08 - Supernatural Mates - Overcoming His Pride

AMBER KELL Supernatural Mates 08 - OVERCOMING HIS PRIDE ( Zdobyć swoją Dumę )

Tłumaczenie: panda68

~1~

Rozdział 1 Andrew rozejrzał się w obie strony zanim skierował się do swojego samochodu. Westchnął z ulgą. Żadnego ich śladu. Była ledwie siódma rano – może nie wstają tak wcześnie. Chociaż ptaki chyba powinny, co? Może szukają robaków? Ale czy zmienne strzyżyki jadły rzeczywiście robaki? Czy miały robaczany oddech? Zadrżał. Kolejne rzucone wkoło spojrzenie nie ujawniło żadnych ptaków, wyskakujących przed nim, by się przywitać. Jedna nerwowa wrona przeleciała nad nim na niebie, ale ponieważ nie znał żadnych zmiennych wron, zignorował ptaka. To prawdopodobnie była jedna z tych, która tylko chciała usiąść na drucie telefonicznym i strzelić kupę na jego samochód. Chociaż raz, strzyżyki nie czaiły się za rogiem, by nagle wyskoczyć. Poza tym, ptaki tak naprawdę nie skakały – to, co najwyżej mogły zrobić to podskakiwać i dziobać, albo zmienić się w zachwycających mężczyzn i próbować go uwieść. To była ich ulubiona sztuczka. Kiedy był zaledwie kilka kroków od swojego samochodu, dwa strzyżyki wylądowały na dachu. Znajome skrobanie ich pazurów o metal sprawiło, że jego serce opuściło jedno uderzenie. Hm, jednak nie stracili zainteresowania. Andrew westchnął i spróbował ukryć swój uśmiech, kiedy spłynęła po nim ulga. Wiedział, że powinien nabrać dystansu do strzyżyków. Nigdy wcześniej nie wykazywał pociągu do mężczyzn. Więc jak ci dwaj złamali jego opór, nie wiedział. Może miał słabość do olśniewających, słodkich mężczyzn, którzy chcieli się nim zaopiekować. Nigdy wcześniej nie był adresatem rozpieszczania. Albo może posiadanie dwóch seksownych prześladowców przemawiało do jego głowy… i chęci posiadania jednego przy każdym swoim ramieniu. - Nie możecie tam siedzieć. Musicie pozwolić mi iść do pracy. – Spróbował użyć poważnego tonu, ale szczerze mówiąc ptaki były zachwycające. Zareagowali strosząc swoje piórka i ćwierkając na niego z serią ganiących dźwięków. Nie musiał mówić jak ptak, by wiedzieć, że nie byli z niego zadowoleni.

~2~

- Musicie przestać mnie rozpieszczać. – Andrew podniósł rękę w stronę strzyżyków, pokazując niewielki bandaż. – Widzicie, już wcale nie krwawię. I jest niemal wyleczone. Gdybym nie jechał do szpitala, zostawiłbym to niezawinięte. Czuł się głupio pokazując swoje drobne skaleczenie parze maleńkich opierzonych istot, ale widok jego krwi całkowicie przeraził zmienne strzyżyki. Uparcie cackali się z nim od kilku dni, dopóki nie byli absolutnie pewni, że nie wykrwawi się na śmierć od małego cięcia nożem. Pomimo, że zabronił im zostawać u siebie na noc, to ich jednak nie powstrzymało od zrobienia gniazda na drzewie naprzeciw jego mieszkania. Wyskakiwali z niego natychmiast, by go sprawdzić, jak tylko wystawił stopę za próg. Grad zirytowanego ćwierkania atakował jego uszy. - Nie! Wy dwaj nie macie nic do gadania. – Ignorując oburzone ptaki, Andrew Everett otworzył drzwi samochodu. Trzepot skrzydeł, jaki złapał kątem oka, upewnił go, że odlecieli. Brutalnie zdusił ukłucie rozczarowania po ich odlocie. Czy naprawdę oczekiwał, że para dwudziestokilkuletnich zmiennych kręcących się na zewnątrz jego domu, będzie wiecznie czekać na jego uwagę? Andrew zamknął oczy i na chwilę oparł czoło o zimny metal swojego samochodu. Powiedzenie, nie ma głupca nad starego głupca, zawirowało w jego głowie. Nie chciał pożądać tych dwóch młodzieńców. Już przeszedł związek typu przeznaczone sparowanie ze zmiennym i nie ułożył się zbyt dobrze za pierwszy razem. Jedyną dobrą rzeczą, która wyszła z jego łamiącego serce małżeństwa ze zmiennym lwem był jego syn, James. - Hej, myślałem, że czujesz się lepiej? Ciepły oddech Chena owiał ucho Andrew, kiedy się odezwał. Duża ręka zsunęła się w dół pleców Andrew. Czy było coś złego w tym, że wiedział, kto go dotyka, bez patrzenia? Czuł się zbyt komfortowo ze zmiennymi strzyżykami. Andrew otworzył oczy i obrócił głowę, by odkryć twarz Chena zaledwie centymetry od swojej. Brązowe oczy Chena paliły się niepokojem. - Nic mi nie jest. – Andrew się wyprostował. – Dzięki, że się upewniłeś. Naprawdę doceniam twój niepokój, ale czuję się dobrze. Wiedział, że brzmi sztywno i formalnie, ale nie mógł sobie pozwolić na zachęcanie duetu zmiennych. Jego okropny romantyczny bilans sprawił, że stał się nie tylko nieśmiały – sprawił, że stał się mnichem.

~3~

- Skarbie, wciąż jesteś ranny. – Marlen odwrócił Andrew łagodnym ruchem, by stanął naprzeciw niego, jakby był zrobiony z waty cukrowej i mógł się w każdej chwili pokruszyć. Jak mógł tęsknić za nimi, takim zmienionymi? Obaj mężczyźni zmieniali się z ptaka w człowieka i z powrotem z gładką precyzją. Jednak, powinni wydawać jakieś odgłosy, gdy rozciągali się z maleńkiego ptaka w tej wielkości człowieka. Andrew wciąż czuł ból podczas obserwowania zmiany syna. Leki, które stworzył, by powstrzymać zmianę Jamesa, nadal wywoływały u syna problemy, chociaż James zmniejszył dawkowanie leków. Andrew zwrócił swoją uwagę na bieżące sprawy. - Po pierwsze, nie mów do mnie skarbie. Po drugie, jestem już wyleczony. To było tylko małe przecięcie. – Rana, jaką zrobił sobie podczas gotowania już prawie zniknęła. Chen i Marlen jednak zareagowali tak, jakby Andrew odrąbał sobie rękę i miał wykrwawić się na śmierć. Jego brak leczenia się, taki jak u zmiennych, wytrącił strzyżyki z równowagi. Próbował ich unikać, dopóki jego rana całkowicie nie zniknie. Ale mu to utrudniali ciągle pokazując się na jego progu i sprawdzając go. - Krwawiłeś. Andrew prawie podskoczył na oskarżycielski głos Chena za sobą. - Ale teraz już nie. Obiecałem szpitalowi, że wpadnę. Odczuwają dzisiaj brak personelu. Najwyraźniej ta szalejąca grypa zmorzyła wszystkich ludzkich lekarzy. – Naczelny lekarz, doktor Henrickson, zadzwonił po niego. Odkąd Andrew zauważył, że zmienny norki nieszczególnie go lubi, naprawdę musieli być w krytycznej potrzebie lekarzy. Norka żywiła urazę do Andrew za to, co zrobił, by powstrzymywać Jamesa od zmiany, nawet jeśli Andrew miał jak najlepsze zamiary. Marlen chwycił nadgarstek Andrew, przyciągając z powrotem jego uwagę do zmiennego strzyżyka. Oderwał bandaż Andrew drugą ręką. Grymas nie zszedł z jego twarzy. - Wygląda lepiej. Ale jesteś człowiekiem. A co, jeśli złapiesz to, co te chore istoty rozprzestrzeniają wokół? Andrew potrząsnął głową na teatralne zachowanie Marlena.

~4~

- Oni mają grypę, a nie zapalenie płuc. Jeśli ją złapię, będę chory przez kilka dni, a potem się pozbieram. To nie będzie pierwszy raz, kiedy złapię przeziębienie. Będzie dobrze. - Ale ludzie umierają od grypy. – Napięcie ściągnęło ramiona Marlena. Przesunął palcem po leczącej się bliźnie Andrew, ostrożnie tak, by zbyt mocno nie naciskać. – I twoja rana wciąż jest opuchnięta, więc może zostać zakażona. Możesz stracić rękę! Andrew wciągnął Marlena w swoje ramiona, nie mogąc oprzeć się przerażeniu widocznemu na twarzy zmiennego strzyżyka. - Nie kręciliście się zbyt często koło ludzi, prawda? - Nie – głos Marlena był stłumiony przy ramieniu Andrew. Trzymał się mocno jak dziecko szukające wsparcia przed przerażającym światem. - Jestem lekarzem. Wiedziałbym, gdyby moja ręka dostała zgorzel. Leczy się naturalnie i jest już prawie dobrze. Nie musisz się tak martwić. Marlen wysunął się z uścisku Andrew. - Jeśli sparujemy się z tobą, twoje samoleczenie się poprawi. – Spojrzał ponad ramieniem Andrew. – Prawda, Chen? - Tak. Jeszcze jeden powód do związania się z nami byłby świetnym pomysłem – zgodził się Chen. - To wcześniej nie zadziałało. Matka Jamesa była zmienną. Nie dostałem super leczenia się od bycia jej partnerem. Jedyną rzecz, jaką dostał, był kłujący ból serca i smutna lekcja zaufania do zmiennych. Jednak czuł się skazany na powtórkę z tymi zachwycającymi zmiennymi strzyżykami, którzy twierdzili, że jest ich. - Nie sądzę, żeby ona była twoją prawdziwą partnerką – powiedział Marlen. Jego gładkie czoło się zmarszczyło. – Bo gdyby była, nie byłaby w stanie cię zostawić. Powiedziałeś, że po prostu odeszła od ciebie i swojego dziecka. Zmienni nie mogą porzucać swoich partnerów. Gdybyście byli naprawdę sparowani, to sprawiłoby jej dużo większy ból niż tobie. - Wierz mi, to bolało dość mocno. – Samo wspomnienie tego, jak zostawiła go samego z ich dzieckiem, za każdym razem wbijało się odrobinę głębiej w starą ranę

~5~

niczym nóż. Kilka dni po narodzinach Jamesa, Juliet obwąchała ich synka i uznała, że jest wadliwy. Następnego dnia zniknęła bez żadnego wyjaśnienia. Marlen trącił nosem szyję Andrew w próbie pocieszenia. Gdyby Andrew nie wiedział na pewno, że ta para była strzyżykami, mógłby zgadywać, że są zmiennymi kotami z powodu ich ciągłego serdecznego pieszczenia. - Przykro nam, że ta suka cię porzuciła. Niski, bezwzględny ton nie leżał w charakterze tak łagodnego zmiennego, więc Andrew niemal odsunął się ze zdziwieniem. Chen przyparł swoje twarde ciało do pleców Andrew, podczas gdy Marlen wśliznął się przed jego przód, uniemożliwiając mu poruszenie się. Para miała zwyczaj zamykania go między nimi, robiąc z niego środek ich kanapki ze zmiennych strzyżyków. Gorąco ich nagich ciał grzało go przed chłodem zimnego rannego powietrza. Tak jak wszyscy zmienni, strzyżyki wydzielały więcej temperatury ciała niż zwykły człowiek. Andrew przygryzł swoją wargę, by powstrzymać jęk. Był za stary, by skamleć niczym biedne szczenię przy pierwszym przyjaznym dotyku. Niestety jego erekcja nie odebrała tej wiadomości. Tęskniąc za spełnieniem, otarł się o Marlena i jęknął, gdy napotkał pasującego twardego penisa. Jego ręka, jakby miała swoją własną wolę, przykryła twarz Marlena. Uciekło z niego westchnienie, długie i płynące z serca. - Co wy dwaj mi robicie? Zwykle byłem bardzo niezależny. Nawet sam wychowałem dziecko. No wiecie, Jamesa, faceta w waszym wieku. – Nie mógł oprzeć się wetknięciu szpilki. Różnica wieku martwiła go - nawet nie próbował temu zaprzeczać. Andrew mógł być staroświecki, ale pragnął mieć jakiegoś partnera, mężczyznę albo kobietę, który urodził się przynajmniej w tej samej dekadzie, co on. Jak mógłby spotykać się z mężczyznami w wieku swojego syna? Kryzys wieku średniego nawet tego nie usprawiedliwiał… bardziej było to jak katastrofa wieku średniego. Marlen uśmiechnął się z kpiną. - Niezła próba, ale nie pozwolimy, by taka mała sprawa jak różnica wieku, wpływała na nasze parowanie. – Pogłaskał włosy Andrew w delikatnej pieszczocie, która wypaliła linię gorącego pragnienia prosto do fiuta Andrew. – Martwimy się o ciebie. ~6~

- Wy dwaj nie musicie się przejmować. Mam się dobrze. – Nie chciał zobaczyć, jak by zareagowali, gdyby miał prawdziwy uraz. Strzyżyki były serdeczne i wesołe, ale niekoniecznie dobre w kryzysie, przynajmniej nie wtedy, gdy on mógł zostać ranny. Zmienne strzyżyki nadal pieściły i targały jego włosy. Tolerował to przez kilka minut. Oczywiście, teraz skłaniał się ku ich dotykowi, ale później temu zaprzeczy. Andrew nie doświadczył w swoim życiu zbyt dużo uczuć. Jego ostatnia dziewczyna okazała się być psychopatką, a żona go porzuciła. Może biorąc pod uwagę jego osiągnięcia z kobietami, powinien zwrócić więcej uwagi na mężczyzn. Przynajmniej wiedział, że tych dwóch mężczyzn chciało go bez żadnego ukrytego motywu. Andrew nie miał nic, co mógłby im zaoferować. Magnetyzm między nim, a strzyżykami, wstrząsał jego zmysłami. Chwycił mocno biodra Marlena, by uniemożliwić zmiennemu bliższe przysunięcie się. Strzyżyki nie cierpiały dystansu między nimi, ale mając ich tak blisko – tak intymnie – niszczyły determinację Andrew. Otaczając go, nago, byli ucztą dla oczu i pociechą dla jego posiniaczonej duszy. Nigdy nie będzie musiał się martwić, czy zmienne strzyżyki będą go pożądać. Tak często jak biegali nago, ich pociąg do niego był więcej niż oczywisty. - Jesteś naszym partnerem – nalegał Chen po raz setny. Przesunął rękami w górę i w dół ramion Andrew, a jego dotyk doprowadzał do szału. Potrzeba, jaką wywołał pewny siebie dotyk Chena, umiejscowiła się w jądrach Andrew. Musiał się stąd wydostać zanim straci kontrolę i ulegnie słodkim żądaniom strzyżyków. Stracił całą swoją determinację, gdy połączyli podwójnie swoje siły. Podstępne dranie. Andrew próbował nie zerkać zbyt nisko, gdy rozmawiali. Zmienni wciąż nie mieli na sobie żadnych ciuchów. Jego determinacja, by stawić im opór, opadała szybciej niż poranna mgła. Wycofał się spomiędzy strzyżyków, wysuwając się z małej przestrzeni, jaką zostawili między sobą. Biorąc głęboki wdech, spróbował przestawić swoje myśli na to, co mówili, zamiast na braku ubrań. - Jak to w ogóle działa? - Co jak działa? – zapytał Chen. - Ta sprawa z parowaniem. – Andrew zarumienił się, ale kontynuował. – Skąd wiecie, kto jest waszym partnerem? Myślałem, że wy dwaj jesteście partnerami. Czy zmienni nie mają tylko jednego partnera?

~7~

Zawsze mówili o Andrew, że jest ich partnerem, ale nigdy nie widział jednego zmiennego strzyżyka bez drugiego. Więc z pewnością byli związani. Odmawiał wejścia między nich, nieważne jak bardzo wydawało się, że podoba im się ten pomysł. Chen wzruszył ramionami. - Strzyżyki są inne. Jesteśmy poligamiczni. Andrew spojrzał od jednego zmiennego do drugiego. Marlen kiwnął głową na potwierdzenie. - Więc macie gdzieś jeszcze jakichś innych partnerów? – Andrew nie mógł określić dziwnego uczucia, które przez niego przepłynęło. To było prawie jak zazdrość, ale to nie mogło być prawdziwe. Nie powinno go to obchodzić, nawet gdyby zmienne ptaki miały dwudziestu partnerów. Nie miał z nimi żadnych więzów. Zignorował diabelski szept w głębi swojego umysłu mówiący mu, że byli jego wystarczyło tylko wziąć. - Nie, ty jesteś nim dla nas – nalegał Chen. Marlen zrobił krok w przód i potarł klatkę piersiową Andrew. Jego ręka paliła przez cienką koszulę Andrew, jakby dotykał nagiej skóry. Andrew zadrżał na ten dotyk. Chen przysunął się bliżej. Ciepłe wargi zmiennych na skórze Andrew rozbiły jego odpowiedź. Argumenty utworzyły się i roztopiły od ich dotyku, jak gdyby mogli powstrzymać go od odrzucenia ich jedynie siłą woli. I znowu stał między nimi, jakby to było jego miejscem we wszechświecie. Andrew odprężył się przy Chenie, niezdolny już dłużej się sprzeciwiać. Zaczerpnął głęboko powietrze. Zmieszany zapach pary przepłynął przez niego niczym łagodna fala pociechy. Napięcie w jego mięśniach rozplątywało się jak rozwijający się sznurek. Jak tych dwóch młodzieńców mogło tak go opętać i sprawić, że chciał więcej? Owinęli się ciaśniej wokół niego, ich nagie ciała uderzyły o jego odzież. Krótki obraz ich trzech splątanych razem w stercie nóg, rąk i twardych kutasów, przemknął przez jego głowę. Spróbował opróżnić swój umysł z tych pysznych marzeń, ale otaczający go gorący mężczyźni nie pomagali jego skupieniu. Zmienne ptaki zawsze ocierały się albo pieściły Andrew. Do diabła, jeśli wiedział, dlaczego im na to pozwala. Nie chciał się przyznać, ale cieszył się tym nieokiełznanym uczuciem, jakie para mu nie szczędziła. Co dzień walczył mocniej, by nie ulec ich urokowi. Jego powody były solidne, ale wciąż musiał sobie przypominać, dlaczego nie byli dla niego właściwymi partnerami.

~8~

- W naszym gnieździe jest tylko nasza trójka – oświadczył Chen twardym tonem. – Nie będzie żadnych innych. - Skąd wiesz? – To ciekawość, a nie złośliwość, kazała zadać to pytanie, pomimo grymasów niezadowolenia, jakie otrzymał za swoje wątpliwości. Marlen przechylił brodę Andrew, zmuszając go do spojrzenia w twarz. - Wiemy, że jesteś dla nas tym jedynym, ponieważ kiedy jesteś blisko, czujemy się kompletni. Gdyby miało być więcej osób w naszej rodzinie, wiedzielibyśmy o tym. Rodzina. Słowo odbiło się echem w jego głowie i wywołało ból w jego piersi. Poza swoim synem, Andrew nie miał żadnej rodziny, a James właśnie zaczynał swoje własne życie ze swoim dużym zmiennym niedźwiedziem. Jego dorosły syn nie potrzebował już ojca, który spieprzył mu życie, nawet gdy James okazywał zdumiewającą wyrozumiałość dla obecności Andrew w mieście. James był dobry człowiekiem. Andrew wywnioskował, że musiał urodzić się z tą odrobiną współczucia, będącą w jego duszy, ponieważ jego rodzice nie byli modelowymi obywatelami. Jego matka go porzuciła, a uparte zabiegi Andrew w sprawie obrony Jamesa przed nim samym prawie go zabiły. Andrew wpatrywał się do silne rysy twarzy Marlena. Może strzyżyki były ostatnią szansą Andrew na szczęśliwy związek? Czy jeśli ich odepchnie, skończy, jako samotny i zgorzkniały człowiek? Podczas gdy jego umysł kręcił się wokół jego wyborów, Marlen go pocałował. Szybkie muśnięcie warg o jego, które ledwie poczuł, zanim szarpnął głową w bok. - Wiemy, że nie interesujesz się mężczyznami, ale musimy być blisko ciebie. Poznaj nas zanim nas odrzucisz z powodu naszego wieku, okej? Nie musisz uprawiać z nami seksu, tylko pozwól nam zająć się tobą. Błagający ton Chena chwycił Andrew za serce. - Ale to brzmi bardzo jednostronnie – zaprotestował Andrew. – Słuchajcie chłopcy, jesteście naprawdę słodcy, ale… Chen przycisnął rękę do ust Andrew, jego dotyk był łagodny, ale stanowczy.

~9~

- Nie chcę znowu słyszeć tych słów od ciebie. Jesteś dokładnie tym, czego potrzebujemy. Twój wiek nic nie znaczy. Andrew potrząsnął głową i strącił palce Chena. Odsunął się od strzyżyków, więcej niż trochę zaskoczony, że mu na to pozwolili. Musiał stanąć tak, żeby mógł widzieć ich obu i wiedzieć, gdzie były ich ręce. - Jak możesz mówić, że mój wiek jest nieistotny? Obaj mnie przeżyjecie, nawet gdybyście byli ludźmi. Mam nadzieję, że macie jakiegoś zapasowego partnera, ponieważ prawdopodobnie nadal będziecie wyglądać tak jak teraz, podczas gdy ja będę stary i siwy. Nie cierpiał ciągłego nudzenia o różnicy ich wieku, ale oni po prostu odmawiali zrozumienia tego faktu. Wciąż wierzyli w szczęśliwe teraz i na zawsze i, że wszystko ułoży się jak najlepiej. Słodcy, wzruszający chłopcy. Niszczenie ich snów przynosiło mu mało przyjemności, a łamanie ich serc było jeszcze gorsze. - Nie mamy innego partnera. To tak nie działa – stwierdził Marlen. Zadzwonił telefon Andrew. Gdy zobaczył imię swojego syna na ekranie, odebrał połączenie. James rzadko do niego dzwonił bez powodu. - Cześć, James. - Doberek, tato – odezwał się radosny głos Jamesa, po którym nastąpiła długa pauza, jakby nie wiedział, co powiedzieć dalej. - Co się dzieje? – Nie naprawili jeszcze pewnych spraw między sobą, tak żeby czuli się swobodnie, by po prostu zadzwonić do siebie i pogadać. - Umm… jeśli masz czas potrzebuję twojej pomocy. Andrew zacisnął telefon, aż krawędzie werżnęły się w jego palce. - Co się stało? Nic ci nie jest? Troska o swoje dziecko wypchnęła wszystko inne z jego umysłu. Ponieważ partner jego syna wyjechał z miasta na spotkanie stróżów prawa, James musiał radzić sobie sam. Andrew pomyślał, że jego syn będzie bezpieczniejszy w dumie Talana, która będzie miała go na oku. - Przepraszam, nie chciałem cię przestraszyć. Nie stało się nic drastycznego. Samochód się popsuł, a ponieważ Lou jest poza miastem, miałem nadzieję, że może

~ 10 ~

mnie podrzucisz. Samochód pomocy drogowej nie zjawi się tu przez następną godzinę. Najwyraźniej właściciel poszedł na ryby. Powiedzieli, żebym zostawił kluczyki w samochodzie, a oni wpadną i go zabiorą. Tylko w małej miejscowości osoba mogła zostawić kluczyki w samochodzie i nadal oczekiwać, że będzie tam stał, kiedy godzinę później zjawi się kierowca z pomocy drogowej. Oczywiście w mieście zmiennych, było prawdopodobne, że Talan poturbuje każdego potencjalnego złodzieja i wystraszy go tak, że ucieknie z powrotem do dużego miasta. Andrew odetchnął z ulgą. Wyobrażał sobie najgorsze. W duchu jednak był zadowolony. James przecież mógł wezwać kogoś z dumy albo z biura szeryfa. Obie grupy chętnie pomogłyby Jamesowi. Ale fakt, że zadzwonił do Andrew wywołał u niego uśmiech. - Właśnie wyszedłem z domu. Mogę cię zabrać w drodze do szpitala. - Dzięki, tato. – James podał swoją lokalizację, dając Andrew tyle punktów orientacyjnych, że był pewny, iż znajdzie syna. Andrew się uśmiechnął. - Nie ma za co. Do zobaczenia. – Wsunął telefon z powrotem do kieszeni. - Jakiś problem? – zapytał Chen. - James ma kłopoty z samochodem. - Musisz iść do pracy. Dlaczego nam nie pozwolisz go zabrać? – zaproponował Marlen. - Nie wiem. – Zmartwiony Andrew przygryzł dolną wargę zębami. – On mnie się spodziewa. Zazwyczaj nie dzwoni do mnie po pomoc. Nie chciał, by jego syn czuł, jakby przekazał tę sprawę strzyżykom, nie wtedy, gdy stawali się sobie coraz bliżsi. - On liczy na ciebie, że mu pomożesz. My z chęcią to zrobimy i upewnimy się, że się nie spóźnisz. – Chen pocałował policzek Andrew. – Pozwól nam to załatwić. I tak musimy poznać go lepiej. - Jesteś pewny? – Andrew patrzył od jednego zmiennego strzyżyka do drugiego, niezbyt pewny, czy to będzie właściwe.

~ 11 ~

Marlen pocałował drugi policzek Andrew. - Powinien poznać swoich ojczymów. Zimny pot wystąpił na ciało Andrew. - Ojczymów? – zapytał z trudem. Wiedział, że strzyżyki chcą, by został ich partnerem, ale nie zastanawiał się nad aspektem ojczymów. Romansowanie z kimś dużo młodszym od siebie mogło postawić sprawy w niezręcznym świetle. Chen się uśmiechnął. - Nie martw się. Dobrze się nim zajmiemy. - Tak, jakby był naszym własnym dzieckiem – zgodził się Marlen. - O, Boże – szepnął Andrew. – Proszę, nie mówcie mu tego. Marlen się uśmiechnął. - Będziemy dyskretni, ale myślę, że jest już za późno, by ukrywać fakt, że cię chcemy. - Prawdopodobnie. – Strzyżyki ogłosiły, niemal każdemu w mieście, że uważają Andrew za swojego partnera. Wciąż próbując dojść do siebie po pomyśle młodych zmiennych, że spróbują zachowywać się po ojcowsku wobec mężczyzny w ich własnym wieku, Andrew się zgodził. – Dobrze. Jedźcie po niego. Zadzwonię do niego i dam mu znać, żeby się was spodziewał. Musiał wyrwać się stąd natychmiast, zanim zacznie zgadzać się na rzeczy, których już nie odwróci. Byli słodcy i młodzi, i nie mieli pojęcia o wielkości Teksasu odnośnie przydatności Andrew. Andrew podał im lokalizację Jamesa, a potem wsiadł do samochodu i szybko odjechał. Może będzie mógł uzupełnić swoją odwagę w szpitalu. Która najwyraźniej wyciekła z jego fiuta.

Tłumaczenie: panda68

~ 12 ~

Rozdział 2 - Myślę, że dobrze poszło. – Marlen obserwował pojazd Andrew odjeżdżający przez wzgórze. Chen kiwnął głową na tuman kurzu unoszący się w powietrze za ich umykającym partnerem. - Tak, myślę, że go zmiękczyliśmy. Pozwolił nam w końcu porozmawiać z dzieciakiem. Biorąc pod uwagę opiekuńcze skłonności Andrew do jego dziecka, Chen uznał jego kapitulację, jako zwycięstwo. Musieli skorzystać z chwili słabości swojego partnera. - Sądzę, że ten dzieciak jest w naszym wieku – przypomniał mu Marlen. - W takim razie powinniśmy znaleźć jakąś płaszczyznę porozumienia. – Chen się uśmiechnął, nieporuszony niepokojem Marlena. Jego partner, z nich dwóch, zawsze był pesymistą. Chen wolał działanie. Gdyby mieli Jamesa po swojej stronie, to byłaby jeszcze jedna bariera mniej, jaką Andrew mógłby użyć przeciwko ich sparowaniu. - Może. – Marlen przygryzł swój kciuk. Chen usłyszał pomruk żołądka swojego partnera. Strzyżyki miały metabolizm szybszy niż większość zmiennych, co powodowało, że musieli ciągle jeść. Niefortunnie, gdy byli zdenerwowani to stawało się jeszcze gorsze. - Możemy kupić coś na wynos zanim zabierzemy Jamesa. Może przekąsi z nami. – Chen poklepał plecy Marlena zanim zmienił się w swoją postać strzyżyka. Marlen podążył za nim. Musieli polecieć do domu, by wziąć samochód i jakieś ubranie, bo przecież przylecieli odwiedzić Andrew. Na szczęście nie mieszkali zbyt daleko i w ciągu kilku minut jechali już w kierunku lokalizacji Jamesa. - Nie bądź taki zdenerwowany – skarcił Chen, prowadząc ich zdezelowany samochód po drodze gruntowej. – Przecież poznaliśmy go już wcześniej.

~ 13 ~

- Nigdy sam na sam. I wiesz jak bardzo Andrew kocha swojego syna. Jeśli James nas znienawidzi, wtedy nie będziemy mieć szansy na zdobycie naszego partnera. – Marlen westchnął. Jego nerwowa energia trzeszczała między nimi niczym żywa bestia. - Nie polubi cię bardziej, jeśli wyrzygasz się na jego buty – warknął Chen. Tracił już cierpliwość dla negatywnego myślenia Marlena. – Musimy być optymistyczni. Andrew jest nasz. Musi tylko przyzwyczaić się do tej myśli. - Myślisz, że już niedługo zgodzi się zostać naszym partnerem? – Ból w głosie Marlena zmniejszył rozdrażnienie Chena. Czekanie, by ich partner ich uznał, gnębiło duszę Chena niczym ostry kamyk w bucie, pętając jego ducha. Chen westchnął. - Prawdę powiedziawszy, nie wiem czy on kiedykolwiek ulegnie naszej partnerskiej więzi. Nie sądzę, żeby nas porzucił, nawet jeśli ludzie nie odczuwają więzi tak jak zmienni, albo przynajmniej tak nie myślę. Nie znam żadnych ludzko-zmiennych par. - Tak, ja też nie. – Rozpacz Marlena przemknęła przez ich więź. Obaj się martwili, że Andrew może nieźle żyć bez nich. - Nie poddam się w jego zdobyciu. Odpowiada na nas, sam widziałeś. Poza tym, jeśli dotknie innej osoby, mężczyzny albo kobiety, zabiję ich. – Chen zacisnął zęby na myśl o kimś innym romantycznie zaangażowanym z ich mężczyzną. Mógł zaakceptować powściągliwość Andrew w sprawie bycia z dwoma mężczyznami znacznie młodszymi od niego, ale nie pozwoli, by ich człowiek znalazł sobie zastępstwo. Każdy, komu Andrew okaże zainteresowanie, zostanie przepędzony, siłą, jeśli to będzie konieczne. - Zgadzam się. – Wyraz twarzy Marlena odzwierciedlał determinację Chena. Mogli nie być wspaniałymi wojownikami, ale mogli wydziobać takie pierdoły z każdego, kto spróbuje zbytnio zbliżyć się do ich partnera. Zatrzymali się obok samochodu Jamesa. Zmienny lew chodził tam i z powrotem wzdłuż jednej strony ulicy. James zatrzymał się, gdy zobaczył jak się zbliżają. - Hej, James – powitał go Marlen. - Hej, chłopaki, dzięki, że po mnie przyjechaliście. Tata powiedział, że zgłosiliście się na ochotnika. – James dziwnie im się przyglądał. ~ 14 ~

Chen odniósł wrażenie, jakby zostali poddani badaniu za coś więcej niż chęć przyjścia z pomocą. -Twój tata musiał iść do pracy. A my nie musieliśmy nigdzie iść, więc zaoferowaliśmy pomoc. James uniósł złotą brew. - I wy dwaj przypadkiem znaleźliście się dziś rano pod domem mojego taty? Marlen się zarumienił, a potem zjeżył. - To sprawa między twoim ojcem, a nami. Chen zawinął ramię wokół swojego kochanka. Marlen ogólnie był tym bardziej trzeźwo myślący z nich dwóch, ale Andrew wyzwolił ich opiekuńcze skłonności. Marlen wyznał wcześniej Chenowi, że sądzi, iż Andrew został złamany przez życie i po prostu potrzebuje właściwych ludzi, by go kochali. Jego troskliwy kochanek nie mógł się oprzeć zranionej duszy. James nie wydawał się być uspokojony oświadczeniem Marlena. - Nie skrzywdźcie mojego ojca. W tej chwili jest dość podatny na zranienie. Jego ostatni związek źle się skończył. – James wsunął ręce do kieszeni i przyszpilił ich wyzywającym spojrzeniem. Mógł być nowy w świecie zmiennych, ale zmienny lew świetnie się w nim zaaklimatyzował. Ukłucie podziwu przeszło przez Chena na gotowość Jamesa do stanięcia w obronie swojego ojca. Andrew nie wiedział jak bardzo jego syn uważa na niego. - Nie bawimy się z nim. On jest naszym partnerem. Jestem pewny, że słyszałeś już jak mu to mówiliśmy. – Nie byli nieśmiali w rozgłaszaniu wszystkim, że Andrew jest ich partnerem, szczególnie do ludzi, którzy przyjrzeli się dwa razy seksownemu starszemu mężczyźnie. - Wiem, że wy dwaj myślicie, że jest waszym partnerem, ale jak on przyjął tę wiadomość? Raczej nie będzie chętny do omawiania swojego życia intymnego ze swoim synem. Chen mógł powiedzieć, że James martwi się o swojego ojca. Andrew i James mogli mieć chwiejne stosunki, ale miłość pomiędzy nimi ogrzała serce Chena. Zdecydował, że James zasługuje na odpowiedź. Andrew nie chciałby, żeby jego syn martwił się o niego.

~ 15 ~

- Działamy powoli i staramy się, by przyzwyczaił się do tego pomysłu. Cóż… powoli dla strzyżyków, ale James nie musiał wiedzieć o tej części. Andrew nie chciałby dzielić się szczegółami zalotów ze swoim synem, bez względu na wiek Jamesa. Chen podszedł bliżej aż nie stanął ramię przy ramieniu z Marlenem. Kojący komfort ciepła jego partnera uspokoił Chena. - Dobrze się nim zajmiemy. Stali spokojnie, zmrożeni lękiem, gdy tak czekali na wyrok Jamesa. Syn ich partnera mógł utrudnić im sprawy, gdyby tak wybrał. Chen wiedział, że jeśli nie otrzymają akceptacji Jamesa, to wbije gwóźdź do trumny ich nadziei. Andrew mógł nie pozwalać swojemu synowi wybierać swoich kochanków, ale aprobata Jamesa byłaby ważnym czynnikiem. W końcu po tym, co wyglądało jak wieczność dla walącego serca Chena, James kiwnął głową. - Dobrze. Po prostu chcę, żeby był szczęśliwy, nawet jeśli jesteście nieco za młodzi dla niego. – Kpiący uśmiech Jamesa powiedział Chenowi, że po prostu powyrywa im pióra z ogona. - Próbujemy go złamać – przyznał Marlen. – On myśli, że jest dla nas za stary. - I nie jest też gejem. To może być nawet większy problem niż sprawa wieku. – James badał ich swoich szczerym spojrzeniem, jakby ważył ich wartość. – Może być bi. Nie wydaje się mieć nic przeciwko waszemu dotykowi. Powiedzmy, że nigdy nie rozmawialiśmy o seksualności mojego ojca. - Nic nie powiedział, gdy oznajmiłeś mu, że jesteś gejem? - Nigdy nie powiedziałem swojemu ojcu, że jestem gejem. Złapał mnie, jak całowałem faceta i to wszystko. Nigdy nie mieliśmy tej dużej dyskusji – odparł James, poruszając palcami w cudzysłowiu. - Nawet, jeśli wcześniej był tylko bi-ciekawy, teraz jest bardziej. To partnerska więź – powiedział Chen. – Jeśli pozwoli nam zostać dość blisko koło siebie, jestem prawie pewny, że w końcu go złamiemy. Chen musiał wierzyć, że te słowa są prawdziwe. Gdyby Andrew ich nie zaakceptował, ich gniazdo nigdy nie będzie kompletne. Jak długo będzie mógł sam uszczęśliwiać Marlena, jeśli Andrew ich odrzuci? Zmienne strzyżyki miały skłonności

~ 16 ~

do łączenia się w grupy, by trzymać na odległość większe drapieżniki. Rzadko tworzyli udane pary. - Powodzenia. Ja tylko chcę, żeby był szczęśliwy. – James spuścił wzrok na swoje buty, jakby kontemplowanie ich czubków miało wyjawić tajemnice wszechświata. – Przez te wszystkie lata myślał tylko o mnie. Wszystko, co robił, robił dla mnie, nawet jeśli sprawy nie układały się całkiem tak jak miał nadzieję. Wiem, że źle się czuje w sprawie tego leku, ale myślę, że bez niego, mógłbym umrzeć. Mam nadzieję, że zostanie tu na dłużej. Chciałbym lepiej poznać mojego ojca. Tęskne słowa pełne nadziei i smutku ścisnęły serce Chena. Poczuł ból wobec tej pary. Chwycił ramię Jamesa. - My też mamy nadzieję. - Dobrze pracuje dla szpitala – stwierdził Marlen. – Nie wspominając o tym, że uratował Chestera. Dużo mógłby pomóc, gdyby zdecydował się zostać. Dla zmiennych zawsze trudno znaleźć dobrą opiekę lekarską. Przynajmniej mamy tu szpital, ale wiem, że Henrickson czasami ma problemy ze znalezieniem wystarczającej ilości personelu. James przechylił głowę. - Myślicie, że zostanie? Chen zdecydował się odpowiedzieć. - Może tak, a może nie. Może też postanowić, że jesteśmy zbyt nachalni, a ty radzisz sobie lepiej bez niego. Nie ma też zaufania do swoich umiejętności, jako lekarza, ale tak jak powiedziałeś, jego lista związków nie jest najlepsza. – Nie chciał mówić Jamesowi, że dużo z tego zależało od niego. Zmienny lew nie potrzebował presji. Gdyby James powiedział Andrew, że chce, by ojciec został, Chen wątpił, że Andrew by wyjechał. James przeczesał palcami swoje włosy, jakby ta rozmowa go zdenerwowała. - Możecie, chłopcy, zabrać mnie do domu dumy? Zostawiłem tam pracę domową, którą muszę sprawdzić. Talan przekonał mnie, bym uczył kilka młodszych lwów. On sądzi, że jeśli odbędą dodatkowe zajęcia, lepiej im pójdzie w ludzkiej szkole. Chen kiwnął głową na zgodę.

~ 17 ~

- Szkoła jest wyjątkowym piekłem dla zmiennych. Siedzenie nieruchomo całymi godzinami jest nienaturalne dla dzieci. Dla dzieci zmiennych jest jeszcze gorsze. Z ich szybkim metabolizmem i krótkim okresem skupienia uwagi, oba zmienne strzyżyki miały trudności w szkole. Skupienie się było prawie niemożliwe z ich ruchliwymi ciałami. Duzi zmienni myśleli, że są trudni. Jego ludzcy nauczyciele zawsze byli szybcy w przypinaniu Chenowi etykiety dziecka z ADHD i zalecali kurację. Jego rodzice tylko się śmiali. - Pomyślałem, że mogę trochę pomóc. Muszę tylko pamiętać, żeby wpleść w zajęcia czas na wyjścia na dwór, na polowanie i drzemanie na słońcu. Usta Jamesa wykrzywiły się w kąciku – miał uśmiech swojego ojca. Serce Chena zabiło na ten widok. Każda oznaka ich kochanka skręcała jego serce. Strach, że ich starszy partner nigdy ich nie zaakceptuje, żył jak przerażająca bestia w zakątku jego umysłu. Marlen zadzwonił kluczami i kiwnął głową w stronę samochodu. - A może pójdziemy najpierw coś zjeść? Nie mieliśmy okazji zjeść śniadania i nie wiem jak ty, ale my padamy z głodu. - To świetny pomysł. Wybiegłem z domu bez jedzenia. Pomyślałem sobie, że przekąszę coś w domu dumy. Lou zwykle przyrządza mi miód z masłem migdałowym i tostem. – Twarz Jamesa się rozjaśniła, kiedy wspomniał o swoim partnerze. Chen miał nadzieję, że pewnego dnia będzie mógł w ten sposób mówić o Andrew, jakby był częścią ich życia. - Gotowy do jazdy? – zapytał Marlen, przerywając myśli Chena. - Tak, przepraszam. – Unikał zaciekawionego, pytającego spojrzenia Marlena. Nie miał wątpliwości, że jego partner strzyżyk osaczy go w późniejszej rozmowie. Cholera, jak nie cierpiał rozmów o uczuciach. Gdyby to Marlen albo James chcieli podzielić się swoimi, chętnie by wysłuchał. Jazda do baru przebiegła prędko, ponieważ trzech mężczyzn rozmawiało o innych zmiennych, których znali. - Widziałeś tego małego wilka, który wciąż chodzi za Arturo? – zapytał James. Chen się roześmiał.

~ 18 ~

- Taa, nie znam jego imienia, ale myślę, że Arturo traci swoją determinację, by go ignorować. Widziałem, jak rzucił mu kanapkę z wołowiną któregoś dnia. - To nie byłaby pierwsza para wilka i lwa – powiedział James. - Nie, ale może być najbardziej interesująca – uśmiechnął się Marlen. Arturo, zmienny lew, trzymał się sam i nie mieszał się z większością dumy. Pozostawał lojalny wobec Cesara, chociaż okazywał Talanowi właściwy szacunek podczas spotkań zmiennych. Chen nie wiedział, co myśleć o lwie, ale smutny wilk, śledzący Arturo, przyszedł z innymi członkami watahy, by pomóc rozbudować dom dumy. - Czy ktoś widział go w ludzkiej postaci? – zapytał James. - Nie sądzę – odparł Chen. – Przynajmniej nie ja. Ale musi się czasami zmieniać skoro pomaga przy budowie, prawda? - Ja też go nie widziałem – oznajmił Marlen. Chen zajechał na parking przed barem obok znajomego samochodu. - Dlaczego ojciec tu jest? – zapytał James. - Nie wiem. Powiedział, że musi iść do szpitala. – Zimny, lodowaty dreszcz spłynął wzdłuż jego kręgosłupa. Marlen wymienił z nim niepewne spojrzenie, co potwierdziło, że żaden z nich nie wie, co się dzieje. Wysiedli z samochodu. Spojrzenie przez okno baru sprawiło, że zmroziło ich w pół kroku. - Kto to, do cholery, jest? – warknął Chen. Piękna kobieta z długimi złotymi włosami siedziała po przeciwległej stronie boksu z ich partnerem. Zdeterminowany wyraz twarzy Andrew przekręcił nóż w sercu Chena. Marlen splótł palce swojej lewej ręki z prawą ręką Chena. - Chyba nie myślisz, że jest na randce, co? Żaden zestaw słów nie bolał mocniej. - Jestem pewny, że nie – odparł James. – Może ona pracuje dla szpitala. To może być spotkanie biznesowe. Nie trzymają się za ręce, nie całują ani nic podobnego.

~ 19 ~

Chen pamiętał jak oddychać. Kiwnął głową, bardziej na potwierdzenie, że słyszał słowa Jamesa niż się z nimi zgadzał. James zrobił celną uwagę. Chociaż, coś w sposobie, w jaki zachowywał się Andrew, w sztywności jego postawy, promieniowało zakłopotanie. - Chodźmy się przedstawić – powiedział Marlen. Pociągnął Chena za sobą. James szedł trochę przed nimi, jakby próbując zażegnać jakąkolwiek konfrontację. Chen chciał mu powiedzieć, że nawet zmienny smok nie byłby w stanie powstrzymać ich od dowiedzenia się, kto siedzi z ich mężczyzną, a co dopiero lew. - Jeśli ona go dotknie, wydziobię jej oczy – warknął Marlen. Jego usta prawie opadały w szoku. Łagodna natura Marlena zawsze uspokajała ognisty temperament Chena. Więc jak Chen miał być spokojny? Ramiona Jamesa się zatrzęsły, ale zmienny lew mądrze się nie odwrócił. Weszli do baru, ale machnięciem reki odprawili kelnerkę. - Widzimy naszą imprezkę – oznajmił James. Pierś Chena się zacisnęła, gdy zatrzymali się obok stolika Andrew. - Hej, tato. Dzięki, że twoi partnerzy mnie podwieźli – powiedział James pogodnym tonem. - James. – Andrew zbladł. Zapach jego strachu sprawił, że ptasie pazury Chena chciały się wysunąć.

Tłumaczenie: panda68

~ 20 ~

Rozdział 3 Andrew spojrzał w górę i zobaczył jak zmienne strzyżyki i jego syn piorunują go wzrokiem. Przełknął gulę napięcia w swoim gardle. Cholera, miał nadzieję porozmawiać z Jamesem zanim zobaczy siedzącą naprzeciw niego kobietę. Strach o utratę syna odebrał mu mowę. - Co wy tutaj robicie? – Czy nie powinni być w domu dumy? Gdzieś daleko od niego, gdzie nie musiałby niczego wyjaśniać. Strzyżyki praktycznie promieniowały nienawiścią do towarzyszki Andrew. Ponieważ nie znali jej tożsamości, zastanawiał się, dlaczego byli tak źli. - Przyszliśmy zjeść śniadanie. James też nie jadł, więc pomyśleliśmy, że zabierzemy go z nami. A ty? – zapytał Chen. – Myślałem, że musisz iść do szpitala. Andrew wzdrygnął się na oskarżenie w oczach Chena. - Zadzwoniłem i powiedziałem, że się spóźnię. Henrickson nie był z niego zadowolony, ale Andrew musiał się dowiedzieć, czego chce Juliet, bo nie chciała powiedzieć mu przez telefon. - Ooo, czyżby małe ptaszki zgubiły swojego partnera z gniazda? – szydziła Juliet. Andrew wstał i w samą porę złapał nadgarstek Chena. Ręka strzyżyka zmieniła się w szpony – raczej dość duże zważywszy na maleńkiego ptaka, w którego się zmieniał. - Dość! – Popatrzył gniewnie na obu. Nie chciał wzniecać bójki pośrodku baru, tym bardziej z Jamesem wciąż zastanawiającym się, co do diabła się dzieje. Musiał porozmawiać ze swoim synem w cztery oczy zanim rozpętał się piekło. - Nie chcesz bawić się w tę grę. – Ręka Juliet zmieniła się w łapę lwa gotową do zamachnięcia się na strzyżyki. - Juliet, przestań – zażądał Andrew. Zmieniła się z powrotem w człowieka zanim błysnęła Andrew fałszywym uśmiechem.

~ 21 ~

- Nie zamierzasz przedstawi mnie swoim przyjaciołom? Oni są tacy słodcy i tacy młodzi. Andrew zacisnął zęby. Wziął głęboki wdech zanim przemówił. - To są moi przyjaciele, Chen i Marlen. I prawdopodobnie nie poznajesz jego, ponieważ porzuciłaś go, gdy był młody, ale to jest James, twój syn. Panowie, to jest moja była żona, Juliet. - Nie przypominam sobie, żebyśmy wzięli rozwód, kochanie – oznajmiła Juliet trzepocząc rzęsami. Zwróciła swoje spojrzenie na Jamesa. – Miło zobaczyć, że wyrosłeś na świetnego młodego mężczyznę. Cichy, gwałtowny wdech od strzyżyków sprawił, że Andrew zacisnął swoje pięści. - Nie jesteśmy już małżeństwem. Zmieniłaś się w moją byłą, kiedy odeszłaś i porzuciłaś nasze dziecko, ponieważ nie był idealny – warknął Andrew. Natychmiast tego pożałował, gdy odezwał się jego syn. - To dlatego odeszłaś? – Miękki ton przerażenia w głosie Jamesa wywołał ból w sercu Andrew. Nigdy nie powiedział Jamesowi prawdy, ponieważ nie chciał, by jego syn nosił ten ciężar, myśląc, że spowodował rozstanie swoich rodziców. Samolubstwo Juliet i bezlitosny brak poszanowania ich obu były tym powodem. Jednak, Andrew nie przypuszczał, że porzuci Jamesa. Ale Juliet nie miała w sobie tej matczynej iskry. - James! – Po raz pierwszy, zadowolony z siebie uśmiech znikł z twarzy Juliet. Wstała, przepchnęła się koło strzyżyków, i sięgnęła po Jamesa, jakby chciała go przytulić. Lecz on się cofnął. - Co, myślałaś, że zjawisz się nie wiadomo skąd i od razu się przytulimy? Nie znam cię i nie dbam o to. – James odwrócił się do Andrew. – Porozmawiamy później. Andrew kiwnął głową. - Później. James go przytulił. Juliet prychnęła. - Więc zamierzasz mnie zignorować, jakby mnie tu nie było?

~ 22 ~

- Dlaczego tu jesteś? – zapytał James. Andrew powstrzymał śmiech. Juliet naprawdę myślała, że James powita ją z otwartymi ramionami pomimo tego, że go porzuciła. Zawsze była pochłoniętą sobą suką. Na nieszczęście nie zauważył tego, dopiero po tym jak już wzięli ślub. Został oślepiony jej pięknem i słodką naturą. Nie zdawał sobie sprawy, że po prostu grała. Pragnęła dziecka i wybrała Andrew, bo był idealnym wyborem. A gdy ich dziecko nie było takie jak przewidziała, porzuciła ich obu. - Usłyszałam o twojej zmianie. Przyszłam, by pomóc ci nauczyć się być lwem – powiedziała radośnie Juliet. - Nie, dziękuję. Mam dumę, która jest bardziej niż chętna do pomocy z moim przejściem. Można na nich liczyć i będą mnie wspierać. Juliet skrzyżowała ramiona na piersi. - Może nie jestem właściwą osobą, ale musisz pamiętać, że byłam młodsza od ciebie, kiedy podejmowałam tę decyzję. Moja duma już nie akceptowała twojego ojca. Gdybym przyszła do domu z niezmiennym dzieckiem, nigdy nie dostałabym pozwolenia na powrót. - W takim razie nie powstrzymuję cię przed twoją akceptacją. Poczekam w samochodzie. – James kiwnął głową Andrew i strzyżykom, a potem wyszedł przez drzwi. - On wciąż całkowicie nie pachnie jak kot – stwierdziła Juliet. - Sparował się ze zmiennym niedźwiedziem, więc może dlatego. – Andrew westchnął na bezduszne zachowanie swojej byłej. - Nie, on pachnie chemikaliami. - Miał trochę problemów ze zmianą, jako nastolatek. Musiałem opracować formułę, by powstrzymać jego zmianę. To wywołało trwałe efekty. Mam nadzieję, że za jakiś czas, jego ból przeminie. - Uszkodziłeś naszego chłopca? – Usta Juliet opadły. Andrew podniósł rękę w daremnej nadziei powstrzymania ją od mówienia. - Nie chodzi o to, że nie miałem żadnych wskazówek. Żaden z innych zmiennych nie chciał ze mną rozmawiać z powodu mojego ułomnego syna. Zrobiłem, co mogłem.

~ 23 ~

- I to go uszkodziło – warknęła Juliet. - No cóż, gdybyś z nami była, może pomogłabyś podjąć tę decyzję, ale teraz jest już na to za późno. Wyjedź, Juliet. Nikt cię tu nie chce. - Po prostu chcesz, żebym zniknęła, byś mógł dalej zabawiać się ze swoimi małymi ptaszkami. Romansujemy z młodszymi, co? – Jej oczy błyszczały złośliwym światłem. – Nie wiedziałam, że interesujesz się chłopcami. - Nie interesuję się chłopcami, interesuję się mężczyznami… cóż, przynajmniej tymi mężczyznami. I nieważne czy to aprobujesz czy nie. Nie jesteś już częścią mojego życia. A teraz odejdź. Juliet chwyciła swoją torebkę. - Zamierzam zostać w mieście i poznać mojego syna. - Proszę bardzo, ale nie oczekuj ode mnie, że zainicjuję jakiekolwiek spotkanie. To całkowicie zależy do niego. - Jeśli mi pomożesz, dam ci rozwód. – Jej oczy świeciły się jak u kota pewna, że osaczyła smacznego ptaka i zdecydowała się z nim pobawić. - Już to zrobiłaś. Rozwiodłem się z tobą przed laty, ponieważ zgłosiłem, że umarłaś. – Uśmiech Andrew pokonał Juliet czystym jadem. Nie miała nic do zaoferowania i, chociaż raz, miał przewagę. - Jak mogłeś uznać mnie za zmarłą? – Jej ton prawdziwego szoku sprawił, że potrząsnął głową. - Przepadłaś jak kamień w wodę. Powiedziałem glinom, że miałaś skłonności samobójcze. Gdy zniknęłaś dopilnowałem, żeby sąd dowiedział się, iż porzuciłaś własne dziecko. Pozbawiłem cię również wszystkich twoich praw rodzicielskich na wypadek, gdybyś wróciła i zgłosiła do niego pretensje. - Ty łajdaku! - Przynajmniej ja troszczyłem się o naszego syna. Zniknęłaś na całe dzieciństwo Jamesa i teraz jesteś zaskoczona, że nie przyjmuje cię z otwartymi ramionami? Masz jakieś urojenia. Więc, co cię obchodzi teraz? Juliet przygryzła swoją wargę i wyjrzała przez okno.

~ 24 ~

Marlen pocałował policzek Andrew, zaskakując go tym. Zapomniał, że są tutaj strzyżyki – ucichli po tym jak James wyszedł. - Porozmawiamy z tobą później. Musimy zawieźć Jamesa do domu. Zadzwoń do nas, gdy skończysz. - Dobrze. – Przepłynęła przez niego potrzeba ponownego połączenia się ze strzyżykami. Nie lubił, gdy martwili się o niego, że znalazł kogoś nowego. Mógł nie być pewny, czy powinni być partnerami, ale nie zamierzał podrywać nikogo za ich plecami. Chen pocałował go lekko w usta, oznaczając go przed zmienną lwicą. Andrew zauważył, że ptaki mogły być niewielkie w swoim zwierzęcym kształcie, ale były brutalnie terytorialni. Poczekał aż strzyżyki wyjdą zanim skierował swoją uwagę na byłą żonę. - A teraz powiedz mi prawdę. Ta fałszywa matczyna więź nikogo nie nabierze. Wpatrywała się w niego przez minutę, jej zimne kocie oczy czekały, żeby mrugnął. Kiedy nie odwrócił spojrzenia, odchyliła się i przeczesała rękami włosy, rujnując swoją doskonałą fryzurę. Prawie stracił cierpliwość zanim w końcu się odezwała. - Moja duma potrzebuje świeżej krwi. Pomyślałam, że gdybym przekonała Jamesa, by do nas dołączył, to pomogłoby mojej pozycji – wyznała Juliet, wciąż na niego nie patrząc. – Mój alfa nie lubi obcych, ale zaakceptowałaby Jamesa, ponieważ jest z mojej krwi. - Twój alfa jest samicą? – Andrew wiedział, że w niektórych dumach rządziły kobiety, ale nigdy nie słyszał o żadnej, która zajmowałaby pozycję alfy. Juliet kiwnęła głową. - Tak, jest silną kobietą i miała trudności z namówieniem mężczyzn, by zostali. Myślę, że ona jest bezpłodna, ale odmawia zbadania się. Mam nadzieję, że James będzie mógł rozmnażać się z pozostałymi członkami naszej dumy. Bawiła się filiżanką od kawy i nadal nie patrzyła Andrew w oczy. Mógł nie być zmiennym, ale nawet on mógł zobaczyć jej niepokój. Andrew nie litował się nad nią. Wysłała go przez piekło i zniweczyła marzenia małego chłopca o posiadaniu matki. - Więc po latach bycia nieobecnym rodzicem, chcesz wkręcić swojego syna w swoje plany, uprawiając stręczycielstwo w swojej dumie? Mam nadzieję, że nie czekasz na ~ 25 ~

nagrodę matki roku. – Andrew oparł się pragnieniu przewrócenia oczami. – Naprawdę wcale się nie zmieniłaś. James stworzył sobie życie tutaj. Nie będzie zainteresowany powrotem z tobą. Wydostał się z niej wkurzony koci odgłos. - Nie zachowuj się, jakbym była potworem albo czymś podobnym. To byłoby dla niego dobre. Byłby otoczony swoimi ludźmi i mógłby przebierać w kobietach, by się z nimi sparować. Andrew właśnie upił łyk kawy. I zadławił się płynem. - Co ci jest? – zapytała Juliet. - Mówiłem ci, że jest sparowany. Nieważne ile masz kobiet, on nie będzie zainteresowany. - Może zabrać swoją partnerkę ze sobą – zaproponowała Juliet. – Duma zawsze wykorzystuje bardziej płodne kobiety. Dla Andrew, jej brak zrozumienia dla spraw partnerstwa, kazał mu się zastanowić czy strzyżyki czasem nie miały racji. Może faktycznie nie był jej partnerem. Żaden sparowany lew nie pozwoliłby innemu kręcić się koło swojego partnera. - Ona to on, i nie sądzę, żeby duma była bardzo podekscytowana posiadaniem go w ich legowisku. - James jest gejem? Przerażenie na jej twarzy było prawie warte tego bolesnego momentu ponownego zobaczenia jej. - Nie sądzę, żebyś musiała to wykrzykiwać aż tak głośno, bo prawie każdy w tym barze o tym wie. Juliet zarumieniła się jaskrawo. - On nie może być gejem – szepnęła, jej ton był prawie zrozpaczony. - Nie mówiłbym mu tego, bo on wydaje się być tego całkiem pewien, tak jak tego, kto jest jego partnerem – powiedział Andrew spokojnie. - Przynieść wam coś jeszcze? – zapytała kelnerka. Przyszpiliła Juliet twardym, zniechęcającym spojrzeniem.

~ 26 ~

- Jeszcze kawy, poproszę. – Andrew przerwał tę wymianę spojrzeń. Juliet nie była znana ze swojej uprzejmości. Mogła, tak po prostu, zdecydować się zaatakować kelnerkę, tylko dlatego, że się jej nie spodobała. - Śmietanka? - Tak, proszę. Kelnerka odeszła bez zapytania się Juliet, czy czegoś chce. - Świetna obsługa – warknęła Juliet. - Kelly to wybredna kelnerka. Ona obsługuje tylko miłych ludzi – odparł Andrew. - I pomyśleć, że sarna powinna być bardziej ostrożna w tym, kogo denerwuje – dumała Juliet. Kelly wróciła kilka minut później, nalała Andrew kawę i postawiła dzbanuszek ze śmietanką. - Niezbyt się martwię. Nasz szeryf ma zwyczaj zniechęcania hołoty do kręcenia się po miasteczku. Krzyknij, jeśli czegoś jeszcze będzie potrzebował, doktorze. - No cóż, teraz kiedy Panna Ciekawska zniknęła, wróćmy do tematu. - Wróćmy, do czego? – zapytał Andrew. Wątpił, żeby mogła powiedzieć coś, co zmieniłoby jego opinię o swojej byłej. Była jak trucizna, wzbudzała odrazę we wszystkim, z czym się kontaktowała. - James może mieć partnera, ale jestem pewna, że możesz go przekonać, by mi pomógł. Przecież, dużo byś zrobił, by nie trafić do więzienia, prawda, Andrew? – zapytała Juliet. Chociaż jej ton był ostry, to jej oczy go błagały. Wyglądało to tak, jakby pozostawała w sprzeczności sama ze sobą. - O czym ty mówisz? – Zwęził oczy i upił łyk kawy. Nie mógł pozwolić, by grała mu na nerwach. Uderzyłaby w najczulsze miejsca i cieszyłaby się smakiem jego krwi. - Mam na myśli te eksperymenty, które prowadziłeś na ludziach. Jestem pewna, że mogę zdobyć od nich dość informacji, by postawić ci oskarżenia. Byłeś złym, bardzo złym człowiekiem. Andrew wypił łyk kawy i nie pokazał niczym, oprócz mrugnięcia, że go zdenerwowała. Robił wcześniej interesy z niebezpiecznymi ludźmi. Wiedział też, że lepiej nie pozwolić, by zmienni poczuli jego strach. ~ 27 ~

- Ależ proszę bardzo, zrób to, Juliet. Chętnie pójdę do więzienia, jeśli to ochroni mojego syna. Odstawił filiżankę na stolik i wstał. - Zawsze byłeś przekonanym o swojej nieomylności palantem – uśmiechnęła się szyderczo Juliet. - A ty zawsze byłaś suką w którejkolwiek swojej postaci. – Andrew rzucił kilka dolarów na blat. Skończył z wysłuchiwaniem jej jadu. Wiedział, kiedy zadzwoniła i powiedziała mu, że czeka w barze, że będą z tego tylko same kłopoty. Miał nadzieję stanąć na drodze wszystkiemu, co zaplanowała zrobić z Jamesem. Jak zwykle, nie słuchała w ogóle tego, co do niej mówił. Zrobił tylko dwa kroki zanim Juliet odezwała się jeszcze raz. - Byłaby szkoda, gdyby coś stało się twoim ślicznym ptaszkom. Andrew zamarł, a potem zawrócił. Przechylił się przez boks do Juliet. - Tak byłoby, ale przynajmniej wynikłaby z tego jedna dobra rzecz. - Tak, jaka? - Wypróbowałbym moją nową strzelbę. Zastanawiałem się, czy moje nowe kule mogą przebić się przez zwierzęcą skórę czy też nie. Nie zmuszaj mnie, bym to sprawdził. Szeryf jest moim zięciem. Jestem całkiem pewny, że wie jak zatuszować morderstwo. Kiedy Andrew wyszedł z baru, mdliło go w żołądku . Musiał stamtąd wyjść zanim opróżniłby swoje ciało z kwasu kawy gotującego się w jego żołądku.

***

Przyjechał do szpitala z głową wirującą od konsekwencji pojawienia się Juliet. Ile szkód mogła spowodować jego rodzinie przez samą swoją obecność? Myślał, że po tym jak James dorósł, będzie wolny. Powracający koszmar pojawienia się jego byłej i domagającej się praw rodzicielskich znikł, gdy James skończył osiemnaście lat. Teraz wrócił, by go prześladować.

~ 28 ~

Pomimo tego, co mówiła Juliet, Andrew wątpił, żeby znalazła kogokolwiek, kto chciałby go pozwać. Spotkał się z większością zmiennych. Nawet ci najbardziej skrzywdzeni nie chcieli rozgłosu, który przyniosłaby rozprawa. Nie martwił się tym, gdyby jej się udało. Martwił się tym, gdyby tak się nie stało, a ona podjęłaby działania nie ostrzegając go przed tym. - Mamy problem – tak doktor Henrickson przywitał się z Andrew przy drzwiach oddziału pomocy doraźnej. - Czy to ma coś wspólnego z nowym zmiennym lwem w mieście? – Cholera, Juliet odrobiła swoją pracę domową. - Więc wiesz? - Wiem, że w mieście jest moja była i pewnie czymś zagroziła. Co zrobiła? Usta Henrickson zacisnęły się w twardą linię. - Powiedziała, że jeśli cię nie wyrzucę, poinformuje media, że w naszym szpitalu pracuje bez zezwolenia lekarz, który był aresztowany za przeprowadzanie niezgodnych z prawem eksperymentów. - Mam licencję i nigdy nie byłem aresztowany – stwierdził Andrew, a jego żołądek opadł. - To nie jest kwestia prawdy, doktorze Everett. To jest sprawa tego, że cokolwiek powie reporterom, to sprawi, że zaczną węszyć w naszym szpitalu. Andrew westchnął. Jedno odetchnięcie pokazało jego uczucia wymowniej niż jakiekolwiek słowa. - Jeśli chcesz, żebym trzymał się z daleka dla bezpieczeństwa wszystkich, zrozumiem. Szpital musiał pozostać poza centrum zainteresowania mediów. Specjalizowali się w medycynie zmiennych i jakakolwiek nagła uwaga skierowana na uprzednio nieznany medyczny obiekt mogła sprowadzić władze, które zaczęłyby węszyć. - Czego ona chce? – zapytał Henrickson. – Bardzo nalegała, żebym cię wyrzucił. - Ona chce Jamesa, ale myślę, że jest coś więcej w tej historii, czym się nie podzieliła. Nie sądzę, żeby dała spokój, nawet po tym jak powiedziałem jej, że jest sparowany i jest gejem. – Andrew wyciągnął swój telefon. – Muszę zadzwonić do Lou.

~ 29 ~

- Zwolnię cię z obowiązków, dopóki tego nie wyprostujemy. Chcę, żebyś wiedział, że to nie ma związku z twoimi umiejętnościami, jako lekarza. – Zmienny norki ścisnął ramię Andrew. – Jesteśmy zadowoleni, że cię mamy. Nie wiedział, ile z tego jest prawdą. Henrickson nigdy nie wydawał się być jakoś szczególnie zadowolony z Andrew, ale docenił jego słowa. - Rozumiem. Żaden problem. – Andrew wiedział, że zrobiłby to samo, gdyby to on zarządzał szpitalem. Na szczęście nie pracował tu dla pieniędzy, ale by pomóc leczyć miejscowych zmiennych. Wsparcie administratora w czasie kryzysu dużo dla niego znaczyło. Odwrócił się, by wyjść ze szpitala. - Andrew! Obrócił się do Henricksona. - Co? - Jesteś dobrym lekarzem. Nie pozwól jej powstrzymać cię od praktyki. Jak tylko wygonisz ją z miasta, wróć. - Dzięki. I wrócę. Kiwnął Henricksonowi głową, a potem odwrócił się i wykręcił numer. - Halo? - Lou, tu Andrew. - Co się dzieje? Napięcie w głosie szeryfa sprawiło, że przeszedł do tematu. - Jeśli możesz się już wyrwać, to James cię potrzebuje. - Co się stało? - Jego matka jest w mieście. Długa cisza przeciągnęła się między nimi. - Już jadę.

~ 30 ~

Lou się rozłączył. Niedźwiedź nie był znany ze swoich umiejętności komunikacyjnych. Jednak fakt, że rzucił wszystko, by przyjechać do Jamesa, udowodniło Andrew, że przynajmniej jego syn dobrze wybrał. Lew i niedźwiedź nie byli parą, jaką sobie wyobrażał, że może być razem, ale u nich to działało. Nigdy nie widział swojego syna tak szczęśliwego. Andrew już chciał ruszyć do siebie, ale przypomniał sobie, że strzyżyki miały zabrać Jamesa do domu dumy. Może powinien pojechać i porozmawiać z lwem alfa zamiast dzwonić. Mieli dużo do przedyskutowania. Andrew ufał Talanowi, a ufał niewielu ludziom. Zmienny lew zawsze kierował się najlepszym interesem swojej dumy. James mógł nie mieszkać w domu dumy wraz z innymi lwami, ale był na terenie Talana i Andrew wiedział, że alfa uważa Jamesa za jednego z członków swojej dumy. Dziesięć minut później, zaparkował przed rezydencją. Po widoku grupy lwów rozłożonych na ganku, musiała to być po-śniadaniowa drzemka. Dzięki dodaniu nowych lwów w mieście, koty często spędzały czas na tworzeniu więzi podczas masowej drzemki. Andrew nie wiedział, ilu teraz należało do dumy, ale w sumie grupa wydała się dobrze rozumieć. Talan rządził twardą, ale uczciwą ręką, i nikt nie przeciwstawiał się jego wilczemu partnerowi, Adrianowi. Mniejszy zmienny miał zabójcze pazury, z których był więcej niż skłonny skorzystać, by chronić swoich ludzi. Andrew prawie chciał, by Juliet głupio przyszła na wizytę do Talana. Szybko schowałaby ogon między nogi i uciekła z miasta. Ruszył w stronę największego lwa z ogromną grzywą i wyciągnął rękę, by dotknąć jednego poruszającego się ucha. - Nie robiłbym tego. Andrew szarpnął rękę z powrotem i obrócił się gwałtownie, by napotkać rozbawione oczy partnera Talana, Adriana. - Dlaczego nie? Adrian potrząsnął głową. - Lwy stają się nerwowe, gdy przerywasz im drzemkę. Najpierw odgryzą ci rękę, a później pytają. Wejdź do środka, a porozmawiasz z nim jak władca dżungli skończy swoją drzemkę. Kilka prychnięć od innych lwów udowodniło, że nie wszyscy z nich głęboko śpią. Adrian rzucił grupie czułe spojrzenie zanim obrócił się na pięcie i wszedł do środka. Andrew podążył za zmiennym wilkiem do kuchni, by tam znaleźć Chena i Marlena ~ 31 ~

siedzących na stołkach i wylizujących miskę po cieście czekoladowym. Ich twarze były usmarowane, a palce nieznacznie lepkie. - Chłopcy. – Nigdy wcześniej nie wyglądali na tak bardzo niegrzeczne dzieci jak w tym momencie. Andrew nie mógł się powstrzymać i uśmiechnął się do nich. Jego serce zabiło od uczuć, których nie mógł opanować. Coś musiało ukazać się w jego oczach, ponieważ oba zmienne strzyżyki wstały i podeszły do niego. - Chcesz skosztować. – Chen uniósł swój palec, jego oczy wyzywały Andrew do odmowy. Andrew utrzymywał kontakt wzrokowy ze strzyżykiem. Zawinął swoje palce wokół nadgarstka Chena, by go unieruchomić. Pochylając się do przodu, zacisnął usta wokół lepkiego palca, a smak słodko-gorzkiej czekolady, śmietanki i męskiego ciepła przepłynął przez jego język w dekadenckiej mieszance smaku. Ukryty smak ciała Chena na jego kubkach smakowych skręcił jego żołądek z potrzeby jak u głodnego człowieka natykającego się na doskonały bufet pyszności. Odsunął swoje usta od pokusy, zanim przyparłby zmiennego strzyżyka do blatu i uległ swojemu cielesnym pragnieniom. - Ssij go – szepnął Marlen do ucha Andrew, stając za nim. Zmienny strzyżyk był kilkanaście centymetrów od Andrew, więc zawsze czuł się otoczony przez strzyżyki, gdy brali go między siebie. Nigdy wcześniej nie miał nikogo, kto chciałby go chronić. - Panowie możecie skorzystać z pokoju gościnnego, jeśli chcecie – zasugerował Adrian. – Nie sądzę, żeby Talan chciał, byście uprawiali seks w kuchni. Andrew niechętnie odsunął się od strzyżyków. Talan obdarłby ich ze skóry za wystawienie swoich nagich ciał na wzrok Adriana. Podczas zmiany to jedno, ale seks to już było co innego. Odchrząknął i cofnął się jeszcze o krok. - Gdzie jest James? Adrian odpowiedział. - Zmienił się i poszedł pobiegać. Myślę, że potrzebuje kilku minut sam na sam.

~ 32 ~

Andrew nie mógł go winić. Cały świat Jamesa znowu się zmienił. Biedak nie miał chwili spokoju. Andrew próbował łagodzić cios odejścia jego matki, gdy James dorastał, ale ostatecznie wszystkie tajemnice wyszły na jaw. Powinien to wiedzieć. - Zadzwoniłem do Lou i powiedziałem mu, co się dzieje. Wraca z tej swojej konferencji. James potrzebował swojego partnera bardziej niż ojca. Może Andrew powinien odejść. Wszystko, co przynosił Jamesowi, to złe wieści. - Hej. – Ciepłe brązowe oczy Marlena badały go, jakby próbując zajrzeć do jego duszy. – To nie twoja wina. - Owszem moja. Gdybym wybrał lepszą żonę, James nie miałby takiej suki za matkę. - Wszystko zdarza się z jakiegoś powodu. – Marlen pocałował policzek Andrew. – Poza tym, gdyby była idealną żoną, teraz nie miałbyś nas. Oba strzyżyki były blisko, dotykając go miękkimi muśnięciami palców i warg, próbując ofiarować mu pociechę. Pozwolił im na tę chwilę czułości zanim objął ramieniem każdego z nich i chociaż raz wziął sprawy w swoje ręce. - Nic mi nie jest. To o Jamesa się martwię. Może, gdyby powiedział to wystarczająco dużo razy, naprawdę poczułby się lepiej. Bliźniacze demony winy i żalu szarpnęły jego duszą. - Będzie z nim dobrze. – Chen przebiegał ręką wzdłuż pleców Andrew, jakby chciał go przepełnić pociechą przez swój dotyk. – Jest silny. - No jest. – Ale nawet ktoś silny może załamać się pod zbyt wieloma ciosami. – Mam nadzieję, że Lou niedługo wróci. – Tylko tyle mógł zrobić dla swojego syna. Partner Jamesa mógł pomóc emocjonalnie o wiele lepiej niż Andrew. Marlen splótł swoje palce z Andrew. - Chodźmy, kochanie. Ruszajmy. - Ale gdzie?

~ 33 ~

- Mamy kilka opcji. Możemy iść do pokoju gościnnego albo wrócić do nas na rozmowę, ale musimy spędzić trochę czasu sami ze sobą – nalegał Chen. Andrew nie chciał w ogóle rozmawiać. Wątpił, widząc zdecydowany wyraz na twarzach zmiennych strzyżyków, żeby zgodzili się z tym pomysłem. - Nie chcę teraz zostawiać Jamesa. Porozmawiamy tutaj. Była nikła szansa, że jego syn będzie chciał się z nim widzieć w tym stuleciu, ale Andrew chciał tu być, gdyby tak się stało. Strzyżyki nie sprzeczały się, tylko poprowadziły go korytarzem. Zatrzymał swoje słowa dla siebie, dopóki nie znaleźli się w niewielkim pokoju gościnnym, a Chen nie zatrzasnął za nimi drzwi. Andrew usiadł na dużym łóżku, ponieważ nigdzie indziej nie można było usiąść. Skąpe wyposażenie pokoju składało się z łóżka, kredensu i stolika z lampą – z pewnością pokój gościnny. - Co teraz? - Patrzył od jednego zmiennego do drugiego zanim spoczął spojrzeniem na Chenie. Temperamentny strzyżyk przeważnie mówił w imieniu pary. Marlen wpełzł na uda Andrew, umieszczając kolana po obu stronach jego bioder. - Teraz pocałujesz mnie tak, jakbyś tego chciał. Gdyby miał jakiś rozsądek, zrzuciłby Marlena ze swoich kolan i uciekł. Nie był w nastroju zaczynać jakiegokolwiek związku. Złapał biodra Marlena, by uchronić zmiennego strzyżyka przed spadnięciem, i przyciągnął go bliżej. Miękki jęk wydostał się z ust Marlena. Andrew się uśmiechnął. Prześliznęła się przez niego duma. Ten piękny zmienny nie tylko chciał Andrew, ale też go potrzebował. - Tak dobrze cię czuć, mój partnerze – zamruczał Marlen. – Marzyłem o tym, że trzymasz mnie w ten sposób, tyle że obaj byliśmy nadzy. Zduszony śmiech wybuchł w jego piersi. Zawsze mógł liczyć na szczerość strzyżyka w tym, co myślał. Podczas gdy świat Andrew się rozpadał, słodki młody mężczyzna w jego ramionach wciąż patrzył na niego tak, jakby Andrew mógł spełnić marzenia Marlena owinięte w ładne złote opakowanie. - Przykro mi, ale odmawiam bycia twoim partnerem. Wciąż myślę, że jestem dla ciebie za stary, jeśli jednak jestem tym, czego chcesz, mogę spróbować.

~ 34 ~

Po powrocie do swojej przeszłości i tym wszystkim, co stracił, Andrew postanowił, że potrzebuje nowego początku. Gdyby odrzucił te dwie życzliwe, kochające dusze, zawsze oglądałby się wstecz i zastanawiał, co mogło być. Miał dość żałosnych wspomnień na resztę swojego życia. Walka przeciwko dwóm strzyżykom wymagała zbyt dużo energii. Więc dlaczego z nimi walczy? Wątpił, żeby jego serce przeżyło ich odejście, ale pokiereszowany organ i tak nie radził sobie za dobrze. Andrew przesunął ręce i ścisnął tyłek Marlena. Fantazje, które długo przenosił do fikcji, pojawiły się w jego głowie niczym pełnometrażowy film porno. - Nigdy wcześniej nie brałem udziału w trójkącie – przyznał się Andrew. - My też nie – odparł Chen. - Naprawdę? Myślałem, że szukacie więcej partnerów do gniazda? – Strzyżyki mąciły mu w głowie. Wiedział, że szukają przynajmniej jeszcze jednego partnera. Dlaczego nie wypróbowali innych mężczyzn? Chen przesunął palcami po policzku Andrew, przyciągając jego uwagę. - Szukaliśmy, ale nikogo nie znaleźliśmy aż do teraz. - Oh. – Nie wiedział, co powiedzieć na palącą się w oczach Chena szczerość. Zmienny strzyżyk naprawdę mówił poważnie. Czekali na niego. Dwóch zachwycających młodych mężczyzn, ze wszystkim, co mogło się podobać, szukało swojego doskonałego partnera i obaj byli przekonany, że znaleźli go w nim. To nie mówiło zbyt dużo o ich ocenie, ale zrobił, co tylko mógł, próbując zmienić ich zdanie. Marlen wziął rozproszenie Andrew, jako okazję do skubnięcia jego szyi. Andrew przechylił głowę do tyłu i pozwolił strzyżykowi robić, co chce. Dreszcz pożądania spłynął w dół jego kręgosłupa i uderzył prosto w jego fiuta, niczym żywy przewód połączenia od ust Marlena do erekcji Andrew. - Oh, Boże, wyglądacie tak dobrze razem – jęknął Chen. Oczy Andrew się zamknęły, zbyt pijane namiętnością, by pozostać otwarte. Obezwładniony przez dotyk zmiennego i łaknienie czegoś więcej, przyjął ich uczucia, pewny, że mogą zostać wyrwane z niego w każdej chwili. Chciał uchwycić się tej pary i nie pozwolić im odejść… nigdy. Ile razy jeszcze w swoim życiu będzie czuł się tak hołubiony?

~ 35 ~

Zanim Andrew mógł coś powiedzieć, Chen wspiął się na łóżko za nim i usiadł za jego plecami. Chen owinął swoje nogi wokół kolan Marlena, otaczając ich swoimi długimi kończynami. Dwa twarde kutasy przypierały się do Andrew w pozycji, jaką widział tylko na internetowych stronach porno. Odmawiał sobie już zbyt długo. Teraz, ściśnięty między dwoma młodymi, jurnymi mężczyznami, Andrew przyznał się do porażki. - Wygraliście. Będę wasz. Był idiotą, odmawiając im tak długo. - Dlaczego? – zapytał Marlen. Przebiegł palcami przez policzki i włosy Andrew. Już przyzwyczaił się do dziwnej potrzeby strzyżyków dotykania go przy każdej okazji. Więc poddał się pieszczotom. Przykrywając delikatnie twarz Marlena, pocałował zmiennego strzyżyka. Ciche mruczenie zadrgało przez niego. Marlen smakował tak słodko jak wyglądał. Coś z tego mogło być pozostałością czekolady, którą jadł, ale Andrew nie dbał o to. Po prostu potrzebował więcej. Para zasługiwała na lepszego partnera, a nie na zmęczonego starca, który nie miał prawie nic do zaoferowania. Uczucie i potrzeba przebiły jego sumienie. Odsunął się. - Jestem zmęczony walką z wami. Chociaż raz chcę być szczęśliwy. Chen potarł ramiona Andrew. W jakiś sposób, trudniej było mu się oprzeć przelotnemu dotykowi niż uwodzicielskiej napaści. Napawał się tą uwagą, pragnąc zamknąć ją w butelce i wyjąć jak tylko poczuje się samotny. - Jesteśmy tutaj dla ciebie. – Marlen trącił nosem szyję Andrew. Andrew odprężył się przy piersi Chena, jego uspokajająca siła go podtrzymywała. - Pozwól nam się tobą zająć – zamruczał Chen. – Sprawimy, że to się uda. Jego całe ciało roztopiło się pod ich dotykiem. Nie miał sił już walczyć. - Jestem taki zmęczony – przyznał się. Pracował, by ratować swojego syna, ratować zmiennych, sprawić, by zwracali uwagę na swoje dzieci, a cała jego praca doprowadziła do tego, że prawie zabił swojego własnego syna i do torturowania niewinnych. A teraz, wróciła jego była otwierając nowe rany i sprawiając, że się jątrzyły.

~ 36 ~

Łza spłynęła po jego policzku. - Hej. – Niski głos Chena zawibrował na plecach Andrew. – Jesteśmy tu dla ciebie. Nie musisz nic robić sam. - Nigdy więcej. – Marlen uwięził usta Andrew. Otworzył się szerzej, pozwalając językowi strzyżyka zanurzyć się głębiej. Marlen wsunął palce we włosy Andrew i przytrzymał go mocno, kiedy pustoszył jego usta. To nie było podobne do tych słodkich całusów w usta i policzek, jakie otrzymywał wcześniej. Głód Marlena wzmocnił pragnienie Andrew, jakby zmienny użył benzyny, by rozpalić seksualny ogień Andrew i teraz łaknął płomienia. Spróbował przytulić się bliżej, ale został powstrzymany przez dwie silne dłonie na swoich ramionach. - Nie zostawiaj mnie, skarbie. Ja też cię potrzebuję. Marlen, puść na chwilkę. Marlen podniósł ręce. Chen zdjął koszulkę Andrew szybkim szarpnięciem. Andrew zarumienił się i walczył z pragnieniem ukrycia swojego ciała przed zmiennymi. W przeciwieństwie do nich, nie miał twardych mięśni i gładkiej skóry, i nigdy nie miał ukształtowanych mięśni brzucha, nawet kiedy był nastolatkiem. - Hej, nic z tego. Dla nas, jesteś wspaniały – powiedział Marlen. Jego zachwycony wyraz twarzy powiedział Andrew, że z jakichkolwiek powodów, młodzieniec wierzył w swoje słowa. - Ty i Chen jesteście piękni. Ja jestem przeciętny. – Może poniżej przeciętnej, ale wiedział, że lepiej nie mówić czegoś podobnego w obecności zmiennych. Byli dziwnie opiekuńczy wobec niego. - Mogę zdąć ci koszulkę? – zapytał Marlena. Marlen kiwnął głową. - Ja to zrobię. Chen natychmiast zsunął się z łóżka i ruszył za Marlena. Andrew obserwował urzeczony, jak Chen pozbawia koszulki Marlena seksownymi pociągnięciami i szarpnięciami, które odkrywały po trochu twarde mięśnie brzucha Marlena. Andrew widział już ich obu nagich. Jako zmienne ptaki często pojawiali się na jego progu, pozbawieni ubrań.

~ 37 ~

Teraz było inaczej. Nie zmienili się z ich ptasiej postaci. Byli mężczyznami przygotowującymi się do seksu. Z nim. Andrew przełknął, próbując zebrać trochę wilgoci w swoich ustach. - Jak stałem się tak szczęśliwy? – zapytał, nie oczekując odpowiedzi. - To my jesteśmy szczęściarzami – odparł Chen głębokim, seksownym głosem, szorstkim od emocji. Nie chcąc się sprzeczać, Andrew skierował swoją uwagę na ważniejsze rzeczy. Wycisnął pocałunek na ramieniu Marlena, ciesząc się z drżeniem, które przeszło przez zmiennego. - Pragniesz mnie? – zapytał Andrew. - Tak – powiedział Marlen. Andrew napotkał oczy Chena. Chen kiwnął głową. - Wstań, żebyśmy mogli zdjąć resztę naszych ubrań – zarządził Andrew. - Teraz mówisz do rzeczy. – Chen pomógł Marlenowi stanąć na nogi. Andrew zdjął swoje ubranie, starając się, by jego nieśmiałość nie przeszkodziła mu w przyjemnym spędzeniu czasu ze strzyżykami. Nie będą go osądzać na podstawie jego wieku czy mniej niż doskonałego ciała. Cokolwiek ich przyciągało do niego, raczej miało mało wspólnego z jego wyglądem, za to bardziej z jego zapachem. Chen przesunął palcem wzdłuż ramienia Andrew. - Jesteś taki ciepły – powiedział z zachwytem. - Podejdź bliżej i sprawdź jak bardzo. – Andrew opadł z powrotem na łóżko, a potem się położył, wystawiając się ku ich przyjemności. Nagły ogień w oczach zmiennych strzyżyków powiedział mu, że dobrze zrobił. Zawinął rękę wokół swojej erekcji, przesuwając ręką w górę i w dół. Ciche, pożądliwe odgłosy, jakie z siebie wydali, dodały mu pewności siebie. Mógł nie mieć doskonałego ciała, ale strzyżyki wydawały się nie zwracać w ogóle na to uwagi. - Chcę posmakować – oznajmił Chen. ~ 38 ~

Andrew nie ukrywał nawet swojego zaskoczenia, bo prędzej założyłby się, że to Marlen będzie tym, który zbliży się pierwszy. To, że był to Chen, odrzuciło go trochę. Wydawało mu się, że Marlen pragnie go bardziej. Strzyżyki niecierpliwie zerwały resztę swoich ubrań, a potem wspięły się na łóżko z podobnymi wyrazami żądzy na twarzach. Chen zatrzymał się między nogami Andrew, rozsuwając je swoimi szerokimi ramionami. - Zatwierdzamy cię, Andrew. Czy wiesz, co to znaczy dla zmiennych? – zapytał Chen. Andrew kiwnął głową, jego gardło było zbyt suche, by mówić. - Potrzebujemy twojej ustnej zgody – powiedział Marlen. Chen kontynuował. - Nie chcemy później żadnych nieporozumień. Zgadzasz się być nasz? Andrew rozważył to. Mógł się powstrzymać i zwalczyć swoje własne potrzeby, oprzeć się tym wspaniałym młodzieńcom przed sobą albo złapać to, co oferowali dwoma rękami. Może wtedy to dręczące łaknienie w jego brzuchu zelżeje. Co James pomyśli sobie o swoim ojcu i dwóch mężczyznach w jego wieku? - Co cię powstrzymuje? – zapytał Marlen, niepokój palił się w jego oczach. - Nie chcę, żeby James się mnie wstydził – wyznał. No, wreszcie to powiedział. Marlen przykrył policzek Andrew. Zawsze miał delikatniejszy dotyk z tej pary. Chen był bardziej emocjonalny, a jego namiętność przytłaczająca. Marlen owijał Andrew w delikatny kokon, jakby chronił Andrew przed wszystkimi kłopotami świata, i gdyby tylko oddał swoje problemy zmiennym strzyżykom zajęłyby się nimi. - Nie wydawał się być zaniepokojony, kiedy wcześniej z nim rozmawialiśmy – powiedział Chen. – Coś ci mówił? Andrew potrząsnął głową. - Nie, ale nie jestem pewny, czy to dlatego, że myślał, iż was odrzucę czy nie. - Czy to ma znaczenie? – zapytał Marlen. Przygryzał swoją dolną wargę, co było nerwowym odruchem, który Andrew chciał ukoić.

~ 39 ~

Oczywiście, że to miało znaczenie. Ale naprawdę? Czy Jamesa obchodziłoby to, że jego ojciec związał się z dwoma zmiennymi strzyżykami? Chwila wejrzenia w duszę dała mu odpowiedź. - Nie. To nie ma znaczenia. – Nawet, gdyby miało, nie miał wątpliwości, że jego syn będzie zadowolony, tak długo jak Andrew będzie szczęśliwy. James miał dobre serce i chciał, by jego ojciec dostał wszystko, czego chce od życia, nawet gdyby to obejmowało dwóch seksownych zmiennych strzyżyków o połowę młodszych. - Dobrze. A teraz możemy cię oznaczyć? – Chen zmarszczył brwi. Andrew uśmiechnął się nad zupełnymi przeciwieństwami między dwoma mężczyznami. Tam, gdzie Marlen się martwił, Chen atakował problem. Chen nakazywał, podczas gdy Marlen nakłaniał. Andrew uwielbiał ich obu. - Tak. Jestem cały wasz. – Słowa nigdy nie miały takiej natychmiastowej reakcji. Marlen przesunął się wzdłuż ciała Andrew i wziął jego usta, jakby potrzebował oznaczyć go swoim zapachem. Czy ptaki oznaczały zapachem swoich partnerów tak jak koty? - Szz, zbyt wiele myślisz. Praktycznie mogę słyszeć, jak twój mózg wiruje od pytań. Najpierw seks, później pytania. – Ton Chena nie zostawiał pola do dyskusji. Zmienny ptak uszczypnął lewy sutek Andrew, a ten stwierdził, że ma wszystko gdzieś. - Masz rację. Myślenie jest przereklamowane. – Andrew odrzucił lata ostrożnego, metodycznego myślenia bez żalu. - Ssij go, kochanie. – Marlen zaadresował te słowa do drugiego strzyżyka. Andrew sapnął. Gorące, wilgotne ssanie otoczyło jego fiuta, a to było lepsze od wszystkiego, co kiedykolwiek wcześniej czuł. - O, ja pieprzę. - Dojdziemy do tego – powiedział Chen. Przekorny błysk wypełnił jego oczy. - Prawdopodobnie powinienem powiedzieć wam, że nigdy wcześniej nie uprawiałem seksu z mężczyzną. – Wymknęło mu się. Profesjonalne ssanie Chena zburzyło wszystkie opory Andrew. Usta Marlena opadły ze zdziwienia. - Nigdy? ~ 40 ~

Andrew potrząsnął głową. - Rzadko byłem pociągający dla innych mężczyzn i byłem zbyt nieśmiały, by zbliżyć się do mężczyzny. Później, gdy byłem wolny i mogłem umawiać się z mężczyznami, żaden z nich nie był zainteresowany facetem z dzieckiem. - My byśmy byli – odparł Marlen. Andrew prychnął. - Sami byliście wtedy dziećmi. - Czy to wciąż cię martwi? – zapytał Marlen. - Nie zamierzam kłamać i mówić, że nie, ale nie zamierzam też pozwolić, by to mnie powstrzymało. Powstrzymywałem się też z powodu strachu. I co mi to przyniosło? Zmienną lwicę, która mnie nie chciała, i psychopatkę, która chciała. Więc, nawet jeśli nam nie wyjdzie, jestem całkiem pewny, że będziecie najlepszą rzeczą, jaką mnie spotkała. Marlen wycisnął miękki pocałunek na jego wargach rozpraszając jego myśli. - Uwierz mi, uda się i będzie wszystkim najlepszym, co kiedykolwiek miałeś. Andrew się uśmiechnął. - Trudno będzie z wami konkurować. Więcej słów nie było potrzebnych. Chen wrócił do ssania Andrew, a Marlen zwrócił swoją uwagę na pocieranie skóry Andrew. Musiał skoncentrować się na oddychaniu i nie krzyczeniu z rozkoszy. Jego całe ciało drżało od wrażeń. - Chyba dojdę. – Nie mógł się powstrzymać doświadczając ataku dwóch pięknych mężczyzn zdecydowanych go wielbić. Chen podniósł usta, zarabiając jęk od Andrew. - Nie możemy do tego dopuścić. Chcę, żebyś był wewnątrz Marlena, gdy dojdziesz. Marlen kiwnął głową. - Nie mogę się tego już doczekać. Andrew nie przejmował się tym, czy to zburzy jego męski wizerunek, ale nie mógł powstrzymać jęku.

~ 41 ~

- Proszę. - Zawsze, moja miłości. – Łagodny wyraz twarzy Marlena ścisnął jego serce. Z łatwością mógł zakochać się w tych mężczyznach z ich uzależniającym dotykiem i życzliwą duszą. - Sprawdź boczną szufladę – zarządził Chen. Marlen rzucił się, by spełnić nakaz. Chwilę później pomachał zwycięsko tubką. - Znalazłem. Lwy dobrze dbają o swoich gości. Chen pocałował Andrew, jego wargi ledwie szeptały przy skórze Andrew. - Marlen pojedzie na tobie, a ja będę pieprzył ciebie. Masz coś przeciwko takiemu planowi? - Nie. – Andrew potrząsnął głową. – Brzmi doskonale. - Ponieważ nigdy wcześniej nie doznałeś penetracji, będzie łatwiej, jeśli obrócimy cię na brzuch. Andrew zmarszczył brwi. - Dlaczego myślisz, że nigdy niczego nie miałem w swoim tyłku? - Powiedziałeś, że nigdy nie uprawiałeś seksu z facetem. – Chen zacieśnił swój chwyt na ramieniu Andrew, jakby próbował powstrzymać go od wyjścia. Andrew się zarumienił. - Mam kilka zabawek. - Oh. – Oczy Chena zapaliły się z zainteresowaniem. – Musimy zbadać to później. - Dużo później. Chcę zostać wypieprzony i to bez żadnego gumowego cholerstwa – oświadczył Marlen. Uwaga Andrew przeniosła się na drugiego strzyżyka. Marlen musiał się przygotować, podczas gdy on był rozproszony z Chenem. Z małą pompą, Marlen ustawił Andrew i opuścił się na niego w dół bez wahania. - Oh. – Strzyżyk nie użył prezerwatywy. Nic nie blokowało pełnego odczucia bycia zanurzonym w gorącym wnętrzu Marlena. Jeśli myślał, że usta Chena były rozkoszą, to się mylił, bo to było niebo.

~ 42 ~

- Jest bardzo ciasny – szepnął Chen do ucha Andrew. – Nieważne, ile razy będziesz go pieprzył, wciąż będzie ściskał cię jak pięść. I całe piękno ze zmiennymi jest takie, że nie ma czegoś takiego jak zbyt mocne pieprzenie. Andrew mruknął. Przewracając się, przyszpilił Marlena pod sobą. Uchwycił zaskoczony wyraz twarzy strzyżyka zanim zaczął pieprzyć mężczyznę na serio. Nigdy nie miał takiej swobody i wzięcia tego, czego chciał. Odgłosy wydobywające się z Marlena tylko go bardziej zachęciły. Marlen uchwycił się Andrew i poruszał swoimi biodrami wraz z ruchami Andrew, zachęcając go, by uderzał mocniej. Po tym jak marzył o tych dwóch mężczyznach od wielu dni, nie był zdolny opierać się tak długo. Orgazm przepłynął przez niego niczym ogromny przypływ, topiąc go w swoich falach. Chen wsunął rękę pomiędzy nich i zaczął pompować twardego kutasa Marlena. - Dojdź. Ptasi wrzask wydostał się z gardła Marlen. Jego spełnienie rozprysło się między nimi, napełniając powietrze zapachem jego pożądania. Andrew sapnął, próbując nabrać dość tlenu, by zacząć myśleć. Jego drugi kochanek nie miał cierpliwości do czekania. Chen odsunął Andrew od Marlena. - Uwolnijmy go. - Oh, przepraszam, nie chciałem cię zmiażdżyć. Marlen uśmiechnął się kpiąco. - Nie zmiażdżyłeś mnie. Chen po prostu chce, żebym się usunął, by mógł cię odpowiednio wypieprzyć. - A są niewłaściwe sposoby, by mnie wypieprzyć? – drażnił się Andrew. – Może wolę tą. Nie wiedział, skąd znalazł odwagę, by kpić z drugiego zmiennego, ale nie mógł się oprzeć. - Jestem pewny, że ten też zastosujemy. W końcu. – Chen się uśmiechnął. Marlen wysunął się spod Andrew. - Pójdę po jakąś myjkę. Nic nie róbcie zanim nie wrócę.

~ 43 ~

Andrew uśmiechnął się do Chena. - Jak myślisz, co znaczy nic? - Jestem pewny, że całowanie jest dozwolone – odparł Chen. Andrew złapał Chena i pociągnął go na miejsce, które przed chwilą zwolnił Marlen. - Jestem pewny, że tak. Powolne, namiętne pocałunki zmiennego strzyżyka były uzależniające. W odróżnieniu od narkotyku, Andrew nie miał zamiaru pozbywać się tego nowego uzależnienia. Umrze szczęśliwy związany z dwoma zmiennymi. Był głupcem stawiając im tak długo opór. Chen uśmiechnął się do niego, uczucie błyszczało w jego oczach i czyniło jeszcze piękniejszym niż kiedykolwiek wcześniej. Andrew nie chciał jednak nazywać tego miłością. Ich związek był dla niego zbyt nowy, by nadać temu już tak duże znaczenie. - Staniemy się fantastycznymi partnerami – przysiągł Chen. Szczerość na twarzy zmiennego sprawiła, że Andrew musiał powstrzymać łzy. - Nie wiem, co zrobiłem, żeby sobie na was zasłużyć, ale zrobiłbym to jeszcze raz tysiąc razy, gdyby to oznaczało, że mogę was zatrzymać. - Oh, wow. – Marlen wrócił niezauważony przez Andrew. Był skupiony na Chenie. - Naprawdę natychmiast muszę być w tobie. Marlen, możesz go przygotowywać? - Pewnie. - Gotowy, kochanie? – Marlen przesunął ręką w dół pleców Andrew. - Tak. A wy nie gryziecie albo coś podobnego? – Zawsze słyszał o zmiennych gryzących się nawzajem, by się związać. - Nie, strzyżyki tego nie robią. Kiedy wchodzimy w ciebie, to rozprzestrzenia nasz zapach i na stałe miesza się z twoim własnym. Inni zmienni będą wiedzieć, że zostałeś oznaczony – wyjaśnił Marlen. Andrew spojrzał przez ramię na strzyżyka. ~ 44 ~

- Ale ty nie byłeś we mnie. - Zrobię to później – obiecał Marlen. – Nie jestem na górze zbyt często, ale najpierw chciałem poczuć cię w sobie. - Okej. – Andrew też nie chciał, by którykolwiek z jego partnerów czuł się niepożądany. Nawilżony palec otarł się o jego dziurkę. Andrew przestał myśleć. Napięcie ścisnęło jego ramiona. Mógł to zrobić. Poruszający się palec był całkowicie inny niż sztuczny gumowy penis, którego używał wcześniej. Nie skłamał w sprawie używania zabawek, ale to było bardzo sporadyczne. Nie miał takiego ogromnego. Żałował, że nie miał odwagi skorzystać z tej wtyczki, którą kupił. Nadal leżała w zamkniętym pojemniku w jego szufladzie. - Jesteś bardzo ciasny. Chyba zdusisz jego kutasa. Nie mogę się już doczekać, by popatrzeć. – Marlen usadowił się u szczytu łóżka, opierając się o wezgłowie. - Często to robi? – Zazdrość dźgnęła Andrew. - Co? – Chen ześliznął się z łóżka, by podejść na jego koniec. – Unieś się, zamierzam wziąć cię od tyłu. - Przygląda się, jak uprawiasz seks z innymi mężczyznami – powiedział Andrew przez zaciśnięte zęby. Chen potarł Andrew uspokajająco po plecach. - Nie, dziecino, mówiłem ci, że nigdy nie znaleźliśmy trzeciego. On po prostu lubi oglądać porno. - A teraz będę miał żywe show. Zadowolony ton Marlena uspokoił wcześniej nieodkrytą zazdrość Andrew. Tam, gdzie dotyk Marlena było prawie niepewny, palce Chen wbijały się i rozciągały, przygotowując Andrew ze zniecierpliwioną skutecznością. - Jestem gotowy – powiedział Andrew przez zaciśnięte zęby. - Tylko się upewniam. Jeśli znienawidzisz swój pierwszy raz, już nigdy więcej nie pozwolisz mi zbliżyć się do swojego tyłka.

~ 45 ~

- Teraz, Chen! – Jeśli będzie, choć jeszcze trochę gotowy, wybuchnie z oczekiwania. Chen westchnął. - Nie musimy tego robić. - Tak, zrobimy. Chcę cię mieć w sobie. – Mógł zastanawiać się jak potoczy się ich związek, ale nie miał żadnych pytań w sprawie pragnienia obu zmiennych strzyżyków. Główka kutasa Chena równie dobrze mogła mieć wielkość głazu, gdy próbował wepchnąć się do środka. - O, cholera – stęknął Andrew, oczy szczypały go od bólu. - Szz, odpręż się. – Marlen zsunął się w dół. Zawsze chętny do zrobienia wszystkiego, co najlepsze dla Andrew. Miękkie pocałunki na jego twarzy rozproszyły go na wystarczająco długo, by Chen wbił się głębiej w ciało Andrew. - Tak, oh, jesteś niczym niebo. Zdumiony ton Chena dodał Andrew pewności siebie. Marlen go pocałował. Andrew był wdzięczny za różnice między zmiennymi. Nawet z zamkniętymi oczami, mógłby rozpoznać obu swoich mężczyzn. Marlen nie wydawał się mieć w sobie iskry alfy. Marlen był cały słodkimi słówkami i słodkimi dotknięciami. Chen był twardszy. Nie chodziło, że mniej kochający, ale bardziej rozkazujący. Pocałunek między łopatkami rozluźnił go trochę. - Jestem prawie cały w środku – powiedział Chen. – Spokojnie, dziecino. - Okej. – Andrew skoncentrował się na odprężeniu. Po kilku minutach, otworzył się na tyle, że Chen całkiem w niego wszedł. – Jestem taki pełny. Potrzebował większego sztucznego penisa, jeśli chciał przybliżyć go wielkością do swojego kochanka. Powinien zwrócić większą uwagę na wielkość Chena zanim zgodził się, by był na górze. - Wspaniałe odczucie, prawda? – zapytał Marlen. Andrew prawie się nie zgodził. Ból w jego tyłku sprawiał więcej dyskomfortu niż rozkoszy. ~ 46 ~

- Daj mi chwilę. Niech to znajdę. – Chen poruszył się w Andrew i uderzył w idealny punkt. Elektryczność zaskwierczała wzdłuż jego kręgosłupa. - Właśnie tam. – Andrew chwycił się Marlena. Chen wycofał się z rozdzierającą powolnością, a potem pchnął z powrotem, uderzając w to samo miejsce. Nie mógł powstrzymać okrzyku, który wyrwał się z jego ust. - Myślę, że to znalazłeś. – Marlen uśmiechnął się do Chena nad ramieniem Andrew. Andrew wygłosiłby jakiś sarkastyczny komentarz, ale zapomniał jak się oddycha. Jego cały świat ograniczył się do małego punktu między jego dwoma partnerami. Wiedział, że przekroczył pewną granicę. Nigdy więcej nie będzie już mógł żyć bez tych dwóch mężczyzn w swoim życiu. Marlen sięgnął pod niego i wziął fiuta Andrew w swoją rękę. - Zobaczę, czy ponownie się obudzimy. - Nie wiem jak. – Stracił zdolność szybkiej regeneracji jakieś dziesięć lat temu. - Przez partnerstwo. Kiedy spotykasz swojego partnera duszy, nawet twoje ciało to wie. – Pewny ton Marlena powiedział Andrew, że jego kochanek naprawdę wierzy w swoje słowa. - Skup się na mnie – zażądał Chen. - Trochę trudno cię zapomnieć, gdy mam ten pień w moim tyłku – narzekał Andrew. Puścił oko do Marlena. Marlen uśmiechnął się i nagrodził go pocałunkiem. Andrew zacisnął swoje ciało wokół Chena, wyciągając stłumiony okrzyk ze zmiennego. - O, tak. Zrób to jeszcze raz. - Jaki apodyktyczny. – Andrew powtórzył działanie.

~ 47 ~

Chen dał klapsa w tyłek Andrew. - Oczywiście. - Trzepnij mnie jeszcze raz, chłopcze, a przełożę cię przez kolano. - Oh, pieprzyć. – Chen wytrysnął w nim. - Ty również. – Marlen pompował erekcję Andrew. Wystarczyło tylko kilka ruchów ręki zmiennego strzyżyka, by orgazm przelał się przez Andrew i doszedł na prześcieradła. - To nie stało się w jednym czasie. Chen wysunął się z tyłka Andrew. - Co się nie stało? - Podwójny orgazm. - Jesteście teraz partnerami – powiedział Marlen. – Chociaż nie jesteś zmiennym, to twoje ciało odpowie na nasze. Podwójne orgazmy będą teraz dla ciebie normą. Chen złapał myjkę, którą przyniósł Marlen, i wytarł Andrew. - Czasami nawet potrójny. Andrew przytulił się do Marlena, unikając mokrego miejsca. - Jestem na to za stary. - Już nie. – Marlen zawinął ramię wokół Andrew, przyciągając go bliżej. - Co masz na myśli? – Andrew tak naprawdę nie czekał na odpowiedź. Chen wspiął się na łóżko za nim i po raz kolejny był w swoim nowym ulubionym miejscu, ściśnięty między swoimi dwoma partnerami. Chen pocałował jego ramię. - Ma na myśli to, że teraz, kiedy w pełni związałeś się z nami, twoje życie zostanie wydłużone wraz z naszymi. - Naprawdę? – Andrew napotkał spojrzenie Chena nad swoim ramieniem. - Nie rozgłaszamy tego zbyt często.

~ 48 ~

- Ale myślałem, że byłem związany z matką Jamesa. To nie powstrzymało mnie przed starzeniem się. - Nigdy nie sparowałeś się z tą suką – warknął Marlen. - Ona twierdziła, że jestem jej partnerem. - Po prostu cię wykorzystała. Nie wiem dlaczego, ale nigdy się z tobą nie sparowała jak należy – upierał się Chen. - Zastanawiam się dlaczego? – To nie był pierwszy raz, kiedy ten pomysł sączył się w jego głowie. - Może powinieneś ją zapytać – odparł Chen. - Może powinienem. Ona wciąż myśli, że może przekonać Jamesa, by z nią poszedł. Marlen prychnął. - To dlatego, że nigdy nie spotkała swojego partnera. Lepiej, żeby opuściła miasto zanim wróci Lou. - Tak. Ostrzegłem ją, że James będzie chciał swojego partnera. Całkiem się zdenerwowała, gdy usłyszała, że jest gejem. To zrujnowało jej świetny plan robienia dzieci. – Lekki niepokój osiadł w żołądku Andrew. – Nie sądzę, żeby tak po prostu się poddała. To nie ten typ. Powinienem sprawdzić, co z Jamesem. – Potrzeba naocznego skontrolowania swojego syna mocno nim wstrząsnęła. - Weźmiemy prysznic i pójdziemy z tobą – oznajmił Chen. Jego niepokój musiał przenieść się na strzyżyki, ponieważ nie marudzili. Zamiast tego, pogonili go do łazienki, by się umyć, i nawet po drodze nie tracili czasu, by go pieścić.

Tłumaczenie: panda68

~ 49 ~

Rozdział 4 Chen wyprowadził swoich partnerów z łazienki i ruszył, by przynieść ich ubrania. Czuwał nad Marlenem przez lata, a teraz będzie to robił nad drugim partnerem. Wraz ze związaniem się z Andrew, James również dostał się pod opiekę Chena. Musiał utrzymać rodzinę razem. Gdyby coś stało się jego synowi, Andrew byłby zdruzgotany. Właśnie skończyli się ubierać, gdy ktoś zapukał do drzwi. - Andrew! – wykrzyknął Talan z drugiej strony. Chen pospieszył do drzwi i otworzył je szarpnięciem. - James zaginął. Wyczułem dwie obce lwice na moim terenie. Doszedłem za nimi do zapachu Jamesa, a potem zniknęły. Jeden pachniał trochę jak James. Mam niedobre przeczucie. - Ja też. Matka Jamesa przyjechała w odwiedziny. Chce go na samca rozpłodowego. Powiedziałem jej, że jest gejem, ale najwyraźniej to nie wystarczająco ją odstraszyło. Musimy sprowadzić go z powrotem. – Andrew zbladł na wiadomości Talana. - Wiesz, gdzie jest jej duma? – zapytał Talan. - Nie. – Andrew przeczesał drżącą ręką swoje włosy. – Nie powiedziała. Jedynym sposobem, w jaki mogły zabrać Jamesa, to ogłuszenie go. Nie odszedłby nie mówiąc mi o tym. Nie mogły zabrać go zbyt daleko. Chen trzymał mocno Andrew. Był wystarczająco blisko, by czuł szybkie bicie serca swojego partnera. - Może zaszyła się gdzieś blisko – powiedział Marlen. - Rozpuszczę wieści, żeby wszyscy zaczęli się rozglądać – zapewnił ich Talan. – Wykonam też kilka telefonów. Ktoś musi wiedzieć, gdzie jest. - Dziękuję – powiedział Andrew. Marlen chciał móc zrobić więcej, cokolwiek, co złagodziłoby ból Andrew.

~ 50 ~

- James jest jednym z nas. Mógł zacząć późno się zmieniać, ale należy do mojej dumy. – Talan wyszedł po uspokojeniu Andrew, że znajdzie Jamesa, nawet jeśli to miałaby być ostatnia rzecz, jaką zrobi. - Ona go nie skrzywdzi. Nie wtedy, jeśli naprawdę potrzebuje go do rozmnażania – Chen próbował uspokoić Andrew. Jego partnera dzieliły sekundy od załamania. - Bardziej niepokoi mnie to, co zrobi, by doprowadzić go do sparowania. Bo przecież on nie będzie w stanie dostać wzwodu przy kobiecie. On nie jest biseksualny. - Może dadzą mu obrazek ślicznego chłopca i zmuszą do obciągnięcia sobie – uspokajał Marlen. Drugi zmienny strzyżyk przytulił Andrew z drugiej strony. - Wiesz, że sztuczna inseminacja nie działa u lwic – powiedział Andrew. Chen przechylił głowę. - Nie, nie wiedziałem tego. To działa u ptasich ras. Andrew zmarszczył brwi. - Idę szukać mojego syna. Zanim Marlen mógł go zatrzymać, Andrew wysunął się z ich uścisku i skierował do drzwi. - Oh nie, nie możesz. – Chen ruszył, by go dogonić, Marlen był przy nim. Złapali ramię Andrew. – Nigdzie bez nas nie pójdziesz. - Nie chcę, żebyście zostali skrzywdzeni – zaprotestował Andrew. - Jesteśmy bardziej twardzi niż na to wyglądamy. Marlen kiwnął głową na potwierdzenie. - A ty jesteś człowiekiem. - A co to ma z czymkolwiek wspólnego? Andrew wyglądał na autentycznie zdziwionego, jakby jego ludzka kruchość nie miała nic wspólnego z tym, z czym mógł sobie poradzić czy nie. - Gdzie jest mój partner? – Grzmiący głos Lou odbił się echem przez dom dumy. Lwy rozproszyły się po korytarzu.

~ 51 ~

Andrew pobiegł w kierunku głosu. Strzyżyki pospieszyły za nim. Chen złapał ramię Andrew, gdy ten podchodził do zmiennego niedźwiedzia. - Gdzie jest James? – zapytał Lou. – Nikt nie może mi powiedzieć. - Został porwany przez swoją matkę. – Rozpacz w głosie Andrew sprawiła, że Chen zacieśnił swój chwyt. Nie miał zamiaru porzucić swojego partnera na łaskę innego zmiennego. To nie była jego wina, że Jamesa porwano. Lou zmarszczył brwi. - Jestem zmęczony ludźmi kradnącymi mojego partnera. Masz okropny gust, co do kobiet. - Wiem – zgodził się Andrew. - Już dłużej nie będziesz musiał się tym martwić – oznajmił Chen. Marlen stanął po drugiej stronie Andrew. Lou kiwnął głową. - To dobrze. Jesteś pewny, że nie masz jeszcze jakiejś psychopatycznej kobiety w swojej przeszłości? Andrew potrząsnął głową. - Nie. Ona jest ostatnia. Miałem nadzieję, że nie żyje. Chen pogłaskał plecy Andrew. Nie mógł się powstrzymać od przymusu uspokojenia swojego ukochanego. Andrew kpiłby z ich szybkiej miłości, ale też nie rozumiał przymusu zmiennych do parowania się z ich partnerami. Andrew wciąż mógł odejść i nie czuć żadnych konsekwencji z opuszczenia ich. Chciałby znać więcej ludzi, którzy związali się ze zmiennymi. A tak, nie mieli nikogo, by zapytać o radę. - Znalazłem go. – Talan wparował do pokoju. – Zameldowała się w Where Motel wraz z inną samicą. Właściciel nie widział Jamesa, ale to nie znaczy, że go tam nie ma. - Czy wiemy cokolwiek o jej dumie? – zapytał Lou. – Jeśli porywają samce, to trzeba podjąć ostrzegawcze działania. Talan kiwnął głową.

~ 52 ~

- Kiedy usłyszałem, że wróciła do miasta, kazałem KC ją sprawdzić. Jest z dumą ze Spokane, która najwyraźniej jest prowadzona przez rządzącą samicę. Oni tylko sprowadzają samce dla rozmnażania, a potem ich wyrzucają. Mają okropną reputację, taką, że żadne samce z innych dum, nie chcą mieć z nimi nic do czynienia. - Powiedziała, że jej alfą jest samica – potwierdził Andrew. Chen zamarł. Zawsze było tak, że bardziej duma męska niż kobieca, potrzebowała miejsca do życia. Skoro żaden samiec nie chciał ich dotykać, to coś się tam działo. - Jak myślicie, co one robią samcom? Talan wzruszył ramionami. - Nie trudno wkurzyć samca, gdy chodzi o rozmnażanie, ale nie mamy czasu, by wytropić któregoś i przesłuchać. Musimy iść odbić Jamesa. Jednak musimy być mądrzejsi. Jeśli poczują się osaczone, mogą go skrzywdzić. - Skrzywdzi swojego własnego syna? – zapytał Lou. - Porzuciła go, jako dziecko. Nie sądzę, żebyśmy mogli liczyć na jej instynkty macierzyńskie – powiedział Andrew. - Odbierzemy go, nawet jeśli będę musiał zgnieść kilka lwich głów – warknął Lou. - Idę z tobą – oznajmił Andrew. – Ostrzegałem ją, że mam nową strzelbę do wypróbowania. Chen nigdy nie słyszał, by jego partner tak bezwzględnie mówił. Jego kutas stwardniał pod zamkiem błyskawicznym. To mogła nie być najlepsza sytuacja, ale jego partner był tak cholernie seksowny, gdy wziął sprawę w swoje ręce.

***

Hotel nie wyglądał najlepiej. Chen oglądał go przez lornetkę. Inni stali obok niego i robili to samo. Schowali się w małej grupie drzew naprzeciwko motelu. - Jest jej samochód. Jeśli skrzywdziła mojego syna, wpakuję jej kulę w łeb. – Chłód w głosie Andrew zwrócił uwagę Chena z powrotem na jego partnera. - Hej, odzyskamy go. ~ 53 ~

- Formalnie rzecz biorąc jest na moim terenie. Mogę wyzwać ją za to, że wzięła jednego z członków mojej dumy. Musimy porozmawiać z Jamesem i upewnić się, że nie poszedł z własnej woli – powiedział Talan. - Myślisz, że mógł zgodzić się pójść z nią? – zapytał Andrew. - Ma rację – odezwał się Lou. – James to ciekawski kotek. Gdyby jego matka powiedziała, że chce porozmawiać, mógłby pójść z nią, by zobaczyć, czego chce. - Chcesz, żebyśmy tam polecieli i sprawdzili, czy uda nam się zerknąć przez okno? – zaproponował Chen. Marlen kiwnął głową na ten plan. - To nie jest zły pomysł – zgodził się Talan. - No faktycznie. A co, jeśli zostaną skrzywdzeni? – zapytał Andrew. Chen zastanawiał się, czy Andrew zdaje sobie sprawę, że ich dotyka. Andrew rzadko inicjował kontakt. Akceptował ich pieszczoty, ale nigdy niczego nie zaczynał. Wymienił uśmiech z Marlenem, który również zwrócił uwagę na zachowanie Andrew. - Nie zobaczą nas – chwalił się Marlen. Chen kiwnął głową. - Dobrze. Jeśli jednak zostaniecie ranni, nie będę zadowolony. Marlen pocałował policzek Andrew. - Będziemy uważać. - Zawsze uważamy – potwierdził Chen. - Nie chcę was poświęcić, by uratować Jamesa. Dlaczego nie mogę mieć was wszystkich bezpiecznych? – Wilgoć zamigotała w oczach Andrew, ale nie pozwolił popłynąć łzom. Chen pocałował Andrew w szybkim cmoknięciu uczucia. - Sami o siebie zadbamy. Nie martw się o nas, skoncentruj się na Jamesie. To jest nasz cel. Andrew zbadał wyraz twarzy Chena. Nie wiedział, co jego partner zobaczył, ale po kilku chwilach Andrew kiwnął głową.

~ 54 ~

- Okej. Wróćcie bezpiecznie albo będę musiał skopać jakiś lwi tyłek. - Sądzisz, że możesz zmierzyć się z lwem? – zapytał Talan, jego głos był wyzywający. - No cóż, nie z tobą, Talan, ale ze zwykłym lwem. Gdybym miał moją broń. – Andrew podniósł swoją strzelbę. - Uspokój się, Talan. On nie próbuje przejąć twojej dumy. Myślę, że raczej ma pełne ręce swoich strzyżyków – powiedział Lou do nastroszonego lwa. Andrew się roześmiał. - Taa, z pewnością mam. Chen się uśmiechnął. Talan zabronił przyjść tu Adrianowi, ponieważ jego impulsywny wilk mógłby zostać zraniony. Stwierdził, że im mniejsza grupa, tym lepsze mają szanse. Adrian niechętnie się zgodził. - Skończyliśmy z gadaniem? – warknął Lou. Zmienny niedźwiedź miał dziki błysk w swoich oczach, jakby był gotowy pobiec tam i odzyskać swojego partnera. - Przepraszam. – Chen odwrócił się do swojego partnera. – Gotowy? Marlen kiwnął głową. Zaczęli zdejmować swoją odzież. Andrew złapał ich zanim zdjęli coś więcej niż koszule. - Co wy robicie? - Nie możemy całkowicie się zmienić mając na sobie ubrania, bo sama koszula by nas zadusiła – wyjaśnił Chen próbując zachować cierpliwość. – Przecież przebywałeś już wśród zmiennych. - Tak, przepraszam. – Andrew spiorunował wzrokiem innych zmiennych. Talan podniósł swoje ręce. - Odwrócimy się. – Skinął na innych. Pośród przewracania oczami i dobrodusznego żartowania, dwóch innych mężczyzn się obróciło. - Teraz możecie się rozebrać – oznajmił Andrew. - Będziesz w końcu musiał się do tego przyzwyczaić – powiedział Marlen.

~ 55 ~

- Może. Albo może po prostu będziecie musieli przyzwyczaić się do zmiany w naszej sypialni zanim wylecicie – odparował Andrew. Chen umieścił mocny pocałunek na wargach Andrew. - Zaraz wrócimy, ukochany. Sięgnąwszy do swoich umysłów, zmienili się. Po zaćwierkaniu do Marlena, odleciał. Motel wykazywał już oznaki zużycia. Wesoły kolor farby nie ukrywał faktu, że budynek, za rok może dwa, rozpadnie się całkowicie. Usiadł na wyrośniętym różanym krzewie pod oknem i zajrzał do środka przez szczelinę w zasłonie. Wibracja na jego gałęzi ogłosiła lądowanie Marlena. Zaćwierkał cicho w pozdrowieniu, nie chcąc przyciągnąć zbyt dużo uwagi. Skacząc bliżej do okna, zerknął do środka. James leżał na jednym z podwójnych łóżek, jedna z kobiet siedziała na tym obok. Ale gdzie zniknęła druga? - Mam was – powiedział kobiecy głos zanim świat pociemniał. Marlen zaskrzeczał przy nim. Chen wywrócił się w powietrzu, zderzając się z barierą z materiału, który pachniał jak bawełna. Zostali złapani. Marlen uderzył w niego. Zanim mogli zorientować się, co się dzieje, byli już gdzieś niesieni. Odgłos zamykanych drzwi powiadomił ich, że zostali zaniesieni do wnętrza pokoju motelowego. Musiała użył powłoczki, by ich złapać – byli głupi nie słysząc jej nadejścia. Stali się zbyt pewni siebie sądząc, że nie zostaną wykryci. Zapomnieli o tym, że była Andrew wiedziała, że są strzyżykami. - To oni? – zapytał inny żeński głos. - Tak, głupie ptaki. Obwiążę was liną. Jeśli się zmienicie, możecie się zranić. – Ton Juliet sugerował, że ma nadzieję, że spróbują zmiany. - Jak myślisz, ilu ludzi przyprowadzili ze sobą? – zapytała nieznana kobieta. Juliet wzruszyła ramionami. - A kogo to obchodzi? James nie jest prawdziwym lwem, więc nie ma żadnej dumy, która chciałaby go z powrotem. Tylko jego ojciec będzie za nim tęsknił, a Andrew zrobi wszystko, co będę chciała, gdy będę przetrzymywać Jamesa i jego partnerów, jako zakładników. Będzie jak wosk w moich rękach. – Zamruczała. ~ 56 ~

Chen okazał skrzekiem swój gniew. Teraz, kiedy zostali złapani, nie musiał być cicho. - Ucisz się albo cię zjem! – warknęła Juliet. Powstrzymał się od gradu gniewnych ćwierkań, które chciał okazać. Chyba nie minie dużo czasu zanim przyjdzie po nich ich kochanek. Nie przyszło mu do głowy, nawet raz, że Andrew nie spróbuje ich ocalić. Głośny ryk ich wystraszył. Talan. - Myślałam, że mówiłaś, iż się zgodził. Co zrobimy z nieprzytomnym mężczyzną? Nie możemy wlec go do samolotu w drodze do domu – powiedziała nieznana lwica. Strzyżyki spadły na twardą powierzchnię, jakby kobieta była obojętna na ich los. - Powiedziałam, że to zrobi. Nie mówiłam, że nie będzie potrzebował perswazji – odparła Juliet. Odgłos klepnięcia i kogoś uderzającego w ścianę sprawił, że Chen się skrzywił. - Nie możemy trzymywać go uśpionego na zawsze! Potrzebujemy samca, by zapłodnił nasze dziewczyny, ale ty musiałaś mieć syna geja. – Głośne trzaski wskazywały na to, że były łamane kości. Wciąż nieznana zmienna lwica kontynuowała swoją rozprawę. – Dlaczego nawet jednej rzeczy nie potrafisz dobrze zrobić? - P-przepraszam, Pani. - Powinnam była wiedzieć, że każdy twój chłopak będzie do niczego tak jak ty. Potrzebujemy jeszcze tylko paru miotów, by przetrwać zimę. Musisz przekonać go, by zrobił właściwą rzecz dla swojej rodziny, albo pozbędę się go tak jak zrobiłam to z innymi. – Lwica zawarczała. Żołądek Chena zawirował. Obraz stał się teraz czysty i nie podobało mu się to. Nieważne, co Juliet zrobiła, nie zasłużyła na to. Nikt nie zasługiwał na to, by być traktowanym w ten sposób. Ryk niedźwiedzia dotarł do uszu Chena. - Co to, do cholery, jest? – warknęła lwica. Chen usłyszał, jak drzwi z trzaskiem się otworzyły, a potem ponownie zamknęły.

~ 57 ~

Dopiero, gdy kroki lwicy alfy ucichły, Juliet ponownie się odezwała. - Strzeżcie Jamesa, okej? I Andrew. Obaj zasługują na coś lepszego niż to, co ja im dałam. Nie mogę pozwolić jej zrobić to jeszcze raz. Pozwoliłam jej torturować mnie wystarczająco długo. Chen zaćwierkał swoją zgodę. Zaopiekują się swoim partnerem i jego synem. Marlen dodał swoją własną piosenkę. - Dobrze. Andrew wypuści was, gdy przyjdzie. Nie mogę dać jej szansy, że was zobaczy. Dźwiękowi otwierania drzwi towarzyszył trzask łamanych kości. Z jej urazami, zmiana z człowieka w lwa musiała być nie do zniesienia, ale nawet nie jęknęła. Miękki chód lwich łap oddalił się od nich, zostawiając ich w ciszy.

Tłumaczenie: panda68

~ 58 ~

Rozdział 5 - Gdzie oni są? – Andrew chodził tam i z powrotem. Jego kochankowie zniknęli w motelu razem z Juliet. Talan złapał Andrew, gdy próbował pobiec za swoimi partnerami. - Musimy być ostrożni – powiedział Talan. Odgłos ryku odbił się echem w powietrzu. - Wiem, że tam jesteś. Przyjdź i zabierz swoje ptaki, jeśli potrafisz – wrzeszczała kobieta. Jej słowa skończyły się rykiem godnym zmiennego lwa. - Ta suka jest moja! – Lou się rozebrał, a potem zmienił. Wydał z siebie wyzywające warknięcie. - Lou – odezwał się Talan. Duży grizzly odwrócił się, by spojrzeć na alfę. - Uważaj. Jamesowi nie spodoba się to, że dasz się zabić. Grizzly prychnął rozbawiony. - Tak, wiem ona jest tylko kotem. Andrew przygryzł swoją wargę. Jego partnerzy zaginęli, a partner Jamesa pakował się w kłopoty. Odwrócił się do Talana. - Co chcesz, żebym zrobił? - Szczerze mówiąc, chcę, żebyś się stąd nie ruszał. Nie chcę, by strzyżyki wkurzyły się na mnie, jeśli zostaniesz ranny. Chcę, żeby moje oczy zostały tam, gdzie są. Obserwuj wszystko. Jeśli będzie miała wsparcie, możesz zacząć wypróbowywać twoją strzelbę. - Wchodzisz tam? Talan potrząsnął głową.

~ 59 ~

- Nie zamierzam wchodzić Lou w drogę. To jego partner i zasługuje na to, by go ocalić. Jeśli zacznie wyglądać na to, że będzie pokonany, wtedy coś zrobię. Andrew podniósł swoją lornetkę, by obserwować spotkanie. - Nie byłem, co do ciebie pewny, doktorze, ale muszę powiedzieć, że coraz bardziej mi się podobasz – powiedział Talan. - Cieszę się, że to słyszę. – Andrew wiedział, że alfie nie podobało się to, co zrobił ze zmianą Jamesa, ale Talana tam nie było, gdy jego mały syn krzyczał z bólu. Albo, gdy James prawie utknął w pół zmienionej postaci. Talan zachichotał i poklepał Andrew po plecach. - Nie obchodzi cię to, czy cię lubię czy nie. Obchodzi cię tylko to jak traktuję twojego syna. To dlatego cię lubię. Andrew potrząsnął głową. Nigdy nie zrozumie zmiennych. Zwracając z powrotem swoją uwagę na bieżące kłopoty, patrzył jak psychopatyczna lwica zmienia się w swoją zwierzęcą postać i atakuje Lou. Musiała być szalona. Lwy były silne, ale nie miały siły niedźwiedzia. Lou zamachnął się na lwicę, wyrzucając ją w powietrze przez otwarte pole przed motelem. Andrew obserwował jak wstaje i atakuje jeszcze raz. Drugi lew wyszedł z domu i stanął między Lou, a jego przeciwnikiem. Andrew upuścił lornetkę i przygotował broń. Zanim ustawił się do strzału, nowy lew zaatakował lwa alfę zamiast Lou. Szczęka Andrew opadła, gdy lwy zaczęły walczyć i dotarły do nich odgłosy niskich pomruków i przenikliwych krzyków. Andrew nie wiedział, którego lwa powinien zastrzelić. Zmieszały się w kłębowisku futra i pazurów. Jeden lew rzucił drugim o drzewo i, kiedy odwróciła się, by zaatakować jeszcze raz, Lou uderzył swoimi pazurami i rozdarł jej klatkę piersiową. Znieruchomiała. Nie miała żadnych szans, gdy chodziło o kradzież partnera niedźwiedzia. Lwy zmieniły się z powrotem. Napastnik Lou stał się nieznaną kobietą, podczas gdy lew pod drzewem zmienił się w byłą żonę Andrew. Przeklinając, Andrew rzucił swoją broń i zbiegł ze wzgórza. Potrzebował odpowiedzi. Kiedy znalazł się obok lwów, opadł na kolana przy Juliet. - Gdzie on jest?

~ 60 ~

Chwilę potrwało zanim jej złote oczy się skupiły. - Śpi. – Chwyciła się jego koszulki. – Opiekuj się Jamesem. Powiedz mu, że go kocham. - To dlaczego nas zostawiłaś? - Ponieważ mnie zmusiła. Miałam zajść w ciążę. Ale nie powinnam obu was pokochać. – Jej palce puściły i światło zgasło w jej oczach. - Juliet – szepnął Andrew, zastanawiając się, co też jej się przydarzyło. Pogłaskał jej policzek. Łzy skapywały z jego twarzy i żal dźgnął w niego niczym ostrym nożem na słodko-gorzkie wspomnienia. Duża ręka ścisnęła jego ramię. - Chodźmy. Andrew kiwnął głową. Wstał i starannie ominął wzrokiem nagiego zmiennego niedźwiedzia. - W końcu przyzwyczaisz się do nas, kiedy jesteśmy nadzy – zagrzmiał Lou. - Jakoś nie wydaje mi się – stwierdził Andrew. Przechodząc szybko obok Lou, wszedł do małego pokoju. Głośne ćwierkanie doprowadziło go do powłoczki obwiązanej liną. Kilka minut zabrało mu rozplątanie więzów i uwolnienie ptaków. Małe strzyżyki zaćwierkały radośnie na jego widok. – Hej, moi partnerzy. Przemknęła przez niego ulga. Nie wydali się być ranni i nie brakowało żadnych piór. W mgnieniu oka, stał się centrum kanapki ze strzyżyków. Odprężył się przy nich. Zerkając w bok, zobaczył jak Lou pochyla się nad nieprzytomnym Jamesem. - Muszę sprawdzić, co z moim synem. – Strzyżyki natychmiast go uwolniły. Wiedzieli o jego potrzebie opiekowania się jego chłopcem. - Czy z nim wszystko w porządku? – zapytał Lou. Kręcił się koło Jamesa, jakby bał się nawet go dotknąć. Andrew obejrzał Jamesa i kiwnął głową. - Tylko go uśpiła. Nie wydaje się mieć jakichkolwiek efektów ubocznych. Myślę, że po prostu musi się wyspać, żeby dojść do siebie.

~ 61 ~

- To dobrze. – Lou podniósł swojego partnera w swoich muskularnych ramionach. Andrew nie powiedział więcej słowa, gdy zmienny niedźwiedź opuścił pokój ze swoją nagrodą. Talan poklepał Andrew po plecach. - Weź swoich partnerów do domu. Zadzwonimy do ciebie, jeśli nastąpi jakaś zmiana.

Tłumaczenie: panda68

~ 62 ~

Rozdział 6 Marlen się uśmiechnął. Nie mógł się powstrzymać. Jego dwóch ulubionych ludzi na świecie leżało razem w łóżku. Nie robili nic innego poza uśmiechaniem się do siebie i całowaniem między słowami rozmowy, ale dla strzyżyka, obecność wszystkich w jego gnieździe, była najlepszym prezentem na świecie. - Zamierzasz tam stać i uśmiechać się przez całą noc czy wreszcie się rozbierzesz i dołączysz do nas? Ostrzegam cię, że w tym łóżku nie ma miejsca na żadne ciuchy – kpił Andrew. Po dwóch tygodniach rozwiązywania tamtej dumy i odkrywania wszystkich jej nikczemnych czynów, byli zbyt zmęczeni, by robić coś, co wzmocni ich więź. Pojechali do domu dumy byłej żony Andrew i znaleźli lwice pozamykane w klatkach. Były w ciąży, a ich młode miały zostać potem sprzedane, by przynieść dumie pieniądze. Ich warunki były nieludzkie. Talan przekazał je w ręce władz zmiennych, by się nimi zajęły. Kobiety potrzebowały wsparcia i miejsca, gdzie mogły czuć się bezpiecznie. Niektóre z nich musiały patrzeć jak byli zabijani ich partnerzy, kiedy wyzwali samicę alfa. Marlen udał, że się dąsa. - A co z moją flanelową pidżamą? - Jeśli kiedykolwiek założysz coś flanelowego, spalę to – przyrzekł Chen. - Ale ja zmarznę. – Marlen zatrzepotał rzęsami. Andrew się roześmiał. - Chodź tutaj, ptaszyno, to cię ogrzeję, chociaż sądzę, że prawdopodobnie masz bardziej gorące ciało niż ja. To było zaproszenie, któremu nie mógł się oprzeć. Wspiął się na łóżko i przytulił do Andrew. - Zamierzasz mnie zatwierdzić w najbliższym czasie? – zapytał Andrew. Marlen podniósł głowę.

~ 63 ~

- Dlaczego? Nie czujesz naszej więzi? – Nawet nie ośmielił się mieć nadziei, że ich człowiek może odczuwać partnerską więź. - Myślę, że tak. – Andrew zmarszczył brwi. – Czuję się bardziej połączony z Chenem i myślę, że tak jest, ponieważ on i ja się związaliśmy, a my nie. - O-okej. – Marlen nigdy nie był na górze. Nigdy. Chen był miły, gdy powiedział, że Marlen często tego nie robił. Zmienne strzyżyki musiały być sparowane tylko z jednym członkiem gniazda, ale najwyraźniej ludzie byli inni. Chen posłał mu zachęcający uśmiech. - W porządku. Hej, Andrew prawdopodobnie ci obciągnie, a to będzie miało taki sam rezultat. - Myślisz? – Niepokój Marlena trochę zelżał. - Mogę zabrać głos? – zapytał Andrew. - Jakie jest twoje zdanie? – spytał Marlen z ciekawością. Andrew przesunął dłonią w dół klatki piersiowej Marlena. - Chcę, żebyś mnie wziął. - Okej. Jeśli jesteś pewny. - Jestem pewny. - Proszę, dziecino. – Chen podał mu nawilżacz. Marlen szarpał się nerwowo z nakrętką i byłby upuścił tubkę, gdyby Andrew nie złapał jej w powietrzu i oddał z powrotem. - Świetny refleks. - Dzięki. Palce Marlena drżały. Nie wiedział dlaczego. Andrew już do nich należał i nie okazywał żadnych oznak niepokoju na myśl o pieprzącym go Marlenie. - Nie ma problemu, w jaki sposób mnie weźmiesz? - Od góry i będę pieprzył mocno – odparł Marlen, próbując ukryć wstrząsające nim nerwy.

~ 64 ~

Andrew przyciągnął Marlena bliżej. - Jeśli naprawdę nie chcesz tego zrobić, nie zmuszę cię. To powinna być obopólna przyjemność. - Nie – sprzeciwił się Marlen. – Muszę to zrobić. Jesteś mój. – Rzucił szybkie spojrzenie na Chena. – Nasz. Chcę, żeby każdy wiedział. Każdy, będący zmiennym. Strzyżyki nigdy nie martwiły się o ludzi próbujących poderwać Andrew. Mogli zaopiekować się każdym człowiekiem. - Przygotuję go – zaproponował Chen. Pocałował Marlena, mocnym, dodającym otuchy całusem w usta. - To nie jest takie okropne, obiecuję. – Andrew się uśmiechnął. Cień uśmiechu zawisł na ustach Marlena, ale się nie pojawił. - Wiem. Był niemądry. Nigdy wcześniej nie chciał być na górze, ale Andrew go ośmielił. Już dotknął swojego ludzkiego partnera w każdy możliwy sposób i teraz nie chciał się zatrzymać. Andrew przykrył fiuta Marlena. Pocierając miękką skórkę dłonią, nakłonił penisa do pełnego wzwodu. - Według Chena, mam ciasny tyłek. Mruknął, gdy Chen wepchnął w niego palec. - Masz – potwierdził Chen. – A teraz się odpręż, żebym mógł cię przygotowywać. Nie chcemy, żeby cię bolało. Chen często tak robił, mówił w imieniu ich obu. Marlen kiwnął głową w potwierdzeniu, co też często robił. - Kocham was obu. Płynące z głębi Andrew słowa ścisnęły serce Chena. Był głupi. Andrew go pragnął. Chen był z nim od wielu lat i żaden z nich nie był zdenerwowany tym, że wcześniej nie był na górze. - Wiemy – powiedzieli razem Chen i Marlen.

~ 65 ~

Andrew się roześmiał. - W takim razie zatwierdźcie mnie i uczyńcie mnie waszym. Przykrył twarz Andrew. - Mogę nie być alfą, tak jak Chen, ale nigdy cię nie zostawię, nigdy nie zdradzę i będę kochał cię wiecznie. Teraz była kolej Andrew na uśmiech. - Wiem, mój słodki ptaszku. Wiem. - Jest gotowy. Marlen błysnął Chenowi wdzięcznym uśmiechem. Jego ręce zbyt mocno drżały, by mógł sam przygotować Andrew. Mając pomoc Chena wszystko wyglądało inaczej. Pozwalając swojemu spojrzeniu omieść ciało swojego partnera, Marlen nie mógł powstrzymać się od uśmiechu. - Nasze gniazdo w końcu jest kompletne. – Westchnął z zadowoleniem. – Możesz położyć się na plecy, twarzą do mnie? Potrzebował tej więzi. Wpatrując się w szare oczy Andrew i wiedząc, że jego partner pragnie tego połączenia, złagodziło jego obawy bardziej niż wszystko inne. - Oczywiście. Niezmienny uśmiech Andrew i wyraz zrozumienia na twarzy ogrzały Marlena. Jego erekcja wróciła do pełnej wielkości. Ciało Andrew nie było gładkim kształtem strzyżyka, z którym był przyzwyczajony się kochać. Zamiast tego, był bardziej solidny w dotyku. Andrew był ich drzewem. Podstawą, do której zawsze mogli przylecieć z powrotem. - Kocham cię – powiedział Marlen. – Kocham was obu. Chen go pocałował. Dotyk strzyżyka zawsze wywoływał w Marlenie ból. Jego serce zalało się uczuciami. - Proszę, to pomoże. – Chen wsunął poduszkę pod tyłek Andrew, unosząc go na lepszy kąt dla Marlena. Andrew przesunął ręką w górę swojej erekcji.

~ 66 ~

- Nie zmuszaj mnie, by zaczął bez ciebie. Marlen się uśmiechnął. - Tak długo jak nie skończysz beze mnie, będzie w porządku. Pchnął do wnętrza ciała swojego kochanka, jego fiut przebrnął przez teren, który mógłby przysiąc, że nigdy nie naruszy, gdyby nie zobaczył jak Chen bierze Andrew. - O cholera, jesteś ciasny. Nie chcę już skończyć. Zdławiony chichot Andrew zadrgał wzdłuż jego fiuta, pogarszając jeszcze sytuację. Pomruki wydostały się z Marlena, a słowa wypadły niczym kamienie, toczące się, by zostać wypolerowane, ocierające się o siebie bez kontroli. - Teraz! – rozkazał Chen. Ciało Marlena odpowiedziało na polecenie jego kochanka i rozlał się we wnętrzu ich partnera. Andrew szybko podążył za nim. Jęknął, gdy wysunął się z wulkanicznego gorąca Andrew. - Mógłbym tam żyć. - To może być po chwili nieco niewygodne. – Andrew otworzył swoje ramiona i Marlen się w nie wtulił, Chen po drugiej stronie. - Musimy wziąć prysznic – wymamrotał Chen. - Ty nie musisz – powiedział Marlen. - Tak, doszedłem razem z wami – wyznał. - To dobrze. Lubię, gdy robimy coś razem. – Marlen pocałował tors Andrew, a potem podniósł się i otarł wargami o policzek Chena. - Kiedy chcesz obejrzeć nieruchomość? – zapytał Chen. Andrew podniósł głowę. - Jaką nieruchomość? - Kupiliśmy kilka działek wokół miasta, by zbudować doskonałe gniazdo – powiedział Chen. Andrew zmarszczył brwi.

~ 67 ~

- Działki? Ile znaczy kilka? - No cóż, nie wiedzieliśmy, która ci się spodoba – odparł Marlen. Nie chciał, by Andrew myślał, że nie obchodzi ich jego opinia. - To zachowanie właściwe strzyżykom. Zazwyczaj myślimy do przodu i budujemy kilka domów, ale ponieważ mieszkasz w wynajętym mieszkaniu, nie byliśmy pewni twojego stylu. A ponieważ jesteś człowiekiem, pomyśleliśmy, że będziesz chciał wybrać z paru różnych rodzajów, by zobaczyć, który jest twoim ulubionym. Ton Andrew brzmiał trochę dziwnie, gdy zapytał. - Dlaczego po prostu nie zbudujecie jednego domu? Chen i Marlen usiedli i wpatrzyli się w swojego partnera. - Nigdy byśmy tego nie zrobili – burknął Chen. – To byłby brak szacunku, gdybyśmy dali ci tylko jeden do wyboru. Marlen kiwnął głową na potwierdzenie. - Oh. Ja tylko myślałem o kosztach. Marlen się roześmiał. - Strzyżyki oszczędzają na to całe swoje życie. - Coś jak sumka na czarną godzinę? – zapytał Andrew. - Dokładnie! – Marlen nie wiedział, skąd jego partner wziął tak zabawne określenie. - Co zrobicie z dodatkowymi domami? – spytał Andrew. - Sprzedamy je. Strzyżyki są świetni w sprzedaży nieruchomości. – To było tylko jedno z wielu zajęć dla zmiennych strzyżyków i najbardziej do nich przemawiało. Andrew przyciągnął ich obu, by ponownie przytulić. - Już nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, co mam do wyboru. Marlen się uśmiechnął. Wiedzieli, jak tylko go zobaczyli, że Andrew będzie właściwym partnerem. Chen potarł jego ramię, hołubiąc ich więź. Tak, warto było się natrudzić, by w końcu dostać ich Andrew. Zadowolony, uspokojony wewnętrznie, Marlen zapadł w sen. Jutro będzie wystarczająco wcześnie, by powiedzieć Andrew, że chcą mieć dzieci. ~ 68 ~