Clarisa Wild Mr X

MR

Clarissa Wild

Tłumaczenie:

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

Ivy_

╬ STRONA 2

Spis treści Playlista …………………………………………………………………………………………………………………………………….

4

Prolog …………………………………………………………………………………………………………………………………………

5

Rozdział 1 ………………………………………………………………………………………………………………………………….

9

Rozdział 2 …………………………………………………………………………………………………………………………………

21

Rozdział 3 …………………………………………………………………………………………………………………………………. 28 Rozdział 4 …………………………………………………………………………………………………………………………………

35

Rozdział 5 …………………………………………………………………………………………………………………………………. 39 Rozdział 6 …………………………………………………………………………………………………………………………………

45

Rozdział 7 …………………………………………………………………………………………………………………………………. 54 Rozdział 8 …………………………………………………………………………………………………………………………………

60

Rozdział 9 …………………………………………………………………………………………………………………………………

70

Rozdział 10 ………………………………………………………………………………………………………………………………. 78 Rozdział 11 ………………………………………………………………………………………………………………………………… 87 Rozdział 12 ……………………………………………………………………………………………………………………………….. 97 Rozdział 13 ……………………………………………………………………………………………………………………………….. 105 Rozdział 14 ……………………………………………………………………………………………………………………………….

119

Rozdział 15 ……………………………………………………………………………………………………………………………….. 129 Rozdział 16 ……………………………………………………………………………………………………………………………….. 137 Rozdział 17 ……………………………………………………………………………………………………………………………….. 146 Rozdział 18 ……………………………………………………………………………………………………………………………….. 155 Rozdział 19 ……………………………………………………………………………………………………………………………….. 165 Rozdział 20 ……………………………………………………………………………………………………………………………… 173 Rozdział 21 ……………………………………………………………………………………………………………………………….. 181 Rozdział 22 ………………………………………………………………………………………………………………………………

188

Rozdział 23 ………………………………………………………………………………………………………………………………. 196 Rozdział 24 ………………………………………………………………………………………………………………………………

200

Rozdział 25 ………………………………………………………………………………………………………………………………. 209 Rozdział 26 …………………………………………………………………………………………………………………………….... 218 Rozdział 27 ………………………………………………………………………………………………………………………………. 225 Rozdział 28 ………………………………………………………………………………………………………………………………

231

Epilog ……………………………………………………………………………………………………………………………………………

233

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 3

Playlista Russian Roulette - Rihanna Illuminated - Hurts Mercy - Hurts We Must Be Killers - Mikky Ekko The Human Stain - Kamelot My Superman - Santigold Burning Desire - Lana Del Rey Cola - Lana Del Rey Right This Second - Deadmau5 Crave - Duology One Eight Zero - Grendel (Life Cried Remix) Ich Will - Rammstein Afraid - The Neighbourhood Don't Let Me Go - Reign Quutamo - Apocalyptica Breaking The Habit - Linkin Park She Wants To Move - N.E.R.D.

  ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 4

"Kara jest sprawiedliwością dla niesprawiedliwych."   - Święty Augustyn 

Prolog Jay Czwartek, 15 sierpnia 2013, 22:30 Życie nie jest ciągłością. Każda ścieżka, którą podążamy kończy je, albo przedłuża. Miliony ścieżek leżą przed nami, a my wybieramy tylko jedną. Każdy stawiany krok oznacza odcięcie innej możliwej ścieżki. Jedna po drugiej, wszystkie znikają. Wybór ten nie może być zmieniony. Zaakceptowanie konsekwencji jest konieczne, ale niewykonalne dla większości, w tym mnie. Życie jest pasmem wydarzeń, każde prowadzi do następnego. Jeden człowiek. Jeden wybór. Jedna śmiercionośna broń. To właśnie składa się na tą chwilę. Broń, którą ten człowiek przystawia mi do głowy. Broń, która w mgnieniu oka może zakończyć moje życie. Ten człowiek chce mnie zabić, a ja nie wiem, dlaczego. Aby przeżyć, muszę zaliczyć test. Muszę się dowiedzieć, jaka historia ukrywa się za jego blizną. Wierzę, że to moje jedyne wyjście. Moje życie może zakończyć się w każdej chwili, ale nie pozwolę na to. Będę walczyć do samego końca. I bez względu na to, jaką ścieżkę obiorę, przetrwam.

X Wtorek, 13 sierpnia 2013, 02:00 Był niewinny. Tak przynajmniej powiedział. Ślady zadrapań na twarzy mówiły zupełnie inną historię. Jest nie tylko kanalią, jest łżącą kanalią. Na szczęście wiem, co robić z kłamcami.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 5

Kręcąc nożem w ręku, robię krok do przodu. Kropelki potu spływają po jego twarzy, sprawiając, że włosy przyklejają mu się do czoła. Jęczy przez nasączoną szmatkę w ustach, dławiąc się słowami. Mierzę go okiem z góry na dół, kiedy obracam ostrym czubkiem noża na palcu, tworząc kroplę krwi. Jego jabłko Adama porusza się w gardle tam i z powrotem, kiedy wyraźnie spina mięśnie na widok mojej zabawki. Tak, zabawki. Mam ich wiele, nie wszystkie z nich są jednakowo bolesne, ale niektóre dostarczają więcej zabawy niż inne. Szczególnie śrubokręt; jest moim faworytem. Ale niestety, to jest nagła robota i tylko ten scyzoryk szwajcarski mam ze sobą. Moja ofiara bierze głęboki wdech, kiedy najeżdżam na niego okiem i w jego własnych oczach osadza się strach. Zapiera mi dech. Kocham ten wyraz oczu, te błagające usta, te spocone dłonie oraz skurcze i drżenie mięśni, kiedy próbują się uwolnić. Podnieca mnie widok ich bezsilności, wiedza, że mogę zrobić wszystko, czego pragnę. Wiedza, że mogą zobaczyć, iż nadchodzą wszystkie rzeczy, jakie z nimi zrobię. Przerażenie, które wypełnia ich żyły, kiedy zdają sobie sprawę, że ich śmierć nie będzie szybka, ale będzie bolesną męczarnią. Uśmiech tworzy mi się na twarzy, gdy zmrużam oko i rozkoszuję się chwilą. Każdy krok, jaki pokonuję, sprawia, że on wije się jeszcze bardziej, ale oboje, on i ja wiemy, że nigdzie się nie wybiera. Węzeł, który spętałem jest nie do ruszenia. Krew plami włókna sznura, kiedy wykręca się na krześle, starając się uniknąć zbliżającego się losu. To sprawia, że się śmieję. Niewinny. Jasne. Nie ma czegoś takiego jak niewinność. Nie na tym świecie. Obniżam nóż i rysuję linię na jego ramieniu. Jęczy w szmatę, kręcąc głową i ponownie wypowiadając słowa. – Teraz już wiesz, że nie ułatwię ci tego, jeśli będziesz się tak wiercił – mówię. Naciskam na nóż i przeciągam nim w górę jego ramienia, pozostawiając krew. Wrzeszczy, drżąc, kiedy tworzę kilka niezłych linii w poprzek jego ramienia. Pogłębiam każdy ruch, aż skóra rozrywa się i wylatuje krew. Jego wrzaski stają się jeszcze głośniejsze, co tylko sprawia, że pragnę kontynuować. Kocham ten dźwięk. Uwielbiam piski agonii, kiedy tnę. – Psestań! Psesatń! Plose! – Słyszę jego błaganie przez szmatę. – Wiesz, że nie mogę – mruczę. – Spłace dług! Psysięgam! Spłacić? On chce zapłacić? ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 6

Podnoszę brwi i pochylam się, żeby spojrzeć mu w oczy. – Myślisz, że chodzi o pieniądze? – Oddam ci wsystko! Śmieję się. – Więc ty naprawdę nie wiesz, o co chodzi? A ja myślałem, że kłamiesz. – Plose! Powiec mi, mogę fo naplawić! – Nie. Za późno na to. – Rysuję kolejną linię w dół ramienia, na jego drugiej ręce i uśmiecham się, kiedy dostrzegam plamę na jego spodniach. Biedny człowiek; nasikał w gacie. Nie mogę go za to winić. Właściwie, mogę. To ścieka w dół i brudzi moje ulubione miejsce do zabijania. – Smutne. Naprawdę smutne, wiesz? – mówię. – Oszczałeś się. On znowu skomle. Marszcząc brwi, podrzucam nóż i wycieram go o jego spodnie. – I co ja mam z tobą zrobić? – Puść miee! Plose, psysięgam, ze nic nie pofiem. – Hmm… wydaje się, iż masz wrażenie, że to można jakoś rozwiązać. – Pochylam się do przodu i łapię za jego prawą rękę, w miejscu, gdzie jest rana. A on z bólu szarpie się na krześle. – Niestety dla ciebie, to nie jest ten przypadek. – Mrużę oczy. – To niefortunne, że nie pamiętasz, bo jestem zmuszony cię uświadomić. Widzisz, nie lubię, kiedy moje ofiary nie wiedzą, co zrobiły, zanim potnę ich twarze. Muszą wiedzieć, co złego uczyniły, żeby wiedzieć, co nadchodzi. Potrzebują jakiegoś rodzaju umoralnienia, wiesz? Pewnego rodzaju odwetu. Uśmiecham się z wyższością i wciskam palec w ranę, zagłębiając się w jego ciele. On piszczy i gryzie się w język, krew wypływa z jego ust. – Teraz słuchaj jebnięty zasrańcu, pamiętasz ten wieczór kilka miesięcy temu, kiedy wybrałeś się na plac zabaw? Pamiętasz tą małą dziewczynkę w niebieskiej sukience? Pamiętasz chloroform w twojej kieszeni? Oczy mu się rozszerzają. Kurwa. To cholernie niesamowite, kiedy zdają sobie sprawę z tego, dlaczego się tu znaleźli. To jakby mały skrawek Boga wchodził w moje ręce. Ekscytuje mnie to, popycha do działania i karmi moją duszę. Jeśli takową mam. Śmieję się, potrząsając głową, kiedy patrzę w dół na jego krocze. Kapanie zwróciło moją uwagę. Pierdolony znowu się zeszczał. Więc decyduję się kopnąć go w jaja. Wydobywa się z niego jęk i odwraca się cały czerwony, krztusząc się. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 7

Zasłużył na to. Udupił się, kładąc łapy na tej dziewczynce. Dupki takie jak on, nie zasługują na to, by istnieć. – Tak, wiem, co zrobiłeś i jest to dla ciebie niefortunne. Wiem wszystko. To moja praca. Na twoje nieszczęście, jej rodzina była bardzo bogata. Na szczęście dla mnie, bo dobrze zarobiłem. Znowu podnoszę mu nóż przed twarzą, pokazując mu, co jest grane. Kręci się w miejscu, a jego oczy napełniają się łzami. – Aww… teraz zamierzasz płakać. A co z tą biedną dziewczynką? Słyszałeś jej płacz, kiedy rżnąłeś ja w tyłek? – Pomimo, że jej nie znałem, myśl, iż ktoś robi takie gówno na małej dziewczynce, wkurza mnie. Mogę być sukinsynem, ale nie aż takim sukinsynem. Nikt nie powinien wykorzystywać dzieci. Wiem z pierwszej ręki, co to może z nimi zrobić. Ogarnia mnie furia i pozwalam jej na to. Z ognistą pasją, podnoszę nóż i wpycham go w jego rękę. Krzyczy tak głośno, że to rani moje uszy. Hałas odbija się echem w olbrzymiej sali, nikt poza mną go nie usłyszy. Jego palce kurczą się, ale nie daję mu czasu na odpoczynek. Ciągnę go w prawo, co umożliwia mi zrobienie dwóch ukośników tworzących mój podpis na jego oku. Blizny na całe życie. Nie, że jego potrwa długo. Kiedy moja zdesperowana ofiara wrzeszczy i szarpie się na krześle, aby się uwolnić, robię krok do tyłu i podziwiam swoje arcydzieło. Późnej łapię za kanister i skrapiam go obficie benzyną. Odrzucam kanister i biorę papierosa. Nie ma nic lepszego niż papieros po dobrym okaleczeniu. Obserwuję go, gdy wyławiam z kieszeni zapalniczkę i odpalam papierosa. Po pierwszym machu, rzucam zapalniczką i podpalam go. X znaczące jego twarz płonie jaśniej, niż kiedykolwiek wcześniej, kiedy zrobiłem coś takiego. Co za kawał dobrej roboty.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 8

"Jestem dobra, ale nie jestem aniołem. Grzeszę, ale nie jestem diabłem."   – Marilin Monroe 

Rozdział 1 Jay Czwartek, 15 sierpnia 2013, 22:00 Pokaż mi pieniądze, kochanie. To wszystko, dla czego żyję. To wszystko, dla czego umieram. Dobra, może nie umieram, ale do cholery zrobię dla nich wszystko. Moje ciało porusza się wraz z muzyką i oblizuję usta jak dziwka, którą udaję. Mężczyzna przede mną gapi się na mój tyłek, a ja daję mu każdy powód, żeby robił to dalej. Pochylam się nad nim i puszczam mu oczko, dając prawdziwe show. Jego opadnięta szczęka mówi mi, że podoba mu się to, co widzi. Jak większości mężczyzn. Dokładnie wiem jak im to dać, jak przycisnąć guziki, żeby wydali na mnie jak największą ilość pieniędzy. Oczywiście, o to w tym wszystkim chodzi. Mogą nazywać mnie jak chcą; kurwą, dziwką, striptizerką, lalunią, suką. Nie obchodzi mnie to. Ich opinie gówno o mnie mówią, a ja zdobywając te wszystkie pieniądze, muszę się utrzymać. Myślę, że radzę sobie dobrze w wieku dwudziestu trzech lat. Zarabiam więcej, niż inne dziewczyny w moim wieku. Poza tym, kocham uwagę. Jest dla mnie jak miód dla pszczół i kocham ten dreszczyk. Czerwony, aksamitny pokój i migające światła wprawiają mnie w trans, kiedy tańczę do zmysłowej muzyki. Kołyszę biodrami w tę i z powrotem, pokazując widzom swoje najlepsze części. Jestem na pieprzonym haju, który tylko zwiększa uczucie obojętności i pozwala cieszyć się jazdą. Szczerze mówiąc, nie obchodzi mnie to, co narkotyki robią ze mną. Mam to w dupie i po prostu kontynuuje robienie tego, co robię. Przygryzam wargę i wypycham piersi do przodu. Przytulam się do rury, liżę ją, przeciągając językiem w górę i w dół. Wiem, że oni wyobrażają sobie, że to ich kutas; widzę to w ich oczach. Przez. Cały. Czas. Pojawia się wybrzuszenie w spodniach i to coraz większe.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 9

Jak tak dalej pójdzie, może będę w stanie zabrać go do mojego pokoju w hotelu. Dwie pieczenie na jednym ogniu. Chrząkając, odpycha się od krzesła i rzuca na scenę, owijając ręce wokół mojej tali. Pisk ucieka z moich ust, ale jest bardziej wynikiem zaskoczenia niż strachu. Wychodzi menadżer i marszcząc brwi, wskazuje na gościa trzymającego mnie. – Łapy precz! – W porządku, Don, biorę go. – Jesteś pewna, Jay? On to nic innego, jak kłopoty. – Dam radę. Facet stawia mnie na podłodze i przekręca w ramionach. – Pragnę cię. – Cóż, możesz mnie mieć, kochanie, tak długo, jak będziesz płacił. – Oh, dobrze zapłacę – jęczy. Zagryzając usta, jego ręce dryfują w dół do mojego tyłka, a potem ściskają go. Jeden po drugim, odrywam jego palce. – Najpierw pójdziemy do pokoju. – Pragnę cię od dawna. – Więc możesz poczekać jeszcze pięć minut – mówię i odwracam się. – Don, będę z powrotem za pół godziny, dobrze? – Załatw to szybko. Podnoszę kciuk i łapię za rękę klienta. – Dalej kowboju. Podchodzę do wyjścia i biorę jeden z długich płaszczy, wiszących na stojaku, zarezerwowany, na takie okazje, gdzie my, dziewczyny musimy wyjść na ulicę, ubrane w nasze stroje występowe. – Więc, jak masz na imię? – Billy. Mrużę oczy i uśmiecham się bezczelnie. – Cholera Billy! Chyba zrobię z ciebie dzisiaj prawdziwego kowboja. – Możesz go ze mnie robić przez całą noc – mówi niskim głosem. – Założę się, że tak. Hmm… ale wiesz, co mogę zaoferować. Puszcza mi oczko. – Tak, wiem, proszę pani. – Obciąganie albo robótka ręczna, to wszystko, co dostaniesz, okej? – Dla mnie w porządku. Uśmiecha się i pozwala mi wyciągnąć się z klubu. Mój pokój w motelu znajduje się zaledwie kilka przecznic dalej, co nie jest zbiegiem okoliczności, wcale. Kiedy zaczynałam pracę dla Dona, wiedziałam, że będę musiała się bardziej zaangażować, a nie tylko tańczyć ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 10

nago. To, że tutaj w Waco jest to nielegalne, wcale nie oznacza, że się nie zdarza. To nie tak, że oddaję się jakiemuś przypadkowemu kolesiowi czy coś; zamierzam tylko zrobić mu laskę, nic więcej. To łatwy sposób, żeby zarobić dodatkowego dolca lub dwa. Jeśli będę mieć szczęśnie, dorzuci też napiwek. Wiem jak wyssać go do sucha, finansowo jak i jego soki. Zatrzymuję taksówkę i wsiadam do środka. Billy stara się dobrać do mnie w samochodzie, ale za każdym razem strzepuje jego rękę. To, że mógł dotykać mnie w klubie, nie oznacza, że może to robić gdziekolwiek. W pierwszej kolejności, chcę zobaczyć pieniądze. Kiedy w końcu dostajemy się do motelu Het Town House, idę do mojego zwykłego pokoju numer siedem i upewniam się, że nikt nas nie zobaczy, zanim zamknę drzwi. Właściciel wie, co robimy, ale przymyka na to oko. Ignoruje wszystkie dziwne dźwięki. Tak długo jak płacimy za pokój i sprzątamy przed wyjściem, wszystko jest dobrze. Przypuszczam, że to rodzaj korzystnego porozumienia między nim a Two Minnies, klubem, w którym pracuję. Cokolwiek to jest, nie obchodzi mnie to i z pewnością nie przepuszczę oferty zarobienia dodatkowego grosza. To jedyny sposób, żeby zaspokoić moje uzależnienie i odpuścić całą kontrolę. Zakluczam drzwi, a klucz chowam między piersiami. Billy oddycha w moją szyję, a jego ręce na mojej tali, przesuwają się w dół do mojego tyłka. Marszczę czoło i odwracam się, zrzucając płaszcz. – Żadnego dotykania. – Co? – pyta, unosząc jedną brew. – Najpierw kasa. Pięćdziesiąt za zwalenie konia, setka za oral. On śmieje się i przyciąga mnie do siebie, jego szorstkie i mocne ręce zaciskają się wokół moich pleców. Nieustępliwie. Przerażająco. – Nie, złotko. Chcę cię pieprzyć – mówi, uśmiechając się. Obniża ręce na mój tyłek i ściska go. Pochyla się, próbując mnie pocałować, ale odpycham go. – Nie, oral albo robótka ręczna. Mówiłam ci, a ty się zgodziłeś. Teraz płać albo wypad! Pomrukuje, a jego uśmiech mnie alarmuje. To nie wygląda dobrze. To całkowicie nie wygląda dobrze. Zazwyczaj prawidłowo odczytuję klientów, więc naprawdę nie wiem, dlaczego ten jeden mnie tak zaskoczył. Jest w nim coś, co sprawiło, że pomyślałam, iż mogę mu zaufać, ale teraz… to błąd.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 11

– Daj spokój, lalka. – Jego kutas wciska się między moje uda, kiedy przyciąga mnie do siebie, ale znów go odpycham. Jego wyraz twarzy zmienia się ze skrajnie napalonego na wściekły. – Spadaj. – Mrużę oczy i wyciągam klucz. Podczas gdy, staram się otworzyć drzwi, on szturmuje w moim kierunku. – Pieprz się. Zapłaciłem wcześniej, a teraz dawaj to, czego chcę! – Łapie mnie za ramię i odciąga od drzwi. Klucz upada na podłogę. Krzyczę, kiedy łapie mnie za ramiona i odwraca w kierunku łóżka. Kopie go od tyłu, walcząc z nim, ale jest dla mnie za silny. Odrzucam głową do tyłu, uderzając go w czoło. Warczy i robi krok do tyłu, co daję mi możliwość ucieczki. Rzucam się na niego całą wagą, odpychając go na bok, więc mogę pobiec do drzwi. Kurwa. Kurwa. Kurwa! Muszę się stąd wydostać. Podnoszę klucz z podłogi, ręce mi się trzęsą, kiedy staram się umieścić go w zamku. – No dalej, dalej, dalej, kupo gówna! – Ty suko! – krzyczy i słyszę jak głośno tupie w moim kierunku. O cholera. Jego ręce wokół mojej talii, ciągną mnie z powrotem do łóżka, a ja drapię go tak mocno i szybko jak tylko mogę. Mam jego krew pod paznokciami, ale on nie reaguje. Odwraca nas, podstawia mi nogę i rzuca na łóżko. Kładzie się na mnie, jedną ręką przytrzymuje moje ręce, podczas gdy drugą szarpie swoje spodnie. – Złaź ze mnie! – krzyczę, miotając się pod nim. Kładzie rękę na mojej szyi, dusząc mnie. – Zamknij pysk, dziwko. Naciska tak mocno, że ledwo mogę oddychać. Krztusząc się, odwracam głowę i gryzę go, najmocniej jak mogę. To tylko sprawia, że jest bardziej zdeterminowany, by wziąć mnie siłą. Jedną ręką zrywa ze mnie majtki. Ciężkim ciałem rozkłada moje nogi i czuję jego kutasa między nimi. Nie, nie, nie, to się nie może dziać. Nie pozwolę mu na to! Zbieram wszystkie siły i zderzam się kolanem z jego jajami. Bierze głęboki oddech i zatacza, dając mi w ten sposób wystarczająco dużo czasu, aby odciągnąć jego rękę z mojego gardła. Kopię go ponownie, a on kładzie się na boku i chwyta oburącz jaja. – Ty popieprzony draniu! – Robię zamach i uderzam go z całej siły w brzuch. Dźwięk, który wychodzi z jego ust jest dla mnie małym pocieszeniem za to, co chciał mi zrobić. Szybko odwracam się i szarpię za szufladę szafki nocnej, szukając broni, którą trzymam na takie okazje. Jedno kliknięcie i jest załadowana, gotowa do strzału. – Wypierdalaj! – mówię, wskazując na drzwi. Szybkim szarpnięciem wciągam z powrotem majtki, bo nie chcę, żeby ten popieprzony drań patrzył na mnie. Pistolet jest skierowany na niego, ale moje ręce się trzęsą. Jestem słaba. I nienawidzę tego. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 12

Skończ z tym. Ten popapraniec zasługuje na śmierć. W momencie, kiedy zauważa broń, jego oczy poszerzają się i zatrzymuje się. – Wynoś się! – krzyczę, przesuwając pistoletem między nim a drzwiami. Zeskakuje z łóżka i podciąga spodnie, co czyni mnie boleśnie świadomą faktu, że dotknął mnie. Moje ubranie jest rozerwane, a on prawie wsadził swojego fiuta we mnie. Kurwa, to popieprzone. – Nie powiem tego kolejny raz. Wynoś się, albo do cholery cię zabiję! – krzyczę. – Dobra, dobra. Idę – mówi, okrążając łóżko. Czujnie obserwuję każdy jego ruch, bo świniom takim jak on nie można wierzyć. Wciąż może zmienić zdanie, i spróbować znów mi się narzucić. Widziałam to już z inną dziewczyną. Kiedyś ta dziewczyna flirtowała z jednym z klientów i wiedziałam, że balansuje na granicy, tańcząc na jego kolanach. Facet chciał więcej i nie spoczął, dopóki nie dostał, czego chciał. Nie wszystkie z nas są skłonne oddać wszystko. Ona nie chciała dać cipki. Podobnie jak ja. Sprawiamy przyjemność, ale cipka jest nietykalna. Szkoda, że w przeciwieństwie do mnie, nie miała broni. To był ostatni raz, kiedy ją widziałam. Gniew bierze nade mną górę, bo wciąż widzę twarz Billego, kiedy stara się we mnie wcisnąć. Więc schylam się i ściągam jedną szpilkę, a potem rzucam nią w tył jego głowy. – Pośpiesz się popaprańcu! Odwraca się, pocierając głowę. – Co do kurwy? Przecież wychodzę, nie? – Powinnam cię zabić za to, co zrobiłeś! Billy przekręca klucz w zamku, nagle słychać pukanie, a on zamiera. Wciąż trzymam pistolet skierowany w stronę głowy Billego, a powietrze opuszcza moje płuca, kiedy on cofa się od drzwi. Drzwi skrzypią. Nigdy nie słyszałam, żeby skrzypiały. Nagle pękają. Błyszczący, czarny but rozbijają zamek. Sztywnieję, dreszcze przechodzą mi po plecach. Noga znika. I znikąd pojawia się pistolet. Trzyma go ręka odziana w czarną, aksamitną rękawiczkę. Palce poruszają się na spuście Bang. To nie jest głośne, jak w filmach. To huk, jakby ktoś po prostu uderzył w poduszkę. Wystrzał jest cichy, ale bez wątpienia to wystrzał z broni. Na początku nic się nie dzieję. Sekundy wyglądają jak minuty, kiedy stoję z pistoletem w drżących dłoniach, obserwując jak sytuacja się rozwinie. Oddech mi zamiera. Z głowy Billego leje się krew. Upada na ziemię.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 13

Szczęka mi opada, bo nie mogę uwierzyć własnym oczom. Billy jest martwy, ale to nie ja byłam tym kimś, kto go zabił. Są jeszcze dwa strzały, jeden prosto między oczy, drugi w serce. Każdy z nich, odciąga mnie coraz bardziej od tego świata. To wygląda jak sen, ale wiem, że tak nie jest. Szkoda, że tak nie jest, bo wtedy mogłabym zmusić się do obudzenia z tego koszmaru. Chcę krzyczeć, ale nie mogę. Powietrze jest uwięzione w moim gardle i nie mogę uciec. Nawet nie wiem, czy powinnam uciekać. Stoję zamrożona, kiedy tajemniczy zabójca, wchodzi do pokoju i ukazuje mi się. Łysy nieznajomy ubrany w czarny, dopasowany garnitur i biały kołnierzyk, kontrastujący z bezbarwną całością. Spod kołnierzyka, po obu stronach gardła wystają linie tuszu. Jednak najbardziej uderzająca jest blizna w kształcie litery x, widoczna na prawym oku. Skóra została przypalona dawno temu, pozostawiając ruinę i spustoszenie na jego twarzy. Oko zostało wymienione na imitację z metalicznym połyskiem; upiorna przestroga przed okropnymi wydarzeniami, w których brał udział. Wydarzeniami, których również mogę się teraz stać częścią. Kim jest człowiek, który wszedł do mojego pokoju? Dlaczego tu jest? Czy mogę mu zaufać? Jego twarz odwraca się od Billego do mnie. Oko czarne jak noc patrzy na mnie, niepokojąc mnie do samego jądra. Na początku jego oczy rozszerzają się, a potem zwężają, jakby był zaskoczony. Spojrzenie jego oka przypomina mi historię, którą kiedyś czytała mi babcia, historię o diable. Jego kroki są szybkie i duże, kiedy podchodzi do mnie, obojętny na pistolet w mojej dłoni. – Nie zbliżaj się! Bo strzelę! – ostrzegam, ale jego ręka jest już zablokowana mocno na moim nadgarstku. Szarpie nim na bok, zmuszając mnie do upuszczenia broni. Krzyczę, kiedy jego ręka przesuwa się z mojego nadgarstka do szyi, dusząc mnie. Owijam palce dookoła niej, rozpaczliwie starając się uwolnić, ale to nie ma sensu. Jest dwa razy silniejszy ode mnie, a jego wola wydaje się być niesłabnąca. Ogarnia mnie przerażenie, kiedy pistolet w jego ręku unosi się na poziom moich oczu. Chłód metalu odczuwam jak przypalanie skóry. Patrzy mi prosto w oczy, kruczoczarnym okiem wypełnionym zimną determinacją. Ale wciąż czeka.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 14

Mijają sekundy. Tik.Tak.Tik.Tak Zegar wiszący na ścianie doprowadza mnie do szaleństwa. Śmierć czeka na moim progu, ale nie przychodzi po mnie. Zamiast tego, pozostaje mi czekanie w oparach strach. Nienawidzę tego. – Proszę, nie rób tego – mówię drżącymi ustami. Nie reaguje; zamiast tego uścisk na moim gardle się zacieśnia. Staram się przełknąć, ale tylko się krztuszę. Moje palce wciąż próbują podważyć jego, ale nie odpuszcza. Boję się, a jednocześnie nie chcę przestać walczyć. Dlaczego chce mnie zabić? Co takiego zrobiłam? Dlaczego jeszcze mnie nie zabił? Pytania i myśli przepływają przez mój umysł. Muszę uciekać. Nie wiem, dlaczego? Nigdy nie dbałam o własne życie, dopóki nie zostało zagrożone. Moje instynkty przeskakują na najszybsze obroty. Jego oczy mrużą się, a usta zaciskają w cienką linię, kiedy przystawia mi pistolet do czoła. Patrzę na niego ze łzami w oczach. Wydaję mi się, że zgrzyta zębami, kiedy jego wzrok przesuwa się między moimi oczami a ustami. – Proszę… nie chcę umierać – udaje mi się wyszeptać. Nozdrza mu się poszerzają, kiedy przeciągłe wzdycha. Jego oko obserwuje mnie jak jastrząb i coś mi mówi, że to nie jest normalne. Moje życie nie powinno się tak zakończyć. Jego usta ściągają się, a palce powoli rozplątują z mojego gardła. Kaszlę, kiedy nacisk zmniejsza się i mogę znów oddychać. Moje płuca szybko napełniają się powietrzem, co powoduje odruch wymiotny. Ale muszę zostać w miejscu. Jego broń wciąż jest przystawiona do mojego czoła. Oboje jego oczu posyła mi mordercze spojrzenie. Jakby był zły. Zły na mnie? Nie, niemożliwe. Nawet go nie znam. – Nie zabijaj mnie – mówię spokojnie. Patrzę na niego starając się, żeby dostrzegł we mnie niewinność, której niewiele mi zostało. Jakby nie patrzeć, nawet po rzeczach, jakie zrobiłam, nie zasługuje na śmierć. Jego twarz jest nieruchoma, ale daje mi znać, że coś jest nie w porządku. To nie toczy się tak, jak powinno. Coś jest nie tak, bo przyszedł mnie zabić, ale jeszcze tego nie zrobił. Muszę to wykorzystać. Moja ręka, choć drżąca, sięga po broń. Ale zanim palce dotykają jej, on otwiera usta. – Siadaj. – Jego głos jest ciemny i pełen niewypowiedzianych słów. Ciemny, nie jak płynna czekolada, ale ciemny jak śmierć. Jego oko na chwilę rzuca się do łóżka obok mnie, kiedy lekko kołysze bronią w tą samą stronę, ale nie na tyle, aby lufa opuściła moje czoło. Nie wystarczająco daleko, by utrzymać mnie przy życiu, jeśli pociągnie za spust. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 15

Przesuwam stopami w kierunku łóżka tak, że moje nogi są przy nim, ale nie tak, żeby pomyślał, iż staram się uciec. Nie chcę, żeby mnie zabił bez powodu. Więc, robię jak powiedział i siadam delikatnie na łóżku, uważając, by go nie wzburzyć. Moje serce wali, praktycznie wyskakuje z mojej piersi, ale nie zamierzam się z tym ujawniać. Musze być opanowana i przypatrzeć się, co robi. Muszę zobaczyć drobne szczegóły i zapamiętać wszystko, a potem znaleźć sposób, żeby uciec. Ten człowiek nie jest zwyczajny; jest zabójcą. Nie jest mordercą, który zabija nieznajomych na ulicy, ale kimś, kto planuje i przewiduje ruchy. Kimś, kto jest niebezpieczny, bo niczym się nie przejmuje. Mogę to powiedzieć po sposobie, w jaki zabił Billego, bez cienia wyrzutów sumienia. Zastanawiam się, dlaczego ukierunkował się na mnie. – Dlaczego? Nie odpowiada. Wszystko, co robi, to wciąż trzyma pistolet w moim kierunku. Mimo, że nie stoi już tak blisko mnie jak wcześniej, jednak to wciąż za blisko, bym mogła sobie z tym poradzić. To nie jest podobne do niczego, z czym miałam już do czynienia, a ugrzęzłam w jakimś popieprzonym gównie. – Czego chc… – Zamknij się. – Jego polecenie jest krótkie i uszczypliwe, jakby był wściekły na mnie. Biorę haust powietrza i patrzę na dywan, czując, że nic nie kontroluję. Moja broń leży obok jego stóp. Gdybym tylko mogła ją chwycić, mogłabym zawalczyć o wydostanie się stąd. Gdybym, tylko mogła postrzelić go, gdziekolwiek - w nogę, stopę, albo w jaja, odciągnęłoby to jego uwagę na tak długo, że zdołałabym uciec. Gdybym, tylko mogła sięgnąć po broń, bez ryzyka, że rozwali mi mózg na kawałki. W zupełnej ciszy siedzę na łóżku, czekając, aż zabójca powie mi, czego chce. Nie rozumiem, dlaczego tu jest. Zabił Billego, a potem przyszedł po mnie, ale po co? Dlaczego zabił Billego, a nie mnie? Czy robię mu jakąś różnicę? Czego chce? Czy jest tutaj dla mnie? Im więcej o tym myślę, tym bardziej czuję się bezsilna. Wierzyłam w życie, dopóki się od niego nie pochorujesz. Tańczyłam całe noce, wypijałam każdy rodzaj trunku jaki był, wciągałam nosem i paliłam ile się tylko dało, wykorzystywałam i pozwalałam mężczyznom wykorzystywać własne ciało, a także robiłam wszystkie rzeczy, które są zakazane przez Boga. Myślałam, że to nie miało znaczenia, bo jeśli mam żyć, to żyć na własnych warunkach. Teraz, już nie jestem tego taka pewna. Moje życie wisi na włosku i nagle stało się oczywiste, że to, co robiłam, może być jedynym powodem, dlaczego się tu znalazłam. To ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 16

moje wybory i przewinienia doprowadziły do miejsca, gdzie oszpecony nieznajomy chce mojej śmierci. I prawdopodobnie na nią zasługuję. Prycham i przełykam łzy wytryskające z moich oczu. Jestem żałosna. Jęczący worek gówna. Nie powinnam płakać i staram się trzymać go na wodzy, ale to trudne. Niestety tak jak nie chcę się do tego przyznać, bo to sprawia, że wyglądam na słabą, a nienawidzę być słaba… nie chcę też umierać. Chcę żyć. Wszystko, czego kiedykolwiek chciałam, to żyć i czuć się żywa. Teraz, bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, zdaję sobie sprawę, że nie jestem gotowa się poddać. Że nie jestem gotowa na to, żeby ktoś inny zdecydował, co się ze mną stanie. Zrobię wszystko, żeby zatrzymać to, co moje. Mój początek. Mój środek. Mój koniec. Będę walczyć o to, co posiadam. Tajemniczy człowiek bierze głęboki oddech. Jego ręka podnosi się, a to sprawia, że od razu jestem świadoma jego ruchu. Pociera łysą głowę, omijając blizny, co mnie zaskakuje, bo jest ich pełno. Zmuszam się, żeby to zapamiętać. Może się wydawać, że jest to coś nieistotnego i niezauważalnego, ale tak nie jest. Każdy szczegół jest częścią układanki, a gdy zostanie ułożona w całość, pomoże mi poznać powód tego szaleństwa. Aby przetrwać, muszę rozszyfrować tajemnice, które on ukrywa. Aby uciec, muszę wykorzystać wszystkie jego słabe punkty na własna korzyść. Nie jest typem, który pozwoli uciec swojej ofierze, kiedy już ją złapał. Widzę to po sposobie, w jaki zabił Billego; trzy, czyste strzały. Z zimną krwią, bez bałaganu, dokładnie jak chciał to zrobić. Jest autorem planu. Kimś, kto wie, co robi i cały czas panuje nad sytuacją. Kimś, kto musi wierzyć, że rządzi tu. Kimś, kto potrzebuję tego, żeby wszystko było pod jego kontrolą. Dlatego też, dziwi mnie, iż wyraźnie odbiega od planu. Planem, było zabicie mnie. Nie zrobił tego. I to jest moje wyjście. Nie pozwoli mi odejść z własnej woli. Muszę tylko sprawić, żeby w to uwierzył. Wciąż wpatruje się w pistolet na podłodze, metal, który może uratować albo odebrać życie. Tykanie zegara sprawia, że jestem niespokojna, bo wiem, iż każda mijająca sekunda bez podjęcia jakichś działań, to strata szansy na uratowanie się. Upłynęło zaledwie kilka minut, ale czuję się jakby to było całe życie. – Przestań. Wiem, co teraz robisz. Nie uda ci się – mówi, a potem pochyla się, z pistoletem wciąż wymierzonym we mnie. Bierze pistolet z podłogi, wraca do pozycji stojącej i podnosi go do ust, rozładowując zębami. Następnie rzuca parę metrów dalej. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 17

Nagle jego broń odwraca się od mojej twarzy. Jest szybki jak błyskawica. Strzał. Pistolet na podłodze rozpada się na kawałki, a one zostają ciśnięte po pokoju od wybuchu. Kiedy jest rozproszony, rzucam się, starając się chwycić jego pistolet. Jedno szybkie dźgnięcie łokcia i z powrotem znajduję się na łóżku. – Powiedziałem, żebyś siedziała! – warczy. – Inaczej wpakuję w ciebie kulkę. Pistolet znowu jest wymierzony w moją głowę. Krzyczę, obejmując ramionami twarz, choć wiem, iż w niczym to nie pomoże. Jestem przerażona. – Proszę, pozwól mi odejść. Nic nie zrobiłam. – Zajmuje mu kilka sekund, zanim daje mi znać, że wciąż jest w pokoju, bo moje oczy są zamknięte. Nie chcę patrzeć w twarz śmierci. Prycha. – To śmieszne. Opuszczam ręce i patrzę na niego. – Proszę, zrobię wszystko. Tylko mnie wypuść. – Wątpię, czy jest coś, co możesz zrobić, żeby się uratować. Już jesteś stracona. Nie wiem, co dokładnie ma na myśli, ale wiem, że zawsze jest jakieś wyjście. – Czego chcesz? Chcesz pieniędzy? Chcesz mnie? – Nie potrzebuję twoich pieniędzy. – Więc, czego chcesz? Mogę oddać ci wszystko, jeśli pozwolisz mi odejść. Możesz mieć mnie, jeśli to jest to, czego szukałeś. – Opuszczam ramiona i układam je obok siebie na łóżku, wystawiając piersi. – Myślisz, że po to właśnie przyszedłem? – śmieje się. Brzmi to trochę maniakalnie. – Jesteś żałosna. Jego słowa ranią, ale nie pozwalam im dotrzeć do siebie. Nie dbam o to, że właśnie chętnie mu siebie zaproponowałam; chcę przeżyć. I zrobię wszystko, żeby to się udało. Łapię się, owijając ręce wokół talii, czując się nagle bardzo odsłonięta. Jego zmarszczenie brwi jest protekcjonalne, ale sposób, w jaki trzyma broń jest dużo bardziej przerażający. Zgrzyta zębami, prawie wydychając ogień. Jego palce zaciskają się wokół metalu, jakby zmuszał się do tego, aby pociągnąć za spust. Ale nie robi tego. Dlaczego? Co go powstrzymuje? – Jeśli nie zamierzasz mnie zabić, proszę… wypuść mnie. Dudnienie śmiech wychodzi prosto z jego piersi. – Kto powiedział, że nie chcę cię zabić? – Gdyby tak było, już byś to zrobił. Mruży oczy. – Albo delektuje się chwilą.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 18

Przełykam. Upiorne ostrzeżenie stojące za jego wypowiedzią, przyprawia mnie o dreszcze. – Więc dlaczego go zabiłeś? – pytam. – Interesy. – Co to za interesy? Kto w taki sposób zabija ludzi? – Moje interesy. Teraz przestań gadać. – Nie. Unosi brwi. – Myślisz, że to zabawa? – Nie. – Chcesz umrzeć? – Nie. – To przestań zadawać pytania. – Nie zamierzam siedzieć tu z tobą, celującym we mnie pistoletem. Jeśli myślisz, że jestem typem dziewczyny, która siedzi cicho i spokojnie, czekając, aż jej porywacz zabije ją, jesteś w błędzie. Prycha i kręci głową. – Oh, świetnie wiem, jakim typem dziewczyny jesteś. Jesteś dziwką, która zrobi wszystko dla pieniędzy. Mimo, że go nie znam, jego słowa docierają do mnie. Ma rację, ale nikt nie ma prawa mnie tak nazywać. – Nie jestem dziwką. – Nie? – Podchodzi bliżej. Pot spływa mi po plecach, kiedy staje przede mną i pochyla się. – Błagałaś mnie, żebym cię wypuścił. Zaoferowałaś się obcemu, mordercy, żeby się z tego wyplątać. – Na jego twarzy pojawia się diabelski uśmiech. – I tak bardzo, jak chciałbym przyjąć twoją ofertę, mam w tej chwili inne rzeczy na głowie. – Masz na myśli, że musisz zdecydować, czy zamierzasz mnie zabić? – Dokładnie. – Uśmiech na jego twarzy jest chorobliwie czarujący. Dopiero teraz mam okazję przypatrzeć mu się. Blizna na jego oku jest okropna, ale stara. Skóra wokół prawego oka pokryta jest bliznami, które formują się w jedno wielkie x, ciągnące się od policzka, aż do brwi, jakby ktoś napiętnował jego skórę. Włosy jeżą mi się na karku. Jego ręka unosi się, a ja odruchowo odsuwam się, Łapie mnie za brodę, zmuszając, żebym na niego spojrzała. Jego zapach sprawia, że przyśpiesza mi serce, a jego dotyk odczuwam tak, jakby moja skóra stanęła w ogniu. Jego palce delikatnie przesuwają się na mój policzek, jakby mnie pieścił. Jego czarne oko wpatruje się w moje, jakby widział w nich coś, czego tam nie ma. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 19

Odwracam głowę. – Nie dotykaj mnie. On uśmiecha się z wyższością. – Zabawne. Muszę być jedyną osobą, której to powiedziałaś. Chcę ugryźć go w palce za to, co powiedział, ale wiem, że wpakuję się w jeszcze większe kłopoty, więc zamiast tego, milczę i zaciskam zęby. Odchrząka, robiąc krok do tyłu, ale wciąż celując w moją głowę. Patrzy na zegarek i pociera skroń. To tak, jakby na coś czekał. Wyraz twarzy ma pochmurny i wygląda na poirytowanego. Zegar musi mieć z tym coś wspólnego, bo nie może przestać zerkać na niego, między sprawdzaniem, co robię. Jego język szybkim wysunięciem moczy usta i w jakiś sposób przyciąga moją uwagę. Jeśli zamierzam uciec lepiej, żebym to zrobiła zanim czas się wyczerpie. Powoli wstaję z łóżka, w najbardziej zmysłowy sposób w jaki mogę, kładąc nacisk na to, że mam na sobie tylko majtki i seksowny, czerwony top z klubu. Jest całkowicie sztywny, ale jego oko podąża za każdym moim ruchem, kiedy staję w jego cieniu. Staram się go uwieść wzrokiem i oblizywaniem ust, kiedy kładę rękę na jego ramieniu i przytulam do niego piersi. Jego

twarz

jest

nieruchoma

i

nie

okazuje

nawet

najmniejszej

odrobiny

zainteresowania. Dopóki nie mruga. To jest moja szansa. Nie musiałam go uwodzić, żeby uciec. Wystarczyło małe rozproszenie. Natychmiast rzucam się do ucieczki. Tuż zanim mogę dotknąć klamki, łapie mnie za ramię i odciąga od wolności. – Nigdzie nie idziesz – mówi, zamykając szczelnie ramiona dookoła mnie, kiedy odciąga mnie od drzwi i rzuca na łóżko. Krzyk wychodzi z moich ust, kiedy ląduję na materacu, a oczy powiększają się na pistolecie znów wycelowanym w moją głowę. – Pożegnaj się ze swoim nędznym życiem. Jay.

     

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 20

"Jest tylko jedno dobro - wiedza; a także jedno zło – ignorancja."   – Sokrates 

Rozdział 2 X Czwartek, 15 sierpnia 2013, 21:00 Patrzę na zegarek. Tylko pół godziny do następnej roboty. Kolejne nudne, czyste zabójstwo dla tajemniczego klienta. Nienawidzę tych rodzajów zabójstw, gdzie nie dostaję nic ekscytującego do roboty, ale przynajmniej dobrze płacą. To niedaleko, na szczęście, bo to oznacza, że mam czas, aby tu przyjechać i uaktualnić wiadomości. Muszę przygotować się do pracy, a na tą sukę czekałem już i tak wystarczająco długo. Wzdycham. Siedząc z boku, obserwuję jej taniec przy rurze. Minęło już trochę czasu, od kiedy widziałem ją na żywo, i muszę powiedzieć, że to wciąż mnie zaskakuje. Jak zawsze jest elastyczna, kiedy jej długie nogi przytulają się do rury, gdy zawiesza się na niej. Ciemnobrązowe włosy spływają na krzywiznę ramion i podkreślają piękne ciało. Sposób w jaki patrzy na klientów, tymi morderczo uwodzicielskimi, czekoladowymi oczami… to ich fascynuje. Wiem to z doświadczenia, bo kiedyś byłem na tej samej pozycji. W momentach takich, jak ten trudno pamiętać jest, dlaczego tak bardzo jej nienawidzę. Nie mogę się doczekać, żeby się stąd wydostać. Muzyka jest głośna i irytująca, więc cieszę się, kiedy Hannah wreszcie tu podchodzi. – Hej – mówi odrzucając na plecy proste blond włosy. – Łał, nie widziałam cię tu od wieków! Myślałam, że od tej pory będziesz używał tylko telefonu. Kiwam głową do Hannah, a następnie wskazuję w kierunku drzwi na tyle. Nie chcę tu zostać i rozmawiać. Przebywanie tu sprawia, że żółć rośnie mi w gardle. Patrzenie na nią mąci mi w głowie. Nie chcę mieć namącone w głowie. – Racja… idziemy – mówi Hannah, prowadząc mnie na tyły. Kiedy jesteśmy poza wzrokiem klientów i Dona, odzywam się: – Zrobiłaś to, o co cię prosiłem?

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 21

– Tak, zajęło mi chwilę, żeby znaleźć takiego, którego zainteresuje pomysł, ale kiedy powiedziałam, jacy szczęśliwi byli inni klienci, od razu się zgodził. – Dobrze – mówię, szczerząc się. Bardzo dobrze. – Upewnij się, że będzie ostry i brutalny. – Będzie, nie ma wątpliwości. – Wyciąga rękę, stukając obcasem, jak niewdzięczny, finansowo-głodny wilk, którym jest. Po prostu kolejna dziwka. Pochylam się i łapię jej rękę, popychając ją na ścianę. Jej oddech jest nierówny, a oczy rozszerzają się, kiedy przypinam ją do ściany. Z moją spluwą przy brzuchu, nie ma gdzie uciec. Jestem głodny krwi, ale nie chcę zaspokajać tego pragnienia krwią ludzi, którzy jeszcze mogą mi się przydać. – Masz szczęście, że jeszcze żyjesz – szepczę jej do ucha. Hannah drży, a jej usta wypuszczają małe obłoczki powietrza, kiedy się odsuwam. – Jutro zdasz mi sprawozdanie – mówię, a potem odsuwam broń i chowam ją do kabury. – Wtedy dostaniesz pieniądze, a nie dzień wcześniej. – Ale załatwiłam, co chciałeś! Zarobiłam… – Nic nie załatwiłaś – syczę, ściskając jej podbródek między palcem wskazującym i kciukiem. – Dałem ci narkotyki. Pieniądze. Życie. To ty jesteś mi wszystko winna, nie ja tobie. – W jej oczach pojawiają się łzy, ale mam to w dupie. To żałosne, naprawdę. Jakby płacz rozwiązywał problem. Na własne życzenie znalazła się w tym bałaganie i to ona jest winna, że związała się ze mną. Puszczam jej brodę i mrużę oczy, kiedy ona przytula się do ściany, aby uzyskać jak najwięcej przestrzeni między nami. Pociera brodę i jęczy. – Myślałam, że zrobiłam to, co chciałeś. – Nie chcę od ciebie nic, poza tym, że masz robić to, co ci karze. Dostaniesz to, co ci dam. Koniec historii. Wracaj do pracy. Jej niebieskie oczy spoczywają na podłodze, a lewą ręką pociera grzbiet prawej. Co za mięczak. – Okej… – odwraca się i próbuje odejść, ale łapię ją za rękę i powstrzymuję. – Nic, nikomu nie powiesz, rozumiesz? – Nie powiem, panie. Nigdy. Ze zmarszczonymi brwiami, przyglądam się jej twarzy. Potrafię rozpoznać, kiedy te suki kłamią. Ma szczęście, że mówi prawdę. Tym razem… Przesyłam jej krótki półuśmiech. – Dobra dziewczynka.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 22

Czwartek, 15 sierpnia 2013, 23:00 Patrzenie jak Jay sama przywiązuje się do łóżka, kurewsko mnie drażni. Tak jak nienawidzę tego przyznać, jej ciału udaje się mnie pobudzić. To tyle, jeśli chodzi o kontrolę. Mogę nad nią dominować… ale mój fiut ma własny rozum. Nie tylko pistolet jest skierowany w jej kierunku. Kiedy kończy przywiązywać stopy, patrzy na mnie tymi błagającymi oczami wypełnionymi krzykiem strachu. To takie podniecające, a jednocześnie nienawidzę kiedy tak na mnie patrzy. Nienawidzę, kiedy w ogóle na mnie patrzy. Koniec i kropka. Wszystkiego w niej nienawidzę. Nie ma zbyt wielu ludzi, których nienawidzę, ale jej wyjątkowo nienawidzę. – Przywiąż lewą rękę do łóżka – potrząsam bronią, a ona wstrzymuje powietrze w płucach, kiedy to robię. Śmieję się, wszyscy zachowują się w ten sposób, wszyscy obawiają się tej metalowej, żałosnej rzeczy. A bardziej powinni obawiać się tego, co mógłbym im zrobić, gdybym miał przy sobie narzędzia. Niestety, to nie jest dobry dzień. Biorę butelkę szkockiej z szafki i nalewam sobie drinka, jednocześnie zerkając na nią, czy nie robi, czegoś głupiego ja na przykład ucieczka. Jakby kiedykolwiek mogła uciec z mojego uścisku. To śmieszne. Przyznaję, jestem dupkiem. Czy mnie to obchodzi? Nie, nawet za milion lat. Robię to co robię, ponieważ kocham oglądać strach w ich oczach, zanim ich zabiję. Uwielbiam dreszczyk przygotowań do zabójstwa, myślenie o wszystkich rzeczach, które sprawią, że będą krzyczeć w agonii. Oczywiście, ich śmierć nie jest jedyną rzeczą, którą lubię. Moje profesja przychodzi z wielkimi nagrodami, które chętnie wykorzystuję. Opływanie w złoto, znaczy zabicie kilku ludzi tu i tam. Nie każdy żyje w ten sposób. Można powiedzieć, że jestem cholernym szczęściarzem. Albo, że jestem po prostu sprytny. Odkąd wybrałem tą ścieżkę, prawdopodobnie jest to kombinacja obojga, ale nigdy bym na nią nie wszedł gdyby nie… ona. Szlocha, kiedy kończy owijać pasek wokół nadgarstka. Patrzy na mnie z zimnym i nieczułym wyrazem twarzy. Zamyka się na wszystko dookoła niej, jakby planowała zabicie mnie. Kocham to. Przypomina mnie samego. Stawiam szkocką na stole i podnoszę pistolet. Podchodząc do niej, wskazuje na dół, instruując, żeby położyła się na łóżku. – Proszę… – błaga.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 23

– Ciii – kładę na jej ustach palec. – Nie chcesz chlapnąć czegoś, czego będziesz żałować. – Pochylam się i sprawdzam linę na jej nadgarstku, aby upewnić się, że jest zawiązana poprawnie. To tandetna lina, ale jedyna jaką mam przy sobie, ale nie ta, którą lubię najbardziej. To swego rodzaju lina ratunkowa i smuci mnie, że muszę jej użyć, bo nie podoba mi się. Na niej wolałbym użyć czegoś ładniejszego. Nie dlatego, że na to zasługuje, ale dlatego, iż pragnę, by moja praca była piękna. Jak dzieło sztuki. Jej usta rozdzielają się. – Pozwól mi… Szarpię za linę. Krótki pisk ucieka z jej ust. Powinna widzieć swoje usta. Coś złego z nich wychodzi. – Tak jak powiedziałem… zamknij się. – Ale dlaczego? Dlaczego ja? I skąd znasz moje imię? – Nagły strach w jej oczach przykuwa moją uwagę. Zimny pęd w ich ciałach, nierówny oddech, serca pomijające bicie. Uwielbiam jak to się dzieje. Szczególnie teraz. Z nią jest inaczej. Zaskakuje mnie i sprawia, że pamiętam, dlaczego tak bardzo jej nienawidzę. Dlaczego jestem, kim jestem. Dlaczego mnie nie pamięta. Tej części nienawidzę. Ściągam linę mocniej tak, że nie może ruszać nadgarstkiem. Jej szczęka jest zaciśnięta, a usta wyglądają jak u wygłodniałego psa, który chce odgryźć głowę ofierze. Wspaniale. Uśmiechając się do niej, idę tam, gdzie są jej stopy i robię z nimi to samo, przez cały czas utrzymując z nią kontakt wzrokowy. Uwielbiam patrzeć jak zwija się w węzłach, które nie mogą być usunięte przez nikogo innego, oprócz mnie; kogoś kim gardzi i boi się. To naprawdę niefortunne, że nic nie pamięta, bo nie ma pojęcia, że gardzę nią o wiele bardziej, niż ona kiedykolwiek może gardzić mną. To kolejny powód, żeby utrzymać ją tutaj związaną. Powinienem sprawić, żeby cierpiała; zasługuje na to. Chociaż nigdy nie wyobrażałem sobie, że zabiorę się do tego w ten sposób, jest to znacznie lepsze niż tylko patrzenie. Teraz mogę w tym uczestniczyć. – Wygodnie ci, ptaszynko? – pytam, idąc na drugą stronę łóżka. – Pieprz się. – Spokojnie. Myślałem, że już ustaliliśmy, iż to nie jest celem tego najścia. – No to czego, kurwa, ode mnie chcesz? Jesteś tutaj, żeby mnie pooglądać? Żeby mnie zabić? Zamierzasz siedzieć i czekać, aż wyznam ci najmroczniejsze sekrety? A może chcesz,

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 24

żebym trochę dla ciebie potańczyła, co? – mówi w zamyśleniu. – Bo za cholerę nie mam pojęcia, dlaczego, kurwa tu jesteś i próbujesz rozpierdolić mi mózg! Śmieję się i kręcę głową na jej wybuch. Łapiąc jej drugą rękę, przyciągam ją do wezgłowia i przywiązuję jej ostatnią wolną kończynę. Okręcam ją ładnie dopóki nie syczy z bólu, potem mówię: – Nic z tego. – Puszczam do niej oczko. – A może wszystko. – Oh, pierdolę cię. Nie zasługuję na to. Co ci kiedykolwiek zrobiłam? Marszczę czoło, patrząc na nią w dół. Jej oczy nie kłamią. – Nie pamiętasz, prawda? Jej oczy rozszerzają się i otwiera usta. Po kilku sekundach mówi: – Czego nie pamiętam? – Wszystkiego. Chwytam ją za włosy, zmuszając, żeby na mnie spojrzała. Spojrzała na brzydotę, która znaczy moją twarz. Zaakceptowała los, który na mnie sprowadziła. Czas nie miał żadnego wpływu na nią. Wciąż jest piękną, uwodzicielską, grzeszną tancerką, dziką dziewczyną, a ja wciąż jestem szkaradnym potworem, w którego mnie zmieniła. Nic się nie zmieniło. Kiedyś była jedyną rzeczą w mojej głowie i wciąż tak jest. Kiedyś jedyne czego chciałem, to, żeby była moja; teraz chcę, żeby była martwa. Nawet po tych wszystkich latach, cała udręka, cała nienawiść, cała zazdrość, wszystko co w sobie przechowywałem nie zniknęło. Stało się tylko silniejsze. Tak jak pragnienie, by dać jej nauczkę. Pokazać jej, co mogła mieć. Więc trzymam mocno jej włosy, ciągnąc, aż sprawiam jej ból, a potem przyciskam mocno moje wargi do jej. Są słodkie i soczyste i przypominają mi jak kiedyś było. Dopóki nie wbija kłów. Wstrząs bólu opala moje wargi. Czuję w ustach metaliczny smak. Cofam się. Suka mnie ugryzła. Moje oczy są zwężone, kiedy chwytam jej podbródek. – Niedobra dziewczynka. Pluje mi w twarz. Wycieram ręką twarz i smaruję nią jej usta i policzki, upewniając się, że dokładnie wyczyściłem rękę na jej twarzy. – Jesteś obrzydliwa, wiesz o tym? Gdybym chciał twojej śliny, zanurzyłbym kutasa w twoich ustach. Uśmiecham się. Ma wary obciągary, akurat pasujące do twarzy dziwki. Przez chwilę rozważam możliwe opcje. – Pieprz się! – mówi, odciągając mnie od przepysznych myśli. Jest taka prostacka. To irytujące.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 25

Biorę głęboki oddech i patrzę na nią. Jej policzki są zaczerwienione, a pierś wzniesiona. Oznaka zagrożenia. Albo podekscytowania. Nie mogę powiedzieć, że sam go nie czuję. Zaledwie jeden pocałunek przypomniał mi, jak mi tego brakowało i jak wściekły jestem, że mi to zabrała. Łapię zasłonę i odrywam kawałek, skręcając go. Porem wsadzam jej go do ust i zawiązuje z tyłu głowy. Wstaję i idę z powrotem na swoje miejsce przy stole. Odwracam się i podziwiam swoje dzieło. No, prawie. Częściowo to jej dzieło, ale poinstruowane przeze mnie, więc to jednak moje dzieło. Zgrzyta zębami, szarpiąc liny na nadgarstkach, żeby je poluźnić. Nic jej nie uwolni. Nic jej nie uratuje. Nie teraz, gdy ponownie wkroczyłem do jej życia. Kurwa, wciąż nie mogę uwierzyć, że ona była w tym pokoju. Spodziewałem się przypadkowej dziewczyny, a zamiast tego, spotkałem ją. Los w humorystyczny sposób ingeruje w ludzkie życia. To prawie żałosne. Jednakże, nie pozwolę mu się mieszać. Nie tym razem. Nie pozwolę mu wziąć góry nade mną. Pistolet jest znowu w mojej ręce. Jej łkanie wypełnia moje uszy, ale nie zagłuszy jej cichych krzyków. Jej wzrok przesuwa się ze mnie na pistolet, a moje oko jest zablokowane na niej. Chcę, żeby patrzyła na mnie w momencie, kiedy jej istnienie zostanie wymazane, a ona przejdzie z tego życia do następnego. Podnoszę broń na wysokość oczu i celuję w nią. Mój palec na spuście jest gotowy, by zadać ostateczny strzał. Ona musi umrzeć. To nie jest to, czego chcę, ale to musi być zrobione. Myślę, że nasz czas zabawy dobiegł końca. Wiedziałem, że koniec musi kiedyś nadejść, ale nie, że nadejdzie tak szybko. Patrzenie na nią leżącą tam, sprawia, że pamiętam wszystkie rzeczy, o których chciałbym zapomnieć, tak jak ona to zrobiła. Zaciskając zęby, biorę głęboki oddech i skupiam się na jej twarzy. Nie pamięta mnie. Nienawidzę jej za to, bo to nie ona powinna być tą, która zapomniała. To jej wina. Jednak, kiedy patrzę w jej oczy, nie widzę tego, co myślałem, że zobaczę. Nie jest niewiniątkiem, ale wie o tym. Jej oczy są pełne żalu. Myślałem, że zobaczę strach, złość, albo ból, ale widzę tylko, że żałuje, iż koniec nastąpił tak szybko. Mógłbym to zakończyć w tej chwili. Mógłbym pociągnąć za spust i położyć temu kres. Wszystkiemu. Nawet mnie. Mógłbym, ale nie mogę. W jakiś sposób, to jedyna rzecz, której nie mogę zrobić. Po wszystkich rzeczach, które spowodowała, nie chcę, żeby to zakończyło się w ten sposób. Chcę, żeby pocierpiała trochę dłużej. Nie zasługuje na moje miłosierdzie, ale myślę o tym. Czy naprawdę pragnę jej śmierci? Czy po prostu chcę ją surowo ukarać? ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 26

Wciąż nie mogę uwierzyć, że to było moje zadanie. Oglądając łzy spływające po jej policzkach, chrząkam i opuszczam broń. Jej klatka piersiowa unosi się, powietrze wydostaje się w krótkich gwałtownych wydechach, kiedy mruga, żeby odpędzić łzy. – Nie zamierzasz mnie zabić? – mruczy przez tkaninę. – Myślę, że będziesz musiała poczekać nieco dłużej. – Siadając na krześle, sięgam po szklankę i wypijam wszystko na raz. Niech to szlag. Stałem się cipą. Będę musiał coś z tym zrobić, ale najpierw muszę zadecydować, którą opcję wybrać. Pocieram czoło i patrzę na zegarek. Zostało tylko sześć godzin, zanim Antonio się tu zjawi. Cholera. Tylko sześć godzin, żeby zadecydować, co mam zamiar zrobić. Sześć godzin, aby zadecydować o jej losie. Bez względu na to, jaką decyzję podejmę, to nie skończy się dobrze. Obydwa nasze życia były zagrożone od momentu, kiedy wszedłem do tego pokoju. Pozostało tylko jedno pytanie: kto podda się pierwszy?

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 27

"Pierwszy krok do sukcesu to odmówienie bycia niewolnikiem środowiska, w którym  znalazłeś się po raz pierwszy."   - Mark Cain 

Rozdział 3 Jay Czwartek, 15 sierpnia 2013, 23:30 Coś go powstrzymuje, nie wiem co, nie wiem dlaczego, ale się tego dowiem. Stale zerka na zegarek, wykręcając się na krześle, kiedy patrzy na mnie leżącą tutaj oraz czującą się coraz bardziej sennie i gównianie. To cholernie irytujące, że nie mogę się poruszyć. Związał mnie naprawdę dobrze. Nie chce, żebym znowu spróbowała uciec, co znaczy, że taktyka "rozprosz i biegnij", więcej na niego nie zadziała. Jest na to zbyt mądry. Jeśli chcę uciec z jego uścisku, muszę słuchać i powoli zdobywać jego zaufanie tak, że nie będzie mógł zrobić nic innego, jak uwolnić mnie. Sam musi tego chcieć i myślę, że to już się dzieje. Nie zabił mnie. Pocałował mnie. To musiał być pocałunek. Zna moje imię, ale ja nie znam jego. Powiedział, że nie pamiętam go, ale dlaczego miałabym go pamiętać? Co takiego wie, czego nie wiem ja? Jeśli mam zamiar przetrwać, muszę zagrać na jego uczuciach. Zagrać na jego sercu, jeśli takowe ma. Jest coś, czego mi nie mówi i najwyraźniej jest to jedyna rzecz, która trzyma go przed zabiciem mnie. Muszę robić to, co mi mówi; może to uczyni mnie wolną. Ten pocałunek coś dla niego znaczył. Na pewno coś znaczył dla mnie, chociaż nie mam zielonego pojęcia dlaczego. To jest tak, jakbym już wiedziała, co ten pocałunek oznaczał. Tylko schowane jest to gdzieś głęboko w moim mózgu i dopiero stara się uciec. Coś brakującego. Nagle mój wzrok staje się zamazany. Ogromny ból głowy, który czuję od kilku minut, nie pomaga mi się skupić. Czuję się, jakbym miała zaraz wybuchnąć. Wszystko o czym mogę myśleć to kolejna działka. I wiem co jest tego przyczyną. Głód. Cholera, dlaczego musiałam wziąć ostatnią działkę wieki temu?

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 28

Kropelki potu spływają w dół moich piersi i nóg. Jest mi tak gorąco, jakby obok mnie wybuchł wulkan. Do diabła, nienawidzę tego uczucia. A najgorsze jest to, że nie mogę nic z tym zrobić. Mój zapas narkotyków jest w łazience, ale nie mogę wstać. – Co jest? – pyta. Przestaję się wiercić. – Nic. – Nie chcę mu mówić, bo może to wykorzystać przeciwko mnie. Mruży oczy, czekając aż mu powiem. By móc jakoś zrobić z tego użytek. – Muszę siku – mówię. Jego brew unosi się w tak arogancki sposób, że chcę go uderzyć.– Jaja sobie robisz? – Nie. Chcesz, żebym zsikała się w łóżko? Mruga kilka razy, po cichu oceniając mnie. Potem zdycha i wstaje z krzesła, łapiąc za broń, która leży na stole. Jeden po drugim rozwiązuje więzy, powoli zdejmując liny, ale jego wzrok cały czas jest skierowany na mnie. Prześladuje mnie, ale w tym samym czasie powstrzymuje mnie przed poruszeniem się. Wydaje mi się, że wie. Spojrzenie jego prawdziwego oka jest tak… wymagające. Kontroluje mnie nim. Jego rękawice utrzymują się na mojej skórze, kiedy uwalnia moje stopy. Przesuwa rękę wzdłuż mojej nogi. Dotyk jest miękki i delikatny, jakby doceniał krzywizny mojego ciała. W jakiś sposób sprawia, ze drżę, kiedy mnie dotyka. Zasysam powietrze, gdy mija moje piersi. – Nie. – Dlaczego nie? Wiem, że ci się to podoba. Oddycham przez usta, czując się zdradzona przez własne ciało. Nie chcę, żeby mi się podobało, cokolwiek on robi, ale mój organizm reaguje bez mojej zgody na jego dotyk. Gęsia skórka pojawia się tam, gdzie mnie dotknął i czuję się jakby moja skóra stanęła w ogniu. Pochyla się. – Nie ma znaczenia, jak bardzo nie chcesz się do tego przyznać, wiesz, że jest coś między nami. Coś, co czujesz, ale nie pamiętasz. – Nic między nami nie ma – mówię ostro. Nie chcę, żeby miał wrażenie, że jestem łatwa. Usta zwijają się mu w uśmiechu. Potem podnosi broń. – Wstawaj. – Ale nie rozwiązałeś mi jednej ręki. – Sama możesz to zrobić. – Macha pistoletem, jakby mu się spieszyło. Rozwiązuję linę, żeby się uwolnić. Nie jest to łatwe, robiąc to jedną ręką. Mam czerwone otarcia na nadgarstkach i stopach, które kłują. Serce mi wali, kiedy ściągam nogi z ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 29

łóżka. Boję się, że jeśli zrobię gwałtowny ruch, on mnie postrzeli. Nie jestem martwa, więc to musi boleć ja skurwysyn. Dlatego wolałabym tego uniknąć. Stoi koło drzwi, wciąż trzymając pistolet, kiedy idę do łazienki. Wiem, ze nie mogę teraz wykonać błędnego ruchu. Poza tym, jestem zbyt cholernie słaba, od objawów głodu narkotykowego. A nie mogę być słaba w obecności człowieka trzymającego broń. Powoli otwieram drzwi i wchodzę do łazienki. Odwracając się, patrzę na niego i czekam, aż zamknie drzwi. Zamiast tego, idzie w moim kierunku i staje we framudze. – Czy mogę się teraz wysikać? – Tak, możesz. – Czy możesz zamknąć drzwi, proszę. – Możesz się wysikać z otwartymi drzwiami. – Nie mogę tego zrobić, kiedy patrzysz. – Więc w ogóle się nie wysikasz. Wzdycham i zaciskam pięści. Jego zarozumiały półuśmiech sprawia, że chcę go uderzyć. – Tylko mi nie mów, iż boisz się, że nieznajomy zobaczy twoją cipkę. Codziennie wystawiasz ją na pokaz, podczas tańca w klubie. – Co? Nie. Mogę być striptizerką i czasami dodatkowo dorabiać, ale nie uprawiam seksu i nie pokazuję cipki. Cipka jest nietykalna. Uśmiecha się z wyższością. – Przekonajmy się. Szczęka mi opada i muszę się powstrzymać przed zdzieleniem go w twarz. Boże, ale mnie swędzą kłykcie. – Zamierzasz się wysikać, czy nie? – pyta. Odwracam się. – Dobra. – Opuszczam majtki i szybko siadam, żeby nie mógł nic zobaczyć, ale jego zadowolony wyraz twarzy, mówi mi, że już za późno. Kurwa. Odwracam od niego głowę i patrzę na ścianę. Nie dam mu się upokorzyć. Kiedy sięgam po papier, widzę, że stoi tyłem. To mnie dziwi, bo będąc takim dupkiem jak on myślałam, że będzie przez cały czas patrzył. Może została mu jakaś odrobina szacunku. Łapiąc rolkę, odkrywam cały mój zapas. Wszystko przygasa. Mój umysł robi się pusty, ponieważ wszystko o czym mogę myśleć to, żeby znów być na haju. Moje ciało łaknie zaspokojenia i muszę się mu poddać. Łapię działkę, tworząc na nodze linię i wciągam nosem. W chwili, gdy to słyszy, wchodzi do środka. – Ty pieprzona kłamczucho. – Zabiera mi wszystko z ręki i celuje we mnie pistolet. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 30

– Nie! – krzyczę, walcząc z nim o narkotyki. – Jesteś żałosna – mówi. Nie obchodzi mnie, co mówi. Rzucam się na jego broń, ale odciąga ją poza mój zasięg. Z majtkami wokół kostek upadam na ziemię. Śmieje się. – Chcesz tego? – Macha woreczkiem przede mną. – Szkoda, ptaszynko. To teraz należy do mnie. – Podnosi broń i mówi: – Wstawaj. Szarpię za majtki i wciągam je na tyłek, zanim podnoszę się z podłogi. Lustro po prawej stronie pokazuje mi, że jestem kompletnym bałaganem, którym stałam się od kiedy jestem uzależniona. Jednak, kiedy on to mówi, rani mnie. Nie wiem dlaczego. Może dlatego, że mówi, iż mnie zna. Cokolwiek to jest, nie ma znaczenia. Utknęłam z tym człowiekiem, który dalej nie może zdecydować się, co ze mną zrobić. To czy zostanę zabita, czy nie, jest poza moją kontrolą, ale wiem, że do pewnego stopnia mam wpływ na niego. Nie, żebym od razu miała to wykorzystywać. Wreszcie jestem na haju i nie mogę mniej przejmować się tym, co się ze mną stanie. Tak długo jak pozostaję w tym transie, nawet jeśli umrę, jest ze mną wszystko w porządku.

Ciągnie za liny, przymocowując je mocno do łóżka. Mój umysł odpłynął już w krainę, gdzie wszystko jest urocze, a magiczne, tęczowe kucyki dryfują pośród chmur. Niedorzeczny uśmiech wypływa mi na twarzy. Może dlatego, że myślę o zabawnych rzeczach, a może dlatego, że mnie dotyka. Lina jest ciasno zawiązana wokół moich nadgarstków i stóp, tak jak wcześniej. Siada koło mnie, unosząc mi twarz i zmuszając mnie, żebym na niego spojrzała. – Byłaś niedobra. Chichoczę. – Wiem, że może ci się to wydawać zabawne, ale nie dostosowałaś się. Miałaś iść siku i to wszystko. Branie narkotyków nie było częścią umowy. – Jakiej umowy? – pytam, parskając. – Tego, że będziesz mi posłuszna, a ja z kolei dam ci to, czego potrzebujesz. Wybucham śmiechem. – Nic od ciebie nie potrzebuję. Jego uścisk zaciska się, a usta ponownie są cienką linią. – Twoje życie. Chcesz je. Teraz jest moje. Mogę ci je odebrać, kiedy tylko zechcę. – Uwalnia mnie. – Nie zapominaj o tym. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 31

– A jednak nie zrobiłeś tego – mówię. Wstaje, ale kiedy mnie słyszy zatrzymuje się. Jego oko przesuwa się do moich, starając się przejrzeć zasłonę, za którą ukryłam się. Jego ręka wślizguje się na moją nogę. Oddech mi słabnie. Unosi brwi. – To, że jeszcze tego nie zrobiłem, nie oznacza, ze tego nie chcę. – Jego ręka przesuwa się na moje udo, zatrzymując się tuż przed moją cipką. Staram się zacisnąć nogi, ale jego druga ręka klinuje się między nimi i zmusza mnie, żebym je rozdzieliła. – Pomyślałem o tym, żeby się troszeczkę zabawić. Zasługuję na to. Moje oczy się rozszerzają. – Nie zrobisz tego. Jego usta unoszą się w uśmiechu. – Oh, już zacząłem. Ostry ból kąsa moją skórę, zanim mam szansę, zarejestrować co się stało. Jego ręka mocno i szybko obniża się na wewnętrzną stronę mojego uda. Piszczę, ale kładzie rękę na moich ustach, zapobiegając wydostaniu się z nich dźwięku. – To twoja kara za próbę przeciwstawienia mi się. Znowu chwyta moje uda, rozdzielając je i uderza ponownie. To szczypie i łzy pojawiają się w moich oczach, ale to czego najbardziej nienawidzę to, że uderzenie odbija się w moich najwrażliwszych częściach ciała. Skóra mi płonie i mrowi, ale moje ciało odpowiada na to. Nienawidzę tego. Oczy mu się zwężają i zaczyna pocierać miejsce, które uderzył. Pochyla się do przodu, jego głowa unosi się tuż nad moją. – Myślę, że ci się to podoba. – Pieprz się! – Szarpię na boki nadgarstkami, ale przytrzymuje mnie stanowczymi rękami. – Możesz tak mówić, ale twoje ciało myśli inaczej, Jay. – Jego ręka sunie w górę po moim udzie, dopóki nie dosięga tego jednego miejsca, które uznałam za niedostępne dla wszystkich, z wyjątkiem mnie. Dyszę, kiedy naciska kciukiem na moje majtki, tuż nad łechtaczką. – Proszę. – Oblizuje usta. – Nie ma znaczenia, czy pamiętasz, czy nie. Nie ma znaczenia, czy zabije cię, czy nie. Nie ma znaczenie, czy chcesz tego, czy nie. Twoje ciało tego pragnie. Nie masz wyboru, jak tylko być mi posłuszną, bo teraz ja sprawuję kontrolę. Jestem jedynym, który może cię uratować. – Uratować mnie? Nie zrobiłeś nic, poza grożeniem, że mnie zabijesz. – Przesuwam biodra, żeby uciec przed jego palcami, ale to bez sensu.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 32

– Poprawka. Jeszcze nie zdecydowałem, co zamierzam z tobą zrobić. – Co? Wiedziałam. Nie jest pewny swojego wyboru, chociaż nie wiem dlaczego. Jego palce opuszczają moje ciało, a ja wzdycham. Nie jestem pewna, czy z ulgi, czy dlatego, że moje ciało jest podekscytowane. Nie chcę się do tego przyznać, ale to prawda. Jego ręce… są mi tak dobrze znane. A może przemawia przeze mnie koks. Zamykam oczy i biorę głęboki oddech, starając się uspokoić. Przypominam sobie, że jestem tu przywiązana do łóżka, wystawiona na każdy jego kaprys i aby przetrwać, muszę robić wszystko o co prosi. Wiem, że ten człowiek jest zdolny zabić mnie, kiedy mu się spodoba. Muszę być ostrożna. Aby uciec, muszę dać mu to, czego chce. Ale czego chce? Słyszę brzęk broni przed łóżkiem, i to czyni mnie boleśnie świadomą faktu, że jestem wrażliwa i przestraszona. Śmierć prześladuje mój umysł, moje wspomnienia, i wkrótce jestem przeniesiona z powrotem do mojego dzieciństwa. Przez chwilę zaglądam do czegoś, co jest niedotykalne i surrealistyczne. Kobieta w czarnej sukni. Jej faliste, kasztanowe i długie włosy. Jej czekoladowe oczy wypełnione strachem. Schody. Zmuszam się, żeby otworzyć oczy. Serce bije mi szybko, chociaż nie mam pojęcia dlaczego. Mrugam kilka razy, aby przekonać się, że nadal jestem w tym pokoju, w niewoli, i że ten obraz, który właśnie widziałam był wytworem mojej wyobraźni. Człowiek z blizną siedzi obok mnie. Głaszcze broń, a jego twarz jest pusta, kiedy patrzy przed siebie. Sądzę, że nie jestem jedyna, która myśli o innych rzeczach. Rzeczywistość jest do dupy i oboje wolimy jej unikać. Zastanawiam się, czy ma sumienie. Czy jego dusza jest jeszcze do ocalenia. Czy mogę uratować się, zanim zażąda mojego życia. Zastanawiam się, jak daleko muszę się posunąć, żeby odzyskać wolność. Jeśli chcę osiągnąć cel, powinnam znać jego imię. Nawet dla samego poznania imienia człowieka, który chce mnie zabić. Jako pamiątkę na następne życie. Zasługuję, by wiedzieć. – Jak masz na imię? – pytam. Jego spojrzenie rzuca się do mnie, jakby wyciągał się z własnych myśli. Patrzy na mnie, jakbym była duchem nawiedzającym go. Nawet jego puste, fałszywe oko patrzy na mnie, wyraz jego twarzy jest bezbarwny i beznamiętny. Wtedy jego wargi powoli rozdzielają się w dziwnie zmysłowy sposób. – Możesz mi mówić pan X. – X? ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 33

– Pan. – Pan X… – powtarzam. Kiwa głową, a je marszczę brwi. Patrzę na jego okaleczone oko i krzyżujące się blizny otaczające je. To jest powód, dlaczego chce być nazywany X. Oczywiście. Szybko odwracam wzrok, nie chcąc patrzeć na niego zbyt długo, bo mógłby mnie za to ukarać. Chrząka i zaczyna zdejmować rękawice, palec po palcu, jakby było to wyjątkowo żmudne zadanie, które rzadko wykonuje. Patrzę na to, co robi, bo i tak nie mam nic lepszego do roboty. Kiedy czarna tkanina jest usunięta, ukazują się tatuaże. Czerń, która plami jego skórę, przyprawia mnie o dreszcze. Czaszki i tribale. Jednak najstraszniejsze są litery na kłykciach. W milczeniu, patrzę na jego palce, starając się odczytać, co mówią. Jednak jego dłoń zakrywa częściowo tekst. Zwraca się w moim kierunku, a ja staram się odsunąć, ale nie mogę. Łapie koc, który leży na końcu łóżka i przykrywa mi nogi. – Pomyślałem, że może być ci zimno – mówi, a potem śmieje się, jakby to było zabawne jak cholera. Nie obchodzi mnie to. Wszystko na, co mogę patrzeć to jego kłykcie, które głoszą "IDŹ DO, a druga ręka "DIABŁA" 1 . Przełykam gulę w gardle. Kiedy łapie mnie na tym, że wpatruje się w jego ręce, chcę uciekać. Niestety jestem związana i nie mogę iść gdziekolwiek. – To wiadomość – mówi, pocierając kłykcie. – Dla kogo? – pytam. Na jego twarzy pojawia się przebiegły uśmiech. – Dla każdego, kogo zabiję w przyszłości. Otwieram szeroko oczy, kiedy mówi to, a adrenalina zaczyna krążyć w moich żyłach. Miałam rację. Zabija ludzi. Wiem, że to jedyna szansa, by zadać to pytanie. By połączyć kropki, co sprawi, że łatwiej uda mi się zrozumieć sytuację i znaleźć wyjście. Blizna. To musi być ze sobą połączone. – Skąd ją masz? – pytam patrząc na jego oko. Jego oczy zwężają się i warczy. Dźwięk jest niski i burkliwy, a także niepokoi mnie, bo może mnie ukarać. Ale jestem skłonna zaryzykować. Bez względu na to, ile będzie mnie to kosztowało, poznam jego tajemnice i użyję ich przeciwko niemu.

1

Dobra wiem, że mi nie styka. Gdyby miał tak napisane, musiałby mieć trzynaście palców razem z kciukami. W oryginale, na jednej ręce ma napisane "GO TO", a na drugiej "HELL". :)

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 34

"Śmierć rozpoczyna się pierwszym oddechem życia, a życie rozpoczyna się dotykiem  śmierci"  – John Oxenham 

Rozdział 4 X Podnoszę ręce i patrzę na nią. Moje mięśnie kurczą się, a palce przypominają ostrza, bo mógłbym ją pociąć. Gdybym chciał. Nie jestem tego pewien, ale jej pytanie sprawiło, że zagotowała się we mnie krew. Śmie pytać mnie o to? Śmie patrzeć na mnie w ten sposób? Wskazywanie mojej jedynej widocznej skazy nie jest czymś, na co może sobie pozwolić wielu ludzi, nie bez stracenia kilku palców lub oczu w trakcie. Jednak ona jest inna. Wiem, kim jest i kim się stała. Wiem, co mi zrobiła i wszystko pamiętam. Ona nie. Chcę, żeby pamiętała. Chcę zobaczyć wyraz jej twarzy, kiedy to do niej wróci. Nie mam zamiaru jej zabić, dopóki nie sprawię, że zobaczy naszą przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Chcę zobaczyć przerażenie w jej oczach, kiedy zda sobie sprawę, że tak naprawdę nie ma nic. Tylko śmierć. Wnika w nas jak pasożyt, przywiązuje się do naszych ciał, czyni nas chorymi, aż wysychamy i umieramy. Życie jest bezwartościowe. Lepiej spędzić je w pełnej chwale, niż zmarnować, żałując wszystkiego. Ja jestem chwałą, ona jest marnowaniem. To bardzo ironiczne, że ona, dziewczyna, która ściągnęła na mnie to całe nieszczęście, pyta mnie o bliznę, którą sama sprowadziła. Wzruszam ramionami i otrząsam się z tego, śmiejąc się. – Nie zamierzasz mi powiedzieć? – pyta po chwili. – Nie. Samo myślenie o tym przywraca przerażające wspomnienia, o których wolałbym zapomnieć. Ten mój mózg ma pokręcone poczucie humoru. Nie ważne jak bardzo się staram, nie mogę wyskrobać kilku ostatnich calów mojej duszy. Ta część wciąż mnie dręczy i czyni wściekłym. Kontrola jest iluzją. Nie mamy wpływu na naszą historię, ani przyszłość. Tylko

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 35

naszą teraźniejszość, która jest okropnie mała. Zdanie sobie z tego sprawy, zajęło mi kilka lat. Nigdy nie pozwolę okazji zmanipulować obecnej przepustki. Jak teraz.

Nawiedzają mnie koszmary. Bez względu na to czy oczy mam otwarte, czy zamknięte. Nienawiść podąża za mną, gdziekolwiek pójdę. Ten pokój… zawsze ten pokój. W oddali trzaskający ogień. Na mojej skórze pojawia się gęsia skórka, kiedy widzę jak idą w moim kierunku. Wiem, że ból podąża za nimi. Muszę od niego uciec, ale nie mogę. Przywiązany do krzesła, nie mam dokąd pójść. Moimi oprawcami są ludzie, których znam i którym kiedyś ufałem. Już nie. Rozmawiają, ale nie słucham. Są złem wcielonym, a ja brałem udział w każdym ich grzechu. Teraz zdradzili mnie. Nie mogę uwierzyć, że pozwoliłem im wygrać. Otacza mnie wieczna pustka, kiedy karzą mnie w najcięższy możliwy sposób. Nie jestem martwy, ale z każdym dniem czuję się mniej żywy niż wcześniej. Moja twarz jest zniszczona. Mój wzrok zniknął. Wciąż czuję tylko przypalanie.

Pi¹tek, 16 sierpnia 2013, 05:00 Kilka stukań w drzwi wyciąga mnie z koszmaru. Zrywam się z krzesła i zdaję sobie sprawę, że zasnąłem. Cholera. Jay wciąż leży na łóżku, niepewnie mnie obserwując. Pewnie kombinuje jak uciec, co nie dziwi mnie ani trochę. W końcu to ona. Nie różnimy się tak bardzo. Stukanie się nie kończy, więc idę do drzwi z pistoletem w ręku. Rozpoznaję pukanie. Ten znajomy rytm. Marszcząc brwi, otwieram drzwi, ale nikogo tam nie ma, więc wystawiam głowę. – Czy nikt nie nauczył cię, żeby nie wyglądać? – pyta Antonio. – Co ty tu do kurwy nędzy robisz? – mówię, kiedy spostrzegam go, jak opiera się o ścianę z rękami w kieszeniach. – Ja również cię witam. Patrzę na zegarek. – To o wiele za wcześnie. Myślałem, że będziesz o szóstej.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 36

Wzrusza ramionami. – Jestem wcześniej. – Bez różnicy. – Już ją zabiłeś? – Nie. Jego brwi się unoszę, a oczy zwężają. Cholera. – Jakiś powód dlaczego? Uśmiecham się. – Chciałem mięć z nią trochę "osobistego" czasu. – Osobistego… – Antonio przechyla głowę. Powtórzenie po mnie oznacza, że mi nie uwierzył. I ma rację, bo nie miewam osobistego czasu ze swoimi ofiarami. Nie mogę już mniej o nie dbać, więc zazwyczaj staram się zabić ich najszybciej jak to możliwe. Jednak z nią, to nie ten przypadek. Muszę szybko coś zrobić, zanim stanie się podejrzliwy. – Wiesz. Zabawa. Słyszałeś o tym kiedyś? – Oczywiście, że wie. Codziennie torturujemy ludzi. Jego usta rozdzielają się, ale nic z nich nie wychodzi. Kiwa tylko głową. – Teraz, jeśli mi wybaczysz, mam zakładniczkę, do której muszę wrócić. – Stój. Słyszę, jak oddala się od ściany i staje krok przede mną. To nie wygląda dobrze. Jeśli zaczną wątpić, bez wątpienia, będzie musiał podjąć działania. Wolałbym tego uniknąć. Odwrócony do niego plecami, nie ruszam się. – Zabijesz ją – mówi spokojnie. Zbyt spokojnie. – Tak. – Teraz. Biorę głęboki wdech i wzdycham. – Ostatnio przypomniałem sobie, że nie jesteś moim przełożonym. – Nie jestem, a to jest przyjacielskie ostrzeżenie. Znasz kodeks. – Bez obaw. Znam. – Odwracam się i stawiam mu czoła. – Wróć za pół godziny. Pomożesz mi posprzątać. – Przekazuje mu uśmiech, który łyka jak żaden inny. Zapala się jak choinka bożonarodzeniowa. Ten drań uwielbia bałagan jaki zostawiam. Ma coś do krwi. – Niedługo się zobaczymy – mówi Antonio. Puszczam mu oczko, wchodzę z powrotem do pokoju i zamykam drzwi. Z plecami przy drzewie, biorę głęboki oddech i zaciskam zęby. Kurwa. Przypuszczam, że nie mam innego wyjścia, jak zabić ją. Idąc w kierunku łóżka, staram się nie zwracać na nią uwagi. Staram się nie widzieć jej wystraszonych oczu i drżących rąk, kiedy zdzieram z niej koc. Unoszę broń i celuję w nią. – Teraz mnie zabijesz? ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 37

– Tak. Przełyka łzy, zalewające jej oczy. – Rozumiem… proszę, pozwól mi zobaczyć wschód słońca. – Co? – Wschód słońca. Chcę go zobaczyć ostatni raz. Mój umysł przestaje działać. Zbity z tropu. Właśnie taki teraz jestem. Ta jedna prośba zrywa ze mnie warstwy ochronne, które zbudowałem dawno temu. Ta prośba jest tym, czego się po niej nie spodziewałem, choć znam ją tak dobrze. Nigdy nie wyobrażałem sobie, że ona wciąż chce oglądać wschód. Dawno zapomniane wspomnienia, ale pragnienie powtórzenia doświadczeń z przeszłości zostało. Wciąż jest tą samą osobą. Tylko w trochę bardziej popieprzony sposób. Kręcę głową i ponownie wzdycham. Szarpię za liny, rozwiązując je szybko, bo nie chcę marnować czasu. Mam robotę do wykonania. To musi zostać zrobione, koniec historii. Ona musi zginąć. A je będę tym, który pociągnie za spust.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 38

"Nie istnieje czas, tyko pogląd, który sprawia, że wierzymy, iż mamy nad nim kontrolę."   - Clarissa Wild 

Rozdział 5 Jay Zimny dreszcz przebiega mi po plecach, kiedy rozwiązuje liny na moich nadgarstkach i kostkach. Broń wciąż jest wycelowana w moją głowę, a jego palec jest gotowy do pociągnięcia za spust. Wiem co nadchodzi. Determinacja w jego głosie mówi mi wystarczająco dużo. W końcu zdecydował. Zabije mnie. Nic nie mogę zrobić. Nie mogę uciec. Wiem, że w mgnieniu oka mnie zastrzeli. Nie mogę uciec, nie mogę się ukryć. Jedyne co mogę zrobić to mieć nadzieję. Nadzieja to jedyna rzecz, jaka mi została. Słońce mnie wzywa. Jasno pomarańczowe światło jaśnieje poprzez luki w zasłonach, widok, który sprawia, że staję się niespokojna, ale i spokojna. Wiedza, że w tym miejscu wszystko się skończy jest przerażająca, ale i uspokajająca. Nigdy nie wiedziałam, jak to jest znać miejsce i czas swojej śmierci, ale teraz uważam, że jest to dziwnie pocieszające. Wiedząc to, mogę odliczać sekundy i czekać, aż pociągnie za spust. Chociaż nie ułatwię mu tego. Będę patrzyła mu prosto w oczy i zmuszę go do oglądania tego. Powinien zobaczyć zło odbijające się w moich oczach. – Ściągaj tyłek z łóżka – mówi, wymachując bronią. Wstaję, moje ręce są obolałe od lin, które otarły skórę. Nogi mi się trzęsą, kiedy podchodzę do okna. X siada na krześle za mną. Kładzie ręce na moich ramionach i popycha mnie w dół. Dziwnie jest czuć jego dotyk, dziwnie, bo przypomina mi coś… albo kogoś, ale nie mam pojęcia dlaczego. Jest strasznie delikatny, jego ręka osadza się w zakamarku mojej szyi. Nie wiem, dlaczego tak mnie trzyma, ale czuję się swojsko i bezpiecznie. Tak jak nie czułam się od bardzo dawna. Drugą ręką odsuwa zasłonę, a ja automatycznie jestem oślepiona przez słońce. – Masz szczęście – mówi. – Normalnie nie spełniam ostatniego życzenia, ale dla ciebie zrobię wyjątek. – A to dlaczego? – pytam, patrząc w dal. Nie mogę stąd dostrzec horyzontu, ale przynajmniej widzę kolory i sposób, w jaki słońce maluje je jak na płótnie. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 39

Nie odpowiada. Zamiast tego, słyszę trzask broni i czuję zimny metal przystawiony do tyłu mojej głowy. – Mogę cię o coś zapytać? – mówię, odpychając strach i łzy. – Śmiało, chociaż nie obiecuję, że odpowiem. – Wiem. Chcę tylko wiedzieć… dlaczego? Odpowiedź zajmuje mu chwilę. – Ponieważ, ty to ty. – To niczego nie wyjaśnia. – Jesteś tu, bo miałaś tu być. Twoje wybory doprowadziły cię do tego miejsca. Nie ma wątpliwości, że to również twoja wina. – Również? Więc, nie zwalasz całej winy na mnie? Znowu. Nie odpowiada, co mówi mi wystarczająco dużo. – Masz piętnaście minut – mruczy. Tym razem, ja jestem osobą, która milczy. Zamiast tego, oglądam jak słońce wschodzi nad panoramą, kąpiąc w świetle nasz świat. Cieszę się, że mogę zobaczyć to jeszcze raz, zanim odejdę. Słońce zawsze wiele dla mnie znaczyło. – Wiesz, że kiedy byłam młodsza, codziennie oglądałam wschód słońca? – Hmm… – Był też chłopiec, który przychodził i oglądał go razem ze mną. Ręka X drga przez chwilę i wiem, że rzeczywiście mnie słucha. To nie ma znaczenia. Jedyne, czego pragnę to wrócić do tamtych dni, kiedy wszystko było o wiele łatwiejsze i nie takie popieprzone. Myślenie o tym zabiera mnie z powrotem do czasu, kiedy żyłam w błogiej nieświadomości całego zła na tym świecie.

Pi¹tek, 22 czerwca 2005 Ludzie na dole imprezują tak bardzo, że cały dom się trzęsie. Kiedy zamykam drzwi, muzyka jest o wiele mniej ogłuszająca. Przede wszystkim, szczerze nie mogę uwierzyć, po co przyszłam na tą imprezę. Jest tu pełno głupich ludzi. Rozglądam się po pokoju i zauważam okno z tyłu. Doskonale. Zawsze staram się znaleźć najbardziej zaciszne miejsca w domu, bo uwielbiam być pozostawiona sama z własnymi myślami. Kocham wędrówki i odkrywanie rzeczy. Poza tym, ta impreza jest cholernie nudna, nikt nawet nie zauważył, że zniknęłam. Do końca to nie jest prawda, bo

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 40

zazwyczaj to ja rozkręcam imprezy. Przynajmniej te, gdzie grają naprawdę dobrą muzykę i do kurwy nędzy, wyciągają alkohol. Otwieram okno i upewniam się, że jest wystarczająco dużo miejsca na stopy, zanim wspinam się. Posadzenie tyłka na dachu nie zajmuje mi dużo czasu. Ten dom ma doskonały widok na panoramę miasta, teraz wypełnioną gwiazdami. Podziwiam ich widok, doceniając blask. Sprawiają, że prawie zapominam o strasznej muzyce i sprzeczkach ludzi na dole. Sprawiają, że prawie zapominam o własnym życiu. Świat jest piekłem, a gwiazdy są bajką, której trzymam się kurczowo. Siedząc tu i patrząc na gwiazdy, przypominają mi się wszystkie razy, kiedy spoglądałam w niebo. Wszystkie razy, kiedy mój ojciec wyjeżdżał do pracy, zostawiając mnie z opiekunką, która bardziej interesowała się pieprzeniem w sypialni obok z seksowny chłopakiem z naprzeciwka niż mną. Albo razach, kiedy krzyczał na mnie, żebym zmieniła sposób ubierania, słuchała innej muzyki i innych rzeczach, które zawstydzały go, jak to nazywał. Zdarzało się to często. Kiedy nigdy nie jesteś przytulany, zapominasz, jak to jest czuć się kochanym. Kiedy nie czujesz się kochany, zaczynasz mieć tendencję do ucieczek. Uciekanie stało się moim sposobem na życie. Imprezy. Narkotyki. Alkohol. Nie interesuje mnie to. Nikogo nie interesuje, więc dlaczego powinno mnie? Patrzę na gwiazdy za każdym razem, kiedy czuję się samotna i potrzebuję pocieszenia się myślą, że jest ktoś, kto patrzy na mnie. Że gdzieś tam, jest ktoś, kto patrzy na gwiazdy wtedy, kiedy ja oraz ktoś kto kocha je tak samo jak ja. Ktoś taki jak moja matka. Chciałabym wiedzieć, co się z nią stało. Wiem tylko, że była… później już jej nie było. Byłam zbyt mała, żeby ją zapamiętać, ale wiem, że zanim skończyłam sześć lat, miałam matkę… po prostu gdzieś później zniknęła. Wzdycham, wpatrując się w niebo i zastanawiając się, dokąd poszła. Zastanawiam się, jaka jest i czy stałaby po mojej stronie. Czy kochałaby mnie, bo mój ojciec jakoś nie może. Jestem zaskoczona hałasem dobiegającym z okna. Widzę stopę, a potem jakiś gość wychodzi szybko na dach. Odwraca się do mnie, zbijając mnie z tropu przykuwającymi uwagę oczami. Nie w zły sposób, tylko zaskakujący sposób. Przebiega palcami po zmierzwionych, czarnych włosach, kiedy podchodzi do mnie. W jakiś sposób wygląda znajomo. – Znajdzie się tu dla mnie miejsce? – pyta. – Jasne.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 41

Przesuwam się trochę, robiąc mu miejsce, żeby usiadł. Ma przy sobie kilka puszek piwa i ustawia je przed sobą. Kiedy widzi, że na nie patrzę, mówi: – Chcesz jedno? Sapię. – Skąd je masz? – Wyciągnąłem z lodówki, kiedy nikt nie patrzył. – Odpowiedź jest prosta, nie jakieś sranie w banie. Na jego twarzy pojawia się dziwny uśmiech, a kiedy opada mi szczęka, on szczerzy się. Już lubię tego gościa. – Nie lubię się dzielić, ale dla ciebie zrobię wyjątek – mówi, rzucając mi puszkę. Prycham. – A to dlaczego? – Oh, potrzebowałem spokojnego miejsca na dachu i znalazłem tu ciebie, robiącą to samo. Spotykanie przypadkowych nieznajomych to świetny sposób na zabicie czasu. Potrząsam głową, śmiejąc się do siebie, kiedy otwieram puszkę. – Bardziej niż wariowanie na przypadkowej imprezie? – Nigdy nie byłem typem imprezowicza. Biorę łyk. – Tak samo jak ja. – Patrzę na niego, a on uśmiecha się. Nie mogę przestać myśleć, że skądś znam ten uśmiech. – Czy my się nie znamy? – nieśmiało pytam. Śmieje się. – Nie wiem. Ty mi powiedz. Wzruszam ramionami i biorę kolejny łyk. – Zapomnij. – Więc, dlaczego tu jesteś? – pyta. – Bez powodu. Po prostu lubię patrzeć na gwiazdy. – Naprawdę? Ja też. Przypominają mi, że świat jest bardzo mizerny w porównaniu z tym co jest tam. – Hmm… – biorę łyk i przechylam się do tyłu. – Masz rację. Pomagają umieścić wszystko w perspektywie. – Tak. – Mruga i podnosi do góry puszkę. – Za gwiazdy. Wznosimy toast i pijemy, w ciszy patrząc na niebo. – Dlaczego nie jesteś na dole z resztą? – pytam po chwili. – Mówiłem, nie jestem typem imprezowicza. – Więc, dlaczego w ogóle tu jesteś? – Oh… z innego powodu. Podoba mi się widok stąd. – Inny powód? – pytam. Unosi brew i pochyla głowę. – Zawsze zadajesz przypadkowym nieznajomym tyle pytań?

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 42

Gorąco rozprzestrzenia się na moich policzkach. – Hej, właśnie staram się poznać tego przypadkowego nieznajomego. Uśmiecha się. – Nie musisz. Prawdopodobnie nigdy więcej mnie nie zobaczysz. Marszczę brwi. Nagle krzyk alarmuje wszystkie moje zmysły. Siedzę prosto, kiedy korytarze domu wypełniają się krzykiem. Oczy mi się rozszerzają i natychmiast wstaję. Gość obok mnie wygląda na zdezorientowanego, ale ja jestem zbyt ciekawa, co się stało. Przekładam nogi z powrotem przez okno i patrzę. – O Boże… – bełkoczę. Łóżko w pokoju jest poplamione czerwienią, poduszka jest rozerwana na pół, a po całym pokoju walają się pióra. Na podłodze są widoczne ślady krwi. Mam ochotę zwymiotować, ale powstrzymuję się, poprzez natychmiastowe zamknięcie oczu. Odwracam się z powrotem do okna i biorę ogromny haust powietrza. Czuję się, jakbym miała ściśnięte płuca. Kątem oka widzę, że ludzie wybiegają z domu, krzycząc: – Tam jest martwe ciało! Gdy patrzę w lewo, nieznajomy z dachu zniknął.

Pi¹tek, 16 sierpnia 2013, 05:30 – Napatrzyłaś się? – pyta X, ponownie zakładając rękawiczki. Przytakuję, biorąc głęboki oddech. Łzy napływają mi do oczy, bo nie mogę uwierzyć, że to koniec. Zbyt wcześnie. Żałuję, że nie zrobiłam tych wszystkich rzeczy, które chciałam zrobić przed śmiercią. Podróżowanie po świecie, wspinaczka górska, wykonywanie jakiejś pracy charytatywnej, przepłynięcie oceanów. Chciałam to wszystko zrobić. Teraz jest już za późno. Byłam słaba. Zmarnowałam lata na seks i narkotyki. Bezmyślne pieprzenie z nieznajomymi zaprowadziło mnie donikąd. Skończyłam tu, jako tancerka na rurze, dziwka, ktoś, kto żyje dla pieniędzy i trwoni je na proste przyjemności. Co za porażka. Spuszczam głowę i rozmyślam nad własnymi grzechami. X umieszcza broń na tyle mojej głowy, zimny metal sprawia, że serce bije mi w gardle. To się dzieje naprawdę. Za parę chwil będę martwa. Czy będzie bolało? A może będzie to szybkie i miłosierne? Dokąd pójdę? Słyszę, że X bierze gwałtowny oddech i kładzie mi rękę na ramieniu. – Jeśli się poruszysz, zranię cię. Jeśli będziesz nieruchoma odbędzie się to szybko i bezboleśnie.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 43

Kiwam głową i zamykam oczy. Pojedyncza łza spływa mi po policzku. To koniec. Tik,tak,tik,tak. Zegar przypomina mi, że wciąż tu jestem, na tej ziemi. Każda sekunda jest kolejnym przypomnieniem. Gdybym mogła zacząć od nowa, zrobiłabym to, ale wszystko byłoby inaczej. Uczyłabym się na błędach. Byłabym wdzięczna za to krótkotrwałe życie, jakie dostałam. Wreszcie słyszę grzechotanie pistoletu i czuję go, przesuwającego się po mojej czaszce. Jego palce napinają się, kiedy ściska moje ramię. Żegnam się z tym życiem. Ale broń znika z tyłu mojej głowy, a człowieka, który stał za mną, nie ma.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 44

"Dobroć jest subiektywna."  – z notatnika X 

Rozdział 6 X Kontrola jest iluzją. Nawet w najtragiczniejszych sytuacjach, nie mamy wpływu na to, co nie może być regulowane. Moje sumienie jest jedną z tych rzeczy. Patrzę na zegarek. Pięć minut po czasie. Decyzja została podjęta. Decyzja, która nie pozostanie bezkarna. Jednakże, niech mnie szlag trafi, jeśli zrobię to, czego ode mnie chcą. Zabicie jej nie było częścią planu, nigdy nie było. Miała cierpieć, ale nie do tego stopnia unicestwienia. Chciałem, żeby żyła w bólu, żalu, gniewie i krzywdzie, ale to co odkryłem było gorsze. Odkryłem, kogoś, kto stracił chęć do życia. Kogoś takiego, jak ja. Kiedy jednak wpadłem do jej pokoju, nagle odzyskała siły do walki. Nie mogę tego stracić. To najlepsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałem. Ta zaciekłość w jej oczach, kiedy zabrałem jej to, co uważała za swoje: wolność. Nie chcę jej stracić. Cenię ją. Chcę ją zatrzymać i uznać za własną. Zabiorę ją i sprawię, że będzie moja. Jej cierpienie powinno być dłuższe, niż te kilka lat. Jeśli chcą jej śmierci, będą musieli najpierw zabić mnie. Nie pozwolę im zabrać tego, co moje. Jej życie należy do mnie i to ja mogę je utrzymać, albo odebrać. Ja zdecyduję, kiedy gra się zakończy. Otwierając drzwi, wyglądam na zewnątrz i widzę dwa czarne samochody na parkingu. W dole drogi jest jeszcze jeden. Trzech facetów. Jeden jest w środku, dwaj ukryci. Wiem z wcześniejszych doświadczeń, że jeden będzie czekał w recepcji, drugi będzie znajdować się tuż obok budynku, czekając na moje wyjście. Odwracam się i zamykam drzwi. Jay podnosi się, z twarzą bladą jakby zobaczyła ducha. Jej oczy odrywają się od zamkniętego okna do drzwi obok, których stoję i zatrzymują się na mojej broni. Wiem, co sobie myśli. – Nie uciekniesz. Okno jest zamknięte.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 45

– Dlaczego mnie nie zabiłeś? – pyta, jej twarz wiotczeje. Załamuje się. Bycie tak blisko śmierci zrujnowało ją. Jestem potworem, ponieważ rozkoszuję się tym. Żyję po to, żeby widzieć ból na jej twarzy. Z determinacją podchodzę do niej i łapię ją mocno za rękę. Nagle ona odzyskuje wolę walki i na próżno stara się uwolnić. Przykładam broń do jej brzucha. – Przestań się opierać. – Co robisz? Puść mnie! Ignoruje ją i kieruje się do drzwi, ciągnąc ją za sobą. Cokolwiek ma się wydarzyć, wydarzy się teraz. Mam przewagę. Jeszcze nie spodziewają się mojego wyjścia. Teraz mój ruch, a ja podjąłem decyzję. Zanim otwieram drzwi, odwracam ją do siebie, zmuszając, żeby na mnie spojrzała. – Siedź cicho. Nie ruszaj się dopóki ci nie powiem. Idziesz ze mną i robisz, co mówię, łapiesz? Szybko kiwa głową, ale nie wygląda na przekonaną. – Mów! – Mocniej wbijam broń w jej brzuch. – W każdym razie nie zawaham się, żeby zakończyć twoje życie. – Wiem. Zrobię, co powiesz. – Grzeczna dziewczynka. Zaczynasz się uczyć. – Otwieram drzwi i zabieram ją ze sobą z pistoletem przy jej talii, w razie gdyby próbowała zrobić coś szalonego. Po pierwsze, muszę znaleźć tych drani i zabić ich. Postępuję wbrew wszystkiemu, czego się nauczyłem, ale nie mam wyboru. Ścigają to, co należy do mnie, a ja nie pozwolę im na to. Nawet, jeśli dali mi tą robotę, nie skończę jej. I niech mnie diabli, jeśli pozwolę im skończyć ją za mnie. Kurwa, zatrzymam ją dla siebie, jeśli zechcę. Pierdolę organizację. Pierdolę kodeks. Rozjebię wszystko, jeśli będę musiał. Oni i nic innego mnie nie interesuję. Forsę zdobędę gdzie indziej. Gdy idziemy wzdłuż deptaku, jeden z chłopaków wychodzi zaa rogu. Dźwięk mojej broni, tak bardzo zaskakuje Jay, że krzyczy. – Cicho! – syczę, posuwając się na przód. Jeden nie żyje, zostało jeszcze dwóch. Niegdzie nie mogę znaleźć Antonio i coś mi mówi, że zmęczył się czekaniem i wysłał swoich kumpli, aby rozwiązali problem. Dupek. Policzę się z nim później. W pierwszej kolejności, muszę się stąd wydostać. Gość w samochodzie będzie następny. Hamburger wypada mu z rąk, kiedy strzelam do niego. Krew na jego koszuli wygląda jak plama po winie. Jay łka ze strachu. Ciężko mi zrozumieć, co musi teraz czuć. Nie, poważnie, nie wiem. Ja nie czuję nic. Czy to źle? Może. Czy mnie to obchodzi? Nie. Żyję dla siebie samego i kurwa, będę żył dalej.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 46

Mam problem z utrzymanie Jay, bo ona wciąż się ociąga, wciąż patrzy do tyłu na trupy. Ciągnę ją za ramię. – Przestań marnować czas! – mówię idąc do przodu. Musimy być szybcy inaczej zginiemy. Bądź szybki, albo umrzesz, to jedyna zasada w życiu. Jej oczy otwierają się szeroko. – Za to… Zanim ma szansę skończyć, pocisk już opuszcza moją broń. Nie muszę widzieć, gdzie jest cel; jej oczy mówią wystarczająco dużo. Dźwięk, który następuje, kiedy ciało osuwa się na ziemię, sprawia, że się uśmiecham. Uśmiechałbym się jeszcze szerzej, gdyby nie fakt, że nie sprawia mi żadnej przyjemności zabicie kogoś, jeśli wcześniej nie mam okazji do pobawienia się z nim trochę. Lubię jak moje ofiary krzyczą i błagają o śmierć. No cóż, przypuszczam, że tak się musi dziać, jeśli ignorujesz rozkazy, które otrzymałeś. Jay patrzy na mnie z dużymi oczami, białą twarzą i rozchylonymi ustami, w sposób, który jest dość atrakcyjny. Muszę przyznać, że podoba mi się, kiedy wygląda na zakłopotaną. Nie mogę się doczekać, jak będzie wyglądała, kiedy położę na niej ręce. Oh, kara, którą będzie musiała znieść… robię się twardy od samego myślenia o tym. – Kim oni byli? – pyta. – Ludźmi interesu. – Co to za interes? – piszczy, przerażona. Przewracam oczami. – Nie tym razem. Idziemy! – Ciągnę ją za sobą do mojego czarnego Bentley'a Onyxa, otwieram drzwi i pakuję ją do środka. Szybko zamykam drzwi i wskakuje na swoje miejsce. Ona zapiera się o okno i majstruje przy klamce, starając się znowu je otworzyć. Włączam blokadę dziecięcą, a ona krzyczy z frustracji i wali w szybę w gniewie. – Wypuść mnie stąd! Nie możesz tego zrobić! – Oh, oczywiście, że mogę, ptaszynko. – Zamierzasz już na zawsze mnie więzić! – krzyczy. – Wypuść mnie! Ponownie walczy z drzwiami, rozbijając się w nieskończoność i dewastując mój samochód. W złości, przystawiam jej broń do głowy i krzyczę: – Siedź, albo wpakuje w ciebie kulkę! Natychmiast nieruchomieje, jej oczy znowu rozszerzają się na broni skierowanej w kierunku jej czoła. Otwiera usta i bierze głęboki oddech. – Gdybyś chciał mnie zabić, zrobiłbyś to teraz. Nie wierzę ci. Przesuwam broń i strzelam w miejsce obok niej. Zaskoczona, aż podskakuje. – Jezu! Szkoda mojego samochodu, ale musiałem coś zrobić, żeby się zatkała. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 47

– To, że tego nie zrobiłem, nie oznacza, że tego nie chcę i nie zrobię. Mam załadowaną broń i użyję jej, jeśli mnie do tego zmusisz. A teraz słuchaj. Nie myśl, że jestem głupi. Zabiłem więcej razy, niż ty uprawiałaś seks, a to mówi samo za siebie. Po raz pierwszy zamordowałem człowieka, kiedy miałem zaledwie dziewięć lat. Więc, nawet nie myśl, że zawaham się przed zabiciem ciebie. Nie jestem kimś z kim można pogrywać. Kręci głową, jej policzki są zaczerwienione, a oczy załzawione. Moja mała przemowa bardzo ładnie ją uciszyła. – Twoje życie jest teraz w moich rękach, dlatego będziesz robiła, co ci karze. – Łapię ją za brodę. – Rozumiesz? – Tak – wyjękuje. – Tak co? – Tak, panie. Brzmi dobrze, kiedy to mówi. Od lat czekałem, aż okaże mi szacunek. Choć nie robi tego dobrowolnie, wciąż mi się podoba. Musi wiedzieć kto tu rządzi i od kogo zależy jej życie. Nie pozwolę jej umrzeć, dopóki nie dostanę od niej wszystkiego. Nie pozwolę jej odejść, dopóki nie będę usatysfakcjonowany. Muszę dokonać zemsty. I mam zamiar to zrobić już wkrótce. Tuż przed odjazdem, zauważam Antonio, kiedy wraca z kawą ze Starbucksa. Gdy przejeżdżam obok niego ze swoim pasażerem, upuszcza ją.

Pi¹tek, 16 sierpnia 2013, 07:30 Kiedy docieramy do mojego prywatnego pokoju hotelowego w Austin, pierwsze co robi to podchodzi do okna. Z ręką na szybie, podziwia widok, a ja opuszczam torby ze sprzętem i zamykam drzwi. Upewniam się, że są zamknięte, zanim z powrotem kieruję swoją uwagę do niej. Zastanawiam się, czy znów jej nie związać. Jeśli będzie cicha i spokojna, ułatwi mi to. Uwielbiam widok związanej kobiety. Oh, i wszystkie rzeczy, które mogę z nią zrobić… Ale najpierw, muszę wykombinować, co z nią zrobić. Co zrobić z pracą, teraz, kiedy całkowicie zawaliłem sprawę. Oboje jesteśmy w niebezpieczeństwie. W każdym momencie mogą po mnie przyjść. O ile dobrze znam organizację, już wiedzą o mojej samowolce. Antonio musiał ich powiadomić - to jego praca. Nie mam mu tego za złe; gdybym był na jego miejscu, zrobiłbym to samo. W każdym razie, szybko muszę zakończyć ich relacje z Jay.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 48

Zgaduję, że moim najlepszym rozwiązaniem jest zapłacenie organizacji z własnej kieszeni za straconą robotę. Poza tym, przypuszczam, że będę musiał zabić zleceniodawcę, żeby powstrzymać go przed spełnieniem jego pragnienia. Ktokolwiek to jest, chce śmierci Jay. Przeczyszczam gardło, a ona odwraca się. Zagryzając wargę, otacza się ramionami i przytula do szyby, jakby była to jej jedyna ochrona przede mną. Jest taka niemądra. Została uwięziona w klatce z bestią. Nie może przede mną uciec. Nigdy nie mogła. – Zostaniesz tu. – Jak długo? – Tak długo, jak będę tego chciał. – Dlaczego? – Jej skrzywienie sprawia, że czuję się nieswojo. Nie, dlatego, że mi zależy, ale dlatego, iż zdradza jej zamiary ponownej walki ze mną. Bawię się pistoletem w spodniach. Jej oczy rzucają się w tym kierunku i to jest dokładnie tym, co chciałem osiągnąć. Chcę, by znała moje intencje. Chcę je wyryć w jej umyśle, żeby od teraz wiedziała, kto jest jej właścicielem. – Postanowiłem oszczędzić ci życie. – Splatam palce za plecami i sztywno staję pod drzwiami, żeby wiedziała, że nie ma drogi ucieczki. – A to dlaczego? – Ponieważ teraz jesteś moja. Parska. – To niedorzeczność. – Zobaczymy. – Mam pracę, do której muszę wrócić – mówi, wzdychając. Chichoczę. – Możesz o tym zapomnieć. Przewraca oczami. – A co według ciebie mam robić? Spędzać całe dnie na walaniu się tu, po twoim pokoju? Błagać cię o wolność? Być twoją niewolnicą? Nic nie mogę poradzić na to, że przebiegły uśmiech pojawia mi się na twarzy. Nie podoba mi się słowo "niewolnica", ale podoba mi się idea stojąca za nim. Oh… i te wszystkie pomysły, które pokazują mi się w głowie, kiedy mówi "błagać"… i wszystkie sposoby, dzięki którym będzie błagać. – Możliwe. Zaciska zęby. – Nie możesz mnie tu trzymać… – No to patrz. – Opieram się o ścianę i wyciągam zapalniczkę oraz paczkę papierosów. Marzyłem, żeby zapalić, odkąd znalazłem ją w tamtym pokoju. – I co? To ma mnie przestraszyć? – mówi, zaciskając pięść, jakby chciała mi się przeciwstawić, chociaż nie ma takiej opcji.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 49

Uśmiecham się i odkładam zapalniczkę. – Jeśli myślisz, że wszystko co robię, ma cię przestraszyć, jesteś w błędzie. – Więc jaki jest powód, co? – Walczy z łzami napływającymi jej do oczu. Czuję, że zaczynam przezwyciężać chęć złapania jej i pocałowania, by ukoić ból. W każdym razie nie mogę tego zrobić. Przeszłość nie może zostać wymazana. To czym jesteśmy zostało umieszczone w kamieniu i nic nie może rozetrzeć wytrzymałej powierzchni naszych dusz. Skłamałbym, gdybym powiedział, że nie sprawia mi bólu patrzenie na jej krzywdę, ale lubię ból. Żyję dla niego. Odradzam się w nim. Nie boję się go. Przeciwnie, trwam w nim. Ból jest ceną, którą musimy zapłacić, a jej ból jest moim bólem. Jeśli przestanie go czuć, ja również przestanę, a to oznaczałoby koniec. Zbyt szybki koniec. Potrzebuję jej bólu, by czuć, że żyję. Tak więc, dalej będę odpowiedzią na jej grzechy. – Człowiek musi robić to, co musi robić człowiek – mówię. – Człowiek? Nazywasz siebie człowiekiem? Jesteś potworem. Uśmiecham się. – Dziękuję. Jej szczęka opada, brwi unoszą się i warczy. Mieszanina emocji na jej twarzy jest przezabawna. – Oszalałeś. Za co mi dziękujesz? – Ponieważ, w twoich oczach wolę być potworem niż człowiekiem. Bycie potworem wygrywa z byciem nędznym człowieczkiem. Uwolniłaś mnie od ciężaru konieczności zachowywania się, jakbym był zdrowy psychicznie. Więc tak, możesz nazywać mnie szalonym. Ona tylko patrzy na mnie z otwartymi ustami, w całkowitej ciszy, jakby zaniemówiła. – Uwierz mi, kiedy mówię, że będzie ci lepiej ze mną niż tam – mówię. – Naprawdę jesteś szalony! Chciałeś mnie zabić, a teraz mówisz, że będę z tobą bezpieczna – drwi. – Nigdy nie powiedziałem, że będziesz ze mną bezpieczna. Mogę być dość niebezpieczny… – Uśmiech wykrzywia mi twarz. Drży. Obejmując kurczowo własne ciało, podchodzi do mnie. – Wypuść mnie. Łapię ją za ramiona, ściskając mocno i patrzę na nią w dół. – Nie chcesz tego. – Wolę cokolwiek, niż zostanie tutaj z tobą. – Próbuje się uwolnić, ale trzymam ją mocno, zmuszając, żeby mnie posłuchała. Nie opuści mnie, bo na to nie pozwolę, ale równie dobrze mogę dać jej powód. – Uważasz, że jestem najgorszą rzeczą, jaka może cię spotkać? – Pochylam się i szepczę jej do ucha. – Tam jest więcej zła, niż myślisz. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 50

Jej oddech wychodzi w urywanych wydechach, jej cycki naciskają na mnie, kiedy jej pierś się unosi. Odwaga robi miejsce dla strachu, który teraz mogę poczuć na jej skórze. Robi się interesująco. Walczy ze mną, jej ramiona są zablokowane w moich, kiedy próbuje wyrwać się z mojego uścisku, ale odwracam ją tyłem do mnie. Jej tyłek jest teraz przyciśnięty do mojego kutasa, napinając go do granic możliwości. Boże, kocham, kiedy się tak szarpie. Nigdy nie przestanę tego kochać. – Myślisz, że jestem jedynym, który po ciebie przyszedł, co? – szepczę jej do ucha. – Myślisz, że jestem jedynym, który chce twojej śmierci? Potrząsa głową i słyszę jak serce bije jej w piersi. – Widziałaś gości, którzy podążali za nami? Wiesz, czego chcieli? – Mnie? Uśmiecham się. – Wspaniała dedukcja. Ale jest jedna różnica między nimi a mną; możesz mi powiedzieć jaka? Milczy przez długą chwilę. Wydaje mi się, że naprawdę się jeszcze nie zorientowała, o co chodzi. – Oni chcą twojej głowy, ja chcę twojego ciała. Przełyka, a to kręci mnie tak bardzo, że mam ochotę od razu zedrzeć z niej ubranie i przyprzeć do drzwi. Ale nie zrobię tego. Przelecenie jej teraz byłoby zbyt łatwe, a chcę mieć z tego trochę więcej zabawy. Chcę, żeby oddała mi się dobrowolnie. A potem, chcę zobaczyć żal w jej oczach, kiedy zda sobie sprawę, że złożyła ciało w ofierze diabłu. – Ale… nie rozumiem. Myślałam, że ty chcesz mnie zabić? – Chciałem, ale teraz chce więcej. Wstrzymuje oddech. – Dlaczego? Co się zmieniło? – Ja. Popycham ją do przodu. Ponaglam, żeby usiadła na łóżku, ale wydaje się niechętna. Wciąż na skraju załamania. Uwielbiam to. – Wyznaczono nagrodę za twoją głowę. – Co? Dlaczego? Co takiego zrobiłam? – pyta, zaszokowana. – Cóż, wiem, że jestem uzależniona… od narkotyków… i …więc, nie do końca jestem miłą dziewczyną – prycha, ale od razu jej twarz robi się poważna. – Ale to wszystko małe rzeczy; nie uzasadniają mojej śmierci. Nie zrobiłam nic skandalicznego i nie mam długów. – Tam są potężni ludzie, którzy chcą twojego serca na talerzu. Nie możesz tego brać lekko. I nie możesz wrócić do tego, co było. Owija rękę wokół kolumny łóżka. – A ty? Wynajęli cię? ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 51

Przytakuję. – Więc miałam rację, jesteś zabójcą. – I wciąż, bez problemów, mogę cię sprzątnąć i zgarnąć nagrodę. Przechyla głowę i mruży oczy, a wygląda to tak jakby doszukiwała się czegoś w tej wypowiedzi. Jakby obmyślała plan. – Dlaczego mówisz mi to teraz? – Ponieważ mam dość, powstrzymywania cię przed ucieczką. Związywanie cię, to bardzo nużąca praca, aczkolwiek satysfakcjonująca. – Widzę odrobinę wstrętu w jej oczach, ale jednocześnie, wydaje się być niezdolna do riposty. To tak jakby, jej wewnętrzny demon mówił jej, żeby zaakceptowała wszystko, co nadchodzi. Fascynujące. Błyskam uśmiechem i łapię ją za podbródek. – Zdecydowałem się, zatrzymać cię jako moją własność. Parska. – Jasne. Jakbym ci na to pozwoliła. Nie jesteś moim właścicielem. – Oh, oczywiście, że jestem. Widzisz, mam broń. – Wyjmuję metal z kabury. – A to decyduje czy będziesz żyć, czy umrzesz. Ja zdecyduje czy będziesz żyć, czy umrzesz. Jeśli wyjdziesz tam – wskazuję na drzwi – w jednej chwili będziesz martwa. A wiesz co w tym wszystkim jest najgorsze? – Pochylam się do przodu, mój kciuk śledzi jej pulchną wargę. – Oni również chcą twojej śmierci. Tam, nie masz żadnych szans. Ze mną, być może. Teraz wybieraj. Pewność czy niepewność? Na co się decydujesz? – Wkładam kciuka do jej ust i unoszę brwi, kiedy stara się je zamknąć. – Rozgniewasz mnie, a umrzesz. Dlatego zachowaj swoje ząbki dla siebie, ptaszynko. Lubię zadawać ból, a nie go odczuwać. Wyjmuje palec i rozsmarowuje ślinę na jej policzku. Potem przechadzam się po pokoju. Ona patrzy na obraz wiszący na czerwonej ścianie po drugiej stronie pokoju. Jej spojrzenie jest tępe i puste, jakby wciąż starała się przetworzyć ogrom wydarzeń, których doświadczyła. Zaledwie wczoraj jeszcze zwisała z rury, dziś jest tu, ze mną, jako więzień zmuszony do wykonywania moich poleceń. Świadomość, że jest poddana mojej woli wreszcie uderza w nią i jest to przecudowny widok. – Teraz zostań tu i zachowuj się. Jedzenie i napoje są w tej malutkiej lodówce. Możesz skorzystać z łazienki, jeśli chcesz. Świeże ubrania znajdziesz w szafie. Umyj się i pozbądź się tego paskudnego smrodu, który zostawił ten dupek Daryl. – Billy… – wzdycha. – Zgadza się. – Wzruszam ramionami. – W każdym razie, okna są pozamykane, drzwi również będą, a ja mam klucze do wszystkiego. Nie ma telefonu, ani żadnej drogi wyjścia. Nie uciekniesz. Krzycz ile chcesz, ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 52

nikt się tym nie zainteresuje. Powiedziałem personelowi, że umówiłem się na seks z rozochoconą prostytutką. Wiedzą, że lubię ostrą jazdę i zabawy. – Spojrzenie jej oczu zmienia się kilka razy, gdy to mówię, od paniki, po ciekawość, aż do czystego zażenowania. – Poza tym, przekupiłem ich. Więc nawet nie myśl o ucieczce. Nie uda ci się i będzie jeszcze gorzej, jeśli się dowiem, że próbowałaś. Zostań tu i czekaj, aż wrócę. – Gdzie idziesz? – pyta, podnosząc się z łóżka. – Załatwić niedokończone interesy – mówię, idąc do drzwi. Przed otworzeniem ich, zaglądam przez ramię i widzę, jak zakrywa się, kiedy mierzę wzrokiem jej ciało. – Lepiej ubierz się właściwie, zanim wrócę, inaczej zatwierdzę co moje, wcześniej niż się spodziewasz. Potem przechodzę przez drzwi i zamykam je za sobą.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 53

"Całe okrucieństwo ma źródło w słabości."   - Seneka 

Rozdział 7 Jay Pi¹tek, 16 sierpnia 2013, 11:07 Węgiel i szkarłat. Jego oczy są popielatą ziemią po wojnie, a krew na rękach plami duszę. Wspomnienia blakną i znikają z mojego umysłu. On zawsze mnie obserwuje. W ciemności podkrada się do mnie. Zawsze czujny. Zawsze otaczający mnie. Zawsze tam jest, kształtując mnie do upragnionej formy; nędznej istoty zdolnej zniszczyć wszystko co kocha. Pragnie mnie. Zawsze tak samo. Kogoś brzydzącego cię tym światem Rujnuje mnie. Jest moim nieszczęściem. Moim narkotykiem. Kimś, kto uratował mnie od wiecznej agonii. Kimś, kto teraz płonie za moje błędy. Jestem grzesznicą. Nie znam go, jednak on wierzy, że tak. Z każdą mijającą chwilą nawracam się na jego prawdę. Wspomnienia z dawno zapomnianej przeszłości ogarniają mój umysł, zamraczając osąd. Dni spędzone z diabłem. Chłopak z kruczoczarnymi włosami i oczami. Śmiech. Alkohol. Taniec. I więcej… Niefortunne zdarzenia. Przyłapanie i nieuchronny wstyd. Ból jako kara. Żal ze złego wyboru. Udręka z rozczarowania i pozostawienia wszystkich. Zdrada. Odpuszczenie. Te oczy… nawiedzają mnie. Znam je. Znam je od bardzo dawna. Teraz przychodzą, roszczą sobie prawo do mnie i zabierają z powrotem do piekła.

Otwieram oczy i jestem oślepiona światłem lampy. Bolą i pieką. Pocieram je i mrugam kilka razy. Wciąż jest poranek, ale jestem zaskoczona, że znajduję się w tym pokoju hotelowym. W tym łóżku. Nie jestem nawet przykryta kołdrą, ale najwyraźniej zasnęłam

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 54

tutaj. Poduszka jest mokra od łez. Musiałam płakać przez sen. Byłam taka zmęczona. Nie pamiętam co robiłam. Nie wiem, która godzina, ani jak się tu znalazłam. Psiakrew, nie pamiętam nawet co mi się przyśniło. Kiedy siadam i patrzę przed siebie, znajduję to samo dziwne malowidło, które zauważyłam wcześniej. Przedstawia krajobraz wiejski z paroma końmi i kobietą siedzącą między nimi. Kobieta coś rozcina, ale z tej odległości, nie mogę dostrzec co. Jednak czerwone smugi przyciągają mój wzrok. Sprawiają, że chcę podejść bliżej i dokładniej się przyjrzeć. Wypuszczając poduszkę, ześlizguje się z łóżka i stawiam stopy na miękkim, ciepłym dywanie. Pokój nie jest duży, ale należy do tych drogich - tyle mogę powiedzieć. Z olbrzymimi oknami i meblami wysokiej klasy, mogę sobie tylko wyobrazić ile musi kosztować spędzenie tu każdej nocy. Wnętrze pachnie drzewem sandałowym i amoniakiem, to dziwne połączenie i sprawia, że czuję się nieswojo. Krok po kroku podchodzę bliżej do malowidła. Nie mogę się doczekać co zobaczę. Nie wiem dlaczego. Po prostu muszę się temu przyjrzeć. Czerwień zmienia się w malutkie punkciki, a ja odkrywam, że są to żywe istoty. Ludzie. Ciała. Odcięte kończyny. Kobieta tnie je rzeźnickim nożem. Mały okrzyk ucieka mi z ust, kiedy staram się nabrać powietrza. Podnoszę rękę do twarzy, żeby zatrzymać dźwięk, który się wydostał. Ale to nie horror na obrazie mnie przeraża. W mgnieniu oka wszystko do mnie powraca. Billy. Jego śmierć. Człowiek z blizną, trzymający mnie w niewoli. Seria zabójstw. Krew. Śmierć. Jestem otoczona przez nią. Panikując, obracam się dookoła i widzę łóżko, okna, drzwi. Wszystko pozamykane i nagle czuję się jakbym miała zwariować. To wszystko prawda. To wszystko się wydarzyło. Moje ciało drży intensywnie, kiedy oplatam się rękami i przytulam do ściany. Jestem ptakiem zamkniętym w klatce przez bestie i nie mam żadnej drogi ucieczki. Jest moim właścicielem. I co mam z tym zrobić? Jestem taka bezsilna. Czując, że zaraz zwymiotuje, biegnę do łazienki i opróżniam żołądek. Moje ciało poddaje się bez walki. Rzeczywistość uderza mnie jak cegła w twarz. Jestem więźniem i straciłam kontrolę nad własnym życiem. Czy może być jeszcze gorzej? Wycieram twarz i usta kawałkiem papieru i spłukuję toaletę, a potem wstaję na nogi. Mam ochotę się napić, żeby pozbyć się smrodu z gardła. Rozglądam się i nagle zamieram. Całe lustro jest zaklejone czarna taśmą. Od lewej do prawej, żaden skrawek odbicia nie jest dostępny. Co do kurwy?

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 55

Robię krok do przodu i odrywam jedną z taśm. Kiedy dostrzegam swoje włosy, dopada mnie szał, żeby odkryć całe lustro. Musze się zobaczyć. Muszę zobaczyć czy jestem ranna. Muszę spojrzeć sobie w oczy i powiedzieć, że wszystko będzie w porządku. Jeden po drugim odklejam kawałki taśmy, każdy następny szybciej od poprzedniego i wyrzucam do kosza. Gdy całe lustro jest widoczne, wreszcie mogę się zobaczyć. Sprawdzam swoją twarz, ciało, włosy, wszystko co mogę dostrzec. Ale wszystko wydaje się być na miejscu. Przez moment myślałam, że okaleczył mnie tak, jak sam jest okaleczony. To niedorzeczny pomysł, przecież czułabym, gdyby to zrobił. Po prostu strach zwyciężył z moją racjonalnością. Na szczęście wszystko wydaje się być w porządku. Na tyle na ile może być, bo wyglądam jak gówno. Mam ciemne pierścienie wokół oczu, plamy na policzkach i ciało pokryte siniakami. Opierając się na umywalce, patrzę na siebie i oczy wypełniają mi się łzami. Przebywanie w tym pokoju przeraża mnie, ponieważ jestem sama, a nic nie może być dla mnie gorsze niż samotność. Nie tylko w sensie fizycznym, ale we wszystkich tego słowa znaczeniach. Ponieważ w głębi duszy, wiem, że nie ma nikogo, kto zainteresowałby się tym, iż tu jestem. Nikogo, kto pomyślałby o mnie i zastanawiał się, gdzie się podziewam. Nikogo, kto zauważyłby moje zniknięcie. Nikogo, kto by mnie szukał. Nikogo, kto by mnie uratował. Jestem tylko ja. Ja i on. Odwracając głowę, patrzę na zegar wiszący na ścianie. Minęło kilka godzin od kiedy wyszedł, więc pewnie niedługo wróci. Nie mogę sobie pozwolić na to, żeby wyglądać na słabą, kiedy już tu będzie. Może okazać się to moja zgubą. Wiec wycieram łzy staczające się po policzkach i przemywam twarz zimną wodą. Użalanie się nad sobą w niczym nie pomoże. Muszę przejąć kontrolę nad własnymi uczuciami, otoczeniem i sytuacją, a potem zrobić wszystko co w mojej mocy, aby się stąd wydostać. Nawet jeśli nikt się o mnie nie troszczy, ja zatroszczę się sama o siebie. Muszę się uratować. Chcę przetrwać, wydostać się i znowu być wolną. Pierdolę to, kiedy stąd wyjdę, kupię mieszkanie na Hawajach i przeżyje swoje życie w spokoju. Żadnych facetów. Żadnych narkotyków. Żadnego tańca. Może tylko alkohol. Tak, tuż przy plaży otworzę bar i będę spędzała dni na opalaniu się. Właśnie to zamierzam zrobić. Nagle ktoś puka. Zimny dreszcz przebiega przez moje ciało, kiedy wychodzę z łazienki i gapie się na drzwi. Znowu pukanie. – Pokojówka. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 56

Marszczę brwi i podchodzę krok bliżej. Dlaczego jest tu pokojówka? I dlaczego po prostu nie wejdzie? Brzęk zamka. Klucz wchodzi do środka. Jeszcze więcej brzęku, a potem cisza. Otworzyła go. W tej chwili jedna myśl przecina mój umysł. Czy powinnam spróbować uciec? Drżącymi palcami uchylam drzwi i wystawiam głowę. Odwraca się kobieta z ciemnymi włosami. – Ah, przepraszam. Mam tu posprzątać. Znowu myślę o ucieczce. Mogłabym odepchnąć ją na bok i biec. Mogłabym. Ale z jakiegoś powodu ostrzeżenie X rozbrzmiewa mi w głowie. Jeśli stąd wyjdę zginę. Nie wiem czy powinnam mu ufać; prawdopodobnie nie, ale czy mam inny wybór? Ludzie, którzy tam byli, kiedy opuszczaliśmy motel, byli tam żeby nas zabić. Nie wiem jak wielu ich jeszcze jest. Co jeśli zostanę zastrzelona, kiedy tylko opuszczę ten pokój? Wszystko pójdzie na marne. Nie chcę umierać. Nawet jeśli jest mordercą, potworem, mogę wierzyć tylko jemu. Otwieram usta, ale nic z nich nie wychodzi. Nie wiem co powiedzieć. Z jakiegoś powodu, pierwsza rzecz, o której myślę jest to, że wciąż mam na sobie strój prostytutki, a jej oczy potwierdzają to. Kiedy spoglądam w dół na siebie, moje policzki robią się gorące. Ona uśmiecha się i mruga kilka razy. Potem szerzej otwiera drzwi i przechodzi obok mnie, zamykając je za sobą. Znowu przekręca zamek. – Uh… – jąkam się, odwracając się, żeby zobaczyć jak krząta się po pokoju. – Oh, niczego mi nie trzeba mówić, proszę pani. Już wiem. – Jej głos jest upiorny. Mroczny. Przechodzą mnie ciarki. – Wiesz…? – Tak – mówi, prowadząc wózek do łóżka. Zaczyna ściągać pościel i zmieniać ją na czystą, a ja patrzę na nią, nie wiedząc co robić. Nie wiem, czy powinnam zabrać jej klucz, żeby uciec, czy złapać coś ostrego i dźgnąć ją. Nie wiem dlaczego, ale mam coraz większą ochotę, zaatakować kobietę, której nawet nie znam. Może to przez ten pokój. Może dlatego, że jej nie ufam. A może dlatego, iż X powiedział mi, że wszyscy wiedzą i nikogo to nie zainteresuje. Może zapłacił jej, żeby siedziała cicho. Może ona ma w tym swój udział i wie wszystko. Chwytam kolumnę łóżka, jestem taka słaba, kiedy stoję na nogach. Moje życie jest jak cienka nić, którą każdy w dowolnym momencie może przeciąć. Wszyscy są moimi wrogami. Nikt nie może mnie uratować. X jest zawsze krok przede mną. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 57

Ale jest jeden wyjątek, kiedy pokojówka idzie z wózkiem do łazienki, zapomina o jednej rzeczy. O telefonie. Leży on na wózku, razem z innymi rzeczami, ale ona znika w łazience tylko z naręczem świeżych ręczników. Pomysł kiełkuje mi w głowie, kiedy zdaję sobie sprawę z tego, że to moja jedyna szansa na odzyskanie wolności. Ściągnięcie kogoś z zewnątrz i wydostanie się z uścisku X, jest jedynym rozwiązaniem. Prześlizgując się po pokoju najciszej jak mogę, podkradam się bliżej łazienki. Słyszę, że szoruję coś, a kiedy wystawiam głowę, widzę, że czyści toaletę. Jest odwrócona tyłem do wózka. Idealna okazja. Szansa, której nie mogę przepuścić. Wyciągam rękę i zabieram telefon najszybciej jak mogę, chowając go głęboko między pośladkami 2 . Tak, niestety, to jedyna kryjówka jaką mam. Ona wstaje, a ja odskakuję, udając, że patrzę na obraz. Mruży oczy, kiedy patrzy na mnie, czekając. Zaczynam się pocić. Wydaje mi się, że wie. Ale ona chwyta wózek i przepycha go obok mnie, udając się prosto do drzwi. Nawet nie zauważyła, że jej telefon zniknął. Wszystko co robi to szuka klucza, otwiera drzwi i wychodzi, patrząc na mnie ostatni raz. Kiedy robi się cicho, mam ochotę skakać do góry. Ale nie robię tego. Muszę zachować spokój. Wziąć głęboki oddech. Telefon jest teraz moja własnością i jedynym wyjściem z sytuacji. Wyciągam go z majtek i wycieram ręcznikiem, przed wybraniem numeru. Ze zdenerwowania wciskam zły numer i przy drugiej próbie trzęsą mi się ręce. To pierwszy i jedyny numer, który zapamiętałam, ponieważ to jedyna rzecz, jaka miała dla mnie znaczenie przed… tym. Kiedy kończę, przykładam telefon do ucha. Łzy napływają mi do oczu, kiedy słyszę jej głos. – Halo? – Hannah? – Głos mi się łamie. – Jay! O Mój Boże, Jay! Gdzie jesteś? Dlaczego nie zadzwoniłaś? Martwiliśmy się o ciebie! Cóż… przynajmniej ja. Wiesz jaki jest Don? – Ja… ja… ja… – Podbiegam do okna.

2

Postanowiłam, że jeśli to nie będzie konieczne, to nie będę wstawiać swoich komentarzy. Chcecie czytać książkę, a nie to co ja myślę. Ale w tej chwili nie mogę się powstrzymać:). Ciekawe co by zrobiła, gdyby ten telefon teraz zadzwonił???

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 58

Zasysam głęboki wdech i zaczynam mówić: – Potrzebuję pomocy. Jestem w hotelu. To blisko ulicy…. hm… nie wiem jakiej! Ale dostrzegam drogę 35. Naprzeciwko hotelu jest stacja benzynowa. Wygląda na to, że jestem w Austin… może to Sheraton. Ale zanim mam szansę wypuścić powietrze, trzaskają otwierane drzwi. Dźwięk jego butów wystarczy, żeby serce zabiło mi jak grzmot huczący z niebios.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 59

"Skrzydła ma szare i powłóczyste, Azazel, Anioł Śmierci. Jednak dusze, które przenosi  na Drugą Stronę są mroczne i zimne. Zajrzyj pod te złożone skrzydła, a zobaczysz, że  podszyte są złotem"   - Robert Gilbert Welsh 

Rozdział 8 X Pi¹tek, 16 sierpnia 2013, 09:30 Mój telefon wibruje i odczytuję wiadomość od Antonio. Pierdolony ośle, co ty kurwa odstawiasz? Gdzie do kurwy jesteś? Nie odpowiadam, zamiast tego skupiam się na prowadzeniu samochodu. Ten kutafon też ma mi coś do wyjaśnienia. Mam w dupie, czy zajmie mi to cały dzień, ale dowiem się, kto złożył zlecenie. Antonio może zniknąć ze sceny, ale wiem gdzie się podziewa. Jego kryjówka w tym tygodniu nie jest położona zbyt daleko od mojej. Jest to dla niego bardzo niefortunne, ale szczęśliwe dla mnie. Zwłaszcza, że nie powiedziałem mu, gdzie się zatrzymałem. Nie może mnie wytropić, za to ja dopadnę jego tyłek. Lepiej, żeby miał dobre wyjaśnienie, inaczej jego łeb również rozpierdolę. Kiedy wreszcie docieram do jego drewnianego domku kampingowego, parkuję zaraz obok niego samochód i przed wyjściem wyciągam broń. Sprawdzam obszar w poszukiwaniu ukrytych szpiegów, ale nie znajduje nic niezwykłego. Najwyraźniej myśli, że może sobie ze mną poradzić. O tak, wiem, że na mnie czeka. On i ja, obaj wiemy, że nie unikniemy tego spotkania. Kieruję się w stronę domku i trzymam palec na spuście. Pot spływa mi po czole, kiedy pukam do drzwi i szybko odsuwam się na bok. Drzwi otwierają się, ale nikt nie wychodzi. To mnie zaskakuję. Nie fakt, że nikt nie wychodzi, ale że je otworzył. Normalnie wybiegamy tyłem, albo otwieramy ogień w kierunku drzwi, więc to zachowanie jest nietypowe, nawet dla niego.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 60

Przed wejściem do środka, biorę głęboki oddech, kieruję pistolet w każdy kąt pokoju, starając się go odnaleźć. Kiedy pojawia się zza drzwi, strzelam do drewna na ścianie. – Jezu Chryste, zwariowałeś? – Antonio opuszcza broń i umieszcza ją na podłodze. Chwytając go za kołnierz, opuszczam broń i przypieram go do ściany. – Ty to zaaranżowałeś? – Co? O czym ty mówisz? – O niej! O dziewczynie! – Wciskam mu łokieć w gardło. – Wrobiłeś mnie, czy nie? – Nawet nie wiem, co masz kurwa na myśli. Ta dziewczyna została po prostu przypisana do zadania. Nic więcej. Spierdoliłeś, wiesz o tym? Kurewsko spierdoliłeś – drwi. – Jakbym o tym kurwa nie wiedział. – Puszczam go, a on od razu łapie się za szyję, pocierając ją, jakby się dusił. – Co ty wyprawiasz? – pyta, kiedy tyko może złapać oddech. – Czekasz z wykonaniem zadania? Zabierasz dziewczynę? Zabijasz naszych własnych agentów? Co ty sobie kurwa myślałeś? – Jego głos robi się głośniejszy i głośniejszy. – Siedzisz w głębokim gównie. – Nie interesuje mnie to; ona nie była częścią planu. – Jakiego planu? Miałeś ją tylko zabić i zrujnowałeś to! – Mojego planu! – warczę, podchodząc znów do niego. – Nie waż się położyć łap na niej. Jest moja! – A nasi agenci? Ty odważyłeś się położyć na nich łapy – pluje. – Nawet nie wiesz w co się wpakowałeś. Przyjdą po ciebie. Złamałeś zasady i zamordowałeś naszą własność. – Mam w dupie ich i wszystko inne! – Przestawiam mu pistolet do głowy, a on zamiera. – Kto jest zleceniodawcą? – Co z tobą, stary? Dlaczego w ogóle cię to obchodzi? Miałeś ją tylko zabić. Aż do teraz wspaniale wykonywałeś zadania. Co poszło nie tak? – To poszło nie tak, że chcesz jej śmierci. – Wcale nie. – Kładzie rękę na broni. – To nie ja jestem zleceniodawcą. – W taki razie kto? – pytam ostro. – Góra. – I? – Nie wiemy kto jest klientem. To robota dziewiątego stopnia. Nikt nie zna szczegółów. Mieliśmy po prostu odebrać jej życie i to wszystko.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 61

– Nie kłam! – mówię przez zaciśnięte zęby. – Wiesz kto to był. – Po kroplach potu spływających mu po czole i płochliwym spojrzeniu, mogę powiedzieć, że okłamuje mnie, patrząc mi prosto w oczy. – Dlaczego to dla ciebie takie ważne? To tylko dziewczyna. Jakie ma znaczenie? Gdybyś po prostu wykonał zadanie, nie tkwiłbyś w takim bałaganie. Nie rozumiem, czemu pakujesz się w takie kłopoty, żeby dowiedzieć się kto to jest. – To nie ma znaczenia. Mówię ci, to nie jest tylko dziewczyna. Jest moja. – Tak, ale rujnujesz wszystko… dla niej. – Nie interesuje mnie to. Chcę wiedzieć, kto jest klientem. Teraz powiedz mi kto to jest! – Nie mogę. – MÓW! – Przyciskam pistolet tak mocno do jego skóry, że zaczyna pękać. – Albo przysięgam na Boga, dostaniesz kulkę w łeb. Ledwo co powstrzymuję się, żeby nie pociągnąć za spust. Skurwiel okłamał mnie. Wie kto za tym stoi i ukrywa to przede mną. Kiedyś uważałem go za przyjaciela. Teraz wiem lepiej. – Dobra, dobra… pokaże ci… tylko się uspokój, okej? – Trzyma ręce w górze, starając się sprawić, żebym poczuł się lepiej w tej sytuacji i dając mi złudne poczucie kontroli. Nie ma czegoś takiego jak kontrola. Są tylko ci, którzy są zabijani i ci, którzy zabijają. Zabierając pistolet z jego czoła, pozwalam mu się ruszyć. Jest powolny i ostrożny, a ja obserwuję go jak jastrząb, kiedy idziemy w kierunku sejfu na tyłach sypialni. Otwieranie go jest nużące i odbija się na mojej cierpliwości. – Pośpiesz się! – Staram się… – mruczy. Kiedy następuje kliknięcie, odpycham go na bok i przystawiam mu broń do gardła. Rzucam szybkie spojrzenie między nim, a telefonem komórkowym leżącym na spodzie sejfu. – Czy to to? – Obawiam się, że tak – wzdycha. – Jesteś pewny? Jeśli to zrobisz, nie będzie odwrotu. Ucisza się, kiedy podnoszę telefon i zaczynam przewijać nazwiska. Gdzieś na samym dole jest nazwisko związane z organizacją. Klikam na jego profil i automatycznie wyskakują mi wiadomości od niego. Ostatnia jest ze środy, 14 sierpnia 2013, 12:00. Kilka minut później dostałem sms-a, żeby ją zabić. To jest to. Skanując wiadomość, wstrzymuję powietrze w płucach. Szczęka mi się zaciska. Ściskam telefon tak mocno, że rozlatuje się w moich rękach. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 62

Robię krok do tyłu, gotowy na rozpoczęcie tej wojny, ale Antonio chwyta mnie za ramię. – Czekaj. Pomyśl przez chwilę. – O czym tu myśleć? Wiem już, kto za tym stoi. – I co? Czy to ważne? To w ogóle nie rozwiązuje twoich problemów. – Zabicie go rozwiązuje. – A potem co? – Marszczy brwi. – Zamierzasz zabić każdego, kto stanie ci na drodze? – Jeśli będę musiał – mówię, wkładając broń do kabury. Antonio ściska moją rękę, próbując mnie zatrzymać. – Jesteś pewien? Jeśli to zrobisz… może to oznaczać koniec. Dla nas. Dla ciebie. Patrzę na niego przez ramię. – Oni chcą jej śmierci. To pierwszy błąd. Zaangażowanie mnie było drugim błędem. Nie pozostawię tego bezkarnie. – Strząsam jego rękę. – Wiesz, że nie możemy ci na to pozwolić – mówi Antonio. – O tak, wiem – mówię, odchodząc. – Jestem twoim przyjacielem… nie chcę być zmuszony do zabicia cię. – Co się stało, to się nie odstanie, Antonio. Od teraz podążam własną ścieżką. Milczy przez chwilę, ale kiedy otwieram drzwi, mówi: – To może cię kosztować życie. – Niech tak będzie.

Pi¹tek, 16 sierpnia 2013, 11:17 Mój umysł jest wypełniony myślami o zabitych ludziach. Morduję ich z zimną krwią. Rozpryskując ich krew na ścianach i podłogach. Chcę, żeby ludzie wiedzieli, że ja to zrobiłem i dlaczego to zrobiłem. Dokładnie wiem kogo mam zabić i już zastanawiam się jak to zrobić i jakich narzędzi do tego użyć. Jednak, gdy znajduję Jay w moim pokoju z telefonem w ręce, zastygam w miejscu i wszystkie myśli wyparowują. Telefon upada na podłogę, kiedy się odwraca i patrzy na mnie zaszokowana. W ciągu sekundy wyciągam broń, celuje w niego i strzelam. Ona krzyczy, kiedy kawałki rozpryskują się po pokoju, uderzając w meble. Odskakuje na bok, kiedy idę w jej kierunku, biegnie do łazienki i zamyka drzwi. Jakby to mogło mnie powstrzymać. Kurwa, zadzwoniła do kogoś.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 63

Strzelam w zamek, niszcząc go i wyrywam drzwi. Ona stoi w głębi, niedaleko prysznica. Trzyma w rękach słuchawkę prysznicową jak broń. – Nie podchodź bliżej! Śmieję się, idąc w jej kierunku, wyrywam jej słuchawkę i odrzucam na bok. Łapię ją za nadgarstek, wyciągam z łazienki i rzucam na łóżko. Walczy, ale trzymam ją pod własnym ciałem. Metalowe kajdanki są przymocowane do łóżka, sam je zamocowałem, z bardzo konkretnego powodu i teraz zamierzam je wykorzystać. Wkładam w nie jej nadgarstki, zatrzaskując zamek, a potem odwracam jej ciało. – Co ty wyprawiasz? – Przeciwstawiłaś mi się – warczę. Płacze kiedy przenoszę się do jej nóg, rozszerzając je i również je przypinam. – Zadzwoniłaś do kogoś! Czy wyraziłem na to zgodę? – Zrywam z niej majtki, sprawiając, że piszczy. – Odpowiadaj! – Nie. – Więc dlaczego to zrobiłaś? Lubisz łamać moje polecenia? Klepię ją w tyłek rozłożoną dłonią. Jej krzyk jest głośny i jest miodem dla moich uszu. – Mówiłem, żebyś mnie nie wkurzała. – Przepraszam – skomle. – Więcej tego nie zrobię. – Masz cholerną rację. – Uderzam ją w drugi pośladek. Jej pisk jest cichszy, ale wciąż przyjemny dla uszu. – Mówiłem ci też, żebyś zmieniła ubranie. Nie zrobiłaś tego. Czeka cię za to kara. – Co? – sapie, podnosząc głowę. Unoszę się nad nią i wciskam jej głowę w poduszkę. – Nie… patrz na mnie. Furia krąży mi w żyłach, ale to nie tylko na nią jestem wściekły. Tak, przeciwstawiła mi się, ale to co odkryłem w domku kampingowym było znacznie, znacznie gorsze, niż nawet mogłem sobie wyobrazić. To ona teraz za to zapłaci. Znam na to sposób. Nie zamierzam wziąć jej ciała, chyba, że dobrowolnie mi je zaoferuje. W przeciwnym razie, nie byłoby to zwycięstwo. Nie, sprawię, że zobaczy na własne oczy, co zrobiła. Sprawię, że dostrzeże własne błędy. Schodzę z łóżka i ściągam marynarkę, wieszając ją na krześle obok drwi. Ona odwraca głowę i patrzy na mnie. – Co robisz? – Czekam. – Na co? – Na tego kogoś, do kogo zadzwoniłaś.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 64

Otwiera szeroko oczy, a ja się uśmiecham. Oh, jak ja uwielbiam przerażenie w jej oczach. Już wie co się stanie. Zdejmuję kaburę i kładę ją na krześle. Potem powoli rozpinam pasek i wyciągam go ze szlufek. Będzie zabawa.

Jay Pi¹tek, 16 sierpnia 2013, 11:25 – Dwadzieścia. Karze mi liczyć za każdym razem, kiedy jego ręka opada. Gdy nie liczę po kolei, muszę zacząć od nowa. Powiedział, że nie przestanie, dopóki nie dojdę do jego liczby. Bez względu na to, co to może być ze liczba. Wiele razy się już pomyliłam. Czasami myślę, że to dlatego, iż jestem uwięziona na tym łóżku. A czasami dlatego, że naprawdę zaczyna mi się to podobać. Zatracam się. Moją wolność. Moje ciało. Nawet gdy mówię, żeby przestał, on tego nie robi. Okłamuję samą siebie, że tego nienawidzę. Moje ciało zaczęło się dostosowywać do jego dotyku. Gdy jego ręka uderza, nie czuję bólu. Czuję uwolnienie. Uwolnienie od strachu, złości i żalu. Mogę sobie odpuścić i żyć tą chwilą. Nie wiem, dlaczego to ma taki wpływ na mnie. On bierze pasek, leżący na krześle i składa go. Moje tętno przyśpiesza, kiedy słyszę jego kroki. Nie mam już czucia, dopóki nie trafia mnie w pupę. Czuję pieczenie i kłucie, ale w tym samym czasie, wszystkie moje nerwy stają w ogniu, który przepływa przez moje ciało jak błyskawica i atakuje skórę. Nawet moja cipka ożywa. Nie chcę tego, ale nie mam nad tym kontroli. Już nie. Jego uderzenia są szybkie i grzeszne. W taki sam sposób się uśmiecha. Patrzę na niego, kiedy to robi, pokazując mu, że nie poddam się tak łatwo, jak robi to moje ciało. Wiem, że mnie zdradza, bo czuję, że moja łechtaczka odpowiada uderzeniom. To nie jest bicie, to kara, a ja zadaję sobie sprawę, że tego właśnie chciał. Chciał, żebym czuła się w ten sposób. To jego sposób, żebym poczuła się źle, bo wie, iż wstydzę się za własne ciało. On nie zamierza uszkodzić swojej własności; chce tylko, żebym czuła. I w tej chwili dociera do mnie, że robi to, ponieważ sam nic nie czuje. Ucieka przed własnymi emocjami i wymusza je na mnie.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 65

Ale nie poddam się. Nie chcę byś jego maskotką. Może mieć moje ciało, ale nigdy nie dostanie mojego serca i umysłu. Nie pozwolę na to. – Hmmm… – mruczy, przesuwając rękę po moim tyłku. – Czerwony… to taki ładny kolor… pasuje do ciebie. Jego ręka wędruje z mojego tyłka na plecy, aż do ramienia, kiedy staje nade mną. – Czy wiesz, jak kocham patrzeć na ciebie w takim stanie? Wypycha biodra, pokazując mi wypukłość w spodniach. Staram się odwrócić głowę, ale łapie mnie za podbródek i zmusza, żebym patrzyła na niego. – Nie odwracaj głowy. Pochyla się i przyciska wilgotne usta do moich. Nie opieram się. Nie mam na to siły i wiem, że i tak byłoby to bezcelowe. Pozwolę mu myśleć, że ma mnie w garści, on trochę złagodnieje, a może wtedy dostanę szansę, żeby się wymknąć. Zdobędę jego zaufanie, a potem go zdradzę. Ale najpierw, muszę mu dać to czego chce, a tym czego chce, jestem ja. Więc ulegam jego ustom i pozwalam się całować. Początkowo boję się, ale w miarę upływu sekund zauważam zmianę. Jest bardziej delikatny i łagodny, a jego usta powoli nakłaniają moje, żeby się otworzyły. Jest dla mnie o wiele milszy teraz, kiedy jestem bardziej chętna, a to ulga. Ulga i odkrycie czegoś. Ten pocałunek jest mi dobrze znany, chociaż nie wiem dlaczego. Jak możesz rozpoznać coś, czego nigdy wcześniej nie czułeś? Czy to prawda, kiedy powiedział, że mnie znał? Czy ja naprawdę wszystko zapomniałam? Ale ten pocałunek jest taki… kojący… a to jest takie niewłaściwe. Dlaczego czuję się w ten sposób? Dlaczego czuję zadowolenie z jego pocałunku? To nie ma sensu i to mnie wkurza. On wycofuje się i oblizuje usta, a jego spojrzenie krzyczy: "chcę cię zerżnąć". Ale potem uśmiecha się i pociera kciukiem po mojej dolnej wardze. – Jesteś zła, ptaszynko? – Z pewnością nie – mówię tak słodko jak tylko mogę. Złość to coś, czego on szuka. Nie dam mu tej satysfakcji. – Mówisz tak, ale nie masz tego na myśli. W rzeczywistości nienawidzisz tego, tak jak twoje ciało to kocha. – Wcale nie. – Nie zgadzam się. – Sunie ręką wzdłuż mojego kręgosłupa, po krzywiznach mojego ciała, aż dociera do tyłka, a potem w dół moich ud. Jego ręka jest między moimi nogami, czując ciepło.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 66

Na jego ustach pojawia się nikczemny uśmiech. – Potrafię rozpoznać, kiedy kobieta lubi ból. Zaciskam zęby, bo mam ochotę powiedzieć: "pieprz się", ale to dałoby mu jeszcze więcej mocy. Przestaję z nim walczyć, dając mu w ten sposób iluzję wygranej. Znów zaczyna dawać mi klapsy. Syczę z bólu. Po trzydziestu razach przestaje. Czuję się jakby poraził mnie prąd. Odrętwiała z bólu. Odrętwiała od delirium. Materac ugina się pod jego ciężarem, kiedy wchodzi na łóżko. Pasek znowu ląduje na moich pośladkach, jednak tym razem lekko. X pieści mnie nim, przesuwając w górę moich pleców. Ale potem owija mi nim szyję. Duszę się, kiedy odciąga mi głowę do tyłu. Klęka nade mną i prawie siada mi na plecach. – Nauczyłaś się czegoś, ptaszynko? – Tak… – szepczę. – Nie słyszę. – Tak – charczę. – Dobrze. – Mruczy mi do ucha. – Nie zapominaj kto jest teraz twoim właścicielem. Każdy centymetr ciebie jest mój. Posiadam twoje ciało, umysł i duszę. Uwalnia moją szyję. Kasłam i walczę o powietrze jak narkoman łaknący narkotyków. Jestem uzależniona. Nie tylko od kokainy, ale też od mojego życia. A to wszystko jest teraz w jego rekach. X otwiera kajdanki na moich nadgarstkach, jednocześnie siedząc na mnie. Nie mogę się ruszyć, nawet gdybym chciała. Jego dłonie przesuwają się w dół mojego ciała, tak delikatnie, że zaskakuje mnie to. Jego palce owijają się wokół mojego brzucha i przekręca mnie pod sobą. Pierwsze co rzuca mi się w oczy, to jego blizna. Przypalona skóra wokół jego sztucznego oka. Potworne znaki pozostawione na jego twarzy. Nie podoba mi się sposób, w jaki patrzy na mnie, tak pusto, bez emocji. Jego twarz unosi się nad moją, tak blisko, że czuję jego oddech na skórze. Potem znowu zakuwa moje nadgarstki kajdankami. Adrenalina pędzi przez moje ciało, ogrzewając mnie i przygotowując na ból. Wciąż trzymając ręce na moich, obniża się, jego usta wiszą tuż nad moimi. Zamykam oczy, czekając na to, co zrobi. – Jay, otwórz oczy. Patrz na mnie, tak jak ja patrzyłem na ciebie przez ostatnie kilka lat. Otwieram oczy.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 67

– Tak, Jay… nienawidź mnie. Brzydź się mną. Pogardzaj mną. – Przygryza usta. – Czy czujesz na tyłku palenie od mojej ręki i paska? Czujesz? – Jego pytanie jest szorstkie i głośne. Szybko kiwam głową, odpędzając łzy, kiedy pochyla się jeszcze niżej. – Żyj bólem tak jak ja. Naucz się go kochać, tak jak ja zostałem do tego zmuszony. – Wystawia język jak wąż i liże mnie po górnej wardze. – Hmm…– Oczy uciekają mu w głąb głowy. – Pachniesz strachem. – Mam ciarki na całym ciele. – Kocham to. Nagle dzwoni telefon. Podskakuję, przestraszona. Twarz X wykrzywia uśmiech, jakby właśnie dostał słodkiego cukierka. Wstaje z łóżka i grzebie w marynarce, wiszącej na krześle. Wyławia telefon i odbiera. – Tak? Oh, jest tutaj dziewczyna? – X zerka na mnie, uśmiechając się, a ja otwieram szeroko oczy. – Dobrze. Powiedz jej, żeby tu przyszła. Czekałem na nią. – Odkłada telefon z powrotem do kieszeni marynarki, jednocześnie nie spuszczając ze mnie wzroku. – Co zamierzasz jej zrobić? – pytam. Pochyla głowę i zatrzymuje się. – Nie wiem. Jeszcze nie zdecydowałem. – Jego usta wykrzywiają się w nikczemnym uśmiechu. – Wiesz mam nową zabawkę, którą nazywam mini-piła łańcuchowa. Żółć rośnie mi w gardle, ale przełykam ją. – Kurwa, oszalałeś? – Tak, przecież już to ustaliliśmy – mruczy, podchodząc do okna. – Nie możesz tego zrobić. Jest moją przyjaciółką – mówię. Wyjmuje klucz z kieszeni i otwiera szeroko okno. Zimny powiew powierza sprawia, że drżę. – Co robisz? – Wyglądasz na chorą, Jay. Musisz złapać trochę powietrza. Kiedy słychać pukanie, jego twarz się nachmurza. Jego oczy płoną diabelskim ogniem. On idzie w kierunku drzwi, a ja walczę z kajdankami, próbując się uwolnić. Kiedy je otwiera, przerażenie gości w moich oczach, ale w jej również. – Ty? – jąka się Hannah. – Tak, ja. – X chwyta ją za ramiona i wciąga do środka, zatrzaskując za sobą drzwi. – Proszę cię, X, nie! – krzyczę, kiedy ciągnie ją przez pokój. – Puść mnie! – krzyczy Hannah. – Co ty wyprawiasz? Nic złego nie zrobiłam. Mieliśmy umowę. Czoło X marszczy się. – Umowa został anulowana. Umowa? Jaka umowa? ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 68

– Co? Nie możesz tego zrobić! – warczy Hannah. Popycha ją w stronę drugiego końca pokoju. Ona nie jest na tle silna, aby z nim walczyć. Tak jak ja, jest na jego łasce. – Nie! Nie rób tego, proszę! Nie krzywdź jej! – błagam, starając się go zmiękczyć. Nic nie mogę poradzić, że jestem wstrząśnięta. On wyrzuca ją przez okno i przesuwa się w bok. Zanim zamyka okno, słyszę jak jej ciało rozpryskuje się na ziemi.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 69

"Uwiedź mój umysł, a będziesz mieć moje ciało, znajdź moją duszę, a będę twój na  zawsze."  – autor nieznany 

Rozdział 9 X Ta zepsuta suka dostała to, na co zasłużyła. Jay płacze i krzyczy w tym samym czasie, ciągnąc za kajdanki, które trzymają ją tam, gdzie jej miejsce. Jest zaślepiona. Nie rozumiem, dlaczego zadzwoniła do tej dziewczyny. Ona nie była jej przyjaciółką. Gdyby tylko Jay o tym wiedziała. – Dlaczego? Dlaczego? – krzyczy. – Ponieważ mogłem. – Zabiłeś ją! – Tak. – Blokuję okno i odwracam się. – Musiała umrzeć. – Bzdury!– W przypływie wściekłości ponownie szarpie za kajdanki, wypluwając przekleństwa. – Zrozumiesz. – Pieprz się! Za cholerę nie zrozumiem! Zaciskam zęby. – Zrozumiesz. – Dlaczego miałabym zrozumieć! Była moją przyjaciółką! A ty… wyrzuciłeś ją z okna. – Ciesz się, że tylko to z nią zrobiłem – kpię. – Zasłużyła na to, żeby zostać pociętą, jak inne skurwysyny. Szczęka jej opada i marszczy brwi. – O czym ty do cholery mówisz! Nie mogę uwierzyć w to, co słyszę. Jezu, myślałem, że słyszała o czym rozmawialiśmy, ale ona naprawdę nie ma bladego pojęcia. Wkurza mnie, że tego nie widzi. – Cholera, nie łapiesz tego? – mówię, kręcąc głową. – Byłem kurewsko miłosierny w stosunku do tego, co zrobiłbym innej suce, gdyby zrobiła to, co twoja przyjaciółka uczyniła. – Miłosierdzie? Czy tak nazywasz mordowanie ludzi? – pluje.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 70

Moja samokontrola jest wystawiona na ciężką próbę przez jej ignorancję. – Dałem jej szybką śmierć. Wyjście. Nawet nie wiesz, co ona kurwa zrobiła? Myślisz, że możesz nazywać ją przyjaciółką? Błąd! – Co? – Wstrzymuje powietrze. – O czym ty mówisz? – Ona. Była. Szpiegiem – mówię przez zaciśnięte zęby. – Moim. Jej oczy i usta szeroko się otwierają, ale nie odpowiada. Jedyne co robi, to patrzy na mnie mokrymi oczami. Wraca do przeszłości. Zdanie sobie sprawy ze wszystkiego uderza ją jak cegła w twarz. Prawię widzę obracające i zazębiające się trybiki w jej głowie. To wspaniałe widowisko. – Była osobą, dzięki której dostałaś się do tamtego burdelu. To ona dała ci narkotyki. To ona bez przerwy umawiała cię z trudnymi klientami. W końcu, to ona nasłała na ciebie Billego. Ledwo mogę wymówić jego imię, bez rozdarcia komuś gardła. Hannah nie posłuchała mnie, kiedy mówiłem co chcę i jak chcę. Za każdym pierdolonym razem musiała coś spieprzyć. I teraz to. To jasne, że się nią zmęczyłem. Jay drżą usta i pojedyncza łza spływa jej po policzku. – Świat nie jest miłym miejscem, Jay. Nie ma czegoś takiego, jak niewinni ludzie. Są tylko ci, którzy czynią zło i ci, którzy wymierzają kary tamtym. – A do której kategorii ty się zaliczasz? Jej pytanie jest wspaniałe. Szeroko się szczerzę. – Do obydwu. Łzy teraz swobodnie płyną po jej twarzy, a oczy błyszczą jak lśniące sztylety. Po jej ciężkim westchnieniu mogę powiedzieć, że musi czuć się jakby dostała takim sztyletem prosto w serce. Mogę to zrozumieć. – Ale… była moją przyjaciółką. – I kłamczuchą – dodaję. Mruży oczy. – Czego chciała od ciebie? Dlaczego miałaby się posuwać do takich rzeczy? – Powiedzmy, że potrafię być bardzo… przekonujący… – Podnoszę z krzesła kaburę i pokazuję ją Jay. – Jej życie należało do mnie, tak jak teraz twoje. Była u mnie zadłużona. Musiała jakoś to spłacić. – Śmiercią? – Tak, cóż, tak się dzieje, kiedy sprzeciwiasz się poleceniom, jakie otrzymałaś – uśmiecham się. – Nie obchodzi mnie to. Była moją przyjaciółką… ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 71

– Kurwa, nie powtarzaj tego więcej. Nie była twoją przyjaciółką. – Oh, a ty jesteś? – krzyczy. – Wszystko co zrobiłeś to przykucie mnie i skrzywdzenie. – Nie masz pieprzonego pojęcia przez jaki ból przeszedłem dla ciebie! – Biorę głęboki oddech, by zachować spokój. – Wszystko przez ciebie. Nie mogę dłużej na nią patrzeć. Nie chcę być świadkiem wstrętu na jej twarzy. Nie chcę widzieć niesprawiedliwości w jej oczach. Nie jestem niesprawiedliwy. Robię to, co musi być zrobione. To jak ona patrzy na mnie, doprowadza mnie do furii. Jak mogła zapomnieć wszystko, co mnie zrujnowało? Nienawidzę jej. Kurewsko jej nienawidzę. I pragnę, żeby już zawsze była moja. Nawet jeśli będzie mnie to kosztowało wszystko. Będę ją pieprzył do nieprzytomności, aż będę syty i sprawię, że zapłaci za wszystko, co na mnie sprowadziła. Nie wyjdzie z tego z nienaruszoną duszą. Zabiorę jej wszystko. Ciało. Umysł. Serce. Dusze. Cała będzie moja. Myślałem, że wystarczy mi przyglądanie się z daleka jej cierpieniu. Myliłem się.

Sobota, 12 lipca 2008, 15:00 Słońce jest gorące i bezlitosne. Jestem teraz przypiekany jak cisto w piekarniku, ale myślę, że to cena jaką trzeba zapłacić za podjęcie pracy u bogatej rodziny. Przynajmniej nie muszę się martwić, że nie zapłacą, ale kurwa ci politycy są okropni. Nigdy nie spodziewałem się, że stanę się celem ich brudnych gierek. Coś zasłania mi słońce, więc patrzę w górę i ściągam czapkę. – Co tu robisz? – pytam, wzdychając. – Wracaj do wody. – Jesteś w złym humorze? – mówi i szybko siada na moim drewnianym leżaku. – Gdzie jest twój ochroniarz? Wzrusza ramionami, grzebiąc nogą w piasku, a potem patrzy w niebo, wystawiając do przodu piersi. Oczywiście, nic nie mogę poradzić na to, że rzucam na nie okiem. Urosły. Tak jak coś innego. – Idź, rób co chcesz i zostaw mnie – mówię, starając się ignorować cienkie, czerwone bikini, które ma na sobie.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 72

– Dlaczego? Chcę zostać tutaj z tobą – mówi z tak bezczelnym uśmiechem, że chcę ją złapać i pokazać jej, dlaczego byłoby to błędem. – Chciałaś iść na plażę. Teraz idź, ja zostanę tutaj. – Hmmm… wiesz, że tego nie zrobię. Ty też powinieneś pobawić się trochę w wodzie. – Nie, znasz zasady. Masz ochroniarza. – Pieprz zasady! Zapomnij o ochroniarzu. Zabawmy się trochę. Chodź ze mną popływać. – Łapie mnie za rękę i próbuje podciągnąć w górę. Oczywiście, to się jej nie udaje. Nie ma mojej siły. Zamiast tego, ja ciągnę ja tak mocno, że potyka się i ląduje na mnie. Jej cycki są na mojej twarzy. Przez moment zastanawiam się nad potarciem ich twarzą, pocałowaniem, ale wtedy przypominam sobie. To nie skończy się dobrze. Odpycha się na łokciu, a jej twarz jest zarumieniona. – Cholera. – Moja wina – odchrząkuję. – Teraz zejdź ze mnie. – A mówiąc teraz, mam ma myśli teraz, bo kurwa mój kutas pulsuje i nie widzę żadnej możliwości, żeby zrobić z tym coś w jej obecności. – Dlaczego? – mówi, marszcząc brwi. – Nie lubisz mnie? Na te słowa, zamykam oczy i wstrzymuję oddech. Nie ma znaczenia, czy ją lubię. Ona nie może lubić mnie. Wywodzę się z potworów, więc potworem się stanę. Poza tym, już jestem na dobrej drodze do tego. Naglę czuję, że coś unosi się nad moimi ustami, a potem opada na mnie. Jest ciepłe i soczyste i tak cholernie dobre. Moje usta otwierają się, choć nie powinny, ale mój grzeszny umysł przejął kontrolę nad sytuacją. Zawsze tego pragnąłem. I pragnę o wiele, wiele więcej. To mi nie wystarcza. Muszę tego posmakować, ale kiedy wystawiam język i otwieram oczy, widzę ją. Nie mogę. To zniszczy nas oboje. Przesuwam ją na bok i wstaję z leżaka. Mój fiut jest w pełnej erekcji i jest wystawiony na widok każdego, kto na mnie spojrzy. Nie, żeby mnie to obchodziło, ale nie mogę pozwolić na to, żeby ktokolwiek zobaczył nas w takiej sytuacji. – Co się stało? Myślałam, że tego chciałeś. – Nie masz zielonego pojęcia, czego chcę. – Jeśli chodzi o… Wkurwiony na maksa, odwracam się do niej. – Przestań to tak cholernie utrudniać. Moje życie wisi na włosku i nie mam zamiaru ryzykować. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 73

Ona tylko patrzy na mnie z pustym wyrazem twarzy, ale jej oczy zaczynają się robić mokre. – To się nie stanie – mówię przez zaciśnięte zęby. – Nie jestem twoim ochroniarzem. Ochroniarz ochrania ludzi. Ja zostałem zatrudniony, żeby zabijać. Przełyka ślinę. – Wiem. – Więc, przestań mną manipulować. Łzy spływają po jej twarzy. Jej łzy to ostatnia rzecz jakiej chcę, więc obejmuję rękami jej twarz i zmuszam ją, żeby na mnie spojrzała. – Nie ma znaczenia, czego chcesz, albo czego ja chcę. My tu nie rządzimy. Oni to robią. – Więc, tak po prostu pozwalasz im kontrolować swoje życie? Chcesz, żeby ktoś inny zdecydował, co z nim zrobisz? – mówi. – Nie mamy wyboru. – Pieprzyć to, zawsze jest jakiś wybór! – Nie ma wyboru, kiedy oboje wiemy, co tu jest grane. – Ale dlaczego? – pyta. – Nie rozumiem. Dlaczego wszyscy cię tak nienawidzą? – Bo jestem potworem. Kręci głową. – To nie prawda. – Prawda, a ty nie znasz nawet połowy z niej. Jej usta drżą, kiedy nabiera oddech. – Szkoda. – Nie proś się o zło. Będziesz tego żałować do końca życia. – Pochylając się do przodu, całuję ją w czoło i szepczę: – Zapomnij. Zapomnij o mnie. Zapomnij o wszystkim. Żyj swoim życiem. A ja będę obserwował cię z cienia i upewnię się, że jesteś bezpieczna.

Pi¹tek, 16 sierpnia 2013, 13:00 Nigdy nie pomyślałem, że zapomni w dosłownym tego słowa znaczeniu. Obserwowałem ją, ale nie zapewniałem jej bezpieczeństwa. Zdradzony, to za mało powiedziane, jak się czuję, kiedy na nią patrzę. Ale w tym samym czasie, czuję chęć, aby ją zatrzymać. Zrobić z nią rzeczy, o których mój brudny umysł myślał, kiedy była na mojej twarzy. Zapłaci za to, co na mnie sprowadziła. Wezmę ją na więcej sposobów, niż myśli, że to możliwe. Ból jest pierwszym krokiem; przyjemność następnym. Wezmę, co chcę i jeszcze więcej, sprawię, że będzie błagać o mnie, będzie błagać

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 74

o uwolnienie. Zabiorę ją do piekła i z powrotem. A wtedy może… może… zatrzymam ją, pamiętając o tym, żeby znów się nie zakochać. Wyjmuję telefon i dzwonię do recepcji. – Specjalne zamówienie numer pięćdziesiąt sześć. Tak. Tak, chcę, żeby to było zrobione. Koszty nie mają znaczenia, ma to być po prostu wykonane. Dobrze. – Kiedy odkładają słuchawkę, czuję kwaśny smak w ustach. To śmierdząca sprawa, żeby hotel sprzątał bałagan z Hannah na zewnątrz, ale jestem zbyt zajęty moim więźniem, żeby zrobić to osobiście. 3 Odkładam telefon do kieszeni, a mój fiut unosi głowę, żeby spojrzeć na Jay. Jej pierś szybko unosi się i opada. Bycie przykutą do łóżka przeraża ją. Mógłbym zrobić wszystko, co zechcę i wie o tym. Strach sączący się od niej, jest tak pobudzający. Gorąco pragnę spróbować więcej. Przyznaję, mogę się uzależnić, ale już mnie to nie obchodzi. Moje życie opierało się na konsekwencjach, ale teraz mówię "pieprzcie się" tym konsekwencjom. Wezmę, co chcę i co należy do mnie. Nie zabiję jej. Byłaby to zbyt bliskie ucieczce. Ona będzie moją uwodzicielką, moją ptaszynką, a ja będę potworem w ciemności, który ją posiądzie. Po raz kolejny zamykam drzwi na klucz i idę w jej kierunku. Drży i próbuje odsunąć się, kiedy się zbliżam. Siadam na łóżku i pieszczę jej policzek. Sztywnieje, ale pozwala mi na to. W końcu się dostosowuje. – Jeśli zrobisz to, co powiem, nie skrzywdzę cię. – Mój kciuk wędruje do jej miękkich ust. Nie mogę się powstrzymać. Muszę jej dotykać. Muszę ją zdemoralizować. Muszę kontrolować każdy jej ruch. To jedyny sposób. Nakłaniam ją, żeby otworzyła usta i mówię: – Powiedz mi, Jay. Co zrobisz? Czy będziesz się zachowywać? – Nie będę walczyć. Obiecuję – szepcze, kiedy lekko muskam jej język. Grzeszny uśmiech rozprzestrzenia mi się na twarzy. – Dobrze. Otwieram kajdanki na jej nadgarstkach, ale ona trzyma ręce nieruchomo, prawdopodobnie bojąc się poruszyć. Cieszę się, że niczego nie próbuje. W końcu zdała sobie sprawę z tego, że to i tak bezcelowe. Chociaż muszę pozostać czujny. Jej nastrój może się zmienić w każdym momencie. Uwalniam również jej kostki. Podciąga się i siada prosto, pocierając zaczerwienioną skórę. Wyciągam do niej rękę. – Chodź ze mną. Z nieufnym wyrazem twarzy, najpierw patrzy na moją rękę, później na mnie.

3

Facet, ja też wolę bzykanko od sprzątania, ale takim bałaganem zajęłabym się sama.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 75

– Chcesz żyć? Zdezorientowana, marszczy czoło, potem kiwa głową. – Więc rób, co mówię. – Bierze mnie za rękę, a ja podnoszę ją z łóżka. Jej ubranie jest brudne i podarte i potrzebuje natychmiastowej zmiany. Choć muszę powiedzieć, że podoba mi się drapieżność czerwonej koronki na jej stroju tancerki. To bardzo podniecające i prawie wybuchłem po tym, co zrobiłem z jej tyłkiem. Hmm… nie mogę doczekać się, aż znajdzie się pod prysznicem. Ciekawe czy wygląda, tak jak pamiętam; jak dojrzały owoc gotowy do zerwania. Prowadzę ją do łazienki, ale kiedy widzę lustro, nieruchomieję. Taśma zniknęła. Na początku jest wstręt, potem złość. A potem nic. Jestem oślepiony. Zanim zdaję sobie z tego sprawę, moja pięść ląduje na lustrze, rozbija je, tworząc popękane zygzaki na nim. Krew spływa po moich knykciach, ale mam to w dupie. Gotuję się ze złości. – Ty… – odwracam się, wściekły. – Chciałam się tylko obejrzeć – jąka się. – Nigdy więcej tego nie rób – warczę. – Przepraszam. Patrzę na nią zmrużonymi oczami, a potem odkręcam kran i wkładam rękę pod wodę. Zmywam krew i zastanawiam się nad tym, jak ukarać ją za ten czyn. Myślę, że mam już dość czekania. Wezmę, co moje. Odwracam się w stronę prysznica, a ona stoi pod ścianą z założonymi rękami, oceniając sytuację. Kiedy robię krok do tyłu, patrzy na mnie z pytaniem w oczach. – Ściągaj ciuchy. – Co? –Unosi brwi. – Coś jest nie tak z twoim słuchem? – Nie. – To ściągaj ciuchy. Zaciska zęby i słyszę jak nimi zgrzyta. W końcu jednak poddaje się i zaczyna zdejmować górę. Rzuca cieniutką rzecz na podłogę, a następnie rozpina stanik. Drażni mnie kiedy powoli zsuwa go po ramionach, a kiedy całkowicie go zdejmuje, jest już po mnie. Całkowicie zapominam o lustrze. Podziwiam wzrokiem jej pełne, okrągłe piersi i dziarskie sutki. Zawsze takie były. – Dół również. 4 4

Z tego co pamiętam, zanim spuścił jej manto, to zerwał z niej majtki, a później nie było nic mówione, żeby je zakładała z powrotem. Ale co ja tam wiem. :/

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 76

– Dlaczego? – Zobaczysz. – Co zamierzasz mi zrobić? – pyta z beznamiętną miną, jakby to był test, a ona nie dała się na niego nabrać. Jak uroczo. Moje usta wykrzywiają się w półuśmiechu i noszę brwi. – Ja nic, ty to zrobisz. Bierze głęboki oddech, a potem zahacza palcami o brzeg majtek. Zsuwa je tak powoli i zmysłowo, że zaczynam myśleć, że mnie uwodzi. Może tak, może nie, ale to działa. Może mnie oszukiwać, ale to nie ma znaczenia. Jej uwodzenie jest tym, czego chcę, czego potrzebuję w tej chwili. Kiedy wychodzi z tkaniny, nareszcie ukazuje się jej ogolona cipka. Jest pieprzonym diamentem. Jej ciało może doprowadzić do wrzenia każdego faceta, bez względu na to, co ma na sobie. Teraz jest kompletnie naga i muszę się powstrzymywać. To trudne, ale wiem, że nagroda będzie o wiele, wiele lepsza. Zaoferuje mi swoje ciało, bo nikt nie może oprzeć się uczuciu bycia kochanym, nawet w tak pokręcony sposób. Oh, jak ja kocham jej ciało. Nigdy nie przestałem go kochać. Jednak chcę, żeby uległa mi z własnej woli. Zobaczenie jej pokłonu i schylenia się, wystawiając wszystko na pokaz mnie i tylko mnie… będzie warte czekania.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 77

"Gdy zostanie przelana krew, żniwa mogą się rozpocząć."   - z notatnika X   

Rozdział 10 Jay Wchodzę pod prysznic. Tak dobrze czuć gorącą wodę na zimnej skórze. Wyskakuje mi gęsia skórka, kiedy owijam ramiona wokół ciała, żeby nie widział moich intymnych części ciała. Nie, żeby miał z nich skorzystać, bo tylko stoi i obserwuje mnie. Jego ciemne oko wgryza się we mnie jak w ciasto, a wysunięty język oblizuje górną wargę. Dostrzegam szybko rosnące wybrzuszenie w spodniach. Super. Prawdopodobnie to oznacza, że jest w dobrym nastroju. Siedzenie cicho było genialnym pomysłem. Musi myśleć, że jestem w szoku, spowodowanym zdradą Hannah. Do diabła, nie. Jako pierwsza wyrzuciłabym ją z okna, gdybym wiedziała, że mnie szpieguje. Choć, muszę przyznać, iż trochę przeraża mnie to, że jestem tak obojętna. Jestem w stałym trybie przetrwania, ale odmawiam bycia ofiarą. Nie chcę ulegnąć żadnej traumie. Wyjdę z tego obronną ręką i przy zdrowych zmysłach. Muszę. Dla X muszę wyglądać jak bezbronna owieczka, ale w środku wciąż gotuję się ze złości. Jednak wiem, że moja wściekłość nie uwolni mnie stąd. Pierwsze przypomnienie o tym, to pasek wiszący na umywalce. Następnym jest fakt, że X zastrzeliłby mnie, zanim miałabym okazję sięgnięcia drzwi. Nie, sposobem na wydostanie się stąd jest bycie spokojną, stanowczą i posłuszną. To nie leży w mojej naturze, ale jeśli to jest to czego chce X, dostanie to. Nie dlatego, że na to zasłużył, ale dlatego, że to moja jedyna szansa na wolność. Jeśli dostanie to pomyśli, że jestem łatwa. Będę wyglądała na zdobytą. Kiedy jego bariera opadnie, znacznie ułatwi mi to zdradzenie go. Nie jestem pieprzoną kretynką. Potrafię grać w tę grę. Jestem dobra w udawaniu. Mężczyźni zawsze pożądali mojego ciała, więc dawałam im je i udawałam, że mi się to podoba. To samo teraz zrobię dla X. Będę robiła wszystko, co karze do czasu, aż on w swoim kontrolowaniu mnie, nie popełni jakiegoś błędu, a wtedy wykorzystam ten moment. Będę czekała jako cicha niewolnica… a on nawet nie zorientuje się, co się dzieję.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 78

Odwracam się i patrzę na niego. – Co teraz? – Umyj się. – Wskazuje na mydło leżące na półce obok mnie. Łapię je i odwracam się z powrotem do ściany, zaczynając się szorować. Tyłek mnie boli od gorącej wody, ale nie chcę go pominąć przy myciu. Od góry do dołu, czuję się brudna. Gdybym mogła, wyszorowałabym się papierem ściernym. Nie chcę czuć do siebie obrzydzenia, więc trzymam głowę pod prysznicem i odświeżam się. Kiedy otwieram oczy, łapię go na tym, że się na mnie gapi. Nie sądziłam, że jeszcze tu będzie. Zamykam się na niego. Czuję się zbezczeszczona przez jego wzrok. Oparty o ścianę, bacznie mnie obserwuje i zagryza wargę, kiedy nachylam się, żeby namydlić nogi. Chciałabym zetrzeć z jego twarzy ten uśmiech sprośnego chłopca. Chciałabym go trzepnąć i udowodnić, że nie może mnie mieć. Ale jestem tu, żeby mógł mnie wziąć i fakt, że trzyma ode mnie ręce z daleka, mówi mi, że chce, żebym sama do niego przyszła. Cóż, mam dla niego wiadomość. Nie jestem taka łatwa. Będzie musiał przyjść i sam sobie wziąć, jednak, żeby do tego doszło, któreś z nas musi się poddać jako pierwsze. Za pomocą własnego ciała, pokażę mu co traci. Najpierw mnie pragnie, później już mnie nie pragnie. To znaczy, że stara się opierać. A to z kolei oznacza, że mogę go torturować, obnosząc się własnym ciałem. Nikczemny uśmiech rozprzestrzenia mi się na twarzy. Władza. Mam nad nim władzę i zamierzam ją wykorzystać. Zaczynam zmysłowymi ruchami namydlać ciało. Moje palce powoli przesuwają się w górę nóg, gdy wypycham w jego stronę tyłek. Kiedy się prostuję, odwracam się twarzą do niego i eksponuję piersi. Bez przerwy patrząc na niego, rozsmarowuję na nich pianę, figlarnie szczypiąc sutki. Przesuwając ręce w dół, sapię gdy dosięgam cipki. X nieruchomieje. Jego usta otwierają się, a czarne oko mruży. Później przekrzywia głowę i drapie się po karku. – Lubisz sama się dotykać, prawda? – pyta. Zasysam wargę i unoszę brwi, wzruszając ramionami. Co mogę powiedzieć? Jestem kokietką. Szczególnie z mężczyznami, od których czegoś pragnę. Na jego twarzy pojawia się półuśmiech. – Kontynuuj. Moje ręka dociera do szparki, ale trzymam ją tam nieruchomo. Woda spływa w dół mojego ciała, rozgrzewając mnie, kiedy ręka spoczywa na najwrażliwszej części ciała. Przez chwilę spłukuje mydło, ale mój wzrok wciąż jest utkwiony na nim. – No dalej. – Co? – Zapytaj jeszcze raz, a będzie kolejna seria klapsów. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 79

– Hmm… – mruczę. – Kto powiedział, że nie wolę klapsów zamiast tego? Zaczyna się śmiać. – Możemy wybrać boleśniejszy sposób, bo wydajesz się bardzo skupiona na tym, żebym był twardy. Wskazuje na swoje spodnie, które są teraz w pełni wypchane. Uśmiecham się i ponownie wzruszam ramionami. – Pobaw się ze sobą – domaga się. – Albo? – Jay, nie kuś mnie, żebym przełożył cię przez kolano, bo jeśli do tego dojdzie, będziesz błagać o litość. – Za jednym razem odpina guzik i rozpina suwak, pozwalając, by spodnie wylądowały na podłodze. Jestem zdumiona muskulaturą i grubością jego ud, ale kiedy mój wzrok pada na jego bokserki, zaczynam czuć respekt. Kurwa, jest ogromny. Prawie zapominam, że ten facet porwał mnie. Z jakiegoś powodu, jego kutas jest bardziej apetyczny niż przerażający, biorąc pod uwagę, że jednym z pieprzonych powodów, dlaczego taki jest, jest to, że chce mnie - więc może go we mnie wcisnąć. Przełykam ślinę i zmuszam się, żeby odwrócić wzrok, tylko po to, żeby dowiedzieć się, że widzi, jak gapię się na jego sprzęt. – Już wkrótce będzie cały twój – mówi ochrypłym głosem. – Ale najpierw nauczę cię, jak być posłuszną. Mrugam i czekam na jego rozkazy. Ręka wciąż przykrywa cipkę, ale czuję, że już zaczyna się robić ciepła od samego patrzenia na niego. Moje ciało jest napalone na niego. Nienawidzę tego. Dlaczego ten facet ma taki wpływ na mnie? Nie rozumiem tego. Może dlatego, że może mi zaoferować coś innego, niż tylko szybki numerek. Coś na stałe. Wolność. – Pobaw się sobą, albo cię ukarzę – mruczy, zwijając ręce w pięści. Przełykam i zaczynam przesuwać palcem w górę i w dół. Na początku pocieram się powoli i niepewnie, ale robię się coraz bardziej mokra i śliskość pomaga mi przyśpieszyć. Nie mogę przestać pieścić mojego guziczka, kiedy jest tak obrzęknięty i pulsujący. Ręka X znajduje się na jego kutasie i pociera go przez tkaninę bokserek. Obserwowanie, jak sam się dotyka sprawia, że zapominam kim jesteśmy i gdzie jesteśmy. Żyję tą chwilą, czuję siebie, kocham siebie, nie pamiętam o nikim i niczym. Odruchowo przesuwam wolną rękę na moje sutki, ponieważ zawsze lubię być za nie ciągnięta, kiedy się dotykam. Do licha, uwielbiam, kiedy to moi kochankowie obchodzą się z nimi dość szorstko. Zamykam oczy i biorę głęboki oddech, kiedy wsuwam palec w swoją szparkę i staram się sprawić sobie przyjemność. Wiem, czego on się spodziewa, a ja nie będę mogła tego

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 80

zrobić, jeśli nie będę się tym rozkoszować. Więc trzymam powieki zamknięte i udaję, że jego tu nie ma. – Otwórz oczy – mówi nakazującym głosem. Szorstkim. Moje oczy szarpią się otwierane, jakbym była wyciągana z sekretnej fantazji. Czuję się, jakbym zastała złapana, co jest niedorzeczne, bo on tylko patrzy na mnie. Marszczę brwi i zatrzymuję się. Mam jeszcze śliskie palce, a to sprawia, że uświadamiam sobie co robię. Nie chcę o tym myśleć. Chcę po prostu to zrobić i zapomnieć. Jednak, oczywiście, do tego nie dojdzie, bo on nie lubi łatwości. Lubi, kiedy mam pod górkę. – Nie zamykaj ponownie oczu – mówi. – Chcę, żebyś na mnie patrzyła, kiedy się pieprzysz. – Nie mogę tego zrobić – odpowiadam. – Ale to właśnie zrobisz. – Nie mogę. Odpycha się od ściany i łapie za pasek. Mój oddech staje się nierówny. Składając go podwójnie, podchodzi do mnie. Jest szybki i bezlitosny, kiedy biczuje wewnętrzną stronę mojego uda. Krzywię się i walczę ze sobą, żeby nie tańczyć jakby miała rozżarzone węgle pod stopami. Pozostawiony na udzie palący ślad pobudza wszystkie moje nerwy. Następne uderzenie, równie bolesne, jeśli nie gorsze. Trzeszczy i piecze, kiedy uderza jeszcze raz. – Posłuchaj mnie – syczy. – Pieprz się palcami. Przecież robiłaś to już wcześniej. A teraz, pokaż mi jaka jesteś dla mnie mokra. Znowu uderza, tym razem jednak na zewnątrz uda i to tak bardzo boli, że mam ochotę złączyć nogi. Szkoda, bo on na to nie pozwala. Kolejne bolesne smagnięcie i odjeżdżam do krainy czarów. Mój umysł nie radzi sobie z tym gównem. W każdym razie, nie takim jak to. Pewnie, zarobiłam jednego liścia, czy dwa w twarz, ale to jest coś zupełnie innego. To ma mnie utemperować. Wytrenować mnie. Sprawić, że będę mu posłuszna, że będę jego. Myślę, że w jakiś sposób to ma być erotyczne. O żeż, moje cipce się to podoba. Łechtaczka pulsuje mi przy każdym uderzeniu i zaczynam się zastanawiać, nad tym, czy przypadkiem nie oszalałam. – Trzymaj je rozszerzone – mówi. – Próbuję. – Nie. Dość. Dobrze. – Uderza przy każdym słowie, sprawiając, że do oczu napływają mi łzy, ale walczę z nimi. Na całych udach, pasek pozostawił czerwone pręgi. On patrzy na nie, a potem uśmiecha się, jakby był dumny z tego, że moje nogi wyglądają jak krew. To pokręcone, nawet nie do opisania. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 81

– Proszę… – mruczę, po dziesiątym strajku. – Powiedz, że będziesz miała rozłożone nogi. – Będę. Po raz kolejny uderza, jednak teraz puszcza jeden koniec paska i on owija się wokół mojego tyłka. – Jeszcze raz. – Będę, panie. – Grzeczna dziewczynka. – Szczerzy się. – Od teraz będziesz się tak do mnie zwracała. – Pieprz się. Czuję na pośladkach kolejne uderzenie. Wrzeszczę i łapię końcówką języka łzę, starając się ją przed nim ukryć. W tym samym czasie, rozkładam nogi, bo wiem, że muszę robić, co mi powie. Jednak jakaś część mnie nie chce przestać. Zawsze mam ochotę się zbuntować, nawet jeśli to nie jest dobre dla mojego zdrowia. – Teraz zrób sobie dobrze i pozwól mi to zobaczyć – mówi. Pstryka kilka razy paskiem i przygryza wargę, patrząc na mnie z uniesioną brwią. To tak jakby oczekiwał, że znowu się zbuntuje. Zna mnie zbyt dobrze. Więc decyduję się współpracować i robię, co karze. Ponownie zaczynam pocierać cipkę, boleśnie świadoma faktu, że ta okolica aż pulsuje i kładąc jeszcze większy nacisk na już i tak nabrzmiałą łechtaczkę. Bez względu, jak bardzo z tym walczę i wmawiam sobie, że nic z tego mi się nie podoba, uwielbiam to uczucie. To tak kurewsko niewłaściwe, ale też prawdziwe. Biorąc głęboki oddech, pieszczę swoje fałdki, w tym samym czasie starając się utrzymać rozłożone nogi. To cholernie trudne, bo mam ochotę je złączyć, kiedy robię się tak rozgorączkowana i niespokojna, ale nie mogę. Za każdym razem, gdy zaczynam się wahać, on chłoszcze mnie, przypominając mi, żebym się nie poddawała. Nie mogę się poddać. To jest ulegnięcie jego woli, albo ulegnięcie jego niezadowoleniu. A wiem, że lepiej nie wkurzać tego człowieka. Nie chcę być wyrzucona z okna. Nie, w porównaniu z tym, trzymanie palca w sobie jest o niebo lepsze. Skupiam się na sobie, a jego ignoruję, ale potem on znowu otwiera usta. – Dwa palce, nie jeden. Pieprz mocniej tą cipkę. Wzdycham: – Tak, panie. Znów lekko uderza mnie paskiem, tym razem w sutek. Piszczę, walcząc o utrzymanie rozłożonych nóg. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 82

– Kurwa, nie odszczekuj mi się tu, ptaszynko. Odpowiedz tak, jak myślisz. – Tak, panie – jąkam się. – A teraz bądź dobrą dziewczynką i pokaż mi ile pieprzenia może zaakceptować ta cipka, zanim cię wezmę, chcę zobaczyć ile jesteś w stanie przyjąć, bo jak już to zrobię, to będzie to kurewsko powolnie i agonalnie wspaniałe, będziesz błagać, żebym szybko skończył. – Szczerzy się. – Nie jestem sprinterem, jestem długodystansowcem. To brzmi jakbym była rzeczą kupioną na aukcji i trzeba sprawdzić, czy jestem warta wydanych pieniędzy. Posiadanie kogoś, kto tak mną dyryguje jest podłe, ale jednocześnie dziwnie pobudzające. Nie zbyt często zdarza się, że faceci są, aż tak bardzo rozgadani o tym, czego chcą. Poza tym, X to ma sprośną gadkę. Nie wiem dlaczego mi się to podoba, ale tak jest. Teraz to na pewno oszaleję. – Masz być miła i śliska – warczy, znowu uderzając mój sutek. Obydwa są ściągnięte od biczowania, boleśnie mrowiące. Zanurzam w cipce dwa palce i wiruję nimi dookoła. Potem cofam je do mojego guziczka i drażnię go, wciąż udając, że X tu nie ma. Jeśli ma mi się to udać, muszę zapomnieć o wszystkim. – Utrzymuj. Wzrok. Na. Mnie. – Jego głos jest niski i brzmi jakby był zły, więc skupiam się a nim i upewniam się, że patrzę na niego, zanim zaczynam kontynuować. Nie chcę go zdenerwować bardziej, niż już to zrobiłam, choć nie cierpię patrzeć na niego, wiedząc co robię. Nie mogę wyrzucić z umysłu pistoletu skierowanego w moją głowę, ani paska, ale pieprzyć to, zatracam się. Ciało zaczyna mi drżeć, przygotowując się do eksplozji, ale to nie ja chcę wybuchnąć. Wiem, że on tego chce. – Pokaż mi jak dochodzisz – mruczy, pocierając przez tkaninę swojego kutasa. Widzę mokrą plamę na jego bokserkach. Patrzenie na nią ułatwia poradzenie sobie ze wszystkim. Do diabła, ułatwia dotykanie siebie i dojście, bo jego kutas jest milusi; temu nie mogę zaprzeczyć. – Podoba ci się? – pyta zachrypniętym głosem. Ignoruję to, co mówi, ale on znowu sięga po pasek, więc staram się sklecić odpowiedź. – Wszystko poza twoją twarzą. O Boże. On przestaje się ruszać. Tylko pomruk wychodzi z jego ust. Teraz sobie nagrabiłam. O nie.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 83

Robi krok do przodu i łapię mnie za włosy, zmuszając, żebym patrzyła prosto na niego. – Nie jestem wystarczająco dobry, Jay? Jestem przebrzydłym skurwielem? Właśnie to chcesz powiedzieć? – Nie, nie. Nie to miałam na myśli. Dźwięk dudnienia emanuje z jego piersi. – Ja pierdolę! Spójrz na mnie, Jay. Spójrz! – krzyczy. – Spójrz na tę kurewską bliznę. Wiesz jakim skurwysynem muszę być, że ktoś chciał mnie tak urządzić? To moje imię, ptaszynko. Zapamiętaj je, bo będziesz miała je napiętnowane na tyłku. A wtedy będziesz taka, jak ja. – Potem przykrywa moją rękę i naciska na moją cipkę tak mocno, że to boli. – Wszystko poza moja twarzą, co? – Nie chodzi o twoją bliznę! – wymyka mi się. – Po prostu nie chcę się bać. Marszcząc czoło, przymruża oczy i mocniej ciągnie mnie za włosy. – Boisz się? Mnie? – Śmieje się cicho. – Moja twarz sprawia, że się boisz? Nie odpowiadam, co sprawia, że chichocze. – Dobra. – Szczerzy się i zaczyna poruszać palcami na mojej cipce. – Czy kazałem ci przestać? Staram się potrząsnąć głową, ale mocniej łapie mnie za włosy i uniemożliwia mi to. – Tak, utrzymuj wzrok na mnie. Ciesz się pieczeniem na tyłku i myśl, skąd się wzięło. Patrz na mnie, kiedy się pieprzysz i dojdź dla mnie. Opuszcza rękę, ale zamiast tego bardziej ściska moje włosy, zbierając je w kucyk, żeby móc utrzymać mnie w ryzach. – No dalej, Jay. Nie będę czekał całego dnia. Pocieram łechtaczkę tak szybko jak tylko się da, starając się uciec w krainę fantazji, nawet jeśli mam otwarte oczy. Ale to nie ma sensu. To niemożliwe. A kiedy przybliżam się do punktu kulminacyjnego, zdaję sobie sprawę, że nie mogę się wyłączyć, nie mogę się odwrócić. Muszę patrzeć w jego sztuczne oko, ale i to pokręcone węgielne, kiedy będę się rozpadać, zasysając duszę. – Dojdź. Teraz – żąda, utrzymując na mnie wzrok i palce zaplątane w moich włosach. Ciągnie je mocniej, gdy sięgam skraju ekstazy. W ostatniej chwili rozkoszy, na krawędzi szaleństwa, odnajduję spokój. W jego prawdziwym oku, widzę jasność, coś więcej niż tyko nienawiść. Ból. Niepojętą nienawiść zrodzoną z miłości. Wybuchy pochodzące z cipki, kursują przez moje ciało, kiedy skręcam się w orgazmie. Plask! Uderzenie w tyłek odciąga mnie od tymczasowej euforii. Ból skwierczy w moim ciele, w rzeczywistości tylko nasilając zachodzące erupcje. – Taka piękna… i taka grzeszna – mruczy szorstkim głosem. – Mocno doszłaś, prawda? ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 84

Przytakuję ostrożnie. Krótko mówiąc, prawie niewidoczny uśmiech łagodzi jego twarz. – Hmmm… Podoba mu się to. Boże, naprawdę mu się to podoba. Już wcześniej widziałam to na twarzach mężczyzn i bezsprzecznie właśnie tego chce. To jego słabość. Ja. Mam go. Im mocniej ciągnie, tym więcej wyciąga, im bardziej mnie krzywdzi, tym więcej pragnie. To ułatwi mi dostanie się do jego kości jak trucizna i zniszczenie go. A wtedy będę wolna jak ptak. Kiedy zabiera rękę z mojego tyłka, dopiero zdaję sobie sprawę z tego, że wciąż tam była. Przekrzywiając głowę do tyłu i na boki, podnosi ręce do mojej twarzy i delikatnie pieści policzki. Nie ufam mu. – Taka dobra dziewczynka – mówi. – Jeśli będziesz mnie słuchać, wynagrodzę cię. – Jak? – pytam ochrypłym głosem. – Zobaczysz… – X wyciąga rękę, żebym ją chwyciła. Pomaga mi wyjść spod prysznica, ale ślizgam się na kamiennej podłodze. Podtrzymuje mnie wolną ręką i przyciąga bliżej do swojej piersi. Sapię z zaskoczenia, bo naprawdę ochronił mnie przed upadkiem. To, oraz fakt, że jego kutas mnie szturcha. Jego ręce szczelnie oplatają moje ciało, a głowę chowa w zakątku mojej szyi. Wącha mnie, a potem jęczy. – Pamiętam to… Jego słowa mnie przerażają. Nagle jego usta przylegają do mojej szyi. Są miękkie i ciepłe. Zostawia małe pocałunki na mojej skórze, kierując się do płatka ucha. Dreszcze przechodzą przez moje ciało. Potem zatrzymuje się, szepcząc mi do ucha: – Taka chętna. Taka zadziorna. Tak spragniona bólu… jesteś masochistką, Jay. – Słucham? – Miałaś niezłą frajdę, kiedy spuszczałem ci wspaniałe lanie. – Co? – warczę, zamrożona w miejscu, kiedy czuję, że jego ręce zaczynają mnie obmacywać. – Możesz zaprzeczać, co i tak nie zmieni tego faktu. Ty i ja, oboje wiemy, kim jesteś. – Jego szept sprawia, że włosy na karku stają mi dęba. – Sama się karzesz, gdy nie ma nikogo w pobliżu, żeby zrobić to za ciebie. Jestem zaszokowana. Nie wiem co powiedzieć. Nie mogę wydobyć z siebie nawet słówka. Jestem totalnie i zupełnie oszołomiona. I może również trochę zawstydzona.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 85

Ponownie jęczy, przygryzając moje ucho. – Zrobię to dla ciebie. Będę zapewniał ci ból, dopóki ty będziesz się odwdzięczać łzami. Bądź grzeszna wraz ze mną. Naucz się kochać potwora, który czai się również w tobie. Wiem, że go dostrzegasz. Widzę to po twoich drżących ustach i błagających oczach. Potrzebujesz mężczyzny, żeby sprawował nad tobą kontrolę, żeby utemperował twój płomień, i żeby sprawił, że poczujesz się żywa. – Zasysa wargę, co brzmi jak syk, przyprawiając mnie o dreszcze. Co dziwne, moje łechtaczka wciąż pulsuje. – Krew, Jay. Chcę twojej krwi. Będę uderzał cię tak długo i tak mocno, że twoja skóra zmieni się w rubin i zrobisz się tak mokra, że sama rozłożysz nogi. Mój pasek sprawi nam obojgu satysfakcję. Wiesz o tym, ptaszynko, że nigdy się ode mnie nie uwolnisz. Nie, że kiedykolwiek byłaś wolna. Zawsze gdzieś tam byłem, czając się w cieniu i czekając na okazję. Przypomnę ci jeszcze raz: pożądam twojej krwi, łez i strachu. Chcę tego wszystkiego. Możesz wybrać, jak mam to zrobić. Tobie pozostawiam tą decyzję. Mój pasek, albo twoja głowa. Teraz wybieraj, które z nich wolisz? Moje ciało poddaje się, kiedy drżę w jego ramionach. To za dużo. Nie chcę umierać, ale jeśli mam tylko taki wybór… to wybrałabym życie w bólu. Nagle zdaję sobie sprawę, że już dawno temu podjęłam tą decyzję. Postanowiłam żyć na własną rękę, odkąd tamtego dnia opuściłam szpital. To pierwszy dzień, jaki pamiętam po wielkiej czarnej plamie. Wędrowałam po ulicach, jak zagubiona owieczka. Zdecydowałam się zaufać ludziom, Hannah i Donowi, którzy w końcu mnie zdradzili. Zawsze pozwalam ludziom się wykorzystywać. Zawsze sama się wykorzystywałam. Ból jest wyryty w mojej duszy. X ma rację. Nigdy się nie uwolnię. Nie od niego i nie od siebie. Jestem swoim własnym potworem, a tera znalazłam kogoś równego sobie. – Chcę żyć – szepczę w pustą przestrzeń. Czuję jak uśmiecha się przy mojej skórze. – Będziesz idealnym zwierzakiem .

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 86

"Grzeszna zazdrość i nienawiść; to ich sposób na podziwianie."   - Victor Hugo   

Rozdział 11 Jay Ciepło nie trwa długo. X prowadzi mnie prosto do łóżka i ponownie skuwa mi ręce oraz nogi. Jestem naga, wystawiona dla jego przyjemności. Z pewnej odległości podziwia moje ciało, drapiąc się po brodzie i obserwując moją reakcję. Wyłączam wszystkie emocję, wiedząc, że wyniszczą mnie, jeśli się im poddam. Pasek w jego rękach sprawia, że podskakuję za każdym razem, kiedy nim wymachuje. – Wygodnie ci, ptaszynko? – Tak – mamroczę. Pasek ląduje na szczycie mojej cipki, sprawiając, że czuję się, jakbym stanęła w ogniu. X jęczy na mój pisk. – Zła odpowiedź. – Proszę… – skomlę, łzy spływają mi po policzkach. – Proszę, co? – Proszę, panie… Półuśmiech pojawia się na jego twarzy. – Więc powiedz mi, Jay. Czego chcesz? – Cokolwiek. Niech to się tylko skończy. – Hmmm… wiesz, że nigdy nie przestanę. Jesteś moja i wykorzystam cię na każdy sposób, na jaki mi się tylko spodoba. Łzy coraz bardziej wypływają mi z oczu. – Więcej łez, ptaszynko. Daj mi więcej łez, a może cię uwolnię. – Co? – Wstrzymuję oddech, szeroko otwierając oczy. On chichoczę. – Oczywiście, chodzi mi o to, że uwolnię cię od uczucia pustki. Taka cipka jak twoja zasługuje za wypełnienie. Wiem, że chcesz mojego fiuta i wkrótce go dostaniesz.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 87

Moje serce opada, aż do stóp, kiedy ponownie oddala się ode mnie obietnica wolności. On po prostu zawiesił kawałek mięsa przed klatką głodnego lwa. Pieprzę go. Kiedyś sprawię, że za to zapłaci. – Teraz, zostań tu. – Gdzie idziesz? – pytam, kiedy on kładzie pasek na łóżku i odwraca się. – W ciągu ostatnich kilku godzin, zabiłem więcej niż pięć osób. Nie tylko ty się ubrudziłaś – zamyśla się. Idzie do łazienki, wiesza krawat na klamce i zostawia otwarte drzwi, dając mi pełen obraz tego, co robi. Podnoszę głowę, trzymając go na oku, bo szukam jakiegokolwiek sposobu na uwolnienie się. Wszystko przykuwa moją uwagę. Muszę widzieć, żeby wszystko zapamiętać. W każdym razie, to wcale nie jest trudne, kiedy X zaczyna się rozbierać. Ze wzrokiem utkwionym we mnie, ostrożnie odpina każdy guzik koszuli. Jego przenikliwe spojrzenie uniemożliwia mi oderwanie oczu od niego, kiedy ją zdejmuje. Wyrzeźbione, muskularne ciało wyłania się spod niej, a seksowny sześciopak faluje, kiedy odwiesza ją na haku. W prawym sutku ma prostą, metalową sztangę, której błysk przykuwa moje oczy. Całe ciało ma pokryte tatuażami; czaszka na brzuchu, a nad nią kasa. Na ramionach i szyi ma tribale. To wszystko razem wygląda jak obraz; ostrzeżenie o zepsuciu, które czai się pod skórą. A jednak, wygląda też bardzo seksownie. To kurewsko niewłaściwe, ale nie mogę przestać na niego patrzeć. Cały emanuje męskością. Dominacją. Seksem. Rzeczami, których nigdy nie doświadczyłam. A może jednak doświadczyłam. Nienawidzę tego zamętu, więc odwracam głowę i spoglądam na ścianę. – Jay, patrz na mnie. Czy powiedziałem, że możesz się odwrócić? Z powrotem patrzę na niego, bo nie chcę się prosić o kolejne lanie. Nawet nie wiem, dlaczego to wybieram, on i tak sprawi mi ból, nawet jeśli będę wykonywała jego polecenia. Jakby jego zadowolenie mogło mnie ochronić. Mój umysł wymyka się w ciemność, przed którą nie mogę uciec. Jego ciemność. Odwraca się w kierunku prysznica, ściągając bokserki i eksponując przede mną tyłek. Nawet z daleka mogę powiedzieć, że każda część jego ciała jest dobrze zbudowana, jędrna i bez skazy. Jego tyłek jest najlepszym przykładem tego. Muszę pamiętać o tym, że nawet jeśli jego ciało jest wspaniałe, to jego umysł i dusza są obrzydliwe. Nie mogę sobie pozwolić na to, żeby o tym zapomnieć. Oczywiście, to i tak nie ma sensu. X wchodzi pod prysznic i staje do mnie przodem, a moje oczy wręcz napawają się jego erekcją. Ma księcia Alberta: okrągłą sztangę z prawej strony główki kutasa. Na samej górze główki znajduje się kolejny piercing: Dydoe. Cholera. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 88

X wydaje się być zadowolony z faktu, że moje oczy są przyciągane do niego, kiedy porusza ręką, wolno pieszcząc swojego kutasa. Drugą ręką pociera swoje ciało i łysą głowę, pozwalając wodzie spływać po umięśnionym brzuchu i nogach. Wyobrażam sobie siebie, stojącą tam zaledwie kilka minut wcześniej i z jakiegoś powodu jest to niezwykle pobudzające. Czuję się taka wypaczona, taka zdegustowana sobą, ale nie mogę nic na to poradzić. Sposób, w jaki się do mnie uśmiecha, jego ciemne oko świeci się jak marmur, i sposób w jaki porusza ręką po swojej pale, powoduje u mnie napływ soków. Niech to szlag! Ma mnie dokładnie taką, jaką chce mnie mieć. – Dobrze się bawisz? – pyta, rozpierając się w brodziku, kiedy jego ręka przyśpiesza. Wypuszczam przez nos powietrze, które wstrzymywałam. Moja łechtaczka pulsuje na jego widok, ale staram się to zignorować. – Jeśli twoja cipka nie będzie mokra, kiedy wrócę, będziesz miała kłopoty, ptaszynko – mówi zrzędliwym głosem, który przyprawia mnie o dreszcze. – Więc, wytężaj wzrok. Zirytowana, ciągnę za kajdanki ograniczające mnie, ale są za mocne, bym mogła się uwolnić. Gdybym tylko miała więcej czasu, żeby jakoś przecisnąć przez nie palce, mogłabym złapać kluczyk i rzucić się do ucieczki. Wiem dokładnie, gdzie go trzyma; w szufladzie przy łóżku. Problem jest niestety taki, że on wciąż czujnie mnie obserwuje, więc chyba nie będę miała szansy. Namydla swojego kutasa i pociera go trochę dłużej przed spłukaniem go. Za każdym razem, kiedy walczę ze swoimi więzami, jego fiut podskakuje w górę i w dół. Ma naprawdę wielką frajdę, patrząc jak walczę o uwolnienie. Jest dokładnie tak jak powiedział; kocha mój płomień i chce go utemperować. Nie wziął tylko pod uwagę, że jego słowa i dotyk są dla mnie benzyną. Zakręca wodę i wychodzi spod prysznica, szybko osusza się ręcznikiem i kładzie go na ramieniu. Całkowicie nagi wraca do mnie pewnym krokiem i staje w nogach łóżka. Ściągam kolana razem, odmawiając mu dostępu, ale w szybkim ruchu uderza ręcznikiem w moją cipkę. Warczę na niego, a on radośnie podnosi brew. Pieprzony palant. Ślizga ręcznikiem od cipki, aż do pępka i piersi, kiedy przesuwa się po lewej stronie łóżka. Staje koło mojej głowy i ściska między kciukiem, a palcem wskazującym mój sutek. Na wpół pisk, a na w pół jęk, wychodzi z moich ust, gdy mocno go szarpie. Nagle wpycha mi ręcznik do ust i zawiązuje go z tyłu. Późnie podnosi kawałek ręcznika i zakrywa mi nim nos. – Hmmm… – mruczy, kiedy słyszy mój stłumiony głos. – Dalej, ptaszynko. Daj głos. Lubię słyszeć twoje przytłumione dźwięki. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 89

Znowu ściska mój sutek, aż jest naprężony i spuchnięty, a następnie pochyla się i ssie go. Drażni go zębami, a dreszcze przechodzą w dół mojego ciała, dochodząc do moich śliskich fałdek. Kiedy gryzie, piszczę, ale dźwięk jest stłumiony przez ręcznik. Gdy się odsuwa, zostawia ślad ugryzienia na mojej skórze. Patrzę w dół i widzę jak formuje się mała kropelka krwi. – Hmmm… przepyszne – szepcze X i oblizuje się. Znowu się pochyla, zamykając usta na mojej piersi i wsysa krew. Potem jęczy i unosi się. Jego kutas jest tak bardzo blisko mojej twarzy, że widzę pulsujące żyłki. – Chcesz mojego fiuta, prawda? – pyta. Kręcę głową, a on się śmieje. – Twoja cipka myśli inaczej, Jay. Ale zadecydowałem, że nie dam ci go, dopóki nie poprosisz. Robi krok do tyłu i idzie do nóg łóżka. Dreszcze spływają mi po plecach, jak jego wielkie ręce owijają się wokół moich nóg, tuż nad kajdankami. – Twoja cipka przecieka, Jay. Plamisz mi łóżko. Marszczę czoło, czując się obrażona jego komentarzem. Czego się spodziewał? Przecież tego chce. – Jesteś taką brudną dziewczyną, Jay – mówi ochrypłym głosem, a potem pociera kutasa. – Nawet po umyciu się, wciąż nie jesteś czysta. – Pieprz się – mamroczę w ręcznik. – Hmm? Co jest? Nie słyszę cię. – X chichocze, co wkurwia mnie jeszcze bardziej. Podnosi pasek, który leży na łóżku i składa go na pół, pokazując mi dziurki. – Te małe okręgi będą piętnować ci skórę, kiedy z tobą skończę. – Nie.. – mamroczę cicho. Oddech mam niepewny. Ręcznik przyciął mój język i zatkał nos, utrudniając oddychanie. A potem uderza moją kość łonową. – To za próbę odwrócenia wzroku. Łzy wypływają z moich oczu, kiedy następuje kolejne uderzenie. Ciało mi płonie, a nogi drżą, gdy w kółko smaga moje uda i kość łonową. – Krzycz, ptaszynko, krzycz. Chcę cię usłyszeć. – Czuję uderzenie po wewnętrznej stronie uda. – Oczy na mnie, ptaszynko. Spójrz na mnie. Zmuszam się, żeby otworzyć oczy. – Jeśli będziesz mnie słuchać, będę delikatniejszy. To obietnica i wiem, że jej dotrzyma, jeśli będę posłuszna. Wciąż trzymam wzrok na nim, na jego ręce, kiedy łapie palcami swojego kutasa. Na czubku widać preejakulat. Potem pociera się tak mocno, że jego skóra robi się tak czerwona jak moja.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 90

Uderza we mnie przeciążenie wrażeń, kiedy przestaje mnie bić. Moje ciało staje się znieczulone i podążam dalej z tego świata. Tlen jest ograniczony i z każdym tak potrzebnym oddechem, czuję X. Krzywię się. – Tak, Jay. Jestem tam, w każdym twoim porze. Posmakuj mnie. Poczuj mnie. Powąchaj mnie. Daj się porwać, ponieważ nie będziesz w stanie się oprzeć, kiedy zdasz sobie sprawę z tego, że należysz całkowicie do mnie. Nie mogę oddychać… Nie mogę oddychać… Mój umysł oddala się, kiedy on nagle gładzi mnie paskiem. Biorę szybki oddech, przygotowując się na kolejne uderzenie. Nienawidzę tego, że nie mogę nic z tym zrobić i jestem pozostawiona na jego łaskę, bądź niełaskę. A najgorsze jest to, że on właśnie tego pragnie. Nagle on zatrzymuję się, a pasek znika z mojej skóry. Czuję się zdezorientowana. Pusta. Wycofana. Materac się ugina, kiedy wchodzi na łóżko, górując nade mną. Jego stopy są tuż obok mnie, a jego kutas jest w pełni wyeksponowany. Z wielkim uśmiechem na ustach, znów zaczyna się dotykać. Podnosi pasek, więc zamykam oczy, bojąc się kolejnego uderzenia. Zamiast tego, końcówka paska ląduje na moim sutku, łaskocząc mnie. – Patrz na mnie, Jay – mówi szorstko. Jego ręka z zapałem porusza się coraz szybciej na kutasie, a pasek drażni moje piersi. Moje sutki robią się boleśnie napięte i wrażliwe od tej pieszczoty. Dezorientuje mnie to, bo to takie przyjemne, a jednocześnie niewłaściwe. Może właśnie dlatego on to robi. Na jego twarzy jest nikczemny uśmiech, który mówi mi, że X widzi mój mętlik w głowie. Wydaje się mu to podobać. Zdaję sobie sprawę, że on tego właśnie chce. Chce, żebym była udręczona faktem, że nie posiadam żadnej kontroli. Tym, że nie mam pojęcie, kiedy znowu sprawi mi ból. Tym, że jestem tu pozostawiona na każdy jego kaprys. Wciąż nie jest usatysfakcjonowany. Mój oddech jest nierówny i niekontrolowany, kiedy dokucza mi paskiem. Wciąż spodziewam się smagnięcia nim. Stres sprawia, że kaszlę w ręcznik, kiedy staram się złapać oddech, ale nie mogę. X szczerzy się. – Problemy z oddychaniem? – Nie mo-mogę… – szepczę. – Dobrze – śmieje się. Szeroko otwieram oczy. – Nie.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 91

– Tak, Jay. Strać dech. Zrozum, że nie masz przede mną ucieczki. Poczuj powietrze opuszczające twoje ciało. A ja będę przyglądał się, jak twoje oczy cofną się z rozpaczy. – Nie… – znowu mamroczę, dławiąc się, gdy powietrze, którym oddycham, staje się mniej dotlenione. Gdy on się onanizuje, na mnie spływa preejakulat. To niemile widziane ciepło. X warczy, kiedy ja walczę o to, żeby nie zamknąć oczu. Muszę je mieć otwarte, ponieważ chcę wiedzieć, co robi. Nie mogę odpłynąć. Muszę tu być. Nie mogę stracić przytomności. Ale już za późno; mogę poczuć jak stopniowo przygasam. Nawet pasek, ani jego fiut nie może mnie tu utrzymać. – Nie – powtarzam cicho. – Błagaj mnie, szmato – warczy, pocierając kutasa jak szalony. – Błagaj mnie, żebym kontynuował, a może będę miłosierny. – Proszę… – słowa ledwo wychodzą z moich ust. – O co prosisz? – Proszę… kontynuuj… panie… – Powiedzenie tego zabiera mi wszystkie siły, ale mi się udaję. – Co kontynuować? Z bólem, otwieram oczy i widzę ślady po ugryzieniu na mojej piersi. Łza spływa mi po policzku, kiedy patrzę na niego, gdy wali konia, stojąc nade mną. Metal w jego kutasie zwraca moją uwagę, bo jego błysk przypomina gwiazdy, które kiedyś mnie usypiały. Nie wiem czego X jeszcze ode mnie chce. Nie mogę tego zrobić. Nie mogę zasnąć. Czuję się okropnie. To jak powolne umieranie. – Błagaj mnie, żebym doszedł na tobie – mówi. – Błagaj mnie, żebym doszedł, bo jesteś brudną dziewczyną. Jesteś dziwką i tak bardzo pragniesz mojego wytrysku… prawda? Nienawidzę słowa dziwka, ale nie mogę nic powiedzieć na ten temat. Nie mam siły, by to zrobić. – Tak, panie… – kaszlę. – Powiedz to! – Chcę twojego wytrysku, panie – mówię na ostatnim oddech. – Proszę, dojdź na mnie. X jęczy coraz głośniej, a następnie głośny ryk wychodzi z jego ust. Dochodzi na moim brzuchu i piersiach. Ale moje ciało już nie czuje nic. Nie czuję spermy spływającej po moich bokach ani pieczenia na tyłku i udach. Ani też łez spływających po policzkach. Jestem odrętwiała i zmęczona. Mogę teraz zasnąć. Skończyłam. Jestem wolna.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 92

W oddali słyszę jego ciężki oddech i jęki, kiedy siada na łóżku i pochylając się, całuje mnie w policzek. Kiedy zabiera ręcznik z moich ust i nosa, nabieram powietrza. Moje płuca rozszerzają się szybko i kaszlę, łapiąc tak potrzebny tlen. – Miałaś przyjemną podróż do podprzestrzeni? Dławię się własnym oddechem i jęczę z frustracji. Naburmuszona, mówię: – Pieprz… się… – To dwa ostatnie słowa, które wypluwam z siebie, zanim moja głowa opada na poduszkę, ale cholernie dobrze jest je wypowiedzieć. X uśmiecha się. – Jeszcze nie teraz, ptaszynko. Jeszcze nie teraz. Torturował nas i sprawiał nam przyjemność. Jestem zdezorientowana tym wszystkim. Reakcją mojego ciała na jego bezlitosne ataki. Tym, że jestem wyczerpana. A także tym, że jestem cała obolała, ale i czuję ulgę. Mój tyłek tętni, a sutki pulsują bólem i satysfakcją. Wziął i wykorzystał moje ciało, ale nie poddałam się bez walki. Kurwa, on naprawdę lubi to perwersyjne gówno. – Jesteś jakimś mistrzem BDSM czy coś w tym stylu? – pytam niewyraźnie. On zaczyna się śmiać. – Ja, mistrzem? Nie. Po prostu uwielbiam czerwone tyłki i krzyki przyjemności. Nie podążam za zasadami. U mnie nie istnieje hasło bezpieczeństwa. Mówiłem ci, jaki jestem i zdrowe zmysły nie są częścią pakietu. Perwersję mam we krwi. Jak szczęśliwy pojeb schodzi z łóżka i idzie nagi do łazienki. Wyławia ze spodni telefon i wybiera numer. – Przynieście na górę do dziesiątki jakieś naleśniki i truskawki. Oddzielnie. Nie, bita śmietana nie będzie potrzebna. Umieszczając telefon na blacie w łazience, odwraca się do mnie na tyle, żeby powiedzieć przez ramię. – Nie ruszaj się, ptaszynko. – Dlaczego? – mówię, wciąż ciężko dysząc. – Nie chcę, żaby sperma spłynęła. Wstrzymuję oddech. Cholera! Kolejna groźba. Nie chcę już bólu. Zrobię wszystko, żeby go uniknąć. – Trzymaj to ciało śliskie i mokre, dopóki tak mówię. Nie pozwól, żeby sperma skapnęła na łóżko, inaczej ukarzę cię za to. W mordę. Naprawdę by to zrobił jeszcze raz? Kurwa! Cholernie go nienawidzę. Nie chcę kolejnego lania. Wolę już być nieruchomo, niż zostać znowu wychłostana. Jego sperma wypełnia mój pępek. Czuję się paskudnie, ale teraz to najmniejsze z moich zmartwień. Z jego nieustającymi, szatańskimi zabawami, X pogrywa sobie z moimi zdrowymi zmysłami. Niedługo nie zostanie mi już ani jeden. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 93

Po dziesięciu minutach, ktoś puka do drzwi i X godnie otwiera drzwi. Bez ubrania. Jestem w szoku, kiedy wchodzi ta sama kobieta co wcześniej, z tacą wypełnioną truskawkami i naleśnikami. – Możesz zostawić to na stole – mówi X. Kobieta ignoruje mnie, leżącą, skutą i nagą. To tak jakby była obojętna na wszystko, co się wokół niej dzieje. Zastanawiam się ile X jej zapłacił, żeby trzymała buzie na kłódkę. Ciekawe, ile będzie go kosztować posprzątanie ciała Hannah. Z nieruchomą miną X przygląda się, jak kobieta opuszcza tacę na stół, odrobina rozdrażnienia przemyka po jego twarzy. Przymruża oczy, kiedy ona odwracając się, przez chwile patrzy na niego. Zastanawiam się, czy ma zamiar również ją zabić. Z X życie nigdy nie jest pewne. Ale mija chwila i X pozwala jej wyjść. Jednak jego pięści są zaciśnięte. – Dlaczego jej nie zabiłeś? – pytam z odwagą, która przyszła znikąd. – Do pewnego stopnia jest przydatna. Oczywiście, muszę ją jeszcze ukarać za użyczenie ci telefonu. – Wydaje z siebie mlaskające dźwięki. – Byłaś bardzo niegrzeczną dziewczynką. – Nie karz mnie już, proszę – skomlę. Ziewam. Jestem tak cholernie zmęczona, że prawie zasypiam. Nie zniosę kolejnego bicia. Uśmiechając się, podnosi tacę ze stołu i podchodzi do mnie. Staram się odsunąć, ale od razu przypominam sobie, że muszę utrzymać spermę na ciele, wiec nieruchomieję. X ma przebiegły uśmieszek na twarzy, kiedy siada na łóżku i kładzie tacę na kolanach. – Nie pozwól jej spłynąć… – mruczy, sięgając po jedną z truskawek. Samo patrzenie na nie, sprawia, że burczy mi w brzuchu. Nie jadłam od wczoraj i mimo, iż jestem zdegustowana pomysłem, że ma mnie nakarmić, to lepsze niż nic. Nie zamierza mnie rozkuć po telefonie do Hannah. – Musisz być głodna – zastanawia się, patrząc na mój wygłodniały wyraz twarzy. – Może truskawkę? Jestem zaskoczona, kiedy nie kieruje jej do moich ust, chociaż po nim mogę spodziewać się wszystkiego. Zamiast tego, unosi ją nad moim brzuchem. Potem upuszcza. Prosto w kałużę spermy w moim pępku. Podnosi truskawkę i przesuwa ją w górę po moim ciele, aż do piersi. Unosi ją i trzyma przed moimi ustami. Mam ochotę się zrzygać. – Otwórz dzióbek, ptaszynko. – Nie!

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 94

– Uważaj na słowa. Nie chcesz być znowu ukarana. – Jego kciuk naciska na moje usta, namawiając do otwarcia ich. – Myślisz, że naprawdę to zjem? Oszalałeś? – Tak i tak. – Unosi brwi. – Mogę to wszystko sam zjeść, jeśli tak wolisz. – Och, pieprz się ... – Jesteś taką prostaczką. – Trzyma truskawkę nade mną, naciskając na moje usta. – Chcesz jeść? Zjesz moją spermę, albo nic. Twój wybór. Myślę o tym przez kilka sekund. Degustacja jego spermy jest ostatnią rzeczą, jakiej pragnę, ale te truskawki, aż się proszą, żeby je zjeść. Nie mogę się oprzeć. – Dobra. – Hmm… – jęczy, umieszczając truskawkę na moim języku i zamykając mi usta palcem. Wydaje się, że podoba mu się to widowisko. Tylko odrobinkę gryzę, przed połknięciem, jednocześnie starając się nie myśleć o tym, że jego sperma spływa mi do gardła. X oblizuje się, kiedy kończę przełykać. – Taka dobra dziewczynka, jedząca moją spermę. – Głaszcze mnie po policzku jakbym była jakimś zwierzęciem. – Nie zasypiaj, a może dam ci też naleśniki. Ale najpierw, truskawki pokryte moją spermą. Zjesz wszystkie do czysta. Po dziesięciu truskawkach, mam wystarczająco dużo siły, żeby na nowo rozpocząć rozmowę. Za każdym razem, kiedy patrzy na mnie, coraz więcej pytań formuje się w moim umyśle. Skąd mnie zna? Kim jest? I dlaczego jestem celem? Nic nie rozumiem, a moje serce potrzebuje odpowiedzi, żeby poradzić sobie z tym wszystkim, więc pytam: – Dlaczego? – Co dlaczego? – Przestaje kroić naleśniki. – Dlaczego ja? Marszczy brwi. – Myślałem, że już to ustaliliśmy. Ludzie chcą twojej głowy. Ja zawodowo obcinam głowy. To jest powód. – Kto chce mnie zabić i dlaczego? Odkłada nóż na tacę i wzdycha. – Czy myślisz, że po tym całym gównie, jakie zrobiłaś w swoim życiu, jestem jedynym, który czuje urazę do ciebie? Marszcząc czoło, patrzę w dół na prześcieradła i zaczynam się czuć winna, choć nie mam pojęcia dlaczego. Kurwa, to nie moja wina, że znalazłam się w tym bałaganie. Nie może mnie zmusić, żebym tak myślała. Nie pozwolę na to. – To ty przyszedłeś mnie zabić i to ty chciałeś mojej śmierci najbardziej. – Poprawka. Wciąż mogę cię w każdej chwili zabić, jeśli będę chciał. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 95

– To dlaczego jeszcze mnie nie zabiłeś? Dlaczego wciąż żyję? – pytam z zaciśniętymi zębami. Uśmiech powoli wkrada się na jego twarz. – Ponieważ nie skończyłem jeszcze patrzeć na twoje cierpienia.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 96

"Niewinność nie istnieje, jako że rodzimy się na świecie niesprawiedliwych."   - z notatnika X 

Rozdział 12 X Czwartek, 17 maja 2007, 13:00 – Gubernatorze, jak się pan ustosunkuje do ostatniego skandalu narkotykowego z udziałem pańskiej córki? Oczywiście, musieli poruszyć ten temat. Ona nic nie zrobiła, poza imprezowaniem i zadawaniem się z ludźmi, z którymi nie powinna się angażować w tym wieku. Bunt przeciwko naciskowi. Dorastanie musi być trudne, kiedy ma się takiego palanta za ojca. Wzdycham i potrząsam głową. Ta dziewczyna… Z daleka widzę jak jego twarz spina się i robi się pusta, kiedy otwiera usta. Jednak zanim cokolwiek z nich wychodzi, przerywa mu jego asystent. – To wszystko. Dodatkowe pytania można przesyłać do agencji PR. Proszę, nie zadawać już pytań. – Odsuwa mikrofon, podczas gdy dziennikarze wrzeszczą przez tłum. Chcą soczystych informacji, którymi mogliby wypełnić żałosne gazety. Moi rodzice są po jego bokach, gdy gubernator jest eskortowany ze sceny na parking. Są otoczeni przez fotografów i dziennikarzy, którzy wykrzykują pytania. Z zaciśniętą szczęką gubernator brnie między nimi. To sprawia, że lekko chichoczę, wiedząc, że jest wściekły na tych wszystkich ludzi. To zabawne, ponieważ prosił się o to. Jest gubernatorem; gubernatorzy nie mają wpadek. Nie robią błędów. Ich córki powinny być miłe, nienagannie ubrane i zawsze zajęte pracą charytatywną oraz pomaganiem innym. Oczywiście, nie taka jest rzeczywistość. Gubernator po prostu chciałby, żeby tak było. Jest takim hipokrytom. Jakby sam był takim wspaniałym człowiekiem. Nic nie może być bardziej mylnego niż to. Mam na myśli, że nasza rodzina jest "najlepszym zabezpieczeniem jego interesów" do kurwy nędzy. 5 5

Nie podoba mi się to zdanie;( ale nie wiem jak to inaczej określić. Już były jakieś wzmianki o tym, co X robi dla jej ojca, ale to nie koniec książki i będziecie miały wyjaśnione czarno na białym o co tu chodzi.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 97

Wydmuchuję dym z papierosa i rzucam go na asfalt. Nagle słychać krzyk w tłumie, który natychmiast przyciąga moją uwagę. Sięgam po broń, kiedy biegnę w tamtą stronę. Gdy zbliżam się, widzę gubernatora, który mocno strzeżony spieszy się do samochodu. Jego twarz pokryta jest żółtkiem jajka; na jego głowie znajdują się skorupki. Ręką powstrzymuję śmiech wychodzący z moich ust, kiedy moja rodzina przeczesuje teren. Gubernator krzyczy coś do mojej matki, jego twarz jest czerwona z gniewu. Ona kiwa głową, odprowadzając gubernatora do samochodu. Jego córka jest daleko za nim. Zatrzymuję się przy samochodzie i patrzę na zegarek. Nic nie mogę poradzić na to, że słyszę rozmowę w środku. Drzwi nie są zamknięte, a nogi jego córki są jeszcze na zewnątrz. – Wynoś się! – krzyczy gubernator. – Co? – mówi ona. – Słyszałaś. Wynoś się z mojego samochodu. – Ale… – Żadnych ale. Przynosisz mi hańbę! Jak możesz poniżać mnie w ten sposób! – Mogę to wyjaśnić… – mówi ona. – Nie obchodzą mnie twoje bezsensowne wyjaśnienia! Stoisz mi tylko na drodze. Mam tego dość. Napraw swój czyn, albo wynoś się! Ona powoli wyczołguje się z samochodu i zamyka drzwi, kręcąc nosem. Słyszę stłumione polecenia gubernatora, które wykrzykuje kierowcy. Następnie samochód odjeżdża, zostawiając ją samą na parkingu. Odwraca głowę i patrzy na rozpraszający się tłum. Oni przyszli sfotografować i przesłuchać jej ojca, a teraz gdy go nie ma, nie ma dla nich nic interesującego. Dotyka ręką policzka i wzdycha. Potem odwraca się do mnie. Rumieniec rozprzestrzenia się na moich policzkach, kiedy patrzy na mnie. Naprawdę patrzy na mnie. Jej oczy są wciąż takie same jak pamiętam i mają urzekający efekt na mnie. Wcześniej były tylko gry i zabawy. Teraz to śmiertelnie poważne. Nie mogę pozwolić, żeby to miało na mnie jakiś wpływ. Odwracam się i dzwonię do ojca. – Gdzie jesteś? – Mamy go. W alei, tuż za rogiem. – Idę – mówię i chowam telefon do kieszeni. Nagle czując rękę na ramieniu, zatrzymuję się i odwracam, widząc ją, patrzącą na mnie. – Proszę, nie odchodź. – Muszę. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 98

– Ale dlaczego? Wcześniej się bawiliśmy. Dlaczego mnie ignorujesz? Kiedy to mówi, czuję ukłucie w sercu. Nie ignoruję jej. Wręcz przeciwnie jestem zmuszony być blisko niej i jej ojca, a wszystko przez moją rodzinę. Nie chcę patrzeć jak marnuje sobie życie. Nie chcę patrzeć na jej krzywdę, spowodowaną komentarzami ojca. Nie chcę patrzeć jak całuje innych facetów. – To nie to – warczę. – Tak, bawiliśmy się wcześniej. – Zabawa… cokolwiek to znaczy. Przebywanie z nią było zabawne, przez pewien czas, póki nie było już wystarczające. To nigdy nie było wystarczające. Powinienem był to wiedzieć od początku. Nasz czas razem nie był niczym więcej, jak zagrożeniem dla nas obojga. – Posiedź ze mną. Przydałoby mi się rozproszenie – mówi, przywdziewając uśmiech. Robi wszystko, żeby mnie namówić, ale nie jestem przekonany, czy rzeczywiście tego chce. Ona nie chce się bawić. Chce zapomnieć. Zawsze tego chciała i dlatego robi te wszystkie rzeczy. I przypuszczalnie to ja mam być tym kimś, kto złapie ją, kiedy upadnie. Odmawiam. Nie mogę tego zrobić. Już nie. To zaszło za daleko. Powinienem był ją odciąć, kiedy miałem okazję. Naburmusza się, więc odwracam się i idę. Zamiast zaakceptować swoja porażkę, ona tupie nogą i staje przede mną. – Nie odejdziesz. Pracujesz dla nas. Jeśli powiem, że masz zostać i spędzić ze mną czas, zrobisz dokładnie to. Zaczynam się śmiać i kręcę głową. – Nie rozumiesz tego, prawda? – Pochylam się i łapię ją za ramiona. – Nie. Będę. Spędzać. Z. Tobą. Czasu. Nie płacisz mi. Twój ojciec to robi i to z zupełnie innych powodów, niż myślisz. Więc możesz sobie żądać, czego tylko chcesz, ale to i tak się nie stanie. – Dlaczego nie? Co się zmieniło? Przestań być takim dupkiem! Wiesz, że muszę teraz z kimś porozmawiać. – Wiem, ale nie jestem kimś, na kim można polegać. Nigdy nie polegaj na mnie. Nie jestem tego typu osobą. – Przesuwam ją do przodu. – Więc jakiego typu osobą jesteś? – Krzyżuje ramiona na piersi. – Ja i moja rodzina… nie jesteśmy waszymi opiekunami. Ja nie jestem dobrym człowiekiem. Unosi jedną brew, kiedy robi krok bliżej. Za blisko. Jej ręce są na moich biodrach i wydyma usta w taki sposób, że chcę złapać w dłonie jej twarz i pocałować ją. Ale nie mogę. Wolę skrzywdzić ją, niż sam zostać skrzywdzonym. Życie jest okrutne. Ja jestem jeszcze bardziej okrutny. Mojej rodzinie muszę ze to podziękować.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 99

– Ależ jesteś. Kiedyś bez przerwy spędzaliśmy ze sobą czas. Naprawdę świetnie się bawiliśmy. – Przestań żyć przeszłością! – krzyczę. – Nie mogę już tego robić. W ogóle, kurwa, mnie nie znasz. Łzy wypływają jej z oczu. – Nie mów tak… – Myślisz, że jestem tu, żeby cię chronić? Być twoim przyjacielem? Błąd! Nawet nie wiesz, w jaki sposób moja rodzina zarabia na życie. Nie masz zielonego pojęcia, dlaczego tu jesteśmy. – Więc dlaczego tu jesteście? Pochylam się jeszcze bliżej. – Widziałaś człowieka, który rzucił jajkiem? Kiwa głową, wstrzymując oddech, kiedy nachylam się do jej ucha. – Moi rodzice są teraz z nim. A wiesz, co to oznacza? Kręci głową. – W tej chwili pewnie traci wszystkie palce. Jej przełknięcie śliny mówi mi, że w końcu coś zaczyna do niej docierać. Prostuję się i patrzę jej prosto w oczy. – Uciekaj. Idź do przyjaciół, albo do klubu. Zrób cokolwiek ci się spodoba. Żyj swoim życiem. Ale nigdy nie zwracaj się do mnie po pocieszenie. Drżąc, odsuwa się ode mnie, a potem odwraca się i odchodzi. Gdyby tylko mogła trzymać się z daleka...

Pi¹tek, 16 sierpnia 2013, 17:00 Ciężko dysząc, podrywam się z łóżka, oczy mam szeroko otwarte. Musiałem zasnąć po naszej małej przerwie na lunch. Przez ostatnie kilka dni, byłem pochłonięty przez furię. Nic dziwnego, że moje ciało postanowiło, iż to czas na sen. Nie sądziłem, że mała drzemka zaszkodzi, ale zmieniła się w godziny. Kiedy przekręcam głowę na bok, widzę, że mojego więźnia nie ma. Na chwilę przestaję oddychać. Łóżko jest puste, Jay nie ma. Wszelki ślad po niej zaginął. Nie ma już nawet jej zapachu. Kurwa. Kurwa!

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 100

Patrzę na kajdanki i zauważam, że wciąż tam są, mocno przytwierdzone do łóżka. Musiała się z nich jakoś wymknąć. Nie była tak chuda, a może jednak? Kurwa, czy kombinowała, jak się stąd wydostać, kiedy zasnąłem? Grzebię w kieszeni i żadna niespodzianka, klucza do drzwi nie ma. Nie. Ma. Kurwa. Mowy. Wyskakuję z łóżka i zakładam jakieś ubrania, potem biegnąc do drzwi, odblokowuję broń. Moja pokojówka stoi przed innymi drzwiami, szukając klucza. Podchodzę do niej. – Widziałaś przechodzącą tu moją dziewczynę? Długie, brązowe włosy, czekoladowe oczy, wiesz jak wygląda. Kiwa głową. – Minutę temu widziałam dziewczynę biegnącą na dół, ale nie mogę powiedzieć, czy to ona. Pana dziewczyna uciekła? Nie odpowiadam i mijam ją w pośpiechu, biegnąc jak burza po schodach. Złapię tą ptaszynkę. Nie mogła za bardzo się oddalić. Kiedy otwieram drzwi awaryjne, rozglądam się po terenie hotelu. Parking jest pusty, ale jest jedna niezwykła rzecz. Dziewczyna ubrana w szlafrok, ciągnąca za drzwi każdego samochodu na jej drodze. Moja ptaszynka. – Tutaj jesteś – mówię. Zaszokowana, odwraca się do mnie, drżąc. – Nie zbliżaj się do mnie! Biegnie od samochodu do samochodu, chowając się za nimi, gdy podchodzę bliżej. – Lataj tak długo, jak chcesz, ptaszynko. Z tej klatki nie uciekniesz. – Spierdalaj! – krzyczy, schowana za samochodem, a następnie rzuca coś na mnie. Unikając tego, patrzę do tyłu i widzę kapcia hotelowego, którego pewnie gdzieś znalazła i założyła. Rzuca drugiego, a ja go łapię. – Trzymaj się ode mnie z daleka, skurwysynie! – krzyczy. Mam szczęście, że o tej porze parking jest pusty, w przeciwnym razie byłoby to niezłe widowisko. Prawdopodobnie musiałbym zabić wszystkich światków. Nawet ją, gdyby się nie zamknęła. – Jak się uwolniłaś, ptaszynko? – Jakbym chciała ci powiedzieć – szydzi. Uśmiecham się. – Wydaję mi się, że to nie były wystarczająco mocne kajdanki. – Patrzę na jej ręce. Siniaki pokrywają cały jej lewy nadgarstek i dłoń. Musiała jakoś przecisnąć tą rękę, a potem znaleźć w mojej kieszeni klucz i rozkuć resztę. Spryciara. To musiało boleć. – Nie możesz mnie tu zatrzymać – mówi.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 101

Biorę broń z kabury, ciasno obejmując palcami spust. – Owszem, mogę. Możesz biec, ale nie uciekniesz – mówię niskim głosem. Zachowanie spokoju jest trudne, ale nie chcę niepotrzebnie niszczyć mojej własności, albo samochodu. – Chodź do mnie albo będę strzelać – mówię. – Nie zrobisz tego! – krzyczy, uciekając od samochodu. Celuję w asfalt pod jej stopami. Ona wrzeszczy i skaczę w górę i w dół, a potem rzuca się do ucieczki w innym kierunku. Tam również strzelam. Za każdym razem, kiedy ona zmienia kierunek, strzelam w to miejsce, powodując, że czuje się zdezorientowana. Z daleka widzę fale paniki przepływające przez nią. Kropelki potu spływają jej po czole, a nogi tańczą w rytm moich wystrzałów. – Wystarczy, ptaszynko, podejdź do mnie, a to się skończy. – Każdy krok, jaki robię czyni ją bardziej płochliwą, bardziej chętną do ucieczki. Jest uwięziona i wie o tym. Bez względu na to, gdzie ucieknie, znajdę ją. – Chodź do mnie, a będziesz bezpieczna. Kręci głową, łzy formują się w jej oczach. – Bezpieczna? Z tobą nigdy nie będę bezpieczna! – Tak długo jak będziesz mi posłuszna, nie uszkodzę cię – mówię, wymachując bronię, żeby ją do siebie przywołać. Ona jednak pozostaje nieruchomo. – Chcesz mnie skrzywdzić – mówi łamiącym się głosem. – Skrzywdzić. Takie dziwne słowo. Ja widzę to jako karę. Poza tym, inną częścią dawania klapsów jest pożądanie. – Robię kolejny krok do przodu, a ona do tyłu. Kieruję pistolet na jej brzuch i obserwuję jak jej oczy spoczywają na nim. Cofa się. Czuję, że zaczynam tracić cierpliwość. – Wrócisz ze mną do pokoju. Teraz. – Nie. Jesteś potworem. Nie mam czasu na te bzdury. Zaciskając zęby, szturmuję w jej kierunku. Wysuwa na mnie pięść, ale unikam jej i kłuję ją w brzuch pistoletem. – Nie masz wyboru. Krzyczy: – Przestań! Co robisz? – Łapię wolną ręką jej ramie. – Puść mnie! Ciągnąc ją z powrotem do hotelu, starannie rozglądam się po otoczeniu, zawsze w pogotowiu. Oni mogą być w dowolnym miejscu, o dowolnym czasie i obserwować nas, gotowi do strzału. Nie dbają o jej życie, ani moje. Bylibyśmy martwi w chwili, gdyby nas tylko zobaczyli. Psiakrew, czemu pozwoliłem jej uciec? To kurewsko niebezpieczne. – Zabierz pieprzone ręce ode mnie! – krzyczy. Zaciągam ją do kąta w cieniu i przypieram do ściany. – Kurwa, powaliło cię? Mówiłem ci już, że umrzesz, kiedy wyjdziesz. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 102

– Wyszłam i nie umarłam. – Nie przedrzeźniaj mnie – warczę. – Już zapomniałaś, co powiedziałem? Nie tylko ja przyszedłem po twoją głowę. – Taa, no cóż, może wolę być zabrana przez nich, niż spędzić jeszcze jedną chwilę z tobą. – Pluje mi w oczy, więc wycieram twarz rękawem. – Zapłacisz za to – mówię przez zaciśnięte zęby. – Nie masz pieprzonego pojęcia, jak bardzo mnie potrzebujesz! – Chyba żartujesz – kpi. – Są ludzie, którzy cię ścigają. Ludzie dokładnie tacy jak ja; mordercze skurwysyny. Nic nie stanie im na przeszkodzie, żeby cię zabić. Słyszysz? Nic. Ani ty, ani ja. W mgnieniu oka zabiją nas oboje. – Podnoszę palec do jej głowy i robię dźwięk wystrzału. Ona szybko mruga, a jej usta otwierają się, ale nic z nich nie wychodzi. – Jestem jedyną osobą, która może cię przed nimi uchronić. Jedyną osobą, która wie, jak to zrobić. – Nie chcę twojej ochrony… – mruczy. Mój palec dryfuje po jej nosie do ust, a potem w dół do brody. Szturcham ja tak, żeby spojrzała na mnie. Naprawdę spojrzała na mnie. – Twoje życie jest w moich rękach. Nie ma znaczenia, czy uciekniesz; stale będą cię ścigać. To ich praca i zrobią wszystko, żeby im się udało. Nie rozumiesz tego? Nie ma powrotu. Jesteś na szczycie listy. To się nie skończy. Nie, kiedy uciekniesz. I nie, kiedy umrę. To nigdy nie będzie miało końca. Jej oczy napływają łzami, kiedy zdaje sobie sprawę z tego, że straciła wolność. Nie przeze mnie, ale przez świat. – Ale nie mogę… – szepcze. – Nie chcę już bólu. – Ból dostajesz wtedy, gdy nie słuchasz. Możesz go uniknąć. Czy tego chcesz, czy nie, należysz do mnie. Uratowałem ci życie. Będziesz bezpieczna tak długo, jak będziesz robić co karzę – mówię. – Wszystko. Pistolet nadal jest przy jej boku i kiedy nieznacznie poruszam ręką, aż wstrzymuje oddech. Mogę prawie posmakować jej paniki. Strachu. Zrezygnowania. Westchnienie ucieka z jej ust. Ramiona jej opadają, a postawa obronna znika. Rozluźnia mięśnie i znowu otwiera oczy. Jest pokonana. – Zrobię wszystko. Chcę żyć. Nabieram głęboki oddech. – Jestem jedynym, który może utrzymać cię przy życiu. Nie ma nikogo innego. Żyjesz dzięki mnie. I mogę bardzo szybko odebrać ci życie. – Wiem. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 103

– Mógłbym cię zabić teraz, gdybym chciał. Nikogo by to nie zainteresowało. Nikt by się nawet nie dowiedział. Po prostu zniknęłabyś. Pociąga nosem. – Proszę, nie. Moje ręka przesuwa się w górę na jej policzek, pieszcząc go. – Co zrobisz? Uciekasz i umierasz, czy zostajesz ze mną i żyjesz? – Nie chcę umierać. Zrobię wszystko. Proszę… zrobię wszystko. Uśmiecham się. – Dobrze. Łza stacza się po jej policzku, kiedy powoli pochylam się, niepewnie czekając na jej reakcję. Nie sprzeciwia się. Jej usta są gotowe do wzięcia, więc plądruję je z chciwością. W końcu otwiera się na mnie, pozwalając mi zabrać, co moje. Jej usta, język, wszystko. Badam jej usta z głodem, ponieważ pragnę jej bardziej niż cokolwiek innego. Zawsze jej pragnąłem. Ale chcę również, żeby zapłaciła. W ten sposób dostanę swoją zemstę.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 104

"Torturą nieczystego sumienia jest piekło żywej duszy."   - John Kalvin 

Rozdział 13 X Pi¹tek, 16 sierpnia 2013, 17:30 Siedzi na łóżku ze skrzyżowanymi nogami i rękami na kolanach, czekając na mnie. Czekając na moje polecenia. Wreszcie posłuszna. Tego zawsze chciałem. Na to zawsze zasługiwałem . Tylko że, kiedy to mam, to wciąż jest niewystarczające. Chcę jej fizycznie, ale też psychicznie. Zrobię wszystko, żeby mieć ją w całości. Siadam obok niej na łóżku. Usztywnia się, a jej oczy błyszczą strachem. Podnoszę rękę i przesuwam pasma jej włosów zasłaniające jej twarz. Mój palec przesuwa się po jej policzku, kiedy zakładam włosy za ucho. Pochylam się na bok i szepczę: – Jesteś głodna? – N-nie. Być może ma już na dzisiaj dość truskawek. Kiedy pieszczę jej policzek, druga ręka wpełza pod jej szlafrok, przesuwając się po jej nodze. Szarpie się. – Proszę, nie. – Dlaczego wciąż mi się opierasz? – mruczę, szczypiąc jej ucho, podgryzając je trochę. Syczy, kiedy gryzę mocniej. Kropelka krwi wycieka z rany w miejscu ugryzienia. Zlizuję ją i przełykam jej smak. Smakuje jak dziwka. Moja dziwka. Ta ptaszynka, która tańczyła i sprzedawała się mężczyznom jakby byli jej jedynymi karmnikami, należy do mnie i tylko do mnie. Od teraz będę jej jedynym żywicielem. – Wszystko, Jay. Wzdryga się. – Wszystko. – Ale zaoferujesz mi się z własnej woli. Zamyka usta, a jej ciało zaczyna drżeć. Łapię za koc, leżący na oparciu fotela i owijam nim jej ciało. – Nie tylko jestem potworem, jestem twoim potworem. Dbam o to, co należy do mnie; możesz mi wierzyć, co do tego.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 105

Szarpiąc za koc, przyciąga go do ciebie, a ode mnie się odsuwa. Cóż, myślę, że to jeszcze nie czas, żeby oddała mi się dobrowolnie. Ale zrobi to, kiedyś. W każdym razie, nie jestem w nastroju na bzykanko. Teraz, kiedy spuściłem się na nią, mam jaśniejszy umysł na to, co dalej robić. Zrobię z niej zwierzaka i zemszczę się. Jedno nie wyklucza drugiego. Wręcz przeciwnie; posiadanie jej we władaniu będzie miało na nią negatywny wpływ. Mogę od niej czerpać przyjemność, ale i ból, a to zniszczy ją, tak jak planowałem. Nic nie mogę poradzić na to, że chichoczę cicho. – Z czego się śmiejesz? – pyta. – To zabawne, bo zawsze chciałem, żebyś była moja, ale tylko na własnych warunkach. A teraz wreszcie cię mam. – Chwytam jej podbródek i pochylam się, wyciskając pocałunek na jej ustach. – I nie zamierzam nigdy cię wypuścić, wiesz o tym? Krzywi się, ale i tak pozwala mi się całować. Jej miękkie i soczyste usta sprawiają, że mój fiut znowu jest sztywny. Kocham to, jak gardzi moim smakiem, ale i tak pozwala się całować. Mój język odnajduje łączenie jej ust, a potem zanurza się do środka, sprawiając, że traci oddech. Jej ręka nagle wystrzeliwuje spod koca i atakuje mnie. Jestem rzucony na łóżko, kiedy walczymy o władzę. Udaje jej się ręką dosięgnąć mojej broni i krzyczy z wściekłości. Jedną ręką utrzymuję ją na swojej klatce piersiowej, a drugą chwytam jej nadgarstek. Próbuje się uwolnić, uderzając w moją pierś pięścią drugiej ręki. – Puść mnie, dupku. Śmieję się, widząc jej walkę. – Jay, ile razy jeszcze będziesz tego próbować? Wścieka się jak wariatka, kiedy zabieram jej palce z pistoletu i odsuwam jej rękę. Leży teraz na mnie, z rękoma za plecami, obserwując mnie jak jastrząb. – Dlaczego wciąż walczysz ze mną? – Bo mogę – warczy. – I co wtedy? Jeśli uda ci się zabrać moją broń, co z nią zrobisz? Zabicie mnie w niczym ci nie pomoże, już ci mówiłem o tym i cholernie dobrze wiesz, że mam rację. Widziałaś tamtych ludzi. Przyszli po ciebie. – Nie obchodzi mnie to. – Nawet, jeśli wiesz, że tego nie przetrwasz? Zamyka usta i zachmurza się, doprowadzając mnie prawie tym do śmiechu. – Mówiłem ci, jestem twoją jedyną szansą na uratowanie. – Tak, ale jeśli będę miała broń, równie dobrze będę mogła chronić się sama.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 106

Kręcę głową. – Nie potrafisz uchronić się przed własnymi nieszczęściami, nie mówiąc już o mnie. – Co to ma znaczyć? – Zaczyna wiercić się na mojej piersi. – Puść mnie! – Jak tylko powiesz, że nie będziesz już próbowała. – Dobra. Nie będę. Szczęśliwy? – Nie, rzadko bywam szczęśliwy. – Oh, a to dlaczego? Zawsze wydajesz się tak kurewsko szczęśliwy. Czasami przypomina mi jeszcze takie dziecko. Przypomina mi dawne czasy, kiedy mogłem być jeszcze odrobinę szczęśliwy, i ona też była. Kiedy nie byłem jeszcze tak jebnięty jak teraz. Oczywiście, zawsze byłem popieprzony, to normalne, biorąc pod uwagę moją rodzinę. Ale teraz… po tym, co mi się przytrafiło… tak, można śmiało powiedzieć, że jestem jebnięty jak nikt inny. Ściągam ją z siebie i pomagam wstać. Uważnie śledzę jej ruchy, kiedy wypuszczam ją z uścisku. Pociera nadgarstki, patrząc na mnie, jakby chciała mnie ostrzec. To słodkie. – Cokolwiek planujesz, mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę, że ci się nie uda – mówię. Zaciskając dłonie w pięści, odwraca ode mnie głowę. – Nigdy nie będziesz w stanie zabrać mi tego pistoletu. Do diabła, a nawet jeśli, to i tak nie będziesz mogła mnie zastrzelić. Prycha. – Skoro tak mówisz. – To prawda. Nie dlatego, że nie możesz strzelać. W to nie wątpię. – Jej oczy z powrotem dryfują do mnie; jest ciekawa tego, co zamierzam powiedzieć. – Wiem, że możesz celować do ludzi. Ale nie możesz mnie zastrzelić. Wciąż jesteś żółtodziobem. – Żółtodziobem? – drwi. – Jay nie masz pojęcia, co zrobić, żeby użyć broni. – Oh, pieprz się… używałam jej dużo razy. A, widziałem to jej używanie. Drżała jak mała dziewczynka. – Jako sposób, żeby komuś zagrozić, tak, ale czy kiedykolwiek, kogoś zabiłaś? Jej milczenie mi wystarczy za odpowiedź. – Nie zrobiłaś tego, i dlatego mówię ci, że jesteś żółtodziobem. Posiadanie broni to jedna sprawa. Użycie jej to druga. O ile nie doświadczyłaś jej na sobie, nie będziesz wiedzieć jak się nią ochronić, albo wykorzystać przeciwko komuś. – Nie wierzę. – Zaufaj mi. Zabiłem w swoim życiu wielu ludzi. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 107

– Jak wielu? – Więcej niż mogę zliczyć, ale gdybym miał zgadywać, byłoby ich plus, minus około tysiąca. Otwiera szeroko oczy i nabiera głęboki wdech. – Zabijam przez całe swoje życie, ptaszynko. To moja praca. – Nie możesz być poważny. Zabijasz przez całe życie? Gówno prawda. Oczywiście, dorośli zabijają, ale dzieci nie. Każdy zaczyna życie od niewinności. – Bycie dzieckiem, nie oznacza niewinności. Nie ma czegoś takiego. Nie, w tym świecie. Nie, kiedy rodzisz się w mojej rodzinie. – Rodzina, cokolwiek to znaczy. Nienawidzę o nich mówić. Tak naprawdę, nawet nie wiem, dlaczego to robię. Odchrząkuję. Siada prosto na łóżku i owija ręce wokół nóg, kładąc głowę na kolanach. – Więc, miałeś rodzinę? Jacy byli? Byli tak potworni, jak ty? – Gorsi. – Również siadam. Staram się to skrócić, jednak z jakiegoś powodu, ona nie chce porzucić tego tematu. – Hmm… mogę to zrozumieć. Zaczynam się śmiać na ten komentarz. Kurwa, nie ma zielonego pojęcia o czym mówi. – Chyba, jednak nie bardzo. Odwraca głowę w moim kierunku i czeka. Cisza przemawia tam, gdzie słów zabrakło. Po chwili, znowu otwiera usta. – Jest więcej niż jeden rodzaj zła na tym świecie – wzdycha. – Mój ojciec był jednym z nich. – Teraz mogę to zrozumieć – żartuję. Jednak to zabawne. Myśli, że jest bezpieczna. Myśli, że może rozmawiać o nim ze mną. Myśli, że mówiąc tylko ździebełko prawdy, a nie całą historię, utrzyma swoje sekrety w tajemnicy. Ale myli się. Ja już wszystko wiem. – Hmm… – wzdycha ponownie. – Przynajmniej miałeś rodzinę. Taa, jasne. – Jeśli możesz to nazwać rodziną. – Miałeś matkę? – Tak i była totalną suką. Jay wzrusza ramionami. – Ale przynajmniej była. Ja nigdy nie miałam matki. A powinna być i chronić mnie. Te słowa tną mnie jak ostrze. Nigdy nie miała matki. Tak mówi. To wszystko, co pamięta. Ja pamiętam inaczej.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 108

Wtorek, 17 października 1995 To tak, jakby miała super szybkość. Biegnie tak szybko, że ledwo za nią nadążam. Ścigając się jak ptak po niebie, skacze w górę i w dół, rozkładając ramiona jak samolot i pędzi po domu. Pomimo, że jestem starszy, ona wciąż jest szybsza niż ja. Czasami jej za to nienawidzę. Nigdy z nią nie wygrałem w berka. Zawsze udaje jej się jakoś wymknąć. Dlatego nie lubię tej zabawy. Nie to, że mam wybór. Ona zmusza mnie, żebym się z nią bawił, a kimże ja jestem, żeby powiedzieć nie? Poza tym, mój ojciec powiedziałby to samo. Czegokolwiek oni chcą, zdarza się. Ludzie w pokoju przylegającym do schodów głośno rozmawiają. Nic, nie mogę poradzić na to, że słyszę ich, choć kazano mi nie zbliżać się do tego. Te rozmowy są nie przeznaczone dla uszu dziecka, przynajmniej tak mówią. Cóż, nieważne. Ja i tak nie chcę być częścią tego. Głos jej matki rozbrzmiewa głośno, kiedy przeklina przez cały dom. Nigdy nie słyszałem, żeby przeklinała. Wzruszając ramionami, znowu przemierzam pokoje. Nie obchodzi mnie to. W każdym razie, nie słucham. Nie wolno mi. Moje oczy skupiają się na niej, bo obiecałem sobie, że dziś ją złapie. Mam zamiar wygrać tą zabawę, a kiedy to zrobię, ona będzie błagać o litość, bo teraz moja kolej, żeby być szefem. Kiedy wylatuję z pokoju, zapominam nawet o tym, żeby się rozejrzeć i wpadam prosto na nogi jakiejś kobiety. Ona krzyczy. Opadam na podłogę, żeby chwycić jej nogę. Ale już za późno; jej stopy zsuwają się po schodach. I zaczyna się spadanie. Każdy schodek, oznacza inną pogruchotaną kość. Stuk. Stuk. Stuk. Stuk. Leci w dół schodów. Czas stoi w miejscu. Wstrząśnięty, otwieram szeroko oczy i czuję, że po policzkach płyną mi łzy, kiedy podnoszę się z podłogi. Zaglądam z krawędzi schodów. Kobieta leży na podłodze, jej brązowe włosy spływają na drewno. Jej oczy są skierowane na mnie, ale widać w nich pustkę. Spod niej wypływa krwawa kałuża. Dziewczynka podchodzi i staje obok mnie. Jej szczęka opada, a oczy napływają łzami. I wtedy zaczynają się krzyki.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 109

Jay Pi¹tek, 16 sierpnia 2013, 18:00 Kaszlę i czuję, że moje ciało ponownie się nagrzewa. Znam to uczucie, aż za dobrze. Moje ciało potrzebuje narkotyków i nienawidzę faktu, że mój zapas znikł. Pragnienie, żeby znaleźć jakieś prochy jest silne. – Przestań – mówi X, patrząc na mnie z drugiego końca pokoju. – Co? – Wiem, czego chcesz. – I co to jest? – pytam, marszcząc brwi. – Narkotyki. Cholera. Czy to takie oczywiste? Głód narkotykowy musi tym razem być wyraźnie widoczny. Psiakrew. – Nie pozwolę ci ich brać. Sapię. – Co? Ale nie możesz. Potrzebuję ich! – krzyczę, pędząc do niego w panice. Stoi przede mną, wysoki i dumny, z tym pieprzonym irytującym uśmieszkiem na twarzy. – Przejdziesz przez to odstawienie i nie będziesz już ich potrzebowała. Wściekła, staram się go przepchnąć na bok, ale łapie mnie za nadgarstki. – Spójrz tylko, co to z tobą robi. – Pochyla się do mnie. – Szalejesz, bo potrzebujesz kreski. Nie panujesz nad sobą. Narkotyki to robią. Czas to zmienić. – Pieprz się – syczę. Nie chcę się do tego przyznać, ale on ma racje. Potrzebuje ich i nienawidzę tego. Ale ten głód jest gorszy niż cokolwiek innego, co mogę sobie wyobrazić. – Pierwsze kilka dni jest najgorszych, później przywykniesz do tego. – Nie mogę… – mówię, zdesperowana. – Ciii…– X kładzie palec na moich ustach. – Nauczysz się, jak sobie z tym radzić. Wychodzę teraz, a ty odpocznij. Prześpij się chwilę. Jesteś zmęczona. Widzę, że odstawienie już daje ci się we znaki. – Nie będę… – mówię, tłumiąc ziewnięcie. Pieprzyć to. Śmieje się. – Upór nic ci nie da, Jay. Nie dostaniesz ode mnie narkotyków i nie opuścisz tego pokoju. Teraz, możesz wybierać… zachowujesz się i swobodnie poruszasz po pokoju albo ponosisz konsekwencje swoich czynów. To twój wybór, ale jak już zdążyłaś zauważyć, mojej dyscypliny nie należy lekceważyć. – Pochyla głowę. – Jedz. Śpij. Umyj się i ubierz ładnie. A może cię wynagrodzę. – Puszcza moje nadgarstki i od razu się cofam. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 110

Nienawidzę tego, że chce mnie kontrolować, ale jednocześnie sen i jedzenie wydają się bardzo kuszące. Ma rację jeśli chodzi o moje ciało… byłoby lepiej, gdybym odpoczęła. Mimo to, mój mózg powtarza mi, żebym poszła i znalazła narkotyki. To bardzo sprzeczne. Odwracam się i podchodzę do okna, gryząc policzek. Zastanawiam się, czy mówił prawdę. Że będzie dla mnie łagodniejszy, jeśli będę robiła, co karze. Jednocześnie bycie posłuszną to wejście na niebezpieczny teren. Może to oznaczać, utratę własnego głosu. Utratę siły i woli do walki z nim. Czy jestem wystarczająco silna, aby przetrwać coś takiego? Jeśli moje przetrwanie jest uzależnione od niego i jego pragnień, należy znaleźć sposób, aby wykorzystać to na własną korzyść. Wyglądam przez okno, szukając ciała Hannah, ale nic tam nie ma. Ani ciała. Ani krwi. Nie ma śladu po jej odejściu. To mnie przeraża, ponieważ oznacza to, że X równie łatwo może wyrzucić mnie. Zasłaniam okno. Nie pozwolę na to. Sprawię, że X się we mnie zakocha, tak, że nawet jeśli nie będę posłuszna, nie będzie w stanie mnie zabić. A wtedy wygram. X zawiązuje buty i zapina koszule. Na podłodze, tuż obok niego znajduje się walizka wypełniona Bóg wie czym. Myślę, że nie chcę tego wiedzieć. Jedyna wiedza, jaka jest mi potrzebna to, jak długo go nie będzie, żeby wiedzieć ile mam czasu na przygotowanie się na jego powrót. – Jak długo cię nie będzie? – pytam. – Tak długo, ile będzie trzeba. – Ile będzie trzeba? Śmieje się. – Mówisz jak żona. – Patrzy na mnie przez ramie. – Nie muszę ci się tłumaczyć. – Wiem. Byłam po prostu ciekawa. – Odchrząkuję i robię krok w jego stronę. Jeśli kiedykolwiek mam zacząć tą zabawę, będzie to teraz. – Zastanawiam się, co robisz z bronią za każdym razem, kiedy znikasz. Cisza, odwraca się do mnie i patrzy na mnie, kiedy podnoszę rękę. Nie spuszcza mnie z oka, kiedy prostuję mu krawat. Drobiazgowo mnie obserwuje, jakby mi nie ufał. Oczywiście, to nie było najmądrzejsze rozwiązanie, ale zdobycie jego zaufania wyjdzie mi na korzyść. – Pistolet ma tylko jeden cel, Jay. – Dwa. Jednym z nich jest zabijanie ludzi. Drugi to posiadanie władzy nad nimi. Z którym zamiarem wychodzisz dziś wieczorem?

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 111

Kładzie dłoń na mojej i ściąga ją z krawata. – Niezależnie od tego, konieczne jest przekonanie drugiej strony o swojej racji. – A co to za racja? Uśmiecha się. – Niezła próba. Teraz, będziesz czekać tu jak grzeczna dziewczynka, aż wrócę. – A dlaczego miałabym to zrobić? – kpię, unosząc brew. – Przekonaj mnie, dlaczego w moim najlepszym interesie leży pozostanie z tobą. Przymruża oczy. – A uważasz, że masz wybór? – Mam, jeśli chodzi o walkę z wami. Patrzy na mnie z irytacją. – Bardzo zabawne, ptaszynko. – Nie, mówię poważnie. Chcę wiedzieć, dlaczego mnie ścigają? Dlaczego ty przyszedłeś po mnie, ale mnie nie zabiłeś? – Jeszcze. Przewracam oczami. – Jeszcze. – Rób tak dalej, a może to zrobię. Ignoruję go. – Dlaczego oni mają być inni? Dlaczego mają mnie zabić, jeśli ty pozwoliłeś mi żyć? Podchodzi do mnie, co sprawia, że się cofam. Za każdym razem, kiedy robię krok do tyłu, on przybliża się ponownie. – Ktoś chce twojej śmierci, Jay. Nie tylko ja, ale również osoba, która nas nasłała. – Czy to właśnie robisz, kiedy za każdym razem przechodzisz prze te drzwi? Nie zabiłeś mnie, więc teraz oni ścigają ciebie? Mam rację, prawda? Pomruk niezadowolenia wychodzi z głębi jego klatki piersiowej. – Nie masz pieprzonego pojęcia. Ścigam tego kogoś, kto chce twojej głowy. Mrugam kilka razy. Nie spodziewałam się, że to powie. Czy to prawda? – Dlaczego? – Bo jesteś moja, a on stara się zabrać to, co moje. Nie pozwolę na to. Przełykam ślinę, kiedy podchodzi jeszcze bliżej. – A kim jest ten ktoś? Muszę go znać, prawda? Co takiego zrobiłam, że chce mojej śmierci? – pytam wciąż się cofając. Kiedy docieram do ściany, jestem w pułapce. X umieszcza pięść na ścianie, wisząc nade mną, a jego nozdrza się rozszerzają. Wyraźnie wkurzyły go moje pytania, ale nie przestanę. Muszę wiedzieć. Dowiem się, dlaczego to wszystko się dzieje, żeby móc to zatrzymać. – Nie chcesz tego wiedzieć, ptaszynko. Zaufaj mi, co do tego. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 112

– Chcę – mówię cichym głosem. Parsknięcie ucieka z jego ust. Kręci głową i patrzy w dół na podłogę. – No co? Kto to jest? Jeden z dilerów narkotyków? Ktoś z klubu? Czego tu nie widzę? Wyraz jego oka, kiedy podnosi głowę jest tak nieprzewidywalny, przeszywa moją duszę. – Powiedz mi, co dokładnie pamiętasz, Jay? Marszczę brwi. – Co masz na myśli? – Mam na myśli dokładnie to, co mówię. Co pamiętasz? Unoszę brwi, wciąż zdezorientowana. – Myślisz teraz o klubie? – Wcześniej – warczy, zniecierpliwiony. – Przed klubem? Cóż… myślę, że byłam na ulicy… ciągle byłam naćpana, więc niewiele z tego pamiętam. – Pamiętasz coś, przed tym czasem? Jego pytanie jeszcze bardziej mnie dezorientuje. Nie dlatego, że go nie rozumiem, ale dlatego, że naprawdę nic nie pamiętam. Czuje się zagubiona. Mój mózg pracuje w nadgodzinach, starając się zrozumieć co jest grane, ale nic z tego nie wychodzi. Wiem tylko, że byłam na ulicy, sprzedając własne ciało, a potem dzięki Hannah zostałam przyjęta do klubu. Skupiając się na jego bliźnie, dryfuję do własnych wspomnień i znajduje coś w niczym. Łóżko… piszczenie… oślepiające światła… ktoś w stroju lekarza. – Byłam w szpitalu. – I? – I co? – Nie wiem, co tu jest jeszcze do dodania. Śmieje się. – Zobacz, tu jest coś, czego nie rozumiem. Wydajesz się odnosić wrażenie, że twoje życie zaczęło się około siedmiu lat temu. – Wcale nie! Wiem, że miałam dzieciństwo… gdzieś tam. – Odchrząkuję i odpycham nieuchronne łzy. Nie chcę o tym myśleć. Nie chcę tego czuć. Nie chcę wiedzieć, że nie pamiętam. – Co jeszcze pamiętasz? – pyta. Wzdrygam się, kiedy jego ręka sięga mojej twarz, ale kiedy zaczyna mnie pieścić, jestem jeszcze bardziej zdezorientowana. Nie wiem dlaczego. Nic z tego nie ma sensu. – Pamiętam duży dom… samochody, wiele samochodów… ludzi zadających pytania… i mojego ojca, tak, wiecznie był w złym humorze. – Pamiętasz strzępy. Nie całą historię.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 113

Patrzę mu prosto w oczy, horror osiada w mojej piersi, biegnąc w głąb każdego poru w moim ciele. Stoję zamrożona, nawet koniuszki moich palców są przemarznięte do szpiku kości. – Nie pamiętam – mruczę. Milczymy przez kilka sekund. Potem pytam: – Ale skąd ty o tym wiesz? – Wzrusza ramionami. – Niektóre rzeczy lepiej zostawić w zapomnieniu.

X Pi¹tek, 16 sierpnia 2013, 20:10 Jay została sama w pokoju hotelowym. Nie chciała, żebym wychodził, ale musiałem to zrobić. Nie mogłem powiedzieć jej rzeczy, z którymi powinna być zaznajomiona. Poza tym, jej niewiedza jest dla mnie ułatwieniem. Powiedziałem tylko, że powinna coś zjeść i przespać się trochę, zanim wrócę. Będzie potrzebowała energii na rzeczy, które dla niej planuję. Poza tym, to nie jest tak, że ona znowu spróbuje uciec. Wiem, że widziała rzeczy, do których jestem zdolny i to ją przeraża. Wie, że gdziekolwiek pójdzie, ja i tak ją znajdę. Śmierć czai się za każdym rogiem. Dla własnego bezpieczeństwa, musi pozostać w moim pokoju i czekać na mój powrót. Klucze są schowane bezpiecznie w mojej kieszeni, kiedy jadę do domu, w którym mam być dziś wieczorem. Tak, dzisiejszej nocy umieszczę kulkę w głowie tego, kto dał mi zadanie zabicia jej. Dawno, dawno temu, znałem tego dupka, pracował dla tych samych ludzi, dla których ja służyłem. Ten sam skurwiel, dał nam zlecenie, by zabić Jay. Niefortunne dla niego jest to, że już nie jestem na służbie. On prawdopodobnie wciąż jest. Ten skurwysyn zapłaci ostatnią kroplą krwi za swoją bezczelność. Pędzę w kierunku adresu, który był w wiadomości tekstowej, pokazanej mi przez Antonio. Opony piszczą, kiedy pomykam ulicami i skręcam. Przygryzając wargę, zastanawiam się nad tym, jakich zabawek użyć tym razem. Zabrałem ze sobą całą walizkę wypełnioną smakołykami. Ten bydlak zasługuje na każdą pieprzoną rzecz wewnątrz niej. Facet mieszka w jakimś tandetnym domu w centrum San Antonio. Jeśli można nazwać to domem. Mi to przypomina bardziej śmietnik, niż dom. Jest szmirowaty, źle utrzymany, ma krzywe, żelazne ogrodzenie, które łatwo można zgiąć i zniszczonego pickapa na podjeździe. To totalnie nie jest rodzaj gościa, którego się spodziewałem na służbie u nich.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 114

Myślę, że na przestrzeni lat priorytety się zmieniły. Luksus zrobił miejsce dla prostodusznych ludzi, których łatwo się pozbyć. Całkiem sprytne posunięcie. Tego nie można wykryć. Cóż, przez większość czasu. Nieraz zdarzają się ludzie, którzy kładą łapy na tajnych dokumentach, które nie mają prawa ujrzeć światła dziennego. Ludzie tacy jak ja, którzy ścigają te tajemnice i palą je doszczętnie. Parkuję samochód kilka przecznic dalej i wychodzę z walizką w ręku. Z surową miną przechadzam się po dzielnicy, szukając w domach potencjalnych światków. Jeśli ktoś tu jest i obserwuje, nie dożyje poranka. Dla ich dobra, mam nadzieję, że nikogo tu nie ma. Kiedy docieram do domu, poprawiam krawat i pukam. Chwilę zajmuje otwarcie drzwi. Skrzypią, kiedy niechlujny, brodaty mężczyzna uchyla je i zagląda przez szparę. Kiedy widzi mnie otwiera szeroko oczy. Próbuje zatrzasnąć drzwi, ale wkładam stopę, blokując je. Wyciągam pistolet i przykładam mu go do brzucha. – Otwieraj albo rozwalę cię na kawałki. – Pier… Jeszcze bardziej wbijam mu broń w brzuszysko. – Teraz. Jego usta drżą, kiedy zdejmuje łańcuch, a ja wchodzę do środka. Cicho zamykam za sobą drzwi, wciąż trzymając pistolet skierowany w niego. On idąc do tyłu, potyka się o stos magazynów porno, leżący na podłodze obok fotela. Walczy by wstać, więc stawiam go na nogach i wpycham pistolet w jego pałę. – Al John… kopę lat – mruczę. – Posłuchaj mnie, tłuściochu. Daję ci jedną szansę, żebyś odpowiedział na moje pytania. Zawiedź mnie albo skłam, a odstrzelę ci kilka palców. Jeśli nie będziesz słuchać, odwołam się do pocięcia cię. Rozumiemy się? Gorączkowo kiwa głową, drżąc jak mała dziewczynka, kiedy popycham go w kierunku stołu, znajdującego się na środku koślawego domu. – Siadaj – mówię, wskazując na jedno z plastikowych krzeseł. Z jaskółki pędzi do tyłu i opada na nie, prawie łamiąc sobie przy tym nogi. – Cz-czego chcesz ode mn-mnie? – jąka się. Uśmiecham się i pocieram rękę z pistoletem, podczas gdy on siedzi i patrzy na to. – Nic nie zro-zrobiłem. Zła. Odpowiedź. Strzelam mu w palec. Krzyczy, wyciągając ręce w panice, kiedy jego palec jest rozerwany na kawałki. – Nie kłam mi tu.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 115

Próbuje wstać z krzesła, żeby uciekać, ale potrząsam pistoletem, zatrzymując go w miejscu. – Tut- tut. Jeśli wstaniesz, stracisz stopę – mówię spokojnie. Z powrotem uderza tyłkiem o krzesło, a jego oczy gorączkowo szukają wyjścia z tego domu. Ręce mu się trzęsą, a twarz wygląda jak rzodkiewka; czerwone czoło, blade usta. Jakby miał zamiar się porzygać. Żałosne. Mężczyzna odchyla się na krześle, przyciągając rękę do piersi, kiedy nabiera ciężkie oddechy. Cichutkie, bolesne jęki wychodzą z jego ust. Łapię jedną ręką oparcie krzesła i przyciągam go z powrotem. Przełyka ślinę, a jego tłuste gardło drży. Odrażające. – Skłam jeszcze raz, a zrobię ci coś więcej niż odstrzelenie palca, czy dwóch. – Czego ode mnie ch-chcesz? – pyta Al. – Cholernie dobrze wiesz, czego chcę – mówię, przekrzywiając głowę. Energicznie kręci głową. – Nie. Proszę… Podchodząc do przodu, chwytam jego głowę i uderzam nią o stół. – Głowa spotyka stół. Stół spotyka głowę. Dławi się, kiedy mocniej przyciskam jego twarz. Przewracając okiem, uwalniam go z uścisku i sadzam z powrotem na krześle. Unoszę pistolet i celuję w niego. – Teraz, jesteś gotowy, żeby puścić farbę? On piszczy. – N-nie, nie, proszę! Chcesz pieniędzy? Mogę dać ci pieniądze. Wszystko, co chcesz. Pochylając się, wyciągam nóż z kieszeni i przykładam mu go do gardła. – Nie chcę, kurwa, twoich pieniędzy, przychlaście. Czy dałeś, bądź nie dałeś nam polecenia, żeby zabić dziewczynę o imieniu Jay? Otwiera szeroko oczy, z których wypływają łzy, kiedy patrzy na mnie. Mój uśmiech znika. – Odpowiadaj. – Ja nie… Chwytając jego ramię, kładę je na stół i wbijam w jego nienaruszoną rękę nóż. Krzyczy z bólu i opluwa się. Jego głowa wygląda jakby miała eksplodować. Ten facet nie może nawet znieść zadrapania. Żałosne. I obłudne, bo sam był tak chętny, żeby skrzywdzić drugiego człowieka. – Zamknij się – mówię, kiedy on wciąż krzyczy. – Chyba, że chcesz jeszcze więcej bólu. Ze łzami w oczach, odpowiada: – Nie chciałem tego zrobić – mruczy. – Zostałem zmuszony. – Przez kogo? ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 116

– Nie wiem… Prycha i patrzy na mnie wielkimi oczami, jakby był kurewsko niewinny. Oczywiście, że jest. Ludzie tacy jak on są godni pogardy. Robią coś okropnego, dobrze wiedząc, jakie mogą być konsekwencje, ale wciąż starają się uciec przed nimi, gdy ktoś się dowie. Margines społeczny tej ziemi. Niezależnie od faktu, że jest klientem organizacji i tylko jednym z ogniw, które umieściło Jay na liście, musi zostać ukarany. Więc, biorę walizkę i umieszczam ją na stole. Zamki klikają, sprawiając, że on podskakuje na krześle, kiedy otwieram pokrywę. Różnorodność zabawek znajduje się w środku; wkrętarka bateryjna, trochę gwoździ i młotek, nożyczki, butelka kwasu, kolba z trucizną nieśmiercionośną 6 , krótkie liny, kanister benzyny, zapałki, kilka z moich ulubionych noży, szpikulec do lodu, hak i szczypce. Wyciągam kwas i odkręcam zatyczkę. Facet zaczyna płakać, ale nie zwracam na to uwagi. Zanim ma szanse wstać, tryskam nim po jego oku. On wrzeszczy, a krew się leje, kiedy oko się rozpuszcza. – Moje oko!!! – krzyczy. – Ah, kogo to obchodzi? Nie potrzebujesz oczu. Za to masz usta, żeby opowiedzieć wszystkie swoje kłamstwa. – Pieprz się! Zapłacisz za to. – Uderza pięścią w stół. Nie rozbawiony jego groźbami, biorę szpikulec do lodu oraz młotek, przystawiając szpikulec do jego ręki, wbijam go młotkiem. Krzyczy jeszcze bardziej. – Możesz krzyczeć wszystko, co chcesz, ale w niczym ci to nie pomoże. – Spierdalaj! – Atakuje mnie pod stołem, kopiąc z całej siły. Więc, chwytam broń i strzelam do jego palców u nóg. – Przestań się, kurwa, ruszać! Wrzeszczy tak, że przewracam okiem i wzdycham. – Skończyłeś? – pytam po chwili. – Mogę się bardzo szybko tobą znudzić – ziewam. – Uwierz mi, nie chcesz, żeby do tego doszło. – Pro-proszę… – jąka się. – Mów, kto ci dał to zadanie. 6

I tutaj miałam problem, bo trucizna kojarzy mi się z zabijaniem. Poszperałam trochę i co prawda nie znalazłam nic o truciźnie, ale jest coś takiego jak broń nieśmiercionośna i ma ona na celu sparaliżowanie, a nie zabicie, bądź trwałe uszkodzenia. Myślę, że w tej kolbie jest jakaś substancja, która paraliżuje delikwenta, tak, żeby był świadomy tego co robi mu X, ale nie mógł się ruszać:). Jak dla mnie to przerażające. Nawet nie mogę sobie czegoś takiego wyobrazić.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 117

– N-nie znam je-jego na-na-nazwiska. – Gówno prawda! – Podnoszę nóż i wbijam go w stół obok jego palców. Kwilenie ucieka z jego ust. – To pra-prawda. Mrużę oczy i otwieram usta. – Jesteś pewny co do tego? – Tak! Przy-przysięgam. N-nie znam jego na-nazwiska. – Jak się z tobą kontaktowali? – To jest w pliku. – Jego oczy rzucają się do szafki po drugiej stronie pokoju. – Gógórna szu-szuflada po lewej str-stronie. Odsuwając swoje krzesło, wciskam mu nóż w dłoń, co powoduje u niego silny ból. Na mojej twarzy pojawi się uśmiech. – Ani drgnij – mówię, śmiejąc się z własnego ponurego żartu. Podchodzę do szafki i otwieram szufladę. Wewnątrz znajduje się koperta, a w środku jest liścik. Złapanie tego i otworzenie, wysyła po moich plecach ciarki. Wiedziałem. Kurwa, wiedziałem. To przez cały czas był on. Zgniatam papier w ręce i chowam do kieszeni, z drugiej wyciągam papierosy i zapalniczkę. – Długa noc przed nami, Al…

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 118

"Pasja doprowadza nas równie blisko szaleństwa, jak zabijanie."   - z notatnika X 

Rozdział 14 Jay Pi¹tek, 16 sierpnia 2013, 22:12 Po raz pierwszy od wielu dni, spałam jak zabita. Moje ciało i umysł były tak zmęczone, że nie potrzebowały więcej niż kilku sekund, żeby się wyłączyć. Muszę powiedzieć, że to łóżko jest bardzo wygodne. Z tymi luksusami, pokój musi być drogi. X prawdopodobnie ma tyle pieniędzy z uśmiercania ludzi. Zastanawiam się, czy często się tu zatrzymuje, czy może nieustannie się przemieszcza, albo czy może ma jakiś dom. W każdym razie nie dowiem się tego poprzez guzdranie. Jeśli chcę więcej o nim wiedzieć i odnaleźć drogę do jego serca, muszę go zadowolić. I tak bardzo jak wciąż się nim brzydzę, wiem, że mogę na nim polegać jeśli chodzi o utrzymanie mnie przy życiu. Widziałam tamtych ludzi, którzy próbowali nas zabić… mnie… w mgnieniu oka zabiliby mnie. X się zawahał, co oznacza, że ma podwójne motywy. Chce mnie i muszę to wykorzystać przeciwko niemu. Sprawienie, że będzie mnie pożądał jest pierwszym krokiem; zdradzenie go ostatnim. Poza tym X zabije tych, którzy mnie ścigają. Może wydawać się, że jestem suką o zimnym sercu, ale naprawdę liczę na niego. Ich śmierć będzie oznaczać, że X nie będzie mieć już wymówki, aby trzymać mnie w niewoli. Moja klatka jest moim bezpieczeństwem. Kiedy wróg z zewnątrz zostanie pokonany, ta klatka nie będzie już potrzebna, a ja odszukam własną wolność. Myślę, że X o tym wie i to dlatego chce, abym była złamana i uległa, żeby móc mnie zatrzymać. Oh, będę tym czego on chce… ale tylko do czasu, gdy będzie to potrzebne, a później ucieknę.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 119

Wstaję z łóżka i otwieram szafę. Tamtego wieczoru, gdy jeszcze spałam, pokojówka umieściła w niej stos świeżych ubrań. Biorę aksamitną, przeźroczystą babydoll 7 i pończochy. Na dole znajdują się też dopasowane do całości szpilki. Przewracając oczami, odkładam to wszystko i parzę na siebie w rozbitym lustrze. Bez makijażu wyglądam okropnie, ale nie mam tu nic, czym mogłabym go zrobić, chyba że czerwoną szminką, która stoi na półce. Podnoszę ją i smaruję nią usta. To brzydki kolor, ale musze to zrobić. Aby go uwieść, muszę roztoczyć nad nim swoją magię. Owinąć go sobie wokół palca. Chwila… chce pokręconej dziewczyny? Dostanie pokręconą dziewczynę. Biorę kilka łyków wody, upewniając się, że jestem wystarczająco nawodniona, aby obyć się bez niej. Mam przeczucie, że nie będę piła przez jakiś czas, kiedy on wróci do domu. Dom. Co za zabawne słowo. To nie jest dom. Nie powinno mi nawet przyjść do głowy. Wchodzę z powrotem do pokoju i nabieram głęboki oddech. Na samym środku podłogi, siadam na tyłach pięt i kładę ręce na kolanach. To poza, którą znam, ale nie używam jej zbyt często. To znak uległości; coś, czego niewielu mężczyzn pragnie, ale X jest wyjątkiem. Czekam tak na niego, jakby to miało go obłaskawić. Przynajmniej, mam taką nadzieję. Siedzę cierpliwie, aż zamek przekręca się i otwierają się drzwi. Wstrzymuję oddech, patrząc na niego. Przez chwilę stoi we framudze drzwi, obserwując mnie. Na moment w jego oku błyska zaskoczenie, ale szybko zastąpione jest przez ostrożność. Wchodzi do środka i zamyka drzwi, jego oczy wciąż są zablokowane na moich. Opuszcza ręce wzdłuż swoich boków. Dopiero wtedy, dostrzegam czerwone plamy na koszuli i rękach. Jego paznokcie są czarne i czerwone. Knykcie ma posiniaczone. O Boże. Zastanawiam się, kogo torturował tym razem i dlaczego. Przełykam strach, gdy stawia parę kroków do przodu. Przewidując jego podejście do mnie, zamykam oczy. Ale jego ręka nie ląduje na mojej skórze. Oddech mi słabnie, kiedy otwieram oczy i widzę jak idzie do łazienki. Odwracam głowę i patrzę, jak myje ręce, zimną wodą spłukując zabrudzenia. Łapie szczotkę i zaczyna szorować nią paznokcie. Jego zęby są zaciśnięte i ciche jęki irytacji uciekają z jego ust, kiedy rzuca szczotkę do zlewu. Słyszę jak nabiera szybkie i głębokie oddechy przez nos. Jego nozdrza rozszerzają się, kiedy podwija rękawy koszuli i patrzy na siebie w lustrze. A potem tylko stoi, przeglądając się, gdy jego

7

Krótka koszula nocna w kształcie litery A. Wygląda to mniej więcej tak:

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 120

ręka unosi się do oka i dotyka przypalonej skóry. Przez ułamek sekundy czuję skruchę. Litość. Ale kiedy jego spojrzenie znowu wędruje do mnie, litość znika, tak szybko jak się pojawiła. Jego ciężkie kroki sprawiają, że moje serce trzepocze w klatce piersiowej. Patrzy na mnie, a jego oko podziwia moje krągłości. Gdy on staje przede mną, patrząc na mnie jakby był jakimś władcą wszechświata, ja uspokajam się, przypominając sobie, dlaczego to robię. To jedyny sposób, żeby kiedykolwiek uciec z jego uścisku. Sprawić, że będzie mnie potrzebował, zauroczy się mną, a nawet pokocha mnie. A wtedy nie będzie już mógł odmówić mi wolności. Tuż obok mnie stuka nogą w podłogę, co jest denerwujące. – Co to ma znaczyć? – pyta niskim głosem, który dudni w moich uszach. – Powiedziałeś, że będę bezpieczna, jeśli będę posłuszna. Pochyla głowę, półuśmiech pojawia się na jego twarzy. – Tak powiedziałem. – I, że mnie nie skrzywdzisz – dodaję cicho, ściskając palce i mając nadzieję, że wszystko będzie dobrze. Zaczyna zdejmować krawat, a każde drobiazgowe poruszenie palcami, sprawia, że jeszcze bardziej czuję się nieswojo. – Chcesz zostać ukarana? – pyta. – Nie. Nagle łapie moje włosy, szarpiąc moją głowę w górę. Ciągnie tak mocno, że to boli. – Powiedz to jeszcze raz. – Nie, panie – powtarzam. Uwalnia mnie. – Myślę, że chcesz. – Nie, panie. Dlaczego miałabym chcieć? – pytam, z niepokojem zagryzając wargę. – Kochasz ból – mówi, wymachując w ręku krawatem. – Twoja cipka uwielbia, kiedy moja ręka uderza o twoje ciało. Nie możesz temu zaprzeczyć, dziwko. Wzdrygam się na te słowa. Pochyla się i bierze w dłonie moją twarz. – Nie podoba ci się to słowo, co? – Nie jestem dziwką – mruczę. – Owszem, jesteś. Nie pieprzysz się z miłości. Pieprzysz się za pieniądze. Za narkotyki. Za wolność. Jesteś brudną, małą dziwką. – Jego palec śledzi złączenie moich ust, coraz bardziej wpychając go, aż całkowicie jest w środku. – Ssij. Jest potrzebne jedno spojrzenie na pistolet w kaburze, abym zrobiła to, co karze. Ssę jego palec tak mocno, że oczy uciekają mu w tył głowy. Dostrzegam, że jego kutas rośnie w spodniach. Gdy zabiera palec z moich ust, łapie oburącz moją twarz i rozbija swoje usta na ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 121

moich. Jest twardy i szorstki, kiedy chłepcze mnie jakby jutra miało nie być. Jego liźnięcia są wściekłe, szybkie i niepohamowane. Bierze moje usta jak dzikie zwierzę. Ledwo mogę oddychać. Plądruje moje usta gwałtownymi pocałunkami, a ja mu na to pozwalam. Jego usta są chętne i smakują mocnym alkoholem. Zachęcają mnie. Nie chcę nic czuć, ale robię to. Te usta - pamiętam je. Przestaje, a ja łapię głęboki oddech. Uśmiecha się nikczemnie, ocierając moje usta ręką i rozsmarowując mi szminkę na twarzy. – Jesteś moją małą dziwką. Potem wstaje i okrąża mnie, owijając krawat wokół dłoni jak rękawicę bokserską. To boli od samego patrzenia. – Twarz na podłogę – rozkazuje. Opuszczam głowę i dłonie, ale nie sięgam. – Na. Podłogę. Kładę ręce obok ciała i przykładam bok twarzy do podłogi. Nienawidzę tej pozycji, ponieważ daje mu pełen widok na mnie. W jakiś sposób na drewnie czuję zapach spermy. Drżę. – No i proszę, jesteś tutaj, czekając na ujarzmienie. Dobrowolnie mi się oferując. Błagając o mojego kutasa. – Przerywa. – Jesteś niegrzeczną dziewczynką, myśląc, że w taki oto sposób mnie uwiedziesz. Chcesz mnie sprowokować, poprzez drażnienie mnie, abym znowu złoił ci tyłek. Lubisz mieć czerwoną skórę, co? Widziałaś ślady na swoim ciele, kiedy się dla mnie stroiłaś? Widziałaś, prawda? – Ręka X opada na mój tyłek w szybki i uderzający do głowy sposób. Piszczę zarówno z bólu, ale i pragnienia. Jego ręka podpala nie tylko mój tyłek, ale i cipkę. Po pierwszym uderzeniu, delikatnie pieści mój pośladek, zanim uderza ponownie, tym razem trochę bliżej cipki. Gdy jego palec ociera się o moje fałdki, wydostaje się ze mnie krótki jęk. – Odpowiedz. – Nie, panie. – Muszę przyznać, że nie patrzyłam na nie w lustrze. Celowo tego unikałam. Patrzenie na nie, sprawiłoby, że stałyby się prawdziwe, a to boli, więc wolałam sobie darować. Wydaje mlaskający dźwięk językiem. – Cóż, z pewnością coś z tym zrobimy. Chlast! Wzdrygam się od nagłego gorąca na tyłku. Uderzył mnie, ale to nie była ręka. Kiedy patrzę w górę, widzę, że krawat zwisa miedzy jego palcami. Użył go jak bata. – Tyłek w górę, ptaszynko. Wciskam kolana w pierś, podnosząc tyłek tak wysoko, jak mogę. Powtarzam sobie, że mogę to zrobić. Mogę oddać mu ciało, bez ofiarowywania duszy. Gdy węzeł uderza w moją ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 122

cipkę, podejrzewam, że jednak nie będę do tego zdolna. Syczę od pieczenia i krawata ślizgającego się po moich intymnych częściach ciała. Bawi się mną, dobrze wiedząc, że nie podoba mi się myśl poddania się. Walczę z nim; jego umysł przeciw mojemu. To nie jest walka o władzę, to walka woli. On mnie nie złamie. Nie pozwolę na to. – Taka mokra cipka – mruczy. Słyszę jak opada na kolana. – Błaga, żeby zostać wypełnioną. Chcesz tego, Jay? Chcesz, żebym ją wypełnił? Nie odpowiadam, ponieważ moja odpowiedź nie przypadłaby mu do gustu. Klaps, który następuje, potrząsa moim tyłkiem. – Powiedz, że jesteś brudną szmatą, Jay. Powiedz to. – Jestem brudną szmatą – mamroczę. – Głośniej. – Ponownie chłoszcze mnie krawatem. – Nie poproszę drugi raz. – Jestem brudną szmatą! – Wiem, że jesteś. Twoja śliska dziurka czeka na pompowanie. Powiedz mi, jak bardzo tego chcesz. Powiedz mi, jak bardzo chcesz mojego fiuta. – Chcę twojego fiuta, panie. – Hmm… – jęczy. Czuję jego nogi przy swoich, a potem jego wypchane spodnie. Przyciska kutasa do mojej cipki, podczas gdy przeciąga krawatem przez moją szczelinę. To dziwne uczucie, ale satysfakcjonujące. – Czy to ciało jest moje? – pyta. – To ciało jest twoje, panie – mówię, starając się utrzymać na wodzy sarkazm. Rozciągając palce na szczycie mojego tyłka, rozchyla mi pośladki. – Do kogo należy ten tyłek? – Do ciebie. Uderzenie, które następuje piecze tak bardzo, że piszczę i gryzę się w język. – Powiedz to jeszcze raz. – Do ciebie, panie. Jest twój. – To prawda, ta cipka też należy do mnie, a wiesz, co robię z rzeczami, które są moje? – pyta. Zahacza palcem o moje stringi i ciągnie je w dół, odsłaniając mnie. Jęczy z aprobatą. – Biorę je i wykorzystuje dla własnej przyjemności. Bez ostrzeżenia, jego palec zanurza się w mojej cipce, biorąc mnie z zaskoczenia. Zatacza wewnątrz okręgi, wsuwa i wysuwa, podgrzewając mnie aż od samego rdzenia. – Taka mokra dla mnie… – mruczy, wpychając kolejny palec. Czuję go w sobie, czuję, ze zatwierdza mnie palcami. Jego druga ręka chwyta i mocno trzyma mnie za tyłek. Uderzenia stają się coraz szybsze, a to doprowadza mnie do szału z potrzeby. Powtarzałam ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 123

sobie, że muszę zaakceptować fakt, że to się dzieje i właśnie pogodziłam się z tym. Musiałam pogodzić się z faktem, że naprawdę zaczyna mi się to podobać. Kiedy nie walczę, X jest znacznie łagodniejszy dla mnie, a to staje się o wiele mniej bolesne do zniesienia. Nie powinnam walczyć. Jeśli już tu jestem… równie dobrze, mogę mieć z tego trochę zabawy. W mgnieniu oka, wysuwa ze mnie palce. Przez chwilę jestem naprawdę rozczarowana, chociaż nienawidzę czuć się w ten sposób. Ale potem on przesuwa palcami po moich fałdkach i odnajduje moją łechtaczkę. Sapię. Myślę, że właśnie umarłam. – Ta mała łechtaczka już mocno pulsuje, prawda? – mówi. – Jest opuchnięta i mokra od mojego dotyku. Twoje zdradzieckie ciało chce więcej, niż jest w stanie znieść. Z zapałem pociera moje sedno. Jego palec jest szorstki i duży, kiedy wywiera na mnie nacisk, dokładnie taki jak lubię. Doskonale wie, co zrobić, żebym się wiła. Zwłaszcza, gdy podnosi drugą rękę i ponownie klepie mnie po tyłku. Z każdym uderzeniem, coraz bardziej słabnę, ale jego ręka jest wciąż na moich intymnych częściach ciała, wspierając mnie i podnosząc mnie w górę. X głaszcze mnie zręcznym palcem i daje klapsy, dopóki mój tyłek nie jest zdrętwiały, a łzy szczypią mnie w oczy. Jęczy na moje piski. – Nie dochodź, ptaszynko. Jeśli to zrobisz, ukarzę cię. To nie jest groźba, to obietnica. Mam trudności z powstrzymaniem się w tej chwili. To taka mieszanka doznań; moja łechtaczka jest drażniona na skraj ekstazy, a tyłek przetrzymuje nieustający atak. Potem, nagle, już go nie ma. Zostaję pozostawiona z rosnącą potrzebą. Słyszę jego kroki, kiedy podchodzi do mojej twarzy i opada na kolana. Chwytając mnie za włosy, szarpie moją głową i mówi: – Otwórz usta. Kiedy to robię, wpycha mi w nie krawat. – Posmakuj siebie, Jay – mówi, oblizując wargi. – Trzymaj go w ustach, albo będziesz mieć kłopoty. – Marudzę przez tkaninę, ale brzmi to bardziej jak płukanie gardła. Smakowanie samej siebie jest dziwne, ale podniecające. On znowu przenosi się na mój tył, a ja się trochę denerwuję, zastanawiając się, co zamierza zrobić. Znowu czuję jego palce, okrążające moje fałdki, jęczę. Jęczy ze mną, kiedy zanurza i wyciąga ze mnie palce, rozsmarowując wilgoć na mojej skórze. Potem znika. Zamek jest rozsuwany. Następnie pakiet jest rozrywany i odrzucony na bok. Coś się rozwija. Prezerwatywa. – Jesteś spragniona więcej, ptaszynko? – Tak… o Boże, tak – jęczę w krawat. Jestem zgubiona. Odeszłam z tego świata. Moje ciało zostało porwane, a ja wciąż doświadczam przyjemności, jak nigdy dotąd. Kiedy czubek jego kutasa drażni moje wejście, jestem skończona.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 124

– Błagaj o mojego fiuta… – mówi mrocznym, niskim głosem. – Błagaj tak, jakby twoje życie zależało od niego. I tak jest. Moje życie zależy od jego zadowolenia. Wypluwam krawat. Słowa okręcają się wokół mojego języka jak cukier. – Proszę… daj mi swojego kutasa. – Jak bardzo go pragniesz? Ciepło jego końcówki dociśnięte do mojej cipki, wysyła mnie poza kontrolę. – Bardzo go pragnę – skomlę. Zdradzam własne morale. Nie jest mi z tym dobrze, ale to nieuniknione. Ma mnie, moje ciało, moją wolność, ale nigdy nie zdobędzie mojego serca. To tylko pożądanie. Śmieje się. – Grzeczna dziewczynka, wreszcie przyznałaś się do własnych pragnień. Wynagrodzę cię za to. Mam zamiar zerznąć cię do nieprzytomności. – Ponownie daje mi klapsa. – Byłaś kurewsko niegrzeczna, pieprząc się z tymi wszystkimi klientami w klubie. Nie będę ryzykował. Dlatego użyjemy teraz ochrony, ale wkrótce odwiedzisz lekarza i zrobisz badania. Wtedy zacznie się prawdziwe rżnięcie. – Jęk podobny do śmiechu ucieka z jego ust. – Ale najpierw wypełnię tą chciwą cipkę. Gdy wpycha kutasa do środka, jęczę głośno. Jest gruby i pulsujący, kiedy boleśnie powoli wchodzi we mnie. Czuję grzbiety jego kolczyków ocierające się o moje wewnętrzne ścianki, doznanie jest wyborne, jęczę. Jest we mnie całkowicie, a ja kocham to uczucie. Taka pełnia. Takie zaspokojenie. Tego potrzebuję teraz, ale zupełnie nie chcę. Przynajmniej nie w ten sposób. Właśnie to sobie powtarzam. Rytm jest powolny i stały, tak jak obiecał. Za każdym razem, kiedy się wbija, jego kolczyki dodają superwrażliwość, która wysyła mnie do delirium. Chcę prosić, żeby przyśpieszył, ale wiem, że to tylko sprawiłoby mu dodatkową przyjemność. Powiedział, że sprawi, iż będę błagać; miał racę. To tak boleśnie powolne, jakby rozkoszował się chwilą. Jakby chciał, żebym była na granicy wybuchu. Mój orgazm jest pod jego kontrolą i bardzo mu się to podoba. Nagle chwyta moje ręce i ciągnie je do tyłu. Jego pchnięcia stają się mocniejsze, używając moich ramion jak lejc. Już jestem na skraju, kiedy ujeżdża nie mocno i głęboko. Głośny jęk ucieka z moich ust, jak jego penis pulsuje przy moich ściankach. Potem wycofuje się powoli, zanim znowu uderza we mnie. Powtarza to w kółko, popychając mnie ku błogości. – Kurwa, nie waż się dochodzić, dopóki nie powiem, że możesz – warczy, zatrzaskując znowu kutasa w środku. – Ta cipka jest moja i dojdzie, kiedy tak powiem. – Proszę… – jęczę, gdy najeżdża na mnie.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 125

Puszcza moje ręce, umieszczając je znowu na podłodze. Zamiast tego chwyta mnie za tyłek i trzyma go, pieprząc mnie nieprzytomnie. Szybkie, ale surowe uderzenie i odlatuję. Nie mogę przestać. Fala nadchodzi i roztrzaskuje mnie całkowicie. Nie mogę jej zatrzymać; jest zbyt potężna. Nogi mi drżą, kiedy rozpadam się od jego pchnięć. Nagle wychodzi ze mnie i mocno klepie mnie w tyłek, a nogi się pode mną zapadają. – Mówiłem, żebyś nie dochodziła. – Przepraszam, panie – odpowiadam. Łapie mnie za włosy i szarpie mi głowę do tyłu. – Zapłacisz za to. Musisz być zdyscyplinowana. – Proszę, nie… – skomlę. Nagłe uderzenie w cipkę odrywa mnie od wciąż utrzymującego się orgazmu. – Czyja jest ta cipka? – warczy. – Twoja, panie. – Więc niech lepiej robi, co mówię, inaczej to będzie bardzo ciężka lekcja. Otwieram szeroko oczy. Cholera. Jest źle. Dlaczego nie mogłam się powstrzymać? Psiakrew, nigdy wcześniej tak nie miałam. Słyszę, że zdejmuje prezerwatywę. Staje przed moją twarzą, znowu łapie mnie za włosy i mówi: – Otwórz szeroko usta. Moje usta się rozchylają, a on podchodzi bliżej. Jego kutas jest tuż przy mojej twarzy, naciskając na moje usta, chciwy, by dostać się do środka. Jestem niezdecydowana, ale wiem, że jeśli odmówię, będzie tylko gorzej. Tak więc pozwalam mu wprowadzić go do środka. Tym razem, jednak nie jest powolny. Wbija się kutasem wewnątrz, co natychmiast mnie knebluje. – Weź go – mówi szorstko. – Ssij mojego fiuta tak jak mała dziwka, którą jesteś. Wyciąga go, dając mi tylko sekundę na to, żeby złapać oddech, zanim wtłacza go z powrotem. Zimna, twarda stal jego kolczyków odbija się na tylnej części mojego gardła. Czasami X utrzymuje swoją pozycję w głębi mojego gardła, sprawiając, że się duszę. Kiedy zaczynam charczeć, wycofuje się. – Niegrzecznie dziewczynki nie dostają kutasów do cipek. Niegrzeczne dziewczynki są pieprzone w usta – warczy. Oczy napełniają mi się łzami, kiedy łapie i trzyma moją głową, wpychając znowu kutasa do moich ust. Czerwona szminka tworzy pierścienie wokół niego. Preejakulat dostaje się do moich ust, a jego słony smak podnieca mnie wbrew mojej woli. – Liż – żąda. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 126

Wiruję językiem jak tylko mogę, chociaż jego kutas nie pozwala mi się poruszyć. Mężczyźni już wcześniej wkładali mi kutasy głęboko do ust, ale nie tacy jak on. Mam wrażenie jakby cieszył się faktem, że wykorzystuje mnie dla własnej przyjemności. Dlatego nie rozumiem, dlaczego moja cipka wciąż pulsuje. – Mam zamiar wypełnić twoje brudne usta spermą. Jego nieprzyzwoite słowa powodują we mnie dziwną mieszaninę emocji. To tak kurewsko intensywne, tak surrealistyczne, że odciąga mnie od rzeczywistości. Zapach jego spodni, kiedy moja twarz jest do nich przyciśnięta, podczas gdy pompuję kutasa w moje usta, ciemne oko, patrzące na moją twarz, czerwona skóra na moim tyłku i słony preejakulat spływający mi do gardła; to nie od ogarnięcia. Trzyma moją głowę w miejscu, pieprząc moje usta, aż do granic możliwości. Mój punkt krytyczny jest blisko, ale on nie przestaje. Naciska i posuwa mnie jak nikt inny. Bez żadnych ograniczeń bierze ode mnie to, czego pragnie. Jestem na jego całkowitej łasce. Jego kutas pulsuje, kiedy zmusza mnie, abym wzięła go całego, aż do podstawy. – Kurwa! – warczy, a potem zaczyna dygotać. Jęczy kiedy ponownie wbija się w moje usta. Czuję tryśnięcie spermy, która ląduje w tyle mojego gardła. Z jego rękami na mojej głowie, nie mogę się cofnąć, ani oddychać. – Wytrzymaj – mówi, wypełniając mnie spermą. – Teraz przełknij. Robię, co w mojej mocy, ale z kutasem w ustach to trudne. W końcu jednak udaje mi się to zrobić. Po wypuszczeniu głębokiego oddechu, wyciąga kutasa. Z trudem łapię powietrze. X klepie mnie kutasem, rozmazując nadmiar spermy na moich policzkach. – Zjedz wszystko, ptaszynko. – Daje mi tylko sekundę lub dwie na złapanie oddechu, zanim znowu wciska się w moje usta. – Wyczyść go. Liżę jego kutasa, dopóki nie jest usatysfakcjonowany. Czuję się wykorzystana, ale jednocześnie w moim wnętrzu rozpalił się płomień, kiedy poczułam jego orgazm. Tak jakby to była moja praca, jakby stało się dokładnie, co miało się zdarzyć. Kiedy mówi: – Grzeczna dziewczynka – mam pewność. X cofa się i patrzy na mnie. Jego ręka sięga do mnie. Walczę z instynktem, żeby się pochylić, bo wiem, że nie leży to w moim interesie. Jego palce trącają moją brodę, kierując mnie, bym wstała. – Chodź ze mną. A potem, robi coś, co mnie zdumiewa. Jego palce podążają tropem w dół mojego ramienia i sięgają po moją rękę. Tlące oczy całkowicie koncentrują się na mnie, gdy zamyka rękę, splatając palce z moimi. Ten moment jest intymny w sposób, jakiego nie ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 127

doświadczyłam od dawna. Zapiera mi dech w piersi, kiedy pochyla się i wyciska pocałunek na mojej szyi. Jego usta podążają w górę do mojego ucha, a potem szepcze: – Jesteś moją własnością, obsesją i zniewoleniem. Już na zawsze jesteś do mnie przywiązana.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 128

"Ból i cierpienie dają nam niewyobrażalną moc."   – z notatnika X 

Rozdział 15 X Wtorek, 20 sierpnia 2013, 09:18 Żyletka jest tępa, ale nie mam, co z tym zrobić. Kazałem je kupić nowej asystentce, którą mam tutaj w hotelu, ale ona ociąga się ze zrobieniem zakupów. Podczas golenia, zastanawiam się czy dać jej jeszcze jedną szansę, czy może powinienem ją zabić i poszukać nowej. Ma się rozumieć, nie może zostać wyrzucona; mogłaby zacząć gadać. A nikt nie gada o mnie, bo ja nie istnieję. Dlatego, że oni nie istnieją. Gdy kończę płukać żyletkę i odkładam ją na bok, alarmuje mnie jakiś dźwięk z sypialni. Odsuwam się i patrzę. Jay wciąż jest przywiązana do łóżka, a kiedy widzi mnie, w zarozumiały sposób unosi brew. Tym razem użyłem liny i wydaję się, że to załatwia sprawę. Nie próbowała więcej uciekać, ale ja wciąż spodziewam się, że do tego dojdzie. Związanie jej uspokaja mnie, bo wiem, że nie może uciec i zostać zabitą. Z jakiegoś powodu, ta myśl mnie denerwuje. Chciałem jej śmierci bardziej niż czegokolwiek, ale teraz kiedy ją mam, nie chcę, by zabił ją ktoś inny. To prawo należy do mnie. Tyle tylko, że teraz już tego nie chcę. Chcę jej w całości. Jej ciała, duszy i umysłu. Chcę zrobić z nimi wszystko, czego zapragnę. Wszystko, czego nie mogłem zrobić, kiedy… Wzdycham. To było tak dawno temu. Już nawet nie pamiętam, jak to było uprawiać z nią seks, bez wcześniejszego skucia jej. Oczywiście, zawsze lubiłem perwersję. Ona kiedyś też ją lubiła. Może jeśli będę wystarczająco się starał, przypomni sobie i nauczy się to lubić. Ale sposób, w jaki teraz na mnie patrzy, z irytacją i znużeniem, sprawia, że czuję się okropnie. Nie jestem tylko potworem. Jestem też mężczyzną, który wie, że ktoś taki, jak ona potrzebuje przyjemności i zabawy, aby czuć się docenioną. A kiedy poczuje się doceniona, będzie bardziej skłonna do poddania mi się, a to wszystko, czego pragnę. Chcę, żeby z własnej woli zaoferowała mi swoje serce, ale żeby do tego doszło, musi zapragnąć mnie całego, nawet najczarniejsze miejsca w mojej duszy.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 129

Uśmiecham się i kręcę głową, cofając się do kranu, żeby umyć twarz. Dusza. Co za nonsens. Jakbym takową miał. Wszystkim, czego pożądam jest ona. Wiem, że daje mi siebie tylko dlatego, bo jej życie wisi na włosku, ale chcę, żeby to było coś więcej. Zrobię to tak, że ona zawsze będzie chcieć tylko mnie, nawet, gdy już nie będzie musiała mnie wybierać. Tak, że nawet gdybym musiał ją uwolnić, ona choćby nie wiem co, zawsze wróci do mnie. Kiedy unoszę głowę, lustro jest moim nagłym przeciwnikiem. Obserwuję kropelki wody spływające mi po twarzy, po ohydnej bliźnie, która pokrywa miejsce, gdzie kiedyś było moje prawdziwe oko. Jestem zaskoczony konfrontacją. Lustro ukazuje mi straconego człowieka, którego nie chcę oglądać. Człowieka, który stracił wszystko z powodu dziewczyny w sąsiednim pokoju. Tamten dzień przyniósł szkody. Decyzję, która nie powinna być podjęta. Zakazany owoc, który nie powinien zostać zerwany. Tamtego dnia zostałem zmuszony, żeby stać się potworem, którym jestem do dzisiaj.

Poniedziałek, 23 stycznia 2009 Od miesiąca słucham dźwięku maszyny, która utrzymuje mnie przy życiu. Ten stały dźwięk jest bolesnym przypomnieniem, że wciąż jestem na tym świecie. Że wszystko, co mi zrobili, było prawdziwe. Że naprawdę znajduję się w szpitalu, leżąc w lodowatym łóżku i patrząc jak świat mnie omija. Odczuwam ciągły ból. Moja twarz jest spalona i swędzi, ale nie mogę się podrapać. Bandaże wszystko zakrywają. Nigdy się do tego nie przyzwyczaję. Wolałbym śmierć niż to miejsce, bo jeśli istnieje piekło na ziemi, to właśnie się w nim znajduję.

Sobota, 28 marca 2009 Lekarze powiedzieli mi, że powrót do zdrowia może zająć kilka lat, ale nie daję sobie tyle czasu. Nawet z jednym okiem mogę jakoś pracować. Szybko wyzdrowieję i odzyskam to, co mi odebrano: własną godność. Dzisiaj ściągają mi bandaże. Ostrożne odwijanie doprowadza mnie do szału, bo o wiele bardziej wolałbym je rozedrzeć i skończyć z tym. Chcę zobaczyć, co się stało. Chcę zobaczyć, co te pojeby zrobiły z moją twarzą. Kiedy wreszcie kończą, biorę z szafki lustro i trzymam je przed sobą. Przerażenie przepływa przeze mnie, piekielna wściekłość ustawia

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 130

moje żyły w ogniu. Oko zniknęło, a twarz jest zniszczona. To, co zostało to okrutna pozostałość po ataku. Luźna skóra i straszliwe blizny biegnące, aż na szczyt czaszki. Włosy są podzielone na pół, jako że nie rosną już na spalonej skórze. Pozostał tylko obraz ruiny i nędzy. Stałem się potworem. Wraz z duszą, zostałem spalony na popiół, ale powstanę i sprawię, że za to zapłacą.

Pi¹tek, 19 czerwca 2009 Przyzwyczajenie się do sztucznego oka, które właśnie zamontowali, zajmie trochę czasu. Stale patrzę na nie w lustrze. W jakiś sposób, mam wrażenie, że patrzę na zupełnie inną osobę. Nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. Zmieniłem się i to wcale nie na lepsze. Skontaktowałem się ze starym partnerem, którego poznałem poprzez moją rodzinę: Antonio. Powiedział, że może wprowadzić mnie do organizacji, w której pracuje. Będę zabójcą do wynajęcia. Już się zgodziłem. Chcę, żeby mnie wytrenowali i nauczyli jak zabijać morderców takich jak ja. Przez najbliższe lata będą mnie trenować, a ja zarobię niezłe pieniądze, pracując dla nich. Nie spocznę, dopóki nie zostanę najszybszym i najsprawniejszym żywym zabójcą. A potem wymorduję ich wszystkich.

Wtorek, 20 sierpnia 2013, 09:25 Rozbijam lustro na kawałki. W kółko, dopóki nie zostaje nic, a krew sączy się z moich porów. Nie czuję bólu, tylko gniew. Tracę tu cenny czas. Po przesłuchaniu Ala, myślałem o zabiciu tego, kto się za tym wszystkim kryje. Jednakże zrezygnowałem. Zamiast tego, zniszczę mu życie. I mam już doskonały pomysł, jak to zrobić… – Co tam się stało? – krzyczy Jay. Łapię kosz i wyrzucam do niego kawałki lustra. Potem idę do drzwi i pokazuję jej zakrwawione ręce. Otwiera szeroko oczy. – Widzisz? To dlatego, że odkleiłaś taśmę z lustra – mówię. Robi minę, jakby czuła się winna. Dobrze. Poczucie winy to pierwszy krok do zadowolenia kogoś, a ja chcę być bardzo zadowolony. – Sprawienie, że człowiek zobaczył własne blizny jest dość podłe. – Równie podłe jest trzymanie mnie związaną.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 131

Uśmiecham się. – Touché. – Tym bardziej, że powiedziałeś, że dostanę więcej swobody, jeśli będę robić, co mówisz. Cofam się do łazienki i opłukuję ręce pod wodą. Myślę o tym przez chwilę. Jeśli dam jej powód, by była wdzięczna i zadowolona, może będzie łatwiejsza w obyciu, co jest plusem biorąc pod uwagę to, co zamierzam zrobić, kiedy mam już gotowy plan. Wychodzę z łazienki i staję przed łóżkiem. – Okej. Jak będziesz się zachowywać, zabiorę cię na obiad. Kusi mnie odwagą w oczach. Wczołgując się na łóżko, unoszę się nad nią. Jej oddech słabnie, kiedy dotykam ustami jej brzucha. Sunę językiem w górę, aż do jej piersi. Jej klatka piersiowa unosi się, ale nie opada, kiedy dotykam piersi. Ma na sobie tylko majtki i choć chciałbym właśnie teraz ją splądrować, obietnica jest obietnicą. Poza tym, ja też jestem coraz bardziej głodny. Podnoszę głowę na wysokość jej oczu i nachylam się, oblizując usta. Jej oczy desperacko śledzą mój język. Czekam, powoli zbliżając się, aż moje usta przykrywają jej. Mój pocałunek jest chciwy, ponieważ muszę jej posmakować. Jej usta są już otwarte, gotowe do przyjęcia mnie. Jeszcze nie tak dawno temu, nie chciała mi dać tego, co moje, ale teraz… teraz jest gotowa. Wpuszcza mój język, a ja z zapałem badam jej usta. Mocno ją całuję, a mój kutas twardnieje równie mocno. Przerywa nam burczenie w brzuchu. Zabieram usta z jej ust i patrzę jej w oczy, które wypełnia dezorientacja. Jej pragnienia są widoczne i nienawidzi tego. Zarozumiały uśmieszek kształtuje mi się na twarzy. Uwielbiam na to patrzeć. Ale wtedy następuje kolejne burczenie. Nie jestem pewien od którego z nas, ale na pewno to czas, by coś zjeść. No cóż, innym razem wypełnię jej cipkę.

Jay Wpycham jedzenie do ust jak głodny prosiak. Jestem tak cholernie głodna, a ta kanapka nie wystarczy, by stłumić potrzebę jedzenia. To efekt uboczny odstawienia, ale mam to gdzieś. Wszystko, co odciąga mój umysł od narkotyków jest dobre.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 132

X uśmiecha się, patrząc na mnie jak jem, jednocześnie krojąc swoją kanapkę, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie. Kto do kurwy, kroi kanapkę na kawałki wielkości jednego kęsa? Nie, żeby mnie to obchodziło. Jestem zadowolona, że mam coś w ustach i wreszcie wyszłam z tego pokoju. Umierałam za świeżym powietrzem. Kiedy pierwszy raz zobaczyłam słońce i błękit nieba znowu poczułam chęć na to, żeby uciec i nie oglądać się za siebie, ale wiedziałam, że X w mgnieniu oka, by mnie zabił. Jeszcze nic do mnie nie czuje i wiem, że zrobi wszystko, żeby utrzymać mnie tam, gdzie chce, żebym była, czyli blisko niego. Mogę to powiedzieć, po broni, którą nosi przy sobie, gdziekolwiek pójdzie. To ciche ostrzeżenie, nawet pod stołem. W każdej chwili, pociągnąłby za spust, gdybym spróbowała się ruszyć. Krzyki nie miałyby tu znaczenia; pozabijałby ich wszystkich. Nie chcę mieć tego na sumieniu. No cóż, chyba powinnam być szczęśliwa, że wreszcie wyszłam z hotelu. To dobry pierwszy krok. Jestem w samym środku jedzenia kanapki, kiedy jakiś człowiek wchodzi do baru. Jego dzikie włosy i niechlujny zarost od razu przyciągają moją uwagę. Rzuca skręta do popielniczki na stole i idzie do lady, żeby złożyć zamówienie. Śmierdzi marihuaną i alkoholem, więc wstrzymuje oddech. Po złożeniu zamówienia, odwraca się i czeka. Jego wzrok pada na mnie. Przestaję jeść. Kanapka opada na mój talerz. Człowiek tylko patrzy na mnie, ale moje nogi zaczynają się trząść, szeroko otwieram oczy, serce bije mi nierówno. – Co jest? – pyta X. Mój nos drga, a usta trzęsą się. Do oczu napływają mi łzy. X marszczy brwi i podąża za moim wzrokiem, patrząc na człowieka, który wypełnia moją głowę krzykiem. Tak wiele krzyków, których nikt nie usłyszał. Staram się je ugasić, ale to nie ma sensu; wspomnienia o tym człowieku i narkotykach powracają falami. On był tym, który mnie wykorzystał. On mnie uzależnił. On brał pieniądze, wpychając mi w ręce narkotyki i sprawił, że chciałam i potrzebowałam więcej. Dopóki nie zostało mi już nic do oddania, z wyjątkiem ciała. Tak bardzo potrzebowałam narkotyków… ale nie byłam w stanie poświęcić ciała. Jeszcze nie wtedy. To było dawno temu, zanim dołączyłam do klubu… kiedy miałam naście lat i błąkałam się po ulicach. Nie pamiętam zbyt wiele z mojego życia przed ulicą i ciągłym kombinowaniem. Jednak pamiętam tego człowieka, który w zamian za narkotyki wykorzystał mnie i użył dla własnej przyjemności. Spanikowana, zrywam się z krzesła. – Siadaj – rozkazuje X. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 133

Drżę, kiedy łza spływa mi po policzku. Ten człowiek… jego twarz jest odciśnięta na moich siatkówkach. Potrzeba ucieczki jest zbyt silna. Odsuwam się od stolika i cofam się powoli. X wstaje z krzesła, zdezorientowanie przeszkadza mu w działaniu. Nic nie rozumie. Zresztą ja też. Wiem tylko, że muszę uciec od człowieka przy ladzie. – Wracaj tu – mówi X, zaciskając zęby. – Nie mogę – odpowiadam. Kiedy wciąż się cofam, podchodzi do mnie, wyciągając jedną rękę, gdy druga jest mocno zaciśnięta na pistolecie pod marynarką. – Nie mogę tu być – mówię. – Proszę, nie zmuszaj mnie, żebym została tutaj z nim. Oczy X rozszerzają się, kiedy patrzy na człowieka przed ladą, który obserwuje nas podejrzliwym wzrokiem. X spogląda między nim a mną, a potem łapie mnie za ramiona i wypycha na zewnątrz. – Znasz go? – szepcze, kiedy przechodzimy przez drzwi. Zaciąga mnie w alejkę obok baru. – Tak – odpowiadam. – Ale nie chcę o tym mówić. Odwracam głowę, ale X chwyta mnie za podbródek i zmusza, żebym na niego spojrzała. – Powiedz mi, co zrobił. Przełykam, mój głos jest cichy i zachrypnięty, kiedy mówię: – Wykorzystał… wziął mnie wbrew mojej woli. X krzywi się. – Co? Kiedy? Patrzę na ziemię, czując się szczegółowo badana. – Dawno temu. Załatwiał mi narkotyki. Po pewnym czasie nie miałam już czym zapłacić… Twarz X ciemnieje, mruży oczy, kiedy mówi: – W takim razie sprawmy, żeby oddał, to co ci zabrał.

Wtorek, 20 sierpnia 2013, 12:00 Patrzę na najgorszą szumowinę na tej ziemi. Ten dupek splugawił moje ciało. Teraz jest przywiązany do krzesła w magazynie po drugiej stronie miasta. X udało się wrzucić mu coś do drinka, co uczyniło go sennym. Zanim całkowicie stracił przytomność, X powiedział kierownikowi baru, że zna faceta i zaprowadzi go na przestanek autobusowy. Oczywiście, nigdy tego nie zrobił. Teraz jest tutaj i zapłaci za to, co mi uczynił.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 134

Po skończeniu związywania go, X odsuwa się na bok. Człowiek wypluwa sobie płuca, krzycząc, ale dźwięk nie przedostaje się przez szmatę w jego ustach. Patrzenie na niego doprowadza moją krew do wrzenia. Teraz, kiedy nie może się ruszać, szalone myśli pojawiają się w mojej głowie. Myśli o pocięciu go i zabraniu mu tego, co włożył we mnie. Bezwzględne, mordercze myśli. To złe. To nie jestem ja. Nie chcę taka być. X podchodzi do mnie, jego oczy błyszczą radością. Uśmiech satysfakcji spoczywa mu na ustach. Grzebie w kieszeni i wyciąga scyzoryk, otwierając go. – Zawsze noszę go ze sobą, dokładnie na okazje takie jak ta. Wyciąga go w moim kierunku. Patrząc na nożyk, zastanawiam się, co mam zrobić. Jedna cześć mnie chce go wziąć

i wbić w człowieka, który siedzi naprzeciwko mnie.

Natomiast druga część chce zagrozić nim X i uciec na zawsze. Kropelki potu staczają się po moim czole. Czego naprawdę chcę? X bierze mnie za rękę, kładzie na niej nóż i zamyka ją na nim. Jest ciężki i pełen konsekwencji. Nie ruszam się. Nie mogę. X staje za mną i kładzie mi ręce na ramionach. Jego ciepły oddech łaskocze moją szyję. – Spójrz na niego. Moje oczy rzucają się z noża na człowieka, który krzyczy na krześle. Jest niechlujny, ma zaczerwienione oczy, połamane zęby i siedzi przede mną. W kółko widzę tylko, co mi robił. – Tak bardzo go nienawidzisz, prawda? Kiwam głową. – Nienawiść daje nam siłę – kontynuuje X. – Czyni nas silnymi i niezniszczalnymi. Daje nam cel. Nienawiść jest tym, czego używasz, aby dostać to, czego chcesz – szepcze. – A chcesz go ukarać. Palce X poruszają się na moich ramionach. Jego słowa są jak trucizna sącząca się do mojego umysłu, trawią mnie. Patrzę na ostrze. Drży w mojej ręce. – Chcesz go pociąć i sprawić, żeby zapłacił za to, co ci zrobił. Skurwysyn zasługuje na to, prawda? – Tak… ale nie mogę – mruczę. Słowa utykają mi w gardle. – Nie pozwól, żeby strach przejął kontrolę – szepcze. – Ty przechwyć ster. Nóż wypada mi z ręki. Żółć rośni mi w gardle. – Nie mogę go pociąć. – To czego chcesz? – pyta, patrząc przez moje ramie. – Chcesz, żeby zapłacił, czy nie?

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 135

– Tak… – Słowo wychodzi na jednym oddechu. Człowiek krzyczy niesłyszalne słowa, ale wiem, że to robi, bo słyszał, że powiedziałam tak. Jego oczy mówią mi, że pamięta, co kiedyś zrobił. Wie, co nadchodzi. X zabiera ręce z moich ramion. Dociera do mnie dźwięk metalu wyciąganego z kabury. Kiedy ręka X sięga do przodu, ukazując mi pistolet, wstrzymuję oddech. Bierze mnie za rękę i wewnątrz kładzie broń. Obracam rękę w taki sposób, że broń jest skierowana w stronę człowieka siedzącego przede mną. X unosi moją rękę i opiera głowę na moim ramieniu. – Chcesz tego, ptaszynko? Sapię, nie wiedząc, co powiedzieć. Część mnie desperacko pragnie, żeby to się już skończyło. Inna część krzyczy, żeby pociągnąć za spust. – Jeśli na to pozwolisz, pocisk trafi go prosto w serce. Zniknie z tej planety. – Ale… nie wiem. – Wiesz. – X kładzie moje palce na spuście. – Wiesz, jak użyć broni. Pomaga mi wycelować. Kropelki potu spływają mi po twarzy, kiedy stoję twarzą w twarz z człowiekiem, który mnie skrzywdził. Kręci głową i prosi wzrokiem, żebym tego nie robiła. Płacze, ale nie czuję litości. Nie dla niego. Z pełną siłą wracają do mnie wspomnienia tego, co mi zrobił. Ból, tak dużo bólu. Nie tylko fizyczny, ale i psychiczny. Byłam rozdarta. Wykorzystał mnie. Sprawił, że czuję się jak gówno i pamiętam każdą chwilę. To boli. On nie zasługuję na nic więcej niż to samo. Chcę, żeby to poczuł. X naciska na mój palec. – Zabij go. Zakończ swoje cierpienia. Mój palec robi resztę. Bam. Pistolet wystrzeliwuje. Jeden strzał, prosto w głowę. Jego oczy robią się puste, głowa opada na bok. Spomiędzy oczu wypływa krew. I już po wszystkim. Odszedł. Mój umysł i ciało są wolne od koszmaru, który ma mnie narzucił. Ręce mi się trzęsą, kiedy X poluźnia moje palce i zabiera mi pistolet. Mam mdłości z powodu tego, co się stało. Nie tylko dlatego, że spotkałam tego człowieka. Nie z powodu tego, co mi zrobił. Tak jest, ponieważ nie żyje, a ja byłam przyczyną. – Nigdy nikogo nie zabiłam – mamroczę. X uśmiecha się, tłumiąc śmiech. – Teraz już tak.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 136

"Nie bój się niczego. Spodziewaj się najgorszego"   – z notatnika X 

Rozdział 16 X Środa, 18 kwietnia 2007, 10:00 – Co on tu robi? – krzyczy klient zaa biurka, kiedy zauważa, że wchodzę. – Przykro mi, proszę pana. W celu pańskiej ochrony, musimy wykorzystać wszystkie możliwe środki. Nawet jeśli są niezgodne z pańskim życzeniem – mówi mój ojciec. – Tych kilka ostatnich ataków nadwyrężyło naszą zdolność do ochrony pańskiego spadku. – Nie potrzebuję go. Mówiłem wam już wcześniej. Trzymajcie go z daleka ode mnie i mojej córki. – Możemy być o wiele lepsi w służbie, jeśli pozwoli nam pan wybrać, kogo wykorzystujemy do ochrony pana. Właśnie w tym celu zatrudnił nas pan ponownie – mówi moja matka. – Zatrudniłem was ponownie, żebyście robili, co każę – mówi ostro. – Nie zmuszajcie mnie, żebym znowu pożałował tej decyzji. – Jak sobie pan życzy – mówi moja matka. – Nie zawiedziemy pana. Staram się nie brać tego do siebie, ale skutek jest taki sam. Wiem co zrobiłem. Pamiętam, co zdarzyło się kilka lat temu, a on wciąż ma mi to za złe. Nie mogę go winić. Sam wolałbym trzymać się z daleka od tego domu, niestety moi rodzice zdecydowali, że jestem im potrzebny przy tej robocie. Widocznie ten klient zapłacił im podwójną stawkę tego, co zarobiliby gdzie indziej. Pomnożyć to przez liczbę lat, jaką przepracowaliśmy u niego w przeszłości i lata, w których będziemy teraz dla niego pracować… to kupa forsy. Oczywiście tak długo, dopóki czegoś nie spieprzymy. Czyli tam, gdzie ja wkroczyłem ostatnim razem. Wzdycham, kiedy odwracamy się i idziemy do drzwi. Gdy jesteśmy na korytarzu, ojciec bierze mnie na stronę. – Słyszałeś? On nie chce, żebyś się zbliżał do niego i jego córki, łapiesz?

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 137

– Tak, ojcze – odpowiadam, przewracając oczami. Uderza mnie w tył głowy. Nie zwracam na to uwagi. To już nawet nie boli. – To ty spierdoliłeś wszystko ostatnim razem, więc nie waż się zrobić tego teraz. Masz tylko wykonywać polecenia, które otrzymałeś, czy to jasne? Kiwam głową, ale trzymam usta szczelnie zamknięte. Nagle rzuca mną o ścianę, chwytając moją koszulę w pięści. – Nie odzywasz się do nich. Nie robisz nic, poza tym, że strzelasz, kiedy jest to potrzebne. Tylko to. – Co, jeśli oni będą się do mnie odzywać? – Wtedy ucinasz rozmowę i odchodzisz! – mówi ostro. – Twoim jedynym zadaniem jest strzelanie, gdy są w niebezpieczeństwie. Masz krwawić za nich. Nawet umrzeć, jeśli to konieczne. Ale nie pozwól, by cokolwiek lub ktokolwiek skrzywdził ich. Rozumiesz? – Tak… Nagle jego ręka zaciska się na mojej szyi i przyciska mnie do ściany. Walczę o oddech. Jestem od niego silniejszy, ale jeśli się przeciwstawię, zabije mnie. – To nie wystarczy! – Tak. Nie przeciwstawię się poleceniom – mówię. – Dobrze. – Puszcza mnie, dając mi złapać oddech. – Ta praca jest dla nas zbyt ważna. Musimy podziękować twojej ciotce, że szepnęła mu dobre słowo o naszej rodzinie tak, że z powrotem nas zatrudnił. – Łapie mnie za podbródek i wciska palce w skórę. – Już raz ją straciliśmy przez twoje głupie działania; nie zmuszaj nas, żebyśmy stracili ją ponownie. Jeśli to spierdolisz, przysięgam na Boga, że cię potnę. – Wiem, że tak – syczę, marszcząc brwi i ostrzegając go, żeby nie posuwał się za daleko. – Nie rozmawiaj z nimi. Nawet o tym nie myśl. Bądź niewidzialny. Mój ojciec patrzy mi przez chwilę w oczy, bezgłośnie grożąc, co się stanie, jeśli kiedykolwiek mu się przeciwstawię. Potem odpycha się ode mnie i odchodzi.

Wtorek, 20 sierpnia 2013, 13:00 Teraz znalazłem się obok niej, wbrew temu, co mój ojciec powiedział. Tak czy owak, i tak się mu sprzeciwiłem.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 138

Zabieram Jay z powrotem do baru, żeby w spokoju dokończyć posiłek. Wciąż jestem kurewsko głodny i zamierzam zdobyć jakieś pieprzone jedzenie, zanim pójdę gdzie indziej. Czasami po prostu lubię iść w inne miejsce, zamiast stołować się bez przerwy w hotelu. To i chcę, by Jay przyzwyczaiła się do przebywania ze mną na zewnątrz. Musi się przyzwyczaić do tego, że nawet jeśli jest z daleka od swojego zwykłego otoczenia, ja wciąż czuwam. Nie pozwolę jej się wymknąć tak łatwo, z czego właśnie powinna sobie zdać sprawę. Nie ma przede mną ucieczki. Dzwoni dzwonek, kiedy ktoś wchodzi do baru. Słyszę dźwięk grzechotania, zanim słyszę ich głosy. Nie muszę ich widzieć, by wiedzieć, że muszę się schować. Kule wystrzeliwują, gdy wpycham Jay pod stół i sam się pod niego wślizguję. Na początku prycha i jąka się, ale kiedy jej oczy padają na ludzi przy drzwiach przestaje. Jej usta drżą, oczy rozszerzają się. A potem zaczyna krzyczeć. Zakrywam jej usta ręką, kiedy drugą wyciągam broń. Strzały wypełniają pomieszczenie hałasem. Najpierw strzelają do kamer, potem do ludzi. Klienci krzyczą i uciekają w popłochu, płacząc. Krew rozpryskuje się na ścianie obok nas. Muszę trzymać Jay mocno w dole, bo jedyne, czego ona chce to odfrunąć. A tutaj nie ma odfruń albo walcz. Jest odfruń i giń, albo walcz i żyj. Wybór jest prosty. – Wiemy, że tu jesteś. Ukrywanie się nie ma sensu – krzyczy jeden z nich. – Czy dobrze się czujesz z tym, że ci ludzie giną przez ciebie? Nie spodziewałem się, że organizacja znajdzie mnie tak szybko. Musieliśmy być obserwowani przez jakiegoś kapusia tutaj w barze. Kurwa, oni zawsze są tam, gdzie najmniej ich potrzebuję. Strzelają na ślepo, robiąc w całym barze dziury jakby to był jakiś pieprzony ser szwajcarski. Kiedy moja kanapka ląduje na podłodze przebita kulą, warczę: – Ja pierdolę. Nie dotykać, kurwa, mojej kanapki. 8 – Teraz sobie nagrabili. Podnoszę głowę, sprawdzając gdzie są i opieram pistolet na kanapie, szukając nóg. Strzelam raz, trafiając w pierwszą lepszą rzepkę. Gość jęczy i opada na ziemię jak worek ziemniaków. Jeszcze jeden strzał w głowę i już go nie ma. Facet stojący za nim jest o wiele większy, i kiedy zauważa skąd pochodzą strzały, rozpycha się w moją stronę rozwścieczony. – Zostań tu – mówię do Jay.

8

A jednak X to typowy facet, strzelanina go nie rusza, ale jak dobierają się do jego żarcia, to się wkurwia :D.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 139

Mężczyzna zbliża się do nas, wiec wykorzystuję całą swoją wagę i rzucam się na jego drogę. Opadając na podłogę, oddaje strzał w jego goleń, ale gigant wciąż idzie, pomimo krwi tryskającej z rany. Strzelam jeszcze kilka razy, pełznąc pod inny stolik. Osuwa się na podłogę dopiero po sześciu kulach w klatkę piersiową. Wycieka spod niego kałuża krwi. Jay patrzy na niego z czystą paniką w oczach. Sygnalizuję jej ręką i mówię bezgłośnie, żeby została w miejscu. – Pieprzona pizdo – krzyczy ostatni z nich. Cholera wie, ilu jest na zewnątrz. Odwracam się do tyłu, gdzie kierownik baru przeczołgał się pod ladą i znalazł tylne drzwi. Idealne wyjście. Najpierw muszę jednak zastrzelić tego skurwysyna. – Ukrywasz się pod stołem? Żałosny sukinsyn. Nie wiem, jak można zniżać się do takiego poziomu. – Przerażony? – odkrzykuję. – Trzech na jednego. Kurwa, musisz być bardzo dumny z siebie, stojąc tam i patrząc jak giną twoi kumple. Strzela w mój stół. – Zamknij się, kurwa. – Śmieje się. – Jakbym miał z tobą rozmawiać. Kurewsko nas zdradziłeś, stary. Znałem cię przez te wszystkie lata, a teraz wycinasz taki numer. Jego kroki alarmują wszystkie moje zmysły. Idzie, ale nie wiem, w którą stronę. Sprawdzam oba przejścia, ale gdy tylko wystawiam głowę, kula przelatuje obok mnie. Teraz biegnie. Jay, bojąc się o własne życie, czołga się blisko okna, starając się ukryć, ale to bez sensu. Zaraz potem, on chwyta ją, więc celuję pistoletem i strzelam do niego. Tyle, że nic z niego nie wylatuje, tylko kliknięcie. Kurwa. To nie czas na to, aby ponownie załadować broń. Spieszę się jak mogę, aby wymienić naboje, ale kiedy słyszę jej krzyki, wiem, że już za późno. Jay jest wyciągana spod stołu z pistoletem przy boku. – Puszczaj mnie! – krzyczy, walcząc z napastnikiem. – Zadziorna – mówi gość. Kiedy kończę załadunek, celuję w niego, ale on używa Jay jak tarczy. Skurwiel. – Rusz się, a ona zginie – mówi gość, kiedy ja trzymam palec na spuście. – Zabierz pierdolone łapy od niej. Jego ręka owija się wokół jej ust, uniemożliwiając krzyk. Dźgnięcie pistoletem między jaj uda sprawia, że krew zaczyna się we mnie gotować. On uśmiecha się i przechyla głowę. – Och, lubisz to?

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 140

Jego dłoń ześlizguje się z jej ust na gardło, chwytając tak mocno, że Jay walczy o oddech. Kiedy zaczyna obwąchiwać jej włosy, jestem gotowy, żeby wybuchnąć. – Ładnie pachnie – mówi. – Zabierz pieprzone ręce! – Jay krzyczy, jej głos jest zachrypnięty. Facet się śmieje, a potem dusi ją jeszcze bardziej. To skurwysyn. Tylko ja mogę robić jej takie rzeczy. On nie ma prawa bawić się jej ciałem. – Chcesz zobaczyć, kto jest szybszy? – pyta. Kątem oka dostrzegam, że ona sięga do kieszeni. Robi to bardzo powoli, a on wydaje się tego nie widzieć, więc rozpraszam go jeszcze bardziej. – Nie byłbyś w stanie trafić we mnie, nawet gdybyś miał trzy wolne strzały. On marszczy brwi i robi minę. – Skończ z tymi pieprzonymi żartami i przejdźmy do interesów. – Powiedz mi, jakie interesy organizacja ma ze mną. – Cholernie dobrze wiesz, co zrobiłeś. Przestań grać! – Och, a myślałem, że ty chcesz pograć w "strzelajmy do niech, póki nie upadną". – Ściągam usta. – Co za rozczarowanie. – Zmarnowałeś wszystko. I zrobiłeś to dla tej dziewczyny? – mówi, przesuwając pistolet do brzucha Jay. Nóż ukazuje się z głębi jej kieszeni, kiedy wyjmuje go ostrożnie, starając się, żeby zostało to niezauważone. Mój nóż. Musiała go podnieść, kiedy ja zajmowałem się naszą ofiarą. – Dla niej odwróciłeś się przeciwko nam? Ona jest pieprzoną kurwą! – krzyczy. Jay, zaciskając zęby, mocno trzyma nóż. – Nie jestem kurwą! – warczy. Szybkie dźgnięcie w tył jest wszystkim, czego potrzeba, by wbić nóż w jego brzuch. On jęczy i przystawia ręce do żołądka, wypuszczając ją z uścisku. W tym samym czasie ona odskakuje na bok, a ja pociągam za spust i strzelam prosto w serce tego pojeba. Jego oczy uciekają w tył głowy, gdy upada na stolik za nim, a potem stacza się w kierunku podłogi. Ona odwraca się, wahając się przez chwilę, patrzy na martwe ciało. Wyłażę spod stołu i widzę, jak opada na kolana i wyciąga z jego brzucha nóż. Krzywiąc się, patrzy na zakrwawione ostrze, a potem szybko wyciera je o jego ubranie. – Dalej – mówię. – Tylne drzwi. Kiwa głową, chowając nóż do kieszeni i podążając za moimi plecami. Broń trzymam wycelowaną, gotową do pociągnięcia za spust w razie, gdyby pokazali swoje mordy. Jest bardziej niż prawdopodobne, że co najmniej dwóch czeka na nas na zewnątrz. Musimy być przygotowani. Kiedy otwieram drzwi, rozglądam się i prześwietlam teren, przed wyjściem z ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 141

nią. Ona jest tuż za mną, idąc na palcach, kiedy przechodzimy obok budynku. Nóż wciąż jest w jej kieszeni i wiem, że mogła w każdej chwili go wyciągnąć i wbić we mnie. Ale nie zrobiła tego. Może to strach przed byciem w samym środku strzelaniny, ale nie wydaję mi się, aby w tej chwili miała mnie zaatakować. Wie, że jestem jej jedynym wyjściem z tego bałaganu. Rozglądam się po jałowej ziemi. Obszar jest otwarty i nigdzie nie można się ukryć, więc to oznacza, że wszyscy są w swoim samochodzie, albo czekają na nas w moim. – Co robimy? – szepcze Jay. – Spierdalamy stąd, co innego? – Nie o to chodzi. Wszystkie twoje rzeczy są w pokoju hotelowym, nie? – Więc? – pytam przez ramię. – Cóż, jeśli wrócimy tam to, czy oni nie pojadą za nami? Wzdycham. Ma rację. Nie pomyślałem o tym, ale muszę tam wrócić. Nie wziąłem zabawek ze sobą; wciąż są w pokoju. Nie ma mowy, żebym ruszył się gdziekolwiek bez nich. – Wracamy tam. Wymyślę sposób, żeby nas stąd… Tak długo, jak mogę ich, kurwa, pozabijać, nie dowiedzą się, gdzie zniknęliśmy – mówię, kiedy zbliżamy się do parkingu. Samochód Antonio stoi tuż obok mojego. Świetnie. Kurewsko fantastycznie. Opierając się o ścianę, wyjmuję małe lusterko z kieszeni i używam go, żeby ustalić, gdzie jest i co robi. Patrzy na mnie i uśmiecha się, jakby wiedział, że mnie ma. To skurwysyn. Wiem, że może zobaczyć, co robię i o to właśnie chodzi. Nie zamierzam wystawiać pieprzonej głowy i wykitować. Antonio upuszcza swoją strzelbę i kopie ją. – Widzisz? Wszystko w porządku – krzyczy. – Chcę z tobą tylko pogadać, to wszystko. Wzdycham, kiedy odkładam lusterko. – Poważnie myślisz o tym, żeby tam wyjść? – pyta Jay. – Nie ma innej opcji. Samochód jest jedynym sposobem, żeby się stąd wydostać. – Pocieram łysą głowę, zastanawiając się nad tym przez chwilę. Wiem, że Antonio ma więcej gówna w zanadrzu. Organizacja nigdy nie zaakceptuje jego powrotu z pustymi rękami. To sztuczka. – Musi być, kurwa, jakiś sposób, żeby dostać się do samochodu i nie mieć przy okazji odstrzelonych głów. – W takim razie użyj mnie jako zakładniczki. Udawaj, że chcesz mnie zabić – mówi. – Oni chcą cię zabić. Poszedłbym im na rękę, gdybym tak zrobił – odpowiadam. – To dlaczego nie wyjdziemy po prostu z pistoletem wycelowanym w niego? Mamy przewagę. On nie ma nic. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 142

– My? – pytam, śmiejąc się. – Nie jesteś moją wspólniczką, Jay. Zaczyna chichotać. – Wiem, ale mówisz, że żyję tylko dzięki tobie. Wolałaby się stąd jakoś wydostać niż stracić głowę. – Mówisz jak ja. – Uczę się – mruczy. Zastanawiam się chwilę. Jeśli on się na nas przyczaił, nie ma mowy, bym wszedł w to tylko z pistoletem. Będę potrzebować wsparcia, ponieważ on pewnie zażąda, bym rzucił broń. Muszę mieć coś, czym będę chronił siebie i ją, kiedy będziemy mieć naprawdę przesrane. – Hmm… wciąż masz nóż? – Taa… – Dobrze. – Biorę głęboki oddech. – Trzymaj się za mną, ale miej oczy szeroko otwarte. Wychodzimy z alei. Na twarzy Antonio pojawia się uśmieszek, kiedy zmierzamy w stronę samochodów. Bacznie go obserwuję, podczas gdy Jay sprawdza nasze otoczenie, aby upewnić się, że nie ma nikogo innego. – No wreszcie… przeleciały dwa gołąbki. – Zamknij się – mówię, trzymając broń skierowaną w jego twarz. – Proszę, proszę… czyżbyś był odrobinkę spięty? – Śmieje się. – Nie ma potrzeby. Jestem nieuzbrojony, widzisz? – Unosi ręce do góry. – Jestem tutaj, żeby tylko z tobą porozmawiać. – Nie pieprz bzdur, Antonio. Wiem, dlaczego tu jesteś. Przewraca oczami. – A czy to ma jakieś znaczenie? W każdym razie i tak wszyscy umrzemy; równie dobrze możemy zakończyć to tutaj. – Byłoby to niezgodne z moim planem. Chcesz rozmawiać? Mów albo odjeżdżam – mówię, kiedy podchodzimy do pojazdu. Wyraz jego oczu natychmiast się zmienia. – Wiesz równie dobrze jak ja, że to nie skończy się dobrze. Nie uciekniesz przed nami. Dlaczego tak usilnie starasz się utrzymać ją przy życiu? – Ponieważ jest moja – mówię, biorąc Jay za rękę. – Przekaż organizacji, że może się wycofać. Zabieram ją i odchodzę. Już dla was nie pracuję. Śmieje się. – Taa, to już ustaliliśmy. Ale czy naprawdę myślisz, że to nas powstrzyma przed ściganiem jej? Jest za nią duża nagroda i nie mam zamiaru pozwolić się jej wymknąć. – Zaczyna grzebać w kieszeniach. Ani trochę mi się to nie podoba, więc dalej celuję w niego

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 143

pistoletem. Nie chcę go zabijać, ale jeśli będę musiał, zrobię to. Wiem, że z nim jest tak samo. Kodeks ponad wszystko inne. Jeśli jest tak bardzo nastawiony na zdobycie pieniędzy, wtedy pieprzyć to, postaram się, żeby pieniądze stały się dla nich niedostępne. – Nie dostaniecie tych pieniędzy – mówię. – Zamierzam zabić klienta. Antonio krzywi się. – Co? Czyś ty oszalał? – Nie. To jedyny sposób, żeby to wszystko zatrzymać. Jeśli go zabiję, to wszystko się skończy. Nie będzie w stanie zapłacić, więc nie będziecie mieli po co jej zabijać, a ja będę zwolniony z obowiązku i zniknę na zawsze. Wszyscy będą szczęśliwi. – Podchodzimy do drzwi mojego samochodu, podczas gdy Antonio stoi obok swojego i obserwuje nas zmrużonymi oczami. – Nie pozwolę na to. – Wyciąga z kieszeni drugi pistolet. Pcham Jay na bok, opadając na ziemię. Uderzenie w ramię jest tak mocne, że upuszczam broń. Cholera. – Praca z tobą była prawdziwą przyjemnością – mówi Antonio. – Ale wiesz, pieniądze są zawsze na pierwszym miejscu. – Celuje mi w głowę. Kątem oka dostrzegam, że Jay wyciąga nóż z kieszeni i rzuca nim w Antonio jak sztyletem. Trafia go w udo. On krzyczy, opadając na ziemię w agonii. Broń dalej ma w ręku, ale jest zbyt skupiony na bólu, by strzelać. Gramolę się i podnoszę moją broń. Wystarczy jeden strzał. Później już go nie ma. Jego płomień został zgaszony. Jego bezwładne ciało leży na asfalcie jak szmaciana lalka z pustymi oczami. Po raz pierwszy od długiego czasu, nie czuję się triumfująco. Nie taki rezultat bym preferował, ale musiało do tego dojść. Mimo wszystko, to wciąż trudne do przełknięcia. Antonio wciągnął mnie do organizacji. Trenował mnie, abym był jeszcze lepszy niż wcześniej… pomógł mi z moją niepełnosprawnością. Był moim kumplem od zabijania; zawsze prosiliśmy o wspólne zadania. Strzelaliśmy do przypadkowych osób i wracaliśmy z kupą forsy. Żyliśmy jak królowie. Teraz umieramy jak szczury uliczne. Taki wstyd. Wstaję z ziemi i patrzę jak Jay również się podnosi. Otrzepuje ubranie i rozgląda się dokoła. – Wszyscy zniknęli? – Wątpię w to i nie chcę się o tym przekonywać. Chodźmy stąd, zanim rozpęta się prawdziwe gówno. – Tak… – Siada na miejscu pasażera i czeka na mnie. Ale ja nie mogę jeszcze wsiąść. Wartościowy dla mnie nóż tkwi w jego udzie, więc podchodzę do jego ciała i wyciągam go, ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 144

wycierając o jego ubranie. Ale zanim się odwracam, podważam pistolet z jego palców i wkładam go do tylniej kieszeni. Nigdy nie zostawiaj łupu na polu bitwy. Potem zamykam jego oczy i idę do samochodu.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 145

"Życie jest cierpieniem, aby przetrwać trzeba znaleźć jakiś sens w cierpieniu."   – Friedrich Nietzsche 

Rozdział 17 Jay Wtorek, 20 sierpnia 2013, 14:00 Oczy, zawsze jego oczy. Zawsze mnie obserwują. Odnajdują mnie w ciemności jak zapalona świeca. Kuszą mnie, by iść nieznaną drogą. Nawet po krótkiej chwili kontaktu, jego dotyk utrzymuje się na mojej skórze. Mocne palce są spragnione czucia mnie. Jego broń błyszczy w świetle księżyca, kiedy patrzy na mnie w dzień i w nocy. Zawsze tam jest. Krzyki i krew podążają za nim, gdziekolwiek pójdzie. Ale już mnie nie przeraża. Robi to, ale nie pragnie tego. Pragnie mnie ukryty w cieniu. A ja z kolei tęsknię za nim.

Łapiąc z trudem powietrze, czuję, że moja klatka piersiowa płonie. To, co widziałam było prawdziwe, ale jednocześnie było tylko w moim umyśle. Przebłyski życia, które należało do mnie, zakotłowały mi się głowie. Nie pamiętam, ale kawałeczki przesączyły się do mojego umysłu tak, jak kropelki wody wpadają do stawu. A potem znowu zniknął. Nawet nie pamiętam, co widziałam. X siedzi z rękami na kierownicy obok mnie, od czasu do czasu rzucając mi spojrzenia. Moje serce bije, ale staram się tego nie okazywać. Nie mogę okazać żadnej słabości. Przez ostatnie kilka dni, widziałam jak umiera tylu ludzi i naprawę zaczynam się czuć nierealnie. Padają jak muchy. Każdego dnia budzę się, mając nadzieję, że to tylko zły sen. Tyle, że nie jest. Wciąż siedzę z X w samochodzie, wciąż jestem jego więźniem, wciąż uciekam przed ludźmi, którzy z niewiadomego powodu chcą mojej śmierci. Cała drżę, starając się nie myśleć o tym, że jestem cała pokryta krwią. Cudzą krwią. Krwią kogoś, kto już nie żyje. Tak wiele ciał. Tak wielu rannych. Tak wiele bólu. Chciałabym

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 146

to zatrzymać. Chciałabym mieć kontrolę. Ale wiem, że X nie pozwoli mi odejść. Może jestem samolubną suką, ale ci ludzie nie powinni byli umierać z mojego powodu. To mnie szukano, a teraz wszystkie te osoby w barze są martwe. Biorę głęboki wdech i wypuszczam go wraz ze zmartwieniami, gdy patrzę przez okno. Już prawie jesteśmy w hotelu i zastanawiam się, co planuje X. Czy chce tam zostać? Czy może przeniesiemy się gdzie indziej? A jeśli tak, to czy wtedy będę miała szansę na ucieczkę? Tak wiele pytań, tak mało odpowiedzi. W chwilach takich, jak te pierwszą moją myślą są narkotyki. Nie chcę czuć tego pragnienia. To kolejna warstwa słabości, na którą nie mogę sobie pozwolić. Muszę znaleźć swoje słabe strony i zamknąć je. Bycie silną jest moją jedyną szansą, by przetrwać. Gdy jesteśmy z powrotem w hotelu, X zamyka drzwi na klucz, a ja stoję na środku pokoju, układając sobie w głowie, wszystko, co się zdarzyło. Jest za mną i słyszę, jak szarpie za guziki. Dźwięk bawełny zsuwanej z ramion jest alarmujący. Przeraża mnie to, ponieważ wiem, co będzie następne. Bestia w nim musi zostać uwolniona. Zawsze, gdy kogoś zabije, wraca do mnie i… Przełykam strach. Nie mogę myśleć w ten sposób. Nie mogę pozwolić na to, żeby zobaczył, jaki ma to na mnie wpływ. Nawet nie chcę o tym myśleć, bo to rozdziera mnie na pół, a nie pozwolę, by mi to robił. Słyszę, jak kładzie koszulę i broń na krześle. Jego kroki są ciężkie, kiedy przechodzi obok mnie i idzie do łazienki. Podczas, gdy on odwraca się w kierunku prysznica, ja oglądam się za siebie. Pistolet jest pierwszą rzeczą, która przykuwa moją uwagę. Leży i czeka, aby go wziąć. Nagle ogarnia mnie nieodparte pragnienie, by go użyć. Jeden rzut oka na X i wiem, że nie patrzy, więc ryzykuję i idę ku broni. Podnoszę ją. Jest ciężka i czuję, że ręce znowu zaczynają mi drżeć. To, dlatego, że teraz już wiem, jakie to uczucie kogoś zabić. Wiem, co zrobiłam i napawa mnie to cholerną trwogą. Mogę kogoś zabić. Mogę zabić jego. Kiedy odwracam się z pistoletem w ręce, X niewiadomo skąd jest już przede mną. Piszczę i celuję w niego. – Nie podchodź bliżej! On tylko unosi brew. Pistolet mocno się trzęsie. X kręci głową i śmieje się. – Nie zrobisz tego, bo wiesz, że jestem jedyną osobą, która może utrzymać cię przy życiu. – Nie wierzę ci – mówię łamiącym się głosem. – Co oznacza życie, kiedy mam je spędzić w taki sposób?

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 147

– Widziałaś ich. W jednej chwili zabraliby twoją głowę. Myślisz, że są jedyni. Błąd. Organizacja jest większa, niż możesz sobie wyobrazić. Są wszędzie i teraz wiedzą, jak dokładnie wyglądasz. Nie minie dużo czasu, jak wieści się rozniosą. Gdyby nie ja, już byłabyś martwa. Podnosi rękę po broń, ale ja odsuwam się i robię coś nie do pomyślenia. Przykładam ją sobie do skroni. – Więc wolę być martwa. – Jay… – wzdycha. – Nie chcesz tego zrobić. Nie chcesz się jeszcze poddawać, prawda? – Chce żyć własnym życiem, tak jak sobie wymarzyłam. – Łzy napływają mi do oczu. Sposób, w jaki je sobie wyobrażałam jest bardzo daleki od rzeczywistości. Tęcza ani promienie słoneczne tutaj nie dochodzą. – Przykładanie pistoletu do głowy nie pomoże ci w tym. – Odchrząkuje i nabiera głęboki wdech. – Jay, nie rób tego. Nie chcesz zrobić sobie krzywdy. – A co jeśli chcę? Kurwa, zabiłam ludzi, X! Zabiłam ich… odebrałam im życia… a dlaczego to zrobiłam? Żeby ocalić własne. To nie wystarczy? Moje żałosne życie jest bezużyteczne i przehandlowałam je za nich. Jestem potworem. Pociera swoje wargi o siebie. – Zrobiłaś to, co było konieczne… żeby przetrwać. To świat, w którym zabijasz albo zostajesz zabita. Bajki nie istnieją i nie wmawiaj sobie, że tak jest. Bierz życie takie, jakim jest i ciesz się tym, że wciąż je masz. Niektórzy nie mają tyle szczęścia. – Podnosi w górę rękę, cały czas patrząc na broń. – Uratowałaś się i dostałaś kolejną szansę, więc nie marnuj jej teraz, strzelając do siebie. Moje palce drżą, kiedy łza spływa mi po policzku. Czas płynie powoli i nieodwracalnie tracę go, gdy próbuję to zrozumieć. Wszystko jest iluzją. Moje życie, szczęście, wolność. Nie mogę nawet kontrolować własnego przeznaczenia. Jego ręka jest blisko, więc pozwalam mu wziąć broń. Nie mogę tego zrobić. Tak bardzo jak pragnę położyć temu kres, nie mogę tego zrobić. Nie mogę pociągnąć za spust, nie wiedząc, co się wydarzy. Wytrąca mi pistolet z ręki i kładzie go obok na stole. Stoi przede mną, patrząc z ledwo widocznym uśmiechem na twarzy. – Jesteś moja – mówi, biorąc w dłonie moją twarz. – Nie pozwolę nikomu cię zabić. Nawet tobie samej. – Śmieje się. – Bądźmy razem potworami. Biorę głęboki oddech i życzę sobie, żeby łzy przestały płynąć. Nienawidzę ich. Nienawidzę słabości, ale nie mogę ich powstrzymać przed zalaniem mnie. X pomrukuje: – Ochronię cię. – Kciukami ociera mi łzy. – Chronię wszystko, co jest moje, bo nie pozwolę się okraść. Widzisz, jestem trochę egoistyczny. Mam tendencję do tego, ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 148

że chcę od ludzi więcej, niż są w stanie mi dać. Na szczęście, ty jesteś w stanie znieść wszystko, co pragnę ci zaofiarować. – Pochyla się tak blisko mnie, że czuję zapach jego wody kolońskiej. W mgnieniu oka, jego język wysuwa się i zasysa moje łzy. Potem przeciąga nim po swoich ustach. – Nawet łzy są pyszne… hmm. Przyciska usta do moich i całuje mnie mocno. Jego wargi są szorstkie, ale uśmierzają ból wewnątrz mnie. Przez chwilę odpływam w niepamięć i zapominam o wszystkim. Jego ciepłe usta mają uwodzicielski wpływ na mnie, coś, czego nie przeżyłam z żadnym innym mężczyzną, z którym byłam. Czuję się tak komfortowo i bezpiecznie. Jednocześnie to uczucie wkurza mnie. Nie powinnam się tak czuć, ale tak jest. Chcę, żeby mnie całował. A potem przestaje. Jego oko błyszczy pożądaniem, kiedy łapie mnie za ramię i ciągnie do łazienki. Kiedy tam jesteśmy, powoli zaczyna mnie rozbierać. Warstwa po warstwie znika, dopóki nie zostaje już nic i jestem całkowicie naga. Pozwalam mu zobaczyć całą siebie. Mimo że byłam już naga, nigdy nie czułam się tak wyeksponowana. Tak wrażliwa. W najgorszym momencie pozwalam mu się dogonić i przynieść ulgę, teraz, gdy tak bardzo jej potrzebuję. Ten człowiek, zabójca, pociesza mnie. Człowiek, który mnie porwał. To zbyt głupie i szalone, by wyrazić to słowami, ale to prawda. Odrzuca moje majtki i całuje mnie po nogach, zaczynając od palców u stóp. To przyjemne, ale kiedy patrzę w dół, również przeraża mnie. Wciąż się obawiam, że w każdej chwili odwróci się ode mnie i sprawi mi silny ból. Nie chcę przez to przechodzić jeszcze raz. Zdenerwowanie go oznacza otrzymanie kary, więc zachowuję spokój i pozwalam mu robić, co chce. Oddaję mu swoje ciało, by pozostać bezpieczną. Choć dziwacznie to brzmi jest też jedynym sposobem, by przetrwać. Jego język wędruje w górę, aż do bioder, zostawiając małe dziobnięcie, kiedy dociera do mojej cipki. Czuję chęć, by złączyć nogi i odsunąć się, ale on klepie dłonią wnętrze mojego uda. – Rozstaw je – mówi gardłowym głosem, od którego mam ciarki na plecach. Wstaje i zdejmuje pasek, nie spuszczając za mnie wzroku. Nie mam odwagi odwrócić oczu, kiedy zaczyna się rozbierać. Mój wzrok dryfuje w dół, po jego nasączonych tuszem grzbietach mięśni brzucha i wyostrza się na erekcji, która wyskakuje z bokserek, gdy je ściąga. Delikatnie biorąc mnie za rękę, prowadzi mnie pod prysznic. Ciepła woda oczyszcza mnie ze smutków, obaw i grzechów. To miłe uczucie. X wchodzi do brodzika i woda zmienia się w szkarłat, gdy miesza się z krwią naszych ofiar. Moje ciało drży, gdy czuję kropelki spływające po mich rękach i twarzy. X łapie mnie za brodę. – Nie patrz na to. Zamiast tego, patrz na mnie. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 149

Podchodzi bliżej i bierze moją twarz w dłonie, zanim mnie całuje. Jego usta są miękkie i gładkie, a nie szorstkie jak wcześniej. Za każdym razem, gdy mnie dotyka, to inne uczucie. Ja czuję się inaczej. Czuję, że oboje się zmieniamy, podążamy do miejsca, z którego nie będzie już powrotu. I nie jestem pewna, czy należy z tym walczyć. Im mocniej mnie całuje, tym bardziej zatracam się w nim. Świat wokół mnie przestaje istnieć. Jego usta są na moich i tylko to się liczy. Scałowuje ze mnie ból, całuje mnie, dopóki nie mogę już myśleć. Jego język tańczy wokół mojego. Bada nim każdy zakamarek moich ust. Moje łzy mieszają się z wodą z prysznica, a ja nie czuję już różnicy między nimi. Jego kutas trąca moje udo i to mnie kręci. Ostatnio dzieje się to tak często, że już się nie wstydzę. Nie wiem, co to jest, ani w jakim kierunku zmierza, ale biorę to, takim jakie jest. Już nie walczę; nie ma sensu. Jestem uzależniona. Kiedy zabiera swoje usta, jestem gotowa pochylić się, by otrzymać więcej. Mruży oczy z diabelskim uśmiechem na twarzy. Oblizuje wargi i przygryza je, a potem mówi: – Kusisz mnie, ptaszynko. Zasysam usta. – Kuszę cię? Składa pojedynczy pocałunek na mojej szczęce. – Jest teraz wiele ważniejszych rzeczy do zrobienia – szepcze mi do ucha. – Ale nie mogę się powstrzymać się przed splądrowaniem cię w pierwszej kolejności. – Szczypie moje ucho, gryząc je dopóki nie syczę. Na skórze pojawia mi się gęsia skórka, kiedy posuwa się w dół mojej szyi, ssąc skórę. Zatapia we mnie zęby, pozostawiając wszędzie ślady ugryzień. Zjeżdża do mojego mostka, mocno całując, aż dociera do moich sutków. Palcem wskazującym i kciukiem utwardza je. – Okazałaś się być dobrą małą dziwką – mówi. – Nie żałuję, że zrobiłem z ciebie mojego zwierzaka. – Ciągnie i szarpie za moje sutki, dopóki zdesperowany jęk nie ucieka mi z ust. – Brzmisz, jakby tobie również bardzo się to podobało. – Ni to jęk, ni to śmiech huczy w jego klatce piersiowej, gdy jego usta opadają na mój sutek i zaczynają mocno go ssać. Wiję się od uwagi, którą mi poświęca, ssąc dopóki nie pojawia się ból. Dobry ból. Ból, od którego moja łechtaczka pulsuje. – Hmm… podoba ci się – mruczy przy moim napiętym szczycie. Jego język robi okręgi wokół mojego sutka, drażniąc mnie i pobudzając moje pragnienie. Nie opieram się już. Moje ręce znajdują się na jego plecach i pozwalam mu bawić się mną. Wydaje się cieszyć faktem, że pozwalam mu na wszystko. Na jego twarzy jest szeroki uśmiech i patrzy na mnie, jakby wciąż zastanawiał się, co o tym wszystkim myślę. Już mnie to nie obchodzi. Tylko przyjemność. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 150

– Trochę za bardzo… – mruczy. Chlast! Nagłe uderzenie w tyłek sprowadza mnie do rzeczywistości, sprowadza do tego miejsca, sprowadza do niego. Umieszcza zęby na mojej skórze i gryzie. Krzyczę, gdy zatapia je w moim sutku i bawi się drugim. Kiedy zabiera usta, widzę czerwony pierścień wokół mojej brodawki. – Wspaniale – mówi. Zlizuje kropelkę krwi. – Co o tym sądzisz? – To boli… – odpowiadam, krzywiąc się i odwracając wzrok. – Dobrze. – Łapie mnie za brodę i zmusza, żebym na niego spojrzała. – Nie odwracaj ode mnie wzroku. – Mruży oczy. – Nie waż się, odmawiać mi swojego wzroku. Będziesz patrzeć na wszystko, co biorę od ciebie, bo to należy do mnie. Ty teraz należysz do mnie. Zaakceptujesz wszystko, co chcę ci dać i podziękujesz mi za to. Znowu uderza mnie w tyłek i wzdrygam się. – Rozumiesz? – Tak, panie – odpowiadam. – Dobrze. Nie zapominaj o tym, inaczej cię ukarzę. Drżę, kiedy opada na kolana i klepie moje. – Rozstaw je. Rozdzielam nogi, czując się otwarta i wrażliwa, gdy patrzy na moją cipkę. – Zobaczmy czy ta cipka zasługuje na moją uwagę. Usta mi drżą, kiedy on kładzie swoje na moim udzie. Zostawia krótkie soczyste pocałunki na mojej skórze, kierując się do cipki. Tam zatrzymują się jego usta, ale ręka nie. Kciukiem naciska na moje sedno, co wysyła wstrząsy po moim ciele. – Och… podoba ci się? – pyta. Nie wiem, jak zareagować, ponieważ istnieją dwie możliwe odpowiedzi; żadna nie jest dla mnie dobra. Poduszka kciuka zaczyna okrążać moją łechtaczkę i całuje mnie wszędzie, z wyjątkiem miejsca, w które najbardziej chcę być całowana. Nigdy nie był wobec mnie tak delikatny i to mnie zaskakuje. Zastanawiam się, czy może tak bywać częściej. Zastanawianie się nad tym jest złe i wiem o tym, ponieważ nigdy nie powinnam myśleć w ten sposób. Ale robię to. – Myślę, że ta mała cipka chce więcej… – Uśmiecha się, gdy przestaje mnie całować i dotyka mojego wejścia innym palcem. Sapię, kiedy czuję, że się we mnie zanurza. Jęczy, jak wsuwa się we mnie i wysuwa, za każdym razem robiąc to szybciej. Wprowadzając we mnie palec, kładzie jednocześnie nacisk na moją łechtaczkę, co prowadzi do przeciążenia doznań. Walczę o to, by trzymać nogi rozstawione. – Chcesz tego? – pyta. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 151

Szybko przytakuję, zagryzając wargę. Nagle zabiera rękę i pozostawia mnie w stanie zawieszenia. Moja cipka jest pulsująca z pragnienia, a on wie o tym. Na jego twarzy jest złośliwy uśmiech. – Powiedz to. – Proszę… chcę tego, panie. Z uśmiechem pochyla się i dmucha gorącym powietrzem na moją łechtaczkę. – Hmmm… nieźle się dzisiaj spisałaś, ptaszynko – mruczy przy mojej skórze. – To twoja nagroda. Kiedy jego język dotyka mojego sedna, jestem skończona. Ciepło wzrasta i to wcale nie ze względu na prysznic. Jego pocałunki są gorące i sprawiają, że jęczę z grzesznej przyjemności. Okrąża mnie z radością, liżąc z odpowiednią ilością nacisku. Spod ciemnych rzęs ogląda moje dreszcze, jego dotyk jest boleśnie przyjemny. Ręce przenosi z moich nóg na tyłek, trzymając mnie mocno, gdy ukrywa twarz w mojej cipce. Jego usta ścierają się z moją łechtaczką, a następnie zanurza język w moim wejściu. Szaleję z pożądania. Minęło już trochę czasu, odkąd mężczyzna robił mi takie rzeczy i niech to szlag, on wie, jak ma to robić. – Hmm… cieszę się, że jesteś czysta, ponieważ mogę zrobić to, co miałem w planach. Kilka dni temu zrobiłam badania, bo X chciał pieprzyć mnie bez prezerwatywy 9 . Jego język wiąż wiruje, docierając do mnie, jakby jutra miało nie być. Obydwoje jęczymy, gdy zatapia palce w mojej skórze. Pojawiają się jego zęby i pogrąża je w moim ciele. Ogarnia mnie strach, kiedy myślę, że mógłby mnie ugryźć w najwrażliwszą część ciała. Ale nie robi tego. Zamiast tego, skubie mnie delikatnie, pokonując moje granice. Chlast! Uderzenie w tyłek odciąga mnie od czystej rozkoszy. – Nie dochodź, ptaszynko, dopóki nie powiem, że możesz. – Tak, panie – jęczę, kiedy uderza mnie ponownie. – Nie pozwolę ci, znowu mi się sprzeciwić. – Wiem, panie. – Pamiętaj o tym. – Dobrze, panie. – Trzymaj nogi rozłożone. Jedną rękę połóż na ścianie, a drugą na drzwiach od prysznica.

9

A o antykoncepcji też pomyślał? Bo jakoś nie wyobrażam sobie ich jako rodziców. Chociaż z drugiej strony, nie posądzam X o to, żeby miał ze swoich dzieci robić kolejne pokolenie morderców, tak jak jego rodzice zrobili.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 152

Robię jak powiedział i ustawiam się tak, żeby umożliwić mu głębsze wejście. Myślę, że to tego chce. Cały czas patrzę na niego, bo tego też chce. Bez przerwy robię to, czego pragnie… zamieniam się w posłuszną dziewczynkę, więcej… w jego posłuszną dziewczynkę. – Lubisz sprawiać mi przyjemność, prawda? – mruczy, gdy zbliża się do mnie. – Moja mała dziwka zrobiła się dla mnie mokra. – Dziękuję, panie – jęczę. Wiem, że chce to usłyszeć. – Proszę bardzo. – Uderza mnie tyłek, mieszając ból z przyjemnością. Za każdym razem, gdy jestem już bliska dojścia, on zatrzymuje się. – Tak kurewsko mokra… – szepcze, wpychając język głębiej i głębiej tak, że moja cipka zaczyna pulsować i ledwo mogę ustać na nogach. – Ta moja cipka tak bardzo chce dojść. – Śmieje się, bawiąc się moją łechtaczką i patrząc na mnie. – Czy jesteś gotowa dość dla mnie, dziwko? – Tak! Piszczę, kiedy uderza mnie w tyłek. – Tak, co? – Tak, panie. – Czy ta mała dziwka chce mnie zadowolić? Co zrobisz dla mnie? – Chcę dojść dla ciebie, panie. Uśmiecha się i ponownie ssie moje sedno, prawie spychając mnie z krawędzi. – Błagaj, żebym cię zerznął – mruczy przy moim ciele. – Błagaj! – Proszę… zerżnij mnie, panie. – Słowa brzmią jak bełkot, kiedy czuję zbliżający się orgazm. – Czy mogę dojść? Proszę? Marszczę brwi i odwracam głowę, gdy zakręca prysznic. Nagle chwyta mnie za rękę i wyciąga spod niego. Potykam się, jeszcze trochę zaszokowana tym, co się stało. Moje ciało wciąż płonie, gdy rzuca mnie na łóżko i przygważdża mi ręce do wezgłowia. Staram się walczyć, ale lęk przejmuje kontrolę. Chwytając moje nadgarstki, skuwa je kajdankami, a we mnie rodzi się jeszcze większy strach. Znowu jestem więźniem. Zabawką, którą pobawi się według własnego uznania. A najgorsze w tym jest to, że wiem, iż to musi się wydarzyć. Żeby zdobyć jego zaufanie, muszę zaakceptować wszystko, co chce mi zabrać, wliczając w to moją wolność. Czy już zawsze tak ma być? – Co masz zamiar zrobić? – pytam, ciągnąc za kajdanki. Wydają się teraz ciaśniejsze niż wcześniej. Wygląda na to, że czegoś się nauczył po mojej ostatniej ucieczce. Jego ręce przesuwają się w górę po krzywiznach mojego ciała. – To proste. Należysz do mnie i zamierzam wykorzystać twoje ciało tak, jak uznam to za stosowne. Będę brał twoje ciało, dopóki już nie będziesz mogła wytrzymać. Sprawię, że będziesz pulsować i błagać ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 153

mnie, bym pozwolił ci dojść. Zarżnę każdą twoją dziurkę i spuszczę ci takie lanie, że twoje ciało będzie czerwone. A wtedy… może… dam ci orgazm. I podziękujesz mi za to, mała dziwko. – Pragnienie i wesołość błyska w jego oku. – Zaczynamy w tej chwili.

                                             

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 154

"Bierz to, co w zasięgu twojej ręki."   – z notatnika X 

Rozdział 18 X Sobota, 24 listopada 2007, 23:30 Coraz trudniej mi się trzymać od niej z daleka. Nie dlatego, że jestem niezdyscyplinowany, ale dlatego, że marzę, by zabić każdego, kto z nią przebywa. Z jakiegoś powodu ona wciąż przyciąga każdego rodzaju złą uwagę. Cholera, to obejmuje również mnie. Stale zadaje się ze złym towarzystwem, pali zioło i eksperymentuje z innymi narkotykami, wpada w tarapaty z rzekomymi przyjaciółmi, robiąc cholera wie co, z kim i gdzie. Oferuje się każdemu matołowi, który chce nabić się kutasem na jej cipkę. Na samą myśl o tym, jestem tak wściekły, że mam ochotę rozbić na kawałeczki szkło, które ściskam. Oglądam jej taniec z innym gościem. Jest niski oraz pokryty tatuażami i kolczykami. Sposób w jaki ją trzyma sprawia, że chcę przebić mu gardło. Ma ręce na całym jej ciele, a mi nie podoba się to ani trochę. Zobacz, już jest dla mnie za późno. Nie przestałem o niej myśleć, choć obiecałem sobie, że zrobię to. Nie przestałem się kręcić wokół niej, choć mogłem się podjąć innego zadania i powiedzieć mojej rodzince, żeby się pieprzyła. Oczywiście, oni nalegali, a ja jakoś nie chciałem mieć uciętego palca. Kiedy moja rodzina pragnie czyjejś śmierci, to jest to pewne jak diabli, że dojdzie do tego, bez względu na to, czy uczestniczę w tym, czy nie. Nie poprzestaną, dopóki nie dostaną zapłaty od klientów i tylko to się dla nich liczy. Gdybym im odmówił, wziąłbym na swoje barki los znacznie gorszy, niż oglądanie jej, jak obmacuje się z przypadkowymi facetami. Czasami życie to taka pieprzona suka. Jej oczy odnajdują mnie i przez chwil błyska w nich zaskoczenie, ale zaraz potem wyskakuje w nich ta przebiegła seks-lisica. Wie, że na nią patrzę i upaja się tym. Przytula się mocniej do swojej randki i kładzie mu głowę na ramieniu, cały czas obserwując mnie. Jej oczy proszą, żebym wkroczył i zakończył to. Jest tak cholerną złośnicą; zawsze, wszystkimi

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 155

manipuluje. Wiem, że nie ma łatwo z wiecznie nieobecnym ojcem, który jest zawsze rozczarowany tym, co ona robi, a to z kolei jest powodem, że ona wiąż kontynuuje swoje wybryki. To błędne koło, z którego nie można uciec. A teraz ona stara się wciągnąć w nie też mnie. Już od miesięcy zabijam tych, z którymi ona pakuje się w kłopoty. A to byli chłopacy pieprzący głupoty o niej i jej ojcu w gazetach, innym razem baronowie narkotykowi, którzy twierdzą, że była ich klientką. Oczywiście to wszystko miało miejsce. Nie ma co, do tego wątpliwości. Cały czas przy tym jestem. Ale widzisz, gdy masz pieniądze, możesz skasować przeszłość i własne błędy jednym pstryknięciem palca. Jej ojciec właśnie taki jest. On oraz jego polityczni kumple bardziej dbają o własną reputację, niż dobro i szczęście własnych rodzin oraz dzieci. Wiem, że ona bierze to do siebie, a on obwinia ją o wszystko… nawet jej matkę. I dlatego, ona wciąż szuka drogi ucieczki. Kończy w ramionach kogoś, kto jej nie ochroni, za to przysporzy dodatkowego bólu. Pocieszenia nie można znaleźć w objęciach nieznajomego. Jednakże, ja również nie mogę jej go zapewnić. Bez względu na to, jakby tego chciała. Nie tylko ona o tym myśli. Biorę głęboki oddech, kiedy trzymam się szklanego baru za mną. Lepiej mieć ręce tam, niż oderwać głowę temu gościowi. Poważnie, jeśli nie będzie trzymał łap z daleka od jej tyłka, rozpierdolę mu łeb. Moi rodzice wchodzą do klubu, a ich oczy skanują pomieszczenie. Kiedy mnie odnajdują, kiwają głowami. Szybko ruszam głową, ostrzegając ich o jej obecności, a oni przyjmują to do wiadomości. Komunikacja w naszej pracy płatnych zabójców odbywa się poprzez oczy, nie usta. Wtapiają się w tłum i torują sobie drogę na tyły. Idą po tutejszego dilera narkotyków, który sprzedał historię do gazet. Oczywiście, dotyczącą jej. Teraz on musi umrzeć. Jej ojciec nie może sobie pozwolić na złą reputację. Zostaję tu, patrząc na nią i upewniając się, że nikt nie wejdzie do pokoju na tyłach. Widzę jak znikają za drzwiami i patrzę na zegarek. Daję im kwadrans, a potem idę po nich. Kiedy unoszę głowę, ona stoi przede mną. Przez chwilę jestem zaskoczony, chcąc na nią nakrzyczeć, ale w tym samym czasie nie mam pieprzonego pojęcia, co powiedzieć. Wiem, czego chce, ale nie dojdzie do tego. – Nie – mówię głośno i wyraźnie. – Oh, daj spokój. Nie bądź takim sztywniakiem. Nawet nie wiesz, o co przyszłam zapytać. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 156

– Wiem. Nie masz randki czy czegoś? – pytam, unosząc brew i patrząc na faceta, który niecierpliwie czeka na środku parkietu, na jej powrót. – To taki nudziarz. Wciąż gada tylko o tatuażach i kolczykach. Nie może się doczekać, aż mi je pokaże. A ja widziałem je już z jakieś dwadzieścia pieprzonych razy! Skończyłam z nim. – Kładzie rękę na biodrze i tupie nogą. Patrzę na nią z rozdrażnieniem. – Tak? To znajdź innego – mówię. Wydyma wargi. – Chcę zatańczyć z tobą. Podchodzi do przodu. Ja się cofam. – Jestem w pracy – warczę. – Nie robiłeś nic przez ostatnie dziesięć minut. Nie sądzie, aby mieli cię wyfiletować za odrobinę zabawy. Próbuje złapać mnie za rękę, ale to ja chwytam ją za nadgarstek. Przyciągam ją bliżej, żeby wiedziała, że jestem poważny i patrzę jej w oczy. – Ojciec by cię zabił, gdyby wiedział, że sugerujesz takie rzeczy – warczę. – Nie powinnaś się przy mnie kręcić. Macha wolną ręką. – Nie interesuje mnie mój ojciec. Nie dba o mnie, więc będę robić to, co chcę. A chcę zatańczyć z tobą. Ty i ja, oboje wiemy, ze ty również tego chcesz. – To nic nie zmienia. – Owszem, zmienia. Nie możesz zaprzeczyć, że coś między nami jest. Nie możesz oderwać ode mnie wzroku. – Wypycha cycki do przodu, a ja się cofam. Nigdy się nie cofam. Do kurwy nędzy, one rzeczywiście urosły. – Tak, widziałam jak mnie obserwujesz. Ja też cię lubię. Więc dlaczego nie potańczymy przez chwilę? – Wcale mnie nie lubisz. Przestań z tym gównem. Nie wiesz, w co się pakujesz. Mówiłem ci, kim jesteśmy. Żyjemy z zabijania. Łapie mnie za rękę i kładzie ją na swojej talii. Jej ciało jest krągłe i ładnie ukształtowane, i mogę wyczuć stringi pod tą malutką, czarną sukienką. Jestem zbyt świadomy tego faktu. – No dalej, ja tylko zaprosiłam cię do tańca. Nic więcej. Nie umrzesz. Parskam. – Mam pieprzony zawał serca, za każdym razem, kiedy cię widzę. Mruży oczy. – Po prostu jesteś zazdrosny. – Zazdrosny? W kółko wplątujesz się w jakieś szalone afery i narażasz własne życie, co oznacza, że mamy więcej ludzi do zabicia, a ty myślisz, że jestem zazdrosny? – Jesteś. – Puszcza mi oczko i łapiąc za moją drugą rękę, umieszcza ją na jej drugiej kości biodrowej. – I lubię to. Lubię sprawiać, że jesteś zazdrosny. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 157

– Przestań. – To tylko jeden taniec… – Pochyla się i owija rękami mój kark, przyciągając mnie bliżej. – Chcę tylko raz z tobą zatańczyć. Nic więcej. Później znowu będziesz mógł o mnie zapomnieć. Przewracam oczami i warczę: – Ja pierdolę… Pokonuje mnie grzeszne pragnienie. Z jej rękami wokół mojej szyi, słodyczą i nieśmiałym uśmiechem, którym mnie uwodzi, przestaję odmawiać. Tym razem ulegam temu, czego oboje chcemy, ale w momencie, kiedy wchodzimy na parkiet, przyrzekam sobie, że jest to jedyny i ostatni raz, kiedy jej dotykam. Ciągnie mnie w sam środek tłumu, daleko od miejsca, gdzie powinienem się znajdować i zaczyna kołysać biodrami. Jej palce bawią się moimi włosami. Moje ręce się rozgrzewają, spragnione by poczuć nagą skórę. Mam ochotę umieścić je na jej tyłku. Ale instynkt podpowiada mi, by zachować swój chłód i skupić się na czymś innym. Patrzę na drzwi, upewniając, że moi rodzice wciąż za nimi są i nie obserwują nas. Cholera wie, co by mi zrobili, gdyby to odkryli. – Tutaj jestem – mówi, szturchając moją brodę, żebym na nią spojrzał. Potem zauważam przed sobą czyste piękno. Ból, skrzywdzenie, gniew, żal, smutek, szczęście, owinięte w jeden boski pakiet. W tak młodym wieku jest podatna na półmrok, skłonna do życia w nędzy, a ja nie chcę jej tam umieszczać. Płomień tańczy w jej oczach, hipnotyzując mnie. Jest jak świeca zapalona w nocy, a ja pożądam tego światła, prowadzącego mnie w ciemności. Ale jestem tsunami, które niszczy wszystko na swojej i kiedyś bym je zagasił. – Patrzysz na mnie? – pyta. – Nigdy nie przestałem na ciebie patrzeć. Jej palce zakręcają czarne włosy, spadające mi na czoło. Sposób, w jaki rozchyla usta, sprawia, że skupiam się na nich. Szalony głód, by posmakować ich przepływa przez moje żyły. Ale nie wolno mi. – Pamiętasz noc na dachu?– pyta. – Kiedy ukradłeś piwo. Prycham. – Tak… praca. – Teraz to wiem. Zastanawiałam się… – Nad czym? – Cóż, twoje oczy. Uderzyły mnie wtedy. To tak , jakbym je przez cały czas znała. Uśmiecham się. Wciąż zaskakuje mnie to, że czasami potrafi przypomnieć sobie skrawki. Byliśmy bardzo mali. Nawet ja nic nie pamiętam, oprócz tamtego razu… z jej matką. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 158

Odchrząkuję i przełykam ślinę. – To było bardzo dawno temu. – To prawda. Ale nie mogę przestać o tym myśleć. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że już kiedyś tańczyliśmy w ten sposób. Że byliśmy przyjaciółmi. Że było coś… coś związanego z nami. – Przestań… proszę – mówię. – Nie chcę o tym więcej rozmawiać. Jej brwi marszczą się w przebłysku zdezorientowania. Potem pochyla się i patrzy na mnie z bliska. Jej usta znowu się rozchylają, kiedy patrzy na mnie, prosząc o pozwolenie. Mogę poczuć jej oddech na skórze. I nie mogę się już opierać. Gdy jej usta przywierają do moich, jestem skończony. Jej pocałunek jest miękki i subtelny, dokładnie taki, jak się spodziewałem, że będzie. Dręczy mnie, sprawia, że myślę, żeby zabrać ją do mojego mieszkania i zerżnąć ją w moim łóżku. Jej smak jest niesamowity, tak przepyszny, że moje usta stają w ogniu. Nic nie mogę poradzić, że pragnę więcej. Pragnę owinąć wokół niej ramiona i przyciągnąć bardziej do siebie. Ale gdy otwieram oczy w przypływie przyjemności, widzę moich rodziców, opuszczających pokój. Na szczęście nie zauważyli mnie jeszcze, inaczej byłbym już martwym człowiekiem. Odsuwam się od niej, dysząc od szalejącego ognia. Jej uśmiech mówi mi, że myśli, iż wygrała. Jak przebiegła artystka bawiąca się z moim sercem. Ona będzie moim końcem. Nie ma, co do tego wątpliwości.

Wtorek, 20 sierpnia 2013, 14:30 Nie tylko jest moim końcem. Rzuciłem się w jej przepaść. Czerpię grzeszną przyjemność z faktu, że mam ją teraz skutą tutaj. Podjąłem decyzję i żyję z konsekwencjami. Będzie moją śmiercią. Ale wcześniej zerżnę ją do nieprzytomności. Dokładnie wiem, co mam zrobić, żeby wszystko zmienić. Zrujnuję osobę, która za tym wszystkim stoi. Cierpienie. Żal. Ból. Wstyd. Nie okażę żadnej litości. Kiedy to się skończy, będę błagany o zachowanie życia i nie przychylę się do żadnej z próśb. Otwieram pudełko spod łóżka i wyciągam ze środka kamerę. Kupiłem ją kilka dni temu, ale Jay widzi ją pierwszy raz. Jeszcze nie wie, co zamierzam zrobić, ale po wyrazie jej twarzy widzę, że już jej się to nie podoba. Dobrze. – Co zamierzasz zrobić? – pyta.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 159

Ignorując ją, ustawiam statyw i umieszczam na nim kamerę. Gdy jestem pewien, że koncentruje się na łóżku i na Jay, włączam ją. – Filmujesz mnie? Dlaczego? – Pyta głosem chrapliwym ze strachu. – Kiedy z tobą skończę, chcę być w stanie obejrzeć i cieszyć się tym znowu… znowu… i znowu. – Uśmiecham się, gdy na jej ciele pojawia się gęsie skórka. Nie rozumiem, czemu jest taka przerażona. Przecież to wszystko jest jej znane. Z walizki biorę liny, a z krzesła pasek. Jej duże, brązowe oczy przyciągają mnie. Wchodzę na łóżko i kładę obok siebie liny i pasek. Potem wpełzam na nią. Jej skóra jest wilgotna od prysznica, a kiedy nurkuję ręką między jej uda, jest jeszcze więcej wilgoci. Uśmiecham się, kiedy walczy z więzami. – Przestań ze mną walczyć, ptaszynko. Bądź posłuszna, a dam ci to, czego chcesz. – Moje palce zataczają okręgi na jej łechtaczce, a potem zjeżdżają w dół i zanurzają się w niej. – Chcesz dojść, ale nie wolno ci, dopóki tak nie powiem, łapiesz? Wstrzymuje oddech, gdy zanurzam w niej palce. Potem klepię ją w wewnętrzną stronę uda. Jej pisk sprawia, że mój fiut podskakuje chętny, by dojść na jej aksamitnym ciałku. – Nie dochodź. Rozumiesz? – Tak, panie. – Grzeczna dziewczynka. – Wyjmuje palec, a ona wypuszcza oddech, który wstrzymywała. Przesuwam się w górę łóżka, kładąc kolana po bokach jej głowy. Mój fiut jest wycelowany w nią, kiedy chwytam ją za głowę i unoszę. – Będziesz ssać, dopóki nie powiem, że możesz przestać. Napieram do przodu i pocieram główką o jej usta. Preejakulat służy jako lubrykant, gdy otwiera usta i pozwala mi się wślizgnąć. Wchodzę głęboko i knebluję ją, co sprawia, że jestem jeszcze bardziej twardy. Zanurzam się w jej ustach w stałym rytmie. – Owiń usta wokół mojego fiuta. ptaszynko – rozkazuje i chowam się głęboko w jej gardle. W jej oczach widzę zarówno strach i podniecenie, a to pobudza mnie jeszcze bardziej. Jej usta znajdują się u podstawy mojego fiuta i wpływa z nich obficie ślina. Łapię ją za włosy i odciągam, potem znowu się w niej zagnieżdżam. Jej język wiruje wokół mojego kutasa , gdy go wyciągam. Dostaje tylko kilka sekund na złapanie oddechu. Lubię patrzeć na jej panikę, kiedy jest na skraju zadławienia. Oczywiście nie na śmierć, ale na tyle, że będzie czołgać się i błagać. Dyszy, kiedy odsuwam się i cofam na łóżku. Pochylając się, liżę jej szyję i wkładam język do jej ust. Wciąż z trudem łapie oddech, gdy zagarniam jej usta i mocno całuję. Jej ręce wciąż walczą z więzami, kiedy łapię ją za szczękę i liżę językiem jej język. Głośny pisk ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 160

ucieka jej z ust, kiedy gryzę jej dolną wargę. Wypływa kropelka krwi, którą natychmiast scałowywuję. – Dlaczego… – mamrocze. Jej słaby głos przypomina błaganie. Jest już prawie gotowa, by się poddać. – Krwaw dla mnie. Cierp dla mnie. Błagaj dla mnie – szepczę w jej skórę, pozostawiając małe dziobnięcia na jej szyi. – Twoje krew mnie kusi, Jay. Tłumi jęk, gdy przywieram ustami do jej sutka i mocno ssę. Przesuwam się w dół. Gdy dosięgam jej cipki, liżę skórę tuż nad nią. Jęczy wbrew swojej woli, a to sprawia, że się uśmiecham. Wstaję, pozbawiając ją przyjemności. Patrzy na mnie ma wpół przymkniętymi oczami, wypełnionymi niedosytem, ale i wstydliwą świadomością. – Chcesz dojść, ptaszynko? – pytam. Jej ust drżą, kiedy nabiera oddech. Mrużę do niej oczy, co od razu sprawia, że odpowiada. – Tak, panie. – Jak bardzo chcesz dojść? – Bardzo, panie. – Wystarczająco bardzo, by zrobić wszystko? – Tak, panie. Nikczemny uśmiech wykrzywia moje usta. – Nie ruszaj się, chyba, że ci pozwolę, rozumiesz? – Tak, panie. Rozpinam kajdanki na jej kostkach. Ustawiam jej nogi w pozycji żaby i obwiązuję linę wokół jej górnej części prawej nogi, a potem dolnej 10 . Następnie robie to samo z lewą nogą. Jest jej niewygodnie i stara się wyprostować nogi. Oblizuję się na ten widok. Jej głowa odwraca się do kamery, a potem z powrotem do mnie. – Nie podoba mi się to, panie – mruczy. – Wiem – odpowiadam, przeciągając palcami po jej fałdkach. – To nie ma znaczenie. Wiesz, że jestem egoistą. Szczerzę się, kiedy widzę wyraz zadowolenia na jej twarzy, gdy pocieram jej ogoloną cipkę. Jest mokra i otwarta dla mnie, więc mogę włożyć w nią dwa palce i nacisnąć na

10

Pozycja wygląda tak:

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

i nazywa się tie frost (związana żaba).

╬ STRONA 161

łechtaczkę kciukiem. Krzyczy w błogiej agonii. – Ta cipka chce być bardzo wypełniona, prawda? – Tak, panie – jęczy. – Czego ta cipka chce najbardziej? – Chce dojść, panie. Uderzam dłonią w szczyt jej cipki. Miły dla ucha krzyk ucieka z jej ust. Jej nogi kołyszą się, kiedy stara się je złączyć, ale szturcham ją, żeby zostawiła je otwarte. – Czy powiedziałem, że możesz złączyć nogi? – Nie, panie – skomle. – Spróbujmy jeszcze raz. Czego chce ta cipka? – Twojego kutasa, panie. Jej ciało drży pod dotykiem moich palców. Pochylam się nad jej brzuchem i przysuwam się, siadając tuż przed nią. Czubek mojego fiuta dotyka jej wejścia, kiedy rozmazuję jej wilgoć w górę i w dół. Kurwa, nie mogę się doczekać, kiedy się w niej znajdę. – Proszę… chcę twojego kutasa w sobie. Uśmiecham się. – Ale z ciebie szmata. Myślę, że powinienem być miły i dać ci to, czego tak bardzo pragniesz. – Powoli w nią wchodzę. Powietrze wychodzi z jej ust w postaci głębokiego jęku, co sprawia, że prawie w niej wybucham. Powstrzymuję się jednak i nurkuję jeszcze dalej. Mój fiut pulsuje w jej ciele; czucie jak jej ciepło owija się wokół mne, czyni mnie szalonym z pożądania. Ale nie jestem jeszcze zadowolony. Chcę, żeby krzyczała, zanim sprawię, że dojdzie. Więc podnoszę pasek i składam go. Jej oczy otwierają się i rozszerzają, gdy słyszy ten dźwięk. Kręci głową i parzy na mnie ze strachem. – Nauczysz się kochać ból – mówię. Potem uderzam jej cycki. Pisk towarzyszy jękowi, gdy wchodzę i wychodzę z niej. Pasek pozostawia piękny zaczerwieniony znak na jej skórze. Mam zamiar to ciągnąć. Chcę, żeby spojrzała na siebie i zobaczyła do kogo należy. Do kogo zawsze należała. Komu oddała się, kiedy zdecydowała się mnie uwieść. Mój błąd polegał na tym, że ją kochałem. Jej błędem było kuszenie mnie. Oboje powinniśmy wiedzieć, że nie należy igrać z ogniem. Teraz palenie nigdy nie gaśnie. Znowu ją chłostam, pozostawiając gorący, czerwony ślad na jej drugiej piersi. Jej krzyki wypełniają pokój. Kocham dźwięki, jakie wydaje, kocham jak jej mięśnie zaciskają się wokół mojego fiuta. Dosięgam skraju ekstazy i chcę się w pełni tym cieszyć, więc odrzucam pasek i łapię ją za nogi. Jej ciało porusza się w rytmie moich pchnięć, a jej cycki odbijają się w górę i w ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 162

dół. Jej twarz wyraża satysfakcję i niepokój, i jest to piękna rozbieżność. Chcę zobaczyć więcej. Umieszczam jedną rękę na łóżku obok jej głowy, a drugą owijam wokół jej gardła. Kaszle, kiedy zanurzam się w niej. Pochylam się, żeby ją pocałować i zabrać jej dech. Ból i przyjemność nie wykluczają się wzajemnie; są ściśle ze sobą powiązane, a kiedy nadchodzi uwolnienie, powodują silną euforię. Kiedy zacieśniam uchwyt na jej szyi, pochylam się i liżę jej usta. – Dojdź dla mnie. Pieprzę ją mocno i szybko, kiedy dławi się. – Dojdź – rozkazuję. – Teraz. Jej oczy trzepoczą. Usta układają się w idealne O, a brwi unoszą się. Powietrze przestaje przez nią przepływać, gdy z jej ust wychodzi cichy jęk. A potem zaczyna drżeć. Jej ciało kołysze się, a cipka trzepocze z pożądania. Jej mięśnie zaciskają się i pulsują wokół mnie. – Tak, wydój mnie – mówię, pompując w nią. Dźwięk, który wydaje, kiedy zabieram rękę z jej szyi, spycha mnie na krawędź. Łapię ją za nogi i dochodzę w niej. Sperma wypełnia jej cipkę po brzegi, kiedy pcham jeszcze dwa razy, uwalniając się z pierwotnej potrzeby, która nawiedzała mnie przez kilka dni. Leżąc na niej, dyszę, jak zwierzę, które właśnie dopadło swoją ofiarę. Jej pierś jest ciepła i miękka jak poduszka. Mógłbym odpocząć i zasnąć, gdybyśmy byli bezpieczni. Ale wiem, że nie mamy dużo czasu. Musimy się stąd wydostać najszybciej jak to możliwe. Znaleźli nas w barze, więc znajdą nas też tutaj. Nie podejmę tego ryzyka. Musimy znaleźć inny hotel. Poza tym, zgodnie z moim planem, powinienem zbliżyć się do jego lokalizacji. Znajduje się kilka stanów dalej. Równie dobrze mogę odbyć tą podróż teraz. Rozkuwam jej nadgarstki i patrzę na nią. Jej oczy błyszczą, a ich piękno przyciąga mnie. Jest boginią, a ja jestem nędznym bytem, który wszystko jej zabiera. Zastanawiam się czy czerpała z tego jakąkolwiek przyjemność. Nie powinno mnie to obchodzić, ale tak jest. Może jednak uchowała się jakaś cząstka mojej duszy w tym skażonym ciele. Jej dłonie leżą nieruchomo na łóżku, mimo że są wolne. Może ze mną walczyć. Jednak nie robi tego i to mnie zaskakuje. Pochylam się i kradnę jej pocałunek. Moje usta utrzymują się na jej. Nie mogę ich zabrać. Jestem uzależniony od jej smaku. – Powiedz mi… podobało ci się? – mruczę. – Tak, panie – odpowiada jak dobrze wyszkolona marionetka. – Nie… czy naprawdę ci się podobało? – pytam. – Musisz powiedzieć mi prawdę. Jej usta drżą. Muskam je swoimi ustami, podgryzając delikatnie jej dolną wargę. Drży. – Odpowiedz – mówię wymagająco, ale łagodnie. – Być może. – Jej odpowiedź jest niepewna. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 163

– Dlaczego? Wzdycha. – To było… mroczne. Mocne. Bolesne. – Jej usta przestają się poruszać, ale czuję, że chce jeszcze coś powiedzieć. – I? – Przyniosło oszałamiającą… ulgę. Uśmiecham się. – Więc znalazłaś w tym uwolnienie? Marszczy brwi i odwraca ode mnie wzrok. – Przyznanie, że chcesz być zniewolona jest trudne, ale już kiedyś to zrobiłaś. Teraz musisz to powtórzyć. Właśnie tym jesteś. Wojowniczką, która uwielbia być ujarzmiona i zmuszona do uległości. Przyciskam do niej usta, szukając okiem jaj uwagi. Patrzy na mnie i zaczyna odwzajemniać pocałunek. To pierwszy raz, kiedy pozwala sobie mnie poczuć. Naprawdę pozwala moim ustom podbić się. Pożeram ją, biorąc więcej i więcej. Nie mogę się powstrzymać. Mój umysł jest skonsumowany przez pożądanie, a usta coraz bardzie łakną jej. Nagle jej ręce przesuwają się po moim kręgosłupie, otacza mnie jej ciepło, kiedy owija wokół mnie ramiona. Pragnie mnie tak samo jak ja pragnę jej. Domaga się więcej mnie, kiedy łapie za moją głowę. Czuję ją. Jej nagą skórę przy mojej. Jej palce rozkładają się na mojej czaszce, dotykając moich blizn. Ale gniew nie wypełnia moich żył. Zamiast tego czuję się silniejszy. Jej objęcie leczy blizny pozostawione na mojej duszy. Zdaję obie sprawę z tego, że nie tylko ona jest więźniem w tym pokoju. Ona kradnie to, co zostało ze mnie. Nie mogę jej stracić. Nie pozwolę na to. Po tych wszystkich latach, które były torturą, wreszcie jest moja i zatrzymam ją, nigdy nie pozwolę jej odejść. Nikt, nawet osoba chcąca jej śmierci nie stanie mi na drodze. Położę kres wszystkiemu. Zgładzę go, jeśli będę musiał. A wtedy ona całkowicie będzie należeć do mnie.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 164

"Doszukajmy się prawdy, a będziemy ponosić konsekwencje."   – Charles Seymour 

Rozdział 19 Jay Wtorek, 6 września 2013, 07:55 Nowy pokój hotelowy jest większy od poprzedniego. Królewskich rozmiarów łóżko z czerwoną narzutą; dębowy stolik i skórzane fotele. Śniadanie podane do łóżka i widok z okna wystawiony na wieże. Jestem królową uwięzioną w wieży. Każdej nocy śnię o X. Mam wizję z przeszłości, ale po przebudzeniu nie pamiętam ich. Wiem tylko, że go widziałam. Ten człowiek zna mnie nie bez powodu. Jest w moim życiu, tylko Bóg wie jak długo, ale po prostu go nie pamiętam. Zastanawiam się, dlaczego tak jest. Codziennie budzę się i zdaję sobie sprawę z tego, że wciąż tu jestem. Że on nigdy mnie nie zostawia, przynajmniej w sensie psychicznym. Bez względu na to, czy chcę, czy nie chcę, jestem do niego przywiązana. Nie próbowałam uciec od… od zawsze. Nawet nie pamiętam ostatniego razu. Nawet nie wiem, czy chcę jeszcze uciekać. Moje ciało jest w kółko skuwane i brane. Mój umysł oddalił się. Im więcej czasu spędzam z nim, tym mniej widzę siebie w samotności. Zaczynam czuć niepokój, gdy go nie ma. Myślałam, że mogę z tym walczyć, ale nie mogę tego powstrzymać. Już za późno. Zawsze było za późno, tak jak mówi, zawsze byłam jego. Nie ma różnicy między teraz a wtedy. Czas już nie istnieje. Tylko ja i on, ten pokój, moje ciało, jego pragnienia, zaspokajanie ich. Każda nagroda to mniej bólu, więc staram się być kimś, kim on chce, bym była. Dobrą dziewczynką. Jego małą dziwką. Coraz bardziej staję się tym, czym jestem w jego umyśle. Nawet nie pamiętam, kim byłam przed nim. Jego zasady są prawem. Nie mogę wyjść na zewnątrz. Śmierć jest tym co następuje, gdy się sprzeciwiam, wiem o tym. Widziałam to wiele razy. A ja chcę żyć. W każdym razie, nie jestem pewna, czy mogę żyć bez niego.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 165

X z oczekiwaniem ogląda telewizję, bębniąc palcami o krzesło. Siedzę mu na kolanach, z głową umieszczoną w kąciku jego szyi i czuję się pusta. Z jego ręką owiniętą wokół talii i nagim ciałem schowanym w jego, nie czuję nic. Po prostu jestem. Kiedy jednak X przełącza na inny kanał, rzut oka na człowieka w nim zabiera spalającą moje serce melancholię. Pojawia się w nim gruby brodacz z przekrwionymi oczami, niejaki Al John. Prezenter wiadomości mówi, że został postrzelony w stopę, zaatakowany nożem i oblany jakim kwasem. Ale nie szokuje mnie fakt, że człowiek był torturowany. Ani to, że zginął tamtej nocy, gdy X wyszedł i wrócił z zakrwawionymi rękami i ubraniem. Jestem wstrząśnięta tym, iż czuję, że znałam tamtego człowieka. Jego twarz przywołuje wspomnienia o moim ojcu, gdy mówił do kogoś takiego ja Al, żeby wykonał jakąś robotę. To tylko przebłyski, ale wystarczą mi, by wiedzieć, że maiłam rację. Pamiętam Ala. A on teraz nie żyje. To musiała być sprawka X.

X Pi¹tek, 20 października 1995 Jej ojciec obwinia ją o wszystko. Wciąż słyszę, jak krzyczy na nią, dlaczego musiała to zrobić, dlaczego musiała zaprzyjaźnić się ze mną, dlaczego w ogóle byłem w pobliżu. Moi rodzice trzymają mnie z dala od niej, od kiedy doszło do wypadku z jej matką. Nawet podczas pogrzebu, nie pozwolili mi z nikim porozmawiać. Stałem w cieniu, obserwując ją i czekając na szansę, by móc znowu z nią pomówić. Nikt nie wyraził na to zgody, ale muszę spróbować. Jest moją przyjaciółką.

Środa, 25 października 1995 Jestem na korytarzu, czekając na ojca, aby wyszedł i porozmawiał ze mną. Moja matka powiedziała mi, żebym został tu do czasu, aż skończą dyskusję. Oczywiście, rozmawiają o mnie. Zrobiłem coś złego; poszedłem się z nią zobaczyć. Kiedy mój ojciec wychodzi z pokoju, serce podskakuje mi do gardła. – Nigdy więcej nie będziesz z nią rozmawiał, słyszysz mnie? – mówi, chwytając mnie za podbródek tak mocno, że to boli. – Tak.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 166

– Nie będziesz rozmawiał, nawet na nią nie spojrzysz, rozumiesz? – Tak, ojcze. Odpycha mnie i otrzepuje swoje ubranie. – Jesteś hańbą dla tej rodziny. Czy masz w ogóle pojęcie, co zrobiłeś? – To był wypadek. Jego ręka uderza mnie w twarz, zanim sobie to uświadamiam. Mój policzek szczypie i nagrzewa się. Przykładam do niego rękę, jakbym mógł się w ten sposób ochronić. – Nadszedł czas, byś nauczył się, dlaczego tu jesteś, kim jesteś i co będziesz robił. Marszczę brwi. – Co masz na myśli? – Nauczysz się jak kontrolować siebie i innych. Trzymamy w rękach czyjeś życia i musimy zdecydować, kto zasługuje, by żyć, a kto umrze. – Klęka przede mną i chwyta tak mocno za ramię, że mnie to przeraża. Mrużąc oczy, mówi: – Wypadki nie istnieją. Za błędy trzeba odpowiedzieć. Chodź ze mną. – Ciągnie mnie za rękę i prowadzi do pokoju, w którym nigdy wcześniej nie byłem. Otwiera drzwi, ciemność za nimi napawa mnie przerażeniem. Długie schody, to wszystko, co jest widoczne. Nie mam pojęcia, co tam jest z wyjątkiem tego, że widziałem, iż moi rodzice często tam wchodzą. Nigdy nie poprosili mnie, bym do nich dołączył, aż do teraz. Ojciec popycha mnie w dół. – Zobaczysz, co robi nasza rodzina, by się utrzymać i nauczysz się tego samego.

Pi¹tek, 11 kwietnia 1997 Ojciec wciska mi broń do ręki. Cały drżę, kiedy unosi moje ramiona i celuje pistoletem w mężczyznę, który klęczy przede mną. Jest przypięty do ściany za pomocą gwoździ wbitych w jego ręce. Widziałem, jak je wbijali i słyszałem jego krzyk, kiedy błagał o litość. Nie znajdzie tu żadnej. – No dalej… – Ojciec popycha mnie do przodu. Serce bije mi w gardle, kiedy przyciskam pistolet do jego głowy. Palec trzymam na zimnym, metalowym spuście. Widziałem, jak rodzice to robili, niezliczoną ilość razy. Jednakże, dla mnie to pierwszy raz. Czy mogę odebrać komuś życie? Czy jestem do tego zdolny? Mam zaledwie dziewięć lat. Wiedziałem, że kiedyś nadejdzie taki dzień, że będę musiał kogoś zabić, ale nie wiedziałem, że nadejdzie tak szybko. – Zabij go – ojciec szepcze za mną. – Wiesz, jak to zrobić. Przełykam, patrząc na zapłakanego człowieka przede mną. – Nie mogę.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 167

Ojciec pochyla się nade mną. – Wiesz, co zrobił ten człowiek? Kręcę głową. – Pobił swoją żonę na śmierć i zastrzelił swoje jedyne dziecko, ponieważ mu przeszkadzali. Ja pierdolę. Słyszałem wcześniej gówniane rzeczy, ale nigdy tak naprawdę o tym, co ci ludzie zrobili. To znaczy, mój ojciec zawsze powtarzał, że zostali ukarani z jakiegoś powodu, zwykle głupiego, jak kradzież pieniędzy, czy niespłacalnie pożyczki. Ale nie coś takiego. Większość ludzi dla których pracują moi rodzice, jest znacznie gorsza niż ludzie, których torturujemy. Ale ten gość… Wow. – Uważasz, że on zasługuje na to, by żyć? – pyta ojciec. – Nie – mruczę. Ojciec kładzie ręce na pistolecie i owija palce wokół moich, dokładnie na spuście. Zamykam oczy. – Nie rozdajemy miłosierdzia, chłopcze. Tylko śmierć – mówi ojciec. A potem ciągnie tak mocno, że nie mogę powstrzymać spustu przed wciśnięciem.

Czwartek, 26 listopada 1998 Nie mogę przestać chodzić do jej domu i obserwować jej z daleka. Pomimo tego, że nie wolno mi tego robić, chcę ją widywać. Brakuje mi zabawy z nią. Nawet po tym co się stało, wydaje się być taka szczęśliwa. Kręci się po ogrodzie, bawiąc się z wymyślonymi przyjaciółmi. Chciałbym być niewidzialny, żeby móc się przyłączyć. Tęsknię za czasami, gdy wszystko było proste. Niewinne. Jest ode mnie młodsza, tak mała, że pewnie nie zapamięta nic z dnia, który wszystko zmienił. Nie pracujemy już dla jej ojca. Po pogrzebie, już nigdy nie wróciliśmy do jej domu. Zastanawiam się, czy powodem jest to, co się stało z jej matką. Nagle jestem złapany za szyję i odrzucony do tyłu. Jęczę, gdy ląduję na asfalcie, uderzając się najpierw głową o niego. Zanim mam szansę zobaczyć, kto mnie zaatakował, mam założony worek na głowę. Krzyczę, ale moje usta są zakneblowane czyjąś dłonią, gdy jestem ciągnięty do tyłu. – Zamknij pysk – ktoś mówi. Głos jest dziwnie znajomy. Jestem rzucony na coś miękkiego, ale to nie łagodzi bólu. Potem następuje uderzenie pięścią w twarz. Zęby wypadają z mi z ust i czuję, że zalewa je smak krwi. Nie mogę walczyć z napastnikami, gdy mnie duszą i okładają. Są silniejsi ode mnie. Łzy wypływają z moich

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 168

oczu, kiedy ktoś dwukrotnie uderza mnie z całej siły w żołądek. Czuję, że zaraz zwymiotuję, ale worka już nie ma na mojej głowie. Oślepia mnie lampa nade mną. Mrugam kilka razy i dociera do mnie, że jestem w samochodzie, wiozącym nas daleko od jej domu. – Musiałeś iść i odwiedzić ją znowu, co? Powiedziałem ci, co się stanie. Następnym razem nie będę tak litościwy – mówi mój ojciec.

Środa, 16 kwietnia 2003 Krzyki wypełniają korytarz, podniecając mnie do samego sedna. Nie mogę już nawet policzyć, ile razy kogoś torturowałem. Wczoraj obdzieranie ze skóry, dzień wcześniej brutalne siekanie na kawałki. To, co zdarzyło się jeszcze wcześniej jest niewyraźną plamą. Jakbym chciał pamiętać rzeczy, które robię ludziom. Uodporniłem się na dźwięki. Cholera, nawet zaczyna mi się to podobać. Za każdym razem, gdy daję komuś niezły wycisk, rodzice wynagradzają mnie przywilejami i pieniędzmi. To i to, co najważniejsze, nie każą mnie za popełnione błędy. Dorastając, przyzwyczaiłem się do paprania się ludźmi. Są tylko zabawkami, z którymi się bawię i używam ich, dopóki z nimi nie skończę. Moi rodzice pozwalają mi odwalać brudną robotę, od czasu do czasu zaglądając, by przesłuchać nasze ofiary. Kocham patrzeć na ich twarze, gdy nie dają moim rodzicom odpowiedzi, których ci oczekują i wiedzą co będzie następne. Ja. Potężny, właśnie tak jestem. Kontroluję ich ból. Kontroluję nawet ich wolność. Mogę ich uwolnić i pozwolić odejść, jeśli tak zdecyduję. Ale nie robię tego, bo nasza rodzina żyje z takich rzeczy. Ja żyję, ponieważ to robię, a cenię sobie własne życie. To zabić, albo zostać zabitym. Kiedy krew moich ofiar rozpryskuje się na ścianach, widzę kobietę z ciemnobrązowymi włosami, która spada ze schodów. Ta scena w kółko odtwarza się w mojej głowie. Za każdym razem widzę też ją. Dziewczynkę, która oznaczała dla mnie niewinność. Dziewczynkę, której już nigdy potem nie zobaczyłem, ponieważ to oznaczałoby dla mnie los gorszy od śmierci. Kiedy byłem mały, wierzyłem w miłość i szczęśliwe zakończenia. Co za stek bzdur. One nie istnieją.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 169

Wtorek, 6 września 2013, 21:25 Wszyscy oni zapłacą za to, co zrobili. Samo myślenie o tym, sprawa, że włoski jeżą mi się na karku. Patrząc na pendrive'a z filmem, wiem, że to jedyny sposób. Po tym, jego życie stanie się prawdziwym piekłem. Zbombarduje go takim gównem, na które nie jest przygotowany i będzie mnie błagał, bym odebrał mu życie. Wkładam pendrive'a do koperty i owijam go nią, przed wysłaniem. Gdy opuszcza moje ręce, zaczynają wypełniać mnie emocje. Mogę wyobrazić sobie jego minę, kiedy zobaczy, co z nią zrobiłem. Biorę głęboki oddech, kiedy wychodzę z poczty. To piękny dzień. Idealny wręcz, by zrujnować jeszcze kilka żyć. Przywiozłem Jay do miasta, które kiedyś tak bardzo kochała, ale które zostało wymazane z jej pamięci. Minęło sporo czasu, od kiedy widziałem Atlantę, ale pamiętam, każdy zaułek, każdej ulicy. To miejsce, gdzie wydarzyła się nasza historia. Gdyby tylko Jay miała świadomość, jak bardzo niebezpieczny dla nas jest pobyt tutaj. Mam tylko kilku prawdziwych przyjaciół, którym mogę zaufać. Muszę polegać na nich, kiedy wykonują za mnie brudną robotę, albo pilnują Jay, kiedy mnie nie ma, jak teraz. Nie dlatego, że jest to potrzebne. Przyzwyczaiła się do mnie, słucha mnie i nie wydaje się już tak ukierunkowana na ucieczkę, nawet jeśli ma szansą na nią. Zmieniła się na lepsze. Przynajmniej dla mnie. Raz na jakiś czas, pojawia się w mojej głowie głos, zastanawiając się jak ona się z tym czuje. Ale równie szybko znika. Wsiadam do samochodu i jadę do dziwkarskiej części miasta. Wiem gdzie je znaleźć; bywałem tu bardzo często, żeby zabić jakiegoś alfonsa, albo kurwę. Albo oboje. Nie miało to znaczenia, dopóki mi za to płacono. Kiedy znajduję odpowiednią, otwieram okno i pokazuję jej, żeby podeszła. – Cześć przystojniaku – mówi, ma długi blond włosy, szpilki i króciutkie szorty. Kiedy zamiast przystojniaka dostrzega mnie, czyli oszpeconego, brzydkiego potwora, krzywi się. – Wiec um… na co masz ochotę? – pyta. – Nie jestem zainteresowany. Przewraca oczami i wzdycha. – W takim razie co tu do chuja robisz? – Zapłacę dziesięć razy tyle, co zarabiasz tutaj. Jej oczy się otwierają, a usta zamykają. Dobrze. Byłem bliski rozerwania jej szczęki, za to, co do mnie powiedziała i jak to zrobiła.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 170

– Słucham – mówi. – Wsiadaj. Porozmawiamy o szczegółach podczas jazdy. Kiedy wsiada do środka, zapalam papierosa. – Imię. – Natasza. Mogłeś zapytać, wiesz o tym? – Kręci głową z irytacją. – Jak się nazywasz? – X. – Co? Tylko X? – drwi. Unoszę pistolet i w jednej chwili celuję do niej. Piszczy, ale kładę rękę na jej ustach. – Będziesz słuchać, będziesz żyć. Nie będziesz słuchać, nie będziesz żyć. Proste? Gorączkowo kiwa głową, kiedy zabieram rękę z jej ust, potem blokuję drzwi samochodu, żeby nie wysiadła. – Od teraz pracujesz dla mnie, ale musisz robić dokładnie to, co powiem. – Dlaczego do kurwy, miałabym dla ciebie pracować? – krzyczy. – Ponieważ cenisz sobie swoje życie i pieniądze. Dzięki temu zachowasz obydwa. Marszczy brwi, wzdychając. – Nieważne. Miejmy to za sobą. – Jest facet; chcę, żebyś go wypieprzyła. Zaczyna skubać tasiemki na swoich szortach. – To wszystko? – Nie. – Czekam, aż na mnie spojrzy. Gdy to robi, biorę kartkę z adresem gdzie on będzie i kiedy. – Uwiedziesz go dokładnie w tym miejscu i czasie. Nie pozwolisz mu odejść, dopóki go nie wypieprzysz. – Uhuh… – mruczy, znowu marszcząc brwi. – Masz się upewnić, że ktoś cię zobaczy. – Dobra… To jakiś rodzaj tajnej orgii? Nie… – Zrobisz to, jeśli cenisz swoje życie. – Znowu podnoszę broń. – Teraz słuchaj. Kiedy z nim skończysz, natychmiast mnie o tym zawiadomisz. – Wyławiam z kieszeni niemożliwy do namierzenia telefon i rzucam go jej na kolana. – Zadzwonisz i spotkamy się. – I co wtedy? Dostanę swoją zapłatę, czy będziesz miał więcej gówna do zrobienia? Czy ja wyglądam dla ciebie jak jakiś pieprzony interes? – Zamknij się! – mówię i przykładam jej broń do głowy. – Dobrze, dobrze – skomle. – Zrobisz to, rozumiesz? – Tak, rozumiem. – To bardzo ważne, więc zapamiętaj. Jeśli ktoś będzie z tobą rozmawiał powiesz, że zostałaś zgwałcona i pobita. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 171

Szczęka jej opada. – Co? – Nie kuś mnie, bym pociągnął za spust. – Żartujesz sobie ze mnie? – Nie. Jak chcesz swoją zapłatę i życie, zrobisz, co mówię. – Dobra. Nieważne. Ale to będzie dziesięciokrotna cena. – Umowa stoi. Wypieprzysz go. Powiesz ludziom, że cię wykorzystał. Zadzwonisz do mnie. Spotkasz się ze mną. Łapiesz? – Tak, panie – mówi, salutując mi ze śmiechem. Nienawidzę, kurewsko nienawidzą, jak to słowo wychodzi z jej ust. To tak jakby deptała cały szacunek stojący za nim. Jay chętnie okazuje mi szacunek, ponieważ wie, że mam rację. Wie, że wezmę to, czego potrzebuję, ale w zamian dam jej to, czego ona potrzebuje. Wie, że jest mi go winna. Ale ta kobieta… ona igra z ogniem. Mam ochotę strzelić jej w łeb tu i teraz, ale naprawdę potrzebuje zadowolonej z siebie, wymienialnej i nieistotnej kobiety. Ona jest idealna.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 172

"Odpuszczanie nie oznacza poddawania się, lecz raczej akceptację tego, że pewnych  rzeczy nie ma. "   – autor nieznany 

Rozdział 20 Jay Sobota, 14 września 2013, 21:52 Jego palce owijają się wokół mojego uda, wbijają się w nie, kiedy dodaje gazu. Właśnie tam, pod jego ręką, jest czerwony ślad po pasku z wczoraj. To nie było surowe ani bolesne. To nie była kara. To była grzeszna przyjemność, która skłoniła go, by mi to zrobić. Zanim mnie wypieprzy musi wiedzieć, że jestem jego. Musi widzieć na mnie swoje znaki. Moja zaczerwieniona skóra zachwyca go. Jego uśmiech oznacza, że dostanę cukierka. Ostatnio orgazmy są jedyną wolnością jaką mam. Daje mi je jako prezent, nagrodę za zadowolenie go. Ta wolność to jedyne, co mi pozostało… zrobię za nią wszystko. Przyznaję, stałam się kurwą na jego polecenie. Nie dbam o to. Jak teraz, kiedy jestem w jego samochodzie, pozwalając mu się dotykać. Nie wiem, gdzie jedziemy i nie ma to znaczenia. Czuję jak moje serce coraz bardziej spada w jego pułapkę. Pragnę jego dotyku, jego uwagi, ponieważ jest jedyną osobą, która może mi to dać. Ujarzmił mnie. Wbrew temu, co kiedykolwiek sobą reprezentowałam, pozwoliłam, żeby doszło do tego. Moje ciało należy do niego. Moja dusza należy do niego. Mój umysł… i serce wkrótce podążą za nimi. Nikt nie przetrwa bez miłości, a on chętnie mi ją okazuje. Bierze mnie i scałowuje mój strach, owijając mnie swoimi ramionami i zapewnia, że jestem jego. Więc jak mogę powiedzieć nie? Drżę, kiedy zabiera rękę, a moja skóra jest pozostawiona w chłodzie i tęsknocie za jego dotykiem. Samochód zwalnia i X parkuje go na opustoszałym parkingu niedaleko stacji telewizyjnej. Gasi go i czeka. Patrząc na niego, widzę, że bawi się krawatem i zaciska zęby. Wygląda na to, że czeka, aż coś się stanie. Drzwi od budynku otwierają się i wychodzi kobieta w szpilkach i za krótkich szortach. Jej długi kucyk huśta się na boki, kiedy schodzi po schodach i rozgląda się po parkingu. Brwi ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 173

X marszczą się i słychać odblokowywane zamki w drzwiach. Moje tętno zaczyna walić, kiedy wolność czeka. Mogę otworzyć drzwi, wyskoczyć i uciec do własnego świata. Mogę to zrobić teraz, gdy on wciąż jest rozproszony przez kobietę, która idzie w kierunku alei za budynkiem. Nogi mi się trzęsą i stopy mam zdrętwiałe. Skądś wiem, że nie będę w stanie uciec. Bez względu na to, ile razy spróbuję, X zawsze mnie złapie. Albo zabije, zanim uda mi się uciec. A nawet jeśli jakimś cudownym sposobem udałby mi się to, organizacja, która chce mojej głowy, nigdy nie da mi żyć w spokoju. Jestem skazana na spędzenie reszty życia z X. Mój mózg po prostu pogrywa sobie ze mną tymi złośliwymi sztuczkami, a to czyni mnie wściekłą i nienawidzę faktu, że nie mogę nic z tym zrobić. Wciąż przypomina mi, że jestem okradziona z wolności, a w ogóle nie chcę o tym pamiętać. W tej chwili, chcę po prostu żyć i brać życie takie, jakim jest. To wszystko, co zamierzam robić. Tak. Żadnego myślenia. Żadnej wiary. Żadnego skrzywdzenia. Tylko życie. Na chwilę wzrok X wędruję do mnie, podkreślając fakt, że znajduje się teraz z nim. Otwiera drzwi i wychodzi, potem obchodzi samochód, żeby otworzyć też moje. Wyciągając do mnie rękę, patrzy na mnie z radosnym uśmiechem na twarzy. To prawie tak, jakby mógł zobaczyć, co dzieje się w mojej głowie. Biorę jego jedwabiście gładką rękę. Jego rękawiczka jest w dotyku niesamowicie przyjemna, kiedy wychodzę i obciągam czarną sukienkę. Czasami, kiedy patrzę w dół, wciąż jestem zaskoczona tym, jak w niej wyglądam. Wyglądam w niej stylowo jak diabli, choć nie jestem damą. X kupił mi wszystkie ubrania i decyduje co, oraz kiedy mam założyć. Dziwi mnie, że chce mnie widzieć w czym takim. W sypialni jestem jego dziwką ubraną w skąpy strój albo nagą, ale gdy wychodzimy, zamieniam się w modelkę. X mówi mi nawet, jaki mam zrobić makijaż i jak chce, bym wyglądała. Robię, co mogę, żeby go uszczęśliwić, ponieważ to oznacza dla mnie mniej problemów. Jednak gdy patrzę na siebie w lustrze, nic nie mogę na to poradzić, że szukam śladów, które zrobił na moim ciele. One przypominają mi o mojej sile i chęci przetrwania. Czucie ich przypomina mi, że żaden makijaż nie ukryje brudu pod nim. Owija jedno ramie wokół mojej talii, zapraszając mnie, bym poszła z nim przez parking, a ja wcielam się w rolę, którą dla mnie wyznaczył. Patrzę w dół, kiedy mnie prowadzi, a jego gorąca ręka doprowadza we mnie do dziwnych emocji. Nie pozwalam sobie ich czuć, więc zamiast tego patrzę na broń, metal, który decyduje o przebiegu mojego życia. – Jesteś moim skarbem, wiesz o tym, mała dziwko? – mruczy X, gdy idziemy w stronę alei. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 174

– Tak, panie. Wiem, że jestem. Jego ręka przenosi się na mój tyłek i ściska go delikatnie. – Dobrze. Pamiętaj o tym. Mam zamiar dzisiaj zrobić coś, czego nie zrozumiesz, ale chcę, żebyś patrzyła i zapamiętała, wszystko, co się wydarzy. Moje płuca się zwężają. Ta sukienka jest nagle tak ciasna, że nie mogę złapać oddechu. – Co zamierzasz zrobić? – pytam. – Coś, co musi zostać zrobione. Patrzę w górę i widzę znowu potwora, którym się staje. W jego oku tkwi błysk udręki, spojrzenie, którym gardzę. Spojrzenie, którego używa, gdy pochyla się nade mną i bije mnie w tyłek, piętnując go. Spojrzenie, które mówi mi, że jestem jego własnością. Spojrzenie, które zarazem przeraża mnie i denerwuje. Ale tym razem nie jest przeznaczone dla mnie. Jest przeznaczone dla niej. Mój oddech przyśpiesza, kiedy podchodzimy do kobiety w alei. Drży z zimna, a jej oczy mierzą mnie z góry na dół. – Kto to jest? – pyta, wskazując na mnie. – Nie twój interes. Zrobiłaś to, co ci mówiłem? – Jego głos jest szorstki i wymagający. – Oh, zerżnęłam go, w porządku? Potem od razu poszłam do twojego kontaktu, żeby opowiedzieć mu, co się stało. – Dobrze. – X odwraca się do mnie, a ja kulę się pod jego morderczym spojrzeniem. – Stój tu. Nie rób nic, dopóki ci nie powiem – rozkazuje. Potem znowu odwraca się do kobiety… i uderza ją pięścią w twarz. Moja szczęka opada w szoku i zakrywam ręką usta, żeby zapobiec krzykowi. Kobieta krzywi się i próbuje mu oddać, ale X łapie ją za nadgarstki i przypina do ściany. – Za co to do chuja było? – krzyczy. – Mówiłem ci, że masz wyglądać na sponiewieraną. Nie jesteś wystarczająco sponiewierana. – Pieprz się. Poszłam do wiadomości i powiedziałam, że zostałam zgwałcona. Mówiłeś, że to wystarczy. – To nie wystarczy. Twoja opowieść może być przekonująca, ale wygląd nie jest. Kilka siniaków dokończy robotę. – X? Co robisz? – krzyczę. Odsuwa się od kobiety i bierze kilka głębokich oddechów. Potem wyjmuje pistolet i celuje jej w twarz. Ona krzyczy i próbuje walczyć, ale za nim ma szansę na ucieczkę, kula przenika jej czaszkę. Martwa, pada na ziemię. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 175

Zaszokowana patrzę na tą scenę. Łzy spływają mi po twarzy. On tak po prostu zabił na moich oczach jakąś przypadkową kobietę. Jej życie zakończyło się od tak sobie. Jakby od samego początku miał do tego prawo. Jakby mógł pogrywać sobie z kim tylko zechce. – Ja-ja… – zacinam się. Nie wiem, co powiedzieć. Nie wierzę własnym oczom. X odwraca się znów do mnie. Wpadając w panikę, cofam się, byle dalej od niego, ale on idzie za mną. W ciemności jego blizna robi się jeszcze wyraźniejsza od księżyca świecącego na nas. On naprawdę jest potworem. – Dlaczego? – mamroczę. – Dlaczego wciąż zabijasz? – Ona musiała umrzeć. – Ale zrobiła coś dla ciebie. Obiecałeś jej coś, prawda? Nigdy by tego nie zrobiła, gdyby takie miało być zakończenie. – Obiecałem, ale nie zamierzam płacić dziwce, jeśli dobrze nie wykonała swojej roboty. Jej zadaniem było sprawić, że będzie wyglądać jakby została zmuszona. Nie zrobiła tego, więc dokończyłem tą część. – I za to ją zabiłeś? – Musiała umrzeć. – Jego głos jest niesamowicie mroczny, kiedy podchodzi do mnie. Gdy moje plecy wpadają na ścianę, panikuję. Jestem w pułapce. Krzyczę, kiedy się zbliża, ale łapie mnie za ramię i kładzie mi dłoń na ustach. Walczę, jak tylko mogę, ale to nie ma sensu; jest znacznie silniejszy niż ja. Łzy swobodnie spływają po moich policzkach, gdy uświadamiam sobie, że przywiózł mnie tutaj, żebym była światkiem jej śmierci. Żebym zobaczyła, jaką ma władzę nad ludźmi i zagrozić mi nią. – Uspokój. Się – rozkazuje. Kiedy trzyma mnie w ramionach, ja kręcę się i odwracam się do niego plecami, dopóki nie stoję twarzą do ściany. Wykręca mi ręce do tyłu i trzyma w nadgarstkach, gdy pochyla się i szepcze mi do ucha: – To musiało się stać. Próbuję cię chronić. – Trzyma mnie tak mocno, że nie mogę oddychać. To, albo adrenalina krążąca w moich żyłach. – Chcę ciebie, tylko ciebie i zrobię wszystko, żeby ochronić cię przed nimi - ludźmi, którzy chcą twojej głowy. Teraz… będziesz cicho, czy sam mam cię uciszyć? Przełykam i kiwam głową, zmuszając się do tego, żeby zapomnieć widok kobiety mordowanej na moich oczach. Gdy X zabiera rękę z moich ust, mruczę: – Zabiłeś ją… wszystkich zabijasz. – Była niedokończoną sprawą. – Pieprzyć niedokończone sprawy; ona dotrzymała obietnicy. To ty tego nie zrobiłeś! – Szarpię się, starając się uwolnić, ale nie chce mnie puścić. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 176

– Posłuchaj mnie, ptaszynko. Powiedziałem jej, żeby zerżnęła tego, kto wziął sobie ciebie za cel, żebym mógł go wrobić. Zamierzam uczynić go tak nieszczęśliwym, że będzie błagać o to, żebym odebrał mu życie. Nie pozwolę, by ktoś stanął mi na drodze do tego, żeby mieć cię tylko dla siebie i móc się zemścić. – Rzuca mnie na ścianę i trzyma. – Nie jestem dobry. Mówiłem ci to już chyba z milion razy. Wykorzystuję ludzi, dopóki nie są już użyteczni, a potem pozbywam się ich. Ona nie była mi już do niczego przydatna. – Jego jedna ręka wchodzi pod moją sukienkę. – Przydatna… jak marionetka pod twoim dowództwem – mruczę, kiedy erekcja X dźga mnie w plecy. – Dokładnie. Rób, co mówię, a będziesz żyć. Bądź przydatna, a będziesz żyć. – Wciąż jestem przydatna? – pytam, oszołomiona. Jego palce pod sukienką przesuwają się w górę i odsłaniają mi tyłek. – Tak długo, jak dajesz mi to, czego chcę… – mruczy, podgryzając moje ucho. – Jesteś moja, ptaszynko i użyję cię, jak będzie mi pasowało i chcę dostać wszystko. Będę chronić twoje życie tak długo, jak będziesz robiła wszystko, żeby mnie zadowolić. – Gdy jego ręka sięga między moje uda, zaciskam je razem, ale to na nic, nie powstrzymam go. Topnieję od jego dotyku. Trzyma moją nagą cipkę, przypominając mi o tym, dlaczego powiedział, żebym nie zakładała majtek. Rozkłada moje nogi, przesuwając palcami miedzy moim fałdkami. – Czy ta cipka jest moja? – pyta, liżąc nie po karku. – Tak, panie. Kiedy zanurza palec we mnie, sapię. Wiruje nim dookoła, sprawiając, że robię się jeszcze bardziej mokra. Mogę powiedzieć, że wie, jaki ma na mnie wpływ. Śmieje się i szczerzy do mojej skóry. – Już jesteś taka mokra i otwarta na mojego fiuta. Taka chętna… Drżę w jego ramionach, kiedy szybko mnie pociera. Jego uścisk na moich nadgarstkach jest mocny i bolesny, i już wiem, że pozostawi czerwone ślady. Ból tylko zwiększa przyjemność. Ma rację. Jestem dziwką. Powtarzam sobie, że go nie potrzebuję, ale tak nie jest. Potrzebuję go, by żyć. Potrzebuję go, by czuć się żywa, by czuć wszystko. – Widzisz, jaką szmatą jesteś? – mówi. – Nie zaprzeczaj. Kocham to. Pokażę ci, co to znaczy należeć do mnie. Teraz dojdź. Orgazm przychodzi znikąd, w odpowiedzi na jego dotyk i głos. Przepływa przeze mnie, ustawiając moje ciało w ogniu. Wystarczy jego rozkaz, żebym spłonęła. Moje ciało drży od jego dotyku. Wciąż mi mało. Wciąż chcę więcej, wciąż łaknę jego uwagi. A on mi ją poświęca. Pocierając mnie palcami, daje mi oszałamiającą przyjemność. Znowu jestem na skraju, kiedy zrywa kontakt, pozostawiając mnie w zawieszeniu. Patrzę przez ramię. Dźwięk krawata zsuwanego z szyi sprawia, że mam ciarki na plecach. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 177

Oblizuje usta. – Ręce z tyłu, ptaszynko. Nie sprzeciwiaj mi się. Owija krawat wokół moich nadgarstków i zawiązuje go. – Dobre dziewczynki nie walczą. Niegrzeczne dziewczynki zostają skrępowane – mówi, całując mnie w łopatkę. Jego pocałunek staje się ugryzieniem, a ja płaczę z bólu. Kładzie mi palec na ustach i mówi: – Ssij, szmato. Pokaż, jak bardzo jesteś wstanie dać mi wszystko. – Mój umysł bawi się ze mną, mówiąc mi, żebym ugryzła go w palec, ale wiem, że mogę umrzeć, jeśli to zrobię. W tej chwili wola przetrwania jest silniejsza niż wola walki. Czuję swój smak, kiedy wiruje palcem w moich ustach. Jęczy, gdy jego ręka unosi do góry moją sukienkę. Jestem całkowicie odsłonięta, a kiedy słyszę dźwięk rozsuwanego zamka, wiem, co się wydarzy. – Ta mała dziwka chce fiuta? Więc dostanie fiuta – mówi. Główka jego kutasa odrobinę wchodzi we mnie, ale wyjmuje ją i pociera nią o moją cipkę i tyłek. Jęczę na to dokuczanie, czując się drażnioną nie tylko w sposób seksualny, ale i psychiczny. Ściskam krawat w rękach, kiedy wreszcie wchodzi i wypełnia mnie całkowicie. Powietrze ucieka ze mnie, gdy stapia się ze mną, popychając mnie na ścianę. – Lubisz tego fiuta? – mruczy, jego oddech jest szybki i głośny jak u byka szykującego się do ataku. Kiwnięcie głową nie wystarczy. Łapie mnie za włosy i wciska mi twarz w ścianę. – Powiedz to! – warczy. – Lubię twojego fiuta, panie. – Nie. Wystarczająco – mówi, jeszcze mocniej ściskając moje włosy i ostrzej mnie pieprząc. – Chcę twojego fiuta, panie. Kocham go – odpowiadam, rozkładając szerzej nogi i dając mu więcej, żeby mógł być łagodniejszy. – Taa, wiem o tym, brudna dziwko. – Wyciąga kutasa. Jestem zbita z tropu, kiedy słyszę pasek wyciągany ze szlufek. Oh, nie. – Oh, tak – szepcze, śmiejąc się. Powiedziałam to głośno? Zanim mam szansę odpowiedzieć, owija pasek wokół mojej czyi i zapina go. Końcami palców trąca mnie w dół, do czasu, aż ledwo mogę ustać. – Utrzymuj tą pozycję. Trzymając w ręku luźną końcówkę paska, ciągnie za nią mocno, gdy znów we mnie wjeżdża. Czuję każdy mały grzbiet jego kolczyków. Ledwo mogę oddychać, kiedy pieprzy mnie od tyłu, za pomocą paska jak pewnego rodzaju smycz. Czuję się jak zwierzę, a mimo to, kurwa, doprowadza mnie też do szału. Jestem nieprzytomna z rozkoszy. Odrzucam ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 178

całkowicie wstyd, emocje, poczucie winy, ból w moim ciele i doświadczam tego, co dzieje się w tej chwili. Czyli jego, zatwierdzającego moje ciało. Jego kutas jest sztywny i wpycha go głęboko we mnie, gdy ciągnie mocno za pasek. To jedyna rzecz, która trzyma mnie przed upadkiem do przodu i ufam mu, że nie pozwoli mi upaść. Chce mnie w tej pozycji, żeby być dziwką, którą chce bym była. I powoli, ale systematycznie zmieniam się w nią. Moja cipka zaciska się na nim, spragniona więcej, aż jestem na skraju ekstazy. Tak bardzo chcę dojść, ale wiem, że może mnie za to czekać kara. Ale nie mogę zaprzeczyć, że jego kutas czyni mnie szalona z pożądania. – Chcesz dość ponownie, co? – Jego głos jest zachrypnięty i mroczny. – Czy ta mała dziwka chce mnie wydoić? – Tak, panie, proszę… czy mogę dojść? – mówię. Ciągnie za pasek tak mocno, że prawie się dławię. – Nie. Warczę i jęczę z frustracji, gdy wbija się we mnie. Ciężko mi się utrzymać razem, kiedy zaczyna we mnie pulsować. Czuję wszystko: jego gorący oddech na skórze, utrzymujące się ślady po ugryzieniu na ramieniu, sposób, w jaki się we mnie porusza i oddycha jak szaleniec pokonany przez czyste pożądanie. – Chcesz moją spermę, brudna dziwko? – Tak, poproszę – mówię, biorąc głęboki oddech, żeby zachować spokój. Szarpie za pasek i uderza mnie w tyłek końcówką, sprawiając, że krzyczę. – Głośniej. – Chcę twojej spermy, panie. – Błagaj o nią. – Proszę, daj mi swoją spermę, panie. Gdy skomlę i jęczę od jego pchnięć, on wybucha. Jego strzał wychodzi z głośnym warczeniem, kiedy wypełnia mnie swoim ciepłem. – Teraz dojdź – warczy. Rozkaz spycha mnie na krawędź. Eksplozja wędruje przez moje ciało, które pulsuje z potrzeby, kiedy dochodzę wraz z nim. Moja cipka jest ciepła i zaspokojona. Kiedy kończy, daje mi klapsa w tyłek, pozostawiając głośny trzask. Nagle wyciąga ze mnie kutasa i odwraca mnie do siebie. – W dół. Na kolana. Wystarczy tylko naciśnięcie na ramiona, żebym znalazła się na kolanach. Jestem słaba. Chętna. Ofiarna. Jak nie ja. Pasek wciąż jest w jego ręce, drugą zaczyna się pocierać. Onanizuje się przede mną, patrząc na mnie z zaciśniętymi oczami. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 179

Otrzepuje główkę i biegnie ręką wzdłuż kutasa, potem uderza mnie nim. – Ssij – mówi, ciągnąc za pasek, żeby mnie przybliżyć. – Ssij, dopóki nie będzie czysty. Pochylam się do przodu, a on wpycha mocno kutasa. Nawet gdy jest na wpół twardy, sprawia, że się duszę. Liżę, ssę i błagam oczami, dopóki nie jest usatysfakcjonowany. Jęczy, kiedy wyjmuje kutasa i sprawdza go. – Dobra dziewczynka. – Łapie mnie za podbródek i szturcha, bym wstała. Mój oddech wychodzi w krótkich westchnieniach, kiedy zdejmuje pasek. Nagle pochyla się, żeby złożyć na moich ustach pocałunek. Jestem zaskoczona, kiedy bada językiem wnętrze moich ust. Jest chętny i tylko tym jednym pocałunkiem, pragnie mnie mieć w każdy możliwy sposób. To prawie tak, jakby… Nie , to nie może być on. Nigdy nie chciał mojego serca. Jego usta masują moje, kiedy rozwiązuje moje nadgarstki. Ku mojemu zdziwieniu przenosi rękę na moją cipkę. Sapię w jego usta gdy mówi: – Chcę, żebyś ociekała, kiedy będziemy iść do samochodu. Niech moja sperma spływa w dół twoich nóg i pokaże światu, że należysz do mnie.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 180

"Zapomnij o przeszłości. Tylko przyszłość może zostać zmieniona."   – z notatnika X 

Rozdział 21 Jay Sobota, 14 września 2013, 22:32 Utrata duszy jest okupiona ceną. Wysoką ceną. Poczytalnością. Dwie łopaty, jedna dziura. Ciało na spodzie. Zebrały się chmury i leje jak z cebra. Jesteśmy przemoczeni i zmarznięci, ale nie poddajemy się. Zgarniając łopatą błoto, staram się nie patrzeć jej w oczy, kiedy rzucam je na nią. X jest po lewej, ja jestem po prawej i zapierdalamy, zasypując ciało. Moje obcasy zapadają się w błocie, a sukienka nadaje się do wyrzucenia. Czuję się jak kryminalistka. Nie, wiem, że nią jestem. To jest tak kurewsko złe, by nawet móc to opisać, ale co miałam zrobić? X podał mi łopatę i kazał sobie pomóc. Nie mogłam powiedzieć nie. Dawno temu zgubiłam to słowo, kiedy jeszcze próbowałam z nim walczyć. To i tak nie ma sensu. Chce mnie, a X zawsze dostaje to, czego chce. Bez względu na to, co robię, on i tak wygrywa. Okręcił mnie sobie wokół palca, jestem jak lalka, która mówi i chodzi, kiedy on tak powie. Najgorsze jednak jest to, że już mnie to nie obchodzi. Przestałam się tym przejmować. Moja sytuacja się nie poprawi, jeśli będę o to dbać. Nie ma nikogo, kto by mnie potrzebował, nikogo, kto by mnie szukał, nawet nikogo, kto zastanowiłby się gdzie zniknęłam. Tylko on. X, to jedyna osoba, która mnie potrzebuje… która dba o mnie w swój dziwny, pokręcony sposób. Czasami myślę, że zaczynam potrzebować go tak samo, jak on potrzebuje mnie. Ale to wszystko pogmatwane. Bycie blisko niego, uświadomiło mi, że świat jest o wiele bardziej skomplikowany, niż wcześniej myślałam. Że ja jestem o wiele bardziej skomplikowana, niż myślałam. Robię rzeczy, o których nie wyobrażałam sobie, że będę robić. Kurwa, pomagam mu ukryć zwłoki. To nie może być bardziej popierdolone, niż już jest. Zastanawiam się, dlaczego X robi sobie taki kłopot, tylko dlatego, żeby złapać tego, kto za tym wszystkim stoi. Upokorzenie tego człowieka jest jego celem. Tam musi być coś więcej. On nie może robić tego tylko dla mnie.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 181

– Dlaczego to robisz? – pytam, machając łopatą. Marszcząc czoło, spogląda na mnie spod brwi. Potem wzdycha i znowu zaczyna zasypywać. – Czyje życie chcesz zrujnować? – pytam znowu. Wbija łopatę w ziemię i wyciera ręce. – Kogoś, kto zniszczył nie tylko twoje życie, ale i moje. – Znowu bierze łopatę i zaczyna uklepywać górę grobu. – Zamierzam teraz zrobić to samo z nim. Zniszczył mu życie? Chodzi mu o czas po znalezieniu mnie? Czy wcześniej? Wystarczy jedno spojrzenie na niego i wiem. Znowu ukrywa przede mną twarz. – Mówisz o bliźnie? – pytam cicho, starając się go nie zdenerwować. Rzuca łopatę i tylko stoi, dysząc. – To też. Oblizuję usta, zastanawiając się nad słowami, które chcę wypowiedzieć. – Co ci zrobili? Jego oko przesuwa się na ziemię i zaczyna stopą przydeptywać ziemię. – Nie chcesz wiedzieć. – Chcę – odpowiadam, stojąc w miejscu. Patrzy na mnie, chwila ciszy przepływa między nami. – Ty? Chcesz wiedzieć coś o mnie? – parska. – Czy to takie dziwne, że chcę wiedzieć, kim naprawdę jest mój prześladowca? Przez co przeszedł? To przynajmniej da mi świadomość, że nie jestem tu jedyną skrzywdzoną. – Taa, liczysz, że wykorzystasz to przeciwko mnie. Wiedza to potęga. Przełykam nerwy budujące mi się w gardle i brzuchu. Boże, dlaczego on zawsze jest krok przede mną? Zaciskam usta. – Dobra. Nie chcesz, to nie mów. – Przyklepuje grób łopatą, a X rzuca na niego liście. Jest cicho przez chwilę, potem otwiera usta. – Okej, zdecydowałem, że ci powiem. W końcu, zwierzak taki jak ty, powinien czuć potrzebę, żeby mnie zadowolić. Może przyjdzie ci to łatwiej, kiedy się dowiesz. – Co dowiem? – Że dla ciebie poświęciłem wszystko.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 182

X Wtorek, 9 grudnia 2008 Kropelki potu spływają mi po twarzy, kiedy stawiam czoło czemuś, z czym żaden człowiek nie powinien się mierzyć. – Wiesz, dlaczego musimy to zrobić – mówi moja matka. Wykręcam się na drewnianym krześle, starając się uwolnić. Liny wcinają się w moje ciało, ale nie dbam o to. Samo patrzenie na tą rzecz, sprawia, że chcę wstać i uciekać, bez znaczenia jest to, że jestem przywiązany. – Proszę, matko, czy nie ma innego sposobu? – pytam. Nigdy nie użyłem słowa proszę. Teraz z chęcią je wykorzystuję. – Nie – warczy mój ojciec. – Mówiliśmy ci, co się wydarzy, jeśli przeciwstawisz się naszym rozkazom. Otacza mnie ciemność, moszcząc się w głębi mojego serca. Pokój jest oświetlony tylko przez kominek naprzeciwko mnie. Moje oczy wędrują znowu do matki i tego, co robi. Chłód spływa mi po plecach, kiedy oglądam jak bawi się ogniem, jakby dla niej to była tylko zabawa. Cóż, zabawa skończyła się dawno temu. Przełykam. – Nie zasłużyłem na to. Nie, za to, co zrobiłem. – To jest dokładnie to na, co zasłużyłeś! – krzyczy ojciec. – Nie widzisz tego? – Łapie mnie za podbródek, zmuszając, żebym na niego spojrzał. Wstyd i poniżenie, które czuję, odbija się w jego oczach. Uświadamiam sobie, że to się naprawdę stanie. Wygrywa chęć ucieczki. Wstaję razem z krzesłem i próbuje uciec, ale ojciec łapie mnie i stawia z powrotem. – Nie. Nie możecie tego zrobić! – krzyczę. Chwyta mnie za ramiona i trzyma moje złączone nogi między butami. Jego surowy wyraz twarzy jest inny do wszystkich, które kiedykolwiek widziałem. – Znałeś ryzyko. Mówiłem ci, co się stanie, jeśli będziesz to kontynuować. – To nie ja! – krzyczę. – Nie ja to zacząłem. Ojciec opada przede mną na kolana, mrużąc oczy. Widzę moją matkę grzebiącą w ogniu, a widok ten sprawia, że jest mi niedobrze. – Nie możesz przestać używać tych oczu ze wszystkich niewłaściwych powodów. – Kogo to obchodzi? Jesteś potworem. Wszyscy jesteście! – krzyczę. – Jak możecie to robić? Zwariowaliście?

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 183

Zadałem pytanie, ale znam odpowiedź. Moja rodzina nigdy nie była i nigdy nie będzie normalna. Robactwo. Szumowiny tej ziemi. Stojący w cieniu obrońcy podłych i mordercy niewinnych. Jesteśmy wszędzie i nigdzie. Jesteśmy nikim. Nasze życia nie mają znaczenia. Moje życie nie ma znaczenia. Nie dla nich. – Przestań. To się wydarzy. Koniec historii. Miałeś wybór i zmarnowałeś go – mówi ojciec. – Wybór? Sranie w banie. Nie ma wyboru między śmiercią a tym! – Zaciskam zęby. Ojciec się uśmiecha. To obrzydliwe. – Zawsze jest wybór. Wstaje i robi kilka kroków do tyłu. Matka odwraca głowę i podnosi rozżarzone żelazo. Czerwony blask wywołuje u mnie pełen atak paniki. Wiercę się i walczę, żeby się uwolnić, ale to bez sensu. Pstrykając palcami, ojciec przywołuje kilku ludzi, żeby mnie trzymali. Ojciec odwraca się do mnie plecami i odchrząkuje. – Zniszczyłeś nas. Ponieważ przez ciebie znowu straciliśmy tego samego klienta. To twoja kara. Przyjmij ją z godnością i wdziękiem. Matka sprawdza rozżarzone żelazo i uśmiecha się do mnie. Przeraża mnie to. Gdy zaczyna iść w moją stronę, odpycham się do tyłu tak bardzo, jak mogę. Ale nic z tego. W ciągu kilku sekund jest przede mną. – Kocham cię, drogi chłopcze, ale to musi zostać zrobione. Znasz zasady. – Pieprzyć zasady! – krzyczę, walcząc z tymi, którzy mnie trzymają. – Nawet w naszej profesji są zasady. Powinieneś zdać sobie z tego sprawę, zanim zacząłeś je łamać. – Podnosi rękę, a ja odchylam się do tyłu. Ale to nie wystarczy. Wciąż może mnie dotykać. Jej ręka delikatnie głaszcze mnie po policzku, jakby była kochającą matką. którą tak naprawdę nigdy nie była. Zgrzytam zębami, próbując ją ugryźć. Wycofuje się i chichocze. – To albo zabicie cię. Wiesz dlaczego, nie możemy tego odpuścić. – Podnosi rozżarzone żelazo. – Oko za oko. I z ostatnim słowem, przypala moje prawe oko. Moje płuca nie mogą wstrzymać krzyku, który wychodzi z mojego ciała. Powietrze rozszerza moją pierś tak bardzo, że czuję się, jakbym był rozdzierany na pół. Moja skóra staje w ogniu. Dźgnięcie nożem nie można porównywać do tego. Czuję jak ciepła krew spływa mi po twarzy. Zamknięcie oka jest bez sensu. Czerwień zmienia się w czerń, a zaraz potem wszystko znika. Moje krzyki są ignorowane, gdy ona wciąż mnie przypala. To kłuje tak bardzo, że mam ochotę płakać okiem, którego już nie mam. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 184

Jestem pomiędzy traceniem, a odzyskiwaniem świadomości. I w tym momencie, zdaję sobie sprawę z ciszy, która mnie otacza, która wypełnia moją głowę. Przygotowuje mnie na ciężar, który odtąd będę niósł, nienawiść, która została wypalona na mojej skórze. Sprawię, że za to zapłacą. Kiedy kończy ten brutalny atak, odsuwa się i patrzy. Podziwia swoje dzieło. Odwzajemniam spojrzenie jednym sprawnym okiem, ledwo mogę utrzymać je otwarte, ale odmawiam poddania się. Odrzucam słabość. Przeżyję, nawet jeśli będzie mnie to kosztować wszystko. Marszczę brwi i patrzę na nią, kipiąc z nienawiści. Ból biegnie w moich żyłach, ale całkowicie go ignoruje. Furia przejmuje moją duszę. – Co mi zrobiliście? – rzężę. – To, co ty zrobiłeś nam. Napiętnowałeś nas na całe życie. Odwdzięczyliśmy się. Ojciec sygnalizuje ludziom, nawet na mnie nie patrząc. – Zabierzcie go. – Zabiję was za to! – krzyczę. Szarpie się, ale nie mam już siły. Nie mogę walczyć z więzami. Krew i ból odcisnęły swoje piętno. – Nigdy więcej nas nie zobaczysz, nigdy więcej nie usłyszysz o nas, nigdy więcej tu nie zawitasz – mówi ojciec. – Żegnaj – mówi matka, wycierając pogrzebacz białą tkaniną. Bez przerwy patrzę na nich jednym okiem, gdy jestem wyciągany na dwór. Kiedy drzwi się zamykają, tracę wolę walki. Na moment wszystko znika i zapadam w czerń. Jednak odzyskuję świadomość i czuje jak minuty mijają. Wciąż jestem ciągnięty, nie mam pojęcia gdzie. Zabierają mnie do lasu, daleko i jeszcze dalej donikąd, gdzie razem z krzesłem rzucają mnie na śnieg. Ich kroki są ostatnią rzeczą, jaka słyszę, zanim pojawia się nicość. Płatki śniegu spadają na moja twarz i z radością witam ochłodzenie, które przynoszą mojej zniszczonej skórze. To miejsce, w całym swym spokoju, jest idealnym miejscem spoczynku dla tak popieprzonej osoby jak ja. Jednak nie poddam się temu zimnu, temu bólowi, tej zbliżającej się śmierci. Przetrwam. Pokonam ich i zabiję. Obietnica, którą sobie składam, podsyca nikłą iskierkę życia, która została we mnie. Stanę się diabłem, który zaprowadzi ich prosto do piekła.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 185

Jay Sobota, 14 września 2013, 22:40 Stoję tylko, zamarznięta, drżąc w deszczu. Czuję gęsią skórkę rozchodzącą się po moim ciele. Łopata wypada mi z rąk; dźwięk metalu opadającego na ziemię rozprasza nocną ciszę. Oniemiałam. Deszcz kapie na jego twarz, spływając po jego skórze, a linie jego blizny są jeszcze bardziej widoczne niż wcześniej. Światło księżyca rzuca przedziwną ciemność, na jeden bok jego twarzy, jednocześnie oświetlając drugi. Dwie sprzeczne emocje splatają się w moim sercu; odraza i współczucie. Palce X zwijają się w pięści, kiedy stoi, zaciskając usta. Odjęło nam mowę. Ta cisza mnie zabija. Nie mogę uwierzyć w to, co usłyszałam. Nie wiem, co mogłabym powiedzieć. – Twoi rodzice? – mamroczę. Kiwa głową i marszczy brwi, strzelając kłykciami. – Ja pierdolę… – Możesz powiedzieć to jeszcze raz – szydzi. – Ale… dlaczego? Co zrobiłeś? Zaciskając usta, idzie w moją stronę. Panikując, cofam się, ale drzewo tarasuje mi drogę. X stoi tuż przede mną. Jego spojrzenie przenika moją czaszkę. – Ty. Zasysam krótki oddech. – Co masz na myśli? Patrzy na ziemię i wzdycha, potem zamyka oczy. – Kurwa, nie pamiętasz. – Kiedy znów na mnie spogląda, jestem wstrząśnięta do samego rdzenia. Sposób, w jaki patrzy na mnie, jakbym była jego słabością, jest niepokojący. Nie dlatego, że się boję, ale dlatego, że nigdy nie widziałam u niego takiego spojrzenia. Albo może widziałam. Nie myśląc, moja ręka unosi się, spotykając jego twarz. Niepewnie cofa głowę, ale nie na tyle, żeby zapobiec dotknięciu go. Kiedy kładę rękę na jego twarzy, krzywi się; falująca pierś z gniewu, zatrzymuje się. Czuję jego blizny, grzbiety i wgniecenia na oku. Moje palce poruszają się, dotykając każdej rysy, każdego bolesnego wspomnienia, całego bólu i agonii wypalonych na jego skórze. Właśnie to mu zrobili. Zrobili z niego potwora, którym jest do dzisiaj.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 186

Nagle jego ręce unoszą się i łapią moją głowę. Pochylając się, przykłada czoło do mojego i patrzy na mnie. – Przypomnij sobie – mówi, przepełnionym emocjami głosem. – Przypomnij sobie, ptaszynko, przypomnij! Jego głos, jego dotyk, rozrywają wszystko, pozostawiając elementy puzzli. Jeden po drugim układam je. Wspomnienia z przeszłości i teraźniejszości mieszają się ze sobą, aż nie mogę skonstruować już spójnej myśli. Obrazy z przeszłości wirują mi w głowie. Przeszłości z nim. Znam go. Zawsze go znałam.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 187

"Serce, które kocha naprawdę, nie zapomina."   – Thomas Moore 

Rozdział 22 Jay 3 listopada 2006 Jestem w tylnej części biura, udając, że mnie tu nie ma. Ojciec kazał mi być w tym pokoju, ponieważ chce, żebym poznała ludzi, którzy będą nas odtąd ochraniać. To niezbędne, bo wydaje mu się, że mogę być w niebezpieczeństwie; ja uważam, że po prostu chce mieć mnie na oku. Nie obchodzi mnie to. Gdyby nie fakt, że zabrał mi kieszonkowe, nawet bym tu nie przyszła. Dalej będę imprezować z przyjaciółmi i pić do nieprzytomności. Spokojnie można powiedzieć, że nie będę przebierała się w sukienki i udawała miłej dziewczyny. Szczególnie, że ojciec chce mi szefować. Mam szesnaście lat; mogę decydować, kim chcę być i jak wyglądać. – Jay. – Sposób, w jaki wymawia moje imię, brzmi jak obelga. Wiem, że mnie nienawidzi. Nie tylko mojego imienia, ale mnie samej też. To powód, dlaczego nazwano mnie Jay; ojciec wolałby syna. Chłopcy są o wiele lepsi w polityce. Kobiety nadają się tylko do towarzystwa. Nie przesadzam; to krótko mówiąc prawda o nim. – Załóż włosy za ucho i obciągnij sukienkę, wyglądasz jak bałagan – mówi szorstko. – Tak, ojcze – wzdycham. – I zrób coś z tym nastawieniem. Nie możemy pokazać się w ten sposób. – To tylko ochroniarze. – To nie tylko ochroniarze. – Kaszle i chrząka. – Pracowali już dla mnie wcześniej i żądam dla nich szacunku. Musisz wyglądać i zachowywać się jak najlepiej. Nie chcę, żeby stracili do mnie szacunek, kiedy cię zobaczą. Masz zachowywać się jak dama. – Jak robot, masz na myśli. Rzuca mi krótkie spojrzenie, a potem znów zaczyna chodzić po pokoju. – Słuchaj uważnie i prowadź się prawidłowo. – Podchodzi do biurka i siada na czarnym skórzanym

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 188

fotelu. – A jeśli nic nie zmienisz, przysięgam na Boga, że zabiorę ci wszystko na miesiąc, a mówić wszystko, mam na myśli wszystko. Przełykam, czując zagrożenie. Nie chcę stracić Internetu, mojego dostępu do świata zewnętrznego, wszystkich kontaktów i zabawy. Wszystkiego, co oznacza, że będę zamknięta tutaj, w zimnej wieży… może nie dosłownie, ale wciąż oznacza to nudę jak diabli i zero zabawy. Oczywiście, przerabiałam to już z ojcem. Nigdy nie byłam z nim w dobrych stosunkach. Jakoś zawsze walczę z tym, co on powie. Może dlatego, że nigdy nie dał mi dobrego powodu, że bym robiła to, co on chce, bym zrobiła. Nie ma dla mnie nic. Nawet cienia miłości. Ktoś puka do drzwi i wchodzi nasz kamerdyner. – Proszę pana, ich samochód właśnie przyjechał. Mam ich przyprowadzić? – Tak, tak, od razu przyprowadź ich do biura. – Dobrze, proszę pana. Kamerdyner cofa się, a ojciec zaczyna poprawiać garnitur i czesać to, co zostało z jego włosów. Wygląda na zmęczonego. Jego policzki wydają się jeszcze bardziej zapadnięte, niż przed tym, kiedy zostałam złapana, na tym, że całowałam się na imprezie z chłopakiem. To tak jakby każdy raz, kiedy zrobiłam coś, czego nie powinnam była robić, dodawał mu kilka lat. Mój luz, robienie na złość i lekkomyślne zabawy przynoszą mu wstyd. Jego wstyd sprawia, że chcę biec, robić jeszcze bardziej na złość i bawić się beztrosko. To niekończące się koło rozczarowań jednego do drugiego. Mój ojciec zawsze chciał uformować mnie do jednego z tych swoich idealnych kształtów, a ja nigdy nie byłam tym, kim chciał, bym była. Nie jestem przywódcą, nie jestem spokojna, ani asertywna. Nie jestem też miła i słodka. Jestem wszystkim, czego on nigdy nie chciał i dlatego się buntuję. Wzdycham w tej plątaninie myśli, a potem goście mojego ojca wchodzą do pokoju i sztywnieję. Jest kilku mężczyzn i jedna kobieta. Wszyscy są w garniturach, z wyjątkiem niej. Jest ubrana w szpilki i czerwoną długą sukienkę, wygląda jak gwiazda na czerwonym dywanie. Jej włosy są zebrane w kok i ma piękne znamię nad górną wargą. Zerka na mnie krótko i powala mnie tym jednym spojrzeniem. Jest jak grzmot, śmiałe, szybkie i śmiertelne. Mężczyźni są równie przerażający. Z błyszczącymi czarnymi butami i dobrze dopasowanymi garniturami wyglądają jak dżentelmeni, ale śmierdzą złem. Siłą. Strachem. To ich znak rozpoznawczy. Jedno spojrzenie na nich wystarczy, aby wiedzieć, że to oznacza szemrane interesy. Mój ojciec robi kilka kroków od biurka i wyciąga rękę na powitanie. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 189

– Znowu się spotykamy… – mówi. – Cieszymy się niezmiernie, że jest pan znowu naszym klientem. Podjął pan dobrą decyzję, zatrudniając nas ponownie. – Nie każcie mi żałować tego, tym razem – odpowiada ojciec, patrząc na mnie, gdy to mówi. Czuję się nieswojo. – Postaramy się. – Tak długo, jak będziecie trzymać z daleka tego chłopaka. – Będziemy, możemy to obiecać. – Świetnie. Jeszcze coś mówią, ale nie słucham, bo ogarnia mnie strach. Przez tych ludzi mam ciarki na plecach i włosy jeżą mi się na karku. Zwłaszcza sposób, w jaki poruszają się po pokoju, tak ostrożnie, tak skrupulatne świadomie wszystkiego wokół nich. Są jak jastrzębie krążące nad ziemią, czające się na ofiarę, przed rozpoczęciem wściekłego i wykalkulowanego ataku. Czy to są ludzie, których ojciec zatrudnił, żeby nas chronili? Musiał zwariować. Nie ma mowy, żeby kogokolwiek ochronili. Założę się, że w pierwszej kolejności zabiliby. Kiedy zauważam kogoś stojącego w korytarzu, ukrytego w cieniu, mój oddech zatrzymuje się i myślę, że z sercem jest to samo, chociaż może tylko na sekundę. Facet z włosami czarnym jak noc, czeka na zewnątrz. Ktoś, kogo pamiętam.

Sobota, 14 września 2013, 22:40 Tym kimś był on. Wspomnienia napływają jak niekończąca się fala. Chłopak z dachu miał pracować dla mojego ojca. Jego rodzina zajmowała się zabijaniem. Chłopak, którego nie mogłam pozbyć się z mojego umysłu. Przez cały czas mnie znał.

Sobota, 6 grudnia 2008, 22:13 Nie mogę oderwać od niego ust. Jest tak cholernie wyśmienity. Nigdy nie całowałam kogoś takiego. Owszem miałam chłopaków, ale nikogo takiego jak on. Jest mężczyzną. Kimś,

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 190

kto wie jak poradzić sobie z dziewczyną. Jego pocałunki są szorstkie, a małe ukąszenia, jakie zostawia, sprawiają, że jęczę. Kocham, kiedy mnie podgryza, biorąc więcej i więcej, jakby on również nie mógł się mną nasycić. Oświetlenie w korytarzu rzuca na niego ponure światło. Jego wilgotna skóra błyszczy się, a kropelki potu spadają na jego piękne ciało. Jest napakowany i wytatuowany i uwielbiam przejeżdżać palcami po jego klatce piersiowej. Jęczy mi w usta, kiedy rozpinam mu koszulę i przesuwam ręce na gołą skórę. – Kurwa… – szepcze. Nienasycony, zagłębia się językiem do moich ust. Kocham to, jak bez żadnych pytań, bierze co chce, jakby był właścicielem. Po latach drażnienia się i flirtów w końcu go dostałam. Cały jest mój. – Jesteś taką niegrzeczną dziewczynką, Jay – warczy, przygryzając moją dolną wargę. Jęczę, kiedy kieruje się na moją szyję i ssie skórę, pozostawiając czerwony ślad. Towarzyszący temu ból sprawia, że moja łechtaczka pulsuje z pożądania. Boże, jestem taką szmatą. Kocham to. Umieszcza usta z powrotem na moich, całując mocno i szorstko. Usta mam czerwone i opuchnięte, kiedy przestaje i patrzy na mnie spod ciemnych rzęs. – Tak… myślę, że masz już dość – mówi z diabelskim uśmiechem na twarzy. – Nie, daj mi więcej – odpowiadam, przyciągając go do siebie. Cofa się, powstrzymując mnie przed pocałowaniem go. – Nie. – Oh, daj spokój. Przestań walczyć. – Te nocne przygody powinny się w tym miejscu skończyć. – Nie. Czemu miałyby się skończyć? Owijam ramiona wokół jego szyi, ale łapie mnie za nadgarstki i ściąga je. Głośne warczenie wydobywa się z jego gardła, kiedy kradnę mu kolejny pocałunek. Szeroko się uśmiecham. – Bo mogą nas złapać. Do kurwy nędzy, uwodzisz mnie we własnym domu. Nie może być już bardziej niebezpiecznie. – Kogo to obchodzi…? – Lubię swoje jaja, dzięki. Śmieję się, całując go w szczękę. – Ale ja cię pragnę – mruczę mu do ucha. – Weź mnie.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 191

Jego uścisk na moich nadgarstkach zacieśnia się, kiedy przypiera mnie do ściany. – Jesteś zdzirą. Pozwalasz się pieprzyć każdemu facetowi i nawet cię to nie obchodzi. Więc dlaczego ja? – Oni są nikim – mówię. – Nie chciałam ich. Chciałam tylko ich uwagi. – A czemu ze mną miałoby być inaczej? – Zaciska usta. – Jesteś uwodzicielką, Jay, ale zwracasz się do mnie ze złych powodów. Wypycham piersi do przodu, żeby pokazać mu jak napięte są moje sutki. Potrzebuję miłości. Potrzebuję jego miłości. Jest moim narkotykiem. – Zwracam się do ciebie, ponieważ jesteś jedyną osobą, która może dać mi to, czego chcę. Mruży oczy. – To cię zaprowadzi donikąd. Nie zostanę twoją zabawką i nie zaryzykuję wszystkiego. – Uśmiecha się. – Skradłem ci kilka pocałunków, ale tutaj musi się to skończyć. – To, co robisz… Chcę tego. Możesz dać mi coś, czego nikt nie może. Potrzebuję tego. – Oblizuję usta, myśląc o wszystkich nieprzyzwoitych rzeczach, jakie widziałam. Rzeczach, których nie powinnam zobaczyć, ale nie mogę ich zapomnieć. Kto by pomyślał, że zakradanie się, pozwoli mi być świadkiem takiej gorącej sceny. – Nie potrzebujesz, zaufaj mi. – Zrobisz mi to, co zrobiłeś im? – pytam, przekrzywiając głowę. Otwiera szeroko oczy. – Tak, widziałam, co robiłeś tamtym dziewczynom. Nie bój się, nic nie powiem. – Obserwowałaś mnie? Uśmiecham się bezczelnie. – Mogłam natknąć się na małą sesję pieprzenia na plaży, kiedy poszłam na spacer… nie mogłam nic na to poradzić. – Spacer i ty? Nie. Poszłaś za mną. – Kręci głową, śmiejąc się. – Jesteś niegrzeczną dziewczynką, wiesz o tym, Jay? Przygryzając wargę, mówię: – Chcę być twoja. Chcę zobaczyć, jak to jest być zniewoloną. Patrzy na mnie na wpół otwartymi oczami, jego wzrok dryfuje na moją pierś. – Twoje ciało nie poradzi sobie ze mną. Nie jest wyszkolone w bólu. – Wypróbuj mnie – odcinam się. – A przekonasz się, jaka potrafię być elastyczna. Pochyla się, jego ręce są mocno zaciśnięte na moich. Jego zapach jest odurzający, kiedy umieszcza pocałunki na mojej szyi, tuż pod uchem. – Podoba mi się twoja odwaga, Jay, ale kiedy pieprzę dziewczynę, chcę wiedzieć, że jestem jedyny. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 192

Drżąc od jego mrocznego głosu, przybliżam się do jego ucha i szeptam: – Jesteś. Za każdym razem, kiedy pieprzę ich, myślę o tobie. Tylko o tobie. Nie chciałam ich. – Jego głowa odchyla się do tyłu i patrzy mi prosto w oczy. Oblizuje usta i zasysa je. Jest tak blisko mnie, że mam ochotę pochylić się i go pocałować, ale nie robie tego, bo wiem, że tego nie chce. Jeszcze nie. – Marzyłam, że przez cały czas to byłeś ty. Pieprzyłam ich i wyobrażałam sobie, że robisz to ty. Za. Każdym. Razem. – Wyzywam go spojrzeniem. Wyzywam go, żeby nie tylko zrobił ten skok, ale by rzucił się w pieprzoną przepaść. Czekałam na to tak długo. Jestem wystarczająco dorosła, żeby na własną rękę podjąć tą decyzję, nic nie stoi nam na przeszkodzie. Puszcza moje nadgarstki i jego ręce dryfują na mój tyłek. Moje jeansy nie stanowią żadnej bariery przed jego nieustępliwymi rękami. Łapie mnie tak mocno, że piszczę. – Ciii…– szepcze, jego oczy są figlarne. Boże, takie seksowne. Składa pocałunek na mojej szyi, sprawiając, że jęczę, ale potem zmienia go w ugryzienie, a ja jestem w szoku. Zamykam usta, żeby zapobiec następnemu piskowi. Jestem też cholernie nakręcona. On po prostu mnie ugryzł, a ja uwielbiam to. Jego ręka opuszcza mój pośladek, ale mocno i szybko ląduje na nim z powrotem. Drugą ręką zatyka mi usta, pochłaniając dźwięki, jakie wydaję. – Chcesz tego? – mówi szorstko, pocierając mój tyłek. Ręka na moich ustach ześlizguje się na moją pierś. Jęczę, kiedy masuje ją, a zaraz potem zanurza rękę pod moją koszulkę. Mam całkowicie przemoczone majtki, kiedy bawi się moim sutkiem i ciągnie za niego. Później szarpie za niego tak mocno, że zaczynam dyszeć. – Nie jestem miły, Jay. To tylko gra wstępna. Prawdziwe rozdanie kart, nastąpi, gdy będę miał cię w łóżku. Mocno. Boleśnie. Ostro. Rżnąc. – Jego język zanurza się w moich ustach. Uderza we mnie przeciążenie doznań, kiedy z głębi jego piersi wychodzi dudniący dźwięk. Taki pierwotny. Pełen żądzy. Jestem spragniona więcej. – Zrobię ci rzeczy, których się nie spodziewasz. Będziesz robić rzeczy, które będą mi się podobać… i tylko mi, a nie uznaję nie, jako odpowiedzi. Wiesz, co to znaczy? Kiwam głową, drżąc, gdy rozdziela moje nogi swoją stopą. – Nie wiesz – mruczy. – Ale ci powiem. Dziewczyny, które związuję, nie mają hasła bezpieczeństwa. Nie mogą uciec. Nie jestem dla nich dobry. Wręcz przeciwnie, wykorzystuję je dla własnej przyjemności. Biorę je, dopóki nie jestem usatysfakcjonowany. Pieprzę je tak mocno, że przez kilka następnych dni nie mogą stać. Odbieram im oddech, dosłownie. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 193

Wypełniam je swoją spermą, dopóki nie czują jej w gardle. A kiedy kończę, dziękują mi za to wszystko. I wiesz, co jeszcze? Zaszokowana, kręcę głową, ale łapie mnie za podbródek i zmusza, żebym na niego spojrzała. – Muszę ci się do czegoś przyznać. Kiedy je pieprzę… myślę o tym, jak bardzo chciałbym robić te rzeczy tobie. Jego słowa pobudzają mnie do samego sedna. Jestem powalona jego szalonym wyznaniem. To sprawia, że pragnę go jeszcze bardziej. Z przebiegłym uśmiechem na twarzy, sunie ręką w dół mojego ciała i odpina guzik jeansów. Wsuwa rękę w moje majki. Wstrzymuję oddech, gdy jego palce nurkują i obejmują moją cipkę. – Hmm… już jesteś taka mokra? No, no, jesteś prawdziwą zdzirą. – Tak – skomlę, zamykając oczy. – Jesteś pewna, że chcesz więcej? Stamtąd nie ma powrotu, ptaszynko. – Więcej… – Otwieram znowu oczy. – Czekaj, co? Jak mnie nazwałeś? Uśmiech się i wyciąga rękę z moich spodni, pozostawiając mnie bez tchu. – Za późno, ptaszynko. Jesteś moja. Podnosi mnie i kładzie sobie na ramieniu. Krzyczę, kiedy niesie mnie do mojego pokoju i otwiera drzwi. – Drażniłaś się ze mną wystarczająco długo – mówi. – Czas, żebyś zapłaciła za swoją ostentację.

Sobota, 6 grudnia 2008, 23:48 Kurwa. Dzisiaj dowiedziałam się, co miał na myśli przez ostry seks. Przekracza moje granice, jak nikt inny. Ciągnie za moje sutki, kiedy jestem przywiązana do łóżka. Użył do tego celu paska i krawata. Sposób, w jaki daje mi klapsy i łaskocze jest naprawdę podniecający. Jego palce są szorstkie i delikatne w tym samym czasie, to wyśmienite połączenie. Naprawdę ostro sobie ze mną pogrywa i sprawia, że chcę błagać o litość. Wciąż chcę dojść, ale nie pozwala mi. Za każdym razem wycofuje się i uderza w moje cycki gołą ręką. Jestem cała zaczerwieniona. To takie intensywne, ale uwielbiam to. Przez cały dzień marzyłam, żeby dojść.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 194

Przekręca mnie i unosi mój tyłek w górę, a następnie sam wchodzi na łóżko i rozszerza mi pośladki. Wkładając kutasa, zaczyna pieprzyć mnie od tyłu. Jęczę, kiedy chwyta mnie za włosy i patrzę w lustro naprzeciwko mnie. Ustawił je tam. Powiedział, że chce, bym zobaczyła, jaką zdzirą się stałam. Kurwa, uwielbiam jego sprośną gadkę. Jestem oszalała z potrzeby. Zabiera mnie na płaszczyznę poza moją wyobraźnią. Ten jeden raz, nigdy nie będzie dla mnie wystarczający. Ale potem drzwi się otwierają, a serce opada mi do stóp. Wychodzi ze mnie i wciąga spodnie, żeby ukryć ociekającego preejakulatem fiuta. Potem szybko rozwiązuje mi ręce. Niestety w złym czasie. Zaszokowana, krzyczę, odwracając głowę i widzę mojego ojca, wchodzącego do pokoju. – Co do kurwy… – pomrukuje ojciec, jego szczęka opada. Zaskoczenie ustępuje miejsca wściekłości. O cholera. Biorę koc i przykrywam się nim. – Ty… – mówi ojciec, patrząc na niego. – Powinienem był wiedzieć. – Skąd do chuja, wiedziałeś, że tu jesteśmy? – krzyczę. Ojciec krzywi się. – Jay, proszę cię, wiem, że zabierasz chłopaków do swojego pokoju. Pomimo moich ostrzeżeń, wciąż odmawiasz zachowywania się jak dama. Mówiłem ci, co się stanie. Zainstalowałem kamerę. – Wskazuje na toaletkę stojącą naprzeciwko mojego łóżka. – Przez cały czas cię obserwowałem. Obrzydlistwo. Brudna kurwa. Nie jesteś moją córką. Ojciec pstryka palcami i do pokoju wchodzi dwóch mężczyzn, prawdopodobnie należących do jego rodziny. Łapią go za ramiona. – Nie! – krzyczy. – Zabierzcie ze mnie pierdolone łapska! – Skurwiłeś mi córkę! – krzyczy ojciec. – Zobacz, jak ona wygląda! – Chciała tego! Błagała o to! Mężczyźni wyciągają go z łóżka. Walczy, ale to na nic. Uderzają go pięścią w brzuch, co sprawia, że zgina się w pół. Dwóch na jednego… to nie fair. – Przestańcie, proszę – błagam, płacząc. – Nie zrobił nic złego. Owijając koc wokół ciała, wstaję z łóżka i łapię ojca za marynarkę. – Proszę, nie zabieraj mi go. Potrzebuję go. Ale ojciec robi coś nie do pomyślenia. Odpycha mnie od siebie. Jego pchnięcie jest tak silne, że potykając się o koc, upadam. Uderzam głową o wezgłowie łóżka. Przeszywający ból strzela w moje ciało, ale chwile potem wszystko znika i zapadam się w czerń.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 195

"Nadzieja jak Feniks może wzbić się i znaleźć drogę przez niebo pustyni, na przekór  złośliwej fortunie odrodzić się i powstać z popiołów."   –Miguel de Cervantes Saavedra 

Rozdział 23 Jay Sobota, 14 września 2013, 22:40 Pamiętam tą niespożytą pasję między nami. Adoracje i emocje, które przeżyły pomimo czasu i cierpienia. Zaczęło się wcześniej, niż to, co pamiętam, ale tamta noc… tamta grzeszna noc jest jednym z wielu odłamków, jakie widziałam. Pamiętam. Pamiętam, że kiedyś pożądał mnie bardziej niż cokolwiek innego, i wiem, że pragnęłam go równie mocno. Obojgu nam odmówiono miłości. Potrzebowałam, żeby mnie zerżną, by zrekompensować sobie miłość, której mój ojciec nigdy mi nie dał, a on potrzebował mnie, żeby zrekompensować sobie miłość, której jego rodzina nigdy mu nie ofiarowała. Oboje jesteśmy ofiarami tego okrutnego świata. – Pamiętam – szepczę. – Co? – pyta. – Pamiętam… – Do oczu napływają mi łzy. – Nas… noc w moim pokoju. Otwiera szeroko oczy. – Ile? – Wszystko. X łapie mnie za ramiona i przyciąga do siebie. Nie opieram się. Wpadam w jego objęcia i pozwalam mu się przytulić. Jego ramiona są ciepłe i przynoszą ulgę, gdy trzyma mnie przy swojej piersi. To tak jakbym od zawsze tutaj należała. – Mój ojciec… on… – Wiem. Widziałem wszystko, ale nie mogłem nic zrobić. Wierz mi, chciałem ich wszystkich pociąć na kawałki. – Chciał, żebym zniknęła, prawda? – Pociągam nosem. – Nienawidzi mnie. Zagrażałam jego głupiej kampanii. Jedyne o co dbał, to wizerunek w mediach.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 196

Jego pierś unosi się i opada, gdy bierze głęboki oddech. – Tak. Zrobiłaś parę rzeczy, z którymi się nie zgadzał. Myślę, że zobaczenie nas, było dla niego definitywnym końcem. Zabrał cię po tym, jak straciłaś przytomność. Zostałaś podrzucona bez niczego do szpitala kilka stanów dalej. Pojechałem za tobą aż tam. Raz przyszedłem zobaczyć, co się z tobą dzieje, ale nic nie pamiętałaś. Nie pamiętałaś mnie. – Cichnie na kilka sekund. – Teraz pamiętam tylko urywki… czekaj, pojechałeś za mną? Myślałam, że cię zabrali. Wzdycha. – Nigdy nie powiedziałem kiedy? Och… – Czyli masz na myśli, że pojechałeś za mną, po tym, co ci zrobili? Warczy, a potem wzdycha. – Tak. – O Boże. – Zakrywam ręką usta. – Przeze mnie ci to zrobili? Patrzę w jego oko, teraz wypełnione żalem. Podnoszę rękę i umieszczam ją na jego twarzy. Łzy spływają mi po policzkach, kiedy wpatruję się w X. Jego blizny są zalewane przez deszcz. Przypalili go, bo odebrał im szansę na zdobycie pieniędzy mojego ojca. O Boże… czy to oni chcą mojej głowy? To muszą być oni. Oczywiście, mój ojciec przestał z nimi współpracować, kiedy prawda o naszym romansie wyszła na jaw. Musieli się wkurzyć. A jeśli umrę… to może ich wszystkie problemy znikną i ponownie będą mogli pracować dla mojego ojca. 11 O, kurwa nie. Nic dziwnego, że X jest zdecydowany ich upokorzyć i sprawić, żeby błagali o śmierć. Nic dziwnego, że przeszedł przez te wszystkie kłopoty, żeby dowiedzieć się, kto za tym stoi. Prawdopodobnie wiedział o tym od początku, tylko mi nie powiedział. A to tylko z tego powodu, że się pieprzyliśmy. Mój ojciec to nagrał. Dlaczego nie zauważyłam tej kamery? Mógł obserwować mnie od miesięcy. Oczywiście, tak właśnie robił. Drżę. – Ta kamera. Powinnam była o niej wiedzieć. To dlatego… obwiniasz mnie. To moja wina. – Odpycham się od niego i pozwalam deszczowi bez przeszkód na mnie padać. Jestem taka nieszczęśliwa. Nie tylko ze względu na to, co nas połączyło, a o czym zapomniałam z powodu urazu głowy, ale też dlatego, że jestem powodem tego, że X jest okaleczony na całe życie. Łzy mieszają się z deszczem, kiedy stoję tutaj, czując się bardziej martwa niż żywa. – Tak. Powinnaś była wiedzieć – mówi. Każde słowo, które wypowiada to kolejny sztylet w moje serce.

11

Boże, co za idiotka. Nawet kompletny kretyn by się domyślił, kto chce ją zabić, a ona tworzy jakieś chore teorie. Powiedzcie mi, czy tylko mnie ona tak denerwuje? Bo według mnie autorka nie mogła już bardziej skrzywdzić tej postaci :/.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 197

– Oni mnie zamordowali. To mnie załamuje. – Leżałem w zimnym śniegu, w kółko umierając, dopóki nie podniosłem się i przysiągłem sobie, że wszyscy za to zapłacą. – I co? – mówię, krzywiąc się. – Czy wszyscy cierpią, tak jak ty cierpiałeś? Jego usta drżą, ale nie odpowiada. – Dokonałeś swojej zemsty? – pytam znowu. – Jeszcze nie. To mnie niszczy. Jeszcze tego nie zrobił. Cokolwiek robi, będzie musiało się zakończyć. Inaczej, w pewnym momencie, żadne z nas nie wyjdzie z tego bez krwawiącego serca. Jego usta się otwierają. – Nienawidzę cię. Jego słowa tną jak nóż. Nie wiem, dlaczego tak bardzo nie podoba mi się słuchanie tego. Czy rzeczywiście chcę, żeby czuł do mnie coś więcej niż nienawiść? Podchodzi do mnie. Rozwścieczona, podnoszę pięść i staram się uderzyć go w twarz. Oburącz łapie mnie za rękę i popycha na pień drzewa, a potem uderza ustami w moje. Jestem oszołomiona. Całuje mnie z pełną siłą, wlewając w to cały żal, ból, cierpienie i… miłość. Nie, to niemożliwe. Nie mogę nawet o tym myśleć. Mój umysł mi na to nie pozwala. Ale ten pocałunek, ten wszechogarniający pocałunek mówi mi więcej niż jakiekolwiek słowa mogłyby mi powiedzieć. Jego nienawiść jest silna, ale nie tak silna jak jego pragnienia. Jego usta rozbijają się na moich z chciwością, która nie daje miejsca nawet na zaczerpnięcie oddechu. Właśnie tym jesteśmy. Dwoma złamanymi duszami, które łączą się w jedną. W tym samym czasie czuję się zarówno silna, ale i słaba. Wiem, co się wydarzyło, ale wiem też, że X nigdy mnie nie opuści. Nie fizycznie i nie psychicznie. Zawsze byliśmy połączeni. Czuję, że on chce być ze mną, pomimo tego, co się stało. Pomimo gówna, które na niego zrzuciłam. Pomimo gówna, które on na mnie rzucił. Nie mogę już odmawiać. Nie chcę. Pragnę miłości i nawet po tym wszystkim, co przeszliśmy, on wciąż mi ją oferuje. Zostałam zabrana z jego ramion i w jego ramionach się odradzam. Wszystko, czym byłam znika. Miażdży mnie i kreuje od nowa, kawałek po kawałku na sposób, w jaki chce bym była. Ratuje mnie przed ludźmi, którzy chcą mnie zabić. To on trzyma mnie przy życiu. Te słowa wypełniają mój umysł. Od jakiegoś czasu powolutku skradały się, powolutku przejmowały mnie. Powolutku, ale pewnie, stały się prawdą. Dopóki nie zostało już nic, poza nierozerwalnymi więzami, które z nim dzielę. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 198

Kiedy zabiera usta z moich, ciężko oddycham, łapiąc oddech. Patrzę na X, na jego blizny i na chłopaka, którego w nim pamiętam. Jest jednym i drugim. To, co kiedyś było idealne, teraz zostało zniszczone. Nie mogę z tym żyć. Muszę to naprawić. Wszystko. Byłam zaślepiona amnezją, ale teraz już wiem. Nie przestanę przeżywać tego bólu, dopóki nie przypomnę sobie wszystkiego. Jestem to winna X i sobie samej. Jego usta się otwierają. Spływa mu do nich kropelka deszczu. A potem mówi dwa słowa, które rozdzierają mnie na pół. – Kocham cię.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 199

"Miłość, we wszystkich swoich kształtach i rozmiarach jest ponadczasowa. Nikt nie  jest przygotowany, kiedy nadchodzi. "   – Clarissa Wild 

Rozdział 24 X Niedziela, 15 września 2013, 01:00 Prawda. To takie dziwne słowo. Nie ma czegoś takiego. Każdy ma inny pogląd na to, co jest złe, a co dobre, więc prawda jest tylko niewyraźną emocjonalną opinią. Ona myśli, że zna całą prawdę. Ja myślę inaczej. Przypomniała sobie tylko skrawki, tylko nasz flirt i pieprzenie, ale wciąż nie pamięta mojego imienia. Nic nie wie o strasznych rzeczach, które robiła moja rodzina ludziom, których jej ojciec uznawał za zagrożenie. Nie zna pełnego zakresu mojej obsesji na jej punkcie. Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłem po wyjściu ze szpitala, było odnalezienie jej. Dzień i noc, planowałem swoją zemstę. Nie ma o tym pojęcia. Nie ma pojęcia o okropnych rzeczach, jakie zrobiłem. Jak na przykład zabicie jej matki. Idę wzdłuż przejścia i biorę kilka butelek alkoholu. Kiedy zbliżam się do końca sklepu, widzę ekspedienta śledzącego mnie zaa lady. Mrużąc oczy, zastanawiam się, czy mam zamiar się zachowywać, czy może rozwalić mu łeb. Biorę głęboki oddech i wybieram pierwszą opcję, kładąc whisky i wino na ladzie. Patrzy na mnie z zakłopotanym wyrazem twarzy, drżącymi palcami skanując butelki. Wyławiam z kieszeni kilka banknotów i kładę je na ladzie. – Reszta dla ciebie. Wyszarpuję butelki z jego rąk i zaczynam iść do drzwi. Przymulony ekspedient podąża za mną wzrokiem. Czy to takie kurewsko dziwne zapłacić za coś od czasu do czasu? Mogłem go zabić. Powinien być szczęśliwy, że dostał kolejny dzień życia. Zresztą nieważne. Może się na mnie gapić, ile chce, nie obchodzi mnie to. Do innego gościa, któryby to zrobił, bez mrugnięcia oka bym strzelił, ale teraz jestem w dobrym humorze.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 200

Wracam do samochodu i wsiadam do środka. Jay wciąż tu jest. Drzwi nawet nie były zablokowane. To już nie ma znaczenia; ona nie chce uciekać. Nie ma powrotu do tego, co było. Teraz już to wie. – Proszę – mówię, podając jej butelkę wina. Biorę kluczyki i wykręcam korek. Umieszczając końcówkę butelki przy ustach, przełyka zachłannie, jej pragnienie jest nienasycone. Cholera, ta kobieta potrafi pić. Zadowolony z siebie, otwieram butelkę whisky i unoszę ją. – Zdrowie. – Za ten popierdolony świat. Pijemy do upadłego, aż jesteśmy zalani. Czuję, że coraz mniej przejmuję się tym, co się z nami stanie. Dzisiejszej nocy chodzi o zapomnienie, a ja szybko zapomniałem o wszystkim, co sobie obiecałem, że zrobię jej, jak i temu, kto za tym wszystkim stoi. Wszystko wydaje się daremne. Teraz, kiedy mam ją… kiedy pamięta naszą historię… dlaczego mam się pakować w kłopoty, żeby skrzywdzić tego, który zabrał mi wszystko? Już mam to, co chciałem. Odwracając głowę, umieszczam butelkę między nami i patrzę na nią. Jest piękna. Kocham ją i nienawidzę jej tak bardzo. Nie wiem, dlaczego, ale z jakiegoś powodu nie mogę odpuścić. To takie niepodobne do mnie. Nie przywiązuję się do nikogo. Ona jest wyjątkiem. Dziewczyna, która wyzwała mnie, bym ją wziął, choć konsekwencje były poważne. Na tyle poważne, że znienawidziłem ją za to. Tak, obwiniam ją o wszystko. Może to nie fair. Może kurewsko złe. Ale życie nie jest sprawiedliwe. Dzień, gdy zabrali moją poczytalność, był dniem, kiedy nienawiść została wypalona na moim własnym jestestwie. Nawet nie myślę o tym, że byłbym w stanie przetrwać bez niej. Rzuca pustą butelkę za siebie. Myślę, że zastąpienie jednego uzależnienia drugim nie jest takie złe. Ona cieszy się odrętwieniem i nie odczuwa potrzeby narkotyków. Ja mogę zapomnieć o potrzebie karania jej. W jakiś jednak sposób, nie mogę odpuścić myśli o zrujnowaniu jej. Kurwa, to naprawdę popieprzone. Kiedyś dbałem o nią, ale gdzieś w między czasie opieka zmieniła się w pogardę. Powinna była wiedzieć o kamerze i o tym, że jej ojciec obserwował każdy jej ruch. To ona otumaniła mnie, żebym ją zerżnął. Ona skusiła mnie jak uwodzicielska ptaszynka, którą jest. Jest moim wrogiem, jednak nie mogę nic poradzić na to, że jej pragnę.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 201

Wzdychając, unoszę rękę i wkładam kosmyk włosów za jej ucho. To już nie jest tylko pragnienie jej ciała i rżnięcia go, jak mi się tylko spodoba. To coś więcej. Muszę być jej właścicielem. Będę jej właścicielem, dopóki nie umrę. Nadal chcę ja ukarać. Nigdy nie stracę tej żądzy krwi. Zawsze chcę widzieć strach i ból. Urodziłem się z tym. Wychowałem się z tym. To wszystko, co znam. To wszystko, czym się stałem. Zakochanym potworem z bólem i śmiercią. Jakie to żałosne. – O czym myślisz? – pyta, wstawiona. Prycham. – To ja powinienem cię o to zapytać, od kiedy prawie wszystko sobie przypomniałaś. – Wiem… – Mruga kilka razy i marszczy brwi. – Nie jestem pewna, jak się czuję. Nie mogę uwierzyć, że to prawda, ale to siedzi w mojej głowie, więc tak musi być. – Tak trudno uwierzyć, że kiedyś mnie pragnęłaś? Przechyla głowę. – Nie, ale… – Więc, że ja pragnąłem ciebie? Sapie. – Złamas. Uśmiecham się. – Dla ciebie pan złamas. Prycha tak mocno, ze zaczyna kaszleć. Śmieję się. – Wiesz, że odgłosy, które wydawałaś kiedy pieprzyłem cię pierwszy raz, były bardzo podniecające. – Pieprz się… to nie fair. – Teraz to pamiętasz. – Pamiętam tylko przebłyski, nie całą historię. – Przełyka. – Jest wiele rzeczy, których w ogóle nie pamiętam. Jak na przykład, moja matka. Zamykam gębę na kłódkę. Przez kilka sekund zastanawiam się nad, zapomnieniem, że wspomniała o swojej matce. Ale jakiś głos w głowie powtarza mi, że powinna wiedzieć. Jeśli mam sprawić, żeby została, musi wiedzieć, że mówię prawdę. Muszę być z nią szczery. Muszę to zrobić. Mój oddech spowalnia. – Twoja matka nie żyje. Jej szczęka opada i mruga oczami jakby właśnie zobaczyła egzekucję. – Spadła ze schodów. – Co? Skąd wiesz? – pyta. – Mamy wspólną historię. Bawiliśmy się w domu twojego ojca. Kiedy oni rozmawiali o interesach, my ganialiśmy się, bawiąc się w berka. Pewnego razu, twoja matka wyszła z pokoju, ja wybiegłem z drugiego. Nie widziałem jej… – Wzdycham. – Zabiłem ją. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 202

Jej twarz zmienia się od czystego wstrząsu do odrazy. Spodziewam się, że spróbuje mnie uderzyć. Zamiast tego, podnosi butelkę whisky i pije, dopóki się prawie nie dławi. – Hej, powoli – mówię i zabieram jej butelkę, zanim się utopi. – Jakby ci, kurwa, zależało – pluje. Śmieję się. Brzmi, jakby była znowu sobą. Martwiłem się, że po tym wszystkim, co zrobiłem, może straciła swoją iskrę, ale teraz ją widzę. Wciąż tam jest. Wszystko, czym była i wszystko, czym jest. Jest tu, tuż przede mną, gotowa do wzięcia. To, czego pragnąłem tak dawno temu, jest teraz moją rzeczywistością. Mam ją całkowicie dla siebie i już mi nie ucieknie. Kurwa, to zbyt doskonałe. Zwłaszcza, że przed chwilą powiedziałem jej, że zabiłem jej matkę. – Zależy, naprawdę. – Odstawiam butelkę z daleka od niej. – Nie chcę stracić swojej własności z powodu alkoholu. Prycha i zaciska usta, kiwając głową. – Własność. Jasne. Łapię ją za podbródek. – Jesteś moja, Jay. Zawsze byłaś. Nigdy nie było nikogo innego. Nigdy nawet nie pozwoliłaś sobie pomyśleć o kimś innym, mimo, że jesteś zdirą. – Pieprz się. Możesz mieć moje ciało, ale nigdy nie będziesz miał mojego serca. – Naprawdę w to wierzysz? Patrzy na mnie w kompletnym milczeniu przez kilka sekund, potem odwraca głowę. Wie, co mam na myśli. To, co powiedziałem, było prawdą. Kocham ją. Wie, że zaryzykuję wszystko, żeby ją uratować. Wie również, że nie może ściskać w sobie swoich uczuć. Jej oczy nie przestają błagać, żeby ją trzymać, całować, pieprzyć. Nigdy nie radziła sobie z pomysłem, by mi się oddać; nauczono ją, by walczyć i radzić sobie samej. Gdy ten wybór został jej zabrany, uświadomiła sobie, że już go nie potrzebuje. Wszystko, co jest jej potrzebne to miłość. Przeraża ją to, że właśnie miłość jej daję. To, oraz fakt, iż nigdy nie spodziewała się, że polubi perwersyjne rżnięcie. Odchrząkuję. – Wiesz, to był wypadek. Ty nigdy nie pamiętałaś. Ja nigdy nie zapomniałem. Twój ojciec ciebie o wszystko obwinił. – Nic dziwnego, że mnie tak nie lubi. – Przewraca oczami z obrzydzeniem. – Ja lubię. Śmieje się. – Ty? Lubisz mnie? – Hmm… wbrew temu, w co wierzysz, uważam, że stworzylibyśmy świetną parę. – Powiedziałeś mi, że zabiłeś moją matkę. A teraz mówisz mi, że mnie lubisz? Sorry… nie wiem nawet, jak, kurwa, na to odpowiedzieć. – Bawiliśmy się i wpadłem na nią. To nie było zamierzone. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 203

– I to przypuszczalnie ma sprawić, że wszystko będzie dobrze? – Kręci głową. – Zresztą nieważne. Nawet nie wiem, czemu się tak przejmuję. I tak nigdy jej nie znałam. – Zrobiłem wiele rzeczy, które cię rozgniewały. – To prawda. Przechylam się do niej i kładę rękę na szczycie jej nogi. – Tak. Ukarałem cię. Biłem cię, dopóki nie byłaś zaczerwieniona i obolała. Próbowałem twojej krwi. Smakujesz kurewsko wybornie. – Uśmiecham się. Ona próbuje się odsunąć, ale jakby nie było, to samochód i nie ma tu zbyt wiele miejsca. – Powiedz mi z całą szczerością, że nic z tego ci się nie podobało. Zaciska usta i odwraca wzrok. – Wiem, że tego nie powiesz, bo nie byłaby to prawda. Podobało ci się. Kilka lat temu, nawet prosiłaś mnie o to. Pragniesz grzeszności. Ona płynie w twoich żyłach. Czekałaś na coś, czego nawet nie wiesz, że potrzebowałaś: mnie. Składam pocałunek na jej policzku i odsuwam jej włosy do tyłu. Drży i oddech jej przyśpiesza. – Wszystko, czego kiedykolwiek pragnąłem, to ty. Wszystko, co kiedykolwiek dostałem, to ból. Teraz już wiesz, jak to jest – szepczę jej do ucha. Moja ręka dryfuje na wewnętrzną stronę jej uda, przesuwając się do ciepła między jej nogami. Drży, kiedy całuję ją w szczękę. Drugą ręką łapię jej podbródek i odwracam do siebie jej głowę. – Przestań walczyć, ptaszynko. Zignoruj swoje sumienie. Ono sprawia, że jesteś nieszczęśliwa. Pozwól mi sprawić, że odlecisz. Gdy kładę usta na jej, zamyka oczy i wpuszcza mnie. Całuję ją delikatnie i powoli, dodając większy nacisk na jej udo, gdy nasz pocałunek rośnie w głębię. Napina się, kiedy przesuwam rękę bliżej jej cipki. – Bądź moja, ptaszynko. Oddaj mi się – szepczę przy jej miękkiej skórze. Jej usta drżą, kiedy zasysa powietrze. – Potrzebuję… miłości. – Słowa wychodzą jak bełkot. Pieszczę jej policzek moim palcem. – Wiem, ptaszynko. Masz moją miłość, tak jak, masz moją wściekłość. Ale możesz to znieść. Jesteś silną dziewczyną. – Przyciskam usta do jej, a kiedy się rozchylają, umożliwiają mi wejście. Obejmuję jej twarz i całuję bez obawy, że odejdzie. To nie czas na to, by myśleć. To nie jest czas na złość i wyrzuty sumienia. To czas na odpuszczenie i cieszenie się towarzystwem. Tylko to mamy.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 204

Owijając ramiona wokół mojej szyi, całuje mnie, liżąc mój język. To pasjonujące. Mój fiut odbija się w spodniach, chętny, by znów poczuć jej miękkie ciało. Łącząc się z jej wzrokiem, widzę, jak jej czekoladowe oczy zmieniają się w płonący ogień. Pochylając się, przerzuca jedną nogę przez moje i siada mi na kolanach. Moje ręce dryfują na jej cycki i bawię się jej sutkami. Szarpię i pociągam za nie, będąc na przemian delikatnym i surowym, a ona jęczy mi w usta. Uwielbiam dźwięki, jakie wydaje, kiedy jestem trochę bardziej szorstki. Jej ból sprawia mi przyjemność, a przyjemność ból. W tej chwili potrzebuje obu. Moje usta są zdesperowane, by poczuć ją znowu. Przypominam sobie, dlaczego kochałem ją przez te wszystkie lata, jak bardzo gorąco pragnąłem dotykać jej, chociaż nie mogłem. Pieprzyć kurewskie zasady. Wszystkie wyrzucam przez okno. Przejmuje mnie pożądanie kiedy zanurzam palec w jej fałdkach. Wyciszam ustami pisk z jej ust, kiedy pieszczę ją palcami, aż jest opuchnięta i mokra. Mój fiut unosi się, naciągając moje spodnie. Kurwa, jestem dla niej taki twardy. Moje usta obniżają się na jej szyję, a potem na sutki. Wiruję wokół nich językiem i zatapiam w nich zęby, ciągnąc, aż krzyczy z rozkoszy. Nie walczy ze mną. Jej ręce są wciąż na mojej szyi, a palce wbijają się w moją skórę. Moje plecy pieką od jej zadrapań, ale to sprawia, że jestem jeszcze bardziej napalony. – Oh… kurwa – jęczy, gdy zataczam okręgi wewnątrz niej i podszczypuję jej sutki w tym samym czasie. Ślady ugryzień na jej piersi i szyi, jak wspaniały naszyjnik towarzyszą temu pięknemu ciału. Tak bardzo chcę sprawić, że będzie moja, że nie mogę przestać myśleć o oznakowaniu jej wszędzie. A wiedza, że jest moja i tylko moja, nakręca mnie jeszcze bardziej do robienia tego, co robię. Rozsuwam zamek i wyjmuję swojego fiuta, ale zanim mam szansę na uniesienie jej, ona łapie mnie za twarz i całuje. Zaskakuje mnie to. Nie spodziewałem się, że tak łatwo mi się odda. Jej głód zbija mnie z tropu i przez chwilę zastanawiam się, czy w tym momencie, naprawdę tak bardzo mnie pragnie, czy może jest zbyt pijana, by się tym przejmować. Tak czy inaczej, pławię się w tym. Jej ręka zjeżdża w dół jej ciała, kiedy poddaje się tej chwili, którą mamy. Palcami odnajduje drogę do swojej łechtaczki, pocierając ją z zapałem. Oblizując usta, sunę rękami w górę jej piersi i chwytam ją za gardło. – Tak, ptaszynko. Spraw, żeby ta cipka była dla mnie mokra. Dalej. – Ściskam jej gardło, a ona patrzy na mnie z pragnieniem w oczach. Jest głodna mojej siły, chętna, by

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 205

otrzymać moją aprobatę. Jej westchnienia są krótkimi oddechami, kiedy zacieśniam uścisk na jej karku i patrzę jej w oczy, gdy pieści swoje sedno. – Zrób to – szepczę. – Dojdź. Pokaż mi jak bardzo tego chcesz. Pociera się i pociera, jej palce szaleją z podniecenia. Oczy uciekają jej w tył głowy, a wargi rozchylają się w O. Wymyka jej się jęk, kiedy bryka biodrami, a jej cało drży od dotyku palców. Warczę i zaciskam zęby jak zwierzę. Jestem tak cholernie gotowy, żeby dojść w niej. – Dobrze, ptaszynko. Drży i zasysa oddech. – Dziękuję, panie. Szczerzę się do niej. – Teraz weź mojego fiuta jak grzeczna dziewczynka. Mięśnie jej nóg zacieśniają się wokół mnie, a ja unoszę ją i opuszczam na mojego pulsującego kutasa. Oczekiwanie jest widoczne na jej twarzy, kiedy zaciska usta, co sprawia, że chcę ją pocałować. Czuję przy skórze, że jej serce zaczyna szybciej bić. Jej wyraz twarzy to agonia i szczęście, kiedy zagrzebuję się fiutem w jej cipce. Nigdy nie była tak chętna, tak otwarta na mnie. Jej skóra jest pokryta warstewką potu, którego kropelki spływają na jej cycki. Zasysam je i wiruję językiem wokół korony. Jęczy biorąc mojego kutasa jeszcze głębiej. Płyniemy na falach ekstazy, pieprząc się dla samego pieprzenia. Czoło pokrywa mi się potem, kiedy zanurzam się w niej. Rusza biodrami, obejmując mnie i kładąc głowę na moim ramieniu. Chwytam ją za tyłek obiema rękami i pompuję. Klepię ją w pośladek, a ona ujeżdża mnie jeszcze mocniej. W końcu daje mi to, czego zawsze pragnąłem. Swoją chęć, posłuszeństwo, pragnienie, wszystko. Oboje jesteśmy w miejscu, w którym chcemy być. Zaspokajane są potrzeby nas obojga. Moja dominacja i jej wolność. I to wszystko w tym momencie, niewymagającego myślenia seksu. Jej krzyki wypełniają samochód, który zaparowuje szyby, kiedy pieprzę ją mocno i szybko. Nie są potrzebne żadne słowa. Wie, że jestem jej jedyną przyjemnością, jej jedynym uwolnieniem od tego skażonego świata. Wie, że zapewnię jej ucieczkę, kiedy najbardziej jej potrzebuje. Za pomocą mojego fiuta chce zapomnieć o wszystkim wokół. – Właśnie tak. Pieprz mnie, ptaszynko. Wykorzystaj mnie dla własnej przyjemności, tak jak ja cię wykorzystywałem – szeptam jej do ucha, podgryzając je. Jej palce śledzą linie mojego tatuażu, i umocowują się na kolczyku w moim sutku, kiedy dociera do niego. – Tak… – mruczy. – Hmm… wiem, czego chcesz. Ujeżdżaj mojego fiuta, Jay. Ujeżdżaj go, bo jest twój, tak jak ta cipka jest moja. – Mój język znowu przesuwa się na jej pierś i liże ją. Drugim ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 206

sutkiem bawię się palcami, szarpiąc i ciągnąc, aż jęczy mi do ucha. Potem zasysam go i przygryzam, tworząc dwa identyczne zaczerwienione ślady. Przenoszę ręce znowu na jej tyłek i klepię go otwartą dłonią. Ona podskakuje w górę i w dół. Jej skóra rozgrzewa się pod moimi rękami, gdy kontynuuję uderzenia. Jej brwi marszczą się, gdy boleśnie gryzie mnie w ramię. Kurwa, uwielbiam to. – Pieprz mnie… – mruczy. – Tak, pozwól mi rżnąć tą cipkę. Ujeżdżaj mojego kutasa. Spraw, żebym był dumny, że doszłaś drugi raz. Odchyla się do tyłu, kładąc ręce na desce rozdzielczej. Jest taka chętna. Kurwa, nawet nie mogę w to uwierzyć. – Więc spraw mi ból – mówi. Ja pierdolę, nie mogę uwierzyć własnym uszom. – Daj mi ból. Mogę to znieść. Przepadłem. Ściągam rozwiązany krawat i zarzucam go na jej szyję, trzymając oba końce. Związuję go i zaciskam na jej gardle. Sapie, jej oddech słabnie od wzrastającego nacisku na jej szyi. – Tak, Jay, poczuj powietrze opuszczające twoje ciało, kiedy pieprzę cię mocno. Chcę zobaczyć krew odpływającą z twojej twarzy, kiedy dojdziesz. Pieszczę ją bólem, którego tak bardzo potrzebuje. Walczy, by kontynuować, kiedy trzymam na uwięzi jej szyję. Wrodzone pragnienie, żeby mnie zaspokoić jest dla niej zbyt silne. Szarpię ją za sutek, a jej krzyki znikają w nicości, kiedy powietrze nie może dostać się do jej płuc. Jest śliska i gorąca, kiedy przekraczamy granicę między tym światem a następnym. Uczucie bycia w niej, uczucie trzymania jej ciała przy moim, gdy pozwala mu się krzywdzić jest pasjonujące. – Dojdź dla mnie, ptaszynko. Pokaż mi, jak bardzo chcesz mnie zadowolić. Pokaż mi, jak bardzo kochasz tego kutasa schowanego w tobie, kiedy tracisz dech. Mięśnie jej cipki zaczynają się zaciskać, pobudzając mnie do samego sedna. Oczy uciekają jej do tyłu głowy. I dokładnie w momencie, kiedy dochodzi, puszczam krawat i przyciągam ją do siebie, całując. Mój język bada jej usta, kiedy rozpada się w moich ramionach. Jej orgazm popycha mnie na skraj ekstazy. Jęcząc, wychodzę z siebie. Gorący strumień tryska w jej cipkę. Moje uwolnienie jest ostre i satysfakcjonujące. Jęczę w jej usta, a

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 207

ona odpowiada ciężkim westchnieniem, wypełnionym emocjami. Moja sperma wydaje się być strumieniem, kiedy wylatuje z jej cipki na moje spodnie. – Dziękuję – skomle. To rozpala we mnie ogień. Dysząc owijam ramiona wokół jej ciała. Przytula się do mnie z głową w kąciku mojej szyi. Jej skóra jest pokryta moimi znakami; czerwonymi, niebieskimi i fioletowymi. Kolorami, które ja stworzyłem. Moja. Cała moja. Nie wiem, dlaczego mi tak zależy. Oprócz niej, nigdy nie dbałem o moje dziewczyny. Przypuszczam, że nawet po tych wszystkich latach, nigdy mnie nie opuściła. Nie opuściła mojego serca. Uświadamiam sobie, że to może być mój upadek. Jestem w niej zakochany. Zawsze byłem. I właśnie dlatego, gardzę nią tak bardzo. Sprawia, że jestem słaby, a w jednej chwiali słabości, złamałem się i zostałem za to ukarany. Umarłem, tego dnia, kiedy matka przypaliła mi oko. A Jay jest tą, która to wszystko spowodowała. Nawet po tym wszystkim, co przeszedłem przez nią i bez względu na to, ile razy mnie jeszcze skrzywdzi, potrzebuję jej. Zaprzeczanie jest daremne. Już wpadłem w jej szpony. Nienawidzę jej. Kocham ją. Te dwa uczucia nie mogą ze sobą współistnieć. To, co teraz nastąpi, będzie końcem dla nas obojga.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 208

"Tam, gdzie jest zdrada, najpierw musiało być zaufanie."   – autor nieznany 

Rozdział 25 X Środa, 18 września 2013, 09:35 Głośna rozmowa zakłóca moje golenie. Zostawiam żyletkę w zlewie i wychodzę, żeby zobaczyć, że Jay ogląda wiadomości. Martwa dziewczyna jest na każdym kanale; dziewczyna, którą razem zakopaliśmy. Mówią, że dzięki anonimowemu informatorowi, wiedzą, kto jest zabójcą. Oczywiście, że wiedzą, wysłałem go do nich. – Wyłącz to – mówię szorstko. – Mogę to obejrzeć, proszę? – przymila się. Jest dobrze wytresowana, ale wiem, że próbuje przekroczyć moje granice. Patrzę znowu na telewizor, a gdy reporter zaczyna mówić o seks taśmie wysłanej do lokalnej stacji wiadomości, szeroko otwieram oczy. – Nie. Idę w jej kierunku i wyrywam jej pilota. Dąsa się. – Oh, daj spokój. – Rób, co mówię, ptaszynko. Czy mam ci przypomnieć, kto tu rządzi? Marszcząc brwi, przełyka. – Dobra. Palcem wskazującym i kciukiem obejmuję jej podbródek. – Ubierz się. – Uśmiecham się, kiedy jej nastrój odrobinkę się poprawia. Staram się, żeby zapomniała o wszystkich kłopotach. Jedyne o co ma się martwić, to zadowalanie mnie. Odwala przy tym wspaniałą robotę. Zadziwia mnie to, że tak otwarcie mnie przyjęła. Zastanawiam się, czy tak już może zostać. Kiedy dokończę robotę i zemstę, ona zostanie. Upewnię się, co do tego.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 209

Jay Środa, 18 września 2013, 09:43 Wygrałam. Jego serce jest moje. Powiedział, że mnie kocha. Pomimo tego, iż powiedział też, że mnie nienawidzi, wiem, że pragnie mnie bardziej niż czegokolwiek. Nienawiść i miłość nie są od siebie tak bardzo oddalone. On po prostu nie może znieść tego, że tak bardzo mnie pragnie. Co oznacza, że go złapałam. Jest mój. Potrzebuje mnie. A ja jestem gotowa do wzięcia, tak jak chciał, bym była. Jestem posłuszną i pożądliwą zdzirą. Kontroluje każdą moją pojawiającą się myśl. Dla niego to oznacza siłę. Dla mnie to oznaka jego słabości. Każdego dnia budzę się i coraz bardziej uświadamiam sobie, że ten człowiek nie może mnie już porzucić. Pragnienie X, by mnie zatrzymać jest silniejsze niż potrzeba zemsty, nawet na mnie. Już nie może mnie zabić. W głębi serca, wiem o tym. Każdy krok, jaki stawiam w kierunku samochodu, to kolejny krok ku wolności. Serce mi wali, a myśli są pogmatwanym bałaganem. Mój mózg powtarza mi, żebym uciekała i nigdy nie patrzyła wstecz. On mnie nie zastrzeli. Powtarzam sobie to ciągle. Ale ciało nie chce mnie słuchać. Nie mogę zmusić swoich nóg, by odejść od niego. Śledzą go jak potulne baranki, słuchające każdego jego polecenia. Czasami czuję coś głupiego. Czasami czuje się tak, jakbym tutaj należała. Jakoś nie mogę odpuścić. Bez względu na to, jak bardzo pragnęłam odzyskać wolność, w X jest coś, co mnie przyciąga. Wspomnienia, które do mnie wróciły, coś we mnie zmieniły. Od samego początku, miałam dziwne przeczucie, że go znam i teraz wiem dlaczego. Jego pocałunki hipnotyzowały mnie. Pragnęłam jego dotyku bardziej niż czegokolwiek. Już wtedy wiedziałam, co go zadowala i że z chłostania mnie czerpie satysfakcję. Ale dalej tego chciałam. Potrzebowałam tego. Potrzebowałam poczuć jego apodyktyczną miłość, bo to była jedyna miłość, jaką miałam. Mój ojciec nigdy mi jej nie dał, a matki nie było. Albo przynajmniej, nie pamiętam jej. Pamiętam tylko jego. W przeszłości. W teraźniejszości.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 210

W przyszłości? Nie wiem. Nie mogę się zdecydować. Moje serce poddało się. Ulegnięcie mu było gehenną, która wyprowadziła mnie od szaleństwa do wolności. Dzięki niemu czuję się bezpiecznie, choć wciąż sprawia, że krwawię. Ale nie krzywdzi mnie już. Ból zmienił się w pożądanie, a pożądanie urosło do uczuć. Ostatnie dni tylko to potwierdziły. Gdybym nawet wiedziała, czego pragnę, odpowiedzi przeraziłyby mnie, więc decyduję się nie myśleć o tym. Nie pozwala mi się ruszyć w samochodzie. Jego palce mocno obejmują moja nogę, gdy jedziemy w kierunku tylko jemu znanego celu. Jego władza nade mną, pozwala mi uciec od rzeczywistości. Jego nieodłączne pragnienie sprawia, że chce się mną opiekować. To daje mi wrażenie, że jestem kochana. Może jestem. Granice między fantazją a rzeczywistością, gwałtownie rozmywają się. Czy wolność jest tym, czego wciąż szukam? Czy może jest coś jeszcze? Im więcej dni z nim spędzam, tym mniejszą mam ochotę na ucieczkę. Po wszystkim, co się stało, on jest jedyną stałą w moim życiu. Sama już nie wiem, czy mogę bez niego żyć. Jego ciepła dłoń wysyła wyładowania elektryczne po mojej skórze i nie mogę tego zignorować. Moje ciało drży od jego dotyku, zdesperowane, by dostać więcej. Ostatniej nocy, spuścił mi takie lanie, że błagałam by w końcu doszedł. Sposób, w jaki smagał mnie paskiem i związał moje nadgarstki swoim czerwonym krawatem doprowadzał mnie do szału. Szczególnie, że doprowadził mnie do wybuchowego orgazmu. Boże, wciąż czuje tamto palenie. Ból napiętnowany na moim tyłku, zachwyca mnie. Czy to coś złego, że tak się czuję? Odwracam wzrok w kierunku X. W jego oku widzę smutek i żal, rzeczy, których nie powinnam widzieć, a jednak robię to. Nie mogę uciec przed jego przenikliwym spojrzeniem. Nie mogę uciec przed wspomnieniami, jakie z nim dzielę. Wszystkimi chwilami, kiedy naprawdę mi na nim zależało i kiedy rzeczywiście chciałam go mieć blisko siebie. Nawet teraz, nadal się go trzymam. Nie stracił swojej atrakcyjności. Ostatnie namiętne noce tylko wszystko pogarszają. Może wygrałam jego serce, ale przegrałam chęć do walki. Zniewolił mnie całkowicie.

Środa, 18 września 2013, 10:11 Wchodzimy do zacienionego budynku w centrum miasta. Farba jest zaskorupiała na

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 211

ścianach wewnątrz, światła migoczą i gasną, a balustrada prawie spada, kiedy wchodzimy po schodach. – Dlaczego tu jesteśmy? – pytam, kiedy dochodzimy do starych drzwi. – Żeby się z kimś spotkać – odpowiada. – Tak, ale dlaczego ja tu jestem? Uśmiecha się. – Bo chcę, żeby moja ptaszynka była ze mną, gdziekolwiek pójdę. Obojętnie gdzie jesteśmy, szepcz mi na ucho słodkie rzeczy, Jay – oblizuje usta – a wynagrodzę cię za to. Przez moje ciało przechodzą dreszcze, kiedy przesuwa palcami po moim ramieniu. Uśmiecha się i odwraca do drzwi. Wciska dzwonek i wyjmuje broń z kabury. Ten metal już mnie nie przeraża. Wiem, że nie będzie wykorzystany przeciw mnie. Używa go tylko przed innymi, żeby mnie chronić. Chudy blond koleś w czapce otwiera nam drzwi. Mruży oczy, kiedy nas widzi. – Myślałem, że przyjdziesz sam. – Plan uległ zmianie. X wchodzi do środka, kiwając na mnie przez ramię. To cichy nakaz, bym za nim poszła, więc robię, czego chce. X zdejmuj oba nasze okrycia i kładzie je na stole przy drzwiach. Rozglądając się dookoła, sapię. To miejsce jest wypełnione komputerami i gadżetami, o których nie mam zielonego pojęcia. Biurko na przeciwko drzwi jest wypełnione mnóstwem sprzętu, klawiaturami i tuzinem ekranów. Zastanawiam się, po co tu jesteśmy. – Mam na imię Dale – mówi chłopak i łapie mnie za rękę, potrząsając nią. – Miło cię poznać. X warczy, co sprawia, że Dale robi się nerwowy. Puszcza moją rękę i odchrząkuje. – Masz to wreszcie? – pyta X, kiedy idziemy w głąb pomieszczenia. Facet siada na skórzanym krześle przed komputerami. – Taa, prawie skończyłem przelew. Potrzebna jest tylko właściwa sygnatura. – Przelew? – pytam. – Tak, robimy przelew wszystkich pieniędzy z… – Wystarczy, Dale – mówi ostro X. – Nie płacę ci za gadanie. Bierz się do roboty. Chcę mieć to teraz zrobione. Marszczę brwi, patrząc na dwójkę przy komputerze. Robią coś, o czym według X, nie powinnam wiedzieć. Ciekawe dlaczego tak szybko przerwał Dale'owi. Robię krok bliżej, starając się być cicho i zaglądam przez ramie Dale'a. To, co widzę, zaskakuje mnie. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 212

Nazwisko mojego ojca. Jego konto bankowe. Pieniądze. Wszystko składa się w całość. Sapię i zatykam ręką usta, cofając się, ale wpadam na jakieś pudełko. Udaje mi się złapać półki, ale X patrzy na mnie. – Co robisz? – pyta. Przez chwilę jestem spłoszona, ale uświadamiam sobie, że muszę zachowywać się, jakbym nic nie widziała. – Potknęłam się. Nie patrzyłam pod nogi – wykrztuszam z siebie. – Wszystko w porządku? – pyta, unosząc brew. – Tak, tak… nie przejmuj się – mówię, śmiejąc się cicho. Zachowuję się całkowicie fałszywie, ale on odwraca głowę z powrotem do komputera. Przełykając, rozglądam się dookoła. Czuję się naga. Narażona. Nie na miejscu. To, co zobaczyłam, jest prawdziwe i walczę, by samej sobie uwierzyć w to, że to widziałam. Nie mogę tego odpuścić. Życie, Jay, życie. Patrz oczami, nie sercem. X cały czas cię oślepiał. Idę do jego płaszcza, uważając, by nie narobić hałasu i grzebię w kieszeniach. Moje palce drżą, kiedy wyjmuję jego telefon. Moim pierwszym odruchem jest zadzwonienie po pomoc, ale nie mogę się powstrzymać przed powęszeniem w jego wiadomościach. Nie ufam mu. Po każdym przyciśnięciu, upewniam się, że X nie patrzy, a potem znowu wracam do przewijania. Nazwiska mnożą się, ale skupiam się na jednym. Znajduję człowieka o imieniu Antonio i jego robotę dla X; zabicie mnie. Moje zdjęcie ukazuje się pod kontraktem, podpisanym przez Ala Johna. To samo nazwisko widziałam w telewizji. Rozpoznałam tego człowieka. Kanał informacyjny ogłosił, że został zabity w nocy, kiedy X wrócił zakrwawiony. Kurwa, miałam rację. Przewijając dalej, znajduję nazwisko człowieka, który sprzedawał mi narkotyki. Ręce niekontrolowanie trzęsą mi się, kiedy czytam jego wiadomości. Jest ich wiele, nawet z przed kilku lat. X dał mu robotę, żeby zaopatrywał mnie w dragi. W kółko. Bez przerwy o to prosił i płacił temu człowiekowi. SMS-y mówią same za siebie. Kiedy przewijam dalej, odnajduję jeszcze więcej strasznej prawdy o jego kłamstwach. Hannah. Kazał je przedstawić mnie dilerowi. Kazał jej wciągnąć mnie do klubu. Kazał jej zrobić ze mnie dziwkę. A potem między innymi, znajduję wiadomość z nocy, kiedy X przyszedł mnie zabić, który mówi: Powiedz mu, żeby wypieprzył ją tak mocno, aż będzie błagać o litość. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 213

Rozmawiali o Billym. Hannah powiedziała, że on chce mnie zerżnąć. Ale to nie był jej pomysł. Należał do X. Łzy ściekają mi po policzkach. Ostatnie wiadomości, jakie X wymienił z tymi ludźmi były… tuż z przed chwili, kiedy wpadł do mojego pokoju w motelu i zabił Billego. Wrobił mnie. Nie kłamał, kiedy powiedział, że pojechał za mną. Zrobił wszystko, żebym się stoczyła. Dzięki dilerowi, uzależnił mnie od narkotyków, przez niego zaczęłam się kurwić i to on nasłał Billego. Uświadomienie sobie tego uderza mnie jak pieprzona cegła w twarz. – Nie… – bełkoczę. Nie chcę w to wierzyć, ale to prawda. Wszystko tutaj jest. To nie są kłamstwa. To rzeczywistość. Wiadomości mówią prawdę. Wszystko zaplanował. – Ty… – mówię. Kątem oka widzę, że X odwraca się do mnie i marszczy brwi. – Okłamałeś mnie – mówię, podnosząc telefon. Otwiera szeroko oczy. – Zrujnowałeś mnie. Wszystko zrujnowałeś! – krzyczę. Potem odwracam się i biegnę przed siebie najszybciej jak tylko mogę. Pójście za mną zajmuje mu chwilę. Myślę, że nie spodziewał się tego, że rzucę się do ucieczki. Jakbym mogła zostać, po przeczytaniu tego. Jakbym mogła wybaczyć mu zdradę. Jakby mogły ujść mu na sucho lata mojego cierpienia. Kiedy zapytałam go, czy zemścił się, powinnam była wiedzieć, że to nigdy nie będzie miało końca. Powinnam była wiedzieć, że to zaczęło się już kilka lat wcześniej. Byłam jego zabawką i wciąż przychodziłam po więcej. Głupia, wpadłam w jego pułapkę. Powinnam była wiedzieć, że to wszystko było częścią planu.

X – Jay, czekaj! – mówię, biegnąc za nią. – Zatrzymaj się. – Nie ma, kurwa, mowy! – Ja pierdolę, pozwól mi wyjaśnić!

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 214

– Wyjaśnić co? Że uzależniłeś mnie od narkotyków? Że jesteś tym, który wysłał do mnie tego dilera? Że kazałeś Hannah wkręcić mnie do klubu i skurwić? Nawet przez nią wysłałeś do mnie Billego. – Łzy płyną jej po policzkach, kiedy odwraca się na chwilę, biegnąc. – Tak widziałam wszystkie wiadomości, X. Już nic przede mną nie ukryjesz. Kurwa. Robię to, co muszę, żeby uniemożliwić jej odejście. Nie zostawi mnie. Nie pozwolę na to. Wyciągam pistolet i celuję w jej plecy. Zatrzymuje się, a potem odwraca. – Nie chciałem, żeby zrobił z tobą to, co chciał zrobić – mówię. – Tak, chciałem, żeby Hannah załatwiła jakiegoś szorstkiego faceta, żeby zmusił cię do głębokiego gardła. Ale nie chciałem, żeby wziął cię wbrew twojej woli. Myślisz, że dlaczego zabiłem go, kiedy zobaczyłem cię z pistoletem w ręce, a on uciekał jak pizda, którą był? – Liczy się myśl, która za tym stała. Chciałeś, żebym została ukarana. – Tak, zrobiłem to wszystko. Chciałem zemścić się na tobie, za to, co zrobiłaś. Chciałem, żebyś zapłaciła za ból, który na mnie sprowadziłaś. – Winisz mnie za coś, czego nie byłam częścią. – Uwiodłaś mnie. Powinnaś była wiedzieć. – Tak, kurwa, co? Tak, pragnęłam cię, byłam zdesperowana. Ale nie ma nic złego w ochocie na seks. Nienawidzisz mnie za coś, co nie było moją winą; po prostu nie zauważyłam, a ty obwiniasz mnie za to. Jesteś zaślepiony nienawiścią – pluje. Moje oczy zmieniają się w szparki, bo jestem wściekły. Chciałem sam jej wszystko wyjaśnić, ale teraz już za późno. Już wywnioskowała, co myśli, że wie. – Tak, jestem. – Biorę długi, głęboki oddech, żeby się uspokoić. – Ale wiem też, ze kurewsko cię kocham. Prycha, dolewając oliwy do ognia. – Daj mi, kurwa, spokój. To wszystko było kłamstwem, które miało na celu to, żebym była z tobą. Żebym była słaba i podatna, a przez to, żebym ci zaufała i z tobą została. – To nie było kłamstwo – syczę. Czy ona nie może tego zobaczyć? Czy naprawdę wierzy, że nic do niej nie czuję? – Pragnę cię – mówię. – Zawsze cholernie cię pragnąłem. Nienawidziłem cię za to, co spowodowałaś, ale nigdy nie przestałem cię pragnąć. I to spowodowało, że zrobiłem te wszystkie rzeczy. Poprzez karanie cię, dałem sobie szansę na to, żebyś ponownie zapragnęła kogoś takiego jak ja, bo wiedziałem, że tak nie będzie. To dało mi wyjście. – A co mi przyniosło? Nędzę – mówi, zwijając dłonie w pięści.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 215

– Teraz zdaję sobie sprawę, że nie chciałem cię skrzywdzić, ale kontrolować. Chciałem z tobą zrobić rzeczy, których nie mogłem ze względu na naszą historię. – To cała pieprzona prawda. Sprawia, że jestem słaby, ale wciąż to prawda. Potrzebowałem Jay. Podchodzę krok bliżej. Potem kolejny. – Nie jestem już tamtym facetem, który chciał patrzeć na twoją krzywdę. Jestem facetem, który chce cię chronić. Jestem jedynym facetem, który wie jak sprawić, żebyś odleciała, ptaszynko. – Wyciągam do niej rękę. – Nie odchodź. Dam ci wszystko, czego pragniesz. Miłość. Pasję. Wszystko, czego pożądasz. Marszczy brwi i zaciska usta. Potem głośno wzdycha i mówi: – Wolność. Chcę być wolna. – Wiesz, że nie mo… – Jeśli mnie kochasz, zwrócisz mi wolność. Tego pragnę najbardziej. – Przełyka. – Kochać kogoś oznacza pozwolenie mu byś kimś, kim chce być, bo to jest to, co kochasz w tej osobie. Ja chcę być wolna. I tu mnie ma. Jestem oszołomiony. Moja pierś się ściska, pot wychodzi ze wszystkich moich porów. Nigdy wcześniej się tak nie czułem. Zostawi mnie. Widzę to w jej oczach. Nie może mi odpuścić i nie ma znaczenia, jak bardzo się staram. Nie mogę jej stracić. Więc odbezpieczam broń i celuję. – Nie – mówię przez zaciśnięte zęby. Robienie tego boli jak cholera, ale muszę. – Tak. Nie wracam do ciebie, X. – Jeśli pójdziesz dalej, zabiję cię. Jej twarz robi się pusta. Kompletnie i zupełnie pusta. Totalny brak emocji. To mnie przeraża, a ja nie odczuwam strachu. Nigdy. – Nie zrobisz tego. Powoli odwraca się. Napełniam płuca powietrzem i kieruję pistolet w jej głowę. Ręce mi się trzęsą. Nigdy się nie trzęsły. Porusza stopami. Jeden krok. Potem kolejny. Nie zatrzymuje się. – Zatrzymaj się. Zrobię to. Jeśli zrobisz jeszcze jeden krok, strzelę. Znowu odwraca się do mnie. – Nie strzelisz, bo nie chcesz uszkodzić swojej własności. Oh, ale czekaj. Ja już nie jestem twoja. – Unosi brwi. – Kochasz mnie i dlatego nie skrzywdzisz. Nie masz już nade mną władzy. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 216

Szczęka mi opada. Patrzę na nią w szoku. – Sprawiłaś, że uwierzyłem, że też mnie pragniesz. Uśmiecha się krzywo. – Wprowadziłeś mnie do swoich gierek, więc nie bądź taki zaskoczony, że postanowiłam zagrać. Wtedy odwraca się i zaczyna iść. Mój palec utrzymuje się na spuście, zdesperowany, by pociągnąć. Ale nie mogę. Kurwa, nie mogę sobie dać rady. Igrałem z ogniem i teraz czuję spalanie, po raz kolejny. Gra została wygrana, ale to nie ja jestem zwycięzcą. Moja sprytna ptaszynka pokonała mnie w mojej własnej grze. Nie zostawię tak tego.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 217

"Ci, którzy najżarliwiej nienawidzą, musieli kiedyś głęboko kochać; ci, którzy chcą  odrzucić świat, musieli kiedyś trzymać w objęciach to, co teraz płonie.  "   – Kurt Tucholksy 

Rozdział 26 Jay Środa, 18 września 2013, 13:45 Cała się trzęsę, ale nie przerwę poszukiwań. Muszę znaleźć sposób, żeby skontaktować się z ojcem i mieć nadzieję, że wybaczy mi, zanim będzie za późno. X zabrał pieniądze; muszę go ostrzec. Może przygarnie mnie z powrotem. Teraz, kiedy wszystko pamiętam, zdaję sobie sprawę z tego, że ojciec jest jedyną osobą, która mi pozostała. Pomimo, że zrobił mi kilka bardzo obrzydliwych rzeczy, pamiętam, że kiedyś mnie kochał. Moja dzikość sprawiła, że mnie odrzucił. Teraz jestem inna. Może uda mi się jeszcze coś naprawić. Po tym wszystkim, kiedy przeszłam przez piekło i z powrotem, myślę, że poradzę sobie z moim ojcem. W chwili nieprawdopodobnej odwagi, zrobiłam coś, w co nie wierzyłam, że zrobię, czyli odepchnęłam X i uciekłam. Zrobiłam to. Osiągnęłam cel. Zniknęłam z jego życia. Jestem wolna od łańcuchów, którymi mnie uwięził. Łańcuchów, które więziły moje ciało, umysł, duszę… a nawet serce. Jestem wolna, całkowicie wolna. Żadnego słuchania. Żadnego robienia, co on chce. Żadnego X. Żadnego… nic. Po prostu nic. Nic jest przerażające. Nie ma znaczenia, dokąd pójdę, nie uciekną od tego lęku, od tego uczucia rozpaczy. To tak jakby ktoś wyrwał mi serce i rozpryskał je na ulicy. Chce mi się płakać, ale nie zrobię tego. Nie dla niego. Bez względu na to, iż zdaję sobie sprawę z tego, że nasz więź urosła przez ostatnie kilka tygodni i nie ma nikogo, poza nim, kto tak bardzo, by się mną przejmował, nie pozwolę sobie o tym myśleć. Nie teraz. Nigdy. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 218

Obejmując się ramionami, idę po ulicach Atlanty i nie mam pojęcia dokąd się udać. Nie mam odwagi zapytać kogokolwiek, choć wędruję już od kilku ładnych godzin. Jestem zbyt przerażona reakcją ludzi na to, co mam do powiedzenia. Mam tak dużo do wyjawienia, ale wiem, że gdybym to zrobiła, nazwaliby mnie wariatką. W każdym razie, kto by mi uwierzył? Jestem ubrana tak kosztownie i wyszukanie, że nikt by mi nie uwierzył, że byłam trzymana w niewoli. Roześmialiby mi się w twarz, albo co gorsze, zaprowadzili na policję. A tam na pewno nie powinnam się znaleźć. Zabiłam kogoś do kurwy nędzy. Policja nie przyjęłaby tego tak łatwo. Jestem takim samym przestępcą jak X. Ponownie patrzę na telefon. Zostało tylko kilka kresek na baterii. Gdybym miała numer telefonu ojca, od razu bym do niego zadzwoniła, ale niestety nie ma go tu. Wzdychając, brnę przed siebie, starając się wykombinować, co zrobić. Nagle telefon wibruje, a ja aż podskakuję. To naprawdę dziwne uczucie, kiedy od tygodni nie używałeś telefonu. Patrzę na ekran i widzę wiadomość tekstową, a moje serce się zatrzymuję. Jay, od teraz jesteś wolna. Jego pieniądze spłacą zlecenie na twoją głowę, ale to może być za mało, więc wziąłem twojego ojca jako zakładnika. Wiem, że cię to nie obchodzi, ale chciałem, żebyś wiedziała. Zapewniam cię, że ukarzę go za to, że przez niego zapomniałaś wszystko, co kiedyś było dla ciebie ważne. Nie bój się; już nikt nie będzie cię ścigał. Zabiję wszystkich. X.

X Środa, 18 września 2013, 13:19 Tam, gdzie miałem serce, jest teraz ogromna dziura. Ostatnie kawałeczki mojej duszy rozbiły się w drobny mak. Nie ma nic. Zabrała wszystko, co ze mnie zostało. Po wszystkich latach tortur, uświadomiłem sobie, że prawdziwą torturą jest bycie bez niej. I teraz wybucha we mnie wulkan gniewu. Złość przejmuję nade mną kontrolę, kiedy idę w stronę sceny, patrząc przez tłum na jej ojca. Chce, żebym zniknął? Chce być wolna? Dobrze, ale odejdę z hukiem. Jej ojciec jest bombardowany pytaniami dziennikarzy, chcących wiedzieć, co się stało podczas jego ostatniej kampanii. Wiem, co się stało. Ja. A on porzucił własną córkę w

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 219

nadziei, że uratuje to jego karierę polityczną. Zamiast tego dostał więcej upokorzenia niż się spodziewał. Ożyły wszystkie jego lęki. A teraz zostanie wypuszczony jeszcze jeden. Idę do alei od strony budynku i wchodzę drzwiami z napisem "ZAKAZ WEJŚCIA". Za biurkiem siedzi dziewczyna, rozmawiająca przez telefon, a kiedy zauważa mnie, podnosi rękę, żeby mnie zatrzymać. Unoszę pistolet i strzelam, zabijając ją na miejscu. Krew plami jej krzesło, kiedy wchodzę do najbliższej toalety. Tam, ustawiam się za drzwiami i czekam. Kilka minut przed konferencją prasową, wrzuciłem do jego napoju środki przeczyszczające. Patrzę na zegarek. Nie minie więcej niż pięć minut, jak się tu pojawi. Konferencja już się skończyła, a on musiał od co najmniej pięciu minut, skakać w górę i w dół, utrzymując gówno. Dosłownie. Kiedy drzwi się otwierają, unoszę broń i celuję w tył jego głowy. On staje jak wryty, gdy słyszy kliknięcie. – Teraz, pójdziesz ze mną – mówię. – Proszę, naprawdę muszę się wysrać, czy to może poczekać? – pyta. Śmiejąc się, łapię go za kołnierz i ciągnę za drzwi. Oh, pozwolę mu się zesrać… w spodnie.

Środa, 18 września 2013, 14:17 Mam go przywiązanego do ogrodzenia, jego twarz jest pocięta moim nożem. Ukośniki są piękne, kiedy krzyczy. Kurwa, nie mogę uwierzyć w to, że zapomniałem, jak uwielbiałem słyszeć te dźwięki. Zabijanie jest przeciwieństwem seksu, ale obydwa są niezmiernie satysfakcjonujące. Mam ciarki na plecach, od samego patrzenia, kiedy wije się. Jego spodnie są brudne od gówna, które zrobił, po tym, jak odciąłem mu kawałek ucha. Wyławiam telefon z kieszeni i zaczynam pisać wiadomość. – Co robisz? – mruczy człowiek przede mną. – Informuję twoją córkę, gdzie jesteś. – Marszczy brwi, zdezorientowany. – Postanowiłem być dobrym Samarytaninem i dać ci szansę na pogodzenie się z nią przed śmiercią. Jego usta drżą. – Jesteś chory. Śmieję się. – I to mówi człowiek, który bardziej dba o karierę niż o własną córkę.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 220

Pluje mi w twarz. Warcząc, wycieram ślinę, przed strzeleniem kłykciami. Potem uderzam go w twarz, łamiąc mu nos. Jęczy, krew kapie mu z nosa. – Proszę, już nie – błaga. Znowu się śmieję. – Oh, ale my dopiero zaczęliśmy. Krzywi się. – Zapłacisz za to. Ty i wszystkie pierdolone szumowiny na tej ziemi. – Myślę, że jesteś w błędzie – mówię, znowu tnąc mu twarz. – Szumowinami są ci, którzy karzą młodych za błędy. Odrażający ludzie jak ty. – Chichoczę. – Czy wiesz, co robię z takimi jak ty? – Unoszę ręce i pokazuję mu kłykcie. – Trafisz tam, tak jak inne pojeby, podobne do ciebie. – Znowu uderzam go w twarz. – Pieprz się. Umrzesz za to – pluje. – Ciekawe jak? Już mam wszystko, co chciałem i nikt nie wie, że tu jesteśmy. – Nie uciekniesz z tym – warczy. Po raz kolejny uderzam go w twarz, a on jęczy. Z jego krwią na ręce, czuję się brudny, więc wycieram ją o jego ubranie. – Już to zrobiłem. Uśmiecham się i podchodzę do laptopa, który leży na starym krześle. Tortury to nie tylko zabawa, ale też środek do celu. Łatwo było dostać od niego to, czego chciałem. Kilka minut temu, dał mi hasło do swojego tajnego konta bankowego w Szwajcarii. Skurwiel, straci wszystko, co kiedykolwiek kochał. Jest tylko jedna rzecz, której żałuję i jest nią, pozwolenie by odeszła.

Jay Środa, 18 września 2013, 14:51 Jest środek dnia, a ja walczę, by utrzymać otwarte oczy. Nogi mam zmęczone od biegu, ale rezygnacja nie jest opcją. Magazyn, w którym X trzyma mojego ojca, jest tylko przecznicę dalej. Biegnę tak szybko, jak tylko nogi mi na to pozwalają, aż docieram do czerwonego budynku z dużą ilością doków załadunkowych, ale nie widzę żadnego samochodu. W lewej części obiektu, dostrzegam mojego ojca przywiązanego do ogrodzenia. Jego garnitur jest przesiąknięty krwią, a kiedy podchodzę bliżej, widzę, że jego twarz jest równie pokiereszowana. Cięcia pokrywają jego twarz, obficie wypływa krew.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 221

Zaszokowana, sapię, gdy podchodzę bliżej. X pochylając się nad laptopem i wpisując coś, jest zbyt zajęty, by zauważyć, że ktoś nadchodzi. Staram się robić jak najmniej hałasu, kiedy wspinam się na odrodzenie. Gdy mój ojciec odwraca głowę, ostrzegam go, żeby nic nie mówił. Zaczyna głośno jęczeć, żeby X nie usłyszał, jak się skradam. Jestem przerażona tym, co zrobił X, ale nie mogę sobie pozwolić na wybuch emocji. Muszę uwolnić ojca. Ale w pierwszej kolejności, broń. Muszę się jakoś obronić. Rozglądam się i na najbliższej półce, razem z innymi narzędziami pokrytymi krwią, znajduję pistolet. To muszą być jego "zabawki". Po cichu, podchodzę i zabieram broń, a potem rzucam się szybko do ojca. – Jay – szepcze, kiedy podchodzę bliżej. – Ciii… – szepczę, gdy gmeram przy linach na jego nadgarstkach. Wygląda okropnie, a ja nie jestem pewna, jak mam się z tym czuć. Jestem zła na niego, tak jak na X, bo nie zasługuję na to, żeby traktować mnie jak zwierzę. A oni obaj się tak do mnie odnosili. Moje palce pracują skrupulatnie, nad rozsupływaniem lin. Gdy są rozwiązane, kucam i zabieram się za więzy na jego kostkach. Ojciec próbuje mi pomóc, ale ledwo utrzymuje się w pozycji stojącej. – Nie robiłbym tego, gdybym był tobą. Biorąc gwałtowny oddech, podnoszę się i staję oko w oko z X. W jednej chwili, unoszę ku niemu ręce z pistoletem. – Nie zbliżaj się. Pochyla głowę. – Jay… w taki sposób mnie witasz? – Zamknij się! – Potrząsam pistoletem. X podnosi ręce do góry. – Porozmawiajmy o tym, dobrze? – Okłamałeś mnie – syczę. – Wykorzystałeś. Wszystko, czego chciałeś to pieniądze mojego ojca, a teraz go jeszcze torturujesz. – Nie wykorzystałem cię. Chociaż, brzmi to tak, jakby ci trochę zależało. – Uśmiecha się. – Czy wciąż z ręką na sercu możesz powiedzieć, że nigdy nie kochałaś mnie choć trochę? Przełykam własne wątpliwości. – Nie. – Kłamczucha. Nie nienawidzisz mnie. Nie uciekłaś dlatego, że zobaczyłaś te wszystkie wiadomości. W głębi duszy, wiedziałaś o wszystkim. Uciekłaś, bo nie możesz pogodzić się z faktem, że coś do mnie czujesz. – Przestań z tymi bzdurami! – pluję. Nie mam już żadnego interesu w jego gierkach umysłowych. Nie, kiedy to ja trzymam broń.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 222

– To nie są bzdury – odpowiada spokojnie. – Chciałem widzieć twoje cierpienie, ale teraz to przeszłość. Kocham cię i wiesz, o tym. A ja wiem, ze czujesz to samo. – Zaciska usta. – Musisz mi uwierzyć, że wszystko robię dla ciebie. – Dlaczego miałabym ci wierzyć? – mówię. – Jesteś manipulatorem. Zawodowo zabijasz ludzi. Jak kiedykolwiek, mogłabym uwierzyć w to, co mówisz? – Tu nie chodzi o być może, uwierzysz mi. – Wskazuje na ojca, a ja marszczę brwi. – O czym mówisz? – Odwracam się do ojca, a on zaczyna mocno drżeć. – Zapytaj go o seks taśmę, którą otrzymał on i media. Naszą taśmę. – Szczerzy się. Jestem upokorzona. – Zniszczyłeś mnie! – krzyczy ojciec. – Co jeszcze zrobiłeś? – pytam w szoku. – Mogłem zabić prostytutkę, a potem poinformować gliny, gdzie znajduje się ciało, aha, i wskazać twojego ojca jako mordercę. Na szczęście dziewczyna uprawiała z nim seks. – X zaczyna się śmiać. Ojciec szeroko otwiera oczy. – Ty skurwysynu… – mruczy. – To wszystko zrobiłeś mojemu ojcu? – pytam. – Z powodu jego pieniędzy? – Nie, Jay. Pieniądze trafią do organizacji, żeby zdjęli cię z celownika i żebyś wreszcie była wolna. Tak jak chciałaś. Ręce mi się trzęsą. Schwytał mojego ojca, żeby dostać się do jego pieniędzy i uratować mnie. Nie mogę w to uwierzyć. To… potworne. – Dlaczego? Marszczy brwi. – Dalej tego nie widzisz, Jay? Kiedy klient znika, organizacja nie wykonuje roboty, bo nikt jej za to nie zapłaci. I tu wchodzę ja. – Jaki klient? – Ten, który chce twojej głowy. – Masz na myśli swoją rodzinę – odparowuję. Mruży oczy i przechyla lekko głowę. – Nie. – Twoi rodzice chcieli mnie zabić. Ty i ja doprowadziliśmy do tego, że po raz drugi stracili pracę u mojego ojca. To oczywiste, że mnie nienawidzą. – Mylisz się – odpowiada ostro. – Kłamiesz. Znowu. Chichocze. – Nie, Jay. Trzy lata temu, zabiłem swoich rodziców. Sapę i chwytam się swojej marynarki, bo muszę się czegoś złapać. – Nie mogę w to uwierzyć. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 223

– Wyciągnij mój telefon i sprawdź wiadomości. Ponieważ, odwaliłaś wspaniałą robotę przy grzebaniu w historii, myślałem, że już wiesz. Zaskakujesz mnie, Jay. – Co? – Biorę telefon i niemal wypada mi z rąk, z powodu pośpiechu. Kiedy przewijam wiadomości, ojciec rozwiązuje ostatnią kostkę. Korzystając z telefonu, staram się też mieć oko na X. Ja pierdolę, to trudne. Nie mogę nikomu zaufać, bo może dźgnąć mnie w plecy. Szczególnie, że X wyciągnął drugą broń i okręca ją dookoła palca. – Chcesz wiedzieć, kto pragnie twojej śmierci? – pyta X, kiedy ja walczę, by znaleźć coś w telefonie. – Odwróć się. A potem widzę wiadomość ze zdjęciem listu do Ala Johna. Jest na nim nazwisko mojego ojca. Nie. Nie. Nie! Do oczu napływają mi łzy, kiedy patrzę przez ramię na ojca. Wyraz jego twarzy zmienia się od agonii po strach, aż do czegoś przypominającego czyste szaleństwo. Za jednym zamachem, łapie mnie za ramiona i przyszpila mnie do swojej klatki piersiowej, sprawiając, że tracę dech. Chwyta broń i wytrąca mi ją z ręki. Zanim mam szansę nabrać z powrotem powietrza, przystawia mi ją do głowy.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 224

"Ludzie mówią, że nie wiesz, co masz, dopóki tego nie stracisz. Prawda jest taka, że  wiesz, co posiadasz, tylko nigdy nie pomyślałeś, że to stracisz."   – autor nieznany 

Rozdział 27 X – Co ty wyprawiasz? – krzyczy Jay. – Puść mnie! Podnoszę broń i celuję w jej ojca. Głos w mojej głowie, mówi mi, by strzelać i rozpierdolić mu łeb. Musze to zrobić, ale nie mogę. Nie, kiedy ona jest na linii strzału. Nie zaryzykuję jej życia. Nie mogę. – Nie radziłbym – syczy jej ojciec. – Inaczej ona zginie. Nozdrza mi się rozszerzają, kiedy potrząsam głową. – Ty draniu. – Tato… – skomle Jay, łzy spływają jej po policzkach. – Dlaczego? – Jesteś pierdoloną hańbą, dlatego – mówi. – Ty i to ciągłe kurwienie się; swoimi eskapadami, zniszczyłaś moją kampanię. – Kurwa, nie rób tego – mówi. – Zamknij się – mówi jej ojciec. – A ty. – Wskazuje głową na mnie. – Trzeba było nie wtrącać się za każdym razem. Wynająłem twoją rodzinę, żeby zabijała, a nie żebyś wsadzał chuja, gdzie nie powinieneś – Zamknij pierdolony ryj! – krzyczę, żyły wychodzą mi na wierzch, kiedy walczę, by nie pociągnąć za spust. W moim umyśle huczą myśli, żeby go zamordować. Skurwiel zasługuje na śmierć, ale jeśli strzelę, ona może oberwać. – Raz mnie wychujałeś, ale drugi raz tego nie zrobisz, dzieciaku. Mogę powiedzieć, że masz to na, co zasłużyłeś. Pieprzyć go. Jestem wściekły, umieram by pociągnąć za spust. Jak ten pojeb śmie odwoływać się do moich blizn. – Proszę… – mruczy Jay, błagając mnie oczami, żebym to powstrzymał. Żałuję… bo nie mogę tego zrobić, bez skrzywdzenia jej.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 225

– A ty… – Jej ojciec kieruje swoją uwagę z powrotem na nią. – Kiedy uderzyłaś się w głowę, wreszcie miałem szansę się ciebie pozbyć, ale nawet to nie pomogło przed tym, żebyś nie spierdoliła czegoś, gdziekolwiek poszłaś. Nawet kilka stanów dalej, ludzie wciąż słyszeli o "tamtej dziewczynie" i łączyli ją ze mną. Wiesz jaką kurewską palmą na mojej reputacji jesteś? Obrzydlistwo – pluje na ziemie. – Nie jesteś moją córką, kurwa. – Dosyć! – krzyczę. Mam dość jego pieprznych obelg. Jej ojciec napina się. Jego ręka zaciska się wokół jej talii, a pistolet wbija się w ciało. Ona drży. Śmierć unosi się nad jej ramieniem. Nie mogę na to pozwolić. Muszę się wtrącić. – Kurwa, nie ruszaj się – jej ojciec mówi do mnie – inaczej ją zabiję. – Śmieje się, kiedy widzi mój rozgniewany wzrok. – Tak, tak, wiem, że nie chcesz, żeby stała się jej krzywda. Pierdolone gołąbeczki. Obrzydlistwo. To oczywiste, że on nie chce nas w pobliżu siebie. Od wypadku z jej matką jest wrzodem na tyłku, dla nas obojga. Powinienem był go zabić, kiedy miałem okazję. Łapie Jay za podbródek i plaska ją w policzek. Moja krew zaczyna wrzeć. – Mam nadzieję, że ta dziwka dała ci dużo przyjemności, bo będzie to twoja ostatnia. Nigdy nie chciałem brudnej dziewuchy. Dlaczego twoja matka nie mogła mi urodzić syna? – Kurwa, zabiję cię! – wrzeszczę. Jej ojciec chichocze. – Nie próbowałbym. Jeśli mnie zdejmiesz, wezmę ją ze sobą. Nie chcesz tego, prawda? Zrobi to. Widzę to w jego oczach. Nigdy o nią nie dbał. Zawsze dla niego była tylko utrapieniem. Dziewuchą, zamiast upragnionego syna. Kimś, kto przyniósł mu wstyd. Zawsze jej nienawidził, nawet bardziej niż ja. Nie zawaha się. Jeśli pociągnę za spust, on też to zrobi. Ona nie przeżyje. Są tutaj tylko trzy opcje. Zabiję go, on zabije ją i pozostanę z niczym. Jeśli się poddam, on zabije ją, a potem mnie. Od początku chciał jej śmierci, więc się nie zawaha. Jeśli najpierw strzelę do niej, żeby go rozproszyć, zranię ją. Nic z tego nie jest pożądanym rezultatem. Jednak jest też ostatni wybór i wiem, że muszę to zrobić. Jeśli będzie rozproszony, ona może mieć szansę na to, żeby się uratować. Kara będzie w jej rękach. To wszystko, co mi pozostało do oddania. Patrzę jej w oczy i widzę, że są zaszklone łzami. Po raz pierwszy, naprawdę ją widzę. Jestem świadkiem głębi jej serca. Rozbitego. Zdruzgotanego. A to wszystko przeze mnie. Jestem złem, które musi zostać zniszczone. Bilans jest prosty. – Nie… – mruczy Jay drżącymi ustami. Ściskając pistolet w ręku, robię jedyną rzecz, którą mogę to naprawić. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 226

– Żegnaj, Jay. Przykładam broń do własnej piersi i pociągam za spust.

Jay Pochłaniają mnie krzyki pochodzące z głębi mojej duszy. Nierealność. Wszystko, co zrobił X, wszystkie wspomnienia łączą się w wirze emocji. Oddanie. Potrzeba. Walka o władzę. X chciał tego wszystkiego. I okazało się, że to zbyt wiele dla niego. Pragnienie zemsty i pragnienie zniewolenia mnie, starły się ze sobą i teraz zapłacił za to. Wiruje we mnie wybuch emocji, napełniając mnie adrenaliną i siłą. Ojciec jest chwilowo rozproszony tym, co zrobił X, więc korzystam z nadarzającej się okazji, by się uwolnić. Rozdzielam zęby i gryzę ojca w ramię. Ryczy z bólu, kiedy odpycham się od niego i łapię go za nadgarstek. Wykręcam go, zmuszając, by rzucił broń. Potem kopię go w jaja. Gdy upada na ziemię, podnoszę pistolet i celuję w niego. – Czekaj – mówi. – A to dlaczego? – To była tylko gra. – Unosi ręce do góry. – Tak naprawdę nie miałem zamiaru cię zabić. Robiłem to tylko po to, abyśmy byli w stanie uciec. Parskam. – Taa. Jasne. – Jestem twoim ojcem. Nigdy nie zrobiłbym tego własnemu dziecku. Nienawidzisz go, prawda? Przegrał, więc uciekajmy. Kiedy próbuje się podnieść, strzelam mu w nogę. Jego pisk bólu, zachęca mnie. Po raz pierwszy, cieszę się tym, że ktoś błaga o życie. – Proszę, nie – mówi. I wtedy pociągam za spust. Jedna kula prosto w głowę. Oczy uciekają mu do tyłu, kończyny opadają na ziemię. Strumienie krwi rysują na niej linie, jak płótno oblane farbą w kolorze szkarłatu. Śmierć ojca nie zaprząta długo mojej głowy. Pędzę do X. Chowając broń do kieszeni, opadam przed nim na kolana. Słyszę bulgot; kula przeszyła jego płuco. Czarny garnitur jest poplamiony jego własną krwią. Jego palce drgają pod ciężarem pistoletu.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 227

Odrywam kawałek mojej sukienki i przyciskam go do dziury w jego piersi. To oczywiście bez sensu. Załamana, siedzę przy nim, wypłakując sobie oczy. Nie wyobrażałam sobie, że kiedyś może do tego dojść. A teraz X umiera i nic nie mogę na to poradzić, choć moje serce wyrywa się do niego. Błaga go, by został ze mną. Potrzebuję go. Bez niego ten świat jest zbyt mroczny, by móc to znieść. – Nie umieraj – mówię głośno. Już nie mogę tego zatrzymać. W głębi serca wiem, że to, co powiedział, było prawdą. Miał rację, ale nie chcę się do tego przyznać. Oboje przegraliśmy. Nie ma tu zwycięzcy. Jego spojrzenie utrzymuje się na mnie, kiedy podnosi rękę i obejmuje moją twarz. Wtulam się w jego rękę, czując jego kochający dotyk. Kładę rękę na jego i splatam nasz palce. – Nie zostawiaj mnie, X. Nie możesz tego zrobić. Dlaczego musiałeś do siebie strzelać? Kaszle i wypływa więcej krwi. – To był jedyny sposób. – To nie był jedyny sposób! Nie musiałeś doprowadzać się do śmierci! – Teraz jesteś wolna, tak jak chciałaś, ptaszynko. – Jak możesz się teraz uśmiechać! – krzyczę na niego. Od razu tego żałuję. – Bo wciąż tu jesteś, siedzisz przy mnie i trzymasz mnie za rękę. Jego słowa przynoszą więcej łez. W oddali słyszę krzyki ludzi. To nic dziwnego, skoro jest środek dnia. Odwracam głowę i widzę kobietę z telefonem przy uchu. Dobrze. Mam nadzieję, że dzwoni pod 911. – Jay – skrzeczy. – Ciii… nic nie mów. To wszystko pogorszy. Poczekajmy na karetkę. Już ktoś po nią dzwoni. – Nie. Muszę ci to powiedzieć. Zapomnij o wszystkim, co zrobiłem. Zachowaj tylko dobre wspomnienia, z czasów, gdy byliśmy jeszcze dziećmi… – jęczy. – Zapomnij o X. – Nie! – Podnoszę jego rękę i całuję ją. – Miałeś rację. Uciekłam, bo się bałam. Chciałam wolności… ale bardziej pragnęłam ciebie i to mnie przeraziło. Kiedy zobaczyłam te wiadomości, użyłam ich jako wymówki, żeby się uwolnić. – Wzdycham. – Właśnie to robi dziewczyna, kiedy jest przyparta do ściany. Uśmiecha się, jego spojrzenie łagodnieje. – Chciałem, żebyś była moja i poświęciłem wszystko, żeby cię dostać, ale wszystko na próżno. Powinienem był pozwolić ci po prostu żyć. – To nie było na próżno! – Pochylam się nad nim i łapię go za głowę. – Spójrz na mnie! – Jego oczy powoli się zamykają. – Masz mnie. Jestem tutaj i nigdzie się nie wybieram. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 228

– Moje blizny… – jęczy. – Dzień, kiedy twój ojciec nas znalazł w kółko odtwarzał się w mojej głowie. Winiłem cię za wszystko. Chciałem, żebyś poczuła ten sam ból, co ja. A teraz chcę… po prostu ciebie. Kaszle, a ja próbuję zatamować krwotok. – Nie odzywaj się – mówię. – Wiem, co masz na myśli. Przechyla głowę, starając się bez przerwy na mnie patrzeć. Jego palce drżą, kiedy kiwa na mnie, bym się zbliżyła. Pochylam się i kładę usta na jego. W ciemnościach, jego smak jest jedyną rzeczą, jakiej się trzymam. Jego szorstkie usta są jedyną pociechą, gdy wszystko znika. Nie odpuszczę. Nie zostawię go. Tyle razem przeszliśmy. Ponieważ kochał mnie tak samo mocno jak nienawidził. Najgłębsze uczucia mogą przeskakiwać między jedną osią, a drugą. Jego nieustannie się zmieniały. Zemsta dała mu cel. Kiedy się we mnie zakochał, jego cel zniknął. Ale pojawił się nowy, którym było posiadanie mnie. Jego pocałunek pokazuje mi to samo. Jego język wciąż wychodzi na spotkanie mojemu, mimo że X ma tak mało siły, by to zrobić. Wkłada wszystko, co ma w ten pocałunek. Oddaje mi wszystko. Wszystkie cierpienia, którym zostałam poddana, były błędem. Jego żal sączy się ze wszystkich porów. Zawsze był we mnie zakochany. Tak jak ja w nim. Pomimo tego, co mówi mi mój mózg, moje serce już się poddało. Nie zostało powalone przez miłość; ona zawsze tam była. On tam zawsze był, obserwując mnie, dbając o mnie, pragnąc mnie. Ja czułam się potrzebna, chciana, seksowna i silna. W jego ramionach, czułam się tak, jakbym mogła poradzić sobie ze światem. Nikt inny nie sprawił, że się tak czułam. Tutaj nigdy nie chodziło o grę. Ta bitwa już została przegrana. Byliśmy dwojgiem poranionych osób, które starały się ponownie odnaleźć. Całuję go, odsuwając na bok wszystkie zmartwienia. Sól z moich łez przedostaje się do naszych ust. Nie mogę przestać go czuć, nawet jeśli jest to tymczasowe. Tęsknię za jego uwielbieniem. Jestem niewolnikiem jego poleceń. Jego życzenia są moimi pragnieniami. Ból jego win jest obdarzony uwolnieniem. Dzięki niemu mogę odejść i być wolna. Wolna jak ptak. Jego ptaszynka. – Chcę odlecieć z tobą – mówię. – Proszę. – Ściskam go za rękę. Nie chcę spaść. Już nie. Kiedy zaczyna ciężko oddychać, wiem, że koniec jest bliski. Nie powinno do tego dojść. On nie może umrzeć. ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 229

Potrzebuję go. Czas stoi w miejscu i uświadamiam sobie, że nigdy nie byłam wolna. Moje serce od samego początku nie było wolne. Oddałam mu je w chwili, gdy pierwszy raz go zobaczyłam, dawno temu. Nawet po wszystkich nieszczęściach, które na mnie zrzucił, potrzebuję go. Pragnę go bardziej, niż czegokolwiek. A teraz on mi się wymyka. – Kocham cię – mówię, a następnie znów delikatnie go całuję. Kiedy zabieram z niego usta, mój umysł przechodzi na tryb przetrwania. Czuję, jakbym właśnie przeżyła upadek w dół Wielkiego Kanionu i znajduję w sobie konieczność, by wspiąć się z powrotem, po ścianie pokrytej igłami. X jest nieruchomy, jego oczy są zamknięte. Moje serce przestaje bić. Od tego momentu, wszystko, co się dzieje jest rozmyte. Ryczą syreny pogotowia i radiowozów. X ledwo oddycha, kiedy kładą go na noszach. Policjanci podbiegają do mnie i łapią za ramiona, żebym się wycofała. Wyławiają z mojej kieszeni broń i zabezpieczają ją. Ignoruję ich i patrzę na X. Muszę go zobaczyć ostatni raz. Nie otworzył oczu, od kiedy wypowiedziałam słowa, które znaczyły wszystko, ale przyszły za późno. Zawsze było za późno.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 230

"Prawdziwa miłość nigdy nie będzie miała końca, ponieważ jest nieśmiertelna."   – Clarissa Wild 

Rozdział 28 Jay Czwartek, 26 września 2013, 16:48 Przeżyłam. Podjęłam decyzję, by żyć jako wolna osoba i muszę pogodzić się z konsekwencjami. Nie obyło się bez poniesienia kosztów. Ludzie mnie teraz znają. Wiedzą, że jestem córką polityka, który został zabity przez własną krew. Wszędzie słyszę ich szepty. Człowiek, którego córka nakręciła seks taśmę i bez wstydu, wysłał ją do mediów. Człowiek, który zgwałcił prostytutkę i pobił ją na śmierć. Oczywiście, nie był winny. To był tylko plan X, żeby go zrujnować. Wiedza, że mu się udało, wywołuje uśmiech na mojej twarzy, nawet jeśli kosztem była moja prywatność. Mój ojciec już nigdy nie zrobi nic, bym znowu cierpiała. X został zabrany do szpitala i to był ostatni raz, kiedy go widziałam. Nie pozwolili mi go odwiedzić. Nie dali żadnych informacji. Z tego, co wiem, może być już martwy i pochowany. Nie ma nikogo więcej, kto by się o niego troszczył. To boli. Staram się o tym nie myśleć, ale to każdego dnia powraca do mojego umysłu. Zgarniam liście na kupkę i skupiam się na zadaniu. Zostałam skazana za zabicie ojca na kilku miesięczne prace społeczne. Na początku myśleli, że go zamordowałam, ale kiedy powiedziałam, że niemal mnie zabił i pokazałam im siniaki, które pozostawił X, uwierzyli, że była to samoobrona. Oczywiście, nie zaszkodziły też, ślad po ugryzieniu na ramieniu mojego ojca i fakt, że X sam do siebie strzelił. To wszystko, razem wzięte, mnie ochroniło. To genialna ucieczka. Chciałabym, żeby X tu był, kiedy mówiłam im, że oboje byliśmy niewinni. Kręcę głową i wzdycham. Dziwne jest myślenie o wszystkich rzeczach, jakie zrobiliśmy. Wszystkich ludzi, których zabiliśmy. Oczywiście, nikt nie wie, że to my. Wymigałam się z tego zbyt łatwo. Szkoda, że dla X, koniec nie był taki dobry.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 231

Czasami zastanawiam się, jak on to robi. Jeśli jeszcze żyje. Teraz bardziej, niż kiedykolwiek, mam taką nadzieję. Może zabrzmieć to egoistycznie, ale nie chcę mieć na sumieniu jego śmierci. Myśl, że oddał własne życie, żeby mnie uratować, jest zbyt ciężka do zniesienia. Bez względu na to, co mi zrobił, ukradł kawałek mojego serca i zabrał go ze sobą. Gdziekolwiek jest, mam nadzieję, że go ceni. Siadam na ławce i wycieram pot z czoła. Połowa pracy na dzisiaj jest skończona i nie mogę się doczekać, kiedy skończę resztę. Nie mogę się doczekać, kiedy w ogóle to skończę i będę wreszcie naprawdę wolna. Wtedy będę mogła zrobić, wszystko, czego zapragnę. Zacznę od baru na Hawajach i przeżyję życie na plaży. To byłoby miłe. Parskam. Jakbym miała na to pieniądze. Po wszystkim, co zostało zrobione, nawet nie będę miała, co wpisać do życiorysu, żeby dostać pracę. Prawdopodobnie, skończę w lumpeksie sprzedając babcine ubrania. Cóż, przynajmniej będzie to przyzwoita praca w porównaniu z tym, co robiłam. Gdyby X nie wyciągnął mnie stamtąd, pewnie dalej tkwiłabym w dziwkarskim interesie, pracując dla Dona w Two Minnies. Cieszę się, że stamtąd odeszłam. Tutaj mogę zacząć od nowa. Delikatny wiatr rozwiewa mi włosy na twarz, a kiedy unoszę rękę, by je odgarnąć, coś zostaje wciśnięte mi w dłoń. Wzdrygając się, sprawdzam, kto jest za to odpowiedzialny. Odwracam głowę, rozglądając się, ale nikogo nie ma w zasięgu wzroku. Tylko z daleka, widzę uciekającą kobietę. – Hej! – krzyczę, ale ona mnie ignoruje. Nawet się nie odwraca, ale to musi być jej; szła o wiele za szybko. Podejrzane. Ciekawe, co zrobiła. Rozchylam dłoń i widzę małą kopertę, która została mi wepchana w rękę. Na jednej stronie nabazgrany jest numer skrytki pocztowej, na drugiej nie ma nic. Żadnej informacji od kogo jest. Rozglądam się dookoła, sprawdzając, czy nikt mnie nie obserwuje, zanim otwieram kopertę. W środku jest coś ciężkiego, więc przechylam ją. Wypada klucz. Co to do cholery jest? Kiedy potrząsam kopertą, wypada z niej też mały liścik. Słowa, które są na nim napisane, wypełniają moje serce nadzieją i uspokajają moje serce.

Umrę, ale nie dziś.  Wstrzymuję oddech. X żyje.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 232

"Nowy początek to pierwszy krok, a każdy wybór to kolejny w kierunku wolności."   – Clarissa Wild 

Epilog Jay Czwartek, 26 września 2013, 17:26 Moje palce drżą, kiedy umieszczam klucz w skrytce pocztowej i wstrzymuję oddech, kiedy zamek się otwiera. Zaglądam do środka. Jest tam kilka rzeczy. Pocztówka, złożona kartka papieru, karta do bankomatu i paszport. Otwieram go i widzę własną fotografię, ale nie swoje nazwisko. To sfałszowany dokument, specjalnie opracowany, by dopasować się do mojego rysopisu. Mrugam, starając się uspokoić moje serce, gdy sięgam po kartę do bankomatu. Też ma fałszywe nazwisko. Dołączona jest do niej mała karteczka z kodem; jeden; dziewięć, jeden, cztery. Moje ciało zaczyna drżeć, kiedy biorę pocztówkę. To zdjęcie łodzi, zrobione z plaży, ale nie wydaję mi się, żeby była to profesjonalna fotografia. Zamiast tego, zdaję mi się, że została zrobiona przeciętnym telefonem. Z przodu jest napisane: "Spotkaj się ze mną w Galveston, w Teksasie." Marszcząc brwi, obracam ją.

''Tutaj mnie znajdziesz."  Łzy cisną mi się do oczu, ale odpycham je, gdy chowam rzeczy do kieszeni i przechodzę do następnej pozycji. List. Myślę, że serce opadło mi do stóp. Na wierzchu jest napisane:

"Nie  otwieraj,  dopóki  nie  skorzystasz  z  konta 

bankowego." Kusi mnie, żeby go rozłożyć, ale uświadamiam sobie, że może umyka mi coś ważnego, związanego z kontem bankowym. Cholera. Upewniam się, że szafka jest pusta, zamykam ją i biegnę do najbliższego bankomatu. Wkładam kartę i w pośpiechu wpisuję kod. Jestem zdziwiona, że działa. To, co pokazuje się na ekranie szokuje mnie.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 233

Milion dolarów zarejestrowanych na fałszywe nazwisko w paszporcie. Zamrożona, wpatruję się cicho w ekran. To… mam dostęp do tego wszystkiego? Nowe nazwisko… nowa tożsamość… konto bankowe wypełnione gotówką. Mogłaby rozkręcić interes na Hawajach i spełnić swoje marzenia. Czuję się nierzeczywiście. Przełykając, sprawdzam ekran. Ostatnie transakcja pochodzi z konta bankowego należącego do niejakiego Azazela. Marszcząc brwi, biorę kilka wdechów powietrza. Kto to jest? Co za dziwne imię. Czy w ogóle jest prawdziwe? Te wszystkie pieniądze… są moje? Patrzę na list, który trzymam w spoconych dłoniach. Jeśli go otworzę, dowiem się. Jednak moje serce szaleje. Na samą myśl, że w środku znajdę wiadomość od X, robię się nerwowa. Myślę, że nawet po tym wszystkim, co się wydarzyło, wciąż coś do niego czuję. Wyjmuję kartę z bankomatu i chowam ją do kieszeni. Biorąc głęboki oddech, rozkładam kartkę i czytam.

"Jay,   zabrałem Ci wiele rzeczy. Zrobiłem to, bo myślałem, iż pragnę zemsty. Tak, jak  powiedziałaś,  byłem  zaślepiony  nienawiścią.  Ale  po  tak  długim  czasie  spędzonym  z  Tobą,  przypomniałem  sobie,  jak  to  było  czuć  coś  więcej  niż  tylko  złość.  Przypomniałem sobie, dlaczego stawiałem Cię na pierwszym miejscu. Twoje pragnienia,  lekkomyślność,  zaufanie,  oddanie,  pożądanie  i  miłość.  Stałaś  się  moim  zwierzakiem,  potem kochanką, a następnie partnerką w zbrodni. Gdzieś po drodze, zapomniałem Ci  dać tej najważniejszej rzeczy w życiu. Wyboru.  Nie przyszedłem po Ciebie, bo chcę, żebyś była w stanie wybrać bez dalszych  wpływów  pochodzących  ode  mnie.  Chcę,  żeby  Twój  wybór  był  szczery  i  prawdziwy.  Mimo, że chciałbym Cię jeszcze zobaczyć, to, czego pragnę najbardziej, to, żebyś była  szczęśliwa, niezależnie od tego, czy ja jestem.   Nie mogłem żądać Twojej miłości. Mogłem żądać Twojego ciała, umysłu i duszy,  ale nigdy miłości. Tej jednej rzeczy potrzebuję od Ciebie najbardziej, ale ni może być  wymuszona, musi być dobrowolna.   Dlatego też, uwalniam Cię od ciężaru przebaczenia mi.   ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 234

W  skrytce  znajdziesz  wszystko,  czego  będziesz  potrzebować,  aby  zacząć  od  nowa.  Zapomnij  kim  byłaś,  zacznij  od  początku.  Z  pieniędzmi  zrób,  co  chcesz.  Wszystkie  są  Twoje.  Myślę,  że  to  jedyna  rzecz,  za  którą  możesz  podziękować  ojcu.  Dałem Ci ponad połowę tego, co posiadał, resztę wysłałem organizacji, jako sposób na  spłacenie niewykonanej roboty. Nie będą Cię już więcej nachodzić. Teraz, Twoje życie  jest bezpieczne.   Ja? W dzień znajduję spokój, słuchając wody falującej niedaleko mnie. W nocy  marzę  o  Twoim  pięknym,  zaczerwienionym ciele,  schowanym  pode  mną.  Gdybym  tylko  jeszcze raz mógł dać Ci klapsa w ten wspaniały tyłek.  Niestety, marzenia są tylko marzeniami. Miło spędzam czas, żeglując na swojej  łodzi po oceanie. Lekarze i pielęgniarki byli dla mnie bardzo dobrzy. Załatali mnie, a  potem wymknąłem się niezauważony. Było to łatwe zadanie, biorąc pod uwagę fakt,  że nikt kie wiedział, kim jestem.   Od tamtego postrzału straciłem jedno ze swoich siedmiu żyć. Nie mam zamiaru  stracić reszty. Więc zdecydowałem, cieszyć się czasem, jaki mi pozostał. Chciałem to  robić po przejściu na emeryturę i pomyślałem sobie, dlaczego nie zacząć już teraz?  Oczywiście, jeśli zechcesz do mnie dołączyć, będziesz bardzo mile widziana. Ale  muszę Cię ostrzec, że jestem bardzo nakręcony, żeby sprawić Ci przyjemność, ale i ból.  Żądza krwi nigdy nie zniknie, ale wiem, że jesteś w stanie sobie z nią poradzić. Potwór  we mnie nie zginie, ale wiesz, że i tak kocham swoją ptaszynkę.   Czegokolwiek  sobie  zażyczysz,  jest  Twoje.  Chcę  Cię  uszczęśliwić  i  dać  Ci  wszystko, co posiadam. Jeśli do mnie wrócisz, pozostanie mi już tylko ofiarować swoje  serce. No i może kilka więzów i pasków, żeby być niegrzecznym. Ale jesteś wolna, więc  zrób, jak uważasz. Nie pójdę za Tobą. Nie będę Cię powstrzymywać. Nie powiem Ci,  co  masz  zrobić.  Podejmij  własną  decyzję,  tak  jak  ja  to  zrobiłem.  Będę  czekać  na  Ciebie. Zawsze na Ciebie czekałem."  ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 235

List drży w moich dłoniach, kiedy rozglądam się i biorę kilka głębokich wdechów. Niebo jest czyste i pełne możliwości. "Co by było gdyby" napełnia moją duszę nadzieją. Zachęcam się do tego, by czytać dalej, przed podjęciem decyzji. Potrzebna jest do tego tylko jedna linijka. Wszystko jest już jasne.

"Teraz, ptaszynko, dokonaj wyboru."  Życie zawsze jest związane z wyborami. Ścieżka, którą obierzemy nie może zostać cofnięta. Konsekwencje są ustalone. Wiem, kim jestem i wszystko pamiętam. Więc wybór jest prosty. Wiedziałam o tym od dawna. Ściągam z siebie strój roboczy i rzucam go w krzaki, potem wkładam kartę do tylniej kieszeni i idę. Przeszłość jest za mną, wymazana z mojej pamięci, uleciała z wiatrem. Mój ojciec, ani nic złego nie może mnie już skrzywdzić. To mój czas. Maja przyszłość. To, czego chciałam jest w zasięgu mojej ręki. Trzymają się mnie ostatnie słowa w liście, ponieważ są cenne. To tajemnica, którą zabiorę ze sobą do grobu i dalej. Jestem wolna.

"Zapomnij o X. On już nie istnieje. Jestem człowiekiem, który czeka, aby zacząć  nowe życie, mam nadzieję, że z Tobą. I znasz już moje imię.   Azazel  P.S.  jest  prawdziwe.  Obiecuję,  że  nie  jestem  diabłem,  choć  uważam  się  za  niegrzecznego… w pozytywny sposób. Teraz już wiesz, dlaczego Ci go nie wyjawiłem.  Moi rodzice mieli okrutne poczucie humoru."  

Koniec

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!!!

╬ STRONA 236