07 - Supernatural Mates - Protecting His Pride

AMBER KELL Supernatural Mates 06 - PROTECTING HIS PRIDE ( Chroniąc swoją dumę )

Tłumaczenie: panda68

~1~

Prolog Poszukiwali go. Przynajmniej mógł uwolnić innych. Gdy Melissa rozkazała zabić Cesara, powinna im kazać zabić go w laboratorium. Przewożenie go było jej pierwszym błędem. Głupio myślała, że żołnierze będą na tyle silni, iż powstrzymają Cesara. Jednak, nawet pobity i skuty łańcuchem, obezwładnił swoich porywaczy i podciął im gardła. Spojrzenie w ich puste, martwe oczy będzie dręczyć jego sny jeszcze dość długi czas, ale w walce o przetrwanie nie było miejsca na współczucie. Wewnętrzny lew Cesara odmówił bycia już kontrolowanym przez te jagnięta. Musiał bronić swoją dumę przed dalszymi torturami będącymi przykrywką eksperymentów naukowych. Zabijanie, by zrealizować ten cel, martwiło tylko jego ludzką połowę. Dla jego lwa, żołnierze byli przeznaczeni na straty. Wybrali złą stronę w tej bitwie i zapłacili za to. Wejście na teren posiadłości było zadziwiająco łatwe. Tylko trzech strażników stało między nim, a jego celem. Z niewielkim wysiłkiem powalił ich i doszedł do głównego pokoju sterującego. Pstryknął środkowy włącznik. Jeśli dobrze zrozumiał diagram, wszystkie zamki będą teraz wyłączone. Nie ośmielił się majstrować dalej z elektrycznym panelem – to mogłoby zaalarmować zbyt wielu ludzi, że sprawy nie szły zgodnie z planem. Poza tym, nie wiedział, gdzie ta suka Melissa zniknęła. Wszystko, co wiedział, to że siedziała w przytulnym pokoju, czekając na następnego zmiennego, by móc go dręczyć. To była jedyna kobieta, która lubiła swoją pracę. Kilka tygodni temu, Cesar głupio zgodził się wejść do laboratorium z własnej woli. Ogłoszenie mówiło o eksperymentach z krwią i miłej zapłacie na koniec programu. Cesar pracował w kuchni i potrzebował dodatkowych pieniędzy, by zapłacić za szkołę kulinarną. Po tym, jak został wykopany z własnej dumy z powodu posiadania zbyt dużej mocy alfa, przenosił się od restauracji do restauracji, wolno budując swoje doświadczenie i umiejętności. Myśli o jego starej alfie, Brellu, wywoływały gniew, który spalał jego ciało, jasny i gorący jak rozbłysk. Brell nawet nie miał odwagi sam zająć się Cesarem – był zbyt

~2~

wystraszony, że przegra w walce pomiędzy nimi. Miał parę starszych lwów, które wyrzuciły Cesara nawet bez godności wyzwania. Cesar wiedział, że dorównuje Brellowi siłą i mógłby pobić starszego mężczyznę, ale najwyraźniej fakt, że nie miał zamiaru być alfą, nie został rozważony w decyzji jego wyrzucenia. Cesar myślał, że Brell jest dobrym alfą, dopóki nie wyrzucił Cesara jak śmiecia. Łajdak. - Znalazłem problem! – wykrzyknął gdzieś blisko człowiek, ostrzegając Cesara, że nie jest już sam. Cholera. Był tak skupiony na uwalnianiu swojej małej grupy laboratoryjnych lwów, że nie usłyszał odgłosów zbliżającego się strażnika. Głupek. Jego niskie warknięcie frustracji wypełniło powietrze. Strażnik krzyknął. - Nawet o tym nie myśl, dziwaku! - Chcesz zobaczyć dziwaka? – Cesar zmienił swoje ręce w pazury i pociął twarz człowieka. - Ahhh! – krzyczał strażnik i rzucił broń, by dotknąć swoich krwawiących ran. Cesar skorzystał z okazji, by uderzyć go pięścią. Z zadowalającym chrzęstem, strażnik padł nieprzytomny na ziemię. Wiedząc, że jego czas się skończył, Cesar wymknął się zza narożnik, rozglądając się wkoło. Musiał trzymać się z dala od jakichkolwiek strażników, którzy mogliby przyjść, by sprawdzić zniknięcie tego żołnierza. Pragnął uciec i wrócić do swojego starego życia, jakby to wszystko było tylko okropnym snem, ale najpierw musiał uwolnić swoich przyjaciół. Wchodząc w znajomy korytarz, spostrzegł inne zmienne lwy z jakimiś ludźmi, których nie rozpoznał. Cesar przyglądał się jak chętnie wskoczyli do pojazdu i odjechali. Jego serce zamarło, ponieważ zdał sobie sprawę, iż musieli myśleć, że ich porzucił. W istocie uciekł z zamiarem powrotu i uwolnienia ich wszystkich. A to wyglądało, jakby niektórzy sami się uwolnili.

~3~

Najważniejsze, żeby jego lwy były bezpieczne. No cóż, tak naprawdę nie byli jego lwami. Musiał powtarzać sobie ten fakt, kiedy tak patrzył, gdy odjeżdżali do wolności. - Przynajmniej wciąż mamy jednego – powiedział za nim twardy głos. Ostre, kłujące odczucie uderzyło w jego grzbiet – bez wątpienia kula. Często używali ostrej amunicji, by utrzymywać zmiennych pod kontrolą. Z kulą w swoim ciele nie mogli zmienić się w swoje zwierzęce ja, ponieważ odłamek pocisku mógłby przemieścić się w bardziej newralgiczne miejsce. Kręgosłup i klatka piersiowa były zazwyczaj tymi miejscami, w które celowali. Kula w nogę albo w ramię była zbyt łatwa do usunięcia. Cesar odwrócił się przodem do swojego napastnika. Jego lwia połowa potrzebowała spojrzeć w oblicze swojego wroga. Strażnik stojący naprzeciw niego był jednym z niewielu, którzy naprawdę lubili swoją pracę. Bill, jeśli Cesar dobrze zapamiętał jego imię, cieszył się z każdej okazji by dręczyć zmiennych. Ilekroć naukowcy wywoływali w nich ból, zawsze miał uśmiech na swojej twarzy. - Stój spokojnie. Ani kroku dalej – ostrzegł Bill. Teraz już się nie uśmiechał. - Wiesz, co się mówi, Bill – powiedział Cesar Bill opuścił nieznacznie swoją broń. - Co? - Że zemsta jest suką. – Z głośnym warczeniem, Cesar rzucił się na żołnierza.

Tłumaczenie: panda68

~4~

Rozdział 1 - Garret, musisz przestać odstraszać pomoce. – Ellie Halcon popatrzyła gniewnie na swojego brata, z dziwnym wyrazem na jej zwykle słodkiej twarzyczce. Pot zwilżył jej czoło, kiedy stanęła przy nim w gorącej kuchni, stukając stopą w denerwującym rytmie. Siostra Garreta pracowała, jako kierownik restauracji i zarządzała tym miejscem sprawną ręką. Jednak, w tej chwili grała wkurzająco na ostatnim nerwie Garreta. Garret wzruszył ramionami, obojętny na jej niepokoje. Prowadził tę rodzinną restaurację przez dziesięć z trzydziestu lat i wiedział, jakiego personelu potrzebowali, by odnieść sukces. Zawsze byli ludzie, którzy chcieli dla niego pracować. Nie musiał znosić gównianych pracowników. - Nie byłbym zmuszony ich straszyć, gdyby dobrze wykonywali swoją robotę. Poza tym, jeśli nie potrafi donieść talerza do stołu bez wylania go na gościa, nie będzie tutaj pracował. Wciąż mamy jakieś standardy, prawda? – warknął. Nie próbował być dupkiem, ale kelner, którego wyrzucił był całkowicie niekompetentny. Garreta nie obchodziło, że ludzki kelner nie był przyzwyczajony do zmiennych i łatwo się przerażał. Skoro dzieciak planował zamieszkać w mieście zmiennych, musiał nauczyć się przystosować. - Co pełza w górę twoich piór na ogonie? – zapytała Ellie, przechylając głowę w sposób przypominającym ten ruch w jej postaci jastrzębia. – Wariujesz przez ostatni miesiąc. - Nic się nie dzieje – sapnął Garret. – Może poszłabyś do domu i poddała psychoanalizie swoje złote rybki. Ja tworzę. Odpędził ją niecierpliwionym gestem swojej ręki. Nie chciał gadać ani omawiać swoich uczuć. Chciał być sam. Garret przeniósł swoją uwagę na nowe danie z makaronu. Jeśli smakuje, chociaż w połowie, tak dobrze jak pachnie, to będzie hit już pierwszej nocy. Po jeszcze paru minutach próbowania wywiercenia dziury w głowie Garreta, Ellie poddała się. ~5~

- Przynajmniej moje rybki są interesujące! – wykrzyknęła Ellie odchodząc. Drzwi trzasnęły za nią, kiedy wyszła z kuchni. Garret wiedział, że zrobi ostatni obchód po sali restauracji i zamknie drzwi od frontu wychodząc. Mogła być uczuciową, ckliwą osobą, ale można było na nią liczyć. Garret westchnął i spryskał makaron odrobiną oleju z trufli. Nie było mowy, żeby przyznał się do bycia zrozpaczonym. Zresztą nikt nie uwierzyłby, że ma serce. Wciąż nie rozumiał jak ten mały zmienny lis mógł zakochać się w kojocie. Spojrzenie pełne uwielbienia w oczach KC, gdy jadł tutaj ze swoim partnerem, zmiennym kojotem, wywołało ból w piersi Garreta na widok przegapionej okazji. Nigdy nawet nie miał okazji, by poprosić KC o randkę. Po pierwsze, nie pozwalał na to jego harmonogram, a potem zmienny lis znalazł swojego partnera. Obsypując na koniec potrawę garścią świeżych przypraw, Garret napełnił miskę makaronem, chwycił z blatu widelec, usiadł i wziął kęs. Smaki połączyły się w zdumiewającą mieszankę w jego ustach, ale równie dobrze to mógłby być popiół. Grzebał widelcem niezadowolony w jedzeniu. Snucie się z kąta w kąt z nieszczęśliwą miną, donikąd go nie zaprowadzi poza wkurzeniem wszystkich wokół. - Może potrzebuję wakacji – wymamrotał. Nie znajdował radości w żadnym ze swoich zwykłych zajęć, nawet już zanim KC spotkał swojego partnera. Garret opróżnił do reszty talerz z jedzeniem, a potem włożył go do zmywarki. Po ściągnięciu marynarki szefa kuchni, wrzucił ją do zsypu na pranie, a potem chwycił swoją motocyklową kurtkę z haka przy drzwiach. Aby zachować wszystkie miejsca parkingowe dla płacących klientów, Garret trzymał swojego Harley w alei za restauracją. Parkował przed frontem tylko w dniu wywozu śmieci. Garret otworzył tylne drzwi. Zatrzasnęły się za nim z hukiem. Po sprawdzeniu zamka i nastawieniu alarmu, skierował się do motocykla. Może nie wróci tu jutro. Pozwolił na chwilę rozkręcić się swojej fantazji w jego głowie. Oczywiście jego rodzina mogła rządzić bez niego. Do diabła, restauracja prawie prowadziła się sama. Garret potrzebował nowego wyzwania. Zimne nocne powietrze przemknęło po jego skórze, upragniona ulga po zaduchu kuchni. Może zmiana dekoracji rozwiązałaby problem jego zastygłego, samotnego życia. Miękki, szurający odgłos za kontenerem na śmieci sprawił, że błyskawicznie się obrócił. Może koty znowu wróciły. Przeklęte zwierzaki. Wiedział, że jego kuzyn ~6~

Markus czasami zostawiał skrawki dla kotów. Miękkie serce Markusa łatwo rozpływało się nad bezdomnymi kiciami. Ale Garret chciał, żeby przestał je żywić. Nie lubił kotów. Mniejsza wersja próbowała stanąć mu na drodze do kontenera na śmieci, a duże zmienne koty zjawiały się i zjadały wszystko, co miał w restauracji. W końcu musiał wprowadzić dla nich nakaz robienia rezerwacji, albo nie miałby dość jedzenia, gdyby przyszli jeść. Ruch za kontenerem na śmieci sprawił, że zbliżył się ostrożniej. Z pewnością to nie były bezpańskie koty. To było coś wystarczająco dużego, by przestawić pojemnik, coś tak dużego, że musiało ważyć więcej niż kilkanaście kilogramów. Gdy się zbliżył, ktoś upadł za kontenerem i zobaczył go leżącego na ziemi. Garret szybko podbiegł. - Hej, nic ci nie jest? – zawołał głupio, ponieważ oczy mężczyzny były zamknięte i się nie ruszał. Złota skóra nieznajomego wskazała Garretowi, że to może być zmienny lew, ale to nie był ktoś, kogo rozpoznał. Znał większość lokalnych wielkich kotów, odkąd zaczęły przychodzić regularnie do restauracji. Ten zachwycający mężczyzna nie należał do dumy Talana. Garret miał nadzieję, że nieprzytomny zmienny nie jest intruzem pragnącym wyzwać alfę dumy. Jak do tej pory, nikt nie przeżył żadnej walki z przywódcą dumy, a jeśli ktoś ostatecznie pobiłby Talana, lepiej żeby spał z otwartymi oczami. Siostry Talana były przerażające. Zapach krwi zawisł w alejce jak lepka wata cukrowa, mdlący do przesady. Garret upadł na kolana, by lepiej spojrzeć. - Gdzie jesteś ranny? Niewyszkolony w opiece lekarskiej, Garret nie wiedział, co może zrobić, ale wewnętrzny przymus do udzielenia w jakiś sposób pomocy, popchnął go do poszukania ran zmiennego. Przycisnął palce do szyi mężczyzny i wydał z siebie westchnienie ulgi, gdy znalazł rytmiczny puls. Nie super mocny, ale ciągły rytm. Długie, złote rzęsy mężczyzny zatrzepotały ukazując jasnoniebieskie oczy – niezwykły kolor dla kogoś, kogo Garret podejrzewał o bycie lwem. Wszystkie zmienne lwy, z tego co wiedział, miały złote oczy. Garret zastanawiał się, czy lokator jego alejki nie był czasem pół krwi. - Postrzał. – Szorstki, słaby głos wyszedł ze spierzchniętych ust mężczyzny. Garret wyciągnął swój telefon z kieszeni i zadzwonił po karetkę. Dlaczego nie zrobił tego, jak tylko zwietrzył krew, nie wiedział. Widok rannego mężczyzny w jego alejce najwyraźniej zmącił jego zwykły zdrowy rozsądek. ~7~

- Mam mężczyznę, najprawdopodobniej zmiennego, z raną postrzałową! – Garret krzyknął do telefonu. - Chwileczkę, przełączam twoją rozmowę – oświadczył operator. Mężczyzna zajęczał z bólu. Żołądek Garreta skręcił się na ten odgłos. Prawie czuł mękę mężczyzny tak, jakby była jego własną. - Szz… Szz… Pomoc zaraz nadejdzie. - Nie wiedział dlaczego, ale musiał pomóc nieznajomemu. Najwidoczniej niezbadane zrozumienie związało go z nim. Cholera, jaka szkoda, że dzisiaj nie przyjechał samochodem. Nie było mowy, żeby zabrał ofiarę postrzału do szpitala na tylnym siodełku swojego Harleya. Gdy odezwała się awaryjna linia, Garret ledwie mógł wykrztusić słowa. - Tu Garret Halcon. Jestem w alejce za moją restauracją z ofiarą postrzału. Przyjeżdżajcie natychmiast! – Rozłączył się nie czekając na odpowiedź. Dostali wszystkie informacji, jakich potrzebowali. W małej miejscowości, punkty orientacyjne działały lepiej niż adresy. Ranny mężczyzna podniósł rękę w kierunku Garreta. Instynktownie, Garret złapał ją i położył dłoń mężczyzny na swojej piersi. Jego serce waliło tak mocno, że uświadomił sobie, iż ranny człowiek może czuć bicie na swoich palcach. Garret nigdy wcześniej w swoim życiu nie miał pełnej współczucia chwili, ale w tej chwili chciał przyciągnąć tego złotowłosego nieznajomego blisko do siebie i upewnić się, że otrzymał należytą opiekę. Żółć wzrosła w jego gardle na myśl o nim umierającym. - Gdzie do diabła jest ten cholerny ambulans! – Szpital był tylko kilka minut stąd. Na szczęście dla nich, jak tylko stuknął pierwszą cyfrę na swoim telefonie, by zadzwonić jeszcze raz, syreny rozbrzmiały echem w wąskiej alei. Jedyna miejska karetka zatrzymała się raptownie, niemal metr od klęczącego na ziemi Garreta. Sanitariusze wyskoczyli z pojazdu i popędzili do jego boku. Garret przypomniał sobie ich imiona, Donny i Palmer, dalecy kuzyni i również jastrzębie. - Gdzie jego rana? – zapytał Donny.

~8~

- Nie wiem. Powiedział, że został postrzelony i wyczułem zapach jego krwi. – Niepokój i panika zaczęły go obezwładniać. A co jeśli zmienny umrze w tej alejce? – Dlaczego on się nie zmienił? Z pewnością wyleczyłby się szybciej, gdyby zmienił się w swoją zwierzęcą połowę. - Jeśli kula wciąż tam jest, może przemieścić się do jego serca, gdyby się zmienił – wyjaśnił Donny. - Cholera. – Nie wiedział zbyt wiele o ranach postrzałowych, ale powinien to wiedzieć. Z pewnością nie był zbyt pomocny w tym szczególnym wypadku. - Dobrze się nim zajmiemy – zapewnił go Palmer. – Ale musisz zejść nam z drogi. - Nie! Mój! – Ranny mężczyzna zacieśnił swój chwyt na Garretcie, jego palce wbiły się w nadgarstek Garreta. Garret sapnął z bólu, a jego palce zaczęły stracić czucie. - Och. - Przepraszam – szepnął nieznajomy i złagodził swój uścisk. – Nie odchodź. Zostań ze mną. - Nigdzie nie pójdę – obiecał Garret. Sanitariusze zamarli. - Znasz tego faceta? – zapytał Palmer. Garret potrząsnął głową. - Właśnie go spotkałem. - Proszę pana, może pan nam podać swoje imię? – spytał Donny, mierząc tętno mężczyzny. - Cesar. Je-stem Cesar. – Zmarszczył brwi, jakby nie był całkiem pewny tej informacji, ale to było wszystko, co miał do powiedzenia. - Cesar, gdzie jesteś ranny? – zapytał Palmer. - Na plecach – szepnął. Zanim mogli zadać jeszcze jakieś pytania, Cesar jeszcze raz stracił przytomność.

~9~

- Dobra – powiedział Donny. – Przynajmniej teraz będziemy mogli go przenieść bez podawania leku na uśmierzenie bólu. - Przyniosę nosze – oznajmił Palmer. - Prawdopodobnie możesz iść teraz do domu. Wątpię, żeby cię pamiętał, kiedy się obudzi - powiedział Donny do Garreta. - Nie. Nie mogę go zostawić. – Serce Garreta bolało od cierpień Cesara. – Spotkamy się w szpitalu. – Obiecał poszkodowanemu mężczyźnie, że go nie zostawi i planował dotrzymać swojego słowa. Donny wpatrywał się w Garreta przez dłuższą chwilę. - Nie możemy ci powiedzieć jak się miewa ani niczego innego ze względu na przepisy dotyczące ochrony prywatności. - Rozumiem. – To nie powstrzymało Garreta od chęci zostania z Cesarem. - Prawdopodobnie powinniśmy zadzwonić do Talana i dowiedzieć się, czy nie zaginął mu lew. Może przyjechał kogoś odwiedzić i nigdy się nie pokazał. - Nic o tym nie słyszałem – wtrącił Garret. Jeśli były jakieś plotki w mieście, Garret zazwyczaj wiedział o nich. Wszyscy gadali podczas posiłków, a kelnerzy Garreta uwielbiali usiąść w kuchni podczas ich przerwy i pleść o tym, co kto robił w mieście. Gdyby Talan spodziewał się wizyty, Garret by o tym wiedział. - Tak czy owak, nie pojawiasz się w mieście z dużym zmiennym kotem bez powiadomienia alfy. – Donny posłał Garretowi pełne dezaprobaty spojrzenie. Garret wiedział, że Donny ma rację. Żaden z nich nie wiedział, dlaczego Cesar przywlókł się do miasta, a zatajenie tej informacji przed przywódcą dumy nie będzie dobrze świadczyć o żadnym z nich. - Nadal chcę z tobą pojechać. - Jedź za nami, jeśli chcesz, ale tak jak powiedziałem, nie możemy powiedzieć ci niczego o stanie jego zdrowia bez jego pozwolenia – ostrzegł Donny. - Rozumiem, ale czuję się za niego odpowiedzialny. Ukrył się za moją restauracją. Nic się przecież nie stanie, jeśli go odwiedzę jak lekarz go zbada, prawda? – zapytał Garret. Sanitariusze wymienili spojrzenia, a potem Palmer wzruszył ramionami. ~ 10 ~

- Jak chcesz. Garret przyglądał się jak Donny i Palmer przypinają Cesara i wsuwają go do ambulansu. Jego wewnętrzny jastrząb próbował się wyzwolić, ale Garret go ujarzmił. Nie może być agresywny wobec sanitariuszy – wyrzuciliby go w ciągu sekundy, gdyby spróbował wepchnąć się do ambulansu. - Do zobaczenia – powiedział wesoło Palmer. Garret poczekał aż nie odjechali, a potem usiadł na motocyklu. Musiał mieć oko na Cesara. Biedak leżał bezsilny w obcym mieście. Garret upewni się, że nic mu się nie stanie. Dlaczego myślał, że to jest jego obowiązek, by chronić zupełnie obcego człowieka, Garret nie mógł wyjaśnić, ale to nie czyniło tego mniej ważnym. Jego ręce drżały na kierownicy, gdy jechał za ambulansem do szpitala. Jeśli Cesar naprawdę był zmiennym lwem, to musiała być poważna rana skoro osłabiła zmiennego do tego stopnia. Garret wjechał na szpitalny parking i zatrzymał motocykl na miejscu najbliżej drzwi oddziału pomocy doraźnej. Nie marnował czasu, by popędzić za sanitariuszami. Zatrzymał się, gdy dostrzegł Andrew Everetta z jego dwoma zmiennymi strzyżykami kręcących się wokół niego. Wiedział, że Andrew zatrzymał się w mieście, by odwiedzić swojego zmiennego syna, Jamesa. Andrew próbował wynagrodzić szkody, jakie wywołały jego działania w organizacji Ludzie Przeciw Zmiennym. Nie wspominając o leku, którym nieumyślnie uzależnił swojego syna, by powstrzymać jego przemianę. Andrew miał najlepsze zamiary, gdy założył tę organizację, ale później została opanowana przez mniej bystrych ludzi. - Co ty tutaj robisz? – zapytał Garret. Miał nadzieję, że Andrew nie jest chory. Ludzie byli słabi i łatwo ulegali chorobom. Garret znał Andrew z jego wizyt w restauracji na lunchu. Przynajmniej na tyle dobrze, że nie sądził, by facet był gejem, pomimo tego, co Chen i Marlen, kręcące się zmienne strzyżyki, chciały wierzyć. - Jest ranny – powiedział Chen, przesuwając palcami po ramieniu, nadgarstku i ponownie ramieniu Andrew krótkimi, lekkimi ruchami. Garret prawie widział potrzebę Chena, by się zmienić i móc latać wokół Andrew. Andrew zarumienił się w całym tym zamieszaniu.

~ 11 ~

- Przeciąłem sobie rękę. Potrzebuję kilku szwów. Nic poważnego – bagatelizował uraz Andrew, podnosząc prawą rękę zawiniętą w gazę. Garret mógł zobaczyć jak krew przesiąka przez opatrunek i miał nadzieję, że Andrew niedługo otrzyma pomoc. - Wiedziałeś, że ludzie nie leczą się automatycznie? – zapytał Marlen, jego oczy były szerokie ze zdziwienia. Usta Garreta drgnęły. Próbował się nie roześmiać, ale zmienne ptaki go rozśmieszyły. - Tak, bez drugorzędnej postaci nie mogą leczyć się tak szybko – zgodził się. Chen zawinął ramię wokół Andrew. - On może się wykrwawić! Andrew przewrócił oczami i łagodnie spróbował uwolnić się z uścisku Chena, ale zmienny strzyżyk nie miał takiego zamiaru. - A co ty tu robisz? – odezwał się Andrew najwyraźniej dając sobie spokój z próbą ucieczki przed uczuciem Chena. Odkąd starszy mężczyzna przestał już tak bardzo walczyć, Garret zastanawiał się czy może coś dzieje się pomiędzy triem, pomimo twierdzenia Jamesa, że jego ojciec lubi kobiety. - Przywieźli tu rannego zmiennego. Znalazłem go w alei za moją restauracją. Został postrzelony w plecy – wyjaśnił Garret, wskazując zza swoje ramię. - Chcesz, żebym spojrzał na niego? – zaofiarował się Andrew. - Pracujesz tu teraz? Andrew kiwnął głową. - Zatrudnili mnie na pół etatu w przypadku, gdyby pokazało się więcej zmiennych z alergią na leki. Jestem również licencjonowanym lekarzem. Mogę praktykować medycynę ogólną. - O ile wiem, nie stosują tutaj leków – powiedział Garret. Wątpił, żeby Andrew robił cokolwiek oprócz zajmowania się ranami postrzałowy, ponieważ tego nie mógł robić personel szpitala. – Będę o tobie pamiętał, jednak, jeśli to jest jakiś problem, nie wiedzieliśmy o tym. - Andrew Everett! – krzyknęła pielęgniarka.

~ 12 ~

- Będę tu przez jakiś czas. Niech mnie przywołają, jeśli będziesz czegoś potrzebował. – Andrew uniósł swoją zdrową rękę na znak pożegnania. - Do widzenia. Szczęścia w wyleczeniu. – Nie przyszło mu do głowy, dopóki lekarz nie wyszedł, że może Andrew szuka sposobu, by uciec strzyżykom. Garret próbował się nie roześmiać na zdezorientowany wyraz twarzy Andrew, gdy szybko odchodził, ale to było trudne.

Tłumaczenie: panda68

~ 13 ~

Rozdział 2 Cesar obudził się czując ból w plecach i w głowie, który groził tym, że zwymiotuje. Światło zaiskrzyło się przed jego oczami. Mrugając, próbował ustawić ostrość świata. - Hej, dobrze się czujesz? – Głos ukoił go głęboko w środku, uspokajając jego początkową panikę. Ostrożnie obrócił głowę, by zobaczyć mężczyznę o mahoniowych włosach i pasujących do nich oczach, patrzący na niego z niepokojem. Głębokie pociągnięcie nosem ujawniło, że mężczyzna jest zmiennym jastrzębiem. - Kim jesteś? – Kolejny głęboki wdech. – Jesteś mój. Partner! Jego wewnętrzny lew chciał skoczyć, przewrócić mężczyznę i wylizać go całkowicie. Jego bardziej praktyczna ludzka połowa chciała ponownie zapaść w sen i przeczekać ten okropny ból głowy, który chciał eksplodować. Oczy zmiennego jastrzębia zabłysły rozbawieniem, jakby mógł usłyszeć myśli Cesara. - Jestem Garret. Znalazłem cię na zewnątrz mojej restauracji. Zadzwoniłem po ambulans i przywieźli cię tutaj. - Pamiętam cię – powiedział Cesar. Wśród gnijących śmieci w alejce nie wyczuł zmiennego jastrzębia, ale nigdy nie zapomniał tej przystojnej twarzy. Cesar tylko miał mgliste wspomnienie całej tej podróży od laboratorium pod restaurację Garreta. Zastanawiał się jak daleko zaszedł. - Jak się czujesz? – zapytał Garret. Zmienny jastrząb położył rękę na ramieniu Cesara i Cesar ledwie powstrzymał się od wprawienia się w zakłopotanie przez mruczenie. Wysoki i szczupły, Garret emanował zaufaniem. Cesar był psem na silnych mężczyzn.

~ 14 ~

- Jesteś śliczny i mój – wymamrotał, ignorując pytanie Garreta na rzecz zgłoszenia swojego roszczenia. Garret roześmiał się, ale to był zadowolony, a nie kpiący dźwięk. - Sam jesteś śliczny – odparł Garret, kolejny raz ignorując oświadczenie Cesara o byciu jego. – Jak się tu dostałeś? Cesar spróbował usiąść, ale świat zakręcił się wokół niego. Zjawił się tu z ważnej przyczyny. Uderzyła w niego panika. - Nie wiem. Przypominam sobie jak wyszedłem z laboratorium i skierowałem się gdzieś przed siebie. Przez jakiś czas bredziłem. Myślę, że walczyłem z gorączką. Walczył, by pamiętać przez mgłę swojego umysłu. Tętno Cesara podniosło się i pot wystąpił na jego czoło. Panika rzuciła się na niego z pazurami. Punkciki bólu przebiły jego koniuszki palców. Dźwięk bicia jego serca na monitorze działał mu na nerwy. - Szz. Szz. Wszystko w porządku – uspokajał Garret. - Nie jest w porządku. Palce mnie bolą. Plecy mnie bolą. Głowa… – Cholera, jęczał jak mazgaj, ale nie mógł się powstrzymać. Wszystko bolało. - Mam cię. – Garret zawinął ramię wokół Cesara, kontakt między nimi uspokoił panikę Cesara. Zrobił głęboki wdech. Goździki i coś dzikiego i nieoswojonego wypełniło jego nos. Przycisnął się bliżej, biorąc głębszy wdech. Napięcie spłynęło z jego mięśni i złagodziło trochę bólu głowy. - Co robisz z moim pacjentem? – Twardy głos przerwał przyjemność Cesara. Warknął, nisko i ostro, i chwycił Garreta mocniej. Pazury wyskoczyły z czubków jego palców i zacisnęły się na kurtce Garreta. - Hej, spokojnie, wszystko będzie w porządku. Nie niszcz mojej ulubionej skóry – powiedział Garret. Cesar przyciągnął Garreta bliżej, wiedząc, że będzie bezpieczny, jeśli będzie trzymał tego mężczyznę wystarczająco mocno. Garret go ochroni. - Szz, mam cię. – Garret mruczał miękkie słowa otuchy, głaszcząc włosy i klatkę piersiową Cesara łagodnymi ruchami. - Muszę cię prosić, żebyś odsunął się od mojego pacjenta – powiedział denerwujący głos.

~ 15 ~

Cesar warknął. - Nie sądzę, żebym mógł to zrobić w tej chwili, panie doktorze – wyjaśnił Garret. – Ma wysunięte pazury. Ponieważ zmienny jastrząb nie wydawała się być zdenerwowany, Cesar znowu powąchał, żeby się upewnić. Garret nie miał nawet odrobiny strachu w swoim zapachu. Długie westchnienie głośno zabrzmiało w pokoju. - Nie cierpię zajmować się partnerami. – Podszedł, by stanąć po drugiej stronie Cesara naprzeciw Garreta. – Witam, Cesarze, jestem doktor Henrickson. Cesar przytulił Garreta bliżej. Nie lubił lekarzy. Szturchali go i wstrzykiwali narkotyki, dopóki nie mógł się skupić. Niewyraźne wspomnienia o ludziach w białych fartuchach szeptały w jego głowie i kłuły jego czaszkę. - Trzymaj się z dala ode mnie! - Hej, dziecino, on jest tutaj, żeby pomóc – powiedział Garret spokojnym tonem. Cesar potrząsnął głową. - Lekarze krzywdzą! – Wiedział, że to jest podstawowa prawda. - Ale nie ten. Doktor Henrickson jest dobry. On jest zmienną norką – mówił Garret. – On cię nie skrzywdzi. Cesar zerknął na Henricksona. Lekarz miał miły uśmiech. - Nie przypominam sobie, żeby lekarze byli mili. - Co pamiętasz? – zapytał doktor. Przeszukując swój umysł, Cesar próbował sobie coś przypomnieć. - Pamiętam moje imię. Pamiętam, że szukam swojej dumy. Cóż, oni tak naprawdę nie byli moi. Dołączyłem do nich w laboratorium. – Cesar zamknął oczy i próbował jeszcze coś sobie przypomnieć. – Nie mogę się skupić. Nie wiem jak się tu znalazłem, ani dlaczego tu przyszedłem. Zmienny jastrząb nie skomentował tego, tylko głaskał uspokajająco głowę Cesara. - Jestem pewny, że wszystko wróci do ciebie. Miałeś guza na głowie, który mógł doprowadzić do tymczasowej utraty pamięci. Prawdopodobnie unormuje się, jak tylko

~ 16 ~

się zmienisz. Może po prostu kierowałeś się do swojego partnera. Instynkty to zabawna rzecz – oświadczył doktor Henrickson. - Może. – Cesar tak nie myślał, ale zbyt mocno bolało, żeby mógł się skoncentrować. - Jeśli chcesz się teraz zmienić, to będzie całkowicie bezpieczne – ciągnął lekarz, jakby Cesar nic nie powiedział. – Wyjąłem kulę. - Nie wiem czy mogę – odparł Cesar. Czuł wielkiego kota tuż pod powierzchnią, ale nie miał pojęcia jak się zmienić. Wiedział, że to powinno odbyć się naturalnie, ale jakoś sposób zmiany od człowieka do zwierzęcia pozostawał tajemnicą. - Może ja się zmienię i to przekona twojego kota, by się wydostał? – zaproponował Garret. - Warto spróbować – zgodził się Cesar. Garret ściągnął swoją kurtkę ze skóry. Cesar warknął na lekarza, cichym zwierzęcym głosem, który, nie mógł uwierzyć, wydobył się z jego klatki piersiowej. Henrickson nie musiał widzieć nagiego partnera Cesara. - Pójdę… coś zrobić – oznajmił lekarz. – Wrócę za godzinę, żeby sprawdzić jak się czujesz. – Zmienna norka poklepała rękę Cesara zanim uciekła z pokoju. Garret potrząsnął na Cesara głową. - Przecież wiesz, że większość zmiennych nie wstydzi się swojej nagości. - Nie chcę, żeby inni ludzie oglądali cię nagiego. – Nie znał swojej wcześniejszej opinii w tej kwestii, ale Cesar nie myślał, by to była śmieszna prośba. Śmiech Garreta powiedział mu, że nie. Garret zdjął swoją koszulę. Cesar wyprostował się, kiedy Garret skopał swoje buty pod krzesło i jednym ruchem zsunął dżinsy i bieliznę. - Oh. – Tętno Cesara przyśpieszyło. Cesar oblizał wargi, gdy to gładkie ciało zostało odkryte. Jego fiut stwardniał i uniósł prześcieradło na widok nagości swojego partnera. Oczy Garreta błyszczały. - Widzę, że zainteresowanie jest wzajemne. ~ 17 ~

Cesar kiwnął głową. Nie mógł zebrać oddechu, by wygłosić komentarz. - Jeśli zdecydujesz, że jednak nie chcesz się zmienić, możesz dołączyć do mnie w łóżku. Czuję się znacznie lepiej. Prawdę mówiąc, jego głowa wciąż pękała z bólu, ale teraz jego fiut był twardy, pulsujący i wilgotny od jego soków, że aż na prześcieradle pojawił się punkt wilgoci. Ręce Cesara drgnęły, ponieważ opierał się pragnieniu złapania i pogłaskania siebie na widok nagiej skóry swojego partnera. Garret rozchylił wargi, gdy jego oczy spoczęły na uniesionym prześcieradle. - Zmienisz się, skoro miałeś taki zamiar? Nie mogę znieść już dłużej ciebie stającego nago przede mną – warknął Cesar. - Przepraszam. – Garret się uśmiechnął, nie pokazując ani odrobiny skruchy na swoją nagość. W jednej minucie obok łóżka Cesara stał mężczyzna, w następnej jastrząb machał skrzydłami na oparciu krzesła. - Wow! – Cesar oniemiał na widok dużego ptaka stroszącego na niego pióra. Jastrząb wydał przenikliwy krzyk. - Jakiś ty śliczny, prawda? – Cesar podziwiał skrzydła ptaka. Garret jeszcze bardziej nastroszył pióra, prężąc się dumnie na oświadczenie Cesara. Jastrząb zeskoczył z krzesła i zmienił się z powrotem w nagiego mężczyznę. - Jednak podobasz mi się bardziej w tej postaci. – Szarpnięcie pożądania ożywiło erekcję Cesara. Stracił swój wysoki poziom podniecenia, gdy Garret zmienił się w jastrzębia. - Mmm, cieszę się. Nie mogę cieszyć się tobą, jako ptak. Nie mogę też cieszyć się tobą, kiedy jesteś ranny – poskarżył się Garret. – Teraz się zmień! Cesar jęknął. - Oczekujesz, że skoncentruję się na sobie, gdy ty stoisz nagi? Łapiąc spodnie z podłogi, Garret szybko je wciągnął. - Lepiej?

~ 18 ~

Cesar oparł się chęci jęknięcia, ponieważ wszystkie najlepsze części jego partnera zniknęły pod zdradzieckim materiałem. Garret chwycił brodę Cesara i zmusił go do spojrzenia mu w oczy. - Skup się, dziecino. Musisz skoncentrować się na zmianie. Ból zniknie jak tylko się przemienisz. Obiecuję. - Dobrze. – Cesar musiał stawić temu czoła i skupić się na swoim celu. Zamknął oczy, próbując zmienić się w lwa, ale mgła okrywała jego myśli. - Zmień się! – nakazał Garret. Instynktownie podążając za poleceniem swojego partnera, ciało Cesara zaczęło skręcać się i trzeszczeć. Przerażony, próbował to zatrzymać. Garret chwycił jego głowę między swoje dłonie. - Nie poddawaj się teraz. Nie możesz zatrzymać się w pół-zmianie! Myśl jak lew! Cesar próbował przypomnieć sobie lwy, które widział w telewizji, ich duże puszyste grzywy i długie ogony z małymi kłaczkami na końcu. Futro wyrosło na jego ramionach i dłoniach. Jego ręce zmieniły się w łapy. Łóżko pod nim się zatrzęsło. Cesar zeskoczył ze swojego miejsca. Nie podobała mu się ta niestabilna powierzchnia. Odrzucając głowę do tyłu zaryczał. - Och, spójrz na siebie, cały warczący i tak dalej! – Zachwycony ton Garreta sprawił, że Cesar odwrócił ku niemu głowę. Pyszniutki. Cesar potruchtał, by zbliżyć się do tego cudownie pachnącego mężczyzny. - Hej, żadnego obwąchiwania krocza… to jest zarezerwowane dla psów! – zaprotestował Garret. Cesar potarł policzkiem o nogę Garreta i zamruczał. - Nie myślałem, że lwy są zdolne mruczeć – powiedział Garret, drapiąc Cesara w tym doskonałym miejscu za jego uchem. Wydał z siebie sapiące westchnienie. Pocierając policzkiem o drugą nogę Garreta, pokrył zmiennego jastrzębia swoim zapachem, w nie-tak-subtelnym ostrzeżeniu dla innych, by trzymali się z daleka. Cesar nie wiedział, że kto jeszcze mógł być zmiennym w mieście, ale lekarz norka będzie trzymał się na odległość. ~ 19 ~

Myśląc o lekarzu, Cesar ocenił swoje rany. Dobrze. Czuł się dobrze. Plecy już go nie bolały, ból głowy zniknął, a jedyną rzeczą, jaką się przejmował, to było jego pragnienie skoczenia na Garreta. Musiał stać się człowiekiem. Skupiając się w sobie, spróbował wyobrazić sobie palce i nogi. Nic Cesar zajęczał. Jakby wyczuwając jego cierpienie, Garret opadł przed nim na kolana. - Szz, będzie dobrze. Na razie przypomniałeś sobie jak się zmienić. Przemiana z powrotem może zabrać trochę więcej czasu. Zachowaj spokój. Dotyk Garreta, drapanie za uszami i jego spokojne zachowanie złagodziły panikę Cesara. - Cesar? – Niski głos włamał się do spokoju Cesara. Znał ten głos. Warknięcie wzrosło w jego gardle. Cesar skoczył na mówiącego i przewrócił go. Obnażając kły, warknął na złego człowieka. To on sprawił, że Cesar krwawił. - Hej, puść go! – zażądał inny męski głos. Cesar miał człowieka pod sobą. Smród strachu palił jego nos. Coś w tym człowieku uwolniło kota Cesara. Potrzeba chronienia Garreta przed tym człowiekiem drapała jego wnętrze. Och! Maleńkie ptasie dzioby zaczęły dziobać go brutalnie. Odpędził je swoją łapą. - Hej, przestańcie! – Trzask elektryczności za nim ostrzegł Cesara o kolejnej zmianie. Przenikliwy krzyk jastrzębia dźgnął jego czaszkę. Cesar warknął na złośliwe strzyżyki. - Co tu się dzieje! – zagrzmiał inny głos. Cesar położył po sobie uszy na ten ton władzy. Nie odda tego człowieka. O nie! Ten zły człowiek może skrzywdzić Garreta. Musieć chronić partnera. Dziobanie strzyżyków ustało, a jastrząb skokami stanął przy Cesarze.

~ 20 ~

- Garret, zmień się z powrotem i powiedz mi, co się dzieje. Kim jest ten obcy lew na moim terenie? To sprawiło, że Cesar podniósł wzrok do góry… i do góry. Największy mężczyzna, jakiego kiedykolwiek widział, górował nad nim. Każdy ze zmiennych strzyżyków trzymał po jednej z rąk mężczyzny, ale teraz już były w swoich ludzkich postaciach. Strach śmierdział od nich obu, jakby walczyli z chęcią ucieczki. - Przestańcie. – Nowoprzybyły potrząsnął strzyżykami. – Dlaczego Andrew leży pod lwem? - Andrew chciał sprawdzić jego rany, a on go zaatakował – powiedział jeden ze zmiennych strzyżyków. - On nie może skrzywdzić Andrew – nalegał drugi strzyżyk. - Cesar, pozwól mi wstać – szepnął mężczyzna pod nim. – Nigdy nie chciałem, żeby ktoś został skrzywdzony. Przepraszam. Rozpacz w głosie mężczyzny przebiła się przez gniew Cesara. Powąchał. Ten, którego nazywali Andrew, już nie pachniał strachem. Zamiast tego emitował smutek. Z rozdrażnionym prychnięciem, Cesar odsunął się od Andrew. - Dobry lew – powiedział Garret, pochylając się, by go pogłaskać. Cesar liznął policzek Garreta. - Eww, żadnych kocich pocałunków – narzekał Garret. – Zmień się, kochany. Nie jestem zraniony. Cesar przyjrzał się drugiemu lwiemu mężczyźnie, który trzymał te wredne strzyżyki w swoim stanowczym uścisku. Skupiając się na swojej ludzkiej postaci, Cesar zmienił się z powrotem w mężczyznę. - Myślałem, że cię zabili – powiedział Andrew. - Nie, uciekłem. Melissa kazała im mnie zabić, ale pobiłem ich i uciekłem. – Cesar nie wiedział, czy strażnicy przeżyli jego lanie, ale mało go to obchodziło. Złapał prześcieradło i zawinął je wokół swojego pasa. Nie chciał stać nago przed nieznajomymi. Bez swojego lwa nie miał zębów i pazurów.

~ 21 ~

- Hej, jestem tutaj. – Garret podszedł do Cesara. – Jeśli nam wybaczycie, pójdę znaleźć Cesarowi jakieś ubranie zanim pójdzie do domu. - A gdzie mam dom? – zapytał Cesar. Prawdopodobnie nie miał już mieszkania. Zanim znalazł się w niewoli, żył z miesiąca na miesiąc i zgubił poczucie czasu jak długo go nie było. Właściciel mieszkania prawdopodobnie sprzedał już wszystkie rzeczy Cesara i nie miał wiele na początek. - Możesz zostać w domu dumy, dopóki nie dowiemy się, skąd jesteś – oznajmił obcy zmienny lew. - Dziękuję za ofertę, Talan, ale on zostanie ze mną – powiedział stanowczo Garret. – Ja go znalazłem, więc jestem za niego odpowiedzialny. - On sam nie umie mówić? – zapytał Talan. Zmienny lew wszedł do pokoju, ale zachował pełną szacunku odległość między sobą, a Garretem. - On jest moim partnerem – wyjaśnił Garret. Cesar uśmiechnął się na oświadczenie Garreta. Miał nadzieję, że nie jest jedynym, który czuje partnerską więź. - Czy to prawda? – zapytał Talan Cesara. - Garret jest mój – zgodził się Cesar. - W takim razie pozostanie z Garretem jest zrozumiałe. Jeśli chcesz, mogę dowiedzieć się, czy jesteś częścią jakiejś dumy. Mój partner może poszukać i sprawdzić, czy przypadkiem ktoś nie zgłosił twojego zaginięcia – oznajmił Talan. Wiadome było, że Talan nie może pozwolić nieprzynależącemu nigdzie lwu zostać na swoim terenie. - Nie. Moje wspomnienia w większości wróciły. Opuściłem moją dumę zanim zostałem uwięziony i przez ostatnie kilka lat pracowałem tylko na obszarach, gdzie dumy nie były założone. – Innym powodem, dla którego tęsknił za małą grupką lwów, było to, że zżył się z nimi. - Mnie powiedziano, że był ochotnikiem – odezwał się Andrew. Talan musiał uwolnić strzyżyki. Byli ubrani i stali po obu bokach swojego człowieka. Obaj na przemian piorunowali wzrokiem Cesara, który oddawał im swoje spojrzenia.

~ 22 ~

- Ostatecznie, żaden z nas nie był ochotnikiem na to, co nam robili. – Wspomnienia Cesara ukazały się z całą jasnością, te dni zastrzyków i wstrząsów elektrycznych mignęły w jego pamięci. - Oni mieli tylko wziąć trochę krwi twojej i innych lwów, a potem was wypuścić – wyjaśnił Andrew. - Dlaczego brałeś ich krew? – zapytał Talan. - Dla Jamesa. Wykorzystywałem Cesara i inne lwy do testów potrzebnych do powstrzymania zmiany u Jamesa – powiedział Andrew. - Dlaczego to robiłeś? – Przerażenie wypełniło Cesara, kiedy pomyślał o biednym chłopcu niemogącym zmienić się w lwa. - Miał problemy, jako pół zmienny. Gdy był nastolatkiem zazwyczaj bywał zawieszony w połowie zmiany. Pomyślałem, że nie może poradzić sobie ze swoim lwem, więc próbowałem znaleźć sposoby, by powstrzymać jego DNA. Ale to skończyło się jednym wielkim bałaganem, a on teraz może w pełni i całkowicie się zmienić prawie bez pomocy – zapewnił go Andrew. - Dobrze. Więc jeśli miałeś mnie puścić, po tym jak wziąłeś moją krew, dlaczego dostawałem zastrzyki? – Wspomnienia ucieczki z laboratorium i strażnika, który go postrzelił, błysnęły w jego pamięci. – Pamiętam strażników. Andrew potrząsnął głową. - Pozwoliłem Melissie przejąć obowiązki, a ona wprowadziła jakieś okropne zmiany. Niektórzy zmienni byli torturowani, by sprawdzić ich tolerancję na ból, a inni dostawali narkotyki, żeby zapobiec ich zmianie w człowieka. Pracowałem nad tym, by naprawić błędy, które zostały zrobione. Jednakże, niektórych zmiennych nie byłem w stanie uratować. Reszta lwów znajduje się w rezydencji Talana. Będą szczęśliwi widząc cię. Radość wypełniła Cesar na wieść, że lwy są bezpieczne. Najwyraźniej był więcej niż jeden powód, że znalazł się w tym mieście. - Cieszę się słysząc, że bezpiecznie uciekli. Widziałem jak z kimś odjeżdżali, ale martwiłem się, że byli niemądrzy zgadzając się na to. Z przyjemnością się z nimi zobaczę, ale daj mi najpierw dzień na odpoczynek. - Dajmy Cesarowi trochę przestrzeni – powiedział Garret. – Pozwólmy mu się zaklimatyzować i przyzwyczaić zanim sprowadzimy inne lwy. ~ 23 ~

- Byłbym wdzięczny za wiadomości jak się czujesz – oznajmił Talan. – Mogę nie być twoim alfą, ale jesteś na moim terenie. Według prawa możesz tu zostać dziesięć dni z moim pozwoleniem. Po tym czasie będziesz musiał poczynić inne ustalenia. Cesar kiwnął głową na zgodę. Miał przeczucie, że Talan nie był takim całkiem luzackim lwem, jakim się wydawał. - Powiedzmy lekarzowi, żeby podpisał twój wypis i zabiorę cię do domu – powiedział Garrett.

Tłumaczenie: panda68

~ 24 ~

Rozdział 3 Garret zamknął frontowe drzwi i wypuścił powietrze. Miał partnera. Co, do cholery, mam teraz zrobić? Patrzył jak Cesar bierze głęboki wdech i się uśmiecha. - Pachnie tobą. Garret poprowadził zmiennego lwa głębiej do domu. - Oczywiście, że tak. Jak jeszcze miałoby pachnieć? Cesar wzruszył ramionami. Wzdychając, Garret pożałował swojego zachowania. Złapał Cesara i zawinął ramiona wokół niego. - Przepraszam. Nie jestem przyzwyczajony do bycia miłym dla ludzi. Jestem właściwie draniem. Cesar przytulił się mocniej. Chociaż zmienny lew był kilka centymetrów wyższy od Garreta, skurczył się tak, że był tym, którego tulono. - Jestem taki zdezorientowany. Jesteś jedynym, na którym chcę się skupić – wyznał Cesar, jego oczy były podejrzanie błyszczące. Odgarniając włosy Cesara z jego oczu, Garret wycisnął pocałunek na jego wargach. - Rozgość się na noc. Jutro pójdziemy zobaczyć się z Talanem. Może spotkanie z twoimi lwimi przyjaciółmi pomoże ci dojść do siebie. Będziemy musieli zdecydować o tym, co chcesz robić, kiedy prawdopodobnie dołączysz do dumy. - Okej. – Cesar przygryzał swoją wargę, gdy rozglądał się po domu Garreta. Garret wpatrzył się w niebieskie oczy lwa. - Lepiej nie przewidywać najgorszego.

~ 25 ~

- A co jeśli nie będą zadowoleni z ujrzenia mnie? Oni prawdopodobnie myślą, że ich porzuciłem. Ból na twarzy Cesara ścisnął serce Garreta. - Hej, dziecino, znajdziemy odpowiedzi jutro. Nic nie wiem o tobie, ale miałem długi dzień. Chodźmy spać. Cesar kiwnął głową. - Okej. Zmienny lew potarł swoją twarzą o twarz Garreta, jedną stronę potem drugą. - Teraz, kiedy oznaczyłeś mnie swoim zapachem, gotowy do łóżka? – zapytał Garret, trochę więcej niż rozbawiony. Cesar poszedł za Garretem do jego sypialni. Przez całą drogę wydawał z siebie miękkie odgłosy szczęścia. - Lubię twój dom. - To dobrze. – Martwił się, że Talan mógłby utrudnić sprawę i zmusić Cesara do wyjazdu zanim minie te dziesięć dni. Lew Talana z łatwością mógł obezwładnić Cesara. Garret widział obu mężczyzn w ich postaciach lwa i alfa dumy był przynajmniej o głowę wyższa od Cesara i prawdopodobnie dwa razy silniejszy. Był powód, dla którego Talan pozostawał alfą swojej dumy i to nie tylko dlatego, że jego siostry poderżnęłyby gardło każdemu, kto ośmieliłby się go wyzwać. Nie dzieląc się swoimi niepokojami, Garret pomógł Cesarowi się rozebrać zanim sam to zrobił i położył się do łóżka. Skinął na Cesara, by dołączył do niego, podczas gdy zmienny lew jedynie tam stał i przestawiał stopy. - Jesteś pewny? – zapytał Cesar. – Nie chcę, żebyś czuł się naciskany, ponieważ jesteśmy partnerami. Wciąż ledwie się znamy. Garret udawał, że rozważa słowa Cesara, ale tak naprawdę walczył z pragnieniem skoczenia na nagle onieśmielonego mężczyznę. - To prawda, ale nie poznamy się lepiej, kiedy ty będziesz stał tak daleko. Chodź do łóżka. Dzisiaj będziemy spać. Jutro zobaczymy, dokąd nas to zaprowadzi. Cesar wspiął się na łóżko i wśliznął pod prześcieradła. Został na swojej części łóżka, nie dotykając Garreta. ~ 26 ~

Tak nie mogło być. Garret przysunął się, zarzucił prawą rękę na tors Cesara i przyciągnął do siebie. - Nie wiedziałem, czy jastrzębie lubią się przytulać czy nie – powiedział Cesar. Westchnął na ten kontakt. Garret nigdy nie był kimś, kto wcześniej lubił trzymać w ramionach swojego łóżkowego partnera, ale coś w wrażliwości Cesara wzywało go do niego. Chciał sprawić, by zmienny lew czuł się z nim tak komfortowo jak to było możliwie. Nie staną się sobie bliscy, jeśli będą spać po przeciwnych stronach łóżka. - Szz, śpij, mój mały kocie. – Garret potarł ręką po gładkiej piersi Cesara. – Możemy porozmawiać rano. Ciche mruczenie zagrzmiało w piersi Cesara. Garret zasnął z tym dźwiękiem drgającym pod jego uchem i poczuciem znalezienia się w domu, wsiąkającym w jego kości.

***

Obudził się z językiem omywającym jego erekcję. Oczy Garreta otworzyły się gwałtownie - Oh, Boże, to niesamowite uczucie. – Szorstki język Cesara okrążył jego jądra i prawie wywołał jego orgazm przy pierwszym liźnięciu. – Jesteś w tym bardzo dobry. Jastrzębia połowa Garreta zamruczała na jakość umiejętności, jakie pokazał Cesar. Gdyby kiedykolwiek złapał kogokolwiek cieszącego się ustami Cesara, zabiłby go. Cesar nie był tylko kolejnym partnerem do łóżka, którego wykopywał za drzwi, jak tylko sperma wyschła na prześcieradle. Cesar był jego na zawsze. Nie mógł stosować tych samych standardów ze swoim partnerem jak z szybkim pieprzeniem. Garret chwycił nakrycie, próbując zebrać swoje zmysły, kiedy jego fiut stwardniał, a cała krew spłynęła na południe. Cichy pomruk wprawił w drganie jego ciało. - Oh, cholera – szepnął. Nigdy wcześniej nie uprawiał seksu ze zmiennym lwem. Nie wiedział, co przegapił. ~ 27 ~

Cesar wczołgał się w górę ciała Garreta, liżąc i przyszczypując jego skórę swoimi ostrymi kłami. - Gdzie masz nawilżacz? – zapytał Cesar, jego oczy świeciły jak szafiry we wczesno porannym świetle. Wskazując odruchowo na boczny stolik, Garret pokazał szufladę. Nie potrzebował prezerwatywy, nie z innym zmiennym, a już szczególnie nie ze swoim partnerem. Z wielkości erekcji ocierającej się o jego udo, nawilżacz musiał być obowiązkowy – zawsze. Cesar skoczył na bok i złapał tubkę nawilżacza z szuflady. - Mam! Chcesz być u góry czy na dole? - Jesteś pewny, że chcesz zostać sparowany? – zapytał Garret. Sam nie oznaczyłby Cesara, gdyby zmienny lew nie był pewny. - Zawsze chciałem należeć do kogoś. – Łzy wypełniły oczy Cesara. Jedna stoczyła się po jego policzku. - O, skarbie, nie płacz. – Garret starł kropelkę z twarzy Cesara. – Chodź tutaj. Ściągnął Cesara i przytulił go do swojego serca, tam gdzie należał. - Przepraszam, jestem taki rozbity – zaszlochał Cesar. - Szz, będzie dobrze. Dużo przeszedłeś w ciągu ostatnich dni – przypomniał mu Garret. – Wszystko będzie dobrze. - O-okej – odparł Cesar. Umościł się w jego objęciach jak kocię szukające wsparcia. - No, dziecino, ubierzmy się i zrobię ci jakieś śniadanie – powiedział Garret. - Myślałem… – Cesar przesunął ręką po erekcji Garreta. - Później. Nie chcę cię wykorzystać. Myślę, że powinniśmy zaczekać z parowaniem dopóki nie będziesz gotowy. Nie ma pośpiechu. – Garret nie chciał wykorzystać tej słodkiej kici będącej pod jego opieką. - Mogę ci obciągnąć? – zapytał Cesar. - Tak – zgodził się Garret. Nie mógł odmówić temu tęsknemu spojrzeniu Cesara.

~ 28 ~

Ledwie to słowo opuściło jego wargi, a Cesar porzucił nawilżacz i zsunął się w dół ciała Garreta szybciej niż wąż. Usta Cesara, gorętsze niż u człowieka, połknęły go. - Oh, jasny gwint – jęknął Garret. Cesar nie miał absolutnie żadnego odruchu wymiotnego. Żaden inny kochanek nigdy wcześniej nie wziął Garreta w całości aż do podstawy. Ciepła wilgoć otoczyła jego fiuta i nie mógł powstrzymać bełkotliwej pochwały, która wylała się z jego ust za całe pieniądze świata. Jego jądra się zacisnęły i jastrzębi krzyk wybuchł z jego ust, kiedy doszedł w gardle swojego partnera. Cesar oblizał swoje wargi, zadowolenie błyszczało w jego niebieskich oczach. Przesunął się z powrotem w górę i pocałował Garreta w policzek. - Dostałeś śmietankę, kiciu? – drażnił się Garret. Cesar się roześmiał. - Z całą pewnością. Żołądek zmiennego lwa zaburczał głośno w cichym pokoju. Garret klepnął Cesara po tyłku. - Weźmy prysznic. Erekcja Cesara zakołysała się, gdy skoczył na nogi. Zawinął rękę wokół swojego kutasa, ale Garret trzepnął go. - To moje. Zajmę się tym pod prysznicem. Nie chcemy mieć spermy na dywanie. Wiedział z doświadczenia jak trudno to wyczyścić. Cesar prawie biegł do łazienki z Garretem następującym mu na pięty.

***

Garret ubijał miskę jajek, gdy bekon skwierczał na patelni, a blacha warzyw piekła się na rożnie. Nigdy wcześniej nie uważał gotowania za erotyczną działalność, ale jego opinia się zamieniła, kiedy gorący zmienny lew patrzył na niego, jakby był najlepszą rozrywką. Z intensywnego wyrazu twarzy Cesara, przypadkowa osoba miałaby słuszne

~ 29 ~

powody myśleć, że Garret tańczy w stringach i okręca się wokół słupa, a tymczasem ubrany był w parę luźnych spodni i zielony T-shirt. - Gotujesz też wszystko dla swojej restauracji? – zapytał Cesar, jego głos był niski i chropawy, i posłał bezpośrednią wiadomość do fiuta Garreta. Gdyby nadal to trwało nigdy nie byłby w stanie skończyć posiłku ze swoim partnerem na bezpośredniej linii wzroku. Zabrało mu chwilę przypomnienie sobie pytania Cesara. - Jestem szefem kuchni. Planuję menu i nadzoruję kuchnię – odparł Garret. - Oh! Ja próbowałem oszczędzić pieniądze, żeby pójść do szkoły gotowania, gdy mnie uwięzili. Pracowałem w wielu kuchniach. - W takim wypadku pasujemy do siebie w więcej niż jeden sposób. Następnym razem zmuszę cię do pomocy w gotowaniu. - Przyjąłbym ofertę, ale nie chciałem wchodzić ci w drogę. Wydawałeś się mieć wszystko pod kontrolą. Jesteś dobrym szefem kuchni? To znaczy, oczywiście, że jesteś. – Rumieniec i jąkanie się Cesara wywołał u Garreta śmiech. - Śmiało mogę powiedzieć, że jestem najlepszym szefem kuchni w mieście. Słyszałem, że partner Talana jest świetnym piekarzem, ale żaden z lwów nie potrafi dobrze gotować. Trzeba dodać na plus, że utrzymują nas w biznesie, nawet gdy muszę potroić swoje zamówienie na dostawę, gdy przychodzą jeść – powiedział Garret. - Nas? - Moja rodzina prowadzi ze mną restaurację. Ja posiadam najwięcej procentów, ale reszta pomaga utrzymać mój biznes na powierzchni. - Myślisz, że mnie polubią? – zapytał Cesar. Garret rzucił spojrzenie na swojego partnera i zobaczył jak Cesar przygryzł swoją wargę i patrzy na Garreta szerokimi, pełnymi niepokoju oczami. - Nie ma znaczenia, czy cię polubią czy nie. Jesteś moim partnerem i nie zrezygnuję z ciebie. Będą musieli się do ciebie przyzwyczaić. – Garreta tak naprawdę nie obchodziło, co pomyślą inni. Jeśli zrobią, choć jedną rzecz, która zrani Cesara, sprawi, że zapłacą za to w taki czy inny sposób. Nikt nie będzie krzywdził jego partnera.

~ 30 ~

Potrząsnął głową na swoje głupie myśli. Jak ktoś mógłby nie pokochać tego zachwycającego lwa? Jego babka zawsze mówiła, że Garret pakuje się w kłopoty. Pukanie do drzwi odwróciło uwagę Garreta od Cesara. - Możesz to załatwić, skarbie? Nie mogę zostawiać teraz jedzenia. - Pewnie. – Cesar pospieszył, by otworzyć. Myśląc, że to była prawdopodobnie jego siostra, Garret zaczął nakładać na talerze, zostawiając dość, by poczęstować gościa. - Cesar! – Głośny pisk przeszył powietrze. Garret szybko wyłączył wszystkie palniki i popędził do drzwi. Pięć zmiennych lwów okrążało Cesara. - W czym mogę pomóc? – Garret rozpoznał zmienne lwy, jako odwiedzających dumę Talana, ale będących tylko tymczasowymi członkami, dopóki nie zdecydują, czy chcą dołączyć czy nie. Jak Garret sobie przypominał, byli już przy końcu okresu odwiedzin. Niedługo będą musieliby zadeklarować swoją przynależność do dumy. - Słyszeliśmy, że Cesar tu jest. – Jedna samica zmiennego lwa zrobiła krok do przodu, by go przytulić. Cesar się cofnął. - Myślałem, że będziecie na mnie wściekli – powiedział Cesar. - Dlaczego mielibyśmy być wściekli? Cieszę się, że udało ci się uciec – przemówił mężczyzna. - Wróciłem po was. To ja otworzyłem zamki, ale gdy w końcu dostałem się do środka, by was wyprowadzić, już zostaliście uratowani. - Wiedziałem, że nas nie zostawisz. Garret nie wiedział, który lew to powiedział, ale wszyscy zgodnie kiwnęli głowami. - Co tutaj robisz? – zapytała ta sama kobieta. Wydała się być rzecznikiem grupy. - Cesar jest moim partnerem. – Garret wystąpił naprzód i otoczył ramieniem talię zmiennego lwa. - Jak się tu znalazłeś? – zapytał Cesara samiec lwa.

~ 31 ~

- Dlaczego nie wejdziecie i nie przedstawicie się. Mam przeczucie, że będziemy się często widywali. Znalazłem Cesara postrzelonego i krwawiącego w mojej alejce – wyjaśnił Garret. Zmienna samica wyszła w przód. - Jestem Jane. To są Danice, Liza, Arturo i Rickey. – Wskazała na każdego z nich po imieniu, a oni podnieśli rękę, kiedy zostali wymienieni. Arturo zrobił krok do przodu. - Ostatni raz widzieliśmy cię, gdy podawałeś w wątpliwość władzę Melissy. James zabił ją parę tygodni temu, gdy ścigała jego partnera. Po tym jak postawiłeś się jej ten ostatni raz i nie zobaczyliśmy cię ponownie, myśleliśmy, że zostałeś zabity. Cesar oparł się o Garreta. Garret było więcej niż szczęśliwy mogąc okazać swoje wsparcie. - Zabrali mnie, by zabić, ale im uciekłem. Trochę czasu zabrał mi powrót do laboratorium, by wyłączyć zasilanie. Przepraszam, że zostawiłem was samych na tak długo. - Może wejdziecie na śniadanie? Ale czy wystarczy dla wszystkich? – Garret musiałaby dodać więcej jajek, ale reszty miał w bród. - Dzięki, ale już jedliśmy – przemówiła Danice za grupę. Inne lwy kiwnęły głowami i ostrożnie weszli do domu. - Może soku pomarańczowego? – zaproponował Garret. Wspomniałby o kawie, ale kofeina i dziarskie lwy wydawały się być złym pomysłem. - Pewnie. – Po kiwnięciu wszystkich głów złapał dzbanek z lodówki i tacę pełną szklanek. - Więc jesteś związany z ptakiem, hę? – Arturo zapytał Cesara. Garret skinął ręką na Cesara, by usiadł w jadalni. Przyniósł napełnione talerze i postawił jeden przed swoim partnerem. - Jedz. Jego zwierzęca połowa lubiła zapewniać pożywienie swojemu partnerowi.

~ 32 ~

- Może usiądziecie, podczas gdy Cesar i ja będziemy jeść śniadanie. – Skinął na zmienne lwy, żeby się zbliżyły, i postawił szklankę przed każdym siedzeniem Lwy usadowiły się wokół dużego stołu Garreta. Zazwyczaj podejmowanie grupy jastrzębi kończyło się w domu Garreta. Wszyscy lubili przychodzić do niego na posiłek, więc jego podwórko było wystarczająco duże do lądowania dla ptaków bez wpadania na siebie. Garret pomasował plecy Cesara. - Hej, będzie dobrze. - Jak mogłem kiedykolwiek kimś prowadzić? Jestem beznadziejny – szepnął Cesar. Nie chcąc podważać pewności siebie swojego kochanka, Garret się z tym nie zgodził. Jednak prywatnie, zastanawiał się, gdzie zniknęły alfie skłonności Cesara. Mężczyzna obok niego rozpadający się na kawałki nie krzyczał alfą. Jak daleko jego osobowość zmieniła się od czasu wypadku? Czy uderzenie w głowę zmieniło go aż tak bardzo? - Jajka są naprawdę dobre. – Zanucił Cesar z uznaniem zjadając kolejny kęs. - Cieszę się, że ci smakują. – Wypełnił go ciepły żar z powodu zadowoleniem jego partnera. - Cesar też pracował w kuchni – odezwała się Danice. – Był zastępcą szefa kuchni w kawiarni w Oregonie. Garret uśmiechnął się do swojego partnera. - Jesteśmy kompatybilni na wiele sposobów. Arturo prychnął. - Nie sądzę, żebyśmy chcieli wiedzieć jak kompatybilni. - Wystarczająco. – Cesar się uśmiechnął, wydawał się czuć całkowicie komfortowo z przekomarzaniem się innego lwa. Grupa jadła i gawędziła o pogodzie, mieście i jedzeniu. Żaden z nich nie wspomniał o niczym ważnym, dopóki Cesar i Garret nie skończyli jeść i posprzątali w kuchni. Cesar usiadł z powrotem przy stole wraz z innymi, a Garret dołączył do niego. Wziął rękę Cesara między swoje własne w geście wsparcia.

~ 33 ~

- Przepraszam, że nie byłem w stanie wyciągnąć was wcześniej, ale nie chcę, żebyście myśleli, że was zostawiłem. – Szczerość Cesara wylewała się z niego. Zmienne lwy wpatrywały się w niego z uwielbieniem. - Wiedziałam, że nas nie porzucisz – powiedziała Jane, wlepiając swoje złote oczy w Cesara. Garret wydał warczący dźwięk nie podobny do lwiego. Arturo prychnął, szybko zagłuszając swój śmiech kaszlem. - Przepraszam, nie wiedziałem, że ptaki mogą też wydać taki dźwięk. - To prawda. Cesar chronił nas wszystkich. Ilekroć Melissa próbowała ukarać jednego z nas, Cesar zawsze interweniował. - Prawda – dodał Rickey, który do tej pory się nie odzywał. – Cesar zawsze stawał w naszej obronie. Dlatego zrobiliśmy go naszym alfą. - Co to znaczy, że zrobiliście z niego alfę? – zapytał Garret. – Myślałem, że lwy walczą o miejsce alfy. - Nie zawsze – odparł Arturo. – Czasami alfy są wybierane bez użycia siły. To nie jest zbyt powszechne, ale czasami alfy są wybierane za swoje umiejętności opiekowania się dumą. My wybraliśmy Cesara z powodu jego męstwa. Nasza reszta była przerażona, a on stawiał się Melissie i odmawiał pozwolenia jej znęcania się nad nami, dopóki nie wezwali strażników i nas nie zamknęli. - Gdzie poszedłeś? – Rickey zapytał Cesara. - Nie wiem. Pamiętam tylko jak próbowałem się z wami zobaczyć i zostałem postrzelony. Gdy się obudziłem byłem już ze swoim partnerem. – Cesar miał odległe spojrzenie w swoich oczach, jakby próbował sobie przypomnieć. – Melissa wysłała swoich matołów, by mnie zdjęli. Gdy próbowali pozbyć się mnie już na zawsze, uciekłem. Dużo czasu zabrał mi powrót do laboratorium. Nie byłem waszym alfą zanim się tam dostaliśmy, prawda? - Nie – powiedziała Danice. – Wszyscy spotkaliśmy się w laboratorium. - W takim razie nie ma powodu, byście podążali za mną. Możecie żyć swoim życiem, nie potrzebujecie mnie – powiedział Cesar.

~ 34 ~

Garret złapał wyraz smutku w oczach Cesara, ale nie skomentował tego. To nie była jego sprawa. Cesar musiał zrobić to na swój własny sposób. Gdyby chciał być alfą, Garret będzie go wspierał, ale ten ogłupiały mężczyzna ze swoimi własnymi problemami, nie wydawał się być skłonny do wzięcia przywództwa. - Nie chcesz nas? – zapytała Danice, ból błyszczał w jej oczach. Cesar westchnął. - Nie chodzi o to, że was nie chcę. Ja po prostu sądzę, że nie mogę wami przewodzić. Talan wydaje się być dobrym alfą. Jestem pewny, że on może was prowadzić skuteczniej niż ja kiedykolwiek to robiłem. Garret uścisnął rękę Cesara w geście poparcia. Mógł powiedzieć, że zmiennemu lwu nie podoba się jak zawodzi inne lwy. Lwy zgodziły się z różnym stopniem entuzjazmu. Rozczarowanie pokazało na ich twarzach, ale Garret wiedział, że Cesar podjął już decyzję. Lew musiał najpierw się uleczyć zanim będzie mógł kimkolwiek przewodzić. - Co teraz zrobicie? – Cesar zadał pytanie, nad którym Garret się zastanawiał. – Wrócicie do swoich rodzinnych dum? - Nie. – Oczy Jane przesuwały się po Cesarze z tęskną intensywnością. – Moja rodzina nie chciała mnie na tyle, żeby mnie wytropić. Nie zamierzam wrócić do ludzi, którzy nie kłopotali się próbą znalezienia mnie. Pozostali wydali potakujące odgłosy. Napięcie wylało się z Cesara. Garret mógł wyczuć, że chce w to wskoczyć i pomóc. Cesar zacisnął rękę pod palcami Garreta. - Wszyscy dołączycie do dumy Talana? Rickey potrząsnął głową. - Jest sparowany z wilkiem. To jest zbyt dziwne dla mnie. Cesar podniósł swoją brew. - To znaczy – Rickey szybko się wycofał – nie przeszkadza mi to, jeśli zamieszkasz z jastrzębiem. Byłeś dobrym alfą. Chroniłeś nas, gdy tego potrzebowaliśmy i szczerze mówiąc nie ufam mojemu staremu alfie na tyle, by wrócić do mojej dumy. Myślę, że mnie sprzedał, gdy okazałem zainteresowanie jego córką. Strach na twarzy Rickeya pokazał, że naprawdę wierzy w swoje słowa. Naprawdę myślał, że jego stary alfa go sprzedał.

~ 35 ~

- Dlaczego miałby to zrobić? – zapytał Garret. – Dlaczego nie byłeś dobrym kandydatem na partnera? Rickey wzruszył ramionami. - Wybrał już innego faceta… alfę sąsiedniej dumy. Facet ma już dwie żony i dużo ziemi, ale myślę, że mój przywódca zamierzał wymieniać swoją córkę na tereny do polowania. Rzecz w tym, że wątpię, by się sprzeciwiła. Prawdopodobnie wolałaby być trzecią żoną alfy niż jedyną żoną pomniejszego lwa. - Kochasz ją? – zapytał Garret. Rickey wzruszył ramionami. - Bardzo ją lubiłem, ale tylko się przyjaźniliśmy. Bardziej lubiłem jego syna, ale upierał się, że jest hetero. - Talan nie będzie mnie tolerował, jeśli pozostanę tu na dłuższy czas. Nie mogę być na jego terenie bez dołączenia do jego dumy – powiedział Cesar. - Możemy iść gdzie indziej – powiedziała Jane entuzjastycznie. – Możemy zapoczątkowywać naszą własną dumę. Cesar potrząsnął głową. - Nie jestem dostatecznie silny, by być terytorialnym alfą. Poza tym, Garret nie może tak po prostu rzucić wszystkiego i zostawić swoją własną restaurację. Garret uścisnął ramię Cesara. - Mogę zrobić cokolwiek, co potrzebujesz, mój partnerze. Jego serce krwawiło za Cesara. Biedny zmienny lew chciał zrobić wszystko, co najlepsze dla swoich przyjaciół. - Dlaczego nie porozmawiacie z Talanem o waszym problemie? On nie jest nierozsądny. Może mieć dla was jakieś pomysły. - Prawda – odezwała się Danice. – Talan był dla nas wspaniały, ale po prostu nie należymy do jego dumy. Ma tyle sióstr i partnerów w swojej dumie. Tak naprawdę nie ma tam dla nas miejsca.

~ 36 ~

- Pójdziemy z nim porozmawiać – oświadczył Garret. – Ale najpierw muszę skończyć moją zmianę w restauracji. Cesar, możesz pójść ze mną i pokazać, co potrafisz. - Spotkamy się z wami u Talana jutro rano – powiedział Cesar. – Możecie mu powiedzieć, że będziemy tam koło dziesiątej, a jeśli mu nie pasuje niech zadzwoni? Garret patrzył z zainteresowaniem jak lwy wstały na zwolnienie Cesara i kierują się do drzwi. Wstał szybko, żeby ich odprowadzić. W wejściu stanęli. Danice spojrzała nad ramieniem Garreta z powrotem w stronę jadalni. - Czy z nim będzie wszystko w porządku? - Mam taką nadzieję – odparł Garret. - Potrzebujemy go – powiedział Rickey. - Dlaczego? – Garret wiedział, że lwy wolą być w dumach, ale dlaczego potrzebowaliby Cesara? Nie bardzo tryskał energią potężnego lwa, nie tak jak Talan. Jane przemówiła po raz pierwszy. - Cesar nie jest takim silnym mężczyzną jak Talan, który jest dobrym alfą, ale nie zrozum mnie źle, Talan jest jak mój stary alfa i mam dosyć bycia pomiataną. Cesar prowadził nas, gdy tego potrzebowaliśmy, i chronił nas, ponieważ się troszczył. To było jak posiadanie dużego brata, który zawsze chroni twoje tyły. Garret omiótł spojrzeniem poważne wyrazy twarzy lwów i w końcu zrozumiał. Cesar nie musiał dowodzić swojej siły, ponieważ ci zmienni poszliby za nim wszędzie. - Zobaczymy się jutro – uspokoił ich Garret. Czuł dziwną potrzebę chronienia ich, jakby byli małymi pisklętami. Pozbywając się swojego dziwnego impulsu, wyprowadził ich na zewnątrz i zamknął za nimi drzwi. Wrócił, by znaleźć Cesara stojącego w salonie i wyglądającego przez okno. - Chodźmy, kochanie, przebierzemy się i pójdziemy do restauracji. Chociaż bardziej wolałbym cię rozebrać do naga i wziąć na kanapie. - Nie sądzę, żebyśmy mieli na to czas. A mamy? – zapytał Cesar.

~ 37 ~

- Nie. – Garret odsunął się niechętnie. – Ubierzmy się i chodźmy do restauracji. Obiecuję, że jest lepsza niż wskazuje na to alejka. - Jestem pewny. Nie byłem ostatnim razem w dobrej pozycji, by to osądzić – powiedział Cesar. Pocałował Garreta w nos i ruszył do sypialni. Uśmiechając się, Garret podążył za swoim partnerem, by się ubrać.

Tłumaczenie: panda68

~ 38 ~

Rozdział 4 - Hej, jestem Markus, brat Garreta – mężczyzna o brązowych włosach ze złotymi oczami jastrzębia przerwał skupienie Cesara podczas krojeniu warzyw do wieczornej przystawki. Cesar kiwnął głową. - Miło cię poznać. Jestem Cesar. - Tak wiem. – Zmienny jastrząb musiał być młodszy od Garreta. Jego kelnerskie wdzianko było dopasowane do ciała, które jeszcze nie całkiem weszło w dojrzewanie. Wskoczył na stół obok miejsca pracy Cesara. - Złaź z blatu – Cesar zmarszczył brwi. - Nie jestem w twoim obszarze – zastrzegł Markus. Cesar warknął. Markus zeskoczył. - Przepraszam. Nie wiedziałem, że będziesz taki burkliwy, kiciu. – Roześmiał się. – Garret naprawdę musi to kochać. - Kochać co? - Ciebie, bo jesteś kotem. On nienawidzi kotów – powiedział mimochodem Markus, jakby właśnie nie filetował serca Cesara tępym nożem. Cesar odłożył swój nóż. - Co? - Markus, wracaj na salę – burknął Garret. Wyszedł, żeby coś sprawdzić. Cesar nigdy nie był tak szczęśliwy widząc swojego partnera, nawet gdy jego żołądek się skręcał. Poczekał, aż radosny jastrząb nie wyszedł tanecznym krokiem za drzwi, zanim zapytał. ~ 39 ~

- Nienawidzisz kotów? Garret zatrzymał się na chwilę zanim ruszył ponownie do Cesara. - Tak było. Ale powiem, że dostrzegłem błąd w swoich preferencjach. Położył ręce na biodrach Cesara, ignorując resztę personelu kuchennego krzątającego się wokół nich. Garret pocałował Cesara tak, jakby miał umrzeć, gdyby nie poczuł jego smaku. Jego palce przykryły policzki Cesara w łagodnej pieszczocie opuszków palców. Jego oczy zwarły się z Cesara. - Nie cierpię się przyznawać, że w przeszłości miałem okropny gust. Śmiech szybko zamienił się w zadowalający kaszel wydany przez pracującego obok zastępcę szefa kuchni. - To dobra wymówka dla ładnego ptaka. A teraz odejdź, muszę skończyć moją pracę, bo podobno szef kuchni potrafi być prawdziwym łajdakiem. Garret pocałował go w policzek. - Taa, też o tym słyszałem. – Klepnął Cesara w tyłek, szybko uchylając się przed odwetem Cesara. Śmiejąc się, Garret umknął poza jego zasięg. - Bądź dobry. Muszę przejrzeć rachunki. Rób to, co powie ci Perry. – Garret wskazał na mężczyznę obok. – Jest tutaj dłużej niż reszta, oprócz moich rodziców, którzy wyprowadzili się na Florydę. Jeśli ich zobaczysz, będziesz miał większe problemy, jeśli nie pokroisz warzyw jak należy. - Zrobi się – powiedział Cesar. Odepchnął myśl o stanięciu naprzeciw swoich powinowatych na później. Nie musiał przejmować się troskami.

***

- Nie wiem, w jakich kuchniach wcześniej pracowałeś, ale zrobiłeś dobrą robotę – powiedział Perry, kiwając z aprobatą głową.

~ 40 ~

Skończyli wieczorny posiłek bez żadnych większych katastrof, co uszczęśliwiło Cesara. - Dzięki – Cesar uśmiechnął się na pochwałę. Markus minął ich z miską mięsnych skrawków. - Gdzie z tym idziesz? – zapytał Cesar. Markus tylko się uśmiechnął i szedł dalej do tylnych drzwi. - On karmi na zewnątrz zabłąkane zwierzęta. To doprowadza Garreta do szału, ale i tak to robi. Przywileje bycia bratem właściciela, jak zgaduję. – Perry nie mówił tego gorzkim tonem, raczej był rozbawiony. - Koty? Cesar podążył za Markusem. Kiedy wyszedł do alejki, wspomnienia napadły na niego. Para zaniepokojonych złotych oczu w przystojnej twarzy spoglądała na niego, niewiarygodny ból, za którym pojawiło się uczucie znalezienia się w domu. - Hej, w porządku, chłopie? – Dotyk na ramieniu przywrócił go do rzeczywistości. Cesar potrząsnął głową. - Tak, przepraszam. Przypomniałem sobie jak znalazł mnie tu twój brat. - Aaa, jak romantycznie – rozpływał się Markus. To nie pasowało do wspomnień Cesara o leżeniu i wykrwawianiu się na śmierć w alejce, ale nie chciał dzielić się tym z Markusem. Młody jastrząb wpatrywał się w niego dużymi, marzycielskimi oczami. Cesar oparł się pragnieniu przewrócenia swoimi oczami. - Koty? – skinął w kierunku kolekcji sześciu kotów miauczących i krążących wokół nóg Markusa. - O przepraszam, koledzy – Markus uklęknął i zaczął rzucać kawałki jedzenia. Cesar patrzył, dopóki do grupy nie dołączył maleńki pręgowany kot. Musiał być najsłabszy w miocie z kępkami włosków na końcach jego uszu i najciszej z nich wszystkich miauczał. Cesar mógł się założyć, że nie urośnie wiele więcej. - Nie jesteś malutkim tygryskiem? Gdzie twoja mama?

~ 41 ~

Markus wzruszył ramionami. - Nie wiem, skąd one przychodzą, ale nie lubią, gdy próbujesz je podnieść. Wciąż mówił, gdy Cesar zgarnął małego tygryska. - Kto jest słodziakiem, co? Głębokie mruczenie z tak małego stworzonka wywołało u Cesara uśmiech. - Sądzę, że spodobało mu się to przezwisko – drażnił się Markus. – Koty trzymają się razem i tak dalej. Tylne drzwi się otworzyły. - O nie – Garret wpatrzył się w Cesara z przerażeniem. – Nie wezmę kota. Markus prychnął. - Czy nie masz już jednego? Garret skrzyżował ramiona na piersi. - Nie muszę się martwić o szkolenie lwa w kwestii korzystania z kuwety. - Pumpkin może też być nauczona czystości – nalegał Cesar. - Nie nazwiesz tego Dynia! – wykrzyknął Garret. Cesar podrapał małego kotka pod jego puszystą brodą, wywołując kolejne mruczenie. - Poważnie, Cesar – nalegał Garret. Cesar potarł policzkiem o czubek główki kociaka też mrucząc przy tym. Jego serce ścisnęło się miłością do malutkiej bestii. - O cholera. Świetnie. Ale tylko jeden! Nie waż się podnieść następnego – warknął Garret. Wmaszerował z powrotem do restauracji wejściem dla personelu trzaskając za sobą drzwiami. - Wow! Partnerska moc. Sposób działania, chłopie! – Markus podniósł rękę zwijając ją w żółwika. Cesar stuknął się z nim swoją prawą ręką, podczas gdy lewą tulił kociaka. - Muszę się zgodzić z Garretem w jednej sprawie – powiedział Markus. ~ 42 ~

- W jakiej? - Potrzebujesz lepszego imienia niż Dynia. To agresywny mały kociak. – Markus rozrzucił resztę mięsa w alejce, poklepał Cesara po plecach i wrócił do restauracji. Cesar westchnął i podniósł kocię, by spojrzeć w jego oczy. - Śliczna z ciebie dziewczynka. Garret prawdopodobnie wybuchnie, jeśli nazwałbym cię Księżniczką. Co powiesz na Jaskier? Kocię warknęło na niego pokazując urocze małe kły. Cesar dał kotu całusa w głowę. - Pomyślimy jeszcze. Może pozwolę Garretowi nadać ci imię. Śmiejąc się, Cesar poniósł kociaka wokół budynku. Nie ośmielił się przejść z nią przez kuchnię. Nie chciał, jeszcze bardziej, naciskać na swojego partnera. Zabierając zwierzę przez kuchnię to byłby już o jeden krok za daleko.

***

- Lepiej weź swój puszysty tyłek z mojego blatu. – Garret spoglądał na kotka siedzącego na przedtem czystym granicie, a teraz pokrytym kłaczkami kociego futra. Otrzymał ciche miauknięcie w odpowiedzi. Garret założył ramiona na piersi. - Nie, Cesar cię nie uratuje. Wciąż śpi. A teraz na dół! – wskazał na podłogę. Z rozgniewanym miauknięciem, kociak skoczył na podłogę. Garret uśmiechnął się na swoje zwycięstwo. - Kto jest puszystym kociakiem? – przemówił nagle za nim niski głos. Zmarszczył brwi, kiedy kociak pochłonął uwagę Cesara. Mały kot nie zeskoczył z blatu z powodu żądania Garreta, tylko dlatego, że chciał uwagi Cesara. - Tracę kontrolę w moim własnym domu.

~ 43 ~

- Chcesz, żebym się wyniósł? Żebyś mógł cieszyć się kontrolą w swoim domu? Cholera. Garret podszedł do swojego partnera. Owinął ręką biceps Cesara. - Przepraszam, kochanie, jestem nerwowy dziś rano. Nie cierpię kociego futra na moim blacie. - Trzymaj się z dala od blatu! – Nakazał kociakowi Cesar zanim ją postawił. Czmychnęła, by prawdopodobnie wytarzać się w ubraniach Garreta w odwecie. – Będę trzymał ją z dala od blatów. Westchnął, gdy Cesar przyciągnął go bliżej. - Dziękuję. - Dlaczego jesteś taki zrzędliwy? – zapytał Cesar. Garret nie chciał dzielić się swoim niepokojem w związku ze spotkaniem z Talanem. A co, jeśli Cesar zdecyduje, że woli życie z wielkimi kotami zamiast z Garretem? Oczywiście zostanie z dumą byłoby bardziej interesujące niż życie z jednym zbzikowanym jastrzębiem z kocim problemem. - Nie chcę cię stracić! – przyznał Garret. Cesar się odsunął, na jego twarzy widoczne było zmieszanie. - Dlaczego miałbyś mnie stracić? - Nie mam dumy. - Nie bądź głupi, masz dość dumy za dziesięć osób – uśmiechnął się Cesar. - Oh, myślisz, że jesteś zabawny, co nie? – skrzywił się Garret. - Wiem, że jestem. Garret zerknął na zegar. - O, cholera, musimy się ubrać i iść. Powiedziałem im, że będziemy u Talana o dziesiątej. - Miałem nadzieję spędzić ten ranek na robieniu innych rzeczy – oświadczył Cesar. Garret prawie się poddał. Siła przyciągania ich więzi kusiła go. Potrząsnął głową.

~ 44 ~

- Nie. Musimy porozmawiać z Talanem. Jeśli jest sposób namówienia go, by pozwolił ci zostawać tu na zawsze, musimy się tego dowiedzieć. Oczy Cesara płonęły uznaniem, gdy ogarniały spojrzeniem ciało Garreta. Westchnął. - Dobrze, ale nadal twierdzę, że bardziej wolałbym spędzić ranek z tobą w łóżku. - Zanotowane – powiedział Garret.

***

Jazda do dumy Talana nie trwała tak długo jak Cesar miał nadzieję. W jego żołądku trzepotały motyle tak duże jak powiększone i fruwające jastrzębie. Obaj wpatrywali się przez przednią szybę w rezydencję, a żadnemu z nich nie spieszyło się zostawiać bezpiecznego pojazdu. Pomimo poganiania Garreta, Cesar zauważył, że zmienny jastrząb nie bardzo chce wylecieć z samochodu. - Martwisz się Talanem? – zapytał Garret. - Może. Jest trochę przerażający. – Cesar westchnął. Naprawdę nie chciał iść i rozmawiać z Talanem. Chciał ukryć się w łóżku Garreta i pogrążyć się w uwadze swojego partnera. Zamiast tam był w domu dumy. Jego ręce drżały z nerwów. Z pewnością nie przedstawiał osoby godnej zaufania, by sprawić, żeby Talan myślał, iż byłby produktywnym członkiem jego dumy. Musiał tu zostać. To nie byłoby właściwe zmuszać Garreta, żeby opuścił swój dom. Cokolwiek Talan potrzebował, Cesar to zrobi. - Hej – Garret wsunął swoje palce między Cesara. – Będzie dobrze. Cesar zrobił głęboki wdech i wstrzymał go zanim pośpiesznie wypuścił. - Wiem. Chodzi o to, że Talan nie wydaje się być typem, który pierwszy atakuje. - Nie. Nigdy nie słyszałem, żeby kogokolwiek ścigał, chyba że ktoś próbuje dotknąć jego partnera, a nie sądzę, żebyś próbował gonić za Adrianem. Cesar potrząsnął głową. Po drodze Garret opowiadał o zmiennym wilku. Partner Talana faktycznie wydawał się być bardziej przerażający niż duży lew. Prawie wyskoczył ze swojej skóry, gdy jego drzwi nagle się otworzyły.

~ 45 ~

- Chodź, Cesar – powiedziała Liza. Złapała go za nadgarstek i wyciągnęła z samochodu. Dobrze, że miał już odpięty pas. Odniósł wrażenie, że nie przejęłaby się takim drobnym ograniczeniem. - Okej, wychodzę. – Wyrwał ramię z jej uścisku, zdenerwowany, że został złapany na wahaniu się. Reszta jego lwów wyszła na zewnątrz, by go oskrzydlić, gdy zbliżał się do domu. Na chwilę poczuł się tak, jakby odwiedzał alfę, a nie był biednym frajerem, który zrobi wszystko dla swojego jastrzębiego partnera. Przeszło tuzin lwów wygrzewało się na słońcu na ganku. Olbrzymich lwów. Nawet kobiety były ogromne. Pomyślał, że są mniej więcej tej samej wielkości, co on w postaci lwa. - Jestem też tak duży, gdy się zmieniam? – zapytał Garreta, gdy jego partner podszedł do niego. - Jesteś większy. Znacznie większy – zapewnił go Garret. Cesar się roześmiał. - Nie prosiłem o zapewnienie, co do mojej wielkości. Tylko się zastanawiałem. Ze swojej poprzedniej dumy został usunięty zanim osiągnął pełną dojrzałość. Gdy odchodził, większość lwic była większa od niego. Lwy wstały, by zastąpić drogę na ganek. Nie warknęli. Zamiast tego zablokowali dostęp do frontowych drzwi, gdzie stał szczupły, ciemnowłosy mężczyzna przyglądający się całemu wydarzeniu z lekkim uśmiechem. Jeśli jego instynkty miały rację, mężczyzną przy drzwiach był Adrian, co tłumaczyło obronne stanowisko lwów. - Przyszedłem tu rozmawiać z Talanem, a nie sprawiać kłopoty – powiedział Cesar do lwa stojącego bezpośrednio przed nim. - Puść go, Tia – zawołał mężczyzna. Po miękkim kocim prychnięciu, lwica zeszła na bok, kierując się do drzwi głównych. Kilka schodów dzieliło ich od ślicznego faceta ubranego w dżinsy biodrówki i rozpiętą koszulę. I tak jak Cesar podejrzewał, facet pachniał wilkiem i lwem. Zapach

~ 46 ~

lwa prawie maskował naturalny zapach wilka. Najwyraźniej Talan nie stosował półśrodków, gdy oznaczał swojego partnera. - Cześć, jestem Adrian, partner Talana. Miło cię poznać. Uścisnęli sobie ręce i Cesar był dumny, że jego palce nie zadrżały. Cesar spodziewał się, że będzie zdenerwowany przy Talanie, ale jego partner był zupełnie innym poziomem przerażenia pomimo życzliwego wyrazu twarzy. Dziki wilk patrzył na niego za tych człekokształtnych oczu. - Mnie też miło cię poznać – powiedział uprzejmie Cesar. - Garret. – Adrian kiwnął głową jastrzębiowi. – Może obaj wejdziecie? Podążyli za Adrianem do środka, zostając lwy z tyłu. Adrian zaprowadził ich do dużego pokoju, gdzie siedział Talan za drewnianym biurkiem gwałtownie uderzając w klawisze na swoim komputerze. - Przyprowadziłem ci gości – oznajmił Adrian. Zmienny wilk pocałował Talana w policzek zanim przysiadł na krawędzi jego biurka pewnym ruchem, wskazującym na poufałość. Cesar zgadł, że Adrian zazwyczaj siada na krawędzi biurka Talana. Talan wstał i obszedł wkoło biurko, by uścisnąć Cesarowi dłoń. - Dzięki, że nie zmusiłeś mnie, bym przyszedł do ciebie. Pozostali, oprócz Garreta i Cesara, są wolni. Już podzieliliście się swoimi myślami w sprawie dołączenia Cesara do dumy. Cesar dostrzegł ich wahanie. Nawiązał z każdym kontakt wzrokowy i kiwnął głową. Pięć lwów cicho wyszło. Odwracając się, by stanąć twarzą z Talanem, Cesar przełknął raptownie, próbując zwilżyć swoje nagle wyschnięte gardło. - Przepraszam za pobyt na twoim terenie. – Pochylił ulegle głowę. Nie wiedział, co może pobudzić lwa alfę i nie chciał być po złej stronie tego masywnego człowieka. Niektóre alfy niezbyt dobrze znosiły to, że goście od razu nie pokazywali uległości. Talan poklepał kark Cesara w akceptacji na jego uległość. - Rozumiem, że to nie twoja wina. Nie panowałeś nad tym, gdzie zdecydowałeś się przybłąkać mając ranę od kuli. Podejrzewam, że podświadomie podążałeś do swojej

~ 47 ~

dumy. A teraz, gdy już nie śpisz i jesteś na moim terenie planujesz wyzwać mnie, by zdobyć pozycję alfy? Talan nie wydawał się być przejęty tą perspektywą, a Cesara nie mógł go winić. Nie miał ułamka mocy Talana. Prychnięcie śmiechu Adriana zwróciło uwagę Cesara. - Daj spokój, miłości, ty ze wszystkich ludzi nie powinieneś osądzać kogoś po pozorach –zrugał Talan swojego partnera, całując policzek Adriana z głośnym cmoknięciem. Adrian odepchnął go. - Racja. Przepraszam, Cesar. Talan ma rację, wygląd może być mylący. Cesar czuł, że obaj bardziej odnoszą się do Adriana niż do niego. - Nie mam zamiaru wyzywać cię po twoje miejsce alfy – pospieszył uspokoić Talana. - Twoja grupka lwów ma inne zdanie – powiedział Talan. - Co masz na myśli? - To znaczy, że każdy z nich sygnalizował ich pragnienie, byś dalej był ich alfą. Co o tym myślisz? – Talan założył ramiona na piersi, przyglądając się Cesarowi, jakby był jakąś układanką, którą chciałby rozrzucić, tylko po to, by zobaczyć czy może jeszcze raz złożyć wszystkie kawałki razem. - Nie wiem, co powiedzieć. - Chcesz być ich alfą? To było jądro problemu. Cesar przyzwyczaił się do przewodzenia małym zespołem lwów albo przynajmniej do chronienia ich. Będąc przywódcą dumy, nawet słabym, było czymś trudnym do przerwania. Nie wspominając o tym, że jego alfia połowa lwa pragnęła mieć kontrolę. - Tak. Jednak, nie chcę zostawiać twojego terytorium ani mojego partnera. – Najlepiej grać w otwarte karty. Talan potarł brodę palcami. - To mamy problem.

~ 48 ~

- A co myślisz, żebyś miał, coś jak, odrębna gałąź? On może być podległym alfą – zasugerował Adrian. Talan zmarszczył brwi. - Masz na myśli lwa betę. Nie działamy w ten sposób. Byłbym postrzegany, jako słaby lew, jeśli pozwoliłbym mu mieć jego własną dumę na moim terenie. Już w tej chwili mam więcej samców na moim terenie niż jakakolwiek inna duma. - Co z kolejnym lwem gejem? – powiedział Adrian z machnięciem ręki, odrzucając całą kwestię, jednocześnie zerkając do komputera Talana. - Ale inni nie przyprowadzali swojej własnej dumy ze sobą – sprzeczał się Talan. – Nie wspominając, że lwy są bardziej biseksualne. - Biseksualne, nie gejowskie – sprzeczał się Adrian. – Chyba, że jest coś, czymś chciałbyś się z nami podzielić. Cesar nie chciał być tym, po drugiej stronie tego piorunującego spojrzenia. Talan podszedł ostrożnie do swojego partnera. - No, kochanie… - Nie kochaniuj mi tu. – Lodowate spojrzenie Adriana ograniczyło się do jego ostrożnie zbliżającego się kolegę. - A co jeśli dowiodę swojej lojalności? – wtrącił się Cesar. Nie chciał, by ta dyskusja przepadła, podczas gdy lew i wilk urządzą scenę rodzinną. - Jak? – zapytał Talan. - Jestem pewny, że jest coś, co masz ochotę zrobić – powiedział Cesar. To nie było całkiem rzadkie pozwolić innej dumie zbliżyć się do twojej, gdyby zostali przyznani, jako dar. Co, do diabła, mógł zrobić dla lwa postury Talana, nie wiedział, jeśli jednak lew alfa chciał być uczynny, weźmie jakąkolwiek korzyść, jaką dostanie. - Może to? Brat Adriana, Kade, prowadzi wilczą watahę na południu. On myśli, że na jego obszarze mogą być myśliwi. Niestety, ze swoją żoną będącą w ostatnim stadium ciąży, obawia się zostawić ją niechronioną, by zacząć śledztwo.

~ 49 ~

- Jeśli chcesz sprawdzić jego terytorium, być może walczyć z myśliwymi, uznam to za pokaz wsparcia i przyznam ci pozycję w dumie. Nawet pozwolę ci przejąć niewielki kawałek ziemi, ale ograniczę cię tylko do sześciu lwów pod twoim dowództwem, a ci w twojej dumie, którzy się sparują, będą musieli odejść do dumy ich partnera, chyba że pojawią się okoliczności łagodzące – powiedział Talan. Cesar pomyślał, że to była uczciwa oferta. Nikt inny nigdy nie dał mu takiej szansy. - Czy będę pod ochroną twojej dumy? – Gdyby silniejsze lwy najechały jego teren, nie chciał, żeby Talan siedział z założonymi rękami i pozwolił im ich przejąć. - Tak – Talan kiwnął głową na zgodę. - Co chcesz w zamian za taką umowę? – Jak do tej pory Cesar nie widział żadnych korzyści dla przywódcy dumy. Nie był idiotą. Nikt niczego nie robił za darmo. Szeroki uśmiech Talana wysłał przez niego falę złego przeczucia. - Dostaniemy stałą rezerwację w restauracji twojego partnera i dodatkową ochronę dla dumy. - Jak mógłbym się tego nie spodziewać? – poskarżył się Garret. - Dlaczego będziesz potrzebował dodatkowej ochrony? – zapytał Cesar. Talan miał najsilniejszą dumę, jaką kiedykolwiek widział. - Reszta moich sióstr niedługo będzie mogła zacząć się rozmnażać – wyjaśnił Talan. - Ich partnerzy nie będą je chronić? – zapytał Cesar. Talan się zaśmiał. - Nie znasz moich sióstr. One nie zamierzają pozwolić jakiemukolwiek samcowi mówić im, gdzie mają zamieszkać. Mogą się z nimi rozmnażać, ale mogą ich nie zatrzymać. Będziemy potrzebowali dodatkowej ochrony dla młodych. Cesar rozważył umowę. Mógł strzec dzieci i mógł sprawdzić kilku myśliwych. - To brzmi bardziej niż uczciwie – zgodził się. Przecież, Talan mógł po prostu go wyrzucić i kazać trzymać się z dala od jego terenu. Większość alf groziłaby mu albo wyzwała go do walki na śmierć. Aby zatrzymywać swojego partnera to była niewielka cena do zapłacenia. - Ale nadal się leczysz – sprzeczał się Garret. ~ 50 ~

- Nie. W porządku – oznajmił Cesar. – Mogę zmienić się jeszcze parę razy i całkowicie się uleczyć zanim pójdziemy. Nie ośmielił się pokazać słabości przed potężnym alfą, nieważne jak byłby życzliwy. - Dlaczego nie wyślesz swoich lwów? – zapytał Garret. Zmienny jastrząb nie dał się tak łatwo przekonać jak Cesar. – Z pewnością twój szwagier chciałby twojej pomocy. - Po pierwsze, ponieważ Kade ma dość dumy za całą grupę lwów. Czym innym jest zmuszenie swojego szwagra do przyjęcia pomocy, a czym innym pozwolenie, by jego teren był poligonem doświadczalnym do wykazania się lojalnością innego lwa. Zaakceptowałby moją pomoc dla swojej żony, ale w ten sposób bym mu pomógł, a tak może udawać, że wyświadcza mi przysługę. Wilki to cwane stworzenia – zakończył Talan rzucając przebiegłe spojrzenie na swojego partnera. Adrian przewrócił oczami. Cesar się uśmiechnął. - Cieszę się, że mogę pomóc. – Pomaganie mężczyźnie z ciężarną żoną było sto razy lepszym testem niż cała masa innych, jakie Talan mógłby mu wyznaczyć. - Prześlę ci mailem szczegóły. Szwagierka Adriana na dniach urodzi następnego przywódcę stada. Wilki się zgromadziły, jeśli jednak pojawi się najmniejszy ślad myśliwych chcemy ich chronić – zarządził Talan. – Weź ze sobą swoje lwy… to będzie trzymać ich z dala ode mnie. Wprost niemożliwie było mieszkanie z nimi, gdy czekali na twój powrót. - Tak, sir. Nie zawiodę cię – obiecał Cesar. Chciał zrobić to, co będzie najlepsze dla dumy. Nie przyszedł tu by zakłócać porządek rzeczy. Teraz, kiedy miał ludzi, którymi musiał się zająć, nie chciał ich rozczarować, a już szczególnie nie swojego partnera. - Co się stanie, jeśli tam nie ma żadnych myśliwych? – zapytał Garret. – Czy wciąż będzie mógł zostać, jeśli żadnego nie znajdzie? - Tak – Talan kiwnął głową. – Jeśli będzie się starał. - Jak zdecydujesz czy próbował, czy nie? – spytał Garret. - Zapytam ciebie. Poznam, jeśli skłamiesz. – Pewność Talana nie pozostawiała żadnych wątpliwości.

~ 51 ~

Zanim wyszli, powiedzieli lwom Cesara, co ustalili, i jeśli chcieli przyjść, musieli być przyszykowani do wyjazdu następnego dnia. Wszyscy upierali się, by iść, co było dobre, ponieważ Talan chciał się ich pozbyć. Wyszli od Talana i przez chwilę jechali w ciszy. - Myślisz, że możesz to zrobić? – zapytał Garret jak tylko wjechali na drogę. - Zrobić co? Zapolować na ludzkich myśliwych? – spytał Cesar, odwracając swoją uwagę od okna. - Tak, myślisz, że możesz kogoś zabić? – Garret spojrzał gniewnie na wolną drogę, gdy wiózł ich z powrotem do swojego domu. - Tak – odparł Cesar. – To mężczyźni, którzy zabijają kobiety i dzieci, tylko dlatego, że uważają, iż nie potrzebują żyć. - Też tam z tobą będę – powiedział Garret, ściskając ramię Cesara. – Ellie i Markus też będą chcieli pójść. Możemy dla ciebie robić poszukiwania z powietrza. - Masz swoją pracę do wykonywania. Nie chcę zmuszać cię do straty pieniędzy, ponieważ pojedziesz i pomożesz, mogę iść z innymi lwami. – Cesar nie chciał tam Garreta. Jeśli poniesie porażkę chciałby mieć jak najmniej świadków. - Nigdzie beze mnie nie pójdziesz. – Ton Garreta nie pozostawiał żadnych wątpliwości na nieporozumienie. - Jak udowodnię, że jestem alfą, skoro będzie tam mój partner, by trzymać mnie za rękę? Chwyt Garreta na kierownicy zacieśnił się, aż jego knykcie zbielały. - Jeśli Talan dowie się, że poszedłem ci pomóc, to całkiem możliwe, że to będzie atutem w jego oczach. On chce silnych lwów w swojej dumie, ale nie zbyt silnych, jeśli wiesz, co mam na myśli. Cesar kiwnął głową. Gdyby musiał na kimś polegać, lepiej byłoby, żeby mógł liczyć na swojego partnera. Inni mogą odwrócić się od niego, gdyby pomyśleli, że jest słaby, ale nikt nie mrugnie okiem na Garreta pomagającego swojemu partnerowi. - Okej, możesz mieć rację. - Co powiesz, żebyśmy wyjechali jutro po południu? Możemy zarezerwować hotel niedaleko watahy. Nie będziemy chcieli zostać z nimi. Nie bardzo lubią jastrzębie – ~ 52 ~

powiedział Garret z kpiącym uśmiechem. – Zadzwonię do Ellie i Markusa i dowiem się czy będą chcieli przyjść. Będą źli, jeśli przynajmniej ich nie zapytam. - Nie chcielibyśmy tego. – Cesar mógł wyobrazić sobie jak rodzeństwo Garreta się wścieka, że uciekł bez nich. Ofiarował swojemu partnerowi ostatnią szansę na wycofanie się. – Nie musisz iść, przecież wiesz. - Próbujesz się mnie pozbyć? - Nie… oczywiście, że nie – wyjąkał Cesar. – Po prostu nie chcę, żebyś czuł się niekomfortowo. Skoro wilki nie lubią jastrzębi, nie sądzę, byś musiał w tym uczestniczyć, to wszystko. - Czułbym się bardziej niekomfortowo, gdybyś wałęsał się po terytorium obcego wilka beze mnie strzegącego twoich tyłów – powiedział Garret. Odwrócił spojrzenie od drogi na wystarczająco długo, by napotkać oczy Cesara. Widoczny w nich ból uderzył go w brzuch. - Ja tylko… nie chcę, żebyś zobaczył, jak zawodzę – przyznał się Cesar. - Oh, kochanie, nie obchodzi mnie to, czy zawiedziesz. Tylko to, jeśli nie spróbujesz. Ja tylko chcę ci pomóc, żebyś mógł zostać ze mną. Miękka rozpacz w głosie Garreta powiedziała mu jak dużo znaczy dla zmiennego jastrzębia to, że Cesar zostanie. Wyciągnął rękę i poklepał dłoń Garreta. - Hej, nie zostawię cię. Nigdy. Bardziej prawdziwe słowa nigdy nie wyszły z jego ust. Zatrzymali się przed domem Garreta. Wyszli i natychmiast zostali otoczeni przez inne zmienne lwy, które podążały za nimi w swoich pojazdach. - Myślę, że odprowadzali cię do domu – wyszeptał do niego Garret. - Mogę ich zatrzymać? – poprosił Cesar trzepocząc rzęsami. - Nie. Nie robimy żadnego programu przyrodniczego niczym naukowcy na łonie dzikiej natury. Cesar się roześmiał. - Nie myślę, żeby doceniliby twoje żarty. - Słyszymy cię, wiesz – powiedział Arturo, zakładając ramiona na piersi. ~ 53 ~

- Dlaczego tu przyjechaliście? – zapytał lwy Garret, gdy okrążyli parę półkoliście. – Czyżby Talan was wykopał? - Nie. – Danice przemówiła w imieniu grupy, a Cesar zauważył, że często to robiła. – Mieliśmy nadzieję, że Cesar pójdzie z nami pobiegać. Wewnętrzny lew Cesara ryknął z aprobatą. Odwrócił się do Garreta. - Idź się pobawić. – Jego partner ruchem ręki przegonił zmienne lwy. Z uśmiechem Cesar zdjął swoje ubranie. Nie mógł przypomnieć sobie, kiedy ostatni raz biegał, jako lew. W przeciwieństwie do poprzedniego razu, tym razem Cesar zmienił się gładko. W jednej chwili mężczyzna, w następnej lew. Przyglądając się, jak ludzie wokół niego się zmieniają, odchylił głowę do tyłu i ryknął. To byli jego ludzie – jego odpowiedzialność. Całej reszcie lwów zabrało to więcej czasu niż Cesarowi, co uczyniło go zniecierpliwionym, by zacząć biegać. Jednak poczekał. Częścią bycia przywódcy było posiadanie cierpliwości względem swojej dumy. W swojej postaci lwa mógł poczuć, jak obowiązki przywództwa otulały go niczym wygodny but. W odróżnieniu od jego niepewnej ludzkiej połowy, jego lew wiedział, że musi chronić swoją małą dumę. Zabiłby, by chronić tych, których przyłączył. Przeczesując obszar, nie dostrzegł żadnych drapieżników, ani nie zwietrzył żadnego niebezpieczeństwa. Zaryczał jeszcze raz zanim popędził przez łąkę. Zanurzony w swojej bestii, Cesar gonił inne lwy tam i z powrotem przez trawę, zmagając się z samcami i przyglądając się samicom, jak tropią króliczki i mniszki lekarskie. Króliczki były łapane i uwalniane, lecz niestety żaden mniszek nie ocalał z tego polowania. Po kilku susach i jednym małym przywołaniu do porządku Arturo, który był zbyt brutalny z Danice, Cesar popędził z powrotem do swojego partnera. - Skończyłeś już się bawić? – zapytał Garret. Cesar polizał policzek Garreta. - Przestań. – Garret odepchnął Cesara, wycierając policzek ze śmiechem. – A teraz się zmień. Mam plany, co do naszego wieczoru. To był dostateczny bodziec dla Cesara, by się zmienił.

~ 54 ~

Zagłębił palce we włosach Garreta, przyciągając bliżej swojego partnera. Cesar pożarł usta Garreta, chłonąc i przygryzając jego wargi, próbując złączyć się ze swoim partnerem tak blisko jak mógł. - Hej, wy dwaj, weźcie sobie pokój – krzyknął Rickey. - Doskonały pomysł – powiedział Garret. – Wybrałem już jeden. Do zobaczenia. - Zobaczymy się jutro! – wykrzyknęła Danice. Garret pomachał, ale się nie zatrzymał, ciągnąc Cesara za sobą.

***

Nie mógł już tego znieść. Jego partner kroczący dumnie nago przed innymi zmiennymi lwami grał mu na nerwach. Nigdy wcześniej nie myślał dwa razy, żeby przemienić się przed innymi zmiennymi, ale teraz trzeba było wprowadzić nowe zasady. Na przykład taką, że nikt nie zobaczy jego partnera nagiego z wyjątkiem niego. Nie dbał o to, że inni nawet nie łypali okiem na Cesara, albo nawet pozwolili swoim oczom zsunąć się w dół jego ciała. Cesar był jego! - Sam chętnie pójdę, wiesz – powiedział Cesar. – Nie musisz mnie ciągnąć. - To jest najmniej, co zamierzam z tobą robić. Zmieniłem zdanie, musisz zostać zatwierdzony. – Nie było mowy, żeby pozwolił Cesarowi pojechać do wilczej watahy bez uprzedniego oznaczenia go, jako jego. - Jesteś pewny? Garret zatrzymał się w drodze. - A co? Ty nie jesteś? Cesar prychnął zdegustowany. - Tak. Jestem pewny. Garret się uśmiechnął. - To dobrze.

~ 55 ~

Ulga przepłynęła przez niego, ponieważ ostatnia bariera dla utworzenia więzi z Cesarem, zniknęła. Garret pociągnął Cesara za sobą do środka. Zatrzasnął, a potem zaryglował za nimi drzwi. Obracając się, sapnął, gdy Cesar przycisnął go do ściany i pocałował. Jęcząc, roztopił się pod dotykiem Cesara. - Nie jestem jedynym, który musi być zatwierdzony – warknął Cesar. Garret nigdy wcześniej nie doceniał kotów, ale musiał przyznać, że jego zmienny lew naciskał wszystkie jego seksualne guziczki. - Możesz robić, co tylko chcesz – obiecał. - Doskonale. Niemęski okrzyk wydostał się z jego ust, kiedy Cesar podniósł Garreta prosto z podłogi i przerzucił go sobie przez ramię. Garret nigdy wcześniej nie oglądał swojego mieszkania do góry nogami. - Ja mogę chodzić – zaprotestował. - Mh-huh – powiedział Cesar bez żadnego zakłopotania idąc dalej korytarzem z Garretem zwisającym z jego ramienia. Na szczęście to nie był długi spacer, ponieważ brzuch Garreta zaprotestował przeciwko twardej kości łopatki Cesara wciskającej się w jego żołądek. Świat zakręcił się ponownie, gdy Cesar starannie położył Garreta na łóżko. Szybkimi, sprawnymi ruchami, Cesar zdarł buty z Garreta, a potem każdą sztukę odzieży z jego ciała. - Jesteś w tym dobry. Cesar się uśmiechnął. - Chciałbym powiedzieć, że miałem mnóstwo praktyki, ale późno dojrzałem. - Hmm, cóż, od tej chwili będziesz ćwiczył tylko na mnie. – Nie chciał, by Cesar myślał, że mają otwarty związek. Słyszał, że niektóre lwie dumy miały bardzo liberalne nastawienie, gdy przychodził sezon parowania. – Uznaję doświadczenie parowania tylko jeden na jednego. Żadnych innych. Cesar przerwał, po tym jak rzucił bieliznę Garreta przez swoje ramię.

~ 56 ~

- Rozumiem. Żadnych innych. Teraz, kiedy przedstawiłeś swoje zasady, chcesz pierwszy mnie oznaczyć, czy mogę cię pieprzyć? Garret wbił pięty w materac i przesunął się dalej na łóżku. - A może będziesz mnie ujeżdżał, a ja cię ugryzę? – zaproponował. Przez chwilę myślał, że Cesar nie przystanie na jego pomysł. Zmienny lew przechylił głowę, jakby musiał dokładnie to sobie wyobrazić. - Hmm, przypuszczam, że mogę na to pójść. Bo i tak nadal będę na górze. Jego zachwycony uśmiech wywołał śmiech Garreta. Nie wiedział, co zrobił, że zasłużył sobie na swojego słodkiego lwiego partnera, ale zrobiłby to wszystko jeszcze raz, gdyby to przyniosło mu takie same rezultaty. Cesar złapał nawilżacz z bocznego stolika i przygotował siebie z taką biegłością, że Garret nie miał wątpliwości, że jego lew wie, co robi. Używając swojej pokrytej nawilżaczem dłoni, Cesar gładził Garreta tak długo aż jego fiut prawie błyszczał w przyćmionym świetle niczym latarnia. - Cholera. – Ku rozbawieniu Garreta dolna warga Cesara wydęła się. - Co jest? - Powinienem ci obciągnąć zanim dodałem nawilżacza. – Zmarszczył nos. – Nie cierpię smaku tego czegoś. - Możesz possać mnie później jak weźmiemy prysznic – zapewnił go Garret. Nie miał wątpliwości, że Cesar spowoduje, iż znowu stwardnieje. Mężczyzna mógł tylko oddychać, a wypełniał Garreta bólem z potrzeby. - Stoi – powiedział Cesar. Zanim Garret mógł powiedzieć coś więcej, Cesar przerzucił nogę przez uda Garreta i dobrze się ustawił. Garret chwycił podstawę swojego fiuta, by go unieruchomić, a tymczasem Cesar ustawił się i przyjął Garreta w swoje ciało. Garret poruszył swoją pięścią, więc Cesar mógł zsunąć się w dół w swoim własnym tempie. - Ostrożnie, kochanie – odezwał się Garret. Nie chciał, żeby Cesar się zranił. Cesar się uśmiechnął. - Jestem.

~ 57 ~

Gdy ciało Cesara połknęło go, Garret westchnął. - Wspaniale cię czuć wokół mnie. - Mam taką nadzieję. Gdybym nie mógł sprawić, że będziesz się dobrze czuł, byłbym marnym partnerem – powiedział Cesar. - W takim razie, mogę oświadczyć, że jesteś fantastycznym partnerem. – Garret przeciągnął palcami przez włosy Cesara i szarpnął go bliżej. Nigdy nie będzie miał dość ust Cesara. Zmienny lew smakował jak każde pragnienie, jakie Garret kiedykolwiek sobie wymarzył – słodko, pikantnie i jego. Cesar podniósł się, a potem powoli opadł w dół. Garret zachłysnął się na to wrażenie, zacisnął palce wokół bioder Cesara, przytrzymując go stanowczo, gdy jego partner zacisnął się wokół niego. - Nie wytrwam zbyt długo, jeśli będziesz tak robił – jęknął Garret. Cesar się uśmiechnął. - Nie musi być długo. Po prostu dobrze się baw. Garret się uśmiechnął. - Dobrze. Będę. – Z przypływem siły przerzucił ich wkoło i przejął kontrolę. Cesar zawinął nogi wokół pasa Garreta. - Zmiana planów? - Powiedziałeś, że chcesz, żebym się dobrze bawił – przypomniał mu Garret. - Tak mówiłem. Wystarczyło jeszcze parę pchnięć, by orgazm Garreta wstrząsnął nim i wylał swoje spełnienie w swojego partnera. Garret uniósł swoją prawą rękę. W sekundę jego palce zmieniły się w szpony i rozciął szyję Cesara jednym pazurem. Zmienił rękę zanim zawinął ją wokół kutasa Cesara. Pompował erekcję swojego partnera, podczas gdy oblizywał przecięcie. Dla właściwej wymiany podczas parowania, musiał napełnić swojego partnera swoją spermą i jednocześnie wziąć krew Cesara.

~ 58 ~

Więź pomiędzy nimi złączyła ich razem. Emocje zawirowały między nimi. Żądza Cesara i rosnące uczucie przepłynęły przez niego. Zacieśnił swój chwyt, ostrożnie utrzymując swój dotyk na bycie przyjemnym, a nie bolesnym. - Mocniej – nalegał Cesar. Garret nadal pompował Cesara, dopóki ten nie sapnął i nie doszedł. Usta Cesara otworzyły się z pożądania. Niezdolny do oparcia się miękkim wargom swojego partnera Garret opadł w dół po pocałunek. Splątali się językami, dzieląc się oddechem, a Garret wchłaniał smak swojego partnera. Mógł żyć tysiąc lat, a smak jego ukochanego nadal byłby wyryty w jego umyśle. - Sądzę, że jesteś mi winien prysznic – powiedział Cesar dysząc. Śmiejąc się, Garret wysunął się ostrożnie ze swojego partnera. - Jak zwykle masz rację.

Tłumaczenie: panda68

~ 59 ~

Rozdział 5 Ziemie wilka były większe niż się spodziewał. Garret zbadał ogromny las wokół nich. Kade, wilk alfa, przejmował grozą jak jego brat Aiden. Zastanawiał się, czy zmienny alfa był tak samo zabójczy. - Doceniam, że przyszliście i pomagacie nam w ten sposób – powiedział Kade, po tym jak przedstawili się sobie nawzajem. Garret był zaskoczony, że lwy pozwoliły mówić Cesarowi w ich imieniu. Najwyraźniej przed innym alfą grali posłuszną dumę. Dopiero, gdy będą sami z Cesarem podzielą się swoimi prawdziwymi myślami. Jego własne rodzeństwo stało cicho na boku, przyglądając się nieufnie wilkom. Ta grupa wyglądała na mniej pełną nienawiści niż inne watahy, jakie spotykali w przeszłości. - Moja rodzina również jest gotowa udzielić pomocy, jeśli będzie to konieczne – dodał Garret. - Doceniam was wszystkich za waszą pomoc. Gdy powiedziałem Adrianowi o swoich kłopotach nie myślałem, że wyśle kawalerię. - Nie znam zbyt dobrze twojego brata, ale odniosłem wrażenie, że chce byśmy zrobili wszystko, co konieczne, by upewnić się, że na twoim terenie nie ma żadnych myśliwych – powiedział Cesar z większą dyplomacją niż Garret by przypuszczał, że ma jego partner. - Dziękuję wam za wasze wsparcie – odezwała się Helena, piękny partnerka Kade’a. Pocierała swój ogromny brzuch, gdy się z nimi witała. - Jesteśmy zaszczyceni, że możemy zrobić, co tylko w naszej mocy, by pomóc – odpowiedział z galanterią Cesar. - Myślałem, że dostrzegłem ludzi na północnej stronie naszego terytorium, ale kiedy wysłałem tam swoje wilki, one zniknęły. Niczego nie wyczuliśmy, ale dobrzy myśliwi potrafią zamaskować swój zapach – powiedział Kade. – Nie możemy pozwolić sobie na zbytnie rozproszenie i zostawienie Heleny niechronionej. Mogę wysyłać pół tuzina, jako wsparcie, ale resztę chcę zatrzymać tu dla ochrony. ~ 60 ~

- Brzmi nieźle. Garret, mógłbyś wziąć swoje jastrzębie i zrobić powietrzny patrol, by sprawdzić czy kogoś dostrzeżesz? – zapytał Cesar. Garret kiwnął głową. Może to wracała jego pamięć, ale Cesar przejął dowództwo nad nim w sposób, w jaki Garret wcześniej nie widział. Nawet w sypialni Cesar pozwolił Garretowi przejąć kontrolę. - Jeśli nam wybaczysz, zaczniemy już teraz – oznajmił Cesar z kiwnięciem głowy do zmiennego wilka. - Byłbym jeszcze bardziej wdzięczny – odparł Kade również z kiwnięciem, jednego alfy do drugiego. Pierś Garreta napuchła dumą. Był szczęśliwy z bycia partnerem swojego lwa. Zmienne lwy wyszły i rozebrały się przed zmianą. Nieważne jak wiele razy oglądał Cesara zmieniającego się w lwa, to nigdy mu się nie nudziło. Zastanawiał się czy wciąż będzie to czuł w ten sposób za kilka tuzinów lat. Otrząsając się ze swojego rozmarzenia, zdjął swoje ubranie i się przemienił. Jego zmiana z człowieka w jastrzębia trwała sekundy. Krzyknął do Ellie i Markusa, a potem z łopotem skrzydeł wzbił się w powietrze. Uwielbiał być ptakiem. Szybując w powietrzu, skierował się na północ, a jego rodzeństwo leciało obok niego. Wzniósł się nad lwami biegnącymi po ziemi. Nurkując nisko w dół, krzyknął przenikliwie. Cesar prowadził innych, jego grzywa była zmierzwiona przez wiatr. Po sprawdzeniu, że z jego partnerem wszystko w porządku, Garret poleciał w stronę drzew. Początkowo nie dostrzegł niczego pomimo swojego wyostrzonego jastrzębiego wzroku. Podlatując bliżej, wylądował na gałęzi i usadowił się, by popatrzeć. Nic. Absolutnie żadnego dźwięku. Garret obracał głową tam i z powrotem, próbując spostrzec inne ptaki, jakiegokolwiek rodzaju. Nie siedział tu aż tak długo, by je wystraszyć. Potrzebne było bliższe rozeznanie. Garret zeskoczył na niższą gałąź. Tam. Patrzył jak cienie oddzielają się od podstawy drzew. Musiał ich docenić, myśliwi dobrze wtapiali się w tło. Dreszcz spłynął wzdłuż jego opierzonych pleców, gdy zdał

~ 61 ~

sobie sprawę, że to nie byli jacyś amatorzy partacze. To byli doświadczeni drapieżnicy z bronią. Garret połączył się ze swoim rodzeństwem. Raport. Sądzę, że jest ich sześciu. Głos Markusa dostał się do jego myśli. Garret się z nim zgodził. Widzę jeszcze trzech, zakomunikowała Ellie. W sumie dziewięciu. Wracajmy i powiedzmy innym. Jak tylko był pewny, że myśliwi nie patrzą, zanurkował w dół i poleciał z powrotem do lwów. Musieli wiedzieć, przeciw czemu mają stanąć. Spostrzegł małą dumę w oddali. Łapiąc podmuch, sunął w ich kierunku i zmienił się w powietrzu, by wylądować przy swoim partnerze. - Widziałem dziewięciu myśliwych. Wyglądają na profesjonalistów. Skoro wilki nie mogły ich zwietrzyć, myślę, że powinniśmy sprawdzić inne lokalizacje. Myśliwi zagrażają wszystkim. Nie możemy im pozwolić, żeby zdjęły wilky, ponieważ to tylko będzie początek – powiedział Garret. - I ponieważ to byłoby nie w porządku – dodał Cesar, potrząsając głową na Garreta. Markus się roześmiał. - Oh, zamknij się. – Trącił go Cesar w bok. - To wygląda tak, jakby twoje sumienie miało pazury i ostre zęby – drażniła się Ellie. Garret przewrócił oczami. - Możemy skupić się na myśliwych zamiast na moim życiu intymnym? - Ale on jest taki słodki! – zaprotestowała Ellie. – I jest bardziej interesujący niż faceci, z którymi się spotykam. - Nie masz pozwolenia na randki. Powinnaś umrzeć, jako dziewica – zrugał ją Garret. Ellie uśmiechnęła się kpiąco.

~ 62 ~

- Mama i Tata nawet w to nie wierzą. - Mogę ci pomóc we wszystkim, co możesz potrzebować – odezwał się do niej ciemnowłosy zmienny wilk. Zainteresowane spojrzenie Ellie wywołało u Garreta warknięcie. - No, no, kochanie, oni stworzą uroczą parę – powiedział Cesar. Garret zdecydował, że będzie się martwił o Ellie później. - Wróćmy do Kade’a i zobaczmy, co powie – powiedział Cesar. – On będzie wiedział najlepiej jak powinniśmy współdziałać z jego wilkami. - Dobrze myślisz – stwierdziła Danice. Wszystkie lwy wydały dźwięki zgody. Garret potrząsnął głową na lwy. Zrobiliby wszystko dla swojego kolegi. Cesar miał niezaprzeczalny magnetyzm. Nie musiał być głośny ani dużo ryczeć. Zamiast tego wykorzystywał łagodną perswazję do osiągnięcia swojego celu. Po przeanalizowaniu wszystkiego, Kade szybko zorganizował grupę w zespoły. Cesar miał prowadzić lwy, Garret jastrzębie, a Brian, zmienny, który flirtował z Ellie, wyznaczony był do przewodzenia wilkom. - Uważaj na siebie – powiedział Garret do Cesara. – Niepotrzebnie nie ryzykuj. Jeśli zauważysz, że mają przewagę liczebną, zawołaj i ktokolwiek będzie dostępny przyjdzie do ciebie. Cesar się uśmiechnął. - Partnerze, nic nam się nie stanie. Potrafię walczyć. Wspomnienia walk prowadzonych przez większą część jego dzieciństwa sączyły się w pamięci Cesara. Jego duma była miejscem brutalnego przetrwania najsilniejszych osobników, gdzie wsparcie nie występowało pomiędzy członkami dumy. W porównaniu do grupy Talana, gdzie czuło się dobrą atmosferę. Garret pocałował go mocno w usta. - Lepiej wróć do mnie, moja miłości.

~ 63 ~

- Zawsze. – Cesar oddał mu pocałunek, a potem zmienił się w lwa. Z głośnym rykiem skierował się na północ. Niech myśliwi drżą o swoje życia. Oto nadchodzą prawdziwe drapieżniki. Po swoim ostrzegawczym ryku, Cesar zaczął przedzierać się przez trawy w cichym polowaniu, jego współtowarzysze podkradali się obok niego. Duma nadymała jego pierś na ciche podchodzenie jego małego zespołu lwów – trawa ledwie wyginała się pod ich cichym chodem. Ciemny cień poruszył się i Cesar skoczył. Rozdarł gardło myśliwego bez skrupułów. Ludzie byli zagrożeniem dla jego partnera. Nie wolno im było żyć. Lwia połowa Cesara nie cierpiała ludzi, którzy myśleli, że mogą przyjść na terytorium zmiennych i krzywdzić ich rodziny. Nie zasłużyli na żadną litość. Z przyjemnością zabiliby każdego zmiennego na świecie, a potem spaliby jak dzieci. Nie zawahał się zabić następnego myśliwego, który przyszedł ratować swojego kumpla. Cesar i inne lwy szybko zajęli się najeźdźcami zanim ci mieli okazję zabić. Przeczesali obszar dwa razy. Znaleźli jednego, który głupio wspiął się na drzewo. Cesar podskoczył i złapał stopę myśliwego, by szarpnąć go w dół. Danice rozdarła jego gardło jednym płynnym ruchem. Cesar warknął w uznaniu. Przenikliwy krzyk zwrócił jego uwagę. Garret! Cesar ryknął, obrócił się, a potem pobiegł na południe, gdzie poleciał Garret, by sprawdzić, czy nie ma potencjalnych myśliwych. Porzucając ostrożność, Cesar pędził przed siebie. Ziemia wylatywała spod jego pazurów, kiedy spieszył się, by dotrzeć do swojego partnera. Gwałtownie się zatrzymał, gdy dotarł do miejsca, gdzie jastrzębie powinny polować. Garret leżał na ziemi w ludzkiej postaci. Markus trzymał rękę brata i cicho płakał. Cesar się zmienił i opadł na kolana przy swoim partnerze. - Hej, kochany, co się stało? Kopnął ciało zmarłego myśliwego ze swojej drogi.

~ 64 ~

- Myśliwy go postrzelił – powiedział Markus przez łzy. - Czy nadal ma w sobie kulę? - Nie wiem! – wykrzyknął Markus. - Hej. – Cesar przykrył dłońmi twarz Garreta. Pot pokrył jego skórę. Pozwolił Cesarowi obrócić swoją głowę, ale jego oczy były rozkojarzone. – Pamiętasz jak mi pomogłeś? Garret kiwnął głową. - Wydaje się, że nie umiemy nie pakować się w kłopoty. Cesar pocałował czoło Garreta. Lepki dotyk jego skóry wystraszył Cesara, ale nie pozwolił temu ukazywać się na twarzy. - Poszukam rany wylotowej. To będzie bolało, ale musimy zobaczyć czy będziesz mógł bezpiecznie się przemienić. Garret kiwnął głową. - Okej. Cesar przesunął palcami po ramieniu Garreta i znalazł ranę od kuli. Nie wiedział, jakiego kalibru użył myśliwy, ale miał zamiar urwać głowę Garreta. - Mam nadzieję, że łajdak, który postrzelił mojego partnera nie żyje! – Lew Cesara podpełzł pod powierzchnię, by wprawić w drganie jego głos w cichym pomruku. - Zabiłem go osobiście – odparł Markus nad jego ramieniem. - Jestem twoim dłużnikiem. – Cesar wsunął rękę pod bark Garreta. Oddech zamarł mu w piersi, kiedy krew pokryła koniuszki jego palców. – Kula przeszła na wylot. Wstał i odsunął się od Garreta, by zrobić mu miejsce. - Nie mogę się zmienić – słaby głos Garreta ledwie dotarł do Cesara. - Zmienisz się! – Cesar przykucnął obok Garreta. Zrobił jedyną rzecz, jaką myślał, że nigdy nie zrobi. Narzucił innemu swoją wolę. Jedną z oznak bycia alfą była umiejętności poprowadzenia innego zmiennego przez jego zmianę. Cesar zawsze myślał, że to jest okropna umiejętność, zabrać komuś jego własny wybór. Ale nie zawahał się użyć tego teraz. Jego partner musiał się zmienić.

~ 65 ~

- Nie mogę. - Zrobisz to teraz! – Cesar wywarł nacisk na Garreta. Garret krzyczał. Jego ciało błyszczało, gdy walczył z przemianą. - Nie stracę cię! – Cesar ryknął i sam się zmienił, narzucając swoją wolę, gdy się zmieniał. Ludzki krzyk Garreta zmienił się w krzyk jastrzębia. W miejscu człowieka, leżącego na ziemi, stał piękny ptak. Krzyknął jeszcze raz zanim wzbił się w powietrze. Cesar pozostał w swojej postaci, bojąc się, że gdyby zmienił się z powrotem, pociągnąłby za sobą Garreta, który wróciłby do swojej ludzkiej postaci. Nigdy wcześniej nikogo nie zmieniał i nie chciał, żeby jego partner spadł na ziemię. - Jasna cholera – szepnął za nim Markus. Cesar obrócił głowę, by zobaczyć jak Markus wpatruje się w niego z szokiem na twarzy. – Nigdy wcześniej nie widziałem, żeby ktoś to zrobił. - Ponieważ on jest alfą – powiedziała dumnie Danice. – On tylko wykorzystuje swoją moc, kiedy jest potrzeba. Cesar odwrócił się, by obserwować krążącego powyżej jastrzębia. Po kilku minutach Garret wylądował przed nim. Wypuścił ciche ćwierkanie. Cesar zamruczał, a potem się przemienił. Uklęknął na chłodnej trawie, kiedy jego partner zmienił się w człowieka. - Uratowałeś mnie. – Garret chwycił twarz Cesara, a potem go pocałował, łagodnie musnął wargi, jakby delektował się ich smakiem. Gdy go puścił, Cesar musiał walczyć ze swoimi instynktami, by nie skoczyć i pochłonąć swojego partnera. Nie tutaj, nie na tym zimnym, trawiastym polu z ciałami ich wrogów zaściełających ziemię niczym makabryczna dekoracja na Halloween. - Mówiłem ci, że zawsze tu dla ciebie będę. – Cesar wstał i podał Garretowi rękę. Obaj mężczyźni obrócili się i zmierzyli się z rzezią. - Myślisz, że oni wrócą? – zapytał Garret. Cesar wzruszył ramionami. - Nawet, jeśli tak, to trochę potrwa.

~ 66 ~

Gdzieś blisko zatrzeszczało radio. Cesar i Garret wymienili spojrzenia zanim skierowali się w stronę hałasu. - Tu alfa jeden, powtarzam. Tu alfa jeden. Czy ktoś mógłby mi powiedzieć, co do cholery się dzieje? Cesar uśmiechnął się i zabrał radio martwemu myśliwemu. - Alfo jeden, tu alfa dwa. Wszyscy nie żyją. Powtarzam, wszyscy nie żyją. - Nie ma żadnej alfy dwa. Kto mówi? - Oh, ależ jest i przyjdziemy po ciebie! – Cesar zaryczał w radio, a potem je wyłączył. - Naprawdę? Przyjdziemy po ciebie? Myślę, że naoglądałeś się zbyt wiele filmów akcji, partnerze. Cesar się uśmiechnął. - Może, ale myślę, że ryk wywarł odpowiedni efekt. Garret trzepnął go przez kark. - Daję ci dziesiątkę za ten ryk. To był jeden z twoich najlepszych. Para zmieniła się w swoje zwierzęce postacie. Cesar chwycił radio w pysk i zabrał ze sobą. Może ktoś wytropi falę radiową, która doprowadzi do właściciela. Nadszedł czas wszczęcia polowania na myśliwych. Zmienni już nie będą siedzieć bezczynnie i patrzeć jak jeden po drugim ginie. Nadszedł czas działania! Umysł Cesara wirował od pomysłów. Jutro spotka się z Talanem. Wiedział, że lew alfa wysłucha jego pomysłów. Jego optymizm rósł w miarę jak zbliżał się do siedziby wilczej watahy. Wszystko się uda. Musi. Teraz miał rodzinę, którą musiał się zaopiekować.

Tłumaczenie: panda68

~ 67 ~