ rzucił Alaric z podziwem. Nie spuszczając z Kelly wzroku, powiedziałem: ‒ Wyjaśnij. ‒ To miała być miejska legenda. Wyobraź sobie zainfekowanych ludzi, szykujących się do pożerania sąsiadów, którzy nagle cudownie zdrowieją. Nikt nie zna osobiście kogoś, kto przeszedł samorzutną remisję. Zawsze znajomy ma znajomego, który miał kiedyś znajomego. Takie opowieści

stale się pojawiają, ale wtedy CZKC przypomina wszystkim, że lekarstwo nie istnieje, i robi się cicho. ‒ To chyba jednak nie jest legenda, co? Doktorku? ‒ Zerknąłem na doktor Abbey. ‒ To o tym właśnie mówisz? O tej remisji? ‒ CZKC ma rację w jednej kwestii. Nie ma leku na Kellis-Amberlee, a jeśli ktoś by mi jakiś zaproponował, nie wzięłabym go z wielu powodów. Ale kłamią, bo skoro możesz żyć z aktywnym wirusem od dnia narodzin, dlaczego niby nie da się go znowu uśpić, gdy już się obudzi? ‒ Doktor Abbey uśmiechnęła się zachęcająco. ‒ Czyż nasza historyjka nie jest pasjonująca? ‒ Jak zawał serca ‒ stwierdziłem. ‒ Dwoje na dziesięć tysięcy ‒ rzuciła ostro Kelly. ‒ Słucham? ‒ zapytałem. ‒ Dwoje na dziesięć tysięcy. ‒ Wstała, ignorując wycelowany w nią pistolet. ‒ Tyle ludzi cierpiących na zespół rezerwuarowy ma szansę wyzdrowieć z infekcji. Dwoje na dziesięć tysięcy. Jeszcze nigdy nie wyzdrowiała osoba, która nie miałaby zespołu rezerwuarowego. Zdolność do remisji ma związek z liczbą cząsteczek wirusa w danym rezerwuarze, ale nie mamy na to żadnych twardych dowodów. Nie mieliśmy zresztą możliwości tego sprawdzić, skoro trudno znaleźć ochotników do takich badań. ‒ Nawet w więzieniach ‒ rzuciła beznamiętnie Maggie. Kelly znowu się skrzywiła. W zasadzie miałem to gdzieś. Skoro chciała czuć się winna, w pełni na to zasłużyła. ‒ To nie tak ‒ powiedziała. ‒ Pieprzenie ‒ wtrąciła doktor Abbey. ‒ Jest mnóstwo sposobów na prowadzenie tego rodzaju badań. Na przykład Joe. Wystawiłam go na działanie wirusa, kiedy był jeszcze szczeniakiem. Zachorował, wyzdrowiał, rozwinął się u niego pierwszy zespół rezerwuarowy. Potem Joe przekroczył próg wagowy i znowu miał kontakt z wirusem. Zachorował, wyzdrowiał, rozwinął się u niego drugi zespół rezerwuarowy. Teraz mogłabym mu urządzić wirusową kąpiel, a on i tak nie przeszedłby amplifikacji. Mógłby się trochę odwodnić, może pojawiłyby się chwilowe bóle w klatce piersiowej. Ale test zostałby zaliczony. ‒ Ile szczeniaków miałaś na początku? ‒ odparowała Kelly. Doktor Abbey po raz pierwszy wyglądała na skrępowaną. ‒ Owszem, Joe nie był pierwszy. Ale z nim osiągnęłam najlepsze wyniki. ‒ Chwila ‒ wtrąciła się Becks. ‒ Czy wy naprawdę macie na myśli to, co macie na myśli? ‒ To zależy. Rebecca, czy oni chcą powiedzieć, że człowiek z wystarczająco rozwiniętym zespołem rezerwuarowym może wyzdrowieć z bycia zombie i moglibyśmy celowo wywoływać u

noworodków zespół rezerwuarowy, umożliwiając im kontakt z wirusem, zanim będą wystarczająco duże, by zmienić się w zombie? Bo moim zdaniem to mają na myśli. Ale ja jestem wielkim, tępym Irwinem, pamiętasz? ‒ Uderzyłem znowu w szybę. ‒ George była tą mądrzejszą. Szkoda, że to ona zginęła. ‒ Dwoje na dziesięć tysięcy ‒ powtórzyła Kelly, jakby to było jakieś zaklęcie. ‒ Pociągnąłbyś za spust, gdybyś znał te liczby? Przystawiłbyś jej broń do głowy i zabiłbyś ją, żeby nie narazić nikogo innego, gdybyś wiedział, że jest szansa, nawet najdrobniejsza z najdrobniejszych szans, że mogłaby przeżyć? Nie, powiedziała George. ‒ Tak ‒ stwierdziłem, ale zupełnie bez przekonania. Chyba wszyscy wiedzieli, że skłamałem. Nie wydaje mi się, by któreś z nich miało prawo mnie za to winić. Kelly pokręciła głową. ‒ To zwiastowałoby upadek całego społeczeństwa. Wszyscy zaczęliby uważać, że są wyjątkami, że to ich matki, ojcowie albo dzieci wyzdrowieją. Zaczęliby się wahać przed naciśnięciem spustu. ‒ Najpierw strzelaj, a potem zadawaj pytania ‒ powiedziała bardzo cicho Becks. ‒ Przykro mi to przyznać, Shaun, ale ona ma rację. Gdyby ludzie przestali strzelać, zaczęłaby się rzeź. Nikt nie chciałby ryzykować śmierci kogoś, kto miałby szansę na wyzdrowienie. ‒ A kiedy chorują, są poważnie chorzy. Wirus nie jest dla nich ani trochę delikatniejszy, niż byłby dla mnie czy dla ciebie ‒ dodała Kelly. ‒ Zanim gorączka zacznie spadać, mogą ranić ludzi, zarażać ich. Wyobrażasz to sobie? Zostajesz ugryziony, a potem zdrowiejesz i dowiadujesz się, że zabiłeś i zjadłeś całą swoją rodzinę. A co, jeśli twoja rodzina nie jest naprawdę martwa, tylko chora? Kiedy tylko przestajesz stanowić część stada, rozrywają cię na strzępy. Wygraliśmy w czasie Powstania, bo nauczyliśmy się, że gdy ktoś zostaje ugryziony, trzeba go zastrzelić. Bez tego wszyscy zginiemy. ‒ Niezła przemowa, ale jest coś, o czym zapomniałaś, Doktorku ‒ powiedziałem tak łagodnie, jak tylko potrafiłem. ‒ Co takiego? ‒ Ona ‒ pokazałem kciukiem doktor Abbey ‒ zdołała wywołać u psa zespół rezerwuarowy. Więc dlaczego nie wprowadzimy programu, który zrobi to samo u ludzi? Dlaczego siedzimy i... nie próbujemy niczego zmieniać? ‒ Zapytaj ją, ile szczeniaków przed nim przeszło amplifikację ‒ odparowała Kelly. ‒ A, pieprzyć to ‒ rzucił Alaric. ‒ Dzieciak Ricka. ‒ Słucham? ‒ zdziwiła się Becks.

‒ Miał syna. Miał też żonę z jajnikowym KA. Pisał o tym kiedyś na naszej stronie, zanim odszedł, żeby zostać wiceprezydentem. Jego syn przeszedł amplifikację, kiedy tylko przekroczył próg wagowy. Urodził się z aktywną formą wirusa we krwi i nigdy nie udało mu się zwalczyć infekcji. ‒ Alaric spojrzał na Kelly. ‒ O tym właśnie mówisz, prawda? ‒ Zgadza się. ‒ Uniosła nieznacznie brodę, próbując sprawiać wrażenie pewnej siebie. Udało jej się tylko wyglądać na przestraszoną. ‒ Rozpoczęcie masowych szczepień oznacza zmianę każdego dziecka w tykającą bombę. Może udałoby im się zwalczyć infekcję i miałyby tylko dziwne oczy albo cierpiały z powodu migreny. A może wygrałaby choroba i któregoś dnia twoje dziecko niespodziewanie próbowałoby przegryźć ci gardło. Nie mamy wystarczającej kontroli nad wirusem, żeby to zrobić. A nie możemy powiedzieć o tym ludziom, bo to zbyt wiele zmienia. ‒ Posłała mi błagalne spojrzenie. ‒ Twoja siostra z wielką pasją podchodziła do głoszenia prawdy, Shaun, ale są pewne prawdy, na które świat nie jest gotowy. Niektóre informacje mają zbyt poważne skutki. ‒ Kto dał ci prawo do decydowania o tym? ‒ zapytałem cicho. ‒ Nikt. ‒ Pokręciła głową. ‒ Nie miałam kogo zapytać. ‒ Ojejciu, straszne ‒ powiedziała doktor Abbey. ‒ Dajcie mi znać, kiedy wyrosną wam jaja i postanowicie dołączyć do społeczności naukowców. Szukamy odpowiedzi i przydałby się nam dostęp do waszego sprzętu. ‒ Chyba szalonych naukowców ‒ fuknęła Kelly, a poczucie winy w jednej chwili zmieniło się w gniew. ‒ Gadaj sobie, ile chcesz ‒ rzuciła doktor Abbey. Alaric spojrzał na nią, zamyślony. ‒ Mówiłaś, że doktor Shoji odszedł po próbach z infekcją krzyżową. Dlaczego ty odeszłaś? Dlaczego nie pracujesz dla CZKC i nie próbujesz ich przekonać? ‒ Uniwersytet Simona Frasera... ‒ zaczęła doktor Abbey. Kelly zesztywniała, a potem opadła z powrotem na krzesło i schowała twarz w dłoniach. Reakcja Alarica nie była tak dramatyczna. Otworzył trochę szerzej oczy, a potem kiwnął głową. Na jego twarzy pojawił się wyraz zrozumienia i współczucia. ‒ Kogo straciłaś? Doktor Abbey spojrzała na Joego. Maggie nadal drapała go po uszach, a zwierzak był w siódmym niebie. ‒ Męża ‒ powiedziała spokojnie. ‒ Nazywał się Joseph Abbey. Był inżynierem programistą. Pracowałam w lokalnym CZKC, szukając odpowiedzi „bezpiecznymi" kanałami. Stosowałam się do protokołu, utrzymywałam standardy w laboratorium i byłam na tyle głupia, by uważać, że to ma jakiekolwiek znaczenie.

Nazwa szkoły była mi znana, ale nic mi nie mówiła, a tym razem George najwyraźniej nie zamierzała mi pomóc. ‒ Niech ktoś mnie uświadomi ‒ upomniałem się. ‒ Joe wykładał programowanie. Podobno kontakt z kimś, kto posiadał „doświadczenie z prawdziwego świata", miał na studentów dobry wpływ. Zawsze myślałam, że chodziło o to, by nie zapominali o świecie za granicami kampusu. ‒ Doktor Abbey spojrzała w moją stronę. ‒ To była zamknięta szkoła. Żaden student czy pracownik naukowy nie mógł opuścić terenu w środku semestru. Wchodziłeś czysty, wychodziłeś czysty. Jedyne ryzyko infekcji pochodziło praktycznie wyłącznie od zewnętrznych wykładowców i obsługi, a ich sprawdzano na każdym kroku. Joe powtarzał, że po jednym ze swoich wykładów nie mógł siedzieć przez tydzień. ‒ Umilkła nagle. ‒ Doszło do wybuchu epidemii ‒ dopowiedział Alaric. ‒ Nagrania ochrony w większości zniszczono, ale pozostałości wskazują na to, że infekcja zaczęła się w siłowni. Może ktoś przegiął z ćwiczeniami i dostał zawału. Nigdy się nie dowiemy. ‒ O cholera ‒ powiedziałem. ‒ To samo sobie pomyślałam ‒ stwierdziła doktor Abbey. Wybuch epidemii nigdy nie jest fajny, ale jeśli dojdzie do niego w zamkniętym kampusie, gorzej być chyba nie może. Zdrowi zostają zamknięci razem z zainfekowanymi, dopóki ktoś ich nie wypuści, a sprzątanie zajęłoby całe tygodnie, jeśli nie miesiące, po których szkoła niemal na pewno zostałaby na kilka lat wykluczona z użytkowania z powodu zbyt wysokiego ryzyka. ‒ Ilu było studentów? ‒ Około jedenastu tysięcy ‒ powiedziała doktor Abbey. ‒ Kiedyś było więcej, ale ograniczyli się tylko do studentów mieszkających na miejscu. Dodaj do tego jeszcze jakichś trzystu pracowników. ‒ Ilu zdołało uciec? ‒ zapytała Maggie. ‒ Ani jeden ‒ wyszeptała Kelly. ‒ Ani jeden ‒ powtórzyła doktor Abbey. ‒ Widzicie, epidemia wybuchła blisko ogrodzenia, a szkoła stała na wzgórzu, przez co ciężko było dostać się do niej inną drogą niż tą główną. Nie wiem, co za geniusz był tego dnia przy bramie, ale zdecydował, że nie można ryzykować ewakuacji. Przyjął, że szansa na rozprzestrzenienie jest już zbyt duża. Więc ściągnęli na tę szkołę pieprzony gniew Boży. ‒ Pamiętam to ‒ odezwała się Becks, jakby z podziwem. ‒ Uczyliśmy się o tym na szkoleniu. Zaginęły niemal wszystkie nagrania z ochrony, nawet te teoretycznie przesyłane bezpośrednio do baz kanadyjskiego ministerstwa zdrowia i CZKC. Po prostu zniknęły. ‒ Zostało tylko kilka ujęć, które dziwnym trafem znalazły się na prywatnych serwerach ‒ powiedział Alaric. ‒ Widziałem część z nich. To faktycznie epidemia, ale nie wygląda...

‒ Wcale nie wygląda tak źle ‒ dokończyła za niego doktor Abbey. Najwyraźniej odzyskała już panowanie nad sobą. Popatrzyła po twarzach naszej małej grupki, a potem kontynuowała: ‒ Nagranie pokazuje coś, z czym bez większych problemów poradziłaby sobie ekipa z zewnątrz i ogólna kwarantanna. Nie trzeba było równać wszystkiego z ziemią. W tej szkole znajdował się mój mąż. Zadzwonił do mnie piętnaście minut przed tym, zanim pojawili się w wiadomościach, i śmiał się. Powiedział, że jest „trochę zamieszania" przy wyjeździe, ale zdąży jeszcze wrócić do domu na obiad. I prosił, żebym przygotowała mu paczkę lodu na te wszystkie ukłucia po badaniach, które każą mu zrobić. Wszystko było w porządku i to już po tym, gdy wybuchła epidemia. Ale oni potraktowali to jak koniec pieprzonego świata. ‒ Więc przegięli i się wkurzyłaś? ‒ zapytałem. ‒ Tak się teraz mówi? ‒ Doktor Abbey pokręciła głową. ‒ Od razu złożyłam rezygnację. Nie przyjęli jej. Trzy razy. Twierdzili, że jestem „cenionym naukowcem" i chętnie dadzą mi wolne, żebym mogła poukładać swoje sprawy i wrócić do pracy. No to poukładałam swoje sprawy. Spakowałam wszystkie rzeczy, opróżniłam laboratorium i odeszłam, kiedy oni ciągle chełpili się zrozumieniem, jakim się podobno wykazali. ‒ Odeszłaś z pracy ‒ powiedziała cierpko Kelly. ‒ Ty nawet nie miałabyś skąd odchodzić ‒ odparowała doktor Abbey. ‒ Nie patrz na mnie tymi słodkimi oczkami i wzrokiem pełnym ideałów, które wyrzucasz do śmietnika przy byle okazji. Mój mąż zginął, bo bomba była tańsza niż ekipa sprzątaczy. Taka jest prawda. Joe zginął, bo ktoś nie chciał zapłacić rachunku. Jego siostra ‒ doktor Abbey pokazała mnie palcem ‒ zginęła, bo wam się nie chce prowadzić badań nad zespołem rezerwuarowym, których potrzebujemy, jeśli mamy przetrwać tę przeklętą epidemię. Jako gatunek, jako społeczeństwo. Może uważasz, że postępujesz właściwie, cholera, może nawet masz rację, ale skoro nie pozwalacie nikomu zajrzeć wam przez ramię, skąd reszta ma to wiedzieć? Kelly powoli nabrała powietrza do płuc, wyraźnie próbując się uspokoić, a potem powiedziała: ‒ Nie byłoby mnie tutaj, gdybym nadal przestrzegała reguł ich gry. ‒ I znowu pieprzysz. ‒ Doktor Abbey wyślizgnęła się zza biurka i zrobiła krok w jej stronę. ‒ Może i ich nie przestrzegasz, ale ciągle ich, do cholery, bronisz. Czas położyć temu kres. Odeszłaś zbyt daleko od rezerwatu, żeby cię teraz wpuścili z powrotem. Taniej jest kogoś wysadzić, niż zapewnić mu pomoc medyczną, pamiętasz? ‒ Pochyliła się tak blisko, że ich twarze niemal się stykały, i powiedziała cicho: ‒ Kiedyś byłam taka jak ty. Pamiętaj o tym. Byłam taka jak ty, a organizacji, której nadal wierzysz, zawdzięczam to, kim jestem teraz. To samo stanie się z tobą, jeśli szybko nie zmądrzejesz.

Kelly patrzyła na nią oniemiała. Zanim ktokolwiek zdołał wykrztusić jakąś odpowiedź, doktor Abbey odwróciła się i ruszyła korytarzem. Joe podniósł się i poczłapał za nią, omal nie przewracając po drodze Maggie. My, tak jak Kelly, nie mogliśmy odwrócić od doktor Abbey wzroku, kiedy krzyknęła, nie patrząc na nas: ‒ Macie dziesięć minut, żeby wynieść się z mojego laboratorium! I już jej nie było. Spojrzałem na Alarica. ‒ Chyba ją lubię. Ja chyba też, stwierdziła George. Becks popatrzyła na nas ze słabo skrywanym zniecierpliwieniem. ‒ No i? ‒ zapytała. ‒ Co mamy teraz zrobić, do cholery? ‒ To akurat łatwe. ‒ Uśmiechnąłem się. ‒ Mamy spisek. Rozpieprzmy go i zobaczymy, co się stanie.

Ale kiedy wiosny przyjdzie koniec (Tysiąc odcieni pożogi zapłonie) I wszystko w popiół się przemieni (Od zarażonej krwi się zaczerwieni) Czego się trzymać, cóż? (Jaką historię opowiedzieć?) Przysięgę świętą składam (Maryjo Panno, Tobie przysięgam) Nie zawiodę, nie upadnę (I chaosowi, i piekłu dam radę) Wszystkich nas zrodziło Powstanie, Ten świat to nasz dom, ta modlitwa to nasze więzienie. ‒ z Dmuchawca mego, bloga Magdalene Grace Garcii, 16 kwietnia 2041

Mam dość biwaków. Mam dość jedzenia ryb. Mam dość patrzenia, jak chłopaki łażą i drapią się po jajach, udając, że są „twardzi", podczas gdy nasz van jest lepiej zaopatrzony niż wiele domów na kółkach. Mam dość strzelania do jeleni zombie, które zapuszczą się do naszej strefy bezpieczeństwa. No dobra, tego nie mam dość. To akurat całkiem fajne. Pieprz się, Bambi. Dlatego dzisiaj zrobię coś innego. Nie, nie powiem wam co; będziecie musieli trzymać rękę na pulsie i przekonać się sami. Ale obiecuję, że będziecie się rewelacyjnie bawić. ‒ z Czarująco nieszczerej, bloga Rebekki Atherton, 16 kwietnia 2041

Dwanaście Większość dużych miast ma własne oddziały CZKC, chociaż z każdych czterech trzy to oddziały satelickie, zbudowane wyłącznie ku pokrzepieniu ludzi. Większe jednostki są rzadsze, a tylko te mają prawdziwe zaplecze ‒ to w nich naprawdę coś się dzieje. Najbliższy duży oddział znajdował się w samym środku Portland, czyli niecałą godzinę drogi samochodem od laboratorium doktor Abbey. Żałowałem, że nie mogliśmy spakować się i ruszyć prosto do CZKC, żeby wydusić z jego pracowników odpowiedzi. ‒ To agencja rządowa ‒ zauważyła Becks. ‒ Dezorientacja to jedno z ich zadań. ‒ Poza tym, jeśli zaczniemy rzucać oskarżenia, wszyscy zginiemy ‒ dodał Alaric. ‒ Nienawidzę się z wami kłócić, gdy używacie przeciwko mnie logiki ‒ przyznałem. Kiedy spędzaliśmy czas na przyspieszonym kursie wirusologii u doktor Abbey, słońce zdążyło już opaść znacznie niżej i cienie wydłużyły się na tyle, by stały się niebezpieczne. Przed Powstaniem zachody słońca uważano za piękne. Teraz oznaczają tylko nadejście nocy, a przebywanie na zewnątrz po zmroku to doskonały sposób na szybką śmierć. ‒ Musimy się tam dostać. Musimy podłożyć im jakieś pluskwy i zobaczyć, czy możemy wytrącić ich z równowagi na tyle, żeby coś nam powiedzieli. ‒ To nie jest dobry pomysł ‒ stwierdziła Kelly tonem nieznoszącym sprzeciwu. ‒ CZKC najpierw strzela, a potem zadaje pytania. Wystarczy, że znajdują rozsądną wymówkę, i oficjalnie staniecie się źródłem niebezpieczeństwa. ‒ W takim razie lepiej, żebyśmy im w niczym nie zagrażali, co? ‒ Spojrzałem na nią i pokręciłem głową. ‒ Wejdziemy tam, Doktorku. Musimy. Widząc, że Kelly nadal mnie nie rozumie, Alaric wyjaśnił: ‒ To jak tworzenie obrony akademickiej. Czasami musisz szukać zarówno pozytywnych, jak i negatywnych wyników. Jeśli w CZKC niczego się nie dowiemy, będziemy przynajmniej mieli nagranie, na którym zaprzeczają faktom, które kiedyś udowodnimy. Jeżeli się czegoś dowiemy, będzie to jakiś progres. ‒ A ja muszę wiedzieć, jaka część CZKC jest w to zamieszana. Kelly patrzyła na nas, lekko się krzywiąc. ‒ Wszyscy jesteście wariatami ‒ stwierdziła.

‒ No. ‒ Otworzyłem drzwi vana. ‒ Ale spójrz na to z innej strony: przynajmniej nie musisz z nami jechać. Kelly prychnęła i wsiadła. Niestety nie kłamałem. Choćbym nie wiem jak był wkurzony na Kelly, to ona mówiła ich językiem i jej obecność niezmiernie by nam pomogła. Ale skoro doktor Wynne uważa, że dziewczyna zmarła w Oakland, nie mogliśmy przyprowadzić jej do jego biura i oczekiwać odpowiedzi. Może paru kulek, ale nie odpowiedzi. To Alaric wpadł na oczywiste rozwiązanie: ‒ Już za późno, żebyśmy dzisiaj zrobili coś sensownego. Może zatrzymamy się w hotelu, potem my z Maggie zaopiekujemy się doktor Connolly, a wy z Becks pojedziecie wywołać trochę zamętu. ‒ Zazwyczaj nie jestem za rozdzielaniem się, ale tym razem muszę przyznać, że plan Alarica jest dobry. Dzięki niemu osoby z mniejszym doświadczeniem terenowym, czyli ja, usuną się z linii ognia ‒ dodała Maggie. ‒ Wolałabym, żeby CZKC nie poinformowało moich rodziców, że właśnie szturmuję ich twierdzę. Kiwnąłem głową. ‒ Dobra. Wynosimy się stąd. Oczywiście jeśli ktoś chciałby zrezygnować z pełnopłatnej przejażdżki zwariowanym pociągiem, może śmiało tutaj zostać. Macie wybór: wrócić do doktor Abbey w nadziei, że nie zmieni was w gromadkę domowych Frankensteinów, albo zostać tutaj i modlić się, by miejscowi zombie mieli ochotę na zabijanie, a nie zarażanie. ‒ Właściwie to Frankenstein był naukowcem, nie potworem ‒ wyjaśniła Maggie. ‒ Częsty błąd. ‒ Po prostu musiałaś zrujnować tę chwilę, Maggie. ‒ Poszedłem do motocykla i podniosłem kask. ‒ Wszyscy się zgadzają? ‒ Nadal uważam, że wasz plan jest nieprzemyślany ‒ odezwała się Kelly. ‒ Może będziecie mieli szczęście i CZKC pozwoli wam ujść z życiem. Ale nie liczyłabym na to. ‒ Może ty będziesz miała szczęście i nas wypuszczą ‒ poprawiłem ją łagodnie. ‒ Becks może i wygrałaby w konkursie na grożenie komuś bronią wyłącznie dla zabawy, ale Maggie... ‒ Nigdy nie znajdą ciała ‒ powiedziała Maggie. Jej ton był całkowicie beznamiętny, jakby mówiła o najnowszej kweście na rzecz Towarzystwa Ratowania Buldogów. Tak było jeszcze gorzej. ‒ Wątpię, żeby ktokolwiek cię szukał, skoro oficjalnie jesteś martwa, ale nawet jeśli, nie mieliby najmniejszych szans. Wystarczy, że zadzwonię do ojca i powiem mu, że wreszcie mam problem, który on mógłby rozwiązać. To byłby najlepszy prezent na Dzień Ojca, jaki mu kiedykolwiek podarowałam. Trudno mu coś kupić. Oczy Kelly otworzyły się szeroko; drzemiące w nich przerażenie stało się aż nazbyt widoczne.

‒ Ona tak na poważnie? ‒ Zdecydowanie tak, ale w tej chwili bym się tym nie przejmował ‒ powiedziałem. ‒ Chodźcie, ludziska. Znajdźmy sobie hotel. W końcu zameldowaliśmy się w pierwszym hotelu w centrum Portland, jaki znaleźliśmy. Był to niczym niewyróżniający się Holiday Inn, który na drzwiach frontowych chwalił się ochroną najnowszej generacji. Ledwo łapałem zasięg Wi-Fi, więc ta „najnowsza generacja" była najprawdopodobniej sprzed dziesięciu lat, ale to nie miało znaczenia. Posiadali aktualne referencje, a ludzie w komentarzach na miejscowych serwisach z ocenami twierdzili, że pokoje są w miarę czyste. Nie potrzebowaliśmy pięciogwiazdkowego hotelu. Musieliśmy tylko przechować naszą półzakładniczkę i przegrupować się, nie ryzykując ataku zombie. Dostaliśmy dwa pokoje, jeden dla chłopców, drugi dla dziewczynek. Nawet jeśli Alaricowi nie podobała się rola mojego współlokatora ‒ a tym samym współlokatora George'a ‒ nie poskarżył się nawet słowem. Po prostu zaczął podpinać swój sprzęt i podłączać różne rzeczy, żeby je naładować, podczas gdy Becks z delikatnością sierżanta wprowadziła Maggie i Kelly do pokoju naprzeciwko. Maggie przyjmowała rozkazujące warknięcia z wdziękiem, podczas gdy Kelly wydawała się nerwowa. Zrobiło mi się jej żal, mimo wszystko. W końcu lubiłem ją, zanim powiedziała, co tak naprawdę oznacza zespół rezerwuarowy. To przecież nie ona wymyśliła tę chorobę. Nie czuje się dobrze, stwierdziła George. ‒ Tak jak my wszyscy ‒ wymamrotałem. Alaric spojrzał na mnie, ale nic nie powiedział. Nadal podłączał kable, uruchamiając mobilną wersję biura „Przeglądu Końca Świata". Podczas gdy hulaliśmy na północnym wschodzie kraju, dręcząc szalonych naukowców i odkrywając korupcję w CZKC, na naszych forach wrzało. Czekając, aż załaduje mi się poczta, przejrzałem szybko komentarze. Typowa gwardia trolli, dupków i wielbicieli teorii spiskowych działała aktywnie, niemal zagłuszając bardziej zdystansowanych forumowiczów. Mahir i pozostała część Newsie zdołali z grubsza opanować chaos. Teoretycznie to ja jestem szefem strony, ale ostatnimi czasy tak się rozrośliśmy, że łatwo stracić rachubę. Kiedyś byłem tylko ja, George i Buffy. Teraz zatrudniamy ludzi, z których połowy nigdy nie spotkałem i chyba nigdy nie spotkam. Dzięki Bogu mamy Mahira. Bez niego dawno byśmy upadli i wylądowali na peryferiach, ledwo wiążąc koniec z końcem. Mahir zarządza reklamą i handlem, tak jak kiedyś George, i wszystkie rachunki jakimś cudem zostają zapłacone w terminie. Nawet te za amunicję dla Irwinów, która ‒ wiem to z doświadczenia ‒ potrafi być naprawdę droga. ‒ Jakiś temat okazał się gorący? ‒ zapytał Alaric. ‒ Nie bardzo, ale nie jest źle. Założę się, że jutrzejsza wycieczka w teren skończy się niezłą

rozróbą. ‒ Odłożyłem laptopa na stolik nocny, a potem przeciągnąłem się mocno, aż strzeliło mi w kościach. ‒ Teraz się trochę prześpię, bo jutro znowu w ramach obowiązków zawodowych trzeba będzie ryzykować życie. U ciebie wszystko pod kontrolą? ‒ Pod kontrolą. Napiszę kilka postów o etyce medycznej i braku nadzoru wyższego szczebla. Wydaje mi się, że zanim skończę, Mahir już wstanie, i pójdę spać, dopiero jak z nim pogadam. ‒ Jako szef działu Newsie Mahir był bezpośrednim przełożonym Alarica i to on akceptował jego wpisy. Dobrze im się współpracowało, całe szczęście. Nie wiem, jak bym sobie poradził, gdyby się nie lubili. Chyba bez przerwy waliłbym pięściami w ścianę, aż w końcu by się uspokoili i zaczęli grzecznie się zachowywać. Nigdy nie umiałeś pracować z ludźmi, stwierdziła George tonem, który jakimś cudem był jednocześnie szorstki i czuły. ‒ To ty byłaś od gadania ‒ wymamrotałem i zamknąłem oczy, zapadając się w zbyt miękki hotelowy materac. Stukanie klawiatury Alarica było kojące i dodatkowo pomagało mi się zrelaksować. Kiedyś z George'em często dzieliliśmy właśnie taki pokój, a jedno z nas spało, podczas gdy drugie pracowało, więc ciche staccato klawiszy oznaczało, że można bezpiecznie spać. Ciii, upominała mnie George. Musisz trochę odpocząć. Przemęczasz się. ‒ Uczyłem się od mistrza. ‒ Westchnąłem, powoli i dokładnie opróżniając płuca z powietrza. Gdzieś w połowie wydechu świat zniknął, a ja zapadłem w sen. Tamtej nocy w moich snach George miała miedziane oczy, których nie musiała chować za ciemnymi szkłami. Szliśmy w promieniach słońca i nie musieliśmy się niczego bać. Wszystko było doskonałe. Takie sny są najgorsze, bo przecież nie można ich śnić wiecznie. Obudził mnie ostry, słodko-metaliczny zapach smaru do broni. Zdołał przeniknąć cały pokój, tłumiąc mniej intensywne zapachy tostów i tłustego hotelowego bekonu z indyka. Potarłem powieki wierzchem dłoni, a potem podniosłem się i mrużąc oczy, dojrzałem postać na drugim końcu łóżka. ‒ Już się bałam, że będziesz spać, aż znowu zostaniemy zaatakowani ‒ skomentował żeński głos. Przez sekundę wydawało mi się, że to George, ale tylko przez sekundę. Becks zauważyła wyraz mojej twarzy i zmarszczyła czoło, pytając: ‒ Widzisz coś obrzydliwego, Mason? Czy wkurzyłeś się, że przerywam ci twój sen dla poprawienia urody? ‒ Niektórzy z nas go nie potrzebują, Atherton. ‒ Usiadłem, sięgając po tacę obsługi hotelowej, którą ktoś uprzejmie postawił obok mojego laptopa. ‒ Co się dzieje? ‒ Alaric jest w drugim pokoju i pilnuje księżniczki, podczas gdy Maggie biega po sklepach i dzwoni do swoich ludzi. Martwi się, że zapomną nakarmić psy, jeśli im o tym nie przypomni. ‒ Becks nadal pocierała broń silikonową szmatką, likwidując ślady pozostawione przez jej palce. Rozłożyła cały sprzęt, co wyjaśniało zapach smaru w powietrzu.

‒ A sama księżniczka? ‒ Zacząłem robić kanapkę z podrabianego bekonu i suchego chleba tostowego. Nie wyglądało to szczególnie apetycznie, ale byłem tak głodny, że miałem to gdzieś. ‒ Od rana nerwowa, nic nowego. ‒ Becks zaczęła pakować swoje rzeczy. ‒ To dobry dzieciak, ale trzeba się nią zajmować. Powinniśmy znaleźć jej jakąś bezpieczną miejscówkę i niech ktoś inny się o nią martwi. ‒ Może się nam jeszcze przydać, a poza tym dlaczego „dzieciak"? Przecież jest w twoim wieku. Potrzebujemy jej, przynajmniej na razie. ‒ Chciałabym być tego tak samo pewna jak ty. ‒ Myślałem, że to ty zaczynałaś jako Newsie. ‒ Ugryzłem kanapkę i przełknąłem, a potem powiedziałem: ‒ Wie rzeczy, o których nie mamy pojęcia, a w najgorszym z najgorszych przypadków może nam się przydać jej znajomość rozkładu pomieszczeń w CZKC. Nie wiem, kto wytropił ją w Oakland, ale może był na tyle głupi, że nie wykasował jej skanów optycznych i odcisków palców z bazy danych. Wszyscy myślą, że nie żyje, prawda? Więc po co marnować pieniądze na rekonfigurację, skoro nie jest potrzebna? Becks mrugnęła, a potem przyznała: ‒ Nie pomyślałam o tym. ‒ To dlatego ja tu jestem szefem. ‒ Kropla tłuszczu kapnęła mi na piersi. Syknąłem i starłem ją, zdając sobie sprawę, że udało mi się w nocy jakoś zdjąć koszulkę. To naprowadziło mnie na bardzo istotną kwestię: czy miałem na sobie spodnie? ‒ Kelly ma nam jeszcze coś do powiedzenia i powie nam to. Damy jej trochę czasu, żeby zrozumiała, że nie ma innego wyjścia. ‒ Nie podoba mi się to. ‒ Nie musi. Słuchaj, niemal na pewno nie ufam doktorowi Wynne'owi, ale nadal muszę przyznać, że to świetny lekarz, a ona z nim pracowała. Może nie jest najlepsza w przekazywaniu informacji, ale przecież wiele ryzykowała, żeby nam pomóc. To chodzący trup. Nie ma już nic do stracenia. A to czyni ją doskonałym sprzymierzeńcem. ‒ A także doskonałą kandydatką na samobójczynię. ‒ Becks wstała, zabierając ze sobą swój sprzęt. ‒ Ile czasu potrzebujesz, żeby się przygotować? ‒ Daj mi dwadzieścia minut na prysznic i przebranie się. Chcemy, żeby CZKC nas wpuściło, prawda? ‒ Posłałem jej swój najlepszy uśmiech ulubieńca kamery. Becks przewróciła oczami, najwyraźniej niewzruszona, i wyszła z pokoju, głośno tupiąc. Drzwi za nią zatrzasnęły się. Wyskoczyłem z pościeli, z ulgą zauważając, że nadal mam na sobie jeansy. Przypadkowe obnażanie się przed koleżankami z pracy nigdy nie należało do moich ukrytych zainteresowań. Hotel może i był nędzny, ale miał przynajmniej prysznic z funkcją pełnego odkażania, z dodatkowym zestawem do sterylizacji odzieży dla gości, którzy nie mieli jej przy sobie

wystarczająco dużo. Miłe udogodnienie, z którego zapewne rzadko korzystano. Rozebrałem się i wrzuciłem ubrania do sterylizatora, a potem wskoczyłem pod prysznic i uruchomiłem tryb odkażania. W tym samym momencie spryskała mnie podgrzana mieszanka związków sterylizujących, antyseptyków na bazie wybielacza oraz czegoś, co pachniało jak tani cytrynowy środek dezynfekujący. Zacisnąłem powieki i zacząłem się szorować. To wybielacz sprawił, że jasne pasemka stały się tak popularne. Dla niektórych ludzi to wręcz oznaka bezpieczeństwa: „Patrzcie, już tyle razy przechodziłem odkażanie, że moje włosy straciły naturalny kolor". George tego nienawidziła. Przynajmniej dwa razy w miesiącu farbowała włosy z powrotem na ciemny brąz i warczała na każdego, kto ośmielił się powiedzieć, że zachowuje się jak baba. Zawsze podobał mi się zapach jej farby, jednocześnie kwaśny i słodki. Zupełnie jak George. Prysznic zakończył odkażanie kilka sekund po tym, jak sterylizator zasygnalizował koniec pracy i znowu mogłem bezpiecznie nosić moje ubrania przy ludziach. Osuszyłem się, ubrałem i wróciłem do głównego pokoju, gdzie Alaric czekał już na mnie, niepokojąco i niezamierzenie imitując Becks. ‒ Gotowy do wyjścia? ‒ zapytał. ‒ Gotowy, by zostać? ‒ odparowałem. Ku mojemu zaskoczeniu pokręcił głową i powiedział: ‒ Nie. Rozmawialiśmy o tym z Maggie. Chcemy wziąć vana i Doktorka z powrotem do domu, kiedy wy będziecie w CZKC. ‒ Dlaczego? ‒ zapytałem, podchodząc do laptopa, żeby go wyłączyć i spakować. ‒ Maggie długo nie była u siebie i zaczyna się robić nerwowa, a ja wolałbym nie siedzieć w mieście, gdy wy wybierzecie się na swoją przejażdżkę. ‒ Alaric wzruszył ramionami. ‒ Może jestem przewrażliwiony, ale jeśli coś pójdzie nie tak, nie chcę doktor Connolly tak blisko oddziału CZKC. ‒ Boisz się, że do nich ucieknie? Założę się, że ten statek już odpłynął. ‒ Boję się, że przyjdą i nam ją zabiorą. Zamarłem, zamykając etui laptopa. ‒ Cholera. W ogóle o tym nie pomyślałem. Naprawdę myślisz, że jest takie ryzyko? Nawet po tym, jak spaliliśmy jej pierwszy dowód? ‒ To zależy, czy jest przynętą i wiedzie nas w pułapkę, czy naprawdę wysłano ją, bo ktoś zabija naukowców z CZKC. ‒ Alaric wzruszył ramionami. ‒ W każdej instytucji liczącej co najmniej kilka działów pojawią się konflikty wewnętrzne. Nie wydaje mi się, żeby Doktorek miała zamiar wbić nam nóż w plecy, a to z kolei oznacza, że dopóki nie wyjedzie z Portland, grozi jej, a przy okazji nam, niebezpieczeństwo. ‒ Cholera. ‒ Zaśmiałem się, kręcąc głową, i wcisnąłem laptopa do torby. ‒ Podziwiam twoją logikę. Dobra, zabieraj Maggie i Doktorka z powrotem. My z Becks dołączymy do was, jak wrócimy

z CZKC. Oczywiście zakładając, że nie zastrzelą nas na powitanie. Jeśli nie odezwiemy się do piątej po południu... ‒ Zawahałem się i po chwili dokończyłem: ‒ Uciekajcie. Zrozumiano? ‒ Zrozumiano. ‒ Alaric wstał, podnosząc własnego laptopa. ‒ Trochę w starym stylu, co nie, szefie? ‒ Masz na myśli pakowanie się w oczywiste niebezpieczeństwo z otwartymi oczami, z kamerą w jednej ręce i spluwą w drugiej? ‒ Posłałem mu przelotny uśmiech. ‒ Jak za starych czasów. ‒ Szkoda, że... ‒ Urwał, a potem dokończył nieprzekonująco: ‒ No, w każdym razie, uważajcie tam na siebie z Becks, dobra? Kiwnąłem głową. ‒ Postaramy się. Szerokiej drogi. ‒ Dzięki. Maggie, Becks i Kelly czekały na korytarzu. Becks uśmiechnęła się do mnie. ‒ Zgadzasz się na ten plan? ‒ Naprawdę nie musicie spiskować za moimi plecami ‒ powiedziałem, kręcąc głową. ‒ To dobry plan, a ja zawsze popieram dobre plany. Maggie, chcę, żebyś pisała do Mahira co dwadzieścia minut, dopóki nie dotrzecie do domu, słyszysz? ‒ Żaden problem ‒ zgodziła się. Łapiąc Kelly za łokieć, dodała: ‒ Chodź. Wynośmy się stąd, zanim komuś coś się stanie. ‒ I stracimy okazję do takiej rozróby? ‒ zapytała Becks i odwróciła się, żeby poprowadzić nas przez korytarz i do wyjścia z hotelu. Patrząc na odjeżdżającego vana, poczułem się dziwnie odrętwiały, jakbym już nigdy nie miał ich zobaczyć, jakby to był koniec, a nie kolejny krok ku odkrywaniu prawdy o śmierci George'a. Stałem bez ruchu na parkingu, wpatrując się w odjeżdżający samochód i czując, że w gardle rośnie mi gula. ‒ Hej. ‒ Becks trąciła mnie w łokieć. Odwróciłem się w jej stronę. Uniosła brwi. ‒ Wszystko w porządku? Zmusiłem się do uśmiechu. ‒ Jak zawsze. Gotowa, żeby jechać i wkurzyć CZKC? ‒ No wreszcie, Shaun ‒ powiedziała, trzepocząc kokieteryjnie rzęsami. ‒ Myślałam, że już nigdy nie zapytasz. ‒ Odwróciła się i ruszyła w stronę motocykla. Po chwili poszedłem jej śladem. Oddział CZKC w Portland miał własny zespół dużych, czystych jak łza niskich budynków pomalowanych na biało, które można by łatwo przerobić na szpital albo uczelnię medyczną. Z daleka wyglądały przyjaźnie i zachęcająco, jakby przeprowadzanie w nich regularnych badań było wręcz

przyjemnością. To pierwsze wrażenie pryskało, gdy dostrzegało się drut kolczasty na szczycie okalającego cały obiekt ogrodzenia albo małe, żółto-czarne znaki, które ostrzegały, że jest on podłączony do prądu. Przed Powstaniem użyliby niskiego napięcia i wsparli ochronę psami. Po Powstaniu, no cóż, pewnie podkręcali do oporu pod byle pretekstem. Kiedy zatrzymałem się przed budką strażnika, ręce Becks nadal oplatały mnie w pasie. Była to mała, niczym niewyróżniająca się metalowa budka i nie dało się poznać, czy była automatyczna, czy sterowana ręcznie. Podniosłem swój dowód, ostrożnie pokazując obie ręce, i powiedziałem: ‒ Shaun Mason, „Przegląd Końca Świata", oraz Rebecca Atherton, jak wyżej. ‒ Proszę włożyć dokument tożsamości przez okienko ‒ poinstruowała maszyna. Zaraz obok głośnika otworzyło się z sykiem rzeczone okienko. Wsunąłem tam nasze dowody, a ono po chwili zamknęło się. ‒ Proszę czekać. ‒ Dobrze, że to mówisz, bo serio chciałem się zmyć i zostawić wam swój dowód ‒ wymamrotałem. Shaun, ostrzegła George. Becks uszczypnęła mnie w kark. ‒ Tożsamość została potwierdzona ‒ ogłosiła budka. Okienko znowu się otworzyło, pozwalając mi na wyjęcie dokumentów. W tym samym czasie brama zaczęła się rozsuwać. ‒ Proszę przejść dalej na badania krwi i przeszukanie. ‒ Uwielbiam CZKC ‒ powiedziałem, podając Becks jej dowód i wciskając pedał gazu. Od tego momentu procedura wyglądała dokładnie tak, jak zagroził ‒ przepraszam, „poinformował" ‒ strażnik. Trafiliśmy przed drugą bramę jakieś dziesięć metrów dalej, lecz tej pilnowali mężczyźni ubrani w kamizelki kuloodporne i ściskający karabiny. Oprócz nich czekały na nas także dwa testery. Oboje przeszliśmy badania krwi, pozbawiając strażników okazji do użycia trzymanej kurczowo broni, a potem pojechaliśmy do trzeciej stacji, gdzie znajdowały się skanery optyczne. ‒ Uznałbym to za przesadę, gdybym dopiero co nie był u Maggie ‒ wyszeptałem do Becks, która prychnęła cichym śmiechem. A jednak nie żartowałem; wcale bym się nie zdziwił, gdyby się ukazało, że systemy bezpieczeństwa Maggie i CZKC zaprojektowała ta sama firma. Jej rodzinę na pewno byłoby na to stać, a nigdy nie wahali się przed wydaniem kilku dodatkowych dolarów na odrobinę bezpieczeństwa więcej. W końcu, po przejściu całej gamy testów, pozwolono nam wjechać na parking CZKC, gdzie zająłem miejsce przeznaczone dla gości, podpisane dużymi, żółtymi literami. Becks zsiadła, a potem zdjęła kask i sięgnęła po szczotkę do włosów, a ja w tym czasie stawiałem motocykl na nóżce. Becks czesała się energicznie, poprawiając fryzurę według tajnych kobiecych zasad, którymi nie podzieliła się ze mną nawet George.

‒ Wyglądasz nieźle, a już zwłaszcza na tego rodzaju wizytę ‒ powiedziałem, wieszając swój kask na kierownicy. ‒ Nikt nawet nie spojrzy na twoje włosy. Becks posłała mi lodowate spojrzenie. ‒ Ty tak twierdzisz ‒ rzuciła sztywno. ‒ Ja przekonałam się już, że ładna fryzura może reporterce otworzyć wiele drzwi. A już na pewno dbanie o to, żebym nie wyglądała jak tuż po wstaniu z łóżka, nie zaszkodzi naszym statystykom. Musiałem przyznać jej rację: Becks przywiązywała większą uwagę do swojego wyglądu niż jakikolwiek inny ze znanych mi Irwinów, a zarabiała dla naszej strony znacznie więcej niż ja. Miała włosy dłuższe, niż nakazywały względy bezpieczeństwa, a jasne i ciemne pasemka przydawały jej brązowym im egzotycznego blasku, zwłaszcza w świetle, w którym zazwyczaj była filmowana. Gdy wzięło się pod uwagę również naturalnie zielone oczy i słabość do obcisłych koszulek, cóż, nietrudno zgadnąć, dlaczego osiemdziesiąt procent jej odbiorców stanowili przedstawiciele płci męskiej. O wiele bardziej dziwiło mnie, że chyba jej się to podobało. Nigdy tego nie zrozumiem. Daj jej się uczesać i ruszajmy się, powiedziała George. ‒ Jasne ‒ stwierdziłem, wyciągając swój sprzęt z bagażu przy siedzeniu szybciej, niż to było konieczne. ‒ Słucham? ‒ zapytała Becks. ‒ Nic, nic. ‒ Dobra. ‒ Wsunęła szczotkę z powrotem do torby. ‒ Skończyłam. ‒ Serio? ‒ Uniosłem brwi, taksując ją. ‒ Jesteś pewna, że nie musisz przypudrować noska, zanim wejdziemy? Becks posłała mi promienny uśmiech, który w najmniejszym nawet stopniu nie maskował nutki sarkazmu w głosie, kiedy powiedziała: ‒ Nie. Formuła mojego tuszu sprawia, że zostaje na rzęsach przez dwadzieścia cztery godziny w czasie ulewnego deszczu w warunkach bojowych. Cień do powiek mogę zmyć praktycznie tylko kwasem, a szminka jest tak trwała, że nie widziałam naturalnego koloru swoich ust od czasu, gdy skończyłam piętnaście lat. Już bardziej gotowa być nie mogę. ‒ Jestem pewien, że ludzie z CZKC będą wniebowzięci, kiedy się dowiedzą, że tak się dla nich postarałaś ‒ powiedziałem i ruszyłem ścieżką wielkimi, żółtymi literami oznaczoną jako wejście. Przynajmniej ten napis umieszczono na specjalnym znaku, a nie namalowano bezpośrednio na chodniku. Becks nieelegancko pociągnęła nosem i ruszyła moim śladem. Po wszystkich testach, których wymagano przy bramie na parking, do drzwi CZKC w Portland można było podejść praktycznie bez przeszkód. Czyste szkło, nawet niezbrojone ‒ oto całe CZKC. Gdyby zainfekowani dotarli aż tutaj, oznaczałoby to, że miasto jest już stracone, więc po co

marnować pieniądze, które można wykorzystać do czegoś innego? To w końcu naukowcy. Oni nie czują potrzeby trwonienia publicznych funduszy na ozdóbki. W skład tych ozdóbek wchodziły meble do frontowego holu. Kiedy weszliśmy do środka budynku, owionął nas podmuch przyjemnie chłodnego, klimatyzowanego powietrza. Wnętrze urządzono tak nijako, że równie dobrze mogło być nieużywanym planem filmowym. Podłogę wyłożono czarnym marmurem, a na pobielonej ścianie wisiał duży znak ze stali, który informował, że jest się w Oddziale Centrum do Zwalczania i Kontroli Chorób w Portland. ‒ To już wiem, dzięki ‒ wymamrotałem, idąc łukiem w stronę jedynego mebla w pomieszczeniu, czyli błyszczącego, futurystycznego biurka recepcjonisty. Sama recepcjonistka też była lśniąco-futurystyczna; prawdopodobnie chciała pasować do swojego miejsca pracy. Włosy miała spięte w kok tak ciasny, że wyglądał jak przylepiony, żakiet był nienagannie skrojony, a oczy za szkłami w czarnych oprawkach patrzyły na nas zimno. ‒ Nazwiska i zawody? ‒ zapytała, kiedy podeszliśmy bliżej. Jej palce nie zatrzymały się na klawiaturze nawet na chwilę; kobieta otaksowała nas wzrokiem i najwyraźniej uznała za mało istotnych. ‒ Pracujemy dla „Przeglądu Końca Świata" i chcielibyśmy porozmawiać z dyrektorem ‒ powiedziałem łagodnie, pochylając się nad krawędzią biurka i pokazując jej swój dowód. Becks zrobiła to samo, ale bez cienia uśmiechu. ‒ Proszę się nie martwić, możemy poczekać, jeśli będzie trzeba. Recepcjonistka posłała nam kolejne ukradkowe, lodowate i taksujące spojrzenie, a potem zapytała: ‒ A w jakiej sprawie, proszę pana? ‒ To „proszę pana" było niechętne, wypowiedziane wyłącznie dla formalności, żeby z jakiejś wyimaginowanej listy „prawidłowa procedura" dało się odhaczyć kolejną pozycję. ‒ To już wyjaśnimy sobie z dyrektorem ‒ powiedziała Becks. ‒ Rozumiem. ‒ Recepcjonistka prychnęła. ‒ Jeśli chcą państwo umówić się na spotkanie, jestem pewna, że uda nam się znaleźć jakiś termin w przyszłym tygodniu. A tymczasem... ‒ W przyszłym tygodniu? Poważnie? Fantastycznie. ‒ Wyprostowałem się, uderzając dłonią o brzeg biurka dla lepszego efektu, a widok podskakującej z zaskoczenia kobiety nieznacznie mnie rozbawił. ‒ Dobra, Becks, ty zacznij ustawiać kamery, a ja sprawdzę oświetlenie, żeby znaleźć najlepsze miejsce do filmowania. ‒ Słucham? ‒ Recepcjonistka uniosła się delikatnie z krzesła, prezentując ołówkową spódnicę, skrojoną tak samo starannie jak żakiet. Zacząłem się zastanawiać, czy krochmali sobie majtki, żeby ich nadmierna miękkość nie psuła efektu. ‒ Co się tu dzieje?

‒ Cóż, to przecież budynek państwowy, prawda? ‒ zapytałem niewinnie. ‒ Co oznacza, że jako obywatele tego kraju mamy pełne prawo w nim przebywać, niezależnie od powodu, o ile nie przeszkadzamy nikomu w pracy i nie dokonujemy aktów wandalizmu, czyż nie? Nie musimy się wcześniej umawiać, o ile nie zostanie ogłoszony stan wyjątkowy. ‒ Tak, ale... ‒ Dlatego będziemy nadawać na żywo z holu, dopóki nie spotkamy się z dyrektorem. Niech szanowni mieszkańcy Portland... ale też i całego świata, czyżbym zapomniał wspomnieć, że jesteśmy jedną z najpopularniejszych stron informacyjnych? Ach, najwyraźniej pominąłem ten szczególik przy oficjalnej prezentacji... więc niech zobaczą, jak cudownie CZKC radzi sobie z przyjmowaniem gości. ‒ Wydaje mi się, że możemy postawić kamery tutaj ‒ powiedziała Becks, celując palcem w pierwszy lepszy skrawek podłogi. ‒ Tak nie można! ‒ rzuciła recepcjonistka. Wydawała się wstrząśnięta. Biedactwo. Przy takiej fryzurze próby zmiany wyrazu twarzy mogły się źle skończyć. ‒ Bardzo przepraszam, nastąpiło małe... to wszystko jest nieporozumieniem, proszę dać mi chwilę i zaraz będą państwo mogli porozmawiać z dyrektorem Swensonem. ‒ Dzięki ‒ rzuciłem i posłałem jej szeroki uśmiech. ‒ Luz, Becks, możesz na razie darować sobie ustawianie sprzętu. ‒ Jasne ‒ powiedziała Becks. Znowu założyła torbę na ramię. Patrzyliśmy, jak coraz bardziej wstrząśnięta recepcjonistka podnosi słuchawkę i coś szepcze, starannie osłaniając mikrofon dłonią, jakby to w jakiś magiczny sposób miało sprawić, że nie usłyszymy rozmowy. No dobra, trochę podziałało i większości słów nie dało się rozpoznać, aczkolwiek byłem prawie pewien, że usłyszałem coś o „szalonych reporterach" i „groźbach". Właściwie to nawet dobrze oddawało sedno sytuacji i mogło pomóc dyrektorowi zorientować się, z czym ma do czynienia. Nic go nie może przygotować na twoje przybycie, rzuciła George. ‒ Komplemenciara ‒ wymamrotałem. Recepcjonistka spojrzała na mnie uważnie, nadal przykrywając słuchawkę. Uśmiechnąłem się do niej. Szeroko. Znowu odwróciła wzrok. ‒ Tak, proszę pana. Oczywiście, proszę pana ‒ powiedziała i rozłączyła się, a potem, nie patrząc w naszą stronę, dodała: ‒ Dyrektor Swenson jest już w drodze i przeprasza za wszelkie niedogodności, na które byli państwo narażeni. ‒ Nie ma sprawy ‒ rzuciłem. Recepcjonistka nie skomentowała. Pochyliła się nieznacznie do przodu i garbiąc się lekko, skupiła uwagę z powrotem na komputerze. Zrozumiała, że jesteśmy zbyt prawdziwi, żeby mogła zignorować naszą obecność, ale najwyraźniej i tak miała zamiar spróbować. Odchyliłem się na piętach, pozwalając jej na tę zabawę. Czasami trzeba nagiąć zasady dobrego wychowania, ale w

pewnym momencie zaczyna się już zwyczajna złośliwość. Staram się nie przekraczać tej granicy, gdy nie jest to konieczne. Nie minęło nawet pięć minut, kiedy w holu dało się słyszeć energiczne kroki, a zza rogu wyszedł nienagannie ubrany mężczyzna w białym fartuchu. Wyglądał jak typowy biurokrata średniego szczebla z pierwszej lepszej korporacji w tym kraju: szare spodnie zapewne z jakiegoś kosmicznie drogiego naturalnego materiału, biała koszula, stateczny niebiesko-zielony krawat i dokładnie wypolerowane czarne buty. Nawet jego fartuch wyglądał, jakby został uszyty na miarę. Jeśli w tym sezonie CZKC znalazło się pod kreską, ubiór dyrektora zdecydowanie na to nie wskazywał. Nie odczuł też tego jego chirurg plastyczny. Włosy dyrektora były gęste i wystylizowane, ale zupełnie siwe, a pozbawiona zmarszczek skóra napinała się w sposób charakterystyczny dla pięćdziesięciolatków, którzy wydają fortunę, żeby udawać dobrze zachowanych trzydziestoparolatków. Podszedł do biurka recepcjonistki ze spokojną pewnością kogoś, kto wszystko ma pod absolutną kontrolą. Wyciągnął do mnie rękę. ‒ Shaun Mason, jak mniemam? ‒ Zgadza się. ‒ Uścisnąłem jego dłoń. Chociaż byłem wytrenowany w kontaktach z obcymi, niezbędnych w moim zawodzie, czułem, że coś jest nie tak. Nie powinno się dotykać ludzi, których się nie zna, o ile nie potwierdzili swojego statusu negatywnymi wynikami badania krwi, a nawet może i wtedy nie. ‒ A to moja koleżanka, Rebecca Atherton. Pracuje w naszym dziale informacji czynnej. ‒ Ach, w dziale Irwinów ‒ powiedział mężczyzna, zabierając rękę i odwracając się w stronę Rebekki. Jego wzrok przesunął się z twarzy na resztę ciała, potem wrócił do twarzy, a wszystko to bez wahania i choćby śladu wstydu. ‒ Zawsze lubiłem to określenie. Irwini, spadkobiercy świętej pamięci Steve'a Irwina. Zmarł w terenie, jak państwo wiedzą. Dokładnie tak, jak zawsze sobie tego życzył. ‒ Co ty nie powiesz, palancie ‒ wymamrotała Becks. ‒ Właściwie, proszę pana, wydaje mi się, że wolałby umrzeć we śnie, gdzieś koło setnych urodzin, ale to już bez znaczenia. ‒ Było w nim coś takiego, że dostałem gęsiej skórki. Może przez to, jak patrzył na Becks. A może to przez ton jego głosu, który był tak śliski, że mógłby nim naoliwić zardzewiałą piłę. ‒ Dyrektor Swenson, jak mniemam. ‒ W istocie. Przepraszam, że musieli państwo czekać. Następnym razem prosimy uprzedzić o wizycie. Dzięki temu unikniemy opóźnień. Jasne, bo w ogóle nas nie przepuścicie przez bramę. Zapanowałem nad wyrazem twarzy i powiedziałem: ‒ Zapamiętam na przyszłość. Jeśli jednak nie ma pan nic przeciwko, razem z koleżanką byliśmy

akurat w okolicy i chcieliśmy zadać panu kilka pytań. Osobiście, stąd ta wizyta. Czy moglibyśmy gdzieś porozmawiać? Na twarzy dyrektora pojawił się przelotny grymas zakłopotania, ale zniknął w mgnieniu oka. ‒ Oczywiście ‒ odrzekł gładko. ‒ Proszę pójść za mną. Zdaje się, że jedna z sal konferencyjnych jest wolna. Dziękuję, panno Lassen. Recepcjonistka ‒ panna Lassen ‒ kiwnęła głową i widać było, że poczuła wielką ulgę, gdy dyrektor Swenson odwrócił się i odszedł, zostawiając hol za plecami. Może nie udało jej się powstrzymać nas przed wejściem, ale przynajmniej przestaliśmy być jej problemem. Spojrzeliśmy z Becks po sobie, wzruszyliśmy ramionami i ruszyliśmy za dyrektorem, potem minęliśmy róg i weszliśmy w niczym niewyróżniający się korytarz, który zdawał się ciągnąć przez prawie kilometr. Dyrektor Swenson minął trzy identyczne pary drzwi i zatrzymał się przy czwartych, przyciskając kciuk do małego czujnika. Lampka nad drzwiami zmieniła kolor z czerwonego na zielony i mogliśmy wejść do środka. ‒ Od tego miejsca będziecie potrzebować badań krwi oraz osoby upoważnionej, żeby otworzyć jakiekolwiek drzwi, nawet te do łazienki ‒ powiedział przesadnie uradowany. ‒ Radzę nie oddalać się bez eskorty. ‒ Będę o tym pamiętać, gdy zachce mi się siku ‒ wymamrotała Becks, więc spojrzałem na nią podejrzliwie, a ona w odpowiedzi spiorunowała mnie wzrokiem. Zabawne, zazwyczaj to ty wszystkich wkurzasz, rzuciła George. Ugryzłem się w język i weszliśmy za dyrektorem Swensonem do jednego z długich białych korytarzy, tak charakterystycznych dla wszystkich oddziałów CZKC. Zupełnie jakby bali się wydawać pieniądze na dekorację wnętrz, skoro w każdej chwili może się okazać, że muszą wszystko zlać wybielaczem. Nie spotkaliśmy po drodze żadnych lekarzy, chociaż mijaliśmy kilka dużych „okien", przez które dało się zajrzeć do pustych pokoi dla pacjentów. Białe ściany, białe łóżka, białe podłogi ‒ wszystko białe. Obudziłem się kiedyś w jednym z takich pokoi, kiedy ludzie z CZKC zabrali nas z drogi do Memphis. Myślałem, że umarłem i trafiłem do sterylnych zaświatów. Dyrektor Swenson zatrzymał się przed drzwiami, które wyglądały dokładnie tak samo jak każde inne w tym budynku, nie licząc wbudowanego w ścianę obok sporego, bardziej zaawansowanego urządzenia do badań. ‒ Cały cykl zajmuje około piętnastu sekund ‒ tłumaczył dyrektor, przyciskając palec do panelu. ‒ Kiedy wejdę do środka, drzwi zostaną zamknięte, a urządzenie się zresetuje. Nie próbujcie przechodzić bez badania. Wolałabym nie przeprowadzać dzisiaj blokady całego budynku. ‒ Spoko ‒ powiedziałem. ‒ Znamy się na swojej robocie. Lampka nad drzwiami zaczęła świecić na zielono, a przejście otworzyło się z hydraulicznym

sykiem, uwalniając dyrektora Swensona od obowiązku udzielenia odpowiedzi. Uniósł tylko brew i przekroczył próg. Drzwi zamknęły się za nim posłusznie. ‒ W skali od jednego do dziesięciu, jak bardzo to jest głupie? ‒ zapytała Becks, przyciskając kciuk do panelu. Dziesięć, powiedziała George. ‒ Och, najwyżej pięć ‒ rzuciłem i uśmiechnąłem się radośnie. ‒ Nie przejmuj się. Przecież my tylko chcemy zadać naukowcom kilka pytań o naukę. Oni to lubią. ‒ Jasne ‒ stwierdziła Becks bez przekonania, kiedy lampka zaświeciła na zielono i drzwi otworzyły się z sykiem. Przeszła przez próg. ‒ Hej, George ‒ wymamrotałem, przyciskając dłoń do urządzenia. ‒ Patrz na to.

Kiedy mówienie prawdy staje się aktem terroryzmu? W którym momencie kłamstwo staje się aktem litości? Czy okrucieństwem jest powiedzenie rodzicom, że ich dziecko umrze, nawet jeśli to prawda? Czy uprzejmością jest powiedzenie ofierze wypadku, że odzyska zdrowie, chociaż wszystkie przesłanki wskazują na coś innego? Gdzie znajduje się granica między szczerością a szkodą, kłamstwem a przyzwoitością, dezinformacją a złośliwością? Nie wiem. Nawet najmądrzejsza gra słów na świecie w żaden sposób nie odpowie na te pytania. Przykro mi. Szkoda, że nie jest inaczej. Jedno wiem: nawet najlepsze zamiary nie sprawią, że kłamstwo zmieni świat albo przygotuje cię na to, co ma nadejść. Ofiara wypadku umrze bez względu na to, czy ktoś obieca jej zdrowie, ale rodzice umierającego dziecka mogą przygotować się na to, co nieuniknione, i może jeszcze bardziej docenią te ostatnie dni. Mówienie prawdy wyposaża ludzi w oręż przeciwko światu zbyt okrutnemu, by walczyć z nim prostymi kłamstwami. A jeśli prawda sprawia, że świat staje się mniej przyjemny niż wcześniej, to i tak niska cena. Wydaje mi się, że jesteśmy to winni światu ‒ i, co więcej, samym sobie ‒ powinniśmy dać szansę prawdzie, by mogła zrobić to, w co ludzie wierzą, że zrobić może. Niech prawda, korzystając z danej jej szansy, nas wyzwoli. ‒ ze Świata według Kwonga, bloga Alarica Kwonga, 16 kwietnia 2041

Mieliśmy dzisiaj kolejne spotkanie z senatorem. Zaraz ruszamy w trasę, a on chciał się upewnić, że wszyscy zdajemy sobie sprawę, jakie role pełnimy w jego kampanii. Wydaje mi się, że wątpi w trzeźwość naszych umysłów w obecnej sytuacji i szczerze mówiąc, ma rację. Shaun prawie do nikogo się nie odzywa, w tym do mnie, a Buffy po prostu milczy. Nadal raz po raz oglądam nagrania z ataku, szukając czegoś, co mogliśmy przeoczyć, a co mogłoby nas naprowadzić na trop odpowiedzialnych za to wszystko ludzi. Kiedy zgłaszałam naszą kandydaturę, myślałam, że robię to dla nas. Myślałam, że w ten sposób zaistniejemy i że głosząc prawdę, uda nam się zmienić świat. Myślałam, że robię dobrze. Ale teraz patrzę, jak Shaun uderza pięściami o ścianę, a sen nie przynosi mi już wytchnienia i

zwyczajnie marzę o tym, by wszystko cofnąć. Chciałabym móc to wszystko cofnąć. Jestem zmęczona i chcę do domu. Ale och, Boże, tak bardzo się boję, że nie wszyscy wrócimy żywi. ‒ z Pocztówek ze Ściany, zapisków Georgii Mason, opublikowanych 18 kwietnia 2041

Trzynaście Sala konferencyjna CZKC pasowała wystrojem do estetyki, jakiej oczekiwałem: biały na białym na białym. Zupełnie jakby spojrzeli na stroje amerykańskich pielęgniarek z drugiej wojny światowej i stwierdzili „tak, to jest to". A może spryskiwali to miejsce wybielaczem tak często, że nie chcieli więcej płacić za regularne odmalowywanie mebli. Bez względu na motywację, połączenie białych ścian z białą wykładziną oraz szklanym blatem stołu konferencyjnego i krzeseł pokrytych białą sztuczną skórą sprawiało, że czułem się niechlujny i niedomyty. Pracownicy CZKC chyba często brali prysznic, żeby pozbyć się wrażenia, że są zbyt brudni, by dotykać mebli. Dyrektor Swenson poszedł na drugi koniec stołu konferencyjnego, żeby usiąść przy jego szczycie. Typowa zagrywka samca alfa. Gest miał mówić: „to należy do mnie i ja jestem tu szefem" i aż zdziwiłem się, że nie uniósł nogi i niczego nie obsikał. Uryna to naturalny środek dezynfekcyjny, prawda? To by wyjaśniało, jak udaje im się utrzymać taką biel. Ruszyliśmy z Becks jego śladem jak mali, posłuszni słudzy. Usiedliśmy obok siebie po lewej stronie stołu. Becks zajęła miejsce bliżej dyrektora. Oczywiście teoretycznie to ja pełniłem funkcję przywódcy naszej małej ekspedycji wywiadowczej, ale byłem też bliższy rzucenia się dyrektorowi do gardła, a tego chcieliśmy uniknąć za wszelką cenę. Atak na wysoko postawionego człowieka CZKC nie jest najlepszym sposobem na zdobycie tego, czego chcesz. ‒ A teraz ‒ powiedział dyrektor, zaszczycając nas swoim ojcowskim uśmiechem równie ciepłym, co sztucznym. ‒ W czym mogę państwu pomóc? Przyznaję, że trochę zdziwiła mnie ta nagła wizyta. Większość przedstawicieli mediów zazwyczaj uprzedza nas telefonicznie. ‒ Tak, bardzo nam przykro z tego powodu ‒ odparłem, nie próbując włożyć w tę wypowiedź choćby namiastki przeprosin. ‒ Zwykle tak robimy, ale niestety zostawiłem swój notes z numerami telefonów... gdzie go zostawiłem, Becks? ‒ W swoim biurze ‒ podpowiedziała Becks. Wie, kiedy i co ma powiedzieć. Tyle razem pracowaliśmy, że zdążyła się już nauczyć. ‒ Właśnie, w moim biurze. ‒ Pokazałem dyrektorowi Swensonowi zęby, naśladując jego uśmiech. Kąciki jego ust opadły, a w oczach pojawił się wyraz dezorientacji. Bardzo dobrze. Chciałem zbić go z tropu. ‒ A to trochę kłopotliwe, bo moje biuro jest... a raczej było... w Oakland, praktycznie w samym środku zbombardowanej przez was strefy. Akurat biwakowaliśmy poza

miastem, kiedy ogłoszono kwarantannę, ale nie wszyscy moi ludzie zdołali się wydostać. ‒ Rozumiem. ‒ Dyrektor Swenson odchylił się na krześle, a jego twarz nabrała wyrazu ostrożnej neutralności. Zmieszanie w oczach zniknęło, a jego miejsce zajęła wzmożona uwaga. ‒ Mieli państwo wiele szczęścia. Tamta epidemia była wyjątkowo paskudna. ‒ A do tego dziwnie szybko się rozwinęła. Czy przypadkiem CZKC nie powinno zapobiegać takim sytuacjom? ‒ zapytała Becks. Posłałem jej ostre spojrzenie. Zignorowała mnie, skupiając uwagę na dyrektorze Swensonie niczym snajper na swoim celu. Jej przyjaciele znajdowali się w zasięgu wybuchu, przypomniała George. Nie tylko Dave. Cywilni przyjaciele. Z całych sił spróbowałem się nie skrzywić. Od czasu śmierci George'a trzymałem się na uboczu, co oznaczało, że nigdy nie próbowałem poznać sąsiadów z naszej części Oakland. Becks była o wiele bardziej towarzyska. Znała pewnie wszystkich z naszego osiedla, nie tylko budynku, i mogłaby recytować nazwiska zmarłych, nie zaglądając na Ścianę. A teraz wiedzieliśmy, bez cienia wątpliwości, że CZKC było zamieszane w coś paskudnego. Jakby złożyć to wszystko razem, można powiedzieć, że ją wręcz sprowokowałem. Pytanie tylko, co teraz, skoro utknąłem w polu rażenia jej gniewu. ‒ Okazało się, że w okolicy ktoś nielegalnie hodował amerykańskie pit bull terriery, które miały brać udział w walkach psów ‒ wyjaśnił dyrektor Swenson, a głos mu nawet nie drgnął. ‒ Z tego, co udało nam się ustalić, jedno ze zwierząt zostało zainfekowane i zaatakowało pozostałe. Całe stado przypuściło szturm na właściciela, kiedy poszedł sprawdzić przyczynę zamieszania. Psy zdołały uciec, a te, które przeszły amplifikację, zaczęły zarażać ludzi z okolicy. Bardzo szybko epidemia stała się nie do opanowania. Był to podręcznikowy przykład scenariusza infekcji, z którą nie dało się wygrać. W tym tkwił problem. Podręcznikowe przykłady w rzeczywistości nie zdarzają się praktycznie nigdy. Zobaczyłem, jak Becks otwiera usta, prawdopodobnie po to, by powiedzieć dokładnie to samo. Ścisnąłem jej udo pod stołem. Wystarczająco mocno, żeby zamilkła. Spojrzała na mnie zmieszana. Postarałem się sprawiać wrażenie, że ją ignoruję, i oczyściłem gardło. ‒ Mimo wszystko miło byłoby wysłać, no nie wiem, helikopter ratowniczy czy coś, żeby zabrać ludzi z pola rażenia, ale to szczegół ‒ powiedziałem gładko, nadal mocno ściskając udo Becks. ‒ W każdym razie jestem pewien, że rozumie już pan, dlaczego nie zadzwoniliśmy wcześniej. W końcu straciliśmy numer telefonu w eksplozji i w ogóle. Wybuch nie zmiótł numeru telefonu CZKC z internetu, ale to nie miało znaczenia; moja wymówka była wystarczająco dobra, żeby dyrektor Swenson nie mógł nazwać mnie kłamcą, a jednocześnie na tyle słaba, żeby zdawał sobie sprawę, że kłamię. Widziałem, jak rozszerzają mu się

nozdrza, kiedy próbował zachować neutralny wyraz twarzy. Uśmiechnąłem się. ‒ Tak, oczywiście ‒ powiedział. ‒ A teraz proszę mi wyjaśnić, czemu zawdzięczamy tę wizytę? ‒ Żeby nakreślić tło rozmowy i upewnić się, że dobrze się rozumiemy, pamięta pan moją siostrę, Georgię Carolyn Mason? ‒ Becks skrzywiła się na dźwięk jej imienia, zapewne myśląc o mojej tendencji do utraty kontroli nad sobą za każdym razem, gdy ktoś wspomni o George'u. Tymczasem ona prychnęła gdzieś z tyłu mojej głowy, ale powstrzymała się od komentarza. To była moja impreza, więc pozwalała, żebym to ja rozsyłał zaproszenia. Dyrektor Swenson kiwnął głową. ‒ Widziałem jej akta. Jej śmierć była... każda śmierć jest tragiczna, ale to, co zdołała osiągnąć nawet po wstępnej amplifikacji, było... niesamowite. Z pewnością jest pan z niej dumny. ‒ Zginęła w terenie ‒ powiedziałem tak beznamiętnie, jak tylko mogłem. ‒ Dokładnie tak, jak zawsze chciała. ‒ Z pewnością jest to dla pana źródłem pociechy. ‒ Wydawał się mówić szczerze. Mocniej zacisnąłem dłoń na udzie Becks. Ze wszystkich sił starałem się, zabrać rękę. Becks nawet nie pisnęła, chociaż z pewnością musiało ją boleć. ‒ Szczerze mówiąc, wolałbym, żeby była żywa i wkurzona niż martwa i szczęśliwa ‒ stwierdziłem, kładąc dłonie płasko na blacie stołu, zanim znowu ścisnąłbym Becks. ‒ Skoro czytał pan jej akta, z pewnością wie pan, że cierpiała na siatkówkowe Kellis-Amberlee. ‒ Tak, zauważyłem. To wspaniałe, ile zdołała osiągnąć mimo tej niepełnosprawności. Jakimś cudem udało mi się do niego uśmiechnąć. Być może nigdy nie dowiem się, jak tego dokonałem. ‒ Wiele osiągnęła w swoim życiu, owszem. A teraz ja muszę stanąć na wysokości zdania i dokończyć to, co zaczęła. ‒ Doprawdy? ‒ Dyrektor Swenson spojrzał na mnie uważnie. ‒ A nad czym pracowała? ‒ Nad zespołem rezerwuarowym. Dzięki grupom wsparcia i listom mailingowym znała wielu ludzi... Grupy wsparcia?, zapytała George pełnym przerażenia głosem. Przecież ja nigdy nie dołączyłam do żadnej grupy wsparcia. Zignorowałem ją. ‒ ... i zauważyła tę dziwną zbieżność. ‒ To tylko moja wyobraźnia, czy dyrektor Swenson zamarł? ‒ Odniosła wrażenie, że jej przyjaciele umierali częściej niż inni. Poważnie, nawet częściej niż moi, a kumpluję się głównie z Irwinami; to przecież jak machanie wielką czerwoną płachtą przed twarzą darwinizmu. Dlatego zaczęła grzebać. ‒ Zabawne, nie przypominam sobie, żeby w aktach odnotowano jakieś jej pytania ‒ zauważył

dyrektor Swenson. Jego głos stał się zupełnie beznamiętny, ani podekscytowany, ani zimny. Był to głos człowieka, który próbuje się zdystansować od zaistniałej sytuacji. ‒ Nie pytała o nic CZKC ‒ powiedziała Becks, zanim zdążyłem otworzyć usta. Zdecydowałem, że pozwolę jej przejąć pałeczkę. Do tego rodzaju blefu miała lepsze przeszkolenie. ‒ Pomyślała, że jeśli nie ma żadnego związku między tymi zgonami, to nie powinna zawracać głowy CZKC, a jeśli okazałoby się inaczej... ‒ Zawiesiła głos, a potem wzruszyła ramionami, jakby mówiła „co na to poradzisz?", i dodała: ‒ To bardzo poważny temat. Jeśli zespół rezerwuarowy był niebezpieczny i ktoś miał to ujawnić, dlaczego nie ona? ‒ Domyślam się, że jej notatki zginęły razem z książką adresową ‒ zauważył dyrektor Swenson, patrząc wprost na mnie. ‒ Och, nie, skądże ‒ odparłem. ‒ Wręcz przeciwnie, przeczytałem je. Są co prawda trochę dla mnie za trudne, ale hej, przecież uczymy się przez całe życie, prawda? Poza tym ma rację. Śmiertelność wśród tych ludzi to czyste szaleństwo. Niektórzy z nich, statystycznie, powinni doczekać prawnuków. Co oznacza, że albo średnia ogólnej śmiertelności w tym kraju powinna być powtórnie przeliczona, bo coś tu się bardzo, bardzo nie zgadza, albo ludzie z zespołem rezerwuarowym umierają z wyjątkowym przyspieszeniem. ‒ Przywołałem swoją najlepszą minę w stylu „wielkiego głupiego Irwina" i zapytałem: ‒ Co pan o tym myśli? ‒ Cóż, skoro już pan o tym wspomina, istnieje pewna dokumentacja popierająca wnioski pańskiej siostry. Szkoda tylko, że nie porozmawiała z nami o tym przed śmiercią. Praca z nią byłaby prawdziwą przyjemnością. ‒ Dyrektor Swenson wstał, pokazując nam, żebyśmy zostali na miejscach. ‒ Proszę mi na chwilkę wybaczyć. Pójdę i przyniosę akta, które mają związek z tą sprawą. Sądzę, że uznają je państwo za bardzo pouczające. ‒ Poczekamy tutaj ‒ powiedziałem, salutując. Dyrektor Swenson wykrzesał słaby uśmiech i szybko wyszedł z sali konferencyjnej. Zamknął za sobą drzwi. Zapewne to kolejny przejaw szalonej ostrożności CZKC... albo po prostu chciał, żebyśmy tak pomyśleli. Rozsiadając się wygodniej na krześle, wyciągnąłem telefon i zacząłem się nim bawić, mówiąc niedbale: ‒ Fajnie, że podzieli się z nami swoimi badaniami, co nie? ‒ jednocześnie pisząc do Becks SMS-a: On coś knuje. Uważaj na siebie. Becks nie wydawała się ani trochę zaskoczona, kiedy odezwał się jej telefon. Odpięła go od paska, przeczytała wiadomość i zaczęła wpisywać odpowiedź, mówiąc na głos: ‒ Mówiłam ci, że trzeba było iść z tym do CZKC. Wszystko, co mogłaby znaleźć sama, oni już dawno mają udokumentowane. Wystarczyło tylko się tak nie upierać. Tak myślisz? Śpieszył się,

jakbyś go dźgał. Nie cieszy się z naszej obecności, a już na pewno nie jest zadowolony z tematu rozmowy. ‒ Znasz George'a. Uparta jak osioł. Przynajmniej teraz już wiemy, że tu nie chodzi tylko o Memphis. Przyjrzałaś się drogom ewakuacyjnym? ‒ Jej najlepsza cecha. Tak naprawdę nie ma żadnych poza tą jedną, którą tu przyszliśmy. Te budynki przypominają gigantyczne tunele śmierci. Jeśli dojdzie do wybuchu epidemii, pracownicy mają się zabunkrować i czekać, aż przybędzie pomoc. ‒ Nie mów tak. Po prostu zajebiście. Kiedy Becks wpisywała odpowiedź, ja wsunąłem rękę do kieszeni i wyjąłem z niej pluskwę pochodzącą z coraz szczuplejszego zapasu Buffy. Podsłuchy można kupować zarówno z legalnych, jak i nielegalnych źródeł na całym świecie, a dzięki poczcie tych zakupów praktycznie nie da się wyśledzić. Jednak żadne z tych urządzeń nie umywa się do sprzętu Buffy. To ty uznałeś, że wizyta tutaj to świetny pomysł. Ja tylko słuchałam twojego polecenia. Chcesz iść na zwiady, póki go nie ma? Nie wydaje mi się, żeby to był taki zły pomysł. Przyczepiłem pluskwę do blatu od spodu, ugniatając, aż w końcu nie dało się wyczuć jej krawędzi. CZKC będzie musiało nieźle się postarać, żeby ją odnaleźć. Jasne. Becks uniosła wzrok znad komórki, pytając: ‒ Myślisz, że dyrektor Swenson zaraz wróci? Muszę siusiu, a nie pokazał nam, gdzie są łazienki. Zagryzłem wargę, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Wszystko wydaje się śmieszniejsze, kiedy podejrzewasz, że jesteś w śmiertelnym niebezpieczeństwie, a Becks i jej „siusiu" już w normalnych warunkach doprowadziłoby mnie do napadu histerycznego śmiechu. W końcu miałem do czynienia z kobietą, która wysikała się z pędzącego RV, uciekając przed zgrają głodnych zombie. I to przed kamerą. Mieliśmy tamtego dnia mnóstwo wejść, nawet mimo cenzury. ‒ Cóż, kiedy ostatnim razem byliśmy w CZKC... a tam, na pewno się nie pogniewa, jak ci pokażę. Będzie szybciej. ‒ Wstałem, wsuwając telefon z powrotem do kieszeni. ‒ Dzięki, Shaun. ‒ Becks podążyła moim śladem. Starała się wyglądać na zażenowaną i szło jej całkiem nieźle. Uwierzyłbym, gdybym oglądał tę scenę na monitorze ochrony i nie znałbym Becks tak dobrze. ‒ To zajmie tylko minutkę. ‒ Nie ma sprawy. Nie będę się tak denerwował, czekając ‒ zawahałem się, patrząc na drzwi. Coś było z nimi nie tak, ale nie mogłem pojąć, o co właściwie chodzi. Zupełnie jakbym któregoś dnia obudził się i zobaczył, że moje włosy zmieniły kolor ‒ niemożliwe i przez to niewidoczne, przynajmniej przez chwilę.

Spójrz na lampkę, doradziła George. Lampka nad drzwiami ‒ która powinna świecić na zielono, sygnalizując tym samym prawidłowe działanie standardowych elementów ochrony, dzięki którym drzwi otworzą się po przeprowadzeniu badania krwi ‒ płonęła wyraźnie i jednostajnie na żółto. Kiwnąłem głową w stronę światła, patrząc, jak Becks podąża za moim gestem. Zbladła. Zielone światło oznacza, że wszystko jest w porządku, a wszystkie systemy działają. Czerwone oznacza blokadę, aktywna forma wirusa znajduje się w pomieszczeniu, w którym jesteś, albo za drzwiami, gdzie nie chcesz się znaleźć. W obu przypadkach zostajesz na miejscu, a problem rozwiąże się sam. Żółte... Nie byłem pewien, co miałby oznaczać ten kolor, prócz mrożącego krew w żyłach „te drzwi nie zostały odpowiednio zamknięte". Ignorując panel testowy, który czekał na moją dłoń, wyciągnąłem rękę i sięgnąłem po gałkę. Nie poczułem rażenia prądem ani ukłucia. Światło się nie zmieniło. Pociągnąłem lekko. Drzwi równie lekko drgnęły, uchylając się do środka. Nie usłyszałem żadnego hydraulicznego syku, bo system hydrauliczny nie został uruchomiony. ‒ Nie wydaje mi się, żeby gdziekolwiek uznano to za dobry znak ‒ powiedziała Becks, sięgając pod kurtkę i kładąc rękę na broni. ‒ Jakieś sugestie? ‒ Sugeruję, żebyśmy poszli poszukać dyrektora Swensona i dali mu znać, że mają jakiś problem z systemem bezpieczeństwa... i wcale nie mam na myśli dwójki reporterów szwendających się po obiekcie. Będziesz musiała poczekać na to siusiu. ‒ Wytrzymam ‒ odparła Becks śmiertelnie poważnie. ‒ Bardzo dobrze. Wyszliśmy z biało-białej sali konferencyjnej na biało-biały korytarz, który świecił pustkami, przez co poczuliśmy się trochę jak ostatnia para ludzi na świecie. Coś tu nie gra, powiedziała George. ‒ Dobrze ci się zdaje ‒ wymamrotałem, wyjmując i odbezpieczając pistolet. Becks intensywnie się we mnie wpatrywała, czekając, aż wyjaśnię, czy mówiłem do niej, czy do George'a. Pokazałem jej gestem, żeby szła korytarzem w stronę, z której przyszliśmy. ‒ Jeśli pójdziemy tędy, powinniśmy znaleźć wyjście. Ale założę się o dolara, że nasz kochany dyrektor poszedł w przeciwnym kierunku. ‒ W takim razie właśnie tam pójdziemy ‒ stwierdziła Becks, odwracając się, żeby zlustrować rozciągający się przed nami korytarz. ‒ Na razie czysto. ‒ Myślę, że w tym tkwi problem. ‒ Ruszyłem do przodu, trzymając nisko broń, pod defensywnym kątem. Technicznie rzecz biorąc, mogłem legalnie nosić broń w każdym miejscu, bowiem pozwalała mi na to moja licencja, a zawsze dbałem, żeby była aktualna. Mniej technicznie, zastanawiałem się, czy to dobry pomysł, by ktokolwiek ‒ czy to bloger, Bóg, czy prezydent Stanów Zjednoczonych ‒ biegał ze spluwą po rządowym budynku. W ten sposób sprawiasz wrażenie, że

chcesz strzelać, a wtedy bardzo szybko może zrobić się bardzo nieprzyjemnie. Z każdym krokiem coraz wyraźniejszy stawał się fakt, że coś tu wyraźnie nie grało. Mijaliśmy laboratoria, pomieszczenia socjalne i kolejne lustra weneckie, za którymi znajdowały się pokoje pacjentów. Mijaliśmy tablice informacyjne, znaki, a nawet łazienki. Nie minęliśmy tylko ludzi domagających się od nas dowodów tożsamości i odpowiedzi na pytanie, dlaczego kręcimy się po budynku bez eskorty. Nie mogłem tego stwierdzić z całkowitą pewnością, ale CZKC w Portland najwyraźniej zostało cicho i efektywnie ewakuowane. Potrzebowaliśmy już tylko przyprawiającej o gęsią skórkę muzyki w tle, żeby zdobyć stuprocentową pewność, że mamy kłopoty. George w mojej głowie czekała cierpliwie, nie komentując sytuacji, żeby mnie nie rozpraszać. To był plus. I tak już zrobiłem się nerwowy. ‒ Niedługo powinniśmy dogonić dyrektora, zakładając, że nie przegapiliśmy miejsca, w którym skręcił ‒ powiedziałem. ‒ A wtedy pozostanie nam mieć nadzieję, że gdzieś tu znajduje się wyjście ewakuacyjne. ‒ Pesymista z ciebie. ‒ Ale jestem w tym dobry. ‒ Szliśmy dalej, Becks trzymała się jakiś metr za mną i co kilka kroków odwracała się, żeby przeczesać wzrokiem korytarz. Jeśli coś postanowiłoby się na nas rzucić, zastrzeliłaby to, zanim zdołałoby do nas dotrzeć. ‒ Hej, widziałaś kiedyś te popieprzone strzelanki z perspektywy pierwszej osoby, które były tak popularne przed Powstaniem? Te, w których zombie ścigali cię w budynkach rządowych albo strasznych starych domach i innych takich? ‒ Zamknij się, Shaun. ‒ Ale to właśnie tak wygląda. Jeden wielki labirynt, a my jesteśmy szczurami, które miały pecha tu trafić. ‒ Dodający otuchy symbol drogi ewakuacyjnej znaczył drzwi przed nami, a lampka nad nimi świeciła jednostajną, uspokajającą zielenią. Zacząłem myśleć, że może znajdzie się jeszcze niewinne wyjaśnienie tego wszystkiego, na przykład zerwany obwód, który wymagał cichej i szybkiej ewakuacji z pozbawionych ochrony obszarów. Może dyrektor miał zamiar po nas wrócić. Jasne, prędzej mi kaktus wyrośnie. Przycisnąłem dłoń do panelu testera. Metal był chłodny i nieaktywny. Nie pojawiły się żadne głodne mojej krwi igły i żaden środek dezynfekcyjny nie ukoił nieistniejącego ukłucia. Lampka nad drzwiami nadal świeciła na zielono. ‒ O cholera. ‒ Co się stało? ‒ Becks podeszła bliżej, nadal badając wzrokiem korytarze w poszukiwaniu najmniejszego ruchu. ‒ Co ci zrobiło? ‒ Nic. ‒ Zdjąłem dłoń z panelu. Lampka nad drzwiami zgasła. A chwilę później padło także całe oświetlenie w korytarzu, który pogrążył się w absolutnej ciemności. Cholera, zaklęła George. ‒ Co ty nie powiesz ‒ wymamrotałem, naciskając klamkę. Była zablokowana, co jakoś mnie

nie zaskoczyło. Nie kopnął mnie też prąd ani nie dostałem zastrzyku uspokajającego w dłoń ‒ a przecież jedno i drugie należało do standardowych procedur bezpieczeństwa w przypadku zamkniętych drzwi rządowego budynku ‒ ale tylko to można było zaliczyć do plusów. Zabrałem rękę i zacząłem przetrząsać kieszenie w poszukiwaniu latarki. ‒ Naprawdę przydałyby się nam teraz twoje oczy. Skończyłaś już z tym byciem martwą? Niestety nie. ‒ Shaun? ‒ Po mojej lewej stronie pojawiło się bursztynowe światło, kiedy Becks włączyła wyjętą ze swojego plecaka latarkę terenową. W drugiej ręce nadal trzymała pistolet. To chyba był dobry pomysł. ‒ Nie chciałabym ci przerywać, ale może mógłbyś się skupić przez chwilę na żywych? Chciałabym pooddychać wystarczająco długo, żeby się wkurzyć na ciebie za ten gówniany pomysł. ‒ Przecież go poparłaś. ‒ Moje palce natrafiły na twardą, metalową podstawę przenośnej latarki. Wyciągnąłem ją i włączyłem, celując w drzwi. Bursztynowe światło dobrze współpracowało z trybem nocnym, ale na poziomie parteru będziemy potrzebowali dodatkowego podświetlenia, żeby się o nic nie przewrócić. ‒ Nigdy nie mówiłam, że to mądre. Jakiś pomysł? ‒ Te budynki zaprojektowano jak tunele śmierci. Mają za zadanie stłoczyć wszystkich głębiej, żeby łatwo pozbyć się zainfekowanych i żeby zdrowi mieli szansę wyjść z tego cało. ‒ Pokazałem bronią w stronę sali konferencyjnej, trzymając latarkę skierowaną w dół. ‒ Idziemy tędy i miejmy nadzieję, że trafimy na kogoś z obsługi. ‒ A co, jeśli nie? ‒ Wtedy miejmy nadzieję, że trafimy na wyjście. ‒ To beznadziejny plan. ‒ Wiem. Ruszyliśmy korytarzem, ja na przedzie, a Becks z tyłu tak blisko, że dotykała mnie ramionami za każdym razem, gdy odwracała się, by zerknąć do tyłu. George znowu przestała się odzywać. To akurat dobrze, bo dzięki temu mogłem skupić się na najważniejszym, czyli dźwiękach naszego wolnego marszu. Szkolenie do pracy w terenie obejmuje też ćwiczenia polegające na lekkim chodzie i wolnym oddechu, które mają za zadanie zredukować wytwarzany hałas. Amplifikacja nie daje zombie supermocy, ale sprawia, że stają się bardzo skupieni. W konsekwencji czasami może się wydawać, że posiedli wręcz nienaturalną zdolność tropienia. Ale nie ma w tym nic nienaturalnego. Są po prostu niewiarygodnie dobrzy w wychwytywaniu drobnych znaków. Drobnych znaków, przez które giną ludzie. Trafiliśmy na pierwszy zakręt. Obróciłem się, unosząc latarkę tak, by oświetlić cały korytarz przed sobą. Gdy w grę wchodziło użycie latarki jako broni przy pracy w trybie nocnym, minus stawał

się plusem, ‒ ta sama choroba siatkówki, przez którą George musiała chować się za przepisywanymi na receptę ciemnymi okularami, jest powszechna wśród zainfekowanych. Owszem, z czasem dostosowują się do poruszania się w świetle dnia, ale, kiedy to tylko jest możliwe, wolą pozostać w cieniu. A świecenie komuś po oczach nigdy nie jest przyjemne. Przywitał mnie pusty korytarz. Opuściłem latarkę. ‒ Czysto ‒ powiedziałem i wznowiłem marsz. Szliśmy prosto w tunel śmierci. Niestety był to najmądrzejszy krok, jaki mogliśmy wykonać. Idąc w drugą stronę, oddalalibyśmy się od pomocy, która mogła na nas czekać ‒ zakładając oczywiście, że w ogóle ktoś miał zamiar nam pomóc. Powtórzyliśmy tę samą procedurę przy trzech kolejnych zakrętach. Za każdym razem obracałem się, żeby oślepić czyhających zombie, podczas gdy Becks ochraniała tyły, gotowa do strzelania. I za każdym razem światło latarki ukazywało tylko pusty, niewyróżniający się niczym korytarz. Gdy szliśmy, białe ściany migotały w ciemności niczym duchy. Miałem gęsią skórkę, a klaustrofobia i paranoja zaczynały przyspieszać mi akcję serca. Nie na tyle, żebym miał wpaść w panikę, ale wystarczająco, żebym zauważył różnicę. Sądząc po tym, jak oddech Becks przyspieszył ‒ tylko troszeczkę ‒ była w podobnym stanie. To nie akcja cię zabija, tylko czekanie. Na następnym zakręcie nie musieliśmy już czekać. Zaczęło się tak jak przy wszystkich poprzednich zakrętach: Becks szykowała się do strzału, a ja wychodziłem za róg i oświetlałem latarką korytarz. Tylko że tym razem w odległości jakiegoś półtora metra zobaczyliśmy rozwidlenie... i tym razem coś zareagowało na światło jękiem. Nadal nic nie widzieliśmy, ale to nie miało znaczenia; jeśli raz usłyszysz jęk zainfekowanych, nigdy go już nie zapomnisz. Ten dźwięk zapisuje się gdzieś w twojej prymitywnej, małpiej części mózgu, która wysyła proste polecenie: uciekaj. Zrobiłem jeden szybki krok do tyłu, kierując latarkę w stronę źródła jęku. Światło nie odstraszyłoby zainfekowanych ‒ nic nie może powstrzymać głodnego zombie, jeśli już raz zaświta mu w głowie, że może znaleźć darmowy obiad ‒ ale ból może ich spowolnić. ‒ Becks? ‒ Tak? ‒ Druga strona jest czysta? ‒ Tak mi się wydaje. ‒ Świetnie. Becks? ‒ No? ‒ Biegnij. W naszej ucieczce nie było ani gracji, ani artyzmu. Becks ruszyła, praktycznie jeszcze zanim zdążyłem wydać polecenie; czekała tylko na potwierdzenie, że nie mam lepszego pomysłu, a ja sam

byłem tylko pół kroku za nią. Biegliśmy najszybciej, jak tylko potrafiliśmy, a dźwięk naszych kroków odbijał się echem od otaczających nas ścian, przez co nie mieliśmy pojęcia, czy biegniemy w bezpieczne miejsce, czy prosto w ramiona kolejnego stada. Za naszymi plecami rozlegały się jęki, najpierw gdzieś w oddali, a potem coraz głośniej, zbliżające się do nas z mrożącą krew w żyłach szybkością. Stare filmy nie miały w tej kwestii racji. Prawdziwi zombie ‒ zwłaszcza ci świeżo po przemianie ‒ mogą biegać. Zadzwoń po pomoc! ‒ Co takiego? ‒ wydyszałem, nadal pędząc. Becks spojrzała na mnie. Pokręciłem głową, a ona skupiła się na palącej kwestii sprintu, który miał uratować jej pieprzone życie. Masz telefon! Myśl, Shaun! Trudno było jednocześnie skupić się na biegu i myśleć o tym, co George próbuje mi powiedzieć. Zawsze była tą mądrzejszą i w tej kwestii nic się nie zmieniło nawet po jej śmierci. Z całych sił próbowałem pojąć sens jej słów i omal się nie potknąłem, kiedy wreszcie to zrozumiałem. ‒ O ja pierdolę ‒ powiedziałem, przez co Becks znowu posłała mi ostre spojrzenie. ‒ Becks, musisz kupić nam trochę czasu. Nie przejmuj się odsetkami. ‒ Przyjęłam ‒ rzuciła, a posłuszeństwo wzięło górę nad brakiem zrozumienia. Odwróciła się w stronę jęków, nadal idąc szybko do tyłu. Gdyby się potknęła, to byłby koniec, ale zdawała się tym nie przejmować. Nawet ręce jej nie drżały, kiedy odpięła z paska okrągły przedmiot. Po tym ruchu nastąpił charakterystyczny dźwięk wyciąganej zawleczki i Becks rzuciła granat w kierunku, z którego dochodziły jęki. Gdy tylko to zrobiła, odwróciła się i złapała mnie za ramię. Tym razem to ona ciągnęła mnie za sobą z godną podziwu siłą. ‒ Biegnij! Pobiegłem. Granat eksplodował jakieś sześć sekund później. Wybuch nie był na tyle duży, żeby zmiótł nas podmuch, ale i tak na krótko oświetlił cały korytarz. Zaryzykowałem i spojrzałem przez ramię. Ściany trawił ogień. To powinno spowolnić zainfekowanych na jakiś czas. ‒ Osłaniaj mnie ‒ rzuciłem. Becks kiwnęła głową i zwolniła, żebym mógł prześcignąć ją o kilka kroków, a potem znowu przyspieszyła i trzymała się niecały metr ode mnie. Czułem się jak mięczak, stawiając ją między sobą a niebezpieczeństwem, ale musiałem wziąć oddech. Być może tylko to mogło nas ocalić. Wyciągnięcie telefonu z kieszeni kurtki bez wypuszczenia z rąk latarki nie było łatwe, zwłaszcza że musiałem zrobić to w biegu. Jakoś mi się udało. Włożyłem słuchawkę do ucha, wybierając połączenia, i rzuciłem: ‒ Bezpieczne łącze, rozkaz „Kochanie, już wróciłem", połącz z Alariciem Kwongiem. Słuchawka zabrzęczała. Przez długą, niekończącą się chwilę słyszałem tylko kroki, głośne

dyszenie, dalekie jęki zainfekowanych oraz przyspieszone bicie serca. Nie mogliśmy biec bez końca. Wreszcie natrafimy na koniec tunelu śmierci i jeśli znajdziemy się wtedy w złym miejscu... Alaric odebrał: ‒ Bezpieczne łącze potwierdzone, proszę o potwierdzenie tożsamości. ‒ Pierdol się, Alaric. Nie mam czasu, żeby przypominać sobie jakieś głupie hasło. ‒ Skłamałem: „jakieś głupie hasło" było aktualnym hasłem. Jeśli CZKC nagrywało naszą rozmowę, co zapewne miało miejsce, mogłem im zasugerować, że nasza ochrona była gorsza niż w rzeczywistości. A przynajmniej taką miałem nadzieję. ‒ Mamy tu taki mały problem. Jest tam Doktorek? ‒ Shaun? Dlaczego tak dyszysz? Co... ‒ Chcę natychmiast rozmawiać z Doktorkiem, Alaric, albo nie dostaniesz tego pieprzonego awansu! Wyrażam się jasno, czy mam ci wysłać nagranie pieprzonych zombie, którzy chcą nam zeżreć tyłki? ‒ Już po nią idę ‒ powiedział Alaric. Znowu zapiszczało i nastała cisza. Becks praktycznie mnie dogoniła. Pot błyszczał jej na policzkach. ‒ Co robisz? ‒ Oddziały CZKC są zbudowane według tych samych planów, prawda? ‒ Przed nami pojawiło się kolejne rozwidlenie i o mały włos, z braku dobrego oświetlenia uderzylibyśmy w ścianę. ‒ Jasne, ale... ‒ Doktorek musi nas stąd wyprowadzić, inaczej zginiemy. ‒ Jęki zza naszych pleców robiły się głośniejsze, a ściana była coraz bliżej. ‒ Biegnij dalej! Wreszcie w słuchawce zamiast ciszy usłyszałem pełen wahania głos Kelly: ‒ Shaun? To naprawdę ty? ‒ We własnej osobie, Doktorku! Zombie gonią nas przez CZKC w Portland i musimy się stąd wydostać, zanim trafimy do menu! Przed nami jest rozwidlenie: w którą stronę mamy skręcić? Musiałem przyznać, że Kelly cholernie szybko zreflektowała się po pytaniu, które musiało wydać się jej zupełnie przypadkowe. ‒ Minęliście już rozwidlenie? ‒ Tak! Poszliśmy na prawo! ‒ Poszliście... cholera. Dobra. Przy następnym rozwidleniu idźcie w lewo i spróbujcie przejść przez trzecie drzwi, które miniecie. Budynek został już zamknięty? ‒ Masz na myśli, „czy zgaszono już wszystkie pieprzone światła, a połowa drzwi świeciła się wcześniej na bursztynowo?". Bo jeśli tak, to owszem, zamknęli nas! ‒ Chwyciłem Becks za nadgarstek i pociągnąłem ją za sobą, skręcając w lewo. ‒ Jakie drzwi? ‒ Takie same jak wszystkie inne, ale powinny się otworzyć, gdy je pchniecie.

Po prawej stronie zobaczyliśmy pierwsze drzwi, a jakieś dwa metry dalej kolejne, tym razem po lewej. Zwolniłem, żeby nie przegapić trzecich, i złapałem za gałkę, doskonale zdając sobie sprawę z tego, jaką przewagę mogliśmy dać naszym wrogom, jeśli Kelly się myliła. Zombie nie zwolniliby, żeby utrzymać równe szanse. Gałka przekręciła się bez oporu, drzwi otworzyły się do środka, a ja ‒ ciągnąc za sobą Becks ‒ niemal wpadłem do pomieszczenia wielkości spiżarni, gdzie wzdłuż wszystkich boków sufitu biegły świecące na bursztynowo rury, niczym powiększone wersje świetlików fluorescencyjnych. Odzyskałem równowagę i wszedłem do pomieszczenia, pchając do środka również Becks, a potem zatrzasnąłem za nami drzwi. Od wewnątrz zamontowano na nich trzy staroświeckie rygle, czyli mechanizmy, które działają nawet wtedy, gdy nie ma prądu. Przesunąłem wszystkie trzy, blokując tym samym drzwi, zanim w ogóle zdałem sobie sprawę z tego, co właśnie robię. ‒ Shaun? ‒ Głos Kelly był tak ostry, że aż się skrzywiłem. ‒ Gdzie jesteście? Wszystko w porządku? ‒ Jesteśmy w jakimś dziwnym schowku. ‒ Odsunąłem się od drzwi, nadal celując bronią w miejsce tuż nad gałką. Jeśli zainfekowani spróbowaliby przebić się do środka, zapłaciliby mi za każdy pokonany centymetr. ‒ Światła są czerwone, żółte czy zielone? ‒ Żółte. ‒ Ten kolor był wystarczająco bliski prawdy, a na pewno bliższy niż pozostałe. Kelly westchnęła z wyraźną ulgą. ‒ To znaczy, że system bezpieczeństwa jest włączony, ale nie znajdujecie się w żadnej z już odciętych stref. Drzwi są dźwiękoszczelne, zapachoszczelne i rozpryskoszczelne, więc dopóki wszyscy w środku są czyści, nic wam się nie stanie. ‒ O ile oczywiście nie mamy nic przeciwko zdychaniu tu jak szczury w klatce. Jak mamy się stąd wydostać, Doktorku? ‒ Dokładnie naprzeciwko wejścia powinny znajdować się kolejne drzwi. Ściana była zupełnie gładka. ‒ Żadnych drzwi. ‒ Dotknij ściany. ‒ Słucham? ‒ Zrób to. Gdyby Kelly chciała naszej śmierci, nie poprowadziłaby nas do schowka. Kiwnąłem w stronę przeciwległej ściany, mówiąc: ‒ Doktorek mówi, że mamy jej dotknąć. ‒ Dotknąć?

‒ Ano. ‒ Wszystko jest lepsze niż powrót na korytarz. ‒ Po tej filozoficznej uwadze Becks przycisnęła lewą dłoń płasko do ściany, która natychmiast zafalowała i zrobiła się przejrzysta, odkrywając drugą. Na środku znajdowały się drzwi, bliźniaczo podobne do tych, przez które weszliśmy. Becks zabrała rękę, głośno przeklinając. W słuchawce usłyszałem Kelly: ‒ Słyszę okrzyki. Widzicie teraz prawdziwą ścianę? ‒ Mogłaś nas ostrzec! ‒ Na dopiero co odkrytej ścianie zauważyliśmy trzy panele testowe razem z trzema uspokajająco zielonymi lampkami. ‒ Nie byłam pewna, czy tam są ‒ wyjaśniła Kelly. Wydawała się mówić szczerze; albo naprawdę tak myślała, albo była lepszą aktorką, niż się spodziewaliśmy. ‒ Połóżcie ręce na panelach. Musicie być czyści, żeby uniosła się szyba. Jeśli nie... Jeśli nie, nigdy nie wydostaniemy się z tego pomieszczenia. ‒ Jesteś pewna, że zadziałają? ‒ To oddzielny system. Nie jest połączony z głównym. Jeśli ekran jest nadal na miejscu, a wewnętrzne światła są włączone, powinien działać. ‒ Zdaję się na ciebie, Doktorku. Nie spieprz tego. ‒ Schowałem broń do kabury i podszedłem do stojącej pod ścianą Becks, a potem położyłem dłoń na jednym z paneli. Becks uniosła brwi. Kiwnąłem na nią, a ona zrobiła to, co ja. Sądząc po jej skrzywionej minie, igły ukłuły nas w tym samym momencie. Te urządzenia zbudowano dla czystej efektywności, a nie otuchy. Nie marnowały czasu na subtelności w postaci uśmierzającej ból pianki czy wstępnej sterylizacji ‒ a także pełnowymiarowych igieł. Uczucie w trakcie badania przypominało muśnięcie dłonią kaktusa; żadne z maleńkich ukłuć nie bolało, bo nie trwało wystarczająco długo, żeby ciało zdążyło w pełni zareagować. Tylko piekielnie swędziały. ‒ Proszę odsunąć się od urządzenia ‒ wyrecytował przyjemny, kobiecy głos. Spojrzeliśmy z Becks po sobie, robiąc krok do tyłu. ‒ Doktorku, ten pokój gada ‒ zauważyłem. ‒ To normalne ‒ powiedziała. A jednak jakoś mnie to nie uspokoiło. Lampki przy użytych przez nas testerach zaczęły zmieniać kolory z czerwonego na zielony w znany już nam sposób, podczas gdy same urządzenia szukały w naszej krwi aktywnych cząsteczek wirusa. Z korytarza nadal nie dobiegały żadne dźwięki, co wcale nie pomagało. Oczywiście wiedzieliśmy już, że nie zostaniemy pożarci w ciągu najbliższych trzydziestu sekund, ale za drzwiami mógł się znajdować cały zainfekowany personel CZKC, a my nie mielibyśmy o tym pojęcia. Niekoniecznie chciałem się nad tym zastanawiać. Oddychaj, powiedziała George.

Odetchnąłem, kiedy lampki przy testerach zaświeciły jednostajną zielenią. ‒ Dziękuję ‒ odezwał się kobiecy głos. ‒ Mogą państwo przejść dalej. ‒ Szyba przesunęła się na bok. ‒ To wszystko twoja wina, Mason ‒ warknęła Becks, podchodząc do otwartych drzwi. ‒ Skąd ten wniosek? ‒ To ty powiedziałeś, że to przypomina grę sprzed Powstania. Musiałem zagryźć wargę, żeby się nie roześmiać. Nie chciałem, żeby Kelly uznała, że zostaliśmy zainfekowani ‒ a przynajmniej dopóki nie wyprowadziła nas z budynku. ‒ Dobra, Doktorku, przezroczysta ściana jest już otwarta. Są drzwi. Co mamy zrobić? ‒ Słuchajcie uważnie: Jesteście w jednym z pomocniczych korytarzy ewakuacyjnych. Zaprojektowano je tak, żeby za wszelką cenę uratować najważniejszych pracowników, nawet w czasie wybuchu epidemii. Nikt o nich nie wie i nigdy nie używa się ich do transportu materiałów biologicznych, wyłącznie do ewakuacji. Rozumiecie, co mówię? Poczułem, jak włosy stają mi dęba. ‒ Ustawiono je na automatyczną sterylizację w przypadku jakiegokolwiek zanieczyszczenia, prawda? ‒ Owszem. Chcesz rady? ‒ Kelly zawahała się, a potem dokończyła ponuro: ‒ Idźcie najszybciej, jak się da. Podążajcie za żółtymi światłami. Poprowadzą was do wyjścia. O ile wasz status się nie zmieni, uda wam się wyjść. ‒ A jeśli się zmieni? ‒ Jeśli ktoś przejdzie amplifikację w korytarzu ewakuacyjnym, zostanie uruchomiona autosterylizacja. ‒ Po prostu zajebiście. Dobra. Powiedz Alaricowi, że oddzwonię, jeśli przeżyję. ‒ Rozłączyłem się mimo protestów, zdjąłem słuchawkę z ucha i wkładając ją z powrotem do kieszeni, odwróciłem się do Becks. ‒ Przed nami ostatnia prosta. Kiedy otworzą się te drzwi, gonisz, ile sił w płucach, a jeśli spłynie na nas lawa, miło było cię poznać. ‒ Zrozumiano ‒ rzuciła Becks i sztywno kiwnęła głową. Właściwie to nie byłaby lawa, tylko bardzo żrąca kąpiel chemiczna, a po niej nadeszłaby fala promieniowania i kolejna kąpiel chemiczna, aż wszelka materia organiczna w korytarzu zostałaby zredukowana do co najwyżej do mazi. Teoretycznie takie systemy są zabronione w miejscach, gdzie regularnie pojawiają się ludzie, ponieważ po ich użyciu obszar staje się permanentnie toksyczny, ale w przypadku rzadko uczęszczanej, ostatecznej drogi ewakuacyjnej było to sensowne, choć w dalszym ciągu okropne. Zawahałem się, a potem podałem Becks rękę.

‒ Miło było cię poznać, Rebecca ‒ powiedziałem. ‒ Nawzajem, Shaun. Poważnie. ‒ Nasze dłonie splotły się ze sobą, a ona uśmiechnęła się smutno. ‒ Może jeśli uda nam się wyjść z tego cało, pójdziemy razem na kawę czy coś. ‒ Pewnie ‒ powiedziałem. Nie puściła mnie, a ja nie zabrałem ręki. Nasze palce pozostały splecione jak kable, a ja wyciągnąłem drugą rękę i otworzyłem drzwi. Przed nami pojawiło się bursztynowe światło. Spojrzeliśmy na siebie po raz ostatni, a potem przekroczyliśmy próg i pogrążyliśmy się w ciemności. Drzwi zatrzasnęły się z niemal kojącym hydraulicznym sykiem, gdy tylko przez nie przeszliśmy. Oznaczało to, że wszystkie systemy były aktywne; nawet jeśli rozpuściłyby nas, zrobiłyby to, działając zupełnie normalnie. Kolejne bursztynowe światło włączyło się po lewej stronie poprzedniego, a potem kolejne i kolejne, aż utworzyła się linia małych migoczących latarni, prowadząca nas głębiej w ciemność. Nie było innej drogi, a Kelly kazała nam podążać za światłem. Ufaliśmy jej. Mogło się to skończyć co najwyżej naszą śmiercią. ‒ Chodź ‒ powiedziałem i ruszyliśmy w kierunku wskazywanym przez światła, poruszając się tak szybko, jak tylko byliśmy w stanie się odważyć. Gdy jest ciemno, odległości zawsze wydają się większe. Im ciemniej, tym dłuższy dystans. Bursztynowe światła miały nas prowadzić, a nie oświetlać drogę, a nawet moja latarka nie mogła sprostać tak głębokiej czerni. Przeszliśmy chyba nie więcej niż kilkaset metrów, ale czuliśmy, jakby to było dziesięć razy więcej. W wąskim tunelu nasze oddechy odbijały się echem, a ja ciągle potykałem się o nierówną podłogę. Po tym, jak trzeci raz omal się nie przewróciłem, zdałem sobie sprawę, że przechodzimy przez ogromny, w pełni wyposażony prysznic, który miał nawet odpływy co trzy metry. Były niezbędne, jeśli któregoś dnia CZKC postanowiłoby spłukać to miejsce ‒ powiedzmy zaraz po tym, jak rozpuściłoby tu kilku nieproszonych gości. Przyśpieszyłem, ciągnąc za sobą Becks. Nie wzbraniała się. Była wystarczająco inteligentna i chciała opuścić to miejsce równie mocno jak ja. Bursztynowe światła gasły po mniej więcej trzydziestu sekundach od czasu, gdy je minęliśmy, jednocześnie nowe włączały się przed nami w równych odstępach. Dwa razy obejrzałem się do tyłu, patrząc w zbliżającą się ciemność, i zmusiłem się, żeby nie spojrzeć po raz trzeci. W żaden sposób to nie pomagało, a zdecydowanie szkodziło moim nerwom. Jestem przy tobie, powiedziała George. Ścisnąłem dłoń Becks i szedłem dalej. Bursztynowe światła poprowadziły nas za róg, a potem w węższy korytarz z lampami po obu stronach. Nadal były małe, ale wystarczały, by wydobyć z ciemności zarys głowy i ramion Becks. Jej

widok sprawił mi wielką ulgę. Odwróciła się do mnie i dostrzegłem, że na jej twarzy pojawia się taki sam spokój. Może wszystko dobrze się skończy. Światła w dalszym ciągu zapalały się i wreszcie ujrzeliśmy drzwi. W tym samym momencie ruszyliśmy sprintem, skierowaliśmy się do wyjścia. Dotarłem tam pół kroku przed nią, wyłącznie dzięki temu, że miałem dłuższe nogi, a potem wolną ręką złapałem za klamkę. Poczułem ukłucie, bolesne i głębokie, a potem ‒ w przeciwieństwie do każdego innego badania krwi, jakie przeszedłem ‒ igły nie cofnęły się, kiedy światła zaczęły zmieniać się z czerwonego na zielony i z powrotem. Wreszcie zatrzymały się na zielonym i zgasły, a na ich miejsce zapaliła się pojedyncza zielona żarówka po lewej stronie. Igły schowały się. Drzwi pozostały zamknięte. ‒ Przebiegłe skurczybyki ‒ wymamrotałem, zabierając rękę. ‒ Twoja kolej, Becks. Nie wypuszczą nas, dopóki oboje nie przejdziemy badania. ‒ Supcio ‒ palnęła i zajęła moje miejsce. Światełka powtórzyły swój migoczący taniec, a potem obok pierwszej zielonej żarówki zapaliła się druga. Zamek puścił i drzwi uchyliły się do środka, odsuwając nas oboje do tyłu. Chłodny podmuch wpadający do korytarza był dla nas niczym błogosławieństwo. Wziąłem głęboki oddech, rozkoszując się smakiem świeżego powietrza, a potem dla odmiany pozwoliłem, żeby to Becks wyciągnęła mnie na zewnątrz. Droga ewakuacyjna Kelly wyprowadziła nas na skraj parkingu dla pracowników. Czekało tam kilkunastu ludzi, w większości ubranych w fartuchy laboratoryjne... a z boku stał dyrektor Swenson. Towarzyszyło mu dwóch innych naukowców oraz panna Lassen, recepcjonistka. To ona zauważyła nas jako pierwsza. Ramiona jej zesztywniały, kiedy wyprostowała się i wyszeptała coś do dyrektora. Ten odwrócił się w naszą stronę i otworzył szeroko oczy. Becks ścisnęła moją dłoń. Nawet nie zdawałem sobie sprawy, że dalej ją trzymam. ‒ Ani mi się waż ‒ wyszeptała. ‒ Mamy już to, czego potrzebujemy. Cały czas nagrywaliśmy. Ta historia go pogrąży. Mamy wszystko, czego potrzebujemy. Kiwnąłem grzecznie głową i zabrałem rękę. A potem uśmiechnąłem się. ‒ Dyrektor Swenson! ‒ zawołałem, unosząc ręce i machając nimi nad głową, jakbym sygnalizował pilotowi, że ma wylądować. ‒ Cieszę się, że udało się panu wyjść! Co się stało? ‒ Panie Mason... Pani Atherton ‒ wydukał dyrektor. Udało mu się już odzyskać kontrolę nad twarzą, ale nadal drżał mu głos. Sukinsyn naprawdę myślał, że nam się nie uda. ‒ Bardzo się cieszę, że państwa widzę. Bałem się, że nie zdążą państwo dojść do wyjścia. ‒ Zerknął na drzwi, którymi wyszliśmy. ‒ Nie miałem pojęcia, że znają państwo tunele ewakuacyjne. Co wyjaśnia, dlaczego nie kazał ich oczyścić, gdy byliście w środku, zauważyła George. Była wściekła. Grożenie mi nikomu nie ujdzie płazem. ‒ Odrobiliśmy pracę domową. ‒ Nadal się uśmiechałem. Inaczej musiałbym uderzyć go w

twarz, a to wydawało się o wiele mniej korzystne, choć też o wiele bardziej satysfakcjonujące. ‒ A tak poważnie, co się stało? Znowu pitbule? Kolejna nielegalna hodowla, tak jak ta z Oakland? ‒ Ja... nie jesteśmy jeszcze pewni. ‒ Wzrok dyrektora Swensona znowu spoczął na drzwiach. Najwyraźniej nie przygotował sobie wymówki. Po co miał zaprzątać sobie nią głowę? Zgodnie z jego planem teraz powinniśmy być martwi. ‒ Poinformujemy prasę, jak tylko uda nam się coś ustalić. ‒ Świetnie. Proszę przesłać nam kopię. Och, a najlepiej razem z tą dokumentacją, o której pan wspominał. Tą związaną z poszukiwaniami Georgii. Spodziewam się dostać kopie, skoro, rozumie pan, nie mogliśmy ich przejrzeć razem. Jeśli ich nie otrzymam, to chyba będę musiał uznać, że ma pan coś do ukrycia. Odwróciłem się, nadal z uśmiechem na ustach, i ruszyłem w stronę parkingu dla gości. ‒ Proszę poczekać. Gdzie pan idzie? Odwróciłem się tylko na moment, żeby pokazać mu najpaskudniejszy uśmiech, na jaki było mnie stać. Czułem się, jakbym szczerzył do niego kły. Może tak to też wyglądało, bo dyrektor mimowolnie się cofnął. ‒ Idziemy zrobić to, za co nam płacą ‒ powiedziałem. ‒ Idziemy przekazać wszystkim newsy. Pomachałem do reszty ocalałych i odszedłem, a Becks kroczyła tuż za mną. Żadne z nas nie obejrzało się, gdy dotarliśmy do motocykla, zapakowaliśmy sprzęt, włożyliśmy kaski i odjechaliśmy.

Pieprzcie się wszyscy. Jeśli tak chcecie to rozegrać... Jeśli tak chcecie rozwiązać tę sprawę... To pieprzcie się wszyscy. Nie macie pojęcia, z kim zadarliście. Nie macie pojęcia, do czego jestem zdolny. I nie macie pojęcia, jak niewiele mam do stracenia. Skończycie gorzej, niż myślicie, a ja będę się śmiał, szczając na wasze groby. ‒ z Odporności nabytych, bloga Shauna Masona, 18 kwietnia 2041. Nieopublikowane.

Czternaście Zgodnie z tym, co podawał GPS, droga z CZKC w Portland do domu Maggie główną autostradą powinna zająć nieco ponad pięć godzin. W rzeczywistości jechaliśmy prawie osiem. Skoro szanse na to, że CZKC będzie nas śledzić, poszły ostro w górę, trzymaliśmy się bocznych dróg, wyłączyliśmy kamery i unikaliśmy punktów kontrolnych, gdy tylko było to możliwe. Nie twierdzę, że jechaliśmy przez jakieś pipidówy, ale dwa razy musieliśmy się zatrzymać, żeby zastrzelić jelenie zombie, próbujące przegryźć się przez ogrodzenie między drogą a niezagospodarowaną ziemią. ‒ Oddałabym wszystko, żeby móc to opublikować ‒ jęczała Becks, strzelając kolejnemu zainfekowanemu roślinożercy między rogi. ‒ No, a ja bym oddał wszystko za filiżankę kawy ‒ odparłem i docisnąłem gazu. ‒ Ruszamy. Kiedyś uznałem, że George zachowuje się jak paranoiczka, prosząc Buffy o zainstalowanie antyradaru w urządzeniu namierzającym w motocyklu. Teraz tak nie uważam, a już zwłaszcza odkąd ten sam antyradar pozwolił nam trzy razy skoczyć z powrotem na autostradę po paliwo i dwa razy po nowy zapas kofeiny. Kiedy ja prowadziłem, Becks przesłuchiwała serwisy informacyjne, licząc na materiały o epidemii w Portland. ‒ Ostrożności nigdy za wiele ‒ powiedziała, kiedy zatrzymaliśmy się po coś do picia i jakieś tłuste żarcie, żeby nie rozbić się po drodze do Maggie. Zgodziłem się z nią. Niewiele brakowało, a byśmy zginęli, bo nie przykładaliśmy należytej uwagi do newsów. Żaden z pierwszych reportaży nie wspominał o naszej obecności. Wszystkie okazały się mdłe, dramatyczne i starannie stonowane. Znajdowaliśmy się w drodze już od dwóch godzin, kiedy „oficjalnie" zaczęli przyznawać, że prawdopodobnie w czasie epidemii obecni byli jacyś dziennikarze, ale nie padły nasze nazwiska i nie próbowano zrzucić na nas winy. Uznałem to za dobry znak. Może nie będziemy musieli ich wszystkich pozabijać ‒ w najbliższym czasie. George zachowywała się wyjątkowo cicho przez całą drogę. Nie zniknęła ‒ po tym byłbym zbyt roztrzęsiony, żeby prowadzić, zwłaszcza przez to, co wydarzyło się po wizycie Kelly ‒ ale nie odezwała się nawet słowem. Schowała się gdzieś w kącie mojej głowy i w ciszy zastanawiała się nad Bóg wie czym. Stwierdziłem, że pewnie podzieli się tym ze mną, gdy już sama wszystko rozpracuje. Może to źle świadczy o moim zdrowiu psychicznym, ale nie widziałem w tym nic dziwnego. Już dawno przekroczyliśmy granicę, za którą nic już nie jest dziwne.

Niebo miało kolor mango, a słońce wisiało nisko, kiedy wreszcie zajechałem pod dom Maggie. Musiałem trzymać jedną nogę na ziemi, żeby motocykl się nie przewrócił, gdy mijaliśmy kolejne bramy, aż w końcu poczułem skurcze w zaciśniętej dłoni i doszedłem do wniosku, że chyba szybciej byłoby po prostu zostawić pojazd na ulicy i resztę drogi przebyć pieszo. Becks najwyraźniej podzielała moją frustrację. Kiedy przeszliśmy skan optyczny, cała aż się trzęsła z palącej potrzeby znalezienia się z powrotem w przyjaznych czterech ścianach. Piąta brama stanęła otworem, zupełnie jak za pierwszym razem, kiedy przyjechaliśmy jako uchodźcy z popiołów Oakland. Postronny obserwator mógłby pomyśleć, że Maggie nigdy jej nie zamykała. Od razu jednak byłoby widać, że nie ma racji, bo kiedy tylko się zatrzymaliśmy, skrzydła bramy zsunęły się. Dźwięk uruchamianych zamków brzmiał jak niebiańska muzyka. Ledwo zdążyłem się zatrzymać, a Becks już zsiadała; miałem jeszcze stopę na nóżce, kiedy ona już zeskoczyła. Przez kilka krótkich sekund stąpała w miejscu, próbując przywrócić krążenie w nogach. Potem zdjęła swój plecak z motocykla i ogłosiła: ‒ Idę pod prysznic. Szybkim krokiem ruszyła w stronę kuchennych drzwi. Bez słowa patrzyłem, jak odchodzi. Nie chciała opowiadać ekipie o tym, co wydarzyło się w CZKC, a skoro to ja byłem szefem, łaskawie zostawiła tę przyjemność mnie. ‒ Kochana jest ‒ rzuciłem sucho. Uważaj. George wydawała się zmartwiona. Aż podskoczyłem. To nie była kwestia troski w głosie: tak długo była cicho, że niemal zapomniałem o jej obecności. Tak jak wtedy, gdy siedzisz w jednym pokoju z kimś, kto nie mówi nic przez kilka godzin, aż w końcu wstaje i wychodzi. Chyba nie rozumiesz, co się z nią dzieje. ‒ Co, chyba nie myślisz, że współpracuje z CZKC? Nie wydaje mi się. Zazwyczaj potrafię poznać się na ludziach. Shaun... Oczami wyobraźni widziałem, jak George rozpaczliwie kręci głową i patrzy na mnie zza ciemnych szkieł okularów. Nie wydaje mi się, żeby Becks była zdrajcą, ale musisz na nią uważać. Okej? Zrobisz to dla mnie? ‒ Jasne, George. ‒ Zsiadłem z motocyklu i przeciągnąłem się. Mięśnie łydek i ud zaprotestowały, ale przegłosował je tyłek, który był tak obolały od jazdy, że wątpiłem, bym mógł jeszcze kiedyś usiąść. ‒ Jak sobie życzysz. Praca z ludźmi równie szalonymi jak ja ma swoje plusy. Kiedy wszedłem, Maggie, Alaric i Kelly byli w kuchni. Cała trójka miała dobry widok na okno i nikt nie skomentował faktu, że przez dłuższą chwilę gadałem sam do siebie. Łatwiej jest radzić sobie z ludźmi, którzy już się do mnie przyzwyczaili.

‒ Becks przebiegła tędy w drodze pod prysznic ‒ powiedziała Maggie. Stała przy zlewie, wycierając resztę naczyń. W kuchni pachniało ciastem i świeżo upieczonym kurczakiem. Zaburczało mi w brzuchu i przypomniałem sobie, że od czasu wyjazdu z Portland jadłem tylko trochę suszonego mięsa, pół paczki chipsów i batonika. Maggie uniosła kącik ust w lekkim uśmiechu. ‒ Zostawiłam wam obiad w piekarniku. Jest jeszcze ciepły. ‒ Super. Dzięki. Wciąż czułem obecność George'a, która sprawiała, że wszystko spowijał całun niepokoju. Poszedłem otworzyć lodówkę. Gdy mnie nie było, ktoś poszedł do sklepu. Na dolnej półce stała paczka z dwunastoma puszkami coli, a na pozostałych piętrzyły się świeże zapasy, które wystarczyłyby do przetrwania oblężenia, o ile tylko nikt nie odciąłby nam prądu. Sięgnąłem po puszkę i zamknąłem drzwi, a potem odwróciłem się w stronę stołu, dobierając się do napoju. ‒ Cześć wszystkim ‒ powiedziałem tak pogodnie, jak tylko mogłem. ‒ Co się działo, kiedy byliśmy z Becks w terenie? ‒ Mahir ogłosił, że zatrudniliśmy „Barbarę Tinney" i pomógł Kelly napisać jej pierwszego posta, podczas gdy ja przeglądałem nagrania, które dostawaliśmy z CZKC ‒ wyjaśnił Alaric. ‒ Naprawdę? Świetnie. O czym był tekst? ‒ O psychologicznym wpływie izolacjonizmu na rozwój kontaktów międzyludzkich ‒ powiedziała Kelly. Patrzyłem na nią w osłupieniu, więc dodała: ‒ Klaustrofobia czyni z ludzi gównianych współlokatorów. ‒ Jestem pewien, że to bombowy temat ‒ stwierdziłem po odpowiednio długiej przerwie. ‒ Alaric? Pojął wskazówkę w mig i powiedział: ‒ Udało mi się posklejać razem kilkanaście reportaży, zanim wszystko się posypało, a potem wpuściliśmy je do sieci, nim ktokolwiek zaczął pisać o wybuchu epidemii. Mahir zebrał wszystkich dyżurujących Newsie i chyba połowę Irwinów, żeby robili dodatkowe materiały. Do tej pory CZKC nazwało to tylko „nieszczęściem, którego można było uniknąć" i stwierdziło, że prawdopodobnie zaszedł błąd w mechanizmie jednego z zamków oddzielających obszar leczenia od szatni pracowników. ‒ Gówno prawda ‒ rzuciła Kelly. ‒ Te zamki zostały zaprojektowane w taki sposób, by przetrwać wojnę nuklearną. Nie ma szans, żeby przestały działać. ‒ Dobrze wiedzieć ‒ powiedziałem, sącząc colę. Zapytaj, czy mają jakieś nagrania z sali konferencyjnej, poprosiła George z nagłą i dziwną niecierpliwością.

‒ Dobra ‒ wymamrotałem i zapytałem głośniej: ‒ Hej, Alaric? A czy w którymś z reportaży skleconych przez Mahira pojawił się materiał, kiedy wraz z Becks siedzimy w sali konferencyjnej i czekamy na powrót dyrektora? Alaric mrugnął i kiwnął głową. ‒ Skąd wiedziałeś? Ten puścił jako drugi. Powiedział, że powinniśmy opublikować dokładny czas. George zaczęła wyjaśniać, ale przerwałem jej, mówiąc: ‒ Dokładny czas nagrania z sali konferencyjnej powstrzyma ich przed próbą zwalenia winy na nas. Nie ma szans, żebyśmy mogli siedzieć tam tyle czasu i jednocześnie zepsuć zamek. Uczysz się, stwierdziła George z uznaniem. ‒ Datowanie można podrobić ‒ zauważyła Maggie. Wszyscy odwróciliśmy się w jej stronę. Wzruszyła ramionami. ‒ Po prostu nie powinniście pokładać zbyt wiele nadziei w datowaniu. Ono samo was nie uratuje. Od tego moja rodzina ma prawników. ‒ Dzięki za ten optymistyczny akcent, Maggie. ‒ Odwróciłem się do Kelly. ‒ A więc, Doktorku, dało się jakoś przewidzieć, że jedziemy prosto w pułapkę? Nie ufamy już z George'em CZKC, ale czy to nie przesada? Spalić cały oddział, żeby pozbyć się dwójki dziennikarzy? Kelly zmarszczyła czoło. ‒ Ale Georgia... ach. ‒ Przerwała w połowie, a na jej twarzy pojawiło się zrozumienie. ‒ Nie. Nie domyślałam się. Zaczynam rozumieć, że moi... moi byli pracodawcy ‒ wypluła słowo „byli" jakby źle smakowało ‒ są zdolni do naprawdę paskudnych czynów, ale nigdy bym się nie spodziewała czegoś takiego. Ostrzegłabym was, gdybym wiedziała. ‒ Niestety, mogę się założyć, że mają dla nas jeszcze kilka paskudnych niespodzianek. Zobaczycie. ‒ Sączyłem colę i przyglądałem się twarzy Kelly, szukając oznak fałszu. Trzymała się lepiej, niż mógłbym się spodziewać. W jej oczach widziałem tylko zmęczenie, zarówno fizyczne, jak i psychiczne. Pozostali też byli zmęczeni, ale zostali przeszkoleni, by radzić sobie z takim gównem... a przynajmniej w takim stopniu, w jakim można się przygotować na coś, co nigdy nie powinno się zdarzyć. ‒ Cóż, udało nam się wydostać bez szwanku, a to już coś. Alaric, jak nasze statystyki? ‒ Kiedy ostatni raz sprawdzałem, podskoczyliśmy o cztery punkty, łącznie ze spodziewanym wzrostem u naszej największej konkurencji ‒ odparł Alaric bez wahania. ‒ Trójka już krzyczy, że to fałszerstwo, a pozostali twierdzą, że powinniśmy zostać pozbawieni licencji za lekkomyślne zachowanie w imię większej oglądalności. Prychnąłem. ‒ Bo „lekkomyślność" nagle przestała być typowa dla tego zawodu? Amatorzy. Niech sobie

znajdą własne, potencjalnie śmiertelne rządowe spiski. ‒ Moglibyście przestać? ‒ Maggie podniosła stos talerzy i zaczęła ustawiać je w szafce. ‒ Wydaje mi się, że jeden wystarczy, a skoro mają tendencję do zakreślania coraz szerszych kręgów, nie jestem pewna, czy druga nie obejmie też nas wszystkich. ‒ Słuszna uwaga. ‒ Wrzuciłem pustą puszkę do kosza. ‒ Wspominałaś o obiedzie? ‒ Tak, a ty obiecałeś, że nam wszystko opowiesz. Maggie odłożyła ostatnie talerze, a potem sięgnęła po rękawice kuchenne i otworzyła piekarnik, żeby wyjąć ceramiczne naczynie, z którego ulatywał iście niebiański zapach. Postawiła danie na stole. ‒ Najpierw kofeina, potem jedzenie, a na końcu opowieść. ‒ Złapałem widelec z suszarki i usiadłem. Z bliska obiad pachniał jeszcze lepiej. Psy najwyraźniej się ze mną zgadzały, bo dwa z nich szybko przybiegły z sąsiedniego pokoju i usiadły przy moich stopach, przyjmując błagalne pozy. ‒ Przypomnijcie mi, dlaczego nie wprowadziliśmy się tutaj wszyscy kilka lat temu? ‒ Bo mieszkam na odludziu, a to stanowi zaletę wyłącznie dla Fikcyjnych. ‒ Maggie wróciła do ustawiania naczyń. ‒ A teraz gadaj albo zabiorę ci obiad. ‒ Wszystko tylko nie to. ‒ Wbiłem widelec w ciasto. ‒ Ile nagrania obejrzeliście? ‒ Wystarczająco dużo ‒ stwierdził ponuro Alaric. Kiwnąłem głową. ‒ No dobra. ‒ Ugryzłem, przełknąłem i zacząłem opowiadać. Za początek historii przyjąłem moment, w którym odjechaliśmy z Becks spod motelu. Większość naszego czasu spędzonego z CZKC udokumentowaliśmy dość dobrze dzięki kamerom, ale to były tylko standardowe urządzenia, nie te z pełnym wyposażeniem. Nie wszystko zdołały wychwycić, przegapiły na przykład reakcję dyrektora Swensona i całą akcję z tuneli ewakuacyjnych. ‒ Wasze nagrania przestały się ładować, kiedy tylko minęliście te drugie drzwi ‒ powiedział Alaric. ‒ Obraz wrócił dopiero, gdy wyszliście na zewnątrz. ‒ Naprawdę? ‒ spojrzałem na Kelly. ‒ Spodziewałaś się tego? ‒ Nie, ale to ma sens. Te tunele mają grubą warstwę ochronną, żeby zapobiec zanieczyszczeniu, gdyby kiedyś zaszła potrzeba uruchomienia urządzeń spłukujących. W czasie ćwiczeń, jeśli to tylko możliwe, mamy ich unikać. ‒ Promieniowanie? ‒ zapytał Alaric. Kelly wzruszyła ramionami. ‒ Naprawdę nie wiem. Przykro mi. Wykorzystałem ich rozmowę, żeby wsunąć kilka kolejnych porcji obiadu do ust, prawie w ogóle nie przełykając. W końcu powiedziałem:

‒ No dobra, w takim razie nie macie tego nagrania. I tak mieliśmy za mało światła, żeby cokolwiek było widać, ale o ile nie spaliło nam obwodów... Zerknąłem na Kelly. Pokręciła głową, co znaczyło, że nic takiego nie powinno było mieć miejsca. To w sumie logiczne, skoro ludzie z CZKC zapewne dysponowali własnymi urządzeniami nagrywającymi w tunelach. Gdyby kiedyś doszło do czystki, musieli wiedzieć, co poszło nie tak. ‒ Chyba uda nam się wydobyć nagranie audio. ‒ Nie zapomnij o ślicznych bursztynowych światłach. Warto zrobić kilka screenshotów. ‒ Wszyscy odwróciliśmy się w stronę Becks. Miała na sobie jeden z szlafroków Maggie, zawiązany luźno w pasie, a mokre, osuszone tylko ręcznikiem włosy opadały jej na ramiona. ‒ Jest jeszcze obiad, Maggie? Mogłabym zjeść choćby psa. ‒ Proszę, nie rób tego ‒ powiedziała Maggie. ‒ I tak trudno je socjalizować, a boję się pomyśleć, co będzie, jeśli uznają, że w każdej chwili mogą zostać pożarte. Twój obiad jest w piekarniku. ‒ Jesteś kochana. ‒ Becks ruszyła do piekarnika, przedkładając jedzenie nad towarzyszy. Wbiłem widelec we własną porcję, by nadziać kawałek kurczaka, a potem skupiłem uwagę z powrotem na Kelly. ‒ A więc, Doktorku, poprowadzenie nas do tuneli to był kawał dobrej roboty. Wykazałaś się też niezłym refleksem. ‒ Co miesiąc przeprowadzamy ćwiczenia ewakuacyjne i symulacje epidemii, żeby zminimalizować straty w przypadku infekcji ‒ wyjaśniła Kelly. ‒ Oddziały trochę się od siebie różnią, ale niewiele, a główny plan pięter jest niezmienny. Poza tym raz w roku przerzucają nas między oddziałami, żebyśmy nie polegali na znajomości punktów orientacyjnych. ‒ Jakich? Białych drzwi, białych drzwi czy tych moich ulubionych białych drzwi? Kelly uśmiechnęła się, choć krótko. ‒ Coś w tym guście. To zadziwiające, jak dwa identyczne korytarze mogą się różnić, jeśli przebywa się w nich codziennie przez rok. Musimy nauczyć się dostrzegać w nich czystą architekturę. ‒ Czy to oznacza, że uczycie się planu na pamięć? ‒ zapytał Alaric, nagle zainteresowany. Kelly kiwnęła głową. ‒ Mogłabyś narysować mapę, jeśli udostępnimy ci jakiś prosty program do szkicowania? ‒ Tak mi się wydaje. Po co? ‒ Bo prawdopodobnie nie była to nasza ostatnia wycieczka do CZKC, a wolałbym już więcej nie polegać na otwartym połączeniu telefonicznym ‒ wyjaśniłem. Kelly znowu skupiła się na mnie. ‒ Alaric, załatw ten program i zobacz, czy możesz dotrzeć do jakichś publicznych baz danych, żeby porównać plany.

‒ W publicznych bazach danych nie będzie tuneli awaryjnych ‒ powiedziała Kelly. ‒ Ale mimo to dobrze mieć zapasowy plan. ‒ Wyszczerzyłem się. ‒ Poza tym publiczne bazy danych dysponują pełnymi planami wszystkich obszarów ogólnego dostępu, a to powinno wystarczyć, by odświeżyć ci pamięć. Nie chodzi o to, że ci nie ufam. Wiem, że na pewno przedstawisz nam prawdę tak, jak ją zapamiętałaś, Doktorku. Po prostu po tym, czego dowiedzieliśmy się od doktor Abbey, nie wierzę już, że nie zostawisz dla siebie paru kwestii, które wydadzą ci się zbyt drażliwe. Jej twarz stężała. Przez chwilę wydawało mi się, że zakwestionuje moje przywództwo. Inni też to zauważyli: Alaric nieznacznie odsunął krzesło od stołu, podczas gdy Maggie i Becks przestały się krzątać i skupiły całą uwagę na Kelly. Chyba cały dom wstrzymał oddech. Wreszcie Kelly niechętnie pokręciła głową. ‒ W porządku. Tkwimy w tym razem, czy nam się to podoba, czy nie. Chyba wszyscy musimy nauczyć się wzajemnego zaufania. ‒ I to rozumiem ‒ powiedziałem. ‒ Mam tylko jedno pytanie ‒ odezwał się Alaric. ‒ Skąd mamy wiedzieć, że CZKC nie porówna nagrania z twojego telefonu i nie dowie się, że Kelly nadal żyje? Zbiorowy najazd to ostatnia rzecz, jakiej potrzebujemy. ‒ Uwierz mi, że to nie jest nasz największy problem. Znacznie gorzej będzie, gdy dowiedzą się, gdzie jesteśmy. ‒ Odstawiłem w połowie zjedzony obiad i wstałem. ‒ Chyba powinniśmy po prostu obserwować serwisy informacyjne i zobaczymy, czy ktoś wspomni, że oskarżono nas o kradzież tożsamości. ‒ Można ukraść własną tożsamość? ‒ zapytała Kelly. ‒ To się okaże ‒ odpowiedziała Beks i ruszyła, żeby zająć moje miejsce, gdy odsunąłem się na bok. ‒ Becks, jak tylko skończysz jeść, musisz coś opublikować. A ja pójdę skopiować na serwer materiały, które nie wysłały się wcześniej. Alaric, chcę, żebyś za godzinę wziął się do czyszczenia i zbierania screenshotów. ‒ Jasne ‒ rzucił Alaric. ‒ Mam jeszcze do wrzucenia kilka wierszy i parę zdjęć z ogrodu ‒ poinformowała Maggie. ‒ Oficjalnie nadal jestem w żałobie i dlatego siedzę sama w wielkim, strasznym domu. ‒ Świetnie ‒ powiedziałem. ‒ Doktorku, popracuj z Mahirem i zacznijcie pisać nowy post z kolejną dawką tego psychologicznego gówna. Spróbujcie wynaleźć jakiś sensowny powód, dlaczego nie mamy twojego zdjęcia. Nie chcę, żeby ktoś wykazał się przesadną gorliwością i zaczął cię szukać w publicznych nagraniach. ‒ W porządku. Sięgnąłem do lodówki po kolejną puszkę coli i wróciłem do pokoju dziennego, gdzie zastałem

idealnego towarzysza ‒ komputer nie mógł się kłócić, zadawać pytań ani robić niczego innego prócz pomagania mi w uporządkowaniu myśli. George nadal się nie odzywała, a jej zazwyczaj nieustanna obecność przybrała teraz formę tępego bólu promieniującego gdzieś z tyłu czaszki. Właściwie to nie bolało. Po prostu było mi bardzo dziwnie. Wystarczył dotyk palca, żeby komputer się obudził. Przebiłem się przez firmowe menu logowania i dotarłem do skrzynki mailowej, która była jak zwykle pełna spamu, ofert matrymonialnych, nagich zdjęć, propozycji tematów i obowiązkowych wskazówek, gdzie powinienem się udać i jakich umarlaków powinienem powkurzać. Czasami wydaje mi się, że cały świat chce, żebym wrócił w teren. Niestety ludzie nie rozumieją ‒ a ja nie potrafię im tego wyjaśnić ‒ że utraciłem jedną z najważniejszych cech dobrego Irwina: nie bawi mnie to. Pobyt w terenie stał się dla mnie przykrym obowiązkiem, a nie przygodą. Bez tej iskry entuzjazmu, która mnie nakręcała, jestem praktycznie żywym trupem. Nie myślcie, że nie dostrzegam ironii. Może George przestała oddychać, ale to ja zrezygnowałem z życia. Na forach panował dokładnie tak wielki bałagan, jakiego spodziewałem się po relacji Alarica. Moderatorzy starali się być w sześciu miejscach jednocześnie i spektakularnie im się to nie udawało. Rozsiadłem się wygodnie na kilka minut, popijając colę i patrząc na pokazujące się co chwilę powiadomienia o nowych odpowiedziach. Aktualnie dyżur pełnili beta blogerzy, którzy próbowali udowodnić swoją przydatność, odwalając czarną robotę. Kiedyś robiliśmy to samo z George'em dla Bridge Supporters. Wtedy niczego nie pragnęliśmy bardziej od pracy na własny rachunek, opowiadania wybranych przez nas historii i odpowiadania tylko i wyłącznie przed sobą. ‒ Zobacz, gdzie nas to zaprowadziło ‒ wymamrotałem, pochylając się do przodu na krześle i sięgając po myszkę. ‒ Zostańcie, gdzie jesteście, ludzie. Z perspektywy czasu zrozumiecie, że to działa na waszą korzyść. George nie powiedziała ani słowa, a ja nie odzywałem się już więcej. Wróciłem do skrzynki odbiorczej i zacząłem przeglądać wiadomości w poszukiwaniu tych, które naprawdę wymagały uwagi. Musiałem zacząć edycję materiałów. Musiałem opublikować posta i dać ludziom znać, że wciąż żyję, ale przede wszystkim musiałem się trochę uspokoić. Serce zaczęło mi tłuc, gdy ciało zdało sobie sprawę, że już więcej nie ma potrzeby uciekania ‒ wreszcie dotarliśmy do celu i mogłem już bezpiecznie ześwirować. Ręka mi się trzęsła. Siedziałem nieruchomo, czekając, aż miną dreszcze. Nie miałem czasu na kolejne załamanie nerwowe. Jedno na miesiąc to mój limit, a skoro nie zapowiadało się na bonusowe halucynacje ze zmarłą siostrą, nie było sensu znowu przez to przechodzić. W końcu dreszcze ustąpiły, a ja wróciłem do pracy. Mniej więcej w połowie listy natknąłem się na coś ważnego. Mail schował się między

aktualizacjami, prywatnymi wiadomościami od moderatorów a przypadkowymi postami z listy mailingowej. Omal go nie przegapiłem, bo nie rozpoznałem adresata. Kto, do cholery, używa jako nicka „RozdrażnionejOśmiornicy"? Nie było to całkowicie retoryczne pytanie. Miałem nadzieję, że jego głupota skłoni wreszcie George'a do jakiejś reakcji. Zamiast tego ja sam się zawahałem, zakląłem i otworzyłem wiadomość. Kto używa „RozdrażnionejOśmiornicy" jako nicka? Zapewne kobieta, której T-shirt ostrzega właśnie przed drażnieniem ośmiornic. Doktor Abbey. Od: [email protected] Do: [email protected] Temat: Pracowity z Ciebie chłopaczek Muszę przyznać, że wiadomość o wybuchu epidemii w CZKC w Portland w niecałą dobę po Waszym wyjeździe była dla mnie sporym zaskoczeniem. Nie marnujecie czasu. Choć z drugiej strony, w końcu niewiele go Wam już zostało. Nie tylko Wy wiecie, jak posługiwać się kamerą, i stawiam diamenty przeciw orzechom, że ktoś dorwał nagranie, na którym Ty i Twoja banda wesołych kompanów zmierzacie do mnie. To tylko kwestia czasu, kiedy ktoś się połapie, że mieliśmy kontakt, i gówno, w którym wówczas utkwicie, będzie niczym w porównaniu z czekoladowym budyniem, z którym zmagacie się teraz. Nie wracajcie. Zaczęliśmy rozmontowywać laboratorium, jak tylko wyjechaliście, i kiedy przeczytasz tę wiadomość (zakładając, że będziesz żył wystarczająco długo, żeby ją przeczytać, a to wcale nie takie pewne), będziemy już w drodze do nowej lokacji. Mały „układ" między mną a CZKC wymaga pewnego status quo, a Wy gracie w zbyt niebezpieczną grę, żebym mogła do niej dołączyć. Więc pośpieszcie się i znajdźcie wreszcie jakieś odpowiedzi albo zgińcie, dobra? Do wiadomości dołączam dokumentację wszystkiego, co udało mi się osiągnąć w kwestii mapowania struktury wirusa Kellis-Amberlee w kontekście osobliwości autoimmunologicznych, wywołujących stałe stany rezerwuarowe. Nie znam mechanizmu, który by je odwrócił, ani sprawdzonego sposobu ich wywoływania, ale znajdziecie tam więcej niż trzeba, żeby udowodnić, że zespół rezerwuarowy powstaje, gdy system odpornościowy zaczyna się uczyć, jak radzić sobie w warunkach uważanych za skrajnie niesprzyjające. Większości danych nie zrozumiesz, ale na pewno nie sprawią one problemu temu małemu zbiegowi z CZKC, który nas sobie przedstawił. Pokaż jej to i jeśli uznasz, że coś ukrywa, zagroź ujawnieniem wszystkiego w internecie. Zobacz, co wtedy będzie miała Ci do powiedzenia. Odważny z Ciebie idiota, Shaunie Masonie, i żałuję, że nie miałam szansy poznać Twojej siostry. Niemal tak samo jak tego, że Ty nigdy nie poznałeś mojego męża. Pozdrów wesołą kompanię i powiedz im, żeby spali z jednym okiem otwartym, bo jeszcze chwila i wkurzycie

cholernie ważnych ludzi. I dobrze. Róbcie dalej swoje. Ktoś musi. Pozdrawiam serdecznie i trzymajcie się ode mnie z daleka, Dr Shannon L. Abbey Najpierw ogarnęła mnie fala wstydu, że doktor Abbey straciła przez nas laboratorium, ale potem zacząłem się nad tym zastanawiać i zrozumiałem, że wpuszczając nas za próg, dobrze wiedziała, jakie będą tego konsekwencje. Może i nie zaprosiła nas do siebie, ale kiedy już się pojawiliśmy, z radością powiedziała nam wszystko, co wiedziała. Jeśli ona nie winiła nas za nasz przyjazd, ja również nie zamierzałem mieć z tego powodu wyrzutów sumienia. Bez problemu ściągnąłem załączniki, a po ich otwarciu moim oczom ukazały się ogromne, szczegółowe tabelki i grafy medyczne, które miały dla mnie mniej więcej tyle sensu, co abstrakcjonistyczne dzieła. Rozpoznałem niektóre nazwy, ale to wszystko. Nie było w tym jednak nic złego, bo doktor Abbey miała rację ‒ ja nie musiałem rozumieć danych. Liczyło się tylko to, by zrozumiała je Kelly, a kiedy je zobaczy, może będzie wiedziała, gdzie szukać dalej. Biorąc pod uwagę naszą sytuację, liczył się każdy szczegół. Przesłałem wiadomość od doktor Abbey Alaricowi i Mahirowi, oznaczając ją jako priorytetową, a potem wydrukowałem kopie wszystkich załączników i wróciłem do oczyszczania skrzynki odbiorczej. Nie znalazłem już nic równie interesującego, co nieszczególnie mnie zaskoczyło. Trudno było konkurować z „Hej, podsyłam wszystkie swoje badania nad Kellis-Amberlee, miłej lektury". Zgodnie z rejestrem na stronie Mahir był zalogowany, co z kolei oznaczało, że nie spał, a przynajmniej miałem powód, by tak sądzić. Tyle mi wystarczyło. Odchyliłem się na krześle, wygrzebałem telefon z kieszeni i odsunąłem klapkę. Miałem szczęście, bo odebrał Mahir, a nie jego żona. ‒ Shaun. Dzięki Bogu. ‒ Cześć, Mahir. Jest jakiś powód, dla którego wzywasz Boga za każdym razem, gdy do ciebie dzwonię? Czy to po prostu jakieś nowe londyńskie powitanie? ‒ Jest czwarta nad ranem, Shaun, a ja nie śpię, czekając na twój telefon. Sam się domyśl, jak bardzo się martwiłem. ‒ Gdzieś w tle trzasnęły drzwi, a mikrofon telefonu łapał słabe dźwięki ruchu drogowego. ‒ Postaraj się nie zapominać, że mamy ośmiogodzinną różnicę czasu i na drugi raz zadzwoń do mnie odrobinę wcześniej, dobra? ‒ Hej, przepraszam. Myślałem, że Alaric cię o wszystkim poinformuje. ‒ Gdy Ryman został prezydentem, jedno z londyńskich czasopism opublikowało tekst o Mahirze. Przedstawili go jako miejscowego, który został wmieszany w poważny skandal polityczny w Ameryce, co było nie lada

osiągnięciem. Puścili wtedy zdjęcie Mahira, stojącego na szerokim balkonie w swoim mieszkaniu i spoglądającego na Tamizę z miną w stylu „jestem intelektualistą i erudytą", z której George zawsze się śmiała. Właśnie tak go sobie teraz wyobrażałem, nasłuchując odgłosów z ulicy: Mahir na balkonie, otoczony przez ciężką londyńską noc, podczas gdy pod jego stopami pędzą samochody pełne ludzi dojeżdżających do pracy. ‒ Poinformował. Tak samo Magdalene. Ale na koniec dnia tylko ty, Shaun, możesz mi zdać pełną relację z tego, jak się czujesz. ‒ Uznałbym to za pochlebstwo, gdybym nie wiedział, że spodziewałeś się mojej śmierci. ‒ Czy nie o to ci cały czas chodzi? Zawahałem się na chwilę, nagle w pełni zdając sobie sprawę z obecności George'a. Okłamywanie Mahira było praktycznie niemożliwe, nawet z jej błogosławieństwem, ale w końcu uznałem, że nie będę nawet próbował. ‒ Na koniec, owszem. Ale najpierw muszę znaleźć ludzi, którzy zabili George'a. Dostałeś pliki, które ci wysłałem? ‒ Tak ‒ przyznał Mahir. ‒ Ile z nich zrozumiałeś? ‒ Mało. Domyślam się, że ty trochę więcej. ‒ Tyle że nigdy więcej już nie zdołam zasnąć. ‒ Świetnie, bo to oznacza, że doktor Abbey miała rację. Musisz coś dla mnie zrobić. ‒ Co takiego? ‒ Znajdź wirusologa, który nie ma już nic do stracenia. Niech sprawdzi jej badania. Teraz to Mahir na chwilę umilkł. W końcu zapytał ostrożnie: ‒ Zdajesz sobie sprawę, o co mnie prosisz? ‒ Tak. Czuję się z tego powodu jak ostatni dupek, ale muszę to zrobić. Mahir znowu zamilkł. Szczerze mówiąc, wcale mu się nie dziwiłem. Ameryka Północna wiele straciła w czasie Powstania. Duże obszary Kanady i południowa część Meksyku nigdy nie zostały odzyskane z rąk zainfekowanych. Broniliśmy Alaski tak długo, jak tylko się dało, ale w końcu infekcja zwyciężyła i musieliśmy oddać cały stan. Prawie w każdej części Stanów Zjednoczonych znajdują się małe martwe strefy, czyli miejsca zbyt niebezpieczne, by w nich mieszkać. A jednak to wszystko to pestka w porównaniu ze stratami, które poniosły Indie. Ponieważ Indie straciły... Indie. Warunki panujące na tym obszarze przed Powstaniem były wręcz idealne do rozprzestrzenienia się Kellis-Amberlee. Uczyliśmy się tego w szkole w ramach podstawowego programu zajęć z epidemiologii: połącz gęste zaludnienie z dużymi terenami uprawnymi, zanieczyszczonymi

zbiornikami wodne i dużymi, niepilnowanymi zwierzętami, a otrzymasz praktycznie doskonałe warunki, by utracić wszystko. Raporty ‒ a przynajmniej te, które zdołały wydostać się z Indii ‒ wskazywały na Bombaj jako miejsce, w którym zarejestrowano pierwsze przypadki zarażenia wirusem, a po niecałych trzydziestu sześciu godzinach panował tam już totalny chaos. Podczas gdy władze wykorzystywały wszystkie siły, by obronić miasto, infekcja rozgorzała na prowincji, zabierając kolejne wioski i małe miasteczka w takim tempie, że nikt nie miał nawet czasu na ogłoszenie alarmu. Kiedy wreszcie zrozumiano, że nie da się utrzymać kwarantanny, było już o wiele za późno, żeby zrobić cokolwiek innego niż całkowitą ewakuację. Pierwszy przenośny zestaw do badania krwi został skonstruowany przez hinduskiego naukowca o nazwisku Kiran Patel. Doktor Patel odizolował swoją rodzinę, kiedy tylko pojawiły się pierwsze oznaki kłopotów. Dzięki tej szybkiej reakcji i równie szybko podjętej decyzji o zabijaniu zarażonych udało mu się przez sześć dni bronić cały budynek przed infekcją, chociaż w tym czasie mieszkańcy powinni byli już dawno umrzeć. Kiedy doktor Patel nie stał na czatach, zajmował się modyfikowaniem swojego zestawu do mierzenia poziomu cukru w taki sposób, by szukał we krwi czegoś trochę poważniejszego niż cząsteczki glukozy. Kiedy żołnierze ONZ zdołali przedrzeć się do tej części Bombaju, miał już co prawda niedoskonały, ale wiarygodny i szybki sposób na udowodnienie, że ktoś jest lub nie jest zainfekowany. Wszyscy zgromadzeni w budynku przeszli badania. Dwaj żołnierze okazali się zarażeni, co było akceptowalną stratą poniesioną w imię technologii, której nikt inny nie tylko nie stworzył, ale nawet o niej nie pomyślał. Doktor Patel zapadł w śpiączkę cukrzycową w helikopterze, który miał wywieźć jego rodzinę z miasta. Nigdy nie wydostał się z Indii. Wdowa po nim udała się do siedziby ONZ i zażądała azylu dla ocalałych rodaków w zamian za notatki męża. Dostała wszystko, o co poprosiła. Ludzie, którzy uciekli z Indii, mogli osiedlić się gdzie tylko chcieli, omijając wszystkie standardowe wymagania względem obywatelstwa. Konsulaty Indii pozostały otwarte i wystawiały paszporty dzieciom ocalałych. O ile dobrze się orientuję, robią to nadal. Jak mówią, po ostatecznej wygranej z infekcją będą gotowi wrócić do domu. Prawda to czy nie, Londyn zamieszkuje druga co do wielkości społeczność hinduska na całym świecie, mniejsza tylko od Silicon Valley ‒ chociaż Toronto stoi tuż za nim. Mahir urodził się w Londynie. Nigdy nie był w Indiach i, o ile się nie mylę, nigdy nie chciał tam jechać. Nie wszyscy jednak podzielają jego zdanie. Wielu ludzi chce odzyskać swoje dziedzictwo. Może i podoba im się ich aktualne miejsce zamieszkania, ale chcą, by było ono kwestią wyboru, a nie przymusu. Hinduscy lekarze i naukowcy odpowiadali wyłącznie przed rządem narodu, który obecnie nie istnieje, zaś ich jedyny cel to „powrót do domu". Ale rasizm nie znika, gdy zmarli wstają z grobów, a są ludzie, którzy przyglądają się wysiedleńcom, szukając najmniejszych oznak „zwracania się przeciwko nam".

Gdyby Mahir zrobił to, o co go prosiłem ‒ jeśli zamiast zwrócić się do placówki rządowej, udałby się do jednego z niezależnych wirusologów i poprosił go o wyjaśnienie zapisków doktor Abbey ‒ obaj ryzykowaliby oskarżenie o działalność terrorystyczną. W końcu Mahir przemówił: ‒ Zadam pytanie, które wyda ci się zupełnie szalone, Shaun, ale będziesz musiał na nie odpowiedzieć. Jeśli odmówisz, rozłączę się i obaj będziemy udawać, że ta rozmowa nigdy nie miała miejsca. Taki układ nigdy nie działa. Już pięciolatek wie, że nie da się czegoś cofnąć tylko przez niemyślenie o tym. ‒ Jasne ‒ powiedziałem. ‒ Jak sobie życzysz. ‒ W porządku. ‒ Zaśmiał się, trochę nerwowo, a potem zapytał: ‒ Co Georgia ma do powiedzenia na temat tego planu? Mahir nigdy nie kwestionował faktu, że George nadal ze mną rozmawia, ale nigdy też wprost się do niej nie zwracał. Może moje szaleństwo zaczynało dotykać też ludzi wokół mnie? Czyżby było zaraźliwe? ‒ Poczekaj. Zapytam. George, pomyślałem. Jeśli jesteś cicho tylko dlatego, że się wkurzyłaś czy coś, naprawdę przydałaby mi się teraz twoja pomoc... Przepraszam, dużo myślałam. Powiedz mu... Zawahała się. Powiedz mu, że jeśli z tych badań wynika to, co myślę, że wynika, ludzie mają prawo się o tym dowiedzieć, a bez jego pomocy być może nigdy im o tym nie powiemy. Robi to dla nas wszystkich. ‒ Dobra. ‒ Oczyściłem gardło. ‒ George mówi, że jeśli z tych badań wynika to, co jej się wydaje, że wynika, ludzie mają prawo wiedzieć, a jeśli nam nie pomożesz, być może nigdy nie uda nam się dowiedzieć wystarczająco dużo, żeby przekazać im prawdę. Jej zdaniem robisz to dla nas wszystkich. ‒ Zamilkłem i dodałem po chwili: ‒ Wygląda na to, że nie zawahali się przed wysadzeniem Oakland i zainfekowaniem całego CZKC w Portland, żeby coś zatuszować. Chcę przynajmniej część działań przenieść na inny kontynent, żeby ktoś mógł kontynuować naszą pracę nawet wtedy, gdy wysadzą też dom Maggie. ‒ Przysięgam, że przeprowadzę się do San Francisco wyłącznie po to, żebyście przestali traktować mnie jako zewnętrzne wsparcie. ‒ Mahir westchnął głęboko. ‒ Zgadzam się. ‒ Zgadzasz się? Naprawdę to zrobisz? ‒ Najwyraźniej oszalałem i będę tego żałował do końca życia, a żona zapewne się ze mną rozwiedzie, ale tak, zrobię to. Ktoś musi. Będę musiał w to wtajemniczyć też swoich beta blogerów. To dość spory projekt.

‒ Jeśli musisz... Ale wybierz tylko ludzi, do których masz pełne zaufanie, dobra? Na tak wczesnym etapie nie możemy ryzykować wycieku informacji. ‒ Cisza jest kosztowna. ‒ To nie stanowi problemu. Jestem pewien, że jeśli potrząśniemy dobrze naszym interesem, pieniądze same wpadną nam w ręce. ‒ Zawsze mogłem skorzystać z oferty opublikowania książki z postami George'a z czasu kampanii. Do tej pory odmawiałem, bo to bardziej przypominało próbę zarobienia na jej śmierci niż dalsze prowadzenie jej bloga. Jednak z pewnością byłby to świetny sposób na szybkie zdobycie gotówki. Poza tym istniał też fundusz powierniczy Maggie. Normalnie bym się tego nie podjął, ale to już nie były normalne czasy. ‒ Och, uwierz mi, że nie miałem zamiaru martwić się o budżet, ale jeśli po tym wszystkim nadal będę żonaty, fundujesz nam drugi miesiąc miodowy, żeby tak zostało. ‒ Nie ma sprawy. Dziękuję. Naprawdę dziękuję. Dobry z ciebie człowiek. ‒ Twoja siostra miała doskonały gust, jeśli chodzi o mężczyzn. A teraz uaktualnij swojego przeklętego bloga, Shaun. Połowa czytelników myśli, że jesteś martwy, a ja już nie mam siły na obalanie teorii spiskowych. ‒ Odgłosy ruchu ulicznego w tle ucichły, gdy Mahir zakończył połączenie. Przez chwilę słuchałem tylko własnego oddechu. Włożyłem telefon z powrotem do kieszeni, patrząc w zamyśleniu na ekran komputera. Badania doktor Abbey jawiły się niczym najbardziej zjadliwe i abstrakcyjne dzieło sztuki na świecie. Kreski działały na mnie dziwnie uspokajająco, o ile patrzyłem na nie wystarczająco długo. Przypominały mi ledwo widoczne ślady siatkówki otaczającej źrenice George'a, cieniutkie brązowe kreseczki, które dało się zobaczyć tylko wtedy, gdy podeszło się wystarczająco blisko, by spojrzeć przez szkła jej ciemnych okularów. Położyłem ręce na klawiaturze i zacząłem pisać.

Mam się za rozsądnego człowieka. Oczywiście nawet ci, których uważamy za czarne charaktery, bez wątpienia mają się za rozsądnych. To część ludzkiej psychiki. Mimo wszystko. Mam proste potrzeby. Mam swoje mieszkanie, za które płacę. Mam swoją pracę, która mi się podoba i w której dość dobrze sobie radzę. Mam piękną żonę, która toleruje dziwne godziny pracy, i jeszcze dziwniejszych kolegów. Uwielbiam miasto, w którym mieszkam; jego wygląd, brzmienie i wspaniałą kulturę, która mimo przeciwieństw losu nie tylko zdołała przetrwać, ale także się rozwinęła. Londyn to jedyne miejsce, w którym naprawdę chciałem się znaleźć, i mam zaszczyt nazywać to miasto swym domem. Lubię myśleć o sobie jak o człowieku rozsądnym. Ale pochowałem zbyt wielu przyjaciół w zbyt nieodległej przeszłości i usłyszałem zbyt wiele niepodważonych kłamstw i zbyt wiele niezadanych pytań. Nadchodzi czas, kiedy każdy rozsądny człowiek musi podjąć nierozsądny krok. Inaczej nie byłby człowiekiem. A tym, którzy wolą biernie czekać, niż zaryzykować, niniejszym oświadczam: Jesteście przeklętymi tchórzami. Życzę wam takiego świata, na jaki zasługujecie. ‒ z Newsów z frytkami, bloga Mahira Gowdy, 20 kwietnia 2041

Piętnaście Spisywanie relacji z wydarzeń minionego dnia zupełnie mnie wykończyło. Najchętniej poszedłbym na górę, wziął prysznic, przeszedł cały proces dezynfekcji, a potem przespał się jakieś sześć do ośmiu godzin, zanim znowu będę musiał wziąć się do jakiejś pracy. Gdybym to jednak zrobił, musiałbym opublikować sam tekst, a wtedy moją skrzynkę pocztową zalałaby fala ofert „pomocy" od nadgorliwych beta blogerów. Ich „pomoc" skończyłaby się pewnie płaczem, ale nie moim, zaraz po tym, jak wyrzuciłbym ich z roboty za wkurzanie szefa. Łatwiej było zmusić się do siedzenia przy komputerze i przeglądania nagrań w poszukiwaniu odpowiednich fragmentów i ujęć. W takich chwilach brakuje mi Buffy. Oczywiście zawsze za nią tęsknię ‒ była jednym z moich najbliższych przyjaciół, a przynajmniej do czasu, gdy nas sprzedała ‒ ale chwilami brakuje mi jej bardziej. Mógłbym przekazać jej relację i poprosić o upiększenie, a ona niemal w tej samej chwili przygotowałaby jakieś multimedialne fajerwerki. W tym fachu nie miała sobie równych. Ostatecznie okazało się, że jej talent, niestety, kosztował życie wielu ludzi. Kiedy prawda wyszła na jaw, Buffy powiedziała, że jej przykro. Wierzyłem jej wtedy i wierzę teraz. Czasami ludzie popełniają błędy i czasami tych błędów nie da się naprawić. To jednak nie zmienia faktu, że Buffy nie żyje, a ja za nią tęsknię. W końcu wybrałem trzy krótkie filmiki i dziesięć zdjęć, umieściłem je tam, gdzie zrobiłyby największe wrażenie, albo przynajmniej wydawałyby się najmniej przypadkowe, a potem uznałem pracę za skończoną. Zostawiłem moderatorom notatkę, że przez kilka godzin będę offline i mają mi nie przeszkadzać, choćby się waliło i paliło. A nawet wtedy mają najpierw zdobyć pozwolenie od Mahira. Nie miałem wprawdzie pewności, że dzięki temu zostawią mnie w spokoju, ale przynajmniej ich spowolnię. To trochę jak przełączanie rzeczywistości w tryb drzemki. Dopiero kiedy wstałem, zdałem sobie sprawę, jak bardzo jestem obolały. Przeciągałem się, aż coś mi strzyknęło w barkach. Połowa moich mięśni uznała to za znak, że czas ponarzekać, podczas gdy druga połowa zmieniła się w galaretkę. ‒ Cholera. Nie robię się młodszy ‒ powiedziałem na głos i ruszyłem do kuchni. Alarica nie było, zapewne poszedł popracować na forach. Powiedziałbym, że lepiej on niż ja, ale robiłem to już niezliczoną ilość razy i nikomu tego nie życzę. Becks i Maggie nadal siedziały przy stole, obserwując zażenowaną Kelly, tak jak koty patrzą na mysz. Kiedy wszedłem, odwróciła się w moją stronę, a na jej twarzy pojawił się wyraz żałosnej wręcz ulgi. Jeśli to ja byłem dla niej

zbawieniem, podczas mojej nieobecności musiało się dziać coś naprawdę paskudnego. ‒ Hej ‒ przywitałem się. ‒ Idę wziąć prysznic. Z twarzy Kelly momentalnie zniknęła ulga. ‒ Nie chcesz dokończyć obiadu? ‒ Nie, już nie jestem głodny. Maggie, możesz zająć się komentarzami, które dostanę w ciągu kilku najbliższych godzin? Muszę się trochę przespać, jeśli jutro mam się do czegoś nadawać. ‒ Oczywiście. ‒ Uśmiechnęła się. ‒ A teraz idź. Nie dbasz o siebie. ‒ Pewnie masz rację. ‒ Zawahałem się, bo w głowie zaświtała mi pewna myśl. ‒ Maggie, każ Alaricowi sprawdzić pluskwę, którą podłożyliśmy w sali konferencyjnej. Powinna być teraz widoczna na liście i jeśli coś zacznie odbierać, chcę o tym natychmiast wiedzieć. ‒ Dezynfekcja potrwa kilka dni ‒ powiedziała Kelly. Jeśli nawet miała coś do powiedzenia na temat zakładania podsłuchów w CZKC, zatrzymała to dla siebie. ‒ Do tego czasu nic nie będzie odbierać. ‒ W takim razie mogę spać do woli. Dobranoc wszystkim. Postarajcie się choć trochę odpocząć. ‒ Ja na pewno ‒ powiedziała Becks, posyłając mi zadumane spojrzenie, kiedy skierowałem się w stronę wyjścia. Wejście na górę kosztowało mnie więcej wysiłku niż powinno. Byłem tak cholernie zmęczony. A przecież mógłbym nie marnować energii i ułożyć się wygodnie na schodach. Wiedziałem, że muszę się umyć. Według rygorystycznych zasad postępowania powinienem wziąć prysznic zaraz po przekroczeniu progu, jak Becks. Możesz sobie spieprzyć ubezpieczenie, jeśli nie przejdziesz odpowiedniej dezynfekcji po każdej wyprawie, ale istnieją pewne kruczki prawne, wystarczy umieć je wykorzystać. Nie zarejestrowaliśmy wizyty u doktor Abbey, a oddziały CZKC należą do niewielu publicznych obiektów, których nie uważa się za strefy ryzyka, więc nawet jeśli nie wyszorowałbym się jak grzeczny chłopiec, nie złamałbym prawa. Po prostu nie chciałem kłaść się do łóżka, czując, jakbym już zawsze miał pozostać brudny. Prysznice u Maggie stanowiły kolejny wspaniały przykład na to, co można osiągnąć, dysponując odpowiednio dużym zapasem pieniędzy i brakiem skrupułów przy ich wydawaniu. Prysznice w naszych mieszkaniach w Oakland były praktycznie gołe ‒ składały się wyłącznie ze śluzy, obsługiwanych przez komputer natrysków i prostych testerów. Korzystanie z nich przypominało poddawanie się szorowaniu przez industrialne roboty, które miały w nosie twoją wygodę. Co prawda nie wykonywały przymusowej lewatywy, ale niewiele brakowało. Z kolei u Maggie... Kiedy rodzice postanowili urządzić jej własny kąt, bardzo poważnie potraktowali zasadę „bez względu na koszty".

Niektóre z posiadanych przez nią ozdób widziałem tylko w czasopismach o ludziach z dużą gotówką i małym rozumkiem. Cała łazienka została urządzona w stylu sprzed Powstania, z oryginalną porcelanową armaturą w rodzaju tych, które mogą pękać i się kruszyć, zwiększając ryzyko zakażenia. W związku z tym wymagały wymiany. Na pierwszy rzut oka łatwo można było przeoczyć, że pomieszczenie podzielono na dwie strefy; w większej znajdowała się toaleta, duża umywalka i zabytkowa wanna na nóżkach. Żeby dostać się do środka, wystarczyło otworzyć drzwi ‒ badanie krwi nie było wymagane. Jeśli potrafiłeś zignorować grubą kotarę zasłaniającą jedną ze ścian, mogłeś udawać, że naprawdę jesteś w łazience sprzed Powstania, a cały ten nonsens z zombie nigdy się nie wydarzył. Zamknąłem drzwi i podszedłem do umywalki, gdzie opróżniłem kieszenie, wrzucając ich zawartość do jednego z plecionych koszyków, które Maggie trzyma właśnie w tym celu. Kiedy już się upewniłem, że nie zdezynfekuję przypadkiem na przykład swojej legitymacji dziennikarskiej, rozebrałem się, wrzucając ubrania ‒ razem z butami ‒ do kosza. Przy aktywacji prysznica na dnie kosza otworzy się wlot zsypu, przez który moje ciuchy miały zostać automatycznie wysłane do dezynfekcji. Póki nie będą oficjalnie uznane za wolne od wirusa, nie tkną ich ludzkie ręce. Spojrzałem w lustro i skrzywiłem się. Wyglądałem na wycieńczonego, a pod oczami dostrzegłem cienie. Dobrze, że nie pracowałem już jako Irwin. Zmęczony Irwin to Irwin, który traci punkty z każdym opublikowanym zdjęciem. Odsłoniłem kotarę, za którą znajdowała się śluza odgradzająca prysznic od pozostałej części łazienki. Z jednej strony zainstalowany był tester. Przycisnąłem do niego dłoń i poczułem ukłucie w podstawie dłoni. Lampka zapaliła się i zaczęła zmieniać kolor z zielonego na czerwony i z powrotem. Chrząknąłem i powiedziałem: ‒ Shaun Mason, gość, procedura standardowej dezynfekcji. Nastąpiła chwila ciszy, kiedy komputer badał próbkę krwi i porównywał głos z bazą danych. Lampka przestała migać, pozostając przy kolorze zielonym. Usłyszałem dzwonek, a po nim przyjemny głos, który podejrzanie przypominał głos Maggie: ‒ Witaj, Shaun. Wejdź, proszę. Śluza syknęła, a drzwi otworzyły się powoli. Zadrżałem, wchodząc do środka. Hydrauliczne odgłosy przez jakiś czas będą przyprawiały mnie o dreszcze ‒ a przynajmniej do czasu, gdy stanie się coś na tyle okropnego, że zagłuszy wspomnienia z Portland. Drzwi zamknęły się za mną i w ciągu sekundy zablokowały z głośnym sykiem. Kiedy proces dezynfekcji już się rozpocznie, nie da się go skrócić. ‒ Jaki rodzaj kąpieli pan preferuje? ‒ Z głośnika zamontowanego wysoko na ścianie z tyłu popłynął głos prysznica. Wszystko prócz śluzy pokryte było płytkami, podłoga i sufit białymi, a

ściany kojąco niebieskimi. W środku znajdowały się cztery natryski, najniższy na wysokości ramion, a najwyższy praktycznie pod sufitem. We wnęce po lewej stronie stał szampon, odżywka i różnego rodzaju żele. ‒ Gorącą, krótką i gruntowną ‒ powiedziałem. Zawahałem się i dodałem: ‒ Proszę. ‒ Opłaca się być miłym dla komputerów, które są wystarczająco cwane, by formułować pełne zdania. Zwłaszcza wtedy, gdy kontrolują zamki, a już w szczególności, gdy mogą ugotować cię w wybielaczu. ‒ Oczywiście ‒ zakomunikował prysznic. ‒ Proszę zamknąć oczy. ‒ To było jedyne ostrzeżenie przed kaskadą gorącej wody, spływającej na mnie z wielkim zapałem ze wszystkich czterech natrysków. Zamknąłem oczy pół sekundy za późno i zacząłem charczeć, próbując je wytrzeć. Dobrze, że prysznic zaczął od wody. Czasami od razu puszczają wybielacz. Pierwsze uderzenie trwało trzydzieści sekund, dzięki czemu rozgrzałem się, zanim prysznic, wciąż uprzejmie, ogłosił: ‒ Sekwencja dezynfekująca rozpocznie się, gdy odliczę do trzech. Proszę się przygotować. ‒ Zrozumiałem ‒ powiedziałem i zacisnąłem mocniej powieki. Padający na mnie deszcz ochłodził się i zaczął wydzielać ostry zapach przemysłowego wybielacza. Starałem się nie oddychać zbyt mocno, szorując całe ciało i wcierając w skórę środek dezynfekujący. Szczypał jak cholera, ale to szczypanie oznaczało, że porządnie się wymyję i przeżyję kolejny dzień. Ta faza trwała wymagane przez prawo minimum i tylko kilka sekund dłużej niż wodna. W końcu prysznic oznajmił: ‒ Rozpoczynam zwyczajny cykl kąpieli. Ma pan cztery minuty. Proszę poinformować, jeśli zechce pan przedłużyć ten czas. Z prysznica przestał płynąć wybielacz, zastąpiony przez ciepłą wodę. Opłukałem twarz i powiedziałem: ‒ Cztery minuty wystarczą, dzięki. ‒ Do usług, panie Shaun ‒ odparł prysznic. Straszne. Nienawidzę maszyn, które urządzają sobie ze mną pogaduszki. Otarłem oczy i sięgnąłem po szampon. Kiedyś ścigaliśmy się z George'em, kto szybciej wyjdzie spod prysznica. Wszyscy moi koledzy ze szkoły opowiadali, że ich dziewczyny i siostry spędzały w łazience całą wieczność, ale George zawsze była szybsza ode mnie. Potrafiła się wyszorować w zaledwie trzy minuty, jeśli się śpieszyła i nie była wcześniej w terenie, bo wtedy faza dezynfekcyjna przedłużała czas nam obojgu, więc odejmowaliśmy go przy porównywaniu wyników. Tylko w ten sposób mogliśmy grać fair. Oczywiście mniej więcej raz w miesiącu przejmowała łazienkę na całe popołudnie, żeby zafarbować włosy z powrotem na naturalny kolor, co zawsze kończyło się

wrzaskami, żebym przyszedł pomóc jej z odrostami. Kiedy mieliśmy po szesnaście lat, na umywalce w naszej łazience widniały już niezmywalne plamy brązu, a George nieodwracalnie zniszczyła cały stos ręczników... Woda przestała lecieć, a ja zostałem z mydłem za jednym uchem i głupim wyrazem twarzy. Nie zdawałem sobie sprawy, że te cztery minuty minęły tak szybko. ‒ Dziękuję za wspólną kąpiel, Shaun ‒ powiedział prysznic, kiedy śluza odblokowała się z głośnym sykiem. ‒ Miło było panu służyć. ‒ Eee, dzięki ‒ rzuciłem, wychodząc. ‒ I nawzajem. Wziąłem dwa ręczniki ze stosu leżącego obok umywalki. Owinąłem się jednym, związując go na biodrach, a drugim osuszyłem włosy, wycierając nim dziarsko całą głowę, a potem zarzuciłem go sobie na ramiona. Potrzebowałem snu. Moim śmieciom schowanym w koszu na blacie nic nie groziło, a ja sam już dawno powinienem leżeć w łóżku. Ruszyłem do drzwi, ale zatrzymałem się, dotykając gałki. ‒ O cholera. Kiedy przyjechaliśmy, Maggie przepraszała, że ma tylko trzy pokoje gościnne ‒ które zajęli Alaric, Becks i Kelly. Ja musiałem spać na kanapie w salonie, co było zupełnie w porządku, gdy, no wiecie, miałem ubrania. Uznałem, że tym razem moja nagość może okazać się poważnym problemem, a skoro nie bardzo miałem czas, żeby zabrać cokolwiek z zagrożonego eksplozją budynku, nie spakowałem oczywiście zapasowych dżinsów. Byłem zbyt zmęczony, żeby się nad tym zastanawiać. Stałem tylko, główkując, kiedy ktoś zapukał do łazienki. Westchnąłem z ulgą. Uratowany. Najwyraźniej Maggie zdała sobie sprawę z mojego problemu i przyniosła szlafrok, a może nawet spodnie zostawione przez gości. ‒ Nawet nie masz pojęcia, jak się cieszę, że tu jesteś ‒ powiedziałem, otwierając drzwi. Po drugiej stronie stała Becks. Spojrzała na mnie poważnie szeroko otwartymi oczami i odparła: ‒ Taką miałam nadzieję. A potem, zanim miałem szansę zareagować, weszła do łazienki i zamknęła za sobą drzwi. Stała tak przez chwilę, z jedną ręką za plecami, ciągle ściskającą gałkę, a drugą opartą na udzie. Było to coś między pozowaniem a zawieszeniem, a ja nie miałem pojęcia, co to właściwie oznacza. ‒ Hmm. ‒ Odruchowo cofnąłem się o krok, robiąc więcej miejsca na to, by, no cóż, zrobiła to coś, co miała zamiar zrobić. ‒ Hej, Becks, wszystko w porządku? Miałem właśnie wychodzić, więc jeśli chcesz skorzystać z łazienki... ‒ Zamknij się, Shaun. ‒ Puściła gałkę i ruszyła w moją stronę. Kiedy była tuż obok, zdjęła mi ręcznik z ramion i rzuciła go niedbale na podłogę. ‒ Choć raz w życiu, ten jeden raz, mógłbyś. Po.

Prostu. Się. Zamknąć. ‒ Podeszła jeszcze bliżej, pochylając się na palcach, i pocałowała mnie. Nie spodziewałem się tego. Nie miałem czasu, żeby odsunąć się na bok albo obronić. Więc nie, nie mogłem tego powstrzymać w tamtej chwili... ale mogłem odsunąć się zaraz po tym. Mogłem to zakończyć właśnie wtedy. Zamiast tego odwzajemniłem pocałunek. Gdy tylko zareagowałem, Becks przycisnęła się do mnie całym ciałem, obejmując ramionami i zatrzymując w miejscu. Ja objąłem ją w pasie, w dużej mierze po to, by coś zrobić z rękoma, a potem niemal odruchowo przysunąłem ją bliżej. Czułem, jakby ciepło jej skóry miało wysuszyć resztki pozostałej po prysznicu wilgoci. Przez cały czas całowała mnie, z każdą sekundą coraz śmielej. Nagle zdałem sobie sprawę, że prawie nic na sobie nie mam, i uniosłem ręce, żeby złapać ją za przedramiona i delikatnie odsunąć. Walczyła, by przedłużyć pocałunek jeszcze o kilka sekund, zanim dystans między nami jej to uniemożliwi. Jej oczy były błyszczące, a policzki zarumienione. Nadal miała na sobie szlafrok pożyczony od Maggie, z luźno zawiązanym paskiem, dzięki czemu górne partie rozchylały się w taki sposób, bym mógł dobrze przyjrzeć się jej walorom. Przełknąłem ślinę. Głośno. Zmęczony czy nie, nadal byłem facetem, a do tego minęło cholernie dużo czasu od ostatniego razu, gdy miałem przed sobą tego rodzaju widoki. Części mojej anatomii, które chciałem wykreślić ze swojego życia, właśnie się budziły, sygnalizując swoje zainteresowanie. Dobitnie. ‒ Becks, nie wiem... ‒ Chcesz, żebym przestała? ‒ Wyślizgnęła się z mojego uścisku, poruszając się z niewymuszoną gracją i sprawiając, że zacząłem szybciej oddychać. A potem uniosła ręce, splatając dłonie z moimi. ‒ Będę zupełnie szczera. Nie chcę przestawać. Ale zrobię to, jeśli tego chcesz. ‒ Ja... ja nie wiem, po prostu... ‒ Spojrzałem na nasze połączone dłonie, przyglądając się krótkim, praktycznie przyciętym paznokciom Becks. Obcinała je, jak na Irwina przystało. Dzięki temu, co dziwne, poczułem się lepiej. Jakbym zwyczajnie znalazł się w kolejnej niebezpiecznej strefie, którą musiałem zgłębić. ‒ Nie wiem, czy to dobry pomysł. ‒ Hej. Spójrz na mnie. ‒ Uniosłem głowę. Becks spojrzała mi w oczy i powiedziała: ‒ Nie proszę cię o zobowiązanie. Nie chcę związku. Jesteś moim szefem, pracujemy razem, a ja to szanuję. Ale omal dzisiaj nie zginęliśmy, a ja chciałabym przypomnieć sobie, że nadal żyjemy. ‒ Odsunęła się, nie puszczając moich dłoni. ‒ Czuję się samotna. Ty nigdy się tak nie czujesz? Nagle trudno mi było złapać oddech. ‒ Każdej pieprzonej nocy ‒ odparłem i jednym krokiem pokonałem dzielący nas dystans, wyplątując dłonie z jej uścisku i znowu obejmując ją w talii. Tym razem to ja zainicjowałem pocałunek; tym razem to ja całowałem ją coraz mocniej, a ona uniosła rękę i przeczesała moje włosy, przyciągając mnie bliżej. Całowaliśmy się tak długo, że zapiekły mnie usta, a w piersiach czułem ból;

każdy kolejny oddech kosztował mnóstwo wysiłku. Becks odsunęła się, nadal dotykając moich włosów. ‒ Czy to znaczy, że mam nie przestawać? ‒ Nie przestawaj ‒ wyszeptałem i znowu zacząłem ją całować. Jakimś cudem zdołaliśmy opuścić łazienkę i przejść przez korytarz do pokoju, w którym spała Becks. Udało mi się nie zgubić ręcznika, dopóki nie zamknęliśmy za sobą drzwi, a wtedy Becks błyskawicznie zdecydowała, co mam z nim zrobić ‒ zdjęła go z moich bioder i rzuciła na bok. Rozwiązała pasek od szlafroka i przycisnęła się do mnie całym ciałem, wznawiając gorące pocałunki. Dotyk jej skóry był dla mnie niemal zbyt intensywnym doznaniem. Jęknąłem. Ona odpowiedziała tym samym ‒ jękiem żyjącej kobiety, która pragnie być pożądana, a nie jękiem żywego trupa. Boże, tak bardzo chciałem to usłyszeć. Nie spędzałem wystarczająco dużo czasu pośród żywych. Głośna cisza w mojej głowie stała się przeszłością, a jej miejsce zajęły odgłosy naszych ciał ‒ skóry przesuwającej się po skórze, palców przeczesujących włosy, łączących się ze sobą ust. Becks cały czas powoli się cofała, przez co musiałem iść do przodu, żeby wciąż ją całować. A chciałem wciąż ją całować, więc szedłem za nią, aż wciągnęła mnie na łóżko i zarzuciła jedną nogę na moją, żeby zatrzymać mnie przy sobie. Nie opierałem się. Nie chciałem. Po raz pierwszy od śmierci George'a miałem w dupie wszystko prócz teraźniejszości. Tęskniłem za tym uczuciem. ‒ Shaun. Zacząłem całować jej szyję, czując delikatnie słony smak skóry. Tego też mi brakowało. Smaku kobiecej szyi i pracy jej mięśni przy każdym oddechu... ‒ Shaun. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że Becks coś mówi. Odsunąłem się, żeby spojrzeć jej w twarz. Miała rozczochrane włosy, przez co wyglądała, jakby przed chwilą skończyła maraton, a zaraz po nim rozprawiła się z całą hordą zombie za pomocą jednej strzelby. Zaczynałem rozumieć, dlaczego wolała dłuższe. Może i było to wyjątkowo niepraktyczne, ale dzięki temu mogła wyglądać tak jak teraz, a ten widok wart był drobnych niedogodności. ‒ Tak? Zrobiłem coś nie tak? ‒ Nie. ‒ Uśmiechnęła się krzywo. ‒ Chciałam ci tylko powiedzieć, że mam prezerwatywy. Nawet o tym nie pomyślałem. Mrugnąłem, a potem kiwnąłem głową. ‒ Świetnie, bo nawet jeśli ja jakieś mam, to są na dole. Właściwie to nie byłem pewien, czy je zapakowałem. Nie potrzebowałem ich tak długo, że przestałem o nich myśleć, bo myślenie o tym w niczym nie pomagało. Seks w świecie bez George'a nie miał po prostu znaczenia. Nie było na niego czasu.

Becks uśmiechnęła się jeszcze raz, nieśmiało, co bardzo mnie zaskoczyło, biorąc pod uwagę naszą nagość i bliskość. ‒ Pozwolisz mi wstać? ‒ zapytała. ‒ Aha, jasne. Rozplątanie naszych kończyn nastręczało pewnych trudności. Becks wstała, przeciągając się tak, bym mógł przyjrzeć się jej ciału ‒ i muszę przyznać, że miałem się czemu przyglądać ‒ a potem podeszła do torby i zaczęła grzebać w wewnętrznej kieszeni. Ja zostałem na łóżku, czując nagły przypływ zażenowania, bo nie byłem do końca pewien, co zrobić z rękoma. Kolejna rzecz, o którą nigdy wcześniej nie musiałem się martwić. Nie wiedziałem też, czy mam patrzeć na Becks, kiedy jest poza łóżkiem. Zdecydowałem, że usiądę z rękami luźno opartymi o uda, patrząc w jej stronę, ale nie patrząc na nią. Mogłaby się zdenerwować, gdybym odwrócił wzrok. Pomyślałaby, że może nie podoba mi się jej wygląd czy coś takiego. Jezu. Od kiedy moje życie stało się takie skomplikowane. ‒ Już mam. ‒ Becks odwróciła się, trzymając między kciukiem a palcem wskazującym foliowe opakowanie z prezerwatywą, a potem podeszła do łóżka. ‒ Niby mam implant antykoncepcyjny, ale ostrożności nigdy za wiele, prawda? ‒ Prawda ‒ powtórzyłem cicho. Podczas tej chwili przerwy miałem czas pomyśleć, a to nie był taki dobry pomysł. Ciało nadal głosowało za kontynuowaniem tego, co zacząłem, ale teraz próbował rozważyć tę kwestię także mózg, a on nie był przekonany, czy to aby na pewno słuszna decyzja. Właściwie miałem niemal całkowitą pewność, że to naprawdę zła decyzja, a to jest ostatni moment, żeby ją zmienić. Becks rozerwała folię. Mózg został przegłosowany w zamieszaniu wznieconym nagle przez moje ciało i każdy znajdujący się w nim hormon. Wyciągnąłem rękę do Becks, ona zrobiła to samo, a po chwili jej palce rozwinęły prezerwatywę na moim penisie, podczas gdy ja chwilowo zawiesiłem trzeźwe myślenie. Usługa ta przestała być potrzebna, a już na pewno pożądana. Liczyło się tylko to, co działo się na łóżku, a to nie wymagało nawet odrobiny myślenia. Musiałem wyłącznie działać. Dlatego zamknąłem oczy, chwyciłem Becks za biodra i dałem ponieść się emocjom. Nie wiem, ile to trwało. Na tyle długo, że po wszystkim czułem się jeszcze bardziej wykończony. Był to lepszy rodzaj zmęczenia, taki... bezgraniczny, z którym praktycznie nie da się walczyć. Patrząc spod wpół przymkniętych powiek, pomogłem posprzątać bałagan, po omacku wrzucając mokre prześcieradła i zużytą prezerwatywę do odpowiednich koszy. Potem padłem na materac, a gdy tylko moja głowa dotknęła poduszki, ogarnął mnie całkowity spokój. Czułem się, jakby całe napięcie wreszcie ze mnie spłynęło, pozostawiając mnie w tym cudownym zawieszeniu

między półsnem a ucieczką w objęcia Morfeusza. Czyjeś palce przesunęły się wzdłuż moich piersi, zatrzymując się tuż nad pępkiem. ‒ Dobranoc, Shaun ‒ wyszeptał głos tuż przy moim uchu. Boże. Po raz pierwszy, odkąd sięgam pamięcią, świat wydawał się znowu taki, jaki być powinien. Uniosłem rękę, żeby pogłaskać jej policzek, czując słodko-słony zapach jej kobiecości, a potem się uśmiechnąłem. ‒ Dobranoc, George ‒ powiedziałem i odpłynąłem w sen.

W historii ludzkości aż roi się od ważnych, ale pojedynczych chwil, które wszystko zmieniły, nawet jeśli nikt ich się nie spodziewał. Takim momentem było odkrycie antybiotyków. Przedtem śmierć od „gorączki połogowej", przez którą kobiety umierały po długiej i potwornej agonii, traktowano jako coś całkowicie normalnego. Zabijały nawet zepsute zęby. Antybiotyki wszystko zmieniły, a niecałe pięćdziesiąt lat później życie ludzi sprzed ery antybiotyków wydawało się nie do pomyślenia. Rewolucja przemysłowa była takim momentem. Czytając te słowa, pomyśl, że kiedyś światło elektryczne traktowano jako luksus, a niektórzy ludzie nie byli przekonani, czy to aby na pewno pożyteczny wynalazek. Wizja całego świata opanowanego przez maszyny wydawała się niczym rodem z szalonej, niedorzecznej fantastyki naukowej... ale okazała się prawdziwa. Powstanie było takim momentem. Sposób życia współczesnych ludzi nie jest tylko trochę inny. Jest zupełnie obcy. Nasz paradygmat się zmienił i nie można go przywrócić do poprzedniego stanu. To dlatego tak wiele dawnych zasad psychologii nie ma już zastosowania. Kiedy zmarli zaczęli wstawać z grobów, definicja szaleństwa przestała obowiązywać. ‒ ze Snów o klaustrofobii, gościnnego bloga Barbary Tinney, 20 kwietnia 2041

Dzisiaj oglądamy wspólnie klasyka gatunku, Martwe zło, gdzie naprawdę ostry Bruce Campbell ‒ pycha! ‒ walczy z demonami, złymi drzewami i własną ręką. O ósmej czasu pacyficznego otworzę czata, a przez cały czas trwania filmu będę blogować na żywo dla tych, którym zdolności skupienia uwagi nie pozwalają czytać więcej niż kilkaset znaków naraz. Mam nadzieję, że zobaczę was wszystkich online. I pamiętajcie, ostatni zalogowany stawia mi drinka. ‒ z Dmuchawca mego, bloga Magdalene Grace Garcii, 20 kwietnia 2041

Szesnaście Obudziłem się z gołym tyłkiem, na łóżku w pokoju gościnnym, otoczony przez futrzaste pagórki śpiących buldogów. Jęknąłem i uniosłem się na łokciach. Drzwi były lekko uchylone, co wyjaśniało obecność niemile widzianych gości. Potarłem twarz, żeby się rozbudzić i zacząć martwić o ubrania. ‒ Chyba nadszedł czas stawić czoła kolejnemu porankowi, co, George? Odpowiedziała mi wymowna cisza. Odsunąłem rękę od twarzy i usiadłem prosto. ‒ George? ‒ Nadal żadnej odpowiedzi. ‒ Zaczynam się bać, George. Czym sobie zasłużyłem na twoje milczenie? Robię to, o co mnie prosiłaś. Naprawdę próbuję stanąć na wysokości zadania. Mogłabyś przestać się wygłupiać? Nie przestała się wygłupiać. Nadal tam była ‒ pamiętałem jeszcze, jak czuje się osoba zdrowa na umyśle i to nie było to; poczytalność nie pasowała do stałego, choć słabego poczucia, że gdzieś w mojej głowie siedzi George ‒ po prostu przestała się odzywać. Skrzywiłem się. ‒ Dobra. Skoro chcesz pobawić się w strzelanie fochów, pobawimy się w strzelanie fochów. Zobaczymy, jak ci się to spodoba. ‒ Zsunąłem tyłek z materaca i postawiłem stopy na podłodze. Bolał mnie każdy mięsień. Wyglądało na to, że cały dzień będę łykać aspirynę jak M&M-sy. Cóż, chyba taką cenę trzeba zapłacić, gdy chce się uciec przed epidemią. ‒ Mimo wszystko lepsze to niż druga opcja ‒ wymamrotałem. Rozwiązałem tajemnicę otwartych drzwi, kiedy znalazłem na szafce moje ubrania i rzeczy osobiste. Posłałem w myślach podziękowania systemowi domowej pralni ‒ tylko w myślach, bo w przypadku komputerów zawsze istnieje prawdopodobieństwo, że kiedy podziękuje się na głos, można usłyszeć odpowiedź ‒ i zacząłem się ubierać. Rzeczy, które zostawiłem w łazience, zostały wyczyszczone. Z mojego szwajcarskiego scyzoryka zniknęła nawet rdza. Pokręciłem głową. Czasami da się być odrobinę zbyt sprawnym. Z niepokojem wyobraziłem sobie maleńkie urządzenia czyszczące, które wypolerowały na błysk mojego pendrive'a i drobniaki. Przynajmniej nic nie zginęło. Wrzuciłem wszystko do odpowiednich kieszeni, zapiąłem pasek i usiadłem na łóżku, żeby założyć buty. To wtedy przez mój otumaniony snem i nieobecnością George'a umysł przebiła się pewna myśl. Skoro byłem jedyną osobą w pokoju, gdzie się, do cholery, podziała Becks? Spojrzałem na łóżko raz jeszcze, ale nie znalazłem żadnych wskazówek. Biorąc pod uwagę, w jakiej pozycji się

obudziłem, nic nie sugerowało, że w ogóle ktokolwiek ze mną spał. Trochę mnie to zmartwiło. Jeśli moje szaleństwo osiągnęło kolejny poziom i zacząłem mieć halucynacje, w których przypadkowi pracownicy ciągną mnie do łóżka, zostało mi chyba niewiele czasu, aż zupełnie zeświruję. Z tą ostrożną myślą zacząłem sznurować buty. Czynność tę utrudniały mi psy, dla których atakowanie sznurówek stanowiło cudowną zabawę. Największa różnica między psami tych rozmiarów a kotami polega na tym, że chociaż koty są szalone, przynajmniej od początku miały być małe, podczas gdy proces zmniejszania psów pozbawił je zdrowych zmysłów. ‒ Przynajmniej tyle mamy wspólnego ‒ burknąłem i wstałem, przeciągając się po raz ostatni, a potem wyszedłem z pokoju. Nie było sensu wyganiać zwierzaków z ciepłego łóżka. Alaric siedział przy stole kuchennym z laptopem, pracowicie uderzając w klawisze. Przed nim stał wypełniony do połowy dzbanek z kawą; gdy wszedłem, owionął mnie jej cudowny zapach. Zatrzymałem się, żeby z zachwytem wciągnąć woń w nozdrza. Ten dźwięk zwrócił uwagę Alarica, który uniósł wzrok, nieznacznie kiwnął głową i znowu spojrzał na klawiaturę. ‒ Hej. ‒ Hej ‒ odpowiedziałem, a potem sięgnąłem po kubek i nalałem do niego gorącego, czarnego napoju. Właśnie rano mogę spokojnie napić się kawy, nie wysłuchując narzekań mojej osobistej loży szyderców. Jeśli George miała ochotę na dąsy, może udałoby mi się wypić drugą filiżankę przed przejściem na colę. Tę myśl przywitały wyrzuty sumienia, chociaż i tak nie powstrzymało mnie to przed porządnym łykiem. Nie oddałbym George'a za całą kawę świata. Jeśli jednak skupienie się na uzupełnieniu zapasów kofeiny miało odwrócić moją uwagę od milczenia siostry, było warto. Alaric nadal stukał w klawisze i kiedy usiadłem naprzeciwko, czułem się całkowicie ignorowany. Sączyłem kawę. On pisał. George nadal się nie odzywała. Trwało to przez kilka minut, aż w końcu chrząknąłem i zapytałem: ‒ Co przegapiłem? Poza wschodem słońca i najwyraźniej także śniadaniem? Alaric podniósł głowę. ‒ Maggie zabrała Becks i Doktorka na zakupy. Marudziła coś o dramatycznie kurczących się zapasach. Wizja tej trójki stawiającej czoła zakupom w supermarkecie w Weed okazała się tak fascynująca, że poświęciłem jej chwilę. Widziałem zdjęcia sklepów spożywczych sprzed Powstania. Były dziwne, ciasne i pełne wąskich alejek z tłoczącymi się klientami. A kiedy przyszli zombie, oczywiście zmieniły się w efektywne śmiertelne pułapki, pełne zakamarków, w których mogli kryć się zainfekowani. Nawet używane na stoiskach z warzywami zraszacze działały na korzyść epidemii, bo wystarczyło tylko kilka kropli krwi w systemie wodnym i bum, infekcja zostawała dosłownie

rozpylona w całej alejce. Nie pomagało też, że przerażeni ludzie szukali miejsc, w których mogli się schować i poczekać na przyjście pomocy ‒ na przykład w najbliższym magazynie. Liczba ofiar w Tesco czy WalMarcie była wręcz kosmiczna. Przez kilka lat po Powstaniu wszyscy robili zakupy przez internet. Niektórzy nie przestali i wolą pokryć niewielkie koszty przesyłki, ale jednocześnie uniknąć ryzyka, jakie niesie ze sobą wychodzenie na zewnątrz i przebywanie w towarzystwie pozostałej części populacji. Niestety nie wszystko da się kupić online. Świeże warzywa i owoce, mięso ‒ a przynajmniej ryby i drób, bo tylko te można jeszcze jeść ‒ i ogólnie jakikolwiek towar sprzedawany „luzem" znacznie lepiej kupić osobiście. Współczesne sklepy spożywcze powstały z połączenia bliźniaczych potrzeb człowieka: zjeść i nie zostać zjedzonym. Ich wnętrza przypominają dawne supermarkety, ale jest zasadnicza różnica ‒ do konkretnego działu może wejść tylko określona liczba osób. Klienci poruszają się grupowo i zgodnie z planem sklepu, a między działami znajdują się śluzy i urządzenia do badania krwi. Cały proces trwa długie godziny. Zakupy spożywcze są dla ludzi o nerwach ze stali. Zawahałem się. ‒ Maggie nie boi się, że ktoś je zauważy? ‒ Wydaje mi się, że właścicielami sklepu są jej rodzice. ‒ Och, to rozwiązuje problem. A Doktorek w ogóle była kiedyś w sklepie? ‒ zapytałem. Moja kawa zaczynała stygnąć. Wziąłem większy łyk, pozwalając przyjemnej goryczce rozlać się po gardle. Dziwnie było pić kawę i nie przepraszać George'a ani nie pytać o pozwolenie. Znowu się napiłem, wręcz prowokując ją do komentarza. Brak reakcji. ‒ Nie wydaje mi się ‒ stwierdził Alaric. ‒ Cała zbladła, kiedy Maggie powiedziała jej, gdzie się wybierają. ‒ Boże, mam nadzieję, że ktoś to nagrywa. ‒ A najlepiej od razu z kilku ujęć. Nie mogliśmy tego wykorzystać, ale reakcja Kelly na prawdziwe stoisko z rybami musiała być przezabawna. ‒ Na pewno ‒ powiedział Alaric. ‒ Przecież znają się na swojej robocie. ‒ Prawda. ‒ Znowu napełniłem kubek. ‒ Coś jeszcze się wydarzyło? ‒ Nie bardzo. ‒ Aha. Dobra. Jak tam statystyki z nocy? ‒ Niezłe. ‒ A nie znakomite? ‒ Naprawdę niezłe. ‒ Alaric chyba zrozumiał, że nigdzie się nie wybieram. Przesunął laptop na bok i sięgnął po własny kubek. ‒ Twoja relacja zebrała wręcz absurdalną liczbę ściągnięć. Serio, absurdalną. Za każdym razem, gdy choćby wspomnisz o wyjściu w teren, statystyki rosną w szalonym

tempie. ‒ Cóż, za każdym razem, gdy choćby wspomnę o wyjściu w teren, nie sypiam przez miesiąc, więc chyba się wyrównuje. CZKC powiedziało coś w sprawie Portland? ‒ Nie wydali jeszcze oficjalnego oświadczenia, ale Talking Points udało się przeprowadzić wywiad z dyrektorem Swensonem... Prychnąłem. Talking Points to słaba strona, a jej redaktorzy słyną z modyfikowania relacji zgodnie z życzeniem oferującego najwyższą cenę. Udzielanie im wywiadu na wyłączność w zasadzie równało się kupowaniu reklamy w godzinach największej oglądalności: doskonały sposób na zarobienie pieniędzy, ale okropne nadużycie prawdy. Alaric zmrużył oczy. ‒ Mogę kontynuować? ‒ Przepraszam. ‒ Pomachałem kubkiem w jego stronę. ‒ Już słucham. Nie będę przerywał, obiecuję. ‒ To się jeszcze okaże ‒ burknął i ciągnął dalej: ‒ Powtórzył historyjkę o wypadku w laboratorium i dodał urocze „może gdyby nie zawędrowali do strefy dla personelu, nie musieliby korzystać z tuneli ratunkowych", sugerując, że byliście z Becks niedbali, a może nawet wkroczyliście tam bezprawnie. ‒ Jak na to odpowiedzieliśmy? ‒ Mahir opublikował twoje nagranie z pełnym zapisem dialogów, od chwili gdy dyrektor zostawił was w sali konferencyjnej do momentu zgaszenia światła. Datowanie widoczne przez cały czas. Jeśli nawet znaleźliście się w miejscu, w którym nie powinniście przebywać, to tylko dlatego, że dyrektor was tam zostawił. ‒ Przypomnij mi, żebym dał Mahirowi podwyżkę. ‒ A może najpierw zdejmiesz nas wszystkich z linii strzału? ‒ Ton Alarica był ostry, niemal nieprzyjemny. Nigdy wcześniej nie słyszałem, by do kogoś tak mówił. Nawet wtedy, gdy złamałem mu nos za sugestię, że moja niegasnąca potrzeba rozmowy z George'em jest objawem choroby umysłowej. Wiem, że to objaw choroby umysłowej, i wtedy też to wiedziałem. Po prostu uważam, że alternatywa jest jeszcze gorsza. Odstawiłem kubek, patrząc ze zmarszczonym czołem na Alarica. Wydawał się zmęczony, ale nie była to żadna niespodzianka. Wszyscy wyglądaliśmy na zmęczonych, nie bez powodu. ‒ Chłopie, co się dzieje? Ktoś nasikał ci do płatków śniadaniowych? ‒ Nie jestem pewien, czy nadal masz odpowiednie priorytety. To wszystko. ‒ Alaric bacznie mi się przyglądał, zaciskając usta w cienką kreskę. ‒ Teraz już nie możemy się wycofać, prawda? Nie po tym, jak wysadzają budynki w powietrze, próbując nas zastraszyć.

‒ I co? Twoim zdaniem to moja wina? ‒ Machnąłem ręką, pokazując drzwi frontowe. ‒ Nie prosiłem Doktorka, żeby się u nas zjawiła, a zaczęli do nas strzelać, jak tylko się dowiedzieli, gdzie jest, pamiętasz? Tego nie możesz zwalić na mnie, Alaric. Jeśli chcesz się na kogoś wkurzać, wkurzaj się na nią. ‒ Ona dała nam cynk o największym spisku naszego pokolenia! Ty myślisz tylko o zemście! Tu nie chodzi o ciebie, Shaun. Tu nigdy nie chodziło tylko o ciebie. Nie tylko ciebie okłamują, nie tylko ty kogoś straciłeś. Po prostu mam dość, że zachowujesz się, jakby tak właśnie było. Zamrugałem zdziwiony. ‒ Ja... co? ‒ Słyszałeś. ‒ Nigdy nie mówiłem, że chodzi tylko o mnie. ‒ A jednak takie sprawiałeś wrażenie. Uderzyłem w stół tak mocno, że z kubka wylało mi się trochę kawy. Alaric podskoczył. ‒ Cholera jasna, Alaric, to nie jest dobry moment, żeby bawić się w podchody. O co ci, kurwa, chodzi? Ktoś cię strollował na forum? Twoje statystyki spadły? Nie podoba ci się pokój gościnny? Co? ‒ Czy istnieje konkretny powód, dlaczego Rebecca zeszła na dół, wyglądając, jakby nie spała całą noc, a potem wybiegła z domu przy pierwszej nadarzającej się okazji? ‒ Jego głos był tak ostry, że mógłby przeciąć stal. Zamknął jedną ręką laptopa i ciągnął: ‒ Wtedy jeszcze spałeś. Może dlatego tak szybko wyszła. Chciała uniknąć nieprzyjemnego spotkania. ‒ O cholera. ‒ Jeśli nawet poczułem jakąś ulgę, że nie oszalałem doszczętnie, bo nie wymyśliłem sobie seksu z Becks, to i tak szybko minęła, gdy zdałem sobie sprawę, że ją zraniłem. Schowałem twarz w dłoniach, opierając łokcie o stół. ‒ Ja pierdolę. ‒ Domyślam się, że właśnie to robiliście. ‒ Alaric, człowieku... Uniosłem głowę, żeby na niego spojrzeć. Nadal patrzył na mnie spode łba. W porządku. Sam miałem na to ochotę. ‒ Jak bardzo była wkurzona? ‒ Właściwie to nie wiem. Nie miała nastroju na rozmowę o szczegółach. Musiałem jej za to podziękować. I jeszcze gorąco przeprosić, jak tylko wróci ze sklepu. ‒ Na to wygląda. Zrozum, Alaric, ja wcale tego nie chciałem, przysięgam. Nie próbowałem zaciągnąć jej do łóżka, a już na pewno nie próbowałem jej zranić, gdy już się tam znalazła. ‒ Wiem. ‒ Westchnął i stracił przy tym trochę pary. ‒ Wiem, że cię lubi. Wiedziałem już od dawna. Po prostu wciąż miałem nadzieję, że zauważy brak zainteresowania z twojej strony. I to, że

ma lepsze opcje. Ale jej się ciągle wydawało, że grasz ciężkiego do zdobycia. ‒ Wcale nie grałem ‒ powiedziałem cicho. Tego typu sytuacje znosiłem znacznie łatwiej, gdy George była w pobliżu. To ona jako pierwsza zauważała, że podobam się jakiejś dziewczynie, a potem się jej pozbywała. W ten czy inny sposób. Nigdy nie próbowałem sam radzić sobie w takiej sytuacji. ‒ Naprawdę. Alaric się zaśmiał. Krótko, sucho i ponuro. ‒ Najgorsze, że zdaję sobie z tego sprawę. Gdybyś grał, pewnie szybciej by o tobie zapomniała. ‒ Przeproszę. ‒ A spróbuj nie przeprosić. ‒ Wstał, zabierając ze sobą laptopa. ‒ Nie możemy sobie teraz pozwolić na jakiekolwiek kłótnie. ‒ Nie możemy ‒ powtórzyłem ponuro i patrzyłem, jak Alaric odwraca się i wychodzi z kuchni. Kiedy zniknął, moja głowa opadła na stół, uderzając delikatnie czołem o drewno. ‒ Cholera, George. Jak ja się wpakowałem w to gówno? Przede wszystkim najpierw działając, a potem myśląc. To zawsze była twoja największa słabość. Zaśmiała się podobnie jak Alaric, ostro i sucho, ale u niej słyszałem też rozbawienie. Takie rozbawienie, które pojawia się tuż przed egzekucją. Oprócz mnie, oczywiście. ‒ Och, dzięki Bogu. ‒ Wyprostowałem się i oparłem o krzesło, zamykając oczy. ‒ Wystraszyłaś mnie. Potrzebowałeś chwili, żeby pomyśleć. ‒ No i popatrz, jak to się skończyło. Teraz Becks jest wkurzona, co oznacza, że Maggie też będzie wkurzona. A Alaric uważa mnie za dupka. Cóż, w pewnym sensie nim jesteś. Mówiłam, żebyś był ostrożny. ‒ Skąd mogłem wiedzieć, że rzuci się na mnie w łazience? Uwielbiam cię, ale czasami naprawdę nie mogę pojąć, jak działa twój mózg. Już od jakiegoś czasu się do tego szykowała. To było widać. ‒ A skąd mogłem to wiedzieć, George? Nie potrafię dostrzec takich rzeczy. Westchnęła. Masz rację. Nie powinieneś nazywać jej moim imieniem, Shaun. To wszystko skomplikuje. ‒ Wiem. I co ja mam teraz począć? Nie umiała mi powiedzieć. Van Maggie zatrzymał się przed domem jakieś pół godziny później. Usłyszałem trzaskanie drzwiami na podjeździe, a potem kuchnia w magiczny sposób zapełniła się kobietami stawiającymi duże brązowe torby z zakupami na każdej wolnej powierzchni. Ja nadal siedziałem przy stole, ale

zamieniłem kawę na puszkę coli. Jej musująca słodycz choć raz była naprawdę przyjemna, bo oznaczała, że George znowu się do mnie odzywa. Dla niej warto zaryzykować próchnicę. Becks, kładąc całe naręcze zakupów na kuchenkę, posłała mi pełne cierpienia spojrzenie. Potem uciekła do vana przez tylne drzwi. Skrzywiłem się i wstałem. ‒ Hej, Becks, poczekaj sekundkę... ‒ Stój ‒ powiedziała pogodnie Maggie. Zatrzymałem się. ‒ Kelly, bądź tak miła i idź do Alarica. Powiedz mu, że potrzebujemy pomocy przy rozładowywaniu vana. ‒ Głos Maggie brzmiał uprzejmie, ale dźwięczała w nim ostra nuta, przez którą nieposłuszeństwo wydawało się ryzykowną opcją. Kelly kiwnęła głową i wyszła jeszcze szybciej niż Becks. Nawet nie zdążyła odłożyć ostatniej torby z zakupami. Zostałem na miejscu, przyglądając się uważnie Maggie. Podeszła bliżej, zatrzymując się tuż przede mną i patrząc mi prosto w twarz. Wreszcie pokręciła głową i westchnęła. ‒ Całkiem zwariowałeś, Shaun? Podobne pytanie zadała mi George zaraz po tym, gdy Kelly ogłosiła swoje rewelacje o zespole rezerwuarowym. Maggie nie mogła usłyszeć wtedy wypowiedzi George'a, nawet jeśli byłaby wtedy ze mną. Mimo to wzdrygnąłem się, odpowiadając bez zastanowienia: ‒ Jestem zupełnym świrem. ‒ Skrzywiłem się. ‒ No dobra, może to nie była najlepsza odpowiedź. Mogę spróbować jeszcze raz? ‒ Była szczera, a tego właśnie potrzebowałam. Otaksowała mnie powoli. ‒ Wiedziałeś, co zrobisz Rebecce, idąc z nią do łóżka? ‒ Boże, nie. Maggie, ja nie miałem pojęcia, że ona była... no wiesz, zainteresowana mną. W tym sensie. ‒ Tego się właśnie spodziewałam. ‒ Maggie westchnęła. ‒ Czy ty w ogóle miałeś kiedyś dziewczynę? To było kolejne pytanie, na które nie potrafiłem udzielić dobrej odpowiedzi. Zdecydowałem, że będę tak szczery, jak tylko mogę. ‒ Nie bardzo. Znowu to taksujące spojrzenie. ‒ Tego też się spodziewałam. Pozwolisz, że udzielę ci pewnej rady? ‒ W tym momencie? ‒ Roześmiałem się krótko i gorzko. ‒ Przyjąłbym radę nawet od buldogów, gdyby cokolwiek dała. Nie chciałem spieprzyć sprawy z Becks. To znaczy... To była moja wina, bo Becks czekała na mnie, chcąc ofiarować mi coś, czego, jak mi się zdawało, pragnąłem.

Przyszła do mnie, niczego nie ukrywając, z całym swoim bagażem. A ja chowałem się za moją rozpaczą już tak długo, że... niczego po sobie nie pokazałem. Becks nie miała pojęcia, w co się pakuje. Ja wiedziałem. I powinienem wykazać się większą przytomnością umysłu. ‒ Winisz ją? ‒ Winię siebie. ‒ To dobrze. ‒ Maggie kiwnęła głową, najwyraźniej zadowolona. ‒ Oboje jesteście dorośli i nie interesuje mnie, co robicie, o ile nikt przez to nie cierpi. Becks cierpi. Może powinna zachować większą ostrożność, ale to teraz nie ma znaczenia. Musisz ją przeprosić. Musisz to naprawić, bo jeśli chcesz czekać, aż sama sobie z tym poradzi, nie wydaje mi się, żebyście mogli jeszcze razem pracować. ‒ Dobra, to mogę zrobić. ‒ I nawet przeproszę ją z pełnym przekonaniem. Becks zasługiwała na o wiele lepsze traktowanie, bez względu na to, czy chciałem jej zrobić przykrość, czy nie. Zasługiwała na kogoś o wiele lepszego niż ja. ‒ Cieszę się. ‒ Maggie zrobiła krok do przodu i przytuliła mnie. Jej włosy pachniały wanilią i truskawkami. Obejmowała mnie na tyle długo, że zacząłem czuć się nieswojo, a potem odsunęła się i odwróciła, żeby zacząć wypakowywać zakupy. Zauważyła, że przyglądam się jej z głupim wyrazem twarzy, uniosła brwi i zapytała: ‒ No i? Na co czekasz? Wynoś się i porozmawiaj z nią. Teraz. Posłuchałem. W nocy musiało padać, bo trawa okazała się wilgotna, więc kiedy dotarłem do vana Maggie, moje buty były już mokre. Samochód stał na podjeździe z otwartymi drzwiami i zakupami rzuconymi na przednie siedzenie. Nikogo nie było. Rozejrzałem się dokoła i bez zaskoczenia zauważyłem ślady w mokrej trawie, prowadzące do ogródka. Ruszyłem w tamtym kierunku, okrążając cały dom i podchodząc do starannie zaoranej grządki, na której Maggie uprawiała warzywa i zioła. Ławki sprzed Powstania nadawały temu miejscu odrobinę retro szyku. Becks wybrała tę znajdującą się najdalej od miejsca, w którym stałem. Siedziała plecami do mnie, ale choć nie starałem się być cicho, nie odwróciła się w moją stronę. Najwyraźniej spodziewała się wizyty. ‒ Hej ‒ powiedziałem, gdy znalazłem się wystarczająco blisko. ‒ Nie będziesz miała nic przeciwko, jeśli się przysiądę? ‒ Właściwie to będę miała. ‒ Spojrzała na mnie, unosząc wysoko brodę. Oczy nabiegły jej krwią, ale tylko trochę. Najwyraźniej, jak na Irwina przystało, opanowała sztukę płaczu bez jednoczesnego rujnowania swojego wyglądu w obiektywie kamery. Przez to poczułem się jeszcze gorzej. ‒ Ale chyba musimy to zrobić, więc miejmy to już z głowy. ‒ Przesunęła się na bok, machając ręką, bym podszedł bliżej.

‒ Dzięki. ‒ Usiadłem, opierając dłonie na kolanach. Zapadła cisza. Becks czekała na moje słowa, a ja nie miałem pojęcia, co powiedzieć. Powiedz, że przepraszasz, podpowiedziała George. Nigdy wcześniej nie doradziła mi źle. ‒ Przepraszam, Becks. Chryste, tak strasznie mi przykro, że nawet nie wiem, jak to wyrazić. Byłem głupi, byłem samolubny i bardzo cię przepraszam. Becks zadrżała, biorąc wdech. Kiedy odpowiedziała, w jej głosie usłyszałem rozbawienie, jakby nie mogła do końca uwierzyć w to, co się dzieje. ‒ A więc to tyle? Przepraszasz? Wiedziałam, że masz swoje problemy, Shaun, ale jestem dużą dziewczynką i myślałam, że dam sobie z tym radę. Chyba się jednak myliłam. Nie powinnam cię za to winić. ‒ „Ale winię". Nie dało się nie zauważyć tego podtekstu. Nawet ja nie mógłbym go przegapić. ‒ Może i tak, ale mimo wszystko popełniłem błąd, nie mówiąc ci, że to zły pomysł, żebyśmy... byli tak blisko. ‒ Żebyśmy pieprzyli się jak króliki? Zakasłałem, częściowo z zaskoczenia, a częściowo, żeby zagłuszyć fantomowy śmiech George'a. ‒ Aha, to też. Po prostu... Chyba się tego nie spodziewałem... Czy to brzmi niesamowicie frajersko, czy tylko mi się wydaje? Becks zmarszczyła czoło. ‒ Naprawdę tak było? Naprawdę nie miałeś pojęcia? ‒ Nie miałem pojęcia o czym? Wpatrywała się we mnie przez chwilę, a potem opuściła brodę, mówiąc: ‒ O mój Boże. Ty naprawdę nie miałeś pojęcia. Zaczynałem się martwić. Przepraszanie za coś, co wiedziałem, że zrobiłem, to jedno ‒ może i nie miałem zbyt wiele do czynienia z dziewczynami, ale nie jestem głupi i nawet ja wiem, że nigdy nie powinno się ich nazywać imieniem kogoś innego, a już zwłaszcza jeśli ten ktoś jest martwy i teoretycznie jest moją siostrą. Przepraszanie za coś, o czym nie miałem zielonego pojęcia, było odrobinę większym problemem. Chociażby dlatego, że nie wiedziałem, czy robię to dobrze. ‒ Eee, Becks, nie bardzo rozumiem, co masz na myśli. Chętnie będę przepraszał dalej, ale muszę wiedzieć za co. Tym razem jej śmiech był radosny i kruchy, niczym kawałki rozbitego szkła odbijające promienie słońca. ‒ Od miesięcy próbowałam ci się przypodobać, Shaun. Flirtowanie, obcisłe bluzki, prośby o przejrzenie moich relacji... A ty myślałeś, że co ja robię?

‒ Nie wiem ‒ odpowiedziałem szczerze. ‒ Pomyślałem, że po prostu chcesz się upewnić, czy masz solidne fakty, zanim je opublikujesz. A te obcisłe ciuchy były po prostu babskie. Tak jak twoje włosy. ‒ Jakoś nie miałam dzięki temu lepszych statystyk ‒ powiedziała. Wzruszyłem ramionami. Becks westchnęła. ‒ Dobra. Więc zignorowałeś to wszystko. A co z flirtowaniem? Dla ciebie to też było po prostu „babskie"? Skoro już zdecydowałem się na szczerość, mogłem powiedzieć całą prawdę. Uznałem, że nie mogę sprowadzić na siebie jeszcze większych kłopotów. ‒ Dopóki nie przyszłaś i nie zdjęłaś mi ręcznika, naprawdę niczego nie zauważyłem. ‒ Gdyby Dave nadal żył, wisiałabym mu dziesięć dolców. ‒ Becks odwróciła wzrok, patrząc na las za ogrodzeniem. Wydawał się zupełnie dziki. System bezpieczeństwa Maggie był naprawdę doskonale ukryty. ‒ Powiedział, że tego nie zauważasz. Ja myślałam, że grasz trudnego do zdobycia. ‒ To samo stwierdził Alaric. Naprawdę mi przykro. Nigdy nie byłem dobry w tym całym flirtowaniu. ‒ Na to wygląda. ‒ Zerknęła na mnie ukradkiem. ‒ Nie musiałeś. Zastanawiałem się nad kłamstwem. Po tym wszystkim nie miało to jednak najmniejszego sensu. ‒ Nie, chyba nie musiałem. Kiwnęła głową, tylko raz, wykrzywiając usta w ten pieprzony, znajomy sposób, a potem znowu wbiła wzrok w las. Nienawidziłem tego spojrzenia. Nienawidziłem go za każdym razem, gdy się z nim stykałem. Ten wzrok mówił, bardzo wyraźnie: „Ale ona jest twoją siostrą", jednocześnie ignorując fakt, że była też jedyną osobą, która przejmowała się moim zdaniem. Na każdy temat. W końcu Becks odezwała się cicho i jakby w zamyśleniu: ‒ Wydaje mi się, że gdzieś głęboko w duszy to czułam. Może dlatego walka o twoje względy była taka bezpieczna. Nie wierzyłam, że kiedykolwiek uda mi się ciebie zdobyć. Nie wiedziałem, co powinienem powiedzieć w takiej sytuacji. Zdecydowałem się na najbardziej neutralną z możliwych opcji. ‒ Przykro mi. ‒ Mnie też, Shaun. Uwierz, że mnie też. Ja... ja wiem, że nie możemy już wrócić do tego, co było. Zawiniłam chyba tak samo jak ty. Po prostu nie wiem... ‒ ... co mamy teraz z tym począć? ‒ dokończyłem. Kiwnęła głową. Zdusiłem śmiech; głównie dlatego, że nie byłem pewien, czy zdołam się powstrzymać, gdy już zacznę.

‒ Rany, Becks, ja zadaję sobie to pytanie praktycznie każdego dnia od śmierci George'a. ‒ Znalazłeś już odpowiedź? ‒ Nie ma odpowiedzi. ‒ Osunąłem się na oparcie ławki, odchylając głowę do tyłu tak mocno, że widziałem już tylko rozciągające się nade mną niebo. ‒ Stwierdziłem, że będę robił to, co teraz, aż w końcu coś zacznie nabierać sensu. ‒ A co, jeśli tak się nie stanie? ‒ To mam nadzieję, że wszystkie te świry od Boga mają rację i jakaś wyższa siła traktuje nas wszystkich jak szczury laboratoryjne. Usłyszałem szelest materiału, gdy Becks odwróciła się, by na mnie spojrzeć. Ja nie mogłem jej dostrzec, ale znałem ją na tyle dobrze, by móc dokładnie wyobrazić sobie wyraz jej twarzy: zmieszanie połączone z ostrożną podejrzliwością, że cokolwiek teraz powiem, będzie to zbyt szalone, by przejść, nad tym do porządku dziennego. Wreszcie powiedziała: ‒ Dlaczego chcesz szukać Boga? ‒ Nie powiedziałem, że zacznę go szukać. Jeśli Bóg istnieje, wielu ludzi doskonale zdaje sobie sprawę z tego, gdzie go znaleźć. ‒ Wzruszyłem ramionami, nadal obserwując niebo. Łatwiej było patrzeć na nie niż na Becks. ‒ Chcę tylko wiedzieć, że gdzieś jest. Żebym mógł umrzeć z przeświadczeniem, że w końcu będę miał komu strzelić w twarz. Becks się zaśmiała. Poczułem, jak uchodzi ze mnie napięcie. Zrobiłem jej coś potwornego, ale ten śmiech oznaczał, że mimo wszystko uda nam się pogodzić. Miała rację; nigdy nie będzie tak samo, ale jeśli atmosfera stanie się lepsza niż teraz, mamy większe szanse. Agresja nie jest jedynym rozwiązaniem, powiedziała George. Sądząc po jej głosie, również poczuła ulgę. ‒ Ale czasami najfajniejszym ‒ odparłem bez zastanowienia. Becks przestała się śmiać. Cały się spiąłem, odwracając wzrok od nieba i zamierając w oczekiwaniu na dalszą część kłótni. Ale ona tylko patrzyła na mnie orzechowymi oczami. Nigdy wcześniej nie dostrzegałem ich koloru. To sprawiło, że poczułem się jeszcze gorzej. Nie powinienem iść z nią do łóżka, skoro nie pamiętałem koloru jej oczu. ‒ Masz farta, wiesz? ‒ powiedziała. Zamrugałem zdziwiony. ‒ Słucham? ‒ Gdy ludzie tracą kogoś bliskiego, tracą go na zawsze. Nie mają szansy z nim porozmawiać. Ale ty... ‒ Uniosła rękę, dotykając opuszkami mojego czoła. Jej skóra była chłodna. ‒ Ona zawsze będzie przy tobie, prawda? Dopóki żyjesz. ‒ Nie wiem, jak mam żyć w świecie, w którym jej nie ma ‒ odparłem. Tęsknota w moim głosie

zaskoczyła nawet mnie. Nigdy nie myślałem, że mogłaby odejść. Nadal jestem w szoku, kiedy dociera do mnie, jak bardzo mi jej brakuje. ‒ Mam nadzieję, że nigdy nie będziesz musiał. ‒ Becks wstała. ‒ Między nami wszystko w porządku, Shaun. A przynajmniej ja nic do ciebie nie mam i wierzę, że ty nie masz nic do mnie. Kiwnąłem głową. ‒ Nic a nic. ‒ Dobrze. Idę powiedzieć Maggie, że wszystko obgadaliśmy. ‒ Zawahała się, a potem dodała: ‒ Zatrzymaj pokój gościnny. Dzisiaj ja prześpię się na kanapie. ‒ Włożyła ręce do kieszeni i odeszła, zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć. Z ociąganiem powlokła się po wilgotnej, ogrodowej ziemi. Obserwowałem ją przez chwilę, a potem opadłem z powrotem na ławkę i zamknąłem oczy. ‒ Kiedy znowu wszystko zrobi się łatwe, George? ‒ wyszeptałem. ‒ Czy to w ogóle możliwe? Nigdy nie było łatwo, odparła. Nie wiedziałem, co na to odpowiedzieć, więc tylko siedziałem w blasku słońca i wciągałem zapach mokrej od deszczu trawy, czekając, aż świat znowu zwolni. Choć trochę. Choć na chwilę, byśmy wszyscy zdążyli odpocząć przed następną nawałnicą. Czy prosiłem o tak wiele? Chciałem tylko odpocząć. Choć na chwilę.

Są trzy rzeczy, o których nie powinno się rozmawiać przy stole: polityka, religia i żywe trupy. Są trzy rzeczy, o których zawsze rozmawiamy przy stole: polityka, religia i żywe trupy. Plus dyskusje o tym, czy w terenie lepiej używać broni o małym, czy dużym kalibrze, a także o sprzęcie do ochrony osobistej, ogrodzie Maggie, statystykach i utrzymaniu pojazdów. Praktycznie wszyscy non stop na siebie wpadamy, co tworzy klaustrofobiczny klimat. Nie ma tu prawie żadnej prywatności, a ochrony jest tyle, że wyjście z domu jest niemalże tak samo trudne jak wejście. To jak popieprzone połączenie więzienia i letniego obozu. Czy to nie dziwne, że właśnie tak zawsze wyobrażałam sobie idealne warunki do pracy dziennikarskiej? Boże, chyba mam nierówno pod sufitem, ale nigdy się tak dobrze nie bawiłam. Chcę, żeby ktoś mi przypomniał te słowa, gdy cała ta sytuacja w końcu się odwróci i ugryzie nas w tyłki. ‒ z Czarująco nieszczerej, bloga Rebekki Atherton, 9 maja 2041. Nieopublikowany

Patrzcie na to, ludzie! Mogę dodać: „Składając wizytę w CZKC w celu przedyskutowania wybuchu epidemii w Oakland przetrwała niespodziewany atak zombie" do swojego CV! Nie chcę się chwalić, ale może ściągniecie moje relacje i wypełnicie zgłoszenia do Złotego SteveO? Będę dozgonnie wdzięczna... ‒ z Czarująco nieszczerej, bloga Rebekki Atherton, 9 maja 2041

Siedemnaście Pięć dni minęło bez większych wrażeń. Razem z Becks poszliśmy postrzelać w lesie otaczającym miasteczko, oczyszczając je ze stada żywych trupów ludzi i krów. Kiedy wirus przejmuje kontrolę, gatunek przestaje mieć znaczenie. Maggie spędziła mnóstwo czasu na pisaniu poezji, pieleniu ogródka i unikaniu Kelly, która przejęła stół w jadalni, rozkładając na nim materiały od doktor Abbey i mamrocząc nad nimi coś, czego żadne z nas nie potrafiło zrozumieć. Towarzyszył jej Alaric, który robił notatki i nieustannie kiwał głową. Było to w pewien nerdowski sposób irytujące. Możliwe, że były to nasze ostatnie dobre dni. Może wszechświat wysłuchał moich życzeń w ogrodzie, nie wiem. Wiem tylko, że prosiłem o chwilę wypoczynku i jakimś cudem naprawdę ją dostałem. Nic nie eksplodowało. Nie wybuchła żadna epidemia ani nie doszło do żadnego wypadku. Nie zdarzyło się nic, co odciągnęłoby nas od trudnego zadania posklejania drużyny na nowo. Godziny zmieniły się w dni, a te zmieszały się ze sobą, różniąc się jedynie materiałami publikowanymi na naszej stronie i wydarzeniami z forów. Kelly nadal pisała gościnne artykuły jako Barbara Tinney. Może nie została gwiazdą internetu, ale z pewnością nie narzekała na brak czytelników ‒ zdobyła ich zaskakująco wielu. Zawsze zapominam, jak bardzo ludzie lubią naukowe uzasadnienia swoich popieprzonych zachowań. Zyski z działalności Kelly płynęły wprost do Maggie, żeby wspomóc opłacenie naszego pobytu. Maggie tylko prychnęła i machnęła ręką, jakby to nie miało znaczenia. Ale pieniądze wzięła. Dzięki temu miałem trochę mniejsze wyrzuty sumienia z powodu naszej obecności. Becks przeniosła się do gabinetu, mówiąc, że lepiej znosi dmuchany materac niż ja spanie na kanapie. To oznaczało, że mogę na stałe zająć pokój gościnny, co przyniosło mi wielką ulgę, bo tak naprawdę nie wysypiałem się w salonie. A bardzo potrzebowałem snu. Każdej nocy kładłem się do łóżka z głową wypełnioną po brzegi nauką, a budziłem się gotowy do dalszego wkuwania. Musiałem zrozumieć ustalenia doktor Abbey. Co więcej, musiałem też zrozumieć materiały, które miał nam dostarczyć brytyjski profesor zatrudniony przez Mahira. Skoro już wysyłałem wszystkich na śmierć, musiałem, jak mi Bóg miły, wiedzieć dokładnie, za co umierają. Była to jedyna obietnica, której mogłem z dużym prawdopodobieństwem dotrzymać. W chwilach, gdy się nie uczyłem, dzwoniłem. Moja mała dziennikarska drużyna może nie była zbyt liczna, ale mieliśmy pewne kontakty i nadszedł czas, by je wykorzystać. Rick z blogera stał się

wiceprezydentem i choć nie była to typowa ścieżka kariery zawodowej dla dziennikarza czy polityka, to hej, całkiem nieźle na tym wyszedł. Zacząłem telefonować do jego biura, na początku raz, a potem dwa razy dziennie, aż w końcu stało się jasne, że Rick nie zamierza do mnie oddzwonić. To nie było w jego stylu. Ani trochę. I bardzo mnie to zmartwiło. Mijały kolejne dni. Alaric zaczął serię artykułów na temat rozwoju cyfrowego profilowania i jego zastosowaniu w medycynie. Becks pojechała do Waszyngtonu w poszukiwaniu zombie, których mogłaby ponękać przed obiektywem kamery; wróciła z oparzeniami od prochu, siniakami i dwa razy większą liczbą tekstów o swoich przygodach. Czytając pierwszy z nich, poczułem, jak gardło mi się zaciska od emocji, których nie potrafiłem nawet nazwać. Kiedyś to ja wbiegałem między drzewa, żeby pograć w berka z jeleniem zombie, i zbierałem historie pod tytułem Tak było, bez kitu od kierowców, którzy pamiętali drogi sprzed Powstania. Kiedyś nie pragnąłem niczego innego. Wszystko zmieniło się po śmierci George'a. Czasami czytam posty Becks i zastanawiam się, czy Shaun z przeszłości w ogóle poznałby człowieka, którym się stałem. Nie wydaje mi się, by mnie polubił. Ja z pewnością siebie nie lubię. Powiedziałem Mahirowi i Maggie o ciszy ze strony Ricka, a oni stwierdzili zgodnie, że najlepiej przynajmniej na jakiś czas nikogo więcej nie wtajemniczać. I bez tych dodatkowych zmartwień wszyscy byli dość zdenerwowani. Fikcyjni Maggie nie pomagali; w pewnym momencie dała połowie z nich zielone światło. Wtedy zaczęli wracać bez ostrzeżenia, zjawiając się na progu kuchni, jakby nigdy nie opuszczali domu. Większość z nich przynosiła pizzę, ciasteczka albo samosy. Dwóch trzecich nigdy wcześniej nie spotkałem, chociaż teoretycznie wszyscy byli częścią naszej redakcji. Chodzili przy nas jak na szpilkach i rozluźniali się tylko przy Maggie, a my zaczęliśmy ich wizyty traktować jako wymówki, by zająć się naprawianiem sprzętu lub wybrać się na wycieczkę do Weed po zakupy. Czasem robili imprezę filmową i godzinami oglądali gówniane horrory sprzed Powstania, pochłaniając tony popcornu. Nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo byłem nietowarzyski, dopóki Fikcyjni nie zaczęli się schodzić, a ja myślałem wyłącznie o tym, jak najszybciej się ich pozbyć. Pluskwa w CZKC w Portland nie nagrała niczego pożytecznego; albo znaleźli ją i zniszczyli, albo nie przetrwała procesu dezynfekcji. Musieliśmy spisać na straty kolejne możliwe źródło informacji. Trochę lepiej sprawowały się wirusy, które Alaric aktywował w Oakland. Wciąż odnajdywały stare prace naukowe i projekty, które szybko zamykano i grzebano na dnie takiego czy innego serwera. Potwierdziły posiadane już przez nas dane, a my pracowaliśmy dalej. Mahir dotarł do kilku miejscowych naukowców, którzy wyrazili chęć przynajmniej przedyskutowania z nim sytuacji; nie podał nam ich nazwisk, a my nie naciskaliśmy. Czasami

pewnych rzeczy lepiej nie wiedzieć. Wyglądało na to, że idzie mu całkiem nieźle, przynajmniej na początku, ale już drugiego dnia przestał dzwonić i odpowiadać na maile. Wciąż publikował na czas swoje relacje i odbywał dyżur na forach internetowych ‒ z zewnątrz wszystko wyglądało dobrze ‒ ale nie utrzymywał z nami normalnego kontaktu. Nie naciskaj na niego, powiedziała George. Posłuchałem, bardziej z przyzwyczajenia niż przekonania. Zazwyczaj miała rację, gdy mówiła, że mam czekać lub przypuścić atak. Nie byłem tylko pewien, na jak długo wystarczy mi cierpliwości. Kres czekania przyszedł trochę ponad dwa tygodnie po tym, jak wysadzono w powietrze Oakland, a my zjawiliśmy się u Maggie. Zadzwonił domowy telefon, zignorowany przez wszystkich obecnych w tym czasie ludzi ‒ czyli mnie, Maggie i Doktorka, która właśnie próbowała napisać artykuł o zaletach i wadach wystawiania dzieci na kontakt ze światem zewnętrznym. Bez pomocy Mahira miała znacznie większe problemy z dotrzymywaniem terminów. Po drugim sygnale odezwała się automatyczna sekretarka. Po kilku minutach ciszy usłyszeliśmy uprzejmy głos domowego komputera: ‒ Proszę wybaczyć, panie Shaun. Mogę przeprosić na moment? Nienawidzę maszyn, które gadają jak ludzie. ‒ Cicho ‒ rzuciłem pod nosem. Komputer nauczył się nie przywiązywać wagi do słów, które wymawiałem szeptem. Najwyraźniej nawet maszyny uczą się obchodzić z szaleńcami. Ta czekała, dopóki nie powiedziałem głośno: ‒ Tak, oczywiście. Co tam? ‒ Ktoś do pana dzwoni. ‒ Domyśliłem się. Kto to? ‒ Rozmówca odmówił podania nazwiska. Sądząc po jego akcencie, na osiemdziesiąt siedem procent pochodzi z Wielkiej Brytanii, chociaż nie jestem w stanie określić regionu nawet z przybliżoną dokładnością. Telefon wykonano z miejscowego numeru, jednak jego pełne brzmienie zostało zablokowane. Mam zażądać dodatkowych informacji? Podniosłem się tak szybko, że aż przewróciłem colę. Napój wylał się na stół i spłynął kaskadą na dywan. Zignorowałem to i rzuciłem się w stronę telefonu, który znajdował się zaraz obok drzwi do kuchni. Maggie była tuż za mną, pytając: ‒ Komputer? Czy połączenie jest bezpieczne? ‒ Ta część linii zabezpieczona została zgodnie z protokołem numer cztery, który powinien zablokować wszystko prócz fizycznego urządzenia podsłuchowego. Nie jestem w stanie określić standardów bezpieczeństwa drugiego końca linii. Mam kontynuować? ‒ Domowy komputer przemawiał z bezgraniczną cierpliwością, a mechanicznego spokoju nie zmącił nawet fakt, że oboje z Maggie byliśmy o krok od histerii.

‒ Tak, do cholery ‒ rzuciłem i złapałem za słuchawkę. Powitała mnie martwa cisza. Spojrzałem w panice na telefon. ‒ Gdzie on się podział? ‒ Komputer, połącz ‒ rozkazała Maggie. Usłyszałem kliknięcie i nagle w słuchawce rozległ się głos Mahira, lekko stłumiony, jakby chłopak trzymał rękę na mikrofonie ‒ ...Naprawdę, proszę pana, właśnie dzwonię po kogoś, kto mnie stąd odbierze. Przepraszam, że wałęsam się w pańskiej odizolowanej strefie, ale nie dało się tego niestety uniknąć, ponieważ mój lot został opóźniony. ‒ W jego głosie słyszałem napięcie, ale też ostrożną uprzejmość i cień tak głębokiego zmęczenia, że niemal sam traciłem siły. ‒ Mahir! ‒ krzyknąłem głośno, żeby na pewno mnie usłyszał. Najpierw rozległo się drapanie, a potem: ‒ No wreszcie, do diaska. Przyjedź po mnie. ‒ Eee, przepraszam, jeśli jestem trochę nie w temacie, ale gdzie mam po ciebie przyjechać? Komputer powiedział, że dzwoni z lokalnego numeru, rzuciła ostro George. Jest tutaj. Mahir jest w tym okręgu. ‒ Jestem na lotnisku w Weed. Zamarłem, gapiąc się głupio na ścianę. Maggie trąciła mnie łokciem, a ja powiedziałem pierwsze, co mi przyszło do głowy: ‒ To Weed ma lotnisko? Maggie teatralnie dotknęła dłonią czoła. ‒ Siedzi tu od kilku tygodni i nawet nie sprawdził książki telefonicznej... ‒ jęknęła. ‒ No mam nadzieję, bo to by znaczyło, że poleciałem w jakieś zupełnie inne miejsce. ‒ Mahir brzmiał, jakby był zbyt zmęczony, żeby się roześmiać. ‒ Za dwadzieścia minut zgarną mnie za włóczęgostwo, więc przyjedźcie po mnie, proszę. ‒ Ja... Zerknąłem na Maggie, która nadal trzymała dłoń przy czole. ‒ Zaraz będziemy. Nigdzie się nie ruszaj. ‒ Żaden problem ‒ stwierdził Mahir. Usłyszałem trzask, a potem spokojny, uprzejmy głos komputera powiedział: ‒ Rozmówca się rozłączył. Mam nawiązać ponowne połączenie? ‒ Nie, koniec rozmowy ‒ stwierdziłem i odłożyłem słuchawkę. Straciłem czucie w opuszkach palców, zapewne z powodu szoku. ‒ Maggie, wiesz, jak dojechać na lotnisko? ‒ Jasne, mogę nas tam zabrać. ‒ Świetnie. Doktorku! Zakładaj buty. Jedziemy na wycieczkę. Kelly wyszła z jadalni, przyciskając do piersi notatnik.

‒ Naprawdę? ‒ zapytała speszona. ‒ A gdzie jedziemy? ‒ A po chwili dodała: ‒ I dlaczego ja też jadę? ‒ Jedziemy na lotnisko po przyjaciela, a ty jedziesz z nami, bo Maggie musi mi pokazać drogę. Wszyscy byli zgodni, że pod żadnym pozorem nie możemy zostawiać Kelly samej w domu, nawet na kilka minut. Czasami oddawaliśmy ją pod opiekę Fikcyjnych, ale nawet wtedy nie dłużej niż na godzinę. Nie baliśmy się, że ucieknie ‒ już nie ‒ ale zawsze istniało ryzyko, że CZKC wreszcie ją namierzy, a my nie będziemy mogli jej wtedy ochronić. Muszę przyznać, że Kelly już po tygodniu przestała się z nami wykłócać, a teraz też nie zgłaszała żadnego sprzeciwu. Kiwnęła tylko głową, mówiąc: ‒ Idę po płaszcz ‒ a potem zniknęła z powrotem w jadalni. Spojrzeliśmy z Maggie po sobie. ‒ Nie spodziewałam się, że tu przyjedzie ‒ powiedziała. ‒ Spotkałam go tylko raz, na... kiedy ostatni raz był w Kalifornii. Wydarzenie, którego nie nazwała, było pogrzebem Georgii. Kiwnąłem głową, zarówno potwierdzając przyjęcie informacji, jak i w milczącej podzięce za niewymawianie słowa „pogrzeb". ‒ To dobry chłopak. Skoro tu przyjechał, musiał się dowiedzieć czegoś naprawdę ważnego. ‒ Albo ucieka przed czymś naprawdę wielkim. ‒ To też możliwe. ‒ Mahir nie wspomniał nic o żonie, a jakoś nie wydawało mi się, by zgodziła się na tę wycieczkę bez poważnego powodu. ‒ Przekonajmy się, dobra? ‒ Coś mi się wydaje, że nie mamy wyboru ‒ powiedziała Maggie, klepiąc mnie delikatnie po ramieniu i ruszając w stronę drzwi. Zatrzymałem się jeszcze na chwilę, żeby zabrać pasek i laptopa, a potem poszedłem za nią. ‒ To chyba oznacza koniec urlopu ‒ burknąłem do siebie. Chyba masz rację. Kiedy wyszedłem na zewnątrz, Maggie i Kelly czekały koło vana, a miniaturowe buldogi plątały się im pod nogami. Maggie uśmiechnęła się cierpko. ‒ Myślą, że skoro jesteśmy na zewnątrz, to tylko po to, żeby się z nimi pobawić. ‒ Porzucam im piłkę przez godzinę, gdy już skończymy sprawozdanie ‒ zadeklarowałem, unosząc rękę. ‒ Klucze? ‒ Prowadzisz? ‒ zapytała Maggie, rzucając mi je. ‒ Przynajmniej dotrzemy tam w jednym kawałku. Śmiechowi Maggie wtórował śmiech George'a; razem tworzyły duet, którego nie słyszał nikt prócz mnie. George nienawidziła, gdy siadałem za kółkiem. Za każdym razem, gdy nie zwalniałem przed zakrętem, powtarzała, że chcę nas oboje posłać do piachu. Teraz w zasadzie nie ma wyjścia i

chociaż George zazwyczaj nie gnębi mnie już z tego powodu, nie mogliśmy nie zauważyć ironii. Nawet za życia George nigdy by nie przyznała, że jestem lepszym kierowcą niż Maggie. Ale ja, na przykład, nigdy nie wpadam w poślizg tylko po to, by zobaczyć, co się stanie. I nie uważam deszczowych dni za świetną okazję, by wykorzystać samochód jako hydroplan. Może i jestem świrem, ale myślę, że Maggie ma skłonności samobójcze. Kelly usiadła z tyłu, a my z przodu. Maggie wpisała adres do GPS-a, podczas gdy ja uruchomiłem silnik. Pokonałem powoli cały podjazd, zatrzymując się tylko na chwilę przy punkcie kontrolnym ‒ by rutynowo potwierdzić, że zdajemy sobie sprawę z czyhających na nas poza terenem nieruchomości niebezpieczeństw ‒ a potem skręciłem w jedną z dwóch krętych dróg, które w mieście wielkości Weed uważane są za główne. Nie była zbytnio wyboista. Chyba tylko tyle przewidziano w kwestii ochrony ludności przed wybuchem epidemii. W takich miejscach jak Oakland i Portland człowiek stale natyka się na strażników, urządzenia do badania krwi, punkty kontrolne i mnóstwo wysokich ogrodzeń. W Weed są zamknięte drzwi, okna ze zbrojonymi szybami i powietrze, którym można oddychać. Nigdy wcześniej nie spędziłem tyle czasu na wsi; zawsze uważałem, że tylko szaleńcy decydują się na mieszkanie w takim miejscu. Z zaskoczeniem stwierdziłem, że w zasadzie całkiem mi się tutaj podoba. Kiedy to wszystko się skończy, załatwię ci emeryturę na farmie, gdzie będziesz miał mnóstwo miejsca do grania i biegania w kółko z resztą szczeniaczków, powiedziała ironicznie George. Udało mi się zmienić śmiech w płytki kaszel i odwróciłem głowę w bok, zanim Maggie i Doktorek zdołały dostrzec mój uśmiech. Tak dobrze nam ostatnio szło, że starałem się zatrzeć wszelkie ślady mojego związku z George'em. Wiedzieć, że twój szef jest świrem, to jedno, a próbować uporać się z tym na co dzień to już zupełnie inna sprawa. ‒ Daleko do lotniska? ‒ zapytała Kelly, wciskając się między przednie fotele, żeby móc spojrzeć na trasę. Odrastające włosy utworzyły na jej czole coś na kształt splątanej, płowej grzywki. Dzięki niej bardziej przypominała siebie samą, więc łatwiej znosiłem jej widok, zwłaszcza że nadal nosiła ubrania Buffy. Jeden duch całkowicie mi wystarczał. ‒ Jakieś piętnaście kilometrów ‒ powiedziała Maggie. Sięgnęła po pilot do radia, zmieniając częstotliwości. Antena naszego vana odbierała bardzo szeroki zakres fal, a dzięki majstrowaniu Buffy i niepohamowanej chęci wydawania pieniędzy na rozwój naszego dostępu do informacji, jaką przejawiała George, mogliśmy słuchać też kanałów policji i wojska. Z kolei van Maggie odbierał sześćset kanałów radia satelitarnego. Dopóki nie wsiadłem z nią do jednego samochodu, nie miałem pojęcia, że na świecie jest wystarczająco dużo, dajmy na to, celtyckiego surf rocka dla nastolatek, żeby poświęcić mu podcast, a co dopiero całą radiostację. Uczymy się całe życie. Maggie wybrała kanał nadający grunge pop sprzed Powstania, a potem nieco pogłośniła i

odłożyła pilota, żeby umościć się wygodniej w fotelu. ‒ Tak lepiej. ‒ Lepiej niż co? ‒ zapytała Kelly. ‒ Lepiej niż nie słuchać muzyki. ‒ Maggie odwróciła się w moją stronę, jednocześnie głęboko wbijając mi palec między żebra. ‒ A teraz gadaj. Domyślałeś się, że przyjedzie? ‒ Naprawdę nie, Maggie. Przysięgam. ‒ Zwolniłem przed znakiem „stop", choć się nie zatrzymałem, a potem znowu docisnąłem pedał gazu i pokonałem wąską, otoczoną drzewami ulicę z prędkością, której niewiele brakowało, by została zakwalifikowana jako niebezpieczna. Skoro jednak nie przekroczyłem pewnej granicy i nie pozabijałem nas wszystkich, radziłem sobie chyba całkiem nieźle. ‒ Prowadził dla mnie pewne poszukiwania, ale szczerze mówiąc, nie spodziewałem się tego konkretnego telefonu. Ja też nie, i to mnie właśnie martwi, wtrąciła George. ‒ O kim mówimy? ‒ zapytała Kelly. Wydawała się zdenerwowana. ‒ Naprawdę nie podoba mi się, że tak wiele osób przewija się ostatnio przez ten dom. Ten chłopak zostanie na dłużej? ‒ Na jakiś czas, owszem ‒ odparłem. ‒ Jedziemy właśnie po Mahira Gowdę. Poznałaś go na pogrzebie. ‒ Nie oznaczało to jednak, że w ogóle ze sobą rozmawiali; Kelly brała udział w pogrzebie wyłącznie dlatego, że FBI przejęło ciało George'a jako dowód w sprawie przeciwko gubernatorowi Tate'owi, a CZKC nie zezwala na wysyłanie ludzkich szczątków bez eskorty. Przez to miałem dwóch dodatkowych gości na przyjęciu, którego nigdy nie planowałem organizować: Kelly i jej szefa, doktora Wynne'a. Zostawiłem George'a w vanie i stanąłem przed człowiekiem, który ponosił odpowiedzialność za jej śmierć ‒ owszem, ja ją zastrzeliłem, ale to Tate kazał ją zainfekować ‒ i nie widziałem jej od czasu, kiedy stała się tylko kupką sterylnego popiołu... Uspokój się, powiedziała George, nie dopuszczając, by ponure myśli w pełni uformowały się w moim umyśle. ‒ Racja, przepraszam ‒ wyszeptałem. Niespodziewana wizyta Mahira wywołała u mnie niemal panikę i byle co, na przykład wspomnienie pierwszego spotkania Kelly i Mahira, wyprowadziłoby mnie z równowagi. A nie mogłem sobie teraz na to pozwolić. Maggie zerknęła na mnie ukradkiem, wyraźnie zamyślona i, co dziwne, jakby jej ulżyło. ‒ To był ten w tych nieszczęsnych brązowych spodniach ‒ powiedziała, kierując swoje słowa do Kelly. ‒ Przyleciał z Londynu, prawda? ‒ Kelly zawahała się, otwierając szerzej oczy. ‒ Zaraz, czy on właśnie znowu nie przyleciał z Londynu? ‒ Na to wygląda ‒ stwierdziłem. Zbliżaliśmy się do dużego zielonego znaku z napisem „Lotnisko Weed (Plac miejski 046)". Zwolniłem, żeby jechać z zalecaną prędkością, a potem

skręciłem w alejkę, która miała nas zaprowadzić do strefy kwarantanny. Podróże samolotami bardzo się zmieniły od czasu Powstania. Jak twierdzą podręczniki historii, kiedyś był to raczej mało skomplikowany proces. Starsze filmy pokazują lotniska pełne ludzi chodzących zupełnie swobodnie, a w tych już naprawdę starych można zobaczyć prawdziwe szaleństwo, na przykład kolesi, którzy nie są nawet pasażerami, a biegną za swoimi dziewczynami, wymijając ochronę, albo ludzi kupujących bilety od pracowników linii lotniczych, i to za gotówkę. Teraz każdy taki pracownik miał na sobie więcej uzbrojenia niż przeciętny Irwin, a gdyby ktoś próbował wbiec za bramki bez odpowiedniego medycznego zezwolenia i zielonego światła przy odprawie, zostałby z miejsca zestrzelony. Praca dla linii lotniczych uczy człowieka, że trzeba najpierw strzelać, a pytania zadawać potem, o ile w ogóle. Ludzie, którzy z powodu nadmiernej agresji muszą zrezygnować z kariery Irwinów, zgłaszają się do pracy na lotnisku. To powinno skłonić innych do pozostania w domu. Podróż między najważniejszymi lotniskami wymaga aktualnej książeczki zdrowia od akredytowanego lekarza, ale i tak jeszcze przed wejściem do hali biletowej należy przejść badanie przeprowadzone przez personel medyczny lotniska. Pierwszą bramkę pokonać mogą tylko pasażerowie, a kiedy są już w środku, przegania się ich od testera do testera, zazwyczaj pod eskortą ludzi z całym naręczem broni. To kolejna niesamowita cecha lotów sprzed Powstania ‒ w starych filmach nikt prócz policji i wojska nie nosi przy sobie broni. Miało to chronić przed porywaniem samolotów. Cóż, w dzisiejszych czasach strach przed zombie sprawia, że w samolocie broń noszą nawet ci, którym nie jest ona potrzebna. A kiedy już znajdziesz się w środku, siadasz i nie ruszasz się z miejsca, o ile stewardessa nie odprowadzi cię do toalety ‒ oczywiście po uprzednim przebadaniu krwi. Musisz je wykonać, żeby choćby odpiąć pasy, gdy samolot wystartuje. Tak więc latanie nie jest ani proste, ani przyjemne, a już na pewno nie jest czymś, na co ludzie łatwo się decydują. Lotnisko w Weed było maleńkie i składało się z trzech budynków oraz pasa startowego z minimalną wymaganą przez prawo federalne liczbą śluz oraz najmniejszego rozmiaru obszaru kwarantanny. W pobliżu zaparkowano kilka samochodów należących do ochrony lotniska. Ta w większości była zbyt natarczywa, zwłaszcza jak na tak małe lotnisko, ale mógłbym się założyć, że w razie lądowania samolotu z niespodziewanym ładunkiem zainfekowanych ochrona nie miałaby szans. Taki jest właśnie problem, gdy boisz się całe życie ‒ z czasem się uodparniasz i zaczynasz sobie odpuszczać. Zatrzymałem samochód w miejscu, gdzie odbierano i przywożono pasażerów, i dwukrotnie zatrąbiłem. Kelly się skrzywiła, ale nie kwestionowała moich poczynań. Nawet na najmniejszych lotniskach tylko idioci wychodzą bez uprzedzenia z samochodu. Nie musieliśmy zbyt długo czekać. Ledwo zdążyło przebrzmieć echo klaksonu, kiedy otworzyły

się drzwi śluzy i pojawił się Mahir. Podszedł do nas żwawym krokiem, wlokąc za sobą jedną zniszczoną walizkę. Niegdyś czarny nylon był teraz podarty i w kilku miejscach połatany taśmą klejącą. Przynajmniej łatwo mógłby rozpoznać bagaż na taśmociągu ‒ choć oczywiście lotnisko w Weed nie było na tyle duże, by takowy posiadać. Byłem niemal pewien, że Mahir nie przyleciał komercyjnym lotem. Bez słowa otworzył boczne drzwi vana i wstawił walizkę do środka, a potem wsiadł i zamknął drzwi. Nawet wtedy się nie odezwał, tylko zapiął pasy i spojrzał mi w oczy w lusterku wstecznym, wyraźnie na coś czekając. Uruchomiłem silnik. Mahir milczał do czasu, kiedy znaleźliśmy się prawie kilometr od lotniska, a pozostali pasażerowie również milczeli, czekając, aż gość odezwie się pierwszy. Wreszcie zamknął oczy, uszczypnął się w nos i powiedział: ‒ Magdalene, jak daleko jest stąd do twojego domu? ‒ Jakieś piętnaście kilometrów ‒ odparła, odwracając się, żeby spojrzeć na Mahira szeroko otwartymi i pełnymi niepokoju oczami. ‒ Skarbie, wszystko w porządku? ‒ Nie, nie jest w porządku. Od „w porządku" dzieli mnie kilka tysięcy kilometrów. Prawdopodobnie jestem właśnie w trakcie rozwodu, a moja obecność w tym kraju jest legalna tylko dzięki naginaniu przepisów. Nie wiem, jaką macie tu strefę czasową, i chcę tylko przewinąć swoje życie do chwili, w której pozwoliłem zatrudnić się przez pannę Georgię Mason. ‒ Mahir odsunął rękę od twarzy, nadal nie unosząc jednak powiek, i opadł głębiej na siedzenie. ‒ Wydaje mi się, że gdybym był choć odrobinę bardziej zmęczony, właściwie można by nazwać mnie trupem i uznałbym to za błogosławieństwo. Cześć, Shaun. Witaj, doktor Connolly. Powiedziałbym, że miło was znowu widzieć, ale w takich okolicznościach byłoby to co najmniej nieszczere. ‒ Witaj, panie Gowda ‒ powiedziała Kelly. Ja nie odezwałem się ani słowem. Prowadziłem dalej, słuchając głośnego przeklinania George'a, które dobiegało z przestrzeni między moimi uszami. Jeśli chcieliśmy dowiedzieć się czegoś na temat odkrycia Mahira ‒ czy było dobre, złe, czy po prostu dziwne ‒ jego wygląd stanowił wystarczającą odpowiedź. Tylko koniec świata mógł doprowadzić go do gorszego stanu, a ja zaczynałem podejrzewać, że jego przybycie zwiastowało dokładnie to. Maggie rozejrzała się po wnętrzu samochodu, a jej czoło przecięła głęboka zmarszczka, gdy dziewczyna próbowała odczytać emocje z naszych twarzy. Potem sięgnęła po pilota i podkręciła głośność radia. Wydawało się to idealnym rozwiązaniem, a resztę drogi przebyliśmy bez słowa i przy akompaniamencie radośnie nihilistycznej muzyki pop, stworzonej przez martwe już pokolenie. Dopiero kiedy wjechaliśmy na posesję Maggie, Mahir otworzył oczy i zaczął z

zainteresowaniem przyglądać się pierwszej i drugiej bramie. Kiedy zbliżyliśmy się do trzeciej, zapytał: ‒ Czy system wie, ilu ludzi znajduje się w samochodzie? Nacisnąłem przycisk opuszczania szyby i spojrzałem na Maggie, czekając, aż odpowie. Z otaczających podjazd krzaków wysunęły się metalowe słupki, które otworzyły się, by pokazać małe testery z odbijającymi światło metalowymi panelami po bokach. Maleńkie szpary, w których miały pojawić się igły, błyszczały w świetle słońca. ‒ System bezpieczeństwa działa na podstawie odczytu biometrycznego czujników temperatury wyposażonych w bardzo wrażliwy sonar ‒ wyjaśniła Maggie z wyuczoną precyzją, która sugerowała, że wiedziała o tym, bo przeczytała instrukcję, a nie dlatego, że naprawdę rozumiała, co to oznacza. Przynajmniej miała za sobą lekturę instrukcji. Niektórzy ludzie powierzali swoje bezpieczeństwo maszynom, nie robiąc nawet tego. ‒ Zawsze wie, ilu ludzi musi zostać poddanych badaniu. Kiedyś, gdy wracaliśmy z wycieczki do Disneylandu, podjechał tutaj autobus, a brama otworzyła się dopiero wtedy, gdy badanie przeszło trzydziestu ośmiu pasażerów. ‒ Musieliście zrobić aż trzydzieści osiem testów? ‒ zapytałem, kończąc pytanie cichym gwizdnięciem. ‒ Robi wrażenie. I budzi strach, bo mógłbym się założyć, że twórcy systemu nie przewidzieli wszystkich luk tego rozwiązania. System bezpieczeństwa Maggie zmusił nas do wychylenia się przez okno na czas badania, ale nie opuszczanie pojazdu i przechodzenie przez śluzę, kiedy wszyscy inni robili testy. Mogło się zdarzyć, że ktoś poddał się badaniu, a potem zaczął amplifikować, podczas gdy reszta grupy nadal czekała na wyniki. Skaner siatkówki wyłapałby tę osobę przed następną bramą ‒ prawdopodobnie ‒ ale w takiej sytuacji liczba potencjalnych zarażonych wzrosłaby z jednostki do całej grupy. Maggie uśmiechnęła się w błogiej nieświadomości, zupełnie nie zauważając podtekstu mojego komentarza. Może to i lepiej. ‒ To najlepszy system na rynku prywatnym. ‒ Mówiąc to, wystawiła rękę przez okno i przycisnęła dłoń do panelu po stronie pasażera. ‒ Przecież nie jest na rynku prywatnym ‒ zauważyła Kelly. Odwróciłem się, żeby na nią spojrzeć, przyciskając dłoń do swojego panelu. Kelly wzruszyła ramionami, wysuwając rękę przez okno. ‒ Dostęp do tej technologii jeszcze przez dwa lata będą mieć wyłącznie jednostki rządowe. ‒ Ojej ‒ rzuciła Maggie. Posłała Kelly uśmiech i schowała rękę, kiedy zaświeciła się zielona lampka jej testera. ‒ Chyba tatuś musiał pociągnąć za kilka sznurków. Znowu, dodała ironicznie George. Zdusiłem śmiech. ‒ Doskonale mu to wyszło ‒ powiedział Mahir. Przy jego urządzeniu również pojawiło się

zielone światełko. Cofnął dłoń, opadł na siedzenie i znowu zamknął oczy. ‒ Dobry Boże, ten kraj jest ogromny. Obudźcie mnie, gdy będzie kawa. ‒ Za minutę będziesz musiał otworzyć oczy przed skanerem siatkówki ‒ ostrzegła Maggie. Mahir jęknął. Zerknąłem na jego odbicie w lusterku wstecznym, stres zostawił wokół jego oczu głębokie bruzdy. Rok temu ich nie było. Śmierć George'a odbiła się na nim niemal tak jak na mnie ‒ a tego się zupełnie nie spodziewałem. Mahir był jej beta blogerem, współpracownikiem i najlepszym przyjacielem, a czasami miałem przeczucie, że gdyby nie dzieląca ich odległość, próbowałby zostać kimś więcej. Ja przynajmniej stale się upewniałem, że robię się coraz bardziej szalony. On nie miał nic prócz ciszy, a teraz, dzięki mnie, także ciężaru czegoś, co musiało być na tyle paskudne, by wyciągnąć go z Anglii. ‒ Mam nadzieję, że było warto ‒ wymamrotałem i znowu uruchomiłem silnik. Ustawienia skanerów pozwalały na badanie tylko dwóch ludzi jednocześnie, więc prawie pięć minut zajęło nam przedostanie się przez czwartą bramę. Na pierwszy ogień poszedłem ja i Mahir ‒ ja z powodu protokołów bezpieczeństwa, które nakazywały jak najszybciej sprawdzić kierowcę, a Mahir dlatego, że mógłby zasnąć, gdyby musiał czekać zbyt długo. Z każdą chwilą jego zmęczenie stawało się wyraźniejsze. Nie zamierzałem się upierać, że musi nam od razu wszystko opowiadać, ale chciałem wiedzieć, czy czeka nas powtórka z Oakland. Ostatnim razem, kiedy pozwoliliśmy niezapowiedzianemu gościowi uspokoić się przed wyjaśnieniem powodu swojej wizyty, nasze mieszkanie zostało wysadzone w powietrze, zginął Dave, a my musieliśmy ratować się ucieczką. Tym razem wolałbym tego uniknąć, jeśli tylko będę miał cokolwiek do powiedzenia. Buldogi Maggie czekały na nas na trawniku przed wejściem i zaczęły plątać się pod nogami, gdy tylko wysiedliśmy z vana. Mahir natychmiast się cofnął i wylądował na siedzeniu z podciągniętymi do góry kolanami, żeby wścibskie noski nie miały do niego dostępu. To nie przeszkodziło zwierzakom skakać na jego buty i szczekać tymi swoimi dziwnie donośnymi głosami małych psiaków. ‒ Dobry Boże, dlaczego nie trzymacie ich na smyczy? ‒ Przecież są w domu ‒ odparła Maggie. ‒ Siniak, Macho, Kicia, spokój. ‒ Trzy najbardziej zdeterminowane pieski opadły na cztery łapki i pobiegły do Maggie z wywalonymi jęzorami. ‒ Z czasem je polubisz ‒ powiedziałem, pochylając się nad Mahirem, żeby zabrać jego walizkę. Była zaskakująco ciężka. Spodziewałem się, że waży najwyżej dziesięć kilogramów, a tymczasem aż się zatoczyłem. ‒ Rany, człowieku, co tym tam nosisz? Cegły? ‒ Głównie sprzęt komputerowy. Mam nadzieję, że dysponujecie kilkoma dodatkowymi koszulkami, które mógłbym pożyczyć. Stwierdziłem, że lepiej nie podróżować z bagażem, którego nie

zmieszczę do jednej walizki. ‒ Mahir wysiadł z samochodu i ruszył w stronę domu, przyglądając się uważnie psom. Zwierzaki trzymały się głównie Maggie, patrząc na nią z uwielbieniem. ‒ Mogę ci parę pożyczyć, ale nie waż się dotykać moich bokserek. ‒ Otoczyłem go ramieniem i poszliśmy do drzwi kuchennych. ‒ Kawa już czeka, o ile nie wolisz herbaty. A tak swoją drogą, to wyglądasz strasznie. ‒ Tak myślałem ‒ powiedział słabo Mahir. ‒ Herbata to doskonały pomysł. Z trudem posuwał się do przodu. Obejrzałem się na Maggie. Kelly wyszła zza vana i stanęła obok niej, marszcząc w zamyśleniu czoło. Maggie kiwnęła porozumiewawczo głową. Odpowiedziałem tym samym, uśmiechając się przy tym przelotnie. Potrzebowałem kilku minut sam na sam z Mahirem, zanim zapadnie w ośmiogodzinną śpiączkę, a Maggie właśnie dała mi znać, że przez jakiś czas będzie trzymać Kelly z dala ode mnie. W kuchni nikogo nie było. Alaric i Becks jeszcze nie wrócili, a wszystkie buldogi zostały na zewnątrz, zapewne próbując nakłonić Maggie do zabawy. Zaprowadziłem Mahira do stołu. ‒ Masz jakieś preferencje co do herbaty? Maggie ma chyba z pięćset rodzajów. Moim zdaniem wszystkie smakują jak resztki z kosiarki, więc nie mogę ci niczego polecić. ‒ Byle nie ziołowa. ‒ Mahir usiadł na krześle, a broda opadła mu tak nisko, że niemal dotknęła piersi. ‒ Z mlekiem sojowym i bez cukru, dziękuję. ‒ Już się robi. ‒ Patrzyłem na niego jednym okiem, napełniając czajnik elektryczny wodą i wyjmując kubek. Jest wykończony. ‒ Zauważyłem ‒ wymamrotałem. Mahir uniósł głowę na tyle wysoko, by do mnie mrugnąć. Posłałem mu nieszczery uśmiech. ‒ Przepraszam. Ja tylko... ‒ Wiem, co robiłeś. Cześć, Georgia. Mam nadzieję, że twój brat pod wpływem przedłużającego się nawiedzenia nie przekroczył granicy rozsądku. Duchy nie istnieją, powiedziała George cierpko. Pomysł wdawania się w tego rodzaju dyskusję był zbyt niedorzeczny, żeby się w ogóle nad nim zastanawiać, zwłaszcza w moim położeniu. Zamiast odpowiadać, wyjąłem z lodówki mleko sojowe. ‒ George mówi cześć. Twoja herbata będzie gotowa za minutkę. Może mi powiesz, skąd ta niespodziewana wizyta? Mogłeś dać znać, to przygotowalibyśmy ci kanapę. ‒ Nie chciałem tego nigdzie ujawniać ‒ wyjaśnił Mahir z przerażającym wręcz spokojem. To nie była decyzja podjęta pod wpływem impulsu. W zasadzie spodziewałem się tego, ale i tak ton jego głosu w połączeniu ze zmęczeniem wymalowanym na twarzy sprawił, że miałem ochotę odstawić herbatę i sięgnąć po alkohol. ‒ Zamówiłem bilet na lot z Heathrow do Nowego Jorku przez prawdziwą agencję podróży, a nie online, a potem poleciałem stamtąd do Seattle, gdzie podmieniłem

swój własny paszport na ojcowski i złapałem lot do Portland. Tam wynająłem prywatny samolot do Weed. Miły człowiek, będący właścicielem owego samolotu, przyjął zapłatę w gotówce, a według listy pasażerów byłem młodą Kanadyjką, która przyleciała tu na festiwal florystyczny. ‒ Ile to kosztowało? ‒ Tyle, że powinieneś się cieszyć, że płacisz mi procent od całego dochodu strony, a nie stałą pensję, bo inaczej wisiałbyś mi całkiem niezłą sumkę. Mahir zdjął okulary, żeby przetrzeć oczy. ‒ Obawiam się, że za chwilę przestanę być już użyteczny. Nie spałem przez półtora dnia. ‒ Domyśliłem się. ‒ Czajnik zaczął gwizdać. Wyłączyłem go, wrzuciłem do kubka torebkę herbaty z niepokojąco dużej kolekcji Maggie, a potem zalałem wodą i dopełniłem mlekiem sojowym. ‒ Opowiedz mi skróconą wersję. Jak bardzo źle jest? ‒ Jak bardzo? ‒ Mahir poświęcił chwilę na wymieszanie herbaty i nie odzywał się, dopóki nie objął kubka mocno obiema dłońmi. Patrząc na mnie bacznie, powiedział: ‒ Zaniosłem materiały od ciebie do trzech naukowców, w których reputację nie wątpiłem. Jeden mnie wyśmiał i wyrzucił z gabinetu. Powiedział, że gdyby coś takiego faktycznie miało miejsce, już by o tym słyszał, bo dowody byłyby praktycznie nie do przeoczenia. Co więcej, gdyby działo się coś podobnego, dałoby się to zauważyć w spisie ludności. Poprosiłem, by udowodnił, że tak nie jest. ‒ I co wtedy? ‒ Trzy dni później przestał odbierać moje telefony. Pójdę o zakład, że ze spisu ludności wynikało dokładnie to, czemu zaprzeczył. ‒ Mahir napił się herbaty, skrzywił się, a potem kontynułował: ‒ Kiedy poszedłem, żeby z nim o tym porozmawiać, zniknął i nie zostawił adresu zwrotnego. Cholera, powiedziała George. ‒ Przy drugim naukowcu miałem więcej szczęścia. Głównie dlatego, że był Australijczykiem i nie przejmował się tym, co tutejszy rząd myśli o jego badaniach. Powiedział, że materiały wydają się sensowne, choć odrobinę zbyt dramatyczne, a on sam chciałby sprawdzić zastosowanie tych badań na żywych obiektach. ‒ To one miały jakieś zastosowania? ‒ zapytałem zdziwiony. ‒ Chodziło mu o to, że... Cóż, to trochę jak z tymi badaniami nad pasożytami z przełomu wieków. Odkryto wtedy kilka chorób immunologicznych; dało się je kontrolować poprzez wprowadzenie wyspecjalizowanych pasożytów, które odwracały uwagę układu odpornościowego, by przestał atakować własne ciało. Swoją efektywność Kellis-Amberlee częściowo zawdzięcza właśnie temu, że zachowuje się jak część ciała: jest cały czas z nami, więc układ odpornościowy jej nie atakuje. Nie miałoby to sensu, bo walka z wirusem oznaczałaby walkę z własnym organizmem.

Problem w tym, że nawet kiedy wirus zmienia swoją formę, ciało nadal nie uważa go za wroga. Wciąż traktuje go jak przyjacielski składnik. Zmarszczyłem czoło. ‒ Zgubiłem się. ‒ Jeśli ciało uważa uśpionego wirusa za część samego siebie, nie jest przygotowane na walkę z nim, gdy wirus się wreszcie budzi. Ale ludzie, którym jakoś udało się przetrwać starcie z aktywną formą wirusa, czyli na przykład ci zbyt mali na amplifikację przy pierwszym kontakcie z wirusem albo obdarzeni wrodzoną odpornością, mogą „przechowywać" pewną dawkę aktywnego wirusa w swoich organizmach, jak pasożyta. Coś, co uczy ciało walki. ‒ A więc ten koleś chciał wystawić kilka małych kangurków na działanie wirusa i popatrzeć, co będzie, gdy urosną? ‒ W zasadzie tak. ‒ Co się z nim stało? ‒ Oskarżono go o oszustwo podatkowe oraz brak zezwolenia na pracę i deportowano. Zapadła cisza, kiedy próbowałem zrozumieć, co do mnie mówi i czego mi nie mówi. Nawet George się nie odzywała, pozwalając mi myśleć. Wreszcie zapytałem: ‒ A co z trzecim? ‒ Jego dokumenty są w mojej walizce. ‒ Mahir spojrzał na mnie spokojnie, sącząc herbatę. ‒ Przeczytał materiały. Trzy razy. A potem zadzwonił do mnie, powiedział, jakie wyciągnął wnioski i gdzie przesyła dane, rozłączył się i zastrzelił. Naprawdę. Nie jestem pewien, czy to nie był przypadkiem dobry pomysł. ‒ Co... co powiedział? ‒ Że gdybyśmy byli odważniejsi i nie wybierali łatwiejszego wyjścia, moglibyśmy odzyskać Indie dziesięć lat temu. ‒ Mahir odstawił kubek i wstał. ‒ Jestem zmęczony, Shaun. Pokaż mi, gdzie mogę się położyć. Przeczytaj, co ci przywiozłem, a potem to razem przedyskutujemy. ‒ Chodź. ‒ Wstałem i wyszedłem na korytarz. ‒ Możesz spać w moim pokoju. Nie jest duży, ale za to cichy i ma zamki w drzwiach, więc nie obudzą cię żadni niespodziewani goście. ‒ Całe szczęście ‒ powiedział, wchodząc za mną na schody. Jego obecność wciąż mnie dziwiła, ale jednocześnie wydawała się na miejscu. Zupełnie jakby musiał przyjechać, żebyśmy mogli skończyć to, co właśnie zaczęliśmy. Wszyscy byliśmy teraz uciekinierami. I jeśli kiedyś przestaniemy uciekać, to tylko razem.

KSIĘGA IV PAMIĘĆ IMMUNOLOGICZNA

Lepiej odejść z hukiem i wzbudzając zainteresowanie prasy, niż z cichym jękiem i skrywając tajemnicę. Georgia Mason Pieprzyć to. Trzeba coś wysadzić. Shaun Mason

Właściwie to ja i George nigdy nie poznaliśmy swojej daty urodzin. Lekarze potrafili mniej więcej ocenić nasz wiek i wysnuć pewne przypuszczenia co do naszych biologicznych rodziców, ale to nie miało większego znaczenia. Wiedzieliśmy, że przyszliśmy na świat w 2017 roku, pod koniec Powstania, kiedy większość Ameryki Północnej została już odzyskana z rąk zainfekowanych. Wiedzieliśmy, że ona była starsza o jakieś sześć tygodni. Wszystko inne to szczegóły, a te nie są istotne. Nie dla mnie. Liczyło się tylko to, że miałem ją, a ona miała mnie i mieliśmy siebie nawzajem, a to oznaczało, że razem mogliśmy stawić światu czoła. Czasami byłem nawet na tyle arogancki, by myśleć, że Powstanie wybuchło tylko po to, byśmy mogli być razem. Było to równie dobre wytłumaczenie jak każde inne. Teraz spędziłem moje urodziny ‒ bez względu na to, kiedy były ‒ bez George'a. Mijał rok, odkąd kładłem się spać i budziłem się w świecie, w którym jej nie ma i który stał się nieistotny, bo ona już nigdy nie nada niczemu znaczenia. Zawsze się bałem, że po mojej śmierci George zacznie mieć myśli samobójcze. Zapytałem ją kiedyś, czy martwi się, że to samo stanie się ze mną. ‒ Ty przecież od zawsze miałeś skłonności samobójcze, dupku ‒ powiedziała i roześmiała się. Niestety okazało się, że nie miała racji, bo gdy ją straciłem, stałem się o wiele ostrożniejszy. Tęsknię za nią każdego dnia. Tęsknię za nią w każdej minucie. Ale jeśli coś mi się stanie, George prawdopodobnie nigdy nie dostanie takiego zakończenia, na jakie zasłużyła, a ja nie zamierzam być egoistą i nie umrę, zanim nie dokończę tego, co ona zaczęła. Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, George. Bez ciebie nigdy nie stałbym się tak dobry. I nikt nigdy nie mógłby mnie zranić tak bardzo, jak ty mnie zraniłaś. Kocham cię. Tęsknię za tobą. I mam przeczucie, że zobaczymy się już niedługo, bo coś mi się wydawaje, że ta historia powoli się kończy. Boże, tak bardzo za tobą tęsknię. ‒ z Odporności nabytych, bloga Shauna Masona, 20 czerwca 2041

Jeśli ktoś zadziera z Shaunem, zadziera też ze mną. I przysięgam, że z naszej dwójki to ze mną nie opłaca się zadzierać bardziej. On cię zabije. Ale ja sprawię, że będziesz żałował. Sprawię,

że słono za to zapłacisz. Zaufaj mi. Jestem dziennikarką. ‒ z Pocztówek ze Ściany, zapisków Georgii Mason, opublikowanych 20 czerwca 2041

Osiemnaście ‒ Alaric, twoja dwudziestka. ‒ Odpowiedziała mi cisza. Zdusiłem warknięcie i spróbowałem jeszcze raz: ‒ Alaric, gdzie jesteś? ‒ Wkurzanie się na niego za to, że nie zna dziwnej mieszanki militarnego żargonu i języka radiowego używanego przez Iwinów, było bez sensu. A mimo to się wkurzałem. Tym razem odpowiedział, a jego głos dochodził bez zakłóceń: ‒ Kończę właśnie swoje teksty, a Becks robi ostatni zwiad do relacji. ‒ To nie jest odpowiedź na moje pytanie. ‒ Przeczesałem włosy palcami, patrząc, jak Maggie próbuje poprowadzić Kelly przez proces smażenia naleśników. Albo Kelly była najgorszą kucharką na świecie, albo Maggie była naprawdę beznadziejna w dawaniu instrukcji. Jedno i drugie wydawało mi się bardzo prawdopodobne. ‒ Gdzie dokładnie się znajdujesz? ‒ Pod Mount Shasta. ‒ Cisza z mojej strony musiała dać Alaricowi do zrozumienia, że potrzebuję więcej informacji, bo dodał: ‒ Jakąś godzinę od was. Dlaczego pytasz? Mamy po drodze wpaść po coś do sklepu? Jeszcze za życia Buffy mogliśmy wierzyć, że nie podsłucha nas nikt na tej planecie, choćby nawet CIA. Nasz system bezpieczeństwa nie jest już tak doskonały, ale dzięki aktualizacjom skleconym z systemu domowego Maggie, dzięki umiejętnościom Becks i wiedzy komputerowej Alarica było całkiem nieźle. Na tyle, że mogłem spokojnie powiedzieć: ‒ Mahir jest tutaj. Teraz Alaric na chwilę zamilkł. Wreszcie powiedział: ‒ Mahir wysłał raport? ‒ Nie, idioto, Mahir jest tutaj. Mahir śpi właśnie na górze, w pokoju gościnnym, który wcześniej zajmowałem. Zjawił się z całą walizką dokumentów i tylko jednym zestawem ubrań. I jest kompletnie wykończony. Maggie spojrzała na mnie. ‒ To Alaric? Powiedz mu, żeby w drodze powrotnej zatrzymał się w Domu Curry. Wyślę im zamówienie. ‒ Jasne. Alaric, Maggie mówi...

‒ Słyszałem ‒ rzucił i jakimś cudem wydawał się jednocześnie zirytowany i zszokowany. ‒ Mówisz poważnie, prawda? Mahir naprawdę tam jest. ‒ No, właśnie to chciałem ci powiedzieć. Alaric zaczął przeklinać. Ja słuchałem z podziwem. Nie miałem pojęcia, że tak dobrze zna kantoński. Nie przerywałem mu przez kilka minut, a potem powiedziałem: ‒ Całujesz matkę tymi plugawymi ustami? Bądź miły dla moich Newsie albo pożałujesz, rzuciła obojętnym tonem George. ‒ Przecież jestem miły. Całe szczęście Alaric nadal rzucał mięsem, kończąc skomplikowaną frazą, którą zaczął w kantońskim, by w połowie przejść na angielski. Nagle powiedział, niemalże w zachwycie: ‒ ... pieprzony syn jebanego hodowcy soi i chorej strażniczki w centrum konwentowym. Jak on się tu dostał? Nic mu nie jest? Znowu musimy się przeprowadzić? ‒ Wolałbym poczekać i wyjaśnić wszystko tobie i Becks jednocześnie. Teraz Mahir jest wykończony, ale nikt do niego nie strzelał, przynajmniej na razie, i o tym też chciałbym porozmawiać ze wszystkimi. Kiedy możecie wracać? Usłyszałem stukanie, gdy Alaric odłożył klawiaturę, zrzucając przy tym coś na podłogę vana. ‒ Daj mi dziesięć minut, żebym mógł ściągnąć tu Becks, a potem złamię kilka ograniczeń prędkości, żeby się do was dostać. ‒ Nie zapomnij odebrać obiadu ‒ zawołała Maggie. ‒ Maggie mówi... ‒ Słyszałem. Potrzebujecie jeszcze czegoś? ‒ Uważaj na siebie, nie daj się zatrzymać i w nic nie wjedź. Jeśli już mamy wszyscy zginąć straszną śmiercią, lepiej zróbmy to razem. ‒ Doskonała przemowa, szefie. Naprawdę wzruszająca. Nigdy nie zapomnę dnia, w którym powiedziałeś, żebym nie wjechał w drzewo w drodze do domu. ‒ Alaric powiedział coś zjadliwego po kantońsku i rozłączył się, a ja dzięki ograniczonej znajomości tego języka, wyniesionej z kursu komunikacji w terenie, domyśliłem się, że właśnie zostałem nazwany kozojebcą. Uśmiechnąłem się z wyższością, wyjąłem z ucha słuchawkę, by wrzucić ją do kieszeni, i odwróciłem się twarzą do Maggie i Kelly. ‒ Są już w drodze i tak, Maggie, Alaric odbierze obiad. Powiedział, że będą mniej więcej za godzinę. Dlaczego smażycie naleśniki, skoro zamówiliśmy obiad? ‒ Dzięki temu mam jakieś zajęcie, a Mahir zrobi się głodny, jak już zacznie ukrywać się przed wymiarem sprawiedliwości. ‒ Maggie podała Kelly kolejne jajko. ‒ Powiem komputerowi, żeby przesłał nasze normalne zamówienie plus trzy dodatkowe porcje.

‒ Rozumiem. ‒ Wstałem i podszedłem do lodówki, żeby wyciągnąć puszkę coli. ‒ Zróbcie kilka naleśników, dobra? ‒ Taki mamy zamiar. ‒ Maggie zabrała Kelly miskę. Zajrzała do środka, westchnęła i zaczęła wydłubywać z masy kawałki skorupek. ‒ Zakładam, że sytuacja jest nieciekawa, skoro wybrał się w taką podróż. ‒ Nie wydaje mi się, żeby było gorzej niż wczoraj, ale chyba niedługo zrobi się naprawdę kiepsko. ‒ Nie mogłem przestać myśleć o tym, jak Mahir mimochodem wspomniał o rozwodzie. Byłem upierdliwy dla jego żony, odkąd tylko się pobrali, ale nie chciałem, by od niego odeszła. Mahir ryzykował wszystko, żeby być tutaj z nami. Cholera, całe swoje życie postawił na szali w dniu, gdy dołączył do naszej drużyny. Miałem tylko nadzieję, że nie zawiodę zaufania, jakim nas obdarzył, bo naprawdę nie byłem już tego taki pewien. Wdech, wydech, Shaun, to wszystko, doradziła George. Już za późno, żebyśmy mogli się wycofać. ‒ Masz rację ‒ wymamrotałem i otworzyłem puszkę, po czym napiłem się coli i zapytałem: ‒ Doktorku, co wiesz o pasożytnictwie wirusowym? Kelly spojrzała na mnie. ‒ Słucham? ‒ Mahir coś o tym wspomniał, zanim poszedł spać. U ludzi z zespołem rezerwuarowym wirus zachowuje się jak pasożyt i uczy ich organizm, jak sobie radzić z infekcją. Miałem nadzieję, że zdołasz mi to wyjaśnić, zanim zasiądziemy na walnym zebraniu. ‒ Yyy... ‒ Kelly w zamyśleniu zmarszczyła czoło. ‒ To nie jest popularna teoria, ale słyszałam ją kiedyś. Zakłada, że wirus może zmienić swoje zachowanie i z drapieżnika stać się pasożytem symbiotycznym. ‒ Czy nie tak właśnie w założeniu miały się zachowywać oba wirusy? ‒ zapytała Maggie, włączając kuchenkę. Zaczęła nalewać ciasto na blachę, a pomieszczenie wypełniło się słodkim zapachem smażących się naleśników. ‒ Mieliśmy się nimi zarazić i mieć je w sobie na zawsze, jak... no nie wiem, dziwaczne nieśmiertelne chomiki, które leczą raka. ‒ Tylko że te chomiki złapały wściekliznę. ‒ Napiłem się coli. ‒ Jeśli ludzie o tym wiedzą, to dlaczego miano by deportować kogoś, kto się tym interesował? To znaczy pasożytami wirusowymi, nie chomikami. ‒ Nie wiem ‒ stwierdziła stanowczo Kelly. ‒ Nie ma żadnego powodu, dla którego ktoś miałby zostać deportowany za badanie pasożytów wirusowych. ‒ Tak właśnie myślałem. ‒ Oparłem się mocniej na krześle, sącząc colę i patrząc, jak Maggie smaży naleśniki. Kelly ucichła, a na jej twarzy malowało się zamyślenie. Oczami wyobraźni

widziałem, jak w jej głowie obracają się trybiki. Nalała sobie wody do szklanki i usiadła naprzeciwko mnie. Oboje czekaliśmy, aż naleśniki będą gotowe. Przybycie Mahira wszystko zmieniało. Graliśmy na zwłokę, pisząc relacje, czytając materiały dostarczone przez doktor Abbey i czekając, aż coś się wydarzy, bo zawsze coś się działo, gdy robiło nam się zbyt wygodnie. Już dawno przekroczyliśmy granicę, za którą nie ma bezpiecznego powrotu ‒ może przekroczyliśmy ją wtedy, gdy George zdecydowała, że współpraca z Rymanem to dobry pomysł, kto wie ‒ ale to nie oznaczało jeszcze, że śpieszno nam było umrzeć. Czekaliśmy, żeby zobaczyć, co się stanie. A teraz dołączył do nas Mahir i nadszedł czas, żeby znowu ruszyć z miejsca. Nie byłem gotowy. Nie wydaje mi się, by ktokolwiek z nas był. Wiedziałem tylko, że nie możemy się już wycofać. Szansa na to zniknęła wraz ze śmiercią George'a. A może zniknęła już wcześniej, ale my nie potrafiliśmy tego dostrzec. Nie wiem. Kkiedy pojawili się Alaric i Becks, Mahir jeszcze spał. System bezpieczeństwa zapowiedział ich przybycie na długo przed tym, jak usłyszeliśmy ryk silnika. Maggie miała mnóstwo czasu, żeby posprzątać bałagan po naleśnikach i nakryć stół przed obiadem. ‒ Shaun, obudź gościa ‒ powiedziała, szukając widelców. Mrugnąłem ze zdziwienia, a ona uśmiechnęła się do mnie szeroko. ‒ Pomyślałam, że jeśli ktoś go zaskoczy, może dojść do rękoczynów, a jeśli będzie to dziewczyna, Mahir może mieć wyrzuty sumienia. Z takim argumentem nie mogłem się spierać ‒ był zbyt prawdziwy ‒ więc burknąłem coś w odpowiedzi, odłożyłem colę i ruszyłem schodami do pokoju, który jeszcze kilka godzin wcześniej należał do mnie. Drzwi były zamknięte i nie dochodziły zza nich żadne dźwięki. Uniosłem rękę, chcąc zapukać, ale zawahałem się przez chwilę. ‒ Wyglądał na wykończonego ‒ powiedziałem. Wszyscy jesteśmy wykończeni, odparła George. Mahir prędzej czy później musi wszystko wyjaśnić. A kiedy to zrobi, zniknie ostatnia szansa, by przełożyć przyszłość na później. Gdy tylko otworzy walizkę i wyjmie dokumenty, których mi jeszcze nie pokazał, do gry wejdzie prawda, a wtedy nie będzie już odwrotu. ‒ No to może później? ‒ Błagalny ton mojego głosu zaskoczył nas oboje, a mnie nawet bardziej niż ją; George zawsze znała mnie lepiej niż ja sam. Działało to także w drugą stronę. Już jest później, stwierdziła cicho. Miała rację, a skoro ją miała, uniosłem rękę i zapukałem. ‒ Hej, Mahir. Alaric i Becks przyjechali z obiadem. Żadnej odpowiedzi. Zapukałem raz jeszcze, tym razem mocniej.

‒ Mahir! Wyśpisz się po śmierci, człowieku! ‒ Mimowolnie przypomniałem sobie, jak blado wyglądał, jak ciemne miał wory pod oczami. Jeśli wyśpimy się po śmierci... Przestań. Sam wyprowadzasz się z równowagi, a to nikomu w niczym nie pomoże. Zapukaj jeszcze raz. Nie zapukałem. Walnąłem pięścią z całej siły. ‒ Mahir! Drzwi się otworzyły. Mahir nadal miał na sobie ubrania, teraz jeszcze bardziej wymięte ‒ już od dłuższego czasu były w takim stanie, że drzemka nie miała na nie większego wpływu ‒ a włosy sterczały mu na wszystkie strony, przez co przypominał proroka wieszczącego zagładę świata. ‒ To już rano? ‒ zapytał. Zmęczenie sprawiało, że mówił z wyraźniejszym akcentem, przez co prawie go nie rozumiałem. ‒ Mógłbym zabić choćby za kropelkę zwykłej lury. ‒ Nie jestem pewien, co do mnie mówisz, ale na dole jest kawa i herbata. No i obiad. Maggie poprosiła Becks i Alarica, żeby po drodze zajechali do Domu Curry, chociaż cholera wie, gdzie oni wcześniej byli i co robili. ‒ Powinienem chyba zwracać większą uwagę na to, czym zajmują się moi ludzie, gdy nie pracują bezpośrednio na rzecz rozwiązania tej „konspiracji o prawdopodobnie globalnym zasięgu", ale szczerze mówiąc, nie miałem na to ani czasu, ani ochoty. Wierzyłem, że nie dadzą się zabić, kiedy nie będę patrzył. Tylko tyle mogłem zaoferować i musiało im to wystarczyć. ‒ Jasne. ‒ Mahir przeczesał włosy palcami, w żaden sposób nie poprawiając tym ich ułożenia. ‒ Jest tu jakieś miejsce, w którym mógłbym umyć twarz i przykleić kilka plasterków ze stymulantem, zanim będę musiał zejść na dół i stanąć przed ludźmi? ‒ Łazienka jest po drugiej stronie korytarza. ‒ Doskonale. ‒ Posłał mi niewyraźny uśmiech i wszedł do środka. Złapałem go za łokieć. Zatrzymał się i spojrzał na mnie. ‒ Tak? ‒ Cieszę się, że tu jesteś, nawet jeśli to oznacza, że zaraz wdepniemy w gówno ‒ powiedziałem i przytuliłem go. George i ja nie okazujemy uczuć. Gdy twoi rodzice traktują cię jak kolejny sposób na poprawienie statystyk, nie da się inaczej. Mahir o tym wiedział. Minęła chwila ‒ trwająca tyle co zaczerpnięcie powietrza ‒ i Mahir odwzajemnił uścisk, a jego ramiona opadły lekko, gdy pozbył się ciężaru, z którego istnienia nie zdawałem sobie jeszcze sprawy ‒ choć już za chwilę miało się to zmienić. ‒ Dzięki ‒ powiedział. Gdy mnie puścił, jego uśmiech stał się odrobinę wyraźniejszy. Odwróciłem się w stronę schodów, a Mahir wszedł do łazienki i zamknął za sobą drzwi. Na dole pachniało gorącym curry, czosnkowym pieczywem naan i słodką, ciastowatą nicością białego ryżu. Maggie rozpakowywała właśnie wybrzuszone papierowe torebki z Domu Curry,

układając wszystko na blacie, podczas gdy Alaric, Becks i Kelly siedzieli za stołem, próbując nie wchodzić jej w drogę. Pieski gdzieś uciekły, a drzwi do przedpokoju były zamknięte, po czym łatwo dało się poznać, gdzie przegoniono zwierzaki. Hurra, hurra, wszyscy na pokładzie, powiedziała cicho George. ‒ No ‒ wymamrotałem, zatrzymując się w progu i przyglądając się pozostałym. Becks zakrywała usta dłonią, żeby ukryć uśmiech, który zapewne wywołał jakiś tekst Alarica. Maggie huśtała się na palcach, jakby tańczyła w takt muzyki, którą tylko ona słyszała. Nawet Kelly wydawała się zrelaksowana, siedząc na krześle i obserwując wszystkich ze słabym, zmieszanym uśmiechem. Oto moja drużyna. Pewnie sam bym takiej nie skompletował ‒ w sumie tylko Becks mogłem w pełni zaufać w terenie, a jednak właśnie z nią najtrudniej mi się rozmawiało. Alaric nigdy nie skupiał się na tego rodzaju pracy, bo przecież wpadliśmy w to gówno wtedy, gdy dopiero szykował się do egzaminów, a Maggie nigdy nie musiała do nich podchodzić, bo przecież była Fikcyjną. Kroki za moimi plecami zwiastowały nadejście Mahira. Odwróciłem się w jego stronę i zapytałem: ‒ Hej, możesz pracować w terenie? Mahir zmarszczył brwi. W zaciszu łazienki poprawił fryzurę i jakoś zdołał zatuszować większość widocznych oznak zmęczenia. Nie żartował na temat plasterków stymulujących. Jeszcze za to zapłaci. Choć z drugiej strony wszyscy będziemy musieli zapłacić za wiele różnych rzeczy, o ile oczywiście przeżyjemy. ‒ W Zjednoczonym Królestwie i krajach Unii Europejskiej tak, ale w Stanach Zjednoczonych nie, chociaż przez dziewięćdziesiąt dni mogę podróżować na brytyjskiej licencji jako zagraniczny dziennikarz. Dlaczego pytasz? ‒ Tak z ciekawości. ‒ Odsunąłem się na bok, zataczając ręką duży łuk w stronę kuchni. ‒ Panie i panowie, przed wami Mahir Gowda! ‒ Szef! ‒ zawołał Alaric z wyraźnym zadowoleniem. Jako Newsie odpowiadał bezpośrednio przed Mahirem i właśnie do niego się zwracał, prosząc, by wytłumaczył mi, że zachowuję się nierozsądnie. Skoro obaj znaleźliśmy się w jednym domu, wydawałoby się, że to doskonały sposób na zrezygnowanie z tego pośrednictwa. Becks była zbyt dobrze wychowana, żeby krzyczeć. Wstała, podeszła do Mahira i zarzuciła mu ręce na szyję, mocno go obejmując. On w odpowiedzi również ją przytulił. ‒ Tak się cieszę, że tu jesteś ‒ powiedziała. Odwróciłem wzrok, czując się jak podglądacz, i spojrzałem na Kelly. Obserwowała scenę niemal ze smutkiem, jak dziecko, które nie zostało zaproszone na przyjęcie. Zrezygnowała ze swojego życia, żeby tu przyjechać i powiedzieć, co wiedziała, a teraz nie

może już wrócić. Ludzie w tym pomieszczeniu są wszystkim, co jej pozostało. I nigdy nie będą jej traktować tak jak Mahira. ‒ Jasne ‒ mruknąłem. Głośniej, żeby usłyszeli mnie ludzie, którzy nie żyją wyłącznie w mojej głowie, dodałem: ‒ Coś świetnie pachnie, Maggie. Proszę, powiedz, że to obiad, a nie jakiś nowy sadystyczny odświeżacz powietrza. ‒ Minąłem Mahira i Becks, którzy nadal się obejmowali, i podszedłem do stołu. Maggie posłała mi uśmiech. ‒ No przecież, to obiad. Wszystkie torebki są opisane i tym razem zamówiłam więcej aloo gobi[3], więc i tak nie dacie rady wszystkiego zjeść. ‒ Zdecydowanie nie doceniasz moich zdolności ‒ powiedziałem i sięgnąłem po talerz. Wszyscy odczytali to jako sygnał do rozpoczęcia obiadu, bo również zaczęli sięgać po talerze i sztućce, a potem nakładać jedzenie, na które akurat tego dnia mieli ochotę. Mahir jadł, aż mu się uszy trzęsły, a reszta starała się mu dorównać. Nie tylko ja rozumiałem, co oznaczał przyjazd Mahira. To mógł być nasz ostatni spokojny posiłek w najbliższym czasie, więc nikt nie chciał psuć atmosfery. Stłoczenie sześciorga ludzi przy stole Maggie okazało się zaskakująco łatwe. Nigdy wcześniej nie znałem kogoś, kto byłby taką duszą towarzystwa i tak chętnie i szybko dostosowywał się do goszczenia zupełnie obcych ludzi. W jej kuchni czułem się niemal jak w jednym z tych starych programów telewizyjnych sprzed Powstania, gdzie wszyscy ciągle siadali do wspólnego stołu i jedli tłuczone ziemniaki z jednej miski, rozmawiając o codziennych sprawach. My nie mieliśmy tłuczonych ziemniaków i jakoś nie miałem ochoty dzielić się swoim aloo gobi, ale mieliśmy za to ryż, samosy i inne rzeczy, które podawaliśmy sobie nawzajem. Okazało się, że Mahir i Kelly znaleźli wspólny język, a Doktorek z każdą minutą stawała się coraz spokojniejsza. Nawet najlepsze intencje nie mogły zatrzymać upływającego czasu. Nie minęło go zbyt wiele, kiedy musieliśmy odłożyć widelce, dokończyć napoje i zamilknąć w oczekiwaniu. Maggie wstała i zaczęła sprzątać ze stołu; Alaric i ja chcieliśmy jej pomóc, ale machnęła ręką. ‒ Siadaj ‒ powiedziała do mnie. ‒ Będziesz musiał ogarnąć to szaleństwo, a lepiej ci pójdzie, jeśli nic nie rozproszy twojej uwagi. Alarica nie powstrzymywała. Chyba uznała, że swoją rolę mógł równie dobrze odegrać przy zlewie. Mahir chrząknął. ‒ Pójdę tylko po kilka rzeczy, dobrze? ‒ Myślę, że czas najwyższy ‒ zgodziłem się. ‒ Szykuj się do tłumaczenia nam tych mądrości, Doktorku. Kelly uśmiechnęła się nieznacznie.

‒ Z przyjemnością. Maggie wróciła do stołu, podała mi colę i usiadła po mojej lewej stronie. Alaric usadowił się koło Becks, zostawiając między nami miejsce dla Mahira. Powietrze w kuchni zaczynało gęstnieć, napierając na nas swym ołowianym ciężarem. Niemal z ulgą powitaliśmy z powrotem Mahira, który przyniósł ze sobą całe naręcze folderów z kolorowymi przekładkami. Przynajmniej wiedzieliśmy już, że czekanie się skończyło. ‒ Tutaj mam cyfrowe kopie wszystkiego ‒ powiedział Mahir, bez żadnego wstępu rzucając wszystkie papiery na stół. ‒ Nie chciałem niczego wysyłać pocztą elektroniczną, bo istniało ryzyko, że po tym, co się stało z doktorem Christopherem, mogę być obserwowany. ‒ Tym Australijczykiem? ‒ zapytałem. Mahir kiwnął głową. ‒ Tak. Być może wcześniej nie byłem pod obserwacją, ale szanse znacznie się zwiększyły, kiedy przeze mnie ktoś został deportowany. Wtedy zdałem sobie sprawę, że najlepiej będzie przyjechać tutaj. ‒ To ma sens. ‒ Spojrzałem na Alarica i Becks, mówiąc: ‒ Jeden z naukowców, z którymi Mahir rozmawiał o badaniach doktor Abbey, został wyrzucony z kraju. Alaric zagwizdał, nisko i przeciągle. ‒ To już nie są żarty. ‒ Nie, nie są ‒ przyznał Mahir śmiertelnie poważnie. ‒ Mamy tutaj mieszankę materiałów, które mi przesłaliście, oraz tych przekazanych mi przez doktora Tiwari i doktora Christophera, a także dodatkowe dokumenty od doktora Shoji z Kuaiańskiego Instytutu Wirusologii, zanim uznałem, że jakiekolwiek dalsze próby kontaktu z ośrodkami za granicą mogą być niebezpieczne. A do tego wreszcie pliki, które zdołałem wyciągnąć z poczty profesora Brannona, zanim została zablokowana. Nie mam kopii dla wszystkich, ale spokojnie wystarczy, żebyśmy do rana wieścili koniec świata. ‒ Kim jest profesor Brannon? ‒ zapytała Becks. ‒ Bo czuję, że coś przegapiłam. ‒ Profesor Brannon... ‒ Alaric zmarszczył czoło ‒ był znanym na całym świecie ekspertem od Kellis-Amberlee. Przez całą karierę zawodową identyfikował i zgłębiał strukturę szczepów tego wirusa. Profesor... ‒ Alaric otworzył szeroko oczy. ‒ Profesor zastrzelił się tydzień temu. To straszny cios dla społeczności wirusologów. Nikt się tego nie spodziewał. ‒ Obawiam się, że to moja wina. ‒ Mahir podał mu jeden z folderów. ‒ Profesor badał wirusa w warunkach laboratoryjnych. Na inne nigdy nie miał czasu. Chyba wszyscy musimy mieć jakąś specjalizację, żeby jakoś sobie radzić. Alaric zaczął przerzucać kartki folderu, mrużąc przy tym oczy i skupiając się, tak jakby postanowił przyjąć pozę „reszta świata mogłaby nie istnieć". Kiedyś często widziałem taki wyraz

twarzy u George'a. Tymczasem Kelly zdawała się przerażona. ‒ Profesor Brannon nie żyje? ‒ zapytała, szczerze zdziwiona. ‒ Ale... ale... profesor Brannon nie może być martwy. Nie może. ‒ Znałaś go? ‒ zwróciłem się do niej, sięgając po teczkę. ‒ Jeszcze w szkole medycznej byłam na jednym z jego wykładów o różnicach między KellisAmberlee a naturalnie występującymi wirusami... ‒ Rozejrzała się po pozostałych, obserwując nasze twarze, a potem odchrząknęła i kontynułowała: ‒ Naturalnie występujące wirusy mają nosiciela głównego, czyli organizm, eee, w którym przeczekują okres niebędący epidemią. Tak jak malaria, która co prawda ma podłoże bakteryjne, ale mimo to zachowuje się podobnie. Nawet jeśli nie ma w danej chwili epidemii malarii, moskity nadal zarażają. W ten sposób choroba może wciąż powracać, nawet jeśli się nam wydaje, że wyleczyliśmy z niej wszystkich ludzi. ‒ Co to ma wspólnego z Kellis-Amberlee? ‒ zapytała Maggie. ‒ Właśnie o to chodzi, że nic. ‒ Kelly wzruszyła ramionami. ‒ Kellis-Amberlee nie posiada naturalnego rezerwuaru. Zaraża wszystkie gatunki ssaków. Nawet te zbyt małe, by amplifikować, mogą przenosić wirusa: myszy, wiewiórki, wszystko. Wirus jest w pełni endemiczny. Wyleczenie populacji ludzkiej nic nie da, jeśli jednocześnie nie wyleczymy też całej planety. ‒ Aha, dobra. ‒ Zerknąłem na Mahira. ‒ A więc pokazałeś kolesiowi z laboratorium materiały doktor Abbey, a on się zastrzelił. Dlaczego? ‒ Istnieje kilka interesujących powodów, ale wydaje mi się, że ten jest najważniejszy. ‒ Mahir zaczął wykładać kartki z wykresami, z których niewiele rozumiałem, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Przedstawiały dwie nierówne linie, jedną czerwoną i jedną niebieską. Jedna biegła do góry, a druga w dół. Czerwona od czasu do czasu walczyła ze spadkiem, zaliczając krótki wzrost, ale za każdym razem niezmiennie przegrywała z niebieską, która niezmordowanie parła ku górnemu brzegowi kartki. Wszyscy przyglądaliśmy się uważnie wykresom. Kelly zbladła i zakryła usta, jakby miała zaraz zwymiotować. Alaric pokręcił głową. ‒ To nie może być prawda. ‒ Stuknął palcem w jedną z kartek, zaraz obok miejsca, gdzie rozpoczynała się niebieska linia. ‒ Ten szczep pojawił się w Buenos Aires zaledwie sześć lat po Powstaniu i był jedną z pierwszych oznak, że Kellis-Amberlee mutuje poza środowiskiem laboratoryjnym. Te wykresy przedstawiają szczepy wirusa, powiedziała George bardzo cicho. Określają występowanie jednych z najbardziej rozpowszechnionych odmian Kellis-Amberlee. Wszyscy są zarażeni wirusem Kellis-Amberlee, ale większość z nas tylko jednym jego

szczepem naraz. Niektóre są bardziej agresywne od innych i mogą praktycznie całkowicie pozbyć się istniejącej infekcji, żeby przejąć kontrolę nad ciałem. Pierwszy szczep Kellis-Amberlee powstał z połączenia dwóch wytworzonych w warunkach laboratoryjnych wirusów. To była pierwsza infekcja, z którą ludzie musieli się zmagać, i to ona szerzyła się w czasie Powstania. Dopiero po latach analizy struktury wirusa wreszcie ktoś zauważył, że zachowuje się on tak jak wszystkie inne od zarania dziejów: mutuje. Przez jakiś czas ludzie mieli nadzieję, że stanie się mniej zaraźliwy i z czasem zmieni się w coś o wiele mniej szkodliwego. Szczerze mówiąc, wydaje mi się, że lepiej by było, gdyby wirus zaczął zabijać ludzi, a nie robił to, co do tej pory. Przynajmniej martwi pozostawaliby martwi, a życie mogłoby się toczyć dalej. Zamiast tego Kellis-Amberlee robi to, w czym jest najlepszy: zmienia ludzi w zombie i wypuszcza ich w świat przy każdej okazji. Przynajmniej jest w tym konsekwentny. ‒ Zgadza się ‒ przyznał Mahir ponuro. W jego tonie słyszałem niebezpieczną nutę; coś, czego wcześniej nigdy nie zauważyłem. Poprawił okulary i mówił dalej: ‒ Zaraz po tym, gdy po raz pierwszy wyizolowano i zidentyfikowano nowy szczep w Buenos Aires, skoczyła liczba zgonów. Osiemdziesiąt procent zmarłych cierpiało na wczesną formę zespołu rezerwuarowego. Stało się to pięć lat przed pierwszą identyfikacją tego szczepu w powiązaniu z zespołem rezerwuarowym. Kelly zbladła jeszcze bardziej. ‒ W ramach swoich badań nad zachowaniem szczepów wirusa profesor Brannon miał dostęp do danych dotyczących urodzeń i śmierci z wielu części świata ‒ powiedział Mahir. ‒ Większość z tych danych nie była wcześniej brana pod uwagę: doktor Abbey nie mogła dotrzeć do wielu informacji z powodu braku akredytacji, doktor Christopher skupiał się na badaniach nad lekiem, a nie nad samą strukturą wirusa, a doktor Tiwari nie zajmuje się statystykami. ‒ Nie nadążam ‒ przyznałem. ‒ Ja nadążam ‒ powiedziała Kelly. Mówiąc, patrzyła na ścianę i wyglądała przy tym na nieco ogłuszoną. ‒ Mahir zwrócił uwagę, że kiedy nałożono na siebie analizę szczepów wirusa i dane ze spisu ludności, uzyskano niepożądane wyniki. Takie, przez które człowiek, całe życie poświęcający się ratowaniu innych ludzi, popełnia samobójstwo. Maggie zmarszczyła czoło. ‒ Myślałam, że w tym wszystkim chodzi właśnie o wyniki. ‒ Ogólnie owszem, ale każda analiza niesie ze sobą negatywne i pozytywne wyniki. Spójrz na to. ‒ Mahir stuknął palcem w kartkę i przesunął ją w stronę Maggie. ‒ Za każdym razem, kiedy zostaje zidentyfikowany nowy szczep, następuje wzrost przypadków śmierci na danym obszarze. Buenos Aires. San Diego. Manchester. To nie jest zbieg okoliczności i nie jest to zjawisko przypisane do konkretnego kraju czy części świata. Dzieje się tak wszędzie i za każdym razem.

Becks pokręciła głową. ‒ Co to oznacza? Może nowe szczepy są bardziej zjadliwe na początku i to one zabijają tych wszystkich ludzi. ‒ Mało prawdopodobne. ‒ Mahir wyjął kolejną kartkę, tym razem z wykresem kołowym w żywych kolorach. ‒ Przyciąga wzrok ‒ rzuciłem, przysuwając dane bliżej siebie. ‒ Oto właśnie chodziło. ‒ Mahir wyciągnął kopię wykresu i podał Alaricowi. ‒ Tutaj zestawiono przyczyny śmierci ludzi cierpiących na zespół rezerwuarowy, którzy zmarli przed identyfikacją nowego szczepu. ‒ Za drobne są te kawałki, żeby to odczytać ‒ zauważył Alaric. ‒ Właśnie o to chodziło. Nie da się wyróżnić głównej przyczyny śmierci wśród ludzi w tych regionach. Oni zwyczajnie... umierają. Potrącają ich samochody, spadają z drabin, popełniają samobójstwo. Jedyną prawidłowością jest jej absolutny brak i tak dzieje się wszędzie, a miesiąc później pojawia się nowy szczep Kellis-Amberlee, bardziej zajadłe od wcześniejszego na tym obszarze. Trzy do pięciu lat później odnotowywane są pierwsze stany rezerwuarowe powiązane z nowym szczepem, a potem mijają kolejne dwa lata i cykl zaczyna się od nowa. ‒ Mahir zdjął druciane okulary i wytarł je o koszulkę. ‒ Doktor Connolly, mogłaby pani przedstawić swoje wnioski płynące z tych danych? ‒ Nie mogę powiedzieć niczego na pewno bez gruntownego ich przejrzenia, ale... ‒ Kelly wytarła oczy wierzchem dłoni i dodała łamiącym się głosem: ‒ Powiedziałabym, że nie ma naturalnie występujących szczepów wirusowej chimery zwanej powszechnie Kellis-Amberlee. ‒ O czym ty mówisz? ‒ zapytałem z naciskiem. ‒ Przecież Mahir właśnie powiedział, że nowe szczepy pojawiają się dosłownie co chwilę. A ten martwy profesor całą karierę oparł na ich badaniu. Muszą istnieć. Nie powiedziała, że nie istnieją, Shaun. Powiedziała, że nie tworzą się naturalnie. Georgia wydawała się przygaszona, a nawet zrezygnowana, jakby od zawsze spodziewała się tej wiadomości, jakby część mnie, która nie dawała jej odejść, doskonale zdawała sobie z tego sprawę i tylko czekała, aż reszta umysłu ją dogoni. Zamarłem, patrząc na Mahira, a na rękach wyskoczyła mi gęsia skórka. Mahir odwzajemnił moje spojrzenie, czekając na odpowiedź. Wszyscy czekali, aż coś powiem, i wszyscy wiedzieli, że jeśli dadzą mi chwilę, doczekają się. Wiedzieli, że George znała wszystkie odpowiedzi, a ja... a ja znałem ją. ‒ Istnieją, ale nie są naturalne ‒ powiedziałem. ‒ Właśnie tak. ‒ Mahir sięgnął po kolejną teczkę i zaczął rozdawać jej zawartość. ‒ Tu macie analizy struktury Kellis-Amberlee, które przygotowało CZKC. Zdobyłem je legalnie, bo zostały

opublikowane do użytku publicznego. Ludzie od lat próbują zrozumieć, jak coś tak misternego i stabilnego może być zdolne do mutacji, nie tworząc przy tym ani jednego szczepu, który zachowywałby się inaczej niż pierwowzór. Odpowiedź jest prosta: to niemożliwe. Każdy kolejny szczep został stworzony w laboratorium i wypuszczony w świat po celowym przetrzebieniu osób cierpiących na zespoły rezerwuarowe. To przeklęte globalne doświadczenie i wszyscy zostaliśmy zaproszeni do uczestnictwa. Zapadła martwa cisza. Nikt nie miał wystarczającej wiedzy, żeby stwierdzić, że Mahir się myli. No może oprócz Kelly, ale ona też się nie odzywała. Siedziała po prostu i patrzyła na leżące na stole dokumenty, a po jej policzkach powoli spływały łzy. I to chyba w najbardziej dobitny sposób świadczyło o tym, że Mahir ma rację. W końcu pracowała dla CZKC długie lata i gdyby mogła kontrargumentować, zrobiłaby to. Becks przerwała milczenie, pytając: ‒ I co teraz? ‒ Teraz? ‒ Wstałem, uderzając dłońmi o blat stołu. ‒ Teraz się pakujemy. Rano ruszamy w drogę. Wszystkie posty publikujemy w ruchu. Nie chcę, żebyśmy byli łatwym celem. ‒ Gdzie jedziemy? ‒ zapytał Alaric. ‒ W jedyne miejsce, do którego mamy szansę się włamać i zdobyć informacje, gdzie mamy ruszać dalej. ‒ Spojrzałem wyzywająco na Kelly. Nie odwróciła wzroku. Zamiast tego kiwnęła głową, a na jej twarzy malowała się akceptacja. ‒ Jedziemy do Memphis ‒ powiedziała.

Chciałem być dziennikarzem sportowym. Chciałem pisać o sporcie. Brzmi nieźle, prawda? „Mahir Gowda, dziennikarz sportowy". Oglądałbym mecze krykieta i jazdę po torze z przeszkodami, a potem pisałbym żałosne artykuliki, dostając za nie grube pieniądze, za które kupiłbym wielki dom na obrzeżach Londynu, gdzie wychowałbym sobie własną drużynę do krykieta. Wtedy pojawiła się Georgia Carolyn Mason. Wiedziała, że nigdy nie zadowolę się opisywaniem imprez sportowych i życia zawodowych sportowców. „Newsy masz we krwi" ‒ tak właśnie mi powiedziała, a potem nękała mnie tak długo, aż wreszcie zgodziłem się spróbować. Rok później, kiedy zaczęła pracę na własny rachunek, zaproponowała mi posadę. Zbyt często miała rację. Miała rację, gdy mówiła o mnie i o tym, czym powinienem się zajmować. Muszę przyznać, że wolałbym, żeby się myliła. ‒ z Newsów z frytkami, bloga Mahira Gowdy, 21 czerwca 2041

Dziewiętnaście Z Weed w stanie Kalifornia do Memphis w stanie Tennessee jest prawie trzy i pół tysiąca kilometrów. To dałoby jakieś dwa i pół dnia solidnej jazdy samochodem w świecie sprzed Powstania, z dodatkiem korków ulicznych i suto okraszonej przystankami na odpoczynek. Teraz dystans jest mniejszą przeszkodą, odkąd przeciętna prędkość na autostradzie waha się między sto trzydzieści a sto czterdzieści kilometrów na godzinę, a przeciętnej długości korek to trzy samochody na odcinku czterech kilometrów. Nasz problem był prostszy ‒ musieliśmy dostać się do Memphis i nie dać się zabić. Podróż przez więcej niż jedną granicę stanową musi zostać zarejestrowana w Komisji Transportu, żeby umożliwić śledzenie pojazdu. Za każdym razem, kiedy zatrzymujesz się na stacji benzynowej albo w motelu, twoje bieżące położenie zostaje zaktualizowane w dokumentach. To bardzo efektywny system. George napisała kiedyś o nim artykuł, a ja uznałem, że nawet nie jest taki nudny. A to już coś. Problem w tym, że skoro nie mogliśmy już zaufać CZKC, tym bardziej dotyczyło to Komisji Transportu, do której bazy danych włamywano się już tyle razy, że równie dobrze mogli wystawić wycieraczkę z napisem „witajcie" i przestać udawać, że cokolwiek chronią. Już raz przeżyłem drogową napaść ‒ co ciekawe, właśnie przez nią ja, moja siostra i nasz przyjaciel Rick wylądowaliśmy w oddziale CZKC w Memphis. Nasza trójka przeżyła. Dwoje pozostałych członków wyprawy, Georgette Meissonier i Charles Wong, niestety nie. Jeśli założyć, że ludzie odpowiedzialni za zniszczenie Oakland czekali na następną okazję, by nas zaatakować, wyjeżdżanie na otwartą drogę, gdzie wypadki mogły się zdarzyć i bez wątpienia by się zdarzyły, to ostatnia rzecz, jaką powinniśmy zrobić. Problem w tym, że nie mieliśmy innego wyjścia. Nie mogliśmy pojechać pociągiem; tych kilka istniejących jeszcze linii zorientowanych było na wygodę i luksus, więc podróż nimi zajęłaby nam tydzień. Lot samolotem z Mahirem i Kelly odpadał, bo oficjalnie jedno z nich było martwe, a obecność drugiego w kraju pozostawała legalna tylko dzięki naciąganiu przepisów. Smutne, że nie potrafiłem zdecydować, który problem jest większy. Kiedy w geści desperacji zaczęliśmy z Mahirem obmyślać plan kradzieży samolotu do oprysku pól i pokonania nim połowy kraju, z pomocą przyszedł nam zmysł praktyczny Maggie. ‒ A może weźmiecie mojego vana, idioci, i przestaniecie już o tym gadać? ‒ rzuciła z

naciskiem, kładąc na stole kluczyki. ‒ Jest zarejestrowany na tatę, żeby nikt mnie nie zatrzymywał, gdy zechcę przekroczyć granicę z Kanadą. Nikt nie będzie ryzykował wysadzenia go w powietrze, jeśli istnieje choć cień szansy, że ja jestem w środku. Zabicie spadkobierczyni firmy farmaceutycznej rodziny Garcia jeszcze za życia rodziców, którzy z pewnością pomszczą moją śmierć? Żaden rządowy spiskowiec nie jest tak głupi. Szczerze mówiąc, moim zdaniem trochę się przeceniała ‒ jeśli ktoś był gotowy wysadzić w powietrze miasto, nie zawaha się przed zabiciem spadkobierczyni firmy farmaceutycznej i z pewnością dysponuje środkami niezbędnymi do zaaranżowania tego w taki sposób, by wyglądało na wypadek. Nie odezwałem się jednak, tylko włożyłem kluczyki do kieszeni. ‒ Naprawdę nie masz skrupułów przed wykorzystywaniem władzy, prawda? Dzięki, Maggie. Prawdziwa z ciebie twardzielka. ‒ Ani cienia skrupułów ‒ stwierdziła pogodnie. ‒ Uwierz mi, wiem, jaka ze mnie twardzielka. I pamiętaj, że będziesz musiał zostawić motocykl. Starałem się o tym nie myśleć. Czułem fizyczny ból na samą myśl, że muszę zostawić motocykl George'a, kiedy nie mam pewności, czy zdołamy po niego wrócić. ‒ Wiem. ‒ Dobrze, bo już się bałam, że będziesz się upierał. A teraz ruszajcie. Chcę, żeby moje pokoje gościnne były wolne na festiwal filmowy w ten weekend. ‒ Co oglądacie? ‒ zapytał Mahir. ‒ Trzynaście części Koszmaru z ulicy Wiązów, od początku do końca ‒ odpowiedziała Maggie. ‒ Zaczynamy od tych oryginalnych. Zadrżałem. ‒ To ja już wolę CZKC. ‒ Tak myślałam ‒ stwierdziła Maggie z uśmiechem. Po całym dniu kłótni przy pakowaniu i wybieraniu amunicji, van wreszcie był załadowany i gotowy do odjazdu. Maggie zazwyczaj nie używała specjalnych kół do jazdy po przebiciu opon ‒ zmieniały trochę sposób kierowania pojazdem, sprawiając jej zbyt wiele kłopotów ‒ ale jeden z jej niezidentyfikowanych ochroniarzy, których zwykle nie widujemy, pojawił się na podjeździe z nowiutkim zestawem opon i założył je, zanim ktokolwiek zdążył zapytać, czy w ogóle można by coś takiego załatwić. Spodziewała się tego już od jakiegoś czasu, skomentowała George. Nie odezwałem się. Kelly i Mahir jechali ze mną, co było do przewidzenia. Oboje przebyli zbyt długą drogę i przeszli już zbyt wiele, żeby mogło stać się inaczej. Dołączyła też Becks, mimo naszych obaw co do

spędzania ze sobą aż takiej ilości czasu na tak małej przestrzeni. Potrzebowaliśmy jeszcze jednego Irwina na wypadek, gdyby sprawy przybrały zły obrót, a po tym, co spotkało Dave'a, dla niej to wszystko stało się niemal równie osobiste jak dla mnie. Alaric i Maggie zostali. ‒ Do niczego wam się nie przydam w terenie. Nie mam nawet jeszcze licencji ‒ stwierdził Alaric, nie patrząc mi w oczy. Chyba bał się, że zacznę krzyczeć. Albo gorzej, że jakoś namówię go na zmianę zdania. ‒ Lepiej będzie jak zostanę tutaj. ‒ Masz rację. Nie takiej odpowiedzi się spodziewał. Spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami. Wzruszyłem ramionami. ‒ Nie możemy udawać, że jesteśmy tutaj, jeśli będziemy publikować posty z trasy, a nie możemy też nagle wszyscy zamilknąć. Chyba nie myślisz, że to nie będzie podejrzane? Dlatego będziemy wysyłać wszystko do ciebie, a ty opublikujesz to stąd. Ten sam adres IP. Biznes jak zwykle. ‒ Racja. ‒ Alaric uśmiechnął się, albo nie przejmując się jawnym okazywaniem ulgi, albo nie będąc w stanie jej ukryć. ‒ Na pewno sobie poradzę. ‒ I pamiętaj, żeby przy tym jeszcze cały czas grzebać, jasne? Wydaje mi się, że nie odkryliśmy wszystkiego w tej sprawie. ‒ Nie ma sprawy ‒ powiedział. Wtedy nie pozostało nam już nic innego, jak tylko ruszyć w drogę. W dniu, w którym wyjeżdżaliśmy, Maggie zapakowała nam całe pudło kanapek i chipsów ziemniaczanych, razem z chłodziarką pełną napojów gazowanych. Załadowała to wszystko na tylne siedzenie obok Kelly, a potem odwróciła się i podała mi dwie rzeczy: dużą kopertę pełną gotówki oraz kartę kredytową. ‒ Nie używajcie karty, dopóki nie skończy się wam gotówka. Pieniądze idą z konta firmowego. Nikt nie powinien wszczynać alarmu, jeśli wyciągi będą pasować do trasy podróży vana, a rodzice nie będą się przejmować, o ile nie kupicie łodzi podwodnej czy czegoś takiego. ‒ Ale ja zawsze chciałem mieć łódź podwodną ‒ powiedziałem. ‒ A gdzie byś ją trzymał? ‒ zapytał Mahir. ‒ Musiałbym kupić jezioro. ‒ No, to chyba nawet brzmi logicznie. Maggie zaśmiała się ‒ wydając z siebie krótki i wysoki dźwięk, który miał dużo wspólnego z odgłosami miniaturowych piesków plączących się jej pod nogami ‒ a potem zarzuciła mi ręce na ramiona i przyciągnęła do siebie, zanim zdążyłem się odsunąć. ‒ Macie wrócić ‒ wyszeptała przez zaciśnięte gardło wprost do mojego ucha, żebym słyszał to tylko ja.

Postaramy się, obiecała George. ‒ Nie martw się ‒ powiedziałem. Odwzajemniłem niezręcznie jej uścisk, a po chwili Maggie puściła mnie i odwróciła się, żeby ukryć błyszczące od łez oczy. Westchnąłem. ‒ Maggie... ‒ Jedźcie już ‒ rzuciła. Ugryzłem się w język i nie powiedziałem tego, co chciałem powiedzieć, a potem ruszyłem w stronę vana. Usłyszałem, jak za moimi plecami Maggie i Mahir żegnają się, ale za cicho, żebym mógł wychwycić poszczególne słowa. Te jednak nie miały tak naprawdę znaczenia, bo wszyscy zdawaliśmy sobie sprawę, iż być może widzimy się po raz ostatni. Kiedy wślizgnąłem się za kierownicę, Becks siedziała już po stronie pasażera z laptopem na kolanach. ‒ Transfer danych i tworzenie kopii zapasowych już prawie skończone. Jak będzie gotowe, nasze dane znajdą się w dwudziestu różnych miejscach, z czego połowa poza granicami Stanów. ‒ Becks nie odwracała wzroku od komputera, stukając energicznie w klawisze. Zapiąłem pasy. ‒ Zabezpieczenia solidne? ‒ Na tyle solidne, że nie chciałabym być w skórze tego, kto spróbuje je złamać. Tydzień ma z głowy. ‒ Mam nadzieję, że to wystarczy. ‒ Włożyłem klucz do stacyjki, a potem położyłem ręce na kierownicy, próbując wyczuć jej kształt, tak jak to robiłem w moim vanie, który razem z George'em przebudowaliśmy praktycznie sami. Oczywiście nie było szans, żebym poczuł się jak u siebie, ale mogłem przynajmniej pogodzić się z myślą, że mam przejechać pół kraju czyimś samochodem. ‒ Alaric za półtorej godziny podrzuci klucz dostępu pod ostatni znany nam adres email doktor Abbey. Jeśli nie dostaniemy odpowiedzi w ciągu trzydziestu minut, wyśle zaszyfrowaną wiadomość do doktora Shoji z informacją, że próbujemy się z nią skontaktować. ‒ Myślisz, że to zadziała? ‒ Jezu, Rebecca, nie mam pojęcia. Ta cała zabawa w podchody nigdy nie była moją dobrą stroną. Myślę, że mamy szansę, a jeśli istnieje jakiś sposób, żebyśmy skontaktowali się z doktor Abbey, powinniśmy to zrobić. Ona będzie wiedziała, co z tym począć. ‒ Jeśli nie wrócimy z Memphis? ‒ Becks nie odwróciła wzroku od laptopa, ale słyszałem napięcie w jej głosie. ‒ Mniej więcej. Nie odpowiedziała, tylko westchnęła, wyprostowała lekko ramiona i znów skupiła się na pracy. Na tylnym siedzeniu Kelly wyjęła jedną z teczek Mahira i zaczęła czytać. Robiła to już tysiąc razy, ale to nie powstrzymywało jej przed kolejną próbą znalezienia czegoś, co pozostali przegapili.

Ja zostałem na swoim miejscu i czekałem z dłońmi na kierownicy. Nie minęło nawet dziesięć minut, kiedy Mahir otworzył boczne drzwi i wsiadł do środka, a czułem, jakby to było dziesięć lat. Becks przez cały ten czas pisała, a jej palce tańczyły po klawiszach. Była genialna, piękna i piekielnie odważna. Nic tak dobrze nie świadczyło o moim popieprzeniu jak to, że nie mogłem pochwalić jej za żadną z tych cech. Potrafiłem ją tylko ranić, a skoro raz już to zrobiłem, nie miałem ochoty tego powtarzać. ‒ Dobra ‒ rzucił Mahir, siadając obok Kelly i zamykając drzwi. ‒ Skoro trudne pożegnania mamy już za sobą, chyba czas ruszyć w drogę. Kiwnąłem głową i uruchomiłem silnik. Kiedy odjeżdżaliśmy, Maggie stała na trawniku, z początku machając do nas, a potem tylko patrząc w ślad za odjeżdżającym autem; drobna sylwetka otoczona przez kłębowisko maleńkich piesków. Jej obraz to pojawiał się, to znikał w lusterku wstecznym, gdy pokonywaliśmy kolejne zakręty długiego podjazdu, a potem już całkiem znalazła się poza zasięgiem wzroku. Opuszczaliśmy bezpieczną przystań i nie było już odwrotu. Zgodnie z planem mieliśmy przejechać całą Kalifornię, by potem przeciąć Arizonę i Nowy Meksyk, czyli pustynne stany. Nie była to może najlepsza trasa, ale wykorzystywała jedną z największych słabości zainfekowanych ‒ wysoką temperaturę. Musieliśmy zrezygnować z Alaski, bo siarczysty mróz co najwyżej spowalnia zombie. Z kolei pustynie udało nam się odzyskać praktycznie na samym początku. Ludzki nosiciel wirusa nadal potrzebuje wody i cienia, pada po udarze słonecznym, gnije, a może nawet ginie od ukąszenia grzechotnika albo skorpiona. Na amerykańskich pustyniach nie ma miejscowych hord nieumarłych, bo chociaż nawet najbardziej suche środowisko potrafi stwarzać warunki do życia, niewiele z tych żywych organizmów ma wagę wystarczającą do amplifikacji. Jeśli natkniemy się tam na zombie, będą tylko świeży, a przez to na pewno nieliczni. Relatywne bezpieczeństwo pustyni sprawiało, że nasza podróż wydawała się mniej podejrzana, nawet jeśli niosło to ze sobą konieczność regularnych postojów w celu zdobycia wody i sprawdzenia, czy samochód się nie przegrzewa. To niska cena, jaką trzeba zapłacić za zwiększenie szans na dotarcie do Memphis w jednym kawałku. Przez większość punktów kontrolnych przejeżdżaliśmy bez zatrzymywania się, bo strażnicy woleli zostać w cieniu, niż przeprowadzić choćby najbardziej podstawowe badania. Nie mieliśmy do nich pretensji. Zmienialiśmy się z Becks co sześć godzin. Po dwóch pierwszych dyżurach za kierownicą każde z nas kładło się spać na tylnym siedzeniu, a wtedy któryś z pozostałych pasażerów dotrzymywał z przodu towarzystwa kierowcy, żeby nie zasnął. Prawo jazdy Mahira nie pozwalało mu siadać za kółkiem w Stanach Zjednoczonych, a Kelly, chociaż potrafiła prowadzić samochód, nie miała prawa do jazdy w terenie, a poza tym zrobiła się zbyt nerwowa. Dlatego liczba potencjalnych kierowców

zmniejszyła się do naszej dwójki i musieliśmy się zmieniać. Kiedy Becks spała, razem z Mahirem pracowaliśmy nad naszą strategią ‒ o ile można to tak nazwać ‒ a Kelly hamowała nasze najbardziej szalone pomysły. ‒ To nie jest tak, że nie chcę umrzeć za tę historię ‒ powiedział zupełnie poważnie Mahir. ‒ Po prostu wolałbym nie zostać męczennikiem i doprowadzić sprawę do końca, jeśli tylko jest na to cień szansy. Nawet George musiała przyznać, że takie podejście było logiczne, dlatego zebraliśmy się, próbując wspólnie wymyślić plan, który nie skończy się śmiercią całej piątki. Od początku wiedzieliśmy, że to będzie trudne, ale nie sądziliśmy, że aż tak. Wreszcie zdecydowaliśmy się wykorzystać nasze jedyne atuty ‒ zaskoczyć ich i postraszyć, że poinformujemy o wszystkim opinię publiczną, nie dając CZKC szansy na opowiedzenie własnej wersji tej sprawy. Im dalej byliśmy od domu Maggie, tym głupszy wydawał nam się ten plan... i tym bardziej oczywiste zdawało się to, że nie mamy innego wyjścia. Kiedy korupcja sięga najdalszych zakątków świata, jedynym dobrym podejściem jest frontalny atak z bronią w ręku. Nikt nie pomógłby nam w walce z CZKC, nie przy naszych ograniczonych środkach i kiepskiej reputacji, a przede wszystkim nie przy absolutnej ciszy ze strony Białego Domu. To oznaczało, że musieliśmy mądrze wykorzystać nasze najmocniejsze strony, a te zawdzięczaliśmy wieloletniemu treningowi w podstawianiu niebezpieczeństwu mikrofonów i żądaniu wyjaśnień. Niezbyt dużo, ale musiało wystarczyć. Zatrzymaliśmy się w obskurnym motelu w Little Rock w stanie Arkansas, noc przed przyjazdem do Memphis. Przyjęli gotówkę i nie przyglądali się naszym dokumentom. Nieważne, jak zaawansowany technicznie staje się świat, zawsze znajdą się specjalne miejsca dla ludzi, którzy nie chcą zostać namierzeni. To było jedno z nich. Mężczyzna za biurkiem nie wiedział, kim jesteśmy, a nawet lepiej ‒ wcale nie chciał wiedzieć. Zameldowaliśmy się z Becks, a Mahir i Kelly czekali w vanie, aż transakcja dobiegnie końca. Mężczyzna nie przejawiał zainteresowania nimi, ale był też nowoczesnym Amerykaninem, co oznaczało, że mógł widzieć twarz Kelly w telewizji i zacząć się zastanawiać, dlaczego martwa kobieta kręci się po Arkansas z taką podejrzaną parką jak ja i Becks. Po dwóch dniach jazdy po opustoszałych autostradach i jedzenia w przydrożnych barach cała nasza czwórka pachniała podróżą ‒ tą zabawną mieszanką starych chrupek kukurydzianych, potu i tłustych włosów, która pojawia się, gdy za jednym razem pokonujesz więcej niż kilkaset kilometrów. Mieliśmy dwa pokoje, co oznaczało, że można brać prysznic jednocześnie, kiedy już cała czwórka zrobi badania krwi, żeby wejść do środka. Chociaż jeden pokój miał być dla mężczyzn, a drugi dla kobiet, Becks i Kelly jakoś udało się przejąć prysznice w pierwszej kolejności. To zakrawało na jakieś czary. Zapytałem, czy ktoś chce się umyć, a ich już nie było, za to usłyszałem odgłos płynącej wody.

Na wszelki wypadek zostaliśmy z Mahirem w pokoju, w którym Kelly brała prysznic. Byliśmy zbyt blisko jej domu, żeby zostawiać ją samą. Motelową ochronę dało się oszukać, a ja nie ufałem w jej zdolności obrony w razie, gdyby coś się stało. Usiadłem na skraju jednego z dwóch dużych łóżek, próbując jedną ręką zetrzeć z twarzy zmęczenie. Nigdy nie działało. ‒ A więc Doktorek mówiła, że większość pracowników przychodzi na dziewiątą. Obsługa pojawia się już o siódmej. To daje nam dwie godziny, żeby pokonać jeden z najlepszych systemów bezpieczeństwa na świecie, wejść do środka, nie poddając się żadnemu badaniu krwi, który zapowiedziałby nasze przybycie, a potem dostać się do laboratorium doktora Wynne'a. ‒ Zgadza się ‒ potwierdził Mahir. Paradoksalnie wyglądał na mniej zmęczonego niż wtedy, gdy pojawił się w Weed. Dupek. Ja nie mogłem się porządnie wyspać w vanie ‒ po tylu latach szkolenia, kiedy znalazłem się w terenie, nie potrafiłem przestać czuwać ‒ ale on spał jak kamień, gdy tylko nie był do niczego potrzebny. Odpoczynek dobrze na niego wpłynął. Przyda mu się. ‒ Tylko mi się tak wydaje, czy to, cholera, praktycznie niemożliwe? ‒ Jeśli nie zmienili pory rutynowych kontroli od czasu śmierci doktor Connolly, będzie to piekielnie trudne, ale nie, nie nazwałbym tego „praktycznie niemożliwym". Praktycznie niemożliwe to robota dla, bo ja wiem, ninja. ‒ Mahir się uśmiechnął. Może i nie był to zbyt szeroki uśmiech, stłumiony przez naturalną powściągliwość, ale liczył się sam fakt. ‒ Nie wiem jednak, gdzie zamawia się wojowników ninja. ‒ W tym samym miejscu co łodzie podwodne. ‒ Zerknąłem na drzwi do łazienki, nasłuchując przez chwilę odgłosów płynącej wody, a potem zapytałem: ‒ Czy to gówno się kiedyś skończy, Mahir? Poważnie, czy istnieje jakaś granica, za którą mówimy sobie dość i wracamy do normalnego życia? ‒ Nie. Zamrugałem. Mahir wzruszył ramionami, a jego uśmiech zniknął. ‒ Uczyłem się fachu od twojej siostry, a ona nigdy nie tolerowała kłamstw. Nie, Shaun, moim zdaniem to się nigdy nie skończy, nie dla nas, dopóki żyjemy. A pewnie nawet i wtedy nie. Jesteś teraz niczym nawiedzony dom, który udaje człowieka, a Georgia może i nie żyje, ale nie odeszła z gry, prawda? No pewnie, że nie odeszłam, powiedziała George tonem bardziej ponurym niż kiedykolwiek. Mahir spojrzał na mnie i kiwnął głową. ‒ Tak myślałem. Wyłączasz się, kiedy jej słuchasz. Albo naprawdę jesteś nawiedzony, albo jesteś najbardziej trzeźwo myślącym wariatem, jakiego spotkałem. Ale to nie ma znaczenia, bo tak

czy inaczej rezultat jest taki sam i minie jeszcze sporo czasu, zanim Georgia zazna spokoju. ‒ A co, jeśli wszyscy tu zginiemy? ‒ Skąd wiesz, że sami nie staniemy się czyimiś duchami? ‒ Mahir sięgnął do kieszeni i wyjął cienki, nylonowy portfel. Otworzył go i podał mi. ‒ To moja żona, Nandini. Nan. Nigdy nie chciałeś nawet zobaczyć jej zdjęcia. Zdawałeś sobie z tego sprawę? Wydzwaniałeś do mnie po nocach i doprowadzałeś ją do szału, ale nigdy nie zadałeś mi ani jednego pytania na jej temat. Chwyciłem portfel, bo speszyłem się i nie wiedziałem, co innego mógłbym zrobić. Zobaczyłem zdjęcie szczupłej kobiety o wyrazistym spojrzeniu i ciemnych włosach, które musiała regularnie farbować, żeby nie traciły koloru. Miała na sobie sweter z luźnym kołnierzem w kolorze wiśniowej coli i wykrzywiała się do obiektywu. Podobieństwo nie było całkowite. Skóra Nandini była zbyt ciemna, ubranie zbyt niepraktyczne, a nos odrobinę zbyt długi. Ale było w niej coś, widziałem to w jej oczach... ‒ Wygląda jak George. ‒ Tak. ‒ Mahir pochylił się i zabrał mi portfel. Nie opierałem się. ‒ Nasze małżeństwo zostało zaaranżowane, ale nie była pierwszą kandydatką, którą mi zaproponowano, nawet nie piętnastą. Po prostu jako pierwsza spodobała mi się na tyle, żebym spróbował. Wystarczająco konserwatywna, żeby zaakceptowała ją moja rodzina, ale też wystarczająco waleczna, żeby warto było się z nią spierać. Nie jestem pewien, czyi rodzice poczuli większą ulgę, jej czy moi. ‒ Spojrzał na zdjęcie z czułością, zamknął portfel i włożył z powrotem do kieszeni. ‒ Kiedy kupiłem bilety na samolot, kazałem jej się ze mną rozwieść. Nie lubi, jak się jej rozkazuje, ale nie mam wątpliwości, że tym razem posłuchała, choćby z przekory. ‒ Nie chciałem... to znaczy, nie wiedziałem... ‒ Czego? Że kochałem twoją siostrę? Oczywiście, że nie wiedziałeś, tak jak tego, że podobasz się Rebecce. Nigdy nie musiałeś poszukiwać, jak reszta. George nawiedzała cię na długo przed tym, zanim umarła, a ty nawiedzałbyś ją tak samo, gdybyś zginął jako pierwszy. ‒ Mahir wstał, kiedy woda przestała lecieć. ‒ Na wszystkich czeka jakiś duch, Shaun. Im szybciej zdasz sobie z tego sprawę, tym szybciej przestaniesz się zastanawiać, kiedy wrócimy do normalnego życia. Wyszedł z pokoju, nie oglądając się za siebie, a drzwi powoli się za nim zamknęły. Zostałem na miejscu, wsłuchując się w ciszę w głowie. Słyszałem nawet, jak Kelly wyciera się ręcznikiem za drzwiami łazienki. Na wszystkich czeka jakiś duch? Serio? ‒ Chyba mogę z tym żyć ‒ powiedziałem ciszy. ‒ Żyć z czym? Odwróciłem się i zobaczyłem stojącą w drzwiach Kelly, ubraną w strój, którego wcześniej nie widziałem. Musiała kupić go w czasie niezliczonych wycieczek do sklepów w towarzystwie Maggie.

Cieliste spodnie, biała koszula zapinana na guziki i czarne buty na niskim obcasie. Wykrochmalony laboratoryjny fartuch dopełniał iluzję, wyglądała, jakby opuściła CZKC ledwie wczoraj, a nie kawał czasu temu. Zamrugałem zaskoczony i powiedziałem pierwszą rzecz, jaka przyszła mi do głowy: ‒ Co się, do cholery, stało z twoimi włosami? Kelly uniosła rękę, odruchowo dotykając swojego długiego kucyka w kolorze blond. Tak się czesała, kiedy pojawiła się w Oakland. Włosy miała może o odcień czy dwa jaśniejsze. ‒ Maggie znalazła mi je w sklepie fryzjerskim. Nie podobają ci się? ‒ Cholera, Doktorku, wszyscy będą myśleć, że widzą ducha. Bardzo zabawne, powiedziała George. ‒ O to właśnie chodzi ‒ stwierdziła Kelly i uśmiechnęła się. W oczach miała gorycz, której nie znała przed przyjazdem do nas. Nawet jeśli udałoby się jej to przetrwać, niedawno nabyta wiedza zmieniła ją już na zawsze. ‒ Wyczyszczenie moich danych biometrycznych byłoby zbyt kosztowne i czasochłonne, a ci ludzie to aroganckie dupki, a wiem o tym, bo jestem jedną z nich. Mój profil nadal widnieje w bazie. Nie będziemy mieli żadnych kłopotów z drzwiami automatycznymi. Ochroniarze z nocnej zmiany tak naprawdę nie znają naukowców z imienia i nazwiska. Dla nich to tylko twarze, a przy tych wszystkich podróżach, które odbywamy, kilkutygodniowe zniknięcie to norma. O ile nie natrafimy na przypadkową kontrolę, powinno nam się udać. ‒ A co z tym ukrywaniem cię przez pół kraju i sprawą tej całej „sfingowanej śmierci"? To chyba piekielnie niebezpieczne. ‒ Będzie niebezpieczne, jeśli spotkamy kogoś spoza ochrony albo obsługi. Ochrona się nami nie zainteresuje, o ile nie zatrzyma nas skaner, a obsługa ma to gdzieś. Możemy ich minąć. ‒ A więc zostaje nam tylko automatyczny system. ‒ Rozmawialiśmy już o tym. Jej widok był dla mnie takim szokiem, że słowa wypowiadałem jak robot. ‒ Dlatego miejmy nadzieję, że serwery nie zostały zaktualizowane. ‒ Czy w jej głosie właśnie usłyszałem wątpliwości? Możliwe, ale to i tak nie miało znaczenia. Już dawno przekroczyliśmy granicę, za którą nie było odwrotu, a Kelly oddała się sprawie w takim samym stopniu co my. ‒ Dobrze. ‒ Wstałem. ‒ Zaprowadzę cię do Becks. Jeśli mamy zrobić najazd na Centrum do Zwalczania i Kontroli Chorób, chcę być przy tym choć trochę czystszy. Kelly kiwnęła głową i zniknęła na chwilę w łazience, żeby zabrać swoje ubrania, a potem poszła za mną na drugą stronę korytarza. Znajdował się tam identyczny pokój z tym, z którego właśnie wyszliśmy, a jedyną różnicę stanowiła obecność Becks. Dziewczyna siedziała ze skrzyżowanymi nogami na środku jednego z łóżek, rozkładając karabin snajperski, a ja nawet nie wiedziałem, że taki posiada. Uniosłem brwi. Becks spojrzała na Kelly, nie przerywając pracy, i skinęła z aprobatą.

‒ Nieźle. Wyglądasz jak sługus CZKC. ‒ Dzięki ‒ powiedziała niepewnie Kelly. ‒ To znaczy, że jest dobrze ‒ zapewniłem ją. ‒ Karabin snajperski, Becks? Serio? ‒ Lepiej mieć za dobre przygotowanie, niż mieć totalnie przejebane. ‒ Może i słusznie. ‒ Zrobiłem krok do tyłu. ‒ Pełnisz dyżur przy Doktorku, dopóki Mahir nie wyjdzie spod prysznica. Kiedy skończę, możemy się przegrupować i coś zjeść. ‒ Świetnie ‒ przyznała Becks. ‒ Umieram z głodu. ‒ No ‒ rzuciłem głupio. Patrząc na jej uśmiech, czułem trochę żalu. Nigdy nie moglibyśmy zostać prawdziwymi kochankami, bez względu na to, jak bardzo tego chciała albo jak bardzo bym się postarał; po prostu się do tego nie nadawałem. Ale czasami, kiedy uśmiechała się do mnie w ten sposób, żałowałem, że nie jest inaczej. Zdałem sobie sprawę, że się na nią gapię. ‒ Widzimy się później, Doktorku ‒ rzuciłem i wyszedłem. Prysznic okazał się wyjątkowo minimalistyczny. W strumieniach środka dezynfekcyjnego i gorącej wody spędziłem tylko tyle czasu, ile wymagało prawo. Gdyby ktoś sprawdził raporty z hotelu, zobaczyłby, że pokoje miały czworo lokatorów i przed opuszczeniem motelu cała czwórka przeszła prawidłowe odkażanie. Ludzie zazwyczaj nie zwracają uwagi na takie szczegóły, a właśnie o nich nie powinni nigdy zapominać. Przestrzegaj zasad zawsze, gdy tylko jest to możliwe. Wzbudzisz większe zaskoczenie, kiedy je już złamiesz. Środek dezynfekcyjny był cholernie tani. Szczypały mnie od niego oczy i nawet kiedy już wysmarowałem się cytrusowym balsamem ‒ przed Powstaniem używali go pływacy, bo wtedy tylko oni regularnie moczyli się w chlorze ‒ cały czas swędziała mnie skóra. ‒ Czyż ta noc nie zapowiada się naprawdę niesamowicie? ‒ wymamrotałem, wkładając czyste spodnie. Na pewno lepiej niż jutrzejszy dzień, powiedziała George. ‒ Faktycznie, masz rację. ‒ Zawahałem się. Najwyraźniej tej nocy nadszedł czas na rozmowy od serca, może dlatego, że nie byłem pewien, czy nie zginę w ciągu najbliższych dwudziestu czterech godzin. ‒ George... Tak? Przełknąłem ślinę. ‒ Jak długo to jeszcze potrwa? Jak długo będę twoim nawiedzonym domem albo ty moim wymyślonym przyjacielem, czy jak to teraz dzieciarnia nazywa? To już tak na zawsze? Odpowiedź George'a, kiedy wreszcie nadeszła, była przemyślana i ostrożna. Pytasz ze strachu, że mnie utracisz, czy dlatego, że masz nadzieję któregoś dnia się ode mnie

uwolnić? ‒ Tak. Nie. Chodzi o to... Chodzi o to, że nie wiem, George. Naprawdę cię teraz potrzebuję, ale czasami się zastanawiam, czy tak ma wyglądać moje życie. Czy już zawsze będzie tak wyglądać. Wydaje mi się, że będę z tobą tak długo, jak długo będziesz mnie trzymał, Shaun. Myślę, że któregoś dnia spojrzysz na jakąś górę i powiesz: „Powinienem się na nią wspiąć" albo, cholera, zobaczysz jakąś ładną dziewczynę i powiesz coś podobnego. Zaśmiała się, a potem dodała: Ale co ja tam wiem? Przecież żyję tylko w twojej głowie. ‒ Ty wiesz wszystko, George. Zawsze wiedziałaś. ‒ Położyłem dłoń na zaparowanym lustrze. Gdy lekko mrużyłem oczy i nie wyostrzałem wzroku, mogłem udawać, że patrzę na nią, a nie na swoje odbicie. ‒ Tęsknię za tobą. Wiem. Ale to nie zatrzyma mnie tu na zawsze. Pozostali czekali na mnie w pokoju dziewczyn. Mahir właśnie wycierał ręcznikiem włosy, a Kelly z powrotem założyła codzienne ciuchy. Przebranie pracownika CZKC było na jutro, kiedy szturmem pokonamy jego bramy albo zginiemy, próbując to zrobić. Doczepiane włosy zniknęły, a ich miejsce zajęła opuszczona nisko na oczy czapka z daszkiem, która miała ukryć jej rysy przed znudzonymi blogerami, pstrykającymi przypadkowe fotki. Becks odłożyła już broń. Opierała się o ścianę tuż obok drzwi, a na jej twarzy malowała się obojętność. ‒ Hej ‒ rzuciłem, wchodząc do środka. ‒ Kto ma ochotę na pizzę? ‒ Co tak długo? ‒ zapytała Becks. Wzruszyłem ramionami, uśmiechając się nieznacznie. ‒ Musiałem coś ze sobą przegadać przed przyjściem tutaj. To wszystko. ‒ Cóż, ja umieram z głodu ‒ powiedział Mahir, rzucając ręcznik i sięgając po kurtkę. Kelly i Becks ruszyły jego śladem. Ja szedłem na końcu, a potem zatrzymałem się na chwilę, żeby zamknąć drzwi do pokoju. George nie odezwała się, gdy szliśmy do vana... ale w głębi duszy czułem, jak się uśmiecha.

Pisanie dla was przez ostatnie tygodnie było dla mnie jednocześnie zaszczytem i przyjemnością. Dziękuję za wasze wnikliwe pytania i komentarze na forach, gdzie znalazłam mnóstwo wskazówek na temat tego, co działa ‒ i co nie działa! ‒ w tego rodzaju twórczości. Obiecuję, że zapamiętam te uwagi i skorzystam z nabytego doświadczenia w przyszłych projektach. I chociaż może jestem teraz sentymentalna... dziękuję wam wszystkim za to, że wciąż troszczycie się o nasz świat. Innego nie dostaniemy i moim zdaniem to bardzo ważne, żebyśmy nie przestawali przejmować się choćby najmniejszą jego częścią, nawet jeśli w danej chwili nas nie dotyczy. To dzięki wam, kiedy wirus zostanie już pokonany, wesołe miasteczka znowu wypełnią się szczęśliwymi dzieciakami, a ludzie będą żyć, śmiać się i kochać, jak robili to od zawsze. Dziękuję, się sobą podzieliliście. Dziękuję. ‒ ze Snów o klaustrofobii, gościnnego bloga Barbary Tinney, 23 czerwca 2041

Dwadzieścia Nie wiem, czy któreś z nas spało tamtej nocy. Odcięliśmy się całkowicie od internetu: żadnego wysyłania plików, żadnych wiadomości na forum, nic, co można by wyśledzić i wykorzystać jako dowód, że tu byliśmy. To samo dotyczyło telefonów, bo włączenie ich uruchamiało też GPS-y. Od wyjazdu z Weed byliśmy bardzo ostrożni i żywiliśmy szczerą nadzieję, że to wystarczy. Najbardziej martwiły mnie badania krwi. Nie da się żyć w Ameryce i nie przechodzić przynajmniej jednego testu dziennie. Poddawaliśmy się badaniom w punktach opłat za przejazd i przydrożnych sklepach w całym kraju, a jeśli CZKC śledziło negatywne wyniki, mieliśmy przesrane. Oczywiście CZKC przysięga, że namierza tylko te potwierdzające infekcję, ale nikt tego nie wie na pewno. Prawo wręcz zabrania śledzenia negatywnych wyników, bo uważane jest to za naruszenie prywatności. Jeśli nie ma żadnych przesłanek ku temu, że ktoś może amplifikować, nie możesz wykorzystać jego badań ani do śledzenia, ani do profilowania medycznego ‒ i właśnie po to nam ten mały, przydatny zapis w ustawie. Widzicie, firmy ubezpieczeniowe z chęcią skorzystałyby z szansy, żeby przebadać krew każdej osoby w kraju, szukając pierwszych oznak chorób. Co ciekawe, te firmy mają takie plecy, że śledzenie testów mogłyby spokojnie zamieść pod dywan, ale wysiadają przy firmach farmaceutycznych, a te nie chcą tracić klientów tylko dlatego, że nie stać ich na ubezpieczenie. To kolejna rzecz, za którą możemy być wdzięczni firmie Garcia Pharmaceuticals. Wyszliśmy z hotelu o czwartej trzydzieści nad ranem. Nadal panowały egipskie ciemności, a ulice świeciły pustkami. Mieliśmy zamiar pojawić się w CZKC kwadrans przed pierwszymi pracownikami, zostawić vana na parkingu obsługi i wejść bocznymi drzwiami, kiedy teren będzie jeszcze opustoszały. Był to ryzykowny plan, ale nie bardziej niż pozostałe nasze pomysły, a z pewnością dużo mniej niż niektóre z nich. Van Maggie wyglądał jak każdy inny, ale też nie był „prostym białym vanem z przyciemnianymi szybami", który zwróciłby uwagę jako podejrzanie nierzucający się w oczy. Przez pierwszą godzinę jazdy tylko ja i Kelly nie spaliśmy. Siedziała obok mnie na fotelu pasażera ‒ kolejna ryzykowna decyzja, skoro jej śmierć była w pobliżu Memphis gorącym newsem. Nasza bohaterska doktor umiera na posterunku to nagłówek, który szybko roznosi się po okolicy. Newsie uwielbiają tego typu historie; mogą do nich wracać raz po raz, gdy nic się nie dzieje, dojąc je do ostatniej kropli. Z drugiej strony Kelly mogła poprowadzić mnie bocznymi uliczkami i

skrótami, które znają tylko miejscowi. Była jednocześnie zagrożeniem i naszym największym atutem. Ale czyż nie wiedzieliśmy tego od samego początku? Kiedy dotarliśmy do peryferii Memphis, pierwsze promienie słońca zaczynały wychylać się zza widnokręgu. Włączyłem radio i pogłośniłem, w chwili gdy szyfrator złapał najbliższą stację i w vanie rozległy się dźwięki Old Republic. ‒ Klasyczny rock! ‒ krzyknąłem do Kelly. Musiałem podnieść głos, inaczej by mnie nie usłyszała. ‒ Genialnie! Nienawidzę tego gówna! Sądząc po donośnych przekleństwach, które dochodziły teraz zza moich pleców, Becks i Mahir nienawidzili go jeszcze bardziej. ‒ Wyłącz to cholerstwo! ‒ wrzasnęła Becks, bijąc mnie mocno po głowie. Wyszczerzyłem zęby i przyciszyłem. ‒ Budzimy się, kochani. ‒ Kelly przykryła usta dłonią, żeby ukryć równie szeroki uśmiech. To dobrze. Im bardziej wszyscy byliśmy odprężeni, tym większe mieliśmy szanse na przeżycie. ‒ Jak się spało? ‒ Powinienem palnąć cię w ten głupi łeb, porzucić gdzieś przy drodze i wrócić do motelu, żeby przespać się jeszcze sześć godzin, a nie siedzieć w samochodzie ‒ rzucił Mahir. ‒ Czyli dobrze. W chłodziarce macie wodę. Kto potrzebuje pigułek z kofeiną? Wszyscy ich potrzebowali. Kelly rozdała po trzy na osobę. Ja swoją popiłem colą, Mahir i Kelly wodą, a Becky nie popiła niczym. Nic nie powiedziałem. Niektórzy puszczają głośno rock sprzed Powstania, inni zakładają fartuchy laboratoryjne, a jeszcze inni udają, że są największymi twardzielami w okolicy. Skoro czuła się po tym lepiej, nic mi do tego. Wjechanie na parking dla obsługi było dokładnie tak łatwe, jak mówiła Kelly. Wymagano tylko jednego testu, żeby przejechać bramę, a przeprowadziła go automatyczna kabina. ‒ Nie powiem, żeby mieli dobrą ochronę ‒ stwierdziłem. ‒ Do Portland dużo trudniej było się dostać. ‒ Tamten oddział był otwarty, kiedy się zjawiliście ‒ wyjaśniła Kelly. ‒ Uwierz mi. Od tej chwili będzie już tylko gorzej. Jakoś nie chciałem się z nią spierać. Zaparkowałem tak blisko budynku, jak pozwoliła mi odwaga. Wjechałem ostrożnie za wielki, stalowy generator. Becks wyskoczyła na zewnątrz, jeszcze zanim wyłączyłem silnik. Odwróciła się powoli, trzymając przed sobą pistolet, żeby nie tracić czasu na wyjmowanie broni później. Mahir ruszył za nią, zatrzymując się przy vanie w znacznie mniej agresywnej pozie. Spojrzałem na Kelly. ‒ Gotowa? ‒ Nie ‒ powiedziała i wysiadła.

Westchnąłem. ‒ A ja? Nie, stwierdziła George. Ale już za późno na odwrót. ‒ Chyba masz rację. ‒ Otworzyłem popielniczkę i wrzuciłem do niej kluczyki. Gdyby nie udało mi się wydostać z budynku, pozostali nie będą musieli martwić się o uruchamianie silnika przez krótkie spięcie. ‒ Patrz na to. Otworzyłem drzwi i wysiadłem. Idąc przez parking, musieliśmy stanowić dziwny widok. Kelly po raz pierwszy szła na przedzie, a jej biały fartuch w przytłumionym świetle poranka jarzył się jak baner. Becks maszerowała krok dalej, ochraniając ją. Miała na sobie spodnie moro, buty sportowe i oliwkową kurtkę z ochraniaczami wszytymi pod materiał. Włosy spięła w ciasny kok, który wyglądał beznadziejnie w obiektywie kamery, ale przynajmniej kosmyki nie właziły jej w oczy. Mahir szedł niemal równo z Becks i gdyby nie białe buty, wyglądałby jak profesor z Oksfordu, który przyjechał w odwiedziny. Ja obstawiałem tyły w typowych dla mnie wzmacnianych stalą dżinsach, bawełnianej koszulce i tweedowej marynarce. Nie wyglądaliśmy jak ludzie, którzy zazwyczaj wchodzą do CZKC w Memphis jeszcze przed świtem. Pierwsze drzwi były zamknięte na zwyczajny, ręczny zamek, który wymagał klucza. ‒ Żadnego testera? ‒ zapytała Becks, nie dowierzając. ‒ Jeszcze nie ‒ powiedziała Kelly, grzebiąc w torebce. ‒ Jeśli ktoś ma przejść amplifikację, lepiej żeby to zrobił w strefie między parkingiem a laboratoriami. W ten sposób możemy go złapać i zabić, zanim zacznie podgryzać pracowników. ‒ Wyjęła klucz. ‒ Praktyczne ‒ stwierdził Mahir. Kelly otworzyła drzwi i weszliśmy do CZKC, tym razem Becks na przedzie, a ja nadal z tyłu. Nasi cywile mieli iść w środku tak długo, jak to możliwe. Może nie udałoby się nam powstrzymać w ten sposób snajpera, ale zapewniałoby nam to jakieś szanse na reakcję, zanim oboje zginą. Cywile w strefie zagrożenia, rzuciła George. Co by na to powiedziała twoja matka? ‒ Żebym włączył kamerę ‒ wymamrotałem, idąc dalej za Kelly. Pierwsze drzwi prowadziły do wąskiego przejścia, które po jakichś trzech metrach wychodziło na szeroki, betonowy korytarz przypominający schron sprzed Powstania. Gdzieś w oddali szumiały turbiny. Nie było żadnych okien ani naturalnego światła; zamiast tego u sufitu świeciły duże, fluorescencyjne lampy, chronione przez stalowe kraty. Kelly szła dalej, zmuszając do zwiększenia tempa resztę, nawet Becks. ‒ Co to? ‒ zapytał Mahir, rozglądając się uważnie. ‒ Izolatka. Jeśli zostanie ogłoszony alarm, ten obszar staje się hermetycznie szczelny i

uruchamia się system wentylacyjny wytwarzający próżnię. Można zalać to miejsce formaliną z poziomu centrum dowodzenia albo ręcznie z kabin na ścianach. W razie wybuchu epidemii drzwi do głównego budynku otwierają się i system bezpieczeństwa zaczyna gromadzić zainfekowanych tutaj, gdzie mogą być trzymani do czasu, kiedy zdecydujemy, co z nimi robić. ‒ A nie wpadliście na to, żeby ich po prostu powystrzelać? ‒ zapytała Becks. ‒ Musimy skądś brać nasze obiekty do badań. ‒ Stwierdzenie zostało wypowiedziane obojętnym tonem, dla Kelly był to tylko kolejny aspekt działalności CZKC. ‒ Zaczynając pracę, podpisujemy zgodę na wykorzystanie naszych ciał. Kiedy zaczniesz przechodzić amplifikację, stajesz się własnością firmy. ‒ Bo przecież to wcale nie brzmi upiornie. ‒ Rozejrzałem się po ścianach. ‒ Nie widzę żadnych kamer. ‒ Zauważyłem tylko serię miejscówek dla snajperów, które zapewne prowadziły do kolejnego hermetycznego pomieszczenia, gdzie strzelcy mogli pozostać w zamknięciu do czasu, kiedy skończyliby robotę i przeszli badania krwi. To była przechowalnia. I tunel śmierci zarazem. ‒ Mają tu też te pomysłowe tunele ewakuacyjne? ‒ Pod ziemią. Wyjście jest po drugiej stronie. ‒ Kelly zatrzymała się przy drzwiach z klawiaturą i skanerem optycznym. Zaczęła naciskać klawisze, mówiąc przy tym, co właśnie robi, zapewne po to, żebyśmy się nie zdenerwowali i nie odstrzelili jej przypadkiem głowy. ‒ Podaję systemowi kod technika z zewnątrz, razem z kodem bezpieczeństwa laboratorium doktora Wynne'a, a potem informuję o trójce gości. Na tym poziomie system nie rozróżnia punktów wejściowych. Wiemy o tej dziurze, ale nie likwidujemy jej, żeby móc wprowadzać ludzi tylnymi drzwiami. ‒ Żeby unikać mediów? ‒ zapytał łagodnie Mahir. Kelly poczerwieniała, ale jeszcze przez kilka sekund stukała w klawisze. Potem odsunęła ręce, a z panelu wysunęły się testery. ‒ Wszyscy musimy przejść badanie, żeby ruszyć dalej. ‒ Przycisnęła dłoń do pierwszego urządzenia, jednocześnie przechodząc skanowanie siatkówki. To był dobry manewr: ucięła w ten sposób wszelkie pytania, a my mieliśmy ich całą masę. Na początek choćby: „Jak, do cholery, mamy zamiar się stąd wydostać?". ‒ Już za późno, żeby się wycofać ‒ wymamrotała Becks i zaczęła własne badanie. Mahir i ja tylko wzruszyliśmy ramionami i poszliśmy za jej przykładem. Becks miała rację, było już za późno. Badania wykazały brak aktywnego wirusa, co nikogo nie zaskoczyło, skoro dopiero co przyjechaliśmy. Drzwi otworzyły się, ukazując długi, biały korytarz, który wyglądał dokładnie tak, jak się spodziewałem. Tylko mniej więcej połowa świateł została włączona, przez co rogi skąpane były w cieniu. Na najbliższych drzwiach znajdował się znak ostrzegający przed skażeniem biologicznym.

‒ Przytulnie jak w domu ‒ powiedziałem i ruszyłem za Mahirem. Przeszedłem jako ostatni, więc drzwi zamknęły się za mną, uruchamiając zamki z hydraulicznym sykiem, przypominającym ten, który słyszałem w Portland. Ramiona i kark pokryła mi gęsia skórka, kiedy zdałem sobie sprawę, że naprawdę zostaliśmy tu zamknięci. ‒ Laboratorium jest w tę stronę ‒ rzuciła Kelly, skręcając w lewo z taką pewnością siebie, jakiej jeszcze u niej nie widziałem. Byliśmy na jej terenie. Tylko najlepsi i najzdolniejsi absolwenci szkoły medycznej rozpoczynają karierę w CZKC; musiała przez lata pracować na to, by teraz móc nazwać te korytarze swoimi. To musi ją dobijać, stwierdziła cicho George. Kiwnąłem tylko głową, nie chcąc nic mówić na głos. George i ja dorastaliśmy, nie ufając niczemu, do czego nas przekonywano. Zawsze zdawaliśmy sobie sprawę, że ludzie nie mówią pewnych rzeczy przed kamerą. Dla Kelly zdrada CZKC musiała wydawać się końcem świata. Było mi jej niezmiernie żal... ale z drugiej strony, cieszyłem się w duchu, że tak ją to boli. CZKC było jej życiem, ale też przyczyniło się do śmierci mojej siostry. Może i żałowałem Kelly, ale nie potrafiłem wybaczyć jej, że wierzyła naiwnie we wszystko, jeśli tylko pomagało jej w karierze. Przynajmniej nie myliła się w kwestii dyżurów obsługi. Przeszliśmy cały korytarz, potem jeszcze jeden, a następnie dotarliśmy do laboratorium doktora Wynne'a. Po drodze nie natrafiliśmy na nikogo. Nie zauważyłem też żadnych kamer, a specjalnie ich szukałem. Trochę mnie to martwiło. W Portland nie byli nawet w połowie tak dobrzy, a z doświadczenia wiem, że jeśli kamery ochrony stają się niewidoczne, ktoś ma naprawdę sporo do ukrycia. ‒ Tutaj ‒ wyszeptała Kelly, zatrzymując się przed drzwiami z panelem do badania krwi. Zaczęła podnosić rękę, ale się zawahała, a na jej twarzy pojawiła się niepewność. ‒ Będziemy musieli przechodzić jedno po drugim ‒ powiedziała powoli. Skrzywiłem się. Becks zrobiła gniewną minę. Przechodzenie pojedynczo oznaczało, że albo któreś z nas musi iść przed Kelly ‒ czyli wkroczy na ślepo w nieznany teren ‒ albo pozwolimy jej iść przodem, ale wtedy być może całkiem się rozdzielimy. Nie chciałem, żebyśmy znaleźli się po przeciwnych stronach drzwi, kiedy przybędzie ochrona CZKC, żeby nas powystrzelać. Nie miałem jednak wyjścia. Pognaliśmy za rewelacjami Kelly na drugi koniec kraju, więc pójdziemy za nią też w sam środek CZKC w Memphis. Gdybyśmy to teraz odwołali, wielu ludzi zginęłoby na marne. ‒ Idź przodem, Doktorku ‒ powiedziałem. Posłała mi pełne zaskoczenia spojrzenie. ‒ Będziemy tuż za tobą. Nie martw się. Nigdzie się nie wybieramy. Kelly kiwnęła głową i przyłożyła dłoń do panelu. Chwilę później lampka nad drzwiami zaświeciła się na zielono i Kelly weszła do środka, znikając w drugim pomieszczeniu.

‒ Mam nadzieję, że wiesz, co robisz ‒ stwierdziła Becks, podchodząc do testera. ‒ Nigdy wcześniej nie wiedziałem ‒ odparłem. ‒ Dlaczego miałbym zacząć teraz? To by wszystko zepsuło. Zanim zdążyła zareagować, zaświeciła zielona żarówka. Może to i lepiej. Becks nadal patrzyła na mnie groźnie, kiedy przekroczyła próg, ale drzwi zaraz znowu się zamknęły. Mahir westchnął i przycisnął dłoń do testera. ‒ Naprawdę wolałbym, żebyś z niej nie drwił, kiedy jesteśmy w terenie. ‒ Wtedy nie wiedziałaby, co ze mną począć. ‒ Zapewne masz rację ‒ odparł i przeszedł przez ponownie otwarte drzwi, zostawiając mnie samego w korytarzu. Niezupełnie samego. Twoja kolej, powiedziała George. ‒ Nasza ‒ poprawiłem ją i wyciągnąłem rękę. Laboratorium za ścianą okazało się typowe dla CZKC: sprzęt, którego nie rozpoznawałem, lodówka pełna rzeczy, o których nie chciałem nawet słyszeć, a do tego biurko pełne papierów, które miały zostać przeczytane kilka tygodni wcześniej. Tablicę zajmującą większą część ściany ktoś zapisał niezrozumiałymi szlaczkami. Kelly właśnie się na nie gapiła, zupełnie zauroczona. ‒ Rozgryzł problem zasiedlania ‒ powiedziała bardziej do siebie niż do reszty. ‒ Nie wiem jak, ale udało mu się rozgryźć problem zasiedlania w odpowiedzi immunologicznej. To takie proste, takie... ‒ Piękne ‒ rzucił Mahir. Kelly uśmiechnęła się. ‒ Tak. ‒ No i super ‒ stwierdziłem, stając za jej plecami. ‒ A może wyjaśnisz to pozostałym? ‒ Och! Cóż, wszystko jest tutaj... ‒ Machnęła ręką, wskazując fragment tablicy, i zaczęła mówić, ale żargon medyczny wylewał się z jej ust zbyt wartkim strumieniem, żebym mógł coś zrozumieć. Nie miało to znaczenia. Nie musiałem tego rozumieć teraz; nigdzie się nie wybieram bez co najmniej kilku kamer, więc mogę później obejrzeć nagranie. Zakładając, że wyjdziemy z tego cało. Jeśli zginiemy w CZKC, to wszystko pójdzie na marne. Odsunąłem te ponure myśli na bok. Kelly nadal mówiła, ale przynajmniej Mahir wydawał się ją rozumieć. Od czasu do czasu jej przerywał, zadając pytania i powtarzając swoimi słowami rzeczy, które były dla niego niejasne. ‒ Uwielbiam mieć pod ręką jakiegoś kujona ‒ powiedziałem półgłosem do Becks. ‒ Ja też ‒ odparła i wyszczerzyła zęby, a na jej twarzy pojawiła się dobrze mi znana

ekscytacja. Irwini najlepiej czują się wtedy, gdy od krwawej masakry dzieli ich najwyżej pięć minut. Kelly skończyła wyjaśnienia kilkanaście sekund przed tym, zanim usłyszeliśmy syk zwalnianej śluzy. Był tylko trochę głośniejszy niż szept, ale przez nasze napięte nerwy odnieśliśmy wrażenie, że moglibyśmy usłyszeć pinezkę, która spadła na podłogę kilometr dalej. Dałem znak Becks, która kiwnęła głową, i płynnie zajęliśmy pozycje, otaczając drzwi, podczas gdy Mahir odsunął Kelly do tyłu, żeby nie było jej widać od razu po wejściu do pomieszczenia. Drzwi otworzyły się i pojawił się w nich wysoki mężczyzna w białym fartuchu, skupiony na podkładce, którą trzymał w rękach. Drzwi znowu się zamknęły, a Becks i ja stanęliśmy ramię przy ramieniu, unosząc pistolety tak, żeby ich lufy lekko dotknęły pleców człowieka w fartuchu. Zamarł. Cwany koleś. ‒ Dzień dobry, doktorze Wynne ‒ powiedziałem pogodnie. ‒ Pomyśleliśmy, że będzie pan chciał wiedzieć, co u nas słychać, więc wpadliśmy się przywitać. ‒ Shaun? ‒ Ano chyba nic się nie zmieniło. ‒ Zrobiłem pół kroku do przodu, przyciskając trochę mocniej lufę do jego pleców. ‒ A co u pana? Jak się panu wiodło ostatnimi czasy? ‒ Ja... ach. Nie spodziewałem się was tutaj. ‒ Tak też myśleliśmy ‒ powiedział Mahir i stanął w polu widzenia doktora Wynne'a. Kelly trzymała się z tyłu, nadal chowając twarz w cieniu. ‒ Widziałem pana na pogrzebie, ale chyba nie zostaliśmy sobie przedstawieni. ‒ Mahir Gowda, obecny szef Działu Informacyjnego Przeglądu Końca Świata ‒ odparł doktor Wynne, nie wahając się ani przez sekundę. ‒ Śledziłem waszą stronę. Nie spodziewałem się, że cię tutaj zobaczę. Nigdy. ‒ Mamy dzisiaj w zanadrzu wiele niespodzianek ‒ rzuciła Becks. ‒ Proszę odsunąć się od drzwi i przejść na środek pokoju, z rękami przy sobie. I żadnych gwałtownych ruchów. Naprawdę nie chciałabym pana zastrzelić. ‒ To prawda, nie chciałaby ‒ potwierdziłem. ‒ Powiedzieliśmy jej, że będzie musiała posprzątać, jeśli narobi tu bałaganu, a Becks nienawidzi sprzątania. Doktor Wynne pokręcił głową, wypełniając polecenia. Stanął na środku pomieszczenia i odwrócił się w moją stronę. ‒ Shaun, co wy tutaj robicie? Nie powinniście tu przyjeżdżać. ‒ Zbyt wiele rzeczy do siebie nie pasowało. Musieliśmy to sprawdzić u źródła. Zapytaj go o szczepy. ‒ Do tego właśnie zmierzam ‒ wyszeptałem. ‒ Słucham? ‒ zdziwił się doktor Wynne.

‒ Nic. ‒ Posłałem mu wystudiowany uśmiech. ‒ Doktorku? Chcesz się przywitać? ‒ Z radością. ‒ Kelly wyszła z cienia, stukając obcasami. Doktor Wynne zbladł. ‒ Dzień dobry. Co u pana słychać? ‒ Ja... ty... ‒ Zawahał się na moment, próbując się pozbierać, a potem dodał: ‒ Shaun powiedział, że umarłaś w Oakland. ‒ Zmarli mają ostatnio tendencję do powracania, pamięta pan? ‒ Spojrzała na tablicę. ‒ Rozwiązał pan problem z odpowiedzią immunologiczną. Rozpoznaję niektóre z tych obliczeń. Za każdym razem, kiedy je proponowałam, mówił pan, że się nie zgadzają. Ale wygląda na to, że jednak wszystko pasuje. ‒ Kelly, jakim cudem... Odwróciła się w naszą stronę i skinęła nieznacznie głową. To był znak dla mnie. Posłałem doktorowi Wynne'owi kolejny uśmiech i powiedziałem: ‒ Pogrzebaliśmy tu i ówdzie, ale nie mieliśmy jak pana uprzedzić, zwłaszcza że Doktorek też chciała brać w tym udział. Pomyśleliśmy, że będzie pan chciał się dowiedzieć, co udało nam się ustalić. ‒ A po co ta broń? To tylko środek ostrożności? ‒ Mniej więcej. ‒ Opuściłem pistolet. ‒ W dzisiejszych czasach trzeba być ostrożnym. ‒ Pozwoliłeś mi myśleć, że doktor Connolly nie żyje. ‒ To prawda ‒ zgodziłem się. ‒ Mahir? ‒ Już się robi. ‒ Mahir wyjął z kieszeni kurtki czytnik książek elektronicznych i podszedł bliżej, żeby podać go doktorowi. ‒ Właśnie wyświetla informacje, które powinien pan zobaczyć. Proszę czytać uważnie. Wnioski mogą okazać się dość nieprzyjemne. ‒ Kiedy wysłałem do was doktor Connolly, spodziewałem się, że od razu znikniecie ‒ powiedział doktor Wynne, przeczesując wielką dłonią swoje rzednące włosy i patrząc na ekran. ‒ To by było mądre posunięcie. Gdybyście zeszli wszystkim z oczu zaraz po jej przyjeździe, prawdopodobnie bylibyście bezpieczni. ‒ Dobrze pan wie, że nigdy nie działaliśmy w ten sposób ‒ odparłem, zaskoczony skruszonym tonem mojego głosu. Naprawdę było mi przykro. Jeśli nie mieliśmy racji, a on tylko chciał nas ochronić... Shaun, wtrąciła się George. Shaun, poczekaj chwilę. Zrób sobie chwilę przerwy. Doktor Wynne kiwnął głową, przeglądając materiały, które udało nam się zgromadzić. ‒ To naprawdę kawał dobrej roboty. Trudno było to znaleźć? ‒ Umiarkowanie ‒ stwierdził Mahir, zanim zdążyłem się odezwać. Popatrzył na doktora obojętnym wzrokiem, a potem dodał: ‒ To niesamowite, bo większa część tych informacji była

ogólnodostępna, wystarczyło tylko po nie sięgnąć i ułożyć w odpowiedni sposób. Shaun... ‒ Poczekaj sekundkę, George ‒ wyszeptałem, obserwując wyraz twarzy doktora Wynne'a. Marszczył w skupieniu brwi, przeglądając dane. ‒ Chcę usłyszeć, co ma do powiedzenia. ‒ Czy któreś z tych badań zostało zlecone? ‒ Doktor Wynne uniósł wzrok. ‒ Czy jest tu coś, co znaleźliście tylko dzięki dostępowi do laboratorium albo wtykom? Wszystkie badania doktor Abbey zostały przeprowadzone w laboratorium, a ja nie wiedziałem, ile z tych informacji było ogólnodostępnych. Część z nich przekazaliśmy dalej w trakcie zdobywania pozostałych, ale nie wszystko i tylko pojedynczo. Otworzyłem usta, żeby mu to powiedzieć... i zawahałem się, marszcząc czoło. George przemówiła do mnie w ciszy: Stracił Kelly z oczu, kiedy budynek wyleciał w powietrze i jej dokumenty uległy zniszczeniu. Dokumenty, które sam jej dał. Nigdy nie wątpił w jej śmierć. Musiał wiedzieć. Shaun... ‒ Wiem ‒ wyszeptałem. I nagle byłem pewien, bez żadnych wątpliwości: to doktor Wynne wydał rozkaz zniszczenia Oakland. Doktor Wynne zabił Dave'a. ‒ Co takiego wiesz, synu? ‒ zapytał. ‒ Nic. ‒ Przełknąłem obrzydzenie, zmuszając się do obojętnego wyrazu twarzy. ‒ Kelly jest ostatnim żyjącym członkiem swojego zespołu badawczego? Doktor Wynne zawahał się, a potem kiwnął głową. ‒ Tak. Dlatego wiedziałem, że muszę ją stąd wydostać. Bałem się, że coś może się jej stać. ‒ Dlatego wysłałeś ją do nas? Musiał wiedzieć, że jej przybycie skusi wszystkich do powrotu z terenu; nie mógł wysłać jej z fałszywymi danymi, boby się zorientowała; zbyt długo należała do ekipy badawczej, żeby to przeoczyć ‒ a prawdziwe materiały były na tyle interesujące, żeby zatrzymać nas w jednym miejscu przez kilka godzin. Znajdowaliśmy się w mieszkaniu, kiedy pojawiła się Kelly. W innym przypadku zadzwoniłbym do wszystkich i kazał im wracać. Pozwolił jej do nas dotrzeć, potem odczekał kilka godzin i spuścił psy, wiedząc, że wszyscy będziemy w jednym miejscu. ‒ Wiedziałem, że mogę wam zaufać. ‒ Aha. Jasne. ‒ Uniosłem znowu broń, celując w doktora Wynne'a. Mahir i Kelly zamrugali ze zdziwieniem. ‒ Widzisz, ja wysłałbym ją do Kanady. Albo może do jednego z nielegalnych laboratoriów, gdzie wiedzieliby, co zrobić z jej materiałami. Jesteśmy bardzo wdzięczni za temat, którego nie mogliśmy ujawnić, i w ogóle, ale to nie był najlepszy sposób na wykorzystanie tych rewelacji.

‒ Nie rozumiem, do czego zmierzasz, Shaun ‒ powiedział doktor Wynne, unosząc wzrok. Na widok broni otworzył szerzej oczy. ‒ Dlaczego wysłałeś ją do nas? Co jest w nas takiego szczególnego, do cholery? ‒ Byliście niebezpieczni ‒ stwierdziła Kelly i zerknęła jeszcze raz na tablicę, by potem wbić wzrok w doktora Wynne'a. ‒ O to chodziło, prawda? Wysłał mnie pan do nich, bo byli niebezpieczni. Doktor Wynne umikł. Skinąłem łagodnie na Kelly. ‒ Uznaję to za odpowiedź twierdzącą. Więc co poszło nie tak, doktorze? Ktoś miał złe wyczucie czasu? Doktor Wynne się zachmurzył. ‒ Nie rozumiem, co masz na myśli. ‒ Sprawdziliśmy Doktorka bardzo dokładnie, ale kiedy pozbyliśmy się już dowodu osobistego, nie miała przy sobie żadnych nadajników ‒ wyjaśniłem. ‒ Gdybyśmy jakieś przeoczyli, chyba nie udałoby się nam wydostać. Komuś tak bardzo zależało na tym, żeby nas zabić, że wysadził w powietrze połowę centrum Oakland. ‒ Wydaje mi się, że trochę przesadzasz ‒ powiedział doktor Wynne. ‒ Ale stracił nas z oczu, prawda? ‒ Nadal celowałem w doktora, obserwując jego twarz. ‒ Dlaczego chce pan wiedzieć, skąd mamy te dane, doktorze? Nie wystarczy sam fakt, że je mamy? Jeśli my je zdobyliśmy, każdy może. ‒ Nie, Shaun, nie każdy. ‒ Doktor Wynne pokręcił głową, uśmiechając się nieznacznie, a Mahir zabrał mu czytnik. ‒ Potrzebujesz do tego specjalnych środków. Ludzi wtajemniczonych w badania. ‒ Kelly zbladła. ‒ Ludzi, których nie ogranicza amerykańskie prawo. Mahir zmrużył oczy i zrobił groźną minę. ‒ Twierdzi pan, że stanowimy idealny materiał do badania na temat rozprzestrzeniania się informacji? ‒ Twierdzę, że spodziewałem się waszej ucieczki ‒ powiedział doktor Wynne. Mówił względnie spokojnie, z ciepłym południowym akcentem człowieka, który powitał mnie i George'a po powrocie z zaświatów, gdy CZKC zabrało nas z autostrady. Przeczesał rzednące włosy, patrząc na mnie niewzruszenie. ‒ Zawsze uważałem, że myślenie było działką twojej siostry, niech Bóg ma ją w swojej opiece, a jeśli już popełniała jakieś błędy, to tylko wtedy, gdy wierzyła, że ją ochronisz. Ale mimo wszystko spodziewałem się, że wykażesz się większą inteligencją. Poczułem, że robi mi się sucho w gardle i nie mogę przełknąć ogromnej guli. ‒ Cofnij to ‒ wyszeptałem. Nie słuchaj go, powiedziała George. On tylko próbuje wyprowadzić cię z równowagi. Dobrze

wie, że nigdy byśmy nie uciekli. Wcale na to nie liczył. ‒ Łatwo powiedzieć, George ‒ wymamrotałem. ‒ To ty jesteś martwa. Doktor Wynne uniósł brwi. ‒ A więc naprawdę do niej mówisz. To... fascynujące. Słyszałem o tym, ale myślałem, że to tylko plotka. Twoja siostra odpowiada? Spojrzałem na niego groźnie. Podniósł ręce. ‒ Spokojnie, synu, nie próbuję cię obrazić. Pytam z ciekawości. Nie gniewaj się, ale wydaje mi się to trochę, no cóż, szalone. ‒ Och, proszę się nie przejmować. Już to słyszałem ‒ palnąłem beznamiętnie. ‒ Od nas ‒ dodała Becks. ‒ I to nie raz. ‒ Doktorze Wynne? ‒ Kelly wydawała się... zagubiona. Pierwszy raz, odkąd pojawiła się w Oakland, wydawała się całkowicie i bezgranicznie zagubiona. Była już przerażona, zdezorientowana i wręcz wściekła, ale nigdy zagubiona. ‒ To wszystko prawda? Czy Shaun... czy Shaun ma rację? Obrócił się nieznacznie w stronę Kelly, opuszczając ręce. ‒ To nie było nic osobistego, skarbie. Musisz w to uwierzyć. Pokręciła głową i zmrużyła oczy. ‒ Nie wiem już, w co wierzyć... ale nie mam wątpliwości, że wysłał mnie pan tam na śmierć. Fakty nie stoją po pańskiej stronie. ‒ Chyba powinienem przyznać, że istniało takie ryzyko. Udało im się ciebie przekabacić, prawda? Ci śmieszni ludzie z ich śmieszną krucjatą przeciwko status quo. Cóż, dlatego pojechałaś na ślepo, prawda? ‒ Zrobił krok w jej stronę. ‒ Wiesz, że nigdy nie chciałem cię skrzywdzić. Byłaś jedną z moich ulubienic. Kelly spojrzała na niego, a jej usta drżały. W jej oczach widziałem wyraźnie, że ze wszystkich sił chce mu uwierzyć. ‒ Po prostu nie rozumiem. ‒ Nie przejmuj się. Nie musisz. ‒ Uśmiechnął się nieznacznie. ‒ Wiedz tylko, że bardzo mi pomogłaś w badaniach i któregoś dnia, kiedy świat będzie gotowy, twoja praca uratuje wielu ludzi. Czy to za mało? ‒ Zrobił kolejny krok do przodu. ‒ Stój ‒ powiedziałem ostro. A on skoczył. Nigdy bym nie zgadł, że tak duży człowiek może poruszać się z taką szybkością. Nie zdążyłem ponownie wycelować, kiedy złapał Kelly i wyjął broń z kieszeni fartucha, przyciskając ją do skroni Doktorka. Pisnęła raz, przerażona.

‒ Rzuć to! ‒ warknęła groźnie Becks. ‒ Nie ma mowy ‒ odparł łagodnie doktor Wynne. ‒ Ale to miłe, że prosisz. ‒ Zrobił krok do tyłu, ciągnąc Kelly za sobą. ‒ Wiesz co, Shaun, nigdy by do tego nie doszło, gdybyśmy od raz trafili w nasz pierwszy cel. Nie byłoby takiej potrzeby. Georgia pojęłaby w mig, że czas się wycofać, kiedy Tate zrobił z siebie wielki, czarny charakter. Sama by do tego doszła. ‒ Ani mi się waż o niej mówić ‒ syknąłem. Nie zdawałem sobie sprawy, że ruszyłem do przodu, dopóki doktor Wynne nie zastukał w broń przyciskaną do skroni Kelly. ‒ Chyba nie chcesz, żeby palec mi się omsknął, a ta śliczna główka wylądowała na ścianie, prawda? To taka dobra dziewczyna. Wierzy, że wszyscy ludzie są dobrzy. Dlatego do tego doszło. Przestała być użyteczna. Tymczasem Mahir patrzył na niego z otwartymi ustami. ‒ Twierdzisz, że... Zawsze uważałem, że na końcu trochę przesadził, trochę za mocno poszedł w stronę filmowego czarnego charakteru. Twierdzisz, że to było celowe? ‒ Nie ma sensu szukać odcieni szarości, kiedy wersja czarno-biała jest tuż przed tobą ‒ powiedział doktor Wynne. ‒ Pokazaliśmy wam idealnego złoczyńcę, z motywami na tacy i bez konieczności dodatkowego myślenia. Tylko byliście za głupi, żeby to łyknąć. ‒ Doktorze? ‒ wyszeptała Kelly. ‒ Cicho, skarbie, nie ruszaj się. ‒ Zrobił kolejny krok do tyłu. ‒ Lubicie historyjki, prawda? Oto jedna specjalnie dla was. Dawno, dawno temu żył sobie młody lekarz, który chciał zbawić świat. Ale zbawianie świata nie jest łatwe, a ten musiał jeszcze poczekać w potępieniu, żeby w pełni docenić zbawienie. Doszło jednak do swego rodzaju... komplikacji. Dlatego zgodził się pomóc pewnym ludziom, którzy byli mądrzejsi od reszty świata. Ludziom, którzy staną się aniołami. I nauczył się, że człowiek dysponujący potężną władzą też może stać się aniołem, w swoim czasie. ‒ Dobra, wygrałeś ‒ powiedziałem. ‒ To ty dostajesz posadę wariata. Zwracam koronę. Doktor Wynne pokręcił głową. ‒ Jeszcze jedna historyjka. Ta niedługo stanie się rzeczywistością. Zamurowało mnie, kiedy zobaczyłem, że kamery zarejestrowały włamanie. Całe szczęście przyszedłem do pracy na czas, inaczej wyrządzilibyście niebywałe szkody, zanim zdołałbym was powstrzymać. Oczywiście spodziewaliśmy się, że możecie być zamieszani w wybuch epidemii w Portland, ale dopiero kiedy spróbowaliście powtórzyć to samo tutaj, zdaliśmy sobie sprawę, jak daleko posunęliście się w swoim szaleństwie. Kiedy zabrakło rozsądku siostry i spiskowców do ścigania, rzeczywistość cię przerosła. Zacząłeś wymyślać sobie potwory. ‒ Dlaczego takie perfidne dupki jak ty zawsze czują potrzebę opowiedzenia dziennikarzom o

swoich niecnych planach, zanim ich zabiją? ‒ zapytała Becks. Wydawała się zupełnie spokojna. Nigdy nie byłem z niej tak dumny. ‒ To jakieś oficjalne wymagania członkowskie czy coś? ‒ Pomyślałem, że przed śmiercią będziecie chcieli poznać prawdę. Tacy jak wy zawsze mają świra na punkcie prawdy. Uważacie, że jest słuszniejsza od kłamstwa, nawet jeśli kłamstwo chroni to, co prawda by zniszczyła. ‒ Jego usta wykrzywił pełen żalu uśmiech, przez co znowu przypominał tego pełnego współczucia człowieka, który kiedyś powiedział mi, że będę żył. Nienawidziłem go za to jeszcze bardziej. ‒ Nie boję się, że zostanę nagrany. Stąd nie możecie nadawać, a przecież nigdy nie wydostaniecie się na zewnątrz. Zmusiłem się do opuszczenia broni, mówiąc: ‒ Mam propozycję. Wszyscy odłożymy pistolety, ty oddasz Kelly, a my sobie pójdziemy. Dobra? Nikt nie musi umierać. Przecież i tak nie możemy niczego udowodnić. ‒ Och, ależ już udowodniliście i przy okazji obnażyliście dziury, o których nie mieliśmy pojęcia. Odwaliliście za nas robotę i przynieśliście ze sobą wszystko, czego potrzebuję do naprawienia sytuacji. Kilku naukowców, kilkunastu asystentów i wszystko ucichnie na kolejną dekadę. Tyle czasu powinno spokojnie nam wystarczyć, żeby dokonać prawdziwego postępu w pracach nad problemem, nie wywołując przy tym globalnej paniki. ‒ Wybuchnął śmiechem. Przynajmniej się już nie cofał. Stał tyłem do biurka, przyciskając Kelly do piersi. ‒ Tak się skupiliście na tej swojej drogocennej prawdzie, że nie dostrzegliście pełnego obrazu sytuacji. Gdyby ta informacja została ujawniona... ‒ Co takiego by się stało? Ludzie wreszcie by się czegoś dowiedzieli? ‒ Becks patrzyła na niego groźnie. ‒ Twój niecny plan jest do dupy. ‒ Kto tworzy nowe szczepy wirusa? ‒ zapytał Mahir. ‒ Czemu to służy? ‒ Znajdziemy taki, który nie wywołuje zespołu rezerwuarowego ‒ wyjaśnił doktor Wynne. ‒ A kiedy to się uda, będziemy mogli spokojnie rozłożyć go na kawałki. Żadnych dylematów moralnych przy zabijaniu zainfekowanych. Żadnych niespodziewanych zachowań. Kiedy wirus zostanie znormalizowany, kiedy zostanie dostosowany, wreszcie będziemy mogli rozpocząć prace nad wirusem, który będzie robił to, co my mu każemy; który będzie wykonywał nasze rozkazy, nikogo innego. Sami wybierzemy, kiedy i jak uratujemy świat. I zdobędziemy zasłużone uznanie. Zespół rezerwuarowy wszystko komplikuje, a my nie możemy na to pozwolić. Mimo wszystko żałuję, że przedwcześnie uderzyliśmy w Oakland, Shaun. Chciałem oszczędzić ci tej właśnie sytuacji. ‒ Dlaczego uważasz, że wieści i tak się nie przedostaną? ‒ zapytałem łagodnie. ‒ Nie przyprowadziłem ze sobą całej swojej drużyny. Jeśli się nie zameldujemy, wszystko pójdzie w eter. ‒ Ach, zanim wszystko pójdzie w eter, my zdążymy zrzucić na was winę za wybuch epidemii w Portland, a może nawet za ataki podczas kampanii prezydenta Rymana. Być może nawet przyczyniłeś

się do śmierci własnej siostry. Nie będziesz bohaterem, Shaun. Nie będziesz nawet męczennikiem. Będziesz człowiekiem, który zabijał dla lepszych statystyk, i cały świat cię znienawidzi. ‒ Doktor Wynne uśmiechnął się błogo, puszczając Kelly i wyciągając rękę w stronę biurka za plecami. Dziewczyna się nie ruszyła. Pewnie miało to coś wspólnego z lufą pistoletu przyciśniętą do jej skroni. ‒ Nikt nie potraktuje poważnie tego, co ukaże się na tym waszym plotkarskim serwisie. Będą to tylko majaki szaleńca. Sukinsyn, wyszeptała George. Choć raz byłem spokojniejszy niż ona. ‒ Dupek z ciebie ‒ rzuciłem. ‒ Może i tak, ale ten dupek wyjdzie stąd żywy, a nie mogę tego samego powiedzieć o was ‒ odparł. Znowu otoczył Kelly ramieniem i zaczął ciągnąć ją w stronę drzwi. ‒ Ochrona jest w drodze. Nic już nie możecie zrobić. Kiedy ruszył ręką, zauważyłem, co podniósł z biurka ‒ dwa zwyczajne pióra kulkowe. ‒ Co zamierzasz zrobić, kiedy ochrona tu wejdzie? ‒ zapytałem. ‒ Zabazgrasz nas na śmierć? Kelly otworzyła szerzej oczy. Nie wydawała się już zagubiona. Teraz była przerażona. Nawet lufa pistoletu przystawiona do skroni nie zrobiła na niej takiego wrażenia. ‒ Słucham? ‒ wyszeptała. ‒ W pewnym sensie tak ‒ odparł doktor Wynne. ‒ To pióro ‒ powiedziałem. Wygląd może mylić, zauważyła George. Kelly spojrzała na mnie wciąż szeroko otwartymi oczami, a jej usta ułożyły się w słowo „przepraszam". Potem sięgnęła ręką za siebie, żeby z tacy z przyrządami chirurgicznymi porwać skalpel i wbić go w szyję doktora Wynne'a. Ten ryknął jak zraniony lew i upuścił broń, przyciskając dłoń do szyi. Tę, w której trzymał pióra, wyrzucił do góry; w jednym z piór uruchomił się jakiś mechanizm. Malutka strzałka przeleciała mi koło ucha, a potem wbiła się w ścianę. Becks wystrzeliła dwukrotnie, a jedna z kul trafiła doktora Wynne'a w ramię. Ja sam znowu ustawiłem się do strzału ‒ doktor Wynne dostał prosto w klatkę piersiową, w miejsce analogiczne z tym, w które on wcześniej celował piórem. Odrzuciło go mocno na bok i skalpel wyślizgnął się z rąk Kelly, która upadła do tyłu, prosto na Mahira. Doktor Wynne, nadal wrzeszcząc, uniósł znowu pióra i wycelował w nich. Kelly krzyknęła i odepchnęła Mahira na bok, a pod doktorem Wynne'em ugięły się kolana. Upadł twardo na podłogę. Becks natychmiast strzeliła dwa razy w jego głowę. To ciało nigdy nie powstanie z martwych. Mahir podniósł się na nogi, ostrożnie unikając krwi doktora Wynne'a.

‒ O mój Boże... ‒ Mahir, jesteś czysty? ‒ zapytałem z naciskiem. Spojrzał w dół, żeby zerknąć na swoje ubrania. ‒ Wy... wydaje mi się, że tak. Chyba nic na mnie nie poleciało. ‒ Świetnie. Cóż, lepiej unikać wymiany płynów, póki nie znajdziemy ci testera spoza CZKC. Nagle straciłem zaufanie do wszystkiego, co znajduje się w tym budynku. ‒ Opuściłem broń, ale nie odłożyłem jej. ‒ Chodź, Doktorku. Musimy się stąd wynosić. ‒ Nie wydaje mi się ‒ powiedziała, sprawiając wrażenie ogłuszonej. Odwróciłem się szybko. W jej klatce piersiowej tkwiła czysta plastikowa igła, błyszcząc delikatnym, oleistym blaskiem. ‒ Postrzelił mnie ‒ powiedziała, gapiąc się na nią. ‒ Doktor Wynne postrzelił mnie, zanim upadł. Piórem. Tylko że to nie jest pióro, to mechanizm obronny. Można załadować do niego strzałki ze środkiem uspokajającym albo trucizną, albo... różnymi innymi substancjami. ‒ Przełknęła. ‒ Bardzo różnymi. ‒ To jeszcze nic nie znaczy ‒ stwierdziła Becks. ‒ Racja. Bo przecież na pewno zaaplikował mi środek uspokajający. ‒ Kelly pokręciła głową, wyraźnie zirytowana. ‒ Nie bądźcie głupi. Nie mamy na to czasu. ‒ Cholera, Doktorku, po prostu się rusz. ‒ Nie. ‒ Odwróciła się i wysunęła szufladę, żeby wyciągnąć z niej urządzenie do badania krwi. Rzuciła je na blat biurka, zerwała pokrywę i włożyła rękę do środka. ‒ Tak mi przykro. Przysięgam, że nie wiedziałam. Może powinnam się domyślić, może byłam naiwną idiotką. Tak bardzo skupiłam się na swoich obowiązkach i ratowaniu świata, że nie mogłam niczego dostrzec. Ale naprawdę nie miałam o niczym pojęcia. ‒ Wierzę ci ‒ powiedziała cicho Becks. Lampki na górze testera jedna po drugiej zaczynały świecić na czerwono. Kelly wyjęła rękę i posłała nam wyzywające spojrzenie, kiedy ostatnia lampka zapłonęła czerwienią. ‒ A teraz mi wierzycie? Doktor Wynne postrzelił mnie i rozpoczęłam proces amplifikacji. Już po mnie. To koniec. I naprawdę myślę, że czas już na was. Skrzywiłem się. ‒ Cholera. Doktorku, tak mi przykro. Becks uniosła broń i wycelowała ją w głowę Kelly. Z tej odległości nie mogła spudłować. ‒ Mnie również.

Kelly wyjęła igłę. Trzymała ją przez chwilę, wystarczająco długo, żeby reszta mogła się jej przyjrzeć, a potem rzuciła ją na podłogę. Igła upadła z cichym brzękiem, a potem potoczyła się do kałuży krwi doktora Wynne'a. ‒ Nie zamykajcie za sobą drzwi. Zostanę tutaj i odwrócę uwagę ochrony. Złapałem rękę Becks, zmuszając ją do opuszczenia broni, i pokręciłem głową. ‒ Doktorku, jesteś pewna? Z amplifikacją nie ma żartów. ‒ Myślę, że wiem to lepiej niż ty. Na jej twarzy pojawił się nieznaczny uśmiech. Ten uśmiech i włosy związane w kucyk sprawiły, że Kelly przez chwilę wyglądała jak Buffy. Zauważyłem to podobieństwo, kiedy pierwszy raz pojawiła się w Oakland, a teraz znowu je widziałem, w najgorszym momencie. Chyba mają ze sobą więcej wspólnego, niż nam się wydawało, powiedziała George. Kelly zsunęła z siebie fartuch i pozwoliła mu spaść na podłogę. Krew zaczęła przesiąkać przez materiał, ale ona zdawała się tego nie zauważać. Zamiast tego mówiła dalej, schylając się po broń doktora Wynne'a. ‒ Biorąc pod uwagę moją wagę, macie jakieś jedenaście minut, zanim zacznę stanowić zagrożenie. Tyle powinno wam wystarczyć na ucieczkę, a ja zadbam o to, by ochrona miała naprawdę, naprawdę kiepski poranek. Po wyjściu musicie skręcić w lewo i iść do końca korytarza. Ochrona przyjdzie z przeciwnej strony. Kiedy traficie na rozwidlenie, znowu skręćcie w lewo i otwórzcie czwarte z kolei drzwi. To powinno zaprowadzić was... ‒ W to samo miejsce co przedtem? ‒ zapytałem. Kiwnęła głową. Jej uśmiech powoli znikł, a dolna warga zaczęła drżeć. ‒ Systemy bezpieczeństwa w tunelach ewakuacyjnych nie są zależne od reszty budynku na wypadek awarii albo... albo takiej sytuacji jak ta. O ile przejdziecie badania, będziecie mogli wydostać się na zewnątrz bez względu na to, co dzieje się w środku. ‒ Pamiętam. ‒ Zrobiłem krok do tyłu. ‒ Becks, Mahir, chodźcie. ‒ Już. ‒ Becks zawahała się, a potem zapytała: ‒ Wystarczy ci amunicji? Kelly znowu się uśmiechnęła, tym razem do Becks. Niewielki gest i ciężki widok, bo Kelly prawdopodobnie uśmiechała się po raz ostatni. Przynajmniej tym razem nie wyglądała jak Buffy. ‒ Tak. Dziękuję. ‒ Zostaw jedną na wypadek, gdybyś uznała, że jednak nie dasz rady i wolisz umrzeć ze świadomością tego, kim jesteś. ‒ Zostawię. ‒ Kelly westchnęła, patrząc na broń. ‒ Wydaje mi się, że dziadek byłby ze mnie dumny. Uważał, że prawda jest ważna... i ja też tak uważam. Naprawdę nie wiedziałam, że doktor

Wynne, wysyłając mnie, działał na waszą szkodę. I przepraszam. Nie chciałam tego. ‒ Wiem ‒ przyznała Becks. Zanim spróbowałem coś powiedzieć, zaczerpnąłem powietrza i powoli odetchnąłem. ‒ Dziękuję, Doktorku. ‒ Usłyszałem w głowie szept i uśmiechnąłem się smutno. ‒ George też dziękuje. I przeprasza, że ci nie ufała. ‒ Nie ma za co. I powiedz jej, że to już nieważne. Uśmiech Kelly zniknął. Odsunęła się do tyłu i oparła o szafkę, a potem opadła na podłogę. Tak ją zapamiętałem, siedzącą z podciągniętymi kolanami i wpatrzoną w nieruchome ciało doktora Wynne'a, jakby spodziewała się usłyszeć od niego jakiś sekret ‒ coś, dzięki czemu wszystko, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, nabrałoby sensu. Wyszliśmy z biura i tuż za progiem zaczęliśmy biec, więc nie było już czasu na rozmyślania. Za bardzo zajmowała nas ucieczka z miejsca, które od dziecka uważałem za najbezpieczniejsze na świecie. Znajdowaliśmy się w połowie pierwszego korytarza, kiedy uruchomił się alarm, a na wszystkich ścianach zapaliły się bursztynowe światła. Mahir przyśpieszył i minął nas oboje, a potem skręcił w lewo. Becks wyciągnęła rękę, żeby złapać mnie za łokieć, i pociągnęła mnie za róg w chwili, gdy rozległy się pierwsze kroki, na tyle głośne, że dało się je słyszeć mimo alarmu. Ochrona była w drodze. ‒ Nie możesz zostawać w tyle ‒ syknęła Becks. Ledwo ją zrozumiałem i praktycznie odczytałem wiadomość z ruchu jej warg. ‒ Przecież wiem. ‒ Puściła mój łokieć, a ja złapałem jej dłoń. ‒ Chodźcie. Wynośmy się się stąd. Nikt nie zaprotestował. Znowu ruszyliśmy z prędkością niewiele mniejszą niż sprint, korzystając z instrukcji martwej kobiety, by odzyskać wolność. Kelly dotrzymała obietnicy i narobiła w laboratorium doktora Wynne'a dużo hałasu. Odgłosy wystrzałów rozległy się w chwili, gdy przedostaliśmy się do wyjścia ewakuacyjnego, a ucichły, gdy zamknęły się za nami ukryte drzwi. Tunele były pogrążone w ciemności, zupełnie jak tamte, które widziałem wcześniej. W trakcie ucieczki nie spotkaliśmy żywej duszy. Ledwo mogłem złapać oddech, kiedy wreszcie dotarliśmy do drzwi prowadzących na zewnątrz i wybiegliśmy na skraj parkingu, na wpół schowanego za niskim ogrodzeniem ze stalowych paneli. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, do czego służył ‒ gdyby budynek opanowali zainfekowani, płot osłoniłby nas przed ich wzrokiem i dał czas na szybką ucieczkę albo ukrycie się w oczekiwaniu na pomoc. Niezły pomysł. Szkoda tylko, że „ucieczka" polegała po prostu na spieprzaniu ile sił w nogach, póki nikt nas nie widzi. Gdy zgarbieni i z bronią w pogotowiu biegliśmy do vana Maggie, czekałem tylko na dźwięki

strzałów. Nigdy jednak nie nadeszły. Ochrona była w środku, szukając gościwidmo, których wprowadziła Kelly. Nikt nie sprawdził rejestrów z tuneli ewakuacyjnych. Może dlatego, że nie odrobili lekcji z Portland, albo po prostu się nie spodziewali, że dostaniemy się tak daleko. Serce waliło mi w piersi, a George w mojej głowie wydawała kojące, niezrozumiałe dźwięki, próbując mnie uspokoić. Zacząłem normalnie oddychać dopiero, gdy skryliśmy się w vanie i zamknęliśmy za sobą drzwi. A potem włożyłem klucz do stacyjki i odjechaliśmy w stronę złocistego blasku poranka, zostawiając CZKC ‒ a także Kelly Connolly, która była może naiwna, ale miała dobre serce ‒ za plecami.

Zostawiliśmy już zbyt wielu ludzi. A uciekanie zdawało się nie mieć końca. Najsłodszym letnim darem jest wiara, że swój czas znajdzie każda roku pora, I z zimą każdy się upora, kiedy mroźny nadciągnie wiatr. Persefona wybrała życie wśród mroku, gdzie słońca nie zazna już uroku i gdzie na każdym kroku śledzić ją będzie Hades. Bo nawet gdy najczarniejsza z ciemności i najokrutniejsza ze śmierci zagrożą Hadesa miłości, nie musi niczego się bać. ‒ z Dmuchawca mego, bloga Magdalene Grace Garcii, 23 czerwca 2041

Dwadzieścia jeden Nie zdejmowałem nogi z gazu. Pędziliśmy, obierając jedną z mniej uczęszczanych dróg wyjazdowych z miasta. Mahir siedział na fotelu pasażera ze smartfonem w ręku, co kilka minut dokonując zmian w naszej trasie, kiedy dostawaliśmy kolejne aktualizacje z satelit GPS. Każda zmiana musiała zostać zarejestrowana w Komisji Autostrad, ale mieliśmy porządne referencje i o ile nie wydano rozkazu zatrzymania naszego samochodu, bezpieczniej było zarejestrować trasę niż ryzykować, że zostaniemy złapani przy próbie przekroczenia granicy między stanami bez odpowiedniej dokumentacji. Nasza pełna zawijasów i zakrętasów trasa nie była najszybszym sposobem na dotarcie do celu, chociaż chyba ani razu nie zwolniliśmy poniżej stu trzydziestu kilometrów na godzinę, ale z pewnością zmyliłaby ewentualną pogoń. Nie dałoby się nas wyśledzić ‒ chyba że mielibyśmy podłożone urządzenie namierzające, ale jeśli CZKC dogrzebało się tak głęboko, było już po nas. Gdyby włamali się do rejestru autostrad, nie znaleźliby żadnego pojazdu zarejestrowanego na nazwiska naszych pracowników, a szczerze wątpiłem, by dysponowali pełnym spisem tych zarejestrowanych na Garcia Pharmaceuticals. Becks jechała z tyłu, ściskając w dłoniach strzelbę i czekając na chwilę, kiedy nieoznakowany samochód podjedzie do nas z tyłu i będzie mogła zacząć strzelać. CZKC przez cholernie długi czas miało cholernie dużo władzy, więc wszystko jest możliwe. Naszej śmierci nikt by nie zauważył, może tylko Maggie, ale nawet ona niewiele mogłaby w związku z tym zrobić. Jej rodzice mieli pieniądze, polityczne wpływy i mnóstwo cierpliwości. Ale pewnie nie zdołałaby przekonać ich do rozpoczęcia walki z CZKC, nawet gdyby uwierzyli w materiały badawcze, które zebraliśmy. Gdzieś w połowie drogi między Memphis a Little Rock pozwoliłem, by van zwolnił do rozsądnej setki. Nadal nie było śladu pogoni. ‒ Becks? Jak tam sytuacja? ‒ Czysto. ‒ Widziałem ją w lusterku wstecznym. Była spięta i całą swoją uwagę skupiała na drodze, czekając, aż wpadniemy w zasadzkę. ‒ Ani żywej duszy, odkąd minęliśmy tamten autobus. ‒ Tak pędzisz, że biedaki pewnie pomyślały, że uciekasz przed epidemią ‒ zauważył Mahir. Z trudem tłumił śmiech. Wiedziałem, co to znaczy znajdować się na granicy histerii. I to lepiej, niżbym sobie tego życzył, chociaż już od dawna nie słyszałem tego tonu. Znika, kiedy spędzi się

wystarczająco dużo czasu w terenie. Histeria kosztuje zbyt wiele energii, żeby podsycać ją bez końca. ‒ Pewnie zawrócili, jak tylko znaleźli odpowiednią ilość miejsca na drodze. ‒ O ile nie pojechali za nami, mam ich gdzieś. ‒ Becks powiedziała to cicho, ale wystarczająco wysokim głosem, żeby słychać ją było z przodu vana. To sztuczka z podstawowego podręcznika Irwina: im ciszej i z większym naciskiem coś powiesz, tym bardziej ekscytująca i niebezpieczna wyda się sytuacja ludziom przed monitorami. Wystarczyło się nauczyć szeptać tak głośno, jak inni krzyczą, żeby mieć pewność, że kamery to wychwycą. Doskonale wiedziałem, co Becks kombinuje, a mimo to zrobiła na mnie wrażenie. Była w tym świetna. ‒ Paliwa wystarczy nam, żeby przejechać Little Rock, a potem chcę zaszaleć ‒ powiedziałem. ‒ Mahir, znajdź nam trasę nieobejmującą dróg, którymi jechaliśmy do Tennessee. Spróbuj poprowadzić nas przez zupełnie inne stany, jeśli możesz. ‒ Dlaczego prosisz mnie? ‒ zapytał cierpko. Zaczął stukać w ekran telefonu, wybierając bardziej zaawansowane opcje mapy. ‒ Jako jedyna osoba w tym samochodzie nie pochodzę z tego przeklętego kontynentu. ‒ Świetnie. To oznacza, że nie będziesz miał żadnych głupich uprzedzeń co do miejsc, które powinniśmy ominąć. ‒ Jakich miejsc? Złych osiedli? ‒ Miałem na myśli raczej Colorado, ale spoko. ‒ Skręciłem ostro w kolejną boczną drogę, a Becks uderzyła ramieniem w okno. Zaklęła, ale nie zaczęła na mnie wrzeszczeć. Nasza ucieczka była zbyt ważna, żeby pozwalać sobie na jakieś głupie kłótnie. ‒ Becks, nadal czysto? ‒ O ile CZKC nie ma niewidzialnych samochodów, tak ‒ warknęła. ‒ To mi wystarczy. ‒ Wyjąłem jednorazową słuchawkę z kieszeni i włożyłem do ucha, uruchamiając przycisk połączenia. ‒ Tutaj Shaun Mason. Aktywuję protokół bezpieczeństwa Campbell. Most się zapadł, drzewa nadchodzą i wydaje mi się, że moją rękę opanował jakiś demon. A teraz daj mi całusa, skarbie. Mahir patrzył na mnie z nieskrywanym zmieszaniem. ‒ Co to, do cholery, ma znaczyć? ‒ Jednorazowy telefon. Chciałem się upewnić, że nie aktywuję go przez przypadek. ‒ Słuchawka zasygnalizowała nawiązywanie połączenia przekierowanego przez kilka serwerów i drugie tyle firewalli. Telefony typu „zadzwoń-zapomnij" są całkiem bezpieczne, o ile nie szkoda ci kilku stówek na jedno połączenie. I to takie, które nie może trwać dłużej niż sześć minut i musi skończyć się zniszczeniem urządzenia. Ale owszem, są bezpieczne. ‒ Czegoś takiego na pewno nikt nie powie przez przypadek!

‒ No właśnie. A teraz wracaj do szukania króliczej norki, do której moglibyśmy wjechać. Sygnał zamilkł, a w słuchawce usłyszałem głos Alarica: ‒ Shaun? To ty? Gdzie jesteście? ‒ To dobre pytanie, ale nieważne, jak bardzo bezpieczne jest to połączenie, nie zamierzam i odpowiadać. Po sześciu minutach będzie można nas wyśledzić, więc zawołaj Maggie i włącz głośnik. Jasne? ‒ Jest tutaj ‒ powiedział Alaric. Rozległ się trzask, a kiedy znowu usłyszałem jego głos, był cichszy i stłumiony, jakby chłopak mówił przez tubę. ‒ Gotowe. ‒ Dobra. Wynne nas sprzedał. Nie wiem, czy zawsze był skorumpowany, czy dorwali go po wyborach, ale to chyba nie ma znaczenia. Nie żyje. Tak samo Kelly. ‒ Skrzywiłem się, gdy zdałem sobie sprawę, że jej śmierć niosła ze sobą jeszcze jeden, niespodziewany dramat. ‒ Cholera. Nawet nie możemy umieścić jej na Ścianie. Oficjalnie umarła kilka miesięcy temu, i to nie z powodu infekcji. ‒ Ja pierdolę ‒ wyszeptał Alaric. Mijały kolejne sekundy, a my wciąż kontemplowaliśmy w milczeniu tragizm sytuacji. Ściana to wirtualny pomnik wszystkich ludzi, którzy zmarli z powodu Kellis-Amberlee. Stworzono ją w czasie Powstania, a trafiali na nią blogerzy, lekarze, studenci i mamuśki z przedmieść ‒ każdy, kto w czasie apokalipsy zombie znalazł się w gronie przegranych. Wciąż ją prowadzimy. Blogosfera traktuje to jak służbę publiczną i ostrzeżenie, że nikt nie jest bezpieczny, a walka się nie skończyła. Może ulice nie były pełne zainfekowanych, ale przecież nie zniknęli. Nigdy nie znikną. A nazwiska wciąż będą pojawiać się na Ścianie. George też tam jest. I Buffy, i Dave, bo zginął w czasie wybuchu epidemii. Cholera, nawet Tate trafił na Ścianę. Zabił moją siostrę, ale Ściana nie osądza. George kiedyś nazwała ją pomnikiem prawdy absolutnej, powszechnie akceptowanym obrazem prawdziwego świata, a nie takiego, jakiego byśmy sobie życzyli. Kelly zmarła z powodu Kellis-Amberlee... a przez tego przeklętego klona nigdy nie trafi na Ścianę. Wygląda na to, że na tym świecie z każdej strony możemy się spodziewać kłamstwa, stwierdziła George przygaszonym głosem. Chyba się cieszę, że umarłam, zanim przyszło mi się o tym przekonać. Nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Chrząknąłem, burząc ciszę. ‒ Jesteśmy w drodze do domu. Nie powiem, którędy będziemy jechać, i nie tylko dlatego, że to niebezpieczne, ale zwyczajnie nie jestem pewien. Ale wiem za to, że macie wszystko pozamykać i nie wychodzić na zewnątrz. Pod żadnym pozorem. ‒ Ale psy... ‒ zaczęła Maggie. ‒ Po to masz ochroniarzy! Wywołaj ich z lasu i niech wyprowadzą na spacer te małe

wytwórnie gówna. Cholera, Maggie, chyba nie zdajesz sobie sprawy, jak mamy przesrane. Alaric, zacznij robić kopie zapasowe naszych danych i umieść je, gdzie się da. Wyślij zakodowane kopie każdemu pracownikowi, każdemu byłemu pracownikowi, swojej byłej dziewczynie i jej nowemu chłopakowi. Każdemu. ‒ Każdemu? ‒ zapytał Alaric. Zawahałem się. Zrób to, rozkazała George. ‒ Tak, każdemu ‒ powiedziałem. ‒ Najpierw wszystko zaszyfruj, żeby ich spowolnić, ale zrób to. Później będziemy się tym martwić, o ile w ogóle będzie jakieś później. Upewnijcie się, że macie aktualne testamenty. Maggie, powiedz swoim Fikcyjnym, żeby nie ruszali się z miejsca, póki tego nie odwołamy. Nie chcę, żeby ktokolwiek zbliżał się do Weed na odległość mniejszą niż kilkaset kilometrów, jeśli tylko jest taka możliwość. ‒ Przyjąłem, szefie ‒ stwierdził cicho Alaric. ‒ Na następnym skrzyżowaniu skręć w lewo ‒ rzucił Mahir. ‒ Jasne. ‒ Zwolniłem trochę przed zmianą kierunku. Nadal nie zauważyłem innych samochodów. ‒ Jestem śmiertelnie poważny. Siedzicie zamknięci aż do odwołania. Traktujcie każde drzwi i okna jak śluzę i otwierajcie je tylko wtedy, gdy od tego będzie zależało wasze życie. Chociaż zależeć będzie raczej od tego, czy pozostaną zamknięte, bo te dupki wyraźnie udowodniły, że nie mają skrupułów. Mahir, jak tam bezpieczeństwo naszej sieci? ‒ Nie mam bladego pojęcia, Shaun. Jeśli możesz jakoś wskrzesić Buffy, ona z pewnością ci to powie. Ja mogę tylko uprzedzić, że za paręset metrów musisz skręcić w prawo. ‒ Jasne. Cóż, martwi wstają z grobów, panie i panowie, i na razie musimy sobie radzić sami. Nie mogę bezpiecznie przesłać wam danych. Wtrąciła się Maggie: ‒ Powiem swoim ludziom, że znowu mam problem z kanalizacją, a jakiekolwiek szczegóły podam tylko na bezpiecznych serwerach. Będziesz mógł jeszcze zadzwonić? ‒ Może ‒ powiedziałem wymijająco. ‒ Niczego wam nie obiecuję, ale spróbuję. Na razie zakładam, że porozmawiamy dopiero po naszym przyjeździe i nie zostaniemy zbyt długo. W ogóle byśmy nie przyjeżdżali, gdybyśmy znaleźli jakieś bezpieczniejsze miejsce. ‒ CZKC na pewno w końcu się domyśli, że korzystaliśmy z domu Maggie. Modliłem się tylko, żeby strach przed jej rodzicami nie pozwolił im na podjęcie drastycznych kroków, póki nie spakujemy się i nie ruszymy w drogę. ‒ Zbierzcie swoje rzeczy i przygotujcie się do wyjazdu. ‒ Przyjęłam. ‒ Świetnie. To nie powinno potrwać dłużej niż trzy dni, a i to wliczając postój na sen. Jeśli nie

pojawimy się u ciebie w ciągu tygodnia... ‒ Jeśli nie będzie was w ciągu tygodnia, w ogóle nie przyjeżdżajcie ‒ powiedziała. ‒ Bo nas już tu nie będzie. ‒ Prawidłowa odpowiedź. ‒ Zerknąłem na Mahira. Nadal całą uwagę skupiał na telefonie. ‒ Mahir? Chcesz zostawić wiadomość żonie? ‒ Nie. ‒ Uniósł wzrok i uśmiechnął się do mnie. ‒ Wiedziała, gdzie jadę. Wiedziała, że mogę nie wrócić. Lepiej, żebym tego nie komplikował, prawda? Nie miałem pojęcia, co mu odpowiedzieć. Pokręciłem głową i spojrzałem w lusterko wsteczne. Becks, z ponurą miną, w dalszym ciągu wyglądała przez okna. ‒ Becks? A ty chcesz przekazać jakąś wiadomość? ‒ Pieprzyć to. ‒ Spojrzała na mnie w lusterku, mrużąc oczy, niemal wyzywając mnie, żebym spróbował zaprzeczyć. ‒ Dojedziemy do domu, a potem pokonamy ich wszystkich. ‒ Świetny plan. Alaric? Maggie? Otrzymaliście rozkazy, więc do roboty. Odezwiemy się, jeśli będzie to możliwe, a jeśli nie, nie gaście światła na ganku, dopóki nasz czas nie dobiegnie końca. ‒ Miło się z tobą pracowało, szefie ‒ powiedział Alaric. ‒ I nawzajem, chłopie, ale to jeszcze nie koniec. ‒ Miód na moje uszy ‒ stwierdziła Maggie. ‒ Dbajcie o siebie i nie zgrywajcie bohaterów. Nie chcę uciekać na Bahamy z samym Alarikiem. ‒ Zaiste gorsze by to było od śmierci ‒ palnął Mahir. ‒ Postaramy się ‒ powiedziałem. ‒ Trzymajcie się. Od tego momentu rozmowa nie mogła potoczyć się w dobrym kierunku, a czas bezpiecznego połączenia dobiegał końca. Rozłączyłem się, wyjąłem słuchawkę i rzuciłem ją do schowka między siedzeniami. ‒ Zatrzymamy się i wyrzucimy to, jak tylko nadarzy się okazja ‒ stwierdziłem. ‒ Lepiej wcześniej niż później ‒ zauważyła Becks. ‒ Jasne. Mahir? ‒ Skręć w prawo. Skręciłem. Poprzednim razem jechaliśmy do Tennessee przez południowyzachód, godzinami gapiąc się na pustynny krajobraz. Trasa Mahira obejmowała mniej więcej te same drogi, przynajmniej do Little Rock. Potem zrobiło się dziwnie. Zamiast jechać na południe, żeby ominąć góry i ryzykowne tereny rolnicze, pojechaliśmy na północ, wyjeżdżając z Arkansas i kierując się w stronę Missouri. Zatrzymaliśmy się na stacji benzynowej w Fayetville. Kiedy napełniałem bak, Mahir został w samochodzie, a Becks poszła do sklepu. Odwaliła

kawał dobrej roboty, jednocześnie przebierając się i rozglądając za pościgiem CZKC. Przyczesała włosy i jakimś cudem zdołała zmienić kurtkę i bojówki na zawiązywaną na szyi bluzkę i różowe szorty, które były tak obcisłe, że nie zostawiały miejsca na wyobraźnię i mogły być równie dobrze namalowane. Ja nie musiałem sobie wyobrażać, jak Becks wyglądałaby bez nich, a mimo to trudno mi było nie gapić się na jej tyłek, kiedy ruszyła do sklepu. Nie zmieniła tylko butów, które były ciężkie, solidne i bardziej w stylu wojskowym niż na wybieg, ale przy tych ciuchach nikt nie zwracał na nie najmniejszej uwagi. Czasami wyłazi z ciebie typowy facet, skomentowała George. ‒ No cóż, ale to ja jestem żywy, pamiętasz? Ja nie narzekam, tylko stwierdzam fakt. Prychnąłem i nacisnąłem przycisk, żeby zacząć pompować paliwo. Jeśli CZKC zauważyło, że korzystamy z firmowych kart Garcia Pharmaceuticals, mieliśmy przesrane, ale nie było innego wyjścia ‒ gotówka skończyła nam się w Little Rock. Prawda może cię wyzwolić, ale nie napełni ci baku. Zaproponowana przez Mahira trasa była naprawdę dobra; przecinała róg Missouri i biegła w stronę Kansas. Stamtąd mieliśmy przejechać przez Kolorado, Wyoming i Utah, by trafić do Nevady. Z sześciu stanów, które przemierzaliśmy w drodze do Kalifornii, tylko w dwóch prawo zabraniało samoobsługi na stacjach benzynowych i w nich planowaliśmy spędzić najmniej czasu: Kolorado i Utah. Przy zachowaniu odpowiedniej prędkości mogliśmy zatrzymywać się w tych stanach co najwyżej na siusiu. To dobra wiadomość. Im mniej kontaktu z innymi ludźmi, tym lepiej. Kiedy bak napełniał się paliwem, umyłem przednią szybę, sprawdziłem opony i z całych sił starałem się nie myśleć o tym, że uciekamy przed organizacją, która ma dość władzy, żeby ogłosić stan wojenny, tłumacząc to choćby katarem. Nie wierzyłem, że CZKC działało samo ani że wszyscy pracownicy mieli z tym coś wspólnego ‒ Kelly wyraźnie nie była w to zamieszana i mogłem się założyć, że pozostali członkowie ekipy badawczej również. A jednak garstka wysoko postawionych ludzi, przekonanych, że cel uświęca środki, może stanowić poważny problem, zwłaszcza gdy dysponuje praktycznie nieograniczonymi środkami. Z drugiej strony było jasne, że nie chcą zwracać na siebie uwagi, inaczej nie decydowaliby się na fingowanie wybuchów epidemii i wypadków, które miały zatuszować morderstwa. Całe to szpiegowskie gówno jest potrzebne tylko wtedy, gdy udajesz, że nie istniejesz. Becks wyszła nieśpiesznie ze sklepu, z papierową torbą w każdej ręce i pewnym siebie uśmiechem ‒ niczym kotka, która właśnie zjadła kanarka. Uśmieszek spezł z jej ust, kiedy tylko zniknęła z pola zasięgu wzroku sprzedawcy. Potem otworzyła tylne drzwi vana i bez słowa wsiadła,

wrzucając do środka zakupy. Odpiąłem pistolet dystrybutora i uchyliłem drzwi od strony kierowcy, żeby wślizgnąć się za kółko. ‒ Jakieś problemy? ‒ zapytałem, odwracając się, żeby popatrzeć, jak Beck wypakowuje wodę, napoje i przekąski, rozrzucając je po całym siedzeniu. Kazaliśmy jej kupić tyle, ile się dało, bez zwracania na siebie uwagi. Najwyraźniej postanowiła udawać, że wybiera się na wieczór panieński, więc skończyliśmy z butelką taniej wódki i siedemnastoma paczkami M&Msów. ‒ Następnym razem ty zakładasz bluzkę „popatrz na moje cycki", a ja napełniam bak. ‒ Rzuciła we mnie torebką M&M-sów. Złapałem ją i podałem Mahirowi. ‒ Nie, żadnych problemów. Jeśli nawet pokazują nasze zdjęcia w telewizji, palant za kasą nic o tym nie wiedział. W Memphis doszło do niewielkiego wybuchu epidemii i zamknięto najbliższą okolicę CZKC, ale sprawa nie była na tyle poważna, żeby odwrócić uwagę palanta od moich cycków. ‒ Widzisz, ja w tej koszulce nie osiągnąłbym takiego efektu. Nie mam do tego odpowiednich warunków. Mahirowi mogłoby pójść trochę lepiej. Możemy spróbować następnym razem. ‒ Pochyliłem się, żeby sięgnąć po puszkę coli, zanim dostałbym nią w głowę. ‒ Możemy już jechać, prawda? ‒ Chyba tak. ‒ Becks z powrotem założyła kurtkę, a potem otworzyła paczkę M&Msów. ‒ Mahir, sprawdzaj prognozę pogody na trasie. Ostrzegali przed burzą. ‒ Jasne ‒ powiedział i sięgnął po picie, a potem wrócił do telefonu. Włożyłem puszkę w uchwyt i uruchomiłem silnik. Postój trwał już wystarczająco długo, a nas czekała jeszcze daleka droga, zanim zrobi się względnie bezpiecznie. Godzinę później wjechaliśmy do Kansas i zaryzykowałem, kierując się na parking opuszczonego zajazdu sprzed Powstania. Brama wjazdowa nie została nawet zamknięta na łańcuch. Gdyby ktoś chciał wejść do środka i dać się zjeść, to byłby jego problem, a nie miejscowej władzy. ‒ Powinniśmy zgłosić zaniedbanie ‒ wymamrotała Becks, kiedy popchnęliśmy bramę. ‒ Dobra ‒ odparłem. ‒ A jak im wyjaśnimy, co tu robimy? Jesteśmy na wycieczce krajoznawczej i podziwiamy nawiedzone pola kukurydzy Ameryki Północnej? Spojrzała na mnie groźnie. Wzruszyłem ramionami i wróciłem do vana. Pojechaliśmy kawałek dalej, gdzie przerośnięte drzewa okalały coś, co kiedyś musiało być całkiem przyjemnym miejscem na piknik. W przeszłości ludzie przychodzili tu z dziećmi i psami, pozwalając im biegać po trawie, gdzie mogły spalić trochę energii, zanim wrócą do samochodu, by kontynuować podróż po amerykański sen. Teraz za takie zachowanie można trafić do więzienia pod zarzutem znęcania się nad dziećmi. Nawet Masonowie nie byli tak szaleni, a przecież robili z nami wiele niebezpiecznych rzeczy jeszcze za czasów naszego dzieciństwa. Bieganie po trawie w pobliżu niezabezpieczonego budynku i zagajnika to doskonały sposób, żeby wypaść z puli genowej.

Becks stała na czatach ze strzelbą, podczas gdy ja zabrałem jednorazowy telefon i udałem się do miejsca po ognisku. Mahir poszedł za mną, patrząc bez słowa, jak rozbijam urządzenie dużym kamieniem i wrzucam do dziury z popiołem, a potem podpalam. Polałem wszystko płynem do zapalniczek z zestawu podróżniczego, żeby się upewnić, że ogień szybko nie zgaśnie, a delikatne obwody i chipy pamięci stopią się doszczętnie pod wpływem ciepła. ‒ Ej, Mahir, patrz na to: zielone kabelki palą się na różowo. Co to? ‒ Żadnej odpowiedzi. Uniosłem wzrok. ‒ Mahir? Wpatrywał się w niski budynek z cegły, w którym znajdowały się toalety i dystrybutory z wodą. ‒ Dlaczego tego nie zburzyli? ‒ zapytał. ‒ To jak przeklęta krypta, a przecież robi za cywilizowane miejsce. ‒ Nie wiem. Może nie mają pieniędzy. Może myślą, że lepiej dać zainfekowanym coś na kształt, żeby na wypadek epidemii wiedzieć, gdzie iść najpierw. ‒ Wylałem jeszcze trochę płynu na mój prowizoryczny stos pogrzebowy. ‒ Może miejscowi uznali, że nie stać ich na takie poświęcenie. Woleli zostawić ściany, żeby potem, kiedy kryzys zostanie zażegnany, położyć jedynie dach. Nie chcieli niszczyć czegoś, co może się jeszcze przydać. ‒ Naprawdę myślisz, że ludzie kiedykolwiek chcieliby chodzić w takie miejsca jak to? Nawet gdy już wybijemy wszystkich zombie, będziemy pamiętać, gdzie czaiło się niebezpieczeństwo. ‒ Tak myślisz? ‒ Włożyłem płyn do zapalniczek z powrotem do kieszeni. Dłonie miałem brudne od starego popiołu z paleniska, więc beztrosko wytarłem je o dżinsy. ‒ Ludzie, jeśli tylko zechcą, potrafią mieć naprawdę krótką pamięć. Może minie kilka pokoleń, ale dasz im trochę czasu i takie miejsca znowu staną się modne. Zobaczysz. ‒ O ile w ogóle nadarzy się szansa. ‒ Ano właśnie. Pod warunkiem że na jakiś czas ludzie przestaną próbować nas zabić. ‒ Okazało się, że kupiona przez Becks wódka doskonale się pali. Polałem nią płomienie, które natychmiast buchnęły do góry i pochłonęły dodatkowy alkohol w ciągu kilku sekund. Mahir prychnął. ‒ To by była zaiste imponująca zmiana. ‒ Prawda? ‒ Przysypałem płomienie piachem. ‒ Jeśli spalimy to miejsce, oskarżą nas o podpalenie? ‒ Myślę, że dostaniemy medale od tej przeklętej komisji zagospodarowania przestrzennego. ‒ Fajnie. ‒ Sypnąłem jeszcze trochę piachu na ogień. To musiało wystarczyć; nie mieliśmy zbyt wiele czasu. ‒ Chodźmy. Wynośmy się stąd, póki Darwin nie stwierdził że trzeba nam spuścić lanie. Kiedy zbliżaliśmy się do vana, Becks spojrzała na nas i kiwnęła brodą w stronę dymu, który unosił się znad paleniska.

‒ Wszystko załatwione? ‒ zapytała. ‒ O ile nie masz ochoty na pianki, to tak, załatwione. Prychnęła. ‒ Masz na myśli wieczorne pieczenie pianek nad ogniskiem i opowieści o duchach? ‒ Coś w tym guście. ‒ Już miałem otworzyć drzwi samochodu, kiedy zawahałem się i spojrzałem na Mahira, który gapił się na niebo. ‒ Co teraz? ‒ Spójrz na te chmury. ‒ Wydawał się urzeczony widokiem. Wymieniliśmy z Becks spojrzenia, odchyliliśmy głowy i zaczęliśmy przyglądać się niebu. Wychowywaliśmy się w Kalifornii, więc George i ja nigdy nie doświadczyliśmy tego, co większość ludzi uważa za „pogodę". My dostaliśmy raczej „klimat". Mimo to nawet w Kalifornii czasami pada deszcz, więc wiemy, jak wyglądają chmury, gdy zbliża się burza. Te nad naszymi głowami okazały się ciemniejsze niż kiedykolwiek i wisiały nisko, ciężkie od wody. Zbierały się z zadziwiającą prędkością. Kiedy się zatrzymaliśmy, niebo może nie było idealnie czyste, ale ani trochę nie przypominało tego, na co patrzyliśmy teraz. Becks zagwizdała. ‒ To się nazywa burza ‒ rzuciła. ‒ No, a my jedziemy w sam środek. ‒ Otworzyłem drzwi. ‒ W sumie ma to swoje plusy, o ile całkiem nas nie zmyje. Jeśli to gówno będzie tak potężne, jak się zapowiada, za cholerę nas nie wyśledzą. ‒ Uratowani przez burzę ‒ powiedział Mahir. ‒ Bywa i tak. Becks przewróciła oczami. ‒ Nie chciałabym szerzyć czarnowidztwa, ale jesteśmy w Kansas i planujemy spędzić tu jeszcze kilka godzin. Czy to nie tutaj Dorotka wyruszyła na swoją szaloną wycieczkę do krainy Oz? Wiecie w ogóle, jak rozpoznać tornado? Bo ja nie. Może lepiej znajdźmy sobie jakiś motel i schowajmy się, póki wiatr nie rozpędzi tego dziadostwa. Pokręciłem głową. ‒ Może to i mądre posunięcie, ale nie ma takiej opcji. Jeśli CZKC nas ściga, pewnie zakłada, że przeczekamy burzę. To może być największa szansa na to, żeby się wymknąć. ‒ Becks nadal nie wydawała się przekonana. Nie dziwiłem się jej. Nawet ja nie pozbyłem się wszystkich wątpliwości. ‒ Dobra, będziemy na bieżąco oglądać prognozy na telefonie Mahira. To tak powszechny program, że nikt nas po tym nie wyśledzi, a jeśli zobaczymy ostrzeżenie „zjedźcie z drogi, palanty", zatrzymamy się i przeczekamy burzę. Zgoda? ‒ Zgoda ‒ powiedziała powoli. ‒ Ale jak nas zmiecie do Oz, skopię ci tyłek. ‒ I na taki kompromis mogę przystać. ‒ Wsiadłem do vana. Becks i Mahir zrobili to samo.

Jesteś pewien, że to dobry plan? ‒ zapytała George. ‒ Ani trochę ‒ wyszeptałem i uruchomiłem silnik.

Powoli wycofaliśmy się z terenu rekreacyjnego. Kiedy już trafiliśmy na drogę, Mahir wysiadł, żeby zamknąć bramę, a Becks przez cały czas go osłaniała. Autostrada świeciła pustkami. Potencjalni podróżnicy wykazali się większą inteligencją niż my i już dawno schowali się przed nadchodzącą burzą. Van się zatrząsł, kiedy koła zjechały z potrzaskanego chodnika i znalazły się na gładkim, świetnie zachowanym asfalcie drogi numer 400, biegnącej na zachód, w stronę Kalifornii. Robiło się coraz ciemniej, aż w końcu musieliśmy włączyć lampy samochodowe, chociaż był środek dnia. Gdy zapadł zmrok, wzmógł się wiatr, a płaskie tereny Kansas nie zapewniały żadnej ochrony. Van trząsł się i walczył ze mną, aż zmusił mnie do zmniejszenia prędkości do zaledwie sześćdziesięciu kilometrów na godzinę. Mahir na fotelu obok gapił się na trzymaną w ręku komórkę. Becks siedziała z tyłu, zgarbiona, ze strzelbą w jednej i czekoladowym batonikiem w drugiej, przeżuwając i patrząc przez okno. Nie przejmowałem się tym, co robi, o ile tylko nie spała. Niedługo będzie musiała mnie zmienić za kółkiem, jeśli chcemy wyjechać z tej burzy i nie dać się przy tym zepchnąć z drogi. Rozpościerające się przed nami Kansas było smętne i obce. Cienie rzucane przez chmury sprawiały, że wszystko wyglądało dziwnie. Włączyłem radio, żeby przerwać ciszę, a potem docisnąłem trochę mocniej pedał gazu i ruszyłem w ciemność. Nie wiedzieliśmy. Nic nie moglibyśmy zrobić i nic nie wiedzieliśmy. Nie da się strzelać do wiatru i kłócić z chmurami. Nie mogliśmy zatrzymać burzy, a nawet gdyby było to możliwe, nie wiedzieliśmy o niczym. Nie było żadnej pieprzonej możliwości, żeby to przewidzieć. Nic takiego wcześniej nie miało miejsca, a my nie mieliśmy o niczym pojęcia. To nie była nasza wina. I jeśli powtórzę to wystarczająco wiele razy, może wreszcie zacznę w to wierzyć. Cholera jasna. To nie była nasza wina. Nie wiedzieliśmy. Boże, naprawdę nie wiedzieliśmy. ‒ z Odporności nabytych, bloga Shauna Masona, 24 czerwca 2041

Dwadzieścia dwa Przejechaliśmy Kansas, wyprzedzając burzę i goniąc światło, aż zaszło słońce i droga pogrążyła się w głębokiej, przytłaczającej ciemności. Niebo skryło się za chmurami, które zasłoniły wszystkie gwiazdy, a kiedy spadł deszcz ‒ jakieś pół godziny po zachodzie słońca ‒ widoczność była niemal równa zeru, nawet przy długich światłach. Kiedy lunęło, Becks przejęła kierownicę, a ja usiadłem z tyłu, żeby kontynuować coraz bardziej daremne wyglądanie za pościgiem. Nikogo do tej pory nie zauważyliśmy, ale to jeszcze nie oznaczało, że nikt nas nie gonił; być może zachowali po prostu wystarczającą ostrożność i trzymali się poza zasięgiem naszego wzroku. Istniała szansa, że przez deszcz zrobili się mniej uważni i zbliżyli się, żeby nie stracić nas z oczu. Oczywiście równie prawdopodobne było, że w końcu zranię się w nogę, jeśli spróbuję strzelać w tych warunkach. Niestety musieliśmy zaryzykować. Hulający wiatr miał swoje plusy; skoro Becks i Mahir siedzieli z przodu, a ja z tyłu, nie mogli usłyszeć mnie przy takiej wichurze. ‒ Chryste, George, widzisz, co się dzieje? ‒ wyszeptałem. ‒ Zupełnie jakby chciało nas zwiać z powrotem do Kalifornii. Nie podoba mi się to, powiedziała ostrym, pełnym napięcia tonem. Wydawało mi się, że gdy delikatnie odwrócę głowę, będę mógł ją dostrzec; gdy spojrzę na drugą stronę vana, zobaczę, jak siedzi ze swoją ulubioną.40, wyglądając przez okno. Nie odwróciłem się, a ona po chwili dodała: Coś mi tu śmierdzi. Dlaczego jeszcze nas nie ścigają? ‒ Może nie są pewni, czy to my. ‒ Kiedy tylko to powiedziałem, uderzyła mnie głupota własnej odpowiedzi. Ludzie, z którymi pracował doktor Wynne, musieli wiedzieć, że wysłał do nas Kelly na przeszpiegi ‒ nie mógł wywołać epidemii w Oakland zdalnie, a z pewnością nie byłby w stanie bez niczyjej zgody zarządzić ataku z powietrza. Znalezienie zwłok Kelly w jego laboratorium mogłoby zdezorientować szeregowych pracowników CZKC, ale ci skorumpowani od razu domyśliliby się, kto przywiózł ją z powrotem do Memphis, i na pewno obserwowaliby drogi. Więc gdzie się podziewali? To jest za proste. ‒ Wiem. ‒ Zaczerpnąłem powietrza, przyglądając się drodze, ledwo widocznej w ulewnym deszczu. Wręcz chciałem tam kogoś wypatrzeć. Przynajmniej drugą parę świateł, która przełamałaby ciemność. ‒ Myślę, że coś spieprzyliśmy, George. I to koncertowo.

Powinniśmy byli wymyślić lepszy plan. Musiało istnieć jakieś inne wyjście. Jej głos stał się gorzki. Powinnam wykazać się większym rozsądkiem. Nie spierałem się z nią. George była uparta jeszcze za życia. Po śmierci stała się całkiem głucha na argumenty. ‒ Dlatego teraz wracamy do domu, przegrupowujemy się i jedziemy gdzieś, gdzie staniemy się niewidzialni. Nie możemy zostać dłużej u Maggie. Tam nie jest już bezpiecznie. Nie możemy też zostawić jej samej. Oczami wyobraźni widziałem rezygnację na jej twarzy, kiedy dodała, celowo powtarzając moje słowa: Tam nie jest bezpiecznie. ‒ Cholera ‒ wyszeptałem i poruszyłem się niespokojnie, nadal wyglądając przez okno. Maggie nie musiała pracować jako blogerka. Nie musiała w ogóle pracować. Miała pieniądze rodziców, które mogłaby wydawać do końca życia, obijając się w najbardziej ostentacyjny sposób, jaki się tylko dało. Nie znam szczegółów ich spotkania z Buffy. Nigdy nie wydawało mi się to ważne. Były przyjaciółkami, kiedy Maggie dołączyła do serwisu, i zostały nimi aż do śmierci Buffy. Maggie to tak naprawdę jedyna osoba, która mogła przejąć Fikcyjnych, i radziła sobie doskonale od samego początku... a przecież nigdy nie musiała tego robić. Większość ludzi w tym biznesie zaczyna pracę, bo coś ich do tego ciągnie i muszą zaspokoić tę potrzebę. Maggie po prostu chciała się czymś zająć. I była w tym świetna, zachowywała się niczym prawdziwa profesjonalistka, a teraz groziło jej takie samo niebezpieczeństwo jak nam. Gdy przyjmowała tę posadę, wiedziała, z jakim ryzykiem się wiąże, zauważyła George. Próbowała mnie pocieszyć. Nie udawało jej się. ‒ Serio? ‒ zapytałem. ‒ Bo Buffy nie wiedziała. Nawet George nie umiała na to odpowiedzieć. ‒ Shaun? ‒ Mahir podniósł głos, żeby przekrzyczeć wichurę. ‒ Straciliśmy internet bezprzewodowy i nie mamy już połączenia z GPS-em. Musimy się modlić, żebyśmy dali radę odczytać drogę ze znaków. ‒ Świetnie ‒ zawołałem w odpowiedzi tak obojętnym tonem, na jaki tylko potrafiłem się zdobyć. ‒ Jaka była nasza ostatnia znana pozycja? ‒ Wyjechaliśmy z Kolorado jakieś dwadzieścia minut temu ‒ krzyknęła Becks. ‒ Chcę objechać Denver, przeciąć Centennial i całkiem olać Wyoming. Możesz usiąść za kółkiem, kiedy ruszymy do Nevady. ‒ Umowa stoi. ‒ Przeczołgałem się na tylne siedzenie, odwracając się twarzą do kierunku jazdy. ‒ Ale muszę się najpierw trochę przespać. Mahir, możesz objąć wartę? Po prostu krzycz, jeśli zobaczysz coś dziwnego. ‒ Chyba sobie poradzę ‒ stwierdził, odpinając pasy.

Wyciągnąłem się na środkowym siedzeniu, kiedy Mahir próbował mnie minąć. Torebka tanich chipsów robiła za całkiem niezłą, choć dziwnie pachnącą poduszkę, a marynarka była lepszym okryciem niż niejeden motelowy koc. Zamknąłem oczy i zacząłem wsłuchiwać się w gwiżdżący wiatr i dobiegające z radia nowoczesne country. Widmowe palce George'a głaskały mnie po głowie, uspokajając skołatane nerwy, a świat powoli znikał, kiedy zapadłem w płytki sen. Obudziłem się kilkaset kilometrów dalej, po pięciu i pół godzinie. Mahir spał na tylnym siedzeniu, a radio grało coś bardzo głośno, ale nie dało się rozpoznać dźwięków. Chmury wydawały się jaśniejsze, a w niektórych miejscach przebijały się nawet promienie słońca. Wiatr nadal z poświęceniem wzmagał burzę, zawodząc głośniej, niż kiedy kładłem się spać. Podniosłem się półprzytomnie, przecierając powieki, i przełknąłem ślinę, żeby oczyścić gardło i spytać: ‒ Gdzie jesteśmy? ‒ Jakieś pięćdziesiąt kilometrów w głąb Nevady ‒ powiedziała Becks. Sprawiała wrażenie wykończonej. Już miałem, jakim cudem jest jeszcze przytomna, kiedy zauważyłem walające się po podłodze puszki po energizerach. Wcześniej ich nie było. Znowu przetarłem oczy. ‒ Kolejna wycieczka do sklepu? ‒ zgadywałem. ‒ Mniej więcej. ‒ Becks spojrzała na mnie w lusterku wstecznym, a ja zdałem sobie sprawę, że znajdowała się na granicy paniki. ‒ Internetu dalej nie ma. Nie mogę złapać żadnego kanału radiowego. Zatrzymałam się po paliwo jakieś dwadzieścia minut temu, ale stacja była opuszczona. Otwarta, ale w środku nikogo nie spotkałam. Złapałam, co mogłam, napełniłam bak i uciekłam. ‒ Wzięłaś coś jeszcze prócz red bulla? ‒ Jakieś pączki, zapas coli, na którym przejedziesz Nevadę, a do tego trochę suszonego łososia. ‒ Odwróciła wzrok z powrotem na drogę. ‒ Chyba nie powinniśmy się zatrzymywać, o ile nie będzie takiej konieczności. Coś tu jest naprawdę nie w porządku. ‒ W jakim sensie? ‒ Pogrzebałem między siedzeniami i znalazłem torbę z puszkami coli. Wyjąłem jedną razem z pudełkiem tanich pączków, które równie dobrze mogły być maczane w plastiku o lekko czekoladowym posmaku. A potem przecisnąłem się na przedni fotel pasażera, żeby usiąść obok Becks. ‒ Nie widziałam nikogo od Burlington ‒ wyjaśniła. Ściskała kierownicę tak mocno, że zbielały jej knykcie. ‒ Ulice wyglądały zupełnie normalnie, ludzie próbowali schronić się w domach przed burzą albo zbierali rzeczy, które trzymali na zewnątrz. Wszystko, czego można by się spodziewać. Przez Centennial przejeżdżaliśmy tak późno, że puste ulice nie dziwiły, ale słońce wstało jakąś godzinę temu. Powinniśmy mijać jakieś samochody. Przecież ludzie dojeżdżają do pracy, nawet tak daleko. Więc gdzie się wszyscy, cholera, podziali?

‒ Może jest jakieś święto? ‒ Albo coś jest naprawdę, naprawdę nie w porządku. ‒ Becks zabrała się do wyszukiwania kanałów radiowych i skrzywiła się, kiedy przeleciało ich kilkanaście, zanim trafiła na nowoczesne country, którego słuchała w nocy. ‒ Wszystkie kanały informacyjne milczą. Nie działa nic prócz wcześniej zaprogramowanych kanałów muzycznych. Mogłabym zabić, żeby być teraz online, przysięgam. Coś jest nie tak. ‒ Próbowałaś do kogoś zadzwonić? ‒ Połączenie przez niezabezpieczoną linię mogło zdradzić nasze położenie. To ostatnia deska ratunku, ale biorąc pod uwagę, co mówiła Becks, nie kwestionowałbym tej decyzji. Powoli wypuściła powietrze i kiwnęła głową. ‒ Tak. ‒ I co? ‒ I nie mogłam się z nikim połączyć. ‒ Jeszcze mocniej zacisnęła dłonie na kierownicy. ‒ Wszystkie obwody są zajęte. Nie mogłam dodzwonić się nawet na policję. Nikogo nie ma, Shaun. W całej okolicy nikogo nie ma. ‒ Hej. ‒ Położyłem jej rękę na ramieniu. ‒ Weź głęboki oddech, dobra? Jestem pewien, że można to wszystko jakoś wytłumaczyć. Zawsze się da. ‒ Serio? ‒ zapytała Becks. Serio? ‒ zapytała George. ‒ Nie ‒ przyznałem. ‒ Ale mamy przed sobą jeszcze kawał drogi, więc do tego czasu spróbujmy zachować spokój. Wolałbym uniknąć śmiertelnego wypadku, jeśli nie masz nic przeciwko. Spojrzałem na Mahira, który nadal leżał rozwalony na fotelu, z zamkniętymi oczami. Wykorzystał jeden ze swetrów Kelly jako koc. No tak, przecież ona nigdy ich już nie założy. Becks westchnęła. ‒ Chyba masz rację. ‒ Wiesz, że mam. To jest we mnie najbardziej wkurzające. W odpowiedzi posłała mi uśmiech. ‒ Prawda. ‒ Kiedy Mahir zasnął? ‒ Jakieś pół godziny za Centennial. Stwierdziłam, że w zasadzie nic w tym złego. Na tak wyludnionej drodze mógłby nas zabić tylko podmuch wiatru, a tego się nie da wypatrzeć. Poza tym i tak już zasypiał. Po prostu pozwoliłam mu przestać udawać przytomnego. ‒ Biedak. Naprawdę nie jest przyzwyczajony do pracy w terenie. ‒ Shaun, nikt nie jest przyzwyczajony do takiej roboty. Hordy zombie, opuszczone centra

handlowe, jazda na desce przez miasta duchów, pewnie, na to jesteśmy przygotowani. Walka z Centrum do Kontroli i Zwalczania Chorób, żeby zdekonspirować międzynarodowy spisek? Niekoniecznie. To nie dlatego zostałam Irwinem. ‒ Więc z jakiego powodu? Zamrugała zaskoczona. ‒ Słucham? ‒ Dlaczego zostałaś Irwinem? ‒ Machnąłem ręką w stronę okna, pokazując na burzę. ‒ Martwienie się o to, co tam się może dziać, nie przyspieszy naszego powrotu do Weed. A teraz powiedz mi, dlaczego zostałaś Irwinem, a ja tymczasem uzupełnię zapasy kofeiny, żeby bezpiecznie usiąść za kółkiem. ‒ Jasne. No... jasne. ‒ Becks wzięła głęboki wdech, stukając palcami w kierownicę. ‒ Dlaczego nigdy wcześniej mnie o to nie zapytałeś? ‒ Byliśmy już mocno zajęci, kiedy dołączyłaś do ekipy, a potem kampania Rymana ruszyła z kopyta i zabrakło czasu. A później... nie wiem. Później chyba skupiłem się na zachowywaniu się jak dupek i nie zdawałem sobie sprawy, że powinienem o to zapytać. Przepraszam. Teraz pytam. ‒ Dobra. ‒ Becks delikatnie pokręciła głową. ‒ Dobra. Wiesz, że jestem ze Wschodniego Wybrzeża, prawda? ‒ No. Z Westminsteru, jak X-Meni. ‒ Nie, z Westchesteru w stanie Nowy Jork. Żadnych mutantów. Mnóstwo pieniędzy. Starych fortun. ‒ Zerknęła na mnie. ‒ Moi rodzice nie znajdują się w tym samym przedziale wagowym co rodzice Maggie, ale są na tyle bogaci, że z siostrami miałyśmy iście bajkowe dzieciństwo. Lekcje tańca o trzeciej, jazda konna o piątej i to na prawdziwych koniach. To chyba jedyne ryzyko, na jakie się godzili. Miałam iść do szkoły, zdobyć dyplom z jakiegoś przyzwoitego kierunku i wrócić do domu, żeby poślubić mężczyznę równie dobrze urodzonego i wychowanego jak ja. ‒ I co się stało? ‒ Poszłam do Vassar. Skupiłam się na filologii angielskiej, ze specjalizacją z historii Ameryki. W końcu zainteresowałam się tym, jak zmienił się naród, i zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę chcę być dziennikarką. ‒ Becks zwolniła, żeby ominąć leżącą na drodze gałąź. ‒ Dlatego powiedziałam rodzicom, że chcę studiować politologię na Uniwersytecie w Nowym Jorku. Przeniosłam się i skończyłam filmoznawstwo ze specjalnością dziennikarską. Rodzice oczywiście mnie wydziedziczyli, kiedy zdali sobie sprawę, czym naprawdę się zajmuję. ‒ Oczywiście ‒ powtórzyłem z niedowierzaniem. Becks kontynuowała, jakbym się w ogóle nie odezwał. Może tak było lepiej. ‒ Jakieś osiem miesięcy pracowałam na zlecenia, a potem zobaczyłam wasz anons z

propozycją pracy w Dziale Informacyjnym. Działałam już w terenie, pracowałam w newsach... robiłam wszystko, ale nie zarabiałam na siebie. Mieszkałam w budynku bez windy w Jersey City, żywiąc się zupkami chińskimi. Wysłałam zgłoszenie dosłownie w akcie desperacji. I dostałam tę robotę. ‒ George bardzo się cieszyła, gdy złożyłaś podanie ‒ powiedziałem. ‒ Dzięki. ‒ Becks uśmiechnęła się lekko. ‒ Już po drugiej konferencji prasowej wiedziałam, że nie będę dobrym Newsie. Ciągle miałam ochotę palnąć kogoś w łeb, żeby wreszcie ruszył dupę i zrobił coś konkretnego. Dlatego chciałam się przenieść. Chciałam... nie wiem. Chyba chciałam dla odmiany zrobić coś dla zabawy. Chciałam trochę pożyć przed śmiercią. ‒ Fajnie. ‒ Dokończyłem colę duszkiem, a potem otarłem usta i rzuciłem puszkę do tyłu. ‒ Dzięki, że mi to mówisz. Mogę prowadzić, jeśli ty masz już dosyć. ‒ Cóż, pomyślałam, że teraz tajemnice nie mają już sensu, prawda? ‒ Becks zaczęła zwalniać. ‒ I skoro już o tym mowa... O co chodziło z tymi kopiami zapasowymi, które kazałeś zrobić Alaricowi? Skrzywiłem się. Posłała mi ostre spojrzenie, zatrzymując vana na poboczu. ‒ Hej, ja odpowiedziałam na twoje pytania. ‒ Wiem, wiem. To nie tak, że nie chcę odpowiedzieć. To po prostu trochę skomplikowane. ‒ Odpiąłem pasy i przesunąłem się między siedzenia, żeby Becks mogła usiąść na fotelu pasażera. ‒ No więc znasz sytuację z Masonami, prawda? Całą historię naszej adopcji po tym, gdy w Powstaniu zginął ich biologiczny syn? ‒ Czytałam eseje Georgii o procesie adopcyjnym ‒ powiedziała ostrożnie Becks, zajmując zwolnione przeze mnie miejsce. ‒ No i, cóż, kiedy umarła, próbowali przejąć jej materiały. Nawet poszliśmy z tym do sądu. Przegrali. George i ja mieliśmy bardzo dobrze spisane testamenty. Ale rodzicom się nie spodobały. ‒ Więc ta kopia... ‒ Poszła do Masonów. ‒ Zapiąłem pasy i poprawiłem ustawienie fotela zgodnie ze swoim wzrostem. ‒ Jak te psy na statystyki wezmą temat w obroty, nikt już nie zdoła zamieść go pod dywan. Cholera, kto wie, może nam się poszczęści i wezmą ich na celownik. ‒ To paskudne, mówić tak o rodzicach. ‒ Gdyby byli moimi rodzicami, może gnębiłyby mnie wyrzuty sumienia. ‒ Spojrzałem na Becks. ‒ Prześpij się. Dojadę już do samego domu. Skinęła z bliżej nieokreślonym wyrazem twarzy. Może okazywała zrozumienie. Gorzej, to mogło być nawet współczucie.

‒ Dobra. Wróciłem na drogę, nie patrząc więcej na Becks. Asfalt był śliski od deszczu i przez to zrobiło się trochę niebezpiecznie, ale padało wystarczająco długo, żeby zmyć większość ropy, zaś sama konstrukcja autostrady działała na naszą korzyść. Po Powstaniu roboty drogowe stały się o wiele bardziej niebezpieczne, a system autostrad w Ameryce wprowadził kilka zmian, które nie były potrzebne przed erą zombie. Na obszarach, gdzie istniało ryzyko powodzi, drogi lekko się wznosiły, a drenaż był lepszy niż przed Powstaniem. Jechaliśmy jedną z głównych dróg, a zmyć mógł ją chyba dopiero biblijny potop. Niech sobie pada. I tak trafimy do domu. Becks miała rację w jednej sprawie ‒ drogi opustoszały. Pędząc przez Nevadę, nie natrafiłem na nikogo. Nawet na typowe patrole policyjne, co zaniepokoiło mnie najbardziej. Każdy punkt kontrolny został ustawiony na tryb automatycznego badania krwi. Spodziewałem się zobaczyć jakieś samochody, kiedy już przestanie padać, ale wokół nie było żywego ducha. Jazda po pustych, oświetlonych słońcem drogach okazała się bardziej niepokojąca niż jazda w ciemności. Kłębiły się nad nami burzowe chmury i przynajmniej to na nie mogłem zwalić winę za nagłe wyludnienie. Radio nadawało głównie szumy, nie licząc kilku stacji z automatyczną playlistą, a skoro reszta spała, nie mogłem zrestartować Wi-Fi. Ciągle próbowałem do kogoś zadzwonić, ale wszystkie linie były zajęte. Nic się nie zmieniło nawet po przekroczeniu granicy Kalifornii. Mniej więcej w tym czasie Mahir obudził się i przeszedł na środkowe siedzenie, pytając zaspanym głosem: ‒ Gdzie jesteśmy? ‒ W Kalifornii i zaraz trzeba będzie się zatrzymać po paliwo. Becks kupiła pączki. Są do kitu, ale da się zjeść. Znajdziesz je w torbie za moimi plecami. ‒ Dzięki. Mahir wyciągnął pudełko z pączkami, które posypano czymś, co udawało cukier puder. Nie chciałem zgadywać, czym tak naprawdę było. Nie chciałem też wkładać tego do ust. Mahir nie miał takich oporów. Minęło kilka minut względnej ciszy, a potem zapytał z pełnymi ustami: ‒ Ak daeko? ‒ Najpierw przełknij, człowieku. To obrzydliwe. Zostało jeszcze jakieś pięć godzin drogi. Przed nami zajazd dla ciężarówek. Ja napełnię bak, a ty się zajmij Wi-Fi, dobra? Przełknął i kiwnął głową. ‒ Jasne. ‒ Świetnie. Nie chciałem przyznać tego głośno, ale bałem się zatrzymywać, gdy Becks i Mahir spali. Świat wydawał się wtedy zbyt upiorny i gdzieś w głębi duszy czułem, że jeśli wyjdę na to pustkowie sam,

nigdy już nie wrócę. Zajazd dla ciężarówek nie pomógł zatrzeć tego wrażenia. Bar był zamknięty, a metalowe żaluzje opuszczone i zablokowane. Ani śladu samochodów. Napełniając bak, trzymałem jedną rękę na broni, a potem dałem sobie spokój z myciem okien i zaglądaniem pod maskę. Czułem podskórnie, że coś jest nie tak, a każdy Irwin już po kilku miesiącach praktyki uczy się, że jeśli coś ci mówi, żeby spieprzać, lepiej spieprzać. Niedobrze, stwierdziła George. ‒ Masz rację ‒ wymamrotałem i wróciłem do samochodu. ‒ Mahir, jak tam Wi-Fi? ‒ Bez zmian. Wszystkie miejscowe sieci są albo zablokowane, albo wyłączone. Myślę, że już do końca będziemy jechać na ślepo. ‒ Bo przecież ten dzień zaczął się tak pięknie, że trzeba go popsuć. ‒ Włożyłem kluczyk do stacyjki. Silnik uruchomił się bez problemów i wróciliśmy na drogę. I dzięki Bogu, bo do pełni szczęścia brakowało nam tylko awarii samochodu. Godzinę przed zachodem słońca znaleźliśmy się przed wjazdem na posesję Maggie. Prowadziła Becks, a ja siedziałem na fotelu pasażera, podczas gdy Mahir zajmował tył z laptopem podłączonym do samochodowej ładowarki i bez przerwy stukał w klawisze. Pisał już od czterech godzin, przetwarzając wszystkie zebrane przez nas informacje na modłę Newsie. Miło było to słyszeć. Kiedy George jeszcze miała palce, robiła to samo. Pierwsze dwie bramy otworzyły się zgodnie z przewidywaniami, rozpoznając nasze referencje i pozwalając przejechać bez przeszkód. ‒ Chyba wreszcie jesteśmy w domu ‒ powiedziała Becks. ‒ Jeszcze kawałeczek i... ja pierdolę! ‒ Zahamowała gwałtownie, a mnie przed uderzeniem w deskę rozdzielczą uratowały tylko pasy. Z tyłu usłyszeliśmy trzask, kiedy Mahir, który nie był przypięty, poleciał do przodu. ‒ Jezu, Becks, co jest, do cholery? ‒ zapytałem z naciskiem. Nie odpowiedziała. Uniosła tylko drżący palec i wskazała na podjazd przed nami. Odwróciłem się, żeby spojrzeć, i nie mogłem już odwrócić wzroku. Normalnie trzecia brama jest pierwszą, która każe autoryzowanym gościom przejść kontrolę bezpieczeństwa. Jednak system nie działał dzisiaj jak zawsze. Zamiast tego brama była otwarta ‒ stało w niej trzech strażników w ochronnym umundurowaniu i uzbrojonych w karabiny. Ich twarze zakrywały maski przeciwgazowe, filtrujące powietrze i chroniące przed wszelkimi niebezpiecznymi substancjami. Przede wszystkim właśnie po tym poznałem, że nie były to ćwiczenia. Takie maski są naprawdę uciążliwe. Nikt nie założyłby ich bez wyraźnego powodu. Jeden ze strażników kazał nam podjechać bliżej. Becks ruszyła wolno do przodu, póki drugi nas nie zatrzymał. Podszedł do vana i stuknął lufą karabinu w moje okno.

‒ Proszę opuścić szybę ‒ powiedział na wypadek, gdyby jego polecenie nie było wystarczająco oczywiste. Przełknąłem głośno ślinę i zrobiłem, co mi kazał. ‒ Eee, hej ‒ zacząłem. ‒ Jesteś jednym z ochroniarzy ninja Maggie, prawda? Zaczynałem myśleć, że jesteście tylko mitem. ‒ Dokumenty. ‒ Jasne. ‒ Wyciągnąłem portfel i pokazałem strażnikowi swoją licencję. ‒ Cała trójka. ‒ Oczywiście. Becks? Mahir? Może pomożecie? ‒ Proszę ‒ powiedziała Becks i włożyła mi kartę do ręki. Mahir zrobił to samo. Przekazałem obie licencje ochroniarzowi ninja. ‒ Czy to ma coś wspólnego z wyludnieniem całej Ameryki Środkowowschodniej? Bo trochę się wystraszyliśmy i naprawdę muszę do toalety. ‒ Paplałem, by zapomnieć o nagłym przypływie strachu, że coś musiało się stać Maggie i Alaricowi. Wjechaliśmy na teren, gdzie odbywało się właśnie dochodzenie w sprawie morderstwa. Tylko to miało sens. Ochroniarz ninja nie odpowiedział. Włożył nasze karty do czytnika, pojedynczo, a potem nam je oddał i machnął do drugiego strażnika. Ten miał przy sobie testery najnowszej generacji ‒ taki sam model potwierdził infekcję George'a. ‒ Proszę przekazać je pozostałym ‒ polecił pierwszy ninja, a drugi ostrożnie podał mi urządzenia. Unikał kontaktu z moimi palcami, jakby przenosiły zarazę, która jakimś cudem mogłaby przedostać się przez jego trójwarstwowy strój ochronny i wniknąć w skórę. Nawet Kellis-Amberlee nie jest do tego zdolny. Aktywna forma wirusa dotychczas mogła być przekazywana tylko przez bezpośredni kontakt z substancją płynną. Dzięki Bogu, inaczej już dawno wszyscy chodzilibyśmy po świecie, powłócząc nogami. Podałem tester Becks, a drugi przekazałem Mahirowi. Nie spuszczałem wzroku z kolesia w stroju ochronnym. Znajdowali się na zewnątrz, a to nie było zgodne z protokołem na wypadek wybuchu epidemii. A skoro już wyszli to z miejsca powinni nas zastrzelić. ‒ Co się dzieje? ‒ Proszę otworzyć swoje urządzenie do badania. Widziałem trzech ninja, więc pewnie w pobliżu krążyło ich jeszcze dwa razy tyle. Jeśli wszyscy byli uzbrojeni tak jak ci przy bramie, sprawianie nawet najdrobniejszych kłopotów oznaczało śmierć przed osiągnięciem jakiegokolwiek efektu. Skrzywiłem się i zdjąłem wieczko testera, a potem włożyłem dłoń do środka. Wieczko opadło, przytrzymując moje palce w odpowiedniej pozycji, żeby zoptymalizować pobranie krwi. Ciche pstryknięcia dochodzące z boku i

z tyłu oznaczały, że Becks i Mahir również podeszli do badania. Nadal patrzyłem na ochroniarza ninja, próbując zrozumieć, co się dzieje. Maska strażnika nie była już nawet skierowana w moją stronę. Zamiast tego patrzył na mój tester. Zdałem sobie sprawę, że jego towarzysze przesunęli się, żeby otoczyć vana i w razie pozytywnego wyniku zastrzelić wszystkich pasażerów. To wypełniłoby wnętrze samochodu krwią, cały pojazd z miejsca zostałby gorącą strefą, a w środku czuć byłoby ostry zapach prochu... Krew wysycha na ścianach w kilku różnych odcieniach czerwieni i brązu, och, George, chyba nie poradzę sobie bez ciebie. Nie mogę zrobić tego bez ciebie. Cofnij to, dobra? Zabierz tę krew, otwórz oczy i jeśli mnie kochałaś, wróć, zabierz tę krew i wróć... Głos George'a przeciął tę nagłą plątaninę myśli z wyraźnym, kojącym spokojem. To było dawno temu. To był inny van. Twoja krew jest czysta. ‒ Słucham? ‒ powiedziałem, zanim uświadomiłem sobie, że rozmawianie z nią w obecności ochrony nie jest najlepszym pomysłem. Ochroniarz ninja albo tego nie zauważył, albo został wcześniej poinformowany o moich dziwactwach. ‒ Doceniam pańską chęć współpracy, panie Mason ‒ powiedział. Znikąd pojawił się czwarty mężczyzna, a ja nie chciałem wiedzieć o jego kolegach kryjących się w pobliżu. Trzymał dużą torbę na niebezpieczne odpadki. ‒ Jeśli zbiorą państwo urządzenia, chętnie przepuścimy was dalej. ‒ Eee, jasne. ‒ Sięgnąłem po torbę wolną ręką i wrzuciłem do środka swój świecący na zielono tester, a potem przekazałem ją Becks. ‒ A teraz może powiecie nam, co się dzieje? Bo serio, nie mamy pojęcia i trochę mnie wystraszyliście. ‒ Mnie też ‒ dołączyła Becks. ‒ Mnie również ‒ dodał Mahir. Pochylił się do przodu i wrzucił swój tester do torby. ‒ Myślę, że możemy spokojnie uznać to za najgorsze wakacje w życiu. ‒ Panie Mason, panno Atherton, panie Gowda. ‒ Ochroniarz ninja wyciągnął rękę. Po chwili Becks oddała mi torbę, a ja podałem ją strażnikowi. On z kolei przekazał ją czwartemu mężczyźnie, który szybko zniknął w krzakach otaczających podjazd. ‒ Proszę kontynuować jazdę w stronę domu, panna Garcia oczekuje was z niecierpliwością. Pewnie dostała powiadomienie od systemu, kiedy tylko przekroczyliśmy pierwszą bramę. ‒ Nic nam nie powiecie, prawda? ‒ Proszę jechać w stronę domu. ‒ Ochroniarz ninja zawahał się, a kiedy znowu się odezwał, jego głos był o wiele bardziej ludzki i o wiele bardziej przestraszony. ‒ Tu nie jest bezpiecznie. Dla nikogo. A teraz zasuń szybę i jedź. ‒ Jasne, dzięki. ‒ Zrobiłem, co kazał, a potem obejrzałem się na Becks, która wyglądała, jakby

nie mogła zdecydować, czy ma być przerażona, czy wściekła. ‒ Słyszałaś. Wynośmy się stąd, zanim zdecydują, że lepiej nas zastrzelić, tak na wszelki wypadek. ‒ Och, jasne. ‒ Becks docisnęła pedał gazu i ruszyliśmy po krętym podjeździe. Kolejne bramy zostały otwarte, a przy każdej stało dwóch strażników w stroju ochronnym. Cokolwiek się działo, było na tyle poważne, żeby zmobilizować prywatną ochronę wynajętą przez rodziców Maggie. To samo w sobie budziło strach. Drzwi do domu zostały zamknięte, a wszystkie rolety opuszczone. Nawet nie drgnęły, kiedy zatrzymaliśmy się przed wejściem. Becks wyłączyła silnik i siedziała bez ruchu, gapiąc się przez przednią szybę. ‒ I co teraz? ‒ zapytałem. ‒ Teraz bierzemy wszystko, co jest nam absolutnie niezbędne, i biegniemy do środka ‒ odpowiedziałem, sięgając po torbę z laptopem i bronią. ‒ Cokolwiek się dzieje, sytuacja jest na tyle poważna, żeby na podjeździe Maggie stali panowie w strojach ochronnych. Musimy założyć, że jak już znajdziemy się w środku, wygoni nas stamtąd tylko apokalipsa. ‒ Zabawne, naprawdę ‒ stwierdził Mahir. ‒ Obawiam się, że właśnie przed tym się chowamy. Na trzy, powiedziała George. ‒ Dobra. Raz, dwa... ‒ I już znalazłem się na zewnątrz, z torbą przerzuconą na ramię. Pobiegłem do wejścia, a pozostali ruszyli moim śladem, Becks minimalnie przed Mahirem. Nie musieliśmy przechodzić badania, żeby wejść do środka. Skoro pokonałeś wszystkie bramy, byłeś czysty ‒ a przynajmniej tak zakładano wcześniej. Teraz uchyliłem drzwi frontowe i zobaczyłem śluzę awaryjną, którą można wpasować w każdy standardowy korytarz albo framugę. Ustawiono ją wystarczająco daleko, żebyśmy zmieścili się we trójkę w przedpokoju, ale ledwo. Śluza nie miała przejścia dla piesków. Cokolwiek się działo, buldogi też nie mogły wychodzić na zewnątrz. Podczas gdy ja gapiłem się z konsternacją na śluzę, Becks i Mahir wcisnęli się do środka. Kiedy tylko Mahir przekroczył próg, drzwi zatrzasnęły się z hukiem. Odwrócił się i spróbował je otworzyć, otwierając szeroko oczy. ‒ Cholerstwo zamknęło nas w środku ‒ rzucił. ‒ Jakoś mnie to nie dziwi. ‒ Witam ‒ powiedziała śluza. Wszyscy podskoczyliśmy. Becks jako pierwsza odzyskała równowagę i chrząknęła, by wreszcie powiedzieć: ‒ Witaj, komputerze. Co mamy zrobić? ‒ Proszę zdjąć wierzchnie odzienie i oddać je do sterylizacji. ‒ U podstawy śluzy wysunął się

panel, pokazując metalową skrzynkę. ‒ Mamy się rozebrać? ‒ rzuciłem, zanim zdążyłem się powstrzymać. ‒ Proszę zdjąć wierzchnie warstwy odzienia ‒ powtórzył komputer z bezgraniczną cierpliwością maszyny. ‒ Kiedy wszystkie potencjalnie zanieczyszczone materiały zostaną oddane, rozpocznie się proces badania krwi. Mahir przełknął ślinę. ‒ Przepraszam, ale... ‒ Odmowa współpracy oznacza sterylizację. No dobra, może ta cierpliwość miała jednak granice. ‒ A co ze sprzętem? ‒ zapytałem. ‒ Nasze laptopy nie przetrwają pełnej sterylizacji. Drugi panel pojawił się tuż obok pierwszego. ‒ Proszę włożyć sprzęt do środka ‒ powiedział komputer. ‒ Przedmioty, które okażą się czyste, zostaną państwu zwrócone. Wszystkie tkaniny zostaną wyizolowane i wysterylizowane. Jeśli któreś okażą się zanieczyszczone, zostaną zniszczone. Pozostało państwu pięć minut na zastosowanie się do zaleceń. ‒ Przestańmy się kłócić z tym dziwnym domem i zróbmy, co nam każe, dobra? ‒ Wrzuciłem torbę do panelu na sprzęt, a potem ściągnąłem koszulkę przez głowę i wcisnąłem do drugiego. ‒ Naprawdę nie mam ochoty na sterylizację. ‒ Cierpienie w służbie prawdy ‒ wymamrotał Mahir i zaczął się rozbierać. Nie minęła minuta, a my już staliśmy w samej bieliźnie i bez butów, próbując nie patrzeć na siebie nawzajem. A ponieważ byliśmy ściśnięci jak sardynki, nie należało to do do najłatwiejszych zadań. Panel nie wsunął się, dopóki ostatnie części ubrań nie trafiły do środka. ‒ Proszę położyć dłonie na panelach testowych ‒ powiedział komputer mechanicznie spokojnym głosem. ‒ Badanie rozpocznie się, gdy wszyscy zastosują się do polecenia. ‒ Nienawidzę tych pieprzonych, gadających maszyn ‒ burknąłem i położyłem rękę na najbliższym urządzeniu. Żeby Mahir i Becks mogli dostać się do pozostałych, musieliśmy zagrać w stojącą wersję Twistera. Nigdy nie zwróciłem uwagi na to, jak wąski był ten korytarz, dopóki nie zostałem w nim uziemiony. Wreszcie całej naszej trójce udało się wejść w bezpośredni kontakt z systemem bezpieczeństwa budynku. Trzy zestawy lampek zaczęły świecić, zmieniając szybko kolor z czerwonego na zielony i z powrotem. ‒ Nie natknęliśmy się na żadne źródło infekcji między bramą a wejściem ‒ powiedział Mahir. W jego głosie pojawił się strach. Nie dziwiłem mu się. Sam nie czułem się zbyt pewnie. ‒ A co, jeśli na tym polega problem? ‒ zapytała Becks, mówiąc na głos coś, o czym ja z całych

sił próbowałem nie myśleć. ‒ Może właśnie dlatego ulice opustoszały, a ci ochroniarze założyli maski. Może wirus wreszcie zaczął przenosić się drogą powietrzną. ‒ Przecież już się tak przenosi ‒ powiedziałem. To była prawda ‒ Kellis-Amberlee jest unoszącym się w powietrzu wirusem, którym można się zarazić drogą kropelkową ‒ ale nie o to chodziło. Becks nie mówiła o biernej, kooperatywnej postaci Kellis-Amberlee, która ochrania nas przed przeziębieniami i rakiem. Mówiła o postaci aktywnej, która zmienia nas w powłóczących nogami zombie, mogących pożreć własne rodziny, żeby nakarmić wirusa sterującego ich ciałami. ‒ Chyba się za chwilę dowiemy, prawda? ‒ stwierdził Mahir. Jak na umówiony znak lampki zakończyły cykl, świecąc na zielono. Najpierw u Becks, a potem u Mahira. Moje mrugały jeszcze przez kilka sekund i już czułem, jak tracę dech w piersi. A potem zatrzymały się na zielonym i śluza odblokowała się z sykiem. ‒ Dziękuję za współpracę ‒ powiedział komputer. Pokazałem sufitowi środkowy palec. Kiedy ja dałem się na chwilę rozproszyć i powiedziałem komputerowi, żeby się odpieprzył, Becks i Mahir przecisnęli się do przodu, wyszli ze śluzy i wkroczyli do salonu, gdzie czekali Maggie i Alaric. Becks pobiegła, żeby przytulić się do Alarica, podczas gdy Mahir przesunął się na bok i stanął ze skrzyżowanymi na piersi rękoma, wyraźnie zmieszany. Wszedłem do pomieszczenia i rozejrzałem się uważnie. Rolety zostały nie tylko opuszczone, ale też zablokowane i zabezpieczone dodatkowymi arkuszami plastiku. Niemal całą podłogę zajmowały maleńkie buldogi, zmuszone do pozostania w domu. Maggie podeszła do mnie spokojnie, mocno spoliczkowała, a potem, kiedy jeszcze wpatrywałem się w nią zupełnie oszołomiony, rzuciła mi się w ramiona. ‒ Myśleliśmy, że jesteście martwi ‒ syknęła przez zaciśnięte zęby. ‒ Nie dzwoniliście i nie dzwoniliście, a my myśleliśmy, że nie żyjecie. Ty dupku. Następnym razem znajdź jakiś sposób, żeby się z nami skontaktować. ‒ A może lepiej, żeby po prostu nie było następnego razu? Co ty na to? ‒ Ponieważ nie miałem na sobie ubrania, w ramionach Maggie czułem się jeszcze bardziej niezręcznie niż zazwyczaj. Wyplątałem się z jej uścisku i znowu rozejrzałem po pokoju. ‒ Wiem, że kazaliśmy wam pozamykać okna, ale żeby aż tak? ‒ Czekaj... co takiego? ‒ Alaric odsunął się od Becks, wyraźnie zaskoczony. ‒ Co masz na myśli? Powiedzieliście, żebyśmy zamknęli okna, a nie wiecie, co się dzieje? Maggie przyglądała mi się przez chwilę, a na jej twarzy malowało się przerażenie.

‒ O mój Boże ‒ wyszeptała. ‒ Naprawdę nie wiecie. Nie macie pojęcia, prawda? ‒ Nie mamy pojęcia o czym? ‒ Pokręciłem głową. ‒ Od samego Kansas nie widzieliśmy żywej duszy, ale myślałem, że to przez burzę... ‒ Nie tylko przez burzę. ‒ Alaric przeszedł sztywnym krokiem na drugą stronę pokoju i sięgnął po pilota, żeby włączyć telewizor. Wybrał kolejny przycisk i na ekranie zamiast reklamy informacyjnej pojawił się kanał CNN. Nagranie pokazywało zalaną ulicę, a pomocny napis głosił „Miami ‒ na żywo". Prezenter niskim, pełnym niepokoju głosem mówił o liczbie zabitych i poszukiwaniu ocalałych. Nie słuchałem go. Całą uwagę skupiłem na obrazie, a mój umysł nie chciał zrozumieć tego, co widziały oczy. Jak zwykle to George pierwsza pojęła powagę sytuacji i dopiero dzięki niej ja sam zacząłem rozumieć. O mój Boże... powiedziała przerażona. Nie było sensu się spierać. Pokrytą stertą śmieci ulicę blokowały porzucone samochody, a zewsząd spływały brązowobiałe strugi wody, przeciskające się do zatkanych kanałów ściekowych. Powinny zostać oczyszczone, zanim powódź osiągnęła takie rozmiary, i widziałem, że faktycznie próbowano to zrobić; wokół kręciło się mnóstwo ludzi w jaskrawych pomarańczowych koszulkach, tylko że teraz szli ulicą razem z resztą tłumu, powłócząc nogami i wykonując nerwowe ruchy. Nigdy nie widziałem tylu zainfekowanych w jednym miejscu. Doliczyłem się pięćdziesięciu, zanim mój mózg odmówił współpracy. ‒ Powtarzamy, rząd federalny uznał Florydę za niebezpieczną strefę. Niezainfekowani obywatele są proszeni o pozostanie w domach i oczekiwanie na pomoc. Jeśli ktoś zostanie znaleziony na ulicy, może zostać zastrzelony bez ostrzeżenia. Jeśli ktoś opuści dom, zostanie uznany za zainfekowanego i potraktowany zgodnie z protokołem. Prosimy zostać w domu i czekać na pomoc. Prosimy... ‒ Prezenter zawahał się i stracił rytm starannie przygotowanego przemówienia. Nagranie powodzi puszczano bez dźwięku. Nawet odtwarzane jęki mogły przywołać zombie koczujących w okolicy. Prezenter odzyskał równowagę i kontynuował: ‒ Z Huntsville, Nowego Orleanu, Baton Rouge i Houston napływają doniesienia o podobnych wybuchach epidemii. Nie mamy jeszcze pełnych danych, ale szacuje się, że ofiar są tysiące i ta liczba ciągle rośnie. ‒ Zamilkł na chwilę, tym razem dłuższą, a potem dodał: ‒ Niektóre źródła nazywają to wydarzenie drugim Powstaniem. Niech Bóg mi wybaczy, ale chyba mają rację. Niech Bóg nam wszystkim wybaczy. Usłyszałem trzaski, jakby ktoś zdejmował mikrofon, a potem odgłosy kroków. W tle ciągle nadawano pozbawione dźwięku nagranie z powodzi.

‒ To się dzieje naprawdę ‒ powiedział Alaric. Jego głos był beznamiętny, a ja przypomniałem sobie, że na Florydzie mieszka jego rodzina. ‒ Drugie Powstanie. A wy przejechaliście przez sam środek i nawet nie zauważyliście. ‒ O mój Boże ‒ wyszeptałem, powtarzając wcześniejsze słowa Georgii. Obraz w telewizorze przeskoczył, a napis na dole zmienił się na „Huntsville". Prezenter nie wrócił. ‒ To wszystko prawda? ‒ Prawda ‒ odparła Maggie. To koniec świata, powiedziała George, a ja zgodziłem się cicho. Maggie płakała bez śladu wstydu, łzy spływały jej po policzkach. Nos miała czerwony, najwyraźniej szlochała już od jakiegoś czasu. Wyciągnęła do mnie rękę, a ja nie opierałem się, gdy jej palce splotły się z moimi. Becks stanęła obok Alarica, a on znowu objął ją i przycisnął do piersi. Staliśmy zupełnie sparaliżowani, wpatrując się w telewizor. Patrząc na koniec świata.

KSIĘGA V POWSTANIE Jest jedna rzecz, w którą zawsze będę wierzył ‒ ludzie zawsze potrafią pogorszyć sytuację. Nieważne, jak jest źle, oni chętnie pogrążą się nawzajem. Czasami się zastanawiam, czy nie byłoby lepiej, gdybyśmy pozwolili zombiakom wygrać. Shaun Mason Wierzę w prawdę. Wierzę w dziennikarstwo. I wierzę w Shauna. Cała reszta to szczegóły. Georgia Mason

Shaun omal dziś nie zginął. Nie chce powiedzieć, co się stało. W zasadzie w ogóle o niczym bym się nie dowiedziała, gdyby nie drobne usterki w jego nagraniu ‒ w paru miejscach obraz został ucięty i powraca dopiero kilka minut później. Zazwyczaj w jego materiałach z terenu nie widać klejenia, są gładkie, przyjemne i łatwe w odbiorze. Nie te. Te są robotą amatora i dobitnie świadczą o tym, że stało się tam coś złego. Wrócił do domu, śmierdząc wybielaczem i obrzydliwym potem, który wydziela się po spadku poziomu adrenaliny. A potem przytulał mnie przez prawie dziesięć minut. Kiedy poczułam, jak trzęsą mu się ramiona, przestałam się śmiać i już nie próbowałam się wyrywać. Sama zaczęłam się trząść, kiedy zdałam sobie sprawę, co taki strach u Shauna ‒ Shauna! Kolesia, który kiedyś nazwał zombie na naszym podwórku najlepszym prezentem, jaki mógł ode mnie dostać ‒ naprawdę oznacza. Może życie zawsze było kruche i łatwe do stracenia, może wszyscy ci ludzie zachwycający się życiem sprzed Powstania mają gówno zamiast mózgu, ale my już nie żyjemy w tamtym świecie, tylko w tym. A w tym świecie wystarczy drobna pomyłka, chwila nieuwagi, żeby stracić wszystko. Nie wiem, jak mało brakowało, żebym go dzisiaj straciła. Nie chce mi powiedzieć i może jestem tchórzem, ale nie będę pytać. Tej jednej prawdy poznać nie chcę. Pewnych prawd lepiej nie poznawać. Nie wiem, co bym bez niego zrobiła. Naprawdę nie wiem. Nigdy nie każę mu zaprzestać wyjazdów w teren ‒ zdaję sobie sprawę, ile dla niego znaczą ‒ ale pewnego dnia przekroczy granicę między „było blisko", a „za blisko", a wtedy... nie wiem. Po prostu nie wiem. ‒ z Pocztówek ze Ściany, zapisków Georgii Mason, opublikowanych 24 czerwca 2041

Moi rodzice, Yu i Jun Kwong, nie żyją. Mój brat, Dorian Kwong, nie żyje. Moja koleżanka, doktor Barbara Tinney, nie żyje.

Chociaż relacje są jeszcze bardzo ogólnikowe, istnieje możliwość, że wszyscy mieszkańcy Florydy i jej najbliższych okolic nie żyją. Witajcie, przed wami koniec świata. ‒ ze Świata według Kwonga, bloga Alarica Kwonga, 24 czerwca 2041

Dwadzieścia trzy ‒ Tak, poczekam ‒ warknął Mahir i znowu zaczął chodzić w kółko. Nie zwracałem na niego uwagi. Nie potrafiłem oderwać wzroku od telewizora, gdzie CNN nadal wiernie relacjonowało największą katastrofę, jaka dotknęła ludzkość od lata 2014 roku, kiedy pierwsi martwi zaczęli wstawać z grobów i żywić się żyjącymi. Maggie siedziała obok mnie na kanapie, jeszcze mocniej skupiona na newsach niż ja. Jej zainteresowanie miało trochę inne podłoże niż moje; firma Garcia Pharmaceuticals była właścicielem trzech fabryk i centrum badawczego leżących na obszarze katastrofy, a skoro co chwilę uaktualniano listę ofiar, przez moment nieuwagi mogłaby przegapić wiadomość o śmierci ludzi, których znała całe życie. Alaric i Becks po godzinie wyszli do kuchni. Alaric nadal próbował uruchomić połączenie bezprzewodowe, podczas gdy Becks czyściła broń i sprawdzała zatrzaski na oknach ‒ na wszelki wypadek. Doceniałem to, choć sam nie potrafiłem się ruszyć z miejsca. Już wystarczy, powiedziała nagle George. Telewizja pokazywała właśnie szkolny autobus pełen uciekinierów, oblegany przez nieumarłych. Ludzie w środku krzyczeli; widziałem ich twarze w oknach. Dopóki krzyczeli, pozostawali ludźmi. Nie dało się ich uratować. Miałem nadzieję, że infekcja szybko ich zabierze albo że ktoś będzie dysponował wystarczającą ilością amunicji... Shaun! ‒ wrzask George'a wystarczył, żeby mnie obudzić. Zaskakujące, jak głośny może się wydawać krzyk dochodzący z twojej głowy. Odwróciłem się, żeby spojrzeć na powietrze z mojej lewej strony. Maggie, sama pogrążona w głębokim otępieniu, niczego nie zauważała. ‒ Czego? ‒ zapytałem groźnie. George skrzyżowała ramiona i odpowiedziała równie groźnym spojrzeniem. ‒ Siedząc tutaj i oglądając telewizję, nikomu nie pomagasz, wiesz? Musisz się dowiedzieć, co się, do cholery, dzieje. ‒ I jak mam to niby zrobić, hę? ‒ Rozłożyłem ręce, pokazując na telewizor i Mahira, który nadal chodził w kółko i warczał na telefon. ‒ Jesteśmy w gównianej sytuacji, George, w razie gdybyś nie zauważyła. ‒ Och, uwierz mi, zauważyłam. Tylko nie wiem, dlaczego niby mam się tym przejmować. ‒

George złapała mnie za rękę i zmusiła do wstania. ‒ Chodź. Robota czeka. ‒ Spojrzała na mnie uważnie i dodała: ‒ I ubrać się też powinieneś. Boże, Shaun, czy ty naprawdę siedzisz i oglądasz telewizję w samych bokserkach? To jest już smutne. ‒ Skoro jest tyle roboty, czemu ty się nią nie zajmiesz? ‒ Bo jestem martwa, pamiętasz? ‒ Ciągle ściskając mój nadgarstek, prowadziła mnie do kuchni. ‒ Musisz zapytać Alarica, czy Maggie przestawiła naszego vana do garażu, zanim wszystko zostało zamknięte. ‒ Zauważyła moje puste spojrzenie i westchnęła. ‒ No dalej, Shaun, spróbuj wysilić mózgownicę na jakieś trzydzieści sekund, skoro już tracisz resztki rozumu, dobra? Jeśli możemy dostać się do samochodu, nie wychodząc na zewnątrz, możemy dostać się też do naszego awaryjnego wzmacniacza sygnału. Popatrzyłem na nią szeroko otwartymi oczami. ‒ Cholera, masz rację. Mamy jeszcze to ustrojstwo, prawda? ‒ O ile nie wyrzuciłeś go w jakimś przebłysku poczytalności, a potem nic mi o tym nie powiedziałeś, to owszem, mamy. Współpraca z Buffy Meissonier oznaczała przebywanie z dziewczyną, której od czasu do czasu brakowało piątej klepki i która ostatecznie sprzedała nas spiskowcom odpowiedzialnym za śmierć George'a. Z drugiej strony była to też współpraca z najlepszym technikiem szpiegowskim, jakiego kiedykolwiek spotkałem zarówno w sektorze prywatnym, jak i rządowym. Mogła sprawić, że komputery wykonywały zadania, które wydawałyby się nieprawdopodobne nawet w filmach sciencefiction, a robiła to, mając we włosach motylki z holograficznej folii i koszulkę z napisem „Joss moim panem". Ludzie mówią, że Buffy była niezła. Nie mają racji. Buffy była świetna. Mahir wciąż krzyczał na telefon, kiedy George go minęła. Posłał mi udręczone spojrzenie i kiwnął głową, zupełnie omijając wzrokiem moją siostrę. To miało chyba sens, skoro tak naprawdę jej tam nie było. ‒ Jestem pewien, że to już zupełnie nowy poziom czystego wariactwa ‒ wymamrotałem, kiedy George ciągnęła mnie do kuchni. ‒ To nie ja jestem przyczyną twojego załamania nerwowego. Ja jestem tylko jego symptomem ‒ odparła zjadliwie i pchnęła mnie prosto między Becks i Alarica. Becks, podobnie jak Mahir, zdążyła się ubrać, kiedy ja gapiłem się w telewizor. Miała teraz na sobie wojskowe buty, czarny top i spodnie moro ‒ taki mundur Irwina. Razem z Alarikiem siedzieli przy stole, on z laptopem przyciśniętym do ciała, by zajmować jak najmniej przestrzeni. Becks miała przed sobą wyposażenie małej armii i właśnie składała półautomatyczny karabin, który wciąż nie został dopuszczony do sprzedaży w normalnym obiegu. Oboje, słysząc moje kroki, unieśli głowy. ‒ Jakie wieści? ‒ zapytała Becks. Włożyła magazynek z trzaskiem, który odbił się echem po

całej kuchni, na co jeden z buldogów leżących obok zamkniętych drzwi odpowiedział pełnym zaskoczenia szczeknięciem. ‒ Żadnych dobrych ‒ odpowiedziałem. George zaprowadziła mnie już tam, gdzie chciała, więc wreszcie puściła mój nadgarstek, a ja bez zdziwienia zauważyłem, że znowu zniknęła. Nie narzekałem. Jej pojawienie się i prowadzanie mnie po domu było przejawem załamania nerwowego, a ja nie chciałem o tym myśleć tak długo, jak to tylko możliwe. „Nigdy" wydawało się doskonałym początkiem. ‒ Ogłosili stan wojenny na terenach, które nie zostały oficjalnie uznane za niebezpieczne, a wygląda na to, że chcą całemu Gulf Coast dać pierwszy poziom. Alaric zbladł. ‒ Nie mogą tego zrobić. ‒ Owszem, mogą. ‒ Becks odłożyła broń. ‒ W razie wybuchu epidemii, która zgodnie z potwierdzonymi danymi dotyczy ponad sześćdziesięciu procent populacji danego obszaru, AWIBMCZ i CZKC zarekomendują ustalenie poziomu pierwszego dla ochrony przyległych terenów. Rząd rezerwuje sobie prawo do przyjęcia takiej rekomendacji. ‒ Jej usta wykrzywił uśmiech, który bardziej przypominał grymas. ‒ Nasi rodzice zagłosowali na tę prawną perełkę, a my nigdy jej nie odwołaliśmy, bo po co? Wybuchy epidemii są takie malutkie i takie straszne. Lepiej pozwolić umrzeć piętnastu osobom, ale uratować przy tym pięć tysięcy, no nie? ‒ Tylko że tym razem pozwolimy umrzeć piętnastu milionom ‒ powiedziałem. ‒ To brzmi już zupełnie inaczej, prawda? Alaric? Odwrócił się i zamrugał. Był blady i wydawał się ogłuszony, jakby wciąż nie mógł uwierzyć w to, co się działo. Nie dziwiłem się mu. Sam ledwo w to wierzyłem. ‒ Słucham? ‒ Gdzie jest van? ‒ Wyraz jego twarzy się nie zmienił. Zaczerpnąłem powoli powietrza i poprawiłem się: ‒ Gdzie jest nasz van? Maggie kazała ci go przestawić do garażu, kiedy wyjechaliśmy, czy stoi z tyłu? Jeśli wciąż stał na zewnątrz, nie miałem szans się do niego dostać. Może któryś z ochroniarzy ninja mógłby to zrobić, ale wtedy musiałbym przekazać im dokładne instrukcje, gdzie znaleźć urządzenie, a nie ufałem swojej pamięci w takim stopniu. ‒ Eee... ‒ Alaric zawahał się, marszcząc czoło. ‒ Jest w garażu. Stał z tyłu, dopóki nie zadzwoniliście. Maggie chciała zostawić garaż otwarty dla Fikcyjnych, ale przestraszyła się, kiedy kazałeś nam się zabunkrować, więc powiedziała, żebym przestawił go do środka, gdzie nie będzie widoczny z satelity. ‒ Niech Bóg błogosławi jej paranoję ‒ powiedziałem z zapałem i ruszyłem w stronę drzwi do garażu. Buldogi uniosły głowy i zaskomlały, obserwując moje poczynania.

‒ Gdzie idziesz? ‒ zapytała Becks, podnosząc się. ‒ Do vana. ‒ Spojrzałem na nich i zauważając nieme pytanie w ich oczach, wyjaśniłem: ‒ Wydaje mi się, że stary wzmacniacz sygnału Buffy ciągle jeszcze tam jest. Jeśli da się go uruchomić... ‒ ... odzyskamy połączenie z internetem ‒ dokończył Alaric, a jego oczy otworzyły się szerzej. ‒ Zupełnie o tym zapomniałem! ‒ W zeszłym roku nie musieliśmy z niego korzystać. Zaraz wracam. A jeśli nie wrócę, cóż... cholera, nie wiem. Wrzućcie do garażu jakieś granaty gazowe i zadzwońcie po ochronę, żeby strzelali do mnie, aż nie przestanę krwawić. ‒ Sami cię zastrzelimy ‒ powiedziała Becks, a w oczach Alarica pojawiła się rozpacz. Zignorowała go. Jeśli pracujesz w terenie wystarczająco długo, na takie spojrzenia reagujesz wzruszeniem ramion. Albo przestajesz rozmawiać z ludźmi, którzy nie są Irwinami. ‒ Dzięki. ‒ Otworzyłem drzwi do garażu, odsuwając nogą buldoga, tak by uniemożliwić mu przeciśnięcie się do przodu. Kiedy tylko drzwi do kuchni się zatrzasnęły, czujnik ruchu w oświetleniu garażowym zareagował i włączył lampy fluorescencyjne, a pomieszczenie zalało równe, sterylne światło. Rozejrzałem się, odruchowo oceniając pojemność zamontowanych na ścianach półek oraz bezpieczeństwo rur łączących bojler z zapasowym generatorem. Garaż służył Maggie głównie jako wypełniony pustymi pudłami magazyn i spiżarnia. Na jednej ze ścian wszystkie półki, od podłogi po sufit, zawalone były opakowaniami suchej karmy dla psów. Przynajmniej miałem pewność, że w najbliższej przyszłości buldogi nie będą szaleć z głodu. Nasz van stał na środku pomieszczenia. Musiał przejść wcześniej czyszczenie, bo farba niemal świeciła antyseptycznym światłem. Zrobiłem krok do przodu. ‒ Dzień dobry, panie Mason ‒ powiedział komputer. Udało mu się przy tym brzmieć jak strofujący rodzic, co nie było takie łatwe, skoro nie używał normalnej intonacji. Zamarłem i na próżno zacząłem szukać głośnika. ‒ Obawiam się, że dom znajduje się aktualnie w stanie szczelnego zamknięcia. Nie będzie pan mógł wydostać się na zewnątrz, więc proszę wrócić do środka. ‒ Spoko. Nie próbuję wyjść. ‒ Powolutku zmusiłem się do rozluźnienia. ‒ Muszę tylko wyjąć coś z vana. ‒ Wszelkie próby zerwania zabezpieczeń izolujących spotkają się ze stanowczą reakcją przy użyciu niezbędnej siły. „Niezbędna siła" była tylko grzecznym określeniem na to, że zostałbym z miejsca zastrzelony, gdybym tylko spróbował otworzyć drzwi. ‒ Zapamiętam to sobie ‒ stwierdziłem. ‒ Nie próbuję wyjść, przysięgam. Van jest tutaj, a ja nie będę próbował nawet uruchomić silnika. Obiecuję.

‒ Dziękujemy za stosowanie się do poleceń ‒ powiedział komputer i ucichł. Poczekałem kilka sekund, żeby zobaczyć, czy spróbuje wyrzucić mnie z garażu. Nic się nie stało. Ruszyłem do samochodu, tym razem szybciej, bo gdyby komputer uznał, że się guzdram, mógłby stwierdzić, że planuję ucieczkę, a wtedy wszystko skończyłoby się błyskawicznie i bardzo źle. Popełnienie morderstwa wykorzystane jako środek bezpieczeństwa przez prywatne systemy zostało autoryzowane, kiedy jakiś idiota z Arizony naładował swoją domową broń ślepakami i dał się rozerwać na strzępy hordzie wygłodniałych zombie. Jego spadkobiercy próbowali podać do sądu firmę ochroniarską, a ta odwróciła kota ogonem i pozwała stan, twierdząc, że nie pozwolono im zrobić tego, co powinni, żeby utrzymać klienta przy życiu. ‒ Sprawa Mangum versus Pierce Security versus stan Arizona ‒ podpowiedziała George. Dotarła do vana szybciej niż ja i stała oparta o drzwi, z rękami skrzyżowanymi na piersiach. ‒ Pamiętasz, gdzie Buffy trzymała wzmacniacz? ‒ Cześć, George. Miło cię widzieć. ‒ Przycisnąłem kciuk do skanera, żeby komputer vana zidentyfikował mnie jako autoryzowanego kierowcę. Zamki się odblokowały. ‒ Czy to znaczy, że wreszcie całkiem oszalałem? Wzruszyła ramionami. Jej twarz bez okularów nadal wyglądała dziwnie, jednocześnie obco i znajomo. ‒ Myślę, że po prostu znalazłeś już sposób, jak radzić sobie w sytuacjach, które cię przerastają. Maggie się wyłącza, Mahir wrzeszczy na pracowników ambasady, próbując dodzwonić się do żony, a ty... ‒ A ja widzę martwych ludzi, którzy kręcą się i wydają mi rozkazy. Świetnie. ‒ Posłałem jej bolesny uśmiech i otworzyłem drzwi. ‒ Przynajmniej miło, że tu jesteś. Poszłoby dużo szybciej, gdybyś była mamą. George skrzywiła się teatralnie. ‒ Wszystko ma swoje plusy. ‒ Serio? A jaki jest plus dla Florydy? Bo ja żadnej nie widzę. ‒ Nasz sprzęt terenowy został ryzykownie rozwalony po całym wnętrzu vana, poupychany na biurkach, a do tego zajmował większą część podłogi. Przygotowanie auta do wyjazdu zajęłoby chyba godzinę, a może i dłużej. Nie mogłem winić Maggie i Alarica za to, że zostawili to w takim stanie ‒ nie spodziewali się, że będą musieli szybko opuścić dom, a poza tym nie zajmowali się pracą w terenie ‒ ale mimo to musiałem zacisnąć zęby, kiedy zobaczyłem, że półki z bronią nie zostały odpowiednio zabezpieczone. Gdybyśmy z jakiegoś powodu musieli uciekać, wszyscy zginęlibyśmy przez własne zaniedbanie. ‒ Jeśli ty nie widzisz, ja też nie zobaczę. Przecież wiesz. Zdusiłem ochotę zwymyślania jej. Kłótnia z George'em była kiedyś jednym z najlepszych

sposobów na rozładowanie napięcia. Odkąd odeszła, próbowałem tego unikać; wydawało mi się to nie w porządku, skoro żadne z nas nie może wyjść z pokoju. Poza tym w dni, kiedy byłem bardziej poczytalny, zawsze się bałem, że powiem coś niewybaczalnego, a wtedy George zostawi mnie na zawsze i zamiast niej w mojej głowie zagości ciemność. Teraz już o tym nie myślałem. Po prostu nie mieliśmy kiedy się kłócić. ‒ Hej, George, zrób coś dla mnie. Albo idź sobie, albo przestań mi ciągle przypominać, że jesteś tylko wytworem mojej wyobraźni, i pomóż znaleźć ten przeklęty wzmacniacz. Nie możesz ciągle powtarzać, że jestem wariatem. I tak cały czas to słyszę. ‒ Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem ‒ stwierdziła z kamienną twarzą, a potem dołączyła do mnie w vanie. Oczywiście nie mogła niczego dotknąć, ale jej stopy przy zetknięciu z podłogą wydawały ciche, odbijające się echem dźwięki, a jej cień na ścianach poruszał się tak, jak powinien. Nie dało się nie podziwiać realizmu moich halucynacji, chociaż pewnie większość ludzi nie uznałaby tego za dobry znak. ‒ Serio? Bo teraz przydałby mi się czołg. ‒ Zawahałem się. ‒ Albo dwa. Becks pewnie też by chciała, a nie jestem samolubny. ‒ Zawsze myślisz o innych, zawsze. ‒ Musnęła palcami mój kark, przechodząc obok. Zadrżałem. ‒ Kiedy ostatni raz widziałem wzmacniacz, Buffy wpychała go tutaj, z resztą zapasowego sprzętu sieciowego. ‒ Przenosiliśmy go koło Walentynek, kiedy Becks pracowała nad swoją „serią romantycznych miejsc, w które można zabrać Irwina". ‒ Pstryknąłem palcami. ‒ Skrytki! George nachyliła się nad biurkiem, żeby popatrzeć, jak klękam, odwijam wykładzinę i podnoszę kryjącą się pod nią klapę. Nie mamy pełnowymiarowego drugiego poziomu w vanie, bo waga pojazdu byłaby zbyt duża, a do tego samochód straciłby równowagę konstrukcyjną ‒ ale w czasie pierwszego dużego remontu wbudowaliśmy dodatkowe skrytki na czarną godzinę. Przydawały się do chowania kontrabandy, gdy pracowaliśmy nad pewnymi artykułami, a przez resztę czasu można było w nich trzymać przekąski... albo dodatkowy sprzęt komputerowy. Pierwsza skrytka zawierała tylko dziwne kreskówkowe porno i rosyjskie pisemka dla dorosłych. Mimowolnie się uśmiechnąłem. ‒ Cholera, Dave. Może miałeś mózg i jaja, ale gustu za grosz. ‒ Zakochał się w Magdalene ‒ powiedziała George. Poprawiłem się: ‒ Przez większość czasu nie miałeś gustu. Czasami trafiałeś w samo sedno. ‒ Otworzyłem drugą skrytkę. Na samym dnie leżało owinięte zwitkami taśmy metalowe pudełko z kilkoma antenami przyspawanymi po bokach. Wyciągnąłem rękę, żeby ostrożnie je wyjąć. ‒ No i proszę.

‒ Pamiętaj, że powinna tam też być oddzielna paczka baterii. ‒ Racja. ‒ Wcisnąłem rękę między zwoje taśmy i przez chwilę szperałem, by za moment wyjąć mały metalowy kwadrat z zasilaczem z jednej strony i portem USB z drugiej. ‒ Mam! ‒ Uniosłem go do góry, żeby pokazać George'owi. Ale ona zniknęła. Znowu. Zawahałem się na sekundę, wpatrując się w miejsce, w którym była ‒ jak mi się zdawało ‒ jeszcze chwilę wcześniej. A potem westchnąłem, opuściłem baterie, sięgnąłem po wzmacniacz i wstałem. ‒ Wiesz, to stadium niepoczytalności bardzo szybko mi się znudzi. Przepraszam, ale jesteś jeszcze zbyt normalny, żeby takie załamanie trwało zbyt długo. ‒ Cóż, coś mi się wydaje, że to „nie na zawsze", o którym gadaliśmy wcześniej, jest jeszcze kwestią dyskusyjną, co? ‒ Odruchowo wyciągnąłem spod biurka torbę i włożyłem do środka wzmacniacz. Myślę, że to zależy od ciebie, powiedziała przepraszająco George. To nie ja muszę ruszyć do przodu. Ja jestem tutaj, bo mnie potrzebujesz. ‒ Hm, wiesz co? Na razie szaleństwo to jedyna rzecz, dzięki której jeszcze nie zwariowałem. Idziemy. Zamknąłem za sobą drzwi i ruszyłem z powrotem na drugą stronę garażu. Domowy system bezpieczeństwa nie odezwał się. Chyba był na tyle cwany, żeby rozpoznać, że nie zbliżyłem się do żadnego wyjścia. Albo po prostu nie chciał się ze mną spierać. Tak czy inaczej nie miało to dla mnie znaczenia. Alaric i Becks nadal siedzieli przy kuchennym stole, w tych samych pozycjach. Była tylko jedna różnica: zniknęła połowa spluw Becks, dzięki czemu znalazło się miejsce na moją torbę. ‒ Alaric, masz przedłużacz? ‒ W torbie na laptopa ‒ powiedział. Kiedy się pochylił, żeby go wyjąć, zapytał: ‒ Znalazłeś wzmacniacz sygnału? ‒ Tak. Wiesz może, jak on działa? ‒ Nie bardzo. ‒ To wyjaśnia, dlaczego przestaliśmy go używać. Chyba musimy mieć po prostu nadzieję, że uratuje nas moja klasyczna metoda „wal, aż zadziała". ‒ Usiadłem i wyjąłem urządzenie, a potem podłączyłem do niego baterie. Alaric podał mi przedłużacz, który też podłączyłem. Becks złapała za drugi koniec i wcisnęła wtyczkę do kontaktu. Spróbuj nie popsuć niczego, czego nie umiesz naprawić. ‒ Cii ‒ szepnąłem. ‒ Pracuję.

Becks i Alaric spojrzeli po sobie, ale się nie odezwali. Bardzo mądrze z ich strony. Buffy konstruowała własny sprzęt. Nie byłoby w tym nic szczególnego ‒ wiele osób tak robi ‒ gdyby nie to, że jej wizja dotycząca wyglądu tych urządzeń była niemal całkowicie zdefiniowana przez telewizję sprzed Powstania. Nie znam nikogo, kto potrafiłby do zwykłej komórki podłączyć więcej kabelków, przełączników i guziczków niż Buffy, a każdy z nich miał konkretną funkcję. Zdawała sobie też sprawę, że jak na jej standardy pracowała z bandą kompletnych technoanalfabetów. Po tym jak George po raz piąty próbowała zrestartować komputer, kopiąc go z całej siły, Buffy zaczęła instalować na wszystkim przyciski dla idiotów, które nie dawały dostępu do bardziej zaawansowanych funkcji urządzenia, ale przynajmniej je uruchamiały. ‒ Czerwony ‒ mamrotałem. ‒ Czerwony, czerwony, czerwony... ‒ Najczęściej były to czerwone guziki. Łatwo je zauważyć, a do tego wszyscy rozumieli ich działanie. Po Powstaniu kolor czerwony zmienił swoje znaczenie i stał się barwą infekcji, niebezpieczeństwa... i śmierci. Czerwone guziki zaczęto instalować na rzeczach, które wymagały funkcji autodestrukcji. Przyciski reprezentowały coś, czego nigdy, pod żadnym pozorem, nie powinieneś dotykać. Dlatego oczywiście Buffy, z jej perwersyjnym poczuciem humoru i uwielbieniem dla epoki sprzed Powstania, wszystkie najfajniejsze rzeczy oznaczała na czerwono. Środkowy przycisk na panelu kontrolnym wzmacniacza miał błyszczący, truskawkowy odcień. Becks i Alaric znali Buffy z opowieści na spotkaniach redakcyjnych, ale kiedy do nas dołączyli, ona już nie żyła. Nie wiedzieli o niektórych jej dziwactwach. Dlatego nie zdziwiłem się, że Alaric aż podskoczył, kiedy nacisnąłem przycisk. Becks stała nieruchomo, choć widziałem, że musiała się powstrzymywać, żeby nie złapać mnie za ramię. Zdjąłem palec z guzika. Wzmacniacz sygnału zapiszczał radośnie i zaczął przeszukiwać lokalne połączenia, próbując znaleźć słabe punkty zabezpieczeń, które dałoby się wykorzystać. Popatrzyłem na Becks, potem na Alarica, uśmiechnąłem się i wstałem. ‒ Dajcie mu pięć minut ‒ powiedziałem. ‒ Ja idę po colę. Chcecie coś? Żadne nie chciało. Wzmacniacz pracował samodzielnie, od czasu do czasu piszcząc, gdy weryfikował niektóre elementy struktury sieci. Działał przez trzy z pięciu zarządzonych przeze mnie minut, kiedy Mahir wszedł do kuchni, pocierając twarz jedną ręką. Okulary miał wysoko na czole i wydawał się zupełnie wykończony. Widząc piszczące i mrugające pudełko na stole, zsunął z powrotem okulary i zmarszczył brwi. ‒ A co to ma być, do cholery? I co to coś robi? ‒ zapytał. ‒ Hej, Mahir. ‒ Napiłem się coli, a potem zasalutowałem mu puszką. ‒ Ambasada załatwiła ci połączenie?

‒ Nie. ‒ Skrzywił się. ‒ Wszystkie linie międzynarodowe są zablokowane, dopóki przyczyna tego incydentu nie zostanie ustalona. Pieprzony rząd oczywiście myśli, że to akcja terrorystyczna. Właśnie zaproponowali, że wyciągną mnie stąd siłą. Jakby Stany Zjednoczone mogły trzymać tu obywatela Indii wbrew jego woli. ‒ Jeśli się okaże, że to atak terrorystyczny, wydaje mi się, że mogą ‒ stwierdził Alaric. Mahir zawahał się. ‒ Chyba masz rację ‒ powiedział w końcu. ‒ Postaram się na razie o tym nie myśleć. A teraz może ktoś mi powie, co to za urządzenie? Wzmacniacz zapiszczał, tym razem głośniej, a potem lampki na górze zapłonęły jasnym, słonecznym, żółtym światłem. Odsunąłem się od blatu. ‒ Hej, Alaric, sprawdź połączenie. ‒ Przyjąłem, szefie. ‒ Zastukał w klawisze, a potem zamarkował cios w powietrze w geście zwycięstwa. ‒ Mamy internet! ‒ Ta dziewczyna była prawdziwym geniuszem. ‒ Dokończyłem colę i wrzuciłem pustą puszkę do zlewu. ‒ To „coś" to oryginalny, skonstruowany przez Georgette Meissonier wzmacniacz sygnału bezprzewodowej sieci internetowej oraz łącznik satelitarny. Nie mam pojęcia, jak działa. Nie obchodzi mnie to. Wiem tylko, że nie masz sygnału, podłączasz to do gniazdka, uruchamiasz, a potem masz sygnał. To... Nikt już mnie nie słuchał. Alaric zawzięcie coś pisał, a Becks i Mahir przynieśli swoje laptopy i właśnie je uruchamiali. Rozejrzałem się i pokręciłem głową. ‒ Dzięki, Shaun. Naprawdę doceniamy, że dzięki tobie mamy znowu połączenie z resztą świata, Shaun. Jesteś zajebisty, Shaun ‒ powiedziałem sucho. Becks machnęła ręką, żebym sobie poszedł. ‒ Nie ma za co ‒ rzuciłem i wyszedłem z kuchni. Moja torba z laptopem leżała na kanapie obok Maggie, która nadal gapiła się w telewizor jak zauroczona, a na jej kolanach siedziały psy. Nie zauważyłem tego wcześniej. Dotknąłem jej ramienia. ‒ Hej, Maggie? ‒ Żadnej odpowiedzi. ‒ Maggie, hej, daj spokój. Przestań to oglądać. W niczym ci to nie pomaga, a wręcz przeciwnie, jest z tobą coraz gorzej. ‒ Nadal nie reagowała. ‒ George... Zrób to. ‒ Już. ‒ Pilot leżał na oparciu kanapy. Podniosłem go i wyłączyłem telewizor, a potem wrzuciłem pilota do kieszeni, skąd nikt nie mógł go wyjąć bez mojej wiedzy. Maggie zaprotestowała natychmiast. ‒ Hej! ‒ krzyknęła, rozglądając się rozpaczliwie w poszukiwaniu pilota. ‒ Oglądałam to!

‒ Ale już nie oglądasz ‒ odparłem. ‒ Znowu mamy internet. ‒ Naprawdę? ‒ Na jej twarzy pojawiła się nadzieja. ‒ Czy wszystko... czy my...? ‒ Wyciągnąłem z vana półlegalny wzmacniacz sygnału Buffy. Pewnie podłączyliśmy do satelity Ministerstwa Obrony czy coś, ale wydaje mi się, że równie dobrze może ona należeć do twoich rodziców, więc mam to w dupie. Jeśli się wkurzą, możesz zatrzepotać rzęsami i powiedzieć, że przepraszamy. Alaric już jest online. Becks i Mahir ścigają się, kto pierwszy do niego dołączy, a ja pomyślałem, że może chciałabyś się zalogować i sprawdzić, co u twoich Fikcyjnych. Upewnić się, że wszystko w porządku. ‒ A przynajmniej prawie wszystko, zważywszy na okoliczności. Maggie nie jest osobą, która załamuje się łatwo i na długo. Kiedy wspomniałem o Fikcyjnych, w jej oczach pojawił się błysk, a potem kiwnęła głową. ‒ Nie jestem pewna, ilu z nich będzie miało dostęp do sieci, ale ci, którzy mają, na pewno się martwią. ‒ Przełożyła buldogi ze swych kolan na kanapę. Dwa zeskoczyły na podłogę i pobiegły załatwić bliżej nieokreślone psie sprawy. Trzeci chrząknął z niezadowoleniem, zwinął się w kłębek i wrócił do spania. Nigdy wcześniej nie zazdrościłem psu. ‒ W miastach pewnie nadal jest internet ‒ powiedziałem. ‒ Gdyby odłączyli San Francisco, to oprócz zombie musieliby się martwić też zamieszkami. Myślę, że straciliśmy połączenie, bo jesteśmy na takim zadupiu, że nikt się nie przejmuje, co się z nami stało. Ach ta zimna kalkulacja, powiedziała George i westchnęła. ‒ Właśnie tak ‒ przyznałem. Maggie wstała, udając, że tego nie usłyszała, a potem strzepnęła psią sierść z nóg i powiedziała: ‒ Skoro mamy internet, mamy też VoIP. Idę zadzwonić do rodziców. Zamrugałem ze zdziwienia. Maggie zazwyczaj bez oporów wydawała pieniądze rodziców, ale nigdy nie słyszałem, żeby się z nimi kontaktowała. Do tej części jej życia nigdy nie zostaliśmy zaproszeni. ‒ Naprawdę? ‒ Naprawdę. ‒ Posłała mi cierpkie spojrzenie. ‒ Chyba że chcesz, żeby przybyła na ratunek prywatna armia. ‒ Zadzwoń. Połowa psów wyszła za Maggie z pokoju, a połowa została, zmieniając leniwie pozycję spania. Usiadłem na kanapie, oparłem łokcie na kolanach i opuściłem głowę, próbując przemyśleć nasze następne posunięcie. Żadnej presji. Przecież to tylko koniec świata. Kiedy byliśmy nastolatkami, przez jakiś czas interesowałem się sciencefiction, a George

historią Ameryki i poezją bitników. Zawsze dzieliliśmy się tym, co najlepsze, więc ona nauczyła się wiele o mieczach świetlnych, a ja o rewolucjach. Czytałem takie jedno opowiadanie ‒ nie pamiętam autora ‒ o kolesiu, który transportował zapas szczepionek na planetę chorych. Paliwo zostało skrupulatnie wyliczone, bo było bardzo drogie, a statek nie miał dużych rozmiarów. Pewna dziewczynka o tym nie wiedziała i ukryła się na pokładzie. Chciała dostać się do swojego brata, a nie wiedziała, jak wylądować albo dostarczyć szczepionkę. Gdyby przeżyła, wszyscy by umarli. Takie było równanie. Ile żyć jest warta jedna, nawet zupełnie niewinna osoba? Kiedyś kłóciliśmy się na ten temat, bardziej dla zabawy, ale nigdy nie udało nam się wymyślić innego rozwiązania niż śmierć. Jeśli wybuch epidemii był naprawdę poważny, wszystkie siły prócz tych najbardziej podstawowych pójdą do miast. Kolejna zimna kalkulacja: epidemia w Weed nie zdołałaby się rozprzestrzenić i niewiele trzeba, żeby ją stłumić bez dodatkowych strat. Epidemia w Seattle lub w San Francisco zabiłaby miliony ludzi, a potem wydostałaby się z miasta i pochłonęła kolejne miliony. My byliśmy pasażerami na gapę, a paliwa wystarczy na przewiezienie tylko jednej osoby. ‒ Powinieneś zwołać zebranie redakcji ‒ powiedziała George, siadając obok i opierając głowę o moje ramię. Na takie gesty z jej strony mogłem liczyć tylko wtedy, gdy byliśmy sami. Nie chciała, żeby zobaczyli to na przykład Masonowie. ‒ Wiem. ‒ Wciąż chowałem twarz dłoniach. ‒ Nie tylko ludzie Maggie się martwią. ‒ Mamy kogoś na Florydzie? ‒ Na Florydzie nie, ale jeden Newsie jest w Tennessee i myślę, że paru Irwinów w Luizjanie. Byli na bagnach. ‒ Oczami wyobraźni widziałem ich twarze na pozowanych zdjęciach umieszczonych na Ścianie. Bałem się, że niedługo tam trafią. Alana Cortez uwielbiała gady i miała na ciele ślady po tylu ugryzieniach węży, że nie powinna tego przeżyć. Reggie Alexander, chodząca góra, a nie człowiek, znany był z tego, że kiedyś uderzył zombie w twarz i przeżył, żeby móc się tym pochwalić. Oboje byli solidni, dobrze wyszkoleni i mieli przed sobą lukratywną karierę w dziennikarstwie. Ale pojechali do Luizjiany. A Luizjany już nie było. ‒ Dlatego tym bardziej powinniśmy zwołać spotkanie. Jeśli straciliśmy choć jedną osobę, ludzie będą się martwić, że straciliśmy wszystkich. Westchnąłem. ‒ Tak, wiem. George położyła mi dłoń na karku. Może powinno mnie martwić, że czuję ten dotyk, ale nie miałem już na to siły. Za bardzo byłem wdzięczny za jej obecność. ‒ Hej, George? ‒ Słucham?

‒ To, co powiedziałem wcześniej... ‒ Zanim umarła Kelly, zanim doktor Wynne zwrócił się przeciwko nam, zanim uciekliśmy z CZKC długie godziny przed katastrofą porównywalną z plagą egipską, zanim wydarzyło się to wszystko. Zanim świat się zmienił. ‒ Tak? ‒ Nie chciałem tego powiedzieć. Naprawdę, naprawdę nie chciałem. ‒ Uniosłem głowę, a George była tam, patrząc na mnie swoimi pełnymi nieskrywanego zmartwienia, obcymi oczami. ‒ Nie zostawiaj mnie. Proszę, nie zostawiaj mnie. Nie mogę tego robić bez ciebie, a jeśli spróbujesz mnie do tego zmusić, nie wiem, czy sobie poradzę. ‒ Nie przejmuj się tym. ‒ Jej uśmiech był pełen smutku, a ręka nadal spoczywała na moim karku, taka ciepła i taka żywa. Jeśli tak wyglądało szaleństwo, Boże, chyba nie mógłbym pragnąć czegokolwiek innego. ‒ Nigdzie się nie wybieram. ‒ I dobrze ‒ wyszeptałem. Siedziałem na kanapie ze zmarłą siostrą, nasłuchując głosów z kuchni i zastanawiając się, jakim cudem mam z tego wszystkiego wyjść w jednym kawałku.

Pieprzyć to. Nie mam już siły, żeby pisać coś mądrego. Wyłączcie swoje cholerne komputery i idźcie spędzić trochę czasu z rodziną, póki apokalipsa nie pochłonęła jeszcze tego świata. To chyba ostatnie mądre słowa, jakie ode mnie usłyszycie. Nie mamy już czasu, a nawet nie wiedzieliśmy, że się kończy. ‒ z Odporności nabytych, bloga Shauna Masona, 24 czerwca 2041

Popieram. ‒ z Czarująco nieszczerej, bloga Rebekki Atherton, 24 czerwca 2041

Dwadzieścia cztery Po jakimś czasie przestałem czuć dotyk dłoni George'a na karku. Uniosłem wzrok i zobaczyłem, że zostałem sam. Zniknęło nawet wrażenie, że jest gdzieś w mojej głowie. Nie martwiłem się, tak jak kiedyś mi się to zdarzało; miałem mnóstwo czasu, żeby pogodzić się z tym, że przychodzi i odchodzi w zależności od tego, czy jestem zestresowany i jaką czuję presję, a także chyba jak bardzo czuję się poczytalny w danym momencie. Skoro George'a nie było, oznaczało to, że czuję się lepiej. W kuchni Mahir i Alaric zaciekle stukali w klawisze, a Becks kończyła składanie swojego ostatniego pistoletu. Maggie założyła bezprzewodowe słuchawki z mikrofonem i siedziała przed laptopem, trajkocząc mieszanką angielskiego i hiszpańskiego. Wydawała się spokojniejsza. I bardzo dobrze, bo szybkość jej odpowiedzi sugerowała, że rozmówca nie był ani trochę spokojny. Wskazałem na nią palcem, podchodząc do ekspresu do kawy. George na chwilę zniknęła, więc mogłem wypić filiżankę prawdziwej kofeiny, zanim będę musiał wrócić do słodkiej wody, w której była tylko dodatkiem. ‒ Z kim rozmawia? ‒ Z rodzicami ‒ wyjaśniła Becks, unosząc wzrok. ‒ Już pół godziny. ‒ Niezbyt subtelna aluzja wycelowana była we mnie; przez ten czas siedziałem sam w pokoju. Jakoś się tym nie przejmowałem. ‒ Dobra robota z tym wzmacniaczem ‒ powiedział Mahir, nie przerywając pisania. Opuścił głowę, co oznaczać mogło albo modlitwę, albo pełną koncentrację. ‒ O ile się nie mylę, pan Garcia miał już zwoływać wojsko, ale Maggie wreszcie udało się połączyć i potwierdzić, że wciąż jest bezpieczna. ‒ Nie mam nic przeciwko wojsku. ‒ Wziąłem spory łyk kawy, nie przejmując się, że parzy mi gardło, a potem dodałem: ‒ O ile tylko zgodziłoby się zostać naszą prywatną armią. Myślisz, że byłoby to do zrobienia? ‒ Nie ‒ rzucił obojętnie Alaric. Mahir wreszcie uniósł wzrok, posłał Alaricowi udręczone spojrzenie, a potem odwrócił się do mnie i powiedział: ‒ Dziennikarzy internetowych w większości wyrzucono z obszarów epidemii, a jeśli ktoś spróbował robić zdjęcia albo blogować na żywo, został aresztowany i oskarżony o praktykowanie

dziennikarstwa bez licencji. ‒ Słucham? ‒ Wyprostowałem się. ‒ To niezgodne z prawem. ‒ Żeby zostać blogerem, trzeba tylko założyć bloga, a czasami nawet i to nie, jeśli ktoś zdecyduje się ograniczać wyłącznie do komentarzy na innych blogach. Żeby zostać dziennikarzem, trzeba zdać egzaminy na licencję, udowodnić umiejętności strzeleckie, zdobyć akredytację i jeszcze mieć pozwolenie na wejście do stref niebezpiecznych. W innym wypadku grozi grzywna albo oskarżenie przed sądem. ‒ No jasne, Mahir. Wszyscy to wiedzą. Co to ma wspólnego z... ‒ Ci ludzie byli w miejscach uznanych za niebezpieczne i wykonywali działania zarezerwowane wyłącznie dla licencjonowanych dziennikarzy. ‒ Mahir pokręcił głową i światło odbiło się od jego okularów. ‒ Zostali zatrzymani i staną przed sądem. Opadła mi szczęka. ‒ Czekaj, więc co, mówią, że jeśli „posiadasz bloga" i „jesteś w niebezpiecznej strefie", to automatycznie stajesz się dla nich działającym bezprawnie dziennikarzem? ‒ Właśnie tak ‒ wymamrotała Becks. ‒ To szaleństwo! ‒ Może i szaleństwo, ale bardzo, bardzo cwane. Dzięki niemu liczba niezatwierdzonych raportów z obszarów epidemii zostanie mocno ograniczona. ‒ Wzrok Mahira padł na Alarica. Tylko na chwilę, ale to wystarczyło, żebym wiedział, na co patrzy. ‒ Całe szczęście ograniczenie nie oznacza całkowitej eliminacji. Niektóre relacje trafiły do sieci. ‒ Zawsze jakieś trafiają ‒ powiedziałem, odstawiając kubek. Już nie chciało mi się pić. ‒ Alaric? Dobrze się czujesz, chłopie? ‒ Aktualizacje Ściany zaczęły się dziś rano ‒ powiedział. Po jego policzkach płynęły łzy. Nawet nie próbował ich zetrzeć. Może wiedział, że to nie wystarczy, bo i tak nie przestanie płakać. ‒ Moja młodsza siostra wrzuciła na nią rodziców i brata. Dorian zastrzelił mamę i tatę, a Alisa zastrzeliła Doriana, kiedy zaczął przemianę. Zawsze wiedziałem, że lekcje na strzelnicy jako prezent na urodziny to świetny pomysł, nawet jeśli mama wolałaby taniec. Skrzywiłem się. ‒ Ja pierdolę, Alaric, tak mi... ‒ Pomogło ci, kiedy powiedziałem, że mi przykro z powodu śmierci George'a? Kiedy zmarła, wszyscy to powtarzali, nawet Masonowie. I żadne z kondolencji nie miały na mnie choćby najmniejszego wpływu. ‒ Nie, nie pomogły. ‒ Więc daruj sobie. ‒ Znowu spojrzał na komputer. ‒ Fora eksplodowały. Jesteśmy jedyną

większą stroną, której pracownicy odpowiadają na pytania. ‒ Dlatego, że nic nie wiemy. ‒ To nie do końca prawda ‒ wtrącił Mahir. ‒ Wiemy, że epidemia wybuchła, kiedy tropikalna burza Fiona dotarła do wybrzeża. I rozprzestrzeniała się razem z nią. Tylko z nią. ‒ Czekaj, co takiego? ‒ Wszystkie pierwsze przypadki zarażenia pasują do początkowego zasięgu burzy. Patrzyłem na niego oniemiały. Jego słowa nie miały sensu. Wybuch epidemii w czasie potężnej burzy to coś okropnego, ale normalnego. Burza oznacza mnóstwo zniszczeń i ofiar, a wtedy łatwo o zarażenie. Udokumentowano wiele przypadków, kiedy ktoś został ranny w trakcie burzy, a jego zainfekowana krew poleciała wraz z wiatrem na przypadkowego obserwatora, zanim ktoś w ogóle się zorientował, co jest grane. Ale wybuch epidemii zostałby wtedy ograniczony do jednego obszaru i nawet jeśli sytuacja byłaby poważna, w niczym nie przypominałaby tego rodzaju zniszczeń, jakie pokazywano w telewizji. Jeśli aktywna forma wirusa zmutowała i przenosi się drogą powietrzną, można śmiało założyć, że rozprzestrzeniłaby się z burzą. Ale rozprzestrzeniałaby się też bez burzy i chociaż początkowo obszar jej działania pokrywałby się z obszarem dotkniętym przez Fionę, trwałoby to krótko. Jeśli to byłaby epidemia rozprzestrzeniająca się drogą powietrzną, zatrzymałby ją tylko absolutny brak niezainfekowanych ciał. ‒ Czekaj... ‒ powtórzyłem, czując, jak ze strachu ściska mi się żołądek. Nie sądziłem, że coś może mnie jeszcze przerazić. Jakoś nie cieszyłem się z tego odkrycia. ‒ Alaric, twoja siostra. Powiedziałeś, że napisała na Ścianie. Wszystko z nią okej? ‒ Jest przerażona i siedzi sama na strychu naszego domu, ale nic jej nie jest. ‒ Alaric uniósł wzrok, jakby wyzywał mnie, żebym dodał coś jeszcze. ‒ Używa firmowego serwera, żeby móc ze mną chatować. ‒ Świetnie. Upewnij się, że dostanie własny login. Jeśli chcecie pisać między sobą o tym, co się tam dzieje, decyzja należy do ciebie, ale moim zdaniem powinieneś jej pozwolić. Niech zajmie się czymś do czasu, aż ją stamtąd ewakuują. Możesz ją o coś zapytać? Alaric spojrzał na mnie podejrzliwie. ‒ O co? ‒ O to, czy ktoś z nich był na zewnątrz, kiedy zaczęła się burza. W głowie formowała mi się myśl i nie była zbyt przyjemna. Nie mogłem jej jednak kategorycznie zignorować. Alaric zmarszczył czoło. ‒ Nie wydaje mi się, żeby...

‒ Proszę. Zawahał się, ale potem odwrócił do komputera i zaczął pisać. Mahir i Becks oderwali się od swoich dotychczasowych zajęć i wlepili w niego wzrok. Maggie nadal prowadziła rozmowę, a po kilku minutach pożegnała się i podeszła do mnie. ‒ Co się dzieje? Pokazałem gestem na Alarica. ‒ Pyta dla mnie o coś siostrę. ‒ Tę z Florydy? ‒ Posłała mi ukradkowe spojrzenie. ‒ To chyba trochę... ‒ Wiem, ale to ważne. ‒ Dobra ‒ powiedział Alaric. ‒ Alisa mówi, że tata jako pierwszy... jako pierwszy zachorował, a wyszedł na zewnątrz, kiedy zaczęła się burza, żeby wnieść do środka rowery, zanim wiatr je zwieje. ‒ Wspominała, żeby ktoś inny wychodził na zewnątrz? ‒ Nie. To znaczy nie, nikt nie wychodził na zewnątrz. Nikt nie rozumiał, co się dzieje, bo Kellis-Amberlee nie przenosi się w ten sposób, więc mama chciała pomóc tacie, myśląc, że zasłabł. A on ją ugryzł. Dorian próbował ich rozdzielić, a wtedy tata ugryzł też jego. ‒ A więc tylko twój ojciec wychodził na zewnątrz i tylko on zachorował bez wyraźnego źródła zakażenia? Alaric zaczął się krzywić. ‒ Tak. Właśnie ci to powiedziałem. Becks i Mahir nadal patrzyli na mnie z pustką w oczach. Dopiero Maggie ‒ córka farmaceutycznych magnatów, fanka gównianych horrorów i dziewczyna, która dorastała w społeczności lekarzy ‒ otworzyła szerzej oczy, kiedy ogarnęło ją takie samo przerażenie jak mnie. ‒ Nie mówisz poważnie. ‒ Chciałbym. ‒ Czułem, że George wróciła, żeby przyjrzeć się sytuacji. Ruszyłem się, żeby wyjąć z lodówki puszkę coli, mówiąc: ‒ Alaric, powiedz siostrze, żeby zamknęła wszystkie okna, do jakich ma dostęp, i nie otwierała ich dla nikogo. Ile jeszcze zostało do wschodu słońca? Jakieś pięć godzin? Kiwnął głową. ‒ Dobra. Jeśli mam rację, a lepiej żebym nie miał, po świcie powinno zrobić się trochę bezpieczniej. Ruszyłem z powrotem do salonu. ‒ Hej! ‒ Becks się podniosła. ‒ Gdzie idziesz? Maggie nawet na nią nie spojrzała. Wciąż patrzyła na mnie i nagle zbladła bardziej niż

kiedykolwiek. ‒ Idzie wysłać maila, prawda, Shaun? ‒ Właśnie tak. ‒ Kiwnąłem głową. ‒ To zamierzam zrobić. Mahir, obejmujesz dowództwo, niech wszyscy wezmą się do pracy, a jeśli ktoś z naszych znajduje się w strefie śmierci, niech nie wychodzi na zewnątrz i zamknie wszystkie okna. Wracam za kilka minut. Kiedy wychodziłem z kuchni, nikt więcej się nie odezwał. Nikt prócz George'a. ‒ Jesteś pewien? ‒ zapytała przez ściśnięte gardło. ‒ Jestem tak pewien, że oddałbym wszystko, żeby nie mieć racji. ‒ Minąłem stado buldogów i usiadłem przy komputerze, wybudzając go ze stanu uśpienia. ‒ Ale nie wydaje mi się, żebym nie miał racji. I w tym problem, że jestem pewien. Przykro mi. Zaśmiałem się, trochę szaleńczo. ‒ Wiesz, w takich momentach naprawdę wolałbym, żebyś żyła. Gdy byłaś żywa, wiedziałem, że jako pierwsza pomyślisz o takich rzeczach. A ja mógłbym tylko siedzieć i patrzeć, zostawiając wieszczenie końca świata właśnie tobie. Przepraszam, że moja śmierć sprawia ci tyle problemów. ‒ Nie przejmuj się. I tak była moja kolej na wykonywanie gównianej roboty. ‒ Zalogowałem się i włączyłem pocztę, ignorując całą listę wiadomości o najwyższym priorytecie. Szukałem tylko jednego, konkretnego nadawcy. Nie było go. ‒ Cholera. ‒ Westchnąłem i otworzyłem okienko nowej wiadomości. Zawahałem się. Zastanowiłem się, czy na pewno chcę to zrobić, a kiedy nie pojawiły się żadne inne opcje, zacząłem pisać. Od: [email protected] Do: [email protected] Temat: Trwająca właśnie epidemia Droga Doktor Abbey, Wiem, że powinniśmy się trzymać od Ciebie z daleka i w ogóle, ale napotkaliśmy pewien problem i miałem nadzieję, że powiesz nam, co się dzieje. Jestem pewien, że słyszałaś o epidemii na Gulf Coast. Trąbili o tym cały dzień we wszystkich programach informacyjnych, a może nawet dłużej. Nie jestem pewien, bo większość czasu spędziliśmy, uciekając z CZKC ‒ och, prawda, pamiętasz, co się wydarzyło w Portland? Cóż, powtórzyło się, tym razem w Memphis. Okazało się, że człowiek, który wysłał do nas Kelly, stał po stronie tych złych. Kelly zginęła. A my (Mahir, Becks i ja) uciekliśmy. Zastanawiam się, czy przypadkiem nie zawdzięczamy tego burzy. Może opóźniła pościg. Ale nieważne. Nie da się oprzeć relacji na „może". Tak zawsze powtarza George, a ja potrzebuję faktów.

Rodzina Alarica mieszkała na Florydzie. Jego ojciec wyszedł na zewnątrz, gdy burza dotarła do wybrzeża, i zachorował. Matka i brat Alarica zachorowali po ugryzieniu, ale tylko ojciec amplifikował bez wyraźnego źródła infekcji. Epidemia rozprzestrzenia się zgodnie z obszarem dotkniętym przez burzę ‒ czyli z wiatrem. Rozprzestrzenia się z wiatrem, a nie pod wiatr i nie poza wiatrem, nawet jeśli ocaleli robią, co mogą, żeby uciec. Próbowałem przypomnieć sobie wszystkie sposoby przenoszenia wirusów, jakie znam, i wydaje mi się, że tylko jeden pasuje do tych danych. To ty rozumiesz strukturę tego wirusa. To ty możesz zarazić, co tylko zechcesz. Dlatego pytam i myślę, że cały świat liczy na odpowiedź: Doktor Abbey, czy to możliwe, żeby Kellis-Amberlee był przenoszony przez owady? Proszę o odpowiedź. Muszę wiedzieć. Shaun Mason Kliknąłem „wyślij" i odchyliłem się na krześle, luźno opierając ręce na klawiaturze. Klient odbierał kolejne wiadomości. Lista odświeżała się co kilka sekund, maile przechodziły przez filtry i lądowały w skrzynce odbiorczej, a ich tematy walczyły o moją uwagę. Większość ignorowałem. Czekałem na odpowiedź, a nie kolejną wiadomość o czyjejś śmierci czy prośbę o informacje. Naprawdę myślisz, że to owady? ‒ Nie wydaje mi się, żeby cokolwiek innego rozprzestrzeniało wirusa w ten sposób. ‒ Jedna z niewielu pozytywnych cech wirusa Kellis-Amberlee? Jest bardzo bezpośredni. O ile nie znajdziesz się wśród pechowych dwóch procent populacji, u których występuje ryzyko samorzutnej amplifikacji, możesz albo umrzeć, albo dać się ugryźć przez zainfekowanego, żeby się zarazić. Jeśli wirus przyjmie jakąkolwiek niebezpośrednią formę przenoszenia, zasady gry poważnie się zmienią... choć nadal będzie to szybki zabójca, który przejmuje całe ciało i zmienia podstawowe instynkty w ciągu kilku godzin. Przy nowoczesnych procedurach kwarantanny i naszej trwałej, praktycznej paranoi społecznej nawet wirus przenoszony drogą powietrzną mógłby zostać opanowany. Ale owady w roli nosicieli zmieniały wszystko. Zapytajcie ludzi, którzy żyją na obszarach, gdzie malaria nadal stanowi problem. Siatki przeciwko moskitom za dziesięć dolców mogą całe rodziny uchronić przed powolną śmiercią w męczarniach ‒ zakładając, że nie zostaną przedarte. Albo ukradzione. Albo po prostu lekko rozchylone którejś nocy, żeby jeden malutki owadzik przeleciał przez szparę i kogoś ukąsił. Ale malaria to infekcja pasożytnicza. To dlatego tak świetnie sobie radzi z komarami. Jest mała, jest szybka i doskonale przystosowała się do cyklu życia, z którego ewoluowała. Kellis-Amberlee to duży, nieporęczny wirus, w mikroskopijnych kategoriach oczywiście, a do tego nie jest tak elastyczny jak malaria. Kiedy Marburg Amberlee połączył się ze szczepem grypy Kellisa, stanowił większość struktury i był filowirusem. A te są ogromne. Więc

musiałem się mylić. Na pewno strzelałem na ślepo. Potrzebowałem tylko potwierdzenia doktor Abbey, żeby móc zacząć szukać bardziej sensownych odpowiedzi. Shaun? ‒ George dla odmiany wydawała się wręcz nieśmiała. Jej również nie podobała się ta teoria. ‒ Sprawdź pocztę. Popatrzyłem na ekran. Na samym szczycie listy wiadomości zauważyłem adres, który znałem aż za dobrze, a oznaczony był jako najwyższy priorytet. Mały wskaźnik statusu mrugał jasną czerwienią, co oznaczało, że zaznaczono wszystkie dostępne opcje „przeczytaj to natychmiast", a niektóre może i wielokrotnie. Zaczerpnąłem powietrza, odmówiłem w myślach modlitwę w nadziei, że ktoś słucha, a potem otworzyłem emaila. Przez chwilę panowała zupełna cisza. Och, powiedziała wreszcie George. No to chyba mamy odpowiedź. ‒ No ‒ przyznałem. ‒ Chyba mamy. Od: [email protected] Do: [email protected] Temat: Re: Trwająca właśnie epidemia Dziesięć punktów, dzieciaku. Załapałeś szybciej, niż bym się spodziewała. Do epidemii febry z 1858 roku doszło po tym, jak tropikalna burza przeniosła zarażone Aedes aegypti komary nad Kubę. Miasto Memphis omal nie zostało zmiecione z powierzchni Ziemi. Zginęły tysiące ludzi. Fiona powstała nad Kubą. Tym razem będzie dużo, dużo gorzej, bo komary przywiała burza, ale nie przywiązała ich do siebie ‒ część z nich już pewnie się oddaliła i zaraża przypadkowych ludzi na wsiach. To nie wystarczy, żeby wywołać horror, który widzimy na obszarach burzy. Ludzie ze strzelbami mogą opanować epidemię, ale póki Fiona się nie rozwieje, większość komarów zostanie przy niej. To oznacza ich wysoką koncentrację, która wystarczy, by świeżo zainfekowani osiągnęli masę krytyczną i mogli wspólnie się radować, zasiadając do prawdziwej uczty. Przeniosłam swoje laboratorium. Jeśli musicie ewakuować się z aktualnie zajmowanego przez was miejsca, ściągnij załącznik i załaduj go do GPS-a, którego nie będzie ci żal zniszczyć. Współrzędne będą dostępne przez pięć godzin, zanim dołączony do nich wirus nie przepali obwodów urządzenia. Próby wyciągnięcia danych bez ich zgrania zakończą się autodestrukcją pliku i zapewne zapewnią ci małą niespodziankę w ramach bonusu pod tytułem „trzeba było nie kombinować, kiedy jestem w takim humorze". Jeśli musicie wychodzić na zewnątrz, miejcie na sobie ubrania z długim rękawem i użyjcie środka owadobójczego. Polecam Avon Skin-So-Soft. To kosmetyk do kąpieli, który pachnie, jakby ktoś wycisnął sok z księżniczki Disneya, ale działa lepiej niż wszystkie inne środki dostępne na

rynku. Naprawdę polecam DDT i modlitwę. Niestety tych nigdzie nie kupicie. Macie dwadzieścia cztery godziny, potem znowu się przeprowadzam. Drugi raz współrzędnych nie dostaniecie. Powodzenia. Będziecie go potrzebować, dupki. Dr Shannon L. Abbey Przeczytałem wiadomość dwa razy, żeby się upewnić, że wszystko dobrze zrozumiałem. Wreszcie wysłałem dwie kopie do domowej drukarki i odchyliłem się na krześle, wrzeszcząc: ‒ Mahir! ‒ Minęła minuta bez odpowiedzi. Spróbowałem jeszcze raz: ‒ Mahir! ‒ Czego, do jasnej ciasnej, możesz znowu chcieć? ‒ zapytał z naciskiem, otwierając drzwi do kuchni i ruszając na mnie niczym burza. Buldogi uciekły mu sprzed nóg, wykazując się większym instynktem samozachowawczym, niż się spodziewałem. Jeden mały psiak nawet odważył się szczeknąć na kostki Mahira. Nagle ogarnęło mnie nieoczekiwane uczucie. Będziemy musieli się ewakuować. Jeśli nie natychmiast, to niedługo. CZKC wie, gdzie jesteśmy, a w chaosie drugiego Powstania nawet rodzice Maggie nie są w stanie zapewnić nam bezpieczeństwa. Z vanem i motocyklem George'a mogliśmy śmiało zabrać pięciu członków ekipy, którzy przetrwali, ale nie było szans, żeby zmieściły się też psy. ‒ Potrzebuję pendrive'a ‒ wyjaśniłem. Mahirowi opadła szczęka. ‒ A więc chcesz mi powiedzieć ‒ zaczął opanowanym głosem ‒ że właśnie darłeś się na mnie, jakby wydarzyła się jakaś katastrofa, a przecież naprawdę wydarzyła się katastrofa i wszyscy jesteśmy odrobinę nerwowi, bo potrzebowałeś pendrive'a? ‒ W pewnym sensie tak. ‒ Wyciągnąłem rękę. ‒ Masz jakiś? ‒ Zawsze myślałem, że kiedy moi ludzie opowiadają, jak to nie da się z tobą pracować, przesadzają. ‒ Mahir wsunął rękę do kieszeni i wyciągnął pendrive'a, a potem położył mi go na dłoni. ‒ To naprawdę nie jest dobry moment na chamskie zachowanie, Shaun. ‒ Wiem. ‒ Wyjąłem kartkę papieru z drukarki i podałem Mahirowi. ‒ To najnowsze wieści z laboratorium doktor Abbey, szalonego naukowca, który wie o strukturze Kellis-Amberlee więcej niż ktokolwiek. Tak na wypadek, gdybyś za dobrze spał w nocy. Mahir bez słowa sięgnął po kartkę i zaczął czytać. Skorzystałem z okazji i zdjąłem nakładkę z pendrive'a, a potem włożyłem go do portu USB. Okazał się czysty, więc zacząłem ściągać załącznik. W odpowiednim czasie będziemy potrzebować sposobu na przekopiowanie go do GPS-a. Wystarczy tylko do jednego urządzenia, zauważyła George. Zostawiasz motocykl? ‒ Pojadę za vanem ‒ odparłem, wyjmując pendrive'a. To była kolejna zimna kalkulacja i wcale nie podobała mi się bardziej niż ta pierwsza. Im więcej kopii informacji, tym większe szanse, że

wpadną w niepowołane ręce. Van jest lepiej uzbrojony i przygotowany do ucieczki, gdyby coś poszło nie tak. Jedyną osobą na motocyklu byłbym ja, a ja... A ja może nie byłem jeszcze taki całkiem bezwartościowy, choć biorąc pod uwagę moje coraz częstsze załamania, nie wiedziałem, ile to jeszcze potrwa. Jeśli tylko jeden pojazd zdoła dotrzeć do doktor Abbey, nie będzie to mój. Co dziwne, wcale mi to nie przeszkadzało. Tylko mnie. Shaun, lepiej przestań myśleć o tym, o czym myślę, że myślisz. ‒ Albo co? Będziesz mnie nawiedzać? ‒ Zaśmiałem się. ‒ Musisz się bardziej postarać. Odpowiedź George'a została ucięta w połowie, kiedy Mahir uniósł głowę znad kartki i spojrzał na mnie. Chłopak nagle cały zbladł, a cienie pod jego oczami wyglądały jak siniaki. Po wyjściu z samolotu wydawał mi się zmęczony, ale w porównaniu z jego obecnym stanem wtedy był w doskonałej kondycji. Uciekaliśmy już zbyt długo. Nie tylko mnie zaczynało brakować sił. ‒ Dobry Boże, Shaun ‒ powiedział. Głos mu drżał. Nie pierwszy raz żałowałem, że to George umarła, a nie ja: przynajmniej mogłaby go przytulić i powiedzieć, że może nie jest dobrze, ale jeszcze zdążą zabić paru sukinsynów. Ja nie wiedziałem nawet, gdzie zacząć. ‒ Ta kobieta mówi poważnie? ‒ Nie wydaje mi się, żeby kiedykolwiek żartowała. I nie sądzę, by kiedyś myliła się w sprawie Kellis-Amberlee. To ona zebrała większość danych, które ci przekazałem. Jest wariatką, i to niebezpieczną wariatką, ale moim zdaniem ma rację. ‒ Ale ja... ‒ Zawahał się i oblizał nerwowo usta, a potem dodał: ‒ Jeśli ma rację, nie możemy tu zostać. ‒ To prawda. ‒ Więc co robimy? ‒ Cóż, nie możemy zostać tutaj i nie możemy wrócić do domu. ‒ Wstałem, wrzucając pendrive'a do kieszeni. ‒ Proponuję jechać na spotkanie z Czarnoksiężnikiem. Wspaniałym Czarnoksiężnikiem O Chryste Mamy Przejebane. Nie wydaje mi się, zauważyła George. ‒ Mnie też nie ‒ odparłem. Mahir spojrzał na mnie dziwnie. Zignorowałem go. Już dawno przestałem przejmować się rozmowami z kimś, kogo nikt inny nie słyszał. ‒ Doktor Abbey ma rację w kwestii Avon SkinSo-Soft. Co prawda sprzedają go jako kosmetyk, ale to najlepszy na rynku środek odstraszający owady. Mam kilka butelek w wyposażeniu. Becks też powinna. Mahir zamrugał z zaskoczenia. ‒ Kellis-Amberlee nigdy nie był przenoszony przez owady. Nie jestem pewien, czy wierzę, że to się zmieniło. Dlaczego to ze sobą wozisz? Uśmiechnąłem się nieznacznie. ‒ Bo to najlepszy odstraszacz owadów, jaki zna ludzkość. Jeśli jesteś Irwinem i właśnie gonią

cię zombie, bo zapuściłeś się w miejsce, gdzie ludzie nie powinni się zapuszczać, ostatnią rzeczą, na jaką masz ochotę, to krótki postój, żeby podrapać się po pokąsanej dupie. ‒ To chyba ma sens. ‒ Powiem innym, że mają się zbierać. Musimy zacząć się pakować i uprzedzić Maggie, żeby zmieniła ustawienia systemu bezpieczeństwa. ‒ Jeśli cały wysmaruję się środkiem odstraszającym owady i ubiorę się w pancerz, będę mógł wziąć motocykl. Jeśli jakiś komar przebije się przez ubranie kuloodporne, zasłuży na to, by mnie ugryźć. ‒ Bierzemy vana. ‒ O czym ty mówisz? Musimy poczekać... ‒ Słońce wstanie za pięć godzin. Instrukcje wymażą się za pięć godzin. Jeśli chcemy dojechać do doktor Abbey żywi, musimy się ruszyć. Mahir zawahał się, przyglądając się mojej twarzy. Wreszcie bardzo ostrożnie powiedział: ‒ Shaun, jesteś pewien? To znaczy jesteś naprawdę pewien, że powinniśmy jechać do tej kobiety, zamiast zostać tutaj, gdzie jest bezpiecznie? ‒ A czy tu jest bezpiecznie? Rodzice Maggie wiedzą, gdzie jesteśmy. Pracownicy ochrony wiedzą. To tylko kwestia czasu, kiedy ktoś się wygada i dowiedzą się też nasi czytelnicy. Jesteśmy o krok od stanu wojennego, co oznacza, że w końcu jakiś dupek z CZKC doda dwa do dwóch i zda sobie sprawę, gdzie się ukrywamy. To będzie powtórka z Oakland. Muszą się tylko upewnić, że ich kozioł ofiarny będzie wystarczająco przekonujący w roli człowieka, który nacisnął guzik i wysadził w powietrze jedyną dziedziczkę Garcia Pharmaceuticals. Jeśli chcemy wyjść z tego cało, musimy spieprzać. ‒ Ja... ‒ Mahir zamilkł. Uniósł ramiona, spojrzał mi w oczy i zapytał: ‒ Co mam dla ciebie zrobić? ‒ Pogadaj ze swoimi ludźmi. Sprawdź, kto co publikuje i ile mają gotowego materiału. I niech ktoś zacznie informować resztę. Będziemy chcieli zorganizować krótkie spotkanie redakcyjne przed wyjazdem. My, czyli ja, ty i Maggie. ‒ Becks i Alaric nie byli szefami działów. Mogli ładować rzeczy do vana, kiedy my zajmiemy się wydawaniem obowiązkowych uspokajających dźwięków i udawaniem, że w najbliższym czasie nigdzie się nie wybieramy. Nie chciałem okłamywać swoich pracowników, ale nie mieliśmy innego wyjścia. Nie, jeśli chcieliśmy zostać przy życiu. Nie podejrzewałem nikogo o szpiegowanie dla wroga (Buffy była szczególnym przypadkiem) i byłem przekonany, że każde z nich zrobiłoby wszystko, żeby pomóc nam szerzyć prawdę. George miała dar zatrudniania dobrych ludzi, a najlepsza rzecz w zatrudnianiu dobrych ludzi jest taka, że oni polecają kolejnych dobrych ludzi, kiedy nadchodzi czas na powiększenie szeregów. Nie wahałbym się oddać swojego życia w ręce moich ludzi i kilka razy nawet to zrobiłem. Ale nie byliśmy w stanie zabrać wszystkich ze sobą, a to oznaczało, że nie mogli wiedzieć, gdzie się

wybieramy. Kolejna zimna kalkulacja. Gdyby ktoś nas szukał, lepiej żeby nikt nie mógł nas wydać. Mahir najwyraźniej myślał o tym samym, bo najpierw zrobił zbolałą minę, a potem kiwnął głową. ‒ Poproszę ich o raport, a potem przekażę wiadomość o spotkaniu redakcyjnym. Ile czasu twoim zdaniem potrzebujemy? ‒ Powiedz im, żeby byli online za piętnaście minut. Jeśli kogoś nie będzie od początku, może dołączyć później i spróbować nadrobić, ile się da. ‒ Zawahałem się. ‒ Oprócz tego... powiedz, że nie jestem moją siostrą i nie postąpię tak szlachetnie jak ona. Ale jeśli chcą odejść bez konsekwencji, lepszego momentu nie będzie. George zwołała zebranie redakcyjne, kiedy pierwszy raz zdaliśmy sobie sprawę z rozmiarów konspiracji, z którą się zetknęliśmy. Upewniła się, że wszyscy dołączyli, a potem zwolniła każdego bez wyjątku. Jeśli ktoś chciał, mógł zostać, ale pod warunkiem, że podpisze nową umowę. Musieli zrozumieć, w co się pakują. To była poważna sprawa. I niezwykle istotna. A teraz nie mieliśmy czasu na taki teatrzyk. Albo zostaną albo nie. Każdy, kto podpisał nową umowę George'a, znał sytuację. Tak samo każdy, kto dołączył do nas od tamtego czasu. ‒ Dobra ‒ zgodził się Mahir. Ruszył w stronę komputera, ściskając w ręku wydruk. Pochyliłem się i zabrałem mu go, uśmiechając się niewyraźnie. Potem odwróciłem się i ruszyłem do kuchni. Nadszedł czas poinformować resztę i dać znać Maggie, że czas się pakować i szykować do drogi. Założę się, że wolałbyś, żebyśmy nigdy nie dołączyli do kampanii Rymana, co? ‒ Przeszło mi to przez myśl ‒ przyznałem. ‒ Kiedy powiedziałaś: „Hej, Shaun, zostańmy dziennikarzami", jestem pewien, że tego nie było w ulotce. A czy to by coś zmieniło? Zatrzymałem się z ręką uniesioną, by otworzyć drzwi do kuchni. Mahir, Buffy, Maggie, Alaric i Becks ‒ poznaliśmy ich wszystkich dzięki temu, że dokonaliśmy takiego a nie innego wyboru. Co więcej, to była nasza decyzja, a nie moja. Gdybym się nie zgodził i stwierdził, że chcę zajmować się czymś innym, George i tak zostałaby blogerką, a ja straciłbym ją dużo wcześniej. ‒ Ani trochę ‒ powiedziałem i wszedłem do kuchni.

Jestem poetką, jestem pisarką i pamiętając o tych dwóch powołaniach, stwierdzam z całym przekonaniem, prosto z serca, duszy i własnymi palcami: Pieprzcie się wszyscy i lepiej uważajcie na siebie, bo przestaliśmy się opierdalać i skopiemy wam tyłki. Dla Dave'a. ‒ z Dmuchawca mego, bloga Magdalene Grace Garcii, 24 czerwca 2041

Świat oszalał, a w tym przeklętym kraju nie można dostać porządnego lagera. Myślę, że mogę z całą pewnością zgodzić się z moimi przyjaciółmi ze szkoły, którzy poprawnie określili cel mojej podróży, bo faktycznie trafiłem do piekła. ‒ z Newsów z frytkami, bloga Mahira Gowdy, 24 czerwca 2041

Dwadzieścia pięć Zebranie redakcyjne poszło lepiej, niż się spodziewałem. To chyba jedyna pozytywna rzecz, jaką mogłem o nim powiedzieć. Wszyscy się bali i każdy okazywał ten strach na swój sposób. Irwini byli niespokojni i wkurzeni, że nie mogą wychodzić w teren. Newsie podzielili się na dwa obozy ‒ jedni chcieli złapać jakiegoś Irwina, wyjść na zewnątrz i dowiedzieć się, co się, do cholery, dzieje, a drudzy nie mieli nic przeciwko trzymaniu się od katastrofy z daleka, ale chcieli swobodnego przepływu informacji, gdy będą w domu. Takie podejście Newsie zawsze mnie wkurzało, bo wynika z niego, że Irwini są gotowi z radością ryzykować życie w imię kariery Newsie. Tymczasem wszyscy Fikcyjni byli zadowoleni, że zostaną w domach, ale też wariowali z przerażenia i co chwilę musieliśmy przerywać pracę, żeby Maggie mogła ich uspokoić. Radziła sobie świetnie, może nawet lepiej niż sądziłem, ale nawet ona nie potrafiła zmusić ich do skupienia się na dłuższą chwilę. Po dwudziestu minutach miałem już ochotę kogoś zabić ‒ i to byle kogo. Mahir uratował wszystkim tyłki. Przejął dowodzenie i poprowadził spotkanie ze spokojem i gracją, robiąc przerwy, kiedy Maggie bawiła się w przedszkolankę, ale generalnie z uporem pchając nas do przodu. Przechwycił każde pytanie rzucone w jego stronę, a jednak zachęcał resztę do mówienia na tyle często, żeby nikt nie zapomniał o naszej obecności. Gdyby chciał zamiast dziennikarstwa zająć się planowaniem eventów, mógłby na tym zbić fortunę. Przez cały ten czas Alaric i Becks pakowali zapasy i przenosili je z powrotem do kuchni, stawiając tuż przy drzwiach garażu. Maggie i Alaric wykonali dużo pracy, jeszcze zanim tu dotarliśmy, ale żadne z nich nie było Irwinem, a Becks czuła potrzebę ‒ zapewne słusznie ‒ żeby przejrzeć wszystko i upewnić się, że niczego nam po drodze nie zabraknie. ‒ Dobra, ludziska ‒ powiedziałem, wtrącając się w piątą z serii prawie identycznych kłótni o to, kto miał bardziej przerąbane przez embargo, Newsie czy Irwini. ‒ Cieszę się, że wszyscy mają teraz pełny obraz sytuacji, ale niedługo wzmacniacz sygnału odetnie nas od sieci, więc chyba czas kończyć. Niech wszyscy zajmą się swoimi zadaniami, a pracę koordynować będą tymczasowi szefowie działów. Są jeszcze jakieś pytania? Nie było, co stanowiło prawdziwy, pieprzony cud. Trójka tymczasowych szefów ‒ Katie z Connecticut dla Fikcyjnych, Luis z Ohio dla Newsie oraz Dmitry z Michigan dla Irwinów ‒ było tak zdenerwowanych, że ich maleńkie cyfrowe twarze sprawiały wrażenie, jakby byli chorzy. A jednak

nie poprosilibyśmy ich o przejęcie nowych funkcji, gdybyśmy nie wierzyli, że są gotowi. Chociaż chyba żadne z nich nie było naprawdę gotowe do kierowania jedną trzecią dużego serwisu informacyjnego w czasie tak wielkiej katastrofy, a nikt przecież jeszcze do nich nie strzelał. To musiało się liczyć. ‒ Dobra, w takim razie ja wyłączę to maleństwo, zanim naprawdę coś zacznie się palić i będziemy musieli dobić je kijami. ‒ Spojrzałem na ekran. Twarze Przeglądu Końca Świata odwzajemniły moje spojrzenie, a każda zerkała na mnie z tym samym niepokojem. Świat naprawdę mógł zbliżać się ku końcowi. To było coś więcej niż problemy, z którymi zazwyczaj spotykamy się w pracy. Powiedz coś inspirującego, poradziła George. Ty tu dowodzisz. Nigdy nie chciałem być przywódcą. Zdusiłem w sobie słowa „niby co?", zanim zdołały wydostać się z moich ust, a zamiast tego chrząknąłem, próbując coś wymyślić. W głowie miałem pustkę. Niebezpieczeństwo było zbyt poważne, żeby je pozaczepiać patykiem. Dasz radę, stwierdziła cicho George. Znowu oczyściłem gardło. ‒ Ludzie... ‒ Wszyscy patrzyli na mnie wyczekująco. Zawahałem się, na chwilę tracąc wątek, a potem spróbowałem jeszcze raz: ‒ To był piekielnie ciężki rok. Przepraszam tych, którzy dołączyli do nas po kampanii. Nie widzieliście mnie w najlepszej formie. Cholera, gdyby nie to, że mamy najlepszych pracowników administracji na świecie, w ogóle byście mnie nie zobaczyli, bo już dawno znalazłbym się na dnie. ‒ Ma chłopak rację w tym względzie ‒ stwierdził Mahir. Doszedłem do wniosku, że najlepiej będzie go zignorować. ‒ A co do tych, którzy pracowali dla nas od samego początku... wiem, że nie na to się pisaliście. Cholera, ja też się na to nie pisałem, a przecież powinienem mieć coś do powiedzenia w kwestii tego, co robimy, prawda? Ale bez względu na to, kiedy dołączyliście, czy to pierwszego dnia naszej działalności, czy wczoraj, wszyscy wykonaliście kawał wspaniałej roboty. Gdyby poproszono mnie o skompletowanie ekipy do nagrania końca świata, chciałbym przyjąć do niej każdego z was ‒ i może nie znam wszystkich tak samo dobrze, ale znam tych, którzy was polecili, a skoro zaufałbym im w sytuacji życia i śmierci, nie bałbym się postawić też na pozostałych. Po moich słowach rozbrzmiał śmiech, czasami nerwowy. Kilka osób kiwało głowami. Trochę mnie to niepokoiło. ‒ Nie wiem, jak bardzo jeszcze nasza sytuacja się pogorszy, zanim zacznie się robić lepiej. Jesteśmy teraz w tym samym położeniu, w którym byliśmy dwadzieścia lat temu: martwi wstają z grobów, a przyszłość maluje się w ponurych barwach i nikt nie wie, co się naprawdę dzieje. Nie

będę was okłamywał. Sądząc po tym, jak przebiegło pierwsze Powstanie, nie wszyscy dożyjemy do końca drugiego. Niektórzy z nas trafią na Ścianę, zanim to wszystko się skończy. ‒ Zawahałem się, a oczami wyobraźni zobaczyłem litanię nazwisk zmarłych. Buffy, Georgia, Dave, Kelly. Ochroniarze z Eakly w Oklahomie. Nasi sąsiedzi z Oakland. Rodzina Alarica. Zbyt wielu ludzi. ‒ Niektórzy z nas już tam są. Ale widzicie, nie to się liczy. Liczy się to, że będziemy nadal robić to, co robimy. Będziemy przekazywać wieści. Będziemy przekazywać prawdę. A jeśli trafimy na Ścianę, na Boga, będziemy mieli pewność, że zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy, i zostawiliśmy za sobą tyle informacji, ile tylko byliśmy w stanie, żeby nasi następcy mogli dalej głosić prawdę. Nastąpiła długa chwila ciszy. Dobrze powiedziane, stwierdziła George. A potem ktoś ‒ jeden z Irwinów, chyba, bo to my uczymy się, żeby robić hałas, kiedy to tylko możliwe ‒ zaczął wiwatować. Dołączyło do niego jeszcze kilku, a inni klaskali albo po prostu szeroko się uśmiechali. Gapiłem się na nich oniemiały. Lubią cię. Dalej się gapiłem. Uratował mnie Mahir, pochylając się do przodu i mówiąc: ‒ To już koniec naszej przemowy motywacyjnej na dziś i niestety również naszego zapasu baterii. Panie i panowie, cudownie się z wami rozmawiało i postaramy się informować was o postępach w pracy, ale na razie musimy założyć, że na bliżej nieokreślony czas będziemy offline. Jeśli macie jakieś problemy czy pytania, zwróćcie się z nimi do szefów działów. I trzymajcie się z dala od niebezpieczeństw. ‒ Przesunął kursor i zakończył konferencję. Ekran zalała ciemność, wszystkie maleńkie okienka od razu zgasły. Wyglądało to dziwnie ostatecznie, jakbym już nigdy miał nie porozmawiać z tymi ludźmi. Być może tak będzie. Zakasłałem w dłoń, żeby oczyścić ściśnięte gardło, a potem się wyprostowałem. ‒ Dobra ‒ powiedziałem. ‒ Ruszamy. Pakowanie pozostałego sprzętu zajęło nam mniej niż dziesięć minut. Maggie spędziła ten czas w pokoju dziennym, karmiąc psy smakołykami i mówiąc im, jakie były dzielne. Cieszyły się z poświęconej im uwagi, choć też trochę dziwiło je nagłe zamieszanie; ludzie przecież ciągle wchodzili i wychodzili i nikt się tym szczególnie nie przejmował. Dla psich umysłów ta wycieczka nie różniła się niczym od setek poprzednich z udziałem ich pani. Może tak było lepiej. Kiedy Maggie zajmowała się psami, ja poszedłem na górę do pokoju gościnnego i ubrałem się w strój ochronny. Wysmarowałem każdy skrawek skóry balsamem SkinSo-Soft, nawet te fragmenty, które i tak byłyby ukryte pod trzema warstwami materiału kuloodpornego i skórzanych ubrań. Miałem być gładki jak pupa niemowlaka, a przede wszystkim za wszelką cenę nie powinienem się dać zainfekować.

Zanim zszedłem, zatrzymałem się w progu i spojrzałem na pokój. Łóżko było zasłane, stolik nocny pusty i nic nie wskazywało na to, że kiedykolwiek tu byłem. ‒ Czy kiedyś zatrzymamy się gdzieś na stałe? ‒ zapytałem na głos. George nie odpowiedziała, więc ruszyłem ku schodom. Maggie dołączyła do pozostałych w kuchni, kiedy ja się przebierałem. Kiwnęła głową, wytarła oczy wierzchem dłoni i odwróciła się, żeby podejść do tylnych drzwi. ‒ Komputer ‒ powiedziała wyraźnie. ‒ Proszę połączyć się z oficerem Weinsteinem. Powiedz mu, że już czas na to, o czym rozmawialiśmy wcześniej. ‒ W porządku, Magdalene ‒ odparł komputer, jak zwykle z beznamiętną uprzejmością. ‒ Dziękuję. ‒ Maggie spojrzała przez ramię. ‒ Ostrzegłam Alexa, że będziemy musieli wyjechać, i to po cichu. Czekał na mój znak ‒ A dom nas wypuści? ‒ zapytała Becks. ‒ Jeśli ochroniarze na zewnątrz powiedzą, że otwieramy śluzę izolacyjną, nawet na kilka minut, dom nie będzie miał innego wyjścia. Rejestr ochrony wysyłany jest tylko wtedy, gdy nastąpi naruszenie kwarantanny, więc o ile zainfekowani nie wtargną do domu, nikt nie będzie wiedział na pewno, że nas nie ma. ‒ Maggie znowu wytarła oczy. ‒ Nie podoba mi się to. ‒ Wiem ‒ powiedziałem cicho. Głośnik domowego komputera zatrzeszczał, kiedy ktoś przełączył na tryb ręczny, i popłynął z niego męski głos: ‒ Panno Garcia? Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? Maggie uśmiechnęła się niepewnie, patrząc na miejsce tuż nad drzwiami, gdzie zapewne ulokowana była ukryta kamera ochrony. ‒ Nie. Ale wiem, że muszę to zrobić. Proszę, Alex, wypuść nas. ‒ Twój ojciec... ‒ Podpisuje twoje czeki, ale pracujesz dla mnie, pamiętasz? Zawsze mieliśmy taki układ. A teraz proszę, daj nam dziesięć minut, żebyśmy mogli się stąd wydostać, a potem znowu możesz wszystko zamknąć. Mężczyzna westchnął ciężko. ‒ Jeśli coś ci się stanie, twój ojciec skopie nam tyłki. Rozumiesz to, prawda? ‒ Rozumiem. ‒ Chciałem się upewnić. Macie dziesięć minut. A teraz proszę, postarajcie się, żebym tego nie żałował. Głośnik znowu zatrzeszczał, kiedy druga strona się rozłączyła, a komputer powiedział, niemal skonsternowany:

‒ Rozkaz izolacji został cofnięty. Dziękuję za cierpliwość. Mogą teraz państwo opuścić teren, zgodnie z życzeniem. ‒ Bierzcie sprzęt, ludziska ‒ rzuciłem, podnosząc torbę jedną ręką, a kask drugą. ‒ Czas ruszać w drogę. ‒ Przyjąłem ‒ odparł Alaric, siegając po wzmacniacz sygnału. Becks nic nie powiedziała. Wzięła tylko pudełko pełne płatków śniadaniowych i puszek z napojami, a potem kopnięciem otworzyła drzwi do garażu. Van znajdował się w środku, co było dobrą wiadomością. Motor stał na zewnątrz, co nie było dobrą wiadomością. Przy ścisłej współpracy mogliśmy w piątkę załadować vana w niecałe pięć minut, wciskając pudełka i torby w każdy centymetr wolnej przestrzeni. Nie kwestionowałem liczby rzeczy, które zabieraliśmy. Skoro nasz powrót tutaj był wielce wątpliwy, musieliśmy wziąć ze sobą wszystko, co potencjalnie mogło się nam przydać. I zakładając, że w drodze łatwiej coś wyrzucić, niż znaleźć. Mieliśmy już połowę pakowania za sobą, kiedy Alaric zdał sobie sprawę, że nie wystarczy miejsca dla wszystkich. ‒ Zaraz ‒ powiedział. ‒ Musimy część tych rzeczy zostawić. Nie możemy zająć tylnych siedzeń. ‒ Wszystko w porządku. ‒ Uniosłem kask. ‒ Ja jadę motocyklem. ‒ Ale... ‒ Potrzebujemy forpoczty. A poza tym ‒ stwierdziłem, szczerząc zęby w uśmiechu ‒ dobrze wiesz, że będę miał najlepsze ujęcia. Posłał mi niepewne spojrzenie. ‒ Będziesz odsłonięty. ‒ Wszyscy jesteśmy praktycznie skąpani w środku odstraszającym owady. Jeśli coś mnie ukąsi, pewnie będzie mi się należało. A teraz chodźcie, czas skończyć pakowanie. Mamy bardzo mało czasu i musimy się wynosić, zanim się skończy. Becks rzuciła w Alarica torbą podróżną. Złapał ją, sapiąc, a potem spojrzał na mnie zbolałym wzrokiem i odwrócił się, żeby wrócić do ładowania bagaży. Nie obchodziło mnie, czy uważa mnie za idiotę. Może nim byłem. Ale na pewno byłem też realistą. Kiedy ostatnie pudełko wylądowało na swoim miejscu, wszyscy usiedli w vanie i opuścili szyby, a ja założyłem kask. Zabezpieczyłem go dokładnie i aktywowałem interkom. ‒ Jak połączenie? ‒ zapytałem. ‒ Słyszę cię czysto i wyraźnie ‒ odparł Mahir. ‒ Świetnie. No to ruszamy. Drzwi garażu uniosły się gładko w odpowiedzi na jakiś niewidoczny sygnał Maggie, a potem

do środka wdarło się nocne powietrze, którego chłód czułem nawet przez skórzane ubranie. Nie była to może do końca kwestia temperatury, a niepewności: ryzyko infekcji, jakiego wcześniej nie znaliśmy. Kellis-Amberlee nie był nam już obcy; stał się, z braku lepszego określenia, bezpiecznym wirusem, który nadal powodował śmierć, ale już go oswoiliśmy. Nowy sposób rozprzestrzeniania sprawiał, że znowu wywoływał przerażenie. Becks uruchomiła silnik i włączyła światła. Nie potrzebowałem ich, żeby widzieć, gdzie jadę, bo zewnętrzne lampy posesji świeciły tak mocno, że na podwórzu było jasno jak w dzień. Podszedłem do motocykla i przerzuciłem nogę, łapiąc równowagę. ‒ Ruszajcie ‒ powiedziałem do mikrofonu zamontowanego w kasku. ‒ Będę tuż za wami. Van wyjechał z garażu. Pozwoliłem im minąć pierwszą bramę, a następnie włączyłem zapłon i ruszyłem ich śladem. Wyjazd z posesji był okropny. Poruszaliśmy się tak wolno, że przez większość czasu szedłem, prowadząc motocykl. Musiałem próbować nie stracić równowagi i pilnować, żeby silnik nie zgasł. Ani jedno ani drugie nie wyszłoby mi na dobre. I musiałbym sobie poradzić z tym sam, bo nie było mowy, żeby pozostali zatrzymali vana i wysiedli mi pomóc. Tego plan nie przewidywał. Wszystkie bramy zostały otwarte, dzięki czemu nie musieliśmy robić przystanków na krętym podjeździe. Ochroniarze Maggie pilnowali każdej bramy z bronią gotową do strzału. Nie byłem pewien, czy naprawdę uwierzyli w nasz wyjazd, dopóki nie minęliśmy trzeciej bramy. Wtedy zaczęli wszystko za nami zamykać ‒ każda brama zsuwała się i blokowała ze szczęknięciem, które słyszałem nawet przez kask. Strażnicy przechodzili wtedy do przodu, żeby ustawić się przy kolejnej. W końcu przejechaliśmy przez ostatnią. Jeden z ninja ‒ zapewne oficer Weinstein ‒ zasalutował nam, unosząc karabin. Potem Becks docisnęła pedał gazu, jadąc zgodnie z instrukcjami GPS-a, a ja musiałem przyspieszyć, żeby ich nie zgubić. Dom zniknął nam z oczu już po kilku sekundach. Wzgórze, na którym go wybudowano, zostało w zasięgu wzroku trochę dłużej, pokazując się i chowając, kiedy pokonywaliśmy kolejne zakręty. Światła na terenie posesji były widoczne nawet wtedy, gdy sam dom już zniknął. Przebijały się przez ciemność nocy, malując na chmurach wielopoziomowe wstęgi światła i cienia. Gdy wreszcie straciłem je z oczu, poczułem ulgę. Za bardzo przypominały mi to wszystko, co zostawialiśmy za sobą. Głośnik kasku zapiszczał, sygnalizując nadchodzące połączenie. Kiwnąłem głową, żeby je aktywować. ‒ Mów. ‒ Jedziemy w stronę I5 do Portland ‒ poinformowała Becks. ‒ Będziemy musieli pokonać jakieś sześćdziesiąt pięć kilometrów głównej autostrady, żeby minąć najgorszą część lasu.

‒ Zrozumiałem. ‒ W większości przypadków autostrada stanowiłaby najbezpieczniejsze wyjście. Była pilnie strzeżona, utrzymana w dobrym stanie i oferowała dostęp do wielu służb ratowniczych, a także dziupli, w których moglibyśmy się schować, jeśli wydarzyłoby się najgorsze. Gdyby jednak ktoś chciał sprawdzić, czy się nie przemieszczamy, obserwowałby właśnie autostradę, bo jej nowoczesny projekt umożliwiał stosunkowo łatwe odizolowanie danego jej fragmentu. Przypadkowi obserwatorzy mogliby zginąć w ataku na naszą piątkę... ale po wszystkim, co nas spotkało, nie miałem już więcej złudzeń, że ludzi, przed którymi uciekamy, w ogóle by to obeszło. ‒ Uważaj na siebie ‒ powiedziała Becks. A potem połączenie zostało przerwane i van przyspieszył, uciekając przed światłami Weed prosto w ciemność przed nami. Nie miałem innego wyjścia, musiałem jechać za nim. I5 była dziwnie opustoszała. Nawet w budkach strażników panowały ciemności, co udowodniło po raz kolejny, że w obliczu ogólnonarodowej katastrofy żadne poczucie „obowiązku" nie jest w stanie zmusić ludzi do wyjścia z domów. Połowa strażników, którzy powinni ochraniać drogę, zapewne zostanie oskarżona o zdradę, jeśli ich złapią, ale w tej chwili nie mieli żadnego powodu, żeby się tym przejmować. Zdrada nie była tak zła jak infekcja i śmierć. Proces o zdradę przynajmniej dało się przeżyć. Przeszliśmy automatyczne badanie krwi i ruszyliśmy dalej. Za każdym razem, kiedy pasażerowie vana opuszczali okno, wstrzymywałem powietrze w oczekiwaniu na krzyki. Nigdy nie nadeszły. Byliśmy wystarczająco daleko od obszaru dotkniętego przez burzę i prawdopodobnie nic nam nie groziło... ale „prawdopodobnie" nie jest czymś, na czym chciałem polegać. Dzięki Bogu mieliśmy środek odstraszający owady. Droga świeciła pustkami i jechaliśmy jak szaleni, więc te sześćdziesiąt pięć kilometrów pokonaliśmy w niecałe pół godziny. Wtedy Becks poprowadziła nas boczną ulicą, która biegła równolegle do I5, ale przez większość czasu kryła się za betonowym murem ochronnym. Wydaje mi się, że jeśli byłeś jednym z ludzi mieszkających w maleńkich domkach i starych przyczepach kempingowych, które mijaliśmy, miałeś cholernego pecha. To coś, o czym chyba wszyscy z całych sił starają się zapomnieć: świat może i się zmienił, ale niektórych ludzi nadal nie stać na wyjście z dołka. Biedacy nie mieli zaawansowanych systemów bezpieczeństwa albo hermetycznie zamykanych okien, a skoro teraz Kellis-Amberlee znalazł sobie nowego nosiciela... Nie chciałem sobie tego wyobrażać. Mijaliśmy właśnie Ashland w stanie Oregon, kiedy mój kask znowu zapiszczał. ‒ Mów. ‒ Shaun? ‒ Głos Becks brzmiał niepewnie. ‒ GPS właśnie podał mi ostateczne wytyczne. ‒ I? ‒ To Shady Cove.

Udało mi się utrzymać panowanie nad motocyklem, ale tylko dlatego, że George zajęła się najważniejszym zadaniem, czyli przeklinaniem jak szewc gdzieś z tyłu mojej głowy, podczas gdy ja skupiałem się na prowadzeniu. ‒ Jesteś pewna? ‒ Tak, jestem pewna. ‒ Nastała długa chwila ciszy, po czym Becks zapytała: ‒ Jakie są szanse, że prowadzi nas w pułapkę? ‒ Nie wiem. A są jakieś szanse, żebyśmy mogli pojechać gdzieś indziej? ‒ Nie odpowiedziała. ‒ Tak myślałem. Jedziemy do Shady Cove, Becks. Powiedz wszystkim, żeby odpięli pasy i patrzyli w lusterka. ‒ Na miłość boską, mam nadzieję, że wiesz, co robisz, Mason ‒ powiedziała i się rozłączyła. ‒ Ja też ‒ wyszeptałem. ‒ Ja też. Wiele małych miasteczek po Powstaniu zostało uznanych za nienadające się do zamieszkania. Stanowią małe strefy śmierci rozsiane po mapie całego świata i nikt ich już nie odwiedza ‒ nikt oprócz dobrze wyszkolonych, uzbrojonych Irwinów, którzy szukają tematu, ale nawet my nie robimy tego w środku nocy. Zapuszczanie się do strefy śmierci po zmroku jest jak podpisanie własnego wyroku śmierci. Santa Cruz w Kalifornii to strefa śmierci. Tak samo większość terenu Indii. A także Shady Cove w stanie Oregon. Kiedyś było to małe, ale malownicze miasteczko z dwoma tysiącami mieszkańców, otoczone lasami i umiejscowione dość blisko popularnych atrakcji turystycznych w postaci parków okręgowych i stanowych. Dobrze sobie radzili. Dopóki nie przyszli zombie i nagle wszystkie dotychczasowe atuty Shady Cove zmieniły to przytulne miejsce w śmiertelną pułapkę. To samo mogło się przydarzyć Weed, gdyby nie rybołówstwo, a Shady Cove nie liczyło się dla lokalnego rynku. Miało tylko ludzi, a tych w czasie Powstania straciliśmy tylu, że miasteczko takich rozmiarów nie liczyło się w statystykach. Niedobrze, zauważyła George. Musimy zawrócić. ‒ Ale to ma sens. Jeśli doktor Abbey próbuje zniknąć z radaru, strefa śmierci jest do tego idealnym miejscem, a Shady Cove nigdy nie zostało spalone. ‒ Zmusiłem się do uśmiechu. ‒ Poza tym wiesz o tym miejscu tylko dlatego, że wiele razy cię błagałem, żebyśmy tam pojechali. Nie bez powodu ciągle odmawiałam. ‒ Wiem, ale przecież nie mamy zbyt wielu opcji. George nie wiedziała, co na to odpowiedzieć. Lokalne drogi łączyły się z mniejszymi lokalnymi drogami, a te z kolei z takimi, które nawet nie były brukowane. Przez cały czas widzieliśmy światła z ogrodzenia autostrady, a te wręcz drwiły ze mnie, przypominając o gładkich powierzchniach i dobrze oznaczonych zjazdach. Ciągle mieściliśmy się w czasie wyznaczonym nam przez doktor Abbey, a GPS najwyraźniej w dalszym ciągu prowadził

Becks, bo nie zatrzymała się, by nakrzyczeć na mnie za to, że wplątałem ich w ten bałagan. Kiedy minąłem znak oznajmujący, że do Shady Cove zostało tylko osiem kilometrów, naprawdę zacząłem wierzyć, że możemy dotrzeć do celu w jednym kawałku. Wtedy z lasu po mojej lewej wybiegł pierwszy zombie. Poruszał się potworną, chaotyczną prędkością, na którą stać tylko naprawdę świeżych nieumarłych. Normalny człowiek biegłby szybciej, ale świeżo zainfekowany zawsze wygra na dłuższym dystansie. Nie przejmuje się bólem i nawet nie zauważa, kiedy jego płuca przestają wtłaczać wystarczające ilości powietrza. Człowiek wreszcie przestałby cię gonić. Zombie będzie biegł, aż padnie z wyczerpania, a istnieje duża szansa, że nawet to nie zatrzyma go zbyt długo. Van skręcił, żeby wyminąć nieumarłego. Ja zrobiłem to samo. Byłem zbyt skupiony na utrzymaniu równowagi, żeby zauważyć trzech kolejnych zombiaków wyskakujących spod osłony drzew. Zobaczyłem ich dopiero wtedy, gdy jeden z nich dobrał się do kierownicy, zupełnie nie przejmując się tym, że atak na człowieka jadącego motocyklem jest kompletną głupotą. ‒ Chryste... Nacisnąłem hamulce, posyłając zombie kawał drogi do przodu. Van odzyskał równowagę, poruszając się z maksymalną prędkością. Dodałem gazu, żeby go dogonić, ale czyjeś ramię złapało mnie za szyję i w tej samej chwili ściągnęło z motocykla. Kamizelka kuloodporna przyjęła większą siłę upadku, ale nie obroniła mnie przed rękami, które ciągnęły mnie w dół, podczas gdy nieskoordynowane palce próbowały znaleźć szparę w ubraniu ochronnym. Młóciłem powietrze, żeby się uwolnić. Gdybym mógł dostać się do swojej broni, miałbym szansę się z tego wyplątać. Może niewielką, ale zawsze. Wreszcie moje palce natrafiły na rączkę pistoletu. Wyszarpnąłem go z kabury tak gwałtownie, że zerwałem jeden z zatrzasków, a potem wystrzeliłem pierwszemu zombie w twarz, nie marnując czasu na celowanie. Huk był tak potężny, że zadzwoniło mi w uszach, chociaż nadal miałem na głowie zamknięty kask. Nieumarły poleciał do tyłu, pozostawiając mi wystarczająco dużo miejsca, żebym mógł się podnieść do pozycji siedzącej i zastrzelić zombie po prawej stronie. Zostało ‒ cholera ‒ zostało przynajmniej trzech, i to po szybkim liczeniu, a wszyscy skupili się wyłącznie na mnie. Motocykl leżał kawał drogi dalej. Nie było szans, żebym mógł go podnieść i uruchomić, o ile wcześniej nie pozbędę się wszystkich umarlaków, a liczby nie działały na moją korzyść. Nie bądź idiotą, przeżyłeś już gorsze rzeczy. ‒ I kto to mówi ‒ wyszeptałem i strzeliłem kolejny raz. Byłem tak skupiony na nieumarłych, że zapomniałem o jednej z najważniejszych zasad postępowania w przypadku ataku hordy zombie liczącej więcej niż trzech ‒ pamiętaj, że są mądrzejsi, niż ci się wydaje. Zaskakująco silne ręce złapały mnie od tyłu i pociągnęły.

Może to przez upadek, który zaliczyłem wcześniej, a może była to naturalna wada konstrukcji mojego ubrania ochronnego, ale kiedy zombie pociągnął, usłyszałem trzask rozdzieranego materiału. Odwróciłem gwałtownie głowę, szykując się do strzału, i zobaczyłem, przerażony, że cały lewy rękaw został rozpruty wzdłuż głównego szwu, przez co moje ramię zostało odsłonięte i chroniła je już tylko warstwa flaneli. Zainfekowany, który mnie trzymał, syknął, pokazując potrzaskane i poczerniałe zęby, a potem pochylił się, kiedy ja własnie unosiłem broń. Pocisk uderzył go w czubek głowy, skąd wyprysnął strumień mózgu i poleciał na chodnik. Ręce zombie zwiotczały i umarlak upadł, a na resztkach jego twarzy zastygł wyraz komicznego zaskoczenia. Kolejni zainfekowani wychodzili z lasu. W tamtym momencie nie byłem jednak pewien, ile uwagi zdołam im poświęcić. Bardziej martwiła mnie dziura we flanelowej koszuli i krew, która przesiąkała przez materiał. Ból pojawił się pół sekundy później, ale on nie miał tak naprawdę znaczenia. Krew i tak zdążyła powiedzieć mi wszystko, co musiałem wiedzieć. Złapałem rękaw i szarpnąłem go, by wrócił na miejsce, a potem pobiegłem do motocykla, po drodze strzelając. Głośnik w kasku piszczał natarczywie. Nie wiedziałem, od jak dawna. Czułem, jakby ostatnie sekundy trwały całe lata. Kiwnąłem ostro głową. ‒ ...tam? Shaun, błagam, jesteś tam? ‒ Jestem, Mahir. ‒ Zastrzeliłem kolejnego zombie, który biegł w moją stronę, a potem uśmiechnąłem się zuchwale. ‒ Gdzie jesteście? ‒ Wracamy po ciebie. Utrzymasz pozycję? ‒ Mogę, ale muszę przyznać, kolego, że to nie jest twój najlepszy pomysł. Mahir wciągnął gwałtownie powietrze. ‒ Shaun, tylko mi nie mów... ‒ Nie zrobiłem jeszcze badania, ale na pewno krwawię. ‒ Przede mną pojawiły się światła vana. Jęknąłem. ‒ Mówiłem, żebyście nie wracali! ‒ Nie, wcale nie mówiłeś, i jeśli myślisz, że zostawimy cię bez badania, jesteś debilem. A teraz padnij! Rozkaz Mahira była tak ostry, że wykonałem go bez zastanowienia, rzucając się na drogę. Moje ręce i nogi dotknęły ziemi sekundę przed tym, gdy pociski przecięły powietrze w miejscu, gdzie przed chwilą się znajdowałem. Reszta umarlaków wiła się w drgawkach. Strzały umilkły, a noc znowu pogrążyła się w ciszy. ‒ Wsiadaj na motocykl i jedziemy ‒ powiedział głos w moim uchu. Przez sekundę nie potrafiłem rozróżnić, czy to George, czy Mahir. Potem kontynuował: ‒ Ruszamy na Old Ferry Road. ‒ Mahir, ja naprawdę...

‒ Jeśli przejdziesz amplifikację, zanim tam dotrzemy, stracisz kontrolę nad pojazdem. Jeśli nie, jestem pewien, że doktor Abbey ucieszy się, że będzie mogła sprawdzić twoją krew pod kątem nowego szczepu. ‒ Głos Mahira złagodniał. ‒ Proszę, Shaun. Nie każ nam zostawiać cię tutaj. ‒ To idiotyczne. ‒ Tak. ‒ Chciałem się tylko upewnić, że zdajecie sobie z tego sprawę. ‒ Znowu kiwnąłem głową, żeby się rozłączyć, i poświęciłem chwilę, by owinąć rękaw najlepiej, jak się dało, a potem podniosłem motocykl i wsiadłem. Ruszyłem bez problemów. Miałem wymówkę, by zostać trochę dalej. Mogłem ich chronić, ale nie mogłem okłamać. ‒ I co? ‒ zapytała George, wprost do mojego ucha. Pojedziesz za nimi czy nie? ‒ Pojadę ‒ odparłem. Van wykręcił ostrożnie na wąskiej drodze, a potem zobaczyłem czerwone światła, kiedy Becks docisnęła pedał gazu i ruszyła do przodu. Ja sam dodałem gazu, wyszeptałem modlitwę o szybką amplifikację i pojechałem za nimi.

Byliśmy dzisiaj na wycieczce w rządowej jednostce przechowywania zombie na Alcatraz. Wielu ludziom nie podoba się, że istnieje, chociaż udowodniono naukowo, że Romero mylił się pod jednym względem: zombie nie mogą przetrwać bez tlenu. A skoro nie są w stanie pływać i nie potrafią korzystać z łodzi, nawet gdyby kiedyś doszło do wybuchu epidemii, zostałaby naturalnie opanowana. To nie miało znaczenia. W przypadku zombie ludzie głośno i wyraźnie domagali się, żeby trzymać je jak najdalej. Spojrzałam przez szybę kuloodporną do zagród, gdzie zobaczyłam dziesiątki oczu takich samych jak moje i szukałam w nich wytrwale czegoś, co świadczyłoby o szczątkach ludzkiej świadomości. Nic nie znalazłam. Tylko ciemność. Gdybym miała dzisiaj się o coś modlić, modliłabym się, żebym mogła zastrzelić Shauna, gdy zrobi coś szalonego i da się ugryźć. Bo nie mogłabym żyć z myślą, że pozwoliłam mu się przemienić. Nikt nie zasługuje na to, by skończyć w ten sposób. Nikt. ‒ z Pocztówek ze Ściany, zapisków Georgii Mason, opublikowanych 24 czerwca 2034

Dwadzieścia sześć Budynek, w którym znajdowało się nowe laboratorium doktor Abbey, pełnił niegdyś funkcję lokalnego centrum leśnego. Front wyglądał, jakby został zrobiony z samego szkła, dopóki nie podeszło się na tyle blisko, żeby zauważyć metalowe wzmocnienie. Co więcej, drzewa zostały ścięte ze wszystkich stron, żeby zrobić miejsce na ogromny parking, dzięki któremu ochroniarze mieli doskonałe warunki, żeby wypatrzeć zainfekowanych... albo nas, gdy zatrzymaliśmy się w pobliżu czegoś, co wyglądało jak główne wejście. Na dachu znajdowała się nawet konstrukcja, która na początku była chyba obserwatorium, ale teraz mogła służyć za świetne miejsce do strzelania, jeśli zaistniałaby taka konieczność. Becks wysiadła jako pierwsza, celując w moją głowę, jeszcze zanim zdążyłem zdjąć kask. Chętnie bym ją za to ucałował, gdyby nie wcześniejsze spięcia między nami oraz to, że prawdopodobnie zarażałem. Protokół pracy w terenie mówił wyraźnie, że trzeba się nieustannie pilnować, dopóki badanie nie wykaże braku infekcji, a jakoś nie chciało mi się wierzyć, żeby tak się to skończyło. Zdjąłem kask. Noc była chłodna, a na spoconym karku czułem wręcz paraliżujące zimno. ‒ Hej ‒ zawołałem ze znużeniem. W gardle mi zaschło, ale to wszystko; nie doświadczałem żadnego innego ze znanych mi sygnałów procesu amplifikacji. Takie moje głupie szczęście. Musiałem rozwinąć silny układ odpornościowy. ‒ Hej ‒ zgodziła się Becks, przechylając głowę nieznacznie na bok. ‒ Jak się czujesz? ‒ Chcę zrobić badanie, niech wyjdzie na czerwono i skończmy już z tym. ‒ Mahir, Alaric i Maggie wysiedli z samochodu, wszyscy roztrzęsieni i jakby chorzy. Kiwnąłem w ich stronę. ‒ Hej, ludziska, wiecie, jak wygląda formacja obronna? ‒ Tak ‒ powiedział Alaric. ‒ Nie ‒ powiedziała Maggie. ‒ Nie mam zielonego pojęcia ‒ powiedział Mahir. ‒ Nie ma problemu. Alaric, ty pilnujesz mnie. Mahir, ty pilnujesz Maggie. ‒ Odsunąłem się od motocykla, zostawiając kask na siedzeniu, a potem złożyłem ręce z tyłu głowy. ‒ Chodźmy powiedzieć doktor Abbey, że ma gości. Podchodząc do budynku, czułem, że parodiujemy nasze wejście do CZKC. Mahir i Maggie

podążali na przedzie, za nimi Becks, która szła tyłem, żeby trzymać mnie na muszce. Alaric trzymał się z tyłu, z pistoletem na wierzchu, który ‒ byłem pewien ‒ wycelował w moją głowę. Gdybym wykazał jakiekolwiek oznaki przemiany, zestrzeliliby mnie, zanim zdołałbym wyrządzić jakiekolwiek poważne szkody. Czułem się spokojny. ‒ Przynajmniej są dobrze wyszkoleni ‒ stwierdziła George. ‒ Właśnie tak ‒ szepnąłem. Ich dobre wyszkolenie być może pozwoli im trochę pożyć, kiedy przestanę już za nich odpowiadać. Od wejścia dzieliło nas jeszcze jakieś dziesięć metrów, kiedy otworzyły się drzwi i stanęła w nich doktor Abbey ze strzelbą wspartą na ramieniu. Joe Mastiff stał obok i wydawał się większy niż wcześniej. Może karmiła go nieproszonymi gośćmi. ‒ A więc jednak przyjechaliście ‒ powiedziała, przyglądając się wszystkim, by na koniec spojrzeć na mnie. Uniosła brwi. ‒ A trzymacie go na muszce, bo...? ‒ Jakieś dziesięć kilometrów stąd ugryzł mnie zombie ‒ odparłem. ‒ W lesie kryła się grupa zainfekowanych. Wydaje mi się, że wybiliśmy wszystkich, ale możecie wysłać tam swoich ludzi, tak dla pewności. ‒ Nie zrobiliśmy badania, bo nie chcieliśmy, żeby wyniki zostały wysłane do bazy CZKC ‒ wyjaśnił Mahir. ‒ Zważywszy na okoliczności, wydawało się to... niezbyt mądre. Poczułem ucisk w żołądku. W ogóle nie przyszło mi to do głowy. ‒ Cholera ‒ wyszeptałem. Nikt nie wymagał od ciebie wielkiego wysiłku umysłowego zaraz po tym, gdy zombie próbował odgryźć ci rękę. ‒ Ty tak twierdzisz. ‒ Więc zabraliście go tutaj? ‒ Doktor Abbey wzruszyła ramionami i opuściła broń. ‒ Wolałabym butelkę wina, ale świeży obiekt do badań i kilka trupów wystarczy. Wejdźcie. Shaun, nie próbuj nikogo dotykać, bo inaczej moi technicy będą musieli odstrzelić ci łeb. ‒ Brzmi uczciwie ‒ stwierdziłem. ‒ Grzeczny chłopiec. ‒ Uśmiechnęła się i zrobiła krok do tyłu, wpuszczając Becks i resztę do środka. Nowe laboratorium miało mniejszą powierzchnię od poprzedniego, więc było dużo bardziej zagracone. Wszędzie stały pudła i nawet nie dało się jeszcze wyczuć „naukowego" zapachu ‒ dziwnych chemikaliów, środka dezynfekującego, sterylnego powietrza i gumowych rękawiczek. Laboratorium przyjemnie pachniało drewnem cedrowym. Z czasem miało się to zmienić. Może mogliby powiesić kilka odświeżaczy, żeby przywrócić poprzedni stan. Oczywiście zakładając, że będą mieli na to czas. Większość półek sprawiała silne wrażenie

tymczasowości, jakby to miejsce było tylko przystankiem w drodze do jakiegoś bardziej odległego celu. Obóz na jedną noc w wersji dla szalonych naukowców. Ubrani w fartuchy asystenci krzątali się, rozpakowując pudła i przenosząc z miejsca na miejsce tace z próbkami. Przypięte do ich pasków pistolety były nowe i dowodziły, jak poważnie traktują obecną sytuację. Poczułem nieznaczną ulgę, że nie będę musiał zostawiać swojej drużyny bez ochrony. ‒ Molena, Alan ‒ doktor Abbey przywołała dwóch najbliższych techników. ‒ Zaprowadźcie ich do kantyny. Niech wypiją kawę i zrobią badania. I sprawdźcie, czy uda wam się znaleźć coś przypominającego jedzenie. Nie tę okropną lasagne, którą mieliśmy na obiad. Tym nie powinno się karmić nawet świń. ‒ Tak jest, doktor Abbey ‒ powiedział ten wyższy. Obrócił się do nas. ‒ Pójdziecie ze mną? ‒ Oczywiście ‒ odparł Mahir. ‒ Shaun... ‒ Przestań. ‒ Posłałem mu błagalne spojrzenie. ‒ Wszyscy przestańcie. Powiedzieliśmy już wszystko, co powinno być powiedziane. Więc przestańcie, dobra? ‒ W porządku ‒ zgodził się i ruszył za technikiem. Maggie zerknęła na mnie niepewnie i również odeszła. Alaric został jeszcze na chwilę, przestępując niespokojnie z nogi na nogę. Wreszcie powiedział: ‒ Pozdrów ode mnie Georgię ‒ a potem uciekł, zostawiając mnie z Becks i doktor Abbey. No i Joe, oczywiście. Pies wywalił jęzor, usiadł obok swej pani i machał ogonem. Tylko on jeden nie był w stanie pojąć powagi sytuacji i trochę mu tego zazdrościłem. Doktor Abbey spojrzała na Becks: ‒ Nie jesteś głodna? ‒ Nie odejdę, dopóki się nie dowiem, co zamierzasz z nim zrobić. ‒ Mówiąc to nadal trzymała mnie na muszce, profesjonalna do ostatniej chwili. Ręka drżała jej tylko odrobinę. Ja na jej miejscu nie poradziłbym sobie tak dobrze. ‒ W porządku. Chodź, Shaun. ‒ Doktor Abbey odwróciła się i machnęła na mnie, żebym ruszył za nią najbliższym korytarzem. Nie zawołała nikogo innego, żeby mnie pilnował. Chyba uznała, że Becks wystarczy. Przeszliśmy jakieś dwadzieścia metrów, poruszając się między stosami pudeł i mijając ustawione w pośpiechu metalowe regały. Ciągle spotykaliśmy techników, którzy przychodzili po różne rzeczy i znikali w drzwiach albo innych korytarzach. Wyglądało na to, że przeniesienie całego laboratorium nie jest łatwym zadaniem. Doktor Abbey wzięła urządzenie do badania krwi z jednej z półek i szła dalej, kiwając głową i

wymieniając ciche pozdrowienia z niektórymi napotykanymi laborantami. Zatrzymała się dopiero przed drzwiami prowadzącymi, zgodnie z napisem, do izolatki. ‒ Tutaj ‒ powiedziała i otworzyła je. Nie ruszyłem się. ‒ Potrzebujesz zaproszenia na piśmie czy co? Właź. ‒ Myślałem... ‒ Nie wejdziemy tam z tobą. Nie bądź głupi. ‒ Podała mi tester. ‒ Właź do środka, siadaj i zrób badanie. Nie będziesz mógł wyjść. Nikogo nie skrzywdzisz. Poczułem ulgę tak ogromną, że moje ramiona wreszcie się rozluźniły. ‒ Dziękuję ‒ powiedziałem i posłałem Becks uśmiech, zdając sobie doskonale sprawę, że był wymuszony, ale niezbyt się tym przejmowałem. Nie pozwolą mi nikogo skrzywdzić. Tylko tyle musiałem wiedzieć. Becks odpowiedziała uśmiechem. Płakała. Było mi przykro, ale nic nie mogłem na to poradzić. Dlatego zrobiłem krok do przodu, żeby wziąć tester od doktor Abbey, a potem wkroczyłem w ciemność izolatki. Drzwi zatrzasnęły się za mną, a zamki zablokowały z hydraulicznym sykiem wystarczająco długim, bym wiedział, że to nie jest zwyczajny środek ostrożności. To było coś poważnego. Wreszcie zrobiło się cicho, a na suficie zapaliły się lampy, które oświetliły pokój o rozmiarach mojej sypialni z czasów, gdy jeszcze mieszkaliśmy z George'em u Masonów. Ściany pomalowano na błyszczący, naturalny beż. Stały też meble: wąskie łóżko polowe przy jednej ścianie, metalowy stół przyśrubowany do podłogi oraz składane krzesło. Na łóżku leżał koc i mała poduszka. Chyba chcieli umilić mi zesłanie. Nie interesowała mnie wygoda. Zbliżyłem się do krzesła i usiadłem, kładąc urządzenie na stole przed sobą. Zdawało się patrzeć na mnie oskarżycielsko, jakby nie rozumiało, dlaczego jeszcze nie zacząłem badania. ‒ Przecież to nie jest ważne ‒ powiedziałem gorzko i zdjąłem rękawiczki, a potem rzuciłem je na stół. Krew ściekła z mojego lewego ramienia na dłoń i zebrała się nawet pod paznokciami. Spojrzałem na nią i zadrżałem, żałując, że nie mogę jej jakoś zmyć. Po amplifikacji przestałoby mnie to obchodzić, ale do tego czasu zdawałem sobie sprawę z jej obecności. Rozprostowałem palce, szukając oznak zesztywnienia, a potem skupiłem się na testerze. Nie widziałem wcześniej takiego modelu ‒ jeśli już coś przypominał, to oryginalny projekt doktora Patela, który tylko mierzył ilość cząsteczek wirusa, ale nie podawał wyników na bieżąco, a już na pewno nigdzie ich nie wysyłał. Uniosłem go, szukając lampek, ale żadnych nie znalazłem. Najwyraźniej skoro już trafiłem do izolatki, nie musiałem wiedzieć, czy jestem zainfekowany, czy nie. Skrzywiłem się.

‒ Czyż to nie jest wprost cudowne? ‒ Zrób to i będzie z głowy ‒ powiedziała George gdzieś obok. Podniosłem wzrok, szukając siostry. Nigdzie nie było jej widać. Jeszcze mocniej się skrzywiłem. ‒ Jakoś mi się nie śpieszy. ‒ Wynik się nie zmieni, jeśli poczekasz. ‒ Jej głos dochodził tym razem z drugiej strony. Udało mi się powstrzymać przed odwróceniem. Westchnąłem tylko. ‒ Mogłabyś się już pojawić? ‒ Nie. Przykro mi, ale to zależy od ciebie. ‒ Dobra. Jasne. Cóż... skoro nie chcesz się pokazać, możesz przynajmniej zostać? Poczułem dotyk jej widmowej dłoni na karku, ale natychmiast zniknął. ‒ Do samego końca. Obiecuję. ‒ Dobra ‒ zgodziłem się i otworzyłem tester. ‒ Raz... ‒ Dwa... Przycisnąłem dłoń płasko do metalowego panelu, uruchamiając tym samym igły. Wbiły się głęboko, aż syknąłem z bólu i ugryzłem się w język. Myślałem, że amplifikacja ułatwia tego typu rzeczy, a jednak nie czułem żadnej różnicy. Badania krwi zawsze bolą, ale to bardziej niż inne, może dlatego, że tester był taki prymitywny. Kiedy ostatnia z igieł się schowała, zabrałem rękę. Urządzenie zapiszczało raz i umilkło. Żadnych świateł, żadnych sygnałów, nic nie wskazywało na wynik testu. W zasadzie nie potrzebowałem potwierdzenia, że zostałem zarażony ‒ „jedno ugryzienie i gryziesz ziemię", jak mawiano na szkoleniu ‒ ale i tak byłoby miło. Powinno się widzieć swoje wyniki. Tak działało badanie. ‒ Hej. ‒ George położyła mi rękę na ramieniu. ‒ A może się położysz? Jesteś wykończony. Zrzuciłem jej dłoń. ‒ Nie, nie chcę tego przespać. Jeśli to jest mój koniec, nie chcę go przegapić. ‒ Przyszła mi do głowy pewna myśl i zaśmiałem się gorzko. ‒ Przemiana nie jest jeszcze zaawansowana, skoro nadal mam zwidy, prawda? Jesteś bardzo skomplikowaną halucynacją. Zombie chyba nie stać na taki poziom szaleństwa. ‒ Dzięki wielkie. ‒ Nie ma za co. Ucichła, więc ja też umilkłem. Czułem zbyt duże napięcie, żeby kontynuować rozmowę nawet z kimś, kto żył tylko w mojej głowie. Ciągle tylko próbowałbym się pokłócić, a ona starałaby się mnie powstrzymać, aż w końcu zaczęlibyśmy na siebie wrzeszczeć i ostatnie minuty świadomej egzystencji

spędziłbym na sprzeczce z osobą, z którą najmniej chciałem się spierać. Po prostu potrzebowałem pewności, że jest przy mnie i nie będę musiał przechodzić przez to wszystko sam. Dlatego gapiłem się na urządzenie, zamiast patrzyć na nią, marząc, by nagle wyrosły na nim lampki, które powiedziałyby mi to, co potrzebowałem wiedzieć. Chciałem tylko, żeby potwierdziły, że moje życie dobiegło końca. To nic trudnego. Teraz byle opiekacz byłby w stanie to zrobić. Nie wiem, jak długo tak patrzyłem, czując coraz większą suchość w gardle i czekając na kolejne symptomy. Trudności w oddychaniu, nadwrażliwość na światło, zanik zdolności abstrakcyjnego myślenia ‒ wszystkie drobne linie oddzielające człowieka od zombie. Suchość w gardle to tylko początek, a byłem wystarczająco dobrze wyszkolony, żeby wiedzieć dokładnie, co stanie się dalej. Znałem kolejny kroczek. Otworzyły się drzwi. Uniosłem gwałtownie głowę, czekając z napięciem na strzelców. Zastanawiałem się, czy wyślą Becks, żeby mnie zabiła; ciekawe, czy by nalegała. Byliśmy przyjaciółmi już od dawna, a Irwini często uważają zabijanie zainfekowanych kompanów za część obowiązków. Jako oznakę szacunku. Do środka weszła doktor Abbey. Na sekundę przestałem oddychać i szeroko otworzyłem oczy ze zdumienia. Wytrzeszczyłem je jeszcze mocniej, kiedy Joe przecisnął się przed swoją właścicielkę, machając dziko ogonem. ‒ Pozwolisz mu patrzeć, jak mnie zabijasz? ‒ zapytałem. ‒ Nie masz skrupułów. Nie chcę cię oceniać czy coś, ale to naprawdę bezwzględne. Doktor Abbey uśmiechnęła się. ‒ Witaj, Shaun. ‒ Zamknęła za sobą drzwi, czekając na blokadę zamków, a potem zbliżyła się do drugiego końca stołu. Przyniosła składane krzesło, postawiła je i usiadła, nie spuszczając mnie z oka. ‒ Jak się czujesz? ‒ Nie powinno cię tu być ‒ powiedziałem. Joe okrążył stół i wcisnął swoją wielką głowę między moje nogi, w psim powitaniu. W ostatniej chwili przypomniałem sobie o krwi i nie odepchnąłem go ręką. ‒ To nie jest bezpieczne. ‒ Ach, racja. Zarażasz. ‒ Sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła puszkę coli, stawiając ją na stole między nami. ‒ Musisz być spragniony. Siedziałeś tu bardzo długo. ‒ Popatrzyłem na nią zdziwiony. ‒ Poważnie, otwórz puszkę. Chcę zobaczyć, jak wyglądają twoje zdolności manualne. Nadal nie odwracając od niej wzroku, wyciągnąłem rękę i uniosłem puszkę. Jej chłodny ciężar uspokoił mnie, jeszcze zanim ją otworzyłem. Zamknąłem oczy i wziąłem długi, zimny łyk. Nigdy nie piłem niczego lepszego od tego słodkiego, płynnego cukru. Doktor Abbey przyglądała mi się uważnie, kiedy uniosłem powieki. ‒ Jak twoje gardło, Shaun? ‒ zapytała.

‒ Trochę suche. Nie rozumiem, co próbujesz... ‒ Zamilkłem. Suchość w gardle zniknęła, zastąpiona przez mrowienie i posmak węglowodanów, które zawsze czułem po łyku ulubionego napoju George'a. ‒ ... zrobić ‒ dokończyłem wolniej. ‒ Doktor Abbey? ‒ Przyszłam tutaj, bo chciałam porozmawiać o twoich wynikach, Shaun. ‒ Znowu sięgnęła do kieszeni, tym razem wyjmując standardowy tester terenowy. Widząc moje zaskoczenie, powiedziała: ‒ Nie martw się. Przerobiliśmy go tak, żeby nie wysyłał wyników. Urządzenie będzie myślało, że to zrobiło, ale tak się nie stanie. W ten sposób nikt się nie dowie o miejscu twojego pobytu. ‒ Nie rozumiem. Coś poszło nie tak przy pierwszym badaniu? ‒ Nie, nie było żadnych problemów. A teraz proszę. ‒ Pokazała ręką na urządzenie. ‒ Zrób przyjemność kobiecie, która jest gotowa ryzykować życie, dając schronienie twoim ludziom, i weź ten cholerny tester. ‒ Jasne. ‒ Ten przynajmniej miał lampki. Zdjąłem pokrywkę, szepcząc: ‒ Raz ‒ i poczekałem na odpowiedź George'a, a potem przycisnąłem rękę do panelu. Igły wbiły się szybko i boleśnie jak zwykle, a potem światełka rozpoczęły swoje analityczne przeskakiwanie z czerwonego na zielony. Na początku szybko, potem wolno, aż w końcu zdecydowały się na ostateczny wynik. Po trzydziestu sekundach ostatnia lampka przestała mrugać. Wszystkie świeciły na zielono. Zmarszczyłem brwi, unosząc wzrok i spoglądając na doktor Abbey. Joe wcisnął mi nos w rękę. Zignorowałem go, skupiając się na jego właścicielce. ‒ To jakiś efekt uboczny blokady transmisji? Zmieniłaś coś w środku, żeby zamiast pozytywnych wyświetlał negatywne wyniki? ‒ Nie, Shaun. ‒ Doktor Abbey spokojnie podniosła wieczko urządzenia i włożyła na miejsce. Przez cały ten czas patrzyła na moją twarz, wykonując powolne i metodyczne gesty, żeby niczym mnie nie zaskoczyć. Nie musiała się przejmować. W tym momencie nic już nie mogło mnie zaskoczyć. ‒ Żadna z dokonanych modyfikacji nie miała na celu nic tak samobójczego albo idiotycznego jak zamiana wyników. Po prostu wyłączyliśmy funkcję wysyłania, tak jak w twoim pierwszym testerze. Tamte wyniki zostały zapisane na moim komputerze. Tylko na moim. Mogłam przestudiować całą strukturę wirusa. ‒ Co próbujesz powiedzieć? ‒ Niczego nie próbuję. Mówię, że twoje wyniki, zarówno te, których nie widziałeś, jak i te, które miałeś okazję zobaczyć, były czyste. ‒ Doktor Abbey patrzyła na mnie z powagą, ledwo opanowując podniecenie. ‒ Nie jesteś chory, Shaun. Nie przejdziesz amplifikacji. Nie wiem, co dokładnie zrobił twój organizm, ale napotkał aktywną formę wirusa... i zwalczył go. Będziesz żył. Nie wiedziałem, co powiedzieć. Dlatego tylko gapiłem się na nią, a urządzenie do badania

świeciło wciąż na zielono, niczym oskarżenie o zbrodnię, której nigdy nie chciałem popełnić. Miałem rację od samego początku; amplifikacja to zbyt łatwe wyjście, więc kiedy moje ciało zyskało szansę, odmówiło. Będę żył. I co teraz?

EPILOG Żyć dla ciebie Nie mam już bladego pojęcia, co się dzieje. Kiedy świat przestał mieć sens? Shaun Mason Co tu się, kurwa, dzieje? Georgia Mason

Jeden z Fikcyjnych zapytał mnie dzisiaj rano, czy gdybym miał życzenie ‒ jakiekolwiek życzenie, nieważne jak małe czy duże ‒ to czego bym sobie życzył. To życzenie mogłoby zmienić świat. Mógłbym życzyć sobie, żeby Kellis-Amberlee zniknął. Cholera, mógłbym nawet cofnąć Powstanie, gdybym chciał, i zwrócić nam świat, gdzie zombie nigdy nie było, a my nie musieliśmy chować się w domach, przerażeni wszystkim, czego nie mogliśmy wysterylizować. A ja gapiłem się na chłopaka, aż w końcu zdał sobie sprawę, jak głupie było to pytanie, i odszedł, zapewne stwierdzając, że zaraz go trzasnę. Nie mylił się. Gdybym miał jedno życzenie, bez względu na jego wielkość, chciałbym powrotu George'a. Bez niej nic, czego mógłbym sobie zażyczyć, nie byłoby warte choćby splunięcia. A jeśli wam się to nie podoba, możecie się wypchać, bo mam to w dupie. ‒ z Odporności nabytych, bloga Shauna Masona, 5 stycznia 2041

Dwadzieścia siedem Obudziłam się na białym łóżku w białym pokoju, czując przesłodzony biały zapach środka dezynfekującego. Splątane pajęczyny snów wciąż gryzły mój mózg jak szczury. Usiadłam, wzdychając głośno i zdając sobie sprawę, że mam na sobie białą piżamę z białą narzutką bez guzików czy zatrzasków. Zaczerpnęłam powietrza, potem znowu, próbując zmusić serce do zachowania spokoju. Rozejrzałam się po pomieszczeniu w poszukiwaniu wskazówek, które podpowiedziałyby mi, gdzie jestem. W pokoju znajdowało się tylko łóżko i stolik nocny z zaokrąglonymi rogami. Wyciągnęłam rękę i spróbowałam nim potrząsnąć. Był przyśrubowany do podłogi. Łóżko zapewne też. Nie znalazłam nic, co mogłoby posłużyć za broń, chyba że spróbowałabym udusić się prześcieradłem. Nawet powiesić się nie dałabym rady, bo nie miałabym go o co zaczepić. Jedną ze ścian zajmowało duże, wstawione do środka lustro, które z pewnością było lustrem weneckim i pozwalało na obserwację z zewnątrz. Takie rozwiązanie i taki pokój mogły oznaczać tylko jedno: byłam w szpitalu, zapewne należącym do CZKC. To pasowało do nękających mnie chaotycznych koszmarów o jakiejś dużej epidemii. Nie, nie dużej epidemii ‒ nie brało w tym udziału aż tak wielu ludzi, a przynajmniej nie wtedy, gdy zamknęliśmy drzwi. A musieliśmy je zamknąć. Musieliśmy je zamknąć, bo... ‒ Widzę, że się obudziłaś. Głos dobiegał z głośnika zamontowanego nad lustrem i zupełnie mnie zaskoczył. Krzyknęłam cicho, przyciskając koc do piersi, zanim zdałam sobie sprawę, że zachowuję się jak idiotka. Ktokolwiek mnie tu przetrzymywał, mógł mi zrobić gorsze rzeczy, gdyby podjęto taką decyzję. Przyjrzałam się podejrzliwie głośnikowi, puszczając koc. ‒ Obudziłam się ‒ potwierdziłam. ‒ Dobrze, dobrze. Na początku możesz być trochę roztrzęsiona. Nie polecam prób chodzenia, dopóki się nie przyzwyczaisz. Byłam już na nogach, zanim głos dokończył ostrzeżenie, i rzuciłam się w stronę lustra. Potem znowu się zatrzymałam, zaskoczona moim odbiciem, które przecież powinno być dla mnie zupełnie przezroczyste. Moje oczy sprawiały, że lustro weneckie stawało się zwykłym szkłem. A przynajmniej powinny. Tylko że z jakiegoś powodu nie działały już jak kiedyś, a zamiast

korytarza za ścianą widziałam siebie. Piżama, którą miałam na sobie, była co najmniej o dwa rozmiary za duża. Chyba że straciłam na wadze: wyglądałam, jakbym dochodziła do siebie po długiej chorobie, cała blada i wychudzona. Moje obojczyki sterczały i były ostre jak noże. Włosy, za długie, opadały mi na ramiona w postaci loków, które pojawiały się zawsze, kiedy pozwoliłam im trochę podrosnąć, a moje oczy... Coś było nie tak z moimi oczami. Coś było bardzo, bardzo nie tak. Wciąż patrzyłam na własne odbicie, kiedy głośnik ponownie zatrzeszczał. W pokoju znowu rozbrzmiał głos: ‒ Miło widzieć cię na nogach. Na początku będziesz czuła lekką dezorientację, to normalne i nie powinno cię niepokoić. Mikrofony w twoim pokoju są aktywowane głosem, więc nie musisz szukać żadnych guzików czy przełączników. Jeśli będziesz mówić wystarczająco głośno i wyraźnie, zrozumiemy cię. Możesz podać nam swoje imię i nazwisko oraz ostatnią rzecz, którą pamiętasz? Zrobiłam głęboki wdech i przytrzymałam na chwilę powietrze w płucach, a potem powoli je wypuściłam. Patrzyłam wprost na swoje odbicie ‒ czyli na kogoś, kto stał na korytarzu po drugiej stronie lustra weneckiego, obserwując swojego małego pacjenta. A potem odpowiedziałam: ‒ Nazywam się Georgia Mason. Co tu się, kurwa, dzieje? KONIEC

PODZIĘKOWANIA Pisanie kontynuacji Feed było jednocześnie cudowne i przerażające, a na pewno okazałoby się niemożliwe bez pomocy wspaniałej grupy ludzi. Wprost nie mogę im się nadziękować. Wśród nich znaleźli się nie tylko eksperci medyczni, którzy pracowali zarówno z ludźmi, jak i zwierzętami, ale też znawcy broni palnej i epidemiolodzy. Deadline to owoc pracy wielu osób i jestem im za to wdzięczna, bo bez nich bym sobie nie poradziła. Michelle Dockrey to moja wieloletnia redaktorka, która wybrała Feed ze względu na zombie. Gdy już skończyła lekturę, od razu zażyczyła sobie manuskrypt Deadline i równie szybko dzięki swojemu czerwonemu długopisowi i spostrzegawczemu oku niewyobrażalnie poprawiła książkę. (Nie boję się też już, że będzie czekać do końca, bo czyta na bieżąco). Brooke Lunderville została główną konsultantką medyczną tego tomu, a jej doskonałe wyczucie, co powinno albo czego nie powinno się robić ze strzykawką, można zobaczyć na każdej stronie. Alan Beatts dołączył do ekipy jako nowy znawca broni, a jego cierpliwe tłumaczenie, dlaczego obrzyn nie jest odpowiednim sposobem na pozbycie się zombie, bardzo poprawiło sceny walki. Jestem niezmiernie wdzięczna, zwłaszcza biorąc pod uwagę to, że było już naprawdę, naprawdę późno, kiedy zdecydowałam się powiedzieć: „Hej, a myślisz, że dałoby się...". Dziękuję też Torreyowi Stenmarkowi, Dave'owi Tinney'owi oraz Debbie J. Gates za ich przemyślane i przekazane w samą porę wskazówki techniczne. Podziękowania jak zwykle należą się też członkom Machete Squad, czyli: Amandzie Perry, Rae Hanson, Sunilowi Patelowi, Alison Riley-Duncan, Rebecce Newman, Allison Hewett, Janet Maughan, Penelope Skrzynski, Philowi Amesowi oraz Amandzie Sanders, którzy czytali kolejne rozdziały i doradzali w kwestiach fabularnych. Dzięki ich wysiłkom ta książka jest o wiele lepsza. Tymczasem w wydawnictwie Orbit Dong-Won Song swoim redaktorskim okiem spojrzała na tekst, Lauren Panepinto zajmowała się okładką, a Alex Lencicki była po prostu świetna. Dziękuję wam wszystkim. Bez was nie dałabym rady. Na koniec nie mogę nie wspomnieć o Kate Secor, Shaunie Connollym i Cat Valente, którzy odbyli ze mną wiele godzin „pogadanek", kiedy próbowałam sprawić, by książka miała sens. Dziękuję Diane Fox, mojej agentce, która nadal jest moją ulubioną superbohaterką. Betsy Tinney dziękuję za wszystko, a Tarze O'Shea i Chrisowi Mangumowi za zebranie niesamowitej ekipy

technicznej, odpowiedzialnej za www.MiraGrant.com. Bez was ta strona nie byłaby taka sama. Jeśli ciekawi was temat epidemii febry i chorób przenoszonych przez komary, zajrzyjcie do książki The American Plague: The Untold Story of Yellow Fever Molly Crosby. Powstańcie, póki możecie.

O AUTORCE Mira Grant urodziła się i wychowała w Kalifornii, gdzie całe swoje życie poświęciła na studiowanie horrorów, potwornych wirusów i nieuniknionej groźby nieumarłych. W colegge'u jej koledzy drogą głosowania uznali, że najprawdopodobniej wezwie coś okropnego na polu kukurydzy. Założyła Horrorowy Obóz Przetrwania, gdzie nikt jeszcze nie pobił jej rekordu przetrwania w scenariuszu z kanibalami na bagnach. Mieszka w rozlatującym się domku na wsi z całym zastępem kotów oraz stertami horrorów, komiksów i książek o potwornych katastrofach. Kiedy nie pisze, dzieli czas między podróże, kursy wirusologii i oglądanie filmów grozy w niezdrowych dawkach. Na wakacje lubi wyjeżdżać do Seattle, Londynu i wielkiego, nawiedzonego gąszczu kukurydzy tuż za Huntsville w stanie Alabama. Mira trzyma pod łóżkiem maczetę i zachęca innych, by robili to samo. Więcej o autorce i jej projektach przeczytacie na stronie www.miragrant.com.

[1] United States Army Medical Research Institute for Infectious Diseases, czyli Amerykański Wojskowy Instytut Badań Medycznych do spraw Chorób Zakaźnych (wszystkie przypisy pochodzą od tłumaczki). [2] Słowo weed w języku angielskim oznacza trawę bądź ziele, używane jest również jako potoczne określenie marihuany. [3] Indyjska potrawa z ziemniaków i kalafiora.