Cherie M Hudson Unforgettable 02 PL

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

(Nie wyrażam zgody na rozpowszechnianie tego tłumaczenia)

2

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Dla prawdziwego Brendona Bicepsa, który nauczył mnie, jak radzić sobie z byciem zdenerwowanym, jak nie zostać wytrąconym z równowagi. I jak robić burpees. Wiele cholernych burpees. I dla Julie Gonano, najlepszej pielęgniarki w Australii, która przeprowadzała mnie za rękę przez wszystkie medyczne badania i jest najlepszą przyjaciółką, jaką dziewczyna może mieć.

3

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

ś Na granicy szaleństwa ................................................................................................................ 5 Pakerzy To My ......................................................................................................................... 18 Surowość australijskiego prysznica ......................................................................................... 30 Proste uświadomienie sobie prostego, niezaprzeczalnego faktu .............................................. 42 Życie kiepskich żartów............................................................................................................. 58 Nieustanne piszczenie i szumienie ........................................................................................... 71 Oppimuś wóź............................................................................................................................ 88 Brendon Osmond nie przytula sam siebie .............................................................................. 103 Bycie wrażliwym jest do dupy ............................................................................................... 117 Naprzód, Robby. Hurra .......................................................................................................... 129 Życie to nie fantazja ............................................................................................................... 143 Ciastko! .................................................................................................................................. 157 Pamiętałem jej odpowiedź...................................................................................................... 172 A ciocia Chase była wspaniała ............................................................................................... 185 Ciemne wiry nicości ............................................................................................................... 200 Rozmyślanie nad wszystkimi możliwymi rezultatami ........................................................... 211 Spoko znane jako epilog ........................................................................................................ 226

4

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Na granicy szaleństwa

Jeśli oczekujecie tragicznej, traumatycznej retrospekcji, obawiam się, że muszę was rozczarować. Nie jestem takim facetem. Łatwo się śmieję, często żartuję i dostrzegam radość w prawie wszystkim wokół mnie. Wiem, męczące, prawda? Sorry. Zawsze taki byłem. Szczerze, nie potrafię sobie przypomnieć, kiedy nie widziałem "szklanki do połowy pełnej". Gdy byłem dzieckiem, większość moich przyjaciół sądziła, że jestem dziwny. Albo fałszywy. Wielu z nich starało się, jak mogło, by wydostać ze mnie emo. By zadrzeć ze mną na tyle, aby zobaczyć, jak tracę panowanie nad sobą lub się załamuję. W wieku siedemnastu lat odkryłem, iż mój najlepszy kumpel założył się o sto dolców, że przed ukończeniem szkoły będzie w stanie wytrącić mnie z równowagi na tyle, bym został zawieszony na tydzień. Przegrał. Widzicie, o czym mówię? Jestem miłym gościem. Nie jestem kutasem. Nie jestem idiotą. Lubię spędzać czas z kumplami, mam kilku "przyjaciół z korzyściami" w pół regularnych zmianach, szczycę się zdrowym trybem życia i uwielbiam moją pracę menagera siłowni Uniwersytetu w Sydney i trenera osobistego. Posiadam licencjat z Nauk Stosowanych (Gimnastyka Sportowa) - te nawiasy są ważne, tak jak słowo Wyróżnienie, które wraz z tym idzie - i zostało mi sześć miesięcy do ukończenia studiów magisterskich z Fizjologii Wysiłku Fizycznego. Ostatnio kupiłem bojownika wspaniałego1, którego nazwałem Bez Kierunku. Mam plany, by wkrótce otworzyć mój własny biznes treningów osobistych - Wycisk T/O i w zeszłym tygodniu spędziłem całe dziewięć godzin z bardzo pomocną kierowniczką banku, dyskutując o pożyczkach, strukturach kapitału długoterminowego, przyszłych pracownikach i w końcu, o tym jak mógłbym jej pomóc zrzucić nadwagę, którą nosiła, odkąd osiem miesięcy temu urodziła bliźniaki. Z całą szczerością mogę powiedzieć, że tylko dwa razy byłem zakochany. Ostatnim razem skończyłem w telewizji i prawie za kratkami, po tym jak amerykańska studentka, Maci Rowling, stała się celem paparazzi ze względu na fakt, że zainteresowała się również naszym lokalnym celebrytą. (Tak do waszej wiadomości, nie wybrała mnie. Związała się z Raphaelem Jonesem. Wciąż drażnię się z nią o to.) 1

Bojownik wspaniały - gatunek słodkowodnej ryby

5

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Pierwszy raz zakochałem się... Rany, naprawdę nie chcę mówić o tym pierwszym razie. Oczywiście, to co chcemy, a co otrzymujemy, nie zawsze jest tym samym, prawda? Do diabła, pragnąłem, by świat się zatrząsł, kiedy pocałowałem Maci wtedy w moim salonie. Chciałem, by powiedziała "jaki Raph?", kiedy była przesłuchiwana przez media. Tak się nie stało. To, co się stało to to, że zaakceptowałem, iż nie byliśmy sobie pisani, śmiało założyłem mój kapelusz "tylko przyjaciele" i odpuściłem. Ruszyłem dalej z życiem. O to w tym wszystkim chodzi. O życie. O cieszenie się każdą minutą każdego dnia, jaki mamy. Nie marnowanie go na gdybanie, żałowanie, posiadanie próżnej nadziei, pobożne życzenia i przygnębienie. Tak, tych słów naprawdę nie ma w moim słowniku. Jak już wcześniej wspomniałem, ta postawa wydaje się irytować wielu ludzi, co zawsze było dla mnie zagadką. Czemu szczęśliwa osoba bez żadnego bagażu miałaby kogoś wkurzać? Czy to dlatego, bo sprawiam, iż czują się...w jakiś sposób gorsi? Mniej efektywni? Mniej kompletni? Nie mam takiego zamiaru. Naprawdę. W życiu chodzi o chwile. Teraźniejszość. A teraźniejszość jest całkiem idealna. Oprócz... Okej, nie mogę już tego dłużej unikać. Mój mózg ciągle powraca do czegoś, czego wolałbym, by nie odwiedzał. Właściwie, nie czegoś, ale kogoś. Do tej "pierwszej", o której wcześniej wspominałem. Tej, która "odeszła". Taa, jest tam dużo cudzysłowów, no nie? Po prostu... Nie wiem... Cholera, zacznijmy to jeszcze raz. Dzień'bry. Nazywam się Brendon Osmond. Jestem dwudziestopięcioletnim studentem studiów magisterskich na Uniwersytecie w Sydney. Większość moich przyjaciół woła na mnie Biceps, przypuszczam, że dlatego, bo dałbym popalić Chrisowi Hemsworthowi w Thorze. Mam wielkie plany, wielkie cele i absurdalnie pozytywny pogląd na życie. Nic nie zbija mnie z tropu. Nic mnie nie niepokoi. Aż do poranka, kiedy obudziłem się, by odczytać wiadomość od kogoś, kogo nie spodziewałem się już więcej usłyszeć. Kogoś. Okej, nie tylko kogoś...tamtej jednej. Tej od cudzysłowów. To była prosta wiadomość, ale taka, która wstrząsnęła mną trochę. Myślę o Tobie. To by było na tyle. Kto wysyła taką wiadomość po ponad dwu i pół roku bez absolutnie żadnego kontaktu? To znaczy, poleciałem za tą dziewczyną do Stanów, otworzyłem moją cholerną pierś, wyjąłem swoje serce i dałem je jej, a ona mi je oddała. Powiedziała, że nie ma

6

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

dla nas nadziei. A teraz wysyła mi tą wiadomość? Bez żadnej dalszej części? Żadnej wiadomości, że wysłała tego smsa do złej osoby. Żadnych przeprosin za całkowicie przypadkowe skontaktowanie się. Żadnego LOL żarcik! wraz z mrugającą, uśmiechniętą buźką, by podkreślić dowcip tego wszystkiego. Kto tak robi? Najwyraźniej Amanda Sinclair. Amanda Sinclair, Amerykanka, która postawiła sprawę jasno, że nie mieliśmy "związku", ponieważ ona "nie była dla mnie". Ponieważ nie mogła "być tym, czego chciałem". Widzicie? Więcej tych pieprzonych cudzysłowów. Nie sądzę, bym kiedykolwiek musiał używać cudzysłowów, dopóki Amanda Sinclair nie wkroczyła do mojego życia. Amanda Sinclair, amerykańska studentka, którą poznałem prawie trzy lata temu podczas amatorskich zawodów snowboardowych w Thredbo (to główny stok narciarski w Australii, gdybyście nie wiedzieli) - i z którą zabrałem się do spędzania reszty turnieju w łóżku. Oboje przegapiliśmy nasze indywidualne rundy, ale nie mieliśmy nic przeciwko. Wcale. Ja pieprzę, my...cóż, pieprzyliśmy się. To był najbardziej zdumiewający seks, najbardziej intensywny, doskonały, wspaniały seks, jaki kiedykolwiek miałem. Po tym jak zawody snowboardowe się skończyły, pojechała ze mną do Sydney i nocowała w moim jednopokojowym mieszkaniu. Większość dni spędzaliśmy w łóżku. Tak samo większość nocy. Dużo się śmialiśmy. Miała to samo podejście do życia, co ja: żyć nim, nie rozwodzić się nad nim, żałowanie to tylko strata energii, żyje się tylko chwilą obecną. Od czasu do czasu wychodziliśmy, raz czy dwa byliśmy w kinie. Kiedyś przemyciłem ją na mój wykład z Biomechaniki Analizy Ruchu. Usiedliśmy z tyłu sali wykładowej, gdzie mój profesor - który nosił okulary z najgrubszymi szkłami w dziejach - nie mógł nas zobaczyć i obściskiwaliśmy się. A przez obściskiwanie się mam na myśli to, że Amanda robiła mi loda, podczas gdy ja próbowałem notować. Sześć tygodni po tym, jak po raz pierwszy się spotkaliśmy, zdała sobie sprawę z tego, że jej gościnna wiza jest nieważna od tygodnia. Do tego czasu, zakochałem się w niej. To było proste. Nie miałem problemu w przyznaniu się do tego. Skoro zamierzam wyjawić to wszystko, tą całą podłą, żałosną historię, równie dobrze mogę pójść na całość i niczego nie pominąć. Byłem w niej zakochany. A ona była zakochana we mnie. Oczywiście, zakochanie się nie zmienia nagle geografii. Ona pochodziła z USA, a ja z Australii. Oboje mieliśmy studia do ukończenia, rodziny, o których musieliśmy myśleć. Więc następnego dnia wróciła do Stanów, z powrotem do San Diego, gdzie studiowała na

7

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Uniwersytecie Stanowym w San Diego, by uczyć angielskiego w liceum, a ja zostałem w Sydney. Na trzy dni. Trzy dni. Wystarczająco długo dla mnie, by skończyć moją pracę śródsemestralną (Zmniejszenie węglowodanów i ich wpływ na regenerację mięśni), przedłożyć ją mojemu profesorowi, przekazać asystentowi menagera uczelnianej siłowni najważniejsze informacje i kupić bilet lotniczy w jedną stronę do San Diego. Tydzień później, przyleciałem z powrotem do Australii. Sam. Wersja tego tygodnia w formie ściągawki przedstawia się następująco.  Przybywam do San Diego.  Amanda zabiera mnie z lotniska.  Spędzamy pięć niesamowitych dni, rzadko kiedy opuszczając jej pokój w akademiku.  Spotykam jej rodzinę na żywo trzy razy.  Jem z nimi dwa razy.  Mówię jej, że ją kocham piątej nocy.  Amanda mówi mi szóstego dnia, że znudziła się nami i że nie ma nas.  Siódmego dnia przylatuję do Sydney.  Od tamtej pory nie mam od niej ani słowa. To dwadzieścia siedem miesięcy i trzy dni milczenia (tak, ciągle liczę, co jest żałosne, wiem) i teraz ta wiadomość. To wystarczające, by powiedzieć, że facet, który nigdy się nie denerwował, czuł się...wstrząśnięty. Ale niezdenerwowany. Odmawiałem bycia zdenerwowanym. Jednak nie będę kłamać. Kiedy w końcu odpowiedziałem na jej wiadomość, musiałem napisać Cześć osiem razy, zanim to dobrze wyszło. Godzinę później, wysłałem kolejnego smsa. Próbowałem tego nie robić, ale się nie udało. Ja również o Tobie myślę. Przez następnych sześćdziesiąt minut, sprawdzałem telefon co minutę. Ani jednej odpowiedzi. Obliczyłem różnicę czasową między San Diego a Sydney. Siedemnaście godzin. Była tam środa i prawie siódma rano. Ściągnąłem aplikację Zegar Światowy, tak na wszelki wypadek, gdyby moje umiejętności matematyczne były tak wątpliwe, jak to sugerował mój nauczyciel od matmy, gdy miałem zaledwie piętnaście lat.

8

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Jak się okazało, moje umiejętności matematyczne dobrze się trzymały. Jeśli Amanda była w San Diego - a jak to zauważyłem, minęły ponad dwa lata, odkąd ostatni raz rozmawialiśmy, więc naprawdę tylko przypuszczałem, że to tam przebywała powinna przynajmniej nie spać. Może jadła gdzieś śniadanie. Sześćdziesiąt minut obsesyjno-kompulsywnego dręczenia telefonu później, wysłałem mojego trzeciego smsa. Co słychać? Chciałbym powiedzieć, że odpisała krótko po tym. Zamiast tego, minęły dwadzieścia cztery godziny. Czy kiedykolwiek spędziliście dzień, cały dzień, czekając na smsa? Sygnałem dla wiadomości w moim telefonie jest refren "Eye of the Tiger". Wiem, że to oklepane, ale ta piosenka z lat osiemdziesiątych nakręca mnie, kiedy ćwiczę. W tym dwudziestoczterogodzinnym okresie zaczynałem nienawidzić tej piosenki. Za każdym razem, gdy słyszałem, jak Survivor śpiewa ten cholerny refren, moje serce przyspieszało, puls bił mi w gardle i ściskało mnie w brzuchu. Za każdym razem, gdy patrzyłem na telefon i widziałem, że nadawcą nie była Amanda Sinclair, chciałem krzyczeć. No śmiało, możecie to powiedzieć. Byłem zdenerwowany. Ale to było nic - walące serce, duszący puls, skręcające się bebechy - nic w porównaniu do reakcji mojego ciała, kiedy odpowiedź Amandy nadeszła w piątek o drugiej nad ranem. Potrzebuję cię. Nie odebrała, kiedy do niej zadzwoniłem. Może to i dobrze. Szczerze mówiąc, nie jestem pewien, co zamierzałem jej powiedzieć. To co ona zrobiła, to zadzwoniła do mnie godzinę później - kiedy byłem pod prysznicem, oczywiście próbując się pozbierać pod karzącym strumieniem zimnej wody. Wyszedłem, by znaleźć powiadomienie o 1 nowej wiadomości głosowej na moim wyświetlaczu. Ze ściśniętym gardłem, odtworzyłem wiadomość.  Cześć, Brendon - głos Amandy igrał z moim zdrowiem psychicznym, a jej subtelny, amerykański akcent był tak samo seksowny jak zwykle. - Wiem... To znaczy... - Drżące westchnienie przedarło się przez telefon. Nie pamiętam, by wcześniej Amanda wykonywała taki dźwięk. - To nie będzie miało sensu i wiem, że proszę o dużo, ale czy możesz przylecieć do San Diego tak szybko, jak to możliwe? Proszę? Ja...wyjaśnię ci wszystko, kiedy tu dotrzesz. Wiadomość się skończyła. Odtworzyłem ją jeszcze raz. I jeszcze raz. I jeszcze raz. Zadzwoniłem do niej trzy razy. Nie odebrała. Zamiast spróbować po raz czwarty, odpaliłem mojego laptopa i kupiłem bilet w jedną stronę na pierwszy lot, jaki znalazłem - w klasie

9

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

premium ekonomicznej. Sydney do Las Angeles. Quantas. 06:40. Moje saldo na karcie kredytowej nie polubi mnie, a moja kierowniczka banku dostanie jakiegoś napadu furii, ale nie obchodziło mnie to. Zasadniczo oszalałem, ale w dobrym sensie. Życie podarowało mi coś, a ja brałem to coś. Żyje się chwilą obecną, pamiętacie? W sekundzie, w której zakupiłem bilet, całe poczucie zdenerwowania i poruszenia zniknęło. Pomimo tego, że była zaledwie 03:45 w piątek, zadzwoniłem do Heather Renner. Heather wtargnęła do mojego życia kilka lat temu, jak tornado ADHD, zaczynając nasze relacje jako zwykła studentka ćwicząca w uni siłowni, zanim stała się znajomą, z którą uwielbiałem

rozmawiać.

Widywaliśmy

się

od

czasu

do

czasu

przed

tą

całą

Maci/Raph/Brendon sytuacją (lub jak to nazwały media Amerykańskim Trójkątem Miłosnym) i to w tamtym czasie przekształciła się w jedną z moich najbliższych kumpel. Heather była najlepszą przyjaciółką Maci, kiedy ta przebywała w Australii i w jakiś sposób wkradła się do mojego codziennego życia, po tym jak Maci wróciła do Stanów. Nie narzekam. Heather która ma tylko dwie prędkości: szybką i hiper-szybką - jest zabawna, zaraźliwa i prawie nie można jej odmówić. Kiedyś miała do mnie słabość. Teraz żywi uczucia do swojego profesora etyki, przez co ciągle jej dokuczam. Heather jest jak siostra, której nigdy nie miałem i dlatego nie było dla mnie problemem, by zadzwonić do niej kwadrans przed czwartą nad ranem. Odebrała po drugim sygnale. W jej głosie nie było cienia sennego bełkotu.  Powiedziałam ci wcześniej, Biceps - zaświergotała z jej normalnym entuzjazmem w jakiś sposób podkręconym do pięćdziesięciu - nie pójdę z tobą biegać wokół Bondi. Heather próbowała przekonać mnie więcej niż jeden raz, że nie jest odpowiedzialna za ksywkę "Biceps" na kampusie. Może pewnego dnia jej w to uwierzę. Ze wzrokiem skupionym na ekranie mojego laptopa i potwierdzeniu zakupu biletu, uśmiechnąłem się.  Nawet jeśli kupię ci po wszystkim śniadanie w Tryptyku? - Zapytałem, uzupełniając naszą rutynową konwersację telefoniczną, która rozwinęła się między nami w ciągu kilku ostatnich miesięcy. Zaśmiała się.  Nawet wtedy. A teraz powiedz mi, co się dzieje. Nie ma mowy, byś dzwonił do mnie o tej porze, chyba że jest jakiś problem. Czy to Maci? Czy wszystko z nią w porządku? Rozmawiałam z nią zaledwie wczoraj i wydawała się czuć świetnie. Co się stało? Czy to Raph? To nie Raph, no nie? Kiedy z nią rozmawiałam, wracał z odwiedzin u swoich rodziców. W zasadzie, był w trakcie lotu. To nie jego samolot, prawda? Powiedz mi, że jego samolot się nie rozbił i nie ma śladu ciał. Jezu, jak długo zajmie nam, by dotrzeć...

10

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Heather. - Przerwałem jej z chichotem. Widzicie, co miałem na myśli z tymi dwiema prędkościami? - Maci i Raph mają się dobrze. Przynajmniej, tak przypuszczam. Nie rozmawiałem z żadnym z nich od kilku tygodni. Westchnienie ulgi przedarło się przez połączenie telefoniczne. A następnie gniewny pomruk.  To po kiego diabła pozwoliłeś mi myśleć, że coś im się stało? To nie ładnie, Osmond. Nie ładnie...  Heather. - Powtórzyłem jej imię, tym razem stanowczo. Gdybym znajdował się w jej towarzystwie, chwyciłbym ją za ramiona i przystopował. Czasami była jak wiercący się szczeniak. Wiercący się szczeniak z IQ 128. - Potrzebuję, żebyś przez jakiś czas karmiła Bez Kierunku. Z drugiego końca nadeszła cisza. Nie mogłem się powstrzymać od polizania mojego palca wskazującego i zrobienia niewidzialnej kreski w powietrzu. Punkt dla Bicepsa.  Wybieram się do Stanów - kontynuowałem - i chcę, byś karmiła moją rybkę, gdy mnie nie będzie. Cisza. Nadal. Zmarszczyłem brwi.  Heather?  Nie wyjeżdżasz, by spróbować rozdzielić Maci i Rapha, prawda? Wybuchłem śmiechem.  Zgaduję, że to oznacza nie? - Czujne zmieszanie wypełniło głos Heather.  To oznacza wielkie nie. - Odpowiedziałem, odpychając się od biurka, by udać się do mojej sypialni. Gdzieś w szafce posiadałem walizkę, tak myślę. - Przyjaciółka stamtąd potrzebuje mojej pomocy. Na słowo przyjaciółka moja pierś się ścisnęła, a jaja napięły. To było dziwne uczucie. Częściowo nerwy, częściowo niecierpliwość. Wszystko dla mnie obce.  Przyjaciółka? - Zmieszanie Heather zostało zastąpione przez ciekawość. Niemal mogłem zobaczyć, jak wierci się na jej neonowo różowym, obitym włochatym materiałem fotelu obrotowym, który zajmował honorowe miejsce w jej pokoju w akademiku. - Więcej szczegółów, proszę. Jeśli mam opiekować się twoim ukochanym zwierzątkiem, potrzebuję więcej niż przyjaciółka. Czy to ta przyjaciółka, za którą kilka lat temu poleciałeś do USA?  Zostawię zapasowy klucz do mojego mieszkania w skrzynce na listy. - Przedarłem się, gdy odsunąłem na bok stos spodni dresowych z dna mojej szafy, szukając walizki. Nie. Nie

11

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

tutaj. - Tylko trzy szczypty jedzenia raz dziennie. Nie wierz mu, gdy będzie udawał, że jest po tym nadal głodny.  Naprawdę wybierasz się do Stanów, Brendon? Przerwałem poszukiwania nieuchwytnej walizki. W mojej piersi, serce waliło mi szybciej niż normalnie. Heather rzadko nazywała mnie Brendonem. To znaczyło, że nie żartowała. Heather rzadko kiedy była poważna. Byłem jej winny wyjaśnienia.  Tak, naprawdę się tam wybieram. - Powiedziałem, na chwilę zamykając oczy. Obraz Amandy wypełnił mój umysł od razu. Amanda uśmiechająca się do mnie z obietnicą w oczach, w którą przestałem wierzyć już dawno temu. - I tak, to jest przyjaciółka, za którą kilka lat temu poleciałem do Stanów. Amanda Sinclair.  Amanda. - Powtórzyła Heather z czymś zbliżonym do agresji w jej głosie. Nie wiem dlaczego. Czasami nie miałem pojęcia, co się dzieje w damskich umysłach. - Właśnie. Więc, chce cię jeszcze raz napastować, prawda? Potępienie w jej głosie zaskoczyło mnie. I ten jad.  Zgaduję, że tego nie pochwalasz? Delikatny dźwięk zabrzmiał przez połączenie.  Nie pochwalam. Może nie pamiętasz, jaki byłeś, kiedy ostatnim razem wróciłeś z pościgu za nią, ale ja tak. I od tamtej pory, stałeś się moim przyjacielem. A ja nie lubię, kiedy moi przyjaciele cierpią. Przełknąłem ślinę. Moje gardło wydawało się grube. Jakby ktoś napchał do niego piasku.  Nie zamierzam cierpieć, Heather. Ruszyłem dalej od Amandy. Próbowałem zaciągnąć Maci do łóżka, pamiętasz? Heather mruknęła.  Dobra. Będę karmić ci rybkę. Ale jeśli wrócisz cały pochmurny, zmarniały, załamany i przygnębiony jak ostatnim razem, spiorę cię na kwaśne jabłko i zabiorę ci Bez Kierunku. Zrozumiałeś?  Jasne. - Odpowiedziałem. Nie było mowy, że wrócę z USA w takim stanie. Ruszyłem dalej. Jedynym powodem, dla którego spieszyłem, by zobaczyć Amandę, było to, że kiedyś dzieliliśmy coś wspaniałego, a teraz ona najwyraźniej potrzebowała mojej pomocy. Z przyjemnością udzieliłbym jej tej pomocy. To nie oznaczało, iż oczekiwałem, że odda mi moje serce, gdy tam będę. Nawet nie chciałem jej serca. Ona należała do przeszłości. Nie stanowiła części mojego planu na przyszłość.

12

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Jasne, słyszę, jak mówicie, to dlatego właśnie wyczyściłeś swoją kartę kredytową, płacąc za bilet lotniczy, czego twoja kierowniczka banku nie pochwaliłaby.  Okej. - Heather nie wydawała się być przekonana. - Kiedy masz samolot? Potrzebujesz podwózki na lotnisko? Spojrzałem na budzik radiowy na moim nocnym stoliku.  Samolot jest za trzy godziny. Po tym oświadczeniu nastąpiła salwa śmiechu.  Taa, jasne, ruszyłeś dalej.  Za to, możesz odwieźć mnie na lotnisko. - Powiedziałem, powracając do poszukiwania mojej walizki. - Widzę cię za dwadzieścia minut. Dwadzieścia minut później, po wysłaniu Amandzie smsa informującego o szczegółach mojego lotu i gapieniu się w telefon za odpowiedzią, która nigdy nie nadeszła, wsiadłem do zdezelowanego, niepewnie solidnego hatchbaka2 Heather. Paszport wcisnął mi się w tyłek, gdy usadowiłem się na przednim fotelu pasażera. W bagażniku była moja torba na siłownię, wypchana wszelkimi czystymi ubraniami, jakie miałem pod ręką. Moja walizka wydawała się zaginąć. Heather zerknęła na mnie i przewróciła oczami.  Wiesz, że masz zamiar odzyskać znowu swoje serce, prawda?  Zamknij się, Heather. - Zapiąłem pas, wiercąc się na siedzeniu - nie byłem zbudowany do tak małych samochodów - i wskazałem na splamioną świtem drogę przed nami. - Jedź. Pouczała mnie przez całą drogę. Dopiero gdy powiedziałem "nie wiem" po raz niewiadomo już który, uświadomiłem sobie, jak nietypowo się zachowywałem, jak wiele z moich własnych pytań pozostawało bez odpowiedzi. Pytań, których nie byłem w stanie zadać, ponieważ nie byłem w stanie porozmawiać z Amandą. Jasna cholera, leciałem do Ameryki bez faktycznego rozmawiania z osobą, do której się wybierałem. Co do...  Jesteśmy. Mrugając, powróciłem do wnętrza samochodu Heather. Albo raczej, pozornie. Huh. Między wszystkimi tymi nie wiem, jakie udzielałem w związku z przesłuchaniem Heather, dotarliśmy na Międzynarodowe Lotnisko w Sydney. Serce waliło mi w gardle, w miejscu, do którego nigdy nie podróżowało. Jedynym prawdziwym czasem, kiedy moje serce dawało się mi poznać, było wtedy, gdy uprawiałem 2

Hatchback - rodzaj nadwozia samochodowego z dodatkowymi drzwiami z tyłu pojazdu umożliwiającymi dostęp do przestrzeni bagażowej i pasażerskiej.

13

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

spalający kalorie sprint na rowerze treningowym. Jechanie na spotkanie z Amandą nie było nawet trochę tak wyczerpujące. Wciągając powolny oddech, czekałem aż Heather zatrzyma się przed terminalem odlotów.  Dzięki. - Zanim zdążyłem otworzyć drzwi, Heather chwyciła mnie za nadgarstek. Mocno. Rany, naprawdę powinienem powtórnie rozważyć jej ćwiczenia na górne części ciała.  Posłuchaj, Osmond. - Powiedziała, skupiając na mnie swój spokojny wzrok. Heather i spokojnie nie łączyło się zwykle razem. To było zarówno wstrząsające jak i dziwnie słodkie. - Wiem, że jesteś tym dużym, silnym facetem, który szczyci się radzeniem sobie z życiem i nie daje się załamać przez cokolwiek, i szczerze mówiąc, z pewnością jesteś najbliższą osobą, jaką kiedykolwiek widziałam, żyjącą w idealnej zgodzie ze samym sobą, co jest niesamowite. Uśmiechnąłem się na jej komplet. Ona nie odwzajemniła uśmiechu. W zasadzie, jej uścisk na moim nadgarstku wzmocnił się.  Ale nie kłamałam, kiedy mówiłam, że zbiję cię na kwaśne jabłko, kiedy wrócisz załamany. Zrobię to. Jeśli pozwolisz Amandzie zranić cię, jak to miało miejsce ostatnio, skopię ci tyłek. Potem, polecę do Stanów i skopię jej tyłek, a nie chcesz być odpowiedzialny za to, że Ameryka wypowie wojnę Australii, prawda? To znaczy, jesteś już na czarnej liście Delvanii, po tym, jak sprałeś ochroniarza księżniczki, nie chcesz być dodany do amerykańskiej listy za podżeganie nadpobudliwej Australijki do napadania na jedną z ich obywatelek, no nie? Ciepła zawiłość rozkwitła w mojej piersi. Świadomość tego, że posiadacie przyjaciół, którzy martwią się o wasz stan emocjonalny i biorą to trochę do siebie, może zwalić was z nóg. Taki rodzaj przyjaźni jest potężną rzeczą i po raz pierwszy, odkąd ją znałem, zdałem sobie sprawę z tego, jak ważna była dla mnie Heather, a ja dla niej. Przeszliśmy razem przez nieco dziwne rzeczy - chociażby tą całą Maci/Raph/królewski ochroniarz Delvanii/starcia z paparazzi sprawę - i zbliżyliśmy się do siebie. To, że była gotowa rozpocząć międzynarodową wojnę o stan mojego serca, tylko temu dowodziło. Pochyliłem się nad konsolą centralną i pocałowałem ją w policzek. Wydarzyły się dwie rzeczy. Pierwsza, wypuściła oddech, który mógłbym nazwać zaskoczonym. I druga, po tym oddechu wydała z siebie Fuj, ohyda i odepchnęła mnie od siebie. Roześmiałem się. Ona zrobiła to samo, przewracając oczami.

14

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Czas, żebyś wysiadł z mojego samochodu, Biceps. - Nakazała z udawanym rozkazem. Daj mi znać, jak się sprawy mają, gdy tam będziesz, okej?  Tak zrobię. Dopiero, gdy jej samochód wycofał i zniknął z widoku, uświadomiłem sobie, że mam gulę w gardle. Kiedy do diabła stałem się taki ckliwy? Zarzucając torbę na ramię i klepiąc się po tyłku, aby upewnić się, że mój paszport wciąż tam jest, obróciłem się na pięcie i spokojnym wzrokiem zmierzyłem automatyczne drzwi do terminalu odlotu. Może wywnioskowaliście już do teraz, że nie żyję tak, jak życie tego ode mnie oczekuje. Kiedy zdecydowałem się składać podanie na studia z Nauk Stosowanych, moja doradczyni zawodowa doradziła mi, że popełniam błąd. Powiedziała, że powinienem skupić się na pracy wymagającej mniejszego wysiłku intelektualnego. Jej propozycją był pracownik fizyczny. Kiedy w wieku osiemnastu lat zaoferowano mi stanowisko zawodowego gracza dla Balman Tigers - w komplecie z sześciocyfrowym, złotym interesem, jakiego żaden młody piłkarz nie widział - odmówiłem. Kiedy chujowy ochroniarz, większy ode mnie, groził mi spluwą stale będącą pod jego ręką, uderzyłem go w twarz i złamałem mu szczękę. Życie było po to, by móc nim żyć w pełni i ja to robiłem. Ale nawet ja musiałem przyznać, stojąc tam przed terminalem odlotów na Międzynarodowym Lotnisku w Sydney, że rzucenie wszystkiego, by polecieć do Stanów zobaczyć się z dziewczyną, która odtrąciła mnie prawie trzy lata temu, bez nawet rozmawiania z nią, było....cóż, na granicy szaleństwa. Więc dlaczego to robiłem? Ponieważ wciąż leciałem na Amandę? Ponieważ wciąż mnie podniecała? Ponieważ chciałem udowodnić jej - i sobie - że nie miała już mocy, by czynić mnie bezbronnym wobec niej i w chwili, w której zobaczę ją w Stanach, będę wiedział na sto procent, że to koniec? Nie. Robiłem to dlatego, bo osoba, która kiedyś była dla mnie bardzo ważna, prosiła mnie o to. Nie istniał żaden inny powód. A życie było po to, by nim żyć. I by go doświadczać. A gdybym tego nie zrobił, nie doświadczałbym go, prawda? Jakim jest to powodem? I życiową filozofią? Odmawiałem sobie myślenia o tym już więcej. Właściwie, odmawianie jest złym słowem. Wybrałem, by nie myśleć o tym już więcej. To była jedna z tych sytuacji, która nie wymagała myślenia. Wkroczyłem do terminala, zgłosiłem się do odprawy, obserwowałem jak moja torba znika na taśmociągu bagażowym, a następnie udałem się do odpowiedniego wyjścia.

15

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

W połowie drogi, zatrzymałem się w australijskim sklepie z pamiątkami, który liczył sobie śmieszne ceny za rzeczy, które mógłbym kupić w sklepie dyskontowym za mniej nić pięć dolców. Z przyczyn, których nie kwestionowałem, ani o których nie myślałem - pamiętajcie, wrzuciłem na luz - kupiłem miękką zabawkę koalę, aromatyzowaną olejkiem z eukaliptusa, miękkiego pluszaka kukaburę, który śmiał się, gdy się na niego nacisnęło i słoik Vegemite 3. Nie wiem czemu. Młodsza siostra Amandy tak naprawdę mnie nie lubiła i miękka zabawka nie zmieniłaby tego. W każdym razie, kupiłem je. Wtedy zdałem sobie sprawę z tego, że nie zabrałem torby podręcznej do samolotu. Miałem przed sobą trzynastogodzinny lot, a nie wziąłem ze sobą niczego, oprócz portfela, iPhona i paszportu. Nawet książki. Albo szczoteczki do zębów i dezodorantu. Podróżowanie nie było dla mnie czymś nowym (Halo? Poprzednia wyprawa do USA), więc fakt, że dzieliła mnie godzina od wejścia na pokład samolotu lecącego na drugi koniec świata, bez żadnych przedmiotów, które uczyniłyby tę podróż znośną, uderzył we mnie mocno. Zajęło mi czterdzieści minut - i dalsze nadużycie mojej karty kredytowej - by zdobyć wszystko, czego potrzebowałem: mały plecak, podróżną szczoteczkę do zębów, pastę do zębów, dezodorant, nową ładowarkę do telefonu (zbyteczną i drogą, biorąc pod uwagę to, że w domu miałem już ich trzy), nowe słuchawki z redukcją szumów (wybrałem te tanie, ale nadal, aua) i poduszkę podróżną (magisterka z Fizjologii Wysiłku Fizycznego, pamiętacie? Wiem, jak ważna jest dla mięśni wygoda i postawa, a nie było mowy, by te poduszeczki dostarczane przez linie lotnicze zrobiły cokolwiek, oprócz wywołania bólu karku). Wykosztowałem się nawet i kupiłem parę luźnych spodni od piżamy z długimi nogawkami, by przebrać się w nie na czas spania. Wygoda jest waszą przyjaciółką podczas długich lotów. Rozmieniłem również każdy australijski banknot, jaki miałem w portfelu na amerykańskie dolary, co dało mi całkowitą sumę stu i trzynastu amerykańskich dolarów. Po zalogowaniu się na telefonie na moim koncie w iTunes i ściągnięciu mojej biblioteki muzycznej, wraz z biografią Arnolda Schwarzenegera na wypadek, gdyby filmy puszczane podczas lotu były do dupy, wepchałem wszystko do mojego nowego plecaka, wraz z pluszową kukaburą, stale śmiejącą się, gdy to robiłem. Część mnie zastanawiała się, czy to próbowało mi coś powiedzieć. Reszta mnie to zignorowała. Co mogła wiedzieć jakaś tam kukabura?

3

Vegemite - drożdżowa pasta do chleba

16

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Jak się okazało, pewnie powinienem był jej posłuchać. Czasami życie chwilą obecną trzyma was w garści, a wy zastanawiacie się, co się do cholery stało.

17

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Pakerzy To My

Nie spałem przez całą podróż. Obejrzałem każdy film z Dwaynem Johnsonem, jaki zaoferowali (tak, nawet Dobrą Wróżkę). Co trzydzieści minut spacerowałem po przejściu. Co godzinę robiłem wypady w górę i w dół w tym przejściu. W trzynastogodzinnym okresie czasu wypiłem więcej kawy, niż kiedykolwiek. Trzy razy dodałem do niej cukier, nie zdając sobie nawet z tego sprawy, dopóki nie wziąłem pierwszego łyka. Pasażer obok mnie, dosyć duży facet z wątpliwym pojęciem o higienie osobistej, posiadał nawyk odwracania się do mnie twarzą ilekroć ziewał, więc ciągle miałem krople jego śliny wytryskającej mu z ust na moim ramieniu. Podczas tych długich godzin, myślałem o Amandzie tylko raz. Przypominałem sobie ostatni raz, kiedy byliśmy razem. Naprawdę razem. Nasze ciała złączone, nasz pot zmieszany, nasze oddechy robiące to samo, gdy poruszaliśmy się w tak idealnie zsynchronizowanym rytmie, że było to piękne. Przyznaję, że przyłapałem się na tym wspomnieniu w połowie Dobrej Wróżki. Po namyśle, to był kiepski wybór filmu. Nie pomogło to, że mój nowy kumpel po prawej upatrzył sobie dokładnie ten moment na pójście do toalety. Czy macie jakiekolwiek pojęcie o tym, jak trudno jest ukryć wzwód, kiedy stoicie w przejściu samolotu, mając na sobie luźne, flanelowe spodnie ze ściągaczem? Ogólnie rzecz biorąc, to był interesujący lot. Dwanaście godzin i czterdzieści minut po wystartowaniu, pilot ogłosił, że wkrótce będziemy lądować. Pospieszyłem do ubikacji z dżinsami, szczoteczką do zębów, pastą do zębów i dezodorantem w ręce. Trzydzieści sekund później - spodnie od piżamy zdjęte, dżinsy jeszcze niezałożone, spieniona szczoteczka do zębów w ustach - zadźwięczał sygnał ostrzegający o zapięciu pasów. Sekundę po tym, pilot oznajmił, że wpadamy w turbulencje i wszyscy muszą powrócić na swoje miejsca i zapiąć pasy, natychmiast.  Czeka nas trudne lądowanie. - Poinformował nas wszystkich. - Przepraszam za to. Udałem się z powrotem na swoje miejsce, odbijając się z boku na bok, gdy samolot robił co mógł, by naśladować rodzaj jakiejś szalonej przejażdżki w parku rozrywki. W schowku

18

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

nad głową skrzeczący śmiech kukabury w moim plecaku dostarczał denerwującą ścieżkę dźwiękową do tego gwałtownego manewru. Trzydzieści pięć minut później, z piskiem opon i łomotem powodującym brzęczenie zębów, dotarliśmy na ziemię. Nie chciałem postrzegać lądowania, jako omenu tego, co czekało mnie na zewnątrz samolotu. Jednakże, zamierzałem wyciągnąć tę cholerną kukuaburę z mojego plecaka i rozerwać tę przeklętą rzecz na strzępy. Zajęło mi kilka chwil, by uświadomić sobie, że nie byłem...w najlepszej formie. Poirytowany, pozbawiony snu, z nadmiarem kofeiny w sobie. Nie mój zwykły stan. Decydując się nie wyjmować pluszowego ptaka, opuściłem samolot. Mój zachwycający przykrym zapachem towarzysz podróży, szedł blisko za mną. Wydawało się, że nie tylko miał blade pojęcie o higienie osobistej, ale także nie był wielkim fanem przestrzeni osobistej. Po tym, jak przeszliśmy przez drzwi prowadzące do odprawy, przesunął się z bezpośredniej pozycji za mną, do bezpośredniej pozycji obok mnie.  Hej. - Powiedział, sapiąc, gdy zrównał się ze mną. - Jesteś tym facetem, który w zeszłym roku był w wiadomościach, prawda? Facetem, który pobił się z jakimś innym facetem o amerykańską studentkę przy Uniwersytecie w Sydney? To nie był pierwszy raz od tego zdarzenia, kiedy zostałem rozpoznany. Sława, nawet tak surrealistyczna i powierzchowna jak moja, miała dziwny wpływ na ludzi. W najbliższych dniach, które nastąpiły po cieszącej się złą opinią "Burdzie w Mackellar House", jak to zostało ochrzczone przez media, skontaktował się ze mną więcej niż jeden program informacyjny, śledzony przez więcej niż jedną Fankę Bicepsa (która miała stronę na Facebooku dokumentującą gdzie byłem, co jadłem, w co byłem ubrany) oraz więcej niż jeden raz zostałem skonfrontowany przez kolesi, którzy chcieli udowodnić, że mogą dowalić facetowi, który pobił królewskiego ochroniarza. Świat jest pełen dziwnych ludzi i normalnie nie martwię się tym. Ale byłem zmęczony, desperacko potrzebowałem prysznica, a ta kukabura wciąż wydawała ten dziwny chichot z mojego plecaka. Nie warknąłem na tego gościa, ale ze sposobu w jaki odsunął się ode mnie, kiedy na niego spojrzałem, musiałem mieć cholerny mord w oczach. Oczywiście, w sekundzie, w której to zrobił, ogarnęło mnie kolejne uczucie, którego nie sądzę, bym kiedykolwiek doświadczał. Zwątpienie. Och rany, dlaczego to znowu robiłem? Dlaczego tu byłem? Wciągając powolny oddech, przeciągnąłem rękę przez włosy, policzyłem do dziesięciu i wypuściłem go tak samo wolno. Czułem się w porządku. Czułem się dobrze. Byłem spokojny. Byłem wyluzowany.

19

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Utrzymywałem tą mantrę przez całą drogę do odprawy. Nawet kiedy kukabura zaczęła się śmiać w połowie tego procesu, powodując, że urzędnik za ladą studiował mnie ze spojrzeniem mówiącym "proszę to wyjaśnić", czułem się w porządku, dobrze, byłem spokojny i wyluzowany. Nic mnie nie denerwowało. Ani moja torba treningowa w połowie rozpięta na taśmociągu bagażowym i bielizna od Calvina Kleina osadzona kilka stóp za nią, cała brudna i niechlujna, ani ta kukabura, która teraz wydawała się być zdeterminowana, by śmiać się co dziesięć minut z szaloną przyjemnością. W porządku. Dobrze. Spokojny. Wyluzowany. Aż do sekundy, w której wyszedłem z odprawy celnej, wkroczyłem do hali przylotów w Los Angeles i znalazłem Amandę Sinclair stojącą w tłumie, obserwującą mnie. Czy serce podeszło mi do gardła i próbowało wyburzyć sobie drogę z mojego ciała? Lepiej kurwa uwierzcie, że tak. Wyglądała...niesamowicie. Przestałem iść i po prosu patrzyłem na nią. Gardło odmówiło mi posłuszeństwa. Ścisnęło mnie w piersi. Moje wnętrzności wydawały się przewrócić i skręcić w inną stronę. Zapomniałem jak oddychać, jak mrugać. Całe moje ciało stało się nagle gorące i spocone, jakbym w mgnieniu oka zaczął ogromną sesję treningu kardio. Naprawdę nie potrafię wyjaśnić tego w inny sposób, niż za pomocą tej fali doznań, która przeszyła mnie na jej widok. Sądzę, że przyczyną tego jest to, iż jestem uzależnionym od siłowni mięśniakiem i nie studiuję literatury angielskiej. Patrzyłem na nią, a ona patrzyła na mnie. Założyła kosmyk swoich miedzianych włosów włosów, które wydawały się jak lekki jedwab przelatujący przez moje palce - za swoje prawe ucho, ucho, które wciąż posiadało ten maleńki, złoty kolczyk, który kupiłem jej jednego ranka na plaży Bondi po szczególnie świetnym surfingu. Pochłaniałem jej twarz oczami. Przepraszam za to, jak tandetnie i banalnie to zabrzmiało, ale tak właśnie było. Stałem tam wśród zmęczonych podróżnych oraz kierowców trzymających tabliczki i przyswajałem każdy cal jej twarzy. Jej niebieskie oczy, jej proste, ciemno czerwone brwi. Jej lekko zadarty nos z odrobiną piegów. Jej usta...usta, które czułem na moich tak wiele... Och kurwa, chciałem ją pocałować. Właśnie tam. Właśnie wtedy. Na lotnisku, bez wątpienia śmierdzący od ponad półdniowej podróży, chciałem pobiec do niej, pochwycić ją jak jakiś żałosny bohater filmowy i pocałować ją. Wymazać te dwadzieścia siedem miesięcy odmawiania jej sobie, pocałunkiem, który sprawiłby, że ochrona lotniska musiałaby nas wykopać z terminala. Chciałem przypomnieć jej tym pocałunkiem, dlaczego zasiedziała się w Australii. Chciałem jej pokazać, jak głupio się zachowała, odchodząc od nas. Chciałem jej udowodnić,

20

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

że tylko ja potrafiłem sprawić, że czuła się żywa i jeśli ktoś inny był teraz w jej życiu, to nadeszła pora, by się z nim pożegnać. Tak, rozumiem jak egoistycznie brzmiałem, jak arogancko. Posunę się nawet do powiedzenia, że brzmiałem jak protekcjonalny kutas, ale patrzyłem na Amandę Sinclair i nieważne jak wiele razy od jej odejścia próbowałem przekonać siebie, iż jest inaczej, wiedziałem, że jest "tą jedyną". Znowu zaczynałem z tymi cholernymi cudzysłowami, co? Chyba już się domyśliliście, w jakim stanie byłem w tamtym momencie. Trwanie w bezruchu, powstrzymywanie się od pobiegnięcia do niej i zwalenia jej z nóg, było trudniejsze niż jakiekolwiek ćwiczenie, jakie kiedykolwiek wykonałem. Zamiast do niej pobiec, uśmiechnąłem się. Odwzajemniła uśmiech. Oświeciło mnie, że Amanda stojąca przede mną, nie była Amandą, którą widziałem tu w Stanach prawie trzy lata temu. W jej oczach znajdowało się wahanie, którego nigdy wcześniej tam nie widziałem. Nerwowość. Była również szczuplejsza, jakby w szybkim czasie straciła dużo na wadze. Za dużo na wadze. I wyglądała...na zmęczoną. Wykończoną. Wciąż była najpiękniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek widziałem, ale wyglądała na o wiele bardziej delikatną. Delikatnie nie było słowem, które kojarzyłbym z Amandą Sinclair i to mnie zdezorientowało. Uśmiech na jej ustach osłabł. Trochę.  Hej, Bren. Dzięki, że przyleciałeś. Amanda była jedyną osobą, jaką znałem, która mówiła na mnie Bren. Amanda była również jedyną osobą, która wyrwała mi serce, ale nie miałbym jej teraz tego za złe. Kiedy nie odpowiedziałem, jej uśmiech zanikł całkowicie. Szczerze mówiąc, mój mózg nadal tkwił w oczekiwaniu. Utknął gdzieś pomiędzy pocałuj ją, ty idioto, a to nie oznacza, że znowu jesteśmy przyjaciółmi.  Podczas lotu podawali kurczaka i słodkie ziemniaki. - Powiedziałem. Brawo, mózgu. Jesteś mistrzem. Amanda zmarszczyła brwi.  Czy był przyjemny? Pokiwałem głową. Zmarszczyła brwi trochę bardziej, przyglądając się mi. Jedną z rzeczy, jakie pierwsze dostrzegłem u Amandy, wtedy gdy po raz pierwszy spotkaliśmy na stoku narciarskim

21

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

w Thredbo, było to, jak wyraziste były jej oczy. Znacie to powiedzenie: "Oczy są zwierciadłem duszy"? To była Amanda. Przez cały czas, kiedy się spotykaliśmy, wiedziałem, co czuła. Mogłem zobaczyć to w jej oczach. Za wyjątkiem dnia, w którym powiedziała mi, że z nami koniec. Wtedy do cholery nie potrafiłem odczytać niczego. Teraz było tak samo. Nie miałem pojęcia, co czuje, co myśli, gdy stała tam, marszcząc na mnie brwi. Jednakże, podejrzewam, że spodziewała się czegoś więcej niż relacji z mojego obiadu w trakcie lotu. Odchrząkując, spróbowałem jeszcze raz.  Cześć, Amando. Dobrze wyglądasz. I tak było. Nawet ze zmęczeniem na twarzy. Tak, schudła, ale nikt nigdy nie mógłby ją posądzić o anoreksję. Jej włosy były dłuższe niż wtedy w Sydney. Zwisały nad jej ramionami i obok piersi w luźnych, dzikich falach. Miała makijaż, co zaskoczyło mnie trochę. Amanda nigdy nie nosiła makijażu w Australii. Jej oczy - nadal nieczytelne - stały się jeszcze bardziej intensywne przez ciemne cienie do powiek i otaczający je eyeliner. A jednak, nawet makijaż nie dał radę ukryć tych ciemnych plam pod jej oczami. Naprawdę wyglądała na zmęczoną. I przestraszoną. Jakby coś okropnego stało się w jej... Zanim ta myśl mogłaby się skończyć formułować, Amanda zmniejszyła odległość między nami, ujęła moją twarz w dłonie i pocałowała mnie. Z pewnością jest to punkt w mojej historii, w którym każdy zamierza zrobić ooooo. Dwóch młodych kochanków z zadziwiającą chemią naturalną (cytat z Pewnej Sprawy, jednego z ulubionych filmów mojej mamy) w końcu łączących się ponownie na zatłoczonym lotnisku. To jest również ta część mojej historii, w której zapominam, że Amanda skończyła z nami bez jakiegokolwiek powodu, który miałby sens i zatracam się w doskonałym pięknie i namiętności jej ust, prawda? Przez jeden krótki moment, właśnie tak się stało. Oddałem się temu pocałunkowi, temu dotyku jej ust na moich. Każda komórka mojego ciała przypomniała sobie, jak to było całować Amandę Sinclair. Przypomniała sobie i rozkoszowała się tym. W międzyczasie całowałem się z innymi kobietami - na przykład z Maci Rowling - ale żaden z tamtych pocałunków nie dosiągł sedna mojego istnienia, jak pocałunki Amandy. Jak ten pocałunek. Ten jeden prosty pocałunek. To było piękne. A potem się oderwałem, usuwając jej dłonie z mojej twarzy.  Dlaczego tu jestem, Amando?

22

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Ten przestraszony cień ponownie wypełnił oczy Amandy, zastępując emocję, której nie potrafiłem rozszyfrować.  Ponieważ, prosiłam cię, byś przyleciał? Nie mogłem się powstrzymać od chichotu.  Cóż, o to chodzi. Uśmiechnęła się, a słaby śmiech ją opuścił.  Tęskniłam za tobą, Bren. - Wyszeptała, zanim przesunęła swoje ręce po moim ciele i przycisnęła policzek do mojej piersi. Staliśmy w ruchliwym terminalu, z ludźmi spieszącymi i omijającymi nas, z policzkiem Amandy na mojej piersi tuż nad moim splotem słonecznym4, z jej brzuchem i ciepłymi udami przy moich. Nie wiem, co chodziło jej po głowie i nie obchodziło mnie to. To co znajdowało się w mojej głowie to proste przekonanie, że życie znowu nas połączyło. Życie, może wszechświat, zdało sobie sprawę z tego, że spierdoliło i na nowo nas połączyło. Poradziłbym sobie z jakimkolwiek powodem, dla którego Amanda sprowadziła mnie tutaj, naprawiłbym to i moglibyśmy kontynuować nasze życia razem. Proste. W końcu, nazywam się Brendon Osmond. Nic mnie zbytnio nie denerwuje i nic nie może mnie zmartwić. Wieczny optymista, pamiętacie? Tym razem to Amanda przerwała uścisk. Odsunęła się ode mnie, a jej palce przesnuły się po moich bokach, kiedy postawiła odległość między nami. Jej oczy, przestraszone i w jakiś sposób tajemnicze, spotkały moje.  Zamierzałam zrobić to w inny sposób, Bren. - Powiedziała. Nie mogłem przegapić tego dławiącego napięcia w jej głosie. - Zamierzałam... Przerwała i odwróciła wzrok ze smutkiem pochłaniającym jej twarz. Ze smutkiem i czymś zbliżonym do pogardy. Moje bebechy się skręciły. Puls mocno walił mi w uszach.  Co zamierzałaś? - Zapytałem. Czemu do diabła czułem się tak, jakby całe powietrze w terminalu zmieniło się nagle w wełnę stalową? Amanda z powrotem się do mnie odwróciła, dręcząc zębami jej dolną wargę. Część mnie czysto męska część - przypomniała sobie, jak niesamowitym uczuciem było posiadanie tej wargi między zębami. To czysto męskie wspomnienie posłało napiętą iskrę ciepła do dołu mojego brzucha i przez niebezpieczną chwilę, nie chciałem słuchać o tym, co Amanda chciała zrobić w inny sposób. Przez niebezpieczną chwilę, ta czysto męska część mnie chciała przejąć 4

Splot słoneczny - jeden ze splotów nerwowych człowieka

23

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

kontrolę nad sytuacją. Chciała przyciągnąć Amandę z powrotem w moje ramiona i całować ją, aż jej kolana ugięłyby się pod nią i wszystko, co byłaby w stanie zrobić, to przylgnąć do mnie, podczas gdy ja pozbawiłbym jej bezbronności wobec przyjemności naszych...  Co zamierzałaś? - Zapytałem ponownie, zabijając dzikusa we mnie. Uśmiechnąłem się, pozwalając jej zobaczyć, że wszystko było dobrze. Że ze mną było w porządku, że z nami było w porządku. Że między nami grało. Spojrzała na mnie, a następnie wypuściła powolne westchnienie i powiedziała:  Boję się.  Czego się boisz, Amando? - Zapytałem. Wydała z siebie westchnienie, które należało bardziej do zmęczonej życiem osiemdziesięciolatki, a nie do energicznej dwudziestotrzylatki. Jednak, jeśli mam być szczery, w tym momencie do opisania Amandy nie użyłbym słowa energiczna.  Boję się, że nie będziesz mnie już lubił, po tym... - Zamilkła i odwróciła wzrok. Zacisnął mi się żołądek. Po czym?  Stałaś się dealerem narkotyków? - Zapytałem. Musiałem ją rozśmieszyć. Musiałem zobaczyć Amandę, którą znałem, tą, którą kiedyś kochałem. Chciałem, by wiedziała, że nie musiała się spieszyć z wyjawianiem czegokolwiek, co zmusiło ją do poproszenia mnie o przybycie. A także nie chciałem, by tego ujawniała. Samolubnie

z

mojej

strony,

może,

ale

czasami

naprawdę

niewiedza

jest

błogosławieństwem. Nie byłem gotowy na to, by dowiedzieć się, dlaczego tu byłem. Po prostu chciałem tu być. Z nią. Ten przestraszony wygląd ponownie wypełnił jej twarz na chwilę, sprawiając, że zabolało mnie w piersi, a potem się uśmiechnęła.  Tak, stałam się dealerem. Transportuję po świecie eksperymentalny narkotyk o nazwie Słońce. Zarobki są marne, ale przynajmniej nikt nie może mi już więcej powiedzieć, żebym wsadziła sobie to tam, gdzie słońce nie dochodzi. Wybuchłem śmiechem. To stwierdzenie - trochę zdeprawowane - było dokładną i całkowitą Amandą.  Cóż, w takim razie - powiedziałem - możesz uznać, że wciąż jesteś na mojej liście lubianych.

24

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Uśmiechnęła się. Tak, mogłem stwierdzić, że wciąż znajdowała się tam chroniona niepewność, ale byłem przygotowany na to, by sobie z nią poradzić.  Chodźmy. Opuściliśmy terminal, idąc obok siebie. Pragnienie, by wziąć ją za rękę ogarnęło mnie więcej niż jeden raz. Po prostu, oparłem się mu.  Więc. - Powiedziałem, gdy przeszliśmy przez drogę na zewnątrz budynku, unikając rozpędzonych taksówek i kursujących furgonetek, gdy kierowaliśmy się do samochodu Amandy. - Jak ci idzie z twoim stopniem naukowym? Przedostatni rok, prawda? Miałaś już swoją pierwszą praktykę? Tak jak to miało miejsce ostatnim razem, kiedy znajdowałem się w Stanach, czerpałem przyjemność z odczucia przebywania w innym kraju, oddychania innym powietrzem, stania pod innym niebem. Południowa Kalifornia nosiła podobieństwo do wschodniego wybrzeża Nowej Południowej Walii ze swoimi gumowy drzewami i ciepłym, suchym powietrzem, ale nie było mowy, by pachniała tak samo. Idąc w kierunku parkingu, gdzie samochód Amandy na nas czekał, nie mogłem się powstrzymać od wciągnięcia głębokiego oddechu i badania nieba, podziwiając to, jakim to wszystko było inne. W konsekwencji, zajęło mi trochę czasu, by zauważyć, że Amanda nie odpowiedziała. Posłałem jej wyczekujące spojrzenie.  Więc? Odpowiedziała nierównym wzruszeniem jednego ramienia.  Ja i uniwersytet się nie polubiliśmy. Moje brwi wystrzeliły ku górze, zanim mógłbym je powstrzymać. Roześmiała się, nazbyt skromnym, wesołym chichotem, który sprawił, że na chwilę zapomniałem, co robiłem.  Co? Nie wszyscy możemy być przedsiębiorczymi osobami zmieniającymi świat, jak ty, Osmond. Otworzyłeś już swój biznes treningów osobistych?  Skoro o tym mówimy, czekam na akceptację banku. - Odpowiedziałem z uśmiechem. Amanda ponownie się zaśmiała, trącając ramieniem moją rękę, gdy szliśmy.  O rany, dlaczego mnie to nie dziwi? Jak to się ma nazywać? Pakerzy Z Nas?  Pakerzy To My, dziękuję bardzo.  Idealna nazwa. - Przez cudowną chwilę, dostrzegłem ślad dołeczków w jej policzkach i Amandę Sinclair, jaką znałem, w swoim zachwycie.

25

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Potem dotarło do mnie, że skutecznie ominęła kwestię jej stopnia naukowego. Chciałem powrócić do tego, ale dałem temu spokój. W razie, gdybyście jeszcze się nie zorientowali, jestem trochę ambitny, a Amanda - przynajmniej Amanda, którą znałem - była taka sama. Coś w moim wnętrzu powiedziało mi, że przyczyna mojej obecności tu w USA była połączona z jej niedokończonymi studiami i, jak już wcześniej wspomniałem, nie byłem jeszcze gotowy na to, by ten powód został mi ujawniony. Gdybyście przed tym, jak Amanda ponownie przede mną stanęła, powiedzieli, że jestem tchórzem, zaśmiałbym się wam w twarz. Ale oto i byłem, nie pytając Amandę o powody, dla których chciała żebym przyleciał i nie pytając o powód rzucenia przez nią uni. Tyle rzeczy można się dowiedzieć o nas samych, kiedy wasze serca są w to zaangażowane. Czasami naprawdę są one cholernie głupim organem.  Więc - zapytałem - spotykasz się z kimś? Najwyraźniej, mój mózg był tak samo głupim organem, jak moje serce. Zanim dostałem szansę na przetworzenie zbliżającej się idiotyczności mojego pytania, Amanda wybuchła śmiechem.  Nie, nie spotykam się. Zrujnowałeś mnie dla innych, Panie Osmond. Nie mogłam znaleźć tu nikogo z twoim okropnym poczuciem humoru i imponującymi mięśniami. W życiu każdego faceta, który spędza czas na ćwiczeniach, jest taka chwila, w której coś powiedzianego sprawia, że chce on sprawdzić swoją własną muskulaturę. Stanowi to potwierdzenie, jako takie, iż ciało, które on sądzi, że osiągnął przez szaloną ilość ciężkiej pracy, poświęcenia, odmawiania i silnej woli, jest właściwie tym, w którym on chodzi. Taka chwila dopadła mnie wtedy. Po raz pierwszy, naprawdę. Jasne, prężyłem muskuły już wcześniej dla żartu (i jestem dumnym właścicielem podkoszulki bez rękawów z napisem Napiąłem mięśnie a rękawy odpadły), ale nigdy wcześniej nie czułem potrzeby - jak fizycznej presji - by upewnić się, że te "imponujące mięśnie", o których mówiła Amanda, tam były. To była ryzykowna chwila i zaskoczyła mnie ona. Tak samo jak fakt, że poczułem, iż moja ręka się zgina, a pięść zaciska, powodując napięcie mojego prawego bicepsa, zanim uświadomiłem sobie, co robiłem. Na szczęście, Amanda zatrzymała się obok drzwi od strony pasażera najbardziej szalonego samochodu, jakiego kiedykolwiek widziałem, a ja zapomniałem o moich mięśniach.  To twoje? - Zapytałem, wpatrując się w neonowo fioletowe Volvo kombi przede mną. Wzdłuż jego wgniecionego boku namalowany został szmaragdowo zielony chiński smok wraz ze stylizowanymi płomieniami wychodzącymi z jego nozdrzy. Koła były tak samo

26

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

zielone. Na szczycie anteny znajdowała się długa, bordowa wstążka. Delikatnie mówiąc, było ono zaskakujące.  Należy do Chase. - Odpowiedziała Amanda z grymasem graniczącym z uśmiechem, kiedy odblokowała drzwi i pociągnęła za nie, by odsłonić fioletową tapicerkę w lamparcie cętki i jaskrawo zieloną, puchatą kostkę do gry, zwisającą z lusterka wstecznego.  Okej. Mogę to zrozumieć. - Siostra Amandy jest...powiedzmy, że wyjątkowa. - Co u niej?  Tak samo złośliwa i drażniąca jak zawsze. - Amanda ściągnęła z moich ramion torbę podręczną oraz plecak i wskazała szarpnięciem głowy, bym wsiadł do samochodu. Nie mogłem nie zauważyć, że jej usta też zadrżały. Jak nic, umieszczenie mnie w Volvo jej siostry, napełniało ją radością. Patrzyła, jak zginam się na przednim fotelu pasażera, zanim z zadowoleniem pokiwała głową i zamknęła drzwi, więżąc mnie z hukiem w środku fioletowego, smoczego pojazdu. Wierciłem się tyłkiem na fioletowym, pluszowym siedzeniu, zginając kolana prawie do piersi. Samochód pachniał różami, farbą olejną i możliwe, że trawą. Tego ostatniego nie byłem pewien. O dziwo, ten cały pakiet przywołał u mnie miłe wspomnienia o Chase. Skoro Amanda prowadziła samochód jej siostry, istniała duża szansa na to, że zobaczę się z nią. Nie miałem złych stosunków z Chase, ale waliła ona swoje opinie prosto z mostu. To było oczywiście wtedy, gdy decydowała się w ogóle przemówić. Jak już mówiłem, wyjątkowa. Po tym jak Amanda umieściła moje torby z tyłu Volvo, wsiadła za kółko i wsadziła kluczyk do stacyjki.  Chase buntuje się teraz przeciwko jej aparatom słuchowym. - Powiedziała, przerywając na sekundę, gdy silnik zapalił. Nie obejrzałem się za siebie, by zobaczyć, czy wybuch czarnych spalin wystrzelił z samochodu. Mimo, że Chase nie była świadkiem moich wątpliwości co do jej pojazdu, nie chciałem ryzykować jakichkolwiek złych wibracji.  W jaki sposób? - Zapytałem. Jak można się buntować przeciwko aparatom słuchowym? Zwłaszcza, gdy jest się głuchym na jedno ucho i częściowo na drugie?  Nie nosi ich. - Amanda wycofała Volvo z jego miejsca parkingowego i skierowała się do wyjazdu. Nie będę kłamać. Samochód odwrócił głowy. - Tata jest absolutnie gotowy zbić jej zadek. Moje serce zabiło trochę dziwnym rytmem. Zapomniałem, jak seksownie brzmiała Amanda, kiedy mówiła coś tak amerykańskiego jak zadek.

27

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Mama nie wie, co z nią zrobić. W zeszłym tygodniu rzuciła studia. Sześć miesięcy do ukończenia przez nią licencjata ze sztuki i marketingu, a ona rezygnuje. Bez prawdziwego powodu. Po prostu przychodzi pewnego dnia do domu i nie wraca.  Wow. Amanda prychnęła.  Wow to jedyny sposób, by to opisać. Kiedy zaczęła cytować tacie Malcolma X 5 - "to że nie masz studiów i uniwersytetu, nie oznacza, że nie posiadasz wykształcenia" - musiałam interweniować, zanim ich krzyki obudziły... - Przerwała. Zmarszczyła brwi. Włączyła migacz i skręciła w potok samochodów oddalających się od lotniska w Los Angeles. - Zanim sprawy wymknęłyby się spod kontroli. Tata nie radzi sobie...z tym wszystkim. Przyglądałem się jej profilowi, podejrzewając, że wydarzyła się kolejna z tych chwil. Takich, które łączyły się z powodem, dla którego się tu znajdowałem. I jak to było wcześniej, pozwoliłem się jej wyśliznąć bez komentarza. Czułem się w porządku. Czułem się dobrze. Byłem spokojny. Byłem tchórzem.  Więc - powiedziałem z suchym chichotem - w takim razie, po staremu. Kolejne prychnięcie opuściło Amandę. Nie patrzyła na mnie, jej uwaga skupiła się teraz na szalonym ruchu LA jadącym na południe. To pozwoliło zaznajomić się mi trochę bardziej z jej profilem. W kącikach jej oczu znajdowały się malutkie kreski, których nie pamiętałem. Kreski w jakiś sposób nieodpowiednie dla jej dwudziestotrzyletniej twarzy.  Po staremu. - Uśmiechnęła się, zerkając na mnie tak szybko, że nasze spojrzenia się nie zetknęły. - Ucieszy się na twój widok. To była moja kolej na to, by prychnąć.  Chodzący Mięsień Naramienny z Australii? Czy to tak mnie nazywała?  Tak. I jeszcze inaczej. Myślę, że moim ulubionym było Ostentacyjny Osmond.  Och, miło. Amanda zachichotała.  A potem Brendon Łagodny.  Ała. - Udałem, że się dąsam, poruszając się na moim siedzeniu. Czy Volvo nie powinno być wygodne? - To jedno zabolało. Mój melodramatyczny protest zdobył kolejne szybkie spojrzenie.

5

Malcolm X - przywódca ruchu afroamerykańskiego w USA; był jedną z kluczowych postaci w okresie walki Afroamerykanów o równouprawnienie

28

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Jej problem z tobą był wprost proporcjonalny do rozmiaru twojego bicepsa. Oczywiście, biorąc pod uwagę to, że twoje ramiona są większe, niż wtedy gdy ostatni raz cię widziała, masz przechlapane. Podnosiłeś pociągi, czy co?  Naczepy. - Uśmiechnąłem się. - Osie sprawiają, że są łatwiejsze do trzymania.  Och, dobrze wiedzieć. Tym razem naprawdę na mnie spojrzała. Nasze oczy naprawdę się złączyły. Kiedy to zrobiły, dreszcz ciepła wystrzelił przeze mnie, zatapiając się w miejscu między moimi nogami, nad którym facet ma małą kontrolę. Moje krocze wybrało ten moment, by zareagować na bliskość Amandy, na delikatny zapach jej perfum, na brzmienie jej głosu i ten seksowny, amerykański akcent, na jej oczy... Odchrząkując, Amanda oderwała swoje spojrzenie z powrotem na ruchliwą autostradę. Owinąłem moje palce wokół uchwytu nad szybą, poprawiając się na swoim miejscu tak dobrze jak się dało w ograniczonej przestrzeni i przełknąłem ślinę.  Jak długo nam zajmie dojechanie do San Diego?  Około półtorej godziny. Trochę mniej, jeśli nie będzie wypadków na autostradzie.  Znakomicie. Możesz polecić mi jakiś hotel? Długo rozciągająca się cisza wypełniła Volvo, a potem Amanda zmarszczyła brwi. Nie oderwała oczu od drogi, ale zobaczyłem, że jej pierś wznosi się i opada w głębokim, powolnym oddechu.  Tak jakby myślałam, że zatrzymasz się u mnie.

29

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Surowość australijskiego prysznica

 Okej. Jeśli była zaskoczona moją odpowiedzią, nie pokazała tego. O dziwo, czułem się spokojniejszy, niż wtedy gdy kupowałem bilet lotniczy do tego miejsca. Nie planowałem nocować u Amandy, ani nawet nie rozważałem możliwości, że to zaproponuje, ale w chwili, w której to uczyniła, wiedziałem, iż było to właściwe miejsce do zatrzymania się. A dla przypomnienia, nie zgodziłem się, by wleźć jej do łóżka. Nawet jeśliby to zaoferowała - w co wątpiłem - wziąłbym kanapę. Spałem na wielu kanapach. Doświadczenie jest zawsze przygodą...i sposobem na upewnienie się, że obudzę się wcześnie na poranny bieg lub ćwiczenia. Czując się radośnie, uśmiechnąłem się do jej profilu. Już nie marszczyła dłużej brwi. Teraz dręczyła swoją dolną wargę. Nie byłem pewien, co to oznaczało.  Mieszkasz blisko siłowni? - Zapytałem. Zaśmiała się i posłała mi uśmiech. Otwarta radość na jej twarzy, w jej oczach, posłała prosto przeze mnie odrobinę zadowolonego ciepła.  W ogóle się nie zmieniłeś, Bren. Moje gardło ścisnęło się z gorącą gulą. Z łatwością radziłem sobie z komplementami, ale stwierdzenie Amandy... Chciałem jej powiedzieć, by nie była dla mnie zbyt miła. Jeszcze nie. Nie dopóki, nie dowiem się, dlaczego tu jestem. Ale nie zrobiłem tego. Kogo ja oszukiwałem? Przeleciałem pół świata, ponieważ poprosiła o to, bez słowa wyjaśnienia. Musiałaby się przyznać do bycia seryjną morderczynią lub tępicielem szczeniaków i kociąt, by zmienić moje najistotniejsze uczucie do niej.  Zmieniłem się. - Powiedziałem zamiast tego z udawanym oburzeniem. - Mam więcej tkanki tłuszczowej o co najmniej trzy procent, niż wtedy, gdy widziałaś mnie ostatnio. Ale moja siła wzrosła, więc to nie tak źle. I moje bicepsy są o czternaście procent większe, niż były, a moje mięśnie czworogłowe są... Uciszyła mnie, klepiąc mnie w pierś tyłem dłoni i śmiejąc się.  Och mój Boże. Uśmiechnąłem się, a następnie potarłem pierś z urażonym grymasem.

30

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Sama też ćwiczyłaś? Nie przypominam sobie, byś wcześniej biła mnie tak mocno. Następnych dziewięćdziesiąt minut szybko przeleciało. Za szybko. Wnętrze należącego do Chase Volvo wydawało się być wygodnym środowiskiem dla mnie i Amandy, by ponownie połączyć się na czysto platonicznym poziomie. Rozmawialiśmy na niedorzeczne tematy: o naszych ulubionych filmach, które widzieliśmy w zeszłym roku (moim była najnowsza część Szybkich i wściekłych. Hej, jestem fanem Rocka. Nie osądzajcie mnie. Jej, ostatni sequel Avengers. Jest maniaczką w każdym calu.); o tym, co sądziliśmy, że zdarzy się w Grze o Tron (jak się okazało, oboje byliśmy fanami); o obecnym stanie australijskiej sceny politycznej, o obecnym stanie amerykańskiej sceny politycznej. Kiedy zapytałem, czy jej mama i tata wiedzą, że przyjeżdżam, czy spotkamy się z nimi, nie odpowiedziała, narzekając zamiast tego na nieprzepisowe zachowanie samochodu przed nami. Zanim uświadomiłem to sobie, skręcaliśmy w cichą, wyściełaną gumowymi drzewami ulicę, a wiszące wysoko słońce w San Diego przypiekało powietrze na zewnątrz samochodu z promienną intensywnością, która sprawiła, że pomyślałem o lecie tam w domu.  Jesteśmy na miejscu. - Powiedziała Amanda, gasząc silnik. Na miejscu to znaczy na ulicy przed czteropiętrowym blokiem mieszkalnym z czerwonej cegły. Wszystkie okna wychodzące na drogę były otwarte. Jakaś starsza kobieta siedziała w jednym z nich, przyglądając się nam ze zmrużonymi oczami, przez dym unoszący się z papierosa zwisającego jej z ust. Zmarszczyłem brwi. To nie tak wyobrażałem sobie dom Amandy. Jasne, nie wszedłem jeszcze do środka, ale ten budynek wyglądał...na zniszczony. Przegrany. W ogóle nie jak mieszkanie ukochanej córki, idealnej rodziny z wyższych warstw klasy średniej.  Nie powala wyglądem - powiedziała zza kierownicy, jakby słyszała moje myśli - ale jest objęte kontrolą czynszu, a sąsiedzi są przyjaźni. Starsza Pani Garcia, która nas obserwuje, często pomaga mi, kiedy nie mogę... Zamilkła. Zmarszczyłem na nią brwi, niespokojny przez niejednoznaczne napięcie z powrotem pojawiające się na jej twarzy.  Kiedy tego potrzebuję. - Dokończyła, posyłając uśmiech i machając ręką do kobiety w oknie. - A jej syn trzyma szumowiny z daleka, kiedy zajdzie taka potrzeba.  Szumowiny? Wzruszyła ramionami na moje zaskoczone pytanie.

31

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 To nie Hilton. Ale jest czysto i bezpiecznie, obiecuję. Nie mieszkałabym tu, gdyby tak nie było. Tajemniczość otaczająca tą nową Amandę i powód mojego ponownego pojawienia się w jej życiu, kolejny raz wezbrał się we mnie, jak jakaś gęsta fala ciężkiego napięcia. Niespokojnego napięcia. Co jej się stało, co wydarzyło się w jej życiu, że mieszkała teraz w tym miejscu? To nie był rodzaj apartamentu, który jak sądzę, jej ojciec mógłby zaaprobować na miejsce do życia swojej córki. Jeśli chodziło o ojców, Charles Sinclair był najlepszym z nich, za bycie kochającym. Niektórzy powiedzieliby, że był nadopiekuńczy. Zwłaszcza, gdy sprowadzało się to do randek jego córek. Kiedy spotkał mnie po raz pierwszy, spojrzał na mnie kontemplacyjnie, prychnął na moje "Dzień'bry, Panie Sinclair" i spędził następnych trzydzieści minut na głośnym mówieniu o znaczeniu solidnego wykształcenia umysłu, w celu zapewnienia ochrony i bezpieczeństwa na przyszłość. Chronione i bezpieczne na pewno nie były słowami, których użyłbym do opisania budynku Amandy. Co tutaj się działo? Charles nigdy tak naprawdę nie uważał mnie za wystarczająco dobrego dla niej. Czy ona buntowała się przeciwko niemu? A jeśli tak, to czy znajdowałem się tutaj, by pomóc jej w tym? Pewnie nie. Amanda nie należała do takich dziewczyn. Mściwość nie była w jej stylu. Przynajmniej, kiedyś... Otworzyłem usta, by przemówić, ale Amanda wysiadła z Volvo, zanim ja zdążyłem powiedzieć słowo. Co pewnie było dobrym wyjściem. Jeśli o to chodzi, siedzenie wewnątrz fioletowego kombi na podmiejskiej ulicy, pod bacznym okiem kobiety, która wyglądała na starszą od Boga, nie było idealnym położeniem dla czegoś, co przypuszczalnie stanowiło znaczący moment w moim życiu. Opuszczając miejsce pasażera, wciągnąłem głęboki oddech. Trudno było nie pamiętać, jak się czułem, kiedy ostatni raz oddychałem powietrzem San Diego. Tego dnia, kiedy Amanda powiedziała mi - na podwórku jej rodziców - że z nami koniec. Byłem zdezorientowany. Zszokowany. Otępiały. Czy tym razem będę przeżywał to wszystko od początku? Nie. Nie będę. Odmawiałem tego. Na początek, tak ślepy jaki byłem na powód, dla którego Amanda do mnie zadzwoniła, moje serce nie znajdowało się w jej rękach. Jasne, moje ciało zareagowało, kiedy ją zobaczyłem i stało się trochę...hmmm, podekscytowane jej pocałunkiem, ale moje serce? Nie. Nie jej. Nigdy więcej. Nieważne jak super było z nią

32

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

rozmawiać po drodze, jak naturalnym było ponowne przebywanie w jej towarzystwie - to co nastąpi po tym, jak przejdę przez drzwi do jej mieszkania, nie pozostawi mnie zszokowanego, zdezorientowanego, ani otępiałego. Nie pozostawi. Przeszliśmy razem do głównych drzwi bloku mieszkalnego, a po drodze Amanda opowiedziała mi w skrócie o swoich sąsiadach. Część mnie zastanawiała się, czy było to jakimś chwytem marketingowym - widzisz, jak wszyscy są tutaj cudowni? Nie chciałbyś mieć takich sąsiadów? - reszta mnie mentalnie dała sobie po mordzie za bycie takim egocentrykiem. Amanda nie zamierzała mnie poprosić o to, bym z nią zamieszkał. Gdy przeszliśmy przez próg do brudnego, gorącego i dusznego holu, Pani Garcia zawołała coś nad nami po hiszpańsku, jak zakładałem. Amanda wybuchła śmiechem.  Si, si - odkrzyknęła, machając ręką nad głową, gdy posłała mi krzywy uśmieszek. - Es muy grande. Uniosłem brwi. W odpowiedzi, Amanda szturchnęła ramieniem moją rękę i mrugnęła. To wszystko. Cztery piętra schodów później - z przerwami przy Panu Bradshaw, strażaku po służbie w 1C, Panny Cox (która nie mogła mieć mniej niż osiemdziesiąt sześć) w 2B i Pani Murdoch, bezrobotnej kaskaderki w 4A - dotarliśmy pod drzwi Amandy. Wsunęła klucz do zamka, a następnie się zatrzymała.  Och Boże. - Powiedziała, nie patrząc na mnie. - Nie pamiętam, czy posprzątałam, zanim wyruszyłam po ciebie. Bez wahania przeciągnąłem palce przez włosy z tyłu głowy Amandy i odwróciłem jej twarz do mojej. Nie wiem, dlaczego to zrobiłem. Nie myślałem; po prostu to zrobiłem.  Hej. - Wyszeptałem, uśmiechając się w jej oczy. - Wezmę cię, jeśli natrafię na ciebie jakiegoś dnia. Delikatny jęk zadźwięczał w jej gardle. Jej oczy zatrzepotały bliżej.  Bren, nie wiesz, co... Uciszyłem ją pocałunkiem. Nic agresywnego, albo absurdalnie macho, tylko proste muśnięcie moich warg o jej. Ach, ale rany, wstrząsnęło mną to do głębi.  No dalej. - Powiedziałem, wycofując się, starając się jak diabli, aby uzyskać pewne pozory kontroli nad sobą. - Wejdźmy do środka. Potrzebuję prysznica.

33

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Przez czas, jaki zajęło mojemu sercu zabicie dwa razy, Amanda przeszukiwała moje oczy za czymś. A następnie, pokiwała głową, a usta, które dopiero co pocałowałem, wygięły się w uśmiechu.  Potrzebujesz.  Hej. Śmiejąc się na moje udawane oburzenie, odblokowała drzwi i oboje weszliśmy do jej domu. Nie był tak zabałaganiony, jak Amanda się obawiała. Książki i czasopisma walały się po salonie i dwóch kanapach. O dziwo, wszystkie czasopisma były kucharskie, a książki nosiły takie tytuły jak Gwiazd naszych wina oraz Bez mojej zgody. Nie miałem pojęcia, o czym były - te "Gwiazdy" brzmiały znajomo, ale pamiętam, że to nie takie książki Amanda czytała, kiedy chodziliśmy ze sobą. Wtedy pożerała tytuły takie jak Rogi i Smętarz dla zwierzaków, a okładki nie wiązały się z uśmiechniętymi ludźmi. Posiadała wiele kolorowych poduszek, wszystkie z nich faktycznie znajdowały się na kanapach i były cholernie lepsze od moich poduszek, które z całą pewnością, leżały na podłodze w moim mieszkaniu. Stół do jadalni był wolny od bałaganu - ponownie nie mogłem powiedzieć tego samego o moim - tak jak mała kuchnia. Kiedy na ladzie, pośród bardziej amerykańskich smarowideł, takich jak krem Marshmallow i masło orzechowe, dostrzegłem słoik Vegemite, nie mogłem powstrzymać się od uśmiechu.  Cholera. - Amanda powiedziała obok mnie. - Wiedziałam, że zauważysz. Uśmiechnąłem się do niej. Podczas jej pobytu w Australii, obwieściła głośno i wyraźnie, że uważa, iż każdy, kto lubi Vegemite, jest chory na głowę.  Jest mały - Powiedziała, gdy mnie minęła, wchodząc głębiej do mieszkania. - ale to dom. - Śledząc czubkami palców grzbiet największej z kanap, przebiegła spojrzeniem po wszystkim wokół niej. - Nie jest jak w filmach, obiecuję. Nie ma obok żadnego pociągu, grzechoczącego naszymi zębami co godzinę i nie znajdujemy się pod żadną trasą lotu. Ściany są dźwiękoszczelne, a sieć wodociągowa działa. - Z powrotem spojrzała na mnie z uśmiechem na twarzy, który mogłem opisać jedynie jako pełen nadziei. - To dom. - Jej głos załamał się na tym słowie.  Dobrze wygląda. - Powiedziałem szczerze. I taki był. Mówił o Amandzie, jaką znałem. Nawet z lekkim chaosem książek, czasopism i kilku kurtek, butów oraz kapeluszy porozrzucanych po tym miejscu, to była Amanda. Na ścianach znajdowały się oprawione plakaty ze znanych dzieł sztuki (moja nauczycielka sztuki z liceum byłaby pod wielkim

34

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

wrażeniem, że pamiętałem, jak wyglądał Mondrian i Klimt), a także oprawione plakaty z filmów Butch Cassidy i Sundance Kid, Jak zostać królem i 40-letni prawiczek. Całe wnętrze było miszmaszem eklektycznego gustu, a patrzenie na to, oglądanie tego wszystkiego, napełniało mnie ciepłem w piersi, które powinienem uznać za niepokojące. To ciepło znajdowało się niebezpiecznie blisko mojego serca. Niebezpiecznie blisko.  Prysznic jest za tymi drzwiami. - Powiedziała Amanda, wskazując na zamknięte drzwi po drugiej stronie mieszkania. - Woda prawie nigdy nie leci zimna, więc nie musisz się spieszyć. Podciągając moją torbę na ramieniu, obdarzyłem ją szerokim uśmiechem.  Będę za pięć minut.  Ach, racja. - Przewróciła oczami. - Surowość australijskiego prysznica. Wchodzisz, myjesz się, wychodzisz. Wciąż pamiętam to schronisko dla turystów, w którym zatrzymaliśmy się w Queensland z ograniczonymi czasowo prysznicami. To, które odcięło mi wodę, gdy wciąż miałam szampon we włosach. Zachichotałem.  A ja pamiętam, że żądałaś, iż dołączysz do mnie... - Przestałem mówić. Tak po prostu. Zatrzasnąłem usta i tak jakby zamarłem. Cholera. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowałem, to myśleć o Amandzie ze mną pod prysznicem. Taki rodzaj myślenia doprowadziłby do pojawienia się pewnych rzeczy, które naprawdę nie były potrzebne.  Za tymi drzwiami. - Amanda powiedziała ponownie, wskazując na drugą stronę mieszkania, z niedającym się odczytać wyrazem twarzy.  Za tymi drzwiami. - Powtórzyłem. - Dzięki.  Nie ma za co. Na wieszaku są czyste ręczniki. Możesz ich użyć. Pokiwałem głową. Zanim mogłem powiedzieć coś jeszcze, odwróciła się i skierowała do kuchni.  Zrobię ci kubek herbaty. Nadal pijesz zieloną?  Aha. Nie popatrzyła na mnie. Nie pozwoliłem sobie oglądać, jak porusza się po kuchni. Powietrze było naładowane napięciem, którego nie potrafiłem opisać, jak papier ścierny drapiące odsłonięte zakończenia nerwowe. Pospieszyłem do łazienki i zamknąłem za sobą drzwi, z pulsem bijącym mi w gardle. Czy oboje staliśmy sie nagle świadomi tego, że miałem być nagi w jej domu? Albo czy Amanda była niespokojna przez moje niezdarne przypomnienie o jednym z wielu razów, gdy braliśmy razem prysznic? Albo czy to wszystko

35

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

działo się w mojej głowie? Czy odczytywałem w tym zbyt wiele? Może to byłem ja, naszprycowany brakiem snu i jej zapachem w każdym oddechu, jaki brałem. Puściłem zimną wodę. Mogłem wziąć zimny prysznic, albo zająć się, eee...sytuacją swoją ręką i jeśli myśl o byciu nagim w domu Amandy mieszała mi w głowie, to myśl o masturbowaniu się w... Piętnaście sekund później, stałem nagi pod wodą ani trochę tak zimną, jak chciałem by była, z głową pochyloną, oczami zamkniętymi i dłońmi osadzonymi płasko na wykafelkowanej ścianie. Kurwa. To było trudniejsze niż myślałem i nie nawiązywałem tylko do mojego... Zasłona prysznicowa się rozsunęła. Amanda stała po drugiej stronie, wciąż w pełni ubrana, z szerokimi i enigmatycznymi oczami, gdy na mnie spojrzała.  Bren... - wyszeptała. Bez słowa ani wahania, wyciągnąłem rękę, ująłem moją mokrą dłonią tył jej głowy i wciągnąłem ją pod prysznic ze mną. Weszła bez oporu, przycisnęła swoje ciało do mojego chętnego, wplotła palce w moje przemoczone włosy i spotkała się z moimi zgłodniałymi ustami. Całowaliśmy się przez całą wieczność. Ponownie zaznajamialiśmy się z naszymi ustami i językami. Woda lała się na nas, mocząc spodenki i bluzkę Amandy. Musiałem naprawić ten problem. A jednak, nie mogłem oderwać swoich ust od jej. Więc zabrałem się do rozbierania jej bez przerywania pocałunku. To oznaczało rozerwanie jej bluzki - z jakiegoś powodu, nie umiałem znaleźć cierpliwości do rozpinania tych maleńkich guzików. Amandzie wydawało się to nie przeszkadzać. Jęknęła, gdy to zrobiłem, a potem jeszcze raz, kiedy ściągnąłem przylegającą, mokrą bluzkę z jej ramion. Kolejny jęk zawibrował głęboko w niej, gdy moja ręka odnalazła jej pierś okrytą koronkami biustonosza. Jej sutek potarł przez materiał środek mojej dłoni, a to drapiące tarcie było zarówno cudowne jak i frustrujące. Chciałem poczuć jej ciało, całe jej ciało, bez niczego - nawet tak cienkiego jak koronki - wchodzącego w drogę. Nie byłem właściwie delikatny, kiedy szarpnąłem na bok brzeg jej stanika i wziąłem jej sutek do ust. Kolejny raz, Amanda nie wydawała się mieć nic przeciwko. Nigdy wcześniej nie miała. Kiedy chodziło o seks, żadne z nas nie było nieśmiałe lub zakłopotane. Gdy byliśmy razem, często się śmiała, że podchodzę do seksu jak do sesji treningowej: albo ostro, albo wracaj do domu. Oczywiście, zwracała również uwagę na to, że byłem ciężką negacją tej części "wracaj do domu". To i fakt, że zabieraliśmy się za to jak króliki w moim domu.

36

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Jednak, kiedy chodziło o seks z Amandą, żadna z zasad, którymi żyłem, nie miała znaczenia. W sekundzie, w której zassałem jej ciało do ust, podrapała moją skórę głowy i zaczęła błagać, bym zrobił to jeszcze raz.  Och Boże, Bren. - Wydyszała, zaciskając palce na moich mokrych włosach i przyciągając moją głowę bliżej jej piersi. - Tak bardzo tęskniłam za tym, jak to robisz. Przez jedną okrutną chwilę, uderzyła we mnie myśl o kimś innym robiącym to, co ja teraz. Zazdrość - gorąca i wściekła - zalała mnie, a ja jęknąłem wokół jej sutka. Ona nie była kogoś innego, była moja. Na tą myśl, uczucie, którego nie potrafiłem rozpoznać - o wiele gorętsze i wścieklejsze od mojej zazdrości - przetoczyło się przeze mnie. Zaatakowało mnie, jest lepszym słowem. Pochłonęło mnie, również bardziej dokładne. Ta pół naga, kompletnie mokra kobieta pod prysznicem ze mną była odpowiedzialna za najbardziej niesamowite i destrukcyjne chwile w moim życiu, a sam pomysł o kimś innym, kimkolwiek, będącym w jej sercu, w jej myślach... To zburzyło mnie. Cholera. Tyle jeśli chodzi o nie dopuszczenie jej do mnie. Tyle jeśli chodzi o w porządku, dobrze, spokojny, wyluzowany. Podnosząc głowę, spojrzałem na jej twarz, gotowy by powiedzieć jej, że musimy przestać.  Proszę, nie. - Wyszeptała, ujmując moją szczękę w swoje drżące dłonie. Krople wody uczepiły się jej rzęs, przemieniając je w kolczaste. Jej wspaniałe włosy opadły na twarz w ciemnych, błyszczących pasmach. Jej usta lśniły. - Po prostu pozwólmy sobie na to, okej? Nie miałem siły, by jej odmówić. Czy kiedykolwiek ją posiadałem? Bez słowa - gdyż żadne nie sformułowało się w mojej głowie - kolejny raz posiadłem jej usta moimi i zatraciłem się w przyjemności bycia z nią. W pewnym momencie, przestałem ją całować. Znajdowałem się na kolanach, odklejając jej mokre spodenki od bioder i zsuwając je w dół jej nóg. Woda spływała na jej brzuch małymi strumykami, które biegły nad miękkim ciałem w wielorakich ścieżkach koło włosów łonowych. Ostatnim razem, gdy widziałem się z Amandą, była wydepilowana i wolna od włosów, a jej brzuch był twardy i płaski z subtelnymi liniami silnych mięśni. Rozkoszowałem się jedwabiście gładkim, nieowłosionym wzgórkiem łuku łonowego. Uwielbiałem ten brzuch, podziwiając siłę fizyczną i zdrowy styl życia, o którym on mówił. A jednak, było coś całkowicie kobiecego w tym brzuchu i ciemnych lokach, które teraz pożerałem moimi oczami. Coś nieznanego mi.

37

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Patrzyłem, jak woda spływa po jej ciele, prześledziłem palcami tą ścieżkę prowadzącą do jej włosów więcej niż jeden raz. Wyrwał się jej nierówny oddech. Wyjęczała moje imię wraz ze słowami, których nie zrozumiałem. Mój umysł był zbyt zamglony pierwotną przyjemnością, której nie doświadczałem, odkąd zakończyła nasz związek. Od tego czasu uprawiałem seks, ale żaden mną tak nie wstrząsnął. Żaden mnie tak nie poruszył. Ach, kurwa, naprawdę miałem kłopoty. A jednak, nie potrafiłem przestać. Nie żebym chciał. Zlizałem wodę z prysznica z brzucha Amandy, a następnie przeciągnąłem mój język nad zadbane loki...i niżej, aż znalazłem jej ciepłe ciało. Chwyciła moje włosy w ciasną pięść, posyłając mi zarazem ból, jak i niesamowitą przyjemność.  Och, Bren... Z wodą lejącą mi się na głowę, na moje ramiona i spływającą mi po plecach oraz z palcami Amandy ciągnącymi mnie za włosy, trwałem przez długie, wspaniałe chwile przy jej płci, zatracając się w jej smaku, jej dotyku, jej dźwięku. W jej wspomnieniu i prawdziwości. To było znakomite. Doskonałe. A nawet lepsze, kiedy drżącym i płytkim głosem wysapała moje imię, mocno przytrzymała moją głowę i doszła. Minęło zbyt wiele czasu, odkąd miałem uwolnienie Amandy na języku. Zbyt wiele czasu. Ciepły strumień jej orgazmu zdetonował we mnie głód, który mogłem opisać jedynie jako prymitywny. Nie wystarczało mi, że dzięki moim ustom sprawiłem, iż doszła. Chciałem ją posiąść, wypełnić ją w najbardziej żywiołowy, zwierzęcy sposób, jaki był możliwy. Odciągając usta od jej wrażliwego ciała, przycisnąłem twarz do lekko zaokrąglonego brzucha i owinąłem ręce wokół tyłu jej ud.  Mandy... - Jęknąłem. Odkąd ją znałem, nazwałem ją Mandy tylko dwa razy - gdy po raz pierwszy uprawialiśmy seks, nasze wzajemne, odurzające orgazmy zaszokowały mnie tak bardzo, jak mną wstrząsnęły; i wtedy, kiedy powiedziała, że z nami koniec, a ja poprosiłem, by zmieniła swoje zdanie. Palce w moich włosach zmieniły się w pięści i, bez słowa, pociągnęła za nie. Mocno. Podniosłem się na nogi. Chciałbym powiedzieć, że się kontrolowałem i byłem opanowany, nawet romantyczny (wiem, jaki facet używa tego słowa?), ale tak nie było. Byłem wygłodniały, niecierpliwy i nakręcony przez potrzebę znalezienia się w niej, zagłębienia się w jej ciasnym cieple po moje jaja.

38

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Bren... - Zachrypiała Amanda, gdy moje ciało prześlizgnęło się po jej, gdy moja erekcja trąciła krzywiznę jej płci. - Pospiesz się, kurwa i wejdź we mnie. Proszę.  Kondom? - Jęknąłem przy jej szyi, płonąc.  Pigułki. - Zajęczała, kręcąc swoimi biodrami. Na to pojedyncze słowo, zmiażdżyłem jej usta moimi, chwyciłem tył jej prawego uda, podciągnąłem jej kolano w górę przy moim biodrze i zatopiłem się w niej jednym płynnym pchnięciem. Spędzam większość mojego czasu pracy i wszystkie godziny lekcyjne, na koncentrowaniu się na sposobie poruszania się ludzkiego ciała, ale nie istniało nic, co mogłoby mnie przygotować na to, jak cudownie Amanda poruszała się przy mnie. Ze mną. Znajdowało się w tym synchronistyczne piękno. W tym jak nasze oddechy się zmieszały, a języki splatały razem. Zacisnąłem jedną rękę w mokrych włosach na jej karku, a drugą przytrzymałem jej uniesione udo, wbijając się w nią głębiej i głębiej. A potem jej paznokcie przecięły moje plecy, moje ramiona, a ona odrzuciła swoją głowę do tyłu i wykrzyczała moje imię, gdy jej wewnętrzne mięśnie zacieśniły się wokół mojego napierającego fiuta. Ta niepohamowana pasja i szczerość w jej orgazmie porwała mnie w moje własne dzikie szczytowanie. Zazgrzytałem zębami, zakręciłem biodrami i próbowałem nie wbijać się mocniej w jej delikatną płeć, próbowałem nie poddać się tej skoncentrowanej przyjemności bycia z nią ponownie, kochania się z nią ponownie. Próbowałem i nie udało mi się to. Po mimo mojej urojonej determinacji, że odszedłbym od Amandy Sinclair bez szwanku i nienaruszony, byłem przez nią całkowicie zniewolony. Teraz. Pod prysznicem, który miał pomóc mi się uspokoić, stałem się stworzeniem doznania i pragnienia, opanowanym przez jedyną osobę posiadając moc do czynienia mnie bezbronnym. I chętnie poddałem się temu. Trzymałem ją. Blisko. Wciągając oddech po głębokim, powolnym oddechu, gdy uderzenie orgazmu zniknęło z mojego ciała.  Och, Bren... - wyszeptała przy boku mojej szyi, gdy uwolniłem jej udo i trąciłem nosem jej skroń. - Och, Bren... Ja... Ja... Dreszcz przetoczył się przez nią. I kolejny. A potem, z delikatnym, nieśmiałym chichotem, uniosła twarz do mojej i uśmiechnęła się.  Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że bierzesz zimny prysznic. Przepraszam za to.

39

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Zaśmiałem się, a to działanie spowodowało, że mój teraz zwiotczały fiut wysunął się z niej. Ta utrata połączenia z jej ciałem nie martwiła mnie. Może i nie byliśmy połączeni fizycznie, ale przebywaliśmy razem w głębszy sposób.  Czy to jest twój sposób na powiedzenie mi, że chcesz, abym cię ogrzał, Panno Sinclair? - Zapytałem.  To jest mój sposób - odpowiedziała, przeciągając swoje palce po moim torsie i podążając za nimi wzrokiem, gdy przesunęły maleńkie krople chłodnej wody, spoczywającej tam. - na powiedzenie ci, że nadszedł czas, bym zrobiła ci jakiegoś tosta z Vegemite.  To nie tak zabawne, ale jednak bardzo kuszące. Sięgając za mnie, Amanda wyłączyła prysznic. Staliśmy pierś w pierś, biodro do biodra, z naszą skórą mokrą i błyszczącą. Dźwięki naszych szybkich, płytkich sapań wisiały ciężko w tej małej przestrzeni. Uważam siebie za bardzo sprawnego faceta, gdyż trzeba dużo, by zepchnąć moje oddychanie i bicie serca poza normalne tempo. Ale w tamtej sekundzie, byłem bardziej fizycznie wykończony niż jakikolwiek szalony, wysoko intensywny trening kardio mnie pozostawił. Zamknęła oczy, na ułamek sekundy przycisnęła czoło do podstawy mojego gardła, a następnie się odsunęła.  Pewnie najpierw powinniśmy się ubrać.  To zdecydowanie nie brzmi tak bardzo zabawnie. - Złapałem jej dłoń, zanim całkowicie ześlizgnęła się z mojej piersi. - Jestem pewien, że nie ma zasady przeciwko jedzeniu nago. Pogładziłem ręką jej plecy, by ścisnąć ją za tyłek. - Poza tym, mam ponad dwa lata bez widzenia cię nagiej, żeby nadrobić pie... Amanda odwróciła się, zsunęła niebieski ręcznik z najwyższego wieszaka i wyszła spod prysznica. Moje gardło chciało skurczyć się na jej nagłą nieobecność. Moja pierś chciała stać się ciężka i zacisnąć się. Jednak, nie pozwoliłbym na to. Zamiast tego, sięgnąłem po ręcznik pod pustym wieszakiem i wytarłem się do sucha. Nie zamierzałem błyskawicznie ruszać za nią. To co się właśnie stało... Podejrzewałem, że to wstrząsnęło nas obojgiem. Wzięło nas z zaskoczenia swoją intensywnością. Grzebiąc za parą luźnych spodenek gimnastycznych w mojej żałośnie spakowanej torbie, założyłem je na styl komandosa, spryskałem pachy dezodorantem, umyłem zęby i przeczesałem palcami mokre włosy. Nie patrzyłem w lustro. Gdybym to zrobił, wiedziałem

40

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

dokładnie, co w nim zobaczę: straconego faceta. Nie martwiłem się, że pozwoliłem dojść do skutku dokładnemu przeciwieństwu tego, co jak obiecałem sobie, miało się nie wydarzyć. Amanda i ja, udałoby się nam. Jak trudne to mogło być? Fizycznie wykończony do punktu wycieńczenia, wciągnąłem powolny oddech, wstrzymałem go, by policzyć do dziesięciu i wypuściłem. Nadszedł czas, by raz na zawsze zająć się tą sytuacją, byśmy mogli ruszyć do przodu. Plan. Kiedy znajdowałem się dwa kroki od łazienki, pół nagi i wciąż drżący od tego, co dzieliliśmy w łazience, mój mózg zarejestrował, że Amanda nie była sama. Jej siostra stała obok stolika do kawy, ze swoimi żywo niebieskimi włosami związanymi w dredy, wypiercingowanymi, szarymi oczami, oprawionymi czarną konturówką i igrającymi z czymś poza moją zdolnością do pojmowania. Dotarło do mnie, że Chase widzi mnie ewidentnie świeżo po prysznicu, stojąc obok swojej siostry - która owinięta była tylko w ręcznik z włosami tak mokrymi jak moje. Nie ma mowy, by Chase nie mogła połączyć ze sobą faktów. Z jednym z tych uśmiechów, które mówiły, że wie coś o świecie, o czym nikt inni nie zdaje sobie sprawy, Chase przebiegła po mnie wzrokiem, od czubka mojej mokrej głowy do krocza i z powrotem na twarz, a następnie uniosła wykolczykowaną brew.  Czyż to nie Cud z Australii. Więc...powiedz mi, jakie to uczucie dowiedzieć się, że jest się ojcem?

41

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Proste uświadomienie sobie prostego, niezaprzeczalnego faktu

 Chase! - Amanda sapnęła. Chciałem spojrzeć na nią, by zobaczyć, czy śmiała się z tego, co jej siostra właśnie powiedziała. Ale nie mogłem. Wpatrywałem się w Chase, z jej pytaniem ciągle odbijającym się echem po mojej głowie. Dowiedzieć się, że byłem kim? Sprawa z Chase ma się tak, że posiada ona widoczną mowę kogoś, kto dorastał bez wyraźnego słyszenia. Czasami, zwłaszcza wtedy, gdy jest w nastroju - albo wesołym, albo gburowatym - jej słowa nie zawsze są zrozumiałe. Amanda podejrzewała, że Chase akcentowała to wtedy, po to tylko, by zobaczyć, jak osoba, do której mówiła, zareaguje. Teraz musiał być jeden z tych razów. Musiał być. W przeciwnym wypadku...  Wiesz, że to dlatego tu jesteś, prawda? - Chase patrzyła na mnie z niewzruszonym spojrzeniem. - Nie sądziłeś, że te tu złote dziecko tak po prostu zaprosiło cię, byś przeleciał całą tą drogę tylko po to, by pieprzyć się pod prysznicem, prawda? To znaczy, po tym co powiedział jej tata, sam fakt, że tu jesteś oznacza, iż zdecydowała...  Chase. - Powtórzyła Amanda ze zgrozą w głosie. Zamrugałem. Skręciło mnie w brzuchu.  Przepraszam? Chase prychnęła, a jej usta skrzywiły się w uśmieszku.  Nie musisz mnie przepraszać. To nie ja jestem tą, którą przeleciałeś...  Wystarczy, Chase. Zimny gniew wypełnił ostre warknięcie Amandy. Odwróciłem się do niej, z płomiennym wzrokiem.  Nie rozumiem, co się dzieje.  Och mój Boże, nie powiedziałaś mu? Z powrotem spojrzałem na Chase. Tępe ciśnienie pulsowało mi w skroniach i za oczami. Podczas tych kilku razów, kiedy przebywałem w towarzystwie Chase, nigdy tak naprawdę nie wiedziałem, o czym myślała. Kiedy chciała, potrafiła być najcudowniejszą osobą na świecie, albo najbardziej złośliwą.

42

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Teraz obserwowała mnie z wyrazem twarzy, który mogłem opisać jedynie jako skruszone niedowierzanie.  Och Boże, ja nie... Och wow. Och wow. Coś zimnego i niewidzialnego uderzyło mnie w pierś. Wciągnąłem gwałtowny oddech, niezdolny do poruszania się. Chase również wydawała się zastygnąć w bezruchu, przebiegając wzrokiem ode mnie do miejsca, w którym stała Amanda, poza obszarem mojego peryferyjnego widzenia.  Siostro? Ty nie... On nie wie?  Czego nie wiem? - Zapytałem ją. Ją. Nie Amandę. Nie mogłem spojrzeć na Amandę. Gdybym to uczynił, nie wiem, co bym zrobił. Albo powiedział.  Siostro? - Powtórzyła Chase, wyglądając jak mały królik uwięziony przez szybko zbliżające się reflektory.  Bren. - Głos Amandy był niewiele więcej jak ochrypłym zgrzytem. - Powinnam... To znaczy... Nie zamierzałam... Nie wiedziałam, jak...  Czego nie wiem, Chase? - Powtórzyłem, ignorując Amandę. Moje całe ciało czuło się tak, jakby zostało rozerwane. Niewidzialna, lodowata pięść uderzała we mnie, raz za razem. W mojej głowie huczało, oczy płonęły. - Powiedz mi, bo twoja siostra wydaje się nie mieć odwagi, by to zrobić. Chase skrzywiła się. Amanda wydała zdławiony odgłos.  Och Boże, Brendon. Ja nie... Przepraszam. Ja nie... Chciałabym... I nadal nie potrafiłem na nią spojrzeć. Nadal, wszystko co mogłem zrobić, to skupiać swój wzrok na jej siostrze i czekać. Czekać. Nawet, gdy wiedziałem, co powie. Wiedziałem.  Jesteś

tatusiem,

Brendon.

-

Powiedziała

w

końcu

Chase.

-

Masz

osiemnastomiesięcznego syna o imieniu... Obróciłem się na pięcie i ruszyłem do łazienki. Nie zatrzymałem się, gdy Amanda zawołała za mną, nie spojrzałem na nią, kiedy wparowała do pomieszczenia.  Brendon, powinnam ci była powiedzieć na lotnisku. - Łzy wypełniły jej głos. Nie popatrzyłem na nią, gdy podniosłem moją torbę sportową oraz plecak i zarzuciłem je sobie na ramię. - Powinnam ci była powiedzieć... Odwróciłem się, by na nią spojrzeć. Wymagało ode mnie całego wysiłku, by nie zacisnąć pięści.  Kiedy dowiedziałaś się, że jesteś w ciąży. Wtedy powinnaś mi była powiedzieć.

43

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Szloch wyrwał się z niej. Łza wyślizgnęła się jej z oka. Obserwowałem jej ścieżkę. Obserwowałem, jak przesuwa się po jej policzku do kącika ust. Obserwowałem, jak znika pod szczęką. A następnie wciągnąłem głęboki oddech i opuściłem łazienkę, przeszedłem przez jej salon i udałem się do drzwi.  Dobrze cię było znowu widzieć, Chase. - Rzuciłem przez ramię, gdy ją minąłem - wciąż stojącą tam, gdzie pierwszy raz ją zobaczyłem w innym życiu. - Trzymaj się.  Brendon, powinieneś... Szarpnięciem otworzyłem drzwi od mieszkania, przeszedłem przez nie i zatrzasnąłem za sobą, zanim ona mogłaby skończyć mówić mi, co powinienem zrobić. Uspokoić się? Zostać? Usiąść, wypić kawę i zjeść ciasteczka, podczas gdy "podyskutujemy o tym"? Nie. Nigdy w życiu od niczego nie uciekałem. Stawiałem czoła każdemu wyzwaniu, jakie zostało mi rzucone. Radziłem sobie z rezultatem. Uczyłem się z niego. Używałem tego, czego się nauczyłem, by żyć lepszym życiem, by ruszyć do przodu. Nie uciekałem teraz, ale nie potrafiłem tam przebywać. Nie w tej chwili. Nie mogłem tego przetworzyć. Nie mogłem... Kurwa, nie mogłem... Byłem ojcem. Byłem ojcem od osiemnastu miesięcy, a Amanda mi nie powiedziała. Przebywałem z nią w tym kraju od ponad trzech godzin. Siedziałem z nią w samochodzie prawie dziewięćdziesiąt minut, a ona mi nie powiedziała. Wypieprzyłem ją pod prysznicem, a ona mi nie powiedziała. Byłem w niej, a ona mi nie powiedziała. Ona. Mi. Nie. Powiedziała. Gorące słońce San Diego uderzyło we mnie, kiedy wyszedłem z bloku mieszkalnego i pospieszyłem ścieżką na chodnik. Za mną usłyszałem jak Chase mnie woła. Chase. Nie Amanda. Racjonalna część mojego mózgu - ta, która wciąż działała bez względu na to, jak popieprzona była sytuacja, ta wyluzowana część mojego mózgu - zauważyła, że Amanda bez wątpienia się ubierała. Mimo wszystko, kiedy wychodziłem, była owinięta tylko ręcznikiem. W popieprzonej sytuacji jak ta, dziewczyna taka jak Amanda nie pobiegłaby za facetem, którego okłamała, oszukała, przed którym ukrywała sekret, mając na sobie tylko ręcznik. Nie, wystroiłaby się w strój odpowiedni do hej-zamierzam-na-zawsze-zmienić-twoje-życie, idealny do wyrzucenia duszy faceta z jego...

44

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Brendon. - Płacz Amandy otarł się o moje zdrowie psychiczne. - Zatrzymaj się! Nie zrobiłem tego. Nawet żeby zobaczyć, czy nadal miała na sobie ręcznik, czy nie.  Proszę, stój. Muszę ci wyjaśnić. Nie chciałam, żebyś dowiedział się w ten sposób. Jedna z rzeczy, która zawsze robiła na mnie wrażenie, kiedy odwiedzałem Stany to to, jak łatwo można tu złapać taksówkę. One wydawały się być wszędzie. Więc w tamtej chwili, gdy zobaczyłem taksówkę zmierzającą wzdłuż ulicy z przeciwnego kierunku, nie zawahałem się. Bez zwalnianie mojego tempa, mocniej ścisnąłem szelki torby sportowej oraz plecaka i wyszedłem na ulicę z ręką uniesioną w uniwersalnym sygnale dla "zabierz mnie stąd kurwa, w tej chwili". Taksówka się zatrzymała. Wsiadłem do tyłu i zatrzasnąłem za sobą drzwi, ledwie zerkając na Amandę i Chase biegnących w naszym kierunku. Fakt, że Amanda nadal była jedynie w ręczniku, zaniepokoił mnie bardziej, niż chciałem to przyznać.  Na lotnisko, proszę. - Warknąłem na biednego kierowcę. Później bym go przeprosił. To nie jego wina, że właśnie moje serce, moje życie się rozpadało. Jeśli ciekawił go fakt, że byłem w połowie ubrany, nie skomentował tego. Jeśli zastanawiała go kobieta biegnąca ulicą, owinięta w ręcznik wraz z drugą kobietą z jaskrawymi, niebieskimi dredami pędzącą za nią, nic nie powiedział. Ja też nie. Nawet nie spojrzałem przez szybę na Amandę, gdy taksówka oddaliła się od niej. Zamiast tego, wpatrywałem się w przednią szybę i przeklinałem się za bycie największym, pieprzonym idiotą na planecie. Dziesięć minut później po licznych zakrętach i pędzeniu ulicą, powiedziałem mu, by się zatrzymał. Po raz kolejny, zrobił to bez mrugnięcia okiem. Po prostu skierował taksówkę na bok i czekał. Gdybym nie był tak popaprany emocjonalnie, byłbym pod wrażeniem.  Dzięki, stary. - Powiedziałem, wręczając mu zwitek banknotów, zanim wysiadłem z tylnego siedzenia. Nie miałem pojęcia, jaki mu dałem napiwek, ale jakikolwiek on był, w końcu wywołał reakcję. Uśmiechnął się do mnie przez szybę kierowcy, a następnie wystartował, zostawiając mnie samego na chodniku. Rzucając mój bagaż do moich stóp, rozpiąłem torbę, wyjąłem pierwszą koszulkę, jaką zobaczyłem w środku i wciągnąłem ją na siebie przez głowę. Nie miałem pojęcia, gdzie się znajdowałem, nie mówiąc już o tym w jakim stanie emocjonalnym, ale bycie w pełni ubranym było początkiem powrotu do gry. To przytłaczające i duszące ciepło wpłynęło na mnie. Zamknąłem oczy i uniosłem twarz do jego palącej intensywności. Stałem tam w bezruchu.

45

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Byłem ojcem. Chryste, byłem ojcem. Nawet przez sekundę nie podejrzewałem, że to kłamstwo. W jakim celu Amanda miałaby kłamać? Byłem facetem z drugiego końca świata z kredytem studenckim, który obejmował więcej zer niż tych nowych litery za moim nazwiskiem i z nadciągającym kredytem na biznes, który miał być dodany do mojego długu. Kto starałby się przypisać ojcostwo facetowi będącemu w takiej sytuacji? A biorąc pod uwagę to, jak Chase zareagowała, jak Amanda zareagowała, wiedziałem, że to prawda. Byłem ojcem, miałem syna, a Amanda ukrywała to przede mną przez osiemnaście miesięcy. Osiemnaście miesięcy bez słowa. Osiemnaście miesięcy bez powiedzenia mi. Chryste, byłem ojcem. Ugięły mi się kolana. Zatoczyłem się na bok, łapiąc się, zanim mógłbym wpaść na jakichkolwiek nic niepodejrzewających ludzi mijających mnie na chodniku. Tępa wściekłość ścisnęła mnie w brzuchu. Prostując się, przeciągnąłem dłonie przez włosy, obserwując samochody poruszające się po ulicy. Nie miałem bladego pojęcia, gdzie byłem. To nie miało znaczenia. Po prostu nie znajdowałem się tam, gdzie Amanda. Chryste, ukrywała przede mną fakt, że byłem ojcem, że miałem syna, przez osiemnaście miesięcy. Jak ktoś mógł coś takiego zrobić? Jak powinienem sobie z tym poradzić? Nie wiedziałem. Nie mogłem wrócić do mojej standardowej odpowiedzi dasz radę. Nic w moim dwudziestopięcioletnim życiu nie przygotowało mnie na to. Ustaliłbym plan gry, cele. Miałem kierowniczkę banku i biznes treningów osobistych gotowy do rozpoczęcia, gdy tylko skończę magisterkę. Nie posiadałem SUV-a. Nie miałem pojęcia, jak zmienić pieluchę. I skoro już przy tym jesteśmy, Amanda Sinclair utrzymywała kurwa w sekrecie fakt, że jestem ojcem. Moje kolana znowu się załamały, ale tym razem zareagowałem, zanim mógłbym się potknąć. Potykanie się było słabością. Ja nie byłem słaby. Byłem zły. Wściekły. Z trudem czerpałem oddech. Moje dłonie były boleśnie ściśnięte w pięści. W mojej głowie szumiało. A jednak, nawet z rozsierdzoną furią gotującą się we mnie, byłem...byłem... Obraz niemowlaka - delikatnie gąbczastego i łysego - wypełnił moją głowę. Owinięty w niebieski koc, taki sam niebieski jak ręcznik kąpielowy, w którym ostatnio widziałem Amandę. Zamknięte oczy. Zdrowe płuca dające mi jasno i wyraźnie znać, że nie było pod wrażeniem tą sytuacją. Maleńkie dłonie zaciśnięte w pięści, pulchne nogi kopiące z entuzjazmem... Jakby to było trzymać takie dziecko? Moje dziecko? Mojego syna?

46

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Jakaś niewidzialna guma zacisnęła się wokół mojej piersi, a ja wciągnąłem gwałtowny oddech. Co ja do diabła robiłem? Co do diabła czułem? Nie umiałem tego odszyfrować. Nie miałem nadziei. Byłem na drugim końcu świata z dala od wszystkich, których znałem - przyjaciół, rodziny - i właśnie odkryłem, że jestem ojcem. A następnie uciekłem. To imadło wokół mojej piersi zacisnęło się mocniej. Uciekłem. Jezu, uciekłem. I nawet nie znałem imienia mojego syna. Z palcami zaciśniętymi na włosach, patrzyłem na prąd samochodów obok. Musiałem z kimś porozmawiać. Nie żeby uzyskać odpowiedź; nie szukałem odpowiedzi na moje problemy u innych ludzi. Inni ludzie nie znali rozwiązania na moje problemy, ponieważ te problemy należały do mnie, nie do nich. Po prostu musiałem wytłumaczyć to teraz. Zerkając na mój zegarek, powstrzymałem się od przekleństwa. Nie miałem pojęcia, która była godzina w Sydney. Mógłbym zadzwonić do Heather, ale już dzisiaj obudziłem ją o niepoważnej godzinie. Nie mogłem zrobić tego ponownie. Co zostawiało mnie... Wyciągając mojego iPhona z kieszeni przy biodrze, przewinąłem numery na mojej liście kontaktów. Udało się. Wciskając połącz, czekałem z sercem szybko bijącym. Minęło kilka tygodni, odkąd gadałem z Maci Rowling. Rozmowa przez Skypa była naszą ostatnią interakcją, podczas której błysnęła mi pierścionkiem zaręczynowym i robiła maślane oczy do Rapha, kiedy tylko przechadzał się po pokoju. Ja przewracałem moimi za każdym razem, gdy robiła się sentymentalna, nawet kiedy radość ze szczęścia moich dwójki przyjaciół przepłynęła przeze mnie. Kiedy facet jest szczęśliwie posadzony na ławce dla przyjaciół, wolno mu przewracać oczami na ckliwość jakiegokolwiek obwieszczenia o zaręczynach. Kto by pomyślał, że krótki czas później, będę stał w tym samym kraju co Maci i Raph, pragnąc jak diabli, by odebrali telefon, żeby móc wysłuchać mnie...wysłuchać mnie... Co do cholery zamierzałem powiedzieć? Dzień'bry, ludzie. Więc, jestem w Stanach, bo ta dziewczyna, za którą poleciałem ponad dwa lata temu, ta która nigdy nie wróciła do mnie, zadzwoniła znienacka, uprawialiśmy seks pod prysznicem, a teraz mówi mi, że jestem ojcem jej osiemnastomiesięcznego dziecka? Nie. Nie zamierzałem tego mówić. Nie zamierzałem niczego mówić. Nie Maci. Ona nie była tą, z którą potrzebowałem teraz porozmawiać. Potrzebowałem rozmowy z Amandą. Potrzebowałem wyjaśnienia. Dlaczego utrzymywała naszego syna w tajemnicy przede mną, dlaczego skontaktowała się ze mną po tak długim czasie? Dlaczego dołączyła do mnie pod prysznicem? Zanim wybuchnąłbym gniewem lub popadłbym w użalanie się nad sobą -

47

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

w emocje, które ani nie były mi znane, ani z którymi nie czułem się komfortowo potrzebowałem wyjaśnienia. I musiałem zobaczyć mojego syna. Zrozumiałbym, co stało się potem i upewniłbym się, że cokolwiek to było, nie stanowiło problemu. Dobrze. Spokojnie. Dopiero gdy zacząłem kończyć połączenie, zdałem sobie sprawę z tego, że mój telefon nawet nie dzwonił. Stałem na chodniku, zastanawiając się nad moją przyszłością, podczas czekania na połączenie na telefonie, który nawet nie działał w USA. Uświadomienie sobie tego odebrało mi oddech. Nie mogłem dalej się łudzić, że radzę sobie z tym wszystkim. Tyle z bycia wyluzowanym. Nadszedł czas, by przyznać, że byłem niemile zaskoczony. Ale nie tchórzem. Nie uciekałem. Podnosząc torbę na ramię, odwróciłem się i zacząłem iść w kierunku, z którego przybył mój obojętny taksówkarz. Nie miałem pojęcia, gdzie się znajduję - w Starym Mieście San Diego, jak przypuszczałem - ale musiałem wrócić do Amandy. Przywołanie taksówki było łatwe. Powiedzenie kierowcy, dokąd ma mnie zabrać, nie tak bardzo. Nie znałem jej adresu, ani nazwy dzielnicy, w której jej mieszkanie było usytuowane.  Po prostu jedź tą drogą kawałek. - Powiedziałem, mając nadzieję, że nie uzna mnie za jakiegoś dziwnego wariata. - Nie wiem, dokąd jadę, ale dowiem się, gdy to zobaczę i powiem ci, kiedy masz się zatrzymać. Otrzymałem sceptyczne parsknięcie od mężczyzny za kółkiem, ale ku mojemu zdziwieniu i wdzięczności, oderwał się od krawężnika. Może już wcześniej w swojej taksówce woził więcej niż jednego Australijczyka, który właśnie został niemile zaskoczony faktem, że jest ojcem? Kiedy on prowadził, ja skupiłem się na widoku za szybą. Nie pozwoliłem sobie rozmyślać o tym, co zamierzałem powiedzieć Amandzie, gdy dotrę do jej mieszkania. Niczego w myślach nie ćwiczyłem. Czasami trzeba się całkowicie poddać wrodzonej intuicji. Już zaczynałem myśleć, że nigdy nie odnajdę miejsca, w którym mieszkała Amanda, kiedy na rogu dwóch ulic dostrzegłem znajome drzewo gumowe. Zauważyłem je po drodze tutaj, gdy Amanda zdawała mi relacje z tego jak postrzega stan amerykańskiego systemu edukacji. Pomyślałem, że w jakiś dziwaczny sposób wygląda na stęsknione, jakby brakowało mu kakadu i kukabur na swoich gałęziach.  Tutaj! - Wybuchłem, rzucając się do przodu, by chwycić się oparcia fotelu kierowcy. Sądząc po sposobie w jaki wymamrotał cholera, myślę, że przestraszyłem tego biednego gościa moim nagłym podekscytowaniem. - Tutaj, skręć tutaj.

48

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Kilka metrów później - i po kilku nerwowych spojrzeniach od taksówkarza zatrzymaliśmy się przed blokiem Amandy. Spojrzałem na niego i ścisnęło mnie w brzuchu. Czy Amanda mieszkała tutaj, bo jej ojciec ją unikał? Wyparł się jej, bo zaszła w ciążę z moim dzieckiem? Czy to dlatego do mnie zadzwoniła? Ponieważ nie otrzymywała tutaj wsparcia, za wyjątkiem swojej siostry? Jeśli tak było, to naprawdę chciałem zamienić sobie słówko z Charlesem Sinclairem. By powiedzieć mu, że musi przestać być chujem wobec mnie. By powiedzieć mu, żeby pogodził się z faktem, że nie byłem wystarczająco dobry dla jego córki. Otwierając drzwi taksówki, zauważyłem, że Pani Garcia wciąż stała w oknie swojego mieszkania. Obserwowała, jak wysiadam z tylnego siedzenia. Posłałem jej uśmiech. Nie odwzajemniła go. W zasadzie, zmrużyła oczy, odwróciła głowę na bok i wykonała akcję z pluciem. Okej, więc nie miałem tutaj fanki. Pomimo tego, znowu się do niej uśmiechnąłem, gdy szedłem ścieżką do wejścia. Wieczny optymista. Znajdowałem się w dziwnej pozycji psychicznej. Zamierzałem stawić czoła dziewczynie, która, bądźmy szczerzy, okłamywała mnie poprzez pominięcie przez ostatnie osiemnaście miesięcy. Może nawet dłużej. Kobiecie, której wierzyłem z całkowitym przekonaniem. Kobiecie, którą kochałem. Czy wciąż w to wierzyłem? Nie wiem. Czy miało to jakikolwiek wpływ na to, co wydarzy się, gdy Amanda otworzy mi drzwi? Tego również nie wiedziałem, ale moje przeczucie mówiło, że nie. Jeśli przeze mnie na tym świecie było inne życie, jeśli przeze mnie istniało kolejne życie, wtedy to, co czułem do Amandy, co myślałem o Amandzie, nie miało znaczenia. Wszedłem po schodach na jej piętro. Normalnie, wbiegłbym po nich. Kiedy biegniecie po schodach pełną parą, to jest to świetny trening kardio. Ostro, albo wracaj do domu, pamiętacie? Te schody, ta wspinaczka... Skupiłem się na każdym pojedynczym stopniu, na każdym odgłosie kroków, na każdym posadzeniu mojej stopy na betonowej powierzchni. Po raz pierwszy, odkąd wieki temu wybiegłem z mieszkania Amandy, dotarło do mnie, że byłem bosy. Moje sportowe buty nadal znajdowały się w łazience, wraz z moimi skarpetami. Zdenerwowany. Tak. Byłem zdenerwowany. Ale gotowy. Gotowy na cokolwiek, co miało przyjść następnie.

49

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Kiedy zapukałem do jej drzwi, moje serce uderzyło mi do gardła z wystarczającą siłą, by znokautować faceta. Wpatrywałem się na cyfrę i literę z mosiądzu przykręcone do drewna, gdy czekałem na jej odpowiedź. 4C. Przeczucie. Było w tym coś proroczego. A może życie po prostu bawiło się ze mną? Śmiało się ze mnie? Może życie miało pokręcone poczucie humoru? Ha, myślisz, że wiesz, co wydarzy się w twojej przyszłości, Brendonie Osmond? Sądzisz, że masz nad tym jakąś kontrolę? Nie przeczuwałeś tego, prawda? Kto teraz jest optymistą? Kto teraz jest spokojny? Miałem właśnie znowu zapukać, z sercem bijącym mocniej w gardle, cholernie blisko ogłuszenia mnie z każdym miażdżącym uderzeniem, kiedy drzwi się otworzyły. Amanda stała po drugiej stronie progu. Jej oczy były czerwone i opuchnięte. Jej policzki mokre. Czubek nosa różowy. Złapała zębami swoją dolną wargę, studiując mnie bez słowa. Niespokojny smutek pławił się w jej oczach. Nie mogłem nic poradzić na to, że zauważyłem, iż nie zwolniła uścisku na klamce, tak jakby była gotowa, by ponownie je zamknąć.  Więc... - Zacząłem. I przestałem. Nie miałem pieprzonego pojęcia, co powiedzieć. Może powinienem był to zaplanować? Moja odwaga wcale nie przychodziła na tą imprezę. Amanda wciągnęła powolny oddech i wypuściła go z delikatnie utrudnionym skomleniem.  Przepraszam. Uwolniłem mój własny oddech i drżące westchnienie.  Myślę, że powinienem wejść. Pokiwała głową, otwierając drzwi szerzej i odsuwając się. Wchodząc do salonu, rzuciłem spojrzenie na pustą przestrzeń.  Gdzie jest Chase?  Poszła cię szukać. Podejrzewam, że zawsze chciała się znaleźć w superszybkim pościgu taksówki, a ty dałeś jej na to szansę. Śmiech z czkawką wypadł ze mnie, co było nerwowym dźwiękiem, którego z pewnością nigdy wcześniej nie wydawałem w życiu.  Więc jest bardzo prawdopodobne, że w tej chwili ściga przypadkową taksówkę? Odpowiadający na to uśmiech Amandy był tak samo nerwowy jak mój śmiech. Pokiwała głową, obejmując siebie, gdy oparła się o zamknięte drzwi.  Jest. Patrzyłem na nią. Zauważyłem, że gdy mnie nie było, zastąpiła ręcznik spłowiałymi, obciętymi, dżinsowymi spodenkami i luźnym, czarnym podkoszulkiem. Jej włosy zwisały

50

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

wokół jej twarzy w wilgotnych kosmykach. Makijaż zniknął z jej twarzy. Była piękna. Taka piękna. Olśniewająca. Wyrwało się mi kolejne westchnienie, a ja podszedłem do najbliższej kanapy i opadłem na nią. Spojrzałem jej w oczy przez mały pokój.  Okej, musisz mi wszystko wyjaśnić. Ponownie pokiwała głową.  Wyjaśnię.  Po pierwsze. - Powiedziałem z suchością w ustach. - Czy byłaś w ciąży, kiedy powiedziałaś mi, że z nami koniec?  Tak. Ścisnęło mnie w piersi na cierpienie w jej szepcie, nawet gdy zimne pasmo gniewu wspięło się po moim kręgosłupie. Patrzyłem na nią, czekając, aż powie coś jeszcze. Nie zrobiła tego. Moje dłonie zacisnęły się w pięści, zanim mogłem je przed tym powstrzymać. Opuszczając wzrok do moich zwartych palców, zmusiłem je do otwarcia się.  Czy to dlatego zakończyłaś nasz związek?  Nie. Ta odpowiedź przecięła mnie, spowodowała fizyczny ból, z którym nie wiedziałem, jak sobie poradzić.  Wiedziałaś, że byłaś w ciąży?  Nie. Dowiedziałam się miesiąc później. W mojej głowie szumiało od burzy pytań, których nie chciałem zadać. Nie chciałem usłyszeć na nie odpowiedzi. Ale pragnienie a potrzeba były dwiema różnymi rzeczami. Podnosząc głowę, znowu na nią spojrzałem.  Dlaczego z nami skończyłaś? Zmieszanie przemknęło przez jej twarz. Potarła ramiona, jakby było jej zimno.  Właśnie powiedziałeś mi, że mnie kochasz. Byłeś pierwszym facetem, który mi to powiedział, któremu naprawdę wierzyłam. Byłeś również pierwszym facetem, któremu chciałam odpowiedzieć kocham cię. Zmarszczyłem brwi. Skręciło mnie w brzuchu.  Więc skończyłaś z nami, ponieważ kochaliśmy się nawzajem? Wybacz mi na chwilę za popadanie w coś, co może być banalnym myśleniem, ale czy wzajemna miłość nie jest powodem do zostania razem?

51

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Opuścił ją kpiący śmiech.  Bren, miałeś dwadzieścia dwa lata. Ja dwadzieścia. Oboje byliśmy wciąż studentami z przeciwnych stron świata. Jak mielibyśmy zostać razem? Zazgrzytałem zębami.  Wykombinowalibyśmy coś.  Pamiętasz, kiedy mi powiedziałeś? Że zakochałeś się we mnie? Pamiętasz tę noc?  Pamiętam. Facet nie zapomina, kiedy po raz pierwszy powiedział dziewczynie, że ją kocha. I kiedy wyznałem ci miłość, był to pierwszy raz kiedy powiedziałem komukolwiek, że go kocham. Komukolwiek. Byliśmy w La Jolla, na jednej z tamtejszych plaży, leżąc na piknikowym kocu pod gwiazdami, słuchając jak fale rozbijają się o brzeg, nie robiąc nic poza byciem zrelaksowanymi, zadowolonymi ze wspólnego towarzystwa. Dotarło do mnie, będąc tam z tobą, że nigdy nie byłem bardziej spokojny, bardziej szczęśliwy, skoncentrowany oraz obecny w moim życiu i to przez ciebie. Ot tak - proste uświadomienie sobie prostego, niezaprzeczalnego faktu. To wspomnienie zalało mnie wraz z bólem i szyderczym szczęściem tak bezwzględnym, że nie mogłem złapać oddechu. To uświadomienie uczyniło mnie równie poruszonym tamtej nocy. Leżałem tam, patrząc na nią, ogarnięty prawdą o tym, co do niej czułem i powiedziałem:  Kocham cię, Amando. Przyglądała się mojej twarzy przez dłuższą chwilę, ciemność nocy ukryła jej oczy przede mną, a następnie przycisnęła się do mnie i pocałowała mnie, aż byłem tak cholernie twardy, że bolało. Trzy dni później, byłem w samolocie lecącym z powrotem do Australii, otępiały. Dopiero gdy wróciłem do domu, do pracy, na zajęcia, zdałem sobie sprawę z tego, iż nigdy nie odpowiedziała, że też mnie kocha. Do tego czasu, kolor wyblakł już z mojego świata. Patrząc na nią teraz, zastanawiałem się, kiedy te kolory powróciły. I czy znowu znikną?  Tamta noc przestraszyła mnie, Bren. - Powiedziała chrapliwym głosem. - Nie byłam na to gotowa. Nie byłam gotowa na bycie zakochaną, nawet w kimś tak wspaniałym jak ty. Ale byłam. Spędziłam następne dwa dni, próbując dowiedzieć się, co zrobić, z każdą minutą bojąc się coraz bardziej. - Potrząsnęła głową, opuszczając wzrok na swoje stopy, tak że jej twarz była zakryta przez wilgotne pasma jej włosów. - A potem zrobiłam drugą najgłupszą rzecz w moim życiu - powiedziałam ci, że to koniec.  Drugą najgłupszą rzecz?

52

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Ponownie na mnie spojrzała. Jej oczy skąpane były w łzach.  Najbardziej idiotyczną rzeczą było niepowiedzenie ci, że jestem w ciąży. I oto byliśmy. Przy głównym temacie rozmowy. Wciągnąłem powolny, uspokajający oddech do moich płuc. Kolejny raz gniew otarł się o moje zdrowie psychiczne.  No dobrze. - Odrzekłem, utrzymując jej spojrzenie. - Powiedz mi, dlaczego tego nie zrobiłaś. Jej drżący śmiech zaskoczył mnie. Potrząsnęła głową, ponownie pocierając ramiona.  A niech to, Brendon, chciałam, żebyś zapytał, czy to twoje. Zmarszczyłem brwi.  Dlaczego?  Chciałam, żebyś dał mi powód na bycie oburzoną. Ale ty mi wierzysz. Ta myśl nie przeszła ci nawet przez głowę, prawda? Że możesz nie być ojcem?  Nie. Znowu się zaśmiała, chociaż tym razem było to bardziej udręczonym szlochem.  Widzisz? Dlatego ci nie powiedziałam. Ponieważ jesteś Brendonem. To tak podchodzisz do życia. Ze stuprocentowym przekonaniem. Nawet nie próbowałeś zasugerować, że możesz nie być ojcem. Jesteś niesamowity, hojny i ufny. Gdybym ci powiedziała, rzuciłbyś wszystko, co zaplanowałeś w swoim życiu, by wrócić i zrobić to, co uważałbyś za właściwe.  To co uważałbym za właściwe? To jest właściwe, Amando. Nie trzeba się nad tym zastanawiać. To jest właściwe. Ale ty zabroniłaś mi tego. - Mój gniew zapłonął, gdy krew zaszumiała mi w uszach. Podrapałem kark i odwróciłem wzrok. - Nie dałaś mi nawet szansy na bycie częścią tego.  Szansy na co? Na bycie uwięzionym? Bycie zakochanym jest piękne, ładne, ale miłość nie oddali frustracji i pogardy, kiedy spojrzysz na swoje życie - pełne brudnych pampersów, obrzyganych ubrań i nieprzespanych nocy - i przypomnisz sobie plany i marzenia, jakie miałeś. Nie tylko zarządzałeś biznesem w Australii, Bren, mówiłeś o stworzeniu sieci. Dostawałeś wspaniałe oceny, miałeś niesamowite życie i niesamowite cele. Cele, które wiedziałam, że byś osiągnął. I osiągasz je. Spójrz tylko, rozmawiałeś już z kierownikiem banku o kredycie na otwarcie biznesu. Jaki dwudziestopięciolatek to robi?  Ten sam dwudziestopięciolatek, który chciałby wiedzieć, że będzie tatą w sekundzie, w której kobieta, którą kochał, dowiedziała się o tym.

53

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

To oskarżenie - bo to nim było - opuściło mnie z kategorycznym warknięciem. Tak, byłem zły. Minęło trochę czasu, odkąd tak się wściekłem. Ostatnim razem przywaliłem Raphaelowi Jonesowi, a następnie wdałem się w burdę z noszącym przy sobie broń ochroniarzem. Tym razem nie miałem ujścia dla gniewu budującego się wewnątrz mnie, chyba że dostałbym się na siłownię, ring bokserski lub gdzieś, gdzie jak najszybciej mógłbym wypuścić moją skumulowaną energię fizyczną. Nie podobało mi się to. I jestem pewien jak cholera, że jej nie podobało się to, że byłem zły. Nie wściekałem się w taki sposób. To nie byłem ja, to nie był Brendon, którym chciałem być.  Przepraszam, Bren. - Powiedziała ze łzami swobodnie spływającymi po jej policzkach. Ja nie... - Przerwała, ocierając swoją twarz. Pociągnęła nosem. Część mnie - tak mała, że aż niepokoiła - chciała wstać i podejść do niej, gdzie wciąż obejmowała się przy drzwiach. Nie zrobiłem tego. Nie potrafiłem.  Czy myśl o powiedzeniu mi kiedykolwiek przeszła ci przez głowę?  Zadzwoniłam do ciebie dwa razy. - Powiedziała z kolejnym z tych drżących śmiechów. - Pierwszy raz był tydzień po tym, jak się dowiedziałam. Nie powiedziałam nikomu, nawet Chase. Boże, nie mogłam nawet zacząć myśleć o tym, jak powiem o tym mamie i tacie. Tata... - Przerwała, zamknęła oczy, westchnęła, a następnie ponownie na mnie spojrzała. Kiedy pierwszy raz do ciebie zadzwoniłam, siedziałam w moim samochodzie przed kliniką aborcyjną, czekając na to, aż ją otworzą. Pusty chłód naparł na coś w głębi mnie. Wpatrywałem się w nią. Czy sądziłem, że to wcześniej byłem wściekły?  Zadzwoniłam do ciebie, by ci powiedzieć. By przeprosić za to, że nawaliłam. By zapytać,

czy

mógłbyś

przyjechać,

abyśmy

to

przedyskutowali.

Tak

desperacko

potrzebowałam, byś potrzymał mnie za rękę, byś powiedział, że wszystko będzie w porządku, że będzie spoko. - Kolejny śmiech zduszony w szlochu. Otarła policzek grzbietem swojej dłoni, a jej błyszczące oczy latały po pokoju. - Siedziałam tam w moim zimnym samochodzie, pragnąc twojego ciepła, twojej siły, wpatrując się w zamkniętą klinikę aborcyjną, a jakaś dziewczyna odebrała twój telefon i powiedziała, że jesteś zajęty. Aplikacja zegar światowy na moim telefonie powiedziała mi, że w Sydney była pierwsza w nocy. Zrozumiałam, że ruszyłeś dalej.  Czy ty sobie kurwa żartujesz?

54

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Pytanie wypadło, zanim mógłbym je powstrzymać. Wraz z nim, mój gniew. Podniosłem się na nogi, gapiąc się na nią.  Zadzwoniłaś, by powiedzieć mi, że jestem tatą i wycofałaś się, kiedy jakaś laska odebrała mój telefon? Kiedy to było? Tydzień po tym, jak się dowiedziałaś? Co było miesiąc po moim wyjeździe? Więc co? Pięć tygodni po tym, jak wróciłem do Sydney? - Mój mózg próbował sprecyzować noc, o której mówiła. Wszystko, co potrafiłem wymyślić to to, że musiałem być na jakiejś imprezie. Przez imprezowanie starałem się wymazać wspomnienie o Amandzie. I przez imprezowanie mam na myśli upijanie się, siedzenie w pokoju pełnym moich kolegów ze studiów, nienawidząc hałasu, zapachu, smaku wszystkiego. Posiadałem mgliste wspomnienie o Heather, rozglądającej się za mną. Jeszcze bardziej mgliste o niej, powstrzymującej Shelly White od zrobienia mi loda na trawniku przed Mackellar House podczas jednej szczególnie smętnej popijawy.  Jezu, nie masz pojęcia, kim była osoba, która odebrała mój telefon, ale od razu doszłaś do wniosku, że kogoś pieprzę? Co? Że usuwam cię z mojego systemu moim fiutem? Za jakiego faceta mnie naprawdę uważasz, Amando? Wzdrygnęła się. Uderzyło we mnie poczucie winy. Zamknąłem oczy, przeciągając dłonie przez włosy, gdy usiłowałem wziąć kolejny uspokajający oddech. Mimo wszystko, pierwszy nie wykonał swojej roboty.  Przepraszam. - Powiedziałem, opuszczając ręce i ponownie otwierając oczy. Przepraszam. To.... Nie powinienem był tego mówić.  Jeśli to pomoże, nie pomyślałam, że wypieprzasz mnie ze swojego systemu. - Odrzekła, a zmieszany uśmiech podciągnął koniuszki jej ust. - Po prostu... Po prostu zdałam sobie sprawę z tego, że zrobiłeś to, co powiedziałam ci, byś zrobił, czyli wrócił do swojego życia. I mimo że chciałam cię tam ze sobą, uświadomienie sobie tego pomogło mi w tamtej sekundzie.  Jak? Jej uśmiech ocieplił się. Jej oczy złagodniały.  Uruchomiłam samochód, odjechałam z kliniki i nigdy tam nie wróciłam. Wiedziałam wówczas, że każde twoje dziecko będzie żyć pełnią życia. A ja pragnęłam tego w moim życiu. Pragnęłam twojej energii, twojego optymizmu w moim życiu. Chciałam być z tym związana w najbardziej nierozwiązalny sposób, jaki można sobie wyobrazić.

55

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Pamiętacie, jak mówiłem, że zawsze byłem w stanie stwierdzić, co czuje Amanda? Ale, że w jakiś sposób, odkąd przyjechałem, nie potrafiłem tego? Teraz nie istniało żadne zaprzeczenie tego, jak się czuła. W ogóle. Wszystko było tam, w jej oczach. Smutek, żal. I miłość. Mogłem ją zobaczyć. Mogłem ją poczuć. Och rany, mogłem ją poczuć.  I za każdym razem, gdy trzymam na rękach Tannera, - kontynuowała w chrapliwym szepcie - za każdym razem, gdy go całuję, przytulam i wdycham jego zapach, myślę o tobie i ci dziękuję. Ciężka gula wypełniła moje gardło.  Mój syn nazywa się Tanner? Amanda pokiwała głową.  Tanner Fitzgerald Sinclair. Wypuściłem lekko drwiący śmiech.  Fitzgerald? Och, Mandy, nie. Fitzgerald to moje drugie imię. Nie pytajcie. Amana uniosła ramiona w lekkim wzruszeniu.  Przepraszam? Ponownie zachichotałem. Fakt, że to zrobiłem, zaskoczył mnie. Szczerze, nie spodziewałem się tego.  Kiedy zadzwoniłaś po raz drugi? - Zapytałem. Nie wiem, czy chciałem poczuć się znowu wściekły, jeśli to było powodem pytania, lub czy potrzebowałem dowiedzieć się, kiedy przyszłość, którą mogłem mieć, została mi odebrana. Czy chciałem być w stanie zidentyfikować chwilę, w której los zrobił mnie - nas - w chuja.  Około rok temu. Zobaczyłam cię na You Tube, bijącego jakiegoś królewskiego ochroniarza. Z jękiem, opadłem z powrotem na kanapę.  Cholera.  Zadzwoniłam, by sprawdzić, czy nic ci nie jest. A potem uświadomiłam sobie, że nie mogłam porozmawiać z tobą bez powiedzenia ci o Tannerze i przez to zdałam sobie sprawę z tego, jak całkowicie schrzaniłam, jak wiele czasu minęło, odkąd rozmawialiśmy, więc rozłączyłam się, zanim połączenie zostało nawet zrealizowane. Patrzyłem, jak opiera się o drzwi. Obserwowałem, jak wypuszcza delikatne westchnienie. Zobaczyłem, że czeka na to, aż coś powiem.  Czy chciałaś mnie w swoim życiu, Amando? - Zapytałem w końcu.

56

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Wykrzywiła usta w smutnym uśmiechu.  Każdego dnia pragnęłam cię w moim życiu. I nie tylko wtedy, kiedy Tanner nie spał lub był chory, a ja pokryta kupką i wymiocinami. W dniu, w którym się urodził, pragnęłam cię tam bardziej, niż mogę powiedzieć. By pokazać ci, co pomogłeś stworzyć. To tak bardzo boli, że...że okradłam cię z tego. Gdy pierwszy raz wzięłam go na ręce, zobaczyłam cię w nim. Och, Boże, Bren, chciałam cię tam tak bardzo, że czułam cię w mojej duszy. A potem, kiedy on rósł, zdarzały się dni, gdy chciałam odwrócić się do ciebie, podzielić się nim z tobą, poczuć twoje dłonie na moich ramionach, kiedy pierdziałam na jego brzuszku... Gdy pierwszy ras usiadł, właściwie zawołałam twoje imię, szukałam cię, by się tym podzielić. Pierwszy raz, gdy raczkował...jego pierwszy krok... Coś gorącego i mocnego skręciło mnie w brzuchu na jej słowa. Łza spłynęła po jej policzku.  Ale gdy te dni minęły, gdy zbyt wiele dni minęło, nie wiedziałam, jak to zrobić. Nie wiedziałam... i tak bardzo się bałam, że mnie znienawidzisz, bałam się, że znienawidzisz nas za zniszczenie ci życia. Gdybyś nie wiedział o swoim synu, nie mógłbyś go znienawidzić, prawda? Lepiej nie wiedzieć o nim, niż...niż nienawidzić... Zsunęła się po drzwiach na podłogę, jak zmięty bałagan urywanego szlochu i objęła swoje kolana. Wtedy się ruszyłem. W jej kierunku. W trzech zamaszystych krokach, znalazłem się na podłodze przy niej, biorąc ją w ramiona, tuląc ją do mojej piersi.  W porządku. - Wyszeptałem przy czubku jej głowy, z jej chłodnymi i wilgotnymi włosami pod moimi ustami. - Wszystko będzie dobrze. Uznałem, że to co robię, to szaleństwo. Zaakceptowałem to, że zniszczyła moją wiarę w nią, ale i tak ją tuliłem. Ponieważ miała rację. Jestem Brendonem. Jestem wiecznym optymistą. Radzę sobie z tym, co rzuci mi życie, widzę radość w każdej sytuacji, jaką życie mnie obdarowuje. A życie przedstawiało mi teraz przyszłość niezmiernej przygody i nieznanego podekscytowania. Syna. Miałem syna z dziewczyną, którą kochałem i pokazalibyśmy mu, jak cudowne, jak naprawdę wspaniałe było życie. Zrobilibyśmy to. Razem. Teraz kiedy wszystkie tajemnice zostały wyjawione, ruszylibyśmy na podbój świata i żyli. Prawdziwie żyli. Mogłem to zrobić. My mogliśmy to zrobić. Naprawdę wszystko będzie dobrze. Tak właśnie myślałem w tamtej chwili. Jednakże, to co myślimy, a co jest naprawdę, nie zawsze się układa.

57

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Życie kiepskich żartów

Obejmowałem Amandę. Przez długi czas szlochała w swoje kolana, zanim w końcu ukryła twarz w mojej piersi i zapłakała. Wydawało się, jakby jej łzy zostały wyrwane z jej duszy. Podczas gdy moja koszulka robiła się coraz bardziej mokra od ich wilgotności. Jasne, wciąż byłem na nią zły. Jak mógłbym nie być? Odmówiła mi osiemnastu miesięcy z życia mojego syna. Ale znałem ją. Wiedziałem, że nie była suką. Ukrywanie przede mną jej ciąży? Ukrywanie przede mną istnienia naszego dziecka? Uwierzyłem jej, kiedy powiedziała, że to dlatego, bo nie chciała zniszczyć mojego życia, mojej przyszłości. Ale kurwa mać, co to zrobiło jej życiu. Jak to zmieniło jej marzenia? Teraz nie była nauczycielką z klasą pełną uczniów do prowadzenia i wychowania. Była matką z tylko jednym dzieckiem. Naszym dzieckiem. Zrobiła to na własną rękę. Sama. Wychowywała nasze dziecko sama. Jak niesamowitym to było? Bez względu na to, jak rozdarła mnie na strzępy przez to wyznanie, ile siły musiało to zabrać? By zrobić to na własną rękę? I teraz, odkrywając, że jestem ojcem, nie istniała żadna część mnie, która chciałaby, żeby to nie było prawdą. Żadna część mnie, która pomyślałaby nie, nie chcę tego. Nie chcę być ojcem. Ani nawet część, która planowała mieć sieć ośrodków treningu osobistego w całej Australii. Poradzilibyśmy sobie z tym razem. Razem. Nie musiała robić tego sama. Nie musiała. Obejmowałem ją, gładziłem jej włosy i w kółko powtarzałem, że damy sobie radę. Obiecałem jej, że będzie wspaniale. Logistyka naszego nowego życia razem, całej naszej trójki, nie zaprezentowała mi się, gdy siedzieliśmy tam na podłodze. To mnie nie zmartwiło. Wykombinowalibyśmy coś. Może małżeństwo? Zbudowanie domu w Sydney? Nadal mógłbym prowadzić mój biznes TO - tylko jeden na początku, zważywszy na sytuację - a moja mama i tata mogliby pomóc Amandzie z Tannerem. Do diabła, mama była pielęgniarką w Szpitalu Dziecięcym w Sydney. Kiedy chodziło o dzieci, wiedziała więcej, niż ktokolwiek, kogo mógłbym wymienić. I narzekała na to, że starzeje się bez widoku na wnuka. Z mojego starszego brata zeszłaby presja, by zebrać się w sobie. On i jego narzeczona mogliby kontynuować swoje podróże po świecie z plecakiem bez poczucia winy, które mama kładła na nich - żartobliwie i z miłości -

58

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

o jej naglącej potrzebie bycia babcią (oczywiście, upewniłbym się, iż dowiedziałby się, że jest moim dłużnikiem. Jaki byłby ze mnie młodszy brat, gdybym tego nie zrobił?). Jeśli chodzi o tatę... Tata radził sobie ze wszystkim, co życie mu rzuciło. Hej, od kogoś musiałem odziedziczyć tą cechę charakteru, prawda? Nie stresowałem się tym, co moja rodzina by pomyślała. Nie było ku temu potrzeby. Ale nie potrafiłem zacząć zakładać, co rodzina Amandy sądziłaby o tej sytuacji. Oboje jej rodziców byli ludźmi sukcesu. Jej matka była dyrektorką liceum z trzema opublikowanymi książkami na temat edukacji. Jej ojciec był profesorem literatury angielskiej na Uniwersytecie w San Diego, specjalizującym się w Szekspirze, który według Amandy miał pretensje do całego świata o mięśniaków. Nie pochwalili jej przedłużonego pobytu w Australii, biorąc pod uwagę to, że nadszarpywało to jej studia. Nie dusili ją śmieszną presją i oczekiwaniami, ale głośno wyrażali swoje zdanie na temat jej wyników w nauce. Jak już wcześniej wspomniałem, kiedy spotkałem ich po raz pierwszy, jej ojciec starał się jak mógł, by mnie przestraszyć, nawet umniejszając mnie przed nią. Ponownie, nie dlatego bo był palantem, ale dlatego gdyż chciał tego co najlepsze dla swojej córki, a według Charlesa Sinclaira najlepszym dla jego córki było ukończenie stopnia naukowego (z wyróżnieniem, oczywiście) i zdobycie pracy w prestiżowej, prywatnej szkole. Nie bycie "rozpraszaną" przez chłopaka, który wydawał się być bardziej zainteresowany ćwiczeniem swoich bicepsów, zamiast mózgu. Sądzę, że to, iż miałem na sobie koszulkę z napisem Edukacja jest ważna. Ale bicepsy ważniejsze, nie pomogło. Matka Amandy to inna sprawa. Jacqueline Winslow-Sinclair przyjęła mnie z łatwością, powiedziała mi, że jestem najlepszym, co kiedykolwiek spotkało Amandę.  Z tobą się więcej śmieje. - Skomentowała jednego razu, podczas szczególnie długiej rozmowy na Skypie między nami, kiedy Amanda wciąż była ze mną w Australii. Wydobyłeś z niej poszukiwaczkę przygód. Poczucie radości. Nie widziałem tego u niej, odkąd była małą dziewczynką. Chase spędziła każdą Skype sesję na wymyślaniu dla mnie różnych przezwisk. Te zabawne rozmowy sprawiły, że poczułem się, jakbym był jej rodziną. Oczywiście, w tamtym czasie miałem ograniczone interakcje z Charlesem. Myślałem, że był zbyt zajęty, aby się przyłączyć. Ale teraz... Jak zareagowali, kiedy Amanda powiedziała im, że jest w ciąży? Czy ją wsparli? Czy byli tam dla niej? Chase znajdowała się w pobliżu. To już coś. Ale co z Charlesem i Jacqueline? Czy pomogli jej w trakcie ciąży? Porodu?

59

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Obraz wypełnił moją głowę - Amanda cierpiąca, napinająca mięśnie, płacząca, jej twarz czerwona, oczy zamknięte, włosy mokre od potu. Nigdy wcześniej nie byłem świadkiem porodu, ale Hollywood pokazało mi, czym było rodzenie dziecka i nie należało to do zabawy. Gorąca złość znowu popędziła przeze mnie, nieoczekiwana i drażniąca. Narodziny mojego syna, a mnie tam nie było. Byłem ojcem, a wciąż musiałem polegać na filmach i telewizji, by powiedziały mi, jak to było. Wiedziałem, że Amanda żałowała tego, ale to nie odpędziło tego, jak się teraz czułem. Dopiero gdy delikatne place dotknęły mojej szczęki, uświadomiłem sobie, że Amanda już nie płacze w moją pierś. Zamiast tego, wpatrywała się we mnie z niedającym się odczytać wyrazem oczu.  Powiedz mi, o czym myślisz. - Odrzekła. Wypuszczając powolny oddech, rozluźniłem dłoń na jej plecach - kiedy stała się ona pięścią?  Planowałem Tannerowi sesje z hantlami. Sądzę, że zaczniemy od jakichś podstawowych ćwiczeń, żeby postawić go na nogi. Uśmiechnąłem się. Moja żałosna próba humoru jednakże nie rozśmieszyła Amandy. Patrzyła na mnie, a jej mimika stawała się coraz bardziej zamknięta. Grymas złączył jej brwi. Okej, żartobliwość nie była tutaj sposobem.  Hej - powiedziałem, gładząc jej plecy dłonią, by przyciągnąć ją bliżej mojego ciała. Wszystko będzie dobrze. Nigdzie się nie wybieram. Jestem tu. Dla ciebie i naszego syna. Naszego syna. Te słowa na moim języku wydawały się zarówno surrealistyczne jak i cudowne. Zamknęła oczy i ponownie zwróciła twarz do mojej piersi. Tym razem nie było łez, tylko spokój niesiony przez potrzebę połączenia.  Gdzie on jest? - Zapytałem, rozglądając sie po jej domu. Część mojego mózgu chciała przyczepić się do faktu, że nie było tu żadnych dowodów na jego istnienie, ale reszta mnie nie chciała myśleć o niczym więcej, niż o tym, jak niesamowitym będzie bycie ojcem. Bycie rodziną. - Z twoją mamą i tatą?  On... - Zgięła palce przy mojej piersi. - Nie, nie jest z mamą. Ja... Między nami rozciągnęła się cisza.  Co zrobili twoi rodzice? - Zapytałem, gdy nie mogłem już tego dłużej wytrzymać. - Czy pomogli?

60

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Bardzo. - Odpowiedziała bez podniesienia wzroku. - I Chase była niesamowita. Nie wiem, jak bym prze... - Ponownie zamilkła.  Opowiedz mi o nim. - Powiedziałem, kiedy nie dokończyła. - Czy ma moją oszałamiającą urodę? Zaśmiała się. Dźwięk ten był ciekawym połączeniem radości, dumy i czegoś smutnego.  Ma. I twoją siłę. Był cholernie blisko połamania mi żeber całym tym kopaniem podczas ciąży. Zachichotałem.  To mój synek. Początkujący piłkarz. Amanda odsunęła się ode mnie i uśmiechnęła.  Czy ty właśnie powiedziałeś to mój synek?  Powiedziałem. Uważaj, już czuję te ojcowskie suchary gotowe do wysypania się. Roześmiała się. A jednak, nawet gdy jej mimika się zmieniła, mogłem dostrzec, że to uczucie niecałkiem dosięgło jej oczu. Co jeszcze chodziło jej po głowie?  Czy to była łatwa ciąża? - Mówiąc szczerze, byłem skołowany. To czego pragnąłem bardziej niż czegokolwiek, to zobaczyć Tannera. Wziąć go na ręce. Ale chciałem również, by Amanda wiedziała, że prawdziwie byłem tam dla niej. Że byłem tam, gdzie potrzebowała, bym był: z nią. Poruszyła się na podłodze, na nowo ustawiając się tak, że była mniej w pozycji embrionalnej, a bardziej w przyjacielskim pochyleniu.  Dwa słowa. Poranne. Mdłości.  Tak źle?  O tak. Wymiotowałam każdego ranka. Każdego ranka. Otwierałam oczy, stawiałam stopy na podłodze i zanim mogłam nawet zauważyć, że jest rano, rzygałam. Przed końcem trzeciego trymestru straciłam dwadzieścia dwa funty.  Och. Amanda znowu się zaśmiała, ale tym razem jej oczy odzwierciedliły ten dźwięk.  Och jest poprawne. Podczas tego wszystkiego byłam u mamy i taty. Chase trzymała moje włosy tak wiele razy, że myślę, iż była gotowa je zgolić. Na szczęście, w drugim dniu trzeciego trymestru to odeszło, jakby ktoś wcisnął przełącznik. Po tym, szło gładko. Obdarzyła mnie krzywym uśmiechem. - Poza dziwną zachcianką na Vegemite - co było prawdziwie obrzydliwe - i tym całym kopaniem. Wiem, że powiedziałeś mi, iż byłeś jakimś piłkarskim świrem i miałeś szansę zostać zawodowcem, gdy byłeś nastolatkiem, ale wciągu

61

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

kilku ostatnich miesięcy przeklęłam cię więcej niż jeden raz, kiedy wydawało się, że Tanner próbuje zrobić wykop. Wybuchłem śmiechem, zacieśniając przy tym moje ramię wokół niej.  Okej, skarbie. - Powiedziałem. - Wiem, że piłka nożna jest dla ciebie obcym językiem, a australijska piłka nożna nawet bardziej, ale zrobić wykop?  Hej. - Przybrała oburzoną minę i uderzyła mój biceps. A potem skrzywiła się i pokręciła głową. Uśmiechnąłem się, przyciągając jej plecy bliżej mojej piersi. Teraz, gdy naprawdę spróbowałem tego, jak niesamowitym uczuciem było ponowne trzymanie jej w taki sposób, tak blisko, chciałem ją tam tak często, jak to możliwe. Ciepła fala wyczekiwania i przyjemności ogarnęła mnie na myśl o siedzeniu w ten sposób, nie tylko z Amandą, ale z Tannerem. O trzymaniu go w zgięciu moich ramion, patrzeniu jak śpi...albo puszcza bąki...albo robi kupę. Co? Jestem facetem. Puszczanie bąków i robienie kupy ma dla nas znaczenie. A kiedy to krewniak faceta pierdzi i robi kupę... Coś mi mówiło, że będę świetny w tej całej ojcowskiej rzeczy. To znaczy, już uśmiechałem się z dumy na myśl o puszczaniu bąków przez Tannera. Jaki będę, kiedy rzeczywiście znajdę się tam, gdy puści jakiegoś?  Co jeszcze? - Nakłaniałem, a ta myśl sprawiła, że uśmiechnąłem się jeszcze bardziej. Opowiedz mi więcej. Kiedy będę mógł się z nim spotkać? Czy już stoi? Mówi jakieś słowa? Pytania wypadły ze mnie. Nie dałem rady ich powstrzymać. Znajdowałem się w po-właśnie odkryłem, że jestem ojcem euforii. Z każdym pytaniem, jakie zadałem, wyobrażałem sobie to gąbczaste, maleńkie dziecko, które widziałem wcześniej, gaworzące i chichoczące do mnie. Wyobraziłem sobie jak raczkuje do mnie ze skupioną determinacją. Zobaczyłem jak drepcze w moim kierunku na pulchnych nóżkach, nie mając na sobie nic oprócz pieluszki, albo pampersa, jak to tutaj nazywają i podkoszulki bez rękawów mówiącej Słońce wyszło. Muskuły się pokazały. Widzicie, co mam na myśli? Po-właśnie odkryłem, że jestem ojcem euforia, nareszcie. Podekscytowanie i rozemocjonowanie dołączyły do mojego wyczekiwania i zachwytu. Nie starałem się ich stłumić. Przywitałem je. Życie dawało nam to, z czym mogliśmy sobie poradzić. A ja radziłem sobie z tym. Wiem, że to pewnie nie miało sensu, ale byłem autentycznie szczęśliwy.

62

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Czy on wie, jak wyglądam? - Kontynuowałem, zanim Amanda dostała szansę na odpowiedzenie na moje poprzednie pytania. Czułem się tak, jakbym brzęczał. Nie byłem tak napompowany, odkąd wyszedłem z banku po moim pierwszym, wstępnym spotkaniu z kierowniczką. - Czy widział moje zdjęcie? Jakie jest jego ulubione jedzenie? Czy ma jakieś? Gdzie on jest? To ostatnie pytanie sprawiło, że przystopowałem. Właśnie, gdzie on był teraz? Nie odpowiedziała mi wcześniej. I dlaczego nie było tu, żadnych oznak tego, że kiedykolwiek tu przebywał? Prostując się trochę przy drzwiach, rozejrzałem się po pokoju. Nie znajdował się tu żaden ślad życia osiemnastomiesięcznego dziecka. Żadnego krzesła do karmienia, żadnego samochodzika...nic. Prawda, nie miałem przyjaciół z dziećmi lub niemowlakami, ale, podobnie jak w przypadku tej całej sprawy z porodem, Hollywood nauczyło mnie, że jeśli pojawia się dziecko, dom staje się pożywką dla wszelkiego rodzaju niemowlęcych akcesoriów, na które natrafia się w najgłębszych zakamarkach i na każdej powierzchni domu rodzicielskiego. Więc gdzie znajdowały się zabawki Tannera? W zasadzie, to gdzie był Tanner? Być może Amanda wyczuła nagle ogarniający mnie niepokój. Odsunęła się ode mnie, a jej ciało stało się napięte. Utrzymując rękę wokół jej pleców, zmuszając palce do pozostania luźnymi na jej łopatce, odwróciłem twarz, by na nią spojrzeć.  Gdzie on jest? Właśnie dotarło do mnie, że nie widzę żadnych dowodów na jego istnienie. Spojrzała na mnie, nie poruszając się. Jedna z jej rąk nadal spoczywała na mojej piersi, blisko mojego serca. Teraz się zgięła, a palce podrapały moją skórę przez koszulkę, wciąż mokrą od jej wcześniejszych łez. Coś ostrego skręciło mi bebechy.  Amando?  Chciałam... - Przerwała, odsuwając się całkowicie od moich ramion, mojego ciała. Usiadła obok mnie, ze skrzyżowanymi nogami i prostymi plecami, jakby medytowała. Jednakże w jej wyrazie twarzy nie było nic beztroskiego lub opanowanego. Nic spokojnego. Tej całej radości, którą widziałem, że wyłania się po jej wcześniejszym kryzysie, nie było. Zamiast tego zobaczyłem rozpacz. Czystą rozpacz. A pod tym, determinację, by ją

63

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

kontrolować. By wyprzeć ją. Ta siedząca teraz obok mnie kobieta, była studium nieszczęsnego konfliktu. A ja nie miałem pojęcia dlaczego.  Nie byłam przygotowana na to, co stanie się ze mną, kiedy zobaczyłam cię na lotnisku, Bren. - Wyszeptała Amanda, opuszczając głowę, by spojrzeć na jej skrzyżowane kostki. Zmarszczyłem brwi na te słowa i na sposób, w jaki szczypała czubek jej paznokcia kciuka. To był nerwowy nawyk.  Robiłam to sama tak długo, a następnie ty się tu pojawiasz i to sprawiło, że uświadomiłam sobie o wiele bardziej, ile błędów popełniłam, odkąd cię odtrąciłam. Byłam...nie wiem...samolubna? Od chwili, w której wysłałam ci tego smsa...do prysznica... i do teraz, siedząc tu, pozwalając ci na obejmowanie mnie, pozwalając ci rozmawiać o naszym synu... - Ponownie na mnie spojrzała. Moje serce przyspieszyło na widok łez błyszczących w jej oczach. Na tę czystą rozpacz pochłaniającą jej piękną, zmęczoną twarz. Nie byłam przygotowana na emocjonalny wstrząs, jaki poczułam, kiedy mi odpisałeś, a co dopiero na to, co poczułam, gdy cię zobaczyłam. Powinnam była wiedzieć, że tak się stanie, ale nie byłam kurwa przygotowana... Zamrugałem. Amanda, którą znałem, nie przeklinała. Zawsze byłem pod wrażeniem tego. Mówiła, że to dlatego, bo gdy była w młodym wieku, jej ojciec powiedział, że inteligencja człowieka może być mierzona przez jego słownictwo, a wulgaryzmy są wytworem leniwego umysłu. Ja byłem zdania, że to dlatego, bo nie miała potrzeby przeklinać na jakimkolwiek poziomie emocjonalnym, filozoficznym lub społecznym. Amanda, którą znałem, była ponad przeklinaniem. Ona po prostu wiedziała, jak wyrazić swoje emocje bez nich. Ale, jak to odkrywałem z każdą sekundą mijającą odkąd wysiadłem z samolotu w LA, Amanda, na którą obecnie patrzyłem, nie była Amandą, którą znałem. Może nigdy nie była tamtą Amandą. Może tamta Amanda była wytworem mojej idealizacji. Zanim mógłbym odpowiedzieć na jej niespodziewaną deklarację, powstała na nogi i przeszła do kuchni. Patrzyłem, jak porywa chusteczkę z pudełka na ladzie. Obserwowałem, jak wyciera nią swoje oczy. Czując się tak, jakbym z powrotem został wepchnięty do próżni, gdzie wszystko naciskało na mnie, poderwałem się na moje własne nogi.  Hej. - Powiedziałem, idąc w jej stronę. - Cokolwiek się dzieje, poradzimy sobie. Wiesz o tym, prawda? Czy to przez twojego tatę? Jeśli tak, mogę z nim porozmawiać. Sprawię, że zobaczy, iż nie jestem takim skończonym idiotą za jakiego mnie uważa. - Sięgnąłem po jej rękę, próbując przyciągnąć ją do mnie.

64

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Pokręciła głową i wyciągnęła swoje palce z moich. Wieczny optymista, jakim byłem, nie mógł nic poradzić na to, że poczuł się zraniony.  Amando? - Powtórzyłem jej imię. - Dlaczego jesteś samolubna? Oparła się o ladę, krzyżując ręce na piersi, by spojrzeć w powietrze nad moją głową.  Zobaczenie ciebie, całowanie ciebie...to wprawiło mnie w zamęt i...po prostu chciałam przez chwilę trochę normalności, to wszystko. - Odpowiedziała. Jej głos brzmiał jak suchy papier ścierny. Jego udręczony ton posłał przeze mnie kolejne uderzenie niepokoju. - To było... Od czasu... Wypuściła powolny oddech i odwróciła się, by na mnie spojrzeć. Mogłem zobaczyć, jak jej ręce zaciskając się wokół jej piersi.  Zobaczyłam cię, Brendon, na lotnisku, i przez chwilę zapomniałam o powodzie, dla którego tu jesteś. Przez chwilę nie pragnęłam niczego bardziej niż udawać, że jesteśmy po prostu dwojgiem młodych ludzi na nowo łączących się po głupim zerwaniu. Dwojgiem ludzi, którzy spędziliby dzień, pieprząc się jak króliki, śmiejąc się i ciesząc się swoim towarzystwem. Planowałam powiedzieć ci, dlaczego poprosiłam cię o to, byś tu przyjechał, na lotnisku. Jak nic innego, chcę byś to zapamiętał. Planowałam ci to powiedzieć wtedy. Zanim się pocałowaliśmy, zanim pieprzyliśmy się pod prysznicem...zanim Chase przyszła i wypaplała ci o Tannerze... Planowałam powiedzieć ci przed tym wszystkim. Przełknąłem ślinę. Nie wiem czemu, ale miałem trudności w złapaniu oddechu.  Powiedzieć mi o czym? - Zmarszczyłem brwi, wpatrując się w nią. - Dlaczego tu jestem, Amando? Dlaczego naprawdę tu jestem?  Czas, bym zabrała cię na spotkanie z twoim synem, Bren. - Powiedziała w odpowiedzi.  Nie. - To słowo opuściło mnie w krzyku. Nie mogę sobie przypomnieć, kiedy ostatnio krzyczałem na kogoś w gniewie. Naprawdę krzyczałem. Krzyknąłem na Amandę. Jedno, pojedyncze słowo, ale mimo wszystko krzyk. Miałem dość. Dość zmieszania. Dość frustracji. Frustracja. Cholera, nie frustrowałem się. To rozdzierało mnie. Sprawiało, że czułem się słaby. Czułem się jak w potrzasku. Amanda nie chciała mnie uwięzić osiemnaście miesięcy temu, ale teraz byłem w potrzasku. Nie przez istnienie naszego syna, ale przez samą Amandę. Przez jej odmowę bycia ze mną szczerą. By ukryć przede mną, cokolwiek się tu kurwa działo. Jezu. Jezu, byłem... Byłem...

65

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Przeciągając

dłoń

przez

Korekta: magdunia55

włosy,

ścisnąłem

ją

w

pięść

z

tyłu

głowy

i spiorunowałem wzrokiem Amandę.  Powiedz mi, co się dzieje. W razie gdybyś się nie zorientowała, chodzę tu po cienkiej linie. Przeleciałem pół świata, nie wiedząc dlaczego, ponieważ o to prosiłaś. Dobrze przyjąłem wiadomość, że mamy syna. Jak na razie, radzę sobie ze wszystkim co na mnie zrzucasz, ale teraz, chcę tylko wiedzieć, czego na mnie nie zrzucasz. Czego nie...  Zgubiłam go! - Chase wparowała do pokoju, cała czerwona. - Ale znalazłam...och, wrócił. Zmrużyła na mnie oczy. Zaświtało mi w głowie, że kolczyk nad jej prawą brwią to maleńka czaszka i skrzyżowane kości. Boże dopomóż temu biedakowi, który pewnego dnia zdecyduje, że Chase Sinclair jest kobietą dla niego. Ona zamieni jego życie w piekło.  Wróciłeś. Więc taksówka, którą śledziłam przez całą drogę na lotnisko nie była twoja? Pokręciłem głową, nie będąc w stanie znaleźć słowa. Byłem blisko, bardzo blisko, utraty kontroli. Nie wiedziałem, czy być wdzięcznym za przybycie Chase, czy urażony. Jednakże, tak jak frustracja, również uraza nie była czymś, czego pozwalałem sobie doświadczać. Chase przewróciła oczami i odetchnęła.  Świetnie. Więc tamten taksówkarz myśli teraz, że miał smoczą świruskę siedzącą mu na ogonie. Hurra. Nic nie powiedziałem. Tak samo Amanda. Chase przeniosła spojrzenie ze mnie na swoją siostrę.  Czy w czymś przeszkodziłam?  Miałam... - Wymamrotała Amanda. - Miałam właśnie powiedzieć Brendonowi, gdzie jest Tanner. Nadszedł czas, byśmy poszli go zobaczyć, dla Brendona, by go poznał.  Co? - Chase odwróciła swoje prawo ucho w kierunku Amandy, wysuwając głowę w melodramatyczny sposób. - Nie słyszę cię. Jestem głucha, pamiętasz?  Chase. - Warknęła Amanda. Uniosła ręce w górę.  Okej, okej. Próbowałam tylko zmniejszyć napięcie. Wasza dwójka musi zacząć zachowywać się jak dorośli. Jest takie coś jak słowa, wiecie. Oboje powinniście ich użyć. Słyszałam, że czasami są całkiem przydatne.  Chase. Ręce ponownie poszły w górę, tym razem z irytacją, którą sam czułem.

66

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Och do kurwy nędzy, czy możemy wszyscy po prostu wsiąść do samochodu? Ja prowadzę. Jeśli wkrótce nie wyruszymy, utkniemy w korku, a ty jeździsz o wiele za wolno. Wypuściłem napięty oddech.  Zanim to zrobimy... - Amanda weszła do kuchni ku wysokiemu, drewnianemu kredensu, otworzyła drzwiczki i wyjęła coś z niego. Mogłem zobaczyć, czym to było, zanim podeszła do miejsca, w którym stałem. Moje serce zabiło szybciej. Mocniej. Próbowało wyburzyć sobie drogę z mojego gardła. Zatrzymała się bezpośrednio przede mną, ze wzrokiem skupionym na mojej twarzy.  To - wyciągnęła do mnie swoją dłoń - jest Tanner. Wpatrzyłem się w zdjęcie w jej palcach.  To jest Tanner. - Powtórzyła. Nie przegapiłem tego nacisku na słowo "to". Ale również nie rozumiałem tego. Z pulsem bijącym mi w uszach szybciej niż powinien, wziąłem od niej zdjęcie i przyglądałem się mu. Maluch uśmiechał się do mnie z diabelskimi psotami tańczącymi w jego niebieskich oczach tak podobnych do moich, że nigdy nie mógłbym zakwestionować jego pochodzenia. Kępka grubych, blond włosów - znowu, tego samego koloru co moje wyrastała z czubka jego głowy, ukształtowana w krótki, spiczasty irokez. W jego prawej ręce znajdowała się jasno żółta zabawka Transformers. W jego lewej, połowa jabłka spałaszowana przez jego dziecięce ząbki. Miał na sobie ciemnozieloną koszulkę z napisem Spróbuj mnie zatrzymać na piersi i parę spodenek, które pokazały jego pulchne nogi i kolana. Jego stopy były zabrudzone. Przy tych zabłoconych stopach siedział szczeniak - czarno-biały, niechlujny kundel nierozpoznawalnej rasy - tak samo brudny, jak on. Wpatrywałem się w zdjęcie. W mojego syna. Napawałem się jego widokiem. Tą oczywistą radością, którą czuł w chwili uwieczniania go przez aparat. Mocna guma owinęła się wokół mojej piersi i zacisnęła. To odebrało mi oddech. Moje gardło się zacisnęło. Moja głowa pulsowała. Mój syn. Patrzyłem na mojego syna. To było jak patrzenie na zdjęcie mnie, kiedy byłem w tym wieku. A jednak, mogłem zobaczyć w Tannerze również Amandę. W kształcie jego szczęki. W jego brwiach. Moje brwi są łukowate i krzaczaste. Jasne brwi Tannera naśladowały Amandy - proste, blond, poziome linie nad jego niebieskimi oczami. Te oczy trzymały moje utkwione w zdjęciu. Więziły mnie. Nie mogłem od nich oderwać wzroku, nawet kiedy usłyszałem, że ktoś poruszył się, by stanąć za mną.

67

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Jest bezczelnym, małym urwisem. - Powiedziała Chase, a jej ramię musnęło moją rękę, gdy spojrzała na zdjęcie. - Pamiętam dzień, w którym zostało ono zrobione. Właśnie skończył walić Robbyego Trzmielem6 po głowie i uważał, że jest bardzo bystry i niesamowity.  Kim jest Robby? - Wymamrotałem, niezdolny do odwrócenia uwagi od Tannera. Jeśli Chase usłyszała moje rozproszone pytanie, nie odpowiedziała. Jest możliwe, że tego nie zrobiła. Stała po mojej prawej, a słuch Chase jest gorszy z jej lewej. Mówiąc szczerze, nie obchodziło mnie, kim był Robby. Nie w tamtej sekundzie. Byłem całkowicie pochłonięty Tannerem. Uderzył we mnie przypływ szczerego szczęścia. Uśmiechnąłem się do zdjęcia, zbyt świadomy tego, że moje oczy szczypały mokrym ciepłem. On był olśniewający. Wiem, że olśniewający nie jest słowem, którego faceci mają w zwyczaju używać, chyba że opisują gorącą laskę, ale on taki był. Olśniewający, pełen życia i zabawny. Mogłem to dostrzec. Tam, na tym zdjęciu. Mój syn. Cisza rozciągnęła się w pokoju. Podniesienie wzroku z tego zdjęcia wymagało ode mnie większego wysiłku niż wyciskanie 136 kilogramów. Chase i Amanda na mnie patrzyły.  Co się dzieje? - Zapytałem. Swędzenie w moim mózgu powiedziało mi, że nie zauważałem czegoś bardzo ważnego. Czegoś... - Dlaczego nie ma tu żadnego jego znaku? To swędzenie zmieniło się w zimny palec, naciskający na moje serce. Włosy na mojej głowie się zjeżyły. - Czy on tu nie mieszka? Gdzie on jest? Został adoptowany. Oddała go do adopcji. Z jakiego innego powodu nie byłoby go tutaj? Ze swoją matką? Ta myśl uderzyła mnie mocno. Zmarszczyłem brwi, wpatrując się w twarz Amandy.  Gdzie on jest, Amando? Dlaczego musimy jechać, by się z nim zobaczyć? Z kim on mieszka? - Inna myśl wpadła mi do głowy z kruchym powiązaniem z możliwością, nad którą nie chciałem się zastanawiać. - Kim jest Robby? Kim on jest dla mojego syna?  Brendon. - Zaczęła Chase, głosem głośniejszym niż to było konieczne w tym małym pomieszczeniu. Zatem nie tylko ja się stresowałem? Z jakiegoś popieprzonego powodu to sprawiło, że poczułem się lepiej. Ale nie tak bardzo.  Nie, Chase. - Amanda zatrzymała ją dłonią na jej ramieniu. - Dam radę. Powinnam była to zrobić miesiące temu. Osiemnaście miesięcy temu. Wtedy Bren nie patrzyłby na nas, na mnie, jakbym była...jakbym...ach, kurwa, Bren. 6

Trzmiel - jeden z Transformersów

68

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Zamknęła oczy i stała nieruchomo, za wyjątkiem palców znowu szczypiących paznokieć jej kciuka. Stała tam, milcząc, zanim otworzyła oczy i spotkała mój wzrok z niezachwianym, niedającym się odczytać spojrzeniem.  Tanner ma ostrą białaczkę limfoblastyczną, Brendon. - Powiedziała głosem spokojnym, a zarazem pustym. Załamanym. - Został zdiagnozowany miesiąc temu. Jeśli nie przejdzie skutecznego przeszczepu szpiku kostnego tak szybko jak to możliwe, lekarze dają mu sześć miesięcy życia. Może mniej. - Przerwała i wzięła powolny oddech. - Rzadko się zdarza, by rodzice byli dawcami, ale czasami są i najpierw badana jest rodzina i rodzeństwo. Dlatego się z tobą skontaktowałam. - Kontynuowała. - To dlatego tu jesteś. Zamrugałem, patrząc na nią, starając się zinterpretować słowa, które właśnie wyszły z jej ust. Musiałem coś źle zrozumieć. Musiałem... Mój mózg nadrobił stratę w mgnieniu oka. Załapał i buntował się przeciwko temu, co usłyszał. Białaczka. Rak. Zamrugałem ponowie, gapiąc się na nią.  Mówisz poważnie? - Mój głos był trochę więcej niż szorstkim oddechem. To było najbardziej niedorzeczne pytanie, jakie kiedykolwiek w życiu zadałem. W moim dwudziestopięcioletnim życiu. Życiu. Sześć miesięcy, by żyć... Łza zrobiła ścieżkę w dół prawego policzka Amandy. Przytaknęła z dziwnie czkającym ruchem jej głowy. Jednakże, jej oczy nie oderwały się od moich. Moje kolana ugięły się pode mną. Próbowały mnie opuścić, porzucić, odkąd dowiedziałem się o istnieniu Tannera i odmówiłem im zwycięstwa. Ale teraz jakakolwiek determinacja i siła, jaką wcześniej posiadałem, zniknęła. Została mi skradziona przez trzy słowa: ostra białaczka limfoblastyczna. Opadłem na tyłek, uderzając o podłogę z hukiem. Pokój pędził przy mnie, nawet gdy powietrze zanikło. Potrzebowałem oddechu, ale żaden nie przyszedł. Moja pierś zamieniła się w imadło; mój żołądek we wzburzony bałagan. Patrzyłem na Amandę z podłogi z szumiącą głową.  Nie. - Odrzekłem. - Nie. Nie możesz mi tego robić. Nie możesz wezwać mnie na drugi koniec świata, powiedzieć mi, że mam syna, a następnie, że on umiera. Nie możesz tego robić.

69

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Amanda znowu wykonała to okropne, czkające pokiwanie głową. Część mnie rozpoznała, na jaką udręczoną, na jaką przestraszoną wyglądała. Na jak wykończoną i przybitą. Inna część mnie zobaczyła ją, jako coś innego: coś zimnego i zwodniczego. Coś, w czego pobliżu nie chciałem przebywać. Reszta mnie...reszta mnie... Pokręciłem głową, zacisnąłem zęby i oderwałem wzrok od kobiety przede mną, skupiając go zamiast tego na zdjęciu w mojej dłoni. Tanner uśmiechał się do mnie, wibrując życiem, energią i wesołą radością.  Bren... - Zdławiony głos Amandy wypełnił ciszę. - Nie miałam wyboru, nie rozumiesz? Jestem zdesperowana. My jesteśmy zdesperowani. To nie tylko Tanner cię potrzebuje, ja również. Potrzebuję cię.  Nie możesz tego robić. - Warknąłem z podłogi. Moje oczy wydawały się być pełne palącego piasku. Obraz Tannera rozmazał się. - Nie możesz tego robić.  Ale to zrobiła, Brendon. - Powiedziała Chase. - Tak jak jest to popieprzone, zrobiła to. I teraz nadszedł czas, abyś wkroczył i pokazał nam, co zamierzasz z tym zrobić.

70

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Nieustanne piszczenie i szumienie

Kiedy miałem osiem lat i byłem pełny podziwu dla mojego starszego brata, Bena - który potrafił zrobić ollie7 na deskorolce bez ani jednego upadku, miał już zielony pas w taekwondo i mógł zostawać sam w domu, gdy mama musiała wybrać się do sklepu, by kupić mleko wdałem się w bójkę w szkole. Nowy dzieciak, Gregory Blake, dołączył do mojej klasy miesiąc wcześniej. Przeprowadził się z dużego miasta i miewał trudności z dynamiką placu zabaw naszej małej, wiejskiej szkoły. Gregory był nieśmiały, trochę mięczakowaty i nosił okulary. Byłem wysoki jak na swój wiek i już silniejszy od większości chłopaków z mojego roku, a co dopiero tych starszych o rok. Dwa razy w tygodniu grałem również w football, zarówno dla szkoły jak i miejscowego klubu młodzieżowego. Innymi słowy, byłem nie tylko fizycznie trudnym skurczybykiem, ale także szkolnym bohaterem. (Nasza szkoła skupiała się na footballu. Piłka nożna unikana była z powodów, których nadal nie rozumiem.) Gregory Blake zadecydował w pierwszym tygodniu szkoły, że byłem jego najlepszym przyjacielem. Chodził za mną jak szczeniak i kupował dla mnie rzeczy ze szkolnej stołówki. Musiałem jedynie wspomnieć, że chciałbym paczkę chipsów i kilka minut później, był z nimi przy moim boku. Wstyd mi to przyznać, ale zajęło mi trochę czasu, by zdać sobie sprawę z tego, że nie wydawał pieniędzy przeznaczonych na lunch na swoje własne jedzenie, na wypadek gdybym przypadkowo wspomniał, że coś chcę. Rodzice Gregory'ego byli bogaci. Nie mieli więcej pieniędzy niż Bóg, ale byli zamożniejsi niż rodzice innych osób w naszej szkole. Jednak rodzice Gregory'ego rzadko kiedy robili cokolwiek ze swoim synem. Nie przychodzili na żadne szkolne wydarzenia, nie czekali na niego na terenie szkoły, aż skończy swoje lekcje, jak to robili inni rodzice. Dopiero lata później, gdy byłem na tyle starszy, by dobrze zastanowić się nad zachowaniem Gregory'ego, dotarło do mnie, że czuł się samotny. Jako że nigdy nie byłem okropnym dzieckiem, nigdy nie powiedziałem mu, by sobie poszedł. Moi inni przyjaciele - z którymi przyjaźniłem się od przedszkola - uważali go za irytującego. Ja wzruszyłem po prostu ramionami i pozwoliłem się mu za mną włóczyć. Prześlizgiwał się przez mój dzienny radar, wypełniał dziurę w moim brzuchu, gdy tylko 7

Ollie - jeden z podstawowych trików na deskorolce, będący punktem wyjścia wielu innych.

71

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

jedzenie, które spakowała mi mama, nie było wystarczające i czasami mówił coś na tyle śmiesznego, by sprawić, że śmialiśmy się z innych chłopców na placu zabaw. Te cosie były najprawdopodobniej tak bystre, że przechodziły nasze pojęcie, ale ośmiolatki nie posiadają wymagającego humoru. Kiedy Gregory powiedział, że Richie Gribble jest "oddychającym przez usta mięśniakiem", wszyscy śmialiśmy się jak głupki. Mój "prawdziwy" najlepszy przyjaciel, Lochie Perkins zanosił się śmiechem tak bardzo, że smarki wyszły mu z nosa. Następnego dnia po szkole, Richie Gribble napadł na Gregory'ego przed magazynem ze sprzętem sportowym i go pobił. Płaczącego i krwawiącego odnalazł szkolny konserwator zieleni. Zsikał się w majtki, miał złamanego jednego przedniego zęba, a jego okularów nie było nigdzie widać. Nigdy nie wrócił do szkoły. Dzieciaki nie wiedzieli, co się stało, aż do dnia po bójce. Nikt nie wiedział, dokąd udał się Gregory. Nigdy nie skontaktował się z nikim w szkole, by dać nam znać. Dowiedziałem się o tym, co zrobił Richie w połowie popołudniowej lekcji sztuki, kiedy Lochie nachylił się i wyznał, że to on wygadał Richiemu na treningu footballu o tym, co Gregory o nim powiedział. Pamiętam, że patrzyłem na Lochiego, jakbym go nie znał. Jakby był obcą osobą. Spałem w jego domu więcej niż jeden raz. Dzieliliśmy się naszym lunchem, odkąd mieliśmy po pięć lat. Wiedziałem o Lochiem wszystko, o tym, że kiedy dorośnie, zamierzał zostać kierowcą wyścigowym, o tym jak nie lubił, kiedy jego starsza siostra chodziła po domu w samej bieliźnie i o tym jak jego siusiak czasami stawał się twardy, gdy to robiła, przez co dziwnie się czuł. Lochie nie przyjaźnił się z Richiem Gribble, nie żeby był kapusiem. A jednak, mój przyjaciel przyznawał się do faktu, że wyznał Richiemu to, co Gregory o nim powiedział, pomimo że oboje wiedzieliśmy, że Richie skrzywdziłby przez to Gregory'ego. Dlaczego? Kiedy zadałem Lochiemu te istotne pytanie, wzruszył ramionami.  Nie wiem. Tamtego popołudnia - przed tym samym magazynem ze sprzętem sportowym, gdzie pobił Gregory'ego - rozkwasiłem Richiemu nos na papkowatą, krwawą miazgę. Powaliłem go na ziemię. Tamtej nocy, gdy mama siedziała obok mnie na podłodze w moim pokoju, z ręką lekko spoczywającą na moich plecach i rozczarowaniem na jej twarzy, zrozumiałem coś zdecydowanie wykraczającego poza moje osiem lat; nie byłem zły tylko na Richiego za pobicie Gregory'ego. Byłem zły tak samo na Lochiego. Wyładowałem rozczarowanie moim

72

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

najlepszy przyjacielem na szkolnym łobuzie i podczas gdy mój starszy brat chwalił się tym następnego dnia i powiedział wszystkim, iż jest ze mnie dumny za to, że wstawiłem się za przyjacielem, moje niezadowolenie z Lochiego skaziło radość, jaką czułem w związku z aprobatą Bena. Lochie zawiódł zaufanie kogoś, kto był "z nami". Jasne, Gregory nigdy nie przebywał w naszych domach, ale siedział z nami w czasie lunchu, dzielił się swoim jedzeniem. Lochie zjadł więcej niż jednego loda Frosty Fruit zakupionego przez Gregory'ego. Gregory został skrzywdzony, ponieważ zdradzono jego zaufanie i z przyczyn, których mój ośmioletni mózg nie potrafił pojąć, ja również zostałem skrzywdzony. A ta zdrada zezłościła mnie wystarczająco, bym w zemście zranił kogoś. Żałowałem tego w momencie, w którym to się stało. W sekundzie, w której Richie upadł na ziemię - z krwią i smarkami rozmazanymi nad jego górną wargą w obrzydliwych wąsach, ze łzami wyciekającymi mu z oczu, z dłońmi próbującymi osłonić twarz, gdy w kółko ryczał: "Nie, przestań, przepraszam, przepraszam" - żałowałem tego. Ale nigdy go nie przeprosiłem. I nigdy już nie nocowałem u Lochiego. Chcę, byście zrozumieli znaczenie tego małego okna do mojej osobowości. Może nie jestem już tym ośmioletnim chłopcem z krwią na swoich pięściach i słusznym gniewem w sercu, ale nadal posiadałem te same główne wartości i opinie. I nadal - nie ważne jak bardzo pragnąłem, by było inaczej - miałem tą samą instynktowną reakcję na burzenie mojego zaufania. A to, czego właśnie się dowiedziałem, to, co Amanda mi powiedziała? Tak, moje zaufanie zostało zburzone. Zanim zdałem sobie sprawę z tego, co robię, byłem na moich nogach, górując nad obiema Chase i Amandą. Rozwścieczony. Jestem dużym facetem. Nie jestem nazywany Brendonem Bicepsem w jakikolwiek ironiczny sposób. Jestem dużym facetem z ukrytą siłą wykraczającą poza normę i byłem wkurzony. Rozerwany na strzępy. Wszystko, co myślałem, że wiem o Amandzie, każde zdanie, jakie miałem... To również nie było tylko tym. W ciągu kilku godzin, odkąd odkryłem, że jestem tatą, jechałem emocjonalną kolejką górską, jakiej nigdy wcześniej nie doświadczyłem. Jechałem tą pieprzoną kolejką górską i, w opatentowanym optymizmie Brendona Osmonda, widziałem w tym to, co najlepsze. Zaakceptowałem to, że byłem ojcem, zaakceptowałem to, że moje życie nieodwołalnie się zmieniło, ale wyszedłem poza utratę trzymania Tannera na rękach

73

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

jako niemowlaka, by umieścić się już w jego życiu. Biegać z nim, bawić się z nim. Żyć z nim długim życiem. Zrobiłem to. W krótkim czasie, tak, ale taki właśnie byłem. Poszedłem już tam, w moim umyśle, w moim sercu. A teraz Amanda zabierała mi również to. Nie tylko to zabierała. Wyrywała mi to. Rozdzierała na kawałki przede mną. I tak brzydko, jak to sprawia, że brzmię, nie mogłem nic na to poradzić, że zaczynałem się zastanawiać, czy jedynym powodem, dla którego się tam znajdowałem, było to, że nasz syn zachorował. Szpik kostny. Uważnie słuchałem na moim jednym semestrze podstawowej Biologii Człowieka, by znać dokładne znaczenie słów szpik kostny, kiedy wiązały się one z białaczką. Znaczenie było takie, że nie znajdowałem się tutaj, by być ojcem...ale dawcą. Amanda nie poprosiła, żebym przyjechał do niej, żebym był w jej życiu, ponieważ za mną tęskniła. Potrzebowała mnie tutaj, żebym oddał szpik kostny mojemu umierającemu synowi. I tak, dobrze mówiła: szanse na to, że rodzic będzie zgodnym dawcą były rzadkie, ale wciąż istniały. To również wiedziałem z moich studiów. Amanda musiała być więcej niż zdesperowana, by dzwonić do mnie po tym wszystkim. By wyjawić mi sekret, który ukrywała przez tak długi czas. Musiała wiedzieć, że będę zły, zraniony. Ale ten fakt nie ugasił mojego gniewu. Wcale. Zwinąłem dłonie w pięści i spiorunowałem je obie wzrokiem, z pustym bólem w mojej piersi nawet gdy złość dalej rozprzestrzeniała się po mnie.  Zakładam, że nie jesteś zgodnym dawcą? Pokręciła głową. Ze znaczenia tego niewypowiedzianego nie mogłem zobaczyć, że była wykończona z rozpaczy, ale byłem zbyt wściekły, by to mnie powstrzymało.  Nie jesteś dawcą, więc dzwonisz do mnie. Przez ponad półtora roku ukrywałaś przede mną fakt, że mam syna. Zadecydowałaś, że nie byłem wystarczająco ważny, by być w jego życiu, nie wystarczająco istotny, by być w jego życiu. Aż moje bycie w jego życiu jest tym co potrzeba, by utrzymać go przy życiu. - Odwróciłem się, by spojrzeć na Chase, stojącą obok swojej siostry, obejmującą ją jedną ręką. - A ty pytasz mnie, co zamierzam z tym zrobić? Tak jakbym to ja był tym, który jest popieprzony? Amanda zaszlochała, a jej oczy opływały w łzach i żalu, gdy patrzyła na mnie. Moja zniewaga była brutalna. Okrutna. Bezduszna. Wiedziałem o tym. Ale byłem zły. Tak bardzo zły. I tak bardzo zraniony. Kurwa, nigdy w życiu nie czułem się tak zraniony, tak bezradny ...i słaby.

74

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Życie. To wszystko sprowadza się z powrotem do życia. Życia nim.  Kończył mi się cholerny czas, Brendon. - Zapłakała Amanda z twarzą wykrzywioną w nieszczęsnym bólu. - To nie tak chciałam ci o tym powiedzieć. Od dnia, w którym dowiedziałam się, że jestem w ciąży, próbowałam znaleźć sposób na to, jak ci powiedzieć, wiedząc, jak bardzo to wszystko zmieni. A potem, kiedy Tanner zaczął chorować... Od dnia, w którym został zdiagnozowany, próbowałam wykombinować, jak ci powiedzieć, ale się bałam. - Przeciągnęła dłonie przez włosy. - A teraz kończy mi się czas, a nasz syn umiera i wszystko co wiem, to że cię potrzebuję. Tutaj. Potrzebuję cię tutaj, byś go uratował, nas uratował. Potrzebuję cię, jego ojca. Spiorunowałem ją wzrokiem.  Jego ojca. Tego, który nigdy nie dostał szansy na bycie ojcem, dopóki nie potrzebowałaś...  Hej! - Chase mnie popchnęła, położyła swoje małe ręce na moje klatce piersiowej i popchnęła. Cofnąłem się do tyłu i spiorunowałem ją wzrokiem. Chase odwdzięczyła się tym samym. Mogłem zobaczyć, że się trzęsła. Dygotała. Mogłem zobaczyć, że się bała, stawiając mi czoła w ten sposób, ale tak jak Richie wiele lat temu, kopiowała ten gniew, jaki czułem do kogoś innego.  Spieprzyła, Osmond. - Chase zmrużyła oczy i ponownie owinęła ręką ramiona Amandy. - Ona to wie. Wie o tym od dnia, w którym urodził się Tanner, a ciebie nie było tam, byś wziął go na ręce. Czy masz jakiekolwiek pieprzone pojęcie o tym, ile razy widziałam, jak trzyma twojego syna i patrzy na niego ze łzami w oczach, pełna żalu, że nie powiedziała ci o nim? Czy masz jakiekolwiek pojęcie o tym, ile razy Tanner zasypiał w jej ramionach do głosu Amandy mówiącej mu o tobie? O tym, jak niesamowity jest jego tatuś. Huh. Niesamowity, akurat. Nie masz pojęcia, ile razy znajdywałam ją gapiącą się na twoje zdjęcie w telefonie, gdy Tanner spał w jej ramionach. Żadnego.  Chase... - Wyszeptała Amanda. - Przestań...proszę... Wątpiłem w to, by Chase ją słyszała. Albo była zbyt skupiona na ponownym niszczeniu mnie, albo nie mogła jej usłyszeć. Jakikolwiek był powód, nie odwróciła ode mnie swojego szyderczego uśmiechu.  I oczywiście, nie masz pojęcia, jak wiele godzin przepłakała, odkąd lekarz powiedział jej, że twój syn ma białaczkę, ale uwierz mi, wylała wystarczająco wiele łez za was obu. I kiedy wiedziała, że musi do ciebie zadzwonić, kiedy musiała stawić czoła jej strachu przed tym, że ją znienawidzisz i tak to zrobiła. Ona wkroczyła do akcji. Zrobiła to, co najlepsze dla

75

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

twojego syna i zadzwoniła do ciebie. Więc przestań zachowywać się jak jakiś pieprzony dzikus i sam zacznij działać. Zaangażuj się i pokaż mi, dlaczego nigdy nie przestała cię kochać. Zaangażuj się i...  Wystarczy. - Warknęła Amanda. Chwyciła siostrę za ramiona. - Wystarczy, Chase. - Jej słowa były wyraźne. Modulowane. Chase pokręciła głową.  Nienawidzę tego, siostro. Nienawidzę... On umiera. Mój siostrzeniec umiera...a wasza dwójka przejmuje się tylko swoją dumą? Kto zrobił komu źle? Czy naprawdę uważacie, że ma to teraz znaczenie? Czy naprawdę sądzicie, że wasza duma pomoże sytuacji? Spieprzyłaś, siostro. On to wie. Ty to wiesz. Więc otrząśnijcie się z tego. To koniec. Nadszedł czas, by ruszyć do przodu i zebrać się kurwa w sobie. Natychmiast. Odgoniła się wzruszeniem ramion od rąk Amandy i wybiegła z salonu. Część mnie zastanawiała się, czemu drzwi nie pękły od siły, z jaką zatrzasnęła je za sobą. Reszta mnie wciąż się wściekała. Skupiłem oczy na tyle głowy Amandy, czekając na to, aż się odwróci. By stanąć twarzą do mnie. By na mnie spojrzeć.  Naprawdę cię lubi. - Wyszeptała z opadającymi ramionami. Ta poraniona próba humoru pozbawiła mnie wszelkiej kontroli, jaka mi pozostała.  Mam to w dupie. - Odburknąłem. - Nie jestem tu po to, by być lubianym. Teraz to wiem. Jestem tu po to, by zostać rozciętym. Amanda osunęła się bardziej, kuląc się z głową w dół.  Przepraszam, Brendon. Tak bardzo przepraszam. Chciałabym móc ci powiedzieć, jak bardzo mi przykro.  Z jakiego powodu ci przykro, Amando? Za to, że nie powiedziałaś mi o Tannerze? Czy przede wszystkim za to, że kiedykolwiek mnie spotkałaś? Wtedy się odwróciła. Zmierzyła mnie stanowczym spojrzeniem, a jej ramiona już dłużej nie drżały. W jej oczach była stal.  Nigdy nie będzie mi przykro, że cię poznałam. Nigdy. Nawet tego ciebie, który stoi teraz przede mną. Gdybym cię nigdy nie poznała, nie posiadałabym Tannera, a on jest najbardziej niesamowitą, piękną i cudowną rzeczą, jaką kiedykolwiek miałam w swoim życiu. Wciągnąłem powolny oddech. Ten ja stojący przed nią, nie był dobry. Był urażony i wściekły. Rozpoznałem to, a jednak nie potrafiłem odpuścić. To jeszcze raz było Richiem Gribble i Lochiem.

76

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 A teraz - kontynuowała, wycierając swoje policzki grzbietem dłoni - gdybyś mógł na jakiś czas odłożyć na bok nienawiść do mnie, chciałabym cię zabrać na spotkanie z twoim synem. To jest, jeśli nadal chcesz go poznać. - Próbowała być silna, zażarta. Mogłem to dostrzec. Wstyd mi to przyznać, ale w tamtym momencie nie obchodziło mnie to. Nie miałem pojęcia, jak wyobrażała sobie przebieg tego wszystkiego - mój przylot, moją reakcję na jej wiadomość - ale wątpiłem w to, by było to stawieniem czoła obrażonemu Brendonowi. Podczas naszego czasu razem, nigdy nie widziała we mnie takiego rodzaju emocji. Mało kto widział taką emocję we mnie. Ostatnią osobą był pewnie Richie Gribble. Dla niej stojącej tam teraz samej i stawiającej mi czoła...to wymagało odwagi. Ale nie mogłem chwalić ją za to w tamtej chwili. Nie wiem, czy kiedykolwiek bym potrafił.  Powiedz mi szczerze, Amando. - Odrzekłem. - Czy uważasz, że wyszedłbym tymi drzwiami teraz i nie udał się na spotkanie z moim synem? Westchnienie wypadło z niej. Zamykając oczy, osunęła się, a cały bunt i brawura zniknęły.  Nie, nie uważam. Tak bardzo jak mnie nienawidzisz, za co cię nie winię, znam cię. Wiem, że nie zrobiłbyś tego. Stałem w bezruchu przez długi czas, wpatrując się w nią, pragnąc jak cholera, bym miał dostęp do jakiegoś wehikułu czasu. Jakiś sposób na zresetowanie ostatnich trzech lat, na usunięcie jej z mojego życia. A następnie sam wypuściłem westchnienie, takie z obrzydzenia do samego siebie i frustracji. To prawda, że byłem zdenerwowany, ale zdenerwowany, czy nie, nadal byłem sobą. A ja nie żałowałem. Ani nie marnowałem czasu i energii na życzenie sobie czegoś totalnie poza moją kontrolą, a pragnienie, by zmienić przeszłość, zaliczało się do życzenia sobie takiej rzeczy.  Nie nienawidzę cię, Amando. - Powiedziałem z lekkim potrząśnięciem głowy. Te słowa podrapały ciszę. - Ja po prostu... Nie potrafiłem dokończyć. Nie wiedziałem jaki byłem po prostu.  Okej. - Przytaknęła z krótkim pochyleniem głowy i wypuściła kolejny drżący oddech. Okej. Czy chciałbyś, żebym zabrała cię teraz na spotkanie z Tannerem? Odwzajemniłem jej małe kiwnięcie głową, moim własnym.  Chciałbym.  Okej. Tylko wezmę klucze. Nie poruszyłem się, kiedy przeszła obok mnie. Przez sekundę, pragnienie, by spleść moje palce z jej i przyciągnąć ją do mojego ciała, uderzyło we mnie i zniknęło tak samo szybko. Nie miałem pojęcia, czy było to instynktowne pragnienie, podstawowe pragnienie seksualne,

77

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

czy coś głębszego, coś przenikliwego, ale tak jak wielu moich uczuć w tamtej chwili, nie chciałem tego znać. Więc nie sięgnąłem po nią, nie wziąłem jej dłoń w moją. Zamiast tego, odwróciłem wzrok do okna na przeciwległej ścianie i obserwowałem obojętnie, jak drzewa poruszają się za nim w letniej bryzie. Kilka minut później, usłyszałem dźwięk brzęczenia kluczy.  Jesteś gotowy? - Zapytała za mną. Wydałem z siebie lekkie chrząknięcie. Czy byłem? Czy facet kiedykolwiek mógłby być gotowy na coś takiego? Obracając się na pięcie, obdarzyłem ją małym skinięciem głowy.  Tak. Jestem gotowy.  Chcesz założyć jakieś buty? Jej pytanie sprawiło, że zamrugałem. Niepewny uśmiech wykrzywił jej usta.  To znaczy, wiem, że wy Australijczycy jesteście wyluzowani i w ogóle, ale...buty mogą być dobrym pomysłem tam, dokąd się udajemy. Nie pytałem gdzie to było. Wiedziałem. Do jakiego innego miejsca moglibyśmy pójść, jeśli nie do szpitala? Ale wiedziałem, że się załamię, jeśli te słowo zostanie wypowiedziane na głos. Podejrzewam, że Amanda też o tym wiedziała. Nigdy nie czułem się tak cholernie kruchy. Wchodząc dziesięć minut później do hatchbacka Amady, spojrzałem na jego tył. To tutaj znajdowały się dowody na istnienie Tannera. Fotelik dziecięcy był przypięty do siedzenia, z tapicerką w jasną kolorystycznie kolekcję pociągów i ciężarówek. Na siedzeniu spoczywała czapka baseballówka dziecięcych rozmiarów z uśmiechającym się kreskówkowym lwem na jej przedzie i słowem TANNER widniejącym pod nim w radosnych literach. Z uchwytu nad oknem zwisał telefon z równie barwnymi kształtami. Na siedzeniu obok leżała torba podróżna, otwarta, z jakąś wydostającą się z niej zawartością. Mój wzrok napotkał różowy stanik. Rozpoznawałem ten stanik, przypomniałem sobie, że ściągałem go z niej więcej niż jeden raz w Sydney. Przypomniałem sobie, że pewnego razu w żartobliwym entuzjazmie rzuciłem nim przez ramię. Utknął na sufitowym wiatraku w mojej sypialni i zaczął krążyć nad nami, podczas gdy my się kochaliśmy...  Trzymam gotową torbę w samochodzie. Na dźwięk łagodnego głosu Amandy odciągnąłem oczy - i moje myśli - od stanika, by spojrzeć na nią, gdzie teraz siedziała za kierownicą.

78

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Na wypadek gdybym musiała zostać na noc w szpitalu. I oto było te słowo. Jakaś niewidzialna pięść przywaliła mi w brzuch. Zimna i brutalna. Wciągnąłem szybki oddech, zmuszając mój wyraz twarzy do pozostania spokojnym.  Czy często to robisz? Odpaliła samochód i wrzuciła bieg.  Ostatnio częściej niż...niż na początku. Z tymi słowami, oderwała się od krawężnika. Jazda do naszego celu podróży była cicha. Żadne z nas nie mówiło za wiele. W mojej głowie były pytania, ale nie mogłem ich zadać. Na dobre i złe pogrążyłbym się w introspektywnym tchórzu. Amanda od czasu do czasu komentowała ruch uliczny, ale nie byłem pewien, czy to do mnie, czy do siebie. Nie wiem, czy to pierwszy znak uliczny Szpitala Dziecięcego New Dawn uwolnił coś we mnie, ale kiedy obserwowałem przez przednią szybę, jak robi się większy, a następnie znika za nami, gdy go minęliśmy, potrząsnąłem moją głową.  Nie odebrałaś mnie z lotniska swoim własnym samochodem, ponieważ nie chciałaś, bym wiedział? To znaczy, o Tannerze? Amanda posłała mi szybkie spojrzenie. Jej uścisk na kierownicy wzmocnił się.  Tak. I nie. Chase zaproponowała, że cię odbierze, gdy ja sprzątałam dom. Byłam w środku tego, kiedy się zjawiła. Wariowałam. Jednak dopiero, gdy zauważyła, że chowam wszelkie dowody Tannera, uświadomiłam to sobie. Myślałam, że byłam spokojna. Chrząknęła i przewróciła oczami. - Lecz ukrywanie wszystkiego, co należy do twojego syna jest dalekie od spokojnie. Chase posadziła mnie, spojrzała mi w oczy i powiedziała, że muszę się zebrać w sobie. A potem, w razie gdybym nie zrozumiała, powtórzyła to w języku migowym i dodatkowo wplotła kilka kurwa. Mój śmiech zaskoczył mnie.  Mogę sobie wyobrazić, jak to robi. Amanda się uśmiechnęła z oczami skupionymi na ruchliwej drodze.  Tak. Kiedy Tanner się urodził, prawie przestała przeklinać na głos. Swój wulgarny język zachowała do pokazywania. Używa języka migowego tylko wtedy, gdy chce przekląć na kogoś lub coś.  Uprzejma ciocia? To była kolej Amandy, żeby się zaśmiać.

79

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Może. Coś mi mówi, że Tanner będzie dobrze obeznany w przekleństwach migowych, kiedy... - Przerwała. Udręka przeszła przez jej twarz. Ta mina sprawiła, że ścisnęło mnie w piersi. - Kiedy nadeszła pora, by Chase pojechała po ciebie - kontynuowała bez dokończenia zdania - wiedziałam, że muszę to zrobić. Nie chciałam tego, a jednak, w tym samym czasie, chciałam. Nie chciałam się z tobą zmierzyć, wiedziałam, że kiedy ci powiem, nie będzie dobrze, ale myśl o zobaczeniu ciebie... - Kolejne z tych szybkich spojrzeń skierowało się na mnie. - Jak już wcześniej mówiłam, byłam samolubna. Pragnęłam cię zobaczyć tak bardzo, że bolało i pragnęłam to zrobić nie jako zwodnicza matka twojego dziecka, lecz jako dziewczyna, w której zakochałeś się tam w Sydney. Więc wzięłam Pędzącego Smoka. Jej wyznanie podrapało moje zszargane nerwy. Ciepłe uderzenie gniewu na nowo zmieszało się we mnie. Połknąłem je, skupiając moją uwagę na drodze przede mną. Jakby wyczuwając napięcie, Amanda nie powiedziała już nic. Pozostaliśmy w taki sposób, dopóki nie wjechaliśmy na parking przy szpitalu. Gdy Amanda zgasiła silnik, żadne z nas się nie poruszyło. Uderzyło we mnie potężne pragnienie, by powiedzieć jej, aby wycofała, aby zawiozła mnie z powrotem na lotnisko. Gdybym był na lotnisku, nie znajdowałbym się tutaj, nigdy nie musiałbym zobaczyć... To delikatna dłoń Amandy na moim ramieniu wyciągnęła mnie z mojej daremnej i tchórzliwej zadumy. Spojrzałem na nią, zauważając poobgryzane paznokcie i ich zniszczone brzegi. Zniknęły te zadbane paznokcie z ich białymi koniuszkami, które pamiętałem. Tam, na jej dłoni, znajdowała się niema opowieść o wstrząsającym koszmarze, którego nie byłem świadomy, że się dzieje. Niewiedza jest błogosławieństwem. A jednak nie mogłem poradzić nic na to, że pomyślałem, iż w tym przypadku, było w tym również coś naturalnie pustego.  Wiem, że mówiłam już to tak wiele razy, iż te słowa pewnie już nic nie znaczą powiedziała - ale przepraszam. Uniosłem wzrok na jej twarz i spojrzałem jej w oczy, zobaczyłem w nich cierpienie. Smutek. Zmartwienie. Strach. Absolutne przerażenie.  Wiem. - Odrzekłem, okrywając jej dłoń moją. To nie było akceptacją jej przeprosin, ale potwierdzeniem tego, przez co przechodziła. To było najlepszym, co mogłem jej dać w tamtej chwili. Może nawet najlepszym, jakie kiedykolwiek będę w stanie jej dać. I pomyśleć tylko, że krótki czas temu rozważałem małżeństwo, wspólną przyszłość, całą naszą trójkę... Wysiedliśmy z samochodu. Nie ważne, jak się starałem, nie potrafiłem nie zatrzymać się, by spojrzeć na ten dziecięcy fotelik z tyłu i tę czapkę baseballówkę z uśmiechniętym lwem. Na to imię wypisane radosnymi literami pod lwem.

80

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Bren? Odciągnąłem oczy od czapki i zaoferowałem Amandzie uśmiech.  Ze mną w porządku.  Ale nie spoko?  Nie spoko. - Odpowiedziałem szczerze. Pokiwała głową.  Chodźmy. Znacie ten zapach, jaki mają szpitale? Ten wyraźny zapach środka dezynfekującego, sztucznego powietrza i jedzenia? Jestem bardzo zaznajomiony z tym zapachem - mama jest pielęgniarką, pamiętacie? Spędziłem więcej niż jeden dzień szkolnych wakacji, zabijając godziny w poczekalni, kiedy plany opieki nad dzieckiem nie wypalały i nie było dla mnie innego wyboru, jak iść z nią do pracy. Po dodaniu do tego gry w football przez większość mojego dzieciństwa i młodzieńczych lat, oddział ratunkowy był przyjacielem mojego dorastania. Zapach szpitalu nigdy nie napawał mnie żadnym poczuciem lęku lub cierpienia, jak to było w przypadku innych ludzi. W sekundzie, w której wyszedłem z głównego hallu i wszedłem do właściwego szpitala z jego specyficznym, wszechobecnym zapachem chemicznych środków czyszczących, ścisnęło mnie w brzuchu, a w ustach zaschło. Kakofonia elektronicznego piszczenia monitorów, brzęczenie pacjentów w ich pokojach, lekarze i pielęgniarki dyskutujący o wspomnianych pacjentach, to wszystko zaatakowało moje uszy. Te straszne dla mnie okoliczności przebywania w szpitalu przemieniły znajome dźwięki w coś okrutnego i drażniącego. Odwróciły to potworne uczucie budujące się we mnie.  Cześć, Amando. - Jakaś kobieta w jasno zielonym fartuchu podeszła do nas z przeciwnego kierunku, gdy szliśmy korytarzem w stronę zamkniętych drzwi. - Jak się dzisiaj miewasz? Amanda się zatrzymała i uśmiechnęła do kobiety. Rozmawiały. Amanda wskazała na mnie z kolejnym uśmiechem i machnięciem swojej dłoni. Wiem, że powinienem dołączyć do rozmowy, ale nie potrafiłem. W mojej głowie szumiało. Mój puls dusił mnie. Te drzwi wyłoniły się przede mną. Zamknęły na resztę świata. Nad drzwiami widniał znak. ONKOLOGIA. Gapiłem się na niego. Ścisnęło mnie w żołądku.  Bren?

81

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Podskoczyłem na dotyk ciepłych palców na moim ramieniu i odwróciłem się. Obie kobiety obserwowały mnie - Amanda z delikatnym uśmiechem, a tamta kobieta (czy była pielęgniarką?) z bojaźliwym grymasem.  Brendon - Amanda kontynuowała bez usunięcia ręki z mojego ramienia. - To jest Julie. Julie jest główną pielęgniarką na oddziale onkologicznym. - Obdarzyła Julie ciepłym uśmiechem. - Zajmuje się za mnie Tannerem, kiedy mnie tu nie ma. Spojrzałem na kobietę, otworzyłem usta, potem znowu je zamknąłem. Jezu, co się ze mną działo?  Julie, to jest Brendon. - Dłoń Amandy zsunęła sie z mojego ramienia, by odnaleźć moje palce. - Tata Tannera. Błysk współczucia wypełnił twarz Julie, a tamta obawa rozpłynęła się w szeroki, przyjazny uśmiech.  Witaj Brendon. Wspaniale cię poznać. Mogę zobaczyć, po kim Tanner odziedziczył swój wygląd. Ponownie zamrugałem. Nie mogłem połączyć. Nie mogłem... Palce Amandy ścisnęły moje. Nie mocno. Tylko w niemej wiadomości, by dać mi znać, że było tam połączenie. Jej i moje.  Dzień'bry. - Powiedziałem, choć szczerze mówiąc, mogło to wyjść bardziej jak paplający dźwięk, nie jak słowo. - Jak leci? Julie obdarzyła Amandę nikczemnym uśmiechem.  Och, rozumiem, co masz na myśli, mówiąc o jego akcencie.  Wiem. - Powiedziała Amanda. Odwróciłem się, by na nią spojrzeć. Wzruszyła na mnie rękami, z różowymi policzkami.  W tej chwili są tam twoja mama i tata, skarbie. - Powiedziała Julie, z powrotem zwracając uwagę na Amandę. Jej szeroki uśmiech osłabł ponownie do ciepłego i delikatnego. - I Chase.  Dzięki, Julie. - Odrzekła Amanda. - Jak się czuje Tanner? Nie umknęło mi, że puściła moją rękę. Powinienem odczuwać ulgę, biorąc pod uwagę to, jak zły byłem na nią. Zamiast tego, poczułem się...zagubiony. Julie obdarzyła ją śmiesznym, lekkim kiwnięciem głowy.  Czeka na swoją mamusię.  Jestem tutaj. I tak samo jego tatuś. Julie skierowała swój uśmiech na mnie.

82

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Miło było cię w końcu poznać, Brendon. - I z tymi słowami, odeszła, oddalając się od nas korytarzem.  Wszystko w porządku? Przeniosłem moje suche, gorące spojrzenie na Amandę i pokiwałem głową.  Ze mną też. - Podeszła do drzwi, napompowała z dozownika bezwodny środek dezynfekujący na dłonie, a potem posłała mi nerwowy uśmiech. - Chodźmy. Bez żadnego więcej słowa, pchnęła drzwi swoim ramieniem i przeszła przez próg. Po zdezynfekowaniu moich własnych dłoni, podążyłem za nią. Zrobienie pierwszego kroku za drzwi było trudne. Zniechęcające. I w tym samym czasie chciałem przebiec przez nie i znaleźć syna, którego nie wiedziałem, że mam, zanim wszechświat przechylił się i kolejny raz wprowadził do mojego życia chaos. Przeszliśmy kilka kroków po korytarzu oddziału onkologicznego, kiedy go zobaczyłem mężczyznę w brązowym, tweedowym garniturze, piorunującego mnie wzrokiem z otwartych drzwi pokoju tuż obok dyżurki pielęgniarek. Charles Sinclair. Ojciec Amandy wyprostował się, jego oczy przeniknęły i skierowały się zza szkieł jego okularów bez oprawek. Jego szczęka się zacisnęła. Wciągnąłem powolny oddech. Stwierdzenie, że nigdy nie zaliczał się do moich fanów było niedopowiedzeniem, ale pogarda promieniująca od niego, zaskoczyła mnie. Amanda wzięła moją dłoń w swoją, gdy zatrzymaliśmy się przed nim.  Tato, pamiętasz Brendona? Charles przeprowadził po mnie małą kontrolę, jakby katalogował każde zagięcie i fałdkę w moich spodenkach i koszulce oraz umieścił je w kolumnie NIEZDANE. Zaoferowałem moją dłoń.  Panie Sinclair. Nie przyjął jej.  Byłeś nieobecny w życiu mojej córki, Osmond. W czasie, kiedy ona - i twój syn najbardziej cię potrzebowali. Mówiąc szczerze, nie mogę powiedzieć, że nie spodziewałem się tego. Zawsze wiedziałem, że nie byłeś...  Tato. - Amanda jęknęła, a zawstydzenie i żal wypełniły ten dźwięk. - Mówiłam ci, byś nie...  Byłbym tu, Chuck - odrzekłem, opuszczając moją rękę i ignorując jego nie tak subtelną zniewagę. - ale dwie godziny temu, nie miałem pojęcia, że mam syna.

83

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Jego oczy zwęziły się za okularami. Ich soczewki były bez skazy. Starannie wyczyszczone.  A jak sądzisz, dlaczego tak jest? Myślisz, że dlaczego moja córka nie chciała, byś wiedział, iż namieszałeś w jej życiu, hmm? Co to mówi o tobie, że wolała zmierzyć się z tym sama, niż z tym Neandertalczykiem, przez którego zaszła...  Tato. - Amanda warknęła. - Wystarczy. Przestał gadać, ale nie piorunować mnie wzrokiem. Była tam jakaś poważna nienawiść. W tamtym momencie, nie obchodziło mnie to kurwa.  Proszę wybaczyć mi za bycie niegrzecznym, ale ten Neandertalczyk jest tutaj, by zobaczyć się ze swoim synem, a nie po to, by stać na korytarzu i wymieniać się obelgami z panem. Jego pierś się nadęła. To był śmieszny widok. Sięgał mi nie więcej jak do podbródka i był chudy jak trzcina. A jednak tam stał, ojciec broniący swojego dziecka, ochraniający go jedyną bronią jaką posiadał - słowami. Czy ja też zachowywałbym się równie wojowniczo, gdyby sytuacja była odwrotna? Nie musiałem myśleć nad odpowiedzią. Byłem gotowy, by zrobić cokolwiek trzeba, aby pomóc mojemu synowi, którego jeszcze nie poznałem. Nie miałem wątpliwości, że w razie konieczności, użyłbym więcej niż słów, by ochronić Tannera. Wykorzystałbym każdą broń, jaką posiadałem do dyspozycji.  Jestem pewien, że zobaczymy się ponownie, gdy tutaj jestem, Panie Sinclair. Powiedziałem, zmuszając mój głos do bycia spokojnym, opanowanym, mimo burzliwego stanu mojego umysłu. - Mam nadzieję, że odłożymy nienawiść na bok, dopóki życie mojego syna nie będzie już zagrożone. Nozdrza Charlesa się rozszerzyły. Odwróciłem się do Amandy, zanim zdążyłby odpowiedzieć.  Teraz chciałbym zobaczyć Tannera. Pokiwała głową. Posyłając swojemu ojcu szybkie spojrzenie, mocniej ścisnęła moje palce i zaprowadziła mnie do pokoju, którego on strzegł. W chwili, w której wszedłem do małej sali, zauważyłem trzy rzeczy: ściany pokrywały obrazki kolorowych balonów i równie kolorowych ptaków; wszędzie był sprzęt medyczny, nieustannie piszczący i szumiący; a na środku pokoju znajdowało się wysokie łóżko, na

84

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

którym siedziała Chase i mały chłopiec obrócony plecami do mnie. Miał na sobie piżamę z Optimusem Prime. Moje stopy przestały pracować. Myślę, że moje serce również. Nie mogłem się ruszyć, nie mogłem oddychać.  Tanner - powiedziała Chase, klepiąc go lekko po kolanie, gdy skierowała w moją stronę szeroki uśmiech. - Popatrz, kto tu jest. Chłopczyk obrócił się na łóżku, by spojrzeć tam, gdzie Chase teraz pokazywała i wszystko, co do tej pory czułem w moim życiu - wszystko - straciło znaczenie. Zniknął ten blond irokez ze zdjęcia, którego widziałem wcześniej, ale nie diabelska radość na jego twarzy, pomimo rurki tlenowej przymocowanej do jego prawego nozdrza i przyklejonej do policzka. Och Boże, był piękny. Niebieskie oczy latały po mnie, na sekundę ciekawy grymas zmarszczył jego czoło, zanim jego wzrok odnalazł Amandę.  Mama! - Czysta miłość i radość wypełniły jego twarz. Wiercił się, unosząc swoje ręce swoje małe ręce z pulchnymi palcami - w kierunku Amandy. – Mama. Amanda podeszła do niego. W dwóch krokach, była z nim na łóżku, przyciągając go do swojego ciała delikatnymi rękoma, całując jego głowę, jego policzki, jego oczy. Zachichotał, a jego malutkie ręce znalazły jej włosy, jej uszy, gdy to robiła. Całowała go, tuliła go i gaworzyła słowa, których nie mogłem zrozumieć z miejsca, w którym stałem. Ona go kochała, uwielbiała. A ja nie mogłem się ruszyć. Nie. Mogłem. Się. Ruszyć. Stałem w bezruchu w wejściu do pokoju z Charlsem Sinclairem za moimi plecami, obserwując mojego syna i dziewczynę, którą kiedyś kochałem całym moim pieprzonym sercem i nie mogłem się ruszyć.  Jest szczęśliwym, małym skarbem. Podskoczyłem na cichy szept po mojej lewej. Matka Amandy stała obok mnie ze wzrokiem skupionym na jej córce i wnuku. Wyglądała na starszą, dużo starszą, niż ostatnim razem, gdy ją widziałem. Starszą i tak bardzo zmęczoną. Jeśli Tanner był wizualną młodszą wersją mnie, to Jacqueline Winslow-Sinclair była starszą wersją Amandy. Wciąż się uśmiechając, przeniosła swoją uwagę na mnie.  I wojownikiem. Nie zapomnij o tym, Brendon. On jest wojownikiem.

85

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Przełknąłem ślinę, patrząc na nią.  Bren? Spojrzałem na Amandę siedzącą na brzegu łóżka i trzymającą Tannera na kolanach. Tanner, ze swojej strony, wyglądał na zajętego badaniem, jak działał kolczyk w jej prawym uchu. Obdarzyła mnie uśmiechem, który mogłem opisać jedynie jako nerwowy.  Chcesz tutaj podejść? Ktoś czeka na to, by cię poznać. Ponownie przełknąłem ślinę. Dlaczego w moich ustach było tak sucho? Puls bił mi w uszach tak mocno, że dziwiło mnie, iż szpital się nie trząsł.  Tanner? - Amanda obniżyła swój uśmiech do naszego syna i połaskotała go trochę w kolano, wskazując na mnie, gdy to zrobiła. Zachichotał. - Czy powiesz cześć Brendonowi? Z kolejnym chichotem, sięgnął po jej palec. Nie spojrzał na mnie. Nie od razu. Amanda musiała jeszcze raz połaskotać go w kolano, co wywołało kolejny radosny chichot, i jeszcze raz wskazać palcem w moją stronę, zanim to zrobił. Obdarzył mnie poważnym wyrazem twarzy, przyciskając swoje ciało jeszcze bardziej do Amandy.  Powiedz cześć. Wtulając się bardziej w pierś Amandy, Tanner przyglądał się mi, chwytając swoją dolną wargę górnymi zębami. To była taka czynność Amandy. To rozdarło moje serce. Podobnie jak ciemne plamy pod jego oczami i bladość jego skóry. Wtedy to do mnie dotarło. Nie miałem w ogóle żadnego pojęcia o tym, w jakim stadium białaczki był Tanner. W ogóle. Nie miałem żadnego pieprzonego pojęcia o moim synu, oprócz tego, że był chory. A on był właśnie tutaj. Właśnie tutaj. Jest wojownikiem. Wymamrotane słowa Jacqueline odtwarzały się w mojej głowie. Patrzyłem na niego obserwującego mnie. Jak ja musiałem dla niego wyglądać? Ogromy facet, którego nigdy wcześniej nie widział, budzący grozę w wejściu... Czy się bał? Tak jak ja? Jest wojownikiem... Poruszyłem się, zamykając tą małą odległość między nami w dwóch miarowych krokach i przykucnąłem na moich piętach bezpośrednio przed nim, aż byłem tuż poniżej jego poziomu oczu. Obdarzyłem go ciepłym uśmiechem.  Dzień'bry, Tanner. - Powiedziałem, utrzymując mój głos łagodnym i delikatnym, gdy położyłem moją rękę na kolanie Amandy. Nie dotykając go, nieważne jak bardzo tego chciałem. - Jestem Brendon.

86

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Wpatrywał się we mnie z twarzą w połowie przyciśniętą do piersi Amandy, z zębami nadal na jego dolnej wardze, i nie powiedział ani słowa.  Tanner. - Odrzekła Amanda, lekko dotykając palcami jego głowy. - To twój tatuś. I teraz, kiedy tu jest, mamy nadzieję, że zaczniesz się lepiej czuć.

87

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Oppimuś wóź

Usłyszałem, że Charles mamrocze coś za mną. Usłyszałem, że Jacqueline coś mu odszeptuje. Nie spojrzałem na żadnych z nich. Cały ten cholerny szpital mógłby stać za mną, prowadząc wojnę na mojej osobowości, a mnie by to nie obeszło. Patrzyłem w oczy Tannera. Nic więcej się nie liczyło. Nie jestem naiwny, ani na tyle niedoświadczony z dziećmi, by sądzić, że Tanner zrozumiał ogrom słów swojej matki, ale nie kłamię, kiedy mówię, że przedarły się one prosto do mojego serca. Gorąca gula wypełniła mi gardło. Nadal się w niego wpatrywałem, a w mojej głowie się kręciło.  Powiesz tata? - Zapytała Amanda. Spojrzał na nią i się uśmiechnął.  Mama. Roześmiałem się. Zanim mogłem się powstrzymać, dotknąłem jego palców u stóp. Odwrócił się z powrotem do mnie z konsternacją na twarzy i odsunął stopę z dala od mojej dłoni.  Cześć, Tanner. - Powiedziałem ponownie. Właściwie to wychrypiałem. O co chodziło z tym moim gardłem? Moim głosem? - Jak się miewasz? Co za cholernie głupie pytanie. Jak on się miewał? Co kurwa było ze mną nie tak?  To znaczy - kontynuowałem. Można spokojnie powiedzieć, że byłem oszołomiony. Wiem, jak się miewasz, ale ja...ja...taa, jestem twoim ojcem. Wiem, że nie masz pojęcia o czym mówię, to znaczy, kto do diabła, przepraszam, kto do diaska... Właściwie, tak nie jest lepiej... To co mam na myśli... Jezu, co ja... - Przerwałem. Wciągnąłem powolny oddech i wypuściłem go tak samo wolno. - Dzień'bry Tanner. - Powiedziałem jeszcze raz, uśmiechając się. - Cieszę się, że w końcu cię poznałem. Nad naszymi głowami, Amanda zachichotała.  Och, Bren...jesteś uroczy. Posłałem jej spojrzenie z uśmiechem ciągle na ustach.  Ciii. Tworzę tu niesamowite pierwsze wrażenie z moim synem. Zachichotała z ciepłem i radością w oczach, której nie widziałem, odkąd wylądowałem.  Cały ty, Osmond.

88

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Z powrotem odwracając uwagę na mojego syna, spróbowałem kolejnego dotknięcia jego palców. Były takie małe, a jednak ich długość mówiła o imponującym wzroście, jaki będzie miał w przyszłości. Okej, to pewnie kompletnie śmieszne, ale natychmiast i nieodwołalnie zakochałem się w moim synu. Jak mógłbym tego nie zrobić? Tym razem, Tanner nie odsunął stopy. Tym razem, patrzył jak dotykam jego dużego palca. Przyglądał się, jak go lekko łaskotam. Zachichotał na mnie. Jasna cholera, nic nigdy nie mogłoby z tym konkurować. Przepadłem natychmiast. To znaczy, już postanowiłem, że będę najlepszym tatą w dziejach, zanim jeszcze poznałem Tannera, ale na dźwięk jego chichotu skierowanego na mnie, ta ogromna zmiana mojego całego istnienia, mojego całego dążenia, prawie zwaliła mnie z nóg. Fakt, iż wiedziałem, że ten zachwycony, szczęśliwy śmiech pochodzi z bardzo chorego chłopca, sprawił tylko, iż pokochałem go jeszcze bardziej. Tak, tak po prostu go kochałem. Proszę, nie krępujcie się teraz przewrócić swoimi oczami, ale taka była prawda. Niczego nie robię połowicznie. Ostro, albo do domu, pamiętajcie, a ja nigdzie się nie wybierałem. To co robiłem, to uśmiechałem się do mojego syna. I płakałem. Do cholery, moje policzki były mokre. Kiedy do diabła zacząłem płakać? Czy kiedykolwiek płakałem? Ja nie płaczę. Nie z jakiegoś macho, twardziela, gównianego powodu, ale dlatego, bo świat jest zbyt niesamowity, by marnować energię na płacz. Ale oto i byłem, płacząc. Zanosząc się łzami na cud mojego syna, siedzącego na kolanach swojej matki, obserwującego mnie. Ocierając oczy grzbietem dłoni, zbyt zatkany, by coś powiedzieć, ponownie dotknąłem palca Tannera. Znowu zachichotał, tym razem pochylając się do przodu na kolanach Amandy, by poklepać mnie po policzku.  Myślę, że już cię zna. - Wyszeptała Amanda. - Normalnie jest trochę bardziej niechętny do nowych ludzi. Zwłaszcza, odkąd...odkąd jest tutaj. Uśmiechała się do Tannera z wyrazem na twarzy gdzieś pomiędzy smutkiem a radością. Jej policzki były mokre tak jak moje.  Jest piękny. - Powiedziałem zgodnie z prawdą. Delikatny śmiech, w zasadzie to bardziej szloch, wypadł z niej, a ona spojrzała mi w oczy.  Jest. Tanner ponownie poklepał moją twarz z kolejnym chichotem.

89

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Z powrotem na niego spojrzałem. Widok rurki włożonej do jego małego nozdrza rozdarł we mnie coś, czego nie rozumiałem. Potężną mieszankę furii i miłości. Chciałem powiedzieć mu, że zrobię wszystko, by było lepiej. Ta obietnica wezbrała się we mnie z równą siłą. Powstrzymałem ją. Jestem wiecznym optymistą, ale również studentem ludzkiego ciała. Miałem litery za moim nazwiskiem, które udowadniały, że wiem co nieco o tym, jak funkcjonuje organizm, nawet jeśli tylko na fizycznym poziomie, ale te litery i lata nauki, którymi wypracowałem je sobie, były wystarczające, aby uciszyć moją obietnicę. Wiedziałem, czym była białaczka, co oznaczała. Tannerowi nie poprawi się wraz ze zmianą diety, trzema sesjami crossfitu w tygodniu oraz codzienną medytacją. Tanner nie będzie czuł się lepiej bez kolejnych chemioterapii i przeszczepu szpiku kostnego. Może nawet nie wtedy. Kurwa. Dotarło to do mnie. Uderzyło to we mnie mocno. Może nawet nie wtedy. Co jeśli nie byłem zgodnym dawcą? Co jeśli...  Oppimuś! Radosne ogłoszenie Tannera odciągnęło mnie od krawędzi przepaści, w którą nigdy wcześniej nie patrzyłem - ponurej nędzy. Obdarzyłem go szerokim uśmiechem, ciągle dotykając jego palca, gdy machał zabawką Optimusa Prime, którą trzymał.  Optimus jest dosyć niesamowity, no nie? Tanner pokiwał głową, a jego twarz się rozświetliła. Wzajemne uznanie dla ciężarówki, która zmienia się w robota - idealny rozjaśniacz nastroju.  Oppimuś wóź. - Wyciągnął do mnie zabawkę, wiercąc się na kolanach Amandy. - Wóź.  Chcesz, żebym zmienił Optimusa w wóz? - Zapytałem, sięgając po oferowanego robota.  Wóź! - Powtórzył Tanner.  Mogę to zrobić. - Powiedziałem. Boże, miałem nadzieję, że potrafiłbym. Minęło trochę czasu, odkąd bawiłem się zabawkami i jeśli pamięć mnie nie myli, za moich dzikich czasów malucha byłem bardziej chłopcem Wojowniczych Żółwi Ninja. Nie chciałem zawieść mojego syna na jego pierwszej prośbie skierowanej do mnie. Jak spieprzyć na wprowadzeniu do byciu tatą: nie zmienić Optimusa Prime'a w ciężarówkę. Kierując moją uwagę na plastikowego, niebiesko-czerwonego robota, przewróciłem zabawkę w moich dłoniach. Okej, to wyglądało na trudniejsze, niż powinno być, zważywszy na to, iż to zabawka dla dzieci.  Eee... Amanda się zaśmiała.

90

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Podniosłem głowę i posłałem jej karcące, gniewne spojrzenie, nawet gdy moje usta drgnęły.  To tyle od ciebie, Mandy. Tanner zachichotał, a następnie zaczął się wiercić.  Wóź! Usłyszałem za sobą poruszenie, ciche rozmowy. Bez wątpienia Charles Sinclair oceniał moje porażki i dodawał je do swojej listy. Jak taka lista wyglądała? 1. Zrobił mojej córce dziecko. 2. Opuścił ją. 3. Ma stopień naukowy tylko w Gimnastyce Sportowej. 4. Mało prawdopodobne, aby wiedział, ile sonet napisał Shakespeare. 5. Pewnie nie wie nawet, kim był Shakespeare. 6. Na pierwsze spotkanie z synem przyszedł w wymiętych ubraniach. 7. Nie potrafi złożyć prostej zabawki - rezygnuje z bycia ojcem. Ignorując próbę mojego mózgu, aby wytrącić mnie z równowagi, skupiłem się na zadaniu transformacji obcego/samochodu. Pewnie gdzieś tu musiał być przycisk...  Aha! - Wybuchnąłem, gdy - niemal z własnej woli - Optimus złożył się w sobie i stał się ciężarówką. - Wóz!  Wóź! - Zawołał Tanner z wyciągniętymi rękoma oraz otwierającymi

się

i zamykającymi palcami. - Oppimuś wóź! Z szerokim uśmiechem, podałem mu zabawkę. Wziął ją z entuzjastycznym porwaniem i entuzjastycznym:  Wóź! Zaśmiałem się, głaszcząc go ręką po głowie, zanim uświadomiłem sobie, co robię. Puszysty, miękki meszek jego włosów - tak krótkich, tak rzadkich - i ciepło jego ciała, jego życia pod moją dłonią, odebrało mi oddech. A potem mój nadgarstek trącił rurkę tlenową, która spoczywała na jego ramieniu, a ja zatrzymałem się, wpatrując się w niego, rozdarty. Uśmiechnął się i przycisnął plecy do piersi Amandy.  Wóź.  Wóz. - Zgodziłem się, chociaż te słowo brzmiało bardziej jak skrzek.

91

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Ziewnął, pocierając oczy swoją pustą ręką, gdy przycisnął się bardziej do Amandy i zamknął oczy. Wokół mnie, wokół nas, piszczenie i szum maszyn podłączonych do niego wzrosło do ogłuszającego soundtracku. Palce Amandy delikatnie pogładziły jego skronie.  Jest zmęczony. - Wyszeptała. - Dzielenie się z tobą Optimusem było dla niego wielkim wydarzeniem. Zwykle jest wobec niego bardzo opiekuńczy.  Oppimuś. - Powiedział Tanner, chociaż tym razem było to mniej radosnym okrzykiem, a bardziej stonowanym bełkotem. Kątem oka dostrzegłem nogi i stopy pojawiające się przy łóżku.  Czas zmierzyć temperaturę, Tanner. - Powiedział łagodnie kobiecy głos. Spojrzałem w górę, by zobaczyć pielęgniarkę przy boku Amandy, trzymającą termometr przy uchu Tannera. Jego oczy były zamknięte. Mały grymas pociągnął jego jasne brwi. Jego kciuk był w buzi. Obserwowałem, jak pielęgniarka odczytuje temperaturę. Widziałem, jak na szybką chwilę nawiązuje kontakt wzrokowy z Amandą. Patrzyłem, jak brwi Amandy ściągają się w grymasie. Obserwowałem, jak łza spływa po jej policzku, gdy obniżyła głowę ku naszemu synowi i przycisnęła usta do czubka jego głowy. Przełknąłem ślinę, moje gardło było ściśnięte.  Czy wszystko w porządku? - Zapytałem, utrzymując głos cichym i spokojnym. Wewnątrz nie byłem spokojny. Wewnątrz byłem wzburzonym bałaganem. Wiedziałem także, że nie wszystko było w porządku. Więc dlaczego kurwa zapytałem? Chyba dlatego, bo umysł przylega do w porządku. Ma na to nadzieję. Pragnie tego. A w sytuacjach, które z pewnością nie były w porządku, wyobrażamy sobie to pragnienie przez zadawanie głupich pytań. Twarda ręka na moim ramieniu sprawiła, że się wzdrygnąłem. Prawie krzyknąłem. Gdy tak się stało, straciłem równowagę w moim przysiadzie, a moje kolano uderzyło w zimną podłogę. Spojrzałem na właściciela ręki. Stała tam Chase.  Chcesz napić się ze mną kawy? Nie. Nie chciałem. W ogóle. Chciałem zostać tu z moim synem. Chciałem dowiedzieć się, co oznaczało to nieme spojrzenie między Amandą a pielęgniarką. Chciałem dowiedzieć się, dlaczego Amanda znowu płakała. Chciałem dowiedzieć się, jak mógłbym pomóc.

92

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Chciałem dowiedzieć się, kiedy mógłbym pomóc. Kiedy zrobią mi testy. Kiedy pobraliby ode mnie szpik kostny...  Weźmiemy również jedną dla Amandy. - Powiedziała Chase. - I jakąś czekoladę. Zamrugałem na nią. Obdarzyła mnie zuchwałym uśmiechem. Nie dosiągł jej oczu.  Kiedy ostatni raz jadłeś czekoladę, Osmond? I nie chodzi mi o taką w koktajlu proteinowym? Ciepły śmiech Amandy zaskoczył mnie. Spojrzałem na nią i zabolało mnie w piersi na miłość do swojej siostry, jaką zobaczyłem w jej oczach. Amanda zmiażdżyła mnie. Zniszczyła mnie. Rozerwała na strzępy. Dwa razy. Ale wciąż czułem...coś do niej. Nawet jeśli tego nie chciałem. I szczerze mówiąc, nie byłem pewny, czy to też było prawdą.  W porządku, Chase. - Powiedziała z policzkiem przyciśniętym do głowy Tannera. Chciałabym, żeby został. Mimo wszystko, obleciał pół świata. Chase chrząknęła. Część mnie chciała iść z nią, by odkryć, co zamierzała mi powiedzieć, gdy kupowalibyśmy kawę. Oczywiście, tamta część podejrzewała, iż byłoby to ostrzeżenie najwyższego rzędu o tym, że sprawi, iż będę cierpiał, jeśli nie będę najlepszym ojcem na świecie. Chase nigdy nie powstrzymywała się od mówienia mi tego, co myśli. Szybko marszcząc na mnie brwi, uśmiechnęła się do siostry.  Dwie łyżeczki cukru?  Trzy. Uniosłem brew. Trzy? Czy kiedykolwiek zauważyliście, że kiedy łapie was znaczny wstrząs, kiedy wasze życie wydaje się być jak latawiec puszczony w cholerny sztorm, reagujecie na drobne zmiany, jakby były one ogromnymi? Amanda nigdy wcześniej nie dodawała cukru do swojej kawy. Przesunęła wzrok na mnie, nie podnosząc policzka od Tannera. Nie spał. Patrzył na mnie ciężkimi powiekami, z Optimusem Prime przyciśniętym do swojej piersi i drugą ręką spoczywającą na ramieniu Amandy.  I to tyle od ciebie, Bren. - Powiedziała z lekkim uśmiechem. - Nie ma nic złego w trzech łyżeczkach cukru. Zaśmiałem się, powstając tym samym na nogi.  Skoro tak mówisz. - Powiedziałem, chowając kosmyk jej włosów za ucho. Znieruchomiała, jej oczy złączyły się z moimi, a uśmiech zniknął.

93

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Cholera.

Co

ja

do

Korekta: magdunia55

diabła

robiłem?

Ta

czynność

była

tak

nieświadoma,

tak...tak...odruchowa, że nie uświadomiłem sobie nawet, że to robię, dopóki nie zostało to zrobione. Kurwa.  Fuj. - Chase się skrzywiła. - Wychodzę stąd. Mamo i tato, idziecie ze mną. Obejrzałem się, by spojrzeć przez ramię na Charlesa i Jacqueline nadal stojących w drzwiach. Charles obserwował mnie ze zmrużonymi oczami. Poprawiając swoje złożone ręce na piersi, pokręcił głową.  Myślę, że tu zostanę. Tylko po to, by upewnić się, że Osmond także.  Tato. - Jęknęła Amanda.  Właściwie, tato - powiedziała Chase, łapiąc go za rękę zgięciem swojego łokcia - to nie było pytanie. Teraz gdy Cud z Australii tu jest, wszyscy powinniśmy pozwolić Amandzie namyślić się, co wydarzy się następnie i kto będzie z nią, gdy będzie to robić. Charles otworzył usta, ale Chase nie dała mu wypowiedzieć ani słowa. Zamiast tego, szarpnęła jego ręką i wyciągnęła go z sali. Nie mogłem poradzić nic na to, że uśmiechnąłem się trochę. On może i chciał zostać w pokoju i strzec swojej najstarszej córki przed jakimkolwiek cierpieniem, które bał się, że sprowadzę na nią, ale kochał swoją młodszą córkę tak samo bardzo. A z całej brawury Chase, była ona malutką dziewczyną. Jeśli Charles chciał zostać i zmienić moje życie w piekło, mógł to zrobić.  Wrócimy za jakiś czas. - Powiedziała nam Jacqueline. W przeciwieństwie do swojego męża, wydawała się być całkowicie w porządku zostawiając mnie i Amandę samych. Chociaż, z pielęgniarką wciąż przebywającą w sali, notującą coś w karcie pacjenta u podnóża łóżka Tannera, tak naprawdę nie byliśmy sami.  Dobrze, mamo. - Odpowiedziała Amanda. Jacqueline wyszła. Moje serce zabiło szybciej. Odwróciłem się do Amandy, nagle kompletnie w rozterce, co powiedzieć. Uśmiechnęła się do mnie.  Chcesz go na chwilę potrzymać? Gdy pójdę do łazienki? Każdy mięsień w moim ciele się napiął. Zachichotała, a następnie pocałowała Tannera w czubek głowy.

94

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Tatuś cię na chwilę potrzyma, twardzielu. - Powiedziała słowa szeptem, który przedarł się do mnie. - Okej?  Oppimuś. - Wymamrotał Tanner, otwierając oczy z sennym rozleniwieniem, zanim ponownie je zamknął i wyciągnął do mnie ręce. Świat zahuczał. Zawirował. Na sekundę - ułamek sekundy - zauważyłem, że pielęgniarka przygląda się mi, czekając. A potem, wsunąłem ręce pod pachy Tannera i podniosłem go z kolan Amandy, obniżając się w tym samym czasie na brzeg łóżka. Ważył tyle co nic. Był taki lekki. W swoim czasie podnosiłem trochę wielkich ciężarów - moim rekordem życiowym było dwieście dwadzieścia kilogramów w martwym ciągu - ale tak lekkim jak Tanner był, podnoszenie go było jak podnoszenie świata. Czułem jego ciężar przez całą drogę do mojej głębi. Albo może było to czymś bardziej znaczącym. Optimus Prime uderzył o moje plecy, gdy Tanner usadowił się w połowie na moim biodrze, w połowie na moim kolanie. Jego gorąca twarz przycisnęła się do mojej piersi, a wolna ręka zacisnęła się na bawełnie mojej koszulki.  Wóź. - Powiedział, potrząsając w zmęczeniu zabawką.  Autoboty, wymiatają. - Zacytowałem jedyne zdanie z Transformersów, które znałem, gdy poprawiłem się na brzegu łóżka. Byłem niespokojny o to, że rurka tlenowa w jego nosie zaplątałaby się w mojej niezdarności, naciągnęłaby się na jego twarz i zrobiłaby mu krzywdę. Czy istniała jakaś sztuczka na trzymanie go? By go nie skrzywdzić?  Boty... - Tanner wymamrotał. Wiedziałem, że zasnął, kiedy jego waga stała się ciężka i równa. Przez jedną okropną, przerażającą chwilę, byłem pewien, że pokój zaleją lekarze i pielęgniarki wołający i krzyczący rzeczy takie jak "dajcie wózek awaryjny" i inne te wszystkie rzeczy, które wykrzykują w programach telewizyjnych, gdy pacjent umiera. Przez okropną, przerażającą chwilę, każdy optymizm jaki miałem, został pozbawiony przez przygniatający duszę strach, że odkryłem, iż mam syna tylko po to, bym mógł trzymać go, kiedy umierał. A potem mój mózg zarejestrował, że jego oddech uderza w moją pierś przez koszulkę jak ciepły wiatr, a ja wydałem z siebie cichy chichot i położyłem policzek przy jego głowie. Trzymałem mojego syna. Mój syn był w moich ramionach, jego serce biło w malutkim ciele tak blisko mojego. Trzymałem mojego syna.  Wrócę za chwilę. - Delikatne palce dotknęły mojego ramienia, a ja uniosłem wzrok, by spotkać pielęgniarkę uśmiechającą się do mnie. - Żeby położyć go do łóżka.

95

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Chcesz zrobić to teraz? - Zapytałem, modląc się, by powiedziała nie. To było za wcześnie. Dopiero co go dostałem, było za wcześnie, by go puszczać.  Za jakiś czas. - Obeszła łóżko na drugą stronę, a następnie podniosła barierkę, aż zaskoczyła na swoje miejsce. - Myślę, że bycie trzymanym na rękach przez swojego tatę jest w tej chwili bardziej korzystne. Dla was obu. Odeszła, zanim zdążyłem jej podziękować. Nie ruszałem się. Pozostałem na brzegu szpitalnego łóżka, słuchając - i czując - głębokiego oddechu Tannera. Trzymając go, gdy on spał. Delikatny łomot za mną, podpowiedział mi, że Optimus wysunął się mu z palców. Musnąłem policzkiem czubek jego głowy. Mój mózg chciał zwrócić uwagę na to, dlaczego stracił swoje włosy, chciał rozwodzić się nad tym. Chciał wyobrazić sobie ból z chemioterapii odpowiedzialnej za tą utratę włosów, za tą utratę jego blond irokeza. Nie pozwoliłem mu na to. Odpędzając udręczone obawy, wciągnąłem jego zapach, ciesząc się tym, jak czubek jego głowy delikatnie przesuwał się po moim policzku, podczas gdy on poruszał się wraz z moim naborem powietrza.  Więc, Tanner - wyszeptałem, rozkoszując się jego imieniem na moim języku - myślę, że musimy ustalić jakieś podstawowe zasady. Musisz kontynuować bycie cudownym, wspaniałym i całkowitym fanem Optimusa Prime'a. I ważnym jest, byś dalej wywoływał u mamy uśmiech. To twoje zadanie numer jeden, okej? Przerwałem, zamykając oczy i robiąc nic oprócz istnienia z nim przez długi, chwalebny moment.  A ja - wyszeptałem, przyciągając go trochę bliżej z oczami nadal zamkniętymi - dam ci wszystko co potrzeba, cokolwiek ci potrzeba, by być zdrowym. By pokonać tą rzecz próbującą zabrać cię od nas. Ty kontynuujesz bycie cudownym, ja utrzymuję cię oddychającym, okej? Jako odpowiedź, Tanner przytulił się do mojej klatki piersiowej. Moje oczy zaszły łzami, ale nie było do cholery mowy, że zabrałbym od niego ręce, aby jej otrzeć. Nie jestem do końca pewny, kiedy wyciągnąłem się z nim na łóżku. Ale tak zrobiłem. Układając go przy górnej części mojego ciała, leżałem na boku, opierając głowę na ramieniu i podwijając nogi w górę, aż umościły się przy jego stopach.  Gdy już wystarczająco wydobrzejesz, zabiorę cię do Australii. - Powiedziałem mu, a słowa te były ledwie więcej niż oddechem. - Jeden z moich dawnych wykładowców na uni

96

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

jest patronem zagrody koali w zoo. Skorzystam z przysługi i załatwię nam prywatną wizytę. Twoja mama kocha koale. - Kolejny cichy chichot opuścił mnie, gdy przypomniałem sobie, jak Amanda po raz pierwszy zobaczyła koale w zoo Taronga. Patrzyła na nie, całkowicie zachwycona. Musiałem uciec się do pocałowania jej do nieprzytomności tam na tej zagrodzie, aby odzyskać jej uwagę. Moje serce przyspieszyło na to wspomnienie.  Przy okazji - kontynuowałem, robiąc co w mojej mocy, by wyprzeć się tego ciepła w sercu, które obudziło się na to wspomnienie. - Mam tutaj przyjaciółkę, która jest ekspertem w dziedzinie koali. Może zadzwonimy do Maci i Rapha. Polubiłbyś ich obu. Jasne, on jest zamyślonym, gderliwym wrzodem na du...tyłku przez większość czasu, ale jego siostra wyszła za mąż za księcia. Myślę, że mógłbym go przekonać, by posłał koronę w twoją stronę. Śledząc czubkami palców przepiękną krzywiznę czaszki Tannera, wwierciłem się trochę głębiej w materac i zamknąłem oczy.  Och i moja mama, twoja babcia, rozpuści ciebie jak dziadowski bicz. Babcia i dziadek Osmond. Wiedziałeś, że masz również wujka? Wujek Ben. Jest genialny. O wiele mądrzejszy ode mnie. I silniejszy. Nie mów mu, że ci to powiedziałem. Pozwoliłem hałasom pokoju roznieść się po mnie. W pewnym momencie pielęgniarka wróciłaby tu. Pewnie powinienem był usiąść. Musiałem wyglądać komicznie strasznie; prawie dwu metrowy, dobrze umięśniony facet zwinięty na boku w szpitalnym łóżku-ukośnik-łóżeczku. Ale nie chciałem jeszcze się podnosić. Było mi wygodnie. Bardziej niż wygodnie. Byłem spokojny. I skupiony. I zrelaksowany. Bardziej niż zrelaksowany. Byłem wyluzowany. Czułem się spoko. Byłem... Okej, pewnie wiecie, co stało się później, prawda? Taa, zasnąłem. Kiedy się obudziłem - godziny później, sądząc po sposobie, w jaki bolały mnie kolana, a moje usta smakowały - znalazłem Amandę siedzącą w krześle obok łóżka, z podbródkiem spoczywającym na dłoni i zamkniętymi oczami. Nie poruszyłem się. Nie tylko dlatego, bo nie chciałem przeszkadzać Tannerowi, który wciąż był wtulony we mnie, z ciepłym wiatrem jego oddechu na mojej piersi, ale dlatego, bo potrzebowałem czasu, aby prawdziwie przyjrzeć się jej. Odkąd wylądowałem, widziałem ją w tak wielu odmianach. Sprzecznych, mylących odmianach. Widziałem seksowną dziewczynę, z której nie mogłem się otrząsnąć, tą nową, zmęczoną dziewczynę z sekretem. Widziałem kobietę, która pobudziła mnie w najbardziej fundamentalny, fizyczny sposób. Widziałem zwodniczą nieznajomą, której nie chciałem znać.

97

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

I widziałem matkę, martwiącą się o swoje chore dziecko, połykającą dumę i otwierającą się na świat nowego cierpienia, poczucia winy i bólu serca, aby uratować to dziecko. Mój mózg nie potrafił dopasować żadną z nich. Ciągle wracałem do przeszłości, do czasu, kiedy była moją Amandą a ja znałem ją lepiej niż siebie. Ale tamta Amanda odeszła. Nie wiem, czy zniknęła z życia w noc, kiedy powiedziałem jej, że ją kocham, lub czy to wydarzyło się później, gdy zmagała się z byciem w ciąży. Lub czy stało się to jeszcze później? Czy Amanda, którą kochałem, wciąż tam była, czekając aż życie na nowo przyprowadzi ją do mnie, dopóki to życie na zawsze się rozpadło wraz z wiadomością o białaczce Tannera? Czym była ostra białaczka limfoblastyczna? Czy to było powodem, dla którego do mnie zadzwoniła? Wiedziałem, że rzadko się zdarza, by rodzic był dawcą w normalnych przypadkach białaczki, ale czy w ostrej białaczce limfoblastycznej było inaczej? Gdyby Tanner miał po prostu normalną białaczkę - jeśli istniało coś takiego - czy znajdowałbym się tutaj? Gdyby lekarstwo było dostępne bez mojej obecności, to czy skontaktowałaby się chociaż ze mną? Tak wiele pytań karmiących urażony ból we mnie, którym musiałem się zająć. A jednak, nawet z tymi pytaniami i goryczą, którą wzbudzały, wpatrywałem się w jej twarz i przypomniałem sobie robienie tego przez tak wiele poranków, że moje ciało, moje serce pragnęło jej, błagało o nią...kochało ją. Nie sądzę, bym kiedykolwiek czuł się tak skonfliktowany. Nienawidziłem jej. A jednak nadal kochałem. To było oczywiste. Nienawidziłem tego, co zrobiła, ale kochałem to, co zrobiliśmy razem, zanim mnie odrzuciła. Kurwa, istniała również popieprzona część mnie, która kochała ją za to, że mnie odrzuciła. Z powodu kryjącego się za jej decyzją. A jednak, nienawidziłem jej. Ale ona dała mi tą niewielką osóbkę, obecnie śpiącą obok mnie. Jak mógłbym ją nienawidzić za to? Próbowałem wyobrazić sobie, co zrobiłbym na jej miejscu, ale nie potrafiłem. Taki rodzaj scenariuszu był poza moim męskim umysłem do przetworzenia lub zrozumienia. Westchnąłem, głośniej niż zamierzałem. Tanner wciągnął głęboki oddech, przesuwając się trochę na łóżku, zanim z powrotem wrócił do spokojnego snu. Amanda otworzyła oczy. Obserwowałem, jak jej źrenice się rozszerzają, gdy się koncentrowała, zobaczyłem brzegi jej warg skręconych w uśmiechu, zanim została przyłapana. Potrząsając głową, przeczesała dłońmi włosy i dmuchnęła na swoją grzywkę.

98

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Cześć. - Wyszeptała, poruszając się na krześle. Przytrzymałem palec na ustach, nie chcąc, by przez nieuwagę go obudziła. Amanda wydała z siebie lekki śmiech.  Kiedy tak odlatuje, przesypia wszystko. Powiedziano mi, że dzieci, które spędzają dużo czasu w szpitalu, przyzwyczajają się do wyłączania hałasów, kiedy śpią.  Ile nocy spędził tutaj?  Każdą, odkąd został zdiagnozowany. Dzieci z białaczką mają wrażliwy system odpornościowy, więc muszą przebywać w sterylnym środowisku. Najpierw byliśmy w sali z innym dzieckiem, dziewczynką z ostrą białaczką szpikową, ale nie mogli znaleźć dla niej zgodnego dawcy i ona...umarła, a potem przenieśli nas do tej sali. W mojej głowie kręciło się od informacji, obliczając ile nocy Tanner tu przebywał - co najmniej trzydzieści - i przypominając sobie, jaki był amerykański system medyczny. Po raz kolejny, moja wiedza pochodziła z Hollywood - z filmów i programów telewizyjnych, które widziałem, gdzie pacjentom odmówiono opieki z powodu braku ubezpieczenia lub ukrytych klauzul w ich polisach. Całkowicie irracjonalne pragnienie, by powiedzieć Amandzie, że lecimy do Australii - całą naszą trójką - natychmiast, uderzyło we mnie. Nie zrobiłem jednak tego, nieważne jakie potężne to było. Cokolwiek życie postawi przed nami, nie musiałem tego spieprzać przez nastawienie Australia-kontra-Ameryka. Amanda uśmiechnęła się do naszego śpiącego syna.  Radzi sobie tak dobrze. Będąc tutaj, będąc chorym. Nie za bardzo lubi wenflonu. To ta igła, która jest przyklejona do jego ręki. Używają centralnego wenflonu do podania mu jego leków bezpośrednio do krwiobiegu, bez konieczności wielokrotnego wprowadzania igły w jego żyłę. Nie lubi tego, ale myślę, że zaczyna rozumieć, iż to oznacza mniej bólu. Przynajmniej, to mu powtarzam, kiedy robi się przez to zrzędliwy. Będzie miał fobię przed igłami, jeśli... - Przerwała. - Kiedy będzie starszy. Spuściłem wzrok na Tannera, gładząc dłonią po jego głowie, podczas rozmyślania nad wenflonem dożylnym osadzonym w jego lewej ręce tuż nad łokciem. Amanda siliła się, by być pozytywną. Jeszcze jedna zmiana w niej. Jej pozytywne nastawienie było jedną z rzeczy, które przyciągnęło mnie do niej, gdy po raz pierwszy poznaliśmy się na stoku narciarskim, oczywiście, ignorując ten podstawowy popęd seksualny, który poczułem w sekundzie, w której osadziłem na niej oczy. Ale gdy już zyskałem kontrolę nad moją czysto fizyczną reakcją na nią, gdy już rzeczywiście zacząłem z nią rozmawiać, spodobał mi się

99

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

sposób, w jaki z uśmiechem szła przez życie. Nawet kiedy prawie złamała sobie obojczyk w niebezpiecznym zjeździe, śmiała się z tego.  Hej. - Powiedziała, uśmiechając się do mnie, gdy ja czekałem na oddziale ratunkowym. - Przynajmniej wciąż mam wszystkie zęby. Zakochałem się w niej mocno i szybko, po części dlatego, bo miała tak podobną filozofię życiową do mojej: jest po to, by czerpać z niego przyjemność. Mogłem sobie jedynie wyobrazić, przez ile bólu i żalu przechodziła w ciągu ostatniego miesiąca, że wyczerpał się jej pozytywny pogląd. Albo ile razy musiała obserwować Tannera cierpiącego, płaczącego... Zamykając oczy, złożyłem delikatny pocałunek na jego czole.  Jak dotąd, reaguje na chemioterapię - kontynuowała, szepcząc słowa - ale jego białaczka jest szczególnie rzadka i złośliwa. Wysoka dawka chemioterapii, konieczna, by zabić komórki Philadelphia, może również zniszczyć jego zdrowe komórki szpiku kostnego. Potrzebuje przeszczepu szpiku kostnego, by otrzymać nowy. Niestety, z jego rodzajem białaczki, zarówno chemioterapia jak i przeszczep szpiku są konieczne. Zatrzymała się na chwilę, jakby te słowa były zbyt traumatyczne do powiedzenia.  Chemioterapia była próbą wprowadzenia go w stan remisji, do czasu, gdy znajdzie się dawca. - W końcu powiedziała. - Kiedy Chase, mama i tata zostali wykluczeni... W pokoju zapadła cisza, za wyjątkiem dźwięków otaczających nas aparatur. Otworzyłem oczy i spojrzałem w jej.  Kiedy okazali się nie być dawcami, zadzwoniłaś do mnie? Łza spłynęła po jej policzku.  Byli inni kandydaci. Inni dawcy. Żaden zgodny. Philadelphia jest... - Grymas zmarszczył jej czoło. - To tak, jakby białaczka postanowiła pieprzyć się z sobą. Nie jest wystarczająco dobra, by spróbować zabić ludzi przez nadprodukcję komórek, ona chce zamienić komórki w ich ciałach w jeszcze bardziej złośliwe nieprawidłowości, tylko po to, by powiedzieć, ha, pierdol się, nauko. Myślicie, że wiecie, jak radzić sobie z rakiem? Pomyślcie jeszcze raz, skurwysyny... - Zamilkła. Tanner poruszył się przy moim boku. Czy był świadomy cierpienia jego matki? A może to przez jej lekko podniesiony głos?  Przepraszam. - Wyszeptała, osuwając się na krześle i spoglądając przez okno. Dotarło do mnie, że pokój był pełen jasnego, popołudniowego słońca. Świat, mój świat, zmienił się tak bardzo w ciągu kilku ostatnich godzin.  Za co? - Odszepnąłem.

100

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Opuściło ją lekkie parsknięcie.  Za wszystko. Ale przede wszystkim, za powiedzenie ci wiele lat temu, że z nami koniec. Ach, kurwa, nie byłem gotowy na to, by ponownie chwyciła mnie za serce. Nie byłem. Nazwijcie mnie tchórzem, nazwijcie mnie bezdusznym, ale nie byłem. Więc zamiast powiedzieć jej, że mi też jest z tego powodu przykro, przeniosłem moją uwagę z powrotem na Tannera. I znalazłem go patrzącego na mnie.  Wóź. - Wyszeptał.  Tata. - Odpowiedziałem z suchością w ustach i ściśniętym gardłem. Spojrzał na mnie z powagą wykraczającą poza jego wiek, a następnie się uśmiechnął.  Ta. Nie wiem, czy mówił tata, ale ten krótki, prosty dźwięk rozerwał mnie. Usiadłem, upewniając się, że nie przeszkadzam mu za bardzo, i opuściłem nogi na podłogę. Nie dałem radę widzieć. Mój wzrok był mokrą plamą. Kolory i światło pokoju tańczyły razem, krzykliwe i szczypiące w oczy. Mała dłoń dotknęła moich pleców przy podstawie kręgosłupa. Klepała mnie w kółko i w kółko. Mój syn starał się mnie pocieszyć? Na pewno mój osiemnastomiesięczny syn, który umierał na raka, nie próbował mnie pocieszyć?  Wóź, ta. - Dłoń nadal klepała. - W pozio, w pozio.  Bren? - Amanda znalazła się przede mną, przesuwając dłońmi po moich mokrych policzkach. Unosząc moją twarz ku górze. Próbowałem odgonić mruganiem oślepiające mnie łzy, próbowałem odzyskać jakieś pozory kontroli macho, by dotrzeć do podstawowej Brendonowości tego, kim byłem.  W porządku, Bren. - Wyszeptała, gładząc kciukami ścieżkę, jaką łzy zrobiły w dół mojej twarzy. - W porządku. Wszystko będzie dobrze. Za mną, Tanner przycisnął swoje małe ciało do moich pleców. Mogłem poczuć jego gorący policzek, jego klatkę piersiową, jego brzuszek przy linii mojego kręgosłupa. Nieciekawe dźgnięcie czymś twardym w żebra powiedziało mi, że Optimus Prime dołączył do niego, jeszcze raz ściśnięty w jego malutkiej dłoni.  W pozio. - Powtórzył Tanner. Jezu, mogłem poczuć jak mięśnie jego policzków i szczęki poruszają się przy mnie, gdy mówił. Mogłem poczuć, jak jego serce bije przy moich plecach. - W pozio, ta.

101

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Zanim zdążyłem się powstrzymać, owinąłem ręce wokół talii Amandy, przyciągnąłem ją do mnie, ukryłem twarz w jej ciele i zapłakałem. Nie, nie tylko zapłakałem. Moje ciało się trzęsło. Moje serce się rozdzierało. Każda emocja, jaką trzymałem w ryzach, każda strzępiąca się uncja kontroli nad moją reakcją na tą całą, okropną sytuację, wylała się ze mnie jak cholerny wybuch. Ukryłem twarz między piersiami Amandy i płakałem. I przez cały ten czas Tanner leżał przy moich plecach, klepiąc mnie z lekkim stukaniem jego palców i mówiąc mi, że jest w pozio, ta, w pozio.

102

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Brendon Osmond nie przytula sam siebie

Na dźwięk chrząknięcia męskiego głosu zesztywniałem. Tanner przestał mnie klepać, a poruszenie materaca pod moim tyłkiem podpowiedziało mi, że teraz podskakiwał.  Papa! Świetnie. Tylko tego mi brakowało, by Charles Sinclair przyłapał mnie w mażącym się bałaganie z twarzą wciśniętą pomiędzy piersi jego córki. Wspaniale. Wyprostowałem się, wycierając oczy jak szalony, gdy odwróciłem się plecami do nowo przybyłego. Nie ma sensu kłamać, byłem wstrząśnięty. Zdenerwowany. A jej ojciec był tego świadkiem. Wiem, że brzmi to jak jakaś żałosna, męska, ego rzecz, ale nie czułem się z tym komfortowo. Nie byłem zadowolony z siebie za odsłonięcie się.  Witaj, Tanner. - Powiedział nieznajomy, męski głos z silnym południowym akcentem. Kto jest twoim gościem?  Ta, pa. - Odpowiedział Tanner, znowu klepiąc mnie po plecach, tym razem z zapałem, podczas gdy ja odwróciłem się do przemawiającego. Niski mężczyzna z niechlujnymi, czarnymi włosami i niepokojąco dużym brzuchem, stał w drzwiach. Miał na sobie najbardziej jaskrawe, zielone okulary jakie kiedykolwiek widziałem oraz muchę o tym samym kolorze, usianą jasnożółtymi, gumowymi kaczkami. Lecz biały płaszcz medyczny i stetoskop przewieszony przez jego szyję powiedziały mi, iż był doktorem. Utkwił we mnie parę przenikliwych, niebieskich oczu, szeroko się uśmiechając.  Witaj, ty musisz być Brendon. - Z wyciągniętą ręką, podszedł do miejsca, w którym siedziałem na brzegu łóżka Tannera. - Nazywam się Parker Waters. Jestem lekarzem Tannera. Trzymał moją dłoń w swojej, zanim zdążyłem to zarejestrować, potrząsając nią z żarliwością. Miał dobry uścisk, stanowczy i pewny. Tak, faceci naprawdę oceniają nawzajem swoje uściski dłoni. Myślę, że jest to współczesną formą walenia się po piersi.  Przed chwilą dostałem wiadomość, że tu jesteś. - Kontynuował ze swoimi oczami za zieloną oprawką okularów, promiennymi i niebieskimi. I tak bardzo szczęśliwymi.

103

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Zobaczenie takiej radosnej emocji, po tym jak właśnie straciłem nerwy, mieszało mi w głowie.  W przeciwnym razie, byłbym tu wcześniej. Chociaż, pielęgniarki powiedziały mi, że spałeś. - Uśmiechnął się do Tannera, który teraz siedział obok mnie, machając nogami w przód i w tył nad brzegiem łóżka. - Twój tata ma tam trochę mięśni, Tanner. Myślisz, że możesz pokazać mu swoje? Tanner uśmiechnął się i zwinął rękę, aż jego mała pięść uderzyła o jego policzek.  Wow. - Wykrzyknął Parker, zataczając się do tyłu o krok i gapiąc się na Tannera. Kiedy zrobiły się takie duże? Czy potajemnie robisz pompki, kiedy nie patrzę? Tanner zachichotał, rzucając się na mnie w jednym z tych śmiechów całego ciała, jakie tylko dzieci robią i machając Optimusem Prime w powietrzu.  Ta wóź.  Czy on to zrobił? - Parker spojrzał na mnie z podziwem. - Złożył Optimusa Prime? No to teraz wiemy, że jest stróżem, tak? Tanner zachichotał ponownie, klepiąc mnie po udzie. Przez chwilę patrzyłem na niego, buzując energią, której nie potrafiłem pojąć. Nie była taka jak silny trening, a mimo to była. Jakbym posuwał się do granicy, do której nigdy nie dotarłem i przechodził na drugą stronę. To czym była druga strona wciąż mi umykało, ale z Tannerem klepiącym mnie po udzie, opierającym się o mnie, gdy machał nogami z beztroskim spokojem, czułem się w porządku, będąc tam. Jakby wyczuwając mój wzrok, spojrzał na mnie.  Wóź? - Zaoferował mi Optimusa Prime. - Oppimuś? Ze śmiechem wziąłem zabawkę i zmieniłem ją z powrotem w robota.  Oppimuś! - Zawołał Tanner, wyrywając mi Autobota z ręki, by unieść go w górę do Parkera. - Oppimuś, Pa. Wciągnąłem uspokajający oddech. Jak to było, że zaledwie sekundę temu ryczałem, a teraz nie chciałem niczego więcej, jak podnieść Tannera w górę i się śmiać. Głaszcząc go dłonią po głowie, odwróciłem się do lekarza.  Dzień'bry, doktorze Waters. Jestem Tannera...  Ojcem. - Parker zachichotał. - Tak, wiem. Dużo o tobie słyszałem. Nie tylko od Amandy - posłał jej uśmiech, gdzie stała obok mnie. - ale od Chase i Jacquealine. Nie chciałem pytać, co zawiera się w tym dużo. Nie mogłem również nie zauważyć, że nie wspomniał o Charlesie.

104

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Och - Parker plasnął się w czoło w melodramatyczny sposób, powodując, że Tanner jeszcze raz zachichotał. - I od dziadka Tannera. - Obdarzył Tannera szerokim uśmiechem. Jak mogłem o nim zapomnieć?  Parker. - Powiedziała Amanda z ciepłym humorem w głosie. - Nie przestrasz go. Parker puścił oko do Tannera, a następnie uśmiechnął się do mnie.  Coś mi mówi, że trudno byłoby to zrobić. A więc - klasnął w swoje dłonie - jesteś gotowy, by zaczynać, Brendon? Zaczynać? Mojemu zamroczonemu mózgowi zajęło sekundę, by nadążyć za tym tętniącym życiem człowiekiem. Zaczynać. Był lekarzem Tannera. Musiał... Nie miałem pojęcia, co musiał. Sprawdzić, że byłem zgodnym dawcą? Medycyna sugerowała, że nie będę, ale wciąż istniała szansa na to, że mógłbym być. Byłem ojcem Tannera, łączyły nas takie same geny. I wszystko czego potrzebowaliśmy, abym był dawcą to gen kompatybilny, prawda? Gdyby znalazł ten gen - nie, kiedy znajdzie ten gen - czy od razu usunąłby mi szpik kostny? Na niepewną chwilę przypomniałem sobie wstrząsający smutek na twarzy Amandy, kiedy przyznała, że nie była zgodnym dawcą dla Tannera oraz bezduszny gniew, jaki skierowałem na nią. Kurwa, musiałem jej powiedzieć, że było mi za to przykro. Musiałem jej powiedzieć, że teraz rozumiałem, jak się czuła. Jak nędznie, beznadziejnie i...  To nie będzie bolało. - Parker Waters poruszył brwiami. Tanner się zaśmiał. Postaramy się nie sprawić tu żadnego bólu, prawda. Tanner?  Tak. - Odpowiedział, klepiąc mnie szybciej po nodze i patrząc na mnie. No już. No już. Jak wiele on rozumiał? Czy zdawał sobie sprawę z tego, że byłem tam, by pomóc? Jeśli potrafiłbym.  Gdzie mnie potrzebujesz? - Zapytałem Parkera, jeszcze raz głaszcząc Tannera po głowie. To było tak, jakbym próbował nadrobić te osiemnaście miesięcy bez kontaktu. - Czy długo mnie nie będzie? Muszę zadzwonić do mamy i taty, zanim pójdę pod znieczulenie. Pewnie powinienem dać im znać, że jestem w Stanach, kropka. Mówiąc szczerze, byłem tak niecierpliwy, żeby się tu dostać, że nie powiedziałem mamie i tacie - ani żadnemu członkowi rodziny, jeśli o to chodzi - że wyjeżdżam. Parker zachichotał.  Podoba mi się jego entuzjazm, Amando. Tanner się zaśmiał i walnął mnie w ramię Optimusem.  Manda! Mama!

105

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Amanda uśmiechnęła się na reakcję naszego syna na jej imię. Mimo, że dosięgło to jej oczu, wciąż było to smutne.  Mnie też.  Proste badanie krwi jest wszystkim, od czego musimy zacząć. - Parker kontynuował, a jego ton głosu stawał się poważny. Po raz pierwszy odkąd wszedł do pokoju Tannera, zobaczyłem, jakim był medycznym profesjonalistą. Pełen życia, pobudzony lekarz, który rozśmieszał Tannera, zniknął. - Jest trochę dokumentów do podpisania, trochę formularzy, ukłucie igłą, a wtedy w ciągu kliku godzin będziemy znać wstępne wyniki. To czy przystąpimy do typowania tkankowego, by ostatecznie potwierdzić zgodność, nastąpi po tym. Zazgrzytałem zębami, ze zżerającą mnie frustracją. Chciałem już zaczynać, a przez zaczynać, mam na myśli to, że chciałem, by Tanner był już wyleczony.  Hej? Wzdrygnąłem się na łagodny głos Amandy. A może to przez jej delikatne trącenie biodrem mojego uda.  Dwie godziny są w porządku, Bren. - Powiedziała. - I tak musisz się przewietrzyć. Ta mała drzemka, którą uciąłeś sobie z Tannerem nie jest wystarczająca, by dostarczyć ci energii. - Zrobiła niepewny ruch, może po to, by przeczesać palcami moje włosy, może po to, by uderzyć mnie w twarz, nie mogę stwierdzić, które z tego, ale odsunęła rękę, zanim zrobiła cokolwiek. - Niedługo padniesz, jeśli nie zrobisz sobie chwili przerwy, nieważne jak zdrowy jesteś. Chciałem przypomnieć jej, że nasz syn ma białaczkę, że chwila przerwy była luksusem, na jaki nie było nas stać. Zamiast tego, skierowałem uwagę na Tannera.  Wrócę za chwilę, w porządku, kolego? Przytaknął, zajęty heroiczną walką Optimusa i niewidzialnego wroga obecnie latającego w powietrzu obok jego głowy.  W pozio. - Powiedział. Zastanawiałem się, z jakim Transormersem walczył - Megatronem? Albo może z jeszcze bardziej złowrogim przeciwnikiem, zdecydowanym, by zniszczyć życie, jakie Tanner znał?  Wspaniale. - Parker ponownie potarł swoje ręce, uśmiechając się szeroko. - Uderz go, wookie.8  Chewie! - Krzyknął Tanner, uśmiechając się do doktora. - Chewiebacca! Parker puścił do niego oko. 8

Wookie - w fikcyjnym świecie "Gwiezdnych Wojen" rasa futrzastych, humanoidalnych istot zamieszkujących planetę Kashyyyk.

106

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Najlepszy skrzydłowy, jakiego kosmiczny pirat może mieć, ech, Tanner? Patrzyłem na tę wymianę, będąc pod wrażeniem entuzjazmu mężczyzny. A ja myślałem, że to ja cieszyłem się każdą minutą życia? Biorąc pod uwagę to, z czym Parker Waters miał do czynienia codziennie - chorymi dziećmi - jego energia i szczęście były inspirujące. Powstając na nogi, obdarzyłem Amandę uśmiechem. Wydawał się on dziwny. Niewymuszony, ale...dziwny. Chciałbym móc wyjaśnić to lepiej niż w taki sposób, ale nie potrafię. Przechodziliśmy przez emocjonalny młynek i naprawdę nie miałem pojęcia, jaki będzie tego rezultat. Byłem wściekły na nią, krzyczałem na nią. Zatraciłem się w przyjemności mojej miłości do niej, zatraciłem się w pożądaniu, jakie czułem do niej. Byłem przez nią w szoku, urażony, a nawet pogardliwy. Byłem smutny i zaniepokojony. Znalazłem z nią radość, śmiech i szczęście, nawet gdy chciałem od niej odejść i nigdy więcej jej nie zobaczyć. Chciałem ją udusić. Ukryłem moją twarz tak blisko jej serca, jak mogłem i otwarcie tam płakałem. Wszystkie

te

rzeczy,

wszystkie

te

emocje,

pozostawiły

mnie

zagubionego.

Zdezorientowanego. Moje myśli były w chaosie, w mentalnym stanie, jakiego w ogóle nie lubiłem doświadczać. Jedno co wiedziałem, to to że wciąż byłem przez nią zraniony. Głęboko. Wątpiłem w to, czy kiedykolwiek będę mógł jej znowu zaufać. Co sprawiało, że nadzieja, którą widziałem teraz w jej oczach, gdy odwzajemniała mój uśmiech, była trudniejsza do przyjęcia. Cały jej świat został obnażony przed nami. Wszystko co ją popychało do przodu, motywowało, przerażało, było wyeksponowane. I ciążyło nad tym wszystkim - tą zimną, okrutną obecnością raka, gotową zniszczyć ten świat. Gdybym nie był zgodnym dawcą dla naszego syna... Czułem...czy można powiedzieć, że presję? Czy można powiedzieć, że przewidywanie? Czy można powiedzieć, że mdłości, wzburzenie, nadzieję? Nadzieja. Pomysł, do którego nigdy wcześniej się nie uciekałem. Jasne, byłem optymistą, ale nigdy nie osiągałem niczego w moim życiu z nadzieją, że to powiedzie się tak, jak chciałem. Osiągałem to z silnym przekonaniem, że tak się stanie. Jeśli pragnąłem tego wystarczająco mocno, jeśli ćwiczyłem wystarczająco mocno, pracowałem wystarczająco ciężko, poświęcałem się całkowicie pożądanemu efektu końcowemu, to odniósłbym sukces. Nadzieja, w moim odczuciu, była wymówką do przeklinania losu, kiedy nie dostawaliśmy tego, czego chcieliśmy. A jednak, oto i byłem, mając nadzieję, licząc na wyższą moc, w którą prawdziwie nie wierzyłem, że wynik tego badania krwi okaże się pozytywny.

107

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Huh, pozytywny. Taa, to prezentuje całkiem nowe znaczenie dla tego słowa.  Przyprowadzę twojego tatę z powrotem tak szybko, jak będę mógł, Tanner. Powiedział Parker, gdy wyciągnął rękę w kierunku drzwi, dając mi znak, bym szedł przodem. Czy to dlatego, bo spodziewał się, że będę uciekał? Czy przygotowywał się, aby mnie zatrzymać, gdybym tak zrobił? Obraz pulchnego lekarza, uderzającego mnie od tyłu, wypełnił moją głowę. Usłyszałem nawet komentarz reportera sportowego: Waters jest o połowę mniejszy od Osmonda, ale wow, co za atak! Co za odwaga! I mamy tu upadek na podłogę. Tak, tak, Osmond został powalony. Jemu ego zajmie trochę czasu, by pozbierać się po czymś takim, Bob.  Pa, pa. - Radosne pożegnanie Tannera sprawiło, że się odwróciłem. Amanda zajęła moje miejsce na brzegu łóżka i trzymała go teraz na kolanach. Oboje patrzyli na mnie, Tanner machając do mnie Optimusem w robocim do widzenia, Amanda patrząc na mnie oczami opływającymi łzami, nadzieją i strachem.  Do zobaczenia niedługo. - Powiedziała, przyciągając go bliżej siebie z niepewnym uśmiechem. Wyszedłem z kiwnięciem głową. Bolało mnie w piersi. Tak samo w brzuchu. Było tak, jakbym kierował się w stronę plutonu egzekucyjnego, a nie na badanie krwi. Ale nieważne jak bardzo krytykowałem się za mój śmieszny stan, nieważne jak bardzo starałem się uspokoić moje walące serce, starałem się odnaleźć moje centrum, mój optymizm, każdy krok jaki oddalał mnie od pokoju Tannera, napełniał mnie zimnym strachem, którego nie potrafiłem zwalczyć. Dopiero w połowie korytarza - korytarza pomalowanego na jaskrawy kolor ze szczęśliwymi, kreskówkowymi zwierzakami na obu ścianach - zatrzymałem się. Moje stopy nie chciały się poruszyć już więcej. Opuściłem płonący wzrok na nie, wpatrując się w nie w pustym zmieszaniu. Dlaczego tu byłem? Po co tu byłem? Zacząłem się trząść. Nie było mi zimno, a jednak nie mogłem przestać się trząść. Moje wnętrzności czuły się tak, jakby były w blenderze. W mojej głowie szumiało. Co do diabła? Ciepła, silna dłoń zamknęła się na moim ramieniu, a ja się wzdrygnąłem, spoglądając na jej właściciela.  W porządku, chłopie. - Mruknął Parker, a jego oczy spojrzały w moje ze stabilnością, jakiej nie umiałem pojąć. W porządku? Jak to miało być w porządku? Jak...

108

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Dopadł cię szok. - Kontynuował, ściskając delikatnie moje ramię. - To się zdarza. Dla każdego jest to inne. Ale z tego co o tobie wiem, z tego co powiedziała mi o tobie Amanda, jestem pewien, że dobrze stawisz temu czoła. Wpatrywałem się w niego, drżąc. Musiałem objąć sam siebie. Kiedy był ostatni raz, gdy to zrobiłem? Czy kiedykolwiek to robiłem? Cholera, byłem Brendonem Osmondem. Brendon Osmond nie przytula sam siebie. Ale było mi tak zimno. Tak zimno i trząsłem się jak...  Oddychaj dla mnie, chłopie. - Parker utrzymywał moje spojrzenie z delikatnym uśmiechem w oczach, na ustach. Jego głos wypłynął z niego, spokojny a jednocześnie władczy. - Weź głęboki oddech i go wypuść. No już, wiesz jak to zrobić. Wdech... Wciągnąłem do płuc powietrze. Było suche i smakowało jak środek dezynfekujący. Parker pokiwał głową, poszerzając uśmiech.  A teraz wydech. Wypuściłem chemiczny oddech w powolnym, nierównym strumieniu. Parker znowu pokiwał głową.  Wspaniale. Myślę, że kubek herbaty będzie w porządku, zanim to zrobimy. Jeśli jego zamiarem było wyrwanie mnie z szoku, to podziałało. Zacząłem uświadamiać sobie, że wszystko, co Parker Waters robił, bez względu na błazeński lub beztroski sposób, miało głębszy cel. A on widział duszę ludzi w chwili, w której ich poznawał. Może to dlatego nie miałem nic przeciwko temu, że zobaczył tę stronę mnie. Nieczęsto można ujrzeć mnie w trudnej pozycji, osłabionej pozycji. Ale ten nieznajomy był właśnie świadkiem mojego załamania się, przeprowadził mnie przez nie (chociaż coś w surowości moich nerwów mówiło mi, iż to nie był całkowity koniec), a ja nie miałem nic przeciwko temu. Potrząsając głową, opuściłem ręce z torsu i zmusiłem serce do zwolnienia.  Nic mi nie jest. - Oznajmiłem. Okej, zapewniłem. - Wszystko dobrze. Odgłosy dzieci w szpitalu - surrealistyczna, niepokojąca mieszanka beztroskiego śmiechu i stłumionego płaczu - otoczyły nas. Dorastałem zaznajomiony z tym dźwiękiem, gdy odwiedzałem mamę w pracy, ale nigdy nie rozumiałem przenikliwego bólu kryjącego się za nim, dopóki moje własne dziecko nie stało się jego uczestnikiem. Tak naprawdę nigdy nie myślałem o męczarni i smutku rodzin w ich salach, dzielących razem cenne chwile, może chwile, które zbyt szybko zostaną im odebrane... Wstrząsy znowu zaczęły się budować. Do cholery. Zamykając oczy, wciągnąłem kolejny oddech, wypuściłem go i powtórzyłem czynność. Parker nie pospieszał mnie, ani nie

109

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

powiedział słowa. Jego dłoń pozostała na moim ramieniu, a jego milczenie stanowiło siłę, za którą byłem wdzięczny. W końcu mój wątpliwy spokój powrócił, a ja otworzyłem oczy i pokiwałem głową.  Nic mi nie jest. - Powiedziałem ponownie. Stało się to teraz prawie mantrą. Parker się uśmiechnął.  Wszystko będzie dobrze, Brendon. Ty i ja? Upewnimy się w tym, okej? Dla Tannera.  Dla Tannera. - Powtórzyłem. Wstrząsy mnie opuściły. Na ich miejscu zamieszkały dziwne uczucia - oczekujące emocje. Parker się uśmiechnął.  Tak więc, słowami poważanego Jean-Luca Picarda, kapitana statku Enterprise, zróbmy tak. Zachichotałem. Ten facet był zdecydowanie maniakiem. Jakie są szanse na to, że czasami przychodził do szpitala z uszami Spocka? Zajęło nam tylko kilka minut, by dojść do pokoju zabiegowego 4. Najpierw zatrzymaliśmy się przy dyżurce pielęgniarek, gdzie podpisałem formularz dający pozwolenie na pobranie mi krwi i jej zbadanie. Zakładam, że to było tym, co podpisywałem. Mówiąc szczerze, nie przeczytałem tego, po prostu uwierzyłem pielęgniarce, która to wyjaśniała, na słowo. Zupełnie jak nie ja. Kilka stóp dalej korytarzem i dotarliśmy do naszego celu. Inna pielęgniarka czekała tam na nas, z naczyniem w kształcie nerki na ladzie obok niej. Tak jak reszta szpitala, którą widziałem do tej pory, kolory i obrazy na ścianach stwarzały radosną atmosferę. O dziwo, doceniałem to bardziej, niż myślałem. Chyba patrzyłem na to miejsce oczami Tannera.  Carla - powiedział Parker, przechodząc obok mnie, by wejść do środka. - To jest tata Tannera Sinclaira, Brendon. Tannera Sinclaira. Sinclaira. Nie Osmonda. Słabe uderzenie złości podążyło w górę mojego kręgosłupa, a ja zgniotłem to tak samo szybko. Ego potrafi być głupią rzeczą. Nigdy wcześniej nie dawałem mu rządzić moimi emocjami i byłem pewny jak diabli, że nie pozwoliłbym mu na to teraz. Carla uśmiechnęła się do mnie, jej szerokie, brązowe oczy były ciepłe i przyjazne, jeśli do pewnego stopnia nieciekawe.  Cześć Brendon. Mogę zobaczyć po kim Tanner odziedziczył swój wygląd.  Nie jesteś pierwsza, która to mówi. - Odparłem.

110

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Strzykawka w naczyniu ze stali nierdzewnej wydawała się ze mnie szydzić. Nie bałem się igieł. Bałem się jednak tego, jaki będzie wynik tego testu.  Okej. - Parker klepnął mnie w plecy. - Do dzieła. Carla szarpnęła swoją głową w kierunku fotela obok lady. Był obity tkaniną ozdobioną postaciami z Toy Story. Buzz, Chudy, Cienki, Jessie, Pan Bulwa, wszyscy hasali po niebieskim tle, machając, uśmiechając się i generalnie sprawiając, że chciałem zrobić to samo.  Jest wygodne. - Powiedziała Carla, uśmiechając się. - Wystarczająco wygodne, by w nim spać.  Ach. - Parker roześmiał się głośno przy moim boku. - Słyszałaś o turbo drzemce Brendona z Tannerem w jego łóżku? Uśmiech Carli przekształcił się w diabelski.  Słyszałam o tym. Widziałam fotki. Zmarszczyłem brwi.  Fotki? Uśmiechnęła się z błyskiem w oczach.  Sądzisz, że tutejsze pielęgniarki przegapiłyby okazję do sfotografowania seksownego Australijczyka twojego rozmiaru, zwiniętego w kłębek w dziecięcym łóżku? Nie ma mowy. Zachichotałem, gdy podszedłem do fotela.  Mam nadzieję, że uchwyciły moją dobrą stronę. Carla uniosła swoją brew i zmierzyła mnie wzrokiem z góry na dół.  Jest jakaś zła strona?  Uważaj na nią, Brendon. - Parker opadł na krzesło obok drzwi i posłał Carli uśmieszek. - Pochodzi z Dominikany i jest łamaczką serc. Ukradła moje pięć lat temu i jeszcze go nie oddała. Carla zacisnęła usta z błyskiem w oczach, gdy sięgnęła po wielobarwną, elastyczną opaskę.  Oczywiście, że nie zamierzam go oddawać. Mam cię tam, gdzie chcę. Parker się zaśmiał. Carla puściła do mnie oko. Zajęło mi chwilę, by uświadomić sobie, że ta posiniaczona surowość, którą czułem, zelżała, uspokojona przez oczywiste ciepło i opiekę Parkera i Carli. Podejrzewałem, że zajmowali się mną tak, jak postępowaliby z przestraszonym dzieckiem, ale nie miałem nic przeciwko temu.

111

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Carla poklepała moje lewe przedramię, z uśmiechem skierowanym teraz na mnie.  Po prostu rozluźnij swoją rękę, Brendon. Zrobiłem tak, jak mnie poinstruowała, a nagłe poruszenie motyli zaroiło się w moim brzuchu. Patrzyłem jak gładzi skórę po wewnętrznej stronie mojego łokcia, próbując nakłonić żyły do dania o sobie znać.  Masz tu niesamowitą rękę. - Zauważyła, szturchając jedną, lekko podniesioną żyłę, gdy pojawiła się pod moją skórą. - Zegniesz ją dla mnie? Jeszcze raz, zrobiłem tak, jak mi kazała, napinając mój lewy biceps.  Och tak. - Carla uśmiechnęła się do mnie, a wokół jej oczu i ust utworzyły się zmarszczki od śmiechu. - Mamy wytrysk. Wybuchłem śmiechem.  Nie musiał tego robić, no nie, Carla? - Upomniał Parker z krzesła.  Nie. Zaśmiałem się znowu. Carla się uśmiechnęła, zakręciła elastyczną opaskę wokół mojego ramienia, tuż poniżej wybrzuszenia bicepsa.  Okej, czas na zabawę. Jeśli obiecasz, że nie będziesz płakać, dam ci po wszystkim lizaka.  Hej - powiedział Parker - jeśli obiecam, że nie będę płakać, czy dostanę...  Cicho, doktorze. - Carla znowu postukała żyłę w mojej ręce. - Zaciśnij dla mnie pięść kilka razy. Gdy to zrobiłem, żyła po wewnętrznej stronie łokcia wyskoczyła, zmieniając się w zielono-niebieski grzbiet napinający moją skórę.  Teraz, to jest wytrysk. - Wymamrotała, gładząc ją dwoma palcami. Bez podniesienia na mnie wzroku, kilka razy przetarła żyłę wacikiem nasączonym alkoholem, a następnie sięgnęła po strzykawkę.  Więc Brendon - spokojny głos Parkera przyciągnął moją uwagę. - powiedz mi, co wiesz o białaczce Tannera. To pytanie włączyło motyle w moim brzuchu. Wypuściłem powolny oddech, zerkając na wewnętrzną stronę mojego łokcia. Carla była gotowa przekłuć skórę igłą. Zesztywniałem, przygotowując się na ukłucie.  Uh-uh. - Skarciła mnie swoim łagodnym głosem. - Nie rób tego. Zmuszając mięśnie do odprężenia się, z powrotem spojrzałem na Parkera.

112

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Mówiąc szczerze, nie wiem za wiele. - Wyznałem. Taa, to nie są słowa, które lubię mówić tak często. Wypowiadanie ich teraz...było jak skręcanie pięści w mojej piersi. - Ma ostrą białaczkę limfoblastyczną. Został zdiagnozowany miesiąc temu. Lekarze...ty, jak przypuszczam, dają mu tylko sześć miesięcy życia, jeśli nie znajdzie się zgodny dawca. Sądząc po tym, że stracił większość swoich włosów, odbył chemioterapię, ale nie wiem jak wiele serii. To tyle. Co było żałosne. Powinienem zażądać, by Amanda powiedziała mi wszystko w sekundzie, w której dowiedziałem się, że ma białaczkę. Wszystko. Zamiast tego, wygłosiłem tyradę, wrzeszczałem, naskoczyłem na nią i krzyczałem. Parker obserwował moją twarz. Zastanawiałem się, co w niej zobaczył.  To dopiero początek. - Powiedział. Maleńkie ukłucie przebiło moją świadomość, tak nikłe, że ledwie to zarejestrowałem. Obdarzyłem Carlę uśmiechem.  Jesteś dobra. Uniosła brew.  O tak. Chichocząc, odwróciłem się do Parkera.  Możesz powiedzieć mi więcej?

Nie mam pojęcia czym jest ostra białaczka

limfoblastyczna. Czym różni się od normalnej białaczki? Amanda powiedziała, że to tak jakby białaczka postanowiła...pieprzyć się z sobą i powiedziała coś o nieprawidłowościach, ale nie wiem, co to oznacza. Parker poruszył się na krześle.  Białaczka limfoblastyczna jest bardzo rzadkim schorzeniem, zwłaszcza dla kogoś w wieku Tannera. Klasyfikuje nieprawidłowości wysokiego ryzyka i jedyną metodą jej leczenia jest przeszczep szpiku. Nie mogłem nie zauważyć, że mężczyzna będący teraz przede mną, nie przypominał w ogóle Parkera, który po raz pierwszy pojawił się w pokoju Tannera. Ani nawet żartobliwego, flirtującego doktora, który przedstawił mnie Carli. Człowiek przemawiający teraz był poważny. Poważny człowiek na poważną rozmowę. Część mnie desperacko pragnęła tego zabawnego lekarza z powrotem.  Czym się różni? - Musiałem to zrozumieć. To tak mój mózg pracował. W taki sam sposób, w jaki podchodziłem do ćwiczeń - ostro, albo wracaj do domu - podchodziłem do wiedzy i nauki. Pomimo tego, co ojciec Amandy sobie myśli, wiedziałem, jak ćwiczyć mój

113

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

umysł. Wiedziałem po co mam mózg i to nie tylko po to, by wyciągać mnie z łóżka, abym codziennie trafiał na siłownię. - Od normalnej białaczki?  W ostrej białaczce limfoblastycznej nieprawidłowy chromosom jest produkowany, kiedy część dwóch chromosomów się wymienia, z braku lepszego wyjaśnienia. Nazywa się to translokacją, ale zasadniczo, one się wymieniają. Ta translokacja stwarza specyficzny gen, który powoduje, że komórki są odporne na leczenie. I jak wcześniej powiedziałem, chemioterapia nie wystarcza. Przeszczep komórek macierzystych szpiku kostnego jest wymagany, jak również jakakolwiek nadzieja na wyleczenie.  I dlatego tu jestem? - Zapytałem, potrzebując to usłyszeć od profesjonalnego lekarza. Myślę, iż byłem przekonany, że jeśli wyszkolony personel medyczny powie mi, iż byłem tu z tego powodu, będę mniej wściekły, mniej zniszczony przez oszustwo Amandy. Nie byłem. Parker poprawił okulary na nosie pchnięciem swojego palca.  Cóż, tak i nie. Zmarszczyłem brwi z czymś ciasnym zwijającym się w mojej piersi. Nie. W ogóle nie lubiłem tego słowa. Parker obdarzył mnie uśmiechem, który pokazał, że rozpoznał on moją niepewność.  Wiesz, że powszechnym, błędnym przekonaniem jest to, że rodzic będzie zgodnym dawcą dla dziecka potrzebującego przeszczepu szpiku?  Wiem. - Odpowiedziałem, z kulą w piersi zaciskającą się jeszcze mocniej. Myślę, że część mnie oczekiwała, iż Parker powie mi, iż będę zgodnym dawcą, bez względu na to co już wiedziałem o prawdopodobieństwach. Wieczny optymizm potrafi czasami być chujem. Znowu poprawił okulary, przyglądając się mi opanowanym spojrzeniem.  Po zdiagnozowaniu Tannera, od razu zaczęliśmy chemioterapię. Wiedzieliśmy, że to go nie wyleczy, ale musieliśmy zmniejszyć jego objawy w przygotowaniu na znalezienie dawcy. Nie możemy wszczepić zdrowego szpiku kostnego osobie z komórkami nowotworowymi, co oczywiście przyniosłoby efekt przeciwny do zamierzonego. Niestety, białaczka Tannera jest bardzo agresywna i musieliśmy go już poddać pełnej serii chemioterapii, co czyni go bardzo chorym i stawia ogromne piętno na jego ciele. W międzyczasie, szukaliśmy dawcy, mając nadzieję na przekór wszystkim prawdopodobieństwom, że Amanda i jej rodzina nimi będą. Nie są. Zanim mogłem to powstrzymać, obraz leżącego Tannera, słabego i płaczącego, wypełnił moją głowę.

114

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 A jeśli ja nie będę dawcą?  Znajdziemy go. - Odpowiedział Parker. - Zanim białaczka Tannera nas ubiegnie. To zdanie uderzyło mnie jak szaleńczy cios pięścią. Powoli wciągnąłem oddech, zwalczając tą rozpacz, ten gniew, grożący przytłoczeniem mnie. Parker przyglądał się mi z kontemplacyjnym wyrazem twarzy. Może czekał na to, aż się znowu załamię? Może wiedział, że potrzebowałem czasu na to, by przetrawić stanowczość jego wypowiedzi. Siedziałem w bezruchu, a słabe rwące uczucie na mojej ręce powiedziało mi, że Carla wciąż odciągała mi krew.  Jakie są szanse na to, że będę dawcą? - Zapytałem w końcu, ze wzburzonym, napiętym bałaganem w brzuchu. - Nie osładzaj tego. Muszę wiedzieć. Nieznaczne zapadnięcie ramion Parkera odpowiedziało na moje pytanie, zanim on się odezwał.  Niestety, odsetek rodziców będących dawcami jest niski, nawet z całym postępem, jaki ostatnio zaszedł w medycynie. W najlepszym przypadku trzydzieści procent. Są tam dostępne opcje. I mógłbym sypnąć ci wymyślnymi terminami, jak haploidentyczny dawca, ale dopóki nie zbadamy cię, by ustalić, czy jesteś w niewielkim stopniu zgodny, sądzę, że bombardowanie cię takim rodzajem informacji, zestresuje cię tylko bardziej. Na chwilę obecną, zbadamy twoją zgodność, poczekamy i zobaczymy. I będziemy mieć nadzieję. Nadzieja. Znowu to słowo. Nie sądzę, bym kiedykolwiek wcześniej nienawidził jakiegoś słowa, ani czepiał się tak bardzo znaczenia jego definicji.  A jeśli jestem? Jak przeszczep...jak mój szpik kostny dostanie się do Tannera?  Zanim wejdziemy w szczegóły, zobaczmy czy jesteś dawcą. Chciałem mu powiedzieć, że będę dawcą. Chciałem mu powiedzieć, by przygotował jakąkolwiek salę, która będzie mu potrzebna do przeszczepu. Chciałem w to wierzyć. Ale tak jak byłem optymistą, byłem również realistą. A fałszywa nadzieja jest tak niebezpieczna dla umysłu człowieka, dla jego psychiki, jak nadzieja.  Zrobione. Na łagodny głos Carli, odwróciłem się do niej twarzą. Wycofując igłę z wewnętrznej strony łokcia, przycisnęła bawełniany wacik do maleńkiego nakłucia w mojej ręce, a następnie uśmiechnęła się do mnie. Nie sposób było nie zauważyć, jak sympatyczny był ten uśmiech. - Czas na lizaka? Obdarzyłem ją drżącym śmiechem.  Brendon?

115

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Z pędzącym sercem, odwróciłem się do Parkera. Marszczył brwi. Nie podobało mi się to. Nikt nie chce zobaczyć lekarza prowadzącego leczenie ich dziecka, marszczącego brwi.  Tak?  Jest coś, co musisz zrozumieć. Chciałbym móc to osłodzić, ale jest lepiej, jeśli tego nie zrobię.  O co chodzi?  Liczba długotrwałego przetrwania pacjentów z takim rodzajem białaczki nie jest fantastyczna. Niestety, u około trzydziestu procent pacjentów występują nawroty choroby. U niektórych w wieku Tannera...ten odsetek jest większy. Gapiłem się na niego. Gula wypełniła moje gardło. Puls walił mi w uszach.  Ale nie sto procent, prawda? Odsetek nawrotów to nie sto procent.  Nie. To nie sto procent. - Odpowiedział.  Więc Tanner będzie w odsetku, który skopie rakowi dupę.

116

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Bycie wrażliwym jest do dupy

Parker odprowadził mnie do sali Tannera, ale nie wszedł do środka.  Muszę jeszcze zobaczyć innych pacjentów. - Wyjaśnił, gdy ujął moją dłoń w kolejnym z tych stanowczych i pewnych uścisków. - Kiedy przyjdą wyniki, będziemy w kontakcie. Czy komórka Amandy jest najlepszym numerem do skomunikowania się z tobą? Zastanowiłem się nad tym pytaniem. Jego prostota wzbudziła we mnie skomplikowaną, sprzeczną reakcję.  Nie. - Odpowiedziałem w końcu. - Nie jest. Jego oczy się zwęziły, a potem on wsunął rękę do tylnej kieszeni spodni i wyjął swój portfel.  Kiedy zdobędziesz amerykański numer komórkowy - powiedział, otwierając portfel, by wyciągnąć wizytówkę - zadzwoń do mnie. - Wręczył mi wizytówkę. Nie mogłem powstrzymać się od śmiechu. Karykatura Parkera w jego stroju lekarskim, trzymająca kultowy miecz świetlny z Gwiezdnych Wojen, uśmiechała się do mnie. Obok tego widniały słowa: Dr Parker Waters, dr n med., członek AAP, spec. pediatra hematolog i onkolog. Moc jest w nim silna.  Dostałeś specjalną wizytówkę dla rodziny i przyjaciół. - Powiedział. - Profesjonalną mam zarezerwowaną dla nudnych ludzi. Podnosząc wzrok znad obrazka, wyciągnąłem rękę do kolejnego uścisku. Podwójnego uścisku. Jasna cholera, robiłem podwójne uściśnięcie dłoni.  Dziękuję, doktorze. - Powiedziałem, mając to na myśli każdą cząstką mojego istnienia. Nie wiem... Ujął moje ramię swoją wolną ręką i zmierzył mnie niezachwianym wzrokiem.  Widzę, po kim Tanner odziedziczył swojego ducha walki, Brendon. Uśmiechnąłem się.  I wygląd. - Twarz Parkera przeobraziła się w szeroki uśmiech i było tak, jakby nagle napełnił się światłem i całą radością świata. - Jak mam zabiegać o względy pielęgniarek z waszą dwójką w pobliżu? Zaśmiałem się. Cholera, facet był dobry. Jeśli istniała jakaś wyższa siła, większa siła kierująca ścieżkami naszych żyć, On/Ona/To wykonało swoją robotę z Parkerem Watersem.

117

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Patrzyłem, jak wędruje w głąb korytarza, zanim zatrzymał się przy następnych otwartych drzwiach, odwrócił się twarzą do pokoju za progiem i wyrzucił ręce w powietrze.  Nie nie nie, Charlotte. - Zawołał z komicznym przerażeniem w głosie. - To moje szpilki i peruka! - Wszedł do sali pośród lekkiego obłoku dziewczęcego śmiechu i zniknął mi z oczu. Dopiero gdy z powrotem wkroczyłem do pokoju Tannera, zdałem sobie sprawę z tego, jak spokojnym pomógł mi pozostać w ciągu tej pół godziny. Jednakże, na widok Tannera pogrążonego w głębokim śnie w swoim łóżku - teraz bardziej łóżeczku z wysokimi barierkami po bokach - z rurką tlenową w nosie i kroplówką teraz podłączoną do wenflonu w jego ręce, cała brutalność jego stanu uderzyła we mnie ponownie. Z miejsca obok łóżka, Amanda podniosła głowę i obdarzyła mnie lekkim uśmiechem.  Hej, Bren? Czy było zabawnie? Pielęgniarka dała ci lizaka? Przeszedłem przez pokój do Tannera i lekko ścisnąłem górną barierkę. Metal pod moimi dłońmi był zimny. Prawie lodowaty.  Nie ma tam ze sobą niczego. - Skomentowałem, obserwując go, jak śpi. Ta pustka w przestrzeni do spania, brak poduszek, zabawek, nawet Optimusa, wstrząsnęła mną. Wydawał się samotny. Istniała powszechnie akceptowana opinia, że wszystkie dzieci wyglądają spokojnie podczas snu, a jednak nie mogłem nie zauważyć, że Tanner wyglądał na chorego. Jego skóra była bledsza, a pod jego oczami widniały teraz ciemne plamy. Jego kciuk znalazł się z powrotem w buzi, a usta były ciasno zamknięte wokół niego. Taśma mocująca rurkę tlenową do jego policzka wydawała się rozciągać ciało wokół niej, a ja odkryłem, że chciałem załagodzić ten uścisk na jego skórze.  Jedyną rzeczą, jaką chce zabierać do łóżka, jest Optimus. - Odpowiedziała Amanda. Pozwalam mu zasypiać z nim, a następnie go wyjmuję. Żeby nie przewrócił się na niego i nie zranił.  Potrzebuje miękkiej zabawki. - Kukabura, którą kupiłem dla Chase na lotnisku w Sydney, nawiedziła mój umysł, śmiejąc się w swój maniakalny sposób. Wydałem z siebie cichy chichot, wyobrażając sobie jak Parker Waters zareagowałby na ten dźwięk.  Miękkie zabawki zbierają roztocza - powiedziała Amanda. - nawet w szpitalu. Mogą spowodować u niego trudności w oddychaniu. Skręciło mnie w brzuchu na to stwierdzenie. Dla małego dziecka, zwłaszcza chorego, niewłaściwym było nieposiadanie niczego, do czego mogłoby się ono przytulić podczas snu. Niewłaściwym. Niesprawiedliwym. Tak cholernie... Wziąłem głęboki oddech.

118

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Daj spokój. - Powiedziała Amanda. - Ty też potrzebujesz snu. Prawdziwego snu. Zabiorę cię do domu...znaczy się, do mojego mieszkania. Pewnie powinieneś również zadzwonić do swojej mamy i taty, dać im znać, że dotarłeś tu bezpiecznie. Pokręciłem głową.  Nie. Uniosła brwi.  Nie chcesz do nich zadzwonić?  Nie zamierzam zostawać w twoim mieszkaniu. Cisza opadła na nią. Przełknęła ślinę.  Dlaczego...dokąd zamierzasz pójść? Zamykając na chwilę oczy, wypuściłem powolny oddech.  Muszę pomyśleć, Amando. Potrzebuję trochę przestrzeni, by uporządkować sobie to wszystko w głowie, by zrozumieć, co z tym zrobić.  Tym? Masz na myśli Tannera? Przeszczep szpi...?  Nas, Amando. - Przerwałem jej. - Muszę pomyśleć, co zrobić z nami. Jeśli chodzi o leczenie Tannera, nie muszę niczego rozpracowywać. Jestem tu dla niego, aż nie będzie mnie już więcej potrzebował. Łapiąc zębami swoją dolną wargę, pokiwała głową.  Dziękuję.  Za co?  Za to...za to, że nas nie opuszczasz, jego nie opuszczasz. Patrzyłem na nią nad naszym śpiącym dzieckiem, oddzielony od niej przez szerokość łóżka Tannera i otchłań bólu, na którego zignorowanie nie liczyłem.  Kiedy mnie nie będzie, kupię kartę SIM do mojego telefonu - powiedziałem - i wyślę ci mój amerykański numer. Ponownie pokiwała głową.  Okej. Z ostatnim ociągającym się spojrzeniem na Tannera, odwróciłem się i wyszedłem. Każda komórka mojego ciała krzyczała, abym cofnął się i wracał. Co ja kurwa robiłem? Odchodziłem? Co. Do. Kurwy?

119

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Ale musiałem. W tamtym momencie, musiałem. Byłem, delikatnie mówiąc, dotknięty. Nie okłamałem Amandy, kiedy powiedziałem, że muszę pomyśleć. A najwyraźniej, nie mogłem tego zrobić w jej pobliżu. Złość, nienawiść, pragnienie, miłość, pogarda, współczucie...wszystkie walczyły o kontrolę nad moim następnym słowem, następnym ruchem. Do momentu, gdy to ja nie odzyskam panowania, lepiej było, żebym z nią nie przebywał. Gorące powietrze Kalifornii Południowej buchnęło we mnie, gdy opuściłem szpital. Na sekundę zmrużyłem oczy przed oślepiającym słońcem, witając ten dyskomfort, zanim zasłoniłem je swoimi okularami przeciwsłonecznymi. Gdybym się znowu rozpłakał - i na serio, spodziewałem się tego - próbując oczyścić mój umysł, to przynajmniej przechodnie nie byliby narażeni na łzy mierzącego ponad sześć stóp Australijczyka. Zajęło mi tylko kilka minut, by znaleźć taksówkę. Powiedziałem kierowcy, by zawiózł mnie do najbliższego sklepu telekomunikacyjnego. Kilka minut później, zatrzymaliśmy się przy AT&T. W ciągu tych paru minut, nie pozwoliłem moim myślom skierować się ku Amandzie. Tak głupio, jak to brzmiało, na chwilę zmuszałem się do zaprzeczenia jej istnienia. Potrzebowałem sprawnego telefonu, żebym mógł porozmawiać z mamą i tatą. Na chwilę musiałem zacząć funkcjonować jako Brendon, jeden facet z jedną i tylko jedną misją: sprawić, by mój telefon działał tu w USA. Gdybym już osiągnął ten cel, nie czułbym się tak...zagubiony, odcięty od życia, jakie znałem, bez żadnego wsparcia. Co powinno powiedzieć wam, jak popierdolonym się czułem. Wyciąganie ręki po pomoc nie było dla mnie normą. Niepoważną kwotę pieniędzy później (cholera, moja kierowniczka banku wpadnie w szał, gdy wrócę do domu), mój iPhone był podłączony do amerykańskiej sieci. Pierwszą rzeczą jaką zrobiłem, to napisałem Parkerowi Watersowi mój numer, następnie Heather w Australii, a później Amandzie. Próbowałem nie skupiać się na tym, jak bardzo zabolało, gdy zobaczyłem wcześniejsze wiadomości, które wysłała do mnie, żeby mnie tu sprowadzić. Tajemnicze komunikaty, które kłamały poprzez pominięcie. Problem w tym, że gdyby przesłała mi zdjęcie Tannera i napisała: "To jest twój syn. Potrzebujemy cię", to czy zareagowałbym inaczej? A może mój gniew, moje zniszczone zaufanie zatrzymałoby mnie w Sydney? Może moje zranione serce, moje zranione ego powstrzymałoby mnie od przybycia tutaj i uratowania mojego syna? Mój telefon zabrzęczał w dłoni z wiadomością przychodzącą. Dzięki. A. xo

120

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Ja pierdolę, ile razy Amanda wysyłała takiego smsa, kiedy byliśmy razem? W odpowiedzi na proste, głupie rzeczy jak: Właśnie wyszedłem z uni. Po drodze do domu kupię nam jakiś obiad. B. Stłumiłem skonfliktowane ciepło, próbujące się do mnie podkraść, wepchnąłem telefon do kieszeni na biodrze i poszedłem poszukać czegoś do zjedzenia. Potrzebowałem trochę białka, trochę węglowodanów, kawy i butelki wody. Jedną pszenną tortillę z indykiem, sałatą i serem szwajcarskim później (metro jest zdumiewającym przyjacielem turysty), znalazłem zaciszny park z widokiem na jeszcze spokojniejszą ulicę. Park był pełen gumowych drzew, a znajome liście i wyraźny zapach eukaliptusa napełnił mnie surrealistycznym poczuciem komfortu i tęsknoty za domem. Opadając na ławkę pod jednym szczególnie dużym drzewem, położyłem moją wodę na stole przede mną, objąłem kawę obiema dłońmi i zamknąłem oczy. Wciągnąłem głęboki oddech, a następnie go uwolniłem. Rozmyślałem tak przez dziesięć minut, trzymając ciepłą kawę i pozwalając moim zmysłom tańczyć na skraju świadomości. Światło słoneczne oświetliło moją twarz, wyzierając zza liści kołyszących się na lekkim wietrze, wietrze, który bawił się moimi włosami i targał koszulką. Wciągnąć głęboki oddech. Wypuścić głęboki oddech. Ale nieważne jak bardzo byłem skupiony na moim oddychaniu, na spowalnianiu tętna i pozwalaniu napięciu wypłynąć z moich mięśni, w moich myślach był Tanner i Amanda. Ścisnęło mnie w brzuchu. Otwierając oczy, sięgnąłem po telefon, przewinąłem moje kontakty i wybrałem numer do mamy. Ostrożne Halo? wypełniło połączenie po szóstym sygnale (tak, policzyłem je). Dotarło do mnie, że nie miałem pojęcia, która godzina była w Sydney. Cholera.  Mamo. - Powiedziałem, a poczucie winy uderzyło we mnie. W tamtej chwili nie byłem najlepszym z synów. - Tu Brendon.  Brendon? - Ostrożność ustąpiła miejsca zmartwieniu. - Czy coś się stało? Nic ci nie jest? Co robisz, dzwoniąc tak wcześnie rano?  Ze mną w porządku, mamo. - Skłamałem. Rany, co ja robiłem? - Właściwie, to nie, nie jest w porządku.  Chcesz przyjechać? - Zmartwienie wciąż plątało się w jej słowach, ale teraz również opiekuńcza kontrola. Kiedy chodziło o zajęcie się delikatnymi sytuacjami, mama była znakomita. - A może mam wysłać po ciebie twojego ojca? Gdzie jesteś?

121

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Jestem w San Diego. Moje wyznanie spotkało się z ciszą.  Okej, może zająć mu trochę więcej czasu, aby tam dotrzeć, ale jeśli dasz mi adres... Parsknąłem śmiechem. Boże, kochałem tą kobietę. Nie pamiętam nawet, kiedy ostatni raz jej to powiedziałem, ale naprawdę ją kochałem.  W porządku, mamo. Nie ma potrzeby wysyłać kawalerii. Albo go budzić. W odpowiedzi parsknęła ciepłym dźwiękiem czułości.  Kochanie, to pora śniadania. Stoi tuż obok mnie, marszcząc brwi. Tak samo Caden. I ciocia Rachel. Widzisz? Przerwałeś nam wszystkim śniadanie. A teraz mi powiedz, dlaczego jesteś w San Diego. Krzywiąc się, opuściłem głowę na stół i dwa razy uderzyłem nią po jego powierzchni.  Och rany, ciocia Rachel tam jest? I Caden?  Tak. Rozumiem, że zapomniałeś o urodzinach ojca, które są pojutrze? Ponownie uderzyłem głową o stół.  Brendon ma kłopoty. - Zaskandował Caden śpiewnym głosem w tle. Mój kuzyn Caden O'Dea ma dwadzieścia dwa lata, studiuje weterynarie na Uniwersytecie w Melbourne i rzadko kiedy bierze coś na poważnie. Jest wspaniały, oddany sprawie dobrostanowi zwierząt - i tak bardzo do mnie podobny, że często błędnie biorą nas za braci. Oczywiście, nigdy bym mu nie powiedział, że sądzę, iż jest wspaniały. Mama się zaśmiała.  Tak, ma je. Chyba, że posiada jakiś dobry powód, by być w San Diego. Brendon? Tym powodem jest...? Okej, no to daję.  Mam syna. To wyznanie również spotkało się z ciszą. Nie mogłem nic poradzić na to, że wyobraziłem sobie twarz mamy. Och rany.  Masz syna? - Powtórzyła.  On co? - Przez połączenie zagrzmiał głos taty. Wystarczy powiedzieć, że nie przegapiłem w nim szoku, nawet z drugiej strony świata.  Masz syna w San Diego? - Powiedziała mama.  Jasna cholera, stary. - Caden brzmiał na tak oszołomionego jak tata.  Mam. - Odrzekłem, z boku na bok obracając czołem po stole. - Nazywa się Tanner. Ma osiemnaście miesięcy.

122

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 A Amanda Sinclair jest jego matką. To nie było pytanie. Mama nie jest głupia. Amanda była jedyną Amerykanką, z którą miałem jakikolwiek związek. Potępienie w oświadczeniu mamy powiedziało mi, że pamiętała, z jak złamanym sercem zostawiła mnie Amanda, tak dobrze jak ja. Wyprostowałem się na ławce i pokiwałem głową do pustego parku.  Jest nią.  Od jak dawna wiesz? Zerknąłem na mój zegarek.  Od jakichś siedmiu godzin. Plus minus kilka minut.  Och, Brendon. - Zmartwienie zalało szept mamy. Usłyszałem stłumione głosy w tle. Zakładałem, że Caden przekazywał swojej matce, mojej cioci, najświeższe informacje. Albo to, albo tata był w trakcie przeklinania mojego imienia, a jego siostra starała się go uspokoić. Może te oba.  On jest wspaniały, mamo. - Powiedziałem do telefonu. Z jakiegoś powodu miałem trudności z przełykaniem. A jednak, na myśl o Tannerze, uśmiech rozciągnął mi usta. Nie mogłem go powstrzymać. - Wygląda jak mini wersja mnie.  Więc nie ma wątpliwości co do jego pochodzenia? Nie zezłościłem się na jej pytanie. Było naturalne, stworzone z matczynej potrzeby opiekowania się swoim synem.  Nie.  Okej, więc kiedy będziemy mogli go poznać? Coś ciepłego i mokrego zaszczypało mnie w oczy. Zamrugałem. Mój wzrok się rozmazał. Do cholery.  To... Ja nie... - Przerwałem, przełykając gorącą gulę nagle znajdującą się w moim gardle.  Mów do mnie, Brendon. - Powiedziała mama z delikatnym rozkazem. - Co się dzieje?  On ma białaczkę, mamo. Ostrą białaczkę limfoblastyczną. Przebywa w Szpitalu Dziecięcym New Dawn w San Diego. Jego lekarz, Parker Waters, powiedział, że zostało mu sześć miesięcy życia, może mniej, chyba że znajdą zgodnego dawcę szpiku kostnego.  Och, kochanie. - Poczułem smutek mamy. Był on wyraźny w jej głosie.  Co się dzieje? - Zapytał tata w tle. - O co chodzi z tym "och, kochanie"? Wiesz, że nie ma pięciu lat. Chodzi i wpycha swój interes bez zabezpieczenia, więc musi...  Brendon?

123

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Zamrugałem na głos Cadena w moim uchu.  Hej, stary. Co...gdzie mama zniknęła?  Obecnie bije twojego tatę. - Zachichotał. - Ma dobry zamach. Co powiedziałeś, że się tak zapaliła?  Mój syn ma białaczkę.  Jasna kurwa, stary. - Kurwa. Nie cholera. Caden dużo nie przeklina, zwłaszcza przed swoją mamą, albo moimi rodzicami. - Och Boże, stary, przykro mi. Czy jest coś, co mógłbym zrobić? Uśmiechnąłem się, drżącym uśmiechem wdzięczności, którego mój kuzyn nie mógł zobaczyć.  Zrób mi pranie. - Zażartowałem, potrzebując przełamać trochę tego duszącego napięcia. - Zostawiłem go furę. Do czasu, gdy wrócę, mieszkanie nim prześmierdnie. Caden się zaśmiał. To był najbardziej łagodny, nie-Cadenowski śmiech, jaki kiedykolwiek słyszałem.  Taa, to się nie wydarzy, stary. Co powiesz na to, że...oj, twoja mama jest z powrotem.  Brendon, przylatujemy. - Oznajmiła szybko i rzeczowo. Nie wiem, co powiedziała tatowi, ale nie słyszałem go w tle. - Twój ojciec weźmie trochę wolnego, ja zadzwonię do pracy w....  Nie, mamo. - Uciąłem ją. - Jest w porządku. Nic mi nie jest. Wszystko tu będzie dobrze. Czekam właśnie, by usłyszeć, że jestem zgodnym dawcą, a lekarz dokona przeszczepu. Nie zadzwoniłem, by cię zdenerwować. Po prostu pomyślałem, że powinienem dać ci znać, gdzie jestem.  Nie zamierzam udzielać ci medycznej, pouczającej gadki pielęgniarki, kochanie, ale wiesz, że szanse na to, byś był zgodnym dawcą...  Mamo, muszę lecieć. - Powiedziałem. Nie mogłem przeprowadzić z nią tej dyskusji. Ledwie sam sobie z nią radziłem. - Zadzwonię później, kiedy będę wiedzieć więcej, okej. Po raz trzeci, cisza przeciągnęła się podczas połączenia, a potem mama odrzekła:  Okej. Supeł rozwiązał się w mojej piersi. Zamknąłem oczy i znowu ją sobie wyobraziłem.  Kocham cię, mamo. - Powiedziałem w końcu. - Przekaż tacie, że też nie jest taki zły. W jej śmiechu usłyszałem łzy, gdy się rozłączała. Byłem bardzo świadomy tego, że przeprowadziła rozmowę do końca, zanim stałaby się ona sentymentalna lub ckliwa. Jak już

124

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

powiedziałem - albo tego nie zrobiłem, chociaż powinienem - była niesamowita. Oboje byli. To zaszczyt być ich synem. Zerkając na czas na moim telefonie, rozważałem, czy nie zadzwonić do Maci. Fajnie by było znowu usłyszeć jej głos i pomimo tego, że Raph i ja nie zawsze zgadzaliśmy się ze sobą, albo nie oszukujmy się, nie dogadywaliśmy się - mimo wszystko, raz prawie złamałem mu szczękę - mógłbym usiąść z innym Australijczykiem i wypić piwo. To nie było moją normalną rutyną, ale w tej chwili nic w moim życiu nie było normalną rutyną. Do cholery, nie ćwiczyłem, odkąd opuściłem Australię. Mój kciuk uniósł się nad numerem do Maci. A potem telefon zabrzęczał z nową wiadomością od Amandy. Gdybyś zmienił zdanie, to jest mój adres. Przestudiowałem go, wyobraziłem sobie, że znowu jestem z nią w jej mieszkaniu. Zamiast tutaj w parku. Sam. Zgrzytając zębami, wepchałem telefon z powrotem do kieszeni i wstałem. Rozmyślanie nie podziałało. Rozmowa z mamą - i Cadenem - zepchnęła mnie tylko do punktu, w którym czułem tęsknotę za domem. To czego potrzebowałem w tej chwili było czymś z mojej normalnej rutyny. Wrzucając moją zimną kawę do najbliższego kosza na śmieci, sprawdziłem okolicę, zamiatając spojrzeniem, zanotowałem, gdzie na popołudniowym niebie słońce nisko wisiało i zacząłem biegać. Ćwiczenie było niezbędną częścią mojego życia, może już to zauważyliście. Moim zdaniem jest to podstawą do życia. Silna podstawa może poradzić sobie z dużym ciężarem na jej szczycie, bez stresu ani załamywania się. Muszę jednak powiedzieć, że nigdy nie byłem tak blisko załamania się. Jak to się mówi, silne ciało to silny umysł, ale drobne pęknięcia zaczęły podkopywać moją siłę. Musiałem popracować nad moją podstawą, zanim mógłbym załadować na nią więcej, a z tym co czekało mnie, Tannera i Amandę...cóż, silna podstawa była bardziej niż niezbędna. Była kluczowa. Skupiając wzrok na zachodnim horyzoncie, biegłem po chodniku. Jogging nie był moim ulubionym zajęciem kardio, ale wykonał swoją robotę. Skierowałem się na zachód, obniżające się słońce było moim celem, i słuchałem mojego oddechu. Słuchałem mojego serca. Nie myślałem. Tylko istniałem. Nie kontrolowałem moich emocji, tylko przeciążałem moje ciało do poziomu poza komfortem. Oczyszczałem mój umysł, mojego ducha i energię. Nie wiem jak długo biegałem, kiedy mój telefon zawibrował w tylnej kieszeni. Od razu się zatrzymałem i go wyciągnąłem. Spojrzałem na ekran. Serce waliło mi w uszach szalonym rytmem, który nie miał nic wspólnego z moim improwizowanym biegiem.

125

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Do cholery. - Wymamrotałem, znajdując wiadomość i uśmiechniętą buźkę od Heather. Hether. Nie Parkera Watersa. Hej, Biceps. Chcę tylko powiadomić, że Bez Kierunku żyje i ma się dobrze. Wczoraj wieczór próbował uciec, ale złapałam go dokładnie wtedy, gdy przelatywał przez twój salon, ciągnąc za sobą walizkę. Masz silną rybkę. Obiecałam mu, że jeśli nie ruszy się z miejsca do twojego powrotu, to w nagrodę zabiorę go do wesołego miasteczka. Mam nadzieję, że w Stanach jest wszystko dobrze. Pamiętaj, jeśli Amanda znowu złamie ci serce, ja złamię jej nos. Żartuję. Ale spiorunuję ją wzrokiem niemiłosiernie. Tak, jestem taka twarda. Xoxoxo Heather. Tak bardzo jak ten sms sprawił, że się uśmiechnąłem - i zatęskniłem za nią, cholera zawiązał mój żołądek w supeł. Dlaczego jeszcze nie otrzymałem od Parkera żadnych wieści? Czy był jakiś problem z moją próbką krwi? Czy powinienem udać się z powrotem do szpitala i zmusić ich, by zrobili to jeszcze raz? Może mój telefon nie działał? Jasne, że otrzymywałem smsy i dzwoniłem, odkąd włożyłem do niego nową kartę SIM, ale co jeśli nikt nie mógł się dodzwonić do mnie? Co wtedy zrobiłby Parker?  Jezu, Osmond. - Wymamrotałem, potrząsając głową i chowając telefon z powrotem do kieszeni. - Musisz się wziąć w garść. Zacząłem znowu biegać, nadal kierując się na zachód. Godzinę później dotarłem do Oceanu Spokojnego. Zatrzymując się przy metalowej barierce, z plażą pomiędzy mną a wodą oraz mekką turystów wraz z kolejką górską i promenadą sklepów za mną, wpatrywałem się w ocean. Pot kapał mi z twarzy i piekł mnie w oczy. Moja klatka piersiowa podnosiła się z każdym oddechem smakującym solą morską i wodorostami, jaki wciągałem do płuc. Przyciskając dłonie do kolan, skupiłem się na przywróceniu tętna i oddychania do normalnego stanu. Skoncentrowałem się na uczuciu powietrza wchodzącego do mojego ciała i opuszczającego je. Wdychanie. Wydychanie. Przyjmowanie go. Dawanie mu odejść. Dawanie mu odejść. Czy nadszedł czas, by dać odejść Amandzie? A może czas, by przyjąć ją z powrotem? Rozdarła mnie na strzępy, ale czy byłem gotowy na to, by pozwolić jej mnie odbudować? Czy miałem to w sobie? Czy mógłbym być złożony z powrotem? Czy powinienem, przez wzgląd na Tannera? Czy dziecko nie zasługiwało na stabilne środowisko rodzinne? Czy ja i Amanda moglibyśmy być tym dla niego? A może za bardzo mnie zraniła? Huh. Za bardzo. Oto ja, facet, który szczycił się tym, że nie wycofywał się z wyzwań, jakie dawało mu życie, a rozważałem emocjonalne poddanie się? Czy naprawdę byłem taki słaby, żeby skazać Tannera na życie bez obu rodziców w nim? Czy byłem taki żałosny?

126

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

A może tak bardzo się bałem? Tego jak mocno ją kiedyś kochałem i jak łatwo byłoby mi znowu kochać ją z taką samą pasją, takim samym sposobem. Taki rodzaj miłości pozostawia faceta wrażliwym. Bycie wrażliwym jest do dupy. Ale czy było to warte zobaczenia uśmiechu Tannera? Zobaczenia uśmiechu Amandy? Cholera, czy było to warte tego, bym sam się uśmiechał? Zanim dowiedziałem się, że Tanner ma białaczkę, przygotowywałem się do poproszenia Amandy o rękę. Wyobrażałem sobie życie naszej trójki w błogiej radości, rodzinę. Wciąż moglibyśmy tym być, no nie? Moglibyśmy to zrobić. Moglibyśmy zacząć już teraz. A po przeszczepie szpiku kostnego, gdy komórki macierzyste z mojego szpiku zastąpią komórki nowotworowe w Tannerze, moglibyśmy pokazać życiu, jacy byliśmy silni. Po prostu musiałem odpuścić to, nad czym nie miałem kontroli i zaakceptować, że na końcu tego tunelu było światło i to światło oświetliłoby naszą rodzinę, dałoby jej siłę, dałoby ciepło, a ja w końcu miałbym moc, by znowu poddać się moim uczuciom do Amandy. Moglibyśmy to zrobić. To nie był tylko optymizm. Czułem to. W moich kościach. W mojej duszy. Moglibyśmy to zrobić. Wyprostowując się, wciągnąłem głęboki, powolny oddech, przygotowując się na odwrót i bieg powrotny drogą, którą przybyłem. Z powrotem do szpitala. Z powrotem do Tannera i Amandy. Nie, cholera. Amanda powiedziała, że jedzie do domu. Do mieszkania. Jeszcze raz, jaki był jej adres? Musiałem złapać taksówkę. Wycierając kroplę potu nacierającą na moje oko, wyciągnąłem telefon z kieszeni i otworzyłem rozmowę z Amandą. I zamarłem, gdy na ekranie pojawiło się połączenie przychodzące. Patrzyłem na numer. Na jeden z trzech, jakie znałem w Stanach. Na numer Parkera Watersa. Ten sam numer, który widniał na jego wizytówce. Mrowiące ciepło rozeszło się po moim ciele. Pojawiła się gęsia skórka. Serce waliło mi w gardle. Z suchością w ustach, wcisnąłem kciukiem Odbierz i podniosłem telefon do ucha.  Dzień'bry, doktorze.  Brendon. - Jego południowe przeciąganie samogłosek brzmiało jeszcze bardziej wyraźnie przez telefon. - Gdzie teraz jesteś? Napięcie i niepokój, które właśnie usunąłem z mojego systemu przez bieganie, znowu mnie pochłonęło na jego tępe pytanie i brak żartobliwego humoru w głosie, którego oczekiwałem. Marszcząc brwi, rozejrzałem się.

127

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Obok plaży. - Odpowiedziałem, nagle czując się bardzo ciężki. Obciążony. - A za mną jest kolejka górska. Dlaczego? Masz wyniki? Potrzebujesz mnie tam jak najszybciej, żeby rozpocząć przeszczep? Przybiegłem tutaj, ale będę w stanie złapać taksówkę dosyć łatwo. Mówiłem szybko, nie robiąc przerwy na złapanie oddechu lub pozwolenie Parkerowi wejść mi w słowo. Nie wiem czemu, ale nie chciałem, by cokolwiek mówił.  Albo - kontynuowałem, przelatując spojrzeniem po wodzie za piaskiem, wodzie tak niebieskiej, że patrzenie na nią bolało. Takiej wodzie, do której Brendon Osmond tam w domu, wskoczyłby z radością. - Jestem pewien, że Amanda przyjechałaby po mnie, gdybym do niej zadzwonił. Powinniśmy być niedługo. Może maksymalnie za godzinę. Mógłbyś powiedzieć komukolwiek, kto będzie przeprowadzał operację - czy to operacja? Wydobycie mojego szpiku kostnego? - w każdym bądź razie, mógłbyś powiedzieć im, żeby zaczęli się przygotowywać, ponieważ niedługo tam dotrzemy i wszystko będzie...  Brendon. - Wtrącił Parker. Zacisnąłem oczy na dźwięk łagodnego uspokojenia w jego głosie. Wiedziałem, dlaczego to tam było. Wiedziałem. Wiedziałem i nie chciałem, by to tam kurwa było. Nie chciałem...  Musisz wrócić do szpitala. - Powiedział Parker ze spokojnym współczuciem w tych słowach. - Musimy porozmawiać. Ty i Amanda. Musimy przedyskutować...  Nie jestem dawcą. - Powiedziałem, ponownie patrząc na fale. Na piękne, niebieskie niebo. Na niesamowicie piękny dzień. - Jestem? Cisza wypełniła połączenie. Szczerze mówiąc, myślałem, że jak na jeden dzień wyczerpałem mój limit przedłużania ciszy.  Jestem? - Powtórzyłem.  Nie. - Odpowiedział Parker z westchnieniem. - Przykro mi, Brendon. Ale nie jesteś.

128

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Naprzód, Robby. Hurra

 Czy Amanda wie? Parker znowu się zawahał.  Powiedziałeś jej, doktorze?  Nie. Ogromny ciężar wciskający mnie w ziemię, stał się jeszcze cięższy. Oparłem się o metalową barierkę, przez chwilę nie będąc w stanie podtrzymywać samego siebie. Wokół mnie ludzie nadal robili swoje, jakby nic złego nie działo się na świecie - śmiejąc się, uśmiechając, ciesząc życiem. W oddali kolejka górska popędziła swoim głównym spadkiem, a pasażerowie krzyczeli z zachwytu. Ścisnąłem telefon i spojrzałem na konstrukcję, na te wzniesienia, spadki i gwałtowne skręty...  Czy jest w szpitalu? - Zapytałem Parkera. Popołudniowe słońce paliło mnie, osuszając pot na mojej skórze, aż czułem się tak, jakbym był owinięty w napięty plastik.  Pięć minut temu byłem w sali Tannera - powiedział przepraszającym tonem - i nie było jej tam. Ale jej siostra tak. Bawiła się z Tannerem Transformersami. Chase bardzo dobrze udaje Megatrona. Uciekł ze mnie słaby chichot. Niepodobny do żadnego dźwięku, jaki wcześniej robiłem.  Chase powiedziała mi, że wysłała Amandę z powrotem do jej mieszkania. Kontynuował Parker. - Aby trochę odpoczęła, zjadła jakieś jedzenie, które nie pochodziłoby ze szpitalnej stołówki.  Okej. - Odepchnąłem się od barierki, mając ocean za plecami, i zacząłem iść. - Dzięki, doktorze.  On jest wojownikiem, Brendon. - Powiedział Parker, a przeprosiny w jego głosie zostały zastąpione determinacją. - Jednym z najsilniejszych dzieci, jakie poznałem. Znajdziemy dawcę. Obiecuję. Pokiwałem głową. Dziwne uczucie oderwania się od wszystkiego przetoczyło się przeze mnie.  Muszę lecieć.  Zadzwonię do Amandy. Normalnie poprosiłbym, aby przybyła do szpitala po takie wiadomości, ale jeśli idziesz tam, gdzie myślę, że idziesz...

129

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Idę. - Tak, wybierałem się do mieszkania Amandy. Chciałem być tam dla niej. By dać jej moją siłę...jeśliby ją chciała. Powodem, dla którego do mnie zadzwoniła, powodem, dla którego chciała mnie tutaj, było to, abym uratował naszego syna. Abym był dawcą szpiku kostnego. A nie byłem zgodnym dawcą. Nie mogłem go uratować. Przestałem się poruszać. Dotknięty przez okrutny cios, który wymierzyło życie. Nie mogłem uratować naszego syna. Jaki był mój sens, jeśli nie potrafiłem uratować naszego...  Brendon? - Ostry głos Parkera zabrzmiał w moim uchu. - No weź, stary. Jesteś silniejszy niż to. Wiem o tym. Nie powiedziałbym ci tego przez telefon, gdybym tego nie wiedział. Wydałem z siebie jakiś dźwięk. Nie wiem, co to było, albo co próbowałem powiedzieć. Jaki był do cholery powód mojego istnienia, jeśli nie potrafiłem uratować Tannera?  Brendon, wyświadcz mi przysługę. - Powiedział Parker. - Właśnie teraz, stojąc tam na chodniku, wyświadcz mi przysługę, okej?  Jaką?  Podnieś rękę, którą nie trzymasz telefonu i połóż ją na swoim ramieniu. Robisz to? Zamrugałem.  No już, stary, połóż dla mnie rękę na swoim ramieniu. - Rozkazał Parker. Zrobiłem tak, jak prosił, wyciągając w górę lewą rękę, by ująć nią mój napięty mięsień naramienny. Był twardy i gorący pod moją dłonią. Zwarty. Ile wyciśnięć sztangi i podniesień ramion wykonałem w życiu, by to osiągnąć? Ile wyrzeczeń węglowodanów, kiedy wszystko na czym się trzymałem to bochenek chleba z Vegemite? Ile koktajli proteinowych, które smakowały jak kreda? Ile powtórzeń wyciskania z przodu, dopóki nie mogłem już unieść więcej ciężaru?  Robisz to? - Ponownie zapytał Parker z delikatnym uporem w głosie.  Tak. - Odpowiedziałem.  Te twoje ramiona są największymi ramionami, jakie kiedykolwiek widziałem w życiu. Powiedział. - I założyłbym się o moją roczną pensję - a to dużo, Brendon, to dużo - że są najsilniejsze. Na pewno wystarczająco silne dla dwóch osób. Wystarczająco silne dla trzech. Rozumiesz, co mówię? Przełknąłem ślinę, trzymając się za mięsień naramienny. Zrozumiałem.  Zadzwoń do mnie, kiedy dojedziesz do Amandy. - Polecił Parker z delikatnym współczuciem w głosie. - Wstrzymam się z telefonem do tego czasu.  Okej. Dzięki, doktorze.

130

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Obdarzył mnie kpiącym śmiechem.  Nie dziękuj mi, chłopie. Właśnie roztrzaskałem twój świat i sprawiłem, że macasz się publicznie. Możecie wierzyć lub nie, ale faktycznie udało mi się zachichotać.  On jest wojownikiem, Brendon. Pamiętaj o tym. Zakończył rozmowę, zostawiając mnie stojącego samotnie w rozciągających się cieniach popołudnia. Nie zajęło mi dużo czasu, by przywołać taksówkę. Podałem kierowcy adres Amandy, rozsiadłem się na tylnym siedzeniu i zamknąłem oczy. Po czymś co wydawało się kilkoma sekundami, poczułem na ramieniu delikatne szturchnięcie.  Hej, kolego, jesteśmy. Otworzyłem oczy, mrużąc je na czerwone światło zachodu słońca przepływające przez drzwi. Rany, niedomagałem. Czy ja zasnąłem?  Czterdzieści dwa pięćdziesiąt. - Powiedział kierowca. Zerknąłem na blok Amandy za nim. Pani Garcia siedziała w swoim oknie, obserwując nas. Ciągle ospały od niespodziewanej drzemki, podałem kilka banknotów - kto by do cholery wiedział, ile mu dałem - i powiedziałem, żeby zatrzymał resztę. Na podstawie jego wymamrotanego "Jezu, dzięki" założyłem, że znowu zawiodłem w dawaniu napiwków. Biorąc pod uwagę to, że pojęcie zawodzić nigdy nie było tym, nad którym się zastanawiałem, albo którego przyjmowałem do wiadomości, wyglądało na to, iż teraz radziłem sobie z tym całkiem dobrze. Zawodziłem w dawaniu napiwków. Zawodziłem w miłości. Zawodziłem w ratowaniu mojego syna. Wysiadając z taksówki, pomachałem do Pani Garcia. Zmrużyła na mnie oczy ze swojego wysokiego miejsca, a następnie wróciła do głębokich cieni jej mieszkania.  I dla ciebie też wesołe pozdrowienie. - Wymamrotałem, idąc ścieżką w stronę budynku. Z sercem walącym mi w piersi jak młot kowalski władany przez szaleńca, otworzyłem drzwi i ruszyłem do mieszkania Amandy. Zapukałem do jej drzwi.  To ja, Mandy. Dlaczego ją tak nazwałem? Imieniem, którego użyłem jedynie wtedy, gdy po raz pierwszy uprawialiśmy seks i w dniu, w którym z nami skończyła. Dlaczego nazwałem ją tak teraz? Na dźwięk odblokowywania zamka, ścisnęło mnie w brzuchu. A potem drzwi się otworzyły, a ja ledwie mogłem oddychać. Od powrotu ze szpitala zmieniła swoje ubranie. Teraz miała na sobie parę spodenek od piżamy w różowe i szare paski oraz luźną, różową

131

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

podkoszulkę z animowanym wombatem9 jeżdżącym na nartach, którą pamiętałem, że kupiła w Thredbo. Wyglądała na bezbronną. Delikatną. I tak piękną, że bolało mnie serce, a oddech ugrzązł w gardle.  Cześć, Bren. - Wyszeptała. Nie mogłem powiedzieć niczego. Słowa nie chciały przyjść. Żadne. Niepewny uśmiech grał na jej ustach.  Cieszę się, że zmieniłeś zdanie. Chcesz wejść do środka?  Tak. - Wyszeptałem. - Chcę. Muszę. Grymas złączył jej brwi.  Czy...rozmawiałeś z doktorem...z Parkerem? Imadło owinęło się wokół mojej piersi. Każdy włos na moim ciele stanął dęba. W głowie mi huczało. Spojrzałem jej w oczy, a jednak, słowa mnie zawiodły. Jeszcze jedna rzecz do dodania do mojej listy niepowodzeń.  Rozmawiałeś z Parkerem, prawda? Pokiwałem głową.  Mandy... - Sięgnąłem po jej rękę. - Nie jestem...  Nie mów tego. - Krzyknęła, wyszarpując swoje palce z moich i potrząsając głową. Proszę nie mów tego, Bren. Proszę? - Cofnęła się o krok, a jej twarz, jej oczy wypełniły się czystym cierpieniem. Zamknąłem przestrzeń między nami, ponownie złapałem jej dłoń i delikatnie przyciągnąłem ją do mojego ciała. Owinąłem ją w siłę moich ramion i przycisnąłem policzek do czubka jej głowy.  Przepraszam, Mandy. Tak bardzo przepraszam.  Och Boże, Bren. - Zaszlochała przy mojej piersi, drżąc, trzęsąc się. - Och Boże, Bren. Nie mogę go stracić. Nie mogę... Nie mogę... Trzymałem ją, próbując wchłonąć jej ból, starając się zabrać to wszystko moimi ramionami. To było wszystko, co mogłem zrobić. Chciałbym móc powiedzieć, że wiedziałem, co odrzec, by zabrać od niej ten ból, ale nie mogę. Tak jak z napiwkami i ratowaniem Tannera, nie udało mi się to.  Przepraszam. - Powtórzyłem przy czubku jej głowy. Byłem rozdarty na strzępy. Czułem się tak, jakby życie okłamywało mnie przez te wszystkie lata. Czułem się tak, jakby mój

9

Wombaty - rodzina torbaczy z rzędu dwuprzodozębowców, prawdopodobnie blisko spokrewnionych z koalowatymi.

132

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

optymizm był tylko wielkim, kosmicznym żartem, a Amanda, Tanner i ja nieśliśmy ciężar tego. Byłem wściekły. Byłem nieszczęśliwy. Byłem...zagubiony.  To nie twoja wina. - Amanda wyszeptała do mojej piersi. - To niczyja wina. Po prostu...po prostu tak jest. Odsunąłem się trochę od niej, zaczepiłem palec o jej podbródek i uniosłem jej twarz do mojej.  Znajdziemy dawcę, kochanie. - Zapewniłem ją. Nie miałem co do tego wątpliwości, ani nie zakwestionowałem określenia sympatii, jakiego użyłem. Byłem poza tym. Jedynym sposobem, w jaki mogliśmy ruszyć dalej, było bycie teraz razem. Tanner będzie potrzebował naszej siły, naszej połączonej siły. Spojrzała na mnie oczami czerwonymi od łez i ze zżerającym ją nieszczęściem.  Ja nie... Szukaliśmy... Pokręciłem głową, przyciągając ją do mnie bliżej.  Ja tak. I uda nam się. Nie mogę uwierzyć, że życie dałoby mi was obu, a potem zabrało nam Tannera. Nie mogę w to uwierzyć.  Wieczny optymista. - Oznajmiła, a słowa te były niewiele więcej jak chrapliwym szeptem. Wzruszyłem ramionami, chociaż w środku zastanawiałem się, czy moje dni optymizmu już dawno nie zniknęły.  Taa. To sprawia, że jestem taki wspaniały. Założę się, że Tanner będzie taki sam. Amanda zamknęła oczy i przycisnęła czoło do mojej piersi. Jej palce zacisnęły się na mojej koszulce. Jej ciało drżało.  Wiem, że nigdy nie będziesz w stanie ponownie mi zaufać, Bren - powiedziała, podnosząc na mnie wzrok. - ale... Przerwałem jej pocałunkiem. Delikatnym muśnięciem moich ust o jej. A potem nie było tak delikatnie. Potem całowałem ją ze wszystkim, co miałem. A ona oddawała mi pocałunek. Jej dłonie wplątały się w moje włosy, jej ciało przycisnęło się do mojego, a ona oddawała mi pocałunek. To było instynktowną namiętnością. Pochodziło z naszych dusz, z miejsca głęboko w nas, surowego ze smutku, nadziei i pragnienia. Było w tym również pocieszenie, wzajemne wsparcie dwóch osób, które znały się poza cielesnością, które dzieliły razem życie i stworzyły razem życie. Całowaliśmy się, potrzebując

133

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

poczuć coś więcej niż dręczącą pustkę, rozpacz i beznadzieję. Pozwoliliśmy elementarnemu połączeniu ciał przejąć nad nami kontrolę, zawładnąć nami. Wypalić ten ból. W pewnym momencie drzwi zostały zamknięte, a my ściągnęliśmy sobie ubrania. Nie wiem, kto zaczął to pierwszy. Ani kiedy przenieśliśmy się na kanapę. Albo nawet jak przenieśliśmy się na kanapę. Nie pamiętam niecałowania Amandy, ale nagle byliśmy nadzy i na kanapie, poruszając się przy swoich ciałach. W tamtej chwili nic dla mnie nie istniało, oprócz niej. Tak, mój syn miał białaczkę. Tak, nie byłem dawcą. Tak, Amanda okłamywała mnie... Ale przez ten jeden krótki moment, nie potrzebowałem niczego więcej, jak ją poczuć, poczuć aksamitne tarcie jej skóry przesuwającej się po mojej. Poczuć walenie mojego serca, przyspieszenie pulsu z powodu tego, a nie przez strach i grozę. Potrzebowałem doświadczyć pasji, życia, energii i zrobiłem to w ramionach Amandy, w jej ciele. Zrozumiałem teraz tę emocję, która owładnęła nią, gdy zobaczyła mnie na lotnisku. Zrozumiałem to, jak skończyliśmy razem pod prysznicem, kiedy nasz świat był tak okropnie zły. Zrozumiałem to, ponieważ czułem to teraz. Tę naturalną, żywiołową potrzebę połączenia, życia... Tam na kanapie zatraciliśmy się w dzikości naszego pragnienia. To nie trwało długo. Ale było tak potężne. Tak doskonałe. Ukryłem twarz w boku jej szyi, chłonąc jej zapach, chłonąc nas. Całowałem ją w kółko i w kółko, a uczucie jej języka przy moim, w moich ustach, było jak narkotyk, któremu nie potrafiłem się oprzeć. Okryłem jej piersi, ścisnąłem je, szczypnąłem, a jej ciało naznaczyło moje dłonie, brzuch, uda...wszędzie gdzie nasze ciała się stykały, jej ciało naznaczyło moje. Kiedy wszedłem w nią, kiedy napięte mięśnie jej płci pochłonęły moją długość, zapomniałem o wszystkim, o wszystkim, oprócz czystej przyjemności bycia z nią. Owinęła swoje nogi wokół moich i zatrzymała mnie przy sobie, zablokowała nas, a to też było tym, czego potrzebowałem. Krzyknęła moje imię, podrapała w plecy i poruszaliśmy się razem. W idealnej harmonii, w idealnej synergii. Znajdując życie i namiętność, kiedy tak wiele zostało zabrane. Spalając się w tym, nawet gdy część naszych dusz stawała się zimna od beznadziejnej rozpaczy. Amanda doszła jako pierwsza, wykrzykując moje imię, a potem w jej głosie znalazły się łzy, gdy wyjęczała je ponownie. Łzy i uczucie, które pragnąłem przyjąć, które pragnąłem zauważyć w sobie.  Och, Bren - jęknęła, gdy wbijałem się w nią. - Och Boże, Bren, kocham cię, kocham... Mój orgazm zburzył nie tylko mój zdrowy rozsądek, ale i moją wściekłość. Nienawiść do niej, przy której uparcie trwałem, roztrzaskała się, rozpadła na miliony kawałków. Uniosłem

134

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

głowę, ująłem jej twarz i opróżniłem się do niej pod każdym względem, obserwując jak jej twarz wykrzywia się z przyjemności.  Mandy... - Wysapałem. - Mandy... Żadne inne słowa nie przyszły. Ponownie ukryłem twarz w boku jej szyi i wbiłem się w nią, a ona mnie objęła. Byłem spocony i śmierdzący od mojego biegania, ale ona mnie tuliła. Całowała. A potem, znieruchomieliśmy. Owinięci w swoich ramionach i nogach, nasze serca biły jako jedność, a nasze urywane oddechy stanowiły jedyny dźwięk w pokoju. Nie mogłem się poruszyć. Byłem zbyt wycieńczony. Nie tylko fizycznie, ale i emocjonalnie. Nie mogłem się poruszyć i nie chciałem tego. Chciałem zatrzymać ją przy mnie, chciałem zostać w niej. Tak, musieliśmy zadzwonić do Parkera. Tak, musieliśmy pojechać do szpitala. Tak, musieliśmy być z Tannerem...ale na razie potrzebowałem tego. Czy zachowywałem się samolubnie? Prawdopodobnie. Należy mi się, jeśli pomyśleliście, że tak. A w tamtej chwili, nic nie mogło mnie odsunąć od Amandy. W końcu, z większą siłą woli, jaką kiedykolwiek przejawiałem, podniosłem się z kanapy.  Idę wziąć szybki prysznic. - Wyszeptałem. Pokiwała do mnie głową z przymrużonymi oczami i łagodnym wyrazem twarzy.  Okej. Kiedy wróciłem kilka minut później, bez słowa wyciągnęła do mnie ręce, a ja podszedłem do niej i zwinąłem się obok niej na kanapie. Obejmowaliśmy się nawzajem, połączeni na każdym poziomie, jaki można sobie wyobrazić i w pewnym momencie, zasnęliśmy. Obudziło mnie głośne pukanie do drzwi. Usiłowałem usiąść prosto, zdezorientowany i obolały. Jezu, moje ciało, w szczególności moje nogi, bolało. To, że wcześniej biegałem przez prawie dwie godziny, mogło mieć coś z tym wspólnego. Na jak długo zasnąłem? Z suchością w ustach, swędzącymi oczami i zamazanym wzrokiem, spojrzałem na drzwi, a następnie rozejrzałem się po pokoju. Gdzie była Amanda? Ktokolwiek stał za drzwiami, zapukał ponownie. Nadal nie było śladu Amandy, ale teraz, kiedy stałem się bardziej rozbudzony, mogłem usłyszeć, że leci prysznic. Odnajdując moje spodenki kilka stóp dalej na podłodze, wstałem i wciągnąłem je na siebie. Zmęczenie po zmianie strefy czasowej coś oznaczało i uderzyło to we mnie mocno. Jak na kogoś, kto spędził większość życia w szczytowej formie fizycznej, nie czułem się super. Było tak, jakby przed dzisiejszym dniem nigdy nie wykonałem żadnego poważnego ćwiczenia. Z każdym krokiem jaki robiłem w stronę drzwi, moje pośladki i mięśnie

135

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

czworogłowe paliły jak napięta lina. Czy ja utykałem? Cholera, utykałem. Powłóczyłem nogami jak jakiś staruszek. Co do diabła? Do czasu, gdy dotarłem do drzwi, osoba po drugiej stronie znowu zapukała. Skrobiąc się palcami lewej ręki po włosach - Bóg jeden wie, jak wyglądały - odblokowałem i otworzyłem drzwi.  Man...dy. - Jakiś facet, trochę niższy ode mnie, stał na korytarzu; zmieszany grymas kompletnie zastąpił uśmiech, który początkowo widniał na jego ustach. Szybko rzucił na mnie okiem, jego grymas przemienił się w gniewne spojrzenie, a dłonie pogładziły przód jego koszulki. Gdy obserwowałem, jak jego ręce wędrują obok napisu SDSU10, dotarło do mnie, że otworzyłem drzwi bez koszulki - a to w najlepszym wypadku było trochę zastraszające, co dopiero dla nieznajomego. Cholera. Jego piorunujący wzrok zwęził się na moją twarz.  Kim ty do cholery jesteś? Zamrugałem na złośliwość w tym pytaniu.  Dzień'bry. Jestem Brendon Osmond. Przyjaciel Amandy. Tak jak w przypadku opóźnionego uświadomienia sobie, że byłem półnagi, zajęło mi sekundę, aby zarejestrować, że kimkolwiek ten facet był, nazwał Amandę Mandy. Coś prymitywnego ścisnęło mnie w brzuchu. I w piersi. Tej bez koszuli i uniwersyteckich liter. Z ciekawością uniosłem brew.  A ty jesteś? Wyprostował ramiona i stanął prosto.  Robby Aames. Chłopak Amandy.  Przepraszam, co? Co za popierdolony koszmar mi się śnił? Wciąż musiałem spać, prawda? Ten facet nie był chłopakiem Amandy. Nie był jej nikim.  Robby? Wzdrygnąłem się na muśnięcie palców Amandy po moim kręgosłupie. Na jej głos za mną. Na to zmieszanie w nim. Ten koszmar obrał surrealistyczny obrót. Nie podobało mi się to. Robby przeszedł obok mnie, jakby mnie tam nie było. To też mi się nie podobało. Wcale.  Mandy. - Pogładził dłonią jej rękę i pocałował ją w policzek. Czy to się działo? Jak kompletnie popieprzone stało się moje życie? Czy to naprawdę miało miejsce? 10

SDSU - (ang.) San Diego State University - (pol.) Uniwersytet Stanowy w San Diego

136

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Złożyłem ręce na piersi w taki sposób, aby podkreślić moje bicepsy i oparłem się plecami o drzwi, zamykając je. Tak, uciekłem się do szpanowania moimi mięśniami.  Co tutaj robisz, Robby? - Niepewność złączyła brwi Amandy. Zerknęła na mnie, a następnie z powrotem spojrzała na Robby'ego. Robby. Jaki dorosły facet nosi imię Robby?  Twój ojciec zadzwonił. - Robby robił co mógł, by ustawić się między mną a Amandą. Zobaczenie, że krzyżowała własne ręce na piersiach, uradowało mnie. Zirytowało mnie jak cholera to, że te piersi były zakryte niczym więcej jak szlafrokiem. - Powiedział, że doktor Waters badał jeszcze jednego dawcę i wiedział, że ponownie chciałbym tu być dla ciebie. Cztery słowa przewierciły moją głowę. Twój. Ojciec. Zadzwonił. I ponownie. Charles Sinclair zadzwonił do Robby'ego Aamesa. Charles Sinclair powiedział mu o czymś szczególnie osobistym dla mnie i Amandy. Charles Sinclair zasugerował, że Amanda będzie potrzebowała wsparcia Robby'ego, ponieważ najwyraźniej ja nie byłem wystarczająco dobry. A Robby Aames był tu dla niej więcej niż jeden raz. Kolejne słowo otarło się o moją świadomość. Te, które mój mózg zepchnął do wytworu koszmaru, którego widocznie nie miałem. Chłopak. Zazgrzytałem zębami. Taa, ten facet przede mną dokładnie wyglądał na rodzaj faceta, którego Charles zaaprobowałby dla Amandy. Schludne włosy zaczesane do gładkiej perfekcji, student lub absolwent uczelni, na której sam Charles wykładał. Idealny facet do chodzenia z córką Charlesa Sinclaira. Z kobietą, która powiedziała mi, że nie widuje się...  Tata nie powinien był tego robić. - Amanda odpowiedziała z westchnieniem. - A ty nie musiałeś przychodzić. - Obdarzyła go smutnym uśmiechem. - Ale dziękuję. Gula uformowała się w moim gardle, gruba i niemożliwa do przełknięcia. Uśmiechnęła się do niego. Tylko kim był dla niej Robby Aames? Chłopakiem? Jak mógłby nim być? Po tym, jak ona i ja... Odpychając się od drzwi, podszedłem do niej.  Amando?

137

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Nie było urazy w moim głosie. Nie pozwoliłbym na to, by tam się znalazła. Balansowałem na krawędzi przepaści. Wszelkie pęknięcia w wątłej kontroli, jaką posiadałem nad moim stanem emocjonalnym, posłałyby mnie do miejsca, do którego nie chciałem się udać. Ale byłem blisko. Tak cholernie blisko, że przerażało mnie to. Amanda potrząsnęła głową, znowu marszcząc brwi.  Przepraszam, Bren. - Skierowała ten smutny uśmiech na Robby'ego. - To Robby Aames. Robby. Kiedyś był asystentem mojego ojca. Teraz jest przyjacielem rodziny. Przyjaciel rodziny. Bardzo inny opis od tego, którym przedstawił się Robby. Więc kto mówił prawdę? Sam fakt, że to pytanie ciskało mi się na język, pozostawił mnie niespokojnym. To, że nie miałem pojęcia, jaka była faktyczna odpowiedź na nie, tylko pogarszało sprawę.  Robby. - Amanda dotknęła mojego ramienia. - To Brendon. Ojciec Tannera.  Ten kulturysta? - Spojrzenie jakim obdarzył mnie Robby sprawiło, że chciałem mu przywalić. - To, jak sądzę, wyjaśnia brak koszuli.  Robby. - Amanda przeciągnęła jego imię w ostrzeżeniu. To ja chciałem mu dać ostrzeżenie. Ale nie byłoby to tylko jego imieniem.  Przepraszam. - Zaoferował jej skruszony uśmiech i próbował złapać jej palce, ale ona nie pozwoliła mu na to. To była jedna sprawa, jak sądzę. - Po prostu nie spodziewałem się... Odchrząkując, odwrócił się do mnie i wyciągnął rękę. - Cześć, Brendon, witamy w San Diego. Zamknąłem dłoń wokół jego, wytrzymując jego spojrzenie. Jego uścisk zmienił się w imadło i, w klasycznym zachowaniu samca alfa, zacisnął drugą dłoń na grzbiecie mojej i próbował przewrócić nasze złączone ręce, by jego była na szczycie. Próbował i nie udało mu się to. Przynajmniej w czymś dzisiaj wygrałem.  Dzień'bry, Bobby. - Powiedziałem. Pogardliwa zarozumiałość błysnęła mu w oczach, a jego uśmiech się poszerzył.  Robby. Popatrzyłem na niego z pustą skruchą.  Robby. Gładząc dłonią po plecach Amandy w sposób, który krzyczał Spierdalaj, ona jest moja, ponownie spojrzał mi w oczy.  Czy mogę założyć, że to ty jesteś tym przebadanym, o którym powiedział mi Charles?

138

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Brendon przyleciał dziś rano. - Powiedziała Amanda, odsuwając się od niego. Wyglądała na skrępowaną, ale czy to dlatego, bo nie chciała, by ją dotykał, czy może nie chciała, by ją dotykał, kiedy tam byłem? Kurwa. Co powinienem zrobić? Robby udał życzliwy wyraz twarzy. Przejrzałem go.  Musisz być zmęczony. A potem przyjeżdżasz tu i odkrywasz...cóż, wszystko.  To był szok. - Odpowiedziałem spokojnie. Wewnątrz to już inna sprawa. Robby burknął odpowiedź, gdy pokiwał głową i podrapał się pod lewym okiem. Jestem dosyć pewny, że zrobił to tylko po to, bym mógł zobaczyć Rolexa na jego nadgarstku. A może mój wzburzony stan bawił się ze mną?  Rozumiem, że nie otrzymałeś jeszcze wyników? - Kontynuował. - Byłem pierwszy do badania, po Mandy i jej rodzinie, oczywiście. Jestem prawie zgodnym dawcą, na tyle zgodnym, by doktor Waters wykorzystał moje komórki macierzyste, jeśli do końca tygodnia kompletny dawca się nie znajdzie. Nie drgnąłem. Nawet kiedy pokój zamienił się w huczącą próżnię, nie drgnąłem. Ale zrobiło mi się niedobrze. Fizycznie niedobrze. Jakby ktoś przebił mi żołądek ostrym kijem i rył nim. Nie byłem zgodnym dawcą. Ale ten...ten...chuj był nim prawie? Nie mogłem uratować mojego syna, a ten facet, ze swoim Rolexem, przylizanymi włosami i koszulką SDUS może być w stanie to zrobić? Z pulsem dudniącym mi w uszach, w oczach, odwróciłem się do Amandy. Mogłem dostrzec, że była zdenerwowana. Zestresowana. Znowu szczypała swój paznokieć kciuka. Grymas zmarszczył jej czoło.  Gdy tylko Parker wykluczył mnie, Chase, mamę i tatę jako zgodnych dawców, zaczęły się poszukiwania. Przyjaciele zaoferowali, że się przebadają w chwili, w której dowiedzieli się na co cierpi Tanner.  I Bobby był jednym z tych przyjaciół? Jest prawie zgodnym dawcą?  Robby. - Poprawił Robby. Nie spojrzałem na niego. Ale w jego głosie mogłem usłyszeć samozadowolenie, ukryte w uprzejmej cierpliwości jego wtrącenia. Amanda pokiwała głową, dręcząc swoją dolną wargę. Jeśli miała jakiekolwiek pojęcie o tym, jak się czułem, nie pokazała tego.  Prawie. Problem z prawie polega na tym, że organizm Tannera może odrzucić przeszczep, a to wywołać GVHD - chorobę przeszczep przeciwko gospodarzowi. Przeszczep

139

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

szpiku kostnego z niepasującymi komórkami macierzystymi, nieważne jak bardzo są one bliskie zgodności, jest bardzo, bardzo ryzykowny i stanowi dla nas ostatnią deskę ratunku. Pokój mnie zmiażdżył. Moja skóra swędziała wszędzie.  Myślałem, że ostatnią deską ratunku było zadzwonienie po ojca. Ból wyrył się na twarzy Amandy. Jej oczy zaszły łzami.  Bren - wyszeptała - proszę, nie. Przy jej boku, Robby odgrywał ważną rolę.  Hej hej hej, Mandy. - Zanucił, ponownie gładząc dłonią jej plecy. - W porządku, jestem tu teraz. Jestem tu. Kurwa, chciałem rozkwasić mu twarz. Chciałem złamać mu ten idealny nos, tą wyrzeźbioną szczękę.  Nie byłeś ostatnią deską ratunku, Bren. - Amanda zrobiła krok w moją stronę, przyciskając dłonie do mojej piersi. Mój żołądek zawiązał się w supeł na jej dotyk. Moje głupie, męskie ciało zareagowało. Mój mózg, jednakże, buntował się. Buntował się przeciwko temu, czego pragnęło moje głupie, naiwne serce.  Nie? - Owinąłem palce wokół jej nadgarstków i usunąłem jej ręce z mojej piersi. Mimo to, tak po prostu czekałaś, aż czas się prawie skończy, zanim zadzwoniłaś do mnie, prawda? Mogę się mylić, ale to wydaje się mi dokładną definicją ostatniej deski ratunku. Przepraszam, że spieprzyłem i zawiodłem cię, skarbie. I z tymi słowami, puściłem jej nadgarstki i ruszyłem przez salon do łazienki. Moja torba sportowa i plecak wciąż tam były - jedyne rzeczy jakie zabrałem ze sobą do USA, pomijając żałośnie nieadekwatną obronę przeciwko wszystkiemu, co Amanda mogła mi zrobić.  Brendon. - Zawołała za mną. Chwyciła moją rękę, gdy podniosłem torbę. - Brendon przestań. Muszę ci wyjaśnić. Musisz zrozumieć.  Rozumiem to bardzo jasno, Amando. - Odparłem. - Zejdę ci teraz z drogi. Nie jestem dawcą, więc nie ma potrzeby bym tu był, no nie? Nie czekałem na jej odpowiedź. W tamtej chwili, nic co by powiedziała, nie pomogłoby. Zawiodłem ją. Zawiodłem naszego syna. A Robby ze swoim Rolexem był tam, by zrobić to, czego ja nie mogłem. Naprzód Robby. Hurra. Gdy z powrotem wparowałem do salonu, Robby, bohater jakim był, stał w nim z moją koszulką i butami w dłoniach.  Mogą ci być potrzebne. - Zasugerował.

140

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Zasysając powolny oddech, wziąłem je od niego i wszedłem w jego przestrzeń osobistą. Spojrzałem mu w oczy i uśmiechnąłem się, a może zaszydziłem. Naprawdę, nie mogłem być pewny.  Dzięki, stary. Wzdrygnął się. Nie dużo, ale mimo wszystko się wzdrygnął - lekko odwrócił głowę, trochę zaszurał nogami.  Bren. - Amanda znowu chwyciła mnie za rękę. - Proszę, to nie jest...  Tak jak myślę? - Rzuciłem jej spojrzenie przez ramię. - Odkąd przyjechałem, nic nie jest, Amando. I kończę z tym. Bez żadnego więcej słowa, wyszedłem. Nie trzasnąłem drzwiami. Nie odwróciłem się, by zobaczyć, czy Amanda idzie za mną. Po raz drugi tego dnia, opuściłem mieszkanie Amandy w emocjonalnym stanie, który mnie przerażał. Po raz drugi tego dnia, wybiegłem z jej domu półnagi. Po raz drugi tego dnia, życzyłem sobie, bym nigdy jej nie poznał. I od razu, zanim żal skończył skażać mój gniew, wiedziałem, że to nie było prawdą. Z powodu Tannera. Musiałem pójść zobaczyć mojego syna. Natychmiast. Musiałem się spotkać z Parkerem Watersem. Musiałem dowiedzieć się, co stanie się potem. Musiałem dowiedzieć się, co mogłem zrobić. Zatrzymując się na schodach przy bloku, opuściłem torbę do moich stóp, założyłem buty i wciągnąłem koszulkę przez głowę - na tej nie było uniwersyteckich liter, tylko kreskówkowy pies pierdzący muzyczną nutą.  Brendon. Mój żołądek zacisnął się na krzyk Amandy za mną. Odwróciłem się i zobaczyłem, jak biegnie w moją stronę przez hall.  Brendon, musisz dać mi wyjaśnić. - Złapała moją rękę i ścisnęła ją mocno. - Proszę, daj mi przynajmniej to  Ponieważ nie mogę dać ci tego, czego naprawdę ode mnie chcesz? Świerzy ból wypełnił jej twarz.  Chciałam zadzwonić do ciebie w sekundzie, w której Parker potwierdził, że żaden członek mojej rodziny nie jest zgodnym dawcą. W sekundzie. Trzymałam telefon w dłoni, z twoim numerem na wyświetlaczu.  Więc dlaczego tego nie zrobiłaś?

141

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Odwróciła wzrok, jej czoło zmarszczyło się we wstrętnym grymasie.  Ponieważ tata powiedział, że nie pokryje kosztów leczenia Tannera, jeśli to zrobię. Wypuściłem sfrustrowany oddech, zaciskając pięści, gdy pokręciłem głową.  Tak bardzo mnie nienawidzi, co? Wolałbym zaryzykować szansę na poprawę zdrowia swojego wnuka, niż pozwolić mi wrócić do twojego życia?  Myśli, że stara się robić to, co dla mnie najlepsze.  I najwyraźniej ja tym nie jestem. Odwróciła się z powrotem do mnie. Łzy kręciły się w jej oczach i uwiesiły się rzęs. Co ja bym dał, żeby ująć jej twarz w dłonie i wycałować je.  Powinnam była mu powiedzieć, żeby się odczepił. - Odrzekła ochrypłym głosem. Powinnam była mu powiedzieć, żeby nie wtrącał się w nie swoje sprawy, ale system opieki zdrowotnej jest tutaj...cóż, to nie australijski system. A mnie nie było stać na to, by robić to na własną rękę. Gorący ból przeciął moje serce.  Gdybyś do mnie zadzwoniła, nie byłabyś sama. Byłbym tu z tobą. Polubiłbym szansę bycia tu od początku. Pomógłbym ci w każdy sposób, w jaki mógłbym. Jej dolna warga zadrżała.  Bren... Przepraszam... Patrzyłem na nią, pochłaniałem każdą rysę jej twarzy, każdy pieg, każde znamię. Zapisywałem je w pamięci. A później ująłem jej szczękę w dłoń. Pochyliłem się i wycałowałem gorące łzy na jej rzęsach.  Bren. - Wyszeptała, nachylając się do mnie z dłońmi na mojej piersi, nad moim sercem.  Kochałem cię od dnia, w którym cię poznałem, Mandy. - Szepnąłem przy jej oczach. Bądź szczęśliwa. Odwróciłem się i skierowałem w dół ścieżki. Z dala od niej.  Brendon... - Zawołała. Nie obejrzałem się za siebie. A ona nie ruszyła za mną. Myślę, że tak było lepiej.

142

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Życie to nie fantazja

Po raz trzeci zatrzymałem taksówkę bez żadnego problemu. Usadawiając się z tyłu, podałem kierowcy adres Szpitala Dziecięcego New Dawn, a następnie wyjąłem telefon i przewinąłem moje kontakty. Nie wiem czemu. Mój umysł wydawał się zamglony, w jakiś sposób niepołączony. Obserwowanie jak lista imion porusza się po wyświetlaczu, jakoś pomogło mi się uspokoić. Kiedy mój mózg napotkał imię Cadena, stuknąłem w ikonę wiadomości, powoli wypuściłem oddech i zacząłem pisać. Hej, Cade. Przyszły wyniki i nie jestem zgodnym dawcą. Zamierzam sprawdzić, czy jest jakiś sposób na to, by mama i tata zostali przebadani w Australii. I Ben, chociaż o ile mi wiadomo, jest w Nepalu. Nie wspominaj im o tym. Po prostu pomyślałem, że dam znać komuś z mojej rodziny o tym, co się dzieje i padło na ciebie. Sorry za to, stary. Wcisnąłem wyślij. Cyfrowy świst wypełnił taksówkę, informując mnie o tym, że pomyślnie podzieliłem się moim nieszczęściem z inną osobą. Jak bardzo zmieniłem się w ciągu tych kilku godzin. Ten ja, który opuścił Australię, nigdy nie zrobiłby czegoś takiego. Zacząłem chować telefon do kieszeni, ale się zatrzymałem. Odkryłem, że ponownie przewijałem listę kontaktów, przesuwając kciukiem w górę i w dół ekranu ślepym, pustym ruchem. Cierpiałem. Nie tylko w sercu, ale wszędzie. Wyobraziłem sobie Charlesa Sinclaira przede mną. Wyobraziłem sobie, jak mówię temu draniowi, by zajął się swoimi własnymi, cholernymi sprawami. Wyobraziłem sobie, jak żądam, by powiedział mi, dlaczego nie byłem wystarczająco dobry dla jego córki. Wyobraziłem sobie Rolexa Robby'ego. Jego zadowolony z siebie uśmieszek, gdy wręczał mi moje buty i koszulkę z psem pierdzącym muzyczną nutą na jej przedzie. Pomyślałem o bólu na twarzy Amandy, kiedy wyznała mi, co jej ojciec zrobił, co obiecał. Wyobraziłem sobie tą przyjemność, kiedy weszła pod prysznic, na kanapie... A potem obserwowałem moją listę kontaktów ze wszystkimi tymi australijskimi numerami przewijającymi się w górę i w dół ekranu. Numery, które obejmowały moją kierowniczkę australijskiego banku, mojego prawdziwego, australijskiego agenta nieruchomości, który ciężko pracował nad tym, by znaleźć budynek na pierwsze studio Wycisk T/O. Numery, które obejmowały mojego szefa z uczelni, moich profesorów...numer do Heather. Dwadzieścia pięć

143

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

lat życia przedstawiało się w tych numerach. Życia mieszkania w Australii. Przyszłości zaplanowanej tam... Czy nienawiść Charlesa Sinclaira do mnie wynikała z tego, że nie byłem na poziomie intelektualnym, który on uznawał za właściwy dla swojej córki? A może z tego, że żyłem po drugiej stronie świata? Albo z obu powodów? Lub żadnego? Czy on kiedykolwiek zmieniłby zdanie? Zamknąłem oczy. Założę się, że gdybym był dawcą dla Tannera, to tak by się stało. Ta myśl sprawiła, iż się skrzywiłem. Stawałem się moim największym wrogiem i nie wyglądało na to, bym mógł przestać. Szedłbym o zakład, że gdyby mój szpik kostny uratował jego wnuka, byłbym najlepszym, pieprzonym facetem na świecie. Powitałby mnie z otwartymi ramionami i... Mój telefon zabrzęczał w dłoni, wyciągając mnie z mojego żałosnego, bezsensownego transu.  Cholera. - Wymamrotałem, z pulsem dudniącym mi szybko w uszach. Mrugając, by ponownie skoncentrować wzrok, spojrzałem na wyświetlacz i wydałem z siebie drżący śmiech. Maci Rowling dzwoniła do mnie. Odebrałem połączenie dźgnięciem kciuka i podniosłem telefon do ucha.  Hejka, Plenty w Ohio. - Powiedziałem, używając mojego zwykłego pozdrowienia dla niej.  Hejka, kierowniku uni siłowni. - Odpowiedziała swoim, z ciepłym uśmiechem w głosie.  Heather dała ci mój numer?  Tak, dała. Co prowadzi mnie do wyznania, że nie jestem z ciebie zadowolona. Mówi mi, że przebywasz w Stanach, a jeszcze nie zadzwoniłeś do mnie. Co się z tym stało? Znowu zachichotałem drżącym, słabym dźwiękiem. Odwalałem kiepską robotę w zatrzymywaniu mojego nieszczęścia dla siebie.  Taa, jestem tu. W San Diego.  San Diego? Co w ogóle mógłbyś robić w San Diego? - Zaśmiała się. - Plaże w Australii są o wiele lepsze niż te w San Diego i w życiu nie pomyślałabym o innym powodzie do pojechania tam, niż po to, by surfować. Oblizując usta, zamknąłem oczy. Co w ogóle mógłbym robić w San Diego? Zawodzić we wszystkim.

144

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Więc? - Zachęcała z kolejnym śmiechem. - Gadaj. Opowiedz mi o wszystkim. Dlaczego tu jesteś i na jak długo zostajesz? Niczego nie pomijaj. Chcę wiedzieć o tym, jak cudownie szczęśliwy jesteś. Raph założył się ze mną o pięć dolców, że masz już złamane serce, a ja nie chcę z nim przegrać.  Myślę, że wisisz mu pięć dolców, Plenty. - Odpowiedziałem, otwierając oczy, by oglądać, jak nieznane ulice mijają.  Och cholera, Osmond. - Zaprotestowała ze zmartwieniem dochodzącym przez połączenie. - To nie to chciałam usłyszeć.  Sorry za to. - Obdarzyłem ją kolejnym słabym chichotem. - Pamiętasz ten wieczór, kiedy się poznaliśmy i powiedziałem ci o dziewczynie, za którą poleciałem do Ameryki? O tej, która nigdy nie przyleciała za mną?  Pamiętam, że wspominałeś o niej. - Powiedziała. - A kilka minut temu, Heather opowiedziała mi co nieco o niej przez telefon. Amanda Jakaśtam. W interesie pełnych informacji powinnam dodać, iż Heather nie jest nią zbytnio pod wrażeniem. I obawiam się, że już nastawiła mnie przeciwko niej. Co ona robi? Czy muszę przylecieć na Zachodnie Wybrzeże, żeby ją dla ciebie spoliczkować? Moje ostatnie leki dają czadu i uprawiam jakieś poważne tai chi. Na ten moment mogę nawet całkiem sama otworzyć słoik. Mogłem stwierdzić, że próbowała mnie rozweselić. Udało mi się nawet znaleźć chwilę radości, słysząc, że radzi sobie lepiej ze swoją chorobą Parkinsona. Chwilę, która o wiele za szybko została utopiona przez moje przerażenie.  Brendon? Zamrugałem na moje imię.  Jak się okazuje - powiedziałem z suchością w ustach i ściśniętym gardłem. - mam syna. Ma osiemnaście miesięcy i cierpi na coś nazywanego ostrą białaczką limfoblastyczną, która jest bardzo rzadka i bardzo agresywna i właśnie jakiś czas temu odkryłem, że nie jestem zgodnym dawcą, co było powodem, dla którego Amanda zadzwoniła do mnie, a ja...zawiodłem ich. - Zacisnąłem dłonie we włosach z tyłu głowy i przycisnąłem telefon do czoła. Boże, to bolało. To tak bardzo bolało. Siedziałem w taksówce i to bolało i...i... Dźwięk Maci wołającej moje imię - nikły i prawie niemożliwy do usłyszenia - przyciągnął mnie z powrotem. Natychmiast. Powietrze w moich płucach nie chciało tam być. Wydawało się, że znajduje się tam kawał betonu miażdżącego moją pierś. A może zastąpił on moje serce?

145

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Otwierając oczy, przeczesałem dłonią włosy, pokręciłem głową, a następnie z powrotem przyłożyłem telefon do ucha.  Przepraszam. Jestem tutaj. Wszystko dobrze. Największe kłamstwo, jakie kiedykolwiek powiedziałem w życiu.  Gówno prawda. - Odparła Maci. - Gdzie jesteś? Dokładnie? Możemy tam być w ciągu kilku godzin. Raph? - Jej głos stał się bardziej cichy, odległy. - Raph, musimy dostać się do San Diego tak szybko, jak to możliwe. Czy od razu możesz kupić bilety online? Usłyszałem, że Raph mówi coś w tle, ale nie dałem rady zrozumieć dokładnych słów. W mojej głowie za bardzo huczało. Serce waliło cholernie za głośno.  Powiem ci, kiedy skończę. - Maci mówiła do Rapha. - Okej, wróciłam. Gdzie jesteś? Gdzie się zatrzymujesz? Spojrzałem na moją torbę sportową i plecak. Cały mój ziemski dobytek w USA. Jezu. Jezu, to bolało. To tak bardzo bolało...  Tanner jest w Szpitalu Dziecięcym New Dawn. - Odpowiedziałem. - Zatrzymuję się... Nie wiem. To skomplikowane. Czy ja właśnie to powiedziałem? Kurwa, nie radziłem sobie.  Zadzwonię do ciebie, gdy tylko wylądujemy, okej? Pokręciłem głową. Fakt, że Maci nie byłaby w stanie zobaczyć tego ruchu, nie docierał do mnie w tamtej chwili.  Nie musicie tego robić.  Tak, Brendon. - Powiedziała. - Musimy. I wiesz dlaczego. O dziwo, uśmiech rozciągnął moje usta. Wiedziałem dlaczego. Kiedy Maci przebywała w Australii, uratowałem ją dwa razy z sytuacji, z którymi żaden dwudziestodwulatek nie powinien musieć sobie radzić. Nie spodziewałem się, że się odwdzięczy, ale nie mogę kłamać, potrzebowałem tam kogoś. Dla mnie. Mięśnie i dobry stan zdrowia jak dotąd potrafią jedynie was przygotować. Są solidnym fundamentem, ale nie są wystarczające, by pomóc wam przetrwać, kiedy wszystko co wiecie, rozpada się wokół was. Jestem silnym facetem, ale nie aż tak.  Dzięki, Plenty. - Wyszeptałem niemal.  Niedługo się zobaczymy, okej? Pokiwałem głową - znowu głupio, zważywszy na to, że wciąż mnie nie widziała - a potem się rozłączyłem. Wciągnąłem głęboki oddech, uspokajając się, gdy taksówka zatrzymała się przed głównym wejściem do szpitala. Wysiadając z tylnego siedzenia, po raz pierwszy

146

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

zauważyłem głęboko rozciągające się cienie zmierzchu wokół mnie. Wylądowałem w LA dzisiaj rano o ósmej, a teraz była prawie noc. Czułem, jakbym w ciągu tych kilku godzin, które minęły, przeżył wieczność. Podejrzewam, że po raz kolejny schrzaniłem napiwek, kiedy płaciłem kierowcy, tym razem na jego korzyść. Uśmiechnął się do mnie promiennie, gdy powiedziałem mu, żeby zatrzymał resztę.  Si, si. Dziękuję, panu. Dziękuję. W takim tempie wydałbym amerykańską walutę, jeszcze zanim znalazłbym miejsce do przenocowania. Musiałem poszukać czegoś taniego. Może jakiegoś schroniska dla turystów. W tej chwili z pewnością mógłbym uchodzić za turystę. Nie musiałem spoglądać w lustro, by wiedzieć, że wyglądałem jak zmarnowany wrak. Musiałem się ogolić. Musiałem umyć zęby. Moje włosy potrzebowały czegoś więcej niż przeczesania palcami. Kiedy główne drzwi się rozsunęły, wszedłem do szpitala i gdy przemierzyłem hall, znak przykuł mój wzrok. Godziny odwiedzin 11:00-16:00. Sprawdzając mój zegarek, uświadomiłem sobie, że przyszedłem poza wyznaczonym terminem. Ale byłem rodzicem pacjenta. Z pewnością to oznaczało... Podszedłem do recepcji i zaoferowałem kobiecie za ladą uśmiech.  Dzień'by, wiem, że jest już po godzinach odwiedzin, ale nazywam się Brendon Osmond, jestem ojcem Tannera Sinclaira i mam nadzieję, że mogę go zobaczyć? Przebywa na oddziale onkologii. Muszę również porozmawiać z doktorem Parkerem Watersem, gdy tu jestem. Kobieta przyglądała mi się przez chwilę, a ja ponownie zastanowiłem się, jak musiałem wyglądać. Przenosząc swoją uwagę na komputer przed nią, kliknęła i wpisała coś, zanim przestała i przestudiowała ekran.  Przykro mi - powiedziała, z powrotem patrząc na mnie. - Ale nie ma pana na liście PWO. Nie mogę pana wpuścić. Zmarszczyłem brwi.  Na czym?  Na liście Partnerów w Opiece. - Odpowiedziała. Współczucie wzmocniło jej głos. I cierpliwość. Część mnie zastanawiała się, jak wiele razy wcześniej musiała udzielić takiego wyjaśnienia. - To ci, którzy są wyznaczeni przez prawnego opiekuna pacjenta do posiadania

147

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

nieograniczonego dostępu do niego, dwadzieścia cztery godziny na dobę. Niestety, nie mogę pana wpuścić. Pokręciłem głową.  Jestem jego ojcem. Dopiero co przybyłem dziś do kraju. Byłem tu wcześniej. Chwyciłem się brzegu lady z torbą sportową i plecakiem ciążącymi na moich barkach bardziej niż świat. Smutek wypełnił twarz recepcjonistki.  Naprawdę nie mogę pana wpuścić. Sugeruję, by zadzwonił pan do matki dziecka i porozmawiał z nią o tym. Ona jest jedyną osobą, która może udzielić pozwolenia. Zamknąłem oczy, oparłem się o ladę i potarłem twarz. Zadzwonić do Amandy. Czy miałem siłę, by to zrobić?  Ale mogę zadzwonić dla pana po doktora Watersa. - Zaproponowała kobieta. - Wciąż tutaj jest. Otwierając oczy, obdarzyłem ją wdzięcznym, chociaż słabym uśmiechem.  Dzięki. Naprawdę to doceniam. Podniosła telefon na swoim biurku i wybrała numer wewnętrzny. Gdy oboje czekaliśmy na to, aż Parker odbierze, odszedłem kilka kroków od lady i zadzwoniłem do Amandy. Przełączyło mnie prosto na pocztę głosową. Zanim mogłem temu zapobiec, obraz jej i Robby'ego wypełnił moją głową. Czy wciąż z nią był? Pocieszając ją? Obejmując ją? Całując... Sygnał oznajmiający, że nadszedł czas, abym zostawił wiadomość, przebił się przez tą nędzną myśl. Ściskając telefon tak mocno, że aż dziw, iż go nie złamałem, wyprostowałem się.  Cześć, Amanda, tu Brendon. Jestem w szpitalu i nie pozwalają mi zobaczyć Tannera, gdyż nie ma mnie na oficjalnej liście. Recepcjonistka powiedziała mi, bym dał ci znać. Możesz oddzwonić do mnie, gdy odsłuchasz tą wiadomość? Czekam teraz, by zobaczyć się z Parkerem. Dziękuję. - Przełknąłem ślinę. - Przepraszam, że nic z tego nie idzie tak, jak na to liczyłaś. Nigdy... Przepraszam. Rozłączyłem się i schowałem telefon do kieszeni moich spodenek. Odwróciłem się do lady dokładnie na czas, by dostrzec, jak Parker przechodzi przez drzwi oznakowane napisem PRYWATNE - TYLKO DLA PERSONELU i wchodzi do hallu. Oddech ugrzązł mi w gardle. Wyglądał jak piekło. Jego okulary leżały krzywo na twarzy, a włosy ustawione były na sztorc, jakby wymęczone ręce ciągle je niepokoiły. Kolorowy

148

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

krawat wisiał poluzowany i tak samo krzywo jak jego okulary. Czubek jego nosa był czerwony, oczy opuchnięte. Patrzyłem, jak idzie w moją stronę, uderzony przez to, jaki on był inny. To nie był ten sam zabawny lekarz, który wyjaśniał mi stan zdrowia Tannera. To był przybity i przygnębiony człowiek. Zmroziło mi krew w żyłach. Och nie. Och Boże, nie.  Doktorze? - Wypaliłem, spotykając się z nim w połowie hallu. - Czy... Pokręcił głową, a zmęczony uśmiech - ledwie wykrzywiający jego usta - przerwał mój wybuch.  Tanner radzi sobie dobrze, Brendon. - Powiedział, biorąc mnie za rękę i delikatnie ją ściskając. - Miałem... To był... - Wciągnął powolny oddech i wypuścił go z westchnieniem. Naprawdę potrzebuję kawy. I trochę cukru. Zechciałbyś dołączyć do mnie w stołówce? Z sercem wciąż bijących mi w uszach niczym armata, pokiwałem głową.  Jasne. Ponownie się uśmiechnął, a ruch ten był tak samo zmęczony, tak samo wykończony, jak poprzednia próba.  Tędy. Ja stawiam. Opuściliśmy hall, kierując się szerokim, ciepło oświetlonym korytarzem. Wzdłuż ścian, podobnie jak to było w przypadku oddziałów za zamkniętymi drzwiami, hasały balony i zwierzęta. Pośród nich rozsiane były wróżki, kwiaty, motyle i żaby. Sufit korytarza pomalowany został tak, by wyglądać jak rozległe, niebieskie niebo pełne puszystych, białych chmur.  Wiele dzieci, podczas pobytu tutaj, nie może zobaczyć podwórka. - Skomentował Parker, jakby był świadomy mojego wpatrywania się. - Niektóre nigdy nie widzą go po tym, jak zostają przyjęte. To oświadczenie rozdarło coś w moim sercu. Popatrzyłem na niego. Wypuścił westchnienie, drapiąc się palcami po włosach i kręcąc głową.  Przepraszam. Gówniano z mojej strony, że ci to powiedziałem. Wybacz mi, Brendon. Proszę. Schyliłem głowę w potwierdzeniu. Mój mózg wirował.  Wybrałem ten zawód, tę karierę - kontynuował, gdy szliśmy, a kolory wokół niego kontrastowały ze zmęczoną szarością jego twarzy - bo bardzo kocham dzieci i uważam za niewiarygodnie niesprawiedliwe to, że Bóg może tak spartaczyć i pozwolić im zachorować. Większość lekarzy cierpi na pewien rodzaj kompleksu boga - to ryzyko zawodowe - ale

149

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

czasami Bóg lubi kopnąć nas w dupę, żeby przypomnieć nam, kim naprawdę jesteśmy. W takich dniach, w takich chwilach, chcę owinąć ręce wokół świętej szyi Boga i wycisnąć z niego życie za bycie takim kutasem.  Czy dzisiaj jest jednym z tych dni? Parker westchnął.  Tak.  Bardzo chętnie przyłączyłbym się do świętego duszenia, jeśli chcesz? Spojrzał na mnie z ukosa, a potem chrząknął śmiechem.  Nie chciałbym być na końcu jednych z tych wybawionych przez twoje ręce. Myślę, że Bóg mógłby porwać się z motyką na słońce, stawiając czoła twojej rodzinie. Nie spodziewałem się, że będę mógł się szczerze zaśmiać, biorąc pod uwagę te całe cholerstwo, z którym sobie radziłem, ale to zrobiłem. Parker uśmiechnął się. I również się zaśmiał, dźwiękiem zarówno smutnym jak i przyjacielskim. Uważam, że my ludzie jesteśmy w stanie sprostać o wiele większym problemom, niż sądzimy, wtedy gdy posiadamy wokół siebie tych, którzy dbają o nas, nawet w najbardziej platoniczny, profesjonalny sposób. Po zakupie dwóch kaw i dwóch pączków z dżemem - "Są dla mnie" - Parler wskazał na pączki - "ty nie możesz sobie pozwolić na kalorie" - usadowiliśmy się na naszych miejscach przy stole. Obserwując, jak Parker wsypuje sobie do kawy trzecią łyżeczkę cukru, pomyślałem o jego obecnym, niespokojnym stanie oraz jego oczywistym cieple i sympatii do Tannera. Nie miałem wątpliwości, że dzielił taki sam poziom kontaktu ze swoimi innymi pacjentami i ich rodzinami. Jak to musiało być, ciągle patrzeć na śmierć tylko po to, by pokonała was i zabrała wam kogoś, o kogo się troszczyliście? W środku byłem już niemal martwy na możliwą przyszłość czekającą syna, o którym wiedziałem przez mniej niż jeden dzień. Parker znał Tannera dłużej ode mnie i walczył wraz z nim, tak jak to musiał robić z innymi pacjentami. Jak on sobie z tym wszystkim radził?  Czy mogę ci zadać pytanie? - Powiedział Parker. Uniosłem brew.  Pewnie.  Udałeś się najpierw do Amandy? W powolnym kręgu obróciłem po stole moim papierowym kubkiem do kawy.  Tak zrobiłem.  I powiedziałeś jej?

150

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Tak.  I nie ma jej tutaj? Ponownie okręciłem moim kubkiem.  To skomplikowane. Taa, znowu to powiedziałem.  Czy skomplikowane jest kodem na Roberta Aamesa? Lub Charlesa Sinclaira? Ironiczne parsknięcie uciekło mi, zanim zdążyłem je powstrzymać. Parker wziął łyka swojej kawy.  Tak myślałem. Zamierzasz coś z tym zrobić? Otworzyłem usta, by powiedzieć...coś. Nie wiem co. Zamknąłem je z powrotem, kiedy Amanda wślizgnęła się na puste miejsca obok nas. Robby, co przyjąłem z dziecinną radością, był nieobecny.  Cześć. - Powiedziała, chowając kosmyk włosów za swoje ucho i uśmiechając się do nas obu. Smutek skaził ten ruch, ale także determinacja, której nie widziałem u niej, odkąd przyleciałem. - Porozmawiajmy o naszym następnym kroku. Parker przyglądał jej się przez chwilę. Za okularami - nadal krzywymi, jak to zauważyłem - jego oczy były kontemplacyjne.  W dalszym ciągu szukamy dawcy. - Odpowiedział. - Gdzieś tam jest jeden. Tanner dobrze reaguje na chemioterapię, co daje nam trochę więcej czasu na jego znalezienie. Zmarszczyłem brwi.  Co z Robbym Aamesem będącym prawie zgodnym dawcą? - Tak bardzo jak nie podobał mi się pomysł Robbyego i jego Rolexa ratującego naszego syna, nie byłem tak owładnięty przez moje ego, by odmówić jego pomocy. Po wszystkim nawet uścisnąłbym mu dłoń. - Czy to coś, czemu powinniśmy się teraz poważnie przyjrzeć? Tak jakby odnoszę wrażenie, że nadszedł czas na podjęcie desperackich kroków, ponieważ nie byłem...  Prawie zgodny dawca jest ostatecznością, Brendon. - Powiedział Parker, wsypując czwartą łyżeczkę cukru do swojej kawy. Student zdrowia i trener osobisty we mnie, skrzywił się. Ten wycieńczony emocjonalnie rodzic, rozumiał zbyt dobrze - robi się to co trzeba, aby się nie poddawać.  A Tanner ma czas. - Amanda przeniosła ręce na blat stołu i objęła nimi moje. Opuściłem wzrok na nasze splecione palce. Jej skóra była gładka i ciepła, jej uścisk delikatny, ale pewny. Powinienem odsunąć moje dłonie, ale tego nie zrobiłem. Nie mogłem. Jak powiedziałem, robi się to co trzeba, aby się nie poddawać.

151

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Co z moją mamą i tatą? - Zapytałem, z powrotem spoglądając na Parkera. - Czy mogą być przebadani w Australii? Czy to możliwe?  To jest możliwe. - Parker wziął łyka ze swojego papierowego kubka, a następnie się skrzywił. - Cholera, jest słodka. Powstrzymałem swój chichot.  Mogę do nich zadzwonić. - Poruszyłem się na swoim miejscu, grzebiąc w tylnej kieszeni za telefonem. - Oboje będą teraz w pracy, ale mogę zostawić im wiadomość. Parker machnął na mnie uspokajająco ręką.  Zwolnij.  Nie chcę zwalniać. - Odrzekłem. - Chcę pomóc mojemu synowi.  Pomagasz twojemu synowi, Brendon. - Amanda ścisnęła moje dłonie. - Będąc tutaj. Pragnąc być w jego życiu.  Ale nie mogę pozbyć się jego białaczki. Wiem wszystko o ludzkim ciele, o każdym wyobrażalnym sposobie na utrzymanie go w maksymalnym zdrowiu fizycznym, a siedzę tu, nie robiąc nic. Nic.  Brendon. - Powiedział Parker na tyle surowym tonem, że się do niego odwróciłem. Czy mogę powiedzieć coś otwarcie? Pokiwałem głową. Wziął kolejnego łyka swojej kawy, a potem uśmiechnął się, najpierw do Amandy, później do mnie.  Znam Amandę już od ponad miesiąca. Od dnia, w którym ona i Tanner weszli do mojego gabinetu. Tanner miał irokeza i uśmiech szerszy niż Mississippi. Ale rozpoznałem te charakterystyczne objawy. To jest jak kopniak w brzuch, za każdym razem, gdy widzę, że małe dziecko, które dopiero co rozpoczęło życie, wykazuje objawy, i z Tannerem nie było inaczej. Ale zobaczyłem również wojownika. Nie tylko w chłopczyku trzymającym zabawkę Optimusa Prime'a, ale w młodej matce obejmującej go. Pomimo tego, co Amanda wiedziała a na tym etapie to wystarczało, by być skrajnie przerażonym - była silna. Ale nie widziałem jej uśmiechu, nie w jej oczach. Rodzice dzieci z chorobą zagrażającą życiu, rzadko kiedy uśmiechają się oczami. Ich oczy opowiadają prawdziwą historię, mówią o prawdziwym bólu w ich sercach. Widywałem Amandę codziennie od tej pierwszej konsultacji, a dzisiaj, kiedy przedstawiła mi ciebie, był pierwszym razem, kiedy zobaczyłem, że jej uśmiech dosięga oczu.

152

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Nieczęsto człowiek odpowiedzialny za waszego umierającego syna mówi wam, że sprawiacie, iż kobieta, którą desperacko próbujecie nie kochać, uśmiecha się w swoim sercu, ale proszę bardzo. Właśnie to Parker Waters przed chwilą zrobił.  Więc... - Ponownie sięgnął po swoją przesłodzoną kawę, w połowie uniósł ją do ust i uśmiechnął się do mnie nad jej brzegiem. - ...to o czym mówię w bardzo zły sposób, to to że coś robisz, będąc tutaj. Pomagasz Amandzie znaleźć uśmiech w sercu. I jak lekarstwo dla Tannera - i Amandy - jest to jedna z najgłębszych rzeczy, jakie możesz uczynić. Wpatrywałem się w niego.  Teraz, jeśli pozwolicie... - powiedział, powstając na nogi. - muszę iść porozmawiać z naszym Głównym Administratorem o procesie koniecznym do przeprowadzenia badań w Australii. Przyjdę za jakiś czas i znajdę was obu w pokoju Tannera, prawda?  Dziękuję, Parker. - Ochrypły głos Amandy uderzył w moje zmysły. - Zatem do zobaczenia. Zostawił nas, zabierając ze sobą swoją kawę i talerz pączków z dżemem. Ręce Amandy zacisnęły się mocniej na moich.  Bren? Z szumiącą głową, obróciłem się, by na nią spojrzeć.  Kim jest Robby Aames, Amando? - Nie zamierzałem być taki dosadny. - Bo przedstawił mi się, jako twój chłopak. Skrzywiła się.  Robby nie jest moim chłopakiem. My...wyszliśmy razem kilka razy. Ale on nigdy...my nigdy... - Wycofała ręce i zaczęła szczypać swój paznokieć. - Nigdy nie uprawialiśmy seksu. Mówiłam ci wcześniej, nie było nikogo po tobie i nie kłamałam w tej sprawie.  W tej sprawie. - Powtórzyłem.  Robby jest miły i słodki dla Tannera. - Powiedziała, osuwając się na swoim miejscu. Nigdy nie narzekał na zmianę pieluchy, przerywającą naszą kolację, albo na to, że jedynymi DVD jakie puszcza się w moim domu są Dygotki, Śladem Blue i Mali Einsteini.  Chce dobrać ci się do majtek. - Zauważyłem. - Oczywiście, że nie będzie narzekał. Spojrzała na mnie i zmarszczyła brwi.  To czego on chce, a co dostanie, to dwie różne rzeczy. Chciałam, żebyś był zgodnym dawcą dla... - Przycisnęła dłoń do ust, z przerażającym obrzydzeniem wypełniającym jej oczy.

153

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Nie poruszyłem się. W mojej piersi, serce robiło co mogło, by przemienić się w wymykającą się spod kontroli stalową kulę.  Och mój Boże, Brendon. - Wysapała do dłoni z rozszerzającymi się oczami. - Tak bardzo przepraszam. Nie powinnam była tego mówić. Zamykając oczy, potarłem twarz. Gdzie teraz był ten uśmiech w jej oczach, o którym mówił Parker? Co robiliśmy sobie nawzajem? Czy próbowaliśmy dokonać samozniszczenia tego kruchego związku, jaki posiadaliśmy? Czy był to mechanizm obronny przed przyszłością, której się obawialiśmy - przyszłością, w której nie znaleźliśmy dawcy dla Tannera, w której jego organizm odrzucił prawie zgodnego Robby'ego, a on umarł? A może oboje gorąco pragnęliśmy czegoś, co kiedyś się tam znajdywało, na powrót czego nie było nadziei, ponieważ ludzie, którymi byliśmy wtedy, nie byli ludźmi, którymi byliśmy teraz? Lub przede wszystkim, nigdy nie byliśmy sobie przeznaczeni?  Bren... - Znowu sięgnęła po moje place. I znowu, pozwoliłem jej je wziąć. Nie znalazłem odpowiedzi na to, co robiliśmy, ale wiedziałem, że nigdy nie odsunąłbym ręki od Amandy, kiedy próbowałaby ponownie ją ścisnąć. Niezależnie od naszych relacji, niezależnie od tego, czyj szpik kostny pasował do naszego syna, niezależnie od tego, kto przebywał w jej łóżku, jeśli Amanda potrzebowała trzymać mnie za rękę, byłbym jej siłą i pozwoliłbym jej na to.  Przepraszam. - Powtórzyła. - Proszę, nie nienawidź mnie. Wypuściłem lekko wzburzony śmiech, kręcąc głową.  Nie nienawidzę cię, Mandy. Nienawidziłem, nie mogę temu zaprzeczyć, ale teraz już nie. Po prostu...jestem zdezorientowany.  Rozumiem.  Powiedz mi tylko dwie rzeczy. - Odrzekłem, przyciągając jej dłoń trochę bliżej siebie, z pulsem bijącym jak szalony. - Dwie rzeczy, okej? Pokiwała głową z obawą w swoich oczach.  Dlaczego nie powiedziałaś mi o białaczce Tannera w dniu, w którym się tego dowiedziałaś, zanim twój ojciec wziął jego zdrowie na zakładnika, by trzymać mnie z dala od was? Dlaczego wtedy mi nie powiedziałaś?  Byłam przerażona. Nie było mowy, abym odgadła, jak na to zareagujesz, chociaż każdego dnia po zdiagnozowaniu marzyłam o tym, jakby to było. Jakbyś wkroczył do akcji, zarażając nas wszystkich swoim optymizmem, swoją Brendonowością. Jakby tata powitał cię z otwartymi ramionami. To było moją fantazją, ale życie to nie fantazja, a ja potraktowałam

154

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

cię tak źle. Wiem to, Bren. Potraktowałam cię tak źle i nie mogłam tak po prostu wrzucić cię do życia Tannera bez wiedzy, na czym staliśmy ze sobą. Jednak, planowałam ci powiedzieć. Jak tylko znalazł się w remisji, planowałam ci powiedzieć. Nie było sprawiedliwym, by zrzucić na ciebie chorego syna, tak myślałam. Więc zamierzałam ci powiedzieć, gdy znowu poczułby się dobrze. Wiedziałam, że nie mogę ukrywać go przed tobą już dłużej, że wypierałam go, tak jak wypierałam ciebie. Kpiący śmiech wypadł z jej ust.  Miałam ten cały scenariusz zaplanowany w głowie: zadzwoniłabym do ciebie, powiedziałabym, że wybieram się do Sydney, poprosiłabym, byśmy spotkali się na plaży Bondi. Upewniłabym się, że dotarlibyśmy tam w dzień, w którym wy Australijczycy świętujecie Dzień Ojca. I kiedy byś się zjawił na Bondi, bylibyśmy tam, ja i Tanner siedzący na kocu z rozłożonym piknikiem i prezentem czekającym na ciebie w Dzień Ojca. Ten obraz, ta fantazja wypełniła moją głowę. Mogłem to zobaczyć, tak wyraźnie. Na kocu znajdował się koszyk pełen mojego ulubionego jedzenia - krewetki, świeże, tropikalne owoce, sałatka makaronowa - a obok koszyka siedziała Amanda. Miała na sobie czarne bikini, które ukazywało jej wspaniałe ciało, ciało jeszcze bardziej wspaniałe przez jej nowe krągłości, które dało jej bycie mamą, a na jej kolanach Tanner chichotał i machał swoimi pulchnymi rączkami, z Optimusem Prime w jednej dłoni i wymęczoną kanapką z Vegemite w drugiej. Kurwa, potrafiłem to zobaczyć tak, jakbym się tam znajdował.  Wiem, że to byłoby szokiem. - Odrzekła, a ja wyłączyłem ten obraz, by ponownie skupić się na jej twarzy. Jednak nie mogę powiedzieć, jak bardzo bolało odwrócenie myśli od tego obrazu. Nie posiadałem odpowiedniego słownictwa. - Ale w mojej fantazji, uśmiechnąłeś się do nas, powiedziałeś, że wszystko będzie dobrze, że jest spoko i wszyscy żyliśmy, jak to się mówi w bajkach, długo i szczęśliwie. I wszyscy żyliśmy długo i szczęśliwie. Tak jak pragnęło każde stworzenie z duszą. Patrzyliśmy na siebie przez długi czas. W końcu, wypuściłem westchnienie.  Byłoby wspaniale móc żyć w tej fantazji. - Wyszeptałem. - Prawie tak wspaniale, jak byłoby, gdybym był z tobą, gdy Tanner się urodził. Zamknęła oczy na mój delikatny zarzut i pokiwała głową.  Jakie jest następne pytanie? - Zapytała. Następne pytanie. Nie chciałem zadawać tego drugiego pytania. Było to licealne pytanie, a jednak ciążyło na mnie z szyderczą, pogardliwą siłą. Tak samo jak odpowiedź, która wiedziałem, że padnie.

155

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Czy twój ojciec kiedykolwiek zaakceptuje to, że jestem dla ciebie wystarczająco dobry? Zobaczyłem tą odpowiedź w jej oczach, w jej twarzy. Oschły śmiech rozdarł się w mojej piersi.  Taa - powiedziałem, zanim zdążyła wymówić coś, co wiedziałem, że mogło być kłamstwem, które kompletnie zniszczyłoby jakiekolwiek szanse dla nas. - Tak myślałem. Owinęła palce wokół moich z większym naciskiem.  Przepraszam, Bren. - Wyszeptała. Wzruszyłem ramionami.  Biorąc pod uwagę to wszystko, kochanie, to co on myśli nic dla mnie nie znaczy.  Czy to... - Przeszukiwała moją twarz za własnymi odpowiedziami. - Czy my... Ty i ja... Uśmiechając się, naprawdę się uśmiechając, podniosłem się na nogi i pociągnąłem ją, by wstała.  No już. - Powiedziałem, splatając palce z jej palcami. - Chodźmy zobaczyć naszego syna.

156

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Ciastko!

Jest taka opowieść, analogia, która idzie jakoś tak: dwóch buddyjskich mnichów było na pielgrzymce. Pewnego dnia szli wzdłuż głębokiej rzeki. Na brzegu owej rzeki siedziała młoda kobieta, płacząc, ponieważ bała się przekroczyć rzekę bez pomocy. Widząc dwóch mnichów, poprosiła, aby pomogli jej przez nią przejść. Młodszy mnich odwrócił się plecami, gdyż członkom ich zakonu nie wolno było dotykać kobiety. Ale starszy mnich podniósł kobietę bez słowa i bezpiecznie przeniósł ją przez rzekę. Postawił ją po drugiej stronie, gdzie przytuliła go i podziękowała mu za pomoc. Następnie kontynuował on swoją podróż. Młodszy mnich dogonił go, przerażony i zły na to, co starszy mnich uczynił, zbeształ i skrytykował go za łamanie swoich ślubów. Robił to przez długi czas, stale strofując starszego mnicha za dotknięcie kobiety. Wreszcie, na koniec dnia, starszy mnich odwrócił się do młodszego i powiedział:  Ja przeniosłem ją tylko przez rzekę. Ty niosłeś ją przez cały dzień. Pamiętam, że przeczytałem o tych mnichach lata temu, kiedy wciąż byłem nastolatkiem. Przesłanie kryjące się za tą historią trafiło do mnie i pozostało ze mną do dziś. Tak jak w przypadku mnichów z opowieści, życie często stawia nas w sytuacjach, które są trudne do przebrnięcia lub zareagowania na nie. Jakikolwiek sposób wybraliśmy na radzenie sobie z tymi sytuacjami, jest ważne, by po podjęciu decyzji dać sprawie odejść, zamiast nieść z sobą negatywne "gdybym tylko " lub "powinienem był". Czasami myślę, że autorzy tej piosenki z Krainy Lodu, którą prawie każdy człowiek na świecie słyszał więcej niż jeden raz - "Let It Go" - byli zaznajomieni z historią o dwóch mnichach. Pod postacią chwytliwej piosenki wprowadzili oni do świata ważny taoizm: nie trzymaj się negatywnych myśli i osądów ze swojej przeszłości, bo to tylko wyrządzi krzywdę twojej przyszłości. Gdy słuchałem, jak Amanda mówi mi, dlaczego nie zadzwoniła do mnie, kiedy dowiedziała się, że Tanner cierpi na białaczkę, zacząłem uświadamiać sobie, iż niosłem ze sobą gniew na jej wcześniejsze zachowanie w stosunku do mnie. Trzymałem się go. Zacząłem nawet przenosić go na Robby'ego. Nie udało mi się zobaczyć, albo nie chciałem zobaczyć, jak trudno było Amandzie przyznać się do tego, że postąpiła źle i zadzwonić do mnie.

157

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Pogarda jej ojca była dla mnie inną sprawą, ale nie zamierzałem dokładać jej do tego, z czym się teraz zmagaliśmy. Nie miałem również zamiaru rozwodzić się nad Robbym, jego Rolexem i oczywistym zainteresowaniem Amandą, nieważne jak bardzo podobało mi się to wyzwanie. Robby był sprawą na inny dzień. Na razie, nadszedł czas na pożegnanie się z tym, co niosłem w związku z poczynaniami moimi i Amandy. Nie mówię, że całkowicie ruszyłem dalej. Jasna cholera, to bolało jak diabli. Ona oszukała mnie, zdradziła moją miłość do niej, zawiodła moje zaufanie do niej. Miało zająć cholernie dużo czasu, by otrząsnąć się z tego. Istniało cholernie dużo urazy do radzenia sobie z nią, do rozprawienia się z nią, ale w tamtej chwili uświadomiłem sobie, że muszę odpuścić. Musiałem podjąć własną decyzję. Podjąłem decyzję, decyzję, by ruszyć dalej, by wybaczyć i nie rozwodzić się nad tym już więcej. Mówiąc o odpuszczaniu, zamierzam teraz poświęcić chwilę na to, byście pozbyli się tej piosenki z waszych myśli. Śmiało. Czekam. Czujecie się lepiej? To dobrze. Z palcami splecionymi razem, Amanda i ja wyszliśmy ze stołówki i ruszyliśmy do sali Tannera, zatrzymując się po drodze, aby dopisać mnie do listy Partnerów w Opiece. To, że byłem czwarty na jego liście, po Chase i rodzicach Amandy, sprawiło, iż poczułem się...wyjątkowy. Głupie, wiem, ale tak właśnie było. Uczucie jej dłoni na mojej było miłe. Moim zdaniem, słowo miłe jest dwuznaczne. Tak wiele razy może być używane jako biernie agresywna zniewaga. Innymi razy idealnie opisuje sytuację lub doznanie. Trzymanie Amandy za rękę, gdy szliśmy przez szpital, te złączenie jej dłoni z moją, te nasze splecione ze sobą palce...to było miłe. Życzliwe bez jawnego napięcia seksualnego lub oczekiwania. Przez chwilę zastanawiałem się, czy to było tym, co moi rodzice czuli, gdy kilka razy przyłapałem ich, jak idą ręka w rękę przez nasze lokalne centrum handlowe lub wzdłuż plaży. Dwie osoby po pięćdziesiątce, które żyły wspólnym życiem, które nadal żyją takim wspólnym życiem, bez planów na zmianę istniejącego stanu. Ciepłe uczucie szczęścia przetoczyło się przeze mnie na ten pomysł, bo to miłe, którego teraz doświadczałem, było cholernie dosyć cudowne, a myśl o mamie i tacie czującym się tak samo, sprawiała mi radość. Wyglądało na to, że wróciłem. Brendon Osmond. Wrócił. Nawet w obliczu zbyt traumatycznych możliwości do rozważania, czułem się w porządku. Między mną a Amandą będzie w porządku. Zamierzaliśmy być razem. W jakimkolwiek

158

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

charakterze, który oznaczał bycie razem, między nami miało być w porządku. Upewniłbym się w tym. Twarz Tannera przemieniła się w szeroki uśmiech, gdy weszliśmy do jego sali. Tego wieczoru rurka tlenowa w jego nosie była fluro niebieska.  Mama! - Zawołał, wiercąc się na kolanach Chase, waląc ją po policzku Optimusem Primem.  Tu jesteś, mój twardzielu. - Amanda pospieszyła do niego, zgarnęła go z kolan swojej siostry i przytuliła go z zapałem. - Wszędzie cię szukałam. Znowu zachichotał.  Tutaj. - Odpowiedział, zanim ujął jej twarz w małe rączki i dał jej całusa. - Ciocia Chase. Spojrzałem na Chase. Jej elektryczne niebieskie dredy były spięte na czubku głowy, jak wielorybi rozbryzg, a usta pomalowane na ten sam kolor. W jednej ręce trzymała pluszowego Spidermana, w drugiej, swojego smartphona.  Instagramowaliśmy, no nie, Tanner? - Powiedziała, uśmiechając się do swojego siostrzeńca. Tanner pokiwał głową. Obrócił się w ramionach Amandy, obdarzając mnie zaciekawionym spojrzeniem. Ścisnęło mnie trochę w piersi. Czy on mnie pamiętał? Amanda poruszyła się, by również móc na mnie spojrzeć i podciągnęła go trochę na swoim biodrze.  Możesz powiedzieć dzień'bry, tatusiu? Tanner przyglądał mi się w milczeniu z jedną ręką zaciśniętą na bluzce Amandy. Uśmiechnąłem się do niego, nawet gdy mój mózg zarejestrował ziemistą bladość jego skóry i sińce na rękach i nogach, których nie było tam tego ranka. Wiedziałem wystarczająco dużo o białaczce - dzięki Hollywood i uzależnieniu mojej mamy od telewizyjnych seriali medycznych - by rozumieć, że siniaki są objawem jego stanu zdrowia, ale na ich widok ścisnęło mnie w brzuchu, a ciężka gula osiedliła się w gardle. Rak był do dupy. Rak u dzieci? Jeszcze bardziej do dupy. Jedynymi siniakami jakie dziecko powinno nosić są te pochodzące z odkrywania radości z biegania, wspinania się i przeżywania przygód. Wciągając uspokajający oddech, wszedłem w głąb jego pokoju.  Dzień'bry, kolego. - Powiedziałem, celowo utrzymując głos niskim i spokojnym. Pamiętasz mnie?

159

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Uśmiechnął się. Czy rozpoznał mój głos? Mój bardzo australijski akcent?  Oppimuś! Wóź! Zaśmiałem się. Hej, to był początek.  Tak. Optimus. Poklepał Amandę po policzku i uśmiechnął się do niej.  Oppimuś ta! Wybuchła śmiechem.  Jest taki dobry, co? - Posłała mi uśmiech. - Słyszałeś, tato? Zdobyłeś stopień Optimusa. Tanner wykręcił się w jej ramionach, próbując pokazać mi zabawkę w ręce. W swoim wysiłku palnął dobrze Amandę w tył głowy, a nieciekawy odgłos zderzenia czaszki z plastikowym robotem sprawił, że wydała z siebie auć.  Ta - powiedział Tanner, w końcu wyciągając Optimusa ponad ramieniem Amandy. Jego ręka i zabawka zahaczyła o rurkę tlenową i na chwilę moje serce się zatrzymało, gdy sfrustrowany grymas zmarszczył jego czoło, a on chwycił niebieską rurkę swoją wolną rękę.  Nie rurka. Nie.  Hej hej hej. - Amanda okrążyła jego nadgarstek delikatnymi palcami i ponownie podciągnęła go na biodrze. - Powoli, twardzielu. Przybliżyłem się, klepiąc ramię Tannera delikatnym dotykiem, zanim pomogłem mu uwolnić rękę - i Optimusa - z rurki.  Proszę bardzo. - Powiedziałem, podczas gdy on uśmiechnął się do mnie.  Ta! Wóź! - Zagaworzył, wymachując robotem w taki sposób, że Amanda musiała uchylić się przed kolejnym ciosem. - Wóź.  Wiesz, siostro - powiedziała Chase z miejsca, w którym stała obok nas - on nigdy nie dzielił się Optimusem z Robbym. Spojrzałem na nią. Z jakiegoś powodu jej stwierdzenie spowodowało, że serce zabiło mi szybciej. Uniosła na mnie przekłutą brew, a jej niebieskie usta drgnęły.  Może ten Cud z Australii mimo wszystko nie jest taki zły. Nakładając na twarz udawane niedowierzanie, przycisnąłem dłoń do piersi z mało subtelnym łomotem.  Czy ty właśnie udzieliłaś mi komplementu, Chase? Przewróciła swoimi oczami.  Koniec. Spadam stąd.

160

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Uśmiechnąłem się. Zmrużyła oczy na naszą trójkę stojącą tam razem, a następnie, bez słowa ostrzeżenia, uniosła telefon i pstryknęła zdjęcie.  Zamierzasz umieścić to na Instagramie? - Zapytałem. Wzruszyła ramionami.  Nie wiem. Może. To zależy. Możesz powiedzieć hasztag długo i szczęśliwie? Oddech ugrzązł mi w gardle. Odwróciłem się do Amandy i Tannera, patrzyłem na nich przez chwilę, a następnie z powrotem spojrzałem na Chase.  Hasztag długo i szczęśliwie. Uśmiech rozciągnął jej usta. Kiedy Chase nie była wredna dla świata, jej uśmiech potrafił jak to idzie w piosence - rozświetlić Nowy Jork po zmroku.  Uznaj to za zaisntagramowane, tatusiu.  Ta. - Powtórzył Tanner, chwytając się za rękaw mojej koszulki. Z moim własnym uśmiechem przełamującym twarz, odwróciłem się do Tannera.  To ja. Znowu pociągnął mnie za rękaw. Amanda się zaśmiała.  Myślę, że chce, abyś wziął go na ręce. Zgodziłem się. Wsuwając ręce pod jego pachy, podniosłem jego ciężar i przeniosłem go na moje biodro.  Pójdę tylko odprowadzić Chase. - Wyszeptała Amanda z dłonią na moim bicepsie. Cholera, podobał mi się sposób w jaki to odczuwałem. To było...miłe. - Powiadomię ją o wynikach. Nie wiem, czy utrzymywała głos cichym, aby jej siostra nie słyszała, czy może nie chciała roztrzaskać radości tego pokoju ponurością mojej niezgodności. Jakikolwiek był powód, pokiwałem głową i przyciągnąłem bliżej Tannera.  Bez obaw. Australijczycy mówią bez obaw dużo razy. Czasami jest to dziwnym określeniem do używania, gdyż często wypowiadamy bez obaw, kiedy wszystkie obawy świata nas przytłaczają. Amanda przyglądała mi się przez wydłużającą się chwilę, a następnie, z dłonią wciąż na moim bicepsie, podniosła się na palcach i musnęła moje usta swoimi.  Dziękuję. - Wyszeptała.  Fuj. - Narzekała Chase, chociaż w jej głosie nie było cienia pogardy.

161

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Tanner złapał matkę za włosy i przyciągnął ją do swojej twarzy po własny pocałunek.  Chodź, siostro. - Powiedziała ze śmiechem, uwalniając się z jego uścisku. - Potrzebuję kawy. Po drodze do wyjścia możesz mi jakąś kupić.  Co? - Odrzekła Chase głosem komicznie głośniejszym, gdy przechodziła obok, kręcąc głową z szeroko otwartymi oczami. - Nie słyszałam cię. Sorki, jestem głucha. Ułamek sekundy później, byłem tylko ja i Tanner.  Więc... - powiedziałem, przybierając melodramatycznie zakłopotaną minę. - Co będziemy robić? Sparodiował mój wyraz twarzy, wzruszając ramionami.  Wóź? Śmiejąc się, podszedłem do łóżka i usiadłem na jego środku - ja po turecku, Tanner spoczywając w dziupli, którą utworzyła ta pozycja. Nie wiem ile czasu minęło, gdy bawiliśmy się Optimusem, ale były to chwalebnie cudowne chwile. W tym czasie Tanner mówił mi o robocie - i do tej pory, z całą pewnością jesteście świadomi, że słowa wóź i Oppimuś padły często, jak również sporadyczne Pime (tłumaczenie: Prime), więcej niż jeden ta i dużo mam. Dopiero gdy zaczął się wiercić, a potem stał się bardzo spokojny, zdałem sobie sprawę z tego, że miałem zdobyć moje pierwsze doświadczenie w jednym z najbardziej... sensorycznych aspektów bycia rodzicem.  Kupka. - Skarżył się Tanner, przekręcając się na moich kolanach, by skrzywić się na mnie. Za jego poirytowanym oświadczeniem podążył wyraźny zapach.  Kupka, ta. Przez chwilę siedziałem zastygły w bezruchu.  Naprawdę? Czas na wyznanie. Nigdy nie zmieniałem brudnej pieluchy, albo pampersa, jak to tutaj nazywają. Nigdy nie zmieniałem pieluchy, kropka. Poraziła mnie ta myśl. Zerkając na drzwi, zastanowiłem się, gdzie się podziewała Amanda. Śmiejcie się dowoli, ale panika zaczęła działać. Tanner poklepał mnie po piersi ze swoim teraz zmartwionym grymasem.  Kupka, ta. - Powtórzył.  Eee... - Odparłem.

162

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Przekręcając się na łóżku, szukałem brzęczyka, by wezwać pielęgniarkę i wcisnąłem go. Wcisnąłem go mocno.  Kupka. - Zaakcentował Tanner, próbując teraz ściągnąć swoje spodnie od piżamy. Właśnie zszedłem z łóżka z Tannerem na moim biodrze i jego raczej pełną pieluchą ocierającą się o mnie, kiedy pielęgniarka wparowała do pokoju. Wyglądała znajomo. Część mnie była przerażona, że to nie Carla. Reszta mnie odczuła ulgę, że zostałem uratowany.  Czy wszystko w porządku? - Zapytała.  Dzień'bry. - Powiedziałem, posyłając jej zawstydzony uśmiech. - Myślę, że Tanner zapełnił swoją pieluchę. Zmarszczyła brwi.  On co?  Pampers. - Wyrzuciłem z siebie, przypominając sobie gdzie byłem. - Przepraszam. Jestem Australijczykiem.  Ach. - Powiedziała. Nie mogłem nie przegapić tego rozbawienia w jej oczach. Czy było ono tam w związku z moim nieciekawym położeniem, czy może moim niepotrzebnym oświadczeniem o narodowości, nie wiedziałem. - Pozwól, że przyniosę ci to, co trzeba. Obróciła się na pięcie, podeszła do szafy w rogu pokoju i wyjęła złożoną, jednorazową pieluszkę, paczkę chusteczek dla dzieci i butelkę czegoś, co wyglądało jak balsam.  Kupka. - Powtórzył Tanner na moim biodrze. Patrzyłem na pielęgniarkę, gdy ta przeniosła się spod szafy do przewijaka, którego wcześniej nie zauważyłem.  Proszę bardzo. - Położyła przedmioty na jego powierzchni i obdarzyła mnie uśmiechem. Nie poruszyłem się. Och rany... Jej uśmiech się poszerzył. Przysięgam, że zobaczyłem błysk figlarności w jej wyrazie twarzy. Dotarło do mnie, dlaczego wyglądała ona znajomo. To była pierwsza pielęgniarka, którą tu zobaczyłem - Julie, myślę, że tak przedstawiła ją Amanda, pielęgniarka, która opiekowała się Tannerem, gdy Amandy tu nie było. Tanner dalej kopał mnie po biodrze.  Kupka. Kupka. W powietrzu unosił się ciężki zapach...cóż, jestem pewien, że wiecie jak to pachnie.  Czy kiedykolwiek wcześniej zmieniałeś pampersa? - Zapytała Julie z błyskiem w oczach.

163

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Pokręciłem głową z ulgą pędzącą przeze mnie. Hej, poproście, bym bez przygotowania wycisnął na ławce dwieście kilogramów i będę spokojny. Julie podniosła brwi i poklepała materac przewijaka.  Więc to będzie twój pierwszy. Jakakolwiek mina wypełniła moją twarz, sprawiła, że Julie się roześmiała. Tanner dołączył do niej. Wydąłem do niego wargi.  Hej, to nie fair. Zachichotał i trochę więcej powiercił się na moim biodrze.  Taa, wprowadziłeś to do tych wszystkich bruzd i szczelin, kolego. - Upomniałem go z chichotem. Julie się zaśmiała.  Po prostu upewnia się, że twój pierwszy raz będzie pamiętny. Gotowy? Przetoczyło się przeze mnie poczucie strachu. Popatrzyłem na przewijak, wziąłem głęboki oddech - jasna cholera, to był zły pomysł - i podszedłem do niego. Cały ten proces nie był przyjemny do oglądania. Ale myślę, że mogłem być z siebie dumny. Pomimo tego, że Tanner postanowił oddać mocz w trakcie zmiany pieluchy, gdy wycierałem toksyczne odpady przylegające do jego tyłka i pachwiny, a jego cel znakomicie trafił w mój policzek, nie było to podłą katastrofą, jakiej się obawiałem. Krztusiłem się przez cały ten proces. I śmiałem się. I krzywiłem. I kuliłem. Julie, pomocna do n-tej potęgi, wskazywała na każdy kawałek, który pominąłem, przez cały czas oferując słowa otuchy, nawet gdy desperacko próbowała nie śmiać się ze mnie. Tanner myślał, że to zabawne. Dzięki Bogu, że posiadałem szybki refleks, ponieważ robił co mógł, by przewrócić się na brzuch i wygramolić się z przewijaka, podczas gdy ja usiłowałem zapiąć mu nową, czystą pieluchę, oczywiście chichocząc przez cały czas. Delikatnie złapałem go za kostkę, z powrotem odwróciłem na plecy i uniosłem do niego brew, poprawiając rurkę tlenową obok niego.  Nie ułatwiasz tego, kolego. Wykręcił się i uśmiechnął.  Kupka.  Hej. - Odwzajemniłem uśmiech. - Nie byłem taki zły.

164

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Dobrze sobie poradziłeś. - Zgodziła się Julie, obdarzając mnie takim uśmiechem, który widziałem u dumnych dziadków, kiedy ich wnuk przestaje dłubać w nosie, gdy go o to proszą. Wiem, że to brzmi śmiesznie, ale czułem się tak, jakbym podbił świat. Wciąż czułem się tak nawet wtedy, gdy stałem w małej łazience, myjąc ręce i oczyszczając mój policzek z siuśków. Dopiero gdy pomagałem Tannerowi wrócić do jego spodni od piżamy, z nim stojącym na przewijaku i trzymającym mnie za ramiona oraz Julie podtrzymującą mu plecy pewną ręką, zarejestrowałem, jaki on był chudy. Nogi maluchów powinny być pulchne. Nóżki Tannera... Tępy smutek podkradł się do mnie, a ja przełykając ślinę, podniosłem wzrok i drżącym palcem musnąłem długość jego noska.  Nie zamierzam cię znowu zawieść, Tanner. - Powiedziałem głosem ledwie przewyższającym skrzek. - Teraz gdy tu jestem, zrobię wszystko, by upewnić się, że ty tutaj też jesteś. Oboje tu jesteśmy na dłuższą metę, kolego. - Trąciłem jego czoło moim z nagle ściśniętym gardłem. - W porządku? Małe rączki poklepały mnie po ramionach.  W pozio.  Dla mnie też w porządku. - Powiedziała za mną Amanda. Wyprostowałem się od Tannera, rzucając na nią spojrzenie przez ramię.  Przegapiłaś zabawę. - Czułem się niepewny. Mój głos na sto procent tak brzmiał. Przechodząc do nas przez pokój, Amanda obdarzyła mnie ciepłym uśmiechem.  Na to wygląda. - Dotknęła palcami moich krzyży i prześledziła nimi mój kręgosłup. Było to pieszczotą, którą dawała mi niemal każdego dnia, jaki spędziliśmy razem w Australii, połączeniem nerwów i zmysłów, które zawsze napełniało mnie elementarną radością. - Więc, Julie, jak sobie poradził? Julie obdarzyła mnie jeszcze jednym z tych uśmiechów dumnej babci.  Bardzo dobrze. Jego technika jest interesująca...i musi nauczyć się, jak robić uniki, ale poradził sobie dobrze. Amanda przycisnęła dłoń do ust z roztańczonymi oczami.  Czy Tanner... Czy ty... Skrzywiłem się, a potem zaśmiałem.  Tak. Prosto w policzek.  Siku! - Z entuzjazmem zawołał Tanner.

165

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Cóż - powiedziała Julie, pocierając dłonią o dłoń. - skoro kryzys został zażegnany, powinnam wracać do biurka. Tanner, zaopiekuj się dla mnie swoją mamą i tatą, okej? Tanner znowu poklepał mnie po ramieniu.  Ta w pozio. Julie uśmiechnęła się do mnie.  Taki jest. - I opuściła nas. Ciągle podtrzymując Tannera na przewijaku, posłałem Amandzie szybki uśmiech. Czułem się nerwowy.  Jest bardzo w porządku. - Wyszeptała, ponownie śledząc mój kręgosłup palcami. Z rozszalałym pulsem, obniżyłem twarz do jej i pocałowałem ją. Łagodnym, delikatnym pocałunkiem, który obiecywał, że nigdy nigdzie się nie wybierałem. Odpowiedziała delikatniejszym jękiem i palcami gładzącymi moją szczękę. W tym dotyku, jej własna obietnica.  Mama. - Powiedział Tanner sekundę przed tym, jak chwycił w garść moje włosy i pociągnął za nie. Odsunąłem się od Amandy, trochę, i obdarzyłem go uśmiechem.  Okej, okej, załapałem. Patrzył na mnie przez poważną chwilę, a potem powiedział:  Ciaśtko? Amanda wypuściła drżący chichot, zgarnęła go z przewijaka i przytuliła.  Zobaczmy, co możemy z tym zrobić, hmm? Po trzech ciastkach pojawił się Parker Waters. Zlizywałem czekoladę i okruszki z palców, gdy on wszedł jakby nigdy nic. Szczerze mówiąc, nie pamiętam, kiedy ostatni raz faktycznie jadłem ciastko, nie wspominając już o takim pełnym kawałków czekolady. Cholera, smakowało dobrze.  Pa! - Tanner powitał Parkera. - Ciaśtko! Parker opadł na największy fotel i oparł łokcie o swoje kolana.  Z kawałkami czekolady? Tanner pokiwał głową. Parker rozejrzał się po pokoju z melodramatycznym zmieszaniem na twarzy. Jego okulary, co mnie cieszyło, nie były już dłużej krzywe.  A ja je przegapiłem? Tanner westchnął.

166

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 W pozio.  Wiesz co - powiedział do niego Parker - to jest w porządku. A co z tobą, Supermanie? Dobrze się czujesz? Tanner zachichotał, opierając się o moją pierś, gdy to zrobił. Rozsiadając się w fotelu, Parker splótł dłonie za głową i skupił na mnie wzrok.  Więc, chłopie, chcesz zadzwonić do twoich rodziców w Australii? Wyprostowałem się.  Istnieje sposób, by zostali przebadani?  Istnieje. Prosty. Taki sam, jak robimy to tutaj. Muszą udać się do szpitala, oczywiście, a ja będę musiał porozmawiać z onkologiem zlecającym badanie, ale gdy już to zrobią, po prostu pozostanie czekać na wyniki jak na twoje.  Wspaniale. - Wypuściłem oddech. - Zadzwonię teraz. Mama wie wszystko o badaniach krwi. Jest pielęgniarką w Szpitalu Dziecięcym w Sydney. Brwi Parkera się podniosły.  Jest teraz? Jest dobra? Tu w New Dawn zawsze poszukujemy dobrych pielęgniarek. Przekazując Tannera Amandzie, wyjąłem telefon z kieszeni i uśmiechnąłem się.  Jest dobra. Ale zmuszenie ją do wyprowadzenia się z Australii może być trudne.  Mamy tu Ben and Jerry. - Zaproponował Parker z pełnym nadziei spojrzeniem. Gdy wybrałem numer do mamy, oddałem mu współczujące.  Jest dziewczyną Pavlovej. Połączenie przeszło prosto do poczty głosowej mamy. Zostawiłem wiadomość. Niełatwo jest robić coś takiego przez telefon do maszyny - proszenie rodziców o wykonanie badania, aby zobaczyć, czy są dawcami szpiku kostnego dla ich nieoczekiwanego wnuka - ale zrobiłem to, bo musiałem. Mama wkurzyłaby się na mnie, gdybym tego nie zrobił. Mimo wszystko, zaproponowała, że przyleci, kiedy dowiedziała się o Tannerze. Kończąc rozmowę, obdarzyłem Amandę spokojnym spojrzeniem. Odwzajemniła mi się uśmiechem. Mogłem zobaczyć w jej oczach nadzieję. Sięgając po jej dłoń, ścisnąłem ją za palce. Powiedziałem jej bez słów, że zamierzałem sprawić, by wszystko było dobrze.  Więc co następnie? - Zapytałem Parkera. Zdjął okulary, wyczyścił je o klapę marynarki, a potem założył je do góry nogami.  Coś jest nie tak. - Powiedział do Tannera. Tanner się zaśmiał. Tym razem cicho. Tulił się do Amandy, jego policzek spoczywał na jej piersi, a jego oddech był płytszy niż to zauważyłem wcześniej.

167

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Dziewczyna. - Wyszeptał, dotykając miejsca między jego oczami. Nie mogłem poradzić nic na to, że poczułem niepokój na to, jak szybko stał się on zmęczony.  Ach. - Parker pokiwał głową jak mędrzec. - Moja głowa jest do góry nogami, no nie? Odpowiadający na to chichot Tannera znowu był cichszy. Na końcu zakaszlał słabo i potarł oczy. Po raz pierwszy, odkąd dzisiejszego ranka wszedłem do jego pokoju, zobaczyłem ból na jego twarzy. Ścisnęło mnie w brzuchu.  Myślę, że nadszedł czas, aby ten mały twardziel się trochę przespał. - Wyszeptała Amanda, głaszcząc go po głowie. - Bren, czy możesz przywołać pielęgniarkę, proszę? Zrobiłem tak, jak prosiła. Do czasu, gdy Julie powróciła do naszej sali, Tanner już prawie zasnął w ramionach Amandy.  Brendon? - Zapytał Parker. - Mogę zamienić z tobą słowo? Widziałem wystarczająco wiele filmów, by wiedzieć, że kiedy lekarz mówi coś takiego, to nie jest dobrze. Ze ściśniętą piersią, złożyłem pocałunek na czubku głowy Amandy - na szczęście, wydawała się być rozproszona przez Tannera - i wyszedłem za Parkerem z pokoju. Zatrzymaliśmy się kilka kroków dalej na korytarzu. Światła, jak zauważyłem, były przyćmione. Pokoje wokół nas ciche. Jedynymi dźwiękami możliwymi do usłyszenia były ciche szepty niosące się od dyżurki pielęgniarek na końcu korytarza oraz wszechobecne pikanie i brzęczenie aparatur medycznych. W szpitalu nastała noc i mimo że lekarze i pielęgniarki nie spali, ich podopieczni, dzieci znajdujące się pod ich opieką, tak.  Okej. - Parker odwrócił się do mnie, jeszcze raz będąc poważnym doktorem, którego poznałem podczas badania krwi. - Muszę cię poinformować, że jeżeli żaden z twoich rodziców nie okaże się zgodnym dawcą, zaczniemy osiągać punkt krytyczny. Niestety, dzisiejsze badania Tannera wykazały gwałtowny wzrost komórek nowotworowych w jego organizmie. Dopiero co zakończył rundę chemioterapii i obecnie jest za słaby na radioterapię.  Więc... - Siliłem się za słowami. Moja głowa huczała, buntując się przeciwko temu, co Parker właśnie powiedział. Jedynym sposobem, w jaki mógłbym ruszyć do przodu było skupienie się na wynikach, jakich chciałem. Musiałem zignorować ten strach, próbujący mnie pochłonąć. - Nawet jeśli mama i tata są zgodni, muszą się tu dostać. To zajmie co najmniej dwadzieścia cztery godziny. Czy on... Czy to za długo? Parker położył dłoń na moim ramieniu i pokręcił głową.

168

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Nie. Ale mamy coraz mniej czasu. Niestety, Tanner cierpiał na tę chorobę na długo przed tym, jak został zdiagnozowany. Toczymy bitwę przeciwko bardzo agresywnej chorobie, chłopie. Muszę ci to powiedzieć, jako jego ojciec, powinieneś być świadomy tego, gdzie jesteśmy. Nieciekawe ciśnienie przepychało się przeze mnie, od moich skroni, przez gardło, pierś, do żołądka. Pokiwałem głową.  Chcesz, żebym powiedział Amandzie? Parker znowu pokręcił głową.  Nie. Dziś chcę, byś dalej robił to, co robisz. Bądź tu dla niej. Zobaczymy, co się stanie po tym... Mój telefon zawibrował w kieszeni. Zacząłem grzebać za nim, ciesząc się, że go wyciszyłem po tym, jak zostawiłem mamie wiadomość. Ostatnie czego bym chciał to "Eye of the Tiger" ryczące po cichym oddziale, przeszkadzające wszystkim. Przeciągnąłem kciukiem po ekranie i podniosłem go do ucha.  Mamo.  Brendon, zaczęłam oficjalny proces po mojej stronie. - Odpowiedziała biznesowo. Kiedy mama zakładała swój czepek pielęgniarki, nie marnowała czasu na powitania lub frazesy. - Czy możesz wysłać mi kontakt do tego doktora Parkera Watersa...  Stoi tuż przede mną, mamo. - Podałem komórkę Parkerowi. - Gotowy, by poznać moją mamę? Biorąc ode mnie telefon, podniósł go do ucha i odwrócił się w połowie.  Pani Osmond? Nie zostałem, by posłuchać. Może powinienem był, ale rozmowa, która się odbywała, osiągnęłaby to, co miała osiągnąć bez mojego stania tam i słuchania. To co chciałem zrobić, to co potrzebowałem zrobić, to być w sali z Amandą i Tannerem. To proste. Jeśli kończył się nam czas, nie zamierzałem go marnować przez stanie na korytarzu, słuchając rozmowy pielęgniarki i lekarza. Wróciłem do pokoju mojego syna i podszedłem do miejsca, w którym Amanda stała obok jego łóżka, obserwując go jak śpi. Bez słowa, pogładziłem ręką jej plecy i przyciągnąłem ją do mnie. Opuściła głowę na moje ramię, nawet wtedy gdy szczypała paznokieć kciuka. Tanner spał w swoim łóżeczku. Przewody i kroplówki jeszcze raz zostały podłączone do wenflonu na jego ręce. Nie wiem, co wprowadzali do jego ciała, ale modliłem się kurwa, by

169

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

cokolwiek to było, zabrało od niego ten ból, który wcześniej zobaczyłem na jego twarzy. Od czasu do czasu kaszlał. Jego oddech był bardziej sapiący niż wcześniej. Ciemne plamy pod jego zamkniętymi oczami, ciemniejsze. Jego bladość była gorsza, teraz wyglądał anemicznie.  Jest silny. - Wyszeptała Amanda. Zastanowiłem się, do kogo wypowiadała te słowa - do mnie, czy do siebie? Pogładziłem dłonią po jej plecach, delikatnie masując palcami podstawę jej czaszki.  Jest silny. I ty tak samo. Uniosła swoją twarz do mojej.  Jeśli poproszę cię, byś znowu mnie pocałował, zrobisz to? Obniżyłem głowę do jej.  Nie musisz prosić. Musnąłem jej usta moimi. Westchnęła do tego pocałunku, a następnie, kiedy się wyprostowałem, umieściła głowę w przestrzeni pod moim podbródkiem i owinęła ręce wokół mojego torsu. Staliśmy tak przez długi czas. Obserwując, jak Tanner śpi. Obejmując się nawzajem. Jakiś czas później, Julie powróciła do sali.  Myślę, że wasza dwójka powinna albo pójść do domu, albo usiąść. - Szepnęła, gdy położyła mój telefon na stole - najwyraźniej Parker skończył rozmawiać z moją mamą. - Nie chcę zszywać jednego z was temu, bo zasnęliście na stojąco i rozbiliście sobie głowę o podłogę. - Zaczęła sprawdzać kroplówkę Tannera. Amanda wydała z siebie cichy chichot, uwolniła się z moich ramion, splotła palce z moimi i pociągnęła mnie w stronę dwóch foteli. Nie sprzeczałem się, ani nie sugerowałem, byśmy wrócili do jej mieszkania. Nie chciałem być nigdzie indzie, jak tutaj. Kończąc swoją kontrolę, Julie skierowała na nas wyrozumiały uśmiech.  Chcesz poduszkę?  Jest mi dobrze. - Odpowiedziałem, kładąc rękę na plecach Amandy, gdy ta skuliła się w kłębek na swoim fotelu.  Ty jesteś dobry, Bren. - Wyszeptała Amanda. Spojrzałem na nią, odkrywając, że wpatruje się we mnie z policzkiem na podłokietniku fotela i z ustami wykrzywiającymi się w śpiącym uśmiechu.  Za dobry dla mnie. Pogładziłem dłonią jej plecy i obdarzyłem ją figlarnym uśmiechem.  O tak, jestem. - Odszepnąłem. - Niestety, utknęłaś ze mną, więc przestań narzekać.

170

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Zaśmiała się cicho, zamknęła oczy i zasnęła. Odwróciłem wzrok na naszego śpiącego syna i po raz pierwszy w życiu modliłem się do Boga. I kiedy zasypiałem, życzyłem sobie, by był jakiś cholerny sposób na to, bym dowiedział się, że słuchał.

171

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Pamiętałem jej odpowiedź

Obudziło mnie lekkie potrząśnięcie kolanem. Mrużąc oczy i mrugając, kompletnie zdezorientowany poruszyłem się na fotelu. Dlaczego byłem w fotelu? Elektroniczne pikanie i dźwięki mechanicznego oddychania podrapały mój słuch. Tak samo jak kobiecy głos, szepczący:  Brendon. Brendon, ktoś chce się z tobą zobaczyć. Zamrugałem ponownie, a mój wzrok stawał się wyraźny. Rany, czułem się tak, jakby potrącił mnie autobus.  Brendon? - Dłoń na moim kolanie potrząsnęła nim trochę mocniej. - Maci i Raphael są przy recepcji. Mówią, że przylecieli z...  Plenty, w Ohio. - Wychrypiałem, na nowo usadawiając się. Zerknąłem na nieznajomą pielęgniarkę stojącą nade mną z dłonią wciąż na moim kolanie. Mały uśmiech pociągnął kąciki jej ust w górę.  Właśnie. Wykonałem to dziwne mlaśnięcie, które ludzie robią, gdy budzą się gwałtownie z głębokiego snu, otarłem usta i odwróciłem głowę - cholera, wydawała się kręcić - by spojrzeć na Amandę. Wciąż była pogrążona w głębokim śnie.  Która jest godzina? - Zapytałem pielęgniarkę ochrypłym głosem.  Druga nad ranem. Przepraszam, że musiałam cię obudzić. Ale powiedzieli, że przybyli tu, aby przebadać się i sprawdzić, czy są zgodni dla Tannera. - Zmarszczyła brwi, zdejmując rękę z mojego kolana i prostując się. - W tej chwili są przy recepcji. Zsuwając rękę z pleców Amandy, powoli rozciągnąłem się na fotelu. Każdy mięsień w moim ciele bolał. Kości kręgosłupa zatrzeszczały. Nowa pielęgniarka jeszcze bardziej zmarszczyła brwi.  Naprawdę przepraszam, że cię obudziłam.  Nie przepraszaj. - Zacisnąłem dłonie w pięści przy moich krzyżach, przeciągnąłem się raz, dwa razy, a następnie spojrzałem na miejsce, w którym Tanner wciąż spał, zwinięty na swoim boku z kciukiem w buzi. - Cieszę się, że to zrobiłaś. Wyszedłem z pokoju z pielęgniarką - Melindą, jak głosiła jej plakietka - obok mnie.

172

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Dam Amandzie znać, gdzie jesteś, kiedy się obudzi. - Powiedziała, gdy ja ruszyłem do wyjścia. Szedłem przez cichy szpital. Minąłem więcej niż jednego rodzica: spokojnych ojców i matki, kroczących po milczących korytarzach. Za każdym razem nawiązywaliśmy krótki kontakt wzrokowy, dzieląc więź w tych kilku sekundach oraz wzajemne zrozumienie bólu serca, kryjącego się za naszą obecnością tutaj, prostym skinieniem głowy oferując niemą siłę. Dopiero gdy doszedłem do hallu przy wejściu, dotarło do mnie, że pewnie wyglądałem jak kompletny bałagan. Zalegałem z goleniem się i jakąś higieną osobistą. Szczerze mówiąc, nie miałem pojęcia, kiedy ostatni raz myłem zęby. W samolocie? Zanim zaczęły się turbulencje? Chyba...  Brendon! - Małe, ciepłe ciało zderzyło się ze mną, zanim pokonałem połowę drogi przez hall. Zadziwiająco silne ręce owinęły się wokół mnie. Zatoczyłem się do tyłu o krok lub dwa - obwiniam o to zmianę strefy czasowej. Albo brak snu. Ale doszedłem do siebie na tyle, by podnieść Maci z podłogi i okręcić nią raz.  Plenty, w Ohio. - Powiedziałem, stawiając ją na nogi i uśmiechając się do niej szeroko. - Skopałbym ci tyłek za przylatywanie tutaj, gdybym nie chciał cię tak bardzo pocałować za zrobienie tego.  Spadaj, Osmond. - Raphael Jones, tak jak ja Australijczyk i pod każdym względem dobry facet, pojawił się za Maci z poważnym wyrazem twarzy i wyciągniętą ręką. - Nikt nie całuje Maci, oprócz mnie, rozumiesz? Złapałem jego dłoń i uścisnąłem ją. Potrząsnąłem nią mocno. Nie dlatego, bo był facetem, który zabrał mi jedyną inną dziewczynę, którą kiedykolwiek kochałem, ale dlatego, gdyż był tutaj, aby przy odrobinie szczęścia uratować mojego syna. Choroba Parkinsona Maci automatycznie ją wykluczała, co oznaczało, że przybyli tutaj, by Raph mógł zostać zbadany. Nie musiał tego robić. Wcale. Ale znajdował się tutaj. Ponieważ był moim przyjacielem.  Jones. - Powiedziałem, owijając rękę wokół Maci i przyciągając ją do mojego boku. Chciałbym ci móc powiedzieć... Nie ma prawdziwych słów, by wyrazić to, jak bardzo doceniam... Zakończył moją żałosną próbę podziękowania swoim chrząknięciem i machnięciem ręką.  Zrobiłbyś to samo dla nas. Wiem to.  Co musimy zrobić? - Zapytała Maci. Zauważyłem, że jej lewa ręka drżała. Stres lub zmęczenie zaostrzyły objawy jej Parkinsona, a gorąca iskra poczucia winy podążyła w górę mojego kręgosłupa na ten widok.

173

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Wiesz co? - Odpowiedziałem głosem nagle pełnym napięcia. - Na tę chwilę, myślę, że tego, czego potrzebuję najbardziej, jest uścisk od ciebie. - Posłałem Raphowi zmieszany uśmiech. - Sorry za to, Jones. Chrząknął śmiechem.  Śmiało. Objąłem Maci całkowicie ramionami i przytuliłem ją. Uściskiem z zamkniętymi oczami, policzkiem przyciśniętym do jej głowy i z głębokim, powolnym oddechem.  Tęskniłem za tobą, Plenty. - Wyszeptałem. - Dobrze cię widzieć. Maci oddała mi uścisk, owijając ręce wokół mojego torsu i zaciskając je.  Ja za tobą też, kierowniku uni siłowni. - Odszepnęła.  Dobra, dobra. - Raph zachichotał, wyciągając Maci z moich objęć. - Moja kolej. Przytulił mnie. Przez sekundę, nie wiedziałem, co zrobić. Raphael Jones nie należał do przytulasów. Ale oto i był, obdarzając mnie silnym uściskiem, a następnie mocnym klepnięciem po plecach. Do czasu gdy doszedłem do siebie po szoku, puścił mnie i otaczał ręką ramiona Maci. Maci, ze swojej strony, wyglądała tak, jakby miała się rozpłakać, lub wybuchnąć śmiechem. Nie potrafiłem zdecydować, które z tego. Nie sądzę, by ona również.  Więc, co teraz robimy? - Raph powtórzył jej wcześniejsze pytanie. - Z kim muszę się zobaczyć? Dokąd muszę się udać? Drapiąc się po włosach, wydałem z siebie drżący oddech. Serce znowu dało o sobie znać w mojej piersi. Adrenalina, jak sądzę. Moje ciało przygotowywało się na emocjonalną kolejkę górską, która miała nadejść, gdy czekalibyśmy na wyniki badania krwi Rapha.  Szczerze mówiąc, o tej porze nocy, nie wiem. Wyciągając palec w górę, podszedłem do recepcjonistki. Zaoferowała mi ciepły uśmiech.  Poinformowałam doktora Watersa o przyjeździe pańskich przyjaciół, panie Osmond. Jest już w drodze. Rany, ludzie, którzy pracowali w tym miejscu, byli niesamowici.  Już? Pokiwała głową.  Dotarcie tutaj zajmie mu około godziny. Jest więcej niż mile widziane, by zabrać swoich przyjaciół do stołówki, jeśli pan chce. Kiedy się tu zjawi, powiem mu, gdzie się znajdujecie.  Dziękuję.

174

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Proszę bardzo. - Odpowiedziała recepcjonistka. Fakt, że Parker był w drodze, wzbudził we mnie coś ciemnego i ponurego. Wiem, że nie kłamał, kiedy przedstawiał stan zdrowia Tannera jako coraz bardziej krytyczny, ale to, że przyjeżdżał na badanie krwi, które z pewnością ktoś inny byłby w stanie wykonać, powiedziało mi, jak bardzo był on krytyczny. Ogromne pragnienie, by powrócić do Amandy i Tannera przetoczyło się przeze mnie. Skręciło mi żołądek tak bardzo, że aż bolało.  Jeśli mama Tannera przyjdzie mnie szukać, czy możesz przekazać jej gdzie jestem? Uśmiechnęła się z ciepłym i współczującym wyrazem twarzy.  Mogę, panie Osmond. Wciągając głęboki oddech, odwróciłem się do Maci i Rapha.  Chodźcie, kupię nam wszystkim po pączku z dżemem. Brwi Maci wystrzeliły ku górze.  Zamierzasz jeść pączka z dżemem? Zachichotałem.  Powiedziałem, że je kupię. Nie mówiłem, że je zjem. Zaprowadziłem ich do całonocnej stołówki. Tak jak na korytarzach, tu także przebywali matki i ojcowie, siedząc samotnie, w milczeniu radząc sobie z powodem, przez który się tu znajdowali, może mówiąc do jakiegokolwiek Boga, w którego wierzyli, może dobijając targu, zawierając porozumienie... Jakie było moje porozumienie? Czy osiągnąłem ten stan? Myślę, że tak. Obiecałem, że będę opiekować się Amandą i Tannerem, że nigdy nie odwrócę się od nich, jeśli objawy u Tannera ustąpią. Czy to było zawieraniem porozumienia? Obiecałem, że odłożę na bok moje plany na Wycisk T/O i skupię się na byciu ojcem, partnerem...może pewnego dnia nawet mężem. Zrobiłbym to. Czy to było moim osobistym dobijaniem targu? A jeśli tak, to czy się liczyło, zważywszy na to, iż nigdy wcześniej tak naprawdę nie pokładałem wiary w koncepcję Boga. Nie dorastałem jako ateista, po prostu religia nie należała do części mojego wychowania. Mój ojciec był architektem i zbyt wielkim pragmatykiem, by marnować czas w kościele, a mama nigdy nie robiła z tego wielkiej sprawy, chociaż wiem, że chodziła do katolickiej szkoły. Ale może w obliczu śmierci swojego dziecka, powolnej, ohydnej, bolesnej śmierci, która nie ma sensu i wydaje się bezcelowa, zwracamy się do innych bezsensownych rzeczy po pomoc.  Opowiedz mi o Tannerze.

175

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Delikatna prośba Maci przywróciła mnie do stołówki. Jeszcze bardziej przygarbiłem się na moim krześle.  Jest niesamowity. - Odpowiedziałem, niezdolny do powstrzymania uśmiechu. - Silny. Ogromny fan Optimusa Prime'a.  Najszlachetniejszy z Autobotów. - Oznajmił Raph, stawiając na stole trzy kubki z kawą, którą właśnie kupił i obniżając się na siedzenie obok Maci. Uniosłem na niego brew.  Nie wiedziałem, że jesteś maniakiem Transformersów, Jones? Przesunął jedną z kaw do mnie.  Nie widziałeś mojego tatuażu? Maci się zaśmiała.  Idiota. Obserwowałem ich, ogarnięty uczuciem szczerej radości na ich oczywistą miłość do siebie nawzajem. Oni naprawdę żyli długo i szczęśliwie. Przyszłość, która czekała ich obu nie była ładna; Parkinson Maci upewniłby się, co do tego. Ale to nie powstrzymało Rapha od kochania jej, pragnienia bycia z nią przez resztę życia. Bezwarunkowa miłość. To tak opisał mi ją kiedyś przez telefon, kiedy zapytałem, jak leci. Tak po prostu przeprowadził się do Stanów, aby z nią być, zostawiając za sobą marzenia o prowadzeniu stacji bydła, która była w jego rodzinie od ponad dwustu lat. Zmieniłby dla Maci swoje życie i kochałby ją na zawsze, pomimo tego, co na nich czekało. Bycie tego świadkiem, było piękne, siedzenie tutaj z nimi, doświadczanie tej otwartej miłości... Ach, kurwa, to sprawiło, że jeszcze bardziej zapragnąłem mojego Długo i Szczęśliwie. Takiego niezapomnianego, które zawojowałoby świat swoją perfekcją. Ja, Amanda, Tanner... i może pewnego dnia, kolejna mała osóbka...  Nie chcę stawać się tu ckliwy, stary - powiedziałem, mierząc Rapha spokojnym spojrzeniem - ale naprawdę jestem wdzięczny za to, co oferujesz dla nas zrobić. Nas. To chyba był pierwszy raz, kiedy w rozmowie z kimś użyłem zbiorowego rzeczownika do opisania mnie, Amandy i Tannera. Waga tego słowa przygniotła mnie cudownym ciężarem, którego chętnie bym niósł. Raph pokiwał głową.  Nie ma sprawy. - Odpowiedział. Koniec. Tak po prostu. Nie potrzebne były dalsze słowa. Maci sięgnęła przez stół i ścisnęła mnie za dłoń. Przewróciłem ją i oddałem jej uścisk.

176

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 A teraz - uśmiechnęła się - opowiedz nam całą historię. I tak zrobiłem. Zaczynając od dnia, w którym poznałem Amandę na stoku narciarskim w Australii, poprzez dzień, w którym zakończyła nasz związek, ten poranek, kiedy przyleciałem do LA, do teraz. Od czasu do czasu komentowali. Maci powiedziała, że całkowicie rozumie powód, przez który Amanda zakończyła nasz związek.  Pamiętaj - powiedziała - wiem wszystko o strachu przed skazaniem osoby, którą kocham na nieszczęśliwą przyszłość. Dla kogoś innego to może nie mieć sensu, ale taki strach ma potężną kontrolę nad racjonalnym myśleniem. Dla osoby postronnej, wyglądamy na trochę stukniętych i samolubnych. Dla nas, jest to najbardziej logiczna rzecz na świecie. Z zakłopotaniem wzruszyłam ramionami i posłała Raphowi cierpki uśmiech. - Dopóki osoba, którą kochamy, nie uderza nas w twarz i nie budzi nas. Raph zachichotał, grzbietem knykci musnął jej policzek, a następnie schował kosmyk jej włosów za ucho.  Zajęło ci to cholernie dużo czasu. Znowu wzruszyła ramionami.  Taa. Przepraszam za to. Mogłem dostrzec, że Raph w ogóle nie zgadzał się z powodami Amandy do niepowiedzenia mi o narodzinach Tannera, ale jak to miał w zwyczaju, zachował swoją opinię dla siebie. Zgodził się natomiast z tym, że jej ojciec był kutasem. Może to dziecinne, ale poczułem się o niebo lepiej przez to wsparcie. Mówiłem im o Robbym Aamesie, kiedy ciepła dłoń pogładziła moje plecy.  Cześć. - Ochrypły głos Amandy zabrzmiał przy moim ramieniu sekundę przed tym, jak obniżyła się na puste miejsce obok mnie. Uśmiechnęła się, najpierw do mnie, potem do Maci i Rapha. - Jestem Amanda. Obserwowałem, jak Maci i Raph rozpracowują ją. Ich cicha kontrola trwała ułamek sekundy, ale bez wątpienia stworzyła trwałe wrażenie. Czy widzieli to, co ja widziałem, kiedy na nią patrzyłem - piękną, wrażliwą, młodą matkę walczącą o to, by pozostać przy zdrowych zmysłach, by zachować spokój w obliczu prawdziwej i straszliwej traumy? Czy widzieli jej ciepło, jej współczucie, jej siłę? A może widzieli manipulującą kobietę, która mnie skrzywdziła? Która teraz siedziała przy stole nieproszona, z włosami w nieładzie, pogniecionymi ubraniami, wyglądając jak dodatek do kiepskiego serialu medycznego?

177

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Cześć, Amando. - Maci przemówiła jako pierwsza i myślę, że byłem cholernie blisko roześmiania się z ulgi na to przyjazne ciepło w jej głosie. - Jestem Maci. To Raph. Jesteśmy przyjaciółmi Brendona. Raph wyciągnął rękę przez stół.  Dzień'bry, Amando. Amanda uniosła na mnie brwi, zanim złapała jego dłoń i uścisnęła nią.  Kolejny Australijczyk? Raph zachichotał.  Taa. Nie miej mi tego za złe. Amanda roześmiała się, obdarzając mnie uśmiechem z ukosa.  Spróbuję.  Raph i Maci mieszkają w Plenty, w Ohio. - Powiedziałem. - Przylecieli tu, by Raph mógł zostać przebadany, aby sprawdzić, czy jest zgodnym dawcą. Twarz Amandy zalało całe mnóstwo emocji, od zmieszania do zszokowanego niedowierzania, zanim wykrzywiła się ona w najbardziej łamiącą serce mieszankę wdzięczności i cierpienia, jaką kiedykolwiek widziałem.  Och mój Boże. - Wyszeptała, zakrywając usta drżącą dłonią. Łzy błyszczały w jej oczach, gdy zablokowała spojrzenie na Raphowi. - Och mój Boże, ja nie... - Przerwała. Duża łza wyciekła jej z oka i spłynęła po policzku. Wytarła ją grzbietem dłoni, wciąż patrząc na Rapha. - Dziękuję.  Już... - Raph zaczął. Ostry brzęk krzesła Amandy przewracającego się na podłogę zburzyło pokój, ułamek sekundy przed tym, jak okrążyła stół i objęła głowę Rapha i górną część jego ciała w uścisku.  Dziękuję. - Powtórzyła słowami zagłuszonymi przez łzy. Raph podniósł się i potarł jej plecy. Dobrze znałem Raphaela Jonesa. Nie należał do fanów inwazji na jego przestrzeń osobistą, ale w ogóle nie wydawał się zmieszany nagłym uściskiem Amandy.  Wszystko dobrze. - Odpowiedział. - Modlę się o to, bym był zgodny.  Jak Bóg da. - Głos Parkera zabrzmiał po mojej prawej. Obróciłem się na czas, by zobaczyć, jak łapie za krzesło ze stolika obok naszego i przysuwa go. Usiadł na nim, rozkraczając się. Dzisiaj jego okulary z zielonymi oprawkami zostały zastąpione przez czerwone, a włosy sterczały mu na głowie. Miał na sobie szare spodnie dresowe z wyblakłym napisem HARVARD wydrukowanym wzdłuż lewej nogawki

178

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

i równie spłowiałą koszulę w hawajskie wzory. Zauważyłem, iż guziki były niedopasowane. Dostrzegłem także, że japonki na jego stopach były nie do pary. Znajdował się tu człowiek, który albo w pośpiechu ubierał się, zanim wyszedł z domu...albo nie przejmował się swoim wyglądem. Z mojego doświadczenia z Parkerem, to mogła być każda opcja.  Więc? - Skrzyżował ramiona na oparciu krzesła i przyjrzał się Maci i Raphowi znad swoich okularów. - Powiedziano mi, że jedno z was ma Parkinsona. Kto to? Mój żołądek opadł na te otwarte pytanie, nozdrza Rapha się rozszerzyły, a Amanda sapnęła. Maci jednakże podniosła rękę i wydała z siebie lekko drwiący pomruk.  To chyba ja. Parker pochylił głowę w jednym skinieniu głowy.  Wiesz, oczywiście, że się nie kwalifikujesz. Odpowiedziała mu na skinienie swoim własnym.  Wiem. Parker skierował uwagę na Rapha.  Zanim przejdziesz w tryb nadopiekuńczości i uderzysz mnie za bycie bezdusznym, chcę żebyś zrozumiał, iż moim głównym centrum zainteresowania jest syn twojego przyjaciela. W tej chwili nie mamy czasu na chodzenie na paluszkach. Rozumiesz? Raph wciągnął powolny oddech.  Rozumie. - Odpowiedziała Maci, gładząc ręką ramię Rapha. Raph uwolnił oddech w westchnieniu.  Tak, rozumiem. Parker ponownie pokiwał głową.  Wspaniale. Skoro mamy już to ustalone, ty musisz być Raphaelem Jonesem?  Tak. - Raph wyciągnął rękę. - Co potrzebujesz, bym zrobił? Parker uścisnął mu dłoń.  Proste badanie krwi. Jeśli wykaże, że jesteś potencjalnym dawcą, przejdziemy do typowania tkankowego, okej?  Okej. Z klepnięciem dłoni o oparcie krzesła, Parker podniósł się na nogi.  Dobra, uderz go, wookie. - Odwrócił się do mnie. - Nie masz nic przeciwko, by zostać tu z tymi pięknymi paniami, chłopie?

179

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Jeśli jedna z nich kupi mi kolejną kawę, to nie. Parker odwrócił się do Rapha.  Gotowy?  Tak. Gdy odchodzili, usłyszałem, jak Parker pyta:  Więc, nazwany po malarzu czy żółwiu? Jestem dosyć pewny, że usłyszałem odpowiedź Rapha:  Żółwiu. Kiedy z powrotem odwróciłem się do Amandy i Maci, dotarło do mnie, że siedzę przy stoliku z jedynymi dwiema dziewczynami, jakie kiedykolwiek kochałem. To było surrealistyczne. Zażartowałbym z tego, ale to nie była odpowiednia pora. Nie w tych okolicznościach. Jakkolwiek, zanim zdążyłem otworzyć usta, by przełamać tę ciszę, zrobiła to Maci, w typowy dla Maci Rowling sposób - szybko i na temat.  Żeby pozbyć się niezręczności - powiedziała do Amandy, pochylając się do przodu, aby położyć łokcie na stole, z prawą dłonią mocno obejmującą lewą, by powstrzymać jej drżenie. - Będę szczera. Nie podoba mi się to, jak złamałaś mu serce. - Rzuciła skinienie w moją stronę. - Ani to, że pominęłaś go w sprawie waszego syna. Zobaczyłem, że Amanda zesztywniała. A Maci zmarszczyła brwi. Ścisnęło mnie w brzuchu.  Z drugiej strony - Kontynuowała Maci ze wzrokiem skupionym na Amandzie. - Nie chciałam powiedzieć innym o mojej chorobie, więc rozumiem. I to jest do bani. Bardzo do bani. Więc zrobimy, co tylko możemy, aby ci pomóc. - Obdarzyła mnie ciepłym uśmiechem. - Wam obu i waszemu synowi. - Z powrotem rozsiadła się w swoim krześle, wypuściła krótki oddech i skierowała uśmiech na Amandę. - Proszę, to wszystko, racja? Amanda uwolniła własny, o wiele bardziej cierpki oddech.  Złamanie serca Brendonowi nigdy nie należało do planu. Ani nic z tego, uwierz mi. Po prostu staram sie przeżyć jedną falę na raz. Dopiero, gdy Bren przyleciał, uświadomiłam sobie, że kiedy jestem z nim, mogę przetrwać cokolwiek życie na mnie zrzuci...nawet to, co się dzieje z Tannerem.  Więc go kochasz? Nie jest tu tylko dlatego, bo liczyłaś na to, że jego szpik kostny będzie pasował? Albo temu, bo potrzebowałaś jego pokaźnych ramion do oparcia się? Amanda spojrzała w skupione oczy Maci.

180

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Nie sądzę, by istniały słowa opisujące to, jak bardzo go kocham. Nigdy nie przestałam go kochać. Nigdy. Dosyć powiedziane, że na to moje serce próbowało wywalić sobie drogę z piersi. I do cholery, trudno mi było nie pochylić się i nie pocałować jej do nieprzytomności. Uśmiech Maci ocieplił się. Wstała, obeszła stół do miejsca, w którym siedziała Amanda, kucnęła obok niej i bez słowa owinęła ręce wokół jej pasa i przytuliła ją. Nie będę kłamać. Musiałem wiele razy zamrugać, aby oczyścić oczy.  Pójdę po jakąś kawę. - Wymamrotałem, powstając na nogi. Dziesięć minut później, cała nasza trójka siedziała, pijąc słabą wymówkę napoju, którego Amerykanie nazywają kawą, podczas gdy Amanda i Maci rozmawiały o chorobie Parkinsona, Australii, Tannerze i każdym innym temacie, jaki przyszedł im do głowy. Siedziałem w milczeniu na moim krześle, pozwalając im delikatnym głosom spłynąć po mnie, obserwując je, ale niezupełnie. Istniałem. Tylko istniałem. Nie rozmyślając, ale egzystując, czerpiąc pociechę z towarzystwa Maci, czerpiąc siłę z miłości Amandy. Moje myśli - tak jak ich konwersacja - latały, przeskakiwały z jednego tematu na drugi, nigdy nie zatrzymując się długo na jednym. Tanner, badanie krwi Rapha, życie w Ameryce, amerykański system finansowy, badania mamy i taty, Charles Sinclair, Robby Aames, praca w Stanach, mieszkanie tutaj... Mój umysł poruszył to wszystko. Nie szukałem odpowiedzi. Po prostu...egzystowałem. Zmniejszałem ciśnienie. Kiedy powrócił Raph, nadal to robiłem. A może drzemałem? Nie słyszałem, jak przyszedł, to na pewno, ani nie słyszałem, jak on i Maci mówią Amandzie, że zamierzając zameldować się w hotelu, ale najwyraźniej tak się stało. Albo przynajmniej to powiedziała mi Amanda z łagodnym chichotem w głosie, po tym jak delikatnie mną szturchnęła, abym powrócił do rzeczywistości.  No chodź, mój Cudzie z Australii. - Wymamrotała, pociągając mnie na nogi. - Jest prawie trzecia trzydzieści. Przez następne dwie godziny nie otrzymamy wyników badania Rapha. Parker powiedział nam, byśmy jechali do domu i dobrze się wyspali. Wrócimy do czasu, gdy Tanner się obudzi. Dom. Te słowo bawiło się mną. Pójście do domu z Amandą. Zacisnąłem palce wokół jej dłoni, zatrzymując ją, gdy zaczęła odchodzić od stolika. Odwróciła się z zakłopotanym grymasem marszczącym jej brwi, gdy na mnie spojrzała.  O co chodzi? Przyciągnąłem ją do siebie i obniżyłem głowę do jej głowy.

181

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Kocham cię, Mandy. - Wyszeptałem. - Czy spędzisz ze mną resztę życia? Popatrzyła na mnie. Spojrzała mi w oczy. A następnie pogładziła dłonią moją pierś i uśmiechnęła się.  Tak. - Szepnęła. Pocałowałem ją tam w stołówce. Wiedziałem, że wokół nas znajdowali się inni ludzie, niewielu, ale kilku. Wiedziałem, przede wszystkim biorąc pod uwagę powód, dla którego przebywali w szpitalu, że ostatnią rzeczą, jaką prawdopodobnie chcieli widzieć, to czyjeś otwarte szczęście, ale musiałem ją pocałować. Nie miałem innego wyboru. Kochałem ją. A ona kochała mnie. A kiedy zdajecie sobie sprawę z czegoś tak głębokiego jak to, kiedy to naprawdę, naprawdę was dopada, nie macie innego wyjścia jak poddać się waszym sercom. Unosząc od niej głowę z naszymi zmieszanymi oddechami, musnąłem kciukiem jej dolną wargę i trąciłem czoło moim.  Dom?  Dom. Jechaliśmy do jej mieszkania we względnej ciszy. Nie było w tym nic napiętego ani niewygodnego. Siedziałem na miejscu dla pasażera z zamkniętymi oczami i ręką spoczywającą na jej udzie. Gdy dotarliśmy, Pani Garcia, co zauważyłem niemal z zaskoczeniem, nie stała w swoim zwykłym miejscu przy oknie. Ręka w rękę, weszliśmy do bloku Amandy i udaliśmy się schodami na jej piętro. Kiedy otworzyła swoje drzwi, chciałem ją poderwać w górę i przenieść nad progiem, ale szczerze mówiąc, nie sądzę, bym miał na to siły. Wyczerpanie w końcu mnie dopadło. Byłem więcej niż wycieńczony. Wszedłem za Amandą do jej mieszkania, a mały uśmiech szarpnął kąciki moich ust, gdy zobaczyłem, że wyciągnęła zabawki Tannera, jego krzesło do karmienia z ich wcześniejszych, ukrytych miejsc. Kiedy ona to zrobiła? Gdy wypadłem jak burza, wściekły na nią i jej nie-związek z Robbym i jego Rolexem? Ciepło rozeszło się po mnie, gdy mój zmęczony wzrok padł na kolekcję zabawek Tannera w koszyku obok kanapy, siedzących tam w oczekiwaniu na to, że Tanner znowu się nimi pobawi. Mogłem usłyszeć jego chichot, gdy nimi wymachiwał. Mogłem zobaczyć jego uśmiech.  Oppimuś ta. - Gaworzył w mojej głowie, machając do mnie robotem. - Wóź, wóź!

182

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Ciepłe palce odnalazły moje, a ja uniosłem wzrok, by odkryć, że Amanda przeprowadza mnie przez salon. Myślę, że zasnąłem, zanim dotarłem do jej sypialni. Nie pamiętam tego, bym się kładł. Nie pamiętam tego, bym ściągnął ubrania. Ale kiedy się obudziłem, prawie dwie godziny później, i znalazłem nagą Amandę rozpychającą się obok mnie, z niebem przed świtem malującym jej delikatne ciało fioletowymi cieniami, pamiętałem o naszym pocałunku w stołówce. Pamiętałem o moim pytaniu. Pamiętałem jej odpowiedź. I każda cząsteczka mojego ciała - od tego podstawowego narządu między moimi nogami, do bijącego organu w mojej piersi - zareagowała na tą odpowiedź i przyszłość, którą ona oznaczała. Przewracając się na bok z szybkim pulsem i płytkim oddechem, musnąłem dłonią po jej gołej nodze, jej biodrze, jej brzuchu. Moje palce odnalazły drobne rozstępy w jej ciele i prześledziły je. Jęknęła przez sen najdelikatniejszym dźwiękiem i poruszyła się na łóżku, reagując na mój dotyk. Przysunąłem się do niej, palcami badając niesamowitą krągłość jej piersi, pomarszczone szczyty jej sutków. Mój puls przyspieszył jeszcze bardziej, gdy dostrzegłem to, jak jej ciemne punkty stają się twarde, jak jej ciało reaguje na mnie. Wracając ręką na jej biodro, prześledziłem tam jedwabiste linie, równocześnie pochylając się i biorąc jeden z jej sutków do moich ust.  Och tak, Bren. - Szepnęła głosem ochrypłym z podniecenia. Jej dłonie zacisnęły się na moich włosach, zatrzymując moje usta przy jej ciele. Wciągnąłem mocniej szczyt, przesuwając dłoń do loków jej włosów łonowych i niżej.  Tak... - Wychrypiała, wyginając się, podczas gdy moje palce rozdzieliły jej fałdki i odszukały centrum jej płci. - Tak... Wielbiłem jej piersi, jej płeć, ustami i dłonią. Kiedy uniosłem usta od jej piersi, kiedy przeniosłem się do jej ust, kiedy moimi wargami wziąłem w posiadanie jej wargi, jęknęła w tym pocałunku i owinęła palce wokół mojego nadgarstka.  Och Bren - wyjęczała w moje usta, ściskając mój nadgarstek i trzymając moją dłoń wciąż między swoimi nogami. - Nie chcę dojść w taki sposób... Chcę cię mieć w sobie... Proszę... Wejdź we mnie.  Bez obaw. - Wymruczałem przy jej ustach, drażniąc kciukiem malutki guzik jej łechtaczki, zanim wycofałem dłoń i przeniosłem się nad nią. Wsparłem mój ciężar na rękach

183

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

i kolanach i całowałem ją w kółko i w kółko, gdy ucztowałem na jej piersiach i zatracałem się w jej ciele. Zwiedzałem jej piękne ciało. Pocałowałem jej brzuch, śledząc językiem jej rozstępy. Rozdzieliłem palcami wargi jej cipki i polizałem łechtaczkę, drażniąc ją. A następnie, gdy znowu jęknęła i poprosiła, abym w nią wszedł, ponownie przeniosłem się nad nią, dopasowując do siebie nasze ciała, nasze serca. Ze złączonymi biodrami, splecionymi udami, oparłem mój ciężar na łokciu i złapałem jej nadgarstek drugą ręką. Uniosłem jej dłoń do ust i pocałowałem jej środek. Patrząc jej w oczy, wyszeptałem kocham cię, a następnie w nią wszedłem. Wypełniłem ją. Kochałem się z nią. Oddałem jej siebie na zawsze. I kiedy mój i jej telefon zadźwięczał obok łóżka, kiedy imię Parkera błysnęło na ekranie, przez jedną egoistyczną chwilę nie chciałem niczego bardziej, jak udawać, że tego nie zrobiło. Przez trwającą ułamek sekundy, egoistyczną chwilę, która zniknęła tak szybko, jak się pojawiła. Ponieważ nasze na zawsze - czymkolwiek to mogło być - czekało na nas w szpitalu, a ja wcale tego nie żałowałem, nawet kiedy się bałem się i pokładałem nadzieję w Bogu, że była to przyszłość, której chcieliśmy.

184

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

A ciocia Chase była wspaniała

Pamiętacie, jak wcześniej wspomniałem o moim poglądzie na temat nadziei? Gdy siedziałem w gabinecie Parkera z palcami Amandy ściskającymi moje tak mocno, że aż bolało, wiedziałem, że istniał powód mojej krytyki dla niej. Nadzieja zrobiła mnie po królewsku w chuja. Raph nie był zgodnym dawcą. Nie wiem, w którym momencie uwierzyłem na sto procent, że nim będzie. Ale na pewnym etapie w ciągu tych trzech ostatnich godzin, między tym, jak przytulił mnie w hallu szpitala, a tym jak wyszedł z Parkerem, by się przebadać, mój głupi optymizm przejął kontrolę nad zdrowym rozsądkiem i przekonał mnie, że mój dawny rywal i przyjaciel uratuje życie mojemu synowi, przez bycie idealnie zgodnym dawcą szpiku kostnego. Może dlatego, bo był urodzonym rodzajem babskiego bohatera. Może dlatego, bo uratował życie Maci przez miłość do niej. Z jakiegoś powodu byłem przekonany, że będzie dawcą i uratuje mojego syna. Nie był nim. Nie wiedział tego jeszcze. Ani Maci. W gabinecie Parkera byłem tylko ja, Amanda i on. Poranne słońce 5:30 przepływało przez okno z obietnicą nowego dnia kpiącego z nas okrutnym światłem. Z sercem walącym mi w uszach jak armata, popatrzyłem na Amandę siedzącą obok mnie, na jej zbolały profil. W środku byłem...pusty.  Nie. - Potrząsnęła głową na Parkera. Westchnienie Parkera wypełniło gabinet. Wrócił do szpitala ubrany w szare spodnie od garnituru, białą koszulę oraz fioletowo zieloną muchę w groszki. Oprawki jego okularów były limonkowo zielone. Fioletowa chusteczka wystawała z kieszeni na jego piersi. Wiedziałem, że ta kolorowa prezencja przeznaczona była dla dzieci, ale chciałem wziąć tą chusteczkę i podrzeć ją na strzępy. Los, życie - do diabła, może nawet Bóg, jeśli naprawdę istniał - znowu nas wydymały. Chciałem coś uszkodzić. Chciałem krzyczeć na coś. Chciałem się wściec. I płakać. Jezu, chciałem płakać. Ale przez wzgląd na Amandę, nie zrobiłem tego. Ona potrzebowała mojej siły. Nie gorzkich łez i daremnego gniewu.

185

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Wykonamy kolejny telefon do banku dawców. - Powiedział Parker głosem spokojnym i delikatnym. A jednak, mogłem usłyszeć w nim pokonanie. Stan krytyczny. To słowa, których użył wczoraj wieczór, rozmawiając ze mną o stanie zdrowia Tannera. Jak krytyczny musiał być teraz dla tego tonu, aby splamić jego normalną pewność siebie? Zignorowałem zimny strach podkradający się do mnie.  Miałeś jakieś wieści od moich rodziców? - Zapytałem. Na szczęście brzmiałem na spokojnego. Nie czułem się tak, nie na dłuższą metę. - Przebadali już ich? Parker pokręcił głową.  Ich wyniki jeszcze nie przyszły. Współdziałam z szefem Onkologii szpitala twojej mamy, ale są opóźnienia w ich przetwarzaniu. Zazgrzytałem zębami.  Oczywiście, że są. - Burknąłem. Poważnie, gdybym mógł, kopnąłbym teraz los w dupę.  Tanner jest...  Wojownikiem? - Dokończyłem za niego. Moje knykcie zatrzeszczały, gdy zacisnąłem dłonie w pięści. Czy to źle mieć serdecznie dość słuchania o tym, jak bardzo waleczny był mój syn?  Bren. - Ciepła dłoń Amandy zamknęła się na grzbiecie jednej z moich. - Wściekanie się nie pomaga. - Powiedziała miłymi słowami. - Zaufaj mi, wiem to. Popatrzyłem na nią. Ona wiedziała. Jeździła tą kolejką górską już ponad miesiąc. Ja robiłem to tylko przez jeden dzień. Jeśli byłem gotowy rozpaść się pod tą presją, to jak ona nawet funkcjonowała? Jakby widząc to zmieszanie, żal i gorzki gniew na mojej twarzy, pochyliła się na krześle w moją stronę i przycisnęła dłoń do mojej szczęki.  Jesteś silniejszy, kiedy się nie złościsz, kochanie. - Powiedziała z małym uśmiechem grającym na jej ustach. - Pod tym względem jesteś jak anty-Hulk. Moje jabłko Adama przesunęło się w górę i w dół, kiedy przełknąłem ślinę. Patrząc jej w oczy, wypuściłem powolny oddech i pokiwałem głową.  Co teraz? - Zapytałem, odwracając się do Parkera. Współczucie i żal krążyły w jego oczach.  Na razie, oboje idźcie pobyć z waszym synem. Cieszcie się jego życiem, jego uśmiechami. Cieszcie się nim. Ja pójdę wykonać kolejny telefon do banku dawców. Nigdy

186

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

nie wiadomo, może zarejestrowano dawcę wczoraj późną nocą. Ludzie robią nieoczekiwane rzeczy we wczesnych godzinach porannych. To było prawdą. W środku nocy, zaledwie trzydzieści godzin temu, kupiłem bilet lotniczy do LA w jedną stronę. Amanda i ja zaczęliśmy wstawać, ale Parker chrząknął.  Zanim wyjdziecie... - Zamknął oczy i przeczesał dłonią włosy. - Zanim wyjdziecie zaczął znowu, otwierając oczy, by zmierzyć nas spokojnym spojrzeniem. - Muszę ci powiedzieć, Amando, że twój ojciec naciska na szpital, by zrobić przeszczep, wykorzystując szpik kostny Roberta Aamesa. Zmroziło mi krew w żyłach.  Co do...? Amanda zamarła.  On co? Parker westchnął, zniesmaczony.  Jedna z jego studentek jest córką jednego z członków naszego zarządu i sądzi, że on czyni cuda. Za pomocą tego wpływu zmusza szpital do zaświadczenia, że nie jesteś odpowiednia do bycia prawnym opiekunem Tannera. Z tego co zrozumiałem, zaczął już postępowanie sądowe, by zostać powołanym na opiekuna prawnego, zamiast ciebie. Amanda wybuchła śmiechem. Parker zamrugał. Popatrzyłem na nią. Stała obok mnie z zamkniętymi oczami, dłonią na brzuchu, potrząsając głową, śmiejąc się. Kompletnie głośnym, ochrypłym śmiechem. A potem stało się to czymś jeszcze. Czymś...złym, ostrym.  Jezu kurwa Chryste. - Potrząsnęła głową trochę bardziej, wycierając oczy. - Ja nie... Przycisnęła grzbiet dłoni do ust i spojrzała na mnie. Ciemna nienawiść przecięła moją pierś na widok tego, co zobaczyłem w jej oczach: pokonanie. Czyste pokonanie. Profesor Charles Sinclair, jej ojciec, człowiek, który miał o nią dbać, chronić przed cierpieniem i smutkiem w każdy sposób, w jaki mógł, niszczył ją. Wtedy kiedy była najbardziej bezbronna, rozrywał ją na strzępy. Chciałem go zabić. Prosto i zwyczajnie, chciałem go zabić.  Czy może to zrobić? - Zapytałem Parkera. Gdybym nie zadał jakiegoś pytania, gdybym nie skupił się na legalności bezdusznego zamiaru Charlesa, nie miałem wątpliwości, że opuściłbym szpital, złapałbym taksówkę do domu Sinclairów i sprałbym go. Przez jedną strasznie kuszącą chwilę, wyobraziłem sobie nawet, jak otwiera drzwi frontowe

187

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

z rozpoznaniem wypełniającym jego twarz na sekundę przed tym, jak moja pięść rozkwasza mu szczękę... Z szalejącym pulsem, skupiłem wzrok na Parkerze, czekając na odpowiedź na moje pytanie.  Może. Na łamiący się szept Amandy, odwróciłem się do niej. Teraz nie było w niej znaku śmiechu, nawet wściekłego śmiechu. Pokonanie w jej oczach przesączyło się do twarzy. Znowu siedziała zesztywniała, szczypiąc paznokieć kciuka.  Może. - Powtórzyła, teraz trochę mocniej. - Ale to długi proces. Musi udowodnić, że nie nadaję się do bycia rodzicem Tannera. - Jej usta poruszyły się w smutnym uśmiechu. A teraz, kiedy tu jesteś, musi udowodnić, że ty również. Wciągnąłem powolny oddech. Pragnienie, by wyjść z gabinetu Parkera i znaleźć Charlesa Sinclaira znowu mnie ogarnęło. Parker chrząknął.  Jak powiedziała Amanda, to długi proces, taki który... - Ponownie odchrząknął, zdjął okulary i potarł kciukiem kącik jednego oka. - taki który, jeśli nie znajdziemy dawcy, przeżyje Tannera. Zimny ból przeszył mój gniew. Zazgrzytałem zębami.  Więc dlaczego to robi? Parker pokręcił głową i z powrotem założył okulary. Skrzywił się.  Charles to człowiek zdeterminowany.  Zdeterminowany, by pozwolić swojemu wnukowi umrzeć, ponieważ ma problem ze mną? - Zacisnąłem pięści. - A może temu, bo zrobiłby wszystko, by Robert Aames wkradł się do życia Amandy?  Bren. - Amanda dotknęła mojego nadgarstka. - Tata jest... - Przerwała.  Protekcjonalnym, aroganckim draniem? - Dokończyłem za nią. Nie powinienem był się do tego posuwać, nie powinienem był pozwolić na to, by złość przejęła nade mną kontrolę. Amanda zmarszczyła brwi.  Tak. Masz rację. Jest dwoma tymi. Ale mnie kocha, wiem to, i myśli... Robi to, ponieważ myśli... Przerwała i osunęła się na krześle. Nie miałem pojęcia o amerykańskim systemie sądowniczym, o prawie USA. Nie miałem pojęcia, co proces prawny Charlesa oznaczał dla Tannera. Nie miałem cholernego pojęcia, co oznacza dla mnie i mojej przyszłości z nim.

188

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Gdyby Charles postawił na swoim, bez wątpienia upewniłby się, że "głupi australijski mięśniak" już nigdy nie nawiąże kontaktu z jego wnukiem. Byłem jednak świadomy tego, co robił Amandzie. Było to tuż przede mną. A ona go wciąż broniła. On ją niszczył, a ona nadal próbowała obronić go przed moim gniewem. Ponieważ go kochała, jak każda córka, która dorastała z ojcem troszczącym się o nią, mającym bzika na jej punkcie, pragnącym tego, co najlepsze dla niej...ona go kochała. Co w cale nie zmieniło mojego pragnienia złamania mu szczęki. Ale zatrzymało mnie w gabinecie Parkera. Powoli wciągając oddech, obniżyłem się na moje krzesło i spojrzałem na Parkera.  Powiedziałeś, że Charles naciska na zarząd. Co to znaczy?  Robi wokół tego szum poprzez ojca swojej studentki. To ślepa uliczka. Zarząd nie ma wpływu na decyzje medyczne, ale Charles i Jacqueline mają prawne pozwolenie na podejmowanie decyzji o leczeniu Tannera, jeśli Amanda jest do tego niezdolna. Myślę, że Charles próbuje zobaczyć, na jak wiele pozwala mu to uprawnienie w tym momencie.  Pozwala mu? - Powtórzyłem. Moje wnętrzności były splątanym bałaganem. Parker skrzywił się.  Na nic mu nie pozwala. Wszystko, co Amanda musi zrobić, to unieważnić to prawo. Skoro teraz tu jesteś, to że ona to zrobi będzie miało sens i tak czy inaczej, przekaże ci je.  Jezu, tato. - Wymamrotała Amanda obok mnie. Spojrzałem na nią. Jej policzki błyszczały, mokre od łez. Ale siedziała prosto. Jej szczęka była uniesiona. Silna. Ona była taka silna. Silniejsza ode mnie.  I - Paker kontynuował - próbuje cię przestraszyć. Was obu. Uniosłem brwi. Parker chrząknął.  Oboje jesteście młodzi. Ty, chłopie, nie pochodzisz z tych stron. Nie znasz naszego prawa. Charles o tym wie. Gdybyś był zgodny, nie byłby w stanie wcielić tego w czyn, ale niestety nie byłeś.  Która jest godzina? Zamrugałem na niespodziewane pytanie Amandy. Tak samo Parker. Sprawdził swój zegarek, zanim ja to zrobiłem.  Dochodzi szósta piętnaście. Amanda westchnęła i odwróciła się do mnie.

189

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Jest sobota. Tata będzie spał jeszcze przez kolejną godzinę czy jakoś tak. - Uśmiechnęła się. Prawdziwym uśmiechem. Takim pełnym ciepła. - Ale Tanner nie. Pewnie już się obudził i czeka na mnie. Czeka na nas. Nas. Z uśmiechem zmieniającym się w bardziej łagodny, cieplejszy, podniosła się na nogi.  Chodź, Bren, spędźmy ten poranek z naszym synem. Później zajmiemy się tatą, okej? Zmarszczyłem brwi, ale się nie poruszyłem. Szeroko się uśmiechnęła. Faktycznie szeroko się uśmiechnęła.  Z kim w tej chwili chcesz spędzić poranek, Bren? Z moim ojcem? Siniacząc kostki na jego szczęce? Czy z twoim synem? Może zostaniesz uderzony w głowę kilka razy Optimusem Prime i udoskonalisz swoje umiejętności zmieniania pampersa. Parker zachichotał. Był to napięty dźwięk, ale pod nim działał żartobliwy humor człowieka, którego poznałem na początku.  Słyszałem, że trzeba popracować trochę nad tymi umiejętnościami. Amanda wyciągnęła rękę.  Chodź ze mną zobaczyć Tannera, Bren. Możesz pomóc mi zmienić jego, jak wy je nazywacie? Pieluchy?  Pieluchy. - Podniosłem się na nogi, wziąłem ją za rękę i się uśmiechnąłem. - I sam mogę go przewinąć. Znajdowaliśmy się przy drzwiach od gabinetu Parkera, kiedy Amanda odwróciła się, by na niego spojrzeć.  Dziękuję, doktorze. Pokiwał głową.  Zrobię wszystko, co w mojej mocy, by uratować twojego syna, Amando. Wszystko. Nawet jeśli to oznacza, że muszę powiedzieć ukochanej córce, że jej ojciec jest kawałem dupka. Suche parsknięcie śmiechu wybuchło ze mnie, zanim mogłem się powstrzymać. Amanda skupiła na mnie melodramatycznie gniewne spojrzenie, a jej usta drgnęły.  Chodź, Bren. Czas na pieluchę. Opuściliśmy gabinet Parkera ręka w rękę i skierowaliśmy się do pokoju Tannera. Szpital już nie spał, jego młodzi pacjenci zaczęli komunikować się z pielęgniarkami, niektórzy śmiejąc się z czegokolwiek, co odbywało się w ich pokojach. Gdy szliśmy korytarzami,

190

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

zmierzając na oddział onkologii, słyszałem odgłosy walczących Pokemonów, śpiew Wiggles oraz Finna i Jake idących na kolejną wyprawę w Porze na przygodę.  Przepraszam. - Wyszeptała Amanda tuż przed tym, jak dotarliśmy, zatrzymując mnie delikatnym uściskiem dłoni. Odwróciłem się do niej.  Za co?  Za tatę. Za to, że cię nie lubi. Zaśmiałem się, ujmując bok jej twarzy.  Czy sądzisz, że w najmniejszym stopniu obchodzi mnie, co twój ojciec o mnie myśli? Wzruszyła ramionami.  Jednak to sprawia, że czujesz się jak śmieć?  Muszę przyznać, że nie jestem przyzwyczajony do ludzi, którzy nie widzą, jak wspaniały i niesamowity jestem. Roześmiała się, przewracając oczami.  Oczywiście, to musi być okrutne.  Przeboleję. I on tak samo. Ale dopóki tego nie zrobi, będzie musiał nauczyć się ze mną żyć. Ponieważ ja nigdzie się nie wybieram. Rozumiesz? Amanda pokiwała głową.  Rozumiem. Jednak mam nadzieję, że nie będziesz miał nic przeciwko, jeśli rzucę się mu do gardła, kiedy następnym razem go zobaczymy. Uśmiechnąłem się.  Tylko jeśli będę mógł zrobić zdjęcie. Może Chase wrzuci je na Instagrama? Znowu przewróciła oczami, pochylając się trochę do mnie.  Nie sądzę, by miała problem z... Mój telefon zadźwięczał i zawibrował w kieszeni. Łapiąc Amandę za dłoń, zanim zdążyłaby się odwrócić, by dać mi trochę prywatności i tak nie było nic, czego nie chciałbym, aby wiedziała - wyjąłem swój telefon i spojrzałem na ekran. Raphael Jones. Na widok jego imienia, fakt, że przebywał w San Diego zalał mnie z powrotem, niosąc za sobą ponury powód tego. Wcisnąłem kciukiem Odbierz i uniosłem telefon do ucha.  Jones. Jak się dzisiaj miewasz? Co u Maci?

191

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Macie już wyniki? - Zapytał. Raphael Jones nigdy nie używał dwóch słów, kiedy można było powiedzieć coś jednym i nigdy nie marnował czasu, kiedy czegoś chciał. To była cecha charakteru, która doprowadzała wielu ludzi do szaleństwa, ale ja zawsze podziwiałem go za to. Nawet kiedy byliśmy w środku rozczarowującego trójkąta miłosnego o uwagę Maci. Patrząc na Amandę, wypuściłem powolne westchnienie.  Tak, mamy.  Kurwa. Przepraszam, stary. Musnąłem kciukiem wargę Amandy i wydałem z siebie lekko drwiące chrząknięcie.  To, że nie jestem w twoim hotelu, wyłamując twoje drzwi i ciągnąc cię z powrotem do szpitala, nie było wskazówką, że nie jesteś zgodnym dawcą? Raphael odpowiedział swoim własnym chrząknięciem.  Taa. Chciałbym jak diabli nim być.  Wszystko dobrze, stary. - Nie było takie. W ogóle. Ale nie było sensu narzekać na okrucieństwo losu. - Jeszcze się nie poddajemy. Mama i tata zostali przebadani w Australii. Jest mocna szansa na to, że jedno z nich będzie zgodnym dawcą.  Twój optymizm nigdy nie przestaje mnie zadziwiać, Osmond. Zaśmiałem się, patrząc Amandzie w oczy.  Oczywiście, że nie. Ani mój oszałamiający wygląd i niebiańska siła. Raph zachichotał.  Tak, całkowicie mnie zadziwiają. Chwila ciszy zapadła między nami - cisza dwóch facetów, dzielących się gównianą sytuacją. Cisza wsparcia i zrozumienia. A potem Raph wydał krótkie westchnienie.  Kiedy Maci się obudzi, zjemy jakieś śniadanie i przyjedziemy do szpitala, jeśli chcesz. Z przyjemnością poznałaby Tannera, jeśli możemy?  Jasne. - Odpowiedziałem. W mojej piersi, serce zacisnęło się na myśl o przedstawieniu syna moim przyjaciołom. Ile dni, tygodni, zostało mi na to, by to zrobić? Jeśli niedługo nie znaleźlibyśmy dawcy, czy otrzymałbym chociaż szansę na to, by przedstawić go mojej rodzinie? Mojemu bratu? Czy kiedykolwiek poznałby wujka Bena? Albo Heather? Heather oszalałaby na jego punkcie. Mogłem ją sobie teraz wyobrazić, cholernie blisko hiperwentylacji nad tym, jak zuchwały i wspaniały był. Heather bez wahania bawiłaby się z nim Transformersami. Znając ją, wykonałaby głosy wszystkich bohaterów, a Tanner całkowicie by ją pokochał, zanim zabawa...

192

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Delikatny kciuk gładzący mój policzek sprawił, że zamrugałem. Mój wzrok był zamazany, zamglony. Moje policzki mokre. Co do? Czy ja płakałem? Kiedy do diabła zacząłem płakać? Amanda uśmiechała się do mnie ze smutkiem i miłością na twarzy. W moim uchu Raph zawołał moje imię.  Hej, Osmond? Mów do mnie, stary. Nic ci nie jest? Ach kurwa. Kurwa, rozpadałem się. Rozpadałem się.  Jestem tu, Jones. - Wychrypiałem. Amanda ponownie dotknęła mojego policzka, zanim owinęła ręce wokół mojego pasa i przyciągnęła nasze ciała bliżej siebie, tuląc głowę pod mój podbródek. - Ale muszę... Muszę lecieć. Sorry. Kolejne uderzenie ciszy ze strony Raphealea, a następnie powiedział:  Nie musisz przepraszać, stary. Zadzwonimy do ciebie, kiedy dotrzemy do szpitala, okej? Pokiwałem głową z gardłem zbyt ściśniętym, by sformułować słowa. Rozłączyłem się, schowałem telefon do tylnej kieszeni, a później owinąłem ręce wokół Amandy, przycisnąłem twarz do czubka jej głowy i poddałem się surowym szlochom rozdzierającym moją duszę. Faceci nie demonstrowali publicznie swoich emocjonalnych słabości. Od najmłodszych lat mówiono nam, że chłopacy nie płaczą. Dorastamy, wierząc, że nie możemy pozwolić, aby ktokolwiek zobaczył, co czujemy, chyba że jest to emocjonalną reakcją na jakieś wydarzenie sportowe. Kiedy nasza drużyna wygra, możemy płakać publicznie. To jest w porządku, nawet oczekiwane, ale płakanie z powodu bólu w naszych sercach? Nie. W żadnym razie. Ale stałem tam na szpitalnym korytarzu, tuż przy drzwiach prowadzących na oddział onkologii, trzymając Amandę w objęciach, które po namyśle pewnie miażdżyły jej żebra, i szlochałem. Myślę, że jeśli jest jakieś miejsce, w którym facet może płakać bez potępienia, to jest to szpital dziecięcy, gdzie jego syn jest pacjentem. Nie wiem, jak długo tam staliśmy, ale ostatecznie się opanowałem. Kiedy odsunąłem się z unoszącą się klatką piersiową i pulsującą głową, Amanda przeczesała palcami włosy z tyłu mojej głowy i wpatrzyła się w moją twarz.  Kocham cię, Bren. - Wyszeptała. Przełknąłem ślinę. Chciałbym móc powiedzieć, że ten nieoczekiwany, emocjonalny wylew uczuć był oczyszczający, ale prawdę mówiąc, czułem się wycieńczony. Surowy. Pokonany.  Chodź - kontynuowała, znowu gładząc kciukiem moje policzki z ciepłym uśmiechem. Znajdźmy nasze szczęście.

193

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Kilka minut później, weszliśmy do pokoju Tannera. Nie spał, leżąc na boku z kciukiem w buzi, obserwując kreskówki na ekranie plazmowym. Rurka tlenowa wprowadzona do jego nosa była dziś zielona, a taśma mocująca ją do jego policzka jasno fioletowa. Jego skóra była blada, a ciemne plamy pod oczami mówiły o bólu, którego nie mogłem pojąć. Wyglądał na bardziej chudego, zmarniałego. To, że w ciągu tych kilku godzin, w których nas nie było, mógł spaść tak bardzo na wadze, nie miało sensu - mówiły tak wszystkie moje badania dotyczące ludzkiego ciała - ale wyglądał na chudszego. Jego piżama ze Spidermanem zdawała się wisieć na jego ciele. Jego oddech opuścił go w chrapliwym świście. Palce Amandy zacisnęły się wokół moich. Spojrzałem na nią, na to przerażenie na jej twarzy, zżerające mnie.  Mama! - Radosny okrzyk Tannera podrapał moje zdrowie psychiczne. Był tak pełny miłości, a mimo to tak słaby, tak kruchy. Odwróciłem się do niego z prawdziwym uśmiechem.  Hej, twardzielu. - Wyszeptała Amada, podchodząc do niego. - Co oglądasz? Zmagał się z tym, by usiąść, a kroplówka w jego ręce walnęła o barierkę przy boku jego łóżka. Jego małe ramiona podniosły się w górę, jego pełen miłości i radości wzrok skupił się na twarzy Amandy.  Śladem Bu. - Odpowiedział, machając palcami w ten całkowicie dziecięcy sposób na powiedzenie: "Podnieś mnie, podnieś mnie, proszę". Amanda tak zrobiła, dźwigając go z łóżka i wtulając się w bok jego szyi z ostrożną troskliwością.  Śladem Blue, co? - Wykonała jakiś dźwięk. Nie miałem szansy na opisanie go. Coś jak ba-ba-bi-bu. Cokolwiek to było, sprawiło, że Tanner się zaśmiał.  Mama. - Powtórzył, owijając ręce wokół jej głowy. Nigdy nie widziałem, nie żebym kiedykolwiek sądził, że zobaczę, takiej otwartej, szczerej i prawdziwej miłości, jaką wtedy zobaczyłem na twarzy Tannera. To było piękne. Głębokie. I rozdarło mnie, sprawiło, że wściekłem się na Charlesa Sinclaira i jego obrzydliwy zamiar prawny.  Ta. Na słaby głos Tannera, na jego zmęczony uśmiech do mnie, porzuciłem mój gniew i podszedłem do nich.  Dzień'bry, kolego. - Dotknąłem jego policzka. - Gdzie jest Optimus? Iskra podekscytowania zabłysła w jego oczach.

194

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Oppimuś. Ruch w kącie pokoju przyciągnął moją uwagę. Zwinięta w kłębek Chase siedziała na jednym z foteli, z kolanami podwiniętymi pod podbródek i zamkniętymi oczami. Wierciła się trochę, pocierając jedno oko i wkręcając się głębiej w fotel. Dzisiaj jej włosy miały ten sam kolor co rurka tlenowa Tannera. Dotarło do mnie, że jej włosy i jego rurka wczoraj też do siebie pasowały. Czy to było coś, co ona zrobiła? By pomóc mu poczuć się z nią związanym? By wywołać u niego uśmiech? Jakikolwiek był powód, gdyby nadal nie spała, podszedłbym do niej i przytulił ją. Zrzędziłaby i zaoferowałaby jakiś wredny komentarz o moich umiejętnościach tulenia, ale i tak bym ją przytulił. Jeśli życie było tak niesprawiedliwe i nie w porządku, jak obawiałem się, że jest, Tanner mógł nigdy nie dostać szansy na spotkanie wujka Bena, ale przynajmniej poznał ciocię Chase. A ciocia Chase była wspaniała. Na dźwięk cichych kroków, oboje z Amandą się odwróciliśmy. Pielęgniarka weszła do pokoju z szerokim i ciepłym uśmiechem.  Cześć, Amanda. - Powiedziała, utrzymując głos cichym. - To musi być tata Tannera?  Ta. - Tanner wskazał na mnie palcem. Przewód kroplówki zastukał o barierkę jego łóżeczka. - M' ta. Pielęgniarka uniosła brwi w radosnym zaskoczeniu.  Och, on jest twoim tatą? - Zapytała z rozciągającym się uśmiechem. Tanner pokiwał głową.  Ta. Ta ta. Taa. To było dobre uczucie.  Gemma - Amanda położyła rękę na moim ramieniu. - To Brendon. Gemma skierowała swój kilowatowy uśmiech na mnie.  Brendon, na żywo wyglądasz lepiej niż na zdjęciu. Suchy chichot połaskotał moje gardło.  Na tym, na którym śpię w łóżku Tannera? Gemma pokręciła głową.  Nie, na tym w telefonie Amandy. Na tym, które codziennie pokazywała Tannerowi. Och rany. Z powodów, które nie potrafię wyjaśnić, to również było tak samo dobrym uczuciem. Z sercem dudniącym mi mocno w gardle, posłałem Amandzie spojrzenie z ukosa.

195

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Wzruszyła ramionami z błyskiem w oczach, który absolutnie kochałem. Kogo ja oszukiwałem? Kochałem wszystko, co z nią związane. Zawsze kochałem. Zawsze będę kochać.  Od jak dawna Wysoka, Kolorowa i Wredna tu jest? - Zapytała Gemmę, kiwając głową w stronę wciąż śpiącej Chase.  Od czwartej trzydzieści. Przyszła, mówiąc, że nie może spać w domu i chce tylko pobyć ze swoim siostrzeńcem. Tanner miał ciężką noc, więc dobrze, że tu była. Oglądali kreskówki. - Delikatny chichot wykipiał z niej. - Cóż, Tanner oglądał, no nie, mistrzu? Myślę, że Chase zasnęła po trzecim odcinku Śladem Blue.  Śladem Bu. - Zgodził się Tanner.  Jak ciężką noc? - Zmartwienie wypełniło głos Amandy. Przyciągnęła Tannera bliżej siebie, przyciskając usta do jego skroni. Gemma pomachała ręką, co jak zakładałem, miało dostarczyć poczucie opanowania.  Potrzebował trochę leków na ból i mdłości. Objawy uspokoiły się nieco. I teraz, kiedy oboje tu jesteście... Gorzkie westchnienie ugrzęzło mi w gardle. Gdyby tylko nasza obecność przy boku naszego syna mogła poradzić sobie z jego białaczką. Amanda wykonała przeciągający się jęk, a frustracja wykrzywiła jej twarz, gdy znowu pocałowała skronie Tannera.  Powinnam tu być. - Wymamrotała, głaszcząc go dłonią po głowie. - Chase powinna była...  Zrobić dokładnie to, co zrobiła. - Wtrąciła Gemma łagodnym głosem. - Być doskonałą ciocią i troskliwą, kochającą siostrą. Musisz być w dobrej formie, żeby pomóc Tannerowi mieć się dobrze, a nie możesz tego zrobić, jeśli nie śpisz i nie odpoczywasz. Wiesz o tym, Amando. Doktor Waters rozmawiał z tobą o tym. Tak samo jak szpitalny psycholog. Amanda osunęła się. Mogłem zobaczyć, jak poczucie winy ją zżera. Strach. Czy myślała o swoim ojcu i jego zamiarze uznania jej za niezdolną? Czy groźba Charlesa przytłaczała ją teraz? Pragnienie, by go odszukać i powiedzieć mu, co dokładnie o nim myślę, ponownie wezbrało się we mnie. A zaraz po tym wspomnienie, jak ja i Amanda spędziliśmy dzisiejszy ranek. Co zrobiłby Charles, gdyby dowiedział się, że podczas gdy Chase siedziała tu ze swoim chorym siostrzeńcem, ja i Amanda byliśmy w jej domu, w jej łóżku, zatraceni w chwili połączenia...zatraceni w pięknie naszej miłości do siebie nawzajem?

196

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Uderzyło we mnie poczucie winy i wciągnąłem powolny oddech, gładząc dłonią plecy Amandy. Czy to tak żyła każdego dnia od diagnozy Tannera? Z tym poczuciem winy, zwątpieniem w siebie i samokrytyką w każdej chwili kradnącymi normalność? Jej słowa z wczorajszego poranka, po tym jak Chase wyjawiła, że jestem ojcem, wróciły do mnie. Po prostu chciałam przez chwilę trochę normalności. Chciałam udawać, że jesteśmy po prostu dwojgiem młodych ludzi na nowo łączących się... Coś takiego. Chwila normalności. Kochanie się z nią tego poranka, bycie z nią, wydawało się takie doskonałe, takie normalne. Gdy zatracałem się w przyjemności jej ciała poruszającego się pode mną, tego znakomitego żaru jej płci spowijającego mój, przez chwilę, tylko jedną chwilę, w naszym życiu nie chodziło o naszego chorego syna. Chodziło o nas, o nasze odrodzenie. Nawet jeśli teraz przeszyło mnie poczucie winy, rozpoznałem prawdę w słowach Gemmy. Amanda potrzebowała odpoczynku. I gdyby Charles próbował wykorzystać to przeciwko niej, zrobiłbym wszystko, by zamienić jego życie w piekło.  Toś, mamo?  Proszę bardzo - wyszeptała Gemma z uśmiechem w głosie. - Ktoś jest głodny. Amanda uniosła głowę z Tannera i obdarzyła go zagadkowym uśmiechem.  Chcesz jakiegoś tosta, twardzielu? Pokiwał głową.  Toś, plosię. - Jego mina zmieniła się w poważną. - I ciaśtko. Gemma się zaśmiała. Chase się przeciągnęła i ziewnęła. Mlasnęła i podrapała się po brzuchu.  Ja też poproszę ciastko. - Wymamrotała, nie otwierając oczu.  Ciaśtko! - Powtórzył Tanner. - Ciaśtko, ciocia Chase. Amanda przytuliła go trochę mocniej.  Tosta możemy zrobić. Jego oczy lśniły niewylanymi łzami. Czułem jak moje własne szczypią z tyłu oczu.  Egemite. - Zawołał Tanner, kładąc ręce po obu stronach jej twarzy, by sprawić, żeby na niego spojrzała. - Egemite.  Fuj. - Chase burknęła z fotela, teraz siedząc trochę bardziej prosto z na w pół otwartymi oczami. - Nie ta obrzydliwa rzecz.

197

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Fakt, że mój syn próbował powiedzieć Vegemite sprawił, że zapragnąłem wyciągnąć go z ramion Amandy i okręcić nim w radości. Gorące postanowienie i uparta determinacja przemknęły przeze mnie. Pewnego dnia, zrobię to.  Toś, mamo. - Mocniej ścisnął jej policzki, a jego brwi zmarszczyły się z poważną intensywnością. - Toś z Egemite. Amanda westchnęła.  Skarbie, wiesz, że nie możesz tu jeść tosta z Vegemite. Grymas Tannera stał się surowszy. Jego oddech zmienił się w bardziej sapiący.  Toś, mamo. - Powtórzył drżącymi głosem. - Toś z Egemite. Amanda pokręciła głową, gładząc go dłonią po główce.  Skarbie, nie możemy...  Toś, mamo. - Ponownie powiedział Tanner, chociaż tym razem słowa nie były tylko drżące ale grube od łez. - Toś, toś. - A potem rzucał się po niej, płacząc.  Och, skarbie. - Amanda przytuliła go mocniej, kołysząc nim z boku na bok. - Już w porządku, skarbie. Już w porządku. Zjemy tosta, kiedy poczujesz się lepiej, okej? Kiedy będziemy mogli wrócić do domu. Okej?  Dom. - Wymamrotał przy boku jej szyi, nawet gdy pokręcił głową. - W pozio. Teraz dom plosię? Dom? Kurwa, musiałem wbić moje tępe paznokcie w dłonie, musiałem zranić siebie, żeby powstrzymać się od płaczu. Znałem go przez tak krótki czas i widziałem jego siłę, jego dziecięcą radość i szczęście, i to rozdarło mnie na strzępy. Ale stanie tutaj, słuchanie jak mój syn błaga, by wrócić do domu... Kurwa, nie mogłem... Chase poderwała się na nogi, piorunując wzrokiem swoją siostrę. Jej oczy lśniły. Nie wypowiadając słów, pokazała coś do Amandy, podeszła do Tannera i dając mu całusa w tył głowy, opuściła pokój.  Co ona...? - Popatrzyłem na drzwi, przez które Chase właśnie wyszła. I z powrotem na Amandę. - Dokąd ona...? Z zamkniętymi oczami, Amanda przycisnęła usta do skroni Tannera.  Idzie do stołówki kupić jakieś tosty. Po tym, jak pojedzie do mojego mieszkania, by zabrać Vegemite z kuchennej lady.

198

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Pamiętacie, jak powiedziałem, że chcę przytulić Chase? Chciałem pobiec za nią i zrobić to jeszcze bardziej.  Dom. - Wymamrotał Tanner, trzymając się kurczowo Amandy. Łzy prześledziły jego blade policzki, a następnie plastikową rurkę zaopatrującą go w tlen i zebrały się tam. - Dom plosię?  Niedługo, twardzielu. - Wyszeptała Amanda, ze wzrokiem skupionym na mnie i mokrymi policzkami. - Niedługo, obiecuję. Cała nasza trójka niedługo wróci do domu. Tanner podniósł głowę z jej ramienia, ponownie ujął jej twarz w swoje rączki i zmarszczył na nią brwi.  Obieciujeś? Pokiwała głową.  Obiecuję. Do tej chwili, nie sądziłem, bym mógł cierpieć w sercu jeszcze bardziej. Myliłem się.  Hej - powiedziała niespodziewanie Amanda, podciągając Tannera trochę na swoim biodrze i uśmiechając się do mnie szeroko. Ból nadal krążył w jej oczach. Surowy i otwarty. Ale jej uśmiech był szeroki i zaraźliwy. - Myślisz, że możesz zaśpiewać tatusiowi piosenkę o Spidermanie?  Piderman! - Zaśpiewał ze łzami, które wcześniej spływały mu z oczu, teraz kapiącymi mu z policzków. - Piderman! Piderman, to piderman. Zaśmiałem się. W tym radosnym dźwięku ukryty był płacz. A potem Parker Waters wkroczył do pokoju, a ja chciałem się znowu rozpłakać. Przyszły wyniki moich rodziców. I żaden z nich nie był zgodnym dawcą.

199

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Ciemne wiry nicości

Chase wróciła z tostem z Vegemite dla Tannera, by znaleźć go śpiącego w swoim łóżku. Amanda także spała z ramionami okręconymi wokół naszego syna, trzymając go przy swoim ciele. Siedziałem na jednym z krzeseł. Odrętwiały. Wpatrujący się w próżnię. Razem z Amandą rozmawialiśmy o naszym następnym kroku. Poruszyłem imię Robbyego Aamesa. Jaką mieliśmy inną opcję? Przyglądała mi się w milczeniu przez długi moment, a następnie odwróciła wzrok. Zasnęła, zanim udzieliła mi odpowiedzi. Wiem, że samolubnym jest się do tego przyznać, ale chociaż prawie zgodny szpik kostny Aamesa wyglądał na naszą jedyną opcję, nie miałem w sobie siły, by wspomnieć o tym ponownie. Mój telefon zabrzęczał więcej niż jeden raz, wibrując w mojej kieszeni, ale za każdym razem go ignorowałem. Nie chciałem z nikim rozmawiać. Nie było nic do powiedzenia. Zanim Parker skończył przekazywać nam wieści ze smutkiem wyrytym na twarzy, komórka Amandy zadźwięczała w jej torebce z wiadomością przychodzącą. Podobnie jak ja, zignorowała ją. Dopóki Parker nie wyszedł. Potem, działając jakoś automatycznie, tak jakby jej sedno zostało sprzedane i zastąpione maszyną, przekazała mi Tannera, wyjęła swój telefon i spojrzała na jego wyświetlacz. A sekundę po tym, rzuciła nim przez pokój. Uderzył o ścianę, roztrzaskując się na odłamki szkła i elektroniczne kawałki. Tanner wybuchnął śmiechem. Odzwierciedliłem jego emocję, mając nadzieję jak cholera, że Amanda zobaczy, co robiłem: ukrywałem przed nim moją rozpacz.  Uh-oh. - Zachichotałem, uśmiechając się do niego. - Mama upuściła telefon.  Uh-oh. - Zgodził się ze mną, przybierając minę ktoś-tu-ma-kłopty. Przez długą chwilę Amanda stała bez ruchu, gapiąc się w próżnię. A następnie z ręką przyciśniętą do ust, odwróciła się do nas. Oczy rozszerzyły się komicznie nad jej dłonią, ramiona uniosły się komicznie wysoko obok jej głowy, a potem opuściła ona rękę i obdarzyła nas obu bardzo zabawnym uśmiechem.  Uh-oh. Niezdarna mama. Tanner ponownie się zaśmiał.

200

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Nieco później, po tym jak cała nasza trójka na chwilę pobawiła się Optimusem Prime, a Tanner niechętnie zjadł małą miskę owsianki, Gemma wróciła i pomogła Amandzie wykąpać Tannera. Zaproponowałem, że opuszczę pokój, ale obie uśmiechnęły się do mnie; Amanda pustym i smutnym uśmiechem, podczas gdy oczy Gemmy wyraźnie mówiły "to tutaj musisz być". Miała rację. Czy większość pielęgniarek jej nie ma? Moja matka by tak powiedziała. Tanner uważał, że cała ta sprawa była przezabawna i robił co w jego mocy, by zmoczyć mnie jak tylko się dało. Ja starałem się jak mogłem, by ukryć smutek na widok jego nagiego ciała. Był taki chudy, a siniaki, które wczoraj widziałem na jego rękach, naznaczały również jego nogi i klatkę piersiową. Ale nawet kiedy mój umysł przetworzył ten widok choroby wyraźnie wygrywającej bitwę o posiadanie jego ciała, moje serce, moja dusza rozkoszowały się radością jego śmiechu, gdy próbował mnie ochlapać. I tak, za każdym razem, gdy się śmiał, dużo kaszlał, ale jego oczy jaśniały ze szczęścia. Powiedziałem sobie, żebym zapamiętał te oczy, to szczęście. Powiedziałem sobie, że w tej chwili nic się nie liczy, oprócz wyrycia w mojej podświadomości tych oczu i szczęścia w nich. Niedługo po kąpieli, Tanner zaczął pocierać oczy i ziewać. Chwilę po tym, Amanda wlazła na jego łóżko, rozciągnęła się i zapytała, czy przytuli on swoją mamusię. Był cholernie blisko wyskoczenia z moich ramion i chichocząc oraz ziewając w tym samym czasie, położył się obok niej. Gdybym policzył do dziesięciu, oboje spaliby, zanim dotarłbym do pięciu. Obniżyłem się na siedzenie, osunąłem się na nim i oddychałem. Tylko oddychałem. Mój telefon zabrzęczał jeszcze dwa razy, ale zignorowałem go. Dwie osoby, których potrzebowałem, by żyć, znajdowały się tuż przede mną. Chase przeszła przez drzwi nieokreślony czas później. Sądząc po cieniach w pokoju, musiało to być co najmniej godzinę później, może więcej.  Hej. - Zaczęła, a następnie pacnęła dłonią o usta, kiedy położyłem palec na moich.  Śpią? - Kontynuowała, wymawiając te słowa w milczeniu. Pokiwałem głową. Podeszła do stolika w akompaniamencie wyraźnego zapachu świeżego tosta.  Tost. - Powiedziała bezgłośnie, podnosząc jedną ręką brązową, papierową torbę. - I to. Uniosła słoik Vegemite drugą, zanim wykonała odruch wymiotny. Obdarzyłem ją małym uśmiechem.

201

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Kładąc tosta i słoik Vegemite na stole, skrzywiła się na mnie. Pokazała mi coś w języku migowym. Nie sądzę, by była świadoma tego, że to zrobiła, dopóki nie zmarszczyłem na nią brwi. Z chrząknięciem i przewróceniem oczami tak podobnym do jej siostry, że prawie zachichotałem, szepnęła:  Co się stało? Bez ruchu, pokręciłem głową.  Ani mama, ani tata nie są zgodni. - Odpowiedziałem głosem będącym cichym, ochrypłym burknięciem. Jej grymas pogłębił się.  Powiedz to jeszcze raz. - Poleciła, ponownie ruszając rękami. Zdałem sobie sprawę z tego, że mówiłem za cicho, by dała radę usłyszeć, a ponieważ mamrotałem, najprawdopodobniej nie była w stanie z ruchu moich warg wychwycić, co powiedziałem. Wstając, podszedłem do miejsca, w którym stała.  Ani mama, ani tata - powiedziałem trochę głośniej, upewniając się, że wyraźnie wyartykułowałem te słowa - nie są zgodni. Jej wzrok oderwał się od moich ust i skierował na oczy. Złapała swoją dolną wargę między zęby w ruchu jeszcze raz tak podobnym do swojej siostry, iż to surrealistyczne.  Kurwa. - Wymamrotała. Pokiwałem głową.  Kurwa. - Powtórzyłem. Czułem się...pusty.  Więc teraz - szepnęła - nie jest odpowiednia pora, by powiedzieć ci, że tata jest w drodze? Powietrze zniknęło. Ot tak, nie było oddechu, którego mogłem wciągnąć. Tylko ogarniające brzdąkanie czegoś ciemnego i złego. Wkrótce miałem stanąć twarzą w twarz z Charlesem Sinclairem. Jakie są szanse na to, że zostanę deportowany z USA za złamanie profesorowi nosa? Nie. Nie mogłem tego zrobić. Nie dałbym mu tej satysfakcji. Mimo tego co próbował zrobić - i nie obchodziło mnie, czy było to dlatego, bo kochał swojego wnuka i chciał tylko tego co najlepsze dla niego i Amandy - ostatnią rzeczą, na jaką mogłem sobie pozwolić, to powrócić do podstawowej przemocy prostaka. Nawet jeśli po to, by ochronić dwie osoby, które najbardziej kochałem.

202

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Ironia tej sytuacji mi nie uciekła. Spędziłem prawie każdy dzień życia od okresu dojrzewania, na doprowadzaniu mojego ciała do maksimum fizycznej perfekcji i siły. Spędziłem ostatnie siedem lat, studiując każdy aspekt tego, co oznacza być w fizycznej i mentalnej formie. I cała moja siła, wszystkie moje drżące mięśnie, cała moja pieprzona wiedza, w ogóle nie posłużyły mi dobrze. Życie udowodniło raz na zawsze, że nie ważne ile kontroli myślałem, że posiadam nad moim życiem, nad moim celem, nie posiadałem żadnej. Ojciec Amandy miał stanąć przede mną, a ja zamierzałem na niego spojrzeć i nie zrobić nic. Bez wątpienia każdy podniesiony głos, każdy pokaz siły fizycznej, nawet jeśli tylko zaciśnięcie pięści, mogłoby zostać odebrane jako dowód na to, że nie nadawałem się na ojca Tannera. To mogło nie wypalić, ale Charles by próbował. Nigdy nie czułem się tak bezużyteczny. Na delikatny dotyk Chase na mojej ręce, potrząsnąłem głową i wypuściłem drżący oddech.  Możesz zostać tu na chwilę? - Zapytałem, upewniając się, że patrzyła na mnie.  Dokąd idziesz? Wydałem z siebie chrząknięcie chichotu.  Po prostu muszę... po prostu muszę iść oczyścić umysł. Zmarszczyła brwi, a potem pokiwała głową.  W porzo. Huh, więc to stąd Tanner znał to słowo. Znajdowałem się przy drzwiach, kiedy dłoń znowu dotknęła mojej. Odwróciłem się, znajdując za mną Chase. Zanim mogłem zapytać, czego chce, pokazała mi. Bez słowa owinęła ręce wokół moich ramion i przytuliła mnie.  Przepraszam, że wcześniej byłam dla ciebie okropna. - Powiedziała przy mojej głowie. Jesteś najlepszą rzeczą, jaka kiedykolwiek przytrafiła się Mandy. Puściła mnie i cofnęła się z różowymi policzkami. Spojrzałem na nią ze ściśniętym brzuchem.  Czy ty, Chase Sinclair - powiedziałem - właśnie sprawiłaś mi komplement? Wystawiła mi język, przewróciła oczami i pokazała mi środkowy palec.  Tak. Chase Sinclair. Nigdzie na planecie nie było nikogo takiego jak ona. Wyszedłem z pokoju i ruszyłem korytarzem oddziału onkologicznego, mijając sale mieszczące inne dzieci, tak jak moje własne walczące przeciwko podstępnej chorobie, której nie obchodziło to, że zabijała małą osóbkę, która nie otrzymała nawet szansy na to, by prawdziwie żyć.

203

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Minąłem dyżurkę pielęgniarek. Gemma uśmiechnęła się do mnie, tak samo jak inne pielęgniarki. Pielęgniarki, których nie poznałem. Pielęgniarki, które bez wątpienia były przypisane do innych dzieci. Szedłem dalej. Opuszczając oddział. Korytarzem prowadzącym do windy. Zjechałem nią z rodziną, której syn był pacjentem oddziału oparzeń. Rozmawiali między sobą o jego odzyskiwaniu sił, o tym kiedy wróci do domu. O tym jak jego młodsza siostra będzie musiała uważać przez jakiś czas, ponieważ jego skóra będzie wrażliwa i ciągle boląca, jeśli będzie ją za bardzo podrażniać. Jego młodsza siostra narzekała, mówiąc, że tęskni za siłowaniem się ze swoim bratem. Stałem, słuchałem i tłumiłem potrzebę przywalenia pięścią w ścianę. Jej braciszek miał niedługo wrócić do domu. Jakoś w następnym tygodniu. Ja nawet nie wiedziałem, czy mój syn będzie żył jakoś w następnym tygodniu. Kiedy winda zatrzymała się na następnym piętrze, wyszedłem z niej i pokonałem krótką odległość do drzwi od klatki schodowej. Nadal znajdowałem się na ósmym piętrze. Osiem pięter schodów do zbiegnięcia. Zbiegnięcia. Musiałem pobiegać. Natychmiast. Brałem po dwa stopnie na raz. Moje serce waliło. Puls robił to samo. Ogłuszająca kakofonia pompowała krew do mojej głowy, która nie była blisko zagłuszenia strachu, gniewu i grozy znajdujących się w niej. Biegłem, nie trzymając się poręczy, a odgłos moich stóp na betonowych schodach niczym ciągły wybuch armaty roznosił się echem po zatęchłych ścianach, odbijając się od nich, by na nowo uderzyć we mnie. A jednak, nie mogłem zagłuszyć huku w mojej głowie. Zbiegłem na parter, starając się zignorować głosy w mojej głowie, złośliwą pogardę Charlesa, stale nieskuteczne badania krwi, oświadczenie Parkera o tym, że znajdujemy się w punkcie krytycznym... Śmierć śmiejącą się z moich nadziei, mojego optymizmu... Dotarłem do drzwi prowadzących do głównego hallu, niepewnym krokiem wchodząc do białej, marmurowej przestrzeni. Czyste, zdezynfekowane powietrze zastąpiło to stęchłe będące w moich płucach, owijając się wokół mnie, ochładzając mi krople potu na czole, na karku. Przystanąłem, niezupełnie widząc hall. Mój umysł, działający na adrenalinie i daremnej złości, domagał się tego, bym biegł. Zamiast tego, pochyliłem się, przycisnąłem dłonie do kolan i wpatrzyłem się w biały marmur pod moimi stopami. Nie byłem fizycznie wykończony. Nie byłem nawet blisko

204

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

fizycznego wycieńczenia. Bieg po ośmiokondygnacyjnych schodach jest dla mnie odpowiednikiem rozgrzewki. Ale z jakiegoś powodu, nie potrafiłem prawidłowo oddychać. Było tak, jakby całe to cholerstwo ostatnich dwudziestu czterech godzin zostało wciśnięte do mojej piersi, moich płuc i wszystko, co mogłem zrobić, to gapić się na podłogę pod moimi stopami i dusić się. Nie wiedziałem, co robić. Nie wiedziałem, dokąd pójść. Po raz pierwszy w życiu, byłem sparaliżowany. Wygaszony. Przede mną nie rozpościerało się nic, oprócz ponurej przyszłości, do której nie mogłem się uśmiechnąć moim zwyczajnym sposobem, albo z której nie mogłem zażartować. Nie ważne ile wyciśnięć na ławce zrobiłem, Tanner wciąż miał białaczkę. Mógłbym wykonać sto burpees, tysiąc podniesień hantli, milion pociągnięć drążka wyciągu górnego, a mój syn nadal miałby raka, a jego dziadek wciąż próbowałby i zabrałby go od nas. Ciemne wiry nicości utworzyły się w moim polu widzenia. W głowie zaczęło mi się kręcić. Zamknąłem oczy, wbijając palce w kolana i zgrzytając zębami. Osiągnąłbym wszystko w życiu, a nadal nie mógłbym...  Brendon? - Zawołał znajomy, kobiecy głos. - Czy to ty? Podniosłem głowę i chciałbym jak diabli tego nie zrobić. Matka Amandy stała przy recepcji z ciekawością na twarzy, gdy obserwowała mnie przez tę odległość. Z powrotem opuszczając głowę, na chwilę mocniej wbiłem palce w kolana, wciągnąłem najgłębszy oddech, jaki mogłem, a następnie wyprostowałem się, by znaleźć Jacqueline teraz bezpośrednio przede mną.  Jacqui. - Powiedziałem, starając się utrzymać głos spokojnym. Jeśli Jacqueline tu się znajdowała, to Charles nie mógł być daleko. Czy wiedziała, co on robił? Czy miał jej błogosławieństwo? Czy była częścią tego? Próby rozdarcia mojej rodziny na strzępy? Mojej rodziny - mnie, Amandy i Tannera. Mojej rodziny. Fala wściekłości rozbiła się we mnie, tak silna, że aż wyczuwalna. Mąż tej kobiety próbował zniszczyć moją rodzinę. Próbował...  Och, Brendon. - Wyszeptała. A potem pokonała ten ostatni krok między nami i owinęła ręce wokół mnie. - Brendon, przepraszam. Walczyłem ze sobą, z pragnieniem poddania się temu uściskowi i chęcią odepchnięcia jej ode mnie. Jacqueline zawsze była moją fanką. Kiedy pierwszy raz przybyłem do Stanów z Amandą, powitała mnie w swoim domu. Wciągnęła mnie do rozmowy, podczas gdy Charles nie chciał zauważyć mojego istnienia. Zapytała mnie o moje stopnie, moje studia, moje plany na przyszłość, besztając swojego męża za jego pasywno-agresywną reakcję na nie.

205

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Ale to było, zanim Amanda zaszła w ciążę. Przed tym, jak zniknąłem z jej życia. Przed Tannerem. Przed jego diagnozą. Kim była teraz, ta obejmująca mnie kobieta? Nie wiedziałem. A jednak, mimo szalejącej we mnie wojny, przesunąłem ręce na jej plecy i w odpowiedzi ją przytuliłem. To zabawne, jak popieprzeni możemy się stać, no nie?  Przepraszam. - Ponownie wyszeptała przy moim ramieniu. - Próbowałam powiedzieć mu, że zachowuje się... Nie usłyszałem, co powiedziała potem. Mój mózg, każda moja cząsteczka skupiła się na czymś innym. Charles Sinclair wszedł głównymi drzwiami do hallu. Kierował się w naszą stronę. Patrzył na mnie. Delikatnie zginając palce wokół ramion Jacqueline, wydostałem się z uścisku i przesunąłem ją na bok. Napotkałem jego wzrok. Nie odwróciłem oczu. Nozdrza Charlesa się rozszerzyły. Miał na sobie swój strój profesora zmierzającego na Literaturę Angielską - tweedową marynarkę i drelichy - i zadowoloną z siebie minę. Protekcjonalną. Chciałem rozwalić mu nią twarz.  Charles - Jacqueline przeciągnęła jego imię w ostrzeżeniu. Uśmiechnął się szyderczo, oglądając mój wygląd z góry na dół. Teraz nie próbował ukryć pogardy do mnie. Otwarta wrogość wyryła się na jego twarzy.  I to dlatego robię to, co robię, Jacqui. - Powiedział, wyciągając rękę w moją stronę, z oczami wciąż zablokowanymi na moich. - Czy muszę powtórzyć sytuację? Zazgrzytałem zębami. Zacisnąłem dłonie w pięści.  Panu także dzień dobry, Charles. Rzucił okiem na moją zaciśniętą pięść i prychnął.  Jeśli wybaczysz - powiedział - jestem tu, by zobaczyć mojego wnuka. Jestem tu, by go uratować. Miał właśnie mnie minąć, ale zatrzymałem go, wchodząc mu w drogę i kładąc dłoń na jego piersi.  Nie. Opuścił głowę, by na nią spojrzeć, potem ponownie podniósł wzrok, by spiorunować mnie nim.  Przepraszam. W tej chwili zabierz ze mnie tę rękę. Byłem od niego wyższy. Nie zdjąłem mojej dłoni.

206

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Wiem, po co pan tu jest, Chuck. Jest pan tu, aby udowodnić, że jest pan lepszy od mięśniaka. Jest pan tu, aby udowodnić, że ma pan moc, by uczynić moje miejsce w życiu syna, w życiu pańskiej córki, całkowicie nieważnym i pustym. Zbytecznym.  Zbytecznym? - Pogarda zapłonęła w jego oczach. - To dla ciebie wielkie słowo. Jestem pod wrażeniem.  Bądź pod wrażeniem tego. Zamierzam spędzić resztę życia z pana córką. Zamierzam spędzić resztę życia na uszczęśliwianiu jej. I zamierzam spędzić resztę życia Tannera, życia mojego syna, robiąc to samo. I nie ważne iloma papierami rzuci mi pan, ile pieniędzy zmarnuje pan, próbując udowodnić, że nie nadaję się na ojca, ja udowodnię, że się pan myli. Ponieważ jestem niesamowitym ojcem i będę niesamowitym mężem. - Skręciłem usta do szerokiego uśmiechu i przysunąłem głowę trochę bliżej jego. - I czy się to panu podoba, czy nie, będę niesamowitym zięciem. Usłyszałem, jak Jacqueline wypowiada jego imię, może próbując go uspokoić? Próbując zakończyć to szaleństwo? Mogłem zobaczyć ją w moim obszarze peryferyjnego widzenia, stojącą obok niego, szarpiącą go za rękaw.  Ostatnim razem, gdy Amanda zakończyła wasz związek, spędziłeś dwa tygodnie na piciu. - Obwieścił Charles. - W ciągu tego okresu nie zaliczyłeś dwóch zadań i nie zdałeś egzaminu. Mój puls dudnił mi w uszach. Imadło zacisnęło moją klatkę piersiową. Wygrzebał informacje o mnie. W jaki sposób, nie wiedziałem. Może przez jego kontakty na uczelni? Jednak to nie miało znaczenia. Liczyło się to, że posiadał amunicję i najwyraźniej był gotów użyć jej przeciwko mnie.  Myślisz, że jakie wrażenie - zapytał - wywrzesz takim zachowaniem na sędziach? Myślisz, że jak zareagują na fakt, że zostałeś aresztowany za fizyczną napaść? Albo, że złamałeś mężczyźnie szczękę jednym uderzeniem? Zazgrzytałem zębami i odmawiałem sobie mrugnięcia. Mówił o ochroniarzowi, którego rodzina królewska z Delvanii przypisała do Raphaela. Mówił o bójce, która była nie tylko w australijskich i amerykańskich wiadomościach, ale stała się hitem na YouTube. Patrzyłem na jego twarz. W mojej głowie szumiało.  Charles. - Warknęła Jacqueline. - Jesteś głupi.  Jestem ojcem. - Odburknął, odwracając się do niej. - Chronię moją córkę. Chronię moją rodzinę.

207

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Jak? - Jacqueline spojrzała na niego z niedowierzaniem i dezaprobatą w oczach. Poprzez poniżanie człowieka, którego twoja córka kocha?  Kocha? - Warknął suchym śmiechem. - To nie jest miłość. To pożądanie. Pożądanie do muskularnego... Ścisnąłem jego koszulę w pięści. Nie potrafiłem się powstrzymać.  Gdybym był panem, przerwałbym, Chuck. Pomimo tego, co pan sądzi, nie jestem brutalnym facetem, ale popycha mnie pan do miejsca, do którego pasuję bardzo, bardzo dobrze. Odwrócił się z powrotem do mnie z triumfalną radością płonącą w oczach.  Jesteś Neandertalczykiem, Osmond. A żaden Neandertalczyk nigdy nie poślubi mojej córki. Ani nie będzie wychowywał jej syna. Zamierzam ją teraz przekonać, by pozwoliła doktorowi Watersowi wykorzystać szpik kostny Robbyego i kiedy mój wnuk zostanie wyleczony, kiedy to ja go uratuję, zobaczy, że nie jesteś wart...  Tato! - Głos Amandy przeciął powietrze. - Dosyć tego. Odwróciłem się, prostując się od Charlesa. W sam raz na to, by Amanda spoliczkowała ojca w twarz. Trzask dłoni na jego policzku zapadł w moją zimną wściekłość. Jacqueline sapnęła.  Mandy, nie.  Dosyć tego. - Powtórzyła Amanda, piorunując wzrokiem ojca. Jej policzki błyszczały, mokre od łez. Wściekłość gotowała się w jej oczach. - W ogóle nie pomagasz. Nie widzisz tego? Nie widzisz tego, że tylko krzywdzisz nas jeszcze bardziej?  Nas? - Powtórzył za nią Charles, pocierając czerwoną dłoń odciśniętą na jego policzku. - Próbuję uratować ciebie i Tannera, a nie was skrzywdzić. Szpik kostny Robbyego jest prawie zgodny. Wiesz o tym. Istnieje szansa, że organizm Tannera go zaakceptuje. I zamiast wyrazić zgodę na przeszczep, pokładasz całą nadzieję - i życie Tannera - w mężczyźnie, który cię porzucił, który odszedł, by pójść pakować.  To nie tak się stało, tato. - Amanda pokręciła głową. - I wiesz o tym. Charles spojrzał na mnie z pogardą.  Okej, dobra. Ale on nie jest zgodny. Jego rodzice nie są zgodni. Mój Boże, Mandy, nawet jego przyjaciel nie jest zgodny. Nie może uratować Tannera. Nie ma nic, co mógłby dla ciebie zrobić, oprócz zabrania...oprócz zabrania cię... - Przerwał, zerwał okular z twarzy jedną ręką i potarł oczy drugą.  Oprócz czego? - Zapytała Amanda, przyglądając się ojcu.

208

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Kątem oka zobaczyłem mężczyzn, spieszących w naszą stronę. Dużych mężczyzn. Dużych mężczyzn w czarnych ubraniach, które mogły być mundurami ochrony.  Oprócz czego, tato?  Oprócz tego, że zabierze cię z dala od nas. - Wycedził przez zęby. - Oprócz tego, że zabierze cię z powrotem do Australii, gdzie już nigdy nie zobaczymy ciebie, ani Tannera...  Och Jezu, tato. - Amanda potrząsnęła głową. - Mówisz poważnie? Mój syn umiera, twój wnuk umiera, a ty martwisz się o geografię? Złość przeszła przez twarz Charlesa. Jego oczy stały się zimne.  Martwię o to, co najlepsze dla mojego wnuka. A to co jest dla niego najlepsze, to...  Przepraszam. - Największy z ochroniarzy dotarł do nas. Przeprowadził po nas wszystkich spokojną kontrolę, zatrzymując się na chwilę na mnie. Wiedziałem dlaczego oceniał swoje szanse na powalenie mnie na ziemię. Te szanse nie były na jego korzyść. Będziemy musieli poprosić was teraz o opuszczenie budynku.  W porządku. - Amanda położyła dłonie na piersi Charlesa i pokręciła głową do ochroniarzy. - Wszystko w porządku.  Przykro mi, panienko - powiedział największy z ochroniarzy. Zerknął na mnie i zaszurał stopami. Jego jabłko Adama szarpnęło się w górę i w dół gardła. - Ale nie możemy mieć tego typu zakłóceń w hallu. Muszę poprosić was, byście wyszli z budynku.  Idę zobaczyć mojego wnuka. - Warknął Charles, próbując przepchnąć się obok Amandy. Ochroniarze się poruszyli. Ja byłem szybszy. Zaczepiając palce o ramię Charlesa, zatrzymałem go.  Zabieraj ode mnie ręce. - Rozkazał.  Charles - odpowiedziałem spokojnym głosem. - Rozumiem, że nie jestem tym, czego chciał pan dla swojej córki. Zrozumiałem to. Ale obiecuję panu, że nigdy jej nie skrzywdzę. Nigdy jej nie zdradzę. Nigdy nie rozedrę jej duszy przez samolubne zachowywanie się. Będę przy niej w najciemniejszych czasach, kiedy życie będzie ją niszczyć, będę tam dla niej. To tak bardzo ją kocham. Jestem pewien, że tak bardzo, jak pan ją kocha. - Patrzyłem mu w oczy, pragnąc, by zrozumiał, o czym mówiłem. I czego nie mówiłem. Spojrzał na mnie, przeszukując moje oczy za czymś. Nie wiem za czym.  Rozumie pan? - Powiedziałem, rozluźniając uścisk na jego ręce. Trochę.  Tato. - Amanda weszła między nas. Delikatny dotyk jej palców na mojej piersi wypełnił mnie uczuciem, którego nadal nie potrafiłem wyjaśnić, czy opisać. - Kocham go. Nie możesz

209

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

tego zrozumieć? Nigdy nie przestałam go kochać. I nigdy nie powinnam była pozwolić ci na zmuszenie mnie do niezadzwonienia po niego, kiedy Tannera zdiagnozowano. Ostatnie dwadzieścia cztery godziny były najokropniejszymi i najcudowniejszymi dwudziesto czterema godzinami w moim życiu. Gdyby Brendona nie było tutaj...cóż, byłyby one tylko bardziej okropne. Nie rozumiesz tego? Spojrzał na nią, przyglądając się jej twarzy. A potem pokręcił głową.  Nie widzisz - powiedział - że ten bardzo okropny charakter dwudziestu czterech godzin jest powodem, przez który sądzisz, że jego obecność tutaj jest tak cudowna? Ramiona Amandy opadły. Mój żołądek się ścisnął.  Proszę wyjdź, tato. - Powiedziała. - Proszę wyjdź. Teraz. Odwołam twoje pozwolenie na widywanie Tannera lub na jakikolwiek kontakt z nim, podczas jego pobytu tu w New Dawn. Ochroniarze się napięli. Jacqueline zaszlochała.  Och, Mandy. Charles zmrużył oczy na Amandę, wpatrując się w nią.  Nie wiesz, co robisz. Nie przychodź do mnie z płaczem, kiedy twój syn umrze. Obrócił się na pięcie i zaczął odchodzić. Chwyciłem go za ramię, zanim zdążył zrobić krok.  Niech pan pamięta o tych słowach, Chuck, kiedy pański wnuk skończy dwadzieścia jeden lat, a pana nie będzie tam, by świętować tego z nami. Z oczami płonącymi pogardą, otrząsnął się ze mnie i w pośpiechu wyszedł z hallu głównymi drzwiami. Dokładnie wtedy, gdy wysoki facet z rozczochranymi blond włosami i krótką, starannie przyciętą brodą wszedł do budynku. Facet, który ściągnął okulary przeciwsłoneczne, uśmiechnął się do mnie z odległości, rozciągnął szeroko ramiona i ogłosił:  Kuzynie. Jestem tu.

210

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Rozmyślanie nad wszystkimi możliwymi rezultatami

Zamrugałem. Po tym szaleństwie, które właśnie przeżyłem, mój mózg nie potrafił pojąć, jak Caden mógł stać - teraz iść - w hallu szpitala. On był w Australii. Nie tutaj. Przyjechał z Melbourne do Sydney, by zobaczyć się z tatą, jego wujkiem, przybył na urodziny taty. Zaledwie krótki czas temu rozmawiałem z nim przez telefon. Krótki czas temu. Ponad połowę dnia. Mnóstwo czasu dla niego, by... Zatrzymał się bezpośrednio przede mną z uniesioną pięścią czekającą na to, bym odpowiedział naszym zwyczajowym przybiciem żółwika.  Stary, musisz sprawdzić swój telefon. Dzwoniłem do ciebie i smsowałem, odkąd wylądowałem. Patrzyłem na niego, nie ruszając się. Typowy grymas Cadena - w połowie szelmowski uśmiech, w połowie kpiące, gniewne spojrzenie - przeszedł przez jego twarz. Zerknął na ludzi wokół mnie - na Amandę, Jacqueline, ochroniarzy...  Przeszkodziłem w czymś? Mój oddech opuścił mnie w przesadnym stęknięciu. Przeciągnąłem dłonie przez włosy. Trzęsłem się. Rzeczywiście się trzęsłem.  Co tutaj robisz, Caden? - Zapytałem. Ruch przy moim boku sprawił, że odwróciłem się, aby spojrzeć. Ochroniarze się wycofywali. Nadal mierząc mnie wzrokiem, odchodzili. Powoli. Ostrożnie. Ale odchodzili. Usłyszałem, że Jacqueline mówi coś do nich. Cokolwiek to było, największy z nich uśmiechnął się i pokiwał głową.  Mój kuzyn mnie potrzebuje. Na okrzyk Cadena - częściowo chichot, częściowo zarzut - odwróciłem się z powrotem do niego. Potrząsnął dłonią, wciąż zaciśniętą w pięść, wciąż czekającą na to, bym ją przybił.  Gdzie indziej miałbym być? To był Caden. To dlatego kochałem go jak brata.

211

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Czując się tak, jakbym został owinięty w wełnę, z rozmytym umysłem, z wciąż pędzącym sercem, zacisnąłem pięść, którą ostatnio świerzbiło, aby przywalić Charlesowi Sinclairowi w szczękę, i stuknąłem knykciami o knykcie Cadena. Jego uśmiech stał się jeszcze szerszy. Nie dotarło to jednak do jego oczu. Jego oczy były zmartwione. Caden może i sprawiał wrażenie kretyńskiego żartownisia, ale był daleki od tego.  Skoro już to ustaliliśmy - powiedział, podciągając na ramieniu torbę podróżną, którą niósł. - To gdzie mam się poddać badaniu?  Gdzie co masz zrobić? - Mój mózg nie nadążał.  Badanie. - Caden zmarszczył brwi. - Krew. By zobaczyć, czy jestem zgodnym dawcą dla twojego syna. Pokręciłem głową.  Przeleciałeś całą tą drogę, by się przebadać? Mogłeś poddać się badaniu tam w Australii, jak mama i tata. Caden prychnął.  Oczekujesz, że tam tak po prostu zostanę, kiedy słyszę, że mój kuzyn twardy jak gówno, wieczny optymista, facet, który nigdy, przenigdy nie pozwala na to, by życie go zdołowało, jest przez to przybity? W sekundzie, w której skończyłem z tobą rozmawiać, kupiłem bilet na następny lot. Przy okazji, będziesz musiał wytłumaczyć mojemu wykładowcy z Medycyny Zwierząt Domowych, dlaczego spóźnię się z oddaniem mojej pracy, okej? Uśmiechnął się do mnie. Ja dalej na niego patrzyłem.  Mama i tata nie są zgodni. - Powiedziałem. Mój mózg w pewnym momencie poważnie się oderwał. Uniósł brwi.  Wiem o tym, stary. W przeciwieństwie do pewnej osoby, umiem sprawdzać moje wiadomości. Ich czekały na mnie, kiedy wysiadłem z samolotu. - Potarł dłonią o dłoń. Więc? Kiedy zaczynamy? Na dotyk ręki Amandy przesuwającej się po mojej, obróciłem głowę. Amanda stała przy moim boku, patrząc na mnie. Cały ten ból w jej sercu był obecny w jej oczach. A jednak, wśród tego całego bólu, zobaczyłem nadzieję. Owijając rękę wokół jej talii, przyciągnąłem ją do siebie, obniżyłem głowę do jej głowy i złączyłem nasze czoła. Wiem, że Caden stał tuż

212

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

obok, najwyraźniej przeleciał pół świata, by mi pomóc, ale w tamtej chwili, Amandy potrzebowałem bardziej. Nadzieja w jej oczach? Kochałem ją tam widzieć, ale zarazem bałem się tego jak cholera. Po tym, co właśnie zrobiła...co jej ojciec właśnie jej wyrządził... Nie chciałem, by znowu była zrozpaczona. A jednak, być może ta nadzieja uleczyłaby truciznę zachowania jej ojca? Mogłem jedynie...cóż, mogłem jedynie mieć nadzieję. Nawet, gdy każdą cząstką mojej duszy liczyłem na to, że Caden dałby radę zrobić to, czego ja nie potrafiłem.  Kocham cię, Mandy. - Wyszeptałem, trzymając ją mocno. To była kiepska rzecz do powiedzenia, biorąc pod uwagę to, co się właśnie stało. Daleka...znacznie wystarczająca. Ona była taka silna. O wiele silniejsza, niż sądził jej ojciec. A jednak, tak delikatna. Umocniona przez jej miłość do mnie i osłabiona przez miłość do naszego syna.  Kocham cię. - Powtórzyłem, nie wiedząc, co jeszcze powiedzieć. Ujęła moją szczękę i musnęła kciukiem usta.  To uczucie - szepnęła - jest całkowicie odwzajemnione. Staliśmy tak przez ułamek sekundy. Może dwa. Może więcej. Obejmowałem ją, czerpiąc z niej siłę, oddając jej siłę. A potem, w końcu, uniosłem głowę i odwróciłem się do kuzyna.  Cade - powiedziałem, trzymając Amandę w ramionach i przyciągając ją całkowicie do mojego ciała. - Pamiętasz Amandę? Poznaliście się kiedyś na Bondi. Caden uśmiechnął się do niej.  Ty jesteś tą Amerykanką, która pobiła Brendona w powietrznym hokeju11, tak? Amanda zaśmiała się, delikatnym, drżącym dźwiękiem nadal przeciętym bólem.  To ja. Uśmiech Cadena się poszerzył.  Chyba cię kocham. Wyjdziesz za mnie? Tym razem to Jacqueline była tą, która się zaśmiała. Dźwięk ten, podobnie jak jej córki, był melancholijny i delikatny.  Cześć Caden, jestem mamą Amandy. Skierował swój uśmiech na nią z wyciągniętą ręką.  Pani Amando. Usta Jacqueline skręciły się w uśmiechu, gdy uścisnęła mu dłoń.

11

Powietrzny hokej (cymbergaj) - rodzaj popularnej gry zręcznościowej dla dwóch osób. Do gry używany jest specjalny stół z otworami, przez które wydmuchiwane jest powietrze.

213

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Mów mi Jacqui.  Jacqui. Puszczając rękę Cadena, odwróciła się do nas.  Muszę iść. - Żal wyrył się na jej czole. - Muszę znaleźć twojego ojca. Porozmawiać z nim. Amanda pokiwała głową. Wydawała się drżeć w moich ramionach.  Wiem, mamo. Jacqueline przyglądała się jej ze smutkiem na twarzy, zanim spojrzała na mnie.  Wiem, że zrobisz wszystko, co obiecałeś, że zrobisz, Brendon. Wiem, że ją uszczęśliwisz, wiem, że będziesz przy niej...cokolwiek się zdarzy następnie.  Będę. - Odpowiedziałem prosto. Jej uśmiech stał się cieplejszy, silniejszy.  Ale jeśli ją skrzywdzisz, to nie Charles będzie cię szukał, zrozumiałeś? Odwzajemniając uśmiech Jacqueline, pogładziłem dłonią ramię Amandę, przyciągając ją jeszcze bliżej.  Zrozumiałem.  To dobrze. - Skierowała uwagę na Cadena. - Caden, czy mogę być taka chamska, by powiedzieć, abyś natychmiast zabierał dupę do doktora Watersa?  O tak. - Potem zmarszczył brwi. - Kim jest doktor Waters?  Pokochasz go. - Odpowiedziałem z sercem bijącym nadzieją, o powstrzymanie której walczyłem jak cholera. - Jest dziwakiem, tak jak ty. Cytuje Gwiezdne Wojny i Star Treka w normalnej rozmowie. Caden wyszczerzył zęby w uśmiechu.  Już go lubię. Jacqueline zachichotała.  Poproszę recepcję, by się z nim skontaktowała. - Podeszła do Amandy, wzięła ją w ramiona i objęła w sposób, w jaki tylko matka mogła tulić córkę, całym swoim sercem. Widziałem to wyraźnie na twarzach ich obu - poczucie więzi wykraczającej poza przywiązanie. - Kocham cię, Mandy. - Wyszeptała. - I zawsze będę po twojej stronie, okej? Opuściła nas, szybko całując Amandę w policzek i posyłając mi zjadliwe spojrzenie, spojrzenie, które mówiło: Nie schrzań tego, Osmond. Nie planowałem tego robić.

214

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Chodź, Caden. - Powiedziała Amanda, kierując uśmiech na Cadena. Walczyła ze samą sobą. Za każdym razem, gdy na niego spojrzała, w jej oczach wciąż znajdowała się nadzieja, ale była ona powściągliwa, niezdecydowana. - Zobaczmy, co możemy zrobić. Podeszliśmy do recepcji. Jacqueline wyszła. Zastanowiłem się, co planowała powiedzieć Charlesowi i odkryłem, że nie obchodzi mnie to. Po tym, co zrobił, nie wiem, czy byłbym w stanie kiedykolwiek jeszcze się nim przejmować. Kobieta za ladą poinformowała nas, że z Parkerem "obecnie nie ma kontaktu". Zobaczyłem, że nadzieja w oczach Amandy gaśnie.  Ale - kontynuowała, sięgając po telefon obok niej - mam ścisłe instrukcje, by w razie gdyby nie można było się skontaktować z doktorem Watersem, zadzwonić do Carli, więc zróbmy tak. Patrzyłem na Amandę, gdy recepcjonistka wybierała numer. Ciągle zerkała na Cadena. Przyglądała się mu ukradkowymi spojrzeniami. Rozumiałem dokładnie, co robiła. Ja robiłem to samo. Caden, mój kuzyn poprzez krew, mógł być zgodnym dawcą, który uratowałby naszego syna. Albo mógł być kolejną fałszywą nadzieją, zmiażdżoną przez proste badanie krwi.  Wiecie - powiedział nagle. - właśnie uświadomiłem sobie, że to pierwszy raz, gdy jestem w Ameryce. Amanda się uśmiechnęła.  Zabiorę cię do Disneylandu, na mój koszt, jeśli jesteś... - Zamilkła. Jeśli jesteś zgodnym dawcą. Dokładnie to zamierzała powiedzieć. W mojej piersi bolało. Ludzie, nie macie pojęcia, jak bardzo liczyłem na to, że nim będzie.  Carla czeka na ciebie w pokoju zabiegowym 4. Cała nasza trójka odwróciła się z powrotem do recepcjonistki. Uśmiechnęła się do nas.  Życzę szczęścia. Szczęście. Tak jak w przypadku nadziei, nigdy nie przykładałem jakiejkolwiek wagi do koncepcji szczęścia. Ale jak pewnie widzicie, mój pogląd na życie zmienił się nieco w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin. Nasza trójka ruszyła na oddział Onkologii. Trzymałem Amandę za dłoń. Poważnie, nie było szansy na to, żebym ją puścił. Caden gadał, jak to tylko on potrafił. Co oznaczało, że nabijał się z samego siebie z takim nazbyt skromnym urokiem, iż podejrzewałem, że Amanda zakochała się w nim trochę. Każdy, kto spędził więcej niż dziesięć minut w towarzystwie Cadena, to robił.

215

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Jak tam twoja podróż? - Zapytała Amanda, gdy jechaliśmy windą.  Długa. - Odpowiedział. - Byłem wciśnięty między facetem, dwa razy większym od tego tu kuzyna - klepnął mnie w lewy biceps - a kobietą po sześćdziesiątce, która przysięgam, że wciąż upuszczała iPada na moje kolana, a potem zajmowało jej cholerną wieczność, by go podnieść. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Nie jestem całkowicie pewny, ale myślę, że próbowała mnie obmacać.  Caden. - Ostrzegłem, nawet gdy próbowałem powstrzymać chichot. Amanda się roześmiała. Gdybyście zapytali mnie rano, czy którekolwiek z nas mogłoby się śmiać na tym etapie, powiedziałbym nie. Ale oto się śmialiśmy. Myślę, że nadzieja nam to robiła. Po zastanowieniu, uważam, że służy ona bardziej celowi w życiu, niż wcześniej sądziłem.  A ten facet - kontynuował z uśmiechem wciąż na swoim miejscu. - nie miał pojęcia o dopuszczalnym ubiorze podczas lotu. Jego spodenki były tak krótkie i obcisłe, że mogłem zobaczyć, jakiej był religii. Brwi Amandy wystrzeliły ku górze.  Zaufaj mi - wymamrotał Caden. - Nie był wielkim fanem Jezusa, jeśli wiesz co mam na myśli. Przyciskając dłoń do ust, Amanda stłumiła chichot. Nie wiedziałem, czy przytulić mojego kuzyna, czy go udusić. Oba sposoby mogły zadziałać.  Ale hej, byłem wykończony obmacywaniem przez starszą panią, więc podałem mu mój koc, zapytałem, czy nie ma nic przeciwko, jeśli zaślinię mu ramię i bezzwłocznie zacząłem na nim spać. Kiedy się obudziłem, czułem się niezwykle usatysfakcjonowany i uduchowiony. Przewróciłem oczami. Amanda wybuchła śmiechem. Jednakże, do czasu gdy dotarliśmy do pokoju zabiegowego 4, nerwy zaczęły mnie zżerać. Amanda również ucichła. Nawet Caden był bardziej powściągliwy niż zwykle. Kiedy na pukanie Amandy, Carla pojawiła się w drzwiach, mój puls zamienił się w szybki wystrzał w uszach.  Carlo - Amanda dokonała prezentacji. - To Caden O'Dea, kuzyn Brendona. Właśnie przyleciał z Australii. Carla w mgnieniu oka przeprowadziła po nim kontrolę, zaciskając usta.  Mam ukłuć dwóch gorących Australijczyków w ciągu tak wielu dni? Caden się uśmiechnął.  Jednak, jestem bardziej gorący od tego poprzedniego, prawda?

216

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Carla przeniosła swój uśmiech na Amandę.  Och, podoba mi się. - Odsunęła się, wyciągając rękę do pokoju za nią. - Wejdź do środka, młodzieniaszku. Zabierajmy się za kłucie. Caden rzucił mi swoją torbę podróżną, podciągnął w górę rękawy swojej koszuli i dumnym krokiem wszedł do sali, mrugając do Carli. Patrząc na siebie bez słowa, Amanda i ja zostawiliśmy go tam i ruszyliśmy z powrotem do Tannera. Jednak im bliżej byliśmy, tym mocniej Amanda ściskała mnie za rękę, aż w końcu, przy drzwiach do jego pokoju, prawie miażdżyła mi palce.  Co się dzieje, kochanie? - Wyszeptałem.  Wiem, że to złe...pokładać całą moją nadzieję w twoim kuzynie - powiedziała - ale jeśli on nie jest zgodnym dawcą...po tym co tata... - Przerwała, wpatrując się w środek mojej piersi. Nie istniało nic, co mógłbym na to odpowiedzieć. Nic, co mógłbym zrobić, oprócz wzięcia ją w ramiona i tulenia. Kilka sekund później, odsunęła się.  Ze mną wszystko dobrze. - Wychrypiała.  Wszystko będzie spoko. - Zapewniłem ją. Los nie mógł przyprowadzić tu Cadena tylko po to, by nas wyśmiać. Nie mógł. Więc dlaczego skręcało mnie w brzuchu? Dlaczego miałem sucho w ustach, a mój puls był tak cholernie szybki? Wchodząc do pokoju Tannera, zastaliśmy jego i Chase ciężko pracujących nad kolorowaniem obrazków Avengers kredkami świecowymi. Oboje podnieśli wzrok, kiedy się pojawiliśmy.  Mama! - Wykrzyknął Tanner ze swoim zwykłym entuzjazmem na widok swojej matki. Wyglądał na tak samo zmęczonego, tak samo bladego, jak wtedy, gdy przyjechaliśmy tu kilka godzin temu, może nawet trochę bardziej. Urządzenie kroplówki zapiszczało obok jego łóżka. - Ta! Nigdy, przenigdy nie będę miał dość słuchania tego. Przenigdy.  Wiedzieliście - Chase skrzywiła się na nas - że Thor jest teraz kobietą w komiksach?  Nie wiedziałam. - Powiedziała Amanda, podchodząc do łóżka Tannera i siadając na jego brzegu. Chase burknęła.  Nie wiem, co mam o tym myśleć.

217

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Upuszczając torbę Cadena tuż przy drzwiach, dołączyłem do Amandy na łóżku, pogładziłem dłonią głowę Tannera i sprawdziłem jego umiejętności artystyczne. Iron Man był jaskrawo zielony, prawie takiego samego koloru, co włosy Chase. Z jakiegoś powodu, podobało mi się to. Uderzenie ciszy rozciągnęło się między nami. Tanner, teraz usadowiony na kolanach Amandy, pracował intensywnie na przemienieniu Kapitana Ameryka w jasno różową wizję. Starałem się nie patrzeć na mój zegarek. Caden przebywał u Carli zaledwie od kilku minut, ale wydawało się to jak kilka godzin. Jeżeli teraz taki byłem, to co będzie, gdy będziemy czekać dwie godziny na wyniki?  Widziałaś się z tatą? Na spokojne pytanie Chase, popatrzyłem na Amandę.  Tak. - Odpowiedziała, unosząc głowę, by bezpośrednio spojrzeć na siostrę. - Widziałam się.  I?  I Święto Dziękczynienia nie będzie fajne. Chase burknęła ponownie.  On jest idiotą.  On jest naszym tatą. - Odparła Amanda. - I wszystko co robi, robi z miłości.  To wciąż nie oznacza, że nie chcę go spoliczkować. - Zripostowała się Chase, z powrotem skupiając się na Thorze. Jej zdolności kolorowania były doskonałe. Jej kolorystyka dla nordyckiego boga była...inna. Ktoby pomyślał, że Thor mógłby mieć fioletowe włosy?  Słyszałam cię. - Wymamrotała Amanda. To, że zdawała sobie sprawę z tego, że Chase nie była w stanie usłyszeć tego komentarza, rozdarło mnie. Jakiekolwiek relacje Amanda miałaby po tym wszystkim ze swoim ojcem, nigdy nie byłyby one takie same. W oczywisty sposób martwiło ją to, jak to wpłynie na jej związek z Chase. Chciałem jej powiedzieć, że wszystko będzie dobrze. Zamiast tego, obniżyłem głowę i pocałowałem ją w czubek jej głowy. Uśmiechnęła się do mnie. Tanner zrobił to samo.  W pozio. - Zadeklarował z uśmiechem. Gdyby nie te rurki w jego nosie i ręce, brak włosów, brak koloru, świszczący oddech i zapadnięte oczy, ten uśmiech mógłby sprawić, że moje serce zaśpiewałoby.

218

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Więc - powiedziała Chase, podnosząc głowę, by na mnie spojrzeć. - Co się teraz dzieje? Czy doktor Waters znowu przeszukuje bank dawców? Zamrugałem. Zapomniałem, że Chase nie miała pojęcia o Cadenie.  Właściwie... - Zacząłem. Oczywiście, dokładnie w tym momencie Parker wszedł do pokoju Tannera. Z Cadenem.  Więc to bolało. - Uśmiechnął się Caden, pocierając mały, okrągły bandaż po wewnętrznej stronie prawej ręki, kiedy podszedł do łóżka. - Hej. - Zatrzymał się i wskazał na Tannera, który - nie mogłem nie zauważyć - przyciskał się mocno do Amandy. - Ty musisz być Tanner. Tanner wpatrywał się w niego, studiując go. Caden szeroko się uśmiechnął.  Mam coś dla ciebie. - Powiedział, grzebiąc w swojej tylnej kieszeni, zanim wyciągnął rękę, by pokazać Tannerowi, co w niej trzyma. To było Caramello Koala, wyraźnie australijska czekolada w kształcie kreskówkowego koali, wypełniona karmelem. One są przepyszne. Nie zjadłem żadnej, odkąd byłem dzieckiem. Czekolada pełna karmelu nie jest, niestety, w mojej diecie. Jednakże, mogłem zobaczyć, że ten Caramello Koala nie powinien być w niczyjej diecie. Był spłaszczony i wyraźnie roztopiony w opakowaniu. Tanner zmarszczył brwi. Caden również się na to skrzywił ze śmiesznym grymasem o melodramatycznych proporcjach.  No cóż, lipa. - Wymamrotał z komicznym dąsem. Uśmiech zaczął szarpać ustami Tannera. Zerknąłem na Amandę. Uśmiechała się do niego ze łzami w oczach grożącymi upadkiem.  Poczekaj chwilę! - Caden wyciągnął palec w górę, znowu się uśmiechając. Tanner wzdrygnął się na ten nagły wybuch, a potem zaczął chichotać. Z szalonym obrotem o 180 stopni, Cade przeskanował pokój. - Gdzie położyłeś moją torbę, kuzynie? - Zapytał. - Ach, tam jest. - Rzucił się po nią. Z kolan Amandy, Tanner więcej chichotał. Po kilku sekundach grzebania w torbie i z dramatycznym gestem bardziej odpowiednim do magicznej sztuczki, Caden poderwał się na nogi, obrócił się do Tannera i tym razem pokazał coś kompletnie innego w swojej dłoni. Nie, nie w swojej dłoni. Na swojej dłoni.

219

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Tanner gapił się na to. Ja gapiłem się na to. To była skarpetowa pacynka koala. Skarpetowa pacynka koala z nieroztopionym Caramello Koala przypiętym do jego filcowych rąk.  Och mój Boże. - Amanda wybuchła śmiechem. - To urocze. Gdzie to kupiłeś? Caden się obruszył.  Zrobiłem to. Czekając na taksówkę, która zabrałaby mnie na lotnisko w Sydney jakieś spojrzał na zegarek - bilion godzin temu. Tak w ogóle, która jest tu godzina? Tanner wyciągnął ręce, otwierając i zamykając dłonie ze wzrokiem skupionym na skarpetowej pacynce na dłoni Cadena.  Trochę po dziesiątej. - Odpowiedział Parker. Podskoczyłem. Tak samo Amanda. Chyba oboje zapomnieliśmy, że był w pokoju. Caden zachichotał.  To coś ze zmianą strefy czasowej nie jest ani trochę tak wspaniałe, jak to brzmi w filmach. - Z powrotem odwrócił się do Tannera. Przez sekundę, krótką sekundę, widziałem, jak zerka na Chase, tak jakby dopiero co ją zauważył. A następnie szedł w stronę Tannera ze skarpetową pacynką koalą tańczącą przed nim. - Proszę bardzo, Tanner. - Powiedział, a potem znowu przerwał, tym razem aby spojrzeć na Amandę. - Eee...pewnie powinienem był najpierw zapytać, czy może ją mieć. Odkąd ją zrobiłem, była w szczelnej, plastikowej torbie, jeśli to pomoże. Mogę pokazać ci torbę. A skarpeta była czysta. W zasadzie, całkiem nowa. Uśmiech Amandy był ciepły. A jednak smutny.  Jasne. - Odrzekła, jeszcze raz głaszcząc Tannera po głowie. - Jakie dziecko nie może posiadać skarpetowej pacynki? Dziecko, które miało niebezpiecznie słaby układ odpornościowy. Ale nawet wtedy, gdy wezbrało się we mnie pragnienie, aby zedrzeć pacynkę z dłoni Cadena, zanim dałby ją mojemu synowi, fala ufności zmiażdżyła ją. Znałem mojego kuzyna. Był mądry. Bardzo mądry. I bardzo świadomy warunków medycznych. Zanim wybrał studia weterynaryjne, wygłupiał się z pomysłem zostania chirurgiem. Z całej jego dostrzegalnej nonszalancji, Caden nie przyniósłby do pokoju Tannera niczego, co naraziłoby go na niebezpieczeństwo. Założyłbym się, iż gdybym zapytał, dowiedziałbym się, że skarpeta była suszona dwa razy w ekstremalnej temperaturze, jeszcze zanim zmienił ją w status koali. To było coś, co Caden by zrobił. Do cholery, mimo wszystko pomyślał, żeby spakować ją do szczelnej, plastikowej torby.  Proszę bardzo, mała osóbko. - Powiedział, zsuwając skarpetę ze swojej dłoni.

220

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Hej. - Powiedziała Chase, podnosząc się na nogi. - Hej, hej, do cholery poczekaj minutę. Amanda zmarszczyła brwi na siostrę. Zrobiłem to samo. Caden zamarł w połowie pochylony w stronę Tannera, jego uśmiech zniknął, a oczy skupiły się na Chase. Bez słowa, Chase obeszła łóżko, porwała skarpetową pacynkę z ręki Cadena, a potem odwróciła się do swojej torebki, która leżała na stole obok kredek.  Chase? - Amanda zmarszczyła brwi. - Co ty... Nadal nic nie mówiąc, Chase wyciągnęła z torebki małą butelkę spreju dezynfekującego, podniosła w górę skarpetę i wcisnęła przycisk butelki. Lekka mgiełka środka dezynfekującego pokryła pacynkę. Caden uniósł brwi ze wzrokiem wciąż skupionym na Chase. Ignorując nas wszystkich, Chase znowu wcisnęła przycisk, pokrywając drugą stronę skarpety.  Proszę. - Skinęła głową, natrafiając na spojrzenie Cadena. - Teraz możesz to dać mojemu siostrzeńcowi. Jego usta drgnęły, a w oczach coś błysnęło.  Cóż, skoro mogę to zrobić teraz. - Powiedział, zabierając od niej maskotkę. Zmrużyła oczy. Ponownie się uśmiechnął, najpierw do Chase, potem do Tannera.  A teraz - powiedział, kucając, aż znalazł się na poziomie oczu mojego syna. - Wyciągnij rękę w ten sposób. Zademonstrował, co chciał, żeby Tanner zrobił. Tanner, z poważną miną, wykonał to. Z delikatną troską, Caden wsunął skarpetę na małą dłoń Tannera.  Proszę bardzo. Tanner patrzył na niego oniemiały, a następnie spojrzał na pacynkę na jego ręce.  Kalpeta.  Koala. - Powiedział Caden.  Kala. - Powtórzył Tanner. - Kalpeta kala. Caden się uśmiechnął.  Sam bym tego lepiej nie nazwał.  Cóż. - Powiedział Parker od drzwi. Po raz kolejny, wszyscyśmy podskoczyli. Tym razem nawet Caden. Zobaczyłem, że znowu posłał Chase jedno z najszybszych spojrzeń, a następnie prostował się, by stanąć twarzą do lekarza Tannera. - Muszę wracać do pracy. Tanner, nie pozwól koali zjeść za dużo liści eukaliptusa, w porządku?

221

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Tanner pokręcił głową, klepiąc po głowie skarpetową pacynkę.  W pozio. W pozio. Parker się uśmiechnął.  Jest w porządku, mistrzu. Jest. - Spojrzał na Amandę, potem na mnie. - To zajmie kilka godzin. Amanda pokiwała głową. Ścisnęło mnie w brzuchu. Łatwo było zapomnieć - podczas chwili prostej radości, takiej jak wejście skarpetowej pacynki do życia Tannera - że znajdowaliśmy się w szpitalu, ponieważ on umierał. Uświadomiłem sobie, że robił to umysł. Jako mechanizm radzenia sobie z trudnymi sytuacjami. A może był to ten optymista we mnie, szukający dobra, cudu, szczęścia w morzu beznadziejności. Skupiający się na tym, zamiast na rzeczywistości, która nas paraliżowała. Z ostatnim uśmiechem skierowanym na Tannera, Parker wyszedł. Dopiero gdy odszedł od nas, zobaczyłem na jak wycieńczonego, przybitego wyglądał. Radosny uśmiech, jakim obdarzył Tannera zmienił się w maskę ponurych myśli. Jego ramiona opadły. Co wiedział on, czego ja nie wiedziałem?  Zaraz wracam. - Wyszeptałem przy policzku Amandy. Zanim zdążyłaby zapytać, co robiłem, wyszedłem za Parkerem z pokoju Tannera. Znalazłem go przy dyżurce pielęgniarek, opierającego się o nią z zamkniętymi oczami.  Doktorze? Uchylił jedno oko.  Chłopie? Tępy ucisk owinął się wokół moich skroni.  Czy ja... Czy jest coś, o czym powinienem wiedzieć? Parker znowu zamknął oko.  Po prostu poczekajmy, aż przyjdą wyniki, zanim pogadamy, okej? Nigdy wcześniej nie chciałem wymówić słów mniej niż tych jednych. Każda cząstka mojego ciała buntowała się przeciwko wypowiedzeniu ich. Moje gardło mocno się zacisnęło, jakby próbując nie dopuścić do tego, by mięśnie krtani sformułowały je. Parker nie poruszył się. Nie wydał z siebie dźwięku,.  Widzę, jak źle Tanner wygląda, doktorze. - Powiedziałem. Moja serce bolało. Tak samo brzuch, skręcający się w supeł bólu. - Kończy nam się czas. Wypuścił krótkie westchnienie.

222

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Kończy się. - Powiedział wreszcie, pocierając oczy za okularami. - Obawiam się, że jestem na etapie, w którym powtórnie oceniam zgodność szpiku kostnego Roberta Aamesa z Tannerem. Wpatrywałem się w niego. Z kolejnym westchnieniem, otworzył oczy.  Jeśli wierzysz w Boga - powiedział - albo w jakąkolwiek siłę wyższą, Brendon, sugerowałbym, żebyś zaczął negocjować. Przez wzgląd na Tannera, postaw wszystko co masz na badanie twojego kuzyna. W przeciwnym razie, możemy mieć do wyboru bardziej ryzykowną opcję. Nie mogłem się ruszyć. Wydał z siebie niski pomruk i chwycił mnie za ramię.  Ale będę wstrzymywał się tak długo, jak się da. Obiecuję. Idź pobyć ze swoją rodziną, chłopie. - Nakazał, ściskając mnie za ramię, zanim je poklepał. - Teraz. Z powrotem ruszyłem do pokoju Tannera, otępiały. Moja dłoń znajdowała się na klamce, kiedy przyłapałem się na tym. Ostatnią rzeczą, jakiej tam potrzebowali, było zobaczenie mnie w takim szoku. Zamykając oczy, policzyłem do dziesięciu. Wciągnąłem głęboki oddech, wypuściłem go i zrobiłem to znowu. Do czasu gdy otworzyłem drzwi, byłem obrazem całkowitego spokoju. Czułem się w porządku. Czułem się dobrze. Byłem spokojny. Byłem wyluzowany. To co zastałem, zaskoczyło mnie. Tanner spał, tuląc swoją skarpetową pacynkę koalę. Amanda muskała jego głowę czubkami palców. Chase siedziała rozwalona w fotelu pod ścianą, wpatrując się w swój telefon z zębami dręczącymi jej dolną wargę. A na krześle obok niej siedział Caden z głową spoczywającą na jej ramieniu, oczami zamkniętymi, klatką piersiową unoszącą się i opadającą w powolnych, głębokich oddechach. Amanda odwróciła głowę, by uśmiechnąć się do mnie.  Zasnął wciągu sekundy. - Wyszeptała. Nie wiedziałem, czy chodziło jej o Tannera, czy Cadena. Spojrzałem na syna. Słowa Parkera zżerały mnie. Dużymi, chrzęszczącymi kęsami, które rozrywały mnie jak zęby mięso.  Bren? Uniosłem oczy na Amandę.

223

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

 Wyglądasz tak, jakbyś miał się przewrócić. Może pójdziesz do ogrodów? Jesteś bogiem słońca, Osmond i wypierasz siebie. Idź porozmyślać w słońcu na jakiś czas. Przyjdę po ciebie, gdy będę cię potrzebować. Pokręciłem głową.  Nie, jest w porządku. Jej odpowiadający na to chichot był delikatny.  To nie była sugestia. Idź. Zrobiłem tak, jak kazała. Chociaż pragnąłem zostać tam z nią, poszedłem. Gdybym tego nie zrobił, myślę, że rozpadłbym się. Bardziej ryzykowne opcje. Jak można było pogodzić się z opcją opisaną w taki sposób? Zajęło mi kilku minut na znalezienie ogrodu. Był piękny, spokojny. Wysokie, gumowe drzewa stały, czuwając nad zielonymi krzewami uformowanymi w różne formy zwierząt. Dwa słonie kąpały się w stawie. Woda tryskała im z ich liściastych pni i spływała z powrotem do sadzawki w ciągłym, cieknącym dźwięku. Kwietniki porozrzucane były po obszarze, pełne jasnych, kolorowych kwiatów. Zatrzymując się przy ławce pomalowanej na najbardziej żywy morski kolor, opadłem na nią, oparłem łokcie na kolanach, opuściłem głowę i spojrzałem na kamienistą ziemię między moimi stopami. Nie wiedziałem, co jeszcze innego zrobić. Siedziałem tak, pozwalając słońcu prażyć mnie w plecy. Zostałem tam, nie ruszając się, rozmyślając nad wszystkimi możliwymi rezultatami. Wyniki badań Cadena przychodzą, a on jest zgodnym dawcą. Przeszczep się udaje. Tanner zostaje uznany za wolnego od raka. Amanda i ja się pobieramy. Mamy więcej dzieci. Co najmniej dwójkę. Dziewczynkę i kolejnego chłopca. A może dwie dziewczynki? Otwieram biznes treningów osobistych tutaj w San Diego. Każdej zimy odwiedzamy Australię. Nasze dzieci wyrastają na zdrowych, szczęśliwych rodziców. Widujemy je co tydzień na niedzielnym obiedzie... Wyniki badań Cadena przychodzą negatywne. Parker wszczepia Tannerowi szpik kostny Robby'ego Aamesa. Organizm Tannera przyjmuje go, po jakiejś poważnej pomocy medycznej. Wchodzi w stan pełnej remisji. Gdy Tanner zdrowieje, Robby spędza wiele godzin z Amandą. W końcu zaprasza ją na kolację. Ona mówi mu, że... Wyniki badań Cadena przychodzą negatywne. Parker wszczepia Tannerowi szpik kostny Robby'ego Aamesa. Organizm Tannera odrzuca go. Umiera w wyniku powikłań. Amanda zamyka się emocjonalnie i nieważne co robię, nigdy...

224

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Tanner umiera. Nieważne jakie są wyniki Cadena, Tanner umiera. A ja zapominam, jak to jest znowu cokolwiek czuć...  Bren? Na delikatne odczucie bycia szturchanym, otworzyłem oczy, mrużąc je na niebieskie niebo. Dlaczego byłem na plecach? Dlaczego byłem na dworze?  Bren? Zamrugałem, przewracając głową, moją huczącą, zamazaną głową i spojrzałem na Amandę, kucającą obok mnie z czerwonymi oczami, mokrymi policzkami, dolną wargą drżącą. Drżącą. Ona drżała. Cała. Drżała, płakała i szlochała moje imię.  Bren. - Sapnęła z dłońmi na mojej ręce. - Och Boże, Bren... Usiadłem prosto. Serce uderzyło mi do gardła. Skręciło mnie w brzuchu. Nie. Och Boże, nie.  Czy... - Objąłem dłońmi jej ramiona i trzymałem ją. - Czy przyszły wyniki? Amanda pokiwała głową ze świeżymi łzami cieknącymi jej z oczu i spływającymi po policzkach. Zassałem urywany oddech. I kolejny. I kolejny.  I? - Zapytałem, nawet kiedy nie chciałem wiedzieć. Nawet kiedy chciałem powrócić do spania i tak zostać. Zostać tak i nigdy nie obudzić...  Jest zgodny, Bren. - Zaszlochała Amanda. - Twój kuzyn, Caden. Jego badanie krwi...te początkowe...wykazało, że jest zgodnym dawcą.

225

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Spoko znane jako epilog

Najwyraźniej Amerykanie nie robią tego całego Hip hip hurra! po zaśpiewaniu Sto lat. Więc w konsekwencji wyglądałem cholernie głupio, krzycząc w parku na całe gardło Hip hip, z niemal każdym przebywającym na przyjęciu, patrzącym na mnie, jakby wyrosła mi druga głowa. Na szczęście Caden uratował mnie, wykrzykując Hurra po nieoczekiwanej ciszy. Dlaczego nie zrobił tego od razu, nie jestem pewien. Może ze zmęczeniea po zmianie strefy czasowej? A może miało to coś wspólnego z Chase. Siedzieli blisko siebie, próbując nie zauważać, że drugie tam było. Przynajmniej, Chase udawała. Caden mógł spać przez większość czas. Mimo wszystko, przyleciał do San Diego zaledwie godzinę temu. Nocnym lotem z Melbourne do LA, a Chase odebrała go z Międzynarodowego Lotniska w Los Angeles. Powiedziałem mu miesiąc temu, że nie jest konieczne, by przylatywał na drugie urodziny Tannera, ale nalegał, że przybędzie.  Spróbuj mnie powstrzymać. - Zażartował podczas naszej rozmowy przez Skypea. - Ten dzieciak ma w sobie cząstkę mnie. Jesteśmy teraz braćmi szpiku kostnego. Prychnąłem, nawet kiedy przypływ wdzięczności mnie zatkał.  Co oznacza - kontynuował z surową miną marszczącą jego brwi. - Że również oczekuję prezentu, okej? Naprawdę przydałby mi się nowy samochód. Albo może... Zakończyłem tę rozmowę ze śmiechem i odwróciłem się do Amandy, która siedziała na podłodze mojego biura pośród strategii na mój biznes treningów osobistych, porozrzucanej wokół niej, gdzie budowała wieżę Duplo z Tannerem.  Przylatuje. Uśmiechnęła się do mnie.  Znakomicie.  Chase może nie zgodzić się w tym z tobą. - Powiedziałem. Amanda się roześmiała i odwróciła do Tannera.  Ciocia Chase nie oszuka nikogo, prawda, twardzielu?  Tak. - Zgodził się Tanner, dociskając czerwony klocek do wieży. W tamtym dniu, był wolny od raka od czterech miesięcy.

226

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

Dwa miesiące po skutecznym przeszczepie, Parker poprosił nas do swojego gabinetu i powiedział nam, że nadszedł czas, byśmy zabrali Tannera do domu. Do domu. Wyjaśnił nam, że przed nami długa droga, codzienne wizyty w szpitalu, trwające leczenie, regularne badania krwi i że Tanner ma ograniczone rzeczy, które wolno mu robić, ale mogliśmy wrócić do domu. Razem. Całą naszą trójką pod jeden dach. Dzisiaj, w dniu jego drugich urodzin, był wolny od raka od pięciu miesięcy. Dzisiaj świętowaliśmy nie tylko jego urodziny, ale to, że czuł się na tyle dobrze, by przyjść do parku i się pobawić. Dzisiaj świętowaliśmy to, jak bardzo waleczny był. Dzisiaj celebrowaliśmy życie.  Hurra! - Zawołał, uśmiechając się do Cadena z miejsca, w którym stał na ławce. Miał na sobie koszulkę ze słowami Pieprzyć raka na przedzie. Papierowa czapeczka ustawiona pod kątem siedziała na czubku jego głowy, częściowo zakrywając jego zmierzwione blond włosy, które Amanda ułożyła w krótkiego irokeza. - Hurra! Uśmiechnąłem się do niego. Nie muszę wam mówić, że nigdy nie byłem bardziej szczęśliwy, prawda? Wokół nas, goście jego przyjęcia zaśmiali się. Parker Waters krzyknął swoje własne hurra, tak samo Heather, która przyleciała dwa dni temu i nie przestawała być - używając jej własnych słów - "najlepszejszą honorową ciocią na świecie". Maci i Raph dołączyli do hurra, wraz z moją mamą i tatą (który, muszę powiedzieć, nie przestawał rozpieszczać Tannera, odkąd pierwszy raz go spotkał). Hurra Jacqueline było jednym z najgłośniejszych. Chciałbym móc powiedzieć, że Charles przyłączył się z równym entuzjazmem, ale nie mogę. Może w następnym roku? A może w końcu wybaczy córce, gdy Tanner skończy dwadzieścia jeden lat? Może wtedy, dostaniemy od niego hurra? Może? Nie wstrzymywałem oddechu. Nie żywiłem również urazy. Jak nauczyłem się zbyt boleśnie, życie jest za krótkie, by chować urazę. Tanner może i znajdował się w pełnej remisji, ale bitwa nie była jeszcze wygrana. Jeśli chodzi o długoterminowe widoki dla dziecka, które miało białaczkę, cóż...powiem tylko, że planowaliśmy celebrować życie Tannera każdego cholernego dnia. Ciepła ręka owinęła się wokół mojego pasa, a ja zerknąłem w dół na Amandę z przepływającym przeze mnie poczuciem skoncentrowanej radości. Uśmiechnęła się. Te

227

Tłumaczenie: chomik Black-Hood

Korekta: magdunia55

oznaki stresu i zmęczonej obawy, które odkryłem na jej twarzy sześć miesięcy temu, teraz zniknęły.  Wszystko w porządku? Objąłem ją ramionami i odwzajemniłem uśmiech.  Bardziej niż w porządku. - Złożyłem szybki pocałunek na jej ustach. - Wszystko jest spoko.  Spoko. - Wyszeptała, odwracając się z powrotem do naszego syna. Zrobiłem to samo, obserwując jak pochyla się nad tortem Optimusa Prime'a będącym na stole i zdmuchuje dwie świeczki na nim.  Hurra. - Szepnąłem, gdy przyciągnąłem Amandę jeszcze bliżej mojego boku. Gdy obejmowałem moją żonę, a nasz syn śmiał się i żył. Żył. Jeśli to nie jest powodem do krzyknięcia hurra, to nie wiem, co to jest. Hurra. Hip hip hurra.

228